ဆရာဝင္းေဖ ၏ ေရၾကည္ေရသန္႕ ဝတၳဳတိုမ်ား, အပိုင္း (၈)

သူေတာ္စင္နဲ႔မုဆုိး

အိမ္ကုိလည္းတန္းျပန္မွာဟုတ္ဘူး
သူႀကီးအိမ္ကုိသြားမယ္။
တစ္ရြာလံုးငလန္းဟာ
ဘယ္လုိမုဆုိးမ်ိဳးလဲဆုိတာ
ေကာင္းေကာင္းသိေစရမယ္။

နံနက္မုိးလင္းစ ေကာင္းကင္ဟာ ၿငိမ္သက္ၾကည္လင္ေနတယ္။ ေတာင္ေျခေတာစပ္ တေလွ်ာက္ ေအးျမ လန္းဆန္းေန တယ္။ ေတာငွက္ေတြရဲ႕ က်ီက်ီက်ာက်ာ အသံကေလးေတြဟာ တစ္ေတာလံုး တည္ၿငိမ္ေနတာ ကုိ အေႏွာင့္အယွက္မျဖစ္ေစတဲ့အျပင္ ေအးခ်မ္းေနတာကုိ ပုိၿပီး ေပၚလြင္ေစပါတယ္။
    ကၽြန္းပင္ႀကီးေတြေအာက္ ေတာင္ကမူစြန္းကေလးမွာ သူေတာ္စင္ႀကီးရဲ႕ သစ္ခက္သစ္ရြက္တဲကေလး ရွိပါတယ္။ သူေတာ္စင္ႀကီး အဘဖုန္းဟာ တဲငယ္ကေလးရဲ႕ေရွ႕ ၀ါးကြပ္ပ်စ္ေလးေပၚမွာ ပတ္၀န္းက်င္ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းမႈ နဲ႔ အတူ နံနက္ေစာေစာ တရားဘာ၀နာကမၼ႒ာန္းစီးျဖန္းေနပါတယ္။

ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေတာင္ေျခခင္တန္းကေလးဆီက သစ္ရြက္သစ္ခက္ေတြ က်ိဳးသံ၊ ခ်ိဳးသံေတြ တေျဖာင္း ေျဖာင္း ၾကားရပါတယ္။ မနက္ေစာေစာစီးစီး မုဆုိးငလန္း အေလာသံုးဆယ္ေတာတုိးလာတာ ျဖစ္ ပါတယ္။ လက္ထဲမွာ လင္းကင္းဓားတစ္ဖက္၊ တူမီးေသနတ္တစ္ဖက္ ကုိင္စဲြထားၿပီး ၿခံဳႏြယ္အတားအဆီး ေတြကုိ အင္နဲ႔အားနဲ႔ ခုတ္ထြင္ဖယ္ရွားၿပီး သူေတာ္စင္ႀကီး အဘဖုန္းရဲ႕ တဲကေလးဆီသုိ႔ ခ်ဥ္းကပ္လာပါ တယ္။
    အဘဖုန္းက ေမာ့ၾကည့္လုိက္ေတာ့ မနက္ေစာေစာ ေခၽြးေတြရႊဲေနတဲ့ မုဆုိးငလန္းကုိ ေတြ႕ရတယ္။

" အဘဖုန္း ... မေန႔ညက ၀က္၀ံတစ္ေကာင္ ရြာထိပ္က သန္းညြန္႔တုိ႔ ယာတဲအထိေရာက္လာၿပီး ၾကက္ၿခံကုိ ၀င္ေမႊသြားတယ္။ ၾကက္ ၆ ေကာင္ေသတယ္။ သန္းညြန္႔ခယ္မ မိထူးကုိ ကုတ္သြားလုိ႔ ရင္ညြန္႔ စုတ္သြား တယ္။ ဒီေကာင္ ဒီလမ္းကေန ျပန္တက္သြားတာဗ်။ အဘ ညက သတိမ်ားထားလုိက္မိသလားလုိ႔ "
    အဘဖုန္းက ေရတစ္ခြက္ကုိ ကမ္းေပးရင္း -
    " မင္းမလဲ ေစာေစာစီးစီး ေခၽြးေတြသံေတြနဲ႔၊ ေရာ့ ... ေရေသာက္လုိက္ဦး၊ ေက်ာက္စက္ေရကဲြ႕"
    မုဆုိးငလန္းက ေရကုိ ကမန္းကတမ္းေသာက္ရင္း -
    " အခ်ိန္သိပ္မရဘူး အဘရ၊ ဒီေကာင့္ကုိသတ္ဖုိ႔ က်ဳပ္မီႏုိင္ေသးတယ္"
    ငလန္းဆီက ေရခြက္ကုိ ျပန္ယူရင္း အဘဖုန္းက -
    " မေန႔ညက မုိးေလးတၿဖိဳက္ ရြာသြားတယ္ကဲြ႕"

    အဘဖုန္းရဲ႕ စကားအတုိကေလးမဆံုးခင္မွာပဲ မုဆုိးငလန္းလွည့္ထြက္သြားလုိက္တာ ေတာထဲကုိ ခ်က္ခ်င္း ဆုိသလုိ ၀င္ေရာက္ေပ်ာက္ကြယ္သြားတယ္။ အဘဖုန္းဟာ ခဏခ်င္းမွာပဲ တရားဘာ၀နာ ကမၼ႒ာန္း မွာ ျပန္လည္တည္ၿငိမ္သြားပါတယ္။
    ေဒါသတႀကီး ေလာဘတႀကီး ေတာတုိးလာေနတဲ့ ငလန္းဟာ ပါးစပ္ကလည္း ၀က္၀ံကုိ အမ်ိဳးမ်ိဳး က်ိန္ဆဲေနတယ္။ ဒီရြာမွာ သူလုိမုဆုိးေက်ာ္တစ္ေယာက္ရွိေနပါလ်က္နဲ႔ ဒီလုိေတာေကာင္ ၀င္ရမ္းတယ္ဆုိ တာ ငလန္း အတြက္ကေတာ့ ေဒါသျဖစ္တယ္ ဆုိတာထက္ ဒါ ငါ့အကြက္ပဲဆုိၿပီးေတာ့ တက္ၾကြေနတာက ပုိပါတယ္။
    ဒီ၀က္၀ံကုိ ေလွ်ာ့တြက္လုိ႔ မရဘူး။ လူကုိ ရန္ျပဖူးေနၿပီ။ မိထူးရဲ႕ရင္ညြန္႔ကုိ ဆဲြၿဖဲထားဖူးၿပီ။ သူက လူကုိ ႏုိင္ဖူးထားၿပီးၿပီ။ သိပ္သတိထားမွျဖစ္ေတာ့မယ္။ ငလန္းက ၀က္၀ံနဲ႔ သူနဲ႔ သိပ္နီးကပ္ေနၿပီဆုိတာ သိလာ တယ္။ ဆဲေနတာေတြကုိရပ္၊ တတ္ႏုိင္သမွ် ေျခသံလံုေအာင္သြား၊ ဒါေပမယ့္ ေတာက်ပ္တဲ့။ ခ်ံဳထူ တဲ့ ေနရာေတြကုိ ေက်ာ္လာၿပီး ေအာက္ေျခေတာ္ေတာ္ရွင္းတဲ့ ေတာတြင္းကြက္လပ္ကုိေရာက္လာေတာ့မွ ရွား ရွားပါးပါး ခ်ံဳပုတ္ကေလးတစ္ခုေနာက္က ၀က္၀ံ ခုန္ထြက္လာတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ေနရာ၊ လံုး၀ ထင္မထားတဲ့ေနရာကထြက္လာၿပီး ငလန္းကုိ ဇြတ္၀င္ကုတ္တယ္။ ငလန္းလက္ထဲက တူမီးေသနတ္ဟာ ဘာမွ အသံုးမက်ေတာ့သလုိ လင္းကင္းဓားကုိ ေျမွာက္ဖုိ႔ေတာင္ အခ်ိန္မရလုိက္ဘူး။
    သူေတာ္စင္ႀကီးအဘဖုန္း ကမၼ႒ာန္းက ထလုိက္ၿပီး ခႏၶာ၀န္ထမ္းဖုိ႔၊ အာဟာရမွီ၀ဲဖုိ႔ ျပင္ဆင္ေနခ်ိန္ မွာ သူ႔တဲကေလးရွိရာကုိ ငလန္း ျပန္ေရာက္လာတယ္။ ေသြးသံရဲရဲ၊ ေခြးေတြတစ္ကုိယ္လံုးရႊဲ၊ ေသြးစိမ္းရႊင္ရႊင္ ျဖတ္ယူလာတဲ့ ပခံုးေပၚ က ၀က္၀ံေခါင္းႀကီးကုိ အဘဖုန္း တဲေရွ႕ကြက္လပ္မွာ အံုးခနျမည္ ေအာင္ ပစ္ခ်လုိက္တယ္။
    အဘဖုန္းက ငလန္းတစ္ကုိယ္လံုးကုိၾကည့္ၿပီး ေျပာတယ္။

    " မျဖစ္ဘူး ... မျဖစ္ဘူး၊ မင္းတစ္ကုိယ္လံုး ဒဏ္ရာေတြ ျပည့္လုိ႔ပါလား။ ေသြးေတြ သိပ္ထြက္ေန တယ္။ ပထမဆံုး က်ီး၀ုိင္းရြက္ေတြနဲ႔ သုတ္ပစ္ၿပီး အျမန္ဆံုး ေသြးတိတ္ေအာင္ လုပ္ရမယ္"
    ငလန္းက ကြပ္ပ်စ္ကေလးေပၚ ထုိင္ခ်လုိက္ရင္း -
    သိပ္ဆုိးတဲ့ေကာင္ႀကီးဗ်ာ၊ က်ဳပ္ေတာ့ ေသၿပီကုိ ေအာက္ေမ့ေတာ့တာ။ ဒါေပမယ့္ အဘရယ္၊ က်ဳပ္ ကလည္း ငလန္း ဗ်။ ပထမ တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ပဲ အလစ္မုိ႔ ခံလုိက္ရတာပါ။ သတိရတာနဲ႔ က်ဳပ္က အပူးကုိ မခံေတာ့ တာ။ ခြာၿပီး လင္းကင္းနဲ႔ ဆီးခုတ္တာေပါ့။ ဘာရမလဲ"
    က်ီး၀ုိင္းရြက္ေတြ က အဆင္သင့္။ တဲကေလးရဲ႕ေဘးမွာ တင္ရွိတာဆုိေတာ့ အဘဖုန္းက ျမန္ျမန္ခူး ၿပီး ငလန္း ကုိယ္ေပၚကုိ အရည္ညွစ္ခ်ေပးတယ္။ အလြန္အရည္ရႊန္းတဲ့အမ်ိဳးပဲ။ ေတာ္ေတာ္လည္း ေအး တယ္။ ေနာက္ ဘာဓာတ္ပါသလဲ မေျပာတတ္ဘူး ေသြးတိတ္ သိပ္ျမန္တယ္။
    " က်ဳပ္ ဒီေကာင္ႀကီးရဲ႕ႏွာႏုကုိ ၂ ခ်က္မိလုိက္တာ ကံေကာင္းတာပဲ။ အဲဒီလုိလည္းထိၿပီးေရာ ဒီေကာင္ႀကီး မူးၿပီး ျပာ သြားၿပီေလ။

က်ဳပ္လည္း လည္ပင္းကုိခ်ည္း ဖိခုတ္ေတာ့တာ။ ဟား .. ဟား .. ဟား"
    အဘဖုန္းက အခ်ိန္ကုိ မျဖဳန္းဘူး။ က်ီး၀ုိင္းရြက္ရည္ေတြေၾကာင့္ ငလန္းရဲ႕ဒဏ္ရာ ေသြးတိတ္တာနဲ႔ ဂ႒ဳန္လက္သည္းရြက္ေတြခူးၿပီး ငလန္းရဲ႕ဒဏ္ရာေတြေပၚကုိ အရည္ေတြ ညွစ္ျပန္တယ္။ ဒါက ၀က္၀ံ ကုတ္ထားတဲ့ ဒဏ္ရာေတြကုိ မရင္းေအာင္လုပ္တာေလ။ ၿပီးေတာ့မွ တဲကေလးထဲကုိ ၀င္သြားျပန္တယ္။ အနာေတြျပင္းတဲ့အရွိန္နဲ႔ အဖ်ား၀င္မလာေအာင္ ေဆာင္ထားတဲ့ ငန္းေဆးေလးေတာ့ တုိက္လုိက္ဦးမွ။ ရြာကုိျပန္ေရာက္ဖုိ႔ ဆုိတာ ေနာက္ထပ္ အေတာ္ေလွ်ာက္ရဦးမွာ။ ဒီေလာက္ျပင္းထန္တဲ့ ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ မလြယ္ လုိက္တာ။ အဘဖုန္းက အပုိေတြမေျပာ။ လုပ္စရာရွိတာေတြကုိသာ ဇယ္ ဆက္သလုိ ေတာက္ေလွ်ာက္လုပ္တယ္။
    ငလန္းကေတာ့ ဒဏ္ရာေတြေဆးထည့္လုိ႔နာတဲ့ၾကားက ေျပာေနတာပဲ။
    " သိပ္ေကာက္က်စ္တဲ့ အေကာင္ႀကီး အဘရ။ က်ဳပ္ကုိ ေစာင့္ၿပီး ခုန္အုပ္တာေတာင္ က်ဳပ္ ဘယ္လုိမွ မေမွ်ာ္လင့္ တဲ့ေနရာကပုန္းၿပီး ထြက္ကုတ္တာဗ်။ က်ဳပ္ ခု ... ရထားတဲ့ဒဏ္ရာေတြဟာ ဒီေကာင္ႀကီးရဲ႕ ၂ ခ်က္ပုတ္ ပဲ ရွိတယ္။ ၃ ခ်က္ဆုိရင္ က်ဳပ္ အေသပဲ။ က်ဳပ္ မလြယ္ေတာ့ဘူး။ က်ဳပ္ကလည္း ဒင္းႏွာႏုကုိ မိလုိက္တာ နဲ႔ တစ္ခ်က္ကေလးမွကုိ မညွာေတာ့တာ။ ေနာက္ဆံုး သူ႔ေခါင္းျပတ္ ထြက္သြားတဲ့အထိ ဆက္တုိက္ ခုတ္တာေလ။ ႏုိ႔မုိ႔ မလြယ္ဘူးဗ်ာ၊ ေနာ ... "
    အဘဖုန္းက ေရတစ္ခြက္ခပ္လာၿပီး မန္းေဆးကုိ တုိက္တယ္။

    " ဒီဒဏ္ရာေတြအရွိန္နဲ႔ဆုိရင္ မင္း ရြာျပန္မေရာက္ခင္ကုိ အဖ်ား၀င္လာႏုိင္တယ္ လူေလးရဲ႕။ ေသက္ ... ေသာက္လုိက္။ ေရေတြကုိ အကုန္ေသာက္လုိက္။ ေရာ့ ... ထပ္ေသာက္လုိက္ဦး။ ေရကလည္း ေဆးပဲကြ"
    ေရေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေသာက္ဖုိ႔လုိမွန္း ငလန္းလည္း သိတယ္။ သူ သိပ္ပင္ပန္း လာတယ္။ ေခၽြးထြက္ သိပ္မ်ားေနတယ္။ ေသြးထြက္လည္း လြန္ေနတယ္။

 ေမာတာကေတာ့ မေျပာနဲ႔ေတာ့။ ဒါေပမယ့္ ၀က္၀ံကုိ ေသေအာင္ သတ္ႏုိင္ခဲ့ၿပီး ေအာင္ေသေအာင္သား စားရ လုိ႔ ၀မ္းသာလံုးဆုိ႔ေနလုိ႔ခံသာတာ။
    " က်ဳပ္က ဒင္းေျခရာကုိ ေကာက္မိၿပီဆုိကတည္းက သိတယ္။ ဒင္း ဘယ္ေလာက္ ထိ ေကာက္က်စ္ ႏိုင္တယ္ဆုိတာ၊ ေဒါသ ဘယ္ေလာက္ႀကီးတယ္ဆုိတာ၊ လက္သည္းေတြ ဘယ္ေလာက္ ထက္တယ္ ဆုိတာ၊ အကုိက္ကလည္း သိပ္သန္တယ္၊ လက္ညွိဳးေလာက္ရွိတဲ့ သစ္တုိကုိင္းကုိမ်ား ေဒါသနဲ႔ ကုိက္ထားတာ တိခနဲ ျပတ္ေနတယ္။ ေျပာလုိ႔သာေျပာတာပါ။ က်ဳပ္က လည္းအလြန္ေဒါသႀကီးတဲ့ေကာင္ပါပဲ အဘရာ ... ဒီႏွစ္ ေကာင္ေတြ႕ၾကေတာ့ ပဲြကၾကမ္းေတာ့တာေပါ့"

    အဘဖုန္းက ဗူးေတာင္နဲ႔ထည့္ထားတဲ့ေရကုိပါ လမ္းမွာေသာက္ဖုိ႔ ထည့္ေပးရင္း -
    " ကဲ ... ဖုိးလန္း၊ မင္း သြားေတာ့။ ေဟာဒီမွာ လမ္းမွာေသာက္ဖုိ႔ေရ၊ ေတာက္ေလွ်ာက္လည္း မသြားနဲ႔။ မၾကာမၾကာ နားေပး။ ဆက္တုိက္သြားရင္ သိပ္ပန္းသြားမယ္။ နားနားေနေန သြား၊ ေရေသာက္ လည္းမပ်င္းနဲ႔။ မၾကာမၾကာ ေသာက္ေသာက္ေပး။ ဒစ္ရာေတြကလည္း ျပန္ၿပီးေသြးထြက္မလာေစနဲ႔။ ၾကား လား ... ကဲ ... သြားေတာ့၊ ျပန္ေတာ့"
    ငလန္းဟာ မုဆုိးတစ္ေယာက္ပီပီ ၾကမ္းတမ္းခက္ထန္တယ္။ ဒါေလာက္ေတာင္ ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ စုတ္ျပတ္ၿပီး ပင္ပန္းေနတဲ့ၾကားက ေအာင္ေသေအာင္သား ၀က္၀ံေခါင္းျပတ္ႀကီးကုိ ဆက္ထမ္းသြားတယ္။ သူ႔စိတ္ကူး ထဲမွာ အဘဖုန္းက ဘယ္လုိပဲ နားဖုိ႔ ေျပာေျပာ ရြာကုိ ေရာက္ရင္ နားဖုိ႔မရွိဘူး။ သူႀကီးအိမ္ကုိ တန္းသြားမယ္၊ ရြာကုိ၀င္ရင္ ေျမာက္ဖ်ားက ၀င္ရမယ္။ သူႀကီးအိမ္က ေတာင္ဖ်ားမွာ။ ရြာတစ္နံတစ္လ်ားကုိ ၀က္၀ံေခါင္းျပတ္ႀကီးထမ္းရင္း ျဖတ္ရမယ္။ တစ္ရြာလံုး ၾကည့္လုိက္ၾကမစမ္း။ ေမးလုိက္ၾကမယ့္ ေမးခြန္းေတြ။ ဘယ္ေကာင္ ကုိမွ မေျဖဘူး။ 

သူႀကီးအိမ္က်ေတာ့မွ အားလံုးကုိ တစ္ခ်ိန္တည္း ေျပာျပ ရမယ္။ ေဒြးေလးလံုးတင္ တုိ႔အိမ္ေရွ႕ကျဖတ္ရင္ သိန္းႏဲြ႕ ထြက္ၾကည့္ေန မွာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ သူႀကီး အိမ္မွာ ၀က္၀ံေခါင္းျပတ္ႀကီးကုိ ခ်ျပရမယ္။ တစ္ရြာလံုးၾကည့္ၾကစမ္း။ ငလန္း တူမီးနဲ႔ပစ္လာတာ မဟုတ္ဘူး။ လင္းကင္းဓားနဲ႔ အျပတ္ ဘယ္လုိ ခုတ္လာတယ္ဆုိတာကုိ ရွင္းျပရမယ္။ တစ္ကုိယ္လံုး ဒဏ္ရာေတြကုိ ၾကည့္ လုိက္ၾကစမ္း။ ငလန္းမဟုတ္ရင္ ရြာထဲက ဘယ္ေကာင္ကုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ကပ္နဲ႔ထမ္းသယ္မွ ေတာထဲကေန ရြာ ျပန္ေရာက္ႏိုင္ၾကမယ္။ အဘဖုန္း က ရြာကုိ နားနားေနေနျပန္ဖုိ႔ ေရာက္တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း အနားယူဖုိ႔ ဘယ္လုိပဲ မွာလုိက္ေပမယ့္ ငလန္း ျမန္ျမန္ သြားတယ္။ အိမ္ကုိလည္း တန္းျပန္မွာ မဟုတ္ဘူး။ သူႀကီးအိမ္ကုိ သြားမယ္။ တစ္ရြာလံုး ငလန္းဟာ ဘယ္လုိမုဆုိးမ်ိဳးလဲဆုိတာ ေကာင္းေကာင္းသိေစရမယ္။


    အဘဖုန္း ရဲ႕ သစ္ခက္တဲကေလးက ငလန္း ထြက္ခ့လုိ႔ ေျခလွမ္း ၁၀ လွမ္းမျပည့္ခင္မွာပဲ သူေတာ္စင္ႀကီး ဟာ နံနက္ စာကေလးစားဖုိ႔ကုိေတာင္ ဆက္မႀကိဳးပမ္းေတာ့ဘဲ ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာ ျပန္ထုိင္ၿပီး တျခား အာရံုၾကမ္းေတြ မ၀င္ႏုိင္ေအာင္ ဘာ၀နာ ကမၼ႒ာန္းစီးျဖန္းေနလုိက္တယ္...။

    ("မွန္" ၀တၳဳႀကီးထဲက စ-လယ္-ဆံုး ျပည့္စံုတဲ့ သီးျခား၀တၳဳငယ္တစ္ပုဒ္ျဖစ္ပါတယ္။)
ႏုိ၀င္ဘာ ၂၈၊ ၂၀၀၆

သီးျခားတပုဒ္ဆက္ရန္

.
.