ေရႊစင္ဦး ရဲ႕ ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္ (၅) နဲ႕ Save the Irrawady

 ေရႊစင္ဦး ရဲ႕ ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္ လည္း ....  ခ်စ္ခ်စ္ႀကီး ရဲ႕ ကား အေရး... ေရႊစင္ဦး ရဲ႕ ဧရာဝတီ အေရး မွာ နစ္ျမဳတ္ေနလို႕ ေပၚမလာရတာ အေတာ္ၾကာခဲ႔ေပါ႔....

>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ဒဂုန္ခင္ခင္ေလး ၏ ကၽြန္းဦးတည္႕သန္လ်က္ခံု အပိုင္း (၆)

ဦး၀ိဇယ ဆုိေသာေၾကာင့္ ဘုန္းႀကီးလား၊ ဦးပၪၥင္းေလးလားေတာ့ မထင္ပါေလႏွင့္။ ျမန္မာဘုရင္မ်ား လက္ ထက္က စၿပီး မ်ိဳး႐ုိးလုိက္ ဆက္ခံလာခဲ့ၾကေသာ ပုပၸားၿမိဳ႕ သူႀကီးမင္း ဦးစံဂုဏ္သည္ သူ၏ သမီး မ်ားကုိ ျမန္မာပီပီ နာမည္ေတြ ေပးခဲ့သည္။ မ၀ံသာ၊ မကုမာ၊ မသိဂႌ၊ မေသာ္တာဟူေသာ နာမည္ေတြ ေပးခဲ့ သလုိ ေျမးကုိလည္း ၀ိဇယဟု နာမည္သခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။

>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

စာေရးဆရာ ကိုေအာင္ဆန္း အပိုင္း (၁၆)

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေရးခဲ့တဲ့ အဖိုးေရႊလေရာင္

ၿမဳိ႕လုလင္သာတဲ့ ကြန္းဆီက၊ တုိ႔သခင္စာဖြဲ႕လို႔ ညႊန္းလုိက္ရဲ႕၊
"ေကသာရယ္... ဒါနဲ႔ လြမ္းၾကေပေရာ့ကြာ"
ၿမဳိ႕သူႀကီးရယ္လို႔၊ တစ္မွ်ဳိ႕ခ်ီးေလာက္ေပရဲ႕၊ တို႔ထီးေနတမွ် ေပပ၊ ေရႊလေရာင္ဗိုလ္ဝင္ခံလုိ႔။
ဟိုအရင္တဖန္၊ စစ္အင္ခင္းလုိ႔ရယ္... က်င္းခဲ့ဗ်ဴဟာ၊
ဓာတ္ေကာလီအခါမရတာမုိ႔၊ ျမန္မာမ်ားဘုန္းသမာၻ၊ ႐ႈံးပါေပါ့ ကံတစ္မ်ဳိး။
မင္းထက္မွာ၊ ခင္းလက္မသာယာႏွင့္၊ ဗမာ-ဗမာျခင္းေတာင္မွ၊

>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ဝင္းေဖဝင္း ဘာသာျပန္ စိန္မင္းသမီး အပိုင္း (၂၃)

"ဟာနီ က ကေလးကို စင္တိန္႔ေပါင္ေပၚတြင္ တင္ေပးလိုက္သည္။ ဆက္လက္၍လည္း စင္တိန္ ကေလးကို ႏို႔တိုက္၍ ရေအာင္ ၀ိုင္း၀န္းကိုင္တြယ္ ကူညီျပသေပးရာ အဆင္ေျပသြားသည္။ ႏို႔စို႔ေနေသာ ကေလး၏ လက္သီးဆုပ္ ကေလးကို စင္တိန္က ကိုင္ၾကည့္လိုက္ ေျဖၾကည့္လိုက္ႏွင့္ လုပ္ေနသည္။ လက္ေခ်ာင္း ကေလး မ်ားက နီရဲၿပီး လက္သည္းခြံကေလးမ်ားက စပါးေစ့ခန္႔သာ ရွိသည္။

>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ဒဂုန္ခင္ခင္ေလး ၏ ကၽြန္းဦးတည္႕သန္လ်က္ခံု အပိုင္း (၅)

ၾကက္ေမာက္ေတာင္ဆည္ႀကီးသုိ႔

ေက်ာက္ပန္းေတာင္းၿမိဳ႕၏ ေတာင္ဘက္ ၆ မုိင္ကြာ အရပ္၌ နာမည္ေက်ာ္ ၾကက္ေမာက္ေတာင္ဆည္ႀကီး တည္႐ွိပါသည္။ ေငြေပါင္း သိန္း ၃၅၀ အကုန္ခံ၍ ႏုိင္ငံျခား ပါရဂူမ်ား အစီအမံႏွင့္ ႏွစ္ေပါင္းအေတာ္ၾကာ လုပ္ေဆာင္ ခဲ့ရေသာ ဤၾကက္ေမာက္ေတာင္ဆည္ႀကီး၏ သတင္းကား သတင္းစာမ်ား၌ အခါမျပတ္ ဖတ္႐ႈခဲ့ ၾကရေသာေၾကာင့္ လူတုိင္းသိၾကၿပီး ျဖစ္ၾကေသာ နာမည္ေက်ာ္ ဆည္ႀကီးျဖစ္ပါသည္။

စာေရးသူသည္ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းဘက္သုိ႔ ေရာက္လာေလတုိင္း ဤၾကက္ေမာက္ေတာင္ဆည္ႀကီးကုိ ၀င္၍ ၀င္၍ ၾကည့္ေလ့႐ွိပါသည္။ ၿပီးခဲ့သည့္ႏွစ္က တစ္ႀကိမ္ ေရာက္႐ွိစဥ္၌ ေရမ်ားဆည္ထဲသုိ႔ ၀င္ေနၿပီ။ ယခင္ႏွစ္ က ေရေတြ ထုတ္ပစ္ခဲ့ရၿပီးမွ ေရသစ္မလာ မုိးမ႐ြာ၍ ေရနည္းခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။ ေနာက္ မုိးျပန္႐ြာ ေတာ့လည္း ေရက ထင္သေလာက္ ျပည့္မလာ၊ တစ္၀က္တစ္ပ်က္ေလာက္သာ ႐ွိေသးသည္။ ဆည္ ထဲက ရ႐ွိေသာ ငါးကေလးေၾကာ္မ်ားေတာင္ စားခဲ့ရ ျမည္းခဲ့ရဖူးေသးသည္။

သုိ႔ေသာ္ ဒီႏွစ္မွာေတာ့ ေရမ်ား ဆည္ထဲတြင္ အေတာ္ပဲ ျပည့္ေနၿပီျဖစ္၍ ၾကည့္ကြင္း႐ႈကြက္မ်ားလည္း အရင္ ထက္ လွပေနပါၿပီဟု ေျပာၾကသျဖင့္ သည္တစ္ေခါက္လည္း ေရာက္ေအာင္ပဲ သြားခဲ့ပါသည္။ ေက်ာက္ပန္း ေတာင္းၿမိဳ႕ေပၚမွ ေက်ာင္းေနဘက္ သူငယ္ခ်င္းမႀကီးမ်ား၊ အျခား အသိမိတ္ေဆြမ်ားလည္း တေပ်ာ္တပါး လုိက္ၾကသည္ျဖစ္ရာ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းၿမိဳ႕အုပ္မင္း ဦးသန္းေမာင္တုိ႔ ဇနီးေမာင္ႏွံက ထရပ္ကားႀကီး တစ္စင္းႏွင့္ ဂ်စ္ကားတစ္စီး၊ ကား ၂ စီး ဦးေဆာင္ လုိက္ပုိ႔၍ ထြက္လာခဲ့ၾကပါသည္။

ၾကက္ေမာက္ေတာင္ဆည္ ပတ္၀န္းက်င္ နယ္နိမိတ္အတြင္း ၀င္မိလွ်င္ပင္ အလုပ္သမား တန္းလ်ား ေဟာင္း အိမ္ေဟာင္း မ်ားကုိ ေတြ႕ရသည္။ ဆည္ႀကီး တည္ေဆာက္ၿပီးစီးၿပီျဖစ္၍ အလုပ္သမား မ်ားမ်ား စားစား မ႐ွိ ေတာ့ဘဲ ဆည္ႀကီးကုိ ၾကည့္႐ႈေစာင့္ေ႐ွာက္ေသာ ဌာနဆုိင္ရာ လက္႐ွိ လုပ္သားမ်ား ေလာက္သာ ႐ွိေတာ့ သည္။

ႏုိင္ငံျခား ႐ု႐ွားလူမ်ိဳး ပါရဂူမ်ား လာေရာက္ေနထုိင္ၾကစဥ္က သူတို႔အတြက္ ေဆာက္လုပ္ထားရေသာ အိမ္ ႀကီးမ်ား ႐ွိရာ ၀ုိင္းႀကီးမွာလည္း လက္ရာေျခရာမပ်က္ လူမေနသည့္တုိင္ သည္အတုိင္း အလွျပထား ဘိ သကဲ့ သုိ႔ ေတြ႕ျမင္ရသည္။ မွန္ျပတင္းမ်ား၊ ေလ၀င္ေပါက္မ်ား၊ စားပဲြခန္း၊ အိပ္ခန္း၊ ဧည့္ခန္း၊ ေရခ်ိဳးခန္း၊ မီးဖုိခန္း၊ အိပ္ခန္း စသည္ျဖင့္ ... အဆင့္အတန္းျမင့္ျမင့္ အေနာက္ႏုိင္ငံ အိမ္ပံုစံမ်ား ေဆာက္လုပ္ ေပးထားရသည္။ ယခု သည္အိမ္မ်ား၌ လူမေနၾကသျဖင့္ ၾကာ႐ွည္ပစ္ထားရမည္ဆုိက ပ်က္စီး ေဆြးေျမ့ ကုန္မည္ကုိ ႏွေျမာ မိသည္။ အိမ္ရာေဆာက္လုပ္သူတုိ႔ ပစၥည္း႐ွားခုိက္ တန္ရာ တန္ဖုိး ထား ေရာင္းခ်၍ျဖစ္ေစ၊ ၾကက္ေမာက္ ေတာင္ဆည္သုိ႔ အလယ္ေရာက္သူတုိ႔ တည္းခုိေနထုိင္ရန္ ဟုိတယ္စခန္း တစ္ခုအျဖစ္ႏွင့္ ဖြင့္လွစ္ထားလွ်င္ ျဖစ္ေစ အလဟႆ ထားသည္ထက္ ေကာင္းလိမ့္မည္ ဟု ထင္မိသည္။

တစ္ေနရာတြင္ ပုပၸားေတာင္ႀကီးႏွင့္တကြ ေတာင္ႀကီးေပၚမွ စီးက်ေသာ ေခ်ာင္းႀကီး ေခ်ာင္းငယ္မ်ား၊ ေတာင္စြယ္ ေတာင္ႏွာေမာင္းမ်ား၊ ပတ္၀န္းက်င္ ႐ြာမ်ားႏွင့္တကြ ၾကက္ေမာက္ေတာင္ဆည္ တည္ေဆာက္ ရာ ေနရာပါ အေသးစိတ္ ပံုတူတည္ခင္း ျပသထားေသာ ပံုစံ႐ွိရာ တဲႀကီးတစ္ခုလည္း အက် အန ႐ွိေနေပေသး သည္။
ထုိမွ ဆည္ႀကီး၏ တာတမံထိပ္သုိ႔ ေရာက္လွ်င္ ေမွ်ာ္မဆံုးေသာ တမံႀကီး အားရဖြယ္ ေတြ႕ျမင္ေနရသည္။ ယခင္ က မ၀င္ရေသာ္လည္း ယခု ထုိတမံ အုတ္႐ုိးႀကီးေပၚမွ ကားမ်ားသြားရန္ ခြင့္ျပဳထားေလၿပီ။ မိတၳီလာ သြား ကားလမ္းကုိ ဤဆည္ေၾကာင့္ ခရီးသြားမ်ားသည္ ပုပၸားေတာင္ႀကီး ေနာက္ခံျပဳထားေသာ ၾကက္ေမာက္ေတာင္ ဆည္ႀကီး၏ လွပေသာ ႐ႈခင္းကုိ ေကာင္းစြာ ေတြ႕ျမင္ေလ့လာႏိုင္ၾကၿပီျဖစ္ပါသည္။

ရေဖြးေဖြးတြင္ ေလွကေလးမ်ားပင္ ေလွာ္လ်က္၊ ဟုိဘက္သည္ဘက္ကမ္း႐ွိ ႐ြာမ်ားသုိ႔ ကူးသန္း သြားလာ ေန ၾကေလသည္။ အလြန္ေရ႐ွား ငါး႐ွားေသာ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းနယ္ ကုန္းေခါင္ေခါင္ႀကီးမွာ ၾကက္ေမာက္ ေတာင္ဆည္ႀကီး ေပၚလာသည့္အတြက္ ေလွလည္း ေလွာ္ႏုိင္ၿပီ၊ ငါးလည္း စားရၿပီ၊ သယံဇာတ ကမၻာ့သဘာ၀ မဟုတ္ေသာ္လည္း ေငြသိန္းေပါင္း ၃၅၀ တည္းဟူေသာ ကံေကၽြးလက္ခႏွင့္ လူထု လုပ္အား ေၾကာင့္ ႀကီးမားေသာ ေရျပင္က်ယ္ႀကီးကုိ အံ့ၾသဖြယ္ ေတြ႕ျမင္ေနရေလၿပီ။
*

ပုပၸားႏွင့္ဖူဂ်ီယာမ အလွ

ဆည္ႀကီးတစ္ခုလံုး ေရမ်ား ျပည့္ေနေသာအခါ ေရျပာစိမ္းလဲ့လဲ့ႏွင့္ တစ္ဘက္မွ ညိဳ႕ညိဳ႕မိႈင္းမိႈင္း ပုပၸားေတာင္ စုန္႔စုန္႔ႀကီးက ၾကည္ျပာေရာင္ ေကာင္းကင္သားကုိ ေနာက္ခံထား၍ ေတြ႕လုိက္ရေသာ ေၾကာင့္ ႐ုတ္တရက္ေသာ္ ဂ်ပန္ျပည္က ဖူဂ်ီယာမေတာင္ႀကီးအား ဘြားခနဲသြား၍ သတိရေစပါသည္။
ကမၻာေပၚတြင္ နာမည္ေက်ာ္ အလွအပ ႐ႈခင္းႀကီးတစ္ခု ျဖစ္ေသာ ဂ်ပန္ျပည္မွ ဖူဂ်ီယာမေတာင္ႀကီးႏွင့္ ဟာကူနီ ေရအုိင္ႀကီး ကုိ စာေရးသူ ကမၻာလွည့္သြားစဥ္တုန္းက ဂ်ပန္ျပည္ေရာက္၍ သြားေရာက္ ၾကည့္ ခဲ့ရပါ သည္။

ဖူဂ်ီယာမေတာင္ႀကီး၏ ပံုသ႑ာန္သည္ မီးေတာင္ေဟာင္းျဖစ္၍ စုန္႔စုန္႔ပံု႔ပံု႔ႀကီးေနသလုိ စာေရးသူတုိ႔ ျမန္မာ ျပည္က ပုပၸားေတာင္ႀကီးမွာလည္း ေ႐ွးက မီးေတာင္ ျဖစ္ခဲ့ဖူး၍ စုန္႔စုန္႔ပံု႔ပံု႔ႀကီး ႐ွိေနပါသည္။ ပံုသ႑ာန္ ခ်င္း တူေသာ္လည္း အျမင္ပမာဏကေတာ့ ဖူဂ်ီယာမက ပုပၸားေတာင္ထက္ ငါးဆေလာက္ ႀကီး သလုိ၊ ဟာကူနီ အုိင္ႀကီစးကလည္း ၾကက္ေမာက္ေတာင္ ဆည္ႀကီးထက္ ဆယ္ဆေလာက္ ႀကီးပါ လိမ့္မည္။ ဖူဂ်ီယာမ ေတာင္ေျခ႐ွိ အေပ်ာ္စီးႏွင့္ ခရီးသည္စီး ကူးတုိ႔သေဘၤာမ်ား ခုတ္ေမာင္းႏုိင္ေသာ ဟာကူနီ အုိင္ႀကီးမွာ သယံ ဇာတ ကမၻာ့သဘာ၀အတုိင္း သူ႔ဘာသာ ျဖစ္ေနေသာ္လည္း ပုပၸားေတာင္ေျခ က ၾကက္ေမာက္ေတာင္ဆည္ အိုင္ႀကီးမွာေတာ့ ေငြသိန္းေပါင္း ၃၅၀ အကုန္ခံၿပီး လူတုိ႔ လုပ္အားျဖင့္ ဖန္ဆင္း ထားေသာ အုိင္ႀကီးျဖစ္၍ ဂုဏ္ယူရန္ ေကာင္းပါလိမ့္မည္။

ယင္းသုိ႔လွ်င္ ဂ်ပန္၏ ဖူဂ်ီယာမႏွင့္ ဟာကူနီေရအုိင္ ႐ႈခင္းမ်ိဳးျဖစ္ေသာ ပုပၸားေတာင္ႀကီးႏွင့္ ၾကက္ေမာက္ ေတာင္ဆည္ အုိင္ႀကီး၏ ႐ႈခင္းအား ႐ႈမ၀ အားမရ မ်က္စိ အရသာခံ၍ ၾကည့္႐ႈၾကရသည္။ ေတာင္သူလယ္ သမား တုိ႔ အက်ိဳးစီးပြား ေရသြားေျမာင္းမ်ား အသြယ္သြယ္ႏွင့္ ဆည္ေရေသာက္ လယ္ကြင္း ယာခင္း မ်ားသုိ႔ ေရပုိ႔ ေရေ၀ ကိစၥတုိ႔ကုိလည္း ႐ွင္းလင္း ေျပာျပၾကေသာေၾကာင့္ ေတာင္သူလယ္သမားတုိ႔အတြက္ အားတက္ ၀မ္းသာ ဖြယ္ရာ သတင္းမ်ား ၾကားသိၾကရပါသည္။
ပုပၸား ေတာင္ေစာင္း အဘက္ဘက္မွ သြယ္ျဖာ စီးက်ေသာ ေခ်ာင္းေရမ်ား အေဟာသိကံ ျဖစ္ခဲ့ေလသမွ် ယခုေခတ္ ေရာက္မွ အသံုးခ်တတ္ၾကေတာ့သည္။

ပုပၸားေတာင္မွ အရင္းခံ စီး၍က်သမွ် နာမည္ႀကီး ေခ်ာင္းႀကီးမ်ားျဖစ္ေသာ ပင္းေခ်ာင္း၊ ယင္းေခ်ာင္း၊ ဆင္ထဲ၀ေခ်ာင္း၊ ရန္ပယ္ေခ်ာင္း၊ ေဒါင္းေနေခ်ာင္း၊ ၀ဲေလာင္ေခ်ာင္း စေသာ မေရမတြက္ႏုိင္ေအာင္ မ်ားျပား လွေသာ ေခ်ာင္းေရမ်ားကုိလည္း ဤေက်ာက္ပံုေခ်ာင္းႀကီးမွ ၾကက္ေမာက္ေတာင္ ဆည္အုိင္ႀကီး ျဖစ္လာရ သလုိ အလွ်ိဳလွ်ိဳဆည္အိုင္ႀကီးေတြ ေပၚလာၾကဦးမည္ဆုိလွ်င္ မုိးေခါင္ေရ႐ွားအရပ္မွ ဆင္းရဲေသာ ေတာင္သူလယ္သမားတုိ႔ ေလာကနိဗၺာန္သုိ႔ အ႐ွင္လတ္လတ္ ေရာက္သြားသလုိ ႐ွိၾကေပမည္ ဟု ေတြးမိ ေလသည္။

ပုပၸားေတာင္သည္ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာမွေန ၾကည့္လွ်င္ ပံုသ႑ာန္ေလးမ်ိဳးျမင္ရေပသည္။ ေတာင္ဘက္မွ ေနၾကည့္ လဆင္ ပံု႔ပုံ႔ႀကီး ေျခရင္း၌ ေတာင္ကလပ္စူစူႏွင့္ ေလွ်ာေတာေတာင္ ခံုးခံုးကေလး တြယ္ေနသည္ကုိ ေတြ႕ရ၍ အေ႐ွ႕ဘက္မွ ၾကည့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အေနာက္ဘက္မွၾကည့္ေသာ္ လည္းေကာင္း မီးေတာင္ ေဟာင္းပံုစံ မုိ႔မုိ႔စုန္႔စုန္႔ႀကီး၏ တစ္ဘက္တစ္ခ်က္၌ ေတာင္ေျခ ေတာင္လက္မ်ား ျဖာဆင္း က်ေနသည္ကုိ တစ္ပံုစီေတြ႕ရေပမည္။ ေျမာက္ဘက္မွေန ၾကည့္ခဲ့ေသာ္ကား တစ္မူ ျခားေနပါသည္။ မီးေတာင္ ေပါက္ကဲြ ထြက္မႈ၏ ျပင္းထန္ေသာ ဒဏ္ရာ ဒဏ္ခ်က္အတုိင္း ေတာင္ႀကီး သံုးပုိင္းတစ္ပုိင္း ႏွစ္စိတ္ႏွစ္ႁမြာ အက္ကဲြထြက္ျခင္းေၾကာင့္ ဟက္တက္ႏွစ္ျခမ္းကဲြပံု ပံုစံႀကီးအတုိင္း ေတြ႕ျမင္ ရပါမည္။

အလယ္ေတာင္ေခါင္း အတြင္းပုိင္းမွ ေခ်ာ္ရည္ေခ်ာ္ျမွဳပ္တုိ႔ ပြင့္အန္ယုိစီးက်ထားေသာ ပံုသ႑ာန္အတုိင္း ဆိတ္ထိန္း အရပ္အထိ၊ ေျမမုိ႔မုိ႔ လြင္လြင္႐ွိ၍ တြန္းကန္ပြင့္ထြက္ လြင့္စဥ္လာေသာ ေက်ာက္တံုး ေက်ာက္ခဲစႀကီးမ်ားကလည္း ဖြာလန္ႀကဲဆုတ္္ ႀကဲပစ္ခတ္ထားသည့္အလား ပုပၸားေျမာက္ဘက္ ေတာင္ ေစာင္းတစ္ခုလံုးမွာ ေနရာအႏွံ႔အျပား ေတြ႕ျမင္ေနရပါေသးသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ပုပၸားေတာင္ေျခ ေျမာက္ဘက္ တစ္၀ုိက္မွာ ေျမၾသဇာ ပုိမုိ ေျခာက္ေသြ႕ ညံ့ဖ်င္းသျဖင့္ ေျပာင္းခင္း၊ လူးခင္းႏွင့္ ၀ါခင္း ေလာက္သာ စုိက္ပ်ိဳး၍ ရပါသည္။ ေရ ဆုိသည္မ်ာလည္း ေတာင္မႀကီးကဲ့သုိ႔ စမ္းေရ စိမ့္ေရ အလွ်င္း မ႐ွိေသာေၾကာင့္ ေရပုိ၍ ႐်ား ပါးပါသည္။ သည္ေတာ့ ေတာင္ကဲြႀကီး ႏွစ္ခုၾကားမွ မုိးေရခံ ေတာင္ေပၚ ဆည္ႀကီးမ်ား ေပၚလာေအာင္ ဖန္ ဆင္းေပးႏုိင္ၾကဦးမည္ဆုိပါက အတုိင္းထက္အလြန္ တံခြန္ႏွင့္ဘုရား ဆုိသလုိ ေတာင္ေပၚမွာ ငါးမွ်ားၿပီး ေလွ မ်ားစီးႏုိင္ၾကေပဦးမည္။

ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ပုိင္းမွာေတာ့ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းမွ ခရီးဆက္လက္ ထြက္ခဲ့ၾကပါသည္။ သြားရမည့္ အစီအစဥ္မွာ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းမွေန၍ ပုပၸားေတာင္မႀကီးေပၚ ျဖတ္ၿပီး ေတာင္သာၿမိဳ႕သုိ႔လည္းေကာင္း၊ ေတာင္သာလမ္းဆံုမွေနၿပီး ျမင္းၿခံၿမိဳ႕ဘက္သုိ႔ ခဲြထြက္ေသာ လမ္းအတုိင္း လုိက္သြားရန္၊ ျမင္းၿခံ ႏြားထုိးႀကီး ထုိမွ တစ္ဆင့္ ျမစ္သား ေရ၀န္းလမ္းဆံုတြင္ ရန္ကုန္-မႏၱေလး ကားလမ္းႀကီးႏွင့္ သြားဆံုမိ ေသာအခါမွ မႏၱ ေလးဘက္သုိ႔ ဆက္လက္သြားရန္ျဖစ္ပါသည္။

ေက်ာက္ပန္းေတာင္းမွ ထြက္လာၿပီး ပုပၸားေတာင္မႀကီးေပၚသုိ႔ မတက္ရေသးမီ ဆယ္ေပါက္႐ြာသုိ႔ အရင္ေရာက္ၿပီး ဆယ္ေပါက္ေခ်ာင္းႀကီး႐ွိ သဲျပင္ကုိ ေက်ာ္ျဖတ္လုိက္လွ်င္ ပုပၸားေတာင္ ေရာက္ရန္ ေတာင္စဥ္ ေတာင္တန္း အျမင့္ပုိင္းသုိ႔ တက္သြားရပါမည္။ သုိ႔ေသာ္ ဆယ္ေပါက္စခန္းမွာ ၀င္ၾကည့္စရာ နာမည္ေက်ာ္ စပ်စ္ၿခံႀကီးက ႐ွိေနပါသည္။ ၿပီးေတာ့ ဆယ္ေပါက္႐ြာ ပတ္၀န္းက်င္တစ္၀ုိက္႐ွိ ေတာင္သူ လယ္သမား အလုပ္သမာ္းတုိ႔၏ အိမ္သူဇနီးမ်ားအတြက္ သားဖြားဆရာမ ေဒၚသိန္းသိန္းအိမ္႐ွိ အစုိးရ သားဖြား ႏွင့္ ေဆးေပး႐ံုကုိလည္း ေခတၱ၀င္ေရာက္ ႏႈတ္ခြန္းဆက္ရေပဦးမည္။ သားဖြားဆရာမ ေဒၚသိန္းသိန္း သည္ကား အျခားသူ မဟုတ္ေပ။

ယခင္ ၁၉၅၀ ခုႏွစ္ဆီက အမ်ိဳးသမီးကေလာင္အဖဲြ႕ ျပဇာတ္ (ပန္သစၥာ)တြင္ မင္းသား ေမာင္နႏၵာ အျဖစ္ ပါ၀င္ကျပခဲ့ေသာ ကေလာင္႐ွင္ " ရေ၀သိန္း"ျဖစ္ပါသည္။ သူ႔ကုိ (ခုနစ္ရာ့ေျခာက္ဆယ္သိန္း)လုို႔လည္း ေခၚၾကပါသည္။ သူသည္ ယခုအခါ စာေရးဖုိ႔ထက္ ေတာလက္ေက်း႐ြာမ်ား႐ွိ ကုိယ္၀န္ေဆာင္မ်ားကုိ အက်ိဳးျပဳ လက္ေတြ႕လုပ္ငန္းတြင္ အပင္ပန္းခံၿပီး အေကာင္အထည္ေဖာ္ေနသူျဖစ္ပါသည္။ သူကုိယ္တုိင္ ကလည္း သားေကာင္းမ်ား မိခင္တည္း။ က်န္းမာသန္စြမ္းေသာ သူပုိင္ကေလး ႐ွစ္ေယာက္တိတိ ႐ွိေန သူပင္။

သိန္းသိန္း (ရေ၀သိန္း)ထံမွ ထြက္ခဲ့ၿပီး၊ ေဆး႐ံု၀င္း မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ လမ္းတစ္ဘက္ မ်က္ေစာင္းထုိး ေလာက္တြင္ စပ်စ္ၿခံ တံခါးေပါက္သုိ႔ ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ က်ယ္၀န္းေသာ စပ်စ္ၿခံႀကီးအတြင္း စနစ္တက် စုိက္ပ်ိဳး ထားေသာ စပ်စ္ပင္မ်ား၊ ကၽြဲေကာပင္မ်ားႏွင့္ ယုိးဒယား ဆီးခ်ိဳပင္မ်ားကုိလည္း ေမွ်ာ္မဆံုး အားရစရာ ေတြ႕ျမင္ေနရပါ၏။ စပ်စ္ပင္မ်ားမွာလည္း မ်ိဳးေကာင္းမ်ိဳးသန္႔ အခ်ိဳမ်ိဳး ေ႐ႊ၀ါ၊ အညိဳ၊ အနီမွ စၿပီး စပ်စ္ရည္က်ိဳရမည့္ အခ်ဥ္မ်ိဳးမ်ားပါ လွပစြာ အႁပြတ္ အခုိင္ေတြ တဲြေလာင္းက် သီးမွည့္ေနၾက သည္။ စပ်စ္ၿခံ အုပ္ခ်ဳပ္ႀကီးၾကပ္သူမ်ားထံမွ အခ်ိဳမ်ိဳးျဖစ္ေသာ ေ႐ႊ၀ါႏွင့္ အညိဳေရာင္ စပ်စ္သီးမ်ား တစ္မ်ိဳး တစ္ပိႆာ စီ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ စားသြားရန္ ၀ယ္ယူလာခဲ့ၾကပါသည္။

ယခင္တုန္းကျဖင့္ စပ်စ္သီးဆုိသည္မွာ ျမန္မာျပည္က ထြက္စေကာင္းေသာ သစ္သီးမ်ိဳး မဟုတ္သကဲ့သုိ႔ ႏုိင္ငံျခားမွ တင္သြင္း၀ယ္ယူစားသံုးခဲ့ၾကရသည္။ ယခုေတာ့ ကုိယ့္ႏိုင္ငံထြက္ သစ္သီးတစ္မ်ိဳးအေနႏွင့္ ၿမိန္ေရ႐ွက္ေရ စားသံုးႏုိင္ၾကေလၿပီး။ ဤစပ်စ္ၿခံႀကီးအတြင္း မ်ားျပားလွေသာ စပ်စ္ခုိင္ ႁပြတ္ႁပြတ္ ခဲခဲ ေတြကုိ လွည့္ပတ္ၾကည့္႐ႈေနစဥ္မွာပင္ ဘ၀ျမင့္ စိတ္ႀကီး၀င္ခ်င္သလုိလုိ ႐ွိခဲ့ၾကသည္။ ဂ်ာမနီျပည္ ႐ုိင္းျမစ္႐ုိး၀ဲယာ တစ္ေလွ်ာက္မွ ေတာင္တန္းႀကီးမ်ားေပၚတြင္ တစ္ေမွ်ာ္တစ္ေခၚ စုိက္ပ်ိဳးထားေသာ စပ်စ္ ေတာင္႐ုိးႀကီး ေပၚ ေရာက္ေနသလုိလုိ၊ ကာလီ ဖုိးနီးယားနယ္က ႀကီးက်ယ္လွေသာ စပ်စ္ေတာ ဥယ်ာဥ္ႀကီး အတြင္း ေရာက္လာသလုိလုိႏွင့္ ေနာက္မွ ဒါ ... ငါတုိ႔ျမန္မာျပည္ ဆယ္ေပါက္႐ြာက စပ်စ္ၿခံ ပါကလား ဟု သတိရပါ ေတာ့သည္။

*
ပုပၸားေတာင္ကလပ္၀ယ္
သုိ႔ႏွင့္ဆယ္ေပါက္ေခ်ာင္းကုိ ျဖတ္ကာ ပုပၸားေတာင္ေပၚသုိ႔ ကားကေလးတရိပ္ရိပ္ တက္ခဲ့ပါသည္။ တပ္မေတာ္ ၏ စစ္စခန္းကုိ ေက်ာ္မိလွ်င္ ေတာင္ကလပ္သုိ႔တက္ေသာ လမ္းဆံုသုိ႔ ေရာက္ခဲ့ရာ၊ လြန္ခဲ့ေသာ ၁၉၅၄ ခုႏွစ္ေလာက္က စာေရးသူတုိ႔ႏွင့္ ကုသုိလ္႐ွင္တစ္စု လမ္းေဖာက္လုပ္ လွဴဒါန္း ခဲ့ရသည္ ကုိ သတိရမိ ပါသည္။ ယခုေတာ့ ေတာင္ကလပ္သုိ႔ သြားရာ လမ္းတစ္ခု ပုပၸားၿမိဳ႕မွ ေတာင္ကလပ္ အထိ တစ္ဘက္က လမ္းတစ္သြယ္ တုိးတက္ေနသည္။

ထုိမွ်မက ေတာင္ကလပ္အနီးတြင္ ဦးကုမာရ (ဦးေဂ်ာ္နီ) ေက်ာင္းတုိက္ႏွင့္ ေ႐ႊဂူေက်ာင္းတုိက္ ႏွစ္ခုမွာ အေဆာက္အဦမ်ား တုိးပြားၿပီး ၿမိဳ႕ငယ္ကေလး တစ္ခုပမာ ႐ွိခဲ့ပါၿပီး။ ေက်ာင္းတုိက္မ်ားသာမက၊ ေတာင္ကလပ္ ထိပ္ေပၚမွာလည္း ေနရာႏွင့္မမွ်ေအာင္ အာ႐ံုခံ အုတ္တန္ေဆာင္းႏွစ္ထပ္ႏွင့္ ျပည့္က်ပ္ ေနေတာ့ရာ ေ႐ွးအခါက ႏြယ္႐ွင္ ႏြယ္ငန္းမ်ားကုိ ဆဲြ၍ ခဲခဲယဥ္းယဥ္းတက္ရေသာ ေတာင္ကလပ္ သည္ ေစာင္းတန္း ေတြ အသြယ္သြယ္ႏွင့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္က ေလး/ငါးထပ္ တုိက္ေခါင္မုိးကုိ တက္ရသလုိ လြယ္ကူ ေနေလသည္။ ၀ိဇၨာေဇာ္ဂ်ီေတြ ေဆးႀကိတ္ေလ့႐ွိသည္ဆုိေသာ ေတာင္ကလပ္တြင္ စည္ကား လြန္း ေနၿပီျဖစ္၏။

ေ႐ွးအခါကဆုိလွ်င္ ေတာင္ကလပ္ေပၚမွာလည္း ေက်ာက္ပန္းေတာင္းကဲ့သုိ႔ ေရ႐ွားခဲ့ဖူးသည္။ ယခုေတာ့ ေတာင္ကလပ္ ၏ အထက္နားက "ေရငွန္း" ေခၚေသာ ေရထြက္စမ္းမွ ပုိက္လံုးႀကီးမ်ားႏွင့္ သြယ္ယူ ထားသျဖင့္ ၿမိဳ႕ငယ္တစ္ၿမိဳ႕စာေလာက္ ႐ွိေနေသာ ေတာင္ကလပ္ေျခရင္းမွ ေက်ာင္းမ်ား၊ တည္းခုိဇရပ္ မ်ားတြင္ ေရေတြ ဒလေဟာ ေပါခ်င္တုိင္း ေပါ၍ေနပါၿပီ။
သုိ႔ႏွင့္ ေတာင္ကလပ္လမ္းခဲြမွ ဆက္လက္ တက္လာခဲ့လွ်င္ "ေရတင္ေကြ႕"သုိ႔ ေရာက္ခဲ့သည္။ ဤေရတင္ ေကြ႕တြင္လည္း စိမ့္စမ္းေရထြက္ႀကီး႐ွိၿပီး ပုိက္လံုးႀကီးႏွင့္ သြယ္ယူလ်က္ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းၿမိဳ႕ဘက္သုိ႔ ေရခ် ေပးလ်က္႐ွိရာ ေ႐ွးအခါက ထိန္ကန္ ေရနီနီကုိ မ၀တ၀သံုးၾကရေသာ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းၿမိဳ႕သည္ ပုပၸား ေတာင္ႀကီးမွ ခ်ေပးေသာ စိမ့္စမ္းေရၾကည္ၾကည္ကုိ တအီတ၀ သံုးစဲြေနၾကရၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဘယ္ အိမ္ ကုိ ၾကည့္ၾကည့္ စပ်စ္စင္ႏွင့္ ပန္းဥယ်ာဥ္ႏွင့္ ခ်ည္းလုိလုိ စိမ္းစုိလွပေနၾကပါေတာ့သည္။

ပုပၸားေတာင္ႀကီး ၌ ေရထြက္စိမ့္စမ္းမ်ားသည္ အနီးသုိ႔ ကပ္သြားၾက့ည့္လွ်င္ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ေရထြက္ ေပါက္ရယ္ လုိ႔ မျမင္ရပါ။ သာမည ေက်ာက္တံုးႀကီး တစ္တံုးေအာက္မွ ထြက္လာေသာ ေရမ်ားသာ ျဖစ္ၿပီး၊ ေ႐ွးပေ၀သဏီ ကတည္းက ယေန႔က်ေအာင္ မကုန္မခန္းႏိုင္ထြက္ေနေသာ ေရမ်ားျဖစ္ပါသည္။ ဘယ္ဆီက စ လာေသာ ေရမ်ားဟု မေျပာႏုိင္ၾကပါ။ ယခု ေရတင္ေကြ႕ဆုိေသာ ေနရာအရပ္သုိ႔ ေရာက္ေသာ အခါ ေ႐ွး ျဖစ္ေဟာင္းကေလးမ်ား ျပန္လည္ သတိရမိပါေသးသည္။ စာေရးသူတုိ႔ ငယ္စဥ္က ပုပၸား ေတာင္တက္ေသာ လမ္းသည္ လွည္းလမ္းမွ်သာ႐ွိပါေသးသည္။ ကတၱရာေစးလမ္းလည္းမ႐ွိ၊ ေမာ္ေတာ္ကား လည္း မသံုးၾကရ ေသးေသာအခါ ျဖစ္ပါသည္။ သုိ႔ေၾကာင့္ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းမွ ပုပၸားကုိ လွည္းျဖင့္ တက္ၾကရသည္။

မနက္အေစာႀကီးထ လွည္းေမာင္းမွ ယခု ေရတင္ေကြ႕ကုိ ၁၀ နာရီေလာက္ ေရာက္သည္။ လွည္းစခန္း ခ်ၿပီး ေရတင္ေကြ႕တြင္ ထမင္းခ်က္ျပဳတ္စားၾကရၿမဲျဖစ္သည္။ ထမင္းစားၿပီး တစ္ေအာင့္တစ္နားေနၿပီးမွ ဆက္၍ လွည္းေမာင္းတက္ၾကရာ၊ ညေန ၄ နာရီေလာက္မွ ပုပၸားၿမိဳ႕ေပၚ ေရာက္ၾကရပါသည္။ ယခုေတာ့ ကား ႏွင့္ ႐ိွတ္ခနဲ ႐ွိတ္ခနဲ မိနစ္ပုိင္းေလာက္ႏွင့္ ေရာက္ၾက၍ ပုပၸားေတာင္ေပၚႏွင့္ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းမွာ အိမ္ဦး ႏွင့္ ၾကမ္းျပင္လုိ ျဖစ္ေနပါၿပီ။

သုိ႔ေၾကာင့္ ႐ွိတ္ခနဲဆုိ စာေရးသူတုိ႔လည္း ပုပၸားၿမိဳ႕မွ ကားဆိပ္ေစ်းဆုိင္မ်ားသုိ႔ ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ ၄င္းကား ဆိပ္၌ သစ္သီးဆုိင္၊ ပန္းဆုိင္၊ သစ္ပင္ေပါက္စမ်ိဳးပင္ငယ္ဆုိင္၊ ထမင္း၊ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္၊ ထီဆုိင္ အစလုိ ေသးသည္မ႐ွိ ျပည့္စံုေနသည္။ နန္းႀကီးမုန္႔တီႏွင့္ ၾကက္သားေၾကာ္ဆုိင္ကလည္း နာမည္ ရ၍ ေရာက္လွ်င္ မစားဘဲ မေနႏုိင္ၾက။ ေတာင္ေပၚက ငွက္ေပ်ာခုိင္မ်ား၊ ပိႏၷဲသိးမ်ား ထမ္း ျပန္လာၾကသူ ၿခံသမား၊ အထမ္းသမား၊ အမ်ိဳးသမီး၊ အမ်ိဳးသားမ်ားကလည္း သည္ကားဆိပ္အနီး႐ွိ ဆုိင္ႀကီးမ်ားမွာ ေဖာက္သည္ လာသြင္းၾကေသာေၾကာင့္ ငွက္ေပ်ာအ၀ယ္ဒုိင္ပမာ ၿမိဳင္ဆုိင္စြာ စည္ကားေနေပသည္။

တစ္ဘက္သုိ႔ လွမ္းၾကည့္လွ်င္ ေျမေက်း႐ွင္း ဧည့္ရိပ္သာႏွင့္ မ်ိဳးပင္ဥယ်ာဥ္ႀကီးကုိ ေတြ႕ရမည္။ တစ္ဘက္က လမ္းခဲြမ်ာ ေတာင္ကလပ္သုိ႔သြားေသာ ကားလမ္းျဖစ္သည္။ အထက္သုိ႔တက္ေသာ လူသြားလမ္းအတုိင္း လုိက္ခဲ့ေသာ္ မင္းမဟာဂီရိေမာင္ေတာ္ ႏွမေတာ္နတ္နန္းႀကီးမ်ားႏွင့္ ေကာ္ဖီၿခံမ်ား၊ (ႏွမေတာ္ေရထြက္) (ေမာင္ေတာ္ေရထြက္)ေခၚ ေရထြက္စမ္းမ်ားကုိ ေတြ႕ရပါသည္။ ေ႐ွ႕ဆက္ တက္လွ်င္ေတာ့ ပုပၸားေတာင္မ ႀကီးအဆံုး ေပ ၄၈၀၀ ျမင့္တဲ့ ေတာင္ထိပ္အထိ ရာက္ၿပီး ရေသ့ႀကီး ဦးခႏၱီ တည္ခဲ့ေသာ ေစတီႏွင့္ ဖဆပလ ေကာင္းစားစဥ္က ဖဆပလမင္းမ်ား တည္ထားခဲ့ေသာ ေစတီမ်ားကုိ ဖူးရမည္။ "ေလတြင္း"ေခၚ ေတာင္ေခါင္းမွ ေလမ်ားပင့္တုိက္သည္ကုိလည္း ေတြ႕ရပါမည္။ ေ႐ွးတုန္းကျဖင့္ ပ၀ါ လႊင့္ပစ္လုိက္လွ်င္ ေအာက္မက်သြားဘဲ အေပၚကုိပဲ ၀ဲပ်ံတက္လာသည္ဟုဆုိ၏။

အညာ တေကာင္းျပည္ က ကာယဗလ ပန္းပဲလုပ္သားႀကီး ဦးတင့္တယ္ႏွင့္ ႏွမငယ္ ေ႐ႊမ်က္ႏွာတုိ႔သည္ ဤ ပုပၸားေတာင္တြင္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ကုိးရာေက်ာ္က နတ္အျဖစ္ႏွင့္ ေရာက္လာရာတြင္ ပုဂံဘုရင္ ေသဥ္လည္ ေၾကာင္မင္း က ေမာင္ႀကီးကုိ မင္းမဟာဂီရိ၊ ႏွမငယ္ကုိ ေ႐ႊမ်က္ႏွာ အမည္ႏွင့္ နတ္နန္း တည္ေဆာက္ေပး ခဲ့သည့္ စကားထံုးပံုေဟာင္းမ်ား႐ွိသည္။ ေသဥ္လည္ေၾကာင္မင္းဟာ ႐ွင္ဘုရင္ ရင့္မႀကီး ပဲ၊ ျမစ္ထဲက ေမ်ာလာတဲ့ စကား၀ါပင္ဘကီးကုိ နတ္႐ွင္ထုၿပီး ပုပၸားေတာင္ေပၚမွာ နတ္ကြန္းႏွင့္ ပသ ထားသည္မွာ ထူးျခားခ်က္တစ္ခုခု ယံုၾကည္ေလာက္ေအာင္ ေတြ႕ရလုိ႔သာ စရိတ္ကုန္ လူပန္းခံၿပီး ျပဳလုပ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္တယ္လုိ႔ ယူဆဖြယ္႐ွိပါသည္။

အေၾကာင္းမဲ့ေတာ့ မဟုတ္တန္ရာပါ။ ပုဂံရာဇ၀င္မွာလည္း အေၾကာင္းျပလ်က္သားျဖစ္ပါသည္။ ပုပၸားေတာင္ ေရယဥ္စမ္းေတြႏွင့္ ပန္းမ်ိဳးစံုလွသည္။ ဂမံုးအင္ႏွင့္ သဇင္၊ သစ္ခြ၊ စကား၀ါ၊ ကံ့ေကာ္၊ စြယ္ေတာ္၊ ျမတ္ေလး တစ္ေတာင္လံုး ေမႊးၿပီး ေဆးဘက္၀င္ အပင္၊ အသီး၊ အျမစ္၊ အေခါက္က အစ ေဆးဘက္ တြင္ အသံုး၀င္သည့္ ပစၥည္းမ်ားထြက္႐ွိသည္။ ပုဂံျပည္ ေကာင္းစားစဥ္ အခါက ပန္းေတာ္ဆက္ ေမာင္ဗ်တၱ တုိ႔ ပန္းမ်ား သယ္ယူပုိ႔ေဆာင္ေသာ လုပ္ငန္းႏွင့္ အေနာ္ရထာမင္းထံမွာ အမႈထမ္းခဲ့ရေသာေၾကာင့္ ပုပၸားသူ မယ္၀ဏၰႏွင့္ အေၾကာင္းပါၿပီး "ေ႐ႊဖ်င္းႀကီး၊ ေ႐ႊဖ်င္းကေလး" ဆုိတဲ့ သားႏွစ္ေယာက္ ကုိပင္ ဖြားေျမာက္ခဲ့ရေပေသး၏။ ထုိသားကေလး ႏွစ္ေယာက္မွာ ျမန္မာျပည္တြင္ အလြန္ ထင္႐ွားေသာ "ေတာင္ၿပံဳး မင္းညီေနာင္ႏွစ္ပါး " ဟု လူသိမ်ားခဲ့ၾကေလသည္။

ေရယဥ္စမ္းေတြႏွင့္ ပန္းေပါင္းစံုေပါလွေသာ ေတာင္ေတာရဂံုစံုၿမိဳင္သာေခါင္ ပုပၸားေတာင္ႀကီးသည္ လူတုိ႔ အား အမ်ားဆံုး အက်ိဳးျပဳေနသည္။ ေရၾကည္ ေရေအး ေပး႐ံုမက ေဆး၀ါးပစၥည္းမ်ား၊ စားသံုးရန္ အသီးႏွံ ႏွင့္ ပန္းမန္ အေမႊးအႀကိဳင္မ်ားအျပင္ သယံဇာတ ေက်ာက္အလွမ်ားလည္း ထြက္႐ွိပါေသး၏။ ပုပၸားေတာင္၏ အေ႐ွ႕ေတာင္ဘက္ အစြယ္ ေတာင္နီေတာင္တြင္ "ေစတီေက်ာက္" ေခၚ ေက်ာက္ျဖဴ တစ္မ်ိဳး ထြက္သည္။ ေက်ာက္ကုိ ေသြးလုိက္လွ်င္ ဘုရားေစတီပံုကေလးထင္႐ွားစြာေပၚလာသည္။ လက္စြပ္၊ ရင္ထုိး၊ ဘယက္၊ ဆဲြႀကိဳး ျပဳလုပ္၀တ္ဆင္ၾကရသည္။ ေတာင္မႀကီးေပၚတြင္ ရ႐ွိေသာ ေက်ာက္တစ္မ်ိဳး မွာ စိန္နက္၊ သုိ႔မဟုတ္ " အၿဖိဳင္နက္" ေခၚ ေက်ာက္နက္တစ္မ်ိဳးျဖစ္သည္။ နက္ပင္ နက္ ေသာ္လည္း ၿပိဳးၿပိဳး ျပက္ျပက္ ေရာင္စံု ျဖာထြက္ၿပီး လူတုိ႔ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ၾကပါသည္။ သုိ႔ေၾကာင့္ ပုပၸား ေတာင္မႀကီးကား ဤမုိး ေခါင္ေရ႐ွား ရပ္၀န္းတစ္၀ုိက္မွာျဖင့္ လူတုိ႔အဖုိ႔ အလြန္တရာ အက်ိဳးျပဳ ေနေပေသာ ေတာင္ႀကီး ျဖစ္ပါသည္။

ပုပၸားၿမိဳ႕မ ကားဆိပ္႐ွိ ဆုိင္တန္းမ်ားႏွင့္ တစ္ဘက္စြန္းေကြ႕မွာေတာ့ ဦး၀ိဇယ ၏ ဥယ်ာဥ္ၿခံႀကီး႐ွိပါသည္။ ေကာ္ဖီပင္၊ စပ်စ္ပင္မွ စၿပီး သီးပင္ ပြင့္ပင္ အစံု႐ွိ၍ "ပုပၸားေကာ္ဖီမႈန္႔" ဆုိၿပီး နာမည္ႀကီးေနေသာ ေကာ္ဖီမႈန္႔ မွာ ဦး၀ိဇယၿခံမွ ထြက္ေသာ ေကာ္ဖီမႈန္႔ျဖစ္ပါသည္။

ဆက္ရန္
.

>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

စာေရးဆရာ ကိုေအာင္ဆန္း အပိုင္း (၁၅)

ဗိုလ္ခ်ဳပ္အေၾကာင္း ျပန္ေျပာင္းသတိရမိစရာမ်ား

ဓာတ္ပံုတစ္ပံုကို ျမင္လုိက္ရလွ်င္ အတိတ္က ေအာက္ေမ့စရာတုိ႔ကို ျပန္၍သတိရမိသည္သာ ျဖစ္သည္။ အျခားအရာ တို႔ႏွင့္မတူဘဲ ဓာတ္ပံုထဲတြင္ ထုိအစြမ္းရွိေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ၏ ဓာတ္ပံုတစ္ပံု ကိုၾကည့္မိရင္း စိတ္ထဲတြင္ ေဖာ္ျပပါအတုိင္း ခံစားမိသည္။ ပံုထဲက ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ေဘးတစ္ ဖက္တစ္ခ်က္ တြင္ သူ႔မိတ္ေဆြမ်ားကို ျမင္ရသည္။
ဓာတ္ပံုမွာ ၁၉၄၃ ခုႏွစ္က ႐ုိက္ကူးထားေသာပံုျဖစ္သည္။ ပံုထဲတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွာ တည္ၿငိမ္စြာျဖင့္ စိတ္ ေအး လက္ေအးရွိေနသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာတြင္ မသိမသာ ၿပံဳးရိပ္ထင္ေနသည္။ ခါတုိင္းကဲ့သို႔ မ်က္ႏွာေၾကာ တင္းတင္း မဟုတ္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ထိုအခ်ိန္က အဓိပတိေဒါက္တာဗေမာ္၏ဝန္ႀကီးအဖြဲ႕တြင္ ကာကြယ္ေရးဝန္ ႀကီး တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ေနသည္။ ယင္းဝန္ႀကီးအဖဲြ႕ကား ဂ်ပန္သိမ္းပိုက္တပ္မ်ား၏အရိပ္ေအာက္ တြင္ ဖြဲ႕စည္းထားရေသာ အစိုးရျဖစ္သည္။ ဤဓာတ္ပံုကို႐ုိက္ရန္ "ဂရတ္စမီယာေဗးလ္"အမည္ရွိ သူ၏ ေနအိမ္ သို႔ သူကဖိတ္ေခၚခဲ့သည္။ ထိုစဥ္က သူ႔စိတ္ထဲတြင္ စစ္ေရးကိစၥမ်ားနွင့္ အမ်ဳိးသားလြတ္လပ္ ေရးဆုိင္ရာ ကိစၥမ်ားသည္ အပူတျပင္းစဥ္းစားစရာကိစၥမ်ား ျဖစ္ေနလိမ့္မည္ဟုမည္သူလွ်င္ ထင္မိပါမည္ နည္း။

လူထူးဆန္းတစ္ေယာက္

ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ဘဝတြင္ ႏုိင္ငံေရးက်င္လည္မႈကာလသည္ တုိေတာင္းလြန္းလွသည္။ သူ႔ႏုိင္ငံေရးသက္ တမ္းသည္ ၁၉၃၂ ခုႏွစ္က ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ ပရဝုဏ္တြင္စတင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ၁၉၃၃ ခုႏွစ္ တြင္ တကၠသုိလ္သုိ႔ေရာက္သည္။ ပဲခူးေဆာင္၏ေျမညီထပ္ရွိ အခန္းတစ္ခန္းတြင္ ေနထုိင္ရသည္။ ထုိ အေဆာင္ သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုးတြင္ သူ၏အေဆာင္သားအ ျဖစ္ ထားရွိ ရ၍ ဂုဏ္တင့္ေသာအေဆာင္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ပဲခူးေဆာင္သုိ႔ေရာက္ရွိၿပီး ရက္မ်ားမ ၾကာမီပင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အဖုိ႔ လူထူးလူဆန္းအျဖစ္ မ်က္မွန္းတန္းမိလာသည္။
 

ကၽြန္ေတာ္သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အား အေတာ္ကေလးဆန္းေသာ နည္းလမ္းျဖင့္ သိကၽြမ္းလာရသည္။ သူ သည္ (၁၉၇၁ ခုႏွစ္တြင္ သစ္လုပ္ငန္းအဖြဲ႕၏ဒုတိယအႀကီးအကဲျဖစ္ခဲ့ေသာ) ဦးေက်ာ္သိန္း၏အခန္းသို႔ သြားေလ့ ရွိရာ ကၽြန္ေတာ္၏အခန္းေရွ႕မွ ျဖတ္၍သြားသည္။ ဦးေက်ာ္သန္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္မွာ အခန္းခ်င္း ကပ္လ်က္။ သူသည္ တစ္ရက္၊ သို႔မဟုတ္ ႏွစ္ရက္ေလာက္ျခားၿပီး ဦးေက်ာ္သိန္းအခန္းသို႔ သြား၍လည္ ပတ္သည္။ ထုိသို႔ သြားေသာအခါတုိင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ေရွ႕တည့္တည့္ကိုသာၾကည့္၍သြားတတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ အခန္းဘက္သို႔ မည္သည့္အခါမွ ေစာင္းငဲ့၍ၾကည့္ေလ့မရွိ။ ေစာင္းငဲ့ၾကည့္သည့္အခါရွိျပန္ လွ်င္လည္း အမွတ္မထင္ ၾကည့္မိသလိုသာျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ဆိုသည့္ လူသည္ စိတ္ဝင္စားစရာ သတၱဝါဟူ၍ သူထင္မွတ္သည့္ပံု အနည္းငယ္မွ်မျပ။

ေလးနက္သည့္သြင္ျပင္

သူသည္ အၿမဲတမ္းပင္ ေလးနက္သည့္မ်က္ႏွာသြင္ျပင္ကို ဆင္ထားသည္။ စဥ္းစားစရာတို႔ကို စူးစုိက္၍ စဥ္းစားေနသည့္ပံုရွိေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ သူႏွင့္သိကၽြမ္းလိုစိတ္ ျပင္းျပလ်က္ရွိေနသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူ၏ စကားမေျပာခ်င္သလို၊ ခပ္ကင္းကင္းေနခ်င္သလို ပံုစံမ်ားေၾကာင့္ သူႏွင့္အသိမဖဲြ႕ရဲေခ်။ တစ္ခါ ေသာ္ သူ႔အတြက္ စာတစ္ေစာင္ကို လက္ကမ္းေပးသည့္အခါ သူက "ေက်းဇူးတင္ပါတယ္" စကားေလး မွ်ပင္ မေျပာ။ အျခားနည္းျဖင့္လည္း စာကမ္းေပး၍ ေက်နပ္ေၾကာင္းမျပ၊ ဤသို႔ျဖင့္ ေနာက္ဆံုးတြင္ သူ ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္အၾကား ေပါင္းကူးဆက္သြယ္၍မရေသာ အရံအတားႀကီး ထူထားလုိက္သည့္ပံုျဖစ္သြား သည္။

ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲတြင္ ျဗဳန္းခနဲပင္ သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ အဆင့္မတူဟူ၍ ေဒါသျဖင့္ ထင္ျမင္မိလုိက္ေလ သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကား အညာသားေက်ာင္းသား၊ သူတစ္ပါးထက္ ႀကီးျမတ္သည့္အမွတ္လကၡဏာလည္း ဘာမွ မပါ၊ သူက ငါႏွင့္မတူမတန္ဟု ထင္ေနလွ်င္ ငါကလည္း ဤေက်းေတာသားတစ္ေယာက္ကို ဘာ လို႔ဂ႐ုစိုက္ေနရမွာလဲ။ သူ႔အျပဳအမူမွာ ဤအတုိင္းသာျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အခန္းေရွ႕ရွိ စႀကႍ လမ္း တြင္ သူႏွင့္ဆံုမိသည့္အခါမ်ား၌ သူ႔ကို ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္မိသည္။ ထိုသို႔ ၾကည့္မိသည့္အ ခါက်မွ သူ႔စိတ္ထဲတြင္ ျပႆနာတစ္ခုကို စဥ္းစားေနသည္ဆုိသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ သိလုိက္သည္။ ယင္း သို႔ သိလုိက္ေသာ အခါ သူ႔အေပၚ အျမင္တစ္မ်ုဳိးေျပာင္းသြားသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာထားမွာ တကယ္အားျဖင့္ တင္းေနျခင္း မဟုတ္။ ထုိမ်က္ႏွာတြင္သိမ္ေမြ႕ၿပီး စိတ္ထဲတြင္ ႐ုိးသားသည့္ လကၡဏာမ်ားထင္ေနသည္။

တစ္ေန႔တျခားတုိး၍ခင္မင္

သို႔ေသာ္ သူ႔ကို လူအမ်ား က နားမလည္ၾက။ ေက်ာင္းသားအေတာ္မ်ားမ်ားက သူ႔ကိုေလွာင္ေျပာင္ၾက သည္။ အခ်ဳိ႕က သူ၏ထူးဆန္းေသာ အမူအရာကို မႀကဳိက္ၾက။ အခ်ဳိ႕ သူသည္ "လူမဆန္သူ"ဟု သ မုတ္ၾကသည္။ ထုိ႔ေနာက္တြင္ သူသည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွင့္ စတင္၍ ခင္မင္လာသည့္အျပဳအမူကို ေမွ်ာ္ လင့္မထားဘဲ ျဗဳန္းခနဲျပဳလုပ္လုိက္သည္။ ပဏာမႏႈတ္ဆက္ျခင္း အလ်ဥ္းမပါဘဲ သူသည္ ကၽြန္ေတာ္၏ အခန္းတြင္း သို႔ ဝင္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ညဥ္႔အခ်ိန္ စာၾကည့္ေနသည္။ သူကဝင္လာၿပီး "ခင္ဗ်ားက ဗုဒၶဘာသာဝင္ လား"ဟု ႐ုတ္တရက္ေမးသည္။

ကၽြန္ေတာ္၏ဘုရားစင္တြင္ ဖေရာင္းတိုင္မ်ား ပူေဇာ္ ထားသည္ကို သူျမင္လ်က္ႏွင့္ ေမးျခင္းျဖစ္သည္။ ထို ေခတ္အခါ က ေက်ာင္းသားအေတာ္မ်ားမ်ား၏အိပ္ ရာကုတင္ေခါင္းရင္းရွိ သစ္သားအဝတ္ဘီ႐ို ခပ္နိမ့္နိမ့္ ေပၚတြင္ ဘုရားစင္မ်ား ထားေလ့ရွိၾကသည္။

ထိုအခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္က အဂၤလိပ္ေဘာင္းဘီရွည္ကို ဝတ္ဆင္ထားသျဖင့္ ခရစ္ယာန္ဘာသာဝင္တစ္ ဦး ဟု သူ ထင္လုိက္မိပံုရသည္။ သူ၏စကားနည္းျခင္း၊ ဟန္ႀကီးပန္ႀကီး ဘာသိဘာသာေနျခင္း၊ အမူအ ရာ တုိ႔သည္ မရွိေတာ့။ သူသည္ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းထဲတြင္ ဗုဒၶဘာသာအေၾကာင္းကို ရွည္ရွည္လ်ားလ်ား ႀကီး ေျပာ ေနေလေတာ့သည္။ ဤအႀကိမ္သည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖို႔ သူ၏စ႐ိုက္ကို ပထမဆံုးအႀကိမ္အ တြင္း က်က် ျမင္ရျခင္းျဖစ္သည္။ သူ၏ႏုိင္ငံေရးအတြင္းသေဘာကိုျမင္ရျခင္းျဖစ္သည္။ စင္စစ္မူေနာက္ တစ္ႏွစ္မွ် ၾကာၿပီးသည့္တုိင္ ႏုိင္ငံေရးသည္သာလွ်င္ သူ ဝါသနာအပါဆံုးအရာျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ အရိပ္ အႁမြက္မွ် မသိေသး။

သူ၏စ႐ုိက္လကၡဏာ ေနာက္တစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္ မၾကာမီပင္သိလာရျပန္သည္။ သူသည္ အင္းယား ကန္ေပါင္ ေပၚတြင္ ညေနခင္း အျပင္းေျပလမ္းေလွ်ာက္သြားၾကရေအာင္ဟု အၿမဲေခၚသည္။ လမ္း ေလွ်ာက္ ရင္း သူကစ၍ အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ စကားေျပာသည္။ အျပန္အလွန္ေျပာရင္း ကၽြန္ေတာ္က သူ၏ သဒၵါအသံုးအႏႈန္းႏွင့္ အသံထြက္ကို ျပင္ေပးသည္။ ကၽြန္ေတာ္က မသိမသာျပဳျပင္ေပးျခင္းျဖင့္ သူ အဂၤလိပ္စာ ေတာ္လာလိမ့္မည္ဟု သူ တကယ္ထင္ေနသလား ကၽြန္ေတာ္ ေတြးေတာမိသည္။
ဤသူကား သူမ်ားတကာ ထင္ထားသည့္ လူစားမဟုတ္ပါတကား။ သူသည္ ႐ုိးသားသည္။ တဲ့တိုးေျပာ ဆို ဆက္ဆံ တတ္သည္။ ဟန္လုပ္မေနပဲ သင္ယူဆည္းပူးတတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔အားသင္ၾကား ေပးစရာ မရွိသေလာက္ပင္ဆိုသည္ကို မၾကာမီ ကၽြန္ေတာ္သိလာရေတာ့သည္။

အဂၤလိပ္ဘာသာ သံုးစြဲႏုိင္စြမ္း
သူေရးေသာ အဂၤလိပ္စာသည္ တိက်သည္။ ရွင္းလင္းသည္။ ထိုဘာသာစကားကို ႏုိင္နင္းႏုိင္သည့္ ပင္ ကို အရည္အခ်င္း ေပၚလြင္ေသာအဆင့္အတန္းမ်ဳိးျဖစ္သည္။ သူ အဂၤလိပ္စကားေျပာသည့္အခါ ထင္ ထားသည့္ အတုိင္းပင္ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္၌ အသံထြက္တြင္ ခၽြတ္ေခ်ာ္သည္။ ေနာက္ႏွစ္အနည္းငယ္အ တြင္း တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ စာအုပ္မ်ားကို အငမ္းမရဖတ္သည္။ ထုိ႔ျပင္ အဂၤလိပ္စာကို ထိထိေရာက္ ေရာက္ ေဖာ္ျပႏုိင္သည့္ အရာအျဖစ္ အထူးႀကဳိစား၍ အသံုးျပဳသည္။

တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားမ်ား သမဂၢအစည္းအေဝးမ်ားတြင္ ခန္းမရွိေနရာမထ၍ အဂၤလိပ္ဘာသာစကား ျဖင့္ စကားေျပာတတ္သည္။ ဤအက်င့္မွာ သူ႔အဖုိ႔အဆန္းမဟုတ္ေတာ့၊ အျခားသူမ်ားက "ဗမာလိုေျပာ ပါဗ်" ဟု ဝိုင္းေအာ္ေနသည္ကို အမႈမထားဘဲ ေျပာၿမဲပင္ဆက္၍ ေျပာသည္။ ဘာကိုမွ် သူမမႈ၊ ေျပာင္ၾက ေလွာင္ၾက လည္း သူမေလွ်ာ့၊ စိတ္လည္းမဆိုး၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ သူ႔ယံုၾကည္ခ်က္အတုိင္း လုပ္ေဆာင္ေန ျခင္း ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားက အဂၤလိပ္စကားေျပာျခင္းအေပၚ အျမင္က်ဥ္းေျမာင္း၍ ေသးသိမ္ ေသာ သေဘာထားေနၾကသည္ကိုလည္း လွစ္ဟျပေပးလုိက္သလိုလည္း ျဖစ္သည္။ သူ႔အဖို႔ အဂၤလိပ္ စကား ေကာင္းေကာင္း ေရးတတ္သြားမည္ဟု သေဘာထားသည္။

ႏုိင္ငံတကာႏွင့္ ဆက္ဆံေရးအတြက္ အဂၤလိပ္ဘာသာသည္ အေရးပါသည္ဟူေသာ တစ္ဆက္သတ္မ က်ေသာ အျမင္ကို ေခါင္းေဆာင္ အနည္းအပါးကသာ ကိုင္စြဲၾကသည့္အနက္ သူလည္းတစ္ေယာက္အ ပါအဝင္ ျဖစ္သည္။ သူသည္ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏အေရးကိစၥ အျဖာျဖာတြင္ အဂၤလိပ္စာသည္ အေရးပါရမည္ ဟူ၍ တန္ဖိုးထားတတ္ေသာ ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးလည္းျဖစ္သည္။ အဂၤလိပ္ဘာသာသည္ ျမန္မာႏုိင္ငံ ၏ တုိးတက္မႈ အတြက္ စြမ္းေဆာင္ႏုိင္သည္ဟု ယံုၾကည္ခဲ့သည္။

ႀကီးျမတ္လိုစိတ္ျပင္းျပ
သူ၏စ႐ုိက္လကၡဏာတြင္ ေပၚလြင္ေသာ အျခားအခ်က္တစ္ခုရွိေသးသည္။ သူသည္ ႀကီးျမတ္လိုျခင္း တည္း ဟူေသာ ျပင္းျပေသာစိတ္ဆႏၵ ျပည့္လွ်မ္းေနသည္။ သူ႔စိတ္အလ်ဥ္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ စိတ္ဓာတ္ တည္ၿငိမ္ ေအးခ်မ္းမႈရွိၿပီး၊ သူ႔မွာ ထုိအရည္အခ်င္းလိုသည္ဟု ထင္ေနသည္။ တစ္ခ်ိန္တြင္ ေရႊတိဂံုေစ တီရင္ျပင္ ၌ လွည့္ပတ္ၾကည္ညဳိေနစဥ္ သူ႔ကို ယခင့္ယခင္ကထက္ပို၍ ကၽြန္ေတာ္ ခင္မင္သြားေစေသာ စကားတစ္ခု ကို သူေျပာသည္။ သူက နည္းနည္းကေလးမွ် ခ်ဳပ္တီးျခင္းမထားဘဲ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္သူ အတူ ရွိေနခ်ိန္တြင္ သူ႔မွာ စိတ္တြင္ ေအးေဆးတည္ၿငိမ္မႈရသည္ဟုေျပာသည္။ သူသည္ သူ႔ရင္တြင္းမွ ခံ စားခ်က္ မ်ားကို အကုန္ထုတ္ေျပာတတ္သည္။ သူ႔စိတ္ႏွလံုးတြင္ အေျဖရွာေနေသာ ျပႆနာမ်ားကို လည္း အၿမဲတမ္း ထုတ္ေျပာတတ္သည္။ သူ၏စ႐ုိက္လကၡဏာတြင္ ရွိေသာ အျခားတစ္ဖက္ကား သူ ခ် မွတ္ေတာ့မည့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ႏွင့္ပတ္သက္၍ တစ္ခ်က္ကေလးမွ် ပြင့္မထြက္ေအာင္ ႏႈတ္ပိတ္ေနႏုိင္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ယင္းဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ဳိးကား အလြန္အေရးႀကီးလွေသာ အေရးကိစၥႏွင့္ပတ္သက္ေသာ ဆံုး ျဖတ္ခ်က္ မ်ဳိးတည္း။

ေနာက္မ်ားမၾကာမီပင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ေက်ာင္းသားႏုိင္ငံေရး ႐ုတ္႐ုတ္ရက္ရက္ထဲတြင္ နက္နက္နဲနဲ    ပါဝင္ လာေလသည္။ သူသည္ ေက်ာင္းသားေရးရာ ေကာ္မတီမ်ားတြင္စတင္၍ တာဝန္ယူလာသည္။ ေနာက္ပိုင္း တြင္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢ၏အလုပ္အမႈေဆာင္အဖြဲ႕တြင္ ပါဝင္လာသည္။ သမဂၢ၏အာေဘာ္ျဖစ္ေသာ "အိုးေဝ"မဂၢဇင္း၏အယ္ဒီတာ(စာတည္းမွဴး) အျဖစ္ တာဝန္ယူသည္။ ကၽြန္ ေတာ္က လက္ေထာက္အယ္ဒီတာ (စာတည္း)အျဖစ္ တာဝန္ယူသည္။ ထုိမဂၢဇင္းတြင္ ညဳိျမ (ဦးသိန္း တင္) ေရးသားေသာ "ငရဲေခြးႀကီး လြတ္ေနသည္"အမည္ရွိ ေဆာင္းပါးပါလာရာမွ ၁၉၃၆ ခုႏွစ္ တကၠ သုိလ္ ေက်ာင္းသားသပိတ္ႀကီး စတင္ျဖစ္ေပၚလာျခင္းျဖစ္သည္။

ေရွ႕တြင္ ဘာျဖစ္လာမည္မသိေသာ ထိုေန႔က ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္သို႔ေရာက္လာၿပီးလွ်င္ ျမန္ မာ သြင္းကုန္ လုပ္ငန္းဌာန မွ အသံခ်ဲ႕စက္တစ္ခု ေခတၱငွားယူဖို႔စီစဥ္သည္။ အသံခ်ဲ႕စက္ကို ရၿပီးေသာအ ခါ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔သည္ သမဂၢအေဆာက္အအံုသို႔ တန္း၍လာခဲ့သည္။ သမဂၢတြင္ အေဆာင္ေနေက်ာင္း သား တို႔ စုေဝးေရာက္ရွိေနၾကၿပီ။ ေက်ာင္းသားထု အစည္းအေဝးသည္ (၁၉၃၆ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၂၅ ရက္) ညေနေလးနာရီတြင္ စတင္သည္။ အစည္းအေဝးၿပီးဆံုးသည့္အခါ ေက်ာ္ၾကားသည့္ ေက်ာင္း သား သပိတ္ႀကီးျဖစ္ေပၚလာသည္။ ယင္းသပိတ္ႀကီးသည္ ေနာင္အခါတြင္ ျမန္မာႏုိင္ငံလြတ္လပ္ေရး ႀကဳိးပမ္းမႈ အေပၚတြင္ ထူးထူးျခားျခားႀကီး အရွိန္ၾသဇာသက္ေရာက္မည့္ သပိတ္ႀကီးပင္တည္း။

"ငရဲေခြးလြတ္"ေဆာင္းပါးကိစၥ

တကၠသုိလ္ပညာေရးေလာကအတြင္းသို႔ ႏုိင္ငံေရးပါဝင္လာေအာင္ ထိုးသြင္းျခင္းအတြက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ အျခားေခါင္းေဆာင္မ်ားအား လူအခ်ဳိ႕က အျပစ္တင္ၾကသည္။ သပိတ္သည္ လႈိင္းလံုးႀကီးပမာ အလုိအ ေလ်ာက္ ျဖစ္ေပၚလာျခင္းျဖစ္သည္။ စင္စစ္ေသာ္ သပိတ္ျဖစ္ေပၚလာရျခင္းမွာ အာဏာပိုင္တုိ႔ အေျခအ ေနကို ကိုင္တြယ္ပံု မလိမၼာမႈအေၾကာင္းတရားကမ်ားသည္။ "ငရဲေခြးႀကီး လြတ္ေနသည္"ဟူေသာ ေဆာင္းပါး ကိစၥ ကို ျပန္ၾကည့္သည့္အခါ ထိုေဆာင္းပါး၏အဓိပၸာယ္ကို မည္သူမွ် ေရေရရာရာ နားမလည္ ၾက။ "ငရဲေခြး"ဆုိသည့္ ဇာတ္ေကာင္မွာ မည္သူ႔ကို ရည္ရြယ္သလဲဟူ၍လည္း တိတိက်က်မသိၾက။ မသိၾကသည့္ လူမ်ားထဲတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လည္း ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ပိုင္အျမင္ ကို ေျပာရလွ်င္ ထုိေဆာင္းပါးတြင္ သံုးႏႈန္းထားေသာ စကားလံုးမ်ားမွာ အတန္ငယ္ ၾကမ္းသည္။ ထို႔ျပင္ ႀကံဖန္၍ ခ်ီးမြန္းရလွ်င္ ခပ္႐ုိင္း႐ုိင္း ရယ္စရာမ်ားပါသည္။ မည္သို႔ျဖစ္ေစ ေဆာင္းပါး က ရည္ရြယ္ေသာ ပုဂၢဳိလ္အဖုိ႔ သူ႔လုပ္ရပ္ကို ျပင္သြားႏုိင္ေစမည္ဆုိလွ်င္ ဤေဆာင္းပါးသည္ မဂၢဇင္း တြင္ ထည့္သြင္းသင့္သည္မွာ အမွန္ျဖစ္သည္။ ဤေဆာင္းပါးကို ကၽြန္ေတာ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္အား တင္ျပေသာ အခါ သူက မဂၢဇင္းတြင္ထည့္ရန္ ခြင့္ျပဳလုိက္သည္။ ဤသုိ႔အားျဖင့္ ဤေဆာင္းပါးသည္ "အိုးေဝ" မဂၢဇင္းထဲ၌ လူႀကဳိက္အမ်ားဆံုး ေဆာင္းပါးအျဖစ္ ပါသြားၿပီးလွ်င္ ၁၉၃၆ ခုႏွစ္ တကၠသုိလ္ ေက်ာင္းသား သပိတ္ႀကီး ေပၚေပါက္ေစေသာ အေၾကာင္းအခ်က္ႀကီးတစ္ရပ္ျဖစ္ခဲ့ေလသည္။

တကၠသိုလ္ပရဝုဏ္တြင္ "အုိးေဝ"မဂၢဇင္းထြက္ၿပီး မၾကာမီ ဘာမ်ားျဖစ္မလဲဟူ၍ ထင္ျမင္ခ်က္အမ်ဳိးမ်ဳိး ေပၚထြက္ ဆူညံလာသည္။ ေဆာင္းပါးက ရည္ညႊန္းေသာပုဂၢဳိလ္သည္ကား ဟုိလူျဖစ္ႏုိး သည္လူျဖစ္ႏုိး ျဖင့္ ေျပာၾက ဆိုၾကသံမ်ားလည္း စံုေနသည္။ ေဆာင္းပါးကိုယ္တုိင္က မည္သို႔မွ် လက္ညႇဳိးထုိးျခင္းမျပဳ ဘဲ ဆုိခဲ့သည့္ အတိုင္း စကားမ်ားအမ်ဳိးမ်ဳိး စံုလင္ေအာင္ေျပာၾကဆိုၾကျခင္းေၾကာင့္သာလွ်င္ ေဆာင္းပါး က ရည္ညႊန္းေသာ သူကို လူသိသြားသည္။ ဤသို႔ျဖစ္ေနရာ ဤအေၾကာင္းကို ဆူဆူညံညံေျပာဆုိေန ၾကသံ မ်ားသည္ အာဏာပိုင္တို႔က မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလုိက္လွ်င္ သူ႔အလုိလိုၿငိမ္သြားမည္မွာ ေသခ်ာ ေပသည္။

ယင္းသို႔မေနဘဲ ေဆာင္းပါးရွင္ မည္သူျဖစ္သည္ဆိုသည္ကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာလွ်င္ေျပာ၊ မေျပာက အေရး ယူမည္ ဟု ထိုအာဏာပိုင္တုိ႔က ဗိုလ္ခ်ဳပ္အား ၿခိမ္းေျခာက္၍ ေဖာ္ခုိင္းသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုယ္တုိင္ေဖာ္ ေျပာလိမ့္မည္ ဟူေသာ အထင္ႏွင့္ခုိင္းျခင္းျဖစ္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ေဖာ္မေျပာႏုိင္ဟု ျငင္းလုိက္ေသာအခါ သပိတ္ေမွာက္ မႈႀကီး ျဖစ္ေပၚလာေလသည္။ ေက်ာင္းသားတုိ႔၏အေရးကိစၥမ်ားထဲသို႔ ႏုိင္ငံေရးဝင္လာရ ျခင္း မွာ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္တုိ႔ လွည့္ပတ္မႈေၾကာင့္မဟုတ္ဘဲ ျမန္မာႏုိင္ငံကိုလိုနီကၽြန္ဘဝတြင္း သို႔ ေရာက္ေနရျခင္းေၾကာင့္သာျဖစ္သည္။

အႀကီးအက်ယ္ စိတ္ပင္ပန္း

ျမန္မာႏိုင္ငံကို ဂ်ပန္တို႔သိမ္းပိုက္ၿပီးေနာက္ သူ႔ကို စစ္ကိုင္းၿမဳိ႕၌ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕သည္။ ထုိအခ်ိန္က သူ သည္ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္ကို ဦးစီးကြပ္ကဲလ်က္ရွိသည္။ ဂ်ပန္သိမ္းပိုက္မႈကာလရွည္လာၿပီး ၁၉၄၄ ခုႏွစ္ထဲသို႔ ေရာက္လာခ်ိန္၌ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ အႀကီးအက်ယ္ စိတ္ပင္ပန္းလ်က္ရွိသည္။ တစ္ေန႔ေသာ အခါ သူသည္ ကၽြန္ေတာ့္၏ေရွ႕တြင္ပင္ သူ႔လက္ေအာက္ တပ္မွဴးႀကီးအခ်ဳိ႕အား ရယ္စရာသေဘာျဖင့္ ဂ်ပန္ ေတြ မေကာင္းပံုအေၾကာင္း စိတ္ထဲရွိသမွ် ထုတ္ေဖာ္ၿပီး ႏုိင္ငံေရးတရား ေဟာရမည္ဆိုလွ်င္ အင္း ယားကန္ အတြင္း လူမရွိသည့္ ကၽြန္းတစ္ကၽြန္းေပၚသုိ႔ သြား၍ ေျပာရျဖစ္ေတာ့မည္ဟု ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေျပာ သည္။

ဂ်ပန္ေပးေသာ လြတ္လပ္ေရး၏ႏွစ္ပတ္လည္(၁၉၄၄ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ၁ ရက္)ေန႔တြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အား ဂ်ဴဗလီခန္းမအတြင္းရွိ စင္ျမင့္ေပၚတြင္ ေတြ႕ျမင္ရသည္။ သူႏွင့္အတူ ဂ်ပန္လက္နက္ကုိင္ တပ္မ်ား၏အႀကီးအကဲမ်ားႏွင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏အဓိပတိျဖစ္သူ ေဒါက္တာဘေမာ္အျပင္ အိႏိၵယအမ်ဳိးသား တပ္မေတာ္၏ေသနာပတိျဖစ္သူ ဆူဘတ္စ္ခ်ႏၵရာဘုိ႔စ္တုိ႔စီ၍ ထုိင္ေနၾကသည္။ ယင္းအခမ္းအနားတြင္ မိန္႔ခြန္းေျပာသူမ်ားသည္ လြတ္လပ္ေရးႏွစ္ပတ္လည္ကို ဂုဏ္ျပဳေျပာဆိုရင္း အိႏိၵယျပည္ႏွင့္ရင္ဆုိင္ျဖစ္ ေသာ အေနာက္ေျမာက္စစ္မ်က္ႏွာမွ ဂ်ပန္စစ္တပ္မ်ား ဆုတ္ခြာခဲ့ျခင္းသည္ စစ္ပရိယာယ္လုပ္ျခင္းျဖစ္ ေၾကာင္း၊ (အဂၤလိပ္ႏွင့္)မဟာမိတ္တုိ႔ အရွက္တကြဲျဖင့္ ေနာက္သို႔ဆက္ေျပးရေအာင္ စစ္ကစားျခင္းသာ ျဖစ္ေၾကာင္းျဖင့္ ေျပာဆိုၾကသည္။ ဆူဘတ္စ္ကလည္း သူ၏စစ္တပ္မ်ားက မၾကာမီ အိႏၵိယျပည္ႀကီး လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ကယ္တင္ေတာ့မည္ဟူ၍ ေျပာဆုိသည္။

ေျပာ႐ိုးေျပာစဥ္ကို စြန္႔၍

ဗိုလ္ခ်ဳပ္မိန္႔ခြန္းေျပာရမည့္ အလွည့္ကိုေရာက္ေသာအခါ သူသည္ ေျပာ႐ုိးေျပာစဥ္တုိ႔ကို ျဖတ္ခ်လုိက္ သည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံ ရရွိေသာ လြတ္လပ္ေရးသည္ အတုအေယာင္ႀကီးျဖစ္ေၾကာင္း အားမာန္ျဖင့္ေျပာ သည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံသည္ မည္သည့္ဘက္က  စစ္ႏုိင္သည္ျဖစ္ေစ လြတ္လပ္ေရးကိုရရွိမည္သာျဖစ္ ေၾကာင္း ေျပာသည္။ မၾကာမီပင္ ျပည္သူလူထုမ်ားသည္ တကယ့္ရန္သူ အစစ္ကို သိလာလိမ့္မည္ဟု သူက ဆိုသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ထုိသုိ႔ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္း အလ်ဥ္းမရွိေသာ ရဲရင့္သတိၱျဖင့္ ဘြင္းဘြင္းႀကီး ေျပာ ခ်လုိက္ေသာ အခါ ပရိသတ္ႀကီးက ေသာင္းေသာင္းညံ ၾသဘာလက္ခုတ္တီးၾကေလသည္။ လက္ခုပ္ ၾသဘာသံ စဲသြားလွ်င္ သဲသဲကြဲကြဲ ၾကားႏုိင္ေသာ တီးတိုးမွတ္ခ်က္ေျပာၾကသံမ်ားသည္။ တစ္ေလာၿပီး တစ္ေလာ ေပၚထြက္လာသည္။ ဗမာႏုိင္ငံလိုအပ္ေနတာ ဒီလိုလူမ်ဳိးဟူ၍လည္းေကာင္း၊ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ သားတုိ႔ စိတ္ထဲတြင္ ျဖစ္ေပၚေနေသာ ေဒါသကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာရဲသည့္ သည္လိုလူမ်ဳိး ရွိမွျဖစ္မည္ဟူ၍ လည္းေကာင္း ေျပာဆိုေနၾကသံမ်ားသည္ အဆက္မျပတ္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၏ ေရွ႕ဘဝ၏ထူးျခားေသာ ဇာတ္လမ္းတစ္ခုကို ျမင္ေနရသည္။ လွ်ပ္စစ္မီးေမာင္းႀကီးမ်ား သည္ အလင္းအား အစြမ္းကုန္လင္းလ်က္ (ဇာတ္ခံု)စင္ျမင့္ေပၚသို႔ ထုိး၍က်ေနသည္။ စင္ျမင့္ေပၚတြင္ သ႐ုပ္ေဆာင္ ပုဂၢဳိလ္မ်ားရွိေနၿပီး သူတုိ႔အသီးသီး ေျပာခ်င္သည္မ်ားကို ေျပာေနၾကသည္။ ဗိုလ္္ခ်ဳပ္က မိန္႔ခြန္း ကို စတင္၍ ေျပာလုိက္သည္တြင္ ခန္းမႀကီးထဲ၌ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏စိတ္အားထက္သန္မႈဓာတ္ႀကီး ကူး သြားသည္။ နားေထာင္ေနေသာ ပရိသတ္အား ထိုဓာတ္သည္ ပ်ံ႕ႏွံ႔လႊမ္းမုိးသြားသည္။ မီးေမာင္းမ်ား၏ အလင္းေရာင္သည္ ခပ္ေစာေစာက ထုတ္ေဖာ္ခဲ့ၾကေသာ မုသားစကား အႂကြားအဝါတုိ႔ကို ထိုးေဖာက္ ပစ္လုိက္ၿပီးလွ်င္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ထင္ေနေသာ အမွန္တရားကို ထြန္းလင္းေစလ်က္ရွိသည့္ ႏွယ္ပင္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ႏႈတ္ခမ္းမွ သစၥာစကားတုိ႔သည္ အႏၱရာယ္ျပည့္လွ်မ္းေသာ ေရတံခြန္မ်ားသြန္၍ က် လာေနသည့္ႏွယ္ အဆက္မျပတ္ ထြက္ေပၚလာေနသည္။

ဂ်ပန္စစ္ဘက္ နယ္ဘက္ပုဂၢဳိလ္ႀကီးတို႔မွာ ဒုကၡႀကီးေရာက္ေနသည္။ အလင္းေရာင္မ်ား၏ အပူဒဏ္ ေၾကာင့္ ရဲရဲနီေနေသာ သူတို႔၏မ်က္ႏွာမ်ားေပၚ၌ ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္မ်ား အျပည့္ျဖစ္ေနသည္။ ခ်ဳပ္တီး ေနရေသာ ေဒါသ၊ အနာေပၚ တုတ္က်သလို အခံရခက္ျခင္းတို႔သာမက မၾကာမတင္ သူတို႔ေတြ႕ရေတာ့ မည့္ အေရးနိမ့္ျခင္း ၏ ခပ္ေရးေရး အရိပ္အေရာင္တုိ႔သည္ပင္ ထုိမ်က္ႏွာမ်ားတြင္ ေပၚလြင္ေနသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ေအာင္ပြဲရသြားၿပီ။ ျပည္သူလူထုႀကီး၏အသည္းႏွလံုးတြင္ သူ၏ပံုရိပ္စြဲထင္ေအာင္ လုပ္ ေဆာင္ႏိုင္ၿပီ။ ဤသည္ကား တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းအားျဖင့္ ဂ်ပန္သိမ္းပိုက္ေရးတပ္မ်ား၏အမွားအယြင္းမ်ား အတြက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က သူ႔တြင္ အျပစ္ကင္းစင္ေၾကာင္း ေၾကညာခ်က္ေပတည္း။

သခင္တင္ေမာင္၏အသုဘ၌ မိန္႔ၾကားေသာစကားမ်ား

အလားတူ မိန႔္ခြန္းမ်ဳိး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေနာက္တစ္ခါ မိန္႔ၾကားရန္အခြင့္ႀကံဳျပန္သည္။ ဤအႀကိမ္ကား သာမန္ အားျဖင့္ဆိုလွ်င္ ႏိုင္ငံေရးမိန္႔ခြန္းေျပာဖုိ႔ မသင့္ေလ်ာ္လွေသာ အခ်ိန္အခါႏွင့္ ေနရာတြင္ျဖစ္သည္။ အ ခ်ိန္အခါမွာ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ ေလွေလွာ္အသင္း၏ကက္ပတိန္ျဖစ္သူ သခင္တင္ေမာင္၏စ်ာပနာ အ ခမ္းအနားျဖစ္သည္။ ေနရာမွ ႀကံေတာသုႆန္ဝင္းတြင္းမွ ဇရပ္တစ္ေဆာင္ျဖစ္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မိန္႔ခြန္း မေျပာမီ အေရွ႕က သခင္ဘရင္ႀကီးႏွင့္ သခင္ေက်ာ္စိန္တုိ႔က မိန္႔ခြန္းေျပာသည္။ ထု႔ိေနာက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က မိန႔္ခြန္း ေျပာၾကားရာတြင္ သခင္တင္ေမာင္ ကြယ္လြန္ရျခင္းမွာ ႏုိင္ငံအေပၚ၌မုိး၍တည္ေနေသာ ဖက္ ဆစ္ဝါဒ တည္းဟူေသာ ပတ္ဝန္းက်င္ဆိုးႀကီးေၾကာင့္ျဖစ္ေၾကာင္း။

ယင္းေၾကာင့္ ေဆးဝါးမ်ားရွားပါး၊ ေဆးကုသမႈဌာနမ်ား မျပည့္စံုမႈျဖစ္ရေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ ေျပာၿပီးလွ်င္ ဂ်ပန္၏ သိမ္းပုိက္စိုးမိုးမႈကို သြယ္ ဝိုက္၍လည္းေကာင္း။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္တြင္ အတိအလင္း ေသာ္လည္းေကာင္း ျပစ္တင္ေျပာၾကား သြားသည္။ တစ္ခဏေသာ္ အသုဘ႐ူပရိသတ္သည္ သူတို႔ ေရာက္ေနသည့္ေနရာမွာ အသုဘေနရာျဖစ္ သည္ကိုပင္ ေမ့ေနၾကသည္။ ဗိုလ္္ခ်ဳပ္အား ဂ်ပန္မ်ားက လက္စားေခ် ၾကေလမည္လားဟု သူတုိ႔က စိုးရိမ္သြားၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ဘာမွ်မျဖစ္ခဲ့ေခ်။

ထုိ႔ေနာက္တြင္ကား ယခုေတာ္လွန္ေရးေန႔ဟူ၍ အမည္ထင္ရွားသည့္ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္ မတ္လ ၂၇ ရက္ေန႔ ေရာက္လာသည္။ ထုိေန႔မတိုင္မီ ေလးငါးဆယ္ရက္က ကၽြန္ေတာ္သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္အတူရွိေနသည္။ ဦးေက်ာ္သိန္း လည္း ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္အတူရွိေနသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ျပည္ၿမဳိ႕ဘက္သုိ႔ ခရီးထြက္မသြားမီ ႏွစ္ညလည္း အတူေနလုိက္ရသည္။ သူထြက္ခြာသြားသည့္ ညေနပုိင္းတြင္ ဗိုလ္မွဴးႀကီးလွေအာင္ (ေျမ တုိင္းဦးစီးဌာန ညႊန္ၾကားေရးမွဴးခ်ဳပ္)၊ ဗိုလ္မင္းေခါင္ (ျပည္ေထာင္စုပါတီအစိုးရအဖြဲ႕တြင္ ဝန္ႀကီးအျဖစ္ ပါဝင္ခဲ့သူ)ႏွင့္ ဦးထြန္းအံု (ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ေတာ္ ျမဴနီစီပယ္မင္းႀကီး)တုိ႔လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏အိမ္တြင္ရွိေနခဲ့ၾက သည္။

အခ်ိန္သတ္မွတ္ပံု မွန္လုိက္ေလ

ဗိုလ္ခ်ဳပ္က သူသည္ မတ္လအလယ္ေလာက္တြင္ ျပန္ေရာက္လာမည္ဟု ကၽြန္ေတာ့္အားေျပာသြား သည္။ သူ႔အခ်ိန္သတ္မွတ္ခ်က္သည္ မွန္ေလေခ်သည္တကား။ အေၾကာင္းကား ထုိအခ်ိန္တြင္ ၿဗိတိသွ် တို႔သည္ ျပန္ေရာက္ေနၾကၿပီ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္လည္း ႏုိင္ငံအတြက္ အနာဂတ္အသစ္ကို သူ႔လက္တြင္ ကုိင္ေဆာင္ကာ ျပန္ေရာက္လာခဲ့ၿပီ။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ စာအုပ္ႀကီးသမား ဆိုရွယ္လစ္မဟုတ္။ သူသည္ သူ႔ႏုိင္ငံ၏အက်ဳိးကို ေဆာင္ေသာ သူ႔ ေခတ္အလုိအရေပၚေပါက္ေသာ ဆိုရွယ္လစ္တစ္ဦးျဖစ္သည္။ သူသည္ လိုအပ္သည့္အခ်ိန္အခါတြင္ တျခားတစ္ဖက္ကို လွည့္ျဖားအႏုိင္ယူရန္ ပရိယာယ္ကို သံုးတတ္သည္သာျဖစ္ျငားလည္း အၿမဲသျဖင့္ ကား ပို၍ျမင့္မားေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ႀကီးအတြက္သာ သူေရွ႕႐ႈလုပ္ကိုင္သည္။
ကၽြန္ေတာ့္ အဖုိ႔ မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ အျမင့္မားဆံုးဂုဏ္ရည္ကို ရေအာင္ တက္လွမ္းသြားႏုိင္သည့္အခ်ိန္မွာ သူလုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္ခ့ရလုဆဲဆဲအခ်ိန္တြင္ ျပည္သူလူထုအား စက္ဆုတ္ဖြယ္ရာ အက်င့္မ်ားကို ကြင္း ေရွာင္ၾကဖို႔ သတိေပးသည့္အခ်ိန္ကျဖစ္သည္။ ႏုိင္ငံေရးႏွင့္ စီးပြားေရးတြင္ အေခ်ာင္သမားဝါဒသုိ႔ လုိက္ ပါခ်င္လြန္းသူမ်ားအား ရည္ညႊန္းၿပီး ထုိစကားမ်ားကို သူေျပာလိုက္ျခင္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေပမည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ ဤေဆာင္းပါးကို နိဂံုးခ်ဳပ္သည့္အေနျဖင့္ သူတကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားဘဝ (၁၉၃၃-၃၅ ခုႏွစ္မ်ားအတြင္း) ကေရးခဲ့ေသာ စာအခ်ဳိ႕ထဲမွ ေကာက္ႏုတ္ခ်က္မ်ားကို ေအာက္တြင္ ေဖာ္ျပလုိက္ပါ သည္။
"ကၽြန္ေတာ္သည္ ယင္းသုိ႔ေသာအရာမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္၏ဘဝခရီး၏ အစိတ္အပုိင္းအျဖစ္ လက္ခံပါ သည္။ သစၥာတရားႏွင့္ သီလစင္ၾကယ္ျခင္းတုိ႔ကို ရွာေဖြေသာ ဘဝခရီးကို ဆိုလိုပါသည္။ ေတြးေတာႀကံ စည္မႈတြင္ ႐ိုးသားျခင္း၊ အေျပာႏွင့္အလုပ္တြင္ ႐ိုးသားျခင္းတုိ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ ရွာႀကံပါသည္"

"လူအမ်ားႀကီးအဖုိ႔ႏွင့္ အထူးသျဖင့္ အသက္ႀကီးလာသူမ်ားအဖုိ႔ အခြင့္အာဏာတည္းဟူေသာ အိပ္မက္ ဆိုးနတ္ကို မစံုမက္ဘဲ မေနႏိုင္ၾက။ သူတိုသည္ ေအာက္ေျခအထိႏႈိက္၍ မစဥ္းစားၾက။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သည္ ဗုဒၶဘာသာသေဘာအားျဖင့္ သဗၺညဳတဉာဏ္ကို မရေသးသည့္အတြက္ ယံုၾကည္ကိုးကြယ္မႈဆုိင္ ရာ တရားအခ်ဳိ႕ကို လက္ခံရမည္လား မွန္၏။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ စိတ္မာန္မပါဘဲ လြတ္လပ္ ကင္းရွင္းေသာနည္းအားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အနည္းငယ္မွ် စဥ္းစားျခင္းျပဳၾကရေပမည္။ ဤနည္းအားျဖင့္ သာလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ အမွန္(သစၥာ)တရားကို ရရွိၾကေပလိမ့္မည္။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူ ငယ္မ်ားအတြင္း၌ စိတ္ဓာတ္ပိုင္း၌ ကြက္လပ္ႀကီးဟာေနသည္ကို ထင္းထင္းႀကီး ျမင္ႏုိင္ေနသည္တ ကား။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သည္ ရဲေဆးတင္ကာ မျပင္ၾကပါလွ်င္ မၾကာမတင္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ စိတ္ ဓာတ္ပိုင္းတြင္ ၾသခ်ရေလာက္ေအာင္ ခၽြတ္ခ်ဳံက်ကုန္ၾကမည္ကို စိုးေၾကာက္မိပါေတာ့သည္"

"ယခုအခ်ိန္အခါ၌ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔တြင္ ေတြးေခၚေျမာ္ျမင္တရား အနည္းအပါးျဖစ္ေစ လိုေနသည္။ ဘာ သာေရးဒႆနိကတရားျဖစ္ေစ၊ အျခားဒႆနိကတရားျဖစ္ေစ လိုေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္ခံယူ ႏုိင္စြမ္းမရွိေသာ ေခတ္သစ္ယဥ္ေက်းမႈႀကီးက ကၽြန္ေတာ္တို႔အေပၚ သက္ေညာင္းလာေနေစေသာ ပ်က္ စီးျခင္း ကိုေဆာင္သည့္ ၾသဇာသက္ေရာက္မႈကို ခုခံတြန္းလွန္ႏုိင္ရန္အတြက္ ဒႆနိကတရားကို လိုပါ သည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သည္ မဟတၱမဂႏၵီႀကီး သမုတ္ခဲ့သလို "လိပ္ျပာကေလးေတြ"ျဖစ္ေနခဲ့သည္မွာ ကာလ တာရွည္ခဲ့ပါၿပီ"

သခင္လွထြန္း
Guardian Magazine (August, 1971) ပါ My Recollection of Bogyoke Aung San by Tin Aung ကို ဘာသာျပန္ပါသည္။

ဆက္ရန္
.

>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ဝင္းေဖဝင္း ဘာသာျပန္ စိန္မင္းသမီး အပိုင္း (၂၂)

"အလွ်ိဳ႕၀ွက္ဆုံးေနရာ ကို ဆင္းဖို႕ တို႕အခုျပင္ဆင္ႀကရေတာ့မယ္၊ စင္က်ယ္ေအာင္ သန္႕စင္ဖို႕ သေဘာ တူ သလား အေမႀကီး အို၀ါ က ထုံးစံအတိုင္းေမးလိုက္သည္။"
"သေဘာတူပါတယ္ အေဖႀကီး"
"စင္က်ယ္ေအာင္သန္႕စင္ဖို႕ သေဘာတူပါသလား နမ္ခ်ိဳင္း"
"သေဘာတူပါတယ္"
စင္တိန္ကလည္း ဟာနီနည္းတူ လက္ပိုက္ျပီး ေခါင္းညိတ္ကာ အေျဖေပးလိုက္သည္။

ထိုအခါ အို၀ါသည္ ခါးတြင္ ခ်ိတ္ထားေသာ သမင္ခ်ိဳကို ျဖဳတ္ယူလိုက္သည္။ ေဟာင္းေလာင္းေပါက္ သမင္ခ်ိဳ ၏ ထိပ္ဖ်ားတြင္ အေပါက္ေဖာက္ထားသည္။ အို၀ါသည္ ေန႕ခင္းက တူးေဖာ္ ဆူးခၽြတ္ကာ လီွးျဖတ္ ထားေသာ ေဆးရြက္မ်ားႏွင့္ သစ္ဥသစ္ဖုမ်ားကို သမင္ခ်ိဳအေပါက္ထဲသို႕ ထည့္သြင္းျဖည့္ သိပ္ လိုက္သည္။ ထို႕ေနာက္ သမင္ခ်ိဳတံပိုးခရာထဲ၌ ထည့္ထားေသာ ေဆးရြက္၊ သစ္ဥသစ္ဖု မ်ားအေပၚတြင္ မီးခဲတစ္ခဲ ကို ေကာက္ယူျပီး တင္လိုက္သည္။

မီးခဲမွ မီးက သစ္ဥသစ္ဖုမ်ားကို စြဲေလာင္သြားေသာအခါ အျပာေရာင္ မီးခိုးမ်ားႏွင့္အတူ ေဆးနံ႕ပါ တေထာင္းေထာင္း ထလာသည္။
သမင္ခ်ိဳခရာ ထဲမွ ေဆးမ်ားေကာင္းစြာ မီးစြဲေလာင္သြားေသာအခါ အို၀ါသည္ ထိုင္ရာမွ ထလိုက္ ျပီး ေဆာင့္ေႀကာင့္ ထိုင္ေနေသာ အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ေယာက္၏ ေက်ာဘက္တြင္ သြားရပ္လိုက္သည္။ ထို႕ေနာက္ သမင္ခ်ိဳ ၏ အေပါက္ေပါက္ထားေသာ အဖ်ားဘက္တြင္ ပါးစပ္ေတ့ျပီး အားပါးတရရွိဳက္ လိုက္ျပီးေနာက္ အခိုးအေငြ႕ မ်ားကို ဟာနီႏွင့္ စင္တိန္တို႕၏ ေခါင္းေပၚမွေန၍ မႈတ္ထုတ္လိုက္ သည္။   
တူးခါးေသာအနံ႕ႀကီး ထြက္လာျပီး စင္တိန္႕လည္ေခ်ာင္းထဲတြင္ ယားက်ိက်ိဆို႕ဆို႕ ျဖစ္လာသည္။ စင္တိန္ က တဟြပ္ဟြပ္ေရရြတ္ လိုက္ျပီး ထိုင္ရာမွ ထရန္ဟန္ျပင္လိုက္သည္။ သို႕ရာတြင္ ဟာနီ ကလက္ကိုဆြဲျပီး ျပန္ ထိုင္ခိုင္းထား လိုက္သည္။ အို၀ါက ေဆးအေငြ႕မ်ားကို ရွဴလိုက္မႈတ္လိုက္ႏွင့္ ဆက္လုပ္ေနသည္။ တစ္ခဏ ႀကာေသာအခါ စင္တိန္အဖို႕ ေဆးအခိုးေငြ႕ႏွင့္ အနံ႕မ်ားကို ယဥ္လာ ကာေနသာလာသည္။

ေဆးအေငြကအရိွန္ေႀကာင့္ စင္တိန္သည္ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ေပါ့ပါးလားသည္။ ဟာနီဘက္သို႕ ကိုယ္ကို မွီထား လိုက္ရာ စင္တိန္အား ဟာနီက ပခုံးမွေန၍ ဖက္ထားလို္က္သည္။ တျဖည္း ျဖည္း ႏွင့္ စင္တိန္သည္ ေဆးေငြ႕ တြင္ယစ္မူး သာယာလာျပီး သူ႕ကိုယ္မွာ ငွက္တစ္ေကာင္ ေလထဲ၌ ပ်ံသန္းေနရသလို ခံစား လာရသည္။
"အို...ဟာနီ၊ ကၽြန္မေနရတာ သိပ္ေကာင္းတာပဲ"
စင္တိန္အဖို႕ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ျမင္ကြင္း တစ္ခုလုံးမွာ ပိုမိုႀကည္လင္ျပတ္သား လာသည္။ ေဘး ပတ္၀န္းက်င္ ရိွ ေက်ာက္ေတာင္နံရံမ်ားမွာ အက္ကြဲေႀကာင္းမ်ားကိုပင္ ျပတ္ျပတ္သား သား ျမင္လာ သည္။ သစ္ပင္သစ္ရြာ သစ္သီးမ်ားကိုလည္း ႀကည္လင္ထင္ရွားစြာ ျမင္လာရသည္။

အို၀ါက မိမိေရွ႕တြင္ ဒူးေထာက္ကာ ထိုင္ျပီး ျပဳံးျပေနသည္ကို စင္တိန္ျမင္လိုက္ရသည္။ ထို႕အျပင္ အို၀ါက လက္ႏွစ္ဖက္ ျဖင့္ တစ္စုံတစ္ခု ကို ကိုင္ထား မိမိအားလွမ္းေပးေနသည္ ကိုလည္းေတြ႕ရ သည္။
"ဒါ ကေလးအတြက္ပါ၊ ကေလးေမြးျပီးယင္ ေအာက္ကခင္းဖို႕ ေအာက္ခံအခင္းေပါ့၊ တကယ္ေတာ့ ဒီအခင္း ကို ကေလးအေဖ လုပ္ရမွာ၊ ကေလးအေဖ ဒီမွမရိွေတာ့ ငါကပဲ ကေလးအဘိုးအျဖစ္ လုပ္ထား တာေလ၊ ယူပါ နမ္ခ်ိဳင္း၊ ဒါကိုယူပါ၊ ျပီးေတာ့ သူရသတၱိနဲ႕ ျပည့္စုံတဲ့ကေလး ကို ဒီအခင္း ေပၚမွာေမြးပါ"
အို၀ါ က ေျပာလာသည္။ အို၀ါ့အသံသည္ ဟိုအေ၀းမွေန၍ပဲ့ တင္ထပ္ျပီးလာေသာ အသံသဖြယ္ စင္တိန္႕ နားထဲ ၌ ထူးျခားစြာ ႀကားေနရသည္။ အို၀ါက ေရွ႕သို႕တိုးလာျပီး သူ၏လက္ေဆာင္ကို စင္တိန္၏ ေပါင္ႏွစ္လုံး ေပၚတြင္ တင္ေပးလိုက္သည္။

အို၀ါေပးေသာ ပစၥည္းကို စင္တိန္ႀကည့္လိုက္ေသာအခါ အို၀ါအခ်ိန္အေတာ္ အႀကာကပင္ တစ္ေယာက္ တည္း က်ိတ္ျပီး လုပ္ေနေသာ ႏြားသားေရအခင္း ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ေခါက္ထားေသာ ထိုအခင္း ကို စင္တိန္ျဖန္႕လိုက္သည္။ ထိုႏြားေရအခင္းကို အလြန္ေခ်ာေမြ႕ ႏူးည့ံေအာင္ လုပ္ုထားျပီး ေဘး ေလးဘက္တြင္ လွပရပ္စြာ အနားသပ္ကြပ္ထားသည္။ စင္တိန္က လက္ျဖင့္ သပ္ႀကည့္လိုက္ရာ ပိုးဖဲကတၱီပါ တမွ် ႏူးည့ံေပ်ာ႔ေပ်ာင္းလွသည္ကို ေတြ႕ထိခံစားရသည္။

"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ အေဖႀကီး"
စင္တိန္က ျပန္ေျပာလိုက္သည္။ သူ႕အသံကို သူျပန္ႀကားရသည္မွာလည္း ပင့္တင္ထပ္လာသံႏွင့္ တူ ေနသည္။
"ဒါကေလးအတြက္"
အို၀ါ က ထပ္မံေျပာလိုက္ျပီး သမင္ခ်ိဳခရာမွ မီးခိုးမ်ားကို ပါးစပ္ႏွင့္ စုပ္ကာ ဖြာရွဴလိုက္ျပန္သည္။
"ကေလးအတြက္ ဟုတ္တယ္"
စင္တိန္က ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။ သူမဦးေခါင္းသည္ ခႏၶာကိုယ္မွကင္းကြာကာ ေလထဲတြင္ ေမ်ာပါ ေနသလို ခံစားရသည္။ အို၀ါက အျပာေရာင္မီးခိုးမ်ားကို စင္တိန္႕မ်က္ႏွာဆီသို႕ မႈတ္ထုတ္ လိုက္သည္။ စင္တိန္ က ေခါင္းကိုေရွ႕တိုးလာကာ အို၀ါမ်က္စိကို စူးစိုက္ႀကည့္သည္။ ထို႕ေနာက္ အို၀ါက ေတးဆိုရာ စင္တိန္ ႏွင့္ ဟာနီးတို႕က ကိုယ္မ်ားကို စည္းခ်က္ညီညီ အလိုက္သင့္ လႈပ္ယမ္း ေနႀကသည္။ သီးခ်င္း ဆိုျပီးေသာ အခါ အို၀ါကေျပာလိုက္သည္။

"ကဲ အခ်ိ္န္က်ျပီနမ္ခ်ိဳင္း"
စင္တိန္က သားေရစကို ပခုံးေပၚတင္လိုက္ျပီး ထိုင္ရာမွထလုိက္သည္။ သူ႕ခႏၶာကိုယ္မွာ ေျခ ေထာက္ႏွင့္ ေျမႀကီး မထိဘဲ ေလထဲတြင္ ေျမာက္ေနသလို ခံစားရသည္။
ေတာင္ေစာင္း နံရံရိွ လိုဏ္ဂူေပါက္အ၀သို႕ သူတို႕ေရာက္လာ ႀကသည္။ အထဲတြင္ေမွာင္ျပီး ေအာက္ ဘက္သို႕ မတ္ေစာက္စြာ ဆင္းသြားေသာ္လည္း စင္တိန္ မေႀကာက္မရြံ႕ဆင္းသြားသည္။ သူ႕ေျခေထာက္ ေအာက္ မွ ႀကမ္းတမ္းေသာ လမ္းေပၚရိွခဲလုံး မ်ားကိုပင္ စိတ္ထဲက ႀကမ္းသည္ ဟုမထင္ေပ။ လမ္းအတိုင္း အတန္ငယ္ မတ္ေစာက္စြာ ဆင္းျပီးေနာက္ ေျမသားျပင္ညီ ေနရာသို႕ ေရာက္သြားျပီး သဘာ၀ လိုဏ္ေခါင္းႀကီး ကို ေတြ႕ရသည္။

အလင္းေရာင္က သူတို႕ေနာက္ေက်ာ ဘက္မွ လာလမ္းအတိုင္း ၀င္လာေနသည္။ လို္ဏ္ေခါင္း အေပၚဘက္ အမိုးခုံးႀကီးတြင္လည္း ေသးငယ္ေသာအေပါက္ တခ်ိဳ႕ရိွရာ ထိုအေပါက္မ်ားမွ လည္း အလင္းေရာင္ ၀င္ေနသည္။ ေလမွာ ပူေႏြးျပီး စိုထိုင္းေနသည္။ ဂူေအာက္ေျခ အျပည့္ နီးပါးမွ် ေရကန္ တစ္ကန္ ရိွေနျပီး ေရမ်က္ႏွာျပင္မွ အခိုးအေငြ႕မ်ား တေထာင္းေထာင္းထေနသည္။ ေရျပင္တြင္လည္း ေရပြက္ ကေလးမ်ား တပြက္ပြက္ထေနသည္။ ေရခိုးေရေငြ႕မ်ားမွာရေသာ အနံ႕မွာ ကန္႕အနံ႕ပါေနသည္။ ထို ကန္႕အနံ႕က စူးစူး၀ါး၀ါးပင္ ႏွာေခါင္းထဲသို႕ ၀င္လာသည္။ ေရအေရာင္ ကစိမ္းေနသည္။ ေရပူစမ္း ျဖစ္ေႀကာင္း စင္တိန္သိလိုက္ရ သည္။

အို၀ါက သူ၏ကိုယ္၀တ္ျခေသၤ့ သားေရကို ခၽြတ္လို္က္ျပီး ေက်ာက္ခဲထူေသာ ေျမပုံေပၚတြင္ ပုံခ်ထားကာ ေရပူကန္ထဲသို႕ ဆင္းသြားသည္။ အို၀ါသည္ ေရဒူးဆစ္ခန္႕အျမဳပ္တြင္ ေခတၱရပ္ လိုက္ျပီးေနာက္ ဆက္ဆင္း သြားရာ ဦးေခါင္းသာ ေပၚေတာ့သည္အထိ ဆက္ဆင္းသြားသည္။ ဟာနီကလည္း အ၀တ္အစား ခၽြတ္ျပီး အို၀ါေနာက္မွ လိုက္ဆင္းသြားသည္။ စင္တိန္လည္း ပခုံးေပၚမွ သားေမြးအဆင္းကို ေအာက္ခ် ထားလိုက္ျပီး စကတ္ကိုခၽြတ္ကာ ေရထဲဆင္းသြားသည္။

ေရမွာ ပူေႏြးေနသည္။ သို႕ေသာ္ မခံသာေအာင္ ပူေလာင္ျခင္းမဟုတ္။ စင္တိန္အဖို႕ ေနသာထိုင္ သာရုံ ျဖစ္ေန၍ ေနေကာင္းရုံေလး ပူေနျခင္း ျဖစ္သည္။ စင္တိန္သည္ ဒူးေခါင္းေလာက္ အနက္အထိ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဆင္းသြားသည္။ ထို႕ေနာက္ဆက္ျပီး ဆင္းသြားရာ ေမးစိအဖ်ားအထိ ေရာက္မွ ရပ္ လို္က္သည္။ ပူေႏြးေသာ ေရေငြ႕မ်ားက သူမ၏ကိုယ္ခႏၶာထဲသို႕ ၀င္လာသည္။ ေဆးအေငြ႕ ေႀကာင့္ ယစ္မူး ေပါ့ပါးမႈ ကို ေႏြးေထြးေသာ ေရေငြ႕မ်ားက ထပ္ျဖည့္လိုက္ေသာအခါ စင္တိန္အဖို႕ ထူးျခားေသာ ရသ တစ္မ်ိဳး ကို ခံစားမိန္းေမာလာရသည္။
အို၀ါ၏ သီးခ်င္းဆိုသံကို စင္တိန္ႀကားရသည္။ သို႕ေသာ္ မိမိပတ္လည္ရိွ ေရမ်ားက အေငြ႕မ်ား တ ေထာင္းေထာင္း ထ ေနသျဖင့္ ေရခိုးေရေငြ႕မ်ား ပိတ္ဆို႕ကာဆီးေနျခင္း ေႀကာင့္ အို၀ါ ႏွင့္ ဟာနီအား မျမင္ရေပ။

အျပစ္မ်ား အမွားအယြင္းမ်ားရိွပါက ေျပေပ်ာက္ေအာင္ ေဆးေက်ာေတာ္မူပါတယ္ အရွင္မ်ားဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ တို႕၏ အျပစ္မ်ားမွ ခြင့္လြတ္ေတာ္မူပါ အရွင္ဘုရား
အုိ၀ါ့သီခ်င္းသံကို စင္တိန္ ႀကားေနရသည္။ ထိုကေနာက္ စင္တိန္ေဘးရိွ ေရလိုးေရေငြ႕မ်ားထဲမွ လူပုံ သဏၭာန္ တစ္ခု ၀ိုးတ၀ါးေပၚလာသည္။
"ရွင္ဘယ္သူလဲ....."
စင္တိန္က ခပ္တိုးတိုးေမးလိုက္သည္။ လူပုံသဏၭာန္သည္ ၀ိုးတ၀ါးမွ တျဖည္းျဖညခ်င္း ထင္ရွားလာ သည္။ ထိုမ်က္ႏွာ ကို စင္တိန္မွတ္မိသြားသည္။ ပင္လယ္ထဲ၌ ေမ်ာေနစဥ္က ေရထဲ ရိုက္ခ်လိုက္ျပီး ငါးမန္းစာ ေကၽြးခဲ့ေသာ သေဘၤာသားႀကီး ျဖစ္ေနသည္။

"ကၽြန္မကိုခြင့္လႊတ္ပါရွင္၊ ကၽြန္မဗိုက္ထဲတြင္ ကေလးအသက္ ရွင္ဖို႕အတြက္ ရွင့္ကိုရက္စက္ ခဲ့တာပါ"
စင္တိန္ က တိုးလွ်ိဳးေတာင္းပန္လိုက္သည္။ သေဘၤာသားႀကီးက သေဘာေပါက္ လက္ခံသြားသည့္ ပုံ ေပၚလာျပီး သူ႕မ်က္ႏွာက တျဖည္းျဖည္းမွိန္ျပီး ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။
အို၀ါႏွင့္ ဟာနီတို႕၏အသံမ်ားကို စင္တိန္ႀကားေနရသည္။ အို၀ါသည္ သူ႕သားမ်ားျဖင့္ ျပန္ေတြ႕ျပီး အမဲလိုက္ ေနသည္။ ဟာနီသည္ သူ႕ေျမးမ်ားႏွင့္ ျပန္ေတြ႕ျပီး ေခ်ာ့ျမဴေထြးပိုက္လြမ္းေမာ ေနသည္။ စင္တိန္ ၏ အျမင္အာရုံတြင္ မိုက္ကယ္ပုံ ေပၚလာျပန္သည္။

"အို...မိုက္ကယ္ ကၽြန္မ ေမာင့္ ကို တစ္သက္လုံး ခ်စ္ေနမွာပါ၊ ရွင့္သားကိုလဲ ရွင့္နာမည္ပဲ ေပးမွာ ပါ့၊ ကၽြန္မ ကတိေပးပါတယ္၊ ရွင့္သားကို ရွင့္နာမည္ပဲေပးပါမယ္"
စင္တိန္ သည္ ေရထဲတြင္ ဘယ္ေလာက္ႀကာႀကာ စိမ္ေနမိသည္ ကိုပင္ မသိေတာ့။ ေဆးေငြ႕ႏွင့္ ရီေ၀ ရစ္မူး မႈမ်ား တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ျပယ္လာသည္။ ဟာနီကစင္တိန္လက္ကိုဆြဲျပီး ေရထဲမွတက္ လာသည္။ စင္တိန္ တစ္ကိုယ္လုံးမွ အားအင္မ်ားကုန္ ခန္းသြားသလိုခံစား ရသည္။ ဟာနီက စင္တိန္အား ေက်ာက္ေဆာင္ အကြယ္တစ္ခုသို႕ ေခၚသြားျပီး သားေရအခင္း ျဖင့္ျခဳံေပး လိုက္သည္။
"အရွင္သခင္ ေတြက တို႕ကိုခြင့္လႊတ္လိုက္ျပီ တို႕ဒီခရီးကို လာတဲ့အတြက္ သူတိုက၀မ္းသာေန တယ္၊ ငါ့ေျမး ေတြနဲ႕လဲ ငါျပန္ေတြ႕ခြင့္ရခဲ့တယ္၊ တို႕မွာ ဘာအျပစ္မွ မရိွေတာ့ဘူး၊ တို႕ကို ဒီေနရာ ကႀကိဳေနျပီ၊ မင္းစိတ္ေအး လက္ေအးသာ အိပ္ေပေတာ့ နမ္ခ်ိဳင္း"

စင္တိန္အိပ္ရာမွ ႏိုးလာေသာအခါ စိတ္ထဲ၌ ေနာက္က်ိရႈပ္ေထြးေနသည္။ မိမိဘယ္ေရာက္ ေနမွန္း မသိ သလို၊ ဘာျဖစ္ေနမွန္းလည္း မသိတတ္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနသည္။ အစပိုင္းတြင္ ျပင္သစ္မွ ေမာ့ ဟုမ္းစံအိမ္ေတာ္ သို႕ ျပန္ေရာက္ေနျပီ အန္က မိမိအိပ္ရာခုတင္ေဘးတြင္ ရပ္ျပီး ေစာင့္ႀကည့္ေန သည္ ဟုပင္ ထင္မိလို္က္သည္။
ထို႕ေနာက္မွ မိမိလဲေလ်ာင္းေနေသာ ခႏၶာကိုယ္ေအာက္ရိွ ႀကမ္းတမ္းခက္ထေရာ္ေသာ ေျမသားႏွင့္ ျမက္ခင္းေမြ႕ရာတို႕ကို ေတြ႕ထိခံစားရျပီး နာေခါင္းကလည္း ျခဳံထားေသာ သားေရအနံ႕ကိုရလာ သည္။ ထို႕ေနာက္ ရင္ထဲက ပ်ိဳ႕ခ်င္သလို အန္ခ်င္သလို သရိုးသရီ ျဖစ္လာျပီး ဗိုက္ထဲက နာလာ သည္။ ဗိုလ္ထဲ က နာရာတြင္လည္း ခါတိုင္းနာပုံမ်ိဳး မဟုတ္၊ ဗိုက္ေအာက္ပိုင္းမွ တင္းက်ပ္ကာ ေဆာင့္ေဆာင့္ တိုး ေနေသာ နာခ်င္းမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ ထို႕ေႀကာင့္ စင္တိန္သည္ ဗိုက္ကို လက္ႏွစ္ဖက္ ျဖင့္ပိုက္လိုက္ျပီး တစ္ခ်က္ ညည္းညဴလိုက္သည္။

ဗိုက္ထဲကနာလာမႈႏွင့္ အတူစင္တိန္သည္ မိမိေရာက္ေနေသာ ေနရာႏွင့္ အေျခအေနမွန္ကို ျပန္ သတိရ လာသည္။ ယမန္ေန႕က ေရပူအို္င္ထဲ၌ ေရခိ်ဳးခဲ့ပုံမ်ားကို ျပန္ျမင္လာသည္။
"ဟာနီ...."
စင္တိန္ က လွမ္းေခၚလိုက္ရာ ဟာနီခပ္လွမ္းလွမ္းရိွ သူ႕အိပ္ရာမွ ထလာသည္။ စင္တိန္ အေနအ ထား ကိုျမင္ျပီးေနာက္ ဗိုက္ကိုစမ္းသပ္ကာ အေျခအေနကို သိရိွသြားသည္။
"မင္း ကေလးေမြးေတာ့မယ္ စင္တိန္"
ဟာနီက စင္တိန္ကိုဆြဲျပီး ထူလို္က္သည္။ ထို႕ေနာက္ သားေမြးအခင္းကို ေကာက္ယူလိုက္သည္။

"လာ ေမြးဖို႕ဖြားဖို႕ ငါေနရာရွာထားျပီးသား သြားမယ္"
ဟာနီသည္ စင္တိန္ေမြးဖြားရန္အတြက္ သူကိုယ္တိုင္ ေရြးခ်ယ္ရွာေဖြထားေသာ ေနရာသို႕ စင္တိန္ အားေခၚသြားသည္။ ထိုေနရာသည္ သူတို႕စခန္းခ်ေသာ ေနရာႏွင့္ သိပ္မေ၀းလွေပ။ ေဘးပတ္ ၀န္းက်င္ တြင္ သစ္ပင္အုပ္ကေလးမ်ား ကာဆီးေနေသာ အလယ္ေခါင္မွ ေျမကြက္လပ္ကေလး ျဖစ္သည္။ သစ္ပင္ႀကီး တစ္ပင္ ေအာက္တြင္ သားေမြးအခင္းကို ျဖန္႕ခင္းလိုက္ျပီး စင္တိန္ကို လွဲအိပ္ေစသည္။ ထို႕ေနာက္ အ၀တ္အစားမ်ားကို ခၽြတ္ေပးကာ ကၽြမ္းက်င္စြာ ကိုယ္တြယ္စမ္း သပ္သည္။

"ေမြးခါနီး နမ္ခ်ိဳင္း၊ ေမြးခါနီးျပီ၊ ကေလးကတိုးေနျပီ"
စင္တိန္အား နာက်င္ေသာေ၀ဒနာကို ခံစားေနရသည္။ ဟာနီက စင္တိန္အား ေဖးကူကိုင္တြယ္ျပီး လမ္းညႊန္ ေပးသည္။ ဟာနီ႕ေျပာႀကား်ခက္မ်ားအတိုင္း စင္တိန္က အံႀကိတ္ျပီး လိုက္လုပ္သည္။ တစ္ခဏ အႀကာတြင္ စင္တိန္ ဗိုက္ထဲ၌ ဟာခနဲျဖစ္သြား နာက်င္မႈမ်ားလည္း တျဖည္းျဖည္း ေလ်ာ့ သြားသည္။
"ေမြးျပီနမ္ခ်ိဳင္း...ေမြးျပီ"

သားေမြးအခင္းေပၚမွ ကေလးကို ဟာနီက လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ေကာက္ယူလိုက္သည္ကို စင္တိန္ ျမင္ လိုက္ရသည္။ စင္တိန္႕ရင္ထဲမွ အလုံးႀကီးက်သြားသည္။ ကေလးက ဟာနီ႕လက္ထဲတြင္ ေျခ ကားရား လက္ကားရားႏွင့္ ရုန္းကန္ေနသည္။ မ်က္ႏွာက စိုရႊဲရဲတြက္ေနျပီး မ်က္လုံးကို စုံမိွတ္ထား သည္။ ပါစပ္ ကိုျဖဲျပီး "အူ၀ဲ အူ၀ဲ"ႏွင့္ ေအာ္ငိုလိုက္သည္။
"ေယာက်္ားေလးမဟုတ္လား ဟာနီ"
"ဟုတ္တယ္ ေယာက်္ားေလး စင္တိန္၊ ႀကည့္စမ္း ႀကည့္စမ္း ကမၻာႀကီးေပၚကို သူက ရွဴးရွဴးေပါက္ ခ် လိုက္ျပီ၊ ျခေသၤ့ေလး လို ကေလးတစ္ေယာက္ကို ဒီေန႕ကမၻာေပၚမွာ မီးရွဴးသန္႕စင္ ဖြားျမင္လိုက္ တာပဲ"
ဟာနီ က ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ ကေလးကို စင္တိန္႕ဆီလွမ္းေပးလိုက္သည္။

"ကေလးမ်က္စိနဲ႕ ႏွာေခါင္းကို သုတ္ပစ္လိုက္ဦး"
ဟာနီ႕အမိန္႕အတိုင္း စင္တိန္က ကေလးမ်က္ႏွာကို သန္႕စင္လိုက္သည္။ ထို႕ေနာက္ ကေလးကို ဟာနီက ျပန္ယူျပီး လုပ္စရာရိွသည္မ်ားကို ဆက္တိုက္ ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ လုပ္သြားသည္။ သူလုပ္ေနသည္ မ်ားကို စင္တိန္ေစာင့္ႀကည့္ရင္း အံ့အားသင့္ေနသည္၊ ေက်းဇူးတင္ေနသည္၊ ႀကည္ႏူးေနမိသည္။
"ကဲ ကေလး ကို ႏို႕ တိုက္ဖို႕အခ်ိန္တန္ျပီ၊ ရာ့....တိုက္ေပေတာ့ "

ဆက္ရန္
.

>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ခင္ခင္ထူး ၏ ခုံေတာ္ေမာင္ဂ်ဳိက္သိုး (ဇာတ္သိမ္း)

(၃)

ကၽြန္မ ရြာေရာက္ရင္ တည္းေနက် ႀကီးေတာ္တို႔အိမ္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မၾကားခဲ့တာ ေျပာျပျဖစ္ တယ္။  ႀကီးေတာ္က ရယ္ေတာ့တာပါ။ ညည္းအစ္ကိုက လူႀကီးလုပ္ခ်င္သာရွိသာပါ။ ရပ္ရြာကို ညွာ ရွာ သူပါေအ တဲ့။ စကားက ေရာက္ေနၿပီဆိုေတာ့ ကၽြန္မအစ္မေတြေရာ၊ ညီမေတြေရာ၊ ကၽြန္မတို႔ ရြာ ေရာက္ေနလို႔ မ်က္ႏွာျပလာၾကတဲ့ ရြာခံေတြေရာက ကိုႀကီးဂ်ဳိက္သိုးအေၾကာင္း တစ္ေယာက္တစ္ ေပါက္ ေျပာလုိက္ ၾကတာမ်ား၊ ကြယ္ရာမွာ မေကာင္းေျပာေနၾကတာေပမယ့္ ခ်စ္လို႔ေျပာေနၾကတာ မွန္း ကၽြန္မ သိပါရဲ႕။

တစ္ခါက ဆိတ္ျပႆနာ ေပၚဖူးသတဲ့။ ကၽြန္မတို႔ရြာက ကိုဖိုးတိုးနဲ႔ ကိုေပါက္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္အေရွ႕ ၾကည္းေတာသိမ္ ရြာအလွဴကို သြားၾကတာက စတာပါ။ ကိုဖိုးတိုးက လက္ေလွာ္ေလွကေလး နဲ႔ ျမစ္ ထဲ ငါးရွာတဲ့ သူပါ။ ကိုေပါက္က ေတာင္သူ။ မနက္ခင္း အလွဴမီေအာင္ ေစာေစာထသြားၿပီး နာရီျပန္ တစ္ခ်က္ေလာက္ ေနပူေခါင္ေခါင္ႀကီး ျပန္လာခဲ့ၾကသတဲ့။

ကၽြန္မတို႔ရြာနဲ႔ ၾကည္းေတာရြာေတြက နည္းနည္းလွမ္းေတာ့ သစ္ရိပ္ခုိလုိက္၊ ေနပူျပန္ေတာ့ ဆိတ္ စာကိုင္းတစ္ကုိင္းစီခ်ဳိးၿပီး ေခါင္းေဆာင္းလာလုိက္နဲ႔ ျပန္ခဲ့ၾကတာပါ။ လမ္းမွာ ဆိတ္တစ္ေကာင္နဲ႔ ေတြ႕ၾကတယ္။ ဆိတ္က တစ္ေကာင္တည္း၊ ဆိတ္အုပ္ထဲက က်န္ခဲ့တာလား၊ အနားရြာက ဆိတ္ လား ေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ ဆိတ္က သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ေနာက္ တေကာက္ေကာက္လုိက္လာပါ ေရာ၊ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ စကားတေျပာေျပာနဲ႔ လာလုိက္ၾကတာ ရြာေျခဝင္ေတာ့ ဆိတ္က ပါ လာတုန္းပဲ။ သည္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား ေခါင္းေဆာင္းလာတဲ့ ဆိတ္စာကိုင္းျပၿပီး ဆိတ္ကို ရြာထဲ ေခၚလာၾကတယ္။

''ဖိုးတိုး တုိ႔ က ခိုးလာသာလည္း မဟုတ္ဘူး... ရြာေျခအထိ တေကာက္ေကာက္လုိက္လာလုိ႔သာ ပါ လာတာကိုး... ဆိတ္ကို ေမာင္းထုတ္လုိ႔လည္းမျဖစ္ေတာ့ ဖုိးတိုးအိမ္မွာ ႀကဳိးခ်ည္ထားသယ္... ဆိတ္က သူစိမ္း အိမ္ေရာက္ေနမွန္းသိေတာ့ တပဲပဲေအာ္လုိက္သာ နားမခံသာဘူး... ဒါနဲ႔ ငေပါက္ အိမ္တစ္လွည့္ ပို႔လုိက္သယ္... ငေပါက္မယား မိတင္ပုက လက္မခံဘူး... က်ဳပ္တုိ႔အိမ္ထားရင္ က်ဳပ္တို႔ ဆိတ္ပဲ ျဖစ္ကေရာ.. သည္ေတာ့ ဖိုးတိုးမယား သန္းၾကည္က ကိုယ့္အိမ္ထားလို႔ ကိုယ္ယူ ေၾကးဆိုရင္ ငါယူသေအ ေပါ့''

သည္မွာတင္ ဆိတ္တစ္ေကာင္ အေဝမတည့္ၾကရာက မိန္းမခ်င္းရန္ျဖစ္ၾကတယ္။ မတင္ပု က အာ က်ယ္၊ မသန္းၾကည္ ကလည္း ခုနစ္တုိင္ၾကား၊ ရြာထဲႏွစ္ဆက္ဆဲၾက ဆုိၾကဆိုေတာ့ အမႈက ကိုႀကီး ဂ်ဳိက္သိုး ဆီ ေရာက္လာတယ္။ ကိုႀကီးဂ်ဳိက္သုိုးအိမ္ ဆိ္တ္ႀကီးဆြဲလာေတာ့လည္း ဆိတ္ႀကီးက ေအာ္ တုန္း။ ဆိတ္က ခုိး လာတာလည္း မဟုတ္ေတာ့ အျပစ္တင္ဖို႔ရာလည္း ခက္တယ္။ ဆိတ္ေရာင္းၿပီး ပိုက္ဆံ ခြဲ ယူၾကပါလား ဆိုေတာ့လည္း ဘာမွန္းမသိတဲ့ဆိတ္ဆိုေတာ့ ဝယ္မယ့္သူကမရွိဘူး။ သည္ ေတာ့ ျပႆနာၿပီးေအာင္ ကိုႀကီးဂ်ဳိက္သုိး က သူ႔အိမ္မွာေမြးထားမယ္၊ ေနာက္မွ စာရင္းရွင္းတာေပါ့ ဆိုၿပီး အိမ္တိုင္ မွာ ခ်ည္ထား လိုက္တယ္။ ကိုဖိုးတိုးလင္မယားေရာ၊ ကိုေပါက္လင္မယားေရာ ေက် နပ္ၾကပါတယ္။ ၾကားက လူႀကီး အပ္ထားရင္ ၿပီးတာပဲေပါ့။

''အဲသည္ဆိတ္က ဂ်ဳိက္သိုးအိမ္မွာ ႏွစ္လၾကာသယ္.. ေအာ္လုိက္သာလည္း ရြာက မအိပ္ရဘူး... ဂ်ဳိက္သိုး မယား ညည္းေယာင္းမ မိဆြမ္းအုပ္က ေန႔တုိုင္း သစ္ကိုင္းခ်ဳိင္ၿပီး ဆိတ္စာေကၽြးရသာ မသက္သာ ေပါင္ေအ... ဆိတ္ကလည္း စားလုိက္သာ စက္နဲ႔ႀကိတ္သာက်လို႔''
''ေနာက္ေတာ့ ဘယ္လိုၿပီးသြားတုန္း ႀကီးေတာ္ရဲ႕''

''ပိုင္ရွင္ေပၚလာသာေပါ့ေအ... သိမ္ရြာက ပိုင္ရွင္လုိက္လာေတာ့ ဟုတ္ေနသာကိုး... ခ်ည္တုိင္က ျဖဳတ္ေပးလုိက္ရသာေလ... ဆိတ္က ပိုင္ရွင္ေတြ႕ေတာ့ ေငါက္ခနဲထလုိက္သာ.. မိဆြမ္းအုပ္က ဆိတ္စာ ႏွစ္လ ေကၽြးထားရသာေကာ ဆိုေတာ့ ဆိတ္ႏို႔ႏွစ္ပုလင္းေပးသြားတယ္... သူ႔ခမ်ာလည္း အဖက္ေမြးသဲ့ ဆိတ္မုိ႔ပါတဲ့... ဆိတ္ရွင္က အေလ်ာ္ေတာင္းေနတုန္း သတင္းၾကားနဲ႔လုိက္လာသာပါ ဆိုေတာ့ ဘာရ မွာတံုး''
''ျဖစ္ရေလ... ''
''မျဖစ္နဲ႔... ညည္းအစ္ကို ၾကက္ျပႆနာတက္သာ ရွိေသးတယ္''

(၄)

တစ္ရက္ေတာ့ ရြာေတာင္ဖ်ားက ကိုညဳိေအး ၾကက္တစ္ေကာင္ပိုက္ၿပီး ကိုႀကီးဂ်ဳိက္သိုးဝိုင္းထဲ ဝင္ လာေတာ့ ကိုႀကီးဂ်ဳိက္သုိးေတာင္ အိပ္ရာက မႏိုးေသးဘူး။ မမအုပ္ကေတာ့ ဝိုင္ထဲတံျမက္လွည္းၿပီး ၿပီ။ ဆြမ္း ကပ္ၿပီးၿပီ။ ႏြားစာေကၽြး ႏြားေရတုိက္ၿပီးၿပီ။ ကုိႀကီးဂ်ဳိက္သုိး ႏိုးရင္စားဖုိ႔ ထမင္းၾကမ္းကို ဒယ္အိုး ဆီပြတ္ၿပီး အုိးကင္းပူတုိက္ၿပီးၿပီ၊ တစ္ေအာင့္ တစ္ျဖဳတ္နားၿပီး ေတာထဲ(စုိက္ခင္းထဲ)သြားဖုိ႔ ရွိေတာ့တာပါ။ ၾကက္သမားကိုညဳိေအး ေရာက္လာေတာ့ လင္ကိုႏႈိးရၿပီ။ ကိုႀကီးဂ်ဳိက္သုိးက မ်က္ႏွာ ကပ်ာကယာသစ္ၿပီး အကၤ်ီ ခၽြတ္ႀကီးနဲ႔ တန္းလ်ားေပၚမွာ ငုတ္တုတ္ထုိင္တယ္။
''ဘာတုန္းကြ ညဳိေအးရ... မင္းၾကက္ ေသြးေတြနဲ႔လားလို႔''

''ေသြးေတြနဲ႔ေပါ့ဗ်... ခင္ဗ်ားတူ ေမာင္မွတ္ လက္ခ်က္ေပါ့... သူ႔နံနံခင္း က်ဳပ္ၾကက္ယက္လုိ႔သဲ့ ထင္းေခ်ာင္း နဲ႔ ေကာက္ပစ္လုိက္သာ ေျခက်ဳိးကေရာ... သည္မွာ ေခါင္းလည္း ေက်သြားထင္ပါရဲ႕''
''ဟာ ငမွတ္... တိရစာၦန္နဲ႔တုမုိက္သဲ့ေကာင္... မိအုပ္ ငမွတ္ ေျပးေခၚစမ္း''

''က်ဳပ္ အခင္းထဲသြားရဦးမွာ.. လူက ေနာက္မွေခၚပါေတာ္... အက်ဳိးအေၾကာင္း အရင္ေမးစမ္းပါဦး.. ကတည္း''
မမအုပ္ က လူေခၚေတြပါလာေတာ့မွာ သိေတာ့ တဘက္ေဟာင္းေခါင္းေပၚတင္ၿပီး အခင္းဘက္ ထ သြားေတာ့ တာပါ။ ကိုႀကီးဂ်ဳိက္သိုးက စားပြဲေပၚတင္ထားတဲ့ ထမင္းၾကမ္းအုိးခင္းပူတုိက္ကို စိတ္မ ဝင္ စားဘူး။ ကိုညဳိေအး ၾကက္ကိစၥ စိတ္ဝင္စားတာပါ။ ညဳိေအး ေျပာစမ္း... တဲ့။ ေမာင္မွတ္က ကိုယ့္တူ ဆိုေပမယ့္ တရားဥပေဒအတုိင္း ျဖစ္ေစရမယ္ဆိုတာလည္း ပါရဲ႕။
''ၾကက္ရာဇဝင္ ေျပာစမ္းကြာ ညဳိေအး... သည္ၾကက္ မင္းၾကက္လား''

''က်ဳပ္ၾကက္ေပါ့ဗ်ာ အက်ဳိးေပးလုိက္သာမွ ပြဲတုိင္းေအာင္ ၾကက္ဗ်... က်ဳပ္ၾကက္ကို ထင္းေခ်ာင္းနဲ႔ ပစ္လႊတ္ လုိက္တာ က်ဳပ္က ေက်နပ္မွတ္လို႔... ေမာင္မွတ္ ဝင္ရုိက္မလို႔ဘဲ... ဒါေပသိ စိတ္ကိုမနည္း ေလွ်ာ့ၿပီး ခင္ဗ်ား လာတုိင္သာပဲ... က်ဳပ္ၾကက္အေလ်ာ္လိုခ်င္သယ္ ဒါပဲ''
''ေအးေပါ့ကြ... တုိက္ၾကက္ ေျခေထာက္က်ဳိးမွေတာ့ ရီးျဖစ္ကေရာေပါ့... ေနပါဦး... မင္းၾကက္တုိက္ သာ ဘယ္ရြာ သြားတုိက္တာတံုး... ရြာထဲ ၾကက္တိုက္သာ လက္မခံဘူးေနာ္''
''ေခ်ာင္းတစ္ဖက္ သြားတုိက္သာပါဗ်ာ... ရြာနဲ႔အလြတ္ႀကီးပါ... ခင္ဗ်ား အပိုင္ထဲ မဟုတ္ပါဘူး''

ခင္ဗ်ားအပိုင္ထဲ မဟုတ္ပါဘူးဆိုတာကို ကိုႀကီးဂ်ဳိက္သုိးက သိပ္သေဘာက်တယ္။ ရပ္ရြာကို သူ ထိန္းထား ႏုိင္တယ္ ဆိုတဲ့ သေဘာပါတာကိုး။ ပါးေတြ ႏႈတ္ခမ္းေတြ တြန္႔သြားေအာင္ ေက်နပ္ေန တာပါ။ မ်က္ႏွာပိုးသပ္လို႔မရေတာ့ ေဒါင္းေဆးလိပ္ခြက္ထဲက ေျပာင္းဖူးဖက္ လွမ္းယူမီးညွိတယ္။ ကိုညဳိေအးကို မ်က္လံုး လွန္ၾကည့္တယ္။ ဆက္ေျပာစမ္းေပါ့။
''က်ဳပ္ၾကက္ က အေရာင္က ဥပန္း... ေဖာင္းဘက္လုသာဆုိေတာ့ ရွားသယ္ဗ်... အၿမီးက်ေတာ့ မဂို စပ္ပံု ရသယ္... တခ်ဳိ႕ကလည္း သတိၱက် ရစ္ဘက္လုသတဲ့''
''ၾကက္ေကာင္း ကြ... ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ေတာင္ေထာင္ေနသာၾကည့္ပါလား''

''ခင္ဗ်ားသိမွာေပါ့ ကန္ေတာ္က သံေခ်ာင္း... သူ႔အဘ ဘုိးသိန္းဆိုသာ ၾကက္ဝိဇၨာႀကီး... ဘိုးသိန္း က လွည္းသမား ငထြန္း နဲ႔ တစ္ရက္ က်ဳပ္ေယာက္ဖ ေက်ာက္ဒိုးနဲ႔ ထလုိက္သြားသာ... ဟုိက်ေတာ့ ၾကည္ရြာသား ငေအးနဲ႔ ေတြ႕ကေရာ.. ဘိုးသိန္းက က်ဳပ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး ၾကက္ေကာင္းႀကဳိက္ မွန္းသိ လုိ႔ ေတ့ ေပးသာကိုးဗ်... ဒါမွ သူက ေစ်းေကာင္းရမွာကိုး''
''မလုပ္ေကာင္းသာကြာ... ''

''ငေအးက ရွစ္ေသာင္းဗ်ာတဲ့... က်ဳပ္က တစ္သိန္းဗ်ာလို႔ ခ်လုိက္ေရာ... ရႈံးရင္ ရြာပါသိကၡာက်မွာ ကိုးဗ်... ''
''ငါပါ သိကၡာက်သာေပါ့ ညဳိေအးရ... မင္းလုပ္သာ သေဘာက်သကြာ''
''အစစ္ေပါ့ဗ်ာ... ၾကက္ဖိုးကို သူတုိးကိုယ္တုိးနဲ႔ တစ္သိန္းသံုးေသာင္းခြဲနဲ႔ က်ဳပ္ရလာသာ... ဟုတ္သ ဗ်ဳိ႕... ၾကက္ က သံေျခေထာက္ပါသာက်လုိ႔... က်ဳပ္ျဖင့္ ပြဲတုိင္းႏုိင္သာပဲ''
''မင္းေစာေစာက ေျပာသဲ့ေကာင္ေတြပါ ေခၚရမယ္... လူဝါးဝလုိ႔ကြာ''

''မဆုိင္ဘူးေလဗ်ာ... အဲသာ က်ဳပ္ၾကက္ဝယ္တုန္းက ကိစၥဗ်... အခု ထင္းေခ်ာင္းနဲ႔ပစ္လုိက္သာက ခင္ဗ်ားတူ ငမွတ္က ပစ္လုိက္သာ''
''ကိုင္း ငါ သေဘာေပါက္ၿပီ... မင္းျပန္ဦး... ငါ ငမွတ္ ေခၚစစ္မယ္... မင္းၾကက္ဘိုးက သံုးေသာင္းခြဲ ဟုတ္လား''
''ဟာ... လုပ္ျပန္ၿပီ... တစ္သိန္းသံုးေသာင္းခြဲဗ်... ေလ်ာ္ခ်င္ေလ်ာ္ မေလ်ာ္ရင္ က်ဳပ္က က်ဴပင္ခုတ္ က်ဴငုတ္မက်န္ပဲ''
''မွန္သာျဖစ္ရမွာေပါ့ကြ... မင္းမွန္သယ္ ညဳိေအး... ကိုင္းျပန္ေခ်ေတာ့''

က်ဴပင္ခုတ္ က်ဴငုတ္မက်န္ထဲမွာ သူပါ ပါေနတာကို သေဘာမေပါက္ဘူး၊ ေအးေပါ့ကြ... လုပ္ရမွာ ေပါ့တဲ့။ ဒါနဲ႔ ကိုညဳိေအးျပန္ေတာ့ သူ႔တူ ငမွတ္ကို ေခၚစစ္တယ္။ ငမွတ္က သူ႔ေခၚမယ္ဆိုတာသိ ေတာ့ ေျမႀကီးနဲ႔ေရာေနတဲ့ နံနံပင္အက်ဳိးအေၾကေတြ ဆန္ေကာထဲထည့္လာတယ္။ သက္ေသခံ ပစၥည္းေပါ့။ ကိုႀကီးဂ်ဳိက္သိုးက နံနံပင္က်ဳိးေတြကို လက္နဲ႔ၿဖဲၾကည့္တယ္။
''လူပါးဝလို႔ ဘႀကီးရာ... သူက လူမုိင္လိုလို ဘာလိုလိုနဲ႔ က်ဳပ္ကိုႀကိမ္းေသးသာ... က်ဳပ္က ဘႀကီး ေသြးပဲဗ် ဘာေၾကာက္လိမ့္မတံုး... စိတ္ထဲဖ်င္းခနဲျဖစ္လာရင္ ရုိက္လႊတ္လုိက္ရမွ... ''
''ဒါေပါ့ကြ... တို႔အမ်ဳိးက ေသြးေသာက္ႀကီးေလးေယာက္က ဆင္းလာသာ... အာဂမွတ္လို႔''

''သူ႔ၾကက္က တစ္ရက္လည္းမဟုတ္ ႏွစ္ရက္လည္းမဟုတ္... က်ဳပ္ႀကဲထားသဲ့ အခင္းထဲဝင္ဝင္ၿပီး သစ္ပင္ ေတြ ယက္ယက္ပစ္သာဗ်... က်ဳပ္ သည္းခံသာ သံုးခါရွိၿပီ''
''သံုးခါဆိုရင္ မင္းမွန္သယ္... ငါဆုိရင္ ႏွစ္ခါနဲ႔ လုပ္ပစ္မိမွာ... အခုက ညဳိေအးက မင္းကို အေလ်ာ္ ေတာင္းခ်င္ပံု ရသယ္... သူ႔စကား ေကာက္ရတာေလ''
''မေလ်ာ္ႏုိင္ပါဘူးဗ်ာ... သူ႔ၾကက္ကလည္း က်ဴးေသးအခင္းလည္း ပ်က္ေသး''
''မေလ်ာ္နဲ႔... မင္းမွန္သယ္... ငါ့တူ သြားေတာ့ ငါရွင္းမယ္''

ကၽြန္မက သည္တိုက္ၾကက္ကိစၥ ဘယ္လိုရွင္းၾကတုန္းဆိုေတာ့မွ ျပႆနာၿပီးရပံုကို ေျပာျပၾက တယ္။ ကိုႀကီးဂ်ဳိက္သုိးက ႏွစ္ဖက္စလံုးမွန္တယ္ခ်ည္း လုပ္ေနေတာ့ ႏွစ္ဖက္စလံုးက အမႈႏုိင္မယ္ တြက္ ထားၾကတာပါ။ ကိုညဳိေအးေရွ႕က်ေတာ့ ေလ်ာ္ေစတဲ့၊ ငမွတ္ေရွ႕က်ေတာ့ ေယာင္လုိ႔ေတာင္ မေလ်ာ္နဲ႔တဲ့။ ဆံုရွင္းၾကတဲ့ေန႔က်ေတာ့ ကိုညဳိေအးအမ်ဳိးေတြနဲ႔ ငမွတ္အမ်ဳိးေတြ ဝိုင္းတုိက္ထဲ ျပည့္ လို႔တဲ့။
''လူေတြ မ်ားလာေတာ့ ညည္းအစ္ကို ေခၽြးေတြျပန္လို႔ပါေအ... ေနာက္ေတာ့ ၾကက္က က်ဳးတဲ့ အတြက္ ၾကက္ရွင္ က ၾကက္ဖိုးအျပည့္မယူနဲ႔... ငမွတ္ကလည္း နံနံခင္းပ်က္စီးသာဆိုေတာ့ ၾကားခ်ၿပီး ၾကက္ဘိုး တစ္ဝက္ေလ်ာ္ ေစေပါ့ေအ... ငမွတ္ က မေလ်ာ္ႏုိင္ဘူး။ ပိုက္ဆံမရွိဘူးနဲ႔ဆိုေတာ့ ညည္း အစ္ကို က ကိုင္းသဟာျဖင့္ရင္ ငါ ပိုက္ဆံထုတ္ေခ်းမကြာဆိုၿပီး ေငြငါးေသာင္းနဲ႔ ျဖတ္လုိက္ကေရာ.''
''ကိုညဳိေအး က ေက်နပ္သလား''

"သူကလည္း နဂိုကတည္းက ႀကက္ဖိုး ပိုေျပာထားသာဆိုေတာ့ ေက်နပ္သာေပါ့.... ႀကက္က်ိဳး ကိုေမာင္မွတ္ က ယူရလိုက္ရသယ္....ညည္းအစ္ကိုက ႀကားကေန အတိုးမပါဘဲ ေငြေခ်းရတာ ထား... ျဖစ္ခ်င္ေတာ့...."
"ေျပာပါဦး...."
"ေမာင္မွတ္က္ထဲေရာက္မွ ႀကက္က်ိဳးက ေျချပန္ေကာင္းျပီး ပိုေတာင္မာသြားသာကိုး....ေဟာ သည္နားက ရြာေတြမွာ ရိွသမွ်တိုက္ႀကက္ေတြ ေမာင္မွတ္ႀကက္နဲ႕ေတြ႕ရင္ ရံႈးသာခ်ည္းပဲ....ေမာင္ မွတ္ကလည္း ရလိုက္သဲ့ ေလာင္းေႀကး....ဂ်ိဳက္သိုးပိုက္ဆံေတာ့ မနည္းျပန္ေတာင္းရသယ္.... ဆြမ္းအုပ္က ရန္ေတြ႕ ေတာင္းလို႕သာ ေလ"
"ေဟာေတာ္..."

"မျပီးေသးဘူး....သည္ႀကက္က်ိဳး က ခြပ္လက္ေကာင္းမွန္း သိေတာ့ ညိဳေအးက သူ႕ႀကက္ ျပန္လို ခ်င္ပါတယ္ ျဖစ္ျပန္ေရာ... ေမာင္မွတ္က ဘယ္ေပးမွာတုန္း... သူကေလ်ာ္ျပီး သားဟာကိုး"
"ဟုတ္တယ္ေလ..."
"ႏွစ္ဖက္ျပႆနာျဖစ္ေတာ့ ဂ်ိဳက္သိုးဆီ ျပန္ေရာက္ႀကျပန္ေရာ.... ဂ်ိဳက္သိုးက ညိဳေအး မင္းႀကက္ မင္း ျပန္ရေစ့မယ္တဲ့... မင္းက ဥစၥာရင္းတဲ့... သူ႕တူေမာင္မွတ္ က်ေတာ့ မေပးနဲ႕တဲ့.... မင္းက ဥစၥာပြားတဲ့"

ကၽြန္မလည္း ရင္ေမာလာလို႕ ဆက္မေမးျဖစ္ေတာ့ ပါဘူး၊ ဘယ္ျပီးဆုံးသြားႀက တယ္မသိရေပမယ့္ ရိွပါေစေတာ့လို႕ပဲ သေဘာထား လိုက္ရေတာ့တယ္။ စိတ္ေကာင္းရိွေပမယ့္ ရိုးလြန္း အလြန္းတဲ့ အစ္ကို႕ကို ကၽြန္မ သနားမိတယ္။ မမအုပ္ က ပိုေတာင္ သနားစရာေကာင္းေသး။ အိမ္မွာ ဘာမွ မလုပ္တဲ့ လင္ကို တန္းလ်ားေပၚ ငုတ္တုတ္ထိုင္ခိုင္းျပီး သူကခ်ည္း လုပ္ေကၽြးေနရတာမဟုတ္လား။ အမႈတကာ ထဲ အိမ္က ပဲမေနရ၊ ႏွမ္းမေနရ၊ ေငြမေနရ စိုက္ထည့္ေပးေန ရတာက ပိုေသးကိုး။

(၅)

ကိုးႀကီးဂ်ိဳက္သိုး အေႀကာင္းက ေရးရင္မကုန္ႏိုင္ပါဘူး။ ကၽြန္မရြာမေရာက္တာ သုံေလးႏွစ္ရိွပါျပီ။ သည္ႏွစ္ထဲ ဂ်ဒိုင္း ေလးရြာဘက္ စာေပေဟာေျပာပြဲ ေရာက္ရလို႕ရြာဘက္ ခဏကူးခဲ့တယ္။ ညဘက္ ေဟာ ေျပာရဦးမွာ ဆိုေတာ့ေရာက္ျပန္ပါပဲ။ ကၽြန္မကႀကီးေတာ္ႀကီးနဲ႕ ကိုႀကီးဂ်ိဳက္သိုး တို႕အိမ္ ၀င္ျပီး ေငြ ကန္ေတာ့ ခဲ့တယ္။
ကိုႀကီးဂ်ိဳက္သိုးက ခါးကိုင္းရွာျပီ။ ေလးကိုင္းေကြး ေက်ာကုန္းႀကီးနဲ႕ အကႌ်မပါဘဲ တန္းလ်ားေပၚ ငုတ္တုတ္ထိုင္လ်က္က ဆုေတြေပးေနရွာရဲ႕။ ရပ္ရြာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကလည္း ေျပာင္းေလေတာ့ ရြာလူ ႀကီး လည္း မဟုတ္ရွာေတာ့ပါဘူး။ မမဆြမ္းအုပ္ကေတာ့ ၀မ္းသာရွာသတဲ့။ သူ႕ေယာက္်ား ေအးေအး လူလူ ေနေစခ်င္ရွာသတဲ့။ မမအုပ္ကလည္း အခင္းထဲမဆင္းေတာ့ ပါဘူး။ သူရင္းငွား နဲ ႔ ထားတာ ႀကာျပီတဲ့။ ဟုတ္ရွာႀကမွာေပါ့။ အသက္ေတြမွ မငယ္ႀကေတာ့ဘဲ။

"ငါကေတာ့ လူႀကီးေႀကးကေလးနဲ႕ ေနရသာေပါ့ဟာ...လာႀကပါသယ္.... ေဆြထဲမ်ိဳးထဲက ရွင္းမရ သာ ငါရွင္းေပးေနရသာပဲ... မထူး ရဲ႕ နင္တို႕ေဘးႀကီးက တလုပ္ကိုးျမိဳ႕၀န္ ခုံမင္းႀကီး ဦးေရႊလုံး ဆို သာ မင္းတုန္းမင္း ေခတ္က ဒဂၤေမာ္ေပါ့ဟာ... သူ႕ေသြးက ငါ့က်မွ လာပါသာငါ့ႏွမရဲ႕"

လူႀကီးေႀကးဆိုတာက သက္ႀကီး၀ါႀကီးမို႕ ေဆြေတြမ်ိဳးေတြက လက္ေရာက္ကန္ေတာ့တာ စားေနရ တယ္ဆိုတဲ့သေဘာ ျဖစ္ႏိုင္သလို ရွင္းရတဲ့ ျပႆနာရိွရင္ အမႈရွင္းေႀကးရတုန္းပဲ ဆိုတာလည္း ျဖစ္ႏို္င္တာပါပဲ။ မမဆြမ္းအုပ္က ကၽြန္မလက္ေတြကို ဆုပ္ရင္း ညည္းအေမ ႀကီးေတာ္ျမတင္ ကို ေျပာ လုိက္ပါေအ.... ႀကီးေတာ္တူ ခုံေတာ္ေမာင္ဂ်ိဳက္သိုး ေတာ့ နားရွာပါျပီလို႕ေတာ့ ကိုႀကီးဂ်ိဳက္သိုး က သူ႕မယား ကို မ်က္ေစာင္းထိုးေသးတာပါ။

"မနားေပါင္ဗ်ာ...ကေန႕ေတာင္ ေခြးကိုက္မႈလာႀကဦးမတဲ့...တရားဆိုသာ မေစာင္းရဘူး ငါ့ႏွမရဲ႕"
ကၽြန္မ ျပန္မယ္ဆိုေတာ့ ရြာလယ္လမ္းမေပၚက ေစာင့္ေနတဲ့ လွည္းအထိ လိုက္ပို႕ရွာတယ္။ မ်က္ရည္ ေတြ၀ဲလို႕....။

ၿပီးပါၿပီ
.

>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ဒဂုန္ခင္ခင္ေလး ၏ ကၽြန္းဦးတည္ သံလွ်က္ခုံ အပိုင္း (၄)

စာေရးသူ တုိ႔ အာနႏၵာဘုရားမွ သဗၺညဳဘုရား၊ ကန္ေတာ့ပလႅင္ဘုရား၊ ဘူးဘုရားမ်ားသုိ႔ ဖူးၾကၿပီး လမ္းစဥ္ တစ္ေလွ်ာက္ ႐ွိ ဘုရားမ်ားကုိေတာ့ အခ်ိန္လု၍ ကားေပၚကသာ လွမ္းေမွ်ာ္လက္အုပ္ခ်ီၾကရသည္။ ျမင္းကပါ မွ ျမေစတီဘုရား၊ ဂူေျပာက္ႀကီးဘုရားတုိ႔ကုိ ဖူးၿပီး မႏုဟာဘုရား၊ အပယ္ရတနာ ဘုရားမ်ားမွ တစ္ဆင့္ သီရိ ပစၥယာအရပ္႐ွိ ေလာကနႏၵာဘုရားဆိပ္သုိ႔ ေရာက္ၾကပါသည္။
ေလာကနႏၵာ ဘုရား ေနရာသည္ ပုဂံေခတ္ေကာင္းခ်ိန္က အလြန္သာယာ စည္ကားလွေသာ သေဘၤာဆိပ္၊ ေလွကူးတုိ႔ ဆိပ္ႀကီး တစ္ခုျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ သီဟုိဠ္ကၽြန္းႏွင့္ အိႏၵိယျပည္တုိ႔က မၾကာခဏ လာၾကေသာ ႐ြက္ ေလွႀကီးမ်ား၊ ကတၱဴလြန္းၾကင္ ႐ြက္သေဘၤာႀကီးမ်ားကုိ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္း တစ္ေထာင္ေက်ာ္က ပံုသ႑ာန္၊ ဟန္အခ်ိဳးအစားအတုိင္း ျပန္လည္ေတြးဆ ၾကည့္ၾကရမည္ဆုိလွ်င္ မ်ားစြာ စိတ္၀င္စား ႏုိင္မည္ျဖစ္ပါသည္။

စာေရးသူတုိ႔ ေလာကနႏၵာဘုရား ေျခရင္း႐ွိျမစ္ဘက္ မ်က္ႏွာျပဳထားေသာ သြပ္မုိးဇရပ္ကေလးတြင္ လာ တုိင္း နားခုိေနက်၊ ပါလာေသာ စားစရာမ်ား စားေနက်။ အမ်ားအားျဖင့္ ေညာင္ဦးေစ်းထဲက မုန္႔တီသုပ္၀ ယ္လာၿပီး စားေနက်ေနရာျဖစ္ပါသည္။

ႏွစ္ေပါင္း ေလး၊ ငါးဆယ္ၾကာလွ်င္ ျမစ္ေၾကာင္းေျပာင္း၍ ကမ္းၿပိဳသြားျခင္း၊ သုိ႔မဟုတ္ သဲေသာင္တင္၍ ကုန္းေျမျပင္ ျဖစ္သြားျခင္းစေသာ သဘာ၀ေျပာင္းလဲမႈမ်ား ႐ွိတတ္ေသာ္လည္း ေလာကနႏၵာ ဘုရား ဆိပ္ကမ္း မွာ ႏွစ္တစ္ေထာင္ေလာက္ကအတုိင္း ယေန႔ တည္ေနသည္ဟု ဆုိႏုိင္ပါသည္။ ၄င္းနည္းတူ ပုဂံၿမိဳ႕ က ဘူးဘုရား ဆိပ္ကမ္းမွာလည္း ရာဇ၀င္ အစကအတုိင္းပင္ တည္႐ွိေနဆဲျဖစ္ေပလိမ့္ မည္။ " လွည္း၀င္႐ုိး သံ တညံညံ ပုဂံဘုရားေပါင္း" ဆုိေသာ အမွတ္အသားအတုိင္း တြက္ၾကည့္လွ်င္ ပုဂံ ဘုရားေပါင္း ၄ သန္းခဲြခန္႔ ႐ွိခဲ့သည္။ ဆန္ေရစပါး ေပါမ်ား၍ မည္မွ် စီးပြားေရး ေခ်ာင္လည္သည္ မေျပာ တတ္၊ မုဆုိးမကလည္း ဘုရားတည္ႏိုင္တယ္လုိ႔ ဆုိၾကသည္။ အဂၢိရတ္သမား တခ်ိဳ႕ကလည္း အဇၨေဂါဏ ရေသ့ႀကီး ထြက္ရပ္ေပါက္ၿပီး ေ႐ႊျဖစ္၊ ေငြျဖစ္ အစြမ္းထက္ခဲ့လုိ႔ ပုဂံျပည္သူ ျပည္သားေတြကုိ သံရည္ က်ိဳေစၿပီး သူ၏ ျပဒါးျပာ ကြမ္း႐ုိးတစ္တုိ႔ တုိ႔ေပးလုိက္တဲ့အခါ ေ႐ႊျဖစ္ၿပီး ခ်မ္းသာသြားၾကလုိ႔ လွဴနုိင္ တန္းႏုိင္ ဘုရားေတြ လူတုိင္းလုိလုိ တည္ႏိုင္ခဲ့ၾကတာလုိ႔လည္း ေျပာ႐ုိးအစဥ္အလာ ႐ွိခဲ့ဖူးေသးသည္။

သိပၸံသေဘာနဲ႔ ပုဂံျပည္ ေ႐ႊမုိးေငြမုိး႐ြာ (မုိးေလ၀သ)မွန္လုိ႔ ဆန္ေရစပါး ေပါမ်ားတဲ့အတြက္ ခ်မ္းသာၾက၊ စီးပြားေရး ေခ်ာင္လည္ၾကလုိ႔ လူတုိင္း ဘုရားတည္ ေက်ာင္းေဆာက္ႏုိင္ၾကတယ္လုိ႔လည္း ေျပာၾက ယူဆၾကသည္။ ဘယ္နည္းက မွန္လည္းမသိ။ ဘယ္လုိဘယ္နည္းကပဲ မွန္မွန္၊ ပုဂံတစ္ျပည္လံုး ခ်မ္းသာ ႀကီးပြား ခဲ့ၾကတာကေတာ့ အမွန္ပဲ။ ဒါေၾကာင့္သာ ဘုရားႀကီးငယ္ေပါင္း ၄ သန္းခဲြေလာက္ တည္ေဆာက္ လွဴဒါန္းသြားႏုိင္ၾကတာပဲ။ အဲဒါကုိ ယေန႔ မ်က္ျမင္ဘုရားငုတ္တုိေတြက သက္ေသခံေနေသး သည္။

" ေ႐ႊလသာ ၀ါ၀ါ၀င္း ပုဂံဘုရား ေရခ်ိဳးဆင္း" လုိ႔လည္း မွတ္သားၾကျပန္သည္။ ဂဏန္းအရဆုိလွ်င္ ဘုရား ေပါင္း ေလးသိန္းေလးေသာင္းေက်ာ္ ငါးသိန္းနီးပါး ဧရာ၀တီျမစ္ေရ တုိက္စားတဲ့အထဲ ပါသြားေသးတဲ့ အမွတ္ အသားျဖစ္ပါတယ္။

ခုလည္း ျမစ္ကမ္းပါးတစ္ေလွ်ာက္မွာ ပံုပ်က္ေနတဲ့ ဘုရားတစ္ျခမ္းတစ္ပုိင္းေတြမွာ မနည္းပါဘူး။ ေရထဲ ပါသြား တာမ်ားလည္း ေသာင္ခံုမွာ အုတ္ခဲပံုေတြအျဖစ္ ေတြ႕ျမင္ေနရပါေသးတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ ျမစ္ကမ္းပါးတဲတဲေလးမွာ တည္ထားခဲ့တဲ့ ဘူးဘုရားနဲ႔ ေလာကနႏၵာဘုရားႏွစ္ဆူကေတာ့ ယေန႔အထိ ျမစ္ ကမ္းၿပိဳ ေရစားရာ မပါဘဲ ခုိင္ခုိင္ၿမဲၿမဲႀကီး တည္တံ့လ်က္ ႐ွိေနၾကပါတယ္။ ဘုရားတန္ခုိးလုိ႔ ဆုိခ်င္ဆုိ၊ သိပၸံ နည္းအရ ဘုရားေအာက္ေျခ၏ ကမ္းပါးေျမက အမာခံ ေက်ာက္သား ေက်ာက္တံုးႀကီးမ်ားေၾကာင့္ ၾကာ႐ွည္ ခုိင္ခံ့ျခင္းလုိ႔လည္း ေျပာႏိုင္ပါသည္။

ပုဂံၿမိဳ႕ ဘူးဘုရားဆိပ္ကမ္း႐ွိ ဘူးဘုရားသည္လည္းေကာင္း၊ ေလာကနႏၵာဘုရားသည္ လည္းေကာင္း၊ ကမ္း ပါးယံ ေက်ာက္တံုး၊ ေက်ာက္သားမ်ားေပၚ၌ တည္ထားျခင္းေၾကာင့္ ျမစ္ထဲကေနၾကည့္ၾကည့္၊ ကုန္းေပၚက ေနၾကည့္ၾကည့္ အလြန္ ၾကည္ညိဳစဖြယ္ သပၸာယ္လွပေနၾကပါသည္။ ျမစ္ေရႀကီးတဲ့အခါ သာ၍ လွပါေသးသည္။

*
တန္႔ၾကည့္ေတာင္ဘုရား

ေလာကနႏၵာဘုရားကုန္းေပၚက ေမွ်ာ္လုိက္ပါလွ်င္ သာယာလွပေသာ ဧရာ၀တီျမစ္ တစ္ဘက္ကမ္းမွ တန္႔ ၾကည့္ေတာင္တန္းႀကီးကုိ လည္းေကာင္း၊ ေတာင္တန္းထိပ္ တစ္ေနရာတြင္ ေ႐ႊေရာင္၀င္းလက္ ၿပိဳးၿပိဳးျပက္လ်က္႐ွိေသာ တန္႔ၾကည့္ေတာင္ဘုရားကုိလည္းေကာင္း ဖူးေတြ႕ရပါမည္။ ဘုရားေစတီ ေတာ္ႀကီး ႏွင့္ ရင္ျပင္ေတာ္မွာ အေ၀းၾကည့္လွ်င္ ေသးငယ္က်ဥ္းက်ပ္မည္ ထင္ရေသာ္လည္း အေပၚသုိ႔ ေရာက္မွ ေစတီေတာ္ကႀကီး၍ ရင္ျပင္ေတာ္က က်ယ္၀န္းပါသည္။

ေတာင္ထိပ္အတြင္းဘက္တြင္ ဇရပ္၊ တန္ေဆာင္း၊ ေက်ာင္းေဆာင္အေတာ္မ်ားမ်ား ႐ွိေနေသာေၾကာင့္ ရပ္ကြက္ တစ္ခုစာေလာက္ က်ယ္၀န္းပါသည္။ အေ၀းက ၾကည့္လွ်င္ သစ္ပင္မ႐ွိ၊ ေက်ာက္ေတာင္ႀကီး ျဖစ္၍ အလြန္ပူျပင္းမည္ ထင္ရေသာ္လည္း ေတာင္ ထိပ္ေပၚေရာက္ေသာအခါ အလြန္ေအးျမပါသည္။ ဘုရားေစတီ ပတ္လည္တြင္ လူတစ္ရပ္စာမက အလြန္ ႀကီးမားလွေသာ ေက်ာက္သပိတ္ႀကီးမ်ားကုိ ထြင္းထု လွဴဒါန္းထားတဲ့ လူ၏လုပ္အား လက္ရာမ်ားမွာ တအံ့ တၾသ ေတြ႕ရပါသည္။

တန္႔ၾကည့္ေတာင္ ေစတီေတာ္ေပၚကေန၍ ၾကည့္လွ်င္ ျမစ္အေ႐ွ႕ဘက္႐ွိ ျမင္ရေသာ ပုဂံဘုရားေပါင္းစံု၏ ျမင္ကြင္းမွာေတာ့ အေနာက္ဘက္ က်ဆင္းၿပီျဖစ္ေသာ ေနေရာင္ေအာက္တြင္ ဘယ္ပန္းခ်ီမွ ေဆးမမီႏုိင္ ေအာင္ လွပေသာ ေရာင္စံုျမင္ကြင္းက်ယ္ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ႀကီးတစ္ခုပမာ ၾကည့္လုိ႔ မေရာင့္ရဲႏုိင္ေအာင္ ေတြ႕ ေန ရပါေတာ့သည္။
တန္႔ၾကည့္ေတာင္ တက္ရသည္မွာ မသက္သာလွပါ။ ေက်ာက္အတိ ၿပီးေသာ ေတာင္ေစာင္းသက္သက္ျဖစ္ သည္။ အရိပ္အာ၀ါသခုိစရာ မ႐ွိသည့္ အပုိင္းကမ်ားပါသည္။

ဘုရားဒကာ အေနာ္ရထာမင္းႀကီးသည္ ဓာတ္ေတာ္ စြယ္ေတာ္မ်ား ဆင္ေပၚတင္၍ အဓိ႒ာန္ႏွင့္ လႊတ္စဥ္ အခါက ဆင္ႀကီးသည္ ဧရာ၀တိျမစ္ကုိ ကူးျဖတ္၍ ဤတန္႔ၾကည့္ေတာင္ထိပ္သုိ႔ ေရာက္ေအာင္ တက္လာ ႏုိင္သည္မွာ အေတာ္အံ့ၾသစရာ ေကာင္းလွပါသည္။ စာေရးသူ ၁၉၆၆ ခုႏွစ္၊ တေပါင္းလထဲက ဤတန္႔ၾကည့္ ေတာင္ထိပ္ အေရာက္တက္ႏုိင္ခဲ့ေသးသည္။ ၄င္းႏွစ္ကပဲ ဖားအံၿမိဳ႕ ဇဲြကပင္ ေတာင္ထိပ္ ကုိလည္း တက္ႏိုင္ ခဲ့ပါေသး၏။ ယခုႏွစ္အဖုိ႔ေတာ့ အိမ္ေလွကား တက္ရသည္ပင္ အေတာ္ႀကိဳးစား ေနရေလၿပီ၊ ဇရာသေဘာ ထင္၏။

ေလာကနႏၵာဘုရား ကုန္းေတာ္၏ ေအာက္ေျခ စာေရးသူတုိ႔ စတည္းခ်ေသာ ဇရပ္ကေလး၏ ေတာင္ဘက္ တြင္ ပုဂံျပည္အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းသိေသာ အသက္(၇၀၀)ေက်ာ္႐ွိၿပီျဖစ္တဲ့ သဃၤနက္ (သကၤန္းနက္) ပင္ႀကီးတစ္ပင္႐ွိပါသည္။ သကၤန္းနက္ပင္ဆုိသည္မွာ အလြန္ အဖုိးတန္ေသာ ျမင့္ျမတ္ ေသာ သစ္ပင္တစ္မ်ိဳး ျဖစ္ပါသည္။
အသား မွာ က်စ္လ်စ္ မည္းေမွာင္ေနသည္။ ဗုဒၶဂါယာႏွင့္ သီဟုိဠ္ကၽြန္း႐ွိ ေဗာဓိပင္၏ လက္ယာကုိင္းကုိ ျမတ္စြာဘုရား ႐ုပ္ပြားေတာ္မ်ား ထုလုပ္ကုိးကြယ္သကဲ့သုိ႔ သဃၤနက္သားကုိ ဘုရား႐ုပ္ပြားေတာ္ မ်ား ထုလုပ္ ကုိးကြယ္ေလ့႐ွိခဲ့ၾကပါသည္။

သဃၤနက္ပင္မ်ားသည္ သီဟုိဠ္ကၽြန္းတြင္မွ အထူးတလည္ ေပါက္ေရာက္ေလ့႐ွိပါသည္။ ပုဂံဘုရားရင္မ်ား လက္ထက္ အခါက သီဟုိဠ္ကၽြန္းႏွင့္ ကူးလူးဆက္ဆံခဲ့ၾကသည္။ စာေပက်မ္းဂန္တတ္ ရဟန္း ပုဂၢိဳလ္မ်ားလည္း မၾကာခဏေရာက္လာၾကၿမဲျဖစ္သည္။ ပုဂံျပည္ ေနာ္ရထာမင္းႀကီးအား ဓာတ္ေတာ္ စြယ္ေတာ္ မ်ား ကုိးကြယ္ရန္ ေပးဆက္သကဲ့သုိ႔ ေဗာဓိကုိင္းမ်ား သဃၤနက္ပင္ငယ္မ်ားကုိလည္း လက္ေဆာင္ အျဖစ္ယူေဆာင္လာခဲ့ေပသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ဤသဃၤနက္ပင္ငယ္ လက္ေဆာင္ကုိ စုိက္ပ်ိဳးထားခဲ့ရာမွ ႐ွင္သန္ႀကီးထြားၿပီး သက္တမ္း ၇၀၀ ေက်ာ္ ႐ွိ အပင္ႀကီးတစ္ပင္အျဖစ္ ေလာကနႏၵာ ကုန္းေတာ္အနီး၌ ယခုတုိင္ တည္႐ွိေနျခင္းျဖစ္ေပသည္။

အပင္ႀကီးမွာ အုိေလၿပီ။ အေခါက္မ်ားကလည္း ပြပြ႐ြ႐ြ လွပါဘိသႏွင့္။ အပြင့္က ေသးေသး၊ ေ႐ွးပုဂံေခတ္ ၏ အျဖစ္အပ်က္ေတြကုိ ေမးလွ်င္ စကားသာေျပာတတ္ပါက ေျပာလုိက္မည့္ျဖစ္ျခင္း။
အသက္ ၇၀၀ ေက်ာ္ သဃၤနက္ပင္အုိႀကီး၊ ေဟာဒီ ေလာကနႏၵာဘုရားအနီးတြင္ ႐ွိေနမွန္းကုိ သာမည ဘုရားဖူးမ်ား သိၾက ၾကားဖူးၾကမည္ မထင္ပါ။ ဒါေပမဲ့ အနီးက ႐ြာသူ႐ြာသားမ်ားက သိၾကပါသည္။
တစ္ႏွစ္တစ္ခါ အပြင့္မွ အသီးမွည့္ေႂကြ၍ မုိး႐ြာလွ်င္ ေျမေပၚအပင္ငယ္ကေလးမ်ား မြမြက်ဲေအာင္ ေပါက္လာ တတ္သည္။ ဒါကုိ ေစာင့္ႏုတ္ယူၿပီး ၀ါးဆစ္ငယ္ကေလးထဲ၌ ပ်ိဳးပင္အျဖစ္ ထည့္၍ ေရာင္း ၾကသည္။ ၀ယ္လွ်င္ တစ္က်ပ္ က ငါးက်ပ္အထိ အပင္အေနကုိ လုိက္၍ ေရာင္းၿပီး စီးပြား ႐ွာတတ္ၾကကုန္ၿပီ။ အခုအခါ ပလတ္စတစ္ အိတ္ငယ္မ်ား လြယ္လြယ္ ၀ယ္၍ ရေသာေၾကာင့္ အပင္ငယ္မ်ား ပုိၿပီး အေရာင္းရ တြင္က်ယ္ ေနပါသည္။

အေခါက္ခြာလား၊ အကုိင္းခုတ္လား လုပ္ၾကမွာ စုိးလုိ႔ထင့္၊ ဌာနဆုိင္ရာက သစ္သား ၀ရန္တာကေလး ခတ္ထား ၍ သံဆူးႀကိဳးကေလးမ်ား ကာေပးထားသည္။ ပင္စည္ေပၚတြင္ (သဃၤနက္ပင္ အသက္ ၇၀၀ ေက်ာ္႐ွိၿပီ)ဟု ကမၸည္း ထုိးထားေသာ ဆုိင္းဘုတ္႐ွိသည္။ အပင္မွာ ျမင့္လွ၍ အေပၚမွ သစ္ကုိင္းေျခာက္ ကေလးမ်ား က်ိဳးပဲ့က်လာတတ္သည္။ အျခား သစ္ကုိင္းေျခာက္မ်ားလုိ မဟုတ္၊ အ႐ုိးမည္းမည္း အကုိင္း မ်ား ဖြာ၍ ပင္လယ္ေရေအာက္မွ ထြက္ေသာ သႏၱာနက္ပင္ အေျခာက္ႏွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္ တူပါသည္။ ပန္းအုိး အလွျပင္ရာတြင္ သံုးလုိသူမ်ား အထူးႀကိဳက္ႏွစ္သက္မည္ ထင္ပါသည္။ ဤသဃၤနက္ပင္ႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ပုဂံ ျပည္၏ ရာသီဥတုကုိ ေတြးေတာစရာ ျဖစ္လာပါသည္။

ယေန႔ မ်က္ျမင္အားျဖင့္ ပုဂံ ေညာင္ဦး တ၀ုိက္၌ မုိးေခါင္ေရ႐ွား အပူပုိင္းစစ္စစ္၊ သစ္ပင္ေတာအုပ္မ်ားမ႐ွိ၊ ပကတိ ေျခာက္ေသြ႕ပူေလာင္ေနေသာ အရပ္ျဖစ္၍ သစ္ပင္၀ါးပင္ မျဖစ္ထြန္းႏုိင္ဟု သိ႐ွိရသည္။
သည္လုိဆုိလွ်င္ ရာသီဥတုႏွင့္ ေတာအံုစိမ့္စမ္း ေကာင္းရာမွာ ေပါက္ေလ့ေပါက္ထ႐ွိေသာ သီဟုိဠ္ကၽြန္းက သဃၤနက္ပင္ေတြ စုိက္လုိ႔ ပ်ိဳးလုိ႔ ရခဲ့သားပဲ။ အခု တစ္ပင္တည္း က်န္ေနရစ္တဲ့ သဃၤနက္ပင္ႀကီး ေတာင္မွပဲ အသက္ ၇၀၀ ေက်ာ္လာၿပီ။ ေနာက္ သူက တစ္ႏွစ္တစ္ခါ ေပါက္ဖြားေပးတဲ့ မ်ိဳးဆက္ေကာင္ အပင္ငယ္ေလးမ်ားလည္း အမ်ားႀကီးမွ တကယ့္ အမ်ားႀကီးျဖစ္သည္။

ေနာက္တစ္ေၾကာင္းက ပုဂံျပည္ က်န္စစ္မင္းႀကီး၏ ေျမး အေလာင္းစည္သူမင္းႀကီး တုိင္းခန္း လွည့္လည္ရာ မွာ စီးနင္းေတာ္မူတဲ့ သဃၤနက္ေဖာင္ေတာ္ႀကီးဟာလည္း ဤလုိ သဃၤနက္သားကုိ ထြင္း လုပ္ ထားတဲ့ ေဖာင္ ေတာ္ႀကီးျဖစ္ပါသည္။ ေဖာင္ေတာ္ရဲ႕ ဦးပုိင္းမွာ တန္ခုိးဣဒိၶပါဒ္႐ွိတဲ့ ပတၱျမားမ်က္႐ွင္ႀကီး႐ွိေနတဲ့အတြက္ ေဖာင္ေတာ္ဟာ သြားလုိတဲ့ဌာနကုိ လြယ္ကူစြာ ေရာက္ရၿမဲ လုိ႔ဆုိတယ္။ ေဖာင္ေတာ္ဦးမွာ ပတၱျမားမ်က္႐ွင္ ႀကီး႐ွိေနတာကလည္း ရာဇ၀င္နဲ႔ပဲျဖစ္ေနျပန္တယ္။ အေလာင္းစည္သူမင္း စီးနင္းေတာ္မူရန္ ေဖာင္ေတာ္ လုပ္ဖုိ႔ အင္မတန္ ႀကီးမားေျဖာင့္စင္းတဲ့ သဃၤနက္ပင္ႀကီး တစ္ပင္ကုိ ခုတ္လွဲပါသတဲ့။

အဲဒီမွာ ေတြးဖုိ႔ တစ္ခု ၀င္လာပံုက ပုဂံျပည္မွာ သဃၤနက္ပင္ႀကီးေတြ အမ်ားႀကီး႐ွိလုိ႔သာ အပင္ႀကီး အပင္ေကာင္း ေျဖာင့္ေျဖာင့္ စင္းစင္းဟာကုိ ေ႐ြးႏုိင္ျခင္းျဖစ္ရမည္။ အဲဒီ ေ႐ြးခ်ယ္ ခုတ္လွဲတဲ့ သဃၤနက္ပင္ႀကီး ရဲ႕ ခြၾကားထဲမွာ တန္ခုိး ဣဒၶိ႐ွိတဲ့ ပတၱျမား မ်က္႐ွင္တစ္လံုး က်လာဖူးသည္။ အပင္က တျဖည္းျဖည္း ႀကီးလာေတာ့ အဲဒီပတၱျမား သားထဲျမဳပ္၀င္သြားသည္။ အဲဒီပတၱျမားျမဳပ္၀င္ေနတဲ့ ေနရာ ဟာ ေဖာင္ေတာ္ႀကီးရဲ႕ ဦးပုိင္းျဖစ္ေနသည္။ ေဖာင္လုပ္တဲ့လူက ပတၱျမားက ထည့္ျမဳပ္ထားတာ မဟုတ္ဘူး လုိ႔ သိရသည္။ ဒါေၾကာင့္ အေလာင္းစည္သူ မင္းႀကီးဟာ သဃၤနက္ေဖာင္ေတာ္ႀကီး စီးနင္းၿပီး ျမန္မာျပည္ ျမစ္႐ုိးတစ္ေလွ်ာက္တင္ မကဘူး၊ ပင္လယ္သမုဒၵရာအတြင္းမွာလည္း ဒီေဖာင္ေတာ္ႀကီးနဲ႔ပဲ အၿမဲတန္း ခရီး သြားလာေတာ္မူခဲ့သည္။ အိႏၵိယ ကမ္းေျခလည္းေရာက္၊ သီဟုိဠ္လည္းေရာက္၊ မေလးကၽြန္းဆြယ္ တစ္ေလွ်ာက္မွာ ဆုိရင္လည္း ေဖာင္ေတာ္ ႀကီးဆုိက္ခဲ့သည္။ အင္မတန္ နယ္လွည့္ခရီး ၀ါသနာပါတဲ့ ဘုရင္မင္း ပါ၊ ေရာက္ေလရာ ေဖာင္ေတာ္ဆုိက္ ရာမွာလည္း " ေဖာင္ေတာ္ဦးဘုရား" ေတြ ေနရာ အႏွံ႔တည္ေတာ္မူခဲ့သည္။

သဃၤနက္ေဖာင္ေတာ္နဲ႔ တုိင္းခန္းလွည့္လည္တာကုိေတာ့ ဒ႑ာရီဆန္ပါသည္လုိ႔ ေကစိဆရာတုိ႔ မျငင္းႏိုင္ ေအာင္ ထင္႐ွားေနခဲ့ပါသည္။ အဲဒီ ေဖာင္ေတာ္နဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ သဃၤနက္ပင္ႀကီးဟာ ျမန္မာျပည္ ပုဂံၿမိဳ႕မွာ မ႐ွိလုိ႔ သီဟုိဠ္ကၽြန္းကေနၿပီး သဃၤနက္ပင္ႀကီး ခုတ္လွဲပုိ႔ရတယ္လုိ႔ ရာဇ၀င္က မဆုိခဲ့ဘူး၊ သီဟုိဠ္ကၽြန္း ႐ွင္ဘုရင္က အကူအညီေတာင္းလုိ႔ ျမန္မာျပည္ ပုဂံ႐ွင္ဘုရင္ ေနာ္ရထာမင္းက စစ္ကူ ပုိ႔ရဖူးတယ္ လုိ႔သာ အထင္ အ႐ွား ေရးထားတာကုိ ေတြ႕ရဖူးပါသည္။

ဒီေတာ့ သဃၤနက္ေဖာင္ေတာ္လုပ္တဲ့ သဃၤနက္ပင္ႀကီးဟာ ဘာပဲေျပာေျပာ ပုဂံျပည္ေပါက္ သစ္ပင္ႀကီး သာ ျမစ္ရမယ္ဆုိတာ ယံုၾကည္ထုိက္ပါသည္။
သည္ေတာ့ သဃၤနက္ပင္ႀကီးေတြ ေပါက္တဲ့ ပုဂံျပည္ရဲ႕ ရာသီဥတုဟာ ယခုလုိ ပူေလာင္ေျခာက္ေသြ႕ျခင္း မ႐ွိခဲ့ဘူး လုိ႔ ဆုိရပါမည္။

*
ျပဒါး႐ွင္လံုးႏွင့္အေလာင္းစည္သူ

ၿပီးေတာ့ တစ္ဆက္တည္း မစဥ္းစားလွ်င္ မျဖစ္စရာ အေၾကာင္းတစ္ခု က်န္ေနပါေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ့ သဃၤနက္ေဖာင္ေတာ္ ေဆာက္လုပ္တဲ့ သဃၤနက္ပင္ခြၾကားမွာ ျမဳပ္၀င္ေနတဲ့ တန္ခုိးဣဒၶိပါဒ္႐ွိ ပတၱျမား ႀကီး ရဲ႕အေၾကာင္းျဖစ္ပါသည္။
အဲဒီ ပတၱျမားမ်က္႐ွင္ ... " ျပဒါး႐ွင္လံုး " လုိ႔လည္း ေျပာၾကတယ္။ ျဖစ္ျခင္းျဖစ္ရင္ ျပဒါး႐ွင္လံုးက ပုိမွန္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ အဲဒီေခတ္တုန္းက ျပဒါးေသ၊ သံေသဆုိတဲ့ အဂၢိရတ္ပညာ က အေတာ္ ထြန္းကားခဲ့ဖူးတယ္။ ႐ွင္အဇၨေဂါဏ မတဲ့ကိန္းမ်ိဳးေပါ့။

အဲဒီ ျပဒါး႐ွင္လံုးဟာ ဘာျပဳလုိ႔ ဒီသဃၤနက္ပင္ခြၾကား က်သြားရပါသလဲဆုိေတာ့ သူ႔ဇာတ္လမ္းကုိလည္း ဒ႑ာရီလုိ႔ ဆုိၾကဦးမွာလား။ ဒါေပမဲ့ ထင္႐ွားတဲ့ အေၾကာင္းအခ်က္၊ အေထာက္အထား ကေလးမ်ားလည္း ႐ွိေနေသးေတာ့ အကုန္လံုး မဟုတ္ေပမဲ့ တစ္၀က္တစ္ပ်က္မွန္တဲ့ သတင္းပဲလုိ႔ ယူဆရမည္ျဖစ္ပါသည္။

အေၾကာင္းကေတာ့ က်န္စစ္သားမင္းႀကီးမွာ ထီးေမြနန္းေမြ ဆက္ခံဖုိ႔ အိမ္ေ႐ွ႕မင္းအျဖစ္ အပ္ႏွင္းထုိက္တဲ့ သားေတာ္ႀကီး " ရာဇကုမာရမင္းသား" တစ္ပါး ႐ွိခဲ့ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ရာဇကုမာရမင္းသားနဲ႔ မယ္ေတာ္ ရဟန္းတူမ သမၻဴလတုိ႔ဟာ က်န္စစ္ဘုရင္ႀကီး႐ွိရာ လုိက္လာေတာ့ အခ်ိန္ ေႏွာင္းေနၿပီ။ ေျမးေတာ္ အေလာင္းစည္သူကုိ အိမ္ေရွ႕ အပ္ႏွင္းၿပီး ျဖစ္ေလေတာ့ " သားကအရင္း၊ ေျမးကအဖ်ား " ျဖစ္႐ုိးထံုးစံ႐ွိခဲ့ ေသာ္လည္း ယခုေတာ့ ေမာင္တုိ႔ သားအမိ အလာေႏွာင္းတဲ့အတြက္ ေျမးကားအရင္း သားကား အဖ်ား ျဖစ္ခဲ့ ၿပီဆုိၿပီး သားေတာ္ႀကီး ရာဇကုမာရအား ဓည၀တီ ၿမိဳ႕စား မင္းသားႀကီးအျဖစ္ ေျမွာက္စားၿပီး သူေကာင္းျပဳ ေတာ္မူသည္။

က်န္စစ္မင္းႀကီး ေျပးရလႊားရႏွင့္ အတည္တက် မ႐ွိစဥ္အခ်ိန္က ရဟန္းတူမ သမၻဴလႏွင့္ သင့္ျမတ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္လုိ႔ သြားေလရာ အတူေခၚမသြားႏိုင္တာနဲ႔ ပတၱျမားလက္စြပ္ ေပးထားခဲ့ၿပီး သားေတာ္ရလွ်င္ သတင္း နားေထာင္ လုိက္ခဲ့ဖုိ႔ မွာခဲ့ရတဲ့ ငယ္ခ်စ္ေဟာင္း မိဖုရားတစ္ပါးျဖစ္ပါသည္။ က်န္စစ္မင္း စည္းစိမ္ခံ ရေသာအခါ အပယ္ရတနာ မိဖုရားတစ္ပါး၊ ပဲခူးသူ မြန္မင္းသမီး ခင္ဦးတစ္ပါး၊ ခင္ထန္ ဆုိေသာ ထီးလိႈင္သူႀကီး သမီး တစ္ပါး ႐ွိၾကရာက အပယ္ရတနာ မိဖုရားမွ ေ႐ႊအိမ္သည္ဆုိေသာ သမီးေတာ္ တစ္ပါး ႐ွိေတာ္မူပါသည္။

ပင္တုိင္နန္းႏွင့္ စံျမန္းရေသာ သမီးေတာ္ ေ႐ႊအိမ္သည္မွာ ကုလားျပည္က ကုန္စည္ကူးသန္းရန္ ေရာက္ လာ ေသာပဋိကၡယား မင္းသားႏွင့္ ရည္ငံခ်စ္ႀကိဳက္ေနပါသည္။
ပုဂံေခတ္ကပင္ ကုလားကုန္သည္မ်ားက ျမန္မာျပည္ လာေရာက္ၿပီး ပုိး ဖဲ ကတၱီပါ စတဲ့ အ၀တ္အထည္ ေကာင္း မ်ား ေရာင္းခ်တတ္တဲ့အေလ့ ႐ွိေနၿပီကုိ ခန္႔မွန္းေလာက္ေပသည္။ ပင္တုိင္စံ မင္းသမီးကလည္း ထီး သံုးနန္းထုိက္ ခန္႔မွန္းေလာက္ေပသည္။

ပင္တုိင္စံ မင္းသမီးကလည္း ထီးသံုးနန္းထုိက္ အထည္ကမၺလာမ်ား ေဖာက္သည္အျဖစ္ ၀ယ္ယူေနရာက ယဥ္ပါး ခ်စ္ႀကိဳက္သြားပံုရပါသည္။
ဒါကုိ ခမည္းေတာ္ က်န္စစ္ဘုရင္ သိေတာ္မူလွ်င္ ေနာင္အစဥ္သျဖင့္ ျမန္မာျပည္ဟာ ကုလားျပည္ ျဖစ္သြား ေတာ့မည္ စုိးရိမ္ၿပီး သမီးေတာ္ ေ႐ႊအိမ္သည္ကုိ ေစာလူးမင္း၏ သား(မမာမက်န္းျဖစ္၍ လူစဥ္မမီ္ ဆုိတဲ့) ေစာယြမ္းမင္းသားႏွင့္ လက္ထပ္လုိက္တဲ့အတြက္ သမီးေတာ္ ေ႐ႊအိမ္သည္ႏွင့္ ေစာယြမ္း မင္းသားတုိ႔က သားေတာ္ အေလာင္းစည္သူကုိ ဖြားျမင္ေတာ္မူတာ ျဖစ္ပါသည္။

က်န္စစ္မင္းႀကီးရဲ႕ မယ္ေတာ္ ေ၀သာလီမင္းသမီး ပဥၥာလစႏၵီမွာ ကသည္းလူမ်ိဳးအႏြယ္ ျဖစ္ၿပီး ေနာ္ရထာ မင္းႀကီး ၏ ေသြးျဖစ္တဲ့ ရင္ေသြးေတာ္ က်န္စစ္မင္းသား ပဋိသေႏၶနဲ႔ ႐ွိစဥ္မွာပဲ ရာဇတမန္ အမတ္ႀကီးႏွင့္ မယံုသကၤာ ျဖစ္၍ ပရိမၼအရပ္မွာ စြန္႔ပစ္ထားျခင္းခံခဲ့ရရာမ် က်န္စစ္သားကုိ အႏၱရာယ္ အမ်ိဳးမ်ိဳးက ေက်ာ္လႊား ဖြားျမင္ခဲ့ရတာျဖစ္တယ္။
က်န္စစ္သားမင္းႀကီးမွာ ကသည္း၊ ျမန္မာ ကျပား ျဖစ္ေသာ္လည္း ျမန္မာလူမ်ိဳး မပ်က္စီးရန္ လြန္စြာ ေစာင့္ စည္းေတာ္မူပါသည္။ ျမန္မာေသြးကုိ အဓိက အေရးေပး၍ အမ်ိဳးအႏြယ္ကုိ ထိန္းေသာ အေနျဖင့္ သမီးေတာ္ ေ႐ႊအိမ္သည္ ႏွင့္ ကုလားမင္းသားေလးတုိ႔ ခ်စ္ျခင္းကုိ အတင္းၿဖိဳခြင္းၿပီး ေနာ္ရထာမင္းႀကီး၏ ေျမးေတာ္ ေစာယြမ္းမင္းသား ဆုိတဲ့ ေ၀ဒနာသည္ႏွင့္ အဓမၼလက္ထပ္ေပးလုိက္လုိ႔ ပဋိကၡယား ကုလားေလး မွာ အသက္သုိ႔ တုိင္ေအာင္ ဒုကၡေတြ႕သြားရပါသည္။

ေ႐ွးေခတ္ကေတာ့ ကုလားဆုိရင္ ပဋိကၡယား လုိ႔ေခၚေလ့ေခၚထ႐ွိပံုရပါသည္။ ကုလားျပည္ကုိ ပဋိကၡယား ျပည္၊ ကုလားမင္းသားကုိ ပဋိကၡယားမင္းသား၊ ကုလားမင္းသမီးဆုိလည္း ပဋိကၡယား မင္းသမီးရယ္လုိ႔ ရာဇ၀င္ ၌ ေခၚၾက ေရးၾကတာ ေတြ႕ရပါသည္။
ထုိေခတ္က " ႐ွင္အရဟံ " ရဟႏၱာသူျမတ္ကလည္း စ်ာန္ဣဒၶိပါဒ္နဲ႔ ေကာင္းကင္ခရီးျဖင့္ ဂႏၶမာဒန ေတာင္ကုိ ႂကြျမန္း ေနသန္႔ေတာ္မူေလ့႐ွိရာ၊ ပဋိကၡယား ကုလားျပည္ေပၚက ျဖတ္သန္းၿပီး နႏၵမူလုိဏ္ဂူသုိ႔ ႂကြေတာ္ မူရ မည္ျဖစ္ပါသည္။

သည္လုိႏွင့္ တစ္ေန႔သ၌ ေကာင္းကင္ခရီးမွ ႂကြေတာ္မူလာခုိက္ ျပဒါး႐ွင္လံုး ငံုကာ ေကာင္းကင္မွ ပ်ံလာ တဲ့ ပဋိကၡယားမင္းသားေလးနဲ႔ ႐ွင္အရဟံတုိ႔ ပုဂံျပည္ေပၚက ေကာင္းကင္လမ္းမွာ ေတြ႕ၾကပါသည္တဲ့...။

ကုလားေလးသည္ ႐ွင္အရဟံအား ဘယ္သုိ႔ ႂကြေတာ္မူမည္နည္းဟု ေမးေလွ်ာက္ေသာအခါ " ဒကာ၊ ငါ သည္ပုဂံျပည္ က်န္စစ္မင္းႀကီး သမီးေတာ္ ေ႐ႊအိမ္သည္ႏွင့္ ေစာယြမ္းမင္းသားတုိ႔ လက္ထပ္နန္းမွ ဆြမ္းစား ၿပီး၍ နႏၵမူလုိဏ္သုိ႔ ေန႔သန္ရန္ ႂကြမည္... " ဟု အမိန္္႔ေတာ္႐ွိလုိက္ေသာအခါ ကုလားမင္းသားေလးသည္ ၀မ္းနည္းလိႈက္လွဲစြာႏွင့္ (ဟာ...)ဟု ေအာ္ျမည္လုိက္သည္တြင္ ခံတြင္းမွ ျပဒါး႐ွင္ ထြက္က်သြားသည္။

ကုလားေလးလည္း ဦးေစာက္ကၽြမ္းျပန္ ေကာင္းကင္ယံ က ထုိးက်သြားလုိက္တာ ၀ါးပိုး႐ံုႀကီးထဲ ညပ္ၿပီး အသက္ ခႏၶာျပတ္ရ႐ွာပါသည္တဲ့။ ျပဒါး႐ွင္လံုးႀကီးမွာလည္း ငံုသူ မ႐ွိတဲ့အတြက္ ေအာက္ဆက္လက္ က်သြားရာ သဃၤနက္ပင္ႀကီးနဲ႔ ခြၾကားမွာ တင္ေနျခင္းျဖစ္ပါသည္ရယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ၇၀၀ ေက်ာ္က ကိစၥကုိ အင္း၀ေခတ္က်မွ ဦးကုလားက စိတ္ကူးယဥ္သက္သက္ ခ်ဲ႕ထြင္ၿပီး ဒ႑ာရီဆန္ဆန္ ေရးမည္ဟု စြပ္စဲြရန္ မလံုေလာက္ေသးပါ။ ဦးကုလားသည္ ပုဂံရာဇ၀င္ႀကီးတစ္ေစာင္ ျဖစ္ေျမာက္ေလေအာင္ မ်ား စြာေသာ ေ႐ွး အေထာက္အထားမ်ားကုိ ေကာက္ယူစုေဆာင္း သိမ္းသြင္းလ်က္ ခုိင္လံုေသာ အခ်က္အလက္ မ်ား၊ ေ႐ွးသူ ႀကီးတုိ႔၏ အစဥ္အလာ မွတ္သားခ်က္မ်ားကုိ ရယူၿပီးမွ ေရးသား ရမည္ သာတည္း။

ဒါနဲ႔ မၿပီးေသးပါ၊ ပဋိကၡယား ကုလားမင္းသားကေလး ၀ါး႐ံုၾကားေခါင္းညပ္၍ ေသရာမွ အစဲြအလမ္းႀကီးစြာ ႏွင့္ ေ႐ႊအိမ္သည္၏ ၀မ္းတြင္ ၀င္စားသည္လုိ႔ ဆုိျပန္၏။
ဘ၀ ႐ွိသည္၊ သံသရာ ႐ွိသည္ဟု မယံုၾကည္ လက္မခံသူတုိ႔အတြက္ကလည္း တစ္ခက္ပဲေပါ့။

ေနာက္ၿပီး ဒီကုလားကေလးက ျပဒါး႐ွင္လံုး ငံုၿပီး ေကာင္းကင္က ျပန္လာႏိုင္ေအာင္ "ကုလားနဲ႔ ျပဒါး႐ွင္နဲ႔ ဘာဆုိင္လုိ႔တံုး"ဆုိခ်င္ ဆုိႏိုင္ျပန္၏။ မွန္သည္၊ အစကေတာ့ ကုလားေလးဟာ ႐ြက္သေဘၤာတုိ႔၊ ကတၱဴတုိ႔နဲ႔ ကုန္ကူး ဖုိ႔ ေရာက္ေနက်ပဲ။ ေ႐ႊအိမ္သည္နဲ႔လည္း အခ်ိတ္အဆက္ျဖစ္ေရာ၊ ဘုရင့္အမိန္႔နဲ႔ ပင္တုိင္ေဆာင္ ကုိ စစ္တပ္နဲ႔ ၀ုိင္းထားေလေတာ့ ျပဒါး႐ွင္ တန္ခုိးႏွင့္ ေရာက္ႏိုင္ေအာင္ ေမွာင္ခုိနည္း တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ျပဒါး႐ွင္ ကုိ ခုိးလုိ႔ ျဖစ္ေစ၊ ေ႐ွးေဟာင္းပစၥည္းေစ်းႀကီးေပးစုေဆာင္း၀ယ္ယူတဲ့ နည္းပရိယာယ္ႏွင့္ ဒီေခတ္က ထြက္ရပ္ ေပါက္ထားတဲ့ အဂၢိရတ္ ပုဂၢိဳလ္ႀကီး တစ္ဦးဦးရဲ႕ ေက်ာင္းက ကုိရင္ေလးေတြ၊ ေက်ာင္းသားေလး ႏွင့္တည့္ ေအာင္ေပါင္း၍ ေကာင္းကင္လမ္းမွ (ေဂ်ာင္းႏုိင္ ေအာင္းႏုိင္ေအာင္) ႀကံေဆာင္ဆင္ျခင္းျဖစ္ရမည္။ ႏုိင္ငံျခား သားမ်ား၏ ပရိယာယ္ကား မ်ားျပားလွပါဘိ။ ယေန႔ၾကည့္ ... ဘယ္ေနရာမွာ ဘာ႐ွိတယ္ဆုိတာ သူတုိ႔က ျမန္မာ တုိင္းရင္းသားထက္ ပုိသိၾကတယ္။ ဘယ္လုိ လူကုိ ကပ္ေပါင္းရင္ ဘာရႏုိင္တယ္ဆုိတဲ့ အခ်က္ အလက္ထိ ႏိႈက္ႏိႈက္ခၽြတ္ခတ္ သိေနၾကသည္ မဟုတ္ပါလား။

သုိ႔မုိ႔ေၾကာင့္ ျပဒါး႐ွင္လံုးကုိ သူ တစ္နည္းနည္းႏွင့္ ရထားျခင္းျဖစ္ရမည္။ ဒါေပမဲ့ ၾကာၾကာ သံုးလုိက္ရပံု မေပၚပါ။
ဦးကုလား ရာဇ၀င္မွာ လူ၀င္စားကိစၥကုိ ထပ္၍ ေရးသားခဲ့ျပန္ပါသည္။ သမီးေတာ္ ေ႐ႊအိမ္သည္က ဖြားေတာ္ မူတဲ့ သားေတာ္ (၀ါ) က်န္စစ္မင္းႀကီးရဲ႕ ေျမးေတာ္ကေလးသည္ အလြန္ငုိပါသည္တဲ့။ အထူး သျဖင့္ တငုိတည္း ငုိေနလြန္းတဲ့အတြက္ သူ႔ဗုိက္ေပၚက ခ်က္ႀကိဳးဟာ စူၿပီး ႐ွည္ထြက္ေနပါတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ " ခ်က္ေတာ္႐ွည္မင္းသား" လုိ႔ နာမည္တြင္ခဲ့ေသးသတဲ့။ ေနာက္ၿပီး ေလသိပ္တုိက္တဲ့အခါမ်ားမွာ ဆုိရင္လည္း ပုိလုိ႔ပဲ ငုိတတ္တယ္။ က်န္စစ္မင္းႀကီးဟာ ေျမးေတာ္ အလြန္အၾကဴး ငုိတတ္တဲ့အတြက္ မႀကံ တတ္ မေတြးတတ္ေအာင္ ျဖစ္လာရေတာ့ပုဏၰားမ်ားကုိ ေဗဒင္ေမးတယ္။

ဟူးရားႀကီး သမားေတာ္ႀကီးမ်ား ႏွင့္လည္း ၾကည့္႐ႈစစ္ေဆးပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ေဆးဆရာမ်ားအေနႏွင့္ သူငယ္နာ ေရာဂါ တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးမွ မ႐ွိ မေတြ႕ရတာ ဘာ့ေၾကာင့္မ်ား ဒါေလာက္ ငုိရပါလိမ့္လုိ႔ မေျပာတတ္ေအာင္ ႐ွိၾကတယ္။ ေနာက္ ႐ွင္အရဟံ ထံမွ အတိတ္ဘ၀ကုိ မေျပာတတ္ေအာင္ ႐ွိၾကတယ္။ ေနာက္ ႐ွင္အရဟံ ထံမွ အတိတ္ဘ၀ကုိ ေလ့လာၿပီး ေဗဒင္ဆရာႀကီး ပညာ႐ွိႀကီးမ်ားက ဟုိဘ၀မွ သူ၏ ႐ုပ္အေလာင္းဟာ ၀ါး႐ံုပင္ၾကား ညွပ္ေသခဲ့လုိ႔ ၀ါး႐ံုပင္ ေလတုိက္လႈပ္႐ွားေလတုိင္း ဦးေခါင္းခံြကုိ ႀကိတ္ညွပ္ေနတဲ့အတြက္ ခုဘ၀မွာ ေခါင္းကုိက္ၿပီး ငုိျခင္းျဖစ္မည္ ဟု ဆုိၾကသည္။ သည္ေတာ့ ပဋိကၡယား၏ ဦးေခါင္းခံြကုိ ၀ါး႐ံုၾကားမွယူၿပီး သၿဂႋဳလ္လုိက္တဲ့အခါ ေလတုိက္ လွ်င္ ငုိတဲ့အေလ့ ေပ်ာက္သြားတယ္ လုိ႔ ရာဇ၀င္မွာ အက်အန ေရးထားခဲ့ပါသည္။

ဒါေပမဲ့ အငုိ လံုး၀ ရပ္မသြားေသးဘဲ အူ၀ဲ ... ဆူဆဲ ျဖစ္ေလေတာ့ ပညာ႐ွိႀကီးမ်ားကုိ ထပ္မံ စံုစမ္းေစျပန္ တယ္။ " ဘုန္းႀကီးေသာ မင္းသားျဖစ္၍ သူ၏ တုိင္းျပည္ႏုိင္ငံ အက်ယ္အ၀န္းကုိ သိလုိေသာေၾကာင့္ ငုိေလ သလား၊ သၾတာေခ်ၾကည့္ပါ" ဆုိေတာ့ ဘုိးေတာ္ က်န္စစ္သားမင္းႀကီး ပုိင္ဆုိင္တဲ့ တုိင္းႏိုင္ငံ အက်ယ္အ၀န္း ဤမွ် ဤမွ် ႐ွိပါတယ္၊ ငါ့ေျမးေတာ္အား ထီးနန္းေမြ လဲႊအပ္၍ အိမ္ေ႐ွ႕အရာ ေပးပါတယ္၊ ငါကား ေျမးေတာ္ အ႐ြယ္မတုိင္မီ ထီးနန္းေစာင့္ အျဖစ္သာ ေနပါမယ္လုိ႔ အမိန္႔ေတာ္ ႐ွိလုိက္တဲ့အခါ မင္း သားေလး ဟာ တစ္ခါတည္း အငုိတိတ္သြားပါတယ္လုိ႔ တိတိလင္းလင္း ရာဇ၀င္မွာ ေရးထားပါသည္။ သည္ မင္းသားေလးကား ေနာင္အခါ ပုဂံျပည့္႐ွင္ အေလာင္းစည္သူမင္းႀကီးအျဖစ္ ထင္႐ွား ေက်ာ္ၾကား မည့္ မင္းသားေလးျဖစ္ပါသည္။

ပုဂံျပည္တြင္ သဃၤနက္ပင္ ႐ွိေၾကာင္း အေထာက္အထား႐ွာရင္းက ပဋိကၡယားတုိ႔ ေ႐ႊအိမ္သည္တုိ႔ အၾကား က မပါမၿပီး၍ ပါလာရသည္။ သဃၤနက္ပင္ကုိ ေဖာင္ေတာ္ျပဳလုပ္ စီးနင္းခဲ့သူ အေလာင္းစည္သူမင္းသား ငယ္စဥ္က အျဖစ္အပ်က္ကုိလည္း ထည့္သြင္းစဥ္းစားရဦးမည္ ျဖစ္၏။
ယင္း အျဖစ္အပ်က္မ်ားကုိ ေထာက္႐ႈျခင္းအားျဖင့္ ေျမးေတာ္ အေလာင္းစည္သူ မင္းသားသည္ ဘုိးေတာ္ က်န္စစ္သားဘုရင္ႀကီး လက္ထက္၌ပင္ ထူးျခား ထင္႐ွားခဲ့ေသာ အထက္ပါ ရာဇ၀င္ပါ အခ်က္အလက္ မ်ား ျဖင့္ ေပၚခဲ့ရသူျဖစ္ေလသည္။

သဃၤနက္ေဖာင္ေတာ္ႀကီးသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံ ပုဂံျပည္ သစ္ေတာမွ ထြက္႐ွိေသာ သဃၤနက္ပင္ႀကီးမွ ျဖစ္လာ ရ ေၾကာင္း ထင္႐ွားေနေၿပီ။ ေဖာင္ေတာ္ဦးပုိင္းမွာ ႐ွိေသာ ျပဒါး႐ွင္၏ တန္ခုိး အာနိသင္ ေၾကာင့္လည္း သဃၤနက္ေဖာင္ေတာ္ စၾကာသည္ သြားလုိရာ ခရီးတစ္ေလွ်ာက္တြင္ အေႏွာင့္ အယွက္ ေဘးအႏၱရာယ္ မ႐ွိ ေပါက္ေျမာက္ခဲ့သည္။ ျမန္မာျပည္တြင္သာမက ျပည္ပ ပင္လယ္ေရေၾကာင္း ခရီး တစ္ေလွ်ာက္ ကုိလည္း အေလာင္းစည္သူ ဘုရင္မင္းႀကီးအား တင္ေဆာင္ယူေဆာင္ခဲ့ေၾကာင္း ထင္႐ွားခဲ့ ပါသည္။

သဃၤနက္ ေဖာင္ေတာ္ႀကီးမွာ ျမန္မာျပည္ျဖစ္ ျဖစ္ေၾကာင္း လံုေလာက္ပါၿပီတည္း။ ပုဂံ ရာဇ၀င္ အေၾကာင္း ႏွင့္ ပုဂံဘုရားမ်ားအေၾကာင္းသာ ေရးေနဦးမည္ဆုိက ကုန္ခန္းႏိုင္ေတာ့မည္ မဟုတ္ပါ။ ဒါေလာက္ ႏွင့္ပဲ ပုဂံၿမိဳ႕မွ ျပန္ခဲ့ၾကၿပီး ေက်ာက္ပန္းေတာင္းၿမိဳ႕ ေတာင္ဘက္႐ွိ ၾကက္ေမာက္ေတာင္ ဆည္ႀကီး သုိ႔ ေနာက္တစ္ ေန႔ခရီးဆက္ၾကရျပန္သည္။
*
ဆက္ရန္
.

>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

စာေရးဆရာ ကိုေအာင္ဆန္း အပိုင္း (၁၄)

သည္ႏွစ္ဦး

မန္းတင္

(၁၉၅၀ ျပည့္ႏွစ္၊ ဇြန္လထုတ္ ပေဒသာမဂၢဇင္းတြင္ စာေရးဆရာ မန္းတင္ က၊ (သည္ႏွစ္ဦး)ေဆာင္းပါး၌ ကုိယ္ေတြ႕ ေရးသားထားပံု ေဖာ္ျပလုိက္ရပါေၾကာင္း)
ထုတ္ေဝသူ

ေန႐ူး၊ အိႁႏၵာ ႏွင့္ ကိုေအာင္ဆန္း တကၠသုိလ္သို႔ သြားရေတာ့မည္။
မသြားမီ ေႏြဥတု ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္တြင္ ျမန္မာႏုိင္ငံလံုးဆုိင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢ၏ဒုတိယအႀကိမ္ ေျမာက္ ညီလာခံသဘင္ႀကီး က်င္းပေလသည္။ က်င္းပသည့္ေနရာကား မႏၱေလးၿမဳိ႕ ဗဟိုအမ်ဳိးသားအ ထက္တန္း ေက်ာင္းတြင္ ျဖစ္ေလသည္။ ျမန္မာျပည္အရပ္ရပ္မွ ေက်ာင္းသားကိုယ္စားလွယ္မ်ား အစံုအ ညီ ေရာက္ရွိေနၾကေလသည္။ တကၠသုိလ္မွ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားကိုလည္း ထိုေနရာတြင္ေတြ႕ ျမင္ရ ေလသည္။

ကိုေအာင္ဆန္း၊ ကိုလွေရႊ၊ မစၥတာရာရွစ္၊ ကိုညႊန္႔၊ ကိုထြန္းတင္၊ ကိုစိန္၊ ကိုဗဟိန္း၊ ကို သိန္းေအာင္၊ ကိုခင္ေမာင္ေလး ကၽြန္ေတာ္လည္း ထိုေနရာတြင္ ေရာက္ေနပါသည္။ မည္သည့္ေက်ာင္း ကမွ ကိုယ္စားလွယ္ အျဖစ္ ႏွင့္ေရာက္ရွိေနၾကျခင္း မဟုတ္ပါ။ သပိတ္ေမွာက္ေဆာင္ရြက္ဖြယ္ ကိစၥအဝဝ တုိ႔ကို ကူညီ ေဆာင္ရြက္ရန္ ေရာက္ရွိေနၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ညီလာခံသို႔ေရာက္ရွိလာၾကသည့္ ေက်ာင္း သူ ေက်ာင္းသား မ်ား အားထမင္းေကၽြးရန္ "အုိးသူႀကီး"အျဖစ္ တာဝန္ယူေဆာင္ရြက္ရမည့္သူမွာ မႏၱေလး သား ကိုစိန္ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ သူ႔အား အကူအညီေပးရင္း ထမင္းပြဲျပင္ျခင္း၊ ပန္းကန္သိမ္း ျခင္း အစရွိသည့္ ေဝယ်ာဝစၥကိစၥမ်ားကို လုပ္ကိုင္ေနရပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မီးဖိုေခ်ာင္တာဝန္ခံမ်ား သည္ အမ်ားကို ေကၽြးၿပီးသည့္ေနာက္ဆံုးမွ ထမင္းစားၾကရပါသည္။ အမ်ား အားျဖင့္ ထမင္းေရာဟင္းပါ တက္တက္ေျပာင္ေနတတ္သည္က မ်ားေသာေၾကာင့္ အစာငတ္ ခံၾကရသည္။ ညီလာခံက်င္းပရာ အမ်ဳိး သားေက်ာင္းႀကီးသည္ ျမန္မာဆန္ဆန္ေဆာက္လုပ္ထားသျဖင့္ စုလစ္မြန္းခၽြန္ မ်ား အနည္ငယ္တပ္ထား ေသာေၾကာင့္၊ အလြန္က်က္သေရရွိေလသည္။ ေမာ္ေတာ္ကား စိမ္း ႀကီး ႏွင့္ ဓါတ္ရထားစိမ္းႀကီးတို႔သည္ နံနက္တစ္ခါ၊ ေန႔လည္တစ္ခါ၊ ဖံုသိပ္ေစျခင္းငွာ၊ ဘယ္ေလာက္ ပင္ ေရျဖန္းျဖန္း ေနမင္း၏အရွိန္ကို မႏုိင္ ႏုိင္ပါ။ ခဏၾကာလွ်င္ ဖံုတို႔သည္ ထၿမဲတုိင္းထၾကကုန္ပါသည္။ လမ္းမႀကီး ဆီမွ ဖံုတုိ႔သည္ မၾကာခဏ ပင္ ေလယာဥ္စီးကာ ညီလာခံက်င္းပရာ အမ်ဳိးသား ေက်ုာင္းဝင္း အတြင္းသုိ႔ ေရာက္လာၾကေလသည္။

ညီလာခံသဘင္ႀကီးကား ႏွစ္ရက္လား သံုးရက္လား ၾကာပါသည္။ မည္သည့္အဆိုေတြသြင္း၍ မည္ကဲ့ သုိ႔ မိန္႔ခြန္း စကားေတြကို ေျပာၾကပါသလဲ။ သည္ဟာေတြကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သတိမရေတာ့ပါ။ သို႔ ေသာ္ မ်က္စိ ထဲတြင္ စြဲေနရစ္သည့္ ပုဂၢဳိလ္သံုးဦးရွိပါသည္။ သူတို႔ကား "ေန႐ူး၊ သူ႔သမီး အိႁႏၵာႏွင့္ ကို ေအာင္ဆန္း" တစ္ေန႔ေသာ္ အစည္းအေဝး တြင္ ေန႐ူးႏွင့္သူ႔သမီး အိႁႏၵာတက္ေရာက္လာၾကေလသည္။ သူတို႔ကို ေက်ာင္းသားႀကီးမ်ားက ခရီးဦးႀကဳိကာ အစည္းအေဝးခန္းမအတြင္းသို႔ ေခၚေဆာင္လာေလ သည္။

ဂ်ဝါဟာလေန႐ူးသည္ တစ္ကိုယ္လံုးပင္ တုိင္းရင္းျဖစ္ အျဖဴမ်ားကို ဝတ္ဆင္ထားေလသည္။ ဦးထုပ္ပါး ကေလး အျဖဴ၊ အက်ႌခပ္ရွည္ရွည္အျဖဴ၊ ဒိုတီအျဖဴ၊ သူ႔ႏွာေခါင္းသည္ ေပၚလြင္၍ သူ႔မ်က္လံုး အစံုသည္ ေတာက္ပ ေနေလသည္။ သူ႔ခ်စ္သမီး အိႁႏၵာကား အဝါႏုဆာရီကို ဝတ္ၿခံဳ၍ ဖခင္၏ေနာက္မွ ကပ္ပါ လာေလသည္။ ႀကီးပြားေရးမဂၢဇင္းမ်ားတြင္ ေန႐ူးက ေထာင္တြင္းမွ သူ႔ခ်စ္သမီးထံေပးစာမ်ားကို ဖတ္ဖူး ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ စာေရးသူဖခင္ႏွင့္ စာလက္ခံသူ သူ႔သမီးကို အေသအခ်ာၾကည့္ေနရ ပါ ေတာ့သည္။ အိႁႏၵာသည္ အေရွ႕တုိင္း၏အလွကို ေပၚလြင္ေစေလသည္။ ေန႐ူးသည္ မိန္႔ခြန္းစကား အနည္းငယ္ ေျပာၿပီး ေနာက္သူ႔သမီးႏွင့္အတူ ျပန္သြားေလသည္။

ၿပီးလွ်င္ ကိုေအာင္ဆန္း မိန္႔ခြန္းေျပာ ေလေတာ့သည္။ သူသည္ အစည္းအေဝး၏သဘာပတိျဖစ္ေလသည္။ ပင္နီအက်ႌႏွင့္ ပိုးလံုခ်ည္အနီကို ဝတ္ဆင္ထားေလသည္။ သူသည္ စကားကို အားရပါးရ ေျပာ ေနေလသည္။ ေျပာစက ခပ္ေလးေလးပင္ ထစ္ထစ္ေငါ့ေငါ့ႏွင့္ ေျပာေနေလသည္။ ေတာ္ေတာ္ အရွိန္ ရလာေသာအခါ သြက္လာေလသည္။ အထစ္ အေင့ါလည္း အစတုန္းကေလာက္ မရွိေတာ့ပါ။ ၾကာလာ ေလေလ ေဒါပါလာေလေလ၊ စားပြဲေနာက္မွ ေျပာေနရာမွ တျဖည္းျဖည္း စားပြဲစြန္းသို႔ ေရာက္ လာေလသည္။ ေနာက္ စားပြဲေရွ႕သို႔ ေရာက္လာေလ သည္။ နားေထာင္ေနသည့္ ေက်ာင္းသား-ေက်ာင္းသူ မ်ားမွာ စိတ္ဝင္စားစြာ နားေထာင္ေနသည့္ဟန္ မတူပါ။

တစ္ခါတစ္ရံ ႂကြက္စီႂကြက္စီျဖစ္လာပါသည္။ မိန္႔ခြန္းကလည္း ရွည္လ်ားပါသည္။ ေျပာရင္း ေျပာ ရင္းပင္ သူ႔လံုခ်ည္ ကို မ၍ ဒူးႏွင့္ညႇပ္ထားေလသည္။ ခဏခဏ မပါမ်ားေသာအခါ၊ ဒူးေပၚကာနီးလာေလ သည္။ သည္အထဲ လံုခ်ီက ႐ုတ္တရက္ျပဳတ္က်၍ ကတုိက္က႐ိုက္ဖမ္းၿပီး ျပန္ဝတ္ရေသးသည္။ အေတာ္ႀကီး ၾကာမွ မိန္႔ခြန္းဆံုးသြားေလ၏။ ညီလာခံႀကီးက်င္းပေနပံုကို ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိထဲတြင္ ေရးေရး သာျမင္ပါ ေတာ့သည္။

မန္းတင္

ပဲခူးကေဝ
ဂႏၳေလာကမဂၢဇင္း ၁၉၂၅ သည္ တကၠသုိလ္နယ္ေျမအတြင္းရွိ ျမန္မာႏုိင္ငံပညာျပန္႔ပြားေရးအသင္း၏ လစဥ္ထုတ္စာေစာင္ျဖစ္ေလသည္။

ထုိအသင္း၏ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ ကမာၻအရပ္ရပ္မွ စာေပမ်ားကို ျမန္မာျပန္ဆိုရန္ စာၾကည့္ခန္းမ်ား တည္ ေထာင္ဖြင့္လွစ္ရန္ စာေပဝါသနာရွင္မ်ားကို ေျမေတာင္ေျမႇာက္ေပးရန္ျဖစ္ရာ ဂႏၳေလာကမဂၢဇင္း၌လည္း အဂၤလိပ္၊ ျမန္မာႏွစ္ဘာသာျဖင့္ ဝတၳဳေကာင္း၊ ေဆာင္းပါးေကာင္း၊ အက္ေဆးေကာင္း၊ ကဗ်ာေကာင္း၊ စာေပေဝဖန္စာေကာင္းမ်ား၊ စာၾကည့္ခန္း၊ စာၾကည့္တုိက္၊ သတင္းမ်ားအျပင္ ဘာသာျပန္ၿပဳိင္ပြဲ စာမူ ေကာက္ႏုတ္ခ်က္မ်ား ထည့္ေပးေလ့ရွိ၏။

ၿပဳိင္ပြဲစာမူမ်ားသည္ ႏုိင္ငံျခားဝတၳဳတို၊ ေဆာင္းပါး၊ အက္ေဆး၊ က်မ္းေကာက္ႏုတ္ခ်က္စသည္ျဖင့္ အမ်ဳိး အစားမ်ားေလသည္။ ဘာသာျပန္အေကာင္းဆံုး စာမူအတြက္ ခ်ီးျမႇင့္ေငြမွာမူ စာအတိုအရွည္လုိက္၍ ၁၅ က်ပ္ေသာ္လည္း၊ ၁၀ က်ပ္ေသာ္လည္းေကာင္း ျဖစ္တတ္ေလသည္။

ထုိဘာသာျပန္ စာေပၿပဳိင္ပြဲမ်ားကို စာေပဝါသနာရွင္ အမ်ားအျပားဝင္ေရာက္ၿပဳိင္ဆုိင္ခဲ့ၾကသည္တြင္ ေမာင္ညႊန္႔(ပုဂံေဆာင္)၊ (သခင္)ဘေသာင္း၊ သီလဝ(ေမာင္သန္႔)၊ ေမာင္ဝ(ဦးစိန္တင္)၊ ေမာင္မ်ဳိးမင္း (ပခုကၠဴၿမဳိ႕)၊ ဟသၤာတဆရာ(ဦးဘိုးရင္)၊ ေမအုန္း(ကိုအုန္း)၊ သူရိယကႏၳိ(ေဂ်ေအသန္း) စသူတုိ႔လည္ စာမူဆုခ်ီးျမႇင့္ျခင္းခံခဲ့ၾကရသည္။

ဤတြင္ ကိုေအာင္ဆန္းသည္ ေရနံေခ်ာင္းအမ်ဳိးသားေက်ာင္းမွ ၁၀ တန္း ၁၉၃၂ ကို အထူးအမွတ္မ်ား ျဖင့္ ေအာင္ျမင္၍ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းတုိက္သို႔ေရာက္လာခဲ့ေလသည္။ ပဲခူးေက်ာင္းေဆာင္သားျဖစ္လာ ခဲ့ေလသည္။

သူသည္ ဥပစာတန္းတက္ရင္း အားအားရွိသမွ် ႏုိင္ငံေရး၊ လူမႈေရးစာမ်ားကို ဖတ္႐ႈေလ့လာတတ္ေလ သည္။ စာေပမဂၢဇင္းမ်ားႏွင့္လည္း နီးစပ္ရင္းႏွီးေလသည္။
ထိုအခါ ၁၉၃၃ ခုႏွစ္ ႏိုဝင္ဘာလထုတ္ ဂႏၳေလာကမဂၢဇင္းဘာသာျပန္စာေပၿပဳိင္ပြဲ အမွတ္ ၄၁ ကို သူ သတိျပဳမိေလသည္။ ထိုစာမူမွာ ပါေမာကၡဟာ႐ိုေဂ်လတ္စကီး၏စာတစ္ပုဒ္ျဖစ္ေလသည္။
ပါေမာကၡလတ္စကီးသည္ နာမည္ေက်ာ္ လန္ဒန္တကၠသုိလ္ ေဘာဂေဗဒေက်ာင္းတုိက္မွ  ႏုိင္ငံေရးပ ညာရွင္ျဖစ္ေလသည္။ သူေရးသမွ် စာမ်ားသည္ ကမာၻအရပ္ရပ္ရွိ ႏုိင္ငံေရးပညာ ေလ့လာသူမ်ားအေပၚ အလြန္ၾသဇာေညာင္း၏။

ယခု ဂႏၳေလာကမဂၢဇင္းလာ ေကာက္ႏုတ္ခ်က္တြင္ လြတ္လပ္စြာ ေတြးေခၚမႈအေၾကာင္းကို ပါေမာကၡ ႀကီးက တင္ျပထားသည္ျဖစ္ရာ ထုိစာေကာက္ႏုတ္္ခ်က္သေဘာ အခ်ဳပ္မွာကား ျပည္ရြာအက်ဳိးအတြက္ လူအမ်ားလြတ္လပ္စြာ ေတြးေခၚခြင့္ရဖို႔လိုပါသည္။ လူအမ်ား လြတ္လြတ္လပ္လပ္စဥ္းစားေတြးေခၚ၍ သေဘာတူလက္ခံေသာ တုိင္းျပည္ႏုိင္ငံသာလွ်င္ အရာရာအေျခခုိင္ပါသည္။ ထိုအခါ လူတစ္ဦးတစ္ ေယာက္အဖုိ႔ အရာကိစၥ သင့္မသင့္၊ ေကာင္းမေကာင္း ခ်င့္ခ်ိန္ေဝဖန္လိုေသာ စိတ္မ်ဳိးကို ႏုိင္ငံေတာ္က ေလးစားရမည္ျဖစ္ပါသည္။ ဤသုိ႔ေတြး၊ ဤသုိ႔လုပ္ဟူ၍ ႏုိင္ငံေတာ္က ေစခုိင္းေသာ္ တစ္ခါတစ္ရံထိ ေရာက္သလိုလို ထင္ရေသာ္လည္း ေနာက္ဆံုးတစ္ေန႔တြင္ ျပင္းထန္ေသာ ျပဳျပင္မႈႏွင့္ ႀကံဳရတတ္ပါ သည္ ဟူ၍ ျဖစ္ေလသည္။

ကိုေအာင္ဆန္းသည္ ပါေမာကၡလတ္စကီး၏စာကိုဖတ္႐ႈဘာသာျပန္ဆို၍ ပဲခူးကေဝဟူေသာ ကေလာင္ အမည္သံုးကာ ၿပဳိင္ပြဲဝင္ေလသည္။
၁၉၃၄ ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီလထုတ္ ဂႏၳေလာကမဂၢဇင္းတြင္ ဘာသာျပန္စာေပၿပဳိင္ပြဲအမွတ္ ၄၁ႏွင့္ပတ္သက္ ၍ အကဲျဖတ္စာပါလာေလသည္။ ေအာက္ပါေကာက္ႏုတ္ခ်က္ကို ၾကည့္ပါေလ။

ပဲခူးကေဝမွာ တုိးတက္ရန္အလားအလာရွိ၏။ သို႔ေသာ္ ဘာသာျပန္ပံု တုိက္႐ုိက္က်လြန္း စင္းလြန္း၏။ ဘာသာျပန္ ဆရာေကာင္းျဖစ္ဖုိ႔ ျမန္မာစာပိုမိုဖတ္႐ႈေလ့လာရမည္။ ေမာင္သိန္း၏အေရးအသားကား ရွင္းလငး္လြယ္ကူ၍ အနက္ေပၚလြင္ပါ၏။ ဘာသာျပန္ပံု အေကာင္းဆံုးဟုဆိုႏိုင္ေသာ္လည္း ဘာသာ ျပန္ရာတြင္ အမွားအယြင္းေတြပါေနသည္။ ပဲခူးကေဝကဲ့သုိ႔ပင္ ခက္ခဲေသာ ဘာသာျပန္အတတ္တြင္ အေလ့အက်င့္လိုေနေပေသးသည္။ ယခု ၿပဳိင္ပြဲအတြက္ အေကာင္းဆံုးစာမူ သတ္သတ္ခ်ီးျမႇင့္ႏုိင္ဖုိ႔ အဆင့္အတန္းလိုေသးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔သည္ ဆုေငြ ၁၀ က်ပ္ကို ေျမာင္းျမအစိုးရအထက္ ေကာင္းမွ ေမာင္သိန္းႏွင့္ ပဲခူးကေဝ(ေအာင္ဆန္းယူနီဘာစတီေကာလိပ္)တုိ႔ႏွစ္ဦးအား ခြဲေဝခ်ီးျမႇင့္ လုိက္သည္။

တုိက္စုိး

ၾကည့္ရန္စာ-
(၁) "Prize Competition No.41" The World of Books,
Vol. 17, No.106 (November 1933), 461.
(၂) "Competition No.41 Award" The World Books,
Vol. 18, No. 108 (January 1934), 563-564.
(၃) ဒဂုန္ေရႊမွ်ား၊ ျမန္မာႏုိင္ငံစာေပဆုမ်ား၊ ရန္ကုန္၊ စာေပဗိမာန္၊ ၁၉၇၂

ဆက္ရန္
.

>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ဝင္းေဖဝင္း ဘာသာျပန္ စိန္မင္းသမီး အပိုင္း (၂၁)

တပည့္ေတာ္မ တို႕ အရွင္သခင္မ်ားရဲ႕ လွ်ိဳ႕၀ွက္ေနရာကိုလာတဲ့ အတြက္ စိတ္မဆိုးေတာ္မမူပါနဲ႕ အရွင္ နတ္မင္း မ်ား ဘုရား၊ ျငိမ္းေအးခ်မ္းေျမ႕ေရးအတြက္ လာျခင္းျဖစ္ပါတယ္၊ တပည့္ေတာ္မတို႕၏ အျပစ္ မ်ားကို သိရိွရန္ႏွင့္ ျပဳျပင္ရန္အတြက္ သိရိွနားလည္ေအာင္ လာျခင္းျဖစ္ပါတယ္ အရွင္ျမတ္ မ်ားဘုရား
ဟာနီက ေက်ာက္ေတာင္ေရွ႕တြင္ ရပ္ျပီးဆုေတာင္းပန္ႀကားလိုက္သည္။ အို၀ါကလည္း သူ႕ေဘး တြင္အလားတူ ရပ္ျပီးေျပာႀကား ျပန္သည္။

"အရွင္တို႕အား အဆိုအကမ်ားျဖင့္ ပူေဇာ္ရန္ ေရာက္လာျခင္းျဖစ္ပါတယ္၊ ေအးျငိမ္းစြာ ေနထိုင္ ေရးအတြက္ လာပါတယ္၊ အရွင္တို႕ရဲ႕သနား ညႇာတာမႈနဲ႕ ဟိုအေ၀းႀကီးမွာ ေသဆုံးသြားတဲ့သား သမီး ေျမးျမစ္မ်ားနဲ႕ ျပန္လည္ေပါင္းစည္း ေတြ႕ဆုံခြင့္ျပဳေတာ္မူပါ ဘုရား"
အခ်ိန္မွာ ညေနခင္းသို႕ေရာက္လာျပီး အလင္းေရာင္အနည္းငယ္သာ က်န္ေတာ့သည္။ က်န္ရိွ ေသာ အလင္းေရာင္ျဖင့္ပင္ ခရီးဆက္လာႀကသည္။ ေက်ာက္ေဆာင္ ေခ်ာက္ကမ္းပါးကို ေကြ႕ပတ္ ျပီးသြားႀကရာ ေနာက္ဆုံး အလင္းေရာင္ေပ်ာက္ကြယ္ လုလုအခ်ိန္တြင္ ယခင္က လူသားမ်ား စခန္း ခ်သြားေသာ ေက်ာက္ေဆာင္ ေက်ာက္ဆြယ္ တစ္ခုကို ေရာက္သြားသည္။ ဂူသဖြယ္ ေက်ာက္ ေဆာင္ အကာအကြယ္ ထဲ၌ မီးဖိုသြားခဲ့ေသာ ေနရာတြင္ ျပာမ်ားစုပုံက်န္ခဲ့ျပီး အေပၚဘက္ ေက်ာက္ နံရံအမိုးတြင္ က်ပ္ခိုး အမည္းမ်ား စြဲတင္ေနသည္။ မီးဖိုေဘးတြင္ သစ္သားထင္းတခ်ိဳ႕ ကိုေတြ႕ရာ သူတို႕အတြက္ အဆင္ေျပ သြားသည္။

"ဒီျငိမ္းခ်မ္းေသာေနရာရဲ႕ အေစာင့္အေရွာက္ေတြက တို႕ကိုရန္မူမွာလား၊ ဆက္သြားခြင့္ျပဳမွာလား ဆိုတာ နက္ျဖန္က်ရင္ ေလ့လာရမယ္၊ နက္ျဖန္မနက္အေစာႀကီး စထြက္ရမယ္၊ ေနမထြက္ခင္ ေအးျမေနတုန္းမွာ လွ်ိဳ႕၀ွက္ ဖုံးကြယ္ထားတဲ့ေနရာကို အေရာက္သြားရမယ္၊ ပူလာယင္ အေစာင့္ အေရွာက္ေတြ ဂနာမျငိမ္ျဖစ္ျပီး အႏၱရာယ္ေပးလာႏိုင္တယ္" ဟာနီက စင္တိန္အား ေျပာျပသည္။
"အဲဒီေနရာက ဘာေနရာလဲ"
စင္တိန္က ေမးလိုက္သည္။ ဟာနီက စကားလုံးတစ္လုံးကို ခပ္တိုးတိုး ေရရႊတ္ျပလိုက္သည္။ စင္တိန္သည္ ထိုစကားလုံးကို "လွ်ိဳ႕၀ွက္ေနရာ"၊ "လုံျခဳံေသာအကာအကြယ္"၊ "လိုဏ္ဂူ"စသျဖင့္ အဓိပၸါယ္ေပါက္ နားလည္ လိုက္သည္။
ေနာက္တစ္ေန႕တြင္ ဟာနီေျပာခဲ့သည့္ အတိုင္းပင္ ေနမထြက္ခင္ အခ်ိန္အေတာ္ေစာျပီး ထြက္လာ ခဲ့သည္။ အဘိုးႀကီးႏွင့္အဘြားႀကီးတို႕က တိတ္ဆိတ္ျပီး စိတ္ေမာေနပုံေပၚသျဖင့္ စင္တိန္ပင္ အနည္းငယ္ ေႀကာက္ သလိုျဖစ္လာသည္။

သူတို႕သြားေနေသာလမ္းသည္ ေတာင္ေစာင္းေက်ာက္စြန္း တစ္ခုကိုခ်ိဳးေကြ႕ေသာ က်ဥ္းေျမာင္း ေသာ ေတာင္ႀကားလမ္းတစ္ခုအတြင္း ၀င္လိုက္ခ်ိန္၌ ေကာင္းကင္တြင္ အလင္းေရာင္ပ်ိဳးရုံသာ ရိွေသးသည္။ ထိုလမ္းေႀကာင္း အတိုင္း ၀င္သြားသည္။ အေပၚဘက္တြင္ သစ္ပင္မ်ားအုပ္ဆိုင္းျပီး  သစ္ကိုင္းခ်င္းယွက္ ေနသည္။ ေက်းငွက္သာရကာမ်ားက အိပ္တန္းမွ ထကာတြန္က်ဴး ေနႀက သည္။
ေတာင္ႀကားလမ္းက တျဖည္းျဖည္းက်ဥ္းေျမာင္း သြားသည္ႏွင့္သမွ် သူတို႕ေခါင္းေပၚဘက္၌ ေက်ာက္ေတာင္ အဆြယ္ႏွစ္ခုမွာ တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု ပိုမိုးနီးကပ္လာသည္။ ေနာက္ဆုံးတြင္ လမ္းဆုံး သြားျပီး ေက်ာက္ နံရံ ေထာင့္ခ်ိဳးေကြ႕တစ္ခုသို႕ ေရာက္သြားသည္။ ထိုေထာင့္ခ်ိဳးကို ေကြ႕ခ်ိဳးလိုက္ သည္ႏွင့္ ေကာင္းကင္ ကို မျမင္ရေတာ့ေပ။
အို၀ါသည္ နံရံေရွ႕တြင္ ရပ္လိုက္ျပီး သီခ်င္းဆိုလို္္က္သည္။

"ကၽြႏ္ုပ္တို႕လူမ်ိဳးစု၏အရွင္သခင္....သတၱ၀ါအားလုံး၏ အရွင္္သခင္...အရွင္၏ အလွ်ိဳ႕၀ွက္ဆုံး ေသာ ေနရာ ကို ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးတို႕ ၀င္ေရာက္လိုပါတယ္....လမ္းဖြင့္ေပးေတာ္မူပါ"
အုိ၀ါသည္ လက္ေျမႇာက္ျပီး တိုးလွ်ိဳးေတာင္းပန္ျပီးေနာက္ လက္ျပန္ခ်ကာ အေမွာင္ဖုံးေနေသာ ေက်ာက္ နံရံႀကား ကို ၀င္ေရာက္သြားရာ စင္တိန္အဖို႕ အို၀ါအား ျမင္ကြင္းမွေပ်ာက္ကြယ္ သြား ေတာ့သည္။ စင္တိန္ လန္႕ဖ်ပ္သြားသလို ျဖစ္သြားရာ ဟာနီသည္ သူမလက္ေမာင္းကို ဆုပ္ကိုင္ ကာ ထိန္းထား လိုက္သည္။

"အႏၱရာယ္အႀကီးဆုံးေနရာကို ေရာက္လာျပီ နမ္းခ်ိဳင္၊ တကယ္လို႕ အေစာင့္အေရွာက္ေတြက တို႕ကို လက္မခံဘဲ ႏွင္ထုတ္ယင္ တို႕ေသမွာပဲ၊ ဒီေတာ့ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းသြားရမယ္၊ ျငိမ္ျငိမ္ေလး သြားရမယ္၊ မေျပးနဲ႕၊ လက္ေတြမေ၀ွ႕ယမ္းနဲ႕၊ ဒီေနရာကိုျဖတ္သန္း သြားေနတုန္းမွာ အရွင္သခင္ ေတြကို ဆုေတာင္း ေမတၱာ ပို႕သြား၊ ႀကားလား နမ္ခ်ိဳင္း" ဟာနီကစင္တိန္အား သတိေပးလိုက္သည္။
ဟာနီက စင္တိန္႕လက္ကိုကိုင္ထားရာမွ လႊတ္လိုက္သည္။ ထို႕ေနာက္ အို၀ါသြားသည့္ေနာက္ သို႕ အေမွာင္ထု အတြင္း လိုက္ပါ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။
စင္တိန္ ေရွ႕မတိုးရဲေအာင္ျဖစ္သြားသည္။ ေနာက္လွည့္ေတာ့မလိုပင္ ျဖစ္သြားျပီးမွ ေနာက္ဆုံး မတတ္သာ ေတာ့သျဖင့္ ဟာနီ၀င္ေရာက္ေပ်ာက္ကြယ္ သြားရာ အေမွာင္ထုထဲသို႕ အားတင္းျပီး အရဲစြန္႕ ၀င္သြား ေတာ့သည္။ အေမွာင္ထုအ၀င္အ၀တြင္ လူတစ္ကိုယ္စာ ၀င္သာေသာ ေက်ာက္ လိုဏ္ဂူအေပါက္၀ကို ေတြ႕ရသည္။ စင္တိန္သည္ အသက္ကိုတ၀ႀကီးရွဴလိုက္ျပီး လိုဏ္ေခါင္း ေပါက္အေမွာင္ထုထဲသို႕ လွမ္း၀င္ သြားသည္။

အေမွာင္ထုထဲေရာက္၍ တစ္ခဏအႀကာမ်က္စိ က်င့္သားရသြားေသာအခါ မိမိေရာက္ေနေသာ လိုဏ္ေခါင္း မွာ ရွည္လ်ားလွေႀကာင္း ေတြ႕ရသည္။ ထိုလိုဏ္ေခါင္းမွာ သဘာ၀အေလ်ာက္ ျဖစ္ေနေသာ ဥမင္ လိုဏ္ေခါင္းႀကီးပင္ ျဖစ္သည္။ ေက်ာက္သား ေျမျပင္ေပၚတြင္ ဖိနပ္မပါ ဘဲသြားေနေသာ ေရွ႕မွ ႏွစ္ေယာက္၏ ေျခသံတစ္ဖတ္ဖတ္ကို စင္တိန္ႀကားရသည္။

"ငါ့ေနာက္က ျဖည္းျဖည္းခ်င္းကပ္လိုက္ခဲ့ နမ္ခ်ိဳင္း"ဟာနီ၏ သတိေပးလိုက္သံကို စင္တိန္ႀကား ရသည္။ စင္တိန္ သည္ ေရွ႕မွႏွစ္ေယာက္၏ အရိပ္ကို မွန္းဆႀကည့္ကာ ေနာက္မွ လိုက္သြားသည္။
လိုဏ္ေခါင္း အေမွာင္ထုထဲတြင္ ေလွ်ာက္သြားရင္း စင္တိန္သည္ ေခါင္းေပၚဘက္ အုတ္နံရံအမိုး၌ ပန္းကန္ျပားသဏၭာန္ မိုပြင့္မ်ားသဖြယ္ကပ္ျပီး တြဲေလာင္းက်ေနေသာ ထူးျခားသည့္ ပုံသဏၭာန္ အရာ၀တၳဳ မ်ားကို ေတြ႕ရသည္။ အခ်ိဳ႕အရာ၀တၱဳမ်ားကား အေတာ္နိမ့္ေအာင္ တြဲေလာင္းက်ေန သျဖင့္စင္တိန္သည္ ေခါင္းႏွင့္္ လြတ္ေအာင္ ထိုအရာမ်ားေအာက္မွ ေခါင္းငုံ႕ခပ္လွ်ိဳးျပီးသြားရသည္။
မိမိ ေခါင္းေပၚ မွ အရာ၀တၱဳမ်ားမွာ မည္သည့္အရာ၀တၳဳျဖစ္မွန္ စင္တိန္ သိလိုက္ရခ်ိန္တြင္ ႀကက္ သီးျဖန္းျဖန္း ထသြားသည္။

ထိုအရာ၀တၳဳမ်ားကား ႀကီးမားေသာ ပ်ားအုံးမ်ားပင္ျဖစ္သည္။ ဤမွ်ႀကီးမားေသာ ပ်ားလဘို႕မ်ား တြင္ ပ်ားရည္မ်ား ဂါလံ ရာခ်ီျပီးရိွေနမည္မွာ ေသခ်ာသည္။ ပ်ားလဘို႕တြင္ ျပားေကာင္မ်ား မည္း မည္းတုပ္ အုံ႕ဖြဲ႕ကပ္ ေနႀကသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ အာဖရိကမွ ပ်ားေကာင္မ်ားအေႀကာင္း မိုက္ကယ္ ေျပာခဲ့ဖူးသည္ကို ျပန္လည္ႀကားေယာင္လာသည္။
"အာဖရိက ပ်ားေတြဟာ မင္းတို႕ဆီက ပ်ားေတြထက္ အေကာင္လဲ ပိုႀကီးတယ္၊ အေရာင္လဲ ပိုမည္းတယ္၊ အဆိပ္လဲ သိပ္ျပင္းတယ္၊ တစ္ခါက ကၽြဲထီးတစ္ေကာင္ကို အဲ့ဒီပ်ားေတြ၀ိုင္းတုပ္လို႕ ေသသြားတာ ငါ ေတြ႕ဖူး တယ္"
ယခုဤပ်ားမ်ားသည္ မိမိေခါင္းေပၚ လက္မအနည္းငယ္၌ ေရာက္ရိွေနသည္။ တ၀ီ၀ီေအာ္ျမည္သံ မ်ားက နားကြဲ မတတ္ ရိွေနသည္။

"ဒီလမ္းအတို္င္း လာနမ္ခ်ိဳင္း၊ မေႀကာက္နဲ႕၊ ေႀကာက္ရင္ သူတို႕သိသြားလိမ့္မယ္"
ဟာနီက သတိေပးလိုက္သည္။ ထိုစဥ္မွာပင္ ပ်ားတစ္ေကာင္ ပ်ားအုံမွထပ်ံလာျပီး စင္တိန္႕ပါးေပၚ တြင္ လာနားသည္။ စင္တိန္က လက္ႏွင့္ရိုက္လိုက္မိေတာ့မလို ျဖစ္သြားျပီးမွ သတိရလာသျဖင့္ မရိုက္ဘဲ အသာျငိမ္ ေနလိုက္သည္။ ပ်ားေကာင္သည္ပါးေပၚမွေန၍ အေပၚႏႈတ္ခမ္းအထိ ေလွ်ာက္ဆင္း လာျပီး ေနာက္ စင္တိန္၏လက္ဖ်န္ေပၚသို႕ ကူးေျပာင္းပ်ံသန္း နားေနလို္က္သည္။
စင္တိန္သည္ ဖ်ားေကာင္ကို အနီးကပ္ျမင္ေတြ႕လို္က္ရေသာအခါ ပို၍ေႀကာက္လန္႕သြားသည္။ ပ်ားေကာင္ႀကီး က အလြန္ႀကီးမားသည္။ အေရာင္က ေက်ာက္မီးေသြးလို မည္းနက္ေနသည္။ အေတာင္ မ်ားက ကတ္ေႀကးသြားလို ထက္ျမေနသည္။ ျပဴးထြက္လုံး၀န္းေသာ မ်က္လုံးအစုံက မႈန္ပ်ပ် အလင္းေရာင္ တြင္ ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္ လုပ္ေနသည္။

"ပ်ံပါေတာ့ပ်ားကေလးရယ္..... ပ်ံပါေတာ့၊ ကၽြန္မတို႕ သားအမိကို ခ်မ္းသာေပးပါေတာ့"
စင္တိန္ က ခပ္တိုးတိုး ဆုေတာင္းလိုက္သည္။ ပ်ားေကာင္က လက္ဖ်န္တစ္ေလွ်ာက္ ေလွ်ာက္သြား ေနသည္။
"ကၽြန္မ ရဲ႕ ကေလးကိုရွင္တို႕ရဲ႕ လွ်ိဳ႕၀ွက္နယ္ေျမမွာေမြး ခြင့္ျပဳပါ၊ ကၽြန္မတို႕တစ္သက္လုံး ရွင္တို႕ ကို ေက်းဇူးတင္ ဆုေတာင္းေနပါမယ္"
ပ်ားေကာင္ သည္ လက္ဖ်ံေပၚ၌ ေလ်ာက္သြားေနျပီးေနာက္ တစ္ေအာင္အႀကာတြင္ ထပ်ံသြားေတာ့ သည္။ စင္တိန္ဆက္ေလွ်ာက္သြားရာ မႀကာခင္ပင္ ဥမင္လိုဏ္ေခါင္း ထြက္ေပါက္၀သို႕ ေရာက္သြား ျပီအရုဏ္ဦး အလင္းေရာင္ကို ျမင္လိုက္ရသည္။ အို၀ါက စင္တိန္အား အျပင္မွေန၍ ဆီးႀကိဳဆြဲေခၚျပီး ေျပာလိုက္သည္။

"ကဲ...အခု မင္းေဘးကင္းရာေရာက္ျပီ၊ အေစာင့္အေရွာက္ေတြက တို႕ကိုျမင့္ျမတ္ေသာေနရာ ကို၀င္ခြင့္ေပးလိုက္ျပီ၊ ဘာမွမပူပါနဲ႕ေတာ့"
စင္တိန္  သည္ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားေနဆဲ ရိွေသာ္လည္း ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကို ႀကည့္ရႈ႕လိုက္သည္။ ေတာင္ႀကီး၏ အလယ္ေကာင္ရိွ လွ်္ိဳ႕၀ွက္ဖုံးကြယ္ေနေသာ ခ်ိဳင့္၀ွမ္းထဲသို႕ သူတိုကေရာက္လာ ႀကျခင္း ၿဖစ္သည္။ ေဘးပတ္ပတ္လည္ ေတာင္နံရံမ်ားက ေပေပါင္း ရာခ်ီျမင့္သည္။ အလယ္ေကာင္ တည့္တည့္ တြင္ မူ မိုးေကာင္းကင္ကို ျမင္ေနရသည္။
ဒယ္အိုးပုံ ခ်ိဳင့္ခြက္ႀကီး၏ ေအာက္ဆုံးဘက္ အက်ယ္ဆုံး ေနရာတြင္ တစ္မိုင္ခန္႕ရိွသည္။ ယခု နံနက္ ေစာေစာပိုင္း တြင္မူ ေနေရာင္က ေအာက္ေျခသို႕ ထိုးမလာေသးေပ။ သစ္ပင္မ်ား ဆိုင္းေန၍ ေအးျမ ေနသည္။ စင္တိန္သည္ ဟာနီေနာက္မွ လိုက္ပါေလွ်ာက္သြားသည္။ ေျမျပင္ေပၚတြင္ ေႀကြ က်ေနေသာ သစ္သီး မ်ားက အလွ်ံပယ္ရိွေနသည္။

ဟာနီ က သစ္သီးတစ္လုံးေကာက္ျပီး စင္တိန္အား ေပးလိုက္သည္။
"စားႀကည့္စမ္း....ေကာင္းတယ္၊ မြန္ဂြန္ဂိုအသီး"
စင္တိန္က ကိုက္လိုက္ရာ သြားျမဳပ္သြားသည္။ အလယ္ေကာင္၌ႀကီးမားေသာ အေစ့ရိွသည္။ အေပၚခြံမွာ ပါးပါးေလးျဖစ္သည္။ စြန္ပလြန္သီး အရသာႏွင့္ဆင္ေသာ္လည္း စြန္ပလြန္သီးေလာက္ မခ်ိဳေပ။ ထို အပင္မ်ား ေပၚတြင္ ခိုမ်ားညည္းတြားေနသည္။ ငွက္မ်ားႏွင့္ တိရစၦာန္ အငယ္ေလးမ်ား သည္ထိုေနရာ၌ နံနက္ အစာရွာ လာႀကသည္ကို စင္တိန္ေတြ႕ရသည္။
ခ်ိဳင့္၀ွမ္း ထဲတြင္ သစ္ပင္မ်ား ထူတပ္သလို ေတာင္ေစာင္းတြင္လည္း သစ္ေတာထူတပ္သည္။ ေတာင္ပူစာ ကေလး တစ္ခု အနီးသို႕ သူတို႕ခ်ည္းကပ္လာေသာအခါ သစ္ပင္မ်ားေပၚမွ ေမ်ာက္မ်ား က သူတို႕ကို ႀကည့္ေနႀကသည္။

စင္တိန္ႏွင့္ ဟာနီတို႕က အို၀ါရိွသည့္ေနရာသို႕ ေရာက္သြားေသာ အခါ၊ အို၀ါသည္ ေတင္ေစာင္း တစ္ဘက္ နံရံရိွ မည္းေမွာင္ေနေသာ အေပါက္၀ထဲသို႕ ရပ္ႀကည့္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ထိုအေပါက္၀ သည္ မိုင္းတြင္းတစ္တြင္း၏ အ၀င္၀အေပါက္ႏွင့္တူလွသည္။ စင္တိန္က အေပါက္ ၀မွအထဲသို႕ ေခ်ာင္းႀကည့္လိုက္ေသာအခါ ေအာက္ဘက္သို႕ ဆင္ေျခေလ်ာဆင္းသြားျပီး လမ္း ေႀကာင္းမွာ ေျပျပစ္ေခ်ာေမြ႕ေနသည္ကို ျမင္ရသည္။ စင္တိန္က အထဲ၀င္ႀကည့္ရန္အတြက္ ေရွ႕သို႕ သြားရာအို၀ါက စင္တိန္ လက္ေမာင္း ကို လွမ္းဆြဲျပီး တားထားလိုက္သည္။
"မေလာနဲ႕နမ္ခ်ိဳင္း၊ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တာေတြကို ႀကိဳတင္လုပ္ထားဦးမွ ျဖစ္မယ္"

အို၀ါက စင္တိန္အား တျခားတစ္ေနရာသို႕ ဆြဲေခၚသြားသည္။ ထိုေနရာတြင္ ေရွးေဟာင္းဆန္ လူမ်ိဳးတို႕ စခန္း ခ်ေသာ စခန္းေဟာင္းတစ္ခုကို ေက်ာက္ေဆင္ အကာအကြယ္မ်ားထဲတြင္ ေတြ႕ ရသည္။ တဲစခန္း ၏ သက္ငယ္အမိုးမွာ ျပိဳက်ပ်က္စီးေနျပီ ျဖစ္သည္။ အို၀ါက ထိုတဲအပ်က္ကို မီးရိွဳ႕ ပစ္လိုက္သည္။ သက္ငယ္ အေဟာင္းအေဆြးမ်ားႀကားတြင္ ေျမြႏွင့္အဆိပ္ရိွေသာ သတၱ၀ါမ်ား ခို ေအာင္းေနမည္စိုးသျဖင့္ မီးရိွဳ႕ ရွင္းထုတ္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ထို႕ေနာက္တြင္ ဟာနီႏွင့္ စင္တိန္က သစ္ပင္ေပါက္မ်ား ျမက္အရွည္ မ်ားျဖင့္ တဲစခန္းအသစ္ ျပန္ထိုးႀကသည္။

"ကၽြန္မဆာျပီ"
စင္တိန္ သည္ မေန႕ညေနတည္းက ဘာမွ်မစားခဲ့ရေသးသျဖင့္ ဆာလာသည္။
"လာ"
ဟာနီက စင္တိန္အား မြန္ဂြန္ဂိုအပင္မ်ား ေအာက္သိုက ေခၚသြားျပီး သူတို႕အိတ္မ်ားႏွင့္အျပည့္ အသီးမ်ား သယ္ယူလာႀကသည္။ စခန္းျပန္ေရာက္ေသာအခါ ဟာနီက စင္တိန္အား မြန္ဂြန္ဂိုအသီး ၏ ျပင္ပအခြံပါး ကိုခြာပုံ၊ အသားကိုစားျပီး အထဲမွအေစ့ကိုခြဲထုတ္ကာ အဆန္ကိုထုတ္ယူစားရပုံ ကိုသင္ျပသည္။ ထိုအေစ့ ထဲမွာ အဆန္သည္ဗာဒီသီးအေစ့ ထဲ မွ အဆန္ႏွင့္တူသည္။ ထိုအေစ့မ်ား ကိုခြဲထုတ္ျပီး စားႀကရာ သစ္ႀကားသီး အရသာမ်ိဳးရိွသည္။

"ဒီအသီးနဲ႕ ဒီအေစ့အဆန္ေတြကို တို႕အမ်ိဳးမ်ိဳးလုပ္စားရမွာပဲ၊ ျပဳတ္စား၊ ကင္စား၊ ဖုတ္စား အမ်ိဳး မ်ိဳး လုပ္စားရင္ အရသာ အမ်ိဳးမ်ိဳးထြက္တယ္၊ ဒီေနရာဟာ သတၱ၀ါေတြကို မသတ္ရတဲ့ေနရာ၊ သားသမင္တို႕ လြတ္ျငိမ္းခ်မ္းရာ မိဂုဒါ၀ုန္နယ္ေျမဆိုေတာ့ ဒီအသီးတစ္မ်ိဳးတည္းကိုပဲ တို႕စား ေသာက္ရွင္သန္ရမွာပဲ"
ဟာနီ က စင္တိန္အား ေျပာျပသည္။

သူတို႕အစားအေသာက္ ျပင္ဆင္ေနစဥ္မွာပင္ အို၀ါသည္ သစ္ျမစ္တစ္မ်ိဳးကို တူးေဖာ္ျပီး ယူလာ သည္။ ထို႕ေနာက္ သူတို႕ ေဘးဘက္ တစ္ေနရာ၌ အို၀ါတစ္ေယာက္တည္း ထိုင္ျပီးတူးလာေသာ သစ္ျပစ္မ်ားကို သူ၏ လက္စြဲေတာ္ ေမာင္းခ်ဓားျဖင့္ ခုတ္ပို္င္းျဖတ္လွီး စိတ္ျဖာေနသည္။
မိုးမခ်ဳပ္ခင္မွာပင္ သူတို႕စားႀကေသာက္ႀကသည္။ ထို႕ေနာက္စင္တိန္သည္ ဗိုက္ကလည္းေလး တစ္ေန႕ လုံး လည္း ပင္ပန္းလာသျဖင့္ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ အိပ္ရာႏုိးလာေသာ အခါလန္းဆန္းေန သည္။ အို၀ါ ႏွင့္ ဟာနီ တို႕က မီးပုံေဘးတြင္ အလုပ္မ်ားေနႀကသည္။ စင္တိန္က သူတို႕အနား သြားျပီး ေရာ ထိုင္လိုက္သည္။

ဆက္ရန္
.

>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ခင္ခင္ထူး ၏ ခံုေတာ္ေမာင္ဂ်ိဳက္သိုး အပိုင္း (၁)

ခံုေတာ္ေမာင္ဂ်ိဳက္သိုး

ကၽြန္မတို႔က ကိုႀကီးဂ်ိဳက္သိုးလို႔ ေခၚၾကတဲ့ အစ္ကိုတစ္ေယာက္က ရြာလူႀကီးပါ။ အေဖ့တူဆိုေတာ့ ကၽြန္မ တို႔ ေဆြမ်ိဳးေတြထဲမွာ စားမနာ ႏႈိက္မနာရွိတဲ့ အိမ္ကိုး။ ကၽြန္မတုိ႔ ငယ္ငယ္ကတည္းက ရြာလယ္၀ိုင္း တိုက္ ထဲက ကိုႀကီးဂ်ိဳက္သိုးတို႔အိမ္ကို မေရာက္ရတဲ့ေန႔ မရွိဘူး။

ကၽြန္မအေဖ့ ႏွမ၀မ္းကြဲ ေဒြးေလးေသာင္းက ေမြးတဲ့ ေမြးခ်င္းေတြထဲမွာ ကိုႀကီးဂ်ိဳက္သိုးတစ္ ေယာက္ပဲ ရြာမွာ က်န္တာပါ။ က်န္တဲ့ႏွမေတြ ညီေတြက ေခ်ာင္းဆင္း၊ ေရပုလဲ၊ ႏွဲမႈတ္ရြာ၊ ေျမေတာ္၊ မီးေလာင္ကၽြန္း စသျဖင့္ တျခားရြာေတြမွာ အေျခက်ၾကပါၿပီး။ ကိုႀကီးဂ်ိဳက္သိုးကေတာ့ ေမြးက တည္းက ရြာကခြာတယ္ မရွိဘူး။ ဘယ္ကိုမွလည္း မသြားေလ့ဘူး။ မသြားေတာ့ မေရာက္ရဘူးေပါ့။
မေရာက္ရလည္း ကိစၥမရွိေပါင္ကြာ ဆိုတဲ့လူမ်ိဳးဆိုေတာ့ ၿမိဳ႕ရယ္လို႔နီးနီးနားနား ျမင္းျခံကိုေတာင္ ေရာက္ဖူးရံု ရွိတာပါ။ ျမင္းၿခံၿမိဳ႕ေပၚ ေရာက္ေနၾကတဲ့ ေဆြထဲမ်ိဳးထဲက သာမႈနာမႈလို ကိစၥေတြမွာ လည္း မ်ားေသာ အားျဖင့္ ကိုယ္တိုင္ သြားေလ့မရွိဘူး။ သူ႔မိန္းမ မဆြမ္းအုပ္ကို လႊတ္တာမ်ားတယ္။

''ေတာ္မသြားလုိ႔ ေကာင္းပါ့မလား.. ေတာ့္အမ်ိဳးအရင္း ေခါက္ေခါက္ႀကီးဟာကို... ရြာက ေဆြေ၀း မ်ိဳးေ၀း ေတြေတာင္ သြားၾကသာ.... မသြားရင္ ေခြးျဖစ္ဖို႔ရွိမွာပဲ''
မဆြမ္းအုပ္က ေတာ့္အမ်ိဳးအရင္း ေခါက္ေခါက္ႀကီးလို႔သာ ေျပာတာပါ။ တကယ္ေတာ့ ျမင္းၿခံအလွဴက မဆြမ္းအုပ္ နဲ႔လည္း အမိ်ဳးမကင္းဘူး။ ကၽြန္မတို႔က မမအုပ္ေခၚၾကတဲ့ မဆြမ္းအုပ္က လွီလွီကေလးရယ္။ အိမ္အလုပ္၊ အခင္းအလုပ္၊ ကၽြဲႏြားအလုပ္မ်ား ဗ်န္းဗ်န္းကြဲ လုပ္ေနရသူဆိုေတာ့ မဆြမ္းအုပ္က အေၾကာင္း ႀကီးငယ္ တိုင္း စိတ္ေရာက္လို႔ ကိုယ္အပါႏိုင္ဘူး။ လင္ကို လူမႈေရးရယ္ လို႔ မ်က္ႏွာျပသြားေစခ်င္ေပသိလို႔ ကိုႀကီးဂ်ိဳက္သိုးက မလႈပ္ေပါင္။ နင္သြားႏိုင္ရင္သြား၊ မသြားႏိုင္လို႔ မ်က္ႏွာနာစရာရွိရင္လည္း နင္သာ နာေတာ့၊ ငါကျဖင့္ ေဒ၀ဒဟဘက္ အမႈိက္ေတာင္ မလြင့္ေစရ ဘူး။ ဆိုတဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔ ေဆးလိပ္ႀကီး ေငါ့ေနေတာ့တာပါ။

''မိအုပ္ရယ္... နင္သြားလည္း ျဖစ္သဟာကို ငါသြားမွလား.... ငါ့မယ္အမႈေတြက တန္းလန္း.. ရပ္ ေရးရြာေရး ဆိုသာ ေျပာျဖစ္သာမႈတ္ဘူး... မီးေရးထင္းေရးဆိုသာ ရွိေသး.... သြားပါဟာ ကူလိုက္ေပါ ႕ ႏွစ္ေထာင္ ေလာက္''
''ႏွစ္ေထာင္ မလွပါဘူးေတာ္.. မမသိန္းရွင္ကေမြးတဲ့ ကေလးေတြလွဴသဲ့ဟာ... ငါးေထာင္ေတာ့ ကူမွေပါ့... ေတာ္မသြား က်ဳပ္သြားေပါ့.... ေတာ္အိမ္မွာသာေန... မီးေလာင္ငုတ္တိုမွတ္ၿပီး ပ်ားမွမစြဲ သယ္ေတာ္ ေတာ္ နဲ႔ က်ဳပ္ ေနရာခ်င္း လဲလိုက္ခ်င္ပါ့''

ဘယ္လိုေျပာေျပာ ကိုႀကီးဂ်ိဳက္သိုးက နာတယ္ရယ္လို႔လည္း မရွိဘူး၊ နာေအာင္ေျပာသေကာ ရယ္လို႔ မ်က္ေစာင္း တစ္ခ်က္ လွည့္မထိုးဘူး။ တစ္ျခမ္းလိႈက္စားထားတဲ့ ေဆးလိပ္ႀကီးဖြာေနေတာ့ တာပဲ။ ကိုႀကီး ဂ်ိဳက္သိုး တို႔လင္မယားက ေဆးလိပ္မ်ားေတာ့ က်ားကန္ေသာက္ၾကသူေတြပါ။ မမအုပ္ က စိတ္ကေလး ရွိလို႔၊ အားအားယားယား ရွိလို႔ကေတာ့ ေျပာင္းဖူးဖက္လိပ္ အိမ္မွာတင္ လိပ္ေနက်ပါ။ မအားတာမ်ား သူဆိုေတာ့ သူလည္း ႀကံဳရာေသာက္၊ ကိုႀကီးဂ်ိဳက္သိုးလည္း ႀကံဳရာ ဖြာေတာ့ပဲ။

ကိုႀကီးဂိိ်ဳက္သိုး တို႔အိမ္က ႏွစ္ထပ္အိမ္ပါ။ ေရ၀င္ရြာဆိုေတာ့ ျမွင့္ေဆာက္ထားရံုမက ေအာက္ထပ္ တစ္ထပ္လံုး ေျမဖို႔ထားေတာ့ ၀ိုင္းေျမထက္တံေတာင္ေလာက္ ျမင့္တယ္။ ႏြားေတြက အိမ္အေရွ႕ ဘက္ ဆီးခ်ဥ္ပင္ႀကီး ေအာက္ ထားတယ္။ လွည္းနဲ႔ႏြားနဲ႔ သစ္ခင္းနဲ႔ဆိုေတာ့ ရြာအလို ေတာင့့္ေတာင့္ တင္းတင္း ရွိ သူေတြပါ။ အိမ္ေအာက္ထပ္ေလးဘက္စလုံး အကာမရွိဘူး။ တိုးလွ်ိဳေပါက္ ဖြင့္ထား ေတာ့ ႀကံဳသူက ႀကံဳတဲ့ ဘက္က ၀င္တာပဲ။ ေရွးစာပြဲ ညိဳညစ္ညစ္ႀကီး တစ္လံုးတန္းလ်ားရွည္ႏွစ္လံုး က ကိုႀကီးဂ်ိဳက္သိုး ရဲ႕ ရံုးစားပြဲ နဲ႔ ကုလားထိုင္ပဲ။ စားပြဲေပၚမွာ ဓာတ္ဘူးေဟာင္းတစ္လံုး အၿမဲရွိ တယ္။ ဓာတ္ဘူက ႏႈတ္ခမ္းေဆြး ဖင္ေဆြး လိုက္ေနပါၿပီ။ ေရေႏြးေတာ့လံုတယ္ထင္ပါရဲ႕ ၊ ေရေႏြး ျပတ္တယ္ မရွိဘူး။ အေတာင္ျဖန္႔ထားတဲ့ က ေဒါင္းပံု စဥ့္ေဆးလိပ္ခြက္ႀကီးႀကီး တစ္ခြက္လည္း ရွိ တယ္။ ေဆးလိပ္ ဖင္စီခံ ေတြ၊ ျပာေတြ နဲ႕ နင့္ ေနတဲ့ ေဆးလိပ္ခြက္ ပါ။ သြန္တယ္ျပဳတယ္ မရွိေတာ့ ေပပြလို႔။

ကိုႀကီးဂ်ိဳက္သိုး က တန္းလ်ားေပၚ ထိုင္ေနက်။ ဘယ္တုန္းကမွ ဖင္ခ်ထိုင္တယ္မရွိဘူး။ ကၽြန္မတို႔ သိတတ္ တဲ့ အရြယ္ေလာက္ကတည္းက ဒူးႏွစ္လံုးေထာင္ၿပီး ငုတ္တုတ္ ေဆးလိပ္ထိုင္ေသာက္ေန တာခ်ည္းပဲ၊ အဲသလိုမ်ား ထိုင္ေနရင္ ဖြာေနတဲ့ေဆးလိပ္ထဲမွာပဲ စိတ္ရွိတယ္။ ေဆးလိပ္က မီးပြား ေတြ ဖြာခနဲ က်လို႔ ပုဆိုး ထခါတာေလာက္၊ ေဆးလိပ္မီးနားမညီလို႔ လက္ညိွဳးတံေတြးဆြတ္ ၿပီး ညွိလို႔ လူ လႈပ္တာက လြဲရင္ ငူငူႀကီး ထိုင္ေနတာပဲ။

ကိုႀကီးဂ်ိုက္သိုးကို ကၽြန္မတို႔ကေလးေတြက အင္မတန္ ခ်စ္ၾကတယ္။ အဆိပ္မရွိ သူ ဆိုေတာ့ ေက်ာခြေန လို႔လည္း ဟဲ့ တစ္ခ်က္မဆိုဘူး။ ကေလးေတြ ေဆာ့လို႔ အၾကမ္းပန္းကန္ရယ္၊ ေၾကြပန္းကန္ရယ္ က်ကြဲ လို႔ လည္း ျဖစ္ရေလဟာ မရွိဘူး။

ကၽြန္မတို႔က ေဗ်ာက္သီးေတြ ခူးလာၿပီး ကိုႀကီးဂ်ိဳက္သိုးတို႔ ႏြားေရတိုက္တဲ့ အင္ဗ်က္ကယ္ႀကီးထဲ ထည့္ကစားၾကတယ္။ ေဗ်ာက္သီးေျခာက္ေတြက ေရနဲ႔ထိေတာ့ လန္႔ကြဲၾကကိုး။ ေဖ်ာက္ခနဲ ေဖ်ာက္ ခနဲ ကြဲတာကို ကၽြန္မတို႔ အခ်င္းခ်င္း ၿပိဳင္ၾကတာပါ။ ေဗ်ာက္သီးေျခာက္ ရွည္ရွည္ကေလး ေတြကို ေရထဲ တစ္ဖက္ ငါးခု စီ ခ်လို႔ အရင္ဆံုး လန္႔ကြဲတဲ့ဘက္က အႏိုင္။ တစ္ခါတေလ သူႏိုင္ကိုယ္ႏိုင္ ျငင္းရင္းက ေအာ္ၾက ဟစ္ၾကရင္လည္း ကိုႀကီးဂ်ိဳက္သိုးက လွည့္မၾကည့္ဘူး။ အခ်င္းခ်င္း ျငင္းခုန္ရာ က လံုး သတ္ ေတာ့လည္း ထမဆြဲဘူး။ ေနာက္ဆံုး အင္ဗ်က္က်ယ္ႀကီးကြဲတာေတာင္ ေက်ာေပးထား တာပါ။ မမအုပ္ ကေတာ့ ကၽြန္မတို႔ကေလးေတြ သူ႔၀ိုင္းထဲ ၀င္ေဆာ့တဲ့အထိ သည္းခံရွာပါတယ္။ ေဗ်ာက္သီးေတြ ေရထဲထည့္ကစားရင္ေတာ့ ေငါက္ကေရာ။

''ညည္းတို႔ ေဗ်ာက္သီးေတြကို ႏြားေရထဲ ထည့္မကစားၾကနဲ႔.... ႏြားေရေသာက္ေတာ့ အာေထာက္ တတ္ တယ္... မႀကံႀကီးမစည္ရာေတာ္... ေဗ်ာက္သီးပဲ.... ပါးစပ္ထဲ တံေတြးစိုေအာင္စြတ္ၿပီး လက္ဖ၀ါး ေပၚတင္သာ နဲ႔ လန္႔ကြဲသာပါေအ''
ဒါမ်ိဳး ၾကားရင္ေတာ့ ကိုႀကီးဂ်ိဳက္သိုးက သူ႔မိန္းမကို ထေငါက္ေတာ့တာပဲ။
'' ဟဲ့မိအုပ္ရာ... ေဗ်ာက္သီးေျခာက္ေတာင္ ႏြား၀ါးေသးသာ.. ေရႏူးေနတဲ့အသီး အာေထာက္ပါ့မ လား နင့္ ႏွယ္ .. ကေလးေတြကစားၾကစမ္းပါစီ''
''သူေတာ္ေကာင္းႀကီးရဲ႕..... နေရေသာက္သဲ့ ဖ်ဥ္းအိုး၀ယ္ရေသာ ႏွစ္လံုးရွိၿပီကြဲသာ... ေတာ့ႏွမ မထူး အကဲဆံုး''

''ကြဲစမး္ပါစီဟာ... အိုးဆိုသာ ကြဲမ်ိဳးုဟာကို ညည္းႏွယ္... မထူးေတာ့ မေျပာနဲ႔... နင့္ညီမက ေယာက္်ား မိန္းမ ရယ္... သစ္ပငါေတာင္တတ္တာ.. ''
ကိုႀကီးဂ်ိဳက္သိုးက ေဆြထဲမ်ိဳးထဲက နီးနီးေ၀းေ၀း ဘယ္ကေလးကိုမဆို ညည္းခံရွာတာလည္း မွန္ပါ ရဲ႕ ကၽြန္မ ကိုေတာ့ ပိုသည္းခံတယ္၊ ပိုခ်စ္တယ္၊ ႏွမ၀မ္းကြဲကလည္း ျဖစ္ျပန္၊ မိန္းကေလးကလည္း ျဖစ္ျပန္ ဆိုေတာ့ ကၽြန္မကို ပိုသည္းတယ္။ ကိုႀကီးဂ်ိဳက္သိုးက အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့ ငူငူစူစူႀကီး ေနလို႔ ဘာမွ မသိဘူး လို႔ေတာ့ မထင္နဲ႔။ ကၽြန္မအိမ္ေထာင္က်လို႔ ရြာျပန္ေတာ့ ငယ္ငယ္က ကၽြန္မဆိုးတာ ကဲတာ၊ ကၽြန္မ ေၾကာင့္ ပန္းကန္ကြဲတာ အိုးကြဲတာကအစ အကုန္ျပန္ေျပာႏိုင္တယ္။

အကၤ်ီခၽြန္ထားလို႔ မည္းေျပာင္ေနတဲ့အညာသား ေက်ာကုန္းႀကီးနဲ႔ ေဆးလိပ္ဖြာရင္းက ကၽြန္မအိမ္ သားကို တစ္လံုး မက်န္ ေျပာေနေတာ့တာပါ။ ကၽြန္မအိမ္သားကို ကၽြန္မေခၚသလို ဆရာပဲ ေခၚရွာ ေပမယ့္ ဘာဆရာ မွန္း ေကာင္းေကာင္း သိတာမဟုတ္ဘူး။

''ေရာ္... ဆရာ့ႏွယ္... မထူးငယ္ငယ္က အင္မတန္ေဆာ့သာကိုး... တရုတ္မန္က်ည္းပင္ ဆူးေျပာက္ ထိုးေနသာ ေထာင္ရေအာင္တက္သာ... သူခူးထားတဲ့ အသီးၿပဳတ္က်လို႔သူမ်ား ေကာက္ေျပးရင္ ျမစ္ထဲ ခုန္ခ်သာ ေတာင္မလြတ္ဘူး... လိုက္သာ... နရိုင္း(ႏြားရိုင္း) စီးလို႔ ခါခ်သာမ်ား ခရိုး(ခါးရိုး) က်ိဳးကေရာ မွတ္သာ ဘိုးဥာဏ္အိမ္က ပိႏၷဲသီးႏုႏုကေးလေတြ တုတ္နဲ႔ ရိုက္ခ်လို႔ ဘိုးဥာဏ္ခမ်ာ ငိုလိုက္သာမ်ား''
ကိုႀကီးဂ်ိဳက္သိုးက ရြာမွာ သူစစ္ရတဲ့အမႈေတြ အေၾကာင္းမ်ားေျပာရင္ ထမင္းထမစာုးေတာ့ဘူး။ စာရယ္လို႔ ပတ္တီးခ်ားလည္းး ေကာင္းေကာင္းမတတ္ေပသိ အၾကားအျမင္မ်ားလို႔ ေျပာႏိုင္ဆိုႏိုင္ ေတာ့ ရွိရွာသူပါ။ အထူး သျဖင့္ ၿမဳိ႕က လာတဲ့လူေတြဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ သူလည္း ေခသူမဟုတ္တဲ့ အေၾကာင္း ဂိုက္ ထုတ္ခ်င္ တာက ပိုပိုပါ။

'' ဆရာ့ႏွယ္... က်ဳပ္စစ္သဲ့အမႈေတြက ရြာမႈရပ္မႈဆိုေသာ္လည္းပဲ မေဟာ္သဓာပညာရွိ သားတရား၊ စီရင္သား တို႔ထက္ ဦးေႏွာက္ေျခာက္ရသယ္... မေဟာ္သဓာက ဘုရားေလာင္းဆိုေတာ့ ဥာဏ္ပါရမီ က ပါၿပီးသား ဟာကိုဗ်.. က်ဳပ္က ဥာဏ္ပါရမီ ဘာရွိမွာတုန္း သို႔ေသာ္ က်ဳပ္ခံတြင္းက နတ္ေစာင့္ သာ .. မယံုမရွိနဲ႔... တစ္ခါမ်ား... ''
''ဘာနတ္တုန္း ကိုႀကီးသိုရဲ႕ ... ''
''မိဆိုင္ဖဆိုင္ နတ္လည္း ပါသယ္ .. ေဆြနတ္မ်ိဳးနတ္လည္းပါတယ္''
''ေဆြနတ္မ်ိဳးနတ္ဆိုတာက... ''

''က်ဳပ္္တို႔အေမႀကီး မေဒါင္းစိမ္းဆိုသာ က်ဳပ္တို႔ငယ္ငယ္ကတည္းက ေသေသခ်င္း နတ္ျဖစ္သာ ဆရာရဲ႕ ..အေမႀကီးက မကၽြတ္ဘူး... သူနတ္ျဖစ္ေနၿပီ အိပ္မက္ေပးလို႔ ၀ိုင္းထဲနတ္ကြန္း ထေဆာက္ ေပးတာပာ တစ္ခါ တေလ ေနာက္ေဖး မွာ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနသာ ျမင္ရသယ္''
''ဒါေၾကာင့္ တရား နတ္ေစာင့္တယ္ ေျပာတာေနမွာ''
''အစစ္ေပါ့''
သည္တစ္ေခါက္ ရြာျပန္ေတာ့ ကိုႀကီးဂ်ိဳက္သိုး အိုရွာပါၿပီ။ ေတာသူေတာင္သားဆိုေတာ့ သန္သန္ မာမာ ေတာ့ ရွိရွာတုန္းပါ။ အကၤ်ီကေတာ့ ၀တ္တယ္မရွိဘူး။ ခါးကုန္းကုန္း း၀မ္းဗိုက္ရွပ္ရွပ္ႀကီးနဲ႔ တန္းလ်ားခံုေပၚ ငုတ္တုတ္ ထိုင္လ်က္ပါပဲ။ ကိုႀကီးဂ်ိဳက္သိုးက အေဖ့တူဆိုေပ့သိ အေမ့အမ်ိဳးလို လည္းေျပာရင္ ျဖစ္ပါရဲ႕ ။ ကိုႀကီးဂ်ိဳက္သိုး အေမ ေဒြးေလးေသာင္းနဲ႔ ကၽြန္မအေဖနဲ႔က ေမာင္ႏွမ ေတာ္သလို ကိုႀကီးဂ်ိဳက္သုိး အေမႀကီးနဲ႔ ကၽြန္မအေမဘက္က အဘ(ဘိုးကံသာ) နဲ႔က ေမာင္ႏွမ ၀မ္းကြဲ။ ကၽြန္မတို႔က ႏွစ္ဖက္ ေတာ့္ ေပါ့။

ကိုႀကီးဂ်ိဳက္သိုးနဲ႔ သူအမႈေတြအေၾကာင္းကလည္း ရြာမွာေတာ့ စီရင္ထံုးေပါ့။
''အစ္ကို မမအုပ္... က်ဳပ္ေတာ့ ေသသာေသခ်င္ေတာ့တာပဲ.. အိမ္ကအႀကီးေကာင္ ေအာင္သန္း သိ သမႈတ္လား... ေတာင္ရြာေဖ်ာက္ဆိပ္ပင္မွာ လူရိုက္ခံရလို႔တဲ့... ရိုက္တဲ့ေကာင္က လွ၀င္းသားမက္ ျမေမာင္သဲ့... ''
''ဘယ္လွ၀င္းတံုး''
''ဖိုးတုတ္ညီ ငေရွာင္နဲ႔ရသဲ့ ေကာင္မေလ''
''ဘယ္ဖိုးတုတ္တံုး''
''ေဟာ္ေတာ္ အစ္ကိုကလည္း ကိုၾကက္ေတာတို႔ ေလွလိုက္တဲ့ ဖိုးတုတ္ေလ''

''ဘယ္ၾက္ေတာတံုး''
''ဇဂ်ဴးရြာက မအုန္းစိန္ဟာေကာ အစ္ကိုရဲ႕''
''ဇဂ်ဴးက အုန္းစိန္.... ဘယ္သူ႔အဆက္ထဲမ်ားပါလိမ့္''
''မမအုပ္သိပါတယ္ မမအုပ္တို႔ က်ဳပ္တို႔ ဇဂ်ဴးအလွဴသြားတုန္းက က်ဳပ္တို႔ အျပန္ပဲ ႏွစ္ျပည္သားစီ ေပးလိုက္သဲ့ မိန္းမဟာေကာ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ရွိသာ ေမာင္ကၾကက္ေတာ အစ္မကအုန္စိန္ .. ေမာင္ႏွမခ်င္း မတည့္ၾကဘူး။ ၾကက္ေတာ က ေလွတစ္စင္း၀ယ္ၿပီး ေညာင္တိုဘက္သြားေနသာၾကာ ၿပီ.. ေညာင္တိုသား ဖိုးတုတ္ကို ေလွေပၚတင္သာ''
''ေအးေလ... အခုက နင့္သားကို ဖိုးတုတ္က ရိုက္လႊတ္တာလား''

''ခက္ေပါ့ေကာ.... ဖိုးတုန္က ရိုက္သာမႈတ္ဘူး။ အစ္ကိုရဲ႕ ဖိုးတုတ္ညီ ငေရွာင္နဲ႕ရသဲ့ လွ၀င္းသား မက္ ျမေမာင္က ရိုက္သာ''
''ေၾသာ္ ေအး... အရိုက္ခံရသာက ေအာင္သန္း''
''က်ဳပ္သားေလ.... အႀကီးေကာင္ ေအာင္သန္း''
''ငါသိၿပီ.... ဘယ္လိုျဖစ္ၾကသာတံုး... ရိုက္သာကဘယ္မွာ.... ''

''ေတာရြာ ေဖ်ာက္ဆိပ္ပင္ေအာက္မွာ ရိုက္သာတဲ့... ခ်ဳိေစာင္းမွာ ဟက္တက္ကြဲကေရာတဲ့ က်ဳပ္အိမ္က တက္တိုး ေတာ့ လိုက္သြားေလရဲ႕ .. ႏွစ္ေယာက္သံုးေယာက္လည္းပါသြားၾကသယ္..... မိညွက္မ ေယာက္်ား ဘယ္သူတဲ့ ...ငေအး... ေနာက္ႏွစ္ေယာက္က တက္တိုးတူ ႏွစ္ေယာက္ မိဖုရား ရြာက လာေနၾကသာ... သူတို႔လည္းပါသြားၾကသယ္... တုတ္ေတြနဲ႔ လိုက္သြားၾကသာ... ရိုက္ႏွက္ ကုန္ၾကၿပီ လားေတာင္ မသိဘူး... အစ္ကိုလိုက္ပါဦး''
''အစ္ကိုနဲ႔က်ဳပ္ ေမာင္ုႏွမေတာ္သဲ့ဟာ က်ဳပ္အိမ္ဧည့္၀င္သာ တိုင္ရဦးမွာလား... ကိုင္းပါ... အခု အစ္ကို လိုက္ခဲ့ပါ.. က်ဳပ္ေတာ့ ေသခ်င္သာပဲ''
''မိအုပ္... နင္လိုက္သြားစမ္း''

အမႈက လိုရင္းမေရာက္ဘူး။ အမႈတိုင္သူနဲ႔ တိုင္ခ်က္မွာ လူမ်ားမ်ားပါလာေလ နဂိုအမႈက ေဘး ေရာက္ေလျဖစ္ရတာလည္း ကိုႀကီးဂ်ိဳက္သိုး စစ္ခ်က္ယူတိုင္း ျဖစ္ေနက်ပါ။ ကၽြန္မအေဖက သူ႔ တူအေၾကာင္း ေျပာရင္ မေျပာခင္ကရယ္ႏွင့္တာပါ။ သူ႔တူ ရိုးလြန္းတာ၊ စိတ္ရွည္တာ ၊ သည္းခံတာ၊ ဘယ္သူက ဘာေျပာေျပာ ဘာတိုင္တိုင္ ေထာက္ခံတာ၊ မူလအမႈက ႏွစ္ဖက္ေက်ေအးႏိုင္ပါလ်က္ ကနဲ႔ သူ႔တ ူ၀င္စစ္မွ အမႈပိုႀကီးတာေတြ စကားေရာက္တိုင္း ေျပာတတ္တယ္။

''ငသိုးက လူႀကီးသာလုပ္ေနသာ အိမ္ကထခ်င္သဲ့ေကာင္ မႈတ္ဘူး... တစ္ခါေတာ့ ညဘက္ႀကီး တို႔ ရြာအေရွ႕ ဇလပ္ကုန္းရြာဘက္က ေသနတ္သံၾကားလို႔တဲ့.... အိပ္ေနတဲ့ သူမယားဆြမ္းအုပ္ကို ဇလပ္ကုန္း ဘက္သြားေမးစမ္း ညဘက္ ေသနတ္သံၾကားသာ မဟုတ္မွလြဲေရာ ဓါးျပတိုက္သာေနမွာ တဲ့၊ မနက္က် ဆြမ္းအုပ္က အေဖ့လာတိုင္သယ္... ဘႀကီးသူ ဆံုးမဦးတဲ့ က်ဳပ္ကို ညႀကီးေမွာင္ ေမွာင္ တစ္တိုင္ ေလာက္ေ၀းတဲ့ ဇလပ္ကုန္းဘက္ ဇြတ္လႊတ္ေနသာတဲ့ ဒါနဲ႔ အေဖက သြားေငါက္ ေေတာ့ ငသိုးက ေအးေအးပဲ''
''အေဖ့ကို ဘာေျပာလိုက္တံုး''

''ဟာ့ဘႀကီးရာ.... က်ဳပ္က လူႀကီးျဖစ္ၿပီသူမ်ားေျပာမွ ၾကားရသာဆိုရင္ ဘယ္ေကာင္းႏိုင္ပါ့မတံုးဗ်၊ ဒါေၾကာင့္ မိအုပ္ကို ႏႈိးလႊတ္သာ.... မိန္းမ မသြားေပါင္တဲ့ဗ်ာ... မင္းက ဘာျဖစ္လို႔ မသြားသာတံုး ဆိုေတာ့.. ဟာက်ဳပ္လိုက္သြားေတာ့ ေသနတ္မွန္မွာေပါ့တဲ့ဗ်ာ''

ကၽြန္မတို႔ ေမာင္ႏွမတစ္ေတြက ရယ္ၾကေတာ့ ဒါတင္ဘယ္ကလိမ့္မလဲတဲ့။ အေဖကေျပာေတာ့ အေမ ကလည္း သတိရတာျဖည့္ျပန္ေရာ။ မိဘေတြ ေျပာဖန္မ်ားလို႔ ကၽြန္မတို႔ ဘယ္အခ်ိန္သြားသြား ရြာလူႀကီး ကိုႀကီးဂ်ိဳက္သိုးကို သြားေတြ႔ေနက်။ ၿမိဳ႕ကပါလာတဲ့ မုန္႔ေတြဘာေတြ လက္ေဆာင္ရယ္ လို႔သြားေပးရင္ ေဆြမ်ဳိးမို႔ ေပးတယ္ေအာက္ေမ့တာက နည္းနည္း၊ ရြာလူႀကီးမို႔ မ်က္ႏွာလာလုပ္ တယ္ဆိုတဲ့ပံုက မ်ားမ်ားပါ။ မမအုပ္ကေတာ့ မက္ရွာပါရဲ႕။ ကိုႀကီးဂ်ိဳက္သိုးက ၿမိဳ႕မုန္႔ေတြရိုးေနေပါ့ ဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာ နဲ႔ တို႔ခ်င္မွတို႔တာ။ ကၽြန္မတို႔က သူ႔အေၾကာင္းသိလို႔ စားပါဦး ကိုႀကီးဂ်ိဳက္သိုးရဲ႕ ဆိုေတာ့ တစ္ဖဲ့ ေလာက္ယူစားၿပီး နင္တို႔အစ္မေကၽြးပါဟာ လုပ္ေတာ့တာေလ။ မမအုပ္က ေတာသူ ဆိုေတာ့ ဘြင္းဘြင္းပဲ။

''ေတာ့္ဖို႔ရာရယ္လို႔ ဘယ္ၿမိဳ႕က ဘယ္အမ်ိဳးက မုန္႔ေတြ ဖာနဲ႔ထည့္ထမ္းလာလို႔တံုး... မႏွစ္က ရြာဘုန္းႀကီး လာကန္ေတာ့ၾကတဲ့ ညည္းတို႔မန္းေလးက ကိုသန္း၀င္းတို႔ ကိတ္မုန္႔ေပးသြားသာကို တစ္သက္လံုး စားရ သလိုလို လုပ္ေနသာ... ေတာ္မစား က်ဳပ္စားသေတာ္''

ကၽြန္မက စကားလမ္းေၾကာင္းလႊဲရတယ္။ ကိုႀကီးဂ်ိဳက္သိုးလည္း ပိန္လို္က္တာ၊ အစားမမွန္ အေသာက္ မမွန္ ျဖစ္ေနပံုေပၚပါရဲ႕ အမႈစစ္တာလည္း စစ္တာေပါ့ ဆိုတာမ်ိဳးနဲ႔ အမႈသင္းကဲမ်ား သလိုလို စကား ထည့္ရင္ ခ်က္ခ်င္း၀င္လာတာပဲ။ ေဒါင္းေဆးလိပ္ခြက္ထဲက ေျပာင္းဖူးဖက္တိုက္ု ေကာက္ယူၿပီး မီးခတ္နဲ႔ ညွိတယ္။ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းႀကီးေထာ္ၿပီးေငၚေငၚႀကီးဖြာေတာ့တာပါ။
''အမႈက မရွိဘူးဆိုရင္ တစ္ေန႔သံုးမႈေတာ့ ေအာက္ထစ္ ရွင္းရသာေပါ့ ငါ့ႏွမရာ... နခိုးမႈ.. ေငြတိုး ေၾကးတိုးမႈ၊ အခင္းေပါင္ အခင္းေရြ႕မႈ၊ သစ္ခင္းထဲႏြား၀င္မႈ၊ စံုလို႔ပါဟာ... ဖဲ၀ိုင္းၾကက္၀ိုင္းမ်ား ဖမ္းရ သာရွိေသး... လင္ကြာ မယားကြာကလည္း ငါ၀င္မွ.. ေခ်းတုန္းကပဲနဲ႔ ျပန္ဆပ္သဲ့ပဲ မတူသာလည္း ငါပဲရွင္းရသယ္''

ေခ်းတုန္းကပဲနဲ႔ ျပန္ဆပ္တဲ့ပဲ မတူတဲ့အမႈကေတာ့ အမႈတကာမွာ ရွားရွားပါးပါးဆိုေတာ့ ကၽြန္မက ေသခ်ာေအာင္ အမႈျဖစ္ပြားပံုကအစ ေမးရတယ္။ ကိုႀကီးဂ်ိဳက္သိုးက သူ႔ဓာတ္ဘူးေဟာင္းထဲက ေရေႏြးတစ္ခြက္ ကၽြန္မအတြက္ ငွဲ႔ေပးၿပီး ထန္လ်က္ပန္းကန္ေရွ႕တိုးေပး ေတာ့တာပါပၚ။ မျပန္နဲ႔ဦး သည္အမႈက ေတာ္ေတာ္ေျပာရမယ့္အမႈဆိုတဲ့သေဘာပါ။ ကိုႀကီးဂ်ိဳက္သိုးေျပာသေလာက္ဆိုရင္ ႏွစ္ဖက္ျပႆနာျဖစ္သူေတြ၊ ကိုႀကီးဂ်ိဳက္သိုး ရံုးကိုေရာက္ေနၾကသူေတြဟာ ကၽြန္မအစ္မႏွစ္ ေယာက္ျဖစ္တဲ့ မေပါမ်ားနဲပ အေဗြးတဲ့။ မေပါမ်ားက အေဖ့အမ်ိဳး၊ မေဗြးက အေမ့အမ်ိဳး။
''ခက္သဟာ... ငါက သူစိမ္းအမႈကိုင္လိုင္ခ်င္ေသးသယ္... ေဆြမႈမ်ိဳးမႈ မကိုင္ခ်င္ဘူး... ေပါမ်ားက နင့္အေဖအမ်ိဳးဆိုေတာ့ ငါအမ်ိဳးကိုးဟ... မိေဗြးကလည္းနင့္အစ္မ မိအုပ္အမိ်ဳး... အဖိုးမတန္သာနဲ႔ ျဖစ္ၾကသာပါဟာ... ထိပ္ေပါက္ေခါင္းကြဲ ျဖစ္ၾကမလို႔... ငါ၀င္လို႔''

''အစ္ကိုက မွန္တဲ့ဘက္လိုက္ရံုေပါ့... ကိုယ္လူႀကီးပဲဟာ''
''နင္ေျပာေတာ့ လြယ္တယ္..အမႈက ႏွစ္ဖက္စလံုးက မွန္သာကိုးငါ့ႏွမရဲ႕''
''ႏွစ္ဖက္စလံုးမွန္မွေတာ့ အမႈက ျဖစ္စရာရွိပါဦးမလား အစ္ကိုရဲ႕''
''လိုသာေပါ့ ငါ့ႏွမရ..... ဒါမ်ိဳး သာၿပီးဆံုးျဖတ္ရခက္ေသး''

ျဖစ္ပံုက ကၽြန္မအစ္မႏွစ္ေယာက္ အေပးအယူ အေခ်းအငွားရွိၾကရာက စတဲ့ ျပႆနာပါ။ ညီအစ္မ ၀မ္းကြဲ ႏွစ္ေယာက္ ျမင္းျခံပြဲရံုေတြကို ပဲသြားေရာင္းေတာ့ ေမာ္ေတာ္တစ္စီးတည္း အတူတူစီးၾက တယ္။ ျမစ္ဆိပ္က ေမာ္ေတာ္၀မ္းထဲ ပဲအိတ္ေတြ ရြတ္ခ်ေတာ့လည္း သူ႔အိတ္ကိုယ့္အိတ္ မခြဲဘူး။ တစ္ေယာက္တစ္လက္ ရြက္တင္ၾကတဲ့အထိလည္းအေကာင္း၊ ျမင္းျခံျမစ္ဆိပ္က ပြဲရံုအထိလွည္း ငွားသြားေတာ့လည္း အတူတူပါပဲ။ ပြဲရံုက ပဲျခင္းက်ေတာ့ မေပါမ်ား ယူလာတဲ့ပဲက တစ္ေတာင္း ျပည့္ဖို႔ နည္းနည္းလိုေတာ့ မေဗြးပဲထဲက ႏွစ္လက္ခုပ္သံုးလက္ခုပ္ ယူျဖည့္တယ္။

ယူျဖည့္လိုက္  တုန္းက ႏွစ္လက္ခုပ္ သံုးလက္ခုပ္ရယ္လို႔ ျဖည့္လိုက္တာပဲ။ ပဲထဲစိတ္ေရာက္ေနၾကေတာ့ တစ္ ျပည္ရယ္ ႏွစ္ျပည္ရယ္မတြက္ခဲ့ၾကဘူး။ ရြာျပန္ေရာက္ေတာ့ မေဗြးက ပဲေၾကြးေတာင္းေရာ ေတာင္း ေတာ့ မေပါမ်ားက ပဲကို လက္ခုပ္နဲ႔ မွန္းၿပီးခ်င္တယ္။ သြားဆပ္တယ္။ သည္ေတာ့ မေဗြးက သူ႔ဆီ က ယူလိုက္တာ သည္ေလာက္မကဘူး ျဖစ္ကေရာ။ ဒါတင္မကဘူး။ မေဗြးက သူ႔ဆီက ပဲလံုးစင္လံုး သန္႔ေခ်ၿပီး ျပန္ဆပ္ေတာ့ ေကာက္သင္းေကာက္ပဲ ပဲဖ်င္းပဲညံ့ ဆပ္တယ္လုပ္ျပန္တယ္။ မေပါမ်ားက ငါဆပ္သေလာက္ မကဘူးဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္လဲ ေျပာပါဆိုေတာ့လည္း မေဗြးက မေျပာႏိုင္ဘူး။ ညည္းပဲက ဘာေတြေကာင္းလို႔ ငါ့ပဲက ဘာေတြည့ံတာလဲ ေျပာပါဆိုေတာ့လည္း မေဗြးက မေျပာႏိုင္ဘူး။

သည္မွာတင္ ညီအစ္္မ ဝမ္းကဲြႏွစ္ေယာက္ ျငင္းၾကခုန္ၾကရာက နပမ္းထလုံး လုိက္တာ ဘယ္သူမွ ဖ်င္လုိ႔ မရဘူးတဲ့။ ေနာက္ေတာ့ လူၾကီးေတြဖ်င္လုိ႔ လူခ်င္းကဲြတာေတာင္ တစ္ေယာက္္တစ္ေယာက္ ငယ္က်ဳိး ငယ္နာ ေတြေျပာျပီး ေစာင္ၾကသတဲ့။ ကုိၾကီးဂ်ဳိက္သုိးဆီေရာက္ေတာ့ ေျပလည္ေအာင္ ေျဖရွင္း ေပးလုိက္ရတယ္လုိ႔ ဆုိတယ္။
'' အစ္ကုိက ဘယ္လုိေျဖရွင္းေပးလုိက္တာလဲ။''

''လြယ္ပါ့ဟာ-----မိေဗြးကုိ ေပါမ်ား ဆပ္သဲ့ပဲထုပ္က ငါ့အိမ္ပါလာသာကုိးဟ--- အဲသာကုိ ငါယူထားလုိက္သယ္----- ငါ့ကုိထားလုိက္သယ္---ငါ့အခင္းကထြက္သဲ့ ပဲစင္စင္သား ေပါမ်ား နင္ၾကိဳက္ သေလာက္ ခ်င္ယူသြားလုိ႔ ေျပာလုိက္သယ္--- ေပါမ်ားက ႏွစ္ျပည္သား ခ်င္ယူသြားသယ္ ေလ။ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဝ ေက်နပ္သြားၾကပါ့ဗ်ာ။

ကုိၾကီးဂ်ဳိက္သုိးက သူရွင္းလုိက္တာကုိ ဂုဏ္ယူေျပာေနသခုိက္ ကြ်န္မအစ္မ မမအုပ္က သူ႕ေယာက်ၤားကုိ မ်က္ေစာင္းလွမ္းထုိးေလရဲ႕။ ေရေႏြးလာျဖည့္ရင္းက ကြ်န္မကုုိမေက်မခ်မ္း ေျပာေနေသးတာ။
''ညည္းအစ္ကုိ ခုံေတာ္ေမာင္ဂ်ဳိက္သုိး... ဒါမ်ဳိးခဏခဏ လုပ္ရလုိ႔ အိမ္ကပါလွေပါ့ေအ... အမႈစစ္ခ တစ္မူးတစ္ပဲ မရသာထား... အိမ္ကပါသြားတာ ႏြားတစ္ေကာင္ဖိုး မကေတာ့ဘူး... သည္တစ္ခါ အဲသလို အမႈေတြလာရင္ က်ဳပ္အိမ္ေပၚကအဆင္းပဲလုိ႔ ႀကိမ္ထားသယ္''
ကိုႀကီးဂ်ဳိက္သုိးက သူ႔ေျပာတယ္ မေအာက္ေမ့ပါဘူး။ သူ႔ကို ခံုေတာ္ေမာင္ဂ်ဳိက္သိုး ေခၚလို႔ ေက်နပ္ ေနေသးတာပါ။ ကၽြန္မလည္း လင္မယားႏွစ္ေယာက္ေရွ႕မရယ္ဝံ့ဘူး။

ဆက္ရန္
.

>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>