"ဟာနီ က ကေလးကို စင္တိန္႔ေပါင္ေပၚတြင္ တင္ေပးလိုက္သည္။ ဆက္လက္၍လည္း စင္တိန္ ကေလးကို ႏို႔တိုက္၍ ရေအာင္ ၀ိုင္း၀န္းကိုင္တြယ္ ကူညီျပသေပးရာ အဆင္ေျပသြားသည္။ ႏို႔စို႔ေနေသာ ကေလး၏ လက္သီးဆုပ္ ကေလးကို စင္တိန္က ကိုင္ၾကည့္လိုက္ ေျဖၾကည့္လိုက္ႏွင့္ လုပ္ေနသည္။ လက္ေခ်ာင္း ကေလး မ်ားက နီရဲၿပီး လက္သည္းခြံကေလးမ်ားက စပါးေစ့ခန္႔သာ ရွိသည္။
ကေလး က ႏို႔စို႔၍ ၀သြားေသာအခါ မွိန္းၿပီးအိပ္လိုက္သည္။ ထုိအခါက်မွပင္ စင္တိန္သည္ ကေလးမ်က္ႏွာ ကို ၿပံဳး၍ ၾကည္႕ေနသည္။ ႏွာေခါင္းက မုိက္ကယ့္ႏွာေခါင္းမ်ိဳး၊ အထူးသျဖင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေရွာင္ကုတ္ေန ၏ ႏွာေခါင္း ႏွင့္ ပိုတူသည္။
"တကယ့္ကို ကုတ္ေနမိသားစုရဲ႕ ႏွာေခါင္းက်ပံုမ်ိဳးပါပဲလား" စင္တိန္က အသံထြက္ၿပီး ေျပာလိုက္သည္။
ကေလး က ႏို႔ျပန္စုိ႔လာျပန္သျဖင့္ စင္တိန္က ဂရုစိုက္ၿပီး တိုက္လိုက္ျပန္သည္။ ဟာနီက လႊင့္ပစ္စရာ ရွိသည္ မ်ားကို သစ္ရြက္ႀကီးမ်ားႏွင့္ ထုပ္ၿပီး အေ၀းသို႔ သြားလႊင့္ပစ္သည္။ ဟာနီျပန္လာေသာအခါ ကေလး က စင္တိန္႔ေပါင္ေပၚတြင္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေခ်ၿပီ။
"နမ္ခ်ိဳင္း၊ မင္း ခြင့္ျပဳမယ္ဆိုယင္ င့ါအေဖႀကီး အုိ၀ါ ကို သြားေခၚလာခ်င္တယ္၊ သူလဲ ကေလးငိုသံ ၾကားေတာ့ စိတ္ေစာေနမွာပဲ" ဟာနီက စင္တိန္ကို ေျပာသည္။
"အို ... ဟုတ္သားပဲ၊ အေဖႀကီးကို သြားေခၚပါ ျမန္ျမန္သြားေခၚပါ၊ သူလဲ ေျမးေလးကို ေတြ႕ခ်င္လွေရာေပ့ါ" စင္တိန္ က ၀မ္းသာအားရ ေျပာလိုက္သည္။ သူသည္ အို၀ါကို ေမ့ေနရာမွ အခု သတိရလာၿပီး သူမ ေမြးထား ေသာ ကေလးကို ျပခ်င္လာသည္။
အို၀ါ သည္ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းျဖင့္ မရြံ႕မရဲ ေရာက္လာသည္။ စင္တိန္ႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ ယို႔ယို႔ကေလး ထုိင္လုိက္သည္။
"ေရွ႕တိုးပါ အေဖႀကီးရဲ႕" စင္တိန္က ေျပာလိုက္သည္။ အို၀ါသည္ ေရွ႕သို႔ မသိမသာ တိုးလာၿပီး စင္တိန္႔ ေပါင္ေပၚ မွ ကေလးကိုသာ အာရုံစိုက္ၾကည့္ၿပီး အကဲခတ္ေနသည္။
"ဘယ္လိုျမင္သလဲ အေဖႀကီး၊ သူဟာ အမဲလိုက္သမား ျဖစ္မွာလား၊ အုိ၀ါလိုပဲ ရဲရင့္ၿပီး ကၽြမ္းက်င္တဲ့ အမဲ လိုက္ သမား ျဖစ္မွာလား"
အို၀ါသည္ ေျပာစရာစကား ရွာမေတြ႕သျဖင့္ ခစ္ခနဲ ရယ္လိုက္သည္။ ကေလးက ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ကို စုံကန္ လိုက္ေသာအခါ အုိ၀ါပိုသေဘာက်သြားၿပီး တခစ္ခစ္ရယ္ကာ ေျပာလိုက္သည္။
"အခုလို ေမြးကင္းစကေလးကို ထပ္ေတြ႕ရလိမ့္မယ္လို႔လဲ မထင္ခဲ့ဘူး၊ ကေလးငိုသံကိုေတာင္ ၾကားရလိမ့္ မယ္ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ေတာ့ပါဘူးကြယ္၊ အခုေတာ့ အိပ္မက္ မက္ေနရသလိုပါပဲလား" အို၀ါက ကေလး ေျခေထာက္ ကေလးကို တယုတယ ကိုင္ၿပီး ေျပာလိုက္သည္။
အို၀ါဖြဖြေလးကိုင္ထားေသာ ကေလးေျခေထာက္က ထမ္မံ လႈပ္ရွားကာ ကန္လိုက္ျပန္သည္။ အို၀ါသည္ ထုိင္ေနရာက ခုန္ထၿပီး ကေတာ့သည္။ ပူေဇာ္ပသခ်ီးေျမႇာက္ေသာ အကျဖင့္ ကသည္။ သာေရအခင္းေပၚ တြင္ ထုိင္ေနေသာ စင္တိန္တို႔သားအမိအား လွည့္ပတ္ၿပီး ကသည္။ အို၀ါက၍ သံုးပတ္ေလာက္ ရသြား ေသာ အခါ ဟာနီလည္း မည္သို႔မွ် ေအာင့္အည္း ထိန္းသိမ္းထား၍ မရႏိုင္ေတာ့ဘဲ အို၀ါေနာက္မွလိုက္ကာ ကေတာ့သည္။
အဘိုးႀကီးအဘြားႀကီးတို႔၏ ၀မ္းသာၾကည္ႏူးမႈကား ေျပာျပ၍ မရႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပင္ ရွိေတာ့သည္။ အို၀ါ၏ ေတးသီခ်င္းသံကား ေတာေတာင္အားလံုးကို ပဲ့တင့္ထပ္လာသည္။ ဟာနီကလည္း သံၿပိဳင္လိုက္ဆို သည္။
အို၀ါ က ကေလးငယ္ကို ခ်ီးက်ဴးေထာပနာျပဳကာ ေတးဖြဲ႕သီဆိုေနသည္။
"သူျမားေတြက ၾကယ္တာရာေတြအထိ ပ်ံတက္သြားလိမ့္မယ္၊ လူေတြက သူ႔အေၾကာင္း ခ်ီးက်ဴးေျပာဆိုၾက တာ စၾကာ၀ဠာတစ္ဆံုး ပဲ့တင္သြားလိမ့္မယ္"
"ေရေကာင္းေကာင္းကို သူရွာေတြ႕လိမ့္မယ္၊ ဘယ္ေနရာသြားသြား ေရေကာင္းေရသန္႔ကို သူ ေတြ႕ လိမ့္ မယ္"
"တစ္ျခားသူ ေတြ မ်က္စိေမွာက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သူဟာ အမဲေကာင္းေကာင္း လိုက္ႏိုင္လိမ့္မယ္"
"ေက်ာက္ေဆာင္ ေက်ာက္သား ထူထပ္တဲ့ေနရာမွာေတာင္ သူဟာ အလြယ္တကူ သားေကာင္ေျခရာ ခံႏိုင္ လိမ့္မယ္"
"ၿပီးေတာ့ သူ ေရေကာင္းေရသန္႔ကို ရွာေတြ႕လိမ့္မယ္၊ စခန္းခ်ရာေနရာတုိင္းမွာ ေရေကာင္းကို ရွာေတြ႕ လိမ့္ မယ္"
"အေခ်ာဆံုး အလွဆံုး အပ်ိဳစင္ကေလးက ညဘက္ သူစခန္းခ်ရာ မီးပံုဆီ ကို လာလိမ့္မယ္"
အို၀ါ ႏွင့္ ဟာနီတို႔သည္ ဆန္လူမ်ိဳးတုိ႔၏ အေကာင္းဆံုး ခ်ီးက်ဴးေထာမနာျပဳမႈမ်ားျဖင့္ ကေလးငယ္အား ဆုေတာင္း ပထနာျပဳကာ သီဆိုကခုန္ၾကသည္။
ေနာက္ဆံုး အဘိုးႀကီးႏွင့္ အဘြားႀကီး ႏွစ္ေယာက္စလံုး ေမာပန္းကာ မဆိုႏိုင္ မကႏိုင္ၾကေတာ့ဘဲ စင္တိန္ တို႔ သားအမိ ေရွ႕တြင္ လာထုိင္ကာ အေမာေျဖေနၾကသည္။
"ဒီကေလးရဲ႕ အဘိုးအဘြားေတြ အျဖစ္နဲ႔ ငါတုိ႔က ဒီကေလးကို နာမည္ေပးခ်င္တယ္ နမ္ခ်ိဳင္း မင္းခြင့္ျပဳမွာ လား" ဟာနီက ရွက္ဟန္ပါပါျဖင့္ ေမးလာသည္။
"ခြင့္ျပဳပါတယ္ အေဖႀကီး အေမႀကီးတုိ႔ရယ္၊ စိတ္ႀကိဳက္သာ ေပးပါ၊ ေပးစမ္းပါ"
ဟာနီက အို၀ါကို လွမ္းၾကည့္သည္။ အို၀ါက ေခါင္းဆတ္ၿပီး အားေပးလိုက္သည္။
"ဒါဆိုယင္ ဒီကေလးကို တုိ႔က ရွာဆာလို႔ နာမည္ေပးလိုက္မယ္"
အို၀ါ ႏွင့္ ဟာနီတို႔၏ ႀကီးမားေသာ မဟာဂုဏ္ျပဳ အမႊမ္း တြင္ မ်က္ရည္ဥမ်ားပင္ စို႔လာသည္။ ဆန္လူမ်ိဳး တို႔၏ ကမၻာတြင္ အဘိုးအတန္ဆံုးႏွင့္ အသက္ရွင္ေရးအတြက္ မရွိမျဖစ္ အလိုအပ္ဆံုးအရာကို သူ႔ သားငယ္ အား ေပးလိုက္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။
"ရွာဆာ ... ေကာင္းေသာ ေရ"
စင္တိန္ က မ်က္ေတာင္ကို တဖ်ပ္ဖ်ပ္ခတ္ကာ မ်က္ရည္ေပါက္မ်ားကို ျပန္သြင္းလိုက္ၿပီး ေျပာလိုက္သည္။
"ဒီကေလး ကို ကၽြန္မက မိုက္ကယ္ရွာဆာဒီသိရီကုတ္ေနလို႔ နာမည္ေပးလိုက္မယ္"
ေရပူအုိင္မွ ကန္ဓာတ္ပါေသာ ေရမ်ားတြင္ စိမ္၍ ခ်ိဳးရျခင္းက မ်က္ႏွာျမင္ၿပီးစ စင္တိန္အား က်န္းမာေရး ကို လ်င္ျမန္စြာ ပိုေကာင္းလာေစသည္။ စင္တိန္၏ အသားအေရက ျပန္လည္ စိုျပည္လာၿပီး ဗိုက္သား ကလည္း နဂိုအတုိင္း ခ်ပ္ခ်ပ္ရပ္ရပ္ ျပန္ျဖစ္သြားသည္။ သားကေလးရွာဆာသည္ ႏို႔အား ေကာင္းစြာ စို႔ရ သျဖင့္ ေရထိ ပန္းသဖြယ္ လန္းဆန္းရွင္သန္လာသည္။ ဖြံ႕ၿဖိဳးလာသည္။
"ေရပူအိုင္ က ေရကို ေသာက္တဲ့ မိခင္ရဲ႕ ႏို႔ခ်ိဳကို စို႔ရတဲ့ ကေလးရဲ႕ အရုိးေတြဟာ ေက်ာက္ဆုိင္ ေက်ာက္သား လို မာေက်ာမယ္၊ သြားေတြ ဆင္စြယ္လို ျဖဴစင္ေတာက္ပလာမယ္၊ ဒါဟာ ဒီေရဒီေျမရဲ႕ ထူးျခားခ်က္ပဲ" ဟာနီက စင္တိန္ကို ရွင္းျပသည္။
မြန္းလႊဲပိုင္းတြင္ စင္တိန္သည္ ရွာဆာကို သားေမြး အခင္းေပၚတြင္ သိပ္ကာကန္စပ္တြင္ ထားၿပီး သူမက ကန္ထဲ ေရ ဆင္းခ်ိဳးသည္။ စင္တိန္သည္ ေရထဲတြင္ လည္းပင္အထိ ဇိမ္ခံေရခ်ိဳးသည္။ ကေလးကို ကန္စပ္ ေဘးတြင္ သူ႔မ်က္စိတစ္ကမ္း၌ ထားရွိသည္။ ကေလး၏ အိပ္ေနေသာ ေဟာက္သံမ်ားကိုပင္ ၾကား ရသည္။
ေရကန္ေအာက္ေျခ တြင္ ေက်ာက္တံုးေက်ာက္ခဲမ်ားျဖင့္ ေျချဖင့္ စမ္းမိသည္။ ထုိေက်ာက္တံုးမ်ားကို ေရငုပ္ ၿပီး လက္ျဖင့္ ဆယ္ယူကာ ေနေရာင္တြင္ ေထာင္ၾကည့္လုိက္သည္။ ေက်ာက္တံုးမ်ားက အေရာင္မ်ိဳးစုံ ျဖင့္ ထူးျခား လွပသျဖင့္ စင္တိန္အဖို႔ စိတ္ၾကည္ႏူးလာသည္။ အခ်ိဳ႕က မဟူရာေက်ာက္ႏွင့္ တူသည္။ ပ်ံလႊားဥ မ်ားသဖြယ္ ေခ်ာေမြ႕ေနသည္။ အခ်ိဳ႕ ေက်ာက္တံုးမ်ားက အျပာႏုေရာင္ ရွိၿပီး အတြင္း ၌ အနီေရာင္ႀကိဳး အဆင္းေၾကာင္းမ်ား ပါရွိသည္။ အခ်ိဳ႕တြင္ ပန္းေရာင္ႏွင့္အ၀ါေရာင္ အစင္းမ်ား ရွိသည္။ ေက်ာက္ မ်ားက အေရာင္အေသြးမ်ိဳးစုံ ပံုစံမ်ိဳးစုံျဖင့္ ဖိတ္ဖိတ္ေတာက္ေနသည္။
"ငါ ဒီေက်ာက္ေတြနဲ႔ လည္ဆြဲတစ္ခု လုပ္ၿပီး ဟာနီကို ေပးမယ္၊ ရွာဆာက ဟာနီအတြက္ အမွတ္တရ လက္ေဆာင္ေပါ့"
စင္တိန္သည္ အလွဆံုးႏွင့္ ပံုသ႑ာန္ အဆန္းအျပားဆံုး ေက်ာက္တံုးမ်ားကို ေရြးခ်ယ္ ထုတ္လိုက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ လည္ဆြဲအလယ္ေခါင္မွ ဗဟိုမ႑ိဳင္ထားရန္ စိတ္ႀကိဳက္ ေက်ာက္တစ္လံုးကို ထပ္မံ ရွာေဖြ ေရြးထုတ္လိုက္ျပန္သည္။ သူမ စိတ္ႀကိဳက္ပံုစံေရြးထုတ္လိုက္ေသာ ထုိေက်ာက္တံုးမွာ ဖန္သားလို ၾကည္လင္ေနသည္။ အနီအျပာ အ၀ါမပါဘဲ အေရာင္မဲ့မွန္သားပမာ ျဖစ္ေသာ္လည္း ေနေရာင္တြင္ ေထာင္ၾကည့္ လိုက္လွ်င္မူ သက္တန္႔ေရာင္၊ ေရာင္စဥ္မ်ား ျဖာထြက္ေနသည္။ ထုိေက်ာက္တံုးမွာ မြန္ဂို အသီး အမွည့္ အရြယ္ရွိၿပီး ေသြးထားေသာ ေက်ာက္ကဲ့သို႔ပင္ ေထာင့္အသီးသီး ပါရွိသည္။ ထုိေက်ာက္ သည္ လည္ဆြဲ၏မ႑ိဳင္ရတနာလုပ္ရန္ သင့္ေလ်ာ္လြန္းလွသျဖင့္ စင္တိန္ တေစ့ေစ့ၾကည့္ကာ ပီတိျဖာ ေနသည္။
စင္တိန္သည္ ကေလး ႏို႔တုိက္ရင္း ေက်ာက္တံုးမ်ားကို လည္ဆြဲလုပ္ရန္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ပံုစံခ်သည္။ အထပ္ထပ္ အခါခါ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲ ျပင္ဆင္ၿပီးမွ ေနာက္ဆံုး စိတ္ႀကိဳက္ပံုစံရသည္။ ထုိပံုစံအတုိင္း သီကံုး ႏိုင္ရန္ အတြက္ ေက်ာက္တံုးမ်ားကို အရိုးအပ္ျဖင့္ စတင္ ထြင္းေဖာက္သည္။ အခ်ိဳ႕ေက်ာက္တံုးက ေပ်ာ့ၿပီး ေၾကမြသြား သည္။ အခ်ိဳ႕ေက်ာက္တံုးက မာၿပီး အေပါက္ေဖာက္ရန္ အလြန္ခက္သည္။ အလယ္ေခါင္တြင္ ထားမည့္ တဖိတ္ဖိတ္ေတာက္ေနေသာ မွန္သားသဖြယ္ ေက်ာက္တံုးကမူ အရုိးအပ္ တစ္ဒါဇင္ခန္႔ က်ိဳးကုန္သည္ တုိင္ေအာင္ ေဖာက္မရပဲ ျဖစ္ေနသည္။
ေနာက္ဆံုး စင္တိန္က အုိ၀ါအား သူမ အႀကံအစည္ကို ေျပာျပအကူအညီ ေတာင္းသည္။ အုိ၀ါက သူ႔လက္နက္ ကိရိယာမ်ားျဖင့္ ကူညီေပးသည္။ စင္တိန္ ကင္းပတ္စမွ ႀကိဳးစမ်ားကို ထုတ္ၿပီး က်စ္ကာ လည္ဆြဲႀကိဳးလုပ္သည္။ ေဖာက္မရေအာေင္ မာေသာေက်ာက္တံုးကို သစ္ေစးေကာ္တစ္မ်ိဳးျဖင့္ တပ္ကာ အလယ္တြင္ တြဲသီးသဖြယ္ လုပ္ရသည္။ ေနာက္ဆံုး လည္ဆြဲၿပီးသြားသည္။ စင္တိန္က မိမိလက္ရာကို ၾကည့္ၿပီး ၾကည္ႏူးမိသည္။
လည္ဆြဲ လက္ေဆာင္ေပးပြဲ အခမ္းအနားေလး သူတို႔ က်င္းပၾကသည္။ စင္တိန္က ဟာနီအား မိခင္သဖြယ္ ျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္ ေမြးဖြားေပးခဲ့မႈအတြက္ အထူး ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာၾကားကာ ဟာနီလည္ပင္း၌ လည္ဆြဲ ကို စင္တိန္ကုိယ္တုိင္ ဆြဲေပးလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ လည္ဆြဲသည္ ပစ္ဂမီလူပုေလး ျဖစ္ေသာ ဟာနီလည္ပင္းတြင္ ႀကီးၿပီး ရွည္ကာ သိပ္ေလးေနပံုရသည္။
"ေဟ့ အေဖႀကီး၊ ရွင္က နမ္ခ်ိဳင္းေပးတဲ ့ေမာင္းခ်ဓားလက္ေဆာင္ နဲ႔ သိပ္ဂုဏ္ယူေနတယ္ မဟုတ္လား၊ ကၽြန္မ ရတဲ့ ေဟာဒီလည္ဆြဲ နဲ႕ ယွဥ္လိုက္ယင္ ရွင္ဟာ ဘယ္ေျပာပေလာက္မွာလဲ၊ ဒါကမွ တကယ့္ လက္ေဆာင္၊ ဒီမွာ ၾကည့္စမ္းပါဦး ... ဖိုးေရႊလမင္းႀကီး နဲ႔ ရံေရြေတာ္ၾကယ္ေတြကို ကၽြန္မ လည္ပင္းမွာ ဆြဲထားတာ ျမင္သလား"
ဟာနီက လည္ပင္းမွ လည္ဆြဲကို ပုတ္ျပရင္း အုိ၀ါကို ၾကြားလိုက္သည္။ ဟာနီသည္ လည္ဆြဲကို မခၽြတ္ တမ္း ၀တ္ထားေပသည္။ သစ္သီးေကာက္ရာ သစ္ဥတူးရာတြင္ လည္ပင္း၌ တြဲေလာင္းက်ကာ ရႈပ္ေနေသာ္ လည္း မခၽြတ္ေပ။ မီးပံုေဘး ခ်က္ျပဳတ္ရာတြင္လည္း မခၽြတ္ေပ။ ညအိပ္လွ်င္ပင္ ၀တ္ထား သည္။ ဟာနီ၏ ရင္ပတ္ေပၚ၌ တဖိတ္ဖိတ္ ေတာက္ေနေသာ လည္ဆြဲကို သူမ အိပ္ေပ်ာ္ေနခ်ိန္တြင္ပင္ စင္တိန္ လွမ္းျမင္ေန ရသည္။
လည္ဆြဲ ကိစၥၿပီးသြားကာ စင္တိန္လည္း ေမြးဖြားၿပီးေနာက္ ရက္အေတာ္ရ၍ လံုး၀ ျပန္လည္ ေနေကာင္း လာ သည္။ ထုိအခါ အထူးအေထြလုပ္စရာ မရွိဘဲ ျဖစ္ေနရာ ေက်ာက္နံရံမ်ား ၀ိုင္းေနေသာ ေတာင္ၾကား ထဲ၌ ေနရသည္မွာ ျမင့္မားေသာ နံရံမ်ား ၀ိုင္းေနသည့္ ေထာင္ထဲ၌ ေနရသလို ခံစားလာရသည္ ေန႔တာ မ်ားက ရွည္လြန္းကုန္ခဲလြန္းလွၿပီး ၿငီးေငြ႕စရာေကာင္းလာသည္။
စင္တိန္႔ ေပါင္ေပၚတြင္ ရွာဆာက အိပ္ေနျခင္း၊ ႏို႔တိုက္ရျခင္း၊ ရွာဆာကို ပခံုးတြင္ သိုင္းၿပီး သစ္သီး ေကာက္ ျခင္း၊ ဟာနီ ခ်က္ျပဳတ္သည္ကို ၀ိုင္းကူရျခင္းတို႔သည္သာ ေန႔စဥ္ မေျပာင္းလဲေသာ အလုပ္မ်ား ျဖစ္ေနသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ဟာနီက ရိုးရိုးေနာက္ေျပာင္ ေျပာဆိုသည္ကိုပင္ စင္တိန္ ကၽြဲၿမီးတို တတ္ လာသည္။
ထုိအခါမ်ိဳးတြင္ စင္တိန္သည္ ကေလးခ်ီၿပီး တျခားတစ္ေနရာသို႔ ထသြားတတ္သည္။ ကေလးကို ေပါင္ေပၚ တြင္ ထားၿပီး ျပင္သစ္ လို သို႔မဟုတ္ အဂၤလိပ္လိုျဖင့္ ကေလးကို တစ္ေယာက္တည္း စကားေျပာေနတတ္ သည္။ သူမေျပာေသာ အေၾကာင္းမွာ မုိက္ကယ့္အေၾကာင္း၊ သူမ၏ဖခင္ႏွင့္ စံအိမ္ေတာ္ႀကီးအေၾကာင္း၊ အန္ အေၾကာင္း၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးကုတ္ေနအေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ သူ႔စိတ္ထဲ၌ စြဲမိစြဲရာမ်ားကို ေျပာေနတတ္ သည္။
ေန႔ရက္လတို႕ ကုန္ဆံုးသြားၿပီး သဲကႏၱာရ၏ ရာသီဥတုတစ္မ်ိဳး ေျပာင္းသြားသည္။ အပင္မ်ား ပြင့္ၿပီး အသီး ျပန္ သီးလာသည္။ ဆာရွာက ေလးဘက္ေထာက္ သြားတတ္လာသည္။ စင္တိန္အဖို႔ ဤေတာင္ႀကီး ခ်ိဳင့္၀ွမ္း ထဲ၌ တစ္သက္တာလံုး အက်ဥ္းသားဘ၀ျဖင့္ ေနသြားရမည့္အေရးကို ဘ၀င္မက်သလို ျဖစ္လာရ သည္။
"သူတို႔ ကေတာ့ ဒီမွာေနၿပီး ဒီမွာ ေသဖို႔လာၾကတာ၊ ဒါေပမယ့္ ငါဒီမွာ တစ္သက္လံုး ေနမသြားႏုိင္ဘူး၊ ငါတို႔ သားအမိ ဘ၀ အတြက္ ထြက္ေပါက္ရွာရမယ္"
ဟာနီ က စင္တိန္႔အမူအရာမ်ား ေျပာင္းလဲေနသည္ကို အကဲခတ္မိလာသည္ အေျခအေနကို ရိပ္စားမိလာ သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဟာနီက အုိ၀ါ ကို လက္သိပ္ထုိးေျပာလာသည္။
"နက္ျဖန္က်ယင္ နမ္ခ်ိဳင္း နဲ႔ ကၽြန္မ ဒီေတာင္ၾကားကေန အျပင္ကို သြားလိုက္ဦးမယ္"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ အေမႀကီး"
အို၀ါ အံ့အားသင့္သြားၿပီး နားမလည္သလိုျဖင့္ ေမးလုိက္သည္။
"ကၽြန္မတုိ႔အတြက္ ေဆးလ ဲလုိတယ္၊ အစားအေသာက္လဲ အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္ဖို႔လိုတယ္"
"လိုဏ္ေခါင္း တစ္ေလွ်ာက္ အေစာင့္အေရွာက္ေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္သြားဖို႔ဆိုတာ အႏၱရာယ္ႀကီးလွပါတယ္ အေမႀကီးရာ"
"ပ်ားေတြအိပ္ေနမယ့္ မနက္ အရုဏ္မတက္မီ ေအးတဲ့အခ်ိန္မွာ ဒီကထသြားမွာေပါ့၊ ၿပီးေတာ့ ညေန၀င္ခ်ိန္ မွာ ျပန္လာမွာေပါ့၊ အေစာင့္အေရွာက္ေတြကလဲ ကၽြန္မတုိ႔ကို လက္ခံခြင့္လႊတ္ထားၿပီပဲဥစၥာ ကိစၥ မရွိ ပါဘူး"
အို၀ါက ထပ္မံကန္႔ကြက္တားျမစ္ရန္ စိုက္ၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္ ဟာနီက ဆက္ေျပာသည္။
"သြားဖို႔ လိုကိုလုိအပ္လို႔ပါ အေဖႀကီးရဲ႕၊ ရွင္တို႔ ေယာက်္ားေတြ မသိနားမလည္တဲ့ ကိစၥေတြ ရွိေသးတယ္ ရွင္ရဲ႕"
ဟာနီက စင္တိန္အား ျပင္ပသို႔ ထြက္မည့္အေၾကာင္း ေျပာလိုက္ေသာအခါ စင္တိန္သည္ ဟာနီ ေမွ်ာ္လင့္ ထားသည္ ထက္ပင္ ပို၍ ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးသြားသည္။
သူတို႔ သြားမည့္နံနက္တြင္ ႀကိဳတင္စီစဥ္ သတ္မွတ္ထားသည့္ အခ်ိန္ထက္ပင္ေစာၿပီး စင္တိန္က ဟာနီ အား လာေရာက္လႈပ္ႏိႈးသည္။ ပ်ားမ်ားရွိေသာ လိုဏ္ေခါင္းထဲမွေန၍ သူတုိ႔ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္စြာ ထြက္လာ ၾကသည္။ စင္တိန္သည္ သားကေလးရွာဆာ ကို ေက်ာတြင္ အ၀တ္ျဖင့္ ပိုးၿပီး လြယ္အိတ္ကို ပခံုး တစ္ဘက္ တြင္ လြယ္လာသည္။
လိုဏ္ေခါင္း၀မွေန၍ ဆံုးစမတင္ေသာ သဲကႏၱာရျပင္က်ယ္ႀကီးထဲသို႔ ေျပးထြက္လာေသာ စင္တိန္သည္ ေက်ာင္းလႊတ္ လုိက္ေသာ ကေလးတစ္ဦး ေက်ာင္း၀င္းထဲမွ ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးတူးစြာျဖင့္ ထြက္လာပံုႏွင့္ တူလာ သည္။ စင္တိန္ ႏွင့္ ဟာနီတို႔ တစ္မနက္လံုး စကားတေျပာေျပာႏွင့္ ေတာထဲေလွ်ာက္သြားကာ ဟာနီ လိုခ်င္ ေသာ သစ္ဥတစ္ဖုမ်ားကို ရွာေဖြ တူးေဖာက္ယူၾကသည္။
ေန႔လယ္ပိုင္းတြင္ ႏွမ္းလံုးႀကိဳင္ပင္ တစ္ပင္ေအာက္၌ ေနရိပ္ခုိကာ နားေနၾကသည္။ စင္တိန္က ကေလးကို ႏို႔တုိက္ ေခ်ာ့ျမဴးေနၿပီး ဟာနီက ေဘးဘက္တြင္ ေကြးေကြးေလးအိပ္ေနသည္။ ႏို႔တုိက္ၿပီးေသာအခါ ကေလး က ေပါင္ေပၚတြင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ စင္တိန္လည္း သစ္ပင္တြင္ မွီၿပီး ငိုက္မ်ဥ္းလာသည္။ တစ္ေအာင့္ ၾကာတြင္ စင္တိန္ ႏိုးလာသည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ အေကာင္ ၁၀၀ခန္႔ရွိေသာ ေတာရိုင္း ျမင္းက်ားအုပ္ တစ္အုပ္ကို ေတြ႕ရသည္။ ျမင္းက်ားမ်ား သြားလာလႈပ္ရွား ေေဆာ့ကစားေနသည္ကို စင္တိန္ ေငးၾကည့္ေန မိသည္။
အေတာ္ၾကာသြားေသာအခါ ျမင္းက်ားမ်ား လန္႔ၿပီး ထြက္ေျပးသြားၾကသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ လူရိပ္မ်ား လုိလို ပံုသ႑ာန္မ်ားကိုလည္း အေတာ္ေ၀းေ၀းတြင္ ၀ိုးတ၀ါး လွမ္းျမင္ရသည္။
"တစ္ခုခု ေတာ့ တစ္ခုခုပဲ၊ ဘာလဲလို႔ေတာ့ ငါလဲ အေသအခ်ာ မသိဘူး၊ ျမင္းက်ားအရိုင္းေတြ ေျပးၾကတာ ထူးတယ္၊ သူတို႔ တစ္ခုခု အနံ႔ရလို႔ ျဖစ္ႏိုင္တယ္၊ ငါေတာ့ သိပ္ဘ၀င္မက်ဘူး နမ္ခ်ိဳင္း၊ ကဲ တုိ႔ေတာင္ၾကား စခန္း ကို ျပန္ၾကရေအာင္၊ အုိ၀ါကို ေျပာျပယင္ သူသိႏုိင္တယ္၊ သူက ငါ့ထက္ပိုကၽြမ္းတယ္" ဟာနီက စင္တိန္ အား ေျပာလိုက္သည္။
"အို ဟာနီရယ္၊ ေနပါဦး ... ဒီမွာ ေနရတာ ကၽြန္မ စိတ္လြတ္လပ္ၿပီး ခ်မ္းေျမ့လို႔ပါ"
"ဒီေနရာရဲ႕ လက္ရွိအေျခအေနကို ငါေတာ့ သိပ္မႀကိဳက္ဘူး" ဟာနီက ထပ္ေျပာလိုက္သည္။
"ပ်ားေကာင္ ေတြက ရွိေသးတယ္ေလ၊ မုိး မခ်ဳပ္ေသးယင္ အဲဒီေနရာကို ျဖတ္လို႔ ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲ"
စင္တိန္ က ေျပာလိုက္သည္။ ဟာနီက မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ကာ အနည္းငယ္ေတြးလိုက္ၿပီး ေနာက္ဆံုး ခဏ ဆက္ေနရန္ သေဘာတူလိုက္သည္။
စင္တိန္ ခ်ီထားေသာ ရွာဆာကို ဟာနီက စင္တိန္႔လက္ထဲမွ လွမ္းယူခ်ီလိုက္သည္။
"ကေလး က သိပ္ထြားလာတာပဲ၊ ဒီကေလးလူလားေျမာက္ၿပီး ႀကီးျပင္းတဲ့အခ်ိန္အထိ ငါျမင္သြားပါရေစလို႔ ဆုေတာင္း ပါတယ္"
ဟာနီက ခပ္တိုးတိုး ညည္းလိုက္သည္။ သူမ၏ ေတာက္ပေသာ အနက္ေရာင္ မ်က္လံုးထဲတြင္ ၀မ္းနည္း ေသာ အရိပ္အေယာင္ သန္းေနသည္။
"ေတြ႕ရမွာေပါ့ အေမႀကီးရယ္၊ ဒီကေလး လူလားေျမာက္လာတဲ့ အရြယ္အထိ အေမႀကီးေနရဦးမွာ" စင္တိန္ က ႏွစ္သိမ့္ေသာ အၿပံဳးျဖင့္ ၿပံဳးျပၿပီး ေျပာလိုက္သည္။
"မင္းတို႔သားအမိႏွစ္ေယာက္ မၾကာခင္တစ္ေန႔မွာ တို႔ကို ခြဲသြားၾကေတာ့မယ္ဆိုတာ ငါ့စိတ္ထဲမွာ အလုိလို သိေနတယ္၊ မင္းတို႔မ်ိဳးႏြယ္တူေတြဆီ မင္းတုိ႔ ျပန္သြားၾကမွာပါ၊ မင္းတို႔ အဲဒီလို ျပန္သြားၾကၿပီဆိုယင္ေတာ့ ဒီအဘြားႀကီး ရဲ႕ဘ၀မွာ ဘာမွ က်န္ရွိေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး"
ဟာနီက စင္တိန္ကို ေမာ့မၾကည့္ဘဲ သူမေပါင္ေပၚမွ ကေလးကိုသာ စိုက္ၾကည့္ၿပီး ေျပာေနသည္။ သူ႔အသံ က ၀မ္းနည္းဆို႔ နင့္ သံ ပါေနသည္။
"အို ... ဒီလို မဟုတ္ပါဘူး အေမႀကီးရယ္၊ တစ္ေန႔မွာ ကၽြန္မတို႔ အရပ္ကို ျပန္သြားေကာင္းသြားမယ္ဆိုတာ ေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မတို႔ ျပန္လာမွာပါ၊ ဒါကိုေတာ့ ကၽြန္မ ကတိေပးပါတယ္"
"ကဲ ... အပူရွိန္လဲ က်သြားၿပီ၊ ေနလဲ ၀င္ေတာ့မယ္၊ သြားၾကစို႔"
ဟာနီက ေျပာေျပာဆိုဆုိႏွင့္ ထုိင္ရာမွ ထလုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ႏွစ္ဦးသား ေတာင္မ်ားဆီသို႔ ဦးတည္ကာ ျပန္ေလွ်ာက္ လာၾကသည္။ ဟာနီက ေရွ႕မွ သြားသည္။ စင္တိန္က ကေလးေက်ာပိုးၿပီး ေနာက္မွ လိုက္သည္။ စင္တိန္သည္ ကေလးအား စကားတေျပာေျပာႏွင့္ ေနာက္မွလိုက္သည္။ စင္တိန္ ကေလးကုိ ျပင္သစ္ လိုသာ ေျပာသည္။ ျပင္သစ္စကားကို ကေလးနားလည္ရန္ႏွင့္ မိမိလည္း အေလ့အက်င့္ရၿပီး ေမ့ မသြားေစရန္ ျဖစ္ သည္။
ဟာနီက စင္တိန္ေရွ႕ အေတာ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ေရာက္ေနသည္။ ေနာက္မွ လွမ္းျမင္ရရုံသာ ရွိသည္။ စင္တိန္ သည္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း လုိက္လာရာ ေတာင္ေစာင္း ဆင္ေျခေလွ်ာအဆင္း ေျမေပ်ာ့ေနရာသို႔ ေရာက္ေသာ အခါ ျမင္းက်ားမ်ား၏ ေျခရာမ်ားကို ထင္ထင္ရွားရွား ေတြ႕လုိက္ရသည္။ ဟာနီႏွင့္ အုိ၀ါ တို႔၏ ျပသသင္ၾကား ေပးထားမႈေၾကာင့္ စင္တိန္သည္ ေျခရာရွာတတ္ေနသည္။ ေတာရိုင္းတိရစၦာန္တို႔၏ ေျခရာ မ်ားကို ၾကည့္ကာ အေျခအေန အလားအလာမ်ားကို တြက္ဆေနတတ္ၤၿပီ ျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္ ေျခရာမ်ားကို ၾကည့္ေနရင္းက စင္တိန္ တစ္စုံတစ္ရာ သံသယ ၀င္လာသည္။ ကေလးကို ညာဘက္ တြင္ ခါးတစ္ခြင္ ခ်ီလာရာက ဘယ္ဘက္သို႔ေျပာင္းၿပီး ခါးတစ္ခြင္ ခ်ီလိုက္ကာ ေျခရာမ်ားကို အေသးစိတ္ အကဲခတ္ေလ့လာလိုက္သည္။ ထူးျခားသည့္ ေျခရာမ်ားကို ျမင္လိုက္ရသျဖင့္ စင္တိန္ အံ့အား သင့္ သြားသည္။
"ရွာဆာ ... ျမင္းက်ားေျခရာေတြ မဟုတ္ဘူး၊ ျမင္းစီးသမား ျမင္းေျခရာေတြ၊ လူယဥ္ေက်းေတြသံုးတဲ့ သံနဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ ျမင္းခြာရာေတြ ဆာရာ၊ အင္း ... ဒီေနရာမွာ ဒါမ်ိဳးေတြ႕ရတာ တကယ့္အံ့ၾသစရာႀကီးပဲ"
စင္တိန္က သားငယ္ရွာဆာအား တတြတ္တြတ္ေျပာျပေနသည္။ မလံု႔တလံု႔ ျဖစ္သလို ၀တ္စားထားသည့္ မိမိ ကိုယ္ခႏၶာ ကို ျပန္ၾကည့္ၿပီး စိတ္ထဲက မလံုမလဲ ျဖစ္လာသည္။
"လူ ... ယဥ္ေက်းတဲ့ ကမၻာကလူ"
စင္တိန္က ထပ္ေျပာလိုက္သည္။ သူမ၏ စိတ္မ်က္စိတြင္ မိုက္ကယ္၏ ပံုသ႑ာန္က ေပၚလာသည္။ ေရွ႕တစ္လွမ္း တိုးလုိက္ၿပီး ေျခရာေဘးတြင္ ဒူးေထာက္ ထုိင္ခ်လိုက္ကာ အေသအခ်ာ အနီးအကပ္ စူးစမ္း လုိက္သည္။ ျမင္းခြာရာမ်ား လတ္လတ္ႀကီး ရွိေသးသည္။
"တစ္နာရီေလာက္ပဲ ရွိဦးမယ္ ရွာဆာ၊ သူတို႔ ဒီေနရာကေန ျဖတ္သြားတာ တစ္နာရီေလာက္ပဲ ရွိဦးမယ္၊ သိပ္ မၾကာလွေသးဘူး"
ျမင္းစီးသမားမ်ားက ျမင္းကို အေျပးမစီးဘဲ လမ္းေလွ်ာက္သည့္ပံုစံျဖင့္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းစီးသြားရာ တစ္နာရီ ငါးမိုင္ႏႈန္း ေလာက္ပင္ ရွိမည္ ျဖစ္သည္။
"အခု တို႔ နဲ႔ ငါမုိင္ေလာက္အတြင္းမွာ လူယဥ္ေက်းေတြ ရွိေနၿပီ ရွာဆာ"
စင္တိန္သည္ ရုတ္ခနဲ ခုန္ထလိုက္ၿပီး ေျခရာမ်ားသြားေသာ လမ္းေၾကာင္းအတုိင္း ေျခလွမ္း ၅၀ခန္႔ ေျပးသြား သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ရပ္လိုက္ၿပီး ဒူးေထာက္ထုိင္ခ်လိုက္ျပနသ္ည္။ ျမက္ေျခာက္မ်ားထဲတြင္ က်က်န္ ေနသည့္ လက္မ လက္သဲခြံခန္႔ရွိေသာ ၀တၳဳပစၥည္းေလးတစ္ခုကို ေကာက္ယူၿပီး လက္၀ါးေပၚတြင္ တင္ လုိက္သည္။ အုိ၀ါ သင္ေပးထားေသာ ပညာေၾကာင့္သာ ဤပစၥည္းမ်ိဳးကို မ်က္စိရွင္ရွင္ျဖင့္ ေတြ႕ ျမင္ရျခင္း ျဖစ္သည္။
ထုိပစၥည္း မွာ အေရာင္လြင့္ေနၿပီျဖစ္ေသာ ေၾကးၾကယ္သီးေလးတစ္လံုး ျဖစ္သည္။ ေဖာင္းၾကြတံဆိပ္ အမွတ္ အသား ပါေသာ စစ္သံုးၾကယ္သီးတစ္လံုး ျဖစ္သည္။ အပ္ခ်ည္ႀကိဳးမွ်င္ကေလးက ၾကယ္သီးေပါက္ တြင္ တန္းလန္းကေလး ရွိေနသည္။
စင္တိန္သည္ ထုိၾကယ္သီးေလးကို အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ေသာ ရတနာတစ္ခုလား စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ ၾကယ္သီး ေပၚမွ တံဆိပ္ေအာက္တြင္ စာတန္းတစ္ခု ပါသည္။ စာမွာ ျပင္သစ္လို ေရးသားၿပီး အဓိပၸညယ္မွာ "ညီညြတ္ ျခင္းသည္ အင္အား" ျဖစ္သည္။ အလားတူ ၾကယ္သီးမ်ိဳးကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေရွာင္ကုတ္ေန၏ စစ္၀တ္စုံ အက်ႌ ေပၚတြင္ စင္တိန္ ျမင္ခဲ့ရဖူးသည္။ သုိ႔ေသာ္ ယခုလို အေရာင္ပ်က္မေနဘဲ ေတာက္ေတာက္ ေျပာင္ေျပာင္ ျဖစ္သည္။
"စစ္သားတစ္ေယာက္ ရွာဆာ၊ မင္းအဘိုး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးကုတ္ေနရဲ႕ စစ္သားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ရမယ္"
ထုိစဥ္မွာပင္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွေန၍ ေလခၽြန္သံတစ္သံေပၚလာသည္။ ဟာနီသည္ စင္တိန္အား အခ်က္ေပးၿပီး လွမ္းေခၚေသာ အသံ ျဖစ္သည္။ စင္တိန္ ေငါက္ခနဲ ထရပ္လိုက္ၿပီး ဘာလုပ္ရမွန္း မသိ ေအာင္ ျဖစ္သြားသည္။ သူ႔စိတ္ထဲက ျမင္းစီးသမားမ်ားေနာက္ ေျပးလုိက္သြားၿပီး မိမိတို႔သားအမိအား လူ႔ယဥ္ေက်း တို႔၏ ကမၻာထဲသို႔ ျပန္ေခၚသြားရန္ ေတာင္းပန္ခ်င္စိတ္ေပၚလာသည္။
ဟာနီထံ မွ ေလခၽြန္ေခၚသံ ေပၚလာျပန္သည္။
"ဟာနီေတာ့ ဒီေျခရာေတြ ေတြ႕ပံုမရဘူး ရွာဆာ၊ သူတို႔ေနာက္ကို တုိ႔သားအမိ ေျပးလိုက္သြားယင္ ဟာနီ ကေတာ့ မုခ်တားမွာပဲ၊ ဟာနီ နဲ႔ အို၀ါကေတာ့ တို႔မပါသြားေအာင္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ႀကိဳးစားၾကလိမ့္မယ္၊ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ဒီအဘိုးႀကီးနဲ႔ အဘြားႀကီးကို တို႔ထားသြားႏိုင္မွာလဲ တို႔နဲ႔လိုက္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ လိုက္ယင္ သူတို႔အတြက္ အႏၱရာယ္ျဖစ္မွာ ေသခ်ာတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒီအခြင့္အေရးေကာင္းကို တို႔သားအမိ လက္လြတ္ မခံႏိုင္ဘူး၊ ဒါ တုိ႔အတြက္ ေနာက္ဆံုးတစ္ခုတည္းေသာ အခြင့္အေရး ျဖစ္ႏိုင္တယ္"
စင္တိန္အဖို႔ ဘာလုပ္ရမည္ကို မဆံုးျဖတ္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနသည္။ ဟာနီ၏ ေလခၽြန္သံေပၚလာျပန္သည္။ အသံက အေတာ္နီးနီးသို႔ ေရာက္လာသည္။ သစ္ပင္ခ်ဳံပုတ္မ်ားထဲမွေန၍ ထြက္ေပၚလာၿပီး မိမိထံေလွ်ာက္ လာေနေသာ ဟာနီကို စင္တိန္ လွမ္းျမင္ရသည္။
စင္တိန္သည္ ေၾကးၾကယ္သီးေလးကို လက္ထဲတြင္ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကိုင္လိုက္ၿပီး မိမိ၏လြယ္အိတ္ ကို ေအာက္ဆံုးသို႔ ထုိးသြင္းထည့္ထားလိုက္သည္။
"ေျခရာေတြ ဟာနီမေတြ႕ေသးတာေတာ့ ေသခ်ာတယ္"
စင္တိန္က ျပင္သစ္လို ခပ္တုိးတိုးေျပာလိုက္သည္။ စင္တိန္သည္ ဤေနရာသို႔ တစ္ေယာက္တည္း ျပန္လာကာ စစ္သားမ်ားကုိ ရွာမည္ဟု စိတ္ဆံုးျဖတ္လိုက္ၿပီးေနာက္ ဟာနီဆီ ေျပးသြားကာ ဟန္မပ်က္ပင္ ေတာင္ၾကား ခ်ိဳင့္၀ွမ္းထဲသို႔ ျပန္လုိက္သြားေတာ့သည္။
ဆက္ရန္
.
ကေလး က ႏို႔စို႔၍ ၀သြားေသာအခါ မွိန္းၿပီးအိပ္လိုက္သည္။ ထုိအခါက်မွပင္ စင္တိန္သည္ ကေလးမ်က္ႏွာ ကို ၿပံဳး၍ ၾကည္႕ေနသည္။ ႏွာေခါင္းက မုိက္ကယ့္ႏွာေခါင္းမ်ိဳး၊ အထူးသျဖင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေရွာင္ကုတ္ေန ၏ ႏွာေခါင္း ႏွင့္ ပိုတူသည္။
"တကယ့္ကို ကုတ္ေနမိသားစုရဲ႕ ႏွာေခါင္းက်ပံုမ်ိဳးပါပဲလား" စင္တိန္က အသံထြက္ၿပီး ေျပာလိုက္သည္။
ကေလး က ႏို႔ျပန္စုိ႔လာျပန္သျဖင့္ စင္တိန္က ဂရုစိုက္ၿပီး တိုက္လိုက္ျပန္သည္။ ဟာနီက လႊင့္ပစ္စရာ ရွိသည္ မ်ားကို သစ္ရြက္ႀကီးမ်ားႏွင့္ ထုပ္ၿပီး အေ၀းသို႔ သြားလႊင့္ပစ္သည္။ ဟာနီျပန္လာေသာအခါ ကေလး က စင္တိန္႔ေပါင္ေပၚတြင္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေခ်ၿပီ။
"နမ္ခ်ိဳင္း၊ မင္း ခြင့္ျပဳမယ္ဆိုယင္ င့ါအေဖႀကီး အုိ၀ါ ကို သြားေခၚလာခ်င္တယ္၊ သူလဲ ကေလးငိုသံ ၾကားေတာ့ စိတ္ေစာေနမွာပဲ" ဟာနီက စင္တိန္ကို ေျပာသည္။
"အို ... ဟုတ္သားပဲ၊ အေဖႀကီးကို သြားေခၚပါ ျမန္ျမန္သြားေခၚပါ၊ သူလဲ ေျမးေလးကို ေတြ႕ခ်င္လွေရာေပ့ါ" စင္တိန္ က ၀မ္းသာအားရ ေျပာလိုက္သည္။ သူသည္ အို၀ါကို ေမ့ေနရာမွ အခု သတိရလာၿပီး သူမ ေမြးထား ေသာ ကေလးကို ျပခ်င္လာသည္။
အို၀ါ သည္ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းျဖင့္ မရြံ႕မရဲ ေရာက္လာသည္။ စင္တိန္ႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ ယို႔ယို႔ကေလး ထုိင္လုိက္သည္။
"ေရွ႕တိုးပါ အေဖႀကီးရဲ႕" စင္တိန္က ေျပာလိုက္သည္။ အို၀ါသည္ ေရွ႕သို႔ မသိမသာ တိုးလာၿပီး စင္တိန္႔ ေပါင္ေပၚ မွ ကေလးကိုသာ အာရုံစိုက္ၾကည့္ၿပီး အကဲခတ္ေနသည္။
"ဘယ္လိုျမင္သလဲ အေဖႀကီး၊ သူဟာ အမဲလိုက္သမား ျဖစ္မွာလား၊ အုိ၀ါလိုပဲ ရဲရင့္ၿပီး ကၽြမ္းက်င္တဲ့ အမဲ လိုက္ သမား ျဖစ္မွာလား"
အို၀ါသည္ ေျပာစရာစကား ရွာမေတြ႕သျဖင့္ ခစ္ခနဲ ရယ္လိုက္သည္။ ကေလးက ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ကို စုံကန္ လိုက္ေသာအခါ အုိ၀ါပိုသေဘာက်သြားၿပီး တခစ္ခစ္ရယ္ကာ ေျပာလိုက္သည္။
"အခုလို ေမြးကင္းစကေလးကို ထပ္ေတြ႕ရလိမ့္မယ္လို႔လဲ မထင္ခဲ့ဘူး၊ ကေလးငိုသံကိုေတာင္ ၾကားရလိမ့္ မယ္ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ေတာ့ပါဘူးကြယ္၊ အခုေတာ့ အိပ္မက္ မက္ေနရသလိုပါပဲလား" အို၀ါက ကေလး ေျခေထာက္ ကေလးကို တယုတယ ကိုင္ၿပီး ေျပာလိုက္သည္။
အို၀ါဖြဖြေလးကိုင္ထားေသာ ကေလးေျခေထာက္က ထမ္မံ လႈပ္ရွားကာ ကန္လိုက္ျပန္သည္။ အို၀ါသည္ ထုိင္ေနရာက ခုန္ထၿပီး ကေတာ့သည္။ ပူေဇာ္ပသခ်ီးေျမႇာက္ေသာ အကျဖင့္ ကသည္။ သာေရအခင္းေပၚ တြင္ ထုိင္ေနေသာ စင္တိန္တို႔သားအမိအား လွည့္ပတ္ၿပီး ကသည္။ အို၀ါက၍ သံုးပတ္ေလာက္ ရသြား ေသာ အခါ ဟာနီလည္း မည္သို႔မွ် ေအာင့္အည္း ထိန္းသိမ္းထား၍ မရႏိုင္ေတာ့ဘဲ အို၀ါေနာက္မွလိုက္ကာ ကေတာ့သည္။
အဘိုးႀကီးအဘြားႀကီးတို႔၏ ၀မ္းသာၾကည္ႏူးမႈကား ေျပာျပ၍ မရႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပင္ ရွိေတာ့သည္။ အို၀ါ၏ ေတးသီခ်င္းသံကား ေတာေတာင္အားလံုးကို ပဲ့တင့္ထပ္လာသည္။ ဟာနီကလည္း သံၿပိဳင္လိုက္ဆို သည္။
အို၀ါ က ကေလးငယ္ကို ခ်ီးက်ဴးေထာပနာျပဳကာ ေတးဖြဲ႕သီဆိုေနသည္။
"သူျမားေတြက ၾကယ္တာရာေတြအထိ ပ်ံတက္သြားလိမ့္မယ္၊ လူေတြက သူ႔အေၾကာင္း ခ်ီးက်ဴးေျပာဆိုၾက တာ စၾကာ၀ဠာတစ္ဆံုး ပဲ့တင္သြားလိမ့္မယ္"
"ေရေကာင္းေကာင္းကို သူရွာေတြ႕လိမ့္မယ္၊ ဘယ္ေနရာသြားသြား ေရေကာင္းေရသန္႔ကို သူ ေတြ႕ လိမ့္ မယ္"
"တစ္ျခားသူ ေတြ မ်က္စိေမွာက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သူဟာ အမဲေကာင္းေကာင္း လိုက္ႏိုင္လိမ့္မယ္"
"ေက်ာက္ေဆာင္ ေက်ာက္သား ထူထပ္တဲ့ေနရာမွာေတာင္ သူဟာ အလြယ္တကူ သားေကာင္ေျခရာ ခံႏိုင္ လိမ့္မယ္"
"ၿပီးေတာ့ သူ ေရေကာင္းေရသန္႔ကို ရွာေတြ႕လိမ့္မယ္၊ စခန္းခ်ရာေနရာတုိင္းမွာ ေရေကာင္းကို ရွာေတြ႕ လိမ့္ မယ္"
"အေခ်ာဆံုး အလွဆံုး အပ်ိဳစင္ကေလးက ညဘက္ သူစခန္းခ်ရာ မီးပံုဆီ ကို လာလိမ့္မယ္"
အို၀ါ ႏွင့္ ဟာနီတို႔သည္ ဆန္လူမ်ိဳးတုိ႔၏ အေကာင္းဆံုး ခ်ီးက်ဴးေထာမနာျပဳမႈမ်ားျဖင့္ ကေလးငယ္အား ဆုေတာင္း ပထနာျပဳကာ သီဆိုကခုန္ၾကသည္။
ေနာက္ဆံုး အဘိုးႀကီးႏွင့္ အဘြားႀကီး ႏွစ္ေယာက္စလံုး ေမာပန္းကာ မဆိုႏိုင္ မကႏိုင္ၾကေတာ့ဘဲ စင္တိန္ တို႔ သားအမိ ေရွ႕တြင္ လာထုိင္ကာ အေမာေျဖေနၾကသည္။
"ဒီကေလးရဲ႕ အဘိုးအဘြားေတြ အျဖစ္နဲ႔ ငါတုိ႔က ဒီကေလးကို နာမည္ေပးခ်င္တယ္ နမ္ခ်ိဳင္း မင္းခြင့္ျပဳမွာ လား" ဟာနီက ရွက္ဟန္ပါပါျဖင့္ ေမးလာသည္။
"ခြင့္ျပဳပါတယ္ အေဖႀကီး အေမႀကီးတုိ႔ရယ္၊ စိတ္ႀကိဳက္သာ ေပးပါ၊ ေပးစမ္းပါ"
ဟာနီက အို၀ါကို လွမ္းၾကည့္သည္။ အို၀ါက ေခါင္းဆတ္ၿပီး အားေပးလိုက္သည္။
"ဒါဆိုယင္ ဒီကေလးကို တုိ႔က ရွာဆာလို႔ နာမည္ေပးလိုက္မယ္"
အို၀ါ ႏွင့္ ဟာနီတို႔၏ ႀကီးမားေသာ မဟာဂုဏ္ျပဳ အမႊမ္း တြင္ မ်က္ရည္ဥမ်ားပင္ စို႔လာသည္။ ဆန္လူမ်ိဳး တို႔၏ ကမၻာတြင္ အဘိုးအတန္ဆံုးႏွင့္ အသက္ရွင္ေရးအတြက္ မရွိမျဖစ္ အလိုအပ္ဆံုးအရာကို သူ႔ သားငယ္ အား ေပးလိုက္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။
"ရွာဆာ ... ေကာင္းေသာ ေရ"
စင္တိန္ က မ်က္ေတာင္ကို တဖ်ပ္ဖ်ပ္ခတ္ကာ မ်က္ရည္ေပါက္မ်ားကို ျပန္သြင္းလိုက္ၿပီး ေျပာလိုက္သည္။
"ဒီကေလး ကို ကၽြန္မက မိုက္ကယ္ရွာဆာဒီသိရီကုတ္ေနလို႔ နာမည္ေပးလိုက္မယ္"
ေရပူအုိင္မွ ကန္ဓာတ္ပါေသာ ေရမ်ားတြင္ စိမ္၍ ခ်ိဳးရျခင္းက မ်က္ႏွာျမင္ၿပီးစ စင္တိန္အား က်န္းမာေရး ကို လ်င္ျမန္စြာ ပိုေကာင္းလာေစသည္။ စင္တိန္၏ အသားအေရက ျပန္လည္ စိုျပည္လာၿပီး ဗိုက္သား ကလည္း နဂိုအတုိင္း ခ်ပ္ခ်ပ္ရပ္ရပ္ ျပန္ျဖစ္သြားသည္။ သားကေလးရွာဆာသည္ ႏို႔အား ေကာင္းစြာ စို႔ရ သျဖင့္ ေရထိ ပန္းသဖြယ္ လန္းဆန္းရွင္သန္လာသည္။ ဖြံ႕ၿဖိဳးလာသည္။
"ေရပူအိုင္ က ေရကို ေသာက္တဲ့ မိခင္ရဲ႕ ႏို႔ခ်ိဳကို စို႔ရတဲ့ ကေလးရဲ႕ အရုိးေတြဟာ ေက်ာက္ဆုိင္ ေက်ာက္သား လို မာေက်ာမယ္၊ သြားေတြ ဆင္စြယ္လို ျဖဴစင္ေတာက္ပလာမယ္၊ ဒါဟာ ဒီေရဒီေျမရဲ႕ ထူးျခားခ်က္ပဲ" ဟာနီက စင္တိန္ကို ရွင္းျပသည္။
မြန္းလႊဲပိုင္းတြင္ စင္တိန္သည္ ရွာဆာကို သားေမြး အခင္းေပၚတြင္ သိပ္ကာကန္စပ္တြင္ ထားၿပီး သူမက ကန္ထဲ ေရ ဆင္းခ်ိဳးသည္။ စင္တိန္သည္ ေရထဲတြင္ လည္းပင္အထိ ဇိမ္ခံေရခ်ိဳးသည္။ ကေလးကို ကန္စပ္ ေဘးတြင္ သူ႔မ်က္စိတစ္ကမ္း၌ ထားရွိသည္။ ကေလး၏ အိပ္ေနေသာ ေဟာက္သံမ်ားကိုပင္ ၾကား ရသည္။
ေရကန္ေအာက္ေျခ တြင္ ေက်ာက္တံုးေက်ာက္ခဲမ်ားျဖင့္ ေျချဖင့္ စမ္းမိသည္။ ထုိေက်ာက္တံုးမ်ားကို ေရငုပ္ ၿပီး လက္ျဖင့္ ဆယ္ယူကာ ေနေရာင္တြင္ ေထာင္ၾကည့္လုိက္သည္။ ေက်ာက္တံုးမ်ားက အေရာင္မ်ိဳးစုံ ျဖင့္ ထူးျခား လွပသျဖင့္ စင္တိန္အဖို႔ စိတ္ၾကည္ႏူးလာသည္။ အခ်ိဳ႕က မဟူရာေက်ာက္ႏွင့္ တူသည္။ ပ်ံလႊားဥ မ်ားသဖြယ္ ေခ်ာေမြ႕ေနသည္။ အခ်ိဳ႕ ေက်ာက္တံုးမ်ားက အျပာႏုေရာင္ ရွိၿပီး အတြင္း ၌ အနီေရာင္ႀကိဳး အဆင္းေၾကာင္းမ်ား ပါရွိသည္။ အခ်ိဳ႕တြင္ ပန္းေရာင္ႏွင့္အ၀ါေရာင္ အစင္းမ်ား ရွိသည္။ ေက်ာက္ မ်ားက အေရာင္အေသြးမ်ိဳးစုံ ပံုစံမ်ိဳးစုံျဖင့္ ဖိတ္ဖိတ္ေတာက္ေနသည္။
"ငါ ဒီေက်ာက္ေတြနဲ႔ လည္ဆြဲတစ္ခု လုပ္ၿပီး ဟာနီကို ေပးမယ္၊ ရွာဆာက ဟာနီအတြက္ အမွတ္တရ လက္ေဆာင္ေပါ့"
စင္တိန္သည္ အလွဆံုးႏွင့္ ပံုသ႑ာန္ အဆန္းအျပားဆံုး ေက်ာက္တံုးမ်ားကို ေရြးခ်ယ္ ထုတ္လိုက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ လည္ဆြဲအလယ္ေခါင္မွ ဗဟိုမ႑ိဳင္ထားရန္ စိတ္ႀကိဳက္ ေက်ာက္တစ္လံုးကို ထပ္မံ ရွာေဖြ ေရြးထုတ္လိုက္ျပန္သည္။ သူမ စိတ္ႀကိဳက္ပံုစံေရြးထုတ္လိုက္ေသာ ထုိေက်ာက္တံုးမွာ ဖန္သားလို ၾကည္လင္ေနသည္။ အနီအျပာ အ၀ါမပါဘဲ အေရာင္မဲ့မွန္သားပမာ ျဖစ္ေသာ္လည္း ေနေရာင္တြင္ ေထာင္ၾကည့္ လိုက္လွ်င္မူ သက္တန္႔ေရာင္၊ ေရာင္စဥ္မ်ား ျဖာထြက္ေနသည္။ ထုိေက်ာက္တံုးမွာ မြန္ဂို အသီး အမွည့္ အရြယ္ရွိၿပီး ေသြးထားေသာ ေက်ာက္ကဲ့သို႔ပင္ ေထာင့္အသီးသီး ပါရွိသည္။ ထုိေက်ာက္ သည္ လည္ဆြဲ၏မ႑ိဳင္ရတနာလုပ္ရန္ သင့္ေလ်ာ္လြန္းလွသျဖင့္ စင္တိန္ တေစ့ေစ့ၾကည့္ကာ ပီတိျဖာ ေနသည္။
စင္တိန္သည္ ကေလး ႏို႔တုိက္ရင္း ေက်ာက္တံုးမ်ားကို လည္ဆြဲလုပ္ရန္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ပံုစံခ်သည္။ အထပ္ထပ္ အခါခါ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲ ျပင္ဆင္ၿပီးမွ ေနာက္ဆံုး စိတ္ႀကိဳက္ပံုစံရသည္။ ထုိပံုစံအတုိင္း သီကံုး ႏိုင္ရန္ အတြက္ ေက်ာက္တံုးမ်ားကို အရိုးအပ္ျဖင့္ စတင္ ထြင္းေဖာက္သည္။ အခ်ိဳ႕ေက်ာက္တံုးက ေပ်ာ့ၿပီး ေၾကမြသြား သည္။ အခ်ိဳ႕ေက်ာက္တံုးက မာၿပီး အေပါက္ေဖာက္ရန္ အလြန္ခက္သည္။ အလယ္ေခါင္တြင္ ထားမည့္ တဖိတ္ဖိတ္ေတာက္ေနေသာ မွန္သားသဖြယ္ ေက်ာက္တံုးကမူ အရုိးအပ္ တစ္ဒါဇင္ခန္႔ က်ိဳးကုန္သည္ တုိင္ေအာင္ ေဖာက္မရပဲ ျဖစ္ေနသည္။
ေနာက္ဆံုး စင္တိန္က အုိ၀ါအား သူမ အႀကံအစည္ကို ေျပာျပအကူအညီ ေတာင္းသည္။ အုိ၀ါက သူ႔လက္နက္ ကိရိယာမ်ားျဖင့္ ကူညီေပးသည္။ စင္တိန္ ကင္းပတ္စမွ ႀကိဳးစမ်ားကို ထုတ္ၿပီး က်စ္ကာ လည္ဆြဲႀကိဳးလုပ္သည္။ ေဖာက္မရေအာေင္ မာေသာေက်ာက္တံုးကို သစ္ေစးေကာ္တစ္မ်ိဳးျဖင့္ တပ္ကာ အလယ္တြင္ တြဲသီးသဖြယ္ လုပ္ရသည္။ ေနာက္ဆံုး လည္ဆြဲၿပီးသြားသည္။ စင္တိန္က မိမိလက္ရာကို ၾကည့္ၿပီး ၾကည္ႏူးမိသည္။
လည္ဆြဲ လက္ေဆာင္ေပးပြဲ အခမ္းအနားေလး သူတို႔ က်င္းပၾကသည္။ စင္တိန္က ဟာနီအား မိခင္သဖြယ္ ျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္ ေမြးဖြားေပးခဲ့မႈအတြက္ အထူး ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာၾကားကာ ဟာနီလည္ပင္း၌ လည္ဆြဲ ကို စင္တိန္ကုိယ္တုိင္ ဆြဲေပးလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ လည္ဆြဲသည္ ပစ္ဂမီလူပုေလး ျဖစ္ေသာ ဟာနီလည္ပင္းတြင္ ႀကီးၿပီး ရွည္ကာ သိပ္ေလးေနပံုရသည္။
"ေဟ့ အေဖႀကီး၊ ရွင္က နမ္ခ်ိဳင္းေပးတဲ ့ေမာင္းခ်ဓားလက္ေဆာင္ နဲ႔ သိပ္ဂုဏ္ယူေနတယ္ မဟုတ္လား၊ ကၽြန္မ ရတဲ့ ေဟာဒီလည္ဆြဲ နဲ႕ ယွဥ္လိုက္ယင္ ရွင္ဟာ ဘယ္ေျပာပေလာက္မွာလဲ၊ ဒါကမွ တကယ့္ လက္ေဆာင္၊ ဒီမွာ ၾကည့္စမ္းပါဦး ... ဖိုးေရႊလမင္းႀကီး နဲ႔ ရံေရြေတာ္ၾကယ္ေတြကို ကၽြန္မ လည္ပင္းမွာ ဆြဲထားတာ ျမင္သလား"
ဟာနီက လည္ပင္းမွ လည္ဆြဲကို ပုတ္ျပရင္း အုိ၀ါကို ၾကြားလိုက္သည္။ ဟာနီသည္ လည္ဆြဲကို မခၽြတ္ တမ္း ၀တ္ထားေပသည္။ သစ္သီးေကာက္ရာ သစ္ဥတူးရာတြင္ လည္ပင္း၌ တြဲေလာင္းက်ကာ ရႈပ္ေနေသာ္ လည္း မခၽြတ္ေပ။ မီးပံုေဘး ခ်က္ျပဳတ္ရာတြင္လည္း မခၽြတ္ေပ။ ညအိပ္လွ်င္ပင္ ၀တ္ထား သည္။ ဟာနီ၏ ရင္ပတ္ေပၚ၌ တဖိတ္ဖိတ္ ေတာက္ေနေသာ လည္ဆြဲကို သူမ အိပ္ေပ်ာ္ေနခ်ိန္တြင္ပင္ စင္တိန္ လွမ္းျမင္ေန ရသည္။
လည္ဆြဲ ကိစၥၿပီးသြားကာ စင္တိန္လည္း ေမြးဖြားၿပီးေနာက္ ရက္အေတာ္ရ၍ လံုး၀ ျပန္လည္ ေနေကာင္း လာ သည္။ ထုိအခါ အထူးအေထြလုပ္စရာ မရွိဘဲ ျဖစ္ေနရာ ေက်ာက္နံရံမ်ား ၀ိုင္းေနေသာ ေတာင္ၾကား ထဲ၌ ေနရသည္မွာ ျမင့္မားေသာ နံရံမ်ား ၀ိုင္းေနသည့္ ေထာင္ထဲ၌ ေနရသလို ခံစားလာရသည္ ေန႔တာ မ်ားက ရွည္လြန္းကုန္ခဲလြန္းလွၿပီး ၿငီးေငြ႕စရာေကာင္းလာသည္။
စင္တိန္႔ ေပါင္ေပၚတြင္ ရွာဆာက အိပ္ေနျခင္း၊ ႏို႔တိုက္ရျခင္း၊ ရွာဆာကို ပခံုးတြင္ သိုင္းၿပီး သစ္သီး ေကာက္ ျခင္း၊ ဟာနီ ခ်က္ျပဳတ္သည္ကို ၀ိုင္းကူရျခင္းတို႔သည္သာ ေန႔စဥ္ မေျပာင္းလဲေသာ အလုပ္မ်ား ျဖစ္ေနသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ဟာနီက ရိုးရိုးေနာက္ေျပာင္ ေျပာဆိုသည္ကိုပင္ စင္တိန္ ကၽြဲၿမီးတို တတ္ လာသည္။
ထုိအခါမ်ိဳးတြင္ စင္တိန္သည္ ကေလးခ်ီၿပီး တျခားတစ္ေနရာသို႔ ထသြားတတ္သည္။ ကေလးကို ေပါင္ေပၚ တြင္ ထားၿပီး ျပင္သစ္ လို သို႔မဟုတ္ အဂၤလိပ္လိုျဖင့္ ကေလးကို တစ္ေယာက္တည္း စကားေျပာေနတတ္ သည္။ သူမေျပာေသာ အေၾကာင္းမွာ မုိက္ကယ့္အေၾကာင္း၊ သူမ၏ဖခင္ႏွင့္ စံအိမ္ေတာ္ႀကီးအေၾကာင္း၊ အန္ အေၾကာင္း၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးကုတ္ေနအေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ သူ႔စိတ္ထဲ၌ စြဲမိစြဲရာမ်ားကို ေျပာေနတတ္ သည္။
ေန႔ရက္လတို႕ ကုန္ဆံုးသြားၿပီး သဲကႏၱာရ၏ ရာသီဥတုတစ္မ်ိဳး ေျပာင္းသြားသည္။ အပင္မ်ား ပြင့္ၿပီး အသီး ျပန္ သီးလာသည္။ ဆာရွာက ေလးဘက္ေထာက္ သြားတတ္လာသည္။ စင္တိန္အဖို႔ ဤေတာင္ႀကီး ခ်ိဳင့္၀ွမ္း ထဲ၌ တစ္သက္တာလံုး အက်ဥ္းသားဘ၀ျဖင့္ ေနသြားရမည့္အေရးကို ဘ၀င္မက်သလို ျဖစ္လာရ သည္။
"သူတို႔ ကေတာ့ ဒီမွာေနၿပီး ဒီမွာ ေသဖို႔လာၾကတာ၊ ဒါေပမယ့္ ငါဒီမွာ တစ္သက္လံုး ေနမသြားႏုိင္ဘူး၊ ငါတို႔ သားအမိ ဘ၀ အတြက္ ထြက္ေပါက္ရွာရမယ္"
ဟာနီ က စင္တိန္႔အမူအရာမ်ား ေျပာင္းလဲေနသည္ကို အကဲခတ္မိလာသည္ အေျခအေနကို ရိပ္စားမိလာ သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဟာနီက အုိ၀ါ ကို လက္သိပ္ထုိးေျပာလာသည္။
"နက္ျဖန္က်ယင္ နမ္ခ်ိဳင္း နဲ႔ ကၽြန္မ ဒီေတာင္ၾကားကေန အျပင္ကို သြားလိုက္ဦးမယ္"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ အေမႀကီး"
အို၀ါ အံ့အားသင့္သြားၿပီး နားမလည္သလိုျဖင့္ ေမးလုိက္သည္။
"ကၽြန္မတုိ႔အတြက္ ေဆးလ ဲလုိတယ္၊ အစားအေသာက္လဲ အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္ဖို႔လိုတယ္"
"လိုဏ္ေခါင္း တစ္ေလွ်ာက္ အေစာင့္အေရွာက္ေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္သြားဖို႔ဆိုတာ အႏၱရာယ္ႀကီးလွပါတယ္ အေမႀကီးရာ"
"ပ်ားေတြအိပ္ေနမယ့္ မနက္ အရုဏ္မတက္မီ ေအးတဲ့အခ်ိန္မွာ ဒီကထသြားမွာေပါ့၊ ၿပီးေတာ့ ညေန၀င္ခ်ိန္ မွာ ျပန္လာမွာေပါ့၊ အေစာင့္အေရွာက္ေတြကလဲ ကၽြန္မတုိ႔ကို လက္ခံခြင့္လႊတ္ထားၿပီပဲဥစၥာ ကိစၥ မရွိ ပါဘူး"
အို၀ါက ထပ္မံကန္႔ကြက္တားျမစ္ရန္ စိုက္ၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္ ဟာနီက ဆက္ေျပာသည္။
"သြားဖို႔ လိုကိုလုိအပ္လို႔ပါ အေဖႀကီးရဲ႕၊ ရွင္တို႔ ေယာက်္ားေတြ မသိနားမလည္တဲ့ ကိစၥေတြ ရွိေသးတယ္ ရွင္ရဲ႕"
ဟာနီက စင္တိန္အား ျပင္ပသို႔ ထြက္မည့္အေၾကာင္း ေျပာလိုက္ေသာအခါ စင္တိန္သည္ ဟာနီ ေမွ်ာ္လင့္ ထားသည္ ထက္ပင္ ပို၍ ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးသြားသည္။
သူတို႔ သြားမည့္နံနက္တြင္ ႀကိဳတင္စီစဥ္ သတ္မွတ္ထားသည့္ အခ်ိန္ထက္ပင္ေစာၿပီး စင္တိန္က ဟာနီ အား လာေရာက္လႈပ္ႏိႈးသည္။ ပ်ားမ်ားရွိေသာ လိုဏ္ေခါင္းထဲမွေန၍ သူတုိ႔ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္စြာ ထြက္လာ ၾကသည္။ စင္တိန္သည္ သားကေလးရွာဆာ ကို ေက်ာတြင္ အ၀တ္ျဖင့္ ပိုးၿပီး လြယ္အိတ္ကို ပခံုး တစ္ဘက္ တြင္ လြယ္လာသည္။
လိုဏ္ေခါင္း၀မွေန၍ ဆံုးစမတင္ေသာ သဲကႏၱာရျပင္က်ယ္ႀကီးထဲသို႔ ေျပးထြက္လာေသာ စင္တိန္သည္ ေက်ာင္းလႊတ္ လုိက္ေသာ ကေလးတစ္ဦး ေက်ာင္း၀င္းထဲမွ ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးတူးစြာျဖင့္ ထြက္လာပံုႏွင့္ တူလာ သည္။ စင္တိန္ ႏွင့္ ဟာနီတို႔ တစ္မနက္လံုး စကားတေျပာေျပာႏွင့္ ေတာထဲေလွ်ာက္သြားကာ ဟာနီ လိုခ်င္ ေသာ သစ္ဥတစ္ဖုမ်ားကို ရွာေဖြ တူးေဖာက္ယူၾကသည္။
ေန႔လယ္ပိုင္းတြင္ ႏွမ္းလံုးႀကိဳင္ပင္ တစ္ပင္ေအာက္၌ ေနရိပ္ခုိကာ နားေနၾကသည္။ စင္တိန္က ကေလးကို ႏို႔တုိက္ ေခ်ာ့ျမဴးေနၿပီး ဟာနီက ေဘးဘက္တြင္ ေကြးေကြးေလးအိပ္ေနသည္။ ႏို႔တုိက္ၿပီးေသာအခါ ကေလး က ေပါင္ေပၚတြင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ စင္တိန္လည္း သစ္ပင္တြင္ မွီၿပီး ငိုက္မ်ဥ္းလာသည္။ တစ္ေအာင့္ ၾကာတြင္ စင္တိန္ ႏိုးလာသည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ အေကာင္ ၁၀၀ခန္႔ရွိေသာ ေတာရိုင္း ျမင္းက်ားအုပ္ တစ္အုပ္ကို ေတြ႕ရသည္။ ျမင္းက်ားမ်ား သြားလာလႈပ္ရွား ေေဆာ့ကစားေနသည္ကို စင္တိန္ ေငးၾကည့္ေန မိသည္။
အေတာ္ၾကာသြားေသာအခါ ျမင္းက်ားမ်ား လန္႔ၿပီး ထြက္ေျပးသြားၾကသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ လူရိပ္မ်ား လုိလို ပံုသ႑ာန္မ်ားကိုလည္း အေတာ္ေ၀းေ၀းတြင္ ၀ိုးတ၀ါး လွမ္းျမင္ရသည္။
"တစ္ခုခု ေတာ့ တစ္ခုခုပဲ၊ ဘာလဲလို႔ေတာ့ ငါလဲ အေသအခ်ာ မသိဘူး၊ ျမင္းက်ားအရိုင္းေတြ ေျပးၾကတာ ထူးတယ္၊ သူတို႔ တစ္ခုခု အနံ႔ရလို႔ ျဖစ္ႏိုင္တယ္၊ ငါေတာ့ သိပ္ဘ၀င္မက်ဘူး နမ္ခ်ိဳင္း၊ ကဲ တုိ႔ေတာင္ၾကား စခန္း ကို ျပန္ၾကရေအာင္၊ အုိ၀ါကို ေျပာျပယင္ သူသိႏုိင္တယ္၊ သူက ငါ့ထက္ပိုကၽြမ္းတယ္" ဟာနီက စင္တိန္ အား ေျပာလိုက္သည္။
"အို ဟာနီရယ္၊ ေနပါဦး ... ဒီမွာ ေနရတာ ကၽြန္မ စိတ္လြတ္လပ္ၿပီး ခ်မ္းေျမ့လို႔ပါ"
"ဒီေနရာရဲ႕ လက္ရွိအေျခအေနကို ငါေတာ့ သိပ္မႀကိဳက္ဘူး" ဟာနီက ထပ္ေျပာလိုက္သည္။
"ပ်ားေကာင္ ေတြက ရွိေသးတယ္ေလ၊ မုိး မခ်ဳပ္ေသးယင္ အဲဒီေနရာကို ျဖတ္လို႔ ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲ"
စင္တိန္ က ေျပာလိုက္သည္။ ဟာနီက မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ကာ အနည္းငယ္ေတြးလိုက္ၿပီး ေနာက္ဆံုး ခဏ ဆက္ေနရန္ သေဘာတူလိုက္သည္။
စင္တိန္ ခ်ီထားေသာ ရွာဆာကို ဟာနီက စင္တိန္႔လက္ထဲမွ လွမ္းယူခ်ီလိုက္သည္။
"ကေလး က သိပ္ထြားလာတာပဲ၊ ဒီကေလးလူလားေျမာက္ၿပီး ႀကီးျပင္းတဲ့အခ်ိန္အထိ ငါျမင္သြားပါရေစလို႔ ဆုေတာင္း ပါတယ္"
ဟာနီက ခပ္တိုးတိုး ညည္းလိုက္သည္။ သူမ၏ ေတာက္ပေသာ အနက္ေရာင္ မ်က္လံုးထဲတြင္ ၀မ္းနည္း ေသာ အရိပ္အေယာင္ သန္းေနသည္။
"ေတြ႕ရမွာေပါ့ အေမႀကီးရယ္၊ ဒီကေလး လူလားေျမာက္လာတဲ့ အရြယ္အထိ အေမႀကီးေနရဦးမွာ" စင္တိန္ က ႏွစ္သိမ့္ေသာ အၿပံဳးျဖင့္ ၿပံဳးျပၿပီး ေျပာလိုက္သည္။
"မင္းတို႔သားအမိႏွစ္ေယာက္ မၾကာခင္တစ္ေန႔မွာ တို႔ကို ခြဲသြားၾကေတာ့မယ္ဆိုတာ ငါ့စိတ္ထဲမွာ အလုိလို သိေနတယ္၊ မင္းတို႔မ်ိဳးႏြယ္တူေတြဆီ မင္းတုိ႔ ျပန္သြားၾကမွာပါ၊ မင္းတို႔ အဲဒီလို ျပန္သြားၾကၿပီဆိုယင္ေတာ့ ဒီအဘြားႀကီး ရဲ႕ဘ၀မွာ ဘာမွ က်န္ရွိေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး"
ဟာနီက စင္တိန္ကို ေမာ့မၾကည့္ဘဲ သူမေပါင္ေပၚမွ ကေလးကိုသာ စိုက္ၾကည့္ၿပီး ေျပာေနသည္။ သူ႔အသံ က ၀မ္းနည္းဆို႔ နင့္ သံ ပါေနသည္။
"အို ... ဒီလို မဟုတ္ပါဘူး အေမႀကီးရယ္၊ တစ္ေန႔မွာ ကၽြန္မတို႔ အရပ္ကို ျပန္သြားေကာင္းသြားမယ္ဆိုတာ ေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မတို႔ ျပန္လာမွာပါ၊ ဒါကိုေတာ့ ကၽြန္မ ကတိေပးပါတယ္"
"ကဲ ... အပူရွိန္လဲ က်သြားၿပီ၊ ေနလဲ ၀င္ေတာ့မယ္၊ သြားၾကစို႔"
ဟာနီက ေျပာေျပာဆိုဆုိႏွင့္ ထုိင္ရာမွ ထလုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ႏွစ္ဦးသား ေတာင္မ်ားဆီသို႔ ဦးတည္ကာ ျပန္ေလွ်ာက္ လာၾကသည္။ ဟာနီက ေရွ႕မွ သြားသည္။ စင္တိန္က ကေလးေက်ာပိုးၿပီး ေနာက္မွ လိုက္သည္။ စင္တိန္သည္ ကေလးအား စကားတေျပာေျပာႏွင့္ ေနာက္မွလိုက္သည္။ စင္တိန္ ကေလးကုိ ျပင္သစ္ လိုသာ ေျပာသည္။ ျပင္သစ္စကားကို ကေလးနားလည္ရန္ႏွင့္ မိမိလည္း အေလ့အက်င့္ရၿပီး ေမ့ မသြားေစရန္ ျဖစ္ သည္။
ဟာနီက စင္တိန္ေရွ႕ အေတာ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ေရာက္ေနသည္။ ေနာက္မွ လွမ္းျမင္ရရုံသာ ရွိသည္။ စင္တိန္ သည္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း လုိက္လာရာ ေတာင္ေစာင္း ဆင္ေျခေလွ်ာအဆင္း ေျမေပ်ာ့ေနရာသို႔ ေရာက္ေသာ အခါ ျမင္းက်ားမ်ား၏ ေျခရာမ်ားကို ထင္ထင္ရွားရွား ေတြ႕လုိက္ရသည္။ ဟာနီႏွင့္ အုိ၀ါ တို႔၏ ျပသသင္ၾကား ေပးထားမႈေၾကာင့္ စင္တိန္သည္ ေျခရာရွာတတ္ေနသည္။ ေတာရိုင္းတိရစၦာန္တို႔၏ ေျခရာ မ်ားကို ၾကည့္ကာ အေျခအေန အလားအလာမ်ားကို တြက္ဆေနတတ္ၤၿပီ ျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္ ေျခရာမ်ားကို ၾကည့္ေနရင္းက စင္တိန္ တစ္စုံတစ္ရာ သံသယ ၀င္လာသည္။ ကေလးကို ညာဘက္ တြင္ ခါးတစ္ခြင္ ခ်ီလာရာက ဘယ္ဘက္သို႔ေျပာင္းၿပီး ခါးတစ္ခြင္ ခ်ီလိုက္ကာ ေျခရာမ်ားကို အေသးစိတ္ အကဲခတ္ေလ့လာလိုက္သည္။ ထူးျခားသည့္ ေျခရာမ်ားကို ျမင္လိုက္ရသျဖင့္ စင္တိန္ အံ့အား သင့္ သြားသည္။
"ရွာဆာ ... ျမင္းက်ားေျခရာေတြ မဟုတ္ဘူး၊ ျမင္းစီးသမား ျမင္းေျခရာေတြ၊ လူယဥ္ေက်းေတြသံုးတဲ့ သံနဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ ျမင္းခြာရာေတြ ဆာရာ၊ အင္း ... ဒီေနရာမွာ ဒါမ်ိဳးေတြ႕ရတာ တကယ့္အံ့ၾသစရာႀကီးပဲ"
စင္တိန္က သားငယ္ရွာဆာအား တတြတ္တြတ္ေျပာျပေနသည္။ မလံု႔တလံု႔ ျဖစ္သလို ၀တ္စားထားသည့္ မိမိ ကိုယ္ခႏၶာ ကို ျပန္ၾကည့္ၿပီး စိတ္ထဲက မလံုမလဲ ျဖစ္လာသည္။
"လူ ... ယဥ္ေက်းတဲ့ ကမၻာကလူ"
စင္တိန္က ထပ္ေျပာလိုက္သည္။ သူမ၏ စိတ္မ်က္စိတြင္ မိုက္ကယ္၏ ပံုသ႑ာန္က ေပၚလာသည္။ ေရွ႕တစ္လွမ္း တိုးလုိက္ၿပီး ေျခရာေဘးတြင္ ဒူးေထာက္ ထုိင္ခ်လိုက္ကာ အေသအခ်ာ အနီးအကပ္ စူးစမ္း လုိက္သည္။ ျမင္းခြာရာမ်ား လတ္လတ္ႀကီး ရွိေသးသည္။
"တစ္နာရီေလာက္ပဲ ရွိဦးမယ္ ရွာဆာ၊ သူတို႔ ဒီေနရာကေန ျဖတ္သြားတာ တစ္နာရီေလာက္ပဲ ရွိဦးမယ္၊ သိပ္ မၾကာလွေသးဘူး"
ျမင္းစီးသမားမ်ားက ျမင္းကို အေျပးမစီးဘဲ လမ္းေလွ်ာက္သည့္ပံုစံျဖင့္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းစီးသြားရာ တစ္နာရီ ငါးမိုင္ႏႈန္း ေလာက္ပင္ ရွိမည္ ျဖစ္သည္။
"အခု တို႔ နဲ႔ ငါမုိင္ေလာက္အတြင္းမွာ လူယဥ္ေက်းေတြ ရွိေနၿပီ ရွာဆာ"
စင္တိန္သည္ ရုတ္ခနဲ ခုန္ထလိုက္ၿပီး ေျခရာမ်ားသြားေသာ လမ္းေၾကာင္းအတုိင္း ေျခလွမ္း ၅၀ခန္႔ ေျပးသြား သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ရပ္လိုက္ၿပီး ဒူးေထာက္ထုိင္ခ်လိုက္ျပနသ္ည္။ ျမက္ေျခာက္မ်ားထဲတြင္ က်က်န္ ေနသည့္ လက္မ လက္သဲခြံခန္႔ရွိေသာ ၀တၳဳပစၥည္းေလးတစ္ခုကို ေကာက္ယူၿပီး လက္၀ါးေပၚတြင္ တင္ လုိက္သည္။ အုိ၀ါ သင္ေပးထားေသာ ပညာေၾကာင့္သာ ဤပစၥည္းမ်ိဳးကို မ်က္စိရွင္ရွင္ျဖင့္ ေတြ႕ ျမင္ရျခင္း ျဖစ္သည္။
ထုိပစၥည္း မွာ အေရာင္လြင့္ေနၿပီျဖစ္ေသာ ေၾကးၾကယ္သီးေလးတစ္လံုး ျဖစ္သည္။ ေဖာင္းၾကြတံဆိပ္ အမွတ္ အသား ပါေသာ စစ္သံုးၾကယ္သီးတစ္လံုး ျဖစ္သည္။ အပ္ခ်ည္ႀကိဳးမွ်င္ကေလးက ၾကယ္သီးေပါက္ တြင္ တန္းလန္းကေလး ရွိေနသည္။
စင္တိန္သည္ ထုိၾကယ္သီးေလးကို အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ေသာ ရတနာတစ္ခုလား စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ ၾကယ္သီး ေပၚမွ တံဆိပ္ေအာက္တြင္ စာတန္းတစ္ခု ပါသည္။ စာမွာ ျပင္သစ္လို ေရးသားၿပီး အဓိပၸညယ္မွာ "ညီညြတ္ ျခင္းသည္ အင္အား" ျဖစ္သည္။ အလားတူ ၾကယ္သီးမ်ိဳးကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေရွာင္ကုတ္ေန၏ စစ္၀တ္စုံ အက်ႌ ေပၚတြင္ စင္တိန္ ျမင္ခဲ့ရဖူးသည္။ သုိ႔ေသာ္ ယခုလို အေရာင္ပ်က္မေနဘဲ ေတာက္ေတာက္ ေျပာင္ေျပာင္ ျဖစ္သည္။
"စစ္သားတစ္ေယာက္ ရွာဆာ၊ မင္းအဘိုး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးကုတ္ေနရဲ႕ စစ္သားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ရမယ္"
ထုိစဥ္မွာပင္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွေန၍ ေလခၽြန္သံတစ္သံေပၚလာသည္။ ဟာနီသည္ စင္တိန္အား အခ်က္ေပးၿပီး လွမ္းေခၚေသာ အသံ ျဖစ္သည္။ စင္တိန္ ေငါက္ခနဲ ထရပ္လိုက္ၿပီး ဘာလုပ္ရမွန္း မသိ ေအာင္ ျဖစ္သြားသည္။ သူ႔စိတ္ထဲက ျမင္းစီးသမားမ်ားေနာက္ ေျပးလုိက္သြားၿပီး မိမိတို႔သားအမိအား လူ႔ယဥ္ေက်း တို႔၏ ကမၻာထဲသို႔ ျပန္ေခၚသြားရန္ ေတာင္းပန္ခ်င္စိတ္ေပၚလာသည္။
ဟာနီထံ မွ ေလခၽြန္ေခၚသံ ေပၚလာျပန္သည္။
"ဟာနီေတာ့ ဒီေျခရာေတြ ေတြ႕ပံုမရဘူး ရွာဆာ၊ သူတို႔ေနာက္ကို တုိ႔သားအမိ ေျပးလိုက္သြားယင္ ဟာနီ ကေတာ့ မုခ်တားမွာပဲ၊ ဟာနီ နဲ႔ အို၀ါကေတာ့ တို႔မပါသြားေအာင္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ႀကိဳးစားၾကလိမ့္မယ္၊ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ဒီအဘိုးႀကီးနဲ႔ အဘြားႀကီးကို တို႔ထားသြားႏိုင္မွာလဲ တို႔နဲ႔လိုက္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ လိုက္ယင္ သူတို႔အတြက္ အႏၱရာယ္ျဖစ္မွာ ေသခ်ာတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒီအခြင့္အေရးေကာင္းကို တို႔သားအမိ လက္လြတ္ မခံႏိုင္ဘူး၊ ဒါ တုိ႔အတြက္ ေနာက္ဆံုးတစ္ခုတည္းေသာ အခြင့္အေရး ျဖစ္ႏိုင္တယ္"
စင္တိန္အဖို႔ ဘာလုပ္ရမည္ကို မဆံုးျဖတ္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနသည္။ ဟာနီ၏ ေလခၽြန္သံေပၚလာျပန္သည္။ အသံက အေတာ္နီးနီးသို႔ ေရာက္လာသည္။ သစ္ပင္ခ်ဳံပုတ္မ်ားထဲမွေန၍ ထြက္ေပၚလာၿပီး မိမိထံေလွ်ာက္ လာေနေသာ ဟာနီကို စင္တိန္ လွမ္းျမင္ရသည္။
စင္တိန္သည္ ေၾကးၾကယ္သီးေလးကို လက္ထဲတြင္ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကိုင္လိုက္ၿပီး မိမိ၏လြယ္အိတ္ ကို ေအာက္ဆံုးသို႔ ထုိးသြင္းထည့္ထားလိုက္သည္။
"ေျခရာေတြ ဟာနီမေတြ႕ေသးတာေတာ့ ေသခ်ာတယ္"
စင္တိန္က ျပင္သစ္လို ခပ္တုိးတိုးေျပာလိုက္သည္။ စင္တိန္သည္ ဤေနရာသို႔ တစ္ေယာက္တည္း ျပန္လာကာ စစ္သားမ်ားကုိ ရွာမည္ဟု စိတ္ဆံုးျဖတ္လိုက္ၿပီးေနာက္ ဟာနီဆီ ေျပးသြားကာ ဟန္မပ်က္ပင္ ေတာင္ၾကား ခ်ိဳင့္၀ွမ္းထဲသို႔ ျပန္လုိက္သြားေတာ့သည္။
ဆက္ရန္
.
No comments:
Post a Comment