မနက္ေစာၾကီး က လူၾကဳံေကာင္းလုိ႔တဲ့။ မႏၱေလးကုိ ကူးသြားၾကျပီဆုိတာ မွာထားခဲ့လုိ႔ သိရေတာ့ အေမာ ၾကီး ေမာ သြားတာေပါ့။ ေမွ်ာ္လင့္
အားခဲထားသမွ်ေတြလည္း အစိတ္စိတ္အျမႊာျမႊာနဲ႔ တစ္စစီ ျဖစ္သြားသလုိ ရင္ထဲမွာ
ခံစားလုိက္ မိပါတယ္။ စစ္အတြင္းမွာ အရာရာက အေျခအေနကုိ
လုိက္ျပီးလႈပ္ရွားရပ္တည္ ၾကရတာျဖစ္ လုိ႔ အန္တီေလး တုိ႔ကုိလည္း
အျပစ္မဆုိသာ ပါဘူး။ ေမြးဖြားဖုိ႔ ကိစၥက နံပါတ္တစ္ထားျပီး စဥ္းစားရတာေၾကာင့္
အဆင္ေျပတဲ့ အခုိက္ ကုိ လုိက္ျပီး သြားရတာ ျဖစ္ မွာပဲလုိ႔ေတြးျပီး စိတ္သက္သာရာ
ရွာရပါတယ္။
ဘဝ ရဲ႕ တစ္ဆစ္ခ်ဳိး လမ္းေကြ႕ေတြကလည္း ဝကၤပါလုိ အသြယ္သြယ္နဲ႔ မ်က္စိလည္လမ္းမွား ခ်င္စရာ အေျခအေန တစ္ခု ကုိ ရင္ဆုိင္လုိက္ရျခင္းပါပဲ။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္ .....
ဘဝ ရဲ႕ တစ္ဆစ္ခ်ဳိး လမ္းေကြ႕ေတြကလည္း ဝကၤပါလုိ အသြယ္သြယ္နဲ႔ မ်က္စိလည္လမ္းမွား ခ်င္စရာ အေျခအေန တစ္ခု ကုိ ရင္ဆုိင္လုိက္ရျခင္းပါပဲ။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္ .....
အပုိင္း (၁၂)
ေရာက္မဆုိက္ မွာ အန္တီေလးတို႔ မႏၱေလးကို ထြက္သြားၿပီဆိုတဲ့ သတင္းေၾကာင့္ စိတ္ေရာ လူေရာ ေမာသြားတာ လည္း တစ္ေၾကာင္း၊ ဝါးခ်က္ကေန မႏၱေလးသတင္းကို ေစာင့္နားေထာင္ၿပီး အန္တီေလး တို႔ကို လူႀကဳံေကာင္း ရရင္လည္း အေျခအေနအရ ျပန္သင့္လည္းျပန္ဖုိ႔ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးနဲ႔ မာမီက တစ္ ရက္ ႏွစ္ရက္ ဒီမွာ ခဏေနၾကည့္ရေအာင္ဆိုတာနဲ႔ ဆရာေတာ္ႀကီးကို ေနခြင့္ရဖို႔ သြားေလွ်ာက္ပါတယ္။
ဝါးခ်က္ေက်ာင္းႀကီး ကလည္း က်ယ္ဝန္းပါရဲ႕။ ေက်ာင္းရဲ႕အေပၚထပ္မွာ ဆရာေတာ္ဘုရားနဲ႔ သံဃာ ေတာ္မ်ား သီတင္း သံုးၾကၿပီး ေအာက္ထပ္တစ္ထပ္လံုးမွာ စစ္ေျပးသူေတြ ကုိယ့္အုပ္စုေလးနဲ႔ကုိယ္ ေန ၾက ပါတယ္။ ေခေမသကေခ်ာင္က သီလရွင္ဇရပ္တုန္းကလို အိပ္ခန္းေတြ ဘာေတြ သီျခားရွိတာ မဟုတ္ဘူး။
ေက်ာင္းေအာက္ထပ္ ခန္းမႀကီး ထဲမွာပဲ ကုိယ့္အတြက္ သတ္မွတ္ေပးထားတဲ့ေနရာ ကြက္ကြက္ကေလး မွာ တစ္ကုိယ္စာ အိပ္ရာေလးေတြ ၾကမ္းျပင္မွာခင္းထားၿပီး ရွိစုမဲ့စု ကုိယ့္ပစၥည္း၊ ကုိယ့္ေသတၱာကေလး ေတြ အိပ္ရာေဘး စီခ်ၿပီး မီးေဘးဒုကၡသည္ေတြ ကယ္ဆယ္ေရးစခန္းမွာ ေနၾကရတဲ့ ပံုစံမ်ဳိးအတုိင္းပါပဲ။
ကၽြန္မတို႔ သားအမိအတြက္လည္း ေက်ာင္းရဲ႕ေထာင့္စြန္းတစ္ေနရာမွာ ႏွစ္ေယာက္စာ အိပ္သာ ႐ံုေနရာ ေလး တစ္ခုကို ဦးပဥၨင္းတစ္ပါးက ဖန္တီးၿပီး ေနရာခ်ထားေပးပါတယ္။ အေျခအေနကိုၾကည့္ၿပီး မာမီ က ႏွာေခါင္း႐ႈံ႕ ပါေလေရာ။ သူစိမ္းေတြ နဲ႔ ေရာေကာေသာေကာ မေနတတ္တဲ့သူက ခုလို ဟင္းလင္းျပင္ထဲ မွာ မသပ္ မရပ္ ျဖစ္ကတတ္ဆန္း ေနရမွာကို စိတ္ညစ္သြားတယ္ ထင္ပါရဲ႕။
"ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္၊ မနက္ က်ရင္ မာမီတို႔လည္း မႏၱေလးကို ျပန္ၾကရေအာင္" လို႔ ဆုိပါတယ္။
ကၽြန္မ လည္း ေနရတဲ့ လက္ရွိအေျခအေနကို စိတ္ကုန္တာနဲ႔ မာမီ့လိုပဲ "မထူး ပါဘူး၊ ျဖစ္ခ်င္ တာေတြ ျဖစ္ၾကစမ္းဟယ္" ဆုိတဲ့ ခံယူခ်က္နဲ႔ စိတ္ကို ေလွ်ာ့ထားလုိက္တယ္ေပါ့။ ျဖစ္ခ်င္တာေတြ တကယ္ ကို ျဖစ္ၿပီဆိုေတာ့လည္း အံ့ၾသဖြယ္ရာပါပဲ။
"ကံဆိုးမ သြားရာ မိုးလုိက္လုိ႔ရြာတယ္" ဆိုတဲ့စကားေလးက လွပသေလာက္ အဓိပၸာယ္ဘယ္မွ် က်ယ္ ဝန္းတယ္ ဆိုတာ ကၽြန္မ လက္ေတြ႕ခံစားရမွ ပိုၿပီးနားလည္သေဘာေပါက္သြားရပါေတာ့တယ္။ အဲဒီည မွာ ကၽြန္မ ဝမ္းေတြ ျပန္ၿပီး ေလွ်ာ ပါေလေရာ။
ေက်ာင္းႀကီး က ႀကီးသေလာက္ ေက်ာင္းပရိဝုဏ္ႀကီးကလည္း က်ယ္ဝန္းပါဘိ။ လူသံုးအိမ္သာနဲ႔ ကုဋီ ကလည္း ဟိုးအေဝးႀကီး ၿခံ ရဲ႕အစြန္းေထာင့္မွာပါ။ ပထမ တစ္ေခါက္ ႏွစ္ေခါက္ေတာ့ အိမ္သာ အေရာက္ သြားႏုိင္ပါေသး ရဲ႕။ ေနာက္အေခါက္ေတြက် ကၽြန္မ ေရာက္ေအာင္ မသြားႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ လူက နဂိုက မွ နာလန္ထခါစရယ္၊ အန္တီေလး တုိ႔ကို မမီ လုိက္ မွာစိုးလုိ႔သာ ေျပးေျပးလႊားလႊားနဲ႔ ႀကဳိးစားၿပီး လုိက္ လာရတာေလ။
အားက ရွိေသးတာ မဟုတ္တဲ့အျပင္ စိတ္ေရာလူပါ ေမာသြားတာ ထပ္ေဆာင္းလုိက္ေတာ့ ႏွစ္ခါ၊ သံုးခါ ဝမ္းသြားလုိက္နဲ႔ ခ်ည့္နဲ႔သြားေတာ့တာပါပဲ။ ထပ္သြားခ်င္ရင္ လြယ္ကူေအာင္ ေက်ာင္းအထိ မျပန္ႏုိင္ ေတာ့တာနဲ႔ အိမ္သာ နဲ႔ မနီးမေဝးမွာ ပံုရက္ကေလး ေျမေပၚမွာ လဲခ်ေနရပါတယ္။ မာမီက ကၽြန္မကို ထူ ၿပီး ရင္ခြင္ မွာ ေပြ႕ထားေပးရင္း ဟန္ေတာင္မေဆာင္ႏုိင္ရွာဘူး။ မ်က္ရည္ေတြ က်လုိ႔။
အ႐ုဏ္ တက္ေတာ့ ဦးပဥၨင္းတစ္ပါးက တျခားလူေတြကို ေရာဂါကူးစက္ကုန္မွာစိုးတာနဲ႔ ကၽြန္မ တုိ႔ ေက်ာင္းနဲ ႔ေဝးရာ ၿခံေထာင့္က ထားဝယ္မႈိင္းပင္ႀကီးေအာက္မွာရွိတဲ့ ကြပ္ပ်စ္ႀကီးတစ္ခုေပၚ ေရႊ႕ေျပာင္း ေနဖုိ႔ စီစဥ္ေပး ပါတယ္။
မာမီ လည္း ေနရာက မထႏုိင္ေတာ့တဲ့ ကၽြန္မအတြက္ ထဘီေတြတင္ပါးေအာက္မွာခင္ေပးၿပီး တစ္ထည္ ၿပီး တစ္ထည္ လဲေပးေနရေတာ့တာေပါ့။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ တကယ္ကို အားငယ္သြားေတာ့တာပါ။ ပထမ အႀကိမ္ တုန္း က ေသကံမေရာက္လို႔ ျပန္ေကာင္းလာတာ မွန္ပါရဲ႕။ ဒီတစ္ခါ ျပန္ျဖစ္တာက်ေတာ့ ကၽြန္မ ခံႏုိင္ရည္ မရွိေတာ့ ပါဘူး။
ရင္ထဲကပူ၊ အာေတြကေျခာက္၊ ေသာက္စရာ ေရေလးတစ္ခြက္ေတာင္ အနားမွမရွိတဲ့ အျဖစ္ပါ။ ငါ ဆတ္ေဆာ့ၿပီး လာခဲ့ မိတာ မွားေလျခင္းလုိ႔လည္း ေနာင္တရေနမိျပန္ပါတယ္။ ခုေန ေသသြားရင္ မာမီ တစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ့မယ့္ အျဖစ္ကိုလည္း စိတ္က မခ်ႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္မိတာကလည္း ပါေသး တယ္။
မာမီ့ ရဲ႕ စိတ္ေဝဒနာ အေျခအေနက ေကာင္းေသးတာ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ငိုတစ္ခါ ရယ္ တစ္လွည့္ ျဖစ္ ေနတဲ့ အျပင္ စားခ်င္ တဲ့ေန႔မွ စား၊ ညညဆို ေဆးလိပ္ေတြ တဖြာဖြာနဲ႔ မအိပ္တဲ့ညက ခပ္မ်ားမ်ား ရယ္။ မာမီ့ ကို စိတ္ မခ် လို႔ ကၽြန္မ က တစ္ျပန္ အရိပ္ၾကည့္၊ ေစာင့္ေရွာက္ေန ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ေသရမယ္ဆိုတဲ့ အျဖစ္ ကို ေတြးၾကည့္ လုိက္တာ နဲ႔ ရင္ထဲမွာ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ား မႈနဲ႔အတူ နာက်င္ၾကင္မြတဲ့ ခံစားမႈကို သိသိသာသာ ခံစားရပါတယ္။
ကုိယ့္ကုိယ္ ကိုယ္ လည္း ငါ မေသရဘူးဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ ႀကဳိးစားၿပီး အားတင္းထားေပမဲ့ ကုိယ္လက္ေတြက မသယ္ႏုိင္ေတာ့ တဲ့အျပင္ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အားအင္ေတြ ဆုတ္ယုတ္လာတာ မ်က္လံုးေတာင္ မဖြင့္ႏုိင္ ေတာ့ေအာင္ ေလးလံ လာပါေတာ့တယ္။
မာမီ့ ရဲ႕ အားေပးတဲ့ စကားသံေတြကလည္း တစ္ခါတစ္ေလ နီးနီးေလး ၾကားေနရာကေန ေဝးသြားလုိက္၊ မ်က္လံုးကို ႀကဳိးစားၿပီး ဖြင့္ၾကည့္ရင္လည္း ထားဝယ္မႈိင္းပန္းပင္ေပၚက ပန္းပြင့္ေလးေတြက ကၽြန္မ မ်က္ႏွာ နားထိ ဆင္းလာၿပီး ႂကြက္ သြားလို ျဖဴျဖဴေလးေတြနဲ႔ ရယ္ျပတာ ျမင္လို ျမင္ရ။
ေသရမွာ ေၾကာက္ၿပီး ဘုရားကို ႀကဳိးစားအာ႐ံုျပဳေပမဲ့ ကုိယ့္စိတ္ကုိယ္ စုစည္းလုိ႔မရဘဲ အာ႐ံုမွာ အမ်ဳိးစံု ထင္ဟပ္ေန ပါေတာ့တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ "ဒကာမႀကီး ပါးစပ္ဟ၊ ဒီေဆးေလး ေသာက္လုိက္၊ ေကာင္းသြား လိမ့္မယ္" တဲ့။ အသံၾကားရလို႔ မဖြင့္ႏုိင္ ဖြင့္ႏုိင္ မ်က္စိကို ႀကဳိးစားဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ေဘးမွာ ရဟန္းေတာ္ တစ္ပါး ရပ္လ်က္ ေတြ႕ရပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ပါးစပ္ထဲကို ေဆးလံုးတစ္လံုး ခြံ႕လုိက္တာနဲ႔ ႀကဳိးစားပမ္းစား မ်ဳိလုိက္ ရတာေပါ့။ အဲဒီေနာက္ ကၽြန္မ ဘာကိုမွ သတိမရေတာ့ပါဘူး။ အိပ္လုိ႔ေကာင္း ေကာင္းနဲ႔ အၾကာႀကီး အိပ္လုိက္ တယ္ လုိ႔ ထင္ရတာပဲ။ ႏိုးေတာ့ အ႐ုဏ္ေတာင္တက္လို႔ အလင္းေရာင္ ပ်ဳိ႕စျဖစ္ေနပါၿပီ။ ၾကည္ၾကည္ လင္လင္ နဲ႔ အားအင္ေတြ ျပည့္ဝ လာသလိုပါပဲ။ ကၽြန္မေဘးမွာ မာမီရယ္ မအိပ္ဘဲ ငုတ္တုတ္ကေလး ထုိင္လုိ႔ တ႐ႈိက္႐ႈိက္ ငိုေနေလ ရဲ႕။
ကၽြန္မ က မာမီ့ ဒူး ကို လက္နဲ႔ကုိင္လႈပ္ေတာ့မွ ကၽြန္မကို တအံ့တၾသနဲ႔ ျပန္ၾကည့္ၿပီး ဝမ္းသာရွာလြန္းလုိ႔ ေလ။ ကၽြန္မ အိပ္ေကာင္းေကာင္း နဲ႔ အိပ္ေနတာ ကို မာမီက ေမ့ေျမာေနၿပီ၊ ေသေတာ့မွာလုိ႔ ထင္ေနတာ တဲ့။ တကယ္ပဲ ေမ့ေျမာ သြားတာလား။ အိပ္ေပ်ာ္သြားတာလားဆိုတာလည္း ကၽြန္မ မခြဲျခားတတ္ပါဘူး။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဦးပဥၨင္း ခြံ႕ သြားတဲ့ ေဆးကေတာ့ စြမ္းတာ အမွန္ပါပဲ။ ကၽြန္မ ဝမ္းေလွ်ာတာလည္း ရပ္၊ လူလည္း လံုးဝ ကို ၾကည္ၾကည္လင္လင္ျဖစ္ၿပီး ႏိုးလာျခင္းပါ။
ဒီအေၾကာင္းကို လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးႏွစ္ကာလက ဝါးခ်က္ကို တစ္ေခါက္ ျပန္ေရာက္လို႔ အမွတ္ရမိတာနဲ႔ ကလ်ာ မဂၢဇင္း မွာ ေရးမိေတာ့ အဲဒီေဆာင္းပါးကို ဖတ္ရတဲ့ စာေရးဆရာႀကီး တစ္ဦးက ကၽြန္မဆီကို စာ ေရးလာပါတယ္။
ဦးပဥၨင္း ခြံ႕သြားတဲ့ ေဆးဟာ "ဘိန္း" ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္တဲ့။ ဘိန္းက ဝမ္းေလွ်ာျခင္းကို ရပ္ေစ တဲ့ ျမန္မာ ေဆးၿမီးတို လို႔ ေျပာျပတာ နဲ႔ မွတ္သားထားလုိက္ရပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေသဖုိ႔ကံ အလွည့္မႀကဳံေသး တာေၾကာင့္ ကူမယ့္ ကယ္မယ့္ သူ ေရာက္လာျခင္းျဖစ္မွာပါပဲ။
လူက နည္းနည္းလန္းဆန္းလာလို႔ ထူထူေထာင္ေထာင္ေတာ့ ရွိလာပါရဲ႕။ ေက်ာင္းနဲ႔ ေဝးေနလုိ႔ မ်က္ႏွာ သစ္စရာ ေရေတာင္မရွိပါဘူး။ ဟိုအခ်ိန္က စစ္ကုိင္းေတာင္႐ိုးမွာ ေရရွားပါတယ္။ ခုလို ေခ်ာင္ေတြေပၚ ေရပုိက္ ဆြဲထား တာမ်ဳိး မရွိပါေသးပါဘူး။ ေသာက္ေရ သံုးေရအတြက္ ရာဝင္စဥ္႔အိုးႀကီးေတြ နဲ႔ မိုးေရကို တံစက္ၿမိတ္ေအာက္ ကေန ေရတံေလွ်ာက္ခံၿပီး ေလွ်ာင္ထားရတာပါ။
ျမစ္ထဲ မွာ ေရေတြ ေပါျခင္းေသာျခင္းရွိတာ သိေပမဲ့ ကုိယ္ကမွ ျမစ္ဆိပ္ထိ မဆင္းႏုိင္တာ။ ေက်ာင္း တုိက္ထဲ သြားဖုိ႔ က်ေတာ့လည္း မသန္႔မစင္ျဖစ္ေန တဲ့ ကုိယ္နဲ႔မို႔ မသြားရဲပါဘူး။ အဲလို ကုိယ္ဟာကိုယ္ မသန္႔စင္ႏုိင္တဲ့ အျဖစ္ေၾကာင့္ စိတ္လည္း ညစ္၊ လူက ေနသာလာေတာ့ ဝမ္းက ဟာလာျပန္ေရာ။ ပါ လာတဲ့ ဘီစကြတ္ မုန္႔ေလးေတြ ထုတ္ၿပီး သားအမိႏွစ္ေယာက္ ဒါကိုပဲ မနက္စာ၊ ညစာ လုပ္ၿပီး စားရပါ တယ္။
အားအင္ျပည့္လာ တဲ့အထိ ေနာက္တစ္ရက္ ထပ္နားၾကမယ္လုိ႔ တုိင္ပင္ၿပီး သက္သာသလိုေလး ကြပ္ ပ်စ္ေပၚမွာ လွဲေနရ တာေပါ့။ ဘာလိုလိုနဲ႔ ထားဝယ္မႈိင္းပင္ႀကီးေအာက္မွာ ႏွစ္ညတာ ေနလုိက္ရပါၿပီ။ ကၽြန္မ ရဲ႕ အညစ္အေၾကးေတြေပေနတဲ့ ရွိရွိသမွ် ထဘီေတြကိုလည္း ေရာဂါျပန္႔ပြားမွာစိုးတာနဲ႔ မာမီက အထုပ္ႀကီးေတြ ထုပ္ၿပီး လြတ္ရာ ၿခံေထာင့္ မွာ မီး႐ႈိ႕ပစ္ပါတယ္။
ပါလာ တဲ့ ေစာင္ပါးေလး ကို သားအမိႏွစ္ေယာက္ အတူၿခဳံၿပီး ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာေကြး လုိ႔ ေကာင္းေန တုန္း ေန႔မြန္းလြဲေလာက္က်ေတာ့ "ေဟာ... ဒီမွာ သားအမိပါလား" လုိ႔ ေျပာလုိက္တဲ့ ဘြားသီလရွင္ႀကီးရဲ႕ အသံ ကို ေခါင္းရင္း ဘက္ က ၾကားတာနဲ႔ ကၽြန္မ ေခါင္းေထာင္ၾကည့္လုိက္မိပါတယ္။
ေခေမသကေခ်ာင္ က ကၽြန္မတို႔နဲ႔ အတူေနခဲ့တဲ့ ဘြားသီလရွင္ႀကီး ျဖစ္ေနပါေရာ။ ဟုတ္သားပဲ။ ကၽြန္မ ရဲ႕စာအုပ္ေသတၱာ ကို လွည္းငွားၿပီး လာပို႔ေပးမယ္ ေျပာထားတာေလ။ ကုိယ့္ေဝဒနာ နဲ႔ကုိယ္ ေသ မလို ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ စာအုပ္ေသတၱာ ကိုလည္း သတိမရမိေတာ့ပါဘူး။ ဘြားသီလရွင္ႀကီး လွည္း နဲ႔ ေက်ာင္းတုိက္ ကို ေရာက္လာေတာ့ ကၽြန္မ ဒီမွာ ရွိေလရဲ႕လို႔ အက်ဳိးအေၾကာင္း ေျပာျပၿပီး ညႊန္လုိက္ တာကိုး။
"ဘြားနဲ႔အတူ ဦးေအာင္ခန္႔ လည္း ပါလာေသးတယ္။ ေက်ာင္းတုိက္ထဲမွာ ဆရာေတာ္နဲ႔ စကားေျပာ က်န္ခဲ့ တယ္" လုိ ႔ေျပာေတာ့ အံ့ၾသ သြားရပါတယ္။
ဘြားသီလရွင္ႀကီး က ကၽြန္မတုိ႔ သားအမိအျဖစ္ကိုၾကည့္ၿပီး ရင္ဖိုလုိ႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနရွာတယ္။
"မိန္းကေလး ရယ္၊ မေသေကာင္း မေပ်ာက္ေကာင္း၊ ဘုရား ကယ္ေပလုိ႔ပဲ အသက္ရွင္တာ" တဲ့။
ဟုတ္ပါတယ္။ ရတနာသံုးပါးရဲ႕ဂုဏ္ေက်းဇူးဆိုတာေတာ့ ယံုမွားစရာ မရွိေအာင္ပါပဲ။ ဦးပဥၨင္းသာ ေဆး လာ မတုိက္ခဲ့ ရင္ ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔နဲ႔ အျပင္ အစြဲအလမ္းနဲ႔ပါ မေျဖာင့္ဘဲ ေသရမွာမို႔ ခုေလာက္ ဆို ဒီထားဝယ္မႈိင္းပင္ႀကီး ရဲ႕ေအာက္မွာ ၿပိတၱာမေလး ျဖစ္ေနမွာ ေသခ်ာပါရဲ႕။
ခဏေနေတာ့ ဦးေအာင္ခန္႔ ေရာက္လာပါတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ အေျခအေနကို သိရေတာ့ "ေအးကြာ၊ မင္း က တကယ့္ ကံထူး တဲ့ ကေလးမပဲ၊ ဒီကျပန္ရင္ နာမည္ေျပာင္းလုိက္ေတာ့၊ "ခင္မႀကီး" မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ "ခင္သက္ျပင္း" လုိ႔ေလ" တဲ့။
သူ ေျပာတာလည္း မွန္ပါရဲ႕။ ေသတြင္းက ႏွစ္ခါေတာင္ ျပန္ထြက္လာခဲ့တာေနာ္။ အခု အတိတ္လမ္း ကို ျပန္ေလွ်ာက္ ရင္း ဒီပံုရိပ္ကေလးကို ျမင္မိေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္က ကံဇာတ္ဆရာဆိုတဲ့ လူႀကီးက ခါးကို စံု ေထာက္ၿပီး ကားလိပ္ခ်အ့ံဆဲဆဲ လုပ္ေနတဲ့ သူငယ္မကို...
"ေဟ့ေကာင္ေတြ ေနၾက ဦး၊ ကားလိပ္မခ်လုိက္နဲ႔ဦး၊ ဒီေကာင္မေလးကို ဘဝဇာတ္ခံုမွာ ကႀကဳိးေတြ စံု ေအာင္ ကခုိင္း ဖုိ႔ ရွိေသးတယ္ကြ။ ဟိုးထား ဟိုးထား" လို႔မ်ား ေျပာေနမလား မသိ။
ကၽြန္မ ပြဲဦးထြက္ ဖုိ႔ အပ်ဳိေတာ္အကနဲ႔ စင္ေပၚေရာက္ခဲ့ပါၿပီေလ။ ဦးေအာင္ခန္႔က ကၽြန္မတုိ႔ကို အခု မႏၱေလး မျပန္ေသးဘဲ ေခေမသကေခ်ာင္မွာ တစ္ပတ္ေလာက္ ခဏ ျပန္နားၿပီး အေျခအေန ေသေသ ခ်ာခ်ာ စံုစမ္း လုိ႔ ေကာင္းၿပီဆိုတဲ့အခ်ိန္က်မွ မႏၱေလးကို အတူတူကူးၾကတာေပါ့။ သူလည္း ျပန္ရမွာ အတူတူပဲဟာ။ ခဏေစာင့္ ပါဦး ဆိုတာနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ သူတို႔ ငွားလာတဲ့လွည္းနဲ႔အတူ ေခေမသကေခ်ာင္ ကို ျပန္လုိက္ျဖစ္သြားပါတယ္။ အဲဒီတစ္ပတ္ ကေတာ့ မႏၱေလး ျပန္ဖို႔အတြက္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ အားေမြး ရင္း ဇရပ္ မွာပဲ နားနားေနေနျဖစ္ပါတယ္။
ဒီတစ္ေခါက္ မႏၱေလး ကို ျပန္မိတဲ့အျဖစ္ကေတာ့ ကၽြန္မဘဝကို ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်ေစေသာေန႔လို႔ ေျပာ ရမွာ ထင္ပါရဲ႕။ ကၽြန္မတို႔နဲ႔ အတူ ဦးေအာင္ခန္႔ရယ္၊ မေန႔ကမွ ရြာေထာင္က ကူးလာတဲ့ သူ႔တူ ကိုဘစိန္ ဆိုတဲ့ သူငယ္ေလး ရယ္ ပါလာပါတယ္။ ငွက္ဆိပ္က်ေတာ့ ေဂါဝိန္ဘက္ကူးရင္ ဂ်ပန္စစ္တပ္က အစစ္ အေဆး မ်ားလုိ႔ ေရႊၾကက္ယက္ဘက္က သက္သာတယ္ဆိုတာနဲ႔ ေရႊၾကက္ယက္ကို ငွက္နဲ႔ ကူးလာၾက တယ္ေပါ့။
ေရႊၾကက္ယက္က်ေတာ့ ဂ်ပန္စစ္သားေတြေရာ၊ စစ္ကားႀကီးေတြေရာ ေနရာအႏွံ႔အျပားမွာ ျမင္ေနရလို႔ ရင္ထဲမွာ ထိတ္ထိတ္ လန္႔လန္႔ ျဖစ္မိပါေသးတယ္။ ျမင္းလွည္းတစ္စီး ငွားလုိ႔ရတာနဲ႔ ကၽြန္မတုိ႔လာၾက ေတာ့ ျမင္းလွည္းက ဘုရားႀကီး အဝင္ ေက်ာက္ဆစ္တန္းထိပ္တင္ပဲ ပုိ႔ႏုိင္မယ္ဆိုလုိ႔ ဆင္းၾကရပါေရာ။ လမ္းမွာလည္း စစ္ကားေတြ ကလြဲလုိ႔ ျမင္းလွည္းက နည္းနည္းပဲ ေတြ႕ရတာပါ။ အသြားအလာ ျပတ္ဆဲ ဆိုတာ သတိျပဳမိပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ လည္း စက္ဘီး နဲ႔ သြားလာေနတာလည္း အနည္းအက်ဥ္း ျမင္မိပါရဲ႕။
ဘုရားႀကီး ကေန ၿမဳိ႕ထဲကို ေျခက်င္ ေလွ်ာက္လာရပါတယ္။ မီးမေလာင္ဘဲ ကြက္ၿပီး က်န္ခဲ့တဲ့ အိမ္ရာ တုိက္ေတြ လည္း ရွိတာပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္က မႏၱေလးမွာ အိမ္ေျခႏွစ္ေသာင္းေက်ာ္ရွိၿပီး ႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ ပဲ က်န္ေအာင္ တစ္ၿမဳိ႕လံုး နီးပါး ျပာက်သြားတယ္ဆိုတာ စစ္ၿပီးေခတ္စာေစာင္တစ္ခုမွာ ဖတ္လုိက္ရဖူး လို႔ မွတ္သား ထားမိ ပါတယ္။ မွန္တာ၊ မမွန္တာ မေျပာတတ္ေပမယ့္ ျမင့္ျမတ္ရာ ေနရာအေတာ္မ်ားမ်ား က မီးေလာင္ျပင္ျဖစ္ေန တာေတာ့ အေသအခ်ာပါပဲ။
ကၽြန္မ တို႔အိမ္ ဘယ္မွာရွိတယ္ဆိုတာ မွန္းလို႔ရေအာင္ မႏၱေလးၿမဳိ႕႐ိုးကေန စက္ရွင္တံတားဘက္ ထြက္ တဲ့ေနရာ ကေနၿပီး ေမွ်ာ္ၾကည့္ရတာေပါ့။ တစ္ေမွ်ာ္တစ္ေခၚ မီးေလာင္ျပင္ႀကီးျဖစ္ေနတာဆိုေတာ့ တိတိက်က် ရွာၾကည့္ ဖုိ႔က မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ကိစၥပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မာမီက ခ်ဳံးပြဲခ်ငိုေတာ့တာပါပဲ။ မာမီ့ကို ေခ်ာ့ၿပီး စိတ္ေျပေအာင္ ေျပာေန တဲ့ အထဲက ႐ုန္းထြက္ၿပီး မီးေလာင္ျပင္ထဲ ေျပးပါေလေရာ။ မီးေလာင္ ထားတဲ့ အတိုအစ ပစၥည္းေတြ လုိက္ေကာက္ လိုေကာက္။
ေဒါသတႀကီးနဲ႔ ေကာက္ထားတဲ့ ပစၥည္းကို သူ႔ဟာမဟုတ္ဘူးဆိုၿပီး ျပန္လႊင့္ပစ္လိုပစ္၊ ေဆာက္တည္ရာ မရ ဟိုေျပး ဒီေျပးျဖစ္ေနတာ ျမင္ရေတာ့ ကၽြန္မလည္း မ်က္ရည္ေပါက္ေပါက္က်ေအာင္ မာမီရဲ႕အျဖစ္ ကို မျမင္ရက္ လို႔ ငိုမိပါေတာ့တယ္။ ဒီအတုိင္း ဆက္ေနလို႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူး ျပန္ၾကရေအာင္ပါ ေခၚေတာ့ လည္း မလိုက္။
ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ ကၽြန္မ တုိ႔မွာ ေယာက္်ားအေဖာ္ ႏွစ္ေယာက္ ပါလာေပလုိ႔ပဲ။ မာမီ့ကို မနည္း ထိန္းခ်ဳပ္ ေခ်ာ့ေမာ့ၿပီး ျပန္ေခၚ လာ ရတာ က်ဳံးေထာင့္က် ျမင္းလွည္း ငွားလုိ႔ရတာနဲ႔ ျမင္းလွည္းႏွစ္တန္စီးၿပီး ေဂါ ဝိန္ ဆိပ္ ကေန စစ္ကုိင္းေတာင္႐ိုးကို ျပန္လာခဲ့ရပါတယ္။ တစ္လမ္းလံုးလည္း မာမီက ငိုလုိက္၊ ေဒါသ ႀကီးလုိက္ မို႔ ေခ်ာ့ရ ေဖ်ာင္းဖ်ရတာ အေမာပါပဲ။
စိတ္ ဆိုတဲ့ သေဘာကလည္း အေဝးကေန သတင္းၾကားရတာထက္ မ်က္စိနဲ႔ တပ္အပ္ျမင္ရတာမွာ ခံစားရပံုခ်င္း က မတူႏုိင္ဘူးေလ။ မ်က္စိနဲ႔ တပ္အပ္ျမင္ရတဲ့အခါမွာ ေသြးပ်က္တယ္ ဆိုတာလည္း ဒါမ်ဳိး ျဖစ္ေကာင္းရဲ႕လို႔ ကၽြန္မ ေတြးၾကည့္ၿပီး မာမီ့ကို သနားက႐ုဏာ ျဖစ္ေနမိပါတယ္။ မာမီ့မွာ အားကိုးရာ မိဘကလည္း မရွိ၊ ခင္ပြန္းသည္လည္း မရွိ၊ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမ အရင္းအခ်ာလည္း မရွိ။
မာမီ့ရဲ႕ဘဝမွာ အပ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ တစ္ခုၿပီး တစ္ခု ႀကဳံလာခဲ့ရတာ ေနာက္ဆံုး ေနစရာေနရာေလးတစ္ ခုေတာင္မွ မက်န္ေအာင္ ပ်က္သြားရတဲ့အျဖစ္ ဆိုေတာ့လည္း ေသြးပ်က္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္သင့္တာ အမွန္ ပါပဲေလ။ ဒီလိုနဲ႔ ေခေမသကမွာ ေသာင္တင္ရျပန္ပါေရာ။
ဘြားေမ ဆံုးၿပီးကတည္းက စလာလိုက္တဲ့ အကုသိုလ္က အနားမေပးဘဲ ဆက္တုိက္ကို အမ်ဳိးစံုေတြ ျဖစ္ လာလုိက္တာမုိ႔ ေနာက္ထပ္ ဘာေတြမ်ား လာဦးမွာလဲဆိုၿပီး ကၽြန္မ စိုးထိတ္ေနမိပါတယ္။ ဦးေအာင္ ခန္႔ ဆိုတဲ့လူႀကီး ကိုလည္း အစာက ၾကည့္မရလုိ႔ ေရွာင္ဖယ္ဖယ္လုပ္ရင္း အေရာတဝင္ မေနမိေပမယ့္ ကၽြန္မ ဝမ္းေရာဂါျဖစ္ တုန္းက ဆရာဝန္ရွာ၊ ေဆးရွာေပးခဲ့လုိ႔ သက္သာလာရတဲ့အျဖစ္ေၾကာင့္ ေက်းဇူး တရား ကို ေထာက္ထားၿပီး အလိုက္အထိုက္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ျပန္ဆက္ဆံလာခဲ့ပါတယ္။
အခုလက္ရွိ မာမီ့ရဲ႕အေျခအေနနဲ႔ဆိုေတာ့ အေၾကာင္းရွိတဲ့အခါ သူ႔ကိုပဲ အားကိုးရ၊ တုိင္ပင္ရ ျဖစ္လာ ျပန္တာေပါ့။ မာမီ့ရဲ႕အျဖစ္ကို ၾကည့္ၿပီးလည္း ရင္ထုမနာျဖစ္ရပါတယ္။ ညညလည္း မအိပ္၊ ေကာင္း ေကာင္းလည္း မစား၊ သတိက ေကာင္းခ်င္တဲ့ အခါ ေကာင္း၊ ေဖာက္ခ်င္တဲ့အခါ ေဖာက္၊ အနားမွာ လူ တစ္ေယာက္ မျပတ္ေစာင့္ၾကည့္ ဖုိ႔ လိုအပ္တဲ့ အေျခအေနမုိ႔ ဦးေအာင္ခန္႔ရဲ႕တူ ကိုဘစိန္ကို မၾကာခဏ လာအကူအညီေတာင္းရပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ အသက္က ၁၈ ႏွစ္ ျပည့္ခါနီးပါၿပီ။ ကိုဘစိန္က ကၽြန္မထက္ ေလး ငါးႏွစ္ ငယ္တာ မုိ႔ ၁၂ ႏွစ္၊ ၁၃ ႏွစ္ အရြယ္ေလးေပါ့။ အမွန္က ဦးေအာင္ခန္႔ရဲ႕တူအရင္း မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုဘစိန္က ဦးေအာင္ခန္႔ရဲ႕ဇနီး ေဒၚစိန္ညြန္႔ဘက္က ေတာ္တဲ့သူပါ။ မႏၱေလးကို ဗံုးေတြ မႀကဲခင္ တစ္လေလာက္ တုန္းကမွ ေဒၚစိန္ညႊန္႔က ဆံုးသြားခဲ့တာတဲ့။
ေဒၚစိန္ညြန္႔ ဆံုးသြားၿပီးေတာ့လည္း ကိုဘစိန္က ဦးေအာင္ခန္႔နဲ႔အတူ ေနလာတာ မီးေလာင္ဗံုးက်တဲ့ေန႔ ကမွ ဇာတိျဖစ္ တဲ့ ရြာေထာင္ရြာကို ျပန္သြားၿပီး ခု ေအးေဆးၿပီဆိုၿပီး ေခေမသကကို ျပန္လုိက္ခဲ့တာတဲ့ ေလ။ ကၽြန္မ နဲ႔က လူငယ္ခ်င္းဆိုေတာ့ ပိုၿပီးအဖြဲ႕က်တယ္ေပါ့။
တစ္ညေန မာမီ စိတ္လက္ၾကည္ၾကည္သာသာ ရွိေနတာနဲ႔ ကၽြန္မတုိ႔သားအမိႏွစ္ေယာက္ ျမစ္ဆိပ္ကို အတူေရခ်ဳိး ဖို႔ ဆင္းၾကပါတယ္။ မာမီ စိတ္ေတြ မမွန္ကတည္းက အိပ္လည္း ေကာင္းေကာင္းမအိပ္၊ စား လည္း ေကာင္းေကာင္း မစားတဲ့အျပင္ ေရခ်ဳိးဖုိ႔၊ အဝတ္လဲဖို႔လည္း အင္မတန္ကို ခဲခဲယဥ္းယဥ္း တုိက္ တြန္းမွ လုပ္ျဖစ္ေတာ့ စိတ္လက္ၾကည္သာပံု ျမင္ရတဲ့အခါတုိင္း ကၽြန္မလည္း အခြင့္ေကာင္း ယူၿပီး ေရခ်ဳိး ဆင္းဖုိ႔ ေခၚရတာေပါ့။
ေရခ်ဳိးဆိပ္ က ျပန္တက္လာေတာ့ ဂ်ပန္စစ္သားအုပ္ႀကီးနဲ႔ ဆံုမိပါေလေရာ။ အဲဒီမွာ ပါလာတဲ့ ဂ်ပန္စစ္ ဗိုလ္က မီကာဒို ဓာတ္ပံုတုိက္ပုိင္ရွင္ မီကာဒိုဆရာႀကီး ျဖစ္ေနတာကိုး။ ကၽြန္မတုိ႔သား စစ္သားေတြ ျမင္ လုိက္ ကတည္းက ဘယ္ၾကည့္ရဲပါ့မလဲ။ မ်က္ႏွာ အတင္းလႊဲၿပီး ခပ္သုတ္သုတ္ ေလွ်ာက္ၾကတာေပါ့။
"အား... ေဒၚခင္ခင္ေမ... ေဒၚခင္ခင္ေမ"
ဂ်ပန္သံဝဲဝဲႏွင့္ မာမီ့ရဲ႕ နာမည္ကို ေခၚသံၾကားေတာ့ အံ့ၾသၿပီး လွည့္ၾကည့္လုိက္မွ မီကာဒို ဆရာႀကီး ျဖစ္မွန္း သိရတာပါ။ ဟိုတုန္းက ဓာတ္ပံုဆရာ၊ အခု ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္အျဖစ္နဲ႔ မဆက္မစပ္ ေတြ႕ရေတာ့ ကၽြန္မ တို႔လည္း သူ႔ကိုၾကည့္ၿပီး အံ့ၾသ လို႔ေပါ့။ ဘယ္မွာေနလဲ ေမးေတာ့လည္း ေျပာျပလုိက္မိတယ္။ မာမီက မထင္မွတ္ပဲ မိတ္ေဟာင္းေဆြေဟာင္း ကို ေတြ႕ရေတာ့ ဝမ္းေတြသာလုိ႔။
မာမီ က ဓာတ္ပံုဝါသနာပါလို႔ တစ္ခ်ိန္လံုး သြား႐ုိက္ရင္းနဲ႔ ခင္မင္ရင္းႏွီးေနၾကတာေလ။ ကၽြန္မကေလ ဖူဂ်ီ ဓာတ္ပံုတုိက္ က ကြန္ဗင့္ေက်ာင္းနဲ႔ ေက်ာခ်င္းကပ္ေနတာေၾကာင့္ အဆင္ေျပတဲ့ ဖူဂ်ီဓာတ္ပံုတုိက္မွာ ပဲ ေဆးတာ၊ ကူးတာ မုိ႔ မီကာဒိုတုိက္ မေရာက္ျဖစ္တဲ့ ဖူဂ်ီရဲ႕ေဖာက္သည္ေကာင္း ျဖစ္ေနတာပါ။ ေနာက္ တစ္ေန႔ ညေနက်ေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ဇရပ္ ကို မီကာဒိုဆရာႀကီးနဲ႔ တျခားဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္တစ္ေယာက္ပါ လာ လည္ၾကပါတယ္။ သူတို႔တပ္ က စစ္ကုိင္းအဝင္ဝမွာ တပ္စြဲထားတာတဲ့။ ဒီေတာင္႐ိုး အပါအဝင္ တာဝန္ ယူထားရတာ လုိ႔ ေျပာျပ ပါတယ္။
ႏွစ္ေခါက္ သံုးေခါက္ေလာက္လာၿပီးတဲ့ေနာက္ ပါလာတဲ့ ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္ ပံုစံက မူမမွန္တာ ကၽြန္မ သတိ ထားမိ ပါတယ္။ မာမီ စိတ္ေဝဒနာ ရွိေနတယ္ ဆိုတာလည္း သိသြားပံုရတယ္။ ဒီေတာ့ ပိုၿပီး အတင့္ရဲလာ ေတာ့တာေပါ့။ တစ္ညေန မာမီ က ေခါင္းေနာက္လို႔ဆိုၿပီး အိပ္ေနပါတယ္။ ကၽြန္မ တစ္ေယာက္တည္း ထုိင္စာဖတ္ေနတုန္း၊ အဲဒီ စစ္ဗိုလ္ ေရာက္ လာပါေရာ။ မေကာင္းတတ္တာနဲ႔ အလုိက္အထုိက္ စကား ေျပာေနရတာေပါ့။ သူရဲ႕ေတာင္ တစ္လံုး ေျမာက္ တစ္လံုး အဂၤလိပ္ စကားကိုလည္း မနည္းႀကဳိးစားၿပီး အဓိပၸာယ္ေကာက္ေနရပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္ မွာ ႐ုတ္တရက္ ႏွစ္ေယာက္ တည္း ရွိတာကို အခြင့္ေကာင္းယူ ၿပီး ကုိယ္ထိလက္ေရာက္ လုပ္လာေတာ့ လန္႔ သြားတာလည္း ပါရဲ႕။ မသိစိတ္နဲ႔ ေဆာင့္တြန္းလုိက္မိပါ တယ္။
ဒီေတာ့ မွ မီကာဒိုဆရာႀကီး ပါလာတာကို သိရေတာ့တယ္။ သူက ေလွကားအကြယ္က ေစာင့္ေနတာ ကိုး။ ကၽြန္မ တြန္းလုိက္ လုိ႔ ဗီ႐ိုေစာင္းနဲ႔ ထိသြားတဲ့အသံကိုၾကားမွ သူက ျဗဳန္းဆို ဝင္လာလုိက္တာ။ ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္ ကလည္း ကၽြန္မ တမင္တြန္းတယ္ထင္သြားၿပီး ႐ွဴး႐ွဴးရွားရွားနဲ႔ ဂ်ပန္လို ဝူးဝူးဝါးဝါးေတြ ေျပာေနေလရဲ႕။
"ေကာင္မေလး လူပါးမဝနဲ႔၊ မင္းက ကျပားမ၊ ဒုကၡေရာက္သြားမယ္ သိလား" တဲ့။ မ်က္ႏွာတင္းတင္းနဲ႔ မစၥတာမီကာဒို က ကၽြန္မကို ႀကိမ္းေမာင္းလုိက္ေသးတယ္။ ကၽြန္မကျဖင့္ သူ႔ကို မာမီ့ရဲ႕မိတ္ေဆြဆိုၿပီး အဟုတ္ႀကီး မွတ္လို႔ ေလးေလးစားစား ဆက္ဆံခဲ့တာပါ။
"မင္းကို သူက သေဘာက်တာကိုပဲ ဝမ္းသာဦး၊ သူ႔မိန္းမ ျဖစ္ရင္ မင္း အႏၱရာယ္ကင္းမယ္၊ မင္း ဒီလို ကလန္ ကဆန္ လုပ္ရင္ ဒုကၡေတြ႕မယ္ မွတ္ထား" တဲ့။
ဟုတ္၊ ဟုတ္ေသးေတာ့။ သူတုိ႔ သေဘာက်တာကိုပဲ ကၽြန္မက တစ္ျပန္ ေက်းဇူး တင္ရမယ့္ အတုိင္း ေျပာပံုကေလ။ အဲဒီအခ်ိန္က လူငယ္စိတ္နဲပျဖစ္ေနတဲ့ မခံခ်င္တဲ့ေဒါသအတုိင္းအတာ အတုိင္းသာဆို ရင္ သူတို ႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးကို ကုပ္က ဆြဲၿပီး အိမ္ေပၚက ေဆာင့္ကန္ခ်လုိက္ခ်င္တဲ့ အထိပါပဲ။
ေတာ္ပါေသး ရဲ႕။ ဝတ္တက္သြားေနတဲ့ ဘြားသီလရွင္ႀကီး ျပန္လာေပလို႔။
"ေအး... တို႔ သြားမယ္။ မင္း ေကာင္းေကာင္းစဥ္းစားထား။ ဒုကၡမေရာက္ခ်င္နဲ႔။ ငါ ေစတနာနဲ႔ ေျပာတာ ကို လက္ခံ" တဲ့။
ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ ဆင္းသြားၾကေလရဲ႕။
အဲဒီည က ကၽြန္မ တစ္ညလံုး မအိပ္ႏုိင္ေအာင္ တလူးလူး တလြန္႔လြန္႔နဲ႔ မိုးစင္စင္လင္းတဲ့ထိ စဥ္းစား ျဖစ္ ပါတယ္။
ဘိုးေလး ေျပာခဲ့တဲ့ စစ္ဦးဘီးလူးဆိုတာ ဒါပဲေပါ့။ ဘီလူးလို သဘက္လို စိတ္ထားနဲ႔ အၾကမ္းပတမ္း ဖက္ ၿပီး မိန္းမ တစ္ေယာက္ကို အငမ္းမရ ျဖစ္ေနပံုေလ။ ေတြးၾကည့္တာနဲ႔ကို ၾကက္သီးျဖန္းျဖန္း ထမိပါ တယ္။ ကၽြန္မ ဘာလုပ္ ရမလဲ ဆိုတာလည္း အထပ္ထပ္ ေတြးေနမိတယ္။
ဘိုးေလး က ဒုကၡႀကဳံရင္ သူ႔ဆီ လုိက္ခဲ့ဆိုတဲ့ စကားကို အမွတ္ရၿပီး ဘိုးေလးကို လြမ္းတဲ့စိတ္၊ အားငယ္ တဲ့ စိတ္နဲ႔ အိပ္ရာထဲမွာ မ်က္ရည္ၿဖဳိင္ၿဖဳိင္က်လုိ႔ေပါ့။ တစ္ကုိယ္ရည္ တစ္ကာယဆိုရင္ေတာ့ ႀကံဖန္ၿပီး ဘိုးေလးတို႔ ရွိရာ ကပုိင္ရြာ ကို လုိက္သြားလို႔ ျဖစ္ႏုိင္ေသးတယ္။ ခုခ်ိန္မွာ မာမီက ေဝဒနာရွင္တစ္ ေယာက္ျဖစ္ေနၿပီဆိုေတာ့ သြားေရး လာေရးက မလြယ္ေတာ့တဲ့အျပင္ မာမီ့သေဘာနဲ႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ခ်ိန္ တုန္းကေတာင္ ဘိုးေလးတုိ႔ အရိပ္ကို မခိုခ်င္ လုိ႔ ခ်ိန္ခဲ့ရစ္တာပဲ။ ကၽြန္မ ဦးေဆာင္လႈပ္ရွားရမယ့္ အခ်ိန္ က်မွ မာမီ့ရဲ႕ဆႏၵကို လြန္ဆန္ၿပီး လုပ္ရမယ္ ဆိုတာမ်ဳိး လည္း မျဖစ္ခ်င္ပါဘူး။
ကၽြန္မ တုိ႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘဝရပ္တည္ေရးကို အႀကီးအက်ယ္ စဥ္းစားၿပီး ဆံုးျဖတ္ရေတာ့မယ့္ အခ်ိန္ ကို ေရာက္လာၿပီဆိုေတာ့ ဒီေန႔ ႀကဳံေတြ႕လုိက္ရတဲ့အျဖစ္က တပ္လွန္႔ၿပီး ႏႈိးလုိက္ျခင္းပါပဲေလ။
ဆက္ရန္
.
ေရာက္မဆုိက္ မွာ အန္တီေလးတို႔ မႏၱေလးကို ထြက္သြားၿပီဆိုတဲ့ သတင္းေၾကာင့္ စိတ္ေရာ လူေရာ ေမာသြားတာ လည္း တစ္ေၾကာင္း၊ ဝါးခ်က္ကေန မႏၱေလးသတင္းကို ေစာင့္နားေထာင္ၿပီး အန္တီေလး တို႔ကို လူႀကဳံေကာင္း ရရင္လည္း အေျခအေနအရ ျပန္သင့္လည္းျပန္ဖုိ႔ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးနဲ႔ မာမီက တစ္ ရက္ ႏွစ္ရက္ ဒီမွာ ခဏေနၾကည့္ရေအာင္ဆိုတာနဲ႔ ဆရာေတာ္ႀကီးကို ေနခြင့္ရဖို႔ သြားေလွ်ာက္ပါတယ္။
ဝါးခ်က္ေက်ာင္းႀကီး ကလည္း က်ယ္ဝန္းပါရဲ႕။ ေက်ာင္းရဲ႕အေပၚထပ္မွာ ဆရာေတာ္ဘုရားနဲ႔ သံဃာ ေတာ္မ်ား သီတင္း သံုးၾကၿပီး ေအာက္ထပ္တစ္ထပ္လံုးမွာ စစ္ေျပးသူေတြ ကုိယ့္အုပ္စုေလးနဲ႔ကုိယ္ ေန ၾက ပါတယ္။ ေခေမသကေခ်ာင္က သီလရွင္ဇရပ္တုန္းကလို အိပ္ခန္းေတြ ဘာေတြ သီျခားရွိတာ မဟုတ္ဘူး။
ေက်ာင္းေအာက္ထပ္ ခန္းမႀကီး ထဲမွာပဲ ကုိယ့္အတြက္ သတ္မွတ္ေပးထားတဲ့ေနရာ ကြက္ကြက္ကေလး မွာ တစ္ကုိယ္စာ အိပ္ရာေလးေတြ ၾကမ္းျပင္မွာခင္းထားၿပီး ရွိစုမဲ့စု ကုိယ့္ပစၥည္း၊ ကုိယ့္ေသတၱာကေလး ေတြ အိပ္ရာေဘး စီခ်ၿပီး မီးေဘးဒုကၡသည္ေတြ ကယ္ဆယ္ေရးစခန္းမွာ ေနၾကရတဲ့ ပံုစံမ်ဳိးအတုိင္းပါပဲ။
ကၽြန္မတို႔ သားအမိအတြက္လည္း ေက်ာင္းရဲ႕ေထာင့္စြန္းတစ္ေနရာမွာ ႏွစ္ေယာက္စာ အိပ္သာ ႐ံုေနရာ ေလး တစ္ခုကို ဦးပဥၨင္းတစ္ပါးက ဖန္တီးၿပီး ေနရာခ်ထားေပးပါတယ္။ အေျခအေနကိုၾကည့္ၿပီး မာမီ က ႏွာေခါင္း႐ႈံ႕ ပါေလေရာ။ သူစိမ္းေတြ နဲ႔ ေရာေကာေသာေကာ မေနတတ္တဲ့သူက ခုလို ဟင္းလင္းျပင္ထဲ မွာ မသပ္ မရပ္ ျဖစ္ကတတ္ဆန္း ေနရမွာကို စိတ္ညစ္သြားတယ္ ထင္ပါရဲ႕။
"ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္၊ မနက္ က်ရင္ မာမီတို႔လည္း မႏၱေလးကို ျပန္ၾကရေအာင္" လို႔ ဆုိပါတယ္။
ကၽြန္မ လည္း ေနရတဲ့ လက္ရွိအေျခအေနကို စိတ္ကုန္တာနဲ႔ မာမီ့လိုပဲ "မထူး ပါဘူး၊ ျဖစ္ခ်င္ တာေတြ ျဖစ္ၾကစမ္းဟယ္" ဆုိတဲ့ ခံယူခ်က္နဲ႔ စိတ္ကို ေလွ်ာ့ထားလုိက္တယ္ေပါ့။ ျဖစ္ခ်င္တာေတြ တကယ္ ကို ျဖစ္ၿပီဆိုေတာ့လည္း အံ့ၾသဖြယ္ရာပါပဲ။
"ကံဆိုးမ သြားရာ မိုးလုိက္လုိ႔ရြာတယ္" ဆိုတဲ့စကားေလးက လွပသေလာက္ အဓိပၸာယ္ဘယ္မွ် က်ယ္ ဝန္းတယ္ ဆိုတာ ကၽြန္မ လက္ေတြ႕ခံစားရမွ ပိုၿပီးနားလည္သေဘာေပါက္သြားရပါေတာ့တယ္။ အဲဒီည မွာ ကၽြန္မ ဝမ္းေတြ ျပန္ၿပီး ေလွ်ာ ပါေလေရာ။
ေက်ာင္းႀကီး က ႀကီးသေလာက္ ေက်ာင္းပရိဝုဏ္ႀကီးကလည္း က်ယ္ဝန္းပါဘိ။ လူသံုးအိမ္သာနဲ႔ ကုဋီ ကလည္း ဟိုးအေဝးႀကီး ၿခံ ရဲ႕အစြန္းေထာင့္မွာပါ။ ပထမ တစ္ေခါက္ ႏွစ္ေခါက္ေတာ့ အိမ္သာ အေရာက္ သြားႏုိင္ပါေသး ရဲ႕။ ေနာက္အေခါက္ေတြက် ကၽြန္မ ေရာက္ေအာင္ မသြားႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ လူက နဂိုက မွ နာလန္ထခါစရယ္၊ အန္တီေလး တုိ႔ကို မမီ လုိက္ မွာစိုးလုိ႔သာ ေျပးေျပးလႊားလႊားနဲ႔ ႀကဳိးစားၿပီး လုိက္ လာရတာေလ။
အားက ရွိေသးတာ မဟုတ္တဲ့အျပင္ စိတ္ေရာလူပါ ေမာသြားတာ ထပ္ေဆာင္းလုိက္ေတာ့ ႏွစ္ခါ၊ သံုးခါ ဝမ္းသြားလုိက္နဲ႔ ခ်ည့္နဲ႔သြားေတာ့တာပါပဲ။ ထပ္သြားခ်င္ရင္ လြယ္ကူေအာင္ ေက်ာင္းအထိ မျပန္ႏုိင္ ေတာ့တာနဲ႔ အိမ္သာ နဲ႔ မနီးမေဝးမွာ ပံုရက္ကေလး ေျမေပၚမွာ လဲခ်ေနရပါတယ္။ မာမီက ကၽြန္မကို ထူ ၿပီး ရင္ခြင္ မွာ ေပြ႕ထားေပးရင္း ဟန္ေတာင္မေဆာင္ႏုိင္ရွာဘူး။ မ်က္ရည္ေတြ က်လုိ႔။
အ႐ုဏ္ တက္ေတာ့ ဦးပဥၨင္းတစ္ပါးက တျခားလူေတြကို ေရာဂါကူးစက္ကုန္မွာစိုးတာနဲ႔ ကၽြန္မ တုိ႔ ေက်ာင္းနဲ ႔ေဝးရာ ၿခံေထာင့္က ထားဝယ္မႈိင္းပင္ႀကီးေအာက္မွာရွိတဲ့ ကြပ္ပ်စ္ႀကီးတစ္ခုေပၚ ေရႊ႕ေျပာင္း ေနဖုိ႔ စီစဥ္ေပး ပါတယ္။
မာမီ လည္း ေနရာက မထႏုိင္ေတာ့တဲ့ ကၽြန္မအတြက္ ထဘီေတြတင္ပါးေအာက္မွာခင္ေပးၿပီး တစ္ထည္ ၿပီး တစ္ထည္ လဲေပးေနရေတာ့တာေပါ့။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ တကယ္ကို အားငယ္သြားေတာ့တာပါ။ ပထမ အႀကိမ္ တုန္း က ေသကံမေရာက္လို႔ ျပန္ေကာင္းလာတာ မွန္ပါရဲ႕။ ဒီတစ္ခါ ျပန္ျဖစ္တာက်ေတာ့ ကၽြန္မ ခံႏုိင္ရည္ မရွိေတာ့ ပါဘူး။
ရင္ထဲကပူ၊ အာေတြကေျခာက္၊ ေသာက္စရာ ေရေလးတစ္ခြက္ေတာင္ အနားမွမရွိတဲ့ အျဖစ္ပါ။ ငါ ဆတ္ေဆာ့ၿပီး လာခဲ့ မိတာ မွားေလျခင္းလုိ႔လည္း ေနာင္တရေနမိျပန္ပါတယ္။ ခုေန ေသသြားရင္ မာမီ တစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ့မယ့္ အျဖစ္ကိုလည္း စိတ္က မခ်ႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္မိတာကလည္း ပါေသး တယ္။
မာမီ့ ရဲ႕ စိတ္ေဝဒနာ အေျခအေနက ေကာင္းေသးတာ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ငိုတစ္ခါ ရယ္ တစ္လွည့္ ျဖစ္ ေနတဲ့ အျပင္ စားခ်င္ တဲ့ေန႔မွ စား၊ ညညဆို ေဆးလိပ္ေတြ တဖြာဖြာနဲ႔ မအိပ္တဲ့ညက ခပ္မ်ားမ်ား ရယ္။ မာမီ့ ကို စိတ္ မခ် လို႔ ကၽြန္မ က တစ္ျပန္ အရိပ္ၾကည့္၊ ေစာင့္ေရွာက္ေန ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ေသရမယ္ဆိုတဲ့ အျဖစ္ ကို ေတြးၾကည့္ လုိက္တာ နဲ႔ ရင္ထဲမွာ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ား မႈနဲ႔အတူ နာက်င္ၾကင္မြတဲ့ ခံစားမႈကို သိသိသာသာ ခံစားရပါတယ္။
ကုိယ့္ကုိယ္ ကိုယ္ လည္း ငါ မေသရဘူးဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ ႀကဳိးစားၿပီး အားတင္းထားေပမဲ့ ကုိယ္လက္ေတြက မသယ္ႏုိင္ေတာ့ တဲ့အျပင္ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အားအင္ေတြ ဆုတ္ယုတ္လာတာ မ်က္လံုးေတာင္ မဖြင့္ႏုိင္ ေတာ့ေအာင္ ေလးလံ လာပါေတာ့တယ္။
မာမီ့ ရဲ႕ အားေပးတဲ့ စကားသံေတြကလည္း တစ္ခါတစ္ေလ နီးနီးေလး ၾကားေနရာကေန ေဝးသြားလုိက္၊ မ်က္လံုးကို ႀကဳိးစားၿပီး ဖြင့္ၾကည့္ရင္လည္း ထားဝယ္မႈိင္းပန္းပင္ေပၚက ပန္းပြင့္ေလးေတြက ကၽြန္မ မ်က္ႏွာ နားထိ ဆင္းလာၿပီး ႂကြက္ သြားလို ျဖဴျဖဴေလးေတြနဲ႔ ရယ္ျပတာ ျမင္လို ျမင္ရ။
ေသရမွာ ေၾကာက္ၿပီး ဘုရားကို ႀကဳိးစားအာ႐ံုျပဳေပမဲ့ ကုိယ့္စိတ္ကုိယ္ စုစည္းလုိ႔မရဘဲ အာ႐ံုမွာ အမ်ဳိးစံု ထင္ဟပ္ေန ပါေတာ့တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ "ဒကာမႀကီး ပါးစပ္ဟ၊ ဒီေဆးေလး ေသာက္လုိက္၊ ေကာင္းသြား လိမ့္မယ္" တဲ့။ အသံၾကားရလို႔ မဖြင့္ႏုိင္ ဖြင့္ႏုိင္ မ်က္စိကို ႀကဳိးစားဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ေဘးမွာ ရဟန္းေတာ္ တစ္ပါး ရပ္လ်က္ ေတြ႕ရပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ပါးစပ္ထဲကို ေဆးလံုးတစ္လံုး ခြံ႕လုိက္တာနဲ႔ ႀကဳိးစားပမ္းစား မ်ဳိလုိက္ ရတာေပါ့။ အဲဒီေနာက္ ကၽြန္မ ဘာကိုမွ သတိမရေတာ့ပါဘူး။ အိပ္လုိ႔ေကာင္း ေကာင္းနဲ႔ အၾကာႀကီး အိပ္လုိက္ တယ္ လုိ႔ ထင္ရတာပဲ။ ႏိုးေတာ့ အ႐ုဏ္ေတာင္တက္လို႔ အလင္းေရာင္ ပ်ဳိ႕စျဖစ္ေနပါၿပီ။ ၾကည္ၾကည္ လင္လင္ နဲ႔ အားအင္ေတြ ျပည့္ဝ လာသလိုပါပဲ။ ကၽြန္မေဘးမွာ မာမီရယ္ မအိပ္ဘဲ ငုတ္တုတ္ကေလး ထုိင္လုိ႔ တ႐ႈိက္႐ႈိက္ ငိုေနေလ ရဲ႕။
ကၽြန္မ က မာမီ့ ဒူး ကို လက္နဲ႔ကုိင္လႈပ္ေတာ့မွ ကၽြန္မကို တအံ့တၾသနဲ႔ ျပန္ၾကည့္ၿပီး ဝမ္းသာရွာလြန္းလုိ႔ ေလ။ ကၽြန္မ အိပ္ေကာင္းေကာင္း နဲ႔ အိပ္ေနတာ ကို မာမီက ေမ့ေျမာေနၿပီ၊ ေသေတာ့မွာလုိ႔ ထင္ေနတာ တဲ့။ တကယ္ပဲ ေမ့ေျမာ သြားတာလား။ အိပ္ေပ်ာ္သြားတာလားဆိုတာလည္း ကၽြန္မ မခြဲျခားတတ္ပါဘူး။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဦးပဥၨင္း ခြံ႕ သြားတဲ့ ေဆးကေတာ့ စြမ္းတာ အမွန္ပါပဲ။ ကၽြန္မ ဝမ္းေလွ်ာတာလည္း ရပ္၊ လူလည္း လံုးဝ ကို ၾကည္ၾကည္လင္လင္ျဖစ္ၿပီး ႏိုးလာျခင္းပါ။
ဒီအေၾကာင္းကို လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးႏွစ္ကာလက ဝါးခ်က္ကို တစ္ေခါက္ ျပန္ေရာက္လို႔ အမွတ္ရမိတာနဲ႔ ကလ်ာ မဂၢဇင္း မွာ ေရးမိေတာ့ အဲဒီေဆာင္းပါးကို ဖတ္ရတဲ့ စာေရးဆရာႀကီး တစ္ဦးက ကၽြန္မဆီကို စာ ေရးလာပါတယ္။
ဦးပဥၨင္း ခြံ႕သြားတဲ့ ေဆးဟာ "ဘိန္း" ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္တဲ့။ ဘိန္းက ဝမ္းေလွ်ာျခင္းကို ရပ္ေစ တဲ့ ျမန္မာ ေဆးၿမီးတို လို႔ ေျပာျပတာ နဲ႔ မွတ္သားထားလုိက္ရပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေသဖုိ႔ကံ အလွည့္မႀကဳံေသး တာေၾကာင့္ ကူမယ့္ ကယ္မယ့္ သူ ေရာက္လာျခင္းျဖစ္မွာပါပဲ။
လူက နည္းနည္းလန္းဆန္းလာလို႔ ထူထူေထာင္ေထာင္ေတာ့ ရွိလာပါရဲ႕။ ေက်ာင္းနဲ႔ ေဝးေနလုိ႔ မ်က္ႏွာ သစ္စရာ ေရေတာင္မရွိပါဘူး။ ဟိုအခ်ိန္က စစ္ကုိင္းေတာင္႐ိုးမွာ ေရရွားပါတယ္။ ခုလို ေခ်ာင္ေတြေပၚ ေရပုိက္ ဆြဲထား တာမ်ဳိး မရွိပါေသးပါဘူး။ ေသာက္ေရ သံုးေရအတြက္ ရာဝင္စဥ္႔အိုးႀကီးေတြ နဲ႔ မိုးေရကို တံစက္ၿမိတ္ေအာက္ ကေန ေရတံေလွ်ာက္ခံၿပီး ေလွ်ာင္ထားရတာပါ။
ျမစ္ထဲ မွာ ေရေတြ ေပါျခင္းေသာျခင္းရွိတာ သိေပမဲ့ ကုိယ္ကမွ ျမစ္ဆိပ္ထိ မဆင္းႏုိင္တာ။ ေက်ာင္း တုိက္ထဲ သြားဖုိ႔ က်ေတာ့လည္း မသန္႔မစင္ျဖစ္ေန တဲ့ ကုိယ္နဲ႔မို႔ မသြားရဲပါဘူး။ အဲလို ကုိယ္ဟာကိုယ္ မသန္႔စင္ႏုိင္တဲ့ အျဖစ္ေၾကာင့္ စိတ္လည္း ညစ္၊ လူက ေနသာလာေတာ့ ဝမ္းက ဟာလာျပန္ေရာ။ ပါ လာတဲ့ ဘီစကြတ္ မုန္႔ေလးေတြ ထုတ္ၿပီး သားအမိႏွစ္ေယာက္ ဒါကိုပဲ မနက္စာ၊ ညစာ လုပ္ၿပီး စားရပါ တယ္။
အားအင္ျပည့္လာ တဲ့အထိ ေနာက္တစ္ရက္ ထပ္နားၾကမယ္လုိ႔ တုိင္ပင္ၿပီး သက္သာသလိုေလး ကြပ္ ပ်စ္ေပၚမွာ လွဲေနရ တာေပါ့။ ဘာလိုလိုနဲ႔ ထားဝယ္မႈိင္းပင္ႀကီးေအာက္မွာ ႏွစ္ညတာ ေနလုိက္ရပါၿပီ။ ကၽြန္မ ရဲ႕ အညစ္အေၾကးေတြေပေနတဲ့ ရွိရွိသမွ် ထဘီေတြကိုလည္း ေရာဂါျပန္႔ပြားမွာစိုးတာနဲ႔ မာမီက အထုပ္ႀကီးေတြ ထုပ္ၿပီး လြတ္ရာ ၿခံေထာင့္ မွာ မီး႐ႈိ႕ပစ္ပါတယ္။
ပါလာ တဲ့ ေစာင္ပါးေလး ကို သားအမိႏွစ္ေယာက္ အတူၿခဳံၿပီး ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာေကြး လုိ႔ ေကာင္းေန တုန္း ေန႔မြန္းလြဲေလာက္က်ေတာ့ "ေဟာ... ဒီမွာ သားအမိပါလား" လုိ႔ ေျပာလုိက္တဲ့ ဘြားသီလရွင္ႀကီးရဲ႕ အသံ ကို ေခါင္းရင္း ဘက္ က ၾကားတာနဲ႔ ကၽြန္မ ေခါင္းေထာင္ၾကည့္လုိက္မိပါတယ္။
ေခေမသကေခ်ာင္ က ကၽြန္မတို႔နဲ႔ အတူေနခဲ့တဲ့ ဘြားသီလရွင္ႀကီး ျဖစ္ေနပါေရာ။ ဟုတ္သားပဲ။ ကၽြန္မ ရဲ႕စာအုပ္ေသတၱာ ကို လွည္းငွားၿပီး လာပို႔ေပးမယ္ ေျပာထားတာေလ။ ကုိယ့္ေဝဒနာ နဲ႔ကုိယ္ ေသ မလို ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ စာအုပ္ေသတၱာ ကိုလည္း သတိမရမိေတာ့ပါဘူး။ ဘြားသီလရွင္ႀကီး လွည္း နဲ႔ ေက်ာင္းတုိက္ ကို ေရာက္လာေတာ့ ကၽြန္မ ဒီမွာ ရွိေလရဲ႕လို႔ အက်ဳိးအေၾကာင္း ေျပာျပၿပီး ညႊန္လုိက္ တာကိုး။
"ဘြားနဲ႔အတူ ဦးေအာင္ခန္႔ လည္း ပါလာေသးတယ္။ ေက်ာင္းတုိက္ထဲမွာ ဆရာေတာ္နဲ႔ စကားေျပာ က်န္ခဲ့ တယ္" လုိ ႔ေျပာေတာ့ အံ့ၾသ သြားရပါတယ္။
ဘြားသီလရွင္ႀကီး က ကၽြန္မတုိ႔ သားအမိအျဖစ္ကိုၾကည့္ၿပီး ရင္ဖိုလုိ႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနရွာတယ္။
"မိန္းကေလး ရယ္၊ မေသေကာင္း မေပ်ာက္ေကာင္း၊ ဘုရား ကယ္ေပလုိ႔ပဲ အသက္ရွင္တာ" တဲ့။
ဟုတ္ပါတယ္။ ရတနာသံုးပါးရဲ႕ဂုဏ္ေက်းဇူးဆိုတာေတာ့ ယံုမွားစရာ မရွိေအာင္ပါပဲ။ ဦးပဥၨင္းသာ ေဆး လာ မတုိက္ခဲ့ ရင္ ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔နဲ႔ အျပင္ အစြဲအလမ္းနဲ႔ပါ မေျဖာင့္ဘဲ ေသရမွာမို႔ ခုေလာက္ ဆို ဒီထားဝယ္မႈိင္းပင္ႀကီး ရဲ႕ေအာက္မွာ ၿပိတၱာမေလး ျဖစ္ေနမွာ ေသခ်ာပါရဲ႕။
ခဏေနေတာ့ ဦးေအာင္ခန္႔ ေရာက္လာပါတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ အေျခအေနကို သိရေတာ့ "ေအးကြာ၊ မင္း က တကယ့္ ကံထူး တဲ့ ကေလးမပဲ၊ ဒီကျပန္ရင္ နာမည္ေျပာင္းလုိက္ေတာ့၊ "ခင္မႀကီး" မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ "ခင္သက္ျပင္း" လုိ႔ေလ" တဲ့။
သူ ေျပာတာလည္း မွန္ပါရဲ႕။ ေသတြင္းက ႏွစ္ခါေတာင္ ျပန္ထြက္လာခဲ့တာေနာ္။ အခု အတိတ္လမ္း ကို ျပန္ေလွ်ာက္ ရင္း ဒီပံုရိပ္ကေလးကို ျမင္မိေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္က ကံဇာတ္ဆရာဆိုတဲ့ လူႀကီးက ခါးကို စံု ေထာက္ၿပီး ကားလိပ္ခ်အ့ံဆဲဆဲ လုပ္ေနတဲ့ သူငယ္မကို...
"ေဟ့ေကာင္ေတြ ေနၾက ဦး၊ ကားလိပ္မခ်လုိက္နဲ႔ဦး၊ ဒီေကာင္မေလးကို ဘဝဇာတ္ခံုမွာ ကႀကဳိးေတြ စံု ေအာင္ ကခုိင္း ဖုိ႔ ရွိေသးတယ္ကြ။ ဟိုးထား ဟိုးထား" လို႔မ်ား ေျပာေနမလား မသိ။
ကၽြန္မ ပြဲဦးထြက္ ဖုိ႔ အပ်ဳိေတာ္အကနဲ႔ စင္ေပၚေရာက္ခဲ့ပါၿပီေလ။ ဦးေအာင္ခန္႔က ကၽြန္မတုိ႔ကို အခု မႏၱေလး မျပန္ေသးဘဲ ေခေမသကေခ်ာင္မွာ တစ္ပတ္ေလာက္ ခဏ ျပန္နားၿပီး အေျခအေန ေသေသ ခ်ာခ်ာ စံုစမ္း လုိ႔ ေကာင္းၿပီဆိုတဲ့အခ်ိန္က်မွ မႏၱေလးကို အတူတူကူးၾကတာေပါ့။ သူလည္း ျပန္ရမွာ အတူတူပဲဟာ။ ခဏေစာင့္ ပါဦး ဆိုတာနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ သူတို႔ ငွားလာတဲ့လွည္းနဲ႔အတူ ေခေမသကေခ်ာင္ ကို ျပန္လုိက္ျဖစ္သြားပါတယ္။ အဲဒီတစ္ပတ္ ကေတာ့ မႏၱေလး ျပန္ဖို႔အတြက္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ အားေမြး ရင္း ဇရပ္ မွာပဲ နားနားေနေနျဖစ္ပါတယ္။
ဒီတစ္ေခါက္ မႏၱေလး ကို ျပန္မိတဲ့အျဖစ္ကေတာ့ ကၽြန္မဘဝကို ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်ေစေသာေန႔လို႔ ေျပာ ရမွာ ထင္ပါရဲ႕။ ကၽြန္မတို႔နဲ႔ အတူ ဦးေအာင္ခန္႔ရယ္၊ မေန႔ကမွ ရြာေထာင္က ကူးလာတဲ့ သူ႔တူ ကိုဘစိန္ ဆိုတဲ့ သူငယ္ေလး ရယ္ ပါလာပါတယ္။ ငွက္ဆိပ္က်ေတာ့ ေဂါဝိန္ဘက္ကူးရင္ ဂ်ပန္စစ္တပ္က အစစ္ အေဆး မ်ားလုိ႔ ေရႊၾကက္ယက္ဘက္က သက္သာတယ္ဆိုတာနဲ႔ ေရႊၾကက္ယက္ကို ငွက္နဲ႔ ကူးလာၾက တယ္ေပါ့။
ေရႊၾကက္ယက္က်ေတာ့ ဂ်ပန္စစ္သားေတြေရာ၊ စစ္ကားႀကီးေတြေရာ ေနရာအႏွံ႔အျပားမွာ ျမင္ေနရလို႔ ရင္ထဲမွာ ထိတ္ထိတ္ လန္႔လန္႔ ျဖစ္မိပါေသးတယ္။ ျမင္းလွည္းတစ္စီး ငွားလုိ႔ရတာနဲ႔ ကၽြန္မတုိ႔လာၾက ေတာ့ ျမင္းလွည္းက ဘုရားႀကီး အဝင္ ေက်ာက္ဆစ္တန္းထိပ္တင္ပဲ ပုိ႔ႏုိင္မယ္ဆိုလုိ႔ ဆင္းၾကရပါေရာ။ လမ္းမွာလည္း စစ္ကားေတြ ကလြဲလုိ႔ ျမင္းလွည္းက နည္းနည္းပဲ ေတြ႕ရတာပါ။ အသြားအလာ ျပတ္ဆဲ ဆိုတာ သတိျပဳမိပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ လည္း စက္ဘီး နဲ႔ သြားလာေနတာလည္း အနည္းအက်ဥ္း ျမင္မိပါရဲ႕။
ဘုရားႀကီး ကေန ၿမဳိ႕ထဲကို ေျခက်င္ ေလွ်ာက္လာရပါတယ္။ မီးမေလာင္ဘဲ ကြက္ၿပီး က်န္ခဲ့တဲ့ အိမ္ရာ တုိက္ေတြ လည္း ရွိတာပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္က မႏၱေလးမွာ အိမ္ေျခႏွစ္ေသာင္းေက်ာ္ရွိၿပီး ႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ ပဲ က်န္ေအာင္ တစ္ၿမဳိ႕လံုး နီးပါး ျပာက်သြားတယ္ဆိုတာ စစ္ၿပီးေခတ္စာေစာင္တစ္ခုမွာ ဖတ္လုိက္ရဖူး လို႔ မွတ္သား ထားမိ ပါတယ္။ မွန္တာ၊ မမွန္တာ မေျပာတတ္ေပမယ့္ ျမင့္ျမတ္ရာ ေနရာအေတာ္မ်ားမ်ား က မီးေလာင္ျပင္ျဖစ္ေန တာေတာ့ အေသအခ်ာပါပဲ။
ကၽြန္မ တို႔အိမ္ ဘယ္မွာရွိတယ္ဆိုတာ မွန္းလို႔ရေအာင္ မႏၱေလးၿမဳိ႕႐ိုးကေန စက္ရွင္တံတားဘက္ ထြက္ တဲ့ေနရာ ကေနၿပီး ေမွ်ာ္ၾကည့္ရတာေပါ့။ တစ္ေမွ်ာ္တစ္ေခၚ မီးေလာင္ျပင္ႀကီးျဖစ္ေနတာဆိုေတာ့ တိတိက်က် ရွာၾကည့္ ဖုိ႔က မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ကိစၥပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မာမီက ခ်ဳံးပြဲခ်ငိုေတာ့တာပါပဲ။ မာမီ့ကို ေခ်ာ့ၿပီး စိတ္ေျပေအာင္ ေျပာေန တဲ့ အထဲက ႐ုန္းထြက္ၿပီး မီးေလာင္ျပင္ထဲ ေျပးပါေလေရာ။ မီးေလာင္ ထားတဲ့ အတိုအစ ပစၥည္းေတြ လုိက္ေကာက္ လိုေကာက္။
ေဒါသတႀကီးနဲ႔ ေကာက္ထားတဲ့ ပစၥည္းကို သူ႔ဟာမဟုတ္ဘူးဆိုၿပီး ျပန္လႊင့္ပစ္လိုပစ္၊ ေဆာက္တည္ရာ မရ ဟိုေျပး ဒီေျပးျဖစ္ေနတာ ျမင္ရေတာ့ ကၽြန္မလည္း မ်က္ရည္ေပါက္ေပါက္က်ေအာင္ မာမီရဲ႕အျဖစ္ ကို မျမင္ရက္ လို႔ ငိုမိပါေတာ့တယ္။ ဒီအတုိင္း ဆက္ေနလို႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူး ျပန္ၾကရေအာင္ပါ ေခၚေတာ့ လည္း မလိုက္။
ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ ကၽြန္မ တုိ႔မွာ ေယာက္်ားအေဖာ္ ႏွစ္ေယာက္ ပါလာေပလုိ႔ပဲ။ မာမီ့ကို မနည္း ထိန္းခ်ဳပ္ ေခ်ာ့ေမာ့ၿပီး ျပန္ေခၚ လာ ရတာ က်ဳံးေထာင့္က် ျမင္းလွည္း ငွားလုိ႔ရတာနဲ႔ ျမင္းလွည္းႏွစ္တန္စီးၿပီး ေဂါ ဝိန္ ဆိပ္ ကေန စစ္ကုိင္းေတာင္႐ိုးကို ျပန္လာခဲ့ရပါတယ္။ တစ္လမ္းလံုးလည္း မာမီက ငိုလုိက္၊ ေဒါသ ႀကီးလုိက္ မို႔ ေခ်ာ့ရ ေဖ်ာင္းဖ်ရတာ အေမာပါပဲ။
စိတ္ ဆိုတဲ့ သေဘာကလည္း အေဝးကေန သတင္းၾကားရတာထက္ မ်က္စိနဲ႔ တပ္အပ္ျမင္ရတာမွာ ခံစားရပံုခ်င္း က မတူႏုိင္ဘူးေလ။ မ်က္စိနဲ႔ တပ္အပ္ျမင္ရတဲ့အခါမွာ ေသြးပ်က္တယ္ ဆိုတာလည္း ဒါမ်ဳိး ျဖစ္ေကာင္းရဲ႕လို႔ ကၽြန္မ ေတြးၾကည့္ၿပီး မာမီ့ကို သနားက႐ုဏာ ျဖစ္ေနမိပါတယ္။ မာမီ့မွာ အားကိုးရာ မိဘကလည္း မရွိ၊ ခင္ပြန္းသည္လည္း မရွိ၊ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမ အရင္းအခ်ာလည္း မရွိ။
မာမီ့ရဲ႕ဘဝမွာ အပ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ တစ္ခုၿပီး တစ္ခု ႀကဳံလာခဲ့ရတာ ေနာက္ဆံုး ေနစရာေနရာေလးတစ္ ခုေတာင္မွ မက်န္ေအာင္ ပ်က္သြားရတဲ့အျဖစ္ ဆိုေတာ့လည္း ေသြးပ်က္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္သင့္တာ အမွန္ ပါပဲေလ။ ဒီလိုနဲ႔ ေခေမသကမွာ ေသာင္တင္ရျပန္ပါေရာ။
ဘြားေမ ဆံုးၿပီးကတည္းက စလာလိုက္တဲ့ အကုသိုလ္က အနားမေပးဘဲ ဆက္တုိက္ကို အမ်ဳိးစံုေတြ ျဖစ္ လာလုိက္တာမုိ႔ ေနာက္ထပ္ ဘာေတြမ်ား လာဦးမွာလဲဆိုၿပီး ကၽြန္မ စိုးထိတ္ေနမိပါတယ္။ ဦးေအာင္ ခန္႔ ဆိုတဲ့လူႀကီး ကိုလည္း အစာက ၾကည့္မရလုိ႔ ေရွာင္ဖယ္ဖယ္လုပ္ရင္း အေရာတဝင္ မေနမိေပမယ့္ ကၽြန္မ ဝမ္းေရာဂါျဖစ္ တုန္းက ဆရာဝန္ရွာ၊ ေဆးရွာေပးခဲ့လုိ႔ သက္သာလာရတဲ့အျဖစ္ေၾကာင့္ ေက်းဇူး တရား ကို ေထာက္ထားၿပီး အလိုက္အထိုက္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ျပန္ဆက္ဆံလာခဲ့ပါတယ္။
အခုလက္ရွိ မာမီ့ရဲ႕အေျခအေနနဲ႔ဆိုေတာ့ အေၾကာင္းရွိတဲ့အခါ သူ႔ကိုပဲ အားကိုးရ၊ တုိင္ပင္ရ ျဖစ္လာ ျပန္တာေပါ့။ မာမီ့ရဲ႕အျဖစ္ကို ၾကည့္ၿပီးလည္း ရင္ထုမနာျဖစ္ရပါတယ္။ ညညလည္း မအိပ္၊ ေကာင္း ေကာင္းလည္း မစား၊ သတိက ေကာင္းခ်င္တဲ့ အခါ ေကာင္း၊ ေဖာက္ခ်င္တဲ့အခါ ေဖာက္၊ အနားမွာ လူ တစ္ေယာက္ မျပတ္ေစာင့္ၾကည့္ ဖုိ႔ လိုအပ္တဲ့ အေျခအေနမုိ႔ ဦးေအာင္ခန္႔ရဲ႕တူ ကိုဘစိန္ကို မၾကာခဏ လာအကူအညီေတာင္းရပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ အသက္က ၁၈ ႏွစ္ ျပည့္ခါနီးပါၿပီ။ ကိုဘစိန္က ကၽြန္မထက္ ေလး ငါးႏွစ္ ငယ္တာ မုိ႔ ၁၂ ႏွစ္၊ ၁၃ ႏွစ္ အရြယ္ေလးေပါ့။ အမွန္က ဦးေအာင္ခန္႔ရဲ႕တူအရင္း မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုဘစိန္က ဦးေအာင္ခန္႔ရဲ႕ဇနီး ေဒၚစိန္ညြန္႔ဘက္က ေတာ္တဲ့သူပါ။ မႏၱေလးကို ဗံုးေတြ မႀကဲခင္ တစ္လေလာက္ တုန္းကမွ ေဒၚစိန္ညႊန္႔က ဆံုးသြားခဲ့တာတဲ့။
ေဒၚစိန္ညြန္႔ ဆံုးသြားၿပီးေတာ့လည္း ကိုဘစိန္က ဦးေအာင္ခန္႔နဲ႔အတူ ေနလာတာ မီးေလာင္ဗံုးက်တဲ့ေန႔ ကမွ ဇာတိျဖစ္ တဲ့ ရြာေထာင္ရြာကို ျပန္သြားၿပီး ခု ေအးေဆးၿပီဆိုၿပီး ေခေမသကကို ျပန္လုိက္ခဲ့တာတဲ့ ေလ။ ကၽြန္မ နဲ႔က လူငယ္ခ်င္းဆိုေတာ့ ပိုၿပီးအဖြဲ႕က်တယ္ေပါ့။
တစ္ညေန မာမီ စိတ္လက္ၾကည္ၾကည္သာသာ ရွိေနတာနဲ႔ ကၽြန္မတုိ႔သားအမိႏွစ္ေယာက္ ျမစ္ဆိပ္ကို အတူေရခ်ဳိး ဖို႔ ဆင္းၾကပါတယ္။ မာမီ စိတ္ေတြ မမွန္ကတည္းက အိပ္လည္း ေကာင္းေကာင္းမအိပ္၊ စား လည္း ေကာင္းေကာင္း မစားတဲ့အျပင္ ေရခ်ဳိးဖုိ႔၊ အဝတ္လဲဖို႔လည္း အင္မတန္ကို ခဲခဲယဥ္းယဥ္း တုိက္ တြန္းမွ လုပ္ျဖစ္ေတာ့ စိတ္လက္ၾကည္သာပံု ျမင္ရတဲ့အခါတုိင္း ကၽြန္မလည္း အခြင့္ေကာင္း ယူၿပီး ေရခ်ဳိး ဆင္းဖုိ႔ ေခၚရတာေပါ့။
ေရခ်ဳိးဆိပ္ က ျပန္တက္လာေတာ့ ဂ်ပန္စစ္သားအုပ္ႀကီးနဲ႔ ဆံုမိပါေလေရာ။ အဲဒီမွာ ပါလာတဲ့ ဂ်ပန္စစ္ ဗိုလ္က မီကာဒို ဓာတ္ပံုတုိက္ပုိင္ရွင္ မီကာဒိုဆရာႀကီး ျဖစ္ေနတာကိုး။ ကၽြန္မတုိ႔သား စစ္သားေတြ ျမင္ လုိက္ ကတည္းက ဘယ္ၾကည့္ရဲပါ့မလဲ။ မ်က္ႏွာ အတင္းလႊဲၿပီး ခပ္သုတ္သုတ္ ေလွ်ာက္ၾကတာေပါ့။
"အား... ေဒၚခင္ခင္ေမ... ေဒၚခင္ခင္ေမ"
ဂ်ပန္သံဝဲဝဲႏွင့္ မာမီ့ရဲ႕ နာမည္ကို ေခၚသံၾကားေတာ့ အံ့ၾသၿပီး လွည့္ၾကည့္လုိက္မွ မီကာဒို ဆရာႀကီး ျဖစ္မွန္း သိရတာပါ။ ဟိုတုန္းက ဓာတ္ပံုဆရာ၊ အခု ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္အျဖစ္နဲ႔ မဆက္မစပ္ ေတြ႕ရေတာ့ ကၽြန္မ တို႔လည္း သူ႔ကိုၾကည့္ၿပီး အံ့ၾသ လို႔ေပါ့။ ဘယ္မွာေနလဲ ေမးေတာ့လည္း ေျပာျပလုိက္မိတယ္။ မာမီက မထင္မွတ္ပဲ မိတ္ေဟာင္းေဆြေဟာင္း ကို ေတြ႕ရေတာ့ ဝမ္းေတြသာလုိ႔။
မာမီ က ဓာတ္ပံုဝါသနာပါလို႔ တစ္ခ်ိန္လံုး သြား႐ုိက္ရင္းနဲ႔ ခင္မင္ရင္းႏွီးေနၾကတာေလ။ ကၽြန္မကေလ ဖူဂ်ီ ဓာတ္ပံုတုိက္ က ကြန္ဗင့္ေက်ာင္းနဲ႔ ေက်ာခ်င္းကပ္ေနတာေၾကာင့္ အဆင္ေျပတဲ့ ဖူဂ်ီဓာတ္ပံုတုိက္မွာ ပဲ ေဆးတာ၊ ကူးတာ မုိ႔ မီကာဒိုတုိက္ မေရာက္ျဖစ္တဲ့ ဖူဂ်ီရဲ႕ေဖာက္သည္ေကာင္း ျဖစ္ေနတာပါ။ ေနာက္ တစ္ေန႔ ညေနက်ေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ဇရပ္ ကို မီကာဒိုဆရာႀကီးနဲ႔ တျခားဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္တစ္ေယာက္ပါ လာ လည္ၾကပါတယ္။ သူတို႔တပ္ က စစ္ကုိင္းအဝင္ဝမွာ တပ္စြဲထားတာတဲ့။ ဒီေတာင္႐ိုး အပါအဝင္ တာဝန္ ယူထားရတာ လုိ႔ ေျပာျပ ပါတယ္။
ႏွစ္ေခါက္ သံုးေခါက္ေလာက္လာၿပီးတဲ့ေနာက္ ပါလာတဲ့ ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္ ပံုစံက မူမမွန္တာ ကၽြန္မ သတိ ထားမိ ပါတယ္။ မာမီ စိတ္ေဝဒနာ ရွိေနတယ္ ဆိုတာလည္း သိသြားပံုရတယ္။ ဒီေတာ့ ပိုၿပီး အတင့္ရဲလာ ေတာ့တာေပါ့။ တစ္ညေန မာမီ က ေခါင္းေနာက္လို႔ဆိုၿပီး အိပ္ေနပါတယ္။ ကၽြန္မ တစ္ေယာက္တည္း ထုိင္စာဖတ္ေနတုန္း၊ အဲဒီ စစ္ဗိုလ္ ေရာက္ လာပါေရာ။ မေကာင္းတတ္တာနဲ႔ အလုိက္အထုိက္ စကား ေျပာေနရတာေပါ့။ သူရဲ႕ေတာင္ တစ္လံုး ေျမာက္ တစ္လံုး အဂၤလိပ္ စကားကိုလည္း မနည္းႀကဳိးစားၿပီး အဓိပၸာယ္ေကာက္ေနရပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္ မွာ ႐ုတ္တရက္ ႏွစ္ေယာက္ တည္း ရွိတာကို အခြင့္ေကာင္းယူ ၿပီး ကုိယ္ထိလက္ေရာက္ လုပ္လာေတာ့ လန္႔ သြားတာလည္း ပါရဲ႕။ မသိစိတ္နဲ႔ ေဆာင့္တြန္းလုိက္မိပါ တယ္။
ဒီေတာ့ မွ မီကာဒိုဆရာႀကီး ပါလာတာကို သိရေတာ့တယ္။ သူက ေလွကားအကြယ္က ေစာင့္ေနတာ ကိုး။ ကၽြန္မ တြန္းလုိက္ လုိ႔ ဗီ႐ိုေစာင္းနဲ႔ ထိသြားတဲ့အသံကိုၾကားမွ သူက ျဗဳန္းဆို ဝင္လာလုိက္တာ။ ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္ ကလည္း ကၽြန္မ တမင္တြန္းတယ္ထင္သြားၿပီး ႐ွဴး႐ွဴးရွားရွားနဲ႔ ဂ်ပန္လို ဝူးဝူးဝါးဝါးေတြ ေျပာေနေလရဲ႕။
"ေကာင္မေလး လူပါးမဝနဲ႔၊ မင္းက ကျပားမ၊ ဒုကၡေရာက္သြားမယ္ သိလား" တဲ့။ မ်က္ႏွာတင္းတင္းနဲ႔ မစၥတာမီကာဒို က ကၽြန္မကို ႀကိမ္းေမာင္းလုိက္ေသးတယ္။ ကၽြန္မကျဖင့္ သူ႔ကို မာမီ့ရဲ႕မိတ္ေဆြဆိုၿပီး အဟုတ္ႀကီး မွတ္လို႔ ေလးေလးစားစား ဆက္ဆံခဲ့တာပါ။
"မင္းကို သူက သေဘာက်တာကိုပဲ ဝမ္းသာဦး၊ သူ႔မိန္းမ ျဖစ္ရင္ မင္း အႏၱရာယ္ကင္းမယ္၊ မင္း ဒီလို ကလန္ ကဆန္ လုပ္ရင္ ဒုကၡေတြ႕မယ္ မွတ္ထား" တဲ့။
ဟုတ္၊ ဟုတ္ေသးေတာ့။ သူတုိ႔ သေဘာက်တာကိုပဲ ကၽြန္မက တစ္ျပန္ ေက်းဇူး တင္ရမယ့္ အတုိင္း ေျပာပံုကေလ။ အဲဒီအခ်ိန္က လူငယ္စိတ္နဲပျဖစ္ေနတဲ့ မခံခ်င္တဲ့ေဒါသအတုိင္းအတာ အတုိင္းသာဆို ရင္ သူတို ႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးကို ကုပ္က ဆြဲၿပီး အိမ္ေပၚက ေဆာင့္ကန္ခ်လုိက္ခ်င္တဲ့ အထိပါပဲ။
ေတာ္ပါေသး ရဲ႕။ ဝတ္တက္သြားေနတဲ့ ဘြားသီလရွင္ႀကီး ျပန္လာေပလို႔။
"ေအး... တို႔ သြားမယ္။ မင္း ေကာင္းေကာင္းစဥ္းစားထား။ ဒုကၡမေရာက္ခ်င္နဲ႔။ ငါ ေစတနာနဲ႔ ေျပာတာ ကို လက္ခံ" တဲ့။
ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ ဆင္းသြားၾကေလရဲ႕။
အဲဒီည က ကၽြန္မ တစ္ညလံုး မအိပ္ႏုိင္ေအာင္ တလူးလူး တလြန္႔လြန္႔နဲ႔ မိုးစင္စင္လင္းတဲ့ထိ စဥ္းစား ျဖစ္ ပါတယ္။
ဘိုးေလး ေျပာခဲ့တဲ့ စစ္ဦးဘီးလူးဆိုတာ ဒါပဲေပါ့။ ဘီလူးလို သဘက္လို စိတ္ထားနဲ႔ အၾကမ္းပတမ္း ဖက္ ၿပီး မိန္းမ တစ္ေယာက္ကို အငမ္းမရ ျဖစ္ေနပံုေလ။ ေတြးၾကည့္တာနဲ႔ကို ၾကက္သီးျဖန္းျဖန္း ထမိပါ တယ္။ ကၽြန္မ ဘာလုပ္ ရမလဲ ဆိုတာလည္း အထပ္ထပ္ ေတြးေနမိတယ္။
ဘိုးေလး က ဒုကၡႀကဳံရင္ သူ႔ဆီ လုိက္ခဲ့ဆိုတဲ့ စကားကို အမွတ္ရၿပီး ဘိုးေလးကို လြမ္းတဲ့စိတ္၊ အားငယ္ တဲ့ စိတ္နဲ႔ အိပ္ရာထဲမွာ မ်က္ရည္ၿဖဳိင္ၿဖဳိင္က်လုိ႔ေပါ့။ တစ္ကုိယ္ရည္ တစ္ကာယဆိုရင္ေတာ့ ႀကံဖန္ၿပီး ဘိုးေလးတို႔ ရွိရာ ကပုိင္ရြာ ကို လုိက္သြားလို႔ ျဖစ္ႏုိင္ေသးတယ္။ ခုခ်ိန္မွာ မာမီက ေဝဒနာရွင္တစ္ ေယာက္ျဖစ္ေနၿပီဆိုေတာ့ သြားေရး လာေရးက မလြယ္ေတာ့တဲ့အျပင္ မာမီ့သေဘာနဲ႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ခ်ိန္ တုန္းကေတာင္ ဘိုးေလးတုိ႔ အရိပ္ကို မခိုခ်င္ လုိ႔ ခ်ိန္ခဲ့ရစ္တာပဲ။ ကၽြန္မ ဦးေဆာင္လႈပ္ရွားရမယ့္ အခ်ိန္ က်မွ မာမီ့ရဲ႕ဆႏၵကို လြန္ဆန္ၿပီး လုပ္ရမယ္ ဆိုတာမ်ဳိး လည္း မျဖစ္ခ်င္ပါဘူး။
ကၽြန္မ တုိ႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘဝရပ္တည္ေရးကို အႀကီးအက်ယ္ စဥ္းစားၿပီး ဆံုးျဖတ္ရေတာ့မယ့္ အခ်ိန္ ကို ေရာက္လာၿပီဆိုေတာ့ ဒီေန႔ ႀကဳံေတြ႕လုိက္ရတဲ့အျဖစ္က တပ္လွန္႔ၿပီး ႏႈိးလုိက္ျခင္းပါပဲေလ။
ဆက္ရန္
.
