ပတၱျမားခင္ ၏ အတိတ္လမ္း ကိုျပန္ေလွ်ာက္ျခင္း, အပိုင္း (၉)

ေလးငါးရက္ ၾကာတဲ့အထိ ကၽြန္မတို႔က ျပန္မေရာက္ေတာ့ ဗံုးထဲပါသြားတာ ေသခ်ာပါျပီ ဆိုျပီး စိတ္အားလည္းငယ္၊ ဦးေအာင္ခန္႔ ကိုလည္း အားနာတာနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ ေနရာရွာျပီး ေျပာင္းေပးပါမယ္၊ အခ်ိန္ေလး ဘာေလးေတာ့ ေပးပါ လုိ႔ ေတာင္းပန္ျပီး အန္တီေလးတုိ႔ ေနရာထြက္ရွာၾကရတယ္တဲ့ေလ။
မႏၱေလးတစ္ျမိဳ႕လံုး ကၽြတ္နီးပါး မီးေလာင္တာမုိ႔ ေျပးလာတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြက ေနရာအႏွ႔ံမွာ ၀င္ျပီးခိုၾက ရတာ ျဖစ္ေတာ့ အန္တီေလးတုိ႔လည္း ေနစရာ ဇရပ္ရွာလုိ႔မရ ျဖစ္ျပီး စိတ္ညစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာမွ ကၽြန္မတို႔က တစ္အုပ္ၾကီး ျပန္ေရာက္လာၾကတာပါ။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္ ........

အခန္း (၁၁)

ကၽြန္မကို ျမင္ေတာ့ အန္တီေလးက ၀မ္းသာလြန္းလို႔ ဖက္ျပီးေတာင္ ငိုရွာပါတယ္။ အကုန္လံုးကလည္း ၀မ္းသာ အယ္လဲ ဆီးၾကိဳၾကတာေပါ့။ တစ္ခါတည္း 'ေသရြာျပန္ ခင္မၾကီး' ဆိုတဲ့နာမည္တစ္လံုးကို ရသြားတာပါပဲ။
မနက္လင္းေတာ့ ဇရပ္ရွင္ ဦးေအာင္ခန္႔ဆိုတာ ေတာင္ဘက္ဇရပ္ကေန ကူးလာပါေပါ့။ ကၽြန္မတို႔ အားလံုး ျမင္းမူဘက္က ေတာရြာမွာ သြားခိုဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္ျပီး ျပန္လာတာမို႔ အန္ကယ္ ရဲ႕ဇရပ္ ကို ျပန္လာေနႏိုင္ပါတယ္။ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ပဲ အန္တီေလးတုိ႔ လိုက္ဖုိ႔ ျပင္ဆင္ခ်ိန္ ေပးပါ' လုိ႔။

အဲဒီေတာ့မွ ျပႆနာက တက္ေတာ့တာပဲ။ ဦးေအာင္ခန႔္ က .. 'ဟာ...ျမင္းမူဘက္က ေတာရြာေတြဆိုတာ သိပ္ ဆိုး တာ၊ ခုလုိမင္းမဲ့ခ်ိန္ ဘယ္ေတာရြာသြားသြား လံုျခံဳတာမဟုတ္ ဘူး။ မွားမွာေပါ့။ ေတာမွာက ဓားျပတိုက္ အဓမၼက်င့္ရံု မကဘူး။ လူပါ သတ္တာေနာ္၊ စစ္ကိုင္းေတာင္ရိုးက သူေတာ္စင္ေတြရဲ႕ေနရာ၊ ဒါမ်ိဳးမရွိဘူး။ ဒီမွာမွ လံုျခံဳမႈ ရွိတာ။ စိတ္ကူး မလြဲနဲ႔၊ စစ္ကိုင္းေတာင္ရိုးမွာပဲ စစ္ေအးတဲ့ထိ ေနဖို႔ ေကာင္းတယ္' တဲ့ေလ။
ဦးေလး ဦးဖုိးေအာင္ကလည္း ရဲအရာ မဟုတ္လား။ 'ဟုတ္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ရဲဘက္ လုပ္လာတာပဲ သိ တာေပါ့၊ မင္းမဲ့ခ်ိန္မွာ စိတ္ခ်ရတာ မဟုတ္ဘူး။ ေတာေၾကာင္ေတြ အခြင့္ သာတုန္းထၾကတာ။ ဒီမွာက ေဘးကင္း တယ္။ ငါ့တူမ လိုက္သြားလို႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ၊ ဦးေလးတု႔ိလည္း မလိုက္ႏိုင္ဘူး။ မျမသန္း ေမြးဖြားဖုိ႔က ရွိေသးေတာ့ မႏၱေလး နဲ႔ အနီးဆံုး ေနရာက ခြာလုိ႔မျဖစ္ဘူး။ စစ္ေအးတယ္ဆို မႏၱေလးျပန္ရမွာ'တဲ့။ ဦးေအာင္ခန႔္ကို ၀င္ျပီး ေထာက္ခံေနေလရဲ႕။

'ဒါဆိုရင္လည္း ဦးေလး နဲ႔ အန္တီေလးတု႔ိ ေနခဲ့ေပါ့။ ခင္မၾကီးတုိ႔ေတာ့ Kathleen တို႔နဲ႔ လုိက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ ထားျပီးသား' လို႔ ကၽြန္မကလည္း ေခါင္းမာမာနဲ႔ အဆံုးအျဖတ္ကို မျပင္ဘဲ ေျပာလိုက္ပါတယ္။
'ဒီမိန္းကေလး အလ်င္စလို မဆံုးျဖတ္နဲ႔ေလ၊ ဒါက ေသေရးရွင္ေရးကိစၥ။ မင္းဦးေလးရဲ႕ ေျပာစကားကို နားေထာင္ မွေပါ့။ ေတာမွာ ၾကံဳရမယ့္ အႏၱရာယ္က မ်ားပါဘိနဲ႔။ မင္းက ငယ္ငယ္၊ ရုပ္ရည္သနားကမားေလး၊ မိသားစု လူၾကီးေတြ နဲ႔ အတူေနသင့္တာ။ မင္းအေဒၚ ကလည္းေမြးဖြားခါနီး၊ တျခားဇရပ္လည္းေနဖုိ႔ သြားမရွာနဲ႔။ ဒီမွာပဲ ေနၾက။ အန္ကယ္ က တစ္ကုိယ္ရည္တစ္ကာယပဲ၊ ေခါင္းရင္းဇရပ္က ဆရာေလးတုိ႔နဲ႔ ေနလုိ႔ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာမွ မပူ နဲ႔။ ေတာကိုသြားဖု႔ိ စိတ္မကူးနဲ႔၊ မွားလိမ့္မယ္' တဲ့။
ဦးေအာင္ခန႔္ က အဲလို ေျပာေတာ့ အန္တီေလးက ကၽြန္မမ်က္ႏွာကို ကြက္ခနဲ လွမ္းၾကည့္ပါ တယ္။ အဓိပၸာယ္က 'ဒီလူၾကီး အခ်ိဳးေျပာင္းတာ ျမန္လွေခ်လား' ဆိုတဲ့ပံုစံနဲ႔ပါ။ ဟုတ္လည္း ဟုတ္ပါရဲ႕။ ဗိုက္ၾကီး တျပဲ နဲ႔ ေမြးခါနီး ျဖစ္ေန တာ ဒီကေန႔က်မွပဲ သက္ညႇာေထာက္ထားရ ေကာင္းမွန္းသိရတာတဲ့လား။

အဲဒီအေတြးနဲ႔ အျမင္ကတ္သြားရတဲ့အထဲမွာ ကၽြန္မတုိ႔ အေရးအခင္းထဲ ဖ်က္လိုဖ်က္ဆီး ၀င္ပါရေကာင္းလား နဲ႔လည္း ခပ္ခ်ဥ္ခ်ဥ္ျဖစ္သြားတာပါ။ ေပါင္းလိုက္ေတာ့ ဒီလူၾကီးကို ကၽြန္မၾကည့္လို႔မရေတာ့ဘူးေပါ့။
ျပႆနာ က မျပီးဘူး။ အေခ်အတင္ေျပာၾကဆဲ။ အန္တီေလးကလည္း ဦးေလးေအာင္ ျပာသလိုပဲ ေမြးဖြားဖုိ႔ကိစၥ ရွိတာမို႔ ေတာဘက္ မလိုက္လိုတာ အမွန္ျဖစ္ေနပါတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ၀တၱရားရွိတဲ့အတုိင္း ေခၚျပီး မလိုက္ရင္ လည္း ကၽြန္မတုိ႔ဘာသာ လိုက္သြားမယ္ေပါ့။ အဲလို တင္းမာေနဆဲ မာမီက ၀င္ေျပာလိုက္ကာမွ အေခ်အတင္ ကိစၥ က ျပတ္သြားေတာ့တာပါ။
'ဟုတ္တယ္၊ မာမီတို႔ မႏၱေလး ျပန္ရဦးမွာ၊ ျမင္းမူကို မလိုက္ႏိုင္ဘူး' 'စစ္ေအးရင္ မႏၱေလး ျပန္မယ္' ဆိုတဲ့ ဦးေလးေအာင္ ရဲ႕ စကားက မာမီရဲ႕ေခါင္းထဲ ၀င္သြားေလသလား မသိပါဘူး။ 'မလိုက္ဘူး' ဆိုတဲ့ အဆံုးအျဖတ္ ကို တစ္ခြန္းတည္း ေပးလုိက္ေတာ့ ကၽြန္မ လည္းဘာမွထပ္ျပီး မေျပာသာေတာ့ဘူးေပါ့။ အစကတည္းကလည္း ကိုယ္ တစ္ေယာက္ တည္းသေဘာနဲ႔ ဆံုးျဖတ္ထားခဲ့တာ မဟုတ္လားေနာ္။ မာမီမပါဘဲနဲ႔ေတာ့ ဘယ္ခရီးကိုမွ မသြားႏိုင္တာ အမွန္ပါပဲ။

Kathleen တို႔လည္း ကၽြန္မတု႔ိ မလိုက္ျဖစ္ေတာ့ဘူး ဆိုတာ ေသခ်ာတာနဲ႔ အဲဒီေန႔မွာပဲ ျမင္းမူကို ထြက္ျဖစ္ ပါတယ္။ သြားၾကမယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္မတု႔ိ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္လည္ပင္း တစ္ေယာက္ဖက္ျပီး မ်က္ရည္ အရႊဲသားနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္စကား ဆိုကာ ရင္ထဲမွာ နာက်င္ျပီး က်န္ခဲ့တဲ့ထိ ခံစားရပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ေခေမသကေခ်ာင္မွာ ဆက္ျပီး ေနျဖစ္ၾကတယ္ေပါ့။ မာမီရဲ႕ အေျခအေနက တျဖည္း ျဖည္းေတာ့ ေကာင္း လာပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္ခဲ့သမွ် အရာရာကို လွ်ပ္တစ္ျပတ္ အတြင္း ကုန္ဆံုး ေပ်ာက္ကြယ္သြားတာကို မ်က္စိေအာက္ မွာ ျမင္လိုက္ရတာမို႔ မေျဖႏိုင္ျဖစ္ ေနတာကို နားလည္ခံစားမိပါတယ္။ အပ်ိဳအရြယ္ သမီးငယ္ တစ္ေယာက္နဲ႔ ေရွ႕ေရးကို ဘယ္လိုရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းရမလဲ ဆိုတာလည္း ေတြးျပီး ပူရွာေပမွာေပါ့။

ကၽြန္မ မွာလည္း စာအုပ္ေသတၱာထဲက စာအုပ္ေတြနဲ႔ ကင္မရာတစ္လံုးအျပင္ ဓာတ္ပံု Album ကလြဲျပီး ဘာမွ မည္မည္ ရရ က်န္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး။ အ၀တ္အစားက ေသတၱာ ေသးေသးတစ္လံုးပဲပါလာတာ။ 'သိမ္းဟဲ့၊ သိမ္းဟဲ့' ဆိုတုန္း ကလည္း ကိုယ္တကယ္ မက္ေမာတာပဲ သိမ္းလာခဲ့တာေပါ့။ ခုမွ ထိုင္ႏွေျမာေနလည္း ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲ ဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႔ ကၽြန္မကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပဲေလ။ ငယ္ေသးေတာ့ လည္း ေရွ႕ေရးကိုေတြးပူရေကာင္းမွန္းလည္း မသိပါဘူး။ မာမီေနေကာင္းဖို႔ တစ္ခုပဲ စိတ္ထဲမွာ ပူတာရွိပါတယ္။
ဦးေအာင္ခန္႔ က ေန႔စဥ္လို ကၽြန္မတို႔ ဇရပ္ကို ကူးလာျပီး ဦးဖိုးေအာင္တို႔၊ ေဒၚေဒၚလံုးတုိ႔နဲ႔ အဖြဲ႔က် လို႔ေပါ့။ ေကာက္ညႇင္းေပါင္း ၀ယ္လာလိုက္၊ အေၾကာ္ေတြ ၀ယ္လာလိုက္နဲ႔လည္း ေလာကြတ္ေတြက ပါေသးတာ ပါ။ အန္တီေလးကလည္း ကၽြန္မလိုပဲ သူ႔ကိုၾကည့္မရတဲ့ စာရင္းထဲမွာပါေတာ့ အေရာတ၀င္ မေနပါဘူး။ နဂိုကလည္း ခပ္ေအးေအးဆိုေတာ့ သူ႔ဘာသာ အေနမ်ားပါတယ္။

ကၽြန္မက သူတကာ မိန္းကေလးလို ပိပိျပားျပား ေနတတ္တဲ့ မိန္းမမွမဟုတ္တာ။ တစ္ခုခု လႈပ္ရွားျပီး လုပ္ေနရမွ ေနသာထိုင္သာ ရွိတာမို႔ အနက္ဘက္က်ရင္ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ဇရပ္ အထက္ဘက္မွာရွိတဲ့ တစ္ကုိယ္စာ ကမၼဌာန္းေက်ာင္း ေသးေသးေလးမွာ တရားအားထုတ္ ေနတဲ့ဆရာမၾကီးေဒၚေခမာဆီမွာ သြားျပီး ဘုရားစာ တက္ပါတယ္။
ေန႔ခင္းေန႔လယ္ က်ရင္ေတာ့ စိတ္လိုတဲ့အခါလည္း စာအုပ္ေသတၱာ ဖြင့္ျပီး စာေတြျပန္ေႏႊး ရင္းက်က္ေပ့ါ။ အဲလို မက်က္ခ်င္ရင္လည္း ေအာက္ဘက္ေခ်ာင္မွာ ရိွတဲ့ ေဒၚေဒၚငယ္ဆီက စာအုပ္ေတြငွားျပီးဖတ္၊ ညေနက်ေတာ့ တံျမက္စည္း တစ္ေခ်ာင္း၊ ေဂၚျပားတစ္ခုနဲ႕ ေတာင္ေပၚက လြမ္းေစတီေပၚ တက္ျပီးတံျမက္စည္းလွည္းရင္း ဟိုေငး ဒီေငး တစ္ေယာက္ တည္းထိုင္ေငးရင္း အေတြးေပါင္းစုံေနေအာင္ ေတြးေပါ့။

"လြမ္းေစတီ"ဆိုတာ တကယ္ကို နာမည္နဲ႕ လိုက္ေအာင္ကို လြမ္းစရာေကာင္းတဲ့ ေနရာေလးမွာ တည္ထားတဲ့ ဘုရားပါ။ ေတာင္ထိပ္ ဘုရားပရိ၀ုဏ္ကေန ေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္ေအာက္က ေတာင္ေစာင္း မွာတည္ထားတဲ့ ဘုရားဂူ၊ ေက်ာင္းကန္ တန္ေဆာင္း အသြယ္သြယ္ကုိ အေပၚစီးကေန ျမင္ရတာ။ ရွင္ပင္နံကိုင္းဘုရားထိပါပဲ။ ဧရာ၀တီျမစ္ၾကီး ကို ေျမြၾကီးတစ္ေကာင္ကို ေတာင္ေအာက္မွာ စင္းစင္း ၾကီးေတြ႕ရတဲ့ အျပင္ ျမစ္လယ္ေၾကာမွာ ေမ်ာေနတဲ့ပိန္းေကာေလွၾကီးေတြ၊ သစ္ေဖာင္ေတြ၊ ရြက္ ေလွေတြ၊ ငွက္လို႕ေခၚ တဲ့ ေလွကေလးေတြ ေရစုန္ ေရဆန္မႈ လူးလားသြားေနတာကိုလည္း ျမင္ႏိုင္ ပါတယ္။
ညေနမွာ အိပ္တန္းတက္ဖို႕ ျပန္လာၾကတဲ့ ငွက္ကေလးေတြရဲ႕ အုပ္စုလိုက္ ညီညီညာညာေတာင္ ပံခတ္ လာတာကလည္း ေကာင္းကင္ ျပာျပာေနာက္ခံနဲ႕ ပနံရလွပါဘိ။ ဧရာ၀တီျမစ္ၾကီး ကို ေက်ာ္ ျပီး ေမွ်ာ္ၾကည့္ လိုက္ရင္ ကၽြန္မတို႕ ေနခဲ့တဲ့ မႏၱေလးျမိဳ႕ကို လွမ္းျမင္ရတာ ဟိုးေျမာက္ဘက္မွာ မႏၱေလးေတာင္ နဲ႕ နန္းျမိဳ႕ရိုး အေရွ႕ဘက္ က်ေတာ့ မယ္ဥေတာင္၊ ရန္ကင္းေတာင္ကေန ရွမ္းရိုးမ ေတာင္ၾကီးထိ မ်က္စိ တစ္ဆုံး ေမွ်ာ္လို႕မဆုံးပါပဲ။

ကၽြန္မရဲ႕အေတြးေတြကလည္း အစုံေပါ့။ အဲလို ေကာင္းကင္ျပင္ ျမင္ကြင္းက်ယ္ၾကီးကို ၾကည့္ျပီး အေတြးေတြ ေတြးခဲ့ရတာ။ ကၽြန္မတို႕ အိမ္ေနာက္က ဧကရာဇ္ပင္ရဲ႕ေအာက္ ၀ရန္တာေပၚကတည္း ကပဲ မဟုတ္လား။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ကိုယ္က ပက္လက္အိပ္ရင္းနဲ႕ အေပၚကိုေမာ့ၾကည့္ျပီးေတြးခဲ့ ရတာ၊ ခုက်ေတာ့ ကိုယ္က ေတာင္ထိပ္ကေန အေပၚစီးနဲ႕ ေအာက္ကို ၾကည့္ျပီး ေတြးတာ၊ ဒါပဲ ကြာတာပါပဲ။
အဲလို အေျပာက်ယ္တဲ့ ေကာင္းကင္ျပင္ၾကီး ၾကည့္ျပီးေတြးရတာ ကၽြန္မအဖို႕အားသစ္မာန္သစ္ေတြ ရသလိုပဲ။ အဲဒီအင္အားေတြ ဟာ လြင့္ေနတဲ့ တိမ္စေတြဆိကလား၊ ျငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္ေနျခင္း ဆီကလား၊ ဒါမွမဟုတ္ တိုက္ေန တဲ့ ေလျပည္ေလးေတြထဲကလားဆိုတာလည္း လိုက္ရွာၾကည့္မိ ေသးတယ္။
အမွန္ ကေတာ့ သဘာ၀ရဲ႕ လွပျခင္းအားလုံးဆီက ရတာပဲျဖစ္မွာပါေနာ္။ အဲလိုပဲကိုယ့္ဟာကိုယ္ အလွအပကို ရွာေဖြၾကည့္။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ အားသစ္မာန္ေလာင္းရင္း အခ်ိန္ေတြကို ကုန္ဆုံး ေအာင္ ၾကိဳးစားရတာေပါ့။

တစ္ညေန "လြမ္းေစတီ"ရိွရာ ေတာင္ထိပ္ကိုအသြား "Agnes!" ေဟ့ Agnes! လို႕ေတာင္ေအာက္ က လွမ္းေခၚသံၾကားေတာ့ ေက်ာင္းက တစ္ေယာက္ေယာက္ျဖစ္မွာပဲဆိုျပီး ၀မ္းသာသြားတာေပါ့။ Agnes ဆိုတာ သူငယ္ခ်င္း ခ်င္းပဲ ေခၚၾကတဲ့ နာမည္မဟုတ္လား။
ထင္ထားတဲ့ အတိုင္းပါပဲ။ ကၽြန္မေနာက္ေျပးလိုက္လာျပီး ေခၚသူက "ခ်ာလီပန္းရီ"ျဖစ္ေနပါေရာ။ သူ႕အစ္ "အင္မာပန္းရီ" "ေမရီပန္းရီ"တို႕က ကၽြန္မထက္အတန္းၾကီးျပီး ခ်ာလီကတစ္တန္းငယ္ပါ တယ္။ စိန္ပီတာကို မေျပာင္းခင္ ကြန္ဗင့္မွာ အတူေနၾကတုန္းက ခ်ာလီက ေအးေအးႏြဲ႕ႏြဲ႕မို႕ ကၽြန္မ တို႕ရဲ႕ ႏိုင္ဖက္ေကာင္ေလးေပါ့။
ျပန္ေတြ႕ရတာ အံၾသၾကီးသင့္လို႕ ၀မ္းလည္းသာ၊ ေပ်ာ္လည္းေပ်ာ္သြားတာပါပဲ။ "နင္ဘယ္သြားမ လို႕လဲ"တဲ့။
ကၽြန္မ က လြမ္းေစတီ မွာ ေန႕တိုင္းတံျမက္စည္း သြားလွည္းတယ္ဆိုေတာ့ "ငါလည္းလိုက္မယ္"တဲ့ ေလ။ အဲဒီေန႕ ကစျပီး ကၽြန္မတို႕ႏွစ္ေယာက္ ညေနတိုင္းလြမ္းေစတီတင္မကဘူး။ အေဖာ္ေကာင္း တာနဲ႕ အနားက ဘုရားေတြ၊ တန္ေဆာင္းေတြကိုပါ အတူတံျမက္စည္းလွည္းၾကပါတယ္။ ေမာျပီဆို ရင္ေတာ့ လြမ္းေစတီ က ခုံတန္းလ်ားေပၚ ထိုင္ၾကျပီးနားရင္း သူငယ္ခ်င္းေတြအေၾကာင္း၊ ဟိုအ ေၾကာင္း ဒီအေၾကာင္းေပါက္တတ္ ကရေတြ ေျပာၾက တာေပါ့။

တစ္ခါ တစ္ခါ မေယာင္မလည္နဲ႕ ကၽြန္မတို႕ရိွရာ ဦးေအာင္ခန္႕ က ေရာက္လာ တတ္ပါတယ္။ ေနာက္ မွ ျပန္သိရတာက ေကာင္ေလးနဲ႕ ေကာင္မေလး တတြဲတြဲနဲ႕ ဘုရားေပၚမွာ မရိုးမသား ရိွေန သလားအထင္နဲ႕ လာျပီး အကဲခတ္ တာတဲ့ေလ။ ကၽြန္မမွာ ရယ္လိုက္ရတာ။ ခ်ာလီဆိုတာက အစ္မ ေတြတစ္ပုံၾကီးၾကား မွာ ေမြးလာတဲ့ေမာင္ငယ္ေလး ဆိုေတာ့ ကႏြဲ႕ကလ်နဲ႕ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ကိုေပါင္းလိုက္ ရသလို ေပါင္းရတာ မို႕ လူတိုင္းက သူ႕ကိုရင္းရင္းႏွီးႏွီး ဆက္ဆံျပီးခ်စ္ၾကတာပါ။
ဒီလိုနဲ႕ စစ္ေျပးဘ၀ တစ္ေန႕တစ္ေန႕ ကုန္ဆုံးသြားတယ္ ဆိုေပမဲ့ ေခ်ာက္ခ်ားစရာေကာင္းတဲ့ ေကာလဟလ သတင္းေတြ လည္း အမ်ိဳးစုံ ၾကားရ။ လူေတြမွာ ထိတ္လန္႕တၾကားနဲ ဘာျဖစ္မလဲဆို တာရင္မျပီး ေနၾကရတဲ့ကာလေပါ့။ ေဆးမရိွ၊ ဆရာ၀န္မရိွ၊ ေဆးရုံမရိွတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုလိုရာေခၚတဲ့ ကာလ ၀မ္းေရာဂါေတြျဖစ္ လို႕ သတိထားေနၾကဆိုတဲ့ သတင္းစကားကလည္း လူတိုင္းရဲ႕နားမွာ ေရာက္လာပါတယ္။

တစ္ေန႕ ကၽြန္မတို႕ ေခ်ာင္နဲ႕ကပ္လ်က္မွာေနတဲ့ မိတ္ေဆြတစ္ဦးရဲ႕ အစ္မ မီးဖြားဖို႕ေန႕ေစ့ လေစ့ ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ဆရာ၀န္လိုက္ရွာတာလည္း မေတြ႕၊ ၀မ္းဆြဲရွာတာလည္းမရလို႕ စိတ္ပူျပီးေနၾက တယ္ဆို တဲ့ စကားကို ၾကားေတာ့ အန္တီေလးမျမသန္းလည္း စိတ္ပူရွာတာေပါ့။ သူလည္းေနာက္ တစ္လႏွစ္လ ဆိုေမြးေတာ့မွာ မဟုတ္လား။ စစ္ဆိုတာ တကယ္ေၾကာက္စရာေကာင္းတာပါလားဆို တဲ့အသိတရား ကၽြန္မေခါင္း ထဲမွာ ေရာက္ေနတာေတာ့မႏၱေလး မီးေလာင္ျပင္ထဲ ေျပးခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္ ကစတာပါပဲ။
ခုလည္း အန္တီေလး မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္ပ်က္နဲ႕ အားငယ္ေနရတာကို ေတြ႕ရေတာ့ အိမ္ေရွ႕ပူ အိမ္ေနာက္ မခ်မ္းသာ သလို ကၽြန္မရင္မွာလည္း ကူးစက္ျပီး ခံစားရပါတယ္။ မာမီကလည္း ေကာင္း တယ္သာဆိုတာ တစ္ေန႕ေရႊ တစ္ေန႕ေငြ။ ငိုခ်င္တဲ့အခါ တစ္ေယာက္တည္း ရိႈက္ၾကီးတငင္ငို္၊ ၾကည္သာတဲ့အခါလည္း ၾကည္သာ တယ္ေပါ့။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ တစ္မနက္ ကၽြန္မသြားေနက်အတိုင္း ဘုရားစာ တက္ဖို႕၊ ဆရာၾကီးေဒၚေခမာရဲ႕ ဇရပ္ ကိုသြား ပါတယ္။ အ၀င္၀ တံခါးပန္းေပၚမွာ ေခါင္းတင္ျပီးလွဲလ်က္ ဆရာၾကီးကိုေတြ႕ေတာ့ "ဒီေနရာ မွာဘာလို႕ လာအိပ္ေနပါ လိမ့္"ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႕ ဆရာၾကီး ႏိုးမွာစိုးလို႕ ေျခကိုဖြဖြနင္းျပီး အတြင္းကို ၀င္လိုက္ပါတယ္။
အိပ္ေန တဲ့ ဆရာၾကီးရဲ႕ မ်က္ႏွာသြင္ျပင္ကလည္း တစ္မ်ိဳးၾကီး၊ လွဲအိပ္ေနပုံကလည္း အထာတက် မဟုတ္တာနဲ႕ လက္ေမာင္း ကို သြားကိုင္ျပီး "ဆရာၾကီး"လို႕ သြားလႈပ္ႏိႈးဖို႕ ၾကံစည္ျပီး ကိုင္လိုက္မိ တာေရခဲတုံး လို ေအးစက္ေနတဲ့ အေတြ႕ကိုရမွ ကၽြန္မလန္႕ဖ်ပ္သြားေတာ့တာေပါ့။

ဆရာၾကီးေဘးမွာ ထိုင္ရာက ကပ်ာကယာထျပီး ေျပးထြက္လာတာ ဇရပ္ကို ေရာက္တဲ့အထိ အသက္မွ ရွဴျဖစ္ ရဲ႕လား မသိပါဘူး။ အန္တီေလးကို ေျပာျပေတာ့ ဦးေလးေအာင္က အနားမွာရိွတာ နဲ႕ကၽြန္မကို အလယ္ဇရပ္ၾကီး က ေခ်ာင္အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ ဆရာၾကီးကို ျမန္ျမန္သြားေျပာေခ် ဆိုတာနဲ႕ အေမာတေကာ သြားျပီး ေျပာျပ ရပါေသးတယ္။
စိတ္ထဲမွာ လည္း အံ့ၾသလိုက္တဲ့ ျဖစ္ျခင္း။ မေန႕မနက္ကပဲ ကၽြန္မကို ဘုရားစာခ်ေပးေနခဲ့တာ အ ေကာင္းသားၾကီး ဆိုေတာ့ ယုံေတာင္ မယုံႏိုင္ပါဘူး။ ဆရာၾကီးကို ေလွ်ာက္ရင္းလည္း ကၽြန္မငိုလိုက္ ရတာ ရင္ထဲ မွာ နာက်င္ေၾကမြလို႕။ ဆရာၾကီးက...
"ဒါေလာက္ ျမန္တယ္ဆိုရင္ ကာလ၀မ္းေရာဂါပဲ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္"ေျပာလိုက္ေတာ့ ကၽြန္မပိုျပီး လန္႕ သြားတာေပါ့။ ေနာက္ တစ္ေန႕က်ေတာ့ ကၽြန္မ ၀မ္းေတြ ေလွ်ာေတာ့တာပါပဲ။ ဆန္ေဆးေရ ေတြလို ၀မ္းအျဖဴေတြ သြားလိုက္တာ တစ္ရက္တည္းနဲ႕ကို လူကမလႈပ္ႏိုင္ေတာ့ေအာင္ ႏုန္းေခြ သြားပါတယ္။

ဆရာၾကီးေဒၚေခမာ လို ခ်က္ခ်င္းမ်ား ေသသြားမွာလားလို႕ ေတြးျပီးေသြးလန္႕တာ လည္းပါတာေၾကာင့္ စိတ္အားေတြ ငယ္ေန မိပါတယ္။ မာမီ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မွာစိုးလို႕သာ ကိုယ့္ ဟာကိုယ္ အားတင္းျပီး ဟန္ေဆာင္ ထားရတာကလည္း ခံေနရတဲ့ေရာဂါအျပင္ ဒုကၡတစ္ခု ပိုပါ ေသးတယ္။
မာမီ လည္း စိတ္ပူျပီး ဦးေလးေအာင္တို႕ကို ဆရာ၀န္ လိုက္ရွာခိုင္းရတာေပါ့။ ဆရာ၀န္ကလည္း ဘယ္မွာမွ ရွာမရပါဘူး။ ေဒၚေခမာ ဆီက ကၽြန္မ ၀မ္းေရာဂါ ကူးစက္လာျပီဆိုတာသိေတာ့ အန္တီ ေလးတို႕လည္း တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ား ကုန္ပါတယ္။ ကေလးေလးေတြက ငယ္ငယ္ေလးေတြမို႕ သူ တို႕ကို ေရာဂါ ကူးစက္ကုန္မွာ စိုးတာနဲ႕ တျခားလြတ္ရာ ေဘးကင္ရာကို ခ်က္ခ်င္းေျပာင္းေနဖို႕ အားလုံးက ၀ိုင္းျပီး တိုက္တြန္းၾကတာနဲ႕ ခ်က္ခ်င္းၾကီး ထေျပာင္း သြား တာေပါ့။

ေခေမသက ရဲ႕ ဟိုးေျမာက္ဘက္က်တဲ့ ေရႊဂူေခ်ာင္ဘက္မွာ ေနရာရတယ္ဆိုလားပါပဲ။ အန္တီေလး တို႕တင္ မဟုတ္ပါဘူး။ ေခ်ာင္ေတြထဲမွာ ၀မ္းေရာဂါျဖစ္တဲ့ ေနရာမွန္သမွ်က လူေတြလည္းအဲလိုပဲ ကူးစက္ျမန္ တဲ့ ေရာဂါဆိုးမို႕ ဒီလိုကပ္နာမ်ိဳးက လြတ္ေအာင္ေျပးၾကရ၊ ေရွာင္ၾကရပါတယ္။ "ႏူရာ၀ဲစြဲ၊ လဲရာ သူခိုးေထာင္း" ဆိုတဲ့ စကားအတိုင္းပါပဲ။ စစ္ေဘးက ေျပးရင္းေရာဂါနဲ႕ ေဆး၀ါးမရိွ လို႕ ေသၾကရသူေတြလည္း အနႏၱပါ။
ကၽြန္မ ေဘးမွာလည္း မာမီနဲ႔ ဘြားသီလရွင္ၾကီးပဲ ရွိပါေတာ့တယ္။ တစ္ခု ကၽြန္မ ကံေကာင္းတာက မႏၱေလးမွ ေနစဥ္ကာလက မာမီက ပရဟိတ ဝါသနာပါသူမုိ႔ Red Cross ၾကက္ေျခနီအသင္းမွာ တပ္မွဴးအျဖစ္ ပါဝင္လႈပ္ရွား လာသူ တစ္ဦးပါ။ အဲဒီတုန္းက ဥကၠဌက ဦးလွၾကီးေပါ့။ဒီလုိ အေျခခံေတြ ရွိထားတာ မုိ႔ ေရွ႕ဦးသူနာျပဳကၽြမ္းတဲ့ မာမီက ကၽြန္မကုိ အိမ္မွာ ရွိသမွ်၊ ေဆးေလးနဲ႔ပဲ ၾကိဳးစားျပီး မျပန္႔ပြားေအာင္ ဂရုစုိက္ျပဳစုေပး ပါတယ္။

ေခါင္းရင္းဇရပ္ မွာ ေနတဲ့ ဦးေအာင္ခန္႔ကလည္း သတင္းၾကားေတာ့ လာၾကည့္ပါတယ္။ မာမီ ျပဳစုေန သမွ်ေလာက္နဲ႔ေတာ့ စိတ္ခ်ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ တျခားေခ်ာင္ေတြမွ ဆရာဝန္ ရလုိဳရျငားဆုိျပီး လုိက္ရွာေတာ့ ဆရာဝန္ေတာ့ ေတြ႕ခဲ့ပါရဲ႕။
အဲဒီဆရာဝန္က မိသားစုရွိရာကုိ ခရီးဆက္မဲ့ဆဲဆဲမုိ႔ လိုက္လာၾကည့္ေပးဖုိ႔ အခ်ိန္ မရေတာ့ဘူး။ ေဆး ပဲ ေေပးလုိက္ မယ္ ဆုိတာနဲ႔ ေဆးေတာ့ ရလာခဲ့တယ္ဆုိျပီး လာေပး ပါတယ္။ ေသကံမေရာက္လုိ႔ပဲ ထင္ပါရဲ႕။ အဲဒီေဆး နဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ဝမ္းေလွ်ာတာ သက္သာသြားပါတယ္။ လူက ေတာ့မထူႏုိင္ မေထာင္ႏုိင္ အိပ္ရာထဲ လဲလ်က္ ပဲ ရွိပါေသးတယ္။
မထႏုိင္ လုိ႔ ပက္္လက္ပဲ ရွိေသးတဲ့ ဧျပီလ ၃၀ ရက္ အိပ္မေပ်ာ္ညမွာ 'ဝုန္းဒုိင္း'ဆုိတဲ့ ဧရာမေပါက္ကဲြသံၾကီးကုိ အနား မွာ ကပ္ျပီး ၾကားလိုက္ေတာ့ လာျပန္ျပီ၊ ဗုံးေတြပဲလုိ႔ အထင္ေရာက္ျပီး ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔နဲ႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္ တအား ဖက္ထားရာက ေနျပီး ရသမွ် ဘုရားစာေတြကုိ မျပတ္ရြတ္ရင္း မထႏုိင္တာနဲ႔ ဘုရား ကုိပဲ တ ေနတာေပ့ါ။

မနက္က်မွ သိရတာက  ဂ်ပန္စစ္တပ္ေတြက ေအာင္ပဲြရျပီး ခ်ီတက္လာတာ နီးကပ္ေနတာေၾကာင့္ အဂၤလိပ္စစ္တပ္ က ေနာက္ဆုတ္ရင္းနဲ႔  ရန္သူေတြ  အလြယ္တကူ မသုံးနုိင္ေအာင္ စစ္ကုိင္း တံတားၾကီး ကုိ ေဖာက္ခဲြ ဖ်က္ဆီးပစ္ခဲ့တယ္ ဆုိတဲ့ သတင္းကုိ ၾကားရပါတယ္။
အဲဒီထက္ဆုိး တဲ့ ေနာက္ဆက္တြဲ သတင္းတစ္ခုေတာ့ ကၽြန္မကုိ အလြန္အမင္း တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ ခ်ားေစျခင္း ျဖစ္တဲ့အထိပါပဲ။ ကၽြန္မတုိ႔နဲ႔ ကပ္လ်က္ေခ်ာင္က ကုိယ္ဝန္ ေန႔ေစ့လေစ့နဲ႔ မမေအမီ က ေမြးဖြားခ်ိန္တန္ လုိ႔ ကမၼဇေလ လႈပ္ရွားပါတယ္တဲ့။  ဆရာဝန္ ဆရာမရွာမရလုိ႔ စစ္ကုိင္း အနီးအနားက ရြာတစ္ခု က လက္သည္ဝမ္းဆဲြကုိ သြားေခၚထားပါတယ္။

တစ္ေန႔လုံး တစ္ညလုံး မီးမဖြားနုိင္ရွာဘူး။ မမေအမီရဲ႕ မီးဖြားရာလမ္းေၾကာင္း၊ ညႇပ္ရုိးက က်ဥ္းေနလုိ႔ ဒါမ်ဳိးက ရုိးရုိး လက္သည္ႏွင့္ ဖြားလုိ႔မရဘဲ ေဆးရုံမွာ ဗုိက္ခဲြျပီး ေမြးရမဲ့အျဖစ္ ဆုိေတာ့ ပုိ႔စရာ ေဆးရုံကလည္းမရွိ။ ဒီအထဲ စစ္ကုိင္း တံတားၾကီး ေဖာက္ခဲြသံနဲ႔ ညက ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္ၾကရတာေပါ့။ ေပါင္းလုိက္ျပီး မနက္ မုိးလင္းေတာ့ မမေအမီေရာ၊ ကေလး ပါ ဆုံးသြားတယ္လုိ႔ ၾကားရပါတယ္။
'ေန႔ျမင္ ညေပ်ာက္'ဆုိတဲ့ သခၤါရသေဘာကုိ စစ္အတြင္းမွာေတာ့ ေဖာေဖာသီသီၾကီးကုိ ၾကံဳေတြ႕ေနရျခင္းပါပဲ။ ဒီသတင္း ကုိ ၾကားေတာ့ အန္တီေလးမျမသန္းအတြက္လည္း စိတ္ပူမိတာေပါ့။ ေနာက္တစ္ေန႔ ေမလဆန္း တစ္ရက္ေန႔ မွာ ဂ်ပန္စစ္တပ္က မႏၱေလးျမိဳ႕ၾကီးကုိ ေအာင္ျမင္စြာ သိမ္းပုိက္လုိက္ပါေတာ့တယ္။

ဦးေလးဦးဖုိးေအာင္ တစ္ဦးတည္း ျပန္လာျပီး က်န္ခဲ့တဲ့ပစၥည္းေတြ သိမ္းပါတယ္။ မႏၱေလးျမိဳ႕ကုိ ဂ်ပန္က သိမ္း လုိက္ျပီဆုိေတာ့ သူတုိ႔ ဝါးခ်က္ရြာကေန ေစာင့္ျပီး သတင္းနားေထာင္ရင္း မႏၱေလး အေျခအေနေကာင္း တာနဲ႔ ျပန္ကူးၾကမယ္တဲ့။ ကၽြန္မတုိ႔ တစ္ခါတည္းလုိက္ရင္ လုိက္ခဲ့လုိ႔ ေခၚပါတယ္။
ကၽြန္မ က ေကာင္းေကာင္းမရွိေသးတာနဲ႔ သုံးေလးရက္ ေစာင့္ျပီးမွ ဝါးခ်က္ကို လုိက္လာခဲ့မယ္ေပါ့။ ျပီးမွ အေျခအေန ၾကည့္ျပီး မႏၱေလး ကုိ အတူကူးၾကမယ္လုိ႔ မာမီက စီစဥ္ျပီး ဦးေလးေအာင္တုိ႔ ရွိမယ့္ ေနရပ္လိပ္စာ ကုိ ယူထားလုိက္ပါတယ္။
သုံးေလးရက္ ရွိေတာ့ ကၽြန္မလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး အားျပည့္လာပါျပီ။ ကၽြန္မတုိ႔ ဝါးခ်က္လုိက္သြားျပီး မႏၱေလး ကုိ ကူးမယ္ဆုိတာ ၾကားေတာ့ဦးေအာင္ခန္႔က မသြားသင့္ဘူး။ အေျခအေနကုိ အခ်ိန္ ယူျပီး ေစာင့္ၾကည့္ေစ ခ်င္ေသးတယ္။ စစ္ဦးဘီလူး ဆုိတာ စိတ္ခ်ရေသးတဲ့ ကာလ မဟုတ္ဘူးနဲ႔ ဖ်က္ပါေလေရာ။

အဲဒါကုိ မာမီက လက္ခံစဥ္းစားခ်င္ပုံ ရပါတယ္။ ကၽြန္မေတာ့ မႏၱေလးကုိ ျပန္ရင္ ဘုိးေလး တုိ႔လည္း ျပန္ေရာက္ၾကမလားမသိ။ ဒါဆုိရင္ ကၽြန္မတုိ႔ အရင္အေျခအေနအတုိင္း တစုတစည္းနဲ႔ ျပန္စရတာ လြယ္ေလ မလားလု႔ိ ဘြားေလးတုိ႔ကုိ အားကုိးစိတ္နဲ႔ ျပန္ခ်င္တယ္ေပါ့။
မာမီနဲ႔ ကၽြန္မ ပထမဆုံးအၾကိမ္ ျပႆနာျဖစ္ၾကပါေရာ။ ငယ္ကတည္းက မာမီကုိ ေၾကာက္ရတာမုိ႔ မာမီရဲ႕ အဆုံးအျဖတ္ မွန္သမွ် နာခံလုိက္နာခဲ့ရတာ။ ဒီအၾကိမ္မွာ ကၽြန္မရဲ႕ ဆႏၵကုိ ထုတ္ေျပာ မိေတာ့ ျပႆနာျဖစ္ရေတာ့တာေပါ့။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ မာမီက ကၽြန္မရဲ႕ဆႏၵကုိ လုိက္ေလ်ာျပီး ဝါးခ်က္ကို လုိက္သြား ဖုိ႔ သေဘာတူတာနဲ႔ ျမစ္ဆိပ္ကုိ ဆင္းရပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္က ခုေခတ္မွာလုိ ေတာင္ရုိးတစ္ေလွ်ာက္ ကားလမ္းေပါက္ေသးတာ မဟုတ္ဘူး။ တစ္ေနရာ နဲ႔ တစ္ေနရာ အသြားအလာ အဆက္အသြယ္ အလြန္ကုိ ခက္ခဲပါတယ္။ ေျခက်င္ေလွ်ာက္ရင္ေလွ်ာက္ ဒါမဟုတ္ ကုန္းလမ္း က ဆုိရင္ ႏြားလွည္းကုိ ငွားျပီး သြားရင္သြား၊ ေရလမ္းကုိ ေရြးရင္လည္း ငွက္ဆုိတဲ့ သမၺာန္ေသးေသးေလးေတြ နဲ႔ပဲ ဧရာဝတီျမစ္ေၾကာကုိ စုန္ဆန္ရတာပါ။
ျမစ္ဆိပ္ ကုိ ဘြားသီလရွင္ၾကီးက လုိက္ပုိ႔ပါတယ္။ မာမီကလည္း ေရကုိ အေသေၾကာက္တတ္တာ။ ငွားထားတဲ့ ငွက္ဆုိ တဲ့ သမၺာန္ေလးကလည္း ေသးေသးေလး။ ကၽြန္မရဲ႕ စာအုပ္ေသတၱာေလးေလးၾကီးကုိတင္လုိက္ေတာ့ ငွက္ က လူးသြားတာေပါ့။

ဒီမွာတင္ မာမီက ကၽြန္မကုိ အၾကီးအက်ယ္ ေဒါသထြက္ေတာ့တာပဲ။ စာအုပ္ေသတၱာၾကီးပါရင္ သူမလုိက္ဘူး တဲ့ေလ။ ကၽြန္မကုိလည္း နင္ၾကိဳက္ရာေရြးတဲ့ ကၽြန္မမွာ မာမီလည္း လုိက္ေစခ်င္၊ စာအုပ္
ေသတၱာၾကီး လည္း အတူယူသြားခ်င္နဲ႔ ဗ်ာေတြမ်ားျပီး ငုိခ်လုိက္တာေပါ့။
ပါလာတဲ့ ဘြားသီလရွင္ၾကီး က ကၽြန္မကုိ ၾကည့္ျပီး သနားသြားတယ္ ထင္ပါရဲ႕။
'မိန္းကေလး ငုိမေနနဲ႔။ စာအုပ္ေသတၱာကုိ ထားခဲ့ျပီး လုိက္သြား၊ အဘြားေနာက္ေန႔က်ေတာ့ ႏြားလွည္းငွားျပီး ဝါးခ်က္ေက်ာင္း ကုိ လာပုိ႔ေပးမယ္တဲ့ ၊ ေျပာရွာတယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မလည္းစာအုပ္ ေသတၱာၾကီးကုိ အားကလည္း မရွိ၊ မႏုိင္မနင္းနဲ႔ မနည္းျပန္ခ်ျပီး ထားခဲ့တာေပါ့။'

မာမီ က ကၽြန္မကုိ မ်က္ေစာင္းအခဲသားနဲ႔ ၾကည့္ျပီး လိုက္လာပါတယ္။ အန္ကယ္ေအးလာေခၚတုန္းက မႏၱေလးအိိမ္ က အထြက္ စာအုပ္ေသတၱာၾကီး သယ္လာမယ္ ဆုိကတည္းက မာမီက ဝန္က်ယ္ျပီးေလးတာမုိ႔ မယူခဲ့ ရဘူး  ေျပာ ရက္သားနဲ႔ ကၽြန္မက မာမီအလစ္မွာ အန္ကယ္ေအးကုိ ေျပာျပီး တင္လာခဲ့တာဆုိေတာ့ အဲဒီကတည္း က ဒီစာအုပ္ေသတၱာနဲ႔ ကၽြန္မကုိ ၾကည့္မရျဖစ္ေနတာ ၾကာျပီေလ။
ကုိယ့္ အျပစ္နဲ႔ကိုယ္ ဆုိေတာ့ ကၽြန္မလည္း ကုပ္ျပီးလိုက္ခဲ့ရတာေပါ့။ အန္တီေလးတုိ႔ ေပးထားတဲ့ လိပ္စာအတုိင္း ဝါးခ်က္ က ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကုိ ဆုိက္ဆုိက္ျမိဳက္ျမိဳက္ေတာ့ ေရာက္ပါရဲ႕။ ကၽြန္မတုိ႔ကုိ အန္တီေလး တုိ႔က ေစာင့္ေနခဲ့တာပါပဲ။

မနက္ေစာၾကီး က လူၾကဳံေကာင္းလုိ႔တဲ့။ မႏၱေလးကုိ    ကူးသြားၾကျပီဆုိတာ မွာထားခဲ့လုိ႔ သိရေတာ့ အေမာ ၾကီး ေမာ သြားတာေပါ့။
ေမွ်ာ္လင့္ အားခဲထားသမွ်ေတြလည္း အစိတ္စိတ္အျမႊာျမႊာနဲ႔ တစ္စစီ ျဖစ္သြားသလုိ ရင္ထဲမွာ ခံစားလုိက္ မိပါတယ္။ စစ္အတြင္းမွာ အရာရာက အေျခအေနကုိ လုိက္ျပီးလႈပ္ရွားရပ္တည္ ၾကရတာျဖစ္လုိ႔ အန္တီေလး တုိ႔ကုိလည္း အျပစ္မဆုိသာပါဘူး။ ေမြးဖြားဖုိ႔ကိစၥက နံပါတ္တစ္ထားျပီး စဥ္းစားရတာေၾကာင့္ အဆင္ေျပတဲ့ အခုိက္ ကုိ လုိက္ျပီးသြားရတာ ျဖစ္မွာပဲလုိ႔ေတြးျပီး စိတ္သက္သာရာ ရွာရပါတယ္။
ဘဝ ရဲ႕ တစ္ဆစ္ခ်ဳိး လမ္းေကြ႕ေတြကလည္း ဝကၤပါလုိ အသြယ္သြယ္နဲ႔ မ်က္စိလည္လမ္းမွား ခ်င္စရာ အေျခအေန တစ္ခု ကုိ ရင္ဆုိင္လုိက္ရျခင္းပါပဲ။

ဆက္ရန္
.