ေရ၊ ေရ။ တစ္ဆင္႔မွ တစ္ဆင္႔ လက္ဆင္႔ကမ္းလာေသာ ေရျဖစ္သည္။ ေရပုလင္းထဲတြင္ လက္သုံးလုံးမွ် က်န္ရွိေနေသာေရ။ ထိုအခ်ိန္က အမွန္တကယ္သာ ေသာက္ရမည္ ဆိုလွ်င္ ဤေရပုလင္းမ်ဴိး သုံးေလးပုလင္း သည္ အသာကေလး ကုန္းသြားမည္ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ယခု ကၽြန္ေတာ္႔ထံသို႔ ေရာက္ရွိလာသည္႔ေရာမွာမူ လက္သုံးလုံးစာ မွ်သာ။ ကၽြန္ေတာ္သည္ အာစြတ္သည္ ဆိုရုံမွ်သာ တစ္ငံုငုံ ထားလိုက္ၿပီး လက္ဆင္႔ကမ္းလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ထို႔ေနာက္ တစ္ဆင္႔ၿပီးတစ္ တဆင္႔။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္ ....
စစ္ေျမျပင္ ဆိုသည္မွာ ဒါပဲျဖစ္သည္။ ေဖာင္း၊ ေသနတ္သံ တစ္ခ်က္။ ကြင္းျပန္႔က်ယ္တြင္ ေသနတ္သံသည္ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ မရွိလွေပ။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေသနတ္သံလာရာဆီသုိ႔ စူးစမ္းၾကည္႔မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တို႔အား ပစ္ခတ္ရန္ အမိန္႔ေပးျခင္း မဟုတ္သျဖင္႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထံမွ ပစ္ခတ္ျခင္းမဟုတ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ေခါင္း ထဲ၌ အေတြးတစ္ခ်က္ ေပၚလာသည္။ သို႕ေသာ္ မေတာ္တဆ ေသနတ္ထြက္သြားျခင္းေလလားဟု ထင္၍ ဒြိဟျဖစ္မိ သည္။ ကၽြန္ေတာ္႔အေတြး မဆုံးေသးမီပင္ ေကာင္းကင္တစ္ခုလုံး ထိန္ထိန္မွ်လင္းသြားသည္။ လသာျခင္း ထက္ ပို၍လင္းေသာ အလင္းမ်ား ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဦးေခါင္းထက္တြင္ ထိန္ထိန္သာ လ်က္ရွိေသာ မီးက်ည္တန္းမ်ားကို ျမင္ေတြ႔လိုက္ရသည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွင္႔ ကိုက္ ၃၀၀ မွ် ေဝးေသာေနရာတြင္ ရြာႀကီးတစ္ရြာရွိေနသည္။ အုန္းပင္မ်ား၊ ကြမ္းသီးပင္မ်ား၊ အိမ္ႀကီးအိ္မ္ေကာင္းမ်ား၊ ရဲေဘာ္ တို႔ ေနရာယူ ဆရာလုပ္သူ၏ ေအာ္ဟစ္ အမိန္႕ေပးလိုက္သံေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကန္သင္းရိုးကို အကာအကြယ္ ယူ၍ ေသနတ္ကို ခ်ိန္ထားလိုက္ပါသည္။
အခ်ိန္သည္ မိနစ္မဟုတ္ စကၠန္႔မွ်သာ ၾကာျမင္႔ေပလိမ္႔မည္။ တစ္ဖက္ရန္သူဆီမွ ပစ္လႊတ္လိုက္သည္႔ က်ည္မီးပြားမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေခါင္းေပၚမွလည္ေကာင္း၊ ေဘးဝဲယာ ဆီမွ လည္းေကာင္း၊ ေျပးလႊားေန ၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္အထိ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘက္မွ ေသနတ္သံတစ္ခ်က္ မထြက္ေသး။ ပစ္ရန္လည္း အမိန္႔ မေပးေသး။ ကၽြန္ေတာ္ သည္ က်ည္ပစ္ေမာင္း ၌ လက္ပစ္သြင္းကာ ပစ္မိန္႔ကို ေစာင္႔ေနမိသည္။
တက္- ေရွ႕ကိုတက္
ကၽြန္ေတာ္သည္ ဒူးညႊတ္၍ အေျပးတက္ကာ ေရွ႕တြင္ရွိေသာ ကန္သင္းရိုးတြင္ဝပ္၍ ေနရာယူလိုက္ ျပန္သည္။ သို႔ေသာ္ အျခားရဲေဘာ္မ်ားသည္ တရစပ္ေျပးတက္ေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္သျဖင္႔ ဆက္၍ တက္ခဲ႔သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္႔ေဘးမွ ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္၏ ညည္းညဴသံတစ္ခ်က္ကို သဲ႔သဲ႔မွ် ၾကားလိုက္မိသည္။ လွည္႔ၾကည္႔လိုက္ေသာအခါ ရန္သူ႔ထံမွ က်ည္သင္႔ၿပီကို သိလိုက္ပါသည္။
တုိက္ပဲြမွာ အလြန္ျပင္းထန္လွသည္။ တစ္ဘက္မွ ရန္သူမ်ားသည္ အဂၤလိပ္စစ္တပ္ဘက္မွ တပ္ဖ်က္၍ လက္နက္မ်ား ကုိ ယူေဆာင္လာခဲ့ၾကသည့္ ေလ့က်င့္သားရေသာ စစ္သားမ်ား ျဖစ္ၾကေလသည္။ ထုိထက္ နယ္ခ်ဲ႕သမား တုိ႔၏ ေသြးခဲြမႈျဖင့္ အထင္အျမင္ လဲြမွားလ်က္ရွိၾကသည့္ တုိင္းရင္းသားေသြးခ်င္း သားရင္း မ်ား ျဖစ္သည့္ ကရင္အမ်ိဳးသားမ်ားျဖစ္ၾကေလသည္။
ထုိတုိက္ပဲြတြင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဘက္မွ အမ်ားအျပား က်ဆံုးခဲ့သလုိ တစ္ဖက္မွလည္း အမ်ားအျပား က်ဆံုး ၾကေလ သည္။ သန္းေခါင္ယံက စတင္ခဲ့ေသာ တုိက္ပဲြသည္ ယခုအခါ မုိးစင္စင္ လင္းခဲ့ေလၿပီ။ တုိက္ပဲြအရွိန္ ကျပင္းထန္ဆဲ ပင္ရွိေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔တပ္မ်ားသည္ ေရွ႕သုိ႔ပင္ မတုိးႏုိင္ေအာင္ တစ္ဖက္မွ တရစပ္ ပစ္ခတ္လ်က္ ရွိသည္။
နံနက္ေန သည္ ေခါင္းေပၚသုိ႔ ေရာက္လာေပၿပီ။ ထုိမွ မြန္းတည့္၊ ထုိ႔ေနာက္ မြန္းလဲြ၊ ညေနေစာင္းသုိ႔ တုိင္ခဲ့ သည္။ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔တြင္ အစာလည္းမစားရ၊ ေရလည္းမေသာက္ၾကရသျဖင့္ အလြန္ပင္ပန္းလ်က္ရွိေနၾက ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ တစ္ဖက္မွ ပစ္ခတ္ေနေသာ က်ည္ဆန္မ်ားၾကား၌ ေရြ႕လ်ားရန္ပင္ ခဲယဥ္းလွသည့္ အခ်ိန္တြင္ မည္သုိ႔ မွ် မတတ္ႏုိင္ၾကေပ။ ကၽြန္ေတာ္ပါ၀င္ေသာ တပ္စိတ္တြင္ ေမာင္လိႈင္၊ ထြန္းေမာင္တုိ႔ က်ဆံုးသြားခဲ့ပါျပီ။
ညဥ့္ ၁၀ နာရီခန္႔တြင္ တုိက္ပဲြ အရွိန္ေပ်ာ့္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ထံသုိ႔ တရုတ္ပဲမုန္႔ႏွစ္ခုႏွင့္ ေရပုလင္းတစ္ ပုလင္း ကုိ ရဲေဘာ္ေသာင္းအိ လာေပးပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ တစ္သက္တာတြင္ ထုိေန႔ညက စားခဲ့ရေသာ တရုတ္ ပဲမုန္႔ႏွင့္ ေရေလာက္ အရသာထူးေသာ အရသာကုိ ယခု အသက္အရြယ္ေရာက္သည့္အထိ မခံစား မိေသးဟု ထင္မွတ္ မိသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ တစ္ညႏွင့္ တစ္ေန႔လံုးလံုး အစာေရစာမစားဘဲ ေနခဲ့ ရပါသည္ မဟုတ္ ပါေလာ။
ထုိညက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေျမေမြ႕ရာႏွင့္ ကန္သင္းကုိ ေခါင္းအံုးကာ တစ္ေယာက္တလဲ အိပ္ခဲ့ၾကရသည္။ တစ္ဖက္ မွ ပစ္ခတ္သံစဲေသာအခ်ိန္သည္ သန္းေခါင္ခန္႔ဟု ထင္မိသည္။ အလြန္ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ျခင္းေၾကာင့္ စိတ္ေလွ်ာ့ လုိက္ေသာအခါ ခ်က္ခ်င္း အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့ေလသည္။ ၂ နာရီမွ် အိပ္လုိက္ရသည္ကုိ ၂ မိနစ္ခန္႔ ဟု ထင္လုိက္မိ သည္။ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ဖန္ေစာင့္ရန္ ႏုိးရာတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္လံုးမ်ား လံုး၀ ဖြင့္မရႏိုင္ျခင္း ေၾကာင့္ ရဲေဘာ္စိတ္ ရွိေသာ ကုိေသာင္းအိသည္ မအိပ္ေတာ့ဘဲ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ေနသည္ကုိ ခြင့္လႊတ္လုိက္ ေလသည္။
“ျမလိႈင္ ေသာင္းအိ ဆရာေရႊဂဲနဲ႔ ကင္းေထာက္ လုိက္သြားရမယ္”
တပ္စုမွဴး ဗုိလ္သိန္းေအာင္၏ ထား၀ယ္သံ၀ဲ၀ဲျဖင့္ အမိန္႔ေပးသံမ်ားကုိလည္း လက္ခံခဲ့ ဆရာေရႊဂဲႏွင့္အတူ ရြာဆီ သုိ႔ မိေက်ာင္းတြားသြား၍ တက္လာခဲ့ၾကသည္။ တေတာင္ဆစ္မ်ား ပြန္းကုန္သည္။ ရင္ဘတ္မ်ား ပဲ့ကုန္သည္။ ဤကဲ့သုိ႔ တဆစ္ဆစ္ ကုိက္ခဲခံရျခင္းထက္ ေျပး၍ တက္သြားလုိက္ခ်င္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေရွ႕သုိ႔ လွမ္းၾကည့္မိလုိက္သည္။ ေရွ႕ကုိက္ ၂၀ ခန္႔ေရာက္ေနၿပီျဖစ္ေသာ ဆရာေရႊဂဲကုိ ေတြ႕လုိက္ရသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္သည္ သူ႔ေနာက္မွ ရဲော္ေသာင္းအိ၊ ကၽြန္ေတာ္သည္သာ ေနာက္ဆံုးမွ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ စိတ္မရွည္ႏုိင္ေတာ့ သျဖင့္ မိေက်ာင္းတြား သြားေနရာမွ ကုန္း၍ ထလုိက္သည္။ ထုိအခါ ကၽြန္ေတာ့္နားထဲသုိ႔ မေအႏွမ ဆဲသံသည္ ဆရာေရႊဂဲ၏ ႏႈတ္မွ အလံုးအရင္းျဖင့္ စုၿပံဳႀကီး ကၽြန္ေတာ့္နား ထဲသုိ႔ ေရာက္လာ ပါေတာ့သည္။
ကုသုိလ္ကံ ေကာင္း သည္ဟု ဆုိရပါမည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ၃ ဦး ရြာထဲေရာက္ရွိခ်ိန္တြင္ တစ္ရြာလံုး ေျပာင္းေရႊ႕ သြားၾကသည္ ကုိ ေတြ႕ရပါသည္။ ရြာတြင္း၌ လူသူမ်ားသာမဟုတ္။ ကၽြဲႏြား၀က္ ရိကၡာမ်ားကုိပါ စနစ္တက် သယ္ေဆာင္ သြားခဲ့သည္ကုိ ေတြ႕ရပါသည္။ မသယ္ႏုိင္သည့္ စပါးမ်ားကုိ မီးရိႈ႕ထားပစ္ခဲ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သံုးေယာက္ တစ္နာရီေက်ာ္မွ် ရြာအတြင္း လွည့္လည္စစ္ေဆးၾကည့္ရႈၿပီးေနာက္ စိတ္ခ်ရေသာ အေျခအေန တြင္ ရွိေၾကာင္း ဆတ္သားအျဖစ္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လႊတ္၍ အေၾကာင္းၾကားေစပါ သည္။ ထုိညက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တေတြ ၾကက္သားဟင္း၊ အုန္းေရမ်ားကုိ တ၀ စားေသာက္ၾကရေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ၏ စစ္သားဘ၀ ပထမဦးဆံုး တုိက္ပဲြပါတကား။
...............................................................................................................
“သန္း ကုိယ္ကုိ ကတိဖ်က္တယ္ဆုိၿပီး မုန္းသြားၿပီလား”
ခ်စ္သူသန္းသန္းက ေခါင္းခါပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဖ်ာပံုသုိ႔ ျပန္ေရာက္လွ်င္ေရာက္ခ်င္း သန္းသန္းထံ စာေရး အေၾကာင္းၾကား ခဲ့သည္။ ခ်စ္သူထံသုိ႔ အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာမျပရဘဲ တိတ္တဆိတ္ စစ္ထြက္ခဲ့ရသည္ကုိ ရွင္းခ်က္ မ်ား တသီတတန္း ေရးျပၿပီး ေလွ်ာက္လဲခ်က္ေပးလုိက္သည္။ ထုိစာႏွင့္ အတူ ေတြ႕ခြင့္ လည္း ေတာင္း လုိက္သည္။
သည္တစ္ခါ တြင္ေတာ့ ခ်စ္သူသန္းသန္းသည္ ေသရြာျပန္ ခ်စ္သူအား အထူးအခြင့္အေရး တစ္ရပ္အျဖစ္ သူ၏ အေဒၚအိမ္ အေပၚထပ္တြင္ လက္ခံေတြ႕ဆံုခဲ့ပါသည္။ ခ်စ္သူႏွင့္ ေတြ႔ရျပန္ေတာ့လည္း တေမ့တေမာ ခ်စ္သူ မ်က္ႏွာ ကို ၾကည့္ေနမိသည္။ ခ်စ္သူ၏ ပါးျပင္ေပၚသို႔ အနမ္းမိုးမ်ား ရာေထာင္မက သြန္းျဖန္းေပး လိုက္ မိသည္။
“ကဲ… ေျပာစရာေတြ ရွိတယ္ဆိုတာ ဘာလဲေျပာ “
“ခ်စ္တယ္… သိပ္ခ်စ္တယ္“
“ဟင္.. ဒါပဲ ေနာက္မေတြ႔ဘူး“
“ေရာ္..လုပ္ၿပီ၊ သန္းနဲ႔ေတြ႔ေတာ့ ေျပာစရာေတြ ေမ့ကုန္ၿပီေလ“
ခ်စ္သူ၏ မ်က္လံုးတြင္ အၿပံဳးရိပ္တို႔ ထင္လာသည္။ ထိုအခါ ကၽြန္ေတာ္ကဲ ျပန္သည္ ။ ခ်စ္သူ ၏ ႏႈတ္ခမ္းအစံုသည္ ပန္းအငံုသာ ျဖစ္ဘိမူ ကၽြန္ေတာ့္ အနမ္းတြင္ ႏြမ္းေၾကသြားဖြယ္ ျဖစ္ခ်ိမ့္မည္။ တေမ့တေမာ သက္ဝင္ လႈပ္ရွားေနေသာ အခ်ိန္ကေလးမ်ားသည္ အခ်စ္မ်ားျဖင့္သာ လူးျခယ္ထားသကဲ့သို႔ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ စကၠန္႔ကေလး မ်ား မိနစ္ကေလး မ်ား၏ အစိတ္အပိုင္း မ်ားစြာထဲမွာ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းမွ်ပင္ က်ယ္ေျပာေသာ အတိုင္းအဆ မရွွိ သမုဒၵရာဟု ထင္မိသည္။
“သန္း…. ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယက္ အတူေနမယ္“
“ဒီတစ္ခါ ဘယ္ထြက္သြားဦးမွာလဲ ဟင္ “
ခ်စ္သူ၏ အေမး တြင္ သံသယ စကားဝွက္ ပါလာေလသည္။ ထိုအခါ ကၽြန္ေတာ္ ရင္ေမာရျပန္သည္။ အေျဖစကား အတြက္ စကားလွစီျခယ္ မျပႏိုင္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ တိက် တိပေသာ အေျဖကို ကၽြန္ေတာ္ မေပးႏိုင္ခဲ့။ အမွန္က ကၽြန္ေတာ္ သည္ မိမိကိုယ္ကို မိမိမပိုင္ေသာ စစ္သားတစ္ေယာက္ မဟုတ္ပါလား။
“ေျပာေလ…. ေမာင္ ဘယ္ေတာ့ စစ္ထြက္ရဦးမွာလဲ“
“မသိေသဘူး သန္း၊ ဒါေပမယ့္ ဒီတစ္ခါ သန္းကို ခုိးေျပးေတာ့မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၿပီၿပီ၊ သန္းကို ကိုယ္ မခြဲႏိုင္ ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္၏ အရူးအမူးစကားရပ္ကို ခ်စ္သူက အေလးအနက္ထား စဥ္းစားပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ တြင္ ဖမ္းစားေနေသာ အခ်စ္ေရာဂါအတြက္ သူေပးလာေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္မ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္ ဘဝင္မက်ေသာ္ လည္း လက္ခံလာခဲ့ရသည္။
''ေမာင္ကိုယ္ေမာင္ မပိုင္ေသးတဲ့ဘဝမွာ ဘယ္လုိ မိန္းမယူလို႔ ျဖစ္ပါ့မလဲ ေမာင္ရယ္၊ စစ္ေရးနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ ေမာင္ ဘာဆိုဘာမွ ပိုင္ဆိုင္ႏိုုင္သူမဟုတ္ဘူးေလ၊ ဒါလဲ ေမာင္အသိပဲ မဟုတ္လား၊ ဒီၾကားထဲ သန္း ကို ေမာင္ခိုးၿပီးၿပီ၊ ေပါင္းၾကပါၿပီတဲ့…၊ ေမာင္ စစ္ထြက္သြားရင္ ေမာင္ဇနီးမယား အေနနဲ႔ ဘယ္လိုေနခဲ့ ရ မလဲ၊ ေမာင့္မိဘ အိမ္မွာလား၊ သန္းမိဘ အိမ္မွာလား…''
ခ်စ္သူ ၏ အေမးသည္ မ်က္စိတစ္စံုးကို ၾကည့္၍ ေမးေသာ အေမးမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ ဘဝတစ္သက္တာ ၏ အိမ္ေထာင္ေရး ကို အေျခခ်ရန္အတြက္ ေမးသင့္ေမးထိုက္ေသာ ေမးခြန္းတစ္ရပ္ ျဖစ္ေျခသည္။
ကၽြန္ေတာ္ သည္ သန္းသန္း၏ အေမးကြန္ယက္တြင္ အေျဖရခက္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ့္တြင္ သန္းသန္း ကို ခိုးယူ ထြက္ေျပးရန္း ၾကံစည္ေနသည္ ဆိုရ၌ပင္ ေသခ်ာတိက်ေသာ အစီအစဥ္ဟူ၍ သတ္သတ္မွတ္ မွတ္ မရွိခဲ့သည္မွာ အမွန္။ ေနာင္ခါလာ ေနာင္ခါေဈး၊ လးႀကီးမိဘမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူငယ္မ်ား ၏ ခ်စ္ေရးႀကိဳက္ေရး တြင္ ေခတၱမွ် မေက်မခ်မ္း ျဖစ္ၾကမည္မွမပ ၊ ေနာက္ေသာအခါ ေျပေပ်ာက္ေက် နပ္လိမ့္မာ္ဟု ထင္ေနမိ သည္။ ဤအခ်က္သည္ပင္ ကၽြန္ေတာ္၏ ေပ်ာ့ကြက္ဟာကြက္ ျဖစ္ေနပါသည္။
ေလာေလာဆယ္ေတာ့ သန္းကို ကုိယ္ ခိုးေျပးၿပီး က်န္တဲ့ကိစၥေတြကို ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ အတူတူ ''စဥ္းစား အေျဖရွာခ်င္တာပဲေလ... ''
'' မဟုတ္ေသးဘူး ေမာင္ရယ္ ခုအခါက တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အခ်ိန္ အေျခအေနက စဥ္းစား ခြင့္ အမ်ားႀကီး ေပးထားေပမယ့္ လင္ရယ္ မယားရယ္လို႔ ျဖစ္လာၿပီးရင္ ေစာေစာက ရထားတဲ့ အခ်ိန္အခါ အေျခအေနေတြ ဟာ ကုန္ဆံုးသြားလိမ့္မယ္၊ အဲဒီအခါမ်ဳိးမွာ စဥ္းစားျခင္း အတြက္ မဟုတ္ ေတာ့ဘဲ လုပ္ရမယ့္ အခ်ိန္ ကုိသာ လုယူေနရေတာ့မွာ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ လင္မယား ျဖစ္ေနၾကၿပီ မဟုတ္လား၊ ဒါေပမယ့္ ေမာင့္ သေဘာပါ''
ခ်စ္သူသည္ သူေျပာသင့္သည္ ထင္ေသာ စကားရပ္မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္အား ျခြင္းခ်န္ ထိမ္ကြယ္ျခင္း မရွိ ဘဲ ေျပာခဲ့ေခၿပီ၊ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကသာလွ်င္ ခ်စ္သူေျပာသည့္ စကားမ်ားထဲမွ အေျဖရွာရန္ ျဖစ္သည္။ သန္းသန္း သည္ ကၽြန္ေတာ္ အေျခအေနမွန္ကို မသိျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။
''သန္း ကို ကိုယ္အေျဖေပးမယ္''
''ဘယ္ေတာ့လဲ''
''ေနာက္တစ္ေန႔ေတြ႔ရင္ေပါ့''
''မနက္ျဖန္ပဲေျပာမယ္''
သန္းသန္း သည္ ကၽြန္ေတာ္အား ကေလးငယ္တစ္ဦးသဖြယ္ ထင္မွတ္ဟန္ျဖင့္ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ ရႈိက္၍ ထုတ္လိုက္ ပါသည္။ သန္းသန္း သည္ အသက္အားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ထက္ ႏွစ္ႏွစ္ခန္႔ ငယ္ရြယ္ေသာ္ လည္း ေတြးဆႏႈိင္းခ်ိန္မႈ အရာတြင္မူ လူႀကီး တစ္ေယာက္်ပမာ ျဖစ္ဘိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သည္ ကေလးဆိုး သဖြယ္ ဇြတ္တြယ္ကပ္နားပူတိုက္်ေနသည့္ ၾကားမွပင္ သန္းသန္းက ျဖစ္ႏိုင္ျခင္းႏွင့္ မ ျဖစ္ႏိုင္ျခင္းကို ခြဲ၍ရွင္းျပ ပါသည္။
''ျမန္လြန္းလွတယ္ေလ တစ္ပတ္ေလာက္ စဥ္းစားၿပီးမွ အေျဖထုတ္ၾကရင္ ပိုေကာင္းမယ္ ထင္တယ္''
''ကိုယ္... သန္း ကို ေန႔တိုင္းေတြ႔ခ်င္တယ္၊ ေတြ႔ကိုေတြ႔ရမွ ျဖစ္မယ္.... ''
သန္းသန္းက ျပံဳးသည္။ ကၽြန္ေတာ္လက္ကို ယုယစြာ ကိုင္တြယ္၍ နမ္းရႈပ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ ဆံႏုကေလး ကို သပ္ကာ မိခင္ပမာ နဖူးျပင္ေပၚသို႔ ဖြဖြကေလး အနမ္းဆုကေလးမ်ား ခပ္ႏွိပ္ေပးသည္။ သန္းသန္း ၏ ကိုယ္သင္းန႔႔ံသည္ အခ်စ္ရူး ကၽြန္ေတာ္အေတြးမ်ားကို တည္ၿငိမ္သြား ေစပါသည္။
''ေန႔တိုင္းေတြ႔လို႔ မျဖစ္ႏိ္ုင္ဘူး ေမာင္ရယ္၊ ေဖေဖတို႔က ေဒၚေဒၚလာေခၚလို႔သာ ထည့္လိုက္ရာ၊ တကယ္ေတာ့ အိမ္လည္တာ ကို မႀကိဳက္ၾကဘူး၊ ေနာက္ၿပီး ေန႔တိုင္းဆိုရင္ ရိပ္မိသြားလိမ့္မယ္၊ ဒီေတာ့''
ကၽြန္ေတာ္သည္ ခ်စ္သူေျပာစကားမ်ားကို နားေထာင္ရင္း တိုေတာင္းေသာအခ်ိန္းမ်ား ကုန္ဆံုးသြား မည္ကို စိုးရိမ္ ပူပန္ေန မိသည္။ ခ်စ္သူအား မေတြ႔မျဖစ္ေလာက္ေအာင္ မရမက နားပူနားဆာ ျပဳခဲ့ၿပီး တကယ္တမ္းေတြ႔ သည့္အခါ ဘာမွ် မည္မည္ရရ ေျပာျပ ႏိုင္သည္ မဟုတ္ခဲ့ေပ။ သို႔တေစ ခ်စ္သူမ်ား ပီ ပီ တစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ေနရျခင္းသည္ပင္ ၿပီးျပည့္စံုသည္ဟု ထင္မွတ္ထားသူ ျဖစ္ပါ သည္။
ယခု.... ကၽြန္ေတာ္...။
ကၽြန္ေတာ္ဆိုသည္မွာ အရပ္က ေအာေၾကာလန္ေသာ ေမာင္ေမာင္။
အႏွီကဲ႔သို႔ေသာ သူတစ္ေယာက္ႏွင့္ ဦးစစ္ရွိန္ကဲ့သို႔ေသာ လူတစ္ဦးတို႔သည္ သမီးေယာကၡမေတာ္ ၾကၿပီ ဆိုျငျားအံ့၊ အရပ္တကာတို႔တြင္ မိုးႏွင့္ေျမႀကီး ထိသြားျခင္းဆိုုသည့္ သတင္းကို ၾကားရျခင္း ထက္ အံ့ၾသၾကေပ လိမ့္မည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ ကၽြန္ေတာ္ဆိုေသာ ေမာင္ေမာင္သည္ မိဘေငြကို ေရလို သံုးသည္။ နံနက္မွ အိမ္က ထြက္လွ်င္ ညဥ့္နက္မွ အိမ္သို႔ ျပန္သည္။ တအုန္းအုုန္း တဖုန္းဖုန္း ရိုက္သည့္ၾကားမွ မျဖံဳ။ ရိုက္်သည့္ သူက ေနာက္ဆံုး လက္ေျမွာက္ အရႈံးေပးရသူ ျဖစ္သည္။ ဤမွ်သာေလာ... မဟုတ္ေသးပါ။ အရပ္ထဲတြင္ လက္စြဲ ေတာ္ ကေလးတစ္အုပ္ႏွင့္ ေမ်ာက္ရႈံးေအာင္ ေဆာ့သျဖင့္ အမ်ားတကာ တို႔၏ ေအာ့ႏွလံုးနာ ဘြဲ႔တံဆိပ္ ရသူ တစ္ဦးလည္း ျဖစ္သည္။
ဦးစစ္ရွိန္သည္ ကၽြန္ေတာ္အား ငယ္ငယ္က ဤသို႔အေၾကာင္းမ်ားကိုလည္း သိသည္။ ႀကီးလာေသာအခါ သူ႔ကဲ့သို႔ေသာ စီးပြားေရးသမား ပီပီသသ ျဖစ္မလာဘဲ ႏိုင္ငံေရးသမား တစ္ဦး ျဖစ္လာသည္ကိုလည္း သိသည္။ ထို႔ျပင္ ယခု တိုင္းျပည္ေရး အေျခအေနမ်ားသည္ အျမစ္မွစ၍ ေျပာင္း လဲသြားၿပီးေနာက္ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရး တပ္မေတာ္ အျဖစ္ ဖြဲ႔စည္းလာေသာ တပ္ဖြဲ႔တြင္းသို႔ ဝင္ေရာက္ သြားခဲ့ေသာ ရပ္ေဆြရပ္မ်ဳိး ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္လည္း ကၽြန္ေတာ္ အေၾကာင္းမ်ား အူမ၊ေခ်းခါး မက်န္ သိထားသူ ျဖစ္သည္။ သို႔ျဖစ္ရာ ကၽြန္ေတာ္အေနျဖင့္မူ ခ်စ္သူသန္းသန္း ကို မည္သို႔မဆို ခိုးယူထြက္ ေျပးရန္ ဆံုးျဖတ္ထားျဖစ္ပါသည္။
တစ္ခါက....
မာဂဳရက္ဆိုေသာ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ကို အရူးအမူး ခ်စ္၍ ဘဝတစ္ခုလံုး ပ်က္ျပဳန္းအံ့ဆဲဆဲ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ မာဂရက္ကို ခ်စ္ခဲ့စဥ္က ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ထဲတြင္ မာဂရက္ တစ္ေယာက္သာလွ်င္ ခ်စ္စရာ ခင္စရာ၊ တြယ္တာစရာ ျမတ္ႏိုးစရာဟု ထင္မွတ္၍ တစိုက္မတ္မတ္ အခ်စ္၏ သားေကာင္ အျဖစ္ ႏွလံုးေၾကအက္ အသည္းကြဲ ဇာတ္လမ္းႀကီး တစ္ခုကိုု ကျပခဲ့သည္ မဟုတ္ပါေလာ။
ထိုေရာအခါက မိခင္်ႀကီးသည္ သားမိုက္၏ ကုရာနတၱိ ေဆးမရွိသည့္ ေဝဒနာကို နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ ကု စားေပးခဲ့ ရသည္။ ဒဏ္ရာကို ေဆးသိပ္၍ ေမွးမွိတ္အိပ္စက္ ေစခဲ့သည္ မဟုတ္ပါေလာ။ ထိုအခ်ိန္ ထို အခါမ်ားက ရက္ေပါင္း လေပါင္း မ်ားစြာ ေက်ာ္လြန္ခဲ့သည္ကား မွန္သည္။ ထိုမွ တစ္ဖန္-
ထား....မမထား။
တစ္လင္ကြာ တစ္ခုလပ္ ထား ဆိုသူ၏ ထဘီဖ်ားခတ္မႈေၾကာင့္ ႏွာႏွပ္ယူရမည့္ ဘဝသို႔ ေရာက္ခဲ့ျပန္ သည္။ ထုိအခ်ိန္တုန္း ကလည္း လည္လြန္းသည့္ ဘီး ေခ်းသင့္ျခင္းဟု အမ်ားတကာ၏ ႏႈတ္ဖ်ားမွ လက္မတင္ကေလး လြတ္ေျမာက္ လာခဲ့ရသည္ မဟုတ္ပါေလား။ ထိုအခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္ ဆိုေသာ ေမာင္ေမာင္၊ ဖေနာင့္ႏွင့္ တင္ပါး ေျပးႏိုင္၍သာ လြတ္ခဲ့ရသည္။ ထိုထက္ ဓာခုတ္လက္ရာလွ်ိဳ၊ မိန္းမငတ္ တပည့္ေက်ာ္ က ေမာင္ေမာင္လက္က်န္ကို ဆက္လက္အေမြခံ၍သာ ေတာ္ေရာ့သည္ မဟုတ္ပါလား။
ကၽြန္ေတာ္သည္ အရြယ္ကေလး မေလာက္ေလး မေလာက္စား လူပ်ဳိေပါက္ကေလး အရြယ္ကစ၍ မိန္းကေလး မ်ားႏွင့္ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ဆက္သြယ္ခဲ့သည္။ ျမန္မာစကားကို ပီပီသသ မေျပာ တတ္သည့္ တရုတ္မ ကေလး က်င္မိကိုပင္ လက္ဟန္ေျခဟန္ႏွင့္ ၾကားပြဲစား စကားျပန္ထား၍ ရည္းစား ထားခဲ့သည္ မဟုတ္ပါလား။ ထို႔ေနာက္ ရန္ကုန္သို႔ ျပန္ေရာက္ေတာ့လည္း စေကာေဈးတစ္ခြင္ ျပဲျပဲ စင္ေအာင္ ေျချဖန္း၍ အႏွံ႔ ေပြခဲ့ျပန္ရာ ခင္ခင္ ဆိုသူ၏ တစ္ပတ္ရိုက္ျခင္းကို ခံလိုက္ရေသာအခါမွ ေနာထိုင္သာ ရွိခဲ့ေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ဖိနပ္ သည္ ေဒၚစိန္စိန္၏ ညီမေခ်ာ ခင္ၾကည္ၾကည္....။
ခင္ၾကည္ၾကည္ ကိုမူ ကၽြန္ေတာ္မိဘမ်ားက မိန္းကေလး ပီသသည္ဟု ေျပာုသည္။
သူ႔ကိုေတြ႔ေတာ့ လည္း ကၽြန္ေတာ္ အသည္းစြဲျပန္သည္။ လူႀကီးမ်ား မ်က္ႏွာေပးသည္ကို အခြင့္အရးယူ၍ ခင္ၾကည္ၾကည္ ၏ အိမ္ဦးခန္းတြင္ ထိုင္ကာ အၿမိဳင့္သား ရည္းစားစကား ေျပာခဲ့သည္။ လူႀကီးမ်ားခ်င္း သေဘာတူၾက သျဖင့္ အေနေခ်ာင္သည္။ အေျပာေခ်ာင္သည္။
ထိုအခြင့္အေရးမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္အဖို႔ အဟာဒုတ္မဲ ေပါက္သည့္ႏွယ္၊ ခင္ၾကည္ၾကည္ ၏ ယုယမႈ ကို အျပည္အဝ ခံစားခဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္ ဖ်ာပံုသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ခင္ၾကည္ၾကည္၏ သ႑န္သည္ ကၽြန္ေတာ္ ရင္တြင္ ေမွးမွိန္ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ရျပန္သည္။
သန္းသန္း...။
သန္းသန္းကား ကၽြန္်ေတာ္ ရည္းစားေတြ မႈိလိုေပါက္ထားသည္ကို မသိရွာ။ ရန္ကုန္ မွ ေက်ာင္းပိတ္ ျပန္လာျပီး ကတည္က ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္ အခ်ိိန္ရခိုက္ ေလွ်ာက္ျပန္သံေပးလုပ္ရင္း လစ္လွ်င္ လစ္သလို စာတက္ေပး သည္။ ခ်စ္စကား ေျပာသည္။ အခ်ိန္ၾကာျမင့္လာေသာအခါ သန္းသန္းသည္ ကၽြန္ေတာ္အား အထက္ ကေဖာ္ျပသကဲ့သို႔ ခ်စ္သူဘဝသို႔ ေရာက္ခဲ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္ သည္ သန္းသန္းကို တကယ္လည္း ခ်စ္သည္။
ကၽြန္ေတာ့္ ရည္းစားေတြထဲ ၌ သန္းသန္းကို အခ်စ္ဆံုး။
အို..... အမ်ားႀကီး၊ တကယ္ကို အမ်ားႀကီး။
ခ်စ္သူဘဝ ခ်စ္သူမျဖစ္တျဖစ္ဘဝ၊ ခ်စ္သူျဖစ္မည့္ ျဖစ္ဆဲဘဝ စသည့္ မိန္းကေလးေပါင္းမ်ားစြာ၏ ေမာင္ေမာင္၊ အႏွီေမာင္ေမာင္ သည္ ယခုေတာ့လည္း ဘဝေပး အေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ ေျပာင္းလဲခဲ့သည္ဟု ဆိုရမည္လား၊ သို႔တည္းမဟုတ္ ပတ္ဝန္းက်င္၏ ရိုက္ပုတ္မႈ ေၾကာင့္ ပင္လား၊စည္း ႏွင့္ကမ္းႏွင့္ ေနထိုင္ရသည္ ျဖစ္ေလရာ အရပ္သား တစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ အေနအစား၊ မေခ်ာင္လွပါ။ အထက္မွ ေပးအပ္ေသာ အမိန္႔ ဆင့္ကဲဆင့္ကဲ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္ တြင္ သြားလာလႈပ္ရွားရသည္။
တစ္ေန႔တာ၏ အခ်ိန္မ်ား အားလံုးသည္ စစ္သားတစ္ေယာက္ အဖို႔ အားလပ္သည္ဟူ၍ လံုးဝမရွိွႏိုင္ေပ။ မနက္ အိပ္ရာထသည္မွသည္ အိပ္ရာဝင္သည္ အထိ ဇယားခ် လုပ္ငန္းမ်ားျဖင့္ ေနထိုင္ရသည့္ လူတန္းစား တစ္ရပ္ဟု ဆိုက မမွားႏိုင္ဟု ထင္ပါသည္။
မိခင္ႀကီးသည္ ကၽြန္ေတာ္လို သားမိုက္တစ္ေယာက္အား နည္းလမ္း မ်ားစြာျဖင့္ ဘဝ၏ ပန္းဝင္ေရးကို ႀကိဳးစားေပးခဲ့သည္။ ႏိုင္ငံႏွင့္ လူမ်ဳိးကို ခ်စ္တက္ေသာ စိတ္ဓါတ္ကို သြင္းေပးသည္။ နယ္ခ်ဲ႕ ဆန္႔က်င္ေရး လြတ္လပ္ေရး ႀကိဳးပမ္းမႈတြင္ ပါဝင္သည္ကို အားေပးေျမွာက္ခဲ့သည္။ ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစား ၾကည့္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္အား ဖေယာင္းကဲ႔သို႔ ပံုသြင္းေပးသူမွာ လက္ဦးမည္ထိုက္စြာဆိုသည့္ မိခင္ႀကီးျဖစ္၍ ဒုတိယ သြန္သင္ဆံုးမသူမ်ားမွာမူကား ၿမိဳ႔မ အမ်ဳိးသား အထက္တန္းေက်ာင္းမွ ဆရာ ဆရာမမ်ားႏွင့္ ေပါင္းေဟာင္း သူငယ္ခင္းေကာင္းမ်ားေၾကာင့္ ဟုသာ ဆိုႏိုင္ပါသည္။ မွတ္မိပါေသးသည္။
ကၽြန္ေတာ္ထပ္၍ မွတ္မိေနေသးသည္။
သေဘၤာထြက္အံ့ဆဲဆဲ မာဂရက္ထံမွ လက္ေဆာင္ပစၥည္း တစ္ထုပ္ ရခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ မိခင္ႏွင့္ အစ္ကို ျဖစ္သူေရွ႕တြင္ ဖြင့္၍ မၾကည့္ရဲသျဖင့္ ေတာ္ရာေခ်ာင္တြင္ ဖြင့္ၾကည့္ခဲ့ရသည္။ အဆက္ျဖတ္၍ အဖက္မလုပ္ေတာ့ဟု စစ္ေၾကညာ၍ ခ်စ္သူအျဖစ္မွ ျပတ္စဲျခင္းခံရသူ ကၽြန္ေတာ့္လက္ဝယ္တြင္ လက္ေဆာင္ ပစၥည္း မ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းျပန္ေနသည္ ဆိုျခင္းေၾကာင့္ အားေပးေသာ စာတစ္ေစာင္တို႔ ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တြင္ အေဟာင္း သည္ အသစ္တစ္ဖန္ ျဖစ္ခဲ့ျပန္ၿပီး ႏွလံုးသားဒဏ္ရာက ခံစားလားရျပန္သည္။
လြန္ေလၿပီးေသာ အေၾကာင္းအရာသည္ စဥ္းစားေလတိုင္း မဆံုးႏိုင္ေသာ ေျမြႀကီးလင္းေျမြပမာ အေဟာင္း အေဟာင္းတို႔ ေပ်ာက္ကြယ္ပ်က္သုဥ္းခဲ့သလို အသစ္အသစ္တို႔သည္လည္း ေမြးဖြားသန္႔စင္ ခဲ့ၾကသည့္ အတိုင္း ကၽြန္ေတာ္အဖို႔ တြင္လည္း အေဟာင္းမ်ား ေသဆံုးခဲ့ၿပီး အသစ္မ်ား ေမြးဖြားရာသို႔ ေရာက္ရွိေနျခင္းျဖစ္သည္။
လူေပြေမာင္ေမာင္ ဘဝမွ ႏိုင္ငံေရးသမား သခင္ ျမလႈိင္၊ ထိုမွသည္ ယခု စစ္သားျမလႈိင္အျဖစ္ ေမြးဖြား ျပန္ေပၿပီ။
စစ္ထဲ ဝင္ရာက္ျခင္းအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ကို မိခင္ျဖစ္သူက တားျမစ္ခဲ့ျခင္း မရွိသလို ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ ကလည္း စိတ္အားထက္သန္စြာ ဝင္ေရာက္ ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ စစ္သား တစ္ ေယာက္၏ ပင္ပန္းဆင္းရဲမႈ ကို လက္ေတြ႔ စစ္ထဲ ဝင္ၾကည့္ေသာအခါ တြင္မွ နဖူးေတြ႔ ဒူးေတြ႔ ခံစားခဲ့ရသူပီပီ ပထမအစ၌ အလြန္ စိတ္ပင္ပန္းဆင္းရဲျခင္း ျဖစ္ခဲ့သည္မွာ အမွန္ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ ပင္ကို ဗီဇစိတ္တြင္ တိုင္းျပည္ႏွင့္ လူမ်ဳိးကိုခ်စ္ေသာ စိတ္က လႊမ္းမိုးေနျခင္းေၾကာင့္ ယင္းကဲ႔သို႔ ပင္ပန္းဆင္းရဲမႈမ်ားသည္ လႈပ္ရွား ရုန္းကန္ရင္းမွ ပေပ်ာက္သြားခဲ့ေလသည္။
ႏုနယ္ေသာ ကၽြန္ေတာ္ ႏွလံုးသားတြင္ ခံစားမႈကေလးမ်ား ကပ္ၿငိလ်က္ ရွိသည္။ စစ္ထြက္အံ့ဆဲဆဲ ကာလက မိမိခ်စ္သူ အား ႏႈတ္ဆက္ရန္ အခြင့္အေရး မရခဲ့သျဖင့္ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး တႏု႔ံႏုံ႔ ခံစားခဲ့ရသည္ကို လည္းေကာင္း၊ ခ်စ္သူ၏ ေရွ႕ေမာင္တြင္ ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာသည္သာ ကိုးကြယ္ရာဟု ထင္မွတ္၍ ကေလးငယ္ပမာ အိမ္ေထာင္ တည္ေဆာက္ေရးကို သြားရည္စာစားရန္ ပူဆာသကဲ့သို႔ လည္းေကာင္း ျပန္လွန္ စဥ္းစားၾကည့္ေသာ အခါ ရရာေသာ အေျဖကို ရွာမေတြ႕ ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ခဲ့သည္မွ တစ္ပါး အျခား အေျဖအသစ္လည္း ေပၚမလာခဲ့ေပ။ ကၽြန္ေတာ္ ၏ အေတြးမွ်င္သည္ ဂ်ာေအး သူ႔ အေမရိုက္ေသာ ေတးသြားကဲ့သို႔ အဆံုးအစ ရွာမရသည့္ အေျခအေန တြင္ ရပ္လ်က္ရွိေနပါသည္။
''ေဟ့... ျမလႈိင္၊ တပ္ခြဲမွဴး ေခၚေနတယ္''
ကၽြန္ေတာ္ သည္ တပ္ခြဲမွဴး၏ ေရွ႕တြင္ ေျခစံုရပ္၍ အေလးျပဳလိုက္သည္။ တပ္ခြဲမွဴးက ကၽြန္ေတာ္ အား ေျခဆံုးေခါင္းဆံုးၾကည့္ၿပီး သက္သာေနေစသည္။
ထို႔ေနာက္တြင္မူ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တပ္ထဲတြင္ ဆက္လက္တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ႏိုင္ျခင္း ရွိမရွိႏွင့္ တပ္ထဲ တြင္ ေနထိုင္ရသည့္ ဆင္းရဲပင္ပန္းမႈမ်ားႏွင့္ တိုက္ပြဲတြင္ ရြပ္ရြပ္ခၽြံခၽြံ ပါဝင္တိုက္ခိုက္ လာခဲ့သည့္ အတြက္ ဝမ္းေျမာက္ ဂုဏ္ယူေၾကာင္းစသည္ မ်ားကို ေျပာၾကားပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ တပ္ခြဲမွဴး၏ ေဖာ္ေရြမႈ၊ အေရးတယူ စကားေျပာဆိုမႈမ်ားအတြက္ အံ့ၾသျခင္း ျဖစ္မိသည္။ ယင္းသို႔ အံ့ၾသျခင္း ျဖစ္ သည္မွာလည္း ကၽြန္ေတာ္ တို႔ၿမိဳ႕မွ တပ္ထဲသို႔ ဝင္ေရာက္ၾကသူ အားလံုးလိုလုိပင္ ျဖစ္ပါသည္။ တပ္ခြဲမွဴး သည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဖ်ာပံုၿမိဳ႕နယ္ မွ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရၚ တပ္မေတာ္သို႔ ဝင္ေရာက္လာခဲ့ၾကသူမ်ား အားလံုးကို တစ္ေယာက္စီ သီးျခား ေခၚယူေတြ႔ဆံုေၾကာင္း သိခဲ့ရေလသည္။
''ျမလႈိင္ မင္းကို ဗိုလ္စက္ေရာင္က ဘာေတြ ေျပာလဲကြ''
''တပ္ထဲမွာ ဆက္ဆက္လုပ္မလား မလုပ္ဘူလားတဲ့ကြ၊ ေနာက္ၿပီး တိုက္ပြဲမွာ သူနဲ႔အတူ ရြပ္ရြပ္ခၽြံခၽြံ အသက္စြန္႔ ေဆာက္ရြက္ခဲ့တဲ့အတြက္ ေလးစားဂုဏ္ယူပါတယ္ကြာ၊ ဒါပါပဲ''
''ေအး ... ငါတို႔ကိုလဲ မင္းကို အခုေမးသလိုပဲ ေမးတယ္''
''ဒါ ဘာသေဘာ လဲကြ တပ္ထဲဝင္ခ်င္လို႔ပဲ ဝင္လာခဲ့ၿပီးပဲဟာ အထူးအဆန္းလုပ္ၿပီးမ်ား ထပ္ေမးရေသး တယ္ ဟား ဟား''
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဖ်ာပံုသား ရဲေဘာ္မ်ားဝိုင္းဖြဲ႔၍ ဗိုလ္မွဴး ဗိုလ္စက္ေရာင္ ေျပာၾကားသည့္ စကားမ်ား ကို ေဖာက္သည္ခ်ရင္း စကားလက္ဆံုက်ေနၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူသိုက္ထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ အသက္ငယ္ ဆံုးျဖစ္၍ က်န္ရဲေဘာ္မ်ားမွာ ကၽြန္ေတာ္ထက္ အသက္အားျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ အေတြ႔အၾကံဳ အားျဖင့္ လည္းေကာင္း ႀကီးမားရင့္က်က္သူမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ... စစ္ခရာသံသည္ ပ်ံလြင့္လာသည္...။
ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး စုေဝးထုိင္ေနရာမွ အေျပးအလႊား တန္းစီ ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ယခုအခါ တန္းစီရာတြင္ အခါတိုင္းကဲ့ သို႔ အလံခ် တန္းျဖဳတ္ရံုမွ် မဟုတ္ဘဲ တပ္ခြဲမႈး ဗိုလ္စက္ေရာက္သည္ စကား ေျပာရန္ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ေရွ႕တည့္တည့္တြင္ ရပ္လ်က္ ရွိေနသည္ကို ေတြ႔ၾကရပါသည္။
ရဲေဘာ္တို႔....
''ငါတို႔ရဲ႕ စစ္ေသနာပတိခ်ဳပ္ရဲ႕ အမိန္႔အရ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရး တပ္မေတာ္ကို ယေန႔မွစ၍ ဖ်က္သိမ္း လိုက္သည္၊ ရဲေဘာ္တို႔ အေနနဲ႔ ငါတို႔ေနာက္ထပ္ ဖြဲ႔စည္းမဲ့ တပ္မေတာ္ထဲသို႔ ဝင္ေရာက္လိုသူမ်ား ရွိရင္ မနက္ျဖန္ကစၿပီး စာရင္း မ်ား ေပးသြင္းၾကေစလိုတယ္။ မဝင္လိုတဲ့ ရဲေဘာ္မ်ားအေနနဲ႔ မိမိတို႔သေဘာ အရ မဝင္ဘဲ ေနႏိုင္တယ္။ ရဲေဘာ္တို႔အတြက္ လိုအပ္မယ့္ ခရီးစရိတ္နဲ႔ ေထာင့္ပံ့ေၾကးမ်ားကို မနက္ ျဖန္မွစၿပီး ထုတ္ေပးလိမ့္မယ္၊ ငါ့ေျပာစကား မ်ားၾကားၾကရဲ႕လား''
''ၾကားပါတယ္''
''ဒါပဲ.... တန္းျဖဳတ္ႏိုင္ၿပီ''
ဗမာ့လြတ္လပ္ေရး တပ္မေတာ္ႀကီးကား ဖ်က္သိမ္း ခဲ့ေလၿပီတကား။
မမေလးကိုေနာ္ဗ်××× သည္ေမာင္ခိုးမယ္လို႔ ×××× လူဆိုးေတြနဲ႔ ေမာင္တိုင္ပင္××× အိုဗ်ာ မမေလး ကိုတဲ့××××
''ေဟ့လူ ခင္ဗ်ား ေသာက္ပါးစပါႀကီး ပိတ္ထားစမ္းဗ်ာ၊ ဒီမွာ စိတ္ရႈပ္ရတဲ့အထဲ သူက တေမွာင့္၊ ဟြန္း ေသာက္လိုက္ကန္းဆိုး မသိတဲ့ ေနရာမွာ ခင္ဗ်ားဟာ နံပါတ္ ၁ ပဲ''
''ဟိတ္ေကာင္ ေက်းဇူးကန္းစကား မေျပာနဲ႔၊မင္း မိန္းမရဖို႔ ငါတို႔ ခိုးေပးရမယ္ ေကာင္က၊ ေဟ- မင္း ဘာေျပာခ်င္ လဲ ေပးစမ္း ေဆးတစ္ရွဴ''
ကၽြန္ေတာ္ည္ သန္းသန္းကို ခိုယူရန္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျဖစ္ၾကသည့္ ကိုအုန္းေမာင္၊ အေဘာက္၊ ေရႊအိဝင္းေမာင္၊ ေသာင္းအိ၊ သက္ၾကည္စသူမ်ားႏွင့္ တိုင္ပင္ေနျခင္းျဖစ္ရာ ကိုေသာင္အိသည္ မည္သည့္ အၾကံမ်ား မေပးသည့္ျပင္ ေနာက္ေျပာင္ေနျခင္းျဖင့္သာ အေႏွာင္အယွက္ေပးေလ့ ရွိပါသည္။
အမွန္က သန္းသန္းကို ခိုးယူရန္ သူငယ္ခ်င္း ကိုေက်ာဆိုသူအား တိုင္ပင္ ခဲ့ရာတြင္ ကိုေက်ာ္သည္ ကၽြန္ေတာ္ အား မိန္းမခိုးရန္ သေဘာတူသျဖင့္ တစ္ဘက္လွည့္ျဖင့္ မိခင္ႀကီးအား သတင္းေပးလိုက္ရာ မွ ကၽြန္ေတာ္အိမ္မွ အဝတ္တစ္ထည္ ကိုယ္တစ္ခုျဖင့္ ဆင္းေျပာလာခဲ့ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ မူခ အစီအစဥ္ အတိုင္းဆိုလၽွင္ သန္းသန္း ကို ခို၍ ထြက္မေပးမီ အိပ္တြင္ ၿငိမ္ၿငိမ္ကေလးေနၿပီရသမွ် ေငြေၾကးမ်ားကို အလစ္သုတ္ခဲ့ရန္ ျဖစ္ပါသည္။ ယခုမူ ေငြရွာေဖြေရး အစီအစဥ္ႀကီး ပ်က္ခဲ့ရသည္ သာမက ကၽြန္ေတာ္ပင္လွ်င္ အဝတ္အစား မပါ အိမ္မွ ဆင္းခဲ့ရေလသည္။
''ကိုင္း...ေငြ ဘယ္ကရမလဲ ''
ငါ့မွာ ငါးက်ပ္ေတာ့ ရွိတယ္ သူငယ္္ခ်င္း''
အေကာက္ သည္ သူစုေဆာင္း သိမ္းဆည္းထားေသာ ေငြငါးက်ပ္ကို အိပ္ကပ္ အတြင္းမွ ထုတ္ေပးလာသည္။ သက္ၾကည္ ၊ ေရႊအိဝင္းေမာင္၊ ကိုအုန္းေမာင္ သံုေယာက္ စုေဆာင္းလိုက္ ေသာအခါ ေျခာက္မူးတစ္ပဲ ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္လက္ဝယ္ အသျပာတစ္ဆယ္သံုးက်ပ္ရွိသည္။ ဤေငြကေလးမွ်ျဖင့္ မည္ကဲ့သို႔ မိန္းမခိုးယူႏုိင္မည္နည္း။
ကၽြန္ေတာ္အဖို႔ ပြဲထဲက လူျပက္မ်ား ေျပာသကဲ့သို႔ ထြက္ဟယ္ထြက္ဟယ္ႏွင့္ ထြက္သာလာခဲ့ရတယ္ဟ ငါဘာေကာင္ပါလိမ့္ ဆိုသည္ကဲ့သို႔ ကိုယ္ဘဝကို ကိုယ္တိုင္ ရပ္တည္ျခင္း မရွိဘဲ၊ မိန္းမယူရန္ ဆံုး ျဖတ္ျခင္းသည္ ကိုယ့္ဒုကၡ ကိုယရွာေဖြျခင္းသာ မည္ေပသည္။
''ေဟ့.... ေနာင္ခါလာ ေနာင္ခါေဈး၊ မင္းအေမက မင္းကို ၾကာၾကာပစ္ထားမွာ မဟုတ္ပါဘူးကြ၊ ခုေတာ့ စိတ္ဆိုးေနတုန္း ဆိုေတာ့ မင္းကို လက္မခံ ပဲ ထားမွာေပါ့ကြာ၊ ခုေတာ့ စိတ္ဆိုး ေနတုန္း ဆိုေတာ့ မင္း ကိုလက္မခံ ပဲ ထားဦးမွာပါကြာ၊ ဟုတ္ဘူးကြာ၊ ဟုတ္ဘူလား သူငယ္ခ်င္းတို႔ရာ''
အရြယ္အားျဖင့္ ၁၈-၁၉ ႏွစ္ဝန္းက်င္မွ်သာ ရွိေသးသည့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ေတြသည္ ေရွ႕ေရး တပ္မေတာ္ထဲသို႔ ဝင္ေရာက္ ၾကစဥ္က အတူတကြ လက္တြဲ ဝင္လာၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ ထို႔အတူ တိုက္ပြဲတိုက္ရာ၌လည္း တပ္စိတ္တစ္စိတ္ထဲတြင္ အသက္ေပး၍ တိုက္လာခဲ့ၾကေသာ ေသေဖာ္ေသဘက္ ရဲေဘာ္မ်ားလည္း ျဖစ္ပါသည္။
''သန္းသန္းကို ခိုးတာေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ၊ အခုလို ေငြေၾကးမရွိဘဲ ေရွ႕ အဖုိ႔ဘယ္လိုေနလို႔ ဘယ္လိုစားၾက မလဲ၊ ေနာက္ၿပီး အိမ္ေထာင္ျပဳတယ္ ဆိုတာ ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားၿပီးမွ လုပ္သင့္တယ္လို႔ ငါ ေတာ့ထင္တာပဲ၊ ေအး... တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္၊ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ယူကိုယူမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္'' ဆိုရင္ေတာ့ တို႔တေတြအေနနဲ႔ ကူညီရမွာေပါ့ေလ''
ကိုအုန္းေမာင္ စကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္အတန္ၾကာမွ် စကားျပန္ မေျပာႏိုင္ဘဲ စဥ္းစားၾကည့္မိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္မိခင္ သည္ ကၽြန္ေတာ္အား သန္းသန္းႏွင့္ သေဘာတူ၍ကား မဟုတ္ေပ။ ေငြေၾကးဓနအရွိန္ ျဖင့္ ငါ့သားႏွင့္ မည္သူမွ် မတူမတန္ရာဟူေသာ သေဘာမ်ဳိးလည္း မဟုတ္ေပ။ စင္စစ္ ကၽြန္ေတာ္အား တိုင္းျပည္အတြက္ အသက္ေပး လုပ္ကိုင္သည္ကို ေက်နပ္ႏွစ္သက္စြာ ခြင့္ျပဳသလိုပင္၊ ပညာရွာမွီးေရး ကိုယ့္ၾကမၼာကို္ယ္ ဖန္တီးႏိုင္ေရး စသည္ တို႔ကိုလည္း မိမိစြမ္းအားျဖင့္ မိမိႀကိဳးပမ္းေစလိုေသာ သေဘာ ရွိျခင္းသာ လွ်င္ ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔အတူ သန္းသန္း မိဘဘက္က ၾကည့္ျပန္လွ်င္လည္း ၎တို႔၏ တစ္ဦး တည္းေသာ သမီး ျဖစ္ ရံုမက မိခင္ဖခင္တို႔သည္ သမီးျဖစ္သူအား အရိပ္ၾကည့္လ်က္ ရင္အုပ္မကြာ ၾကည့္ရႈေစာင့္ေရွာက္ လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္၍ မိဘ၏ ဂုဏပုဒ္ေၾကာင့္ သူေဌးသား ဆိုသည္မမွ် ျဖင့္ ေက်နပ္ႏိုင္မည္ မဟုတ္ေပ။
သန္းသန္း ၏ ဖခင္သည္ တစ္ျပားမွသည္ တစ္ဆယ္တစ္ရာ တစ္ေထာင္ ကုိ မိမိဥာဏ္စြမ္းျဖင့္ လုပ္ကိုင္ ရွာေဖြ ႀကီးပြား လာသူ ျဖစ္ေလသည္။ ထုိနည္းတူစြာပင္ သမီးျဖစ္သူ ယူေသာ ခင္ပြန္ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ အေနျဖင့္ လည္း ဇနီးမယားတစ္ဦး အေပၚ အစြမ္း အစရွိစြာ ရွာေဖြေကၽြးေမြးႏိုင္ေသာသူကိုသာ သေဘာတူၾကေပလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ္ ကဲ့သို႔ လူေပၚေၾကာ့ အလုပ္အကိုင္မရွိသူ တစ္ဦးကိုမူ မည္သည့္နည္းႏွင့္ မွ် သေဘာတူၾကလိမ့္မည္ မဟုတ္သည္ မွာ ေသခ်ာလွပါသည္။
''ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္ခါ ကတိမပ်က္ဘူးဗ်''
"ဒီလိုဆိုရင္ ရက္ေတာ့ေရႊ႕လိုက္ဦးကြာ၊ ေနာက္ၿပီး သန္းသန္းကို မင္းအေျခအေနအာလံုးကို အေမၾကဴႀကီး ကတစ္ဆင့္ေျပာျပ၊ ဒါမွမဟုတ္ရင္ ခါတိုင္းေတြ႕ေနက် သူ႔အေဒၚအိမ္မွာ ခ်ိန္ၿပီးေတြ႕ေပါ့၊ ငါလည္း လိုက္ခဲ့ မယ္။ ငါေတာ့ စဥ္းစဥ္းစားစား လုပ္ေစခ်င္တယ္ကြာ၊ ငါအၾကံေပးတာ မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ပါပဲ"
ကိုအုန္းေမာင္၏ အၾကံေပးခ်က္အရ သန္းသန္းကို ထပ္၍ ေတြ႕ဆံုၿပီးအက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာရန္ ဆံုးျဖတ္ လိုက္ပါသည္။
"ေျပာေနၾကာတယ္ကြာ၊ မင္းအခု စာေရးေပးလိုက္၊ ငါ သြားေပးေပးမယ္၊ ေနာက္ၿပီး အခ်ိန္ရရင္ ျမန္ျမန္ ေတြ႕ဖို႔ ငါျပန္လာခဲ့မယ္"
"ကိုအုန္းေမာင္ေျပာတာေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ၊ ခင္ဗ်ား သူ႔အိမ္သါားလို႔ ျဖစ္ပါ့မလားဗ်၊ အဘိုးႀကီးက ေဒါသတက ႀကီးပါဘိ နဲ႔ ေတာ္ၾကာရိပ္မိၿပီး ပိုက်ပ္သြားဦးမွာလည္း စိုးရိမ္တယ္ေလ ေနာ"
"ေဟ့-ျမလိႈင္၊ ဒါ မင္းအလုပ္ မဟုတ္ပါဘူးကြာ၊ တို႔မ်ားအေနနဲ႔ ကိုယ့္နည္းကုိယ့္ဟန္ႏွင့္ လုပ္လာခဲ့ၾကမွာ ပါ၊ မင္း စာေရးမွာသာ ေရးစမ္းပါ"
ကၽြန္ေတာ္သည္ ကိုအုန္းေမာင္ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ တိုက္တြန္းခ်က္အရ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ ထိုင္၍ သန္းသန္း ထံ အက်ိဳးအေၾကာင္း စာေရး၍ ခ်ိန္းလိုက္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ အစီအစဥ္ကို သိလိုလွသျဖင့္ မည္သို႔မည္ပံု ေဆာင္ရြက္ၾကမည္ကို ေမးၾကည့္မိပါသည္။
"ခင္ဗ်ားတို႔ အစီအစဥ္ကေလးေတြလဲ လင္းခဲ့ၾကပါဦး၊ ဆ၇ာတို႔ရယ္"
"ဒီလိုကြာ အေကာက္စက္ဘီးကို အခုပဲ သြားယူၿပီး အပ္နဲ႔ ေဖာက္မယ္စပုတ္တိုင္ ၂ေခ်ာင္းေလာက္ ခ်ိဳး မယ္၊ ေနာက္ၿပီး ဦးစစ္ရွိန္ႀကီးဆီ ယူသြားၿပီး ျပင္မယ္၊ အဘိုးႀကီး စက္ဘီးကို ဂရုစိုက္ျပင္ေနတုန္း သန္းသန္းကို စာေပးခဲ့မွာေပါ့ကြ၊ ဟီး-ဟီး မေကာင္းဘူးလား"
"ေကာင္းပါ့ဗ်ာ၊ အလြန္ေကာင္းေပါ့၊ ျမလိႈင္ တစ္ေယာက္ မိန္းမခိုးဖို႔အေရး ၾကားထဲက ငါ့စက္ဘီး စပုတ္တိုင္ ခ်ိုး၊ ဘီးကိုအပ္နဲ႔ေဖာက္ရမယ္တဲ့၊ ဟင္း- ေသျခင္းဆိုးေတြ ေရွ႕ေလွ်ာက္ ဘယ္အထိ ေကာင္းက်ိဳးေပးၾကဦး မယ္မသိဘူးေဟ့"
"ဒီအဘုိးႀကီးေတြ႕နဲ႔ မေခ်ာင္လို႔ မေပးျဖစ္ရင္ေကာဗ်ာ"
"ဒီမယ္ ျမလိႈင္၊ ငါ့ကိုယ္ေဖ်ာက္ၿပီး မင္းအဆက္ ေခ်းယိုေနတုနး္ ေခ်းတြင္းေပါက္ ေခါင္းလွ်ိဳၿပီး ငါသြားေပး ေပးမယ္"
ကိုေသာင္းအိ သည္ စကားေကာင္းေျပာေနသည့္ၾကားမွ အေသာ ေဖာက္လာေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ ယေန႔ အခ်ိန္မီ၊ သန္းသန္းထံသို႔ သြားေရာက္ရန္ အေရးႀကီးသျဖင့္ ကိုအုန္းေမာင္တို႔ အၾကံအတိုင္း လိုက္ေလ်ာ လိုက္ပါ သည္။ မၾကာမီ အေကာက္၏ စက္ဘီးအေကာင္းမွ ဘီးကို အပ္ႏွင့္ေဖာက္၍ စပုတ္တိုင္ႏွစ္ေခ်ာင္း ခ်ိဳးကာ တြန္းယူ သြားသည္ကို ၾကည့္ရင္း သက္ျပင္းရွည္ႀကီးကို မႈတ္ထုတ္လိုက္မိပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ကိုအုန္းေမာင္တုိ႔ လူသိုက္ ျပန္လာမည့္လမ္းသို႔ လည္တဆန္႔ဆန္႔ျဖင့္ ေမွ်ာေနမိသည္။ လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္၌ အခန္းလြတ္ႀကီး ထိုင္ေနရသည္မို႔ လက္ဖက္ရည္ကို ဟန္မပ်က္ မွာယူေသာက္ ေန လိုက္သည္။
"ေၾသာ္... ေရႊသူေဌးသားေလး ဘာအၾကံအစည္ မေတာ္တေရာ္ေတြ လုပ္ေနျပန္ၿပီလဲရွင္၊ ေစာေစာက က်ိတ္က်ိတ္ က်ိတ္က်ိတ္ လုပ္ေနတဲ့ကိစၥႀကီး ၿပီးသြားၾကၿပီလား၊ ဘယ္ေတာ့ ဘယ္သူ႕ကို ေလ်ာ္ေၾကးေပးရ ဦးမွာလဲ ရွင္ ရယ္"
လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္ရွင္ အမိုး၏မိန္းမ ေဒၚအာျပဲႀကီးသည္ ကၽြန္ေတာ့္အား မည္သည့္ေနရာမွ ေခ်ာင္းေျမာင္း ၾကည့္ေနသည္ မသိ၊ လူရွင္း၍ စားပဲြတြင္ တစ္ေယာက္တည္း ရွိေနေသာ ကၽြန္ေတာ္အနီးသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ကာ အထက္ပါ မဂၤလာစကားကို ဆိုပါေတာ့သည္။
"ဘာအၾကံအစည္မွ မရွိပါဘူးဗ်ာ့၊ စုၿပီး ထမင္းခ်က္စားမလို႔ ေစ်းဝယ္ဖို႔ ပိုက္ဆံလိုက္စုေနၾကတာပါ၊ ေဒၚ စပ္စုႀကီးရယ္ ဟင္း....ဟင္း"
"ဒီမယ္ ကိုယ္ေတာေခ်ာ၊ မိသိန္းခင္ ကို ဒါမ်ိဳးလွိမ့္လို႔ မရဘူး၊ ေဟာဒီပါးစပ္ထဲက အံေတြတိုေနၿပီ သိလား၊ နင္တို႔ မိန္းမ ခိုးရေအာင္ တိုင္ပင္ေနၾကတာ ငါမသိဘူး မွတ္ေနလား၊ ဘယ္သူ႔သမီးဆိုတာ ေျပာလိုက္ရဦး မလား ဟဲ ဟဲ"
"ကဲ... ေတာ္... ေတာ္ပါေတာ့ဗ်ာ"
"ေဟာ ဟိုမွာ ေျပာရင္းဆိုရင္း တပည့္ေက်ာ္ ခိုးသားငါးရာ ျပန္လာၾကၿပီေလ ဟီဟိ"
ကၽြန္ေတာ္သည္ မသိန္းခင္ ညႊန္ျပရာသို႔ ၾကည့္လိုက္သည္။ အေကာက္ကိုအုန္းေမာင္၊ သက္ၾကည္တို႔ သံုးေယာက္ ေစာေစာက သြားခဲ့စဥ္က ကဲ့သို႔ စက္ဘီးကို ျပန္တြန္းလာခဲ့ၾကသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္မ်ားသည္ တဒိ္တ္ဒိတ္ ခုန္ေနသည္။ ကိုအုန္းေမာင္တုိ႔ လူသိုက္ကို ေက်ာ္၍ ေနာက္မွ မည္သူ ပါလာဦးမည္နည္း ဟု လွမ္းၾကည့္လိုက္မိသည္။
ဆက္ရန္
.
စစ္ေျမျပင္ ဆိုသည္မွာ ဒါပဲျဖစ္သည္။ ေဖာင္း၊ ေသနတ္သံ တစ္ခ်က္။ ကြင္းျပန္႔က်ယ္တြင္ ေသနတ္သံသည္ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ မရွိလွေပ။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေသနတ္သံလာရာဆီသုိ႔ စူးစမ္းၾကည္႔မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တို႔အား ပစ္ခတ္ရန္ အမိန္႔ေပးျခင္း မဟုတ္သျဖင္႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထံမွ ပစ္ခတ္ျခင္းမဟုတ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ေခါင္း ထဲ၌ အေတြးတစ္ခ်က္ ေပၚလာသည္။ သို႕ေသာ္ မေတာ္တဆ ေသနတ္ထြက္သြားျခင္းေလလားဟု ထင္၍ ဒြိဟျဖစ္မိ သည္။ ကၽြန္ေတာ္႔အေတြး မဆုံးေသးမီပင္ ေကာင္းကင္တစ္ခုလုံး ထိန္ထိန္မွ်လင္းသြားသည္။ လသာျခင္း ထက္ ပို၍လင္းေသာ အလင္းမ်ား ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဦးေခါင္းထက္တြင္ ထိန္ထိန္သာ လ်က္ရွိေသာ မီးက်ည္တန္းမ်ားကို ျမင္ေတြ႔လိုက္ရသည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွင္႔ ကိုက္ ၃၀၀ မွ် ေဝးေသာေနရာတြင္ ရြာႀကီးတစ္ရြာရွိေနသည္။ အုန္းပင္မ်ား၊ ကြမ္းသီးပင္မ်ား၊ အိမ္ႀကီးအိ္မ္ေကာင္းမ်ား၊ ရဲေဘာ္ တို႔ ေနရာယူ ဆရာလုပ္သူ၏ ေအာ္ဟစ္ အမိန္႕ေပးလိုက္သံေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကန္သင္းရိုးကို အကာအကြယ္ ယူ၍ ေသနတ္ကို ခ်ိန္ထားလိုက္ပါသည္။
အခ်ိန္သည္ မိနစ္မဟုတ္ စကၠန္႔မွ်သာ ၾကာျမင္႔ေပလိမ္႔မည္။ တစ္ဖက္ရန္သူဆီမွ ပစ္လႊတ္လိုက္သည္႔ က်ည္မီးပြားမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေခါင္းေပၚမွလည္ေကာင္း၊ ေဘးဝဲယာ ဆီမွ လည္းေကာင္း၊ ေျပးလႊားေန ၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္အထိ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘက္မွ ေသနတ္သံတစ္ခ်က္ မထြက္ေသး။ ပစ္ရန္လည္း အမိန္႔ မေပးေသး။ ကၽြန္ေတာ္ သည္ က်ည္ပစ္ေမာင္း ၌ လက္ပစ္သြင္းကာ ပစ္မိန္႔ကို ေစာင္႔ေနမိသည္။
တက္- ေရွ႕ကိုတက္
ကၽြန္ေတာ္သည္ ဒူးညႊတ္၍ အေျပးတက္ကာ ေရွ႕တြင္ရွိေသာ ကန္သင္းရိုးတြင္ဝပ္၍ ေနရာယူလိုက္ ျပန္သည္။ သို႔ေသာ္ အျခားရဲေဘာ္မ်ားသည္ တရစပ္ေျပးတက္ေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္သျဖင္႔ ဆက္၍ တက္ခဲ႔သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္႔ေဘးမွ ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္၏ ညည္းညဴသံတစ္ခ်က္ကို သဲ႔သဲ႔မွ် ၾကားလိုက္မိသည္။ လွည္႔ၾကည္႔လိုက္ေသာအခါ ရန္သူ႔ထံမွ က်ည္သင္႔ၿပီကို သိလိုက္ပါသည္။
တုိက္ပဲြမွာ အလြန္ျပင္းထန္လွသည္။ တစ္ဘက္မွ ရန္သူမ်ားသည္ အဂၤလိပ္စစ္တပ္ဘက္မွ တပ္ဖ်က္၍ လက္နက္မ်ား ကုိ ယူေဆာင္လာခဲ့ၾကသည့္ ေလ့က်င့္သားရေသာ စစ္သားမ်ား ျဖစ္ၾကေလသည္။ ထုိထက္ နယ္ခ်ဲ႕သမား တုိ႔၏ ေသြးခဲြမႈျဖင့္ အထင္အျမင္ လဲြမွားလ်က္ရွိၾကသည့္ တုိင္းရင္းသားေသြးခ်င္း သားရင္း မ်ား ျဖစ္သည့္ ကရင္အမ်ိဳးသားမ်ားျဖစ္ၾကေလသည္။
ထုိတုိက္ပဲြတြင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဘက္မွ အမ်ားအျပား က်ဆံုးခဲ့သလုိ တစ္ဖက္မွလည္း အမ်ားအျပား က်ဆံုး ၾကေလ သည္။ သန္းေခါင္ယံက စတင္ခဲ့ေသာ တုိက္ပဲြသည္ ယခုအခါ မုိးစင္စင္ လင္းခဲ့ေလၿပီ။ တုိက္ပဲြအရွိန္ ကျပင္းထန္ဆဲ ပင္ရွိေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔တပ္မ်ားသည္ ေရွ႕သုိ႔ပင္ မတုိးႏုိင္ေအာင္ တစ္ဖက္မွ တရစပ္ ပစ္ခတ္လ်က္ ရွိသည္။
နံနက္ေန သည္ ေခါင္းေပၚသုိ႔ ေရာက္လာေပၿပီ။ ထုိမွ မြန္းတည့္၊ ထုိ႔ေနာက္ မြန္းလဲြ၊ ညေနေစာင္းသုိ႔ တုိင္ခဲ့ သည္။ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔တြင္ အစာလည္းမစားရ၊ ေရလည္းမေသာက္ၾကရသျဖင့္ အလြန္ပင္ပန္းလ်က္ရွိေနၾက ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ တစ္ဖက္မွ ပစ္ခတ္ေနေသာ က်ည္ဆန္မ်ားၾကား၌ ေရြ႕လ်ားရန္ပင္ ခဲယဥ္းလွသည့္ အခ်ိန္တြင္ မည္သုိ႔ မွ် မတတ္ႏုိင္ၾကေပ။ ကၽြန္ေတာ္ပါ၀င္ေသာ တပ္စိတ္တြင္ ေမာင္လိႈင္၊ ထြန္းေမာင္တုိ႔ က်ဆံုးသြားခဲ့ပါျပီ။
ညဥ့္ ၁၀ နာရီခန္႔တြင္ တုိက္ပဲြ အရွိန္ေပ်ာ့္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ထံသုိ႔ တရုတ္ပဲမုန္႔ႏွစ္ခုႏွင့္ ေရပုလင္းတစ္ ပုလင္း ကုိ ရဲေဘာ္ေသာင္းအိ လာေပးပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ တစ္သက္တာတြင္ ထုိေန႔ညက စားခဲ့ရေသာ တရုတ္ ပဲမုန္႔ႏွင့္ ေရေလာက္ အရသာထူးေသာ အရသာကုိ ယခု အသက္အရြယ္ေရာက္သည့္အထိ မခံစား မိေသးဟု ထင္မွတ္ မိသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ တစ္ညႏွင့္ တစ္ေန႔လံုးလံုး အစာေရစာမစားဘဲ ေနခဲ့ ရပါသည္ မဟုတ္ ပါေလာ။
ထုိညက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေျမေမြ႕ရာႏွင့္ ကန္သင္းကုိ ေခါင္းအံုးကာ တစ္ေယာက္တလဲ အိပ္ခဲ့ၾကရသည္။ တစ္ဖက္ မွ ပစ္ခတ္သံစဲေသာအခ်ိန္သည္ သန္းေခါင္ခန္႔ဟု ထင္မိသည္။ အလြန္ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ျခင္းေၾကာင့္ စိတ္ေလွ်ာ့ လုိက္ေသာအခါ ခ်က္ခ်င္း အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့ေလသည္။ ၂ နာရီမွ် အိပ္လုိက္ရသည္ကုိ ၂ မိနစ္ခန္႔ ဟု ထင္လုိက္မိ သည္။ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ဖန္ေစာင့္ရန္ ႏုိးရာတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္လံုးမ်ား လံုး၀ ဖြင့္မရႏိုင္ျခင္း ေၾကာင့္ ရဲေဘာ္စိတ္ ရွိေသာ ကုိေသာင္းအိသည္ မအိပ္ေတာ့ဘဲ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ေနသည္ကုိ ခြင့္လႊတ္လုိက္ ေလသည္။
“ျမလိႈင္ ေသာင္းအိ ဆရာေရႊဂဲနဲ႔ ကင္းေထာက္ လုိက္သြားရမယ္”
တပ္စုမွဴး ဗုိလ္သိန္းေအာင္၏ ထား၀ယ္သံ၀ဲ၀ဲျဖင့္ အမိန္႔ေပးသံမ်ားကုိလည္း လက္ခံခဲ့ ဆရာေရႊဂဲႏွင့္အတူ ရြာဆီ သုိ႔ မိေက်ာင္းတြားသြား၍ တက္လာခဲ့ၾကသည္။ တေတာင္ဆစ္မ်ား ပြန္းကုန္သည္။ ရင္ဘတ္မ်ား ပဲ့ကုန္သည္။ ဤကဲ့သုိ႔ တဆစ္ဆစ္ ကုိက္ခဲခံရျခင္းထက္ ေျပး၍ တက္သြားလုိက္ခ်င္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေရွ႕သုိ႔ လွမ္းၾကည့္မိလုိက္သည္။ ေရွ႕ကုိက္ ၂၀ ခန္႔ေရာက္ေနၿပီျဖစ္ေသာ ဆရာေရႊဂဲကုိ ေတြ႕လုိက္ရသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္သည္ သူ႔ေနာက္မွ ရဲော္ေသာင္းအိ၊ ကၽြန္ေတာ္သည္သာ ေနာက္ဆံုးမွ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ စိတ္မရွည္ႏုိင္ေတာ့ သျဖင့္ မိေက်ာင္းတြား သြားေနရာမွ ကုန္း၍ ထလုိက္သည္။ ထုိအခါ ကၽြန္ေတာ့္နားထဲသုိ႔ မေအႏွမ ဆဲသံသည္ ဆရာေရႊဂဲ၏ ႏႈတ္မွ အလံုးအရင္းျဖင့္ စုၿပံဳႀကီး ကၽြန္ေတာ့္နား ထဲသုိ႔ ေရာက္လာ ပါေတာ့သည္။
ကုသုိလ္ကံ ေကာင္း သည္ဟု ဆုိရပါမည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ၃ ဦး ရြာထဲေရာက္ရွိခ်ိန္တြင္ တစ္ရြာလံုး ေျပာင္းေရႊ႕ သြားၾကသည္ ကုိ ေတြ႕ရပါသည္။ ရြာတြင္း၌ လူသူမ်ားသာမဟုတ္။ ကၽြဲႏြား၀က္ ရိကၡာမ်ားကုိပါ စနစ္တက် သယ္ေဆာင္ သြားခဲ့သည္ကုိ ေတြ႕ရပါသည္။ မသယ္ႏုိင္သည့္ စပါးမ်ားကုိ မီးရိႈ႕ထားပစ္ခဲ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သံုးေယာက္ တစ္နာရီေက်ာ္မွ် ရြာအတြင္း လွည့္လည္စစ္ေဆးၾကည့္ရႈၿပီးေနာက္ စိတ္ခ်ရေသာ အေျခအေန တြင္ ရွိေၾကာင္း ဆတ္သားအျဖစ္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လႊတ္၍ အေၾကာင္းၾကားေစပါ သည္။ ထုိညက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တေတြ ၾကက္သားဟင္း၊ အုန္းေရမ်ားကုိ တ၀ စားေသာက္ၾကရေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ၏ စစ္သားဘ၀ ပထမဦးဆံုး တုိက္ပဲြပါတကား။
...............................................................................................................
“သန္း ကုိယ္ကုိ ကတိဖ်က္တယ္ဆုိၿပီး မုန္းသြားၿပီလား”
ခ်စ္သူသန္းသန္းက ေခါင္းခါပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဖ်ာပံုသုိ႔ ျပန္ေရာက္လွ်င္ေရာက္ခ်င္း သန္းသန္းထံ စာေရး အေၾကာင္းၾကား ခဲ့သည္။ ခ်စ္သူထံသုိ႔ အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာမျပရဘဲ တိတ္တဆိတ္ စစ္ထြက္ခဲ့ရသည္ကုိ ရွင္းခ်က္ မ်ား တသီတတန္း ေရးျပၿပီး ေလွ်ာက္လဲခ်က္ေပးလုိက္သည္။ ထုိစာႏွင့္ အတူ ေတြ႕ခြင့္ လည္း ေတာင္း လုိက္သည္။
သည္တစ္ခါ တြင္ေတာ့ ခ်စ္သူသန္းသန္းသည္ ေသရြာျပန္ ခ်စ္သူအား အထူးအခြင့္အေရး တစ္ရပ္အျဖစ္ သူ၏ အေဒၚအိမ္ အေပၚထပ္တြင္ လက္ခံေတြ႕ဆံုခဲ့ပါသည္။ ခ်စ္သူႏွင့္ ေတြ႔ရျပန္ေတာ့လည္း တေမ့တေမာ ခ်စ္သူ မ်က္ႏွာ ကို ၾကည့္ေနမိသည္။ ခ်စ္သူ၏ ပါးျပင္ေပၚသို႔ အနမ္းမိုးမ်ား ရာေထာင္မက သြန္းျဖန္းေပး လိုက္ မိသည္။
“ကဲ… ေျပာစရာေတြ ရွိတယ္ဆိုတာ ဘာလဲေျပာ “
“ခ်စ္တယ္… သိပ္ခ်စ္တယ္“
“ဟင္.. ဒါပဲ ေနာက္မေတြ႔ဘူး“
“ေရာ္..လုပ္ၿပီ၊ သန္းနဲ႔ေတြ႔ေတာ့ ေျပာစရာေတြ ေမ့ကုန္ၿပီေလ“
ခ်စ္သူ၏ မ်က္လံုးတြင္ အၿပံဳးရိပ္တို႔ ထင္လာသည္။ ထိုအခါ ကၽြန္ေတာ္ကဲ ျပန္သည္ ။ ခ်စ္သူ ၏ ႏႈတ္ခမ္းအစံုသည္ ပန္းအငံုသာ ျဖစ္ဘိမူ ကၽြန္ေတာ့္ အနမ္းတြင္ ႏြမ္းေၾကသြားဖြယ္ ျဖစ္ခ်ိမ့္မည္။ တေမ့တေမာ သက္ဝင္ လႈပ္ရွားေနေသာ အခ်ိန္ကေလးမ်ားသည္ အခ်စ္မ်ားျဖင့္သာ လူးျခယ္ထားသကဲ့သို႔ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ စကၠန္႔ကေလး မ်ား မိနစ္ကေလး မ်ား၏ အစိတ္အပိုင္း မ်ားစြာထဲမွာ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းမွ်ပင္ က်ယ္ေျပာေသာ အတိုင္းအဆ မရွွိ သမုဒၵရာဟု ထင္မိသည္။
“သန္း…. ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယက္ အတူေနမယ္“
“ဒီတစ္ခါ ဘယ္ထြက္သြားဦးမွာလဲ ဟင္ “
ခ်စ္သူ၏ အေမး တြင္ သံသယ စကားဝွက္ ပါလာေလသည္။ ထိုအခါ ကၽြန္ေတာ္ ရင္ေမာရျပန္သည္။ အေျဖစကား အတြက္ စကားလွစီျခယ္ မျပႏိုင္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ တိက် တိပေသာ အေျဖကို ကၽြန္ေတာ္ မေပးႏိုင္ခဲ့။ အမွန္က ကၽြန္ေတာ္ သည္ မိမိကိုယ္ကို မိမိမပိုင္ေသာ စစ္သားတစ္ေယာက္ မဟုတ္ပါလား။
“ေျပာေလ…. ေမာင္ ဘယ္ေတာ့ စစ္ထြက္ရဦးမွာလဲ“
“မသိေသဘူး သန္း၊ ဒါေပမယ့္ ဒီတစ္ခါ သန္းကို ခုိးေျပးေတာ့မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၿပီၿပီ၊ သန္းကို ကိုယ္ မခြဲႏိုင္ ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္၏ အရူးအမူးစကားရပ္ကို ခ်စ္သူက အေလးအနက္ထား စဥ္းစားပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ တြင္ ဖမ္းစားေနေသာ အခ်စ္ေရာဂါအတြက္ သူေပးလာေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္မ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္ ဘဝင္မက်ေသာ္ လည္း လက္ခံလာခဲ့ရသည္။
''ေမာင္ကိုယ္ေမာင္ မပိုင္ေသးတဲ့ဘဝမွာ ဘယ္လုိ မိန္းမယူလို႔ ျဖစ္ပါ့မလဲ ေမာင္ရယ္၊ စစ္ေရးနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ ေမာင္ ဘာဆိုဘာမွ ပိုင္ဆိုင္ႏိုုင္သူမဟုတ္ဘူးေလ၊ ဒါလဲ ေမာင္အသိပဲ မဟုတ္လား၊ ဒီၾကားထဲ သန္း ကို ေမာင္ခိုးၿပီးၿပီ၊ ေပါင္းၾကပါၿပီတဲ့…၊ ေမာင္ စစ္ထြက္သြားရင္ ေမာင္ဇနီးမယား အေနနဲ႔ ဘယ္လိုေနခဲ့ ရ မလဲ၊ ေမာင့္မိဘ အိမ္မွာလား၊ သန္းမိဘ အိမ္မွာလား…''
ခ်စ္သူ ၏ အေမးသည္ မ်က္စိတစ္စံုးကို ၾကည့္၍ ေမးေသာ အေမးမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ ဘဝတစ္သက္တာ ၏ အိမ္ေထာင္ေရး ကို အေျခခ်ရန္အတြက္ ေမးသင့္ေမးထိုက္ေသာ ေမးခြန္းတစ္ရပ္ ျဖစ္ေျခသည္။
ကၽြန္ေတာ္ သည္ သန္းသန္း၏ အေမးကြန္ယက္တြင္ အေျဖရခက္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ့္တြင္ သန္းသန္း ကို ခိုးယူ ထြက္ေျပးရန္း ၾကံစည္ေနသည္ ဆိုရ၌ပင္ ေသခ်ာတိက်ေသာ အစီအစဥ္ဟူ၍ သတ္သတ္မွတ္ မွတ္ မရွိခဲ့သည္မွာ အမွန္။ ေနာင္ခါလာ ေနာင္ခါေဈး၊ လးႀကီးမိဘမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူငယ္မ်ား ၏ ခ်စ္ေရးႀကိဳက္ေရး တြင္ ေခတၱမွ် မေက်မခ်မ္း ျဖစ္ၾကမည္မွမပ ၊ ေနာက္ေသာအခါ ေျပေပ်ာက္ေက် နပ္လိမ့္မာ္ဟု ထင္ေနမိ သည္။ ဤအခ်က္သည္ပင္ ကၽြန္ေတာ္၏ ေပ်ာ့ကြက္ဟာကြက္ ျဖစ္ေနပါသည္။
ေလာေလာဆယ္ေတာ့ သန္းကို ကုိယ္ ခိုးေျပးၿပီး က်န္တဲ့ကိစၥေတြကို ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ အတူတူ ''စဥ္းစား အေျဖရွာခ်င္တာပဲေလ... ''
'' မဟုတ္ေသးဘူး ေမာင္ရယ္ ခုအခါက တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အခ်ိန္ အေျခအေနက စဥ္းစား ခြင့္ အမ်ားႀကီး ေပးထားေပမယ့္ လင္ရယ္ မယားရယ္လို႔ ျဖစ္လာၿပီးရင္ ေစာေစာက ရထားတဲ့ အခ်ိန္အခါ အေျခအေနေတြ ဟာ ကုန္ဆံုးသြားလိမ့္မယ္၊ အဲဒီအခါမ်ဳိးမွာ စဥ္းစားျခင္း အတြက္ မဟုတ္ ေတာ့ဘဲ လုပ္ရမယ့္ အခ်ိန္ ကုိသာ လုယူေနရေတာ့မွာ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ လင္မယား ျဖစ္ေနၾကၿပီ မဟုတ္လား၊ ဒါေပမယ့္ ေမာင့္ သေဘာပါ''
ခ်စ္သူသည္ သူေျပာသင့္သည္ ထင္ေသာ စကားရပ္မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္အား ျခြင္းခ်န္ ထိမ္ကြယ္ျခင္း မရွိ ဘဲ ေျပာခဲ့ေခၿပီ၊ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကသာလွ်င္ ခ်စ္သူေျပာသည့္ စကားမ်ားထဲမွ အေျဖရွာရန္ ျဖစ္သည္။ သန္းသန္း သည္ ကၽြန္ေတာ္ အေျခအေနမွန္ကို မသိျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။
''သန္း ကို ကိုယ္အေျဖေပးမယ္''
''ဘယ္ေတာ့လဲ''
''ေနာက္တစ္ေန႔ေတြ႔ရင္ေပါ့''
''မနက္ျဖန္ပဲေျပာမယ္''
သန္းသန္း သည္ ကၽြန္ေတာ္အား ကေလးငယ္တစ္ဦးသဖြယ္ ထင္မွတ္ဟန္ျဖင့္ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ ရႈိက္၍ ထုတ္လိုက္ ပါသည္။ သန္းသန္း သည္ အသက္အားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ထက္ ႏွစ္ႏွစ္ခန္႔ ငယ္ရြယ္ေသာ္ လည္း ေတြးဆႏႈိင္းခ်ိန္မႈ အရာတြင္မူ လူႀကီး တစ္ေယာက္်ပမာ ျဖစ္ဘိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သည္ ကေလးဆိုး သဖြယ္ ဇြတ္တြယ္ကပ္နားပူတိုက္်ေနသည့္ ၾကားမွပင္ သန္းသန္းက ျဖစ္ႏိုင္ျခင္းႏွင့္ မ ျဖစ္ႏိုင္ျခင္းကို ခြဲ၍ရွင္းျပ ပါသည္။
''ျမန္လြန္းလွတယ္ေလ တစ္ပတ္ေလာက္ စဥ္းစားၿပီးမွ အေျဖထုတ္ၾကရင္ ပိုေကာင္းမယ္ ထင္တယ္''
''ကိုယ္... သန္း ကို ေန႔တိုင္းေတြ႔ခ်င္တယ္၊ ေတြ႔ကိုေတြ႔ရမွ ျဖစ္မယ္.... ''
သန္းသန္းက ျပံဳးသည္။ ကၽြန္ေတာ္လက္ကို ယုယစြာ ကိုင္တြယ္၍ နမ္းရႈပ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ ဆံႏုကေလး ကို သပ္ကာ မိခင္ပမာ နဖူးျပင္ေပၚသို႔ ဖြဖြကေလး အနမ္းဆုကေလးမ်ား ခပ္ႏွိပ္ေပးသည္။ သန္းသန္း ၏ ကိုယ္သင္းန႔႔ံသည္ အခ်စ္ရူး ကၽြန္ေတာ္အေတြးမ်ားကို တည္ၿငိမ္သြား ေစပါသည္။
''ေန႔တိုင္းေတြ႔လို႔ မျဖစ္ႏိ္ုင္ဘူး ေမာင္ရယ္၊ ေဖေဖတို႔က ေဒၚေဒၚလာေခၚလို႔သာ ထည့္လိုက္ရာ၊ တကယ္ေတာ့ အိမ္လည္တာ ကို မႀကိဳက္ၾကဘူး၊ ေနာက္ၿပီး ေန႔တိုင္းဆိုရင္ ရိပ္မိသြားလိမ့္မယ္၊ ဒီေတာ့''
ကၽြန္ေတာ္သည္ ခ်စ္သူေျပာစကားမ်ားကို နားေထာင္ရင္း တိုေတာင္းေသာအခ်ိန္းမ်ား ကုန္ဆံုးသြား မည္ကို စိုးရိမ္ ပူပန္ေန မိသည္။ ခ်စ္သူအား မေတြ႔မျဖစ္ေလာက္ေအာင္ မရမက နားပူနားဆာ ျပဳခဲ့ၿပီး တကယ္တမ္းေတြ႔ သည့္အခါ ဘာမွ် မည္မည္ရရ ေျပာျပ ႏိုင္သည္ မဟုတ္ခဲ့ေပ။ သို႔တေစ ခ်စ္သူမ်ား ပီ ပီ တစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ေနရျခင္းသည္ပင္ ၿပီးျပည့္စံုသည္ဟု ထင္မွတ္ထားသူ ျဖစ္ပါ သည္။
ယခု.... ကၽြန္ေတာ္...။
ကၽြန္ေတာ္ဆိုသည္မွာ အရပ္က ေအာေၾကာလန္ေသာ ေမာင္ေမာင္။
အႏွီကဲ႔သို႔ေသာ သူတစ္ေယာက္ႏွင့္ ဦးစစ္ရွိန္ကဲ့သို႔ေသာ လူတစ္ဦးတို႔သည္ သမီးေယာကၡမေတာ္ ၾကၿပီ ဆိုျငျားအံ့၊ အရပ္တကာတို႔တြင္ မိုးႏွင့္ေျမႀကီး ထိသြားျခင္းဆိုုသည့္ သတင္းကို ၾကားရျခင္း ထက္ အံ့ၾသၾကေပ လိမ့္မည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ ကၽြန္ေတာ္ဆိုေသာ ေမာင္ေမာင္သည္ မိဘေငြကို ေရလို သံုးသည္။ နံနက္မွ အိမ္က ထြက္လွ်င္ ညဥ့္နက္မွ အိမ္သို႔ ျပန္သည္။ တအုန္းအုုန္း တဖုန္းဖုန္း ရိုက္သည့္ၾကားမွ မျဖံဳ။ ရိုက္်သည့္ သူက ေနာက္ဆံုး လက္ေျမွာက္ အရႈံးေပးရသူ ျဖစ္သည္။ ဤမွ်သာေလာ... မဟုတ္ေသးပါ။ အရပ္ထဲတြင္ လက္စြဲ ေတာ္ ကေလးတစ္အုပ္ႏွင့္ ေမ်ာက္ရႈံးေအာင္ ေဆာ့သျဖင့္ အမ်ားတကာ တို႔၏ ေအာ့ႏွလံုးနာ ဘြဲ႔တံဆိပ္ ရသူ တစ္ဦးလည္း ျဖစ္သည္။
ဦးစစ္ရွိန္သည္ ကၽြန္ေတာ္အား ငယ္ငယ္က ဤသို႔အေၾကာင္းမ်ားကိုလည္း သိသည္။ ႀကီးလာေသာအခါ သူ႔ကဲ့သို႔ေသာ စီးပြားေရးသမား ပီပီသသ ျဖစ္မလာဘဲ ႏိုင္ငံေရးသမား တစ္ဦး ျဖစ္လာသည္ကိုလည္း သိသည္။ ထို႔ျပင္ ယခု တိုင္းျပည္ေရး အေျခအေနမ်ားသည္ အျမစ္မွစ၍ ေျပာင္း လဲသြားၿပီးေနာက္ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရး တပ္မေတာ္ အျဖစ္ ဖြဲ႔စည္းလာေသာ တပ္ဖြဲ႔တြင္းသို႔ ဝင္ေရာက္ သြားခဲ့ေသာ ရပ္ေဆြရပ္မ်ဳိး ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္လည္း ကၽြန္ေတာ္ အေၾကာင္းမ်ား အူမ၊ေခ်းခါး မက်န္ သိထားသူ ျဖစ္သည္။ သို႔ျဖစ္ရာ ကၽြန္ေတာ္အေနျဖင့္မူ ခ်စ္သူသန္းသန္း ကို မည္သို႔မဆို ခိုးယူထြက္ ေျပးရန္ ဆံုးျဖတ္ထားျဖစ္ပါသည္။
တစ္ခါက....
မာဂဳရက္ဆိုေသာ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ကို အရူးအမူး ခ်စ္၍ ဘဝတစ္ခုလံုး ပ်က္ျပဳန္းအံ့ဆဲဆဲ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ မာဂရက္ကို ခ်စ္ခဲ့စဥ္က ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ထဲတြင္ မာဂရက္ တစ္ေယာက္သာလွ်င္ ခ်စ္စရာ ခင္စရာ၊ တြယ္တာစရာ ျမတ္ႏိုးစရာဟု ထင္မွတ္၍ တစိုက္မတ္မတ္ အခ်စ္၏ သားေကာင္ အျဖစ္ ႏွလံုးေၾကအက္ အသည္းကြဲ ဇာတ္လမ္းႀကီး တစ္ခုကိုု ကျပခဲ့သည္ မဟုတ္ပါေလာ။
ထိုေရာအခါက မိခင္်ႀကီးသည္ သားမိုက္၏ ကုရာနတၱိ ေဆးမရွိသည့္ ေဝဒနာကို နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ ကု စားေပးခဲ့ ရသည္။ ဒဏ္ရာကို ေဆးသိပ္၍ ေမွးမွိတ္အိပ္စက္ ေစခဲ့သည္ မဟုတ္ပါေလာ။ ထိုအခ်ိန္ ထို အခါမ်ားက ရက္ေပါင္း လေပါင္း မ်ားစြာ ေက်ာ္လြန္ခဲ့သည္ကား မွန္သည္။ ထိုမွ တစ္ဖန္-
ထား....မမထား။
တစ္လင္ကြာ တစ္ခုလပ္ ထား ဆိုသူ၏ ထဘီဖ်ားခတ္မႈေၾကာင့္ ႏွာႏွပ္ယူရမည့္ ဘဝသို႔ ေရာက္ခဲ့ျပန္ သည္။ ထုိအခ်ိန္တုန္း ကလည္း လည္လြန္းသည့္ ဘီး ေခ်းသင့္ျခင္းဟု အမ်ားတကာ၏ ႏႈတ္ဖ်ားမွ လက္မတင္ကေလး လြတ္ေျမာက္ လာခဲ့ရသည္ မဟုတ္ပါေလား။ ထိုအခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္ ဆိုေသာ ေမာင္ေမာင္၊ ဖေနာင့္ႏွင့္ တင္ပါး ေျပးႏိုင္၍သာ လြတ္ခဲ့ရသည္။ ထိုထက္ ဓာခုတ္လက္ရာလွ်ိဳ၊ မိန္းမငတ္ တပည့္ေက်ာ္ က ေမာင္ေမာင္လက္က်န္ကို ဆက္လက္အေမြခံ၍သာ ေတာ္ေရာ့သည္ မဟုတ္ပါလား။
ကၽြန္ေတာ္သည္ အရြယ္ကေလး မေလာက္ေလး မေလာက္စား လူပ်ဳိေပါက္ကေလး အရြယ္ကစ၍ မိန္းကေလး မ်ားႏွင့္ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ဆက္သြယ္ခဲ့သည္။ ျမန္မာစကားကို ပီပီသသ မေျပာ တတ္သည့္ တရုတ္မ ကေလး က်င္မိကိုပင္ လက္ဟန္ေျခဟန္ႏွင့္ ၾကားပြဲစား စကားျပန္ထား၍ ရည္းစား ထားခဲ့သည္ မဟုတ္ပါလား။ ထို႔ေနာက္ ရန္ကုန္သို႔ ျပန္ေရာက္ေတာ့လည္း စေကာေဈးတစ္ခြင္ ျပဲျပဲ စင္ေအာင္ ေျချဖန္း၍ အႏွံ႔ ေပြခဲ့ျပန္ရာ ခင္ခင္ ဆိုသူ၏ တစ္ပတ္ရိုက္ျခင္းကို ခံလိုက္ရေသာအခါမွ ေနာထိုင္သာ ရွိခဲ့ေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ဖိနပ္ သည္ ေဒၚစိန္စိန္၏ ညီမေခ်ာ ခင္ၾကည္ၾကည္....။
ခင္ၾကည္ၾကည္ ကိုမူ ကၽြန္ေတာ္မိဘမ်ားက မိန္းကေလး ပီသသည္ဟု ေျပာုသည္။
သူ႔ကိုေတြ႔ေတာ့ လည္း ကၽြန္ေတာ္ အသည္းစြဲျပန္သည္။ လူႀကီးမ်ား မ်က္ႏွာေပးသည္ကို အခြင့္အရးယူ၍ ခင္ၾကည္ၾကည္ ၏ အိမ္ဦးခန္းတြင္ ထိုင္ကာ အၿမိဳင့္သား ရည္းစားစကား ေျပာခဲ့သည္။ လူႀကီးမ်ားခ်င္း သေဘာတူၾက သျဖင့္ အေနေခ်ာင္သည္။ အေျပာေခ်ာင္သည္။
ထိုအခြင့္အေရးမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္အဖို႔ အဟာဒုတ္မဲ ေပါက္သည့္ႏွယ္၊ ခင္ၾကည္ၾကည္ ၏ ယုယမႈ ကို အျပည္အဝ ခံစားခဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္ ဖ်ာပံုသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ခင္ၾကည္ၾကည္၏ သ႑န္သည္ ကၽြန္ေတာ္ ရင္တြင္ ေမွးမွိန္ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ရျပန္သည္။
သန္းသန္း...။
သန္းသန္းကား ကၽြန္်ေတာ္ ရည္းစားေတြ မႈိလိုေပါက္ထားသည္ကို မသိရွာ။ ရန္ကုန္ မွ ေက်ာင္းပိတ္ ျပန္လာျပီး ကတည္က ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္ အခ်ိိန္ရခိုက္ ေလွ်ာက္ျပန္သံေပးလုပ္ရင္း လစ္လွ်င္ လစ္သလို စာတက္ေပး သည္။ ခ်စ္စကား ေျပာသည္။ အခ်ိန္ၾကာျမင့္လာေသာအခါ သန္းသန္းသည္ ကၽြန္ေတာ္အား အထက္ ကေဖာ္ျပသကဲ့သို႔ ခ်စ္သူဘဝသို႔ ေရာက္ခဲ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္ သည္ သန္းသန္းကို တကယ္လည္း ခ်စ္သည္။
ကၽြန္ေတာ့္ ရည္းစားေတြထဲ ၌ သန္းသန္းကို အခ်စ္ဆံုး။
အို..... အမ်ားႀကီး၊ တကယ္ကို အမ်ားႀကီး။
ခ်စ္သူဘဝ ခ်စ္သူမျဖစ္တျဖစ္ဘဝ၊ ခ်စ္သူျဖစ္မည့္ ျဖစ္ဆဲဘဝ စသည့္ မိန္းကေလးေပါင္းမ်ားစြာ၏ ေမာင္ေမာင္၊ အႏွီေမာင္ေမာင္ သည္ ယခုေတာ့လည္း ဘဝေပး အေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ ေျပာင္းလဲခဲ့သည္ဟု ဆိုရမည္လား၊ သို႔တည္းမဟုတ္ ပတ္ဝန္းက်င္၏ ရိုက္ပုတ္မႈ ေၾကာင့္ ပင္လား၊စည္း ႏွင့္ကမ္းႏွင့္ ေနထိုင္ရသည္ ျဖစ္ေလရာ အရပ္သား တစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ အေနအစား၊ မေခ်ာင္လွပါ။ အထက္မွ ေပးအပ္ေသာ အမိန္႔ ဆင့္ကဲဆင့္ကဲ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္ တြင္ သြားလာလႈပ္ရွားရသည္။
တစ္ေန႔တာ၏ အခ်ိန္မ်ား အားလံုးသည္ စစ္သားတစ္ေယာက္ အဖို႔ အားလပ္သည္ဟူ၍ လံုးဝမရွိွႏိုင္ေပ။ မနက္ အိပ္ရာထသည္မွသည္ အိပ္ရာဝင္သည္ အထိ ဇယားခ် လုပ္ငန္းမ်ားျဖင့္ ေနထိုင္ရသည့္ လူတန္းစား တစ္ရပ္ဟု ဆိုက မမွားႏိုင္ဟု ထင္ပါသည္။
မိခင္ႀကီးသည္ ကၽြန္ေတာ္လို သားမိုက္တစ္ေယာက္အား နည္းလမ္း မ်ားစြာျဖင့္ ဘဝ၏ ပန္းဝင္ေရးကို ႀကိဳးစားေပးခဲ့သည္။ ႏိုင္ငံႏွင့္ လူမ်ဳိးကို ခ်စ္တက္ေသာ စိတ္ဓါတ္ကို သြင္းေပးသည္။ နယ္ခ်ဲ႕ ဆန္႔က်င္ေရး လြတ္လပ္ေရး ႀကိဳးပမ္းမႈတြင္ ပါဝင္သည္ကို အားေပးေျမွာက္ခဲ့သည္။ ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစား ၾကည့္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္အား ဖေယာင္းကဲ႔သို႔ ပံုသြင္းေပးသူမွာ လက္ဦးမည္ထိုက္စြာဆိုသည့္ မိခင္ႀကီးျဖစ္၍ ဒုတိယ သြန္သင္ဆံုးမသူမ်ားမွာမူကား ၿမိဳ႔မ အမ်ဳိးသား အထက္တန္းေက်ာင္းမွ ဆရာ ဆရာမမ်ားႏွင့္ ေပါင္းေဟာင္း သူငယ္ခင္းေကာင္းမ်ားေၾကာင့္ ဟုသာ ဆိုႏိုင္ပါသည္။ မွတ္မိပါေသးသည္။
ကၽြန္ေတာ္ထပ္၍ မွတ္မိေနေသးသည္။
သေဘၤာထြက္အံ့ဆဲဆဲ မာဂရက္ထံမွ လက္ေဆာင္ပစၥည္း တစ္ထုပ္ ရခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ မိခင္ႏွင့္ အစ္ကို ျဖစ္သူေရွ႕တြင္ ဖြင့္၍ မၾကည့္ရဲသျဖင့္ ေတာ္ရာေခ်ာင္တြင္ ဖြင့္ၾကည့္ခဲ့ရသည္။ အဆက္ျဖတ္၍ အဖက္မလုပ္ေတာ့ဟု စစ္ေၾကညာ၍ ခ်စ္သူအျဖစ္မွ ျပတ္စဲျခင္းခံရသူ ကၽြန္ေတာ့္လက္ဝယ္တြင္ လက္ေဆာင္ ပစၥည္း မ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းျပန္ေနသည္ ဆိုျခင္းေၾကာင့္ အားေပးေသာ စာတစ္ေစာင္တို႔ ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တြင္ အေဟာင္း သည္ အသစ္တစ္ဖန္ ျဖစ္ခဲ့ျပန္ၿပီး ႏွလံုးသားဒဏ္ရာက ခံစားလားရျပန္သည္။
လြန္ေလၿပီးေသာ အေၾကာင္းအရာသည္ စဥ္းစားေလတိုင္း မဆံုးႏိုင္ေသာ ေျမြႀကီးလင္းေျမြပမာ အေဟာင္း အေဟာင္းတို႔ ေပ်ာက္ကြယ္ပ်က္သုဥ္းခဲ့သလို အသစ္အသစ္တို႔သည္လည္း ေမြးဖြားသန္႔စင္ ခဲ့ၾကသည့္ အတိုင္း ကၽြန္ေတာ္အဖို႔ တြင္လည္း အေဟာင္းမ်ား ေသဆံုးခဲ့ၿပီး အသစ္မ်ား ေမြးဖြားရာသို႔ ေရာက္ရွိေနျခင္းျဖစ္သည္။
လူေပြေမာင္ေမာင္ ဘဝမွ ႏိုင္ငံေရးသမား သခင္ ျမလႈိင္၊ ထိုမွသည္ ယခု စစ္သားျမလႈိင္အျဖစ္ ေမြးဖြား ျပန္ေပၿပီ။
စစ္ထဲ ဝင္ရာက္ျခင္းအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ကို မိခင္ျဖစ္သူက တားျမစ္ခဲ့ျခင္း မရွိသလို ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ ကလည္း စိတ္အားထက္သန္စြာ ဝင္ေရာက္ ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ စစ္သား တစ္ ေယာက္၏ ပင္ပန္းဆင္းရဲမႈ ကို လက္ေတြ႔ စစ္ထဲ ဝင္ၾကည့္ေသာအခါ တြင္မွ နဖူးေတြ႔ ဒူးေတြ႔ ခံစားခဲ့ရသူပီပီ ပထမအစ၌ အလြန္ စိတ္ပင္ပန္းဆင္းရဲျခင္း ျဖစ္ခဲ့သည္မွာ အမွန္ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ ပင္ကို ဗီဇစိတ္တြင္ တိုင္းျပည္ႏွင့္ လူမ်ဳိးကိုခ်စ္ေသာ စိတ္က လႊမ္းမိုးေနျခင္းေၾကာင့္ ယင္းကဲ႔သို႔ ပင္ပန္းဆင္းရဲမႈမ်ားသည္ လႈပ္ရွား ရုန္းကန္ရင္းမွ ပေပ်ာက္သြားခဲ့ေလသည္။
ႏုနယ္ေသာ ကၽြန္ေတာ္ ႏွလံုးသားတြင္ ခံစားမႈကေလးမ်ား ကပ္ၿငိလ်က္ ရွိသည္။ စစ္ထြက္အံ့ဆဲဆဲ ကာလက မိမိခ်စ္သူ အား ႏႈတ္ဆက္ရန္ အခြင့္အေရး မရခဲ့သျဖင့္ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး တႏု႔ံႏုံ႔ ခံစားခဲ့ရသည္ကို လည္းေကာင္း၊ ခ်စ္သူ၏ ေရွ႕ေမာင္တြင္ ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာသည္သာ ကိုးကြယ္ရာဟု ထင္မွတ္၍ ကေလးငယ္ပမာ အိမ္ေထာင္ တည္ေဆာက္ေရးကို သြားရည္စာစားရန္ ပူဆာသကဲ့သို႔ လည္းေကာင္း ျပန္လွန္ စဥ္းစားၾကည့္ေသာ အခါ ရရာေသာ အေျဖကို ရွာမေတြ႕ ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ခဲ့သည္မွ တစ္ပါး အျခား အေျဖအသစ္လည္း ေပၚမလာခဲ့ေပ။ ကၽြန္ေတာ္ ၏ အေတြးမွ်င္သည္ ဂ်ာေအး သူ႔ အေမရိုက္ေသာ ေတးသြားကဲ့သို႔ အဆံုးအစ ရွာမရသည့္ အေျခအေန တြင္ ရပ္လ်က္ရွိေနပါသည္။
''ေဟ့... ျမလႈိင္၊ တပ္ခြဲမွဴး ေခၚေနတယ္''
ကၽြန္ေတာ္ သည္ တပ္ခြဲမွဴး၏ ေရွ႕တြင္ ေျခစံုရပ္၍ အေလးျပဳလိုက္သည္။ တပ္ခြဲမွဴးက ကၽြန္ေတာ္ အား ေျခဆံုးေခါင္းဆံုးၾကည့္ၿပီး သက္သာေနေစသည္။
ထို႔ေနာက္တြင္မူ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တပ္ထဲတြင္ ဆက္လက္တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ႏိုင္ျခင္း ရွိမရွိႏွင့္ တပ္ထဲ တြင္ ေနထိုင္ရသည့္ ဆင္းရဲပင္ပန္းမႈမ်ားႏွင့္ တိုက္ပြဲတြင္ ရြပ္ရြပ္ခၽြံခၽြံ ပါဝင္တိုက္ခိုက္ လာခဲ့သည့္ အတြက္ ဝမ္းေျမာက္ ဂုဏ္ယူေၾကာင္းစသည္ မ်ားကို ေျပာၾကားပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ တပ္ခြဲမွဴး၏ ေဖာ္ေရြမႈ၊ အေရးတယူ စကားေျပာဆိုမႈမ်ားအတြက္ အံ့ၾသျခင္း ျဖစ္မိသည္။ ယင္းသို႔ အံ့ၾသျခင္း ျဖစ္ သည္မွာလည္း ကၽြန္ေတာ္ တို႔ၿမိဳ႕မွ တပ္ထဲသို႔ ဝင္ေရာက္ၾကသူ အားလံုးလိုလုိပင္ ျဖစ္ပါသည္။ တပ္ခြဲမွဴး သည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဖ်ာပံုၿမိဳ႕နယ္ မွ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရၚ တပ္မေတာ္သို႔ ဝင္ေရာက္လာခဲ့ၾကသူမ်ား အားလံုးကို တစ္ေယာက္စီ သီးျခား ေခၚယူေတြ႔ဆံုေၾကာင္း သိခဲ့ရေလသည္။
''ျမလႈိင္ မင္းကို ဗိုလ္စက္ေရာင္က ဘာေတြ ေျပာလဲကြ''
''တပ္ထဲမွာ ဆက္ဆက္လုပ္မလား မလုပ္ဘူလားတဲ့ကြ၊ ေနာက္ၿပီး တိုက္ပြဲမွာ သူနဲ႔အတူ ရြပ္ရြပ္ခၽြံခၽြံ အသက္စြန္႔ ေဆာက္ရြက္ခဲ့တဲ့အတြက္ ေလးစားဂုဏ္ယူပါတယ္ကြာ၊ ဒါပါပဲ''
''ေအး ... ငါတို႔ကိုလဲ မင္းကို အခုေမးသလိုပဲ ေမးတယ္''
''ဒါ ဘာသေဘာ လဲကြ တပ္ထဲဝင္ခ်င္လို႔ပဲ ဝင္လာခဲ့ၿပီးပဲဟာ အထူးအဆန္းလုပ္ၿပီးမ်ား ထပ္ေမးရေသး တယ္ ဟား ဟား''
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဖ်ာပံုသား ရဲေဘာ္မ်ားဝိုင္းဖြဲ႔၍ ဗိုလ္မွဴး ဗိုလ္စက္ေရာင္ ေျပာၾကားသည့္ စကားမ်ား ကို ေဖာက္သည္ခ်ရင္း စကားလက္ဆံုက်ေနၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူသိုက္ထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ အသက္ငယ္ ဆံုးျဖစ္၍ က်န္ရဲေဘာ္မ်ားမွာ ကၽြန္ေတာ္ထက္ အသက္အားျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ အေတြ႔အၾကံဳ အားျဖင့္ လည္းေကာင္း ႀကီးမားရင့္က်က္သူမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ... စစ္ခရာသံသည္ ပ်ံလြင့္လာသည္...။
ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး စုေဝးထုိင္ေနရာမွ အေျပးအလႊား တန္းစီ ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ယခုအခါ တန္းစီရာတြင္ အခါတိုင္းကဲ့ သို႔ အလံခ် တန္းျဖဳတ္ရံုမွ် မဟုတ္ဘဲ တပ္ခြဲမႈး ဗိုလ္စက္ေရာက္သည္ စကား ေျပာရန္ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ေရွ႕တည့္တည့္တြင္ ရပ္လ်က္ ရွိေနသည္ကို ေတြ႔ၾကရပါသည္။
ရဲေဘာ္တို႔....
''ငါတို႔ရဲ႕ စစ္ေသနာပတိခ်ဳပ္ရဲ႕ အမိန္႔အရ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရး တပ္မေတာ္ကို ယေန႔မွစ၍ ဖ်က္သိမ္း လိုက္သည္၊ ရဲေဘာ္တို႔ အေနနဲ႔ ငါတို႔ေနာက္ထပ္ ဖြဲ႔စည္းမဲ့ တပ္မေတာ္ထဲသို႔ ဝင္ေရာက္လိုသူမ်ား ရွိရင္ မနက္ျဖန္ကစၿပီး စာရင္း မ်ား ေပးသြင္းၾကေစလိုတယ္။ မဝင္လိုတဲ့ ရဲေဘာ္မ်ားအေနနဲ႔ မိမိတို႔သေဘာ အရ မဝင္ဘဲ ေနႏိုင္တယ္။ ရဲေဘာ္တို႔အတြက္ လိုအပ္မယ့္ ခရီးစရိတ္နဲ႔ ေထာင့္ပံ့ေၾကးမ်ားကို မနက္ ျဖန္မွစၿပီး ထုတ္ေပးလိမ့္မယ္၊ ငါ့ေျပာစကား မ်ားၾကားၾကရဲ႕လား''
''ၾကားပါတယ္''
''ဒါပဲ.... တန္းျဖဳတ္ႏိုင္ၿပီ''
ဗမာ့လြတ္လပ္ေရး တပ္မေတာ္ႀကီးကား ဖ်က္သိမ္း ခဲ့ေလၿပီတကား။
မမေလးကိုေနာ္ဗ်××× သည္ေမာင္ခိုးမယ္လို႔ ×××× လူဆိုးေတြနဲ႔ ေမာင္တိုင္ပင္××× အိုဗ်ာ မမေလး ကိုတဲ့××××
''ေဟ့လူ ခင္ဗ်ား ေသာက္ပါးစပါႀကီး ပိတ္ထားစမ္းဗ်ာ၊ ဒီမွာ စိတ္ရႈပ္ရတဲ့အထဲ သူက တေမွာင့္၊ ဟြန္း ေသာက္လိုက္ကန္းဆိုး မသိတဲ့ ေနရာမွာ ခင္ဗ်ားဟာ နံပါတ္ ၁ ပဲ''
''ဟိတ္ေကာင္ ေက်းဇူးကန္းစကား မေျပာနဲ႔၊မင္း မိန္းမရဖို႔ ငါတို႔ ခိုးေပးရမယ္ ေကာင္က၊ ေဟ- မင္း ဘာေျပာခ်င္ လဲ ေပးစမ္း ေဆးတစ္ရွဴ''
ကၽြန္ေတာ္ည္ သန္းသန္းကို ခိုယူရန္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျဖစ္ၾကသည့္ ကိုအုန္းေမာင္၊ အေဘာက္၊ ေရႊအိဝင္းေမာင္၊ ေသာင္းအိ၊ သက္ၾကည္စသူမ်ားႏွင့္ တိုင္ပင္ေနျခင္းျဖစ္ရာ ကိုေသာင္အိသည္ မည္သည့္ အၾကံမ်ား မေပးသည့္ျပင္ ေနာက္ေျပာင္ေနျခင္းျဖင့္သာ အေႏွာင္အယွက္ေပးေလ့ ရွိပါသည္။
အမွန္က သန္းသန္းကို ခိုးယူရန္ သူငယ္ခ်င္း ကိုေက်ာဆိုသူအား တိုင္ပင္ ခဲ့ရာတြင္ ကိုေက်ာ္သည္ ကၽြန္ေတာ္ အား မိန္းမခိုးရန္ သေဘာတူသျဖင့္ တစ္ဘက္လွည့္ျဖင့္ မိခင္ႀကီးအား သတင္းေပးလိုက္ရာ မွ ကၽြန္ေတာ္အိမ္မွ အဝတ္တစ္ထည္ ကိုယ္တစ္ခုျဖင့္ ဆင္းေျပာလာခဲ့ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ မူခ အစီအစဥ္ အတိုင္းဆိုလၽွင္ သန္းသန္း ကို ခို၍ ထြက္မေပးမီ အိပ္တြင္ ၿငိမ္ၿငိမ္ကေလးေနၿပီရသမွ် ေငြေၾကးမ်ားကို အလစ္သုတ္ခဲ့ရန္ ျဖစ္ပါသည္။ ယခုမူ ေငြရွာေဖြေရး အစီအစဥ္ႀကီး ပ်က္ခဲ့ရသည္ သာမက ကၽြန္ေတာ္ပင္လွ်င္ အဝတ္အစား မပါ အိမ္မွ ဆင္းခဲ့ရေလသည္။
''ကိုင္း...ေငြ ဘယ္ကရမလဲ ''
ငါ့မွာ ငါးက်ပ္ေတာ့ ရွိတယ္ သူငယ္္ခ်င္း''
အေကာက္ သည္ သူစုေဆာင္း သိမ္းဆည္းထားေသာ ေငြငါးက်ပ္ကို အိပ္ကပ္ အတြင္းမွ ထုတ္ေပးလာသည္။ သက္ၾကည္ ၊ ေရႊအိဝင္းေမာင္၊ ကိုအုန္းေမာင္ သံုေယာက္ စုေဆာင္းလိုက္ ေသာအခါ ေျခာက္မူးတစ္ပဲ ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္လက္ဝယ္ အသျပာတစ္ဆယ္သံုးက်ပ္ရွိသည္။ ဤေငြကေလးမွ်ျဖင့္ မည္ကဲ့သို႔ မိန္းမခိုးယူႏုိင္မည္နည္း။
ကၽြန္ေတာ္အဖို႔ ပြဲထဲက လူျပက္မ်ား ေျပာသကဲ့သို႔ ထြက္ဟယ္ထြက္ဟယ္ႏွင့္ ထြက္သာလာခဲ့ရတယ္ဟ ငါဘာေကာင္ပါလိမ့္ ဆိုသည္ကဲ့သို႔ ကိုယ္ဘဝကို ကိုယ္တိုင္ ရပ္တည္ျခင္း မရွိဘဲ၊ မိန္းမယူရန္ ဆံုး ျဖတ္ျခင္းသည္ ကိုယ့္ဒုကၡ ကိုယရွာေဖြျခင္းသာ မည္ေပသည္။
''ေဟ့.... ေနာင္ခါလာ ေနာင္ခါေဈး၊ မင္းအေမက မင္းကို ၾကာၾကာပစ္ထားမွာ မဟုတ္ပါဘူးကြ၊ ခုေတာ့ စိတ္ဆိုးေနတုန္း ဆိုေတာ့ မင္းကို လက္မခံ ပဲ ထားမွာေပါ့ကြာ၊ ခုေတာ့ စိတ္ဆိုး ေနတုန္း ဆိုေတာ့ မင္း ကိုလက္မခံ ပဲ ထားဦးမွာပါကြာ၊ ဟုတ္ဘူးကြာ၊ ဟုတ္ဘူလား သူငယ္ခ်င္းတို႔ရာ''
အရြယ္အားျဖင့္ ၁၈-၁၉ ႏွစ္ဝန္းက်င္မွ်သာ ရွိေသးသည့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ေတြသည္ ေရွ႕ေရး တပ္မေတာ္ထဲသို႔ ဝင္ေရာက္ ၾကစဥ္က အတူတကြ လက္တြဲ ဝင္လာၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ ထို႔အတူ တိုက္ပြဲတိုက္ရာ၌လည္း တပ္စိတ္တစ္စိတ္ထဲတြင္ အသက္ေပး၍ တိုက္လာခဲ့ၾကေသာ ေသေဖာ္ေသဘက္ ရဲေဘာ္မ်ားလည္း ျဖစ္ပါသည္။
''သန္းသန္းကို ခိုးတာေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ၊ အခုလို ေငြေၾကးမရွိဘဲ ေရွ႕ အဖုိ႔ဘယ္လိုေနလို႔ ဘယ္လိုစားၾက မလဲ၊ ေနာက္ၿပီး အိမ္ေထာင္ျပဳတယ္ ဆိုတာ ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားၿပီးမွ လုပ္သင့္တယ္လို႔ ငါ ေတာ့ထင္တာပဲ၊ ေအး... တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္၊ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ယူကိုယူမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္'' ဆိုရင္ေတာ့ တို႔တေတြအေနနဲ႔ ကူညီရမွာေပါ့ေလ''
ကိုအုန္းေမာင္ စကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္အတန္ၾကာမွ် စကားျပန္ မေျပာႏိုင္ဘဲ စဥ္းစားၾကည့္မိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္မိခင္ သည္ ကၽြန္ေတာ္အား သန္းသန္းႏွင့္ သေဘာတူ၍ကား မဟုတ္ေပ။ ေငြေၾကးဓနအရွိန္ ျဖင့္ ငါ့သားႏွင့္ မည္သူမွ် မတူမတန္ရာဟူေသာ သေဘာမ်ဳိးလည္း မဟုတ္ေပ။ စင္စစ္ ကၽြန္ေတာ္အား တိုင္းျပည္အတြက္ အသက္ေပး လုပ္ကိုင္သည္ကို ေက်နပ္ႏွစ္သက္စြာ ခြင့္ျပဳသလိုပင္၊ ပညာရွာမွီးေရး ကိုယ့္ၾကမၼာကို္ယ္ ဖန္တီးႏိုင္ေရး စသည္ တို႔ကိုလည္း မိမိစြမ္းအားျဖင့္ မိမိႀကိဳးပမ္းေစလိုေသာ သေဘာ ရွိျခင္းသာ လွ်င္ ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔အတူ သန္းသန္း မိဘဘက္က ၾကည့္ျပန္လွ်င္လည္း ၎တို႔၏ တစ္ဦး တည္းေသာ သမီး ျဖစ္ ရံုမက မိခင္ဖခင္တို႔သည္ သမီးျဖစ္သူအား အရိပ္ၾကည့္လ်က္ ရင္အုပ္မကြာ ၾကည့္ရႈေစာင့္ေရွာက္ လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္၍ မိဘ၏ ဂုဏပုဒ္ေၾကာင့္ သူေဌးသား ဆိုသည္မမွ် ျဖင့္ ေက်နပ္ႏိုင္မည္ မဟုတ္ေပ။
သန္းသန္း ၏ ဖခင္သည္ တစ္ျပားမွသည္ တစ္ဆယ္တစ္ရာ တစ္ေထာင္ ကုိ မိမိဥာဏ္စြမ္းျဖင့္ လုပ္ကိုင္ ရွာေဖြ ႀကီးပြား လာသူ ျဖစ္ေလသည္။ ထုိနည္းတူစြာပင္ သမီးျဖစ္သူ ယူေသာ ခင္ပြန္ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ အေနျဖင့္ လည္း ဇနီးမယားတစ္ဦး အေပၚ အစြမ္း အစရွိစြာ ရွာေဖြေကၽြးေမြးႏိုင္ေသာသူကိုသာ သေဘာတူၾကေပလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ္ ကဲ့သို႔ လူေပၚေၾကာ့ အလုပ္အကိုင္မရွိသူ တစ္ဦးကိုမူ မည္သည့္နည္းႏွင့္ မွ် သေဘာတူၾကလိမ့္မည္ မဟုတ္သည္ မွာ ေသခ်ာလွပါသည္။
''ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္ခါ ကတိမပ်က္ဘူးဗ်''
"ဒီလိုဆိုရင္ ရက္ေတာ့ေရႊ႕လိုက္ဦးကြာ၊ ေနာက္ၿပီး သန္းသန္းကို မင္းအေျခအေနအာလံုးကို အေမၾကဴႀကီး ကတစ္ဆင့္ေျပာျပ၊ ဒါမွမဟုတ္ရင္ ခါတိုင္းေတြ႕ေနက် သူ႔အေဒၚအိမ္မွာ ခ်ိန္ၿပီးေတြ႕ေပါ့၊ ငါလည္း လိုက္ခဲ့ မယ္။ ငါေတာ့ စဥ္းစဥ္းစားစား လုပ္ေစခ်င္တယ္ကြာ၊ ငါအၾကံေပးတာ မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ပါပဲ"
ကိုအုန္းေမာင္၏ အၾကံေပးခ်က္အရ သန္းသန္းကို ထပ္၍ ေတြ႕ဆံုၿပီးအက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာရန္ ဆံုးျဖတ္ လိုက္ပါသည္။
"ေျပာေနၾကာတယ္ကြာ၊ မင္းအခု စာေရးေပးလိုက္၊ ငါ သြားေပးေပးမယ္၊ ေနာက္ၿပီး အခ်ိန္ရရင္ ျမန္ျမန္ ေတြ႕ဖို႔ ငါျပန္လာခဲ့မယ္"
"ကိုအုန္းေမာင္ေျပာတာေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ၊ ခင္ဗ်ား သူ႔အိမ္သါားလို႔ ျဖစ္ပါ့မလားဗ်၊ အဘိုးႀကီးက ေဒါသတက ႀကီးပါဘိ နဲ႔ ေတာ္ၾကာရိပ္မိၿပီး ပိုက်ပ္သြားဦးမွာလည္း စိုးရိမ္တယ္ေလ ေနာ"
"ေဟ့-ျမလိႈင္၊ ဒါ မင္းအလုပ္ မဟုတ္ပါဘူးကြာ၊ တို႔မ်ားအေနနဲ႔ ကိုယ့္နည္းကုိယ့္ဟန္ႏွင့္ လုပ္လာခဲ့ၾကမွာ ပါ၊ မင္း စာေရးမွာသာ ေရးစမ္းပါ"
ကၽြန္ေတာ္သည္ ကိုအုန္းေမာင္ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ တိုက္တြန္းခ်က္အရ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ ထိုင္၍ သန္းသန္း ထံ အက်ိဳးအေၾကာင္း စာေရး၍ ခ်ိန္းလိုက္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ အစီအစဥ္ကို သိလိုလွသျဖင့္ မည္သို႔မည္ပံု ေဆာင္ရြက္ၾကမည္ကို ေမးၾကည့္မိပါသည္။
"ခင္ဗ်ားတို႔ အစီအစဥ္ကေလးေတြလဲ လင္းခဲ့ၾကပါဦး၊ ဆ၇ာတို႔ရယ္"
"ဒီလိုကြာ အေကာက္စက္ဘီးကို အခုပဲ သြားယူၿပီး အပ္နဲ႔ ေဖာက္မယ္စပုတ္တိုင္ ၂ေခ်ာင္းေလာက္ ခ်ိဳး မယ္၊ ေနာက္ၿပီး ဦးစစ္ရွိန္ႀကီးဆီ ယူသြားၿပီး ျပင္မယ္၊ အဘိုးႀကီး စက္ဘီးကို ဂရုစိုက္ျပင္ေနတုန္း သန္းသန္းကို စာေပးခဲ့မွာေပါ့ကြ၊ ဟီး-ဟီး မေကာင္းဘူးလား"
"ေကာင္းပါ့ဗ်ာ၊ အလြန္ေကာင္းေပါ့၊ ျမလိႈင္ တစ္ေယာက္ မိန္းမခိုးဖို႔အေရး ၾကားထဲက ငါ့စက္ဘီး စပုတ္တိုင္ ခ်ိုး၊ ဘီးကိုအပ္နဲ႔ေဖာက္ရမယ္တဲ့၊ ဟင္း- ေသျခင္းဆိုးေတြ ေရွ႕ေလွ်ာက္ ဘယ္အထိ ေကာင္းက်ိဳးေပးၾကဦး မယ္မသိဘူးေဟ့"
"ဒီအဘုိးႀကီးေတြ႕နဲ႔ မေခ်ာင္လို႔ မေပးျဖစ္ရင္ေကာဗ်ာ"
"ဒီမယ္ ျမလိႈင္၊ ငါ့ကိုယ္ေဖ်ာက္ၿပီး မင္းအဆက္ ေခ်းယိုေနတုနး္ ေခ်းတြင္းေပါက္ ေခါင္းလွ်ိဳၿပီး ငါသြားေပး ေပးမယ္"
ကိုေသာင္းအိ သည္ စကားေကာင္းေျပာေနသည့္ၾကားမွ အေသာ ေဖာက္လာေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ ယေန႔ အခ်ိန္မီ၊ သန္းသန္းထံသို႔ သြားေရာက္ရန္ အေရးႀကီးသျဖင့္ ကိုအုန္းေမာင္တို႔ အၾကံအတိုင္း လိုက္ေလ်ာ လိုက္ပါ သည္။ မၾကာမီ အေကာက္၏ စက္ဘီးအေကာင္းမွ ဘီးကို အပ္ႏွင့္ေဖာက္၍ စပုတ္တိုင္ႏွစ္ေခ်ာင္း ခ်ိဳးကာ တြန္းယူ သြားသည္ကို ၾကည့္ရင္း သက္ျပင္းရွည္ႀကီးကို မႈတ္ထုတ္လိုက္မိပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ကိုအုန္းေမာင္တုိ႔ လူသိုက္ ျပန္လာမည့္လမ္းသို႔ လည္တဆန္႔ဆန္႔ျဖင့္ ေမွ်ာေနမိသည္။ လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္၌ အခန္းလြတ္ႀကီး ထိုင္ေနရသည္မို႔ လက္ဖက္ရည္ကို ဟန္မပ်က္ မွာယူေသာက္ ေန လိုက္သည္။
"ေၾသာ္... ေရႊသူေဌးသားေလး ဘာအၾကံအစည္ မေတာ္တေရာ္ေတြ လုပ္ေနျပန္ၿပီလဲရွင္၊ ေစာေစာက က်ိတ္က်ိတ္ က်ိတ္က်ိတ္ လုပ္ေနတဲ့ကိစၥႀကီး ၿပီးသြားၾကၿပီလား၊ ဘယ္ေတာ့ ဘယ္သူ႕ကို ေလ်ာ္ေၾကးေပးရ ဦးမွာလဲ ရွင္ ရယ္"
လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္ရွင္ အမိုး၏မိန္းမ ေဒၚအာျပဲႀကီးသည္ ကၽြန္ေတာ့္အား မည္သည့္ေနရာမွ ေခ်ာင္းေျမာင္း ၾကည့္ေနသည္ မသိ၊ လူရွင္း၍ စားပဲြတြင္ တစ္ေယာက္တည္း ရွိေနေသာ ကၽြန္ေတာ္အနီးသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ကာ အထက္ပါ မဂၤလာစကားကို ဆိုပါေတာ့သည္။
"ဘာအၾကံအစည္မွ မရွိပါဘူးဗ်ာ့၊ စုၿပီး ထမင္းခ်က္စားမလို႔ ေစ်းဝယ္ဖို႔ ပိုက္ဆံလိုက္စုေနၾကတာပါ၊ ေဒၚ စပ္စုႀကီးရယ္ ဟင္း....ဟင္း"
"ဒီမယ္ ကိုယ္ေတာေခ်ာ၊ မိသိန္းခင္ ကို ဒါမ်ိဳးလွိမ့္လို႔ မရဘူး၊ ေဟာဒီပါးစပ္ထဲက အံေတြတိုေနၿပီ သိလား၊ နင္တို႔ မိန္းမ ခိုးရေအာင္ တိုင္ပင္ေနၾကတာ ငါမသိဘူး မွတ္ေနလား၊ ဘယ္သူ႔သမီးဆိုတာ ေျပာလိုက္ရဦး မလား ဟဲ ဟဲ"
"ကဲ... ေတာ္... ေတာ္ပါေတာ့ဗ်ာ"
"ေဟာ ဟိုမွာ ေျပာရင္းဆိုရင္း တပည့္ေက်ာ္ ခိုးသားငါးရာ ျပန္လာၾကၿပီေလ ဟီဟိ"
ကၽြန္ေတာ္သည္ မသိန္းခင္ ညႊန္ျပရာသို႔ ၾကည့္လိုက္သည္။ အေကာက္ကိုအုန္းေမာင္၊ သက္ၾကည္တို႔ သံုးေယာက္ ေစာေစာက သြားခဲ့စဥ္က ကဲ့သို႔ စက္ဘီးကို ျပန္တြန္းလာခဲ့ၾကသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္မ်ားသည္ တဒိ္တ္ဒိတ္ ခုန္ေနသည္။ ကိုအုန္းေမာင္တုိ႔ လူသိုက္ကို ေက်ာ္၍ ေနာက္မွ မည္သူ ပါလာဦးမည္နည္း ဟု လွမ္းၾကည့္လိုက္မိသည္။
ဆက္ရန္
.
No comments:
Post a Comment