မိခင္ႀကီး က ၿပံဳးျပန္သည္။ မိခင္ႀကီး၏ အၿပံဳးေနာက္ကြယ္တြင္ အဓိပၸာယ္မ်ားစြာ ေရာျပြမ္း ပါလာသည္ ကုိ အေျမာ္အျမင္ ႀကီးမားေသာ္လည္း စစ္ေရးစစ္ရာႏွင့္ ႏုိင္ငံေရးကိစၥတုိ႔ကုိမူ လက္ေတြ႕ လုပ္ကုိင္ေနသူ မ်ား ကဲ့သုိ႔ ျမင္ေကာင္းမွ ျမင္ေပမည္။ သုိ႔ေၾကာင့္လည္း မိခင္ႀကီးက ဂ်ပန္မ်ားႏွင့္ ပူးေပါင္း လက္တဲြ လ်က္ နယ္ခ်ဲ႕သမားအား တုိက္ပဲြ၀င္လာသည္ကုိ မယံုၾကည္ မႏွစ္ၿမိဳ႕ဟန္ျဖင့္ သတိေပး စကား ေျပာၾကားသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ထင္မွတ္ထားလုိက္ပါသည္။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္ ..
ခ်စ္သူ၏ ပါးျပင္မို႔မို႔ကို အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ နမ္းရႈပ္မိသည္။ ခ်စ္သူ၏လက္မ်ားကို တင္းတင္းဆုပ္၍ သစၥၥာကတိ စကားမ်ား ဆိုမိပါသည္။ စစ္သားဆိုသူ၏ ရင္တြင္ ဟန္ေဆာင္ သည္႔၊ မရိုးသားသည္႔၊ သစၥာမဲ႔သည္႔စိတ္ ဟူ၍စိုးစဥ္း မွ် မရွိသည္ကို ကၽြန္ေတာ္၏ခ်စ္သူ သန္းသန္းသည္ ေကာင္းစြာသိေနပါသည္။
သန္း... စစ္မထြက္ခင္ ကိုယ္ သန္းကိုလက္ထပ္မယ္ ေမာင္႔မိဘေတြက သေဘာတူမွာလားေလ အိုး... သေဘာ မတူရင္ သန္းကို တစ္ခါတည္း ခိုးေျပးမယ္ ဒီေတာ႔လည္း ႏွစ္ဘက္လူ ႀကီးေတြ အမုန္းပြားၾက မယ္၊ ေရွ႕ေရးပိုခက္ သြားမယ္။ သန္းရယ္ ေမာင္႔အေနနဲ႔ကေတာ႔ ဘယ္သူမွ ေျပာမေနေတာ႔ ႏွစ္ဦးသေဘာတူ ထြက္ေျပးခ်င္ တယ္ေလ။ သန္းသာ ထြက္ေျပးရင္ ေမေမ႔ကို ေဖေဖက သမီးကို ႏိုင္ေအာင္မထိန္းႏိုင္ဘူးဆိုၿပီး သတ္မွာ သိလား။ ဒီေတာ႔လည္း သန္းရဲ႕ ဖားကျပဳတ္ႀကီးကို ကိုယ္တက္ၿပီး ေခါင္းရိုက္ခြဲလိုက္မွာေပါ႔။
လုပ္ေရာ႔မယ္ ေဖေဖကဒါေၾကာင္႔ ၾကည္႔မရတာ၊ အရင္ကလည္း လမ္းမက လက္သီးေထာင္ ျပလို႔ ဆိုၿပီး ေတာက္ တေခါက္ေခါက္နဲ႔သိလား။ ဟီး..ဟီး ယခေမာက္ႀကီးကို ခုထဲက သမက္ကေလးကို အေသ အလဲေၾကာက္ေနေအာင္ ပညာေတြျပ ထားတာကြ၊ ဟီး..ဟီး ကိုင္းပါေရွ႕ေရးကိစၥ ဘယ္လိုုစီစဥ္မယ္ ဆိုတာ ေျပာပါ ဦး ေမာင္ေျပာၿပီးၿပီပဲ သန္းရယ္၊ ေလာေလာဆယ္ေတာ႔ ေမာင္ေခၚရာ လိုက္ ခဲ႔ၿပီး ေနာက္လူႀကီးေတြေျပာၿပီး လက္ထပ္ၾကတာ ေပါ႔မေကာင္းဘူးလား။
ေအးေလ ေမာင္ေကာင္းသလိုသာ စီစဥ္ေပါ႔၊ ေလာေလာဆယ္ေတာ႔ အိမ္ေရွ႕ကေန လမ္းသလားမေနနဲ႔ဦး၊ ဘယ္မွ ထြက္မရဘဲ က်ပ္ ထားရင္ အစီအစဥ္ေတြ ပ်က္ကုန္ဦးမယ္။
ကၽြန္ေတာ္ဗမာ႔လြတ္လပ္ေရး တပ္မေတာ္ထဲသို႔ ဝင္လိုက္ၿပီးသည္႔ေနာက္ ေန႔ညမျပတ္ စစ္ေလ႔က်င္႔ခန္း မ်ား ေလ့က်င္႔ေနရသျဖင္႔ ခ်စ္သူ သန္းသန္းႏွင္႔မေတြ႔ရဘဲ စာခ်င္းသာဆက္ သြယ္လ်က္ရွိပါသည္။ ဤသို႔ျဖင္႔ တစ္ေန႔ေသာ အခါတြင္ ဗိုလ္စက္ေရာင္က ကၽြန္ေတာ္သည္ ခ်စ္သူသန္းသန္းထံသို႔ မၾကာမီ စစ္တြက္ ရမည္ ျဖစ္သျဖင္႔ ေတြ႔ဆုံလိုေၾကင္း အေၾကာင္းၾကား လိုက္ပါသည္။ သန္းသန္းသည္ ကၽြန္ေတာ္႔အား လက္ခံေတြ႔ဆုံ ခဲ႔ပါသည္။ ေတြ႔ျပန္ေတာ႔လည္း ခ်စ္သူတို႔ဘဝ မေရမရာေသာ ခြဲခြာမႈအတြက္ ရင္နင္႔ပူေဆြး ရသည္။ ေရွ႕ေရးအတြက္ ပူပင္ေသာကေရာက္ကာ အတူတကြ ေနထုိင္ေရးအတြက္ စြန္႔စားမႈျပဳရန္ ဆုံးျဖတ္ လိုက္ရပါ ေတာ႔သည္။
ျမလႈိင္ စဥ္းစဥ္းစားစားလုပ္ပါကြာ ဘာေတြစဥ္းစားရဦးမွာလဲဗ်၊ ကၽြန္ေတာ္႔အိမ္က မားသား ႀကီးက သန္းသန္း နဲ႔သာ မဟုတ္ဘူး ဘယ္သူနဲ႔မွ သေဘာမတူဘူး ေနာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္႔ကို ကေလးလို႔ထင္ေနၾကတာဗ်၊ ဒီေတာ႔ ခိုးေျပးရုံ ပဲ ရွိတာေပါ႔ မဟုတ္ဘူးလား ကိုအုန္းေမာင္ႏွင္႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အခ်ီအခ်ေျပာရင္း ဆုံးျဖတ္၍မရဘဲ ရွိပါ သည္။ ကိုအုန္ေမာင္သည္ ကၽြန္ေတာ္႔ အေပၚတြင္ ညီငယ္လိုုတစ္မ်ဳိး၊ ရဲေဘာ္ကဲ႔သို႔တစ္ဖုံ အၿမဲမျပတ္ ေဖးမ လာခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ ယခုလည္း ကၽြန္ေတာ္သည္ သန္းသန္းအား စစ္မထြက္မီ ခိုးယူရန္ တိုင္ပင္ မိျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ မင္းမွာက စစ္သားဆိုတဲ႔တာဝန္ႀကီးက ရွိေနေတာ႔ သန္းသန္းကို ခိုးေျပးၿပီးေနာက္ စစ္တိုက္ ထြက္ရမယ္ ဆိုေတာ႔ သူ႔ကိုဘယ္သူနဲ႔ ထားခဲ႔မွာလဲ အဲဒါမွ ခ်စ္ရာမေရာက္ ဒုကၡေရာက္ေအာင္ လုပ္သလို ျဖစ္ေန မွာ လင္ေနာက္လိုက္သြားတဲ႔ သူ႔သမီးကိုလည္း ဒီတိုင္း သူ႔မိဘအိမ္ ျပန္တင္ထားခဲ႔လို႔ေရာ ရမယ္တဲ့လား သူ႔အေဖႀကီး အေၾကာင္း လည္း မင္းအသိသား မဟုတ္လား။
အိုး ဒီကျပဳပ္ႀကီးကို က်ဳပ္အေရးမစိုက္ပါဘူးဗ်ာ ဘာလဲ မီးေသတယ္ေပါ႔ ဟုတ္လား ေခြးမသား လိုက္ရိုက္လို႔ ေျပးေပါင္းမ်ားလွပါၿပီ ျမလႈိင္ရာ ဟား...ဟားဟုတ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ဆိုသည္႔ ေကာင္ကလည္း ဇြတ္တရြတ္ မိုက္မိုက္ကန္းကန္း လုပ္ေလ့လုပ္ထရွိသူ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းသား ဘဝ က ျဖစ္ပါသည္။ ေက်ာင္းပိတ္၍ အိမ္ျပန္လာသည္႔အခိုက္ ခ်စ္သူ သန္းသန္း အား ေတြ႔ခြင္႔အားေအာင္သြယ္ႀကီး အေမၾကဴမွ တစ္ဆင္႔ အေၾကာင္းၾကားခဲ႔ သည္။ သန္းသန္း ကလည္း ေတြ႔ႏိုင္မည္႔ ရက္ တစ္ရက္၏ သန္းေခါင္ယံအခ်ိန္ကို သတ္မွတ္ေပးလိုက္ပါသည္။ ထ္ိုအခ်ိန္တြင္ ရန္ကုန္ေက်ာင္း မွ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေရာက္ေန သည္ကို သိထားၾကေသာ သန္းသန္း၏ ဖခင္ႏွင္႔ မိခင္တို႔သည္ အထူးဂရုစိုက္လ်က္ စိုက္ၾကည္႔ေနၾကပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ခ်ိန္းသည္႔ည ေရာက္သည္႔အခါ သူ႔ငယ္ခ်င္း ကိုအုန္းေမာင္ႏွင္႔အတူ သန္းသန္းအိမ္နားသို႔ သြားေရာက္လ်က္ ေလွ်ာက္ျပန္သံေပးလုပ္ပါသည္။ သန္းသန္းခမ်ာ မိခင္ဖခင္တို႔ အသင္႔ေစာင္႔ေနသည္ကို ႀကဳံရ သျဖင္႔ အသက္မွ်ပင္ မရွဴရဲေအာင္ အၾကံရ က်ပ္ေနခ်ိန္ ျဖစ္ပါသည္။ ဤအျဖစ္ကိုသမိေသာ ကၽြန္ေတာ္ဆိုေသာ သေကာင္႔သား သည္႔ အိမ္ေဘးတြင္ ေထာင္ထားေသာ ဝါးလုံးႀကီးကို ျဖဳတ္၍ သန္းသန္း အိမ္ေပၚထပ္ ျပတင္း ေပါက္ကို တဂ်စ္ဂ်စ္ထိုးပါေတာ႔သည္။ အေဖာ္လိုက္လာသူ ကိုအုန္းေမာင္ကလည္း အနား မွကပ္ကာ ထိုးေပးကြ ထိုးေပးကြဟု တြန္းအားေပးေနပါသည္။ အခ်ိန္မ်ားမ်ား မၾကာလွပါေခ်။
ျပတင္းေပါက္သည္ တျဖည္းျဖည္း ပြင္႔လာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင္႔ ကိုအုန္းေမာင္တို္႔ႏွစ္ဦးမွာ စိတ္အား ထက္သန္စြာ ပြင္႔လာေသာျပတင္းေပါက္ကို ၾကည္႔ေနၾကပါသည္။ ထိုအခ်ိန္၌ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးေရာင္သည္ ကၽြန္ေတာ္႔မ်က္ခြက္ေပၚ သို႔ တည္႔တည္႔မတ္မတ္ က်ေရာက္လာ ၿပီး က်ားဟိန္းသံႀကီးပမာ ၾကားလိုက္ ရပါေတာ႔ သည္။
ေဟ႔ေခြးမသားေတြ ဘာလာေႏွင္႔ယွက္ေနတာလဲ ဟ ျမလႈိင္၊ အဘိုးႀကီးကြ ေျပးဟ ေျပး ကၽြန္ေတာ္သည္ လက္ထဲ မွ ဝါးလုံးကိုခ်၍ ထြက္ေျပးပါေတာ႔သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေနာက္မွ အဘိုးႀကီး ပစ္လႊတ္ လိုက္ေသာ ေလာက္စာ လုံးႏွစ္လုံး သုံးလုံးခန္႔က တဝွီးဝွီးေအာ္ျမည္ကာ လိုက္ပါလာေသးသည္။
ကိုင္းေခြးမသား မွတ္ၿပီလား ဒါေၾကာင္႔ ေသာက္ရမ္းေသာက္ရမ္းမလုပ္ပါနဲ႕လို႔ မင္းကိုေျပာ တယ္မဟုတ္လား ခုေတာ႔ဘယ္ႏွယ္႔ ရွိစ။ ေရာခင္ဗ်ားကပဲ ထိုးေပးထိုးေပး ေျမွာက္ေပးေနၿပီး ခုမွဘာလာၿပီး အျပစ္ဖို႔ေန ရတာလဲ ေနာက္ၿပီး သန္းသန္းက ခ်ိန္းတာပဲ မဟုတ္လားလို႔။
ထားပါေတာ႔ေလ တို႔ဘာလုပ္ၾကမလဲ ျပန္သြားဦးမယ္ဗ်ာ ဟာမဟုတ္တာ၊ ဒီတစ္ခါဆို ဓားနဲ႔လိုက္ထိုးေနလိမ္မယ္။ လာမွာပါ လာပါဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားႀကီး မလိုက္္ရင္ က်ဳပ္တစ္ေယာက္ တည္း သြားမယ္။
ကၽြန္ေတာ္ႏွင္႔ ကိုုအုန္းေမာင္ သန္းသန္းတို႔အိမ္ ျပန္လာၾကျပန္သည္။ ေစာေစာက ပစ္ခဲ့ေသာ ဝါးလုံးႀကီးကို ယူၿပီး ေနာက္ေဖးဝင္းထရံကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာ္တက္လိုက္ၿပီး ေနာက္ေဖးတြင္ လွန္းထားေသာ ထဘီမ်ား၊ အဝတ္မ်ားကို ဝါးလုံးျဖင္႔ ထိုး၍ယူလိုက္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္လက္ ဝယ္သို႔ ထဘီသုံးထည္ႏွင္႔ စြပ္က်ယ္တစ္ထည္ ပါလာပါသည္။ ကိုအုန္းေမာင္ကေတာ႔ ေျပာ၍မရေသာ ကၽြန္ေတာ္႔ကိုသာ စိတ္ပ်က္လွစြာၾကည္႔ေနပါသည္။ အခ်ိန္မွာ အရုဏ္တက္ လာစျပဳေနပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဝါးလုံးျဖင္႔ ထိုးယူရရွိေသာ ထဘီသုံးထည္ႏွင္႔ စြပ္က်ယ္ အက်ၤီကို ဝါးလုံးတြင္ သီ၍ အလံထူကာ သန္းသန္းအိမ္ေရွ႕ ဖိနပ္ခၽြတ္တိုင္တြင္ ခ်ည္ေႏွာင္ထား ခဲ႔ပါေတာ႔သည္။
နံနက္လင္းေသာအခါ အိမ္နီးနားခ်င္းမ်ား၏ ဆူဆူညံညံ အသံမ်ားေၾကာင္႔ သန္းသန္း၏ အေဖအေမမ်ား လန္႔ႏိုးလာၾကပါသည္။ ထိုအခါ အိမ္ေရွ႕ဖိနပ္ခၽြတ္တြင္ အလံထူထားခဲ႔ေသာ ထဘီမ်ားႏွင္႔ စြပ္က်ယ္ကို ေတြ႔ၾကၿပီး တဗ်စ္ေတာက္ေတာက္ ဆဲဆို ႀကိမ္းေမာင္းလ်က္ ရွိပါေတာ႔သည္။
ဒါ ဟိုေခြးမသား လက္ခ်က္ပဲ ျဖစ္ရမယ္၊ခ်ီး ဒီေကာင္ေလး ဘယ္ေလာက္မ်ား ဒုကၡေပး ေသာက္ရွက္ခြဲေနဦးမလဲ မသိဘူး ဟိုေခြးမကလည္း ဒီေခြးကိုပဲ ႀကိဳက္ရသတဲ႔ ထြီး တိုးတိုးတိတ္တိတ္ လုပ္ပါ ကိုစစ္ရွိန္ရယ္၊ ေတာ္႔အသံက လူၾကား လွတယ္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ သန္းသန္းတို႔ႏွင္႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ္၏အစ္မ တစ္ဝမ္းကြဲ မသန္းညွာ အိမ္သို႔ ေနာက္ေဖးေပါက္မွ တက္သြားပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ျမင္ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္႔အစ္မသည္ ပ်ာပ်ာ သလဲျဖင္႔ ေနာက္ေဖးမီးဖိုထဲကို ဆဲြေခၚသြားပါသည္။
ေမာင္ေမာင္ မိေမာင္၊ နင္ေတာ္ေတာ္ ဆိုးတဲ႔ေကာင္ေလးပဲ၊ နင္လုပ္တာ အေရးမႀကီးဘူးဟဲ့။ သူ႔မိန္းမ ေဒၚေအးတင္နဲ႔ သူ႔သမီး ေသလိမ္႔မယ္သိလား။ အိုး မမကလည္း ဘုမသိ ဘမသိနဲ႔ ဘာေတြေျပာေန တာလဲ။ ေၾသာ္ မငေမာင္၊ နင္႔ကိုယ္နင္ လူရိုးကေလးေပါ႔ ဟုတ္လား နင္ဘာေတြ လုပ္ခဲ႔သလဲဟင္၊ ထဘီေတြ အလံထူၿပီး အိမ္ေရွ႕မွာ ခ်ည္ထားခဲ႔တယ္ မဟုတ္လားေလ ကိုင္း ေျပာပါဦး၊ ဒါဘာသေဘာလဲ။ ဟဲ...ဟဲ ဒါလား၊ ေယာကၡမႀကီးကို ေနာင္အခါ သမက္ေလာင္းကို ေလာက္စာလုံးစာ မေကၽြးဖို႔ ပညာေပးတာေလ၊ မေကာင္း ဘူးလား၊ ဟီး...ဟီး။
နင္က ဘာသြားလုပ္သလဲမွ မသိတာ သူ႔သမီးက ခ်ိန္းတယ္ဗ်ာ၊ ဒါေၾကာင္႔သြားတယ္၊ တံခါးဖြင္႔မေပးဘူး အဲဒါ တုတ္နဲ႔ျခစ္ၿပီး အခ်က္ေပးတာ အဘိုးႀကီး ထလာၿပီး လက္ႏိွပ္ဓာတ္ မီးနဲ႔ထိုး ေလာက္ေလး နဲ႔ပစ္တာ ေျပး လိုက္ရတာဗ်ာ။
ကၽြန္ေတာ္က ေျပာရင္းဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာလိုက္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္အစ္မ မသန္းညွာကလည္း ကၽြန္ေတာ္ ၏ ဇြတ္တရြတ္ႏိုင္ပုံႏွင္႔ ဦးစစ္ရွိန္ ေဒါသပုံႀကီးပုံ၊ နံနက္ေစာေစာ ထ၍ ေရရြတ္ က်ိန္ဆဲေနပုံမ်ားကို ျပန္လည္ေဖာက္သည္ခ်ေနပါေတာ႔သည္။
မင္းကိုေတာ႔ ကိုစစ္ရွိန္ႀကီးက ေကာင္းေကာင္း သတ္ခ်င္ေနမွာပဲ အဲဒါ မ်ဳိးေပါ႔ ေနာက္ေတာ႔ ေရႊသမက္ ေငြသမက္ဆိုၿပီး ေခါင္းေပၚရြက္ထားမွာဗ်။ နင္႔ကို ငေတေကာင္မ်ဳိး ကိုစစ္ရွိန္ အခ်ဳိးနဲ႔ ေဝးေသး တယ္ေဟ႔ မွန္ပါသည္ ကၽြန္ေတာ္႔အစ္မ ေျပာသကဲ႔သို႔၊ ကၽြန္ေတာ္လို ေထာင္႔မက်ဳိးေသာသူ တစ္ဦး ကို မည္သူကမွ် ၾကည္႔၍ရမည္ မဟုတ္ပါေခ်။ မိဘ၏ မ်က္ႏွာ၊ မိဘ၏ ဂုဏ္ရွိန္ဆိုသည္႔ အရိပ္မ်ား ထိုးေနသည္ ကို ဟုတ္လွၿပီ ထင္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ္႔ကို အစ္မ မသန္းညွာက သတိေပး စကား ေျပာၾကားလိုက္သျဖင္႔ ထိုအိမ္တြင္ ၾကာၾကာ မေန ေတာ႔ဘဲ ေနာက္ေဖးေပါက္ မွာပင္ ျပန္၍ ဆင္းလာခဲ႔သည္။
ကၽြန္ေတာ္ သည္ ေက်ာင္းသားဘဝက အျဖစ္အပ်က္ေဟာင္းမ်ားကို စဥ္းစားရင္း ကိုအုန္းေမာင္ ၏ဲ သတိေပး စကား မ်ားကို ၿငိမ္သက္စြာ နားေထာင္ေနမိသည္။ ထို႔ျပင္ တကယ္တမ္း ေျပာၾကစို႔ဆိုလွ်င္လည္း ယေန႔ကၽြန္ေတာ္႕ ဘဝသည္ မိမိကိုယ္ကို မိမိပိုင္သည္႔ဘဝ မဟုတ္ေတာ႔ဘဲ စစ္သည္ေတာ္တစ္ဦး အျဖစ္ အမိႏိုင္ငံ အတြက္ ေပးလွဴထားသည္ မဟုတ္ပါလား။
ေဟ႔ေကာင္ ဘာငိုင္ေနတာလဲ၊ ငါေျပာတာ မင္းသေဘာေပါက္တယ္မဟုတ္လားကြ၊ မင္း ခုေန မိန္းမခိုးသြားရင္ မင္းရည္မွန္းခ်က္ အားလုံး ပ်က္ၿပီသာမွတ္ေပေတာ႔ ေနာက္ၿပီး သန္းသန္းခမ်ာ လဲ မင္းကို ယူၿပီး ဒုကၡေရာက္ေနမွာ အမွန္ပဲ။
ဒါေလာက္ေတာင္ပဲ လားဗ်ာ။ ဒါထက္ အမ်ားႀကီးဆိုးဦးမွာကြ၊ ဒါပဲ ျမလႈိင္၊ မင္းငါ႔စကား နားမေထာင္ ရင္ေတာ႔၊ ငါမင္းနဲ႔ ဆက္မေပါင္းႏိုင္ေတာ႔ဘူး၊ မင္းကို ငါေနာက္ထပ္လဲ လာမေတြ႔ေတာ႔ဘူး။ ကိုအုန္းေမာင္ ၏ ေျပာစကားမ်ားသည္ မိုးႀကိဳးပစ္သကဲ႔သို႔ ကၽြန္ေတာ္ရင္တြင္ တလွပ္လွပ္ ခံစားလိုက္ရသည္။ ဝမ္းနည္းျခင္း၊ စိတ္ထိခိုက္ လြယ္ျခင္းမ်ားျဖင္႔ ျပြမ္းတီးေသာ မ်က္ရည္မ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္႔ပါးျပင္ေပၚသို႔ စီးဆင္းက်လာ ခဲ႔ပါသည္။
ေသနတ္ ကို ေကာင္းစြာ ကိုင္တြယ္တ္ၿပီမို႔ ရန္သူႏွင္႔ ရင္ဆိုင္တိုက္ရမည္႔ တိုက္ပြဲမ်ားကို ေမွ်ာ္လင္႔ေတာင္႔တလ်က္ ရိွေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္႔ ဆုေတာင္းခ်က္မ်ား မၾကာမီ ျပည္႔ခဲ႔ပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင္႔ဆိုမူ ကၽြန္ေတာ္ တို႔တပ္ခြဲအား ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚ တစ္ေနရာတြင္ အခိုင္အမာ တပ္စြဲထား ေသာ ရန္သူစခန္းသို႔ တိုက္ခိုက္ေျခမႈန္းရန္ အမိန္႔ေရာက္ရွိလာျခင္းေၾကာင္႔ပင္ ျဖစ္ပါသည္။
သို႔ေသာ္ သန္းသန္း ကၽြန္ေတာ္ ခိုးယူမည္ဟု ေျပာထားၿပီးေသာ ခ်စ္သူသန္းသန္း။ သန္းသန္းသည္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင္႔ အတူ ထြက္ေျပးရန္ ေစာင္႔ေမွ်ာ္ေနေပလိမ္႔မည္။ ယခုမူ ကၽြန္ေတာ္သည္ အထက္အမိန္႔ အရ စစ္ထြက္ ရေပလိမ့္မည္။ သန္းသန္းကို မည္သို႔ေျပာရပါမည္နည္း။ ကၽြန္ေတာ္႔ရင္ထဲတြင္ ပူေလာင္ေန သည္။ ေနာက္ဆုံးအရဲစြန္႔၍ တပ္ခြဲမွဴးျဖစ္သူ ဗိုလ္စက္ေရာင္အား အိမ္သို႔ ေခတၱျပန္ရန္ ခြင္႔ပန္လိုက္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ စစ္ထြက္အ့ံ ဆဲဆဲျဖစ္၍ ကၽြန္ေတာ္၏ ခြင္႔ပန္ခ်က္သည္ အခ်ည္းႏွီးျဖစ္ခဲ႔ရ သည္။
ဗိုလ္စက္ေရာင္သည္ မည္သူ႔ကိုမွ် အိမ္ျပန္ခြင္႔ အက်ဳိးအေၾကာင္း ေျပာခြင္႔ မျပဳခဲ႔ေပ။
ခက္ၿပီ ခုမွ လွလွႀကီး အခက္ေတြ႔ေခ်ၿပီဟုသာ အဆက္မျပတ္ တစ္ေယာက္တည္း ညဥ္းတြားမိသည္။ ခုလို အခ်ိန္မ်ဳးိ တြင္ ခ်စ္သူသန္းသန္း၏ အထင္အျမင္ လြဲမွားမႈမ်ဳိးကို ကၽြန္ေတာ္ မည္သည္႔နည္းႏွင္႔မွ် မခံလိုေပ။ ဗိုလ္စက္ေရာင္ သည္ ကၽြန္ေတာ္၏ လႈပ္ရွားအၿငိမ္မေနမႈကို သတိထားမိဟန္ျဖင္႔ လက္ယက္ ေခၚလိုက္ပါသည္။
ရဲေဘာ္ စစ္သား ဆိုတာ အမိန္႔ကို တေသြမတိမ္း လိုက္နာတတ္ရတယ္ ကၽြန္... ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ကို ခဏ ဟိတ္... ဟိတ္၊ ဘယ္မွ မသြားရဘူး၊ ဒါအမိန္႔ပဲ၊ သြားေတာ႔ မၾကာမီ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တပ္ခြဲ ဖ်ာပုံၿမဳိ႕မွ ထြက္ခြာ လာခဲ႔ၾကရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဖ်ာပုံၿမဳိ႕မွ ထြက္ခြာလာရသည္ကို ကၽြန္ေတာ္႔မိခင္ႀကီးလည္း မသိ။ အခ်စ္ဆုံး သူငယ္ခ်င္း ကိုအုန္းေမာင္လည္း မသိ၊ အသက္တမွ် ခ်စ္ရေသာ ခ်စ္သူ သန္းသန္းလည္း မသိ၊ ေနာက္ဆုံး ေအာင္သြယ္ေတာ္ႀကီး အေမႀကိဳင္ပင္ မသိ၊ မည္သူဆို မည္သူမွ် မသိၾကဘဲ ထြက္လာခဲ႔ရ သည္။
ဖ်ာပုံၿမိဳ႕သည္ ကၽြန္ေတာ္႔ျမင္ကြင္းထဲမွ ေဝး၍ေဝး၍ က်န္ရစ္ခဲ႔ေလၿပီ။ ထို႔အတူ ကၽြန္ေတာ္႔ ခ်စ္သူႏွင္႔ မိဘ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမ သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္းမ်ား အားလုံးတို႔သည္လည္း ေဝးကြာ က်န္ရစ္ေနခဲ႔ၾကၿပီ တကား။
ကၽြန္ေတာ္႔ အေတြးမွ်င္သည္ ေႏြကာလ၏ တိမ္တိုက္သဖြယ္ ေျပးလႊားလ်က္ရွိေနပါသည္။ ထိုအေတြး မွ်င္ႏွင္႔ယွဥ္လ်က္ ကၽြန္ေတာ္၏ ရုပ္ခႏၶာသည္ လူေသတစ္ဦးကဲ႔သို႔ ၿငိမ္သက္ေနပါသည္။ စိတ္သည္ အရွိန္အဟုန္ျဖင္႔ ေျပးလႊားေနခ်ိန္တြင္ ရုပ္က မလႈပ္မယွက္ ျဖစ္ေနသည္မွာ ဆန္႔က်င္ဘက္ ကဲ႔သို႔ပင္။ ေလာေလာဆယ္ တြင္မူ ကၽြန္ေတာ္သည္ စစ္ထဲဝင္ရျခင္းအတြက္ ႀကီးမားေသာ ေဝဒနာတစ္ရပ္ကို ခံစားေနရ ပါသည္။ အႀကီးမားဆုံးေသာ ေဝဒနာကား ခ်စ္သူႏွင္႔ ေကြကြင္းရျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။
ဘဝ ဆိုေသာ လႈိင္းတံပိုး၏အစ ျဖစ္ေပလိမ္႔မည္။ မိဘ၏ အရိပ္အာဝါသေအာက္၌ မေတာင္႔မတ မေၾကာင္႔ၾကေသာ မိမိဘဝႏွင္႔ မည္သူတစ္ဦး တစ္ေယာက္ကမွ် တိုက္တြန္းႏိႈးေဆာ္ျခင္း မရွိပါပဲလ်က္ မိမိဆႏၵျဖင္႔ တိုင္းျပည္ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ အသက္ေပးလွဴရန္ မိမိကိုယ္တိုင္ ဆုံးျဖတ္ခဲ႔သည္ မဟုတ္ပါလား။
စစ္တပ္ထဲသို႔ ဝင္စဥ္ကာလက ရဲေဘာ္တို႔ ဘာအခြင္႔အေရးမွ မေပးႏိုင္ဘူး၊ က်ဴပ္တို႔ကိုယ္တုိင္လည္း တုိင္းျပည္ အတြက္ မိမိအသက္ကို ေပးလွဴထားတာက လြဲရင္ ဘာအခြင္႔အ ေရးမ မရယူလုိဘူး ေျပာၾကားခဲ႔သည္႔ ဂ်ပန္ျပန္ ဗိုလ္ျမင္႔ေဆြ၏ စကားမ်ားကို ျပန္လည္ၾကားေယာင္ မိသည္။ွ ယခုလက္ေတြ႕ႀကဳံေလၿပီ။ လက္ေတြ႔ဆိုရာ၌ တပ္ထြက္ခါနီးဆဲဆဲ ခ်စ္သူသန္းသန္းအား ေျပး၍ႏႈတ္ဆက္ခဲ႔ခ်င္သည္။ မိခင္ႀကီးအား ကန္ေတာ႔ခဲ႔ခ်င္သည္။ ဤအခြင္႔အေရးကေလးမွ်ကိုပင္ တပ္ခြဲမွဴးလုပ္သူက ခြင္႔မျပဳသျဖင္႔ စိတ္ထဲတြင္ ခံစားေနရသည္။ တပ္ထဲ ဝင္မိသည္႔အတြက္ မွားေလေရာ႔ သလားဟု ဆိတ္ဒိြဟမ်ား ျဖစ္ေပၚလာခဲ႔ရသည္။
ေဟ႔ေကာင္ ဘာငိုင္ေနတာလဲ၊ အိမ္ကို လြမ္းေနၿပီလားကြ။ ကၽြန္ေတာ္သည္ အေျဖျပန္မေပးဘဲ အသံလာရာ ဆီသို႔ ေမာ႔ၾကည္႔လိုက္သည္။ စစ္တိုက္ရမည္႔အတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္တက္ၾကြေနေသာ ကိုေသာင္းအိ၏ မ်က္ႏွာသည္ ကၽြန္ေတာ္႔ အား ေျပာင္ေလွာင္ေနသည္႔ပမာ ထင္မွတ္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏အတြင္းသဏာန္၏ သတိၱမဲမႈမ်ား ေပၚေပါက္သိရွိသြားေလၿပီလားဟု မလံုမလဲျဖစ္ကာ ဟန္ေဆာင္ေသာ အျပဳံးကို ျပဳံးလိုက္မိသည္။
ဒီမွာကြ မၾကာခင္ ငါတို႔ ရန္သူေတြနဲ႔ တိုက္ရေတာ႔မယ္၊ ရန္သူေတြဟာ နယ္ခ်ဲ႔အဂၤလိပ္ေတြက ထားခဲ႔တဲ႔ စစ္သားေဟာင္းေတြ တဲ႔ကြ။ စစ္တိုက္ရတာ မဆန္းပါဘူးဗ်ာ၊ ဒါေပမယ္႔ ခရီးထြက္ခါနီး အိမ္ခဏ သြားခြင္႔ မေပးတာေတာ႔ စိတ္မေကာင္းဘူးဗ်ာ၊ ခုဆို သန္းတစ္ေယာက္ ဘယ္ေလာက္ စိတ္ပူေနမလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္႔ အိမ္ကလည္း ဘယ္ေလာက္ စိတ္ပူၾကမလဲ။
ဟား...ဟား ေခြးေကာင္၊ စစ္သားဆိုတာ ဒီလိုပဲေပါ႔ကြ၊ အရပ္သားတစ္ေယာက္လို ကို္ယ္႔စိတ္နဲ႔ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာ လုပ္လို႔ ဘယ္ရ ပါ႔မလဲ၊ ေနာက္ၿပီး မင္းက တို႔ရန္သူနဲ႔ စစ္တိုက္သြားရေတာ႔မယ္ ဆိုတာ ေျပာဦးမွာမဟုတ္လား၊ ဒီေတာ႔ စစ္ျပင္ဆင္မႈ သတင္းေတြ ေပါက္ၾကားၿပီး ရန္သူ လက္ဦးသြားႏိုင္တာေပါ႔။
ရဲေဘာ္ ေသာင္းအိ၏ စကားရပ္မ်ားသည္ မွန္သည္ျဖစ္ေစ၊ မွားသည္ျဖစ္ေစ၊ ကၽြန္ေတာ္၏ မေက်နပ္မႈ သည္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားျခင္း မရွိခဲ႔ေပ။ အေျခအေနအရ စစ္တိုက္ရျခင္းအတြက္ မိမိအသက္ကို ရင္းစား ထားရေသာ သူတစ္ေယာက္အဖို႔ ကိုယ္႔ခ်စ္သူ သက္ထားႏွင္႔ မိဘညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမမ်ားကို ေတြ႔ဆုံခြင္႔ ရသင္႔သည္ ဟု ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ ယုံၾကည္ဆဲပင္။
တဒုန္းဒုန္း ျမည္ေနေသာ ေမာ္ေတာ္စက္သံသည္ လူမမာ တစ္ေယာက္ညည္းညဴေနသည္႔ႏွယ္ ရွိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သည္ ရဲေဘာ္ ေသာင္းအိအား စကားျပန္မေျပာေတာ႔ဘဲ ေမာ္ေတာ္ဦးမွ ခြဲထြက္လ်က္ ရွိေသာ ေရပန္းမ်ားကို ၾကည္႔ေနမိသည္။ ေမာ္ေတာ္ေပၚတြင္ ေရး၊ ၿမိတ္၊ ထားဝယ္မွ တိုက္ပြဲဝင္ အေလ႔အက်င္း အေတြ႔အႀကဳံ ရွိၿပီး ရဲေဘာ္မ်ား ပါလာသလို၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကဲ႔သို႔ ေလ့က်င္႔ခန္းေပး၍ ပါဝင္လာေသာ ရဲေဘာ္ မ်ားလည္း အမ်ားအျပား ပါဝင္ၾကပါသည္။
ရဲေဘာ္မ်ား၏ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ သီခ်င္းဆိုသံသည္။ နားၿငီးဖြယ္ရာ သံေသးသံေၾကာင္မ်ားျဖင္႔ ဆူညံေနသည္။ တေသာေသာ ျပည္႔ေနေသာ ရယ္သံမ်ား၊ ၿမိတ္၊ ထားဝယ္၊ ရဲေဘာ္မ်ားေျပာသည္႔ စကားသံ မ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္ အေတြးနယ္တြင္းသို႔ တစ္ခါတစ္ခါ ဝင္ေရာက္လာတတ္ပါသည္။ သင္တန္းကာလက သင္တန္းဆရာလုပ္သူ၏ (ဟိတ္-ဟုိခီြးမသား) ဆိုသည္ကိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ ေတြ အလြတ္ရေနၾကေလၿပီ။
ေဟ့ေကာင္... ျမလႈိင္၊ စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ ေရထဲ ခုန္ခ်ၿပီး မေသလိုက္နဲ႔ဦးေနာ္။ ေတာ္ၾကာ မင္းေကာင္မေလး ငါဆက္ယူေနရဦးမယ္၊ ဟဲ...ဟဲ...ဟဲ။ အလကားစတာပါ သူငယ္ခ်င္းရာ၊ မင္းစိတ္ညစ္ေနလို႔ေရာ ဘာထူး မွာလဲကြ၊ စစ္သားတစ္ေယာက္အဖို႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို မပိုင္ဘူးဆုိတာ သိထားစမ္းပါ ငါ႔လူရယ္၊ တို႔တစ္ေတြဟာ မၾကာခင္ ရန္သူ နဲ႔ တိုက္ၾကၿပီး အသက္ေပးၾက မွာမဟုတ္ လား၊ ငါေတာ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပဲေဟ႔။
မွန္ေပသည္။ ရဲေဘာ္ေသာင္းအိသည္ ေလကေလး တစ္ခၽြန္ခၽြန္၊ သီခ်င္းကေလး တညည္းညည္း၊ ဖ်ာပုံသား သူငယ္ခ်င္း မ်ားထံ သြားေရာက္၍ ေနာက္ေျပာင္ေပ်ာ္ရႊင္ေနပါသည္။ ထုိအခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဖ်ာပုံမွ ပညာတတ္ မ်ဳိးခ်စ္လူငယ္မ်ား အားလုံးလုိလို ဗမာ႔လြတ္လပ္ေရး တပ္မေတာ္သို႔ ဝင္ေရာက္ၾကၿပီး တိုက္ပြဲဝင္ရန္ အတူတကြ လိုက္ပါလာၾကေလသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ ေတြသည္ ဖ်ာပုံၿမိဳ့သို႔ သိမ္းၿပီး စစ္သား စုေဆာင္းသည္႔အခါမွ စစ္သားအျဖစ္ ေရာက္ရွိလာၾကသူမ်ား ျဖစ္၍ တစ္လေက်ာ္ေက်ာ္မွ် ရွိၾကကုန္သည္။ လက္နက္ဆိုသည္ကိုလည္း ထိုအခါက်မွ ကိုင္တြယ္ေလ႔က်င္႔ခဲ႔ရသူမ်ား ျဖစ္ေလသည္။္
ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို သယ္ေဆာင္လာေသာ ေမာ္ေတာ္ႀကီးသည္ ေလးေလးမွန္မွန္ျဖင္႔ ခုတ္ေမာင္းေန ဆဲ။ ျမစ္ျပင္မွ ေရမ်ားသည္ ရႊံ႕ႏွစ္မ်ားျဖင္႔ ေနာက္က်ိလ်က္ ရွိေနပါသည္။ ကမ္းနဖူးမွ လမုပင္ မ်ားသည္ ေနေရာင္ေၾကာင္႔ ပို၍စိမ္းစိုေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလုံး မည္သည္႔အရပ္သို႔ ဦးတည္ခုတ္ေမာင္းေန သည္ကို လည္းေကာင္း၊ မည္သည္႔အခ်ိန္တြင္ ရပ္နားရမည္ကိုလည္းေကာင္း၊ မည္သူတစ္ဦးတစ္ ေယာက္မွ် သိရွိျခင္း မရွိၾကေပ။ ဆရာလုပ္သူမ်ား၊ အုပ္ခ်ဴပ္သူ ဗိုလ္လုပ္သူမ်ား၊ ဂ်ပန္အၾကံေပး အရာရွိဆိုသူမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္ တို႔အား ယခုခ်ီတက္ေနသည္႔ အေၾကာင္းႏွင္႔ ပတ္သက္၍ စိုးစဥ္းမွ် ဖြင္႔ဟေျပာဆိုျခင္း မျပဳၾက။ ေနလည္း ေနႏိုင္ၾကပါေပသည္။
ေဟ႔... တို႔မ်ား အခုဘယ္ကို သြားေနတာလဲကြဲ ေရႊအိဝင္းေမာင္က ကၽြန္ေတာ္နားသို႔ ကပ္၍ တိုးတိုး တိတ္တိတ္ ေမးလာသည္။ ေရႊအိဝင္းေမာင္၏ အေမးကို ၾကားလိုေသာ ေမာင္ရွိန္ (ေလယာဥ္ပ်က္၍ ကြယ္လြန္သူ ဗိုလ္္မွဴးေမာင္ရွိန္)သည္ အိပ္ေနရာမွ ထ၍ ကၽြန္ေတာ္႔ေဘးတြင္ တိုးကပ္ ထိုင္ လိုက္ၿပီး ေမးတစ္ခ်က္ေငါ႔သည္။
ဘယ္သိမလဲဗ်၊ ထိုင္ ထ ထြက္ဆိုလို လိုက္လာတာပဲ သိတယ္ ကၽြန္ေတာ္႔အေျဖကို သေဘာက် သြားဟန္ တူေသာ ေမာင္ရွိန္သည္ တခြီးခြီးရယ္သည္။ သူရယ္ေသာအခါ သြားမ်ားအား လုံးေပၚ လာသည္။ ေမာင္ရိွန္ကိုၾကည္႔၍ ကၽြန္ေတာ္လည္း ရယ္ေမာလုိုက္သည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ေတြ ေမာ္ေတာ္ေပၚတြင္ ၂ညမွ် အိပ္စက္ၾကရသည္။ အေပါ႔အပါးသြားရန္အတြက္ တစ္ေန႔ကို ၃ႀကိမ္ ကမ္းကပ္ရပ္နားေပးသည္။ ရပ္နားသည္ဆိုေသာ္လည္း ၾကာျမင္႔လွသည္ မဟုတ္ရကား ၁၀မိနစ္ခန္႔ သာျဖစ္သည္။
အေမေရ ေခ်းေတာင္ ဝေအာင္မယိုရပါကလားေနာ္ ရဲေဘာ္ေသာင္းအိ၏ ရႊတ္ေနာက္ေနာက္ ညည္းညဴသံကို ၾကားရေသာ အခါ ရဲေဘာ္မ်ား တေဝါေဝါ ရယ္ၾကသည္။ ရဲေဘာ္မ်ား စုေပါင္းရယ္ သံၾကားရေသာအခါ ၿမိတ္ ထားဝယ္သား ဆရာမ်ားက မလုံမလဲ ျဖစ္ကာ ေငါက္ငန္းဆူပူႀကိမ္းေမာင္း ခံၾကရေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ မအိပ္ခ်င္ေသာ္လည္း စိတ္ညစ္ညဴးမႈမ်ား ေပ်ာက္ရန္ေခါင္းၿမီးျခဳံ၍ ထားကာ မ်က္စိႏွစ္လုံးကို ပိတ္ထားလိုက္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္႔အေတြးမ်ားလည္း ခ်စ္သူသန္းသန္း ထံသို႔ ေရာက္ရွိေနသည္။ သန္းသန္းကို အေသအခ်ာ ခိုးယူပါမည္ဟု ေျပာဆိုထားသည္႔ၾကားမွ ယခုစစ္ထြက္လာသည္ကို သန္းသန္းသိပါေလစ။ အျဖစ္မွန္ကို ကိုအုန္းေမာင္က ရွင္းျပတန္ေကာင္းရဲ႕။ သို႔မဟုတ္လွ်င္ကား ကၽြန္ေတာ္သည္ ခ်စ္သူသန္းသန္း ကို သစၥာမဲ႔သည္႔ သေဘာျဖင္႔ ေရွာင္လႊဲခဲ႔သည္ဟု အထင္အျမင္လြဲ ခံရေတာ႔မည္။ အမွန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ သည္ တိုက္ပြဲတစ္ရာမက တိုက္ရဲသလို အျပန္တစ္ရာမကလည္း ေသရဲသူကား အမွန္ပင္ျဖစ္ ပါသည္။ ႏုနယ္ငယ္ရြယ္ေသာ မိမိအေတြးမွ်င္တြင္ ခ်စ္သူသည္သာ ခင္တြယ္ရာ၊ ခ်စ္သူသည္သာ လဲေလ်ာင္းရာ၊ ခ်စ္သူ သည္သာ ကိုးကြယ္ရာဟု ထင္မွတ္ခဲ႔ေလသည္။
ဟိတ္ ရဲေဘာ္ထ ၾကားလိုက္ရသည္႔ အသံက အသံျပတ္။ အသံႏွင္႔ မေရွးမေႏွာင္းပင္ ကၽြန္ေတာ္ ထထိုင္ လ်က္ ျဖစ္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကဲ့သို႔ပင္ အျခားရဲေဘာ္မ်ားလည္းထား ရွိၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္ တြင္မွ ေမာ္ေတာ္ရပ္နားသည္ကို သတိရလိုက္မိိသည္။
မိုးခ်ဴပ္ ၍ ေနေပၿပီ။ အေရွ႕ အေနာက္ ေတာင္ ေျမာင္ ဝဲယာတို႔တြင္ မည္းေမွာင္ေနသည္။ မည္သည္႔ အရပ္ေဒသ သို႔ ေရာက္ရွိေနသည္ကိုမူ မသိရေပ။ အဘယ္ေၾကာင္႔ဆိုေသာ္ ညည္႔အေမွာင္မွလြဲ၍ လြင္တီးေခါင္ သက္သက္ ျဖစ္ေနျခင္းေၾကာင္႔ပင္။ ေမာ္ေတာ္ထဲတြင္လည္း မီးေရာင္ဟူ၍ မရွိ။ အျခားမဲ႔၌လည္း မီးေရာင္ဟူ၍ မေတြ႕ရ။ အရာခပ္သိမ္းသည္ တိတ္ဆိတ္ျခင္းက လႊမ္းမိုးစိုးပုိင္လ်က္ ရွိေနပါသည္။
ရဲေဘာ္ တို႔ ငါတို႔ ဒီေနရာကေန ၅ မိိုင္ေလာက္ ခရီးကို ခ်ီတက္ၾကမယ္၊ လမ္းမွာ စကားမေျပာ ရဘူး၊ ေဆးလိပ္မေသာက္ရဘူး၊ အမိန္႔မရဘဲ မရပ္နားၾကဘူး။ ဒါပဲ တပ္ခြဲမွဴးလုပ္သူ၏ စကားသံသည္ လွံသြားကဲ႔ သို႔ ခၽြန္ျမေနသည္။ ၾကားရသူ၏ ႏွလုံးသားထဲသို႔ စိ္မ္႔ဝင္စီးဆင္းသြားသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ေတြတြင္ စစ္ပစၥည္းမ်ားဟူ၍ မ်ားမ်ားစားစား သယ္ယူရန္မရွိၾကေပ။ တစ္ေယာက္ လွ်င္ ေစာင္တစ္ထည္မွ်သာ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေစာင္ကိုပင္ မယူေတာ႔ဘဲ ေသနတ္ႏွင္႔ ယမ္းကပ္မ်ားကို လြယ္၍ ေမာ္ေတာ္ေပၚမွ ခုန္ဆင္းလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ရဲေဘာ္မ်ား တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ခုန္ဆင္းၾကၿပီး မိမိ တို႔ တပ္စိတ္အလိုက္ ေနရာယူ တန္းစီးေနၾကေလသည္ တြင္းထဲမွ ပုစဥ္းရင္ကြဲမ်ား၏ အသံ သည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လႈပ္ရွားေနၾကသည္႔ အသံမ်ားထက္ပင္ ဆူညံေနသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ထင္မွတ္မိပါသည္။
ေရငတ္လုိက္သည္႔ ျဖစ္ျခင္း
လည္ေခ်ာင္းမ်ား ကဲြအက္လာသည္ဟု ထင္မိသည္။ ေနရာအရပ္ေဒသ စိမ္းျဖစ္သျဖင္႔ တစ္ေၾကာင္း၊ ညဥ္႔အေမွာင္ထုက လႊမ္းမိုးေနသည္က တစ္ေၾကာင္း၊ မၾကာခဏ လဲၿပိဳၾကကုန္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အား ေခါင္းေဆာင္ၾကသည္႔ ဆရာမ်ားသည္ပင္ ကန္သင္ရိုးကို ခလုတ္တိုက္၍ မၾကခဏ လဲၾကေလသည္။ ဤသို႔ျဖင္႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္နာရီခန္႔ အျပင္းခ်ီတက္လာခဲ႔ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တစ္ေတြ သည္ ေမာပန္းျခင္းထက္ ေရငတ္ျခင္းက ႀကီးမားလွသည္႔ ဒုကၡတစ္ရပ္ျဖစ္ပါသည္။ မၾကာမီ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ရပ္နား ရန္ အခ်က္ေပးလိုက္သည္။ ရပ္နားခြင္႔ရလွ်င္ရျခင္း ကၽြန္ေတာ္သည္ ေျမေပၚတြင္ ပက္လက္လွန္၍ မည္းနက္ေနေသာ ေကာင္းကင္ႀကီးအား ေငးေမာၾကည္႔ေနလိုက္မိသည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္႔ကိုယ္မွ ေခၽြးမ်ားသည္ ေရခ်ဳိးထားသည္႔ႏွယ္ နစ္ျမွဳပ္စိုရႊဲလ်က္ ရွိပါသည္။
ေရ၊ ေရ။ တစ္ဆင္႔မွ တစ္ဆင္႔ လက္ဆင္႔ကမ္းလာေသာ ေရျဖစ္သည္။ ေရပုလင္းထဲတြင္ လက္သုံးလုံးမွ် က်န္ရွိေနေသာေရ။ ထိုအခ်ိန္က အမွန္တကယ္သာ ေသာက္ရမည္ ဆိုလွ်င္ ဤေရပုလင္းမ်ဴိး သုံးေလးပုလင္း သည္ အသာကေလး ကုန္းသြားမည္ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ယခု ကၽြန္ေတာ္႔ထံသို႔ ေရာက္ရွိလာသည္႔ေရာမွာမူ လက္သုံးလုံး စာမွ်သာ။ ကၽြန္ေတာ္သည္ အာစြတ္သည္ ဆိုရုံမွ်သာ တစ္ငံုငုံထားလိုက္ၿပီး လက္ဆင္႔ ကမ္းလိုက္ သည္။ ထို႔ေနာက္ ထို႔ေနာက္ တစ္ဆင္႔ၿပီးတစ္ တဆင္႔။
ဆက္ရန္
.
ခ်စ္သူ၏ ပါးျပင္မို႔မို႔ကို အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ နမ္းရႈပ္မိသည္။ ခ်စ္သူ၏လက္မ်ားကို တင္းတင္းဆုပ္၍ သစၥၥာကတိ စကားမ်ား ဆိုမိပါသည္။ စစ္သားဆိုသူ၏ ရင္တြင္ ဟန္ေဆာင္ သည္႔၊ မရိုးသားသည္႔၊ သစၥာမဲ႔သည္႔စိတ္ ဟူ၍စိုးစဥ္း မွ် မရွိသည္ကို ကၽြန္ေတာ္၏ခ်စ္သူ သန္းသန္းသည္ ေကာင္းစြာသိေနပါသည္။
သန္း... စစ္မထြက္ခင္ ကိုယ္ သန္းကိုလက္ထပ္မယ္ ေမာင္႔မိဘေတြက သေဘာတူမွာလားေလ အိုး... သေဘာ မတူရင္ သန္းကို တစ္ခါတည္း ခိုးေျပးမယ္ ဒီေတာ႔လည္း ႏွစ္ဘက္လူ ႀကီးေတြ အမုန္းပြားၾက မယ္၊ ေရွ႕ေရးပိုခက္ သြားမယ္။ သန္းရယ္ ေမာင္႔အေနနဲ႔ကေတာ႔ ဘယ္သူမွ ေျပာမေနေတာ႔ ႏွစ္ဦးသေဘာတူ ထြက္ေျပးခ်င္ တယ္ေလ။ သန္းသာ ထြက္ေျပးရင္ ေမေမ႔ကို ေဖေဖက သမီးကို ႏိုင္ေအာင္မထိန္းႏိုင္ဘူးဆိုၿပီး သတ္မွာ သိလား။ ဒီေတာ႔လည္း သန္းရဲ႕ ဖားကျပဳတ္ႀကီးကို ကိုယ္တက္ၿပီး ေခါင္းရိုက္ခြဲလိုက္မွာေပါ႔။
လုပ္ေရာ႔မယ္ ေဖေဖကဒါေၾကာင္႔ ၾကည္႔မရတာ၊ အရင္ကလည္း လမ္းမက လက္သီးေထာင္ ျပလို႔ ဆိုၿပီး ေတာက္ တေခါက္ေခါက္နဲ႔သိလား။ ဟီး..ဟီး ယခေမာက္ႀကီးကို ခုထဲက သမက္ကေလးကို အေသ အလဲေၾကာက္ေနေအာင္ ပညာေတြျပ ထားတာကြ၊ ဟီး..ဟီး ကိုင္းပါေရွ႕ေရးကိစၥ ဘယ္လိုုစီစဥ္မယ္ ဆိုတာ ေျပာပါ ဦး ေမာင္ေျပာၿပီးၿပီပဲ သန္းရယ္၊ ေလာေလာဆယ္ေတာ႔ ေမာင္ေခၚရာ လိုက္ ခဲ႔ၿပီး ေနာက္လူႀကီးေတြေျပာၿပီး လက္ထပ္ၾကတာ ေပါ႔မေကာင္းဘူးလား။
ေအးေလ ေမာင္ေကာင္းသလိုသာ စီစဥ္ေပါ႔၊ ေလာေလာဆယ္ေတာ႔ အိမ္ေရွ႕ကေန လမ္းသလားမေနနဲ႔ဦး၊ ဘယ္မွ ထြက္မရဘဲ က်ပ္ ထားရင္ အစီအစဥ္ေတြ ပ်က္ကုန္ဦးမယ္။
ကၽြန္ေတာ္ဗမာ႔လြတ္လပ္ေရး တပ္မေတာ္ထဲသို႔ ဝင္လိုက္ၿပီးသည္႔ေနာက္ ေန႔ညမျပတ္ စစ္ေလ႔က်င္႔ခန္း မ်ား ေလ့က်င္႔ေနရသျဖင္႔ ခ်စ္သူ သန္းသန္းႏွင္႔မေတြ႔ရဘဲ စာခ်င္းသာဆက္ သြယ္လ်က္ရွိပါသည္။ ဤသို႔ျဖင္႔ တစ္ေန႔ေသာ အခါတြင္ ဗိုလ္စက္ေရာင္က ကၽြန္ေတာ္သည္ ခ်စ္သူသန္းသန္းထံသို႔ မၾကာမီ စစ္တြက္ ရမည္ ျဖစ္သျဖင္႔ ေတြ႔ဆုံလိုေၾကင္း အေၾကာင္းၾကား လိုက္ပါသည္။ သန္းသန္းသည္ ကၽြန္ေတာ္႔အား လက္ခံေတြ႔ဆုံ ခဲ႔ပါသည္။ ေတြ႔ျပန္ေတာ႔လည္း ခ်စ္သူတို႔ဘဝ မေရမရာေသာ ခြဲခြာမႈအတြက္ ရင္နင္႔ပူေဆြး ရသည္။ ေရွ႕ေရးအတြက္ ပူပင္ေသာကေရာက္ကာ အတူတကြ ေနထုိင္ေရးအတြက္ စြန္႔စားမႈျပဳရန္ ဆုံးျဖတ္ လိုက္ရပါ ေတာ႔သည္။
ျမလႈိင္ စဥ္းစဥ္းစားစားလုပ္ပါကြာ ဘာေတြစဥ္းစားရဦးမွာလဲဗ်၊ ကၽြန္ေတာ္႔အိမ္က မားသား ႀကီးက သန္းသန္း နဲ႔သာ မဟုတ္ဘူး ဘယ္သူနဲ႔မွ သေဘာမတူဘူး ေနာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္႔ကို ကေလးလို႔ထင္ေနၾကတာဗ်၊ ဒီေတာ႔ ခိုးေျပးရုံ ပဲ ရွိတာေပါ႔ မဟုတ္ဘူးလား ကိုအုန္းေမာင္ႏွင္႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အခ်ီအခ်ေျပာရင္း ဆုံးျဖတ္၍မရဘဲ ရွိပါ သည္။ ကိုအုန္ေမာင္သည္ ကၽြန္ေတာ္႔ အေပၚတြင္ ညီငယ္လိုုတစ္မ်ဳိး၊ ရဲေဘာ္ကဲ႔သို႔တစ္ဖုံ အၿမဲမျပတ္ ေဖးမ လာခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ ယခုလည္း ကၽြန္ေတာ္သည္ သန္းသန္းအား စစ္မထြက္မီ ခိုးယူရန္ တိုင္ပင္ မိျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ မင္းမွာက စစ္သားဆိုတဲ႔တာဝန္ႀကီးက ရွိေနေတာ႔ သန္းသန္းကို ခိုးေျပးၿပီးေနာက္ စစ္တိုက္ ထြက္ရမယ္ ဆိုေတာ႔ သူ႔ကိုဘယ္သူနဲ႔ ထားခဲ႔မွာလဲ အဲဒါမွ ခ်စ္ရာမေရာက္ ဒုကၡေရာက္ေအာင္ လုပ္သလို ျဖစ္ေန မွာ လင္ေနာက္လိုက္သြားတဲ႔ သူ႔သမီးကိုလည္း ဒီတိုင္း သူ႔မိဘအိမ္ ျပန္တင္ထားခဲ႔လို႔ေရာ ရမယ္တဲ့လား သူ႔အေဖႀကီး အေၾကာင္း လည္း မင္းအသိသား မဟုတ္လား။
အိုး ဒီကျပဳပ္ႀကီးကို က်ဳပ္အေရးမစိုက္ပါဘူးဗ်ာ ဘာလဲ မီးေသတယ္ေပါ႔ ဟုတ္လား ေခြးမသား လိုက္ရိုက္လို႔ ေျပးေပါင္းမ်ားလွပါၿပီ ျမလႈိင္ရာ ဟား...ဟားဟုတ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ဆိုသည္႔ ေကာင္ကလည္း ဇြတ္တရြတ္ မိုက္မိုက္ကန္းကန္း လုပ္ေလ့လုပ္ထရွိသူ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းသား ဘဝ က ျဖစ္ပါသည္။ ေက်ာင္းပိတ္၍ အိမ္ျပန္လာသည္႔အခိုက္ ခ်စ္သူ သန္းသန္း အား ေတြ႔ခြင္႔အားေအာင္သြယ္ႀကီး အေမၾကဴမွ တစ္ဆင္႔ အေၾကာင္းၾကားခဲ႔ သည္။ သန္းသန္း ကလည္း ေတြ႔ႏိုင္မည္႔ ရက္ တစ္ရက္၏ သန္းေခါင္ယံအခ်ိန္ကို သတ္မွတ္ေပးလိုက္ပါသည္။ ထ္ိုအခ်ိန္တြင္ ရန္ကုန္ေက်ာင္း မွ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေရာက္ေန သည္ကို သိထားၾကေသာ သန္းသန္း၏ ဖခင္ႏွင္႔ မိခင္တို႔သည္ အထူးဂရုစိုက္လ်က္ စိုက္ၾကည္႔ေနၾကပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ခ်ိန္းသည္႔ည ေရာက္သည္႔အခါ သူ႔ငယ္ခ်င္း ကိုအုန္းေမာင္ႏွင္႔အတူ သန္းသန္းအိမ္နားသို႔ သြားေရာက္လ်က္ ေလွ်ာက္ျပန္သံေပးလုပ္ပါသည္။ သန္းသန္းခမ်ာ မိခင္ဖခင္တို႔ အသင္႔ေစာင္႔ေနသည္ကို ႀကဳံရ သျဖင္႔ အသက္မွ်ပင္ မရွဴရဲေအာင္ အၾကံရ က်ပ္ေနခ်ိန္ ျဖစ္ပါသည္။ ဤအျဖစ္ကိုသမိေသာ ကၽြန္ေတာ္ဆိုေသာ သေကာင္႔သား သည္႔ အိမ္ေဘးတြင္ ေထာင္ထားေသာ ဝါးလုံးႀကီးကို ျဖဳတ္၍ သန္းသန္း အိမ္ေပၚထပ္ ျပတင္း ေပါက္ကို တဂ်စ္ဂ်စ္ထိုးပါေတာ႔သည္။ အေဖာ္လိုက္လာသူ ကိုအုန္းေမာင္ကလည္း အနား မွကပ္ကာ ထိုးေပးကြ ထိုးေပးကြဟု တြန္းအားေပးေနပါသည္။ အခ်ိန္မ်ားမ်ား မၾကာလွပါေခ်။
ျပတင္းေပါက္သည္ တျဖည္းျဖည္း ပြင္႔လာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင္႔ ကိုအုန္းေမာင္တို္႔ႏွစ္ဦးမွာ စိတ္အား ထက္သန္စြာ ပြင္႔လာေသာျပတင္းေပါက္ကို ၾကည္႔ေနၾကပါသည္။ ထိုအခ်ိန္၌ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးေရာင္သည္ ကၽြန္ေတာ္႔မ်က္ခြက္ေပၚ သို႔ တည္႔တည္႔မတ္မတ္ က်ေရာက္လာ ၿပီး က်ားဟိန္းသံႀကီးပမာ ၾကားလိုက္ ရပါေတာ႔ သည္။
ေဟ႔ေခြးမသားေတြ ဘာလာေႏွင္႔ယွက္ေနတာလဲ ဟ ျမလႈိင္၊ အဘိုးႀကီးကြ ေျပးဟ ေျပး ကၽြန္ေတာ္သည္ လက္ထဲ မွ ဝါးလုံးကိုခ်၍ ထြက္ေျပးပါေတာ႔သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေနာက္မွ အဘိုးႀကီး ပစ္လႊတ္ လိုက္ေသာ ေလာက္စာ လုံးႏွစ္လုံး သုံးလုံးခန္႔က တဝွီးဝွီးေအာ္ျမည္ကာ လိုက္ပါလာေသးသည္။
ကိုင္းေခြးမသား မွတ္ၿပီလား ဒါေၾကာင္႔ ေသာက္ရမ္းေသာက္ရမ္းမလုပ္ပါနဲ႕လို႔ မင္းကိုေျပာ တယ္မဟုတ္လား ခုေတာ႔ဘယ္ႏွယ္႔ ရွိစ။ ေရာခင္ဗ်ားကပဲ ထိုးေပးထိုးေပး ေျမွာက္ေပးေနၿပီး ခုမွဘာလာၿပီး အျပစ္ဖို႔ေန ရတာလဲ ေနာက္ၿပီး သန္းသန္းက ခ်ိန္းတာပဲ မဟုတ္လားလို႔။
ထားပါေတာ႔ေလ တို႔ဘာလုပ္ၾကမလဲ ျပန္သြားဦးမယ္ဗ်ာ ဟာမဟုတ္တာ၊ ဒီတစ္ခါဆို ဓားနဲ႔လိုက္ထိုးေနလိမ္မယ္။ လာမွာပါ လာပါဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားႀကီး မလိုက္္ရင္ က်ဳပ္တစ္ေယာက္ တည္း သြားမယ္။
ကၽြန္ေတာ္ႏွင္႔ ကိုုအုန္းေမာင္ သန္းသန္းတို႔အိမ္ ျပန္လာၾကျပန္သည္။ ေစာေစာက ပစ္ခဲ့ေသာ ဝါးလုံးႀကီးကို ယူၿပီး ေနာက္ေဖးဝင္းထရံကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာ္တက္လိုက္ၿပီး ေနာက္ေဖးတြင္ လွန္းထားေသာ ထဘီမ်ား၊ အဝတ္မ်ားကို ဝါးလုံးျဖင္႔ ထိုး၍ယူလိုက္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္လက္ ဝယ္သို႔ ထဘီသုံးထည္ႏွင္႔ စြပ္က်ယ္တစ္ထည္ ပါလာပါသည္။ ကိုအုန္းေမာင္ကေတာ႔ ေျပာ၍မရေသာ ကၽြန္ေတာ္႔ကိုသာ စိတ္ပ်က္လွစြာၾကည္႔ေနပါသည္။ အခ်ိန္မွာ အရုဏ္တက္ လာစျပဳေနပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဝါးလုံးျဖင္႔ ထိုးယူရရွိေသာ ထဘီသုံးထည္ႏွင္႔ စြပ္က်ယ္ အက်ၤီကို ဝါးလုံးတြင္ သီ၍ အလံထူကာ သန္းသန္းအိမ္ေရွ႕ ဖိနပ္ခၽြတ္တိုင္တြင္ ခ်ည္ေႏွာင္ထား ခဲ႔ပါေတာ႔သည္။
နံနက္လင္းေသာအခါ အိမ္နီးနားခ်င္းမ်ား၏ ဆူဆူညံညံ အသံမ်ားေၾကာင္႔ သန္းသန္း၏ အေဖအေမမ်ား လန္႔ႏိုးလာၾကပါသည္။ ထိုအခါ အိမ္ေရွ႕ဖိနပ္ခၽြတ္တြင္ အလံထူထားခဲ႔ေသာ ထဘီမ်ားႏွင္႔ စြပ္က်ယ္ကို ေတြ႔ၾကၿပီး တဗ်စ္ေတာက္ေတာက္ ဆဲဆို ႀကိမ္းေမာင္းလ်က္ ရွိပါေတာ႔သည္။
ဒါ ဟိုေခြးမသား လက္ခ်က္ပဲ ျဖစ္ရမယ္၊ခ်ီး ဒီေကာင္ေလး ဘယ္ေလာက္မ်ား ဒုကၡေပး ေသာက္ရွက္ခြဲေနဦးမလဲ မသိဘူး ဟိုေခြးမကလည္း ဒီေခြးကိုပဲ ႀကိဳက္ရသတဲ႔ ထြီး တိုးတိုးတိတ္တိတ္ လုပ္ပါ ကိုစစ္ရွိန္ရယ္၊ ေတာ္႔အသံက လူၾကား လွတယ္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ သန္းသန္းတို႔ႏွင္႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ္၏အစ္မ တစ္ဝမ္းကြဲ မသန္းညွာ အိမ္သို႔ ေနာက္ေဖးေပါက္မွ တက္သြားပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ျမင္ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္႔အစ္မသည္ ပ်ာပ်ာ သလဲျဖင္႔ ေနာက္ေဖးမီးဖိုထဲကို ဆဲြေခၚသြားပါသည္။
ေမာင္ေမာင္ မိေမာင္၊ နင္ေတာ္ေတာ္ ဆိုးတဲ႔ေကာင္ေလးပဲ၊ နင္လုပ္တာ အေရးမႀကီးဘူးဟဲ့။ သူ႔မိန္းမ ေဒၚေအးတင္နဲ႔ သူ႔သမီး ေသလိမ္႔မယ္သိလား။ အိုး မမကလည္း ဘုမသိ ဘမသိနဲ႔ ဘာေတြေျပာေန တာလဲ။ ေၾသာ္ မငေမာင္၊ နင္႔ကိုယ္နင္ လူရိုးကေလးေပါ႔ ဟုတ္လား နင္ဘာေတြ လုပ္ခဲ႔သလဲဟင္၊ ထဘီေတြ အလံထူၿပီး အိမ္ေရွ႕မွာ ခ်ည္ထားခဲ႔တယ္ မဟုတ္လားေလ ကိုင္း ေျပာပါဦး၊ ဒါဘာသေဘာလဲ။ ဟဲ...ဟဲ ဒါလား၊ ေယာကၡမႀကီးကို ေနာင္အခါ သမက္ေလာင္းကို ေလာက္စာလုံးစာ မေကၽြးဖို႔ ပညာေပးတာေလ၊ မေကာင္း ဘူးလား၊ ဟီး...ဟီး။
နင္က ဘာသြားလုပ္သလဲမွ မသိတာ သူ႔သမီးက ခ်ိန္းတယ္ဗ်ာ၊ ဒါေၾကာင္႔သြားတယ္၊ တံခါးဖြင္႔မေပးဘူး အဲဒါ တုတ္နဲ႔ျခစ္ၿပီး အခ်က္ေပးတာ အဘိုးႀကီး ထလာၿပီး လက္ႏိွပ္ဓာတ္ မီးနဲ႔ထိုး ေလာက္ေလး နဲ႔ပစ္တာ ေျပး လိုက္ရတာဗ်ာ။
ကၽြန္ေတာ္က ေျပာရင္းဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာလိုက္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္အစ္မ မသန္းညွာကလည္း ကၽြန္ေတာ္ ၏ ဇြတ္တရြတ္ႏိုင္ပုံႏွင္႔ ဦးစစ္ရွိန္ ေဒါသပုံႀကီးပုံ၊ နံနက္ေစာေစာ ထ၍ ေရရြတ္ က်ိန္ဆဲေနပုံမ်ားကို ျပန္လည္ေဖာက္သည္ခ်ေနပါေတာ႔သည္။
မင္းကိုေတာ႔ ကိုစစ္ရွိန္ႀကီးက ေကာင္းေကာင္း သတ္ခ်င္ေနမွာပဲ အဲဒါ မ်ဳိးေပါ႔ ေနာက္ေတာ႔ ေရႊသမက္ ေငြသမက္ဆိုၿပီး ေခါင္းေပၚရြက္ထားမွာဗ်။ နင္႔ကို ငေတေကာင္မ်ဳိး ကိုစစ္ရွိန္ အခ်ဳိးနဲ႔ ေဝးေသး တယ္ေဟ႔ မွန္ပါသည္ ကၽြန္ေတာ္႔အစ္မ ေျပာသကဲ႔သို႔၊ ကၽြန္ေတာ္လို ေထာင္႔မက်ဳိးေသာသူ တစ္ဦး ကို မည္သူကမွ် ၾကည္႔၍ရမည္ မဟုတ္ပါေခ်။ မိဘ၏ မ်က္ႏွာ၊ မိဘ၏ ဂုဏ္ရွိန္ဆိုသည္႔ အရိပ္မ်ား ထိုးေနသည္ ကို ဟုတ္လွၿပီ ထင္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ္႔ကို အစ္မ မသန္းညွာက သတိေပး စကား ေျပာၾကားလိုက္သျဖင္႔ ထိုအိမ္တြင္ ၾကာၾကာ မေန ေတာ႔ဘဲ ေနာက္ေဖးေပါက္ မွာပင္ ျပန္၍ ဆင္းလာခဲ႔သည္။
ကၽြန္ေတာ္ သည္ ေက်ာင္းသားဘဝက အျဖစ္အပ်က္ေဟာင္းမ်ားကို စဥ္းစားရင္း ကိုအုန္းေမာင္ ၏ဲ သတိေပး စကား မ်ားကို ၿငိမ္သက္စြာ နားေထာင္ေနမိသည္။ ထို႔ျပင္ တကယ္တမ္း ေျပာၾကစို႔ဆိုလွ်င္လည္း ယေန႔ကၽြန္ေတာ္႕ ဘဝသည္ မိမိကိုယ္ကို မိမိပိုင္သည္႔ဘဝ မဟုတ္ေတာ႔ဘဲ စစ္သည္ေတာ္တစ္ဦး အျဖစ္ အမိႏိုင္ငံ အတြက္ ေပးလွဴထားသည္ မဟုတ္ပါလား။
ေဟ႔ေကာင္ ဘာငိုင္ေနတာလဲ၊ ငါေျပာတာ မင္းသေဘာေပါက္တယ္မဟုတ္လားကြ၊ မင္း ခုေန မိန္းမခိုးသြားရင္ မင္းရည္မွန္းခ်က္ အားလုံး ပ်က္ၿပီသာမွတ္ေပေတာ႔ ေနာက္ၿပီး သန္းသန္းခမ်ာ လဲ မင္းကို ယူၿပီး ဒုကၡေရာက္ေနမွာ အမွန္ပဲ။
ဒါေလာက္ေတာင္ပဲ လားဗ်ာ။ ဒါထက္ အမ်ားႀကီးဆိုးဦးမွာကြ၊ ဒါပဲ ျမလႈိင္၊ မင္းငါ႔စကား နားမေထာင္ ရင္ေတာ႔၊ ငါမင္းနဲ႔ ဆက္မေပါင္းႏိုင္ေတာ႔ဘူး၊ မင္းကို ငါေနာက္ထပ္လဲ လာမေတြ႔ေတာ႔ဘူး။ ကိုအုန္းေမာင္ ၏ ေျပာစကားမ်ားသည္ မိုးႀကိဳးပစ္သကဲ႔သို႔ ကၽြန္ေတာ္ရင္တြင္ တလွပ္လွပ္ ခံစားလိုက္ရသည္။ ဝမ္းနည္းျခင္း၊ စိတ္ထိခိုက္ လြယ္ျခင္းမ်ားျဖင္႔ ျပြမ္းတီးေသာ မ်က္ရည္မ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္႔ပါးျပင္ေပၚသို႔ စီးဆင္းက်လာ ခဲ႔ပါသည္။
ေသနတ္ ကို ေကာင္းစြာ ကိုင္တြယ္တ္ၿပီမို႔ ရန္သူႏွင္႔ ရင္ဆိုင္တိုက္ရမည္႔ တိုက္ပြဲမ်ားကို ေမွ်ာ္လင္႔ေတာင္႔တလ်က္ ရိွေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္႔ ဆုေတာင္းခ်က္မ်ား မၾကာမီ ျပည္႔ခဲ႔ပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင္႔ဆိုမူ ကၽြန္ေတာ္ တို႔တပ္ခြဲအား ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚ တစ္ေနရာတြင္ အခိုင္အမာ တပ္စြဲထား ေသာ ရန္သူစခန္းသို႔ တိုက္ခိုက္ေျခမႈန္းရန္ အမိန္႔ေရာက္ရွိလာျခင္းေၾကာင္႔ပင္ ျဖစ္ပါသည္။
သို႔ေသာ္ သန္းသန္း ကၽြန္ေတာ္ ခိုးယူမည္ဟု ေျပာထားၿပီးေသာ ခ်စ္သူသန္းသန္း။ သန္းသန္းသည္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင္႔ အတူ ထြက္ေျပးရန္ ေစာင္႔ေမွ်ာ္ေနေပလိမ္႔မည္။ ယခုမူ ကၽြန္ေတာ္သည္ အထက္အမိန္႔ အရ စစ္ထြက္ ရေပလိမ့္မည္။ သန္းသန္းကို မည္သို႔ေျပာရပါမည္နည္း။ ကၽြန္ေတာ္႔ရင္ထဲတြင္ ပူေလာင္ေန သည္။ ေနာက္ဆုံးအရဲစြန္႔၍ တပ္ခြဲမွဴးျဖစ္သူ ဗိုလ္စက္ေရာင္အား အိမ္သို႔ ေခတၱျပန္ရန္ ခြင္႔ပန္လိုက္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ စစ္ထြက္အ့ံ ဆဲဆဲျဖစ္၍ ကၽြန္ေတာ္၏ ခြင္႔ပန္ခ်က္သည္ အခ်ည္းႏွီးျဖစ္ခဲ႔ရ သည္။
ဗိုလ္စက္ေရာင္သည္ မည္သူ႔ကိုမွ် အိမ္ျပန္ခြင္႔ အက်ဳိးအေၾကာင္း ေျပာခြင္႔ မျပဳခဲ႔ေပ။
ခက္ၿပီ ခုမွ လွလွႀကီး အခက္ေတြ႔ေခ်ၿပီဟုသာ အဆက္မျပတ္ တစ္ေယာက္တည္း ညဥ္းတြားမိသည္။ ခုလို အခ်ိန္မ်ဳးိ တြင္ ခ်စ္သူသန္းသန္း၏ အထင္အျမင္ လြဲမွားမႈမ်ဳိးကို ကၽြန္ေတာ္ မည္သည္႔နည္းႏွင္႔မွ် မခံလိုေပ။ ဗိုလ္စက္ေရာင္ သည္ ကၽြန္ေတာ္၏ လႈပ္ရွားအၿငိမ္မေနမႈကို သတိထားမိဟန္ျဖင္႔ လက္ယက္ ေခၚလိုက္ပါသည္။
ရဲေဘာ္ စစ္သား ဆိုတာ အမိန္႔ကို တေသြမတိမ္း လိုက္နာတတ္ရတယ္ ကၽြန္... ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ကို ခဏ ဟိတ္... ဟိတ္၊ ဘယ္မွ မသြားရဘူး၊ ဒါအမိန္႔ပဲ၊ သြားေတာ႔ မၾကာမီ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တပ္ခြဲ ဖ်ာပုံၿမဳိ႕မွ ထြက္ခြာ လာခဲ႔ၾကရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဖ်ာပုံၿမဳိ႕မွ ထြက္ခြာလာရသည္ကို ကၽြန္ေတာ္႔မိခင္ႀကီးလည္း မသိ။ အခ်စ္ဆုံး သူငယ္ခ်င္း ကိုအုန္းေမာင္လည္း မသိ၊ အသက္တမွ် ခ်စ္ရေသာ ခ်စ္သူ သန္းသန္းလည္း မသိ၊ ေနာက္ဆုံး ေအာင္သြယ္ေတာ္ႀကီး အေမႀကိဳင္ပင္ မသိ၊ မည္သူဆို မည္သူမွ် မသိၾကဘဲ ထြက္လာခဲ႔ရ သည္။
ဖ်ာပုံၿမိဳ႕သည္ ကၽြန္ေတာ္႔ျမင္ကြင္းထဲမွ ေဝး၍ေဝး၍ က်န္ရစ္ခဲ႔ေလၿပီ။ ထို႔အတူ ကၽြန္ေတာ္႔ ခ်စ္သူႏွင္႔ မိဘ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမ သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္းမ်ား အားလုံးတို႔သည္လည္း ေဝးကြာ က်န္ရစ္ေနခဲ႔ၾကၿပီ တကား။
ကၽြန္ေတာ္႔ အေတြးမွ်င္သည္ ေႏြကာလ၏ တိမ္တိုက္သဖြယ္ ေျပးလႊားလ်က္ရွိေနပါသည္။ ထိုအေတြး မွ်င္ႏွင္႔ယွဥ္လ်က္ ကၽြန္ေတာ္၏ ရုပ္ခႏၶာသည္ လူေသတစ္ဦးကဲ႔သို႔ ၿငိမ္သက္ေနပါသည္။ စိတ္သည္ အရွိန္အဟုန္ျဖင္႔ ေျပးလႊားေနခ်ိန္တြင္ ရုပ္က မလႈပ္မယွက္ ျဖစ္ေနသည္မွာ ဆန္႔က်င္ဘက္ ကဲ႔သို႔ပင္။ ေလာေလာဆယ္ တြင္မူ ကၽြန္ေတာ္သည္ စစ္ထဲဝင္ရျခင္းအတြက္ ႀကီးမားေသာ ေဝဒနာတစ္ရပ္ကို ခံစားေနရ ပါသည္။ အႀကီးမားဆုံးေသာ ေဝဒနာကား ခ်စ္သူႏွင္႔ ေကြကြင္းရျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။
ဘဝ ဆိုေသာ လႈိင္းတံပိုး၏အစ ျဖစ္ေပလိမ္႔မည္။ မိဘ၏ အရိပ္အာဝါသေအာက္၌ မေတာင္႔မတ မေၾကာင္႔ၾကေသာ မိမိဘဝႏွင္႔ မည္သူတစ္ဦး တစ္ေယာက္ကမွ် တိုက္တြန္းႏိႈးေဆာ္ျခင္း မရွိပါပဲလ်က္ မိမိဆႏၵျဖင္႔ တိုင္းျပည္ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ အသက္ေပးလွဴရန္ မိမိကိုယ္တိုင္ ဆုံးျဖတ္ခဲ႔သည္ မဟုတ္ပါလား။
စစ္တပ္ထဲသို႔ ဝင္စဥ္ကာလက ရဲေဘာ္တို႔ ဘာအခြင္႔အေရးမွ မေပးႏိုင္ဘူး၊ က်ဴပ္တို႔ကိုယ္တုိင္လည္း တုိင္းျပည္ အတြက္ မိမိအသက္ကို ေပးလွဴထားတာက လြဲရင္ ဘာအခြင္႔အ ေရးမ မရယူလုိဘူး ေျပာၾကားခဲ႔သည္႔ ဂ်ပန္ျပန္ ဗိုလ္ျမင္႔ေဆြ၏ စကားမ်ားကို ျပန္လည္ၾကားေယာင္ မိသည္။ွ ယခုလက္ေတြ႕ႀကဳံေလၿပီ။ လက္ေတြ႔ဆိုရာ၌ တပ္ထြက္ခါနီးဆဲဆဲ ခ်စ္သူသန္းသန္းအား ေျပး၍ႏႈတ္ဆက္ခဲ႔ခ်င္သည္။ မိခင္ႀကီးအား ကန္ေတာ႔ခဲ႔ခ်င္သည္။ ဤအခြင္႔အေရးကေလးမွ်ကိုပင္ တပ္ခြဲမွဴးလုပ္သူက ခြင္႔မျပဳသျဖင္႔ စိတ္ထဲတြင္ ခံစားေနရသည္။ တပ္ထဲ ဝင္မိသည္႔အတြက္ မွားေလေရာ႔ သလားဟု ဆိတ္ဒိြဟမ်ား ျဖစ္ေပၚလာခဲ႔ရသည္။
ေဟ႔ေကာင္ ဘာငိုင္ေနတာလဲ၊ အိမ္ကို လြမ္းေနၿပီလားကြ။ ကၽြန္ေတာ္သည္ အေျဖျပန္မေပးဘဲ အသံလာရာ ဆီသို႔ ေမာ႔ၾကည္႔လိုက္သည္။ စစ္တိုက္ရမည္႔အတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္တက္ၾကြေနေသာ ကိုေသာင္းအိ၏ မ်က္ႏွာသည္ ကၽြန္ေတာ္႔ အား ေျပာင္ေလွာင္ေနသည္႔ပမာ ထင္မွတ္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏အတြင္းသဏာန္၏ သတိၱမဲမႈမ်ား ေပၚေပါက္သိရွိသြားေလၿပီလားဟု မလံုမလဲျဖစ္ကာ ဟန္ေဆာင္ေသာ အျပဳံးကို ျပဳံးလိုက္မိသည္။
ဒီမွာကြ မၾကာခင္ ငါတို႔ ရန္သူေတြနဲ႔ တိုက္ရေတာ႔မယ္၊ ရန္သူေတြဟာ နယ္ခ်ဲ႔အဂၤလိပ္ေတြက ထားခဲ႔တဲ႔ စစ္သားေဟာင္းေတြ တဲ႔ကြ။ စစ္တိုက္ရတာ မဆန္းပါဘူးဗ်ာ၊ ဒါေပမယ္႔ ခရီးထြက္ခါနီး အိမ္ခဏ သြားခြင္႔ မေပးတာေတာ႔ စိတ္မေကာင္းဘူးဗ်ာ၊ ခုဆို သန္းတစ္ေယာက္ ဘယ္ေလာက္ စိတ္ပူေနမလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္႔ အိမ္ကလည္း ဘယ္ေလာက္ စိတ္ပူၾကမလဲ။
ဟား...ဟား ေခြးေကာင္၊ စစ္သားဆိုတာ ဒီလိုပဲေပါ႔ကြ၊ အရပ္သားတစ္ေယာက္လို ကို္ယ္႔စိတ္နဲ႔ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာ လုပ္လို႔ ဘယ္ရ ပါ႔မလဲ၊ ေနာက္ၿပီး မင္းက တို႔ရန္သူနဲ႔ စစ္တိုက္သြားရေတာ႔မယ္ ဆိုတာ ေျပာဦးမွာမဟုတ္လား၊ ဒီေတာ႔ စစ္ျပင္ဆင္မႈ သတင္းေတြ ေပါက္ၾကားၿပီး ရန္သူ လက္ဦးသြားႏိုင္တာေပါ႔။
ရဲေဘာ္ ေသာင္းအိ၏ စကားရပ္မ်ားသည္ မွန္သည္ျဖစ္ေစ၊ မွားသည္ျဖစ္ေစ၊ ကၽြန္ေတာ္၏ မေက်နပ္မႈ သည္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားျခင္း မရွိခဲ႔ေပ။ အေျခအေနအရ စစ္တိုက္ရျခင္းအတြက္ မိမိအသက္ကို ရင္းစား ထားရေသာ သူတစ္ေယာက္အဖို႔ ကိုယ္႔ခ်စ္သူ သက္ထားႏွင္႔ မိဘညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမမ်ားကို ေတြ႔ဆုံခြင္႔ ရသင္႔သည္ ဟု ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ ယုံၾကည္ဆဲပင္။
တဒုန္းဒုန္း ျမည္ေနေသာ ေမာ္ေတာ္စက္သံသည္ လူမမာ တစ္ေယာက္ညည္းညဴေနသည္႔ႏွယ္ ရွိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သည္ ရဲေဘာ္ ေသာင္းအိအား စကားျပန္မေျပာေတာ႔ဘဲ ေမာ္ေတာ္ဦးမွ ခြဲထြက္လ်က္ ရွိေသာ ေရပန္းမ်ားကို ၾကည္႔ေနမိသည္။ ေမာ္ေတာ္ေပၚတြင္ ေရး၊ ၿမိတ္၊ ထားဝယ္မွ တိုက္ပြဲဝင္ အေလ႔အက်င္း အေတြ႔အႀကဳံ ရွိၿပီး ရဲေဘာ္မ်ား ပါလာသလို၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကဲ႔သို႔ ေလ့က်င္႔ခန္းေပး၍ ပါဝင္လာေသာ ရဲေဘာ္ မ်ားလည္း အမ်ားအျပား ပါဝင္ၾကပါသည္။
ရဲေဘာ္မ်ား၏ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ သီခ်င္းဆိုသံသည္။ နားၿငီးဖြယ္ရာ သံေသးသံေၾကာင္မ်ားျဖင္႔ ဆူညံေနသည္။ တေသာေသာ ျပည္႔ေနေသာ ရယ္သံမ်ား၊ ၿမိတ္၊ ထားဝယ္၊ ရဲေဘာ္မ်ားေျပာသည္႔ စကားသံ မ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္ အေတြးနယ္တြင္းသို႔ တစ္ခါတစ္ခါ ဝင္ေရာက္လာတတ္ပါသည္။ သင္တန္းကာလက သင္တန္းဆရာလုပ္သူ၏ (ဟိတ္-ဟုိခီြးမသား) ဆိုသည္ကိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ ေတြ အလြတ္ရေနၾကေလၿပီ။
ေဟ့ေကာင္... ျမလႈိင္၊ စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ ေရထဲ ခုန္ခ်ၿပီး မေသလိုက္နဲ႔ဦးေနာ္။ ေတာ္ၾကာ မင္းေကာင္မေလး ငါဆက္ယူေနရဦးမယ္၊ ဟဲ...ဟဲ...ဟဲ။ အလကားစတာပါ သူငယ္ခ်င္းရာ၊ မင္းစိတ္ညစ္ေနလို႔ေရာ ဘာထူး မွာလဲကြ၊ စစ္သားတစ္ေယာက္အဖို႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို မပိုင္ဘူးဆုိတာ သိထားစမ္းပါ ငါ႔လူရယ္၊ တို႔တစ္ေတြဟာ မၾကာခင္ ရန္သူ နဲ႔ တိုက္ၾကၿပီး အသက္ေပးၾက မွာမဟုတ္ လား၊ ငါေတာ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပဲေဟ႔။
မွန္ေပသည္။ ရဲေဘာ္ေသာင္းအိသည္ ေလကေလး တစ္ခၽြန္ခၽြန္၊ သီခ်င္းကေလး တညည္းညည္း၊ ဖ်ာပုံသား သူငယ္ခ်င္း မ်ားထံ သြားေရာက္၍ ေနာက္ေျပာင္ေပ်ာ္ရႊင္ေနပါသည္။ ထုိအခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဖ်ာပုံမွ ပညာတတ္ မ်ဳိးခ်စ္လူငယ္မ်ား အားလုံးလုိလို ဗမာ႔လြတ္လပ္ေရး တပ္မေတာ္သို႔ ဝင္ေရာက္ၾကၿပီး တိုက္ပြဲဝင္ရန္ အတူတကြ လိုက္ပါလာၾကေလသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ ေတြသည္ ဖ်ာပုံၿမိဳ့သို႔ သိမ္းၿပီး စစ္သား စုေဆာင္းသည္႔အခါမွ စစ္သားအျဖစ္ ေရာက္ရွိလာၾကသူမ်ား ျဖစ္၍ တစ္လေက်ာ္ေက်ာ္မွ် ရွိၾကကုန္သည္။ လက္နက္ဆိုသည္ကိုလည္း ထိုအခါက်မွ ကိုင္တြယ္ေလ႔က်င္႔ခဲ႔ရသူမ်ား ျဖစ္ေလသည္။္
ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို သယ္ေဆာင္လာေသာ ေမာ္ေတာ္ႀကီးသည္ ေလးေလးမွန္မွန္ျဖင္႔ ခုတ္ေမာင္းေန ဆဲ။ ျမစ္ျပင္မွ ေရမ်ားသည္ ရႊံ႕ႏွစ္မ်ားျဖင္႔ ေနာက္က်ိလ်က္ ရွိေနပါသည္။ ကမ္းနဖူးမွ လမုပင္ မ်ားသည္ ေနေရာင္ေၾကာင္႔ ပို၍စိမ္းစိုေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလုံး မည္သည္႔အရပ္သို႔ ဦးတည္ခုတ္ေမာင္းေန သည္ကို လည္းေကာင္း၊ မည္သည္႔အခ်ိန္တြင္ ရပ္နားရမည္ကိုလည္းေကာင္း၊ မည္သူတစ္ဦးတစ္ ေယာက္မွ် သိရွိျခင္း မရွိၾကေပ။ ဆရာလုပ္သူမ်ား၊ အုပ္ခ်ဴပ္သူ ဗိုလ္လုပ္သူမ်ား၊ ဂ်ပန္အၾကံေပး အရာရွိဆိုသူမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္ တို႔အား ယခုခ်ီတက္ေနသည္႔ အေၾကာင္းႏွင္႔ ပတ္သက္၍ စိုးစဥ္းမွ် ဖြင္႔ဟေျပာဆိုျခင္း မျပဳၾက။ ေနလည္း ေနႏိုင္ၾကပါေပသည္။
ေဟ႔... တို႔မ်ား အခုဘယ္ကို သြားေနတာလဲကြဲ ေရႊအိဝင္းေမာင္က ကၽြန္ေတာ္နားသို႔ ကပ္၍ တိုးတိုး တိတ္တိတ္ ေမးလာသည္။ ေရႊအိဝင္းေမာင္၏ အေမးကို ၾကားလိုေသာ ေမာင္ရွိန္ (ေလယာဥ္ပ်က္၍ ကြယ္လြန္သူ ဗိုလ္္မွဴးေမာင္ရွိန္)သည္ အိပ္ေနရာမွ ထ၍ ကၽြန္ေတာ္႔ေဘးတြင္ တိုးကပ္ ထိုင္ လိုက္ၿပီး ေမးတစ္ခ်က္ေငါ႔သည္။
ဘယ္သိမလဲဗ်၊ ထိုင္ ထ ထြက္ဆိုလို လိုက္လာတာပဲ သိတယ္ ကၽြန္ေတာ္႔အေျဖကို သေဘာက် သြားဟန္ တူေသာ ေမာင္ရွိန္သည္ တခြီးခြီးရယ္သည္။ သူရယ္ေသာအခါ သြားမ်ားအား လုံးေပၚ လာသည္။ ေမာင္ရိွန္ကိုၾကည္႔၍ ကၽြန္ေတာ္လည္း ရယ္ေမာလုိုက္သည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ေတြ ေမာ္ေတာ္ေပၚတြင္ ၂ညမွ် အိပ္စက္ၾကရသည္။ အေပါ႔အပါးသြားရန္အတြက္ တစ္ေန႔ကို ၃ႀကိမ္ ကမ္းကပ္ရပ္နားေပးသည္။ ရပ္နားသည္ဆိုေသာ္လည္း ၾကာျမင္႔လွသည္ မဟုတ္ရကား ၁၀မိနစ္ခန္႔ သာျဖစ္သည္။
အေမေရ ေခ်းေတာင္ ဝေအာင္မယိုရပါကလားေနာ္ ရဲေဘာ္ေသာင္းအိ၏ ရႊတ္ေနာက္ေနာက္ ညည္းညဴသံကို ၾကားရေသာ အခါ ရဲေဘာ္မ်ား တေဝါေဝါ ရယ္ၾကသည္။ ရဲေဘာ္မ်ား စုေပါင္းရယ္ သံၾကားရေသာအခါ ၿမိတ္ ထားဝယ္သား ဆရာမ်ားက မလုံမလဲ ျဖစ္ကာ ေငါက္ငန္းဆူပူႀကိမ္းေမာင္း ခံၾကရေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ မအိပ္ခ်င္ေသာ္လည္း စိတ္ညစ္ညဴးမႈမ်ား ေပ်ာက္ရန္ေခါင္းၿမီးျခဳံ၍ ထားကာ မ်က္စိႏွစ္လုံးကို ပိတ္ထားလိုက္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္႔အေတြးမ်ားလည္း ခ်စ္သူသန္းသန္း ထံသို႔ ေရာက္ရွိေနသည္။ သန္းသန္းကို အေသအခ်ာ ခိုးယူပါမည္ဟု ေျပာဆိုထားသည္႔ၾကားမွ ယခုစစ္ထြက္လာသည္ကို သန္းသန္းသိပါေလစ။ အျဖစ္မွန္ကို ကိုအုန္းေမာင္က ရွင္းျပတန္ေကာင္းရဲ႕။ သို႔မဟုတ္လွ်င္ကား ကၽြန္ေတာ္သည္ ခ်စ္သူသန္းသန္း ကို သစၥာမဲ႔သည္႔ သေဘာျဖင္႔ ေရွာင္လႊဲခဲ႔သည္ဟု အထင္အျမင္လြဲ ခံရေတာ႔မည္။ အမွန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ သည္ တိုက္ပြဲတစ္ရာမက တိုက္ရဲသလို အျပန္တစ္ရာမကလည္း ေသရဲသူကား အမွန္ပင္ျဖစ္ ပါသည္။ ႏုနယ္ငယ္ရြယ္ေသာ မိမိအေတြးမွ်င္တြင္ ခ်စ္သူသည္သာ ခင္တြယ္ရာ၊ ခ်စ္သူသည္သာ လဲေလ်ာင္းရာ၊ ခ်စ္သူ သည္သာ ကိုးကြယ္ရာဟု ထင္မွတ္ခဲ႔ေလသည္။
ဟိတ္ ရဲေဘာ္ထ ၾကားလိုက္ရသည္႔ အသံက အသံျပတ္။ အသံႏွင္႔ မေရွးမေႏွာင္းပင္ ကၽြန္ေတာ္ ထထိုင္ လ်က္ ျဖစ္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကဲ့သို႔ပင္ အျခားရဲေဘာ္မ်ားလည္းထား ရွိၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္ တြင္မွ ေမာ္ေတာ္ရပ္နားသည္ကို သတိရလိုက္မိိသည္။
မိုးခ်ဴပ္ ၍ ေနေပၿပီ။ အေရွ႕ အေနာက္ ေတာင္ ေျမာင္ ဝဲယာတို႔တြင္ မည္းေမွာင္ေနသည္။ မည္သည္႔ အရပ္ေဒသ သို႔ ေရာက္ရွိေနသည္ကိုမူ မသိရေပ။ အဘယ္ေၾကာင္႔ဆိုေသာ္ ညည္႔အေမွာင္မွလြဲ၍ လြင္တီးေခါင္ သက္သက္ ျဖစ္ေနျခင္းေၾကာင္႔ပင္။ ေမာ္ေတာ္ထဲတြင္လည္း မီးေရာင္ဟူ၍ မရွိ။ အျခားမဲ႔၌လည္း မီးေရာင္ဟူ၍ မေတြ႕ရ။ အရာခပ္သိမ္းသည္ တိတ္ဆိတ္ျခင္းက လႊမ္းမိုးစိုးပုိင္လ်က္ ရွိေနပါသည္။
ရဲေဘာ္ တို႔ ငါတို႔ ဒီေနရာကေန ၅ မိိုင္ေလာက္ ခရီးကို ခ်ီတက္ၾကမယ္၊ လမ္းမွာ စကားမေျပာ ရဘူး၊ ေဆးလိပ္မေသာက္ရဘူး၊ အမိန္႔မရဘဲ မရပ္နားၾကဘူး။ ဒါပဲ တပ္ခြဲမွဴးလုပ္သူ၏ စကားသံသည္ လွံသြားကဲ႔ သို႔ ခၽြန္ျမေနသည္။ ၾကားရသူ၏ ႏွလုံးသားထဲသို႔ စိ္မ္႔ဝင္စီးဆင္းသြားသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ေတြတြင္ စစ္ပစၥည္းမ်ားဟူ၍ မ်ားမ်ားစားစား သယ္ယူရန္မရွိၾကေပ။ တစ္ေယာက္ လွ်င္ ေစာင္တစ္ထည္မွ်သာ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေစာင္ကိုပင္ မယူေတာ႔ဘဲ ေသနတ္ႏွင္႔ ယမ္းကပ္မ်ားကို လြယ္၍ ေမာ္ေတာ္ေပၚမွ ခုန္ဆင္းလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ရဲေဘာ္မ်ား တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ခုန္ဆင္းၾကၿပီး မိမိ တို႔ တပ္စိတ္အလိုက္ ေနရာယူ တန္းစီးေနၾကေလသည္ တြင္းထဲမွ ပုစဥ္းရင္ကြဲမ်ား၏ အသံ သည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လႈပ္ရွားေနၾကသည္႔ အသံမ်ားထက္ပင္ ဆူညံေနသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ထင္မွတ္မိပါသည္။
ေရငတ္လုိက္သည္႔ ျဖစ္ျခင္း
လည္ေခ်ာင္းမ်ား ကဲြအက္လာသည္ဟု ထင္မိသည္။ ေနရာအရပ္ေဒသ စိမ္းျဖစ္သျဖင္႔ တစ္ေၾကာင္း၊ ညဥ္႔အေမွာင္ထုက လႊမ္းမိုးေနသည္က တစ္ေၾကာင္း၊ မၾကာခဏ လဲၿပိဳၾကကုန္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အား ေခါင္းေဆာင္ၾကသည္႔ ဆရာမ်ားသည္ပင္ ကန္သင္ရိုးကို ခလုတ္တိုက္၍ မၾကခဏ လဲၾကေလသည္။ ဤသို႔ျဖင္႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္နာရီခန္႔ အျပင္းခ်ီတက္လာခဲ႔ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တစ္ေတြ သည္ ေမာပန္းျခင္းထက္ ေရငတ္ျခင္းက ႀကီးမားလွသည္႔ ဒုကၡတစ္ရပ္ျဖစ္ပါသည္။ မၾကာမီ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ရပ္နား ရန္ အခ်က္ေပးလိုက္သည္။ ရပ္နားခြင္႔ရလွ်င္ရျခင္း ကၽြန္ေတာ္သည္ ေျမေပၚတြင္ ပက္လက္လွန္၍ မည္းနက္ေနေသာ ေကာင္းကင္ႀကီးအား ေငးေမာၾကည္႔ေနလိုက္မိသည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္႔ကိုယ္မွ ေခၽြးမ်ားသည္ ေရခ်ဳိးထားသည္႔ႏွယ္ နစ္ျမွဳပ္စိုရႊဲလ်က္ ရွိပါသည္။
ေရ၊ ေရ။ တစ္ဆင္႔မွ တစ္ဆင္႔ လက္ဆင္႔ကမ္းလာေသာ ေရျဖစ္သည္။ ေရပုလင္းထဲတြင္ လက္သုံးလုံးမွ် က်န္ရွိေနေသာေရ။ ထိုအခ်ိန္က အမွန္တကယ္သာ ေသာက္ရမည္ ဆိုလွ်င္ ဤေရပုလင္းမ်ဴိး သုံးေလးပုလင္း သည္ အသာကေလး ကုန္းသြားမည္ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ယခု ကၽြန္ေတာ္႔ထံသို႔ ေရာက္ရွိလာသည္႔ေရာမွာမူ လက္သုံးလုံး စာမွ်သာ။ ကၽြန္ေတာ္သည္ အာစြတ္သည္ ဆိုရုံမွ်သာ တစ္ငံုငုံထားလိုက္ၿပီး လက္ဆင္႔ ကမ္းလိုက္ သည္။ ထို႔ေနာက္ ထို႔ေနာက္ တစ္ဆင္႔ၿပီးတစ္ တဆင္႔။
ဆက္ရန္
.
No comments:
Post a Comment