အဆုံးအျဖတ္တစ္ခုရဲ႕ ရလဒ္ဟာ တစ္ခါတေလလည္း ေကာင္းခ်င္ ေကာင္းသြားသလို ဆိုးခ်င္ျပီ ဆိုရင္ လည္း ေဇာက္ထိုးမိုးေမွ်ာ ကၽြမ္းပ်ံသြားတဲ့အထိ ျဖစ္တတ္တာပါပဲ။ ဆုံးျဖတ္ျခင္းဆိုတာဟာ လမ္းခ်ိဳးတစ္ခုကို ဦးတည္လိုက္ျခင္းပါ။ အဲဒီလမ္း ဟာ ေတာင္ထပ္ေရာက္ တဲ့လမ္းျဖစ္ႏိုင္ သလို ေခ်ာက္ထဲက်ရာ လမ္းလည္း ျဖစ္ႏိုင္ တာပါပဲ။
တစ္ခါတေလ က်ေတာ့လည္း ကိုယ္ဆုံးျဖတ္တာက တစ္မ်ိဳး၊ ကံၾကမၼာက ၀င္ပါျပီး ဆုံးျဖတ္ေပး လိုက္ တာက တစ္သြယ္ ျဖစ္ တတ္ပါေသးတယ္။ မာမီ ရဲ႕ အဆုံးအျဖတ္အတိုင္းဆိုရင္ ကၽြန္မ တို႕ ႏွစ္ေယာက္ စလုံး ဗုံးစာျဖစ္ေတာ့မယ္ ဆိုတာေသခ်ာ ပါရဲ႕။
အန္ကယ္ေအး ေရာက္လာျခင္း က ကံၾကမၼာက ၀င္ျပးဆုံးျဖတ္ေပးလိုက္တဲ့ အျဖစ္မို႕ အသက္ေဘး ကေတာ့ လြတ္ကင္းသြားပါရဲ႕။
ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မဘ၀ကို လုံး၀ေျပာင္းလဲသြားေစေသာ ဘ၀ခရီးနဲ႕ တစ္ဆစ္ခ်ိဳး လမ္းမၾကီးေပၚ ကို ေရာက္သြားျပီး ေစာင့္ေနတဲ့ ေလာကဓံၾကီးနဲ႕ အၾကီးအက်ယ္ နပန္းလုံးရေတာ့မယ္ဆိုတာ ဟိုအခ်ိန္ ကေတာ့ မသိျမင္ လိုက္ပါဘူးေလ။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္ ...
အပိုင္း (၁၀)
တစ္ခါတေလ က်ေတာ့လည္း ကိုယ္ဆုံးျဖတ္တာက တစ္မ်ိဳး၊ ကံၾကမၼာက ၀င္ပါျပီး ဆုံးျဖတ္ေပး လိုက္ တာက တစ္သြယ္ ျဖစ္ တတ္ပါေသးတယ္။ မာမီ ရဲ႕ အဆုံးအျဖတ္အတိုင္းဆိုရင္ ကၽြန္မ တို႕ ႏွစ္ေယာက္ စလုံး ဗုံးစာျဖစ္ေတာ့မယ္ ဆိုတာေသခ်ာ ပါရဲ႕။
အန္ကယ္ေအး ေရာက္လာျခင္း က ကံၾကမၼာက ၀င္ျပးဆုံးျဖတ္ေပးလိုက္တဲ့ အျဖစ္မို႕ အသက္ေဘး ကေတာ့ လြတ္ကင္းသြားပါရဲ႕။
ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မဘ၀ကို လုံး၀ေျပာင္းလဲသြားေစေသာ ဘ၀ခရီးနဲ႕ တစ္ဆစ္ခ်ိဳး လမ္းမၾကီးေပၚ ကို ေရာက္သြားျပီး ေစာင့္ေနတဲ့ ေလာကဓံၾကီးနဲ႕ အၾကီးအက်ယ္ နပန္းလုံးရေတာ့မယ္ဆိုတာ ဟိုအခ်ိန္ ကေတာ့ မသိျမင္ လိုက္ပါဘူးေလ။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္ ...
အပိုင္း (၁၀)
သစ္ဆိမ့္ေခ်ာင္ကို ေရာက္ေတာ့ အန္ကယ္ေအးက ကၽြန္မတို႔ကို သူ႔မိသားစုနဲ႔ အပ္ျပီး မွာစရာေတြမွာျပီးတာနဲ႔ အဲဒီညေနမွာ ပဲ တပ္ရင္းကို ျပန္သြားရတာမို႔ အန္ကယ္ေအးကို စစ္ျပီးတဲ့ထိ ေနာက္ထပ္မေတြ႔ရေတာ့ပါဘူး။ အန္ကယ္ေအး ရဲ႕ ဇနီးအန္တီေလး မျမသန္း ကလည္း အန္ကယ္ေအးအတိုင္း ေအးမွေအး။ ကိုယ္၀န္ က ေန႔ေစ့လေစ့နီးပါး ရွိေနပါျပီ။ မၾကီးသမီးေလး ဂြက္ေထာ္မကေလးႏွစ္၊ အငယ္ေကာင္ ဖိုးဆူဆိုတာက သံုးႏွစ္ အရြယ္ စကားေျပာ တတ္ခါစေလးေပါ့။ ဦးေလး ဦးဖိုးေအာင္နဲ႔ ေဒၚေဒၚလံုးတို႔ကလည္း သေဘာ ေကာင္းၾက ပါတယ္။
ကၽြန္မက ဘယ္သူနဲ႔ မဆို ေရာေရာေႏွာေႏွာ ေနတတ္လို႔ အဆင္ေျပာပါရဲ႕။
မာမီက အဲလို သူစိမ္းေတြနဲ႔ မေနတတ္ဘူး။ မာမီမေပ်ာ္ဘူးဆိုတာ ကၽြန္မ အကဲခတ္မိပါတယ္။ ေနာက္ျပီး မာမီေျပာခဲ့ သလို ကိုယ့္အမိုးေအာက္ ကိုယ္ေနရတာ မဟုတ္ဘူးေလ။ သူမ်ားအရိပ္ကို လာခိုရျပီ ဆိုကတည္းက သူမ်ား ရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ေနရျပီေပါ့။ ဒါကိုလည္း မာမီမၾကည္ မလင္ျဖစ္ေနပံုရပါတယ္။
ကၽြန္မ လည္း မာမီမၾကည္မလင္တာ သိရေတာ့ ၾကားထဲက ေနရတာ ခက္ေနတာေပါ့။ တစ္ညေန ျမစ္ဆိပ္ဘက္ ကို ဆင္းျပီး လမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္ပါတယ္။ ေခ်ာင္နဲ႔ ျမစ္ဆိပ္ကလည္း မလွမ္းမကမ္းမ်ာ ရွိေနတာဆိုေတာ့ စိတ္အက်ဥ္းအက်ပ္ ကေန အခိုက္အတန္႔ လြန္ေျမာက္ ရာရွာျခင္းသေဘာနဲ႔ ထြက္လာလိုက္တာပါပဲ။ ဧရာ၀တီရဲ႕ ဆည္းဆာ ကလည္း လွမွလွ။
'ဟဲ့.... ခင္မၾကီး၊ ဘယ္တုန္းက ဒီကိုေရာက္ေနတာလဲ' ဆိုတဲ့ အေမးကို ၾကားမွ ဆည္းဆာ ရဲ႕အလွမွာ နစ္ေမ်ာျပီး ေငးေနရာ က အသံလာရာကို လွမ္းၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္။
ေဒၚေလး ရယ္ ငွက္ေပၚက ဆင္းရာက ကၽြန္မကို ျမင္တာနဲ႔ လွမ္းေအာ္ေလးလိုက္တာကိုး။
'ဟယ္...ေဒၚေလးၾကီး' ဆိုျပီး ကၽြန္မေဒၚေလးဆီ ေျပးသြားျပီး တအားဖက္လိုက္မိေတာ့ တာပဲ။ ၀မ္းသာ လိုက္တာလည္း ေျပာမေနနဲ႔။ ေဒၚေလးကို ဖက္ထားရင္းက ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္ ေနလိုက္ေသးတယ္။
ေဒၚေလးခင္ျမင့္ျမင့္ က ကၽြန္မရဲ႕ ဘြားေလးေတာ္တာပါ။ ကၽြန္မတို႔ အိမ္နဲ႔ က်ီး၀င္းပဲျခားတဲဲ့ အိုးေတာ္ လုပ္ငန္းမွာ ေနတာ။ ေဒၚေလးရဲ႕ အေမ 'ၾကီးေတာ္မ' တို႔လည္း ဆံုးကုန္ၾကျပီေလ။ ညီအစ္မအပ်ိဳၾကီး သံုးေယာက္ ပဲ က်န္ေတာ့တာ။ အစ္ကိုေတြက သူတုိ႔အိမ္ေထာင္နဲ႔ သူတုိ႔ အေ၀းေရာက္ေနၾကျပီ။ အိမ္ေထာင္က် တဲ့ အစ္မအန္တီပန္းကလည္း ပ်ဥ္းမနားမွာ။
ညီအစ္မ သံုးေယာက္က စစ္ေျပးလာတာ။ ခုေခေမသကေခ်ာင္မွာတဲ့။
'အျပန္ ေဒၚေလး တုိ႔နဲ႔ လုိက္လည္ပါလား၊ အရီးၾကီးတို႔နဲ႔ ေတြ႕ရေအာင္ေလ' တဲ့။ ေဒၚေလးက ရန္ကုန္က စစ္ေျပးလာ တဲ့ သူတုိ႔မိတ္ေဆြတစ္ဦးကို လိုက္ပို႔ရင္း သစ္ဆိမ့္ ေခ်ာင္ကိုေရာက္လာလို႔ ကၽြန္မကို ေတြ႔သြား တာပါ။
'မာမီ့ကို လိုက္ေျပာေပးေလ၊ မာမီထည့္ရင္ လိုက္ခဲ့မယ္' ဆိုေတာ့ ေဒၚေလးက မာမီ့ကို လုိက္ေျပာေပးပါတယ္။ မာမီက လည္း လြယ္လြယ္ကူကူပဲ ေဒၚေလးနဲ႔ ထည့္လိုက္တာနဲ႔ ကၽြန္မပါသြားပါေရာ။ အရီးၾကီးနဲ႔ အရီးသန္း ကလည္း ကၽြန္မကိုေတြ႔ေတာ့ ၀မ္းသာလုိ႔ေပါ့။
ညက်ေတာ့ အရီးၾကီး တို႔ ေနတဲ့ ဇရပ္ကို ဧည့္သည္တစ္ဦး ေရာက္လာပါတယ္။ အရီးၾကီးတို႔ နဲ႔ခင္တဲ့ မိတ္ေဆြ နာမည္ က ' ေဒၚေဒၚက်င္' တဲ့။
'ဒါ ကၽြန္မ တို႔ ေျမးကေလး' ဆိုျပီး အရီးၾကီးကေဒၚေဒၚက်င္နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။ ေဒၚေဒၚက်င္က စဥ့္ကိုင္က ဒီကို ခဏ ကူးလာတာတဲ့။ သူတို႔မိသားစုေဆာက္ျပီး လွဴထားတဲ့ ဇရပ္က ဒီေခေမသကေခ်ာင္မွာရွိလို႔ အေျခအေန ကို လာၾကည့္တာ လုိ႔ ေျပာျပတာနဲ႔ သိလိုက္ရတာပါ။
'မမဂ်မ္း ရယ္ လူေတြကလည္း ခက္တယ္ေနာ္။ ဒုကၡျဖစ္လို႔ ေျပးလာတဲ့ သူေတြကို တခ်ိဳ႕က တန္ရာ တန္ေၾကး နဲ႔ ေစ်းစကားေျပာၾကေသးတာတဲ့။ ဇရပ္အျဖစ္ လွဴထားမွေတာ့ ဘယ္သူ ေနေနေပါ့။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကာလဒါနေျမာက္ တယ္ ဆိုျပီး ကိုယ္က ကုသိုလ္ယူတတ္ရမဲ့ အစား ငွားစားတယ္ဆိုေတာ့ အံ့ၾသယူတာပဲ'
'ခုလည္း ကၽြန္မ တုိ႔ဇရပ္က ဘြားသီလရွင္ၾကီးကို ဒါမ်ိဳးျဖစ္မွာစိုး လို႔ လာျပီးေျပာရတာ၊ ဒုကၡေရာက္လို႔လာရင္ ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္ လက္ခံ လုိက္ပါလုိ႔ ေျပာထားရတယ္'
ေဒၚေဒၚက်င္ ရဲ႕ စကားအဆံုးမွာ ကၽြန္မေခါင္းထဲ လင္းခနဲ လက္သြားတဲ့ အသိတစ္ခု ၀င္လာပါတယ္။ မာမီက လူစိမ္းျဖစ္ တဲ့ ဦးဖိုးေအာင္ တု႔ိ ေဒၚေဒၚလံုးတုိ႔နဲ႔ အတူေနတာ အေနက်ဥ္းေနပံုရျပီး သူတစ္ပါး အရိပ္ေအာက္ မွာ ေနရတာအတြက္လည္း စိတ္မလြတ္ မလပ္ျဖစ္ေနတာ ေသခ်ာပါတယ္။ ေဒၚေဒၚက်င္တုိ႔ ဇရပ္မွာ ကၽြန္မတို႔ သားအမိ ေနခြင့္ ရမယ္ ဆိုရင္ မာမီ့စိတ္ၾကိဳက္ ကိုယ္ပိုင္အမိုးေအာက္ ကိုယ္ေနရသလို ျဖစ္မွာမို႔ စိတ္လြတ္လပ္မယ္ ဆိုတဲ့ အေတြးေၾကာင့္ 'ဒါဆို ေဒၚေဒၚက်င္တို႔ ဇရပ္ကို ခင္မၾကီးနဲ႔ မာမီ ႏွစ္ေယာက္လာရင္ ရမလား' လုိ႔ေကာက္ကာငင္ကာ ေမးလိုက္မိပါတယ္။
အရီးၾကီး ကလည္း 'ေအးဟုတ္သား၊ ဒါဆို တုိ႔မ်ားနဲ႔လည္း နီးနီးနားနားျဖစ္သြားတာေပါ့' တဲ့။ ၀င္ျပီး ေထာက္ခံ လိုက္ပါေရာ။
ေဒၚေဒၚက်င္ က လုိက္ေလ်ာစြာနဲ႔ ရတယ္၊ ရတယ္၊ င့ါတူမ ေနခ်င္တယ္ဆိုရင္ ေဒၚေဒၚက်င္ တစ္ခါတည္း ဘြားသီလရွင္ၾကီး ကို အပ္ေပးခဲ့မယ္တဲ့။
တစ္ခ်ီတည္း နဲ႔ ကၽြန္မတုိ႔ ေနေရး ေျပလည္သြားေတာ့၊'ဘုရားမ' ျခင္းပါပဲဆိုျပီး စိတ္ထဲက မေနာကံရွင္ ရွင္ေတာ္ဘုရား ကို လက္အုပ္ခ်ီ ကန္ေတာ့လုိက္မိပါတယ္။ ၀မ္းသာလိုက္တာ လည္းေျပာဖြယ္ရာ မရွိ။ ေဒၚေဒၚက်င္ ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္လြန္းလို႔ ျပန္ေတာ့မယ္ဆို ေတာ့ ဦးသံုးၾကိမ္ခ်ျပီး ကန္ေတာ့လိုက္ ပါတယ္။
ေဒၚေလး တို႔တည္း ေဒၚေလး ေခၚလာလို႔ ခင္မၾကီး တို႔ ေနစရာ ေျပလည္ သြားရတာနဲ႔ ေက်းဇူးတင္ စကား ေျပာရပါေသးတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္အေစာၾကီး ကၽြန္မတို႔ ေနမယ့္ ေခေမသကေခ်ာင္က ဘြားသီလရွင္ၾကီး ကို အေဖာ္ေခၚျပီး သစ္ဆိမ့္ေခ်ာင္ကို ျပန္လာပါတယ္။ မာမီ့ကိုေျပာျပေတာ့ မာမီလည္း ၀မ္းသာ လုိ႔ေပါ့။
ကၽြန္မတို႔ သားအမိ ေခေမသကေခ်ာင္ကို ေျပာင္းျပီး အန္တီေလး မျမသန္းကို ေျပာျပေတာ့ အန္တီေလးက ငို ပါေလေရာ။ သူ႔ေယာက်္ားက ကၽြန္မ တို႔ သားအမိကို စစ္ျပီးတဲ့အထိ တာ၀န္ ယူေစာင့္ေရွာက္ရမယ္လို႔ အထပ္ထပ္ မွာျပီး အပ္သြားတာ မို႔ ခုလုိခြဲသြားရင္ သူ႔ကို အထင္အျမင္ လြဲမွာစိုးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ခြဲမသြားပါနဲ႔လို႔ တား ပါတယ္။
မာမီက အန္တီေလးရဲ႕ ေစတနာကို သူနားလည္ပါတယ္။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္သူနဲ႔မွ အျမဲအတူေန ဖု႔ိ စိတ္မကူးပါဘူး။ ခုအခိုက္အတန႔္ ဆံုးျဖတ္ရခက္ခ်ိန္မွာမို႔ ခဏမီွခို တာပါ။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ တာ၀န္ေပးဖုိ႔ မရည္ရြယ္ ပါဘူး။ ကိုယ္ဟာကိုယ္ ေနႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားျပီး ေနၾကည့္ပါရေစ။ အဆင္မေျပာရင္လည္း အန္တီေလး တို႔ဆီမွာပဲ ျပန္လာေနပါ့မယ္လုိ႔ စကားကို မယုတ္မလြန္နဲ႔ ခြင့္ေတာင္းေတာ့မွ အန္တီေလးကလည္း သေဘာ တူတာနဲ႔ ကၽြန္မတုိ႔သစ္ဆိမ့္ေခ်ာင္ကေန ေခေမသကေခ်ာင္ကို အဲဒီေန႔မွာပဲ တစ္ခါ တည္း ေျပာင္းလာ ျဖစ္ပါတယ္။
ေခေမသကမွာ တစ္ပတ္ေလာက္ ေနၾကည့္ျပီး အဆင္ေျပတယ္ဆိုရင္ မႏၱေလးျပန္ျပီး ပစၥည္းေတြ သိမ္းၾကမယ္။ အဲေတာ့ မွ ဒီမွာအျပီးေနၾကမယ္လုိ႔ မာမီက ေျပာထားတာနဲ႔ ကၽြန္မ လည္း၀မ္းသာလုိ႔ေပါ့။ အဲ…သံုးေလးရက္ ၾကာေတာ့ အန္တီေလး မျမသန္း ဗိုက္ၾကီးတျပဲနဲ႔ တေမာတေကာ ကၽြန္မတို႔ ဇရပ္ကို ေရာက္လာေလပါေရာ။
သစ္ဆိမ့္ေခ်ာင္ က ဇရပ္မွာ အဆင္မေျပာလုိ႔တဲ့။ ဇရပ္ရွင္က သူတုိ႔နဲ႔ရင္းတဲ့ မိတ္ေဆြ ေနာက္ တစ္ဦးကိုတင္လို႔ ဟုိမိသားစု က ပါလာတဲ့ ကေလးေတြနဲ႔ ေနရထိုင္ရ က်ဥ္းျပီး သစ္ဆိမ့္ေခ်ာင္ မွာမေနခ်င္ေတာ့ဘူး လုိ႔ ေျပာပါတယ္။
ကၽြန္မ တုိ႔ ရထားတာ ေဒၚေဒၚက်င္တုိ႔ ဇရပ္ကလည္း အက်ယ္ၾကီး။ အေစာင့္ဘြားသီလရွင္ ၾကီး ကလည္း အိုရွာလွျပီ။ သူ႔ဟာသူ ေအးေအးေဆးေဆး ေနတာ ဘာျပႆနာမွမရွိေတာ့ မာမီက ဒါဆိုရင္လည္း ကၽြန္မတို႔ ဇရပ္ ကို ေျပာင္းလာခဲ့လုိ႔ ေျပာပါတယ္။
မာမီ့အေန နဲ႔ သူကသာ သူတစ္ပါးကို မမွီခိုခ်င္တာ။ သူ႔ကို မွီခိုတာက်ေတာ့လည္း ၀မ္းသာအား ရနဲ႔ လက္ခံၾကိဳဆို ခ်င္သူပါ။ ဒါနဲ႔ အန္တီေလးတု႔ိ မိသားစု ေခေမသကကို ေျပာင္းလာတာနဲ႔ ကၽြန္မတို႔လည္း တစည္းတလံုး တည္း ျပန္ျဖစ္သြားျပန္ေရာေလ။
တစ္ပတ္ ရွိေတာ့ မာမီက မႏၱေလးကိုျပန္ျပီး ပစၥည္းေတြသိမ္းမယ္။ တစ္ခါတည္း အျပီးေျပာင္း ၾကမယ္ဆိုျပီး ကၽြန္မတုိ႔ သားအမိ မႏၱေလးကို ကူးလာၾကပါတယ္။
အဲဒီေန႔က မွတ္မွန္ရရ ၁၉၄၂ ခုဧျပီလ ၃ ရက္ေန႔ပါ။
ေဖေဖာ္၀ါရီလ ပထမအၾကိမ္ ဗံုးက်ရာကေန ျမိဳ႕ကလန္႔သြားလိုက္တာ၊ မတ္လတစ္လလံုး ဘာမွ ဆက္မျဖစ္ေတာ့ ေစ်းေတြ လည္းျပန္ဖြင့္၊ အသြားအလာလည္းနည္းနည္းပါးပါး ျပန္ျပီးလႈပ္ရွားစျပဳလုိ႔ အေျခအေနေကာင္း လာသလုိုလို ရွိေနတာဆိုေတာ့ ကၽြန္မတို႔ သားအမိ လည္းပစၥည္းေတြက ထုပ္ပိုးျပီးသား။ ကားတစ္စီး ငွား အလြယ္တကူ ေကာက္တင္ျပီး ပန္လာၾကရံုပဲလုိ႔ ေပါ့ေပါ့တြက္ထားမိတာေပါ့။
ေစ်းခ်ိဳထပ္ ကေန ကားတစ္စီးငွားမယ္ ဆိုျပီးရွာလိုက္တာ ဘယ္လိုမွ ရာမရတာနဲ႔ ရတဲ့ျမင္းလွည္းနဲ႔ပဲ အိမ္ဘက္ ကို ေမာင္းလာတာ။ တစ္၀ဂူဘုရားကို ေက်ာ္လုိ႔ ကၽြန္မတုိ႔အိမ္ ရွိရာလမ္းထိနားလည္း ေရာက္ေရာ၊ တေ၀ါေ၀ါျမည္ တဲ့ ေလယာဥ္ပ်ံသံေတြ ၾကားရ ေတာ့တာပါပဲ။ ေခြအူသံနဲ႔တူတဲ့ ဗံုးေရွာင္ဖုိ႔ အခ်က္ေပး ဥၾသဆြဲသံၾကီး ကလည္း ဆူညံသြား ေအာင္ ျမည္ပါေလေရာ။
ျမညး္လွည္းေပၚ က ေျပးေျပးလႊားလႊား ဆင္းၾကရျပီး သားအမိႏွစ္ေယာက္ လမ္းေဘးမွာ ေျပးေမွာက္ၾကရတယ္။ လမ္းေပၚ က လူေတြအားလံုးလည္း ကၽြန္မတို႔လိုပဲ နီးရာလြတ္မယ္ ထင္ ရာေတြမွာ ေမွာက္ျပီးေနရတာ။ ဘာမွမၾကာလိုက္ ပါဘူး။ တအံုးအံုးနဲ႔ ဗံုးေတြက်ျပီး ၀ုန္းဒိုင္းနဲ႔ ဗံုးကြဲသံေတြ ဆူညံသြားေတာ့တာပဲ။
အနီးကပ္ျပီး က်တဲ့ ဗံုးေတြမုိ႔ နားကြဲမတတ္ ဆူညံသြားတာပါ။ သားအမိႏွစ္ေယာက္သား ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ ဖက္ျပီး လံုး ထားရင္း ေျမၾကီးမွာ ျပားျပား၀ပ္ရာက ေလယာဥ္ပ်ံသံ စဲလုိ႔ အသာေမ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တစ္မိုးလံုး မီးခိုးေတြ ဖံုး သြားတဲ့အျပင္ မီးေတာက္မီးညြန႔္ေတြ မ်က္စိတစ္ဆံုး ျမင္လုိက္ရေတာ့ ပိုျပီးလန္႔သြားတာေပါ့။
ကၽြန္မ တို႔ရဲ႕ အိမ္ရွိရာ တူရႈမွာ မီးတံတုိင္းၾကီးအျဖစ္ ကာဆီးေနပါျပီ။ အဲဒီေတာ့မွ လူးလဲထျပီး အုပ္အုပ္ က်က္က်က္ ေျပးေနတဲ့ လူေတြနဲ႔အတူ ကိုယ္ပါေရာျပီး ေျပးရတာေပါ့။ မီးေတာက္ေတြ ကပတ္လည္၀ုိင္းေနတာမို႔ အေရွ႕အေနာက္ ေတာင္ေျမာက္ ဆိုတာလည္း မခန္႔မွန္းႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ မီးလြတ္ရာ ထြက္ေပါက္ကိုသာ လူအုပ္ၾကီး လည္း ရွာျပီးေျပး ေနၾကတာမို႔ ကၽြန္မတို႔လည္း လူအုပ္ထဲ ညပ္သပ္ပါသြားတဲ့ သေဘာပါပဲ။
လူခ်င္းကြဲမွာ ေၾကာက္လုိ႔ သားအမိ လက္ခ်င္း ျမဲျမဲကိုင္ျပီး ဆြဲထားရပါေသးတယ္။ အခ်ိန္က မနက္ ဆယ့္တစ္နာရီေလာက္ပါပဲ ရွိဦးမွာပါ။ ဘယ္ေရာက္လုိ႔ ေရာက္မွန္းမသိဘူး။ ေျပးလိုက္ရ တာတစ္ေနကုန္ပါပဲ။ မနက္ က ေကာ္ဖီတစ္ခြက္၊ ေကာက္ညွင္းေပါင္းနဲ႔ အေၾကာ္တစ္ခုပဲ စားလာရေသးတာ ဆိုေတာ့ ၀မ္းကလည္း ဟာ၊ ပူအိုက္တဲ့ ဧျပီလရာ သီလည္း ျဖစ္ျပန္၊ တစ္ျမိဳ႕ လံုးရဲ႕မီးဒဏ္ေၾကာင့္ လူတစ္ကိုယ္လံုးလည္း ေခၽြးေတြက နစ္ျပီး ရႊဲရႊဲကို စိုလုိ႔။ စီးထားတဲ့ ဖိနပ္ လည္း ဘယ္မွာက်န္ခဲ့မွန္း မသိေတာ့ဘူး။
အေပၚပူ ေအာက္ပူ မီးအရွိန္ေၾကာင့္ ပတ္ပတ္လည္မွာပါ ပူတဲ့အျပင္ ဘယ္လိုအေျခအေန ေရာက္မယ္မွန္း မသိလုိ႔င္ထဲက ပူရတဲ့အပူက ပိုလုိ႔ေတာင္ ပူပါေသးရဲ႕။ အဲလုိနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ တစ္ေန႔ခင္းလံုးေျပးလိုက္ၾကတာ ဆည္းဆာခ်ိန္ေရာက္ မွပဲ ဧရာ၀တီျမစ္ရဲ႕ကမ္းပါး ေဂါ၀ိန္ ဆိပ္ ကိုေရာက္ပါေတာ့တယ္။
တစ္ျမိဳ႕လံုး က ေျပးလာၾကတာ ဆိုေတာ့ ကမ္းနားတစ္ေလွ်ာက္လံုး လူေတြကို ၾကိတ္ခဲေနတာပဲ။ ကိုယ္ေျပး လာခဲ့ရာ ေက်ာဘက္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မႏၱေလးတစ္ ျမိဳ႕လံုး ေျမၾကီးေပၚ မွာခ်ထိုင္ရင္း အေမာကို ေျဖလိုက္မယ္လို႔ စိတ္ကူးနဲ႔ မာမီ့ကို လွမ္းၾကည့္မိေတာ့ ကၽြန္မအေမာ ေတြထိပ္ဖ်ား ကို ေရာက္ သြားေလရဲ႕။
မာမီရဲ႕ မ်က္လံုး က ေငးေၾကာင္ေၾကာင္ၾကီး ျဖစ္ေနတာ။ စကားလည္း တစ္ခြန္းမွမဆို၊ မ်က္ရည္လည္း တစ္စက္မွ မက်၊ ပံုစံ က တစ္မ်ိဳးမွ တစ္မ်ိဳးၾကီးပါပဲ။
''မာမီသိပ္ေမာေနလား'' လုိ႔လက္ေမာင္းကို ကိုင္ျပီးလႈပ္ေမးလည္း အတံု႔အျပန္မရွိ။ shock ရသြားတယ္ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးမ်ားလား လုိ႔ အေတြး၀င္ျပီး ကၽြန္မလန္႔သြားမိပါတယ္။ လူေတြက လည္း ရုတ္ရုတ္ သဲသဲနဲ႔ ေျပးၾက လႊားၾကဆဲ။ အေဖာ္ကြဲလုိ႔ နာမည္ေတြ တေၾကာ္ေၾကာ္ ေအာ္ေခၚ ေနသံေတြလည္း ၾကားရရဲ႕။
ကၽြန္မဘာလုပ္ရမွန္းမသိေအာင္ ျဖစ္ေနမိပါတယ္။ အားကိုးအားထားအေနနဲ႔ မာမီ့ကို တုိင္ပင္ လုိ႔ကလည္း မျဖစ္ေတာ့တဲ့ အေျခအေန။ လူေတြက တစ္သုတ္ျပီးတစ္သုတ္ ဧရာ၀တီျမစ္ထဲက ငွက္ေလွေတြနဲ႔ ေဘးကင္းရာ စစ္ကိုင္းေတာင္ဘက္ ကို ကူးသြားၾကတာ လည္း ေတြ႔ရရဲ႕။
ဒီဘက္မွာက မီးေတာက္မီးလွ်ံေတြနဲ႔ တစ္ၿမိဳ႕လံုး ဟုတ္းဟုန္းေတာက္ေနတဲ့ ျမင္ကြင္း၊ မ်က္ႏွာ ခ်င္းဆိုင္မွာက သာယာၿငိမ့္ေညာင္းစြာ နဲ႔ စီးဆင္းေနတဲ့ ဧရာဝတီျမစ္ရဲ႕ ရႈေမာ္ဖြယ္ရာ ဆည္း ဆာရဲ႕အလွ။
ဧရာဝတီျမစ္ ကို ေက်ာ္ၿပီး ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဘုရားပုထိုးေတြနဲ႔ သူေတာ္စင္ေတြ တရားရွာရာ စစ္ကိုင္းေတာင္ရိုးႀကီး ကို ၿငိမ္းခ်မ္းစြာနဲ႔ မားမားမတ္မတ္ လွမ္းျမင္ႏိုင္ပါတယ္။ တကယ့္ကို ဆန္႔က်င္ ဘက္ ျမင္ကြင္းႏွစ္ခုပါပဲ။
အဲဒီျမင္ကြင္းႏွစ္ခု ရဲ႕ၾကားမွာ ပရိေဒဝေသာကကိုယ္စီနဲ႔ ေျပးလႊားေနတဲ့ လူသားေတြ။ ဒီအခါမွာ ကူမယ့္သူမရွိ၊ ကယ္မယ့္သူ မရွိတဲ့အျပင္ မေတာ္မတရား ဝိသမေလာဘနဲ႔ တစ္ဖက္ကမ္းကို ကူးလိုသူေတြကို ငွက္သမားေတြ က ေစ်းေတြ အဆမတန္ေအာင္ ေျပာၿပီး ေတာင္းၾက။
ေငြေပးႏိုင္တဲ့ တိုင္ေအာင္ ငွက္တစ္စီးရဖို႔က အခက္အခဲျဖစ္တဲ့ အေျခအေနမို႔ ငွက္တစ္စီးကူး လာတိုင္း လူေတြ တိုးၾကေဝွ႕ၾက လုယက္တြန္းထိုးၿပီး အတင္းတက္ၾက၊ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ေမွာင္ စျပဳလာပါၿပီ။ ေလာင္ေနတဲ့ မီးညႊန္႔ေတြ ရဲ႕ အေရာင္ေၾကာင့္သာ ကဲြကဲြျပားျပား ျမင္ေနရေသး တာမို႔ ကၽြန္မလည္း အားကိုးအာထားျပဳစရာ အသိ မိတ္ ေဆြမ်ား ေတြ႕လိုေတြ႕ျငား ျဖတ္သြားတဲ့ လူေတြထဲမွာ လိုက္ရွာၾကည့္ေနမိတယ္ေပါ့။
မာမီကေတာ့ တကယ့္ကို ေက်ာက္ရုပ္တစ္ရုပ္လို ျဖစ္သြားပါၿပီ။ ေၾကာင္ေငးေငးနဲ႔ပဲ လူေတြကို ထိုင္ၾကည့္ေနတာ သူ႔မ်က္လံုး မွာ ဘာအဓိပၸါယ္၊ ဘာခံစားမႈမွ ရွာၾကည့္လို႔ မေတြ႔မိလို႔ ရင္ထဲ မွာ မာမီ့အတြက္ စိုးရိမ္စိတ္ကလည္း တစ္ဖက္။
ဒီအခ်ိန္ မွာ ျဖတ္သြားတဲ့ လူအုပ္ထဲမွာ ကၽြန္မရဲ႕သူငယ္ခ်င္း Kathleen Williamsရဲ႕ ဒယ္ဒီကို လွမ္းျမင္လိုက္ မိတာနဲ႔ ေနာက္က အေျပးလိုက္ၿပီး…..
''ဒယ္ဒီ… ဒယ္ဒီ'' နဲ႔ ေခၚေတာ့ ဒယ္ဒီက ေခၚသံကိုၾကားၿပီး လွည့္ၾကည့္မွ ကၽြန္မကို ေတြ႕သြား တာ တအံ့တၾသ ျဖစ္လို႔ေလ။
အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပရပါတယ္။ ဒယ္ဒီက ''ဘာမွမပူနဲ႔ သူနဲ႔အတူ ရွမ္းပဲြကတိုက္ကို လိုက္ခဲ့ ဘုရားႀကီး ဘက္ေတာ့ မီးလြတ္တယ္လို႔ ထင္ရတာပဲ။ သြားၾကည့္ၾကမယ္''ဆိုတာနဲ႔ မာမီ့ကို သြားေခၚေတာ့ စကားတစ္ခြန္း မွမသိ ဘဲ ထလိုက္လာလို႔ ေတာ္ပါေသးရဲ႕။
ေဂၚဝိန္ကေန ဘုရားႀကီးရွမ္းပဲြကို ေရာက္တဲ့အထိ ထပ္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ရေသးတာ ဆိုေတာ့ မိုးႀကီးခ်ဳပ္မွ ရွမ္းပဲြ က တိုက္ကို ေရာက္ပါတယ္။ ဘုရားႀကီးဘက္က ဒယ္ဒီထင္တဲ ့အတိုင္း အဆင္ေတာ့ ေျပသြားတာေပါ့။
သူငယ္ခ်င္း Kathleenကို ျပန္ေတြ႕ရေတာ့လည္း ဝမ္းေတြသာ၊ အားေတြရွိသြားၿပီး ေရွ႕ေရးကို တိုင္ပင္ၾကေတာ့ ဒယ္ဒီတို ႔မိသားစု အားလံုးက ျမင္းမူကို စစ္ေျပးၾကမွာတဲ့။ ေစာေစာတုန္းက ေတာ့ ဘုရားႀကီးလို အထင္ကရ ဘာသာေရး အေဆာက္အဦ ေတြဆိုရင္ ရန္သူေတြက ဗံုးခ် ဖ်က္ဆီးတာ မလုပ္ၾကဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔တိုက္ ကလည္း ဘုရားႀကီးရဲ႕အေရွ႕မုခ္နဲ႔ မ်က္ႏွာ ခ်င္းဆိုင္မို႔ လြတ္ႏိုင္တယ္ဆိုၿပီး ဘယ္မွမသြားဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္ ထားတာတဲ့ေလ။
ခုတစ္ၿမိဳ႕လံုးနီးပါး မီးေလာင္တာျမင္ရေတာ့ သူတို႔လည္း မေနရဲၾကေတာ့ဘဲ ျမင္းမူမွရွိတဲ့ ေဆြမ်ိဳးေတြဆီ သြားၾကမယ္ လို႔ စီစဥ္ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ကိုလည္း သူတို႔နဲ႔ပဲ အတူလိုက္ေနဖို႔ လိုက္ေနဖို႔ ေခၚေတာ့ ကၽြန္မ ကလည္း လိုက္ခဲ့မယ္ေပါ့။ Kathleenနဲ႔က ကြန္ဗင့္မွာ ေရာက္က တည္းက အၿမဲတဲြခဲ့တဲ့ အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္း မဟုတ္လား။ သူ႕မိသားစု၊ ကိုယ့္မိသားစုလည္း ရင္းႏွီးၿပီးသား။ သူကလည္း ကၽႊန္မအေမကိုု မာမီ ေခၚသလုိ သူ႕ရဲ႕ ဒယ္ဒီ ကိုလည္း ကၽႊန္မက သူေခၚသလို ဒယ္ဒီ၊ မာမီေခၚေနက်။
အဲေတာ့ ေဆြမ်ိဳးေတာ္တဲ့ အန္တီေလးတို႕နဲ႕ ေနရတာထက္ သူတို႕နဲ႕ ေနရတာက ပိုၿပီးရင္းႏွီးတာေၾကာင့္ ကၽႊန္မ လည္း အားကိုးမိတယ္ေပါ့။ အထူးသၿဖင့္ မာမီရဲ႕ အေၿခအေန ကိုလည္း ဘယ္လုိ ၿဖစ္မယ္ ဆိုတာ ေစာင့္ၾကည့္ရဦးမွာေလ။
Kathleenတို႔ အစီအစဥ္ေတြ လုပ္ေနတာနဲ႔ သူတို႔အိမ္မွာ ေလး ငါးရက္ဆက္ၿပီး ၾကာသြားပါ တယ္။ မာမီ ကေတာ့ ေမးတစ္ခြန္း တိုးတက္လာပါရဲ႕။ တစ္ခါတေလတည္း တစ္ေယာက္ တည္း ေငးေနငိုင္ေန။ တစ္ခါတေလလည္း ခ်ံဳးပြဲခ်ျပီးငို။ လူေကာင္း တစ္ေယာက္လို စကားအျပန္အလွန္ တိုင္ပင္ေဆြးေႏြး ဆက္ဆံ လုိ႔ရတဲ့ အေျခအေနေတာ့ မဟုတ္ေသး တာနဲ႔ ကၽြန္မပဲ ကိုယ့္ဟာကို တစ္ေယာက္တည္း အဆံုးအျဖတ္ေတြ ျပဳရေတာ့ တာေပါ့။
ေခေမသက မွာ ျပန္ျပီး က်န္တဲ့ပစၥည္းလည္း သိမ္းရမယ္။ အန္တီေလးတုိ႔ကိုလည္း အက်ိဳး အေၾကာင္း ေျပာျပရဦးမွာမို႔ ေခေမသကကို အရင္၀င္ၾကဖို႔ စီစဥ္ျပီး ျပန္သြားၾက ပါေရာ။ ဒီေလာက္ ကေသာင္းကနင္း ဒုကၡေတြ ၾကံဳေနရတဲထဲမွာ ရယ္စရာကလည္း ၾကံဳရ ေသးတယ္။
ကၽြန္မတို႔သားအမိ ေန႔ခ်င္းျပန္ဆိုျပီး မႏၱေလးကို သြားလိုက္ၾကတာ ျပန္ေရာက္မလာေတာ့ ဗံုးစာျဖစ္ သြားျပီး ေသျပီလို႔ယူဆၾကတာေပါ့။ အန္တီေလးတို႔မွာ ငိုလည္း ငိုၾက၊ အမွ်အတန္း ေတြေ၀လုိ႔တဲ့။ တစ္ပတ္ရွိ လို႔မွ ျပန္မေရာက္ရင္ သပိတ္သြတ္ဖုိ႔ေတာင္ စီစဥ္ထားတာတဲ့ ေလ။
မႏၱေလး ကို ဗံုးေတြၾကဲတဲ့ ညၾကီးမိုးခ်ဳပ္မွာ ဇရပ္တံခါးကို လာေခါက္တဲ့ ဧည့္သည္ တစ္ ေယာက္လည္း ေရာက္လာတယ္တဲ့။ အဲဒီလူက သူဇရပ္ရွင္ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း အခုဒီဇရပ္ မွာ ေနဖုိ႔ ေရာက္လာတာလို႔ ဆိုပါေလေရာ။
အန္တီေလးမျမသန္း လည္း ဘာလုပ္ရမွန္း မသိဘူးေပါ့။ ဇရပ္ေစာင့္တဲ့ ဘြားသီလရွင္ၾကီး ကလည္း တျခားေခ်ာင္ ကို ညအိပ္သြားေနလုိ႔ မရွိဘူး။ ဒါနဲ႔...
ကၽြန္မ တို႔လည္း ဇရပ္ရွင္ကို မေတြ႕ဖူးလုိ္႔ မသိပါဘူး။ ကၽြန္မတူမေလးက ဇရပ္ရွင္ဆီက ခြင့္ျပဳလုိ႔ ဒီမွာေျပာင္း လာျပီးေနတာ။ အဲဒီတူမေလးလည္း ခုထက္ထိ ျပန္ေရာက္မလာလုိ႔ စိတ္ပူျပီး ေစာင့္ေနတာ၊ သူလာမွပဲ ဦးနဲ႔ ရွင္းၾကပါေတာ့ လုိ႔ေျပာလုိက္ရတယ္တဲ့။
အဲေတာ့မွ ဇရပ္ရွင္ ဦးေအာင္ခန္႔ ဆိုသူက ေခါင္းရင္းက ဇရပ္မွာသြားျပီး ေနတယ္တဲ့။
'ခင္ဗ်ားတူမ ျပန္မလာေသးဘူးလား' ဆိုတာလည္း ေန႔စဥ္ လာေမးေနေတာ့ သူတို႔လည္း အေနရအထိုင္ရ ခက္ေန တာေပါ့။
ေလးငါးရက္ ၾကာတဲ့အထိ ကၽြန္မတို႔က ျပန္မေရာက္ေတာ့ ဗံုးထဲပါသြားတာ ေသခ်ာပါျပီ ဆိုျပီး စိတ္အားလည္းငယ္၊ ဦးေအာင္ခန္႔ ကိုလည္း အားနာတာနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ ေနရာရွာျပီး ေျပာင္းေပးပါမယ္၊ အခ်ိန္ေလး ဘာေလးေတာ့ ေပးပါ လုိ႔ ေတာင္းပန္ျပီး အန္တီေလးတုိ႔ ေနရာထြက္ရွာၾကရတယ္တဲ့ေလ။
မႏၱေလးတစ္ျမိဳ႕လံုး ကၽြတ္နီးပါး မီးေလာင္တာမုိ႔ ေျပးလာတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြက ေနရာအႏွ႔ံမွာ ၀င္ျပီးခိုၾက ရတာ ျဖစ္ေတာ့ အန္တီေလးတုိ႔လည္း ေနစရာ ဇရပ္ရွာလုိ႔မရ ျဖစ္ျပီး စိတ္ညစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာမွ ကၽြန္မတို႔က တစ္အုပ္ၾကီး ျပန္ေရာက္လာၾကတာပါ။
ဆက္ရန္
.
ကၽြန္မက ဘယ္သူနဲ႔ မဆို ေရာေရာေႏွာေႏွာ ေနတတ္လို႔ အဆင္ေျပာပါရဲ႕။
မာမီက အဲလို သူစိမ္းေတြနဲ႔ မေနတတ္ဘူး။ မာမီမေပ်ာ္ဘူးဆိုတာ ကၽြန္မ အကဲခတ္မိပါတယ္။ ေနာက္ျပီး မာမီေျပာခဲ့ သလို ကိုယ့္အမိုးေအာက္ ကိုယ္ေနရတာ မဟုတ္ဘူးေလ။ သူမ်ားအရိပ္ကို လာခိုရျပီ ဆိုကတည္းက သူမ်ား ရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ေနရျပီေပါ့။ ဒါကိုလည္း မာမီမၾကည္ မလင္ျဖစ္ေနပံုရပါတယ္။
ကၽြန္မ လည္း မာမီမၾကည္မလင္တာ သိရေတာ့ ၾကားထဲက ေနရတာ ခက္ေနတာေပါ့။ တစ္ညေန ျမစ္ဆိပ္ဘက္ ကို ဆင္းျပီး လမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္ပါတယ္။ ေခ်ာင္နဲ႔ ျမစ္ဆိပ္ကလည္း မလွမ္းမကမ္းမ်ာ ရွိေနတာဆိုေတာ့ စိတ္အက်ဥ္းအက်ပ္ ကေန အခိုက္အတန္႔ လြန္ေျမာက္ ရာရွာျခင္းသေဘာနဲ႔ ထြက္လာလိုက္တာပါပဲ။ ဧရာ၀တီရဲ႕ ဆည္းဆာ ကလည္း လွမွလွ။
'ဟဲ့.... ခင္မၾကီး၊ ဘယ္တုန္းက ဒီကိုေရာက္ေနတာလဲ' ဆိုတဲ့ အေမးကို ၾကားမွ ဆည္းဆာ ရဲ႕အလွမွာ နစ္ေမ်ာျပီး ေငးေနရာ က အသံလာရာကို လွမ္းၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္။
ေဒၚေလး ရယ္ ငွက္ေပၚက ဆင္းရာက ကၽြန္မကို ျမင္တာနဲ႔ လွမ္းေအာ္ေလးလိုက္တာကိုး။
'ဟယ္...ေဒၚေလးၾကီး' ဆိုျပီး ကၽြန္မေဒၚေလးဆီ ေျပးသြားျပီး တအားဖက္လိုက္မိေတာ့ တာပဲ။ ၀မ္းသာ လိုက္တာလည္း ေျပာမေနနဲ႔။ ေဒၚေလးကို ဖက္ထားရင္းက ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္ ေနလိုက္ေသးတယ္။
ေဒၚေလးခင္ျမင့္ျမင့္ က ကၽြန္မရဲ႕ ဘြားေလးေတာ္တာပါ။ ကၽြန္မတို႔ အိမ္နဲ႔ က်ီး၀င္းပဲျခားတဲဲ့ အိုးေတာ္ လုပ္ငန္းမွာ ေနတာ။ ေဒၚေလးရဲ႕ အေမ 'ၾကီးေတာ္မ' တို႔လည္း ဆံုးကုန္ၾကျပီေလ။ ညီအစ္မအပ်ိဳၾကီး သံုးေယာက္ ပဲ က်န္ေတာ့တာ။ အစ္ကိုေတြက သူတုိ႔အိမ္ေထာင္နဲ႔ သူတုိ႔ အေ၀းေရာက္ေနၾကျပီ။ အိမ္ေထာင္က် တဲ့ အစ္မအန္တီပန္းကလည္း ပ်ဥ္းမနားမွာ။
ညီအစ္မ သံုးေယာက္က စစ္ေျပးလာတာ။ ခုေခေမသကေခ်ာင္မွာတဲ့။
'အျပန္ ေဒၚေလး တုိ႔နဲ႔ လုိက္လည္ပါလား၊ အရီးၾကီးတို႔နဲ႔ ေတြ႕ရေအာင္ေလ' တဲ့။ ေဒၚေလးက ရန္ကုန္က စစ္ေျပးလာ တဲ့ သူတုိ႔မိတ္ေဆြတစ္ဦးကို လိုက္ပို႔ရင္း သစ္ဆိမ့္ ေခ်ာင္ကိုေရာက္လာလို႔ ကၽြန္မကို ေတြ႔သြား တာပါ။
'မာမီ့ကို လိုက္ေျပာေပးေလ၊ မာမီထည့္ရင္ လိုက္ခဲ့မယ္' ဆိုေတာ့ ေဒၚေလးက မာမီ့ကို လုိက္ေျပာေပးပါတယ္။ မာမီက လည္း လြယ္လြယ္ကူကူပဲ ေဒၚေလးနဲ႔ ထည့္လိုက္တာနဲ႔ ကၽြန္မပါသြားပါေရာ။ အရီးၾကီးနဲ႔ အရီးသန္း ကလည္း ကၽြန္မကိုေတြ႔ေတာ့ ၀မ္းသာလုိ႔ေပါ့။
ညက်ေတာ့ အရီးၾကီး တို႔ ေနတဲ့ ဇရပ္ကို ဧည့္သည္တစ္ဦး ေရာက္လာပါတယ္။ အရီးၾကီးတို႔ နဲ႔ခင္တဲ့ မိတ္ေဆြ နာမည္ က ' ေဒၚေဒၚက်င္' တဲ့။
'ဒါ ကၽြန္မ တို႔ ေျမးကေလး' ဆိုျပီး အရီးၾကီးကေဒၚေဒၚက်င္နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။ ေဒၚေဒၚက်င္က စဥ့္ကိုင္က ဒီကို ခဏ ကူးလာတာတဲ့။ သူတို႔မိသားစုေဆာက္ျပီး လွဴထားတဲ့ ဇရပ္က ဒီေခေမသကေခ်ာင္မွာရွိလို႔ အေျခအေန ကို လာၾကည့္တာ လုိ႔ ေျပာျပတာနဲ႔ သိလိုက္ရတာပါ။
'မမဂ်မ္း ရယ္ လူေတြကလည္း ခက္တယ္ေနာ္။ ဒုကၡျဖစ္လို႔ ေျပးလာတဲ့ သူေတြကို တခ်ိဳ႕က တန္ရာ တန္ေၾကး နဲ႔ ေစ်းစကားေျပာၾကေသးတာတဲ့။ ဇရပ္အျဖစ္ လွဴထားမွေတာ့ ဘယ္သူ ေနေနေပါ့။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကာလဒါနေျမာက္ တယ္ ဆိုျပီး ကိုယ္က ကုသိုလ္ယူတတ္ရမဲ့ အစား ငွားစားတယ္ဆိုေတာ့ အံ့ၾသယူတာပဲ'
'ခုလည္း ကၽြန္မ တုိ႔ဇရပ္က ဘြားသီလရွင္ၾကီးကို ဒါမ်ိဳးျဖစ္မွာစိုး လို႔ လာျပီးေျပာရတာ၊ ဒုကၡေရာက္လို႔လာရင္ ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္ လက္ခံ လုိက္ပါလုိ႔ ေျပာထားရတယ္'
ေဒၚေဒၚက်င္ ရဲ႕ စကားအဆံုးမွာ ကၽြန္မေခါင္းထဲ လင္းခနဲ လက္သြားတဲ့ အသိတစ္ခု ၀င္လာပါတယ္။ မာမီက လူစိမ္းျဖစ္ တဲ့ ဦးဖိုးေအာင္ တု႔ိ ေဒၚေဒၚလံုးတုိ႔နဲ႔ အတူေနတာ အေနက်ဥ္းေနပံုရျပီး သူတစ္ပါး အရိပ္ေအာက္ မွာ ေနရတာအတြက္လည္း စိတ္မလြတ္ မလပ္ျဖစ္ေနတာ ေသခ်ာပါတယ္။ ေဒၚေဒၚက်င္တုိ႔ ဇရပ္မွာ ကၽြန္မတို႔ သားအမိ ေနခြင့္ ရမယ္ ဆိုရင္ မာမီ့စိတ္ၾကိဳက္ ကိုယ္ပိုင္အမိုးေအာက္ ကိုယ္ေနရသလို ျဖစ္မွာမို႔ စိတ္လြတ္လပ္မယ္ ဆိုတဲ့ အေတြးေၾကာင့္ 'ဒါဆို ေဒၚေဒၚက်င္တို႔ ဇရပ္ကို ခင္မၾကီးနဲ႔ မာမီ ႏွစ္ေယာက္လာရင္ ရမလား' လုိ႔ေကာက္ကာငင္ကာ ေမးလိုက္မိပါတယ္။
အရီးၾကီး ကလည္း 'ေအးဟုတ္သား၊ ဒါဆို တုိ႔မ်ားနဲ႔လည္း နီးနီးနားနားျဖစ္သြားတာေပါ့' တဲ့။ ၀င္ျပီး ေထာက္ခံ လိုက္ပါေရာ။
ေဒၚေဒၚက်င္ က လုိက္ေလ်ာစြာနဲ႔ ရတယ္၊ ရတယ္၊ င့ါတူမ ေနခ်င္တယ္ဆိုရင္ ေဒၚေဒၚက်င္ တစ္ခါတည္း ဘြားသီလရွင္ၾကီး ကို အပ္ေပးခဲ့မယ္တဲ့။
တစ္ခ်ီတည္း နဲ႔ ကၽြန္မတုိ႔ ေနေရး ေျပလည္သြားေတာ့၊'ဘုရားမ' ျခင္းပါပဲဆိုျပီး စိတ္ထဲက မေနာကံရွင္ ရွင္ေတာ္ဘုရား ကို လက္အုပ္ခ်ီ ကန္ေတာ့လုိက္မိပါတယ္။ ၀မ္းသာလိုက္တာ လည္းေျပာဖြယ္ရာ မရွိ။ ေဒၚေဒၚက်င္ ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္လြန္းလို႔ ျပန္ေတာ့မယ္ဆို ေတာ့ ဦးသံုးၾကိမ္ခ်ျပီး ကန္ေတာ့လိုက္ ပါတယ္။
ေဒၚေလး တို႔တည္း ေဒၚေလး ေခၚလာလို႔ ခင္မၾကီး တို႔ ေနစရာ ေျပလည္ သြားရတာနဲ႔ ေက်းဇူးတင္ စကား ေျပာရပါေသးတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္အေစာၾကီး ကၽြန္မတို႔ ေနမယ့္ ေခေမသကေခ်ာင္က ဘြားသီလရွင္ၾကီး ကို အေဖာ္ေခၚျပီး သစ္ဆိမ့္ေခ်ာင္ကို ျပန္လာပါတယ္။ မာမီ့ကိုေျပာျပေတာ့ မာမီလည္း ၀မ္းသာ လုိ႔ေပါ့။
ကၽြန္မတို႔ သားအမိ ေခေမသကေခ်ာင္ကို ေျပာင္းျပီး အန္တီေလး မျမသန္းကို ေျပာျပေတာ့ အန္တီေလးက ငို ပါေလေရာ။ သူ႔ေယာက်္ားက ကၽြန္မ တို႔ သားအမိကို စစ္ျပီးတဲ့အထိ တာ၀န္ ယူေစာင့္ေရွာက္ရမယ္လို႔ အထပ္ထပ္ မွာျပီး အပ္သြားတာ မို႔ ခုလုိခြဲသြားရင္ သူ႔ကို အထင္အျမင္ လြဲမွာစိုးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ခြဲမသြားပါနဲ႔လို႔ တား ပါတယ္။
မာမီက အန္တီေလးရဲ႕ ေစတနာကို သူနားလည္ပါတယ္။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္သူနဲ႔မွ အျမဲအတူေန ဖု႔ိ စိတ္မကူးပါဘူး။ ခုအခိုက္အတန႔္ ဆံုးျဖတ္ရခက္ခ်ိန္မွာမို႔ ခဏမီွခို တာပါ။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ တာ၀န္ေပးဖုိ႔ မရည္ရြယ္ ပါဘူး။ ကိုယ္ဟာကိုယ္ ေနႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားျပီး ေနၾကည့္ပါရေစ။ အဆင္မေျပာရင္လည္း အန္တီေလး တို႔ဆီမွာပဲ ျပန္လာေနပါ့မယ္လုိ႔ စကားကို မယုတ္မလြန္နဲ႔ ခြင့္ေတာင္းေတာ့မွ အန္တီေလးကလည္း သေဘာ တူတာနဲ႔ ကၽြန္မတုိ႔သစ္ဆိမ့္ေခ်ာင္ကေန ေခေမသကေခ်ာင္ကို အဲဒီေန႔မွာပဲ တစ္ခါ တည္း ေျပာင္းလာ ျဖစ္ပါတယ္။
ေခေမသကမွာ တစ္ပတ္ေလာက္ ေနၾကည့္ျပီး အဆင္ေျပတယ္ဆိုရင္ မႏၱေလးျပန္ျပီး ပစၥည္းေတြ သိမ္းၾကမယ္။ အဲေတာ့ မွ ဒီမွာအျပီးေနၾကမယ္လုိ႔ မာမီက ေျပာထားတာနဲ႔ ကၽြန္မ လည္း၀မ္းသာလုိ႔ေပါ့။ အဲ…သံုးေလးရက္ ၾကာေတာ့ အန္တီေလး မျမသန္း ဗိုက္ၾကီးတျပဲနဲ႔ တေမာတေကာ ကၽြန္မတို႔ ဇရပ္ကို ေရာက္လာေလပါေရာ။
သစ္ဆိမ့္ေခ်ာင္ က ဇရပ္မွာ အဆင္မေျပာလုိ႔တဲ့။ ဇရပ္ရွင္က သူတုိ႔နဲ႔ရင္းတဲ့ မိတ္ေဆြ ေနာက္ တစ္ဦးကိုတင္လို႔ ဟုိမိသားစု က ပါလာတဲ့ ကေလးေတြနဲ႔ ေနရထိုင္ရ က်ဥ္းျပီး သစ္ဆိမ့္ေခ်ာင္ မွာမေနခ်င္ေတာ့ဘူး လုိ႔ ေျပာပါတယ္။
ကၽြန္မ တုိ႔ ရထားတာ ေဒၚေဒၚက်င္တုိ႔ ဇရပ္ကလည္း အက်ယ္ၾကီး။ အေစာင့္ဘြားသီလရွင္ ၾကီး ကလည္း အိုရွာလွျပီ။ သူ႔ဟာသူ ေအးေအးေဆးေဆး ေနတာ ဘာျပႆနာမွမရွိေတာ့ မာမီက ဒါဆိုရင္လည္း ကၽြန္မတို႔ ဇရပ္ ကို ေျပာင္းလာခဲ့လုိ႔ ေျပာပါတယ္။
မာမီ့အေန နဲ႔ သူကသာ သူတစ္ပါးကို မမွီခိုခ်င္တာ။ သူ႔ကို မွီခိုတာက်ေတာ့လည္း ၀မ္းသာအား ရနဲ႔ လက္ခံၾကိဳဆို ခ်င္သူပါ။ ဒါနဲ႔ အန္တီေလးတု႔ိ မိသားစု ေခေမသကကို ေျပာင္းလာတာနဲ႔ ကၽြန္မတို႔လည္း တစည္းတလံုး တည္း ျပန္ျဖစ္သြားျပန္ေရာေလ။
တစ္ပတ္ ရွိေတာ့ မာမီက မႏၱေလးကိုျပန္ျပီး ပစၥည္းေတြသိမ္းမယ္။ တစ္ခါတည္း အျပီးေျပာင္း ၾကမယ္ဆိုျပီး ကၽြန္မတုိ႔ သားအမိ မႏၱေလးကို ကူးလာၾကပါတယ္။
အဲဒီေန႔က မွတ္မွန္ရရ ၁၉၄၂ ခုဧျပီလ ၃ ရက္ေန႔ပါ။
ေဖေဖာ္၀ါရီလ ပထမအၾကိမ္ ဗံုးက်ရာကေန ျမိဳ႕ကလန္႔သြားလိုက္တာ၊ မတ္လတစ္လလံုး ဘာမွ ဆက္မျဖစ္ေတာ့ ေစ်းေတြ လည္းျပန္ဖြင့္၊ အသြားအလာလည္းနည္းနည္းပါးပါး ျပန္ျပီးလႈပ္ရွားစျပဳလုိ႔ အေျခအေနေကာင္း လာသလုိုလို ရွိေနတာဆိုေတာ့ ကၽြန္မတို႔ သားအမိ လည္းပစၥည္းေတြက ထုပ္ပိုးျပီးသား။ ကားတစ္စီး ငွား အလြယ္တကူ ေကာက္တင္ျပီး ပန္လာၾကရံုပဲလုိ႔ ေပါ့ေပါ့တြက္ထားမိတာေပါ့။
ေစ်းခ်ိဳထပ္ ကေန ကားတစ္စီးငွားမယ္ ဆိုျပီးရွာလိုက္တာ ဘယ္လိုမွ ရာမရတာနဲ႔ ရတဲ့ျမင္းလွည္းနဲ႔ပဲ အိမ္ဘက္ ကို ေမာင္းလာတာ။ တစ္၀ဂူဘုရားကို ေက်ာ္လုိ႔ ကၽြန္မတုိ႔အိမ္ ရွိရာလမ္းထိနားလည္း ေရာက္ေရာ၊ တေ၀ါေ၀ါျမည္ တဲ့ ေလယာဥ္ပ်ံသံေတြ ၾကားရ ေတာ့တာပါပဲ။ ေခြအူသံနဲ႔တူတဲ့ ဗံုးေရွာင္ဖုိ႔ အခ်က္ေပး ဥၾသဆြဲသံၾကီး ကလည္း ဆူညံသြား ေအာင္ ျမည္ပါေလေရာ။
ျမညး္လွည္းေပၚ က ေျပးေျပးလႊားလႊား ဆင္းၾကရျပီး သားအမိႏွစ္ေယာက္ လမ္းေဘးမွာ ေျပးေမွာက္ၾကရတယ္။ လမ္းေပၚ က လူေတြအားလံုးလည္း ကၽြန္မတို႔လိုပဲ နီးရာလြတ္မယ္ ထင္ ရာေတြမွာ ေမွာက္ျပီးေနရတာ။ ဘာမွမၾကာလိုက္ ပါဘူး။ တအံုးအံုးနဲ႔ ဗံုးေတြက်ျပီး ၀ုန္းဒိုင္းနဲ႔ ဗံုးကြဲသံေတြ ဆူညံသြားေတာ့တာပဲ။
အနီးကပ္ျပီး က်တဲ့ ဗံုးေတြမုိ႔ နားကြဲမတတ္ ဆူညံသြားတာပါ။ သားအမိႏွစ္ေယာက္သား ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ ဖက္ျပီး လံုး ထားရင္း ေျမၾကီးမွာ ျပားျပား၀ပ္ရာက ေလယာဥ္ပ်ံသံ စဲလုိ႔ အသာေမ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တစ္မိုးလံုး မီးခိုးေတြ ဖံုး သြားတဲ့အျပင္ မီးေတာက္မီးညြန႔္ေတြ မ်က္စိတစ္ဆံုး ျမင္လုိက္ရေတာ့ ပိုျပီးလန္႔သြားတာေပါ့။
ကၽြန္မ တို႔ရဲ႕ အိမ္ရွိရာ တူရႈမွာ မီးတံတုိင္းၾကီးအျဖစ္ ကာဆီးေနပါျပီ။ အဲဒီေတာ့မွ လူးလဲထျပီး အုပ္အုပ္ က်က္က်က္ ေျပးေနတဲ့ လူေတြနဲ႔အတူ ကိုယ္ပါေရာျပီး ေျပးရတာေပါ့။ မီးေတာက္ေတြ ကပတ္လည္၀ုိင္းေနတာမို႔ အေရွ႕အေနာက္ ေတာင္ေျမာက္ ဆိုတာလည္း မခန္႔မွန္းႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ မီးလြတ္ရာ ထြက္ေပါက္ကိုသာ လူအုပ္ၾကီး လည္း ရွာျပီးေျပး ေနၾကတာမို႔ ကၽြန္မတို႔လည္း လူအုပ္ထဲ ညပ္သပ္ပါသြားတဲ့ သေဘာပါပဲ။
လူခ်င္းကြဲမွာ ေၾကာက္လုိ႔ သားအမိ လက္ခ်င္း ျမဲျမဲကိုင္ျပီး ဆြဲထားရပါေသးတယ္။ အခ်ိန္က မနက္ ဆယ့္တစ္နာရီေလာက္ပါပဲ ရွိဦးမွာပါ။ ဘယ္ေရာက္လုိ႔ ေရာက္မွန္းမသိဘူး။ ေျပးလိုက္ရ တာတစ္ေနကုန္ပါပဲ။ မနက္ က ေကာ္ဖီတစ္ခြက္၊ ေကာက္ညွင္းေပါင္းနဲ႔ အေၾကာ္တစ္ခုပဲ စားလာရေသးတာ ဆိုေတာ့ ၀မ္းကလည္း ဟာ၊ ပူအိုက္တဲ့ ဧျပီလရာ သီလည္း ျဖစ္ျပန္၊ တစ္ျမိဳ႕ လံုးရဲ႕မီးဒဏ္ေၾကာင့္ လူတစ္ကိုယ္လံုးလည္း ေခၽြးေတြက နစ္ျပီး ရႊဲရႊဲကို စိုလုိ႔။ စီးထားတဲ့ ဖိနပ္ လည္း ဘယ္မွာက်န္ခဲ့မွန္း မသိေတာ့ဘူး။
အေပၚပူ ေအာက္ပူ မီးအရွိန္ေၾကာင့္ ပတ္ပတ္လည္မွာပါ ပူတဲ့အျပင္ ဘယ္လိုအေျခအေန ေရာက္မယ္မွန္း မသိလုိ႔င္ထဲက ပူရတဲ့အပူက ပိုလုိ႔ေတာင္ ပူပါေသးရဲ႕။ အဲလုိနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ တစ္ေန႔ခင္းလံုးေျပးလိုက္ၾကတာ ဆည္းဆာခ်ိန္ေရာက္ မွပဲ ဧရာ၀တီျမစ္ရဲ႕ကမ္းပါး ေဂါ၀ိန္ ဆိပ္ ကိုေရာက္ပါေတာ့တယ္။
တစ္ျမိဳ႕လံုး က ေျပးလာၾကတာ ဆိုေတာ့ ကမ္းနားတစ္ေလွ်ာက္လံုး လူေတြကို ၾကိတ္ခဲေနတာပဲ။ ကိုယ္ေျပး လာခဲ့ရာ ေက်ာဘက္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မႏၱေလးတစ္ ျမိဳ႕လံုး ေျမၾကီးေပၚ မွာခ်ထိုင္ရင္း အေမာကို ေျဖလိုက္မယ္လို႔ စိတ္ကူးနဲ႔ မာမီ့ကို လွမ္းၾကည့္မိေတာ့ ကၽြန္မအေမာ ေတြထိပ္ဖ်ား ကို ေရာက္ သြားေလရဲ႕။
မာမီရဲ႕ မ်က္လံုး က ေငးေၾကာင္ေၾကာင္ၾကီး ျဖစ္ေနတာ။ စကားလည္း တစ္ခြန္းမွမဆို၊ မ်က္ရည္လည္း တစ္စက္မွ မက်၊ ပံုစံ က တစ္မ်ိဳးမွ တစ္မ်ိဳးၾကီးပါပဲ။
''မာမီသိပ္ေမာေနလား'' လုိ႔လက္ေမာင္းကို ကိုင္ျပီးလႈပ္ေမးလည္း အတံု႔အျပန္မရွိ။ shock ရသြားတယ္ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးမ်ားလား လုိ႔ အေတြး၀င္ျပီး ကၽြန္မလန္႔သြားမိပါတယ္။ လူေတြက လည္း ရုတ္ရုတ္ သဲသဲနဲ႔ ေျပးၾက လႊားၾကဆဲ။ အေဖာ္ကြဲလုိ႔ နာမည္ေတြ တေၾကာ္ေၾကာ္ ေအာ္ေခၚ ေနသံေတြလည္း ၾကားရရဲ႕။
ကၽြန္မဘာလုပ္ရမွန္းမသိေအာင္ ျဖစ္ေနမိပါတယ္။ အားကိုးအားထားအေနနဲ႔ မာမီ့ကို တုိင္ပင္ လုိ႔ကလည္း မျဖစ္ေတာ့တဲ့ အေျခအေန။ လူေတြက တစ္သုတ္ျပီးတစ္သုတ္ ဧရာ၀တီျမစ္ထဲက ငွက္ေလွေတြနဲ႔ ေဘးကင္းရာ စစ္ကိုင္းေတာင္ဘက္ ကို ကူးသြားၾကတာ လည္း ေတြ႔ရရဲ႕။
ဒီဘက္မွာက မီးေတာက္မီးလွ်ံေတြနဲ႔ တစ္ၿမိဳ႕လံုး ဟုတ္းဟုန္းေတာက္ေနတဲ့ ျမင္ကြင္း၊ မ်က္ႏွာ ခ်င္းဆိုင္မွာက သာယာၿငိမ့္ေညာင္းစြာ နဲ႔ စီးဆင္းေနတဲ့ ဧရာဝတီျမစ္ရဲ႕ ရႈေမာ္ဖြယ္ရာ ဆည္း ဆာရဲ႕အလွ။
ဧရာဝတီျမစ္ ကို ေက်ာ္ၿပီး ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဘုရားပုထိုးေတြနဲ႔ သူေတာ္စင္ေတြ တရားရွာရာ စစ္ကိုင္းေတာင္ရိုးႀကီး ကို ၿငိမ္းခ်မ္းစြာနဲ႔ မားမားမတ္မတ္ လွမ္းျမင္ႏိုင္ပါတယ္။ တကယ့္ကို ဆန္႔က်င္ ဘက္ ျမင္ကြင္းႏွစ္ခုပါပဲ။
အဲဒီျမင္ကြင္းႏွစ္ခု ရဲ႕ၾကားမွာ ပရိေဒဝေသာကကိုယ္စီနဲ႔ ေျပးလႊားေနတဲ့ လူသားေတြ။ ဒီအခါမွာ ကူမယ့္သူမရွိ၊ ကယ္မယ့္သူ မရွိတဲ့အျပင္ မေတာ္မတရား ဝိသမေလာဘနဲ႔ တစ္ဖက္ကမ္းကို ကူးလိုသူေတြကို ငွက္သမားေတြ က ေစ်းေတြ အဆမတန္ေအာင္ ေျပာၿပီး ေတာင္းၾက။
ေငြေပးႏိုင္တဲ့ တိုင္ေအာင္ ငွက္တစ္စီးရဖို႔က အခက္အခဲျဖစ္တဲ့ အေျခအေနမို႔ ငွက္တစ္စီးကူး လာတိုင္း လူေတြ တိုးၾကေဝွ႕ၾက လုယက္တြန္းထိုးၿပီး အတင္းတက္ၾက၊ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ေမွာင္ စျပဳလာပါၿပီ။ ေလာင္ေနတဲ့ မီးညႊန္႔ေတြ ရဲ႕ အေရာင္ေၾကာင့္သာ ကဲြကဲြျပားျပား ျမင္ေနရေသး တာမို႔ ကၽြန္မလည္း အားကိုးအာထားျပဳစရာ အသိ မိတ္ ေဆြမ်ား ေတြ႕လိုေတြ႕ျငား ျဖတ္သြားတဲ့ လူေတြထဲမွာ လိုက္ရွာၾကည့္ေနမိတယ္ေပါ့။
မာမီကေတာ့ တကယ့္ကို ေက်ာက္ရုပ္တစ္ရုပ္လို ျဖစ္သြားပါၿပီ။ ေၾကာင္ေငးေငးနဲ႔ပဲ လူေတြကို ထိုင္ၾကည့္ေနတာ သူ႔မ်က္လံုး မွာ ဘာအဓိပၸါယ္၊ ဘာခံစားမႈမွ ရွာၾကည့္လို႔ မေတြ႔မိလို႔ ရင္ထဲ မွာ မာမီ့အတြက္ စိုးရိမ္စိတ္ကလည္း တစ္ဖက္။
ဒီအခ်ိန္ မွာ ျဖတ္သြားတဲ့ လူအုပ္ထဲမွာ ကၽြန္မရဲ႕သူငယ္ခ်င္း Kathleen Williamsရဲ႕ ဒယ္ဒီကို လွမ္းျမင္လိုက္ မိတာနဲ႔ ေနာက္က အေျပးလိုက္ၿပီး…..
''ဒယ္ဒီ… ဒယ္ဒီ'' နဲ႔ ေခၚေတာ့ ဒယ္ဒီက ေခၚသံကိုၾကားၿပီး လွည့္ၾကည့္မွ ကၽြန္မကို ေတြ႕သြား တာ တအံ့တၾသ ျဖစ္လို႔ေလ။
အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပရပါတယ္။ ဒယ္ဒီက ''ဘာမွမပူနဲ႔ သူနဲ႔အတူ ရွမ္းပဲြကတိုက္ကို လိုက္ခဲ့ ဘုရားႀကီး ဘက္ေတာ့ မီးလြတ္တယ္လို႔ ထင္ရတာပဲ။ သြားၾကည့္ၾကမယ္''ဆိုတာနဲ႔ မာမီ့ကို သြားေခၚေတာ့ စကားတစ္ခြန္း မွမသိ ဘဲ ထလိုက္လာလို႔ ေတာ္ပါေသးရဲ႕။
ေဂၚဝိန္ကေန ဘုရားႀကီးရွမ္းပဲြကို ေရာက္တဲ့အထိ ထပ္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ရေသးတာ ဆိုေတာ့ မိုးႀကီးခ်ဳပ္မွ ရွမ္းပဲြ က တိုက္ကို ေရာက္ပါတယ္။ ဘုရားႀကီးဘက္က ဒယ္ဒီထင္တဲ ့အတိုင္း အဆင္ေတာ့ ေျပသြားတာေပါ့။
သူငယ္ခ်င္း Kathleenကို ျပန္ေတြ႕ရေတာ့လည္း ဝမ္းေတြသာ၊ အားေတြရွိသြားၿပီး ေရွ႕ေရးကို တိုင္ပင္ၾကေတာ့ ဒယ္ဒီတို ႔မိသားစု အားလံုးက ျမင္းမူကို စစ္ေျပးၾကမွာတဲ့။ ေစာေစာတုန္းက ေတာ့ ဘုရားႀကီးလို အထင္ကရ ဘာသာေရး အေဆာက္အဦ ေတြဆိုရင္ ရန္သူေတြက ဗံုးခ် ဖ်က္ဆီးတာ မလုပ္ၾကဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔တိုက္ ကလည္း ဘုရားႀကီးရဲ႕အေရွ႕မုခ္နဲ႔ မ်က္ႏွာ ခ်င္းဆိုင္မို႔ လြတ္ႏိုင္တယ္ဆိုၿပီး ဘယ္မွမသြားဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္ ထားတာတဲ့ေလ။
ခုတစ္ၿမိဳ႕လံုးနီးပါး မီးေလာင္တာျမင္ရေတာ့ သူတို႔လည္း မေနရဲၾကေတာ့ဘဲ ျမင္းမူမွရွိတဲ့ ေဆြမ်ိဳးေတြဆီ သြားၾကမယ္ လို႔ စီစဥ္ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ကိုလည္း သူတို႔နဲ႔ပဲ အတူလိုက္ေနဖို႔ လိုက္ေနဖို႔ ေခၚေတာ့ ကၽြန္မ ကလည္း လိုက္ခဲ့မယ္ေပါ့။ Kathleenနဲ႔က ကြန္ဗင့္မွာ ေရာက္က တည္းက အၿမဲတဲြခဲ့တဲ့ အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္း မဟုတ္လား။ သူ႕မိသားစု၊ ကိုယ့္မိသားစုလည္း ရင္းႏွီးၿပီးသား။ သူကလည္း ကၽႊန္မအေမကိုု မာမီ ေခၚသလုိ သူ႕ရဲ႕ ဒယ္ဒီ ကိုလည္း ကၽႊန္မက သူေခၚသလို ဒယ္ဒီ၊ မာမီေခၚေနက်။
အဲေတာ့ ေဆြမ်ိဳးေတာ္တဲ့ အန္တီေလးတို႕နဲ႕ ေနရတာထက္ သူတို႕နဲ႕ ေနရတာက ပိုၿပီးရင္းႏွီးတာေၾကာင့္ ကၽႊန္မ လည္း အားကိုးမိတယ္ေပါ့။ အထူးသၿဖင့္ မာမီရဲ႕ အေၿခအေန ကိုလည္း ဘယ္လုိ ၿဖစ္မယ္ ဆိုတာ ေစာင့္ၾကည့္ရဦးမွာေလ။
Kathleenတို႔ အစီအစဥ္ေတြ လုပ္ေနတာနဲ႔ သူတို႔အိမ္မွာ ေလး ငါးရက္ဆက္ၿပီး ၾကာသြားပါ တယ္။ မာမီ ကေတာ့ ေမးတစ္ခြန္း တိုးတက္လာပါရဲ႕။ တစ္ခါတေလတည္း တစ္ေယာက္ တည္း ေငးေနငိုင္ေန။ တစ္ခါတေလလည္း ခ်ံဳးပြဲခ်ျပီးငို။ လူေကာင္း တစ္ေယာက္လို စကားအျပန္အလွန္ တိုင္ပင္ေဆြးေႏြး ဆက္ဆံ လုိ႔ရတဲ့ အေျခအေနေတာ့ မဟုတ္ေသး တာနဲ႔ ကၽြန္မပဲ ကိုယ့္ဟာကို တစ္ေယာက္တည္း အဆံုးအျဖတ္ေတြ ျပဳရေတာ့ တာေပါ့။
ေခေမသက မွာ ျပန္ျပီး က်န္တဲ့ပစၥည္းလည္း သိမ္းရမယ္။ အန္တီေလးတုိ႔ကိုလည္း အက်ိဳး အေၾကာင္း ေျပာျပရဦးမွာမို႔ ေခေမသကကို အရင္၀င္ၾကဖို႔ စီစဥ္ျပီး ျပန္သြားၾက ပါေရာ။ ဒီေလာက္ ကေသာင္းကနင္း ဒုကၡေတြ ၾကံဳေနရတဲထဲမွာ ရယ္စရာကလည္း ၾကံဳရ ေသးတယ္။
ကၽြန္မတို႔သားအမိ ေန႔ခ်င္းျပန္ဆိုျပီး မႏၱေလးကို သြားလိုက္ၾကတာ ျပန္ေရာက္မလာေတာ့ ဗံုးစာျဖစ္ သြားျပီး ေသျပီလို႔ယူဆၾကတာေပါ့။ အန္တီေလးတို႔မွာ ငိုလည္း ငိုၾက၊ အမွ်အတန္း ေတြေ၀လုိ႔တဲ့။ တစ္ပတ္ရွိ လို႔မွ ျပန္မေရာက္ရင္ သပိတ္သြတ္ဖုိ႔ေတာင္ စီစဥ္ထားတာတဲ့ ေလ။
မႏၱေလး ကို ဗံုးေတြၾကဲတဲ့ ညၾကီးမိုးခ်ဳပ္မွာ ဇရပ္တံခါးကို လာေခါက္တဲ့ ဧည့္သည္ တစ္ ေယာက္လည္း ေရာက္လာတယ္တဲ့။ အဲဒီလူက သူဇရပ္ရွင္ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း အခုဒီဇရပ္ မွာ ေနဖုိ႔ ေရာက္လာတာလို႔ ဆိုပါေလေရာ။
အန္တီေလးမျမသန္း လည္း ဘာလုပ္ရမွန္း မသိဘူးေပါ့။ ဇရပ္ေစာင့္တဲ့ ဘြားသီလရွင္ၾကီး ကလည္း တျခားေခ်ာင္ ကို ညအိပ္သြားေနလုိ႔ မရွိဘူး။ ဒါနဲ႔...
ကၽြန္မ တို႔လည္း ဇရပ္ရွင္ကို မေတြ႕ဖူးလုိ္႔ မသိပါဘူး။ ကၽြန္မတူမေလးက ဇရပ္ရွင္ဆီက ခြင့္ျပဳလုိ႔ ဒီမွာေျပာင္း လာျပီးေနတာ။ အဲဒီတူမေလးလည္း ခုထက္ထိ ျပန္ေရာက္မလာလုိ႔ စိတ္ပူျပီး ေစာင့္ေနတာ၊ သူလာမွပဲ ဦးနဲ႔ ရွင္းၾကပါေတာ့ လုိ႔ေျပာလုိက္ရတယ္တဲ့။
အဲေတာ့မွ ဇရပ္ရွင္ ဦးေအာင္ခန္႔ ဆိုသူက ေခါင္းရင္းက ဇရပ္မွာသြားျပီး ေနတယ္တဲ့။
'ခင္ဗ်ားတူမ ျပန္မလာေသးဘူးလား' ဆိုတာလည္း ေန႔စဥ္ လာေမးေနေတာ့ သူတို႔လည္း အေနရအထိုင္ရ ခက္ေန တာေပါ့။
ေလးငါးရက္ ၾကာတဲ့အထိ ကၽြန္မတို႔က ျပန္မေရာက္ေတာ့ ဗံုးထဲပါသြားတာ ေသခ်ာပါျပီ ဆိုျပီး စိတ္အားလည္းငယ္၊ ဦးေအာင္ခန္႔ ကိုလည္း အားနာတာနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ ေနရာရွာျပီး ေျပာင္းေပးပါမယ္၊ အခ်ိန္ေလး ဘာေလးေတာ့ ေပးပါ လုိ႔ ေတာင္းပန္ျပီး အန္တီေလးတုိ႔ ေနရာထြက္ရွာၾကရတယ္တဲ့ေလ။
မႏၱေလးတစ္ျမိဳ႕လံုး ကၽြတ္နီးပါး မီးေလာင္တာမုိ႔ ေျပးလာတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြက ေနရာအႏွ႔ံမွာ ၀င္ျပီးခိုၾက ရတာ ျဖစ္ေတာ့ အန္တီေလးတုိ႔လည္း ေနစရာ ဇရပ္ရွာလုိ႔မရ ျဖစ္ျပီး စိတ္ညစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာမွ ကၽြန္မတို႔က တစ္အုပ္ၾကီး ျပန္ေရာက္လာၾကတာပါ။
ဆက္ရန္
.
No comments:
Post a Comment