ရဲ၀င့္ ကလည္း လက္ထဲက ခရီးေဆာင္အိတ္ကုိ ပလက္ေဖာင္းေပၚ ပစ္ခ် ၍ ေျခလွမ္း ခပ္သြက္သြက္ျဖင့္ စိမ္းေ၀ ဆီ ေလွ်ာက္လာသည္။ ရဲ၀င့္ကပဲ လက္ကမ္းႀကိဳ လုိက္တာလား။ စိမ္းေ၀ကပဲ တုိး၀င္လာ တာလား။ ႏွစ္ေယာက္စလံုး သိပ္ မေသခ်ာ။ စိမ္းေ၀က ရဲ၀င့္ ရင္ခြင္ထဲ ေရာက္သြားသည္။ ရဲ၀င့္ ကုိယ္ကုိ လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ တင္းက်ပ္ စြာ ဖက္ထား သည္။ ရဲ၀င့္ကေတာ့ စိမ္းေ၀ ေက်ာျပင္ကေလးကုိ ယုယစြာ ဖြဖြေလး ေထြးလုိက္သည္။ စိမ္းေ၀ ေနာက္ဘက္က တကၠစီ ကားစက္ႏိႈးသံကုိ ဖြဖြ ၾကားရသည္။ ၿပီးေတာ့ ေမာင္းထြက္ သြားသည္။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္.....
စိမ္းေ၀ (၁၂)
ေလဒီ ဒိုင္ယာနာကုိ ေတာ္ေတာ္ အခ်ိန္ၾကာေအာင္ ေငးၾကည့္ေနေသာ ရဲ၀င့္ကုိ စိမ္းေ၀က က်ီစယ္ ဟန္ျဖင့္ ပခံုးကုိ ပုတ္လုိက္သည္။
" ကုိကုိေနာ္၊ စိမ္းေ၀ ကုိ ေဘး ထားၿပီး ဒုိင္ယာနာကုိ သေဘာက်ေနတယ္ "
ရဲ၀င့္က ရယ္၍ စိမ္းေ၀ မ်က္ႏွာကေလးကုိ ခ်စ္စႏုိး ငံု႔ၾကည့္သည္။
" ယွဥ္စရာေတာင္ မရွိပါဘူး စိမ္းေ၀ရယ္၊ ဒုိင္ယာနာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ကမၻာေက်ာ္ေအာင္ လွလွ၊ ကုိကုိ ကေတာ့ အခု ျပထားတဲ့ ဖေယာင္း႐ုပ္တုႀကီးလုိ ပဲ ေသြးသားမပါတဲ့ ျဖဴဖတ္ဖတ္ႀကီးလုိပဲ ျမင္တယ္၊ ကုိယ့္ျမန္မာ မိန္းကေလးစိမ္းေ၀ လုိ အလွမ်ိဳးနဲ႔ ႏိႈင္းစရာေတာင္ မရွိပါဘူး"
စိမ္းေ၀ က ၾကည္ႏူးစြာ ရယ္၍ ရဲ၀င့္ လက္ေမာင္း တစ္ဖက္ကုိ ေထြးေပြ႕လုိက္သည္။ ဒါဆုိ အဲဒီ ဖေယာင္း ရုပ္လံုးႀကီးေတာင္ ဘာလုိ႔ ဒီေလာက္ ေငးၾကည့္ေနရသလဲ ေျပာဟု ေမးသည္။
အျပင္မွာ မုိးဖဲြဖဲြ ရြာေန၍လားေတာ့ မသိေပ။ လန္ဒန္ မဒမ္တူးေဆာ့ ဖေယာင္းရုပ္တု ျပတုိက္မွာ လူ အနည္းငယ္ စည္ကားေနသည္။ ရဲ၀င့္က ဥဒဟုိ သြားလာေနၾကေသာ လူအုပ္ႀကီးကုိ ေက်ာ္၍ ေတာ္၀င္ မိသားစု၀င္ မ်ား ရုပ္လံုးမ်ား စုထားသည့္ ေနရာသုိ႔ လွမ္းလက္ညွိဳးညႊန္ျပသည္။
" ခ်ားလ္စ္ တုိ႔ အရုပ္ေတြက ဟုိဘက္မွာ၊ ဒုိင္ယာနာက ဘာလုိ႔ ဒီဘက္ ေရာက္ေနရတာလဲလုိ႔ စဥ္းစားေနတာ " " ကုိကုိ တကယ္ မသိတာလား " " ဟင့္အင္း " " သိပ္အဆင္မေျပၾကဘူး ကုိကုိရဲ႕၊ တစ္ကမၻာ လံုး သိတာပဲ " ရဲ၀င့္က မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္သည္။ " ကဲြေတာ့ မကဲြဘူး မဟုတ္လား "
" ကဲြတာပဲေပါ့ ကုိကုိ ရယ္၊ ေ၀လမင္းသမီးဆုိတဲ့ဘဲြ႕ကုိ ဆက္ၿပီး ဆက္ခံထားတာပဲရွိတာ၊ ဒါကလည္း ၀ီလ်ံ အတြက္ေပါ့၊ ခ်ားလ္စ္ ရွင္ဘုရင္ျဖစ္ရင္ သူ႔သား၀ီလ်ံက အိမ္ေရွ႕မင္းသား လုပ္ရမွာ မဟုတ္လား "
ရဲ၀င့္ က ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ ညိတ္၍ ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္သည္။ စိမ္းေ၀က ရဲ၀င့္၏ လက္တစ္ဖက္ကုိ ခဲြတဲြ ၍ ဆက္လုိက္လာသည္။
" ေမာင္ဂုိမာရီ " အရုပ္ေရွ႕တြင္ စိမ္းေ၀က ရုတ္တရက္ ရပ္လုိက္ၿပီး ရယ္၍ ရဲ၀င့္ကုိ ေမးသည္။
" ကုိကုိေရာ ကင္မလာပါကားေဘာင္လုိ မိန္းမမ်ိဳးနဲ႔ေတြ႕ရင္ စိမ္းေ၀ကုိ ပစ္သြားမွာပဲလား "
မေဟာ္သဓါ ဇာတ္ထဲက မဟုတ္မမွန္ စြပ္စဲြစကားဆုိရင္ေတာင္ အဲသလုိဆုိသည့္အတြက္ ပုိခ်စ္ရသူမွာ ဘယ္သူလဲ ဆုိသည့္ ေမးခြန္းကုိ ရဲ၀င့္သြား၍ သတိရမိသည္။
" ဟုိက ရည္းစားေဟာင္း မဟုတ္လား၊ ကုိကုိ႔မွာ ရည္းစားေဟာင္းမွ မရွိတာ "
စိမ္းေ၀ က သေဘာက်စြာ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္သည္။
" ဟုတ္ပါရဲ႕ေနာ္၊ တုိ႔အစ္ကုိ တစ္ေယာက္ အသက္ ၂၇ ႏွစ္အထိ စီးပြားေရး မဲေနတာ ရည္းစားေတာင္ မရွိ ေသးဘူး၊ သနားဖုိ႔ ေကာင္းလုိက္တာ "
ရဲ၀င့္ က စိမ္းေ၀ မ်က္ႏွာလွလွကေလး ရႊင္လန္းစြာ ရယ္ေနသည္ကုိ ျမတ္ႏုိးစြာ ငံု႔ၾကည့္၍ ရယ္သည္။
" အခု ရွိတာပဲဟာ " စိမ္းေ၀က ရွက္စႏုိး မ်က္ေစာင္းထုိးသည္။ " ဘယ္သူက ကုိကုိ႔ရည္းစားမုိ႔လဲ "
စိမ္းေ၀ေပါ့ဟု အားပါးတရ ေျပာခ်လုိက္ခ်င္ေသာ္လည္း ပါးစပ္က မ၀ံ့မရဲ၊ တစ္သက္လံုး ညီမေလး အရင္း လုိ သန္႔စင္စြာ ဆက္ဆံလာခဲ့ၾကတာ ရင္ထဲက ဘယ္ေလာက္ပဲ ခ်စ္ခ်စ္၊ ပါးစပ္က ခ်စ္သူပါဟု ထုတ္ေျပာရမွာ ကုိ အားနာစြာ မ၀ံ့မရဲ ျဖစ္ေနမိသည္။
ဒါကုိ ရိပ္မိဟန္တူေသာ စိမ္းေ၀ သိတတ္စြာ စကားလဲႊသည္။
" ကုိကုိ စိမ္းေ၀ ဗုိက္ဆာၿပီ၊ ဒီနားမွာ မက္ေဒါနယ္ ရွိတယ္၊ ဘာဂါ ၀င္စားရေအာင္ "
" စိမ္းေ၀ က ဘာဂါ ႀကိဳက္သြားၿပီလား " စိမ္းေ၀က ရယ္၍ ေခါင္းယမ္းျပသည္။
" စားေသာက္ဆုိင္ေရြးရင္း အခ်ိန္ မျဖဳန္းခ်င္ပါဘူး၊ ကုိကုိရယ္၊ ကုိကုိနဲ႔အတူ ရွိေနတဲ့ အခ်ိန္ ကေလးေတြ ႏွေျမာတယ္၊ ႀကံဳရာပဲ ႀကံဳသလုိ စားၾကစုိ႔ "
သည္ေလာက္ လွေသာ မိန္းကေလးက ရင္ထဲအထိ ေႏြးခနဲေနေအာင္ ခ်စ္စဖြယ္ ေျပာတတ္ျပန္ေသးေလ သည္။
" ေမေမတုိ႔ကုိ ဘယ္လုိ ေျပာခဲ့လဲ "
စိမ္းေ၀ က ရဲ၀င့္အတြက္ ကုိကာကုိလာခြက္ကုိ ေရခဲမ်ားႏွင့္ သမေအာင္ ျဖည္းညင္းစြာ ေမႊေပးေနရင္းက ၿပံဳး၍ ေမးသည္။
ရဲ၀င့္က ဆုိင္မွန္ျပတင္းမွေန၍ အျပင္မွာ ဖဲြဖဲြ ရြာေနေသာ မုိးကုိ ေငးၾကည့္ေနရင္းက ရွက္ရယ္ ရယ္သည္။
" အလုပ္အတြက္ ေလ့လာစရာ ကေလးေတြလည္း ရွိလုိ႔ ဥေရာပကုိ သြားရင္းက ယူေကမွာ စိမ္းေ၀ကုိ လည္း ၀င္ၾကည့္လုိက္မယ္လုိ႔ " " ဘာေတြ ေလ့လာစရာ ရွိလုိ႔လဲ " " ဘာမွ မရွိပါဘူး၊ ဒီပဲ တန္းလာတာပဲ "စိမ္းေ၀က မ်က္လံုးကေလးပိတ္ေအာင္ ရယ္သည္။
" အမွန္အတုိင္း မေျပာရဲဘူးေပါ့၊ ဟုတ္လား "
ရဲ၀င့္ က စိမ္းေ၀ မ်က္ႏွာကေလးကုိ ေငးၾကည့္ေနၿပီးမွ ရွက္ၿပံဳးၿပံဳး၍ တုိးတုိး ဟုတ္တယ္ဟု ေျပာသည္။
" ျငင္းထားခဲ့မိ လုိ႔ မဟုတ္လား " စိမ္းေ၀က အက်ေကာက္၍ ေမးေတာ့ ရဲ၀င့္မ်က္ႏွာ အထားရ ခက္သြားသည္။ ဟာ မဟုတ္ပါဘူးဟု ေျဖ၍ စိမ္းေ၀ ကမ္းေပးေသာ အေအးခြက္ကုိ လွမ္းယူသည္။
" ျငင္းတုန္းကလည္း စိမ္းေ၀သိပ္ငယ္ေသးလုိ႔၊ စိမ္းေ၀ အနာဂတ္ကုိ အပုိင္ယူထားသလုိမ်ိဳး မလုပ္ခ်င္ လုိ႔ ျငင္းခဲ့တာ၊ အခုလည္း စိမ္းေ၀ ေက်ာင္းၿပီးဖုိ႔ ႏွစ္ႏွစ္ေတာင္လုိေသးလုိ႔ မေျပာခဲ့တာပါ၊ အမွန္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ က စိမ္းေ၀ ကုိ သိပ္ခ်စ္တာပါလုိ႔မ်ား သြားေျပာၾကည့္၊ သူတုိ႔ ခ်က္ခ်င္း စီစဥ္ၾကမွာ "
စိမ္းေ၀ က မ်က္ႏွာကေလး အနည္းငယ္ နီျမန္း၍ ေခါင္းငံု႔သြားသည္။ ၿပီးေတာ့ တုိးတုိး စိမ္းေ၀ ကုိေတာ့ ေျပာ သင့္တာေပါ့ဟု ေျပာသည္။
" ေျပာမလုိ႔ လုိက္လာတာေလ၊ ခုလည္း ေျပာေနၿပီဟာ " မ်က္ေစာင္း လွလွကေလး လွည့္ထုိးသည္။
" ေမးမွ ေျပာတာမ်ား " ရဲ၀င့္က ရယ္၍ ေခါင္းကုတ္သည္။ " သိပ္ခက္တာ စိမ္းေ၀ မသိဘူးေနာ္၊ တကယ့္ အစ္ကုိႀကီး အရင္း တစ္ေယာက္ေနရာက တစ္သက္လံုး ေနခဲ့ မိေတာ့ " စိမ္းေ၀က မ်က္ေစာင္း ထုိးျပသည္။
" အဲဒါ စိမ္းေ၀ ထက္ အစ္ကုိႀကီးဆုိတဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္ကုိ ပုိခ်စ္လုိ႔၊ ကုိကုိ႔ သိကၡာကုိ ကုိကုိ တအားခ်စ္ေနလုိ႔ "
ရဲ၀င့္ က ရယ္၍ ေခါင္းခါသည္။
" မသိပါဘူး ညီမေလးရယ္၊ ကုိကုိ႔ ရင္ထဲကေတာ့ စိမ္းေ၀ကုိ စိတ္ခ်မ္းသာေစခ်င္တာ တစ္ခုပဲ သိတယ္၊ စိမ္းေ၀ကုိ ကုိကုိ ပုိင္ရလုိ႔ စိမ္းေ၀ စိတ္မခ်မ္းသာဘူးလုိ႔ ထင္ရင္ စိမ္းေ၀ ကုိကုိ႔ကုိ မေျပာဘဲ ေနမိမွာပဲ၊ အခုက စိမ္းေ၀ လည္း စိတ္ခ်မ္းသာမယ္ ထင္လုိ႔ေျပာတာ၊ သိကၡာေတြ၊ ဂုဏ္ေတြ တကယ့္ကုိ ကုိကုိ နားမလည္ တာပါ၊ ဒီမ်က္ႏွာကေလး ၿငိမ္းခ်မ္းေနတာပဲ တစ္သက္လံုး ျမင္ခ်င္တယ္ "
ရန္ေတြ႕ဟန္ ျပင္ေနေသာ မ်က္ႏွာကေလး ေျပေလ်ာ့သြားၿပီး ရွက္စႏုိး ၿပံဳး၍ ေခါင္းငံု႔သြားသည္။
" ကုိကုိ အနားမွာရွိေနရင္ စိမ္းေ၀ စိတ္ခ်မ္းသာပါတယ္ " သာယာလုိက္သည့္ ဂီတသံ။
ဟုိတယ္ ဧည့္ႀကိဳစားပဲြဘက္မွ မ်က္ႏွာ သိပ္မေကာင္းဘဲ ျပန္လွည့္လာေသာ ရဲ၀င့္ကုိ စိမ္းေ၀က စိတ္ပူစြာ ဆီးေမးသည္။ " မရဘူးလား ကုိကုိ "
" ေအး ႀကိဳ ဘြတ္ကင္လုပ္မထားလုိ႔တဲ့၊ သူတုိ႔ ဆက္ေမးေပးတာေတာ့ ပရဲစီးဒင့္မွာေတာ့ ရွိသတဲ့၊ အဲဒီပဲ သြားရေအာင္ " စိမ္းေ၀က ရင္ဘတ္ကေလး လက္ႏွင့္ဖိ၍ ပရဲစီးဒင့္ဟု ေရရြတ္သည္။ ဒီေလာက္ ေစ်းႀကီး တာ ကုိကုိ က မီလ်ံနာမုိ႔လုိ႔လားဟု က်ီစယ္သည္။ " ၿပီးေတာ့ ရဲ၀င့္၏ လက္ကုိဆဲြ၍ ဧည့္ႀကိဳ စားပဲြဘက္ ျပန္ေလွ်ာက္သြားသျဖင့္ ရဲ၀င့္ ျပန္လုိက္သြားရသည္။ " အခန္းက ဘယ္လုိမွ မရႏုိင္ေတာ့ဘူး လား ဟင္ " ဧည့္ႀကိဳစာေရးက ပခံုးတြန္႔ျပသည္။
" ဒီက လူႀကီးမင္း က တစ္ေယာက္ခန္း ႏွစ္ခန္း လုိခ်င္တယ္ ေျပာပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ ေလာေလာဆယ္ မွာ ႏွစ္ေယာက္ခန္း တစ္ခန္း ပဲ အားတာပါ၊ အဲဒီ ႏွစ္ေယာက္ခန္းကုိ တစ္ေယာက္ ယူရင္ လည္း တစ္ေယာက္ ကေတာ့ တျခား ဟုိတယ္မွာ တည္းရပါလိမ့္မယ္ " " နားလည္ပါၿပီ၊ အဲဒီႏွစ္ေယာက္ခန္း ကုိပဲ ကၽြန္မတုိ႔ ယူပါ့မယ္ ျဖစ္တယ္မဟုတ္လား " " ေႏြးေထြးစြာ ႀကိဳဆုိပါတယ္ ခင္ဗ်ာ " ရဲ၀င့္က မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္၍ စိမ္းေ၀ဟု တုိးတုိးေျပာသည္။ စိမ္းေ၀က ရယ္၍ ပခံုးတြန္႔ျပသည္။
" ဒါထက္ အဲဒီမွာ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ ခုတင္အစား တစ္ေယာက္အိပ္ ႏွစ္ခုတင္ ျပင္ေပးလုိ႔ ရတယ္ မဟုတ္လား " " သိပ္ရတာေပါ့ ခင္ဗ်ာ၊ ဟုိနားက ဆက္တီမွာ ခဏေလး အနားယူေနေပးပါ၊ အခန္း အဆင္သင့္ျဖစ္တာ နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လာေခၚပါ့မယ္ "
စိမ္းေ၀ က ရဲ၀င့္လက္ကုိ ဆဲြ၍ ဧည့္ႀကိဳ ဧည့္ခန္း ဆက္တီဘက္သုိ႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ရဲ၀င့္က တုိးတုိး စိမ္းေ၀ ဟု ထပ္ေခၚေတာ့ စိမ္းေ၀ ပါးစပ္မွာ လက္ညွိဳးေထာင္၍ ရွဴးဟု လုပ္ျပသည္။
" ကမၻာေပၚ မွာ စိမ္းေ၀ နစ္နာမွာ စိတ္အပူတတ္ဆံုး ေယာက္်ားက ကုိကုိပဲ၊ ကုိကုိ႔ကုိမွ စိမ္းေ၀မယံုရင္ ယံုရမယ့္ သူ ကမၻာေပၚမွာ တစ္ေယာက္မွေတာင္ မက်န္ေတာ့ဘူး၊ ၿပီးေတာ့ ကုိကုိ႔ကုိ စိမ္းေ၀ ယံုခဲ့တာ ခုမွ မဟုတ္ဘူး၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ လံုးလံုး ယံုခဲ့တာ၊ နားလည္ၿပီလား "
ရဲ၀င့္ကၿပံဳး၍ လက္သာ ေျမွာက္ျပလုိက္သည္။
စိမ္းေ၀ (၁၂)
ေလဒီ ဒိုင္ယာနာကုိ ေတာ္ေတာ္ အခ်ိန္ၾကာေအာင္ ေငးၾကည့္ေနေသာ ရဲ၀င့္ကုိ စိမ္းေ၀က က်ီစယ္ ဟန္ျဖင့္ ပခံုးကုိ ပုတ္လုိက္သည္။
" ကုိကုိေနာ္၊ စိမ္းေ၀ ကုိ ေဘး ထားၿပီး ဒုိင္ယာနာကုိ သေဘာက်ေနတယ္ "
ရဲ၀င့္က ရယ္၍ စိမ္းေ၀ မ်က္ႏွာကေလးကုိ ခ်စ္စႏုိး ငံု႔ၾကည့္သည္။
" ယွဥ္စရာေတာင္ မရွိပါဘူး စိမ္းေ၀ရယ္၊ ဒုိင္ယာနာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ကမၻာေက်ာ္ေအာင္ လွလွ၊ ကုိကုိ ကေတာ့ အခု ျပထားတဲ့ ဖေယာင္း႐ုပ္တုႀကီးလုိ ပဲ ေသြးသားမပါတဲ့ ျဖဴဖတ္ဖတ္ႀကီးလုိပဲ ျမင္တယ္၊ ကုိယ့္ျမန္မာ မိန္းကေလးစိမ္းေ၀ လုိ အလွမ်ိဳးနဲ႔ ႏိႈင္းစရာေတာင္ မရွိပါဘူး"
စိမ္းေ၀ က ၾကည္ႏူးစြာ ရယ္၍ ရဲ၀င့္ လက္ေမာင္း တစ္ဖက္ကုိ ေထြးေပြ႕လုိက္သည္။ ဒါဆုိ အဲဒီ ဖေယာင္း ရုပ္လံုးႀကီးေတာင္ ဘာလုိ႔ ဒီေလာက္ ေငးၾကည့္ေနရသလဲ ေျပာဟု ေမးသည္။
အျပင္မွာ မုိးဖဲြဖဲြ ရြာေန၍လားေတာ့ မသိေပ။ လန္ဒန္ မဒမ္တူးေဆာ့ ဖေယာင္းရုပ္တု ျပတုိက္မွာ လူ အနည္းငယ္ စည္ကားေနသည္။ ရဲ၀င့္က ဥဒဟုိ သြားလာေနၾကေသာ လူအုပ္ႀကီးကုိ ေက်ာ္၍ ေတာ္၀င္ မိသားစု၀င္ မ်ား ရုပ္လံုးမ်ား စုထားသည့္ ေနရာသုိ႔ လွမ္းလက္ညွိဳးညႊန္ျပသည္။
" ခ်ားလ္စ္ တုိ႔ အရုပ္ေတြက ဟုိဘက္မွာ၊ ဒုိင္ယာနာက ဘာလုိ႔ ဒီဘက္ ေရာက္ေနရတာလဲလုိ႔ စဥ္းစားေနတာ " " ကုိကုိ တကယ္ မသိတာလား " " ဟင့္အင္း " " သိပ္အဆင္မေျပၾကဘူး ကုိကုိရဲ႕၊ တစ္ကမၻာ လံုး သိတာပဲ " ရဲ၀င့္က မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္သည္။ " ကဲြေတာ့ မကဲြဘူး မဟုတ္လား "
" ကဲြတာပဲေပါ့ ကုိကုိ ရယ္၊ ေ၀လမင္းသမီးဆုိတဲ့ဘဲြ႕ကုိ ဆက္ၿပီး ဆက္ခံထားတာပဲရွိတာ၊ ဒါကလည္း ၀ီလ်ံ အတြက္ေပါ့၊ ခ်ားလ္စ္ ရွင္ဘုရင္ျဖစ္ရင္ သူ႔သား၀ီလ်ံက အိမ္ေရွ႕မင္းသား လုပ္ရမွာ မဟုတ္လား "
ရဲ၀င့္ က ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ ညိတ္၍ ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္သည္။ စိမ္းေ၀က ရဲ၀င့္၏ လက္တစ္ဖက္ကုိ ခဲြတဲြ ၍ ဆက္လုိက္လာသည္။
" ေမာင္ဂုိမာရီ " အရုပ္ေရွ႕တြင္ စိမ္းေ၀က ရုတ္တရက္ ရပ္လုိက္ၿပီး ရယ္၍ ရဲ၀င့္ကုိ ေမးသည္။
" ကုိကုိေရာ ကင္မလာပါကားေဘာင္လုိ မိန္းမမ်ိဳးနဲ႔ေတြ႕ရင္ စိမ္းေ၀ကုိ ပစ္သြားမွာပဲလား "
မေဟာ္သဓါ ဇာတ္ထဲက မဟုတ္မမွန္ စြပ္စဲြစကားဆုိရင္ေတာင္ အဲသလုိဆုိသည့္အတြက္ ပုိခ်စ္ရသူမွာ ဘယ္သူလဲ ဆုိသည့္ ေမးခြန္းကုိ ရဲ၀င့္သြား၍ သတိရမိသည္။
" ဟုိက ရည္းစားေဟာင္း မဟုတ္လား၊ ကုိကုိ႔မွာ ရည္းစားေဟာင္းမွ မရွိတာ "
စိမ္းေ၀ က သေဘာက်စြာ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္သည္။
" ဟုတ္ပါရဲ႕ေနာ္၊ တုိ႔အစ္ကုိ တစ္ေယာက္ အသက္ ၂၇ ႏွစ္အထိ စီးပြားေရး မဲေနတာ ရည္းစားေတာင္ မရွိ ေသးဘူး၊ သနားဖုိ႔ ေကာင္းလုိက္တာ "
ရဲ၀င့္ က စိမ္းေ၀ မ်က္ႏွာလွလွကေလး ရႊင္လန္းစြာ ရယ္ေနသည္ကုိ ျမတ္ႏုိးစြာ ငံု႔ၾကည့္၍ ရယ္သည္။
" အခု ရွိတာပဲဟာ " စိမ္းေ၀က ရွက္စႏုိး မ်က္ေစာင္းထုိးသည္။ " ဘယ္သူက ကုိကုိ႔ရည္းစားမုိ႔လဲ "
စိမ္းေ၀ေပါ့ဟု အားပါးတရ ေျပာခ်လုိက္ခ်င္ေသာ္လည္း ပါးစပ္က မ၀ံ့မရဲ၊ တစ္သက္လံုး ညီမေလး အရင္း လုိ သန္႔စင္စြာ ဆက္ဆံလာခဲ့ၾကတာ ရင္ထဲက ဘယ္ေလာက္ပဲ ခ်စ္ခ်စ္၊ ပါးစပ္က ခ်စ္သူပါဟု ထုတ္ေျပာရမွာ ကုိ အားနာစြာ မ၀ံ့မရဲ ျဖစ္ေနမိသည္။
ဒါကုိ ရိပ္မိဟန္တူေသာ စိမ္းေ၀ သိတတ္စြာ စကားလဲႊသည္။
" ကုိကုိ စိမ္းေ၀ ဗုိက္ဆာၿပီ၊ ဒီနားမွာ မက္ေဒါနယ္ ရွိတယ္၊ ဘာဂါ ၀င္စားရေအာင္ "
" စိမ္းေ၀ က ဘာဂါ ႀကိဳက္သြားၿပီလား " စိမ္းေ၀က ရယ္၍ ေခါင္းယမ္းျပသည္။
" စားေသာက္ဆုိင္ေရြးရင္း အခ်ိန္ မျဖဳန္းခ်င္ပါဘူး၊ ကုိကုိရယ္၊ ကုိကုိနဲ႔အတူ ရွိေနတဲ့ အခ်ိန္ ကေလးေတြ ႏွေျမာတယ္၊ ႀကံဳရာပဲ ႀကံဳသလုိ စားၾကစုိ႔ "
သည္ေလာက္ လွေသာ မိန္းကေလးက ရင္ထဲအထိ ေႏြးခနဲေနေအာင္ ခ်စ္စဖြယ္ ေျပာတတ္ျပန္ေသးေလ သည္။
" ေမေမတုိ႔ကုိ ဘယ္လုိ ေျပာခဲ့လဲ "
စိမ္းေ၀ က ရဲ၀င့္အတြက္ ကုိကာကုိလာခြက္ကုိ ေရခဲမ်ားႏွင့္ သမေအာင္ ျဖည္းညင္းစြာ ေမႊေပးေနရင္းက ၿပံဳး၍ ေမးသည္။
ရဲ၀င့္က ဆုိင္မွန္ျပတင္းမွေန၍ အျပင္မွာ ဖဲြဖဲြ ရြာေနေသာ မုိးကုိ ေငးၾကည့္ေနရင္းက ရွက္ရယ္ ရယ္သည္။
" အလုပ္အတြက္ ေလ့လာစရာ ကေလးေတြလည္း ရွိလုိ႔ ဥေရာပကုိ သြားရင္းက ယူေကမွာ စိမ္းေ၀ကုိ လည္း ၀င္ၾကည့္လုိက္မယ္လုိ႔ " " ဘာေတြ ေလ့လာစရာ ရွိလုိ႔လဲ " " ဘာမွ မရွိပါဘူး၊ ဒီပဲ တန္းလာတာပဲ "စိမ္းေ၀က မ်က္လံုးကေလးပိတ္ေအာင္ ရယ္သည္။
" အမွန္အတုိင္း မေျပာရဲဘူးေပါ့၊ ဟုတ္လား "
ရဲ၀င့္ က စိမ္းေ၀ မ်က္ႏွာကေလးကုိ ေငးၾကည့္ေနၿပီးမွ ရွက္ၿပံဳးၿပံဳး၍ တုိးတုိး ဟုတ္တယ္ဟု ေျပာသည္။
" ျငင္းထားခဲ့မိ လုိ႔ မဟုတ္လား " စိမ္းေ၀က အက်ေကာက္၍ ေမးေတာ့ ရဲ၀င့္မ်က္ႏွာ အထားရ ခက္သြားသည္။ ဟာ မဟုတ္ပါဘူးဟု ေျဖ၍ စိမ္းေ၀ ကမ္းေပးေသာ အေအးခြက္ကုိ လွမ္းယူသည္။
" ျငင္းတုန္းကလည္း စိမ္းေ၀သိပ္ငယ္ေသးလုိ႔၊ စိမ္းေ၀ အနာဂတ္ကုိ အပုိင္ယူထားသလုိမ်ိဳး မလုပ္ခ်င္ လုိ႔ ျငင္းခဲ့တာ၊ အခုလည္း စိမ္းေ၀ ေက်ာင္းၿပီးဖုိ႔ ႏွစ္ႏွစ္ေတာင္လုိေသးလုိ႔ မေျပာခဲ့တာပါ၊ အမွန္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ က စိမ္းေ၀ ကုိ သိပ္ခ်စ္တာပါလုိ႔မ်ား သြားေျပာၾကည့္၊ သူတုိ႔ ခ်က္ခ်င္း စီစဥ္ၾကမွာ "
စိမ္းေ၀ က မ်က္ႏွာကေလး အနည္းငယ္ နီျမန္း၍ ေခါင္းငံု႔သြားသည္။ ၿပီးေတာ့ တုိးတုိး စိမ္းေ၀ ကုိေတာ့ ေျပာ သင့္တာေပါ့ဟု ေျပာသည္။
" ေျပာမလုိ႔ လုိက္လာတာေလ၊ ခုလည္း ေျပာေနၿပီဟာ " မ်က္ေစာင္း လွလွကေလး လွည့္ထုိးသည္။
" ေမးမွ ေျပာတာမ်ား " ရဲ၀င့္က ရယ္၍ ေခါင္းကုတ္သည္။ " သိပ္ခက္တာ စိမ္းေ၀ မသိဘူးေနာ္၊ တကယ့္ အစ္ကုိႀကီး အရင္း တစ္ေယာက္ေနရာက တစ္သက္လံုး ေနခဲ့ မိေတာ့ " စိမ္းေ၀က မ်က္ေစာင္း ထုိးျပသည္။
" အဲဒါ စိမ္းေ၀ ထက္ အစ္ကုိႀကီးဆုိတဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္ကုိ ပုိခ်စ္လုိ႔၊ ကုိကုိ႔ သိကၡာကုိ ကုိကုိ တအားခ်စ္ေနလုိ႔ "
ရဲ၀င့္ က ရယ္၍ ေခါင္းခါသည္။
" မသိပါဘူး ညီမေလးရယ္၊ ကုိကုိ႔ ရင္ထဲကေတာ့ စိမ္းေ၀ကုိ စိတ္ခ်မ္းသာေစခ်င္တာ တစ္ခုပဲ သိတယ္၊ စိမ္းေ၀ကုိ ကုိကုိ ပုိင္ရလုိ႔ စိမ္းေ၀ စိတ္မခ်မ္းသာဘူးလုိ႔ ထင္ရင္ စိမ္းေ၀ ကုိကုိ႔ကုိ မေျပာဘဲ ေနမိမွာပဲ၊ အခုက စိမ္းေ၀ လည္း စိတ္ခ်မ္းသာမယ္ ထင္လုိ႔ေျပာတာ၊ သိကၡာေတြ၊ ဂုဏ္ေတြ တကယ့္ကုိ ကုိကုိ နားမလည္ တာပါ၊ ဒီမ်က္ႏွာကေလး ၿငိမ္းခ်မ္းေနတာပဲ တစ္သက္လံုး ျမင္ခ်င္တယ္ "
ရန္ေတြ႕ဟန္ ျပင္ေနေသာ မ်က္ႏွာကေလး ေျပေလ်ာ့သြားၿပီး ရွက္စႏုိး ၿပံဳး၍ ေခါင္းငံု႔သြားသည္။
" ကုိကုိ အနားမွာရွိေနရင္ စိမ္းေ၀ စိတ္ခ်မ္းသာပါတယ္ " သာယာလုိက္သည့္ ဂီတသံ။
ဟုိတယ္ ဧည့္ႀကိဳစားပဲြဘက္မွ မ်က္ႏွာ သိပ္မေကာင္းဘဲ ျပန္လွည့္လာေသာ ရဲ၀င့္ကုိ စိမ္းေ၀က စိတ္ပူစြာ ဆီးေမးသည္။ " မရဘူးလား ကုိကုိ "
" ေအး ႀကိဳ ဘြတ္ကင္လုပ္မထားလုိ႔တဲ့၊ သူတုိ႔ ဆက္ေမးေပးတာေတာ့ ပရဲစီးဒင့္မွာေတာ့ ရွိသတဲ့၊ အဲဒီပဲ သြားရေအာင္ " စိမ္းေ၀က ရင္ဘတ္ကေလး လက္ႏွင့္ဖိ၍ ပရဲစီးဒင့္ဟု ေရရြတ္သည္။ ဒီေလာက္ ေစ်းႀကီး တာ ကုိကုိ က မီလ်ံနာမုိ႔လုိ႔လားဟု က်ီစယ္သည္။ " ၿပီးေတာ့ ရဲ၀င့္၏ လက္ကုိဆဲြ၍ ဧည့္ႀကိဳ စားပဲြဘက္ ျပန္ေလွ်ာက္သြားသျဖင့္ ရဲ၀င့္ ျပန္လုိက္သြားရသည္။ " အခန္းက ဘယ္လုိမွ မရႏုိင္ေတာ့ဘူး လား ဟင္ " ဧည့္ႀကိဳစာေရးက ပခံုးတြန္႔ျပသည္။
" ဒီက လူႀကီးမင္း က တစ္ေယာက္ခန္း ႏွစ္ခန္း လုိခ်င္တယ္ ေျပာပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ ေလာေလာဆယ္ မွာ ႏွစ္ေယာက္ခန္း တစ္ခန္း ပဲ အားတာပါ၊ အဲဒီ ႏွစ္ေယာက္ခန္းကုိ တစ္ေယာက္ ယူရင္ လည္း တစ္ေယာက္ ကေတာ့ တျခား ဟုိတယ္မွာ တည္းရပါလိမ့္မယ္ " " နားလည္ပါၿပီ၊ အဲဒီႏွစ္ေယာက္ခန္း ကုိပဲ ကၽြန္မတုိ႔ ယူပါ့မယ္ ျဖစ္တယ္မဟုတ္လား " " ေႏြးေထြးစြာ ႀကိဳဆုိပါတယ္ ခင္ဗ်ာ " ရဲ၀င့္က မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္၍ စိမ္းေ၀ဟု တုိးတုိးေျပာသည္။ စိမ္းေ၀က ရယ္၍ ပခံုးတြန္႔ျပသည္။
" ဒါထက္ အဲဒီမွာ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ ခုတင္အစား တစ္ေယာက္အိပ္ ႏွစ္ခုတင္ ျပင္ေပးလုိ႔ ရတယ္ မဟုတ္လား " " သိပ္ရတာေပါ့ ခင္ဗ်ာ၊ ဟုိနားက ဆက္တီမွာ ခဏေလး အနားယူေနေပးပါ၊ အခန္း အဆင္သင့္ျဖစ္တာ နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လာေခၚပါ့မယ္ "
စိမ္းေ၀ က ရဲ၀င့္လက္ကုိ ဆဲြ၍ ဧည့္ႀကိဳ ဧည့္ခန္း ဆက္တီဘက္သုိ႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ရဲ၀င့္က တုိးတုိး စိမ္းေ၀ ဟု ထပ္ေခၚေတာ့ စိမ္းေ၀ ပါးစပ္မွာ လက္ညွိဳးေထာင္၍ ရွဴးဟု လုပ္ျပသည္။
" ကမၻာေပၚ မွာ စိမ္းေ၀ နစ္နာမွာ စိတ္အပူတတ္ဆံုး ေယာက္်ားက ကုိကုိပဲ၊ ကုိကုိ႔ကုိမွ စိမ္းေ၀မယံုရင္ ယံုရမယ့္ သူ ကမၻာေပၚမွာ တစ္ေယာက္မွေတာင္ မက်န္ေတာ့ဘူး၊ ၿပီးေတာ့ ကုိကုိ႔ကုိ စိမ္းေ၀ ယံုခဲ့တာ ခုမွ မဟုတ္ဘူး၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ လံုးလံုး ယံုခဲ့တာ၊ နားလည္ၿပီလား "
ရဲ၀င့္ကၿပံဳး၍ လက္သာ ေျမွာက္ျပလုိက္သည္။
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
ကင္းေကာလိပ္ ၀င္း၀ တြင္ ရပ္ေစာင့္ေနေသာ စိမ္းေ၀ ကုိ ျမင္ လုိက္ေတာ့ စာအုပ္ကေလး ပုိက္ထြက္ လာေသာ အာသာ ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖစ္သြားသည္။ ငါ့ကုိ ေစာင့္ေနတာလားဟု တုိးတုိး ေမးသည္။ စိမ္းေ၀ က ရယ္သည္။
" နင္မလာေတာ့ ငါက လာရတာေပါ့၊ ငါ ဟက္ဖ္နာမွာ စာအုပ္သြား၀ယ္မလုိ႔ အေဖာ္မရွိလုိ႔ နင့္ လာေခၚတာ၊ နင္ ငါ့ဆီမလာတာ တစ္ပတ္ရွိၿပီ " အာသာက တုိးတုိးရယ္၍ အစ္ကုိရဲ၀င့္ ျပန္သြားၿပီလား ဟု ေမးသည္။ စိမ္းေ၀ က မ်က္ႏွာကေလး ညွိဳးသြားသည္။
" သံုးရက္တည္း ေနသြားတာပါဟာ၊ နင္က လာေတာင္ မႏႈတ္ဆက္ဘူး " အာသာက ၿပံဳး ၍ ေဆာရီးဟု ေျပာသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား တိတ္တဆိတ္ အတူ လမ္းေလွ်ာက္လာၾကၿပီး ခဏေနမွ အာသာ က စကားေျပာသည္။
" ငါ့ကုိ အထင္မလဲြပါနဲ႔ဟာ၊ သူ ခဏေလးပဲ ေနႏုိင္မယ္ ဆုိတာလည္း ငါမွန္းမိတယ္၊ နင္တုိ႔ခ်င္း အခုမွ ပြင့္ပြင့္ လင္းလင္း ရွိၾကတာလုိ႔လည္း ငါ နားလည္တယ္၊ ဒီေလာက္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ အခ်ိန္ ကေလးေတြ နင္တုိ႔ ဆီက ငါဖဲ့မယူခ်င္လုိ႔ မလာတာပါ၊ တကယ္ေတာ့ နင့္ကုိ ငါကလည္း အဲသလုိ ေပ်ာ္ေစ ခ်င္တာပါပဲ " စိမ္းေ၀ မ်က္ႏွာကေလး အနည္းငယ္ နီ၍ ေခါင္းငံု႔သြားသည္။ ခဏေနမွ တုိးတုိး ျပန္ေမးသည္။ " နင္ အစကတည္းက ရိပ္မိတာေပါ့ ဟာတ္လား " အာသာက တုိးတုိးရယ္သည္။
" နင့္ကုိ ရိပ္မိတာပါ၊ အစ္ကုိ ရဲ၀င့္ ကုိေတာ့ ဘယ္သိမလဲ၊ ငါက နင့္မ်က္ႏွာပဲ အရိပ္လုိ ၾကည့္ေနခဲ့တာ "
" အာသာ " အာသာက ၿပံဳး၍ ေခါင္းခါသည္။
" ငါ့စိတ္ထဲ ရွိတာေတာ့ ေျပာျပခြင့္ ေပးေပါ့ဟာ၊ ဒီေန႔ၿပီးရင္ ငါမေျပာေတာ့ဘူးလုိ႔ ကတိေပးပါတယ္၊ ငါက နင့္ကုိ သိပ္ စိတ္ခ်မ္းသာေစခ်င္တာဟ၊ အခုလုိ ျဖစ္လာခဲ့ရင္ နင္ စိတ္ခ်မ္းသာမယ္ဆုိတာလည္း ငါ ရိပ္မိ တယ္၊ အခုလုိ ျဖစ္လာခဲ့ရင္ နင္ စိတ္ခ်မ္းသာမယ္ဆုိတာလည္း ငါ ရိပ္မိတယ္၊ သူ႔သေဘာထားကုိ ငါက မသိေတာ့ သူ႔ဘက္ကုိ မတြက္မိဘူး၊ ငါ့ကုိယ္ငါပဲ သူ နင့္ကုိ ဂ႐ုစုိက္သလုိ စုိက္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေန ခဲ့တာ တစ္ေန႔ေန႔မွာ ငါနင့္ကုိ တစ္သက္လံုး စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ထားႏုိင္ခြင့္ရမယ္ဆုိၿပီးေတာ့ေပါ့ေလ၊ အခုလုိ ျဖစ္သြားေတာ့လည္း ငါ ေက်နပ္ပါတယ္၊ နင့္ဘ၀မွာ နင္ရည္ရြယ္ခဲ့သမွ် ဆႏၵအားလံုး ကုိ ျပည့္ေစခ်င္တာေလ၊ ငါကေတာ့ အၿမဲတမ္း နင့္ရဲ႕ အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္း ဆက္လုပ္မွာပါ၊ နင့္ကုိ ဆက္ ဂ႐ု စုိက္ေနမွာပါပဲ " စိမ္းေ၀ အာသာ့အတြက္ အနည္းငယ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ ၍ ေရွ႕က ျမက္ခင္းျပင္ ကုိ ေတြေ၀ ေငးေမာရင္း ဆက္ေလွ်ာက္ေနသည္။
ၿပီးမွ ေခါင္းကုိ ဆတ္ခနဲခါ၍ အာသာ့ဘက္သုိ႔ ၿပံဳးစူစူႏွင့္ လွည့္ၾကည့္သည္။ " ဒါဆုိလည္း ငါ့ဆီလာေပါ့၊ ဘာလုိ႔ တစ္ပတ္လံုး ေရွာင္ေနေသးလဲ " အာသာက ပခံုးတြန္႔ျပသည္။ " ခဏေတာ့ ေပး အသည္းကဲြေပါ့ ဟာ "" အာသာ " " ဟ ဒီေန႔ေတာ့ ေပးေျပာပါဆုိ အခု ေန႔ မကူးေသးဘူးေလ " သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ ၿပိဳင္တူ ရယ္မိၾကသည္။
မႏွင္းေဖြး (၁၂)
မႏွင္းေဖြး လက္ထဲက လက္ဖက္ရည္ခ်ိဳ ပန္းကန္ကုိ ဇြန္းႏွင့္ အဓိပၸာယ္မဲ့ ေမႊေနသည္မွာ အေတာ္ၾကာေန ၿပီ။
အဲဒီ ပန္းကန္က ရဲ၀င့္၏ ပန္းကန္ျဖစ္သည္။ မေမႊရေသးေသာ မႏွင္းေဖြး၏ ပန္းကန္ပင္ အေပၚယံ အရည္ တင္းေနၿပီ။ ရဲ၀င့္ႏွင့္ ဟန္ပုိတုိ႔ကလည္း အဲဒါကုိ မျမင္သည့္အလား လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ က ေဆာက္လက္စ ရပ္ေနေသာ ကြန္ဒုိအေဆာက္အအံုႀကီး ေရညွိမ်ား တက္ေနသည္ ကုိ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ေငးၾကည့္ေနၾကသည္။ ခဏေနမွ ရဲ၀င့္က ဟက္ခနဲ တစ္ခ်က္ရယ္သည္။
" စကၠဴစက္ ျပန္ေထာင္ရင္ ေကာင္းမလားပဲကြ " ဟန္ပုိက အသံမထြက္ဘဲ ဆဲသည္။
" စိမ္းေ၀ လည္း ေရွ႕ႏွစ္ ေက်ာင္းၿပီးေတာ့မယ္၊ မင္းေရာ ငါေရာ၊ ႏွင္းေရာလည္း အိမ္ပုိင္၊ ကားပုိင္ ရွိေနၾကၿပီ၊ ေနာက္ထပ္ ဒီ ရီဆက္ရွင္ ေလးငါးႏွစ္ ၾကာလည္း ငါတုိ႔ ခံႏုိင္တယ္ မင္းက ဘာ စိတ္ပူေနရတာလဲ " ရဲ၀င့္က ျဖည္းညင္းစြာ ေခါင္းခါသည္။
" သူမ်ား ကုမၸဏီေတြက ၀န္ထမ္းေတြေတာင္ ေလွ်ာ့ကုန္ၿပီ၊ ငါက အဲဒါမ်ိဳးေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ခ်င္ ဘူး၊ လစာေတာင္ ခါတုိင္း ေျခာက္လတစ္ခါေလာက္ တြက္ၿပီး တုိးေပးတာ၊ အခု တုိးမေပးႏုိင္တာ တစ္ႏွစ္ ခဲြ ရွိၿပီ၊ ကုန္ေစ်းႏႈန္းတက္ လုိ႔ သူတုိ႔ ၿခိဳးၿခံေန ရရင္ ငါ ဘယ္စိတ္ေကာင္းမလဲ " ဟန္ပုိက သက္ျပင္း ခ်သည္။ " ေလွ်ာ့ေတာ့ေလွ်ာ့ရမွာပဲ ထင္တယ္ကြ၊ သူတုိ႔လည္း ထုိင္ေနရတာ " ရဲ၀င့္ ရယ္သည္။
" ငါေလွ်ာ့ခ်င္တာ က ႏွစ္ေယာက္ရွိတာ၊ အမ်ိဳးေတြ ျဖစ္ေနေတာ့ ခက္တာေပါ့ "
ဒီ တစ္ခါေတာ့ မႏွင္းေဖြးပါလုိက္၍ သံုးေယာက္သား ရယ္မိၾကသည္။ မႏွင္းေဖြးက ကုိရဲ၀င့္ကုိ တိမ္ေတြေပၚ မွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနတယ္ ေျပာလုိ႔လားဟု က်ီစယ္သည္။ ရဲ၀င့္က ပခံုးတြန္႔ျပသည္။
တကယ္ေတာ့ စိမ္းေ၀ အစ္မ ၀မ္းကဲြမ်ားက စိမ္းေ၀ကုိ ကုိရဲ၀င့္ဆုိတာ သူ႔ေအာင္ျမင္မႈေတြ အေပၚမွာ သူ ျပန္ ဘ၀င္ျမင့္ေနသူဟု မလုိတမာ စကားဆုိခဲ့ၾကသည့္ လြန္ခဲ့သည့္ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ အခ်ိန္ကတည္းက ရဲ၀င့္ အပါအ၀င္ ေဆာက္လုပ္ေရး လုပ္ငန္းမ်ား သိပ္ မေအာင္ျမင္ေတာ့ပါ။ ၀န္ထမ္းမ်ား၏ စား၀တ္ေနေရး ကုိ ယုိင္မသြားေစခ်င္၍သာ သူတုိ႔ သံုးေယာက္သား ႀကိဳးစား၍ က်ားကန္ေနခဲ့ ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ အဲဒီ ညီအစ္မႏွစ္ ေယာက္ကေတာ့ နဂုိကတည္းက လုပ္ငန္းထဲတြင္ ေစတနာ မထားၾက။ အား မထည့္ၾကသူမ်ား ျဖစ္၍ မရိပ္မိ တာလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏုိင္သည္။ ရဲ၀င့္က ေရွ႕ က ေဆာက္လက္စ ကြန္ဒုိႀကီးကုိ လက္ညွိဳးထုိးျပသည္။
" ဒါမ်ိဳးေတြ စင္ကာပူမွာ ေတာ္ေတာ္ ေခတ္စားေနၿပီကြ၊ ေဆာက္ၾကတာ အၿပိဳင္အဆုိင္ပဲ၊ အရင္လ ငါ သြား တုန္းကေတာင္ ေလွ်ာက္ၾကည့္ေသးတယ္၊ ဒီမွာ တန္႔ေနတာ မျဖစ္သင့္ဘူး၊ ေအးေလ ျပန္ေတာ့ ပြင့္ လာမယ္ ထင္ပါရဲ႕၊ အခ်ိန္သာ မွန္းရ ခက္ေနေသးတာ "ဟန္ပုိက ၀င္၍ " မင္း စင္ကာပူသြားတာ ဘာလုိ႔ ယူေက မပတ္ခဲ့လဲ " ဟု ေမးေတာ့၊ ရဲ၀င့္က ေသာက္ လက္စ ေရေႏြးၾကမ္းပန္းကန္ သီးေအာင္ ရယ္သည္။ " ဘာဆုိင္လုိ႔လဲဟ မင္းက " " ရင္ထဲမွာ နီးနီးကေလး၊ ဆုိင္ခ်င္ရင္ ကမၻာျခားေတာင္ ၀င္လုိ႔ရတယ္ေမာင္ " " ဘာကမၻာျခားလဲ၊ မင္းပါးစပ္ ပုပ္ႀကီးနဲ႔ " မႏွင္းေဖြးပါ သူတုိ႔ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ ကုိ ၾကည့္၍ ရယ္မိသည္။
" ကုိရဲ၀င့္ က ဘာလုိ႔ လူႀကီးေတြကုိ ေျပာမျပလဲ " " ဒီေကာင္လား၊ လူႀကီးေတြ ၀မ္းသာမွာ စုိးလုိ႔ေဟ့၊ ငါ့မွာေတာ့ သူတုိ႔နဲ႔ ေတြ႕တုိင္း လွ်ာကုတ္ေနရတယ္ " ဟန္ပုိက ၀င္ေနာက္ေတာ့ ရဲ၀င့္က ရယ္သည္။
" ေျပာတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း ျပန္ေခၚ စီစဥ္ၾကမွာ ႏွင္းရဲ႕၊ တုိ႔က သူ႔ကုိ ေက်ာင္းၿပီးေအာင္ စိတ္ေအးေအး တက္ေစ ခ်င္တယ္၊ ေက်ာင္းၿပီးရင္ သူ ဘယ္မွာ ေနခ်င္တယ္၊ ဘာလုပ္ခ်င္တယ္ ဆံုးျဖတ္ၿပီးမွ ညွိၿပီး အစီ အစဥ္ဆဲြမွာ " " အဲဒါနဲ႔ပဲ ဟုိသတၱ၀ါေလး ေဘးမွာ ႏွစ္ႏွစ္ စိတ္ခ်ထားမလုိ႔ေပါ့ " ဟန္ပုိက အေငၚတူးေသာ္လည္း ရဲ၀င့္က အၿပံဳးမပ်က္။
" ခ်စ္ေနတဲ့ မိန္းကေလးကုိ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ထားေပးႏုိင္မယ္ ထင္လုိ႔ ပုိင္ဖုိ႔ ႀကံစည္တာကြ၊ ပုိင္ဖုိ႔ က ေနာက္၊ စိတ္ခ်မ္းသာေစခ်င္တာက ေရွ႕၊ ဘယ္သူ႔နားမွာ ပုိစိတ္မခ်စရာမွ မရွိဘူး ေမာင္၊ သူ စိတ္ခ်မ္းသာေန သေရြ႕ ငါ့အခ်စ္က ျပည့္စံုတယ္ " " ေၾကာင္ပါ့ကြာ "
ဟန္ပုိက မဲ့ရြဲ႕ေျပာေသာ္လည္း ရဲ၀င့္စကားက မႏွင္းေဖြး ရင္ထဲသုိ႔ ေႏြးေထြးစြာ စီးဆင္း ၀င္ေရာက္ သြားသည္။ ဟုတ္ပါရဲ႕။ ပုိင္ခ်င္တာက အဓိကမက်။ စိတ္ခ်မ္းသာေစခ်င္တာကမွ အခ်စ္။ ဒါကေတာ့ မႏွင္းေဖြး ေထာက္ခံ ခ်င္သည္။
မႏွင္းေဖြး ရံုးခန္းတံခါး ကၽြီခနဲ ပြင့္သြား၍ ရဲ၀င့္ေရာ ဟန္ပုိပါ ၀င္လာသည္။ ဟန္ပုိက လက္ထဲက အိတ္ကုိ မႏွင္းေဖြး စားပဲြေပၚ ပစ္တင္ရင္း ရံႈ႕မဲ့၍ ဆုိသည္။
" မာလာ တုိ႔ အုပ္စု ေပၚတင္ႀကီး ေရွာင္သြားတာကြာ၊ ရုိင္းလုိက္တာ၊ မင္း မျမင္လုိက္ဘူးလား "
ရဲ၀င့္က မ်က္လံုးျပဴးၾကည့္သည္။ " မျမင္ရပါလားကြာ ဘယ္တုန္းကလဲ "
" အက္ဖ္အီးစီးလဲတဲ့ ေကာင္တာမွာေလ၊ ၀င္လာၿပီး ငါတုိ႔ကုိလည္း ေတြ႕ေရာ အခ်င္းခ်င္း တုိးတုိးတုိးတုိးနဲ႔ ငါတုိ႔ဘက္ လက္ညွိဳးထုိးၿပီး လွည့္ထြက္သြားတာ၊ ငါတုိ႔နဲ႔ ရန္ျဖစ္ထားတာ က်ေနတာပဲ "
ရဲ၀င့္က ရယ္သည္။
" ငါလည္း ခုတေလာ ဘာျဖစ္ေနတယ္ မသိဘူးကြ၊ ေဘးႏွစ္ဖက္ကုိ သိပ္မျမင္ဘူး ျဖစ္ျဖစ္ေနတယ္၊ အထူး သျဖင့္ ေနျပင္းၿပီး ေခါင္းကုိက္တဲ့ အခါမ်ိဳးေတြေပါ့၊ မ်က္စိသြားစစ္ေတာ့လည္း ပါ၀ါကမရွိဘူး၊ မ်က္စိ အထူးကု ဆရာ၀န္ေတာင္ ျပေသးတယ္ ဘာမွ မရွိဘူးတဲ့ "
မႏွင္းေဖြး က စိတ္ပူဟန္ျဖင့္ " ဦးေႏွာက္ အာရံုေၾကာ အထူးကုေလးဘာေလး ျပၾကည့္ပါလား ကုိရဲ၀င့္ ရယ္ "ဟု ေျပာသည္။ ရဲ၀င့္က ရယ္၍ " ဦးေႏွာက္ေကာင္းလြန္းလုိ႔ လူမုန္းမ်ားတာ ႏွင္းရဲ႕။ မာလာတုိ႔ အုပ္စု ၾကည့္ မရတာ အဲဒါပဲ၊ သူတုိ႔ ေပါင္းစားဖုိ႔ ေျပာတုန္းက ျငင္းလုိက္ၿပီးေနာက္ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ ရ သြားေတာ့ ၿငိွဳးတာ" ဟု ေျဖသည္။
" သိပ္ဂုဏ္ယူ မေနနဲ႔ ေဟ့ေကာင္၊ သူတုိ႔ ေဘာ္ဒါမရွိေတာ့လုိ႔ မင္းရတာ၊ ၿပီးေတာ့ ျငင္းတုန္း ကလည္း ေကာင္းေကာင္း ေျပေျပျပစ္ျပစ္မေျပာဘူး၊ ဒါမ်ိဳး လုပ္မွ ရမယ္ဆုိ ကၽြန္ေတာ္ ဒီမွာ အလုပ္ မလုပ္ေတာ့ ဘူးေလး ဘာေလးနဲ႔ေလသံက၊ မင္း အဲဒါေၾကာင့္ ဟုိက ၾကည့္မရတာ " ဟန္ပုိ က ေဟာက္သည္။
" မင္း တစ္ခုခု သြားက်ဴးလြန္ထားၿပီး တာ၀န္မယူလုိ႔လည္း ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္မွာေပါ့ "
ရဲ၀င့္ က ျပန္စေတာ့ ဟန္ပုိက အသံမထြက္ဘဲ ဆဲသည္။
မႏွင္းေဖြးကေတာ့ စိတ္ပူ မေျပေသးဘဲ ၀င္ေျပာသည္။
" ကုိရဲ၀င့္က ေရွ႕လ စင္ကာပူ သြားဦးမယ္ဆုိ၊ ဟုိမွာ မ်က္စိေလး ဘာေလး ၀င္ျပရင္ ျပၾကည့္ ပါလား၊ ေခါင္းကုိက္တာလည္း ခဏခဏပဲ" ရဲ၀င့္က စဥ္းစားေနၿပီးမွ အင္းေလ ဟုဆုိသည္။
ဆက္ရန္
.
" နင္မလာေတာ့ ငါက လာရတာေပါ့၊ ငါ ဟက္ဖ္နာမွာ စာအုပ္သြား၀ယ္မလုိ႔ အေဖာ္မရွိလုိ႔ နင့္ လာေခၚတာ၊ နင္ ငါ့ဆီမလာတာ တစ္ပတ္ရွိၿပီ " အာသာက တုိးတုိးရယ္၍ အစ္ကုိရဲ၀င့္ ျပန္သြားၿပီလား ဟု ေမးသည္။ စိမ္းေ၀ က မ်က္ႏွာကေလး ညွိဳးသြားသည္။
" သံုးရက္တည္း ေနသြားတာပါဟာ၊ နင္က လာေတာင္ မႏႈတ္ဆက္ဘူး " အာသာက ၿပံဳး ၍ ေဆာရီးဟု ေျပာသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား တိတ္တဆိတ္ အတူ လမ္းေလွ်ာက္လာၾကၿပီး ခဏေနမွ အာသာ က စကားေျပာသည္။
" ငါ့ကုိ အထင္မလဲြပါနဲ႔ဟာ၊ သူ ခဏေလးပဲ ေနႏုိင္မယ္ ဆုိတာလည္း ငါမွန္းမိတယ္၊ နင္တုိ႔ခ်င္း အခုမွ ပြင့္ပြင့္ လင္းလင္း ရွိၾကတာလုိ႔လည္း ငါ နားလည္တယ္၊ ဒီေလာက္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ အခ်ိန္ ကေလးေတြ နင္တုိ႔ ဆီက ငါဖဲ့မယူခ်င္လုိ႔ မလာတာပါ၊ တကယ္ေတာ့ နင့္ကုိ ငါကလည္း အဲသလုိ ေပ်ာ္ေစ ခ်င္တာပါပဲ " စိမ္းေ၀ မ်က္ႏွာကေလး အနည္းငယ္ နီ၍ ေခါင္းငံု႔သြားသည္။ ခဏေနမွ တုိးတုိး ျပန္ေမးသည္။ " နင္ အစကတည္းက ရိပ္မိတာေပါ့ ဟာတ္လား " အာသာက တုိးတုိးရယ္သည္။
" နင့္ကုိ ရိပ္မိတာပါ၊ အစ္ကုိ ရဲ၀င့္ ကုိေတာ့ ဘယ္သိမလဲ၊ ငါက နင့္မ်က္ႏွာပဲ အရိပ္လုိ ၾကည့္ေနခဲ့တာ "
" အာသာ " အာသာက ၿပံဳး၍ ေခါင္းခါသည္။
" ငါ့စိတ္ထဲ ရွိတာေတာ့ ေျပာျပခြင့္ ေပးေပါ့ဟာ၊ ဒီေန႔ၿပီးရင္ ငါမေျပာေတာ့ဘူးလုိ႔ ကတိေပးပါတယ္၊ ငါက နင့္ကုိ သိပ္ စိတ္ခ်မ္းသာေစခ်င္တာဟ၊ အခုလုိ ျဖစ္လာခဲ့ရင္ နင္ စိတ္ခ်မ္းသာမယ္ဆုိတာလည္း ငါ ရိပ္မိ တယ္၊ အခုလုိ ျဖစ္လာခဲ့ရင္ နင္ စိတ္ခ်မ္းသာမယ္ဆုိတာလည္း ငါ ရိပ္မိတယ္၊ သူ႔သေဘာထားကုိ ငါက မသိေတာ့ သူ႔ဘက္ကုိ မတြက္မိဘူး၊ ငါ့ကုိယ္ငါပဲ သူ နင့္ကုိ ဂ႐ုစုိက္သလုိ စုိက္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေန ခဲ့တာ တစ္ေန႔ေန႔မွာ ငါနင့္ကုိ တစ္သက္လံုး စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ထားႏုိင္ခြင့္ရမယ္ဆုိၿပီးေတာ့ေပါ့ေလ၊ အခုလုိ ျဖစ္သြားေတာ့လည္း ငါ ေက်နပ္ပါတယ္၊ နင့္ဘ၀မွာ နင္ရည္ရြယ္ခဲ့သမွ် ဆႏၵအားလံုး ကုိ ျပည့္ေစခ်င္တာေလ၊ ငါကေတာ့ အၿမဲတမ္း နင့္ရဲ႕ အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္း ဆက္လုပ္မွာပါ၊ နင့္ကုိ ဆက္ ဂ႐ု စုိက္ေနမွာပါပဲ " စိမ္းေ၀ အာသာ့အတြက္ အနည္းငယ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ ၍ ေရွ႕က ျမက္ခင္းျပင္ ကုိ ေတြေ၀ ေငးေမာရင္း ဆက္ေလွ်ာက္ေနသည္။
ၿပီးမွ ေခါင္းကုိ ဆတ္ခနဲခါ၍ အာသာ့ဘက္သုိ႔ ၿပံဳးစူစူႏွင့္ လွည့္ၾကည့္သည္။ " ဒါဆုိလည္း ငါ့ဆီလာေပါ့၊ ဘာလုိ႔ တစ္ပတ္လံုး ေရွာင္ေနေသးလဲ " အာသာက ပခံုးတြန္႔ျပသည္။ " ခဏေတာ့ ေပး အသည္းကဲြေပါ့ ဟာ "" အာသာ " " ဟ ဒီေန႔ေတာ့ ေပးေျပာပါဆုိ အခု ေန႔ မကူးေသးဘူးေလ " သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ ၿပိဳင္တူ ရယ္မိၾကသည္။
မႏွင္းေဖြး (၁၂)
မႏွင္းေဖြး လက္ထဲက လက္ဖက္ရည္ခ်ိဳ ပန္းကန္ကုိ ဇြန္းႏွင့္ အဓိပၸာယ္မဲ့ ေမႊေနသည္မွာ အေတာ္ၾကာေန ၿပီ။
အဲဒီ ပန္းကန္က ရဲ၀င့္၏ ပန္းကန္ျဖစ္သည္။ မေမႊရေသးေသာ မႏွင္းေဖြး၏ ပန္းကန္ပင္ အေပၚယံ အရည္ တင္းေနၿပီ။ ရဲ၀င့္ႏွင့္ ဟန္ပုိတုိ႔ကလည္း အဲဒါကုိ မျမင္သည့္အလား လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ က ေဆာက္လက္စ ရပ္ေနေသာ ကြန္ဒုိအေဆာက္အအံုႀကီး ေရညွိမ်ား တက္ေနသည္ ကုိ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ေငးၾကည့္ေနၾကသည္။ ခဏေနမွ ရဲ၀င့္က ဟက္ခနဲ တစ္ခ်က္ရယ္သည္။
" စကၠဴစက္ ျပန္ေထာင္ရင္ ေကာင္းမလားပဲကြ " ဟန္ပုိက အသံမထြက္ဘဲ ဆဲသည္။
" စိမ္းေ၀ လည္း ေရွ႕ႏွစ္ ေက်ာင္းၿပီးေတာ့မယ္၊ မင္းေရာ ငါေရာ၊ ႏွင္းေရာလည္း အိမ္ပုိင္၊ ကားပုိင္ ရွိေနၾကၿပီ၊ ေနာက္ထပ္ ဒီ ရီဆက္ရွင္ ေလးငါးႏွစ္ ၾကာလည္း ငါတုိ႔ ခံႏုိင္တယ္ မင္းက ဘာ စိတ္ပူေနရတာလဲ " ရဲ၀င့္က ျဖည္းညင္းစြာ ေခါင္းခါသည္။
" သူမ်ား ကုမၸဏီေတြက ၀န္ထမ္းေတြေတာင္ ေလွ်ာ့ကုန္ၿပီ၊ ငါက အဲဒါမ်ိဳးေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ခ်င္ ဘူး၊ လစာေတာင္ ခါတုိင္း ေျခာက္လတစ္ခါေလာက္ တြက္ၿပီး တုိးေပးတာ၊ အခု တုိးမေပးႏုိင္တာ တစ္ႏွစ္ ခဲြ ရွိၿပီ၊ ကုန္ေစ်းႏႈန္းတက္ လုိ႔ သူတုိ႔ ၿခိဳးၿခံေန ရရင္ ငါ ဘယ္စိတ္ေကာင္းမလဲ " ဟန္ပုိက သက္ျပင္း ခ်သည္။ " ေလွ်ာ့ေတာ့ေလွ်ာ့ရမွာပဲ ထင္တယ္ကြ၊ သူတုိ႔လည္း ထုိင္ေနရတာ " ရဲ၀င့္ ရယ္သည္။
" ငါေလွ်ာ့ခ်င္တာ က ႏွစ္ေယာက္ရွိတာ၊ အမ်ိဳးေတြ ျဖစ္ေနေတာ့ ခက္တာေပါ့ "
ဒီ တစ္ခါေတာ့ မႏွင္းေဖြးပါလုိက္၍ သံုးေယာက္သား ရယ္မိၾကသည္။ မႏွင္းေဖြးက ကုိရဲ၀င့္ကုိ တိမ္ေတြေပၚ မွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနတယ္ ေျပာလုိ႔လားဟု က်ီစယ္သည္။ ရဲ၀င့္က ပခံုးတြန္႔ျပသည္။
တကယ္ေတာ့ စိမ္းေ၀ အစ္မ ၀မ္းကဲြမ်ားက စိမ္းေ၀ကုိ ကုိရဲ၀င့္ဆုိတာ သူ႔ေအာင္ျမင္မႈေတြ အေပၚမွာ သူ ျပန္ ဘ၀င္ျမင့္ေနသူဟု မလုိတမာ စကားဆုိခဲ့ၾကသည့္ လြန္ခဲ့သည့္ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ အခ်ိန္ကတည္းက ရဲ၀င့္ အပါအ၀င္ ေဆာက္လုပ္ေရး လုပ္ငန္းမ်ား သိပ္ မေအာင္ျမင္ေတာ့ပါ။ ၀န္ထမ္းမ်ား၏ စား၀တ္ေနေရး ကုိ ယုိင္မသြားေစခ်င္၍သာ သူတုိ႔ သံုးေယာက္သား ႀကိဳးစား၍ က်ားကန္ေနခဲ့ ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ အဲဒီ ညီအစ္မႏွစ္ ေယာက္ကေတာ့ နဂုိကတည္းက လုပ္ငန္းထဲတြင္ ေစတနာ မထားၾက။ အား မထည့္ၾကသူမ်ား ျဖစ္၍ မရိပ္မိ တာလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏုိင္သည္။ ရဲ၀င့္က ေရွ႕ က ေဆာက္လက္စ ကြန္ဒုိႀကီးကုိ လက္ညွိဳးထုိးျပသည္။
" ဒါမ်ိဳးေတြ စင္ကာပူမွာ ေတာ္ေတာ္ ေခတ္စားေနၿပီကြ၊ ေဆာက္ၾကတာ အၿပိဳင္အဆုိင္ပဲ၊ အရင္လ ငါ သြား တုန္းကေတာင္ ေလွ်ာက္ၾကည့္ေသးတယ္၊ ဒီမွာ တန္႔ေနတာ မျဖစ္သင့္ဘူး၊ ေအးေလ ျပန္ေတာ့ ပြင့္ လာမယ္ ထင္ပါရဲ႕၊ အခ်ိန္သာ မွန္းရ ခက္ေနေသးတာ "ဟန္ပုိက ၀င္၍ " မင္း စင္ကာပူသြားတာ ဘာလုိ႔ ယူေက မပတ္ခဲ့လဲ " ဟု ေမးေတာ့၊ ရဲ၀င့္က ေသာက္ လက္စ ေရေႏြးၾကမ္းပန္းကန္ သီးေအာင္ ရယ္သည္။ " ဘာဆုိင္လုိ႔လဲဟ မင္းက " " ရင္ထဲမွာ နီးနီးကေလး၊ ဆုိင္ခ်င္ရင္ ကမၻာျခားေတာင္ ၀င္လုိ႔ရတယ္ေမာင္ " " ဘာကမၻာျခားလဲ၊ မင္းပါးစပ္ ပုပ္ႀကီးနဲ႔ " မႏွင္းေဖြးပါ သူတုိ႔ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ ကုိ ၾကည့္၍ ရယ္မိသည္။
" ကုိရဲ၀င့္ က ဘာလုိ႔ လူႀကီးေတြကုိ ေျပာမျပလဲ " " ဒီေကာင္လား၊ လူႀကီးေတြ ၀မ္းသာမွာ စုိးလုိ႔ေဟ့၊ ငါ့မွာေတာ့ သူတုိ႔နဲ႔ ေတြ႕တုိင္း လွ်ာကုတ္ေနရတယ္ " ဟန္ပုိက ၀င္ေနာက္ေတာ့ ရဲ၀င့္က ရယ္သည္။
" ေျပာတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း ျပန္ေခၚ စီစဥ္ၾကမွာ ႏွင္းရဲ႕၊ တုိ႔က သူ႔ကုိ ေက်ာင္းၿပီးေအာင္ စိတ္ေအးေအး တက္ေစ ခ်င္တယ္၊ ေက်ာင္းၿပီးရင္ သူ ဘယ္မွာ ေနခ်င္တယ္၊ ဘာလုပ္ခ်င္တယ္ ဆံုးျဖတ္ၿပီးမွ ညွိၿပီး အစီ အစဥ္ဆဲြမွာ " " အဲဒါနဲ႔ပဲ ဟုိသတၱ၀ါေလး ေဘးမွာ ႏွစ္ႏွစ္ စိတ္ခ်ထားမလုိ႔ေပါ့ " ဟန္ပုိက အေငၚတူးေသာ္လည္း ရဲ၀င့္က အၿပံဳးမပ်က္။
" ခ်စ္ေနတဲ့ မိန္းကေလးကုိ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ထားေပးႏုိင္မယ္ ထင္လုိ႔ ပုိင္ဖုိ႔ ႀကံစည္တာကြ၊ ပုိင္ဖုိ႔ က ေနာက္၊ စိတ္ခ်မ္းသာေစခ်င္တာက ေရွ႕၊ ဘယ္သူ႔နားမွာ ပုိစိတ္မခ်စရာမွ မရွိဘူး ေမာင္၊ သူ စိတ္ခ်မ္းသာေန သေရြ႕ ငါ့အခ်စ္က ျပည့္စံုတယ္ " " ေၾကာင္ပါ့ကြာ "
ဟန္ပုိက မဲ့ရြဲ႕ေျပာေသာ္လည္း ရဲ၀င့္စကားက မႏွင္းေဖြး ရင္ထဲသုိ႔ ေႏြးေထြးစြာ စီးဆင္း ၀င္ေရာက္ သြားသည္။ ဟုတ္ပါရဲ႕။ ပုိင္ခ်င္တာက အဓိကမက်။ စိတ္ခ်မ္းသာေစခ်င္တာကမွ အခ်စ္။ ဒါကေတာ့ မႏွင္းေဖြး ေထာက္ခံ ခ်င္သည္။
မႏွင္းေဖြး ရံုးခန္းတံခါး ကၽြီခနဲ ပြင့္သြား၍ ရဲ၀င့္ေရာ ဟန္ပုိပါ ၀င္လာသည္။ ဟန္ပုိက လက္ထဲက အိတ္ကုိ မႏွင္းေဖြး စားပဲြေပၚ ပစ္တင္ရင္း ရံႈ႕မဲ့၍ ဆုိသည္။
" မာလာ တုိ႔ အုပ္စု ေပၚတင္ႀကီး ေရွာင္သြားတာကြာ၊ ရုိင္းလုိက္တာ၊ မင္း မျမင္လုိက္ဘူးလား "
ရဲ၀င့္က မ်က္လံုးျပဴးၾကည့္သည္။ " မျမင္ရပါလားကြာ ဘယ္တုန္းကလဲ "
" အက္ဖ္အီးစီးလဲတဲ့ ေကာင္တာမွာေလ၊ ၀င္လာၿပီး ငါတုိ႔ကုိလည္း ေတြ႕ေရာ အခ်င္းခ်င္း တုိးတုိးတုိးတုိးနဲ႔ ငါတုိ႔ဘက္ လက္ညွိဳးထုိးၿပီး လွည့္ထြက္သြားတာ၊ ငါတုိ႔နဲ႔ ရန္ျဖစ္ထားတာ က်ေနတာပဲ "
ရဲ၀င့္က ရယ္သည္။
" ငါလည္း ခုတေလာ ဘာျဖစ္ေနတယ္ မသိဘူးကြ၊ ေဘးႏွစ္ဖက္ကုိ သိပ္မျမင္ဘူး ျဖစ္ျဖစ္ေနတယ္၊ အထူး သျဖင့္ ေနျပင္းၿပီး ေခါင္းကုိက္တဲ့ အခါမ်ိဳးေတြေပါ့၊ မ်က္စိသြားစစ္ေတာ့လည္း ပါ၀ါကမရွိဘူး၊ မ်က္စိ အထူးကု ဆရာ၀န္ေတာင္ ျပေသးတယ္ ဘာမွ မရွိဘူးတဲ့ "
မႏွင္းေဖြး က စိတ္ပူဟန္ျဖင့္ " ဦးေႏွာက္ အာရံုေၾကာ အထူးကုေလးဘာေလး ျပၾကည့္ပါလား ကုိရဲ၀င့္ ရယ္ "ဟု ေျပာသည္။ ရဲ၀င့္က ရယ္၍ " ဦးေႏွာက္ေကာင္းလြန္းလုိ႔ လူမုန္းမ်ားတာ ႏွင္းရဲ႕။ မာလာတုိ႔ အုပ္စု ၾကည့္ မရတာ အဲဒါပဲ၊ သူတုိ႔ ေပါင္းစားဖုိ႔ ေျပာတုန္းက ျငင္းလုိက္ၿပီးေနာက္ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ ရ သြားေတာ့ ၿငိွဳးတာ" ဟု ေျဖသည္။
" သိပ္ဂုဏ္ယူ မေနနဲ႔ ေဟ့ေကာင္၊ သူတုိ႔ ေဘာ္ဒါမရွိေတာ့လုိ႔ မင္းရတာ၊ ၿပီးေတာ့ ျငင္းတုန္း ကလည္း ေကာင္းေကာင္း ေျပေျပျပစ္ျပစ္မေျပာဘူး၊ ဒါမ်ိဳး လုပ္မွ ရမယ္ဆုိ ကၽြန္ေတာ္ ဒီမွာ အလုပ္ မလုပ္ေတာ့ ဘူးေလး ဘာေလးနဲ႔ေလသံက၊ မင္း အဲဒါေၾကာင့္ ဟုိက ၾကည့္မရတာ " ဟန္ပုိ က ေဟာက္သည္။
" မင္း တစ္ခုခု သြားက်ဴးလြန္ထားၿပီး တာ၀န္မယူလုိ႔လည္း ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္မွာေပါ့ "
ရဲ၀င့္ က ျပန္စေတာ့ ဟန္ပုိက အသံမထြက္ဘဲ ဆဲသည္။
မႏွင္းေဖြးကေတာ့ စိတ္ပူ မေျပေသးဘဲ ၀င္ေျပာသည္။
" ကုိရဲ၀င့္က ေရွ႕လ စင္ကာပူ သြားဦးမယ္ဆုိ၊ ဟုိမွာ မ်က္စိေလး ဘာေလး ၀င္ျပရင္ ျပၾကည့္ ပါလား၊ ေခါင္းကုိက္တာလည္း ခဏခဏပဲ" ရဲ၀င့္က စဥ္းစားေနၿပီးမွ အင္းေလ ဟုဆုိသည္။
ဆက္ရန္
.
