လကၤာရည္ေက်ာ္ ၏ တိမ္ေတြ ေတာင္ေတြ ႏွင္႔ ခရီးသည္, အပိုင္း (၁၁)

" ႏွင္းက အခ်စ္ဆုိတာ ႏွစ္မ်ိဳးရွိတယ္လုိ႔ တကယ္ ယံုေနတာကုိး၊ တုိ႔အတြက္ကေတာ့ အခ်စ္ တစ္မ်ိဳးပဲ နား လည္တယ္၊ ညီမေလးလည္း ခ်စ္တာပဲ၊ ခ်စ္သူလည္း ခ်စ္တာပဲ၊ မိဘလည္း ခ်စ္တာပဲ၊ သူငယ္ခ်င္းလည္း ခ်စ္တာပဲ၊ ခ်စ္တဲ့သူအားလံုးကုိ စိတ္ခ်မ္းသာေစခ်င္တာပဲ ရွိတယ္၊ ဘ၀ လက္တဲြေဖာ္ အေနနဲ႔ ေရြးဖုိ႔က် ေတာ့ ဦးေႏွာက္က ပါသင့္၏။ မသင့္၏ ၀င္စဥ္းစားတာ၊ က်န္တာ အတူတူပဲ၊ လူေတြ ေျပာေနတဲ့ ၁၅၀၀ တုိ႔၊  အခ်စ္စစ္ အခ်စ္မွန္တုိ႔၊ အဲဒါေတြတုိ႔ ဘယ္တုန္းကမွ နားမလည္ခဲ့ပါဘူး " မႏွင္းေဖြး ပါးစပ္ အေဟာင္းသား ျဖစ္သြားပါသည္။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္....

ရဲ၀င့္ (၁၁)

တကယ္ေတာ့ ရဲ၀င့္ ခုတေလာ ညဥ့္နက္နက္ေနသည္မွာ မႏွင္းေဖြး ထင္သလုိ အေဆာက္အအံု အသစ္ ကိစၥ မ်ား ေလ့လာေနတာ မဟုတ္ပါ။
အာသာခုိင္ဦး ဆုိသည့္ လူငယ္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ႏုိင္ငံျခားမွ မိတ္ေဆြ အဆက္အသြယ္ မ်ားဆီမွ ရႏုိင္သမွ်ေသာ အခ်က္အလက္ေတြကုိ စုေဆာင္း ေလ့လာေနတာပါ။
ဟန္ပုိ ကေတာ့ ႏွာေခါင္းရံႈ႕သည္။ " သူတုိ႔ တတဲြတဲြ ျဖစ္ေနတာ မင္း သိေနတယ္လုိ႔ေတာ့ မင္း စိမ္းေ၀ ကုိ သတိေပးသင့္တယ္၊ ေဟ့ေကာင္ "
ရဲ၀င့္က စာရြတ္ပံုကုိ ျပန္စီရင္းက ေမာ့ၾကည့္၍ ၿပံဳးသည္။

" အဲဒါ စိမ္းေ၀ရဲ႕ ကုိယ္ပုိင္ လြတ္လပ္ခြင့္ေလ၊ ငါနဲ႔ မဆုိင္ဘူး "
" ဆုိင္တယ္၊ စိမ္းေ၀ကုိ မင္း ေက်ာင္းထားေပးတာ၊ စိမ္းေ၀ ပညာေရးထက္ တျခားကိစၥကုိ ပုိစိတ္၀င္စား သြားမွာ ကုိ မင္း ပူတတ္ရမယ္ " ရဲ၀င့္က ရယ္သည္။
" တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသူ တကၠသုိလ္တက္ရင္းနဲ႔မွ အဲဒီကိစၥ စိတ္မ၀င္စားရင္ ဘယ္အခ်ိန္ သြား စိတ္၀င္စား မလဲ၊ မင္းတုိ႔ ငါတုိ႔ ႏွင္းတုိ႔လုိ ျဖစ္သားမွာေပါ့ " ဟန္ပုိက နဖူးကုိ လက္၀ါးႏွင့္ ရုိက္သည္။
" ဘုရားေရ မင္းက သေဘာတူေနတာလား " " သေဘာတူတယ္လည္း မရွိဘူး၊ မတူဘူးလည္း မရွိပါဘူး၊ ကေလကေခ် နဲ႔ ေတြ႕တာ၊ လူမ်ိဳးျခားနဲ႔ ေတြ႕တာ ထက္စာရင္ ေတာ္တယ္ ေျပာရမွာပဲ၊ သိရသေလာက္ေတာ့ လည္း ေကာင္ေလးက စိမ္းေ၀ကုိ ေတာ္ေတာ္ တန္ဖုိးထားပံုရပါ တယ္၊ ေလးေလး စားစား ေစာင့္ေရွာက္ ကူညီေနပံုပါပဲ " ဟန္ပုိ က ကၽြတ္ခနဲ ျမည္တမ္းသည္။

" မင္း ေျပာေနတာ မင္းနဲ႔ လက္ထပ္ဖုိ႔ လူႀကီးေတြက သိပ္သေဘာတူေနတဲ့၊ ၿပီးေတာ့ မင္းကလည္း သိပ္ ခ်စ္သိပ္တန္ဖုိးထားတဲ့ မိန္းကေလး အေၾကာင္းေနာ္ ေဟ့ေကာင္ " ရဲ၀င့္က ပခံုးတြန္႔ျပသည္။
" ငါ စိတ္၀င္စားတာက သူ စိတ္ခ်မ္းသာေရးပဲ၊ သူ ဘယ္သူနဲ႔ ေတြ႕ေတြ႕ အဲဒီလူေၾကာင့္ သူ စိတ္ခ်မ္းသာ ရမယ္ဆုိရင္ ငါ ၾကည္ျဖဴတယ္ " " မခ်မ္းသာရင္ေရာ " " မခ်မ္းသာရင္ အဲဒီ မခ်မ္းသာတဲ့ ေန႔မွာ သူ ေနာက္ဆုတ္ လုိ႔ရတယ္ " ဟန္ပုိ ေခါင္းခါသည္။
" ေနာင္တ ဆုိတာ အခ်ိန္မီတဲ့အခါ ရွိသလုိ အခ်ိန္မမီတဲ့အခါ ရွိတယ္၊ အမွားဆုိတာ ျပင္ဆင္ခြင့္ရွိတဲ့ အခါရွိ တယ္၊ ျပင္ဆင္ခြင့္ မရွိတဲ့ အခါ ရွိတယ္ " " သူ႔အတြက္ မဟုတ္ဘူး " ဟန္ပုိ မ်က္လံုးျပဴးျပသည္။

" ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ "
" စိမ္းေ၀မွာ ေနာက္က်သြားတဲ့ ေနာင္တ ဆုိတာ မရွိဘူး၊ ျပင္ဆင္ခြင့္မရွိတဲ့ အမွားဆုိတာ မရွိဘူး၊ သူ႔ ေနာက္ မွာ ငါအၿမဲရွိတယ္ " ဟန္ပုိ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ေခါင္းခါသည္။
" ငါ အဲသေလာက္ တန္ဖုိးထားတဲ့ မိန္းကေလး ဆုိ ငါဘယ္သူ႔ရင္ခြင္ထဲက မဆုိ ငါလုယူမွာပဲ "
ရဲ၀င့္က ရယ္သည္။ " မင္းက မင္း၊ ငါက ငါေလကြာ "

မႏွင္းေဖြးက တယ္လီဖုန္းကုိ ျပန္ခ်ၿပီး ရဲ၀င့္ဘက္သုိ႔ မ်က္စိပ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္ႏွင့္ လွည့္ၾကည့္သည္။
" ခုထိ တစ္ခန္း မွ မထြက္ေသးဘူးတဲ့ " ရဲ၀င့္က ၿပံဳး၍ ေခါင္းညိတ္ျပသည္။
" ရီဆက္ရွင္ေလ၊ တုိ႔ေျပာဖူးသားပဲ၊ တစ္ေန႔ေန႔မွာ ေစ်းကြက္က ဆက္က်ဴရိတ္တစ္ ျဖစ္မွာပဲ၊ အေရာင္းေတြ ရပ္ကုန္လိမ့္မယ္၊ ရွိတာ ထုခဲြစားေသာက္ရလိမ့္မယ္လုိ႔၊ ဘယ္ေလာက္ ၾကာမလဲ၊ အလြန္ဆံုး သံုးႏွစ္ေပါ့၊ တျခား လုပ္ငန္းကေလးေတြလည္း စထားတာပဲ၊ တုိ႔ေတြ ခံႏုိင္မွာပါ "
ေျခသံၾကား၍ လွည့္ၾကည့္ေတာ့ စိမ္းေ၀၏ အစ္မ၀မ္းကဲြ ႏွစ္ဦး။

" ဘာလဲ "
" ဆင္ျဖဴကၽြန္း ခဏျပန္ခ်င္လုိ႔ တစ္ပတ္ေလာက္ ခြင့္ေပးပါတဲ့ "
ေနာက္က ပါလာေသာ ဟန္ပုိ က ၀င္ေျပာသည္။
" သြားေလ " " လခလည္း ႀကိဳထုတ္သြားခ်င္တယ္၊ သံုးစရာ ရွိလုိ႔တဲ့ "
ရဲ၀င့္က ခပ္ေထ့ေထ့ ၿပံဳးသည္။ " ယူသြားေလ "
ေက်းဇူးပဲ ကုိရဲ၀င့္ဟုေျပာ၍ အခ်င္းခ်င္း လက္မေထာင္ျပၿပီး စားပဲြေတြ ရွိရာကုိ ျပန္ေျပးသြားေသာ ညီအစ္မ ႏွစ္ေယာက္ ကုိ ၾကည့္၍ ရဲ၀င့္ ၿပံဳးၿပီး ေခါင္းခါမိသည္။ " စိမ္းေ၀ က ဒီေက်ာင္းပိတ္ လာမွာလား "
မႏွင္းေဖြးက ေမးေတာ့ ရဲ၀င့္ၿပံဳး၍ ေခါင္းညိတ္ျပသည္။

" မႏွစ္ကေတာ့ ပထမႏွစ္ဆုိေတာ့ ေနသားက်ေအာင္ ေနလုိက္ပါလုိ႔ တုိ႔ပဲ ေျပာလုိက္တာပါ၊ ဒီႏွစ္ေတာ့ လာလိမ့္မယ္၊ ေဖေဖ နဲ႔ အန္တီခင္ေတာင္ ရန္ကုန္ ဆင္းလာလိမ့္ျမယ္ "
" ဒါေၾကာင့္ ေဘာ့စ္ ဒီေန႔ သေဘာေကာင္း ေနတာကုိး " ဟန္ပုိက ၀င္ေထာ့ေတာ့ ရဲ၀င့္ ရယ္သည္။
" မရွိေစခ်င္လုိ႔ပါကြာ၊ စိမ္းေ၀ ေရာက္ေနတုန္း သူတုိ႔ရွိေနရင္ သူတုိ႔အေၾကာင္း စိမ္းေ၀ ကုိ ေျပာမိလိမ့္မယ္၊ စိမ္းေ၀ ခဏလာတုန္း စိတ္မညစ္ေစခ်င္ဘူး "
ဟန္ပုိ က အစာနင္သြားသည့္ အမူအရာလုပ္ျပေတာ့ မႏွင္းေဖြးက လုိက္ရယ္မိသည္။

မႏွင္းေဖြး (၁၀)

စိတ္၏ ခံစားခ်က္တုိ႔ကုိ စိတ္ကသာ ျပန္၍ လ်စ္လ်ဴရွဴခ်င္ရႈႏုိင္မည္။ ကုိယ္ခႏၶာအျပဳအမူ၊ လႈပ္ရွားမႈတုိ႔က လ်စ္လ်ဴရွဴႏုိင္ဟန္ မတူ။
စိမ္းေ၀ကေလးႏွင့္ ပတ္သက္လာလွ်င္ ကုိရဲ၀င့္ ေတာ္ေတာ္ ေသြးေအးသည္ဟု မႏွင္းေဖြး အၿမဲ ယူဆခဲ့သည္။ စိမ္းေ၀ အေၾကာင္းေျပာေနစဥ္ေတြမွာပင္ ဘာခံစားခ်က္မွ မပါေသာ ေလသံ ေအးေအးႏွင့္ပဲ ေျပာေန က်။
သည္ေန႔ေတာ့ တစ္ေန႔လံုး ရဲ၀င့္ ဂနာမၿငိမ္ ျဖစ္ေနသည္။ ထုိင္လုိက္၊ ထလုိက္၊ ေရသြား ေသာက္လုိက္၊ ဖုန္း ကုိ မလုိက္၊ ျပန္ခ်လုိက္။ အလုပ္အေၾကာင္း သြားေျပာရင္လည္း ေခါင္းေတြပဲ ညိတ္ျပေနသည္။ ဘာအေျဖမွ မေပး။ ေသခ်ာပါၿပီ။ သည္ေန႔ စိမ္းေ၀ ေရာက္ရမည့္ ေန႔ပါပဲ။

စိမ္းေ၀ ၂၁ ႏွစ္ ျပည့္ေတာ့မည္။
၁၄ ႏွစ္ သမီး အရြယ္ ကတည္းက ထင္းေနေအာင္ လွေသာ မိန္းကေလးအရြယ္လည္း ေရာက္လာၿပီ၊ ၿမိဳ႕ႀကီး မွာသာမက ႏုိင္ငံႀကီးမွာပါ က်င္လည္ခဲ့ၿပီမုိ႔ ရုပ္ရည္ေရာ၊ ကုိယ္ဟန္ အမူအရာတုိ႔ေရာ အစြမ္းကုန္ အရြယ္ေရာက္ေနၾကေတာ့လိမ့္မည္။ ၂ ႏွစ္ လံုးလံုး မေတြ႕ခဲ့ရသည့္ ညီမေလး။
ညီမ လိုလည္း ခ်စ္တာပါပဲ။ ခ်စ္သူလည္း ခ်စ္တာပါပဲ။ အခ်စ္မွာ ႏွစ္မ်ိဳး ႏွစ္စား ရွိတယ္လုိ႔ မသိပါဘူး၊ စိတ္ခ်မ္း သာေစခ်င္တာပဲ ရွိတာပါ ဟု ရဲ၀င့္ ေလးေလးျမတ္ျမတ္ေျပာခဲ့ေသာ မိန္းကေလး။
အဲသည္ မိန္းကေလး က သည္ေန႔ ညေန ေရာက္မည္တဲ့။

ရဲ၀င့္ ဂနာမၿငိမ္ ျဖစ္ေနတာ အဆုိးမဆုိသာ။ အန္တီခင္ ပင္လွ်င္ အေပၚထပ္ ကေန ေအာက္ဆင္းလာလုိက္၊ ေရတစ္ခြက္ငွဲ႔ေသာက္ၿပီး ျပန္တက္သြားလုိက္။ အေပၚမွာ လည္း ေရခဲေသတၱာ တစ္လံုးရွိသည္ ဆုိတာကုိ မသိ၍ေတာ့ ဟုတ္မည္ မထင္။
" ကုိရဲ၀င့္ " " ေစာေသးတယ္ ႏွင္းရဲ႕၊ ေလယာဥ္က ၆ နာရီေက်ာ္မွ ဆုိက္မွာ "
မႏွင္းေဖြး သတင္းစာ ကုိင္လ်က္က ပါးစပ္ အေဟာင္းသား ျဖစ္သြားၿပီး ဟန္ပုိက ခြက္ထုိးခြက္လန္ ရယ္ ေတာ့ မွ ရဲ၀င့္ ေၾကာင္တက္တက္ႏွင့္ လွည့္ၾကည့္သည္။ " ဒီမွာ ေၾကာ္ျငာျပမလုိ႔ "
သည္ေတာ့မွ ရဲ၀င့္ ရွက္ရယ္ ရယ္၍ မႏွင္းေဖြးျပေသာ သတင္းစာ ေၾကာ္ျငာကုိ ငံု႔ၾကည့္၍ ကုိၾကင္ တုိ႔အုပ္စု အေဆာက္အအံု ေၾကာ္ျငာတာ မဟုတ္လား၊ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဟုေမးသည္။
" ထူးျခား လုိ႔ေလ၊ ႀကိဳပြိဳင့္ေတာ့ ေခၚတယ္၊ ဒါေပမဲ့ သတ္မွတ္ရက္မွာ မအပ္ႏုိင္ရင္ တစ္ရက္ကုိ ေငြ ဘယ္ေလာက္ႏႈန္း နဲ႔ ေလ်ာ္မယ္ဆုိတာ ပါတယ္၊ ႀကိဳပြိဳင့္ကုမၸဏီေတြ အကုန္ ကပ္ဆုိက္ေနတာ၊ ဒီနည္း ကေလးကမ်ား မတ္ႏုိင္မလားလုိ႔ " ရဲ၀င့္က ၿပံဳး၍ ေခါင္းခါသည္။

" ၀ယ္တဲ့လူက အခန္းလုိခ်င္တာ၊ ေငြတုိးလုိခ်င္တာမွ မဟုတ္တာ၊ ေလ်ာ္ရၿပီ ဆုိကတည္း က ေငြတင္ ဆံုးရံႈးရတာမွ မဟုတ္တာ၊ နာမည္လည္း ဆံုးရံႈးသြားတာ၊ နာမည္မွ သူတုိ႔ နာမည္တင္ ဆံုးရံႈးတာ မဟုတ္ဘူး၊ ဒီမွာရွိတဲ့ ေဆာက္လုပ္ေရး ကုမၸဏီေတြ အားလံုးေရာ နာမည္ပ်က္တာ၊ တုိ႔ေတာ့ မႀကိဳက္ ပါဘူး၊ ႀကိဳပြိဳင့္ ေအးေနရင္ ရွိတဲ့ေငြနဲ႔ ႏုိင္တဲ့ ခြင္ပဲကုိင္မယ္၊ ၿပီးတာပဲ ေရာင္းမယ္" " ဘုိဆန္တာေပါ့ "
ဟန္ပုိက ခနဲ႔တဲ့တဲ့ လွမ္းစေတာ့ ရဲ၀င့္က မ်က္ေစာင္းထုိးသည္။ " ဘာ ဘုိဆန္တာလဲ၊ မင္းက "
" အဂၤလိပ္ဆန္တာေလ၊ မင္းပဲ ေျပာေျပာေနတယ္၊ အဂၤလိပ္ေတြ သိပ္ေရွးဆန္တယ္၊ အိမ္အုိႀကီးေတြ ေတာင္ ျပင္ဆင္ ခ်င္ရင္ အထဲကပဲ ျပင္ဆင္ၿပီး အျပင္မ်က္ႏွာေတြ ဒီအတုိင္းထားၾကတယ္ ဆုိတာေလ၊ မင္းလည္း ေရွးထံုးပဲ အၿမဲလုပ္တာဆုိေတာ့ ဘုိဆန္တာေပါ့ " ရဲ၀င့္က ပခံုးတြန္႔ျပသည္။

" ေကာင္းတာ ေတြ႕ရင္ေတာ့ အဂၤလိပ္မွ မဟုတ္ဘူး၊ တရုတ္၊ ကုလားလည္း အတုယူသင့္ယူရမွာပဲ၊ အဂၤလိပ္ေတြ က အဲဒီလုိ ကြန္ဗင္းရွင္းနယ္ ျဖစ္လုိ႔ ကမၻာတစ္ခုလံုး စနစ္တက် သိမ္းယူႏုိင္ခဲ့တာ မေမ့နဲ႔ "
ဟန္ပုိ က ေခါင္း တဆတ္ဆတ္ ညိတ္၍ အခုတေလာ ယူေကကုိ အေကာင္းခ်ည္း ေျပာတာကြာ။ စိတ္နဲ႔ ဘယ္ႏွစ္ ေခါက္သြားလည္ေနလဲ မသိဘူးဟု ခနဲ႔သည္။
ရဲ၀င့္က နာရီကုိ ငံု႔ၾကည့္၍ ဟုတ္ပါရဲ႕၊ ေစာသြားလုိက္တာ ေကာင္းပါတယ္ဟု ေျပာၿပီး ေနရာမွထေတာ့ မႏွင္းေဖြးႏွင့္ ဟန္ပုိ ပခံုးကုိယ္စီ တြန္႔မိၾကပါသည္။

.................................................................................................................................
ဟုတ္ပါရဲ႕။ လွလုိက္တာ။
အေကာက္ခြန္ စစ္ေဆးေရး ဂိတ္မွ ထြက္လာေသာ စိမ္းေ၀မွာ မႏွင္းေဖြး ႀကိဳေတြးထားမိသည္ထက္ပင္ အမ်ားႀကီး ပုိလွေန သည္။
မျဖဴ မညိဳ အတိအက် ညီညာစြာ လတ္ေနေသာ အသား ညိဳညိဳ စိမ့္စိမ့္ကေလးကေတာ့ အျဖဴဘက္ ကုိ ေတာ္ေတာ္ လုေနၿပီ။ အင္းေလ ယူေကမွာ ႏွစ္ႏွစ္ေတာင္ ေနမွေတာ့ အဲသေလာက္ေတာ့ ရွိေရာေပါ့။
ဆံပင္ရွည္ ကေလးေတြက သည္အတုိင္း ညီညာစြာ ျဖန္႔ႀကဲခ်ထားသည္။ လူက ပိန္လည္းမသြား၊ ၀လည္း မလာ။ သိသာတာ ကေတာ့ ပုိအရြယ္ေရာက္လာသည္။ အလွစံုလာသည္။ ထုိ အလွစံုေနေသာ ကုိယ္ကေလးေပၚ မွာ ထူးထူးျခားျခား ရင္ဖံုး အက်ႌတစ္စံုႏွင့္ ဇင္းမယ္လံုခ်ည္ တစ္ထည္ ကုိ ျမန္မာ ဆန္ဆန္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ၀တ္စားၿပီး ရွမ္းလြယ္အိတ္ကေလးပါ လြယ္ထားလုိက္ေသးသည္။
အလွဆံုးကေတာ့ အၿပံဳး ကေလးပါပဲ။ ငယ္ငယ္တုန္းက အတုိင္း။

ကေလး သူငယ္ကေလးတစ္ေယာက္၏ ဟန္ေဆာင္မႈ ကင္းမဲ့ေသာ အားပါးတရ အၿပံဳး။
ထုိ အၿပံဳးႏွင့္ သူ႔ အေမ ေဒၚခင္ခင္ဆီကုိ အရင္ဆံုး အားပါးတရ ေျပး၀င္သြားၿပီး ေဒၚခင္ခင္ကုိ တင္းတင္း က်ပ္က်ပ္ ဖက္ထားသည္။ ေဒၚခင္ခင္ကေတာ့ မ်က္ရည္ပါ စုိ႔သည္။ " သမီးေလး၊ ေနေကာင္းရဲ႕လား သမီးရယ္ " စိမ္းေ၀က လူခ်င္းခြာ၍ အားရပါးရ ရယ္သည္။
" ေကာင္းလုိ႔ ၁၂ နာရီၾကာတဲ့ ခရီးႀကီး လာတာေပါ့ ေမေမရဲ႕၊ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမေရာ ေနေကာင္းရဲ႕လား "
ဦးေအာင္၀င့္ႏွင့္ ေဒၚခင္ခင္ ေခါင္းသာ ညိတ္ျပႏုိင္ၾကသည္။
စိမ္းေ၀က ေဘးမွာ ေၾကာင္တက္တက္ ရပ္ေနေသာ ရဲ၀င့္ကုိ လွည့္ၾကည့္၍ ႏြမ္းလ်လ် ၿပံဳးျပသည္။
" ကုိကုိ႔ကုိ တစ္ခ်ိန္လံုး သတိရေနတာ၊ သိလား " ရဲ၀င့္ အာေစးမိသြားသည္။ ဘာျပန္ ေျပာရမွန္းမသိ။

ၾကားထဲက မႏွင္းေဖြးက အလုိက္တသိ ၀င္ေျပာရသည္။
" စိမ္းေ၀ ကုိကုိကေတာ့ လာမယ္ ၾကားကတည္းကအလုပ္ အေၾကာင္းေတာင္ ဘာမွ ေျပာလုိ႔ မရေတာ့ ဘူး " စိမ္းေ၀က ခ်မ္းေျမ့စြာရယ္၍ မႏွင္းေဖြးႏွင့္ ဟန္ပုိ ကုိ ႏႈတ္ဆက္သည္။
" မမႏွင္းနဲ႔ အစ္ကုိဟန္ပုိလည္း ဒီအတုိင္းပဲ၊ မေျပာင္းလဲဘူး "

" စိမ္းေ၀ကေတာ့ ေျပာင္းလဲတယ္၊ အမ်ားႀကီး ထပ္လွသြားၿပီ၊ အဲဒါကုိ သိရဲ႕လား "
မႏွင္းေဖြး ကေျပာေတာ့ စိမ္းေ၀က ရယ္သည္။
" ေယာက္်ားေလးထဲ ကပဲ အဲသလုိ ေျပာတဲ့လူ ရွိေတာ့ မယံုဘူး၊ မမႏွင္းေလာက္လွတဲ့ မိန္းကေလး က ေျပာေတာ့ ယံုလုိက္ေတာ့မယ္ "
ရဲ၀င့္ က အခုမွ အသက္၀င္လာဟန္ႏွင့္ ေမးသည္။
" စိမ္းေ၀ ျမန္မာ အ၀တ္အစားအသစ္ေတြ ဘယ္က ရလာသလဲ "
စိမ္းေ၀က ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ငံု႔ၾကည့္၍ ရွက္ကုိးရွက္ကန္းရယ္သည္။
" ဘန္ေကာက္ ထရန္စစ္ မွာ ၀ယ္ၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲ တစ္ခါတည္း ၀င္လဲလာတာ၊ စိမ္းေ၀နဲ႔ ေတာ္တယ္ မဟုတ္လား" ရဲ၀င့္ကၿပံဳးသည္။

" ေတာ္ပါတယ္၊ ဒီက်လည္း ၀ယ္လုိ႔ရတာ ဘာလုိ႔ ခ်က္ခ်င္း ျမန္မာမေလး လုပ္ခ်င္ စိတ္ ေပါက္သြားရတာလဲ "
" ဟုိေကာင္ေလ " စိမ္းေ၀က ေနာက္ကုိ ေမးေငါ့ျပေတာ့မွ ေနာက္မွ တီရွပ္ႏွင့္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ ၀တ္ထားၿပီး အရပ္ရွည္၊ အသားျဖဴေသာ္လည္း အေရွ႕တုိင္းသားမွန္း သိသာသည့္ လူငယ္တစ္ဦး ခ်ဥ္းကပ္ လာတာ ေတြ႕မိၾကေတာ့ သည္။
" ဒီေကာင္ က နင္ ျမန္မာ လုိ မ၀တ္တတ္ေတာ့ဘူး မဟုတ္လားလုိ႔ စိန္ေခၚတာနဲ႔ ငါ ျမန္မာမေလ၊ ျမန္မာ အ၀တ္အစား ကုိ တျခား၀တ္စံု အားလံုးထက္ပုိ ကၽြမ္းက်င္တယ္၊ အခု ငါ၀တ္လုိ႔ ေတာ္ရင္ နင္ ရွင္း မလား၊ ေလာင္းေၾကးလုိ႔ ေျပာလုိက္တာ၊ သူ ရွင္းလုိက္ရေရာ "
သူစိမ္း ေယာက္်ားကေလး တစ္ေယာက္ကုိ သည္မွ် ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေျပာေနေသာ စိမ္းေ၀ကုိ အားလံုးက အံ့ၾသေနၾကသည္။ မႏွင္းေဖြး ကေတာ့ စိမ္းေ၀ထက္ တစ္ဦးတည္းေသာ အံ့ၾသဟန္မျပဘဲ ၿပံဳးျပေနေသာ ရဲ၀င့္ ကုိ ပုိ၍ အံ့ၾသေနမိသည္။

" ကုိကုိ၊ ဒါ အာသာခုိင္ဦး တဲ့၊ အာသာ့မိဘေတြက ယူေကမွာ ေနတဲ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ၊ အာသာလည္း ဒီက အဘုိးအဘြား ဆီ မေရာက္တာၾကာလုိ႔ စိမ္းေ၀နဲ႔ ခ်ိန္းၿပီး အတူတူ လာတာ၊ သူလည္း ကင္းဘရစ္ခ်္ မွာပဲ အင္ဂ်င္နီယာရင္း တက္ေနတယ္၊ စိမ္းေ၀ကုိ အစစ ကူညီေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေပါ့ "
" ေက်းဇူးတင္တယ္ေနာ္ ညီေလး " ရဲ၀င့္က တည္ၿငိမ္စြာ ၿပံဳး၍ လက္ကမ္းေပးသည္။ အာသာက အားပါးတရ ၿပံဳး၍ လက္ဆဲြ ႏႈတ္ဆက္သည္။
" မနာလုိဘူး အစ္ကုိရာ၊ စိမ္းေ၀က အစ္ကုိ႔အေၾကာင္းကုိ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေန႔တုိင္းနီးနီး ေျပာတာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ အေၾကာင္းေတာ့ အစ္ကုိ႔ကုိ ခုမွ ေျပာတာ ဆုိေတာ့၊ စိမ္းေ၀ နင္ သူငယ္ခ်င္းထက္ အစ္ကုိ႔ကုိ အမ်ားႀကီး ပုိခ်စ္တာေတာ့ ေသခ်ာၿပီ " စိမ္းေ၀က အာသာ့ကုိ မ်က္ေစာင္းထုိးရင္းက ရဲ၀င့္ လက္ေမာင္းတစ္ဖက္ ကုိ သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ေပြ႕ဖက္ လုိက္သည္။

" ပုိခ်စ္စရာလား၊ နင့္ကုိ ငါ့အစ္ကုိထက္ " မႏွင္းေဖြးႏွင့္ ဟန္ပုိ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ ၾကည့္မိၾကသည္။ ရဲ၀င့္ကေတာ့ အမူအရာမပ်က္ ခပ္ေအးေအးပင္ ေမးသည္။
" ညီေလး ရန္ကုန္မွာ တည္းစရာ႐ွိလား၊ အစ္ကုိတုိ႔ဆီမွာ တည္းခ်င္လည္း ၀ဲလ္ကမ္းေနာ္ "
သည္တစ္ခါေတာ့ စိမ္းေ၀ေရာ၊ အာသာပါ အံ့အားသင့္သြားၾကသည္။

" ကၽြန္ေတာ့္ အဘုိးအဘြားက မႏၱေလးမွာ ရန္ကုန္မွာေတာ့ ဟုိတယ္ပဲ တည္းမလုိ႔ လုပ္ထားတာ၊ အစ္ကုိက ဘယ္လုိလုပ္ သိသလဲ၊ ရဲ၀င့္ မ်က္ႏွာ တစ္မ်ိဳးျဖစ္သြားသည္။
" ႀကိဳတဲ့ လူ မေတြ႕လုိ႔ပါကြာ၊ ဘာမွ အားမနာနဲ႔၊ စိမ္းေ၀ သူငယ္ခ်င္းကုိ ေခၚေလ၊ ကုိကုိတုိ႔ အခု အလုပ္ခန္း အေပၚထပ္ ေန တဲ့ ေနရာက အက်ယ္ႀကီးပဲ "
စိမ္းေ၀ က ေခါင္းခါသည္။ " ေနပါေစ၊ အာသာ ဟိုတယ္ပဲ သြားဟာ၊ ညက် ငါနဲ႔ကုိကုိ စကားေတြ ၀ေအာင္ ေျပာခ်င္ေသးတယ္ " " သမီး ဧည့္သည္ကုိ အဲသလုိ မေျပာရဘူးေလ "

ေဒၚခင္ခင္က ၀င္ဟန္႔ေသာ္လည္း အာသာက လက္ကာျပ၍ " ရတယ္ အန္တီ၊ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က အဲသလုိပဲ တည့္တုိး ေျပာေနက်၊ သူ အဲ့သလုိ တည့္တုိး ေျပာလုိ႔ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ရတာကုိပဲ ကၽြန္ေတာ္က ေက်နပ္ေနတာ " ဟု ေျဖသည္။ ရဲ၀င့္မ်က္ႏွာ အထားရခက္ဟန္ ေပၚသြားသည္။
မႏွင္းေဖြးကေတာ့ ပြင့္လင္း ရုိးသားဟန္ရွိေသာ အာသာခုိင္ဦးကုိ သေဘာက် မိေသာ္လည္း အာသာခုိင္ဦး၏ စကားမ်ားအရ စိမ္းေ၀အေပၚထားေသာ သူ႔သေဘာထားကုိ ၀န္ခံၿပီး သလုိ ျဖစ္ေနျခင္းအတြက္ေတာ့ ရင္ေလး ေနမိသည္။

စိမ္းေ၀ (၁၀)

အေပၚထပ္ ၇န္တာတံခါးကုိ ဖြင့္လုိက္သည္ႏွင့္ စိမ္းေ၀ ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖစ္သြားသည္။
၀ရန္တာတြင္ ၾကည့္ျမင္တုိင္ အိမ္မွာ ကုိကုိႏွင့္ စိမ္းေ၀ အတူတူ ထုိင္ေနက် ဒန္းကေလးက အခန္႔သား ရွိေန ပါသည္။
ေနပါဦး။ ဟုိဒန္းက ငွားတဲ့ အိမ္ရွင္ပုိင္တဲ့ ဒန္းပဲ။ ကုိကုိ ယူလာမွာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ပံုတူ ဒန္း တစ္ခု ထပ္ ၀ယ္ၿပီး အေရာင္တူ သုတ္ထားတာပဲ ေနမွာ။
၀ရန္တာသုိ႔ ဖိနပ္ပင္ မစီးဘဲ ဆင္းလာခဲ့ၿပီး ဒန္းနား သြားၾကည့္လုိက္ေတာ့ သူ႔ အထင္မွားေၾကာင္း စိမ္းေ၀ သိလုိက္ရသည္။
ဒန္း၏ ေနာက္မွီ တြင္ အဂၤလိပ္ စာေၾကာင္းကေလး တစ္ေၾကာင္းရွိေနသည္။

" If you are sad and lonely, stay with me" တဲ့။
" ၀မ္းနည္းၿပီး အထီးက်န္ ေနတယ္ဆုိရင္ ငါနဲ႔ေနပါ" ဟု အဓိပၸာယ္ရေသာ စာေၾကာင္းကေလး။ ညတုိင္း ဒန္းေပၚမွာ ထုိင္ၿပီး အလုပ္ လုပ္ေနတတ္ေသာ ကုိကုိ႔ကုိ က်ီစယ္လုိသျဖင့္ စိမ္းေ၀ကုိယ္တုိင္ စိမ္းေ၀ လက္ေရးျဖင့္ ေရးခဲ့တာ ျဖစ္သည္။
စိမ္းေ၀ ဒန္းေပၚမွာထုိင္၍ စာသားကေလးေတြကုိ လက္ေခ်ာင္းကေလးေတြႏွင့္ ထိတုိ႔ ၾကည့္မိသည္။
တကယ္ပဲ ၀မ္းနည္းၿပီး အထီးက်န္ေနၿပီလား ကုိကုိရယ္။ အဲဒါဆုိ မႏွစ္က စိမ္းေ၀ ျပန္မလာေတာ့ဘူး လုိ႔ ေျပာတုန္းက ဘာလုိ႔ ေကာင္းသားပဲလုိ႔ ေအးေအးေလး ေျပာႏုိင္ခဲ့ရတာလဲ။ " စိမ္းေ၀ "
ရုတ္တရက္ ရဲ၀င့္ အသံ ေပၚလာသျဖင့္ စိမ္းေ၀ လွည့္ၾကည့္မိသည္။ ရဲ၀င့္က ၀ရန္တာ အထြက္တံခါးေလးမွာ ရပ္လ်က္က လွမ္းေခၚေနျခင္းျဖစ္သည္။ " ရွင္ ကုိကုိ " " အထဲမွာ အဲယားကြန္း ဖြင့္ေပးထား တယ္ေလ၊ အထဲမွာ ေနပါလား၊ စိမ္းေ၀က အရမ္းေအးတဲ့ ေနရာက ရုတ္တရက္ ေရာက္လာတာ၊ အပူမခံႏုိင္မွာ စုိးလုိ႔ " စိမ္းေ၀က ခ်မ္းေျမ့စြာ ၿပံဳး၍ ေခါင္းခါသည္။

စိမ္းေ၀ ျမန္မာမကေလးပါ ကုိကုိ။ ၿပီးေတာ့ ေဖေဖ ေမေမနဲ႔ ကုိကုိ႔ ေမတၱာရိပ္ေအာက္ကုိ ေရာက္လာတာ။ အစစ ေအးျမၿပီးသားပါဟု စိတ္ထဲက ေျပာမိသည္။ " ဒန္းကေလးက ကုိကုိ ၀ယ္လာခဲ့တာလား "
ရဲ၀င့္က အခုမွ ဒန္းကုိ သတိထားမိဟန္ႏွင့္ လွမ္းၾကည့္ၿပီး ေခါင္းခါသည္။ " အိမ္ရွင္က လက္ေဆာင္ ေပးလုိက္တာပါ " စိမ္းေ၀ ႏႈတ္ခမ္းကေလးစူတူတူ ျဖစ္သြားသည္။ သုိ႔ေသာ္ ရဲ၀င့္က ၿပံဳး၍ ဆက္ေျပာသည္။ " ကုိကုိက သြား၀ယ္လုိ႔ေလ " ကဲ ၾကည့္။ စိမ္းေ၀ ျပန္ေက်နပ္သြားသည္။

" ပူလုိက္တာဟာ၊ နင္ မပူဘူးလား "
ဟမ္ဘာဂါဆုိင္ထဲတြင္ ေအးစက္ေနေအာင္ ဖြင့္ထားေသာေလေအးစက္ကုိမွ အားမနာ။ အာသာခုိင္ဦးက အက်ႌကုပ္ ကုိ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ခါရင္းက ညည္းတြားသည္။
သူ အပုိ ေျပာေနတာေတာ့ မဟုတ္။ သူ႔နဖူး တစ္ခုလံုး ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္ေတြႏွင့္ ျဖစ္ေနသည္။ စိမ္းေ၀ က သူ႔ကုိ ၾကည့္၍ ရယ္သည္။
" ျမန္မာလူမ်ိဳး၊ ယူေကမွာႀကီးရင္ ပူတာေရာ၊ ေအးတာေရာ ခံႏုိင္ရမွာ ေပါ့ဟ၊ နင္ကလည္း ရံႈ႕မဲ့ မေနစမ္းပါနဲ႔ "
အာသာခုိင္ဦးက ၿပံဳးၿဖီးၿဖီးလုပ္ျပသည္။
" အဲ့ဒီစကားက နင့္အတြက္ပဲ မွန္မွာပါဟာ၊ နင္ကေတာ့ ပူလည္းလွ၊ ေအးလည္းလွ "
ရင္ဖံုး အက်ႌ ခ်ည္လံုခ်ည္ကေလးႏွင့္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ကေလး လွေနေသာ စိမ္းေ၀ကုိ စုိက္ၾကည့္ ၍ ေျပာေတာ့ စိမ္းေ၀က မ်က္ေစာင္းထုိးသည္။

" ျမန္မာျပည္က်ရင္ ေျပာပံု၊ ဆုိပံုေတြ ဆင္ျခင္ဖုိ႔ ငါေျပာထားတယ္ေနာ္ အာသာ "
အာသာက တဟားဟား ရယ္သည္။
" လွလုိ႔လွတယ္လုိ႔ ေျပာတာမ်ားဟာ၊ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ "
" ဒီမွာက မိန္းကေလးေတြကုိ လွတယ္လုိ႔ သူတုိ႔ ခ်စ္သူေတြကပဲ ေျပာပုိင္ခြင့္ ရွိတာဟ "
အာသာက စုတ္သတ္၍ ေခါင္းခါသည္။
" ငါလည္း ျမန္မာပါပဲဟာ၊ အဲဒီ့ ထံုးစံႀကီးေတာ့ မႀကိဳက္ပါဘူး၊ ဒီက မိန္းမလွကေလးေတြခမ်ာ ဘယ္ေယာက်္ား ကေလးကမွ သူတုိ႔ကုိ လွတယ္လုိ႔ မေျပာၾကဘူးဆုိရင္ ေတာ္ေတာ္ သနားစရာ ေကာင္း တာပဲ " " သနားရင္ နင္ ဒီဆုိင္ေရွ႕ထြက္ၿပီး ဟုိ ယုဇန စူပါမားကတ္ ဘက္က ထြက္လာတဲ့ မိန္းကေလး လွလွ ကေလးေတြ အကုန္ေစာင့္ၿပီး လွလုိက္တာလုိ႔ ေျပာ၊ ဖူးေရာင္ၿပီး ျပန္၀င္လာရမွာ ေသခ်ာတယ္ "
အာသာက ရယ္ျပန္သည္။ ၿပီးေတာ့ အရယ္ရပ္၍ စိမ္းေ၀ မ်က္ႏွာကုိ ထူးဆန္းစြာ စုိက္ၾကည့္သည္။
 

 " စိမ္းေ၀ "
" ဘာလဲ "
" ကုိရဲ၀င့္ကေရာ နင့္ကုိ လွတယ္လုိ႔ တစ္ခါမွ မေျပာဖူးဘူးလား "
စိမ္းေ၀ ခဏ စဥ္းစားၾကည့္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေခါင္းခါသည္။
" ဟင့္အင္း၊ ဒီမွာက ေမာင္ႏွမေတြလည္း အဲသလုိ မေျပာတတ္ၾကပါဘူး၊ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ "
အာသာက ေခါင္းသာခါျပသည္။
စိမ္းေ၀ ဖ်တ္ခနဲ တစ္စံုတစ္ခုကုိ သတိရ၍ ထိတ္ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။

" ေစာေစာက နင့္နဲ႔ ကုိဟန္ပုိႀကီးနဲ႔ ဘာေတြ ေျပာေနၾကတာလဲ "
ရဲ၀င့္ ႏွင့္စိမ္းေ၀ အျပင္သြားေနတုန္း အာသာက စိမ္းေ၀ကုိ လာေခၚ၍ ဟန္ပုိႏွင့္ဆံုၿပီး စကားလက္ဆံု က်ေန ခဲ့ၾကသည္ကုိ စိမ္းေ၀ ျပန္အလာတြင္ ေတြ႕ခဲ့ရ၍ ေမးျခင္းျဖစ္ပါသည္။
" ငါနဲ႔ အဲဒီ့အစ္ကုိႀကီးၾကား ေျပာစရာဆုိလုိ႔ နင့္အေၾကာင္းပဲ ရွိတာပဲ "
စိမ္းေ၀ မသိမသာ အံႀကိတ္သည္။
" နင္ ေလွ်ာက္ေမး ေနတာေပါ့ေလ "
အာသာက ရယ္သည္။

" မ်က္ႏွာႀကီး အဲဒီ့လုိ မလုပ္ပါနဲ႔ဟာ၊ နင္က မေမးရဘူးလုိ႔လည္း ငါ့ကုိ မွာမထား၊ မေျပာရဘူးလုိ႔လည္း ကုိဟန္ပုိ ကုိ ပိတ္ထားတာမွ မဟုတ္တာ၊ လက္ရွိမွာ နင့္ရဲ႕ အရင္းႏွီးဆံုး သူငယ္ခ်င္း အေနနဲ႔ နင့္အေၾကာင္း ေတြေမးမိ၊ ေျပာမိတာ နင္ အျပစ္ မယူသင့္ပါဘူး "
စိမ္းေ၀ သက္ျပင္းခ်သည္။
" ဒါဆုိ နင္ ငါနဲ႔ ကုိကုိ ေမာင္ႏွမ အရင္းမဟုတ္ဘူးဆုိတာ သိၿပီးၿပီေပါ့ "
အာသာက ၿပံဳးသည္။
" လူႀကီးေတြက လက္ထပ္ေပးခ်င္တာကုိ ကုိရဲ၀င့္က ႏွမေလး လုိပဲ ေစာင့္ေရွာက္ခ်င္တယ္ လုိ႔ ျငင္းတာ လည္း သိၿပီးပါၿပီ " ေတာ္ေတာ္ ဆုိးတဲ့ ကုိဟန္ပုိ ပါလား။ စိမ္းေ၀ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္၍ ၿငိမ္သြားသည္ကုိ ၾကည့္ရင္း အာသာ ဖြဖြ ရယ္သည္။

" ဒါေလး သိတာမ်ားဟာ၊ နင္နဲ႔ငါ သူငယ္ခ်င္း အရင္းႀကီးပါ။ ငါ့အတြက္ေတာ့ အဲ့ဒါ ဘာမွ နင္ လွ်ိဳ႕၀ွက္စရာ လုိ႔ မထင္မိတဲ့ ကိစၥပါ။ ၿပီးေတာ့ နင့္ေလာက္လွၿပီး ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ကုိ အစ္ကုိ အရင္းတစ္ေယာက္လုိပဲ ေစာင့္ေရွာက္ခ်င္တယ္လုိ႔ ေျပာတဲ့ ကုိရဲ၀င့္ရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ ကုိ ပုိၿပီးေတာင္ ေလးစား သြားေသးတယ္၊ ငါ အံ့ၾသတာက ႏွစ္ခုပဲ "
စိမ္းေ၀က မ်က္လံုးလွန္၍ ၾကည့္သည္။
" ဘာႏွစ္ခုလဲ "
" တစ္ခုက နင္ ငါ့ကုိ အဲဒါ ဘာလုိ႔ ေျပာမျပခ်င္သလဲ ဆုိတာ "
စိမ္းေ၀က မ်က္ေစာင္းထုိးသည္။
" ကုိကုိနဲ႔ငါ့ကုိ ဟုိလုိ ဒီလုိ ထင္တာမ်ိဳးေတြ ေျပာလာရင္ နင္မွ မဟုတ္ဘူး။
ဘယ္သူငယ္ခ်င္းနဲ႔မဆုိ မိတ္ပ်က္မွာပဲ၊ အဲဒါေၾကာင့္ မေျပာျပတာ "
အာသာက ရယ္သည္။

" ေျပာစရာလားဟာ၊ အခုလုိ သိရေတာ့ ပုိေတာင္ မေျပာေသးတယ္၊ သူနင့္ကုိ ႏွမေလးအရင္းလုိပဲ ခ်စ္တာ သိပ္ေသခ်ာတယ္ ဟ၊ သိလား "
စိမ္းေ၀ မ်က္လံုးျပဴးျပသည္။
" ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ " " နင္နဲ႔ ဒီေလာက္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေနခဲ့ၿပီး နင့္ကုိ ခ်စ္မသြားစရာအေၾကာင္း အဲ့ဒီ့ တစ္ခုတည္း ပဲ ရွိတဲ့ဥစၥာ " " အာသာ " " ေဆာရီး ေဆာရီး၊ နင္ ေမးလုိ႔ ငါေျပာရတာေလ " စိမ္းေ၀ မ်က္ေစာင္း ထုိးမိျပန္သည္။
" ေျပာ၊ ေနာက္တစ္ခု အံ့ၾသစရာဆုိတာ " အာသာ ေတြေ၀သြားသည္။

" ငါ မေသခ်ာပါဘူး၊ ထင္တာပါ၊ ကုိရဲ၀င့္က ငါ့ကုိ သိေနသလုိပဲ "
စိမ္းေ၀ မင္သက္သြားသည္။ ၿပီးမွ "မျဖစ္ႏုိင္တာဟာ" ဟု တုိးတုိးေျပာသည္။
" ေအးပါ။ ငါလည္း ထင္တာပါလုိ႔ ေျပာသားပဲ၊ ကဲ ငါ့ကုိ အေျဖေပးဦး "
" ဘာအေျဖလဲ "
" မႏၱေလး လုိက္လည္ဖုိ႔ေလ "
စိမ္းေ၀ ႏႈတ္ခမ္း စူျပသည္။
" ငါဘယ္ႏွခါ ေျပာရမလဲ၊ ဒီမွာ ေယာက္်ားေလးေတြနဲ႔ မိန္းကေလးေတြ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ရင္ အဲသလုိ လုိက္မလည္ပါဘူးလုိ႔၊ ၿပီးေတာ့ ငါဒီမွာ ေဖေဖ၊ ေမေမတုိ႔နဲ႔ ၾကာၾကာ ေနခ်င္ေသးတယ္ " ရင္ထဲကေတာ့ ကုိကုိနဲ႔ေရာပဲဟု ေျပာမိသည္။ အာသာကေတာ့ ရယ္၍ " ကဲကဲ၊ ေနာက္ မေျပာေတာ့ပါဘူး" ဟု ဆုိသည္။

ညဥ့္နက္ေနၿပီ။
ကုိကုိ ျပန္မလာေသး။ ပဲခူးအထိ သြားရမွာမုိ႔ ေနာက္က်မည္ဟုေတာ့ ေျပာအသြားသား။ သုိ႔ေသာ္ ညစာ စားလာမည္ဟု ေျပာမထားသျဖင့္ စိမ္းေ၀ ညစာ မစားေသးဘဲ ရဲ၀င့္ကုိ ေစာင့္ေနသည္။ အေပၚထပ္ ဧည့္ခန္းထဲမွာ ထုိင္၍ ယခုတေလာ သိပ္ေအာင္ျမင္ေနသည္ဟု ေျပာသည့္ အမ်ိဳးသမီး အဆုိေတာ္အသစ္ ၏ သီခ်င္းေခြကုိ ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့လည္း စိမ္းေ၀ ၾကားဖူးၿပီးေသာ မေလးရွား သီခ်င္းမ်ား အလုိက္ ျဖစ္ေန၍ ျပန္ပိတ္လုိက္သည္။
၀ရန္တာဘက္ ထြက္မည္ စိတ္ကူးၿပီး ေနရာမွအထ တယ္လီဖုန္းဘက္မွ "တီ" ခနဲ အသံရွည္ၾကားရသည္။
တယ္လီဖုန္းက ဘာေၾကာင့္ "တီ" သံျမည္ရတာတဲ့လဲ။
စိမ္းေ၀ အံ့ၾသစြာျဖင့္ တယ္လီဖုန္းဘက္ သြားၾကည့္ေတာ့ စာရြက္တစ္ရြက္ထြက္လာေနေသာ စက္ ကေလး ကုိ ေတြ႕ရသည္။ အလုိ ဖက္စ္ပါလား။

ဒါဆုိ ျမန္မာျပည္မွာ ဖက္စ္ ရေနၿပီေပါ့။ ရရံုသာမက ရဲ၀င့္ပင္လွ်င္ ကုမၸဏီအတြက္ ဖက္စ္ တပ္ ဆင္ႏုိင္ေနၿပီ။ ေကာင္းလုိက္တာ။ ဒါဆုိရင္ ေက်ာင္းမဖြင့္ခင္ ေက်ာင္းကုိ ဆက္သြယ္ခ်င္ရင္ အိမ္ကေန အသာ ဖက္စ္ ထုိး လုိက္ရံုေပါ့။
ေအာက္က ရံုးခန္းမွာလည္း ကြန္ပ်ဴတာႏွစ္လံုး ေတြ႕ခဲ့သည္။ အာသာ ေျပာသည့္ ၀င္းဒုိးစနစ္လည္း ပါၿပီး သား။ အဆင္သင့္လုိက္တာ။

စိမ္းေ၀ စာရြက္ကေလးကုိ ေကာက္ကုိင္ၾကည့္သည္။ စင္ကာပူ ကုမၸဏီတစ္ခုမွ ဓာတ္ေလွကား ေစ်းပုိ႔ေသာ "အင္ဗြိဳက္စ္"။ ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းေတြ အေရာင္းထုိင္းေနသည္ ဟုသာ ေျပာသည္။ ကုိကုိ အလုပ္ေတာ့ ျပတ္ဟန္ မတူဟု ေတြးရင္း တယ္လီဖုန္း ေအာက္က စားပဲြအံဆဲြ ကေလးကုိ ဖြင့္၍ စာရြက္ကုိ ထည့္မည္ျပဳ သည္။ အံဆဲြထဲက စာရြက္ပံု အေပၚဆံုးမွ စာရြက္ေထာင့္တြင္ ပါေသာ Ref: Aurthur Khaing Oo ဆုိသည့္ အဂၤလိပ္စာလံုးက စိမ္းေ၀ မ်က္စိကုိ ဖမ္းခ်ဳပ္လုိက္သည္။
ဘုရားေရ။

အာသာကုိ ကုိကုိ တကယ္ပဲ သိေနတာလား။
စာရြက္ကုိ ဆဲြထုတ္ၾကည့္လုိက္သည္။ အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ ကြန္ပ်ဴတာ စာစီထားေသာ စာလံုးမ်ား ယူေကက ဖက္စ္ ပါလား။
" အာသာ ျမန္မာျပည္ ခရီးစဥ္မွာ ခင္ဗ်ားညီမႏွင့္အတူ ျဖစ္သည္။ အေၾကာင္းရင္းကုိ ေသခ်ာစြာ မသိရေသး ေသာ္လည္း မႏၱေလး မွ အဘုိး၊ အဘြားမ်ားကုိ စိမ္းေ၀ႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးရန္ ႀကိဳးစားဖုိ႔ဟု ယူဆသည္" စိမ္းေ၀ မ်က္လံုးမ်ား ျပာေ၀သြားသည္။
အဲသည္ အခ်ိန္မွာပင္ အိမ္ေအာက္က ကားဟြန္းသံကုိ ၾကားရေလသည္။

ဆက္ရန္
.