"အားလံုး မွားကုန္ၾကတာပါ မစၥက္ဒင္ဗာ…။ မစၥက္ဒီဝင္းတားေၾကာင့္ ျမားနတ္ေမာင္႐ုပ္ကေလး ကြဲ သြား တယ္။ ဒီအေၾကာင္းေျပာျပဖို႔ သူ ေမ့ေနတာပါ" မက္ဇင္မ္က ဆီးေျပာသည္။
သူတုိ႔က ကၽြန္မ ကို လွမ္းၾကည့္ၾကသည္။ ကၽြန္မသည္ ကေလးငယ္ကေလးျဖစ္သြားျပန္ၿပီ။ အျပစ္က်ဴး လြန္မိသူ လိုလည္း မ်က္ႏွာမွာ ရွက္ေသြးျဖာေနသည္။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္.....
အခန္း (၁၃)
ဇြန္လ ကုန္ေသာအခါ လန္ဒန္သို႔ မက္ဇင္မ္ သြားရန္ အေၾကာင္းေပၚလာသည္။ အမ်ဳိးသားမ်ားကိုသာ ဖိတ္ၿပီး တည္ခင္းသည့္ ညစာစားပြဲတစ္ခုသုိ႔ တက္ရန္ျဖစ္သည္။ ခ႐ုိင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကိစၥမ်ား ေဆြးေႏြးၾက ရန္လည္း ျဖစ္သည္။ ႏွစ္ရက္ေလာက္ ၾကာမည္ျဖစ္ရာ ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္း ေနခဲ့ရေပမည္။ သည္ လို သူ ခရီးသြားရမည့္အတြက္ စိုးရိမ္စိတ္မ်ားကိုလည္း ကၽြန္မ ခံစားေနရပါသည္။ လမ္းေကြ႕ ကိုခ်ဳိးၿပီး ျမင္ကြင္းမွ သူ႔ကား ေပ်ာက္သြားေသာအခါ သူႏွင့္ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ အၿပီးအပုိင္ ခြဲလုိက္ၾကရၿပီ ဟု စိတ္ထဲမွာ ခံစားလုိက္ရပါသည္။
သူ ႔ေမာ္ေတာ္ကား ေမွာက္ႏုိင္သည္။ မြန္းလြဲပုိင္းတြင္ ထံုးစံအတုိင္း ကၽြန္မ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ျပန္ လာ ေသာအခါ ဖရစ္သည္ မ်က္ႏွာတြင္ ေသြးမရွိေတာ့ဘဲ အမူအရာပ်က္ကာ သတင္းဆိုးႀကီးတစ္ခုႏွင့္ ကၽြန္မ ကို ေစာင့္ေနလိမ့္မည္။ ေဆး႐ံုတစ္ခုခုမွ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ေယာက္က ဖုန္းလွမ္းဆက္လိမ့္ မည္။
"စိတ္ထိန္းထားပါ ဆရာကေတာ္…။ သတင္းဆိုးႀကီးတစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္ ေျပာရပါေတာ့မယ္"ဟု သူက ဆီးေျပာ လိမ့္မည္။
ထုိ႔ေနာက္ ဖရင့္ခေရာ္ေလ ေရာက္လာလိမ့္မည္။ ၿပီးေတာ့ သူႏွင့္အတူ ေဆးရံုသုိ႔ ကၽြန္မ လုိက္သြား လိမ့္မည္။ ေဆး႐ံုေရာက္ေသာအခါ မက္ဇင္မ္သည္ ကၽြန္မကို မမွတ္မိေတာ့။
ထုိသုိ႔ျဖစ္လာႏုိင္သည္မ်ားကို ေန႔လယ္စာစားရင္း ကၽြန္မ ေတြးေနမိသည္။ အသုဘ႐ႈလာၾကေသာ လူ မ်ား သည္ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းဝင္းထဲမွာ ျပည့္က်ပ္ေနလိမ့္မည္။ ကၽြန္မက ဖရင့္၏လက္ေမာင္းကို တြဲမွီ ရင္း ရွိေနလိမ့္မည္။ စဥ္းစားရင္းမွာပင္ တကယ္ႀကံဳေတြ႕ရသလို ခံစားလာရသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေန႔လယ္ စာကိုလည္း ေကာင္းေကာင္းမစားႏုိင္ေတာ့ပါ။ တယ္လီဖုန္းေခါင္းေလာင္းသံကိုသာ ထိတ္လန္ ႔တၾကား ျဖင့္ နားစြင့္ေန မိေတာ့သည္။
မြန္းလြဲပိုင္းက်ေတာ့ သစ္အယ္ပင္ေအာက္မွာ ကၽြန္မ ထြက္ထိုင္ေနမိသည္။ ေပါင္ေပၚမွာ စာတစ္အုပ္ကို ဖြင့္လ်က္ တင္ထားေသာ္လည္း လံုးဝ မဖတ္ႏုိင္ ပါ။ ျမက္ခင္း ကိုျဖတ္ၿပီး ေရာဘတ္ ေလွ်ာက္လာသည္ ကို ျမင္ရေတာ့ တယ္လီဖုန္းလာၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္မ သိလုိက္ပါသည္။ တစ္ကိုယ္လံုး လည္း ႏုံးခ်ည့္ သြား ေတာ့သည္။
"ကလပ္သင္း ကလာတဲ့ ဖုန္းပါ ဆရာကေတာ္…။ မစၥတာဒီဝင္းတား ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ေရာက္ လာၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ကလပ္ က အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ ဆက္တာပါ" "ေက်းဇူးပဲ ေရာဘတ္…။ သူ ေရာက္သြားတာ ျမန္လုိက္တာေနာ္" "ဟုတ္ပါတယ္ ဆရာကေတာ္။ အေတာ္ျမန္ပါတယ္"
"ကၽြန္မနဲ႔ စကားေျပာဦးမတဲ့လား။ ဒါမွမဟုတ္ ဘာမွာလုိက္ေသးလဲ"
"မမွာပါဘူး ဆရာကေတာ္…။ မစၥတာဒီဝင္းတား ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ေရာက္လာၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ကလပ္ က အလုပ္သမား တစ္ေယာက္ ဆက္တာပါ"
"ေကာင္းၿပီ ေရာဘတ္… ေက်းဇူးတင္ပါတယ္"
ကၽြန္မ ခံစားလုိက္ရသည့္ စိတ္သက္သာမႈကား ေဖာ္ျပႏုိင္စြမ္းမရွိေလာက္ေအာင္ ႀကီးမားလွပါသည္။ စိတ္တင္းက်ပ္ေနမႈမ်ားအားလံုး ေျပေပ်ာက္သြားေတာ့သည္။ ပင္လယ္ေရလက္ၾကား တစ္ခု ကို ေအာင္ ျမင္စြာ ျဖတ္ကူးလာၿပီး တစ္ဖက္ကမ္းသို႔ ေရာက္လာသူလိုလည္း ခံစားလုိက္ရသည္။
သည္ေတာ့ မွ ဗုိက္ထဲက ဆာလာသည္။ ေရာဘတ္ ျပန္ထြက္သြားေသာအခါ ျပတင္းေပါက္ရွည္ႀကီးမွ တစ္ဆင့္ ထမင္းစားခန္းထဲသို႔ ခိုးဝင္လာခဲ့သည္။ ၿပီးေတာ့ ေၾကာင္အိမ္ထဲမွ ဘီစကြတ္ေျခာက္ခုႏွင့္ ပန္း သီးတစ္လံုး ကို ခုိးယူလာခဲ့သည္။ ဘာေၾကာင့္ ဒါေလာက္ဆာေနေၾကာင္း ကၽြန္မ မစဥ္းစားတတ္ပါ။ ထုိ႔ ေနာက္ သစ္ေတာ ထဲသို႔ဝင္လာခဲ့သည္။ အေစခံမ်ား မျမင္ႏုိင္ေအာင္ သစ္ေတာထဲမွာ သြားစား ရမည္။ ျမက္ခင္းေပၚ မွာ ထုိင္စားေနလွ်င္ အိမ္က လွမ္းျမင္ႏုိင္သည္။ ခ်က္ေကၽြး သည့္ ထမင္းဟင္းမ်ားကို မစၥက္ ဒီဝင္းတား မႀကဳိက္ေသာေၾကာင့္ ဘီစကြတ္စားေနသည္ဆိုကာ ထမင္းခ်က္ကို အျပစ္ ဝုိင္းဖုိ႔ၾက ဦးမည္။ ထိုကိစၥက မစၥက္ဒင္ဗာထံ ေရာက္သြားၿပီး ျပႆနာပို႐ႈပ္လာႏုိင္သည္။
ယခုဆိုလွ်င္ မက္ဇင္မ္လည္း ခလုတ္မထိ ဆူးမၿငိဘဲ လန္ဒန္သုိ႔ေရာက္သြားၿပီ။ ကၽြန္မလည္း သည္ ေနရာ မွာ စိတ္လက္ခ်မ္းသာစြာျဖင့္ ဘီစကြတ္မ်ား စားေနၿပီ။ ကၽြန္မ အလြန္ေပ်ာ္သြားပါသည္။ လြတ္ လပ္သြားၿပီဟုလည္း ခံစားလုိက္ရပါသည္။ ဘာတာဝန္မွ မရွိေတာ့။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ စေနေန႔ တြင္ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ခံစားရပံုမ်ဳိးႏွင့္လည္း တူပါသည္။ ေက်ာင္းတက္ဖို႔ မလိုေတာ့။ သင္ခန္းစာ ေတြ က်က္မွတ္ဖို႔ မလိုေတာ့။ အဝတ္ေဟာင္းကေလးလဲကာ အိမ္နီးခ်င္း ကစားေဖာ္ မ်ားႏွင့္ ေခြး႐ူး လုိက္ တမ္းကစားၾက႐ံုသာ ရွိေတာ့သည္။
ကၽြန္မ၏စိတ္ထဲမွာလည္း ထိုအတုိင္း တေသြမတိမ္း ခံစားေနရပါသည္။ မန္ဒါေလစံအိမ္ႀကီးသို႔ ေရာက္ လာ ကတည္းက သည္လို ခံစားမႈမ်ဳိး တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် မရခဲ့။ လန္ဒန္သို႔ မက္ဇင္မ္ ထြက္သြားၿပီး ကၽြန္မ တစ္ေယာက္ တည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ယခုလို ခံစားမႈမ်ဳိးရရွိျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မလည္း နားမလည္ႏုိင္ေတာ့ပါ။ သူ ခရီးမထြက္ခင္တုန္းကေတာ့ သူ႔ကို ခရီးမသြားေစ ခ်င္။ ယခု တကယ္ခရီးထြက္သြားေသာအခါ ကၽြန္မမွာ စိတ္လက္ေပါ့ပါးလာသည္။ ကေလးငယ္တစ္ ေယာက္လို ေျပးလႊားေဆာ့ကစားရင္း ျမက္ခင္းေပၚမွာ လူးလိမ့္ေနလုိက္ခ်င္သည္။ ပါးစပ္မွာ ကပ္ေန သည့္ ဘီစကြတ္အစအနမ်ားကို လက္ျဖင့္ သုတ္ပစ္လုိက္ၿပီး ဂ်က္စ္ပါကို လွမ္းေခၚ လုိက္သည္။ ထိုေန႔ သည္ ရာသီဥတုသာယာေသာေန႔တစ္ေန႔လည္း ျဖစ္ပါသည္။ ရာသီဥတုေကာင္းေနေသာေၾကာင့္ စိတ္ လက္ေပါ့ပါးေနျခင္းလည္းျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။
ဂ်က္စ္ပါႏွင့္အတူ ေပ်ာ္စရာေတာင္ၾကားကေလးသုိ႔ လာခဲ့သည္။ အေဇလီယာပန္းမ်ား တံုးသြားၿပီ။ ေအာက္ က ေရညႇိမ်ားေပၚမွာ ပန္းေႂကြပြင့္ေတြ ေဖြးေဖြးလႈပ္ေန သည္။ ေခါင္းေလာင္းျပာပန္း မ်ားက ေတာ့ အေရာင္မျပယ္ တတ္ေသး။ ေပ်ာ္စရာေတာင္ၾကားကေလးထဲမွာ ေကာ္ေဇာခင္းထားသလို ရွိပါ သည္။ ျမက္ခင္းကေလးေပၚမွာ ပက္လက္လွန္အိပ္လုိက္ၿပီး လက္ ကို ေခါင္းအံုး ထားလုိက္ သည္။ ေဘး မွာ ေခါင္းေလာင္းျပာပန္းေတြ ရွိသည္။ ျမက္ပင္ကေလးမ်ားကို ဆြဲယူၿပီး ကိုက္ေနမိသည္။ ဂ်က္စ္ပါ က ကၽြန္မကို ငံု႔ၾကည့္ေနသည္။ သူ႔ပါးစပ္မွ သြားရည္မ်ား က်ေနသည္။
သစ္ပင္ထိပ္ဖ်ားမ်ားေပၚမွာ ခိုမ်ား နားေနသည္။ အလြန္တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္းခ်မ္းလွပါသည္။ သည္အရပ္ သည္ေနရာ သည္ အေဖာ္မပါဘဲ တစ္ကုိယ္တည္းေနကာမွ ဘာေၾကာင့္မ်ား ဒါေလာက္ ပိုမိုျမတ္ႏိုး စရာ ေကာင္းလာရသနည္းဟု ေတြးေနမိသည္။
"စကားမစပ္ ေျပာရဦးမယ္…။ ဟိုတေလာက ဟီလ္ဒါနဲ႔ေတြ႕တယ္။ ညည္း မွတ္မိေသးလား… တင္းနစ္ အ႐ုိက္ေတာ္တဲ့ ေကာင္မေလ။ အဲဒီေကာင္မ လင္ရေနၿပီေတာ့။ ကေလးေတာင္ ႏွစ္ေယာက္ထြက္ၿပီး ၿပီ" ဟု ေျပာမည္ ဆိုပါစို႔။ ကၽြန္မ အလြန္စိတ္ပ်က္သြားပါသည္။
ကၽြန္မအနား မွာ ဘယ္သူမွ်ရွိမေနေစခ်င္ပါ။ မက္ဇင္မ္ကိုပင္လွ်င္ ယခုအခ်ိန္တြင္ ယခုလို ျမက္ခင္းေပၚ မွာ ပက္လက္လွန္အိပ္ၿပီး မ်က္လံုးကိုလည္း မွိတ္ထားႏုိင္မည္မဟုတ္ပါ။ ျမက္ပင္မ်ားကိုလည္း ဝါးေန ႏုိင္မည္ မဟုတ္ပါ။ သူ႔ကို အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ လုပ္ေနရပါမည္။ သူ ပ်င္းေနသလား။ စိတ္ခ်မ္း သာေန သလား ဆိုတာ ကိုသာ အကဲခတ္ေနရပါမည္။
ယခုမူ မက္ဇင္မ္က လန္ဒန္ေရာက္ေနၿပီ။ ကၽြန္မသည္ ေတာထဲမွာ တစ္ကိုယ္တည္းရွိေနသည္။ ယခုလို သူမရွိဘဲ တစ္ေယာက္တည္းေနရတာ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလုိက္သလဲ။ အို… ဒီလိုလဲ မဟုတ္ေသးပါ ဘူး။ ဒီစိတ္ကူးႀကီးက သူ႔အေပၚ သစၥာမဲ့ရာက်တာပဲ။ ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲရာ က်တာပဲ။ ကၽြန္မ ဆိုလို သည္မွာ ဒီအဓိပၸာယ္မ်ုိးမဟုတ္ပါ။ မက္ဇင္မ္သည္ ကၽြန္မ၏ဘဝျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္မ၏ကမာၻျဖစ္ပါသည္။
လဲေလ်ာင္းေနရာ မွထၿပီး ဂ်က္စ္ပါကိုေခၚလုိက္ပါသည္။ ေပ်ာ္စရာေတာင္ၾကားထဲမွ ထြက္ၿပီး ပင္လယ္ ကမ္းေျခ သို႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့ပါသည္။ ဒီေရက်သြားၿပီ။ ပင္လယ္ေရျပင္က ၿငိမ္သက္ေအးခ်မ္းေနသည္။ ကန္ေရျပင္လို ျဖစ္ေနသည္။ ေလကတည္းမတုိက္။ ကမ္းေျခမွာ ေနသာေနသည္။ ဂ်က္စ္ပါသည္ ခ်က္ ခ်င္းဆိုသလို ေက်ာက္ေဆာင္မ်ားေပၚသို႔ တြယ္ဖက္တက္သြားသည္။ ကၽြန္မကို တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္ ေသးသည္။ နားရြက္တစ္ဖက္က ညဳိေမာင္းသလို ရွိေနသည္။ အၾကည့္ရဆိုးသလို ျဖစ္ေနသည္။
"အဲဒီဘက္ကို မသြားဘူး ဂ်က္စ္ပါ"
ကၽြန္မက လွမ္းေအာ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ကၽြန္မကို သူ လုံးဝဂ႐ုမစိုက္ပါ။ ခ်က္ခ်င္း အာခံကာ တစ္ ဖက္သုိ႔ ခုန္ဆင္းသြားေတာ့သည္။ "ေတာ္ေတာ္ အေႏွာင့္အယွက္ေပးတဲ့ သတၱဝါကေလး"ဟု အသံ က်ယ္က်ယ္ျဖင့္ ကၽြန္မ ေအာ္ေျပာမိသည္။ သူ႔ေနာက္သို႔လုိက္မသြားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနမိေသးသည္။ အို… ေနပါေစေလ။ ငါနဲ႔အတူတူ မက္ဇင္မ္မွ မရွိဘဲ၊ အဲဒီကမ္းေျခကို သြားေတာ့ေရာ ဘာျဖစ္ရဦးမွာလဲ၊ အဲဒီကမ္းေျခနဲ႔ ငါန႔ဲ ဘာဆုိင္တာမွတ္လုိ႔ဟု ကိုယ့္ဟာကုိယ္ အားေပးရင္း ဂ်က္စ္ပါေနာက္သို႔ လုိက္ခဲ့ သည္။
သီခ်င္းကေလးတစ္ပုဒ္ကိုလည္း ညည္းေနမိသည္။ ပင္လယ္ကမ္းေျခ အေကြ႕ကေလးက ဒီေရတက္ခ်ိန္ မဟုတ္ေသာအခါတြင္ ျမင္ကြင္းတစ္မ်ဳိးျဖစ္ေနသည္။ သေဘၤာကပ္သည့္ ဆိပ္ကမ္းကေလးတြင္ ေရက သံုးေပေလာက္သာ နက္ေတာ့သည္။ ဟိုတုန္းက သည္ေနရာမွာ ဇိမ္ခံရြက္သေဘၤာကေလး ေက်ာက္ခ် ၿပီး ဆုိက္ကပ္ထားေပလိမ့္မည္ဟု ေတြးၾကည့္မိသည္။ ေဗာယာကေလးလည္း ရွိေသး သည္။ ေဆးအျဖဴ ႏွင့္ အစိမ္းသုတ္ထားသည္။ ယခင္ တစ္ေခါက္တုန္းက သည္ေဆးရာင္ကို သတိမထား မိ ခဲ့ပါ။ ထိုစဥ္က မိုးရြာေနေသာေၾကာင့္ အေရာင္ေပ်ာက္ေနျခင္းလည္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။
ကမ္းေျခေပၚ မွာ လူသူကင္းမဲ့ေနသည္။ ေက်ာက္စရစ္ေရာႁပြန္းသည့္ ေသာင္ျပင္အတုိင္း ေလွ်ာက္လာခဲ့ သည္။ ဆိပ္ကမ္းတြင္ သေဘၤာကပ္လွ်င္ ၾကားခံေပးသည့္ ေမာ္ေတာ္ကားတာယာတစ္ခုရွိသည္။ သံေလွကား တစ္ခု လည္း ကုန္းတစ္ပုိင္း ေရတစ္ပုိင္းရွိေနသည္။ ဂ်က္စ္ပါက ထိုေနရာသို႔ ေျပးသြား သည္။ သူလုပ္ေနက်ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
ဆက္ရန္
.
သူတုိ႔က ကၽြန္မ ကို လွမ္းၾကည့္ၾကသည္။ ကၽြန္မသည္ ကေလးငယ္ကေလးျဖစ္သြားျပန္ၿပီ။ အျပစ္က်ဴး လြန္မိသူ လိုလည္း မ်က္ႏွာမွာ ရွက္ေသြးျဖာေနသည္။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္.....
အခန္း (၁၃)
ဇြန္လ ကုန္ေသာအခါ လန္ဒန္သို႔ မက္ဇင္မ္ သြားရန္ အေၾကာင္းေပၚလာသည္။ အမ်ဳိးသားမ်ားကိုသာ ဖိတ္ၿပီး တည္ခင္းသည့္ ညစာစားပြဲတစ္ခုသုိ႔ တက္ရန္ျဖစ္သည္။ ခ႐ုိင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကိစၥမ်ား ေဆြးေႏြးၾက ရန္လည္း ျဖစ္သည္။ ႏွစ္ရက္ေလာက္ ၾကာမည္ျဖစ္ရာ ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္း ေနခဲ့ရေပမည္။ သည္ လို သူ ခရီးသြားရမည့္အတြက္ စိုးရိမ္စိတ္မ်ားကိုလည္း ကၽြန္မ ခံစားေနရပါသည္။ လမ္းေကြ႕ ကိုခ်ဳိးၿပီး ျမင္ကြင္းမွ သူ႔ကား ေပ်ာက္သြားေသာအခါ သူႏွင့္ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ အၿပီးအပုိင္ ခြဲလုိက္ၾကရၿပီ ဟု စိတ္ထဲမွာ ခံစားလုိက္ရပါသည္။
သူ ႔ေမာ္ေတာ္ကား ေမွာက္ႏုိင္သည္။ မြန္းလြဲပုိင္းတြင္ ထံုးစံအတုိင္း ကၽြန္မ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ျပန္ လာ ေသာအခါ ဖရစ္သည္ မ်က္ႏွာတြင္ ေသြးမရွိေတာ့ဘဲ အမူအရာပ်က္ကာ သတင္းဆိုးႀကီးတစ္ခုႏွင့္ ကၽြန္မ ကို ေစာင့္ေနလိမ့္မည္။ ေဆး႐ံုတစ္ခုခုမွ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ေယာက္က ဖုန္းလွမ္းဆက္လိမ့္ မည္။
"စိတ္ထိန္းထားပါ ဆရာကေတာ္…။ သတင္းဆိုးႀကီးတစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္ ေျပာရပါေတာ့မယ္"ဟု သူက ဆီးေျပာ လိမ့္မည္။
ထုိ႔ေနာက္ ဖရင့္ခေရာ္ေလ ေရာက္လာလိမ့္မည္။ ၿပီးေတာ့ သူႏွင့္အတူ ေဆးရံုသုိ႔ ကၽြန္မ လုိက္သြား လိမ့္မည္။ ေဆး႐ံုေရာက္ေသာအခါ မက္ဇင္မ္သည္ ကၽြန္မကို မမွတ္မိေတာ့။
ထုိသုိ႔ျဖစ္လာႏုိင္သည္မ်ားကို ေန႔လယ္စာစားရင္း ကၽြန္မ ေတြးေနမိသည္။ အသုဘ႐ႈလာၾကေသာ လူ မ်ား သည္ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းဝင္းထဲမွာ ျပည့္က်ပ္ေနလိမ့္မည္။ ကၽြန္မက ဖရင့္၏လက္ေမာင္းကို တြဲမွီ ရင္း ရွိေနလိမ့္မည္။ စဥ္းစားရင္းမွာပင္ တကယ္ႀကံဳေတြ႕ရသလို ခံစားလာရသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေန႔လယ္ စာကိုလည္း ေကာင္းေကာင္းမစားႏုိင္ေတာ့ပါ။ တယ္လီဖုန္းေခါင္းေလာင္းသံကိုသာ ထိတ္လန္ ႔တၾကား ျဖင့္ နားစြင့္ေန မိေတာ့သည္။
မြန္းလြဲပိုင္းက်ေတာ့ သစ္အယ္ပင္ေအာက္မွာ ကၽြန္မ ထြက္ထိုင္ေနမိသည္။ ေပါင္ေပၚမွာ စာတစ္အုပ္ကို ဖြင့္လ်က္ တင္ထားေသာ္လည္း လံုးဝ မဖတ္ႏုိင္ ပါ။ ျမက္ခင္း ကိုျဖတ္ၿပီး ေရာဘတ္ ေလွ်ာက္လာသည္ ကို ျမင္ရေတာ့ တယ္လီဖုန္းလာၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္မ သိလုိက္ပါသည္။ တစ္ကိုယ္လံုး လည္း ႏုံးခ်ည့္ သြား ေတာ့သည္။
"ကလပ္သင္း ကလာတဲ့ ဖုန္းပါ ဆရာကေတာ္…။ မစၥတာဒီဝင္းတား ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ေရာက္ လာၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ကလပ္ က အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ ဆက္တာပါ" "ေက်းဇူးပဲ ေရာဘတ္…။ သူ ေရာက္သြားတာ ျမန္လုိက္တာေနာ္" "ဟုတ္ပါတယ္ ဆရာကေတာ္။ အေတာ္ျမန္ပါတယ္"
"ကၽြန္မနဲ႔ စကားေျပာဦးမတဲ့လား။ ဒါမွမဟုတ္ ဘာမွာလုိက္ေသးလဲ"
"မမွာပါဘူး ဆရာကေတာ္…။ မစၥတာဒီဝင္းတား ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ေရာက္လာၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ကလပ္ က အလုပ္သမား တစ္ေယာက္ ဆက္တာပါ"
"ေကာင္းၿပီ ေရာဘတ္… ေက်းဇူးတင္ပါတယ္"
ကၽြန္မ ခံစားလုိက္ရသည့္ စိတ္သက္သာမႈကား ေဖာ္ျပႏုိင္စြမ္းမရွိေလာက္ေအာင္ ႀကီးမားလွပါသည္။ စိတ္တင္းက်ပ္ေနမႈမ်ားအားလံုး ေျပေပ်ာက္သြားေတာ့သည္။ ပင္လယ္ေရလက္ၾကား တစ္ခု ကို ေအာင္ ျမင္စြာ ျဖတ္ကူးလာၿပီး တစ္ဖက္ကမ္းသို႔ ေရာက္လာသူလိုလည္း ခံစားလုိက္ရသည္။
သည္ေတာ့ မွ ဗုိက္ထဲက ဆာလာသည္။ ေရာဘတ္ ျပန္ထြက္သြားေသာအခါ ျပတင္းေပါက္ရွည္ႀကီးမွ တစ္ဆင့္ ထမင္းစားခန္းထဲသို႔ ခိုးဝင္လာခဲ့သည္။ ၿပီးေတာ့ ေၾကာင္အိမ္ထဲမွ ဘီစကြတ္ေျခာက္ခုႏွင့္ ပန္း သီးတစ္လံုး ကို ခုိးယူလာခဲ့သည္။ ဘာေၾကာင့္ ဒါေလာက္ဆာေနေၾကာင္း ကၽြန္မ မစဥ္းစားတတ္ပါ။ ထုိ႔ ေနာက္ သစ္ေတာ ထဲသို႔ဝင္လာခဲ့သည္။ အေစခံမ်ား မျမင္ႏုိင္ေအာင္ သစ္ေတာထဲမွာ သြားစား ရမည္။ ျမက္ခင္းေပၚ မွာ ထုိင္စားေနလွ်င္ အိမ္က လွမ္းျမင္ႏုိင္သည္။ ခ်က္ေကၽြး သည့္ ထမင္းဟင္းမ်ားကို မစၥက္ ဒီဝင္းတား မႀကဳိက္ေသာေၾကာင့္ ဘီစကြတ္စားေနသည္ဆိုကာ ထမင္းခ်က္ကို အျပစ္ ဝုိင္းဖုိ႔ၾက ဦးမည္။ ထိုကိစၥက မစၥက္ဒင္ဗာထံ ေရာက္သြားၿပီး ျပႆနာပို႐ႈပ္လာႏုိင္သည္။
ယခုဆိုလွ်င္ မက္ဇင္မ္လည္း ခလုတ္မထိ ဆူးမၿငိဘဲ လန္ဒန္သုိ႔ေရာက္သြားၿပီ။ ကၽြန္မလည္း သည္ ေနရာ မွာ စိတ္လက္ခ်မ္းသာစြာျဖင့္ ဘီစကြတ္မ်ား စားေနၿပီ။ ကၽြန္မ အလြန္ေပ်ာ္သြားပါသည္။ လြတ္ လပ္သြားၿပီဟုလည္း ခံစားလုိက္ရပါသည္။ ဘာတာဝန္မွ မရွိေတာ့။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ စေနေန႔ တြင္ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ခံစားရပံုမ်ဳိးႏွင့္လည္း တူပါသည္။ ေက်ာင္းတက္ဖို႔ မလိုေတာ့။ သင္ခန္းစာ ေတြ က်က္မွတ္ဖို႔ မလိုေတာ့။ အဝတ္ေဟာင္းကေလးလဲကာ အိမ္နီးခ်င္း ကစားေဖာ္ မ်ားႏွင့္ ေခြး႐ူး လုိက္ တမ္းကစားၾက႐ံုသာ ရွိေတာ့သည္။
ကၽြန္မ၏စိတ္ထဲမွာလည္း ထိုအတုိင္း တေသြမတိမ္း ခံစားေနရပါသည္။ မန္ဒါေလစံအိမ္ႀကီးသို႔ ေရာက္ လာ ကတည္းက သည္လို ခံစားမႈမ်ဳိး တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် မရခဲ့။ လန္ဒန္သို႔ မက္ဇင္မ္ ထြက္သြားၿပီး ကၽြန္မ တစ္ေယာက္ တည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ယခုလို ခံစားမႈမ်ဳိးရရွိျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မလည္း နားမလည္ႏုိင္ေတာ့ပါ။ သူ ခရီးမထြက္ခင္တုန္းကေတာ့ သူ႔ကို ခရီးမသြားေစ ခ်င္။ ယခု တကယ္ခရီးထြက္သြားေသာအခါ ကၽြန္မမွာ စိတ္လက္ေပါ့ပါးလာသည္။ ကေလးငယ္တစ္ ေယာက္လို ေျပးလႊားေဆာ့ကစားရင္း ျမက္ခင္းေပၚမွာ လူးလိမ့္ေနလုိက္ခ်င္သည္။ ပါးစပ္မွာ ကပ္ေန သည့္ ဘီစကြတ္အစအနမ်ားကို လက္ျဖင့္ သုတ္ပစ္လုိက္ၿပီး ဂ်က္စ္ပါကို လွမ္းေခၚ လုိက္သည္။ ထိုေန႔ သည္ ရာသီဥတုသာယာေသာေန႔တစ္ေန႔လည္း ျဖစ္ပါသည္။ ရာသီဥတုေကာင္းေနေသာေၾကာင့္ စိတ္ လက္ေပါ့ပါးေနျခင္းလည္းျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။
ဂ်က္စ္ပါႏွင့္အတူ ေပ်ာ္စရာေတာင္ၾကားကေလးသုိ႔ လာခဲ့သည္။ အေဇလီယာပန္းမ်ား တံုးသြားၿပီ။ ေအာက္ က ေရညႇိမ်ားေပၚမွာ ပန္းေႂကြပြင့္ေတြ ေဖြးေဖြးလႈပ္ေန သည္။ ေခါင္းေလာင္းျပာပန္း မ်ားက ေတာ့ အေရာင္မျပယ္ တတ္ေသး။ ေပ်ာ္စရာေတာင္ၾကားကေလးထဲမွာ ေကာ္ေဇာခင္းထားသလို ရွိပါ သည္။ ျမက္ခင္းကေလးေပၚမွာ ပက္လက္လွန္အိပ္လုိက္ၿပီး လက္ ကို ေခါင္းအံုး ထားလုိက္ သည္။ ေဘး မွာ ေခါင္းေလာင္းျပာပန္းေတြ ရွိသည္။ ျမက္ပင္ကေလးမ်ားကို ဆြဲယူၿပီး ကိုက္ေနမိသည္။ ဂ်က္စ္ပါ က ကၽြန္မကို ငံု႔ၾကည့္ေနသည္။ သူ႔ပါးစပ္မွ သြားရည္မ်ား က်ေနသည္။
သစ္ပင္ထိပ္ဖ်ားမ်ားေပၚမွာ ခိုမ်ား နားေနသည္။ အလြန္တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္းခ်မ္းလွပါသည္။ သည္အရပ္ သည္ေနရာ သည္ အေဖာ္မပါဘဲ တစ္ကုိယ္တည္းေနကာမွ ဘာေၾကာင့္မ်ား ဒါေလာက္ ပိုမိုျမတ္ႏိုး စရာ ေကာင္းလာရသနည္းဟု ေတြးေနမိသည္။
"စကားမစပ္ ေျပာရဦးမယ္…။ ဟိုတေလာက ဟီလ္ဒါနဲ႔ေတြ႕တယ္။ ညည္း မွတ္မိေသးလား… တင္းနစ္ အ႐ုိက္ေတာ္တဲ့ ေကာင္မေလ။ အဲဒီေကာင္မ လင္ရေနၿပီေတာ့။ ကေလးေတာင္ ႏွစ္ေယာက္ထြက္ၿပီး ၿပီ" ဟု ေျပာမည္ ဆိုပါစို႔။ ကၽြန္မ အလြန္စိတ္ပ်က္သြားပါသည္။
ကၽြန္မအနား မွာ ဘယ္သူမွ်ရွိမေနေစခ်င္ပါ။ မက္ဇင္မ္ကိုပင္လွ်င္ ယခုအခ်ိန္တြင္ ယခုလို ျမက္ခင္းေပၚ မွာ ပက္လက္လွန္အိပ္ၿပီး မ်က္လံုးကိုလည္း မွိတ္ထားႏုိင္မည္မဟုတ္ပါ။ ျမက္ပင္မ်ားကိုလည္း ဝါးေန ႏုိင္မည္ မဟုတ္ပါ။ သူ႔ကို အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ လုပ္ေနရပါမည္။ သူ ပ်င္းေနသလား။ စိတ္ခ်မ္း သာေန သလား ဆိုတာ ကိုသာ အကဲခတ္ေနရပါမည္။
ယခုမူ မက္ဇင္မ္က လန္ဒန္ေရာက္ေနၿပီ။ ကၽြန္မသည္ ေတာထဲမွာ တစ္ကိုယ္တည္းရွိေနသည္။ ယခုလို သူမရွိဘဲ တစ္ေယာက္တည္းေနရတာ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလုိက္သလဲ။ အို… ဒီလိုလဲ မဟုတ္ေသးပါ ဘူး။ ဒီစိတ္ကူးႀကီးက သူ႔အေပၚ သစၥာမဲ့ရာက်တာပဲ။ ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲရာ က်တာပဲ။ ကၽြန္မ ဆိုလို သည္မွာ ဒီအဓိပၸာယ္မ်ုိးမဟုတ္ပါ။ မက္ဇင္မ္သည္ ကၽြန္မ၏ဘဝျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္မ၏ကမာၻျဖစ္ပါသည္။
လဲေလ်ာင္းေနရာ မွထၿပီး ဂ်က္စ္ပါကိုေခၚလုိက္ပါသည္။ ေပ်ာ္စရာေတာင္ၾကားထဲမွ ထြက္ၿပီး ပင္လယ္ ကမ္းေျခ သို႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့ပါသည္။ ဒီေရက်သြားၿပီ။ ပင္လယ္ေရျပင္က ၿငိမ္သက္ေအးခ်မ္းေနသည္။ ကန္ေရျပင္လို ျဖစ္ေနသည္။ ေလကတည္းမတုိက္။ ကမ္းေျခမွာ ေနသာေနသည္။ ဂ်က္စ္ပါသည္ ခ်က္ ခ်င္းဆိုသလို ေက်ာက္ေဆာင္မ်ားေပၚသို႔ တြယ္ဖက္တက္သြားသည္။ ကၽြန္မကို တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္ ေသးသည္။ နားရြက္တစ္ဖက္က ညဳိေမာင္းသလို ရွိေနသည္။ အၾကည့္ရဆိုးသလို ျဖစ္ေနသည္။
"အဲဒီဘက္ကို မသြားဘူး ဂ်က္စ္ပါ"
ကၽြန္မက လွမ္းေအာ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ကၽြန္မကို သူ လုံးဝဂ႐ုမစိုက္ပါ။ ခ်က္ခ်င္း အာခံကာ တစ္ ဖက္သုိ႔ ခုန္ဆင္းသြားေတာ့သည္။ "ေတာ္ေတာ္ အေႏွာင့္အယွက္ေပးတဲ့ သတၱဝါကေလး"ဟု အသံ က်ယ္က်ယ္ျဖင့္ ကၽြန္မ ေအာ္ေျပာမိသည္။ သူ႔ေနာက္သို႔လုိက္မသြားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနမိေသးသည္။ အို… ေနပါေစေလ။ ငါနဲ႔အတူတူ မက္ဇင္မ္မွ မရွိဘဲ၊ အဲဒီကမ္းေျခကို သြားေတာ့ေရာ ဘာျဖစ္ရဦးမွာလဲ၊ အဲဒီကမ္းေျခနဲ႔ ငါန႔ဲ ဘာဆုိင္တာမွတ္လုိ႔ဟု ကိုယ့္ဟာကုိယ္ အားေပးရင္း ဂ်က္စ္ပါေနာက္သို႔ လုိက္ခဲ့ သည္။
သီခ်င္းကေလးတစ္ပုဒ္ကိုလည္း ညည္းေနမိသည္။ ပင္လယ္ကမ္းေျခ အေကြ႕ကေလးက ဒီေရတက္ခ်ိန္ မဟုတ္ေသာအခါတြင္ ျမင္ကြင္းတစ္မ်ဳိးျဖစ္ေနသည္။ သေဘၤာကပ္သည့္ ဆိပ္ကမ္းကေလးတြင္ ေရက သံုးေပေလာက္သာ နက္ေတာ့သည္။ ဟိုတုန္းက သည္ေနရာမွာ ဇိမ္ခံရြက္သေဘၤာကေလး ေက်ာက္ခ် ၿပီး ဆုိက္ကပ္ထားေပလိမ့္မည္ဟု ေတြးၾကည့္မိသည္။ ေဗာယာကေလးလည္း ရွိေသး သည္။ ေဆးအျဖဴ ႏွင့္ အစိမ္းသုတ္ထားသည္။ ယခင္ တစ္ေခါက္တုန္းက သည္ေဆးရာင္ကို သတိမထား မိ ခဲ့ပါ။ ထိုစဥ္က မိုးရြာေနေသာေၾကာင့္ အေရာင္ေပ်ာက္ေနျခင္းလည္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။
ကမ္းေျခေပၚ မွာ လူသူကင္းမဲ့ေနသည္။ ေက်ာက္စရစ္ေရာႁပြန္းသည့္ ေသာင္ျပင္အတုိင္း ေလွ်ာက္လာခဲ့ သည္။ ဆိပ္ကမ္းတြင္ သေဘၤာကပ္လွ်င္ ၾကားခံေပးသည့္ ေမာ္ေတာ္ကားတာယာတစ္ခုရွိသည္။ သံေလွကား တစ္ခု လည္း ကုန္းတစ္ပုိင္း ေရတစ္ပုိင္းရွိေနသည္။ ဂ်က္စ္ပါက ထိုေနရာသို႔ ေျပးသြား သည္။ သူလုပ္ေနက်ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
ဆက္ရန္
.
No comments:
Post a Comment