အခန္း (၈)
" ေဟာ ... လူေလးျပန္လာၿပီ ၀မ္းသာလုိက္တာကြယ္ ေဒၚမံႈမွာ ေန႔စဥ္ သတိရေအာက္ေမ့ၿပီး ဘုရားမွာ ဆုေတာင္း ေနရတာပဲ ... အခု ကိစၥၿပီးခဲ့ၿပီလား လူေလး ...၊ ေပး ေပး ... လူေလး သားေရအိတ္ ... "
အေၾကာင္း မၾကားဘဲ ဘြားကနဲ ျပန္ေရာက္လာေသာ ကုိမ်ိဳးခုိင္အား ေဒၚမံႈက ၀မ္းသာစြာဆီးႀကိဳၿပီး လက္ထဲမွ သားေရေသတၱာ ကုိ လွမ္းယူလုိက္၏။
" အင္း ... ကိစၥက မၿပီးတၿပီးပဲ ဆုိပါေတာ့ ေဒၚမံႈ ဒါထက္ ခင္ေလးတုိ႔ လာေသးလား ... "
ခရီးပန္းလာေသာ ကုိမ်ိဳးခုိင္က ကုလားထုိင္တစ္လံုးေပၚ ေျခပစ္လက္ပစ္ထုိင္ရင္း ေမးလုိက္၏။
" မၾကာမၾကာ လာပါတယ္ လူေလး ... ခင္ခင္ေလးခမ်ာလဲ လူေလးကုိ လြမ္း႐ွာတယ္ထင္ပါ့ကြယ္၊ လာတုိင္း လူေလး ဓာတ္ပံုကုိပဲ ၾကည့္ေနတာပဲ ... သားအဖ ႏွစ္ေယာက္လံုး ေဒၚမံႈကုိ ဂ႐ုစုိက္ၾကပါတယ္၊ သြားလုိက္ ပါဦးလူေလးရယ္ ... ဘယ္ေလာက္မ်ား ၀မ္းသာၾကမလဲလုိ႔....၊ ေၾသာ္ ...ေနဦး၊ အေမာေျပ တစ္ခုခုစားသြား ဦး၊ ၿပီး မွသြား လူေလးေရ ... "
ေဒၚမံႈက ေျခမကုိင္မိ လက္မကုိင္မိေအာင္ ၀မ္းသာ အယ္လဲေျပာကာ မီးဖုိေခ်ာင္႐ွိရာ ၀င္မည္ဟန္ျပင္လုိက္ ၏။
" ကိစၥမ႐ွိဘူး ေဒၚမံႈ ... ဘာမွမစားခ်င္ပါဘူး၊ လာပါဦး ဒီအနားကုိ၊ ဒီကုလားထုိင္မွာ ထုိင္ပါဦး ေဒၚမံႈ... ကၽြန္ေတာ္ မွာၾကားစရာေတြ ႐ွိေသးလုိ႔ပါ ေဒၚမံႈ "
ကုိမ်ိဳးခိုင္က ေဒၚမံႈအားျပန္ေခၚကာ သူ႔အနားတြင္ ႐ွိေနေသာ ကုလားထုိင္တစ္လံုးေပၚမွာ ထုိင္ေစၿပီး စကား ဆက္ေျပာ လုိက္၏။
ေဒၚမံႈ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ တူရင္းသားရင္းလုိ ခ်စ္တယ္မဟုတ္လား "
" အုိ ... ဘယ္လုိေမးလုိက္ပါလိမ့္ လူေလးရယ္ ... ငယ္စဥ္က စၿပီး ထိန္းသိမ္းခဲ့လုိ႔ ေဒၚမံႈလက္ေပၚႀကီးလာ တဲ့ လူေလးကုိ တူရင္းသားရင္းလုိ ခ်စ္ယံုမကဘူး ေဒၚမံႈ အားကုိးစရာ ဒီတစ္ေယာက္သာ႐ွိတာမုိ႔ လူေလး စိတ္တုိင္းက် ျဖစ္ရေအာင္ ေဒၚမံႈ အသက္စြန္႔ပါဆုိရင္ စြန္႔ဖုိ႔ အသင့္႐ွိပါတယ္ လူေလးရယ္ ... "
ေဒၚမံႈက အကယ္ပင္ လိႈက္လွဲေသာ ေစတနာျဖင့္ ေျပာလုိက္၏။
" ကၽြန္ေတာ္ကလဲ ေဒၚမံႈကုိ အေမလုိပဲ သေဘာထားပါတယ္။ ေဒၚမံႈ အသက္စြန္႔ဖုိ႔အထိ မျဖစ္ပါဘူး၊ ကၽြန္ ေတာ္ ေျပာတဲ့ အတုိင္းသာ တစ္သေ၀မတိမ္း လုိက္နာၿပီး ႏႈတ္လံုေစခ်င္ပါတယ္ "
" အင္း ... ေဒၚမံႈကုိ စိတ္ခ်ပါ လူေလး ... "
ေဒၚမံႈက မည္သည့္အေၾကာင္းမ်ားေပနည္းဟု သိလုိေသာ စိတ္ထက္သန္စြာျဖင့္ ကတိေပးလုိက္၏။
" အိမ္မွာ ပစၥည္းေတြ အားလံုးကုိ ႂကြက္မကုိက္ေအာင္ အလြယ္တကူ သူခုိး၀င္ခုိးလုိ႔မရေအာင္ သိမ္းထားပါ ေဒၚမံႈ၊ အထူးသျဖင့္ ေမေမ၊ ေဖေဖနဲ႔ ဘုိးဘုိးဘြားဘြား ဓာတ္ပံုေတြကုိ လံုၿခံဳတဲ့ ေသတၱာတစ္ခုထဲမွာ အားလံုး ထည့္သိမ္းပါ၊ အျပင္မွာ တစ္ခုမွ မ႐ွိပါေစနဲ႔ေနာ္၊ ေနာက္ၿပီး .... "
" ေနပါဦး လူေလးရယ္၊ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္၏ စကားမဆံုးမီ ေဒၚမံႈက အံ့အားသင့္စြာ ျဖတ္ေမးလုိက္၏။
" ကၽြန္ေတာ့္မွာ အေၾကာင္းတစ္ခု႐ွိေနပါတယ္ ေဒၚမံႈ၊ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိတာ မေမးပါနဲ႔၊ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာတဲ့ အတုိင္းသာ ေဒၚမံႈလုိက္နာပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ခ်ပါရေစ "
" ေအး ေအး ... ေျပာပါလူေလးရယ္၊ စိတ္တုိင္းက်ျဖစ္ရေစမယ္ "
" ဟုတ္ကဲ့ ေဒၚမံႈ ... ေနာက္ၿပီး ေဒၚမံႈ အသံုးအေဆာင္ အက်ႌလံုခ်ည္ေတြကုိ အားလံုး ခရီးထြက္တဲ့အခါ ယူေဆာင္သြားဖုိ႔ အသင့္ျဖစ္ေအာင္ ထည့္သုိ ျပင္ဆင္ထားေနာ္ ေဒၚမံႈ ေမေမ့ လက္၀တ္လက္စားနဲ႔ ေငြ အားလံုးကုိလဲ ေဒၚမံႈကုိ ကၽြန္ေတာ္ အပ္ထားမယ္၊ မေပ်ာက္ မပ်က္ရေအာင္ ေဒၚမံႈကုိ ကၽြန္ေတာ္ အပ္ထားမယ္ မေပ်ာက္ မပ်က္ရေအာင္ ေဒၚမံႈ ထိန္းသိမ္းထားပါေနာ္၊ စားေသာက္သံုးစဲြဖုိ႔လဲ အဲဒီေငြထဲက ယူေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ္ မွာတာ မွတ္မိလားေဒၚမံႈ "
" မွတ္မိပါတယ္ လူေလး "
အေၾကာင္းအရာကုိ စံုလင္ေအာင္ သိလုိပါေသာ္လည္း ကုိမ်ိဳးခုိင္က မေမးရန္ ပိတ္ပင္ထားသျဖင့္ ေမးရန္ မ၀ံ့ရဲေသာ ေဒၚမံႈက မ်က္ေတာင္ ပုတ္ခတ္ ပုတ္ခတ္ႏွင့္ ကုိမ်ိဳးခုိင္ကုိ စုိက္ၾကည့္ကာ လုိအပ္ေသာ အေျဖကုိ သာ ေပးလုိက္႐ွာ၏။
" ကၽြန္ေတာ္ မနက္ျဖန္ မႏၱေလးကုိသြားမယ္၊ အဘုိး တစ္ေယာက္ ေခၚလာခဲ့မယ္၊ အဲဒီအဘုိးႀကီးေရာ ကၽြန္ေတာ္ေရာ ေဒၚမံႈေရာ သထံုကုိသြားၾကမယ္၊ သထံုကဒူးရင္းၿခံတစ္ၿခံမွာ ကၽြန္ေတာ့္ ေက်းဇူး႐ွင္ သား အဖ ႏွစ္ေယာက္ ႐ွိတယ္၊ သူ႔သားန႔႔ဲ ကၽြန္ေတာ္က ခရီးရက္႐ွည္ထြက္စရာ႐ွိေတာ့ မႏၱေလးက ကၽြန္ေတာ္ ေခၚလာ တဲ့ အဘုိးႀကီးနဲ႔ သထံုက အဘုိးႀကီးနဲ႔ ေဒၚမံႈတုိ႔သံုးေယာက္ အဲဒီဒူးရင္းၿခံမွာေနၾကၿပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျပန္လာတဲ့ အထိ ေစာင့္ရမယ္ "
" အုိ ... "
ကုိမ်ိဳးခုိင္၏ စကားမဆံုးမီ ေဒၚမံႈကမ်က္ႏွာပ်က္ပ်က္ႏွင့္ " အုိ ... " လုိက္၏။
" ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ေဒၚမံႈ "
" မဟုတ္ေသးပါဘူးကြယ္ လူေလးရဲ႕၊ ဟုိအဘုိးႀကီး ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ေဒၚမံႈေနရစ္လုိ႔ သင့္ေတာ္ပါ့မလား၊ ေဒၚမံႈက အပ်ိဳႀကီးေနာ္ တကယ္လုိ႔ သူတုိ႔က ေဒၚမံႈကုိ တစ္အိမ္တည္း အတူေနမုိ႔ ခ်စ္ႀကိဳက္လာၾကရင္ မခက္ပါလား။ ေဒၚမံႈက ကုိယ့္အပ်ိဳဘ၀ကုိ တန္ဖုိးထားၿပီး ေယာက္်ားမယူခဲ့တာ လူေလးအသိသားနဲ႔ "
ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္အ႐ြယ္ အပ်ိဳ႐ုိင္းကေလး ဟန္မ်ိဳးျဖင့္ ႐ွက္ကုိး႐ွက္ကန္း ေျပာလုိက္ေသာ အသက္ငါးဆယ္ ကာလ ကပင္ စြန္းေနသည့္ေဒၚမံႈအား ကုိမ်ိဳးခုိင္က ေစ့ေစ့ၾကည့္ကာ ရယ္ခ်င္ေသာစိတ္ကုိ ခ်ဳပ္တည္းၿပီး ေဒၚမံႈ အား တည္ၿငိမ္စြာ ၾကည့္လုိက္၏။
" ေဒၚမံႈကုိ သူတုိ႔ စိတ္နဲ႔ေတာင္ျပစ္မွားမွာ မဟုတ္ပါဘူး ေဒၚမံႈ မတည္ၿငိမ္တဲ့လူေတြနဲ႔ ေဒၚမံႈကုိ ကၽြန္ေတာ္ပစ္ထားပါ့မလား၊ မႏၱေလးကလာမယ့္အဘုိးႀကီးက လူပ်ိဳႀကီး၊ သထံုမွာ ႐ွိေနဲ့အဘုိးႀကီးက ဒုကၡိ တႀကီး ေဒၚမံႈရဲ႕ "
" အဲ အဲ ... အသက္ႀကီးေနတဲ့ လူပ်ိဳႀကီးေတြက ပုိေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္လုိ႔ ၾကားဖူးတယ္ "
ေဒၚမံႈက အထြန္႔တက္လုိက္ျပန္၏။ လွ်ာ႐ွည္ေသာ ေဒၚမံႈအား ကုိမ်ိဳးခုိင္က ေခ်ာ့ေလ ေနာ့ေလျဖစ္မည္ကုိ ေတြးမိ၍ ေလသံေျပာင္းလုိက္ရ၏။
" ကၽြန္ေတာ္ ကုိယ္တုိင္က စိတ္ခ် ယံုၾကည္ပါတယ္လုိ႔ ---တာကုိ ေဒၚမံႈမယံုၾကည္လုိပ မနာခံရင္ ကၽြန္ေတာ့္ ကုိ အားမကုိးနဲ႔ေတာ့ေပါ့ ေဒၚမံႈ၊ ဥတစ္လံုး တစ္ေကာင္ႂကြက္ျဖစ္ေစတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀မွာ တြယ္တာစရာ ခင္ေလး နဲ႔ ေဒၚမံႈပဲ ႐ွိတယ္၊ ေဒၚမံႈ ကၽြန္ေတာ့္ အစီအစဥ္ကုိ မနာခံရင္ သံေယာစဥ္ ျဖတ္လုိက္႐ံုပဲ ႐ွိတာေပါ့ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က စိတ္ထဲက မပါဘဲ ဟန္ေဆာင္ၿပီး မာန္လုိက္ေသာအခါ ေဒၚမံႈမ်က္ႏွာကေလး ငယ္သြား႐ွာ သည္။
" အမယ္ေလး ... အမယ္ေလး၊ သံေယာဇဥ္ေတာ့ မျဖတ္ပါ လူေလးရယ္၊ ေဒၚမံႈ နာခံပါမယ္၊ ေဒါင္က်က် ျပားက်က် ထားရာမွာ ေနပါမယ္၊ မိန္းမသားဘ၀ ေတြးပူမိတာပါ လူေလးရဲ႕ "
ေဒၚမံႈ က စုိးရိမ္စြာ ေတာင္းပန္လုိက္၏။
" အခု ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီး ျဖစ္ေတာ့မယ္ ေဒၚမံႈ၊ တုိင္းျပည္ အေျခအေနက မၿငိမမသက္ ျဖစ္ေနၿပီ၊ ဒါေၾကာင့္ ခရီးထြက္မယ့္ ကၽြန္ေတာ့္အဖုိ႔ ေယာက္်ားမုိ႔ အေရးမႀကီးဘူး၊ ရန္ကုန္လုိ႔ၿမိဳ႕မွာ မိန္းမသား သက္ ႀကီး႐ြယ္အုိျဖစ္တဲ့ ေဒၚမံႈတစ္ေယာက္တည္း ဒုကၡျဖစ္မ်ာကုိ ေတြးမိလုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ေရာ၊ ေဒၚမံႈ အတြက္ ေရာ အဆင္ေျပေအာင္ စီစဥ္တာ သေဘာေပါက္ၿပီ မဟုတ္လား "
" ေအးဟဲ့ လူေလး၊ ေဒၚမံႈ ေစ်းသြားတုိင္း ၾကားခဲ့တယ္၊ စစ္ျဖစ္ေတာ့မယ္၊ ဗံုးေတြ စစ္ေသနတ္ေတြ ႀကဲၾက ရင္ ရန္ကုန္လုိ ၿမိဳ႕ႀကီးကုိ အရင္ဆံုး ခ်မွာပဲတဲ့၊ ဟုတ္ပါ ေၾကာက္စရာေကာင္းလုိက္တာ။ မ႐ႈမလွ ေသၾကဦး မွာ အမယ္ေလး ဗံုးဒဏ္ စက္ေသနတ္ဒဏ္ထက္ အဘုိးႀကီးေတြကမွ သက္သာလိမ့္ဦးမယ္၊ ဒီလုိဆုိမျဖစ္ဘူး၊ ျမန္ျမန္ေျပာင္း ကဲ ... ေဒၚမံႈ ပစၥည္းေတြ သိမ္းလုိက္ဦးမယ္ လူေလး "
ေျပာရင္း ဆုိရင္း ထုိင္ရာမွ ႐ုတ္ခနဲ ထလုိက္ေသာ ေဒၚမံႈက ကုိမ်ိဳးခုိင္က လက္ေမာင္းတစ္ဖက္ကုိ လွမ္းဆဲြ ကာေနရာ မွ ထုိင္ခုိင္းလုိက္ရ၏။
အသက္ေထာက္လာၿပီျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ စိတ္ထဲ႐ွိတာ ေျပာေနေသာ ေဒၚမံႈအား ကုိမ်ိဳးခုိင္က ခြင့္လႊတ္ ကာ ေအးသက္သာ စကားဆက္လုိက္ျပန္၏။
" ကၽြန္ေတာ္ ေျပာမယ့္စကားကုိ ဆံုးေအာင္ နားေထာင္စမ္း ေဒၚမံႈရယ္ "
" ေအး ေအး ေျပာ လူေလး "
" ကၽြန္ေတာ္ အခုလုိ အစီအစဥ္႐ွိတယ္၊ ေဒၚမံႈကုိ သထံုဘက္ ေျပာင္းေခၚသြားမယ္ ဆုိတာေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္ မႏၱေလး ႐ွိေနတုန္း ခင္ေလးတုိ႔ သားအဖက ေမးရင္ ဘာမွ မေျပာနဲ႔ေနာ္ ကတိေပးပါ ေဒၚမံႈ "
" ကတိေပးပါ ေဒၚမံႈ "
" ေသရေစရဲ႕ လူေလး၊ မေျပာနဲ႔ဆုိ ေဒၚမံႈ မေျပာဘူး "
" ေနာက္တစ္ခု ေဒၚမံႈ အထူးသတိထား လွ်ိဳ႕၀ွက္ရမွာက မႏၱေလးကလာတဲ့ အဘုိးႀကီးကုိေရာ သထံုမွာ ေတြ႕ရ ေနရမယ့္ အဘုိးႀကီး သားအဖကုိေရာ ကၽြန္ေတာ့္ မ်ိဳး႐ုိးဇာတိ မိဘအမည္၊ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ ေဒၚမံႈ အမည္ကုိ လံုး၀ မေျပာဘဲ ႏႈတ္လံုဖုိ႔ အေရးႀကီးတယ္၊ ေဒၚမံႈ ႏႈတ္လံုႏုိင္ပါ့မလား "
" အုိ ... ဖ်ားစူးရေစရဲ႕၊ ေဒၚမံႈက လူကေလးကုိ ခ်စ္တယ္ အားကုိးတယ္၊ လူကေလးက ယံုၾကည္လုိ႔ မွာ ၾကားတာ ကုိ ေသေတာင္ ေဒၚမံႈ မေျပာဘူး စိတ္ခ် "
ေဒၚမံႈ က အားရပါးရ က်ိန္တြယ္ ကတိေပးလုိက္ၿပီး၊ တစ္စံုတစ္ခုကုိ သတိရသလုိ စဥ္းစားေနလုိက္သည္။
" ဘာေတြ စဥ္းစားေနလဲ ေဒၚမံႈ "
" ေၾသာ္ ... သူတုိ႔က လူေလးနာမည္။ မိဘနာမည္၊ ေဒၚမံႈ နာမည္ကုိေမးရင္ ဘယ္လုိေျပာမလဲ၊ စကားခ်င္း ညီေအာင္ ဘယ္လုိ ေျပာမလဲ၊ စီး၀ါးကုိက္ဦးမွေပါ့ "
ထင္မိထင္ရာ စြတ္ေျပာတတ္ေသာ္လည္း အေရးႀကီးေသာအခ်က္ကုိ စဥ္းစားမိေသာ ေဒၚမံႈအား ကုိမ်ိဳးခုိင္ ကေက်းဇူးတင္လုိက္၏။
" ဟုတ္သား ေဒၚမံႈ ... ကၽြန္ေတာ္ အဲဒါကုိ မစဥ္းစားမိဘူး၊ ဒါေပမယ့္ လြယ္ပါတယ္ ေဒၚမံႈ၊ ေျပာခ်င္ရာ နာမည္ကုိ ေျပာပါ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကုိေမးရင္ ေဒၚမံႈေျပာတဲ့ အတုိင္းေပါ့လုိ႔ ေျဖလုိက္ရင္ ၿပီးေနတာပဲ၊ ကၽြန္ေတာ့္ ကုိလဲ ေဒၚမံႈက နာမည္မွမေခၚတာ " ကိစၥမ႐ွိပါဘူး၊ ေဒၚမံႈနာမည္ကေတာ့ ေျပာင္းဖုိ႔ မလုိပါဘူး၊ ေဒၚမံႈ ဇာတိ ဇစ္ျမစ္ ကုိေမးရင္လဲ ကၽြန္ေတာ့္အေမနဲ႔ ညီအစ္မအရင္းလုိ႔ ေျဖလုိက္ေပါ့ မဟုတ္လား ေဒၚမံႈ "
" ေအး ... ဟန္က်ၿပီ၊ ကဲ ... ေဒၚမံႈ ထမင္းဟင္း ခ်က္လုိက္ဦးမယ္၊ ခ်က္ျပဳတ္ၿပီးရင္ ပစၥည္းေတြ သိမ္းဦးမွ၊ လူေလး ခဏတစ္ျဖဳတ္ အေမာေျပ ေမွးဦးမလား "
" မေျဖႏုိင္ေသးဘူး ေဒၚမံႈေရ၊ ေရ႐ွည္ဆဲြလုိ႔ မျဖစ္ဘူး၊ အခု ခင္ေလးတုိ႔ဆီ ကၽြန္ေတာ္ သြားဦးမယ္၊ နက္ျဖန္ မႏၱေလးသြား၊ သန္ဘက္ခါ ျပန္လာခဲ့မယ္၊ ေဒၚမံႈသာ ကိစၥအားလံုးၿပီးေအာင္ လုပ္ထားႏွင့္ေနာ္ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က ေျပာကာ ထုိင္ရာမွ ထလုိက္၏။
" စိတ္ခ်လူေလး "
ေဒၚမံႈက မီးဖုိေဆာင္ဘက္ ေျခလွမ္းျပင္ရင္းက ေျဖလုိက္၏။
---------------------------------
အခန္း (၉)
ဧည့္ခန္းတြင္ သတင္းစာကုိယ္စီ ဖတ္ေနၾကေသာ ဦးထြန္းသစ္ႏွင့္ ခင္ခင္ေလးသည္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ႐ုတ္တရက္ ေရာက္လာေသာ ကုိမ်ိဳးခုိင္ကုိ ေတြ႕ရေသာအခါ အံ့အားသင့္ျခင္း၊ ၀မ္းေျမာက္ျခင္းျဖင့္ ေရာေထြး ကာ ခင္ခင္ေလးက ခရီးဦးႀကိဳ ႏႈတ္ဆက္လုိက္၏။
" ေဟာ ... ေမာင္ အဲ ... ကုိမ်ိဳးခုိင္၊ ဘယ္ေန႔က ျပန္လာတာလဲဟင္ "
ခင္ခင္ေလးက ၀မ္းသာစြာျဖင့္ ကုိမ်ိဳးခုိင္အား ဖခင္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္မွာထုိင္ရန္ ေနရာခ်ေပးၿပီး ေမးလုိက္၏
" ေအးကြယ္ ... ေမာင္မ်ိဳးခုိင္ က်န္းက်န္းမာမာ ျပန္လာတာဦးျဖင့္ ၀မ္းသာတယ္ကြယ္၊ ရန္ကုန္ေရာက္ေနတာ ဘယ္ႏွစ္ရက္႐ွိၿပီလဲ "
ဦးထြန္းသစ္က သတင္းစာကုိခ်ၿပီး ႏႈတ္ဆက္ ေမးျမန္းလုိက္၏။
" ဒီေန႔ပဲ ေရာက္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ၊ အိမ္မွာ ခဏ၀င္နားၿပီး ဦးတုိ႔ဆီ ကၽြန္ေတာ္ လာခဲ့တာပါပဲ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္၏ အေျဖေၾကာင့္ ခင္ခင္ေလးက ခ်စ္သူ ကုိမ်ိဳးခုိင္အား ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္စြာၿပံဳးၿပီး စိမ့္စိမ့္ၾကည့္ေန သည္။
" ေမာင္မ်ိဳးခုိင္နည္းနည္းပိန္သြားတယ္လုိ႔ ဦးထင္တယ္၊ ဘယ္ေနရာေတြမ်ား ေရာက္ခဲ့သလဲကြယ့္ "
" မႏၱေလးနဲ႔ သထံုတင္ပါပဲဦး၊ ခရီး နည္းနည္းပန္းသြားလုိ႔ပါ "
" ေအး ... ဒါထက္ သတင္းစာေတြ မွန္မွန္ ဖတ္ရဲ႕လား ေမာင္မ်ိဳးခုိင္ "
" ဟုတ္ကဲ့ ... ဦး၊ ဖတ္ပါတယ္၊ တုိင္းျပည္ အေျခအေနကလဲ စိတ္မခ်မ္းသာစရာပါပဲ ခင္ဗ်ာ၊ ဒုတိယ ကမၻာ စစ္ကေတာ့ ျဖစ္မွာ မလဲြေတာ့ပါဘူး၊ ဦးတုိ႔ ဘယ္ကုိ ေ႐ႊ႕ေျပာင္းမယ္ စီစဥ္ထားလဲလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ သိပါရေစ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က ဦးထြန္းသစ္ႏွင့္ ခင္ခင္ေလးအား တစ္လွည့္ၾကည့္ၿပီး ေမးလုိက္၏။
" တုိ႔သားအဖေတာ့ စစ္ကုိင္းေတာင္႐ုိးက ပဲစားေခ်ာင္း ခုိမယ္လုိ႔ စီစဥ္ထားတယ္ကြယ့္၊ အဲဒီေခ်ာင္က ဆရာ ေတာ္တုိ႔အၿမဲ ပစၥည္းေလးပါး ေထာက္ပံ့ လွဴဒါန္းထားတဲ့ ဆရာေတာ္ရင္းပဲ၊ ဆရာေတာ္ကလဲ တုိင္းျပည္ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ မျဖစ္သူ႔ထံ ေ႐ႊ႕လာခဲ့ဖုိ႔ လူလႊတ္ အေၾကာင္းၾကားတယ္ ေမာင္မ်ိဳးခုိင္ရဲ႕၊ ယူသင့္ယူထုိက္တဲ့ ပစၥည္း ေတြကုိ လူႀကံဳနဲ႔ ဆရာေတာ္ကုိ ပုိ႔လုိက္ၿပီးၿပီ၊ ဦးတုိ႔လဲ အေျခအေနၾကည့္ၿပီး မၾကာ ခင္သြားၾကမွာပဲ၊ ေမာင္မ်ိဳးခုိင္ ေရာ ဘယ္လုိစီစဥ္ထားလဲကြယ့္ "
ဦးထြန္းသစ္၏ အေမးကုိ ကုိမ်ိဳးခုိင္က ခ်က္ခ်င္း မေျဖေသးဘဲ အတန္ငယ္ ေတြေနၿပီးမွ ...
ကၽြန္ေတာ္လဲ ကုိယ္ေရးကုိယ္တာ ကိစၥကေလးေတြက ေဆာင္႐ြက္လုိ႔ မၿပီးျပတ္ေသးဘူး ဦးရယ္၊ ဒါထက္ စစ္ကုိင္းပဲစားေခ်ာင္မွာ ဦးတုိ႔ သားအဖ ႏွစ္ေယာက္တည္း သြားေတာ့မွာလား "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က သားအဖႏွစ္ေယာက္တည္း ပဲစားေခ်ာင္မွာ သြားေနရမည္ကုိ မ်က္ႏွာမလဲႊရက္သျဖင့္ တစ္မ်ိဳးတစ္ဖံု စီစဥ္မည္ဟု စိတ္ကူးကာ ေမးလုိက္သည္။
" တုိ႔သားအဖႏွစ္ေယာက္တည္းေတာ့ မဟုတ္ဘူးေလကြယ္၊ ရန္ကုန္က ရင္းႏွီးတဲ့ မိတ္ေဆြေတြလဲ တစ္စု တေ၀းပါမယ္။ မႏၱေလးက ေဆြမ်ိဳးရင္းခ်ာေတြဲ တုိ႔နဲ႔အတူ ေပါင္းေနၾကမယ္၊ စစ္ျဖစ္ုလိ႔ ေျပးရလႊားရ ပုန္းရ မွာ ျဖစ္ေပမယ့္ ေပ်ာ္စရာေတာ့ အေကာင္းသားဟ၊ ကဲ ... ခင္ခင္ေလးနဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆး စကားေျပာ ၾကဦး၊ ဦးမိတ္ေဆြတစ္ေယာက္နဲ႔ ေျပာင္းေ႐ႊ႕ေရး စီစဥ္ဖုိ႔ ခ်ိန္းထားတာ ႐ွိတယ္၊ သြားလုိက္ဦးမယ္ ေမာင္မ်ိဳး ခုိင္ "
ဦးထြန္းသစ္က လူငယ္ႏွစ္ဦး ေျပာလုိရာ ေျပာၾကေစရန္ သြားစရာ႐ွိေသာ ကိစၥကုိ ေဖာ္ကာ ဧည့္ခန္းတြင္းမွ ထြက္ခြာသြားေလသည္။
ဦးထြန္းသစ္ ထြက္ခြာသြားလွ်င္ မေတြ႕ရသည္မွာ ရက္ေပါင္းအတန္ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္ သည္ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ အားရပါးရ စိမ့္စိမ့္ၾကည့္လုိက္ၾက၏။ ခင္ခင္ေလး၏ အၾကည့္ကား ၀မ္းေျမာက္ ႐ႊင္ၾကည္ေသာ အၾကည့္၊ ကုိမ်ိဳးခုိင္၏ အၾကည့္ကား နက္နဲ တည္ၿငိမ္ေသာ အၾကည့္။
" ေမာင့္ အေႂကြးေတြ ေၾကလည္ေအာင္ ရခဲ့ၿပီလား ေမာင္ "
ခင္ခင္ေလးက ခ်ိဳ႐ႊင္ ၾကည္လင္ေသာ အသံေအးေအးျဖင့္ ေမးလုိက္၏။
" မေၾကေသးပါဘူး ခင္ေလးရယ္ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က ခင္ခင္ေလးအား စူးစူးစုိက္စုိက္ ၾကည့္ရင္း ေျဖလုိက္၏။
" ေမာင္ရယ္၊ ဒီေႂကြးေတြကုိ စိတ္မ၀င္စားပါနဲ႔ေတာ့လားေနာ္၊ တုိင္းျပည္ အေျခအေန မေကာင္းတဲ့အခါ ခင္ေလးအနားမွာ ေမာင္႐ွိေနေစခ်င္တယ္၊ လုိက္ခဲ့ပါလား ေမာင္ ေဒၚမံႈကုိပါ ေခၚခဲ့ေပါ့၊ ေဖေဖကလဲ ေမာင့္ ကုိ ခင္ေလးတုိ႔နဲ႔ တပါတည္း လုိက္ေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵ႐ွိတယ္ ေမာင္ရယ္၊ လုိက္ခဲ့ပါေနာ္ "
ခင္ခင္ေလး က ခ်ိဳႏဲြ႕ေသာ အသံေလးျဖင့္ ခ်စ္သနားဖြယ္ ေတာင္းပန္လုိက္၏။ ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ ခင္ခင္ေလးကုိ စူးစုိက္ၾကည့္ေနရာမွ မသိမသာ မ်က္လႊာခ်ကာ ၿငိမ္ေနသည္။
" လုိက္မယ္ မဟုတ္လား ေမာင္ "
ၿငိမ္ေနေသာ ခ်စ္သူအား ခင္ခင္ေလးက ေမးလုိက္ျပန္၏။ ကုိမ်ိဳးခုိင္က ခ်ထားေသာ မ်က္လႊာကုိပင့္ကာ ခင္ခင္ေလးအား ၾကည့္လုိက္ျပန္သည္။
" ပဲစားေခ်ာင္မွာ ခင္ေလးတုိ႔ သားအဖႏွစ္ေယာက္ထဲ သြားေနရမယ္ထင္ၿပီး ခင္ေလးတုိ႔ အားမငယ္ရေအာင္ ေမာင္ တစ္မ်ိဳး စီစဥ္မယ္လုိ႔ပါပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ဦးေျပာတဲ့ အစီအစဥ္ အတုိင္းဆုိရင္ ခင္ေလးတုိ႔ အားငယ္စရာ ဘာမ် မ႐ွိပါဘူးကြယ္၊ အသုိင္းအ၀ုိင္း ေတာင့္သားပဲ "
" အသုိင္းအ၀ုိင္းေတာင့္တာနဲ႔ ေမာင္လုိက္တာနဲ႔ မတူဘူးလုိ႔ ခင္ေလးထင္ပါတယ္၊ ေဆြမ်ိဳး မိသဂၤဟ၊ မိဘရဲ႕ အကာအကြယ္က တစ္မ်ိဳး၊ ခ်စ္သူရဲ႕ အကာအကြယ္ကတစ္မ်ိဳးပါေမာင္၊ လုိက္ခဲ့ပလုိ႔ ခင္ေလး ေတာင္းပန္ ပါတယ္ေနာ္"
ခင္ခင္ေလး၏ ခ်စ္သနားဖြယ္ အသံကေလးကား၊ ေတာ္႐ံု တန္႐ံုမွ် စိတ္ခုိင္သူအား အရည္ေပ်ာ္သြားေစႏုိင္ ေသာ္လည္း ခုိင္မာေသာ ရည္႐ြယ္ခ်က္ကုိ ေ႐ွ႕႐ႈေနေသာ ကုိမ်ိဳးခုိင္ကား စိတ္ကုိ ႀကိဳးစား တင္းထားလုိက္ သည္။
" ခင္ေလးကုိ ေမာင္တကယ္ပဲ ခ်စ္ပါတယ္၊ ဦးကုိလဲ မိဘလုိ အားကုိးၾကည္ညိဳပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ခင္ေလး ရယ္ "
" ေမာင္ မလုိက္ႏုိင္ဘူး ဆုိပါေတာ့ေနာ္ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္၏ တစ္ပုိင္းတစ္စ စကားေၾကာင့္ ခင္ခင္ေလးက အားေလ်ာ့ေသာ ေလသံျဖင့္ေမးလုိက္သည္။
" ေမာင္ ေဆာင္႐ြက္စရာကိစၥက မၿပီးေသးလုိ႔ပါ ခင္ေလးရယ္၊ ကိစၥ ေအာင္ျမင္တာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္တည္း ခင္ေလးထံ ေမာင္ျဖစ္တဲ့နည္း အျမန္ဆံုး ျပန္လာခဲ့ပါ့မယ္၊ ခင္ေလးကလဲြၿပီး ဘယ္ မိန္းကေလးကုိမွ ေမာင္ စိတ္မကူးပါဘူးဆုိတာ ခင္ေလး ယံုပါ၊ ေမာင္ ကတိသစၥာကုိ ဒီတစ္သက္မွာ မဖ်က္ပါဘူး၊ ခြင့္လႊတ္ပါ ခင္ေလးရယ္ ေနာ္ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က ဆုိ႔နင့္ေသာအသံျဖင့္ ခြင့္ေတာင္းလုိက္၏။ ခင္ခင္ေလးမွာ စကားမေျပာေတာ့ဘဲ ေငးေနသည္။ အတန္ၾကာမွ ခင္ခင္ေလးသည္ ေ၀လာေသာမ်က္ရည္ကုိ လက္ကုိင္ပ၀ါျဖင့္ သုတ္လုိက္ၿပီး ...
" ခင္ေလးကေတာ့ ဆုိး၀ါးတဲ့ ေခတ္အခ်ိန္အခါႀကီးမွာ ေသအတူ ႐ွင္မခဲြ သေဘာထားၿပီး တစ္လံုး တစ္စည္းထဲ ေနလုိေပမယ့္ ေမာင္ကျငင္းဆန္ေတာ့ ခင္ေလးက အတင္းဆဲြေခၚလုိ႔မွမရတာ၊ ခြင့္ျပဳရမွာေပါ့ ေမာင္၊ ခင္ေလး ခြင့္မျပဳဘူးဆုိ ေတာ့ေကာ ေမာင္က တားလုိ႔ရမွာလား၊ ေမာင့္ သေဘာအတုိင္းပါ၊ ဘာမွန္း မသိရတဲ့ကိစၥႀကီးမုိ႔ ခင္ေလးလဲ မကူညီႏုိင္ဘူးေနာ္၊ ေမာင္ က်န္းမာခ်မ္းသာစြာနဲ႔ ခင္ေလးထံ ျမန္ျမန္ျပန္ ေရာက္ပါေစလုိ႔ ဆုေတာင္းရင္း ေမွ်ာ္ရေတာ့မွာေပါ့ ေမာင္ "
ခင္ခင္ေလးသည္ တုန္ယင္ေသာ အသံျဖင့္ေျပာကာ ကုိမ်ိဳးခုိင္အား မၾကည့္ေတာ့ဘဲ ေခါင္းငံု႔ကာ မ်က္ရည္ သုတ္ေနသည္။ ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ ေငးငုိင္စြာျဖင့္ ခင္ခင္ေလးအား အားပါးတရစုိက္ၾကည့္လုိက္ၿပီး အံကုိႀကိတ္ ကာ စိတ္တင္းလုိက္၍ ထုိင္ရာမွ ထလုိက္၏။
" ေမာင္ သြားေတာ့မယ္ေနာ္ ခင္ေလး "
" သြားပါ ေမာင္ သြားပါ၊ ခင္ေလးကေတာ့ ေရာက္ရာအရပ္က ေမာင့္ကုိ တမ္းတ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနမယ္ ဆုိတာ ေတာ့ မေမ့ပါနဲ႔ေနာ္ "
ခင္ေလးသည္ တုန္ယင္လိႈက္လွဲေသာအသံျဖင့္ ေျပာကာ ခ်စ္သူအား ေမာ္ၾကည့္လုိက္၏။
တစ္ေယာက္ ႏွင့္ တစ္ေယာက္ မ်က္လံုးခ်င္း မလဲႊဖယ္ႏုိင္ေအာင္ အတန္ၾကာ စုိက္ၾကည့္ေနၿပီးမွ ကုိမ်ိဳးခုိင္ သည္ ခ်ာခနဲ လွည့္ကာ ျဖည္းေလးေသာေျခလွမ္းျဖင့္ ထြက္ခြာသြားသည္ကုိ ခင္ခင္ေလးသည္ ရီေ၀ေသာ မ်က္လံုး ျဖင့္ ေငးစုိက္ၾကည့္ေနေလသည္။
--------------------------
ဆက္ရန္
.
No comments:
Post a Comment