သစ္လြင္လန္းဆန္းေသာ လက္ရာေဟာင္းမ်ား
ေဇယ်
လူ႔ဘ၀၊ လူ႔ေလာကႀကီးကား တစ္ဘက္တည္း တစ္ခုတည္း ဟူ၍မရွိ၊ အေကာင္းရွိလွ်င္ အဆိုး အလင္းရွိလွ်င္ အေမွာင္၊ အခ်ိဳ ရွိလွ်င္ အခါး ဟူ၍ အၿမဲဒြန္တြဲလွ်က္ ရွိသည္။ ဤသေဘာကို ပါဋိက်မ္းဂန္မ်ား၌ ေလာကဓံ တရားဟာ ေဟာေတာ္မူသည္။ ဆရာသုခသည္ ဤသေဘာတရားကို ေကာင္းစြာသက္၀င္ နားလည္ရုံမက၊ သူေရးေသာစာ၊ သူဆိုေသာ သီခ်င္း၊ သူရုိက္ကူးေသာ ရုပ္ရွင္ ဇာတ္ကားဟူသမွ်တို႔၌ တစ္ရံ တစ္ဆစ္ လက္မလြတ္ အၿမဲထည့္သြင္းျပသေလ့ ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ သူကိုယ္တိုင္ကမူကား၊ ထုိသေဘာတရားကို ေတာ္လွန္ ေနသကဲ့သုိ႔ ရွိသည္။ ဆရာသုခကို ကၽြန္ေတာ္ယခုအထိ နီးနီးစပ္စပ္ ပြန္းပြန္း တီးတီးသိကၽြမ္းခဲ့၏။ သုိ႔ေသာ္ သူ႔ကို တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် ဒုကၡႏွင့္ တြဲဖက္၍ မေတြ႕ခဲ့ရေခ်။ အၿမဲရႊင္လန္းဖ်တ္လတ္လ်က္ ရွိေလသည္။ သူ႔ကိုျမင္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ေရွ႕တြင္ ေပါက္ေရာက္ေနေသာ တစ္ဆယ့္ႏွစ္ရာသီ ပန္းပင္ကို အၿမဲ သတိရသည္။
ဆရာသုခသည္ အၿမဲရႊင္လန္းေသာ စိတ္ဓာတ္ရွိရုံမွ်မက လ်င္ျမန္ဖ်တ္လတ္ေသာ ဇ၀နဥာဏ္ လည္း ထက္သန္သူ ျဖစ္သည္။ စစ္ႀကီးအတြင္း ဂ်ပန္ေခတ္က စာေရးဆရာအသင္းကို အသစ္ ျပဳျပင္တည္ေထာင္၍ အသင္း၏မူရင္းလုပ္ငန္းတစ္ရပ္အေနျဖင့္ စာေရးဆရာမဂၢဇင္းကို အားတက္ သေရာထုတ္ေ၀ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ကိုးလအၾကာတြင္ စကၠဴရွားပါးမႈေၾကာင့္ မဂၢဇင္းရပ္တန္႔ သြားရာ စာေရးဆရာအသင္းသည္ ဘာမွ်မလုပ္ဘဲ လက္ပိုက္ထုိင္ေနရန္ မသင့္သျဖင့္ အလုပ္သစ္ တစ္ရပ္ ရွာႀကံတီထြင္ ရန္ စိုင္းျပင္းၾက ရေလသည္။ ထုိကိစၥကို၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၊ ကုကၠိဳင္းလမ္း၊ သူရိယသတင္းစာတုိက္တြင္ အမႈေဆာင္မ်ား စုေ၀း ေဆြးေႏြး ၾကရာ၊ ဆရာသုခလည္း တပ္ခ်္သတကၠလတ္အနက္အက်ႌ ပေလကတ္ လံုခ်ည္ အျဖဴအမည္း အစင္း ကို ထံုးစံအတုိင္း ၀တ္ဆင္၍ ေရာက္ရွိေနသည္။
နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးတုိ႔ကို တစ္ခုမေကာင္းတစ္ခုေကာင္း ေဆြးေႏြးၿပီး ေနာက္ ေနာက္ဆံုးတြင္ မဂၢဇင္းအစား စာေပ ၏ အရသာမ်ားကို စာေရးဆရာမ်ားကိုယ္တိုင္ ပါ၀င္ ကျပေသာ ျပဇာတ္ခင္းၾကရန္ သေဘာတူၾကသည္။ သို႔ေသာ္ သာမန္ဇာတ္ဆရာႏွင့္ ကြဲျပားျခားနား ေအာင္ အမည္တီထြင္ေခၚေ၀ၚသင့္သည္ဟု သေဘာရရွိကာ အမည္ကို ေတြးေတာၾကံဆၾကရာ သင့္ေလွ်ာ္ေသာ အမည္ကို ရရွိရန္ ခဲယဥ္းေနၾကသည္ကို ေတြ႕ၾက ရေလသည္။ ထုိအခိုက္ကို သုခ က ရုတ္တရက္၀င္၍ "စာေပျပဇာတ္လို႔ ေခၚလိုက္ၾကဗ်ာ" ဟု ေျပာရာ၊ အမႈေဆာင္ မ်ားမွာ ဤမွ် ေလာက္ လြယ္လြယ္ကေလးကို ငါတုိ႔ဘယ့္ေၾကာင့္ မေတြးမိၾကပါလိမ့္မလဲဟု အံ့အားသင့္ သြားၾက ၿပီး၊ ခ်က္ခ်င္းလက္ခံလိုက္ၾကေလသည္။ လြယ္သည္၊ အခ်က္ခ်သည္။ ဤကား ဆရာသုခ ၏ ထူးျခားေသာ ဥာဏ္သြးလကၡဏာ ျဖစ္သည္။
ဆရာသုခ ေရးေသာ ၀တၳဳ၊ ေဆာင္းပါး၊ ဆိုေသာေတးသံ၊ ရုိက္ကူးေသာ ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကား စသည္ျဖင့္ သုခလက္ရာ ဟူသမွ် သူေမြးထားေသာ သားငယ္ကေလးပါမက်န္ ဤလကၡဏာမ်ားကို ျမင္ေတြ႕ရ သည္။ ရွင္းရုံ၊ လြယ္ရုံ၊ အခ်က္ရုံသာ မဟုတ္ေသး၊ ထုိလကၡဏာမ်ားထက္ ထူးျခားေသာ လကၡဏာ တစ္ရပ္ ရွိေသး၏။ ေခတ္မီ သစ္ဆန္း ေသာ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာ္လည္း အေတြးအေခၚ၊ စကားအသံုးအႏႈန္း၊ ဟန္ပန္ အေနအထားမွ စ၍ အစစတြင္ ျမန္မာအေတြး၊ ျမန္မာ စကား၊ ျမန္မာ့ဟန္မပ်က္ေစဘဲ၊ အၿမဲထိန္းသိမ္း ထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖို႔မူကား ဤ အခ်က္သည္ ဆရာသုခ၏ အထူးမူပိုင္လကၡဏာဟု ယူဆ ေပသည္။
ဆရာသုခ၏ ၀တၳဳ ေဆာင္းပါးစသည္တို႔ကို ၁၉၃၀ ခုႏွစ္ေက်ာ္ခန္႔မွစ၍ ေတြ႕ရာ၊ မည္သည့္ ပံုသ႑ာန္ျဖင့္ ေရးေစ အထက္ပါ ထူးျခားေသာ လကၡဏာမ်ားကို အၿမဲ ေတြ႕ေနရ၍ ေလးေလး စားစား ဖတ္ရႈခဲ့ေလသည္။ အလြန္ လြမ္းစရာ၊ ေဆြးစရာ၊ စိတ္ေမာစရာအေၾကာင္းမ်ားကို ဖြဲ႕၍ ေရးသားေသာ ေဆာင္းပါး၀တၳဳမ်ားမွာပင္၊ သူ၏ဖ်တ္လတ္ရႊင္လန္းေသာ လကၡဏာမ်ားျဖင့္ ယွက္သန္းေနေပသည္။ ယခုစာအုပ္တြင္၊ ေရွ႕ဆံုးမွ ပါလာေသာ ဘုန္းႀကီးဆိုေသာ သီခ်င္း ၀တၳဳတြင္ ဆရာၾကီး ဦးျပံဳးခ်ိဳ ကို ပုဂၢဳိလ္အသီးသီးတို႕သည္ ရႈေထာင့္ တစ္ပံုစီ အမ်ိဳးမ်ိဳးျမင္ခဲ့ၾကရာ ဆရာသုခကမူကား၊ ေလးနက္ေသာ အျခင္းအရာ ကို ရႊင္လန္းဖ်တ္လတ္ေသာ အသြင္ျဖင့္ ထူးျခားစြာ ျပထားေလသည္။
ဆရာသုခသည္ ယခုစာအုပ္တြင္ စုေပါင္းပံုႏွိပ္ေသာ ဝတၱဳမ်ားကို လြန္ခဲ့သည့္ တစ္ေခာတ္က မဂၢဇင္း သတင္းစာ ဆိုသည္မွာ ၾကာရွည္ခံႏုိင္ေသာ အရာမ်ိဳး မဟုတ္သည့္ျပင္၊ ဆရာတစ္ဦး၏ လက္ရာကို တစ္စံုတစ္ရံုး တစ္ခိုင္တစ္ခဲ ေတြ႕ႏိုင္ေသာ ဌာနမ်ိဳးမဟုတ္သျဖင့္ ေပ်ာက္ပ်က္တိမ္ျမဳပ္ သြားတတ္သည္။ ဆရာသုခ ၏ လက္ရာမ်ားသည္လည္း မူလအတိုင္းရွိေစပါက ေပ်ာက္ပ်က္သြား မည့္ေဘးမွ မလြတ္ႏိုင္ေခ်။ ယခုမူကားတစ္စုတစ္ရံုး ေပါင္းပံုႏိွပ္ထားလိုက္ျပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ တိမ္ျမဳပ္ေပ်ာက္ကြယ္သြားမည့္ ေဘးမွလြတ္ေပျပီဟု ဝမ္းေျမာက္ရေပသည္။ ယခင္က ဤစာမ်ား ကိုသတင္းစာ မဂၢဇင္းစသည္တို႕မွ ျဖတ္၍ ဖိုင္တြဲထားခဲ့၏။ သို႕ေသာ္ မစံုခဲ့ေခ်။ အခ်ိဳ႕လည္း ေဆြးျမည့္ပ်က္စီးကုန္၏။ ယခုစာအုပ္ျဖစ္လာ၍ ကၽြန္ေတာ္ တို႕ စာအုပ္စင္ေပၚတြင္ အျမဲရွိေပေတာ့ မည္။
ဤဝတၱဳမ်ားကား ယခုအသစ္ေရးသားျခင္းမဟုတ္၊ အေဟာင္းမ်ားျဖစ္သည္မွန္၏။ ၎တို႕ကို ဖန္တီးခဲ့ေသာ ဆရာသုခ ၏ ဒုကၡမသန္း၊ ထာ၀စဥ္ရႊင္လန္းေသာ မ်က္ႏွာကဲ့သို႔ပင္ ေဟာင္းႏြမ္းရိပ္ မထင္ဘဲ၊ ေရးခါစကကဲ့သို႔ပင္ ရႊင္လန္းဆန္းသစ္ေသာ တစ္ဆယ့္ႏွစ္ရာသီပန္းမ်ားကဲ့သို႔ပင္ ျဖစ္ရာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတြ႕ရွိသကဲ့သို႔ စာဖတ္ပရိသတ္မ်ားလည္း ေတြ႕ရွိရလိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္ပါေၾကာင္း။
ေဇယ်
သုခ၏ ေဆးရုံေပၚမွ ဘ၀သံသရာစာအုပ္အမွာစာ
Thukha
Khin Myo Chit
(Stories and Sketches of Myanmar)
(Stories and Sketches of Myanmar စာအုပ္ထဲမွ ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္ Thukha ေဆာင္းပါးကို သားျဖစ္သူ ေဒါက္တာခင္ေမာင္၀င္း ဘာသာျပန္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထုိေဆာင္းပါးသည္ ၁၉၅၈ခုႏွစ္၊ မတ္လ Guardian မဂၢဇင္းတြင္ ပါ၀င္ခဲ့သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္၏ ေဆာင္းပါးအစတြင္ လြန္ခဲ့ေသာ ၂၅ႏွစ္ေလာက္က ဟူေသာ စာပိုဒ္ကို ၁၉၅၈ ခုႏွစ္မွ စတင္၍ တြက္ရမည္ ျဖစ္ပါသည္။)
လြန္ခဲ့ေသာ ၂၅ႏွစ္ေလာက္က ကေလာင္နာမည္ "သုခ" ကို ႏွစ္ပဲတန္ ၀တၳဳစာအုပ္ တစ္အုပ္၏ ေရာင္စုံ ျခယ္သ ထားေသာ အဖံုးတြင္ ေတြ႕လိုက္ရပါသည္။ ထုိကေလာင္နာမည္ ျဖစ္ေပၚလာေအာင္ အေတာ္ပင္ ႀကိဳးစား အားထုတ္ခဲ့ရပါသည္။ ထုိအခ်ိန္က အေပ်ာ္ဖတ္ ၀တၳဳအေပါစားမ်ားသည္ ေစ်းကြက္တြင္ ေတာ္ေတာ္ ေခတ္စား ခဲ့ပါသည္။ ထုိအခါ ပံုႏွိပ္တိုက္ တစ္ခုသည္ ႏွစ္ပဲတန္ ၀တၳဳ ဟုေခၚေသာ ဤ၀တၳဳမ်ားကို ပိုမုိ၍ တြင္က်ယ္လာေစရန္ ေနာက္ထပ္ တစ္ဆင့္တစ္ဆင့္ တိုးျမႇင့္ ေဆာင္ရြက္လုိသည္။ ထုိပံုႏွိပ္တိုက္က အေရြးခံ ရေသာ လူ မသိေသး သည့္ ကေလာင္သစ္မ်ားကို ဆုေငြခ်ီးျမႇင့္မည္ဟု ေၾကာ္ျငာခဲ့သည္။ ဤတြင္သာ မကေသး သံုးႀကိမ္အေရြးခံရေသာ ကေလာင္သစ္ ကို ကေလာင္အမည္တစ္ခု ေရြးခ်ယ္ခ်ီးျမႇင့္ေပးမည္ဟု ထပ္မံ ၍ ဆိုထားျပန္သည္။
ထုိအခါ ကေလာင္ေသြးခ်င္ေသာ လူငယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်းာသည္ ထုိအခြင့္အေရးကို ရေအာင္ ႀကိဳးပမ္း ၾကသည္။ ဤကဲ့သို႔ ႀကိဳးပမ္းခဲ့ရသူတစ္ဦးမွာ က်ိဳက္လတ္ၿမိဳ႕မွ ကိုသိန္းေမာင္ အမည္ရွိ လူငယ္တစ္ဦး ျဖစ္သည္။ ကိုသိန္းေမာင္၏ ၀တၳဳသံုးႀကိမ္ အေရြးခံရေသာအခါ "သုခ" ဟူေသာ စာေရးဆရာတစ္ဦး ေမြးဖြာ လာေလ ေတာ့သည္။ ယခုအခါ ထုိအခ်ိန္က ထင္ေပၚခဲ့ေသာ ႏွစ္ပဲတန္ အေပါစား ၀တၳဳေရးဆရာ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား သည္ တိမ္ျမႇပ္၍ ကုန္ေလၿပီ။ သို႔ေသာ္ သုခ ဟူေသာ အမည္သည္ ယေန႔တိုင္ ထင္ေပၚေနဆဲ ျဖစ္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဟူသည္မွာ ရွင္းပါသည္။ အေၾကာင္းမွာ သုခသည္ အလြန္ထူးျခားေသာ အႏုပညာရွင္ တစ္ဦး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။
သုခ၏ အႏုပညာအေၾကာင္း သိလိုလွ်င္ သူ၏ ေမြးရပ္ေျမျဖစ္ေသာ က်ိဳက္လတ္ၿမိဳ႕၏ အတိတ္ ကာလ၏ ေန႔ရက္ မ်ားသို႔ ျပန္သြာၾကည့္ရေပမည္။ က်ိဳက္လတ္ၿမိဳ႕သည္ နာမည္ေက်ာ္ ကဗ်ာဆရာ မ်ား၊ သီခ်င္းေရး ဆရာမ်ားႏွင့္ ဂီတအႏုပညာရွင္မ်ား ေမြးဖြားရာၿမိဳ႕ေလးတစ္္ၿမိဳ႕ ျဖစ္ပါသည္။ ထုိၿမိဳ႕ ၏ ေအးခ်မ္းသာယာေသာ ဘ၀ထဲတြင္ ဂီတစာဆိုအႏုပညာရွင္မ်ားစြာတို႔ ေပ်ာ္ေမြ႕ရာ ျဖစ္ခဲ့သည္။ အေပ်ာ္တမ္းဂီတ ၀ါသနာရွင္ မ်ား သည္ မုိးရာသီကုန္ဆံုးခ်ိန္တြင္ လာေရာက္ေဖ်ာ္ေျဖေလ့ ရွိသည္။
က်ိဳက္လတ္ၿမိဳ႕သည္ ယေန႔တုိင္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းထားဆဲျဖစ္ေသာ ဓေလ့တစ္ခုမွာ ႏွစ္စဥ္ ဦးရွင္ႀကီးပြဲကို က်င္းပျခင္း ျဖစ္သည္။ ဦးရွင္ႀကီးသည္ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚေဒသ၏ ျမစ္ဖ်ာေခ်ာင္းမ်ား ကို ေစာင့္ေရွာက္ေသာ နတ္ျဖစ္သည္။ ဦးရွင္ႀကီး၏ ဇာတ္လမ္းကို ပင္လယ္ကမ္းျဖင့္ မေ၀းေသာ ေဒသမ်ားတြင္ ေကာင္းစြာ သိၾကပါသည္။ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚရွိ ၿမိဳ႕မ်ားသည္ ဦးရွင္ႀကီးကို ဂုဏ္ျပဳ ေသာ ဇာတ္ပြဲမ်ားကို ႏွစ္စဥ္က်င္းပေလ့ ရွိသည္။ ထုိဇာတ္ပြဲမ်ားတြင္ ကျပေဖ်ာ္ေျဖေသာ ဦးရွင္ႀကီး ၏ ဘ၀ဇာတ္ေၾကာင္းသည္ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ား အလြန္ပင္မ်က္ရည္က်ရေသာဇာတ္ ျဖစ္ပါသည္။ ဦးရွင္ႀကီးမွာ ေစာင္းပညာရွင္ လူငယ္တစ္ဦး ျဖစ္သည္။ သူသည္ သူ၏မုဆိုးမ မိခင္ႀကီးအား လုပ္ေကၽြးရန္အတြက္ ေဖာင္သမားမ်ားျဖင့္ လုိက္ရေသာအလုပ္ကို လုပ္ရ ပါသည္။ သူ၏ သာယာ ေသာ ေစာင္းသံသည္ ျမစ္ရိုးတစ္ေလွ်ာက္ရွိ နတ္သမီးမ်ားကို ဆြဲေဆာင္ေစပါသည္။ နတ္သမီမ်ား သည္ ဦးရွင္ႀကီးအား အလြန္ႏွစ္သက္၍ ေရနက္ထဲသို႔ ေခၚေဆာင္သြားၿပီး ျပန္မလႊတ္ၾက ေတာ့ေခ်။
ဦးရွင္ႀကီးသည္ ေရေအာက္ထဲသို႔ လိုက္ပါမသြားမီ သူ႔မိခင္ႀကီးအား စကားတစ္ခြန္းမွာၾကားခဲ့သည္။ သူ႔ကို ေတြ႕လုိသည့္ အခါ ေကာက္ညႇင္းေပါင္းပူပူေႏြးေႏြး၊ ငွက္ေပ်ာသီး၊ ထန္းလ်က္၊ လက္ဖက္ႏွင့္ အုန္းသီးတို႔ကို ၀ါးစင္ တစ္ခုေပၚတြင္ တင္ရန္ ျဖစ္သည္။ ယခုအခါတြင္ နံနက္ေစာေစာအခ်ိန္ကို ဦးရွင္ႀကီးအား ပူေဇာ္ ပသသည့္အခ်ိန္အျဖစ္ သတ္မွတ္ထားၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ညေနပိုင္းတြင္ လည္း ပူေဇာ္ႏိုင္ပါသည္။ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚ ရွိ ေလွသမားမ်ားသည္ ဦးရွင္ႀကီးကို ပူေဇာ္ပသၿပီးမွသာ ေရလမ္းခရီးကို သြားေလ့ရွိၾကသည္။
ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚရွိ လူမ်ားသည္ ဦးရွင္ႀကီးကို တစ္ႏွစ္လွ်င္ အနည္းဆံုး သံုးေလးႀကိမ္ခန္႔ ပူေဇာ္ပသ ေလ့ရွိၾကသည္။ ယင္း ပူေဇာ္ပသပြဲမ်ားသည္ မိသားစုအတြင္း ျပဳလုပ္ေသာ ပြဲမွ်သာ ျဖစ္ၿပီး မိသားစု မ်ား စုေ၀း ၍ ေကာက္ညႇင္းမ်ား၊ အုန္းသီးမ်ားႏွင့္ ထန္းလ်က္မ်ား စားၾကေသာက္ၾကရန္ အခြင့္အေရးတစ္ခုလည္း ျဖစ္ပါသည္။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ဦးရွင္ႀကီးပြဲကို ျပင္ဆင္ေပးေသာ ဆရာ တစ္ဦးကို ငွားရမ္းၾကပါသည္။ ထုိအခါ ထုိဆရာသည္ ဦးရွင္ႀကီး၏ ေၾကကြဲဖြယ္ ဇာတ္လမ္း ေတးသီခ်င္းကို သီဆိုၿပီး ပူေဇာ္ပသေသာ မိသားစုကို ေစာင့္ေရွာက္ရန္ တုိင္တည္ေလသည္။ ဆရာ သည္ အမ်ားအားျဖင့္ အသက္ေလးဆယ္ ပတ္၀န္းက်င္ ေလာက္ ျဖစ္တတ္ၿပီး သီခ်င္း အဆိုေကာင္းသူ ျဖစ္သည္။ ဦးရွင္ႀကီးတင္ေသာ ဆရာသည္ နတ္စင္ေလးတစ္ခု ပါ၀င္ေသာ လွည္းေလးကို တြန္း၍ သြားေလ့ ရွိသည္။ လွည္းေပၚတြင္ ေစာင္းပိုက္ထားေသာ လူငယ္တစ္ဦး၏ ပံုကို ခ်ိတ္ဆြဲ ထားသည္။ ထုိလူငယ္၏ ေဘးတြင္ က်ားတစ္ေကာင္ႏွင့္ မိေက်ာင္းတစ္ေကာင္၏ ပံုကို လည္း ေတြ႕ရသည္။ ဆရာသည္ ဦးရွင္ႀကီးအား ပူေဇာ္ပသသည့္ ကိစၥအားလံုးကို သင့္ေလ်ာ္ေသာ အခေၾကးေငြျဖင့္ တာ၀န္ ယူ ေဆာင္ရြက္ေပးသည္။
ဦးရွင္ႀကီးပြဲကို ခမ္းခမ္းနားနား က်င္းပရာတြင္ သူ႔ဘ၀ဇာတ္ေၾကာင္းကို တစ္ညလံုး ကျပေလ့ ရွိသည္။ နံနက္အရုဏ္ တက္ခ်ိန္တြင္ ဇာတ္လမ္းအရ ဦးရွင္ႀကီး၏ မိခင္သည္ သူ႔သားအတြက္ ပူေဇာ္ ပသသည့္ အခန္း ကို ေရာက္လာေသာအခါ ဇာတ္စင္ႀကီးတစ္ခုလံုးသည္ နတ္စင္ႀကီးပမာ ျဖစ္သြား ၿပီး ဇာတ္သမားမ်ားႏွင့္ ပြဲၾကည့္ ပရိသတ္တုိ႔အားလံုးသည္ စားေသာက္ဖြယ္မ်ားကို လြတ္လပ္စြာ လာေရာက္ပူေဇာ္ပသၾကပါသည္။
ႏို၀င္ဘာလတြင္ ျပဳလုပ္ေသာ ဦးရွင္ႀကီးပြဲသည္ ေတာ္ေတာ္ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားပါသည္။ လယ္ပိုင္ရွင္ သူေဌးမ်ား ႏွင့္ ဆန္ကုန္သည္မ်ားသည္ ေငြေၾကးအကုန္ခံ၍ ထုိပြဲကို ေအာင္ျမင္ေအာင္ ႀကိဳးပမ္းၾက သည္။ လူႀကီး မ်ားသည္ သူတုိ႔၏ သားသမီးမ်ားကို ဇာတ္ထဲတြင္ ပါ၀င္ေစသည္။ ထုိအခ်ိန္သည္ အေပ်ာ္တမ္း ေတးသံရွင္၊ ဂီတပညာရွင္မ်ား၊ ေတးေရးသူမ်ားႏွင့္ ၀ါသနာရွင္မ်ားအဖို႔ သူတို႔၏ အစြမ္း ကိုျပရန္ အခြင့္အလမ္း မ်ား လည္း ရရွိၾကသည္။
ဤတြင္ အေရးအပါဆံုးေသာ ေနရာမွာ ဦးရွင္ႀကီးကို သရုပ္ေဆာင္ရေသာ မင္းသား ျဖစ္သည္။ ထုိအခြင့္အေရး ကို ရရွိသူအဖို႔ ဂုဏ္တစ္ရပ္လည္းျဖစ္၊ အထူးအခြင့္အလမ္းတစ္ခုလည္း ျဖစ္သည္။ တစ္ခ်ိန္တြင္ ထုိ အခြင့္အေရး ကို သုခ ရရွိေလသည္။
ထုိအခ်ိန္က သုချဖစ္လာမည့္ ေမာင္သိန္းေမာင္ဟူေသာ လူငယ္ေလးသည္ အရြယ္ႏွင့္မလိုက္ ေအာင္ အႏုပညာ ၀ါသနာပါသူ၊ အနည္းငယ္ ဟန္လုပ္တတ္သူ၊ ပံုစံအားျဖင့္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေနတတ္သူ ျဖစ္သည္။ သူ ႏွင့္ ရြယ္တူအေပါင္းအသင္းမ်ားျဖင့္ မ၀င္ဆန္႔ဘဲ ပညာတတ္ေသာ လူႀကီးမ်ားျဖင့္သာ ေပါင္းသင္းတတ္သူ ျဖစ္သည္။ သူသည္တက္သစ္စ ကဗ်ာဆရာႏွင့္ အႏုပညာ ရွင္တစ္ဦး ျဖစ္သည္။ သူသည္ လူႀကီးပံုစံ အ၀တ္အစား မ်ားကို ၀တ္၍ စာအုပ္အထူႀကီးတစ္အုပ္ကို ပိုက္လွ်က္ ေလွ်ာက္သြားေလ့ရွိသည္။
ထုိေခတ္က ဂႏၱ၀င္စာႀကီးေပႀကီးမ်ားကုိ အေပ်ာ္သက္သက္ ေလ့လာဖတ္ရႈ႕ေသာ အသက္အရြယ္ ႀကီးရင့္သူမ်ား မ်ားစြာ ရွိပါသည္။ ထုိပုဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ားသည္ ၿမိဳ႕နယ္အႏွံ႔သြားလာ၍ ေဖ်ာ္ေျဖၾကေသာ ဇာတ္သမား မ်ားအတြက္လည္းေကာင္း၊ မဂၤလာေဆာင္မ်ား၊ ရွင္ျပဳမ်ား စေသာ ပြဲလမ္းမ်ားအတြက္ ေသာ္ လည္းေကာင္း၊ ဘုန္းႀကီးပ်ံမ်ားအတြက္ေသာ္လည္းေကာင္း ကဗ်ာမ်ား ေတးသီခ်င္းမ်ားကို ေရးစပ္ေပးေလ့ ရွိၾကသည္။ ထုိပုဂၢိဳလ္မ်ားကို ေတးေရးဆရာမ်ားဟုေခၚလွ်င္ သူတို႔အား ေစာ္ကားသလို ခံစားၾကရပါသည္။ သူတို႔သည္ အမ်ားအားျဖင့္ ဆင္းရဲၾက၏။ သို႔ေသာ္လည္း သူတို႔ သီခ်င္းမ်ားကို ေငြေၾကးျဖင့္ ၀ယ္၍ မရႏိုင္ပါ။ သူတို႔၏ သီခ်င္းမ်ားကို အခမဲ့ ရရွိၾကေသာ သူတို႔ သည္ ထုိပုဂၢိဳလ္မ်ားကို ေက်းဇူးတင္ေသာအားျဖင့္ အ၀တ္ အထည္ မ်ား၊ စားေသာက္ဖြယ္မ်ား စသည္တို႔ႏွင့္ ကန္ေတာ့ၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေငြေၾကးကို ေပးသည့္ ထံုးစံ မရွိသေလာက္ နည္းပါ သည္။ အကယ္၍ သီခ်င္းေရးဆရာသည္ အလြန္ဆင္းရဲႏြမ္းပါးပါက ဥာဏ္ပူေဇာ္ခ အျဖစ္ ေပးလွဴ ေသာ သစ္သီးမ်ား၊ ပန္းမ်ားထဲတြင္ ေငြေၾကးတို႔ကို ၀ွက္ထားၿပီး ေပးၾကသည္။ ဤသည္ကား အႏုပညာရွင္ မ်ားအေပၚ လူထု၏ ေလးစားမႈကို ျပသျခင္း ျဖစ္သည္။
ထိုအႏုပညာရွင္ႀကီးမ်ားသည္ စာဖတ္ရာမွ အနားယူခ်ိန္တြင္ သူတို႔အခ်င္းခ်င္း သစ္ပင္အရိပ္ေအာက္တြင္ ေရေႏြးၾကမ္း ေသာက္ရင္း ေတြ႕ဆံု၍ စာေပေရးရာမ်ားကို ႏွီးေႏွာၾကသည္။ သူတို႔သည္ စာေပ၊ ဂီတ၊ ျပဇာတ္ တုိ႔အေၾကာင္းကို ေဆြးေႏြးေနၾကရလွ်င္ ျပင္ပေလာကကို ေမ့ေပ်ာက္ ေနၾကေလသည္။
ထိုႏွီးေႏွာပြဲသို႔ ကိုသိန္းေမာင္သည္ သြားေရာက္၍ နားေထာင္၊ အခ်ိန္ကုန္ေလ့ ရွိသည္။ ကိုသိန္းေမာင္သည္ ထို ပညာရွိ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ား ဆုိျပေသာ သီခ်င္းမ်ား၊ ကဗ်ာမ်ားတို႔ကို လုိက္လံ ေရးမွတ္ေလ့ရွိသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ကိုသိန္းေမာင္ သည္ သီခ်င္းႀကီးမ်ားႏွင့္ ျပဇာတ္မ်ားဆုိင္ၤရာ ပညာ ဗဟုသုတမ်ားကို ရရွိလာေလရာ အေပ်ာ္တမ္း ဇာတ္အဖြဲ႕မ်ားသည္ သူထံသို႔ အႀကံဥာဏ္မ်ား လာေရာက္ေတာင္းခံရသည့္ အျဖစ္သို႔ပင္ ေရာက္လာ ေလေတာ့သည္။
သုခ ျဖစ္လာမည့္ ကိုသိန္းေမာင္သည္ အႏုပညာဆုိင္ရာ ပညာဗဟုသုတတို႔ကို ရွာေဖြရာတြင္ နည္းမ်ိဳးစုံကို သံုးခဲ့သည္။ သူသည္ အမ်ားမသိေသးေသာ သီခ်င္းမ်ားကို သင္ယူရင္း ထုိအႏုပညာ ရွင္မ်ားအား အလုပ္အေကၽြး ျပဳရင္း သူတို႔ႏွင့္အတူ လုိက္သြာသည္။ သီခ်င္းမ်ားကို ကူ၍ ဆိုေပး သည္။
ဇာတ္ပြဲမ်ားသည္ သူ၏ ပညာသင္ေက်ာင္းမ်ား ျဖစ္သည္။ ထုိအခ်ိန္က ဇာတ္ပြဲမ်ားသည္ ယခုေခတ္ ဇာတ္ပြဲ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကဲ့သို႔ပင္ အေနာက္တုိင္ကို အတုယူ၍ ကျပေဖ်ာ္ေျဖေသာ အေပါစားမ်ားအျဖစ္ ယိုယြင္း မသြားေသးပါ။ အႏုပညာသည္မ်ားသည္ လွပေအာင္ ေရးျခယ္ထား ေသာ ကားခ်ပ္မ်ား၊ မီးေရာင္မ်ား ဆင္ယင္ ထားမႈမ်ား စသည့္ အတုအေယာင္မ်ားကို အားမကိုးပဲ သူတို႔၏ ကိုယ္ပိုင္အႏုပညာကို အားကိုး၍ ပရိသတ္ ကို ေဖ်ာ္ေျဖရပါသည္။ ဇာတ္ဆရာသည္ သီခ်င္းဆို တတ္ရသည္။
စကားကိုလည္း စီကာပတ္ကံုး ေျပာတတ္ရသည္။ သရုပ္လည္း ေဆာင္တတ္ရသည္။ ၎ျပင္ဆုိင္း၀ိုင္းႏွင့္ ေတးဂီတ အေၾကာင္းကိုလည္း ေကာင္းေကာင္းနားလည္ ရသည္။ ဇာတ္လမ္းကို သရုပ္ေဖာ္သည့္အခါ သီခ်င္းမ်ား၊ ကဗ်ာမ်ားႏွင့္ ကာရံပါေသာ စကားမ်ားကို ဆုိင္း၀ိုင္းအကူအညီျဖင့္ တင္ဆက္ရသည္။ အသံႏွင့္ ေျပာဟန္၊ ဆုိဟန္တို႔သည္ အလြန္အေရးႀကီး သည္။ သုချဖစ္လာမည့္ လူငယ္ေလး ကိုသိန္းေမာင္သည္ ဇာတ္ပြဲမ်ားႏွင့္အတူ လိုက္၍ အေျပာ အဆိုတို႔ကို သင္ယူေလ့က်င့္ခဲ့ရာ ေရွးက ဇာတ္ပြဲမ်ားထဲမွ စကားမ်ားကို ဦးဖိုးစိန္ႀကီးကဲ့သို႔ေသာ မင္းသားတို႔၏ ဟန္အတုိင္း ရြတ္ဆုိႏိုင္သည္။ သီခ်င္းမ်ားကိုလည္း ဟန္မပ်က္ ဆုိႏိုင္သည္ဟု နာမည္ထြက္ေလသည္။
သုခ ဟူေသာ အမည္သည္ ႏွစ္ပဲတန္ ၀တၳဳစာအုပ္တစ္အုပ္၏ အဖံုးတြင္ ေပၚထြက္လာေသာအခါ စာဖတ္ ပရိသတ္မ်ားသည္ ထုိကေလာင္နာမည္၏ ေနာက္ကြယ္တြင္ ဇာတ္ပြဲမ်ား၌ ညမအိပ္ဘဲ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့ရေသာ ညမ်ား၊ မွတ္စုစာအုပ္မ်ားထဲတြင္ မွတ္သားခဲ့ရေသာ အခ်ိန္မ်ား၊ ဇာတ္ဆရာ ႀကီးမ်ားၾကားတြင္ မ်က္ႏွာငယ္ စြာျဖင့္ သြားလာလႈပ္ရွားခဲ့ရ၊ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ေလ့လာခဲ့၊ ရွာေဖြခဲ့ရ ေသာရက္မ်ား မည္မွ်ရွိသည္ကို မသိၾက ေခ်။
သူ၏အရည္အခ်င္းမ်ားေၾကာင့္ သုခဟူေသာ အမည္သည္ မၾကာမီ ေက်ာ္ၾကားသြား ေလသည္။ သူ၏ အခန္းဆက္ ၀တၳဳမ်ားကို ေန႔စဥ္သတင္းစာႀကီးမ်ားထဲတြင္ ထည့္သြင္း ေဖာ္ျပခဲ့သည္။ လစဥ္ မဂၢဇင္းမ်ားကလည္း သုခ၏၀တၳဳမ်ားကို ထည့္သြင္းေဖာ္ျပခဲ့သည္။ ၎တို႔ထဲတြင္ ဒဂံုမဂၢဇင္းသည္ လည္း တစ္ခု ပါ၀င္သည္။ ထုိမဂၢဇင္း၏ ေနာက္ကြယ္တြင္ ရုပ္ရွင္ထုတ္လုပ္သူမ်ားလည္း ပါ၀င္ ေသာေၾကာင့္ သုခသည္ ရုပ္ရွင္နယ္ပယ္ထဲသို႔ ေရာက္သြားခဲ့ေလသည္။ ဒုတိယကမၻာစစ္ မျဖစ္မီ ေအ၀မ္းရုပ္ရွင္ မွ ရိုက္ကူးေသာ "ေစာင္းေတာ္ရွင္" အမည္ရွိေသာ ရုပ္ရွင္အတြက္ သုခသည္ ဇာတ္ညႊန္းေရးသားခဲ့သည္။ ထုိရုပ္ရွင္ မွာ ျမစ္ေခ်ာင္း၊ အင္းအုိင္ႏွင့္ ေရလမ္းခရီးတို႔ကုိ ေစာင့္ေရွာက္ ေသာ ဦးရွင္ႀကီး၏ ဇာတ္လမ္း ျဖစ္သည္။ သုခသည္သူ၏ ေမြးေျမက်ိဳက္လတ္တြင္ေနစဥ္က ဦးရွင္ႀကီျပဇာတ္ကို တင္ဆက္ရာတြင္ ကူညီခဲ့ရုံ သာမက ကိုယ္တိုင္ ပါ၀င္ခဲ့သူျဖစ္သည့္အတြက္ ထုိဇာတ္ညႊန္းကို သူေကာင္းစြာ ေရးသားႏိုင္ခဲ့သည္။
သုခ ရုပ္ရွင္နယ္ထဲသို႔ ေရာက္ခါစတြင္ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီး ျဖစ္ေလသည္။ စာအုပ္ႏွင့္ ရုပ္ရွင္ လုပ္ငန္းမ်ား ရပ္တန္႔ သေလာက္ ျဖစ္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ စစ္အတြင္းပင္ ျဖစ္လင့္ကစား ပရိသတ္ကို ေဖ်ာ္ေျဖရန္ေတာ့ လုိအပ္ေနသည္။ ပို၍ အေရးႀကီးသည္မွာ အႏုပညာသည္မ်ား အတြက္ စား၀တ္ေနေရး ျဖစ္သည္။
ထုိအခ်ိန္တြင္ ေခတ္ေပၚျပဇာတ္မ်ားသည္ လူထုပရိသတ္တို႔၏ၾကားတြင္ ေခတ္စားလာ သည္။ ျမန္မာပြဲၾကည့္ ပရိသတ္ သည္ သီခ်င္းႏွင့္ေတးဂီတကို အလြန္ႏွစ္သက္ၾကရာ ၎တို႔သည္ ယေန႔ တုိင္ေအာင္ပင္ သီခ်င္းႏွင့္ ေတးဂီတမပါဘဲ စကားသက္သက္ျဖင့္ သရုပ္ေဖာ္ေသာ ျပဇာတ္မ်ားကို လက္မခံႏိုင္ၾကေခ်။ ဇာတ္ပြဲ၏ အစဥ္အလာသည္ ျမန္မာတို႔၏စိတ္ထဲတြင္ အလြန္အားသန္လ်က္ ရွိသည္။ ပရိသတ္သည္ ဇာတ္လမ္းကို ဂရု မစိုက္ၾကပါ။ ဇာတ္လမ္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသည္ သိၿပီး ျဖစ္သည္။ ပြဲၾကည့္ပရိသတ္ လိုခ်င္ေသာအရာမွာ ခ်စ္ခန္း၊ ႀကိဳက္ခန္း၊ လြမ္းခန္း (သို႔ေသာ္ သိပ္အလြန္အကၽြံ လြမ္းလို႔မျဖစ္ပါ) အကမ်ား အဆိုမ်ားႏွင့္ ေတးဂီတ မ်ား ျဖစ္သည္။
ထုိအခ်ိန္တြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံ စာေရးဆရာအသင္းသည္ ရန္ပံုေငြအတြက္ ျပဇာတ္တစ္ခုကို ကျပရန္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့သည္။ (ဤသည္ကား စာေရးဆရာျပဇာတ္၏ အစျဖစ္သည္။) အသင္းသားတစ္ဦးျဖစ္သူ သုခအား ဦးပုည၏ ၀ိဇယျပဇာတ္ကို စီစဥ္ တင္ဆက္ရန္ တာ၀န္ေပးေလသည္။
သုခအတြက္ အေရးႀကီးေသာ ျပႆနာမွာ ဦးပုည၏ စာေပအေရးအသားမပ်က္ရန္ႏွင့္ ပြဲၾကည့္ပရိသတ္ အႀကိဳက္လည္းျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးရန္ ျဖစ္သည္။ မူရင္းျပဇာတ္မွာ ရွည္လ်ားသည္။ မင္းတုန္းမင္းလက္ထက္က ေရးထားခဲ့ျခင္း ျဖစ္ၿပီး ညလံုးေပါက္ ကျပန္ရန္ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ စာေရးဆရာျပဇာတ္ အေနျဖင့္ သံုးနာရီ ေလာက္သာရသည္။ ထုိအေတာအတြင္းတြင္ ဗံုးႀကဲ ေလယာဥ္မ်ားေၾကာင့္ ဥၾသဆြဲသံမ်ားကလည္း ဘယ္ႏွႀကိမ္ၾကားရဦးမည္ မသိေခ်။ သုခအေနျဖင့္ ထုိျပဇာတ္ကို ေရွးကဇာတ္ပြဲပံုစံမ်ိဳးျဖင့္ တင္ဆက္ရန္ မျဖစ္ႏိုင္ သလို ဦးပုည၏ စာအေရးအသား မ်ားအတုိင္း တင္ဆက္၍ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ ပြဲၾကည့္ပရိသတ္၏ အႀကိဳက္ ျဖစ္ေသာ ေတးဂီတ၊ သီခ်င္း၊ ခ်စ္ခန္း၊ ႀကိဳက္ခန္းႏွစ္ပါးသြားႏွင့္ လြမ္းခန္းတို႔လည္း ပါေအာင္ လုပ္ရမည္။
၀ိဇယျပဇာတ္၏ ဇာတ္လမ္းမွာ ဇာတ္ခံုေပၚတြင္ ကျပေသာ ဇာတ္လမ္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား နည္းတူ အားလံုး သိၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ ၀ိဇယသည္ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံ၏ အိမ္ေရွ႕မင္းသား ျဖစ္သည္။ ထုိႏိုင္ငံသည္ သမုိင္းအရ အိႏၵိယ ႏိုင္ငံ ျဖစ္ႏိုင္သ္ည။ မင္းသားသည္ သူ၏ဆိုးသြမ္းမႈမ်ားေၾကာင့္ သူ၏ တပည့္မ်ားႏွင့္အတူ ပင္လယ္ျပင္ ထဲသို႔ ေဖာင္ျဖင့္ ေမွ်ာျခင္းကို ခံခဲ့ရသည္။ သူႏွင္သူ၏ တပည့္ ေပါင္းငါးရာတို႔သည္ သီဟိုဠ္ကၽြန္းသို႔ ေရာက္သြား ၾကသည္။ သီဟုိဠ္ကၽြန္းတြင္ ဘီလူးမ်ိဳးႏြယ္တို႔ကို သစၥာေဖာက္ဖ်က္၍ ၀ိဇယမင္းသားအား ဘုရင္ အျဖစ္ တင္ေျမႇာက္ခဲ့သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ၀ိဇယႏွင့္ သူ၏ ေနာက္လိုက္တုိ႔သည္ သီဟိုဠၤဟူေသာ မင္းေနျပည္ေတာ္ ကို ထူေထာင္လုိက္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ၀ိဇယမင္းတြင္ ဗုဒၶသာသနာျပန္႔ပြားေအာင္ လုပ္ေဆာင္ရမည့္ တာ၀န္ ရွိေနသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ႏိုင္ငံတကာႏွင့္ ဆက္ဆံေရးတြင္လည္းေကာင္း၊ လူထု၏ ေထာက္ခံမႈ ရရန္ လည္းေကာင္း၊ ဘီလူးမႏွင့္သူ၏ ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို ႏိုင္ငံမွ ႏွင္ထုတ္၍ အိမ္နီးခ်င္း ႏိုင္ငံ မွ သူႏွင့္ထုိက္တန္ေသာ မင္းသမီးတစ္ဦးႏွင့္ လက္ဆက္ရန္ လုိအပ္လာသည္။ ၀ိဇယမင္းသားသည္ သူ၏ ဇနီးဘီလူးမ ကို ခ်စ္ေသာ္လည္း သူ၏သမုိင္းေပးတာ၀န္ကို မလြန္ဆန္ႏိုင္ေခ်။
သုခသည္ ၀ိဇယမင္းသားအျဖစ္ သရုပ္ေဆာင္ရမည္ ျဖစ္သည္။ ၀ိဇယမင္းသားေနရာတြင္ သရုပ္ေဆာင္ေသာ သူသည္ သီခ်င္းႀကီးမ်ားကို ဆိုတတ္ရမည္။ ေအာ္ဟစ္ေၾကြးေၾကာ္ တတ္၇မည္။ အေရးအႀကီးဆံုးမွာ သူသည္ သရုပ္ေဆာင္ ေကာင္းသူလည္း ျဖစ္ရမည္။ သုခသည္ ဤအရည္အခ်င္းမ်ားအားလံုးႏွင့္ ျပည့္စုံသည္။ သူသည္ ျပဇာတ္ တည္းျဖတ္ျခင္း၊ ဇာတ္ညႊန္းေရး ျခင္း၊ သရုပ္ေဆာင္မ်ား ေရြးခ်ယ္ျခင္း၊ ညႊန္ၾကားျခင္း၊ ေရွးသီခ်င္းႀကီး စာအုပ္မ်ားထဲမွ သီခ်င္း ေဟာင္းမ်ားကို ရွာေဖြျခင္း၊ ဆုိင္း၀ိုင္းကို ညႊန္ၾကားျခင္း၊ ဇာတ္တုိက္ျခင္း၊ အ၀တ္အစား မ်ားကို ေရြးခ်ယ္ျခင္းတို႔ကို ျပဳလုပ္ၿပီး ေနာက္ဆံုး အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ရန္ ဆုေတာင္းျခင္ကိုလည္း ျပဳလုပ္ရ ပါသည္။
ျပဇာတ္ ၏ အဖြင့္သည္ ၀ိဇယမင္းသား၏ ဆုိးသြမ္းမႈမ်ားမွ စတင္ပါသည္။ လူၾကမ္းအုပ္စုတစ္စု သည္ ေအာ္ဟစ္၍ ေရာက္လာသည္။ ေတြ႕သမွ် လူမ်ား၏ပါးကို ရုိက္သည္။ ပစၥည္းမ်ားကို လုယူ သည္။ အမ်ိဳးသမီး ေလး မ်ားကို ေနာက္ေျပာင္သည္။ အားလံုးကို ၿခိမ္းေျခာက္သည္။ ဤအခန္းမွာ ေသခ်ာဇာတ္တုိက္ထားေသာ အခန္း ျဖစ္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ပါနည္း။ အေၾကာင္းမွာ ဇာတ္ခုံ ေပၚရွိ လူၾကမ္းမ်ားသည္ သူတို႔ျမင္ေနက် လူမ်ား ႏွင့္ တူေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ သုခ၏ ရည္ရြယ္ခ်က္သည္ ေကာင္းစြာ ေအာင္ျမင္သြားေလသည္။ ပြဲၾကည့္ပရိသတ္ သည္ ၀ိဇယမင္းသား ၏ တပည့္မ်ား၏ အႏွိပ္စက္ကိုခံရေသာ ျပည္သူလူထုႏွင့္ တစ္သားတည္း ျဖစ္ေနသည္။ ႏွိပ္စက္ခံ ျပည္သူမ်ားသည္ ဘုရင့္ထံသို႔ ဦးတိုက္၍ တုိင္တန္းၾကသည္။
ယခုထိေတာ့ အားလံုး အဆင္ေျပလ်က္ ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ အေရးအႀကီးဆံုး အခန္းတစ္ခု က်န္ေသးသည္။ ၎မွာ ၀ိဇယမင္းသားထြက္သည့္အခန္း ျဖစ္သည္။ ပြဲၾကည့္ပရိသတ္သည္ စာေရး ဆရာသုခကို ေကာင္းစြာ သိၿပီး ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သုခစင္ေပၚကို တက္လာမည့္အခ်ိန္ကို စိတ္၀င္စားစြာျဖင့္ ေစာင့္ေနၾကသည္။ ၀ိဇယမင္းသား ေနရာတြင္ သရုပ္ေဆာင္ေသာ သူသည္ သီခ်င္းဆိုတတ္၊ ကဗ်ာႏွင့္ စာမ်ားကို အသံအေန အသံထားျဖင့္ ရြတ္တတ္၊ ေကာင္းစြာ သရုပ္ေဆာင္တတ္သူ ျဖစ္ရမည္ဟု ဆုိခဲ့သည္။ ဒီ အရည္အခ်င္း မ်ားအားလံုး ျပည့္စုံပါသည္။ သို႔ေသာ္ သုခ၏ ရုပ္ရည္ကို ဇာတ္စင္ေပၚတြင္ သံုးနာရီၾကာေအာင္ ၾကည့္ႏိုင္ ပါ့မလာ။ ဒါျပႆနာ ျဖစ္သည္။ သုခ ၏မ်က္ႏွာမွာ သမၺာန္ေလးတစ္စင္းကိုေတာင္ ထြက္ေအာင္မလုပ္ႏိုင္ပါ။
(ဤေနရာတြင္ စာဖတ္သူအား လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ မ်က္ႏွာနဲ႔ သမၺန္ထြက္တာနဲ႔ ဘာဆုိင္သလဲ ဟူေသာ အရာကို ရွင္းျပရန္ လိုပါလိမ့္မည္။ ေရွးဂရိ (Greek) ပံုျပင္မ်ားထဲတြင္ ထရြိဳင္ၿမိဳ႕မွ ဟယ္လင္မင္းသမီး (Helen of Troy)ေၾကာင့္ ဂရိစစ္သေဘၤာေပါင္း တစ္ေထာင္ေလာက္သည္ ထရြိဳင္ၿမိဳ႕ကို စစ္ခ်ီခဲ့ၾကသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဟယ္လင္မင္းသမီး၏ အလွကို စာဖြဲ႕ရာတြင္ the face that launched a thousand ships သေဘၤာတစ္ေထာင္ ကို ထြက္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ေသာ မ်က္ႏွာ ဟူ၍ ဆုိသည္။ သုခ၏ ရုပ္ရည္မွာမူကား Thukha's face would not launch a punt သုခ၏ မ်က္ႏွာသည္ သမၺာန္တစ္စင္းေတာင္ထြက္ေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ပါ ဟူ၍ ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္ က ဟာသ ဆန္ဆန္ေလး ေရးထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ဘာသာျပန္သူ သုခ၏ မိတ္ေဆြ မ်ားသည္ သူ၏ ေကာ္ဖီေရာင္ အသားအေရ ႏွင့္ ပတ္သက္၍အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာၾကသည္။ အာ၀ဇၨန္း ေကာင္းေသာ စာေရးဆရာ တစ္ဦးက ဆုိလွ်င္ ဤသို႔ပင္ ေရးသားခဲ့သည္ကို ဖတ္ဖူးပါသည္။ သုခဟာ မိတ္ကပ္ ေတြ ဘာေတြ လိမ္းလိုက္ရင္ ကုလားမ ျပာပံုထဲ က်သြားသလိုပါပဲ။ ဤသည္ကား ၀ိဇယ မင္းသား ေနရာတြင္ သရုပ္ေဆာင္ရမည့္ သုခ ၏ ရုပ္ရည္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ျဖစ္ပသါည္။
၀ိဇယမင္းသား ၏ တပည့္မ်ားသည္ တုိင္းသူျပည္သားမ်ားကို ႏွိပ္စက္သည့္ အခန္းၿပီးလွ်င္ ေနာင္ ဇာတ္၀င္ခန္းမ်ား နန္းေတာ္ တြင္ ဘုရင္ႏွင့္ မိဖုရားတို႔၏ ညီလာခံ ျဖစ္သည္။ မွဴးႀကီးမတ္ရာ မ်ား အားလံုး လည္း တက္ေရာက္ေနၾကသည္။ မင္းညီလာခံ၏ ဇာတ္၀င္ခန္းပီပီ ေနာက္ခံေတး ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးျဖင့္ စတင္ခဲ့ သည္။ မၾကာမီပင္ လူမ်ား၏ ေအာ္သံမ်ားကို ၾကားရသည္။ ထုိအခ်ိန္ တြင္ ၀န္ႀကီးတစ္ဦးသည္ ၀င္လာၿပီး ဘုရင္ႀကီး အား သူ႔သားေတာ္ ၀ိဇယမင္းသား၏ ဆိုးသြမ္းမႈမ်ား ကို တုိင္ၾကားေလသည္။ ဘုရင္ႀကီးသည္ စိတ္လညး္ ဆိုး၊ ရွက္လည္းရွက္၍ သူ႔သားအား ေရွ႕ေတာ္ သို႔ ေခၚေစသည္။ အေျခအေနမွာ တင္းမာလ်က္ ရွိသည္။ ဘုရင္ႀကီးက အလြန္စိတ္ဆုိးေနသည္။ မိဖုရားႀကီးမွာ သူ႔သားေလးအတြက္ ေတာင္းပန္လ်က္ ရွိသည္။ မွဴးမတ္ႀကီးမ်ားသည္ ၀ိဇယ မင္းသားအလာကို စိတ္ပူစြာျဖင့္ ေစာင့္ေနၾကသည္။
ပြဲၾကည့္ပရိသတ္သည္ ၀ိဇယမင္းသားကို ေစာင့္ေမွ်ာ္လ်က္ ရွိသည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ ဆုိင္း၀ိုင္းက ခပ္သြက္သြက္ တီးလံုးေလး ကို တီးလိုက္သည္။ ထိုတီးလံုးႏွင့္အတူ ဇာတ္စင္၏ တစ္ဖက္မွ အရက္မူးသမားသီခ်င္းသံကုိ ၾကားလိုက္ ရသည္။ အသံၾကားရာဘက္သို႔ အားလံုးၾကည့္လုိက္ေသာ အခါ ၀ိဇယမင္းသားအျဖစ္ သရုပ္ေဆာင္ ထားေသာ မင္းသား ကို ျမင္လိုက္ရေလသည္။ ၀ိဇယ မင္းသားသည္ အရက္မူးေနၿပီး သူ႔တပည့္ တစ္ေယာက္ ၏ ပခံုးေပၚတြင္ မွီ၍ ၀င္လာေလသည္။
ဤ သည္ကား ပြဲၾကည့္ပရိသတ္မ်ား သုခကို ပထမဆံုး ျမင္လိုက္ရျခင္း ျဖစ္သည္။ သုခသည္ ၀ိဇယ၊ ၀ိဇယ သည္ သုခ ျဖစ္၏။ ဦးပုည စာျဖင့္ ေရးသားထားေသာ ၀ိဇယသည္ သုခ၏ သရုပ္ေဆာင္မႈေၾကာင့္ အသက္ရွင္ လာေလေတာ့သည္။ သုခသည္ ပရိသတ္တုိ႔၏ ႏွလံုးသားထဲသို႔ ေရာက္လာၿပီး စြဲမိသြားေလေတာ့သည္။ သုခ သည္ စာေရးဆရာႀကီး ဦးပုည၏ စာမ်ားကို ရြတ္ဖတ္ ျပလိုက္ပံုမွာ အားလံုးက ေငး၍ နားေထာင္ ေနရ ေလေတာ့သည္။
၀ိဇယျပဇာတ္တြင္ အရွည္ဆံုးႏွင့္ အေရးအသားအားျဖင့္ အေျပာင္ေျမာက္ဆံုး စာပိုဒ္ တစ္ခုမွာ ၀ိဇယမင္းသား ျပည္ႏွင္ဒဏ္ ခံ ေနရစဥ္ ေတာထဲ၌ တစ္ဦးတည္းေရရြတ္ေသာ ကဗ်ာႀကီး ျဖစ္သည္။ သုခသည္ ထုိ ကဗ်ာရွည္ႀကီးကို တစ္လံုး မက်န္ေအာင္ အျပည့္ရြတ္ရန္ ဆံုးျဖတ္ထား သည္။ ဤသည္ကား အႏၱရာယ္ ရွိေပသည္။ စြန္႔စားမႈတစ္ရပ္ဟုလည္း ဆိုႏိုင္ပါသည္။ အေၾကာင္းမွာ ပြဲၾကည့္ပရိသတ္သည္ နားေထာင္ ေကာင္းေသာ စာေၾကာင္းအနည္းငယ္ကိုသာ ႏွစ္သက္ၾကပါလိ့မ္ မည္။ သုိ႔ေသာ္ ကဗ်ာရွည္ႀကီး တစ္ပုဒ္လံုးကို နားေထာင္ ေလာက္ေအာင္ စိတ္ရွည္ပါမည္ေလာ။ ၀ိဇယမင္းသား ရြတ္ေသာ ကဗ်ာရွည္ထဲတြင္ ေတာဘြဲ႕၊ ေတာင္ဘြဲ႕၊ အလွအပတို႔ကို ခ်ီးက်ဴးခန္း၊ လြမ္းခန္း၊ ေဆြးခန္း အစုံ ပါ၀င္ေနသည္။ ဤမွ်ေလာက္ အရသာအစုံ ကို တစ္ထုိင္တည္းျဖင့္ ခံစား ႏိုင္ပါ့မလား။
စဥ္းစားစရာ ျဖစ္သည္။ ထုိကဗ်ာရွည္ႀကီးသည္ တစ္ဦးတည္း ရြတ္ဖတ္ရေသာ စာသက္သက္ ျဖစ္သည္။ သီခ်င္းလည္း မဟုတ္၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဆုိင္း၀ိုင္းကလည္း ဘာမွ ကူညီႏိုင္စြမ္း မရွိေခ်။ သုခသည္ သူ၏ အာ၀ဇၨန္း ႏွင့္ အသံကိုသာ အားကိုးရမည္။ ထုိကဗ်ာရွည္ႀကီးကို ပရိသတ္ မ်ား စြဲၿငိသြားေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ဘဲ အီ သြားခဲ့လွ်င္ သူႏွင့္ျပဇာတ္ႏွစ္ခုစလံုးကို ထိခုိက္မည္။ စာေရး ဆရာအသင္းႀကီး၏ ရန္ပံုေငြရရွိေရးကိုလည္း ထိခုိက္သည္။ ဒါတြင္သာမကေသး။ ဤေလာကမွ ထြက္ခြာသြားၿပီျဖစ္ေသာ ဦးပုည ကိုလည္း ထိခုိက္သျဖင့္ ဦးပုည သည္ အျခားေလာက မွ သုခကို တင္းပုတ္နဲ႔ ထုရန္ ေစာင့္ေနမွာ ေသခ်ာသည္။
၀ိဇယမင္းသား ၏ ကဗ်ာရွည္ႀကီးသည္ သုခ၏ အႀကီးမားဆံုးေသာ ေအာင္ျမင္မႈ ျဖစ္သြား သည္။ ပြဲၾကည့္ ပရိသတ္ သည္ ေငး၍ နားေထာင္ေနၾကရသည္။ ဟိုနားဒီနားမွ ေခ်ာင္းဟန္႔သံေလး မ်ားမွအပ ဇာတ္ရုံႀကီး တစ္ခုလံုး သည္ သုခ၏အသံျဖင့္ လြမ္းေနသည္။ ပရိသတ္တို႔သည္ မ်က္ရည္မ်ားေၾကာင့္ ဇာတ္ခံုကိုပင္ ခပ္၀ါး၀ါး ပဲ ျမင္ရေတာ့သည္။
ေနာက္ပိုင္းတြင္ ျမန္မာဇာတ္ပြဲမ်ား၏ ထံုးစံအတုိင္း၊ ဟသမ်ား၊ ဘီလူးမမ်ား၏ အက အပါအ၀င္ အဆိုအက မ်ား၊ ဘီလူးမ ႏွင့္ ၀ိဇယမင္းသားတို႔၏ ႏွစ္ပါးသြားတို႔ျဖင့္ ေျပျပစ္လ်က္ ရွိသည္။
ေနာက္ဆံုးတြင္ အခက္ခဲဆံုးေသာ ဇာတ္၀င္ခန္းတစ္ခု က်န္ေသးသည္။ ထုိအခန္းမွာ ၀ိဇယမင္း သည္ ႏိုင္ငံေတာ္ အတြက္ သူ၏ ဘီလူးမ မိဖုရာုးႏွင့္ ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို တုိင္းျပည္မွ ႏွင္ထုတ္ လုိက္ရသည့္ အခန္း ျဖစ္သည္။ ပြဲၾကည့္ပရိသတ္သည္ ဘုရင္မကို သနားၿပီး ျဖစ္ေနသည္။ ဘုရင္မ ေနရာ သရုပ္ေဆာင္ ေသာသူမွာလည္း ထင္ရွားေသာ ဇာတ္မင္းသမီးႀကီးတစ္ဦးျဖစ္ေလရာ တက္သစ္စသုခ သည္ သူ႔ကို ဘယ္လုိလုပ္ ၍ ယွဥ္ႏိုင္ပါမည္နည္း။
ဤေနရာတြင္ ပြဲၾကည့္ပရိသတ္၏ စိတ္သည္ ၀ိဇယဘက္သို႔ ယိမ္းလာေအာင္ မွဴးမတ္ႀကီး မ်ားႏွင့္ ၀ိဇယ မင္းသား တို႔၏ ပဋိပကၡ၊ ထိပ္တုိက္ရင္ဆုိင္သည့္အခန္းမွ စတင္လိုက္သည္။ အေၾကာင္းမွာ ဘုရင္၏ ၀န္ႀကီးမ်ားက ၀ိဇယမင္းသား အား ဘီလူးမကို ႏွင္ထုတ္ရန္ ေတာင္းဆိုၾကေသာ ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ၀ိဇယ မင္းႀကီး သည္ အလြန္စိတ္ဆိုးေဒါသထြက္၍ ဤသို႔ေျပာဆိုျခင္းေၾကာင့္ ႀကီးေလးေသာ အျပစ္ကိုေပးမည္ဟု ၿခိမ္းေျခာက္သည္။ သို႔ေသာ္ ၀န္ႀကီးမ်ားဘက္မွ အေလွ်ာ့မေပး ေခ်။ သူတို႔သည္ မင္းျပစ္မင္းဒဏ္ကို ခံရန္ အသင့္ ျဖစ္သည္။ သူတို႔သည္ ဘုရင္ႏွင့္တကြ ဤမင္းေနျပည္ေတာ္ ႀကီးကို ထူေထာင္ရာတြင္ ပါ၀င္ခဲ့သူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ႏိုင္ငံ၏အက်ိဳးကို ေထာက္၍ သူတို႔၏ အသက္ကိုပင္ စြန္႔ကာ ဤသိုေျပာရျခင္း ျဖစ္သည္။ ၀ိဇယ ဘုရင္ႀကီသည္ ၀န္ႀကီးမ်ား၏ သတၱိႏွင့္ ႏိုင္ငံအေပၚ သစၥာရွိမႈကို ေထာက္ထားၿပီး သူတို႔ေျပာသည့္အတုိင္း လုပ္ပါမည္ဟု ကတိေပးလိုက္ သည္။ သူကိုယ္တုိင္ပင္ ထုိသတင္းစကားကို သူ႔ဇနီးထံ ေျပာမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ လိုက္သည္။
ေနာက္ဇာတ္၀င္ခန္းတြင္ ဘုရင္မႏွင့္ သူ႔ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ရသည္။ ဘုရင္မ ကိုယ္တိုင္သည္ တစ္ခုခု ျဖစ္ေတာ့မည္ဟု စိတ္ထဲတြင္ မတည္မၿငိမ္ ျဖစ္ေနသည္။ ၀ိဇယဘုရင္ႀကီး ၀င္လာ သည္။ သို႔ေသာ္ သယ္ေဆာင္လာေသာ သတင္းစကားမွာ အားလံုးအတက္ မေကာင္းေသာ စကား ျဖစ္သည္။ သူ၏ကေလး ႏွစ္ေယာက္ ကို ေပြ႕ခ်ီ၍ သူတို႔ကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ေၾကာင္း သူတို႔ႏွင့္ ခြဲခြာရမည္ကို မည္မွ်ထိခိုက္ေၾကာင္း ေျပာသည္။ သူ႔တြင္ သူ၏ ခ်စ္လွစြာေသာ ဇနီး၊ ကေလးမ်ား တို႔ႏွင့္ အတူေနရန္ ကံမပါေၾကာင္ သူ၏ သမုိင္းေပး တာ၀န္အရ သူသည္ အခ်စ္ေရးထက္ ႏိုင္ငံႏွင့္ သာသနာ့တာ၀န္ကိုသာ ဦးစားေပး ရေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း တို႔ကို ေျပာျပရာတြင္ သုခသည္ ဦးပုည ၏ စာမ်ားကို ပရိသတ္မ်ား အသည္းစြဲ သြားေအာင္ ရြတ္ဖတ္ျပေလေတာ့သည္။ ျပဇာတ္၏အဆံုး တြင္ ဖခင္ႏွင့္ခင္ပြန္းသည္ ေယာက်္ား၏ တာ၀န္ မ်ားကို စြန္႔လႊတ္ၿပီး ႏိုင္ငံႏွင့္သာသနာ့တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ရမည့္ ဘုရင္၀ိဇယႏွင့္ သူ႔ဇနီးႏွင့္ ကေလးမ်ားတို႔ႏွင့္ အဆံုးသတ္ေလသည္။ ထုိအခါ တြင္ ဇာတ္ရုံတစ္ခုလံုးရွိ ပရိသတ္တုိ႔သည္ မ်က္ရည္မ်ားကို မထိန္းႏိုင္ ၾကေတာ့ေခ်။
၀ိဇယျပဇာတ္ၿပီးသည့္ေနာက္ စာေရးဆရာသုခသည္ ဇာတ္ဆရာ၊ ဇာတ္မင္းသား၊ ဒါရိုက္တာ အျဖစ္ အသိ အမွတ္ ျပဳျခင္းခံရေသာ အႏုပညာရွင္တစ္ဦး ျဖစ္လာေလသည္။ ဂ်ပန္ေခတ္ တစ္ေလွ်ာက္တြင္ သုခသည္ ျပဇာတ္မ်ား ကို ဆက္လက္၍ ထုတ္လုပ္ခဲ့သည္။
ဂ်ပန္ေခတ္အတြင္းက "ေၾသာ္ မိန္းမ" အမည္ရွိ ျပဇာတ္သည္ ယခုအခါတြင္ ေအာင္ျမင္ေသာ ရုပ္ရွင္ကား တစ္ကား ျဖစ္လာျပန္သည္ ထုိရုပ္ရွင္တြင္ ဦးသုခသည္ အေကာင္းဆံုး ဒါရုိက္တာဆု ခ်ီးျမႇင့္ ခံရသလို ေက်ာ္ၾကားမႈ၊ ဂုဏ္ ျပဳခံရမႈတို႔အျပင္ တီဘီေရာဂါျဖင့္ ေဆးရုံတက္လုိက္ရသည့္ အျဖစ္ကိုပါ ရရွိလိုက္သည္။
သုခ သည္ အရာရာကို အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ လုပ္ခ်င္သူ ျဖစ္သည္။ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ဖို႔ဆုိလွ်င္ သူ၏ ခ်ိနဲ႔ ေနေသာ ကိုယ္ခႏၶာကိုပင္ မညႇာဘဲ လုပ္သည္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ သူ၏က်န္းမာေရးမွာလည္း ထင္သေလာက္ မဆုိး၊ ေနေကာင္းၿပီး ေဆးရုံေပၚမွ ဆင္းလာၿပီ ဟု ၾကား ရပါသည္။ သူသည္ အႏုပညာ တာ၀န္မ်ား ကို သာမက လူမႈေရးအလုပ္မ်ားကိုပါ လုပ္ေဆာင္လ်က္ ရွိပါသည္။
ဤေဆာင္းပါးကို ေရးေနသည့္အခ်ိန္တြင္ သုခႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ဂုဏ္ယူစရာ သတင္း တစ္ခုကို ၾကားလိုက္ ရသည္။ သူ "အလကၤာေက်ာ္စြာ" ဘြဲ႕ ခ်ီးျမႇင့္ျခင္းခံရသည္။ သူ၏ ရင္းႏွီးေသာ မိတ္ေဆြ အျဖစ္ သူႏွင့္အတူ စာေရးဆရာ ျပဇာတ္မ်ားတြင္ အတူပါ၀င္ခဲ့ဖူးသူ တစ္ဦးအေနျဖင့္ အလြန္ ၀မ္းသာ ဂုဏ္ယူမိပါသည္။
တစ္ခုေတာ့ ရွိပါသည္။ ဤေနရာတြင္ ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရက ကၽြန္မထက္ လက္ဦး သြားပါသည္။ အေၾကာင္းမွာ ကၽြန္မ ၏ စိတ္ကူးထဲတြင္ ကၽြန္မက မိဖုရားႀကီးျဖစ္ၿပီး ကိုသုခ၏ ပခံုးေပၚ သို႔ ေရႊဓား ႀကီးကို တင္ကာ အလြန္ ခံ့ညား ေသာအသံျဖင့္ "ဆာေလာရင့္သုခ၊ ထေလာ့" ဟု ေျပာလိုက္သည္ ကို ျမင္ေယာင္ေနမိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။
ခင္မ်ိဳးခ်စ္
ဘာသာျပန္သူ၏မွတ္ခ်က္
ဤေနရာတြင္လည္း ေမေမခင္မ်ိဳးခ်စ္၏ ဟာသေလးကို ရွင္းျပလိုက္ပါသည္။ အဂၤလန္ ႏိုင္ငံတြင္လည္း ဆာေလာရင့္ ေအာ္လီဗီယာ (Sir Lawrence Olivier) အမည္ရွိ အႏုပညာရွင္ႀကီးသည္ ရွိတ္စပီးယား (Shakespeare) ၏ ဂႏၱ၀င္ျပဇာတ္မ်ား ျဖစ္ၾကေသာ ဟင္းမလက္ (Hamlet)၊ ပဥၥမ ေျမာက္ ဟင္နရီဘုရင္ (Henry.V) တတိယေျမာက္ ရစ္ခ်က္ဘုရင္ (Richard III) စေသာ ဂႏၱ၀င္ ျပဇာတ္မ်ားတြင္ သရုပ္ ေဆာင္ခဲ့မႈေၾကာင့္ ထုိႏိုင္ငံ၏ အျမင့္ဆံုးျဖစ္ေသာ "ဆာ" ဘြဲ႕ကို သရုပ္ေဆာင္ခဲ့မႈေၾကာင့္ ထုိဘြဲ႕ကို အဲလစ္ဇဘတ္ (Elizabeth) ဘုရင္မႀကီးကိုယ္တိုင္ အခမ္းအနား ကို ေပးျခင္း ျဖစ္သည္။ ထုိအခမ္းအနားတြင္ ဘုရင္မႀကီး က ေရႊဓားႀကီးကို ေလာ့ရင့္ေအာ္လီဘီယာ ၏ ပခံုးေပၚတင္ၿပီး "ဆာေလာရင့္ေအာ္လီဘီယာ ထေလာ့" ဟု ဆိုလုိက္သည္။
ထုိေခတ္က စာေရးဆရာ၊ ျပဇာတ္ ေခတ္စားေနစဥ္က ကၽြန္ေတာ္သည္ ကေလးအေနျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္မိဘမ်ား ႏွင့္ အတူ ဇာတ္တိုက္ၾကသည့္ အခ်ိန္မွအစ၊ ေနာက္ဆံုး ပရိသတ္ေရွ႕တြင္ ကျပ သည္အထိ လိုက္၍ ၾကည့္ခဲ့ ဖူးပါသည္။ ထုိအခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္သည္ အႏုပညာေလာကတြင္ စာေရးဆရာျပဇာတ္၏ ေရႊေခတ္တစ္ေခတ္ ကို ေတြ႕ျမင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ယခုမွ သေဘာေပါက္ပါ သည္။ ထုိအခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိေသာ မင္းသား၊ မင္းသမီး မ်ားမွာ ဦးသုခ၊ ဦးဇ၀န၊ ဦးခ်င္းစိန္၊ ဦးမ်ိဳးခ်စ္၊ ဗိုလ္ဗကို၊ ေဒၚေမႏြဲ႕၊ ေဒၚလွသန္း၊ တကၠသိုလ္ၾကည္မာ ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္မိဘမ်ား ျဖစ္ၾက ေသာ ဦးခင္ေမာင္လတ္ႏွင့္ ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္တုိ႔ ျဖစ္ၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္မိဘ မ်ားသည္ အျခားေသာ စာေရးဆရာမ်ားႏွင့္ အသက္အားျဖင့္ မတိမ္းမယိမ္း ျဖစ္ေသာ္လည္း အဘုိးႀကီး၊ အဘြားႀကီး ပံုစံ ေပါက္ေသာေၾကာင့္ ထင္ပါရဲ႕ မင္းသား သုိ႔မဟုတ္ မင္းသမီး၏ မိဘမ်ားေနရာတြင္ သရုပ္ေဆာင္ ၾက ရသည္။
ဥပမာ ဒိုင္းခင္ခင္ျပဇာတ္တြင္ ဦးသုခက ေမာင္ေဖငယ္၊ ဒိုင္းခင္ခင္ေနရာမွာ ေဒၚလွသန္း၊ သီေပါမင္း ေနရာတြင္ ဗိုလ္ဗကို ဒိုင္းခင္ခင္ ၏ မိဘမ်ားေနရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္မိဘမ်ား၊ ေဒၚေမႏြဲ႕ စုဖုရားလတ္၊ တကၠသိုလ္ၾကည္မာ က စုဖုရားေလးတို႔ ျဖစ္ခဲ့သည္ကို မွတ္မိပါသည္။
ျမတ္၀တီမင္းႀကီးဦးစ ႏွင့္ နတ္သွ်င္ေနာင္တို႔၏ ေနရာတြင္ ဦးခ်င္းစိန္ သရုပ္ေဆာင္ခဲ့ ပါသည္။
(ေဒါက္တာ ခင္ေမာင္၀င္း၊ ျမန္မာျပန္သူ)
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>
