ဒုိ႔က သူေဌးျဖစ္ေနၿပီေအ့ အလုပ္အကုိင္ မ႐ွိေတာ့တဲ့ ေခြး၀ဲစားတေကာင္ႂကြက္လုိဟာကုိ ဘာေၾကာင့္ ညည္း ယူ ရမွာလဲ၊ အခုေခတ္တခ်ိဳ႕ လူေတြလုပ္ေနၾကတာ မျမင္ဘူးလား၊ ဘဲြ႕ေတြ ဂုဏ္ထူးေတြ၊ ရာထူးေတြ ရထားတဲ့ လူဆုိရင္ ပညာသင္စရိတ္ျပန္ေပး၊ မဂၤလာစရိတ္အကုန္ခံယူေနတာဘဲဟာ ညည္းကုိလဲ အဲဒီလုိ ႐ွာ ေပးစားမယ္။ ကေတာ္ႀကီးျဖစ္သြားတာေပါ့ေအ"
ဟူေသာ စကားကုိ အၿမီးမတဲ့ အေမာက္မတဲ့ေျပာသည္။ သူမ်ားေျပာစကားနားစြန္နားဖ်ား ၾကားဘူးသည္ကုိ မွတ္၍ သူ႔စကားဘယ္ေရာက္သည္၊ ဘာအဓိပၸါယ္ထြက္သည္ကုိ မစဥ္းစားဘဲ သူမ်ားသားသမီး မဂၤလာ ေဆာင္ ေတြကုိ ထိခုိက္ပုတ္ခတ္ေသာ စကားျဖင့္ သမီးကုိ နားသြင္းေဖ်ာင္းဖ်၏။ မိခင္ေဒၚၾကည္၏ စကား ေတြက ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕နားထဲမ၀င္ဘဲ လွ်ံထြက္သြားေသာ္လည္း ဘခင္ ဦးသာဘညြန္႔၏ ...
" ငါ့လူႏွစ္ေယာက္က နင့္အေကာင္အိမ္နားမွာ လာရစ္သီရင္ ဦးေႏွာက္ထြက္ေအာင္ တီးျပမယ္။ ငါေျပာတာ မယံုရင္ လက္ေတြ႕သိမယ္ သတိထား"
ဟူေသာစကားႀကီးကုိသာ ၾကားေယာင္ကာ၊ စိတ္ထဲမွာ တုန္လႈပ္ပူပန္စိတ္သာလႊမ္းမုိးေနသည္။ ဘခင္ ဦးသာညြန္႔ သည္ သူ႔စိတ္က ေကာင္းသည့္ဘက္ကုိသာ မယိမ္းမပါေသာ္ျငားလည္း ဆုိးယုတ္သည့္ဘက္ကုိ ကား စိတ္အားထက္သန္စြာလုိက္ပါသည့္ သေဘာ႐ွိ၏။ အထူးသျဖင့္ ေငြေၾကးႏွင့္ပတ္သက္လာလွ်င္ မည္ သည့္ အခ်က္ကုိမွ မေထာက္ထား ငဲ့ညွာေလ့မ႐ွိ၊ ေငြအတြက္လူ႔ အသက္ကုိပင္ ရက္စက္ႏုိင္ေသာ စိတ္မ်ိဳး ႐ွိသည္ ကုိလည္း ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕က ေကာင္းစြာသိၿပီးျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘခင္ ဦးသာညြန္႔ စကားကုိ ေပါ့ေပါ့ တန္တန္ သေဘာမထားႏုိင္ဘဲ၊ ခ်စ္သူ ေမာင္တင္ဦးကုိ ေဘးကင္းရန္ကင္းျဖစ္ေအာင္ မည္သုိ႔ သတိေပးရ မည္ ကုိသာ အပူတျပင္း စဥ္းစားေနမိသည္။
ေမာင္တင္ဦးကလည္း ဦးသာညြန္႔တုိ႔ ထီေပါက္၍ ေငြႏွစ္သိန္းတိတိ လက္၀ယ္ ပုိင္ဆုိင္ရ႐ွိထားသည့္ အေျခအေနမ်ိဳး ေရာက္သြားသည္ကုိ သတင္းၾကားၿပီးသိၿပီးျဖစ္သည္။ မိဘေတြ မည္မွ်ပင္ ခ်မ္းသာႂကြယ္၀ ေနေစကာမူ ခ်စ္သူ ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕က စိတ္ေျပာင္းမည္မဟုတ္ဟု ယံုၾကည္ထားသည္။ ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕တုိ႔ ယခင္အိမ္ကုပ္ကေလးမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ တုိက္ခန္းတစ္ခုသုိ႔ ေျပာင္းသြားေၾကာင္းႏွင့္ ထုိတုိက္ခန္း မည္ သည့္ေနရာတြင္႐ွိေၾကာင္းပါ ေမာင္တင္ဦးက စံုစမ္း၍ သိထားၿပီးျဖစ္သည္။ အေျခအေနက ေျပာင္းလဲသြား ၿပီျဖစ္ရာ တနင္းလာေန႔တြင္ တရား႐ံုးတစ္ခုမွာ လက္မွတ္ထုိး လက္ထပ္ၾကမည္ဟု စီစဥ္ထားသည့္ အစီ အစဥ္ ကလည္း ပ်က္သြားေလၿပီ။
အစီအစဥ္ပ်က္သည္ကုိ ေမာင္တင္ဦးက အံ့ၾသေခ်။ ထီေပါက္လွ်င္ မေပးစားေတာ့ဟု မူးမူး႐ူး႐ူးႏွင့္ ဦးသာညြန္႔ ေျပာခဲ့သည္ကုိ ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕ ေျပာထားခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ ေမာင္တင္ဦးစိတ္ထဲတြင္ တခုသာလွ်င္ မတင္မက် ျဖစ္ ေနသည္။ ထုိတခုကား ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕တုိ႔ ေျပာင္းေ႐ႊ႕ေနထုိင္ရာ တုိက္ခန္းကုိ အမွတ္မဲ့ သြားေရာက္ ၾကည့္႐ႈသည္။ ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕၏ အရိပ္အေရာင္ကုိ လံုး၀မေတြ႕ခဲ့ရျခင္းျဖစ္၏။
သူ႔အေဖ အရက္သမားႀကီးက ငါ့ကုိ ေငြေၾကးပစၥည္းအတြက္ သိပ္နာက်ည္းေနတာ၊ သူ႔သမီးကုိ အခန္းပိတ္ ေသာ့ခတ္ ထားသလား၊ တျခားၿမိဳ႕႐ြာကုိ အတင္းအၾကပ္ ပုိ႔လုိက္ေလသလားဟူေသာ အေတြးက ေမာင္တင္ဦး ၏ စိတ္ကုိ ေလးလံစြာ ထိခုိက္ေစသည္။
ေမာင္တင္ဦးသည္ စိတ္မေလ်ာ့ဘဲ ေနာက္တေၾကာ့ ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕တုိ႔ တုိက္ခန္း႐ွိရာကုိ ေထာက္လွမ္းရန္ သြား ျပန္သည္။
အခ်ိန္ကား ည႐ွစ္နာရီ ထုိးၿပီးၿပီျဖစ္၏။ ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕တုိ႔ တုိက္ခန္း႐ွိေနရာ ရပ္ကြက္ကား လူသူအသြား အလာျပတ္စျပဳေနေလၿပီ။ ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕တုိ႔ တုိက္ခန္းေ႐ွ႕ လမ္းေစာင္းတြင္ ႀကီးမားအုပ္ဆုိင္းေသာ ဘန္ဒါ ပင္ႀကီး တပင္ ႐ွိေနသည္။ ေမာင္တင္ဦးသည္ လူသူေလးပါး အရိပ္အေျခကုိ ၾကည့္ၿပီး ဘန္ဒါပင္ေပၚသုိ႔ လွ်င္ျမန္စြာ တက္လုိက္သည္။ ေမွာင္ရိပ္က်သည့္ ခြဆံုေကာင္းေကာင္းမွာ ထုိင္ၿပီး ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕တုိ႔ တုိက္ခန္း ကုိ ၾကည့္လုိက္သည္။
ဦးသာညြန္႔ႏွင့္ လူႏွစ္ေယာက္က အရက္၀ုင္းဖဲြ႕ေနသည္။ စားစရာ အၿမီးၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆုိင္ဆုိင္ႏွင့္ အရက္ အေကာင္းစား ကုိ မက္ေမာေနၾကခုိက္ျဖစ္၍ ေမွာင္ခုိေရာက္လာေသာ ေမာင္တင္ဦးက ဖ်က္လတ္လွ်င္ျမန္ စြာ ဘန္ဒါပင္ေပၚတက္သြားသည္ကုိ ဦးသာညြန္႔တုိ႔ သံုးေယာက္စလံုး သတိမထားလုိက္မိၾကေခ်။ သူတုိ႔ သံုးေယာက္ ေျပာစကားေတြက တခ်က္တခ်က္ ေလသံက်ယ္လာသည္။ သုိ႔ေသာ္ စကားလံုး မသဲကဲြေခ်။ ေမာင္တင္ဦး က အိမ္ထဲကုိသာ ဂ႐ုစုိက္ၿပီး ၾကည့္လုိက္၏။ ေျပာင္ေျပာင္လက္လက္ ၀တ္ဆင္ထားေသာ ေဒၚၾကည္က ခပ္ေမာ့ေမာ့မ်က္ႏွာျဖင့္ အိမ္ေ႐ွ႕ခန္းႏွင့္ အိမ္တြင္းခန္းကုိ ထြက္ေခ်၀င္ေခ် ေမာင္ႏွမတသုိက္မွ အခ်ိဳ႕ကုိ ေတြ႕ရသည္။ ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕၏ အရိပ္အေရာင္ကုိကား လံုး၀မေတြ႕ရေခ်။
" ဒါေလာက္ အစအနေပ်ာက္ေနတာ တျခားေနရာကုိမ်ား ပုိ႔ထားလုိက္ၿပီလား"
ေမာင္တင္ဦးက ေတြးေနဆဲ၀ယ္ ေဒၚၾကည္ ဦးသာညြန္႔အနားလာၿပီး တစံုတခုေျပာလုိက္ဟန္ကုိ ေမာင္တင္ဦး ျမင္ရသည္။ ဦးသာညြန္႔က ဦးေခါင္းညိတ္လုိက္သည္။ ထုိေနာက္ သူ႔ကိုယ္ရံေတာ္ႏွစ္ေယာက္က က်ိဳးႏံြသည့္ အမူအရာျဖင့္ ေနရာမွထကာ ေစ့႐ံုေစ့ထားဟန္တူေသာ တုိက္ခန္း အ၀င္အထြက္ သံဆဲြတံခါးကုိဖြင့္ၿပီး အျပင္ထြက္လာၾကသည္။ လမုိက္ရက္ျဖစ္၍တေၾကာင္း၊ လမ္းဓါတ္မီးတုိင္ႏွင့္ အတန္ငယ္လွမ္း၍တေၾကာင္း တုိက္ေ႐ွ႕မ်က္ႏွာစာ တုိက္ခန္းထဲမွ ထုိးထြက္ေနေသာ မီးေခ်ာင္းအေရာင္မွလဲြလွ်င္ အလင္းေရာင္ အားနည္း ကာ မံႈမႊားမႊားသာ႐ွိသည္။ ေမာင္တင္ဦး ခုိလံႈေနရာ ဘန္ဒါပင္ကား ေမာင္တင္ဦး လံုၿခံဳေရးအတြက္ အေမွာင္ထု ကုိ လံုေလာက္စြာ သုိမွီးထားႏုိင္၏။
ထုိလူႏွစ္ေယာက္က တုိက္ခန္းေ႐ွ႕ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ရန္သူ႐ွာသလုိ ေတာင္ေျမာက္ေလးပါး ၾကည့္႐ႈစူးစမ္း ဟန္ကုိျပ၏။ ေခတၱမွ်ၾကာေသာအခါ ေမာင္တင္ဦး႐ွိရာ ဘန္ဒါပင္ေအာက္၀င္လာၾက၏။ ဘန္ဒါပင္ ေအာက္၀ယ္ ေမွာင္ရိပ္က အားေကာင္းလွေခ်သည္။ ေမာင္တင္ဦးသည္ အသက္ကုိပင္ အထူး သတိထားကာ ျဖည္းညွင္းစြာ ႐ွဴရင္း ထုိလူႏွစ္ေယာက္ကုိ ငံု႕ၾကည့္လုိက္၏။ ေမွာင္ထဲမွာ က်င့္သားရၿပီးေန ေသာ ေမာင္တင္ဦး က ထုိလူႏ်စ္ေယာက္ကုိ သဲကဲြစြာ ျမင္ေနရသည္။ ထုိလူႏွစ္ေယာက္က ဘန္ဒါပင္ ေအာက္ အေမွာင္ ထဲမွာ မတ္တပ္ရပ္လွ်က္ကပင္ အေပါ့သြားလုိက္ၾက၏။ ထုိ႔ေနာက္ ေလသံတုိးတုိးျဖင့္ စကား ေျပာၾက သည္ကုိ ေမာင္တင္ဦးက အထူးသတိထား နားစြင့္လုိက္၏။
" သူ႔သမီးနဲ႔ ႀကိဳက္ေနတဲ့ ေကာင္ေလးကုိ မင္းေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္မိရဲ႕လား"
" သိပါတယ္ကြာ ... သူတုိ႔ ထီမေပါက္ခင္ အိမ္ကုပ္ကေလးမွာေနစဥ္က သူ႔သမီးနဲ႔ လႊတ္ေပးၿပီး အမိဖမ္းဘုိ႔ ႀကံေသးတယ္၊ မ်က္ျမင္သက္ေသျဖစ္ေအာင္ ငါ့ကုိ အၿမဲလုိလုိ ေခၚထားတာဘဲ"
" ဆင္းရဲစဥ္က အမိဖမ္းမယ္ႀကံၿပီး အခုမွ ဘာေၾကာင့္ ကိစၥတံုးသတ္ခ်င္ရတာလဲ"
ထုိစကားေၾကာင့္ ေမာင္တင္ဦရင္ထဲမွာ တုန္လႈပ္သြားမိသည္။ သစ္ပင္ေအာက္က လူႏွစ္ေယာက္စကားကုိ စုိးရိမ္စြာ နားစုိက္ေန၏။
" ေကာင္ေလးက သိပ္ေငြမက္တယ္တဲ့ကြာ၊ ဒါေၾကာင့္ သတ္ခ်င္တာတဲ့"
" ဟ - ေငြမက္တယ္ေျပာရေအာင္ အခု သူတုိ႔ထီေပါက္မွ ခ်က္ျခင္းလာႀကိဳက္တာလား၊ သူတုိ႔ခ်င္း ႀကိဳက္ေန ၾကတာ ၾကာၿပီထင္မယ္"
" ေအးေလ - အိမ္ကုပ္ကေလးမ်ာ ဆင္းဆင္းရဲရဲဘ၀ ကတဲက ႀကိဳက္ေနခဲ့တာဘဲ။ အဲဒီအခ်ိန္က ေကာင္ ကေလးမွာ အလုပ္႐ွိတယ္ကြ။ အခုေတာ့ အလုပ္ျပဳတ္သြားၿပီတဲ့၊ သူတုိ႔သမီးကုိ ဒီလုိလူနဲ႔ မတူမတန္ဘူးေပါ့ ကြာ၊ ေကာင္ေလးကလဲ ေငြသိပ္မက္ေတာ့ သုိက္သမားလက္ထဲ သူတုိ႔သမီး အေရာက္မခံႏိုင္တဲ့သေဘာေပါ့"
" သူခုိင္းတာလုပ္ပါၿပီတဲ့ လက္ခက ဒုိ႔သေဘာက်ေျပာထားတဲ့အတုိင္းရမွာလား"
" ဒီေကာင္ေလးကုိ လက္စတံုးေအာင္သာ လုပ္ပါတဲ့၊ တေယာက္သံုးေထာင္ဆုိတာကေတာ့ ခ်က္ျခင္းဘဲ"
"အေႏွားလား ... အျမန္လား "
" ဒါကေတာ့ အဆင္ေျပသလုိေပါ့၊ ေကာင္ကေလး ဒီအိမ္နား လာရစ္ရင္လဲ အေၾကာင္း႐ွာလုပ္ေပါ့၊ ဒီအိမ္ နားမလာလဲ ေတြ႕တဲ့ေနရာမွာ လုပ္ေပါ့"
" လုပ္တာ အေရးမႀကီးဘူး မိရင္ ဒုိ႔ခံရမွာ "
" ဒါအတြက္ မပူနဲ႔ကြ၊ ဒီကိစၥသူခုိင္းေတာ့ ငါကစီစဥ္အံုးမယ္၊ ေနာက္တေန႔လာပါ ခ်ိန္းလုိက္တယ္။ သူမလာခင္ ငါက အသံဖမ္းဘုိ႔ အဆင္သင့္လွ်ိဳ႕၀ွက္လုပ္ထားၿပီး သူလာေတာ့ သူေျပာသမွ်ခုိင္းသမွ် စကားေတြအားလံုး အသံ သြင္းထားလုိပ္တယ္။ ေနာက္ သူဒီလုိခုိင္းေၾကာင္း သူ႔လက္ေရးနဲ႔ စာေရးခုိင္း လက္မွတ္ ထုိးခုိင္း ထားတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ေပၚေပါက္ရင္ သူေ႐ွာင္မေန၀ံ့ဘဲ ဒုိ႔အတြက္ လြတ္ေျမာက္ေအာင္၊ အျပစ္ဒဏ္ေပါ့ေအာင္ ေငြအား လူအား နဲ႔ ေဆာင္႐ြက္မွာ၊ ငါက အဲဒီလုိ ပုိင္ေအာင္ လုပ္ထားတယ္။
ေနာက္ တခ်က္ကလဲ ဒီအမႈမေပၚရင္လဲ သူ႔ဆီက လက္ခရၿပီးတဲ့အျပင္ အပုိေငြညွစ္ႏုိင္ေသးတယ္ေလ"
" မင္းအႀကံပုိင္သားဘဲ၊ အသံဖမ္းစက္က မင္းဆီမွာ ႐ွိေနလား"
" ငါ့အသိတေယာက္ဆီက ငွားတယ္ေလ၊ ကိစၥၿပီးေတာ့ သူ႔အသံဖမ္းစက္ သူ႔ျပန္ေပးလုိက္တာေပါ့၊ အသံသြင္းၿပီးသား ႀကိဳးေခြက ငါ့လက္ထဲမွာ၊ ငါသိမ္းထားတယ္"
" အင္း...အ႐ွည္သျဖင့္ ေငြသ့ုးေနရမဲ့ကိစၥဆုိေတာ့ ေကာင္းသားဘဲ လုပ္ေပါ့ကြာ"
ဦးသာညြန္႔ လက္စဲြေတာ္ႏွစ္ေယာက္၏ ေျပာစကားမ်ားမွာ စကားလံုးတုိင္း ေမာင္တင္ဦး၏ ရင္ထဲမွ အသဲႏွ လံုးကုိ တူႏွင့္ထုေနသလုိ ေအာက္ေမ့ရသည္။
သစ္ပင္ေအာက္က လူႏွစ္ေယာက္က ေမွာင္ရိပ္ထဲမွာ အေတာ္ၾကာၾကာ ဆိတ္ၿငိမ္စြာေနၾကၿပီးမွ အိမ္ထဲ ျပန္၀င္သြားၾကသည္။ ေမာင္တင္ဦးက ဆိတ္ၿငိမ္စြာ အရိပ္အေျခေစာင့္ၾကည့္ေန၏။ လူႏွစ္ေယာက္က ဦးသာညြန္႔ႏွင့္ ေဒၚၾကည္ကုိ စကားအနည္းငယ္ ေျပာဟန္ေတြ႕ရသည္၊ ထုိ႔ေနာက္ တုိက္ခန္းထဲမွ ေခါက္ကုတင္ ႏွစ္လံုးကုိ ယူထုတ္ကာ တုိက္ခန္းအျပင္ တံခါး၀ တဖက္တခ်က္စီမွာ အိပ္ရာျပင္ဆင္ၿပီးၾက ေသာ အခါ ဦးသာညြန္႔ႏွင့္ ေဒၚၾကည္တုိ႔ တုိက္ခန္းသံတံခါးကုိ ဆဲြေစ့ေသာ့ခပ္လုိက္၏။ အတြင္းမွ သစ္သား ေခါက္တံခါး ကုိ ပိတ္လုိက္ၾက၏။ လက္စဲြေတာ္ လူမိုက္ ႏွစ္ေယာက္ကား တုိက္အျပင္ဘက္မွာေခါက္ကုတင္ ကုိယ္စီ ျဖင့္ သူေဌးမင္းႏွင့္ သူေဌးကေတာ္မိသားစု၏ သက္ေတာ္ေစာင့္ အိပ္ဖန္ေစာင့္မ်ားအျဖစ္ က်န္ရစ္ခဲ့ ၾကသည္။
" ဒီ သစ္ပင္ေပၚက ငါ ဘယ္လုိလုပ္ ဆင္းရပါ့မလဲ"
ေမာင္တင္ဦးက ရင္ပူစြာေတြးသည္။ ဤလူမုိက္လူဆုိးတုိ႔၏ လက္ခ်က္ျဖင့္ အက်ိဳးမဲ့ ေသရမည့္အျဖစ္ကုိ ေမာင္တင္ဦးက မလုိလားႏုိင္ေပ။ ေနာက္တခ်က္ကလည္း ရာဇ၀တ္ေဘးေျပးမလြတ္ ဟူေသာ စကားသည္ အလြန္မွန္သည္။ သူ႔ကုိ လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္ျခင္းျဖင့္ အမႈေပၚေပါက္၍ ရဲက စစ္ေဆးေမးျမန္းပါက သူ အသက္တမွ် ခ်စ္ရေသာ ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕သည္ တသက္လံုး ဦးေခါင္းမေဖာ္ႏုိင္ေအာင္ အ႐ွက္ရေတာ့မည္ကုိ ေတြးမိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေမာင္တင္ဦးသည္ သတိၱမေၾကာင္ေသာ္လည္း အက်ိဳးမဲ့အေသခံျခင္း၊ ခ်စ္သူ အ႐ွက္ ရေစျခင္းကုိ မလုိလားႏိုင္သည္ျဖစ္၍ ဤ လူဆုိးလူယုတ္တုိ႔ႏွင့္ ေ၀းေ၀းေ႐ွာင္ေနလွ်င္ သင့္မည္ဟု စိတ္ကူး ကာ သစ္ပင္ေပၚက ဆင္းႏိုင္မည့္ အခြင့္အေရးကုိ အထူးသတိထား ေစာင့္ၾကည့္ေန၏။
ညၾကည့္ လက္ပတ္နာရီက ဆယ့္ႏွစ္နာရီခဲြကုိ ညႊန္ျပေနေသာ အခ်ိန္၀ယ္၊ သူေဌးမင္း ဦးသာညြန္႔၏ လက္စဲြ ေတာ္ႏွစ္ေယာက္ကား အိပ္ေပ်္သြားၾကဟန္ျဖင့္ ၿငိမ္ေနၾကသည္။ ေမာင္တင္ဦးသည္ သတိႀကီးစြာထားကာ၊ ဘန္ဒါပင္ေပၚမွ အသံမျမည္ေအာင္ ျငင္သာစြာ ဆင္းလာခဲ့၏။ ေျမျပင္သုိ႔ ေရာက္သည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ လံုခ်ည္ခါးၾကားထဲ ထုိးထားေသာ ဘိနပ္ကုိ မစီးေတာ့ဘဲ ေျခသံမျမည္ေအာင္ ဘန္ဒါပင္ရိပ္မွ လ်င္ျမန္စြာ ေျပး ထြက္ခဲ့၏။
အိပ္မေပ်ာ္ဘဲ မွိန္းေနၾကေသာ သူေဌးလက္စဲြေတာ္ ႏွစ္ေယာက္က မသကၤာဘြယ္အသံေၾကာင့္ ဦးေခါင္း ေထာင္ၾကည့္လုိက္ေသာအခ်ိန္တြင္ကား လ်င္ျမန္စြာ ေျပးသြားေနေသာ လူရိပ္တခုသည္ သူတုိ႔ လုိက္မမွီႏိုင္ ေအာင္ကုိက္တရာေက်ာ္မွ် ေ၀းကြာသြားေလၿပီ။
" မေသခ်ာဘဲ လုိက္လုိ႔ ဆူညံဆူညံျဖစ္ရင္ မေကာင္းဘူးကြ"
တေယာက္က ေျပာသည္ကုိ ...
" ေသခ်ာလုိ႔ လုိက္ေတာ့ေကာ ဒါေလာက္ ေ၀းေနတာ မွီမလားကြ"
ဟု က်န္တေယာက္က ျဖည့္စြက္ၿပီး ၿပိဳင္တူ ျပန္အိပ္လုိက္ၾကေလသည္။
အေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ စိတ္ေသာက ေတြေၾကာင့္ ေမာင္တင္ဦးသည္ တညလံုး အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့ေခ်။ အသက္ေဘးေၾကာင့္ ႐ွိသမွ်ခြန္အားကုိ ညွစ္ထုတ္ကာ၊ ဦးသာညြန္႔တုိ႔ တုိက္ခန္းႏွင့္ ေ၀းေအာင္ ေျပးလာခဲ့ရ သည္။ စိတ္ခ်ေလာက္သည့္ ေနရာေရာက္မွ ေျပးျခင္းကုိ အ႐ွိန္သတ္လုိက္ရေသာ္ျငားလည္း ေျခလွမ္းကုိကား မေႏွး၀ံ့ေခ်။
ျမန္ႏိုင္သမွ်ေသာ သြက္ႏုိင္သမွ်ေသာ ေျခလွမ္းျဖင့္ မေျပး႐ံုတမယ္ အေသာ့ ႏွင္လာခဲ့ရသည္။ ေ႐ွ႕ေနာက္ ၀ဲယာ ကုိ ရန္သူအရိပ္အေျခၾကည့္ရင္း ပင္ပန္းႀကီးစြာ အိမ္ျပန္ေရာက္လာခဲ့ရ၏။ အိမ္တံခါးကုိ အေသအခ်ာ ပိတ္ဆုိ႔ၿပီး ေမာပန္းႏြမ္းနယ္စြာျဖင့္ အိပ္ရာေပၚ ေျခပစ္လက္ပစ္ လွဲခ်လုိက္ေသာ္ လည္း အိပ္၍ကား မေပ်ာ္ ေတာ့ေခ်။
ယုတ္မာပက္စက္ေသာဥာဏ္ျဖင့္ လူငွားၿပီး သူ႔ကုိ အေသသတ္ရန္ ႀကံေနေသာ မေတာ္ရေသးသည့္ ေယာကၡမေလာင္းႏွစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာကုိသာ ျမင္ေယာင္ေနသည္။ ဤသုိ႔ေသာ အေျခအေနမ်ိဳးအထိျဖစ္ လာသည္ဆုိလွ်င္ သူႏွင့္ ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕တုိ႔ လက္ထပ္ေရးကား မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ျမင္ မည္မဟုတ္ေၾကာင္း ေမာင္တင္ဦးက ေတြးမိသည္။ ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕က သူ႔အေပၚ သစၥေရာ ေမတၱာပါ မပ်က္ဘဲ စဲြၿမဲခုိင္မာသည္ မွန္ေစကာမူ တင္းၾကပ္စြာ ေစာင့္ထိန္းခ်ဳပ္ထားေသာ မိဘလက္မွ မည္သုိ႔လြတ္ ေျမာက္ႏုိင္မည္နည္း။ လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ႀကိဳးစား၍ သူ႔ထံေရာက္လာလွ်င္လည္း သူတုိ႔ အိမ္ေထာင္ေရး သည္ ေအးခ်မ္းသာယာမည္ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ စိတ္ထားယုတ္ေသာ ဦးသာညြန္႔ႏွင့္ ေဒၚၾကည္တုိ႔၏ ေငြအား လူအားျဖင့္ ဖ်က္ဆီးေႏွာက္ယွက္မႈကုိ ခံရမည္။ အသက္ကုိပင္ လုပ္ႀကံေနၿပီျဖစ္ရာ သူ႔အတြက္ေၾကာင့္ ခ်စ္သူ ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕အဖုိ႔ စုိးရိမ္ေသာကျဖင့္ မ်က္ရည္ က်ရမည့္အျဖစ္ကုိ ေမာင္တင္ဦး မလုိလားႏိုင္ေပ။
သုိ႔ျဖစ္လွ်င္ ေမာင္တင္ဦးအေနျဖင့္ ဘာလုပ္ရမည္နည္း။
မုိးသာ စင္စင္ လင္းသြားသည္။ ေမာင္တင္ဦး တေမွးမွ အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့ေခ်။
ယုတ္မာပက္စက္ေသာဥာဏ္ျဖင့္လူငွားၿပီး သူ႔ကုိ အေသသတ္ရန္ ႀကံေနေသာ မေတာ္ရေသးသည့္ ေယာကၡမ ေလာင္းႏွစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာကုိသာ ျမင္ေယာင္ေနသည္။ ဤသုိ႔ေသာ အေျခအေနမ်ိဳးအထိ ျဖစ္ လာသည္ဆုိလွ်င္ သူႏွင့္ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕တုိ႔ လက္ထပ္ေရးကား မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ျမင္ မည္မဟုတ္ေၾကာင္း ေမာင္တင္ဦးက ေတြးမိသည္။ ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕က သူ႔အေပၚ သစၥာေရာ ေမတၱာပါ မပ်က္ ဘဲ စဲြၿမဲခုိင္မာသည္ မွန္ေစကာမူ တင္းၾကပ္စြာ ေစာင့္ထိန္းခ်ဳပ္ထားေသာ မိဘလက္မွ မည္သုိ႔ လြတ္ေျမာက္ ႏိုင္မည္နည္း။
လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ႀကိဳးစား၍ သူ႔ထံေရာက္လာလွ်င္လည္း သူတုိ႔ အိမ္ေထာင္ေရးသည္ ေအးခ်မ္း သာယာမ ည္ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ စိတ္ထားယုတ္ေသာ ဦးသာညြန္႔ႏွင့္ ေဒၚၾကည္တုိ႔၏ ေငြအားလူအား ျဖင့္ ဖ်က္ဆီးေႏွာက္ယွက္မကုိ ခံရမည္။ အသက္ကုိပင္ လုပ္ႀကံေနၿပီျဖစ္ရာ သူ႔အတြက္ေၾကာင့္ ခ်စ္သူ ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕အဖုိ႔ စုိးရိမ္ေသာကျဖင့္ မ်က္ရည္ က်ရမည့္အျဖစ္ကုိ ေမာင္တင္ဦး မလုိလားႏိုင္ေပ။
သုိ႔ျဖစ္လွ်င္ ေမာင္တင္ဦးအေနျဖင့္ ဘာလုပ္ရမည္နည္း။
မုိးသာ စင္စင္ လင္းသြားသည္၊ ေမာင္တင္ဦး တေမွးမွ အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့ေခ်။
အိပ္ရာမွထကာ အိမ္အ၀င္အထြက္ တံခါးမႀကီးကုိမဖြင့္ဘဲ၊ ညက ေသခ်ာစြာ ပိတ္ထားၿပီး ျပတင္းေပါက္ မ်ား ကုိသာ ဖြင့္လုိက္သည္။ ျပတင္းေပါက္မ်ားကား ေ႐ွးအိမ္ႀကီးပီပီ ငါးမူးလံုး သံတုိင္ႀကီးေတြ စို္ကထားသည္ ျဖစ္၍ လူ၀င္မရေခ်၊ ေလႏွင့္အလင္းေရာင္သာ ၀င္သည္။
ေမာင္တင္ဦးက မ်က္ႏွာသစ္ ေရခ်ိဳးၿပီး ေကာ္ဖီခါးခါးတခြက္ေဖ်ာ္ေသာက္လုိက္၏။ စိန္ေျပနေျပေရခ်ိဳးၿပီး ေကာ္ဖီ ခါးခါး ေသာက္လုိက္ေသာအခါမွ အိပ္ပ်က္ျခင္းျဖင့္ ေလးလံထုိင္းမိႈင္းေနသည္မ်ား ေပ်ာက္သြားကာ လန္းဆန္း ေပါ့ပါးလာသည္။ ေကာ္ဖီေသာက္ၿပီး တေယာက္စာ ထမင္းဟင္းကေလးစီမံခ်က္ျပဳတ္ေနစဥ္မွာ အိမ္ေ႐ွ႕က တံခါးေခါက္သံ ၾကားလုိက္ရေသာအခါ ေမာင္တင္ဦး ေခါင္းနဘန္းႀကီးသြားသည္။ သူ႔အသက္ကုိ ေခၽြဖ်က္ရန္ ႀကံစည္ေနၾကၿပီကုိ အေသအခ်ာ သိထားၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေမာင္တင္ဦး အေနျဖင့္ စုိးရိမ္မႈ ျဖစ္သည္မွာ ျဖစ္ထုိက္ေပသည္။
တံခါးေခါက္သံက ဆက္တုိက္ေပၚလာၿပီး ...
" ကုိတင္ဦး ... ေဟ့ - ကုိတင္ဦး "
ဟူေသာ ေခၚသံကုိ ၾကားမွ စုိးရိမ္မႈကေပ်ာက္သြားသည္၊ ထုိအသံကား ေမာင္တင္အုန္း အသံျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ေမာင္တင္ဦးက သတိကုိေ႐ွ႕ေဆာင္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တံခါးကုိ ႐ုတ္ျခည္း ဖြင့္မေပးေသးဘဲ ဂ်ပန္ ေခတ္စစ္ဗုိလ္အျဖစ္ ဖခင္ ကုိင္ေဆာင္ခဲ့ေသာ ဓါး႐်ည္ႀကီးကုိ ၿမဲၿမံစြာကုိင္ကာ ေခ်ာင္းၾကည့္ေပါက္မွ ၾကည့္ လုိက္၏။ အိမ္တံခါးေခါက္ေနသူကား ေမာင္တင္အုန္းအမွန္ပင္ျဖစ္သည္။ ေဘာင္းဘီ႐ွည္ႏွင့္ စပုိ႔႐ွပ္ႏွင့္ ဥေရာပတုိက္သားပီပီ ၀တ္ဆင္ထားသည္။ ထုိအခါ ေမာင္တင္ဦးက ၀မ္းသာအားရျဖင့္ တံခါးဖြင့္ေပး၏။ ေမာင္တင္အုန္း အိမ္ထဲေရာက္သည္ဆုိလွ်င္ပင္ ေမာင္တင္ဦးက တံခါးကုိ ေသခ်ာစြာ ျပန္ပိတ္လုိက္သည္။
" ဘာလဲဗ် - ခင္ဗ်ားအမူအရာက တမ်ိဳးပါ၊ အဖုိးႀကီးေသေတာ့ အေမြပစၥည္း ေ႐ႊေတြ စိန္ေတြ အမ်ားႀကီး ရထားလုိ႔ ဓျမ ေၾကာက္ေနတာနဲ႔တူတယ္"
ေမာင္တင္ဦး လက္ထဲမွာ ကုိင္ထားဆဲ ဓါး႐ွည္ႀကီးႏွင့္ ေမာင္တင္ဦး အမူအရာကုိၾကည့္ၿပီးေမာင္တင္အုန္းက ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေမးလုိက္၏။
" ဓျမေၾကာက္လုိ႔မဟုတ္ဖူး ကုိတင္အုန္းေရ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကုိမုန္းလုိ႔ လူငွားသတ္ခုိင္းတဲ့ လူ ႐ွိေနတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ သတိထားေနရတာ"
ေမာင္တင္ဦးက ဓါး႐ွည္ႀကီးကုိ ဓါးအိမ္ထဲ ျပန္ထည့္ရင္း ေျပာသည္။
" ဘယ္လုိ ခင္ဗ်ားကုိမုန္းလုိ႔ သတ္ခုိင္းေနတယ္ဟုတ္လား"
ေမာင္တင္အုန္းက အံံအားသင့္စြာေမး၏။
" ဟုတ္တယ္ "
" ခင္ဗ်ားက သူတုိ႔ မုန္းေလာက္ေအာင္ ဘာေတြလုပ္ထားလုိ႔လဲ"
ေမာင္တင္ဦးအဖုိ႔ တုိင္ပင္အားကုိးစရာ ႀကံရာမရ ျဖစ္ေနဲ၀ယ္ ညီအကုိတမွ် ခင္မင္ေသာ ေမာင္တင္အုန္း ေရာက္လာ၍ ၀မ္းသာအားရ ျဖစ္မိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူ႔ဘ၀ အေျခအေနကုိ ကြယ္၀ွက္လိမ္လုိစိတ္မ႐ွိဘဲ ေျပာျပလုိက္သည္။ တနည္းအားျဖင့္လည္း ေမာင္တင္အုန္းအေနျဖင့္ ႏႈတ္ဖြာအာေခ်ာင္ျခင္းမ႐ွိ၍ ယံုယံု ၾကည္ၾကည္ ဖြင့္ဟ ေျပာျပလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ေမာင္တင္ဦး ေျပာျပသည္မ်ားကုိ ၾကားရေသာအခါ ေမာင္တင္အုန္းသည္ အမွန္တကယ္ပင္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္။
"ခင္ဗ်ား ေဘးအႏၱရာယ္က မေသးဘူးေနာ္ ကုိတင္ဦး၊ ခင္ဗ်ား အခုလုိ အိမ္ထဲမွာ တသက္လံုး ပုန္းေနႏုိင္ မလား"
ေမာင္တင္အုန္းက စုိးရိမ္စိတ္ျဖင့္ ေျပာ၏။
ေမာင္တင္အုန္းေျပာသည္မွာ ဟုတ္ပါသည္။ တသက္လံုး အိမ္တြင္းပုန္းေနရမည္မွာ လံုး၀မျဖစ္ႏုိင္မွန္း ေမာင္တင္ဦး စဥ္းစားမိသည္။ တသက္တာ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ အိမ္ထဲက ထြက္ရေပမည္။ မိမိအသက္ ကုို လုပ္ႀကံေနေၾကာင္း အေသအခ်ာသိေနၿပီးမွ အိမ္ထဲမွာ ေနသည္ျဖစ္ေစ၊ အိမ္ျပင္မွာေနသည္ျဖစ္ေစ၊ စိတ္ ေအးခ်မ္းသာ ႐ွိပါေတာ့မည္ေလာ၊ ထိတ္ထိတ္လန္႔လန္႔ျဖင့္သာ သြားလာ လႈပ္႐ွားေနရမည့္ ဘ၀ပါတ ကား။ မည္မွ် စိတ္ဆင္းရဲစရာ ေကာင္းမည္နည္း။ ေမာင္တင္ဦးက ဘာမွ ျပန္မေျပာေသးဘဲ၊ စိတ္မခ်မ္းသာ ျခင္းျဖင့္ ငုိင္ေနသည္။
" ရဲကုိ တုိင္ထားရင္ မေကာင္းဘူးလား "
ေမာင္တင္အုန္းက အႀကံေပး၏။
"ကုိယ့္ဘက္က သက္ေသမ႐ွိဘူး ကုိတင္အံုး ထီေပါက္ထားလုိ႔ ေငြႏွစ္သိန္းပုိင္ဆုိင္ထားတဲ့ လူဂုဏ္တန္ တစ္ေယာက္က သူ႔နာမည္ သူ႔ဂုဏ္ကုိ ဖ်က္ပါတယ္လုိ႔ ျပန္တရားစဲြေတာ့ ကုိယ္အခ်ဳပ္ထဲေရာက္ေနမွာ ေသခ်ာ တယ္။ သူတုိ႔ႀကံစည္တာ သိေနေပမဲ့ ကုိယ့္ဘက္ကမပုိင္ဘူး"
ေမာင္တင္ဦး က စဥ္းစဥ္းစားစားေျပာ၏။
" ဘာ့ေၾကာင့္ မပုိင္ရမွာလဲဗ်၊ အသံဖမ္းစက္ငွားလုိက္တဲ့လူ၊ အသံသြင္းႀကိဳးေခြ ဒါေတြဟာ သက္ေသေပါ့"
ေမာင္တင္အံုးက အႀကံေပး၏။
" မလြယ္ဘူး ကုိတင္အုန္းေရ၊ သူတုိ႔ လူမုိက္ေလာက ကလ်င္တယ္ေနာ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ ေယာကၡမေလာင္းႀကီးက ေငြနဲ႔ ဆုိ႔ၿပီး ႀကံစည္အစေဖ်ာက္မ်ာေတြ ထည့္ေတြးအံုး၊ ေနာက္တခ်က္ ကၽြန္ေတာ္ ငဲ့စရာက ၾကည္ၾကည္ ႏဲြ႕အဖုိ႔ ဂုဏ္ပ်က္မွာ စုိးရိမ္တယ္"
ေမာင္တင္ဦးက ျပန္ေျပာ၏။ ေမာင္တင္အံုးက ဘာမွ ဆက္လက္ အႀကံဥာဏ္မေပးေတာ့ဘဲ ေခတၱမွ် ႏႈတ္ ဆိတ္သြားသည္။ အတန္ၾကာမွ ေမာင္တင္အံုးက စတင္စကားေျပာ၏။
" ဒီေန႔ ဧၿပီလ ဆယ့္သံုးရက္ေနာ္ "
" ဟုတ္တယ္ ကုိတင္အံုး "
" ကၽြန္ေတာ္လာခဲ့တာ အဲဒီကိစၥဘဲ ကုိတင္ဦး"
ေမာင္တင္ဦးက စဥ္းစားဟန္ျဖင့္ -
" ဘာကိစၥလဲ "
ဟုျပန္ေမး၏။
" ခင္ဗ်ားကလဲ ရည္စားကိစၥေပြလုိ႔ ေမ့ေနၿပီနဲ႔တူတယ္၊ ခင္ဗ်ားအေဖနဲ႔ ေမဂ်ာ၀ိႈက္တုိ႔ ေရာက္ခဲ့တဲ့ ေနရာကုိ ကၽြန္ေတာ္သြားဘုိ႔ စီစဥ္ရာမွာ ခင္ဗ်ားကုိ လုိက္ေစခ်င္တယ္လုိ႔ ေျပာခဲ့တဲ့ ကိစၥေလ"
ထုိအခါမွ ေမာင္တင္ဦးက -
" ေအာ္ မွတ္မိၿပီ - မွတ္မိၿပီ"
ဟု ခြန္းဆင့္ဆုိလုိက္၏။
" ဘယ္လုိလဲ လုိက္ႏိုင္မလား၊ ခင္ဗ်ား ထိတ္ထိတ္လန္႔လန္႔နဲ႔ ဒီမွာေနရတာထက္စာရင္ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ ေတာထဲေတာင္ထဲမွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္သြားေနရမွာ ဘယ္ေလာက္စိတ္ခ်မ္းသာ ဘုိ႔ ေကာင္း မလဲ။ လုိက္ခဲ့ပါ ကုိတင္ဦးရာ"
ေမာင္တင္အံုးက ညီအကုိအရင္း ေလသံမ်ိဳးျဖင့္ဆုိ၏။ ေမာင္တင္ဦးကလည္း သူ႔အေျခအေနကုိ သူျပန္စဥ္း စားၾကည့္ေသာအခါ ေမာင္တင္အံုးႏွင့္အတူ စြန္႔စားျခင္းသည္ သာလွ်င္ သူ႔အဖုိ႔ ေဘးကင္းရန္ကင္း အသင့္ ေလ်ာ္ဆံုး ျဖစ္သည္ဟု စိတ္ကုိ ဆံုးျဖတ္လုိက္၏။ ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕ကုိ အသဲႏွလံုးထဲက လိႈက္လွဲစြာ ခ်စ္ခင္စဲြ လန္းပါေသာ္လည္း ေပၚေပါက္လာမည့္ ေဘးအႏၱရာယ္ေတြကုိ မုိက္႐ူးရဲစိတ္ တဇြတ္ထုိးစိတ္ျဖင့္ ရင္ဆုိင္ လုိစိတ္မ႐ွိေခ်။ ဦးသာညြန္႔တုိ႔ ေသြးပူေနစဥ္ အမွားအမွန္ ေ၀ဖန္သံုးသပ္မႈ မျပဳႏိုင္ဘဲ ေမာဟဖံုးလႊမ္းေနစဥ္ မွာ ေ႐ွာင္ေနျခင္းသည္ အသင့္ေလ်ာ္ဆံုးျဖစ္ေၾကာင္း စဥ္းစားမိသည္။
ဆက္ရန္
.
ဟူေသာ စကားကုိ အၿမီးမတဲ့ အေမာက္မတဲ့ေျပာသည္။ သူမ်ားေျပာစကားနားစြန္နားဖ်ား ၾကားဘူးသည္ကုိ မွတ္၍ သူ႔စကားဘယ္ေရာက္သည္၊ ဘာအဓိပၸါယ္ထြက္သည္ကုိ မစဥ္းစားဘဲ သူမ်ားသားသမီး မဂၤလာ ေဆာင္ ေတြကုိ ထိခုိက္ပုတ္ခတ္ေသာ စကားျဖင့္ သမီးကုိ နားသြင္းေဖ်ာင္းဖ်၏။ မိခင္ေဒၚၾကည္၏ စကား ေတြက ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕နားထဲမ၀င္ဘဲ လွ်ံထြက္သြားေသာ္လည္း ဘခင္ ဦးသာဘညြန္႔၏ ...
" ငါ့လူႏွစ္ေယာက္က နင့္အေကာင္အိမ္နားမွာ လာရစ္သီရင္ ဦးေႏွာက္ထြက္ေအာင္ တီးျပမယ္။ ငါေျပာတာ မယံုရင္ လက္ေတြ႕သိမယ္ သတိထား"
ဟူေသာစကားႀကီးကုိသာ ၾကားေယာင္ကာ၊ စိတ္ထဲမွာ တုန္လႈပ္ပူပန္စိတ္သာလႊမ္းမုိးေနသည္။ ဘခင္ ဦးသာညြန္႔ သည္ သူ႔စိတ္က ေကာင္းသည့္ဘက္ကုိသာ မယိမ္းမပါေသာ္ျငားလည္း ဆုိးယုတ္သည့္ဘက္ကုိ ကား စိတ္အားထက္သန္စြာလုိက္ပါသည့္ သေဘာ႐ွိ၏။ အထူးသျဖင့္ ေငြေၾကးႏွင့္ပတ္သက္လာလွ်င္ မည္ သည့္ အခ်က္ကုိမွ မေထာက္ထား ငဲ့ညွာေလ့မ႐ွိ၊ ေငြအတြက္လူ႔ အသက္ကုိပင္ ရက္စက္ႏုိင္ေသာ စိတ္မ်ိဳး ႐ွိသည္ ကုိလည္း ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕က ေကာင္းစြာသိၿပီးျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘခင္ ဦးသာညြန္႔ စကားကုိ ေပါ့ေပါ့ တန္တန္ သေဘာမထားႏုိင္ဘဲ၊ ခ်စ္သူ ေမာင္တင္ဦးကုိ ေဘးကင္းရန္ကင္းျဖစ္ေအာင္ မည္သုိ႔ သတိေပးရ မည္ ကုိသာ အပူတျပင္း စဥ္းစားေနမိသည္။
ေမာင္တင္ဦးကလည္း ဦးသာညြန္႔တုိ႔ ထီေပါက္၍ ေငြႏွစ္သိန္းတိတိ လက္၀ယ္ ပုိင္ဆုိင္ရ႐ွိထားသည့္ အေျခအေနမ်ိဳး ေရာက္သြားသည္ကုိ သတင္းၾကားၿပီးသိၿပီးျဖစ္သည္။ မိဘေတြ မည္မွ်ပင္ ခ်မ္းသာႂကြယ္၀ ေနေစကာမူ ခ်စ္သူ ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕က စိတ္ေျပာင္းမည္မဟုတ္ဟု ယံုၾကည္ထားသည္။ ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕တုိ႔ ယခင္အိမ္ကုပ္ကေလးမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ တုိက္ခန္းတစ္ခုသုိ႔ ေျပာင္းသြားေၾကာင္းႏွင့္ ထုိတုိက္ခန္း မည္ သည့္ေနရာတြင္႐ွိေၾကာင္းပါ ေမာင္တင္ဦးက စံုစမ္း၍ သိထားၿပီးျဖစ္သည္။ အေျခအေနက ေျပာင္းလဲသြား ၿပီျဖစ္ရာ တနင္းလာေန႔တြင္ တရား႐ံုးတစ္ခုမွာ လက္မွတ္ထုိး လက္ထပ္ၾကမည္ဟု စီစဥ္ထားသည့္ အစီ အစဥ္ ကလည္း ပ်က္သြားေလၿပီ။
အစီအစဥ္ပ်က္သည္ကုိ ေမာင္တင္ဦးက အံ့ၾသေခ်။ ထီေပါက္လွ်င္ မေပးစားေတာ့ဟု မူးမူး႐ူး႐ူးႏွင့္ ဦးသာညြန္႔ ေျပာခဲ့သည္ကုိ ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕ ေျပာထားခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ ေမာင္တင္ဦးစိတ္ထဲတြင္ တခုသာလွ်င္ မတင္မက် ျဖစ္ ေနသည္။ ထုိတခုကား ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕တုိ႔ ေျပာင္းေ႐ႊ႕ေနထုိင္ရာ တုိက္ခန္းကုိ အမွတ္မဲ့ သြားေရာက္ ၾကည့္႐ႈသည္။ ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕၏ အရိပ္အေရာင္ကုိ လံုး၀မေတြ႕ခဲ့ရျခင္းျဖစ္၏။
သူ႔အေဖ အရက္သမားႀကီးက ငါ့ကုိ ေငြေၾကးပစၥည္းအတြက္ သိပ္နာက်ည္းေနတာ၊ သူ႔သမီးကုိ အခန္းပိတ္ ေသာ့ခတ္ ထားသလား၊ တျခားၿမိဳ႕႐ြာကုိ အတင္းအၾကပ္ ပုိ႔လုိက္ေလသလားဟူေသာ အေတြးက ေမာင္တင္ဦး ၏ စိတ္ကုိ ေလးလံစြာ ထိခုိက္ေစသည္။
ေမာင္တင္ဦးသည္ စိတ္မေလ်ာ့ဘဲ ေနာက္တေၾကာ့ ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕တုိ႔ တုိက္ခန္း႐ွိရာကုိ ေထာက္လွမ္းရန္ သြား ျပန္သည္။
အခ်ိန္ကား ည႐ွစ္နာရီ ထုိးၿပီးၿပီျဖစ္၏။ ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕တုိ႔ တုိက္ခန္း႐ွိေနရာ ရပ္ကြက္ကား လူသူအသြား အလာျပတ္စျပဳေနေလၿပီ။ ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕တုိ႔ တုိက္ခန္းေ႐ွ႕ လမ္းေစာင္းတြင္ ႀကီးမားအုပ္ဆုိင္းေသာ ဘန္ဒါ ပင္ႀကီး တပင္ ႐ွိေနသည္။ ေမာင္တင္ဦးသည္ လူသူေလးပါး အရိပ္အေျခကုိ ၾကည့္ၿပီး ဘန္ဒါပင္ေပၚသုိ႔ လွ်င္ျမန္စြာ တက္လုိက္သည္။ ေမွာင္ရိပ္က်သည့္ ခြဆံုေကာင္းေကာင္းမွာ ထုိင္ၿပီး ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕တုိ႔ တုိက္ခန္း ကုိ ၾကည့္လုိက္သည္။
ဦးသာညြန္႔ႏွင့္ လူႏွစ္ေယာက္က အရက္၀ုင္းဖဲြ႕ေနသည္။ စားစရာ အၿမီးၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆုိင္ဆုိင္ႏွင့္ အရက္ အေကာင္းစား ကုိ မက္ေမာေနၾကခုိက္ျဖစ္၍ ေမွာင္ခုိေရာက္လာေသာ ေမာင္တင္ဦးက ဖ်က္လတ္လွ်င္ျမန္ စြာ ဘန္ဒါပင္ေပၚတက္သြားသည္ကုိ ဦးသာညြန္႔တုိ႔ သံုးေယာက္စလံုး သတိမထားလုိက္မိၾကေခ်။ သူတုိ႔ သံုးေယာက္ ေျပာစကားေတြက တခ်က္တခ်က္ ေလသံက်ယ္လာသည္။ သုိ႔ေသာ္ စကားလံုး မသဲကဲြေခ်။ ေမာင္တင္ဦး က အိမ္ထဲကုိသာ ဂ႐ုစုိက္ၿပီး ၾကည့္လုိက္၏။ ေျပာင္ေျပာင္လက္လက္ ၀တ္ဆင္ထားေသာ ေဒၚၾကည္က ခပ္ေမာ့ေမာ့မ်က္ႏွာျဖင့္ အိမ္ေ႐ွ႕ခန္းႏွင့္ အိမ္တြင္းခန္းကုိ ထြက္ေခ်၀င္ေခ် ေမာင္ႏွမတသုိက္မွ အခ်ိဳ႕ကုိ ေတြ႕ရသည္။ ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕၏ အရိပ္အေရာင္ကုိကား လံုး၀မေတြ႕ရေခ်။
" ဒါေလာက္ အစအနေပ်ာက္ေနတာ တျခားေနရာကုိမ်ား ပုိ႔ထားလုိက္ၿပီလား"
ေမာင္တင္ဦးက ေတြးေနဆဲ၀ယ္ ေဒၚၾကည္ ဦးသာညြန္႔အနားလာၿပီး တစံုတခုေျပာလုိက္ဟန္ကုိ ေမာင္တင္ဦး ျမင္ရသည္။ ဦးသာညြန္႔က ဦးေခါင္းညိတ္လုိက္သည္။ ထုိေနာက္ သူ႔ကိုယ္ရံေတာ္ႏွစ္ေယာက္က က်ိဳးႏံြသည့္ အမူအရာျဖင့္ ေနရာမွထကာ ေစ့႐ံုေစ့ထားဟန္တူေသာ တုိက္ခန္း အ၀င္အထြက္ သံဆဲြတံခါးကုိဖြင့္ၿပီး အျပင္ထြက္လာၾကသည္။ လမုိက္ရက္ျဖစ္၍တေၾကာင္း၊ လမ္းဓါတ္မီးတုိင္ႏွင့္ အတန္ငယ္လွမ္း၍တေၾကာင္း တုိက္ေ႐ွ႕မ်က္ႏွာစာ တုိက္ခန္းထဲမွ ထုိးထြက္ေနေသာ မီးေခ်ာင္းအေရာင္မွလဲြလွ်င္ အလင္းေရာင္ အားနည္း ကာ မံႈမႊားမႊားသာ႐ွိသည္။ ေမာင္တင္ဦး ခုိလံႈေနရာ ဘန္ဒါပင္ကား ေမာင္တင္ဦး လံုၿခံဳေရးအတြက္ အေမွာင္ထု ကုိ လံုေလာက္စြာ သုိမွီးထားႏုိင္၏။
ထုိလူႏွစ္ေယာက္က တုိက္ခန္းေ႐ွ႕ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ရန္သူ႐ွာသလုိ ေတာင္ေျမာက္ေလးပါး ၾကည့္႐ႈစူးစမ္း ဟန္ကုိျပ၏။ ေခတၱမွ်ၾကာေသာအခါ ေမာင္တင္ဦး႐ွိရာ ဘန္ဒါပင္ေအာက္၀င္လာၾက၏။ ဘန္ဒါပင္ ေအာက္၀ယ္ ေမွာင္ရိပ္က အားေကာင္းလွေခ်သည္။ ေမာင္တင္ဦးသည္ အသက္ကုိပင္ အထူး သတိထားကာ ျဖည္းညွင္းစြာ ႐ွဴရင္း ထုိလူႏွစ္ေယာက္ကုိ ငံု႕ၾကည့္လုိက္၏။ ေမွာင္ထဲမွာ က်င့္သားရၿပီးေန ေသာ ေမာင္တင္ဦး က ထုိလူႏ်စ္ေယာက္ကုိ သဲကဲြစြာ ျမင္ေနရသည္။ ထုိလူႏွစ္ေယာက္က ဘန္ဒါပင္ ေအာက္ အေမွာင္ ထဲမွာ မတ္တပ္ရပ္လွ်က္ကပင္ အေပါ့သြားလုိက္ၾက၏။ ထုိ႔ေနာက္ ေလသံတုိးတုိးျဖင့္ စကား ေျပာၾက သည္ကုိ ေမာင္တင္ဦးက အထူးသတိထား နားစြင့္လုိက္၏။
" သူ႔သမီးနဲ႔ ႀကိဳက္ေနတဲ့ ေကာင္ေလးကုိ မင္းေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္မိရဲ႕လား"
" သိပါတယ္ကြာ ... သူတုိ႔ ထီမေပါက္ခင္ အိမ္ကုပ္ကေလးမွာေနစဥ္က သူ႔သမီးနဲ႔ လႊတ္ေပးၿပီး အမိဖမ္းဘုိ႔ ႀကံေသးတယ္၊ မ်က္ျမင္သက္ေသျဖစ္ေအာင္ ငါ့ကုိ အၿမဲလုိလုိ ေခၚထားတာဘဲ"
" ဆင္းရဲစဥ္က အမိဖမ္းမယ္ႀကံၿပီး အခုမွ ဘာေၾကာင့္ ကိစၥတံုးသတ္ခ်င္ရတာလဲ"
ထုိစကားေၾကာင့္ ေမာင္တင္ဦရင္ထဲမွာ တုန္လႈပ္သြားမိသည္။ သစ္ပင္ေအာက္က လူႏွစ္ေယာက္စကားကုိ စုိးရိမ္စြာ နားစုိက္ေန၏။
" ေကာင္ေလးက သိပ္ေငြမက္တယ္တဲ့ကြာ၊ ဒါေၾကာင့္ သတ္ခ်င္တာတဲ့"
" ဟ - ေငြမက္တယ္ေျပာရေအာင္ အခု သူတုိ႔ထီေပါက္မွ ခ်က္ျခင္းလာႀကိဳက္တာလား၊ သူတုိ႔ခ်င္း ႀကိဳက္ေန ၾကတာ ၾကာၿပီထင္မယ္"
" ေအးေလ - အိမ္ကုပ္ကေလးမ်ာ ဆင္းဆင္းရဲရဲဘ၀ ကတဲက ႀကိဳက္ေနခဲ့တာဘဲ။ အဲဒီအခ်ိန္က ေကာင္ ကေလးမွာ အလုပ္႐ွိတယ္ကြ။ အခုေတာ့ အလုပ္ျပဳတ္သြားၿပီတဲ့၊ သူတုိ႔သမီးကုိ ဒီလုိလူနဲ႔ မတူမတန္ဘူးေပါ့ ကြာ၊ ေကာင္ေလးကလဲ ေငြသိပ္မက္ေတာ့ သုိက္သမားလက္ထဲ သူတုိ႔သမီး အေရာက္မခံႏိုင္တဲ့သေဘာေပါ့"
" သူခုိင္းတာလုပ္ပါၿပီတဲ့ လက္ခက ဒုိ႔သေဘာက်ေျပာထားတဲ့အတုိင္းရမွာလား"
" ဒီေကာင္ေလးကုိ လက္စတံုးေအာင္သာ လုပ္ပါတဲ့၊ တေယာက္သံုးေထာင္ဆုိတာကေတာ့ ခ်က္ျခင္းဘဲ"
"အေႏွားလား ... အျမန္လား "
" ဒါကေတာ့ အဆင္ေျပသလုိေပါ့၊ ေကာင္ကေလး ဒီအိမ္နား လာရစ္ရင္လဲ အေၾကာင္း႐ွာလုပ္ေပါ့၊ ဒီအိမ္ နားမလာလဲ ေတြ႕တဲ့ေနရာမွာ လုပ္ေပါ့"
" လုပ္တာ အေရးမႀကီးဘူး မိရင္ ဒုိ႔ခံရမွာ "
" ဒါအတြက္ မပူနဲ႔ကြ၊ ဒီကိစၥသူခုိင္းေတာ့ ငါကစီစဥ္အံုးမယ္၊ ေနာက္တေန႔လာပါ ခ်ိန္းလုိက္တယ္။ သူမလာခင္ ငါက အသံဖမ္းဘုိ႔ အဆင္သင့္လွ်ိဳ႕၀ွက္လုပ္ထားၿပီး သူလာေတာ့ သူေျပာသမွ်ခုိင္းသမွ် စကားေတြအားလံုး အသံ သြင္းထားလုိပ္တယ္။ ေနာက္ သူဒီလုိခုိင္းေၾကာင္း သူ႔လက္ေရးနဲ႔ စာေရးခုိင္း လက္မွတ္ ထုိးခုိင္း ထားတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ေပၚေပါက္ရင္ သူေ႐ွာင္မေန၀ံ့ဘဲ ဒုိ႔အတြက္ လြတ္ေျမာက္ေအာင္၊ အျပစ္ဒဏ္ေပါ့ေအာင္ ေငြအား လူအား နဲ႔ ေဆာင္႐ြက္မွာ၊ ငါက အဲဒီလုိ ပုိင္ေအာင္ လုပ္ထားတယ္။
ေနာက္ တခ်က္ကလဲ ဒီအမႈမေပၚရင္လဲ သူ႔ဆီက လက္ခရၿပီးတဲ့အျပင္ အပုိေငြညွစ္ႏုိင္ေသးတယ္ေလ"
" မင္းအႀကံပုိင္သားဘဲ၊ အသံဖမ္းစက္က မင္းဆီမွာ ႐ွိေနလား"
" ငါ့အသိတေယာက္ဆီက ငွားတယ္ေလ၊ ကိစၥၿပီးေတာ့ သူ႔အသံဖမ္းစက္ သူ႔ျပန္ေပးလုိက္တာေပါ့၊ အသံသြင္းၿပီးသား ႀကိဳးေခြက ငါ့လက္ထဲမွာ၊ ငါသိမ္းထားတယ္"
" အင္း...အ႐ွည္သျဖင့္ ေငြသ့ုးေနရမဲ့ကိစၥဆုိေတာ့ ေကာင္းသားဘဲ လုပ္ေပါ့ကြာ"
ဦးသာညြန္႔ လက္စဲြေတာ္ႏွစ္ေယာက္၏ ေျပာစကားမ်ားမွာ စကားလံုးတုိင္း ေမာင္တင္ဦး၏ ရင္ထဲမွ အသဲႏွ လံုးကုိ တူႏွင့္ထုေနသလုိ ေအာက္ေမ့ရသည္။
သစ္ပင္ေအာက္က လူႏွစ္ေယာက္က ေမွာင္ရိပ္ထဲမွာ အေတာ္ၾကာၾကာ ဆိတ္ၿငိမ္စြာေနၾကၿပီးမွ အိမ္ထဲ ျပန္၀င္သြားၾကသည္။ ေမာင္တင္ဦးက ဆိတ္ၿငိမ္စြာ အရိပ္အေျခေစာင့္ၾကည့္ေန၏။ လူႏွစ္ေယာက္က ဦးသာညြန္႔ႏွင့္ ေဒၚၾကည္ကုိ စကားအနည္းငယ္ ေျပာဟန္ေတြ႕ရသည္၊ ထုိ႔ေနာက္ တုိက္ခန္းထဲမွ ေခါက္ကုတင္ ႏွစ္လံုးကုိ ယူထုတ္ကာ တုိက္ခန္းအျပင္ တံခါး၀ တဖက္တခ်က္စီမွာ အိပ္ရာျပင္ဆင္ၿပီးၾက ေသာ အခါ ဦးသာညြန္႔ႏွင့္ ေဒၚၾကည္တုိ႔ တုိက္ခန္းသံတံခါးကုိ ဆဲြေစ့ေသာ့ခပ္လုိက္၏။ အတြင္းမွ သစ္သား ေခါက္တံခါး ကုိ ပိတ္လုိက္ၾက၏။ လက္စဲြေတာ္ လူမိုက္ ႏွစ္ေယာက္ကား တုိက္အျပင္ဘက္မွာေခါက္ကုတင္ ကုိယ္စီ ျဖင့္ သူေဌးမင္းႏွင့္ သူေဌးကေတာ္မိသားစု၏ သက္ေတာ္ေစာင့္ အိပ္ဖန္ေစာင့္မ်ားအျဖစ္ က်န္ရစ္ခဲ့ ၾကသည္။
" ဒီ သစ္ပင္ေပၚက ငါ ဘယ္လုိလုပ္ ဆင္းရပါ့မလဲ"
ေမာင္တင္ဦးက ရင္ပူစြာေတြးသည္။ ဤလူမုိက္လူဆုိးတုိ႔၏ လက္ခ်က္ျဖင့္ အက်ိဳးမဲ့ ေသရမည့္အျဖစ္ကုိ ေမာင္တင္ဦးက မလုိလားႏုိင္ေပ။ ေနာက္တခ်က္ကလည္း ရာဇ၀တ္ေဘးေျပးမလြတ္ ဟူေသာ စကားသည္ အလြန္မွန္သည္။ သူ႔ကုိ လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္ျခင္းျဖင့္ အမႈေပၚေပါက္၍ ရဲက စစ္ေဆးေမးျမန္းပါက သူ အသက္တမွ် ခ်စ္ရေသာ ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕သည္ တသက္လံုး ဦးေခါင္းမေဖာ္ႏုိင္ေအာင္ အ႐ွက္ရေတာ့မည္ကုိ ေတြးမိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေမာင္တင္ဦးသည္ သတိၱမေၾကာင္ေသာ္လည္း အက်ိဳးမဲ့အေသခံျခင္း၊ ခ်စ္သူ အ႐ွက္ ရေစျခင္းကုိ မလုိလားႏိုင္သည္ျဖစ္၍ ဤ လူဆုိးလူယုတ္တုိ႔ႏွင့္ ေ၀းေ၀းေ႐ွာင္ေနလွ်င္ သင့္မည္ဟု စိတ္ကူး ကာ သစ္ပင္ေပၚက ဆင္းႏိုင္မည့္ အခြင့္အေရးကုိ အထူးသတိထား ေစာင့္ၾကည့္ေန၏။
ညၾကည့္ လက္ပတ္နာရီက ဆယ့္ႏွစ္နာရီခဲြကုိ ညႊန္ျပေနေသာ အခ်ိန္၀ယ္၊ သူေဌးမင္း ဦးသာညြန္႔၏ လက္စဲြ ေတာ္ႏွစ္ေယာက္ကား အိပ္ေပ်္သြားၾကဟန္ျဖင့္ ၿငိမ္ေနၾကသည္။ ေမာင္တင္ဦးသည္ သတိႀကီးစြာထားကာ၊ ဘန္ဒါပင္ေပၚမွ အသံမျမည္ေအာင္ ျငင္သာစြာ ဆင္းလာခဲ့၏။ ေျမျပင္သုိ႔ ေရာက္သည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ လံုခ်ည္ခါးၾကားထဲ ထုိးထားေသာ ဘိနပ္ကုိ မစီးေတာ့ဘဲ ေျခသံမျမည္ေအာင္ ဘန္ဒါပင္ရိပ္မွ လ်င္ျမန္စြာ ေျပး ထြက္ခဲ့၏။
အိပ္မေပ်ာ္ဘဲ မွိန္းေနၾကေသာ သူေဌးလက္စဲြေတာ္ ႏွစ္ေယာက္က မသကၤာဘြယ္အသံေၾကာင့္ ဦးေခါင္း ေထာင္ၾကည့္လုိက္ေသာအခ်ိန္တြင္ကား လ်င္ျမန္စြာ ေျပးသြားေနေသာ လူရိပ္တခုသည္ သူတုိ႔ လုိက္မမွီႏိုင္ ေအာင္ကုိက္တရာေက်ာ္မွ် ေ၀းကြာသြားေလၿပီ။
" မေသခ်ာဘဲ လုိက္လုိ႔ ဆူညံဆူညံျဖစ္ရင္ မေကာင္းဘူးကြ"
တေယာက္က ေျပာသည္ကုိ ...
" ေသခ်ာလုိ႔ လုိက္ေတာ့ေကာ ဒါေလာက္ ေ၀းေနတာ မွီမလားကြ"
ဟု က်န္တေယာက္က ျဖည့္စြက္ၿပီး ၿပိဳင္တူ ျပန္အိပ္လုိက္ၾကေလသည္။
အေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ စိတ္ေသာက ေတြေၾကာင့္ ေမာင္တင္ဦးသည္ တညလံုး အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့ေခ်။ အသက္ေဘးေၾကာင့္ ႐ွိသမွ်ခြန္အားကုိ ညွစ္ထုတ္ကာ၊ ဦးသာညြန္႔တုိ႔ တုိက္ခန္းႏွင့္ ေ၀းေအာင္ ေျပးလာခဲ့ရ သည္။ စိတ္ခ်ေလာက္သည့္ ေနရာေရာက္မွ ေျပးျခင္းကုိ အ႐ွိန္သတ္လုိက္ရေသာ္ျငားလည္း ေျခလွမ္းကုိကား မေႏွး၀ံ့ေခ်။
ျမန္ႏိုင္သမွ်ေသာ သြက္ႏုိင္သမွ်ေသာ ေျခလွမ္းျဖင့္ မေျပး႐ံုတမယ္ အေသာ့ ႏွင္လာခဲ့ရသည္။ ေ႐ွ႕ေနာက္ ၀ဲယာ ကုိ ရန္သူအရိပ္အေျခၾကည့္ရင္း ပင္ပန္းႀကီးစြာ အိမ္ျပန္ေရာက္လာခဲ့ရ၏။ အိမ္တံခါးကုိ အေသအခ်ာ ပိတ္ဆုိ႔ၿပီး ေမာပန္းႏြမ္းနယ္စြာျဖင့္ အိပ္ရာေပၚ ေျခပစ္လက္ပစ္ လွဲခ်လုိက္ေသာ္ လည္း အိပ္၍ကား မေပ်ာ္ ေတာ့ေခ်။
ယုတ္မာပက္စက္ေသာဥာဏ္ျဖင့္ လူငွားၿပီး သူ႔ကုိ အေသသတ္ရန္ ႀကံေနေသာ မေတာ္ရေသးသည့္ ေယာကၡမေလာင္းႏွစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာကုိသာ ျမင္ေယာင္ေနသည္။ ဤသုိ႔ေသာ အေျခအေနမ်ိဳးအထိျဖစ္ လာသည္ဆုိလွ်င္ သူႏွင့္ ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕တုိ႔ လက္ထပ္ေရးကား မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ျမင္ မည္မဟုတ္ေၾကာင္း ေမာင္တင္ဦးက ေတြးမိသည္။ ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕က သူ႔အေပၚ သစၥေရာ ေမတၱာပါ မပ်က္ဘဲ စဲြၿမဲခုိင္မာသည္ မွန္ေစကာမူ တင္းၾကပ္စြာ ေစာင့္ထိန္းခ်ဳပ္ထားေသာ မိဘလက္မွ မည္သုိ႔လြတ္ ေျမာက္ႏုိင္မည္နည္း။ လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ႀကိဳးစား၍ သူ႔ထံေရာက္လာလွ်င္လည္း သူတုိ႔ အိမ္ေထာင္ေရး သည္ ေအးခ်မ္းသာယာမည္ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ စိတ္ထားယုတ္ေသာ ဦးသာညြန္႔ႏွင့္ ေဒၚၾကည္တုိ႔၏ ေငြအား လူအားျဖင့္ ဖ်က္ဆီးေႏွာက္ယွက္မႈကုိ ခံရမည္။ အသက္ကုိပင္ လုပ္ႀကံေနၿပီျဖစ္ရာ သူ႔အတြက္ေၾကာင့္ ခ်စ္သူ ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕အဖုိ႔ စုိးရိမ္ေသာကျဖင့္ မ်က္ရည္ က်ရမည့္အျဖစ္ကုိ ေမာင္တင္ဦး မလုိလားႏိုင္ေပ။
သုိ႔ျဖစ္လွ်င္ ေမာင္တင္ဦးအေနျဖင့္ ဘာလုပ္ရမည္နည္း။
မုိးသာ စင္စင္ လင္းသြားသည္။ ေမာင္တင္ဦး တေမွးမွ အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့ေခ်။
ယုတ္မာပက္စက္ေသာဥာဏ္ျဖင့္လူငွားၿပီး သူ႔ကုိ အေသသတ္ရန္ ႀကံေနေသာ မေတာ္ရေသးသည့္ ေယာကၡမ ေလာင္းႏွစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာကုိသာ ျမင္ေယာင္ေနသည္။ ဤသုိ႔ေသာ အေျခအေနမ်ိဳးအထိ ျဖစ္ လာသည္ဆုိလွ်င္ သူႏွင့္ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕တုိ႔ လက္ထပ္ေရးကား မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ျမင္ မည္မဟုတ္ေၾကာင္း ေမာင္တင္ဦးက ေတြးမိသည္။ ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕က သူ႔အေပၚ သစၥာေရာ ေမတၱာပါ မပ်က္ ဘဲ စဲြၿမဲခုိင္မာသည္ မွန္ေစကာမူ တင္းၾကပ္စြာ ေစာင့္ထိန္းခ်ဳပ္ထားေသာ မိဘလက္မွ မည္သုိ႔ လြတ္ေျမာက္ ႏိုင္မည္နည္း။
လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ႀကိဳးစား၍ သူ႔ထံေရာက္လာလွ်င္လည္း သူတုိ႔ အိမ္ေထာင္ေရးသည္ ေအးခ်မ္း သာယာမ ည္ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ စိတ္ထားယုတ္ေသာ ဦးသာညြန္႔ႏွင့္ ေဒၚၾကည္တုိ႔၏ ေငြအားလူအား ျဖင့္ ဖ်က္ဆီးေႏွာက္ယွက္မကုိ ခံရမည္။ အသက္ကုိပင္ လုပ္ႀကံေနၿပီျဖစ္ရာ သူ႔အတြက္ေၾကာင့္ ခ်စ္သူ ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕အဖုိ႔ စုိးရိမ္ေသာကျဖင့္ မ်က္ရည္ က်ရမည့္အျဖစ္ကုိ ေမာင္တင္ဦး မလုိလားႏိုင္ေပ။
သုိ႔ျဖစ္လွ်င္ ေမာင္တင္ဦးအေနျဖင့္ ဘာလုပ္ရမည္နည္း။
မုိးသာ စင္စင္ လင္းသြားသည္၊ ေမာင္တင္ဦး တေမွးမွ အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့ေခ်။
အိပ္ရာမွထကာ အိမ္အ၀င္အထြက္ တံခါးမႀကီးကုိမဖြင့္ဘဲ၊ ညက ေသခ်ာစြာ ပိတ္ထားၿပီး ျပတင္းေပါက္ မ်ား ကုိသာ ဖြင့္လုိက္သည္။ ျပတင္းေပါက္မ်ားကား ေ႐ွးအိမ္ႀကီးပီပီ ငါးမူးလံုး သံတုိင္ႀကီးေတြ စို္ကထားသည္ ျဖစ္၍ လူ၀င္မရေခ်၊ ေလႏွင့္အလင္းေရာင္သာ ၀င္သည္။
ေမာင္တင္ဦးက မ်က္ႏွာသစ္ ေရခ်ိဳးၿပီး ေကာ္ဖီခါးခါးတခြက္ေဖ်ာ္ေသာက္လုိက္၏။ စိန္ေျပနေျပေရခ်ိဳးၿပီး ေကာ္ဖီ ခါးခါး ေသာက္လုိက္ေသာအခါမွ အိပ္ပ်က္ျခင္းျဖင့္ ေလးလံထုိင္းမိႈင္းေနသည္မ်ား ေပ်ာက္သြားကာ လန္းဆန္း ေပါ့ပါးလာသည္။ ေကာ္ဖီေသာက္ၿပီး တေယာက္စာ ထမင္းဟင္းကေလးစီမံခ်က္ျပဳတ္ေနစဥ္မွာ အိမ္ေ႐ွ႕က တံခါးေခါက္သံ ၾကားလုိက္ရေသာအခါ ေမာင္တင္ဦး ေခါင္းနဘန္းႀကီးသြားသည္။ သူ႔အသက္ကုိ ေခၽြဖ်က္ရန္ ႀကံစည္ေနၾကၿပီကုိ အေသအခ်ာ သိထားၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေမာင္တင္ဦး အေနျဖင့္ စုိးရိမ္မႈ ျဖစ္သည္မွာ ျဖစ္ထုိက္ေပသည္။
တံခါးေခါက္သံက ဆက္တုိက္ေပၚလာၿပီး ...
" ကုိတင္ဦး ... ေဟ့ - ကုိတင္ဦး "
ဟူေသာ ေခၚသံကုိ ၾကားမွ စုိးရိမ္မႈကေပ်ာက္သြားသည္၊ ထုိအသံကား ေမာင္တင္အုန္း အသံျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ေမာင္တင္ဦးက သတိကုိေ႐ွ႕ေဆာင္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တံခါးကုိ ႐ုတ္ျခည္း ဖြင့္မေပးေသးဘဲ ဂ်ပန္ ေခတ္စစ္ဗုိလ္အျဖစ္ ဖခင္ ကုိင္ေဆာင္ခဲ့ေသာ ဓါး႐်ည္ႀကီးကုိ ၿမဲၿမံစြာကုိင္ကာ ေခ်ာင္းၾကည့္ေပါက္မွ ၾကည့္ လုိက္၏။ အိမ္တံခါးေခါက္ေနသူကား ေမာင္တင္အုန္းအမွန္ပင္ျဖစ္သည္။ ေဘာင္းဘီ႐ွည္ႏွင့္ စပုိ႔႐ွပ္ႏွင့္ ဥေရာပတုိက္သားပီပီ ၀တ္ဆင္ထားသည္။ ထုိအခါ ေမာင္တင္ဦးက ၀မ္းသာအားရျဖင့္ တံခါးဖြင့္ေပး၏။ ေမာင္တင္အုန္း အိမ္ထဲေရာက္သည္ဆုိလွ်င္ပင္ ေမာင္တင္ဦးက တံခါးကုိ ေသခ်ာစြာ ျပန္ပိတ္လုိက္သည္။
" ဘာလဲဗ် - ခင္ဗ်ားအမူအရာက တမ်ိဳးပါ၊ အဖုိးႀကီးေသေတာ့ အေမြပစၥည္း ေ႐ႊေတြ စိန္ေတြ အမ်ားႀကီး ရထားလုိ႔ ဓျမ ေၾကာက္ေနတာနဲ႔တူတယ္"
ေမာင္တင္ဦး လက္ထဲမွာ ကုိင္ထားဆဲ ဓါး႐ွည္ႀကီးႏွင့္ ေမာင္တင္ဦး အမူအရာကုိၾကည့္ၿပီးေမာင္တင္အုန္းက ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေမးလုိက္၏။
" ဓျမေၾကာက္လုိ႔မဟုတ္ဖူး ကုိတင္အုန္းေရ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကုိမုန္းလုိ႔ လူငွားသတ္ခုိင္းတဲ့ လူ ႐ွိေနတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ သတိထားေနရတာ"
ေမာင္တင္ဦးက ဓါး႐ွည္ႀကီးကုိ ဓါးအိမ္ထဲ ျပန္ထည့္ရင္း ေျပာသည္။
" ဘယ္လုိ ခင္ဗ်ားကုိမုန္းလုိ႔ သတ္ခုိင္းေနတယ္ဟုတ္လား"
ေမာင္တင္အုန္းက အံံအားသင့္စြာေမး၏။
" ဟုတ္တယ္ "
" ခင္ဗ်ားက သူတုိ႔ မုန္းေလာက္ေအာင္ ဘာေတြလုပ္ထားလုိ႔လဲ"
ေမာင္တင္ဦးအဖုိ႔ တုိင္ပင္အားကုိးစရာ ႀကံရာမရ ျဖစ္ေနဲ၀ယ္ ညီအကုိတမွ် ခင္မင္ေသာ ေမာင္တင္အုန္း ေရာက္လာ၍ ၀မ္းသာအားရ ျဖစ္မိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူ႔ဘ၀ အေျခအေနကုိ ကြယ္၀ွက္လိမ္လုိစိတ္မ႐ွိဘဲ ေျပာျပလုိက္သည္။ တနည္းအားျဖင့္လည္း ေမာင္တင္အုန္းအေနျဖင့္ ႏႈတ္ဖြာအာေခ်ာင္ျခင္းမ႐ွိ၍ ယံုယံု ၾကည္ၾကည္ ဖြင့္ဟ ေျပာျပလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ေမာင္တင္ဦး ေျပာျပသည္မ်ားကုိ ၾကားရေသာအခါ ေမာင္တင္အုန္းသည္ အမွန္တကယ္ပင္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္။
"ခင္ဗ်ား ေဘးအႏၱရာယ္က မေသးဘူးေနာ္ ကုိတင္ဦး၊ ခင္ဗ်ား အခုလုိ အိမ္ထဲမွာ တသက္လံုး ပုန္းေနႏုိင္ မလား"
ေမာင္တင္အုန္းက စုိးရိမ္စိတ္ျဖင့္ ေျပာ၏။
ေမာင္တင္အုန္းေျပာသည္မွာ ဟုတ္ပါသည္။ တသက္လံုး အိမ္တြင္းပုန္းေနရမည္မွာ လံုး၀မျဖစ္ႏုိင္မွန္း ေမာင္တင္ဦး စဥ္းစားမိသည္။ တသက္တာ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ အိမ္ထဲက ထြက္ရေပမည္။ မိမိအသက္ ကုို လုပ္ႀကံေနေၾကာင္း အေသအခ်ာသိေနၿပီးမွ အိမ္ထဲမွာ ေနသည္ျဖစ္ေစ၊ အိမ္ျပင္မွာေနသည္ျဖစ္ေစ၊ စိတ္ ေအးခ်မ္းသာ ႐ွိပါေတာ့မည္ေလာ၊ ထိတ္ထိတ္လန္႔လန္႔ျဖင့္သာ သြားလာ လႈပ္႐ွားေနရမည့္ ဘ၀ပါတ ကား။ မည္မွ် စိတ္ဆင္းရဲစရာ ေကာင္းမည္နည္း။ ေမာင္တင္ဦးက ဘာမွ ျပန္မေျပာေသးဘဲ၊ စိတ္မခ်မ္းသာ ျခင္းျဖင့္ ငုိင္ေနသည္။
" ရဲကုိ တုိင္ထားရင္ မေကာင္းဘူးလား "
ေမာင္တင္အုန္းက အႀကံေပး၏။
"ကုိယ့္ဘက္က သက္ေသမ႐ွိဘူး ကုိတင္အံုး ထီေပါက္ထားလုိ႔ ေငြႏွစ္သိန္းပုိင္ဆုိင္ထားတဲ့ လူဂုဏ္တန္ တစ္ေယာက္က သူ႔နာမည္ သူ႔ဂုဏ္ကုိ ဖ်က္ပါတယ္လုိ႔ ျပန္တရားစဲြေတာ့ ကုိယ္အခ်ဳပ္ထဲေရာက္ေနမွာ ေသခ်ာ တယ္။ သူတုိ႔ႀကံစည္တာ သိေနေပမဲ့ ကုိယ့္ဘက္ကမပုိင္ဘူး"
ေမာင္တင္ဦး က စဥ္းစဥ္းစားစားေျပာ၏။
" ဘာ့ေၾကာင့္ မပုိင္ရမွာလဲဗ်၊ အသံဖမ္းစက္ငွားလုိက္တဲ့လူ၊ အသံသြင္းႀကိဳးေခြ ဒါေတြဟာ သက္ေသေပါ့"
ေမာင္တင္အံုးက အႀကံေပး၏။
" မလြယ္ဘူး ကုိတင္အုန္းေရ၊ သူတုိ႔ လူမုိက္ေလာက ကလ်င္တယ္ေနာ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ ေယာကၡမေလာင္းႀကီးက ေငြနဲ႔ ဆုိ႔ၿပီး ႀကံစည္အစေဖ်ာက္မ်ာေတြ ထည့္ေတြးအံုး၊ ေနာက္တခ်က္ ကၽြန္ေတာ္ ငဲ့စရာက ၾကည္ၾကည္ ႏဲြ႕အဖုိ႔ ဂုဏ္ပ်က္မွာ စုိးရိမ္တယ္"
ေမာင္တင္ဦးက ျပန္ေျပာ၏။ ေမာင္တင္အံုးက ဘာမွ ဆက္လက္ အႀကံဥာဏ္မေပးေတာ့ဘဲ ေခတၱမွ် ႏႈတ္ ဆိတ္သြားသည္။ အတန္ၾကာမွ ေမာင္တင္အံုးက စတင္စကားေျပာ၏။
" ဒီေန႔ ဧၿပီလ ဆယ့္သံုးရက္ေနာ္ "
" ဟုတ္တယ္ ကုိတင္အံုး "
" ကၽြန္ေတာ္လာခဲ့တာ အဲဒီကိစၥဘဲ ကုိတင္ဦး"
ေမာင္တင္ဦးက စဥ္းစားဟန္ျဖင့္ -
" ဘာကိစၥလဲ "
ဟုျပန္ေမး၏။
" ခင္ဗ်ားကလဲ ရည္စားကိစၥေပြလုိ႔ ေမ့ေနၿပီနဲ႔တူတယ္၊ ခင္ဗ်ားအေဖနဲ႔ ေမဂ်ာ၀ိႈက္တုိ႔ ေရာက္ခဲ့တဲ့ ေနရာကုိ ကၽြန္ေတာ္သြားဘုိ႔ စီစဥ္ရာမွာ ခင္ဗ်ားကုိ လုိက္ေစခ်င္တယ္လုိ႔ ေျပာခဲ့တဲ့ ကိစၥေလ"
ထုိအခါမွ ေမာင္တင္ဦးက -
" ေအာ္ မွတ္မိၿပီ - မွတ္မိၿပီ"
ဟု ခြန္းဆင့္ဆုိလုိက္၏။
" ဘယ္လုိလဲ လုိက္ႏိုင္မလား၊ ခင္ဗ်ား ထိတ္ထိတ္လန္႔လန္႔နဲ႔ ဒီမွာေနရတာထက္စာရင္ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ ေတာထဲေတာင္ထဲမွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္သြားေနရမွာ ဘယ္ေလာက္စိတ္ခ်မ္းသာ ဘုိ႔ ေကာင္း မလဲ။ လုိက္ခဲ့ပါ ကုိတင္ဦးရာ"
ေမာင္တင္အံုးက ညီအကုိအရင္း ေလသံမ်ိဳးျဖင့္ဆုိ၏။ ေမာင္တင္ဦးကလည္း သူ႔အေျခအေနကုိ သူျပန္စဥ္း စားၾကည့္ေသာအခါ ေမာင္တင္အံုးႏွင့္အတူ စြန္႔စားျခင္းသည္ သာလွ်င္ သူ႔အဖုိ႔ ေဘးကင္းရန္ကင္း အသင့္ ေလ်ာ္ဆံုး ျဖစ္သည္ဟု စိတ္ကုိ ဆံုးျဖတ္လုိက္၏။ ၾကည္ၾကည္ႏဲြ႕ကုိ အသဲႏွလံုးထဲက လိႈက္လွဲစြာ ခ်စ္ခင္စဲြ လန္းပါေသာ္လည္း ေပၚေပါက္လာမည့္ ေဘးအႏၱရာယ္ေတြကုိ မုိက္႐ူးရဲစိတ္ တဇြတ္ထုိးစိတ္ျဖင့္ ရင္ဆုိင္ လုိစိတ္မ႐ွိေခ်။ ဦးသာညြန္႔တုိ႔ ေသြးပူေနစဥ္ အမွားအမွန္ ေ၀ဖန္သံုးသပ္မႈ မျပဳႏိုင္ဘဲ ေမာဟဖံုးလႊမ္းေနစဥ္ မွာ ေ႐ွာင္ေနျခင္းသည္ အသင့္ေလ်ာ္ဆံုးျဖစ္ေၾကာင္း စဥ္းစားမိသည္။
ဆက္ရန္
.
