(၈)
လင္ေယာက်္ား၏ လုပ္စာဟူ၍ မျမင္ရ မကိုင္ရ မစားရသည္မွာ ေမေမခင္အဖို႔ အေတာ္ပင္ ၾကာေညာင္း ခဲ့ေလၿပီ။ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳး အစ္ကိုႏွင့္ မရီးသည္ အိမ္ကိုလာေစကာမူ ေမေမခင္ကို တည္တည္မွန္မွန္သာ ေသည္။ အေရာတ၀င္ ခင္မင္ရင္းႏွီးစြာ ေမးျမန္း ေခၚေျပာ ႏႈတ္ဆက္ျခင္း မရွိဘဲ၊ ငါ့ညီ ငါ့မတ္ကိုသာ ငါ အေရးလုပ္မည္ဟူေသာ တစ္ဖက္သတ္ စိတ္မ်ိဳး ရွိေနပါလ်က္က ေမေမခင္အဖို႔ မခံခ်ိစရာ ကိစၥတစ္ခုက ေပၚလာျပန္သည္။ ထုိကိစၥကား ကိုေအာင္စိုးႏွင့္ မိမိေလး တို႔၏ ညႊန္ၾကားခ်က္ကို နားႏွစ္ဖက္မွာ မဖိတ္မစင္ ထည့္သြင္းလာၿပီး၊ ႏႈတ္ခံတြင္းမွ ထြက္လာေသာ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳး၏ စကားမ်ား ျဖစ္သည္။
"ေဟ့ ... ဒီမွာ ခင္ေရ ဘယ္သြားေနလဲ၊ ေမာင့္အနား ခဏလာစမ္းပါဦး ခင္ရယ္"
ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္မိေအာင္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေရွာင္ေနေသာ ေမေမခင္၏ နားထဲ သို႔ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳး ၏ အသံက သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ ခ်ိဳေအးစြာ ၀င္လာသျဖင့္ ေမေမခင္က ေတာ္ေတာ္ေလး အံ့အား သင့္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳး၏ ခ်ိဳသာေပ်ာ့ေပ်ာင္းျခင္း ကား စင္ၾကယ္သန္႔ရွင္းျခင္း မရွိ ဟူ၍ ေမေမခင္က အတတ္ေတြး၏။ သူက အလိမၼာသံုးရင္ ငါကလဲ အလိမၼာသံုးမွ သင့္မည္ဟု စဥ္းစား ကာ ...
"ဟုတ္ကဲ့ လာပါၿပီ"
ဟု အာဏာတသံ၊ ေဒါသသံ၊ နာၾကည္းသံေတြ ကင္းစင္ၿပီး ၾကည္လင္ေသာ အသံမ်ိဳး ျဖစ္ေစလ်က္ ေမေမခင္က ဟန္မပ်က္ထူးကာ မၾကည္သည့္ႏွလံုးကို မ်က္ႏွာအၿပံဳးျဖင့္ ဖံုးလႊမ္း၍ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳး ရွိရာ ေရာက္လာ သည္။
"ထုိင္စမ္းပါဦး ခင္ရယ္"
ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးက သူ႔ေဘးမွာကပ္လ်က္ ထုိင္ခုိင္းသျဖင့္ ေမေမခင္က ထုိင္လိုက္သည္။ ဘာကိစၥ ေခၚတာလဲ၊ ဘာေျပာမလို႔လဲ စသည့္စကားေတြကို ေမေမခင္က စတင္မေမးဘဲ၊ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးက ေမးလွ်င္ ေျပာသည္။ ေခၚလွ်င္ ထူးသည္။ လာခဲ့ပါဦးဆိုလွ်င္ အနားသို႔လာသည္။ အေၾကာင္းကိစၥ တစ္ခုခု ေပၚလွ်င္ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳး အလိုက် ျဖစ္ႏိုင္ မျဖစ္ႏိုင္ကို ျပတ္သားတိုေတာင္းစြာ လိုရင္းကို သာ ေျပာသည္။ ဤပံုစံမ်ိဳးျဖင့္ ေမေမခင္ ေနလာခဲ့သည္မွာ ၾကာၿပီျဖစ္၍ ယခုလည္း ဤပံုစံအတုိင္း ပင္ ေခၚ၍ ထူးသည္။ လာခဲ့ပါဆို၍ လာသည္၊ ထုိင္ပါဆုိ၍ ထုိင္သည္။ ေမေမခင္ ႏႈတ္မွ စတင္၍ အသံမထြက္ေခ်။ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳး က ၀မ္းသာရႊင္လန္းေသာအသံျဖင့္ ေျပာသည္။
"ကိုမ်ိဳး ရာထူးတက္ၿပီး လခတိုးတာ ခင္ သိလား"
"ဘယ္သူ႔ေျပာလို႔ ခင္ သိရမွာလဲ၊ အခုမွ ၾကားရတာ"
"ဟုတ္ပါတယ္ေလ၊ အခု ကိုမ်ိဳးက အသိေပးၿပီ ဟုတ္လား"
ရာထူးတက္၊ လခ တိုးသြားသည္ကို ေမေမခင္က သိၿပီးျဖစ္ေသာ္လည္း သူ႔ကို အေရးတယူ ေျပာျခင္းမရွိ၍ မေမးခဲ့ေခ်။ ယခုမွ တယုတယ အနားေခၚၿပီး အသိေပး ေျပာျခင္းသည္ အေၾကာင္းရွိ ရမည္ဟု ေမေမခင္ က ေတြးၿပီး ဆိတ္ဆိတ္ေနသည္။
"ကိုမ်ိဳး ရာထူးတက္သြားတာ ေနာင့္ဘုရား တန္ခုိးေတာ္ေၾကာင့္ ခင္ရဲ႕၊ အစက မမမိ ေျပာေနတာ ကို ကိုမ်ိဳး မယံုဘူး၊ ေနာင္ဘုရား စြမ္းတယ္ဆိုတာ အခုေတာ့ ကိုမ်ိဳး ကိုယ္ေတြ႕ပဲခင္"
ေမေမခင္က နက္နဲေသာ အဓိပၸာယ္ေဆာင္သည့္အၿပံဳးကို ၿပံဳးသည္။
"ခင္ မယံုလို႔ ၿပံဳးတာလား၊ ေနာင္ဘုရား တကြယ္စြမ္းတာေနာ္ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးက အားပါးတရ ေျပာ၏။
"ဆိုပါဦး၊ ဘယ္လိုစြမ္းတာလဲ"
"ခင္က သိပ္ေလးနက္ပံု မရဘူး၊ ေနာင္ဘုရားနဲ႔ မမမိတို႔ ဘယ္လို စေတြ႕လာတယ္ဆိုတာက ခ်ီေျပာ မွ ခင္ သေဘာေပါက္ အရည္လည္လာမွာ၊ နားေထာင္ေနာ္ ... "
ေမေမခင္က ဦးေခါင္းညိတ္သည္. ေမာင္ေမာင္မ်ိဳၚသည္ သူအလြန္အမင္း ယံုၾကည္ကိုးကြယ္ေန ေသာ ေနာင္ဘုရားႏွင့္ သူ ခ်စ္ေသာ မရီးေတာ္ မိမိေလးတို႔ စတင္ေတြ႕ဆံုရာ ဇာတ္လမ္းကို မိမိေလး ေျပာသည့္ ေလသံ အတိုင္း မ်က္စိအာရုံတြင္ ရုပ္ပံုထင္လာေအာင္ ေျပာျပလိုက္သည္။
မိမိေလးတို႔ တာခ်ီလိတ္မွာ အမႈထမ္းေနစဥ္မွာ တစ္ေန႔တြင္ မိမိေလးသည္ မိတ္ေဆြအိမ္တစ္ အိမ္ကို အလည္သြားသည္။ ထုိအိမ္ရွင္မိန္းမႏွင့္ မိမိေလးသည္ အေၾကာင္းကိစၥတစ္ခုကို ျငင္းခံုရာ မွ၊ ေတာ္ေတာ္ ပင္ အဆင္မေျပျဖစ္ကာ မိမိေလးသည္ စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးျဖင့္ အိမ္ျပန္လာခဲ့သည္။ ထုိေန႔ည မွာပင္ မိမိေလး မွာ ထူးျခားဆန္ၾကယ္ေသာ ေ၀ဒနာတစ္ခုကပ္ေရာက္လာခဲ့သည္။
မိမိေလးသည္ အိမ္သို႔ေရာက္ၿပီး မၾကာမီမွာပင္ ၀မ္းဗိုက္ထဲမွ မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ နာသည္၊ ပူေလာင္ သည္၊ ရပ္တည္ျခင္းငွာ မစြမ္းႏိုင္ေတာ့ဘဲ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ မခ်ိမဆန္႔ လူးလိွမ့္ေနရေတာ့၏။
"ေမာင္ရယ္ ... မိကို မကယ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလား"
မခ်ိမဆန္႔ ေ၀ဒနာ ခံစားေနရာမွ မိမိေလးသည္ သနားစဖြယ္ ေျပာရွာသည္။ အန္ထုတ္လိုသည့္ လကၡဏာျဖင့္ မၾကာခဏ ပ်ိဳ႕သည္။ ပ်ိဳ႕လ်က္ႏွင့္ အန္ဖတ္က မထြက္ေသာအခါ ပိုမိုဆိုး၀ါးေသာ ေ၀ဒနာ ကို ခံစားရသည္။ ျဖဴ၀င္းလွပေသာ မ်က္ႏွာေလးမွာ ျပင္းထန္စြာ ခံစားရေသာ ေ၀ဒနာ ေၾကာင့္ နီသြားလိုက္၊ ျပာသြားလိုက္ ျဖစ္ေနသည္။ ၀င္းထိန္ရႊန္းလဲ့ေသာ မ်က္လံုးမွ မ်က္ရည္ပူမ်ား ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္ စီးက်လာသည္။
"ေမာင္ရယ္"
လင္ေယာက်္ား ကိုေအာင္စိုးကို အားကိုးျခင္းႀကီးစြာျဖင့္ ေခၚရွာသည္။ အသက္တမွ် ခ်စ္လွေသာ ဇနီး၏ မခ်ိမဆန္႔ ေ၀ဒနာခံဏားေနပံုကို မရႈရက္ မျမင္ရက္ေအာင္ ျဖစ္ေနသည္။ ကိုယ္ခႏၶာျခင္း လဲၿပီး ေ၀ဒနာခံ လို႔ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္လဲ လဲလိုက္ခ်င္သည္။ ကိုေအာင္စိုးသည္ ဦးေခါင္းမီးေလာင္သလို ျဖစ္ကာ ေသြးရူး ေသြးတန္း ထိတ္လန္႔စိုးရိမ္ျခင္းႀကီးစြားျဖင့္ ဘာလုပ္ရမည္မသိ ျဖစ္ေနသည္။ ေဆးဆရာ သြားေခၚရန္မွာ မိမိေလး ကို တစ္ေယာက္တည္း မထားခဲ့ရက္ေပ။ ကိုေအာင္စိုးသည္ မိမိေလးကို ယုယၾကင္နာစြာ ပိုက္ဖက္ ထားလ်က္ကပင္ ...
"လာၾကပါဦး ... ကူညီၾကပါဦး၊ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမ ေသရပါေတာ့မယ္ ... "
ဟု အိမ္နားနီးခ်င္းေတြကို ဟစ္ေခၚလိုက္ေလသည္။ ကိုေအာင္စိုးေခၚသံေၾကာင့္ အိမ္နားနီးခ်င္းေတြ က ေျပးလာၾကသည္။ ဤလူစုထဲမွာ တစ္ေယာက္ေသာသူက ...
"ဟာ ဒါ မရိုးဘူး ပေယာဂပဲ၊ ဘယ္ေဆးဆရာမွ မေခၚနဲ႔၊ ေနာင္ဘုရားကို သြားပင့္မယ္"
ဟု ေျပာေျပာဆိုဆို အိမ္ေပၚမွ ဆင္းေျပးသည္။ အခ်ိဳ႕က ဆရာ၀န္ေခၚရန္ အၾကံေပးသည္။ ကိုေအာင္စိုး ကား ဘာလုပ္ရမည္ မသိ၊ ရင္ခြင္ထဲက ေ၀ဒနာသည္ ခ်စ္ဇနီးကို မ်က္ေတာင္မတ္ ငုံ႔ၾကည့္ရင္း ...
"ခင္ဗ်ားတို႔ ေကာင္းတယ္ထင္တာသာ လုပ္ၾကပါ၊ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီး အသက္ခ်မ္းသာဖို႔ပဲ အေရးႀကီးပါ တယ္"
ဟု အားလံုးကို ပံုအပ္ေနသည္။
ဤတြင္ ဆရာ၀န္ ေခၚလိုသူကလည္း ကပ်ာကသီ ေျပးဆင္းသြးာသည္။ ကိုေအာင္စုိး အေနျဖင့္ ကား ေနာင္ဘုရားျဖစ္ေစ၊ ဆရာ၀န္ျဖစ္ေစ ဦးစြာ ေရာက္လာသူလက္ထဲ အပ္ေတာ့မည္သာ ျဖစ္၏။ ဆရာ၀န္ ပင့္သူ ျပန္မလာမီ၊ ေနာင္ဘုရားဆိုသူက လာပင့္သူႏွင့္အတူ ဦးစြာေရာက္လာသည္။ ျမင္ရ သူအဖို႔ အားကိုၾကည္ညိဳဖြယ္ရာ၊ ခင္မင္ႏွစ္လိုဖြယ္ရာ ေခ်ာေမာလွပ ခံ့ညားေသာ ေနာင္ဘုရား သည္ မသက္မသာ ညည္းညဴေနေသာ မိမိေလးကို ေသခ်ာစြာ ၾကည့္ၿပီး ေအးျမတည္ၿငိမ္ေသာ အသံျဖင့္ ေမးသည္။
"ဘယ္လို ခံစားရလဲ ႏွမႀကီး"
"၀မ္းထဲက ပူတယ္၊ နာတယ္၊ အန္ခ်င္တယ္ ... "
မိမိေလး အသံမွာ ေျပာအားပင္ မရွိေတာ့သလို ေလသံသဲ့သဲ့သာ ထြက္ေတာ့သည္။
"အစာရွိလား ... "
မိမိေလးက ဦးေခါင္းလႈပ္ရုံမွ် ညိတ္ျပသည္။
"ဘာေတြလဲ ... "
"ဟုိအိမ္က ထမင္းစားခဲ့တယ္၊ ဆိတ္သားဆီျပန္ဟင္း၊ ဆူးပန္းရြက္ခ်ဥ္ေရ၊ ေနာက္ၿပီး ဆိတ္ႏို႔ ေသာက္ အမယ္ေလး ... "
ေလသံမွ်ျဖင့္ ေျပာေနေသာ မိမိေလးသည္ စကားပင္ မဆံုးႏိုင္ေခ်။ ၀မ္းဗိုက္ထဲမွ ေ၀ဒနာေၾကာင့္ မခ်ိ မဆန္႔ ညည္းလိုက္သည္။
"ေတာ္ၿပီ ဆက္မေျပာနဲ႔ေတာ့ ေနာင္ဘုရား သိၿပီး၊ ႏွမႀကီး ခ်မ္းသာေစရမွာေပါ့ကြယ္"
ေနာင္ဘုရားသည္ သူ လြယ္လာေသာ ထူးဆန္းလွပသည့္ အညိဳေရာင္ ပိုးလြယ္အိတ္ႀကီးထဲမွ ေရႊေရး ယြန္အစ္ငယ္ကေလးကို ယူထုတ္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ယြန္းအစ္ငယ္ထဲမွ ေရႊေရာင္စကၠဴျဖင့္ ထုပ္ထားေသာ အထုပ္ကို လ်င္ျမန္စြာ ေျဖရင္း ေရသန္႔သန္႔တစ္ခြက္ႏွင့္ ပန္းကန္လံုးငယ္တစ္လံုး ကို ေတာင္းသည္။ ပန္းကန္လံုးငယ္ ထဲ မွာ ေရႊေရာင္စကၠဴထုပ္မွ ေဆးမႈန္႔ကို ထည့္သည္။ ေရအနည္း ငယ္ႏွင့္ ေဖ်ာ္ၿပီး ႏႈတ္မွ အသံမထြက္ဘဲ ေလးငါးခြန္း မန္းမႈတ္ၿပီး မိမိေလးကို တုိက္သည္။ မိမိေလး သည္ ထုိေဆးကို ေသာက္္ၿပီး ေခတၱမွ ရႈံ႕မဲ့ညည္းညဴေနရာမွ တစ္ခ်က္မွ်ပ်ိဳ႕ကာ အားရပါးရ အန္ခ် လိုက္ေလသည္။
ထုိ႔ေနာက္ သက္သာဟန္ျဖင့္ ကိုေအာင္စိုး၏ ရင္ခြင္မွာ မွိန္းေနစဥ္၊ ေနာင္ဘုရားသည္ လြယ္အိတ္ ထဲမွ သံမဏိ ဓားတစ္ေခ်ာင္းကို ထုတ္ယူသည္။ ကိုေအာင္စိုးႏွင့္ မိမိေလးက အထင္ႀကီး အားကိုစြာ ျဖင့္ ေနာင္ဘုရား ကို ေမာ့ၾကည့္ၾကသည္။ ေနာင္ဘုရားက ေလးနက္တည္ၿငိမ္စြာေသာ အသံျဖင့္ ၾကားရသူ ၾကက္သီး ေမြးညင္း ထေစရန္ ေျပာသည္။
"ကၽြႏ္ုပ္သည္ ေမတၱာကမၼဌာန္းကို ပြားမ်ားကာ သတၱ၀ါမ်ားအနက္မွ ကၽြႏ္ုပ္ ကယ္ခြင့္ရသူကုိ ကယ္တင္ရန္ ဓိဌာန္ခဲ့သည္၊ ယခုေ၀ဒနာသည္ ႏွမႀကီးကို ကယ္ခြင့္ၾကံဳသည္၊ မုိက္မဲလွစြာေသာ စိတ္ျဖင့္ တစ္ဖက္သား ကို ေသေၾကေအာင္ အစာသြင္းသူအား ကၽြႏ္ုပ္ ေမတၱာေရွ႕ထား ခြင့္လႊတ္ ကာ ေ၀ဒနာသည္ကုိသာ ကယ္တင္ မည္ျဖစ္၍ ဤႏွမႀကီး၏ ၀မ္းဗိုက္ထဲမွာ က်န္ေနေသးေသာ ဒုကၡ ေပးမည့္ ေသြးပုပ္မ်ားသည္ ကၽြန္ပ္ ဓားစၾကာတန္ခုိးကို ထိေစသတည္း၊ ကၽြႏ္ုပ္အာဏာကို နာခံေစ သတည္း"
အမိန္႔ျပန္ဆို ၿပီးဆံုးေသာအခါ ေနာင္ဘုရားသည္ သံပရာသီးတစ္လံုးကို ေတာင္းသည္။ သံပရာသီး ရေသာအခါ ကိုေအာင္စိုး လက္ထဲထည့္ၿပီး မိမိေလး၏ ၀မ္းဗိုက္ေပၚမွာ သံပရာသီးကို လွိမ့္ေစ သည္။
"၀မ္းထဲမွာ က်န္ေနေသးသေရြ႕ ေရာဂါမ်ား ဤသံပရာသီးထဲမွာ ၀င္ေစ၊ သံပရာသီးကို ကၽြႏ္ုပ္ ဓားစၾကာ ျဖင့္ ခြဲျပမည္၊ ဒုကၡေပးမည့္ ေသြးပင္းမ်ားကို ၾကည့္ၾက ... "
ေနာင္ဘုရားက ေျပာေျပာဆိုဆို ကိုေအာင္စုိးထံ သံပရာသီးေတာင္းသည္။ အလြန္အမင္း ယံုၾကည္ ေနၿပီျဖစ္ေသာ ကိုေအာင္စုိးက သံပရာသီးကို ရိုေသစြာ လွမ္းေပးသည္။ ေနာင္ဘုရားသည္ လူအမ်ား ေရွ႕မွာပင္ သံပရာသီးကို သူ႔လက္ထဲမွ သံဓားငယ္ျဖင့္ ထက္ျခမ္းခြဲလိုက္ေသာအခါ အတြင္းသားသည္ သံပရာသီး အသား မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ရဲရဲနီေသာ ေသြးအတိ ျဖစ္ေနသည္။ တစ္စက္စက္ စီးက်ေနေသာ အရည္ မ်ားသည္ သံသရာရည္ မဟုတ္ဘဲ ေသြးရည္မ်ား ျဖစ္ေနသည္။ ၀ိုင္းအံုၾကည့္ရႈေနေသာ လူစု၏ အံ့ၾသသံ မွာ တညီတညာတည္း ထြက္လာသည္။
"ေရာ့ ႏွမႀကီး ... ဒီေဆးမႈန္႔ နည္းနည္းထပ္ေသာက္လိုက္"
ေစာေစာက ေရေဖ်ာ္တိုက္ခဲ့ေသာ ေဆးမႈန္႔ကိုပင္ ထပ္တုိက္သည္။ မိမိေလးသည္ အနည္းငယ္ ထပ္မံ အန္ၿပီးေနာက္ ေမာပန္းႏုန္းေခြသည္က လြဲၿပီး လူေကာင္းပကတိ ျဖစ္သြားသည္။ ကိုေအာင္စိုးႏွင့္ မိမိေလး တို႔ကား ေနာင္ဘုရား၏ ေျခအစုံကို ဦးျဖင့္တိုက္ကာ ဦးခိုက္ ပူေဇာ္ၾက သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ အသက္ သခင္ ေက်းဇူးရွင္ျဖစ္ေသာ ေနာင္ဘုရားကို အိမ္ဦးခန္းတင္ကာ ကိုးကြယ္မႈ ပူေဇာ္ထားရာမွ ယခု ေျပာင္းေရႊ႕ လာရာမွာ ကိုေအာင္စိုးႏွင့္ မိမိေလးကို သံေယာဇဥ္ ႀကီးလွေသာ ေနာင္ဘုရားသည္ နီးနီး ေစာင့္ေရွာက္ ရန္ တစ္ပါတည္း လုိက္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
"ဆရာ၀န္ သြားပင့္တဲ့လူက ဘယ္ေရာက္သြားလဲ"
ေမာင္ေမာင္မ်ိဳး စကားဆံုးေသာအခါ ေမေမခင္က ခပ္ၿပံဳးၿပံဳး မ်က္ႏွာျဖင့္ ေမးသည္။
"ဆရာ၀န္က ခြဲလက္စ လူနာတစ္ေယာက္ကို လက္လႊတ္မရေတာ့ မလိုက္လာႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ လိုက္လာလဲ ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲ၊ ေနာင္ဘုရား အစြမ္းေၾကာင့္သာ မမိ အခုထက္တုိင္ အသက္ ထင္ရွား ရွိေနတာေပ့ါ"
"ဟား ဟား ဟား ဟား ... "
၀ါးလံုးခြဲသလို ရုတ္တရက္ ရယ္ခ်လိုက္ေသာ ေမေမခင္ကို ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးကို လန္႔သြားသည္။ အံ့အားသင့္စြာ မ်က္လံုးျပဴးၾကည့္ေနသည္။ ကိုေအာင္စိုးႏွင့္ မိမိေလးတို႔ ရန္ကုန္ ေရာက္လာသည့္ အခ်ိန္ကစၿပီး အိမ္ေထာင္ေရး စိတ္ဆင္းရဲမႈ ၾကံဳလာခဲ့ရေသာ ေမေမခင္သည္ ယခုလို အူလိုက္ သည္းလိုက္ အသံက်ယ္က်ယ္ ေအာ္ဟစ္ရယ္ေမာမည္ ေ၀းစြ၊ လင္မယားခ်င္း မ်က္ႏွာခ်င္း မဆိုင္ မိေအာင္ ႀကိဳးစားေရွာင္ခဲ့သည္။ ယုတ္စြအဆံုး အိပ္ရာ၀င္လွ်င္ပင္ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳး အိပ္ေပ်ာ္ ေလာက္သည့္ ဆယ့္တစ္နာရီ ေလာက္မွ ၀င္အိပ္ၿပီး မနက္မိုးမလင္းမီ အိပ္ရာက ထသြားတတ္ သည္ကို ကိုေမာင္ေမာင္မ်ိဳး သိခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္။ မလႊဲသာ၍ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ရလွ်င္လည္း ရမည္းသင္းစား သီလ၀ႏွင့္ ေမာင္ႏွမ အရင္း ေတာ္သလားဟု ထင္မွားရေသာ မ်က္ႏွာထားမ်ိဳးသာ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳး ျမင္ခဲ့ရသည္။ ယခုမူ ပထမ ၿပံဳးသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ၀ါးလံုးကြဲ ရယ္သည္။ အဘယ္ မွာလွ်င္ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳး မထိတ္မလန္႔ ဘဲ ေနပါမည္နည္း။
"ခင္ ရယ္တာ ... ဘာသေဘာလဲ"
ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးက ေမေမခင္ မ်က္ႏွာကို အကဲခတ္သလို ေစ့ေစ့ၾကည့္ေမးသည္။ ေမေမခင္က မ်က္ႏွာကို တည္လုိက္ၿပီးမွ ေျပာ၏။
"ေနာင္ဘုရား စြမ္းတယ္ဆုိလို႔ ရယ္တာပါ"
"မမမိ ယခုထက္တုိင္ က်န္းမာေနတာ စြမ္းတာမဟုတ္လို႔ ဘာလဲ၊ ကိုယ္ အခု ရာထူးတက္ လခတိုး တာ ေနာင္ဘုရား စြမ္းတာမဟုတ္လို႔ ဘာလဲ"
ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးေလသံက မာလာသည္။
"ဒါေလာက္ ဘုန္းတန္ခိုးႀကီးရက္နဲ႔ ရွင့္အစ္ကို အလုပ္ျပဳတ္လာတာ မကယ္ႏိုင္ဘူးလား"
"ခင့္စကားက ေနာင္ဘုရားကို ယံုၾကည္မႈကင္းတဲ့ စကား၊ သေရာ္ေျပာင္ေလွာင္တဲ့ စကားပဲ၊ ေထာင္တန္ တဲ့စကား ရယ္ရင္ေပါ့တယ္တဲ့၊ ခင္ စကားကို စည္းကမ္းမဲ့ မေျပာပါနဲ႔"
ေမာင္ေမာင္မ်ိဳး ေလသံက မာရာမွ စိတ္္ဆိုးသံေႏွာလာသည္။
"ခင္ သေရာ္တာ မဟုတ္ဘူး၊ ရွင္တို႔တေတြ ေနာင္ဘုရားဆိုတာႀကီးရဲ႕ အလိမ္မိေနၾကလို႔ ေျပာတာ"
စိတ္ထဲက နာၾကည္းခံျပင္းခ်က္ေတြေၾကာင့္ ေမေမခင္သည္ လင္ေယာက်္ားကို ကိုမ်ိဳးဟူေသာ ယုယခ်စ္ခင္သည့္ အသံုးအႏႈန္းမ်ိဳး မသံုးေတာ့ဘဲ လက္ရမ္းလက္ဆသာ ေျပာေတာ့သည္။ "ရွင္" ဟူေသာ တစိမ္းဆန္ဆန္ စကားလံုးကို အစားထုိး သံုးလာခဲ့သည္။
"ခင္ေနာ္ ... ေျပာေလ ကဲေလပါလား၊ ေျပာစမ္း ... ေနာင္ဘုရား ဘယ္လိုလိမ္တယ္ဆိုတာ ပိုင္ပိုင္ ႏိုင္ႏိုင္ ရွိမွေျပာ၊ ယုတၱိမရွိဘဲ သိကၡာခ်ရၿပီးေရာ စိတ္မ်ိဳးနဲ႔ အရမ္းစြပ္စြဲရင္ ကိုမ်ိဳး သည္းမခံဘူး"
ေမာင္ေမာင္မ်ိဳး က ဆတ္ဆတ္ထိမခံ ေျပာသည္။
"ေကာင္းပါၿပီ ... ခင္ကလဲ လိမ္မွန္း ေသေသခ်ာခ်ာသိလို႔ ေျပာတာကို ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္၊ ရွင့္မရီးေတာ္ကို ေကၽြးလႊတ္လုိက္တယ္ဆိုတာက ေအာက္လမ္းပညာရဲ႕ အပင္းသြင္းလႊတ္ မဟုတ္ ဘူး၊ ဆိတ္သားနဲ႔ ဆူးပန္းရြက္ဆိုတာ လံုး၀ မတည့္ဘူး၊ ဆန္႔က်င္ဘက္ဓာတ္ေတြ၊ ႏွစ္ခုေရာစားရင္ အဆိပ္ ျဖစ္လာတယ္၊ ဆိတ္သားဟင္း ဆူးပန္းရြက္ဟင္းေရာစားၿပီး ဆိတ္ႏို႔ ေသာက္လာတယ္ ဆိုေတာ့ အဆိပ္ မျဖစ္ရင္ ခံႏိုင္မလား၊ မယံုရင္ ျမန္မာေဆးပညာကို ကၽြမ္းက်င္တဲ့ သမားေတာ္ႀကီး ေတြ ေမးၾကည့္၊ အဲဒါမွ မယံုေသးရင္ ရွင္ကိုယ္တိုင္ ခ်က္ၿပီးစားၾကည့္ပါလား ... အေၾကာင္းသိရ ေအာင္"
ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးက ရုတ္တရက္ ဘယ္လိုျပန္ေခ်ရမွန္း မသိဘဲ၊ ေမေမခင္ မ်က္ႏွာကို ေငးၾကည့္ေန ၿပီးမွ ျပန္ေျပာသည္။
"ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေနာင္ဘုရားရဲ႕ မန္းမႈတ္ကုသတဲ့ ေဆးက စြမ္းတာ အမွန္တဲ့၊ ေနာင္ဘုရား ဘယ္ေလာက္ သေဘာထားျမင့္ျမတ္သလဲဆိုတာ မမမိကို အစာသြင္းလႊတ္တဲ့ အိမ္ရွင္ကို ေမတၱာ ထား ခြင့္လႊတ္ ရမယ္လို႔ တရားျပတာေၾကာင့္ ကိုကိုနဲ႔ မမမိက သည္းခံခဲ့ၾကတာ"
"မိျပန္ၿပီ တစ္ခ်က္"
ေမေမခင္က ဆို၏။
"ဘာမိတာလဲ"
ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးက မေက်မနပ္ ဆိုသည္။
"အလိမ္မိတာေလ၊ ရွင့္အစ္ကုိနဲ႔ မရီးက ထမင္းေကၽြးလႊတ္တဲ့ အိမ္ရွင္ကို လက္တုံ႔ျပန္ရင္ အေရးယူ တုိင္ၾကားရင္ ရွင့္မရီး စားေသာက္လာတဲ့ ဟင္းေတြကို ဓာတုေဗဒက စစ္မွာကိုး၊ အဲဒီေတာ့ ေရာစားလို႔ မသင့္တဲ့ အစာရိုးရိုးျဖစ္ေၾကာင္း ေပၚလြင္လာမွာေပါ့၊ အဲဒီေတာ့ သူ႔မန္းမႈတ္ ဟန္ေဆာင္ တိုက္တဲ့ ေဆး ဟာ ဘာလဲဆိုတာ လူေတြ သိကုန္မွာကိုး၊ ဒါေၾကာင့္ တရားေရေအး တုိက္ေကၽြး တာေပ့ါ"
"ေနာင္ဘုရားရဲ႕ အစြမ္းထက္တဲ့ေဆးကို ခင္က မရႈတ္ခ်ပါနဲ႔၊ သူ မမန္းမမႈတ္ဘဲ စြမ္းမလား"
"အမယ္ေလး စြမ္းပါေသာ္ေကာရွင္၊ ဒီမွာ ... ရွင္ ျမန္မာျဖစ္ရက္နဲ႔ ျမန္မာ့အဖိုးတန္ စာေပတြကို မဖတ္ဘူး ေသးေတာ့ ေနာင္ဘုရား ဆိုတာႀကီး လိမ္သမွ် ယံုေနရတာေပါ့၊ ဒီမွာ ... ရတနာေကာသ က်မ္းဆိုတဲ့ က်မ္းစာအုပ္ ကို ရွင္ ေသေသခ်ာခ်ာ ဖတ္စမ္း၊ ရွင္ အလိမ္ခံရတာ သိလာလိမ့္မယ္"
ေမာင္ေမာင္မ်ိဳး စိတ္တိုလာသည္။
"ေျပာစမ္းပါ ခင့္ က်မ္းစာေတာ္ႀကီးက ဘယ္လိုဆုိထားလို႔လဲ"
"ရတနာေကာသက်မ္းထဲမွာ ေအာင္မဲျဖဴ၊ ေအာင္မဲညိဳ ေအာင္မဲနီ ဆိုတဲ့ အဖိုးတန္ ပန္းသံုးမ်ိဳး ရွိတယ္။ ဒီပန္းသံုးမ်ိဳး အေျခာက္လွမ္း အမႈန္႔ႀကိတ္ စားသံုးရင္ ကိုယ္ခႏၶာ ေယာင္ရမ္းတာ၊ လည္ေခ်ာင္းနာတာေတြ ေပ်ာက္တယ္၊ အစားမွားလို႔ အဆိပ္ျဖစ္တာကို ႏိုင္တယ္၊ ရွင့္မရီး အစာ အဆိပ္ျဖစ္တာကို ဒီပန္းေျခာက္မႈန္႔ တိုက္လိုက္ တာေပ့ါ၊ အဆိပ္ျဖစ္ေနတဲ့အစာေတြ အကုန္ျပန္အန္ ထြက္သြားတယ္၊ ၀မ္းေလွ်ာ သြားတယ္ ဆိုရင္ ဘယ္မွာ ေသႏိုင္ေတာ့မလဲ"
"ဒါျဖင့္ သံပရာသီးထဲက ေသြးေတြ ထြက္လာတာကေရာ"
ေမေမခင္က ခ်က္က်က် ေျပာေနသည္မ်ား မေခ်ပႏိုင္သည္တြင္ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးက ေမးခြန္းေတြ သာ ထုတ္ေနသည္။
"ရွင္ဟာေလ ေခတ္ပညာတတ္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ရက္နဲ႔ ဘာေၾကာင့္ မစူးစမ္းဘဲ အရမ္းမဲ့ ယံုေနရ တာလဲ၊ ေခါင္ရန္းပန္း ဆိုတာေရာ သိလား"
"သိတယ္ ... အဲဒါ ဘာျဖစ္လဲ"
"ေခါင္းရန္းပန္းပြင့္က အေရာင္မ်ိဳးစုံ ရွိတယ္၊ အနီေရာင္ ေခါင္ရန္းပြင့္ကို ဓားသြားႏွစ္ဘက္လံုးမွာ ေန႔တုိင္းတိုက္ေပး၊ အနည္းဆံုး တစ္ေန႔ ေလးငါးႀကိမ္ေပါ့၊ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ အႀကိမ္မ်ားမ်ားေပါ့၊ စိတ္ရွည္ ဖို႔ လိုတယ္၊ စိတ္ရွည္မွလဲ သူမ်ားကို ပိပိရိရိ လိမ္ႏိုင္မွာ မဟုတ္လား၊ သံုးႏွစ္ေလာက္ ေခါင္ရန္းပန္း ပြင့္အနီနဲ႔ ေန႔တိုင္း တိုက္ေပးထားတဲ့ ဓားကို သံပရာသီးလွီးၾကည့္၊ သံပရာသီးက ေသြးေရာင္လို နီ သြားတယ္၊ ဘယ္လိုဓာတ္မ်ိဳး ၀င္သြားတယ္ဆိုတာေတာ့ ခင္ မရွင္းတတ္ဘူး၊ လိမ္ခ်င္တဲ့ ပေယာဂ ဆရာေတြ၊ မ်က္လွည့္ ဆရာေတြ လက္သံုး အဖိုးတန္နည္းပဲ၊ ရွင္ ့ေနာင္ဘုရားဆိုတာႀကီးက အဲဒီ နည္းနဲ႔လိမ္တာ၊ မယံုရင္ သူ႔ဓားကို ရေအာင္ေတာင္ လာခဲ့၊ ရွင္ကိုယ္တိုင္ သံပရာသီး ေရြးကိုင္ၿပီး လွီးၾကည့္ပါလား"
ေမာင္ေမာင္မ်ိဳး ဘာျပန္ေျပာရမွန္း မသိေတာ့ေခ်။ ေမေမခင္ စကား နား၀င္သေဘာေပါက္၍ကား မဟုတ္။ သူကိုယ္တိုင္ေရာ အစ္ကိုေရာ မရီးေရာ ယံုၾကည္လြန္း၊ ၾကည္ညိဳလြန္းေနေသာ ေနာင္ဘုရား၏ အစြမ္း ေတြကို ထိခိုက္ ပုခတ္ ေျပာေနေသာ ေမေမခင္ကို သူ ဘယ္လို နည္းသံုးၿပီး ႏိုင္ေအာင္ ေခ်ပါမည္လဲဟု အခ်က္ ရွာမရဘဲ ျဖစ္ေနသည္။
ဆက္ရန္
.
1 comment:
သံပုရာသီးကို ဖားျပဳတ္ေက်ာကုန္းမွာ အၾကာၾကီးလွိမ့္ေပး ရင္ ဖားျပဳတ္ကိုယ္ထဲက ေသြးေတြက သံရာသီးထဲ ဝင္လာတယ္တဲ့..၊
အဲဒီသံပုရာသီးကို ဓားနဲ႕ခြဲလိုက္ရင္ ေသြးထြက္တယ္ဆိုတာ ဖတ္ဖူးတယ္.. ဦးေအာင္သင္းေရးတာထင္ပါတယ္...၊
ပေယာဂအတု ေနာက္တစ္နည္းေပါ့... :P
ေမေမခင္က ေပ်ာ့စိေပ်ာ့ညံ့မဟုတ္လို႕ ေတာ္ေသးတာေပါ့....။
Post a Comment