မဝင္းျမင္႔ (ငယ္ယံုပူေဘာ္) အပိုင္း (၁၈)

ေမေမခင္က စကားေျပာရသည္မွာ မ်ားသြား၍ ေမာဟန္ျဖင့္ နားေနလိုက္သည္။ ေမေမခင္ ႏႈတ္ဆိတ္ သြားေနခုိက္မွာ အခ်ိန္ယူ စဥ္းစားလိုက္ရေသာ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးက အခ်က္တစ္ခု သတိရ လိုက္သည္။
"ကိုမ်ိဳး ရာထူးတက္၊ လခတိုးတဲ့ ကိစၥေကာ ဘာေျပာခ်င္ေသးလဲ၊ ဒီကိစၥ အဆိပ္ေျဖနည္းလား၊ ေဆးက်မ္းထဲမွာ ပါလား၊ ေခါင္ရန္းပြင့္ လိုေသးလား"
ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးက ဤတစ္ခ်က္မွာ ေမေမခင္ ရႈံးၿပီဟု ေသခ်ာေပါက္ ယူဆကာ ၀င့္၀င့္ၾကြားၾကြား ျပန္ေမးသည္။ ေမေမခင္က ဣေျႏၵမပ်က္ပင္ ျပန္လည္ေမးခြန္းထုတ္လိုက္၏။
"ရွင္နဲ႔ လက္ထပ္တဲ့ေန႔က အမွတ္တရ မဂၤလာဦး လက္ေဆာင္အျဖစ္ ခင္ကိုယ္တိုင္ ၀တ္ေပးခဲ့တဲ့ ျမလက္စြပ္ ႀကီး ဘယ္ေရာက္သြားသလဲ"

ထုိျမလက္စြပ္ႀကီးမွာ ေမေမခင္တို႔ ဘုိးဘြားလက္ထက္ကစၿပီး အျမတ္တႏိုး သိမ္းဆည္းလာသည့္ မိုးကုတ္တြင္းထြက္ ျမအစစ္ ျဖစ္သည္။ ျမရတနာသည္ အလြန္ဆတ္ေသာ ေက်ာက္မ်ိဳးျဖစ္၍ အျပစ္ အနာအဆာ လြတ္ကင္းေသာ ျမကား ရွားပါးလွသည္။ ယခု ျမလက္စြပ္ကား ဆိုစရာ အျပစ္အနာ အဆာဟူ၍ လံုး၀ကင္းစင္ၿပီး အရည္ေကာင္းလွေသာေၾကာင့္ ကာလေပါက္ေစ်းႏွင့္ျဖတ္လွ်င္ ႏွစ္ ေသာင္းေက်ာ္ ေတာ့ ပစ္စလတ္ခတ္ တန္ေနသည္။ မန္က်ည္းေစ့ ပမာဏထက္ႀကီး၍ ျမင္ရသူအဖို႕ မ်က္စိ ေအးလြန္းသျဖင့္ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးကို ျမင္ေတြ႕သူတိုင္းသည္ လက္မွာ ၀တ္ထားေသာ ျမ လက္စြပ္ဆီသို႕သာ မ်က္လံုးေရာက္သြားၾကသူခ်ည္း ျဖစ္သည္။ ဤျမလက္စြပ္ကို တစ္သက္တာ အားကိုးခိုလံႈရမည့္ ခ်စ္ေသာ ခင္ပြန္းအား ေမေမခင္က ခ်စ္လက္ေဆာင္အျဖစ္ လက္ထပ္သည့္ေန႕ က အျမတ္တႏိုး ကိုယ္တိုင္၀တ္ေပးခဲ့သည္။ ယခု ထိုျမလက္စြပ္ ေပ်ာက္ဆံုးခဲ့ေလၿပီ။

"လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္လေက်ာ္ကပဲ ေပ်ာက္သြားပါၿပီဆိုတာ ခင္ သိရက္သားနဲ႕၊ ဘာေၾကာင့္ အသစ္လုပ္ ေမးေနရတာလဲ"
ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးက ေငါက္ငမ္းေသာ ေလသံျဖင့္ ေျဖသည္။
"ေဟ့ ... ကိုမ်ိဳး ေမးတဲ့ေမးခြန္းကို မေျဖဘဲ ဘာျဖစ္လို႔ မဆိုင္တာ ေမးခြန္းထုတ္ေနရတာလဲ"
"ဆိုင္လာပါလိမ့္မယ္၊ ေမးတာသာ ေျဖစမ္းပါ။ ခင္ ေမးတာ မေျဖရင္ ရွင္ ရာထူးတက္ကာ ရွင့္ ေနာင္ဘုရားႀကီး ေၾကာင့္ဆိုတာ လံုး၀ လက္မခံဘူး"
"ဘာဆိုင္လဲ ..."

"အို ... ဆိုင္လာလိမ့္မယ္လို႔ ေျပာတယ္ ဟုတ္လား၊ တကယ္ပါ ရွင့္ေနာင္ဘုရားႀကီးေၾကာင့္ ရာထူး တက္တာ မွန္ပါတယ္၊ ျမလက္စြမ္ေပ်ာက္တာနဲ႔လဲ ဆုိင္ပါတယ္၊ သိခ်င္ရင္ ခင္ ေမးတာေျပာ"
ေနာင္ဘုရားေၾကာင့္ ရာထူးတက္တာမွန္ေၾကာင္း ေမေမခင္ႏႈတ္မွ ဖြင့္ဟလိုက္ေသာအခါ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳး ေက်နပ္သြားသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူ မည္ကဲ့သို႔ လက္စြပ္ေပ်ာက္ေၾကာင္း ေျပာျပ သည္။
ထုိေန႔က ရုံးပိတ္ရက္ျဖစ္ေန၍ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးသည္ အစ္ကိုျဖစ္သူ ကိုေအာင္စိုးေနအိမ္မွာ တစ္ေန ကုန္သြားေနသည္။ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးအေနျဖင့္ အိမ္မွာ ၿငီးေငြ႕သည္။ သူကိုယ္တိုင္က အစ္ကိုႏွင့္ မရီးကို ပါးစပ္ထဲငုံထားလုမွ် ျမတ္ႏိုးစုံမက္ေသာ စိတ္ျဖင့္ ထိပ္ေပၚတင္ထားသည္။ အစ္ကိုႏွင့္ မရီး ၾသဇာနာခံၿပီး ဇနီးမယားကို ပစ္ပစ္ခါခါ လုပ္သည္။

ႏွိမ္သည္။ အိမ္စရိတ္ တစ္ျပားမွ် မေပးေတာ့ဘဲ လခအားလံုးကို အစ္ကိုႏွင့္ မရီးလက္အပ္ေသာအခါ ေမေမခင္ အေနျဖင့္ ဤလင္မ်ိဳးကို ျမတ္ႏိုး ယုယလိုစိတ္ ရွိပါေတာ့မည္ေလာ။ အေၾကာင္းေၾကာင္းေသာ စိတ္ဆင္းရဲမႈေတြေၾကာင့္ လင္ႏွင့္ မယား မၾကည္လင္ မရႊင္ပ်ဘဲ ယုယျပဳစုမႈေတြ ေလ်ာ့ပါးလာေသာအခါ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးသည္ သူတို႔ ဘက္က လြန္ထားသည္ကို ျပန္မေတြးဘဲ ေမေမခင္ကို ၿငီးေငြ႕လာသည္။ ထုိအခါ ေခ်ာေမာလွပ ေသာ ရုပ္ရည္ႏွင့္ လိုက္ဖက္ညီစြာ ခ်စ္ခင္ၾကင္နာ ျမတ္ႏိုးစရာေကာင္းေသာ စကားေတြကို ေျပာတတ္ေသာ၊ ယုယုယယ ဆက္ဆံတတ္ေသာ မရီးေတာ္ မိမိေလးထံမွ စိတ္လက္္ရႊင္ၾကည္မႈကို ရေနသည္။ မိမိေလးကား ထမင္းဟင္း ခ်က္စားသည္ မဟုတ္၊ နာမည္ႀကီး ဟိုတယ္တစ္ခုမွ ႀကိဳက္ သည့္ ထမင္းဟင္းကို လေပး မွာစားေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္သာလွ်င္ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳး ၏ လခတစ္ျပားမက်န္ အပ္ေနရျခင္း ျဖစ္သည္။

လက္စြပ္ေပ်ာက္သည့္ေန႔က ရုံးပိတ္ရက္ ျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳး ေရာက္လာ ေသာအခါ မိမိေလးက ဆီးႀကိဳၿပီး မတ္ေတာ္ေမာင္ကို ညႊန္ၾကားလိုက္သည္။
"မ်ိဳးေရ ... အိမ္ေအာက္ထပ္ ေနာင္ဘုရား ဖိုထုိးတဲ့အခန္းကို မ်ိဳးနဲ႔ မိမိတို႔ သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ၾကရ ေအာင္၊ ေနာင္ဘုရားနဲ႔ ေမာင္ကေတာ့ အိမ္ဦးက ဓိဌာန္ခန္းထဲမွာ ကန္ေတာ့ပြဲ ျပင္ေနၾကေလရဲ႕၊ ကန္ေတာ့ပြဲ ျပင္ၿပီးရင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး တစ္ေနကုန္ ဓိဌာန္၀င္ၾကမွာ၊ အဲဒါေၾကာင့္ သန္႔ရွင္း ေရးလုပ္ဖို႔ မိမိ တစ္ေယာက္ ထဲမႏိုင္လို႔ မ်ိဳးကို ေစာင့္ေနတာ"

မိမိေလးသည္ ရုပ္ရည္က ေငးၾကည့္ေလာက္ေအာင္ ေခ်ာလွသည္သာ မဟုတ္ေသး။ အသံက သာသည္။ ေလယူေလသိမ္း ေျပာဟန္ မ်က္ႏွာေပးတို႔က တစ္ဖက္သား နာခံတိမ္းညႊတ္ေအာင္ ဆြဲေဆာင္မႈ ရွိလွသည္ျဖစ္ရာ စိတ္ဆင္းရဲမႈေၾကာင့္ ကင္းကင္းေနေသာ ေမေမခင္ကို ၿငီးေငြ႕ေလ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳအဖို႔ မိမိေလး ႏွင့္ ပိုမုိရင္းႏွီးေလ ...

"သန္႔ရွင္းတာေပါ့၊ ကဲ ... လာ ... မမမိ"

ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးက အိမ္ေအာက္ထပ္ ၀င္ၿပီး အဂၢိရတ္ထုိးေသာ အခန္းကို တံခါးမႀကီးကို ျပတင္း ေပါက္ေတြေရာ ဖြင့္လိုက္သည္။
အခန္းတစ္ခန္းလံုးမွာ ေျခခ်စရာပင္ မရွိေခ်။ လံုကြဲေတြ၊ ျပာေတြ၊ မီးေသြးမႈန္ေတြ၊ ဖိုဆြဲရင္း စားေသာက္ထားေသာ စကၠဴစ၊ ဖက္ရြက္စေတြ၊ ေဆးလိပ္တိုေတြက ျပန္႔က်ဲရႈပ္ပြေနသည္။ မီးညႇပ္ သံုးခုက ေျမေပၚမွာ ကိုးရိုးကားရား က်ေနၿပီး ေရထည့္ထားေသာ စဥ့္အင္တံုထဲမွာ အနည္း အမိႈက္ ေတြ က်ေနေသာ ေနာက္က်ိေနသည့္ေရတြင္ ျခင္ေတြ အုပ္ဖြဲ႕ေပါက္ပြားေန၏။
"တကတဲေတာ္၊ ဟုိဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္ လုပ္ထားလိုက္တာ ၾကည့္စမ္းပါဦး မ်ိဳးရယ္၊ မိမိက ရြံတတ္တာနဲ႔ေတာ့ ခက္ေနပါၿပီ"

မသက္မသာ ညည္းလိုက္ေသာ မိမိေလး၏ အသံႏွင့္ မ်က္ႏွာကပင္ ခ်စ္စရာ သနားစရာ ေကာင္းေနသည္။ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးက မိမိေလးမ်က္ႏွာကို ၾကင္နာစြာ ၾကည့္ၿပီး ...
"မမမိ ဘာမွမလုပ္ပါနဲ႔၊ မမမိလက္ ျဖဴျဖဴလွလွေလးေတြ ေပလူး ညစ္ပတ္ကုန္ပါမယ္၊ ထုိင္ေန မမမိ ပင္ပန္းမွာကိုလဲ ကၽြန္ေတာ္ သနားတယ္"
ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးက ေျပာေျပာဆိုဆို ၀တ္ထားေသာ အေပၚအက်ႌကို ခၽြတ္ေနသည္။
"မ်ိဳးကသာ မိမိကို သနားတာပါ၊ မ်ိဳး ေနာင္ေတာ္က မသနားလို႔သာ ဒီအလုပ္ကို မိမိကို ခုိင္းတာ ေပါ့"

ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးက သူ႔အစ္ကုိႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ေ၀ဖန္ခ်က္မေပးဘဲ ၿပံဳးရုံသာ ၿပံဳးေနသည္။ ၀တ္ ထားေသာ လံုခ်ည္ကို တိုတိုျပင္၀တ္လိုက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ မီးေသြးမႈန္ေတြကို အမိႈက္ေတာင္းထဲ က်ံဳးထည့္ေသာအခါ မီးေသြးမႈန္ အစအနကေလးေတြက လက္စြပ္ျမေက်ာက္ေအာက္သို႔ ၀င္သြား ကာ အသားကို ခုေန စူးေန၍ စလံုးစခုျဖင့္ အေနခက္ေနေသာေၾကာင့္ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးက ျမလက္စြပ္ကုိ ခၽြတ္ကာ နံရံၾကြက္ေလွ်ာက္တန္းေပၚ တင္ထားလိုက္ၿပီးမွ သန္႔ရွင္းေရးကို ေခၽြးတလံုး လံုးျဖင့္ ၿပီးေအာင္ အားႀကိဳးမာန္တက္ လုပ္ေနသည္။

ေပလူးညစ္ပတ္ ပြၾကဲေနေသာ အခန္းတစ္ခုလံုး လံုကြဲေတြ အမိႈက္ေတြ၊ ျပာေတြ၊ မီးေသြးမႈန္ေတြ စင္သြားေလၿပီ။ ေရထည့္ေသာ စဥ့္အင္တံုႀကီးကို ေရေဟာင္းသြန္ပစ္ ေဆးေၾကာကာ ၾကည္လင္ သန္႔စင္ေသာ ေရသစ္ ထည့္ၿပိးေလၿပီ။ ျပာမႈန္ မီးေသြးမႈန္ ဖုန္မႈန္႔ေတြ ထုတက္ေနေသာ ဖားဖိုႀကီး လည္း သန္႔ရွင္းေျပာင္စင္သြားေလၿပီ။ တံုးလံုးပက္လက္လဲေနေသာ လံုေကာင္းေတြကို ေဆးေၾကာ သုတ္သင္ကာ ေနရာတကာ စီတန္းထားၿပီးေလၿပီ။ ဖိုထုိးလွ်င္ အဆင္သင့္သံုးႏိုင္ရန္ မီးေသြးကို အေနေတာ္ ခြဲစိတ္ၿပီး ေတာင္းတစ္လံုးအျပည့္ ျပင္ဆင္ထည့္ထားၿပီး ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးသည္ ေခၽြးဒီး ဒီးက် ေအာင္ ေမာေလၿပီ။

"မ်ိဳးကို မိမိ သနားလိုက္တာ၊ သိပ္ေမာသြားလားဟင္ ... "
ေပလူးေနေသာ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳး၏ လက္တစ္ဖက္ကို ယုယခ်စ္ခင္စြာ ဆုပ္ကိုင္ၿပီး မိမိေလးက ေမး သည္။
"နည္းနည္းေတာ့ ေမာတာေပါ့ မမမိရယ္ ... ကိစၥမရွိပါဘူး"
ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးက ေက်နပ္စြာ ေျဖသည္။

"ကဲ ... လာ မ်ိဳး ေရခ်ိဳစမ္း ... မိမိကိုယ္တုိင္ ေရေလာင္းေပးမယ္၊ မ်ိဳး ပင္ပန္းသြားတာ မိမိေၾကာင့္ပဲ၊ တကယ္ပါ မ်ိဳးကို မိမိ သနားသြားတယ္"
မိမိေလးက ေျပာေျပာဆိုဆို ေမာင္ေမာင္မ်ိဳး၏ လက္ေမာင္းကို သူ႔ရင္ခြင္မွာ ကပ္ၿပီး ပိုက္ဖက္ ကာ ေရခ်ိဳးသည့္ေနရာသို႔ ေခၚသြားသည္။ မရီးေတာ္ မိမိေလး၏ ယုယၾကင္နာမႈမွာ သာယာၾကည္ႏူး သြားေသာ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးသည္ မိမိေလး ဆြဲေခၚသြားရာ မျငင္းမဆန္ပါသြားရင္း သူ႔စိတ္ထဲမွာ ခၽြတ္ထားခဲ့ေသာ ျမလက္စြပ္ႀကီးကို လံုး၀ သတိမရေတာ့ေခ်။ သူ သတိရေနသည္ကား ...
"မမမိက ငါ့ကို သိပ္ၾကင္နာယုယတာပဲ၊ တို႔ေမာင္ႏွမ အခုလို ခ်စ္ခင္ၾကင္နာတာကို အိမ္က အက်င့္ ယုတ္မာက အလကား ၀န္တိုစိတ္ပြားၿပီး ငါ နားမခ်မ္းသာေအာင္ပဲ ေျပာေနတယ္၊ ဟင္း ... ေမေမခင္ရယ္ မမမိလို ခင္ သေဘာထားျမင့္ျမတ္ရင္ ဘယ္ေလာက္ ငါ ေပ်ာ္လိုက္မလဲ"

ဟု မႏွစ္လို မၾကည္ျဖဴသည့္စိတ္ျဖင့္ ေမေမခင္ကို သတိရ အျပစ္တင္ေနမိသည္။
တစ္ေနကုန္ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးစြာေနၿပီး ညေန အိမ္ျပန္ခါနီးမ် ခၽြတ္ထားခဲ့ေသာ လက္စြပ္ကို သတိရ သည္။ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးက ကပ်ာကသီ ဖိုဆြဲခန္းထဲ ဆင္းသြား၏။ လက္စြပ္ကား မရွိေတာ့ေခ်။
ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးသည္ ေတြေတြႀကီး မတ္တတ္ရပ္ေနသည္။ တန္ဖိုးမနည္းေသာ ပစၥည္းျဖစ္၍ ႏွေျမာ သည္။ သို႔ေသာ္ လက္စြပ္ကား အစအန ရွာမရေအာင္ပင္ ေပ်ာက္သြားေလၿပီ။ လက္စြပ္ကို သူကိုယ္တုိင္ ခၽြတ္ၿပီး သူကိုယ္တုိင္ အခန္းနံရံ ၾကြက္ေလွ်ာက္ေပၚမွာ တင္ထားသည္။ ဤသို႔ ခၽြတ္ၿပီး ဤသို႔ တင္ထားသည္ကို မိမိေလးကိုပင္ သူ မေျပာမိ၍ မိမိေလး သိမည္ မဟုတ္။ တစ္ေနကုန္ ၾကာျမင္ခဲ့ၿပီး ယခုမွ ေပ်ာက္ေၾကာင္း သိရသည္မွာ မည္သူ တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ ယူငင္ထားမည္ မဟုတ္ေခ်။

သိကၡာ သမာဓိရွိ၍ တန္ခိုးအစြမ္းႏွင့္ ျပည့္စုံေသာ သူေတာ္စင္ ေနာင္ဘုရား၊ တမိ၀မ္းတြင္း အတူဆင္းလာသည့္ အစ္ကိုရင္း ကိုေအာင္စိုး၊ သူ႔အေပၚမွာ ေမာင္ရင္း အသြင္ ခ်စ္ခင္ယုယ ၾကင္နာလွေသာ မမမိ၊ ဤပုဂၢိဳလ္သံုးေယာက္ကား သူ႔လက္စြပ္ကို ယူမည္ မဟုတ္ေၾကာင္း ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးက အေသအခ်ာ ယံုၾကသည္သည္။ ယခုလို လက္စြပ္ေပ်ာက္ ေၾကာင္း သိရလွ်င္ သူတို႔သံုးေယာက္ ေနခက္ထုိင္ခက္ ျဖစ္ၾကေတာ့မည္။ သူတို႔အိမ္မွာ ပစၥည္း ေပ်ာက္ျခင္းျဖစ္၍ သူတို႔ကို သံသယရွိေလမလား ဟူေသာ စိတ္ျဖင့္ မခ်မ္းေျမ့မႈ၊ စိတ္အေႏွာင့္ အယွက္ ရွိမႈ ျဖစ္လာလွ်င္ မေကာင္းေပ။ ဤဖိုဆြဲခန္းသို႔ ေနာင္ဘုရားႏွင့္ ကိုေအာင္စိုးက လံုး၀ မ၀င္ေသး။ မရီးေတာ္ မိမိေလးကလည္း သူႏွင့္အတူ ဖိုဆြဲခန္းမွ ထြက္လာၿပီး သည့္ေနာက္ ျပန္မ၀င္ေတာ့ေပ။
"ၾကြက္ေလွ်ာက္ေပၚ တင္ထားလို႔ ၾကြက္ခ်ီသြားတာမ်ား ျဖစ္ေလမလား ..."

"ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးက အားေလ်ာ့စြာ ေတြးၿပီး လက္စြပ္ေပ်ာက္ေၾကာင္းကို ေနာင္ဘုရား၊ ကိုေအာင္စုိး ႏွင့္ မိမိေလးကို လံုး၀ အသိမေပးေတာ့ဘဲ ၿမံေနလိုက္ေလသည္။
ေမေမခင္က ေမးေသာအခါတြင္မူ အက်ယ္ခ်ဲ႕ မေျဖဘဲ ...
"ရုံးမွာ သတိထားၾကည့္မိမွ ျမေက်ာက္ မရွိေတာ့ဘဲ ထြက္က်ေပ်ာက္ဆံုးေနေၾကာင္း ေတြ႕ရသည္။ က်န္ရစ္ေသာ ေရႊကို ပန္းတိမ္မွာ ေရႊသားခ်ည္း လက္စြပ္ရုိးရိုးလုပ္ရန္ အပ္ႏွံထားခဲ့ေၾကာင္း မွင္ေသ ေသ ျဖင့္ ေျဖၾကားခဲ့သည္။ ေမေမခင္က လက္စြပ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေနာက္ထပ္တစ္ခြန္းမွ ေမးျမန္း ျခင္း မရွိေတာ့သည့္အတြက္ စိတ္ေအးလက္ေအး ေမ့ေပ်ာက္သေလာက္ရွိရာမွ ယခု ေနာင္ဘုရား တန္ခုိးေတာ္ေၾကာင့္ ရာထူးတက္၊ လခ တိုးလာေၾကာင္း ေျပာမိသည္တြင္ ေမေမခင္က ျပန္ေမး လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။

"ခင့္ကို ေျဖခဲ့ၿပီးပါၿပီေကာ၊ ျမေက်ာက္က ဘယ္အခ်ိန္က ဘယ္ေနရာ ကၽြတ္က်ရစ္ခဲ့မွန္း မသိပါ ဘူးလို႔ ... "
"ဒီမွာ ခင္ေျပာတာေတြ ဆံုးေအာင္ နားေထာင္စမ္းပါဦး၊ ရွင့္ အစ္မေတာ္ ရွင့္မရီးေတာ္ေပါ့ေလ၊ ဖဲရိုက္လြန္းအားႀကီးေတာ့ ဖဲရႈံးတယ္၊ ဖဲေၾကြးေတြ တင္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ေၾကြးရွင္ေတြက အရွက္မခြဲ ရေအာင္ ရွင့္အစ္ကိုက ဖဲေၾကြးေတြဆပ္ႏိုင္ဖို႔ လာဘ္စားရတယ္၊ အဲဒီ လာဘ္စားမႈေၾကာင့္ အလုပ္ ျပဳတ္လာ ... "

အစ္ကို အလုပ္ျပဳတ္လာေၾကာင္းသာ သိသည္။ ဘာေၾကာင့္ျပဳတ္သည္ကို အစ္ကိုက မေျပာ။ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးကလည္း အစ္ကုိႏွင့္ မရီးစိတ္မေကာင္းျဖစ္မည္စိုး၍ မေမးဘဲ စိတ္ခ်မ္းသာမႈျဖစ္ ေအာင္သာ ေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့သည္။ ယခု ေမေမခင္က တပ္အပ္ေသခ်ာ ေျပာေသာအခါ ...
"ဘယ္သူေျပာလဲ ... "

ဟု ေမာင္ေမာင္မ်ိဳး မေမးလိုေတာ့ေပ။ ေမးလွ်င္ သူ႔အစ္ကုိႏွင့္ သူ႔မရီး သိကၡာက်သည္ထက္ က်ေတာ့မည္ ကို စဥ္းစားမိသည္။ ေမေမခင္ကလည္း သူငယ္ခ်င္း ေမာင္မင္းဇင္ထံမွ သိထားသမွ် အားလံုး ေျပာေတာ့ မည္သာ ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ေမာင္ေမာင္မ်ိဳးက လိမၼာပါးနပ္စြာ ပိတ္လိုက္၏။
"ကဲပါ ခင္ရယ္၊ ကိုကိုတို႔ အလုပ္ျပဳတ္တဲ့အေၾကာင္း စိတ္မေကာင္းစရာေတြ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့၊ ကိုမ်ိဳး ရာထူးတက္တဲ့ကိစၥေတာင္ စကားျပတ္သြားၿပီ"

ဆက္ရန္
.