''ကၽြန္... ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ဦး သေဘာတူတိုင္ပင္ၿပီးမွ ကၽြန္ေတာ္ဒီကို လာတာပါ၊ ကၽြန္ေတာ္၊ ကၽြန္ေတာ္... '' ''ေဟ့-ေနဦး၊ ေနဥိိိိီးကြ သန္းဆိုင္'' ဟု ခပ္ဆတ္္္္္္ဆတ္ေျပာရင္း၊ ဦးဖိုးလူသည္ ခ်က္အရက္ ကို ေရေသာက္ ဘိ သကဲ့သို႔၊ တကြတ္ကြတ္ျမည္ေအာင္ ေသာက္ေနျပန္သည္။ [ဒီလူႀကီး မူးေနရင္ ေတာ့ ငါတို႔ကိစၥမၿပီးစီးဘဲ ကိုးရိုးကားရား ျဖစ္ေတာ့မွာပဲ ဟု ေတြးကာ၊ သန္းဆိုင္ စိတ္ေမာ လူေမာျဖစ္စ ျပဳလာသည္။ ဦးဖိုးလူ က အရက္ေသာက္ၿပီး၊ ငါးခူေခါင္းကို ပဲေလွာ္၀ါးသလို တစ္ေျဗာက္ေျဗာက္ က်ိတ္၀ါးေနေသး ၏။ ၀မ္းထဲသို႔ မ်ိဳခ်ၿပီးမွ ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ဟန္႔၏။ ၿပီးလွ်င္ ေဆးလိပ္ေကာက္ ဖြာေနျပန္ေလ သည္။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္.........
''မင္းမွတ္ထားကြ၊ ငါတို႔ ၀က္လူးရြာကေန ရြာစဥ္လွည့္ၿပီး ငါးေရာင္းေနၾကတဲ့ ငါးစိမ္းသည္ေတြဟာ စံုေထာက္ေတြေသ လို႔ ၀င္စားတဲ့ စံုေထာက္လူ၀င္စားေတြခ်ည္းပဲ၊ ေဟာဒီ ေခ်ာင္းရိုးတစ္ေလွ်ာက္မွာ ေတာ့ ဘယ္ရြာ ဘယ္သူ႕အိမ္ မွာ အပ္က်တာကအစ၊ သူတို႔မသိမရွိဘူး၊ အကုန္သိတယ္၊ ငါေျပာတာ မွတ္ထားကြေနာ္၊ ငါ့သမီး စန္းခ်ိဳ မင္းတို႔ဘက္ကကြင္းမွာ တစ္လေလာက္ စပါးသြားရိတ္တာ မွန္ေပမဲ့၊ တစ္လမျပည့္ခင္ သူ႔သတင္း က ငါ့နားကို ေရာက္ေနၿပီကြ။
ဘယ္သူ႔ဘယ္၀ါရဲ႕သားနဲ႔ သမီးရည္းစားျဖစ္ ေနတယ္။ ငါတို႔က တံငါလုပ္စားလို႔ မင္းတုိ႔ဘက္က သေဘာမတူတာ တို႔ ဘာတုိ႔ကအစ ငါတို႔ရြာက စံုေထာက္မေတြက အကုန္သတင္းရၿပီးသား၊ သူတို႔ရတဲ့ သတင္းေတြ ကလည္း ငါ့မယားကတစ္ဆင့္ ငါ့နားကိုေရာက္တာခ်ည္းပဲ၊ ငါ့သမီးကို မင္းယူရင္ မင္းကို အေမြေတြေကာ ေဆြခန္းမ်ိဳးခန္း ပါ ျဖတ္မယ္ဆိုတဲ့ သတင္းကအစ ငါႀကိဳတင္ရၿပီးသားကြ သန္းဆိုင္။ ဒါေပမဲ့ ငါ့သမီးစန္းခ်ိဳ ကို ငါတို႔ဘာတစ္လံုးမွ ဖြင့္မေျပာဘဲ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနခဲ့ၾကတယ္။ ငါ့မွာ သားသမီး (၆)ေယာက္ ရွိတယ္၊ အမွန္ေျပာရရင္ ငါ့မွာ သားသမီးစုစုေပါင္း တစ္က်ိပ္ရွိတယ္။ ပထမအိမ္ေထာင္နဲ႔ (၄)ေယာက္ ရတယ္၊ အခု ဒုတိယအိမ္ေထာင္ ေစာပုနဲ႔ညားေတာ့ (၆)ေယာက္ ထပ္ရတယ္။ (၆) ေယာက္ထဲမွာ စန္းခ်ိဳက အႀကီးဆံုး၊ ငါအခ်စ္ဆံုး၊ ငါအားအကိုးရဆံုး သမီးပဲ။ ဒီေတာ့ သင္းကို ငါစိတ္မဆင္းရဲေစခ်င္သလို၊ ငါလည္း စိတ္အထိခိုက္ မခံခ်င္ဘူး သန္းဆိုင္ မင္းမွတ္ထား. . .''
ဦးဖိုးလူက အရက္ငွဲ႔ေနျပန္ေလသည္။ [အမ်ားတကာေျပာတာ ဟုတ္မွာပါပဲ၊ စန္းခ်ိဳတို႔ အေဖက ေဒ၀ါမလင္း မူးေနတယ္ ဆိုတာ၊ ဒါေပမဲ့ သူ႔ၾကည့္ရတာ အရက္မူးပံုလည္းမရဘူး၊၊ ရုပ္လည္းမပ်က္ဘူး၊ စကားေျပာလည္း မမွား ပါလား၊ တကယ့္ ၾကြက္တြင္းႀကီးပဲ] ဟု အတြင္းကိ်တ္ ေဝဖန္သံုးသပ္ရင္း သန္းခ်ိဳ ေခၽြးျပန္ အိုက္စပ္ လာသည္။ ဝတ္ထားေသာ အေပါစား စပို႔ရွပ္ကိုပင္ ခၽြတ္ပစ္ခ်င္စိတ္ ေပါက္ လာေပ၏။
ဦးဖိုးလူ က ဟန္မပ်က္ အသံမပ်က္ စကားဆက္သည္။
''မင္း ျမန္မာစကားတစ္ခု ၾကားဖူးမွာေပါ့။ (လယ္သမား ေခ်ာင္းသမား) ဆိုတဲ့ စကားကြာ။ လယ္သမားဆိုတာက မင္းတို႔ ကြင္းသားေတြ ကို ေခၚတာ၊ ေခ်ာင္းသမားဆိုတာက ငါတို႔လုို ငါးဖမ္းပိုက္ခ်တဲ့ အင္းသမားေတြကို ေခၚတာ။ၿမိဳ႕က စာတတ္ေပတတ္ေတြလို ႀကီးႀကီးက်ယ္ က်ယ္ ေျပာရရင္ေတာ့ ငါတို႔ ဟာ ေရလုပ္သားေတြပဲ မဟုတ္ဘူးလား မင္း မွတ္ထားေနာ္ ငါတိဳ႔ေဒသမွာ လယ္သမားနဲ႔ ေခ်ာင္းသမားဟာ ငါးေခြးလွ်ာ လို အျမြာတဲြေနၾကတာကြ၊ ထမင္း ရဖို႔ မင္းတို႔က စပါးစိုက္မယ္၊ ဟင္းရဖို႔ ငါတို႔က ငါးဖမ္းမယ္၊ ဒါပဲ ရွင္းရွင္းေလးပဲ။ မင္းတို႔ဆီက ေန ငါတို႔က ဆန္ဝယ္စားတယ္၊ ငါတို႔ဆီကေန မင္းတို႔က ငါးေတြ ပုစြန္ေတြ ငါးပိ ငါးေျခာက္ ေတြ ဝယ္စားၾကတယ္၊
ဒါပဲ မင္းမွတ္ထားကြ၊ ေလာုကမွာ လယ္သမားခ်ည္းပဲ ေနလို႔မရသလို၊ တံငါခ်ည္းပဲလည္း ေနမျဖစ္ျပန္ဘူး။ ကိုင္းကၽြန္းမွီ၊ ကၽြန္းကိုင္းမွီေပါ့ေလကြာ ဒါကို မင္းတို႕ဘက္ က သေဘာမေပါက္ဘဲ.. ငါ့သမီးဟာ တံငါမ်ိဳးမို႔ သေဘာမတူ ပါဘူးလို႔ ေျပာထြက္ရဲတာကို ငါ အ့ံၾသလို႔မဆံုးဘူး။ မင္းအေဖက ဘုန္းႀကီး လူထြက္သာ ဆိုတယ္ ေလာကီသဘာဝကို လံုးလံုး နားမလည္ပါလားကြ ေဟ ဒီသတင္းကို ၾကားခါစက ငါစိတ္ရူးေပါက္ၿပီး မင္းတို႔ တစ္ရြာလံုးကို ျုပာက်သြားေအာင္ မီးတိုက္ပစ္ဖို႔ ႀကံေသးတယ္၊ ေနာက္မွ.... ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ထိန္းၿပီး (ေၾသာ္ ...သင္းတို႔ဟာ လူေတြရဲ႕ သဘာဝကို နကန္းတစ္လံုးေတာင္..... မသိတဲ့ နလပိန္းတံုး ေတြပါလား....) လို႔ ခြင့္လႊတ္ စိတ္ကေလး ေမြးလိုက္ရသေပါ့ကြာ ငါခပ္ငယ္ငယ္က စိတ္မ်ိဳးနဲ႔ သာဆိုရင္ မင္းတို႔ရြာလည္း ျပာက် ငါလည္း ေထာင္ထဲေရာက္ေန မလား သခ်ၤိဳင္းကန္းက ေျမႀကီးေအာက္ ေရာက္ေနမလား မဆိုႏိုင္ဘူး။ မင္း မွတ္ထား သန္းဆိုင္၊ ဝက္လူးရြာက ဖိုးလူ ဟာ ပညာမတတ္ေပမဲ့ စဥ္းစာဥာဏ္ေတာ့ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ လူကို လူ လိုပဲ ျမင္ တတ္တယ္။
လူကို ေခြးလုိလည္း မျမင္တတ္ဘူး။ နတ္သိၾကားလို႔လည္း မျမင္တတ္ဘူး။ ဖိုးလူတို႔ သတၱဝါ ေတြရဲ႕ အသက္ေပါင္း မ်ားစြာကို သတ္ေနေပမဲ့... အေပ်ာ္သတ္ေနတာ မဟုတ္ဘူး၊ ငါးေတြ ပုစြန္ေတြ ေသၾကစမ္းဟာ... ဟင္းအိုး ထဲ ေရာက္ၾကစမ္းဟာဆိုတဲ့ ေစတနာနဲ႔ သတ္ေနတာ မဟုတ္ဘူး၊ ငါ့ဝမ္းပူစာ မေနသာဆိုတဲ့ စကားလို မိသားစု စားဝတ္ေနေရး ဖူလံုေအာင္ မလုပ္ မျဖစ္ စီးပြားရွာေနတာ၊ မင္းမွတ္ထားသန္းဆိုင္... ''
''မင္းတို႔လားေတာ့ ရြာထိပ္မွာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းေတြ႕ခဲ့တယ္။ မဟုတ္လား (သန္းဆိုင္ ေခါင္းညိတ္သည္) အဲဒါ.... ငါတို႔ အင္းသမား ေခ်ာင္းသမားေတြရဲ႕ ေခၽြးႏွဲစာနဲ႔ ေဆာက္ထား တဲ့ေက်ာင္း၊ လွဴထားတဲ့ ေက်ာင္း၊ ဒီေက်ာင္းမ်ိဳး ကို ၿမိဳ႕က သူေဌးေတြေတာင္ ေဆာက္မေပး ႏိုင္ဘူး၊
အကုသိုလ္ေတြ ေပါ့သြားေအာင္ ေရရာတာလို႔ေတာ့ မထင္နဲ႔ ငါ့လူ။ ဗုဒၶ ဘာသာဝင္ ေတြပီပီ ေစတနာ သံုးတန္ ျပ႒ာန္းၿပီး သဒၶါအျပည့္ နဲ႔ လွဴထားတာ၊ ဆက္ၿပီးေတာ့လည္း ငါတို႔က လွဴေနဦး မွာပဲ၊ ငါတို႔ကို တံငါေတြ ဆိုၿပီး ေပါ့ေတာ့ေတာ့ ေတာ့ မယူဆေလနဲ႔၊ လွဴစရာ တန္းစရာ ရွိရင္ ငါတို႔က ဘုရားလူႀကီးလိုလုိ၊ ဥပသကာ လိုလုိ ေၾကာင္သူေတာ္ကပ္ေစးႏွဲ ေတြထက္ လက္လြယ္တယ္ လက္ရဲတယ္၊ ေနာက္မတြန္႔ဘူးကြ၊ မင္းမွတ္ထား''
ဦးဖိုးလူက ေနာက္တစ္ခြက္ေသာက္လိုက္ျပန္စဥ္ ရုတ္တရက္ ဤေနရာမွ ျဖဳန္းခနဲထၿပီး ေျခ ဦးတည့္ရာ ထြက္ေျပးလိုစိတ္ေတြ သန္းဆိုင္၏ ဦးေခါင္းထဲသို႔ တိုးဝင္လာၾကသည္။ (မျဖစ္ေသး ပါဘူး၊ ဒီအေျခအေနေရာက္ေနမွေတာ့ ငါ့ကို လက္ခံ လက္မခံေအာင့္အည္းၿပီး ေစာင့္ၾကည့္ရ မွာပဲ၊ အဘိုးႀကီးက သိပ္ေတာ့မဟန္ဘူး၊ သူ႔မ်က္လံုးႀကီးေတြ တျဖည္းျဖည္း နီးလာေနၿပီ) ဟု စဥ္းစားခ်ိန္ဆရင္း သန္းဆိုင္ေခါင္း တညိတ္ညိတ္ လုပ္ေနရ၏။ ေခါင္းတခ်က္ညိတ္ရင္း နဖူးက ေခၽြးေတြ က ေပါင္ေပၚတင္ထား သည့္ ေသတၱာစုတ္ ကေလးေပၚသို႔ တေဒါက္ေဒါက္ က်လာၾက သည္။
''မင္းအေဖ က စာတတ္ေပတတ္ဘုန္းႀကီးလူထြက္၊ ငါက စာမတတ္ ေပမတတ္ တံငါမို႔ အထင္ ေသးမယ္ေတာ့ မႀကံနဲ႔ ငါ့လူ၊
ငါ့အဘိုးဟာ အဂၤလိပ္ေခတ္တုန္းက ေဂၚဝနာ (governor ဘုရင္ ခံကိုဆိုလိုျခင္း ျဖစ္သည္) ရဲ႕ အိမ္ေတာ္မွာ မာလီလုပ္လာတာ၊ ဘုိးစတားဒြတ္ဒက္ရႊတ္ရွက္ ေတြ မႊတ္ေနေအာင္တတ္တယ္၊ ငါ့အေဖက်ေတာ့လည္း သစ္ေတာ အင္စပိတ္ေတာ္ႀကီး အိမ္မွာ ဂ်ာရူးဝါးလား တာဝန္ထမ္းေတာင္ခဲ့တာ၊ ငါ့က်ေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ၊ လုပ္သားျပည္သူေတြ စားဖို႔ ေသာက္ဖို႔ ငါးေတြ၊ ပုစြန္ေတြ ရွာေပးေနတဲ့ ေရလုပ္သား၊ ငါ့မိန္းမ ေစာပုက ငါးရံ႕ေျခာက္ ေကာင္းေကာင္း ခြဲ တတ္တယ္၊ သံုးဦးစပ္ငါးႀကီး ငါးပိေကာင္းေကာင္းသိပ္တတ္တယ္၊ အေကာင္းစား ငါးငံျပာရည္ ခံတတ္တယ္၊ ငါသမီး စန္းခ်ိဳက်ေတာ့ေကာ၊ ေႏြမိုးေဆာင္း ရာသီ သံုးပါးစလံုးမွာရွိတဲ့ အလုပ္ ဟူသမွ် အကုန္လုပ္တတ္တယ္၊ ေရအလုပ္ကၽြမ္းက်င္သလို မင္းတို႔ လုပ္ၾကတဲ့ ကုန္းအလုပ္လည္း ငါ့သမီး က ႏိုင္နင္းတာပဲ၊ ဒါမ်ား မင္းတို႔ဘက္က သေဘာမတူ ဘူး၊ ရွိရေသးတယ္၊ ငါေျပာၿပီးပါပေကာ၊ လယ္သမား နဲ႔ ေခ်ာင္းသမားဟာ ငါးေခြးလွ်ာလို ပူးတဲြ ေနတဲ့ ရဲေဘာရဲဘက္ေတြပါလို႔... ''
သန္းဆိုင္သည္ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္ရာမွတစ္ဆင့္ ႏွလံုးအခုန္ျမန္ၿပီး အသက္ရွဴမဝသလိုလုိပင္ ျဖစ္လာခဲ့၏။ ဦးဖိုးလူ သံုးႏႈန္းခဲ့ေသာ ေဂၚဂနာ၊ မာလီ၊ ဂ်ာရူးဝါးယား စကားလံုးေတြကို လည္း သူနည္းနည္းမွ်ပင္ သေဘာမေပါက္၊ (စန္းခ်ိဳအေဖ ဟာ မူးရံုုတင္မကဘဲ ရူးမ်ားရူးေနၿပီလား မသိဘူး ငါေတာ့ ဆုပ္လည္းစူး၊ စားလည္း ရူးမယ့္ ဘဝေရာက္ေနၿပီ လား မသိဘူး) ] အတြင္းစိတ္မွာ ျခဴသံပါေအာင္ ညည္းမိသည္။ ဦးဖိုးလူထံမွ လြင့္ပ်ံလာေသာ အရက္နံ႔ ကို ရွဴမိရင္း သူကိုယ္တိုင္ပင္ မူးေနာက္ေနာက္ ညည္း စီစီခံစားလာရေလသည္။
သန္းဆိုင္ထိုင္ရာမွ လဲက်မသြားေအာင္ ကူညီကယ္တင္ၾကမည့္သူႏွစ္ဦး တဲႀကီး၏ ေျမစိုက္ မီးဖိုေဆာင္ထဲမွ ထြက္ေပၚလာၾကသည္။ စန္းခ်ိဳႏွင့္ သူမ၏ မိခင္ ေဒၚေစာပုတို႔ ျဖစ္သည္။ ေဒၚေစာပုသည္ အရပမပုသည့္ျပင္ ကရင္ တိုင္းရင္းသူျဖစ္၍ စန္းခ်ိဳတို႔သားအဖ၏ အသား ေရာင္ႏွင့္ ဆန္ံက်င္စြာ အသားအရည္ ဝင္းဝါေနသည္။ မ်က္ႏွာထားကေတာ့ ဘာခံစားမႈကို မွ မေဖာ္ျပသည့္ ရုပ္တုမ်က္ႏွာမ်ိဳး ျဖစ္၏။
စန္းခ်ိဳတို႔ကို ေတြ႕သည္ႏွင့္ ဦးဖိုးလူသည္ ေသာက္လက္စအရက္ကို အလ်င္အျမန္ မ်ိဳခ် လိုုက္ၿပီးေနာက္၊ ဖန္ခြက္ကို ၾကမ္းေပၚသို႔ ေဆာင့္ခ်။ ပါးစပ္ကို ညာလက္ခံျဖင့္ပြတ္၊ ဘယ္ေပါင္ေပၚ ဘာေျခသလံုး ခ်ိတ္၍ ေနရာျပင္ထိုင္ လိုက္သည္။ စန္းခ်ိဳက သန္းဆိုင္ကို တစ္လွည့္၊ ဖခင္ႀကီးကို တစ္လွည့္ ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ၾကည့္ေန သည္။
ဦးဖိုးလူ က ေဆးေပါ့လိပ္ႀကီးကို ေကာက္ယူၿပီး ေဝွ႕ယမ္းလိုက္၏။
''ေဟ့ ေစာပု၊ ငါေျပာတာနားေထာင္င္စမ္း''ဟုလည္း စစ္သူႀကီးတစ္ဦး စစ္ေျမျပင္မွာ ရဲမက္ေတြကို သတိေပးႏႈိးေဆာ္သံ မ်ိဳး လည္ေခ်ာင္းသံပါပါ ေအာ္သည္။
ေဒၚေစာပု ၏ မ်က္လံုးမ်ားမွာ ဦးဖိုးလူထံမွာ မရွိဘဲ၊ သန္းဆိုင္ကိုယ္ေပၚ၌သာ ရစ္ဝဲေရႊ႕လ်ား လ်က္ရွိ၏။ သူမ၏ အၾကည့္ မွာ ေက်းေတာသားတစ္ေယာက္က ေရွးေဟာင္းျပတိုက္ထဲရွိ ဒိုင္ႏိုေဆာ ရုပ္ထုႀကီးကို အံ့ၾသျခင္း တစ္ဝက္၊ ေဝခဲြနားလည္္ရန္ ခက္ခဲျခင္းတစ္ဝက္တို႔ျဖင့္ ၾကည့္ေနဟန္မ်ိဳးျဖစ္သည္။ သန္းဆိုင္သည္ ဘယ္သူ႔ကို ေရြးခ်ယ္၍ ၾကည့္ရမွန္းမသိသည့္ အဆံုး ငါးေျခာက္လွန္းစင္ မ်ား ကို ေက်ာ္ျဖတ္ ၍ ေရခန္းစျပဳေနသည့္ ေခ်ာင္းဘက္သို႔သာ ငူတူတူႀကီး ေငးေနလိုက္ေတာ့သည္။
''ေဟ့ .... ေစာပု ငါေျပာမယ္ နားေထာင္''
မိန္းမႀကီး က ခင္ပြန္းကို ေစြေစာင္းေစာင္းၾကည့္၍ (ေျပာ... နားေထာင္ေနတယ္) ဟု အဓိပၸာယ္ ရေသာ မ်က္ႏွာထားျဖင့္ ေမးထိုးျပသည္။
''ငါတို႔ေလွာင္ထားတဲ့ ငါးပိေတြ၊ ငါးေျခာက္ေတြ၊ ငါးပိငံျပာရည္ေတြ ရတဲ့ေဈးနဲ႔ အကုန္ထုတ္ ေရာင္း၊ နင့္နားကပ္ ကိုလည္း ရသေလာက္နဲ႔ေပါင္၊ ငါေျပာတာၾကာလားေဟ့ ေစာပု'' ဟု ဥိးဖိုးလူက ညႊန္ၾကားေနစဥ္ မိန္းမႀကီးသည္ သန္းဆိုင္ဘက္ သို႔ လွည့္၍ စူးစမ္းေလ့လာ သကဲ့သို႔ မ်က္ေထာင္မခတ္ၾကည့္ေနျပန္သည္။ သန္းဆိုင္သည္ သက္မဲ့ ေက်ာက္ရုပ္ႀကီး ႏွင့္ မျခား၊ တုတ္တုတ္မွ်မလုပ္။
''ရတဲ့ေငြဟာ ငါ့သမီးအတြက္ မဂၤလာေဆာင္ စရိတ္ပဲ၊ မွတ္ထားေနာ္ ေစာပု''
''ဒါျဖင့္ မင္းတို႔ကို မင္းေယာကၡမဘက္က မဂၤလာေဆာင္ေပးလိုက္ တာေပါ့ ဟုတ္လားကြ သန္းဆိုင္''
ယခု ကဲ့သို႔ ေနျပင္းေသာ ေႏြရာသီေန႔လယ္ခင္တစ္ခုတြင္ သူ႔ဆုိင္မွ ေန႔စဥ္ ကြမ္းယာ (၂၀၀) က်ပ္ဖိုး ပံုမွန္ ဝယ္ စားေသာ အိမ္နီးခ်င္း ဘက္စကားအံုနာ၊ ဒရိုင္ဘာႀကီးဦးဘာဘူ ကို သန္းဆိုင္က သူႏွင့္ စန္းခ်ိဳတို႔ အိမ္ေထာင္က်ခဲ့ပံုကို ကြက္စိပ္ေဟာသလို ေျပာျပေနစဥ္ ဦးဘာဘူက ဆိုင္ေရွ႕ ခံုတန္းလ်ားေပၚ ကေန ေျမျပင္ေပၚ သို႔ ကြမ္းတံေတြး၊ ဗ်စ္ခနဲ ေထြးခၿပီး ေနာက္ ျဖတ္ေမးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ သန္းဆိုင္သည္ ယခု ကဲ့သို႔ပင္ ကိုယ္ဝတ္မဲ့ ဗလာ ကိုယ္လံုးႀကီးကို စဲြေနေသာ ေရွ႕သြားႀကီးေတြေပၚေအာင္ ၿပံဳးရင္းခပ္သဲ့သဲ့ ရယ္ လိုက္ သည္။
''မဟုတ္ ဘူး ဦးဘာဘူရဲ႕.... ဟဲ...ဟဲ...ဟဲ''
ဗိုက္ရႊဲႀကီး ဦးဘာဘူသည္ သန္းဆိုင္ကို မ်က္ခံုးေတြရံႈ႕၍ ၾကည့္သည္။
''မင္း ဟာကလည္းကြာ၊ မင္းေယာကၡမက ငါးပိ၊ ငါးေျခာက္၊ ငံျပာရည္ေတြ ထုတ္ေရာင္း ၿပီး မဂၤလာေဆာင္ေပးမယ္ လို႔ ေျပာတယ္ဆို''
''စကားသက္သက္ပါပဲဗ်ာ၊ အရက္သမားစကား ယံုရတာမွတ္လို႔''
''ဒါျဖင့္ မင္း နဲ႔ စန္းခ်ိဳ ဘယ္လိုလုပ္ညားၾကသလဲ''
''မဂၤလာမေဆာင္၊ လက္မွတ္မထိုးဘဲ ညားခဲ့ၾကတာ၊ ဒီေန႔အထိပဲ၊ ကၽြန္ေတာ့္သားအႀကီး ေကာင္ အသက္(၂၀) ရွိေနေလၿပီဗ်ာ၊ သားအငယ္က (၁၆)ႏွစ္၊ စန္းခ်ိဳက မေမြးလို႔၊ ေမြးရင္ ကေလးတစ္ဒါဇင္ေလာက္ ရေနၿပီ၊ ဟဲ..ဟဲ..ဟဲ''
သန္းဆိုင္သည္ ဦးဘာဘူကို ျပက္လံုးထုတ္ေနေသာ လူရႊင္ေတာ္ႀကီးတစ္ဦးအျဖစ္ ထင္မွတ္ထားသည့္အလား တဟဲဟဲ ျမည္ေအာင္ ရယ္ေန၏။ ထုိစဥ္ ဦးဘာဘူႏွင့္ မ်က္ႏွာ ခ်င္းဆုိင္ ခုံတန္းလ်ားတြင္ သန္းဆိုင္တို႔ႏွင့္ တစ္လမ္းထဲ အတူေန၊ ဆံပင္ရွည္၊ ႏႈတ္ခမ္း ေမြးရွည္ႏွင့္ စာေယာင္ေယာင္၊ ကဗ်ာေယာင္ေယာင္၊ ဘြဲ႕ရ ပညာတတ္၊ မိဘလုပ္စာ ခပ္တည္တည္ ထုိင္စားေနေသာ ခင္ေမာင္ၿငိမ္း ထုိင္ၿပီး ကြမ္းတၿမံဳၿမံဳလုပ္ေနရင္း သန္းဆုိင္ ၏ ဘ၀စြန္႔စားခန္း၀တၳဳကို အပ်င္းေျပ နားေထာင္လ်က္ ရွိသည္။ ခင္ေမာင္ၿငိမ္းက ...
''ဒီလိုဆို. . ကိုသန္းဆိုင္နဲ႔ မစန္းခ်ိဳတို႔က လင္မယားမွ မဟုတဘဲ ေခတ္စကားနဲ႔ေျပာရရင္ လစ္ဗင္းတူဂဲသားပဲ'' ဟု ၀င္ေျပာလိုက္သည္။ သန္းဆိုင္ေကာ ဦးဘာဘူပါ နားေ၀တိမ္ေတာင္ ျဖစ္သြားၾကသည္။
''ဘာကြ၊ ဘာရယ္. . .'' ဟု သန္းဆိုင္က ေမးလိုက္သလုိ၊ ဦးဘာဘူကလည္း ''လွ၀င္းတူဂဲဓား၊ လွ၀င္းတူဂဲဓား''ဟု ဆီမန္း မန္းသလို ေရရြတ္လ်က္ရွိေလသည္။
''လစ္ဗင္းတူဂဲသားဆိုတာ အဂၤလိပ္စကားလံုးဗ်၊ လက္မထပ္ဘဲ စိတ္တူ ကိုယ္တူ ေပါင္းသင္းေနထိုင္ ၾကတာ ကိုေခၚတာ၊ အေနာက္တိုင္းဓေလ့တစ္ခုေပါ့ ကိုသန္းဆိုင္ရာ၊ ဆန္ဆံုစား၊ ကံကုန္သြား ဆိုတဲ့ ျမန္မာစကားလို ေပ်ာ္တုန္းေပါင္းေနၾက၊ ၿငီးေငြ႔လာတဲ့ တစ္ေန႔ ေက်ာခိုင္းသြားၾကတဲ့ပံုစံမ်ိဳး'' ဟု ခင္ေမာင္ၿငိမ္း က ရွင္းျပေနစဥ္ သန္းဆိုင္၏ မ်က္ႏွာ၀ိုင္း၀ိုင္းႀကီးမွာ ပြေယာင္းေယာင္း ျဖစ္လာသကဲ့သို႔ ထင္မွတ္ ရသည္။ သူသည္ ခင္ေမာင္ၿငိမ္းကုိ စူးစူး၀ါး၀ါး ၾကည့္ေန၏။
''ေဟ့-ခင္ေမာင္ၿငိမ္း၊ ငါတို႔အိမ္ေထာင္သက္ အႏွစ္(၂၀)ေက်ာ္ၿပီကြ၊ ငါတို႔ သားမွတ္မွတ္၊ မယား မွတ္မွတ္ ေပါင္းေနၾကတာ၊ တစ္နယ္လံုးသိတယ္၊ မင္းေျပာတဲ့ ဘိုဓေလ့ ဘိုအက်င့္လို စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ ပရမ္းပတာ ေပါင္းေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ငါတို႔ဟာ ျမန္မာ့ဓေလ့ ထံုးတမ္းစဥ္လာအတိုင္း ညားခဲ့ၾကတာ နား လည္လား'' ခင္ေမာင္ၿငိမ္းကလည္း ပညာတတ္ဥာဥ္ ခပ္ပါးပါး စြဲကပ္ေနသူပီပီ အလြယ္တကူ အေလွ်ာ့မေပး။ အထူးသျဖင့္ ေက်ာင္းပညာမဲ့သန္းဆိုင္လိုလူမ်ိဳး၏ အေက်ာကုိေတာ့မခံ။
''ဒါနဲ႔၊ ခင္ဗ်ားေစာေစာကေျပာေတာ့ ခင္ဗ်ားနဲ႔ မစန္းခ်ိဳ မဂၤလာလည္းမေဆာင္၊ လက္ထပ္စာခ်ဳပ္မွာ လက္မွတ္လည္း မထိုးဘဲ ညားခဲ့တာဆိုဗ် ကိုသန္းဆိုင္''ဟု ေပ်ာ့ကြက္ကို အမိအရ ၀င္ေထာက္ သည္။ ေထာက္ကြက္က မိမိရရ ရွိပံုေပၚေလသည္။
သန္းဆိုင္၏မ်က္ႏွာႀကီးမွာ ပိုမုိပြေယာင္း ပုိမိုနီျမန္းလာသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာကို ခင္ေမာင္ၿငိမ္း အနီးသို႔ တိုးကပ္ေတာ့ မည့္ပမာ လည္တိုင္ကို ေရွ႕ဘက္သို႔ ဆန္႔ထုတ္ေန၏။ [ဒီ စာရူးေပရူး လာတိုင္း ေလကုန္ ခံၿပီး ျငင္းေနရတာခ်ည္းပါလား] ဟု သူစိတ္ထဲကလည္း ေဒါမနႆ ပြားေနမိသည္။
''ေဟ့ေကာင္ ခင္ေမာင္ၿငိမ္း၊ မင္းက လူပ်ိဳပဲရွိေသးတယ္ေနာ္၊ မင္းမိန္းမယူရင္ေတာ့ ဘယ္လိုမဂၤလာေဆာင္မလဲ မေျပာတတ္ဘူး။ ဟုိတယ္ႀကီးေတြမွာတက္ၿပီး မဂၤလာေဆာင္မွ ေယာက်္ားနဲ႔မိန္းမညားတာ မဟုတ္ဘူးကြ၊ ငါနဲ႔ စန္းခ်ိဳတို ႔မဂၤလာမ႑ပ္ႀကီးထိုး၊ ေလာ္ႀကီးတဂြီဂြီဖြင့္ၿပီး မဂၤလာမေဆာင္ခဲ့ေပမဲ့ ျမန္မာဓေလ့အတိုင္း တရား၀င္ ညားခဲ့ၾကတာ ကြ၊ မင္း မွတ္ထားပါ''
သန္းဆိုင္ က သူ၏ေယာကၡမႀကီး ဦးဖိုးလူ၏လက္သံုးစကားျဖင့္ စကားပိုဒ္ကို လက္စသတ္လိုက္၏။
''ရတဲ့ေငြဟာ ငါ့သမီးအတြက္ မဂၤလာေဆာင္ စရိတ္ပဲ၊ မွတ္ထားေနာ္ေစာပု'' ဦးဖိုးလူက လွ်ာေလးအာေလး ညႊန္ၾကားၿပီး သည္ႏွင့္ ရုတ္တရက္ ေလျဖတ္ခံရသကဲ့သို႔ ၀ါးၾကမ္းေပၚတြင္ တစ္ေစာင္း လွဲခ်လိုက္သည္။ တစ္မိနစ္ အတြင္း ဦးဖိုးလူထံမွ က်ယ္ေလာင္ျမည္ဟည္းေသာ ေဟာက္သံမ်ား စည္းခ်က္ မွန္စြာ ေပၚထြက္လာေတာ့သည္။ သန္းဆိုင္က စန္းခ်ိဳကိုၾကည့္ၿပီး (ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ)ဟု အမူအရာျဖင့္ ေမး လိုက္သည္။ စန္းခ်ိဳ၏ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ စိတ္လႈပ္ရွားမႈလကၡဏာ ကင္းစင္ေန သည္။ ေဒၚေစာပု ကလည္း ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္၊ အေျခအေနတစ္ရပ္ႏွင့္ ေတြ႔ႀကံဳရသကဲ့သို႔ စကားတစ္ခြန္းမွ် မေျပာဘဲ အိပ္ေပ်ာ္ သြားေသာ ဦးဖိုးလူအနီးမွ အရက္ကရားေတြ၊ ဖန္ခြက္ေတြ၊ အျမည္းပန္းကန္ေတြ ကို သိမ္းဆည္းၿပီး မီးဖိုေဆာင္ ထဲ ၀င္သြားသည္။
သန္းဆိုင္သည္ ေပြ႔ပိုက္ထားေသာ ေသတၱာကို လက္ထဲကမခ်ေကာင္းသလိုသာ ၾကည့္က်ပ္လုပ္ေတာ့ဟာ...'' ဟုေျပာလိုက္ေသာ သန္းဆိုင္၏သ၏သံမွာ ပန္းနာရင္က်ပ္ ေရာဂါသည္တစ္ဦး ေရာဂါသည္းထန္ျပီးေနာက္ နာလန္ထခ်ိန္တြင္ ဖြင့္ဟလိုက္သည့္ စကားသံကဲ့သို႔ ေသြ႔ေျခာက္တိမ္၀င္ေနသည္။ စန္းခ်ိဳက ႏႈတ္ခမ္းတစ္ခ်က္ တြန႔္ရင္း သန္းဆိုင္၏ လက္ေမာင္းအိုးတစ္ဖက္ကို လွမ္းဆိတ္သည္။
''ေတြးေၾကာက္မေန နဲ႔ သန္းဆိုင္၊ စိတ္ေအးေအးထား၊ ငါ့အိမ္ကိုေရာက္ေနျပီး၊ အားလံုး င့ါတာ၀န္၊ ငါ့အေမ ကေတာ့ နင္ျမင္တဲ့အတိုင္းအရုပ္ပဲ၊ ေကာင္းသည္ဆိုးသည္ ဘာမွေျပာ မွာမဟုတ္ဘူး''
''ဒါေပမဲ့ဟာ...ေယာကၡမက ငါးပိေရာင္း ငါးေျခာက္ေရာင္းျပီး သမက္ကို သမီးနဲ႔မဂၤလာ ေဆာင္ေပးရတယ္ဆိုတာ လူၾကားလို႔ မေကာင္းပါဘူး။ ငါးစဥ္းစားမိရင္း ရွက္ရွက္လာတယ္။ လူၾကားထဲ ငါ့မ်က္ႏွာ ဘယ္လိုျပရမလဲ စန္းခ်ိဳရာ... ''
''ေဟ့... ေပါက္တဲ့နဖူးမထူးဘူး၊ လာ...မန္က်ည္ပင္ရိပ္မွာ သြားထိုင္မယ္။ အေဖႏိုးလို႔ အမူးေျပမွ ေျပာစရာရွိတာ ဆက္ေျပာ မယ္'' ဟုဆိုကာ၊ စန္းခ်ိဳက သန္းဆိုင္လက္ေမာင္းကို ဆြဲေခၚသည့္အခါ သန္းဆိုင္ ယက္ကန္ ယက္ကန္ျဖင့္ စန္းခ်ိဳေခၚရာေနာက္သို႔ ပါသြားသည္။
မန္က်ည္းပင္အာက္တြင္ ၀ါးကြက္ပ်စ္တစ္လံုး အသင့္ရွိေနျပီး၊ ေျခပစ္လက္ပစ္ လွဲေလ်ာင္း ကာ၊ ရင္ဆိုင္ေန ရေသာ ျပႆနာကို စဥ္းစားၾကံဆလိုေသာ သန္းဆိုင္အဖိ္ု႔ရာ စိတ္ေသာက မ်ားစြာၾကားထဲမွာ စိတ္ခ်မ္းေျမ့စရာ အကြက္ကေလး တစ္ကြက္ ရွာေတြ႕သြားသည့္ႏွယ္ ရွိသည္။ ေလတဟူးဟူး တိုက္ေနသျဖင့္ ဖြာရရာ လြင့္၀ဲေနၾကေသာ စန္းခ်ိဳ ၏ နီေၾကာင္ေၾကာင္ ဆံႏြယ္မွ်င္မ်ားကို သန္းဆိုင္ မ်က္စိအရသာ ခံေနလိုက္ေသး၏။
''နင္...တစ္ေရးတစ္ေမာအိပ္ရင္း အနားယူခ်င္ယူဦး၊ ငါတုိ႔ထမင္းစားဖို႔ ငါဟင္းခ်က္ဦးမယ္၊ ဟင္းက်က္ေတာ့မွ နင့္ကို လာႏိႈးမယ္၊ ေပးစမ္းပါဟာ နင့္ေသတၱာကို၊ ငါသိမ္းထားပါ့မယ္၊ သြားေလရာ ေသတၱာၾကီးတမ မနဲ႔၊ ေသတၱာ ထဲမွာ ေက်ာက္သံပတၱျမား အျပည့္ပါတာက် ေနတာပဲ''
စန္းခ်ိဳ က တဲအိမ္ၾကီးဘက္ ျပန္ထြက္သြားေသာအခါ သန္းဆိုင္လည္း ငါးညွီေစာ္နံေနေသာ ၀ါးကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာ ပက္လက္ လွဲခ် လိုက္၏။ မ်က္စီေတြမွိတ္ျပီး အိပ္ေပ်ာ္ရန္ ၾကိဳးစားေသာ္ လည္းအိပ္မေပ်ာ္။ ခ်က္အရက္ေတြ တရစပ္ေသာက္ရင္း စကားဖြာေလာင္ ဖြာေလာင္ေျပာ ေနေသာ ေခါင္းတံုးေျပာင္ၾကီးႏွင့္ ဦးဖိုလူ၏ မ်က္လံုးျပဴးျပဴး မ်က္ႏွာၾကီးက သန္းဆိုင္ကို ေနခင္းေၾကာင္ေတာင္ တေစၦေျခာက္ေနသည္။
ေစာေစာကတည္းက စန္းခ်ိဳအေဖဟာ ဘယ္လိုလူစားလဲ၊ ဘယ္လိုပံုစံလဲ ဘယ္လိုစကားေျပာတတ္သလဲဆိုတာကို ၾကိဳသိခဲ့ရင္ စန္းခ်ိဳနားကို ငါကပ္ခဲ့မွာ မဟုတ္ဘူး၊ ခုေတာ့....အားလံုး လြန္ကုန္ျပီ၊ င့ါရြာလည္း ငါျပန္လို႔မရ...၊ ဒီရြာမွာ အေျခစိုက္ဖို႔ဆိုတာလည္း မေရရာ မေသခ်ာတဲ့ ကိစၥ၊ ေမ်ာက္သစ္ကိုင္းလြတ္ဘ၀ ေရာက္မယ့္ဟာထက္စာရင္...၊ စန္းခ်ိဳအေဖ စီစဥ္ေပးပမွ် ကိုပဲ ေခါင္းညိတ္နာခံလိုက္တာက ပိုျပီး အဆင္ေျပာပါလိမ့္မယ္၊ ေနာက္ပိုင္း ေပၚလာမယ့္ အေျခအေနကို ၾကည့္ျပီး စန္းခ်ိဳ နဲ႔ ငါမီးစဥ္ၾကည့္က ရမွာေပါ့ေလ။
သန္းဆိုင္ အိပ္ေပ်ာ္လုဆဲဆဲတြင္ သူ႔ကိုယ္ေပၚသို႔ မန္းက်ည္းပင္ၾကီး လဲက်လာသလို ခံစားလိုက္ရျပီ သူ႔တစ္ကုိယ္ လံုး ထံုက်င္သြား၏။
အမွန္ေတာ့.... ရႊံတလူးလူးႏွင့္ ညြန္ပုပ္နဲ႔၊ ငါးညွီန႔ံေတြ ေထာင္းေထာင္းထေနခဲ့ေသာ ခႏၶကိုယ္တစ္ခုက သန္းဆိုင္ ကိုယ္ေပၚသို႔ က်ေရာက္ဖမ္းညွစ္လာျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ခႏၶာပုိင္ရွင္သည္ ၁၄/၁၅ ႏွစ္အရြယ္ ပိန္ေညွာင္ေညွာင္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ျပီး သူသည္ ရႊံေတြေရေတြ စိုစြက္ေန သည့္ ေဘာင္းဘီတို တစ္ထည္ကိုသာ ၀တ္ထားသည္။
''ဟား..မိျပီ၊ သူခိုးမိျပီ၊ သူခိုးမိျပီ၊ ငါတို႔ေလွကိုခိုးသြားတဲ့ သူခိုးမိျပီ၊ သူခိုးဗ်ိဳ႕၊ သူခိုး...ဒီမွာ မိေနျပီ...ဟားဟား-ဟားဟား''
သန္းဆိုင္ သည္ အိပ္မက္ထဲမွာ သရဲသဘက္တစ္ေကာင္ေကာင္ ႏွင့္နပန္းလံုးေနရသည့္ အလား အလြန္အမင္း ထိတ္လန္႔ တုန္လႈပ္သြားမိ၏။ သူ႔လည္ပင္းကို ညွစ္ထားေသာ လက္ေတြကိုရွိသမွ်အားျဖင့္ ဖယ္ရင္းျဖဳတ္ထုတ္ ပစ္ၾကည့္ေသာ္လည္း ထင္သေလာက္ မလြယ္ပါေခ်။ ေကာင္ေလးသည္ ပိန္တာရိုးကေလးျဖစ္သည့္တိုင္ သူ႔လက္ေတြ က မယံုႏိုင္ စရာသန္းစြမ္းေနသည္။ သူက လက္ေတြႏွင့္သာမကဘဲ ေျခႏွစ္ဖက္ျဖင့္ပါ သန္းဆိုင္ကို ခြညွပ္ထားေလရာ၊ သန္းဆိုင္ သည္ လူအခ်င္းခ်င္းသတ္ပုတ္ရသည္ႏွင့္မတူဘဲ၊ ေတာရိုင္း တိရစာၦန္ တစ္ေကာင္ႏွင့္ လံုးေထြးေနသည့္နယ္ရွိသည္။
''သူခိုး-သူခိုး -သူခိုး မိျပီ၊ ဟားဟား''
သန္းဆိုင္က အားကုန္ျဖဳတ္ဖယ္လိုက္သျဖင့္ သူ႔လည္ပင္းမွ လက္ေတြလြတ္သြား ေသာ္လည္း လည္ပင္းညွစ္ ခံရသည္ထက္ ပိုမိုဆိုး၀ါးေသာ ေ၀ဒနာကို ခံရျပန္သည္။ ေကာင္းေလးက သန္းဆိုင္၏ လက္ေမာင္း တစ္ဖက္ကို ကိုက္ခဲလိုက္ျခင္းျဖစ္ေတာ့သည္။ သန္းဆိုင္က ေအာ္ဟစ္ညည္းညဴရင္း ေဆာ့ရုန္းသည္။ ေကာင္ေလး၏ နီေၾကာင္ေၾကာင္ ဘုတ္သိုက္ဆံပင္ကို ဆုပ္ဆြဲသည္။ ေကာင္ေလးသည္ အနာခံရင္း သူ႔သြားေတြကို သန္းဆိုင္ လက္ေမာင္းသားထဲသို႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ထိုးသြင္းလ်က္ရွိသည္။
''ဟဲ့.. ငတာ...လႊတ္လိုက္စမ္း'' ဟူေသာ စန္းခ်ိဳ၏ စူးစူး၀ါး၀ါးအသံႏွင့္အတူ ေကာင္ေလး၏ ညည္းသံေပၚလာျပီး သန္းဆိုင္ လည္း အသက္ရွဴေခ်ာင္သြား၏။
စန္းခ်ိဳ သည္ မုန္တိုင္းတစ္ခုကဲ့သို႔ တရၾကမ္းေျပး၀င္လာျပီး ေနာက္ေကာင္ေလး၏ ဆံပင္မ်ားကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ စုကိုင္ကာ နားအံုတစ္ဖက္ ကို လက္ေ၀ွ႕ သမားဆန္ဆန္ ဒူးတစ္ဖက္ျဖင့္ ကပ္ေဆာင့္ လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ေကာင္ေလးသည္ ကြပ္ပ်စ္ေပၚတြင္ လမ့္က်သြားျပီ၊ ဒူးခ်က္မိေသာ နားတစ္ဖက္ကို လက္၀ါး အစံုျဖင့္ ဖိကာ ေျမျပင္ေပၚတြင္ လူးလိွမ့္ရင္း ၀ူး၀ူး၀ါး၀ါး ေအာ္ဟစ္ညည္းတြားေနသည္။ သူ႔ပါးစပ္တစ္၀ိုက္တြင္ သန္းဆိုင္ ၏ လက္ေမာင္းေသြးေတြက ျခင္းျခင္းနီေနေလသည္။
လက္ေမာင္းဒဏ္ရာမွ ေသြးဒီးဒီးက်ေနေသာ္လည္း သန္းဆိုင္သည္ တကယ္ခံစားရသည့္ နာက်င္ျခင္းေ၀ဒနာ ကို ေမ့ေန၏။ သူသည္အံၾသထိတ္လန္႔ျခင္းႏွင့္ ေဒါသကိုသာ တနင့္တပိုး ခံစားေနရသည္။
''အဲဒါ ...ငါ့ေအာက္ က တစ္ေယာက္ျခား၊ ငါ့ေမာင္ ဖိုးတာပဲ။ သူကဦးေႏွာက္မေကာင္းဘူး။ ငယ္ငယ္က သစ္ပင္ေပၚ က လိမ့္က်ျပီးကတည္းက ဦးေႏွာက္ပ်က္သြားတာ၊ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔သူကုိပဲ အလစ္မေပးဘဲ ၾကည့္ေန ရတာက အလုပ္တခု၊ မႏွစ္က စိတ္ေဖာက္လာျပီး ေခ်ာင္းထဲမွာ သူမ်ားခ်ထားတဲ့ ပိုက္ေတြကို ဓားနဲ႔ ခုတ္ပစ္လို႔ ေလ်ာ္လိုက္ရတာမနည္း ပါလား.. ''
စန္းခ်ိဳသက္မ ခ်သည္ကိုၾကည့္ျပီး ေဒါသေျပသလိုလို ျဖစ္သြား၏။ ေျမၾကီးေပၚမွာ ေခြးတစ္ေကာင္လို လူးလိွမ့္ဆဲဖိုးတာကို ၾကည့္ရင္း ကရုဏာသက္ခ်င္သလိုလိုလည္း ျဖစ္လာေပ၏။ ေၾသာ္ ...ငါ့ေယာက္ဖေလာင္းကေလးက စိတ္မွမႏွံရွာပဲကိုး ဟု က်ိတ္၍ ျမည္တမ္းမိသည္။
''နင္လုပ္လိုက္တာ ဘာျဖစ္သြားသလဲမသိဘူး စန္းခ်ိဳ နင့္ေမာင္ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ ပါဦးဟာ.... ''
''ငတာ က ဘာမွမျဖစ္ဘူး၊ သူကိုက္လိုက္လုိ႔ နင့္သာျဖစ္မွာ ၾကည့္စမ္း ေသြးေတြကို ဒလေဟာပဲ၊လာ.... အနာကို ဆန္၀ါးျပီးသိပ္ရေအာင္.. ''
စန္းခ်ိဳေခၚရာေနာက္ သို႔ သန္းဆိုင္ ဆုတ္ကန္ဆုတ္ကန္ျဖင့္ လိုက္ပ ါလာ ရ၏။ ေျမစိုက္ မီးဖို ေဆာင္ထဲ သို႔ ေရာက္လွ်င္ သန္းဆိုင္ကို သစ္တံုးတစ္တံုးကို ေခြးေျခအျဖစ္သာ အသံုးျပဳ တားသည့္ ထိုင္ခံုေပၚမွာ ထိုင္ခိုင္ျပီး စန္းခ်ိဳ သည္ ဆန္ထည့္ေသာ စဥ္အိုးၾကီးတစ္လံုးထဲ ကေနဆန္တစ္ဆုပ္ ႏိႈက္ယူေနသည္။
''ငါသာ ေရာက္မလာရင္...၊ နင့္လက္ေမာင္းသား တစ္ဆယ္သားေလာက္ ငတာ့ငါးစပ္ထဲပါ သြားမွာေသခ်ာ တယ္'' ဟုစန္းခ်ိဳလွမ္းေျပာေနခိုက္မွာပင္ ဒဏ္ရာမွ စူးမ်က္သည့္ ေ၀ဒနာကို သန္္းဆိုင္စတင္ခံစားလာရ၏။ လူသြား မွာ အဆိပ္ရွိတယ္ဆိုတာ ေသခ်ာျပီ...၊ ငါေတာ့ သြားဆိပ္တက္ျပီး ဖ်ားေတာ့မွာပဲ...ဟူေသာ စိတ္ေသာက အေတြးေတြလည္း ဖိစီးစ ျပဳလာ ၏။ အရူးကေလးကိုလည္း စိတ္ထဲကေန ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ က်ိန္ဆဲပစ္ လိုက္၏။
ဆန္ေစ့ေတြကို ပလုပ္ပေလာင္း၀ါးရင္း...၊ စန္းခ်ိဳက သန္းဆိုင္၏ စပို႔ရွစ္အက်ၤီလက္ကို ပခံုးေပၚထိ လိပ္တင္သည္။ ဒဏ္ရာမွ ေသြးယိုစိမ့္ဆဲသာရွိသည္။ စန္းခ်ိဳက ပထမဦးစြာ လက္သုတ္ပ၀ါဟု ယူဆရေသာ အ၀တ္ညစ္ညစ္တစ္ထည္ျဖင့္ ဒဏ္ရာမွ ေသြးေတြကို ဖိပြတ္ပစ္လိုက္ရာ၊ မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ နာက်င္လြန္း အားၾကီး၍ သန္းဆိုင္ဟန္မလုပ္ႏို္င္ ေတာ့ဘဲ...၊ အား-အေမေရ၊ ဟု မရွိေတာ့ေသာ မိခင္ၾကီးကို ဟစ္ေအာင္ တမ္းတ လိုက္မိ ေလသည္။
စန္းခ်ိဳသည္ သူ႔အေတြးႏွင့္ သူ 'ခြစ္' ခနဲရယ္၏။ ရယ္လိုက္သျဖင့္ ပါးစပ္ထဲမွ ဆန္ေစ့တခ်ိဳ႕ ပင္ သန္းဆိုင္ မ်က္ႏွာဆီသို႔ လြင့္စဥ္လာၾကသည္။ ေ၀ဒနာဖိစီးထားသျဖင့္ သူ႔ပါးမွာ ကပ္ေနေသာ ဆန္႔ေစ့ အပိုင္းအစကေလးေတြကိုပင္ သန္းဆိုင္ မသုတ္အားေတာ့ေခ်။ စန္းခ်ိဳက ၀ါးထား၍ ခၽြဲက်ိက်ိျဖစ္ေနၾကေသာ ဆန္ေစ့ အက်ိဳးအေၾကေတြကို ဒဏ္ရာေပၚသို႔ အံုလိုက္၏။ နာက်င္လြန္း၍ သန္းဆိုင္သည္ ကတုန္ကရီႏွင့္ ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္ေတြ ျဖိဳင္ျဖိဳင္ရႊဲရႊဲ ယိုစီးလာျပန္ေတာ့သည္။
သူ႔ေနာက္ေက်ာဘက္မွာ ဘယ္အခ်ိန္က ေရာက္ေနမွန္းမသိေသာ ေဒၚေစာပုက ေဟာင္းႏြမ္းေသာ္လည္း သန္႔ရွင္း ပံုရေသာ ေယာက်္ားကိုင္ လက္ကိုင္ပ၀ါတစ္ထည္ကို စန္းခ်ိဳဆီသို႔ လွမ္းေပးသည္။
''အင္း'' ဟုေျပာျပီးေနာက္ ေဒၚေစာပုသည္ ဤေနရာတြင္ ဆက္လက္မေနသင့္ေတာ့သကဲ့ သို႔မီးဖိုေဆာင္ထဲမွ သုတ္ခနဲ ျပန္ထြက္သြား၏။ မိန္းမၾကီးျပန္ထြက္သြားသည္ႏွင့္ (၁၀) ႏွစ္ရြယ္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ (၈)ႏွစ္ရြယ္ေယာက်္ား ကေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ (၆) ႏွစ္ ရြယ္မိ္န္းကေလး တစ္ေယာက္တို႔သည္ ဒဏ္ရ ာရ လူနာကို ျပဳစုေနေသာ အေဆာင္ထဲသို႔ ကုပ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းကေလးေတြ ၀င္လာၾက၏။ သူတုိ႔သံုးေယာက္စလံုး၏ ။
ခႏၶကိုယ္မ်ားမွ ငါးညီွေစာ္ႏွင့္ ရႊံပုပ္နံမ်ား ေထာင္းေထာင္းထေအာင္ မႊန္ေဟာင္ေနေပ၏။ သံုးေယာက္စလံုး မွာလည္း စန္းခ်ဳိကဲ့သို႔ မည္းတူးတူး လံုးပုပု၊ မ်က္လံုးျပဴးကေလးႏွင့္ ျဖစ္ၾကျပီ ေပတူးတူး စုတ္စုတ္ခ်ာခ်ာ အသြင္သ႑န္ေတြကလည္း တစ္ပံုစံတည္းလို ထင္ရသည္။ သူတို႔သည္ မိမိ ေတာ္စပ္ရမည့္ ခယ္မကေလးႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ေယာက္ဖကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း သန္းဆိုင္ ခ်က္ခ်င္းလိုလို သေဘာေပါက္ နားလည္လိုက္ျပီး သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ ခိုးရွဴေလ သည္။ ။ (အင္း...ဒီသံုးေယာက္ထဲမွာလည္း ၀မ္းတြင္းရူး ဘယ္ႏွေယာက္ပါဦးမလဲ .. မသိ) ဟုသန္းဆိုင္ အလန႔္လန႔္အဖ်ပ္ဖ်ပ္ ေတြးမိျပန္၏။
''ဟိတ္ .ဘာလာရႈပ္ၾကတာလဲ၊ သြားၾကစမ္း အျပင္ကို ထြက္ၾကစမ္း'' ျခေသ့ၤဂူထဲသို႔ ေယာင္မွားျပီး ၀င္လာၾကေသာ ေတာေခြးမ်ားသည္ ျခေသၤ့အေဟာက္ခံရ၍ အျမီးကုပ္လ်က္ ဒေရာေသာပါး ျပန္ထြက္ေျပးၾကသလို၊ ကေလးသံုးေယာက္မွာလည္း၊ စန္းခ်ိဳက ေငါက္ထုတ္လိုက္သည္ႏွင့္ အလု အယက္ တိုးေ၀ွ႔၍ တဲျပင္သို႔ေျပးထြက္သြားၾကသည္။ အင္း စန္းခ်ိဳဟာ သူ႔ေအာက္က တစ္အူတံုဆင္းေတြေပၚ မွာေတာ့ တကယ့္ ပါးကြက္အာဏာ သားၾကီးပါလား ဟု သန္းဆိုင္မွတ္ခ်က္ခ်သည္။
သန္းဆိုင္ ၏ လက္ေမာင္းဒဏ္ရာမွ ပတ္တီးစည္းျပီးကာမွ ပို၍ကိုက္ခဲလာသျဖင့္ သန္းဆိုင္ မ်က္ႏွာက ရႈံ႕ရႈံ႕တမဲ့မဲ့ ျဖစ္ေန၏။
''ငါတုိ႔ ဒီေန႔ ခ်ိန္းလိုက္တာ ရက္အေရြးမွားျပီတူတယ္ စန္းခ်ိဳ၊ ဒီေန႔ ျပႆဒါးေန႔ၾကီးလား မိသဘူး'' ဟုသန္းဆိုင္ က ခပ္တိုးတိုးညည္းဟလိုက္သည္။ တံငါသည္၏ သမီးသည္ ဘုန္းၾကီးလူထြက္၏ သားကဲ့သုိ႔ ျပႆဒါးေတြ၊ ရက္ရာဇာေတြ၊ ၀ါရမိတၱဳေတြ မသိေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ သန္းဆိုင္ကို ဘာတစ္ခြန္းမွလည္း ျပန္မေျပာေပ။
ထိုစဥ္၊ ေစာေစာက ထြက္သြားေသာ ကေလးသံုးေယာက္ထဲမွ၊ အၾကီးဆံုးေကာင္မေလး လည္း ဂါ၀န္စုတ္ တဖားဖားႏွင့္ ေျပး၀င္လာသည္။
''အမၾကီး တုိ႔ကို အေဖၾကီးေခၚေနတယ္။ ဒီလူၾကီးလည္း လာခဲ့ရမယ္တဲ့'' ဟု သတင္းေပး ႏိႈးေဆာ္ျပီးေသာ္ ေကာင္မေလးသည္ ..ဘာစိတ္ကူးေပါက္မွန္းမသိ၊ သန္းဆိုင္၏ ေက်ာကုန္းကို လက္၀ါး ကေလးျဖင့္ ပုတ္ကာလွစ္ခနဲ ေျပးထြက္သြား၏။ (အင္း...ဒီေကာင္ မေလးလည္းက်ပ္ျပည့္ပံုမရဘူး) ဟု သန္းဆိုင္ အတြင္းက်ိတ္ စိတ္ညစ္သြားမိျပန္ေတာ့
သည္။
ဆက္ရန္
.
''မင္းမွတ္ထားကြ၊ ငါတို႔ ၀က္လူးရြာကေန ရြာစဥ္လွည့္ၿပီး ငါးေရာင္းေနၾကတဲ့ ငါးစိမ္းသည္ေတြဟာ စံုေထာက္ေတြေသ လို႔ ၀င္စားတဲ့ စံုေထာက္လူ၀င္စားေတြခ်ည္းပဲ၊ ေဟာဒီ ေခ်ာင္းရိုးတစ္ေလွ်ာက္မွာ ေတာ့ ဘယ္ရြာ ဘယ္သူ႕အိမ္ မွာ အပ္က်တာကအစ၊ သူတို႔မသိမရွိဘူး၊ အကုန္သိတယ္၊ ငါေျပာတာ မွတ္ထားကြေနာ္၊ ငါ့သမီး စန္းခ်ိဳ မင္းတို႔ဘက္ကကြင္းမွာ တစ္လေလာက္ စပါးသြားရိတ္တာ မွန္ေပမဲ့၊ တစ္လမျပည့္ခင္ သူ႔သတင္း က ငါ့နားကို ေရာက္ေနၿပီကြ။
ဘယ္သူ႔ဘယ္၀ါရဲ႕သားနဲ႔ သမီးရည္းစားျဖစ္ ေနတယ္။ ငါတို႔က တံငါလုပ္စားလို႔ မင္းတုိ႔ဘက္က သေဘာမတူတာ တို႔ ဘာတုိ႔ကအစ ငါတို႔ရြာက စံုေထာက္မေတြက အကုန္သတင္းရၿပီးသား၊ သူတို႔ရတဲ့ သတင္းေတြ ကလည္း ငါ့မယားကတစ္ဆင့္ ငါ့နားကိုေရာက္တာခ်ည္းပဲ၊ ငါ့သမီးကို မင္းယူရင္ မင္းကို အေမြေတြေကာ ေဆြခန္းမ်ိဳးခန္း ပါ ျဖတ္မယ္ဆိုတဲ့ သတင္းကအစ ငါႀကိဳတင္ရၿပီးသားကြ သန္းဆိုင္။ ဒါေပမဲ့ ငါ့သမီးစန္းခ်ိဳ ကို ငါတို႔ဘာတစ္လံုးမွ ဖြင့္မေျပာဘဲ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနခဲ့ၾကတယ္။ ငါ့မွာ သားသမီး (၆)ေယာက္ ရွိတယ္၊ အမွန္ေျပာရရင္ ငါ့မွာ သားသမီးစုစုေပါင္း တစ္က်ိပ္ရွိတယ္။ ပထမအိမ္ေထာင္နဲ႔ (၄)ေယာက္ ရတယ္၊ အခု ဒုတိယအိမ္ေထာင္ ေစာပုနဲ႔ညားေတာ့ (၆)ေယာက္ ထပ္ရတယ္။ (၆) ေယာက္ထဲမွာ စန္းခ်ိဳက အႀကီးဆံုး၊ ငါအခ်စ္ဆံုး၊ ငါအားအကိုးရဆံုး သမီးပဲ။ ဒီေတာ့ သင္းကို ငါစိတ္မဆင္းရဲေစခ်င္သလို၊ ငါလည္း စိတ္အထိခိုက္ မခံခ်င္ဘူး သန္းဆိုင္ မင္းမွတ္ထား. . .''
ဦးဖိုးလူက အရက္ငွဲ႔ေနျပန္ေလသည္။ [အမ်ားတကာေျပာတာ ဟုတ္မွာပါပဲ၊ စန္းခ်ိဳတို႔ အေဖက ေဒ၀ါမလင္း မူးေနတယ္ ဆိုတာ၊ ဒါေပမဲ့ သူ႔ၾကည့္ရတာ အရက္မူးပံုလည္းမရဘူး၊၊ ရုပ္လည္းမပ်က္ဘူး၊ စကားေျပာလည္း မမွား ပါလား၊ တကယ့္ ၾကြက္တြင္းႀကီးပဲ] ဟု အတြင္းကိ်တ္ ေဝဖန္သံုးသပ္ရင္း သန္းခ်ိဳ ေခၽြးျပန္ အိုက္စပ္ လာသည္။ ဝတ္ထားေသာ အေပါစား စပို႔ရွပ္ကိုပင္ ခၽြတ္ပစ္ခ်င္စိတ္ ေပါက္ လာေပ၏။
ဦးဖိုးလူ က ဟန္မပ်က္ အသံမပ်က္ စကားဆက္သည္။
''မင္း ျမန္မာစကားတစ္ခု ၾကားဖူးမွာေပါ့။ (လယ္သမား ေခ်ာင္းသမား) ဆိုတဲ့ စကားကြာ။ လယ္သမားဆိုတာက မင္းတို႔ ကြင္းသားေတြ ကို ေခၚတာ၊ ေခ်ာင္းသမားဆိုတာက ငါတို႔လုို ငါးဖမ္းပိုက္ခ်တဲ့ အင္းသမားေတြကို ေခၚတာ။ၿမိဳ႕က စာတတ္ေပတတ္ေတြလို ႀကီးႀကီးက်ယ္ က်ယ္ ေျပာရရင္ေတာ့ ငါတို႔ ဟာ ေရလုပ္သားေတြပဲ မဟုတ္ဘူးလား မင္း မွတ္ထားေနာ္ ငါတိဳ႔ေဒသမွာ လယ္သမားနဲ႔ ေခ်ာင္းသမားဟာ ငါးေခြးလွ်ာ လို အျမြာတဲြေနၾကတာကြ၊ ထမင္း ရဖို႔ မင္းတို႔က စပါးစိုက္မယ္၊ ဟင္းရဖို႔ ငါတို႔က ငါးဖမ္းမယ္၊ ဒါပဲ ရွင္းရွင္းေလးပဲ။ မင္းတို႔ဆီက ေန ငါတို႔က ဆန္ဝယ္စားတယ္၊ ငါတို႔ဆီကေန မင္းတို႔က ငါးေတြ ပုစြန္ေတြ ငါးပိ ငါးေျခာက္ ေတြ ဝယ္စားၾကတယ္၊
ဒါပဲ မင္းမွတ္ထားကြ၊ ေလာုကမွာ လယ္သမားခ်ည္းပဲ ေနလို႔မရသလို၊ တံငါခ်ည္းပဲလည္း ေနမျဖစ္ျပန္ဘူး။ ကိုင္းကၽြန္းမွီ၊ ကၽြန္းကိုင္းမွီေပါ့ေလကြာ ဒါကို မင္းတို႕ဘက္ က သေဘာမေပါက္ဘဲ.. ငါ့သမီးဟာ တံငါမ်ိဳးမို႔ သေဘာမတူ ပါဘူးလို႔ ေျပာထြက္ရဲတာကို ငါ အ့ံၾသလို႔မဆံုးဘူး။ မင္းအေဖက ဘုန္းႀကီး လူထြက္သာ ဆိုတယ္ ေလာကီသဘာဝကို လံုးလံုး နားမလည္ပါလားကြ ေဟ ဒီသတင္းကို ၾကားခါစက ငါစိတ္ရူးေပါက္ၿပီး မင္းတို႔ တစ္ရြာလံုးကို ျုပာက်သြားေအာင္ မီးတိုက္ပစ္ဖို႔ ႀကံေသးတယ္၊ ေနာက္မွ.... ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ထိန္းၿပီး (ေၾသာ္ ...သင္းတို႔ဟာ လူေတြရဲ႕ သဘာဝကို နကန္းတစ္လံုးေတာင္..... မသိတဲ့ နလပိန္းတံုး ေတြပါလား....) လို႔ ခြင့္လႊတ္ စိတ္ကေလး ေမြးလိုက္ရသေပါ့ကြာ ငါခပ္ငယ္ငယ္က စိတ္မ်ိဳးနဲ႔ သာဆိုရင္ မင္းတို႔ရြာလည္း ျပာက် ငါလည္း ေထာင္ထဲေရာက္ေန မလား သခ်ၤိဳင္းကန္းက ေျမႀကီးေအာက္ ေရာက္ေနမလား မဆိုႏိုင္ဘူး။ မင္း မွတ္ထား သန္းဆိုင္၊ ဝက္လူးရြာက ဖိုးလူ ဟာ ပညာမတတ္ေပမဲ့ စဥ္းစာဥာဏ္ေတာ့ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ လူကို လူ လိုပဲ ျမင္ တတ္တယ္။
လူကို ေခြးလုိလည္း မျမင္တတ္ဘူး။ နတ္သိၾကားလို႔လည္း မျမင္တတ္ဘူး။ ဖိုးလူတို႔ သတၱဝါ ေတြရဲ႕ အသက္ေပါင္း မ်ားစြာကို သတ္ေနေပမဲ့... အေပ်ာ္သတ္ေနတာ မဟုတ္ဘူး၊ ငါးေတြ ပုစြန္ေတြ ေသၾကစမ္းဟာ... ဟင္းအိုး ထဲ ေရာက္ၾကစမ္းဟာဆိုတဲ့ ေစတနာနဲ႔ သတ္ေနတာ မဟုတ္ဘူး၊ ငါ့ဝမ္းပူစာ မေနသာဆိုတဲ့ စကားလို မိသားစု စားဝတ္ေနေရး ဖူလံုေအာင္ မလုပ္ မျဖစ္ စီးပြားရွာေနတာ၊ မင္းမွတ္ထားသန္းဆိုင္... ''
''မင္းတို႔လားေတာ့ ရြာထိပ္မွာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းေတြ႕ခဲ့တယ္။ မဟုတ္လား (သန္းဆိုင္ ေခါင္းညိတ္သည္) အဲဒါ.... ငါတို႔ အင္းသမား ေခ်ာင္းသမားေတြရဲ႕ ေခၽြးႏွဲစာနဲ႔ ေဆာက္ထား တဲ့ေက်ာင္း၊ လွဴထားတဲ့ ေက်ာင္း၊ ဒီေက်ာင္းမ်ိဳး ကို ၿမိဳ႕က သူေဌးေတြေတာင္ ေဆာက္မေပး ႏိုင္ဘူး၊
အကုသိုလ္ေတြ ေပါ့သြားေအာင္ ေရရာတာလို႔ေတာ့ မထင္နဲ႔ ငါ့လူ။ ဗုဒၶ ဘာသာဝင္ ေတြပီပီ ေစတနာ သံုးတန္ ျပ႒ာန္းၿပီး သဒၶါအျပည့္ နဲ႔ လွဴထားတာ၊ ဆက္ၿပီးေတာ့လည္း ငါတို႔က လွဴေနဦး မွာပဲ၊ ငါတို႔ကို တံငါေတြ ဆိုၿပီး ေပါ့ေတာ့ေတာ့ ေတာ့ မယူဆေလနဲ႔၊ လွဴစရာ တန္းစရာ ရွိရင္ ငါတို႔က ဘုရားလူႀကီးလိုလုိ၊ ဥပသကာ လိုလုိ ေၾကာင္သူေတာ္ကပ္ေစးႏွဲ ေတြထက္ လက္လြယ္တယ္ လက္ရဲတယ္၊ ေနာက္မတြန္႔ဘူးကြ၊ မင္းမွတ္ထား''
ဦးဖိုးလူက ေနာက္တစ္ခြက္ေသာက္လိုက္ျပန္စဥ္ ရုတ္တရက္ ဤေနရာမွ ျဖဳန္းခနဲထၿပီး ေျခ ဦးတည့္ရာ ထြက္ေျပးလိုစိတ္ေတြ သန္းဆိုင္၏ ဦးေခါင္းထဲသို႔ တိုးဝင္လာၾကသည္။ (မျဖစ္ေသး ပါဘူး၊ ဒီအေျခအေနေရာက္ေနမွေတာ့ ငါ့ကို လက္ခံ လက္မခံေအာင့္အည္းၿပီး ေစာင့္ၾကည့္ရ မွာပဲ၊ အဘိုးႀကီးက သိပ္ေတာ့မဟန္ဘူး၊ သူ႔မ်က္လံုးႀကီးေတြ တျဖည္းျဖည္း နီးလာေနၿပီ) ဟု စဥ္းစားခ်ိန္ဆရင္း သန္းဆိုင္ေခါင္း တညိတ္ညိတ္ လုပ္ေနရ၏။ ေခါင္းတခ်က္ညိတ္ရင္း နဖူးက ေခၽြးေတြ က ေပါင္ေပၚတင္ထား သည့္ ေသတၱာစုတ္ ကေလးေပၚသို႔ တေဒါက္ေဒါက္ က်လာၾက သည္။
''မင္းအေဖ က စာတတ္ေပတတ္ဘုန္းႀကီးလူထြက္၊ ငါက စာမတတ္ ေပမတတ္ တံငါမို႔ အထင္ ေသးမယ္ေတာ့ မႀကံနဲ႔ ငါ့လူ၊
ငါ့အဘိုးဟာ အဂၤလိပ္ေခတ္တုန္းက ေဂၚဝနာ (governor ဘုရင္ ခံကိုဆိုလိုျခင္း ျဖစ္သည္) ရဲ႕ အိမ္ေတာ္မွာ မာလီလုပ္လာတာ၊ ဘုိးစတားဒြတ္ဒက္ရႊတ္ရွက္ ေတြ မႊတ္ေနေအာင္တတ္တယ္၊ ငါ့အေဖက်ေတာ့လည္း သစ္ေတာ အင္စပိတ္ေတာ္ႀကီး အိမ္မွာ ဂ်ာရူးဝါးလား တာဝန္ထမ္းေတာင္ခဲ့တာ၊ ငါ့က်ေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ၊ လုပ္သားျပည္သူေတြ စားဖို႔ ေသာက္ဖို႔ ငါးေတြ၊ ပုစြန္ေတြ ရွာေပးေနတဲ့ ေရလုပ္သား၊ ငါ့မိန္းမ ေစာပုက ငါးရံ႕ေျခာက္ ေကာင္းေကာင္း ခြဲ တတ္တယ္၊ သံုးဦးစပ္ငါးႀကီး ငါးပိေကာင္းေကာင္းသိပ္တတ္တယ္၊ အေကာင္းစား ငါးငံျပာရည္ ခံတတ္တယ္၊ ငါသမီး စန္းခ်ိဳက်ေတာ့ေကာ၊ ေႏြမိုးေဆာင္း ရာသီ သံုးပါးစလံုးမွာရွိတဲ့ အလုပ္ ဟူသမွ် အကုန္လုပ္တတ္တယ္၊ ေရအလုပ္ကၽြမ္းက်င္သလို မင္းတို႔ လုပ္ၾကတဲ့ ကုန္းအလုပ္လည္း ငါ့သမီး က ႏိုင္နင္းတာပဲ၊ ဒါမ်ား မင္းတို႔ဘက္က သေဘာမတူ ဘူး၊ ရွိရေသးတယ္၊ ငါေျပာၿပီးပါပေကာ၊ လယ္သမား နဲ႔ ေခ်ာင္းသမားဟာ ငါးေခြးလွ်ာလို ပူးတဲြ ေနတဲ့ ရဲေဘာရဲဘက္ေတြပါလို႔... ''
သန္းဆိုင္သည္ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္ရာမွတစ္ဆင့္ ႏွလံုးအခုန္ျမန္ၿပီး အသက္ရွဴမဝသလိုလုိပင္ ျဖစ္လာခဲ့၏။ ဦးဖိုးလူ သံုးႏႈန္းခဲ့ေသာ ေဂၚဂနာ၊ မာလီ၊ ဂ်ာရူးဝါးယား စကားလံုးေတြကို လည္း သူနည္းနည္းမွ်ပင္ သေဘာမေပါက္၊ (စန္းခ်ိဳအေဖ ဟာ မူးရံုုတင္မကဘဲ ရူးမ်ားရူးေနၿပီလား မသိဘူး ငါေတာ့ ဆုပ္လည္းစူး၊ စားလည္း ရူးမယ့္ ဘဝေရာက္ေနၿပီ လား မသိဘူး) ] အတြင္းစိတ္မွာ ျခဴသံပါေအာင္ ညည္းမိသည္။ ဦးဖိုးလူထံမွ လြင့္ပ်ံလာေသာ အရက္နံ႔ ကို ရွဴမိရင္း သူကိုယ္တိုင္ပင္ မူးေနာက္ေနာက္ ညည္း စီစီခံစားလာရေလသည္။
သန္းဆိုင္ထိုင္ရာမွ လဲက်မသြားေအာင္ ကူညီကယ္တင္ၾကမည့္သူႏွစ္ဦး တဲႀကီး၏ ေျမစိုက္ မီးဖိုေဆာင္ထဲမွ ထြက္ေပၚလာၾကသည္။ စန္းခ်ိဳႏွင့္ သူမ၏ မိခင္ ေဒၚေစာပုတို႔ ျဖစ္သည္။ ေဒၚေစာပုသည္ အရပမပုသည့္ျပင္ ကရင္ တိုင္းရင္းသူျဖစ္၍ စန္းခ်ိဳတို႔သားအဖ၏ အသား ေရာင္ႏွင့္ ဆန္ံက်င္စြာ အသားအရည္ ဝင္းဝါေနသည္။ မ်က္ႏွာထားကေတာ့ ဘာခံစားမႈကို မွ မေဖာ္ျပသည့္ ရုပ္တုမ်က္ႏွာမ်ိဳး ျဖစ္၏။
စန္းခ်ိဳတို႔ကို ေတြ႕သည္ႏွင့္ ဦးဖိုးလူသည္ ေသာက္လက္စအရက္ကို အလ်င္အျမန္ မ်ိဳခ် လိုုက္ၿပီးေနာက္၊ ဖန္ခြက္ကို ၾကမ္းေပၚသို႔ ေဆာင့္ခ်။ ပါးစပ္ကို ညာလက္ခံျဖင့္ပြတ္၊ ဘယ္ေပါင္ေပၚ ဘာေျခသလံုး ခ်ိတ္၍ ေနရာျပင္ထိုင္ လိုက္သည္။ စန္းခ်ိဳက သန္းဆိုင္ကို တစ္လွည့္၊ ဖခင္ႀကီးကို တစ္လွည့္ ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ၾကည့္ေန သည္။
ဦးဖိုးလူ က ေဆးေပါ့လိပ္ႀကီးကို ေကာက္ယူၿပီး ေဝွ႕ယမ္းလိုက္၏။
''ေဟ့ ေစာပု၊ ငါေျပာတာနားေထာင္င္စမ္း''ဟုလည္း စစ္သူႀကီးတစ္ဦး စစ္ေျမျပင္မွာ ရဲမက္ေတြကို သတိေပးႏႈိးေဆာ္သံ မ်ိဳး လည္ေခ်ာင္းသံပါပါ ေအာ္သည္။
ေဒၚေစာပု ၏ မ်က္လံုးမ်ားမွာ ဦးဖိုးလူထံမွာ မရွိဘဲ၊ သန္းဆိုင္ကိုယ္ေပၚ၌သာ ရစ္ဝဲေရႊ႕လ်ား လ်က္ရွိ၏။ သူမ၏ အၾကည့္ မွာ ေက်းေတာသားတစ္ေယာက္က ေရွးေဟာင္းျပတိုက္ထဲရွိ ဒိုင္ႏိုေဆာ ရုပ္ထုႀကီးကို အံ့ၾသျခင္း တစ္ဝက္၊ ေဝခဲြနားလည္္ရန္ ခက္ခဲျခင္းတစ္ဝက္တို႔ျဖင့္ ၾကည့္ေနဟန္မ်ိဳးျဖစ္သည္။ သန္းဆိုင္သည္ ဘယ္သူ႔ကို ေရြးခ်ယ္၍ ၾကည့္ရမွန္းမသိသည့္ အဆံုး ငါးေျခာက္လွန္းစင္ မ်ား ကို ေက်ာ္ျဖတ္ ၍ ေရခန္းစျပဳေနသည့္ ေခ်ာင္းဘက္သို႔သာ ငူတူတူႀကီး ေငးေနလိုက္ေတာ့သည္။
''ေဟ့ .... ေစာပု ငါေျပာမယ္ နားေထာင္''
မိန္းမႀကီး က ခင္ပြန္းကို ေစြေစာင္းေစာင္းၾကည့္၍ (ေျပာ... နားေထာင္ေနတယ္) ဟု အဓိပၸာယ္ ရေသာ မ်က္ႏွာထားျဖင့္ ေမးထိုးျပသည္။
''ငါတို႔ေလွာင္ထားတဲ့ ငါးပိေတြ၊ ငါးေျခာက္ေတြ၊ ငါးပိငံျပာရည္ေတြ ရတဲ့ေဈးနဲ႔ အကုန္ထုတ္ ေရာင္း၊ နင့္နားကပ္ ကိုလည္း ရသေလာက္နဲ႔ေပါင္၊ ငါေျပာတာၾကာလားေဟ့ ေစာပု'' ဟု ဥိးဖိုးလူက ညႊန္ၾကားေနစဥ္ မိန္းမႀကီးသည္ သန္းဆိုင္ဘက္ သို႔ လွည့္၍ စူးစမ္းေလ့လာ သကဲ့သို႔ မ်က္ေထာင္မခတ္ၾကည့္ေနျပန္သည္။ သန္းဆိုင္သည္ သက္မဲ့ ေက်ာက္ရုပ္ႀကီး ႏွင့္ မျခား၊ တုတ္တုတ္မွ်မလုပ္။
''ရတဲ့ေငြဟာ ငါ့သမီးအတြက္ မဂၤလာေဆာင္ စရိတ္ပဲ၊ မွတ္ထားေနာ္ ေစာပု''
''ဒါျဖင့္ မင္းတို႔ကို မင္းေယာကၡမဘက္က မဂၤလာေဆာင္ေပးလိုက္ တာေပါ့ ဟုတ္လားကြ သန္းဆိုင္''
ယခု ကဲ့သို႔ ေနျပင္းေသာ ေႏြရာသီေန႔လယ္ခင္တစ္ခုတြင္ သူ႔ဆုိင္မွ ေန႔စဥ္ ကြမ္းယာ (၂၀၀) က်ပ္ဖိုး ပံုမွန္ ဝယ္ စားေသာ အိမ္နီးခ်င္း ဘက္စကားအံုနာ၊ ဒရိုင္ဘာႀကီးဦးဘာဘူ ကို သန္းဆိုင္က သူႏွင့္ စန္းခ်ိဳတို႔ အိမ္ေထာင္က်ခဲ့ပံုကို ကြက္စိပ္ေဟာသလို ေျပာျပေနစဥ္ ဦးဘာဘူက ဆိုင္ေရွ႕ ခံုတန္းလ်ားေပၚ ကေန ေျမျပင္ေပၚ သို႔ ကြမ္းတံေတြး၊ ဗ်စ္ခနဲ ေထြးခၿပီး ေနာက္ ျဖတ္ေမးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ သန္းဆိုင္သည္ ယခု ကဲ့သို႔ပင္ ကိုယ္ဝတ္မဲ့ ဗလာ ကိုယ္လံုးႀကီးကို စဲြေနေသာ ေရွ႕သြားႀကီးေတြေပၚေအာင္ ၿပံဳးရင္းခပ္သဲ့သဲ့ ရယ္ လိုက္ သည္။
''မဟုတ္ ဘူး ဦးဘာဘူရဲ႕.... ဟဲ...ဟဲ...ဟဲ''
ဗိုက္ရႊဲႀကီး ဦးဘာဘူသည္ သန္းဆိုင္ကို မ်က္ခံုးေတြရံႈ႕၍ ၾကည့္သည္။
''မင္း ဟာကလည္းကြာ၊ မင္းေယာကၡမက ငါးပိ၊ ငါးေျခာက္၊ ငံျပာရည္ေတြ ထုတ္ေရာင္း ၿပီး မဂၤလာေဆာင္ေပးမယ္ လို႔ ေျပာတယ္ဆို''
''စကားသက္သက္ပါပဲဗ်ာ၊ အရက္သမားစကား ယံုရတာမွတ္လို႔''
''ဒါျဖင့္ မင္း နဲ႔ စန္းခ်ိဳ ဘယ္လိုလုပ္ညားၾကသလဲ''
''မဂၤလာမေဆာင္၊ လက္မွတ္မထိုးဘဲ ညားခဲ့ၾကတာ၊ ဒီေန႔အထိပဲ၊ ကၽြန္ေတာ့္သားအႀကီး ေကာင္ အသက္(၂၀) ရွိေနေလၿပီဗ်ာ၊ သားအငယ္က (၁၆)ႏွစ္၊ စန္းခ်ိဳက မေမြးလို႔၊ ေမြးရင္ ကေလးတစ္ဒါဇင္ေလာက္ ရေနၿပီ၊ ဟဲ..ဟဲ..ဟဲ''
သန္းဆိုင္သည္ ဦးဘာဘူကို ျပက္လံုးထုတ္ေနေသာ လူရႊင္ေတာ္ႀကီးတစ္ဦးအျဖစ္ ထင္မွတ္ထားသည့္အလား တဟဲဟဲ ျမည္ေအာင္ ရယ္ေန၏။ ထုိစဥ္ ဦးဘာဘူႏွင့္ မ်က္ႏွာ ခ်င္းဆုိင္ ခုံတန္းလ်ားတြင္ သန္းဆိုင္တို႔ႏွင့္ တစ္လမ္းထဲ အတူေန၊ ဆံပင္ရွည္၊ ႏႈတ္ခမ္း ေမြးရွည္ႏွင့္ စာေယာင္ေယာင္၊ ကဗ်ာေယာင္ေယာင္၊ ဘြဲ႕ရ ပညာတတ္၊ မိဘလုပ္စာ ခပ္တည္တည္ ထုိင္စားေနေသာ ခင္ေမာင္ၿငိမ္း ထုိင္ၿပီး ကြမ္းတၿမံဳၿမံဳလုပ္ေနရင္း သန္းဆုိင္ ၏ ဘ၀စြန္႔စားခန္း၀တၳဳကို အပ်င္းေျပ နားေထာင္လ်က္ ရွိသည္။ ခင္ေမာင္ၿငိမ္းက ...
''ဒီလိုဆို. . ကိုသန္းဆိုင္နဲ႔ မစန္းခ်ိဳတို႔က လင္မယားမွ မဟုတဘဲ ေခတ္စကားနဲ႔ေျပာရရင္ လစ္ဗင္းတူဂဲသားပဲ'' ဟု ၀င္ေျပာလိုက္သည္။ သန္းဆိုင္ေကာ ဦးဘာဘူပါ နားေ၀တိမ္ေတာင္ ျဖစ္သြားၾကသည္။
''ဘာကြ၊ ဘာရယ္. . .'' ဟု သန္းဆိုင္က ေမးလိုက္သလုိ၊ ဦးဘာဘူကလည္း ''လွ၀င္းတူဂဲဓား၊ လွ၀င္းတူဂဲဓား''ဟု ဆီမန္း မန္းသလို ေရရြတ္လ်က္ရွိေလသည္။
''လစ္ဗင္းတူဂဲသားဆိုတာ အဂၤလိပ္စကားလံုးဗ်၊ လက္မထပ္ဘဲ စိတ္တူ ကိုယ္တူ ေပါင္းသင္းေနထိုင္ ၾကတာ ကိုေခၚတာ၊ အေနာက္တိုင္းဓေလ့တစ္ခုေပါ့ ကိုသန္းဆိုင္ရာ၊ ဆန္ဆံုစား၊ ကံကုန္သြား ဆိုတဲ့ ျမန္မာစကားလို ေပ်ာ္တုန္းေပါင္းေနၾက၊ ၿငီးေငြ႔လာတဲ့ တစ္ေန႔ ေက်ာခိုင္းသြားၾကတဲ့ပံုစံမ်ိဳး'' ဟု ခင္ေမာင္ၿငိမ္း က ရွင္းျပေနစဥ္ သန္းဆိုင္၏ မ်က္ႏွာ၀ိုင္း၀ိုင္းႀကီးမွာ ပြေယာင္းေယာင္း ျဖစ္လာသကဲ့သို႔ ထင္မွတ္ ရသည္။ သူသည္ ခင္ေမာင္ၿငိမ္းကုိ စူးစူး၀ါး၀ါး ၾကည့္ေန၏။
''ေဟ့-ခင္ေမာင္ၿငိမ္း၊ ငါတို႔အိမ္ေထာင္သက္ အႏွစ္(၂၀)ေက်ာ္ၿပီကြ၊ ငါတို႔ သားမွတ္မွတ္၊ မယား မွတ္မွတ္ ေပါင္းေနၾကတာ၊ တစ္နယ္လံုးသိတယ္၊ မင္းေျပာတဲ့ ဘိုဓေလ့ ဘိုအက်င့္လို စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ ပရမ္းပတာ ေပါင္းေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ငါတို႔ဟာ ျမန္မာ့ဓေလ့ ထံုးတမ္းစဥ္လာအတိုင္း ညားခဲ့ၾကတာ နား လည္လား'' ခင္ေမာင္ၿငိမ္းကလည္း ပညာတတ္ဥာဥ္ ခပ္ပါးပါး စြဲကပ္ေနသူပီပီ အလြယ္တကူ အေလွ်ာ့မေပး။ အထူးသျဖင့္ ေက်ာင္းပညာမဲ့သန္းဆိုင္လိုလူမ်ိဳး၏ အေက်ာကုိေတာ့မခံ။
''ဒါနဲ႔၊ ခင္ဗ်ားေစာေစာကေျပာေတာ့ ခင္ဗ်ားနဲ႔ မစန္းခ်ိဳ မဂၤလာလည္းမေဆာင္၊ လက္ထပ္စာခ်ဳပ္မွာ လက္မွတ္လည္း မထိုးဘဲ ညားခဲ့တာဆိုဗ် ကိုသန္းဆိုင္''ဟု ေပ်ာ့ကြက္ကို အမိအရ ၀င္ေထာက္ သည္။ ေထာက္ကြက္က မိမိရရ ရွိပံုေပၚေလသည္။
သန္းဆိုင္၏မ်က္ႏွာႀကီးမွာ ပိုမုိပြေယာင္း ပုိမိုနီျမန္းလာသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာကို ခင္ေမာင္ၿငိမ္း အနီးသို႔ တိုးကပ္ေတာ့ မည့္ပမာ လည္တိုင္ကို ေရွ႕ဘက္သို႔ ဆန္႔ထုတ္ေန၏။ [ဒီ စာရူးေပရူး လာတိုင္း ေလကုန္ ခံၿပီး ျငင္းေနရတာခ်ည္းပါလား] ဟု သူစိတ္ထဲကလည္း ေဒါမနႆ ပြားေနမိသည္။
''ေဟ့ေကာင္ ခင္ေမာင္ၿငိမ္း၊ မင္းက လူပ်ိဳပဲရွိေသးတယ္ေနာ္၊ မင္းမိန္းမယူရင္ေတာ့ ဘယ္လိုမဂၤလာေဆာင္မလဲ မေျပာတတ္ဘူး။ ဟုိတယ္ႀကီးေတြမွာတက္ၿပီး မဂၤလာေဆာင္မွ ေယာက်္ားနဲ႔မိန္းမညားတာ မဟုတ္ဘူးကြ၊ ငါနဲ႔ စန္းခ်ိဳတို ႔မဂၤလာမ႑ပ္ႀကီးထိုး၊ ေလာ္ႀကီးတဂြီဂြီဖြင့္ၿပီး မဂၤလာမေဆာင္ခဲ့ေပမဲ့ ျမန္မာဓေလ့အတိုင္း တရား၀င္ ညားခဲ့ၾကတာ ကြ၊ မင္း မွတ္ထားပါ''
သန္းဆိုင္ က သူ၏ေယာကၡမႀကီး ဦးဖိုးလူ၏လက္သံုးစကားျဖင့္ စကားပိုဒ္ကို လက္စသတ္လိုက္၏။
''ရတဲ့ေငြဟာ ငါ့သမီးအတြက္ မဂၤလာေဆာင္ စရိတ္ပဲ၊ မွတ္ထားေနာ္ေစာပု'' ဦးဖိုးလူက လွ်ာေလးအာေလး ညႊန္ၾကားၿပီး သည္ႏွင့္ ရုတ္တရက္ ေလျဖတ္ခံရသကဲ့သို႔ ၀ါးၾကမ္းေပၚတြင္ တစ္ေစာင္း လွဲခ်လိုက္သည္။ တစ္မိနစ္ အတြင္း ဦးဖိုးလူထံမွ က်ယ္ေလာင္ျမည္ဟည္းေသာ ေဟာက္သံမ်ား စည္းခ်က္ မွန္စြာ ေပၚထြက္လာေတာ့သည္။ သန္းဆိုင္က စန္းခ်ိဳကိုၾကည့္ၿပီး (ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ)ဟု အမူအရာျဖင့္ ေမး လိုက္သည္။ စန္းခ်ိဳ၏ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ စိတ္လႈပ္ရွားမႈလကၡဏာ ကင္းစင္ေန သည္။ ေဒၚေစာပု ကလည္း ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္၊ အေျခအေနတစ္ရပ္ႏွင့္ ေတြ႔ႀကံဳရသကဲ့သို႔ စကားတစ္ခြန္းမွ် မေျပာဘဲ အိပ္ေပ်ာ္ သြားေသာ ဦးဖိုးလူအနီးမွ အရက္ကရားေတြ၊ ဖန္ခြက္ေတြ၊ အျမည္းပန္းကန္ေတြ ကို သိမ္းဆည္းၿပီး မီးဖိုေဆာင္ ထဲ ၀င္သြားသည္။
သန္းဆိုင္သည္ ေပြ႔ပိုက္ထားေသာ ေသတၱာကို လက္ထဲကမခ်ေကာင္းသလိုသာ ၾကည့္က်ပ္လုပ္ေတာ့ဟာ...'' ဟုေျပာလိုက္ေသာ သန္းဆိုင္၏သ၏သံမွာ ပန္းနာရင္က်ပ္ ေရာဂါသည္တစ္ဦး ေရာဂါသည္းထန္ျပီးေနာက္ နာလန္ထခ်ိန္တြင္ ဖြင့္ဟလိုက္သည့္ စကားသံကဲ့သို႔ ေသြ႔ေျခာက္တိမ္၀င္ေနသည္။ စန္းခ်ိဳက ႏႈတ္ခမ္းတစ္ခ်က္ တြန႔္ရင္း သန္းဆိုင္၏ လက္ေမာင္းအိုးတစ္ဖက္ကို လွမ္းဆိတ္သည္။
''ေတြးေၾကာက္မေန နဲ႔ သန္းဆိုင္၊ စိတ္ေအးေအးထား၊ ငါ့အိမ္ကိုေရာက္ေနျပီး၊ အားလံုး င့ါတာ၀န္၊ ငါ့အေမ ကေတာ့ နင္ျမင္တဲ့အတိုင္းအရုပ္ပဲ၊ ေကာင္းသည္ဆိုးသည္ ဘာမွေျပာ မွာမဟုတ္ဘူး''
''ဒါေပမဲ့ဟာ...ေယာကၡမက ငါးပိေရာင္း ငါးေျခာက္ေရာင္းျပီး သမက္ကို သမီးနဲ႔မဂၤလာ ေဆာင္ေပးရတယ္ဆိုတာ လူၾကားလို႔ မေကာင္းပါဘူး။ ငါးစဥ္းစားမိရင္း ရွက္ရွက္လာတယ္။ လူၾကားထဲ ငါ့မ်က္ႏွာ ဘယ္လိုျပရမလဲ စန္းခ်ိဳရာ... ''
''ေဟ့... ေပါက္တဲ့နဖူးမထူးဘူး၊ လာ...မန္က်ည္ပင္ရိပ္မွာ သြားထိုင္မယ္။ အေဖႏိုးလို႔ အမူးေျပမွ ေျပာစရာရွိတာ ဆက္ေျပာ မယ္'' ဟုဆိုကာ၊ စန္းခ်ိဳက သန္းဆိုင္လက္ေမာင္းကို ဆြဲေခၚသည့္အခါ သန္းဆိုင္ ယက္ကန္ ယက္ကန္ျဖင့္ စန္းခ်ိဳေခၚရာေနာက္သို႔ ပါသြားသည္။
မန္က်ည္းပင္အာက္တြင္ ၀ါးကြက္ပ်စ္တစ္လံုး အသင့္ရွိေနျပီး၊ ေျခပစ္လက္ပစ္ လွဲေလ်ာင္း ကာ၊ ရင္ဆိုင္ေန ရေသာ ျပႆနာကို စဥ္းစားၾကံဆလိုေသာ သန္းဆိုင္အဖိ္ု႔ရာ စိတ္ေသာက မ်ားစြာၾကားထဲမွာ စိတ္ခ်မ္းေျမ့စရာ အကြက္ကေလး တစ္ကြက္ ရွာေတြ႕သြားသည့္ႏွယ္ ရွိသည္။ ေလတဟူးဟူး တိုက္ေနသျဖင့္ ဖြာရရာ လြင့္၀ဲေနၾကေသာ စန္းခ်ိဳ ၏ နီေၾကာင္ေၾကာင္ ဆံႏြယ္မွ်င္မ်ားကို သန္းဆိုင္ မ်က္စိအရသာ ခံေနလိုက္ေသး၏။
''နင္...တစ္ေရးတစ္ေမာအိပ္ရင္း အနားယူခ်င္ယူဦး၊ ငါတုိ႔ထမင္းစားဖို႔ ငါဟင္းခ်က္ဦးမယ္၊ ဟင္းက်က္ေတာ့မွ နင့္ကို လာႏိႈးမယ္၊ ေပးစမ္းပါဟာ နင့္ေသတၱာကို၊ ငါသိမ္းထားပါ့မယ္၊ သြားေလရာ ေသတၱာၾကီးတမ မနဲ႔၊ ေသတၱာ ထဲမွာ ေက်ာက္သံပတၱျမား အျပည့္ပါတာက် ေနတာပဲ''
စန္းခ်ိဳ က တဲအိမ္ၾကီးဘက္ ျပန္ထြက္သြားေသာအခါ သန္းဆိုင္လည္း ငါးညွီေစာ္နံေနေသာ ၀ါးကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာ ပက္လက္ လွဲခ် လိုက္၏။ မ်က္စီေတြမွိတ္ျပီး အိပ္ေပ်ာ္ရန္ ၾကိဳးစားေသာ္ လည္းအိပ္မေပ်ာ္။ ခ်က္အရက္ေတြ တရစပ္ေသာက္ရင္း စကားဖြာေလာင္ ဖြာေလာင္ေျပာ ေနေသာ ေခါင္းတံုးေျပာင္ၾကီးႏွင့္ ဦးဖိုလူ၏ မ်က္လံုးျပဴးျပဴး မ်က္ႏွာၾကီးက သန္းဆိုင္ကို ေနခင္းေၾကာင္ေတာင္ တေစၦေျခာက္ေနသည္။
ေစာေစာကတည္းက စန္းခ်ိဳအေဖဟာ ဘယ္လိုလူစားလဲ၊ ဘယ္လိုပံုစံလဲ ဘယ္လိုစကားေျပာတတ္သလဲဆိုတာကို ၾကိဳသိခဲ့ရင္ စန္းခ်ိဳနားကို ငါကပ္ခဲ့မွာ မဟုတ္ဘူး၊ ခုေတာ့....အားလံုး လြန္ကုန္ျပီ၊ င့ါရြာလည္း ငါျပန္လို႔မရ...၊ ဒီရြာမွာ အေျခစိုက္ဖို႔ဆိုတာလည္း မေရရာ မေသခ်ာတဲ့ ကိစၥ၊ ေမ်ာက္သစ္ကိုင္းလြတ္ဘ၀ ေရာက္မယ့္ဟာထက္စာရင္...၊ စန္းခ်ိဳအေဖ စီစဥ္ေပးပမွ် ကိုပဲ ေခါင္းညိတ္နာခံလိုက္တာက ပိုျပီး အဆင္ေျပာပါလိမ့္မယ္၊ ေနာက္ပိုင္း ေပၚလာမယ့္ အေျခအေနကို ၾကည့္ျပီး စန္းခ်ိဳ နဲ႔ ငါမီးစဥ္ၾကည့္က ရမွာေပါ့ေလ။
သန္းဆိုင္ အိပ္ေပ်ာ္လုဆဲဆဲတြင္ သူ႔ကိုယ္ေပၚသို႔ မန္းက်ည္းပင္ၾကီး လဲက်လာသလို ခံစားလိုက္ရျပီ သူ႔တစ္ကုိယ္ လံုး ထံုက်င္သြား၏။
အမွန္ေတာ့.... ရႊံတလူးလူးႏွင့္ ညြန္ပုပ္နဲ႔၊ ငါးညွီန႔ံေတြ ေထာင္းေထာင္းထေနခဲ့ေသာ ခႏၶကိုယ္တစ္ခုက သန္းဆိုင္ ကိုယ္ေပၚသို႔ က်ေရာက္ဖမ္းညွစ္လာျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ခႏၶာပုိင္ရွင္သည္ ၁၄/၁၅ ႏွစ္အရြယ္ ပိန္ေညွာင္ေညွာင္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ျပီး သူသည္ ရႊံေတြေရေတြ စိုစြက္ေန သည့္ ေဘာင္းဘီတို တစ္ထည္ကိုသာ ၀တ္ထားသည္။
''ဟား..မိျပီ၊ သူခိုးမိျပီ၊ သူခိုးမိျပီ၊ ငါတို႔ေလွကိုခိုးသြားတဲ့ သူခိုးမိျပီ၊ သူခိုးဗ်ိဳ႕၊ သူခိုး...ဒီမွာ မိေနျပီ...ဟားဟား-ဟားဟား''
သန္းဆိုင္ သည္ အိပ္မက္ထဲမွာ သရဲသဘက္တစ္ေကာင္ေကာင္ ႏွင့္နပန္းလံုးေနရသည့္ အလား အလြန္အမင္း ထိတ္လန္႔ တုန္လႈပ္သြားမိ၏။ သူ႔လည္ပင္းကို ညွစ္ထားေသာ လက္ေတြကိုရွိသမွ်အားျဖင့္ ဖယ္ရင္းျဖဳတ္ထုတ္ ပစ္ၾကည့္ေသာ္လည္း ထင္သေလာက္ မလြယ္ပါေခ်။ ေကာင္ေလးသည္ ပိန္တာရိုးကေလးျဖစ္သည့္တိုင္ သူ႔လက္ေတြ က မယံုႏိုင္ စရာသန္းစြမ္းေနသည္။ သူက လက္ေတြႏွင့္သာမကဘဲ ေျခႏွစ္ဖက္ျဖင့္ပါ သန္းဆိုင္ကို ခြညွပ္ထားေလရာ၊ သန္းဆိုင္ သည္ လူအခ်င္းခ်င္းသတ္ပုတ္ရသည္ႏွင့္မတူဘဲ၊ ေတာရိုင္း တိရစာၦန္ တစ္ေကာင္ႏွင့္ လံုးေထြးေနသည့္နယ္ရွိသည္။
''သူခိုး-သူခိုး -သူခိုး မိျပီ၊ ဟားဟား''
သန္းဆိုင္က အားကုန္ျဖဳတ္ဖယ္လိုက္သျဖင့္ သူ႔လည္ပင္းမွ လက္ေတြလြတ္သြား ေသာ္လည္း လည္ပင္းညွစ္ ခံရသည္ထက္ ပိုမိုဆိုး၀ါးေသာ ေ၀ဒနာကို ခံရျပန္သည္။ ေကာင္းေလးက သန္းဆိုင္၏ လက္ေမာင္း တစ္ဖက္ကို ကိုက္ခဲလိုက္ျခင္းျဖစ္ေတာ့သည္။ သန္းဆိုင္က ေအာ္ဟစ္ညည္းညဴရင္း ေဆာ့ရုန္းသည္။ ေကာင္ေလး၏ နီေၾကာင္ေၾကာင္ ဘုတ္သိုက္ဆံပင္ကို ဆုပ္ဆြဲသည္။ ေကာင္ေလးသည္ အနာခံရင္း သူ႔သြားေတြကို သန္းဆိုင္ လက္ေမာင္းသားထဲသို႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ထိုးသြင္းလ်က္ရွိသည္။
''ဟဲ့.. ငတာ...လႊတ္လိုက္စမ္း'' ဟူေသာ စန္းခ်ိဳ၏ စူးစူး၀ါး၀ါးအသံႏွင့္အတူ ေကာင္ေလး၏ ညည္းသံေပၚလာျပီး သန္းဆိုင္ လည္း အသက္ရွဴေခ်ာင္သြား၏။
စန္းခ်ိဳ သည္ မုန္တိုင္းတစ္ခုကဲ့သို႔ တရၾကမ္းေျပး၀င္လာျပီး ေနာက္ေကာင္ေလး၏ ဆံပင္မ်ားကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ စုကိုင္ကာ နားအံုတစ္ဖက္ ကို လက္ေ၀ွ႕ သမားဆန္ဆန္ ဒူးတစ္ဖက္ျဖင့္ ကပ္ေဆာင့္ လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ေကာင္ေလးသည္ ကြပ္ပ်စ္ေပၚတြင္ လမ့္က်သြားျပီ၊ ဒူးခ်က္မိေသာ နားတစ္ဖက္ကို လက္၀ါး အစံုျဖင့္ ဖိကာ ေျမျပင္ေပၚတြင္ လူးလိွမ့္ရင္း ၀ူး၀ူး၀ါး၀ါး ေအာ္ဟစ္ညည္းတြားေနသည္။ သူ႔ပါးစပ္တစ္၀ိုက္တြင္ သန္းဆိုင္ ၏ လက္ေမာင္းေသြးေတြက ျခင္းျခင္းနီေနေလသည္။
လက္ေမာင္းဒဏ္ရာမွ ေသြးဒီးဒီးက်ေနေသာ္လည္း သန္းဆိုင္သည္ တကယ္ခံစားရသည့္ နာက်င္ျခင္းေ၀ဒနာ ကို ေမ့ေန၏။ သူသည္အံၾသထိတ္လန္႔ျခင္းႏွင့္ ေဒါသကိုသာ တနင့္တပိုး ခံစားေနရသည္။
''အဲဒါ ...ငါ့ေအာက္ က တစ္ေယာက္ျခား၊ ငါ့ေမာင္ ဖိုးတာပဲ။ သူကဦးေႏွာက္မေကာင္းဘူး။ ငယ္ငယ္က သစ္ပင္ေပၚ က လိမ့္က်ျပီးကတည္းက ဦးေႏွာက္ပ်က္သြားတာ၊ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔သူကုိပဲ အလစ္မေပးဘဲ ၾကည့္ေန ရတာက အလုပ္တခု၊ မႏွစ္က စိတ္ေဖာက္လာျပီး ေခ်ာင္းထဲမွာ သူမ်ားခ်ထားတဲ့ ပိုက္ေတြကို ဓားနဲ႔ ခုတ္ပစ္လို႔ ေလ်ာ္လိုက္ရတာမနည္း ပါလား.. ''
စန္းခ်ိဳသက္မ ခ်သည္ကိုၾကည့္ျပီး ေဒါသေျပသလိုလို ျဖစ္သြား၏။ ေျမၾကီးေပၚမွာ ေခြးတစ္ေကာင္လို လူးလိွမ့္ဆဲဖိုးတာကို ၾကည့္ရင္း ကရုဏာသက္ခ်င္သလိုလိုလည္း ျဖစ္လာေပ၏။ ေၾသာ္ ...ငါ့ေယာက္ဖေလာင္းကေလးက စိတ္မွမႏွံရွာပဲကိုး ဟု က်ိတ္၍ ျမည္တမ္းမိသည္။
''နင္လုပ္လိုက္တာ ဘာျဖစ္သြားသလဲမသိဘူး စန္းခ်ိဳ နင့္ေမာင္ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ ပါဦးဟာ.... ''
''ငတာ က ဘာမွမျဖစ္ဘူး၊ သူကိုက္လိုက္လုိ႔ နင့္သာျဖစ္မွာ ၾကည့္စမ္း ေသြးေတြကို ဒလေဟာပဲ၊လာ.... အနာကို ဆန္၀ါးျပီးသိပ္ရေအာင္.. ''
စန္းခ်ိဳေခၚရာေနာက္ သို႔ သန္းဆိုင္ ဆုတ္ကန္ဆုတ္ကန္ျဖင့္ လိုက္ပ ါလာ ရ၏။ ေျမစိုက္ မီးဖို ေဆာင္ထဲ သို႔ ေရာက္လွ်င္ သန္းဆိုင္ကို သစ္တံုးတစ္တံုးကို ေခြးေျခအျဖစ္သာ အသံုးျပဳ တားသည့္ ထိုင္ခံုေပၚမွာ ထိုင္ခိုင္ျပီး စန္းခ်ိဳ သည္ ဆန္ထည့္ေသာ စဥ္အိုးၾကီးတစ္လံုးထဲ ကေနဆန္တစ္ဆုပ္ ႏိႈက္ယူေနသည္။
''ငါသာ ေရာက္မလာရင္...၊ နင့္လက္ေမာင္းသား တစ္ဆယ္သားေလာက္ ငတာ့ငါးစပ္ထဲပါ သြားမွာေသခ်ာ တယ္'' ဟုစန္းခ်ိဳလွမ္းေျပာေနခိုက္မွာပင္ ဒဏ္ရာမွ စူးမ်က္သည့္ ေ၀ဒနာကို သန္္းဆိုင္စတင္ခံစားလာရ၏။ လူသြား မွာ အဆိပ္ရွိတယ္ဆိုတာ ေသခ်ာျပီ...၊ ငါေတာ့ သြားဆိပ္တက္ျပီး ဖ်ားေတာ့မွာပဲ...ဟူေသာ စိတ္ေသာက အေတြးေတြလည္း ဖိစီးစ ျပဳလာ ၏။ အရူးကေလးကိုလည္း စိတ္ထဲကေန ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ က်ိန္ဆဲပစ္ လိုက္၏။
ဆန္ေစ့ေတြကို ပလုပ္ပေလာင္း၀ါးရင္း...၊ စန္းခ်ိဳက သန္းဆိုင္၏ စပို႔ရွစ္အက်ၤီလက္ကို ပခံုးေပၚထိ လိပ္တင္သည္။ ဒဏ္ရာမွ ေသြးယိုစိမ့္ဆဲသာရွိသည္။ စန္းခ်ိဳက ပထမဦးစြာ လက္သုတ္ပ၀ါဟု ယူဆရေသာ အ၀တ္ညစ္ညစ္တစ္ထည္ျဖင့္ ဒဏ္ရာမွ ေသြးေတြကို ဖိပြတ္ပစ္လိုက္ရာ၊ မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ နာက်င္လြန္း အားၾကီး၍ သန္းဆိုင္ဟန္မလုပ္ႏို္င္ ေတာ့ဘဲ...၊ အား-အေမေရ၊ ဟု မရွိေတာ့ေသာ မိခင္ၾကီးကို ဟစ္ေအာင္ တမ္းတ လိုက္မိ ေလသည္။
စန္းခ်ိဳသည္ သူ႔အေတြးႏွင့္ သူ 'ခြစ္' ခနဲရယ္၏။ ရယ္လိုက္သျဖင့္ ပါးစပ္ထဲမွ ဆန္ေစ့တခ်ိဳ႕ ပင္ သန္းဆိုင္ မ်က္ႏွာဆီသို႔ လြင့္စဥ္လာၾကသည္။ ေ၀ဒနာဖိစီးထားသျဖင့္ သူ႔ပါးမွာ ကပ္ေနေသာ ဆန္႔ေစ့ အပိုင္းအစကေလးေတြကိုပင္ သန္းဆိုင္ မသုတ္အားေတာ့ေခ်။ စန္းခ်ိဳက ၀ါးထား၍ ခၽြဲက်ိက်ိျဖစ္ေနၾကေသာ ဆန္ေစ့ အက်ိဳးအေၾကေတြကို ဒဏ္ရာေပၚသို႔ အံုလိုက္၏။ နာက်င္လြန္း၍ သန္းဆိုင္သည္ ကတုန္ကရီႏွင့္ ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္ေတြ ျဖိဳင္ျဖိဳင္ရႊဲရႊဲ ယိုစီးလာျပန္ေတာ့သည္။
သူ႔ေနာက္ေက်ာဘက္မွာ ဘယ္အခ်ိန္က ေရာက္ေနမွန္းမသိေသာ ေဒၚေစာပုက ေဟာင္းႏြမ္းေသာ္လည္း သန္႔ရွင္း ပံုရေသာ ေယာက်္ားကိုင္ လက္ကိုင္ပ၀ါတစ္ထည္ကို စန္းခ်ိဳဆီသို႔ လွမ္းေပးသည္။
''အင္း'' ဟုေျပာျပီးေနာက္ ေဒၚေစာပုသည္ ဤေနရာတြင္ ဆက္လက္မေနသင့္ေတာ့သကဲ့ သို႔မီးဖိုေဆာင္ထဲမွ သုတ္ခနဲ ျပန္ထြက္သြား၏။ မိန္းမၾကီးျပန္ထြက္သြားသည္ႏွင့္ (၁၀) ႏွစ္ရြယ္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ (၈)ႏွစ္ရြယ္ေယာက်္ား ကေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ (၆) ႏွစ္ ရြယ္မိ္န္းကေလး တစ္ေယာက္တို႔သည္ ဒဏ္ရ ာရ လူနာကို ျပဳစုေနေသာ အေဆာင္ထဲသို႔ ကုပ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းကေလးေတြ ၀င္လာၾက၏။ သူတုိ႔သံုးေယာက္စလံုး၏ ။
ခႏၶကိုယ္မ်ားမွ ငါးညီွေစာ္ႏွင့္ ရႊံပုပ္နံမ်ား ေထာင္းေထာင္းထေအာင္ မႊန္ေဟာင္ေနေပ၏။ သံုးေယာက္စလံုး မွာလည္း စန္းခ်ဳိကဲ့သို႔ မည္းတူးတူး လံုးပုပု၊ မ်က္လံုးျပဴးကေလးႏွင့္ ျဖစ္ၾကျပီ ေပတူးတူး စုတ္စုတ္ခ်ာခ်ာ အသြင္သ႑န္ေတြကလည္း တစ္ပံုစံတည္းလို ထင္ရသည္။ သူတို႔သည္ မိမိ ေတာ္စပ္ရမည့္ ခယ္မကေလးႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ေယာက္ဖကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း သန္းဆိုင္ ခ်က္ခ်င္းလိုလို သေဘာေပါက္ နားလည္လိုက္ျပီး သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ ခိုးရွဴေလ သည္။ ။ (အင္း...ဒီသံုးေယာက္ထဲမွာလည္း ၀မ္းတြင္းရူး ဘယ္ႏွေယာက္ပါဦးမလဲ .. မသိ) ဟုသန္းဆိုင္ အလန႔္လန႔္အဖ်ပ္ဖ်ပ္ ေတြးမိျပန္၏။
''ဟိတ္ .ဘာလာရႈပ္ၾကတာလဲ၊ သြားၾကစမ္း အျပင္ကို ထြက္ၾကစမ္း'' ျခေသ့ၤဂူထဲသို႔ ေယာင္မွားျပီး ၀င္လာၾကေသာ ေတာေခြးမ်ားသည္ ျခေသၤ့အေဟာက္ခံရ၍ အျမီးကုပ္လ်က္ ဒေရာေသာပါး ျပန္ထြက္ေျပးၾကသလို၊ ကေလးသံုးေယာက္မွာလည္း၊ စန္းခ်ိဳက ေငါက္ထုတ္လိုက္သည္ႏွင့္ အလု အယက္ တိုးေ၀ွ႔၍ တဲျပင္သို႔ေျပးထြက္သြားၾကသည္။ အင္း စန္းခ်ိဳဟာ သူ႔ေအာက္က တစ္အူတံုဆင္းေတြေပၚ မွာေတာ့ တကယ့္ ပါးကြက္အာဏာ သားၾကီးပါလား ဟု သန္းဆိုင္မွတ္ခ်က္ခ်သည္။
သန္းဆိုင္ ၏ လက္ေမာင္းဒဏ္ရာမွ ပတ္တီးစည္းျပီးကာမွ ပို၍ကိုက္ခဲလာသျဖင့္ သန္းဆိုင္ မ်က္ႏွာက ရႈံ႕ရႈံ႕တမဲ့မဲ့ ျဖစ္ေန၏။
''ငါတုိ႔ ဒီေန႔ ခ်ိန္းလိုက္တာ ရက္အေရြးမွားျပီတူတယ္ စန္းခ်ိဳ၊ ဒီေန႔ ျပႆဒါးေန႔ၾကီးလား မိသဘူး'' ဟုသန္းဆိုင္ က ခပ္တိုးတိုးညည္းဟလိုက္သည္။ တံငါသည္၏ သမီးသည္ ဘုန္းၾကီးလူထြက္၏ သားကဲ့သုိ႔ ျပႆဒါးေတြ၊ ရက္ရာဇာေတြ၊ ၀ါရမိတၱဳေတြ မသိေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ သန္းဆိုင္ကို ဘာတစ္ခြန္းမွလည္း ျပန္မေျပာေပ။
ထိုစဥ္၊ ေစာေစာက ထြက္သြားေသာ ကေလးသံုးေယာက္ထဲမွ၊ အၾကီးဆံုးေကာင္မေလး လည္း ဂါ၀န္စုတ္ တဖားဖားႏွင့္ ေျပး၀င္လာသည္။
''အမၾကီး တုိ႔ကို အေဖၾကီးေခၚေနတယ္။ ဒီလူၾကီးလည္း လာခဲ့ရမယ္တဲ့'' ဟု သတင္းေပး ႏိႈးေဆာ္ျပီးေသာ္ ေကာင္မေလးသည္ ..ဘာစိတ္ကူးေပါက္မွန္းမသိ၊ သန္းဆိုင္၏ ေက်ာကုန္းကို လက္၀ါး ကေလးျဖင့္ ပုတ္ကာလွစ္ခနဲ ေျပးထြက္သြား၏။ (အင္း...ဒီေကာင္ မေလးလည္းက်ပ္ျပည့္ပံုမရဘူး) ဟု သန္းဆိုင္ အတြင္းက်ိတ္ စိတ္ညစ္သြားမိျပန္ေတာ့
သည္။
ဆက္ရန္
.
