ေမာင္တင္ဆင့္
က်ီးကန္း
ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေကာင္းကင္မွ ေျမျပင္ကို ငုံ႔ၾကည့္ေနမိသည္။
ယခု ကၽြန္ေတာ္သည္ ၿမိဳ႕ျပဟု ေခၚဆိုေသာ ရပ္ကြက္ႀကီးတစ္ခုက တိုက္ခန္းရွိ ေျခာက္ထပ္တြင္ ေရာက္ေန၏။ ကၽြန္ေတာ္ တိုက္ခန္းေရွ႕ ၀ရန္တာမွ ငုံ႔ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တိုက္ခန္း အိမ္ယာေရွ႕တြင္ ကတၱရာလမ္း တစ္စင္း လဲေလ်ာင္းေန၏။ လမ္းမႀကီးမဟုတ္ေသာ္လည္း ကား အသြားအလာ၊ လူအသြားအလာမ်ားေသာ လမ္းတစ္စင္း ျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာစာတြင္ တုိက္ခန္းအိမ္ေတြ။ ညဘက္ေမွ်ာ္ၾကည့္လည္း တုိက္ခန္း။ တုိက္ခန္း အိမ္ ေတြ ျပြတ္ သိပ္ေနၿပီး တိုက္ခန္းရပ္ကြက္ႀကီး။ ဘယ္ဘက္လည္း ထုိ႔အတူ။ သို႔ေသာ္ တိုက္ခန္းအိမ္ ႏွစ္လံုး ေက်ာ္ ၿပီး ျဖတ္လမ္းမတစ္စင္း။ ထုိျဖတ္လမ္းမႀကီးက ေတာင္ဘက္က လာၿပီး အေနာက္ ေျမာက္ ဘက္ ေကြ႕ ခ်ိဳး သြားေသာ အေ၀းေျပးလမ္းမႀကီးတစ္စင္းထဲ ေပါင္းစည္းသြား၏။
ထုိလမ္းႏွစ္လမ္းဆံုရာ ေထာင့္တြင္ ဘူးသီး၊ ခရမ္းသီးလုိ ပံုေရာင္းေနေသာ ကားအေရာင္းကြင္း တစ္ခု ရွိသည္။ ဇိမ္ခံကား မွ ကုန္တင္ကားႀကီးေတြအထိ ေရာင္းေနသည္။ (ကၽြန္ေတာ္တို႔ တိုက္ခန္း အိမ္၏ အေနာက္ဘက္ အေရွ႕ရပ္ကြက္ထဲတြင္လည္း ကားအေရာင္းျပကြင္းတစ္ခု ရွိေသးသည္။) ကားအေရာင္းျပကြင္းဟု သံုးရသည္မွာ ကားေတြ ကို အမုိးအကာ မရွိ ကြင္းထဲမွာ ပံုထားေသာ ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
ဒီလို ကေလးကစားစရာလို ေရာင္း၀ယ္ေနေသာ ကားဆိုေသာ စက္တပ္ယာဥ္မ်ိဳးကို ကၽြန္ေတာ္ တစ္စီးမွ ၀ယ္မစီးႏိုင္ေသး တာ ကၽြန္ေတာ္ လူညံ့တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးကေတာ့ ငယ္စဥ္ က စီးပြားမရွာခဲ့တာေၾကာင့္ဟု ေသခ်ာေပါက္ ေကာက္ခ်က္ခ် သည္။ အသက္ႀကီးလာေတာ့လည္း စီးပြား မရွာတတ္ေသးတာ သူ သိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္က စာေရးဆရာျဖစ္ဖို႔ လူျဖစ္လာတာ၊ စီးပြားရွာဖို႔ လူျဖစ္ လာတာ မဟုတ္ ဆိုတာေတာ့ သူ သိခ်င္သိ မည္၊ မသိဘဲလည္း ရွိမည္။ စာေရးဆရာဆိုတာ ဘာလဲပင္ သူ႔မွာ မေသခ်ာ။
တကယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္သာ က်ီးကန္းတစ္ေကာင္ဆုိလွ်င္ ကားတစ္စီးေလာက္ကေတာ့ ဘူးသီး ေၾကာ္တစ္ခု ၀ယ္စားသ လို ၀ယ္ စီးႏိုင္မည္ ထင္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ ငုံ႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တုိက္ခန္းအိမ္ေရွ႕ ေဘးက်က် ကြန္ကရစ္ေျမျပင္တြင္ ထီးေရာင္စုံႀကီး ေလးငါးပြင့္ကို ေတြ႕ရ၏။ ထီးပြင့္ေတြေအာက္မွာ စားပြဲခံုပုေလးေတြ။ လူတခ်ိဳ႕ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ေနၾက မည္။ အီၾကာေကြးေၾကာ္နံ႔က ပ်ံတက္လာ၏။
ေခတ္ေပၚေရသည္ ျပဇာတ္ခင္း က်င္းေနေသာ ဂါလီ (ကုန္တင္ဆိုက္ကား) ႏွစ္စီး၊ သုံးစီး။ ေသာက္ေရသန္႔ ယဥ္ေက်းမႈ လည္း ၿမိဳ႕ျပ၏ အေဆာင္အေယာင္တစ္ခု ျဖစ္လာသည္။ အလုပ္ရွိရာ သြားရန္ ထြက္ လာေသာ ေခတ္ေပၚေကာင္ေလး၊ ေကာင္မေလးေတြ။ ကိုယ္ပိုင္ကား၊ တကၠစီကား အမ်ားစု သြားလိုက္ လာလုိက္။ တဂ်ိမ္းဂ်ိမ္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔တိုက္အိမ္ခန္း ရပ္ကြက္ေတြကို ေျမငလ်င္ အေသးစား (ရစ္ခ်္တာစေကး ၁.၅ ေလာက္) လႈပ္ခတ္သြားေစေသာ ၁၆ဘီး ကုန္တင္ကားႀကီး တခ်ိဳ႕ အေ၀းေျပး လမ္းေပၚ ေမာင္းႏွင္သြားသည္။
အေနာက္ေတာင္ဘက္ တြင္ ရွိေသာ ျမစ္တစ္စင္းက ကၽြန္ေတာ့္ထံ ေအာက္ဆီဂ်င္အသစ္ လက္ေဆာင္ေပးပို႔ လိုက္၏။
ထုိအခ်ိန္ မွာပဲ က်ီးကန္တစ္ေကာင္ စစ္ခ်ီသံေၾကြးကာ ကၽြန္ေတာ့္ထံ ေျပး၀င္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ ကို ေမွ်ာ္လင့္မထား။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၿမိဳ႕ျပေရာက္စ နံနက္ အရုဏ္ျဖန္႔အခင္းတြင္ ဦးဆံုးၾကားရသည္က က်ီးကန္းေတြ အူျမဴး ေအာ္ဟစ္သံႏွင့္ ရုတ္တရက္ ျဖတ္သြားေသာ ရထားတစ္စင္းအသံ ျဖစ္သည္။ ပထမစေရာက္ရက္မ်ားတြင္ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ ေသာတာရုံေၽႊြက ထုိအသံေတြႏွင့္ ထိမိသည္ႏွင့္ အထိတ္တလန္႔ ကြဲေၾက သြားတတ္ေသးသည္။ ႏွလံုးကန္ေရျပင္ထဲ ထိက်ဂယက္ သြားတတ္ေသး သည္။
ၿမိဳ႕ျပ သည္ က်ီးကန္း တုိ႔ တည္ေထာင္ခဲ့သလား။
က်ီးကန္းေတြ ၏ ၿမိဳ႕ေတာ္လို က်ီးကန္းေတြ မ်ားျပားေနတာ ယံုၾကည္ႏိုင္ေလာက္စရာပင္ မရွိ။ က်ီးကန္းေတြက တစ္ၿပိဳင္တည္း (တစ္နာရီ၊ တစ္မိနစ္၊ တစ္စကၠန္႔) အေကာင္ေတြ ေထာင္ခ်ီ ေပါက္ဖြားတတ္သလား။ တကယ္ေတာ့ က်ီးကန္းေတြကို ေတြ႕ျမင္ေနရေသာ္လည္း က်ီးကန္းေတြ အေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ သိပ္မသိ။ ကၽြန္ေတာ့္ မိတ္ေဆြေတြ ထဲမွာ က်ီးကန္းတစ္ေကာင္မွ မပါ၀င္ပါ။
ကၽြန္ေတာ္ ေယာင္မွားၿပီး (မသိစိတ္၏ ကုိယ့္ကိုယ္ကုိယ္ တုံ႔ျပန္ကာကြယ္မႈ) လက္တစ္ေခ်ာင္းကို မ်က္ႏွာေရွ႕ေျမာက္ ကြယ္လိုက္သည္။ က်ီးကန္းသည္ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ တုိက္ခ်င္းပစ္ ဒုံးပ်ံႏွင့္ ပစ္လႊတ္ေတာ့ မည္ထင္ကာ အသံထက္ျမန္ေသာ ေလယာဥ္တစ္စင္း ေရွာင္တိမ္းသလို အေပၚေထာင္တက္ သြားၿပီး ကြန္ကရစ္ေခါင္မုိး တြင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။
ကၽြန္ေတာ္ သည္ က်ီးကန္း၏ ရန္သူလား။
က်ီးကန္းဟစ္ေၾကြးသံေတြ၊ တုိက္နံရံေတြၾကား ဆူေ၀ပြက္ထလာသည္။ က်ီးတစ္ေကာင္ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္ႏွာႏွင့္ တစ္ကိုက္ အလိုက ျဖတ္ပံ်သည္။ ေနာက္ ... တစ္ေကာင္။ ေနာက္ ... တစ္ေကာင္။ ၾကက္ေျခခတ္ပ်ံသည္။ အနိမ့္အျမင့္ ပ်ံသည္။ ေခါင္းေပၚေထာင္တက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ယွက္ေျမာက္ ေ၀ွ႕ရမ္း။ ဦးဆံုး တိုက္ခုိက္ဖို႔ ေျပးလာသည့္ေကာင္က ရုတ္ျခည္း ကြန္ကရစ္မွ ထုိးစိုက္ဆင္းလာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ဦးေခါင္းကို ကုတ္ျခစ္ ဖုိ႔ ႀကိဳးစား။ ကၽြန္ေတာ္ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေ၀ွ႕ရမ္း။ သူေရာ၊ ကၽြန္ေတာ္ေရာ ထိခုိက္မႈ မရွိ။
တစ္ရွိန္ထုိး၀ဲၿပီး မ်က္ႏွာစာတိုက္ခန္း အိမ္ေခါင္ရွိ စကိုင္းနက္ လင္ပန္းခ်ပ္မွာ သြားရပ္သည္။ တစ္ခ်က္ စူးစူးရွရွ ေအာ္လိုက္သည္။ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိသြားသည္။ သူက တျခား က်ီးကန္း ေတြထက္ ေခါင္းပိုႀကီးသည္။ ႏွစ္ဆေလာက္ႀကီးသည္။ ေခါင္းႀကီး။ ႏႈတ္သီးက ႀကီးမားေကာက္ေကြ႔ ေနသည္။ က်ီးကန္းတစ္ေကာင္ထက္ သိမ္းငွက္တစ္ေကာင္ႏွင့္ ပိုတူမလား။ အျခား က်ီးကန္းေတြ လည္း မ်က္ႏွာစာတိုက္ခန္း အိမ္ေခါင္ေတြေပၚ၊ ၀ရန္တာေပၚ တပ္ျဖန္႔ခ်ီတက္ေရာက္ရွိလာသည္။
ေနာက္ေတာ့ ေခါင္းႀကီးက ေ၀ါခနဲ ပ်ံလာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္အခန္းေရွ႕ ေအာက္ဘက္ အုန္းပင္က အုန္းလက္ တစ္ခု အေပၚ နားလိုက္သည္။ အာျခစ္ေအာ္ျပန္သည္။
အဲဒီေနရာမွာ က်ီးကန္းတစ္ေကာင္ဟာ
ကႏၱရႀကီး တစ္ခုလံုးကို မပ်က္ျပယ္ႏိုင္တဲ့ အသံနဲ႔ ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားေစခဲ့တယ္။
ၿပီးေတာ့ ခုထိ သူက ေအာ္ေနဆဲ၊ ခုထိလည္း ေလာကႀကီးက လိုက္လံရွာေဖြဆဲ
ညစ္ပတ္ တဲ့ နား၀ဆီမွာ "အား ဟား၊ အားဟား" အသံ
ၿပီးေတာ့ အခ်ိန္ ရဲ႕ အျခားသစ္ငုတ္တိုေျခာက္ေတြအေၾကာင္း
နံရံေတြေပၚမွာ ေျပာၾကတယ္။
စူးစူး၀ါး၀ါး စိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ ပံုသ႑ာန္ေတြဟာ အျပင္ဘက္ မွီထြက္ေနၾက။
(တီအက္စ္အဲလီေယာ့ ကဗ်ာတစ္ပုိဒ္ ကို နည္းနည္း ျဖည့္စြက္ ျပင္ဆင္ထား။)
တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တိုက္ခန္းအိမ္ရာေရွ႕ ၀ါးတစ္ရိုက္ေလာက္ ကားလမ္းေဘးမွာ အုန္းပင္ တစ္ပင္ ရွိေနတာ ေရာစရက္မွာပင္ ကၽြန္ေတာ္ သိထား၏။ အုန္းပင္ထိပ္ဖ်ားမ်ားက ကၽြန္ေတာ္တို႔ တိုက္ခန္း ၀ရန္တာမွ ဆုိလွ်င္ ၁၀ေပေလာက္ပဲ နိမ့္ပါမည္။ ထုိအုန္းပင္၏ အုန္းလက္ေတြေပၚမွာ ယခုေတာ့ က်ီးကန္းေတြ သီးေန၏။ သူတုိ႔က ညာသံေပးေနၾကသည္။
ေခါင္းႀကီးက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ၀ရႏ္တာဘက္ ထုိးထြက္ေနေသာ အုန္းလက္ေပၚမွာ။ ဖ်တ္ခနဲ၊ ဖ်တ္ခနဲ သူ႔အၾကည့္က တလက္လက္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္မေနဘူး ထင္ရေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ေနသည္။
ကၽြန္ေတာ့္အေနျဖင့္ က်ီးကန္းေလာက္ကို အေရးထားစရာဟု မထင္ပါ။ တကယ္ေတာ့ က်ီးကန္း သည္ ခႏၶာကိုယ္ထည္အားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဆိုလွ်င္ ၅၀ဆ တစ္ဆေလာက္ ရွိပါမည္။ ဦးေႏွာက္ခ်င္း ယွဥ္လွ်င္ အဆေထာင္ခ်ီ ကြာမည္ ထင္သည္။
သို႔တိုင္ က်ီးကန္းေတြမွာလည္း အတုယူစရာ။ ေလးစားေလာက္စရာ သိစိတ္ရွိေနေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ သိလာရ၏။
ေ၀ါခနဲ၊ ေခါင္းႀကီးသည္ ဦးေဆာင္ကာ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ထပ်ံလာၿပီး တိုက္ေထာင့္စြန္းဆီ ေကြ႕သြား သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဦးေခါင္းႏွင့္ တစ္ေပအကြာေလာက္အထိ ခ်ဥ္းနင္းလာႏိုင္ခဲ့သည္ ထင္သည္။ ေနာက္ေတာ့ က်ီးဂ်က္ေလယာဥ္ မ်ား တစ္ေကာင္ၿပီးတစ္ေကာင္။ ကၽြန္ေတာ့္ျမင္ကြင္းေရွ႕ ေဘးနီးေ၀း။
တကယ္ေတာ့ ဒီေကာင္ေတြ အမွန္တကယ္ ကၽြန္ေတာ့္ကို တိုက္ခုိက္ဖို႔ မဟုတ္ဘဲ ေျခာက္လွန္႔ေန တယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ေရးေရး။ ေသေတာ့ မေသခ်ာ။
ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ခန္းထဲ ၀င္ေတာ့ ဇနီးက ေျပာသည္။ အုန္းပင္မွာ က်ီးသိုက္ ရွိတယ္။ က်ီးမက ၀ပ္ေနတာ။ ဒါေၾကာင့္ က်ီးကန္းေတြ ဒါေလာက္မ်ားေနတာ။ ဟိုုေန႔က သားႀကီး ၀ရန္တာမွာ ရပ္ေနတာ ရုတ္တရက္ ၀င္ထုိး လို႔။ အ၀တ္နဲ႔ ရမ္းလိုက္ရတယ္။ ၀ရန္တာထြက္ရင္ သတိထား။ ေခါင္းႀကီးတစ္ေကာင္ ရွိတယ္။ သူက က်ီးဖိုႀကီး။ သူက ေခါင္းေဆာင္ပဲ။ က်ီးကန္ေတြ အမ်ိဳးကို ေစာင့္ေရွာက္တာကေတာ့ ေလးစားစရာ။
ရက္သတၱတစ္ပတ္ၾကာျမင့္ၿပီးေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ တိုက္ေခါင္းမိုး ကြန္ကရစ္ေပၚတက္၍ အ၀တ္လွမ္း သည္။
တိုက္ေခါင္မုိးေပၚ မွ ၾကည့္လွ်င္ အေရွ႕၊ အေနာက္၊ ေတာင္၊ ေျမာက္ တိုက္အိမ္ပင္လယ္ၿမိဳ႕ႀကီးကို ေတြ႕ရသည္။ အေရာင္ေတြက နီျပာစိမ္း၊ စိမ္းႏု၊ ညိဳႏု ေဖာက္၀င္ေနေသာ္လည္း မ်ားေသာအားျဖင့္ အျဖဴထည္။ သို႔မဟုတ္ ျဖဴညစ္ညစ္ တိုက္ပင္လယ္ႀကီး။ သစ္ပင္စိမ္းစိမ္း အခ်ိဳ႕ ရက္ေဖာက္ထား ေပမယ့္ အကြက္ေသး သေဘာေလာက္သာ။
တိုက္ေခါင္းမိုးထြက္ေပါက္ တံခါးကို ေလွကားမွတက္ၿပီး ဖြင့္ကာ ေခါင္းမုိးကြန္ကရစ္ေပၚ အ၀တ္ ဇလံုကိုင္လ်က္ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္သြားခ်ိန္တြင္ ေခါင္းမုိးကြန္ကရစ္အကာေဘာင္မွာ က်ီးကန္း တစ္ေကာင္ ကင္းေစာင့္ေနတာ ေတြ႕ ရ၏။ က်ီးကန္းတစ္ေကာင္အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္တြင္ ရတက္ပြားစရာ အေၾကာင္း မရွိ။
ကၽြန္ေတာ့္ တိုက္ခန္းအိမ္၏ ေတာင္ဘက္ေဘးတြင္ ကပ္လ်က္တိုက္ခန္းအိမ္တစ္လံုး ရွိေသာ္ လည္း ေျမာက္ဘက္ေဘးတြင္ မရွိေသး။ တစ္ထပ္ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္တစ္လံုးႏွင့္ ၿခံက်ယ္ႀကီး ရွိသည္။ အုန္းပင္၊ ကြမ္းသီးပင္၊ သရက္ပင္၊ ကုကၠိဳပင္၊ ကုန္းသဖန္းပင္ စသည္ျဖင့္ ရွိ၏။ သစ္ပင္အုန္အုပ္က ဟိုေအာက္ဘက္မွာ။ တုိက္ခန္းအိမ္ အေနာက္ဘက္မွာ က်ဴးေက်ာ္အိမ္ေလးေတြ ေလးငါးဆယ္လံုး။ ကုကၠိဳပင္ႀကီး၊ သရက္ပင္၊ အုန္းပင္ေတြ ၀ိုင္း။ ကၽြန္ေတာ့္တို႔ တုိက္ခန္းအိမ္ေျမာက္ဘက္၊ ကုန္းသဖန္းပင္ထိပ္ဖ်ား၊ အေနာက္ဘက္ အုန္းပင္ၾကားေတြမွာလည္း က်ီးကန္းေကာင္ေပါက္ေတြ၊ က်ီးမ၀ပ္ေနတဲ့ အသုိက္ေတြ ရွိေနတာ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သိရ၏။
သို႔တုိင္ ကၽြန္ေတာ္ အခ်ိန္ေႏွာင္းသလို ရွိသြားၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္ အ၀တ္စိုေတြ တန္းမွာ လွန္းေနတုန္း ေခါင္မုိးကြန္ကရစ္ေဘာင္က က်ီးအေစာင့္သမား သည္ အခ်က္ေပး ေအာ္ဟစ္လိုက္၏။ ရန္သူတဲ့။
က်ီးကန္းေတြ တေ၀ါေ၀ါ ပ်ံ၀ဲၿပိဳဆင္းလာသည္။ ကြန္ကရစ္ေဘာင္ေတြဆီ ေရာက္လာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ ေခါင္းေဘးပတ္လည္ ပ်ံ၀ဲ။ လူ ... လူ ... ရန္သူ။ တိုက္ၾကခုိက္ၾက ေအာ္သံေတြ ညံလာသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ဆီ ေျပး၀င္လာတာ တစ္ေကာင္တည္း မဟုတ္။ ေရွ႕ေနာက္ေဘး၀ဲယာ။ ကုတ္ျခစ္ ထုိးသုတ္။ ကၽြန္ေတာ္ ၀ါးလံုးတစ္လံုး ယူရမ္းခါခုခံသည္။ သူတို႔က ကၽြန္ေတာ့္၀ါးလံုးကို ထုိးသုတ္ ကုတ္ဖဲ့ရုိက္ခ်။ ကၽြန္ေတာ့္ လက္ထဲ က ၀ါးလံုးလြတ္က်သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာႏွင့္ ေခါင္းကို ကြယ္ရင္း ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေခါင္းႀကီး က ဦးေဆာင္ကာ က်ီးတပ္ႀကီး။
ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္မုိးကြန္ကရက္ ထြက္ေပါက္ကို ေျပးသည္။ သူတို႔ တစ္ဟုန္ထိုးလိုက္လာသည္။ အဆင္းအတက္တံခါးေပါက္ကို ေျပးရင္းပိတ္။ မင္းတုပ္ထုိးေနစဥ္ သူတို႔ သစ္သားတံ ခါးကို ႏႈတ္သီးႏွင့္ ထုိးေဖာက္ေန ၏။ ကၽြန္ေတာ္ ေလွကားမွ ေျပးဆင္း။ တုိက္ခန္းျပန္ေရာက္လာ၏။ မွန္တံခါးေတြပိတ္။ မွန္တံခါးျပတင္းေပါက္ေတြ ပိတ္ေနစဥ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တိုက္ခန္းထဲ က်ီးကန္း ေတြႏွင့္ ျပည့္ေနၿပီ။
"က်ီးေအာ္သံေတြ ၾကားတယ္။ အ၀တ္ေတြ လွန္းခဲ့ၿပီလား" ဇနီးက ေမးသည္။
"ေအး လွန္းၿပီးပါၿပီ။ ေနက တအားပူတာပဲ"
"ေရခ်ိဳးေတာ့ ၿပီးရင္ ထမင္းစား ၾကရေအာင္"
တုိက္ခန္း ျပတင္းေပါက္ေတြ က်ယ္က်ယ္ဖြင့္လုိက္သည္။ ေလႏုေအးမ်ား အေျပး၀င္ေရာက္လာေန ၏။
ေမာင္တင္ဆင့္
ရုပ္ရွင္ေတးကဗ်ာ .. ဇူလိုင္ ၂ဝ၁၂
.
က်ီးကန္း
ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေကာင္းကင္မွ ေျမျပင္ကို ငုံ႔ၾကည့္ေနမိသည္။
ယခု ကၽြန္ေတာ္သည္ ၿမိဳ႕ျပဟု ေခၚဆိုေသာ ရပ္ကြက္ႀကီးတစ္ခုက တိုက္ခန္းရွိ ေျခာက္ထပ္တြင္ ေရာက္ေန၏။ ကၽြန္ေတာ္ တိုက္ခန္းေရွ႕ ၀ရန္တာမွ ငုံ႔ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တိုက္ခန္း အိမ္ယာေရွ႕တြင္ ကတၱရာလမ္း တစ္စင္း လဲေလ်ာင္းေန၏။ လမ္းမႀကီးမဟုတ္ေသာ္လည္း ကား အသြားအလာ၊ လူအသြားအလာမ်ားေသာ လမ္းတစ္စင္း ျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာစာတြင္ တုိက္ခန္းအိမ္ေတြ။ ညဘက္ေမွ်ာ္ၾကည့္လည္း တုိက္ခန္း။ တုိက္ခန္း အိမ္ ေတြ ျပြတ္ သိပ္ေနၿပီး တိုက္ခန္းရပ္ကြက္ႀကီး။ ဘယ္ဘက္လည္း ထုိ႔အတူ။ သို႔ေသာ္ တိုက္ခန္းအိမ္ ႏွစ္လံုး ေက်ာ္ ၿပီး ျဖတ္လမ္းမတစ္စင္း။ ထုိျဖတ္လမ္းမႀကီးက ေတာင္ဘက္က လာၿပီး အေနာက္ ေျမာက္ ဘက္ ေကြ႕ ခ်ိဳး သြားေသာ အေ၀းေျပးလမ္းမႀကီးတစ္စင္းထဲ ေပါင္းစည္းသြား၏။
ထုိလမ္းႏွစ္လမ္းဆံုရာ ေထာင့္တြင္ ဘူးသီး၊ ခရမ္းသီးလုိ ပံုေရာင္းေနေသာ ကားအေရာင္းကြင္း တစ္ခု ရွိသည္။ ဇိမ္ခံကား မွ ကုန္တင္ကားႀကီးေတြအထိ ေရာင္းေနသည္။ (ကၽြန္ေတာ္တို႔ တိုက္ခန္း အိမ္၏ အေနာက္ဘက္ အေရွ႕ရပ္ကြက္ထဲတြင္လည္း ကားအေရာင္းျပကြင္းတစ္ခု ရွိေသးသည္။) ကားအေရာင္းျပကြင္းဟု သံုးရသည္မွာ ကားေတြ ကို အမုိးအကာ မရွိ ကြင္းထဲမွာ ပံုထားေသာ ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
ဒီလို ကေလးကစားစရာလို ေရာင္း၀ယ္ေနေသာ ကားဆိုေသာ စက္တပ္ယာဥ္မ်ိဳးကို ကၽြန္ေတာ္ တစ္စီးမွ ၀ယ္မစီးႏိုင္ေသး တာ ကၽြန္ေတာ္ လူညံ့တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးကေတာ့ ငယ္စဥ္ က စီးပြားမရွာခဲ့တာေၾကာင့္ဟု ေသခ်ာေပါက္ ေကာက္ခ်က္ခ် သည္။ အသက္ႀကီးလာေတာ့လည္း စီးပြား မရွာတတ္ေသးတာ သူ သိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္က စာေရးဆရာျဖစ္ဖို႔ လူျဖစ္လာတာ၊ စီးပြားရွာဖို႔ လူျဖစ္ လာတာ မဟုတ္ ဆိုတာေတာ့ သူ သိခ်င္သိ မည္၊ မသိဘဲလည္း ရွိမည္။ စာေရးဆရာဆိုတာ ဘာလဲပင္ သူ႔မွာ မေသခ်ာ။
တကယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္သာ က်ီးကန္းတစ္ေကာင္ဆုိလွ်င္ ကားတစ္စီးေလာက္ကေတာ့ ဘူးသီး ေၾကာ္တစ္ခု ၀ယ္စားသ လို ၀ယ္ စီးႏိုင္မည္ ထင္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ ငုံ႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တုိက္ခန္းအိမ္ေရွ႕ ေဘးက်က် ကြန္ကရစ္ေျမျပင္တြင္ ထီးေရာင္စုံႀကီး ေလးငါးပြင့္ကို ေတြ႕ရ၏။ ထီးပြင့္ေတြေအာက္မွာ စားပြဲခံုပုေလးေတြ။ လူတခ်ိဳ႕ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ေနၾက မည္။ အီၾကာေကြးေၾကာ္နံ႔က ပ်ံတက္လာ၏။
ေခတ္ေပၚေရသည္ ျပဇာတ္ခင္း က်င္းေနေသာ ဂါလီ (ကုန္တင္ဆိုက္ကား) ႏွစ္စီး၊ သုံးစီး။ ေသာက္ေရသန္႔ ယဥ္ေက်းမႈ လည္း ၿမိဳ႕ျပ၏ အေဆာင္အေယာင္တစ္ခု ျဖစ္လာသည္။ အလုပ္ရွိရာ သြားရန္ ထြက္ လာေသာ ေခတ္ေပၚေကာင္ေလး၊ ေကာင္မေလးေတြ။ ကိုယ္ပိုင္ကား၊ တကၠစီကား အမ်ားစု သြားလိုက္ လာလုိက္။ တဂ်ိမ္းဂ်ိမ္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔တိုက္အိမ္ခန္း ရပ္ကြက္ေတြကို ေျမငလ်င္ အေသးစား (ရစ္ခ်္တာစေကး ၁.၅ ေလာက္) လႈပ္ခတ္သြားေစေသာ ၁၆ဘီး ကုန္တင္ကားႀကီး တခ်ိဳ႕ အေ၀းေျပး လမ္းေပၚ ေမာင္းႏွင္သြားသည္။
အေနာက္ေတာင္ဘက္ တြင္ ရွိေသာ ျမစ္တစ္စင္းက ကၽြန္ေတာ့္ထံ ေအာက္ဆီဂ်င္အသစ္ လက္ေဆာင္ေပးပို႔ လိုက္၏။
ထုိအခ်ိန္ မွာပဲ က်ီးကန္တစ္ေကာင္ စစ္ခ်ီသံေၾကြးကာ ကၽြန္ေတာ့္ထံ ေျပး၀င္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ ကို ေမွ်ာ္လင့္မထား။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၿမိဳ႕ျပေရာက္စ နံနက္ အရုဏ္ျဖန္႔အခင္းတြင္ ဦးဆံုးၾကားရသည္က က်ီးကန္းေတြ အူျမဴး ေအာ္ဟစ္သံႏွင့္ ရုတ္တရက္ ျဖတ္သြားေသာ ရထားတစ္စင္းအသံ ျဖစ္သည္။ ပထမစေရာက္ရက္မ်ားတြင္ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ ေသာတာရုံေၽႊြက ထုိအသံေတြႏွင့္ ထိမိသည္ႏွင့္ အထိတ္တလန္႔ ကြဲေၾက သြားတတ္ေသးသည္။ ႏွလံုးကန္ေရျပင္ထဲ ထိက်ဂယက္ သြားတတ္ေသး သည္။
ၿမိဳ႕ျပ သည္ က်ီးကန္း တုိ႔ တည္ေထာင္ခဲ့သလား။
က်ီးကန္းေတြ ၏ ၿမိဳ႕ေတာ္လို က်ီးကန္းေတြ မ်ားျပားေနတာ ယံုၾကည္ႏိုင္ေလာက္စရာပင္ မရွိ။ က်ီးကန္းေတြက တစ္ၿပိဳင္တည္း (တစ္နာရီ၊ တစ္မိနစ္၊ တစ္စကၠန္႔) အေကာင္ေတြ ေထာင္ခ်ီ ေပါက္ဖြားတတ္သလား။ တကယ္ေတာ့ က်ီးကန္းေတြကို ေတြ႕ျမင္ေနရေသာ္လည္း က်ီးကန္းေတြ အေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ သိပ္မသိ။ ကၽြန္ေတာ့္ မိတ္ေဆြေတြ ထဲမွာ က်ီးကန္းတစ္ေကာင္မွ မပါ၀င္ပါ။
ကၽြန္ေတာ္ ေယာင္မွားၿပီး (မသိစိတ္၏ ကုိယ့္ကိုယ္ကုိယ္ တုံ႔ျပန္ကာကြယ္မႈ) လက္တစ္ေခ်ာင္းကို မ်က္ႏွာေရွ႕ေျမာက္ ကြယ္လိုက္သည္။ က်ီးကန္းသည္ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ တုိက္ခ်င္းပစ္ ဒုံးပ်ံႏွင့္ ပစ္လႊတ္ေတာ့ မည္ထင္ကာ အသံထက္ျမန္ေသာ ေလယာဥ္တစ္စင္း ေရွာင္တိမ္းသလို အေပၚေထာင္တက္ သြားၿပီး ကြန္ကရစ္ေခါင္မုိး တြင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။
ကၽြန္ေတာ္ သည္ က်ီးကန္း၏ ရန္သူလား။
က်ီးကန္းဟစ္ေၾကြးသံေတြ၊ တုိက္နံရံေတြၾကား ဆူေ၀ပြက္ထလာသည္။ က်ီးတစ္ေကာင္ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္ႏွာႏွင့္ တစ္ကိုက္ အလိုက ျဖတ္ပံ်သည္။ ေနာက္ ... တစ္ေကာင္။ ေနာက္ ... တစ္ေကာင္။ ၾကက္ေျခခတ္ပ်ံသည္။ အနိမ့္အျမင့္ ပ်ံသည္။ ေခါင္းေပၚေထာင္တက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ယွက္ေျမာက္ ေ၀ွ႕ရမ္း။ ဦးဆံုး တိုက္ခုိက္ဖို႔ ေျပးလာသည့္ေကာင္က ရုတ္ျခည္း ကြန္ကရစ္မွ ထုိးစိုက္ဆင္းလာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ဦးေခါင္းကို ကုတ္ျခစ္ ဖုိ႔ ႀကိဳးစား။ ကၽြန္ေတာ္ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေ၀ွ႕ရမ္း။ သူေရာ၊ ကၽြန္ေတာ္ေရာ ထိခုိက္မႈ မရွိ။
တစ္ရွိန္ထုိး၀ဲၿပီး မ်က္ႏွာစာတိုက္ခန္း အိမ္ေခါင္ရွိ စကိုင္းနက္ လင္ပန္းခ်ပ္မွာ သြားရပ္သည္။ တစ္ခ်က္ စူးစူးရွရွ ေအာ္လိုက္သည္။ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိသြားသည္။ သူက တျခား က်ီးကန္း ေတြထက္ ေခါင္းပိုႀကီးသည္။ ႏွစ္ဆေလာက္ႀကီးသည္။ ေခါင္းႀကီး။ ႏႈတ္သီးက ႀကီးမားေကာက္ေကြ႔ ေနသည္။ က်ီးကန္းတစ္ေကာင္ထက္ သိမ္းငွက္တစ္ေကာင္ႏွင့္ ပိုတူမလား။ အျခား က်ီးကန္းေတြ လည္း မ်က္ႏွာစာတိုက္ခန္း အိမ္ေခါင္ေတြေပၚ၊ ၀ရန္တာေပၚ တပ္ျဖန္႔ခ်ီတက္ေရာက္ရွိလာသည္။
ေနာက္ေတာ့ ေခါင္းႀကီးက ေ၀ါခနဲ ပ်ံလာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္အခန္းေရွ႕ ေအာက္ဘက္ အုန္းပင္က အုန္းလက္ တစ္ခု အေပၚ နားလိုက္သည္။ အာျခစ္ေအာ္ျပန္သည္။
အဲဒီေနရာမွာ က်ီးကန္းတစ္ေကာင္ဟာ
ကႏၱရႀကီး တစ္ခုလံုးကို မပ်က္ျပယ္ႏိုင္တဲ့ အသံနဲ႔ ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားေစခဲ့တယ္။
ၿပီးေတာ့ ခုထိ သူက ေအာ္ေနဆဲ၊ ခုထိလည္း ေလာကႀကီးက လိုက္လံရွာေဖြဆဲ
ညစ္ပတ္ တဲ့ နား၀ဆီမွာ "အား ဟား၊ အားဟား" အသံ
ၿပီးေတာ့ အခ်ိန္ ရဲ႕ အျခားသစ္ငုတ္တိုေျခာက္ေတြအေၾကာင္း
နံရံေတြေပၚမွာ ေျပာၾကတယ္။
စူးစူး၀ါး၀ါး စိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ ပံုသ႑ာန္ေတြဟာ အျပင္ဘက္ မွီထြက္ေနၾက။
(တီအက္စ္အဲလီေယာ့ ကဗ်ာတစ္ပုိဒ္ ကို နည္းနည္း ျဖည့္စြက္ ျပင္ဆင္ထား။)
တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တိုက္ခန္းအိမ္ရာေရွ႕ ၀ါးတစ္ရိုက္ေလာက္ ကားလမ္းေဘးမွာ အုန္းပင္ တစ္ပင္ ရွိေနတာ ေရာစရက္မွာပင္ ကၽြန္ေတာ္ သိထား၏။ အုန္းပင္ထိပ္ဖ်ားမ်ားက ကၽြန္ေတာ္တို႔ တိုက္ခန္း ၀ရန္တာမွ ဆုိလွ်င္ ၁၀ေပေလာက္ပဲ နိမ့္ပါမည္။ ထုိအုန္းပင္၏ အုန္းလက္ေတြေပၚမွာ ယခုေတာ့ က်ီးကန္းေတြ သီးေန၏။ သူတုိ႔က ညာသံေပးေနၾကသည္။
ေခါင္းႀကီးက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ၀ရႏ္တာဘက္ ထုိးထြက္ေနေသာ အုန္းလက္ေပၚမွာ။ ဖ်တ္ခနဲ၊ ဖ်တ္ခနဲ သူ႔အၾကည့္က တလက္လက္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္မေနဘူး ထင္ရေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ေနသည္။
ကၽြန္ေတာ့္အေနျဖင့္ က်ီးကန္းေလာက္ကို အေရးထားစရာဟု မထင္ပါ။ တကယ္ေတာ့ က်ီးကန္း သည္ ခႏၶာကိုယ္ထည္အားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဆိုလွ်င္ ၅၀ဆ တစ္ဆေလာက္ ရွိပါမည္။ ဦးေႏွာက္ခ်င္း ယွဥ္လွ်င္ အဆေထာင္ခ်ီ ကြာမည္ ထင္သည္။
သို႔တိုင္ က်ီးကန္းေတြမွာလည္း အတုယူစရာ။ ေလးစားေလာက္စရာ သိစိတ္ရွိေနေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ သိလာရ၏။
ေ၀ါခနဲ၊ ေခါင္းႀကီးသည္ ဦးေဆာင္ကာ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ထပ်ံလာၿပီး တိုက္ေထာင့္စြန္းဆီ ေကြ႕သြား သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဦးေခါင္းႏွင့္ တစ္ေပအကြာေလာက္အထိ ခ်ဥ္းနင္းလာႏိုင္ခဲ့သည္ ထင္သည္။ ေနာက္ေတာ့ က်ီးဂ်က္ေလယာဥ္ မ်ား တစ္ေကာင္ၿပီးတစ္ေကာင္။ ကၽြန္ေတာ့္ျမင္ကြင္းေရွ႕ ေဘးနီးေ၀း။
တကယ္ေတာ့ ဒီေကာင္ေတြ အမွန္တကယ္ ကၽြန္ေတာ့္ကို တိုက္ခုိက္ဖို႔ မဟုတ္ဘဲ ေျခာက္လွန္႔ေန တယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ေရးေရး။ ေသေတာ့ မေသခ်ာ။
ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ခန္းထဲ ၀င္ေတာ့ ဇနီးက ေျပာသည္။ အုန္းပင္မွာ က်ီးသိုက္ ရွိတယ္။ က်ီးမက ၀ပ္ေနတာ။ ဒါေၾကာင့္ က်ီးကန္းေတြ ဒါေလာက္မ်ားေနတာ။ ဟိုုေန႔က သားႀကီး ၀ရန္တာမွာ ရပ္ေနတာ ရုတ္တရက္ ၀င္ထုိး လို႔။ အ၀တ္နဲ႔ ရမ္းလိုက္ရတယ္။ ၀ရန္တာထြက္ရင္ သတိထား။ ေခါင္းႀကီးတစ္ေကာင္ ရွိတယ္။ သူက က်ီးဖိုႀကီး။ သူက ေခါင္းေဆာင္ပဲ။ က်ီးကန္ေတြ အမ်ိဳးကို ေစာင့္ေရွာက္တာကေတာ့ ေလးစားစရာ။
ရက္သတၱတစ္ပတ္ၾကာျမင့္ၿပီးေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ တိုက္ေခါင္းမိုး ကြန္ကရစ္ေပၚတက္၍ အ၀တ္လွမ္း သည္။
တိုက္ေခါင္မုိးေပၚ မွ ၾကည့္လွ်င္ အေရွ႕၊ အေနာက္၊ ေတာင္၊ ေျမာက္ တိုက္အိမ္ပင္လယ္ၿမိဳ႕ႀကီးကို ေတြ႕ရသည္။ အေရာင္ေတြက နီျပာစိမ္း၊ စိမ္းႏု၊ ညိဳႏု ေဖာက္၀င္ေနေသာ္လည္း မ်ားေသာအားျဖင့္ အျဖဴထည္။ သို႔မဟုတ္ ျဖဴညစ္ညစ္ တိုက္ပင္လယ္ႀကီး။ သစ္ပင္စိမ္းစိမ္း အခ်ိဳ႕ ရက္ေဖာက္ထား ေပမယ့္ အကြက္ေသး သေဘာေလာက္သာ။
တိုက္ေခါင္းမိုးထြက္ေပါက္ တံခါးကို ေလွကားမွတက္ၿပီး ဖြင့္ကာ ေခါင္းမုိးကြန္ကရစ္ေပၚ အ၀တ္ ဇလံုကိုင္လ်က္ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္သြားခ်ိန္တြင္ ေခါင္းမုိးကြန္ကရစ္အကာေဘာင္မွာ က်ီးကန္း တစ္ေကာင္ ကင္းေစာင့္ေနတာ ေတြ႕ ရ၏။ က်ီးကန္းတစ္ေကာင္အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္တြင္ ရတက္ပြားစရာ အေၾကာင္း မရွိ။
ကၽြန္ေတာ့္ တိုက္ခန္းအိမ္၏ ေတာင္ဘက္ေဘးတြင္ ကပ္လ်က္တိုက္ခန္းအိမ္တစ္လံုး ရွိေသာ္ လည္း ေျမာက္ဘက္ေဘးတြင္ မရွိေသး။ တစ္ထပ္ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္တစ္လံုးႏွင့္ ၿခံက်ယ္ႀကီး ရွိသည္။ အုန္းပင္၊ ကြမ္းသီးပင္၊ သရက္ပင္၊ ကုကၠိဳပင္၊ ကုန္းသဖန္းပင္ စသည္ျဖင့္ ရွိ၏။ သစ္ပင္အုန္အုပ္က ဟိုေအာက္ဘက္မွာ။ တုိက္ခန္းအိမ္ အေနာက္ဘက္မွာ က်ဴးေက်ာ္အိမ္ေလးေတြ ေလးငါးဆယ္လံုး။ ကုကၠိဳပင္ႀကီး၊ သရက္ပင္၊ အုန္းပင္ေတြ ၀ိုင္း။ ကၽြန္ေတာ့္တို႔ တုိက္ခန္းအိမ္ေျမာက္ဘက္၊ ကုန္းသဖန္းပင္ထိပ္ဖ်ား၊ အေနာက္ဘက္ အုန္းပင္ၾကားေတြမွာလည္း က်ီးကန္းေကာင္ေပါက္ေတြ၊ က်ီးမ၀ပ္ေနတဲ့ အသုိက္ေတြ ရွိေနတာ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သိရ၏။
သို႔တုိင္ ကၽြန္ေတာ္ အခ်ိန္ေႏွာင္းသလို ရွိသြားၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္ အ၀တ္စိုေတြ တန္းမွာ လွန္းေနတုန္း ေခါင္မုိးကြန္ကရစ္ေဘာင္က က်ီးအေစာင့္သမား သည္ အခ်က္ေပး ေအာ္ဟစ္လိုက္၏။ ရန္သူတဲ့။
က်ီးကန္းေတြ တေ၀ါေ၀ါ ပ်ံ၀ဲၿပိဳဆင္းလာသည္။ ကြန္ကရစ္ေဘာင္ေတြဆီ ေရာက္လာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ ေခါင္းေဘးပတ္လည္ ပ်ံ၀ဲ။ လူ ... လူ ... ရန္သူ။ တိုက္ၾကခုိက္ၾက ေအာ္သံေတြ ညံလာသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ဆီ ေျပး၀င္လာတာ တစ္ေကာင္တည္း မဟုတ္။ ေရွ႕ေနာက္ေဘး၀ဲယာ။ ကုတ္ျခစ္ ထုိးသုတ္။ ကၽြန္ေတာ္ ၀ါးလံုးတစ္လံုး ယူရမ္းခါခုခံသည္။ သူတို႔က ကၽြန္ေတာ့္၀ါးလံုးကို ထုိးသုတ္ ကုတ္ဖဲ့ရုိက္ခ်။ ကၽြန္ေတာ့္ လက္ထဲ က ၀ါးလံုးလြတ္က်သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာႏွင့္ ေခါင္းကို ကြယ္ရင္း ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေခါင္းႀကီး က ဦးေဆာင္ကာ က်ီးတပ္ႀကီး။
ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္မုိးကြန္ကရက္ ထြက္ေပါက္ကို ေျပးသည္။ သူတို႔ တစ္ဟုန္ထိုးလိုက္လာသည္။ အဆင္းအတက္တံခါးေပါက္ကို ေျပးရင္းပိတ္။ မင္းတုပ္ထုိးေနစဥ္ သူတို႔ သစ္သားတံ ခါးကို ႏႈတ္သီးႏွင့္ ထုိးေဖာက္ေန ၏။ ကၽြန္ေတာ္ ေလွကားမွ ေျပးဆင္း။ တုိက္ခန္းျပန္ေရာက္လာ၏။ မွန္တံခါးေတြပိတ္။ မွန္တံခါးျပတင္းေပါက္ေတြ ပိတ္ေနစဥ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တိုက္ခန္းထဲ က်ီးကန္း ေတြႏွင့္ ျပည့္ေနၿပီ။
"က်ီးေအာ္သံေတြ ၾကားတယ္။ အ၀တ္ေတြ လွန္းခဲ့ၿပီလား" ဇနီးက ေမးသည္။
"ေအး လွန္းၿပီးပါၿပီ။ ေနက တအားပူတာပဲ"
"ေရခ်ိဳးေတာ့ ၿပီးရင္ ထမင္းစား ၾကရေအာင္"
တုိက္ခန္း ျပတင္းေပါက္ေတြ က်ယ္က်ယ္ဖြင့္လုိက္သည္။ ေလႏုေအးမ်ား အေျပး၀င္ေရာက္လာေန ၏။
ေမာင္တင္ဆင့္
ရုပ္ရွင္ေတးကဗ်ာ .. ဇူလိုင္ ၂ဝ၁၂
.
No comments:
Post a Comment