Tuesday, July 31, 2012

မာန္(ေတာင္လံုးျပန္) ၏ ေရႊမုဆိုး, အပိုင္း (၃)

 "အခု၊ စီမံကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘာသာ လုပ္မယ္ဆိုၿပီး ဆိုင္ငံ့ဖို႔အေၾကာင္းၾကားစာ ပို႔ထားမယ္ ေလ။ စက္ပစၥည္း နဲ႔ အသံုးစရိတ္ ထပ္ မွာတာ သူတို႔သိေနတယ္။ ၾကည့္ေကာင္းေအာင္ပဲ ေျပာထားရမွာပဲ"၏
သည္ကိစ ၥ ကိုေတာ့ ဦးသိန္းေဇာ္ စိတ္မပူေသး။ ကိုျမတ္မင္း ေတာင္းခံသည့္ အမွာစာအား ဆံုးျဖတ္ ခ်က္ ခ်ရမည္က ဦးသိန္းေဇာ္ေပမို႔ ဆိုင္းငံ့ဟု အေၾကာင္းျပထား လိုက္ရံုသာ။ စီမံက ဘာမွ ဆက္ေမးေတာ့ မည္ မဟုတ္။
တစ္ခုေတာ့ ရွိသည္။ သည္ျပႆနာ ကို ကာယကံရွင္ ကိုျမတ္မင္းထံသို႔ တိုက္ရိုက္ေျပာ ထားမွျဖစ္မည္။ ဦးသိန္းေဇာ္ က စဥ္းစားရင္း ကိုျမတ္မင္းထံသို႔ ဖုန္းေခၚလိုက္ပါေတာ့ သည္။
ကို ဆက္ဖတ္ရန္...

အခန္း(၄)

"မဟုတ္ပါဘူး အန္ကယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တု႔ိက ကိုုယ့္သေဘာနဲ႔ကိုယ္ ဆႏၵျုပဳသူေတြကို လႊတ္ တာပါ။ ၿပီးေတာ့ နယ္ သတင္းေထာက္ ဆိုတာ ဘယ္ေလာက္ပင္ပန္းခက္ခဲတယ္ဆိုတာ သင္တန္းမွာလည္း မၾကာခဏ ေျပာၿပီးသားပါ။ အခုမိမိဆႏၵနဲ႔ မိမိဘာသာ သြားခ်င္သူက သံုးေယာက္ ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ သံုးေယာက္စလံုးကို အခ်င္းခ်င္း ညိႏိႈင္းခိုင္း လိုက္တာ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေရြးၿပီး လြတ္တာ မဟုတ္ပါဘူး"
အယ္ဒီတာ ဦးစိုးေအးစကားေၾကာင့္ ဦးေကာင္းျမတ္ စဥ္းစာေနမေတာ့သည္။ ေျမးမစုကို သတင္းေထာက္ ဘဝေရာက္ေအာင္ သူကိုယ္တိုင္ ပ့ံပိုးေပးခဲ့ၿပီးၿပီ။ တိုက္မွ ေပးေသာ လစာကသပ္သပ္၊ သူကိုယ္တုင္ ပံ့ပိုး ကူညီေသာ လစာက သပ္သပ္ေပး၍ အေပ်ာတမ္း  သတင္းေထာက္အလုပ္ကို အားေပးကူညီခဲ့သည္။ အင္တာနက္မွေတြသမွ် သတင္းဦး သတင္းထူးဆိုလွ်င္ ေျမးမစုထံသို႔ ဆက္သြယ္ေပးပို႔သည္။ သတင္းတစ္ပုဒ္၏ အေရးပါမႈ၊ အဖိုးတန္မႈ ကို ပို၍ သိနားလည္ေစခဲ့သည္။

သူက ယေန႔ေခတ္ကို အားက်ေက်နပ္ေနမိသည္။ ပြင့္လင္းသာယာေသာေခတ္။ သိသာ ျမင္သာေသာေခတ္။ လြတ္လပ္ တက္ၾကြေသာေခတ္ မီဒီယာတန္ဖိုးရွိေသာ ေခတ္မို႔ ေျမးမစု ၏ သတင္းေထာက္ဝါသနာ အညြန္႔ေလး ကို ေျမေတာင္ေျမာက္ေပးခဲ့သည္ေလ။
"အန္ကယ့္ဆႏၵက မသြားေစခ်င္လို႔လား ခင္ဗ်ာ"
"ဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္လား"
သူ အံ့အားသင့္သြားေသာ္ျငား အယ္ဒီတာက သူ႔ဆႏၵကို ေတာင္းခံေနသည္။
"ကၽြန္ေတာ့္ အေနနဲ႔ေတာ့ ေျပာရလည္းခက္ပါတယ္ ဆရာရယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာက ဒီေျမး တစ္ေယာက္ထဲရွိတာ။ ကခ်င္ျပည္နယ္ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္ဇာတ္ိပါ။ လႊတ္ရမွာက မဝံ့မရဲဘဲ။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဒီအသက္အရြယ္ က်မွ ေခၽြးမကို လိမ္ရမွာခက္ေနတယ္"
"ဟုတ္လား အန္ကယ္"
အယ္ဒီတာက ျပန္၍ အံ့အားသင့္ေနသည္။

"ကၽြန္ေတာ္ ဒီမွာ သူ႔ကို အေပ်ာ္တမ္းသတင္းေထာက္ လုပ္ခိုင္းတုန္းက လစာကို အပိုပံ့ပိုး ေပးရတာ ဘာျပႆနာ မွ မရွိဘူး.။ သူ႔ကို ဒီအတိုင္းလည္း မုန္႔ဖိုးေပးေနတာပဲေလ။ အခုက သူက သူ႔အေမ ကို ေရႊလုပ္ကြက္ေတြ ေလ့လာခ်င္တယ္ဆိုတာ သူ႔အေမ သေဘာက် ေအာင္ ေျပာထားတာ၊ ကၽြန္ေတာ္က သိေန တယ္၊ သူ ကခ်င္ျပည္နယ္ကို ေလ့လာခ်င္တာ အဓိကပါ။ ေရႊတြင္းက သြားလို႔ေကာင္းေအာင္ အေၾကာင္းျပ တာပါ"
အယ္ဒီတာက ဆက္၍ နားေထာင္ေနသည္။ ဦးေကာင္းျမတ္က သူတို႔မိသာစု အတြင္းကိစၥ မ်ားကိုု က်က်နန ရွင္းေျပေန ပါေတာ့သည္။ စုစုျမတ္ ဘာေၾကာင့္ ေရႊလုပ္ကြက္မ်ားဆီ သြားခ်င္ေနသည္ကို တျဖည္းျဖည္း သေဘာေပါက္ လာခဲ့ၿပီ။

မွန္သည္။ စုစုျမတ္ တကယ္သြားခ်င္ေနသည္က ကခ်င္ျပည္နယ္ သဘာဝေဘးမဲ့ ေတာ မ်ားႏွင့္ ျမစ္ဆံုေဒသ၊ ေမခ မလိခ ျမစ္ရိုး တစ္ေလွ်ာက္ေဒသမ်ားကို ေျခဆန္႔ခ်င္ေန သည္။ စုစုျမတ္ တင္ျပ လာသည့္ သတင္းပံုရိပ္မ်ားသည္လည္း မ်ားေသာအားျဖင့္ ကခ်င္ ျပည္နယ္ႏွင့္ ဆက္စပ္ေသာ သတင္းက မ်ား လွသည္။
"ကၽြန္ေတာ္ သေဘာေပါက္ၿပီ အန္ကယ္၊ စုက သူ႔အေမကို ေရႊလုပ္ကြက္ေတြဆီ သြားခ်င္ တယ္ဆိုေတာ့ သူ႔အေမ က ဘာမွမသိေတာ့ တကယ္ထင္တာ။ အန္ကယ္က သူ႔အေၾကာင္း သိေနေတာ့ သူ ဘယ္ကို သြားခ်င္ေနတာ ကို သိတာေပါ့။ အန္ကယ္စိတ္ပူမွာကို ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္ခ်င္းစာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘက္ ကလည္း သတင္းဇာစ္ျမစ္ အဓိကေနရာကို လူ လႊတ္တာ ပိုထိေရာက္ လို႔ ေၾကျငာ လိုက္တာ၊ ေရြးခန္႔တယ္၊ ေရြးၿပီးလႊတ္တယ္ဆိုရင္ ကာယကံရွင္ဘက္က ဆႏၵမပါဘဲ ျဖစ္ေနမွာေလ။ စုက ဟိုႏွစ္ေယာက္ ကို ဘယ္လို စည္းရံုး လိုက္သလဲ မသိဘူး။ စုကုိ လႊတ္ဖို႔ ျဖစ္လာေတာ့တာပဲ အန္ကယ္ေရ။ အခု အန္ကယ္ က စိတ္ပူေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္စဥ္းစားရေတာ့မွာေပါ့"

"မဟုတ္ပါဘူးဆရာ။ ကၽြန္ေတာ္ ဆရာတို႔ကို နားလည္ပါတယ္၊ အခုလို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သိရတာလည္း ပိုေကာင္း ပါတယ္၊ သူ႔အေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္သိတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္သာ တားရင္ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ တစ္သက္လံုး ရွင္းလို႔ၿပီး မွာ မဟုတ္ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို ရန္လုပ္ ေနမွာဗ်"
အယ္ဒီတာ က ေခါင္းညိတ္၍ ေထာက္ခံပါသည္။ သည္ေျမးအဘိုးႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္း သူ ပို၍ပို၍ နားလည္ လာခဲ့ၿပီေကာ။ ေျမးမက သတင္းေထာက္ျဖစ္ခ်င္သူ၊ အဘိုးက ေျမးမ ကို အစစ ပံ့ပိုးကူညီသူ။ သတင္းတစ္ပုဒ္ ကိုပင္ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္၍ ေတြးေတာႀကိးဆတတ္ သည့္ ေျမးအဘိုးပင္။
"ခက္တာက သူ သြားခ်င္တဲ့ေဒသကလည္း ကိုယ့္ဇာတိဆိုေတာ့ သြားေစခ်င္တာ အမွန္ပဲ ဒါေပမဲ့ နယ္ေျမေဒသ သတင္းအျမစ္ လိုက္လို႔ အဆင္မေခ်ာရင္ ကၽြန္ေတာ္ စိုရိပ္တယ္ ဆရာ အဲဒါပါ"
"ဟုတ္ကဲ့"

အယ္ဒီတာ ႏႈတ္ဖ်ားမွ ထို႔ထက္ပို၍ မေျပာႏိုင္။ ယေန႔ကာလသည္ ေရႊလုပ္ကြက္မ်ား၊ သဘာဝေဘးမဲ့ေတာ မ်ား၊ ေမခ မလိခ ျမစ္ေၾကာတစ္ေလွ်ာက္မွ သတင္းရင္းျမစ္မ်ားက အရမ္းကို အေရးႀကီးေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ သတင္းေထာက္ ေစလႊတ္ေနရသည္။ ထိုနယ္ေျမမွ မ်က္ေမွာက္ျဖစ္ေပၚေနေသာ သတင္းအစစ္အမွန္ကိုရဖို႔ လိုအပ္ေန သည္။ ဂ်ာနယ္တိုက္ေနျဖင့္ သတင္းသည္ ပထမ၊ လံုၿခံဳေရးသည္ ဒုတိယ၊ အခက္အခဲသည္ တတိယျဖစ္ေနသည္။ အဓိကအားျဖင့္ မိမိတို႔ ေစလႊတ္လိုက္ေသာ သတင္းေထာက္၏ ပတ္ဝန္းက်င္ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးသည္ မည္သို႔ရွိမည္ကို မခန္႔မွန္းႏိုင္။ ထိုေဒသသည္ ကား သတင္းရင္းျမစ္ တို႔ ဆူညံေပါက္ကဲြေနသည္။ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် သတင္းမ်ိဳးစံု ထြက္ေပၚ ေနသည္။

"သူ အဲဒီကိုသြားရင္ ေဒသခံမဟုတ္တဲ့အတြက္ ခက္ခဲမွာကို ကၽြန္ေတာ္စိုးရိမ္မိတယ္ဗ်။ အဲဒီနယ္ေျမက လူေပါင္းေသာင္းေျခာက္ေထာင္ ျဖစ္ေနလို႔ပါ"
ဦးေကာင္းျမတ္က ေတြးဆ၍ ေျပာျပျခင္းပင္။
အယ္ဒီတာ က ေခါင္းညိတ္ပါသည္။
"သတင္းရင္းျမစ္ ရဖို႔ဆိုရင္ အဲဒီလိုေနရာမ်ိဳးကိုသြားရတာ သတင္းသမားရဲ႕ တာဝန္ပဲေလ။ အန္ကယ္ က ေမးခ်င္လိမ့္မယ္။ ေယာက္်ားေလးသတင္းေထာက္ ဘာလို႔ မလြတ္တာလဲ့လို႔။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ လက္ရွိအေျခအေနက မိန္းကေလးသတင္းေထာက္က ပိုအားထား ေနရလို႔ပါ။ ျပႆနာတစ္စံုတစ္ရာ အျဖစ္ဖို႔ ကိုေတာ့ ဆုေတာင္းရမွာပဲ၊ တကယ္လို႔ အန္ကယ့္အေနနဲ႔ မလႊတ္ခ်င္ဘူးဆိုရင္ တားပိုင္ခြင့္ရွိတယ္"
ဦးေကာင္းျမတ္ က ေခါင္းခါယမ္းေနပါသည္။

ေျမးမစုအေၾကာင္း သူ ေကာင္းေကာင္းသိသည္။ ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်း ကေလးဘဝကစ၍ သူ ေျပာျပထား သည့္ ေရခဲေတာင္ေဒသအေၾကာင္း၊ ရွားပါသစ္ခြေတြအေၾကာင္း၊ သားမင္း၊ ေခ်နက္၊ ေတာင္ဆိတ္နီ တို႔အေၾကာင္း၊ ျမစ္ေၾကာင္းတစ္ေလွ်ာက္ ငါးဖမး္ရသည့္ အေတြ႕ အႀကံဳမ်ား အေၾကာင္း၊ ျမစ္ဆံုဝန္းက်င္ တစ္ဝိုက္မွ အံ့မခန္း လွပသာယာေသာ သဘာဝ ပတ္ဝန္းက်င္အေၾကာင္းတို႔သည္ ေျမးမစု၏ အိပ္ယာဝင္ပံုျပင္ မ်ားသာ။

ေျမးမ စု၏ အတြင္းစိတ္၌ ကခ်င္ျပည္နယ္သည္ နတ္သမီးနန္းေတာ္ျဖစ္၍ ေနခဲ့ၿပီ။ သတင္း မီဒီယာမ်ားထက္၌ ကခ်င္ျပည္နယ္ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ သတင္းဆိုလွ်င္ ဖတ္ၾကည့္ရံု သက္သက္မဟုတ္၊ စုေဆာင္းသိမ္းဆည္းကာ မွတ္တမ္းဖိုင္ လုပ္ တတ္သည့္ အေလ့အထ ကို သူကိုယ္တိုင္ ပ်ိဳးေထာင္ေပးခဲ့သည္။
ယခုေတာ့ ေျမး ကို တား၍ ရမည္မဟုတ္ေတာ့ေခ်။

ကိုျမတ္မင္းနားထဲတြင္ စကားေျပာသံတိုးတိုးေလး ၾကားေနရသည္။ ပထမေတာ့ အိပ္မႈန္စံု မႊားျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ တဲအျပင္မွ စကားသံကို မၾကားတစ္ခ်က္ ၾကားတစ္ခ်က္ ျဖစ္ေန ေသး၏။ သို႔ရာတြင္ စကားေျပာသံ က နားထဲသို႔တိုးဝင္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူပို၍ နားစြင့္ေနမိသည္။ စကားသံမွာ ထမင္းဆိုင္၏ အေနာက္ဘက္ မွ လာေနျခင္းပင္။
သူ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးကို စမ္းၿပီးကာမွ မဖြင့္ေသးဘဲ ေခါင္းေထာင္၍ ထမင္းဆိုင္ထဲသို႔ အကဲ ခတ္လိုက္သည္။ အားလံုး အိပ္ေမာက်ေနဆဲပင္။ သူ ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွ အသံမၾကားေအာင္ ထရင္း ထမင္းဆိုင္ေနာက္ေဖးဆီသို႔ တေရြ႕ေရြ႕ တိုးဝင္လာခဲ့၏။ စကားသံက တိတ္သြားခဲ့ ေလၿပီ။ သူ ေျခဆက္မလွမ္းဘဲ တံခါးဆီ သို႔ ေစာင့္ၾကည့္ေနမိသည္။ ေျခသံလံုလံုၾကားရၿပီး ဝါးတံခါးက ညင္သာစြာ ပြင့္ၿပီးေနာက္ လူတစ္ေယာက္ တိုးဝင္လာသည္ ကို ေတြ႕ရ၏။ သူ ရပ္ေနသည္ႏွင့္ အလွမ္းကြာေနေသာ္ျငား ဝင္လာသူကို သူသိေနသည္။ ထိုလူက ကြပ္ပ်စ္ ေပၚ သို႔ ေျခသံလံုလံုျဖင့္ တက္လာၿပီး အိပ္ရာေနရာတြင္ ျပန္၍ တိုးဝင္လဲေလ်ာင္းေနေတာ့ သည္။

ကိုျမတ္မင္း တိတ္တဆိတ္ပင္ ေစာင့္ၾကည့္ေနလိုက္ၿပီးမွ ကြပ္ပ်စ္ေပၚသို႔ အသာတက္ကာ အိပ္ယာထက္တြင္ စဥ္းစားေနေတာ့ သည္။ ညသည္ကား ႏွစ္နာရီအခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ေရႊလုပ္ ကြက္မ်ားလည္း အနားယူခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ကိုျမတ္မင္း အေတြးစကို ျဖတ္၍ အိပ္ေပ်ာ္ရန္ ႀကိဳးစားကာ ဆက္၍ အိပ္စက္ရန္ မ်က္လံုးအစံုကို မွိတ္ထား လိ္ုက္ ပါေတာ့သည္။
သူ တစ္ဖန္ ႏိုးလာခ်ိန္တြင္ ညအိပ္ဧည့္သည္မ်ား အလုပ္ခြင္အသီးသီးသို႔ ထြက္ခြာရန္ ျပင္ ဆင္ေနၾကေလၿပီ။ ႏူးက မေပါ့မပါးျဖင့္ ထမင္းေက်ာ္ဒယ္အုိးကို ခပ္ကာခပ္ကာ ေမႊြေန သည္။ ေမႊေန သည့္ၾကားမွပင္ တစ္ေယာက္စီအတြက္ ပန္းကန္ထဲသို႔ ထမင္းေၾကာ္မ်ား ခူုးခပ္ေန၏။ ေလာဟိုက ခူးၿပီးေသာ ပန္းကန္ မ်ားကို စားပဲြေပၚသို႔ လိုက္ခ်ေပးေနသည္။ ကို ျမတ္မင္း မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးခ်ိန္တြင္ စားပဲြ၌ျပင္ဆင္ ထားေသာ ေကာ္ဖီမစ္ႏွင့္ ထမင္းေၾကာ္ ပန္းကန္ကို ေတြ႕ရသည္။

ႏူးက ေမာပန္းႏြမ္းနယ္ စြာျဖင့္ စားပဲြတစ္ဖက္၌ ထိုင္ရင္း ခါးကိုလက္ျဖင့္ ေထာက္လ်က္ ထုိင္ေနရွာသည္။
"ပင္ပန္း သြားၿပီးလား ညီမေလး၊ ခါးနာလို႔လား"
သူ႔အေမးကို ႏူးက မ်က္ႏွာထားျဖင့္ ေျဖသည္။
"ေဇာဟိုး ျပန္လာေတာ့မွာပါ။ ဒီေန႔ပဲ ရက္ႏွစ္ဆယ္ျပည့္ၿပီ"
"ေတာင္ေပၚလမ္းေတြ ပ်က္ေနတယ္ အစ္ကိုရဲ႕၊ မေန႔ကပဲ ေတာင္ေပၚက ဆင္းလာတဲ့လူ ေတြ ေျပာတယ္"
ႏူးမ်က္ဝန္း မ်ားက တစ္မုဟုတ္ခ်င္းပင္ အရည္လဲ့လာသည္။ ဂ်ိမ္းေဖာတိုင္းရင္သူေလးမို႔ ဝမ္းနည္းဝမ္းသာ ခံစားခ်က္ ကို ဟန္မေဆာင္ႏိုင္ရွာ။

"အစ္မ က်ဳပ္ ထင္းသြားစည္းဦးမယ္"
ေလာဟို က ပန္းကန္မ်ား သယ္လာၿပီး စားပဲြေပၚခ်ရင္း လွမ္း၍ ေျပာလာသည္။ ႏူးက လက္ျပရင္း သြားခြင့္ျပဳ လိုက္၏။
"ေန႔လယ္စာ မခ်က္ရေသးဘူးမို႔လား၊ အစ္ကို ဝုိင္းလုပ္ေပးမယ္"
ကိုျမတ္မင္း က ထမင္းေၾကာ္စားရင္း ေျပာလုိက္ျခင္းပင္။ ႏူးက ေက်းဇူးတင္ေသာ  အၾကည့္ ျဖင့္ ၾကည့္ လာပါသည္။
"အစ္ကို အျမဲ ပဲ ခ်က္ေပးေနတာ ကၽြန္မ အားနာတယ္ရွင့္"
"အစ္ကို ထမင္းခ်က္ဝါသနာပါတယ္၊ ညီမက မေပါ့မပါးႀကီးနဲ႔"

"ဟုတ္ပဲ အစ္ကိုရယ္။ ဒီရက္ေတြမွာ စားတဲ့လူေတြကလည္း ပိုမ်ားလာတယ္။ ေလာဟို ကလည္း အားမကိုး ရပါဘူး။ တစ္ခါထဲ ေလွ်ာက္ေလွ်ာက္ သြားေနတာပဲ။ အေရးႀကီးၿပီဆို ဘယ္ရွာရမွန္းမသိ"
ႏူးက ထိုင္ေနရာမွ အားယူ၍ထရင္း နံနက္စာခ်က္မည့္ ငါးေျခာက္တဲြကို ႀကိဳးေျဖေနသည္။ ခရမ္းခ်ဥ္သီးသံုးလံုးက စဥ္းတီးတံုးနံေဘးတြင္ ရွိေနသည္။ ဟင္းလ်ာအေနျဖင့္ ငါးေျခာက္ ႏွင့္ ခရမ္းခ်ဥ္သီး ပါလာတာကိုပင္ ဒီအရပ္မွာ အဖိုးတန္ဟင္းလ်ာ ျဖစ္ေနၿပိ။ ရိကၡာပို႔သူ မ်ား ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ ငါးေသတၱာ၊ ဝက္အူေခ်ာင္း၊ ၾကက္ဥ၊ အသားေျခာက္တို႔ ရတတ္ သည္။ ေရႊတြင္းလုပ္သားအမ်ားစုမွာ ကိုယ့္အဖဲြ႕ႏွင့္ကို္ယ္၊ ခ်က္ျပဳတ္ စားေသာက္ၾကသည္။ သြားရင္းလာရင္း ထမင္းဆိုင္မ်ားမွာ စားတတ္သည့္ ဧည့္သည္မ်ားလည္း ရွိေနၿမဲပင္။
ကိ္ုျမတ္မင္းက ထမင္းေၾကာ္စားၿပီးသည္ႏွင့္ ေကာ္ဖီက္ု ငံု၍ ေသာက္လုက္ၿပီး လက္စသပ္ လိုက္၏။

ႏူး ျဖည္ထားေသာ ငါးေျခာက္တဲြကိုယူ၍ ခုတ္ထစ္လိုက္ၿပီး ေရဇလံုထဲသို႔ ထည့္သည္။ ႏူးက ထင္းမီးကိုျပန္ပ်ိဳးရင္း ခရမ္းခ်ဥ္သီးမ်ားကို လီွးေန၏။ ကိုျမတ္မင္းက ဆီသတ္ရမည့္ ဒယ္အိုးကို လႈပ္ခါေဆးေၾကာရင္း "ေလာဟို ဒီဆိုင္မွာ လုပ္ေနတာ ၾကာၿပီလား"
သူ႔အေမ ကို ႏူးက ျပန္ေျဖသည္။
"သူက ဝိုင္းေမာ္ဇာတိေလ။ ဒီကိုေရာက္လာတာ ငါးလေလာက္ပဲရွိေသးတယ္။ ေရႊတြင္းမွာ မလုပ္ခ်င္ဘူးဆိုၿပီး။ ထမင္းဆိုင္မွာ ေျပာေျပာေနလို႔ ကၽြန္မတို႔က ေခၚထားေရာ၊ သူက တစ္ခါခါ သိပ္ခက္တယ္၊ ေျပာစကားလည္း နားမေထာင္ဘူး၊ မရွိေတာ့လည္း ေခၚထားရ တာပဲ၊ ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ဆိုရင္ မလြယ္ဘူးေနာ့"
"သူ႔မိဘေတြေကာ"
"ဘယ္ရွိေတာ့မလဲ၊ သူေျပာေတာ့ ဆံုးသြားၾကၿပီ။ ဘုရားသခင္အလုိေတာ္က်ေပါ့တဲ့။ ကၽြန္မ တို႔လည္း သူ႔ကို သိပ္မသိပါဘူး၊ အစ္ကိုရယ္ ဒီမွာက ျမင္လိုက္ ေပ်ာက္လိုက္ေတြခ်ည္းပါပဲ ဘယ္သူမွ ၾကာၾကာမေနၾကဘူးကိုး"

သူတို႔ စကားေျပာေနခ်ိန္ပင္ ဧည့္သည္သံုးဦး ဆိုင္ထဲဝင္လာၾကသည္။ ယခုမွ ေရာက္လာ ၾကသူမ်ားမို႔ ထမင္းဆိုင္တြင္ ဝင္ေရာက္တည္းခိုးရင္း၊ ေရႊလုပ္ကြက္မ်ား စံုစမ္းၾကေပလိမ့္ မည္။ ေျမကမာၻမွ ေရႊရတနာကို အားစိုက္၍ ရွာေဖြၾကဦးမည္။
ကိုျမတ္မင္း က ႏူး လွီးၿပီးေသာ ခရမ္းခ်ဥ္သီးမ်ားကို ယူ၍ မီးဖိုဘက္သို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ ႏူးက အသစ္ေရာက္ လာေသာ ဧည့္သည္သံုးဦးအတြက္ ျပင္ဆင္ေနရာ ခ်ေပးရန္ ထြက္ သြားပါေတာ့သည္။
သူ႔ကို ျမင္လိုက္သည္ႏွင့္ ထိုင္ေနေသာ ၿငိ္မ္းႏု ရုတ္တရင္း ထရပ္ရင္း စားပြဲေပၚရွိ ဖိုင္တဲြကို ေယာင္ယမ္း၍ လွမ္းကိုင္ လိုက္မိသည္။
သူသည္လည္း အခန္းဝမွာပင္ ရပ္တန္႔၍ အံ့ၾသမွင္တက္ေန၏။

"ၿငိမ္း"
"ကိုေဇာ္"
သူတို႔ႏွစ္ဦးသား ထို႔ထက္ပို၍ စကားမဆက္ႏိုင္၊ ႏွစ္အၾကာႀကီး ေဝးကြာေနရာမွ မထင္မွတ္ ဘဲ ျပန္ေတြ႕ရေသာေၾကာင့္ ႏွစ္ဦးသား ဘာေျပာရမွန္းမသိႏိုင္။
"ၿငိမ္းက ဒီကို... "
သူ႔စကားကို ၿငိမ္းက ေခါင္းညိတ္ရင္း ၿပံဳးရယ္စြာ ႏႈတ္ခြတ္ဆက္ေနသည္။
"ေၾသာ္.. ေဒၚၿငိမ္းႏုဆိုတာ ၿငိမ္းကိုး"
"ကိုေဇာ္က ဘယ္တုန္းက အဲဒီစက္ရံုကို ေရာက္ေနတာလဲ"
"ပိုင္ရွင္က ကိုယ့္ဦးေလးေလ၊ ၿငိမ္းႏုရယ္... ဘယ္လုိျဖစ္ၿပီး ဒီအဖြဲ႕ထဲေရာက္ေနတာလဲ၊ ထင္ကို မထင္ဘူး၊ စင္ကာပူမွာ လို႔ ၾကားထားတာေလ"
သူက စားပဲြေရွ႕မွ ထိုင္ခံုတြင္ ဝင္ထိုင္ရင္း ေျပာျပေနျခင္းပင္။

"ၿငိမ္း စင္ကာပူမွာလည္း သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ စိမ္းလန္းစိုေျပေရး သင္တန္းတက္ခဲ့တာ ေလ၊ ဒီမွာေတ့ာ လက္ေတြ႕ေပါ့"
"ရဲထြန္းက"
သူ႔အေမး က တစ္ဝက္တစ္ပ်က္၊ ၿငိမ္းႏုမ်က္ႏွာ ခ်က္ခ်င္းညိဳးသြားသျဖင့္ စကား လမ္း ေၾကာင္း ေျပာင္းလဲြ လိုက္ျပန္သည္။
"ေဒၚေဒၚတို႔ေကာ ရန္ကင္းမွာပဲလား"
ၿငိမ္းႏု ေခါင္းညိတ္ေျဖသည္။ သူတုိ႔ႏွစ္ဦးစလုံး တခဏ တိတ္ဆိတ္ သြားၾကရင္း ျငိမ္းႏုု ကပင္ ေဆြးေႏြးရမည့္ကိစၥကုိ ေခါင္းစဥ္ေျပာင္းလုိက္ပါသည္။

"ျငိမ္းပုံၾကမ္းေတြေတာင္ ထုတ္ထားၿပီးၿပီ။ စြန္႔ပစ္ဓာတုပစၥည္းေတြနဲ႔ စက္သုံးဆီေတြ၊ ေရဆုိ္းေတြက အကန္႔ သုံးကန္႔ ရွိတယ္ ကုိေဇာ္"
 ကုိေဇာ္မင္း နည္းနည္းေလး တြန္႔သြားမိသည္။ ဥကၠ႒လည္းျဖစ္ ဦးေလး လည္း ေတာ္စပ္ ေသာ ေဒါသ ကုမၼာရႀကီး က အမိန္႔ေတာ္ျမတ္ ထုတ္ခဲ့သည္ေလ။ ေငြကုန္ေၾကးက် ပါမည့္ မည့္သည့္ သေဘာတူ လက္ခံခ်က္ ကုိမွ လက္မခံဖုိ႔ပင္။

ဆက္ရန္
.

No comments: