မာန္(ေတာင္လံုးျပန္) ၏ ေရႊမုဆိုး အပိုင္း (၁)

ေက်းဇူးတင္လႊာ

ဤ၀တၳဳသည္ ကခ်င္ျပည္နယ္၏ သဘာ၀အလွတရားမ်ားႏွင့္ ျမစ္တစ္စင္း၏ မာမက်န္းမႈ ကို ၀ိုင္း၀န္း ကူညီေစာင့္ေရွာက္ၾကသည့္ သာမန္၀တၳဳမွ်သာျဖစ္သည္။ ဆိုလိုသည္မွာ ၀တၳဳ ဇာတ္လမး္က ဘာမွအရးမၾကီး။ အေရးၾကီးသည္ ကား ဤ၀တၳဳျဖစ္ေပၚလာရန္ အျခတည္ခဲ့သည့္ ဂ်ာနယ္မီဒီယာသတင္းေထာက္တို႔၏ စစ္မွန္ေသာ ရပ္တည္ခ်က္ ျဖစ္သည္။ ဤ၀တၳဳအစိတ္အပိုင္းမ်ားစြာတု႔ိသည္ ျပင္ပမွ တကယ့္ သတင္းေထာက္ မ်ား ၏  သတင္းအရင္းအျမစ္မ်ားျဖစ္သည္။

weekly Eleven Bi Weekly Eleven 7 Days News Popular News စသည့္ဂ်ာနယ္မ်ားမွ သတင္းေထာက္ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား အပါအ၀င္ ဆရာျမင့္ေမာင္ေက်ာ္၊ ဆရာမ ဂ်ဴးႏွင့္ ကိုျမင့္ေဇာ္ တို႔သံုးဦး စီစဥ္ထုတ္ေ၀သည့္ မလိအင္မိုင္စြပ္ စာအုပ္၊ ေဒၚေဒ၀ီသန္႔စင္ စီစဥ္သည့္ ဧရာ၀တီ ကိုေတာ့ မလြမ္းခ်င္ေတာ့ပါ စာအုပ္မ်ား အပါအ၀င္ ပညာရွင္ မ်ား၊ သုေတသီမ်ား NGO မ်ား၏စြမ္းေဆာင္ခ်ပ္မ်ားကို ဖတ္ရႈေလ့လာ၍ ၀တၳဳျပဳစုထားျခင္း ျဖစ္သည္။ အထူးသျဖင့္ Weekly Eleven မွ ဂ်ာနယ္လစ္မျဖဴႏု (စံပယ္ျဖဴႏု)၊ ကိုေဇာ္သက္ေထြးႏွင့္ ဂ်ာနယ္လစ္ အသီးသီး တို႔၏  သတင္းမ်ားျဖင့္ ဤ၀တၳဳကို အထူးျပဳ ထားပါသည္။

အဓိက ကၽြန္ေတာ္ေျပာလိုသည္မွာ အဖိုးတန္ေသာသတင္းရင္းျမစ္တို႔ ဂ်ာနယ္ထက္မွာပင္ လြင့္ေမ်ာသြားရမည္ကို မလိုလား၍ ျဖစ္သည္။ သူတို႔ သူတို႔တစ္ေတြေရးသားေဖာ္ျပခဲ့သည့္ သတင္းဓာတ္ပံု၊ ေဆြးေႏြး ခ်က္၊ ေဟာေျပာပို႔ခ် ခ်က္ မ်ားေၾကာင့္ ျမန္မာ့သမိုင္းတြင္ အျငိမ္းခ်မ္း ဆံုးႏွင့္ ေျမကမာ ၻေအာင္ပြဲတစ္ရပ္ သည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေရွ႕တြင္ ျဖစ္ထြန္းသြား ခဲ့သည္။ ဤသည္ကို ကၽြန္ေတာ္တတ္ေသာ စာေရးျခင္း အတတ္ျဖင့္ ေက်းဇူး ဆပ္ျခင္း မွ်သာ။ ကၽြန္ေတာ္သည္ သူတို႔၊ သူတို႔တစ္ေတြ၏ ဂုဏ္သတၱိမ်ားႏွင့္ လားလားမွ် ယွဥ္ထိုက္ သူမဟုတ္ပါေခ်။

ဤစကားျဖင့္ပင္ သူတို႔ကို ထပ္ဆင့္၍ ဂုဏ္ျပဳပါသည္။
ဤ၀တၳဳတြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေရသာမခို၊ အေခ်ာင္မလိုက္ သတင္းရင္းျမစ္တို႔၏အစြမ္း ပကားကို တန္ဆာဆင္၍ တန္ဖိုးထားေရးဖြဲ႕ထားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေရးဖြဲ႕ပံု အံမက်မႈေၾကာင့္ ၀တၳဳေကာင္းမေကာင္း အာမမခံႏိုင္ျငား ထိုထိုသတင္းတို႔၏ တန္ဖိုးတို႔မွာ ကမာၻေျမထက္တြင္ ကမၺည္းမွတ္ေက်ာက္တင္ေနမည္သာတည္း...။ သူတို႔၏ေက်းဇူးကို ကၽြန္ေတာ္ အမွတ္ရေနဦးမည္သာ။

မာန္(ေတာင္လံုးျပန္)

အခန္း (၁)

ကိုျမတ္မင္း၏စကားအဆံုးတြင္ အားလံုး တိတ္ဆိတ္စြာ စဥ္းစားေနမိသည္။ အစည္းအေ၀း ခန္းမတြင္း၌ ပရိုဂ်က္တာ မွ မီးအလင္းေရာင္ႏွင့္အတူ တက္ေရာက္လာေသာ အမႈေဆာင္ အဖြဲ႔၀င္တို႔၏ မ်က္ႏွာျပင္ထက္ ၌ ေ၀ခြဲမရမႈတို႔ ထင္ဟပ္ေနဆဲပင္။ ေမးခြန္းထေမးျမန္းမည့္ စကားသံပင္ ေပၚထြက္မလာပါေခ်။
ကိုျမတ္မင္း က တိတ္ဆိတ္ေနမႈကို ျဖဳိခြဲရန္အတြက္ ပရိုဂ်က္တာခလုတ္ကို ထပ္၍ႏွိပ္လုိက္ ပ ါသည္။ ျမင္ကြင္းက ပံုစံေျပာင္း သြားေလျပီ။ စီမံကိန္းပံုစံအရ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈဇယားကြက္ကို လစဥ္အတိုင္းေရးဖြဲ႔ ထား သည့္ ျမင္ကြင္း ကေပၚထြက္ လာသည္။ ကိုျမတ္မင္းက ဆက္၍ရွင္း ျပပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာ ၂၀၁၀ အတြင္းျဖစ္လာမယ့္ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈဟာ ဘီလ်ံ ၁၅၀ ကေန ၂၀၀ ၀န္းက်င္ျဖစ္လာမယ့္ လကၡဏာပါ။ ဒါက လွ်ပ္စစ္စြမ္းအားဘက္က ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈပဲ တြက္ခ်က္ထားတာ၊ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္တုန္း က ျပန္ၾကည့္ရင္ ၃ ဘီလ်ံေလာက္ပံရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ သက္ဆိုင္တဲ့ေဆာက္လုပ္ေရးကို ၾကည့္ဦးမလား၊ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ က ၁၉ ဘီလ်ံပဲရွိတယ္။ အခုခန္႔မွန္းေျခအရ ဘီလ်ံ ၄၀၀ ကေန ၅၀၀ အထိ ျဖစ္လာႏိုင္တယ္။

ဒါေတြအားလံုးဟာ ေၾကာက္ခမန္းလိလိ တိုးတက္လာတာ အျမင္ပဲ။ မျဖစ္မေန ကၽြန္ေတာ္ တို႔ေငြရင္းႏွီးရွာရမယ္။ က်န္တဲ့ ကုမၸဏီေတြမွာ ေငြေၾကးေက်ာေထာက္ေနာက္ခံ ရွိခ်င္ ရွိမယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာက သူတစ္ပါး အပ္ကုန္ပဲ ရွိတယ္။ အဲဒီအေပၚမွာ အက်ိဳးအျမတ္ တြက္ျပီးကုမၸဏီ လည္ပတ္ေန၇တယ္။ ဒီအထဲကမွ ေၾကာ္ျငာစရိတ္၊ ၀န္ထမ္းစရိတ္ေတြ ႏုတ္ရေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ေငြပင္ေငြရင္း ရဖို႔ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတဲ့ စီမံကိန္းကို ျမန္ျမန္ တိုးခ်ဲ႕ အေကာင္အထည္ေဖာ္ေစ ခ်င္ပါတယ္..''
'' ေဆာက္လုပ္ေရးကိုပဲ စာခ်ဳပ္မ်ားမ်ား မရႏိုင္ဘူးလား''
အမႈေဆာင္ တစ္ဦးျဖစ္သူ ဦးဘသက္က ေမးခြန္းထုတ္လာပါသည္။

ကိုျမတ္မင္းက ေခါင္းခါယမ္းေနသည္။ သူဘာမွ ေျပာစရာမလို။ ၂၀၁၀ ခုနွစ္ ႏွစ္ဦးပိုင္း မွာပင္ ျပည္ပမွ လွိမ့္၀င္လာေသာ တည္ေဆာက္ေရးလုပ္ငန္းၾကီးမ်ား အတြက္ အားလံုး အျပင္းအထန္ ၾကိဳးစား ခဲ့ၾကျပီးျပီ။ သာမန္ ကန္ထရိုက္လုပ္ငန္းေလးမ်ားအဖို႔ အုတ္စီ၊ အေခ်ာကိုင္လုပ္ငန္းေလးမ်ားမွအပ မည္သည့္ စာခ်ဳပ္မွ မခ်ဳပ္ႏိုင္ခဲ့။ ကိုယ့္လုပ္ ကြက္မ်ိဳးလည္း မဟုတ္။ အဓိကျပႆနာမွာ ကုမၸဏီအေနျဖင့္ တစ္ဖက္သူမ်ား ယံုၾကည့္စိိတ္ခ်ႏိုင္ေလာက္သည့္  အာမခံခ်က္လုပ္ငန္းႏွင့္ ေငြပင္ေငြရင္း မျပည့္စံုျခင္းပင္။ ထိုကိစၥသည္ အထူးရွင္းျပစရာ မလိုပါေခ်။ မိမိတုိ႔ကုမၸဏီမွ တည္ေဆာက္ေပးခဲ့သည့္ လုပ္ငန္းမ်ားက တစ္ႏိုင္တစ္ပိုင္ လံုးခ်င္းတိုက္မ်ားႏွင့္ ဆိုင္ခန္းမ်ားသာ ျဖစ္သည္ကိုး။ ထိုလုပ္ငန္းေလးမ်ားကိုပင္ အပ္ႏွံသူ ထဲမွ ေငြၾကိဳခ်ေပးသည့္ စနစ္ကို လက္ခံေဆာင္ရြက္ေန ရသည္။ ကြန္ဒိုမီနီယံအဆင့္ကိုပင္ မတက္ႏိုင္ေသး။

၂၀၁၀ ႏွစ္ဦးပုိင္းတြင္ တည္ေဆာက္ေရးက႑အတြက္ အရင္းအႏွီးမ်ားက သန္းေပါင္းမ်ား စြာလိွမ့္၀င္ လာေနသည္။ ယခုကာလအထိ မိမိတို႔ကုမၸဏီမွ မည္သည့္စာခ်ဳပ္မွ မေရေသး။ ၾကာလွ်င္ ကုမၸဏီ ရပ္တည္ေရး အတြက္ စိုးရိပ္ရေတာ့မည္။
ကိုျမတ္မင္းက မီးမ်ား ျပန္လင္းလာသည့္တိုင္ ထိုင္ခံုမွာ မထိုင္ေသး။ အမႈေဆာင္ အရာရွိခ်ဳပ္ ထံမွအျဖကို ေမွ်ာ္လင့္ေနသည္။ သူ႔ဆႏၵကို နားလည္သျဖင့္ အရာရွိခ်ဳပ္ ဦးသိန္းေဇာ္က လက္ျပ၍ ထိုင္ခြင့္ျပဳ ပါသည္။ အစည္းအေ၀း တက္သူမ်ားက ဦးသိန္းေဇာ္ ေျပာမည့္စကးကို အာရံုစိုက္ေနၾကပါသည္။

''ေကာင္းပါတယ္ ေမာင္ျမတ္မင္း။ ေမာင္ျမတ္မင္း ေျပာတာ သဘာ၀က်ပါတယ္။ အန္ကယ္တို႔လည္း ကိုယ္တတ္ႏိုင္ သေလာက္ စာခ်ဳပ္ရေအာင္လုပ္ခဲ့တာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေခတ္က အန္ကယ္တို႔ေခတ္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အန္ကယ္ တုိ႔မွာက အျငိမ္းစားဆိုတဲ့နာမည္ ပဲရွိေတာ့တာပါ။ အန္ကယ္တို႔ပတ္သက္ရာ ပတ္သက္ေၾကာင္းေတြ ဆီ လိုက္ခဲ့ပါတယ္။ အရဘူးေလ။ သူတို႔က ဘီလ်ံခ်ီးျပီး စကားေျပာေနၾကျပီ။ အန္ကယ္တို႔မွာက တဲေဆာက္တဲ့ အဆင့္ပဲ ရွိတာကိုး။ အဓိကက ေငြပင္ေငြရင္းပဲ။ ကိုယ့္ကုမၸဏီက လုပ္ျပထားႏိုင္မွ တစမ္ဖက္နဲ႔ စာခ်ဳပ္ ကိစၥေျပာလုိ႔ေကာင္းတယ္။ တဲေဆာက္တဲ့လုပ္ငန္းကို ဘယ္သူမွ တိုက္မေဆာင္ခိုင္းဘူး။ ေမာင္ျမတ္မင္း စိုးရိပ္တာ အန္ကယ္သေဘာေပါက္ပါတယ္။

ကုမၸဏီက ပညာရွင္ပိုင္းက လူေတြဘယ္ေလာက္အထိ ကုမၸဏီကလစာနဲ႔ ဆက္ေနႏိုင္မလဲ ဆိုတာ တကယ္ စဥ္းစားစရာပါ။ ဟိုမွာက ဧရာမေငြေၾကးေတြနဲ႔။ လစာကလည္း မက္ေလာက္စရာေတြ၊ သတို႔ဆီက ဒရိုင္ဘာေတာင္ ဒီက အင္ဂ်င္နီယာေတြရတဲ့ လာစာနီးနီး ျဖစ္ေနရင္ ဘယ္လိုမွထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေမာင္ျမတ္မင္း တင္ျပခဲ့တဲ့ ေရႊလုပ္ကြက္ကို အားလံုးပဲ ျပန္စဥ္းစားေလ့လာၾကဖို႔ တိုက္တြန္းပါတယ္။ ဒါပါပဲ''
ဦးသိန္းေဇာ္၏စကားအဆံုးတြင္ အစည္းအေ၀းမွာ ျပန္၍တိတ္ဆိတ္သြားပါေတာ့သည္။ အတြင္းေရးမွဴး ဦးျမင့္၀င္း က ကုိျမတ္မင္းႏွင့္ ဦးသိန္းေဇာ္ကိုၾကည့္၍ ခြင့္ျပဳခ်က္ေတာင္းခံ သည္။ ဦးသိန္းေဇာ္က ကုိျမတ္မင္း ကို ေမးခြန္းပါေသာအၾကည့္ျဖင့္ ၾကည့္ပါသည္။ ကိုျမင့္မင္းက ခြင့္ျပဳစြာျဖင့္ ေခါင္းညိတ္ပါသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ဦးျမင့္ဝင္းက အစည္းအေဝးၿပီးဆံုးေၾကာင္း ေျပာျပလိုက္၏။ အမႈေဆာင္အဖြဲ႕ ဝင္ ကိုးဦးစလံုး တိတ္ဆိတ္စြာ ပင္ ထြက္ခြာသြားပါေတာ့သည္။
"ေမာင္ျမတ္မင္း ခရီးထြက္ရဦးမွာေပါ့ေနာ္"
"ဟုတ္ကဲ့ အန္ကယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ဒီတစ္ေခါက္ အေသးစိပ္ေလ့လာခဲ့မွာပါ"
"မႏၵားေခ်ာင္း ဘက္မွာဆိုရင္ေတာ့ အန္ကယ့္အသိေတြရွိတယ္"
"ဟုတ္ကဲ့ အန္ကယ္"
"အန္ကယ္ စာေရးေပးလိုက္မယ္၊ လက္ရွိလုပ္ကြက္ေတြက အဆင္ေျပတယ္မို႔လား"

"ေျပေတာ့ေျပပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ေစာေစာကေျပာသလို သူမ်ားလုပ္ကြက္ေတြက ထိုးစက္ႀကီးေတြ သံုးေနၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ တို႔က တစ္လံုးထိုးစက္ပဲ သံုးႏိုင္တယ္။ ေပးရတာက ေရႊငါးမူးသား၊ ထိုးစက္ႀကီး သံုးရင္ ေရႊတစ္က်ပ္သားပဲေပးရတာ။ တစ္လမွ တစ္က်ပ္သား၊ ထြက္ႏႈန္းကအရမ္းကြာတယ္ အန္ကယ္။ အခ်ိန္က တစ္လဆို တစ္လကုန္တာပဲ၊ အဲဒီ အခ်ိန္တစ္လမွာ ဥပမာေျပာရရင္ သူမ်ားေရႊတစ္ဆယ္သားရရင္ ကၽြန္ေတာ္ တို႔က သံုးက်ပ္ သားျဖစ္ေနမွာ။ ကုန္သြားတဲ့အခ်ိန္ကို ဘာနဲ႔မွ ျပန္ဝယ္လို႔မရဘူးေလ"
"ေမချမစ္ဘက္ျခမ္းကေရာ အဆင္ေျပပါ့မလား"

"ေက်ာက္ေတာင္ထူတယ္၊ ဒါေပမဲ့ လက္ေမ်ာသမားေတြ၊ ေဖာင္ေမ်ာသမားေတြရွိတယ္။ စက္ေမ်ာကို ခဲ႔်ႏိုင္ရင္ အဲဒီမွာက လုပ္ကြက္ပိုသာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ခ်ဲ႕ရင္ အဲဒီဘက္ကိုပဲ ခ်ဲ႕ခ်င္တယ္။ အဆိုင္းသမားေတြက သံုးဆယ္ေလာက္ ရွိတယ္။ မႏၵားေခ်ာင္းမွာေတာ့ လုပ္ ကြက္ႀကီးေတြက အႀကီးအက်ယ္ျဖစ္ကုန္ၿပီ။ ေရႊကလည္း အဲဒီမွာ ပိုရေနၾကတယ္။  စင္တစ္စင္ကို သံုးက်ပ္သားေလာက္ ေန႔စဥ္ရေနတာဆိုေတာ့ အသည္းအသန္ တူးေတာ့ တာပဲ။ အရင္ကေတာ့ လက္ေမ်ာသမားေတြပဲ ရွိတယ္။ အခုေတာ့ တူးစက္ႀကီးေတြနဲ႔ ခ်ကုန္ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ေနာက္က်လို႔ မျဖစ္ဘူးအန္ကယ္"
ဦးသိန္းေဇာ္ က ရယ္ရင္းျဖင့္ပင္ "တို႔က တိုက္ေဆာက္တဲ့ ကန္ထရိုက္ကေန ေရႊတူးတဲ့ ကန္ထရိုက္ ျဖစ္ကုန္ၿပီေပါ့" ဟု ေျပာလာေတာ့သည္။
ကိုျမတ္မင္း က ေခါင္းညိတ္ပါသည္။

"အားလံုး ေျပာင္းလဲေနၿပီပဲ အန္ကယ္။ မေျပာင္းႏုိင္ရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အန္္းဒင္းက မလွဘူး ျဖစ္သြားမယ္"
ည၏ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္မႈသည္ တန္ဖဲရြာေလးေပၚသို႔ အျပည့္္အဝ က်ေရာက္ေနသည္။ ႏူးတစ္ေယာက္ ထမင္းဆိုင္ ၏ မီးဖိုးအနီးတြင္ ထင္းေခ်ာင္းမ်ားကို စီေနရင္ နေဘးတြင္ ဓားေသြးေနသည့္ ေဇာ္ဟိုးကို အကဲခတ္ေနသည္။ ထမင္းဆိုင္၏ ကြပ္ပ်စ္ေပၚတြင္ လူငါး ေယာက္ အိပ္္ေမာက်ေနသည္။ သူတို႔ေျခရင္းတြင္ ရိကၡာ ထည့္ထားေသာ ေက်ာပိုးအိတ္မ်ား ျခင္းေတာင္းမ်ားႏွင့္ ေပါက္တူးမ်ား၊ ေပါက္ျပားမ်ားကို ခ်ီေႏွာင္ထား သည့္ ေရႊတြင္သံုး ကိရိယာမ်ား ရွိေနသည္။

ႏူးက ထင္းေခ်ာင္းစီေနရင္း ဗိုက္တြင္းမွ ရုန္းလိုက္သည့္ ဒဏ္ေၾကာင့္ ခါးကို ျပန္မတ္လို သည္။ သူ႔ႏႈတ္ဖ်ားမွ ညည္းတြားသံ တိုးေတိုးေလး ထြက္သြားသျဖင့္ ေဇာ္ဟိုးက လွမ္းၾကည့္ရင္း.....
"ဘာလို႔လဲ ႏူး၊ ဗိုက္နာလို႔လား"
ႏူးက ေခါင္းခါရင္း ထင္းစီးကို တြန္းလိုက္၏။ ႏူးမ်က္ႏွာက ပို၍ မဲ့လာသည္မို႔  ေဇာ္ဟိုး ထလာသည္။
"ငါ လုပ္လိုက္မယ္ နင္သြားအိပ္ေတာ့ေလ"
ေဇာ္ဟိုး က ႏူးကို တဲြ၍ ထူလိုက္ပါသည္။ ႏူးက ေဇာ္ဟိုးကို ဘာမွမေျပာဘဲ ရပ္လိုက္သည္။ ႏူး ဗိုက္က အေတာ္ပင္ စူေနၿပီ။ ခုနစ္လဟူေသာ ကိုယ္ဝန္က အထဲမွ တစ္ခါတစ္ခါ ကန္ေက်ာက္တတ္ေနၿပီ။
"ငါျပန္လာေအာင္ ေစာင့္ေနာ္။ အမွာရွိတုန္း သြားရမွာဟ"

"နင္ မၾကာနဲ႔ေနာ္"
ႏူးစကားကို ေဇာ္ဟိုး မေျဖႏိုင္။ ေတာတက္ရာတြင္ သံုးမည့္ က်ည္ေတာက္ႏွင့္ ေက်ာ္ပိုး အိတ္ၾကည့္ ရင္း ေသြးၿပီးစ ေတာတက္ဓားကို ဓားအိမ္ထဲသို႔ ျပန္ထည့္လိုက္ပါသည္။
"ရက္ၾကာရင္ မသြားပါနဲ႔ဟာ။ ငါ နင္မရွိမွာစိုလို႔ သူတို႔နဲ႔... "
ႏူးက စကားမဆက္။ ကြပ္ပ်စ္ေပၚတြင္ အိပ္ေမာက်ေနေသာ ေရႊတူးသမားမ်ားကိုၾကည့္ရင္း ထိုင္ခံုေပၚတြင္ အသာအယာ ထိုင္ခ် လိုက္သည္။
"ဒီ တစ္ေခါက္ ပါပဲဟာ။ နင္မေမြးခင္ ငါေရာက္မွာပါေနာ္"
"နင္ သြားခ်င္ရင္ သြားပါ၊ ရတယ္ဟာ"
ႏူး စကားေၾကာင့္ ေဇာ္ဟိုး စားပဲြေပၚမွ ခ်က္အရက္ပုလင္းကို ယူ၍ ျခင္းေတာင္းထဲသို႔ ထည့္ လိုက္သည္။

"ငါက သစ္ခြမုဆိုး၊ ငါ့ေဖလည္း သစ္ခြမုဆိုး၊ ငါ့အဘုိးလည္း သစ္ခြမုဆိုး၊ ဒီအလုပ္ပဲ ငါလုပ္ ခ်င္တယ္ဟာ။ အဘိုး က ငါ့ကိုေျပာဖူးတယ္၊ ငါတို႔ေျခေထာက္ေအာက္မွာ အဖိုးတန္ ေျမႀကီး ရွိတယ္။ ငါတို႔ေသာက္သံုးတဲ့ေရဟာ အဖိုးထိုက္ တန္တယ္၊ အဲဒီေျမေတြ ေရေတြကို မဖ်က္ဆီးရဘူးတဲံ။ ငါေတာ့ သစ္ခြမုဆိုပဲ လုပ္မယ္။ သူမ်ားေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေျမကို တူးတူး၊ ေရကို ေဖာက္ေဖာက္ ငါမလုပ္ႏိုင္ဘူး။ ႏူးရယ္ နင္ ထမင္းမငတ္ေစရပါဘူး။ အရင္က သစ္ခြေကာင္းေကာင္းရဖို႔ ငါတို႔ ေလးရက္ပဲ ၾကာတယ္။ အခု ေတာေတြျပဳန္းၿပီး သစ္ပင္ေတြ ေဝးသည္ထက္ေဝးလာတယ္။ ဘာျဖစ္လဲဟာ။ ငါက သစ္ခြမုဆိုးပဲ။ ငါ့ရဲ႕ ရိုးရာ လုပ္ငန္းကို ငါဆက္လုပ္ ရမွာ ငါ့တာဝန္ေလ။ နင္ ငါ့ကို သားေလးေမြးေပးရင္ ငါ သူ႔ကို ဒီအေမြပဲ ဆက္ေပးမယ္။ ငါတို႔ေျမ၊ ငါတို႔ေရ၊ ငါတို႔ေတာေတာင္ေတြ က်န္ေနသမွ် ငါ သစ္ခြ မုဆိုးလုပ္ေနဦးမွာပဲ"
ေဇာ္ဟိုက ေျပာလက္စ စကားကိုရပ္လိုက္သည္.။

ကြပ္ပ်စ္ထက္၌ လဲေလ်ာင္ေနသူ တစ္ဦးက မီးျခစ္ျခစ္၍ ေဆးလိပ္မီးညီရင္း ျပန္၍ ၿငိမ္ သက္ေန၏။
ညသည္ ျပန္၍ တိတ္ဆိတ္သြားျပန္သည္။
တန္ဖဲရြာအနီး စီးဆင္းေနေသာ မႏၵားေခ်ာင္းဆီမွ ေရတိုးသံက တစ္ခါခါ ရယ္ေမာသံလိုလုိ၊ တစ္ခါခါ ငုိညည္းသံလိုလုိ ေလတြင္ ပဲ့တင္ထပ္လာတတ္သည္။
မၾကာမီ ည၏တိတ္ဆိတ္မႈတို႔ ေျပးထြက္ေပေတာ့မည္။

ေရႊလုပ္ကြက္မ်ားဆီမွ အရုဏ္ဦး ခရာမႈတ္သံမ်ား ထြက္လာေပေတာ့မည္။ စက္ႀကီးမ်ား ေအာ္သံေပး၍ ေျမကို တူးဆြေပေတာ့မည္။ ေခ်ာင္းထဲမွ ႏုန္းေျမကို စုတ္ယူေသာ ေမာ္တာ သံမ်ား ဆူညံလာေတာ့မည္။ လုပ္ကြက္ထဲ မွ ေရႊတူးသမားမ်ား စုတ္ယူေသာ လႈပ္ရွား သက္ဝင္လာေတာ့မည္။ တကယ္ေတာ့ တန္ဖဲရြာေလး ညေကာင္းေကာင္း မအိပ္သည္မွာ မၾကာေသး။ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္မွ ေရႊတူးသမားမ်ား ေန႔စဥ္ အစုလိုက္အၿပံဳလိုက္ တိုးဝင္ လာၾကသည္မို႔ ရြာကေလးမွာ ညေကာင္းစြာမအိပ္ႏိုင္ရွာ။

ေဇာ္ဟိုးသည္ သစ္ခြမုဆိုး၏ အေဆာင္အေယာင္တို႔ကို လြယ္ပိုးလ်က္ ရိုးရာပူေဇာ္ပသမႈ ျဖင့္ ေတာင္ဆီသို႔ ဂါရဝျပဳ လုိက္သည္။ ႏူးက အၿပံဳးတစ္ဝက္ျဖင့္ ေငးၾကည့္ေန၏။ အသက္ ႏွစ္ဆယ္အရြယ္ ကခ်င္ဇနီေမာင္ႏွံ၏ အရုဏ္ဦးက မတူကဲြျပားခဲ့ၿပီ။ ေဇာဟိုးသည္ နံနက္ မလင္းမီ ေတာင္သို႔တက္သည့္အခိုက္ ႏူးသည္ ေရႊတူးသမားမ်ားအတြက္ နံနက္စာကို စီမံ ခ်က္ျပဳတ္ရင္း က်န္ရစ္ ခဲ့ေလၿပီ။
ကိုျမတ္မင္း သည္ ေဆးလိပ္ကို မီးေသသည့္အထိ ခ်ထားလိုက္ၿပီး မ်က္ႏွာသစ္ရန္ ထလိုက္ သည္။ တဲအိ္မ္ အတြင္း၌ ထင္းမီဖိုန႔ံက လိႈက္၍ ထြက္ေန၏။ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က ငါးေျခာက္ မ်ားကို ျဖတ္ေတာက္ေန သည္.။ ဆိုင္ရွင္မိန္းမအရြယ္က ဗိုက္ႀကီး တကားကား ျဖင့္ ထမင္းအိုးကို မီးထိုးေန၏။

တကယ္ေတာ့ သူ ႏိုးေနသည္မွာ ေစာေစာကတည္းကပင္၊ ဆိုင္ရွင္မိန္းကေလးႏွင့္ သူ႔ ေယာက်္ား တို႔ ေျပာေနသည္ ကို သူ ၾကားေနရသည္။ သူ႔စိတ္ထဲ၌ ေကာင္ေလးကို အထင္ မႀကီ။ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေအာက္ တြင္ ေရႊထြက္ေနသည္ကို ဥေပကၡာျပဳ၍ ဟိုးေတာင္ေပၚ တြင္ သစ္ခြရွာေဖြသည္ကို သူ အထင္မႀကီးႏိုင္။ ကေလးမေလး ခမ်ာ ကိုယ္ေလးလက္ဝန္ အရင့္အမာျဖင့္ ထမင္းဆိုင္ဖြင့္ကာ ရွာေဖြစားေသာက္ေနရသည္။ ဤသည္ ကို သူ စိတ္မ ေကာင္း။ ဤထမင္းဆိုင္ေလးမွာ သူ႔အတြက္ အေရးႀကီးသည့္ ကိစၥရွိေနသည္။

သူမ်က္ႏွာသစ္ၿပီးခ်ိန္ တြင္ ႏူးက ေရေႏြးအိုးႏွင့္ အၾကမ္းပန္းကန္လံုးမ်ား လာခ်ေပးပါသည္။ သူက ေကာ္ဖီမစ္ ထုတ္ကို ေဖာက္ ၍ ေဖ်ာလိုက္ရင္း...
"ေဇာ္ဟိုး က ဘယ္အထိ သြားရတာလဲ"
သူက ႏူးကို ေမးခြန္းထုတ္လိုက္သည္
"တအား ကို ေဝးတယ္အစ္ကို၊ သစ္ခြေတြက ရွားလာၿပီေလ"
"မေန ႔က အစ္ကိုေမးတာ ေမးၾကည့္ေသးလား"
"ဟင့္အင္း၊ သူ တအားစိတ္ဆိုးမွာ ထမင္းစားလို႔ရၿပီေနာ္"
ႏူးက သူ႔ကို စကားျဖတ္၍ ထမင္းစားပဲြဆီသို႔ ထြက္သြားေတာ့သည္။ သူလည္း ဘာမွ ထပ္မေျပာျဖစ္ေတာ့။ ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွ လူမ်ား ႏိုးလာၾကၿပီမို႔ လုပ္ကြပ္မ်ားဆီသို႔ ထြက္ခြာရန္ ျပင္ဆင္ေနေတာ့သည္။ သူက ခရီးေဆာင္အိတ္ ကို ေခါင္းရင္းဘက္သို႔ ေရႊ႕ထားလိုက္၏။ ဤခရီးစဥ္တြင္ သူလုိက္သြားဖို႔ မလိုေသး။ မွာယူထား သည့္ ရိကၡာမ်ားက အနက္ျဖန္မွ တန္ဖဲသို႔ ေရာက္မည္မို႔ သူ ေစာင့္ရဦးမည္။ ေရႊတြင္းမွ လူမ်ားရိကၡာ လာသယ္မွ သူလိုက္ သြားမည္ မို႔ သူ႔အတြက္ အခ်ိန္ပိုေနသည္။

ေရႊတြင္းမ်ားဆီမွ စက္ႀကီးေမာင္သံမ်ား ၾကားေနရၿပီ။ အလုပ္ခြင္ဝင္ရန္ အခ်က္ေပးသံမ်ား ၾကားေန ရၿပီ။ ေရႊတူးသမားမ်ားက အဆိုင္းလိုက္ ျပင္ဆင္ေနၾကၿပီ။ ယေန႔အဖို႔ လုပ္ကြပ္ မ်ားအားလံုး မနားမေန စေနၾကၿပီ။ မႏၵားေခ်ာင္းတစ္ေလွ်ာက္ ေရႊလုပ္ကြက္ရထားသည့္ ကုမၸဏီမ်ားက တစစ မ်ားျပား လာခဲ့ၿပီမို႔ ေန႔ညဟူ၍ သိပ္ပိုင္းျခားခ်ိန္မရွိ။ အခ်ိန္သည္ ဤ အရပ္၌  ေရႊႏွင့္ စပ္၍ ရေန၏။ တစ္နာရီ။ တစ္မိနစ္၊ တစ္စကၠန္႔ က အစ ေရႊႏွင့္ စပ္၍ အဖိုးတန္ေနေတာ့သည္။ တူးသည့္လူကတူး၊ သယ္သူကသယ္၊ က်င္သူကက်င္၊ ေဆး သူကေဆး၊ မည္သူမွ အခ်ိန္ကန္မခံလိုၾက။ ျမစ္၏ ေျမႀကီးက ေရႊသီးေနသည့္ အရပ္မို႔ ရပ္ နားေနသူ အတြက္ ဘာမွအက်ိဳးမရွိ။

ယခု သူေရာက္ေနသည္မွာ ငါးရက္ရွိၿပီ။ သည္ထမင္းဆိုင္ေလးမွာပင္ သူ တည္းခိုးရင္း ရိကၡာပို႔လိုက္၊ စားရင္း လုပ္လုိက္၊ ကုမၸဏီတာဝန္ခံမ်ားႏွင့္ ေဆြးေႏြးလိုက္ လုပ္ေနျဖစ္ သည္။ သူက ေရႊတြင္းသို႔ လုိက္စရာမလို။ သူ႔တာဝန္က  ရွိႏွင့္ေနၿပီးၿပီ။
ႏူးက ထမင္းေၾကာ္ပန္းကန္ႏွင့္ ၾကက္ဥေမႊြေၾကာ္ကို စားပြဲ၌ ျပင္ဆင္ေပးေနသည္။ ကိုျမတ္မင္း က ႏွပ္ ထားေသာ ေကာ္ဖီမစ္ကို ငံု၍ ေသာက္ရင္း ေရႊတြင္းသို႔ ဆင္းၾကမည့္ လူမ်ားကို အကဲခတ္ေန၏။ ထိုလူသိုက္ က ထမင္းေၾကာ္ကို ကပ်ာကယာ စားေနၾကသည္။ ေရေႏြးကို အျမန္ေသာက္ေနၾကသည္။ စားၿပီး သူမ်ားက ဝန္စည္စလည္မ်ားကို စစ္ေဆးေန သည္။ သိပ္မၾကာခင္မွာပင္ သူတို႔အားလံုး ေက်ာပိုအိတ္လြယ္သူက လြယ္၊ ျခင္းေတာင္း မ်ား ထမ္းသူကထမ္း၊ ကိရိယာတန္ဆာပလာမ်ား ေပြ႕သူကေပြ႕ျဖင့္ ေရႊတူးရမည့္ လုပ္ ကြက္မ်ား သို႔ ထြက္ခြာသြားေတာ့သည္။
ကိုျမတ္မင္း က ထမင္းေၾကာ္ကို ခပ္၍ စားေနရင္း ငါးေျခာက္ဟင္းခ်က္ေနသည့္ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ အရြယ္ ေလာဟိုဆိုသည့္ ခ်ာတိတ္ေလးကို အကဲခတ္ေန၏။ သူ အကဲခတ္ ေနသည္ ကို ေကာင္ေလးက သိေနသည့္ တိုင္ ႏူး ရွိေနသျဖင့္ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနဆဲ။

ႏူးက တဲအျပင္သို႔ ေရဗူးကိုယူ၍ ထြက္ခြာသြားသည္။
ေလာဟိုက ကိုျမတ္မင္းကို စိုက္၍ ၾကည့္ေန၏။
"မင္း တကယ္မသိဘူးလား"
ကိုျမတ္မင္းက ေလသံတိုးတိုးျဖင့္ ေမးလိုက္ပါသည္.။ ေလာဟိုက ေခါင္းညိတ္၍ အေျဖ ေပးလာ၏။ ကိုျမတ္မင္း အိတ္ထဲမွ ေျမပံုကို ထုတ္လိုက္ၿပီး စဥ္းစားေနသည္။ သူ ဘာဆက္ လုပ္ရ လွ်င္ ေကာင္းမည္နည္းစု ေတြးေတာေနျခင္းပင္။ လက္ေလွ်ာ့ဖို႔ကိုေတာ့ သူမစဥ္းစား။ ေလာက ၌ ေအာင့္အီးသည္းခံျခင္း သည္ သူ႔ဝါသနာေတာ့ မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ ယခုကိစၥသည္ ကား ဆုလာဘ္ကုေဋခ်ီသည့္ ရေပါက္ရလမ္းေပ မို႔ သူ သည္းမခံ၍မရ။

သူ႔အသက္ ေလးဆယ္ျပည့္ခဲ့ၿပိ။ သူ႔ဘဝ တစ္ေလွ်ာက္လံုးတြင္ သူတစ္ပါးထက္ အေတြး အေခၚေကာင္းသည္။ လ်င္ျမန္ သည္။ အကြက္ေစ့သည္ဟူေသာ ဂုဏ္ပုဒ္တို႔သည္ ၾကားရ ဖန္မ်ား၍ ရိုးအီေနခဲ့ၿပီ။ သူတကာ ထက္ ေလ့လာခဲ့သည္။ အားထုတ္ခဲ့သည္။ ႀကိဳးစားခဲ့ သည္။ ထိုလုပ္ရည္ကိုင္ရည္မ်ားေၾကာင့္ပင္ ကုမၸဏီ၏ အားထားရ ဆံုး ရာထူး ကို သံုးႏွစ္ အတြင္း သူရလာခဲ့သည္။
သူေတြေတာေနဆဲမွပင္ ႏူးက ေရဗူးမ်ားကို ေပြ႕၍ ျပန္ဝင္လာၿပီး သူစားၿပီးေသာ ပန္းကန္ မ်ားကို လာေရာက္ သိမ္းဆည္းသည္။
"ညီမေလး ေမြးဖို႔ နီးၿပီေပါ့ေနာ္"
"ဟုတ္ အစ္ကို၊ ေရွ႕လ ထဲမွာထင္တာပဲ"
"ေအးပါကြာ အစ္ကို တို႔လည္းရွိတာပဲအားမငယ္ပါနဲ႔"
သူ႔စကား ကို ႏူးက ၿပံဳးရႊင္စြာ ေခါင္းညိတ္ျပပါသည္။

"ဆရာဝန္ေတာ့ ျပတယ္မို႔လား"
"စစၥတာႀကီးနဲ႔ေတာ့ ျပျဖစ္တယ္။ သူနဲ႔ပဲေမြးမွာေလ"
ႏူးစကားကို သူေခါင္းညိတ္မိသည္။ သူနာျပဳဆရာမႀကီးက အားကိုေလာက္ေအာင္ပင္ ေမြးဖြားရာ၌ ကၽြမ္းက်င္ေၾကာင္း ႏူး ေျပာျပဖူးသည္။ တကယ္ေတာ့ ဒါကလည္း သူ႔အတြက္ အပူအပင္အစစ္မဟုတ္။
ႏူးက ပန္းကန္မ်ားကို ယူေဆာင္ရင္း အျပင္ဘက္သို႔ ထြက္သြားျပန္သည္။ သူက ေျမပံုကို ျပန္၍ု ၾကည့္ေန မိသည္။ ေျမပံုထက္၌ ေမချမစ္ေက်ာ္တစ္ေလွ်ာက္ အေသးစိပ္ေရးဆဲြထား သည့္ အညႊန္းမ်ားကို ေတြ႕ရသည္။

ကိုျမတ္မင္း သက္ျပင္းေမာကို တိုးတိုးေလး ခ်လိ္ုက္ျဖစ္သည္။ ေမချမစ္ေက်ာ တစ္ေလွ်ာက္ တြင္ အဓိက ေရႊထြက္မည့္ေနရာကို အတိအက်သိထားသူကို သိထားၿပီးၿပီ။ သို႔ရာတြင္ ထိုး သူ႔ပါးစပ္မွ ဖြင့္ဟ လာေအာင္ သူ မစြမ္းႏိုင္ေသး။ ထိုခလုတ္ကို ဖြင့္ႏိုင္လွ်င္ သူ႔အတြက္ ေအာင္ျမင္မႈ၊ မဟာ့မဟာ ေအာင္ျမင္မႈကို ရေပမည္။
ကိုျမတ္မင္း က ေျမပံုကို ေခါက္သိမ္းရင္း တဲအျပင္ဘက္သို႔ လွမ္းေငးေနမိသည္။ သူ႔အဖို႔ ဘဝတစ္သက္တာ တြင္ မႀကံဳ စဖူးေသာ သည္းခံေစာင့္ဆိုင္းမႈကို က်င့္ႀကံေနရၿပီမို႔ သက္ျပင္း ေမာကို ခ်ရံုမွတစ္ပါး ဘာမွ မတတ္သာေသး ပါေခ်။

ဆက္ရန္
.