ပင္စင္နာတစ္ဦး၏ အာလူးမွတ္တမ္း (၁၀)
စာကေလးအေမြးႏုတ္
စာကေလးအေမြးႏုတ္
" ထား၀ယ္သြားေရလား" ႏွင့္ " ထား၀ယ္ျပန္ေလလား " ေဆာင္းပါး၏ အဆက္ဟု ယူဆမည္ဆုိကလည္း ျဖစ္ႏုိင္ ပါသည္။ ေဆာင္းပါး႐ွင္ တစ္ဦး၏ တာ၀န္မွာ ခရီးသြားလာသည့္အခါမ်ား၌ မိမိႀကံဳေတြ႕ ခဲ့ သည္ မ်ား ကုိ မွတ္တမ္းတင္ရန္ တစ္ဆင့္ေဖာက္သည္ခ်ရန္ျဖစ္သည္ႏွင့္အညီ ခရီးသြားခုိက္ ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရသည့္ အေၾကာင္း အရပ္တစ္ခ်က္အေပၚတြင္ မိမိ၏ ထင္ျမင္သံုးသပ္ခ်က္ကုိ တင္ျပရမည္လည္းျဖစ္သည္။ ေဆာင္းပါး႐ွင္ ၏ အယူအဆတစ္ရပ္သည္ စာဖတ္ပရိသတ္ႏွင့္ ကုိက္ညီသည္လည္းရွိေပမည္၊ မကုိက္ညီ သည္လည္း ႐ွိေပ မည္။ တင္ျပခြင့္ရျခင္းသာ ပဓာနျဖစ္လ်က္ ေဆာင္းပါး႐ွင္၏တင္ျပခ်က္ကုိ လက္ခံရန္ မလုိပါ။ ေဆာင္းပါး႐ွင္ သည္ အရာရာတြင္ ဆံုးျဖတ္ပုိင္ခြင့္ ႐ွိေသာပညာ႐ွင္မဟုတ္ပါ။
အာဏာပုိင္ ပုဂၢိဳလ္လည္း မဟုတ္ပါ။ အေတြ႕ အႀကံဳကုိ တင္ျပသည္ဆုိရာတြင္ မူလတန္း ေက်ာင္းသားငယ္ သည္လည္း စာေရးတတ္လွ်င္ သူ႔အေတြ႕အႀကံဳကုိ တင္ျပႏိုင္မည္သာျဖစ္သည္။ စာစီစာကံုး တစ္ပုဒ္ ေကာင္းစြာေရးတတ္လွ်င္ လံုေလာက္ ၿပီဟု ဆုိရမည္ျဖစ္သည္။ သုိ႔ဆုိလွ်င္ ျခားနားခ်က္ ကား အဘယ္မွာနည္း။ ျခားနားခ်က္ကား အေတြ႕ အႀကံဳ တစ္ရပ္အေပၚတြင္ ႐ႈျမင္သည့္ ႐ႈေထာင့္ ႏွင့္ ေရးဟန္ သားဟန္သာလွ်င္ ျဖစ္ေတာ့သည္။
စာေရးသူသည္ ေလာကကုိ ႐ြဲ႕ေစာင္းေစာင္း Oblique Angle သာလွ်င္ ႐ႈျမင္တတ္ပါသည္။ ႐ြဲ႕ ေစာင္းေစာင္း ၾကည့္ျခင္းမွာ တည့္တည့္ မၾကည့္၀ံ့၊ မၾကည့္ရဲ၍ေသာ္လည္းေကာင္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္။ လူပုဂၢိဳလ္ ၏ ကုိယ္ဟန္ အေနအထားကပင္ ႐ြဲ႕ေစာင္းေနေသာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မည္။ မည္သုိ႔ ဆုိေစကာမူ ႐ြ႕ေစာင္းေသာအျမင္ဟူသည္မွာ ဟာသဆန္ေသာ အျမင္တစ္ရပ္ဟု သေဘာေပါက္ၾကလွ်င္မူ ေကာင္း ေလစြ။ ဟာသဆန္ေသာအျမင္သည္ ေလာကကုိ ေထာ္ေလာ္ကန္႔လန္႔တုိက္ေသာ အျမင္ ႏွင့္လည္း မ်ားစြာျခားနားေသးသည္ကုိ ထပ္မံ သေဘာေပါက္ေသာ္ ပုိ၍ ေကာင္းေလစြ။
တစ္ဖန္ ေရးဟန္။ ကေလာင္ကုိင္သူမ်ားသည္ မိမိ၏ ကုိယ္ပုိင္ေရးဟန္႐ွိတတ္ၾကသည္။ စာေရးသူတစ္ဦး၏ ေရးဟန္ သည္ မိမိႏွစ္သက္ေသာ ေရးဟန္ႏွင့္ ကုိက္ညီသည္လည္း႐ွိမည္၊ ႀကိဳက္လုိေသာ္မွလည္း ႀကိဳက္မည္။ သုိ႔ေသာ္ မိမိမႀကိဳက္ေသာေၾကာင့္ မေကာင္းဟု သတ္မွတ္ရန္မွာမူ အတၱေနာမတိ ဆန္လွသည္။ မိမိမႀကိဳက္ျခင္းႏွင့္ ေဆာင္းပါးမေကာင္းျခင္းသည္ တစ္ျခားစီျဖစ္၏။ ပမာဆုိေသာ္ ေသာင္းေျပာင္း ေထြလာ ကုိအမုိက္ခံ ထုတ္ေ၀ေနသည့္ အေထာက္ေတာ္လွေအာင္၏ ေရးသားဟန္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ မႀကိဳက္ပါ။
ကၽြန္ေတာ္ မႀကိဳက္ျခင္းသည္ ကၽြန္ေတာ္ မႀကိဳက္ျခင္းသာလွ်င္ျဖစ္၏။ (႐ႈပ္မသြားတန္ ေကာင္းဟု ထင္ပါ သည္။) ကၽြန္ေတာ္ မႀကိဳက္ျခင္းေၾကာင့္ သူ႔ေဆာင္းပါးမ်ားမေကာင္းဟု ကၽြန္ေတာ္ မဆုိလုိပါ။ ကၽြန္ေတာ္ မႀကိဳက္ ေသာ္လည္း ႀကိဳက္သည့္သူ ဒုနဲ႔ေဒး ႐ွိေနၾကျခင္းေၾကာင့္ အေထာက္ေတာ္လွေအာင္ ဟု နာမည္ တစ္လံုး ႏွင့္ ေျမပဲဆားေလွာ္ေရာင္းေသာ္ ခ်မ္းသာေလာက္ၿပီ။ အႏွီ အေထာက္ေတာ္ လွေအာင္ အား သင္း အေရးအသား မ်ိဳးမွ အျခားေရးသားနည္းမ်ိဳးစံု ေျပာင္းသြားေစရန္ ဖိကြပ္ေသာေန႔သည္ လွေအာင္ ပ်က္စီးသည့္ေန႔ မည္ သတည္း။
ကၽြန္ေတာ့္ ေဆာင္းပါးမ်ားသည္ ယခင္ေဆာင္းပါးမ်ားကဲ့သုိ႔ ဖတ္၍ မရယ္ရပါ။ မရယ္ရေသာေၾကာင့္ မေကာင္းပါ။ (၀ါ) ယခင္ကကဲ့သုိ႔ မႀကိဳက္ပါဟု ေျပာလာသူမ်ားအား လံုေလာက္ေသာအေျဖကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေပးၿပီး ျဖစ္ၿပီထင္ပါသည္။ ထုိထက္ ႐ွင္းေအာင္ဆုိရေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္လက္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ႐ုိက္ခ်ိဳးခ်င္ေန သည္မွာ ၾကာၿပီျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ကလည္း မုိက္တြင္းနက္လွသည္။ အေထ့အေငါ့ အေကာ္အခတ္ ကေလး မ်ားႏွင့္ ခပ္ေသာေရးတတ္သည္။ သေရာ္စာႏွင့္ ေဆာ္စာကုိ ခဲြျခားသိျမင္ႏုိင္စြမ္း႐ွိလွ်င္ ေမာင္ေသာ္က သည္ ရယ္ရပါမည္။ သုိ႔မဟုတ္ေသာ္ နန္းႏုိ႔ဂၽြတ္-ႏုိ႔ေဒါက္ခ ျဖစ္ရပါသည္။ စာကေလး အေမြးႏုတ္သူရယ္ …
ဟုိဘက္ၿခံက လယ္သမားေလး
အေမရိကန္လြတ္ေျမာက္ေရးစစ္ပဲြတြင္ ၿဗိတိသွ်နယ္ခ်ဲ႕မ်ားႏွင့္ အေမရိကန္ လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မ်ား ရင္ ဆုိင္ ေတြ႕ၾကသည္။ အေမရိကန္ကုိလုိနီမ်ားက တပ္မ်ားစု႐ံုးဖဲြ႕စည္းကာ ကြန္ဂရက္၏ အမိန္႔အာဏာအား ျဖင့္ လယ္သမားတစ္ဦးျဖစ္သူ ေဂ်ာ့၀ါ႐ွင္တန္ဆုိသူအား ဗုိလ္ခ်ဳပ္ခန္႔အပ္လ်က္ ကုိလုိနီဆန္႔က်င္ေရး တုိက္ပဲြ ၀င္ခဲ့ၾကသည္။ ၿဗိတိသွ်တပ္မ်ားကုိ ဦးေဆာင္သည့္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ဟုိး၀ီး၏ တပ္မ်ားႏွင့္ အေမရိကန္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ေဂ်ာ့ ၀ါ႐ွင္တန္ ၏ တပ္မ်ား စစ္ေျမျပင္တစ္ေနရာ၌ ေတြ႕ဆံုၾကသည္။
ၿဗိတိသွ်ဗုိလ္ခ်ဳပ္ က အေမရိကန္တပ္မ်ား၏ အႀကီးအကဲ ေသနာပတိျဖစ္သူေဂ်ာ့၀ါ႐ွင္တန္ထံသုိ႔ စာ တစ္ေစာင္ ေပးပို႔ရာ၌ ေဂ်ာ့၀ါ႐ွင္တန္၏ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ဟူ ေသာရာထူးကုိ အသိအမွတ္မျပဳသည့္အေနျဖင့္ လူႀကီးမင္း ေဂ်ာ့၀ါ႐ွင္တန္ (George Washington esq) ဟူ၍ စာအိတ္တြင္ လိပ္တပ္ ေပးပုိ႔ခဲ့သည္။ ေဂ်ာ့၀ါ႐ွင္တန္ က စာအိတ္ေပၚတြင္ လိပ္စာမူထားသည္ကုိ တစ္ ခ်က္သာၾကည့္ၿပီးေနာက္ " ေၾသာ္ … ေဂ်ာ့၀ါ႐ွင္တန္ ကုိ ေပးရမွာလား။ သူ႔ကုိ က်ဳပ္သိပါတယ္။ စစ္ပဲြၿပီးလုိ႔ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဆက္ဆက္ေပး လုိက္ပါ့မယ္ "ဟု စာပုိ႔လာသူ အဂၤလိပ္စစ္ဗုိလ္အားေျပာကာ စာကုိ ေဖာက္မဖတ္ဘဲ အိတ္တြင္း ထည့္ လုိက္သည္။ သံတမန္ေရးရာတြင္ ေနာေၾကေနသည့္ ၿဗိတိသွ် မ်ားကလည္း ေနာက္၌ အကဲ မစမ္းသာ ေတာ့ပဲ " ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေဂ်ာ့၀ါ႐ွင္တန္" ဟူ၍ ထုိက္တန္စြာ လိပ္ မူေသာအခါက်မွ စာကုိ ေဖာက္ဖတ္ ေတာ့သည္။
ေနာင္ ႏွစ္ေပါင္းအတန္ၾကာ၍ အေမရိကန္လြတ္ေျမာက္ေရး စစ္ပဲြမ်ားသည္လည္း သမုိင္းစာအုပ္ျဖစ္လာ ေသာ အခ်ိန္ခါ၌ ေဂ်ာ့၀ါ႐ွင္တန္ အေၾကာင္းေရးသားလုိသည့္ စာေရးဆရာတစ္ဦးက ေဂ်ာ့၀ါ႐ွင္တန္၏ ေမြးရပ္ ဇာတိေျမသုိ႔ သြားေရာက္ကာ အခ်က္အလက္မ်ားစုေဆာင္းသည္။ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု၏ ပထမ ဦးဆံုးေသာ ႏုိင္ငံေတာ္သမၼတႀကီးအေၾကာင္း ေရးသားရန္ျဖစ္၏။ လက္လွမ္းမီသမွ်စံုစမ္းရာတြင္ အဖြားအုိ တစ္ဦးအား သြားေတြ႕ေမးရာ၌ -
" ေၾသာ္ … ေဂ်ာ့လား … သိသားပဲ။ ဟုိဘက္ၿခံက လယ္သမားေကာင္ေလးပဲ" ဟု ေျဖလုိက္ေလသည္။
႐ြာဘုရား ႐ြာသား မရုိေသဟူေသာ ျမန္မာစကားသည္လည္း ရွိပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ထား၀ယ္ ၿမိဳ႕သုိ႔ ေရာက္ရွိခဲ့ရာ၌ ျမန္မာျပည္ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးတြင္ ဦးစြာ ေသနတ္ေဖာက္ခဲ့သူ ဗမာ့ ကာကြယ္ေရး တပ္မေတာ္မွ ဗုိလ္မွဴးႀကီးဗထူးအား ဂုဏ္ျပဳအပ္သည့္ အထိမ္းအမွတ္ဟူ၍ တစ္စံုတစ္ရာမွ် မေတြ႕ခဲ့ရပါ။ ထား၀ယ္သား ဗုိလ္မွဴးႀကီးဗထူး အတြက္ လမ္းတစ္သြယ္၏ အမည္သည္ပင္ ဗထူးလမ္းဟူ၍ မ႐ွိပါ။ အထက္ ျမန္မာျပည္မႏၱေလးၿမိဳ႕တြင္ အားကစားကြင္းကုိ ဗထူးကြင္း၊ ႐ွမ္းျပည္တြင္ ဗထူးၿမိဳ႕ဟူ၍ ဂုဏ္ျပဳၾကပါလ်က္ သူ၏ေမြးရပ္ဇာတိေျမတြင္ ဗုိလ္မွဴးႀကီးဗထူးအား ဂုဏ္ျပုသည့္ အထိမ္းအမွတ္ တစ္ခုခု ကုိ မေတြ႕ခဲ့ရျခင္း အတြက္ ၀မ္းနည္းရပါသည္။ ခံု၀င္းဒပ္ရပ္တစ္ေနရာ၌ " အဲ ဟုိဟာ ဗုိလ္မွဴးဗထူးအိမ္" ပဲ ဟူ၍ ျပေသာအခါက်မွ အိမ္တစ္ေဆာင္ကုိ ေတြ႕ခဲ့ရပါသည္။ ေၾသာ္ … ဗုိလ္မွဴးႀကီးဗထူး တစ္ေယာက္ လည္း ထား ၀ယ္ၿမိဳ႕တြင္ " ဟုိဘက္ၿခံက ေကာင္ကေလး" ျဖစ္ေန႐ွာသည္ဟုသာ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္ယူ လုိက္ ရပါသည္။
သုိက္ေစာင့္မ်ားႏွင့္ေတြ႕ျခင္း
ထား၀ယ္တြင္ ေ႐ွးေဟာင္းပစၥည္းမ်ားအေတာ္အသင့္ ႐ွိတန္သေ႐ြ႕႐ွိေသးသည္။ စစ္ေဘးမီးေဘးကုိ အႀကိမ္ႀကိမ္ ခံရသည့္ၾကားမွပင္ ႐ွာတတ္ေဖြတတ္လွ်င္ ေတြ႕ႏိုင္ေပေသးသည္။ ၿမိဳ႕သက္ကလည္း ႐ွည္ လွၿပီျဖစ္ သည္။ ေအဒီသကၠရာဇ္ ၁၆ ရာစုႏွစ္ ေတာင္ငူေခတ္တြင္ တည္ထားခဲ့သည့္ ၿမိဳ႕ျဖစ္ျခင္းေၾကာင္း သမုိင္း သုေတသီမ်ားအတြက္ သမုိင္း၏ မွတ္တုိင္မ်ားလည္း မ်ားစြာအေထာက္အကူရနုိင္သည္။
တျဖည္းျဖည္း လႊမ္းမုိးစျပဳလာေနၿပီျဖစ္ေသာ ဟြန္ဒါယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ စပ႐ုိက္ယဥ္ေက်းမႈတုိ႔၏ လိႈင္းလံုးမ်ား ေအာက္ တြင္ မ်ားမၾကာခင္ ဖံုးလႊမ္းသြားေပဦးေတာ့မည္။ အေဟာင္းႏွင့္ အသစ္တုိ႔သည္ ေနရာခ်င္း ၿပိဳင္လ်က္ အားလုလ်က္႐ွိေနၾကသည္။ အိမ္ေဟာင္းႀကီးမ်ားထက္တြင္ ဖုိင္ဘာပန္းကန္ ခြက္ေယာက္၊ စတိန္းလက္စတီး အိမ္သံုးပစၥည္း ပလတ္စတစ္ဇလံုႏွင့္ ေဖာ္မီကာ စားပဲြခင္းမ်ား ထည္၀ါစြာ ေနရာယူ ေနၾကသည္။
ကုန္းေဘာင္ေခတ္ ၏ ပြတ္လံုးတုိင္ ကၽြန္းသားဗီ႐ုိႀကီးမ်ား၊ ယုိးဒယားပန္းကန္ႏွင့္ ေဒါင္းၿမီးကြက္ေဖာ္ အလွျပင္ မွန္ဗီ႐ုိ မ်ားမွာ ဖံုအလိမ္းလိမ္းႏွင့္ ေခ်ာင္ထုိးခံေနရၿပီျဖစ္သည္။ အိမ္တစ္အိမ္တြင္ ပ႐ုပ္သားႏွင့္ ျပဳလုပ္ ထားသည့္ ဧရာမ ေသတၱာႀကီးတစ္လံုးကုိ ေတြ႕ရသည္။ အ၀တ္ အထည္မ်ားထည့္ထားေသာ္ ပုိးမကုိက္ ဟုဆုိ၏။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္၀င္စားသည္မွာ ေသတၱာ၏အဖံုးႏွင့္ ေ႐ွ႕မ်က္ႏွာစာ ၀ဲယာ တုိ႔တြင္ ထြင္းထားသည့္ အႏုပညာေျမာက္လ်ေသာ ႐ုပ္ႂကြမ်ားသာ ျဖစ္သည္။
လက္ရာမွာ ႏုလွ စိပ္လွသည္။ ဂႏၶာလရာဇ္တုိင္းျဖစ္လက္ရာ ေ႐ွးနိပါတ္ေတာ္လာ တ႐ုတ္ရာဇ၀င္ မ်ားမွ ဇာတ္၀င္ခန္း မ်ားကုိ ထြင္းထုထားသည္။ ေသတၱာပုိင္႐ွင္ျဖစ္သူ အဘုိးႀကီး က ငါးေထာင္ေပးေသာ္ လည္း မေရာင္းေသးၿပီ ဟု ဆုိသည္။ ေသတၱာပုိင္႐ွင္ႀကီးသည္ သူ႔ေသတၱာကုိ သူေသသည္အထိ ေစာင့္ သြားမည့္ ဟန္ ႐ွိ၏။ သက္႐ွိထင္႐ွား႐ွိေနေသးသည့္ ေသတၱာသုိက္ေစာင့္အဘုိးႀကီးသည္ အေရးဆုိလွ်င္ ေသတၱာ ကုိသာ ထမ္းေျပးရန္ အစဥ္ႏုိးၾကားစြာ ႐ွိေနသည္။
ေနာက္ထပ္၍လည္း သုိက္ေစာင့္တစ္ဦးႏွင့္ ေတြ႕ရေသးသည္။ သူ႔အသက္သည္ ႐ွစ္ဆယ္နားကပ္ေနၿပီ။ သူ ေစာင့္သည့္ သုိက္ မွာေတာ့ ဘုမၼိသုိက္။ ေ႐ွးယခင္ အစုိးရလက္ထက္ကတည္းက အဂၤလိပ္ သတၱဳတြင္း သမားမ်ား ႏွင့္ လက္တဲြကာ ထား၀ယ္၀န္းက်င္မွ ခဲမျဖဴ၊ အၿဖိဳင္နက္ စသည္တုိ႔ကုိ တူးေဖာ္လာခဲ့သည့္ ၀ါရင့္ သတၱဳ တြင္းသမားႀကီးျဖစ္၏။ ယခုမူ ေငြေၾကးအားျဖင့္ ခၽြတ္ၿခံဳက်ေအာင္ မဲြေနၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း စိတ္ဓာတ္ အားျဖင့္ မူ တစ္စက္ကေလးမွ် မမဲြေသးသည့္ ဦးခ်န္တီးျဖစ္သည္။ သတၱဳတူးေဖာ္ေရး အေၾကာင္း ကုိ ေျပာရလွ်င္ သူ႔ မ်က္လံုးမ်ားမွာ အေရာင္ေတာက္လာသည္။ သူ႔အသံမွာ မာလာ သည္။ သူ႔ လႈပ္႐ွားမႈ မ်ားမွာ ျဖတ္လတ္သြက္ လက္ဆဲျဖစ္၏။
" ဒီမွာ ဆရာႀကီး၊ ထား၀ယ္ဟာ မုိင္းၿမိဳ႕ေတာ္၊ ထား၀ယ္ပတ္၀န္းက်င္တစ္၀ုိက္မွာ တုိင္းျပည္အတြက္ သံုး မကုန္ ႏုိင္တဲ့ ေျမေအာက္ရတနာေတြ သတၱဳေတြ႐ွိေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္ေပါင္းေျခာက္ဆယ္ အေတြ႕ အႀကံဳ ႐ွိပါတယ္။ အဂၤလိပ္ေတြနဲ႔ ယွဥ္လုပ္ခဲ့တယ္။ ဒီေန႔ ကၽြန္ေတာ္ မဲြေနပါၿပီ။ ဒါအေရးမႀကီးပါဘူး။ ပုိက္ဆံ ဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဘာအဓိပၸာယ္မွ မ႐ွိေတာ့ဘူး။ မၾကာခင္လည္း ေသေတာ့မွာပဲဟာ၊ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ မေသခင္မွာ ကၽြန္ေတာ္သိထားတာေတြ တတ္ထားတာေတြနဲ႔ တုိင္းျပည္ကုိ အက်ိဳးျပဳခဲ့ ခ်င္တယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ ကုိ လုပ္ကုိင္ခြင့္နဲ႔ လုိအပ္တဲ႔အကူအညီသာေပးပါ။ တစ္ႏွစ္ ႏွစ္ႏွစ္အတြင္းမွာ သတၱဳေတြ တန္ခ်ိန္ မ်ားစြာ ထြက္ရပါေစမယ္ဟုတ္လား " ဦးခ်န္ကီးက ကၽြန္ေတာ္ စာေရးသူအား စိတ္အား ထက္သန္စြာ ေျပာ သည္။
" ဟုတ္ပါတယ္၊ အခုလည္း ႏိုင္ငံေတာ္က ေဆာင္႐ြက္လ်က္ပဲ မဟုတ္လား။ ဒီနယ္တစ္၀ုိက္မွာ ဟိႏၵား သတၱဳ တြင္း တုိ႔ ဟာျမင္းႀကီး တုိ႔မွာလည္း လုပ္ေဆာင္ေနၾကတာပဲ " ကၽြန္ေတာ္က လူတတ္ႀကီးလုပ္ကာ အခ်ိဳသပ္ ထားရန္ ႀကိဳးစားသည္။
" ဟုတ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆရာႀကီးသိထားေစခ်င္တာက ေတာေၾကာက္တဲ့လူ၊ မုိးေၾကာက္တဲ့လူ၊ ကၽြတ္ ေၾကာက္ တဲ့ မုိင္းတူးသမား၊ ေမွ်ာ့ေၾကာက္တဲ့ ယာသမား။ မုိး႐ြာရင္ စခန္းက မထြက္ခ်င္တဲ့ သတၱဳသမား နဲ႔ေတာ့ ေ၀းပါေသးတယ္။ ဒီမွာ ဆရာႀကီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က မုိး႐ြာေလ ေတာတုိးေလပဲ။ မုိးေရနဲ႔ ေတာင္ ကုိၿဖိဳတယ္၊ ဒုိင္းနမုိင္း ထက္ အားကုိးတယ္၊ မွက္ျခင္ ျဖဳတ္နဲ႔ နပန္းလံုးေနရတာကုိ ေပ်ာ္တယ္ "
" ဟုတ္ပါတယ္ … ဟုတ္ပါတယ္ "
" အခု ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ သတၱဳေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္ၿပီလဲ၊ ဘယ္မွမေရာက္ပါဘူး။ ေျမလႊာေအာက္မွာ႐ွိပါ တယ္။ ကၽြမ္းက်င္ တဲ့ လူ အပင္ပန္းခံႏုိင္ အဆင္းရဲခံႏိုင္တဲ့ လူေတြနဲ႔ ဖိတူးရင္ရမွာပဲ။ ခ်န္ကီး မေသခင္မွာ တစ္ပဲြတစ္လမ္း ေတာ့ ႏုိင္ငံအတြက္ လုပ္ေပးခဲ့ခ်င္တယ္။ အဲေလ က်ဳပ္ကလည္း ေနာက္ထပ္ မုိင္းမတူးရ ေသးရင္ မေသႏုိင္ေသးပါဘူး "
ဦးခ်န္ကီး သည္ သူ႔အသက္အ႐ြယ္ကပင္ သူ႔အား အျခားဆဲြေဆာင္မႈကုိ မျပဳႏုိင္။ သူသည္ စိတ္ဓာတ္ လည္း မ က်။ သူငယ္ျပန္ေနသည္လည္း မဟုတ္၊ သူ ယခုထိ အသက္႐ွင္ေသးျခင္းကုိ ယခုမွ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္ ေတာ့သည္။ သူသည္ အသက္႐ွင္လ်က္ သုိက္ေစာင့္ျဖစ္ေနပါတကား။ သူေစာင့္ေနသည္မွာ ထား ၀ယ္ ၿမိဳ႕နယ္ မွ သတၱဳသုိက္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ခံု၀င္းဒပ္ရပ္ကြက္ ၂ လမ္းေန ဦးခ်န္ကီးအိမ္မွ ျပန္ထြက္လာသည္၌ သုိက္ေစာင့္ႀကီး ဦးခ်န္ကီး ၏စကားသံသည္ ကၽြန္ေတာ့္နား၀ယ္ ရစ္၀ဲလ်က္ပါလာခဲ့သည္။
" ထား၀ယ္ ဟာ မုိင္းၿမိဳ႕ေတာ္ " တဲ့။
*
ၿပီးေတာ့ တစ္ဖန္ အမွန္သိၾကေစလုိသည္မွာ -
အမွန္သိၾကေစလုိသည္မွာ ဆုိျခင္းေၾကာင့္ အမွားကုိ ၀န္ခံရာ၌ သုိင္းကြက္ႏွင့္ "ေ႐ွာင္ကြန္နရီ "လုပ္ သြားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
လြန္ခဲ့ေသာအပတ္ "ထား၀ယ္သြား ေရလား" တြင္ ကၽြန္ေတာ္က ေရးခဲ့မိသည္။ စစ္မႈထမ္းေဟာင္း စားေသာက္ဆုိင္ ၌ (ဘီးငန္းေၾကာ္-ဘဲငန္းေၾကာ္)ဟူ၍ …။ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္လံုးမ်ား မေကာင္းေတာ့ပါ။ မ်က္မွန္ ပါ၀ါ ထပ္ေဆာင္းရပါမည္။ ဘီးငန္းေၾကာ္ မဟုတ္ပါတဲ့။ ထား၀ယ္စကား ကၽြမ္းက်င္သူ ဆရာတစ္ဦး က ေျပာလာသည္။ ဘီး၀န္ေၾကာ္ (၀လံုးနသတ္)ျဖစ္ပါ၏။ ဘီး၀န္းေၾကာ္ဟူသည္ မွာ ထား၀ယ္ တြင္ " ဆန္ၾကာဇံေၾကာ္ "ျဖစ္ေၾကာင္းပါ ခင္ဗ်ား။
ဆက္ရန္
.
