ေရႊစင္ဦး ရဲ႕ ခ်စ္ေဖေဖ အတြက္ (angiogram ပံုမ်ား ပါဝင္ပါသည္)

ခ်စ္မိတ္ေဆြ စာဖတ္သူ မ်ားနဲ႕ ခ်စ္မိတ္ေဆြ ဘေလာ႔ဂါ မ်ားသို႕

(ေဖေဖ မွာ ေသြးတိုး ဆီခ်ဳိ ေက်ာက္ကပ္ မည္သည္႕ ေရာဂါ မရွိပါ)
မေကာင္းတဲ႕ ကိုလက္စ္ထေရာ LDL ဟာ သာမန္ထက္ေတာင္ နဲေနပါေသးတယ္
အခုလည္း ေမာလည္း မေမာ ရင္ဘတ္လည္း မနာပါ ေဆးရုံတက္ရက္ မ်ားအတြင္း မွာ အတင္း ထ ထ ေနလို႕ မနဲတားေနရပါတယ္

မရွင္း လင္းတဲ႕ ပံုမ်ား ရွိရင္ ျပန္တင္ေပးပါမယ္

အႀကံေပးၾကတဲ႕ မိတ္ေဆြ အားလံုးအား အထူးေက်းဇူးတင္ပါတယ္... ေရႊစင္ဦး အတြက္ အမ်ားႀကီး အက်ဳိးရွိပါတယ္ စဥ္းစားစရာေတြ အမ်ားႀကီး ရပါတယ္ ဆက္လက္ၿပီး တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေျပာျပၾကပါအုန္း အခုညေန မွာေတာ႔ ေဖေဖ ကို stent ထဲ႔ဘို႕ အဆင္မေျပ တဲ႕ ေနရာမွာ ပိတ္ေနတဲ႕ အတြက္ မထဲ႕ျဖစ္ေသးဘူးလို႕ ေျပာထားပါတယ္ ေနာက္ေန႕ မွ ဆရာဝန္ၾကီး ကအေသးစိတ္ ရွင္းျပမယ္ လို႕ ေျပာထားပါတယ္

ေရႊစင္ဦး ရဲ႕ ခ်စ္ေဖေဖ ဟာ   ႏွလံုးေသြးေၾကာပိတ္သြား တဲ႕ အတြက္ ဒီေန႕ မနက္ မႏၱေလး ေဆးရုံႀကီးမွာ angiogram ရိုက္ၿပီး ေဆးကုသမႈ႕ ခံယူပါတယ္.. ဒါေပမဲ႕ ေသြးေၾကာအားလံုး ပိတ္ေနၿပီး ေသြးေၾကာတခု ထဲသာ အနည္းငယ္ ပြင္႔ေန ပါတယ္ ဒါေၾကာင္႔ stent ဆိုတဲ႕ ဇကာၿပြန္ ကရိယာ ေလး လည္း ထဲ႕ လို႕ မရ ေတာ႔ပါ.. ေဆးရုံက သမားေတာ္ႀကီး က ရန္ကုန္ မဂၤလာဒံု စစ္ေဆးရံု မွာ သြားကုဖို႕ လႊဲစာေရးေပးပါတယ္... by pass လုပ္ရပါေတာ႔ မယ္... ေသြးေၾကာ ေလးေနရာ ကို ျဖတ္ဆက္ရပါမယ္..

ေဖေဖ ဟာ အသက္ ၇၁ ႏွစ္ရွိပါၿပီ....  အခု stent ေလးထဲ႕ဖို႕ေတာင္ ေတာ္ေတာ္ ရွင္းျပရပါတယ္ .... by pass လုပ္ဖို႕ မေျပာရေသးပါဘူး... ေရႊစင္ဦး တို႕ ေမာင္ႏွမ အားလံုးဟာ ခ်စ္ေဖေဖ ကို ဘယ္လိုနည္းနဲ႕ ျဖစ္ျဖစ္ ၾကာၾကာ ေနႏိုင္ေအာင္ ... အသက္ရွင္ ေအာင္ ကုသ ေပးခ်င္ပါတယ္.... အဲဒီအတြက္ ေဖေဖ ကုသ ခ်င္တဲ႕ ေနရာမွာ ကုသႏိုင္ဖို႕ အတြက္ မဂၤလာဒံု စစ္ေဆးရုံ .. ပန္းလႈိင္ ေဆးရုံႀကီး... စင္ကာပူ ေဆးရုံ ... ထိုင္း ေဆးရုံ  တေနရာရာ မွာ ကုသ ေပးခ်င္ပါတယ္... မနက္ျဖန္ သဘက္ခါ ေလာက္ဆိုရင္ ေဖေဖ ကို ဖြင္႔ေျပာၿပီး ေဖေဖ ကုမယ္ ဆိုရင္ ႀကိဳက္တဲ႕ ေနရာမွာ ကုသမႈ႕ ခံယူဖို႕ အခ်က္အလက္ ေတြ စု ေနပါတယ္... 

ေရႊစင္ဦး လည္း ကုန္က်စရိတ္ေတြ နဲ႕ လုပ္နည္းလုပ္ဟန္ ေတြ အားလံုး ကို သိခ်င္ပါတယ္.... စာဖတ္သူ မိတ္ေဆြမ်ား သိသမွ် အခ်က္အလက္ မ်ားကို ေရႊစင္ဦး ကိုေပးၾကပါလို႕ ေမတၱာရပ္ခံပါတယ္.... ခ်စ္မိတ္ေဆြ ဘေလာ႔ဂါ မကိ ကလည္း ေဖ႔စ္ဘြတ္မွာ data collect လုပ္ေနပါတယ္

အခုေလာေလာဆယ္ဆယ္ အလုပ္ရႈတ္ေနတဲ႕ အတြက္ စာဖတ္သူမ်ားသည္းခံေပးၾကဖို႕ နဲ႕ ေရႊစင္ဦး ရဲ႕ ခ်စ္ေဖေဖ အတြက္ ေမတၱာပို႕ေပးၾကဖို႕ ဒီပိုစ္႔ ေလး ကိုေရးပါတယ္.....

angiogram ရိုက္တဲ႕ ဓါတ္မွန္မ်ားကိုလည္း ညၾကရင္ တင္ထားေပးပါမယ္... အားလံုး ဆီက သိသမွ် အႀကံဥာဏ္ မ်ားလိုခ်င္ ပါတယ္ ... ကူညီၾကပါ...

ေလးစားစြာျဖင္႔

ေရႊစင္ဦး

.

>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ေမာင္ေသာ္က ၏ ညေနခင္းမ်ား, အပိုင္း(၈)

ယမကာညေနခင္း (၈)

ပင္။    ။အလို ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာပါလိမ့္၊ က်ဳပ္ျဖင့္ လူကိုေတာင္ မမွတ္မိပါသလဲ။ မနည္းၾကည့္ယူရ တယ္။ ဘာစိတ္ကူးရလို႔မ်ား ေခါင္းတံုးရိတ္လုိက္တာလဲ။

အယ္။    ။အမယ္ ဒီလူ သႀကၤန္တြင္းတုန္းက ဒုလႅဘရဟန္းခံလိုက္ေသးသလား။ က်ဳပ္တို႔ေတာင္ မသိ ရပါလား။ သာဓုဗ်ာ၊ သာဓု...

ေသာ္။    ။ဟိုး ဆရာ ဟိုး၊ ခင္ဗ်ား သာဓုကို ခ်န္ထားဦး၊ ဘယ္ကလာ ဒုလႅဘရဟန္းခံရမွာလည္း စိတ္ ညစ္ လို႔ ဆႏၵျပတဲ့အေနနဲ႔ ေခါင္းတံုးရိတ္ထားတာဗ်။

ပင္။    ။အမယ္ ခင္ဗ်ားက ဘာမ်ားစိတ္ညစ္ရျပန္တာတုန္း။ ဘယ္တုန္းကမွ စိတ္မညစ္တတ္တဲ့လူ စိတ္ညစ္ တယ္ဆိုေတာ့ ဆန္းသားကလား။ ဆိုစမ္းပါဦး။

ေသာ္။    ။အရက္ကို လြယ္လင့္တကူ ဝယ္ေသာက္ခ်င္ေတာမရလို႔၊ က်က္သေရရွိရွိ ေသာက္ခ်င္တာ မေသာက္ ရလုိ႔ စိတ္ညစ္တဲ့အထိမ္းအမွတ္ပါ။

အယ္။    ။ဒါနဲ႔မ်ား စိတ္ညစ္ခံၿပီး ေခါင္းတံုးရိတ္မေနပါနဲ႔ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားလိုသာ စိတ္ညစ္လို႔ ေခါင္းတိုးရိတ္ ဆႏၵ ျပရရင္ တုိင္းျပည္မွာ ေခါင္းတံုးေတြ မႈိလိုေပါက္ကုန္မွာေပါ့။

ပင္။    ။ေနပါဦး၊ ခင္ဗ်ားဟာက စိတ္ညစ္တယ္လည္းေျပာရဲ႕ မ်က္ႏွာကလည္း ၿပံဳးၿဖဲၿဖဲႀကီးပါလား။ ဘာေတြမ်ား ႀကိတ္ၿပီး ဝမ္းသာေနရျပန္တာတုန္း။

ေသာ္။    ။ဝမ္းသာတာ သက္သက္ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ဝမ္းနည္းဝမ္းသာစရာႀကီးလို႔ ဆိုၾကပါစို႔။

အယ္။    ။ငို၍ရယ္၍မရေသာ မ်က္ႏွာေပါ့ဗ်ာ၊ ဆုိစမ္းပါဦး၊ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ။

ေသာ္။    ။အိမ္မွာ တယ္လီဖုန္းရလို႔။

ပင္။    ။ဟာ တကယ္၊ တယ္ဟုတ္ပါလား။ ဘယ္ေလာက္မ်ားေပးလုိက္ရသလဲ။

ေသာ္။    ။တစ္ျပားတစ္ခ်ပ္မွာ မေပးရပါဘူးဗ်ာ။ ႏိုင္ငံေတာ္ကုိ ေပးသြင္းရတဲ့ ေငြ ၁၂၀၀ိ ပဲ ကုန္က်ပါ တယ္။ ခင္ဗ်ား တို႔ တယ္ခက္တဲ့ လူေတြပါလား။ ေငြေပးရင္ တယ္လီဖုန္းရတယ္ဆိုတဲ့ ေကာ လာဟလေတြ ဘယ္ကမ်ား ၾကားၾကသလဲ။ မဟုတ္လည္း မဟုတ္ဘဲနဲ႔၊ သားပုပ္ေလလႊင့္ ေလွ်ာက္မေျပာၾကပါနဲ႔ဗ်ာ။

အယ္။    ။ကဲ ထားပါေတာ့။ မေပးရလည္း ဝမ္းသာပါတယ္။ အဲဒီလို မေပးရဘဲနဲ႔ တယ္လီဖုန္းရတာ မ်ား ခင္ဗ်ားက ဘာေၾကာင့္ လြတ္လြတ္ကင္းကင္း ဝမ္းမသာႏိုင္တာတုန္း မ်က္ႏွာႀကီးက လည္း ႐ႈံ႕လို႔။

ေသာ္။    ။အေျခအေနအရေပါ့ဗ်ာ။ ေလာကမွာ ဝမ္းသာမႈဆိုတာ အမ်ားနဲ႔မွ်တခံစားရမွ တကယ္ဝမ္း သာစရာေကာင္းတာ၊ ဆင္းရဲမႈကို တစ္ေယာက္တည္း ႀကိတ္မွိတ္ခံလို႔ရတယ္။ ပမာေျပာရ ရင္ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားအိမ္က ေန႔စဥ္ ဒံေပါက္ထင္းခ်က္စားႏုိင္တယ္ ဆိုပါစို႔။ နံေဘးအိမ္ေတြက လည္း အနည္းဆံုးေတာ့ ေထာပတ္ထမင္းေလး အုန္းထမင္းေလးေတာ့ ခ်က္စားႏုိင္မွ ခင္ ဗ်ား ဒံေပါက္ကို မ်ဳိက်မွာေပါ့။ ခင္ဗ်ား ကေတာ့ ဒံေပါက္ထမင္းခ်က္၊ အိမ္နီးပတ္ဝန္းက်င္က ထမင္းရည္လ်က္ေနရရင္ ခင္ဗ်ားဒံေပါက္ဟာ အရသာ ရွိပါ့မလား။ လူစိတ္ရွိရင္ေတာ့ ခင္ ဗ်ား ဘယ္နည္းနဲ႔မွ မ်ဳိမက်ႏုိင္ပါဘူး။ အဲ... လူစိတ္ ရွိျပန္ရင္လည္း ခင္ဗ်ား ခံရၿပီသာမွတ္ေပ ေတာ့။

ပင္။    ။အင္း အက်ယ္ ကို လင္းစမ္းပါဦး ဆရာႀကီးရယ္။

ေသာ္။    ။ဒီမွာ ခင္ဗ်ားတို႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေနၾကရတာက လူလတ္တန္းစားဝန္းက်င္မွာလုိ႔ ဆိုၾကပါစို႔ အိမ္တုိင္း မွာ တယ္လီဖုန္းမရွိႏုိင္ဘူး။ ဟိုဘက္ခန္း ဒီဘက္ခန္း အေပၚထပ္ ေအာက္ထပ္က ခင္ဗ်ားအိမ္မွာ တယ္လီဖုန္း ရွိမွန္းသိတာနဲ႔ ကိစၥရွိလုိ႔ပါလုိ႔ လာလိမ့္မယ္။ ေန႔ညအခ်ိန္မေရြး လာလိမ့မယ္။ လူမႈေရးအရ ခင္ဗ်ား ျငင္းဆန္ရင္ ေကာင္းမလား၊ ႀကီးက်ယ္တယ္အေျပာခံရ မယ္။

ပင္။    ။ဒါေတာ့ ဘယ္ေကာင္းမလဲဗ်ာ။ မေကာင္းတဲ့အတူ တစ္ခါဆက္ တစ္က်ပ္ ႏွစ္က်ပ္ယူေပါ့ဗ်ာ အေဝး မဆက္ရလို႔လည္း ေျပာထားဦး။

ေသာ္။    ။ခင္ဗ်ားဟာေလ ပင္စင္ယူကတည္းက ထစ္ခနဲဆို ရသမွ်အခြင့္အေရးေလးနဲ႔ စီးပြားရွာဖုိ႔ ခ်ည္း စိတ္ကူးေနေတာ့တာပဲ။ ေမာ္ေတာ္ကား အသစ္ေလွ်ာက္ေရာင္းစား။ အေဟာင္းဝယ္ တကၠစီဆြဲ ဓာတ္ဆီ ထုတ္ေရာင္းစား၊ ဒီအႀကံမ်ဳိးေလာက္ပဲ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ပင္စင္နာေတြမွာ ရွိ ေတာ့သလား။ ရရင္ ဘနဖူး သိုက္တူးဖို႔ ခ်ည္း ႀကံစည္ေနၾကေတာ့တာပဲ။ က်ဳပ္ အဲဒီအလုပ္ မ်ဳိး ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ဘူး။ တယ္လီဖုန္းဆက္ခယူၿပီး စီးပြားရွာစားရတယ္လို႔ဗ်ာ။

အယ္။    ။ခင္ဗ်ား အဲဒီလိုေတာ့ အရမ္းမေျပာနဲ႔ဗ်ာ။ ဒီလူေတြရွိေနလို႔ ၿမဳိ႕ထဲမွာ အေရးအေၾကာင္းရွိ တယ္လီဖုန္း သံုးရတာ လြယ္ေနေသးတာ၊ သူတုိ႔သာမရွိရင္ ဒုကၡပဲဗ်။ ဘယ္သြားဆက္ရမွာ တုန္း။

ေသာ္။    ။ခင္ဗ်ားေျပာတာလည္း ဟုတ္သေလာက္ ဟုတ္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ က်ဳပ္ သီးသန္႔ေဆြး ေႏြးပါ့မယ္။ ခုေျပာတာက လူမႈေရးအရ မျငင္းပယ္ႏုိင္တာကို ပထမေျပာတာပါ။ ေနာက္တစ္ ခါ သူတုိ႔က တစ္ဆင့္ ခင္ဗ်ားနံပါတ္ကို ေပးထားၾကျပန္ေရာ၊ လာပါလိမ့္မယ္။ ဟိုဘက္ခန္းက ဟဘယ္သူ႔ကိုေခၚေပးပါ။ အေပၚထပ္ က ဘယ္ဝွာကို ေျပာေပးပါဆိုတဲ့ အားမနာ ရွာမက်ဳိး ႏုိင္တာမ်ဳိးေတြ၊ ကိုယ့္တယ္လီဖုန္းနဲ႔ကိုယ္ အႏွိပ္စက္ခံ အညႇင္းပန္းခံျဖစ္ရတာမ်ဳိးေတြ။

အယ္။    ။ဟုတ္ပါ့ဗ်ာ။ က်ဳပ္လည္း ဒီအျဖစ္မ်ဳိး ခံေနရတာပါပဲ။

ေသာ္။    ။ေနာက္ၿပီး ကုိယ့္အိမ္သားထဲကပဲ ထားပါေတာ့။ လူေတြက တယ္လီဖုန္းယဥ္ေက်းမႈ (Telephoen Etiquette)မရွိဘူးဗ်။ တယ္လီဖုန္းဆိုတာ အေရးႀကီးမွအေရးႀကီးသလို အသံုး ခ်ရတာ လိုရင္း တိုရွင္းသာပဲေျပာ၊ ေျပာၿပီးျပန္ခ်လိုက္ ခုေတာ့ ဟုတ္ေပါင္ဘူးဗ်ာ။ တစ္ခါ ေျပာရင္ ဆယ္မိနစ္၊ ဆယ့္ငါးမိနစ္၊ နာရီဝက္ေလာက္ ေလေၾကာရွည္ၿပီး ဆြဲေျပာေနတယ္။ ဘာမွအေရးမႀကီးတာေတြနဲ႔ စကားေၾကာရွည္ေနတတ္ၾကတယ္။ သိပ္နားၾကားျပင္းကတ္ဖို႔ ေကာင္းတာပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကုိယ့္အိမ္ကို အျခားလူက အေရးတႀကီး ဆက္ခ်င္ေနရင္ ေတာ့ ေသေပေတာ့။ ေစာင့္ေပဦးေတာ့၊ အင္ေဂ့ခ်္- အင္ေဂ့ခ်္- အင္ေဂ့ခ်္ ႀကီးပဲဗ်ာ။

ပင္။    ။ဟုတ္တယ္။ မိန္းမေတြကို ေလရွည္ၾကတယ္။ က်ဳပ္အိမ္က မိန္းမလည္း ျဖစ္ေၾကာင္းရယ္တဲ့ ကုန္စဥ္ကို နတ္သံေႏွာလို႔ ဖုန္းေပၚကေျပာတာ။ က်ဳပ္ေတာင္ တစ္ေရးအိပ္လုိ႔ရတယ္။

ေသာ္။    ။ဒါေၾကာင့္ တယ္လီဖုန္းဆိုသည္မွာ သိပ္ေသာက္ျမင္ကတ္ေလာက္သည့္ အဆင္ေျပမႈႏွင့္ သိပ္ အဆင္ျပေသာ ေသာက္ျမင္ကတ္စရာပစၥည္းတစ္ခုသာ (A Telephone is most convenient nuisance and most nuisance convenience) လို႔ ဆိုတာေပါ့။

အယ္။    ။အဲဒီတာ့ အဲဒီလို ကိုယ့္အိမ္ေပၚ ကုိယ္ပင့္ေခၚလာတဲ့ျပႆနာကို ဘယ္လိုမ်ားေျဖရွင္းၾကရင္ ေကာင္း မလဲ။

ေသာ္။    ။အလြယ္ဆံုးနဲ႔ အခက္ဆံုးကေတာ့ အမ်ားျပည္သူသံုး တယ္လီဖုန္းေသတၱာ( Public Telephone Booth) ပဲ၊ အဲဒါေတြကို စနစ္တက်နဲ႔ ႏွံ႔ႏွံ႔စပ္စပ္ထားႏုိင္ရန္ ဆက္သြယ္ေရး ျပႆာေျပလည္ၿပီဆိုရမွာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အဲဒါဟာ အခက္ခဲဆံုးျပႆနာပဲ။

ပင္။    ။ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဗ်ာ။

ေသာ္။    ။အမ်ားျပည္သူေတြဟာ ျပည္သူမ်ားအတြက္ ထားေပးတဲ့ ျပည္သူပိုင္ပစၥည္းေတြကို ႐ိုေသရ ေကာင္းမွန္း မသိေသးဘူး။ ျပည္သူ႔က်င့္ဝတ္၊ ျပည္သူ႔နီတိကို လုိက္နာရေကာင္းမွန္း မသိ ေသးဘူး။ တစ္နည္း အားျဖင့္ဆုိလွ်င္ တုိင္းႀကီးျပည္ႀကီးကား အဆင့္အတန္းမရွိေသးဘူး။ ယဥ္ေက်းတဲ့လူမ်ဳိး မပီသ ေသးဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အမ်ားျပည္သူအက်ဳိးအတြက္ ႏုိင္ငံေတာ္ အစိုးရက လုပ္ေဆာင္ေပးသမွ်ဟာ အိတ္ေပါက ္နဲ႔ ဖားေကာက္သလို ျဖစ္ရတယ္။

အယ္။    ။ခင္ဗ်ားဟာက တြယ္လွခ်ည္လား။ ဖိလွႏွိပ္လွခ်ည္လား။

ေသာ္။    ။ဖိမွ ႏွိပ္မွ ခ်ဳိးမွ ဖဲ့မွနာတတ္မယ္။ ဒီလူေတြအတြက္ကေတာ့ ဒီစကားမ်ဳိးနဲ႔ပဲ တန္တယ္။ အိမ္သာေတာင္မွ မစင္မကပ္ေအာင္ မယိုတတ္တဲ့လူမ်ဳိး၊ ဖင္ထုိင္အိမ္သာေတာင္မွ ဖင္ခ် မထုိင္တတ္ဘဲ ေဆာင့္ေၾကာင့္ ထုိင္ရမွ သြားတတ္တဲ့လူမ်ဳိး။ ေတြ႕ကရာကို တုတ္ခေနာင္ခ်ဳိး ၿပီး အီးအီးကုန္း တတ္တဲ့ လူမ်ဳိးကို ဘာအထင္ႀကီးစရာရွိသလဲ။

ပင္။    ။ေနပါဦး၊ ခင္ဗ်ားဟာက တယ္လီဖုန္းကေန ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္ အိမ္သာကိစၥေရာက္သြားတာလဲ၊ အိမ္သာ ကို ေမာင္သစ္ စပယ္ရွယ္လစ္လုပ္ၿပီး ေရးေနပါတယ္။ အိမ္သာေဒဝလုပ္ေနတာ ေမာင္သစ္ေပါ့။ သူေရးဖုိ႔ ထားပါဦး။

ေသာ္။    ။အဲဒီအိမ္သာကအစ ေျပာမွ အရင္းအျမစ္ကေန လွန္ေျပာတာဗ်။ အိမ္သာကအစ ပန္းၿခံတုိ႔၊ အမ်ားျပည္သူ သံုးတယ္လီဖုန္း႐ံုတို႔၊ အုိဗ်ာ အလွအပမွန္သမွ်၊ ေသာဘဏအလွမွန္သမွ်၊ ျပည္သူ႔အက်ဳိးျပဳ ပစၥည္း မွန္သမွ် ဘာကိုမွ တန္ဖိုးမထားတတ္တဲ့လူေတြပါ။

ပင္။    ။ဘာေတြမ်ား ဖ်က္ဆီးေနၾကတာကို ခင္ဗ်ားက နာက်ည္းေနရတာလဲ။

ေသာ္။    ။ခုနကေျပာတဲ့ အမ်ားသံုးတယ္လီဖုန္းေတြေပါ့ဗ်ာ။ တစ္ခ်ိန္ေသာအခါက ခင္ဗ်ားမွတ္မိပါ လိမ့္မယ္။ လမ္းေထာင့္ေတြမွာ၊ ႐ုပ္ရွင္႐ံုေတြမွာ၊ ေဈးေတြမွာ၊ ပန္းၿခံထဲမွာ၊ ေဆး႐ံုေတြမွာ အမ်ားသံုး တယ္လီဖုန္း အနီေလးေတြေလ။ ပိုက္ဆံတစ္မတ္ အေႂကြထည့္ရင္ ေျပာလုိ႔ရတာ ေလးေတြ ႏုိင္ငံေတာ္ အစိုးရက ထားေပးဖူးတယ္။ မွတ္မိေသးသလား။

အယ္။    ။ဟုတ္ၿပီ၊ မွတ္မိတယ္။ အခုေတာ့ မေတြ႕သေလာက္ ေပ်ာက္ေနပါၿပီ။

ေသာ္။    ။ဘယ္မွာေတြ႕ေတာ့မလဲဗ်ာ။ လူေတြက တစ္ျခားလူေတြကို အခြင့္အေရးမေပးဘဲ ႐ံုထဲက မထြက္တမ္း စကားေျပာတယ္။ ပိုက္ဆံအေႂကြတစ္မတ္ထည့္ရမယ့္အစား မဟုတ္တာေတြ ထည့္တယ္။ တုတ္နဲ႔ ထိုးတယ္။ ပိုက္ဆံအေႂကြ ႏႈိက္ယူတယ္။ လံုလံုၿခံဳၿခံဳဆိုရင္ အတြင္းမွာ အီးအီးပါတယ္။ ႐ွဴ႐ွဴေပါက္တယ္။ စကားေျပာကိရိယာကိုျဖတ္ၿပီး ခိုးယူသြားတယ္။ ဒီလို အက်င့္တန္တဲ့ လူတစ္ခ်ဳိ႕ကို ႏုိင္ငံေတာ္ က ဘယ္ေလာက္ၾကာရွည္ သည္းခံႏုိင္ပါ့မလဲ။ အဆံုးမွာေတာ့ဗ်ာ။ အမ်ားျပည္သူဟာ ျပည္သူ႔ နီတိကို မသိနားမည္တာမွာ ဘာစီမံကိန္းမွ မေအာင္ျမင္တာရဲ႕အေျခခံပဲ။
ပင္။    ။ေနပါဦး။ ခင္ဗ်ား အခုမွ တယ္လီဖုန္းရသလား။ အရင္က တယ္လီဖုန္းမရွိခဲ့ဘူးလား။ ေအာက္ လွခ်ည္လား။

ေသာ္။    ။ရွိခဲ့ပါဗ်ာ။ မလုိခ်င္တာနဲ႔ လြင့္ပစ္ခဲ့တာ။ ခုနက ေျပာသလို တယ္လီဖုန္းကို အသံုးျပဳမွားျခင္း အလႊဲသံုးစားျပဳျခင္းေၾကာင့္ ျဖတ္ပစ္လုိက္တာဆုိပါေတာ့။ အိမ္ကသမီးေတြ အပ်ဳိျဖစ္လာၿပီး ကတည္းက ျဖဳတ္ ပစ္ခဲ့တာ။ ဘယ့္ႏွယ္ဗ်ာ တယ္လီဖုန္းကို ကုိယ္အသံုးျပဳရတယ္မရွိဘူ။ ရည္းစားစကားေျပာတာနဲ႔၊ ေက်ာင္းက သူငယ္ခ်င္းကို စာေမးတာနဲ႔၊ စာကူးတာနဲ႔၊ ႐ုပ္ရွင္ ဇာတ္လမ္းကို အစအဆံုးေျပာတာနဲ႔ ဒါနဲ႔ ေသာက္ျမင္ ကတ္ၿပီး ျဖဳတ္ပစ္လုိက္တာ။

အယ္။    ။အခုေတာ့ေကာဗ်ာ။

ေသာ္။    ။ခုေတာ့ လင္ရလုိ႔ က်ဳပ္မွာေျမးေတာင္ရေနၿပီ။ လင္ကေတာ့ တယ္လီဖုန္းမရွိလည္း ရမွာပါပဲ။ အဲ... သူတို႔ လင္ရသြားလုိ႔ အိမ္ေထာင္က်သြားေတာ့မွ တယ္လီဖုန္း ျပန္လိုခ်င္ေတာ့ မလြယ္ဘူးဗ်။ ကိုယ္ ကလည္း အသက္ႀကီးလာၿပီေလ၊ အရင္ကလို ေပါ့ေပါ့ပါးပါး သြားႏုိင္ ေတာ့တာမွ မဟုတ္ဘဲ။ အဲဒီေတာ့ တယ္လီဖုန္းနဲ႔ ၿပီးတန္တ့ဲကိစၥ လူကုိယ္တုိင္မသြားရ ေအာင္ တပ္ဆင္ရတာေပါ့။

ပင္။    ။ဝမ္းသာပါတယ္ဗ်ာ၊ ဒါထက္ နံပါတ္က ဘယ္ေလာက္လဲ။

ေသာ္။    ။ဘာလို႔ေျပာရမွာလဲဗ်။

ပင္။    ။အလို ဘာျဖစ္လုိ႔မ်ားလဲ ခင္ဗ်ာ။

ေသာ္။    ။က်ဳပ္ တယ္လီဖုန္းက က်ဳပ္ေျပာခ်င္ရင္သာ ေျပာလုိ႔ရေအာင္ထားတာ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ အားအား ရွိ လွမ္းဆက္တိုင္း အလုပ္ပ်က္ခံ၊ အိပ္ေရးပ်က္ခံ ေျပာဖုိ႔ တပ္ထားတာမဟုတ္ဘူး။
အယ္။    ။အလုိေလးဗ်ာ။ ဒါျဖင့္ တယ္လီဖုန္းလမ္းညႊန္ (Directory)ထဲမွာ ဘယ္လိုေဖာ္ျပမလဲ။

ေသာ္။    ။ဒါ႐ုိက္ထရီမွာလည္း ပါမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒါက စာရင္းမတင္တဲ့ တယ္လီဖုန္းပဲ။ အေရးႀကီး ပုဂၢဳိလ္မွန္သမွ် ဒီလိုခ်ည္းပဲဟာ၊ က်ဳပ္လည္း က်ဳပ္ဟာ က်ဳပ္ေတာ့ ဗီြအုိင္ပီေနတာပဲဟာ။ မေတာ္ မဂၢဇင္းအယ္ဒီတာမ်ားက စာမူကို တယ္လီဖုန္းနဲ႔ေတာင္းခံတာတို႔၊ ေဆာင္းပါးမ ေကာင္းလို႔ စာဖတ္သူက လွမ္းဆက္ ဆဲတာ တုိ႔ကို ကာကြယ္ဖုိ႔ လွ်ဳိဝွက္ထားရလိမ့္မယ္။

ပင္။    ။ခင္ဗ်ားလုိသာ တယ္လီဖုန္းကို စနစ္တက်အသံုးျပဳရင္ လိုင္းေတြ အေတာ္ရွင္းသြားလိမ့္မယ္ ထင္တယ္။ က်ဳပ္အိမ္ေတာ့ တဂြမ္ဂြမ္လာေနတာပဲ၊ သူ႔ကိုေျဖဖို႔ လူတစ္ေယာက္သက္သက္ ထားရ မလိုျဖစ္ေနတယ္။

ေသာ္။    ။တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္ဗ်။ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ထူးျခားခ်က္လို႔ ဆိုရမွာေပါ့။ ျမန္မာျပည္တြင္ အေရး ႀကီးသည့္အခါ ေခၚလ်က္မရ၊ လိုင္းမ်ားပ်က္ေနသည့္ပစၥည္းကို တယ္လီဖုန္းဟု ေခၚသည္လို႔ ဆိုရမွာလား မသိပါဘူးဗ်ာ။ ဟိုတစ္ေလာဆီက အေရးႀကီးတဲ့ကိစၥ ေလးငါးရက္ေပၚမွ တယ္ လီဖုန္းေတြက ဘယ္မွ ေခၚလို႔ မရေတာ့ဘူးဗ်ာ။ မုိးမရြာခင္မွာ ထီးေပးထားၿပီး မိုးရြာမွ ထီး မေဆာင္းေစလိုလို႔ ထီး ျပန္ေတာင္း တာေတာ့ မေကာင္းပါဘူးဗ်ာ။

ပန္၊ ဇြန္၊ ၁၉၈၈

.

>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ဝင္းေဖဝင္း ဘာသာျပန္ စိန္မင္းသမီး အဆက္ အၿပိဳင္အဆိုင္အႏိုင္, အပိုင္း (၁၂)

" စတုိဖဲဘုိသာဘယ္မွာလဲ၊ သူဘာျဖစ္လုိ႔ အလုပ္မလာတာလဲ "
စက္႐ံုမွ ေန႔လယ္ ထမင္းစား ဥၾသဆဲြခ်ိန္တြင္ ႐ွာဆာက သတၱဳႀကိတ္ခဲြစက္မွ ႀကီးၾကပ္ေရးမွဴး အားေမးလုိက္ သည္။
" ဘယ္သူမွ သူဘယ္မွာဆုိတာ မသိၾကပါဘူး၊ သူအလုပ္မဆင္း ဘူးဆုိတဲ့ အေၾကာင္းၾကား စာေလး တစ္႐ြက္ပဲ ႐ံုးခ်ဳပ္က ကၽြန္ေတာ့္ဆီပုိ႔လုိက္ပါတယ္၊ ဘာ့ေၾကာင့္ အလုပ္မဆင္းဘူး ဆုိတာေတာ့ မပါဘူး၊ သူ႔ကုိအလုပ္ျဖဳတ္လုိက္တာျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏုိင္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္လဲမသိဘူး" ႀကီးၾကပ္ေရးမွဴး က သူ သိသမွ် ထင္ျမင္သမွ်ကုိေျဖသည္။

မြန္းလဲြပုိင္း အလုပ္ခ်ိန္တြင္ ႐ွာဆာသည္ အလုပ္ထဲ၌ စိတ္ကုိျမွဳပ္ၿပီး ထုိအေၾကာင္း မစဥ္းစားျဖစ္ေအာင္ ေနရသည္။ ညေနအလုပ္ဆင္းခ်ိန္တြင္ ႐ွာဆာသည္ျမင္းစီးၿပီးအနာလီဆာတုိ႔ မိသားစုေနေသာ အိမ္ကေလး မ်ားဆီသုိ႔ ထြက္လာသည္။ တကယ္ေတာ့ သူ႔မိခင္အမိန္႔ကုိ အံတုၿပီး လာခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။ မိမိေၾကာင့္ သူတုိ႔မိသားစု မည္မွ်ထိခုိက္နစ္နာ ဒုကၡေရာက္ၾကရသည္ကုိ သိလုိ၍ လာျခင္းျဖစ္သည္။
သူစက္႐ံု ဂိတ္၀သုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ မုိးဇက္ေပၚလာၿပီး ျမင္းအနားကပ္လာကာ ႏႈတ္ဆက္သည္။

" ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကုိ ျမင္ပါတယ္ ေရေကာင္း ေရသန္႔ "
" ေဟ့ မုိးဇက္၊ ငါ မင္းဆီအခုလာ လည္ေတာ့မလုိ႔ကြ "
" ကၽြန္ေတာ္ ခင္ွားစာအုပ္ယူလာခဲ့ပါတယ္ "
အုိဘန္ဘုိလူမည္းကေလး မုိးဇက္က " အဂၤလန္သမုိင္း" စာအုပ္ထူႀကီးကုိ လွမ္းေပးရင္း ေျပာလုိက္သည္။

" မင္း ဒီစာအုပ္ကုိ ဒီေလာက္ျမန္ျမန္နဲ႔ ဘယ္ဖတ္လုိ႔ ၿပီးႏုိင္မွာလဲကြ၊  ငါဖတ္တာေတာင္ လခ်ီၾကာတာ"
" ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေတာ့မွ ဖတ္ႏုိင္ေတာ့မွာမဟုတ္ပါဘူး ေရေကာင္းေရသန္႔၊ ကၽြန္ေတာ္ ဒီဟာနီ သတၱဳတြင္း ကေန ထြက္ခြာသြားရေတာ့မယ္၊ နက္ျဖန္ မနက္က်ရင္ ထရပ္ကားေတြနဲ႔ ၀င္းဟုပ္ၿမိဳ႕ကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သြားၾကရေတာ့မယ္ "

" ဘာျဖစ္လုိ႔ မင္းက သြားခ်င္ရတာလဲမုိးဇက္ "
" သြားခ်င္တယ္ မသြားခ်င္ဘူးဆုိတာက ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ဆႏၵ မဟုတ္ပါဘူး၊ နက္ျဖန္မနက္က်ရင္ လူေတာ္ ေတာ္မ်ားမ်ား ထရပ္ကားေတြနဲ႔ ဒီကေနသြားၾကရလိမ့္မယ္၊ သြားရမယ့္လူေတြကုိေတာ့ ေဒါက္တာဂ်ဳန္း ကေ႐ြးတာပဲ၊  ဘာ့ေၾကာင့္ အလုပ္က ထြက္ရမယ္ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြကုိေတာ့ ခင္ဗ်ားအေမက ႐ွင္း ျပတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ လုိ လူတစ္ေယာက္အဖုိ႔ေတာ့ ျပန္လွန္ေမးျမန္းႏုိင္တဲ့ အဆင့္မ႐ွိပါ ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ကုိ လုပ္ခတစ္လစာေပးလုိက္တယ္ေလ၊ ဒီမွာခင္ဗ်ားစာအုပ္ "
သူက စာအုပ္ကုိ လွမ္းေပးရင္း ႐ွင္းျပသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာက ၿပံဳးေနေသာ္လည္း ခါးသီးေသာအၿပံဳးမ်ိဳး။

" မင္းပဲ ယူထားပါ၊ ငါ့ရဲ႕လက္ေဆာင္ေပါ့ "
ရွာဆာက သူ႔လက္ကုိတြန္းဖယ္ရင္း ေျပာလုိက္သည္။
" ေကာင္းပါၿပီဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ ယူထားပါမနယ္၊ ခင္ဗ်ားကုိ  အမွတ္တရေပါ့၊ ခင္ဗ်ားဘ၀ၿငိမ္းခ်မ္းပါေစဗ်ာ "
သူက တစ္ဘက္သုိ႔ လွည့္ထြက္သြားသည္။ ႐ွာဆာက "မုိးဇက္" ဟု လွမ္းေခၚလုိက္သျဖင့္  ျပန္လွည့္လာ သည္။ သုိ႔ေသာ္ ႐ွာဆာတြင္ ေျပာစရာစကား ႐ွာမရပါေခ်။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လက္ကမ္းေပးလုိက္သည္။ မုိးဇက္ က ေနာက္သုိ႔ဇတ္ခနဲ တစ္လွမ္းဆုတ္လုိက္မိသည္။

လူျဖဴႏွင့္ လူမည္းတုိ႔ လက္ဆဲြႏႈတ္ဆက္႐ုိးမ႐ွိ။
" မင္းဘ၀လဲ ၿငိမ္းခ်မ္းပါေစ "႐ွာဆာက ဆုေတာင္းလုိက္သည္။
မုိးဇက္က ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကုိ လွမ္းၾကည့္ၿပီးမွ ႐ွာဆာ့လက္ကုိလွမ္းၿပီး ဆုပ္ကုိင္လုိက္သည္။ မုိးဇက္ အသားက ေအးစက္ေနရာ လူမည္းအားလံုး ဒီလုိပဲလားဟု ႐ွာဆာ ေတြးမိသည္။
" ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မိတ္ေဆြေတြပဲဗ်၊ မဟုတ္ဘူးလား "
႐ွာဆာက ေျပာလုိက္သည္။

" ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ မသိဘူး "
မုိးဇက္က ျပန္ေျဖသည္။
" ခင္ဗ်ား ဘာဆုိလုိတာလဲ "
" ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ တကယ့္မိတ္ေဆြ ျဖစ္ႏုိင္ပါ့မလားဆုိတာကုိ ကၽြန္ေတာ္မသိတာပါ "
မုိးဇက္ က ရွာဆာလက္ကုိ ညင္သာစြာေျဖေလွ်ာ့လုိက္ၿပီး တစ္ဘက္သုိ႔ လွည့္ထြက္သြားသည္။ သူ ေနာက္သုိ႔ တစ္ခ်က္ပင္ လွည့္မၾကည့္ေတာ့ပါေခ်။

*********
ထရပ္ကားယာဥ္တန္းသည္ လြင္ျပင္ကုိ ျဖတ္ေမာင္းေနသည္။ တစ္စီး၏ဖုန္မ်ားကုိ တစ္စီးမမိရန္ ခပ္လွမ္းလွမ္းခြာၿပီး ေမာင္းလာေနသည္။ ေ႐ွ႕ဆံုးမွထရပ္ကားကုိ ဂါဟတ္ဖုိရီက ေမာင္းေနသည္။ အုိက္ သျဖင့္ အက်ႌရင္ဘတ္ ၾကယ္သီးမ်ားကုိ ဖြင့္ထားသည္။ ေနာက္ၾကည့္မွန္ထဲမွေန၍ ကားေနာက္ပုိင္းသုိ႔ မၾကာ ခဏ လွမ္းၾကည့္ေနသည္။

ထရပ္ကားေနာက္ပုိင္း ကုန္တင္အခန္းတြင္ သတၱဳတြင္းမွ အလုပ္ထုတ္ခံရေသာ လူျဖဴႏွင့္ လူမည္း အလုပ္ သမားမိသားစုမ်ား၏ ၀န္ခ်ီစလည္မ်ား၊ ပရိေဘာဂမ်ား တင္ထားသည္။ ထုိပစၥည္းမ်ားေပၚတြင္ ကံဆုိး ႐ွာသူ အလုပ္သမားစုမ်ားပါလာသည္။ အမ်ိဳးသမီးမ်ားက ဆံပင္ထဲဖုန္ မ၀င္ေစရန္ ပ၀ါမ်ား ေခါင္း၌ စည္းထား သည္။ မညီညာေသာလမ္းတြင္ ကားက ဘယ္လူးညာယိမ္းျဖင့္ ခုန္ေပါက္ေနသျဖင့္ သားသည္ မိခင္ မ်ား က ကေလးမ်ားကုိ ၿမဲၿမဲ ပုိက္ထားၾကရသည္။ ကေလးႀကီးမ်ားကမူ ၀န္ခ်ီစလည္ မ်ားၾကားတြင္ ေနရာယူကာ လုိက္ပါလာၾကသည္။

ဖုိရီသည္ သူ႔ေ႐ွ႕မွန္ကုိ လက္ျဖင့္ကုိင္ၿပီး ေနရာျပင္ကာ ေနာက္ခန္းမွ ေကာင္မကေလးအား ေကာင္းေကာင္း ျမင္ေအာင္လုပ္လုိက္သည္။ ေကာင္မေလးသည္ အိပ္ရာလိပ္တစ္ခုေပၚတြင္ ထုိင္ၿပီး ေသတၱာ တစ္လံုးကုိ မွီ ထားသည္။ ေစာင္တစ္ထည္ကုိ ေခါက္ၿပီး ေခါင္းေအာက္၌ခုကာ ငုိက္မ်ဥ္းေမွးစက္ လာသည္။ ကားလႈပ္ သည္ႏွင့္အမွ် သူ႔ေခါင္းကလုိက္လႈပ္ေနသည္။ ေကာင္မေလး၏ ကပုိက႐ုိႏွင့္ လက္လြတ္ စပယ္ ငုိက္မ်ဥ္း ေနပံုကုိ ၾကည့္ၿပီး ဖုိရီသက္ျပင္းအခါခါခ်ေနမိသည္။ သူႏွင့္ ေကာင္မကေလး တုိ႔၏ အေတြ႕အႀကံဳေဟာင္းကုိ ျပန္ေျပာင္း သတိရကာ အေတြ႕အႀကံဳသစ္ထပ္ေတြ႕ေနခ်င္သည္။
မည္သည့္ စြန္႔စားမႈ ေပးဆပ္မႈပင္လုပ္ရပါေစ၊ သူ႔ဘက္ကေတာ့ ေပးဆပ္စြန္႔လႊတ္ရန္ အသင့္႐ွိေနသည္။

ေ႐ွ႕ခပ္လွမ္းလွမ္း၌ သစ္ပင္အုပ္တစ္အုပ္ကုိ ဖုိရီလွမ္းျမင္ရသည္။ ဤလမ္းကုိ စတင္ေဖာက္စကပင္စၿပီး ဖုိရီ အေခါက္ေခါက္အခါခါ သြားခဲ့ၿပီးျဖစ္၍ လမ္းအေၾကာင္း ေနာေက်ေနသည္။ ဖုိရီ နာရီကုိ ၾကည့္လုိက္သည္။ ေရာက္ရမည့္ အခ်ိန္ထက္ မိနစ္ ၂၀ ခန္႔ေနာက္က်ေနသည္။
ဖုိရီသည္ ကားကုိလမ္းေဘးသုိ႔ခ်လုိက္ၿပီး ရပ္လုိက္သည္။ ကားေပၚမွခုန္ဆင္းၿပီးေနာက္ ကားေနာက္ခန္း ထဲမွ လူမ်ားအား ေအာ္ေျပာလုိက္သည္။
" အားလံုးခဏဆင္းႏုိင္တယ္၊ ေပါက္ေတာ ... ေပါက္ေတာ အမ်ိဳးသမီးေတြက လမ္းဘယ္ဘက္ကုိ သြားၾက၊ အမ်ိဳးသားေတြက လမ္းညာဘက္ကုိသြားၾက၊ ဆယ္မိနစ္အတြင္းကားကုိ ျပန္မေရာက္တဲ့လူ က်န္ေနရစ္ၿပီ သာမွတ္ "

ဖုိရီသည္ ဆီးျမန္ျမန္သြားၿပီး ကားသုိ႔ ပထမဆံုးျပန္ေရာက္လာသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ဘယ္ဘက္ေနာက္ဘီးကုိ ၾကည့္႐ႈေနသည္။ တကယ္ေတာ့ ဘီးကုိ စစ္ေဆးေနဟန္ျဖင့္ ေကာင္မကေလးကုိ ေစာင့္ေနျခင္းသာျဖစ္ သည္။
ေကာင္မကေလးသည္ စကတ္ကုိ ျပန္႔ေအာင္အေပၚမွသပ္ရပ္ရင္း သစ္ပင္အုပ္ထဲမွ ထြက္လာသည္။ အပူဒဏ္ ဖုန္ဒဏ္ေၾကာင့္ ပင္ပန္းႏြမ္း ယိေနပံုေပၚသည္။  သုိ႔ေသာ္ ဖုိရီက မိမိအား စုိက္ၾကည့္ေနသည္ကုိ ျမင္ေသာ အခါ ေခါင္းကုိ ေမာ့လုိက္ၿပီး တင္ကေလးဟန္ပါပါ မသိမသာလႈပ္ရမ္းရင္း ဖုိရီအား မျမင္သလုိ လုပ္ ကာဆက္ေလွ်ာက္သြားသည္။
ကားေပၚသုိ႔ တက္ရန္ ေကာင္မကေလးက ေျခလွမ္းလုိက္ခ်ိန္တြင္ ဖုိရီက ခပ္တုိးတုိးေလးေခၚလုိက္သည္။

" အနာလီဆာ "
" အေမ့ ... ဂါဟတ္ဖုိရီပါလား၊ ႐ွင္ ကၽြန္မအနား မကပ္နဲ႔ေနာ္၊ အေဖ့ကုိ တုိင္လုိက္မယ္ "
ခါတုိင္းဆုိလွ်င္ အနာလီဆာသည္ ဖုိရီအား လုိလုိလားလား မ်က္ႏွာသာေပးသည္။ ယခုေတာ့ သူမေက်ာ ႏွင့္ တင္ပါး ၌ အ႐ိႈးခ်င္းထပ္ေအာင္ အ႐ုိက္ခံထားရသျဖင့္ ေယာက္်ားျမင္လွ်င္ လန္႔ေနသည္။ စိတ္မဆာရဲ ေအာင္ျဖစ္ေနသည္။

" မင္းကုိ ငါ ေျပာစရာ႐ွိလုိ႔ပါကြာ "
" ေျပာစရာ႐ွိလုိ႔ ... ဟုတ္လား၊ ႐ွင္ ဘာလုိခ်င္တယ္ဆုိတာ ကၽြန္မသိပါတယ္ "
" ညက်ရင္ စခန္းအျပင္ဘက္မွာေ တြ႕ၾကရေအာင္ကြာ " ဖုိရီက ေတာင္းပန္တုိးလွ်ိဳးသည့္ေလသံျဖင့္ ေျပာ လုိက္သည္။
" ဟင့္အင္း ... ေၾကာက္တယ္၊ မေတြ႕ရဲဘူး "
အနာလီဆာက ကားေပၚသုိ႔ လႊားခနဲ ေက်ာ္တက္လုိက္ရာ သူမ၏ သလံုးသားႏွင့္ေပါင္တံတုိ႔ကုိ ဖုိရီရင္ေမာ ဖြယ္ျမင္လုိက္ရသည္။
" အနာလီ ဆာ ... ငါမင္းကုိ ပုိက္ဆံေပးပါမယ္ "
ဖုိရီအဖုိ႔ ေအာင့္အည္းမ်ိဳသိပ္မရႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ေနသည္။

အနာလီဆာသည္ ကားေအာက္မွ ဖုိရီအား ငံု႔ၾကည့္ၿပီး ေတြးလုိက္မိသည္။ ပုိက္ဆံေပးမည္ဆုိ၍ စိတ ္၀င္စား သြားသည္။ မိမိ၀ါသနာပါေသာ၊ စိတ္သန္ေသာကိစၥကုိ ေယာက္်ားသားမ်ားက ေငြေပးဖုိ႔ ၀န္မေလး ပါလားဟု အသိအျမင္သစ္ရလာသည္။
" ဘယ္ေလာက္လဲ "
သူမက စိတ္၀င္စားစြာေမးလုိက္သည္။
" တစ္ေပါင္ေပးမယ္ "
တစ္ေပါင္ဆုိသည့္ေငြမွာ နည္းနည္းေနာေနာ မဟုတ္။ ထုိမွ်ေလာက္ သူမတစ္ခါမွ မပုိင္ဆုိင္ဖူးပါေခ်။ သုိ႔ေသာ္ သူမ၏ ေၾကးစားစိတ္က အလုိလုိ ႏုိးထလာကာ ဘယ္ေလာက္အထိ ရႏုိင္မည္ကုိ စမ္းသပ္လုိစိတ္ ေပၚလာသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဟန္ပါပါျဖင့္ တစ္ဘက္သုိ႔ ေငးၾကည့္လုိက္သည္။

" ႏွစ္ေပါင္းေပးမယ္ေလ "
ဖုိရီက ကမန္းကတန္းတုိးေပးလုိက္သည္။ အနာလီဆာအဖုိ႔ ရေလလုိေလ အုိတေစၦျဖစ္လာၿပီး ေက်ာမွ အနာ မ်ားပင္ ေပ်ာက္သလုိရွိသြားသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ခပ္တုိးတုိးႏွင့္ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ပင္ ေစ်းဆုိလုိက္သည္။
" ငါးေပါင္းေပးမွရမယ္ "
ထုိပုိက္ဆံသည္ သူ႔ဖခင္၏ တနဂၤေႏြတစ္ပတ္စာ လုပ္ခနီးပါး႐ွိသည္။ ဖုိရီကလည္း ေစ်းဆစ္သည္။
" သံုးေပါင္ထားပါကြာ "
" မရဘူး၊ ႐ွင္က နံေစာ္ေနတဲ့အဘုိးႀကီး "
အနာလီဆာက တစ္ဘက္သုိ႔လွည့္လုိက္သည္။

" ေကာင္းၿပီ ... ေကာင္းၿပီ၊ ငါးေပါင္ေပးမယ္ "
အနာလီဆာက ေအာင္ႏုိင္ေသာအၿပံဳးကုိ ၿပံဳးလုိက္သည္။ ဆံုးစမျမင္ေသာ ခ်မ္းသာမႈႏွင့္ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈကမၻာ သစ္ကုိ သူမလွမ္းျမင္လုိက္ရၿပီး၊ ထုိကမၻာထဲသုိ႔ ၀င္ေတာ့မည္ျဖစ္သည္။
ထုိ႔ေနာက္ အနာလီဆာသည္ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းကုိ လက္ညိဴးျဖင့္ ထိျပၿပီး ေျပာလုိက္ျပန္သည္။
" ႐ွင္ဒီႏႈတ္ခမ္ေလးကုိ လုိခ်င္ရင္လဲ ေနာက္ထပ္တစ္ေပါင္ေပးရဦးမယ္ေနာ္ "
************
လျပည့္ၿပီးေနာက္ သံုးေလးရက္သာ ႐ွိေသးသျဖင့္ သဲကႏၱာရတြင္ လေရာင္ဆမ္းေနသည္။ ေတာင္ၾကားလွ်ိဳ ေျမာင္ထဲတြင္မူ လေရာင္ကြယ္ကာ အေမွာင္ရိပ္မ်ား ျဖစ္ေနသည္။ တစ္ညတာ ရဂပ္နား စခန္း ခ်ေသာေနရာမွ အသံဗလံမ်ားက လွ်ိဳ႕ေျမာင္ထဲသုိ႔ ခပ္သဲ့သဲ့ ၀င္လာသည္။
ထင္းခုတ္သံ၊ သံပံုးသံခြက္မ်ားအသံႏွင့္အမ်ိဳးသမီးမ်ား၏ ခ်က္ျပဳတ္ေနသံမ်ားက အေ၀းမွၾကားေနရေသာ ငွက္သံမ်ားႏွင့္တူလွသည္။

ဖုိရီသည္ ေတာင္ခါးပန္းနံရံကုိ ေက်ာမွီလုိက္ကာ စီးကရက္ကုိ မီးညွိလုိက္သည္။ ေမာင္ကေလးလာမည့္ လွ်ိဳေျမာင္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ကုိ ေငးေမွ်ာ္ေစာင့္ၾကည့္ေနသည္။ ေကာင္မေလးလာေနေသာအရိပ္ကုိ ျမင္ ေသာအခါ ဖုိရီထုိင္ရာမွထလုိက္ၿပီး စီးကရက္ကုိ ေျခပစ္လုိက္သည္။ ေကာင္မေလးသူႏွင့္ နီးလာေသာအခါ လွမ္းေခၚလုိက္သည္။
" အနာလီဆာ "
သူ႔အသံက တုိးၿပီးတုန္ေနသည္။ ေကာင္မေလးက သူ႔ေရွ႕တည့္တည့္ သူႏွင့္ လက္တစ္ကမ္း ေက်ာ္ အကြာတြင္ ရပ္လုိက္သည္။ သူကလွမ္းဆဲြလုိက္ေသာအခါ ေကာင္မေ လးက တိမ္းေရွာင္လုိက္ၿပီး ေလွာင္ရယ္ ကေလးရယ္လုိက္သည္။

" ငါးေပါင္ေလ "
ေကာင္မေလးက သတိေပးလုိက္သည္။ ဖုိရီက ေဘာင္းဘီေနာက္အိတ္ထဲမွ ေငြစကၠဴမ်ားႏိႈက္ထုတ္လုိက္မွ အနာလီဆာ က ေ႐ွ႕တုိးလာသည္။ သူမက ေငြစကၠဴမ်ားလွမ္းယူၿပီး လေရာင္၌ ေထာင္ၾကည့္လုိက္သည္။ ေက်နပ္ သြားမွ အက်ႌအိတ္ထဲထုိးထည့္လုိက္သည္။
ဖုိရီက ေ႐ွ႕တုိးလာသည္။ ေကာင္မေလးကုိ ခါးမွေန၍ သုိင္းဖက္ကာ  ႏႈတ္ခမ္းဂေဟဆက္လုိက္သည္။  ေလာကႀကီးကုိ ေမ့စျပဳလာၾကသည္။
ထုိစဥ္ တြင္ မာေက်ာေသာအရာ၀တၳဳတစ္ခုက ဖုိရီနံ႐ုိးျပားသုိ႔ သူ႔ေနာက္ေက်ာဘက္မွေန၍လာေထာက္ သည္။  သူ႔ေနာက္ဘက္မွေနၿပီး နား႐ြက္နားကပ္၍ တုိးတုိးေျပာလုိက္ေသာ အသံတစ္သံလည္း ေပၚလာ သည္။

" ေကာင္မေလးကုိ ေမာင္းထုတ္လုိက္စမ္း "
အသံမွာ ဖုိရီနားယဥ္ေနေသာ အသံျဖစ္ၿပီး ေၾကာက္စရာေကာင္းေသာ အသံမ်ိဳးလည္းျဖစ္သည္။ ဖုိရီေနာက္မွ လူကုိ ေကာင္မေလးလည္း ျမင္သြားၿပီး စခန္းဆီသုိ႔ တစ္ခ်ိဳးတည္းထြက္ေျပးေတာ့သည္။
ဖုိရီ သည္ သူ႔၀မ္းဗုိက္အား ေမာ္ဇာ႐ုိင္ဖယ္ျဖင့္ ခ်ိန္ထားေသာ သူ႔ဘက္သုိ႔ လွည့္ၾကည့္လုိက္သည္။
" လုိသာဒီလာေရး "
ဖုိရီက အလန္႔တၾကားေျပာလုိက္သည္။
" ခင္ဗ်ားက တျခားတစ္ေယာက္မ်ားေတြ႕ဖုိ႔ေမွ်ာ္ေနေသးလုိ႔လားဗ် "
" မ ... မဟုတ္ပါဘူး၊ ခင္ဗ်ားနဲ႔ျပန္ေတြ႕ရတာ ျမန္ေနလုိ႔ပါ "

ဖုိရီသည္ လုိသာဒီလာေရးႏွင့္ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ေတြ႕ဆံုၿပီးေနာက္ လုိသာ၏ အႀကံအစည္ႏွင့္ ရ႐ွမည့္ အက်ိဳးစီးပြားကုိ အထပ္ထပ္အခါခါ စဥ္းစားၾကည့္သည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း အႀကိတ္အနယ္အျပန္ျပန္အလွန္ လွန္စဥ္းစားၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ ေလာဘကုိေၾကာက္စိတ္ႏွင့္သရဲေဘာေၾကာင္မႈက အႏုိင္ရသြားသည္။
ဖုိရီသည္ လုိသာအားေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ထားလုိက္သည္။ လုိသာအသံကုိလည္း ဒီတစ္သက္ျပန္ၾကားရ ေတာ့မည္ ဟုမထင္ခဲ့ေပ။ ယခုေတာ့ လုိသာကမိမိေ႐ွ႕တြင္ မားမားႀကီးရပ္ေနေခ်ၿပီ။ သူ႔နဖူးက လေရာင္ တြင္ ေျပာင္လတ္ေနၿပီး က်ားသစ္မ်က္လံုးႏွင့္တူေသာ သူ႔မ်က္၀န္းအစံုကလည္း အေရာင္ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ေတာက္ေန သည္။

" ျမန္တယ္ ... ဟုတ္လား၊ ျပန္ေတြ႕ရတာျမန္တယ္လား၊ ခင္ဗ်ားနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ဆံုးေတြ႕ခဲ့တာ အခုဆုိ ရင္ရက္သတၱပတ္အေတာ္ၾကာေနၿပီဗ်၊ ကၽြန္ေတာ့္အႀကံအစည္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖုိ႔ ခင္ဗ်ား စီစဥ္ စုိင္း ျပင္းေနရတာ ကၽြန္ေတာ္ထင္တာထက္ပုိၾကာေနပါလား၊ ကဲ ... အခု ခင္ဗ်ားနဲ႔အတူတူ ၿမိဳ႕ကုိ ပုိ႔ဖုိ႔ စိန္ေတြပါ သလား "
" ဟင့္အင္း ... မပါဘူး၊ အခုက လူတြသြားပုိ႔မွာ "
" ဒါျဖင့္ စိန္ေတြဘယ္ေတာ့ ပုိ႔မလဲ "

လုိသာက ေမာ္ဇာ႐ုိင္ဖယ္ေျပာင္းကုိ ဖုိရီေမးေအာက္မွေထာက္ကာ ဖုိရီမ်က္ႏွာကုိ လေရာင္တြင္ ေပၚလာ ေအာင္ပင့္တင္လုိက္ရင္း ေမးလုိက္သည္။
" သူတုိ႔ စိန္ေတြပုိ႔ဖုိ႔ အခ်ိန္ဆဲြေနေသးတယ္၊ ဘယ္ေလာက္ၾကာဦးမယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လဲ မသိဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ ေကာလာဟလတစ္ခုေတာ့ ၾကားထားတယ္၊ ဒီတစ္ခါ စိန္ေတြပုိ႔ရင္ အမ်ားႀကီးအစုလုိက္အပံု လုိက္ပုိ႔မယ္လုိ႔ ၾကားထားရတယ္ ဖုိရီက ေျဖသည္။
" ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ "
လုိသာ က ဖုိရီအား မယံုသျဖင့္ ထပ္ေမးလုိက္သည္။

" အမ်ားႀကီးပုိ႔မယ္လုိ႔သာသိရတယ္ ဘာေၾကာင့္ဆုိတာေတာ့ မသိရဘူး "
" ခင္ဗ်ားကုိ ကၽြန္ေတာ္ အေစာႀကီးကတည္းက ႀကိဳသတိေပးထားသလုိေပါ့၊ သူတုိ႔က သတၱဳတြင္းကုိ ပိတ္ဖုိ႔ စီစဥ္ေနတာဗ်၊ ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့အေခါက္ဟာ ေနာက္ဆံုးပိတ္ပုိ႔မယ့္ အေခါက္ျဖစ္ရမယ္၊ အဲ ဒီတစ္ေခါက္ ပုိ႔ၿပီး ရင္ ခင္ဗ်ားလဲ အလုပ္ျပဳတ္လိမ့္မယ္၊ အခု ခင္ဗ်ားကားေတြနဲ႔ တင္ေခၚလာတဲ့ သနားစရာ သတၱ၀ါေတြလုိပဲ ေပါ့ဗ်ာ "
" ဟုတ္ပါတယ္၊ အခု ကၽြန္ေတာ္ ေခ ၚလာတဲ့လူေတြဟာ အလုပ္ထုတ္ခံရတဲ့လူေတြပါ "

" ေနာက္တစ္လွည့္ ခင္ဗ်ားအလွည့္ေပါ့ မိတ္ေဆြ၊ ခင္ဗ်ားမွာ မိသားစုအမ်ားႀကီး႐ွိတယ္လုိ႔ ေျပာခဲ့ဖူးတယ္ မဟုတ္လား၊ ၿပီးေတာ့ ခင္ဗ်ားဇနီးနဲ႔ သားသမီးေတြကုိလဲ ခင္ဗ်ားသိပ္ခ်စ္တယ္ဆုိ "
" ဟုတ္ပါတယ္ ... လုိသာ "
" ဒါဆုိရင္ ေ႐ွ႕အဖုိ႔ ခင္ဗ်ားကေလးေတြကုိ ေကၽြးေမႊးစရာ၊ အ၀တ္ဆင္ရင္စရာပုိက္ဆံရဖုိ႔ လမ္းမ႐ွိေတာ့ပါ ဘူး၊ ခင္ဗ်ားခုနက ၾကည့္ေနတဲ့ ေကာင္ကေလးေတြမ်ိဳးလဲ နာက္ထပ္ရဖုိ႔ ေငြ႐ွိေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး "
" ဒီလုိ မေျပာပါနဲ႔ဗ်ာ ... မေကာင္းဘူး "

" ဒီမွာ ခင္ဗ်ားနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ သေဘာတူထားတဲ့အတုိင္း လုပ္ရင္ ခင္ဗ်ားပုိက္ဆံေတြ အမ်ားႀကီးရမယ္၊ ခုနက ေကာင္မေလးမ်ိဳး တစ္ဒါဇင္မကရႏုိင္တယ္ "
" ဒီအေၾကာင္းမေျပာနဲ႔ဗ်ာ၊ က်ဳပ္႐ွက္တယ္ "
" ခင္ဗ်ားနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ စီစသ္ထားတဲ့အစီအစဥ္ကုိ ခင္ဗ်ားေကာင္းေကာင္းသိပါတယ္၊ စိန္ေတြဘယ္ေတာ့ ပုိ႔မယ္ ဆုိတာ သူတုိ႔က ခင္ဗ်ားကုိ ေျပာတာနဲ႔ ဘာ လုပ္ရမယ္ဆုိတာ ခင္ဗွားသိၿပီးသားပါ "
ဖုိရီက ေခါင္းညိတ္ျပလုိက္သည္။
သုိ႔ေသာ္ လုိသာက ပုိေသခ်ာေအာင္ ထပ္မံ စစ္ေဆးလုိက္သည္။
" ကဲ ... အစီအစဥ္ကုိ ထပ္႐ြတ္ျပပါဦး "
ဖုိရီက လုပ္ရုိင္ရမည့္ အစီအစဥ္ကုိ အေသးစိတ္ေရ႐ြတ္ျပသည္။ လုိအပ္သည့္ေနရာတြင္ လုိသာက ျဖည့္စြက္ ေပးသည္။ ေနာက္ဆံုး ေက်နပ္အားရစြာျဖင့္ လုိသာၿပံဳးျပလုိက္သည္။

ဆက္ရန္
.

>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

စာေရးဆရာ ကိုေအာင္ဆန္း, အပိုင္း (၃၉)

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ ရခိုင္ခရီး
(၁)

ရခိုင္နဲ႕ပတ္သက္ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ပထမဦးဆံုူး ေတြ႕ဆံုရင္းႏွီးခြင့္ရသူဟာ ဦးဘစံျဖစ္မယ္ လို႔ ယူဆရပါသည္။ ဦးဘစံဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ စည္းရံုးမႈနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးေလာကထဲ ေရာက္လာၿပီး အဂၤလိပ္ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရး ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရး ေတြမွာေခါင္းေဆာင္ အျဖစ္နဲ႕ ပါ၀င္ခဲ့ ပါတယ္။ ဦးဘစံဟာ ''ရခိုင္တိုင္းရင္းသားမ်ားနွင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ လြတ္လပ္ေရးႀကိဳးပမ္းမႈ'' (သဟာယစာေပ၊ ၁၉၉၆၊ မတ္) စာအုပ္ကို ေရးသားထုတ္ေ၀ခဲ့ပါသည္။ ဒီစာအုပ္ထဲမွာ ''ကၽြန္ေတာ္ သိေသာ ကိုေအာင္ဆန္း" ဆိုတဲ့ အခန္းတစ္ခန္း ပါရွိပါသည္။

၁၉၄၃မွာ ဦးဘစံနဲ႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ စတင္ေတြ႕ဆံုခဲ့ၾကပါတယ္။ ဦးဘစံက အိုင္ေအအထက္တန္း၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ဘီေအေအာက္တန္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဦးဘစံနဲ႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ တို႔ ပဲခူး ေက်ာင္းေဆာင္ မွာ အတူေနၾကတယ္ ဆိုေပမယ့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ေက်ာင္းေဆာင္အေပၚထပ္ ဦးဘစံက ေအာက္ထပ္ ေနၾကတာပါ။ ဒါေပမယ့္ အေၾကာင္းဆံခ်င္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလံုး သက္သက္လြတ္ စားသူေတြ ျဖစ္ေနၾကလို႔ ဗဟိုထမင္းစားခန္းမႀကီးထဲက ထမင္းစားပြဲတစ္ခုတည္း မွာ စတင္ ဆံုမိၾကပါတယ္။

ေနာက္ေတာ့ ပဲခူးေက်ာင္းေဆာင္အေပၚထပ္မွာ အခန္းခ်င္းကပ္ေနလာၾကရလို႔ ေန႔တိုင္ေတြ႕ဆံုၾက စကားေျပာၾကနဲ႕ ပိုၿပီးရင္းႏွီးခင္မင္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ စရိုက္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဦးဘစံက ဒီလို ေရးထားပါတယ္။
ထိုအခါ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ျပည္သူ႔ မ်က္ရႈသဖြယ္ ျဖစ္ၾကပါသည္။ သြားေလရာရာ မ်က္ႏွာ ပြင့္ၿပီး လူအမ်ား၏ ဂရုျပဳျခင္း၊ အခြင့္ထူးေပးျခင္းမ်ားကို ခံယူၾကရသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ အ၀တ္အစား ဆိုလွ်င္ ေျပာစရာမရွိ။ ေခတ္ဖက္ရွင္မ်ား ပင္ျဖစ္သည္ ဟုဆိုရေပမည္။ တကၠသိုလ္ဆို လွ်င္ ေက်ာင္းသား တုိ႔အဖို႔ ဂုဏ္တက္စရာ၊ ၾကြား၀ါစရာ၊ ေပ်ာ္စရာအတိၿပီးေသာ ေဒသတစ္ခုဟု အမ်ားက ယူဆၾကသည္။

သို႔ေသာ္ ကိုေအာင္ဆန္းမွာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀ျဖင့္ ေပ်ာ္ပိုက္ပံုမရသည္မွာ ထူးျခားခ်က္ တစ္ခုျဖစ္ေနပါသည္။ သူသည္ တစ္စံုတစ္ရာကို မေက်နပ္သူျဖစ္ေၾကာင္း သူ၏အမူအရာက သက္ေသျပလ်က္ရွိသည္။ ကိုေအာင္ဆန္းသည္ ထိုစဥ္က တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ား၏ အ၀တ္ အစား၊ အေနအထိုင္၊ အေလ့အထ၊ အေတြးအေခၚ၊ အေျပာအဆိုတို႔ႏွင့္ တိုက္ရိုက္ဆန္႔က်င္ေနသူ တစ္ဦးအျဖစ္ ေတြ႕ေန ရသျဖင့္ အခ်ိဳ႕အခ်ိဳ႕ေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားက ကိုေအာင္ဆန္းကို ေျပာင္ ေလွာင္ သေရာ္ ခ်င္ၾကသည္ကိုပင္ ေတြ႕ရသည္။ သူကား အျခားေက်ာင္းသားမ်ားကဲ့သို႔ လက္ရွိ အေျခအေနဘ၀ကို ေက်နပ္ လက္ခံေနသူ မဟုတ္ေၾကာင္း ထင္ရွားလွေပသည္။ ...လို႔ျဖစ္ပါတယ္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ အိပ္ရာက ေစာေစာထေလ့မရွိတာ ဦးဘစံေတြ႕ရေတာ့ အေၾကာင္းကို စူးစမ္း မိပါတယ္။
ညတိုင္းပင္ ညဥ့္နက္လွေအာင္ စာဖတ္ေလ့ရွိသည္ဟု သိရပါသည္။ သူ႔အခန္း ၾကည့္လိုက္လွ်င္ စာအုပ္ မ်ားမွာ ေခါင္းရင္း၌ တစ္အုပ္၊ ေျခရင္၌တစ္အုပ္၊ ခုတင္ေအာက္၌တစ္အုပ္ ဆိုသလို တစ္ခန္း လံုး ျပန္႔ႀကဲ ရႈပ္ပြလ်က္ ရွိသည္ကိုသာ ေတြ႕ရသည္။ သူ၏ စာအုပ္မ်ားကို ၾကည့္လွ်င္ မ်ားေသာ အားျဖင့္ ၿဗိတိသွ် လက္၀ဲ စာအုပ္ကလပ္မွ ထုတ္ေ၀ေသာ ႏိုင္ငံေရးစာအုပ္မ်ား၊ အိုင္အယ္ပီမွ ထုတ္ေ၀ေသာ စာအုပ္မ်ားႏွင့္ ကမာၻ့ေက်ာင္းသားမ်ား လႈရွားမႈ စာအုပ္စာတမ္းမ်ားကို ေတြ႕ရွိရ သည္။ သို႔ရာတြင္ ေက်ာင္းအတန္း စာအုပ္မ်ားကိုလည္း ထူးထူးဆန္းဆန္း ေအာ္က်ယ္ေအာ္က်ယ္ ဖတ္ေလ့ရွိျပန္ပါသည္။ ႏိုင္ငံေရး စာအုပ္မ်ားကို ဖတ္သေလာက္ အတန္းစာကိုလည္း ပစ္မထားသူ ျဖစ္သည္။...... လို႔ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အယ္ဒီတာလုပ္ေနတဲ့ အိုးေ၀မဂၢဇင္းမွာ အိုးေ၀ညိဳျမရဲ႕ အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႔ ''Hell-Hound At Large'' (ငရဲေခြးႀကီးလြတ္ေနၿပီ) ေဆာင္းပါးပါလာတယ္။ ေဆာင္းပါးမွာ လက္တစ္၀ါးစာ မွ်ပဲ ရွိေပမယ့္ တကၠသိုလ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အရာရွိေတြကို ထိထိမိမိ ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ေ၀ဖန္ထားပါတယ္၊ ဒီေတာ့ တကၠသိုလ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႕က ေဆာင္းပါးရွင္ကို ေဖာ္ထုတ္ေပးဖို႔ အယ္ဒီတာကို ေတာင္းဆို ပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔က အယ္ဒီတာရဲ႕ က်င့္၀တ္အတိုင္း ျငင္းဆိုခဲ့ၾကပါ တယ္။ အဲဒါနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ နဲ႔ ဦးႏုတို႔ကို ေက်ာင္းထုတ္ပယ္လိုက္ပါတယ္။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြ မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္ၾကၿပီး သပိတ္ေမွာက္ လိုက္ၾကပါတယ္။

အဲဒီ ၁၉၃၆ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား သပိတ္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕စည္းရံုးမႈနဲ႕ ဦးဘစံက သပိတ္ေခါင္း ေဆာင္ တစ္ဦး ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ဦးဘစံက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ စရိုက္တခ်ိဳ႕နဲ႔ အနာဂတ္ႏိုင္ငံေရး ရည္ရြယ္ ခ်က္ကို ဒီလိုေဖာ္ျပထားပါတယ္။
ကိုေအာင္ဆန္း သည္ အလြန္ပင္ ရိုးသားေျဖာင့္မတ္ၿပီး စကားကို တဲ့တိုးေျပာတတ္သူျဖစ္သျဖင့္ သူ႔ ကို ကၽြန္ေတာ္ အလြန္ သေဘာက်မိခဲ့ေလသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ဘုမႈတ္သျဖင့္ အေတာ္ခံရခက္ပါ သည္။ သို႔ရာတြင္ သူူ၏ ရိုးေျဖာင့္မႈက သက္သာရာရေစပါသည္။ သူလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို အေတာ္ ပင္ ခင္မင္ ခဲ့ပါသည္။ ကိုေအာင္ဆန္းသည္ ကိုလုိနီ ပညာေရးစနစ္ကို ၿဖိဳဖ်က္ရန္မွာ ႏိုင္ငံလြတ္လပ္ ေရးႀကိဳးပမ္း မႈျဖင့္သာ ေအာင္ျမင္ႏိုင္မည္ဟု ယံုၾကည္ေနသူတစ္ဦး ျဖစ္ေၾကာင္းေတြ႕ခဲ့ရပါသည္။

''ေက်ာင္းကထြက္ရင္ ႏိုင္ငံေရးနယ္ထဲ ေျခစံုပစ္၀င္မွျဖစ္မွာပဲ။ ဒီလိုမလုပ္ရင္ ရမွာမဟုတ္ပါဘူး''ဟု ကၽြန္ေတာ့္ ကို အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါ ေျပာပါသည္။ ကိုေအာင္ဆန္းကား မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ အလြန္ထက္သန္ ၿပီး မဟုတ္မခံ တတ္သူတစ္ဦး ျဖစ္ေၾကာင္း အၿမဲတမ္း ေတြ႕ေနရေပသည္။ ... လို႔ ျဖစ္ပါတယ္။

၁၉၃၉-၄၀ ျပည့္ႏွစ္က အိုးေ၀မဂၢဇင္းမွာ ဦးဘစံက အဂၤလိပ္စာ အယ္ဒီတာ လုပ္ေနခ်ိန္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္း က အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႔ ေရးသားတဲ့ ''The Burmese National Movement'' ေဆာင္း ပါးကို ေပးၿပီး ဦးဘစံရဲ႕ နာမည္အတိုေကာက္ျဖစ္တဲ့ (B.S)နဲ႕ အိုးေ၀မဂၢဇင္းမွာ ထည့္ခိုင္းခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ေဆာင္းပါး ကို ၁၉၄၁ ေဖေဖာ္၀ါရီ ထုတ္ အိုးေ၀မဂၢဇင္းအတြဲ ၈၊ အမွတ္၁ မွာ အဂၤလိပ္ စာက႑ စာမ်က္ႏွာ ၆ မွာ ေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္။ ထို႔ျပင္ ဦးဘစံက ေျဖာင့္ခ်က္ေပးထားပါတယ္။ ဒီေဆာင္းပါးဟာ သမိုင္း၀င္ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ျဖစ္လို႔ ေနာင္အျငင္းမပြားရေအာင္ ဦးဘစံက ေျဖာင့္ ခ်က္ေပးလိုက္တာ ျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္။

(၂)

ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ ေတာ္လွန္ေရးကို ရခိုင္က ၁၉၄၄ ၊ဒီဇင္ဘာ ၂၅ ခရစ္စမတ္ေန႔မွာ စတင္ခဲ့ပါတယ္။ ဗိုလ္မွဴူးဗထူး က ၁၉၄၅ မတ္လမွာ ေတာ္လွန္ပါတယ္။ ၁၉၄၅ မတ္ ၂၇ မွာ ျမန္မာတစ္ျပည္လံုး အတိုင္းအတာ နဲ႔ ေတာ္လွန္ခဲ့ၾကပါတယ္။
၁၉၄၅ ေမ ၁မမွာ အေရွ႕ေတာင္အာရွေတာင္ပိုင္း စစ္ဌာနခ်ဳပ္က ျမန္မာျပည္ကို C.A.S (B) Cicil Affairs Service (Burma)ေခၚ ၿမိဳ႕ျပအုပ္ခ်ဳပ္ေရး ေၾကညာၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီကတ္စဘီ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို ၁၉၄၅၊ ေအာက္တိုဘာလ ၁၅မွာ ျပန္လည္ရုပ္သိမ္းလိုက္ပါတယ္။

အိႏၵိယျပည္ ဆင္းမလားမွာ စစ္ေျပးအျဖစ္ ေရာက္ရွိေနတဲ့ ဘုရင္ခံ ဆာရယ္ဂ်ီနယ္ေဒၚမန္စမစ္ အစိုးရအဖြဲ႕ဟာ ေအာက္တိုဘာ ၁၆မွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကို ျပန္ေရာက္လာပါတယ္။ ဒီအစိုးရအဖြဲ႕နဲ႔အတူ ''စကၠဴျဖဴ စာတမ္းစီမံကိန္း'' ပါလာခဲ့ပါတယ္။
ဒီစီမံကိန္းကို ၁၉၄၅ ေမ ၁၇ ကတည္းက ဘုရင္ခံေဒၚမန္စမစ္က ထုန္ျပန္ထားၿပီးျဖစ္ပါတယ္။ ၿဗိတိသွ်ပါလီမန္က အတည္မျပဳေသးလို႔ ဒီစီမံကိန္းဟာ မေရမရာ ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ ဖတပလ တစ္ျဖစ္လဲ ဖဆပလ အဖြဲ႕ႀကီးက ၁၉၄၅ ၾသဂုတ္ ၁၉မွာ ေနသူရိန္ညီလာခံႀကီး က်င္းပၿပီး ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ေတြ ခ်ခဲ့ပါတယ္။

ဆံုးျဖတ္ခ်က္ထဲမွာ မ်ိဳးခ်စ္ဗမာ့တပ္မေတာ္နဲ႔ တိုင္းရင္းသား ေျပာက္က်ားတပ္ဖြဲ႕ေတြ ၿဗိတိသွ်လက္ ေအာက္ခ့ ျမန္မာ္တိုင္းရင္းသား တပ္ေတြကို သိမ္းသြင္းၿပီး တပ္မေတာ္သစ္ ဖြဲ႔စည္းေပးဖို႔။ မိမိတို႔ ကံၾကမၼာ ကို မိမိတုိ႔ ဘာသာစီမံပိုင္ခြင့္ ရွိသည့္မူအတိုင္း ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးကို ေရွ႕ရႈၿပီး (တိုင္းျပဳ ျပည္ျပဳလ အတ္ေတာ္မေခၚမီ) ယာယီအစိုးရ ဖြဲ႕စည္းဖို႔ ၊ လြတ္လပ္ေရးနဲ႔ ျပန္ညလည္ထူေထာင္ေရး အတြက္ ေခါင္းေဆာင္ေတြေရာ၊ ျပည္သူေတြပါ စိတ္၀မ္းမကြဲ တစ္ညီတစ္ညႊတ္တည္း ေဆာင္ရြက္ ၾကဖို႔ တို႔ျဖစ္ပါတယ္။

အခု ၿဗိတိသွ်ကိုလိုနီအစိုးရက ျမန္မာျပည္ကို ျပန္ၿပီး ကၽြန္ဇာတ္သြင္းမယ့္ စကၠဴျဖဴစီမံကိန္းကို တရား၀င္ေၾကညာလိုက္ေတာ့ အစိုးရနဲ႔ ျပည္သူတို႔ ထိပ္တိုက္တိုးလာခဲ့ရပါေတာ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဘုရင္ခံ ေဒၚမန္စမစ္ နဲ႔ ဖဆပလတို႔ ေစ့စပ္ညွိႏႈိင္းလို႔ မရေအာင္ျဖစ္လာခဲ့ၾကပါတယ္။

၁၉၄၅ ႏို၀င္ဘာ ၁ မွာ ဘုရင္ခံက ဆာေပၚထြန္း၊ ၀တ္လံုဦးပုတို႔ ပါ၀င္တဲ့ ဘုရင္ခံအမႈေဆာင္အဖြဲ႔ (တစ္နည္း ၀န္ႀကီးအဖြဲ႕)ကို ဖြဲ႔စည္းေပးလိုက္ပါတယ္။ ဒီအမႈေဆာင္အဖြဲ႔ထဲမွာ သဘာပတိက ဘုရင္ခံ ျဖစ္ၿပီး လုပ္ပိုင္ခြင္အာဏာ အကုန္လံုးကို ခ်ဳပ္ကိုင္ထားပါတယ္။ တစ္ခါခပ္ၿပီး ဘုရင္ခံက အဖြဲ႕၀င္ ၃၄ ဦး ပါ၀င္တဲ့ ''အတိုင္ပင္ခံ ဥပေဒျပဳေကာင္စီ'' ကိုလည္း ဖြဲ႔စည္းေပးလိုက္ပါတယ္။ ဘုရင္ခံက ဒီအဖြဲ႕ ေတြအတြက္ ဖဆပလကို အၿမဲတံခါးဖြင့္ထားပါတယ္ဆိုၿပီး အသံေကာင္းဟစ္ခဲ့ ပါတယ္။

ဒီေတာ့ဖဆပလက ၁၉၄၅ ႏို၀င္ဘာ ၁၈ မွာ ေရႊတိဂံုအလယ္မစၥယံမွာ လူထုညီလာခံႀကီး က်င္းပၿပီး ''လံုး၀လြတ္လပ္ေရးကို ဦးတည္ဖို႔'' ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကိုလည္း ဖဆပလ ဥကၠဌအျဖစ္ တင္ေျမွာက္ခဲ့ၾကပါတယ္။

(၃)

အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္လည္းျဖစ္၊ ဖဆပလအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ႀကီး ဥကၠဌလည္းျဖစ္တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံလြတ္လပ္ေရးအတြက္ နယ္လွည့္ၿပီး စည္းရံုးေရးဆင္းပါတယ္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္နဲ႔အဖြဲ႕ဟာ ရခိုင္ရိုးမကို ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး ေတာင္ကုတ္ၿမိဳ႕ကို ၁၉၄၆ မတ္ ၆ မွာ ေရာက္ၾကပါ တယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္နဲ႔ အတူ ဟသာၤတဦးျမ၊ သခင္ျမ၊ ဗိုလ္ထြန္းလွ (တကၠသိုလ္ေန၀င္း) နဲ႔ရဲေဘာ္အခ်ိဳ႕ ပါလာ ၾကပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအဖို႔ ပထမဦးဆံုး ရခိုင္ခရီးစဥ္ပါပဲ။

ေနာက္ေန႔ မတ္ ၇ မွာ နတ္ေမာ္ေက်းရြာနဲ႔ သလိန္ျပင္ေက်းရြာေတြမွာ လူထုအစည္းအေ၀း က်င္းပ ပါတယ္။
ေမ ၈ မွာ ေတာင္ကုတ္ကေန မီးသေဘာၤနဲ႕ စစ္ေတြၿမိဳ႕ကို ထြက္ခြာလာခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီအခိ်န္မွာ ဒုတိယ ကမာၻစစ္အတြင္း စစ္ေျပးတိမ္းေရွာင္ေနခဲ့ၾကတဲ့ စစ္ေတြၿမိဳ႕လူခုကို မဟာမိတ္တပ္ေတြက ၿမိဳ႕လံုၿခံဳေရး မရွိေသးဘူးဆိုၿပီး ၿမိဳ႕တြင္းမွာ ၀င္ေရာက္ေနထိုင္ခြင့္ကို တားျမတ္ထားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူ ေတြဟာ စစ္ေတြၿမိဳ႕ရဲ႕ အေနာက္ေျမာက္ဘက္ ၇ မိုင္အကြာမွာ ရွိတဲ့ အရိကန္နဲ႕ ၾကက္ကိုင္းတန္ရြာ ေတြမွာ ေနထိုင္ၾကရလို႔ ယာယီစစ္ေတြၿမိဳ႕ ျဖစ္ေနပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးတရားပြဲအတြက္ ရခိုင္တိုင္း ဖဆပလအဖြဲ႕က ၾကက္ကိုင္းတန္ေက်း ရြာမွာ စီစဥ္ ေပးပါတယ္။ သဘာပတိက ရခိုင္တုိင္း ဖဆပလအဖြဲ႕ဥကၠဌ ဦးပညာသီလျဖစ္ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း နဲ႔ သခင္ျမတို႔ ေဟာေျပာၾကပါတယ္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဟာေျပာခ်က္ေတြထဲမွာ ႏိုင္ငံတကာေရးရာ၊ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ၿဗိတ္ိသွ်ကို အႏုနည္း (ႏိုင္ငံေရးနည္းနဲ႔)နဲ႔ ညွိႏႈိင္းၿပီးရယူဖို႔၊ လိုအပ္လာရင္ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ၾကဖို႔ ဘုရာင္ခံ ေဒၚမန္စမစ္ ရဲ႕ အမႈေဆာင္ (၀န္ႀကီး)အဖြဲ႕ထဲမွာ ေခါင္းေဆာင္ေတြျဖစ္ၾကတဲ့ ဆာေပၚထြန္နဲ႔ ဆာထြန္းေအာင္ေက်ာ္ တို႔မွာ ရခုိင္အမ်ိဳးသားေတြ ျဖစ္ၾကေၾကာင္း၊ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ တိုင္းရင္ သား လူမ်ိဳးေပါင္းစံု စည္းလံုးညီညႊတ္ေရးကို အေျခခံထားၾကဖို႔လိုေၾကာင္း၊ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးရင္ လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳးက လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳးကို ခ်ယ္လွယ္ခြင့္ မရွိေတာ့ဘဲ ဗမာတစ္က်ပ္၊ ရခိုင္တစ္က်ပ္ ျဖစ္ေစ ရမယ္ျဖစ္ေၾကာင္းတို႔ ပါ၀င္ၾကပါတယ္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္နဲ႔အဖြဲ႔ဟာ မတ္ ၁၃ မွာ ေက်ာက္ေတာ္ၿမိဳ႕၊ မတ္ ၁၅ မွာ မနက္ပိုင္း ေျမာက္ဦးၿမိဳ႕မွာ ေဟာ ေျပာၾက ပါတယ္။ ေန႔လယ္ပိုင္းမွာ ေျမာင္းေဘြမွာ အစီအစဥ္ရွိပါတယ္။ ဒီခရီးစဥ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး တကၠသိုလ္ေန၀င္းက ''ေရွးျဖစ္ေနာက္ေဟာင္းဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေၾကာင္း'' (လံုမေလးမဂၢဇင္း၊ ဇူလိုင္၊ ၁၉၈၇) မွာ ေရးထားပါတယ္။

ေျမာက္ဦးရဲ႕ေျမာင္းေတြ ၁၀ မိုင္ခရီးရွိပါတယ္။ ဘာကား၊ ဘာယာဥ္မွမရွိေတာ့ ေျခက်င္ေလွ်ာက္ရမ လိုျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒီေတာ့ရခိုင္ ဖဆပလေခါင္းေဆာင္္ေတြက စက္ဘီးေတြ စီစဥ္ေပးပါတယ္။ သခင္ျမ၊ ဟသာၤတဦးျမ၊ ဦးေအာင္ဇံေ၀နဲ႔ ဗိုလ္ထြန္းလွ (တကၠသိုလ္ေန၀င္း) တို႔က စက္ဘီးစီး တတ္ၾကၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတစ္ဦးတည္းပဲ စက္ဘီးမစီးတတ္ ျဖစ္ေနပါတယ္။
ဒီေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ဗိုလ္ထြန္းလွကို လွမ္းေခၚလိုက္ၿပီး ''ေဟ့..... ငါက စက္ဘီမစီတတ္ကာ ဘယ္နယ္လုပ္မလဲ''ဆိုၿပီး စိတ္ပ်က္ဟန္နဲ႔ ညည္းပါတယ္။ ဗိုလ္ထြန္းလွက သူ႔ရဲ႕စက္ဘီးေနာက္ခံု ေပၚ ထိုင္လိုက္ ခဲ့ပါလို႔ ေျပာပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကဗိုလ္ထြန္းလွကို ပင္ပန္းမွာစိုးလို႔ အားနာေနပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ က သခင္ျမနားကို သြားၿပီး ''သခင္ျမ၊ ကၽြန္ေတာ္ စက္ဘီးမစီးတတ္ဘူးဗ်။ ခြက်တာ ပဲ'' လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။

သခင္ျမက ရယ္ကာေမာကာနဲ႔ ''ကိစၥမရွိပါဘူး၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တပည့္ ကိုေန၀င္းက ဗလေကာင္းသာပဲ။ သူ႔စက္ဘီေနာက္ကသာ ထိုင္လိုက္သြားပါ။ ဆရာလုပ္တဲ့သူက ကိုယ့္တပည့္ စက္ဘီးေနာက္က ထိုင္လိုက္တာ ဘာျဖစ္ေသး လဲ။ ေနာက္ၿပီး စက္ဘီးမစီးတတ္တာကို လူတကာေလွ်ာက္ေျပာဖို႔ မလိုပါဘူး'' လို႔ ေျပာေတာ့မွ ဗိုလ္ထြန္းလွရဲ႕ စက္ဘီးေနာက္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ထိုင္ၿပီး လိုက္လာခဲ့ပါေတာ့ တယ္။
ေန႔လယ္မွာ ေျမာင္းေဘြမွာ ေဟာေျပာၾကပါတယ္။ ေနာက္ေန႔ မတ္ ၁၆ မွာ မင္းျပားၿမိဳ႕ကို သြားရမွာ ျဖစ္ ပါတယ္။

မင္းျပားၿမိဳ႕မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔အတြက္ အစီအစဥ္ေတြ လုပ္ေပးဖို႔ ရခိုင္တိုင္း ဖဆပလ ဥကၠဌ ဦးပညာ သီလက ဦးေက်ာ္လွဦးတို႔ကိုႀကိဳၿပီး မင္းျပားကို ေစလႊတ္ထားပါတယ္။ ဦးေက်ာ္လွဦးရဲ႕ ''ဦးပညာ သီဟ ဘာေတြ လုပ္ခဲ့သလဲ''စာတမ္း (ရခိုင္ျပည္နယ္ယဥ္ေက်မႈျပတိုက္စစ္ေတြ) ထဲမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းရ႕ဲ မင္းျပားခရီးစဥ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးထူးဆန္းအံ့ဖြယ္ရာ အခ်က္ႏွစ္ခ်က္ကို ေဖာ္ျပထား ပါတယ္။
မတ္၁၆ မနက္ ၈ နာရီမွာ မင္းျပားၿမိဳ႕ ေတာင္ေက်ာင္းမွာ လူထုအစည္းအေ၀းပြဲႀကီးအတြက္ စီစဥ္ ထား ပါတယ္။ မင္းျပားၿမိ္ဳ႕ေပၚနဲ႔ ေက်းရြာအားလံုးကို ႏႈိးေဆာ္ထားၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၉ နာရီ ခြဲေလာက္ ထိ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔လည္း ေရာက္မလာ၊ လူထုအစည္းအေ၀းပြဲမွာလည္း မင္းျပားၿမိဳ႕ေပၚက လူငါးဆယ္ေလာက္ပဲ ေရာက္ရွိေနၾကၿပီး ေက်းရြာကလူေတြ ေရာက္မလာျဖစ္ေနပါတယ္။

မၾကာခင္မွာပဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ မီးသေဘာၤနဲ႔ေရာက္လာၾကပါတယ္၊ ဗိုလ္ခ်ဳ႔္တို႔နဲ႔အတူ ေလွ်ာက္လာတဲ့ ဦးေက်ာ္လွဦး အနားကို သခင္ဘိုးေအာင္ ေရာက္လာၿပီး ''ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဘယ္မွာလဲ။ ခဏျပပါ။ နယ္ကလူ ေတြ ျမင္ခ်င္ေနၾကလို႔'' ဆိုၿပီးေျပာပါတယ္။ ဦးေက်ာ္လွဦးက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကုိ လက္ညိဳးညႊန္ျပရင္း  ''အဲဒါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပဲ''လ္ုိ႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။

သခင္ဘိုးေအာင္က ခမ္းခမ္းနားနား မဟုတ္ဘဲ ရိုးရိုးသာမန္ ၀တ္ဆင္ထားတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုၾကည့္ၿပီး လူမွားျပတယ္ အထင္နဲ႔ ''ခင္ဗ်ားတို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို မသိဘူးထင္တယ္'' ဆိုၿပီးျပန္လွည့္ ထြက္ သြားပါတယ္။ ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကတဲ့ လူအုပ္ႀကီးဟာလည္း သခင္ဘိုးေအာင္ေနာက္ကို လိုက္ သြားၾကပါတယ္။

ဒီေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ဦးေက်ာ္လွဦးကို ''ဘာလဲ''လို႔ ေမးလိုက္ပါတယ္။ ဦးေက်ာ္လွဦးက ေျပာျပလိုက္ ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ''ဒီလိုဆိုရင္ က်ဳပ္ေတာင္ ဒီမွာပဲ ခ်က္ခ်င္းတရားေဟာမယ္။ တရားပြဲ စီစဥ္ပါ'' လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ဦးေက်ာ္လွဦးက ခ်က္ခ်င္းေၾကညာလိုက္ပါတယ္။ လူအုပ္ႀကီး အေျပး အလႊား ေရာက္လာၾကၿပီး ကြင္းတစ္ကြင္းလံုး ျပည့္လွ်ံသြားပါတယ္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္က လယ္ကန္ေပါင္ရိုးေပၚတက္ၿပီး တရားေဟာပါေတာ့တယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေရာ လူထုႀကီးပါ ေနပူႀကီးထဲမွာ ႏွစ္နာရီေလာက္ၾကာပါတယ္။ ဒါက ထူူးဆန္းအံ့ဖြယ္ရာ ပထမအခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။
ေနာက္တစ္ခ်က္က ဒီလိုျဖစ္ပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ မင္းျပားက ျပန္မယ့္ေန႔ မနက္ အရုဏ္တက္လုလု ေလးမွာ ဗိုလ္ထြန္းလွ(တကၠသိုလ္ေန၀င္း) ဗိုက္ေအာင့္ၿပီး အေျခအေန ပိုဆိုးလာပါတယ္။ ဦးေက်ာ္ လွဦးက ဆရာ၀န္ ေခၚေပးရပါတယ္။ ဆရာ၀န္ ဗိုလ္ႀကီးေက်ာ္လွ လိုက္လာပါတယ္။ ဗိုလ္ထြန္းလွကို ေဆးထိုး ေပးပါတယ္။ ဗိုလ္ထြန္းလွ ေ၀ဒနာ သက္သာသြားပါတယ္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ဆရာ၀န္ကို လက္ဖက္ရည္နဲ႔ ဂုဏ္ျပဳခ်င္တယ္။ လက္ခံမလားဆိုၿပီး ဦးေက်ာ္လွဦးကို ေမးခိုင္းပါတယ္။ ဦးေက်ာ္လွဦး သြားေျပာေတာ့ ဆရာ၀န္က လက္ခံပါတယ္။ ဒီေတာ့ အိမ္ဧည့္ခန္း မွာ စားပြဲ၀ိုင္းကေလးတစ္လံုး ခ်က္ခ်င္းခ်ၿပီး လက္ဖက္ရည္ႏွစ္ခြက္နဲ႔ မင္းျပားမုန္႔ဆီေၾကာ္ တစ္ပန္း ကန္ အျပည့္ အေမာက္ တည္ခင္းေပးလိုက္ၾကပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္နဲ႔ ဆရာ၀န္ေက်ာ္လွတို႔ စားပြဲ၀ို္င္း ေလး တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ ကေန မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္လိုက္ ၾကပါတယ္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ''ဟာ..... ေကာင္းလိုက္တာ'' ဆိုၿပီး ပန္းကန္ထဲက မုန္႔ဆီေၾကာ္ တစ္၀က္ေလာက္ကို စားပစ္ လိုက္ပါတယ္။ ဒီလိုစားၿပီး ေသာက္ၿပီးၾကတဲ့အခါ ဆရာ၀န္ကထျပန္သြားပါတယ္။ ဦးေက်ာ္လွဦးက ေဆးအိတ္ ကို လက္ဆြဲၿပီး ဆရာ၀န္ေနာက္ကလိုက္သြားပါတယ္။
ဒီလိုလိုက္လာၾကရင္း ဦးေက်ာ္လွဦးက ထူးဆန္းအံ့ဖြယ္ရာ လက္ဖက္ရည္၀ိုင္းကေလး အေၾကာင္း ကို ေတြးၿပီး အေျဖရွာၾကည့္ေနပါတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္တည္း စားပြဲ၀ိုင္းကေလးမွာ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆိုင္ထိုင္ၾက တယ္။ အတူမုန္႔စား၊ အတူလက္ဖက္ရည္ေသာက္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဂုဏ္ျပဳသူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ဂုဏ္ျပဳခံ ဆရာ၀န္ကို ႏႈတ္ဆက္စကားလည္းမဆို၊ ေလာက၀တ္လည္း မျပဳခဲ့ဘူး။ ဆရာ၀န္ကလည္း စား ေသာက္ၿပီး ဘာစကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာမဆိုဘဲ ထျပန္လာခဲ့တယ္။

ဦးေက်ာ္လွဦးက ဆရာ၀န္ကို မေမးသင့္ထင္လို႔ မေမးခဲ့တာလားမသိဘူး။ ေနာက္ ႏွစ္ေတာ္တာ္ၾကာ ၿပီးမွ ဆရာ၀န္ နဲ႔ ဦးေက်ာ္လွဦးတို႔ ျပန္ဆံုမိၾကတဲ့အခါ ဦးေက်ာ္လွဦးက ေမးၾကည့္ပါတယ္။ ဆရာ၀န္ က ''စကား မေျပာၾကတာ အမွန္ပါပဲ'' ဆိုၿပီး တစ္ခြန္းတည္းသာ စကားကိုပဲ ေျပာခဲ့ပါတယ္။

မတ္ ၁၇မွာ ေက်ာက္ျဖဴၿမိဳ႕၊ မတ္ ၁၈ နဲ႔ ၁၉ တို႔မွာ ရမ္းၿဗဲၿမိဳ႕ေတြမွာ ေဟာေျပာၿပီး မတ္ ၂၀ မွာ သံတြဲကို သြားဖို႔ စီစဥ္ၾကပါတယ္။ သေဘာၤ၊ ေမာ္ေတာ္မရွိလုိ႔ ေလွနဲ႔သြားဖို႔ စီစဥ္ၾကပါတယ္။ သံတြဲ ေခ်ာင္းကို မ၀င္မီ ဘဂၤလား ပင္လယ္ေအာ္ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းကို ျဖတ္ရမည္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီခရီးစဥ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး တကၠသိုလ္ ေန၀င္းက အထက္က ကၽြန္ေတာ္ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ ေဆာင္းပါးမွ ဒီလိုေဖာ္ျပ ထားပါတယ္။
ယင္း အစီအစဥ္ ကို သိရေသာအခါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသသည္ ကၽြန္ေတာ့္အားေခၚ၍ ေျပာျပန္ ေလသည္။ ပင္လယ္ကို ျဖတ္ရမည္ကိုကား သူမသိေခ်။

''ေဟ့ေကာင္  ေလွနဲ႔သြားလို႔ ျဖစ္ပါ့မလားကြ၊ ငါက ေရမကူးတတ္ဘူး''
''ေရမကူးတတ္လည္း အေရးမႀကီးပါဘူး။ ေလွက စိတ္ခ်ရပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ပါသားပဲ''
''ဒါျဖင့္လည္း ၿပီးေရာကြာ။ ငါက ေရမကူးတတ္ေတာ့ ေရလမ္းသြားရတာ ခပ္ေၾကာက္ေၾကာက္ပဲ''
''ကိစၥ မရွိပါဘူး ေလွေပၚမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က အိပ္လိုက္ရံုေပါ့ မနက္က်ေတာ့ သံတြဲေရာက္သြားမွာပါ''   

ဆက္ရန္
.

>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ေမာင္ေသာ္က ၏ ညေနခင္းမ်ား, အပိုင္း (၇)

ယမကာညေနခင္းည (၇)

လြန္ခဲ့သည္ ဧၿပီလက ေမာင္ေသာ္က အသက္ ၆၀ ျပည့္ခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ အသက္ ၆၀ ျပည့္သည္ တြင္ ေမာင္ေသာ္က သည္ အလွဴႀကီးတစ္ခုျပဳလုပ္ရန္ ရည္စူးထားသည္။ အလွဴမွာ အရက္ကို လွဴျခင္း ေပတည္း။ ဤသို႔လွ်င္ အံ့ဖြယ္သူရဲ ထူးကဲေသာ အလွဴႀကီးကိုျပဳရန္ ရည္သန္ထားစဥ္တြင္ အလွဴကို အထ မေျမာက္ေစရန္ အတြက္ ေစတန္မာရ္နတ္က ေစလႊတ္လုိက္ေလသည္လား မသိ၊ ကၽြႏ္ုပ္၏ ေသာက္ေဖာ္ ပင္စင္နာႀကီး ႏွင့္ အယ္ဒီတာႀကီးတို႔သည္ ယမကာပုလင္းကို ပိုက္လ်က္ ဆုိက္ဆုိက္ၿမဳိက္ၿမဳိက္ ေရာက္လာ ေလ ေတာ့သည္။

ေသာ္။    ။လာၾကၿပီ၊ ေစတန္မာရ္နတ္ေတြ၊ ခင္ဗ်ားတုိ႔ သိၾကားမင္းနဲ႔အတူ တာဝတႎသာ ျပန္မသြား ၾက ဘူးလား။ သူမ်ားမွာ အရက္ျဖတ္ေတာ့မယ္လုိ႔ စိတ္ကူးႀကံစည္ထားကာမွ အဖ်က္ အဆီး ေရာက္လာ ျပန္တယ္။

ပင္။    ။အံမယ္ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ခင္ဗ်ားက သည္အသက္အရြယ္ေရာက္ကာမွ အရက္ကို သစၥာ ေဖာက္မယ္ ႀကံတာေပါ့ေလ၊ ဟုတ္လား။

အယ္။    ။အရက္ကို ပစ္ခြာၿပီး အသစ္ရွာမယ္လို႔ စိတ္ကူးတာလား၊ ဒီေလာက္ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ယမကာ ကို ဘာေၾကာင့္မ်ား ကြာရွင္းခ်င္ရတာလဲဗ်ာ။ သူသာမရွိရင္ လူ႔ျပည္မွာ က်ဳပ္တုိ႔ ဘယ္ပံု ေနရမွာလဲဆိုတာ စဥ္းစားၾကည့္ပါဦး ကိုယ္ေတာ္ႀကီးရယ္။

ေသာ္။    ။ဟုတ္ပါတယ္။ က်ဳပ္ကလည္း ယမကာကို ခ်စ္ပါတယ္။ ယမကာ ဆားဗစ္စ္ႏွစ္ေပါင္း ၄၀ မွာ မေသာက္ဖူးတဲ့ အရက္လည္း မရွိေတာ့ပါဘူး။ ေသာက္ရတာလည္း ဝပါၿပီ။ ပ်င္း လည္းလာၿပီ၊ ေက်နပ္ ေလာက္ ပါၿပီဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ ဒီကိစၥမွာ က်ဳပ္က ယမကာကိုပစ္ခြာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ယမကာက က်ဳပ္ကို ျဖတ္စာ ေပးသြားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ဳပ္က သူ႔ကို ခ်စ္မဲ့သူက ၾကာေလ ၾကာေလ အေနျမင့္တဲ့ဘဝ ေရာက္သြားၿပီဗ်။ က်ဳပ္ လက္လွမ္းမမီ ႏုိင္တဲ့ဘဝ ေရာက္သြားၿပီဗ်။  မႏၱေလးရမ္ရဲ႕ေစ်းက တစ္ပုလင္းကို ၁၅၀၊ အာမီရမ္က ၁၀၀ ဆိုေတာ့ ဟင္း... ခ်စ္လ်က္နဲ႔ ေဝးေနရတာေပါ့ဗ်ာ။

ပင္။    ။အို ဒါမ်ားပူစရာလုိက္လို႔ဗ်ာ။ ေကာ္နီရွိသားပဲ၊ ေကာ္နီနဲ႔ေပ်ာ္သည္ ေပ်ာ္သည္ တို႔ေပ်ာ္ သည္ ေပါ့ဗ်ာ။

အယ္။    ။ခင္ဗ်ားဟာ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ခ်က္အရက္ကို ငယ္ခ်စ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ခ်က္ႀကီးလို႔ပဲေခၚပါ ျမတ္ေလးက ဆိုတယ္မလား၊ ဘာတဲ့... ေခတ္ႀကီးနဲ႔ဖက္ၿပီး မပ်က္စီးဘူးကြယ္... ပစၥည္း မဲ့ခ်က္ႀကီး ခ်က္ႀကီး မူးတယ္... ဆိုတာ မၾကားဖူးဘူးလား။ ခ်က္ႀကီးသာလွ်င္ က်ဳပ္တုိ႔ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစာရဲ႕ အားထားရာ အစစ္ျဖစ္ပါတယ္။

ေသာ္။    ။မလုပ္ပါနဲ႔ဗ်ာ၊ က်ဳပ္က ခ်က္ႀကီးနဲ႔ ဘယ္တုန္းကမွ မရင္းႏွီးခဲ့ေတာ့ အသက္ႀကီးမွ မပ်က္ စီး ပါရေစနဲ႔၊ ဒါေၾကာင့္ အရက္ကို ျဖတ္ေတာ့မယ္ စိတ္ကူးထားတာ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ မတား ၾကပါနဲ႔ေတာ့။
ပင္။    ။ဘာလဲ ခင္ဗ်ားက အရက္ကို စိတ္နာလုိ႔လား။

ေသာ္။    ။စိတ္မနာပါဘူးဗ်ာ၊ ဒါေပမဲ့ ဂုဏ္သေရရွိစြာနဲ႔ မေသာက္ႏုိင္ေတာ့လို႔ စြန္႔ခြာတာပါ။ ဂုဏ္ သေရရွိစြာနဲ႔ ေသာက္ႏုိင္ေသးတဲ့ လူမ်ားေတာ့ ဆက္ေသာက္ႏုိင္ၾကပါေစ၊ ေသတစ္ပန္း သက္တစ္ဆံုး ေသာက္ႏုိင္ၾကပါေစ၊ ႐ုိးေျမက် ေပါင္းသင္းႏုိင္ၾကပါေစလို႔ ဆုေတာင္းပါ တယ္။

အယ္။    ။ေပးတဲ့ဆုနဲ႔ ျပည့္ပါေစဗ်ာ။ ေနပါဦးဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားက ဘယ္လိုဂုဏ္သေရရွိရွိနဲ႔မ်ား ေသာက္ ခ်င္ရတာလဲ။ အရက္ပဲဗ်ာ။ ေသာက္ရၿပီးေရာ မဟုတ္လား။

ေသာ္။    ။ခင္ဗ်ားတုိ႔ အဲဒါ ခက္တာပဲဗ်ာ။ အရက္ေသာက္တယ္ဆိုတာ ဂုဏ္သေရမရွိတဲ့အလုပ္၊ က်က္သေရမရွိတဲ့ အလုပ္မဟုတ္လား။ မေသာက္ၾကသူတုိင္း၊ ဘာသာေရးသမားတုိင္း က အထင္ေသးတဲ့ အလုပ္မဟုတ္လား။ အဲဒီအလုပ္ကို စကတည္းက ဂုဏ္သေရရွိရွိ စ ထားမွ ေတာ္ကာက်တယ္။ ဒူးေလာက္တင္မွ ရင္ေလာက္က် ဆိုသလိုေပါ့။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ခု ေခတ္မွာ ေသာက္ေနၾကေသးတဲ့ လူေတြဟာ အန္က်က္သေရဝစ္ေသာက္ ေသာက္ရွက္ (Un က်က္သေရ Without ေသာက္ရွက္) လူေတြသာ မ်ားပါတယ္။ က်ဳပ္ အဲဒီအထဲ မပါခ်င္ေတာ့ဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ကေတာ့ သက္ဆုိင္ရာ လူႀကီးမ်ား က ၾကည့္႐ႈမစၾကလုိ႔ အခြင့္ထူးခံ လူတန္းစားအေနနဲ႔ ပံုမွန္လိုရပါတယ္။ ေက်းဇူးတင္ပါ တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီအခြင့္အေရးကိုလည္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ မႏွစ္ၿမဳိ႕ေတာ့ဘူး။ မ လိုခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဆက္ မယူခ်င္ေတာ့ဘူးဗ်ာ။

အယ္။    ။လင္းစမ္းပါဦး ဆရာႀကီးရဲ႕၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ဂုဏ္သေရရွိရွိနဲ႔ ေသာက္တဲ့ေခတ္ကို ဝိုးတ ဝါးပဲ မီလုိက္သူ ေတြမို႔ပါ။

ေသာ္။    ။ခင္ဗ်ားတုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔က "မင္တိုမစ္ရွင္"နဲ႔ "ဆဗြဳိင္း"တို႔ကိုေတာ့ မီလုိက္တဲ့သူေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ "ဘံုေဘေဟာ္တယ္"တို႔ "ဂရင္းေဟာ္တယ္"တို႔ "ဆန္း႐ႈိင္း"တို႔ "ဆန္းကဖီး"တို႔ကို မီလုိက္တဲ့သူေတြပါ။ ေနရာထုိင္ခင္း၊ လက္သုတ္ပဝါ၊ ဖန္ခြက္၊ ပန္း ကန္ျပား၊ ဇြန္း၊ ခက္ရင္းကအစ အေကာင္းစား ေတြ သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔ ေဖြးေဖြးစင္စင္နဲ႔ စိတ္ခ်မ္းသာ လက္ခ်မ္းသာ နားေအးပါးေအး အပန္း ေျဖရင္း ေသာက္ခဲ့ၾကရပါေသး တယ္။

ပင္။    ။ခင္ဗ်ားေျပာမွ လြမ္းေတာင္လာၿပီဗ်ာ။

ေသာ္။    ။လြမ္းစရာေျပာေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ လူေတြအဆင့္အတန္း နိမ့္လာတာနဲ႔ တျဖည္းျဖည္း ေအာက္တန္း က်လာတာဟာ အရက္ဆုိင္ေတြမွာ အသိသာဆံုးျပေနပါတယ္။ ဘာ အဆင့္အတန္း ဘာကလပ္စ္ မွ မရွိေတာ့ဘူးဗ်။ ေသာက္ခ်င္တဲ့ ေသာက္ကလပ္စ္ပဲ ရွိေတာ့ တယ္။

ပင္။    ။ခင္ဗ်ားကလည္း ႏွိမ္စရာမရွိ အေသာက္သမားအခ်င္းခ်င္း ႏွိမ္လုိက္တာဗ်ာ။

ေသာ္။    ။ႏွိမ္တာ မဟုတ္ဘူးဗ်။ က်ဳပ္တို႔ရဲ႕အျဖစ္မွန္ လက္ရွိရန္တည္ခ်က္ကို ေျပာတာ။ ဟိုတုန္း က ဘြဳိင္ကုလားမ်ား ေခၚလုိက္ရင္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္နဲ႔ ႐ို႐ိုေသေသဗ်။ ဖန္ခြက္လာခ်ရင္ လည္း အေကာင္းစား ရွက္ဒလီဂလတ္စ္ (Shedle Glass)ေတြကို လက္ရာမထင္ေစဘဲ ေျပာင္လက္ေအာင္ ပြတ္တိုက္ၿပီးမွ လင္ပန္း ေပၚမွာ လက္သုတ္ပဝါခင္းၿပီးမွ သယ္မယူ လာတာဗ်။ အခုေတာ့ အေရာင္မထြက္တဲ့ ဖား ဖန္ခြက္ ကို လက္သည္း ရွည္ရွည္ႀကီး ေတြ၊ လက္ေတြ အကြက္အကြက္နဲ႔ သူငယ္က ေလးငါးခြက္ သူ႔လက္နဲ႔ ႁပြတ္ကိုင္ ယူလာ ၿပီး ေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီးနဲ႔ လာခ်တာဗ်။ ဒါေတာင္ ဖန္ခြက္မေလာက္လုိ႔ ေစာင့္ရတာ တို႔ ဖန္ခြက္ ပိုက္ဆံေပးငွားတာတို႔က ရွိေသးတယ္။

အယ္။    ။သပ္သပ္ရပ္ရပ္ လိပ္ျပာေတာင္ နတ္ကတိုင္စားပြဲထိုးတဲ့ ဆုိင္ေတြလည္း ရွိပါေသးတယ္။

ေသာ္။    ။ရွိပါတယ္။ အင္း... ေျပာျပန္ရင္လည္း ေအာင္မင္းလြန္ရာ က်ေတာ့မွာပဲ။ အဲဒီဆုိင္ေတြ က အရက္ ေရာင္းပံုက ေရာင္းခ်ျခင္း (Sale) မဟုတ္။ စားသံုးသူကို အတင္းလည္ပင္း ညႇစ္ၿပီး အိတ္ထဲ ပါလာတဲ့ ေငြကို လုမယူ႐ံုတမယ္ ႏႈိက္ထုတ္ အိတ္ေတာ့ရွင္း (Extortion) စံနစ္နဲ႔ ေရာင္းခ်တာပဲ။

အယ္။    ။ဘာျပဳလုိ႔လဲဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားဟာက ရင့္လွခ်ည္လား။ ခင္ဗ်ားေျပာပံုကျဖင့္ ေန႔ခင္ေၾကာင္ ေတာင္ ဓားျပတုိက္တဲ့ Day Light Robbery က်ေနတာပဲ။ စားသံုးသူဟာ...

ေသာ္။    ။အလ်င္ ကၽြန္ေတာ္ ေရးခဲ့ပါကေကာ၊ လင္ပန္းစနစ္ဆိုတာ အရက္ႏွစ္ခြက္ေသာက္ရင္ အျမည္းပါထည့္မွာရတယ္။ ခင္ဗ်ား စားခ်င္စား၊ မစားခ်င္လို႔ မမွာဘဲေတာ့ မေနရဘူး။ ဇြတ္အတင္းပဲ အမွာခုိင္းတယ္။ အျမည္းက အနည္းဆံုး ငါးက်ပ္ေလာက္က်မယ္။ ၾကက္ ေပါင္ေၾကာ္တစ္ခုဆို ၂၀ိ ေပးရမယ္။ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ခြက္လိုခ်င္ရင္ ေနာက္ထပ္အျမည္း နဲ႔ တြဲမွာမွရမယ္။ စိတ္မခ်မ္းသာရတဲ့အထဲ နား ကလည္း မခ်မ္းသာဘူးဗ်။

ပင္။    ။နားက ဘယ္လို မခ်မ္းသာတာလဲ။ အရက္သမားေတြ မူးၾကဆူၾကလို႔လား။

ေသာ္။    ။မူးၾက ဆူၾကတာမွ ေတာ္ေသးတာေပါ့ဗ်ာ။ အရက္ဝုိင္းပဲ၊ ဓမၼာ႐ံုမွ မဟုတ္ဘဲ။ မူးၾကဆူၾကတဲ့ လူလည္း ရွိေပမေပါ့။ ဒါထက္ဆိုးတာက ဘယ္သူမွနားမေထာင္ဘဲနဲ႔ ျမန္မာတူရိယာတီးဝိုင္း ႀကီးကို အရက္ဆုိင္တြင္းမွာ အတီးခုိင္းျခင္းပါပဲ။

အယ္။    ။ေျခာက္လံုးပတ္နဲ႔ ပတ္မႀကီးနဲ႔ ဝါးပတၱလားနဲ႔ ႏွဲနဲ႔၊ ေၾကးေနာင္နဲ႔၊ ၿမဳိင္ၿမဳိင္ဆုိင္ဆုိင္ပဲလား။

ေသာ္။    ။ဟုတ္ပါ့ဗ်ာ။ ျမန္မာဂီတဝုိင္းကိုလည္း ႏွိမ့္ခ်ေစာ္ကားရာ ေရာက္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆို ေတာ့ သူတုိ႔က တပင္တပန္း တီးေနၾကတာကို ဘယ္သူမွ ေလးေလးစားစား နားမေထာင္ ၾကဘဲကိုး။ ေနာက္ၿပီ စိတ္ေအးလက္ေအး၊ နားေအးပါးေအး အပန္းေျဖေသာက္သံုးလိုသူ ေတြလည္း ေႏွာင့္ယွက္ရာက်တယ္။

ပင္။    ။ေအးဗ်ာ၊ အသံခ်ဲ႕စက္နဲ႔ ကက္ဆက္ေလာက္နဲ႔ဆို ေတာ္ေရာေပါ့။

ေသာ္။    ။သူတုိ႔အေတြးအေခၚက ျမန္မာတီးဝုိင္းသမားေတြ ထမင္းငတ္ေနၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ အရက္ဆုိင္ မွာ ဟိုကဒီက လက္ပစ္ေၾကးကေလးစီၿပီး ဝမ္းစိုပါေစလုိ႔ ေစတနာထားဟန္တူပါသဗ်။ က်ဳပ္ ကေတာ့ လက္ပစ္ေၾကးယူၿပီး နဂါးနီသီခ်င္းခ်ည္း တီးေနတာ ၾကားရတာပါပဲ။ သိပ္ကို ခြက္ ဆန္တာပါပဲ။

အယ္။    ။ဟုတ္တယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြမွာ ကက္ဆက္ဖြင့္တာကို စိတ္တို ေနတာၾကာၿပီ။ ဘယ္ေအးေအးေဆးေဆး စကားေျပာေဆြးေႏြးစရာရွိလို႔ လက္ဖက္ရည္သြား ေသာက္ပါတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေျပာ တာေတာင္ မၾကားရေလာက္ ကက္ဆက္ကို အင္ပလီဖိုင္ယာနဲ႔ ေဆာင္းေဘာက္ (Sound box)ႀကီးနဲ႔ ႏွံေနေတာ့ မနည္း သည္းခံၿပီး ထျပန္လာရတယ္။

ေသာ္။    ။က်ဳပ္ကေတာ့ လက္ဖက္ရည္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းတယ္ဆိုေစေတာ့ ကက္ဆက္ဖြင့္တဲ့ ဆုိင္ခန္း ေသာက္ကို မေသာက္ဘူးဗ်ာ။ အေနာက္ႏုိင္ငံမ်ားမွာ (The customers deserve the right not to be entertained) "အေဖ်ာ္ေျဖ မခံလိုလွ်င္ မခံရန္အတြက္ စားသံုးသူ တြင္ အခြင့္အေရးရွိသည္"လို႔ ဆို ထားတယ္။

ပင္။    ။ဒါျဖင့္ နားေထာင္ခ်င္တဲ့လူေတြ၊ အထူးသျဖင့္ လူငယ္ေတြက ရွိေသးတာပဲဗ်။ သူတုိ႔က နား ေထာင္ခ်င္ေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။

ေသာ္။    ။သူတို႔နားေထာင္ခ်င္သပဆိုရင္ အမ်ားျပည္သူဆုိင္မွာ နားေထာင္စရာမလိုပါဘူး။ သူတို႔အိမ္ မွာ သူတုိ႔ နားေထာင္ပေစေပါ့။ နားက်ပ္နဲ႔ နားေထာင္ဗ်ာ။ သူတုိ႔ခံႏုိင္ရန္ သူတုိ႔နားကြဲ႐ံုမက လို႔ ဖင္ပါ ကြဲေအာင္ သူတုိ႔အိမ္မွာ နားေထာင္။ သူ႔အခြင့္အေရး အျပည့္ရွိပါတယ္။ အမ်ား ျပည္သူကိုေတာ့ အသံ ဆူညံ ေစျခင္းျဖင့္ အေႏွာင့္အယွက္မျပဳသင့္ဘူး။

ပင္။    ။ခင္ဗ်ားက ဂီတကိုမႀကဳိက္လို႔ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

ေသာ္။    ။ႀကဳိက္ၿပီလားဗ်ာ။ သိပ္ႀကဳိက္တာေပါ့။ ျမန္မာသီခ်င္းႀကီးကအစ ကာလေပၚစတီရီယိုေတး အခ်ဳိ႕ ကိုပါ ႀကဳိက္ပါတယ္။ အေနာက္တုိင္း ေတးဂီတဆိုရင္ ခ်ဳိက္ေကာ့စကီး၊ လစ္ဟိုပန္း၊ ေဘတိုဗင္ ကအစ ေမာ္ဒန္ေပါ့ပ္ျမဴးဇစ္အထိ ႀကဳိက္တာေတြလည္း ရွိပါတယ္။ က်ဳပ္အိမ္မွာ က်ဳပ္ႀကဳိက္သလို နားေထာင္တယ္။ အမ်ားျပည္သူေတြ ထုိင္တဲ့ဆုိင္ ဘံုဆုိင္ဆိုတာ ေတးဂီ တကို ၿငိမ့္ၿငိမ္းေညာင္းေညာင္းနဲ႔ မသိစိတ္ (Sub conscious mind)မွာ ထင္သာၾကားသာ႐ံု မွ်ေလာက္ ညင္ညင္သာသာ တုိးတိုးကေလး ဖြင့္ေပးထားရင္ သိပ္ေကာင္းတာေပါ့။ ျမဴးဇစ္က ေနာက္ခံေတးအျဖစ္ ဘက္ဂေရာင္းေလာက္ပဲ ရွိေန ရတယ္။ ခုေတာ နားပင္း၊ နားထုိင္း၊ နား ကန္းေတြက နတ္ကနားေပးသလို တီးေပးမွႀကဳိက္ၾကတယ္။ မယဥ္ေက်း တဲ့ လူ႐ိုင္းေတြရဲ႕ ဗီဇ မေပ်ာက္ေသးတဲ့ သေဘာပါ။

အယ္။    ။အဲဒါ အလ်င္တုန္းက ကုလားလက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေတြရဲ႕ အက်င့္ဆုိးပါလာတာနဲ႔တူတယ္ဗ်။ ကုလားလက္ဖက္ရည္ဆုိင္လည္း ဆူညံေနတာပဲ။ ဘာကို ေအာ္မွာလုိ႔မွ ဘယ္သူကမွ လာမ ခ်ဘူး။ သူတုိ႔ ဘာသာ ဆူညံေနၾကတာပဲဗ်။ ညစ္ပတ္တာလည္း အဲဒီက ကူးစက္လာတာလို႔ ထင္တာပဲ။ လူမ်ဳိး တစ္မ်ဳိးဆီက ေကာင္းတဲ့အက်င့္ကိုေတာ့ မယူၾကဘဲနဲ႔ မေကာင္းတဲ့ အက်င့္ကို အမိအရယူႏုိင္တဲ့ေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ ျမန္မာေတြေတာ့ စံနမူနာပါပဲ။

ေသာ္။    ။ဟုတ္တယ္ေလ၊ အရက္ေသာက္တဲ့ေနရာမွာလည္း ဒီအတိုင္းပဲဗ်။ အဂၤလိပ္ေတြက စည္းနဲ႔ ကမ္းနဲ႔ အရက္ေသာက္တယ္။ အလုပ္လုပ္တဲ့ေနရာမွာလည္း မခိုမကပ္ အလုပ္လုပ္တယ္။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ကိုယ္ေရႊျမန္မာမ်ားက အလုပ္လုပ္တာေတာ့ အတုမခိုးဘဲနဲ႔ အရက္ ေသာက္တာၾကေတာ့ လြန္လြန္ ကဲကဲ အတုခိုးၾကတယ္။ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ဆူညံေနမွ ႀကဳိက္တာကေတာ့ ခင္ဗ်ားေျပာသလို ကုလား ဆီကရတဲ့ အက်င့္ဆုိးနဲ႔တူပါတယ္။

လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ ကက္ဆက္ေခြအလုအယက္ဖြင့္တာ အေသးအမႊားကိစၥမဟုတ္ဘူး ေနာ္။ စႏၵာဝင္း လက္ဖက္ရည္ ဆုိင္က စတဲ့မီးဖြားဟာ အေတာ္ေတာက္ေလာင္ က်ယ္ျပန္႔ သြားတာကိုသာၾကည့္ေတာ့။ ဒါေၾကာင့္ လက္ဖက္ရည္ေရာင္းပါ။ ကက္ဆက္သံႏွင့္ လူငယ္ ေတြကို ျမဴဆြယ္၊ ရပ္ကြက္ကို အပူမီး တုိက္တဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မ်ဳိးမျဖစ္ဖုိ႔ သက္ဆုိင္ရာ က တားျမစ္သင့္တယ္။

ပင္။    ။ခင္ဗ်ား အကဲျဖတ္ခ်က္အရ အရက္ဆုိင္ေတြဟာ လူေတြ တျဖည္းျဖည္း အဆင့္အတန္းနိမ့္ က်သြားတာကို ေဖာ္ျပေနတယ္ဆိုရင္ ဒီကေန႔ မႈိလုိေပါက္ေနတဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြက ဘာကို ေဖာ္ျပေနသလဲ။

ေသာ္။    ။လူေတြ စူးစုိက္ စိတ္ဝင္စားစရာမရွိတာ။ လူေတြ စိတ္ေလလြင့္ေနတာ၊ လူေတြ အႀကံအဖန္ လုပ္ၿပီး ျဖတ္လမ္းလုိက္ေနၾကတာကို ေဖာ္ျပေနတယ္။ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ ေမ့ေနေအာင္ ထုိင္တဲ့ လူေတြဟာ အလုပ္မရွိတဲ့လူ၊ စိတ္ေလလြင့္တ့ဲလူနဲ႔ အေပါက္ေကာင္းေခ်ာင္းေနတဲ့လူ ျဖတ္လမ္း သမားေတြသာမ်ားတယ္။ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေတြမ်ားလာ အလုပ္လက္မဲ့ဦးေရ ေပါေလဆိုတာ သတ္မွတ္ ႏုိင္တယ္။

အယ္။    ။အဲဒါေတာ့ ခင္ဗ်ားရဲ႕သီဝရီမွားၿပီထင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဂ်ပန္ျပည္ေရာက္ခဲ့တယ္။ ေပါလုိက္ တဲ့ တီးေဟာက္စ္ေတြ၊ မ်ားလုိက္တဲ့ ဘားေတြ၊ ေသာက္ေသာက္လဲ ႏုိက္ကလပ္ေတြ၊ ကဲ... ဒါေတာ့ ခင္ဗ်ား ဘယ္လို ေျပာမလဲ။ စီးပြားေရးမေကာင္းလုိ႔လား။

ေသာ္။    ။ခင္ဗ်ားေျပာတာမွန္တယ္။ အဲဒါ (Inverse ratio) အခ်ဳိးက် ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ျခင္းလကၡဏာလို႔ ေခၚတယ္။ စီးပြားေရးေကာင္းလြန္းျပန္တဲ့အခါမ်ဳိးမွာလည္း ေငြေတြပိုလွ်ံေနလို႔၊ အခ်ိန္ေတြ ပိုလွ်ံေနလို႔ အေပ်ာ္အပါးအေနနဲ႔ ဒီလကၡဏာမ်ဳိးေတြ ထပ္ေပၚႏုိင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီ မွာလည္း ေငြေတြ ပိုလွ်ံ ေနလုိ႔ မဟုတ္ေတာင္ အခ်ိန္ေတြပိုလွ်ံေနလို႔ျဖစ္မွာပါ။

ပင္။    ။အင္း... ခင္ဗ်ားေျပာတာ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ ေခတ္မီတိုးတက္တဲ့ ႏုိင္ငံမ်ားမွာ အရွားပါးဆံုးေသာ ပစၥည္းဟာ "အခ်ိန္"ပဲဗ်။ သူတုိ႔ဆီမွာ အခ်ိန္ကို လုအလုပ္ လုပ္ေနရတယ္။ အၿပဳိင္အဆိုင္ အလုပ္လုပ္ေနရတယ္။ ဒီ့ျပင္ဟာေတြ အားလံုးရွိေပမဲ့ "အခ်ိန္"က မရွိဘူးဗ်။

ေသာ္။    ။ဒါျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ကျမန္မာျပည္ကိုခ်စ္တာေပါ့့။ ကမာၻမွာ အရွားပါးဆံုးပစၥည္းျဖစ္တဲ့ "အခ်ိန္" ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မွာ အေပါဆံုးျဖစ္ေနတယ္။ ဘယ္ေလာက္ဂုဏ္ယူစရာေကာင္းသလဲ၊ ဘယ္ေလာက္ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ တုိင္းျပည္လဲ၊ ဒါနဲ႔မ်ားေတာင္ ကုိယ့္တုိင္းျပည္မွာ ကိုယ္မ ေနၾကဘဲ ႏုိင္ငံျခား ထြက္ အလုပ္လုပ္တဲ့လူေတြကို သိပ္အံ့ၾသမိတယ္။ ဟိုမွာ အေျပးအလႊား အေမာတေကာလုပ္ႏုိင္မွ လူတန္းေစ့ေနရ၊ ထုိင္ရ၊ စားရတာ၊ က်ဳပ္တုိ႔ဆီမွာ ဘယ္လွည့္ ညာလွည့္နဲ႔ ၿဖီးျဖန္းၿပီး လက္ေက်ာ တင္းေအာင္ မလုပ္ဘဲနဲ႔ စားႏုိင္ေသာက္ႏုိင္ရွိၾကတယ္။ အနည္းဆံုးေခတ္ႀကီးနဲ႔ မပ်က္စီးတဲ႔ ပစၥည္းမဲ့ ခ်က္ႀကီးတို႔ တြယ္ႏုိင္ၾကေသးတယ္။

အယ္။    ။ဟုတ္ေပါ့ဗ်ာ၊ ေကာင္းသမွ သိပ္ေကာင္း။ ဒါနဲ႔ ႏုိင္ငံျခားတိုင္းျပည္မ်ားမွာ အေျပးအလႊားရွာ ေဖြရ၊ အခ်ိန္လုၿပီး အလုအယက္လုပ္ၾကရလို႔ ႏွလံုးေရာဂါနဲ႔ေသတဲ့ လူေတြက ရာခုိင္ႏႈန္း သိပ္မ်ားတယ္ဆို။

ေသာ္။    ။ဟုတ္တယ္။ သိပ္ကိုမ်ားတယ္။ (Rat Race) လုိ႔ေခၚတာေပါ့ဗ်ာ။ ျမန္မာလိုကေတာ့ ၾကက္ ယက္ သလို အလုအယက္ ရွာစားေနရတာမုိ႔ ႏွလံုးေရာဂါနဲ႔ေသတာမ်ားတာေပါ့။

ပင္။    ။ဒီလိုဆို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဆီမွာေတာ့ ႏွလံုးေရာဂါနဲ႔ သိပ္အေသအေပ်ာက္ မမ်ားႏုိင္ဘူးေပါ့ေနာ္။

ေသာ္။    ။ဟုတ္တယ္ ႏွလံုးေရာဂါနဲ႔ မေသႏုိင္ေပမဲ့ သံုးလံုးေရာဂါနဲ႔ေတာ့ ေသႏုိင္ေသးတယ္။

အယ္။    ။ဗ်ာ သံုးလံုးေရာဂါ၊ ဘယ္လိုေရာဂါလဲဗ်။

ေသာ္။    ။ခ်ဲေလဗ်ာ၊ ခ်ဲထီဂဏန္း သံုးလံုးေပါ့။ အလုပ္မရွိ အႀကံအစည္မရွိေတာ့ ခ်ဲထီဖိထိုးၿပီး ခ်ဲမ ေပါက္တာနဲ႔ မြဲၿပီး ဂဏန္းသံုးလံုးေရာဂါနဲ႔ ေသမွာကေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ပဲဗ်ဳိ႕။

ပင္။    ။ခင္ဗ်ားက သူမ်ားက်ေတာ့ သံုးလံုးေရာဂါနဲ႔ ေသမေလး ဘာေလးနဲ႔ ခင္ဗ်ားက်ေတာ့ ေလးလံုး ေရာဂါနဲ႔ ေသမယ္ထင္တယ္။

ေသာ္။    ။ဘယ္လိုေလးလံုးေရာဂါလဲဗ်။

ပင္။    ။ခင္ဗ်ားပဲ ေျပာတယ္မဟုတ္လား။ တစ္ပတ္ကို ရမ္တစ္လံုးက်နဲ႔ တစ္လမွ ရမ္ေလးလံုး၊ အဲ- ဒီရမ္ေလးလံုးကိုပဲ အလ်င္မီေအာင္ မရႏုိင္လို႔ ခင္ဗ်ားလည္း ေလးလံုးေရာဂါနဲ႔ ၾကြလိမ့္မယ္ လို႔ က်ဳပ္ထင္တယ္။

ေသာ္။    ။အဲဒါေၾကာင့္ ေျပာတာေပါ့။ ေလးလံုးေရာဂါနဲ႔ မၾကြခ်င္လို႔ အခ်ိန္မီ အရက္ျဖတ္ေတာ့မယ္ ေျပာတာ။ ခင္ဗ်ားတို႔လာၿပီး မာရ္နတ္လုပ္တာနဲ႔ မေအာင္ျမင္ေသးတာ။ ေနာက္ကို ခင္ဗ်ား တို႔လာတာ ျမင္ရင္ေတာ့ "အို အခ်င္းေစတန္၊ ေနာက္သို႔ုဆုတ္ေလာ့၊ ငါ့ေနာက္သို႔ မလုိက္ ေလႏွင့္"လို႔ ေျပာရမွာပဲ ထင္တယ္။

ပင္။    ။ခင္ဗ်ား တကယ္အရက္ျဖတ္ေတာ့မွာလား။

ေသာ္။    ။ခင္ဗ်ား ယံုသလား။ အသက္ ၆၀ အထိ ယမကာကို တတ္ႏုိင္သမွ် ေဘးကင္းစြာ၊ အသက္ ရွည္စြာ ေသာက္သံုးလာတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ဒီေလာက္လြယ္လြယ္နဲ႔ ျဖတ္လို႔ရပါ့မလား။ ကၽြန္ေတာ္ ေသာက္ခ်င္စိတ္ ကုန္တာက ေသာက္ရတာ က်က္သေရမဲ့လြန္းလို႔သာ ေျပာရ တာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္ ဆရာသမား အသက္ ၈၀ ေက်ာ္ ယမကာဆရာ ဇရာအိုႀကီးက ဆိုမိန္႔ ဖူးတယ္။

ပင္။    ။ဘယ္လိုမ်ားပါတဲ့လဲ။

ေသာ္။    ။ဟိုတစ္ေလာဆီက သူနဲ႔ေတြ႕ေတာ့ ေမးတယ္။ ေဟ့ ဗိုလ္ေသာ္ ေမာင္ရင္အရက္ေသာက္ တုန္းပဲလားတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ေသာက္တယ္လို႔ ေျပာလုိက္ေတာ့၊ သူက ဘယ္ေလာက္ေသာက္ သလဲတဲ့။
ပင္။    ။သူကလည္း စနစ္တက် ပက္ခ်ိန္သမားလား။

ေသာ္။    ။စနစ္တက် ဘယ္ကမလဲ။ အရက္ပါရမီရွင္လိုေခၚေလာက္တယ္။ အသက္ရွစ္ဆယ္ထိ ေသာက္ရတာ သာၾကည့္ေတာ့။ အဲ-ကၽြန္ေတာ္က တစ္ေန႔ကို ႏွစ္ပက္၊ တစ္ပက္မွာ ငါးရက္ ေသာက္တယ္ လို႔ ေျပာလုိက္တယ္။

အယ္။    ။အဲဒီေတာ့ သူက ဘာေျပာသလဲ။

ေသာ္။    ။ေအး ေကာင္းတယ္။ မင္း ေယာင္လုိ႔မွားလို႔မ်ား သူတစ္ပါးစကား နားေယာင္ၿပီး သြားမျဖတ္ လိုက္ နဲ႔ေနာ္။ ဟိုေရာဂါ ဒီေရာဂါေတြဝင္ၿပီး ဆရာဝန္ဆီ အလီလီသြားေနရတာနဲ႔ ေဆးဖိုးနဲ႔ မြဲလိမ့္မယ္၊ ေဆး ေတြက အရက္ထက္ပိုၿပီး ေစ်းႀကီးေသးတယ္။ ေမာင္ရင္ရဲ႕တဲ့။

ပင္။    ။ဟုတ္ေပါ့ဗ်ာ။ ေဆးေစ်းႀကီးတာျဖင့္ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။

ေသာ္။    ။မင္း အသက္ ၆၀ မွာ ေန႔စဥ္  ႏွစ္ပက္ေသာက္။ အရက္ေကာင္းေကာင္းကိုပဲေသာက္။ ခ်က္ႀကီးကို မကုိင္ေလနဲ႔၊ အသက္ ၇၀ မွာ ေန႔စဥ္ တစ္ပက္ပဲေသာက္၊ ငါ့လို အသက္ ၈၀ ေရာက္ေတာ့ ပက္ခ်ိန္ တစ္ဝက္ (Half Peg)ပဲေသာက္၊ ေအး အသက္ ၉၀ ပိုင္းေရာက္လာ ရင္ေတာ့...

အယ္။    ။ျဖတ္လုိက္ေတာ့တဲ့လား။

ေသာ္။    ။ဘယ္က ျဖတ္ရမွာလဲ။ အသက္ ၉၀ ေက်ာ္မွေတာ့ မထူးေတာ့ဘူးကြာ တစ္ေန႔တစ္လံုးပဲ ေသာက္ေတာ့။ ဘယ္ အသက္ ၉၀ ေက်ာ္လို႔ ဘာေရာဂါနဲ႔မွ မေသတဲ့အတူေတာ့ ေသာက္ ၿပီး ေသတာပဲ ေကာင္းပါတယ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ဆရာ ယမကာဇရာအိုႀကီးရဲ႕ အဆံုးအမမွာပဲ တည္ ပါေတာ့တယ္။

အယ္/ပင္။       ။သာဓု... သာဓု... သာဓု။
ပန္၊ ေမ၊ ၁၉၈၈

ဆက္ရန္

.

>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ဒဂုန္ခင္ခင္ေလး ၏ ကၽြန္းဦးတည္႕သန္လ်က္ခံု, အပိုင္း (၂၈) (ဇာတ္သိမ္းပိုင္း)

မၾကည္သာ မ႐ႊင္ပ် စိတ္ဒုကၡေ၀ဒနာ႐ွင္

ဘ၀အက်ိဳးေပးသန္၍ သာမန္ မင္းမႈထမ္းတစ္ဦး၏ သမီးပင္ ျဖစ္ျငားလည္း အေနာက္ မိဖုရားႀကီးဘ၀ႏွင့္ ေ႐ႊအိမ္ ေ႐ႊနန္း ေ႐ႊၾကငွန္းတြင္ ေပ်ာ္႐ႊင္ခံစားခဲ့ရသူ၊ စာေပဂီတအရာ၌ ေက်ာ္ၾကားေသာ အႏုပညာ႐ွင္ တစ္ဦး လည္း ျဖစ္ခဲ့ရသူ မျမကေလး၏ ဘ၀နိဂံုးခ်ဳပ္ရျခင္းကား ေၾကကဲြ၀မ္းနည္းဖြယ္ရာအတိ ႐ွိခဲ့ ေလသည္။

ရာဇ၀တ္အျပစ္အေလ်ာက္ ခံရသည္ပင္ထားဦး၊ သူတစ္ထူးထက္ပုိ၍ ေလးနက္စြာေသာ အျပစ္ဒဏ္ကုိ ခံရ ႐ွာသည္။ လက္မ႐ြံ႕အာဏာသားမ်ားလက္တြင္ အသက္ေပး၍ စေတးခံရခ်က္ကလည္း မေသမခ်င္း ဆင္ ႏွင့္ နင္းသတ္ခံရသည္အထိ မခ်ိမဆန္႔ ျဖစ္ရ႐ွာသည္။ အသားႏွင့္အ႐ုိး စိစိေၾက၍ သခ်ိဳင္းေျမကုိ ေသြး အတိ ျပည့္ေစသည္မွာ အေလာင္းပင္ ႐ွာမရေအာင္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ သူသတ္လက္မ႐ြံ႕တုိ႔သည္ သူတုိ႔ကိစၥ တာ၀န္ၿပီး သြားေသာအခါ ဖ်ာကုိလွန္၍ ေသြးအလိမ္းလိမ္း႐ွိေနေသာ ေျမႀကီးမ်ားကုိ တူ႐ြင္းျပားႏွင့္ ေျမလွန္ သြားသည္မွ တစ္ပါး ဘာမွ် ထူးထူးျခားျခား မျပဳခဲ့။ သူတုိ႔၌ ျပဳရန္တာ၀န္လည္းမ႐ွိ ျဖစ္သည္။

ေသသူ၏ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းမ်ားက အေလာင္းေကာက္၍ သၿဂႋဳဟ္မႈကုိလည္း မျပဳ၀ံ့ၾကသည္မွာ ရာဇ၀တ္ အျပစ္ဒဏ္ ႏွင့္ ေသဆံုးရသူတုိ႔၏ ႀကံဳရၿမဲဓမၼတာပင္ျဖစ္သည္။
မိဖုရားျမကေလး အဖုိ႔မွာ မိဘႏွစ္ပါးႏွင့္ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း အသင္းအပင္း မ်ားစြာ႐ွိေစကာမူ မည္သူမွ် လာ ေရာက္ အေလာင္းမေကာက္ႏိုင္ၾက႐ွာေပ။ သူတုိ႔သည္လည္း မျမကေလးႏွင့္အတူ ရာဇ၀တ္အျပစ္ဒဏ္ႏွင့္ အသတ္ခံ ရၾကရသူမ်ားျဖစ္ပါသည္။ က်န္ရစ္ေသာ ေဆြဖ်ားမ်ိဳးစပ္ေတာ္သူမ်ားလည္း ရာဇ၀တ္ အဖ်ား ခတ္ လာမည့္ေဘးမွ ေသေျပး႐ွင္ေျပး တိမ္းေ႐ွာင္ ထြက္ေျပးကုန္ၾကသည္။
ဤသုိ႔ေသာ အေၾကာင္းေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ မိဖုရား မျမကေလး၏ အေသြးအသား၊ အ႐ုိးအေရတုိ႔ စိစိေၾက ေနေသာအေလာင္းမွာ သရက္တစ္ပင္ သခ်ိဳင္းေျမျပင္၌ ေျမႀကီးၾသဇာျဖစ္သြားရ႐ွာသည္။ ေျမပံု အမွတ္ လကၡဏာကေလး ပင္ မက်န္ရစ္ႏုိင္ေအာင္ အေၾကာင္းဆုိးခဲ့ရ႐ွာပါသည္။

သုိ႔ရာတြင္ သရက္အုိတစ္ပင္ႏွင့္ ဥႏွဲႏွစ္ပင္ ဖုိခေနာက္ဆုိင္ ေနရာကေလး၏ အလယ္႐ွိ ေျမေနရာကေလး သည္ မျမကေလး အား ဆင္ႏွင့္ နင္းသတ္သြားရာ ေနရာကေလးဟုေတာ့ ဟုိစဥ္က မ်က္ျမင္ကုိယ္ေတြ႕ လူ တစ္စု၏ မွတ္သားေျပာျပခ်က္အရ ေနာင္လာေနာက္သား နီးစပ္သူမ်ားက အသိအမွတ္ ျပဳခဲ့ၾက ရပါသည္။
ထုိသရက္တစ္ပင္ သခ်ိဳင္းသည္ အမရပူရၿမိဳ႕႐ုိး၏ အျပင္ဘက္ အေနာက္ေျမာက္ ရာဟုေထာင့္တြင္ တည္ ႐ွိသည္။

၎သခ်ႋဳင္းေနရာႏွင့္ တစ္ဆက္တည္းမွာ တက္ေသးအင္း ေရစပ္ႏွင့္ ဆက္စပ္လ်က္႐ွိပါသည္။ တက္ေသး အင္း သည္ ဧရာ၀တိ ျမစ္ေရႀကီးေသာ အခ်ိန္မ်ားတြင္ ေရအလြန္ျပည့္လာၿပီး သရက္တစ္ပင္ သခ်ႋဳင္း ေနရာ ႏွင့္တကြ ေ႐ႊၾကက္ယက္၊ ေ႐ႊခဲ႐ြာ စသည့္ ႐ြာတုိ႔ပါ ေရျမဳပ္ေလ့႐ွိပါသည္။ ေနာင္ေသာအခါ မင္းတုန္းမင္း က ရတနာပံုၿမိဳ႕ နန္းအသစ္ တည္ေထာင္လုိက္ၿပီး ၿမိဳ႕ေျပာင္းေ႐ႊ႕သြားေသာေၾကာင့္ သခ်ႋဳင္း ကုိ အသံုးမျပဳၾက ေတာ့ဘဲ တိမ္ေကာပ်က္စီးလာခဲ့ရာ ယေန႔အဖုိ႔ ထုိေနရာတစ္၀ုိက္သည္ လယ္ကြက္မ်ား၊ ကုိင္းခင္ းယာခင္း မ်ားအျဖစ္သာ တည္႐ွိေတြ႕ျမင္ေနရပါသည္။ သရက္ပင္အုိငုတ္တုိႏွင့္ ဥႏွဲပင္ကေတာ့ အသက္ျပင္း လ်က္ ႐ွိ ေနၾကပါေသးသည္။

ေ႐ႊဘုိမင္းသည္ မိဖုရား မျမကေလးကုိ အျပစ္ေပးၿပီးသည့္ေနာက္ အခ်ိန္မ်ားတြင္ ေ၀ဒနာတုိးလာျပန္ပါ သည္။ ျပည္ေရးျပည္ရာမ်ားကုိ မ်က္ႏွာလဲႊေနသည္ကမ်ားပါသည္။ ေဇာင္းကေလာကန္ဦး႐ွိ သူ၏ ေကာင္းမႈ ေတာ္ျဖစ္ေသာ ေလာကမဏိေစတီေတာ္ကုိ မၾကာခဏ ဖူးေျမာ္သည္။ ေစတီေတာ္ကုိ ဖူးေျမာ္ ရေသာအခါ တုိင္းလည္း အျပစ္ေပးခဲ့ၿပီးသူ မျမကေလးအား မ်ားစြာ သတိရေစသည္။ သတိရ လုိက္ တုိင္းလည္း စိတ္လက္ မၾကည္မသာ႐ွိရ႐ွာသည္။

ပစ္လုိက္ရသည္ ကလည္း အဆီႏွင့္႐ႊဲ႐ႊဲ၊ စားရမွာကလည္း သဲႏွင့္႐ွပ္႐ွပ္ ဆုိေသာ စကားကဲ့သုိ႔ ျဖစ္ရေတာ့ သည္။ ခ်စ္ခင္ၾကင္နာျမတ္ႏုိးဖြယ္ရာေသာ ျမကေလး၏ ႐ုပ္လကၡဏာႏွင့္ ကဗ်ာဂီတ၊ စာေပအႏုပညာ ရသ တုိ႔ႏွင့္ ျပည့္စံုႂကြယ္၀ေသာ ဂုဏ္၀ိေသသ ဥာဏစြမ္းအားကုိလည္း ေလးစားခ်စ္ခင္ဖြယ္ရာ ထင္ျမင္ လာခဲ့ သည္။ သူ၏လက္ရာ ေတးဂီတ စီကံုးခဲ့သမွ် အႏႈန္းအဖဲြ႕မ်ားကလည္း တေရးေရး ထင္ျမင္ လာ ေစသည္။

ထုိမွတစ္ဖန္ မ်က္မာန္ေတာ္ပြားေစရာေသာ သူ၏အျပဳအမူမ်ားက သည္းခံျခင္းငွာ မစြမ္းသာေအာင္ ျဖစ္ခဲ့ရ သည္မ်ားကလည္း ဘုရင္မင္း၏ စိတ္ေတာ္၌ သတိရတုိင္း မီးစတစ္ဘက္၊ ေရမႈတ္တစ္ဘက္ကဲ့သုိ႔ ပူခ်ည္ ေအးခ်ည္ မၾကည္မသာ ျဖစ္လာေစျပန္သည္။
သုိ႔ေသာ္ ျဖစ္ခဲ့သမွ် အေၾကာင္းတုိ႔က ျပဳျပင္၍ မရႏုိင္ေအာင္ ဆံုးခန္းသုိ႔တုိင္ ေရာက္ခဲ့ေလၿပီ။

မၾကည္မလင္ စိတ္မ႐ႊင္ႏုိင္ေသာ အခါမ်ားတြင္ ကုသုိလ္ေတာ္ေလာကမဏိ စူဠာေစတီေတာ္သုိ႔ ထြက္ ေတာ္မူလာသည္။ အမရပူရေ႐ႊၿမိဳ႕ေတာ္ အေ႐ွ႕ဘက္ ေဇာင္းကေလာကန္ဦး႐ွိရာ ေလာကမဏိ ဟူဠာ ေစတီေတာ္ႀကီးသည္ ေဇာင္းကေလာကန္ ေရျပင္၌ အရိပ္ထင္လ်က္ သပၸာယ္ၾကည္ညိဳဖြယ္ရာ ဖူးေတြ႕ ရသည္။ ၾကာမ်ိဳးငါးပါးႏွင့္ ျပည့္ႂကြယ္တင့္တယ္ေသာ ေရျပင္ႏွင့္ အေ႐ွ႕ဘက္ ႐ွမ္းကုန္းေျမျမင့္ ေတာင္တန္းႀကီးကုိ ေနာက္ခံျပဳလ်က္ ေကာင္းကင္သုိ႔ ခၽြန္တက္ေနေသာ ေ႐ႊေရာင္တ၀င္း၀င္းႏွင့္ တည္ထား ၿပီးခါစ ေစတီေတာ္ ႀကီးမွာ ၾကည္ညိဳဖြယ္ရာ အာ႐ံုညႊတ္ၿပိဳ၊ သဒၶါပုိေစဖြယ္ရာ ေတြ႕ျမင္ ႐ႈစားရလွ်င္ ဖရဏာပီတီ ဂြမ္းဆီထိသုိ႔ တအိအိ ေစတနာေတာ္ ပြားခဲ့ရသည္။

ေလာကမဏိ ေစတီေတာ္ႀကီးသည္ မဟာရံ တံတုိင္းႀကီး ႏွစ္ထပ္၏ အလယ္တြင္ တင့္တယ္စြာ စံမၸာယ္ လ်က္ ႐ွိေလသည္။ ပထမ မဟာရံအုတ္တံတုိင္းႀကီး၏ အတြင္း႐ွိ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာ ေထာင့္ေလး ေထာင့္တြင္ ေစတီ႐ံႀကီး ေလးဆူမွာလည္း ထီးထီးမားမားႏွင့္ အလွဴ႐ွင္ ဒါယကာမမ်ား၏ အမည္ကုိ ေႂကြး ေၾကာ္တင္ျပေနသကဲ့သုိ႔ ေတြ႕ျမင္ရေပမည္။
၎ေစတီရံ ေလးဆူကုိ ဖူးေတြ႕ရေသာအခါတုိင္း ေစတီေတာ္၏ ဒါယိကာမမ်ားကုိ တစ္ပါတည္း သတိရလာ သည္။ သတိရလာသည့္အခါတုိင္း အေနာက္ေျမာက္ ရာဟုေထာင့္က ေစတီေတာ္၏ ဒါယိကာမ မိဖုရား ျမကေလး၏ မ်က္ႏွာက ကြက္ခနဲ ေပၚလာရၿမဲျဖစ္သည္။ ျမကေလးကုိ သတိေတာ္ မရခ်င္၍ မေနရေအာင္ အေၾကာင္းဖန္လာသည္။

ေကာင္းမႈေတာ္ ေလာကမဏိ စူဠာေစတီေတာ္ႀကီးမ်ာ ထီးခ်ယားသီးကစ၍ ဖိနပ္ေတာ္ေျမအထိ လံုးေတာ္ ျပည့္ ေ႐ႊသကၤန္းမ်ား ခ်ကပ္လွဴဒါန္းထားၿပီး၊ အလွ်ံညီးညီး ဖူးျမင္ရသည္ႏွင့္အမွ် မဟာရံတံတုိင္း ၄ ေထာင့္ မွ အရံေစတီေတာ္ႀကီး ၄ ဆူ ကလည္း ၾကည္ညိဳ၍ မဆံုးႏုိင္ေအာင္ ကုသုိလ္ေရးကုိ အေထာက္ အကူ ျပဳလ်က္ ႐ွိေလသည္။

အေ႐ွ႕ေတာင္ေထာင့္႐ွိ ေစတီေတာ္ႀကီး၏ ဘဲြ႕ေတာ္မွာ (မဟာတိေလာက) ေစတီျဖစ္၍ အလွဴ႐ွင္မွာ မိဖုရား ေခါင္ႀကီးျဖစ္ပါသည္။
အေ႐ွ႕ေျမာက္ေထာင့္႐ွိ ေစတီႀကီး၏ ဘဲြ႕ေတာ္မွာ (ေလာကပရေမ) ေစတီေတာ္ျဖစ္၍ အလွဴ႐ွင္မွာ မိဖုရား ေခါင္ႀကီး ၏ သမီးေတာ္ သီရိပ၀ရ တိေလာက ရတနာ မဂၤလာေဒ၀ီ (ေနာင္ မင္းတုန္းမင္းႀကီး၏ စၾကာေဒ၀ီ မိဖုရားႀကီး) ျဖစ္ပါသည္။

အေနာက္ေျမာက္ေထာင့္႐ွိ ေစတီေတာ္ႀကီး၏ ဘဲြ႕ေတာ္မွာ (ရတနာေလာက) ျဖစ္၍ အလွဴ႐ွင္ ဒါယိကာမ မွာ အေနာက္နန္းမိဖုရားသီရိမဟာ သုတရတနာ ဒႏၵာေဒ၀ီ (ျမကေလး)ျဖစ္ပါသည္။
အေနာက္ေတာင္ေထာင့္႐ွိ ေစတီေတာ္ႀကီး၏ ဘဲြ႕ေတာ္မွာ (သံုးလူ႔ထိပ္ပန္း) ဟူ၍ တြင္လ်က္ အလွဴ႐ွင္ ဒါယိကာမ မွာ ဗန္းေမာ္ၿမိဳ႕စားမိဖုရား သီရိအတုလ မဟာရတနာေဒ၀ီျဖစ္ပါသည္။

ထုိေစတီရံႀကီး ၄ ဆူ၏ ဒါယိကာမမ်ားအနက္မွ အေနာက္ေျမာက္ေထာင့္႐ွိ ရတနာေလာက ေစတီေတာ္ႀကီး ၏ ဒါယိကာမ အေနာက္နန္းမိဖုရား ျမကေလးမွာ အသက္ထင္႐ွား မ႐ွိေတာ့ၿပီဟု သတိရမိ ျခင္း၊ ျမကေလး မ႐ွိေတာ့သည္မွာ မိမိကုိယ္ေတာ္တုိင္ ရာဇ၀တ္အျပစ္ဒဏ္ ေပးသနားလုိက္ရျခင္း စသည္ မ်ားက ျမစ္ဖ်ားခံ၍ ေပၚလာျပန္သည္။ မခ်စ္ျပင္ျပင္ မၾကင္စိမ္းကား၍ သနား မဖက္ ရက္စက္လုိက္ရျခင္းေတာ့ မဟုတ္ေပ။ သြားေလသူ၏ အမႈအျပစ္ကလည္း သားေတာ္ ျပည္မင္းသားႀကီး၏ ဘက္မွ ရပ္တည္ ေပါင္းစည္းခဲ့ေသာ အျပစ္၊ ဘုရင့္ရန္သူကုိ အေထာက္အကူ ျပဳခဲ့ေလေသာ အျပစ္ေၾကာင့္ ရာဇ၀တ္အျပစ္ဒဏ္ခတ္ရျခင္းသာဟု ဆုိဖြယ္ရာ႐ွိသည္။ အေၾကာင္းမဲ့ သက္သက္ ရက္စက္ရျခင္းမ်ိဳးကား မဟုတ္ပါေပ။

ဒါေတြကုိ စဥ္းစားမိလွ်င္ က႐ြတ္ကင္းေလွ်ာက္အၿမီးက ေခါင္းေရာက္၊ ေခါင္းက အၿမီးေရာက္ ႏွင့္ ေဒါသ ေဇာ ေဖာက္သည့္အခါ ေဖာက္၍ က႐ုဏာ သက္ေရာက္ေသာအခါ သက္ေရာက္၍ ေနာက္တစ္ လွည့္၊ ၾကည္တစ္ခါ ျဖစ္ေစျခင္းသာ အရာထင္ေတာ့သည္။
သက္ဦးဆံပုိင္ ဘုရင္ဧကရာဇ္တုိ႔ေခတ္ ဤကိစၥမ်ဳးေတြမွာ ဆန္းၾကယ္လွသည္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ အသက္ တစ္ရာ မေနရေသာ္လည္း အမႈေပါင္း တစ္ေသာင္းမက ေတြ႕ႀကံဳရၿမဲျဖစ္ေသာ လူ႔ဓမၼတာမ်ိဳးတြင္ ဘုရင္ဧကရာဇ္ လူတန္းစားမ်ိဳးမွာ သာ၍ ေတြ႕ႀကံဳရေလၿမဲ၊ သာ၍ စိတ္ဓာတ္ႀကံ့ခုိင္ရေလၿမဲျဖစ္ပါသည္။

သုိ႔ရာတြင္ ေ႐ႊဘုိမင္းတရားႀကီးကဲ့သုိ႔ စိတၱဇေ၀ဒနာ ဖိစီးေနသူ ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးမွာ စိတ္၏ဒဏ္ရာ အနာတရကုိ ႀကံ့ႀကံ့ခံႏိုင္ေသာ စြမ္းရည္အျပည့္အ၀ ႐ွိ႐ွာမည္ မဟုတ္ေပ။
ေ႐ႊဘုိမင္းမွာ ဘုရင္ဧကရာဇ္တစ္ဦးအျဖစ္ႏွင့္ ေတြ႕ေလႀကံဳေလ ရင္ဆုိင္ေလခဲ့ရေသာ သုခ ဒုကၡ အ၀၀ တုိ႔က စိတ္ေ၀ဒနာ၏ ရင့္သန္ရာ ရင့္သန္ေၾကာင္းကုိသာလွ်င္ ေျမၾသဇာ ေပါင္းထည့္ေပးေနဘိသကဲ့သုိ႔ ႐ွိေခ်မည္။

ဤနည္းအတုိင္း မၾကည္မသာ မ႐ႊင္မပ်ႏွင့္ စိတ္က မၾကာခဏ အေရာင္အေသြး ေျပာင္းလဲႊ ေနတတ္ ရာတြင္ တစ္ခါတစ္ခါ ေအးခ်မ္းတည္ၿငိမ္ရာ ေကာင္းေသာ ေကာင္းမႈေတာ္ ေလာကမဏိစူဠာေစတီေတာ္ ႐ွိရာ စိတ္ ေရာက္၍ ေမွ်ာ္မွန္းလ်က္ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ လက္ယွက္ပူးတင္၍ ဖူးျမင္႐ွိခုိးရခုိက္၌ ႏွလံုး စိတ္၀မ္း ေအးခ်မ္း ၾကည္လင္လာသည္။

ေ႐ႊနန္းေတာ္ ေမွ်ာ္စဥ္မွ ႐ႈစားမိေသာအခါမ်ားတြင္ ေ႐ႊၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီး၏ အေ႐ွ႕ဘက္ မ်က္ႏွာစာတစ္၀ွန္းကုိ စိမ္းျပာ ညိဳေမွာင္ေသာ ႐ွမ္းေျမျမင့္ ေတာင္တန္းႀကီးမ်ားက တံတုိင္းသဖြယ္၊ အနားကပ္သဖြယ္ ေနာက္ခံျပဳၿပီး၊ မွန္သားအသြင္ ၾကည္လင္ေသာ ေဇာင္းကေလာအင္း ေရျပင္ႀကီး၏ ကန္ေပါင္႐ုိး အစြန္းမွာ ေလာကမဏိ စူဠာ ေစတီေတာ္ႀကီးကုိ အလယ္ထား၍ ေစတီရံ ၄ ဆူ၊ တံတုိင္းမီးကား မဟာရံအုတ္႐ုိးႀကီး ၂ ထပ္ႏွင့္ ျပာသာဒ္မုခ္ဦးတုိ႔ျဖင့္ အထူးထူးစီမံ ဖန္တီးထားေသာ ဗိသုကာ ေျမာက္လွသည့္ သာသနာ့ အေဆာက္အဦး မ်ား၏ ႐ႈခင္းတြင္ နစ္ေျမာ၍ ပီတိေဇာ ၿငိမ့္ၿငိမ့္ႏွင့္ တသိမ့္သိမ့္ ၾကည္ႏူးခဲ့သည္။

ယင္း ၾကည္ႏူးစိတ္ကေလး မကုန္ဆံုးမီ အေနာက္ေျမာက္ေထာင့္က ရတနာေလာက ေစတီေတာ္က ျမင္ကြင္း တုိ႔၏ အတြင္းမွ သီးသန္႔ ေပၚလာေလလွ်င္ အေနာက္နန္းမိဖုရားျမကေလး၏ သနားဖြယ္ မ်က္ႏွာ က ဘြားခနဲ ကြင္းကြင္းကြက္ကြက္ ေပၚလာေလသည္။

" ရက္စက္လုိက္ပါဘိေတာ့တယ္ ဘုရား " ဟု ညွိဳးငယ္စြာ သံေတာ္ဦးတင္သေယာင္ေယာင္ …
ပထမအႀကိမ္ အမ်က္ေတာ္႐ွိစဥ္က ေၾကးတုက္ေတာ္၌ ခ်ထားေစခုိက္မွာ အသနားခံလႊာ တင္သြင္းခဲ့ေသာ သီခ်င္း တစ္ပုဒ္ျဖစ္သည့္ "ခ်စ္သမွ်ကုိ ပတ္ပ်ိဳး" ထဲမွ အဓိပၸာယ္ စာသားမ်ားကုိ ျပန္လည္ စဥ္းစားမိသည္။ သူ႔၌ အျပစ္မ႐ွိေၾကာင္း တတြတ္တြတ္ အယူခံ ေလွ်ာက္တင္ေနသည္ဟုလည္း မွတ္ထင္ေနမိသည္။ ထုိအခါ …
" ျမကေလး … ျမကေလး "
ဟု … ခပ္တုိးတုိးေရ႐ြတ္ရင္း သက္ျပင္းခ်ေတာ္မူလုိက္ျပန္သည္။
*
ၿပီးပါၿပီ
.

>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

စာေရးဆရာ ကိုေအာင္ဆန္း, အပိုင္း (၃၈)

တကယ္ပဲ အသက္နဲ႔လဲလို႔
ဆင္းရဲဒုကၡခံကာ ၾကံစည္တယ္

လြတ္လပ္ေရးရၿပီး ၁၉၄၉ ခုႏွစ္တြင္မွ လူ႔အျဖစ္ကိုေရာက္ရွိခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကိုလိုနီေခတ္ သူ႔ကၽြန္ဘ၀ အေတြ႕အၾကံဳမ်ားကို ရင္ဆိုင္ၾကံဳေတြ႕ခြင့္မရရွိခဲ့ပါ။ ျမန္မာလြတ္လပ္ေရး ႀကိဳးပမ္းမႈ သမိုင္း တြင္ တပ္ဦးမွပါ၀င္ခဲ့ေသာ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္၀င္ သခင္လူငယ္မ်ား၏ အေၾကာင္းကို စာေတြ႕ ျဖင့္သာ သိရ ွိမွတ္သား ခဲ့ရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပည္တြင္းစစ္မီးမ်ား ဟုန္းဟုန္းေတာက္ခ်ိန္မွာ ေျပးရင္းလႊားရင္း ေတာင္ေျခ ေတာတန္းေလးတစ္ခုမွာ ေမြးဖြားခဲ့ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း မိခင္ဖခင္တို႔ ေျပာ ျပ၍ သိရွိရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ လူမွန္းသိစအရြယ္တြင္ ဖဆပလ၊ ပမညတ၊ သန္႔ရွင္းတည္ၿမဲေစ ေသာ ႏိုင္ငံေရး ဆိုင္ရာ ေ၀ါဟာရ မ်ားကို စတင္ၾကားဖူးခဲ့သည္။

ကၽြန္ေတာ္ အလယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀တြင္ လြတ္လပ္ေရးေန႔၊ ျပည္ေထာင္စုေန႔၊ အာဇာနည္ ေန႔၊ အမ်ိဳးသား ေအာင္ပြဲေန႔ စေသာ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားကို ေန႔ထူးေန႔ျမတ္မ်ားဟု စတင္သိရွိရပါ သည္။ အမ်ိဳးသား ေအာင္ပြဲေန႔၊ လြတ္လပ္ေရးေန႔ႏွင့္ အာဇာနည္ေန႔မ်ားတြင္ အာဇာနည္ေခါင္း ေဆာင္ႀကီးမ်ား အေၾကာင္း ကို ေျပာဆုိဖို႔ အတန္းလိုက္လူေရြးခ်ယ္ရာတြင္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးတစ္ဦး ဦးအေက်ာင္းကို ေျပာဆို ဖို႔ ႏွစ္စဥ္လိုလို ကၽြန္ေတာ္အေရြးခ်ယ္ခံရပါသည္။ ဆရာေပးသည့္ ထိုေခါင္းေဆာင္ႀကီး မ်ားအေၾကာင္းပါရွိေသာ စာအုပ္မ်ားကိုဖတ္ၿပီး ကိုယ္က်ရာ ေခါင္းစဥ္အ ေၾကာင္းကို ကိုယ့္ဘာသာ ေရးသား က်က္မွတ္ေျပာဆုိရပါသည္။

ထိုအခ်ိန္မွ စတင္ကာ ျမန္မာအဂၤလိပ္စစ္ပြဲမ်ား၊ မႏၱေလးနန္းတြင္းအေရးေတာ္ပံု၊ လြတ္လပ္ေရး ႀကိဳးပမ္းမႈ သမိုင္းႏွင့္ ေခတ္အဆက္ဆက္ ေပၚထြန္းခဲ့ေသာ မ်ိဳးခ်စ္ေခါင္းေဆာင္မ်ား အေၾကာင္းကို တစ္စတစ္စ ေလ့လာ သိရွိခြင့္ ရရွိခဲ့ပါသည္။ ထိုသို႔ေသာ လြတ္္လပ္ေရး ႀကိဳးပမ္းမႈခရီးရွည္ႀကီး တစ္ေလွ်ာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ အထူးစိတ္၀င္စားသည္က သခင္လူငယ္ေခါင္းေဆာင္မ်ား၏ ရဲေဘာ္ သံုးက်ိပ္ဘ၀စြန္႔လႊတ္ စြန္႔စား သူမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္၀င္မ်ားကို ဖတ္ရသည့္အခါ သခင္ေအာင္ဆန္းကိုယ္တိုင္ ေရးသား ထားေသာ ကိုယ္ေတြ႕မွတ္တမ္းစာအုပ္မ်ားကို ဖတ္ရသည့္ အခါ သခင္ေအာင္ဆန္းအမွဴးျပဳသည့္ မ်ိဳးခ်စ္သခင္ လူငယ္မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ အလြန္ေလးစားမိပါ သည္။

ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္၀င္ သခင္လူငယ္မ်ားသည္ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးႀကိဳးပမ္းမႈသမိုင္းတြင္ ေမာ္ကြန္း တင္ ကမၺည္းထိုး ခံရသူမ်ားျဖစ္ပါသည္။ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ကို ပံုေဖာ္သြန္းေလာင္းခဲ့သူမ်ား ျဖစ္သည္။ နယ္ခ်ဲ႕ေတာ္လွန္ေရး တိုက္ပြဲမ်ားတြင္ ဦးထမ္းပဲ့ထမ္း ပါ၀င္ခဲ့ၾကသူမ်ား ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လည္း သမိုးေျပာင္ခဲေသာ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္၀င္ သခင္လူငယ္မ်ား၏ အခန္းက႑ကို ျပည္သူလူထု က တိုင္းျပည္ လြတ္လပ္ေရးႏွင့္အတူ ျမတ္ႏိုးေလးစား တန္ဖိုးထားခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

(၂)

၅၊ ၁၂၊ ၀၆ ေန႔က ျမန္မာစာေရးဆရာတစ္ဦးႏွင့္ ျပည္ပမွ အင္တာဗ်ဴးဆရာတို႔ အေမးအေျဖ ျပဳလုပ္ မႈ တစ္ခု ကို ကၽြန္ေတာ္ၾကားလို္က္ရပါသည္။ ထိုအင္တာဗ်ဴးမွ စာေရးဆရာ၏ အေျဖစကားကို ကၽြန္ေတာ္ ဘ၀င္မက်ႏိုင္သျဖင့္ ယေန႔တိုင္ မွတ္မွတ္ရရရွိေနခဲ့ပါသည္။ ေမးသူက ကိုလိုနီေခတ္က လူငယ္ေတြႏွင့္ ယေန႔ေခတ္လူငယ္မ်ား ဗဟုသုတ၊ အသိပညာ ဘယ္လိုကြားျခားပါသလဲ ဟု ေမး ပါသည္။ ၎အေမးကို စာေရးဆရာ က ''ယေန႔ေခတ္လူငယ္ေတြမွာ ဗဟုသုတရွာမွီးစရာ၊ အတတ္ ပညာဆည္းပူးစရာ ပို မ်ားေၾကာင္း ကိုလိုနီေခတ္ကလူငယ္ေတြမွာ အသိအျမင္ အေတြးအေခၚ အားနည္းလွေၾကာင္း၊ ယေန႔ေခတ္ လူငယ္မ်ားကို ဘင္လာဒင္ႏွင့္ ေပါင္းမလား၊ ဘယ္လ္ေကဒါႏွင့္ ေပါင္းမလားဟု ေမးလွ်င္ မည္သူကမွ် ေပါင္းမည္ဟု ေျပာမွာမဟုတ္ေၾကာင္း'' ေျဖၾကားလိုက္ပါ သည္။

ေျဖဆိုသူ စာေရးဆရာအေနႏွင့္ သာမန္အေရးကိစၥတစ္ခုလို သေဘာထားၿပီး သူ႔ထင္ျမင္ယူဆခ်က္ ကို ခပ္လြယ္လြယ္ ေျပာခ်လိုက္ပံုရပါသည္။ ယခု သူေျပာလိုက္သည့္ ကိစၥက သာမန္ကိစၥမဟုတ္၊ ျမန္မာျပည္သူူ ေတြ ေသြးႏွင့္ေရးခဲ့ရသည့္  လြတ္လပ္ေရးႀကိဳးပမ္းမႈသမုိင္းတြင္ အေရးပါလွေသာ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ ၏ အခန္းက႑ျဖစ္သည္။ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးအတြက္ သက္စြန္႔ႀကိဳးပမ္းတိုက္ပြဲ ၀င္ခဲ့ၾက သည့္ သခင္လူငယ္မ်ား၏ သမိုင္း၀င္လုပ္ရပ္တစ္ခုကို ေ၀ဖန္ျခင္းျဖစ္သည္။ သူ႔အျမင္သ ေဘာထား၏  အႏွစ္ခ်ဳပ္ကို ၾကည့္လွ်င္ သခင္လူငယ္မ်ားသည္ ''အသိဥာဏ္ပညာ အားနည္း၍သာ ဂ်ပန္ႏွင့္ သြားေပါင္း မိေသာအမွားကို က်ဴးလြန္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္'' ဟူ၍ျဖစ္သည္။

သမိုင္း၀င္ကိစၥတစ္ရပ္ကို ခ်ဥ္းကပ္သံုးသပ္မည္ဆိုလွ်င္ မိမိတည္ရွိရာေနရာ ကြက္ကြက္ေလးမွေန ၿပီး အသိတိမ္တိမ္ျဖင့္ သံုးသပ္၍ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ မ်က္စိတစ္ဆံုး၊ ျမင္ကြင္းတစ္ျပန္႔ျဖန္႔ၾကက္ၾကည့္ျမင္ တတ္္ဖို႔ လိုပါလိမ့္မည္။ မိမိအျမင္ သေဘာထားကိုလည္း လူအမ်ား၏ အျမင္သေဘာထားႏွင့္ ခ်ိန္ ထိုးညွိ ႏႈိင္းၾကည့္ရပါဦးမည္။ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံမွ လက္နက္အကူအညီရေရးႏွင့္ စစ္ပညာသင္ၾကားေရးအ တြက္ သခင္ လူငယ္မ်ား သြားေရာက္ခဲ့ျခင္းသည္ တစ္ဦးေကာင္းးတစ္ေယာက္ေကာင္း ငါတေကာ ေကာ၍ စီစဥ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါ သလား၊ တိုင္ျပည္၏ လက္ရွိႏိုင္ငံေရး အေျခအေနက ထိုလမ္းေၾကာင္း ေပၚသို႔ တြန္းပို႔ခဲ့ျခင္းလာ၊ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြ အႀကိမ္ႀကိမ္ညိွႏႈိင္းတိုင္ပင္ၿပီး ထိုအစီအစဥ္ ကို အေကာင္ အထည္ ေဖာ္ခဲၾကျခင္း လား၊ စသည့္ ေမးခြန္းမ်ားအတြက္ ရင္းျမစ္အေၾကာင္း တရားမ်ားကို ရွာေဖြၾကည့္ဖို႔ လိုအပ္ လာပါသည္။

အႏွစ္ ၇၀ ခန္႔ေသာ ၾကာေညာင္းမႈသည္ သမိုင္းေျခရာေပ်က္သြား ရေလာက္ေအာင္ ကြာလွမ္း ေသာ အခ်ိန္ကာလ မဟုတ္ပါ။

(၃)

ယခု ကၽြန္ေတာ္ဆက္လက္ေရးသားရာတြင္ အကိုးအားျပဳမႈမ်ားကို ကၽြန္ေတာ့္အာေဘာ္ျဖင့္ အက်ဥ္း ရံုး ေျပာင္းလဲေရးသားျခင္းမျပဳဘဲ မူရင္းေရးသားသူ၏ စာအတိုင္းကူယူ ေဖာ္ျပပါမည္။ ပိုၿပီးေလး နက္ ခိုင္မာ ေစလို၍ ျဖစ္ပါသည္။ သတ္ပံုကိုလည္း မူရင္းအတိုင္းေဖာ္ျပေရးသားျခင္း ျဖစ္သျဖင့္ တစ္ ဦးႏွင့္ တစ္ဦး ကြဲလဲြမႈတခ်ိဳ႕ ရွိပါမည္။

''၁၃၀၀ျပည့္ႏွစ္ အေရးေတာ္ပံုႀကီး၏ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ျပည္သူတို႔၏ ႏိုင္ငံေရး ႏိုးၾကားမႈအထြဋ္ထိပ္သို႔ ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ တိုင္းျပည္၏ လြတ္လပ္ေရးကို အႏုနည္းႏွင့္ ေတာင္းဆို ရန္ လြယ္ကူမည္မဟုတ္၊ လက္နက္ကို ေတာ္လွန္ေရးသာလွ်င္ တစ္ခုတည္းေသာ ထြက္ရပ္လမ္း ျဖစ္သည္ဟု ဒို႔ဗမာ အစည္းအရံုးသို႔ ေရာက္ေနေသာ သခင္ေအာင္ဆန္း၊ သခင္ျမ အစရွိေသာ မ်ိဳးခ်စ္ ေခါင္းေဆာင္တို႔သည္ ယံုၾကည္လာၾကသည္။ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ ျပင္ဆင္ၾကသည္။ ဒို႔ဗမာ အစည္းအရံုး၀င္ သခင္ေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ ႏိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္တစ္ခုခု ၏ အကူအညီကိုယူရန္ ဆံုးျဖတ္ ၾကသည္။ နယ္ခ်ဲ႕ ဆန္႔က်င္ေရးလုပ္ငန္းကို ႏိုင္ငံအႏွ႔ံလုပ္ၾကရင္း တိုင္းျပည္တစ္ျပည္မွ စစ္ေရး စစ္ရာ အကူအညီရွာေဖြရန္ ပိုင္းျဖတ္ခဲ့ၾကေလသည္။

''ဒီဒုတ္ဦးဘခ်ိဳ၏ အကူအညီျဖင့္ သခင္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ သခင္လွၿမိဳင္တို႔သည္ တရုတ္ျပည္သြား ဟိုင္လီ သေဘာၤ တြင္ တရုတ္၀တ္စံုမ်ား ၀တ္ဆင္ကာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ယံုၾကည္ခ်က္ အျပည့္ျဖင့္ ၁၉၄၀ ခု၊ ၾသဂုတ္ ၈ ရက္ ေန႔တြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွ ျပည္ပသို႔ ထြက္ခြာခဲ့ၾကသည္။''
[ဗိုလ္မင္းေခါင္ (ေရႊတူ)၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ စာ ၆-၇]

''သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း၊ သခင္ျမဦးေဆာင္ေသာ တို႔ဗမာအစည္းအရံုး၀င္ သခင္လူငယ္မ်ားသည္ ဥပေဒ ေဘာင္ အတြင္းမွ ၿဗိတိသွ်အစိုးရအား အေရးဆိုရန္ ဗမာ့ထြက္ရပ္ဂုိဏ္းဖြဲ႔စည္း ခဲ့သကဲ့သို႔ ၿဗိတိသွ်အစိုးရထံမွ လြတ္လပ္ေရးကို အႏုနည္းျဖင့္မရပါက လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ရန္ အတြက္ ၁၉၃၉ ခုႏွစ္ ႏို၀င္ဘာလ ၁၈ ရက္ေန႔တြင္ ေျမေအာက္လွ်ိဳ႕၀ွက္အဖြဲ႕ (Under Ground Unit) ကို လွ်ိဳ႕၀ွက္ဖြဲ႕စည္းခဲ့သည္။ အကူအညီရႏိုင္ရန္ ျပည္တြင္းတြင္ ေဆာင္ရြက္၍ မျဖစ္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ႏိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္ တစ္ခုခုသို႔ သြားေရာက္ေဆာင္ရြက္ရန္ သေဘာတူၾကသည္။ ေဆြးေႏြးၾကရာ၌ တရုတ္၊ ယိုးဒယားႏွင့္ ဂ်ပန္ တစ္ႏိုင္ႏိုင္ငံသို႔ သြားေရာက္ရန္ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကသည္။

''ဗမာ့ ထြက္ရပ္ဂိုဏ္းေခါင္းေဆာင္ ေဒါက္တာဘေမာ္ႏွင့္ ေဒါက္တာသိန္းေမာင္တို႔က သခင္ေအာင္ ဆန္းအား ဂ်ပန္၏ အကူအညီကို အလိုရွိကရႏိုင္ေၾကာင္း ေျပာၾကားထားသျဖင့္ ဂ်ပန္၏ အကူအညီ ယူသင့္ မယူသင့္ ျပႆနာကို သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း၊ သခင္ျမ တို႔ဗမာစည္းအရံုး၀င္ သခင္ေခါင္း ေဆာင္တို႔ ေဆြးေႏြးၾကသည္။ ထိုျပႆနာကို ေဆြးေႏြးၾကရာ အစည္းအရံုးအတြင္းရွိ လက္၀ဲ၀ါဒီ အခ်ိဳ႕က ဖက္ဆစ္၀ါဒ ၏ သေဘာသရုပ္ကို သိရွိထားၾကၿပီး လက္ေတြ႕တြင္လည္း ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ သည္ တရုတ ္ႏိုင္ငံကို က်ဴးေက်ာ္ တိုက္ခိုက္ေနေသာေၾကာင့္ ဂ်ပန္၏အကူအညီကို မယူလိုၾကေပ။

ထို႔ေၾကာင့္ တရုတ္ႏွင့္ ယိုးဒယား တစ္ႏိုင္ႏိုင္ငံသို႔ သြားေရာက္ရန္ စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ၾကရာ တရုတ္ႏိုင္ ငံႏွင့္ မူလက အဆက္ရွိထားေသာေၾကာင့္ တရုတ္ႏိုင္ငံသို႔သြားရန္ ေရြးခ်ယ္ခဲ့ၾကသည္။''
''တရုတ္ႏိုင္ငံသို႔ စြန္႔လႊတ္စြန္႔စားသြားေရာက္မည့္သူ ေရြးခ်ယ္ရာ၌လည္း ၿဗိတိသွ်အစိုးရက ဖမ္း၀ ရမ္းထုတ္ထားသျဖင့္ ေျမေအာက္လွ်ိဳးေနေသာ သခင္ေအာင္ဆန္းကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့သည္။ သခင္ ေအာင္ဆန္း ကိုယ္တိုင္ကလည္း အမ်ိဳးႏွင့္ ႏိုင္ငံလြတ္လပ္ေရးအတြက္ မိမိအသက္ကိုစြန္႔လွဴၿပီး ဗမာေရာ္ဂ်ာေကးမင္း အျဖစ္ ခံယူရန္ ဆံုးျဖတ္ထားၿပီးျဖစ္၍ ထိုသို႔ေရြးခ်ယ္ျခင္းကို လက္ခံခဲ့သည္။
(ေက်ာ္ၿငိမ္း၊ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္၊ -စာ- ၂-၃)

အထက္၌ ေဖာ္ျပခဲ့သည္မွာ သခင္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ သခင္လွၿမိဳင္ တရုတ္ျပည္သို႔ ထြက္ခြာသြားသည္ အထိ ေလ့လာေတြ႕ရွိခ်က္မ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ထိုေရးသားခ်က္တြင္ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး ဆင္ႏႊဲရန္အတြက္ ႏိုင္ငံျခား အကူအညီ မယူမျဖစ္ ယူရမည့္ အေျခအေနကို ေတြ႕ရွိရပါသည္။ ႏိုင္ငံ ျခားအကူအညီယူရန္ ကိစၥ ကို တို႔ဗမားအစည္အရံုးေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ သခင္လူငယ္မ်ား ေဆြးေႏြး ညွိႏႈိင္း ဆံုးျဖတ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သြားေရာက္မည့္ႏိုင္ငံကို ေရြးခ်ယ္ရာမ်ာလည္း အမ်ားဆႏၵ ႏွင့္အညီ တရုတ္ႏိုင္ငံကိုသာ ေရြးခ်ယ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ေပၚလြင္ထင္ရွားပါသည္။

(၄)

သို႔ႏွင့္ သခင္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ သခင္လွၿမိဳင္တို႔သည္ တရုတ္ျပည္ေတာင္ဘက္ အမိြဳင္ၿမိဳ႕သို႔ေရာက္ ၿပီး ၾသဂုတ္လ ၂၄ ရက္ေန႔တြင္ ေရာက္သြားခဲ့ၾကသည္။ အမြိဳင္ၿမိဳ႕သို႔ေရာက္ၿပီး တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ ပါတီႏွင့္ အဆက္အသြယ္ ရရန္ ႀကိဳးပမ္းေသာ္လည္း မေအာင္ျမင္ဘဲ အမြိဳင္မွာ ႏွစ္လခန္႔ေသာင္ တင္ေနခဲ့သည္။ ထိုသို႔ ရွိေနခဲ့ရာမွာ မူလဦးတည္ခ်က္လမ္းေၾကာင္းကုိ ေျပာင္းသြားေစခဲ့ေသာ အေျခအေနအရပ္ရပ္ကို ဆက္လက္ ေလ့လာၾကည့္ရာတြင္ ယခုကဲ့သို႔ ေတြ႕ရွိရပါသည္။

''သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း ဦးစီးသည့္ ဒို႔ဗမာအစည္းအရံုး၊ ဗမာႏိုင္ငံလံုး၏ ေက်ာင္းသားသမဂၢႏွင့္ ေဒါက္တာဘေမာ္ ဦးစီးသည့္ ဆင္းရဲသားအဖြဲ႕တို႔သည္ ပူးေပါင္း၍ ဗမာ့ထြက္ရပ္ဂုိဏ္းႀကီးအေနႏွင့္ လြတ္လပ္ေရး အတြက္ တက္တက္ၾကြၾကြ လုပ္ေဆာင္လႈပ္ရွားေနသကဲ့သို႔ သခင္ဗစိန္၊ သခင္ထြန္း အုပ္တို႔ ႀကီးမႈးသည့္ ဒို႔ဗမာအစည္းအရံုး၀င္ သခင္အဖြဲ႕မ်ားသည္လည္း နယ္ခ်ဲ႕အား ဆန္႔က်င္ႏိုင္ ရန္ႀကိဳးစား ေနခ်ိန္ ျဖစ္သည္။

''ကာနယ္ဆုဇူကီးသည္ သတင္းေထာက္အျဖစ္ႏွင့္ ရန္ကုန္ေျမသို႔ နင္းမိေသာအခါ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ ဂ်ပန္ အစိုးရ၏ အေထာက္ေတာ္သူလွ်ိဳျဖစ္ေသာ သြားဘက္ဆိုင္ရာဆရာ၀န္ႀကီး ''ကိုကုိဘူ''ႏွင့္ ဆက္သြယ္၍ ဗမာျပည္၏ ႏိုင္ငံေရး အေျခအေနအရပ္ရပ္ကို ေလ့လာၿပီး သည့္ ေနာက္ပိုင္း၌ ဗမာ့ ထြက္ရပ္ဂိုဏ္းႏွင့္ သီးျခား ႏိုင္ငံေရး အဖြဲ႕အသီးသီးမ်ားသို႔ ၀င္ေရာက္ကာ တိုင္းျပည္လြတ္လပ္ေရး ကိစၥမ်ားအတြက္ ေဆြးေႏြးျခင္း မ်ားကို ျပဳလုပ္သည္။

ထိုေဆြးေႏြးပြဲမ်ား၌ သခင္ျမအမွဴးရွိသည့္ ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း ဒို႔ဗမာအစည္းအရံုးမွ ေခါင္းေဆာင္တခ်ိဳ႕သည္ သခင္ေအာင္ဆန္း ႏွင့္ သခင္လွၿမိဳင္ တို႔ ျပင္ပအကူအညီရယူရန္ အမြိဳင္ၿမိဳ႕တြင္ ကာနယ္ဆူဇူကီး သိရွိ သြားၿပီးေနာက္ ထြက္ရပ္ဂိုဏ္း အဖြဲ႕၀င္ တစ္ဦးျဖစ္ေသာ ေဒါက္တာဦးသိန္းေမာင္ (သံအမတ္ေဟာင္း) ထံမွ တဆင့္ သြားဘက္ ဆိုင္ရာ ဂ်ပန္ဆရာ၀န္ႀကီးကိုကိုဘူထံသို႔ သခင္ေအာင္ဆန္းဓါတ္ပံု ေပးလိုက္သည္။ ကိုကိုဘူသည္ ၎ထံရရွိေသာ သခင္ေအာင္ဆန္း၏ ဓါတ္ပံုကို 'ကာနယ္ဆူဇူကီး'လက္သို႔ ေပးအပ္ လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ဂ်ပန္တာ၀န္ရွိသူမ်ား အကူအညီျဖင့္ ၁၉၄၀ ခုႏွစ္၊ ႏို၀င္ဘာ ၁၂ရက္ ေန႔တြင္ သခင္ ေအာင္ဆန္းႏွင့္ သခင္လွၿမိဳင္တို႔ ဂ်ပန္ျပည္ တိုက်ိဳၿမိဳ႕သို႔ ေရာက္ရွိသည္။''

[ဗိုလ္မင္းေခါင္(ေရႊတူ) - စာ-၈]

''တရုတ္ျမန္မာလမ္းမႀကီး ျဖတ္ေတာက္ႏိုင္ေရး အတြက္ နည္းလမ္းမ်ားရွာေဖြရန္ ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ ေရာက္ လာေသာ ဗိုလ္မွဴးႀကီး ဆူဇူကီးသည္ ၁၉၄၀ ျပည့္ႏွစ္ စက္တင္ဘာလတြင္ ျမန္မာလြတ္လပ္ ေရးလႈပ္ရွားမႈကို ေခါင္းေဆာင္ေနေသာ သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း၊ သခင္ျမ၊ တို႔ဗမာအစည္းအရံုး၀င္ မ်ားႏွင့္ လွ်ိဳ႕၀ွက္ ေတြ႕ဆံုႏိုင္ခဲ့သည္။ ထိုသို႔ေတြ႕ဆံုရာတြင္ ဆူဇူကီးက ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရး အတြက္  ဂ်ပန္က အကူအညီ ေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ကတိေပးခဲ့သည္။ ထိုသို႔ ကတိေပးၿပီးေနာက္ ဗိုလ္မွဴးႀကီးဆူဇူကီးသည္ ေဒါက္တာသိန္းေမာင္ထံမွ သခင္ေအာင္ဆန္းနွင့္ သခင္လွၿမိဳင္တို႔၏ ဓါတ္ပံုမ်ားႏွင့္ လိပ္စာကိုရယူကာ ၎တို႔ႏွစ္ဦးအား ဂ်ပန္ႏိုင္ငံသို႔ ေခၚယူရန္စီစဥ္ေဆာင္ရြက္ခဲ့ သည္။ အမြိဳင္ရွိ ဂ်ပန္ကင္ေပတိုင္တပ္မွဴး ဗိုလ္မွဴးခန္းဒ (Major Kanda)သည္ သခင္ေအာင္ဆန္း တို႔အား အမြဳိင္မွတိုင္ေပရွိ ဂ်ပန္စစ္ဌာနခ်ဳပ္သို႔ ေပးခဲ့သည္။ ထိုမ်တစ္ဆင့္ ၁၉၄၀ ျပည့္ႏွစ္၊ ႏို၀င္ ဘာလ ၁၂ ရက္ေန႔တြင္ တိုက်ိဳၿမိဳ႕သို႔ ေရာက္ရွိခဲ့သည္။

(ေက်ာ္ၿငိမ္း စာ ၄-၅)

ယခုကၽြန္ေတာ္ ေကာက္ႏုတ္ေဖာ္ျပခဲ့သည္မွာ သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း၊ သခင္ျမတို႔၏ တို႔ဗမာအစည္း အရံုးမွ သခင္ေအာင္ဆန္းအမွဴးျပဳသည့္ သခင္လူငယ္မ်ား ဂ်ပန္သို႔ စစ္ပညာသင္ သြားေရာက္ရ သည့္ အေၾကာင္း အရင္း သခ်ိဳ႕ ျဖစ္ပါသည္။

(၅)

သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း သခင္ျမတို႔၏ တို႔ဗမာအစည္းအရံုးမွ ႏိုင္ငံျခားအကူအညီယူေရး ႀကိဳးပမ္း သက့ဲသုိ႔ သခင္ဗစိန္၊ သခင္ထြန္းအုပ္တို႔၏ တို႔ဗမာအစည္းအရံုကလည္း ႏိုင္ငံျခား (ဂ်ပန္) အကူ အညီရယူရန္ သီးျခားေဆာင္ရြက္ခဲ့မႈမ်ား ရွိခဲ့ပါသည္။ ၁၉၄၀ ျပည့္ႏွစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလတြင္ 'သခင္ ဗစိန္၊ သခင္ထြန္းအုပ္' တို႔ဗမာအစည္းအရံုး၏ ႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ အမႈေဆာင္ အစည္းအေ၀းကို ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၊ ေခ်ာ္တြင္းကုန္းရွိ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းတြင္ သံုးရက္က်င္းပသည္။

ထိုအစည္းအေ၀း တြင္ 'ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးရရွိရန္ အဂၤလိပ္ကို လက္နက္ကိုင္၍ ေတာ္လွန္တိုက္ခိုက္ ရမည္'ဟု ဆံုး ျဖတ္ၾကပါသည္။ ယင္းဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ရန္ သခင္ဗစိန္၊ သခင္ ထြန္းအုပ္၊ သခင္ေအး၊ သခင္ခ်စ္တင္၊ သခင္ထြန္းခင္ (ဗိုလ္ျမင့္ေဆြ)၊ သခင္ေအာင္ဆန္း (ဗိုလ္စၾကာ)၊ သခင္ခင္ေမာင္၊ သခင္ပု၊ သခင္ဦးျမင့္တို႔ ၉ ဦးကို ဖြဲ႕စည္းတာ၀န္ေပးခဲ့သည္။ ၎တို႔သည္ ဂ်ပန္ ႏိုင္ငံရွိ တာ၀န္ရွိ ပုဂိၢဳလ္မ်ားႏွင့္ လွ်ိဳ႕၀ွက္စြာ ဆက္သြယ္ၿပီး လက္နက္အကူအညီရရွိေရး ႀကိဳးပမ္း ေဆာင္ရြက္ ၾကရန္ျဖစ္ပါသည္။ (တို႔ဗမာအစည္းအရံုး ႏွစ္ဂိုဏ္းကြဲသည့္ကိစၥကို စာရွည္မည္စိုသျဖင့္ ဤတြင္ မေဖာ္ျပ ေတာ့ပါ။)

၁၉၄၀ ျပည့္ႏွစ္ ဧၿပီလ ၁၆ ရက္ေန႔တြင္ 'သခင္ဗစိန္၊ သခင္ထြန္းအုပ္' တို႔ဗမာအစည္းအရံုး ပဥၥမအ ႀကိမ္ညီလာခံကို ဖ်ာပံုၿမိဳ႕မွာ က်င္းပသည္။ ထိုညီလာခံသည္ ေခ်ာ္တြင္းကုန္း ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ျမန္မာ တစ္ျပည္လံုး ကိုယ္စားလွယ္မ်ား အတိုင္းအတာျဖင့္ ထပ္မံအတည္ျပဳခ်က္ရယူသည့္ ညီလာ ခံျဖစ္ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္က ဂ်ပန္၏ 'အေရွ႕အာရွတိုက္သားမ်ား၏ သာတူညီမွ်ေကာင္းစားေရး၀ါဒ' ဆိုေသာ ေၾကညာခ်က္ ကို သခင္ဗစိန္တို႔ အာရံုညႊတ္လ်က္ ရွိၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဂ်ပန္မွ အကူအညီရရွိေရးကို ဦးတည္ၿပီး စီစဥ္ေဆာင္ရြက္ၾကသည္။ ထိုစဥ္က ရန္ကုန္မွာ ေရာက္ရွိေနေသာ ဂ်ပန္အဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕က သခင္ဗစိန္ ကို အႀကံေပးသည္မွာ တိတ္တဆိတ္ ယိုးဒယားနယ္စပ္ကို ျဖတ္ကူး ၿပီး ဘန္ေကာက္မွ တစ္ဆင့္ ဂ်ပန္သို႕ ေလယာဥ္ျဖင့္ သြားရန္ျဖစ္သည္။

ထိုႏွစ္ စက္တင္ဘာလတြင္ ရန္ကုန္သို႔ ေရာက္လာေသာ ယိုးဒယားမွ မင္းသားႀကီး ဒီမာေရာ့စ္ ေခါင္းေဆာင္ သည့္ မိတ္ဆက္အဖြဲ႕ကို သခင္ဗစိန္ တိတ္တဆိတ္သြားေရာက္ ေတြ႕ဆံုၿပီး သူ၏ ဂ်ပန္ ခရီးစဥ္ ကို ကူညီရန္ေဆြးေႏြးသည္။ မင္းသားႀကီးကလည္း လက္ခံခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ သခင္ ဗစိန္သည္ စီစဥ္ ထားသည့္အတိုင္း ယိုးဒယားႏိုင္ငံသို႔ လွ်ိဳ႕၀ွက္ထြက္ခြာခဲ့ရာ နယ္စပ္တစ္ေနရာ တြင္ အဖမ္းခံ လိုက္ ရသျဖင့္ ေမာ္လၿမိဳင္ အက်ဥ္းေထာင္ထဲ ေရာက္သြားခဲ့ရပါေတာ့သည္။ ယခု ကၽြန္ေတာ္ အက်ဥ္းရံုး ေရးသားေဖာ္ျပခဲ့သည့္မွာ 'သခင္ဗစိန္ သခင္ထြန္းအုပ္' တို႔ဗမာအစည္းအရံုး ၏ ဂ်ပန္အကူအညီရယူေရး ေဆာင္ရြက္ခ်က္ တစ္စိတ္တစ္ေဒသ ျဖစ္ပါသည္။ သခင္ဗစိန္၏ ျပည္ပထြက္ရန္ႀကိဳးပမ္းမႈ ျပတ္ေတာက္ သြားေသာ္လည္း တို႔ဗမာအစည္းအရံုး ဂိုဏ္းကြဲႏွစ္ခုမွ သခင္လူငယ္မ်ားကေတာ့ ေပါင္းသည္း မိသြားခဲ့ၾကပါသည္။

တိုက်ိဳတြင္ သခင္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ဗိုလ္မွဴးႀကီး ဆူဇူကီးတို႔သည္ ျမန္မာ့နယခ်ဳဲ႕ဆန္႔က်င္ေရးႏွင့္ ေတာ္လွန္ေရး လုပ္ငန္းမ်ားတြင္ ဂ်ပန္က ပါ၀င္ကူညီႏိုင္မည့္ ကိစၥမ်ားကို ေဆြးေႏြးညွိႏႈိင္းၾကသည္။ သခင္ေအာင္ဆန္း ကိုလည္း ဂ်ပန္စစ္ဘက္အရာရွိႀကီးမ်ားႏွင့္ မၾကာခဏ ေတြ႕ဆံုေပးသည္။ အေက်အလည္ ေဆြးေႏြးၿပီးေသာအခါ မ်ိဳးခ်စ္ျမန္မာလူငယ သံုးဆယ္ခန္႔အား မည္ကဲ့သို႕ေသာ စစ္ပညာ မ်ိဳးေလ့က်င့္သင္ၾကား ေပးသင့္ေၾကာင္း၊ ထိုမ်ိဳးခ်စ္လူငယ္သံုးဆယ္ခန္႔က ဦးေဆာင္ကာ ဗမာ့ တပ္မေတာ္ ကို မည္သည့္အသြင္သ႑ာန္ျဖင့္ မည္ကဲ့သို႔ တည္ေဆာက္သင့္ေၾကာင္း၊ ဗမာ့ တပ္မေတာ္သည္ ျမန္မာႏိုင္ငံ အတြင္းသို႔ မည္ကဲ့သို႔ ၀င္ေရာက္တိုက္ခိုက္သင့္ေၾကာင္း စသည္တို႔ ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဂ်ပန္အရာရွိႀကီးမ်ားက သခင္ေအာင္ဆန္းကို 'ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးစီမံကိန္း'တစ္ခု ေရးဆြဲခိုင္းခဲ့သည္။ သခင္ေအာင္ဆန္း ကလည္း အားတက္သေရာႏွင့္ ျပည့္စံုးစြားေရးဆြဲ ေပးလိုက္ သည္။

ထုိစီမံကိန္းကို ဂ်ပန္စစ္ဦးစီးဌာနခ်ဳပ္က ျပင္ဆင္ခ်က္ အနည္းအက်ဥ္းျဖင့္ ၁၉၄၁ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ လ ၁ ရက္ ေန႔တြင္ အတည္ျပဳေပးခဲ့သည္။ ၎ေနာက္ 'မီနာနီလိုင္ကန္'ေခၚ ေတာင္္ပိုင္းေဒသဆိုင္ ရာ အဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕ ကိုလည္း ဖြဲ႕စည္းေပးလိုက္သည္။ ကာနယ္ဆူဇူကီးနွင့္ သခင္ေအာင္ဆန္းတို႔ကို လည္း ျမန္မာႏိုင္ငံေရွ႕ေရးအတြက္ သခင္ေအာင္ဆန္းေရးဆဲြသည့္ စိမံကိန္းအတိုင္း သင့္ေတာ္ သလို ဆက္လက္ ေဆာင္ရြက္ၾကရန္ လႊဲအပ္လိုက္ၾကသည္။ ေငြအား၊ လူအား၊ လက္နက္အားျဖင့္ အကူအညီ ေပးမည္ ဟူ၍ လည္း ကတိျပဳလိုက္သည္။

(၆)

သခင္ေအာင္ဆန္းသည္ ၁၉၄၁ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၅ ရက္ေန႔တြင္ ရႊန္းတင့္မာရူးသေဘာၤျဖင့္ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ မွ ထြက္ခြာလာရာ မတ္လ ၃ ရက္ေန႔တြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႔ေရာက္ရွိခဲ့သည္။ ေရာက္လွ်င္ ေရာက္ခ်င္း ပင္ ျပည္သူ႔အေရးေတာ္ပံုပါတီ၀င္းမ်ားႏွင့္ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရး လုပ္ငန္းစဥ္မ်ား ဂ်ပန္ ႏိုင္ငံ တြင္ စစ္ပညာသင္ၾကားရန္ မ်ိဳးခ်စ္လူငယ္မ်ား ေစလႊတ္ေရးကိစၥမ်ားကို ေဆြးေႏြးၾကသည္။ ထို သို႔ ေဆြးေႏြး ရာတြင္ 'သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း၊ သခင္ျမ' တို႔ဗမာႏွစ္ဂုိဏ္လံုးမွ လူငယ္မ်းပါ၀င္ေရးကို သေဘာတူ လက္ခံခဲ့ၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ စစ္ေၾကာင့္ အေရးတႀကီး ေပၚေပါက္လာေသာ ကာကြယ္ေရး ဥပေဒအရ ႏိုင္ငံေရး ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈမွာ အျပင္းထန္ဆံုးအခါျဖစ္သည္။

သခင္ေအာင္ ဆန္း လံုး၀ေပ်ာက္ေနသည့္ကိစၥေၾကာင့္ ပုလိပ္စံုေထာက္မ်ား အထူးအလုပ္ရႈပ္ေနၾကသည့္ အခ်ိန္ လည္းျဖစ္သည္။ ထိုအက်ပ္အတည္းမ်ားၾကားမွပင္ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ေလာင္းလ်ာမ်ား စုစည္းမိၿပီး ဂ်ပန္ကုန္တင္သေဘာၤမ်ားျဖင့္ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံသို ပ အသုတ္လိုက္ခြဲၿပီး လိုက္ပါသြားၾကသည္။

သူတို႔သည္ ဘ၀ခ်င္မတူေသာ ေက်ာင္းသားမ်ား၊ စားေရးစာခ်ီ အလုပ္သမား၊ လယ္သမားမ်ား၊ တို႔ဗမာအစည္းအရံုး၏ ကြဲေနေသာ အဖြဲ႔ႏွစ္ဖြဲ႕မွ လူငယ္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ မည္သို႔ပင္ ဘ၀မတူ ဂိုဏ္မတူ ေစကာမူ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ျဖင့္ စြန္႔စားလိုသူမ်ား၊ ကိုယ့္ႏိုင္ငံ လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ရလဒ္ေကာင္း မ်ားကို ေဖာ္ေဆာင္ႏိုင္ခဲ့သူမ်ားျဖစ္သည္။

ယခုဆိုလွ်င္ လြတ္လပ္ေရးရရွိခဲ့သည္ပင္ အႏွစ္ ၆၀ ေက်ာ္ခဲ့ေပၿပီ။ လြတ္လပ္ေရးႀကိဳးပမ္းမႈကာလ က သက္စြန္႔ႀကိဳးပမ္းေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကေသာ ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ တပ္မေတာ္ေခါင္းေဆာင္မ်ား သည္ပင္ အိုးမင္း မစြမ္းျဖစ္ေနသူ အနည္းငယ္မွ်သာ က်န္ရွိၿပီး အမ်ားစုမွာ ကြယ္လြန္ေသဆံုးကုန္ခဲ့ ၾကၿပီ ျဖစ္ပါသည္။ တကယ္ေတာ့ သူတို႔၏ တန္ဖိုးရွိလွေသာ ပစၥကၡဘ၀မ်ား၊ အသက္မ်ားကို တိုင္း ျပည္ႏွင့္ လူမ်ိဳး အတြက္ ေပးဆပ္ခဲ့ၾက၍သာ ကၽြန္တို႔သည္ အခ်ဳပ္အျခာပိုင္ မိမိႏိုင္ငံ၏ အလံေတာ္ ေအာက္မွာ လြတ္လပ္ ေသာ လူမ်ိဳးမ်ားအျဖစ္ သိကၡာရွိရွိ၊ ဂုဏ္ရွိရွိေနထိုင္ႏိုင္ၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

တစ္ခ်ိန္က တို႔ဗမာအစည္းအရံုး၀င္ သခင္လူငယ္မ်ားသည္ လြတ္လပ္ေရး ရရွိဖို႔ဆိုတာ ဦးတည္ ခ်က္ တစ္ခုတည္းကို ကုိင္စြဲၿပီး ႏိုင္ငံေရးနည္း၊ လူထုနည္း၊ စစ္ေရးနည္း။ နည္းလမ္းေပါင္းစံုျဖင့္ ႀကိဳးပမ္း ခဲ့ၾကသည္။ ထိုႀကိဳးပမ္းေဆာင္ရြက္မႈတိုင္းသည္ အက်ိဳးသင့္ အေၾကာင္းသင့္ ရွိၿပီး လုပ္သင့္ လုပ္ထိုက္ရာ ကို လုပ္ခဲ့ၾကျခင္းသာျဖစ္ေၾကာင္း ရရွိခဲ့ေသာ လြတ္လပ္ေရးႏွင့္ ျပည္သူလူထုက အသိ အမွတ္ျပဳ ေရးထိုးထားေသာ သမိုင္းေမာ္ကြန္းမ်ားက သက္ေသခံလ်က္ ရွိပါေသးသည္။

ေလးလြင္လတ္ ။
၀န္ခံခ်က္ ။    ။ ေဆာင္းပါး ေခါင္းစဥ္ မွာ သဟာယဆရာတင္ ေရးသားခဲ့ေသာ 'ဗမာ့လြတ္လပ္ေရး ေတးသီခ်င္း မွ စာသားျဖစ္ပါသည္။

စာကိုး
၁။ ဗိုလ္မင္းေခါင္- ေရႊတူ (ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္၀င္)၊ 'ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္'။
၂။ ေက်ာ္ၿငိမ္း (သမိုးင္းသုေတသနအရာရွိ)၊ 'ရဲေဘာ္သံုးဂ်ိပ္'
၃။ ဗိုလ္မွဴးဘေသာင္း(ေမာင္သုတ)၊ 'ဗမာ့ေတာ္လွန္ေရးသမိုင္း'
၄။ တကၠသိုလ္စိန္တင္၊ 'ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲႏွင့္ သခင္ဗစိန္'

ဆက္ရန္

.

>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ဝင္းေဖဝင္း ဘာသာျပန္ စိန္မင္းသမီး အဆက္ အၿပိဳင္အဆိုင္အႏိုင္, အပိုင္း (၁၁)

႐ွာဆာ ႏွင့္ မ်က္မွန္းတန္းမိေနေသာ ေကာင္းမေလးမွာ " အနာလီဆာ "ဆုိသူျဖစ္သည္။ သူ႔အစ္ကုိမွာ စတုိဖဲ ဆုိသူ ျဖစ္သည္။ ႐ွာဆာလြန္ခဲ့ေသာႏွစ္က ဤသတၱဳတြင္းသုိ႔လာစဥ္ကပင္ သူတုိ႔ေမာင္ႏွမႏွင့္ သိကၽြမ္း ခင္မင္ ခဲ့ သည္။

ယခု စတုိဖဲသည္ ႐ွာဆာေလ့လာေနေသာ သတၱဳႀကိတ္ခဲြသန္႔စင္စက္၌ အလုပ္သင္အျဖစ္ အမႈထမ္း ေနသည္။ စတုိဖဲ ကပင္ ႐ွာဆာအား စက္အတြင္းလွည့္လည္ျပသကာ႐ွင္းလင္းေျပာၾကာေပးသည္။
အလုပ္သမား မ်ား ေန႔လယ္ထမင္းစားရန္နားသည့္ဥၾသဆဲြသံေပၚလာသည္။ စတုိဖဲက ႐ွာဆာအား စက္႐ံု ေဘး႐ွိ အရိပ္အာ၀ါသေကာင္းသည့္ေနရာသုိ႔ ေခၚသြားသည္။ သူတုိ႔ေနရာတက်ထုိင္လုိက္ၾကသည္။ ႐ွာဆာ က သူ႔ဘန္ဂလုိမွ ထမင္းခ်က္ႀကီး အသင့္ထည့္ေပးလုိက္ေသာ ေန႔လယ္စာဘူးကုိ ဖြင့္ၾကည့္ၿပီး ေျပာ လုိက္သည္။

" ၾကက္သားညွပ္ေပါင္မုန္႔ပါတယ္၊ စားပါဦးလား စတိုဖဲ"
" ေနပါေစဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ညီမေလးလဲ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေန႔လယ္စာ လာပုိ႔ေနပါၿပီ "
စတုိဖဲ ေမးေငါ့ျပသည့္ ေနရာသုိ႔ ႐ွာဆာ လွမ္းၾကည့္လုိက္သည္။ အနာလီဆာသည္ သူတုိ႔ဆီသုိ႔ လမ္း ကေလး အတုိင္းစက္ဘီးစီးၿပီးလာေနသည္။ စက္ဘီးလက္ကုိင္၌ အိတ္ကေလးတစ္လံုးဆဲြကာ အိတ္ထျ၌ ေန႔လယ္စာ ဘူး ပါလာသည္။

႐ွာဆာသည္ အနာလီဆာအား ေရဘံုဘုိင္၌ ေတြ႕ခဲ့ရၿပီးေနာက္ ယခုပထမဆံုးအႀကိမ္ ျပန္ေတြ႕ျခင္း ျဖစ္သည္။ သူမ၏ ဖံြ႕ထြားၿဖိဳးခုိင္ေသာ ကုိယ္ခႏၵာအေပၚပုိင္းရပ္၀န္းက စက္ဘီးခုန္လႈပ္မႈႏွင့္အညီ စည္းခ်က္ က်က် တုန္ခါလႈပ္႐ွားေနသည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။ ႐ွာဆာက ႏွစ္လုိမက္ ေမာေသာအၾကည့္ျဖင့္ ၾကည့္ ေနသည္။ အနာလီဆာကလည္းသိသည္။ သူမက စက္ဘီးေပၚမွဆင္းၿပီး သူ႔ အစ္ကုိ စတုိဖဲေဘး၌ ၀င္ထုိင္သည္။

ေန႔လယ္စာ ငါ့ဖုိ႔ဘာပါသလဲ လီဆာ"
စတုိဖဲ က ေမးလုိက္သည္။
" ထံုးစံအတုိင္း ၀က္အူေခ်ာင္းနဲ႔ ဟင္းရည္ပဲေပါ့ "
စတုိဖျက ဘ၀င္မက်သည့္ေလသံျဖင့္ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။
" ေနာက္တစ္ခါက်ရင္ အသားေၾကာ္ နဲ႔ မိႈဟင္းခ်က္ပါလုိ႔ အေမ့ကုိေျပာလုိက္မယ္အစ္ကုိ "
႐ွာဆာက အနာလီဆာအား စုိက္ၾကည့္ေနမိသည္။ သူမက ဟေနေသာ အက်ႌလည္ဟုိက္စကုိ မသိမသာ ေလး ဆဲြဖံုးလုိက္သည္။

" ကဲ ... မင္းျပန္ႏုိင္ၿပီ "
စတုိဖဲက သူ႔ညီမကုိ အမိန္႔ေပးလုိက္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ေကာင္မကေလးက မသိက်ိဳးကၽြန္ျပဳကာ မသြားေသး ဘဲ ေနေသးသည္။
" ကၽြန္ေတာ့္မွာ အသားညွပ္မုန္႔ေတြမ်ားပါတယ္၊ ေရာ့ပါယူပါ "
႐ွာဆာက လွမ္းေပးလုိက္သည္။
" ကၽြန္ေတာ့္ဆီကလဲ ဟင္းရည္ယူေသာက္ပါဗ်ာ "
စတုိဖဲ ကလည္း ျပန္ၿပီး ဧည့္၀တ္ျပဳသည္။

႐ွာဆာက စတုိဖဲ  ေန႔လယ္စာဘူးထဲက ဟင္းရည္ကုိ လွမ္းၾကည့္လုိက္သည္။ ဟင္းရည္ပစ္ခဲၽြခဲၽြထဲ၌ အာလူး ဖတ္ကေလးမ်ား ေပါေလာေမ်ာေနသည္။ ႐ွာဆာက အနာလီအား ပထမဆံုးအႀကိမ္ လွမ္းၿပီး စကားေျပာ လုိက္သည္။
" ကၽြန္ေတာ္ မဆာလုိ႔၊ ကၽြန္ေတာ့္ ဆီကအသားညွပ္မုန္႔ယူစားပါလားဗ်ာ "
မတ္တတ္ရပ္ေနေသာ အနာလီဆာက သူမ တင္ပါးေပၚမွ စကတ္ကုိ ျပန္႔ျပဴးေအာင္ သပ္ခ်ေနရင္းက ႐ွာဆာအား တည့္တည့္လွမ္းၾကည့္လုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ လွ်ိဳ႕၀ွက္ေသာအၿပံဳးမ်ိဳးျဖင့္ ၿပံဳးျပၿပီး ျပန္ေျပာသည္။

" ဒီမွာ ႐ွာဆာကုတ္ေန၊ ကၽြန္မ ႐ွင့္ဆီက တစ္ခုခု လုိခ်င္ရင္ ေလခၽြန္ျပမယ္ "
အနာလီဆာက သူမ ႏႈတ္ခမ္းကေလးကုိ ေလးကုိင္းေလးသဖြယ္ လွလွေလး စုစုပံု႔ပံု႔ေလးလုပ္ကာ ေလခၽြန္ျပ သည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ လက္ညိဴးကေလးကုိ မသိမသာေထာင္ၿပီး အမွတ္လကၡဏာ ေလး တစ္ခုျပလုိက္ သည္။

ထုိ႔ေနာက္ အနာလီဆာက စက္ဘီးဆီသုိ႔ သြားကာခုန္တက္ၿပီး နင္းသြားသည္။ သူတုိ႔ကုိေက်ာခုိင္းၿပီး စက္ဘီးနင္းသြားေသာ အနာလီဆာ၏ စည္းခ်က္က်က် လႈပ္ယမ္းေနေသာ တင္ပဆံုမ်ားကုိ မ်က္စိတဆံုး အထိ ႐ွာဆာ ၾကည့္ေနရင္းက သက္ျပင္းေမာႀကီးခ်လုိက္မိသည္။

ထုိေန႔ညေနပုိင္းတြင္ ႐ွာဆာ ထံုးစံအတိုင္း ျမင္းစီးထြက္သည္။ သူ႔ျမင္းကေလး ပရက္စတာဂၽြန္ကုိ ကဆုန္ စုိင္းေနရာမွ ေရဘံုဘုိင္အနားေရာက္လာေသာအခါ အ႐ွိန္ေလွ်ာ့ၿပီး အသားက်ကေလး စီးလုိက္သည္။ ေရဘံုဘုိင္ႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ႐ွာဆာက ျမင္းကုိရပ္လုိက္သည္။ ေရဘံုဘုိင္နား၌ တစ္ေယာက္တည္းရပ္ ေနေသာ အနာလီဆာက သူ႔ျမင္းဆီသုိ႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလွ်ာက္လာသည္။
လီဆာသည္ ျမင္းကေလးဦးေခါင္းကုိသာ တစ္သမတ္တည္းၾကည့္ၿပီး အနားသုိ႔ တုိးကပ္လာသည္။ ျမင္းေပၚက႐ွာဆာကုိမူ ေမာ့မၾကည့္ပါေခ်။ လီဆာသည္ ျမင္းပါးခ်ပ္ႀကိဳးကုိ လွမ္းကုိင္ကာ ျမင္းကေလး အား ေျပာလုိက္သည္။

" လွလုိက္တဲ့ ေကာင္ကေလး၊ ခ်စ္စရာေကာင္းၿပီး ႏူးညံ့လုိက္တဲ့ ႏွာေခါင္းကေလး "
လီဆာက ျမင္းႏွာေခါင္းကေလးကုိ တယုတယ ပြတ္ရင္းေျပာလုိက္သည္။
" အနမ္းမခံခ်င္ဘူးလား ေကာင္ကေလးရယ္ "
လီဆာက ျမင္းကေလးကုိ ထပ္ေျပာျပန္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ႐ွာဆာအား တစ္ခ်က္ေမာ့ၾကည့္လုိက္ၿပီးေနာက္ ျမင္းကေလးလည္ပင္းကုိ လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ဖက္ကာ ျမင္းႏွာေခါင္းကုိ သူမႏွာေခါင္းျဖင့္ ဖြဖြကေလးနမ္းေန သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ျမင္းပါးႏွင့္ သူမပါးကုိ ကပ္ထားလုိက္သည္။ ထုိသုိ႔ ကပ္ထားရင္းက လီဆာသည္ ပါးစပ္ မွ တဟင္းဟင္းျမည္ကာ တင္ပါးႏွစ္ဘက္ကုိ အခ်က္က်က် ၿငိမ့္ၿငိမ့္ကေလး လႈပ္ယမ္းေနသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ႐ွာဆာ အား ေမာ့ၾကည့္ကာ မခ်ိဳမခ်ဥ္ၿပံဳးျပလုိက္သည္။

႐ွာဆာစိတ္ထဲ၌ မ႐ုိးမ႐ြ လႈပ္႐ွားေနၿပီး တစ္စံုတစ္ရာေျပာရန္ စကားလံုး႐ွာမရဘဲျဖစ္ေနသည္။
ထုိစဥ္မွာပင္ လီဆာ့ပါးက ျမင္းဇက္သုိ႔ေျပာင္းေ႐ႊ႕ပြတ္သပ္လာသည္။ လီဆာလက္ကလည္း ျမင္းဇက္မွ တစ္ ဆင့္ ျမင္းလက္ျပင္ႏွင့္ နံေဘးတစ္ေလွ်ာက္ပြတ္သပ္ဆင္းလာသည္။
" သိပ္သန္မာတာပဲေနာ္ "
လီဆာ့ ပါးစပ္က ေရ႐ြတ္လုိက္သည္။ ျမင္းပုခံုးသားကုိ ပြတ္ေနေသာ သူမလက္က ႐ွာဆာ၏ေပါင္ကုိ မသိ မသာထိသြားသည္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္တြင္မူ သိသိသာသာပင္ ပြတ္သပ္ထိေတြ႕သြားျပန္သည္။ ႐ွာဆာအဖုိ႔ အေနရ အေတာ္ခတ္သြားသည္။ လီဆာက ႐ုတ္တရက္ကုိယ္ကုိ မတ္လုိက္ကာ ခုိးခုိးခစ္ခစ္ရယ္ၿပီး ခါးကုိ ႏဲြ႕ႏဲြ႕ ေလး ေထာက္လုိက္သည္။

ထုိ႔ေနာက္ ႐ွာဆာအား ေမာ့ၾကည့္ၿပီး ေမးလုိက္သည္။
" ကၽြန္မ အစ္ကုိက ကၽြန္မအေၾကာင္းကုိ ႐ွင့္ကုိဘာေတြေျပာထားသလဲ "
" ဘာမွမေျပာပါဘူး "
ရွာဆာက အမွန္အတုိင္း ျပန္ေျဖလုိက္သည္။

" သူ ဘာေျပာေျပာမယံုနဲ႔ေနာ္၊ သူက ကၽြန္မအေၾကာင္းဆုိ မေကာင္းေျပာခ်င္တာက မ်ားေနတာ၊ ယဥ္ေမာင္း ဖုိရီ အေၾကာင္းေကာ ေျပာဖူးသလား "
ခရစၥမတ္ေန႔ညဧည့္ခံပဲြအၿပီးတြင္ ဖုိရီႏွင့္ အနာလီဆာတုိႏွစ္ဦးအား ထရပ္ကားေနာက္ခန္းထဲ၌ ဖုိရီမိန္းမက လက္ပူးလက္ၾကပ္မိခဲ့သည္ကုိ သတၱဳတြင္းမွလူတုိင္းလိုလုိကသိေနသည္။ ဖုိရီမိန္းမသည္ အနာလီဆာထက္ အသက္ႀကီးသည္။ သုိ႔ေသာ္ ထုိညက အနာလီဆာအားမ်က္ကြင္းမ်ားညိဳမည္းသြားေအာင္ ေဆာ္ ထည့္လုိက္ၿပီး အနာလီဆာ၏ တစ္စံုတည္းေသာ ၀တ္စံုအေကာင္းကုိ အစုတ္စုတ္အျပတ္ျပတ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ထည့္ လုိက္သည္။

" မင္းအစ္ကုိက ငါ့ကုိ ဘာမွမေျပာပါဘူး၊ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ "
႐ွာဆာက စိတ္၀င္တစား ေမးလုိက္သည္။
" ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး၊ သူ ေျပာရင္လဲ မဟုတ္တာေတြပဲေျပာမွာ၊ ကၽြန္မ ႐ွင့္ကုိ တစ္ခုခုျပရင္ ႐ွင္ မၾကည့္ခ်င္ ဘူးလား"
"ၾကည့္ခ်င္တာေပါ့ ... ျပေလ "
" ဒါျဖင့္ ကၽြန္မဆီလက္ကမ္းလုိက္ "
႐ွာဆာက လက္ကမ္းလုိက္ရာ အနာလီဆာကလက္ေျမွာက္ၿပီး လွမ္းဆဲြလုိက္သည္။ ႐ွာဆာက အနာလီဆာ ကုိ ဆဲြတင္လုိက္သည္။ သူမကုိယ္ခႏၶာေလးက ေပါ့ပါးေသာ္လည္း သန္မာသည္။ လီဆာက ျမင္း ေပၚတြင္ ႐ွာဆာ၏ ေနာက္ဘက္မွေနၿပီး ခြထုိင္လုိက္သည္။ သူမလက္ႏွစ္ဘက္ျဖင့္ ႐ွာဆာ့ခါးကုိ ဖက္ ထား လုိက္သည္။

" ဘယ္ဘက္ကလမ္းအတုိင္း သြားေပေတာ့ "
သူမေျပာသည့္လမ္းအတုိင္း ႐ွာဆာက ျမင္းကုိ ပံုမွန္စီးသြားရာ ဆယ္မိနစ္ခန္႔ၾကာလာသည္။
" ႐ွင့္အသက္ ဘယ္ေလာက္႐ွိၿပီလဲ "
သူမက ၿငိမ္သက္ျခင္းကုိ ၿဖိဳခြင္းလုိက္သည္။

" ၁၅ ႏွစ္ျပည့္ေတာ့မယ္ "
" ကၽြန္မက ေနာက္ႏွစ္လကုိ ၁၆ ႏွစ္ျပည့္ၿပီ႐ွင့္ "
အနာလီဆာက ျမင္းေပၚမွ မက်ေစရန္အသြင္ျဖင့္ ႐ွာဆာ့ခါးကုိ ပိၿပီးတင္းက်ပ္စြာဖက္ကာ သူမကုိယ္ကုိ ႐ွာဆာ့ေက်ာႏွင့္ပုိၿပီး ဖိကပ္လုိက္သည္။ ႐ွာဆာအဖုိ႔ ေက်ာမွတစ္ဆင့္ တစ္ကုိယ္လံုးသုိ႔ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္မ်ား စီးျဖတ္ သြားသလုိ ခံစားလုိက္ရသည္။
" အခု ဘယ္ကုိသြားေနတာလဲ "
ဘန္ဂလုိကုိ ျဖတ္ေက်ာ္လာၿပီးေနာက္ အေတာ္ၾကာေသာအခါ ႐ွာဆာက ေမးလုိက္သည္။

" ေရာက္ေတာ့ျပမွာေပါ့ "
လမ္းမွာတျဖည္းျဖည္းက်ဥ္းလာၿပီး ပုိၾကမ္းလာသည္၊ လူသြားလူလာ႐ွိမည့္ပံုပင္မရ။ ေတာတိရစၦာန္ ငယ္ မ်ား ျဖတ္သန္းသြားလာေသာ လမ္းျဖစ္ပံုရသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ သတၱဳတြင္းကုိ ျပန္လွည့္ၾကည့္၍ မျမင္ရေတာ့ ဘဲ၊ ေက်ာက္ေဆာင္အငူစြန္းတစ္ခု၏ ေျခရင္းသုိ႔ ေရာက္သြားသည္။
အနာလီဆာ က ျမင္းေပၚမွခုန္ဆင္းလုိက္ၿပီး ႐ွာဆာအား ေျပာလုိက္သည္။

" ႐ွင့္ျမင္းကုိ ဒီမွာထားခဲ့ "
႐ွာဆာသည္ ျမင္းကုိတစ္ေနရာတြင္ ခ်ည္ေႏွာင္ထားလုိက္ၿပီး ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကုိ ၾကည့္႐ႈေလ့လာလုိက္ သည္။ ဤမွ် ေ၀းေသာေနရာသုိ႔ သူတစ္ခါမွမေရာက္ဖူးခဲ့။ သူေနေသာ ဘန္ဂလုိမွ အနည္းဆံုးသံုးမုိင္ခန္႔ ေ၀းမည့္ ေနရာျဖစ္သည္။
သူတုိ႔ေအာက္ဘက္တြင္ မတ္ေစာက္ေသာအဆင္းလမ္း႐ွိသည္။ ၿခံဳႏြယ္ပိတ္ေပါင္းမ်ား၊ လွ်ိဳေျမာင္းမ်ားျဖင့္ အတိၿပီးေနသည္။
" လာ ... အခ်ိန္သိပ္မ႐ွိေတာ့ဘူး၊ မၾကာခင္မုိးခ်ဳပ္လိမ့္မယ္ "
လီဆာက အမိန္႔ေပးလုိက္ၿပီး သစ္ကုိင္းတစ္ကုိင္းေအာက္မွ ေခါင္းလွ်ိဳကာ ေအာက္ဘက္သုိ႔ စတင္ ဆင္းသြားသည္။

" ေဟး ... ေအာက္ဘက္မဆင္းနဲ႔ေလ၊  လဲၿပိဳၿပီး ဒဏ္ရာအနာတရျဖစ္ေနလိမ့္မယ္ "
႐ွာဆာ က အနာလီဆာအား လွမ္းသတိေပးလုိက္သည္။
" ႐ွင္ေၾကာက္လုိ႔လား " လီဆာကေနာက္ေျပာင္လုိက္သည္။
" မေၾကာက္ပါဘူး "
ေက်ာက္တံုးေက်ာက္ခဲမ်ားေပၚမွ ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး သူတုိ႔ဆင္းလာၾကသည္။ တစ္ေနရာတြင္ အနာလီဆာက ေခတၱ ရပ္ၿပီး ပန္းပြင့္အ၀ါကေလးမ်ားကုိ ဆြတ္ခူးသည္။ ထုိ႔ေနာက္ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ေဖးကူ တဲြၿပီး ေအာက္ဘက္သုိ႔ ဆက္ဆင္းလာၾကသည္။ သစ္ကုိင္းမ်ားေအာက္မွငံု႔၀င္လုိက္၊ ေက်ာက္တံုးမ်ားေပၚ ခုန္ေက်ာ္လုိက္၊ စမ္းေခ်ာင္းေလးမ်ားကုိ ျဖတ္ေက်ာ္လုိက္ျဖင့္ ဆင္းလာၾကသည္။  လွ်ိဳ ေျမာင္ ေအာက္ေျခ သုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ ရပ္နားလုိက္ၿပီး အသက္၀၀႐ွဴလုိက္သည္။

႐ွာဆာသည္ ခါးေထာက္ၿပီးရင္ေကာ့ကာ အေပၚမွစီးမုိးေနေသာ ေက်ာက္ေဆာင္စြန္းနံရံႀကီးကုိ ေမာ္ၾကည့္ လုိက္ သည္။
ခံတပ္နံရံႀကီးႏွင့္တူလွသည္။ အနာလီဆာက သူ႔ လက္တစ္ဖက္လွမ္းဆဲြၿပီး သူမဘက္လွည့္ေစကာ ေျပာ လုိက္သည္။
" ဒါ လွ်ိဳ႕၀ွက္ေနရာ၊ ဒီေနရာအေၾကာင္း ဘယ္သူ႔ကုိမွမေျပာပါဘူး၊ အထူးသျဖင့္ ကၽြန္မ အစ္ကုိကုိ မေျပာပါ ဘူးလုိ႔ က်ိန္ရမယ္ "
" ေအးပါ၊ ငါက်ိန္ပါတယ္ "

" ဟင့္အင္း ... သူပံုစံတက်လုပ္၊ ညာဘက္လက္ကုိ ေမွာက္ၿပီး ဘယ္ဘက္လက္ကုိ ေခါင္းေပၚမွာတင္ထား၊ ၿပီးေတာ့ ဒူးေထာက္ၿပီးက်ိန္ "
သူမေျပာသည့္အတုိင္း ႐ွာဆာကလုိက္လုပ္သည္။ လီဆာသည္ ေက်ာက္နံရံေ႐ွ႕မွ ကြယ္ေနေသာ သစ္ကုိင္းေလး ကုိဆဲြဖယ္လုိက္ရာ၊ နံရံထဲ၌ လုိဏ္ေခါင္းအေသးေလး႐ွိေနသည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။
ထုိလုိဏ္ေခါင္းေလး သည္ နတ္စင္ေလးႏွင့္တူလွသည္။ ႐ွာဆာက ဒူးေထာက္ထုိင္က်ိန္ၿပီးေနာက္ထလုိက္ သည္။
နတ္စင္ကေလးထဲတြင္ ေျမပန္းအုိးမ်ားေတြ႕ရသည္၊ ပန္းမ်ားက ေျခာက္ေနသည္။ ပန္းအုိးမ်ား ေနာက္ ဘက္ တြင္အျဖဴေရာင္အ႐ုိးစုမ်ားကုိ ေတာင္ပူစာကေလးသဖြယ္ ပံုထားသည္။ အ႐ုိးပံုေပၚတြင္ လူဦးေခါင္းခံြ အ႐ုိး ကုိတင္ထားသည္။ သြားမ်ားက ၀ါေနၿပီး မ်က္လံုးေဟာက္ပက္ျဖစ္ေနသည္။

" အဲဒါဘယ္သူလဲ ... "
႐ွာဆာ က အံ့အားသင့္သံျဖင့္ ခပ္တုိးတုိးေမးလုိက္သည္။
" ေတာင္ေစာင့္မယ္ေတာ္ေလ၊ ကၽြန္မ သူ႔အ႐ုိးေတြကုိ ေအာက္ဘက္မွာေတြ႕လုိ႔၊ ဒီနတ္ကၽြန္းေလးလုပ္ၿပီး အခုလုိ ပူေဇာ္ထားတာေပါ့ "
" အဲဒါမင္းဘယ္လုိလုပ္သိသလဲ "
" သူက ကၽြန္မကုိ အဲဒီလုိပဲေျပာတာ "
႐ွာဆာက ဘ၀င္မက်ေသာ္လည္း ဆက္ေမးေတာ့။ ပန္းအုိးထဲမွ ပန္းအေျခာက္မ်ားကုိ လမ္းမမွခူးလာေသာ ပန္းအ၀ါ မ်ားႏွင့္ ပန္းအုိးလဲေနသည့္ အနာလီဆာအား အသာေစာင့္ၾကည့္ေနသည္။ ပန္းအုိးလဲၿပီးေနာက္ လီဆာ က ေဆာင့္ေၾကာင့္ထုိင္ကာ ႐ွာဆာ၏ လက္ကုိလွမ္းဆဲြလုိက္ျပန္သည္။

" မယ္ေတာ္ က ႐ွင့္ရဲ႕လုိအင္ဆႏၵတစ္ခုကုိ ျဖည့္ဆည္းေပးလိမ့္မယ္ "
လီဆာ က တုိးတုိးေလးေျပာလုိက္ရာ ႐ွာဆာက ဘာလုိခ်င္ပါလိမ့္ဟုေတြးလုိက္သည္။
" ႐ွင္ဘာလုိခ်င္သလဲ "
" ဘာမဆုိ ငါလုိခ်င္တာျဖစ္ႏိုင္မလား "
႐ွာဆာက ေသခ်ာေအာင္ထပ္ေမးလုိက္သည္။

" ရတယ္၊ ဘာမဆုိ႐ွင္လုိခ်င္တာ ဆုေတာင္းလုိ႔ရတယ္ "
အနာလီဆာက ႐ွာဆာေဘးသုိ႔ တုိးကပ္ၿပီး ကုိယ္ခ်င္းထိထားလုိက္သည္။ သူမ အသားဆုိင္မ်ား၏ ေပ်ာ့ ေပ်ာင္းေႏြးေထြး ေသာအေတြ႕အထိႏွင့္အတူ သူမထံမွ ကုိယ္သင္းေခၽြးနံ႔ေလးမ်ားက ႐ွာဆာ ႏွာေခါင္းထဲ ေျပး ၀င္လာသည္။
႐ွာဆာ က ကုိယ္ကုိ ေရွ႕သုိ႔ကုိင္းလုိက္ၿပီး ေခါင္းခံြ၏နဖူး႐ုိးျဖဴျဖဴကုိ သူ႔လက္ေခ်ာင္း မ်ားႏွင့္တုိ႔ထိလုိက္သည္။ ေႏြးေထြးမႈႏွင့္ ရင္းႏွီးမႈကုိ ပုိခံစားလုိက္ရသလုိ႐ွိသည္။ ခ်စ္ခင္ေသာ၊ သံေယာဇဥ္ တြယ္တာ ေသာခံစားမႈမ်ိဳး ျဖစ္သည္။

႐ွာဆာက ခပ္တုိးတုိးေလးဆုေတာင္းလုိက္သည္။
" ကၽြန္ေတာ္ အလြန္ႀကီးမားေသာအာဏာကုိ ရလုိပါတယ္ခင္ဗ်ာ "
သူ႔လက္ေခ်ာင္းမ်ားတါင္ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္လုိက္သလုိ ခံစားလုိက္ရသျဖင့္ လက္ကုိဇက္ခနဲရုပ္ပစ္လုိက္သည္။ အနာလီဆာကလည္း သူႏွင့္ကုိယ္ခ်င္းခြာလုိက္သည္။
" ႐ွင့္ဟာက မုိက္မဲတဲ့ဆႏၵ၊ အဓိပၸာယ္မ႐ွိတဲ့ဆႏၵမ်ိဳးပဲ၊ အဲဒီလုိအဓိပၸါယ္မ႐ွိတဲ့  ဆုေတာင္းမ်ိဳးကုိ မယ္ေတာ္ ကဘယ္ေတာ့မွမေပးဘူး "
အနာလီဆာက ထုိင္ရာမွထလုိက္သည္။ ေစာေစာက သစ္ကုိင္းမ်ားကုိ ျပန္ဆဲြၿပီး နတ္ကြန္းကုိျပန္ၿပီး ကြယ္ ထားလုိက္သည္။

" ေနာက္က်ေနၿပီ၊ ကၽြန္မတုိ႔ျပန္ၾကမွျဖစ္မယ္ "
႐ွာဆာသည္ ဤေနရာမွ မခြာလုိေသးသျဖင့္ ဖင့္ေႏွးေနသည္။ လီဆာက အေပၚဘက္သုိ႔ သံုးေလးလွမ္း တက္သြားၿပီး လွမ္းေခၚသည္။
" လာ သြားၾကစုိ႔ ... ေနာက္တစ္နာရီေလာက္ဆုိ ေမွာင္သြားလိမ့္မယ္ "
လီဆာကေ႐ွ႕မွသြားရာ ႐ွာဆာကေနာက္မွ တက္လုိက္သြားသည္။ အေပၚသုိ႔ ျပန္ေရာက္သြားေသာအခါ အနာလီဆာ က ေက်ာက္နံရံကုိမွီၿပီး ထုိင္ေနသည္ကုိေတြ႕ရသည္။
" ကၽြန္မ သစ္ကုိင္းေတြနဲ႔ျခစ္မိၿပီး ဒဏ္ရာရလာတယ္ "
" အုိ ... စိတ္မေကာင္းစရာပဲ၊ ဘယ္မွာဘ၏ဏ္ရာရတာလဲ "

ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္း တဲြေလာင္းခ်ၿပီး ကားထုိင္ေနေသာအနာလီဆာက သူမစကတ္ကုိ ေပါင္လယ္ေက်ာ္ ေက်ာ္အထိ မတင္ၿပီး ျပလုိက္သည္။ ျဖဴေဖြးႏုအိေသာ သူမ၏ေပါင္တစ္ဖက္၏ ေသြးစက္ကေလးမ်ားက အနည္းငယ္စုိ႔ထြက္ေနရာ ဂြမ္းပံုေပၚတြင္ ပတၱျမားလံုးေလးမ်ား စီတန္းထားသကဲ့သုိ႔႐ွိသည္။
႐ွာဆာက ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ လီဆာက ကုိယ္ကုိေအာက္သုိ႔ မသိမသာေလွ်ာၿပီး ဒူးႏွစ္ေခ်ာင္း ေထာင္ ကာ ေဘးသုိ႔ ပုိကားလုိက္သည္။

" ကၽြန္မ ေသြးစက္ေတြကုိ သုတ္မေပးေတာ့ဘူးလား "
႐ွာဆာက ဒူးေထာက္ထုိင္လုိက္ၿပီး ေသြးစက္မ်ားကုိ တယုတယသုတ္ေပးေနစဥ္ လီဆာက သူ႔ကုိဖက္လုိက္ သည္။
လီဆာ ဆင္ထားေသာ ေထာင္ေခ်ာက္ထဲသုိ႔ ႐ွာဆာ ကားခနက်သြားပါေခ်ၿပီ။
အေတြ႕အႀကံဳလံုး၀မ႐ွိေသးေသာ ႐ွာဆာအဖုိ႔ ဤေထာင္ေျခာက္မ်ိဳးမွ ပသုိ႔မ်ား႐ုန္းထြက္ႏုိင္ပါမည္နည္း။
******

(၁၂)

႐ွာဆာ ႐ုတ္တရက္ လန္႔ႏုိးလာသည္။ မိမိဘယ္ေရာက္ေနသည္ကုိ ခ်က္ခ်င္းေတြးမရဘဲျဖစ္ေနသည္။ သူ႔ ေက်ာေအာက္မ ွေျမႀကီးက မာေနသည္။ သူ႔ရင္ဘတ္ေပၚ၌ တစ္စံုတစ္ခုကဖိထားသျဖင့္ အသက္႐ွဴ က်ပ္ေန သည္။ ပတ္၀န္းက်င္၌ေမွာင္ေနၿပီး အေအးဓာတ္လႊမ္းေနသည္။ ေကာင္းကင္၌ ၾကယ္မ်ား ထြက္ ေနသည္။ ျမင္းကေလးပရက္စတာဂၽြန္ကုိ မလွမ္းမကမ္း၌ မႈန္၀ါး၀ါးလွမ္းျမင္ရသည္။
႐ွာဆာ ရုတ္တရက္သတိရလာသည္။ အနာလီဆာက သူ႔ကုိ ေျခ တစ္ဖက္ျဖင့္ခြၿပီး လက္တစ္ဖက္က ရင္ဘတ္ေပၚမွ သုိင္းဖက္ထားသည္။ သူမမ်က္ႏွာက သူ႔လည္ပင္းမွာအပ္ထားသည္။ ႐ွာဆာက အနာလီဆာ ကုိ တြန္းဖယ္လုိက္ရာ၊ သူမလန္႔ႏုိးလာၿပီး ထေအာ္လုိက္သည္။

" မုိးခ်ဳပ္ေနၿပီး၊ အခုေလာက္ဆုိရင္ ငါတုိ႔ကုိလုိက္႐ွာေနၾကကုန္ေရာေပါ့ " ႐ွာဆာကေျပာလုိက္သည္။
႐ွာဆာ ကုန္းထလုိက္ၿပီး ေဘာင္းဘီကုိ အေပၚသုိ႔ဆဲြတင္၀တ္လုိက္သည္။
အနာလီဆာ က သူ႔ေဘးတြင္ရပ္ကာ အတြင္းခံေဘာင္းဘီကုိ ကုန္း၀တ္ေနသည္။ ႐ွာဆာက ေကာင္းကင္မွ ၾကယ္ မ်ားကုိ ၾကည့္လုိက္ၿပီး အခ်ိန္ကုိခန္႔မွန္းလုိက္သည္။

" ညကုိးနာရီေတာင္ ေက်ာ္ေနေလာက္ၿပီ "
" ႐ွင္မအိပ္ဘဲေနဖုိ႔ေကာင္းတာ၊ ကၽြန္မ အေဖကေတာ့ ကၽြန္မကုိ လုပ္ေတာ့မွာပဲ။  နာက္တစ္ခါထပ္ျဖစ္ရင္ ေတာ့ အသတ္ပဲ လုိ႔ အေဖႀကိမ္းထားတာ "
လီဆာက ႐ွာဆာပခံုးကုိလွမ္းလုိက္ရာ၊ သူကဖယ္ခ်ပစ္လုိက္သည္။ သူမႏွင့္ေ၀းရာသုိ႔ သူထြက္သြားခ်င္ သည္။ သုိ႔ေသာ္ မျဖစ္ႏုိင္၍ ခက္ေနသည္။
" ဒါ ႐ွင့္အျပစ္ပဲ၊ ႐ွင့္ေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာလုိ႔ အေဖ့ကုိေျပာမွာပဲ၊ အေဖက ကၽြန္မကုိေက်ာပြတ္နဲ႔႐ုိက္ၿပီး အေရ ဆုတ္ပစ္လိမ့္မယ္ "

႐ွာဆာက ျမင္းကုိ သစ္ကုိင္း၌ခ်ီထားေသာႀကိဳးကုိ ေျဖလုိက္သည္။ သူ႔လက္မ်ားကတုန္ေနသည္။ ႐ွာဆာ သည္ အိပ္ခ်င္မူးထူးျဖစ္ေနဆဲ႐ွိၿပီး ေခါင္းကမၾကည္လင္ေသး၊ ျပတ္ျပတ္သားသား မေတြးႏုိင္ေသး။
" မင္းအေဖ က မင္းကုိမ႐ုိက္ေစရဘူး၊ သူ မရုိက္ေအာင္ ငါလုပ္မယ္ " ႐ွာဆာကေျပာလုိက္သည္။
" ႐ွင္ဘာလုပ္ႏုိင္မွာလဲ၊ ႐ွင္က ကေလးပဲ႐ွိေသးတာ "
အနာလီဆာက ေျပာလုိက္သည္။ သူ႔စကားလံုးမ်ားက သူ႔ေခါင္းထဲသုိ႔ အႀကံတစ္ခု၀င္လာေစသည္။

" ႐ွင့္ေၾကာင့္ ကၽြန္မမွာကေလး႐ွိလာရင္ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မလဲ၊ လင္ေကာင္မေပၚတဲ့ကေလး ျဖစ္လာမွာေပါ့၊ ႐ွင္ ေစာေစာတုန္းက အဲဒါကုိေကာ ေတြးမိရဲ႕လား "
" မင္း တစ္ဖက္သတ္ မေျပာနဲ႔၊ မင္းက အလုိတူအလုိပါ နည္းေပးလမ္းျပ လုပ္ခဲ့တာမဟုတ္လား "
" ကၽြန္မတုိ႔ လုပ္လုိ႔ရတာ႐ွိပါတယ္၊ ကၽြန္မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ခုိးရာလုိက္ေျပးၾကရင္ မေကာင္းဘူးလား "
လီဆာက ေလသံေပ်ာ့ေလးျဖင့္ ေတာင္းပန္လုိက္သည္။ သုိ႔ေသာ္ရွာဆာကစိတ္လံုး၀မပါ။

" ကဲ ... လာ သြားမယ္ "
႐ွာဆာကလီဆာကုိ ျမင္းေက်ာေပၚသုိ႔ တြန္းတင္ေပးလုိက္သည္။ သူလည္းလီဆာေနာက္မွေန၍ ျမင္းေက်ာ ေပၚသုိ႔တက္ၿပီး ခြထုိင္လုိက္သည္။
ျမင္းစီးထြက္လာရာ ေတာင္ေက်ာတစ္ခုကုိ ေကြ႕လုိက္ည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ ေအာက္ဘက္လြင္ျပင္၌ သူတုိ႔ အား လုိက္႐ွာေနသူမ်ား၏ မီးတုတ္မ်ားကုိ လွမ္းျမင္ရသည္။ လမ္းေပၚတြင္လည္း တျဖည္းျဖည္း ေရြ႕လ်ားလာေနေသာ မီးေမာင္းအေရာင္ကုိ ျမင္ၾကရသည္။ သူတုိ႔အားလုိက္႐ွာေနသူမ်ား၏ ေအာ္ေခၚသံ သဲ့သဲ့ကုိလည္း ၾကားရသည္။
" ဒီတစ္ႀကိမ္ေတာ့ ကၽြန္မအေဖက ကၽြန္မကုိသက္ပစ္လိမ့္မယ္၊ ကၽြန္မတုိ႔ ဘာလုပ္ခဲ့ၾကတယ္ဆုိတာ သူတုိ႔ သိမွာပဲ " လီဆာက တသိမ့္သိမ့္႐ိႈက္ရင္း ေျပာလုိက္သည္။

" မင္းအေဖက ဘယ္လုိလုပ္သိမွာလဲ၊ သူက ဒီမွာမွမ႐ွိတာ"
" ကၽြန္မဒီလုိလုပ္တာ ႐ွင္ပထမဆံုးလုိ႔မထင္နဲ႔၊ တျခားလူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔လဲ ကၽြန္မဒီလုိျဖစ္ဖူးတယ္၊ အေဖ က ကၽြန္မကုိမိသြားတာ ႏွစ္ခါ႐ွိၿပီ၊ ဘာျဖစ္ခဲ့တယ္ဆုိတာ အေဖေကာင္းေကာင္းသိမွာပါ "
လီဆာက ႐ွာဆာစိတ္ကုန္သြားေအာင္ ထုတ္ေျပာလုိက္သည္။ ပထမေတာ့ ႐ွာဆာမနာလုိစိတ္ ၀င္ လာသည္။ ေနာက္ေတာ့ ဆင္ျခင္စဥ္းစားမႈျဖင့္ စိတ္ျပန္ေအးသြားသည္။

" တျခားလူေတြနဲ႔ အခုလုိျဖစ္ခဲ့တာကုိလဲ မင္းအေဖသိထားတယ္ဆုိရင္ မင္းငါ့အေပၚ အျပစ္ပံုခ်ၿပီး တန္ဆာခံ ႐ွာလုိ႔ဘယ္ရမလဲ သူငယ္မ"
အနာလီဆာ မွာ သူ႔စကားႏွင့္သူေခ်ာင္ပိတ္မိသြားရသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အင့္ခနဲ တစ္ခ်က္႐ိႈက္ လုိက္ျပန္ သည္။ ကုန္းေၾကာင္း လာေနၾကေသာ ႐ွာေဖြေရးအဖဲြ႕ႏွင့္ သူတုိ႔ေတြ႕ခ်ိန္အထိ အနာလီဆာက သ႐ုပ္ေဆာင္ မင္းသမီး ႏွယ္ တသိမ့္သိမ့္႐ိႈက္ကာငုိကာအမူအရာပုိေနဆဲရွိသည္။
*************
႐ွာဆာတုိ႔ေနေသာ ဘန္ဂလုိ၏ ဧည့္ခန္းပဲြတြင္ ႐ွာဆာႏွင့္အနာလီဆာတုိ႔ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆုိင္ ထုိင္ေန ၾကသည္။ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး တတ္ႏုိင္သမွ် ခပ္ေ၀းေ၀းေနၾကသည္။ ဒိန္မလာကားႀကီး ဘန္ဂလုိေ႐ွ႕၌ ထုိးရပ္ လုိက္သံ ၾကးရေသာအခါ အနာလီဆာက တဟင့္ဟင့္႐ိႈက္ကာ စငုိေတာ့သည္။ မ်က္ရည္က် ေစရန္ လည္း မ်က္လံုး အစံုကုိ လက္ျဖင့္ပြတ္သပ္သည္။
၀ရန္တာမွ ျဖတ္လာေနေသာ စင္တိန္ႏွင့္တြမ္းတီးမင္းဂ်ဳန္းတို႔၏ ေျခသံမ်ားကုိ သူတုိ႔ၾကားရသည္။

စင္တိန္အခန္းတံခါး၀သုိ႔ ေရာက္လာၿပီး ရပ္လုိက္ခ်ိန္တြင္ ႐ွာဆာသည္ ထုိင္ရာမွထၿပီး လက္ပုိက္ေနလုိက္ သည္။ စင္တိန္ သည္ ျမင္းစီးေဘာင္းဘီ၊ ျမင္းစီးအက်ႌႏွင့္ ဖိနပ္႐ွည္တုိ႔ကုိ ၀တ္ထားၿပီး လည္ပင္းတြင္ အ၀ါ ေရာင္ ပုိးလည္စည္းတစ္စကုိခ်ည္ေႏွာင္ထားသည္။ သူမမ်က္ႏွာတြင္ ေဒါသေရာင္ လႊမ္းေနသည္။
အနာလီဆာ သည္ စင္တိန္ကုိ ေတြ႕လုိက္ေသာအခါ အမူအရာပုိပုိျဖင့္ တဟင့္ဟင့္႐ိႈက္ငင္လုိက္သည္။

" နင့္ပါးစပ္ပိတ္ထားစမ္း ေကာင္မေလး "
စင္တိန္ က အနာလီဆာအား ေဟာက္လုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ႐ွာဆာဘက္လွည့္ၿပီးမးလုိက္သည္။
" မင္းတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ ထိခုိက္အနာတရမ်ားျဖစ္ခဲ့ေသးလား "
" မျဖစ္ပါဘူး ေမေမ "
" ျမင္းကေလး ပရက္စတာဂၽြန္ေကာ "
" ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး "

" ဒီလုိ ဆုိရင္ ... ေဒါက္တာ တြမ္တီးမင္းဂ်ဳန္း၊ ဒီေကာင္မကေလးကုိ သူ႔အေဖဆီပုိ႔ေပးလုိက္ပါ၊ သူ႔သမီးသူ ဘယ္လုိ ကုိင္တြယ္ရမယ္ဆုိတာ သူသိပါလိမ့္မယ္ "
စင္တိန္သည္ ေကာင္မေလးအေဖႏွင့္  လြန္ခဲ့ေသာတစ္နာရီေလာက္ကပင္ စကားေျပာခဲ့ေသးသည္။ ဗုိက္႐ြဲ ရြဲ နဖူးေျပာင္ေျပာင္ႏွင့္ အရက္မူးေနေသာ ဖခင္ႀကီးက သူ႔သမီးကုိ ဆံုးမပါမည္ဟု ေျပာၾကားလုိက္သည္။
ေဒါက္တာတြမ္တီးမင္းဂ်ဳန္းက အနာလီဆာအား လက္ေကာက္၀တ္မွဆုပ္ကိုင္ၿပီး အခန္းထဲမွ ေခၚ သြားသည္။
စင္တိန္ အမူအရာ က ျပန္လည္ခက္ထန္လာၿပီး ႐ွာဆာဘက္လွည့္ကာ ေျပာလုိက္ျပန္သည္။

" မင္းဟာ ငါ့စကားကုိ နားမေထာင္တဲ့ကေလးပဲ၊ ဒီ ဆတ္စလူးမေလးနဲ႔ ေ၀းေ၀းေနပါလုိ႔ ငါသတိေပးထား တယ္ မဟုတ္လား "
" ဟုတ္ပါတယ္ ေမေမ "
" ဒီေကာင္မေလးဟာ ဒီသတၱဳတြင္းက လူတစ္၀က္ေလာက္နဲ႔ ဒီလုိပဲျဖစ္ခဲ့တာကြ၊ ငါတုိ႔  ၀င္းဟုပ္ၿမိဳ႕ျပန္ ေရာက္ရင္ မင္းကုိ ဆရာ၀န္ဆီေခၚသြားၿပီး ေဆးစစ္ရမယ္ "
သူမစကား ေၾကာင့္ ႐ွာဆာသည္ သူ႔ကုိယ္ သူ အလုိအေလ်ာက္ ျပန္ငံု႔ၾကည့္မိလ်က္သားျဖစ္သြားသည္။

" မနာခံဘူးဆုိတာ တကယ္မေကာင္းတဲ့ကိစၥ၊ အခု မင္းက ငါ့စကားကုိ လက္ေတြ႕မနာခံျပလုိက္တာေပါ့၊ ဟုတ္လား "
႐ွာဆာက ဘာမွမေျပာဘဲ ေပရပ္ေနသည္။
" မင္းဟာ တကယ့္မုိက္မဲ့တဲ့ေကာင္းေလးပဲ၊ အဆုိးဆံုးအျပစ္ကုိ က်ဴးလြန္ခဲ့တာပဲ၊ ဒီသတၱဳတြင္းကလူတုိင္း ကမင္းကုိ ဟားစရာသတၱ၀ါျဖစ္ေအာင္ မင္းလုပ္ခဲ့တာပဲ၊ မင္းကုိယ္မင္း အခုလုိအေပါစားျဖစ္ေအာင္ လုပ္ လုိက္ေတာ့ သူတုိ႔ကုိမင္းက ဘယ္လုိလုပ္အုပ္ခ်ဳပ္မလဲ "

" ကၽြန္ေတာ္ ဒါေတြမေတြးခဲ့မိဘူးေမေမ၊ ဒီေလာက္ ႀကီးႀကီးမားမားမေတြးခဲ့မိဘူး၊ သာမန္ကိစၥေတြလုိ ျဖစ္႐ုိး ျဖစ္စဥ္ျဖစ္သြားတာပဲ "
" ေကာင္းၿပီေလ၊ အခုေတာ့ မင္းဒါေတြ ေတြးရေတာ့မယ္၊ မင္းေရေႏြးနဲ႔အၾကာႀကီးေရစိမ္ခ်ိဳးလုိက္၊ ပိုးသတ္ ေဆးပုလင္းတစ္၀က္ေလာက္ထည့္ခ်ိဳး၊ ေရခ်ိဳးၿပီး ရင္အိပ္ေတာ့၊ နက္နက္နဲနဲေတြးေတာ့"
" ကၽြန္ေတာ္ ၀မ္းနည္းပါတယ္ေမေမ၊ ေမေမအ႐ွက္ရေအာင္ လုပ္မိတဲ့အတြက္လဲ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ မေကာင္း ပါဘူး၊ ေကာင္းေသာညပါေမေမ"
႐ွာဆာ က ႏႈတ္ဆက္ၿပီး အခန္းထဲမွထြက္သြားသည္။
********

ဆက္ရန္
.

>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>