႐ွာဆာ ႏွင့္ မ်က္မွန္းတန္းမိေနေသာ ေကာင္းမေလးမွာ " အနာလီဆာ "ဆုိသူျဖစ္သည္။ သူ႔အစ္ကုိမွာ စတုိဖဲ ဆုိသူ ျဖစ္သည္။ ႐ွာဆာလြန္ခဲ့ေသာႏွစ္က ဤသတၱဳတြင္းသုိ႔လာစဥ္ကပင္ သူတုိ႔ေမာင္ႏွမႏွင့္ သိကၽြမ္း ခင္မင္ ခဲ့ သည္။
ယခု စတုိဖဲသည္ ႐ွာဆာေလ့လာေနေသာ သတၱဳႀကိတ္ခဲြသန္႔စင္စက္၌ အလုပ္သင္အျဖစ္ အမႈထမ္း ေနသည္။ စတုိဖဲ ကပင္ ႐ွာဆာအား စက္အတြင္းလွည့္လည္ျပသကာ႐ွင္းလင္းေျပာၾကာေပးသည္။
အလုပ္သမား မ်ား ေန႔လယ္ထမင္းစားရန္နားသည့္ဥၾသဆဲြသံေပၚလာသည္။ စတုိဖဲက ႐ွာဆာအား စက္႐ံု ေဘး႐ွိ အရိပ္အာ၀ါသေကာင္းသည့္ေနရာသုိ႔ ေခၚသြားသည္။ သူတုိ႔ေနရာတက်ထုိင္လုိက္ၾကသည္။ ႐ွာဆာ က သူ႔ဘန္ဂလုိမွ ထမင္းခ်က္ႀကီး အသင့္ထည့္ေပးလုိက္ေသာ ေန႔လယ္စာဘူးကုိ ဖြင့္ၾကည့္ၿပီး ေျပာ လုိက္သည္။
" ၾကက္သားညွပ္ေပါင္မုန္႔ပါတယ္၊ စားပါဦးလား စတိုဖဲ"
" ေနပါေစဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ညီမေလးလဲ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေန႔လယ္စာ လာပုိ႔ေနပါၿပီ "
စတုိဖဲ ေမးေငါ့ျပသည့္ ေနရာသုိ႔ ႐ွာဆာ လွမ္းၾကည့္လုိက္သည္။ အနာလီဆာသည္ သူတုိ႔ဆီသုိ႔ လမ္း ကေလး အတုိင္းစက္ဘီးစီးၿပီးလာေနသည္။ စက္ဘီးလက္ကုိင္၌ အိတ္ကေလးတစ္လံုးဆဲြကာ အိတ္ထျ၌ ေန႔လယ္စာ ဘူး ပါလာသည္။
႐ွာဆာသည္ အနာလီဆာအား ေရဘံုဘုိင္၌ ေတြ႕ခဲ့ရၿပီးေနာက္ ယခုပထမဆံုးအႀကိမ္ ျပန္ေတြ႕ျခင္း ျဖစ္သည္။ သူမ၏ ဖံြ႕ထြားၿဖိဳးခုိင္ေသာ ကုိယ္ခႏၵာအေပၚပုိင္းရပ္၀န္းက စက္ဘီးခုန္လႈပ္မႈႏွင့္အညီ စည္းခ်က္ က်က် တုန္ခါလႈပ္႐ွားေနသည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။ ႐ွာဆာက ႏွစ္လုိမက္ ေမာေသာအၾကည့္ျဖင့္ ၾကည့္ ေနသည္။ အနာလီဆာကလည္းသိသည္။ သူမက စက္ဘီးေပၚမွဆင္းၿပီး သူ႔ အစ္ကုိ စတုိဖဲေဘး၌ ၀င္ထုိင္သည္။
ေန႔လယ္စာ ငါ့ဖုိ႔ဘာပါသလဲ လီဆာ"
စတုိဖဲ က ေမးလုိက္သည္။
" ထံုးစံအတုိင္း ၀က္အူေခ်ာင္းနဲ႔ ဟင္းရည္ပဲေပါ့ "
စတုိဖျက ဘ၀င္မက်သည့္ေလသံျဖင့္ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။
" ေနာက္တစ္ခါက်ရင္ အသားေၾကာ္ နဲ႔ မိႈဟင္းခ်က္ပါလုိ႔ အေမ့ကုိေျပာလုိက္မယ္အစ္ကုိ "
႐ွာဆာက အနာလီဆာအား စုိက္ၾကည့္ေနမိသည္။ သူမက ဟေနေသာ အက်ႌလည္ဟုိက္စကုိ မသိမသာ ေလး ဆဲြဖံုးလုိက္သည္။
" ကဲ ... မင္းျပန္ႏုိင္ၿပီ "
စတုိဖဲက သူ႔ညီမကုိ အမိန္႔ေပးလုိက္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ေကာင္မကေလးက မသိက်ိဳးကၽြန္ျပဳကာ မသြားေသး ဘဲ ေနေသးသည္။
" ကၽြန္ေတာ့္မွာ အသားညွပ္မုန္႔ေတြမ်ားပါတယ္၊ ေရာ့ပါယူပါ "
႐ွာဆာက လွမ္းေပးလုိက္သည္။
" ကၽြန္ေတာ့္ဆီကလဲ ဟင္းရည္ယူေသာက္ပါဗ်ာ "
စတုိဖဲ ကလည္း ျပန္ၿပီး ဧည့္၀တ္ျပဳသည္။
႐ွာဆာက စတုိဖဲ ေန႔လယ္စာဘူးထဲက ဟင္းရည္ကုိ လွမ္းၾကည့္လုိက္သည္။ ဟင္းရည္ပစ္ခဲၽြခဲၽြထဲ၌ အာလူး ဖတ္ကေလးမ်ား ေပါေလာေမ်ာေနသည္။ ႐ွာဆာက အနာလီအား ပထမဆံုးအႀကိမ္ လွမ္းၿပီး စကားေျပာ လုိက္သည္။
" ကၽြန္ေတာ္ မဆာလုိ႔၊ ကၽြန္ေတာ့္ ဆီကအသားညွပ္မုန္႔ယူစားပါလားဗ်ာ "
မတ္တတ္ရပ္ေနေသာ အနာလီဆာက သူမ တင္ပါးေပၚမွ စကတ္ကုိ ျပန္႔ျပဴးေအာင္ သပ္ခ်ေနရင္းက ႐ွာဆာအား တည့္တည့္လွမ္းၾကည့္လုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ လွ်ိဳ႕၀ွက္ေသာအၿပံဳးမ်ိဳးျဖင့္ ၿပံဳးျပၿပီး ျပန္ေျပာသည္။
" ဒီမွာ ႐ွာဆာကုတ္ေန၊ ကၽြန္မ ႐ွင့္ဆီက တစ္ခုခု လုိခ်င္ရင္ ေလခၽြန္ျပမယ္ "
အနာလီဆာက သူမ ႏႈတ္ခမ္းကေလးကုိ ေလးကုိင္းေလးသဖြယ္ လွလွေလး စုစုပံု႔ပံု႔ေလးလုပ္ကာ ေလခၽြန္ျပ သည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ လက္ညိဴးကေလးကုိ မသိမသာေထာင္ၿပီး အမွတ္လကၡဏာ ေလး တစ္ခုျပလုိက္ သည္။
ထုိ႔ေနာက္ အနာလီဆာက စက္ဘီးဆီသုိ႔ သြားကာခုန္တက္ၿပီး နင္းသြားသည္။ သူတုိ႔ကုိေက်ာခုိင္းၿပီး စက္ဘီးနင္းသြားေသာ အနာလီဆာ၏ စည္းခ်က္က်က် လႈပ္ယမ္းေနေသာ တင္ပဆံုမ်ားကုိ မ်က္စိတဆံုး အထိ ႐ွာဆာ ၾကည့္ေနရင္းက သက္ျပင္းေမာႀကီးခ်လုိက္မိသည္။
ထုိေန႔ညေနပုိင္းတြင္ ႐ွာဆာ ထံုးစံအတိုင္း ျမင္းစီးထြက္သည္။ သူ႔ျမင္းကေလး ပရက္စတာဂၽြန္ကုိ ကဆုန္ စုိင္းေနရာမွ ေရဘံုဘုိင္အနားေရာက္လာေသာအခါ အ႐ွိန္ေလွ်ာ့ၿပီး အသားက်ကေလး စီးလုိက္သည္။ ေရဘံုဘုိင္ႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ႐ွာဆာက ျမင္းကုိရပ္လုိက္သည္။ ေရဘံုဘုိင္နား၌ တစ္ေယာက္တည္းရပ္ ေနေသာ အနာလီဆာက သူ႔ျမင္းဆီသုိ႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလွ်ာက္လာသည္။
လီဆာသည္ ျမင္းကေလးဦးေခါင္းကုိသာ တစ္သမတ္တည္းၾကည့္ၿပီး အနားသုိ႔ တုိးကပ္လာသည္။ ျမင္းေပၚက႐ွာဆာကုိမူ ေမာ့မၾကည့္ပါေခ်။ လီဆာသည္ ျမင္းပါးခ်ပ္ႀကိဳးကုိ လွမ္းကုိင္ကာ ျမင္းကေလး အား ေျပာလုိက္သည္။
" လွလုိက္တဲ့ ေကာင္ကေလး၊ ခ်စ္စရာေကာင္းၿပီး ႏူးညံ့လုိက္တဲ့ ႏွာေခါင္းကေလး "
လီဆာက ျမင္းႏွာေခါင္းကေလးကုိ တယုတယ ပြတ္ရင္းေျပာလုိက္သည္။
" အနမ္းမခံခ်င္ဘူးလား ေကာင္ကေလးရယ္ "
လီဆာက ျမင္းကေလးကုိ ထပ္ေျပာျပန္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ႐ွာဆာအား တစ္ခ်က္ေမာ့ၾကည့္လုိက္ၿပီးေနာက္ ျမင္းကေလးလည္ပင္းကုိ လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ဖက္ကာ ျမင္းႏွာေခါင္းကုိ သူမႏွာေခါင္းျဖင့္ ဖြဖြကေလးနမ္းေန သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ျမင္းပါးႏွင့္ သူမပါးကုိ ကပ္ထားလုိက္သည္။ ထုိသုိ႔ ကပ္ထားရင္းက လီဆာသည္ ပါးစပ္ မွ တဟင္းဟင္းျမည္ကာ တင္ပါးႏွစ္ဘက္ကုိ အခ်က္က်က် ၿငိမ့္ၿငိမ့္ကေလး လႈပ္ယမ္းေနသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ႐ွာဆာ အား ေမာ့ၾကည့္ကာ မခ်ိဳမခ်ဥ္ၿပံဳးျပလုိက္သည္။
႐ွာဆာစိတ္ထဲ၌ မ႐ုိးမ႐ြ လႈပ္႐ွားေနၿပီး တစ္စံုတစ္ရာေျပာရန္ စကားလံုး႐ွာမရဘဲျဖစ္ေနသည္။
ထုိစဥ္မွာပင္ လီဆာ့ပါးက ျမင္းဇက္သုိ႔ေျပာင္းေ႐ႊ႕ပြတ္သပ္လာသည္။ လီဆာလက္ကလည္း ျမင္းဇက္မွ တစ္ ဆင့္ ျမင္းလက္ျပင္ႏွင့္ နံေဘးတစ္ေလွ်ာက္ပြတ္သပ္ဆင္းလာသည္။
" သိပ္သန္မာတာပဲေနာ္ "
လီဆာ့ ပါးစပ္က ေရ႐ြတ္လုိက္သည္။ ျမင္းပုခံုးသားကုိ ပြတ္ေနေသာ သူမလက္က ႐ွာဆာ၏ေပါင္ကုိ မသိ မသာထိသြားသည္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္တြင္မူ သိသိသာသာပင္ ပြတ္သပ္ထိေတြ႕သြားျပန္သည္။ ႐ွာဆာအဖုိ႔ အေနရ အေတာ္ခတ္သြားသည္။ လီဆာက ႐ုတ္တရက္ကုိယ္ကုိ မတ္လုိက္ကာ ခုိးခုိးခစ္ခစ္ရယ္ၿပီး ခါးကုိ ႏဲြ႕ႏဲြ႕ ေလး ေထာက္လုိက္သည္။
ထုိ႔ေနာက္ ႐ွာဆာအား ေမာ့ၾကည့္ၿပီး ေမးလုိက္သည္။
" ကၽြန္မ အစ္ကုိက ကၽြန္မအေၾကာင္းကုိ ႐ွင့္ကုိဘာေတြေျပာထားသလဲ "
" ဘာမွမေျပာပါဘူး "
ရွာဆာက အမွန္အတုိင္း ျပန္ေျဖလုိက္သည္။
" သူ ဘာေျပာေျပာမယံုနဲ႔ေနာ္၊ သူက ကၽြန္မအေၾကာင္းဆုိ မေကာင္းေျပာခ်င္တာက မ်ားေနတာ၊ ယဥ္ေမာင္း ဖုိရီ အေၾကာင္းေကာ ေျပာဖူးသလား "
ခရစၥမတ္ေန႔ညဧည့္ခံပဲြအၿပီးတြင္ ဖုိရီႏွင့္ အနာလီဆာတုိႏွစ္ဦးအား ထရပ္ကားေနာက္ခန္းထဲ၌ ဖုိရီမိန္းမက လက္ပူးလက္ၾကပ္မိခဲ့သည္ကုိ သတၱဳတြင္းမွလူတုိင္းလိုလုိကသိေနသည္။ ဖုိရီမိန္းမသည္ အနာလီဆာထက္ အသက္ႀကီးသည္။ သုိ႔ေသာ္ ထုိညက အနာလီဆာအားမ်က္ကြင္းမ်ားညိဳမည္းသြားေအာင္ ေဆာ္ ထည့္လုိက္ၿပီး အနာလီဆာ၏ တစ္စံုတည္းေသာ ၀တ္စံုအေကာင္းကုိ အစုတ္စုတ္အျပတ္ျပတ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ထည့္ လုိက္သည္။
" မင္းအစ္ကုိက ငါ့ကုိ ဘာမွမေျပာပါဘူး၊ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ "
႐ွာဆာက စိတ္၀င္တစား ေမးလုိက္သည္။
" ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး၊ သူ ေျပာရင္လဲ မဟုတ္တာေတြပဲေျပာမွာ၊ ကၽြန္မ ႐ွင့္ကုိ တစ္ခုခုျပရင္ ႐ွင္ မၾကည့္ခ်င္ ဘူးလား"
"ၾကည့္ခ်င္တာေပါ့ ... ျပေလ "
" ဒါျဖင့္ ကၽြန္မဆီလက္ကမ္းလုိက္ "
႐ွာဆာက လက္ကမ္းလုိက္ရာ အနာလီဆာကလက္ေျမွာက္ၿပီး လွမ္းဆဲြလုိက္သည္။ ႐ွာဆာက အနာလီဆာ ကုိ ဆဲြတင္လုိက္သည္။ သူမကုိယ္ခႏၶာေလးက ေပါ့ပါးေသာ္လည္း သန္မာသည္။ လီဆာက ျမင္း ေပၚတြင္ ႐ွာဆာ၏ ေနာက္ဘက္မွေနၿပီး ခြထုိင္လုိက္သည္။ သူမလက္ႏွစ္ဘက္ျဖင့္ ႐ွာဆာ့ခါးကုိ ဖက္ ထား လုိက္သည္။
" ဘယ္ဘက္ကလမ္းအတုိင္း သြားေပေတာ့ "
သူမေျပာသည့္လမ္းအတုိင္း ႐ွာဆာက ျမင္းကုိ ပံုမွန္စီးသြားရာ ဆယ္မိနစ္ခန္႔ၾကာလာသည္။
" ႐ွင့္အသက္ ဘယ္ေလာက္႐ွိၿပီလဲ "
သူမက ၿငိမ္သက္ျခင္းကုိ ၿဖိဳခြင္းလုိက္သည္။
" ၁၅ ႏွစ္ျပည့္ေတာ့မယ္ "
" ကၽြန္မက ေနာက္ႏွစ္လကုိ ၁၆ ႏွစ္ျပည့္ၿပီ႐ွင့္ "
အနာလီဆာက ျမင္းေပၚမွ မက်ေစရန္အသြင္ျဖင့္ ႐ွာဆာ့ခါးကုိ ပိၿပီးတင္းက်ပ္စြာဖက္ကာ သူမကုိယ္ကုိ ႐ွာဆာ့ေက်ာႏွင့္ပုိၿပီး ဖိကပ္လုိက္သည္။ ႐ွာဆာအဖုိ႔ ေက်ာမွတစ္ဆင့္ တစ္ကုိယ္လံုးသုိ႔ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္မ်ား စီးျဖတ္ သြားသလုိ ခံစားလုိက္ရသည္။
" အခု ဘယ္ကုိသြားေနတာလဲ "
ဘန္ဂလုိကုိ ျဖတ္ေက်ာ္လာၿပီးေနာက္ အေတာ္ၾကာေသာအခါ ႐ွာဆာက ေမးလုိက္သည္။
" ေရာက္ေတာ့ျပမွာေပါ့ "
လမ္းမွာတျဖည္းျဖည္းက်ဥ္းလာၿပီး ပုိၾကမ္းလာသည္၊ လူသြားလူလာ႐ွိမည့္ပံုပင္မရ။ ေတာတိရစၦာန္ ငယ္ မ်ား ျဖတ္သန္းသြားလာေသာ လမ္းျဖစ္ပံုရသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ သတၱဳတြင္းကုိ ျပန္လွည့္ၾကည့္၍ မျမင္ရေတာ့ ဘဲ၊ ေက်ာက္ေဆာင္အငူစြန္းတစ္ခု၏ ေျခရင္းသုိ႔ ေရာက္သြားသည္။
အနာလီဆာ က ျမင္းေပၚမွခုန္ဆင္းလုိက္ၿပီး ႐ွာဆာအား ေျပာလုိက္သည္။
" ႐ွင့္ျမင္းကုိ ဒီမွာထားခဲ့ "
႐ွာဆာသည္ ျမင္းကုိတစ္ေနရာတြင္ ခ်ည္ေႏွာင္ထားလုိက္ၿပီး ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကုိ ၾကည့္႐ႈေလ့လာလုိက္ သည္။ ဤမွ် ေ၀းေသာေနရာသုိ႔ သူတစ္ခါမွမေရာက္ဖူးခဲ့။ သူေနေသာ ဘန္ဂလုိမွ အနည္းဆံုးသံုးမုိင္ခန္႔ ေ၀းမည့္ ေနရာျဖစ္သည္။
သူတုိ႔ေအာက္ဘက္တြင္ မတ္ေစာက္ေသာအဆင္းလမ္း႐ွိသည္။ ၿခံဳႏြယ္ပိတ္ေပါင္းမ်ား၊ လွ်ိဳေျမာင္းမ်ားျဖင့္ အတိၿပီးေနသည္။
" လာ ... အခ်ိန္သိပ္မ႐ွိေတာ့ဘူး၊ မၾကာခင္မုိးခ်ဳပ္လိမ့္မယ္ "
လီဆာက အမိန္႔ေပးလုိက္ၿပီး သစ္ကုိင္းတစ္ကုိင္းေအာက္မွ ေခါင္းလွ်ိဳကာ ေအာက္ဘက္သုိ႔ စတင္ ဆင္းသြားသည္။
" ေဟး ... ေအာက္ဘက္မဆင္းနဲ႔ေလ၊ လဲၿပိဳၿပီး ဒဏ္ရာအနာတရျဖစ္ေနလိမ့္မယ္ "
႐ွာဆာ က အနာလီဆာအား လွမ္းသတိေပးလုိက္သည္။
" ႐ွင္ေၾကာက္လုိ႔လား " လီဆာကေနာက္ေျပာင္လုိက္သည္။
" မေၾကာက္ပါဘူး "
ေက်ာက္တံုးေက်ာက္ခဲမ်ားေပၚမွ ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး သူတုိ႔ဆင္းလာၾကသည္။ တစ္ေနရာတြင္ အနာလီဆာက ေခတၱ ရပ္ၿပီး ပန္းပြင့္အ၀ါကေလးမ်ားကုိ ဆြတ္ခူးသည္။ ထုိ႔ေနာက္ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ေဖးကူ တဲြၿပီး ေအာက္ဘက္သုိ႔ ဆက္ဆင္းလာၾကသည္။ သစ္ကုိင္းမ်ားေအာက္မွငံု႔၀င္လုိက္၊ ေက်ာက္တံုးမ်ားေပၚ ခုန္ေက်ာ္လုိက္၊ စမ္းေခ်ာင္းေလးမ်ားကုိ ျဖတ္ေက်ာ္လုိက္ျဖင့္ ဆင္းလာၾကသည္။ လွ်ိဳ ေျမာင္ ေအာက္ေျခ သုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ ရပ္နားလုိက္ၿပီး အသက္၀၀႐ွဴလုိက္သည္။
႐ွာဆာသည္ ခါးေထာက္ၿပီးရင္ေကာ့ကာ အေပၚမွစီးမုိးေနေသာ ေက်ာက္ေဆာင္စြန္းနံရံႀကီးကုိ ေမာ္ၾကည့္ လုိက္ သည္။
ခံတပ္နံရံႀကီးႏွင့္တူလွသည္။ အနာလီဆာက သူ႔ လက္တစ္ဖက္လွမ္းဆဲြၿပီး သူမဘက္လွည့္ေစကာ ေျပာ လုိက္သည္။
" ဒါ လွ်ိဳ႕၀ွက္ေနရာ၊ ဒီေနရာအေၾကာင္း ဘယ္သူ႔ကုိမွမေျပာပါဘူး၊ အထူးသျဖင့္ ကၽြန္မ အစ္ကုိကုိ မေျပာပါ ဘူးလုိ႔ က်ိန္ရမယ္ "
" ေအးပါ၊ ငါက်ိန္ပါတယ္ "
" ဟင့္အင္း ... သူပံုစံတက်လုပ္၊ ညာဘက္လက္ကုိ ေမွာက္ၿပီး ဘယ္ဘက္လက္ကုိ ေခါင္းေပၚမွာတင္ထား၊ ၿပီးေတာ့ ဒူးေထာက္ၿပီးက်ိန္ "
သူမေျပာသည့္အတုိင္း ႐ွာဆာကလုိက္လုပ္သည္။ လီဆာသည္ ေက်ာက္နံရံေ႐ွ႕မွ ကြယ္ေနေသာ သစ္ကုိင္းေလး ကုိဆဲြဖယ္လုိက္ရာ၊ နံရံထဲ၌ လုိဏ္ေခါင္းအေသးေလး႐ွိေနသည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။
ထုိလုိဏ္ေခါင္းေလး သည္ နတ္စင္ေလးႏွင့္တူလွသည္။ ႐ွာဆာက ဒူးေထာက္ထုိင္က်ိန္ၿပီးေနာက္ထလုိက္ သည္။
နတ္စင္ကေလးထဲတြင္ ေျမပန္းအုိးမ်ားေတြ႕ရသည္၊ ပန္းမ်ားက ေျခာက္ေနသည္။ ပန္းအုိးမ်ား ေနာက္ ဘက္ တြင္အျဖဴေရာင္အ႐ုိးစုမ်ားကုိ ေတာင္ပူစာကေလးသဖြယ္ ပံုထားသည္။ အ႐ုိးပံုေပၚတြင္ လူဦးေခါင္းခံြ အ႐ုိး ကုိတင္ထားသည္။ သြားမ်ားက ၀ါေနၿပီး မ်က္လံုးေဟာက္ပက္ျဖစ္ေနသည္။
" အဲဒါဘယ္သူလဲ ... "
႐ွာဆာ က အံ့အားသင့္သံျဖင့္ ခပ္တုိးတုိးေမးလုိက္သည္။
" ေတာင္ေစာင့္မယ္ေတာ္ေလ၊ ကၽြန္မ သူ႔အ႐ုိးေတြကုိ ေအာက္ဘက္မွာေတြ႕လုိ႔၊ ဒီနတ္ကၽြန္းေလးလုပ္ၿပီး အခုလုိ ပူေဇာ္ထားတာေပါ့ "
" အဲဒါမင္းဘယ္လုိလုပ္သိသလဲ "
" သူက ကၽြန္မကုိ အဲဒီလုိပဲေျပာတာ "
႐ွာဆာက ဘ၀င္မက်ေသာ္လည္း ဆက္ေမးေတာ့။ ပန္းအုိးထဲမွ ပန္းအေျခာက္မ်ားကုိ လမ္းမမွခူးလာေသာ ပန္းအ၀ါ မ်ားႏွင့္ ပန္းအုိးလဲေနသည့္ အနာလီဆာအား အသာေစာင့္ၾကည့္ေနသည္။ ပန္းအုိးလဲၿပီးေနာက္ လီဆာ က ေဆာင့္ေၾကာင့္ထုိင္ကာ ႐ွာဆာ၏ လက္ကုိလွမ္းဆဲြလုိက္ျပန္သည္။
" မယ္ေတာ္ က ႐ွင့္ရဲ႕လုိအင္ဆႏၵတစ္ခုကုိ ျဖည့္ဆည္းေပးလိမ့္မယ္ "
လီဆာ က တုိးတုိးေလးေျပာလုိက္ရာ ႐ွာဆာက ဘာလုိခ်င္ပါလိမ့္ဟုေတြးလုိက္သည္။
" ႐ွင္ဘာလုိခ်င္သလဲ "
" ဘာမဆုိ ငါလုိခ်င္တာျဖစ္ႏိုင္မလား "
႐ွာဆာက ေသခ်ာေအာင္ထပ္ေမးလုိက္သည္။
" ရတယ္၊ ဘာမဆုိ႐ွင္လုိခ်င္တာ ဆုေတာင္းလုိ႔ရတယ္ "
အနာလီဆာက ႐ွာဆာေဘးသုိ႔ တုိးကပ္ၿပီး ကုိယ္ခ်င္းထိထားလုိက္သည္။ သူမ အသားဆုိင္မ်ား၏ ေပ်ာ့ ေပ်ာင္းေႏြးေထြး ေသာအေတြ႕အထိႏွင့္အတူ သူမထံမွ ကုိယ္သင္းေခၽြးနံ႔ေလးမ်ားက ႐ွာဆာ ႏွာေခါင္းထဲ ေျပး ၀င္လာသည္။
႐ွာဆာ က ကုိယ္ကုိ ေရွ႕သုိ႔ကုိင္းလုိက္ၿပီး ေခါင္းခံြ၏နဖူး႐ုိးျဖဴျဖဴကုိ သူ႔လက္ေခ်ာင္း မ်ားႏွင့္တုိ႔ထိလုိက္သည္။ ေႏြးေထြးမႈႏွင့္ ရင္းႏွီးမႈကုိ ပုိခံစားလုိက္ရသလုိ႐ွိသည္။ ခ်စ္ခင္ေသာ၊ သံေယာဇဥ္ တြယ္တာ ေသာခံစားမႈမ်ိဳး ျဖစ္သည္။
႐ွာဆာက ခပ္တုိးတုိးေလးဆုေတာင္းလုိက္သည္။
" ကၽြန္ေတာ္ အလြန္ႀကီးမားေသာအာဏာကုိ ရလုိပါတယ္ခင္ဗ်ာ "
သူ႔လက္ေခ်ာင္းမ်ားတါင္ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္လုိက္သလုိ ခံစားလုိက္ရသျဖင့္ လက္ကုိဇက္ခနဲရုပ္ပစ္လုိက္သည္။ အနာလီဆာကလည္း သူႏွင့္ကုိယ္ခ်င္းခြာလုိက္သည္။
" ႐ွင့္ဟာက မုိက္မဲတဲ့ဆႏၵ၊ အဓိပၸာယ္မ႐ွိတဲ့ဆႏၵမ်ိဳးပဲ၊ အဲဒီလုိအဓိပၸါယ္မ႐ွိတဲ့ ဆုေတာင္းမ်ိဳးကုိ မယ္ေတာ္ ကဘယ္ေတာ့မွမေပးဘူး "
အနာလီဆာက ထုိင္ရာမွထလုိက္သည္။ ေစာေစာက သစ္ကုိင္းမ်ားကုိ ျပန္ဆဲြၿပီး နတ္ကြန္းကုိျပန္ၿပီး ကြယ္ ထားလုိက္သည္။
" ေနာက္က်ေနၿပီ၊ ကၽြန္မတုိ႔ျပန္ၾကမွျဖစ္မယ္ "
႐ွာဆာသည္ ဤေနရာမွ မခြာလုိေသးသျဖင့္ ဖင့္ေႏွးေနသည္။ လီဆာက အေပၚဘက္သုိ႔ သံုးေလးလွမ္း တက္သြားၿပီး လွမ္းေခၚသည္။
" လာ သြားၾကစုိ႔ ... ေနာက္တစ္နာရီေလာက္ဆုိ ေမွာင္သြားလိမ့္မယ္ "
လီဆာကေ႐ွ႕မွသြားရာ ႐ွာဆာကေနာက္မွ တက္လုိက္သြားသည္။ အေပၚသုိ႔ ျပန္ေရာက္သြားေသာအခါ အနာလီဆာ က ေက်ာက္နံရံကုိမွီၿပီး ထုိင္ေနသည္ကုိေတြ႕ရသည္။
" ကၽြန္မ သစ္ကုိင္းေတြနဲ႔ျခစ္မိၿပီး ဒဏ္ရာရလာတယ္ "
" အုိ ... စိတ္မေကာင္းစရာပဲ၊ ဘယ္မွာဘ၏ဏ္ရာရတာလဲ "
ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္း တဲြေလာင္းခ်ၿပီး ကားထုိင္ေနေသာအနာလီဆာက သူမစကတ္ကုိ ေပါင္လယ္ေက်ာ္ ေက်ာ္အထိ မတင္ၿပီး ျပလုိက္သည္။ ျဖဴေဖြးႏုအိေသာ သူမ၏ေပါင္တစ္ဖက္၏ ေသြးစက္ကေလးမ်ားက အနည္းငယ္စုိ႔ထြက္ေနရာ ဂြမ္းပံုေပၚတြင္ ပတၱျမားလံုးေလးမ်ား စီတန္းထားသကဲ့သုိ႔႐ွိသည္။
႐ွာဆာက ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ လီဆာက ကုိယ္ကုိေအာက္သုိ႔ မသိမသာေလွ်ာၿပီး ဒူးႏွစ္ေခ်ာင္း ေထာင္ ကာ ေဘးသုိ႔ ပုိကားလုိက္သည္။
" ကၽြန္မ ေသြးစက္ေတြကုိ သုတ္မေပးေတာ့ဘူးလား "
႐ွာဆာက ဒူးေထာက္ထုိင္လုိက္ၿပီး ေသြးစက္မ်ားကုိ တယုတယသုတ္ေပးေနစဥ္ လီဆာက သူ႔ကုိဖက္လုိက္ သည္။
လီဆာ ဆင္ထားေသာ ေထာင္ေခ်ာက္ထဲသုိ႔ ႐ွာဆာ ကားခနက်သြားပါေခ်ၿပီ။
အေတြ႕အႀကံဳလံုး၀မ႐ွိေသးေသာ ႐ွာဆာအဖုိ႔ ဤေထာင္ေျခာက္မ်ိဳးမွ ပသုိ႔မ်ား႐ုန္းထြက္ႏုိင္ပါမည္နည္း။
******
(၁၂)
႐ွာဆာ ႐ုတ္တရက္ လန္႔ႏုိးလာသည္။ မိမိဘယ္ေရာက္ေနသည္ကုိ ခ်က္ခ်င္းေတြးမရဘဲျဖစ္ေနသည္။ သူ႔ ေက်ာေအာက္မ ွေျမႀကီးက မာေနသည္။ သူ႔ရင္ဘတ္ေပၚ၌ တစ္စံုတစ္ခုကဖိထားသျဖင့္ အသက္႐ွဴ က်ပ္ေန သည္။ ပတ္၀န္းက်င္၌ေမွာင္ေနၿပီး အေအးဓာတ္လႊမ္းေနသည္။ ေကာင္းကင္၌ ၾကယ္မ်ား ထြက္ ေနသည္။ ျမင္းကေလးပရက္စတာဂၽြန္ကုိ မလွမ္းမကမ္း၌ မႈန္၀ါး၀ါးလွမ္းျမင္ရသည္။
႐ွာဆာ ရုတ္တရက္သတိရလာသည္။ အနာလီဆာက သူ႔ကုိ ေျခ တစ္ဖက္ျဖင့္ခြၿပီး လက္တစ္ဖက္က ရင္ဘတ္ေပၚမွ သုိင္းဖက္ထားသည္။ သူမမ်က္ႏွာက သူ႔လည္ပင္းမွာအပ္ထားသည္။ ႐ွာဆာက အနာလီဆာ ကုိ တြန္းဖယ္လုိက္ရာ၊ သူမလန္႔ႏုိးလာၿပီး ထေအာ္လုိက္သည္။
" မုိးခ်ဳပ္ေနၿပီး၊ အခုေလာက္ဆုိရင္ ငါတုိ႔ကုိလုိက္႐ွာေနၾကကုန္ေရာေပါ့ " ႐ွာဆာကေျပာလုိက္သည္။
႐ွာဆာ ကုန္းထလုိက္ၿပီး ေဘာင္းဘီကုိ အေပၚသုိ႔ဆဲြတင္၀တ္လုိက္သည္။
အနာလီဆာ က သူ႔ေဘးတြင္ရပ္ကာ အတြင္းခံေဘာင္းဘီကုိ ကုန္း၀တ္ေနသည္။ ႐ွာဆာက ေကာင္းကင္မွ ၾကယ္ မ်ားကုိ ၾကည့္လုိက္ၿပီး အခ်ိန္ကုိခန္႔မွန္းလုိက္သည္။
" ညကုိးနာရီေတာင္ ေက်ာ္ေနေလာက္ၿပီ "
" ႐ွင္မအိပ္ဘဲေနဖုိ႔ေကာင္းတာ၊ ကၽြန္မ အေဖကေတာ့ ကၽြန္မကုိ လုပ္ေတာ့မွာပဲ။ နာက္တစ္ခါထပ္ျဖစ္ရင္ ေတာ့ အသတ္ပဲ လုိ႔ အေဖႀကိမ္းထားတာ "
လီဆာက ႐ွာဆာပခံုးကုိလွမ္းလုိက္ရာ၊ သူကဖယ္ခ်ပစ္လုိက္သည္။ သူမႏွင့္ေ၀းရာသုိ႔ သူထြက္သြားခ်င္ သည္။ သုိ႔ေသာ္ မျဖစ္ႏုိင္၍ ခက္ေနသည္။
" ဒါ ႐ွင့္အျပစ္ပဲ၊ ႐ွင့္ေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာလုိ႔ အေဖ့ကုိေျပာမွာပဲ၊ အေဖက ကၽြန္မကုိေက်ာပြတ္နဲ႔႐ုိက္ၿပီး အေရ ဆုတ္ပစ္လိမ့္မယ္ "
႐ွာဆာက ျမင္းကုိ သစ္ကုိင္း၌ခ်ီထားေသာႀကိဳးကုိ ေျဖလုိက္သည္။ သူ႔လက္မ်ားကတုန္ေနသည္။ ႐ွာဆာ သည္ အိပ္ခ်င္မူးထူးျဖစ္ေနဆဲ႐ွိၿပီး ေခါင္းကမၾကည္လင္ေသး၊ ျပတ္ျပတ္သားသား မေတြးႏုိင္ေသး။
" မင္းအေဖ က မင္းကုိမ႐ုိက္ေစရဘူး၊ သူ မရုိက္ေအာင္ ငါလုပ္မယ္ " ႐ွာဆာကေျပာလုိက္သည္။
" ႐ွင္ဘာလုပ္ႏုိင္မွာလဲ၊ ႐ွင္က ကေလးပဲ႐ွိေသးတာ "
အနာလီဆာက ေျပာလုိက္သည္။ သူ႔စကားလံုးမ်ားက သူ႔ေခါင္းထဲသုိ႔ အႀကံတစ္ခု၀င္လာေစသည္။
" ႐ွင့္ေၾကာင့္ ကၽြန္မမွာကေလး႐ွိလာရင္ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မလဲ၊ လင္ေကာင္မေပၚတဲ့ကေလး ျဖစ္လာမွာေပါ့၊ ႐ွင္ ေစာေစာတုန္းက အဲဒါကုိေကာ ေတြးမိရဲ႕လား "
" မင္း တစ္ဖက္သတ္ မေျပာနဲ႔၊ မင္းက အလုိတူအလုိပါ နည္းေပးလမ္းျပ လုပ္ခဲ့တာမဟုတ္လား "
" ကၽြန္မတုိ႔ လုပ္လုိ႔ရတာ႐ွိပါတယ္၊ ကၽြန္မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ခုိးရာလုိက္ေျပးၾကရင္ မေကာင္းဘူးလား "
လီဆာက ေလသံေပ်ာ့ေလးျဖင့္ ေတာင္းပန္လုိက္သည္။ သုိ႔ေသာ္ရွာဆာကစိတ္လံုး၀မပါ။
" ကဲ ... လာ သြားမယ္ "
႐ွာဆာကလီဆာကုိ ျမင္းေက်ာေပၚသုိ႔ တြန္းတင္ေပးလုိက္သည္။ သူလည္းလီဆာေနာက္မွေန၍ ျမင္းေက်ာ ေပၚသုိ႔တက္ၿပီး ခြထုိင္လုိက္သည္။
ျမင္းစီးထြက္လာရာ ေတာင္ေက်ာတစ္ခုကုိ ေကြ႕လုိက္ည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ ေအာက္ဘက္လြင္ျပင္၌ သူတုိ႔ အား လုိက္႐ွာေနသူမ်ား၏ မီးတုတ္မ်ားကုိ လွမ္းျမင္ရသည္။ လမ္းေပၚတြင္လည္း တျဖည္းျဖည္း ေရြ႕လ်ားလာေနေသာ မီးေမာင္းအေရာင္ကုိ ျမင္ၾကရသည္။ သူတုိ႔အားလုိက္႐ွာေနသူမ်ား၏ ေအာ္ေခၚသံ သဲ့သဲ့ကုိလည္း ၾကားရသည္။
" ဒီတစ္ႀကိမ္ေတာ့ ကၽြန္မအေဖက ကၽြန္မကုိသက္ပစ္လိမ့္မယ္၊ ကၽြန္မတုိ႔ ဘာလုပ္ခဲ့ၾကတယ္ဆုိတာ သူတုိ႔ သိမွာပဲ " လီဆာက တသိမ့္သိမ့္႐ိႈက္ရင္း ေျပာလုိက္သည္။
" မင္းအေဖက ဘယ္လုိလုပ္သိမွာလဲ၊ သူက ဒီမွာမွမ႐ွိတာ"
" ကၽြန္မဒီလုိလုပ္တာ ႐ွင္ပထမဆံုးလုိ႔မထင္နဲ႔၊ တျခားလူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔လဲ ကၽြန္မဒီလုိျဖစ္ဖူးတယ္၊ အေဖ က ကၽြန္မကုိမိသြားတာ ႏွစ္ခါ႐ွိၿပီ၊ ဘာျဖစ္ခဲ့တယ္ဆုိတာ အေဖေကာင္းေကာင္းသိမွာပါ "
လီဆာက ႐ွာဆာစိတ္ကုန္သြားေအာင္ ထုတ္ေျပာလုိက္သည္။ ပထမေတာ့ ႐ွာဆာမနာလုိစိတ္ ၀င္ လာသည္။ ေနာက္ေတာ့ ဆင္ျခင္စဥ္းစားမႈျဖင့္ စိတ္ျပန္ေအးသြားသည္။
" တျခားလူေတြနဲ႔ အခုလုိျဖစ္ခဲ့တာကုိလဲ မင္းအေဖသိထားတယ္ဆုိရင္ မင္းငါ့အေပၚ အျပစ္ပံုခ်ၿပီး တန္ဆာခံ ႐ွာလုိ႔ဘယ္ရမလဲ သူငယ္မ"
အနာလီဆာ မွာ သူ႔စကားႏွင့္သူေခ်ာင္ပိတ္မိသြားရသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အင့္ခနဲ တစ္ခ်က္႐ိႈက္ လုိက္ျပန္ သည္။ ကုန္းေၾကာင္း လာေနၾကေသာ ႐ွာေဖြေရးအဖဲြ႕ႏွင့္ သူတုိ႔ေတြ႕ခ်ိန္အထိ အနာလီဆာက သ႐ုပ္ေဆာင္ မင္းသမီး ႏွယ္ တသိမ့္သိမ့္႐ိႈက္ကာငုိကာအမူအရာပုိေနဆဲရွိသည္။
*************
႐ွာဆာတုိ႔ေနေသာ ဘန္ဂလုိ၏ ဧည့္ခန္းပဲြတြင္ ႐ွာဆာႏွင့္အနာလီဆာတုိ႔ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆုိင္ ထုိင္ေန ၾကသည္။ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး တတ္ႏုိင္သမွ် ခပ္ေ၀းေ၀းေနၾကသည္။ ဒိန္မလာကားႀကီး ဘန္ဂလုိေ႐ွ႕၌ ထုိးရပ္ လုိက္သံ ၾကးရေသာအခါ အနာလီဆာက တဟင့္ဟင့္႐ိႈက္ကာ စငုိေတာ့သည္။ မ်က္ရည္က် ေစရန္ လည္း မ်က္လံုး အစံုကုိ လက္ျဖင့္ပြတ္သပ္သည္။
၀ရန္တာမွ ျဖတ္လာေနေသာ စင္တိန္ႏွင့္တြမ္းတီးမင္းဂ်ဳန္းတို႔၏ ေျခသံမ်ားကုိ သူတုိ႔ၾကားရသည္။
စင္တိန္အခန္းတံခါး၀သုိ႔ ေရာက္လာၿပီး ရပ္လုိက္ခ်ိန္တြင္ ႐ွာဆာသည္ ထုိင္ရာမွထၿပီး လက္ပုိက္ေနလုိက္ သည္။ စင္တိန္ သည္ ျမင္းစီးေဘာင္းဘီ၊ ျမင္းစီးအက်ႌႏွင့္ ဖိနပ္႐ွည္တုိ႔ကုိ ၀တ္ထားၿပီး လည္ပင္းတြင္ အ၀ါ ေရာင္ ပုိးလည္စည္းတစ္စကုိခ်ည္ေႏွာင္ထားသည္။ သူမမ်က္ႏွာတြင္ ေဒါသေရာင္ လႊမ္းေနသည္။
အနာလီဆာ သည္ စင္တိန္ကုိ ေတြ႕လုိက္ေသာအခါ အမူအရာပုိပုိျဖင့္ တဟင့္ဟင့္႐ိႈက္ငင္လုိက္သည္။
" နင့္ပါးစပ္ပိတ္ထားစမ္း ေကာင္မေလး "
စင္တိန္ က အနာလီဆာအား ေဟာက္လုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ႐ွာဆာဘက္လွည့္ၿပီးမးလုိက္သည္။
" မင္းတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ ထိခုိက္အနာတရမ်ားျဖစ္ခဲ့ေသးလား "
" မျဖစ္ပါဘူး ေမေမ "
" ျမင္းကေလး ပရက္စတာဂၽြန္ေကာ "
" ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး "
" ဒီလုိ ဆုိရင္ ... ေဒါက္တာ တြမ္တီးမင္းဂ်ဳန္း၊ ဒီေကာင္မကေလးကုိ သူ႔အေဖဆီပုိ႔ေပးလုိက္ပါ၊ သူ႔သမီးသူ ဘယ္လုိ ကုိင္တြယ္ရမယ္ဆုိတာ သူသိပါလိမ့္မယ္ "
စင္တိန္သည္ ေကာင္မေလးအေဖႏွင့္ လြန္ခဲ့ေသာတစ္နာရီေလာက္ကပင္ စကားေျပာခဲ့ေသးသည္။ ဗုိက္႐ြဲ ရြဲ နဖူးေျပာင္ေျပာင္ႏွင့္ အရက္မူးေနေသာ ဖခင္ႀကီးက သူ႔သမီးကုိ ဆံုးမပါမည္ဟု ေျပာၾကားလုိက္သည္။
ေဒါက္တာတြမ္တီးမင္းဂ်ဳန္းက အနာလီဆာအား လက္ေကာက္၀တ္မွဆုပ္ကိုင္ၿပီး အခန္းထဲမွ ေခၚ သြားသည္။
စင္တိန္ အမူအရာ က ျပန္လည္ခက္ထန္လာၿပီး ႐ွာဆာဘက္လွည့္ကာ ေျပာလုိက္ျပန္သည္။
" မင္းဟာ ငါ့စကားကုိ နားမေထာင္တဲ့ကေလးပဲ၊ ဒီ ဆတ္စလူးမေလးနဲ႔ ေ၀းေ၀းေနပါလုိ႔ ငါသတိေပးထား တယ္ မဟုတ္လား "
" ဟုတ္ပါတယ္ ေမေမ "
" ဒီေကာင္မေလးဟာ ဒီသတၱဳတြင္းက လူတစ္၀က္ေလာက္နဲ႔ ဒီလုိပဲျဖစ္ခဲ့တာကြ၊ ငါတုိ႔ ၀င္းဟုပ္ၿမိဳ႕ျပန္ ေရာက္ရင္ မင္းကုိ ဆရာ၀န္ဆီေခၚသြားၿပီး ေဆးစစ္ရမယ္ "
သူမစကား ေၾကာင့္ ႐ွာဆာသည္ သူ႔ကုိယ္ သူ အလုိအေလ်ာက္ ျပန္ငံု႔ၾကည့္မိလ်က္သားျဖစ္သြားသည္။
" မနာခံဘူးဆုိတာ တကယ္မေကာင္းတဲ့ကိစၥ၊ အခု မင္းက ငါ့စကားကုိ လက္ေတြ႕မနာခံျပလုိက္တာေပါ့၊ ဟုတ္လား "
႐ွာဆာက ဘာမွမေျပာဘဲ ေပရပ္ေနသည္။
" မင္းဟာ တကယ့္မုိက္မဲ့တဲ့ေကာင္းေလးပဲ၊ အဆုိးဆံုးအျပစ္ကုိ က်ဴးလြန္ခဲ့တာပဲ၊ ဒီသတၱဳတြင္းကလူတုိင္း ကမင္းကုိ ဟားစရာသတၱ၀ါျဖစ္ေအာင္ မင္းလုပ္ခဲ့တာပဲ၊ မင္းကုိယ္မင္း အခုလုိအေပါစားျဖစ္ေအာင္ လုပ္ လုိက္ေတာ့ သူတုိ႔ကုိမင္းက ဘယ္လုိလုပ္အုပ္ခ်ဳပ္မလဲ "
" ကၽြန္ေတာ္ ဒါေတြမေတြးခဲ့မိဘူးေမေမ၊ ဒီေလာက္ ႀကီးႀကီးမားမားမေတြးခဲ့မိဘူး၊ သာမန္ကိစၥေတြလုိ ျဖစ္႐ုိး ျဖစ္စဥ္ျဖစ္သြားတာပဲ "
" ေကာင္းၿပီေလ၊ အခုေတာ့ မင္းဒါေတြ ေတြးရေတာ့မယ္၊ မင္းေရေႏြးနဲ႔အၾကာႀကီးေရစိမ္ခ်ိဳးလုိက္၊ ပိုးသတ္ ေဆးပုလင္းတစ္၀က္ေလာက္ထည့္ခ်ိဳး၊ ေရခ်ိဳးၿပီး ရင္အိပ္ေတာ့၊ နက္နက္နဲနဲေတြးေတာ့"
" ကၽြန္ေတာ္ ၀မ္းနည္းပါတယ္ေမေမ၊ ေမေမအ႐ွက္ရေအာင္ လုပ္မိတဲ့အတြက္လဲ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ မေကာင္း ပါဘူး၊ ေကာင္းေသာညပါေမေမ"
႐ွာဆာ က ႏႈတ္ဆက္ၿပီး အခန္းထဲမွထြက္သြားသည္။
********
ဆက္ရန္
.
ယခု စတုိဖဲသည္ ႐ွာဆာေလ့လာေနေသာ သတၱဳႀကိတ္ခဲြသန္႔စင္စက္၌ အလုပ္သင္အျဖစ္ အမႈထမ္း ေနသည္။ စတုိဖဲ ကပင္ ႐ွာဆာအား စက္အတြင္းလွည့္လည္ျပသကာ႐ွင္းလင္းေျပာၾကာေပးသည္။
အလုပ္သမား မ်ား ေန႔လယ္ထမင္းစားရန္နားသည့္ဥၾသဆဲြသံေပၚလာသည္။ စတုိဖဲက ႐ွာဆာအား စက္႐ံု ေဘး႐ွိ အရိပ္အာ၀ါသေကာင္းသည့္ေနရာသုိ႔ ေခၚသြားသည္။ သူတုိ႔ေနရာတက်ထုိင္လုိက္ၾကသည္။ ႐ွာဆာ က သူ႔ဘန္ဂလုိမွ ထမင္းခ်က္ႀကီး အသင့္ထည့္ေပးလုိက္ေသာ ေန႔လယ္စာဘူးကုိ ဖြင့္ၾကည့္ၿပီး ေျပာ လုိက္သည္။
" ၾကက္သားညွပ္ေပါင္မုန္႔ပါတယ္၊ စားပါဦးလား စတိုဖဲ"
" ေနပါေစဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ညီမေလးလဲ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေန႔လယ္စာ လာပုိ႔ေနပါၿပီ "
စတုိဖဲ ေမးေငါ့ျပသည့္ ေနရာသုိ႔ ႐ွာဆာ လွမ္းၾကည့္လုိက္သည္။ အနာလီဆာသည္ သူတုိ႔ဆီသုိ႔ လမ္း ကေလး အတုိင္းစက္ဘီးစီးၿပီးလာေနသည္။ စက္ဘီးလက္ကုိင္၌ အိတ္ကေလးတစ္လံုးဆဲြကာ အိတ္ထျ၌ ေန႔လယ္စာ ဘူး ပါလာသည္။
႐ွာဆာသည္ အနာလီဆာအား ေရဘံုဘုိင္၌ ေတြ႕ခဲ့ရၿပီးေနာက္ ယခုပထမဆံုးအႀကိမ္ ျပန္ေတြ႕ျခင္း ျဖစ္သည္။ သူမ၏ ဖံြ႕ထြားၿဖိဳးခုိင္ေသာ ကုိယ္ခႏၵာအေပၚပုိင္းရပ္၀န္းက စက္ဘီးခုန္လႈပ္မႈႏွင့္အညီ စည္းခ်က္ က်က် တုန္ခါလႈပ္႐ွားေနသည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။ ႐ွာဆာက ႏွစ္လုိမက္ ေမာေသာအၾကည့္ျဖင့္ ၾကည့္ ေနသည္။ အနာလီဆာကလည္းသိသည္။ သူမက စက္ဘီးေပၚမွဆင္းၿပီး သူ႔ အစ္ကုိ စတုိဖဲေဘး၌ ၀င္ထုိင္သည္။
ေန႔လယ္စာ ငါ့ဖုိ႔ဘာပါသလဲ လီဆာ"
စတုိဖဲ က ေမးလုိက္သည္။
" ထံုးစံအတုိင္း ၀က္အူေခ်ာင္းနဲ႔ ဟင္းရည္ပဲေပါ့ "
စတုိဖျက ဘ၀င္မက်သည့္ေလသံျဖင့္ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။
" ေနာက္တစ္ခါက်ရင္ အသားေၾကာ္ နဲ႔ မိႈဟင္းခ်က္ပါလုိ႔ အေမ့ကုိေျပာလုိက္မယ္အစ္ကုိ "
႐ွာဆာက အနာလီဆာအား စုိက္ၾကည့္ေနမိသည္။ သူမက ဟေနေသာ အက်ႌလည္ဟုိက္စကုိ မသိမသာ ေလး ဆဲြဖံုးလုိက္သည္။
" ကဲ ... မင္းျပန္ႏုိင္ၿပီ "
စတုိဖဲက သူ႔ညီမကုိ အမိန္႔ေပးလုိက္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ေကာင္မကေလးက မသိက်ိဳးကၽြန္ျပဳကာ မသြားေသး ဘဲ ေနေသးသည္။
" ကၽြန္ေတာ့္မွာ အသားညွပ္မုန္႔ေတြမ်ားပါတယ္၊ ေရာ့ပါယူပါ "
႐ွာဆာက လွမ္းေပးလုိက္သည္။
" ကၽြန္ေတာ့္ဆီကလဲ ဟင္းရည္ယူေသာက္ပါဗ်ာ "
စတုိဖဲ ကလည္း ျပန္ၿပီး ဧည့္၀တ္ျပဳသည္။
႐ွာဆာက စတုိဖဲ ေန႔လယ္စာဘူးထဲက ဟင္းရည္ကုိ လွမ္းၾကည့္လုိက္သည္။ ဟင္းရည္ပစ္ခဲၽြခဲၽြထဲ၌ အာလူး ဖတ္ကေလးမ်ား ေပါေလာေမ်ာေနသည္။ ႐ွာဆာက အနာလီအား ပထမဆံုးအႀကိမ္ လွမ္းၿပီး စကားေျပာ လုိက္သည္။
" ကၽြန္ေတာ္ မဆာလုိ႔၊ ကၽြန္ေတာ့္ ဆီကအသားညွပ္မုန္႔ယူစားပါလားဗ်ာ "
မတ္တတ္ရပ္ေနေသာ အနာလီဆာက သူမ တင္ပါးေပၚမွ စကတ္ကုိ ျပန္႔ျပဴးေအာင္ သပ္ခ်ေနရင္းက ႐ွာဆာအား တည့္တည့္လွမ္းၾကည့္လုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ လွ်ိဳ႕၀ွက္ေသာအၿပံဳးမ်ိဳးျဖင့္ ၿပံဳးျပၿပီး ျပန္ေျပာသည္။
" ဒီမွာ ႐ွာဆာကုတ္ေန၊ ကၽြန္မ ႐ွင့္ဆီက တစ္ခုခု လုိခ်င္ရင္ ေလခၽြန္ျပမယ္ "
အနာလီဆာက သူမ ႏႈတ္ခမ္းကေလးကုိ ေလးကုိင္းေလးသဖြယ္ လွလွေလး စုစုပံု႔ပံု႔ေလးလုပ္ကာ ေလခၽြန္ျပ သည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ လက္ညိဴးကေလးကုိ မသိမသာေထာင္ၿပီး အမွတ္လကၡဏာ ေလး တစ္ခုျပလုိက္ သည္။
ထုိ႔ေနာက္ အနာလီဆာက စက္ဘီးဆီသုိ႔ သြားကာခုန္တက္ၿပီး နင္းသြားသည္။ သူတုိ႔ကုိေက်ာခုိင္းၿပီး စက္ဘီးနင္းသြားေသာ အနာလီဆာ၏ စည္းခ်က္က်က် လႈပ္ယမ္းေနေသာ တင္ပဆံုမ်ားကုိ မ်က္စိတဆံုး အထိ ႐ွာဆာ ၾကည့္ေနရင္းက သက္ျပင္းေမာႀကီးခ်လုိက္မိသည္။
ထုိေန႔ညေနပုိင္းတြင္ ႐ွာဆာ ထံုးစံအတိုင္း ျမင္းစီးထြက္သည္။ သူ႔ျမင္းကေလး ပရက္စတာဂၽြန္ကုိ ကဆုန္ စုိင္းေနရာမွ ေရဘံုဘုိင္အနားေရာက္လာေသာအခါ အ႐ွိန္ေလွ်ာ့ၿပီး အသားက်ကေလး စီးလုိက္သည္။ ေရဘံုဘုိင္ႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ႐ွာဆာက ျမင္းကုိရပ္လုိက္သည္။ ေရဘံုဘုိင္နား၌ တစ္ေယာက္တည္းရပ္ ေနေသာ အနာလီဆာက သူ႔ျမင္းဆီသုိ႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလွ်ာက္လာသည္။
လီဆာသည္ ျမင္းကေလးဦးေခါင္းကုိသာ တစ္သမတ္တည္းၾကည့္ၿပီး အနားသုိ႔ တုိးကပ္လာသည္။ ျမင္းေပၚက႐ွာဆာကုိမူ ေမာ့မၾကည့္ပါေခ်။ လီဆာသည္ ျမင္းပါးခ်ပ္ႀကိဳးကုိ လွမ္းကုိင္ကာ ျမင္းကေလး အား ေျပာလုိက္သည္။
" လွလုိက္တဲ့ ေကာင္ကေလး၊ ခ်စ္စရာေကာင္းၿပီး ႏူးညံ့လုိက္တဲ့ ႏွာေခါင္းကေလး "
လီဆာက ျမင္းႏွာေခါင္းကေလးကုိ တယုတယ ပြတ္ရင္းေျပာလုိက္သည္။
" အနမ္းမခံခ်င္ဘူးလား ေကာင္ကေလးရယ္ "
လီဆာက ျမင္းကေလးကုိ ထပ္ေျပာျပန္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ႐ွာဆာအား တစ္ခ်က္ေမာ့ၾကည့္လုိက္ၿပီးေနာက္ ျမင္းကေလးလည္ပင္းကုိ လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ဖက္ကာ ျမင္းႏွာေခါင္းကုိ သူမႏွာေခါင္းျဖင့္ ဖြဖြကေလးနမ္းေန သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ျမင္းပါးႏွင့္ သူမပါးကုိ ကပ္ထားလုိက္သည္။ ထုိသုိ႔ ကပ္ထားရင္းက လီဆာသည္ ပါးစပ္ မွ တဟင္းဟင္းျမည္ကာ တင္ပါးႏွစ္ဘက္ကုိ အခ်က္က်က် ၿငိမ့္ၿငိမ့္ကေလး လႈပ္ယမ္းေနသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ႐ွာဆာ အား ေမာ့ၾကည့္ကာ မခ်ိဳမခ်ဥ္ၿပံဳးျပလုိက္သည္။
႐ွာဆာစိတ္ထဲ၌ မ႐ုိးမ႐ြ လႈပ္႐ွားေနၿပီး တစ္စံုတစ္ရာေျပာရန္ စကားလံုး႐ွာမရဘဲျဖစ္ေနသည္။
ထုိစဥ္မွာပင္ လီဆာ့ပါးက ျမင္းဇက္သုိ႔ေျပာင္းေ႐ႊ႕ပြတ္သပ္လာသည္။ လီဆာလက္ကလည္း ျမင္းဇက္မွ တစ္ ဆင့္ ျမင္းလက္ျပင္ႏွင့္ နံေဘးတစ္ေလွ်ာက္ပြတ္သပ္ဆင္းလာသည္။
" သိပ္သန္မာတာပဲေနာ္ "
လီဆာ့ ပါးစပ္က ေရ႐ြတ္လုိက္သည္။ ျမင္းပုခံုးသားကုိ ပြတ္ေနေသာ သူမလက္က ႐ွာဆာ၏ေပါင္ကုိ မသိ မသာထိသြားသည္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္တြင္မူ သိသိသာသာပင္ ပြတ္သပ္ထိေတြ႕သြားျပန္သည္။ ႐ွာဆာအဖုိ႔ အေနရ အေတာ္ခတ္သြားသည္။ လီဆာက ႐ုတ္တရက္ကုိယ္ကုိ မတ္လုိက္ကာ ခုိးခုိးခစ္ခစ္ရယ္ၿပီး ခါးကုိ ႏဲြ႕ႏဲြ႕ ေလး ေထာက္လုိက္သည္။
ထုိ႔ေနာက္ ႐ွာဆာအား ေမာ့ၾကည့္ၿပီး ေမးလုိက္သည္။
" ကၽြန္မ အစ္ကုိက ကၽြန္မအေၾကာင္းကုိ ႐ွင့္ကုိဘာေတြေျပာထားသလဲ "
" ဘာမွမေျပာပါဘူး "
ရွာဆာက အမွန္အတုိင္း ျပန္ေျဖလုိက္သည္။
" သူ ဘာေျပာေျပာမယံုနဲ႔ေနာ္၊ သူက ကၽြန္မအေၾကာင္းဆုိ မေကာင္းေျပာခ်င္တာက မ်ားေနတာ၊ ယဥ္ေမာင္း ဖုိရီ အေၾကာင္းေကာ ေျပာဖူးသလား "
ခရစၥမတ္ေန႔ညဧည့္ခံပဲြအၿပီးတြင္ ဖုိရီႏွင့္ အနာလီဆာတုိႏွစ္ဦးအား ထရပ္ကားေနာက္ခန္းထဲ၌ ဖုိရီမိန္းမက လက္ပူးလက္ၾကပ္မိခဲ့သည္ကုိ သတၱဳတြင္းမွလူတုိင္းလိုလုိကသိေနသည္။ ဖုိရီမိန္းမသည္ အနာလီဆာထက္ အသက္ႀကီးသည္။ သုိ႔ေသာ္ ထုိညက အနာလီဆာအားမ်က္ကြင္းမ်ားညိဳမည္းသြားေအာင္ ေဆာ္ ထည့္လုိက္ၿပီး အနာလီဆာ၏ တစ္စံုတည္းေသာ ၀တ္စံုအေကာင္းကုိ အစုတ္စုတ္အျပတ္ျပတ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ထည့္ လုိက္သည္။
" မင္းအစ္ကုိက ငါ့ကုိ ဘာမွမေျပာပါဘူး၊ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ "
႐ွာဆာက စိတ္၀င္တစား ေမးလုိက္သည္။
" ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး၊ သူ ေျပာရင္လဲ မဟုတ္တာေတြပဲေျပာမွာ၊ ကၽြန္မ ႐ွင့္ကုိ တစ္ခုခုျပရင္ ႐ွင္ မၾကည့္ခ်င္ ဘူးလား"
"ၾကည့္ခ်င္တာေပါ့ ... ျပေလ "
" ဒါျဖင့္ ကၽြန္မဆီလက္ကမ္းလုိက္ "
႐ွာဆာက လက္ကမ္းလုိက္ရာ အနာလီဆာကလက္ေျမွာက္ၿပီး လွမ္းဆဲြလုိက္သည္။ ႐ွာဆာက အနာလီဆာ ကုိ ဆဲြတင္လုိက္သည္။ သူမကုိယ္ခႏၶာေလးက ေပါ့ပါးေသာ္လည္း သန္မာသည္။ လီဆာက ျမင္း ေပၚတြင္ ႐ွာဆာ၏ ေနာက္ဘက္မွေနၿပီး ခြထုိင္လုိက္သည္။ သူမလက္ႏွစ္ဘက္ျဖင့္ ႐ွာဆာ့ခါးကုိ ဖက္ ထား လုိက္သည္။
" ဘယ္ဘက္ကလမ္းအတုိင္း သြားေပေတာ့ "
သူမေျပာသည့္လမ္းအတုိင္း ႐ွာဆာက ျမင္းကုိ ပံုမွန္စီးသြားရာ ဆယ္မိနစ္ခန္႔ၾကာလာသည္။
" ႐ွင့္အသက္ ဘယ္ေလာက္႐ွိၿပီလဲ "
သူမက ၿငိမ္သက္ျခင္းကုိ ၿဖိဳခြင္းလုိက္သည္။
" ၁၅ ႏွစ္ျပည့္ေတာ့မယ္ "
" ကၽြန္မက ေနာက္ႏွစ္လကုိ ၁၆ ႏွစ္ျပည့္ၿပီ႐ွင့္ "
အနာလီဆာက ျမင္းေပၚမွ မက်ေစရန္အသြင္ျဖင့္ ႐ွာဆာ့ခါးကုိ ပိၿပီးတင္းက်ပ္စြာဖက္ကာ သူမကုိယ္ကုိ ႐ွာဆာ့ေက်ာႏွင့္ပုိၿပီး ဖိကပ္လုိက္သည္။ ႐ွာဆာအဖုိ႔ ေက်ာမွတစ္ဆင့္ တစ္ကုိယ္လံုးသုိ႔ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္မ်ား စီးျဖတ္ သြားသလုိ ခံစားလုိက္ရသည္။
" အခု ဘယ္ကုိသြားေနတာလဲ "
ဘန္ဂလုိကုိ ျဖတ္ေက်ာ္လာၿပီးေနာက္ အေတာ္ၾကာေသာအခါ ႐ွာဆာက ေမးလုိက္သည္။
" ေရာက္ေတာ့ျပမွာေပါ့ "
လမ္းမွာတျဖည္းျဖည္းက်ဥ္းလာၿပီး ပုိၾကမ္းလာသည္၊ လူသြားလူလာ႐ွိမည့္ပံုပင္မရ။ ေတာတိရစၦာန္ ငယ္ မ်ား ျဖတ္သန္းသြားလာေသာ လမ္းျဖစ္ပံုရသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ သတၱဳတြင္းကုိ ျပန္လွည့္ၾကည့္၍ မျမင္ရေတာ့ ဘဲ၊ ေက်ာက္ေဆာင္အငူစြန္းတစ္ခု၏ ေျခရင္းသုိ႔ ေရာက္သြားသည္။
အနာလီဆာ က ျမင္းေပၚမွခုန္ဆင္းလုိက္ၿပီး ႐ွာဆာအား ေျပာလုိက္သည္။
" ႐ွင့္ျမင္းကုိ ဒီမွာထားခဲ့ "
႐ွာဆာသည္ ျမင္းကုိတစ္ေနရာတြင္ ခ်ည္ေႏွာင္ထားလုိက္ၿပီး ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကုိ ၾကည့္႐ႈေလ့လာလုိက္ သည္။ ဤမွ် ေ၀းေသာေနရာသုိ႔ သူတစ္ခါမွမေရာက္ဖူးခဲ့။ သူေနေသာ ဘန္ဂလုိမွ အနည္းဆံုးသံုးမုိင္ခန္႔ ေ၀းမည့္ ေနရာျဖစ္သည္။
သူတုိ႔ေအာက္ဘက္တြင္ မတ္ေစာက္ေသာအဆင္းလမ္း႐ွိသည္။ ၿခံဳႏြယ္ပိတ္ေပါင္းမ်ား၊ လွ်ိဳေျမာင္းမ်ားျဖင့္ အတိၿပီးေနသည္။
" လာ ... အခ်ိန္သိပ္မ႐ွိေတာ့ဘူး၊ မၾကာခင္မုိးခ်ဳပ္လိမ့္မယ္ "
လီဆာက အမိန္႔ေပးလုိက္ၿပီး သစ္ကုိင္းတစ္ကုိင္းေအာက္မွ ေခါင္းလွ်ိဳကာ ေအာက္ဘက္သုိ႔ စတင္ ဆင္းသြားသည္။
" ေဟး ... ေအာက္ဘက္မဆင္းနဲ႔ေလ၊ လဲၿပိဳၿပီး ဒဏ္ရာအနာတရျဖစ္ေနလိမ့္မယ္ "
႐ွာဆာ က အနာလီဆာအား လွမ္းသတိေပးလုိက္သည္။
" ႐ွင္ေၾကာက္လုိ႔လား " လီဆာကေနာက္ေျပာင္လုိက္သည္။
" မေၾကာက္ပါဘူး "
ေက်ာက္တံုးေက်ာက္ခဲမ်ားေပၚမွ ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး သူတုိ႔ဆင္းလာၾကသည္။ တစ္ေနရာတြင္ အနာလီဆာက ေခတၱ ရပ္ၿပီး ပန္းပြင့္အ၀ါကေလးမ်ားကုိ ဆြတ္ခူးသည္။ ထုိ႔ေနာက္ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ေဖးကူ တဲြၿပီး ေအာက္ဘက္သုိ႔ ဆက္ဆင္းလာၾကသည္။ သစ္ကုိင္းမ်ားေအာက္မွငံု႔၀င္လုိက္၊ ေက်ာက္တံုးမ်ားေပၚ ခုန္ေက်ာ္လုိက္၊ စမ္းေခ်ာင္းေလးမ်ားကုိ ျဖတ္ေက်ာ္လုိက္ျဖင့္ ဆင္းလာၾကသည္။ လွ်ိဳ ေျမာင္ ေအာက္ေျခ သုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ ရပ္နားလုိက္ၿပီး အသက္၀၀႐ွဴလုိက္သည္။
႐ွာဆာသည္ ခါးေထာက္ၿပီးရင္ေကာ့ကာ အေပၚမွစီးမုိးေနေသာ ေက်ာက္ေဆာင္စြန္းနံရံႀကီးကုိ ေမာ္ၾကည့္ လုိက္ သည္။
ခံတပ္နံရံႀကီးႏွင့္တူလွသည္။ အနာလီဆာက သူ႔ လက္တစ္ဖက္လွမ္းဆဲြၿပီး သူမဘက္လွည့္ေစကာ ေျပာ လုိက္သည္။
" ဒါ လွ်ိဳ႕၀ွက္ေနရာ၊ ဒီေနရာအေၾကာင္း ဘယ္သူ႔ကုိမွမေျပာပါဘူး၊ အထူးသျဖင့္ ကၽြန္မ အစ္ကုိကုိ မေျပာပါ ဘူးလုိ႔ က်ိန္ရမယ္ "
" ေအးပါ၊ ငါက်ိန္ပါတယ္ "
" ဟင့္အင္း ... သူပံုစံတက်လုပ္၊ ညာဘက္လက္ကုိ ေမွာက္ၿပီး ဘယ္ဘက္လက္ကုိ ေခါင္းေပၚမွာတင္ထား၊ ၿပီးေတာ့ ဒူးေထာက္ၿပီးက်ိန္ "
သူမေျပာသည့္အတုိင္း ႐ွာဆာကလုိက္လုပ္သည္။ လီဆာသည္ ေက်ာက္နံရံေ႐ွ႕မွ ကြယ္ေနေသာ သစ္ကုိင္းေလး ကုိဆဲြဖယ္လုိက္ရာ၊ နံရံထဲ၌ လုိဏ္ေခါင္းအေသးေလး႐ွိေနသည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။
ထုိလုိဏ္ေခါင္းေလး သည္ နတ္စင္ေလးႏွင့္တူလွသည္။ ႐ွာဆာက ဒူးေထာက္ထုိင္က်ိန္ၿပီးေနာက္ထလုိက္ သည္။
နတ္စင္ကေလးထဲတြင္ ေျမပန္းအုိးမ်ားေတြ႕ရသည္၊ ပန္းမ်ားက ေျခာက္ေနသည္။ ပန္းအုိးမ်ား ေနာက္ ဘက္ တြင္အျဖဴေရာင္အ႐ုိးစုမ်ားကုိ ေတာင္ပူစာကေလးသဖြယ္ ပံုထားသည္။ အ႐ုိးပံုေပၚတြင္ လူဦးေခါင္းခံြ အ႐ုိး ကုိတင္ထားသည္။ သြားမ်ားက ၀ါေနၿပီး မ်က္လံုးေဟာက္ပက္ျဖစ္ေနသည္။
" အဲဒါဘယ္သူလဲ ... "
႐ွာဆာ က အံ့အားသင့္သံျဖင့္ ခပ္တုိးတုိးေမးလုိက္သည္။
" ေတာင္ေစာင့္မယ္ေတာ္ေလ၊ ကၽြန္မ သူ႔အ႐ုိးေတြကုိ ေအာက္ဘက္မွာေတြ႕လုိ႔၊ ဒီနတ္ကၽြန္းေလးလုပ္ၿပီး အခုလုိ ပူေဇာ္ထားတာေပါ့ "
" အဲဒါမင္းဘယ္လုိလုပ္သိသလဲ "
" သူက ကၽြန္မကုိ အဲဒီလုိပဲေျပာတာ "
႐ွာဆာက ဘ၀င္မက်ေသာ္လည္း ဆက္ေမးေတာ့။ ပန္းအုိးထဲမွ ပန္းအေျခာက္မ်ားကုိ လမ္းမမွခူးလာေသာ ပန္းအ၀ါ မ်ားႏွင့္ ပန္းအုိးလဲေနသည့္ အနာလီဆာအား အသာေစာင့္ၾကည့္ေနသည္။ ပန္းအုိးလဲၿပီးေနာက္ လီဆာ က ေဆာင့္ေၾကာင့္ထုိင္ကာ ႐ွာဆာ၏ လက္ကုိလွမ္းဆဲြလုိက္ျပန္သည္။
" မယ္ေတာ္ က ႐ွင့္ရဲ႕လုိအင္ဆႏၵတစ္ခုကုိ ျဖည့္ဆည္းေပးလိမ့္မယ္ "
လီဆာ က တုိးတုိးေလးေျပာလုိက္ရာ ႐ွာဆာက ဘာလုိခ်င္ပါလိမ့္ဟုေတြးလုိက္သည္။
" ႐ွင္ဘာလုိခ်င္သလဲ "
" ဘာမဆုိ ငါလုိခ်င္တာျဖစ္ႏိုင္မလား "
႐ွာဆာက ေသခ်ာေအာင္ထပ္ေမးလုိက္သည္။
" ရတယ္၊ ဘာမဆုိ႐ွင္လုိခ်င္တာ ဆုေတာင္းလုိ႔ရတယ္ "
အနာလီဆာက ႐ွာဆာေဘးသုိ႔ တုိးကပ္ၿပီး ကုိယ္ခ်င္းထိထားလုိက္သည္။ သူမ အသားဆုိင္မ်ား၏ ေပ်ာ့ ေပ်ာင္းေႏြးေထြး ေသာအေတြ႕အထိႏွင့္အတူ သူမထံမွ ကုိယ္သင္းေခၽြးနံ႔ေလးမ်ားက ႐ွာဆာ ႏွာေခါင္းထဲ ေျပး ၀င္လာသည္။
႐ွာဆာ က ကုိယ္ကုိ ေရွ႕သုိ႔ကုိင္းလုိက္ၿပီး ေခါင္းခံြ၏နဖူး႐ုိးျဖဴျဖဴကုိ သူ႔လက္ေခ်ာင္း မ်ားႏွင့္တုိ႔ထိလုိက္သည္။ ေႏြးေထြးမႈႏွင့္ ရင္းႏွီးမႈကုိ ပုိခံစားလုိက္ရသလုိ႐ွိသည္။ ခ်စ္ခင္ေသာ၊ သံေယာဇဥ္ တြယ္တာ ေသာခံစားမႈမ်ိဳး ျဖစ္သည္။
႐ွာဆာက ခပ္တုိးတုိးေလးဆုေတာင္းလုိက္သည္။
" ကၽြန္ေတာ္ အလြန္ႀကီးမားေသာအာဏာကုိ ရလုိပါတယ္ခင္ဗ်ာ "
သူ႔လက္ေခ်ာင္းမ်ားတါင္ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္လုိက္သလုိ ခံစားလုိက္ရသျဖင့္ လက္ကုိဇက္ခနဲရုပ္ပစ္လုိက္သည္။ အနာလီဆာကလည္း သူႏွင့္ကုိယ္ခ်င္းခြာလုိက္သည္။
" ႐ွင့္ဟာက မုိက္မဲတဲ့ဆႏၵ၊ အဓိပၸာယ္မ႐ွိတဲ့ဆႏၵမ်ိဳးပဲ၊ အဲဒီလုိအဓိပၸါယ္မ႐ွိတဲ့ ဆုေတာင္းမ်ိဳးကုိ မယ္ေတာ္ ကဘယ္ေတာ့မွမေပးဘူး "
အနာလီဆာက ထုိင္ရာမွထလုိက္သည္။ ေစာေစာက သစ္ကုိင္းမ်ားကုိ ျပန္ဆဲြၿပီး နတ္ကြန္းကုိျပန္ၿပီး ကြယ္ ထားလုိက္သည္။
" ေနာက္က်ေနၿပီ၊ ကၽြန္မတုိ႔ျပန္ၾကမွျဖစ္မယ္ "
႐ွာဆာသည္ ဤေနရာမွ မခြာလုိေသးသျဖင့္ ဖင့္ေႏွးေနသည္။ လီဆာက အေပၚဘက္သုိ႔ သံုးေလးလွမ္း တက္သြားၿပီး လွမ္းေခၚသည္။
" လာ သြားၾကစုိ႔ ... ေနာက္တစ္နာရီေလာက္ဆုိ ေမွာင္သြားလိမ့္မယ္ "
လီဆာကေ႐ွ႕မွသြားရာ ႐ွာဆာကေနာက္မွ တက္လုိက္သြားသည္။ အေပၚသုိ႔ ျပန္ေရာက္သြားေသာအခါ အနာလီဆာ က ေက်ာက္နံရံကုိမွီၿပီး ထုိင္ေနသည္ကုိေတြ႕ရသည္။
" ကၽြန္မ သစ္ကုိင္းေတြနဲ႔ျခစ္မိၿပီး ဒဏ္ရာရလာတယ္ "
" အုိ ... စိတ္မေကာင္းစရာပဲ၊ ဘယ္မွာဘ၏ဏ္ရာရတာလဲ "
ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္း တဲြေလာင္းခ်ၿပီး ကားထုိင္ေနေသာအနာလီဆာက သူမစကတ္ကုိ ေပါင္လယ္ေက်ာ္ ေက်ာ္အထိ မတင္ၿပီး ျပလုိက္သည္။ ျဖဴေဖြးႏုအိေသာ သူမ၏ေပါင္တစ္ဖက္၏ ေသြးစက္ကေလးမ်ားက အနည္းငယ္စုိ႔ထြက္ေနရာ ဂြမ္းပံုေပၚတြင္ ပတၱျမားလံုးေလးမ်ား စီတန္းထားသကဲ့သုိ႔႐ွိသည္။
႐ွာဆာက ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ လီဆာက ကုိယ္ကုိေအာက္သုိ႔ မသိမသာေလွ်ာၿပီး ဒူးႏွစ္ေခ်ာင္း ေထာင္ ကာ ေဘးသုိ႔ ပုိကားလုိက္သည္။
" ကၽြန္မ ေသြးစက္ေတြကုိ သုတ္မေပးေတာ့ဘူးလား "
႐ွာဆာက ဒူးေထာက္ထုိင္လုိက္ၿပီး ေသြးစက္မ်ားကုိ တယုတယသုတ္ေပးေနစဥ္ လီဆာက သူ႔ကုိဖက္လုိက္ သည္။
လီဆာ ဆင္ထားေသာ ေထာင္ေခ်ာက္ထဲသုိ႔ ႐ွာဆာ ကားခနက်သြားပါေခ်ၿပီ။
အေတြ႕အႀကံဳလံုး၀မ႐ွိေသးေသာ ႐ွာဆာအဖုိ႔ ဤေထာင္ေျခာက္မ်ိဳးမွ ပသုိ႔မ်ား႐ုန္းထြက္ႏုိင္ပါမည္နည္း။
******
(၁၂)
႐ွာဆာ ႐ုတ္တရက္ လန္႔ႏုိးလာသည္။ မိမိဘယ္ေရာက္ေနသည္ကုိ ခ်က္ခ်င္းေတြးမရဘဲျဖစ္ေနသည္။ သူ႔ ေက်ာေအာက္မ ွေျမႀကီးက မာေနသည္။ သူ႔ရင္ဘတ္ေပၚ၌ တစ္စံုတစ္ခုကဖိထားသျဖင့္ အသက္႐ွဴ က်ပ္ေန သည္။ ပတ္၀န္းက်င္၌ေမွာင္ေနၿပီး အေအးဓာတ္လႊမ္းေနသည္။ ေကာင္းကင္၌ ၾကယ္မ်ား ထြက္ ေနသည္။ ျမင္းကေလးပရက္စတာဂၽြန္ကုိ မလွမ္းမကမ္း၌ မႈန္၀ါး၀ါးလွမ္းျမင္ရသည္။
႐ွာဆာ ရုတ္တရက္သတိရလာသည္။ အနာလီဆာက သူ႔ကုိ ေျခ တစ္ဖက္ျဖင့္ခြၿပီး လက္တစ္ဖက္က ရင္ဘတ္ေပၚမွ သုိင္းဖက္ထားသည္။ သူမမ်က္ႏွာက သူ႔လည္ပင္းမွာအပ္ထားသည္။ ႐ွာဆာက အနာလီဆာ ကုိ တြန္းဖယ္လုိက္ရာ၊ သူမလန္႔ႏုိးလာၿပီး ထေအာ္လုိက္သည္။
" မုိးခ်ဳပ္ေနၿပီး၊ အခုေလာက္ဆုိရင္ ငါတုိ႔ကုိလုိက္႐ွာေနၾကကုန္ေရာေပါ့ " ႐ွာဆာကေျပာလုိက္သည္။
႐ွာဆာ ကုန္းထလုိက္ၿပီး ေဘာင္းဘီကုိ အေပၚသုိ႔ဆဲြတင္၀တ္လုိက္သည္။
အနာလီဆာ က သူ႔ေဘးတြင္ရပ္ကာ အတြင္းခံေဘာင္းဘီကုိ ကုန္း၀တ္ေနသည္။ ႐ွာဆာက ေကာင္းကင္မွ ၾကယ္ မ်ားကုိ ၾကည့္လုိက္ၿပီး အခ်ိန္ကုိခန္႔မွန္းလုိက္သည္။
" ညကုိးနာရီေတာင္ ေက်ာ္ေနေလာက္ၿပီ "
" ႐ွင္မအိပ္ဘဲေနဖုိ႔ေကာင္းတာ၊ ကၽြန္မ အေဖကေတာ့ ကၽြန္မကုိ လုပ္ေတာ့မွာပဲ။ နာက္တစ္ခါထပ္ျဖစ္ရင္ ေတာ့ အသတ္ပဲ လုိ႔ အေဖႀကိမ္းထားတာ "
လီဆာက ႐ွာဆာပခံုးကုိလွမ္းလုိက္ရာ၊ သူကဖယ္ခ်ပစ္လုိက္သည္။ သူမႏွင့္ေ၀းရာသုိ႔ သူထြက္သြားခ်င္ သည္။ သုိ႔ေသာ္ မျဖစ္ႏုိင္၍ ခက္ေနသည္။
" ဒါ ႐ွင့္အျပစ္ပဲ၊ ႐ွင့္ေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာလုိ႔ အေဖ့ကုိေျပာမွာပဲ၊ အေဖက ကၽြန္မကုိေက်ာပြတ္နဲ႔႐ုိက္ၿပီး အေရ ဆုတ္ပစ္လိမ့္မယ္ "
႐ွာဆာက ျမင္းကုိ သစ္ကုိင္း၌ခ်ီထားေသာႀကိဳးကုိ ေျဖလုိက္သည္။ သူ႔လက္မ်ားကတုန္ေနသည္။ ႐ွာဆာ သည္ အိပ္ခ်င္မူးထူးျဖစ္ေနဆဲ႐ွိၿပီး ေခါင္းကမၾကည္လင္ေသး၊ ျပတ္ျပတ္သားသား မေတြးႏုိင္ေသး။
" မင္းအေဖ က မင္းကုိမ႐ုိက္ေစရဘူး၊ သူ မရုိက္ေအာင္ ငါလုပ္မယ္ " ႐ွာဆာကေျပာလုိက္သည္။
" ႐ွင္ဘာလုပ္ႏုိင္မွာလဲ၊ ႐ွင္က ကေလးပဲ႐ွိေသးတာ "
အနာလီဆာက ေျပာလုိက္သည္။ သူ႔စကားလံုးမ်ားက သူ႔ေခါင္းထဲသုိ႔ အႀကံတစ္ခု၀င္လာေစသည္။
" ႐ွင့္ေၾကာင့္ ကၽြန္မမွာကေလး႐ွိလာရင္ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မလဲ၊ လင္ေကာင္မေပၚတဲ့ကေလး ျဖစ္လာမွာေပါ့၊ ႐ွင္ ေစာေစာတုန္းက အဲဒါကုိေကာ ေတြးမိရဲ႕လား "
" မင္း တစ္ဖက္သတ္ မေျပာနဲ႔၊ မင္းက အလုိတူအလုိပါ နည္းေပးလမ္းျပ လုပ္ခဲ့တာမဟုတ္လား "
" ကၽြန္မတုိ႔ လုပ္လုိ႔ရတာ႐ွိပါတယ္၊ ကၽြန္မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ခုိးရာလုိက္ေျပးၾကရင္ မေကာင္းဘူးလား "
လီဆာက ေလသံေပ်ာ့ေလးျဖင့္ ေတာင္းပန္လုိက္သည္။ သုိ႔ေသာ္ရွာဆာကစိတ္လံုး၀မပါ။
" ကဲ ... လာ သြားမယ္ "
႐ွာဆာကလီဆာကုိ ျမင္းေက်ာေပၚသုိ႔ တြန္းတင္ေပးလုိက္သည္။ သူလည္းလီဆာေနာက္မွေန၍ ျမင္းေက်ာ ေပၚသုိ႔တက္ၿပီး ခြထုိင္လုိက္သည္။
ျမင္းစီးထြက္လာရာ ေတာင္ေက်ာတစ္ခုကုိ ေကြ႕လုိက္ည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ ေအာက္ဘက္လြင္ျပင္၌ သူတုိ႔ အား လုိက္႐ွာေနသူမ်ား၏ မီးတုတ္မ်ားကုိ လွမ္းျမင္ရသည္။ လမ္းေပၚတြင္လည္း တျဖည္းျဖည္း ေရြ႕လ်ားလာေနေသာ မီးေမာင္းအေရာင္ကုိ ျမင္ၾကရသည္။ သူတုိ႔အားလုိက္႐ွာေနသူမ်ား၏ ေအာ္ေခၚသံ သဲ့သဲ့ကုိလည္း ၾကားရသည္။
" ဒီတစ္ႀကိမ္ေတာ့ ကၽြန္မအေဖက ကၽြန္မကုိသက္ပစ္လိမ့္မယ္၊ ကၽြန္မတုိ႔ ဘာလုပ္ခဲ့ၾကတယ္ဆုိတာ သူတုိ႔ သိမွာပဲ " လီဆာက တသိမ့္သိမ့္႐ိႈက္ရင္း ေျပာလုိက္သည္။
" မင္းအေဖက ဘယ္လုိလုပ္သိမွာလဲ၊ သူက ဒီမွာမွမ႐ွိတာ"
" ကၽြန္မဒီလုိလုပ္တာ ႐ွင္ပထမဆံုးလုိ႔မထင္နဲ႔၊ တျခားလူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔လဲ ကၽြန္မဒီလုိျဖစ္ဖူးတယ္၊ အေဖ က ကၽြန္မကုိမိသြားတာ ႏွစ္ခါ႐ွိၿပီ၊ ဘာျဖစ္ခဲ့တယ္ဆုိတာ အေဖေကာင္းေကာင္းသိမွာပါ "
လီဆာက ႐ွာဆာစိတ္ကုန္သြားေအာင္ ထုတ္ေျပာလုိက္သည္။ ပထမေတာ့ ႐ွာဆာမနာလုိစိတ္ ၀င္ လာသည္။ ေနာက္ေတာ့ ဆင္ျခင္စဥ္းစားမႈျဖင့္ စိတ္ျပန္ေအးသြားသည္။
" တျခားလူေတြနဲ႔ အခုလုိျဖစ္ခဲ့တာကုိလဲ မင္းအေဖသိထားတယ္ဆုိရင္ မင္းငါ့အေပၚ အျပစ္ပံုခ်ၿပီး တန္ဆာခံ ႐ွာလုိ႔ဘယ္ရမလဲ သူငယ္မ"
အနာလီဆာ မွာ သူ႔စကားႏွင့္သူေခ်ာင္ပိတ္မိသြားရသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အင့္ခနဲ တစ္ခ်က္႐ိႈက္ လုိက္ျပန္ သည္။ ကုန္းေၾကာင္း လာေနၾကေသာ ႐ွာေဖြေရးအဖဲြ႕ႏွင့္ သူတုိ႔ေတြ႕ခ်ိန္အထိ အနာလီဆာက သ႐ုပ္ေဆာင္ မင္းသမီး ႏွယ္ တသိမ့္သိမ့္႐ိႈက္ကာငုိကာအမူအရာပုိေနဆဲရွိသည္။
*************
႐ွာဆာတုိ႔ေနေသာ ဘန္ဂလုိ၏ ဧည့္ခန္းပဲြတြင္ ႐ွာဆာႏွင့္အနာလီဆာတုိ႔ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆုိင္ ထုိင္ေန ၾကသည္။ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး တတ္ႏုိင္သမွ် ခပ္ေ၀းေ၀းေနၾကသည္။ ဒိန္မလာကားႀကီး ဘန္ဂလုိေ႐ွ႕၌ ထုိးရပ္ လုိက္သံ ၾကးရေသာအခါ အနာလီဆာက တဟင့္ဟင့္႐ိႈက္ကာ စငုိေတာ့သည္။ မ်က္ရည္က် ေစရန္ လည္း မ်က္လံုး အစံုကုိ လက္ျဖင့္ပြတ္သပ္သည္။
၀ရန္တာမွ ျဖတ္လာေနေသာ စင္တိန္ႏွင့္တြမ္းတီးမင္းဂ်ဳန္းတို႔၏ ေျခသံမ်ားကုိ သူတုိ႔ၾကားရသည္။
စင္တိန္အခန္းတံခါး၀သုိ႔ ေရာက္လာၿပီး ရပ္လုိက္ခ်ိန္တြင္ ႐ွာဆာသည္ ထုိင္ရာမွထၿပီး လက္ပုိက္ေနလုိက္ သည္။ စင္တိန္ သည္ ျမင္းစီးေဘာင္းဘီ၊ ျမင္းစီးအက်ႌႏွင့္ ဖိနပ္႐ွည္တုိ႔ကုိ ၀တ္ထားၿပီး လည္ပင္းတြင္ အ၀ါ ေရာင္ ပုိးလည္စည္းတစ္စကုိခ်ည္ေႏွာင္ထားသည္။ သူမမ်က္ႏွာတြင္ ေဒါသေရာင္ လႊမ္းေနသည္။
အနာလီဆာ သည္ စင္တိန္ကုိ ေတြ႕လုိက္ေသာအခါ အမူအရာပုိပုိျဖင့္ တဟင့္ဟင့္႐ိႈက္ငင္လုိက္သည္။
" နင့္ပါးစပ္ပိတ္ထားစမ္း ေကာင္မေလး "
စင္တိန္ က အနာလီဆာအား ေဟာက္လုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ႐ွာဆာဘက္လွည့္ၿပီးမးလုိက္သည္။
" မင္းတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ ထိခုိက္အနာတရမ်ားျဖစ္ခဲ့ေသးလား "
" မျဖစ္ပါဘူး ေမေမ "
" ျမင္းကေလး ပရက္စတာဂၽြန္ေကာ "
" ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး "
" ဒီလုိ ဆုိရင္ ... ေဒါက္တာ တြမ္တီးမင္းဂ်ဳန္း၊ ဒီေကာင္မကေလးကုိ သူ႔အေဖဆီပုိ႔ေပးလုိက္ပါ၊ သူ႔သမီးသူ ဘယ္လုိ ကုိင္တြယ္ရမယ္ဆုိတာ သူသိပါလိမ့္မယ္ "
စင္တိန္သည္ ေကာင္မေလးအေဖႏွင့္ လြန္ခဲ့ေသာတစ္နာရီေလာက္ကပင္ စကားေျပာခဲ့ေသးသည္။ ဗုိက္႐ြဲ ရြဲ နဖူးေျပာင္ေျပာင္ႏွင့္ အရက္မူးေနေသာ ဖခင္ႀကီးက သူ႔သမီးကုိ ဆံုးမပါမည္ဟု ေျပာၾကားလုိက္သည္။
ေဒါက္တာတြမ္တီးမင္းဂ်ဳန္းက အနာလီဆာအား လက္ေကာက္၀တ္မွဆုပ္ကိုင္ၿပီး အခန္းထဲမွ ေခၚ သြားသည္။
စင္တိန္ အမူအရာ က ျပန္လည္ခက္ထန္လာၿပီး ႐ွာဆာဘက္လွည့္ကာ ေျပာလုိက္ျပန္သည္။
" မင္းဟာ ငါ့စကားကုိ နားမေထာင္တဲ့ကေလးပဲ၊ ဒီ ဆတ္စလူးမေလးနဲ႔ ေ၀းေ၀းေနပါလုိ႔ ငါသတိေပးထား တယ္ မဟုတ္လား "
" ဟုတ္ပါတယ္ ေမေမ "
" ဒီေကာင္မေလးဟာ ဒီသတၱဳတြင္းက လူတစ္၀က္ေလာက္နဲ႔ ဒီလုိပဲျဖစ္ခဲ့တာကြ၊ ငါတုိ႔ ၀င္းဟုပ္ၿမိဳ႕ျပန္ ေရာက္ရင္ မင္းကုိ ဆရာ၀န္ဆီေခၚသြားၿပီး ေဆးစစ္ရမယ္ "
သူမစကား ေၾကာင့္ ႐ွာဆာသည္ သူ႔ကုိယ္ သူ အလုိအေလ်ာက္ ျပန္ငံု႔ၾကည့္မိလ်က္သားျဖစ္သြားသည္။
" မနာခံဘူးဆုိတာ တကယ္မေကာင္းတဲ့ကိစၥ၊ အခု မင္းက ငါ့စကားကုိ လက္ေတြ႕မနာခံျပလုိက္တာေပါ့၊ ဟုတ္လား "
႐ွာဆာက ဘာမွမေျပာဘဲ ေပရပ္ေနသည္။
" မင္းဟာ တကယ့္မုိက္မဲ့တဲ့ေကာင္းေလးပဲ၊ အဆုိးဆံုးအျပစ္ကုိ က်ဴးလြန္ခဲ့တာပဲ၊ ဒီသတၱဳတြင္းကလူတုိင္း ကမင္းကုိ ဟားစရာသတၱ၀ါျဖစ္ေအာင္ မင္းလုပ္ခဲ့တာပဲ၊ မင္းကုိယ္မင္း အခုလုိအေပါစားျဖစ္ေအာင္ လုပ္ လုိက္ေတာ့ သူတုိ႔ကုိမင္းက ဘယ္လုိလုပ္အုပ္ခ်ဳပ္မလဲ "
" ကၽြန္ေတာ္ ဒါေတြမေတြးခဲ့မိဘူးေမေမ၊ ဒီေလာက္ ႀကီးႀကီးမားမားမေတြးခဲ့မိဘူး၊ သာမန္ကိစၥေတြလုိ ျဖစ္႐ုိး ျဖစ္စဥ္ျဖစ္သြားတာပဲ "
" ေကာင္းၿပီေလ၊ အခုေတာ့ မင္းဒါေတြ ေတြးရေတာ့မယ္၊ မင္းေရေႏြးနဲ႔အၾကာႀကီးေရစိမ္ခ်ိဳးလုိက္၊ ပိုးသတ္ ေဆးပုလင္းတစ္၀က္ေလာက္ထည့္ခ်ိဳး၊ ေရခ်ိဳးၿပီး ရင္အိပ္ေတာ့၊ နက္နက္နဲနဲေတြးေတာ့"
" ကၽြန္ေတာ္ ၀မ္းနည္းပါတယ္ေမေမ၊ ေမေမအ႐ွက္ရေအာင္ လုပ္မိတဲ့အတြက္လဲ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ မေကာင္း ပါဘူး၊ ေကာင္းေသာညပါေမေမ"
႐ွာဆာ က ႏႈတ္ဆက္ၿပီး အခန္းထဲမွထြက္သြားသည္။
********
ဆက္ရန္
.
No comments:
Post a Comment