ဥသဘ ႐ွိေသာအိမ္
ေနလံုးသည္ တိမ္အုပ္ၾကားသုိ႔ ၀င္ေျပးလုိက္၊ ျပန္ထြက္လာလုိက္ျဖင့္ တူပုန္းတမ္းကစားေနသည္။ ၀ဲယာ႐ွိ လယ္ကြက္မ်ားတြင္ ေကာက္ပင္၀ါ၀ါမ်ား စိမ္းစိမ္းမ်ား ကြင္းျပည့္ခမန္း႐ွိၿပီ။ ေနေရာင္ျဖန္႔ က်င္းလွ်င္ တစ္ကြင္းလံုး ၀င္းခနဲထိန္ျပက္သည္။ ေနေရာင္ေပ်ာက္လွ်င္ မိႈင္းရင့္ျပန္သည္။
ေမာင္ကုိကီးသည္ ေခါင္းေပၚမွအထုပ္ကုိ လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ေဖးရင္း အေသာ့ႏွင္လာခဲ့၏။ ၀ါတာကြပ္ တစ္ခုသည္ ေမာင္ကုိႀကီးအား ေရသံတ၀ုန္း၀န္းျဖင့္ ဆီးႀကိဳေနသည္။ ' လမ္းမွာ ေငးမေနနဲ႔၊ န့္အဘ ဆာလွေရာ့မယ္' အေမႀကီး မွာလုိက္ေသာေၾကာင့္ အေျပးလာရျငား ေမာင္ကုိႀကီးသည္ ေရသံၾကား ရေသာအခါ အနားသုိ႔ တုိးကပ္လာမိ၏။ အုတ္ေရေပါက္မွ တုိးဆင္းလာေသာေရထဲတြင္ ပါလာသည့္ ငါးမ်ားသည္ ေနသာလွ်င္ ခုန္ၾက ျမဴးၾက၏။ ေမာင္ကုိႀကီး ၾကည့္ေနဆဲမွာပင္ ငါးပတ္ႀကီးတစ္ေကာင္သည္ အုတ္နံရံေဘး ႐ြံ႕ထဲသုိ႔ ေဖြးခနဲ က်သါား၏။ ခဏၿငိမ္ေနၿပီးမွ လြန္႔သည္။ လူးသည္။ ခုန္ပ်ံသည္။ ေတာ္ေတာ္ ႏွင့္ ေရထဲမက်။ ေမာင္ကုိႀကီးရင္ထဲက ယားလာ၏။
' ေစာေစာကသာ ဒီအထုပ္ႀကီးကုိခ်ထားမိရင္ ငါေျပးဖမ္းႏုိင္တာေပါ့'
တစ္ၿပိဳင္နက္ပင္ ဘမ်က္ႏွာကုိ ေျပးျမင္သည္။ ဘသည္ မိမိလာမည့္လမ္းသုိ႔ လည္တဆန္႔ဆန္႔ ေမွ်ာ္႐ွာ ေရာ့မည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ၀ါတာကြပ္ကုိ ေမာင္ကုိႀကီး သံေယာဇဥ္ျဖတ္သည္။ ေျမာင္းေပါင္ လူသြားလမ္းေပၚသုိ႔ ဆုတ္လာစဥ္ ငါးပြက္သံၾကား၏။
' ဘယ္ကပါလိမ့္၊ ' တုတ္' ထဲကပါလား '
တၿငိမ့္ၿငိမ့္ ေရလ်ဥ္ျဖင့္ ေတာင္ေျမာက္စိးဆင္းေနေသာ မုန္းေျမာင္းကုိ အေနာက္ရပ္မွလာေသာ လင္းဇင္း ေျမာင္းငယ္ မ်ားသည္ ဦးျဖင့္ ၀င္ေ၀ွ႕ၾကသည္။ ထုိအခါ မုန္းေျမာင္းကုိေက်ာ္ေသာ သံေရတံေလွ်ာက္ မ်ားျဖစ္ေပၚလာသည္။ သုိ႔ေသာ္ လင္းဇင္းေသာက္လယ္မ်ားမ် ေရေဟာင္းမ်ားမွာ မူ မုန္းေျမာင္းကုိ မေက်ာ္ႏုိင္ ၾကေပ။ ဤသုိ႔ျဖင့္ မုန္းေျမာင္းကုိ ခါးမွျဖတ္လ်က္ ေအာက္မွ ငံု႔ထြက္ေသာ ' တုတ္' မ်ား ျဖစ္လာ ေလ၏။ တုတ္သည္ ဖိသိပ္ေသာအားျဖင့္ ထြက္လာရရာ ဖိသည့္ဘက္မွ အားေပ်ာ့သည္ႏွင့္အမွ် တစ္ဖက္ တြင္ ' အီ ' ေနေတာ့သည္။
လူပ်င္းတစ္ေယာက္၏ လႈပ္႐ွားပံုမ်ိဳးျဖင့္ မစီးခ်င့္စီးခ်င္း စီးထြက္လာေသာ တုတ္၀မွ ငါး ထပြက္ျခင္း ျဖစ္၏။ သုိ႔တေစ တုတ္ကုိကား ေမာင္ကုိႀကီး စိတ္မ၀င္စားရဲေပ။ တုတ္၏ အထြက္၀တြင္ ညႊန္ထု သည္ ေမာင္ကုိႀကီး ၏ ခါးတမွ်ထူသည္။ တုတ္၏ အ၀ကုိကား ေမာင္ကုိႀကီး ငံု႔၍ေသာ္မွ် မၾကည့္၀ံ့။ လင္းဇင္းေသာက္လယ္မ်ားမွ ထုတ္လႊတ္ လုိက္ေသာ ေရပုိေရလွ်ံသည္ တုတ္ျပြန္အ၀င္၀ကုိ သူ အလ်င္၀င္မည္၊ ငါ ဦးစြာသြားမည္ဟု လုယက္ တုိးေ၀ွ႔ ေနၾက၏။
ေမာင္ကုိႀကီး ငါးႏွစ္သားအ႐ြယ္က ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွ ဆြမ္းခံထြက္လာေသာ အဖဲြ႕ တစ္ဖဲြ႕ သည္ သေ၀ထုိးကာ တုတ္သုိ႔ ေရာက္႐ွိလာၿပီး ေရခ်ိဳးၾကသည္တြင္ တုတ္ျပြန္၀သုိ႔ ဒုိင္ဗင္ထုိး ခ်လုိက္ေသာ ကိုရင္ကေလး မွာ မေပၚလာေတာ့ေခ်။ အဘယ္မွာ ေပၚလာႏုိင္မည္နည္း။ ျပြန္ထဲသုိ႔ ေခါင္းစုိက္၀င္သြားရာ အေပၚက ေရဖိအားေၾကာင့္ ျပန္မထြက္ႏုိင္ဘဲ အသက္ဆံုးခဲ့ရဖူး၏။
ထုိအေၾကာင္းကုိ ျပန္လည္ သတိရလွ်င္ရခ်င္း ေမာင္ကုိႀကီး ေနာက္သုိ႔တြန္႔သြားသည္။ ေနာက္သုိ႔ တြန္႔ခါမွ ကင္းပြန္းခါး ဆူးခက္တစ္ခက္ကုိ တက္နင္းမိသည္။ နားထဲတြင္ ေဖာက္ခနဲ ၾကားလုိက္ရ သည္ထင္၏။ စူးစဥ္ က မနာေသာ္လည္း ဆဲြႏုတ္ေသာအခါ နာလွသည္။ ခ်က္ခ်င္း ေသြးေပါက္ ေပါက္ပန္းထြက္လာသည္။ ေသြးထြက္ ေသာ ဖေနာင့္ကုိ ေျမႀကီးႏွင့္ နာနာေဆာင့္ၿပီး ဆူးခက္ကုိ ကင္ပြန္းခါးခ်ံဳ တစ္ခ်ံဳေပၚသုိ႔ ပစ္တင္ လုိက္သည္။ အျခားေနရာသုိ႔ ပစ္လုိက္ပါက အျခားသူမ်ား စူးႏုိင္ေသးသည္ မဟုတ္လား။
ေနာက္က်ေသာ ၀ါခင္းကၽြတ္၊ ႏွမ္းခင္းကၽြတ္မ်ားတြင္ ဖုတ္ပူမီးတုိက္ ထြန္ေနၾကသည္။ ေကာက္စုိက္မ ငါးေယာက္ အဖဲြ႕ကေလးမ်ား၊ သံုးေလးေယာက္အဖဲြ႕ကေလးမ်ားကုိ ေျပာက္တိ ေျပာက္က်ားျမင္ရသည္။ ဟုိခပ္ေ၀းေ၀းမွ စက္သံၾကားရ၏။ ဧကႏၱ အဖဲြ႕ႀကီးတစ္ဖဲြ႕ ေကာက္စုိက္ ေနျခင္းျဖစ္ေပမည္။ အေနာက္ ေတာင္ ဆီမွ ေလေအးတစ္ခ်က္ေ၀့လာရာ စက္သံေပ်ာက္သြား၏။
ေျမာင္းေပါင္ႀကီး မွ ခဲြထြက္လာခ်ိန္၀ယ္ ေမာင္ကုိႀကီး မေငးရဲၿပီ။ စိတ္လည္း မပ်ံ႕လြင့္၀ံ့ၿပီ။ လူတစ္ေယာက္ သြားသာ႐ံု လမ္းၾကား ေျမာင္းေပါင္ႏွင့္ ကန္သင္းမ်ားသည္ အေငးမခံေပ။ တစ္ခ်က္တိမ္း လွ်င္ ေခ်ာ္က်မည္။ ဘ ၏ ထမင္းၾကမ္းေမွာက္မည္။
' ဟဲ့ေကာင္ေလး၊ ျမန္ျမန္သြား၊ ဟုိမွာ နင့္အဘ ေမွ်ာ္လွၿပီ။ လက္ထဲမွာ တုတ္ႀကီး ကုိ လည္း ကုိင္လုိ႔ ဗ်ာ'
မည္သူေျပာသြားသည္ကုိပင္ ေမာင္ကုိႀကီး မသိလုိက္။ အသံၾကား၍ လွမ္းၾကည့္ေသာအခါ ေက်ာ ျပင္ကုိသာ ျမင္ရ ေတာ့သည္။ သုိ႔ျဖစ္လွ်င္ သည္လူႀကီးသည္ မည္သည့္အခ်ိန္က မိမိေက်ာနားမွ ျဖတ္သြားပါသနည္း။ ဟုတ္ၿပီ။ ထန္းသားေရေက်ာ္ကေလးကုိ ေမာင္ကုိႀကီး ေငးေနခုိက္တြင္ ျဖစ္မည္။
ထုိထန္းသားေရတံေလွ်ာက္ ဟုိဘက္တြင္ မုန္းေသာက္လယ္မ်ား အလယ္မွ လင္းဇင္း ေသာက္လယ္ပဲြ အခ်ိဳ႕႐ွိသည္။ လယ္ၾကားေျမာင္းတစ္ခုကုိ ျဖတ္ကူးၿပီး ေရသြယ္ထားရာ ေရသြားေရ လာ နည္းလွသည္။ သည္နည္းပါးေသာ ေရစီးတြင္ ငါးဖဲြငါးႏုပ္ႏွင့္ ပုစြန္ဆိတ္မ်ားပါလာ၏။ သူတုိ႔ ကလည္း ေရနည္းေၾကာင္း သိသျဖင့္ ေရစီးျဖင့္ ေမွ်ာ၍မလုိက္၊ ေရမ်ားရာဘက္ကမ္းသုိ႔ ခုန္ေပါက္ၿပီး ေျပး၏။ အခ်ိဳကလည္း တစ္ဖက္ကမ္း သို႔ေရာက္၏။ အခ်ိဳ႕ကား ပုိ၍ေရမ်ားေသာ ေအာက္က ေျမာင္းထဲက်၏။ အခ်ိဳ႕ေသာ္ ခ်ံဳထဲ က်၏။ ျမက္ေပၚတင္၏။
ျမက္ေပၚက်၊ ခ်ံဳေပၚတင္ေသာ ထုိငါးပုစြန္မ်ားက ေမာင္ကုိႀကီးကုိ ဖမ္းညႇိဳ႕ထားျခင္းျဖစ္ေပသည္။ သုိ႔ေသာ္ ႏွင့္ဘ တုတ္ႀကီး ကုိင္လုိ႔ ဆုိသံၾကားသည့္ခဏ၌ ေမာင္ကုိႀကီး သုတ္ေျခတင္ေတာ့သည္။ ေျမာင္းကုိ ေက်ာ္မိလွ်င္ ေျမာင္းေပါင္ခ်ံဳတန္းကုိလြန္၏။ ဘတုိ႔လယ္ကုိ ဘြားခနဲ လွမ္းျမင္ရေလၿပီ။ အ၀ါေရာင္ေပ်ာက္စ အစိမ္းေရာင္သန္းစျဖစ္ေသာ ေကာက္ပင္တန္းတန္းညီညီမ်ားဖံုးေနေသာ လယ္ပဲြ ႏွစ္ခုေက်ာ္ ၏ ဟုိဘက္ တြင္ ေညာင္ပင္မားမားႀကီးကုိျမင္ရၿပီ။
ကန္သင္းအသစ္မ်ားသည္ အသားမေသေသး။ ထုိ႔ေၾကာင့္ က်ဥ္းေနေသးသည္။ ကန္သင္းအသစ္ ဆဲြထား သည္က မ်ားေသာေၾကာင့္ ျမက္မ႐ွိေသာ ကန္သင္းေျပာင္မ်ားသည္ ၿငီးေငြ႕ဖြယ္႐ွိသည္။
ေျခနင္းစရာ က်ယ္က်ယ္႐ွိေသာ ကန္သင္းဆံုတစ္ခုသုိ႔အေရာက္တြင္ ေမာင္ကုိႀကီး ေမွ်ာ္ၾကည့္၏။ ၀ါခင္းကၽြတ္ တြင္ ႏြားႏွင့္ ထြန္သာ႐ွိ၏။ ဘ မ႐ွိ။ အမွန္ပင္ ဘ စိတ္ဆုိးေနၿပီေလာ။ ေညာင္ျမစ္ ျမစ္ ပ်ဥ္းမ်ားၾကား တြင္ တုတ္ကုိင္ကာ ေခြအိပ္ေနသေလာ။ ေမာင္ကုိႀကီး၏ ေျခလွမ္းမ်ားသည္ ပုိ၍သြက္ လက္ လာေလ ေတာ့၏။
၂
ေျမာင္းလက္တံကေလးကုိ ေက်ာ္ၿပီး ေညာင္ပင္ရိပ္သုိ႔ ေမာင္ကိုႀကီး ၀င္ခ်ိန္တြင္ ေညာင္ပင္ဟုိဘက္မွ လူသံလုိလုိ ၾကား၏။ လယ္ၾကားေျမာင္းကုိ နဘူးခ်ံဳမ်ားအုပ္ေနရာ ဟုိဘက္ လယ္ပဲြမွ ျဖစ္လိမ့္မည္ေတြးၿပီး ေညာင္ပင္ ေျခရင္း သုိ႔ ကပ္လာခဲ့၏။
' ထမင္းပုိ႔ေတာင္ လာပါပေကာ '
ေမာင္ကုိႀကီးသည္ ေညာင္ပင္၏ ဟုိဘက္တြင္ မေမွ်ာ္လင့္ေသာ လူအုပ္ႀကီးကုိ ျမင္လုိက္ရေလသည္။ သူ႔ဘသည္ ထမင္းေမ့ ဟင္းေမ့ျဖင့္ သည္လူအုပ္ထဲတြင္ ၀င္ေနရာက ထမင္းပုိ႔သူကုိ ျမင္မွသာ ထမင္းကုိ သတိရ ေတာ့သည္။ လူအုပ္ႀကီးသည္ ဟုိလယ္ သည္လယ္မွ လူမ်ား၊ လမ္းသြားလမ္းလာမ်ားျဖစ္ေပ၏။ သူတုိ႔၏ အလယ္တြင္ကား နဘုိက္ (ႏြားပုိက္) ကေလးတစ္ေကာင္သည္ နား႐ြက္တေထာင္ေထာင္ ႏွာ တမႈတ္မႈတ္ျဖင့္ လန္႔ေန၏။
' က်ယ္သံုးက်ယ္နဲ႔ ညီညြတ္ရင္ပဲ ေတာ္ပါၿပီကြာ '
ေျမာက္ဘက္လယ္ပဲြမွ ကုိဘအုန္းက မွတ္ခ်က္ခ်လုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။
ေမာင္ကုိႀကီးသည္ ထမင္းထုပ္ကုိေျဖၿပီး လက္မေဆး ဘာမေဆးျဖင့္ ခြစားေနေသာ ရီးေဆး႐ုိးထံကုိ ကပ္လာ၏။
' က်ယ္ သံုးက်ယ္ဆုိတာ ဘာလဲ ဘ'
' ခ်ိဳႏွစ္ခုၾကားက ထိပ္အင္းက်ယ္တာကြာ၊ ရင္ဆံု က်ယ္တာကြာ၊ တင္ပါးဆံု ျခစ္ခံု က်ယ္တာကြာ '
' အဲဒီလုိ က်ယ္ေတာ့ '
' ဟာ လူေလးရာ၊ မင္းေမးတာနဲ႔ပဲ ထမင္းနင္ေနၿပီကြ '
ရီးေဆး႐ုိး မွာ ေျပာရင္းဆုိရင္းလည္ပင္း႐ွည္ထြက္လာ၏။
ေမာင္ကုိႀကီးေနာက္ဆုတ္ကာ ရယ္ေမာၿပီး လူႀကီးအုပ္တြင္းသုိ႔ ၀င္ထုိင္၏။ တစ္စုံတစ္ရာ နားမလည္ ေသာ္ျငား အမ်ားနည္းတူပင္ ႏြားနက္ကေလးကုိ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ႏြားကုိ စုတ္ တသပ္သပ္ျဖင့္ ေခ်ာေမာ့ ေနသူမွာ ႏြား႐ွင္ျဖစ္၏။ ထုိသူကုိ ေမာင္ကုိႀကီး မသိေပ။ ထုိသူသည္ ႏြား ၀ယ္ၿပီး ျပန္အလာတြင္ ေရေႏြး ၀င္ေသာက္စဥ္ လာေရာက္ ေမးျမန္းစံုစမ္းသူမ်ားေၾကာင့္ ယခုႏွယ္ လူအုပ္ႀကီး ျဖစ္သြားဟန္တူ၏။
' အမယ္ ေျခာက္ကြက္ျဖစ္ေတာ့မလုိ႔ဗ်ိဳ႕၊ နည္းနည္းကေလးပဲလုိေတာ့သဗ်။ေျခာက္ကြက္သာ ကြက္လုိက္ရရင္ ၾကန္စံုေပါ့ '
ဟင္းခုပ္ပင္ လယ္ပဲြမွ ကုိထြန္းလိႈင္က ေစ့ေစ့စပ္စပ္ၾကည့္ေနရာမွ အားပါးတရ ေျပာသည္။
' ၾကန္စံု မဟုတ္လုိ႔ ဒီေစ်းရတာေပါ့ဗ်ာ '
' ေျခာက္ကြက္ဆုိတာ ဘာလဲဗ်ဟင္'
သူ႔စကားကုိ မည္သူကမွ် အေရးတယူမလုပ္သျဖင့္ ေမာင္ကုိႀကီးသည္ က်ီးၾကည့္ ေၾကာင္ ၾကည့္ၾကည့္ ေနရာက ရီးေဆး႐ုိးကုိလွမ္းေမး၏။
' ဘေျခာက္ကြက္ဆုိတာ ဘာလဲဗ်'
'ၿမီးစြပ္၊ ထိပ္ကြက္၊ ေျခေလးဖက္ျဖဴ၊ ၾကန္စံုယူေလာ့တဲ့ကြ'
'အဲဒါ ဘာလဲဟင္ ဘ'
ေမာင္ကုိႀကီး၏ လက္ယာဘက္မွ လူႀကီးက ေမာင္ကုိႀကီး၏ေခါင္းကုိ လက္၀ါးျဖင့္ ဆုပ္ကုိင္ကာ လႈပ္ လုိက္သည္။
' ဒါေလာက္ အေမးအျမန္းထူးတဲ့အေကာင္ ေသေသခ်ာခ်ာမွတ္ထား။ ေခါင္းမွာ ျဖဴျဖဴအကြက္ ကေလးပါရင္ ထိပ္ကြက္၊ အၿမီးမွာ အျဖဴစြပ္ေနရင္ ၿမီးစြပ္တဲ့။ ေျခေထာက္ေလးေခ်ာင္းမွာ ဒူးဆစ္ ေအာက္ျဖဴတာကုိ ေလးဖက္ျဖဴ တဲ့ ဟုတ္ပလား ေျခာက္ကြက္'
ေမာင္ကုိႀကီး ေခါင္းညိတ္ျပျငား ေမး၍ကား မၿပီးေသးေခ်။
'ေျခာက္ကြက္႐ွိရင္ဘာျဖစ္လဲခင္ဗ်ာ့'
'ေကာင္းတာေပါ့ကြ'
'ဘယ္လုိ ေကာင္းတာလဲဟင္'
ေတာင္ဘက္ လယ္ပဲြ မွ ထုိလူႀကီးသည္ တဟားဟားရယ္ေမာလုိက္ကာ 'ကုိေဆး႐ုိး၊ ခင္ဗ်ာ့ေျမးကေတာ့ မလြယ္ပါ ကလားဗ်' ဟု လွမ္းေျပာ၏။
သုိ႔ေသာ္ ထုိလူႀကီး၏ စကားကုိ ေမာင္ကုိႀကီး မၾကားေတာ့ၿပီ။
'အမယ္... ႏြားနက္ေသးက ေဆးဖက္၀င္သကြ'ဆုိေသာ စကား။
'ဟ ေသးေသာက္ခ်င္လုိ႔ ၀ယ္တာမွ မဟုတ္ဘဲ၊ ခုိင္းဖုိပ၀ယ္တာကြ' ဆုိေသာ အသံမ်ားၾကားလုိက္ရ၍ ျဖစ္သည္။ ထုိအဆုိႏွင့္ အေခ်၏အဆံုးတြင္ ၀ါးခနဲ ရယ္ၾကရာ ေမာင္ကုိႀကီး လည္း ေရာေယာင္ၿပံဳး၏။
' ခုိင္းဖုိ႔ဆုိရင္ မင့္ႏြားရဲ႕ အနက္ေမြးက စင္မွ မစင္တာဘဲကြ။ အျဖဴေမြးေတြ၊ ေမြးေၾကာင္ေတြ ပါေန တာပဲကြ။ ၿပီးေတာ့ အေမြးက မဆုိစေလာက္ကေလး ရွည္ခ်င္ေသးသကြ'
ထုိအခါ ကုိဘအုန္းက 'အယ္' ဟု ဆုိကာ ၾကားျဖတ္ေျပာ၏။
' အယ္...ဘုိးေတာ္ဘုရားလက္ထက္က ႏြားက်မ္းႀကီးကုိ ႐ြတ္႐ြတ္မေနနဲ ထြန္းလိႈင္ရာ'
' က်ဳပ္ၾကားဖူးတာ ေျပာတာပါ'
' ၾကားဖူးတာသာ ေျပာေနရရင္ မင္းတုိ႔ ငါတုိ႔ ခုိင္းစရာ ႏြားကုိ ႐ွိေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး။ ဟုိေအာက္လယ္က ေသာင္းရဲ႔ႏြား၊ တစ္ဖက္ကေသးၿပီး တစ္ဖက္ကႀကီးတဲ့ ခ်ိဳတည္လူး။ ခ်ိဳတည္လူး အိမ္ဦးမွာေတာင္ မခ်ည္ရဘူးတဲ့။ တစ္ခါ ေသးတဲ့ခ်ိဳက ေကြးေနေသးဗ်ာ။ ဘယ္လဲ ညာေထာင္ ဥစၥာေျပာင္၊ ဘယ္ေထာင္ ညာလဲ ဥစၥာ မဲြ တဲ့။ မမဲြ တဲ့အျပင္ တစ္ဧကကုိ စပါးႏွစ္ရာေက်ာ္ထြက္လုိ႔ တိန္တိန္ျမည္ေနပါကလားကြ ကုိင္း'
'တစ္ေယာက္တေလေတာ့ `ရွိမွာေပါ့ဗ်ာ ဟဲဟဲ '
ထြန္းလိႈင္ မေခ်ႏုိင္သျဖင့္ အျခားတစ္ေယာက္က ရယ္ရယ္ေမာေမာျဖင့္ ေစာဒကတက္သည္။
'လည္ေပါက္ကေတာ့ စင္းေနသဗ်။ ထမ္းပုိးထမ္းေကာင္းမွာ ေသခ်ာတယ္'
'ဒါေပမဲ့ မ်က္လံုးကေတာ့ ပုလဲစံုရြဲစံုဗ်'
'အမယ္ အိမ္ေျမွာင္ဗ်'
ထြန္းလိႈင္က ႏြား၏ ရင္ဘတ္ပုိင္းကုိ ခါးကုိင္းကာ ေမာ္ၾကည့္ရာမွ ေျပာ၏။ ဆီးၾကား၊ ရင္ၾကားႏွင့္ ဗုိက္ျပင္ တြင္ အျဖဴေျပာက္ ကေလးေတြ ႀကဲပြင့္ေနေပသည္။
ေမာင္ကုိႀကီးလည္း မေမးေတာ့ဘဲ ေရာေယာင္ၿပီး ေမာ္ၾကည့္ေနကာ ႏြားတြင္ တြယ္ေနေသာ မႊားလံုး မ်ားကုိ ကား အိမ္ေျမွာင္မေခၚတန္ရာ။ ႏြားကုိ ခဲေနေသာ မွက္ျဖဴမ်ားမွာလည္း မွတ္သာ ျဖစ္ရမည္ဟု ေတြးေနရာက အေျဖမရသျဖင့္ သူ႔ဘကုိ လွည့္ၾကည့္၏။ ရီးေဆး႐ုိးသည္ ထမင္းကုန္ သြားသျဖင့္ ေျမာင္းလက္တံကေလးသုိ႔ သြားကာ ေဆးေၾကာေနေပသည္။
'ေဟ့... မင့္ႏြား ေဗြခ်က္ေပါက္ထင္တယ္ေဟ့။ ေကာင္းသကြ'
'ေတာ္ၾကပါေတာ့ကြာ၊ ျခစ္ခံုေကာင္းတာ၊ ကုိယ္ထည္ေကာင္းတာ၊ ပခံုးနဲ႔ သြားေကာင္းတာေတြသာ အဓိကပါ။ ဟုိေဗြပါတယ္၊ သည္ေဗြပါတယ္ဆုိတာတုိ႔၊ အၿမီးက ဘယ္ပံု၊ ခ်ိဳက ဘယ့္ႏွယ္ဆုိတာေတြက ဥပါဒါန္ ေၾကာင့္ ဥပဒ္ေရာက္တတ္သတဲ့'
ရီးေဆး႐ုိး ျပန္ေရာက္လာၿပီး ၀င္ေျပာျခင္း ျဖစ္၏။ သူသည္ လက္တြင္ ခုိသီးေနေသာ ေရစက္ေရေပါက္ မ်ားကုိ ခါးမွ ပုဆုိးျဖင့္ပင္ သုတ္သင္ရင္း ေဆးလိပ္တုိကုိ ေကာက္ကုိင္၏။
ေမာင္ကုိႀကီး သည္ သူ႔ဘသုိ႔ ေရေႏြးၾကမ္းတစ္ပန္းကန္ ငွဲ႕ေပးလုိက္ရာ ၀င္ေျပာ၏။
' ႏြားေကာင္း ႏြားသန္ေတြကုိ 'မ'ၿပီးခုိင္းေတာ့ ႏြားညွက္ကေလးေတြ က်န္တယ္တဲ့။ အဲဒါေလးေတြက ႏြားၿမိဳင္ လုိက္ေတာ့ ေမြးလာတဲ့ ႏြားကေလးေတြက ညွက္ေနေရာတဲ့။ အဲဒီလုိနဲ႔ ျမန္မာႏြားေတြ ညံ့ကုန္တာတဲ့ဗ်။ က်ဳပ္ဖတ္ဖူးတယ္ ဘ'
' ကုိေဆး႐ုိး ေျမးက မလြယ္ပါကလားဗ်။ ေဟ'
ခုနလူႀကီးပင္ ေမာင္ကုိႀကီး၏ေခါင္းကုိ ကုိင္ၿပီး လႈပ္ျပန္သည္။
'ေခါင္းကုိ မကုိင္ပါနဲ႔ဗ်ာ၊ ေယာကၡမက ႏုိင္တတ္တယ္'
လူႀကီးမ်ားက ေ၀ါခနဲ ၀ုိင္း၀န္းရယ္ေမာၾကသည္။ ကုိထြန္းလိႈင္က ၿပံဳးၿပီး ေျခေထာက္ျဖင့္ လွမ္းတုိ႔သည္။
၃
ေနလံုးသည္ တိမ္အုပ္ၾကားသုိ႔ ၀င္ေျပးလုိက္၊ ျပန္ထြက္လာလုိက္ျဖင့္ တူပုန္းတမ္းကစားေနသည္။ ၀ဲယာ႐ွိ လယ္ကြက္မ်ားတြင္ ေကာက္ပင္၀ါ၀ါမ်ား စိမ္းစိမ္းမ်ား ကြင္းျပည့္ခမန္း႐ွိၿပီ။ ေနေရာင္ျဖန္႔ က်င္းလွ်င္ တစ္ကြင္းလံုး ၀င္းခနဲထိန္ျပက္သည္။ ေနေရာင္ေပ်ာက္လွ်င္ မိႈင္းရင့္ျပန္သည္။
ေမာင္ကုိကီးသည္ ေခါင္းေပၚမွအထုပ္ကုိ လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ေဖးရင္း အေသာ့ႏွင္လာခဲ့၏။ ၀ါတာကြပ္ တစ္ခုသည္ ေမာင္ကုိႀကီးအား ေရသံတ၀ုန္း၀န္းျဖင့္ ဆီးႀကိဳေနသည္။ ' လမ္းမွာ ေငးမေနနဲ႔၊ န့္အဘ ဆာလွေရာ့မယ္' အေမႀကီး မွာလုိက္ေသာေၾကာင့္ အေျပးလာရျငား ေမာင္ကုိႀကီးသည္ ေရသံၾကား ရေသာအခါ အနားသုိ႔ တုိးကပ္လာမိ၏။ အုတ္ေရေပါက္မွ တုိးဆင္းလာေသာေရထဲတြင္ ပါလာသည့္ ငါးမ်ားသည္ ေနသာလွ်င္ ခုန္ၾက ျမဴးၾက၏။ ေမာင္ကုိႀကီး ၾကည့္ေနဆဲမွာပင္ ငါးပတ္ႀကီးတစ္ေကာင္သည္ အုတ္နံရံေဘး ႐ြံ႕ထဲသုိ႔ ေဖြးခနဲ က်သါား၏။ ခဏၿငိမ္ေနၿပီးမွ လြန္႔သည္။ လူးသည္။ ခုန္ပ်ံသည္။ ေတာ္ေတာ္ ႏွင့္ ေရထဲမက်။ ေမာင္ကုိႀကီးရင္ထဲက ယားလာ၏။
' ေစာေစာကသာ ဒီအထုပ္ႀကီးကုိခ်ထားမိရင္ ငါေျပးဖမ္းႏုိင္တာေပါ့'
တစ္ၿပိဳင္နက္ပင္ ဘမ်က္ႏွာကုိ ေျပးျမင္သည္။ ဘသည္ မိမိလာမည့္လမ္းသုိ႔ လည္တဆန္႔ဆန္႔ ေမွ်ာ္႐ွာ ေရာ့မည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ၀ါတာကြပ္ကုိ ေမာင္ကုိႀကီး သံေယာဇဥ္ျဖတ္သည္။ ေျမာင္းေပါင္ လူသြားလမ္းေပၚသုိ႔ ဆုတ္လာစဥ္ ငါးပြက္သံၾကား၏။
' ဘယ္ကပါလိမ့္၊ ' တုတ္' ထဲကပါလား '
တၿငိမ့္ၿငိမ့္ ေရလ်ဥ္ျဖင့္ ေတာင္ေျမာက္စိးဆင္းေနေသာ မုန္းေျမာင္းကုိ အေနာက္ရပ္မွလာေသာ လင္းဇင္း ေျမာင္းငယ္ မ်ားသည္ ဦးျဖင့္ ၀င္ေ၀ွ႕ၾကသည္။ ထုိအခါ မုန္းေျမာင္းကုိေက်ာ္ေသာ သံေရတံေလွ်ာက္ မ်ားျဖစ္ေပၚလာသည္။ သုိ႔ေသာ္ လင္းဇင္းေသာက္လယ္မ်ားမ် ေရေဟာင္းမ်ားမွာ မူ မုန္းေျမာင္းကုိ မေက်ာ္ႏုိင္ ၾကေပ။ ဤသုိ႔ျဖင့္ မုန္းေျမာင္းကုိ ခါးမွျဖတ္လ်က္ ေအာက္မွ ငံု႔ထြက္ေသာ ' တုတ္' မ်ား ျဖစ္လာ ေလ၏။ တုတ္သည္ ဖိသိပ္ေသာအားျဖင့္ ထြက္လာရရာ ဖိသည့္ဘက္မွ အားေပ်ာ့သည္ႏွင့္အမွ် တစ္ဖက္ တြင္ ' အီ ' ေနေတာ့သည္။
လူပ်င္းတစ္ေယာက္၏ လႈပ္႐ွားပံုမ်ိဳးျဖင့္ မစီးခ်င့္စီးခ်င္း စီးထြက္လာေသာ တုတ္၀မွ ငါး ထပြက္ျခင္း ျဖစ္၏။ သုိ႔တေစ တုတ္ကုိကား ေမာင္ကုိႀကီး စိတ္မ၀င္စားရဲေပ။ တုတ္၏ အထြက္၀တြင္ ညႊန္ထု သည္ ေမာင္ကုိႀကီး ၏ ခါးတမွ်ထူသည္။ တုတ္၏ အ၀ကုိကား ေမာင္ကုိႀကီး ငံု႔၍ေသာ္မွ် မၾကည့္၀ံ့။ လင္းဇင္းေသာက္လယ္မ်ားမွ ထုတ္လႊတ္ လုိက္ေသာ ေရပုိေရလွ်ံသည္ တုတ္ျပြန္အ၀င္၀ကုိ သူ အလ်င္၀င္မည္၊ ငါ ဦးစြာသြားမည္ဟု လုယက္ တုိးေ၀ွ႔ ေနၾက၏။
ေမာင္ကုိႀကီး ငါးႏွစ္သားအ႐ြယ္က ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွ ဆြမ္းခံထြက္လာေသာ အဖဲြ႕ တစ္ဖဲြ႕ သည္ သေ၀ထုိးကာ တုတ္သုိ႔ ေရာက္႐ွိလာၿပီး ေရခ်ိဳးၾကသည္တြင္ တုတ္ျပြန္၀သုိ႔ ဒုိင္ဗင္ထုိး ခ်လုိက္ေသာ ကိုရင္ကေလး မွာ မေပၚလာေတာ့ေခ်။ အဘယ္မွာ ေပၚလာႏုိင္မည္နည္း။ ျပြန္ထဲသုိ႔ ေခါင္းစုိက္၀င္သြားရာ အေပၚက ေရဖိအားေၾကာင့္ ျပန္မထြက္ႏုိင္ဘဲ အသက္ဆံုးခဲ့ရဖူး၏။
ထုိအေၾကာင္းကုိ ျပန္လည္ သတိရလွ်င္ရခ်င္း ေမာင္ကုိႀကီး ေနာက္သုိ႔တြန္႔သြားသည္။ ေနာက္သုိ႔ တြန္႔ခါမွ ကင္းပြန္းခါး ဆူးခက္တစ္ခက္ကုိ တက္နင္းမိသည္။ နားထဲတြင္ ေဖာက္ခနဲ ၾကားလုိက္ရ သည္ထင္၏။ စူးစဥ္ က မနာေသာ္လည္း ဆဲြႏုတ္ေသာအခါ နာလွသည္။ ခ်က္ခ်င္း ေသြးေပါက္ ေပါက္ပန္းထြက္လာသည္။ ေသြးထြက္ ေသာ ဖေနာင့္ကုိ ေျမႀကီးႏွင့္ နာနာေဆာင့္ၿပီး ဆူးခက္ကုိ ကင္ပြန္းခါးခ်ံဳ တစ္ခ်ံဳေပၚသုိ႔ ပစ္တင္ လုိက္သည္။ အျခားေနရာသုိ႔ ပစ္လုိက္ပါက အျခားသူမ်ား စူးႏုိင္ေသးသည္ မဟုတ္လား။
ေနာက္က်ေသာ ၀ါခင္းကၽြတ္၊ ႏွမ္းခင္းကၽြတ္မ်ားတြင္ ဖုတ္ပူမီးတုိက္ ထြန္ေနၾကသည္။ ေကာက္စုိက္မ ငါးေယာက္ အဖဲြ႕ကေလးမ်ား၊ သံုးေလးေယာက္အဖဲြ႕ကေလးမ်ားကုိ ေျပာက္တိ ေျပာက္က်ားျမင္ရသည္။ ဟုိခပ္ေ၀းေ၀းမွ စက္သံၾကားရ၏။ ဧကႏၱ အဖဲြ႕ႀကီးတစ္ဖဲြ႕ ေကာက္စုိက္ ေနျခင္းျဖစ္ေပမည္။ အေနာက္ ေတာင္ ဆီမွ ေလေအးတစ္ခ်က္ေ၀့လာရာ စက္သံေပ်ာက္သြား၏။
ေျမာင္းေပါင္ႀကီး မွ ခဲြထြက္လာခ်ိန္၀ယ္ ေမာင္ကုိႀကီး မေငးရဲၿပီ။ စိတ္လည္း မပ်ံ႕လြင့္၀ံ့ၿပီ။ လူတစ္ေယာက္ သြားသာ႐ံု လမ္းၾကား ေျမာင္းေပါင္ႏွင့္ ကန္သင္းမ်ားသည္ အေငးမခံေပ။ တစ္ခ်က္တိမ္း လွ်င္ ေခ်ာ္က်မည္။ ဘ ၏ ထမင္းၾကမ္းေမွာက္မည္။
' ဟဲ့ေကာင္ေလး၊ ျမန္ျမန္သြား၊ ဟုိမွာ နင့္အဘ ေမွ်ာ္လွၿပီ။ လက္ထဲမွာ တုတ္ႀကီး ကုိ လည္း ကုိင္လုိ႔ ဗ်ာ'
မည္သူေျပာသြားသည္ကုိပင္ ေမာင္ကုိႀကီး မသိလုိက္။ အသံၾကား၍ လွမ္းၾကည့္ေသာအခါ ေက်ာ ျပင္ကုိသာ ျမင္ရ ေတာ့သည္။ သုိ႔ျဖစ္လွ်င္ သည္လူႀကီးသည္ မည္သည့္အခ်ိန္က မိမိေက်ာနားမွ ျဖတ္သြားပါသနည္း။ ဟုတ္ၿပီ။ ထန္းသားေရေက်ာ္ကေလးကုိ ေမာင္ကုိႀကီး ေငးေနခုိက္တြင္ ျဖစ္မည္။
ထုိထန္းသားေရတံေလွ်ာက္ ဟုိဘက္တြင္ မုန္းေသာက္လယ္မ်ား အလယ္မွ လင္းဇင္း ေသာက္လယ္ပဲြ အခ်ိဳ႕႐ွိသည္။ လယ္ၾကားေျမာင္းတစ္ခုကုိ ျဖတ္ကူးၿပီး ေရသြယ္ထားရာ ေရသြားေရ လာ နည္းလွသည္။ သည္နည္းပါးေသာ ေရစီးတြင္ ငါးဖဲြငါးႏုပ္ႏွင့္ ပုစြန္ဆိတ္မ်ားပါလာ၏။ သူတုိ႔ ကလည္း ေရနည္းေၾကာင္း သိသျဖင့္ ေရစီးျဖင့္ ေမွ်ာ၍မလုိက္၊ ေရမ်ားရာဘက္ကမ္းသုိ႔ ခုန္ေပါက္ၿပီး ေျပး၏။ အခ်ိဳကလည္း တစ္ဖက္ကမ္း သို႔ေရာက္၏။ အခ်ိဳ႕ကား ပုိ၍ေရမ်ားေသာ ေအာက္က ေျမာင္းထဲက်၏။ အခ်ိဳ႕ေသာ္ ခ်ံဳထဲ က်၏။ ျမက္ေပၚတင္၏။
ျမက္ေပၚက်၊ ခ်ံဳေပၚတင္ေသာ ထုိငါးပုစြန္မ်ားက ေမာင္ကုိႀကီးကုိ ဖမ္းညႇိဳ႕ထားျခင္းျဖစ္ေပသည္။ သုိ႔ေသာ္ ႏွင့္ဘ တုတ္ႀကီး ကုိင္လုိ႔ ဆုိသံၾကားသည့္ခဏ၌ ေမာင္ကုိႀကီး သုတ္ေျခတင္ေတာ့သည္။ ေျမာင္းကုိ ေက်ာ္မိလွ်င္ ေျမာင္းေပါင္ခ်ံဳတန္းကုိလြန္၏။ ဘတုိ႔လယ္ကုိ ဘြားခနဲ လွမ္းျမင္ရေလၿပီ။ အ၀ါေရာင္ေပ်ာက္စ အစိမ္းေရာင္သန္းစျဖစ္ေသာ ေကာက္ပင္တန္းတန္းညီညီမ်ားဖံုးေနေသာ လယ္ပဲြ ႏွစ္ခုေက်ာ္ ၏ ဟုိဘက္ တြင္ ေညာင္ပင္မားမားႀကီးကုိျမင္ရၿပီ။
ကန္သင္းအသစ္မ်ားသည္ အသားမေသေသး။ ထုိ႔ေၾကာင့္ က်ဥ္းေနေသးသည္။ ကန္သင္းအသစ္ ဆဲြထား သည္က မ်ားေသာေၾကာင့္ ျမက္မ႐ွိေသာ ကန္သင္းေျပာင္မ်ားသည္ ၿငီးေငြ႕ဖြယ္႐ွိသည္။
ေျခနင္းစရာ က်ယ္က်ယ္႐ွိေသာ ကန္သင္းဆံုတစ္ခုသုိ႔အေရာက္တြင္ ေမာင္ကုိႀကီး ေမွ်ာ္ၾကည့္၏။ ၀ါခင္းကၽြတ္ တြင္ ႏြားႏွင့္ ထြန္သာ႐ွိ၏။ ဘ မ႐ွိ။ အမွန္ပင္ ဘ စိတ္ဆုိးေနၿပီေလာ။ ေညာင္ျမစ္ ျမစ္ ပ်ဥ္းမ်ားၾကား တြင္ တုတ္ကုိင္ကာ ေခြအိပ္ေနသေလာ။ ေမာင္ကုိႀကီး၏ ေျခလွမ္းမ်ားသည္ ပုိ၍သြက္ လက္ လာေလ ေတာ့၏။
၂
ေျမာင္းလက္တံကေလးကုိ ေက်ာ္ၿပီး ေညာင္ပင္ရိပ္သုိ႔ ေမာင္ကိုႀကီး ၀င္ခ်ိန္တြင္ ေညာင္ပင္ဟုိဘက္မွ လူသံလုိလုိ ၾကား၏။ လယ္ၾကားေျမာင္းကုိ နဘူးခ်ံဳမ်ားအုပ္ေနရာ ဟုိဘက္ လယ္ပဲြမွ ျဖစ္လိမ့္မည္ေတြးၿပီး ေညာင္ပင္ ေျခရင္း သုိ႔ ကပ္လာခဲ့၏။
' ထမင္းပုိ႔ေတာင္ လာပါပေကာ '
ေမာင္ကုိႀကီးသည္ ေညာင္ပင္၏ ဟုိဘက္တြင္ မေမွ်ာ္လင့္ေသာ လူအုပ္ႀကီးကုိ ျမင္လုိက္ရေလသည္။ သူ႔ဘသည္ ထမင္းေမ့ ဟင္းေမ့ျဖင့္ သည္လူအုပ္ထဲတြင္ ၀င္ေနရာက ထမင္းပုိ႔သူကုိ ျမင္မွသာ ထမင္းကုိ သတိရ ေတာ့သည္။ လူအုပ္ႀကီးသည္ ဟုိလယ္ သည္လယ္မွ လူမ်ား၊ လမ္းသြားလမ္းလာမ်ားျဖစ္ေပ၏။ သူတုိ႔၏ အလယ္တြင္ကား နဘုိက္ (ႏြားပုိက္) ကေလးတစ္ေကာင္သည္ နား႐ြက္တေထာင္ေထာင္ ႏွာ တမႈတ္မႈတ္ျဖင့္ လန္႔ေန၏။
' က်ယ္သံုးက်ယ္နဲ႔ ညီညြတ္ရင္ပဲ ေတာ္ပါၿပီကြာ '
ေျမာက္ဘက္လယ္ပဲြမွ ကုိဘအုန္းက မွတ္ခ်က္ခ်လုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။
ေမာင္ကုိႀကီးသည္ ထမင္းထုပ္ကုိေျဖၿပီး လက္မေဆး ဘာမေဆးျဖင့္ ခြစားေနေသာ ရီးေဆး႐ုိးထံကုိ ကပ္လာ၏။
' က်ယ္ သံုးက်ယ္ဆုိတာ ဘာလဲ ဘ'
' ခ်ိဳႏွစ္ခုၾကားက ထိပ္အင္းက်ယ္တာကြာ၊ ရင္ဆံု က်ယ္တာကြာ၊ တင္ပါးဆံု ျခစ္ခံု က်ယ္တာကြာ '
' အဲဒီလုိ က်ယ္ေတာ့ '
' ဟာ လူေလးရာ၊ မင္းေမးတာနဲ႔ပဲ ထမင္းနင္ေနၿပီကြ '
ရီးေဆး႐ုိး မွာ ေျပာရင္းဆုိရင္းလည္ပင္း႐ွည္ထြက္လာ၏။
ေမာင္ကုိႀကီးေနာက္ဆုတ္ကာ ရယ္ေမာၿပီး လူႀကီးအုပ္တြင္းသုိ႔ ၀င္ထုိင္၏။ တစ္စုံတစ္ရာ နားမလည္ ေသာ္ျငား အမ်ားနည္းတူပင္ ႏြားနက္ကေလးကုိ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ႏြားကုိ စုတ္ တသပ္သပ္ျဖင့္ ေခ်ာေမာ့ ေနသူမွာ ႏြား႐ွင္ျဖစ္၏။ ထုိသူကုိ ေမာင္ကုိႀကီး မသိေပ။ ထုိသူသည္ ႏြား ၀ယ္ၿပီး ျပန္အလာတြင္ ေရေႏြး ၀င္ေသာက္စဥ္ လာေရာက္ ေမးျမန္းစံုစမ္းသူမ်ားေၾကာင့္ ယခုႏွယ္ လူအုပ္ႀကီး ျဖစ္သြားဟန္တူ၏။
' အမယ္ ေျခာက္ကြက္ျဖစ္ေတာ့မလုိ႔ဗ်ိဳ႕၊ နည္းနည္းကေလးပဲလုိေတာ့သဗ်။ေျခာက္ကြက္သာ ကြက္လုိက္ရရင္ ၾကန္စံုေပါ့ '
ဟင္းခုပ္ပင္ လယ္ပဲြမွ ကုိထြန္းလိႈင္က ေစ့ေစ့စပ္စပ္ၾကည့္ေနရာမွ အားပါးတရ ေျပာသည္။
' ၾကန္စံု မဟုတ္လုိ႔ ဒီေစ်းရတာေပါ့ဗ်ာ '
' ေျခာက္ကြက္ဆုိတာ ဘာလဲဗ်ဟင္'
သူ႔စကားကုိ မည္သူကမွ် အေရးတယူမလုပ္သျဖင့္ ေမာင္ကုိႀကီးသည္ က်ီးၾကည့္ ေၾကာင္ ၾကည့္ၾကည့္ ေနရာက ရီးေဆး႐ုိးကုိလွမ္းေမး၏။
' ဘေျခာက္ကြက္ဆုိတာ ဘာလဲဗ်'
'ၿမီးစြပ္၊ ထိပ္ကြက္၊ ေျခေလးဖက္ျဖဴ၊ ၾကန္စံုယူေလာ့တဲ့ကြ'
'အဲဒါ ဘာလဲဟင္ ဘ'
ေမာင္ကုိႀကီး၏ လက္ယာဘက္မွ လူႀကီးက ေမာင္ကုိႀကီး၏ေခါင္းကုိ လက္၀ါးျဖင့္ ဆုပ္ကုိင္ကာ လႈပ္ လုိက္သည္။
' ဒါေလာက္ အေမးအျမန္းထူးတဲ့အေကာင္ ေသေသခ်ာခ်ာမွတ္ထား။ ေခါင္းမွာ ျဖဴျဖဴအကြက္ ကေလးပါရင္ ထိပ္ကြက္၊ အၿမီးမွာ အျဖဴစြပ္ေနရင္ ၿမီးစြပ္တဲ့။ ေျခေထာက္ေလးေခ်ာင္းမွာ ဒူးဆစ္ ေအာက္ျဖဴတာကုိ ေလးဖက္ျဖဴ တဲ့ ဟုတ္ပလား ေျခာက္ကြက္'
ေမာင္ကုိႀကီး ေခါင္းညိတ္ျပျငား ေမး၍ကား မၿပီးေသးေခ်။
'ေျခာက္ကြက္႐ွိရင္ဘာျဖစ္လဲခင္ဗ်ာ့'
'ေကာင္းတာေပါ့ကြ'
'ဘယ္လုိ ေကာင္းတာလဲဟင္'
ေတာင္ဘက္ လယ္ပဲြ မွ ထုိလူႀကီးသည္ တဟားဟားရယ္ေမာလုိက္ကာ 'ကုိေဆး႐ုိး၊ ခင္ဗ်ာ့ေျမးကေတာ့ မလြယ္ပါ ကလားဗ်' ဟု လွမ္းေျပာ၏။
သုိ႔ေသာ္ ထုိလူႀကီး၏ စကားကုိ ေမာင္ကုိႀကီး မၾကားေတာ့ၿပီ။
'အမယ္... ႏြားနက္ေသးက ေဆးဖက္၀င္သကြ'ဆုိေသာ စကား။
'ဟ ေသးေသာက္ခ်င္လုိ႔ ၀ယ္တာမွ မဟုတ္ဘဲ၊ ခုိင္းဖုိပ၀ယ္တာကြ' ဆုိေသာ အသံမ်ားၾကားလုိက္ရ၍ ျဖစ္သည္။ ထုိအဆုိႏွင့္ အေခ်၏အဆံုးတြင္ ၀ါးခနဲ ရယ္ၾကရာ ေမာင္ကုိႀကီး လည္း ေရာေယာင္ၿပံဳး၏။
' ခုိင္းဖုိ႔ဆုိရင္ မင့္ႏြားရဲ႕ အနက္ေမြးက စင္မွ မစင္တာဘဲကြ။ အျဖဴေမြးေတြ၊ ေမြးေၾကာင္ေတြ ပါေန တာပဲကြ။ ၿပီးေတာ့ အေမြးက မဆုိစေလာက္ကေလး ရွည္ခ်င္ေသးသကြ'
ထုိအခါ ကုိဘအုန္းက 'အယ္' ဟု ဆုိကာ ၾကားျဖတ္ေျပာ၏။
' အယ္...ဘုိးေတာ္ဘုရားလက္ထက္က ႏြားက်မ္းႀကီးကုိ ႐ြတ္႐ြတ္မေနနဲ ထြန္းလိႈင္ရာ'
' က်ဳပ္ၾကားဖူးတာ ေျပာတာပါ'
' ၾကားဖူးတာသာ ေျပာေနရရင္ မင္းတုိ႔ ငါတုိ႔ ခုိင္းစရာ ႏြားကုိ ႐ွိေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး။ ဟုိေအာက္လယ္က ေသာင္းရဲ႔ႏြား၊ တစ္ဖက္ကေသးၿပီး တစ္ဖက္ကႀကီးတဲ့ ခ်ိဳတည္လူး။ ခ်ိဳတည္လူး အိမ္ဦးမွာေတာင္ မခ်ည္ရဘူးတဲ့။ တစ္ခါ ေသးတဲ့ခ်ိဳက ေကြးေနေသးဗ်ာ။ ဘယ္လဲ ညာေထာင္ ဥစၥာေျပာင္၊ ဘယ္ေထာင္ ညာလဲ ဥစၥာ မဲြ တဲ့။ မမဲြ တဲ့အျပင္ တစ္ဧကကုိ စပါးႏွစ္ရာေက်ာ္ထြက္လုိ႔ တိန္တိန္ျမည္ေနပါကလားကြ ကုိင္း'
'တစ္ေယာက္တေလေတာ့ `ရွိမွာေပါ့ဗ်ာ ဟဲဟဲ '
ထြန္းလိႈင္ မေခ်ႏုိင္သျဖင့္ အျခားတစ္ေယာက္က ရယ္ရယ္ေမာေမာျဖင့္ ေစာဒကတက္သည္။
'လည္ေပါက္ကေတာ့ စင္းေနသဗ်။ ထမ္းပုိးထမ္းေကာင္းမွာ ေသခ်ာတယ္'
'ဒါေပမဲ့ မ်က္လံုးကေတာ့ ပုလဲစံုရြဲစံုဗ်'
'အမယ္ အိမ္ေျမွာင္ဗ်'
ထြန္းလိႈင္က ႏြား၏ ရင္ဘတ္ပုိင္းကုိ ခါးကုိင္းကာ ေမာ္ၾကည့္ရာမွ ေျပာ၏။ ဆီးၾကား၊ ရင္ၾကားႏွင့္ ဗုိက္ျပင္ တြင္ အျဖဴေျပာက္ ကေလးေတြ ႀကဲပြင့္ေနေပသည္။
ေမာင္ကုိႀကီးလည္း မေမးေတာ့ဘဲ ေရာေယာင္ၿပီး ေမာ္ၾကည့္ေနကာ ႏြားတြင္ တြယ္ေနေသာ မႊားလံုး မ်ားကုိ ကား အိမ္ေျမွာင္မေခၚတန္ရာ။ ႏြားကုိ ခဲေနေသာ မွက္ျဖဴမ်ားမွာလည္း မွတ္သာ ျဖစ္ရမည္ဟု ေတြးေနရာက အေျဖမရသျဖင့္ သူ႔ဘကုိ လွည့္ၾကည့္၏။ ရီးေဆး႐ုိးသည္ ထမင္းကုန္ သြားသျဖင့္ ေျမာင္းလက္တံကေလးသုိ႔ သြားကာ ေဆးေၾကာေနေပသည္။
'ေဟ့... မင့္ႏြား ေဗြခ်က္ေပါက္ထင္တယ္ေဟ့။ ေကာင္းသကြ'
'ေတာ္ၾကပါေတာ့ကြာ၊ ျခစ္ခံုေကာင္းတာ၊ ကုိယ္ထည္ေကာင္းတာ၊ ပခံုးနဲ႔ သြားေကာင္းတာေတြသာ အဓိကပါ။ ဟုိေဗြပါတယ္၊ သည္ေဗြပါတယ္ဆုိတာတုိ႔၊ အၿမီးက ဘယ္ပံု၊ ခ်ိဳက ဘယ့္ႏွယ္ဆုိတာေတြက ဥပါဒါန္ ေၾကာင့္ ဥပဒ္ေရာက္တတ္သတဲ့'
ရီးေဆး႐ုိး ျပန္ေရာက္လာၿပီး ၀င္ေျပာျခင္း ျဖစ္၏။ သူသည္ လက္တြင္ ခုိသီးေနေသာ ေရစက္ေရေပါက္ မ်ားကုိ ခါးမွ ပုဆုိးျဖင့္ပင္ သုတ္သင္ရင္း ေဆးလိပ္တုိကုိ ေကာက္ကုိင္၏။
ေမာင္ကုိႀကီး သည္ သူ႔ဘသုိ႔ ေရေႏြးၾကမ္းတစ္ပန္းကန္ ငွဲ႕ေပးလုိက္ရာ ၀င္ေျပာ၏။
' ႏြားေကာင္း ႏြားသန္ေတြကုိ 'မ'ၿပီးခုိင္းေတာ့ ႏြားညွက္ကေလးေတြ က်န္တယ္တဲ့။ အဲဒါေလးေတြက ႏြားၿမိဳင္ လုိက္ေတာ့ ေမြးလာတဲ့ ႏြားကေလးေတြက ညွက္ေနေရာတဲ့။ အဲဒီလုိနဲ႔ ျမန္မာႏြားေတြ ညံ့ကုန္တာတဲ့ဗ်။ က်ဳပ္ဖတ္ဖူးတယ္ ဘ'
' ကုိေဆး႐ုိး ေျမးက မလြယ္ပါကလားဗ်။ ေဟ'
ခုနလူႀကီးပင္ ေမာင္ကုိႀကီး၏ေခါင္းကုိ ကုိင္ၿပီး လႈပ္ျပန္သည္။
'ေခါင္းကုိ မကုိင္ပါနဲ႔ဗ်ာ၊ ေယာကၡမက ႏုိင္တတ္တယ္'
လူႀကီးမ်ားက ေ၀ါခနဲ ၀ုိင္း၀န္းရယ္ေမာၾကသည္။ ကုိထြန္းလိႈင္က ၿပံဳးၿပီး ေျခေထာက္ျဖင့္ လွမ္းတုိ႔သည္။
၃
သည္ေန႔သည္ ရီးေဆး႐ုိး ကံဆုိးေသာေန႔ဟု ဆုိရေပမည္။ အေၾကာင္းမူ ထမင္းပုိ႔ရန္လာေသာ ေျမးသည္ ကဆစ္သီးေတြ႐ွာစားလုိက္၊ အမိႈက္ေကာက္လုိက္၊ 'ခ်ိဳတည္လူးဆုိေသာ ဘာလဲ ဘ' ဟု လွမ္းေမး၏။ 'ပုလဲတစ္လံုး ႐ြဲတစ္လံုး ဆုိတာကေကာဟင္' ဟု ထပ္ဆင့္ေမး၏။ မၾကားဟန္ျပဳေနလွ်င္ ထြန္ေနာက္က လုိက္လာၿပီး ကပ္ေမး၏။ ရီးေဆးရုိးမွာ သူ႔အေမးကုိ ေျဖဖုိ႔ေနေနသာသာ လူပင္ မနည္းလွမ္းေနရ၏။ စက္ထြန္၀င္ ထားေသာ ၀ါခင္းကၽြတ္တြင္ ေရသြင္းထားရာ ထမန္းမေပ်ာ္ေသး သျဖင့္ ေျခထား ေျခႏုတ္ ခက္၏။
ႏြားမွာေသာ္မူ လူတုိင္းေပးသည့္အတုိင္း မွန္မွန္သြားေနစဥ္ ရင္ဘတ္ကုိ ေရစုိေနသျဖင့္ မေမာ။ ထြန္ေနာက္ မွ လူမွာမူ ထြန္ေၾကာင္းေျဖာင့္ရန္ သတိထားရသည္။ မ်က္စိျဖင့္ မျမင္ရေသာ ထြန္ေၾကာင္းကုိ တုိင္စုိက္ၿပီး မွတ္ထားသည့္အတြက္ တုိင္ေဟာင္းႏုတ္ကာ တုိင္သစ္ စုိက္ရသည္။ ထြန္ေခ်းစာကုိ ကန္ခ်ရသည္။ ေက်ာျပင္ အေျမွာင္းတစ္ေလွ်ာက္ စီးဆင္းလာေသာ ေခၽြးေၾကာင္း သည္တင္ပါးဆံုတြင္ ပင္လယ္ေ၀ ေနေခ်ၿပီ။
ေႏြေခါင္ေခါင္တြင္ အိမ္ေ႐ွ႕သုိ႔လာလာၿပီး နားတတ္ေသာ ေတာက်ီးကန္းအလား ရီးေဆး႐ုိးပါးစပ္ၿပဲေနၿပီ ေမာင္ကုိႀကီး က ေမာရမွန္းမသိ။ အမိႈက္ေတြ ေကာက္ေကာက္ၿပီး ကန္သင္းေပၚ တင္သည္။ ပါးစပ္ကလည္း တတြတ္တြတ္ေမးသည္။ ဆယ္ခါေမးလွ်င္ ကုိးခါကုိ ႏြား ေျခလွမ္းရာတြင္ ေရသံတဗြမ္းဗြမ္း ထြက္ေပၚသည့္ အသံေၾကာင့္ မၾကားသလုိလုိ၊ နားမလည္သလုိလုိ လုပ္ပစ္ရသည္။ က်န္ေသာ တစ္ခါကုိလည္း ဇစ္ပုိင္း တစ္ျပတ္သာ ေျဖ၏။ ႀကိတ္မွိတ္ထြန္ရမည္။ ညေနပုိင္းထြန္လွ်င္ ဆီးကုိင္သည္။ မ်က္စိနာသည္လည္း ေျပာၾက၏။ အသက္ကလည္း ေထာက္ၿပီမဟုတ္လား။ သည္ေတာ့ နံနက္ပုိင္းကုိ ေနျမင့္ေအာင္ထြန္မွ။
လယ္ကြက္ထျမွ ေရသည္ေရေသမဟုတ္ေပ။ ေရ႐ွင္ျဖစ္သည္။ တစ္ဖက္မွ ၀င္လာေသာ ေရသည္ လယ္ကြက္တစ္ခုၿပီးတစ္ခုျဖတ္သန္းၿပီး ေအာက္လယ္သုိ႔ စီးဆင္းသြား၏။ သည္ေရသည္ လည္းၾကာေသာ္ မခံႏုိင္။ ေျမာင္းမႀကီးထဲတြင္ ပူေလာင္လာခ်ိန္တြင္ လယ္ကြက္ထဲတြင္ ပူျခစ္လာေခ်ၿပီ။
'သံုးစပ္ ပဲ လုိေတာ့တယ္ သားတုိ႔ေရ၊ လုပ္ပါဟ လုပ္ပါဟ'
ေျခႏုတ္ေျခရုပ္ေႏွးေသာ ႏြားမ်ားကုိ ရီးေဆးရုိးသည္ နတံ(ႏွင္တံ)ျဖင့္ တင္ပါးကုိ ပြတ္ေပးရင္း ေခ်ာ့ေခ်ာ့ ေမာ့ေမာ့ေျပာေနခ်ိန္တြင္ စူးရွေသာ ဆန္စက္ဥၾသသံသည္ လြင့္ပ်ံလာေလ၏။ ရီးေဆးရုိးမွာ သံုးစပ္ျပည့္သြားျငားအိမ္မျပန္ႏုိင္ေသးေပ။ ထြန္တံုးကုိ ေရေဆးၿပီး ထမ္းပုိးက်ည္ ထမ္းပုိးပါ သိမ္းရေသး၏။ ႏြားႏွစ္ေကာင္ကုိကား ေမာင္ကုိႀကီးက ေရခ်ိဳးေပးေဖာ္ရ၏။ ႏြားႏွစ္ေကာင္ကုိ ေရွ႕တစ္ေကာင္ ေနာက္တစ္ေကာင္ ထားကာ ရီးေဆးရုိးက အလယ္မွလုိက္ပါလ်က္ ျပန္လာၾကသည္။ ေမာင္ကုိႀကီးက အထုပ္ကုိ ၇ြတ္လ်က္ လုိက္ပါလာရာ လမ္းက်ဥ္းသျဖင့္ ဘအနီးသုိ႔ မကပ္သာေခ်။
အစိမ္းႏုေရာင္၊ အ၀ါေရာင္ႏွင့္အစိမ္းရင့္ အ၀တ္စမ်ား စပ္ခ်ဳပ္ထားေသာ ပဆစ္အိမ္ႀကီးႏွင့္ တူေသာ လယ္ျပင္ႀကီး သည္ သူတုိ႔ေျမးအဘုိး၏ ေနာက္တြင္ ငုိက္မ်ဥ္းလ်က္က်န္ခဲ့၏။ ေနပူမွ နာနာေအာ္ေသာ ခ်ိဳးကူသံမ်ားကမူ ေျမးအဘုိးအား ႏႈတ္ဆက္လုိက္သံျဖစ္ေပ၏။ ရွားပင္ေပါင္းသုိ႔ေရာက္၍ မုန္းေျမာင္းေပါင္ ေပၚသုိ႔ ေျခခ်မိသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ေမာင္ကုိႀကီးသည္ ရီးေဆးရုိးဘက္သုိ႔ ေျပးက္လာ ေခ်ၿပီ
' ဘ ေဗြခ်က္ေပါက္ုိတာ ဘာလဲဗ်'
'ႏြားဗုိက္ရဲ႕ သုိတံေရွ႕မွာ ခ်က္ရွိတယ္ကြာ။ အဲဒီခ်က္နားမွာ ေဗြရွိတဲ့ ႏြားဟာ သေႏၶေကာင္းတယ္။ ခုိင္းလုိ႔လည္း ေကာင္းတယ္'
အေနာက္ဘက္ ေျမာင္းေပါင္အတုိင္း မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္မွ လွည္းတစ္စီးသည္ ဖုန္တေထာင္းေထာင္းျဖင့္၊ ၀င္ရုိးသံ တအီအီျဖင့္ ေမာင္းႏွင္လာ၏။
'အိပ္တဲ့ အခါမွာ ေဟာက္တဲ့ႏြားကုိ ႏြားဟိန္း၊ ႏြားေဟာက္ေခၚတယ္။ မေကာင္းဘူးတဲ့။ ဘာသိခ်င္ ေသးသလဲ'
ေမာင္ကုိႀကီး ထံမွ အေမးမလာေပ။ ေစာေစာက ၾကားခဲ့ရေသာ ေ၀ါဟာရမ်ားကုိ ျပန္လည္ စဥ္းစား ေနဟန္ရွိ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ရီးေဆးရုိးက ေရွ႕တူရူမွလာေနေသာ လွည္းကုိ လက္ညိဴးထုိးျပ၏။
'အဲဟုိ လွည္းထဲက ႏြားမ်ိဳးကုိ ႏြားရုန္းႏြားကန္ေခၚသကြ။ အဲဒါလည္း မေကာင္းဘူး'
ဟန္ေပစြ။ ေမာင္ကုိႀကီးမွာ ဘယ္ပံုရုန္းသနည္း။ ဘယ္ပံုကန္သနည္း။ ဆစ္ဆစ္ဖုဖု ေစ့ငုရန္ မလုိ ေတာ့ေပ။ ထုိလွည္း မွ ႏြားႏ်စ္ေကာင္သည္ ေျခေထာက္မ်ားကုိ လွည္းေအာက္သုိ႔ ေရာက္ႏုိင္သမွ် ေရာက္ေအာင္ သြင္းကာ ကုိယ္ကုိ အျပင္သုိ႔ တအား ပစ္ထုတ္ကာ ရုန္းေနပံုမွာ ျမင္သူေမာဖြယ္ ျဖစ္၏။ သြားရင္းကပင္ ဘုိင္းခနဲ လဲက်ေခ်မည္လား။ စုိးရိမ္စရာေကာင္းလွ၏။ ေမာင္ကုိႀကီးသည္ ထုိလွည္း လြန္သြားသည္အထိ ၿပံဳးေစ့ေစ့ျဖင့္ လုိက္ပါလာရာက 'ႏြားလားဥသဘဆုိတာကေကာ ဘ' ဟု ေကာက္ကာငင္ကာ ေမးလုိက္ ျပန္သည္။
'အိမ္အ၀င္၊ အိမ္အထြက္မွာ တြန္ရင္ ႏြားလားဥသဘေပါ့'
အေကာင္းလား၊ ညံ့လားဘ'
'ေကာင္းတာေပါ့ကြ'
'ဘယ္လုိေကာင္းတာလဲ ဘရ'
'ႏြားပုိင္ရွင္မွာ စီးပြားတက္လာတယ္၊ ခ်မ္းသာတယ္'
'ဟင္... က်ဳပ္တုိ႔အိမ္က ႏြားညိဳဟာ ဥသဘေပါ့ ဘရဲ႕၊ ၿခံ၀င္ၿခံထြက္ တြန္သဗ်ား၊ ဒါနဲ႔မ်ား က်ဳပ္တုိ႔ ဘာျပဳလုိ႔ မခ်မ္းသာတာလဲဟင္။ အေဖဆုိ ဖ်ားတာ ေသာက္စရာေဆးမ႐ွိလုိ႔ မုန္ညငင္းဥ ျပဳတ္ေသာက္ရသဗ်ား'
' ငါ့ေျမးရာ မလိမ္ပါနဲ႔ကြာ၊ မင္းတုိ႔ဟာ ခ်မ္းသာပါတယ္၊ ေဆာင္းတြင္းမွာ ေစာင္ၿခံဳစရာ မရွိဘူး မဟုတ္လား'
'ဟာ ဘကလဲဗ်ာ'
ေမာင္ကုိႀကီးက သူ႔ဘ၏ ေပါင္ကုိ တံေတာင္ျဖင့္ တြက္ရင္း ရယ္ေမာလုိက္ရာ ေျမးအဘုိးတုိ႔၏ ရယ္ေမာသံသည္ မုန္းေျမာင္းတစ္ေလွ်ာက္ ပဲ့တင္ထပ္သြားေလ၏။
------------------
စာေရးသူ - ဆင္ျဖဴကၽြန္းေအာင္သိန္း
.
