ေက်ာ္လႈိင္ဦး ဘာသာျပန္ ဦးေလးတြမ္ (အခန္း ၁၅)

အခန္း (၁၅) တြမ့္သခင္သစ္ႏွင့္ ျဖစ္ရပ္အဖံုဖံု

တြမ္၏ သခင္သစ္ျဖစ္ေသာ ေအာဂတ္စတင္း စိန္႔ကလဲယားသည္ သူၾကြယ္ကေလးတေယာက္ ျဖစ္သည္။ သူသည္ လူဆီယားနားနယ္က  ၀ါဂြမ္းစိုက္ခင္းပိုင္ရွင္တဦး၏ သား ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ငယ္စဥ္ကပင္ က်န္းမာေရး ခ်ိဳ႕တဲ့သျဖင့္ စိန္႔ကလဲယားသည္ ဗားေမာင့္တြင္ ေနထိုင္ေသာ ဦးေလး ျဖစ္သူထံ၌ သြားေရာက္ ေနထိုင္ ၍ ပညာသင္ယူခဲ့ရ၏။

    ထုိစဥ္မွာပင္ သူသည္ ခ်စ္ဦးသူးကို ေတြ႕ခဲ့သည္။ ထုိခ်စ္သူသည္ သူ႔ဘ၀၏ အေဖာ္မြန္ ျဖစ္ ၇မည္ဟု သူ မွတ္ယူ ခဲ့သည္။ သို႔ျဖင့္ သူတို႔သည္ ခ်စ္ကတိထားခဲ့ၾကသည္။ ထုိ႔ေနာက္ သူသည္ ခ်စ္သူႏွင့္ လက္ထပ္ေရး ကိစၥမ်ားကို စီစဥ္ေနစဥ္မွာပင္ သူသည္ ခ်စ္သူထံသို႔ ခ်စ္သ၀ဏ္မ်ား အဆက္မျပတ္ ေရးသား ေပးပို႔ ခဲ့ေလသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔စာမ်ားသည္ သူ႔ခ်စ္သူထံသို႔ မေရာက္ၾက ေပ။ သူ႔ထံသို႔သာ ျပန္လည္ ေရာက္လာၾက၏။ ထုိသူ႔ထံသို႔ ျပန္ေရာက္လာၾကေသာ ခ်စ္သူံထံ ေပးစာမ်ားႏ်င့္ အတူ ခ်စ္သူ၏ မိဖမ်ား ထံက စာတေစာင္ကိုလည္း သူဖတ္ခဲ့ေလသည္။ ထိုစာကား သူ႔ခ်စ္သူ  လက္ထပ္သြားၿပီး ဟူေသာ အေၾကာင္း ပင္တည္း။

    ထိုအခါ စိန္႔ကလဲယားသည္ ရပ္တည္ရာမရ ျဖစ္ရေလေတာ့သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ သူသည္ ခ်စ္သူအတြက္ မခံမရပ္ႏိုင္ ျဖစ္ေသာစိတ္ျဖင့္ သူ႔ေ၀ဒနာကို ကုစားရန္ ႀကိဳးစား၏။ သူ႔ကိုယ့္ကို အေပါင္းအသင္း အသိုက္အ၀န္း ေလာကထဲသို႔ ေမွ်ာခ်လိုက္သည္။ ဤနည္းျဖင့္ ခ်စ္သူကို ေမ့ဖို႔ ႀကိဳးစားသည္။ ထုိသို႔ ႀကိဳးစားရင္းပင္ သူသည္ လွေသာ၊ ၾကြယ္၀ေသာ မိန္းကေလးတေယာက္ႏွင့္ ေတြ႕ေလသည္။ ထုိမိန္းကေလးကို သူ လက္ထပ္ ယူလိုက္သည္။ ဤသုိ႔ျဖင့္ သူသည္ သူ႔အေပၚ သစၥာမဲ့ သြားေသာ ခ်စ္သူ အား ေမ့ေပ်ာက္ပစ္ႏိုင္မည္ဟုလည္း ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ေလသည္။

    သုိ႔ေသာ္ သူ႔အျဖစ္သည္ သူေမွ်ာ္လင့္ထာသလို ျဖစ္မလာေပ။ သူတို႔ လက္ထပ္ၿပီးစ ၾကင္စဦး အေပ်ာ္ခရီး ထြက္ခိုက္မွာပင္ သူသည္ ဘယ္အခါမွ် ေမ့ေပ်ာက္ရႏိုင္မည္ မဟုတ္ေသာ လက္ေရးျဖင့္ စာတေစာင္ကို လက္ခံရရွိေလသည္။ ထုိစကာကား ခ်စ္ဦးသူဆီကစာ ျဖစ္သည္။ ခ်စ္ဦးသူသည္ သူ႔အျဖစ္မွန္ကို ေရးလာျခင္း ျဖစ္၏။ ႏွစ္ဖက္မိဖမ်ား၏ အဆက္ျဖတ္မႈေၾကာင့္ စာ အဆက္အသြယ္မ်ား ျပတ္ခဲ့ပံု၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ အျဖစ္မွန္ မ်ားကို တဦးႏွင့္တဦး မသိခဲ့ရပံု၊ ဤသို႔ျဖင့္ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး အထင္မွား အျမင္မွား ျဖစ္ကာ ေကြကြင္း ၾကရပံု၊ မည္သို႔ျဖစ္ေစ သူ႔အေနႏွင့္ ေမွ်ာ္လင့္ စြဲလမ္းေနဦးမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း။

    သူသည္ ခ်စ္ဦးသူထံမွ စာကို ဖတ္ရသျဖင့္ စိတ္အထိခုိက္ႀကီး ထိခိုက္ရေလေတာ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ သူအဖို႔ စိတ္ေသာက ေ၀ဒနာကုိ ခံစားရရံုမွအပ သူ ဘာမွ် မတတ္ႏိုင္ေတာ့။ ထို႔ေၾကာင့္ သူသည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ခ်စ္ဦးသူထံသို႔ အေျခအေန အားလံုးမွာ ေနာက္က်သြားၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အေၾကာင္းစုံသိရ၍ သူစိတ္ဒုကၡ ေရာက္ရ ေၾကာင္း၊ သို႔ေသာ္ ယခုအခါ သူ လက္ထပ္လိုက္ၿပီျဖစ္၍ အားလံုးကို ေမ့ေပ်ာက္ကာ သည္ဘ၀ သည္မွ် ႏွင့္ ဇာတ္သိမ္းၾကရန္ စာျပန္ၾကားလိုက္၏။

    ဤသို႔ျဖင့္ သူ႔စိတ္ကူးဘ၀သည္ ပ်က္ျပားခဲ့ရေလသည္။
    ၀တၳဳတပုဒ္တြင္ ဆိုပါမူ ခ်စ္သူအတြက္ ႏွလံုးကြဲကာ ေသပြဲ၀င္ၾကရမည္ ဟူေသာ အျဖစ္မ်ိဳး ႏွင့္ ဇာတ္သိမ္းလိုက္ႏိုင္မည္ ျဖစ္ေပသည္။ သို႔ေသာ္ တကယ့္ဘ၀တြင္ကား ခ်စ္သူအတြက္ ႏွလံုး ကြဲခဲ့ရသည့္ တိုင္ေအာင္ အသက္ဆံုးရႈံးရသည့္အျဖစ္မ်ိဳးကို ၾကံဳရတတ္သည္ကား မဟုတ္ေပ။ သုိ႔ေသာ္ ဤသို႔ျဖင့္ သူ႔ဘ၀ ၏ အေရာင္သည္ ေမွးမွိန္လာခဲ့ရသည္ကား အမွန္ပင္။

    မည္သို႔ဆိုေစ၊ လူ႔ဘ၀၌ အေရးႀကီးေသာ ကိစၥရပ္မ်ားသည္ ၀ိုင္း၀ိုင္းလည္လ်က္ ရွိၿမဲ ျဖစ္၏။ လူသည္ စားေရး ေသာက္ေရး ၀တ္ေရး ကိစၥမ်ားကို ေဆာင္ရြက္ရသည္။ သြားကာ လာကာ လည္ပတ္ကာႏွင့္ ေနၾက ရသည္။  ေရာင္းမႈ ၀ယ္မႈ ကိစၥသည္လည္း လူ႔ဘ၀တြင္ တစိတ္တပိုင္း ပါ၀င္၏။ စကားေျပာကာ စာဖတ္ကာ ႏွင့္ လူ႔ဘ၀ကို ဆက္လက္ရွင္သန္ေနၾကရသည္လည္း ျဖစ္၏။ သို႔ျဖစ္ရာ ဤအေရးကိစၥတို႔သည္ပင္ လူ႔ဘ၀ ၏ အသက္ရွင္ေနထုိင္ေရးကိစၥရပ္မ်ား ျဖစ္လာၾကေလ သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း စိန္႔ကလဲယား၏ ဘ၀သည္ ဆံုးခန္း မတုိင္ေသးဘဲ ဆက္လက္ ရွင္သန္ေန ခဲ့ရျခင္း ျဖစ္ေလသည္။

    သို႔ေစကာမူ သူတို႔၏ လက္ေတြ႕ အိမ္ေထာင္ေရးဘ၀သည္ ထုိစဥ္ ၾကင္စဥ္ အေပ်ာ္ခရီးမွာ ပင္ စိတ္မခ်မ္း ေျမ့ စရာမ်ားကို စတင္ ရင္ဆုိင္ရေလေတာ့သည္။
    စင္စစ္ေတာ့လည္း ေမရီသည္ မိမိလို ရုပ္ေခ်ာ ဥစၥာေပါ တေယာက္ကို လက္ထပ္ရယူခဲ့ ေသာ ေယာက်္ား တေယာက္ သည္ ကံအေကာင္းဆံုး ေယာက်္ား ျဖစ္ရမည္။ ထိုေယာက်္ားမ်ိဳးသည္ မိမိကို အသည္း နင့္ေအာင္ ခ်စ္ရမည္။ အေရးတယူ ဂရုတစိုက္ရွိရမည္ဟု နဂိုကတည္းက အစြဲ အမွတ္ထားရွိခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ သို႔ပါလ်က္ ဤအိမ္ေထာင္ဦးကာမ်ိဳး၌ စိတ္ႏွလံုး ညႇိဳးခ်ဳန္းကာ လူမမာတေယာက္ အသြင္ျဖင့္ မိမိကုိ ပစ္ပယ္ ထားရက္ေသာ လင္သားကို ေတြ႕ရၿပီ ဆိုေသာအခါ ေမရီ မခံရပ္ႏိုင္ေတာ့။ လင္သား၏ ေ၀ဒနာကို သူ မသိ။ သိသည့္တုိင္ေအာင္လည္း သူကုစားဖုိ႔ အားထုတ္မည္ မဟုတ္။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ၌ သူကသာ ပုိင္ဆုိင္ရမည္၊ သူက ေပးအပ္ရန္ မလုိ အၾကင္နာ အယုယကို သူကသာ ခံယူသင့္သည္။ သူက ၾကင္နာယုယစရာမလိုဟု သေဘာထား သူ မ်ိဳး ျဖစ္၏။

    ဤသို႔ျဖင့္ သူတို႔အိမ္ေထာင္ေရးသည္ ထုိၾကင္စဦးကာလမွာပင္ စိတ္မခ်မ္းေျမ့စရာ စ၍ ျဖစ္ ခဲ့ရ ေလသည္။
    မၾကာမီပင္ စိန္႔ကလဲယားဘ၀သည္ တေရးႏိုးျဖစ္ကို ရင္ဆိုင္လာရေလသည္။ ထိုအျဖစ္ ကား သမီးငယ္ကို ဖြားျမင္ျခင္းပင္း အမွန္ပင္ သမီးငယ္ဖြားျမင္လာၿပီဆိုေသာအခါ စိန္႔ကလဲယား၏ ဘ၀သည္ ႏိုးထလာခဲ့ ရေလသည္။ သမီးငယ္ေၾကာင့္ သူ၏ ေမတၱာပန္းသည္လည္း ျပန္လည္ လန္းဆတ္ခဲ့ရ၏။ မွန္သည္။ သူကုိယ္တုိင္ မိခင္၏ ေမတၱာရိပ္ကို ခုိလႈံႀကီးျပင္းလာခဲ့ရသူျဖစ္ရာ သမီးအား မိခင္အေပၚထားေသာ ေမတၱာကရုဏာမ်ိဳးျဖင့္ တြယ္တာလာခဲ့မိေလသည္။ သမီးငယ္ကို မိခင္၀င္စားသည္ဟုပင္ ထင္မွတ္ လာသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သမီးငယ္အား မိခင္၏ အမည္ျဖစ္ေသာ အီဗာဂယ္လင္ဟူေသာ အမည္ ေပးခဲ့သည္။

    ထိုသုိ႔ ဖခင္က သမီးအေပၚမွာ ေမတၱာထားသည္ကို ျမင္ရေသာအခါ လင္သား၏ အၾကင္နာ အယုယကို မခံယူရေသာ ေမရီသည္ သမီးရင္းကိုပင္ မနာလို၀န္တို ျဖစ္လာသည္။ မိမိကုိ ၾကင္နာယုယမႈမျပပဲ သမီးေပၚ ၌ သာ အၾကင္နာပို အခ်စ္ပိုေနျခင္းအတြက္ မႏွစ္ၿမိဳ႕ႏိုင္ ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္လာသည္။ မိမိ လင္သားကိုပင္ မိမိ ပို၍ နာက်ည္းလာသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူ႔စိတ္သည္ ဘယ္အခါမွ် မေက်ခ်မ္း။ လင္ကိုလည္း မေက်နပ္။ သမီး ကိုလည္း မနာလိုေတာ့။ သို႔ျဖင့္ အလိုလိုေနရင္း သူေရာဂါရလာသည္။ အားအားရွိလွ်င္ သူ ေခါင္းကိုက္သည္။ အိပ္ရာမွာ လွဲ ေနလိုက္သည္။ အိမ္မႈကိစၥအစ သမီးကို ျပဳစုရမည့္ကိစၥ အားလံုးကိုပါ သူ ပစ္ထားလိုက္သည္။ ေမရီ သည္ ဘာဆုိဘာမွ် ျပန္မၾကည့္ေတာ့။

    စိန္႔ကလဲယားသည္ ေမရီႏွင့္ ပတ္သက္၍ မည္သည့္အေျခအေနမ်ိဳးကို ရင္ဆိုင္ရေစကာမူ သူ မတုန္ လႈပ္ခ်င္။ သို႔ေသာ္ သမီးငယ္ဘ၀ ဖရိုဖရဲ ျဖစ္ရမည္ကိုကာုး သူ စိုးရိမ္၏။
    ထို႔ေၾကာင့္ပင္ သူ ခရီးထြက္ခဲ့ရာတြင္ သမီးကို အိမ္၌ မိခင္ႏွင့္အတူ မထားခဲ့ရက္။ သမီးကို သူႏွင့္ တပါတည္း ေခၚလာခဲ့သည္။ သူသည္ သူ႔ဦးေလးရွိရာ ဗားေမာင့္သို႔ လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ သည္မွာ သူသည္ သူ႔အမ ၀မ္းကြဲ မစၥေအာ္ဖီလီယာကို ေတြ႕ရျခင္း ျဖစ္သည္။

    ထုိအမသည္ ေမာင္ငယ္ စိန္႔ကလဲယားကို ငယ္စဥ္ကတည္းက ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့သည္။ ျပဳစု ခဲ့သည္။ ေမတၱာလည္း ပိုခဲ့သည္။ ထုိ႔ျပင္ ေအာ္ဖီလီယာသည္ စိတ္ထား သိမ္ေမြ႕သည္။ သေဘာ ထား ျပည့္သည္။ မိခင္ ၏ ေမတၱာ အၾကင္နာ အယုအယျဖင့္ စိတ္ႏွလံုး ခ်မ္းေျမ့ရမည္ဟု သူ သေဘာရ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ သူသည္ သမီးကို ေစာင့္ေရွာက္ျပဳစုေပးႏိုင္ရန္အတြက္ ဗားေမာင့္က အျပန္တြင္ အမျဖစ္သူ ေအာ္ဖီလီယာ ကို တပါတည္း ေခၚလာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

    ယခုမူ စိန္႔ကလဲယားသည္ သမီးအီဗာအတြက္ မိတ္ေဆြသစ္တေယာက္ကိုပါ ထပ္မံ ေဆာင္ၾကဥ္း၍ မိမိအိမ္ သို႔ ျပန္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
    ရထားသည္ ၿခံ၀င္းက်ယ္ႀကီးထဲသို႔ ေမာင္း၀င္လာသည္။ ၿခံ၀င္း၏ အလယ္၌ ေရပန္းမ်ား ျဖာ ထြက္ေန၏။ ရထားသည္။ အလြန္ႀကီးမားခန္႔ထည္ေသာ အိမ္ႀကီး၏ ဆင္၀င္ေအာက္တြင္ ရပ္လိုက္ သည္။ တြမ္သည္ လွပ ခမ္းနားေသာ ၿခံ၀င္းႏွင့္ အိမ္ႀကီးကို ျမင္လိုက္ရသျဖင့္ အေတာ္ႀကီး သေဘာ က်သြားသည္။

    ခဏခ်င္းပင္ အိမ္တြင္းမွ ေက်းကၽြန္မ်ား ထြက္လာၾကသည္။ သူတို႔သည္ သခင္ျပန္လာ၍ ၀မ္းပန္းတသာ ဆီးႀကိဳၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ရထားေပၚက ပစၥည္းမ်ားကို ၀ိုင္း၀န္းခ်ၾကေလသည္။
    စိန္႔ကလဲယားသည္ အမေအာ္ဖီလီယာကို ဧည့္ခန္းသို႔ ေခၚလာသည္။ ေစာေစာကတည္းက ေလွာင္အိမ္မွ ပ်ံထြက္အံ့ ဆဲဆဲ ျမဴးၾကေနေသာ အီဗာသည္ ရထားေပၚက ဆင္းသည္ႏွင့္ ေလွာင္အိမ္က လြတ္ေသာ ငွက္တေကာင္ လို အိမ္ႀကီးအတြင္းပိုင္းသို႔ ေျပး၀င္လာခဲ့ သည္။

    ေမရီသည္ အခန္းတြင္းသို႔ သမီး၀င္လာခ်ိန္တြင္ အိပ္ရာ၌ လွဲေနရာမွ ထမည့္ဟန္ ျပဳသည္။ အီဗာသည္ အေမ့ ကို ေတြ႕ရလွ်င္ ၀မ္းသာအားရစြာျဖင့္ အေမ့ရင္ခြင္သို႔ ေျပး၀င္သည္။ အေမ့ လည္ပင္းကို ဖက္သည္။ အေမ့ပါးျပင္ ကို နမ္းရႏ္ ႀကိဳးစားသည္။

    "အို၊ ဒီလို မလုပ္ပါနဲ႔ေလ။ ေမေမ ေနမေကာင္းဘူး ေျပာထားတယ္ မဟုတ္လား။ ေမေမ ေခါင္းကိုက္ ေအာင္ မလုပ္စမ္းနဲ႔ကြယ္" သမီး၏ ႏႈတ္ဆက္အနမ္းကို ဆီး၍ တားသည္။
    ထုိအခုိက္မွာပင္ စိန္႔ကလဲယားႏွင့္ ေအာ္ဖီလီယာတို႔ ၀င္လာသည္။ စိန္႔ကလဲယားသည္ ဇနီးအား တယုတယ ေပြ႕ဖက္ႏႈတ္ဆက္ၿပီး အမျဖစ္သူႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးသည္။
    မၾကာမီပင္ တအိမ္လံုးရွိ ကၽြန္မ်ား ေရာက္လာသည္။ စိန္႔ကလဲယားႏွင့္ လီဗာတုိ႔သည္ ေရာက္လာသမွ် လူမ်ားကို ႏႈတ္ဆတ္သည္။

ထို႔ေနာက္ စိန္႔ကလဲယားသည္ တြမ္ကုိ လွမ္းေခၚလိုက္ သည္။
    "ေဟာဒီမွာ ေမရီ။ မင္းတို႔ ရထားေမာင့္မယ့္လူတေယာက္ ကုိယ္ေခၚလာတယ္။ ၾကည့္စမ္း ပါအံုးကြ။ မင္းစိတ္ႀကိဳက္ ျဖစ္မယ့္ ရထားသမ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ သူက အရက္ လံုး၀မေသာက္ဖူး"
    သည္ေတာ့မွပင္ ေမရီသည္ မ်က္လံုးအစုံကို ဖြင့္ၾကည့္သည္။ ၿပီးလွ်င္ တြမ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ မွတ္ခ်က္ ခ်လိုက္သည္။

    "သူ အရက္ေသာက္မယ့္ပံုပါဘဲ"
    "မေသာက္ဖူး။ အရက္ လံုး၀ မေသာက္ဖူးကြ။ စိတ္ထဲ စိတ္ခ်ရပါတယ္"
    "က်မေတာ့ မယံုပါဘူး"
    ထုိ႔ေနာက္ စိန္႔ကလဲယားသည္ ကၽြန္တေယာက္အား ဦးေလးတြမ္အတြက္ ေနရာခ်ထားပး ရန္ ေျပာၿပီး ေနာက္ မယားျဖစ္သူအနားသို႔ လာကာ
    "ကဲ ေမရီ၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊငရႊင္ ေနစမ္းကြယ္။ စကားကေလး ဘာေလးလဲ ေကာင္းေကာင္း ေျပာရေအာင္။

    "ရွင္ သြားတာကလဲ ၾကာလိုက္တာ"
    "အိုကြယ္။ ကုိယ္ ဘာေၾကာင့္ ၾကာရတယ္ဆိုတာ စာေရးလိုက္သားဘဲ ဟာ"
    "ဒါ ရွင့္ထံုးစံဘ။ ခရီးရွည္ရွည္သြားသေလာက္ စာကိုက်တိိုတို ဘဲ ေရးေနက်ဘဲဟာ"

အခန္း (၁၆) ဆက္ရန္
.