ပဲရစ္သံ႐ံုး
လန္ဒန္မွ ပဲရစ္ကုိ ေရာက္တဲ့ေန႔မွာ လန္ဒန္ၿမိဳ႕႐ွိ ျမန္မာသံအမတ္ႀကီး ဦးကာစီကတဆင့္ အေၾကာင္း ၾကားထား သျဖင့္ ျပင္သစ္ျပည္ ပဲရစ္ၿမိဳ႕မွ သံအမတ္ ဦးေဇာ္၀င္၏ ဇနီးႏွင့္ သမီးမ်ား လာ ေရာက္ႀကိဳလွ်က္ သူတုိ႔ သံ႐ံုးႏွင့္ တလမ္းတည္းတြင္ အသင့္ငွားထားေသာ ျပင္သစ္ ေဟာ္တယ္ ဗစ္လာစိန္ ဟုိႏုိးေရးဒလူးသုိ႔ ပုိ႔ၿပီး ညစာကုိ ျမန္မာ ထမင္းဟင္းမ်ားျဖင့္ ဦးေဇာ္၀င္းတုိ႔အိမ္တြင္ ေကၽြးေမြးဧည့္ခံပါသည္။
ပဲရစ္ၿမိဳ႕႐ွိ ဗမာသံ႐ံုးမွာ လန္ဒန္ၿမိဳ႕၊ ၀ါ႐ွင္တန္ၿမိဳ႕မ်ားတြင္ ႐ွိေသာ ဗမာ့ သံ႐ံုးမ်ားကဲ့သုိ႔ ခန္႔ညားေသာ သံအလုပ္႐ံု ႏွင့္ လွပေသာ သံအမတ္အိမ္ သီးျခား မထားႏုိင္ေသးဘဲ ႐ွိရာတြင္ အေဆာက္အဦးကလည္း ေဟာင္းႏြမ္း အုိမင္း၍ က်ဥ္းၾကပ္ေနေသာေၾကာင့္ ဗမာႏုိင္ငံေတာ္၏ က်က္သေရေဆာင္ ေျပာင္ေျပာင္ လက္လက္ ခမ္းခမ္းနားနား ဗမာပီပီ ျပင္ဆင္ထားႏုိင္မည့္သံ႐ံုး အေဆာက္အဦး ေကာင္းေကာင္းတခု ႐ွိဘုိ႔ ေနသည္ ဟု ထင္ပါသည္။
သံ႐ံုးအဖဲြ႕၀င္မ်ားကုိ စံုစမ္းေသာအခါ ႀကိဳက္ေသာ အေဆာက္အဦး ငွားမရေသးေသာေၾကာင့္၊ တေျဖးေျဖး ေတာ့ ရပါလိမ့္မည္ဟု သိခဲ့ရပါသည္။ သုိ႔ရာတြင္ ႀကိဳက္ရာ အေဆာက္အဦးကုိ ငွားမရ ေသးမွီ ယခု အိမ္ေဟာင္း အိမ္ပ်က္ႀကီးကုိပင္ အိမ္႐ွင္က ဖယ္ေပးရမည္ ဆုိေသာေၾကာင့္ သံ႐ံုးေရာ၊ သံအမတ္ပါ ဗစ္လာစိန္ ဟုိႏုိးေရးဒလူး ေဟာ္တယ္ တစိတ္တေဒသကုိ ငွားရမ္းေျပာင္းေ႐ႊ႕ ေပးရ ျပန္ေၾကာင့္ တဆင့္ စကား ၾကားသိရျပန္ပါသည္။
ျပင္သစ္ျပည္ ပဲရစ္ၿမိဳ႕ဆုိသည္မွာ ကမၻာ့ခရီးသည္မ်ား ဥဒဟုိ ၀င္ထြက္ သြားလာရာဌာနႀကီး တရပ္ ျဖစ္သည္ တေၾကာင္း၊ ျပင္သစ္ျပည္ ဆုိသည္မွာ ကမၻာ့ႏုိင္ငံႀကီးတခု ျဖစ္သည္ကတေၾကာင္း၊ ကမၻာ ေပၚ႐ွိ ႏုိင္ငံ အသီးသီး တုိ႔မွ သံ႐ံုးႀကီး ငယ္ေပါင္း သံုးဆယ္ေက်ာ္ ႐ွိၾကသည့္အနက္ ဗမာသံ႐ံုးမွာ အစုတ္ခ်ာ ဆံုးျဖစ္ ေနရာ တြင္ပင္ ဖင္ၿမဲၿမဲမေနရေသးဘဲ ေ႐ႊ႕ဖယ္ေပးေနရသည္တေၾကာင္း တုိ႔ေၾကာင့္ ဗမာ့သံ႐ံုးကုိ လူသူ ေလးစား ခန္႔ညား ဘြယ္ရာ ထားေပးရန္အထူးသင့္ေတာ္ေနၿပီဟု သေဘာရပါသည္။
ပဲရစ္ၿမိဳ႕၏ည႐ွဴေမွ်ာ္ခင္း
ထုိ႔ေန႔ညသည္ ဦးေဇာ္၀င္း ကုိယ္တုိင္ ကားေမာင္းလွ်က္ ပဲရစ္ၿမိဳ႕ႏွံ႔ေအာင္ လုိက္လံျပသရာ အသြယ္ သြယ္ေသာ လမ္းႀကီးလမ္းမႊာမ်ားတြင္ ထိန္ထိန္ေျပာင္ေျပာင္ ေတာက္ေလာင္ ခမန္းခမ္းနား ႀကီး က်ယ္ေသာ မီးသြယ္ မီးတန္းႀကီးမ်ားကညဥ့္အေမွာင္ ေနာက္ခံတြင္ ေရာင္စံုခ်ယ္၍ ျဖစ္ေနၾကသည္၊ တအံ့တၾသ ေတြ႕ျမင္ ရပါသည္။
လမ္းေဘး တေလွ်ာက္ ေတြ႕ျမင္ရေသာ အေဆာက္အဦးမ်ား၊ ညဥ့္ကလပ္မ်ား၊ ကုန္တုိက္ႀကီးမ်ား၊ ေစ်းဆုိင္ႀကီး မ်ားႏွင့္ စားေသာက္ဖြယ္ရာေရာင္းခ်ေသာ ' ရက္စ္ေတာ္ရင့္ ' ႀကီးမ်ားမွာ ေရာင္စံု ဓာတ္မီး ေခ်ာင္း မီးပြင့္မ်ားကုိ လုိတာထက္ ပုိပုိသာသာႀကီး သံုးထားပါသည္။
အဲဒါေၾကာင့္ပင္ေျဖာင့္စင္းေသာ လမ္းႀကီ တခုကုိေမွ်ာ္ၾကည့္လုိက္လွ်င္ လမ္းေဘး တဖက္တခ်က္ မွာ ေျမျပင္ ေအာက္ ေျခမွစၿပီး တဆယ့္သံုးေလးထပ္ျမင့္ေသာ တုိက္တန္းႀကီးေတြ တေလွ်ာက္က ၀င္း၀င္းေတာက္ ေျပာင္ ေရာင္မ်ိဳးေထြေထြ စပ္ခ်ယ္ထားတဲ့ မီးေရာင္စံု နံရံႀကီးမ်ားကုိ ေမွ်ာ္မဆံုး ျမင္မဆံုးႏုိင္ျဖစ္ပါသည္။
၀ဲလမ္း၊ ညာလမ္းထားၿပီး ကားမ်ား၊ ယာဥ္မ်ား၊ သြားတလမ္း၊ ျပန္တလမ္းထားတဲ့ လမ္းမႀကီးမ်ားမွာ ဆုိလွ်င္လည္း အမွ်င္မျပတ္တဲ့ မီးနီေတြတတန္း၊ မီး၀ါေတြက တတန္းျဖစ္ေနသည္။
မီးနီတန္းမွာ သြားေနေသာ ကားေတရဲ႕ ေနာက္မွ ျမင္ရျခင္းျဖစ္၍ မီး၀ါတန္းမွာ လာေနေသာ ကားေတြရဲ႕ ေ႐ွ႕မွေနျမင္ရျခင္းျဖစ္သည္။ အေ႐ွ႕လမ္းကုိေလွ်ာက္၍ အေနာက္လမ္းကုိ ေမွ်ာ္လုိက္ လွ်င္၎၊ အေနာက္လမ္းေလွ်ာက္၍ အေ႐ွ႕လမ္းကုိ ေမွ်ာ္လုိက္လွ်င္၎၊ တံခြန္တုိင္ ေ႐ႊအုကၠားနဲ႔ဘုရားကုိ မျမင္ရေစကာမူ တန္ေဆာင္တုိင္ မီးပဲြပမာ ဘယ္လမ္းကုိဘဲ ေမွ်ာ္ၾကည့္လုိက္ ေမွ်ာ္ၾကည့္လုိက္ သည္မီးအတုိင္းသား မီးေရာင္ျဖာလွ်က္စံုေတြ႕ျမင္ေနရပါသည္။
ပဲရစ္ၿမိဳ႕႐ွိ အစည္ကားဆံုး လမ္း႐ွည္ႀကီးမွာ ႐ွိ႐ွိသမွ် မီးေရာင္စံု လမ္းေတြထဲမွာ သူဟာ ဗုိလ္အက်ဆံုး၊ က်ယ္လည္းအက်ယ္ဆံုး၊ ကုန္ဆုိင္ႀကီးေတြ။ ႐ုပ္႐ွင္႐ံု၊ ျပဇာတ္႐ံု၊ ေဟာ္တယ္ စသည္ လူအမ်ားဆံုး ႀကိတ္ႀကိတ္ တုိးလွ်က္ ေန႔ေရာ ညေရာ ဘယ္အါမွ လူ႐ွင္းေနသည္ဟု မ႐ွိ ေတာ့ပါ။
ပဲရစ္ၿမိဳ႕ လမ္းေပၚ႐ွိ လမ္းေတြေပၚမွာ ထြန္းေပးတဲ့ ဓာတ္မီးတုိင္မ်ားဟာ တခုႏွင့္တခု နီးကပ္လ်က္ ႐ွိၾကသည္။ အေပၚမွာ မီးတုိင္တတုိင္ မီးလံုးႀကီးမ်ား ႏွစ္လံုးသံုးလံုးက ငါးလံုးအထိ တတ္ဆင္ထား သျဖင့္ အလင္းေရာင္မွာ ေန႔ႏွင့္ ညမကြာလွေတာ့ သေလာက္ ႐ွိပါေတာ့သည္။
႐ွည္လ်ားေသာ မီးလံုးႀကီးေတြ တသြယ္တတန္းႀကီး ျမင္ရတဲ့ အတြက္ မ်က္စိပသာဒကုိ အထူးလွပ ၾကည္လင္ေနၾကသည္။
ေနာက္တဖန္ လမ္းမီးတုိင္မ်ားထားပံုမွာ လန္ဒန္တုိ႔ ... နယူးေယာက္တုိ႔ကလုိ တၿမိဳ႕လံုးတမ်ိဳးတစား တည္းထား သည္မဟုတ္ပါ။ လမ္းႀကီးတလမ္းမွာဆုိလွ်င္ မီးလံုးႀကီးမ်ား၏ ပံုစံကုိ တမ်ိဳးစီ ခဲြထားလုိက္ ပါေသးသည္။ တၿမိဳ႕လံုး႐ွိသမွ် လမ္းေတြ လုိက္ၾကည့္မည္ဆုိလွ်င္ တမင္ တကာ အလွအပ အသားယူ ဂုဏ္ယူလ်က္ ထြန္းထားေသာ လမ္းမီးတုိင္ေတြ ေပေလာ...ဟု ေတြးေတာ ထင္မွားေလာက္သည္။ တလမ္းႏွင့္ တလမ္း႐ွိေသာ မီးပြင့္ မီးလံုးပံုသ႑ာန္မ်ား တခုႏွင့္ တခုမတူၾကပါ။ ၀ုိင္း၀ုိင္းတမ်ိဳး၊ ေလးေဒါင့္၊ ငွက္ေပ်ာဖူး၊ ႐ွည္႐ွည္၊ ျပားျပား၊ လံုးလံုး၊ ဂ်ပန္မီးပံုးလုိ ကတမ်ိဳး၊ ပုဏၰားစည္ ကေလး လုိကတသြယ္၊ ဟုိေ႐ွးေ႐ွးက ေရနံဆီထြန္း လမ္းမီးတုိင္လုိကတဖံု၊ ပံုစံမ်ိဳးေတာ့ စံုလုိ႔သြားပါေတာ့သည္။
မီးတုိင္ကုိ ႐ုိး႐ုိးသံတုိင္ အုတ္တုိင္လုိမဟုတ္ျပန္ေသး။ ေ႐ွးအႏုပညာလက္ရာေျမာက္တဲ့ အတြန္႔ အတက္ အခက္အႏြယ္ေတြႏွင့္ ခ်ယ္လွယ္လ်က္ ထြန္းလုပ္ထားျပန္ေသးသည္။ ၿမိဳ႕ျပ သာယာမႈကုိ မခုိမကပ္ အျမတ္ မထုတ္ၾကေသာေၾကာင့္သာဟု ယူဆမိပါသည္။ ဒါေတာင္ ျပင္သစ္ျပည္ ကမၻာ စစ္ႀကီးအၿပီးမွာ စီးပြားေရး၌ အေတာ္ အၾကပ္႐ုိက္သြား႐ွာခဲ့သည္။
ညေစ်းတန္း စားစရာဆုိင္ႀကီးမွာလည္း အဂၤလိပ္၊ အေမရိကန္တုိ႔ႏွင့္မတူ သူတုိ႔ကတပါသာကဲြေနပါ ေသးသည္။ လန္ဒန္တုိ႔၊ နယူးေယာက္တုိ႔႐ွိ စားစရာေဟာ္တယ္မ်ားမွာ လင္ပန္းထုိး၍ လုိရာ၀ယ္ယူ စားႏုိင္ေသာ ဆုိင္ႀကီးေတြမွာ ဆုိင္တြင္း၌သာ စားပဲြကုလားထုိင္ေတြႏွင့္စားေသာက္ႏုိင္ရန္ ခင္းက်င္း ျပင္ဆင္ေပးထားၾကသည္။
ျပင္သစ္ကေတာ့ ဒီလုိမဟုတ္ေသးပါ။ ဆုိင္ထဲမွာ ျပင္ဆင္ခင္းက်င္းထားတဲ့အျပင္ ဆုိင္အျပင္ဘက္ လူသြားလမ္း ပလက္ေဖါင္းေပၚမွာထြက္ၿပီး ကုလားထုိင္ေတြ ခင္းက်င္းျပင္ဆင္ထားလုိက္ေသးသည္။ ေန႔လည္ ေနပူခ်ိန္ဆုိလွ်င္ အေပၚက တာရပတ္အခင္း အၾကားႀကီးမ်ား မုိးေပးသည္။ တာရပတ္ အခင္း ဆုိသည္ မွာ အျဖဴႏွင့္အနီ၊ အျဖဴႏွင့္အစိမ္း စင္းထားေသာအေရာင္မ်ိဳး၊ ျပင္သစ္စားစရာဆုိင္ မ်ား၏ မူ အျဖစ္သံုးေလသည္။
စားပဲြခင္းအနီေရာင္ ခင္းထားေသာ စားပဲြကုလားထုိင္ခံုမ်ားကုိ ႐ြက္လွပင္ကဲ့သုိ႔ သစ္ပင္တမ်ိဳးကုိ ၿခံ စည္း႐ုိးကေလးသဖြယ္ ပန္းအုိး႐ွည္မ်ားႏွင့္ ယာယီပုိင္းျခား ကန္႔သတ္ေပးထားသည္။ ဤလည္း တမူပင္ျဖစ္ပါသည္။
လမ္းသြား လမ္းလာမ်ားသည္ ဤပလက္ေဖါင္းနယ္ေပၚက စားေသာက္ေနသူမ်ားကုိ ေ႐ွာင္ကြင္း ပြတ္သပ္ ေနၾကပါသည္။ စားေသာက္ေနၾကသူမ်ားကလည္း ေအးေအးေဆးေဆး၊ တေငးတေမာပင္ လူသြား လမ္းေဘး ၌ အက်အနတုိင္ တုတ္ေနၾကသည္။
ဘီယာခြက္လက္ကမခ်ေသာ ျပင္သစ္သူမေတြကလည္း ဤနည္းအတုိင္း ပလက္ေဖါင္းလမ္းေဘး ထုိင္ခံုတုိ႔မွာ ဗုိတ္႐ႈခံ သဘင္က်င္းပလ်က္႐ွိၾကပါသည္။ ႐ုတ္တရက္ ၾကည့္လုိက္လွ်င္ ဗမာျပည္က ဗုိလ္တေထာင္ ဘုရားပဲြ၊ က်ိဳကၠဆံဘုရားပဲြ၊ ဆူးေလဘုရားပဲြမွ ညပဲြေစ်းတန္းလဘက္ရည္ဆုိင္၊ ေခါက္ဆဲြဆုိင္ ေတြ ေ႐ွ႕တြင္ စားပဲြကုလားထုိင္ကေလးတြ လမ္းေပၚ ထုတ္ခင္းထားသကဲ့သုိပ ျမင္ရ သည္။
သုိ႔ေသာ္ ... သူတုိ႔ဆီကေတာ့ လမ္းေပၚမွာ ဖံုေတြ၊ အမိႈက္ေတြ၊ ႐ြံ႕ဘြတ္ေတြ၊ ေပေရညစ္ပတ္မေန၊ ေျမာင္းပုတ္ နံ နံနံေစာ္ေစာ္ အနံ႔မ်ိုးေတြလဲမ႐ွိ၊ အခင္းအက်င္းကလည္း သန္႔သန္႔႐ွင္း႐ွင္းႏွင့္ ၀င္း၀င္း ေတာက္ ေနပါသည္။
ျပင္သစ္ျပည္မွ အလွကုန္ျဖစ္တဲ့ ေရေမႊးေပါင္ဒါမ်ား၊ ကမၻာက အျမတ္တႏုိး အသံုးျပဳၾကသည့္ အနက္မွ ေရေမႊးကုိ အထူးထုတ္လုပ္သံုးစဲြေသာ ႏုိင္ငံျဖစ္သည္ႏွင့္အညီ လမ္းသြားလမ္းလာ ျပင္သစ္သူ အမ်ိဳးသမီး ေတြႏွင့္ တုိးမိတုိင္း ေရေမႊးနံ႔ကျဖင့္ သင္းသင္းပ်ံ႕ပ်ံ႕ ယနံ႔ ႀကိဳင္လိႈင္လ်က္႐ွိ ၾကပါသည္။ ေရေမးကုိ ေရလုိသံုးၾကေပမဲ့ ေရကုိေတာ့ မေသာက္ၾကပါ။ ဒါေၾကာင့္ စားစရာဆုိင္ ေတြဆုိလွ်င္ ဘယ္ေတာ့မွ ေရေပးေလ့မ႐ွိပါ။ တကူးတကန္႔ ေတာင္းေသာက္မွဘဲ ရပါသည္။ သူတုိ႔ ဆီမွာ ေရေသာက္မဲ့ အစား ေယာက္်ား ေရာ၊ မိန္းမမ်ားပါ ျဗစ္ရည္ကုိသာ ေရအမွတ္ျဖင့္ ေသာက္ၾက တဲ့အေလ့႐ွိၾကပါသည္။
ပဲရစ္ၿမိဳ႕က အစားအစာမ်ားမွာဆုိရင္လည္း ဟင္းေကၽြးဟင္းရာမ်ားခ်က္ျပဳတ္ရာမွာ ဥေရာပ တ၀ုိက္ တြင္ ျပင္သစ္ ဟာျဖင့္ နာမည္ႀကီးခဲ့တဲ့အတုိင္း ဘာမဟုတ္တဲ့ ဆုိင္ကေလးမွာပင္ အရသာေပၚေစ တဲ့ သတၱိ႐ွိပါသည္။ ဗမာရဲ႔႕ လွ်ာနဲ႔ ခံတြင္းေတြ႕ေစတတ္တဲ့ အစာေတြမ်ားပါတယ္။ ဆားျပားမပါတဲ့ ေရလံုျပဳတ္ေတြမဟုတ္ပါ။ ေနာက္တခု ဗမာနဲ႔ လုိက္ေလ်ာႏုိင္တဲ့အခ်က္တခုက တဦးႏွင့္တဦး ေ႐ွး ကသိကၽြမ္းျခင္း မ႐ွိေပမဲ့ လမ္းေပၚမွာ ရင္ဆုိင္ေတြ႕ၾကတဲ့အခါျဖစ္ေစ၊ ယာဥ္ရထားေပၚမွာျဖစ္ေစ၊ တေယာက္ႏွင့္ တေယာက္ၾကားက မိတ္ဆက္ေပးမည့္သူမ႐ွိဘဲႏွင့္ စကားေျပာႏုိင္ၾကတယ္။ ေမး ျမန္းႏုိင္ ၾကတယ္။ တေယာက္တလွည့္ အမည္ေနရပ္ ဂုဏ္ထူးတုိ႔ကုိေျပာၿပီး မိတ္ေဆြျဖစ္သြားႏုိင္ တယ္။ ဗမာျပည္ မွာ ေက်ာင္းတကာႀကီး၊ ဘယ္အရပ္ကုိ ေရာက္တဲ့ ေပါက္တဲ့အခါ ၀င္သြားပါအံုးဆုိ တဲ့ ဖိတ္ေခၚမႈမ်ိဳးကစၿပီး အခ်င္းခ်င္း အသိမိတ္ေဆြျဖစ္သြားႏုိင္ၾကသလုိပါဘဲ။
အဂၤလန္ျပည္မွာေတာ့ ... လမ္းေပၚမွာဘဲျဖစ္ေစ၊ အိမ္ထဲမွာ ေဟာ္တယ္မွာ ဆုိင္ထဲမွာ ႐ုပ္႐ွင္႐ံုထဲမွာ အခ်င္းခ်င္း တုိးတုိးကေလးေျပာၿပီး သူတပါးကုိ မိမိတုိ႔ အသံေၾကာင့္ အေႏွာင့္ အယွက္ မျဖစ္ေစရေအာင္ ဆိတ္ၿငိမ္ျခင္း ကုိ ယဥ္ေက်းမႈတရပ္ အက်င့္တရပ္အျဖစ္နဲ႔ ဂုဏ္ယူၾက ေသာ္လည္း ဥေရာပ အပါအ၀င္ ျပင္သစ္ျပည္ ပဲရစ္ၿမိဳ႕မွာေတာ့ ဆိတ္ၿငိမ္မႈကုိ ထပ္ၿပီး အသားယူ ၾကပံုမရပါ။
ကုိယ့္ႏွင့္နီးစပ္ အသိမိတ္ေဆြခ်င္း လမ္းေပၚမွာ ဟစ္ေအာ္ေခၚၾကသည္။ စကား၀ုိင္းဖဲြ႕ခ်င္က ဖဲြ႕ၾက ၿပီး ၀ါးကနဲ ေအာ္ရယ္ခ်င္လည္း ရယ္လုိက္ၾကသည္။
အျခားတဦးကလည္း ဒီအသံေတြေၾကာင့္ အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္တယ္လုိ႔ ယူဆဟန္မတူ ၊ ႐ံႈ႕ခ်မ်က္ ႏွာႏွင့္ လွည့္၍ မၾကည့္ၾကပါ။ သုိ႕မဟုတ္ မသိမသာကေလး ဖယ္ခြာၾကဥ္ေ႐ွာင္သြားေသာ အေနမ်ိဳး ႏွင့္ တေယာက္ ၿပီး တေယာက္ ၾကက္ေပ်ာက္၊ ငွက္ေပ်ာက္ေပ်ာက္၍ မတြားတတ္ၾကပါ။
လြတ္လြတ္လပ္လပ္၊ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း၊ ေဟာေဟာဒုိင္းဒုိင္း ေျပာဆုိ ရယ္ေမာမႈမ်ိဳးဟာ ခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ခ်ယ္ ပါးစပ္ပိတ္ေနရမယ္ ဆုိွလွ်င္ အင္မတန္ စိတ္က်ဥ္းၾကပ္တတ္ၾကတဲ့ ဗမာရဲ႕ အယူ အဆႏွင့္ေတာ့ ျပင္သစ္ကုိ ႏွစ္သက္ၾကပါလိမ့္မည္။
တေနရာမွာ စိတ္ပါလက္ပါအသံ ထုတ္ရယ္လုိက္ၿပီးမွ မွားမ်ားသြားေလသလား၊ ႐ုိင္းရာ ၾကေန သလားပါးစပ္ပိတ္ၿပီး က်ီးလန္ပစာစားစုိးရိမ္စြာ မၾကည့္ရေတာ့ပါ။
အေပ်ာ္ အပါး အားႀကီးတဲ့ႏုိင္ငံ ျဖစ္ေလေတာ့ ညဥ့္အေပ်ာ္ စခန္းေတြကလည္းမနည္းပါ။ ကာစီႏုိဆုိ တဲ့ ဗလာက်င္း မယ္တုိ႔ ကပဲြမ်ိဳးေတြ၊ ေသာက္ေတာ္ဖူးရယ္နဲ႔ ကုိယ္မခြာသူတုိ႔ ေပ်ာ္ေမြ႕ရာ ' ဘား' ေတြေပါလုိက္မ်ား လုိက္တဲ့ အရာမွာ ဒီျပည္ဒီဌာနကုိ ဘယ္ကမွ မွီႏုိင္လိမ့္မည္မထင္။
အင္မတန္စည္ကားတဲ့ ေနရာကေလးတခုမွာေတာ့ ဖါးေၾကာ္ေရာင္းတဲ့ ဆုိင္တခုသည္ဆုိင္က ညညမွ အႀကီးအက်ယ္ဖားေၾကာ္ ေရာင္းပါသည္။ ုဏ္သေရ႐ွိ လူႀကီးလူေကာင္းေတြ၊ အရာ႐ွိေတြ၊ ႏုိင္ငံျခားက လာတဲ့ ဧည့္သည္ဟာ ဒီဖားေၾကာ္ ဆုိင္ကုိ လာမစားဘဲ မေနႏုိင္ၾကပါ။ ေနာက္ၿပီး အေပ်ာ္အပ်က္လုိလုိႏွင့္ အ၀တ္ကုိ ၀တ္ခ်င္လုိ ၀တ္ထားၾကသူမ်ားလည္း ႐ွိေသးသည္။
ဆုိင္ထဲ၀င္မိလွ်င္ အင္မတန္ အူရႊင္ၿပီး ေပ်ာ္ခ်င္ပါးခ်င္ေျပာင္ခ်င္ ေနာက္ခ်င္စိတ္႐ွိသည္။ သည္စိတ္ မ်ိဳးေပၚလွ်င္လြတ္လပ္စြာ ဟစ္ေအာ္ ေျပာင္ေလွာင္ရယ္လုိက္သူကုိ အျခားသူမ်ားက အျပစ္မတင္ပါ။ ေပ်ာ္႐ႊင္စြာ လက္ခံလုိက္သည္။
ေနာက္တမ်ိဳးက ၀မ္းဘဲကင္ကုိ နံပါတ္စဥ္ႏွင့္ တတ္၍ ေရာင္းေသာဆုိင္၊ ဤဆုိင္ကလည္းအမႈပင္၊ သူ႔ဘဲကင္နံပါတ္ ဘယ္ေလာက္႐ွိိသည္ ဆုိဒါကုိ အသားယူထားျပန္သည္။
စားသြားသူ ကလည္း ဤဘဲကင္ဆုိင္မွာ အမွတ္ ဘယ္ႏွစ္သိန္းေျမာက္ ဘဲကင္ကုိ စားခဲ့သည္ဟု မွတ္တမ္း တင္လုိက္ေသး၏။ ဖန္နန္း႐ွင္ - မွန္နန္း႐ွင္ ဆုိတဲ့ စကားေတြ ဆုိဒါဟာ ဗမာျပည္မွာ အမရပူရေခတ္ ဘႀကီးေတာ္ဘုရားလက္ထက္က သံုးစဲြချ့တဲ့ ေတာ္၀င္ စကားတရပ္ျဖစ္ေစကာမူ ျပင္သစ္မွာေတာ့ အိမ္တုိင္း၊ ဆုိင္တုိင္း၊ ေနရာတကာတုိင္းမွန္နန္း႐ွင္ေတြႀကီးပါဘဲ။
မွန္ေပါတဲ့ အရပ္ဆုိေတာ့ အနံ-အလ်ားႀကီးတဲ့ မွန္ႀကီးေတြကုိဗမာျပည္က က်ဴထရံ တခ်ပ္ ၀ယ္သလုိ ေစ်းေပါေပါ ႏွင့္ အလြယ္တကူ ၀ယ္ယူရ႐ွိႏုိင္တဲ့အတြက္ အထူးအဆန္းေတာ့ မဟုတ္ပါ ဘူး။
ဒါေပမယ့္ မွန္႐ွားတဲ့ အရပ္က လူေတြလာရင္ ခဏခဏ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္သြားတယ္လုိ႔ သိရ တယ္။
တခ်ိဳ႕အမွတ္မဲ့ ဆုိင္ႀကီးတခုထဲ ၀င္သြားရင္ ဒိတ္ကန႔ နဖူးနဲ႔ တုိက္ၾကသတဲ့။ မွန္းရိပ္ေတြဟာ လူကုိ အၿမဲလွည့္စားေနၾကတယ္။ ေတာ္႐ံုတန္႐ံု အခန္းတခုဟာ ေလးမ်က္ႏွာမွာ မွန္ႀကီးေတြကလည္း ျခား ထားေတာ့ ဧရာမ အခန္းက်ယ္ႀကီးေတြထင္ရတယ္။
လူပရိသတ္ အသင့္အတင့္ ထုိင္ေနလွ်င္လည္း လူေတြ အမ်ားႀကီးလုိ ေတြ႕ျမင္ေနရၿပီး ၀င္လာတဲ့ လူကုိ႐ုတ္တရက္မ်က္စိလွည့္စားခဲ့တဲ့အတြက္ ေျခလွမ္းကုိအလဲြ အမွားျဖစ္သြားေစတယ္။
ပဲရစ္ၿမိဳ႕က ဆုိင္ေတြ ကႏၷားေတြႏွင့္ အလုပ္႐ံုေတြမွာ ဆုိရင္ အလုပ္လုပ္သူမ်ားဟာ လူ ၁၀၀ မွာ ၃၀ ေလာက္သာ အဂၤလိပ္စကားေျပာတတ္သူမ်ားကုိ ေတြ႕ရပါသည္။
ကုန္တုိက္ႀကီးေတြမွာ အဂၤလိပ္စကားေျပာႏုိင္သူေတြကုိ ႏုိင္ငံျခား ဧည့္သည္မ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံႏုိင္ရန္ တခန္း တဌာန လွ်င္ ႏွစ္ေယာက္ သံုးေယာက္ ထားရပါသည္။
သုိ႔ႏွင့္ပင္ သူတုိ႔မွာ လက္မလည္ႏုိင္ေအာင္ ေမးရေျဖရႏွင့္ ျဖစ္ေန႐ွာရပါသည္။
လန္ဒန္မွာ ဟုတ္ကဲ့ဆုိတဲ့ စကားမ်ိဳးေတြ အေမရိကန္မွာ ယပ္၊ အုိေက၊ ႐ွဴး၀ါးဆုိတဲ့ ဟုတ္ကဲ့ရဲ႕ အစ ျပင္သစ္ မွာ ' ဟုတ္ကဲ့ ' ကုိ ၀ီ၀ီနဲ႔ တ၀ီထဲ၀ီ၍ ေန႐ွာသည္။
တည္းခုိေသာ (ဗစ္တာစိမ့္ ဟုိႏုိးေရးဒလူး) ေဟာ္တယ္မွာ နံက္စာကုိသာစားသည္။ အနားနီးေသာ ျပင္သစ္ေဟာ္တယ္တခုမွာေတာ့ ငါးေကာင္လံုးေက်ာ္က ေကာင္းလွသျဖင့္ ႀကံဳတုိင္း၀ယ္၍ စားၾက သည္။
၎ဆုိင္က စားပဲြထုိး ျပင္သစ္ လူငယ္မ်ားမွာ ခါးတြင္ ဖဲနီစႀကီးမ်ားပတ္၍ လည္ပင္းလည္ အနီစကုိ စီးလွ်က္ ယူနီေဖာင္း သဖြယ္ ၀တ္ဆင္ထားၾကသည္။ သူတုိ႔မွာ အဂၤလိပ္လုိ မေျပာတတ္ေသာ္လည္း ေဖာ္ေဖာ္ေ႐ြေ႐ြ အမူ အယာႏွင့္ ဧည့္၀တ္မ်ား ေက်ႁပြန္ေလသည္။
ျပင္သစ္ငါးေၾကာ္ကုိ အ႐ုိးတေခ်ာင္းမွ မက်န္ရစ္ေအာင္ ခရင္းတေခ်ာင္းနဲ႔ ကုိင္၍ က်င္လည္စြာ အေကာင္ မပ်က္ပင္ ေပးေလ့႐ွိေသာ စားပြဲထုိးကေလးကုိ ၿပံဳးခ်ိဳဟု၍ပင္ အမည္ေပးခဲ့ရသည္။
ၿပံဳးခ်ိဳ၏ မ်က္ႏွာမွာ နံမည္ႀကီးေဟာလိ၀ုဒ္ ႐ုပ္႐ွင္မင္းသား အဆုိေက်ာ္ မာ႐ုိလင္ဆာ၏ မ်က္ႏွာႏွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္တူသည္။ သူတုိ႔ ေဟာ္တယ္ႏွင့္ ၿပံဳးခ်ိဳကုိ အမွတ္တရ ႐ွိေစရန္ တုိက္အျပင္ဘက္ ပလက္ေဖာင္း ေပၚထိ ပန္းပင္၊ ပန္းအုိတုိ႔ႏွင့္ ၀င္းထရံသဖြယ္ နယ္ခ်ဲ႕ထားေသာ သူ႔ေဟာ္တယ္ ေ႐ွ႕မွာပင္ ဓာတ္ပံု ႐ုိက္ယူ ခဲ့ရသည္။
သူတုိ႔ေဟာ္တယ္မွာ စားစရာ စာရင္းလာခ်တုိင္း ျပင္သစ္လုိေရးထားေသာေၾကာင့္ မဖတ္တတ္ ေသာ အခက္အခဲကုိ သူတုိ႔ကလည္း အဂၤလိပ္လုိ ျပန္မေျပာတတ္ေခ်၊ မေျဖ႐ွင္းႏုိင္ေပ တခါတရံ စားပဲြ နီးခ်င္း ျပင္သစ္ကေလးက အဂၤလိပ္လုိတတ္၍ ဘာသာျပန္ေပးမွ မွာရန္ဟင္းမ်ားကုိ နားလည္ သည္။
ဘာသာျပန္ေပးမည့္သူ မႀကံဳလွ်င္ကား ဆုိင္မန္ေနဂ်ာ လင္မယားက မီးဖုိအခန္းထဲ လက္တုိ႔ေခၚ သြားၿပီး ျပင္ဆင္ ခ်က္ျပဳတ္ထားတာေတြ လက္ျပ ေျချပနဲ႔ ေျပာျပေတာ့မွ သေဘာက်ရာကုိ လက္ျပ ေျချပနဲ႔ပင္ မွာခဲ့ ရေတာ့ သည္။
ထုိရက္အတြင္းတြင္ သံအမတ္ႀကီး က်လာေသာေၾကာင့္ ဗမာျပည္က မစ္႐ွင္ေတြ တသုတ္ႀကီး က် လာေသာေၾကာင့္ သြားႀကိဳရ၊ ေနရာထုိင္ခင္းျပင္ဆင္ရ၊ သြားလုိရာ လုိက္ပုိ႔ေပးရ ဗမာစာမ်ား တည္ခင္း ေကၽြးေမြးရ၊ သံ႐ံုး တ႐ံုးလံုး အလုပ္႐ႈပ္လ်က္႐ွိၾကသည္။
ထုိအထဲကပင္ တေနပ သံ႐ံုးအရာ႐ွိ ဦးစုိးတင္တုိ႔ ဇနီးေမာင္ႏွံက သူတုိ႔အိမ္မွာ ဗမာထမင္း ဘိတ္ ေကၽြး႐ွာ ေသးသည္။ ဦးတင္စုိး ဇနီးမွာ ျပင္သစ္ စကားကုိ၎၊ ျပင္သစ္ ဖားေၾကာ္နည္းကုိ၎၊ ေကာင္းေကာင္း တတ္ေန ပါသည္ ဦးေဇာ္၀င္း၏ သားသမီးမ်ားကေတာ့ ခေလးေတြ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျပင္သစ္စကားကုိပုိ၍ သြက္လက္ ေနၾကပါသည္။
ဆက္ရန္
.
လန္ဒန္မွ ပဲရစ္ကုိ ေရာက္တဲ့ေန႔မွာ လန္ဒန္ၿမိဳ႕႐ွိ ျမန္မာသံအမတ္ႀကီး ဦးကာစီကတဆင့္ အေၾကာင္း ၾကားထား သျဖင့္ ျပင္သစ္ျပည္ ပဲရစ္ၿမိဳ႕မွ သံအမတ္ ဦးေဇာ္၀င္၏ ဇနီးႏွင့္ သမီးမ်ား လာ ေရာက္ႀကိဳလွ်က္ သူတုိ႔ သံ႐ံုးႏွင့္ တလမ္းတည္းတြင္ အသင့္ငွားထားေသာ ျပင္သစ္ ေဟာ္တယ္ ဗစ္လာစိန္ ဟုိႏုိးေရးဒလူးသုိ႔ ပုိ႔ၿပီး ညစာကုိ ျမန္မာ ထမင္းဟင္းမ်ားျဖင့္ ဦးေဇာ္၀င္းတုိ႔အိမ္တြင္ ေကၽြးေမြးဧည့္ခံပါသည္။
ပဲရစ္ၿမိဳ႕႐ွိ ဗမာသံ႐ံုးမွာ လန္ဒန္ၿမိဳ႕၊ ၀ါ႐ွင္တန္ၿမိဳ႕မ်ားတြင္ ႐ွိေသာ ဗမာ့ သံ႐ံုးမ်ားကဲ့သုိ႔ ခန္႔ညားေသာ သံအလုပ္႐ံု ႏွင့္ လွပေသာ သံအမတ္အိမ္ သီးျခား မထားႏုိင္ေသးဘဲ ႐ွိရာတြင္ အေဆာက္အဦးကလည္း ေဟာင္းႏြမ္း အုိမင္း၍ က်ဥ္းၾကပ္ေနေသာေၾကာင့္ ဗမာႏုိင္ငံေတာ္၏ က်က္သေရေဆာင္ ေျပာင္ေျပာင္ လက္လက္ ခမ္းခမ္းနားနား ဗမာပီပီ ျပင္ဆင္ထားႏုိင္မည့္သံ႐ံုး အေဆာက္အဦး ေကာင္းေကာင္းတခု ႐ွိဘုိ႔ ေနသည္ ဟု ထင္ပါသည္။
သံ႐ံုးအဖဲြ႕၀င္မ်ားကုိ စံုစမ္းေသာအခါ ႀကိဳက္ေသာ အေဆာက္အဦး ငွားမရေသးေသာေၾကာင့္၊ တေျဖးေျဖး ေတာ့ ရပါလိမ့္မည္ဟု သိခဲ့ရပါသည္။ သုိ႔ရာတြင္ ႀကိဳက္ရာ အေဆာက္အဦးကုိ ငွားမရ ေသးမွီ ယခု အိမ္ေဟာင္း အိမ္ပ်က္ႀကီးကုိပင္ အိမ္႐ွင္က ဖယ္ေပးရမည္ ဆုိေသာေၾကာင့္ သံ႐ံုးေရာ၊ သံအမတ္ပါ ဗစ္လာစိန္ ဟုိႏုိးေရးဒလူး ေဟာ္တယ္ တစိတ္တေဒသကုိ ငွားရမ္းေျပာင္းေ႐ႊ႕ ေပးရ ျပန္ေၾကာင့္ တဆင့္ စကား ၾကားသိရျပန္ပါသည္။
ျပင္သစ္ျပည္ ပဲရစ္ၿမိဳ႕ဆုိသည္မွာ ကမၻာ့ခရီးသည္မ်ား ဥဒဟုိ ၀င္ထြက္ သြားလာရာဌာနႀကီး တရပ္ ျဖစ္သည္ တေၾကာင္း၊ ျပင္သစ္ျပည္ ဆုိသည္မွာ ကမၻာ့ႏုိင္ငံႀကီးတခု ျဖစ္သည္ကတေၾကာင္း၊ ကမၻာ ေပၚ႐ွိ ႏုိင္ငံ အသီးသီး တုိ႔မွ သံ႐ံုးႀကီး ငယ္ေပါင္း သံုးဆယ္ေက်ာ္ ႐ွိၾကသည့္အနက္ ဗမာသံ႐ံုးမွာ အစုတ္ခ်ာ ဆံုးျဖစ္ ေနရာ တြင္ပင္ ဖင္ၿမဲၿမဲမေနရေသးဘဲ ေ႐ႊ႕ဖယ္ေပးေနရသည္တေၾကာင္း တုိ႔ေၾကာင့္ ဗမာ့သံ႐ံုးကုိ လူသူ ေလးစား ခန္႔ညား ဘြယ္ရာ ထားေပးရန္အထူးသင့္ေတာ္ေနၿပီဟု သေဘာရပါသည္။
ပဲရစ္ၿမိဳ႕၏ည႐ွဴေမွ်ာ္ခင္း
ထုိ႔ေန႔ညသည္ ဦးေဇာ္၀င္း ကုိယ္တုိင္ ကားေမာင္းလွ်က္ ပဲရစ္ၿမိဳ႕ႏွံ႔ေအာင္ လုိက္လံျပသရာ အသြယ္ သြယ္ေသာ လမ္းႀကီးလမ္းမႊာမ်ားတြင္ ထိန္ထိန္ေျပာင္ေျပာင္ ေတာက္ေလာင္ ခမန္းခမ္းနား ႀကီး က်ယ္ေသာ မီးသြယ္ မီးတန္းႀကီးမ်ားကညဥ့္အေမွာင္ ေနာက္ခံတြင္ ေရာင္စံုခ်ယ္၍ ျဖစ္ေနၾကသည္၊ တအံ့တၾသ ေတြ႕ျမင္ ရပါသည္။
လမ္းေဘး တေလွ်ာက္ ေတြ႕ျမင္ရေသာ အေဆာက္အဦးမ်ား၊ ညဥ့္ကလပ္မ်ား၊ ကုန္တုိက္ႀကီးမ်ား၊ ေစ်းဆုိင္ႀကီး မ်ားႏွင့္ စားေသာက္ဖြယ္ရာေရာင္းခ်ေသာ ' ရက္စ္ေတာ္ရင့္ ' ႀကီးမ်ားမွာ ေရာင္စံု ဓာတ္မီး ေခ်ာင္း မီးပြင့္မ်ားကုိ လုိတာထက္ ပုိပုိသာသာႀကီး သံုးထားပါသည္။
အဲဒါေၾကာင့္ပင္ေျဖာင့္စင္းေသာ လမ္းႀကီ တခုကုိေမွ်ာ္ၾကည့္လုိက္လွ်င္ လမ္းေဘး တဖက္တခ်က္ မွာ ေျမျပင္ ေအာက္ ေျခမွစၿပီး တဆယ့္သံုးေလးထပ္ျမင့္ေသာ တုိက္တန္းႀကီးေတြ တေလွ်ာက္က ၀င္း၀င္းေတာက္ ေျပာင္ ေရာင္မ်ိဳးေထြေထြ စပ္ခ်ယ္ထားတဲ့ မီးေရာင္စံု နံရံႀကီးမ်ားကုိ ေမွ်ာ္မဆံုး ျမင္မဆံုးႏုိင္ျဖစ္ပါသည္။
၀ဲလမ္း၊ ညာလမ္းထားၿပီး ကားမ်ား၊ ယာဥ္မ်ား၊ သြားတလမ္း၊ ျပန္တလမ္းထားတဲ့ လမ္းမႀကီးမ်ားမွာ ဆုိလွ်င္လည္း အမွ်င္မျပတ္တဲ့ မီးနီေတြတတန္း၊ မီး၀ါေတြက တတန္းျဖစ္ေနသည္။
မီးနီတန္းမွာ သြားေနေသာ ကားေတရဲ႕ ေနာက္မွ ျမင္ရျခင္းျဖစ္၍ မီး၀ါတန္းမွာ လာေနေသာ ကားေတြရဲ႕ ေ႐ွ႕မွေနျမင္ရျခင္းျဖစ္သည္။ အေ႐ွ႕လမ္းကုိေလွ်ာက္၍ အေနာက္လမ္းကုိ ေမွ်ာ္လုိက္ လွ်င္၎၊ အေနာက္လမ္းေလွ်ာက္၍ အေ႐ွ႕လမ္းကုိ ေမွ်ာ္လုိက္လွ်င္၎၊ တံခြန္တုိင္ ေ႐ႊအုကၠားနဲ႔ဘုရားကုိ မျမင္ရေစကာမူ တန္ေဆာင္တုိင္ မီးပဲြပမာ ဘယ္လမ္းကုိဘဲ ေမွ်ာ္ၾကည့္လုိက္ ေမွ်ာ္ၾကည့္လုိက္ သည္မီးအတုိင္းသား မီးေရာင္ျဖာလွ်က္စံုေတြ႕ျမင္ေနရပါသည္။
ပဲရစ္ၿမိဳ႕႐ွိ အစည္ကားဆံုး လမ္း႐ွည္ႀကီးမွာ ႐ွိ႐ွိသမွ် မီးေရာင္စံု လမ္းေတြထဲမွာ သူဟာ ဗုိလ္အက်ဆံုး၊ က်ယ္လည္းအက်ယ္ဆံုး၊ ကုန္ဆုိင္ႀကီးေတြ။ ႐ုပ္႐ွင္႐ံု၊ ျပဇာတ္႐ံု၊ ေဟာ္တယ္ စသည္ လူအမ်ားဆံုး ႀကိတ္ႀကိတ္ တုိးလွ်က္ ေန႔ေရာ ညေရာ ဘယ္အါမွ လူ႐ွင္းေနသည္ဟု မ႐ွိ ေတာ့ပါ။
ပဲရစ္ၿမိဳ႕ လမ္းေပၚ႐ွိ လမ္းေတြေပၚမွာ ထြန္းေပးတဲ့ ဓာတ္မီးတုိင္မ်ားဟာ တခုႏွင့္တခု နီးကပ္လ်က္ ႐ွိၾကသည္။ အေပၚမွာ မီးတုိင္တတုိင္ မီးလံုးႀကီးမ်ား ႏွစ္လံုးသံုးလံုးက ငါးလံုးအထိ တတ္ဆင္ထား သျဖင့္ အလင္းေရာင္မွာ ေန႔ႏွင့္ ညမကြာလွေတာ့ သေလာက္ ႐ွိပါေတာ့သည္။
႐ွည္လ်ားေသာ မီးလံုးႀကီးေတြ တသြယ္တတန္းႀကီး ျမင္ရတဲ့ အတြက္ မ်က္စိပသာဒကုိ အထူးလွပ ၾကည္လင္ေနၾကသည္။
ေနာက္တဖန္ လမ္းမီးတုိင္မ်ားထားပံုမွာ လန္ဒန္တုိ႔ ... နယူးေယာက္တုိ႔ကလုိ တၿမိဳ႕လံုးတမ်ိဳးတစား တည္းထား သည္မဟုတ္ပါ။ လမ္းႀကီးတလမ္းမွာဆုိလွ်င္ မီးလံုးႀကီးမ်ား၏ ပံုစံကုိ တမ်ိဳးစီ ခဲြထားလုိက္ ပါေသးသည္။ တၿမိဳ႕လံုး႐ွိသမွ် လမ္းေတြ လုိက္ၾကည့္မည္ဆုိလွ်င္ တမင္ တကာ အလွအပ အသားယူ ဂုဏ္ယူလ်က္ ထြန္းထားေသာ လမ္းမီးတုိင္ေတြ ေပေလာ...ဟု ေတြးေတာ ထင္မွားေလာက္သည္။ တလမ္းႏွင့္ တလမ္း႐ွိေသာ မီးပြင့္ မီးလံုးပံုသ႑ာန္မ်ား တခုႏွင့္ တခုမတူၾကပါ။ ၀ုိင္း၀ုိင္းတမ်ိဳး၊ ေလးေဒါင့္၊ ငွက္ေပ်ာဖူး၊ ႐ွည္႐ွည္၊ ျပားျပား၊ လံုးလံုး၊ ဂ်ပန္မီးပံုးလုိ ကတမ်ိဳး၊ ပုဏၰားစည္ ကေလး လုိကတသြယ္၊ ဟုိေ႐ွးေ႐ွးက ေရနံဆီထြန္း လမ္းမီးတုိင္လုိကတဖံု၊ ပံုစံမ်ိဳးေတာ့ စံုလုိ႔သြားပါေတာ့သည္။
မီးတုိင္ကုိ ႐ုိး႐ုိးသံတုိင္ အုတ္တုိင္လုိမဟုတ္ျပန္ေသး။ ေ႐ွးအႏုပညာလက္ရာေျမာက္တဲ့ အတြန္႔ အတက္ အခက္အႏြယ္ေတြႏွင့္ ခ်ယ္လွယ္လ်က္ ထြန္းလုပ္ထားျပန္ေသးသည္။ ၿမိဳ႕ျပ သာယာမႈကုိ မခုိမကပ္ အျမတ္ မထုတ္ၾကေသာေၾကာင့္သာဟု ယူဆမိပါသည္။ ဒါေတာင္ ျပင္သစ္ျပည္ ကမၻာ စစ္ႀကီးအၿပီးမွာ စီးပြားေရး၌ အေတာ္ အၾကပ္႐ုိက္သြား႐ွာခဲ့သည္။
ညေစ်းတန္း စားစရာဆုိင္ႀကီးမွာလည္း အဂၤလိပ္၊ အေမရိကန္တုိ႔ႏွင့္မတူ သူတုိ႔ကတပါသာကဲြေနပါ ေသးသည္။ လန္ဒန္တုိ႔၊ နယူးေယာက္တုိ႔႐ွိ စားစရာေဟာ္တယ္မ်ားမွာ လင္ပန္းထုိး၍ လုိရာ၀ယ္ယူ စားႏုိင္ေသာ ဆုိင္ႀကီးေတြမွာ ဆုိင္တြင္း၌သာ စားပဲြကုလားထုိင္ေတြႏွင့္စားေသာက္ႏုိင္ရန္ ခင္းက်င္း ျပင္ဆင္ေပးထားၾကသည္။
ျပင္သစ္ကေတာ့ ဒီလုိမဟုတ္ေသးပါ။ ဆုိင္ထဲမွာ ျပင္ဆင္ခင္းက်င္းထားတဲ့အျပင္ ဆုိင္အျပင္ဘက္ လူသြားလမ္း ပလက္ေဖါင္းေပၚမွာထြက္ၿပီး ကုလားထုိင္ေတြ ခင္းက်င္းျပင္ဆင္ထားလုိက္ေသးသည္။ ေန႔လည္ ေနပူခ်ိန္ဆုိလွ်င္ အေပၚက တာရပတ္အခင္း အၾကားႀကီးမ်ား မုိးေပးသည္။ တာရပတ္ အခင္း ဆုိသည္ မွာ အျဖဴႏွင့္အနီ၊ အျဖဴႏွင့္အစိမ္း စင္းထားေသာအေရာင္မ်ိဳး၊ ျပင္သစ္စားစရာဆုိင္ မ်ား၏ မူ အျဖစ္သံုးေလသည္။
စားပဲြခင္းအနီေရာင္ ခင္းထားေသာ စားပဲြကုလားထုိင္ခံုမ်ားကုိ ႐ြက္လွပင္ကဲ့သုိ႔ သစ္ပင္တမ်ိဳးကုိ ၿခံ စည္း႐ုိးကေလးသဖြယ္ ပန္းအုိး႐ွည္မ်ားႏွင့္ ယာယီပုိင္းျခား ကန္႔သတ္ေပးထားသည္။ ဤလည္း တမူပင္ျဖစ္ပါသည္။
လမ္းသြား လမ္းလာမ်ားသည္ ဤပလက္ေဖါင္းနယ္ေပၚက စားေသာက္ေနသူမ်ားကုိ ေ႐ွာင္ကြင္း ပြတ္သပ္ ေနၾကပါသည္။ စားေသာက္ေနၾကသူမ်ားကလည္း ေအးေအးေဆးေဆး၊ တေငးတေမာပင္ လူသြား လမ္းေဘး ၌ အက်အနတုိင္ တုတ္ေနၾကသည္။
ဘီယာခြက္လက္ကမခ်ေသာ ျပင္သစ္သူမေတြကလည္း ဤနည္းအတုိင္း ပလက္ေဖါင္းလမ္းေဘး ထုိင္ခံုတုိ႔မွာ ဗုိတ္႐ႈခံ သဘင္က်င္းပလ်က္႐ွိၾကပါသည္။ ႐ုတ္တရက္ ၾကည့္လုိက္လွ်င္ ဗမာျပည္က ဗုိလ္တေထာင္ ဘုရားပဲြ၊ က်ိဳကၠဆံဘုရားပဲြ၊ ဆူးေလဘုရားပဲြမွ ညပဲြေစ်းတန္းလဘက္ရည္ဆုိင္၊ ေခါက္ဆဲြဆုိင္ ေတြ ေ႐ွ႕တြင္ စားပဲြကုလားထုိင္ကေလးတြ လမ္းေပၚ ထုတ္ခင္းထားသကဲ့သုိပ ျမင္ရ သည္။
သုိ႔ေသာ္ ... သူတုိ႔ဆီကေတာ့ လမ္းေပၚမွာ ဖံုေတြ၊ အမိႈက္ေတြ၊ ႐ြံ႕ဘြတ္ေတြ၊ ေပေရညစ္ပတ္မေန၊ ေျမာင္းပုတ္ နံ နံနံေစာ္ေစာ္ အနံ႔မ်ိုးေတြလဲမ႐ွိ၊ အခင္းအက်င္းကလည္း သန္႔သန္႔႐ွင္း႐ွင္းႏွင့္ ၀င္း၀င္း ေတာက္ ေနပါသည္။
ျပင္သစ္ျပည္မွ အလွကုန္ျဖစ္တဲ့ ေရေမႊးေပါင္ဒါမ်ား၊ ကမၻာက အျမတ္တႏုိး အသံုးျပဳၾကသည့္ အနက္မွ ေရေမႊးကုိ အထူးထုတ္လုပ္သံုးစဲြေသာ ႏုိင္ငံျဖစ္သည္ႏွင့္အညီ လမ္းသြားလမ္းလာ ျပင္သစ္သူ အမ်ိဳးသမီး ေတြႏွင့္ တုိးမိတုိင္း ေရေမႊးနံ႔ကျဖင့္ သင္းသင္းပ်ံ႕ပ်ံ႕ ယနံ႔ ႀကိဳင္လိႈင္လ်က္႐ွိ ၾကပါသည္။ ေရေမးကုိ ေရလုိသံုးၾကေပမဲ့ ေရကုိေတာ့ မေသာက္ၾကပါ။ ဒါေၾကာင့္ စားစရာဆုိင္ ေတြဆုိလွ်င္ ဘယ္ေတာ့မွ ေရေပးေလ့မ႐ွိပါ။ တကူးတကန္႔ ေတာင္းေသာက္မွဘဲ ရပါသည္။ သူတုိ႔ ဆီမွာ ေရေသာက္မဲ့ အစား ေယာက္်ား ေရာ၊ မိန္းမမ်ားပါ ျဗစ္ရည္ကုိသာ ေရအမွတ္ျဖင့္ ေသာက္ၾက တဲ့အေလ့႐ွိၾကပါသည္။
ပဲရစ္ၿမိဳ႕က အစားအစာမ်ားမွာဆုိရင္လည္း ဟင္းေကၽြးဟင္းရာမ်ားခ်က္ျပဳတ္ရာမွာ ဥေရာပ တ၀ုိက္ တြင္ ျပင္သစ္ ဟာျဖင့္ နာမည္ႀကီးခဲ့တဲ့အတုိင္း ဘာမဟုတ္တဲ့ ဆုိင္ကေလးမွာပင္ အရသာေပၚေစ တဲ့ သတၱိ႐ွိပါသည္။ ဗမာရဲ႔႕ လွ်ာနဲ႔ ခံတြင္းေတြ႕ေစတတ္တဲ့ အစာေတြမ်ားပါတယ္။ ဆားျပားမပါတဲ့ ေရလံုျပဳတ္ေတြမဟုတ္ပါ။ ေနာက္တခု ဗမာနဲ႔ လုိက္ေလ်ာႏုိင္တဲ့အခ်က္တခုက တဦးႏွင့္တဦး ေ႐ွး ကသိကၽြမ္းျခင္း မ႐ွိေပမဲ့ လမ္းေပၚမွာ ရင္ဆုိင္ေတြ႕ၾကတဲ့အခါျဖစ္ေစ၊ ယာဥ္ရထားေပၚမွာျဖစ္ေစ၊ တေယာက္ႏွင့္ တေယာက္ၾကားက မိတ္ဆက္ေပးမည့္သူမ႐ွိဘဲႏွင့္ စကားေျပာႏုိင္ၾကတယ္။ ေမး ျမန္းႏုိင္ ၾကတယ္။ တေယာက္တလွည့္ အမည္ေနရပ္ ဂုဏ္ထူးတုိ႔ကုိေျပာၿပီး မိတ္ေဆြျဖစ္သြားႏုိင္ တယ္။ ဗမာျပည္ မွာ ေက်ာင္းတကာႀကီး၊ ဘယ္အရပ္ကုိ ေရာက္တဲ့ ေပါက္တဲ့အခါ ၀င္သြားပါအံုးဆုိ တဲ့ ဖိတ္ေခၚမႈမ်ိဳးကစၿပီး အခ်င္းခ်င္း အသိမိတ္ေဆြျဖစ္သြားႏုိင္ၾကသလုိပါဘဲ။
အဂၤလန္ျပည္မွာေတာ့ ... လမ္းေပၚမွာဘဲျဖစ္ေစ၊ အိမ္ထဲမွာ ေဟာ္တယ္မွာ ဆုိင္ထဲမွာ ႐ုပ္႐ွင္႐ံုထဲမွာ အခ်င္းခ်င္း တုိးတုိးကေလးေျပာၿပီး သူတပါးကုိ မိမိတုိ႔ အသံေၾကာင့္ အေႏွာင့္ အယွက္ မျဖစ္ေစရေအာင္ ဆိတ္ၿငိမ္ျခင္း ကုိ ယဥ္ေက်းမႈတရပ္ အက်င့္တရပ္အျဖစ္နဲ႔ ဂုဏ္ယူၾက ေသာ္လည္း ဥေရာပ အပါအ၀င္ ျပင္သစ္ျပည္ ပဲရစ္ၿမိဳ႕မွာေတာ့ ဆိတ္ၿငိမ္မႈကုိ ထပ္ၿပီး အသားယူ ၾကပံုမရပါ။
ကုိယ့္ႏွင့္နီးစပ္ အသိမိတ္ေဆြခ်င္း လမ္းေပၚမွာ ဟစ္ေအာ္ေခၚၾကသည္။ စကား၀ုိင္းဖဲြ႕ခ်င္က ဖဲြ႕ၾက ၿပီး ၀ါးကနဲ ေအာ္ရယ္ခ်င္လည္း ရယ္လုိက္ၾကသည္။
အျခားတဦးကလည္း ဒီအသံေတြေၾကာင့္ အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္တယ္လုိ႔ ယူဆဟန္မတူ ၊ ႐ံႈ႕ခ်မ်က္ ႏွာႏွင့္ လွည့္၍ မၾကည့္ၾကပါ။ သုိ႕မဟုတ္ မသိမသာကေလး ဖယ္ခြာၾကဥ္ေ႐ွာင္သြားေသာ အေနမ်ိဳး ႏွင့္ တေယာက္ ၿပီး တေယာက္ ၾကက္ေပ်ာက္၊ ငွက္ေပ်ာက္ေပ်ာက္၍ မတြားတတ္ၾကပါ။
လြတ္လြတ္လပ္လပ္၊ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း၊ ေဟာေဟာဒုိင္းဒုိင္း ေျပာဆုိ ရယ္ေမာမႈမ်ိဳးဟာ ခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ခ်ယ္ ပါးစပ္ပိတ္ေနရမယ္ ဆုိွလွ်င္ အင္မတန္ စိတ္က်ဥ္းၾကပ္တတ္ၾကတဲ့ ဗမာရဲ႕ အယူ အဆႏွင့္ေတာ့ ျပင္သစ္ကုိ ႏွစ္သက္ၾကပါလိမ့္မည္။
တေနရာမွာ စိတ္ပါလက္ပါအသံ ထုတ္ရယ္လုိက္ၿပီးမွ မွားမ်ားသြားေလသလား၊ ႐ုိင္းရာ ၾကေန သလားပါးစပ္ပိတ္ၿပီး က်ီးလန္ပစာစားစုိးရိမ္စြာ မၾကည့္ရေတာ့ပါ။
အေပ်ာ္ အပါး အားႀကီးတဲ့ႏုိင္ငံ ျဖစ္ေလေတာ့ ညဥ့္အေပ်ာ္ စခန္းေတြကလည္းမနည္းပါ။ ကာစီႏုိဆုိ တဲ့ ဗလာက်င္း မယ္တုိ႔ ကပဲြမ်ိဳးေတြ၊ ေသာက္ေတာ္ဖူးရယ္နဲ႔ ကုိယ္မခြာသူတုိ႔ ေပ်ာ္ေမြ႕ရာ ' ဘား' ေတြေပါလုိက္မ်ား လုိက္တဲ့ အရာမွာ ဒီျပည္ဒီဌာနကုိ ဘယ္ကမွ မွီႏုိင္လိမ့္မည္မထင္။
အင္မတန္စည္ကားတဲ့ ေနရာကေလးတခုမွာေတာ့ ဖါးေၾကာ္ေရာင္းတဲ့ ဆုိင္တခုသည္ဆုိင္က ညညမွ အႀကီးအက်ယ္ဖားေၾကာ္ ေရာင္းပါသည္။ ုဏ္သေရ႐ွိ လူႀကီးလူေကာင္းေတြ၊ အရာ႐ွိေတြ၊ ႏုိင္ငံျခားက လာတဲ့ ဧည့္သည္ဟာ ဒီဖားေၾကာ္ ဆုိင္ကုိ လာမစားဘဲ မေနႏုိင္ၾကပါ။ ေနာက္ၿပီး အေပ်ာ္အပ်က္လုိလုိႏွင့္ အ၀တ္ကုိ ၀တ္ခ်င္လုိ ၀တ္ထားၾကသူမ်ားလည္း ႐ွိေသးသည္။
ဆုိင္ထဲ၀င္မိလွ်င္ အင္မတန္ အူရႊင္ၿပီး ေပ်ာ္ခ်င္ပါးခ်င္ေျပာင္ခ်င္ ေနာက္ခ်င္စိတ္႐ွိသည္။ သည္စိတ္ မ်ိဳးေပၚလွ်င္လြတ္လပ္စြာ ဟစ္ေအာ္ ေျပာင္ေလွာင္ရယ္လုိက္သူကုိ အျခားသူမ်ားက အျပစ္မတင္ပါ။ ေပ်ာ္႐ႊင္စြာ လက္ခံလုိက္သည္။
ေနာက္တမ်ိဳးက ၀မ္းဘဲကင္ကုိ နံပါတ္စဥ္ႏွင့္ တတ္၍ ေရာင္းေသာဆုိင္၊ ဤဆုိင္ကလည္းအမႈပင္၊ သူ႔ဘဲကင္နံပါတ္ ဘယ္ေလာက္႐ွိိသည္ ဆုိဒါကုိ အသားယူထားျပန္သည္။
စားသြားသူ ကလည္း ဤဘဲကင္ဆုိင္မွာ အမွတ္ ဘယ္ႏွစ္သိန္းေျမာက္ ဘဲကင္ကုိ စားခဲ့သည္ဟု မွတ္တမ္း တင္လုိက္ေသး၏။ ဖန္နန္း႐ွင္ - မွန္နန္း႐ွင္ ဆုိတဲ့ စကားေတြ ဆုိဒါဟာ ဗမာျပည္မွာ အမရပူရေခတ္ ဘႀကီးေတာ္ဘုရားလက္ထက္က သံုးစဲြချ့တဲ့ ေတာ္၀င္ စကားတရပ္ျဖစ္ေစကာမူ ျပင္သစ္မွာေတာ့ အိမ္တုိင္း၊ ဆုိင္တုိင္း၊ ေနရာတကာတုိင္းမွန္နန္း႐ွင္ေတြႀကီးပါဘဲ။
မွန္ေပါတဲ့ အရပ္ဆုိေတာ့ အနံ-အလ်ားႀကီးတဲ့ မွန္ႀကီးေတြကုိဗမာျပည္က က်ဴထရံ တခ်ပ္ ၀ယ္သလုိ ေစ်းေပါေပါ ႏွင့္ အလြယ္တကူ ၀ယ္ယူရ႐ွိႏုိင္တဲ့အတြက္ အထူးအဆန္းေတာ့ မဟုတ္ပါ ဘူး။
ဒါေပမယ့္ မွန္႐ွားတဲ့ အရပ္က လူေတြလာရင္ ခဏခဏ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္သြားတယ္လုိ႔ သိရ တယ္။
တခ်ိဳ႕အမွတ္မဲ့ ဆုိင္ႀကီးတခုထဲ ၀င္သြားရင္ ဒိတ္ကန႔ နဖူးနဲ႔ တုိက္ၾကသတဲ့။ မွန္းရိပ္ေတြဟာ လူကုိ အၿမဲလွည့္စားေနၾကတယ္။ ေတာ္႐ံုတန္႐ံု အခန္းတခုဟာ ေလးမ်က္ႏွာမွာ မွန္ႀကီးေတြကလည္း ျခား ထားေတာ့ ဧရာမ အခန္းက်ယ္ႀကီးေတြထင္ရတယ္။
လူပရိသတ္ အသင့္အတင့္ ထုိင္ေနလွ်င္လည္း လူေတြ အမ်ားႀကီးလုိ ေတြ႕ျမင္ေနရၿပီး ၀င္လာတဲ့ လူကုိ႐ုတ္တရက္မ်က္စိလွည့္စားခဲ့တဲ့အတြက္ ေျခလွမ္းကုိအလဲြ အမွားျဖစ္သြားေစတယ္။
ပဲရစ္ၿမိဳ႕က ဆုိင္ေတြ ကႏၷားေတြႏွင့္ အလုပ္႐ံုေတြမွာ ဆုိရင္ အလုပ္လုပ္သူမ်ားဟာ လူ ၁၀၀ မွာ ၃၀ ေလာက္သာ အဂၤလိပ္စကားေျပာတတ္သူမ်ားကုိ ေတြ႕ရပါသည္။
ကုန္တုိက္ႀကီးေတြမွာ အဂၤလိပ္စကားေျပာႏုိင္သူေတြကုိ ႏုိင္ငံျခား ဧည့္သည္မ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံႏုိင္ရန္ တခန္း တဌာန လွ်င္ ႏွစ္ေယာက္ သံုးေယာက္ ထားရပါသည္။
သုိ႔ႏွင့္ပင္ သူတုိ႔မွာ လက္မလည္ႏုိင္ေအာင္ ေမးရေျဖရႏွင့္ ျဖစ္ေန႐ွာရပါသည္။
လန္ဒန္မွာ ဟုတ္ကဲ့ဆုိတဲ့ စကားမ်ိဳးေတြ အေမရိကန္မွာ ယပ္၊ အုိေက၊ ႐ွဴး၀ါးဆုိတဲ့ ဟုတ္ကဲ့ရဲ႕ အစ ျပင္သစ္ မွာ ' ဟုတ္ကဲ့ ' ကုိ ၀ီ၀ီနဲ႔ တ၀ီထဲ၀ီ၍ ေန႐ွာသည္။
တည္းခုိေသာ (ဗစ္တာစိမ့္ ဟုိႏုိးေရးဒလူး) ေဟာ္တယ္မွာ နံက္စာကုိသာစားသည္။ အနားနီးေသာ ျပင္သစ္ေဟာ္တယ္တခုမွာေတာ့ ငါးေကာင္လံုးေက်ာ္က ေကာင္းလွသျဖင့္ ႀကံဳတုိင္း၀ယ္၍ စားၾက သည္။
၎ဆုိင္က စားပဲြထုိး ျပင္သစ္ လူငယ္မ်ားမွာ ခါးတြင္ ဖဲနီစႀကီးမ်ားပတ္၍ လည္ပင္းလည္ အနီစကုိ စီးလွ်က္ ယူနီေဖာင္း သဖြယ္ ၀တ္ဆင္ထားၾကသည္။ သူတုိ႔မွာ အဂၤလိပ္လုိ မေျပာတတ္ေသာ္လည္း ေဖာ္ေဖာ္ေ႐ြေ႐ြ အမူ အယာႏွင့္ ဧည့္၀တ္မ်ား ေက်ႁပြန္ေလသည္။
ျပင္သစ္ငါးေၾကာ္ကုိ အ႐ုိးတေခ်ာင္းမွ မက်န္ရစ္ေအာင္ ခရင္းတေခ်ာင္းနဲ႔ ကုိင္၍ က်င္လည္စြာ အေကာင္ မပ်က္ပင္ ေပးေလ့႐ွိေသာ စားပြဲထုိးကေလးကုိ ၿပံဳးခ်ိဳဟု၍ပင္ အမည္ေပးခဲ့ရသည္။
ၿပံဳးခ်ိဳ၏ မ်က္ႏွာမွာ နံမည္ႀကီးေဟာလိ၀ုဒ္ ႐ုပ္႐ွင္မင္းသား အဆုိေက်ာ္ မာ႐ုိလင္ဆာ၏ မ်က္ႏွာႏွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္တူသည္။ သူတုိ႔ ေဟာ္တယ္ႏွင့္ ၿပံဳးခ်ိဳကုိ အမွတ္တရ ႐ွိေစရန္ တုိက္အျပင္ဘက္ ပလက္ေဖာင္း ေပၚထိ ပန္းပင္၊ ပန္းအုိတုိ႔ႏွင့္ ၀င္းထရံသဖြယ္ နယ္ခ်ဲ႕ထားေသာ သူ႔ေဟာ္တယ္ ေ႐ွ႕မွာပင္ ဓာတ္ပံု ႐ုိက္ယူ ခဲ့ရသည္။
သူတုိ႔ေဟာ္တယ္မွာ စားစရာ စာရင္းလာခ်တုိင္း ျပင္သစ္လုိေရးထားေသာေၾကာင့္ မဖတ္တတ္ ေသာ အခက္အခဲကုိ သူတုိ႔ကလည္း အဂၤလိပ္လုိ ျပန္မေျပာတတ္ေခ်၊ မေျဖ႐ွင္းႏုိင္ေပ တခါတရံ စားပဲြ နီးခ်င္း ျပင္သစ္ကေလးက အဂၤလိပ္လုိတတ္၍ ဘာသာျပန္ေပးမွ မွာရန္ဟင္းမ်ားကုိ နားလည္ သည္။
ဘာသာျပန္ေပးမည့္သူ မႀကံဳလွ်င္ကား ဆုိင္မန္ေနဂ်ာ လင္မယားက မီးဖုိအခန္းထဲ လက္တုိ႔ေခၚ သြားၿပီး ျပင္ဆင္ ခ်က္ျပဳတ္ထားတာေတြ လက္ျပ ေျချပနဲ႔ ေျပာျပေတာ့မွ သေဘာက်ရာကုိ လက္ျပ ေျချပနဲ႔ပင္ မွာခဲ့ ရေတာ့ သည္။
ထုိရက္အတြင္းတြင္ သံအမတ္ႀကီး က်လာေသာေၾကာင့္ ဗမာျပည္က မစ္႐ွင္ေတြ တသုတ္ႀကီး က် လာေသာေၾကာင့္ သြားႀကိဳရ၊ ေနရာထုိင္ခင္းျပင္ဆင္ရ၊ သြားလုိရာ လုိက္ပုိ႔ေပးရ ဗမာစာမ်ား တည္ခင္း ေကၽြးေမြးရ၊ သံ႐ံုး တ႐ံုးလံုး အလုပ္႐ႈပ္လ်က္႐ွိၾကသည္။
ထုိအထဲကပင္ တေနပ သံ႐ံုးအရာ႐ွိ ဦးစုိးတင္တုိ႔ ဇနီးေမာင္ႏွံက သူတုိ႔အိမ္မွာ ဗမာထမင္း ဘိတ္ ေကၽြး႐ွာ ေသးသည္။ ဦးတင္စုိး ဇနီးမွာ ျပင္သစ္ စကားကုိ၎၊ ျပင္သစ္ ဖားေၾကာ္နည္းကုိ၎၊ ေကာင္းေကာင္း တတ္ေန ပါသည္ ဦးေဇာ္၀င္း၏ သားသမီးမ်ားကေတာ့ ခေလးေတြ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျပင္သစ္စကားကုိပုိ၍ သြက္လက္ ေနၾကပါသည္။
ဆက္ရန္
.
No comments:
Post a Comment