ပဲရစ္ တြင္ အေသးအဖဲြ႕ထဲက တခုသတိထားမိပါသည္။ လမ္းေဘး႐ွိ ကုန္တုိက္ အေဆာက္အဦး တုိ႔၏ ေအာက္ထပ္ ေတြမွာ အမ်ားအားျဖင့္ ေပါင္မုန္႔ အမ်ိဳးမ်ိဳး ဖုတ္ၾကေသာ မုန္႔ဖုိႀကီးမ်ား႐ွိသည္။ ညပုိင္း လမ္းေဘး ပလက္ေဖာင္း ေပၚက လမ္းေလွ်ာက္သြားတုိင္း မွန္ေပါက္မ်ားမွေန၍ မုန္႔ဖုတ္ေန ၾကေသာ ျပင္သစ္ က်ား မ မ်ားကုိ ေတြကျမင္ရပါသည္။
မုန္႔အန႔ံ မွာ အေတာ္ထူးျခားစြာ ေမႊးႀကိဳင္သင္းပ်ံ႕၍ အနံ႔႐ွဴမိလွ်င္ စားခ်င္စိတ္ ယုိဖိတ္လာေစသည္။
ေပါင္မုန္႔ ဘိန္းမုန္႔ ပံုသ႑ာန္ေတြက အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ အရသာေတြက အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ သည္အနံ႔ႏွင့္ သည္အရ သာမ်ိဳးမွာ အဂၤလန္ႏွင့္ အေမရိကန္တုိ႔မွာ ေပါင္မုန္႔ေလာကထဲတြင္လည္း မျမင္ခဲ့ရ။ မ႐ွဴ႐ွိဴက္ခဲ့ရ ဘူးသျဖင့္ ပုိ၍ ထူးျခား ပါသည္ဟုဆုိခ်င္သည္။ တညီတည္းထူးေနေသးတဲ့ ေပါင္မုန္႔ ထင္းေခ်ာင္း ႀကီးေတြ႐ွိပါေသးသည္။ လက္ေမာင္း ခန္႔တုတ္၍ တလံခန္႔႐ွည္ေသာ ေပါင္မုန္႔႐ွည္ႀကီးေတြ၊ ဆုိင္ ထဲမွာ ထင္းေခ်ာင္းႀကီးေတြ ေထာင္ထား သလုိ စုေထာင္ထားသည္။
မုန္႔ဖုတ္နံ႔ တသင္းသင္းတြင္ မုိးလင္းစကေနၿပီး ေစ်း၀ယ္ေတြ ႀကိတ္ႀကိတ္တုိးၿပီး ထုိေပါင္မုန္႔ ထင္း ေခ်ာင္းႀကီးေတြကုိ လူတကုိယ္လွ်င္ တေခ်ာင္းမွ သံုးေလးေခ်ာင္းထိ ပုိက္ေပြ႕၀ယ္ယူသြားၾကသည္။ ဘာလုပ္ဘုိ႔ သည္ေလာက္ မ်ားမ်ားႀကီး လူတုိင္းလူတုိင္း ယူသြားၾကေလသည္မသိ။ စဥ္းစားၿပီး ေမးျမန္းမိရာ၊ ဒါဟာ သူတုိ႔ ထမင္းေခ်ာင္းႀကီးေတြဘဲတဲ့။ လူ၀ယ္ၿပီး လူနည္း၍ စားအုိးငယ္တဲ့အိမ္ ကေတာ့ ... တေခ်ာင္း တေလ ၀ယ္ျခင္းျဖစ္သည္။
ဤမုန္႔ထင္းေခ်ာင္းႀကီးမ်ားကုိ လက္မ၀က္ခန္႔ အ၀ုိင္းလုိက္ အ၀ုိင္းလုိက္ ငါးခုတ္သလုိ ခုတ္ထစ္၍ ႀကိမ္ျခင္းေတာင္း ကေလးႏွင့္ထည့္ကာ ေထာပတ္သုတ္၍ ဟင္းႏွင့္တ၀ႀကီးစားၾကေလသည္။
ဒါေၾကာင့္ ညည္းတုိ႔အိမ္မွာ ဆန္ႏုိ႔ဆီဗူးႏွင့္ တေန႔ဘယ္ႏွစ္လံုးခ်က္ရသလဲဟူေသာ အေမးႏွင့္ ဗမာ အိမ္ေထာင္႐ွင္ တုိ႔အိမ္သားဦးေရကုိ ခန္႔မွန္းရဘိသကဲ့သုိ႔ ႐ွင္တုိ႔အိမ္မွာ တေန႔ေပါင္မုန္႔ဘယ္ႏွစ္ ေခ်ာင္း၀ယ္ ရပါသလဲ... ဟူေသာ အေမးမ်ိဳးႏွင့္ လူအနည္းအမ်ား ခန္႔မွန္းႏုိင္ပါသည္။
ျပင္သစ္ ေျမေအာက္မီးရထားသည္ အေမရိကန္ႏွင့္ နင္လား ... ငါလား ... ႐ွိေနေသာ္လည္း လန္ဒန္ ေျမေအာက္ မီးရထားကုိ မမွီပါ။ အမ်ားခ်ည္းညံ၍ က်န္ရစ္ပါသည္။
ေျမေအာက္ မွာ ေဖါက္လုပ္ထားတဲ့ ယာဥ္သြားလမ္းႀကီးမ်ားကေတာ့ ေကာင္းၾကပါသည္။ လမ္းေဘး ဥမင္နံရံ ႏွင့္ အမုိးႀကီးတေလွ်ာက္မွာ ေဖြးေဖြးျဖဴေနတဲ့ ေႂကြျပားေတြ ကပ္စီၿပီး မီးပြင့္မ်ားထြန္းလ်က္ အလင္းေရာင္ကုိ အားေကာင္း ေအာင္ ျပဳျပင္ထားပါသည္။
ဗမာျပည္က မိတ္ေဆြအမ်ိဳးသမီးမ်ားမွာၾက၍ ျပင္သစ္ကုန္တုိက္ႀကီးမ်ားမွ ဘ႐ုိကိတ္ေခၚ ေ႐ႊဇာျပင္၊ ေငြဇာျပင္ယက္ လံုခ်ည္စမ်ားကုိ လုိက္႐ွာရပါေသးသည္၊ ခ်ဥ္သီးပင္ေအာက္ ခ်ဥ္သီး႐ွားဆုိသလုိပါ ဘဲ၊ ဗမာျပည္ ေရာက္လာတဲ့ ဘ႐ုိကိတ္အထည္ေတြလုိမွ စံုစံုလင္လင္ မေတြ႕မျမင္ခဲ့ရပါ။ ေတြ႕သမွ် မွာလည္း အဆင္ က ဗမာႀကိဳက္မဟုတ္တဲ့ ကုိးယုိးကားယားႀကီးေတြမ်ားပါသည္။ ေစ်းႏႈန္းၾကည့္ လုိက္ျပန္ေတာ့လည္း တမီတာ လွ်င္ ဖရန္႔ဒဂၤါးႏွစ္ေထာင္မွ သံုးေထာင္အထိ႐ွိသည္၊ အၾကမ္းမ်ဥ္း အားျဖင့္ တြက္လွ်င္ ဖရန္႔ဒဂၤါး တေထာင့္ ငါးရာ ကုိ ဗမာေငြ (၁၄ က်ပ္၊ ၁၅ က်ပ္)ေလာက္ ႐ွိမည္ထင္ ပါသည္။ တမီတာဆုိသည္မွာ တကုိက္ ႏွင့္ တမုိက္ေလာက္ရွိပါသည္။
ဂ်ပန္ေခတ္ ဘုရားနီေဘးျဖဴ ေထာင္မလဲသဲေကာ္ ဂ်ပန္ေငြစကၠဴေတြ သံုးရတုန္းက ဆီတပံုးငါးေသာင္း၊ ခ်ည္ၾကမ္း လံုခ်ည္တထည္ ေသာင္း႐ွစ္ေထာင္၊ ကဇြန္း႐ြက္တစီး ၇၅... က်ပ္ ဆုိတာလုိပါဘဲ။ ဘာကေလး ၾကည့္လုိက္ ၾကည့္လုိက္ ... ဘာကေလး ေမးလုိက္ ေမးလုိက္၊ ဆယ္ ဂဏန္းမ႐ွိပါ။ ေထာင္ႏွင့္ ေသာင္းသာ ခ်ီ ၍ ေရးထားေတာ့သည္။
ရာ ဂဏန္းမ်ားမွာ ဓါးမေနာက္ပိတ္ေဂြ၊ အေပါဆံုး တပဲတမူးတန္ စားစရာပစၥည္းမ်ား၊ ခ်ိဳခ်ဥ္ငန္စပ္၊ မီးခ်စ္ သတင္းစာ ... စသည္တုိ႔တြင္သာ သံုးေတာ့သည္။ ေသာင္းႏွင့္ခ်ီ၍ ေခၚေျပာသံုးစဲြေနရေသာ ေၾကာင့္ တခါ တခါလည္း ထိတ္လန္႔အံ့ၾသသြားမိသည္။ တခါတခါလည္း မီလွ်ံနာႀကီးပမာ ဘ၀င္ ျမင့္စရာခ်ည္း ျဖစ္ေနျပန္ ပါသည္။
အလွကုန္ ႏွင့္ ေရေမႊးဆုိင္ႀကီးေတြကေတာ့ သူမတူေအာင္ ေပါမ်ားလွပါသည္။ ေရေမႊးအမ်ိဳးအစား ႏွင့္ အနံ႔ အမ်ိဳးအစား တခုႏွင့္တခုမတူေအာင္ ျခားနားသလုိ ေရေမႊးထည့္ေရာင္းေသာ ပုလင္းေတြ ကလည္း ပံုသ႑ာန္အမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ အဆန္းထြင္ထားပါသည္။ ခေလးသံုးေရေမႊးမ်ားကုိပင္ ခေလးမ်ား ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ ေစမည့္ အုိးပုတ္ခ်ိဳး႐ုပ္ေတြလုိ ပံုသ႑ာန္အစားစား၊ ႐ုပ္လံုး႐ုပ္ျပားအေထြေထြကုိ ပံုသြင္း ထားေသာ ပုလင္းမ်ားႏွင့္ထည့္၍ ေရာင္းခ်ၾကပါသည္။
အျခား ေရာင္းကုန္ပစၥည္းမ်ား ေစ်းႀကီးေသာ္လည္း ေရေမႊးကုိေတာ့ ဗမာေငြႏွင့္တြက္ၾကည့္လွ်င္ ေစ်းေပါ သည္ ဟု ထင္ပါသည္။
---------------------------------
ေအာင္မုဒ္
စိန္းျမစ္မွာ ပဲရစ္ၿမိဳ႕လည္ကုိ ျဖတ္၍စီးဆင္းေနသည္ျဖစ္ရာ ၿမိဳ႕လည္၌ပင္ တဘက္ႏွင့္တဘက္ကုိ ခုိင္ခန္႔သားနားေသာ ေက်ာက္တံတားႀကီးေပါင္း သံုးဆယ္ေက်ာ္ျဖင့္ ျဖတ္ကူးထားလ်က္ ယာဥ္ ရထားမ်ား ဥဒဟုိသြားလာကူးသန္းလ်က္ေနသည္မွာ ၾကည့္မၿငီးႏုိင္သလုိ႐ွိေတာ့သည္။
စိန္းျမစ္၏ ေျမာက္ဘက္တေနရာတြင္ အထိကရႀကီးက်ယ္ေသာ မုဒိကံုးေပါက္ႀကီးတခု ႐ွိပါသည္။ ၎ေအာက္ မုဒ္အာဒီထရြမ္းေခၚ ဗိမာန္အေဆာက္အဦးႀကီးမွာ ျပင္သစ္လူမ်ိဳးတုိ႔၏ စစ္ေအာင္ႏိုင္ ျခင္း အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ေဆာက္လုပ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ ေလးေဒါင့္ေက်ာက္ျပႆဒ္ကတံုးႀကီး ကဲ့သုိ႔လည္း မွတ္ထင္စရာ ေအာင္ပဲြသ႐ုပ္ေဖာ္ေသာ ႐ုပ္လံုး႐ုပ္ထုတုိ႔ႏွင့္ အႏုပညာ လက္ရာေျမာက္ေအာင္ ထုလုပ္မြမ္းမံထားသည္။
ထုိေအာင္မုဒ္၏ အထြတ္ေပၚ႐ွိ စိန္းေတာင္ၾကားကေလးေတြတြင္ တက္ေရာက္ ၾကည့္႐ႈေနၾကေသာ ပရိသတ္တုိ႔၏ ဦးေခါင္းကေလးေတြမွာ ထာ၀စဥ္ ႁပြတ္သိပ္ညပ္ခဲ့လ်က္ေတြ႕ရပါသည္။ အခ်ိဳ႕လည္း အား အား႐ွိတုိင္း ေအာင္မုဒ္၏ အေပၚထပ္ကုိတက္၍ ပဲရစ္ၿမိဳ႕႐ႈေမွ်ာ္ခင္းမ်ားကုိ မ်က္စိအရသာခံေန ၾကဟန္ တူပါသည္။
အဆုိပါ ေအာင္မုဒ္မွ ေပါင္းကူးဂံုးေပါက္ႀကီးေအာက္ တည့္တည့္ေျမေပၚတြင္ ဘယ္ေတာ့မွ မၿငိမ္း ေသာမီးခြက္ႀကီးတခုမွ မီးေတာက္မီးလွ်ံမ်ား အၿမဲထြက္လ်က္႐ွိပါသည္။ ဤမီးဘယ္ေတာ့မွမေသရ၊ မၿငိမ္းရ၊ မီးမၿငိမ္းသကဲ့သုိ႔ စစ္ပဲြေအာင္ရာ၊ က်ဆံုးရာ၊ စစ္သည္ေတာ္တုိ႔၏ ဂုဏ္ေက်းဇူးကုိ တိမ္ ေကာေမ့ေလ်ာ့မႈမ႐ွိေၾကာင္း၊ အၿမဲ သတရေၾကာင္းကုိ လူမ်ိဳး၏ အထိမ္းအမွတ္ႀကီးသဖြယ္ ေလးစား စြာအေလးျပဳထားျခင္းျဖစ္သည္ဟု အဆုိ႐ွိပါသည္။ သြား၍ အနီးကပ္ၾကည့္လွ်င္ အမွ်င္မျပတ္၊ အလွ်င္မျ္ပတ္ေသာ မီးေတာက္မီးလွ်ံမ်ားသည္ ဘယ္ေသာအခါမွ ရဲရဲေတာက္ေလာင္ အေရာင္ တလက္လက္ ထြက္ကာ ေလလာတုိင္း မီးညြန္႔ မီးႏြယ္ကေလးမ်ား လႈပ္႐ွားယိမ္းထုိးေနသည္ကုိ ေတြ႕ျမင္ ရပါသည္။
ထုိမီးခြက္ႀကီး ကုိ ေလးေလးစားစားလာေရာက္ၾကည့္႐ႈေနေသာ ပရိသတ္ ဗုိလ္ထုလည္း စဲသည္ဟူ၍ မ႐ွိ ေတာ့ပါ။
ထုိေအာင္မုဒ္ႀကီးကုိ သံႀကိဳး၀ုိင္းႏွင့္ လူသြားလမ္းေက်ာက္ျပား ပလက္ေဖာင္းပတ္လည္၀ုိင္းရံထား သည္။ ထုိအ၀ုိင္းႀကီးအျပင္မွ ယာဥ္ရထားတုိ႔သြားရန္ လမ္းက်ယ္ႀကီး ၀ုိင္းထားျပန္သည္။ ၎လမ္း က်ယ္ အ၀ုိင္းႀကီးကုိ ဦးတုိက္လ်က္ ေျဖာင့္တန္းေသာ လမ္းမႊာဆယ့္သံးခုထက္မနည္း ေဖာက္လုပ္ ထားပါသည္။
' ေအာင္မုဒ္ 'ကုိ ဗဟုိရ္ထား၍ ဦးတုိက္ေနၾကေသာ လမ္းမ်ားမွ မွတ္မိသမွ် အမည္မ်ားမွာ အယ္ဗဒူး ဒီလ္ဂရီအမ္း။ အယ္ဗဒူးဒီခၽြဲမၸဇလီေဇး။ အယ္ဗဒူးဖုိ႔ခ်။ အယ္ဗဒူးဗစ္တာဟူကုိး။ အယ္ဗဒူးကလီးဗား။ အယ္ဗဒူး ဒုိင္ယာနား။ အယ္ဗဒူးမာဘူးရယ္။ အယ္ဗဒူးဒီဖ႐ုိင္းလင္း။ အယ္ဗဒူးတုိ႔ခ်။ အယ္ဗဒူး၀ါးဂရမ္း။ အယ္ဗဒူး မဂၢဟြန္း။ အယ္ဗဒူးကာတြန္းစေသာ လမ္းအမည္မ်ားျဖစ္၍ အယ္ဗဒူး ဗစ္တာဟူကုိးလမ္းမွာတည္းခုိရာ ေဟာ္တယ္ ဗစ္လာစိန္႔ဟုိႏုိးေရးဒလူး႐ွိေနသျဖင့္ လမ္းထိပ္ထြက္ ေလွ်ာက္လုိက္တုိင္း ထုိ ' ေအာင္မုဒ္ ' ႀကီး ကုိ အၿမဲေတြ႕ျမင္ေနရပါသည္။
အျမင့္မွ ဆီးၾကည့္ရေသာအခါမ်ားတြင္ လမ္းက်ယ္ႀကီးေတြဆယ့္သံုးေလးခုစု၍ ဦးတုိက္ေနေသာ ေအာင္မုဒ္ႀကီးမွာ ပင့္ကူအိမ္၏ အလယ္ ဗဟုိခ်က္မေနရာႀကီးပမာ သြားလုိရာလမ္းကုိ အလြယ္ တကူ ထြက္သြား ႏုိင္ေသာ ဌာနႀကီးတခုကဲ့သုိ႔လည္း ျဖစ္ေနပါသည္။
ထုိအခ်ိန္သည္ (ဆန္းမားေဟာလီးေဒး) ျဖစ္၍ အရပ္ရပ္အလုပ္သမား၊ ေက်ာင္းသားေတြ အနားယူ လည္ပတ္ေနခ်ိန္ျဖစ္သျဖင့္ ဘယ္ေနရာ သြားသြား ႏုိင္ငံျခား ဟည့္သည္ေရာ၊ ႏုိင္င့တြင္းဟည့္သည္ ေရာ ေနရာတုိင္း ေသာေသာႂကြယ္ေနခ်ိန္ျဖစ္သည္တြင္ ပဲရစ္ၿမိဳ႕အိမ္ေတြ၊ ႐ံုးေတြက အလုပ္သမား ေတြကလည္း အနားယူခ်ိန္ေပးရေသာေၾကာင့္ ဘယ္အိမ္မဆုိ ကုိယ့္မီးဖုိေခ်ာင္ကုိယ္၀င္ေနရခုိက္ျဖစ္ပါသည္။
ေနာက္တေန႔မွာ အေမရိကန္သံ႐ံုးမွ အတြင္း၀န္ မစၥတာစပီးဘက္ႏွင့္ သူ၏ ဇနီးမစၥစ္ စပီးဘက္တုိ႔ က ခင္မင္စြာ လာေရာက္ဖိတ္ေခၚ ဧည့္ခံၾကသည္ႏွင့္ သူတုိ႔အိမ္သုိ႔ လုိက္သြားရပါသည္။
အတြင္း၀န္ မစၥတာ စပီးဘက္၏ ဇနီးမွာ ဗမာျပည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေန ဆာေပၚထြန္းႏွင့္ ေဒလီေပၚထြန္း တုိ႔၏ သမီးျဖစ္၍ အဂၤလိပ္လုိ၀တ္ေသာ္လည္း ဗမာစကားကုိ ရခုိင္သံမပါ၊ ဗမာကဲ့သုိ႔ ေလယူေလ သိမ္း ျပတ္ျပတ္ သားသား ေျပာဆုိႏုိင္႐ံုမက အင္မတန္လည္း သြက္လက္ေဖာ္ေ႐ြလွသည္။
သူတုိ႔အိမ္မွာ ဗမာျပည္၏ အထိမ္းအမွတ္၊ ဗမာအသံုးအေဆာင္အလွအပမ်ားႏွင့္ ဧည့္ခန္းမွာ ျခယ္လွယ္ မြမ္းမံ ထားပါသည္။ အိမ္ေစမ်ား ေဟာလီးေဒးေပးထားရေသာ ေန႔ရက္ျဖစ္ေစကာမူ အိမ္ တြင္ စားေသာက္ဖြယ္ရာေတြ ျပဳျပင္စီမံထားၿပီးျဖစ္၍ ဘာမွ်လုိေသေလးမ႐ွိေတာ့ပါ။
အိမ္တြင္ ဧည့္ခံမႈ စားေသာက္မႈၿပီးစီးေသာအခါ မစၥတာ စပီးဘက္ဇနီးေမာင္ႏွံသည္ သူတု႔၏ ကား ႏွင့္ ပဲရစ္ၿမိဳ႕ တၿမိဳ႕လံုးကုိ လမ္းတုိင္းေစ့ နွံ႕ေအာင္ တေနကုန္ ကားေမာင္းပုိ႔ျပန္ပါသည္။ လယ္လုိ႔ မကုန္ႏုိင္ ေအာင္ က်ယ္၀န္းေသာ ၿမိဳ႕ႀကီးမွာ ကားဘီးရာမ်ားထပ္၍ထပ္၍ လာသည္ဟုပင္ ထင္မိ ပါသည္။
ေရာက္ခဲ့ရေသာ ေနရာမ်ားတြင္ ဓါတ္ပံုမ်ား မၾကာခဏ ဆင္း႐ုိက္ရသည္မွာလည္း နားရသည္မ႐ွိ ေတာ့ပါ။ သုိ႔ေစကာမူ ဓါတ္ပံု႐ုိက္ယူစရာ ေနရာမ်ားေပါလြန္းသျဖင့္ အားရတင္းတိမ္ျခင္းမ႐ွိႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ရ ပါေတာ့ သည္။
သ့ေမွ်ာ္စင္ႀကီးႏွင့္ ၎ အနီးတ၀ုိက္မွာ ဓါတ္ပံု႐ုိက္စရာ အလွဆံုးေနရာမ်ားျဖစ္ပါသည္။ နပုိလီယံသခ်ႋဳင္းဂူ၊ ဘုရား႐ွိခုိး ေက်ာင္းႀကီး၏ အတြင္းတြင္လည္း ဓာတ္ပံု႐ုိက္ခ်င္စရာေတြေပါသျဖင့္ ၃-၄ေခါက္ ဆက္တုိက္ သြားရ ပါေသးသည္။
စိန္းျမစ္၏ အလယ္ကၽြန္းတြင္ လြမ္းခ်င့္သဖြယ္ ဟုိေ႐ွးႏွစ္မ်ားစြာက တည္ေဆာက္ထားေသာ ေနာ္တိဒိန္ ဘုရား႐ွိခုိးေက်ာင္းႀကီး၏ ပတ္၀န္းက်င္ တ၀ုိက္မွာလည္း မ်က္လံုးထဲက မထြက္ႏုိင္ေအာင္ ေရေရာင္ ေနေရာင္ ႏွင့္ ဓါတ္ပံု႐ုိက္ယူခ်င္ေအာင္ ေသြးေဆာင္၍ ပဏာဟပ္လ်က္ေတြ႕ျမင္ရသည္။
ေက်ာင္းေဆာင္ အတြင္းရွိ သစ္ပင္ ပန္းႏြယ္ကလည္း ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္ႀကီး၏ အုဌ္တံတုိင္းႀကီး ၏ ေအာက္ေျခ ျမစ္ေရ ထဲမွာ တဲြလိတဲြေလာင္းက်ေနေစလွ်က္ အလွကုိသဘာ၀က်ေအာင္ ျပင္ဆင္ ေပးထား ၾကသည္။
ေက်ာင္းေျမႏွင့္ အနီးတ၀ုိက္မွာ ႏုိင္ငံတကာက ေရာက္လာေသာ ဧည့္ပရိသတ္မ်ားကုိ ေတြ႕ရပါ သည္။ ထုိပရိသတ္ေတြမွာ လူအမ်ိဳးမ်ိဳးအစားအစား႐ွိပါလိမ့္မည္။
ေဟာလီေဒး အတြင္း အေပ်ာ္ခရီးထြက္သူမ်ားလည္း ပါသည္။ ပညာပုိင္းဆုိင္ရာ ေဒသႏၱရဗဟုသုတ ႐ွားမွီး သူေတြလည္းပါသည္။
အခ်ိဳ႕ႏိုင္ငံငယ္ကေလးေတြက မစ္႐ွင္အဖဲြ႕တခု နာမည္တပ္ခါ လက္သင့္ရာစားေတာ္ေခၚလာၾကသူ ေတြလည္း ပါပါသည္။
အကပ္ေကာင္း၊ အမေကာင္း၊ အဆုိ အငုိေကာင္းေသာေၾကာင့္လည္း နားေအးၿပီးေရာလုိ႔ တြန္းပုိ႔ လုိက္ရသူေတြကေတာ့ ႏုိင္ငံတခုခုမွ ေခါင္းေဆာင္တဦးဦးလာတုိင္း အေခၽြအရံ အတုိင္ပင္ခံ အျဖစ္ ႏွင့္ လုိက္ပါခြင့္ ရလာတတ္ၾကူူ၊ ပါေတာ္မူအေခ်ာင္သမားေတြလည္း ပါသည္ဟု တဆင့္စကားၾကား ရပါသည္။ ေျပာသည့္အတုိင္းလည္း ဟုတ္ပံုရပါသည္။ ဘယ္ေနရာၾကည့္လုိက္ ၾကည့္လုိက္ မွန္မုိး ႏွင့္ ခရီးသြား ဘတ္စကားႀကီး ေတြမွာ သူတုိ႔ၿမိဳ႕႐ြာ ဆုိင္းဘုတ္ စာတမ္းေတြထုိးၿပီး ႏုိင္ငံျခားလူအမ်ိဳး မ်ိဳး၏ မ်က္ႏွာ မ်ိဳးစံုေတြကုိ ေနာ္တီးဒိန္ဘုရားေက်ာင္းေျမျပင္တြင္ ေ႐ွာင္မလြတ္ေအာင္ ေတြ႕ျမင္ေန ရပါသည္။
ေနာ္တီဒိန္းဘုရား႐ွိခုိးေက်ာင္းႀကီး၏ ရာဇ၀င္ အထုပၸတၱိကုိေတာ့ ကမၻာႏွင့္အ၀ွမ္း သိ႐ွိၾကၿပီးျဖစ္ၾက လုိ႔ ဗမာျပည္ အတြက္လည္း အထူးသျဖင့္ အက်ယ္ခ်ဲ႕ေရးေနဘုိ႔ လုိေတာ့မည္မထင္ပါ။
ျပင္သစ္ျပည္ ကုိ မေရာက္ဘူးဘဲႏွင့္ပင္ ယခင္ေခတ္ေဟာင္းတုန္းက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာျပသြားတဲ့ ' ခါးကုန္းႀကီး ႏွင့္ ေနာ္တီဒိန္းဘုရား႐ွိခုိးေက်ာင္းႀကီး' ႐ုပ္႐ွင္ ဇာတ္ကားမွာ ဒီဘုရား႐ွိခုိးေက်ာင္း အေဆာက္အဦးႀကီးရဲ႕ အတြင္းအျပင္ ပတ္၀န္းက်င္တ၀ုိက္၌သာလွ်င္ ဇာတ္အိမ္ ဇာတ္ကြက္ဆင္ၿပီး ႐ုိက္ကူး ထားတဲ့ကား ျဖစ္ေလေတာ့ လူကုိယ္တုိင္ ႏွံ႕ႏွံ႕စပ္စပ္ ႀကိဳႀကိဳၾကားၾကား မက်န္သြားၾကည့္ရသည္ႏွင့္မျခား ႐ုပ္႐ွင္ၾကည့္ ပရိသတ္ အမ်ားေတြ႕ျမင္ခဲ့ၾကၿပီးသည္ျဖစ္လုိ႔ အားလံုး ဘဲမွတ္မိေကာင္း မွတ္မိပါလိမ့္မယ္။
႐ုပ္႐ွင္ ႐ုိက္နည္း ပရိယာယ္အားျဖင့္ အခ်ိဳ႕ အနီးကပ္႐ုိက္ရတဲ့ ႐ုိက္ကြင္းခန္းမ်ားမွာ အတုျပဳလုပ္၍ ႐ုိက္ကူး ထားေစကာမူ ဒီအတုကုိ တူေအာင္ အက်အနဖန္ဆင္းထားတဲ့ အတုျဖစ္ေလေတာ့ မူရင္း ႏွင္ဘာမွ် မျခားနား တဲ့ အစိတ္အပုိင္းျဖစ္ေနပါသည္။
အကယ္၍ ေနာ္တီဒိန္းဘုရားေက်ာင္းႀကီးကုိ ေရာက္လာေစဦးေတာ့ ဤမွ်ေလာက္ စံုစံုလင္လင္ အထဲ၀င္ အျပင္ ထြက္တက္ေရာက္ၾကည့္႐ႈႏုိင္မည္မဟုတ္ပါ။ ၾကည့္ႏုိင္သည္ထားဦးေတာ့။ ဘံုေဆာင္ အထြတ္အဖ်ား ကေလးမ်ားကုိ အသဲယားေလာက္ေအာင္ ေလွ်ာက္သြား၀ံ့ၾကမည္ မထင္ပါ။
သုိ႔ႏွင့္ ေက်ာင္းေဆာင္ႀကီး၏ ေ႐ွ႕မ်က္ႏွာစာမွာ လာလာသမွ် ပရိသတ္ႏွင့္ မွန္အမုိးၿမိဳ႕ ပတ္ဘတ္စ္ ကားႀကီးမ်ားကုိ ထုိးေဖာက္ေက်ာ္လႊား၍ အနီးအနား တ၀ုိက္ကုိ လွည့္လည္၍ ဓါတ္ပံု ႐ုိက္ၾကပါသည္။
ေက်ာင္းေဆာင္ႀကီးက ႀကီးလြန္းသျဖင့္ ဓါတ္ပံုကုိ အျပည့္ရႏုိင္ရန္ ခပ္ေ၀းေ၀းမွခြာ၍ ႐ုိက္ရသည္က တမ်ိဳး အနီးအနား တုိး၍ ခ်ိန္ရသည္ကတျဖာ ပူးခ်ီ ခြာခ်ီ လုပ္ရလြန္းသျဖင့္ ၾကာေတာ့ ေျခေညာင္း လာရပါသည္။ ေက်ာင္းေဆာင္ႀကီး လက်္ာဘက္ ေမွ်ာ္စင္တခုမွာလည္း ျငမ္းမ်ားဆင္၍ မြမ္းမံေနခ်ိန္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အနီးအပါး က ျဖတ္သြားရာမွာ အေပၚက တခုခုျပဳတ္က်ေလမလား ဟုစိတ္မလံုေအာင္ ႐ွိသည္။ သုိ႕ရာတြင္ သူတုိ႔ ပိသုကာ မ်ားမွာ အလြန္တရာ စည္းကမ္းေသ၀ပ္သူ မ်ားျဖစ္လုိ႔ စုိးရိမ္မႈ႕မွာ အပုိသာျဖစ္ေစပါသည္။
သည္တေခါက္မွာ အေမရိကန္သံ႐ံုးအတြင္း၀န္ မစၥတာ စပီးဘက္ႏွင့္ ဇနီးမစၥစ္စပီးဘက္တုိ႔ အတူ ပါေသာေၾကာင့္ ကားကုိ ေတာ္ရာမွာ ရပ္ထားၿပီး စကားတေျပာေျပာႏွင့္ မေမာႏုိင္ မပမ္းႏုိင္ လမ္း ေလွ်ာက္ရင္း လွည့္လည္ၾကည့္႐ႈၾကပါသည္။
ေနာ္တီဒိန္းေက်ာင္းေဆာင္ႀကီးမွာ ျမစ္လယ္ကၽြန္းတြင္ တည္ထား၍ ျမစ္ႏွစ္ဘက္မွ အုတ္တံတား ႀကီးမ်ားႏွင့္ ဆက္ခါ ယာဥ္ရထားေတြ ဥဒဟုိသြားလာေနေသာ လမ္းႀကီးမ်ား႐ွိသည္။ ျမစ္တဘက္ တခ်က္႐ွိ ေအာက္ေျခ ကမ္းအနိမ့္ပုိင္း မွာလည္း လမ္းေလွ်ာက္ရန္ေနရာမ်ား၊ ထုိင္ရန္ အရိပ္အာ၀ါသ မ်ားႏွင့္တကြ ေရစပ္တြင္ ေအးေအး လူလူ မပူမပင္ ငါးမွ်ားေနၾကသူေတြလည္း တသီတတန္းႀကီး ႐ွိေနၾကပါသည္။
ျမစ္ေရယာဥ္ သည္ တည္ၿငိမ္စြာ စီးဆင္းလ်က္ ႐ွိသည္။ ေက်ာက္ဒုကၽြန္းငယ္ေပၚ တည္ထားေသာ ေက်ာင္းေဆာင္ အေဆာက္အဦး က ပုိလုိ႔ပင္ တည္ၿငိမ္လ်က္႐ွီပါေသးသည္။
မစၥစ္စပီးဘက္ႏွင့္အတူ ကမ္းေျခအနိမ့္ပုိင္းကုိဆင္း၍ အစီအရီ ငါးမွ်ားေနၾကေသာ လူေတြကုိ သြား ၾကည့္ရာ ဘာမွ မယ္မယ္ရရမေတြ႕ရ။ သူတုိ႔ေနာက္ပုိင္းကမ္းပါးေစာင္း႐ွိ အုတ္နံရံတေလွ်ာက္မွာ ျဖင့္ အလြန္ နံေစာ္ ေသာ တပုိတပါးသြားထားသည့္ အနံ႔အသက္မ်ားက ေလေသြးရာရနံ႔ႀကိဳင္လ်က္ ႐ွိသည္။ ဤသည္ တုိ႔ေၾကာင့္ပင္ ပဲရစ္ၿမိဳ႕၏ က်က္သေရေဆာင္ေနရာႀကီးတြင္ ေခ်းနံ႔ေသးနံ႔ တလိႈင္ လိႈင္ ျဖစ္ေနျခင္းကား ေတေလ ဂ်ပုိးမ်ား အက်င့္စာရိတၱပ်က္ျပားသူတုိ႔ က်က္စားရာ ေနရာႀကီး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ထင္ပါသည္။
သူတုိ႔သည္ ေပါင္းကူးတံတားေတြေအာက္ေျခမွာ ေန႔ေန႔ညည ၀င္၍ မုိးခုိျခင္း၊ ထင္ရာျမင္ရာ လုပ္ကုိင္ ျပဳမူျခင္း၊ အေပါ့အေလးသြားလုိက ဤအနီးအပါးတြင္သာ တာ၀န္မဲ့ စြန္႔ပစ္ၾကျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ၾကသည္။ သူတုိ႔ အစုိးရနဲ႔ ျမဴနီစီပယ္ပင္တာဆီးလုိ႔ ႏုိင္ပံုမေပၚေပ။
သည္အထဲ မွာ ဓါတ္ပံုဆရာက တေမွာင့္ပင္။ ျမစ္ေရာ၊ ကၽြန္းေရာ၊ တံတားေရာ၊ ဘုရားေက်ာင္း ေဆာင္ေရာ၊ ငါးမွ်ားသူ ေတြပါ တပါတည္းအေ၀းမွ ေနၿပီး ဓါတ္ပံု႐ုိက္လုိျပန္ေသးတယ္။ ခဏရပ္ ေနပါအံုးဆုိသျဖင့္ နံနံ ေစာ္ေစာ္ ႏွင့္ပင္ မစၥစ္စပီးဘက္ႏွင့္ အတူရပ္ေနရျပန္ပါသည္။
ထုိမွတခါ ကျပာကရာ ေျပးတက္လာၾကၿပီး အုတ္႐ုိးတံတုိင္းႀကီးတေလွ်ာက္ ေရာက္လာေတာ့ လမ္းေဘး တဘက္ တခ်က္ ဆုိင္တဲကေလးခ်င္းယွက္ၿပီး တသီတန္းႀကီးေတြေတြ႕ရတဲ့ စာအုပ္ အေဟာင္းဆုိင္ ကေလး ေတြျဖစ္ပါသည္။
ညေစ်းတန္းတုိ႔၊ တ႐ုပ္တန္းတုိ႔က ဆုိင္တန္းေတြႏွင့္ ထူးမျခားနားပင္။ တခုေတာ့ရွိသည္။ သူတုိ႔ ဆုိင္ေတြက စာအုပ္ေဟာင္းမ်ိဳးစံုကုိ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ ေရာင္းၾကသည္။ ဘာ စာအုပ္ေဟာင္းကုိ လုိခ်င္လုိခ်င္၊ ဤဆုိင္ေတြတြင္ ၀င္႐ွာလွ်င္ လုိခ်င္ဒါအားလံုးရႏုိင္သည္။
ေစ်းကလည္းေပါလွပါသည္။ စာအုပ္ႏွင့္အတူ ပူးတဲြေရာင္းခ်ေသာ အျခားေရာင္းကုန္တခုမွာ ပန္းခ်ီ ဆရာ အမ်ိဳးမ်ိဳး တုိ႔၏ စုတ္ခ်က္အမ်ိဳးမ်ိဳးပါေသာ ဆီေဆး၊ ေရေဆး ပန္းခ်ီကားခ်ပ္မ်ားပင္ျဖစ္ပါ သည္။
ပန္းခ်ီကားမ်ားမွာ လုိရာရႏုိင္ပါ၏။ သစ္သီးပန္းမလ္ပံုႀကိဳက္သေလာ။ အိမ္ပံု၊ တုိက္ပံု ႀကိဳက္သေလာ၊ ရႈေမွ်ာ္ခင္းပံု ႀကိဳက္သေလာ။ ျပင္သစ္၏ ေက်ာ္ၾကားေသာ အေဆာက္အဦး လူပုဂၢိဳလ္ တုန႔၏ပံုမွအစ၊ တိရိစၦာန္၊ ျမင္း၊ ႏြား၊ ေခြး၊ ၀က္ ဆိတ္ ကအစ၊ ၾကက္၊ ငွက္အထိ ႀကိဳက္ ရာေ႐ြးေပေတာ့။ ဗီကာဆုိ တုိ႔ ေရးနည္း မွ အတုယူခဲြထုတ္လာၾကတဲ့ ဘာမွန္းမွမသိရတဲ့ ေရပံုးမ်ိဳးေတြ ကတမ်ိဳး၊ အေတာ္လည္း စံုပါေပတယ္။ စုတ္တန္ ႐ွင္ပန္းခ်ီဆရာတုိ႔ရဲ႕ လက္ရာကေတာ့ အညံ့စား အေ႐ွာ္စားကအစ အေတာ္ကေလး ေကာင္းတဲ့ အေကာင္းစား နဲ႔ ေက်ာင္းသား လက္သင္ကေလး ေတြပါ ေရးပုိ႔ၾကတာထင္ပါရဲ႕။
အနီးအပါးမွာ ဆံမုတ္ဆိတ္ဖားဖား အ၀တ္အစားအေပါက္အၿပဲနဲ႔ တေယာက္ထဲ ထုိင္ေရး၊ ေရာင္းေနတဲ့ လက္ငင္း ပန္းခ်ီ ဆရာေတြကုိလည္း ႀကိဳၾကားေတြ႕ရပါေသး သည္။
၀ယ္သူေတြရွိ၍ ေရာင္းသူေတြျပည့္ေနျခင္းျဖစ္ပါသည္။ သူတုိ႔ႏုိင္ငံဆီမွာ ပန္းခ်ီကားကေလးမ်ားကုိ အိမ္တုိင္း အိမ္တုိင္း တတ္အားသေ႐ြ႕ ဆဲြခ်ိတ္ထားတတ္ၾကတဲ့ အေလ့႐ွိၾကသည္။ သည္လုိဆုိင္ မ်ိဳးေတြက ပန္းခ်ီ ကားခ်ပ္ ေတြကုိ သူ႔၀န္သူ႕အား ၊ သူ႕မွ်ားႏွင့္သူ႔ေလးဆုိဒါလုိ ေ႐ႊဒဂၤါးေထာင္ ေသာင္းခ်ီ မေပး မ၀ယ္ႏုိင္သူမ်ားက လာ၍ ၀ယ္႐ွာၾကသည္။
၀က္သား၊ ၾကက္သားအီေအာင္ စားေနရတဲလူက တခါတရံ ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္းကေလး၊ ျငဳပ္သီးေထာင္း ကေလးစားခ်င္စိတ္႐ွိသလုိ ပန္းခ်ီေက်ာ္ကားေတြ ေ႐ႊဒဂၤါးေထာင္ေသာင္းေပး၀ယ္ႏုိင္တဲ့ သူေဌးႀကီး ေတြ ကလည္း ဆင္းရဲသား ပန္းခ်ီကားဆုိင္တန္းမွာ ေလွ်ာက္ၾကည့္ၿပီး အႀကိဳက္ေတြ႕ရင္ ထုိက္သေရြ႕ ၀ယ္ယူ ခ်ီးျမႇင့္သြားၾကပါသည္။ ဒီလုိအခါမ်ိဳးမွာ အဲဒီပန္းခ်ီဆရာဟာနာမည္ရခ်က္ေကာင္း မိၿပီး လူသိသူသိမ်ားလုိ႔ ထင္႐ွားခ်င္လည္း ထင္ရွား သြားတတ္ပါေတာ့သည္။
ျပင္သစ္ျပည္၏ အထြတ္အထိပ္ေကာင္းစားႀကီးပြားထြန္းကားခ်ိန္သည္ ဥေရာပတခြင္၌ ေရွးက်ခဲ့ ေသာ ႏုိင္ငံႀကီး ျဖစ္သည္။ နပုိလီယံ ဘုရင္မင္းဆက္တုိ႔၏ လက္ထက္မွာ မီးကုန္ယမ္းကုန္ တက္ခဲ့ သေလာက္ ေနာက္ပုိင္း တြင္ ပထမကမၻာစစ္ ဂ်ာမနီတုိ႔ ဒဏ္ကုိခံလုိက္ရသည္အတြက္ တစတစ က်၍ က်၍ လာခဲ့ ေစကာမူ ပါရဂူႀကီးမ်ား၊ ပညာ႐ွိႀကီးမ်ား သုခုမအႏုပညာဆရာႀကီးမ်ား၏ စက္မႈ လက္မႈ ယဥ္ေက်းမႈ တုိ႔မွာ ယေန႔ တုိင္ေအာင္ လက္ရာထင္၍ က်န္ရစ္သည္မွာ ဘယ္ႏုိင္ငံႏွင့္မွ် မယွဥ္သာေအာင္ ေျမာက္မ်ား လွပါေသးသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ပဲရစ္ၿမိဳ႕သည္ ေ႐ွးေဟာင္း အႏုပညာ ျပတုိက္ႀကီး တခုကဲ့သုိ႔ျဖစ္ေနပါသည္။
အရပ္ေလးမ်က္ႏွာ တုိ႔သုိ႔ ေမွ်ာ္လုိက္တုိင္း အထိကရအေဆာက္အဦး အမွတ္အသားႀကီးမ်ားမွာ ငြားငြားစြင့္စြင့္ ေတြ႕ေနရသည္ခ်ည္းပင္။ ဗစ္တာဟုဂုိးလမ္းထိပ္ေအာင္မုခ္၀ လမ္းခြဆံုမွ အေ႐ွ႕ ဘက္သုိ႔ ေမွ်ာ္လုိက္ လွ်င္ အဆုိပါ ေနာ္တီဒိန္းဘုရား႐ွိခုိးေက်ာင္းႀကီး၏ ေခါင္းေလာင္းဘံုေဆာင္ႀကီး ကုိျမင္ေန ရသည္။
ဤ ေက်ာင္းႀကီးမွာ သကၠရာဇ္ (၈)ရာစုႏွစ္ေလာက္က စတင္ေဆာက္လုပ္ခဲ့၍ ႏွစ္ေပါင္း႐ွစ္ရာေက်ာ္ ၾကာျမင့္ၿပီး ေဟာင္းႏြမ္းအုိမင္းလွၿပီဟုဆုိရေစကာမူ ပ်က္ပ်က္စီးစီးမ႐ွိ၊ ဘံုေဆာင္အထြတ္အျမင့္္မွာ ခ်ယ္လွယ္ ထုလုပ္ထားေသာ ႐ုပ္လံုး႐ုပ္ထုမ်ားက ေက်ာက္သား ေက်ာက္ဆစ္ပညာ၏ အေသးစိပ္ လက္ရာ၊ အႏုပညာအရာ ၌ ငါတုိ႔ျပင္သစ္ကုိ ဘယ္သူမွမမွီပါဘူး...ဟု ဆုိေနသည့္အလား ေမာ္ေမာက္စြာ ေဖာ္ျပလ်က္ ႐ွိပါေသးသည္။
အမြမ္းအမ့ အျပင္အဆင္သမားတုိ႔ကလည္း အနည္းငယ္ ေဆြးေျမ့ပ်က္စီးသည္ႏွင့္ တခ်က္တည္း လက္ရာ မပ်က္ အျမန္ေဖးမျပဳျပင္ထားၾကသည္။
ျပင္သစ္လူမ်ိဳး စာေရးဆရာႀကီး ဗစ္တာဟူးဂုိးသည္ ဤေနာ္တီဒိန္း ဘုရားေက်ာင္းႀကီးကုိ ေနာက္ခံ ျပဳလ်က္... သည္ဟန္႔(ခ်)ဘက္ေဟာ့ေနာ္တီဒိန္း ဟူေသာ ၀တၳဳႀကီးကုိ ေရးခဲ့သည္။
႐ုပ္႐ွင္ ရာတုိ႔ကလည္း ႐ုပ္႐ွင္ဇာတ္ကားျဖစ္ အရသာေဖာ္ေပးခဲ့ၾကသည္။ ဆရာႀကီး ဗစ္တာဟူစုိး ၀တၳဳတပုဒ္ျဖစ္ေသာ (လီမစ္ဆက္ဆေဗးလ္)ကုိလည္း ႐ုပ္႐ွင္ဇာတ္ကားအျဖစ္ႏွင့္ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕ တြင္ အခန္႔သင့္၍ ၾကည့္ခဲ့ရပါေသးသည္။
႐ုိးသားေျဖာင့္မတ္သူတဦးသည္ ငတ္ေနေသာမိသားတစုကုိ သနားလွသျဖင့္ ေပါင္မုန္႔တလံုးကုိ ခုိးေပး မိသည္။ ေပါင္မုန္႔ကုိ သက္ေသခံပစၥည္းအျဖစ္ထား၍ တရားသူႀကီးေ႐ွ႕တြင္ အမႈစီရင္ၿပီးေသာ အခါ ေထာင္ဆယ္ႏွစ္ခ်လုိက္ၿပီး သက္ေသခံပစၥည္းေပါင္မုန္႔မွာ အမိႈက္ျခင္းထဲ ထည့္လုိက္သည္။ ငတ္ေနေသာ မိသားစု မွာလည္း ေပါင္မုန္႔ကုိ မစားလုိက္ရ။ သားေရက်လ်က္ က်န္ရစ္သည္။
ငတ္ျပတ္မႈကုိ မ႐ႈစိမ့္၍ ခုိးေပးမိေသာ တရားခံမွာလည္း ေထာင္ဆယ္ႏွစ္က်သြားရာက ထုိေခတ္ အက်ဥ္းသား မ်ားခံစားရေသာ ဒုကၡအမ်ိဳးမ်ိဳးေတြကုိ ေက်ာ္လြန္ကာ ေနာက္ဆံုး ဘုန္းႀကီးတပါး၏ အဆံုးအမ ေၾကာင့္ ခုိးခ်င္ေသာ ညာဥ္ကုိေဖ်ာက္လ်က္ ေနာက္ထပ္ဒုကၡေရာက္သူမ်ားကုိ ကူညီရင္း ကံတခ်က္မရာမွ သူေဌး ၿမိဳ႕ေတာ္န္ႀကီးဘ၀ ေရာက္ခဲ့သည္။ ယင္းသုိ႔တုိင္ေအာင္လည္း ဒုကၡေရာက္ သူမ်ားကုိ ကူညီ တတ္ေသာ စိတ္ေကာင္းတခုေၾကာင့္ အမႈအမ်ိဳးမ်ိဳး ေရာက္ခဲ့ရာ ျပင္သစ္သူပုန္ ေက်ာင္းသားတဦးကုိ ပုလိပ္ႏွင့္ ႐ုိက္ပဲြျဖစ္ရာမွ လွ်ိဳ႕၀ွက္စြာ ကယ္ဆယ္လုိက္ျခင္းေၾကာင့္ ဒုကၡသည္ျပည့္တန္ဆာမ တဦး၏ သမီးကုိ ကယ္ယူထားလုိက္ရေသာ သူ၏ ေမြးစားသမီးကေလးႏွင့္ သူပုန္ ေက်ာင္းသားတုိ႔ ခ်စ္ခင္ ဆက္သြယ္မိ သည္မွအစ၊ ေနာက္ထပ္ဒုကၡအမ်ိဳးမ်ိဳးေတြ႕ခဲ့ရသည္။
သုိ႔ရာတြင္ သူ၏ ျမင့္ျမတ္ေသာေစတနာ၏ အက်ိဳးတရားကုိ ခံစားရပံုမ်ားျဖစ္၍ စာေရးသူ၏ ရည္ ႐ြယ္ခ်က္ ကုိ အကြက္က်က် သဘာ၀မိမိႏွင့္ ၾကည့္ေကာင္းေအာင္ ႐ုပ္႐ွင္ဆရာတုိ႔က ႐ုိက္ကူးျပသ ႏုိင္ပါေပသည္။
ျပင္သစ္စာေရးဆရာႀကီး ဗစ္တာဟူးဂိုးအား ျပင္သစ္လူမ်ိဳးတုိ႔ မည္မွ် ေလးစားသနည္းဆုိလွ်င္ ဗစ္တာဟူးဂုိး ဟု အမည္ေပးထားေသာ လမ္းက်ယ္ႀကီးထိပ္တြင္ ဆရာႀကီး ဗစ္တာဟူးဂုိးအထိမ္း အမွတ္ ပန္းၿခံႀကီး တခု ေမာ္ကြန္းမွတ္တမ္းႏွင့္ထားသည္။ ဆရာႀကီး၏ အထိမ္းအမွတ္ေန႔ဆုိလွ်င္ ထုိလမ္းႀကီး တလမ္းလံုး သည္ မီးပံုးမီးလံုးမီးပြင့္ခုိင္တုိ႔ျဖင့္ အိမ္တုိင္းေစ့ ၿမိဳင္ၿမိဳင္ႀကီးထြန္းညႇိအေလး ျပဳၾကသည္။ သူ၏ ထူးျခားေသာ စာအရသာမ်ားကုိ စၿမံု႕ျပန္ၾက၊ ကျပၾက၊ ဂုဏ္ျပဳၾကေတာ့သည္။
ေနာ္တီဒီန္း ဘုရား႐ွိခုိးေက်ာင္းႀကီးေလာက္ ေရွးမက်ေသာ္လည္း ပဲရစ္ၿမိဳ႕ေပၚမွ ဘယ္ေနရာကျဖစ္ ျဖစ္ မားမားႀကီး ေတြ႕ေနရေသာ အေဆာက္အဦႀကီးတခုမွာကား အပၸါယ္တာ၀ါးေခၚ သံေမွ်ာ္စင္ႀကီး ျဖစ္ပါသည္။ (အလ္လစ္ဇႏၵာဂတ္စတပ္အပၸါယ္)ေခၚ အင္ဂ်င္နီယာႀကီးက ႀကီးၾကပ္ေဆာက္လုပ္ ေသာေၾကာင့္ ၎ အင္ဂ်င္နီယာ ပိသုကာ၀ိဇၨာႀကီး၏ အမည္ကုိယူ၍ အပၸါယ္တာ၀ါးဟူေသာအမည္ ျဖင့္ ထင္႐ွား ေက်ာ္ၾကားလ်က္ ႐ွိပါသည္။
ဤ အပၸါယ္ တာ၀ါး သံေမွ်ာ္စင္ႀကီး၏ အျမင့္မွာ ေပေပါင္း ၉၈၄-ေပျဖစ္ပါသည္။ ေမွ်ာ္စင္ႀကီး ေဆာက္ လုပ္ျဖစ္ေပၚ လာရေသာ ကိစၥမွာ ၁၈၈၉-ခုႏွစ္တြင္ က်င္းပခဲ့ေသာ ပဲရစ္ျပပဲြႀကီးအတြက္ အမွီေဆာက္ လုပ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္းသိရပါသည္။ ျပပဲြႀကီးၿပီးစီးေသာ္လည္း ဤမွ်လွပခုိင္ခန္႔သား နား၍ အံ့တပါး ျဖစ္ေနေသာ ေမွ်ာ္စင္ႀကီးအား ဖ်က္သိမ္းျခင္းမျပဳဘဲ၊ ၀ုိင္ယာလက္ဌာနတခု အျဖစ္၎၊ ပဲရစ္ၿမိဳ႕ကုိ အျမင့္မွ စီးၾကည့္ရန္ ဌာနအျဖစ္၎၊ အလွၾကည့္ စရာထားခဲ့ရာ ယခုအခါ၊ ႏွစ္ေပါင္း ၆၄-ႏွစ္ တုိင္ခဲ့ေလၿပီ။
ဤေမွ်ာ္စင္အနီးသုိပမသြားမွီ၊ အေ၀းမွ ၾကည့္၍ လွေသာ႐ႈေမွ်ာ္ခင္းမ်ားႏွင့္ ပံု႐ုိက္ယူရျပန္သည္။ ႐ုပ္ ထု႐ုပ္လံုးအမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ျပဳျပင္ထားေသာ ျမစ္ကူးတံတားႀကီးမ်ားေပၚမွ၎၊ လမ္းက်ယ္ႀကီးမ်ား မွ၎၊ ေမွ်ာ္စင္ႀကီးကုိ ျမင္ေနရာအရပ္မွ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ဓါတ္ပံု႐ုိက္လ်က္႐ွိေသာ အေ၀းေရာက္ အေပ်ာ္ ထြက္လာေသာ လူအုပ္စံုေတြက မုိဘီကင္မရာကေလးမ်ားႏွင့္ ေရာင္စံု ႐ုပ္႐ွင္႐ုိက္သြားၾကသည္ တုိ႔ကလည္းမ႐ွားပါ၊ သူအနီးအပါးသုိ႔ မေရာက္ခင္ ေမွ်ာ္စင္ပါတ္၀န္းက်င္တ၀ုိက္ က်ယ္၀န္းေသာ ပန္းဥယ်ာဥ္ႀကီးအတြင္း ျမက္ခင္းစိမ္းလဲ့လဲ့မွာ အေမာေျပ ထုိင္စရာခင္းက်င္းထားေသာ ကုလား ထုိင္ေတြ၊ ေရပန္းေ၇ေဖါက္တိန္ကေလးမ်ားအစီစီႏွင့္ စိတ္ၾကည္လင္ ေအးျမေစရန္ ဖန္တီးျပဳျပင္ ထားေလသည္။
သုိ႔ႏွင့္ ၉၈၄-ေပျမင့္ေသာ အပၸါယ္တာ၀ါးသံေမွ်ာ္စင္ႀကီးေအာက္သုိ႔ ေရာက္ခဲ့ေလၿပီ၊ ေမာ့၍ ၾကည့္ လုိက္လွ်င္ တိမ္တုိက္ကုိ ထုိး၀င္ေနသေယာင္ေယာင္ တေဖြးေဖြးႏွင့္ ေျပာေနေသာ တိမ္တုိက္မ်ား ေၾကာင့္ သံေမွ်ာ္စင္ႀကီးပါ၊ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ ေျပးသြားေနသလုိ ထုိမွ် ရင္ဖုိစရာေကာင္းေအာင္ ျမင့္မတ္ေသာ အကာအရံ မ႐ွိသည့္ သံျပႆဒ္ႀကီးကဲ့သုိ႔ ထီထီႀကီး ျဖစ္ေနေသာ အေဆာက္အဦးႀကီးေပၚသုိ႔ အေပ်ာ္တက္ၾကည့္ ၾကေသာ ပရိသတ္မ်ားကလည္း ေန႔ စဥ္ႏွင့္အမွ် စည္ကားလွသည္။
လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားျဖင့္ တက္သြားေသာေလွကား၊ ထုိ႔ေနာက္ လွ်ပ္စစ္ဒာတ္အားႏွင့္ဆဲြေသာ သံရထားငယ္ ကေလးမ်ားႏွင့္အျမင့္ဆံုးသုိ႕ေရာက္ေအာင္ တဆင့္ တက္ခါ၊ လဟာျပင္ကုိ ငံု႔ၾကည့္သူမ်ားမွာ ပ႐ြက္ဆိပ္ ကေလးေတြ တုိင္တက္ေနသည္ႏွင့္မျခား ေတြက ျမင္ေနရပါသည္။
ေမွ်ာ္စင္ႀကီး၏ ပံုပန္းသ႑ာန္မွာ ေအာက္ေျခေလးေခ်ာင္းခံ၍ ေလးမ်က္ႏွာဒုိးယုိေပါက္ ေပါင္းကူးဂံုးႀကီးမ်ား အျဖစ္ အေျခတည္ၿပီးမွ အေပၚထပ္ တက္လာေသာ ပထမထပ္တြင္ ေျခေလး ေခ်ာင္းကုိ၊ ကလပ္စည္း တခုဖဲြ႕လုိက္ျပန္သည္။ ထုိမွတဆင့္ ေျခေလးေခ်ာင္းကုိက်ဥ္း၍ျမႇင့္သြားၿပီး ဒုတိယ ကလပ္စည္းတခု ဖဲြ႕လုိက္ၿပီးေနာက္၊ တတိယအထပ္တြင္မူ ေျခေလးေခ်ာင္းမွာ တခါတည္း စည္းလံုး၍ အေပၚသုိ႔ တေမွ်ာ္ တေခၚႀကီး ျမင့္တက္သြားသည္။ အဆံုးစြန္းျဖစ္ေသာ ထိပ္ဖ်ားတြင္က အိမ္ငယ္ တေစာင္စားမွ်႐ွိမည္။ အခန္းအဖဲြ႕တခုႏွင့္ အေပၚမွ ေခါင္းခ်ဳပ္ ျပႆဒ္ အထြတ္လုိလုိ သ႑ာန္ႏွင့္ အဆံုးသတ္ပါသည္။
ေမွ်ာ္စင္ႀကီးတခုလံုး၏ အေဆာက္အဦးျပဳလုပ္ထားပံုမွာ သံျငမ္းထည္ေတြႏွင့္သာလွ်င္ အကာအရံ အပိတ္အဖံုးမ႐ွိဒုိးယုိေပါက္ႀကီး ႐ွိေနေသာေၾကာင့္ အေပၚပုိင္းကုိ ႐ုတ္တရက္ၾကည့္လုိက္လွ်င္ ေရနံေခ်ာင္း ဆီက ေရနံတြင္းလုိလုိ ထင္မွတ္စရာ ျဖစ္ပါသည္။ သုိ႔ရာတြင္ အလြန္ႀကီးမားေသာ အေဆာက္အဦးႀကီးျဖစ္၍ အေျခေလးေခ်ာင္းျဖင့္ ၿပီးအပ္ေသာ ေပါင္းကူးဂံုးေပါက္ႀကီး ေအာက္ေျခ ကုိ၀င္မိလွ်င္ လဟာျပင္ႀကီးပမာ ေလတဟူးဟူး တုိက္ေအာင္ က်ယ္၀န္းလွသည္။
ေမွ်ာ္စင္တ၀ုိက္ မွာ သံေၾကးခဲတုိ႔ႏွင့္ ေရာင္းခ်တဲ့ ေမွ်ာ္စင္ပံု ကေလးမ်ားမွာ တလက္မခန္႔မွ အစ တထြာ တမုိက္ အထိ ႐ွိသည္ အျခားႏုိင္ငံက ဆုိင္ေတြလုိပင္ ေမွ်ာ္စင္ႏွင့္ စပ္လ်ဥ္းေသာ ေရာင္းကုန္ေတြ အေျမာက္အမ်ား ႐ွိပါသည္။ ေမွ်ာ္စင္ေအာက္မွ ကူးသန္းသြားလာလွ်က္႐ွိေသာ လူမ်ားမွာ ဆင္ႀကီး တေကာင္ ၀မ္းဘုိက္ေအာက္တြင္ ေျပးလႊားျမဴးူးေနေသာ ႂကြက္ငယ္ကေလးမ်ားႏွင့္သာ တူေနပါ ေတာ့သည္။ ေပါင္းကူးဂံုးႀကီးေပၚသုိ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ဓာတ္ေလွကား၊ ဓာတ္ရထားငယ္တုိ႔ႏွင့္ ပုိက္ဆံ ေပးတတ္ၾကေသာ လူတစု၏ ရယ္ေမာေပ်ာ္႐ႊင္ ဆူညံသံမ်ားမွာ ေလထဲတြင္ တဟဲဟဲ ေရာ ပါလ်က္ ႐ွိၿပီးလွ်င္ ပုိက္ဆံမေပးရေသာ ႐ုိး႐ုိးသံေလွကားမ်ားမွ အေမာခံၿပီး ကုတ္ကပ္ တြယ္တက္ ေနသူေတြ ကလည္း မ႐ွားလွပါ။
အေပၚထပ္မ်ားမွာ အေစာင့္အေ႐ွာက္ေတြလည္းထားရပါေသးသည္။ အေပ်ာ္လာေသာ လူေတြ ထဲမွာ တခါတခါ အေပ်ာ္လြန္ၿပီး ႐ူးခ်င္ႏွမ္းခ်င္သူေတြ ပါလာတတ္သည္။ အျမင့္ႀကီး တက္လာ မိေသာအခါ ကုိယ့္စိတ္ကုိယ္ အစုိးမရ စိတ္႐ူးကေသြးေလေခ်ာက္ခ်ားလ်က္ ရုတ္တရက္ ခုန္ခ်ခ်င္ စိတ္ေပၚတတ္ သူမ်ား႐ွိ၍ လာၾကည့္သူေတြကုိ သတိႏွင့္ ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကရေသာ တာ၀န္ကုိ ထုိထုိေသာ အေစာင့္ အေ႐ွာက္ ၀တၱရားက်သူမ်ားက အမွတ္မဲ့ အကဲခပ္ၾကည့္ေနၾကရသည္ဟု သိရပါသည္။
သုိ႔ႏွင့္ပင္ ယခင္တႀကိမ္က စိတ္ညစ္ေနသူ အမ်ိဳးသမီးတဦးမွာ ကုိယ္ ကုိယ္ကုိ သတ္ေသခ်င္ေနဆဲ၊ ဤေမွ်ာ္စင္ေပၚတက္မိရာက ေသမဲ့အတူတူျဖင့္ နာမည္ႀကီးၿပီး ေသရရင္ ပုိေကာင္းမွာဘဲ ဆုိတဲ့ စိတ္ကူး အ႐ူးမ်ိဳးေပၚကာခုန္ခ်လုိက္ဘူးေသးသည္ဟု သိရပါသည္။ သည္လုိနာမည္ေက်ာ္ၾကားလုိ မႈႏွင့္ အလားတူ အေမရိကန္ျပည္ နယူးေရာက္ၿမိဳ႕မွာလည္း အင္ပါရာစတိတ္ဆုိေသာ ၁၀၂-ထပ္ ျဖင့္ အေဆာက္အဦး ေပၚက ဂၽြမ္းထုိးခ်ဘူးေသးသည္။ သူတုိ႔ဆီမွာ ေသတာကုိပင္ ေသၿပီးတဲ့ေနာက္ နာမည္ႀကီး က်န္ရစ္ခ်င္ၾကေသးသည္။ အာဇာနည္စိတ္ေခၚရမလား။ အာဇာႏွမ္းစိတ္ ေခၚရမလား။ ႐ူးသြပ္ေသာ စြန္႔စားမႈ ဟူ၍ ေခၚရေကာင္းမလား။
ေမွ်ာ္စင္ႀကီးက အေ၀း တဘက္ဆီသုိ႔ ေမွ်ာ္ၾကည့္လုိက္လွ်င္ တေျဖာင့္တည္း တန္ေနေသာ မ်က္ ခင္းျပင္ႀကီး ႏွင့္ ၀ဲယာလူသြားလမ္း ပလက္ေဖါင္း၊ ထုိေဘးတဘက္ခ်က္ဆီမွာ ညီညီညာညာ စီတန္း ေနေသာ အ႐ြယ္သင့္ ဆင္တူ သစ္ပင္ႀကီးေတြကတဘက္ ႏွစ္သြယ္က် သူတုိ႔ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ ေတာအုပ္သ႑ာန္ ပန္းၿခံဥယ်ာဥ္ က်ယ္ႀကီးမ်ားႏွင့္ ေအးခ်မ္းဆိတ္ၿငိမ္စြာေနရန္ ေနရာမ်ား႐ွိပါ သည္။
ဆက္ရန္
.
မုန္႔အန႔ံ မွာ အေတာ္ထူးျခားစြာ ေမႊးႀကိဳင္သင္းပ်ံ႕၍ အနံ႔႐ွဴမိလွ်င္ စားခ်င္စိတ္ ယုိဖိတ္လာေစသည္။
ေပါင္မုန္႔ ဘိန္းမုန္႔ ပံုသ႑ာန္ေတြက အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ အရသာေတြက အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ သည္အနံ႔ႏွင့္ သည္အရ သာမ်ိဳးမွာ အဂၤလန္ႏွင့္ အေမရိကန္တုိ႔မွာ ေပါင္မုန္႔ေလာကထဲတြင္လည္း မျမင္ခဲ့ရ။ မ႐ွဴ႐ွိဴက္ခဲ့ရ ဘူးသျဖင့္ ပုိ၍ ထူးျခား ပါသည္ဟုဆုိခ်င္သည္။ တညီတည္းထူးေနေသးတဲ့ ေပါင္မုန္႔ ထင္းေခ်ာင္း ႀကီးေတြ႐ွိပါေသးသည္။ လက္ေမာင္း ခန္႔တုတ္၍ တလံခန္႔႐ွည္ေသာ ေပါင္မုန္႔႐ွည္ႀကီးေတြ၊ ဆုိင္ ထဲမွာ ထင္းေခ်ာင္းႀကီးေတြ ေထာင္ထား သလုိ စုေထာင္ထားသည္။
မုန္႔ဖုတ္နံ႔ တသင္းသင္းတြင္ မုိးလင္းစကေနၿပီး ေစ်း၀ယ္ေတြ ႀကိတ္ႀကိတ္တုိးၿပီး ထုိေပါင္မုန္႔ ထင္း ေခ်ာင္းႀကီးေတြကုိ လူတကုိယ္လွ်င္ တေခ်ာင္းမွ သံုးေလးေခ်ာင္းထိ ပုိက္ေပြ႕၀ယ္ယူသြားၾကသည္။ ဘာလုပ္ဘုိ႔ သည္ေလာက္ မ်ားမ်ားႀကီး လူတုိင္းလူတုိင္း ယူသြားၾကေလသည္မသိ။ စဥ္းစားၿပီး ေမးျမန္းမိရာ၊ ဒါဟာ သူတုိ႔ ထမင္းေခ်ာင္းႀကီးေတြဘဲတဲ့။ လူ၀ယ္ၿပီး လူနည္း၍ စားအုိးငယ္တဲ့အိမ္ ကေတာ့ ... တေခ်ာင္း တေလ ၀ယ္ျခင္းျဖစ္သည္။
ဤမုန္႔ထင္းေခ်ာင္းႀကီးမ်ားကုိ လက္မ၀က္ခန္႔ အ၀ုိင္းလုိက္ အ၀ုိင္းလုိက္ ငါးခုတ္သလုိ ခုတ္ထစ္၍ ႀကိမ္ျခင္းေတာင္း ကေလးႏွင့္ထည့္ကာ ေထာပတ္သုတ္၍ ဟင္းႏွင့္တ၀ႀကီးစားၾကေလသည္။
ဒါေၾကာင့္ ညည္းတုိ႔အိမ္မွာ ဆန္ႏုိ႔ဆီဗူးႏွင့္ တေန႔ဘယ္ႏွစ္လံုးခ်က္ရသလဲဟူေသာ အေမးႏွင့္ ဗမာ အိမ္ေထာင္႐ွင္ တုိ႔အိမ္သားဦးေရကုိ ခန္႔မွန္းရဘိသကဲ့သုိ႔ ႐ွင္တုိ႔အိမ္မွာ တေန႔ေပါင္မုန္႔ဘယ္ႏွစ္ ေခ်ာင္း၀ယ္ ရပါသလဲ... ဟူေသာ အေမးမ်ိဳးႏွင့္ လူအနည္းအမ်ား ခန္႔မွန္းႏုိင္ပါသည္။
ျပင္သစ္ ေျမေအာက္မီးရထားသည္ အေမရိကန္ႏွင့္ နင္လား ... ငါလား ... ႐ွိေနေသာ္လည္း လန္ဒန္ ေျမေအာက္ မီးရထားကုိ မမွီပါ။ အမ်ားခ်ည္းညံ၍ က်န္ရစ္ပါသည္။
ေျမေအာက္ မွာ ေဖါက္လုပ္ထားတဲ့ ယာဥ္သြားလမ္းႀကီးမ်ားကေတာ့ ေကာင္းၾကပါသည္။ လမ္းေဘး ဥမင္နံရံ ႏွင့္ အမုိးႀကီးတေလွ်ာက္မွာ ေဖြးေဖြးျဖဴေနတဲ့ ေႂကြျပားေတြ ကပ္စီၿပီး မီးပြင့္မ်ားထြန္းလ်က္ အလင္းေရာင္ကုိ အားေကာင္း ေအာင္ ျပဳျပင္ထားပါသည္။
ဗမာျပည္က မိတ္ေဆြအမ်ိဳးသမီးမ်ားမွာၾက၍ ျပင္သစ္ကုန္တုိက္ႀကီးမ်ားမွ ဘ႐ုိကိတ္ေခၚ ေ႐ႊဇာျပင္၊ ေငြဇာျပင္ယက္ လံုခ်ည္စမ်ားကုိ လုိက္႐ွာရပါေသးသည္၊ ခ်ဥ္သီးပင္ေအာက္ ခ်ဥ္သီး႐ွားဆုိသလုိပါ ဘဲ၊ ဗမာျပည္ ေရာက္လာတဲ့ ဘ႐ုိကိတ္အထည္ေတြလုိမွ စံုစံုလင္လင္ မေတြ႕မျမင္ခဲ့ရပါ။ ေတြ႕သမွ် မွာလည္း အဆင္ က ဗမာႀကိဳက္မဟုတ္တဲ့ ကုိးယုိးကားယားႀကီးေတြမ်ားပါသည္။ ေစ်းႏႈန္းၾကည့္ လုိက္ျပန္ေတာ့လည္း တမီတာ လွ်င္ ဖရန္႔ဒဂၤါးႏွစ္ေထာင္မွ သံုးေထာင္အထိ႐ွိသည္၊ အၾကမ္းမ်ဥ္း အားျဖင့္ တြက္လွ်င္ ဖရန္႔ဒဂၤါး တေထာင့္ ငါးရာ ကုိ ဗမာေငြ (၁၄ က်ပ္၊ ၁၅ က်ပ္)ေလာက္ ႐ွိမည္ထင္ ပါသည္။ တမီတာဆုိသည္မွာ တကုိက္ ႏွင့္ တမုိက္ေလာက္ရွိပါသည္။
ဂ်ပန္ေခတ္ ဘုရားနီေဘးျဖဴ ေထာင္မလဲသဲေကာ္ ဂ်ပန္ေငြစကၠဴေတြ သံုးရတုန္းက ဆီတပံုးငါးေသာင္း၊ ခ်ည္ၾကမ္း လံုခ်ည္တထည္ ေသာင္း႐ွစ္ေထာင္၊ ကဇြန္း႐ြက္တစီး ၇၅... က်ပ္ ဆုိတာလုိပါဘဲ။ ဘာကေလး ၾကည့္လုိက္ ၾကည့္လုိက္ ... ဘာကေလး ေမးလုိက္ ေမးလုိက္၊ ဆယ္ ဂဏန္းမ႐ွိပါ။ ေထာင္ႏွင့္ ေသာင္းသာ ခ်ီ ၍ ေရးထားေတာ့သည္။
ရာ ဂဏန္းမ်ားမွာ ဓါးမေနာက္ပိတ္ေဂြ၊ အေပါဆံုး တပဲတမူးတန္ စားစရာပစၥည္းမ်ား၊ ခ်ိဳခ်ဥ္ငန္စပ္၊ မီးခ်စ္ သတင္းစာ ... စသည္တုိ႔တြင္သာ သံုးေတာ့သည္။ ေသာင္းႏွင့္ခ်ီ၍ ေခၚေျပာသံုးစဲြေနရေသာ ေၾကာင့္ တခါ တခါလည္း ထိတ္လန္႔အံ့ၾသသြားမိသည္။ တခါတခါလည္း မီလွ်ံနာႀကီးပမာ ဘ၀င္ ျမင့္စရာခ်ည္း ျဖစ္ေနျပန္ ပါသည္။
အလွကုန္ ႏွင့္ ေရေမႊးဆုိင္ႀကီးေတြကေတာ့ သူမတူေအာင္ ေပါမ်ားလွပါသည္။ ေရေမႊးအမ်ိဳးအစား ႏွင့္ အနံ႔ အမ်ိဳးအစား တခုႏွင့္တခုမတူေအာင္ ျခားနားသလုိ ေရေမႊးထည့္ေရာင္းေသာ ပုလင္းေတြ ကလည္း ပံုသ႑ာန္အမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ အဆန္းထြင္ထားပါသည္။ ခေလးသံုးေရေမႊးမ်ားကုိပင္ ခေလးမ်ား ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ ေစမည့္ အုိးပုတ္ခ်ိဳး႐ုပ္ေတြလုိ ပံုသ႑ာန္အစားစား၊ ႐ုပ္လံုး႐ုပ္ျပားအေထြေထြကုိ ပံုသြင္း ထားေသာ ပုလင္းမ်ားႏွင့္ထည့္၍ ေရာင္းခ်ၾကပါသည္။
အျခား ေရာင္းကုန္ပစၥည္းမ်ား ေစ်းႀကီးေသာ္လည္း ေရေမႊးကုိေတာ့ ဗမာေငြႏွင့္တြက္ၾကည့္လွ်င္ ေစ်းေပါ သည္ ဟု ထင္ပါသည္။
---------------------------------
ေအာင္မုဒ္
စိန္းျမစ္မွာ ပဲရစ္ၿမိဳ႕လည္ကုိ ျဖတ္၍စီးဆင္းေနသည္ျဖစ္ရာ ၿမိဳ႕လည္၌ပင္ တဘက္ႏွင့္တဘက္ကုိ ခုိင္ခန္႔သားနားေသာ ေက်ာက္တံတားႀကီးေပါင္း သံုးဆယ္ေက်ာ္ျဖင့္ ျဖတ္ကူးထားလ်က္ ယာဥ္ ရထားမ်ား ဥဒဟုိသြားလာကူးသန္းလ်က္ေနသည္မွာ ၾကည့္မၿငီးႏုိင္သလုိ႐ွိေတာ့သည္။
စိန္းျမစ္၏ ေျမာက္ဘက္တေနရာတြင္ အထိကရႀကီးက်ယ္ေသာ မုဒိကံုးေပါက္ႀကီးတခု ႐ွိပါသည္။ ၎ေအာက္ မုဒ္အာဒီထရြမ္းေခၚ ဗိမာန္အေဆာက္အဦးႀကီးမွာ ျပင္သစ္လူမ်ိဳးတုိ႔၏ စစ္ေအာင္ႏိုင္ ျခင္း အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ေဆာက္လုပ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ ေလးေဒါင့္ေက်ာက္ျပႆဒ္ကတံုးႀကီး ကဲ့သုိ႔လည္း မွတ္ထင္စရာ ေအာင္ပဲြသ႐ုပ္ေဖာ္ေသာ ႐ုပ္လံုး႐ုပ္ထုတုိ႔ႏွင့္ အႏုပညာ လက္ရာေျမာက္ေအာင္ ထုလုပ္မြမ္းမံထားသည္။
ထုိေအာင္မုဒ္၏ အထြတ္ေပၚ႐ွိ စိန္းေတာင္ၾကားကေလးေတြတြင္ တက္ေရာက္ ၾကည့္႐ႈေနၾကေသာ ပရိသတ္တုိ႔၏ ဦးေခါင္းကေလးေတြမွာ ထာ၀စဥ္ ႁပြတ္သိပ္ညပ္ခဲ့လ်က္ေတြ႕ရပါသည္။ အခ်ိဳ႕လည္း အား အား႐ွိတုိင္း ေအာင္မုဒ္၏ အေပၚထပ္ကုိတက္၍ ပဲရစ္ၿမိဳ႕႐ႈေမွ်ာ္ခင္းမ်ားကုိ မ်က္စိအရသာခံေန ၾကဟန္ တူပါသည္။
အဆုိပါ ေအာင္မုဒ္မွ ေပါင္းကူးဂံုးေပါက္ႀကီးေအာက္ တည့္တည့္ေျမေပၚတြင္ ဘယ္ေတာ့မွ မၿငိမ္း ေသာမီးခြက္ႀကီးတခုမွ မီးေတာက္မီးလွ်ံမ်ား အၿမဲထြက္လ်က္႐ွိပါသည္။ ဤမီးဘယ္ေတာ့မွမေသရ၊ မၿငိမ္းရ၊ မီးမၿငိမ္းသကဲ့သုိ႔ စစ္ပဲြေအာင္ရာ၊ က်ဆံုးရာ၊ စစ္သည္ေတာ္တုိ႔၏ ဂုဏ္ေက်းဇူးကုိ တိမ္ ေကာေမ့ေလ်ာ့မႈမ႐ွိေၾကာင္း၊ အၿမဲ သတရေၾကာင္းကုိ လူမ်ိဳး၏ အထိမ္းအမွတ္ႀကီးသဖြယ္ ေလးစား စြာအေလးျပဳထားျခင္းျဖစ္သည္ဟု အဆုိ႐ွိပါသည္။ သြား၍ အနီးကပ္ၾကည့္လွ်င္ အမွ်င္မျပတ္၊ အလွ်င္မျ္ပတ္ေသာ မီးေတာက္မီးလွ်ံမ်ားသည္ ဘယ္ေသာအခါမွ ရဲရဲေတာက္ေလာင္ အေရာင္ တလက္လက္ ထြက္ကာ ေလလာတုိင္း မီးညြန္႔ မီးႏြယ္ကေလးမ်ား လႈပ္႐ွားယိမ္းထုိးေနသည္ကုိ ေတြ႕ျမင္ ရပါသည္။
ထုိမီးခြက္ႀကီး ကုိ ေလးေလးစားစားလာေရာက္ၾကည့္႐ႈေနေသာ ပရိသတ္ ဗုိလ္ထုလည္း စဲသည္ဟူ၍ မ႐ွိ ေတာ့ပါ။
ထုိေအာင္မုဒ္ႀကီးကုိ သံႀကိဳး၀ုိင္းႏွင့္ လူသြားလမ္းေက်ာက္ျပား ပလက္ေဖာင္းပတ္လည္၀ုိင္းရံထား သည္။ ထုိအ၀ုိင္းႀကီးအျပင္မွ ယာဥ္ရထားတုိ႔သြားရန္ လမ္းက်ယ္ႀကီး ၀ုိင္းထားျပန္သည္။ ၎လမ္း က်ယ္ အ၀ုိင္းႀကီးကုိ ဦးတုိက္လ်က္ ေျဖာင့္တန္းေသာ လမ္းမႊာဆယ့္သံးခုထက္မနည္း ေဖာက္လုပ္ ထားပါသည္။
' ေအာင္မုဒ္ 'ကုိ ဗဟုိရ္ထား၍ ဦးတုိက္ေနၾကေသာ လမ္းမ်ားမွ မွတ္မိသမွ် အမည္မ်ားမွာ အယ္ဗဒူး ဒီလ္ဂရီအမ္း။ အယ္ဗဒူးဒီခၽြဲမၸဇလီေဇး။ အယ္ဗဒူးဖုိ႔ခ်။ အယ္ဗဒူးဗစ္တာဟူကုိး။ အယ္ဗဒူးကလီးဗား။ အယ္ဗဒူး ဒုိင္ယာနား။ အယ္ဗဒူးမာဘူးရယ္။ အယ္ဗဒူးဒီဖ႐ုိင္းလင္း။ အယ္ဗဒူးတုိ႔ခ်။ အယ္ဗဒူး၀ါးဂရမ္း။ အယ္ဗဒူး မဂၢဟြန္း။ အယ္ဗဒူးကာတြန္းစေသာ လမ္းအမည္မ်ားျဖစ္၍ အယ္ဗဒူး ဗစ္တာဟူကုိးလမ္းမွာတည္းခုိရာ ေဟာ္တယ္ ဗစ္လာစိန္႔ဟုိႏုိးေရးဒလူး႐ွိေနသျဖင့္ လမ္းထိပ္ထြက္ ေလွ်ာက္လုိက္တုိင္း ထုိ ' ေအာင္မုဒ္ ' ႀကီး ကုိ အၿမဲေတြ႕ျမင္ေနရပါသည္။
အျမင့္မွ ဆီးၾကည့္ရေသာအခါမ်ားတြင္ လမ္းက်ယ္ႀကီးေတြဆယ့္သံုးေလးခုစု၍ ဦးတုိက္ေနေသာ ေအာင္မုဒ္ႀကီးမွာ ပင့္ကူအိမ္၏ အလယ္ ဗဟုိခ်က္မေနရာႀကီးပမာ သြားလုိရာလမ္းကုိ အလြယ္ တကူ ထြက္သြား ႏုိင္ေသာ ဌာနႀကီးတခုကဲ့သုိ႔လည္း ျဖစ္ေနပါသည္။
ထုိအခ်ိန္သည္ (ဆန္းမားေဟာလီးေဒး) ျဖစ္၍ အရပ္ရပ္အလုပ္သမား၊ ေက်ာင္းသားေတြ အနားယူ လည္ပတ္ေနခ်ိန္ျဖစ္သျဖင့္ ဘယ္ေနရာ သြားသြား ႏုိင္ငံျခား ဟည့္သည္ေရာ၊ ႏုိင္င့တြင္းဟည့္သည္ ေရာ ေနရာတုိင္း ေသာေသာႂကြယ္ေနခ်ိန္ျဖစ္သည္တြင္ ပဲရစ္ၿမိဳ႕အိမ္ေတြ၊ ႐ံုးေတြက အလုပ္သမား ေတြကလည္း အနားယူခ်ိန္ေပးရေသာေၾကာင့္ ဘယ္အိမ္မဆုိ ကုိယ့္မီးဖုိေခ်ာင္ကုိယ္၀င္ေနရခုိက္ျဖစ္ပါသည္။
ေနာက္တေန႔မွာ အေမရိကန္သံ႐ံုးမွ အတြင္း၀န္ မစၥတာစပီးဘက္ႏွင့္ သူ၏ ဇနီးမစၥစ္ စပီးဘက္တုိ႔ က ခင္မင္စြာ လာေရာက္ဖိတ္ေခၚ ဧည့္ခံၾကသည္ႏွင့္ သူတုိ႔အိမ္သုိ႔ လုိက္သြားရပါသည္။
အတြင္း၀န္ မစၥတာ စပီးဘက္၏ ဇနီးမွာ ဗမာျပည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေန ဆာေပၚထြန္းႏွင့္ ေဒလီေပၚထြန္း တုိ႔၏ သမီးျဖစ္၍ အဂၤလိပ္လုိ၀တ္ေသာ္လည္း ဗမာစကားကုိ ရခုိင္သံမပါ၊ ဗမာကဲ့သုိ႔ ေလယူေလ သိမ္း ျပတ္ျပတ္ သားသား ေျပာဆုိႏုိင္႐ံုမက အင္မတန္လည္း သြက္လက္ေဖာ္ေ႐ြလွသည္။
သူတုိ႔အိမ္မွာ ဗမာျပည္၏ အထိမ္းအမွတ္၊ ဗမာအသံုးအေဆာင္အလွအပမ်ားႏွင့္ ဧည့္ခန္းမွာ ျခယ္လွယ္ မြမ္းမံ ထားပါသည္။ အိမ္ေစမ်ား ေဟာလီးေဒးေပးထားရေသာ ေန႔ရက္ျဖစ္ေစကာမူ အိမ္ တြင္ စားေသာက္ဖြယ္ရာေတြ ျပဳျပင္စီမံထားၿပီးျဖစ္၍ ဘာမွ်လုိေသေလးမ႐ွိေတာ့ပါ။
အိမ္တြင္ ဧည့္ခံမႈ စားေသာက္မႈၿပီးစီးေသာအခါ မစၥတာ စပီးဘက္ဇနီးေမာင္ႏွံသည္ သူတု႔၏ ကား ႏွင့္ ပဲရစ္ၿမိဳ႕ တၿမိဳ႕လံုးကုိ လမ္းတုိင္းေစ့ နွံ႕ေအာင္ တေနကုန္ ကားေမာင္းပုိ႔ျပန္ပါသည္။ လယ္လုိ႔ မကုန္ႏုိင္ ေအာင္ က်ယ္၀န္းေသာ ၿမိဳ႕ႀကီးမွာ ကားဘီးရာမ်ားထပ္၍ထပ္၍ လာသည္ဟုပင္ ထင္မိ ပါသည္။
ေရာက္ခဲ့ရေသာ ေနရာမ်ားတြင္ ဓါတ္ပံုမ်ား မၾကာခဏ ဆင္း႐ုိက္ရသည္မွာလည္း နားရသည္မ႐ွိ ေတာ့ပါ။ သုိ႔ေစကာမူ ဓါတ္ပံု႐ုိက္ယူစရာ ေနရာမ်ားေပါလြန္းသျဖင့္ အားရတင္းတိမ္ျခင္းမ႐ွိႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ရ ပါေတာ့ သည္။
သ့ေမွ်ာ္စင္ႀကီးႏွင့္ ၎ အနီးတ၀ုိက္မွာ ဓါတ္ပံု႐ုိက္စရာ အလွဆံုးေနရာမ်ားျဖစ္ပါသည္။ နပုိလီယံသခ်ႋဳင္းဂူ၊ ဘုရား႐ွိခုိး ေက်ာင္းႀကီး၏ အတြင္းတြင္လည္း ဓာတ္ပံု႐ုိက္ခ်င္စရာေတြေပါသျဖင့္ ၃-၄ေခါက္ ဆက္တုိက္ သြားရ ပါေသးသည္။
စိန္းျမစ္၏ အလယ္ကၽြန္းတြင္ လြမ္းခ်င့္သဖြယ္ ဟုိေ႐ွးႏွစ္မ်ားစြာက တည္ေဆာက္ထားေသာ ေနာ္တိဒိန္ ဘုရား႐ွိခုိးေက်ာင္းႀကီး၏ ပတ္၀န္းက်င္ တ၀ုိက္မွာလည္း မ်က္လံုးထဲက မထြက္ႏုိင္ေအာင္ ေရေရာင္ ေနေရာင္ ႏွင့္ ဓါတ္ပံု႐ုိက္ယူခ်င္ေအာင္ ေသြးေဆာင္၍ ပဏာဟပ္လ်က္ေတြ႕ျမင္ရသည္။
ေက်ာင္းေဆာင္ အတြင္းရွိ သစ္ပင္ ပန္းႏြယ္ကလည္း ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္ႀကီး၏ အုဌ္တံတုိင္းႀကီး ၏ ေအာက္ေျခ ျမစ္ေရ ထဲမွာ တဲြလိတဲြေလာင္းက်ေနေစလွ်က္ အလွကုိသဘာ၀က်ေအာင္ ျပင္ဆင္ ေပးထား ၾကသည္။
ေက်ာင္းေျမႏွင့္ အနီးတ၀ုိက္မွာ ႏုိင္ငံတကာက ေရာက္လာေသာ ဧည့္ပရိသတ္မ်ားကုိ ေတြ႕ရပါ သည္။ ထုိပရိသတ္ေတြမွာ လူအမ်ိဳးမ်ိဳးအစားအစား႐ွိပါလိမ့္မည္။
ေဟာလီေဒး အတြင္း အေပ်ာ္ခရီးထြက္သူမ်ားလည္း ပါသည္။ ပညာပုိင္းဆုိင္ရာ ေဒသႏၱရဗဟုသုတ ႐ွားမွီး သူေတြလည္းပါသည္။
အခ်ိဳ႕ႏိုင္ငံငယ္ကေလးေတြက မစ္႐ွင္အဖဲြ႕တခု နာမည္တပ္ခါ လက္သင့္ရာစားေတာ္ေခၚလာၾကသူ ေတြလည္း ပါပါသည္။
အကပ္ေကာင္း၊ အမေကာင္း၊ အဆုိ အငုိေကာင္းေသာေၾကာင့္လည္း နားေအးၿပီးေရာလုိ႔ တြန္းပုိ႔ လုိက္ရသူေတြကေတာ့ ႏုိင္ငံတခုခုမွ ေခါင္းေဆာင္တဦးဦးလာတုိင္း အေခၽြအရံ အတုိင္ပင္ခံ အျဖစ္ ႏွင့္ လုိက္ပါခြင့္ ရလာတတ္ၾကူူ၊ ပါေတာ္မူအေခ်ာင္သမားေတြလည္း ပါသည္ဟု တဆင့္စကားၾကား ရပါသည္။ ေျပာသည့္အတုိင္းလည္း ဟုတ္ပံုရပါသည္။ ဘယ္ေနရာၾကည့္လုိက္ ၾကည့္လုိက္ မွန္မုိး ႏွင့္ ခရီးသြား ဘတ္စကားႀကီး ေတြမွာ သူတုိ႔ၿမိဳ႕႐ြာ ဆုိင္းဘုတ္ စာတမ္းေတြထုိးၿပီး ႏုိင္ငံျခားလူအမ်ိဳး မ်ိဳး၏ မ်က္ႏွာ မ်ိဳးစံုေတြကုိ ေနာ္တီးဒိန္ဘုရားေက်ာင္းေျမျပင္တြင္ ေ႐ွာင္မလြတ္ေအာင္ ေတြ႕ျမင္ေန ရပါသည္။
ေနာ္တီဒိန္းဘုရား႐ွိခုိးေက်ာင္းႀကီး၏ ရာဇ၀င္ အထုပၸတၱိကုိေတာ့ ကမၻာႏွင့္အ၀ွမ္း သိ႐ွိၾကၿပီးျဖစ္ၾက လုိ႔ ဗမာျပည္ အတြက္လည္း အထူးသျဖင့္ အက်ယ္ခ်ဲ႕ေရးေနဘုိ႔ လုိေတာ့မည္မထင္ပါ။
ျပင္သစ္ျပည္ ကုိ မေရာက္ဘူးဘဲႏွင့္ပင္ ယခင္ေခတ္ေဟာင္းတုန္းက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာျပသြားတဲ့ ' ခါးကုန္းႀကီး ႏွင့္ ေနာ္တီဒိန္းဘုရား႐ွိခုိးေက်ာင္းႀကီး' ႐ုပ္႐ွင္ ဇာတ္ကားမွာ ဒီဘုရား႐ွိခုိးေက်ာင္း အေဆာက္အဦးႀကီးရဲ႕ အတြင္းအျပင္ ပတ္၀န္းက်င္တ၀ုိက္၌သာလွ်င္ ဇာတ္အိမ္ ဇာတ္ကြက္ဆင္ၿပီး ႐ုိက္ကူး ထားတဲ့ကား ျဖစ္ေလေတာ့ လူကုိယ္တုိင္ ႏွံ႕ႏွံ႕စပ္စပ္ ႀကိဳႀကိဳၾကားၾကား မက်န္သြားၾကည့္ရသည္ႏွင့္မျခား ႐ုပ္႐ွင္ၾကည့္ ပရိသတ္ အမ်ားေတြ႕ျမင္ခဲ့ၾကၿပီးသည္ျဖစ္လုိ႔ အားလံုး ဘဲမွတ္မိေကာင္း မွတ္မိပါလိမ့္မယ္။
႐ုပ္႐ွင္ ႐ုိက္နည္း ပရိယာယ္အားျဖင့္ အခ်ိဳ႕ အနီးကပ္႐ုိက္ရတဲ့ ႐ုိက္ကြင္းခန္းမ်ားမွာ အတုျပဳလုပ္၍ ႐ုိက္ကူး ထားေစကာမူ ဒီအတုကုိ တူေအာင္ အက်အနဖန္ဆင္းထားတဲ့ အတုျဖစ္ေလေတာ့ မူရင္း ႏွင္ဘာမွ် မျခားနား တဲ့ အစိတ္အပုိင္းျဖစ္ေနပါသည္။
အကယ္၍ ေနာ္တီဒိန္းဘုရားေက်ာင္းႀကီးကုိ ေရာက္လာေစဦးေတာ့ ဤမွ်ေလာက္ စံုစံုလင္လင္ အထဲ၀င္ အျပင္ ထြက္တက္ေရာက္ၾကည့္႐ႈႏုိင္မည္မဟုတ္ပါ။ ၾကည့္ႏုိင္သည္ထားဦးေတာ့။ ဘံုေဆာင္ အထြတ္အဖ်ား ကေလးမ်ားကုိ အသဲယားေလာက္ေအာင္ ေလွ်ာက္သြား၀ံ့ၾကမည္ မထင္ပါ။
သုိ႔ႏွင့္ ေက်ာင္းေဆာင္ႀကီး၏ ေ႐ွ႕မ်က္ႏွာစာမွာ လာလာသမွ် ပရိသတ္ႏွင့္ မွန္အမုိးၿမိဳ႕ ပတ္ဘတ္စ္ ကားႀကီးမ်ားကုိ ထုိးေဖာက္ေက်ာ္လႊား၍ အနီးအနား တ၀ုိက္ကုိ လွည့္လည္၍ ဓါတ္ပံု ႐ုိက္ၾကပါသည္။
ေက်ာင္းေဆာင္ႀကီးက ႀကီးလြန္းသျဖင့္ ဓါတ္ပံုကုိ အျပည့္ရႏုိင္ရန္ ခပ္ေ၀းေ၀းမွခြာ၍ ႐ုိက္ရသည္က တမ်ိဳး အနီးအနား တုိး၍ ခ်ိန္ရသည္ကတျဖာ ပူးခ်ီ ခြာခ်ီ လုပ္ရလြန္းသျဖင့္ ၾကာေတာ့ ေျခေညာင္း လာရပါသည္။ ေက်ာင္းေဆာင္ႀကီး လက်္ာဘက္ ေမွ်ာ္စင္တခုမွာလည္း ျငမ္းမ်ားဆင္၍ မြမ္းမံေနခ်ိန္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အနီးအပါး က ျဖတ္သြားရာမွာ အေပၚက တခုခုျပဳတ္က်ေလမလား ဟုစိတ္မလံုေအာင္ ႐ွိသည္။ သုိ႕ရာတြင္ သူတုိ႔ ပိသုကာ မ်ားမွာ အလြန္တရာ စည္းကမ္းေသ၀ပ္သူ မ်ားျဖစ္လုိ႔ စုိးရိမ္မႈ႕မွာ အပုိသာျဖစ္ေစပါသည္။
သည္တေခါက္မွာ အေမရိကန္သံ႐ံုးအတြင္း၀န္ မစၥတာ စပီးဘက္ႏွင့္ ဇနီးမစၥစ္စပီးဘက္တုိ႔ အတူ ပါေသာေၾကာင့္ ကားကုိ ေတာ္ရာမွာ ရပ္ထားၿပီး စကားတေျပာေျပာႏွင့္ မေမာႏုိင္ မပမ္းႏုိင္ လမ္း ေလွ်ာက္ရင္း လွည့္လည္ၾကည့္႐ႈၾကပါသည္။
ေနာ္တီဒိန္းေက်ာင္းေဆာင္ႀကီးမွာ ျမစ္လယ္ကၽြန္းတြင္ တည္ထား၍ ျမစ္ႏွစ္ဘက္မွ အုတ္တံတား ႀကီးမ်ားႏွင့္ ဆက္ခါ ယာဥ္ရထားေတြ ဥဒဟုိသြားလာေနေသာ လမ္းႀကီးမ်ား႐ွိသည္။ ျမစ္တဘက္ တခ်က္႐ွိ ေအာက္ေျခ ကမ္းအနိမ့္ပုိင္း မွာလည္း လမ္းေလွ်ာက္ရန္ေနရာမ်ား၊ ထုိင္ရန္ အရိပ္အာ၀ါသ မ်ားႏွင့္တကြ ေရစပ္တြင္ ေအးေအး လူလူ မပူမပင္ ငါးမွ်ားေနၾကသူေတြလည္း တသီတတန္းႀကီး ႐ွိေနၾကပါသည္။
ျမစ္ေရယာဥ္ သည္ တည္ၿငိမ္စြာ စီးဆင္းလ်က္ ႐ွိသည္။ ေက်ာက္ဒုကၽြန္းငယ္ေပၚ တည္ထားေသာ ေက်ာင္းေဆာင္ အေဆာက္အဦး က ပုိလုိ႔ပင္ တည္ၿငိမ္လ်က္႐ွီပါေသးသည္။
မစၥစ္စပီးဘက္ႏွင့္အတူ ကမ္းေျခအနိမ့္ပုိင္းကုိဆင္း၍ အစီအရီ ငါးမွ်ားေနၾကေသာ လူေတြကုိ သြား ၾကည့္ရာ ဘာမွ မယ္မယ္ရရမေတြ႕ရ။ သူတုိ႔ေနာက္ပုိင္းကမ္းပါးေစာင္း႐ွိ အုတ္နံရံတေလွ်ာက္မွာ ျဖင့္ အလြန္ နံေစာ္ ေသာ တပုိတပါးသြားထားသည့္ အနံ႔အသက္မ်ားက ေလေသြးရာရနံ႔ႀကိဳင္လ်က္ ႐ွိသည္။ ဤသည္ တုိ႔ေၾကာင့္ပင္ ပဲရစ္ၿမိဳ႕၏ က်က္သေရေဆာင္ေနရာႀကီးတြင္ ေခ်းနံ႔ေသးနံ႔ တလိႈင္ လိႈင္ ျဖစ္ေနျခင္းကား ေတေလ ဂ်ပုိးမ်ား အက်င့္စာရိတၱပ်က္ျပားသူတုိ႔ က်က္စားရာ ေနရာႀကီး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ထင္ပါသည္။
သူတုိ႔သည္ ေပါင္းကူးတံတားေတြေအာက္ေျခမွာ ေန႔ေန႔ညည ၀င္၍ မုိးခုိျခင္း၊ ထင္ရာျမင္ရာ လုပ္ကုိင္ ျပဳမူျခင္း၊ အေပါ့အေလးသြားလုိက ဤအနီးအပါးတြင္သာ တာ၀န္မဲ့ စြန္႔ပစ္ၾကျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ၾကသည္။ သူတုိ႔ အစုိးရနဲ႔ ျမဴနီစီပယ္ပင္တာဆီးလုိ႔ ႏုိင္ပံုမေပၚေပ။
သည္အထဲ မွာ ဓါတ္ပံုဆရာက တေမွာင့္ပင္။ ျမစ္ေရာ၊ ကၽြန္းေရာ၊ တံတားေရာ၊ ဘုရားေက်ာင္း ေဆာင္ေရာ၊ ငါးမွ်ားသူ ေတြပါ တပါတည္းအေ၀းမွ ေနၿပီး ဓါတ္ပံု႐ုိက္လုိျပန္ေသးတယ္။ ခဏရပ္ ေနပါအံုးဆုိသျဖင့္ နံနံ ေစာ္ေစာ္ ႏွင့္ပင္ မစၥစ္စပီးဘက္ႏွင့္ အတူရပ္ေနရျပန္ပါသည္။
ထုိမွတခါ ကျပာကရာ ေျပးတက္လာၾကၿပီး အုတ္႐ုိးတံတုိင္းႀကီးတေလွ်ာက္ ေရာက္လာေတာ့ လမ္းေဘး တဘက္ တခ်က္ ဆုိင္တဲကေလးခ်င္းယွက္ၿပီး တသီတန္းႀကီးေတြေတြ႕ရတဲ့ စာအုပ္ အေဟာင္းဆုိင္ ကေလး ေတြျဖစ္ပါသည္။
ညေစ်းတန္းတုိ႔၊ တ႐ုပ္တန္းတုိ႔က ဆုိင္တန္းေတြႏွင့္ ထူးမျခားနားပင္။ တခုေတာ့ရွိသည္။ သူတုိ႔ ဆုိင္ေတြက စာအုပ္ေဟာင္းမ်ိဳးစံုကုိ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ ေရာင္းၾကသည္။ ဘာ စာအုပ္ေဟာင္းကုိ လုိခ်င္လုိခ်င္၊ ဤဆုိင္ေတြတြင္ ၀င္႐ွာလွ်င္ လုိခ်င္ဒါအားလံုးရႏုိင္သည္။
ေစ်းကလည္းေပါလွပါသည္။ စာအုပ္ႏွင့္အတူ ပူးတဲြေရာင္းခ်ေသာ အျခားေရာင္းကုန္တခုမွာ ပန္းခ်ီ ဆရာ အမ်ိဳးမ်ိဳး တုိ႔၏ စုတ္ခ်က္အမ်ိဳးမ်ိဳးပါေသာ ဆီေဆး၊ ေရေဆး ပန္းခ်ီကားခ်ပ္မ်ားပင္ျဖစ္ပါ သည္။
ပန္းခ်ီကားမ်ားမွာ လုိရာရႏုိင္ပါ၏။ သစ္သီးပန္းမလ္ပံုႀကိဳက္သေလာ။ အိမ္ပံု၊ တုိက္ပံု ႀကိဳက္သေလာ၊ ရႈေမွ်ာ္ခင္းပံု ႀကိဳက္သေလာ။ ျပင္သစ္၏ ေက်ာ္ၾကားေသာ အေဆာက္အဦး လူပုဂၢိဳလ္ တုန႔၏ပံုမွအစ၊ တိရိစၦာန္၊ ျမင္း၊ ႏြား၊ ေခြး၊ ၀က္ ဆိတ္ ကအစ၊ ၾကက္၊ ငွက္အထိ ႀကိဳက္ ရာေ႐ြးေပေတာ့။ ဗီကာဆုိ တုိ႔ ေရးနည္း မွ အတုယူခဲြထုတ္လာၾကတဲ့ ဘာမွန္းမွမသိရတဲ့ ေရပံုးမ်ိဳးေတြ ကတမ်ိဳး၊ အေတာ္လည္း စံုပါေပတယ္။ စုတ္တန္ ႐ွင္ပန္းခ်ီဆရာတုိ႔ရဲ႕ လက္ရာကေတာ့ အညံ့စား အေ႐ွာ္စားကအစ အေတာ္ကေလး ေကာင္းတဲ့ အေကာင္းစား နဲ႔ ေက်ာင္းသား လက္သင္ကေလး ေတြပါ ေရးပုိ႔ၾကတာထင္ပါရဲ႕။
အနီးအပါးမွာ ဆံမုတ္ဆိတ္ဖားဖား အ၀တ္အစားအေပါက္အၿပဲနဲ႔ တေယာက္ထဲ ထုိင္ေရး၊ ေရာင္းေနတဲ့ လက္ငင္း ပန္းခ်ီ ဆရာေတြကုိလည္း ႀကိဳၾကားေတြ႕ရပါေသး သည္။
၀ယ္သူေတြရွိ၍ ေရာင္းသူေတြျပည့္ေနျခင္းျဖစ္ပါသည္။ သူတုိ႔ႏုိင္ငံဆီမွာ ပန္းခ်ီကားကေလးမ်ားကုိ အိမ္တုိင္း အိမ္တုိင္း တတ္အားသေ႐ြ႕ ဆဲြခ်ိတ္ထားတတ္ၾကတဲ့ အေလ့႐ွိၾကသည္။ သည္လုိဆုိင္ မ်ိဳးေတြက ပန္းခ်ီ ကားခ်ပ္ ေတြကုိ သူ႔၀န္သူ႕အား ၊ သူ႕မွ်ားႏွင့္သူ႔ေလးဆုိဒါလုိ ေ႐ႊဒဂၤါးေထာင္ ေသာင္းခ်ီ မေပး မ၀ယ္ႏုိင္သူမ်ားက လာ၍ ၀ယ္႐ွာၾကသည္။
၀က္သား၊ ၾကက္သားအီေအာင္ စားေနရတဲလူက တခါတရံ ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္းကေလး၊ ျငဳပ္သီးေထာင္း ကေလးစားခ်င္စိတ္႐ွိသလုိ ပန္းခ်ီေက်ာ္ကားေတြ ေ႐ႊဒဂၤါးေထာင္ေသာင္းေပး၀ယ္ႏုိင္တဲ့ သူေဌးႀကီး ေတြ ကလည္း ဆင္းရဲသား ပန္းခ်ီကားဆုိင္တန္းမွာ ေလွ်ာက္ၾကည့္ၿပီး အႀကိဳက္ေတြ႕ရင္ ထုိက္သေရြ႕ ၀ယ္ယူ ခ်ီးျမႇင့္သြားၾကပါသည္။ ဒီလုိအခါမ်ိဳးမွာ အဲဒီပန္းခ်ီဆရာဟာနာမည္ရခ်က္ေကာင္း မိၿပီး လူသိသူသိမ်ားလုိ႔ ထင္႐ွားခ်င္လည္း ထင္ရွား သြားတတ္ပါေတာ့သည္။
ျပင္သစ္ျပည္၏ အထြတ္အထိပ္ေကာင္းစားႀကီးပြားထြန္းကားခ်ိန္သည္ ဥေရာပတခြင္၌ ေရွးက်ခဲ့ ေသာ ႏုိင္ငံႀကီး ျဖစ္သည္။ နပုိလီယံ ဘုရင္မင္းဆက္တုိ႔၏ လက္ထက္မွာ မီးကုန္ယမ္းကုန္ တက္ခဲ့ သေလာက္ ေနာက္ပုိင္း တြင္ ပထမကမၻာစစ္ ဂ်ာမနီတုိ႔ ဒဏ္ကုိခံလုိက္ရသည္အတြက္ တစတစ က်၍ က်၍ လာခဲ့ ေစကာမူ ပါရဂူႀကီးမ်ား၊ ပညာ႐ွိႀကီးမ်ား သုခုမအႏုပညာဆရာႀကီးမ်ား၏ စက္မႈ လက္မႈ ယဥ္ေက်းမႈ တုိ႔မွာ ယေန႔ တုိင္ေအာင္ လက္ရာထင္၍ က်န္ရစ္သည္မွာ ဘယ္ႏုိင္ငံႏွင့္မွ် မယွဥ္သာေအာင္ ေျမာက္မ်ား လွပါေသးသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ပဲရစ္ၿမိဳ႕သည္ ေ႐ွးေဟာင္း အႏုပညာ ျပတုိက္ႀကီး တခုကဲ့သုိ႔ျဖစ္ေနပါသည္။
အရပ္ေလးမ်က္ႏွာ တုိ႔သုိ႔ ေမွ်ာ္လုိက္တုိင္း အထိကရအေဆာက္အဦး အမွတ္အသားႀကီးမ်ားမွာ ငြားငြားစြင့္စြင့္ ေတြ႕ေနရသည္ခ်ည္းပင္။ ဗစ္တာဟုဂုိးလမ္းထိပ္ေအာင္မုခ္၀ လမ္းခြဆံုမွ အေ႐ွ႕ ဘက္သုိ႔ ေမွ်ာ္လုိက္ လွ်င္ အဆုိပါ ေနာ္တီဒိန္းဘုရား႐ွိခုိးေက်ာင္းႀကီး၏ ေခါင္းေလာင္းဘံုေဆာင္ႀကီး ကုိျမင္ေန ရသည္။
ဤ ေက်ာင္းႀကီးမွာ သကၠရာဇ္ (၈)ရာစုႏွစ္ေလာက္က စတင္ေဆာက္လုပ္ခဲ့၍ ႏွစ္ေပါင္း႐ွစ္ရာေက်ာ္ ၾကာျမင့္ၿပီး ေဟာင္းႏြမ္းအုိမင္းလွၿပီဟုဆုိရေစကာမူ ပ်က္ပ်က္စီးစီးမ႐ွိ၊ ဘံုေဆာင္အထြတ္အျမင့္္မွာ ခ်ယ္လွယ္ ထုလုပ္ထားေသာ ႐ုပ္လံုး႐ုပ္ထုမ်ားက ေက်ာက္သား ေက်ာက္ဆစ္ပညာ၏ အေသးစိပ္ လက္ရာ၊ အႏုပညာအရာ ၌ ငါတုိ႔ျပင္သစ္ကုိ ဘယ္သူမွမမွီပါဘူး...ဟု ဆုိေနသည့္အလား ေမာ္ေမာက္စြာ ေဖာ္ျပလ်က္ ႐ွိပါေသးသည္။
အမြမ္းအမ့ အျပင္အဆင္သမားတုိ႔ကလည္း အနည္းငယ္ ေဆြးေျမ့ပ်က္စီးသည္ႏွင့္ တခ်က္တည္း လက္ရာ မပ်က္ အျမန္ေဖးမျပဳျပင္ထားၾကသည္။
ျပင္သစ္လူမ်ိဳး စာေရးဆရာႀကီး ဗစ္တာဟူးဂုိးသည္ ဤေနာ္တီဒိန္း ဘုရားေက်ာင္းႀကီးကုိ ေနာက္ခံ ျပဳလ်က္... သည္ဟန္႔(ခ်)ဘက္ေဟာ့ေနာ္တီဒိန္း ဟူေသာ ၀တၳဳႀကီးကုိ ေရးခဲ့သည္။
႐ုပ္႐ွင္ ရာတုိ႔ကလည္း ႐ုပ္႐ွင္ဇာတ္ကားျဖစ္ အရသာေဖာ္ေပးခဲ့ၾကသည္။ ဆရာႀကီး ဗစ္တာဟူစုိး ၀တၳဳတပုဒ္ျဖစ္ေသာ (လီမစ္ဆက္ဆေဗးလ္)ကုိလည္း ႐ုပ္႐ွင္ဇာတ္ကားအျဖစ္ႏွင့္ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕ တြင္ အခန္႔သင့္၍ ၾကည့္ခဲ့ရပါေသးသည္။
႐ုိးသားေျဖာင့္မတ္သူတဦးသည္ ငတ္ေနေသာမိသားတစုကုိ သနားလွသျဖင့္ ေပါင္မုန္႔တလံုးကုိ ခုိးေပး မိသည္။ ေပါင္မုန္႔ကုိ သက္ေသခံပစၥည္းအျဖစ္ထား၍ တရားသူႀကီးေ႐ွ႕တြင္ အမႈစီရင္ၿပီးေသာ အခါ ေထာင္ဆယ္ႏွစ္ခ်လုိက္ၿပီး သက္ေသခံပစၥည္းေပါင္မုန္႔မွာ အမိႈက္ျခင္းထဲ ထည့္လုိက္သည္။ ငတ္ေနေသာ မိသားစု မွာလည္း ေပါင္မုန္႔ကုိ မစားလုိက္ရ။ သားေရက်လ်က္ က်န္ရစ္သည္။
ငတ္ျပတ္မႈကုိ မ႐ႈစိမ့္၍ ခုိးေပးမိေသာ တရားခံမွာလည္း ေထာင္ဆယ္ႏွစ္က်သြားရာက ထုိေခတ္ အက်ဥ္းသား မ်ားခံစားရေသာ ဒုကၡအမ်ိဳးမ်ိဳးေတြကုိ ေက်ာ္လြန္ကာ ေနာက္ဆံုး ဘုန္းႀကီးတပါး၏ အဆံုးအမ ေၾကာင့္ ခုိးခ်င္ေသာ ညာဥ္ကုိေဖ်ာက္လ်က္ ေနာက္ထပ္ဒုကၡေရာက္သူမ်ားကုိ ကူညီရင္း ကံတခ်က္မရာမွ သူေဌး ၿမိဳ႕ေတာ္န္ႀကီးဘ၀ ေရာက္ခဲ့သည္။ ယင္းသုိ႔တုိင္ေအာင္လည္း ဒုကၡေရာက္ သူမ်ားကုိ ကူညီ တတ္ေသာ စိတ္ေကာင္းတခုေၾကာင့္ အမႈအမ်ိဳးမ်ိဳး ေရာက္ခဲ့ရာ ျပင္သစ္သူပုန္ ေက်ာင္းသားတဦးကုိ ပုလိပ္ႏွင့္ ႐ုိက္ပဲြျဖစ္ရာမွ လွ်ိဳ႕၀ွက္စြာ ကယ္ဆယ္လုိက္ျခင္းေၾကာင့္ ဒုကၡသည္ျပည့္တန္ဆာမ တဦး၏ သမီးကုိ ကယ္ယူထားလုိက္ရေသာ သူ၏ ေမြးစားသမီးကေလးႏွင့္ သူပုန္ ေက်ာင္းသားတုိ႔ ခ်စ္ခင္ ဆက္သြယ္မိ သည္မွအစ၊ ေနာက္ထပ္ဒုကၡအမ်ိဳးမ်ိဳးေတြ႕ခဲ့ရသည္။
သုိ႔ရာတြင္ သူ၏ ျမင့္ျမတ္ေသာေစတနာ၏ အက်ိဳးတရားကုိ ခံစားရပံုမ်ားျဖစ္၍ စာေရးသူ၏ ရည္ ႐ြယ္ခ်က္ ကုိ အကြက္က်က် သဘာ၀မိမိႏွင့္ ၾကည့္ေကာင္းေအာင္ ႐ုပ္႐ွင္ဆရာတုိ႔က ႐ုိက္ကူးျပသ ႏုိင္ပါေပသည္။
ျပင္သစ္စာေရးဆရာႀကီး ဗစ္တာဟူးဂိုးအား ျပင္သစ္လူမ်ိဳးတုိ႔ မည္မွ် ေလးစားသနည္းဆုိလွ်င္ ဗစ္တာဟူးဂုိး ဟု အမည္ေပးထားေသာ လမ္းက်ယ္ႀကီးထိပ္တြင္ ဆရာႀကီး ဗစ္တာဟူးဂုိးအထိမ္း အမွတ္ ပန္းၿခံႀကီး တခု ေမာ္ကြန္းမွတ္တမ္းႏွင့္ထားသည္။ ဆရာႀကီး၏ အထိမ္းအမွတ္ေန႔ဆုိလွ်င္ ထုိလမ္းႀကီး တလမ္းလံုး သည္ မီးပံုးမီးလံုးမီးပြင့္ခုိင္တုိ႔ျဖင့္ အိမ္တုိင္းေစ့ ၿမိဳင္ၿမိဳင္ႀကီးထြန္းညႇိအေလး ျပဳၾကသည္။ သူ၏ ထူးျခားေသာ စာအရသာမ်ားကုိ စၿမံု႕ျပန္ၾက၊ ကျပၾက၊ ဂုဏ္ျပဳၾကေတာ့သည္။
ေနာ္တီဒီန္း ဘုရား႐ွိခုိးေက်ာင္းႀကီးေလာက္ ေရွးမက်ေသာ္လည္း ပဲရစ္ၿမိဳ႕ေပၚမွ ဘယ္ေနရာကျဖစ္ ျဖစ္ မားမားႀကီး ေတြ႕ေနရေသာ အေဆာက္အဦႀကီးတခုမွာကား အပၸါယ္တာ၀ါးေခၚ သံေမွ်ာ္စင္ႀကီး ျဖစ္ပါသည္။ (အလ္လစ္ဇႏၵာဂတ္စတပ္အပၸါယ္)ေခၚ အင္ဂ်င္နီယာႀကီးက ႀကီးၾကပ္ေဆာက္လုပ္ ေသာေၾကာင့္ ၎ အင္ဂ်င္နီယာ ပိသုကာ၀ိဇၨာႀကီး၏ အမည္ကုိယူ၍ အပၸါယ္တာ၀ါးဟူေသာအမည္ ျဖင့္ ထင္႐ွား ေက်ာ္ၾကားလ်က္ ႐ွိပါသည္။
ဤ အပၸါယ္ တာ၀ါး သံေမွ်ာ္စင္ႀကီး၏ အျမင့္မွာ ေပေပါင္း ၉၈၄-ေပျဖစ္ပါသည္။ ေမွ်ာ္စင္ႀကီး ေဆာက္ လုပ္ျဖစ္ေပၚ လာရေသာ ကိစၥမွာ ၁၈၈၉-ခုႏွစ္တြင္ က်င္းပခဲ့ေသာ ပဲရစ္ျပပဲြႀကီးအတြက္ အမွီေဆာက္ လုပ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္းသိရပါသည္။ ျပပဲြႀကီးၿပီးစီးေသာ္လည္း ဤမွ်လွပခုိင္ခန္႔သား နား၍ အံ့တပါး ျဖစ္ေနေသာ ေမွ်ာ္စင္ႀကီးအား ဖ်က္သိမ္းျခင္းမျပဳဘဲ၊ ၀ုိင္ယာလက္ဌာနတခု အျဖစ္၎၊ ပဲရစ္ၿမိဳ႕ကုိ အျမင့္မွ စီးၾကည့္ရန္ ဌာနအျဖစ္၎၊ အလွၾကည့္ စရာထားခဲ့ရာ ယခုအခါ၊ ႏွစ္ေပါင္း ၆၄-ႏွစ္ တုိင္ခဲ့ေလၿပီ။
ဤေမွ်ာ္စင္အနီးသုိပမသြားမွီ၊ အေ၀းမွ ၾကည့္၍ လွေသာ႐ႈေမွ်ာ္ခင္းမ်ားႏွင့္ ပံု႐ုိက္ယူရျပန္သည္။ ႐ုပ္ ထု႐ုပ္လံုးအမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ျပဳျပင္ထားေသာ ျမစ္ကူးတံတားႀကီးမ်ားေပၚမွ၎၊ လမ္းက်ယ္ႀကီးမ်ား မွ၎၊ ေမွ်ာ္စင္ႀကီးကုိ ျမင္ေနရာအရပ္မွ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ဓါတ္ပံု႐ုိက္လ်က္႐ွိေသာ အေ၀းေရာက္ အေပ်ာ္ ထြက္လာေသာ လူအုပ္စံုေတြက မုိဘီကင္မရာကေလးမ်ားႏွင့္ ေရာင္စံု ႐ုပ္႐ွင္႐ုိက္သြားၾကသည္ တုိ႔ကလည္းမ႐ွားပါ၊ သူအနီးအပါးသုိ႔ မေရာက္ခင္ ေမွ်ာ္စင္ပါတ္၀န္းက်င္တ၀ုိက္ က်ယ္၀န္းေသာ ပန္းဥယ်ာဥ္ႀကီးအတြင္း ျမက္ခင္းစိမ္းလဲ့လဲ့မွာ အေမာေျပ ထုိင္စရာခင္းက်င္းထားေသာ ကုလား ထုိင္ေတြ၊ ေရပန္းေ၇ေဖါက္တိန္ကေလးမ်ားအစီစီႏွင့္ စိတ္ၾကည္လင္ ေအးျမေစရန္ ဖန္တီးျပဳျပင္ ထားေလသည္။
သုိ႔ႏွင့္ ၉၈၄-ေပျမင့္ေသာ အပၸါယ္တာ၀ါးသံေမွ်ာ္စင္ႀကီးေအာက္သုိ႔ ေရာက္ခဲ့ေလၿပီ၊ ေမာ့၍ ၾကည့္ လုိက္လွ်င္ တိမ္တုိက္ကုိ ထုိး၀င္ေနသေယာင္ေယာင္ တေဖြးေဖြးႏွင့္ ေျပာေနေသာ တိမ္တုိက္မ်ား ေၾကာင့္ သံေမွ်ာ္စင္ႀကီးပါ၊ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ ေျပးသြားေနသလုိ ထုိမွ် ရင္ဖုိစရာေကာင္းေအာင္ ျမင့္မတ္ေသာ အကာအရံ မ႐ွိသည့္ သံျပႆဒ္ႀကီးကဲ့သုိ႔ ထီထီႀကီး ျဖစ္ေနေသာ အေဆာက္အဦးႀကီးေပၚသုိ႔ အေပ်ာ္တက္ၾကည့္ ၾကေသာ ပရိသတ္မ်ားကလည္း ေန႔ စဥ္ႏွင့္အမွ် စည္ကားလွသည္။
လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားျဖင့္ တက္သြားေသာေလွကား၊ ထုိ႔ေနာက္ လွ်ပ္စစ္ဒာတ္အားႏွင့္ဆဲြေသာ သံရထားငယ္ ကေလးမ်ားႏွင့္အျမင့္ဆံုးသုိ႕ေရာက္ေအာင္ တဆင့္ တက္ခါ၊ လဟာျပင္ကုိ ငံု႔ၾကည့္သူမ်ားမွာ ပ႐ြက္ဆိပ္ ကေလးေတြ တုိင္တက္ေနသည္ႏွင့္မျခား ေတြက ျမင္ေနရပါသည္။
ေမွ်ာ္စင္ႀကီး၏ ပံုပန္းသ႑ာန္မွာ ေအာက္ေျခေလးေခ်ာင္းခံ၍ ေလးမ်က္ႏွာဒုိးယုိေပါက္ ေပါင္းကူးဂံုးႀကီးမ်ား အျဖစ္ အေျခတည္ၿပီးမွ အေပၚထပ္ တက္လာေသာ ပထမထပ္တြင္ ေျခေလး ေခ်ာင္းကုိ၊ ကလပ္စည္း တခုဖဲြ႕လုိက္ျပန္သည္။ ထုိမွတဆင့္ ေျခေလးေခ်ာင္းကုိက်ဥ္း၍ျမႇင့္သြားၿပီး ဒုတိယ ကလပ္စည္းတခု ဖဲြ႕လုိက္ၿပီးေနာက္၊ တတိယအထပ္တြင္မူ ေျခေလးေခ်ာင္းမွာ တခါတည္း စည္းလံုး၍ အေပၚသုိ႔ တေမွ်ာ္ တေခၚႀကီး ျမင့္တက္သြားသည္။ အဆံုးစြန္းျဖစ္ေသာ ထိပ္ဖ်ားတြင္က အိမ္ငယ္ တေစာင္စားမွ်႐ွိမည္။ အခန္းအဖဲြ႕တခုႏွင့္ အေပၚမွ ေခါင္းခ်ဳပ္ ျပႆဒ္ အထြတ္လုိလုိ သ႑ာန္ႏွင့္ အဆံုးသတ္ပါသည္။
ေမွ်ာ္စင္ႀကီးတခုလံုး၏ အေဆာက္အဦးျပဳလုပ္ထားပံုမွာ သံျငမ္းထည္ေတြႏွင့္သာလွ်င္ အကာအရံ အပိတ္အဖံုးမ႐ွိဒုိးယုိေပါက္ႀကီး ႐ွိေနေသာေၾကာင့္ အေပၚပုိင္းကုိ ႐ုတ္တရက္ၾကည့္လုိက္လွ်င္ ေရနံေခ်ာင္း ဆီက ေရနံတြင္းလုိလုိ ထင္မွတ္စရာ ျဖစ္ပါသည္။ သုိ႔ရာတြင္ အလြန္ႀကီးမားေသာ အေဆာက္အဦးႀကီးျဖစ္၍ အေျခေလးေခ်ာင္းျဖင့္ ၿပီးအပ္ေသာ ေပါင္းကူးဂံုးေပါက္ႀကီး ေအာက္ေျခ ကုိ၀င္မိလွ်င္ လဟာျပင္ႀကီးပမာ ေလတဟူးဟူး တုိက္ေအာင္ က်ယ္၀န္းလွသည္။
ေမွ်ာ္စင္တ၀ုိက္ မွာ သံေၾကးခဲတုိ႔ႏွင့္ ေရာင္းခ်တဲ့ ေမွ်ာ္စင္ပံု ကေလးမ်ားမွာ တလက္မခန္႔မွ အစ တထြာ တမုိက္ အထိ ႐ွိသည္ အျခားႏုိင္ငံက ဆုိင္ေတြလုိပင္ ေမွ်ာ္စင္ႏွင့္ စပ္လ်ဥ္းေသာ ေရာင္းကုန္ေတြ အေျမာက္အမ်ား ႐ွိပါသည္။ ေမွ်ာ္စင္ေအာက္မွ ကူးသန္းသြားလာလွ်က္႐ွိေသာ လူမ်ားမွာ ဆင္ႀကီး တေကာင္ ၀မ္းဘုိက္ေအာက္တြင္ ေျပးလႊားျမဴးူးေနေသာ ႂကြက္ငယ္ကေလးမ်ားႏွင့္သာ တူေနပါ ေတာ့သည္။ ေပါင္းကူးဂံုးႀကီးေပၚသုိ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ဓာတ္ေလွကား၊ ဓာတ္ရထားငယ္တုိ႔ႏွင့္ ပုိက္ဆံ ေပးတတ္ၾကေသာ လူတစု၏ ရယ္ေမာေပ်ာ္႐ႊင္ ဆူညံသံမ်ားမွာ ေလထဲတြင္ တဟဲဟဲ ေရာ ပါလ်က္ ႐ွိၿပီးလွ်င္ ပုိက္ဆံမေပးရေသာ ႐ုိး႐ုိးသံေလွကားမ်ားမွ အေမာခံၿပီး ကုတ္ကပ္ တြယ္တက္ ေနသူေတြ ကလည္း မ႐ွားလွပါ။
အေပၚထပ္မ်ားမွာ အေစာင့္အေ႐ွာက္ေတြလည္းထားရပါေသးသည္။ အေပ်ာ္လာေသာ လူေတြ ထဲမွာ တခါတခါ အေပ်ာ္လြန္ၿပီး ႐ူးခ်င္ႏွမ္းခ်င္သူေတြ ပါလာတတ္သည္။ အျမင့္ႀကီး တက္လာ မိေသာအခါ ကုိယ့္စိတ္ကုိယ္ အစုိးမရ စိတ္႐ူးကေသြးေလေခ်ာက္ခ်ားလ်က္ ရုတ္တရက္ ခုန္ခ်ခ်င္ စိတ္ေပၚတတ္ သူမ်ား႐ွိ၍ လာၾကည့္သူေတြကုိ သတိႏွင့္ ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကရေသာ တာ၀န္ကုိ ထုိထုိေသာ အေစာင့္ အေ႐ွာက္ ၀တၱရားက်သူမ်ားက အမွတ္မဲ့ အကဲခပ္ၾကည့္ေနၾကရသည္ဟု သိရပါသည္။
သုိ႔ႏွင့္ပင္ ယခင္တႀကိမ္က စိတ္ညစ္ေနသူ အမ်ိဳးသမီးတဦးမွာ ကုိယ္ ကုိယ္ကုိ သတ္ေသခ်င္ေနဆဲ၊ ဤေမွ်ာ္စင္ေပၚတက္မိရာက ေသမဲ့အတူတူျဖင့္ နာမည္ႀကီးၿပီး ေသရရင္ ပုိေကာင္းမွာဘဲ ဆုိတဲ့ စိတ္ကူး အ႐ူးမ်ိဳးေပၚကာခုန္ခ်လုိက္ဘူးေသးသည္ဟု သိရပါသည္။ သည္လုိနာမည္ေက်ာ္ၾကားလုိ မႈႏွင့္ အလားတူ အေမရိကန္ျပည္ နယူးေရာက္ၿမိဳ႕မွာလည္း အင္ပါရာစတိတ္ဆုိေသာ ၁၀၂-ထပ္ ျဖင့္ အေဆာက္အဦး ေပၚက ဂၽြမ္းထုိးခ်ဘူးေသးသည္။ သူတုိ႔ဆီမွာ ေသတာကုိပင္ ေသၿပီးတဲ့ေနာက္ နာမည္ႀကီး က်န္ရစ္ခ်င္ၾကေသးသည္။ အာဇာနည္စိတ္ေခၚရမလား။ အာဇာႏွမ္းစိတ္ ေခၚရမလား။ ႐ူးသြပ္ေသာ စြန္႔စားမႈ ဟူ၍ ေခၚရေကာင္းမလား။
ေမွ်ာ္စင္ႀကီးက အေ၀း တဘက္ဆီသုိ႔ ေမွ်ာ္ၾကည့္လုိက္လွ်င္ တေျဖာင့္တည္း တန္ေနေသာ မ်က္ ခင္းျပင္ႀကီး ႏွင့္ ၀ဲယာလူသြားလမ္း ပလက္ေဖါင္း၊ ထုိေဘးတဘက္ခ်က္ဆီမွာ ညီညီညာညာ စီတန္း ေနေသာ အ႐ြယ္သင့္ ဆင္တူ သစ္ပင္ႀကီးေတြကတဘက္ ႏွစ္သြယ္က် သူတုိ႔ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ ေတာအုပ္သ႑ာန္ ပန္းၿခံဥယ်ာဥ္ က်ယ္ႀကီးမ်ားႏွင့္ ေအးခ်မ္းဆိတ္ၿငိမ္စြာေနရန္ ေနရာမ်ား႐ွိပါ သည္။
ဆက္ရန္
.
No comments:
Post a Comment