(၁၀)
ေသြးလွဴပြဲ၏နိဒါန္း
ေသြးလွဴပြဲ၏နိဒါန္း
နံနက္ အတန္ျမင့္မွ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ရာမွႏိုးေတာ့သည္။ ညကေတြ႔ခဲ့ေသာ မႈိပြင့္ၾကီးကို ဦးေလးပုအား သြားေျပာျပ ခ်င္ေသာ္လည္း ေက်ာင္းတက္ စရာရွိသျဖင့္ သြားမေျပာျဖစ္ခဲ့။
ယေန႔ နံနက္စာ ထမင္းစားရသည္မွာ အလြန္အရသာရွိသည္။ အေၾကာင္းမွာ ကၽြန္ေတာ့ဆရာကေတာ္ အသစ္ စက္စက္ မမရွင္၏ ပထမဆံုးလက္ရာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ တည္း....။ မမရွင္ ၏ လက္ရာသည္ မခင္သိန္း ထက္ အစပ္တည့္ခါ ထမင္းပြဲျပင္ပံုကိုက ျမိဳင္ျမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္ရွိသည္။
မမရွင္သည္ သူက ထမင္းစားသည္ မရွိလွ။ ဆရာ့ကို အရိုးႏႊင္ထည့္ေပးသည္။ ေကာင္းႏိုးရာရာဟင္းဖတ္ကို ဆယ္ ထည့္ေပးသည္။ ယပ္ေတာင္တစ္ေခ်ာင္းႏွင့္လည္း ယင္မနားေအာင္ ခပ္ေပးသည္။ ဆရာက ရွက္သလိုိ သေဘာက်သလိုျပံဳးရင္း ထမင္းကို ျမိန္ရည္ရွက္ရည္စားသည္။ ထမင္းစားျပီးေသာ အခါမ်ား ၌ လည္း ဆပ္ျပာခဲႏွင့္ လက္ေဆးေရဇလံု အဆင္သင့္ရွိသည္။ ဆရာဆပ္ျပာတိုက္ျပီးေသာအခါ မမရွင္က ေရဖလား ႏွင့္ ဆရာ့လက္ေပၚသို႔ ေလာင္းခ်ေပးသည္။ ဆရာသည္ ေရေသာက္ရန္ပင္ ေနရာမွမထရ။ မမရွင္ က ေငြဖလားတစ္လံုးႏွင့္ ေရခပ္၍ လက္ဖက္ရည္ ပန္းကန္ျပားတြင္ ဖလားကိုတင္ကာ ဆရာ့ကို ေပးသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ဒုတိယအၾကိမ္ မွတ္ခ်က္ခ်မိသည္။ ဆရာသည္ ျမိဳ႕သူရသည္မွာ ကံေကာင္း ေလစြ တကား...။ အလြန္ကံေကာင္းေလစြတကား....။
ကိုအုန္းေမာင္ႏွင့္ တျခားစီျဖစ္သည္။ ယခင္က ထမင္းစားလွ်င္ ကိုအုန္းေမာင္ခ်ည္းပဲ ထခူးရသည္။ စားၾက ေသာက္ၾကျပန္ေတာ့လည္း ကိုယ့္ထမင္း ကိုယ္ဟင္း ထည့္စား၍ ယင္ေကာင္ မလာရန္ လက္ေညာင္းခံ၍ မည္သူမွ် မေမာင္း။ စားျပီးလွ်င္ ကိုအုန္းေမာင္သည္ အိမ္ေရွ႕ရွိ ဘဲဥအိုးဆီထသြား၍ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ လက္ေဆး ပလုပ္က်င္းရသည္။ တစ္ခါတရံ ေသာက္ေရအိုးဆီသို႔ပင္ မလာေတာ့ဘဲ ပလုပ္က်င္းေရကိုပင္ မ်ိဳခ် ေသာက္လိုက္သည္။ လက္သုတ္ပု၀ါလည္း အထူးရွာမေနေတာ့ဘဲ မိမိပုဆိုးကိုျဖည္၍ လက္ကိုလည္း သုတ္၊ ပါးစပ္ကိုလည္း သုတ္ေသာ္ ကိစၥျငိမ္း၏။
ယခုမူ လက္သုတ္ပ၀ါကအစ လက္ကိုင္ပ၀ါလိုေခါက္၍ ပန္းကန္ျပားကေလးျဖင့္ စားပြဲေပၚတြင္ အဆင္သင့္ ရွိသည္။
မွန္ပါသည္။ ျမိဳ႕သူရေသာ ကၽြန္ေတာ့္ဆရာ အလြန္ကံေကာင္းသည္။
ေန႔ခင္းစာစားျပီး ဆရာေရာ ကၽြန္ေတာ္ပါ ေက်ာင္းျပန္တက္ၾကသည္။
ေက်ာင္း ၌ မယဥ္ႏြယ္ကိုေတြ႕၍ ဆရာကေတာ္ ဟင္းခ်က္ေကာင္းေၾကာင္း၊ ေသာက္ေရဖလားကို ပန္ကန္ျပား တြင္ထည့္၍ ေသာက္ေၾကာင္း စသည္တို႔ကို ေျပာမိေသးသည္။
''နင္ က အားရင္ နင့္ဆရာကေတာ္ပဲ ၾကံဖန္ခ်ီးမြမ္းေနတာပဲ၊ အဲဒါေတြဟာ အဆန္းမွတ္လို႔လား''
''ဘာ...မဆန္းဘူး''
''ဘာလုိ႔ဆန္းရမွာလဲ...၊ တုိ႔အိမ္လည္း ဒီလုိပဲ စားတာပဲဥစၥာ၊ ထမင္းစားျပီးရင္ ဆပ္ျပာေမႊးနဲ႔ ေတာင္ တု႔ိက လက္ေဆးတာ၊ ကာလေကာင္းတုန္းကဆိုရင္ ထမင္းစားျပီးျပီးခ်င္း အျမွဳပ္ထြက္တဲ့ေဆးနဲ႔ သြားတိုက္ပစ္ ေသးတာ''
"နင္ တကယ္ေျပာတာလား"
"ေရာ…ခက္ပါၿပီ၊ ထန္းပင္ေပၚက က်တယ္ဆိုကာမွ အေပါက္ကေလးနဲ႕လား လုပ္ေနျပန္ ၿပီ"
ကၽြန္ေတာ္ က မယံုသျဖင့္ "ဒါျဖင့္ နင့္လက္ေပးစမ္း…ငါနမ္းၾကည့္မယ္"ဟု စမ္းသည္။
မယဥ္ႏြယ္က သူ႕လက္ကေလးကို ကမ္းေပး၍ ကၽြန္ေတာ္က နမ္းၾကည့္သည္။ ဟုတ္သည္။ မယဥ္ႏြယ္၏ လက္သည္ ကၽြန္ေတာ့္လက္ကဲ့သို႕ ဟင္းေစာ္မနံ၊ ဆပ္ျပာေမႊးနဲ႕ သင္းေန၏။ ကၽြန္ေတာ္ အလြန္ ေက်နပ္ သြားသည္။
ဆရာသည္သာ ကံေကာင္းသည္မဟုတ္၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကံေကာင္းမည္ထင္သည္။ ထို ညေန ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းဆင္း ၍ အိမ္၌ စာအုပ္ လြယ္အိတ္ကို ထားၿပီးေသာအခါ ဦးေလးပု ထံ သြားမည္ႀကံ၏။ ဧည့္ခန္း၌ ဆရာ သည္ မမရွင္ အဆင္သင့္ခ်ေပးေသာ အခ်ိဳပြဲကို လက္ဖက္ရည္ၾကမ္းႏွင့္ျမည္းရင္း ကုလားထိုင္ တစ္လံုးေပၚ ထိုင္လ်က္ သတင္းစာေဟာင္း တစ္ခုကို ဖတ္ေနသည္။ မမရွင္သည္ ဆရာႏွင့္ မလွမ္းမကမ္း ၾကမ္းျပင္ ၌ ႀကံဳ႕ႀကံဳ႕ကေလး ထိုင္ရင္း သူတို႕ၿမိဳ႕သူေတြ လုပ္ေလ့လုပ္ထရွိေသာ သံေခ်ာင္းရွည္ရွည္ တစ္ခု ႏွင့္ ဇာပန္းထိုး ေနသည္။
ကၽြန္ေတာ္က ဦးေလးပုႀကီးထံ အျမန္သြားႏုိင္ရန္ အတြင္းဘက္ရွိ ဆရာ့စာၾကည့္ခန္းကို အျမန္ဆံုးရွင္းလင္း တံျမက္စည္း လွဲေနသည္။
ထိုအခိုက္တြင္ပင္ အိမ္ေရွ႕၌ မွန္ကားဆိုက္လာသည္။ မွန္ကားျမင္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ မ်က္လံုးျပဴး သြားမိသည္။
ကာလပ်က္ၿပီးေနာက္ သူေဌးတို႕မွန္ကားမ်ား ရြာမ်ားတြင္ လာေရာက္၀ွက္ထားသည္။ ကား မ်ားကိုရွာေဖြ၍ ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္ မ်ားက သိမ္းယူသည္။ ထို႕ေနာက္ လွည္းလမ္းေၾကာင္းပါ မေရွာင္ လိုက္ေမာင္းေနသည္။ ဤ ကားသည္ ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္ကားပင္ ျဖစ္ရမည္။
ကၽြန္ေတာ္ ေမွ်ာ္လင့္သည့္အတိုင္း ကားေပၚမွ ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္တစ္ဦး ဆင္းလာသည္။ ကား အေနာက္မွ ဂ်ပန္စစ္သားတစ္ဦးႏွင့္ ျမန္မာရာဇ၀တ္အုပ္တစ္ဦးလည္း ဆင္းလာသည္။ ကားေရွ႕ခန္းရွိ ဒရိုင္ဘာ ဂ်ပန္တစ္ဦး က်န္ရစ္၏။ ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္ႏွင့္ ရာဇ၀တ္အုပ္သည္ အိမ္ ေပၚသို႕ တက္လာခိုက္ ဂ်ပန္စစ္သား က ျခံ၀၌ေစာင့္ရသည္။
ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္ႏွင့္ ရာဇ၀တ္အုပ္ကို ဆရာသည္ တည္ၿငိမ္စြာပင္ ဆီးႀကိဳေနရာေပးသည္။ ရာဇ၀တ္အုပ္သည္ မိတ္ဖြဲ႕ ေပးသည္။
"ကိုအုန္းေဖ…ဒီဗိုလ္ႀကီးက အီမူရာေခၚတယ္၊ ခင္ဗ်ားတို႕ကို နည္းနည္းပါးပါး စစ္ခ်င္လို႕ တဲ့"
"စစ္ပါေလ…က်ဳပ္ဟာ နိပြန္တို႕ရဲ႕မိတ္ေဆြ၊ တို႕ဗမာအစည္းအရံုး ဥကၠဌတစ္ဦးပဲ"
ရာဇ၀တ္အုပ္ က ဂ်ပန္ကို အဂၤလိပ္စကားျဖင့္ ဘာေျပာသည္မသိ။ ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္သည္ ေခါင္းညိတ္သည္။ ဂ်ပန္ကလည္း ေခါင္းညိတ္၍ အဂၤလိပ္စကားႏွင့္ ျပန္ေျပာသည္။ ရာဇ၀တ္အုပ္က ဘာသာျပန္သည္။
"မသန္းရွင္ ေမာင္ ကိုျမင့္ဦးကို ကင္ေပတိုင္ကဖမ္းထားတာ၊ ဒီက ဗိုလ္ႀကီးက ကယ္ထုတ္ခဲ့ တယ္၊ အဲဒါ ဗိုလ္ႀကီး လက္ထဲကေန ထြက္ေျပးသြားတယ္၊ အခု သူဘယ္မွာလဲ"
"က်ဳပ္လည္း မသန္းရွင္ေရာက္မွ ဒီသတင္းၾကားတာပဲ၊ သူ ဘယ္မွာရွိတယ္ဆိုတာ က်ဳပ္ မသိဘူး"
ရာဇ၀တ္အုပ္ က ဂ်ပန္ကို တစ္ဆင့္ဘာသာျပန္ ေျပာသည္။ ဂ်ပန္သည္ မ်က္ေမွာင္ကုတ္ သြား၍ မသန္းရွင္ ကို လက္ၫႈိးထိုးကာ ၀ူး၀ူး၀ါး၀ါးႏွင့္ ေျပာသည္။
ရာဇ၀တ္အုပ္က…"ဗိုလ္ႀကီးကေျပာတယ္၊ မသန္းရွင္…ဒီဘယ္လုိေရာက္လာသလဲ၊ သူ႕ ေမာင္မရွိရင္ မသန္းရွင္ ကိုစစ္ဖို႕ ထည့္လိုက္ပါတဲ့"ဟု ဆို၏။
မသန္းရွင္သည္ ထိတ္လန္႕တၾကား ဆရာ့ကို လွမ္းၾကည့္သည္။ ဆရာ့မ်က္ႏွာမွာလည္း သိသိသာသာႀကီး ပ်က္ သြားသည္။ သို႕ရာတြင္ ဆရာသည္ တည္ၿငိမ္စြာျပန္ေျပာ၏။
"နိပြန္စစ္ဗိုလ္ကို ေျပာလိုက္ပါ၊ မသန္းရွင္နဲ႕ က်ဳပ္နဲ႕ ေမတၱာရွိတာၾကာၿပီ၊ မေန႕က က်ဳပ္ တို႕ လက္ထပ္ၿပီးၿပီ၊ သူ႕ေမာင္ ျဖစ္ခဲ့တာ နဲ႕ က်ဳပ္တို႕နဲ႕မဆိုင္ဘူးထင္ပါတယ္"
ရာဇ၀တ္အုပ္သည္ ဤစကားကို ဂ်ပန္အား ျပန္ေျပာေသာခဏ၌ ဂ်ပန္သည္ က်ားကဲ့သို႕ ေဒါသတႀကီး ခုန္ထ သည္။ သူသည္ ဆရာ့ေရွ႕၌ရပ္ကာ ဆရာ့ပါးအား ဘယ္ျပန္ညာျပန္ တီးေတာ့သည္။ ဆရာသည္ အံႀကိတ္ ၍ ေခါင္းငံု႕ခံသည္။ ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္ကသာ ေဒါသမေျပ ႏိုင္ဘဲ ခါးမွ ေျခာက္လံုးျပဴးကိုထုတ္၍ မသန္းရွင္ ႏွင့္ ဆရာ့ ကို တစ္လွည့္စီခ်ိန္ရင္း ရာဇ၀တ္ အုပ္ကိုလည္း စကားေျပာ၏။
"ဗိုလ္ႀကီးက ေျပာတယ္၊ ခင္ဗ်ားတို႕ ႏွစ္ေယာက္စလံုးကို အခု သူဖမ္းခ်င္တယ္၊ ဒီေတာ့… လိုက္ခဲ့ၾကဗ်ာ"
ဆရာသည္ ဘာျပန္ေျပာရမည္ မသိ။ ရာဇ၀တ္အုပ္ကိုသာ စိုက္ၾကည့္ေန၏။ ထိုစဥ္ မသန္းရွင္က ေနရာမွ ထသည္။
"ရွင့္စစ္ဗိုလ္ ကို ေျပာပါ…ကၽြန္မေယာက်္ားကို မဖမ္းပါနဲ႕…ကၽြန္မ လိုက္ခဲ့ပါ့မယ္လို႕…"
မသန္းရွင္၏ စကား ကို ရာဇ၀တ္အုပ္မွတစ္ဆင့္ သိရေသာ္ ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္သည္ ေက်နပ္စြာ ၿပံဳး၍ သူ႕ေျခာက္လံုးျပဴး ကို အိတ္တြင္းျပန္သြင္းရန္ ျပင္သည္။
ထိုအခိုက္ တြင္ပင္ လ်င္ျမန္ေသာ ဆရာ့လက္တစ္ဖက္သည္ ေျခာက္လုံးျပဴးကို ပုတ္ခ်လိုက္ရာ အခန္းေထာင့္ သု႔ိ လြင့္သြားသည္။ မေရွးမေႏွာင္းပင္ ဆရာ၏ လက္သီးတစ္လံုးသည္ ဂ်ပန္၏ မ်က္ႏွာဆီသုိ႔ ျပင္းထန္ စြာ က်ေရာက္သြားသည္။
ဂ်ပန္သည္ ၾကမ္းျပင္ေပၚ လဲက်သြားရာ ဆရာသည္ လ်င္ျမန္စြာျဖင့္ ဂ်ပန္႔ခါးမွ ဓားရွည္ၾကီးကို ဆြဲထုတ္ ယူလိုက္ သည္။
ျခံ၀မွ စစ္သားေလးသည္ ၀ူး၀ူး၀ါး၀ါးေအာ္၍ လွံစြပ္တပ္ေသနတ္ႏွင့္ ေျပးထြက္လာသည္။
ကၽြန္ေတာ္ သည္ မ်က္လံုးျပာသြား၏။ အေၾကာင္းမွာ ဆရာသည္ ဓားျဖင့္ ျပန္လည္ခုခံရန္ ျပင္ခိုက္ ေၾကာင္ေနရာ မွ သတိရေသာ ရာဇ၀တ္အုပ္သည္ ဆရာ့ကို ေနာက္မွ ၀င္ဖမ္းခ်ဳပ္ လိုက္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
ဂ်ပန္စစ္သားသည္ ဆရာ့ရင္ဘတ္ကို လွံစြပ္ျဖင့္ ေထာက္ထားသည္။ ဆရာက လက္မွဓား ကို လႊတ္ခ် လိုက္ရ၏။
"ဒိုင္း"
မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေသနတ္သံတစ္ခ်က္ ေပၚထြက္လာသည့္ တစ္ခဏ၌ ဆရာ့ရင္ဘတ္ကို လွံ စြပ္ႏွင့္ေထာက္ထားေသာ ဂ်ပန္စစ္သားသည္ ေပ်ာ့ေခြလဲက်သြား၏။ အခန္းတစ္ေထာင့္ တြင္မူ ေစာေစာက ဆရာပုတ္ခ်လိုက္ေသာ ေျခာက္လံုးျပဴးကိုကိုင္ရင္း မသန္းရွင္သည္ မိမိ ကိုယ္မိမိ ဘာလုပ္မိသည္ မသိသူတစ္ဦးကဲ့သို႕ ရပ္ေနသည္။ ေျခာက္လံုးျပဴးေျပာင္းမွ အေငြ႕တလူလူ ထြက္ေနသည္။
လ်င္ျမန္ေသာဆရာသည္ သူ႕ေနာက္မွ ခ်ဳပ္ထားေသာ ရာဇ၀တ္အုပ္ကို ကိုင္ေပါက္ခ်လိုက္ သည္။ ရာဇ၀တ္အုပ္၏ ခႏၶာကိုယ္ႀကီး ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႕ က်သြားလွ်င္က်သြားရင္း ေအာက္ ၌က်န္ရစ္ေသာ ဂ်ပန္ ဒရိုင္ဘာ သည္ ေျပးတက္လာ၏။ ဆရာသည္ ဂ်ပန္ဓားရွည္ကို ေကာက္ယူ၍ ေနာက္တပ္တက္လာေသာ ဂ်ပန္စစ္သား ဆီ လွံပစ္သကဲ့သို႕ ဂ်ပန္ဓားရွည္ ႀကီးသည္ စစ္သား၏ ရင္ဘတ္ဆီ တည့္တည့္ႀကီး၀င္စိုက္ ထုတ္ခ်င္းေဖာက္ သြားသည္။ အေျခအေန လံုး၀ေျပာင္းလဲသြားသည္။ ဂ်ပန္စစ္သားႏွစ္ဦး ေသခဲ့၍ ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္ မွာ သတိ လစ္ေမ့ေနသည္။ ၾကမ္းျပင္မွကုန္းထေသာ ရာဇ၀တ္အုပ္ကို ဆရာသည္ ဓားေႏွာင့္ ႏွင့္ ေနာက္ေစ့ကို ရိုက္ခ်လိုက္ရာ သူပါ ၿငိမ္သြားသည္။
ထိုအခ်ိန္ထိ ကၽြန္ေတာ္သည္ စာၾကည့္ခန္းတြင္း၌ ရွိသည္။ ကိုအုန္းေမာင္ႏွင့္ မခင္သိန္းတို႕ က ဘယ္က ေပၚလာသည္ မသိ။ မ်က္လံုးအျပဴးသားႏွင့္ အိမ္ေပၚေရာက္လာၾကသည္။ ထိုအခါမွ ကၽြန္ေတာ္လည္း အခန္းတြင္း မွ ထြက္ခဲ့မိသည္။ ဆရာသည္ ရာဇ၀တ္အုပ္ခါးမွ ေျခာက္လံုးျပဴးကိုပါ ယူလိုက္၍ မခင္သိန္းကို လွမ္းေပးသည္။ ဂ်ပန္စစ္သားႏွစ္ဦးဆီမွ ရိုင္ ဖယ္ႏွစ္လက္ရသည္။ တစ္လက္ကို သူလြယ္လိုက္၍ တစ္လက္ ကို ကိုအုန္းေမာင္သို႕ေပး သည္။ ထိုအခါက်မွ ကိုအုန္းေမာင္သည္ သတိ၀င္လာဟန္ ေမးသည္။
"ငါ့ညီ… ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ…"
"ဘာေတြျဖစ္တာ ေမးမေနနဲ႕၊ က်ဳပ္တို႕အားလံုး ဒီေနရာက ေျပးရမယ္၊ မခင္သိန္းနဲ႕ မသန္းရွင္… ေရႊတိုေငြစ ေတြ အျမန္ဆံုးသိမ္း…"
အေျခအေနကိုရိပ္မိေသာ မခင္သိန္းႏွင့္ မသန္းရွင္တို႕ အခန္းတြင္းသို႕ ေျပး၀င္သြားၾက သည္။
ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္ လႈပ္ရွားလာသျဖင့္ ဆရာသည္ မ်က္ႏွာကို ဖေနာင့္ႏွင့္ သံုးခ်က္ဆင့္ ေပါက္ လိုက္သည္။ ဂ်ပန္ ၿငိမ္သြား သည္။
"ကဲ…ငယ္ေလး…တို႕ေတြ အားလံုးသြားရမယ္၊ မင္း လူမျမင္ေအာင္ ေနာက္ေဖးေပါက္က တိတ္တိတ္ေျပး ေပေတာ့"
"အို…ကၽြန္ေတာ္လည္း ဆရာနဲ႕လိုက္မွာေပါ့"ဆရာသည္ စိတ္ထိခိုက္သြားဟန္ ျပသည္။ ထို႕ေနာက္ ေခါင္းကို ခါသည္။
"ငါ့တပည့္ အသက္ငယ္ေသးတယ္၊ ဆရာတို႕နဲ႕ လိုက္လို႕မျဖစ္ဘူး၊ ဒီေတာ့ ငယ္ေလးကို အမႈမပတ္ေအာင္ လူ မျမင္ခင္ ျမန္ျမန္ေျပးေပေတာ့၊ ဆရာ့စကားကို နားေထာင္"
ကၽြန္ေတာ္သည္ ဆရာ့စကားကို မပယ္လွန္ရဲသျဖင့္ အိပ္ေနာက္ေဖးေပါက္မွ ေကြ႕ပတ္ ထြက္ေျပးၿပီး ရြာထိပ္ မွ ရြာတြင္းျပန္၀င္ခဲ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္ ရြာတြင္းေရာက္ေသာအခါ ဆရာတို႕ျခံ၀၌ လူအေတာ္စည္ေနၿပီ။ လူၾကားထဲ၌ ႏွစ္လံုးျပဴး ထမ္းထား ေသာ ဆယ္အိမ္ေခါင္းကိုလည္း ေတြ႕ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္က သူတို႕ အနီး တမင္တိုး၀င္သြား၍ ေမးသည္။
"သူႀကီး…က်ဳပ္ဆရာ ဘာျဖစ္လို႕လဲဗ်"
သူႀကီးက မ်က္ေစာင္းထိုး၍ ျပန္မေျဖ။ ဆယ္အိမ္ေခါင္းကသာ ရွင္းျပသည္။
"ေခြးမသားေလး၊ နင္ ဘယ္ေလွ်ာက္သြားေနတာလဲ…နင့္ဆရာ လူသတ္လို႕"
"ဗ်ာ…လူသတ္လို႕၊ မျဖစ္ႏိုင္တာဗ်ာ"
ကၽြန္ေတာ္သည္ ဟန္ေဆာင္၍ ေရွ႕သို႕တိုးရန္ျပင္သည္။ သို႕ရာတြင္ အနီး၌ရွိေသာ ဘေထြးေလးက ကၽြန္ေတာ့္လက္ေမာင္းကို လွမ္းဆြဲသည္။
"ငါ့လူရ…ၿငိမ္ၿငိမ္ေနစမ္းပါ၊ နင့္ပါ အမႈပတ္ေနဦးမယ္၊ နင့္ဆရာ လူသတ္တာ လူမဟုတ္ဘူး၊ ဂ်ပန္ ဘာမွတ္လို႕လဲ"
ကၽြန္ေတာ္ သည္ အသာၿငိမ္ေနလိုက္သည္။
သူႀကီးႏွင့္ ဆယ္အိမ္ေခါင္းသည္ ႏွစ္လံုးၿပဴးႀကီးႏွင့္ ေရွ႕တိုးသည္။ သို႕ရာတြင္ အိမ္ေပၚမွ ထြက္လာသူမ်ား ျမင္သည္တစ္ခဏ၌ တန္႕သြားၾက၏။ မခင္သိန္းႏွင့္ မသန္းရွင္က ေျခာက္ လံုးျပဴးကိုယ္စီႏွင့္ ျဖစ္သကဲ့သို႕ ဆရာတို႕ ညီအစ္ကိုကလည္း ရိုင္ဖယ္ကိုယ္စီႏွင့္ ျဖစ္ သည္။ သူႀကီးႏွင့္ ဆယ္အိမ္ေခါင္းသည္ ေနာက္ဆုတ္၍ လူအုပ္ၾကား၌ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ေန လိုက္ၾကသည္။ ဆရာသည္ လူအုပ္ကို တည္ၿငိမ္စြာၾကည့္၍ "ရြာသူရြာသား အားလံုးကို ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကေတာ့ ဒီရြာေနလို႕မျဖစ္ဘူး သြားေတာ့မယ္၊ ဒီ ေတာ့ မၾကာခင္ ရြာကို ဂ်ပန္ေတြ လာေမႊမွာပဲ၊ အဖိုးတန္ပစၥည္းေတြနဲ႕ သမီးပ်ိဳေတြကို တျခားရြာ ေရႊ႕ထားၾက၊ ၿပီးေတာ့ အစစ သတိ၀ီရိယနဲ႕ ေနၾက၊ တစ္ခုေတာ့ က်ဳပ္မွာခဲ့မယ္၊ ဒီဂ်ပန္ေကာင္ ေတြကို တစ္ေန႕ ဗမာတစ္မ်ိဳးလံုး ခံခ်လိမ့္မယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္မတုိင္မီ လိမ္လိမ္ မာမာ စည္းစည္းရံုးရံုးေနၾက၊ က်ဳပ္လည္း တစ္ေန႕ျပန္လာခဲ့မယ္ ဒါပဲ"
ေနာက္ဆံုးစကားမ်ားကိုမူ ဆရာသည္ ဆို႕နင့္စြာေျပာ၍ လူအုပ္ၾကားသို႕ဆင္းကာ မားမား ႀကီး ထြက္ခြာသြားသည္။ သူ႕ေနာက္မွ မခင္သိန္း၊ မသန္းရွင္၊ ကိုအုန္းေမာင္တို႕ လိုက္ပါ သြားၾကသည္။ ဆရာတို႕ ေတာ္ေတာ္ေ၀းေ၀းေရာက္ကာမွ သူႀကီးသည္ ရြာသားမ်ား အကူ အညီျဖင့္ အေလာင္းတို႕ကို ေကာက္ယူသည္။ ႏွစ္လံုးျပဴးႀကီး တကားကားႏွင့္ ဟိုအမိန္႕ ေပး ဒီအမိန္႕ေပး ျပဳလုပ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ရြာသားသံုးေလးဦးသည္ ရည္ရြယ္ခ်က္မဲ့စြာျဖင့္ ဆရာတို႕သြားရာဘက္ ထြက္ခဲ့ၾကသည္။
အက်ျမန္ေသာ ေဆာင္းေနသည္ ငုပ္လွ်ိဳးစျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ရြာျပင္တစ္၀ိုက္ရွိ လယ္ ကြင္းမ်ားကိုလြန္၍ ေမွ်ာ္ၾကည့္ေသာ္ အေရွ႕ဘက္၌ မိုးေလးသည္ မႈန္မႈိင္းစြာရွိေန၏။
ရိုးေလးေတာင္ေျခရွိ ျမဴဆိုင္းစ အင္တိုင္းေတာအတြင္း တိုး၀င္ေပ်ာက္ကြယ္သြားေသာ ဆရာ တို႕တစ္သိုက္ ကို အေ၀းမွ ကၽြန္ေတာ္တို႕ လွမ္းျမင္ရသည္။
ကၽြန္ေတာ့္ဆရာကို ဘယ္ေသာအခါမွ ျပန္လည္ေတြ႕ရပါမည္နည္း။ ဤအေတြး၀င္လာမိ သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ လယ္ေျမျပင္တြင္ ဒူးေထာက္ရင္း ကၽြန္ေတာ္သည္ မ်က္ႏွာကို လက္ ၀ါးႏွင့္အုပ္၍ ခ်ံဳးပြဲခ် ငိုေၾကြး မိပါသတည္း။
ဆက္ရန္
.
