ပီလြန္ သည္ ဂ်ိဳး ႏွင့္ ဆံုမိသည့္အေပၚတြင္ စိတ္၀င္စားပံုမရ၊ " ငါ သြားစရာ ႐ွိေသးတယ္ကြ "
" ငါ မင္းနဲ႔ လုိက္မယ္ေလ " ဟု ဂ်ိဳးျပန္ေျပာသည္။
ပီလြန္ က ရပ္ၿပီး ဂ်ိဳးကုိ အကဲခတ္သည္။ " ကေန႔ည ဘာညဆုိတာ မင္း မသိေတာ့ဘူးလား " သူေမးသည္။
" ဟင့္အင္း၊ ဘာညလဲ "
" စိန္႔အင္ဒ႐ူးပဲြ အႀကိဳေန႔ညကြ "
ပီလြန္ေျပာမွပင္ သူသတိရသည္၊ ယေန႔ညသည္ ေထာင္ထဲ အခ်ဳပ္ထဲ ေရာက္မေနသည့္ ပီဆာႏုိး ေယာက္်ား မွန္သမွ် သစ္ေတာမ်ား အတြင္း၌ ေလွ်ာက္သြားၿပီး ဥစၥာသုိက္မ်ား ႐ွာေဖြၾကမည့္ ညျဖစ္၏။ ယခုလုိ စိန္႔အင္ဒ႐ူး ပဲြေတာ္ အႀကိဳေန႔မ်ားတြင္ ေျမႀကီးထဲ၌ ျမွဳပ္ႏွံျခင္း ခံထားရသည့္ ေ႐ႊေငြရတနာ ပစၥည္း မ်ားသည္ ေျမကုိ ေဖာက္ ထြင္း၍ အလင္းေရာင္ေပးတတ္သည္ဟု သူတုိ႔ ယံုၾကည္ၾကသည္။ သစ္ေတာမ်ား အတြင္း တြင္ ဥစၥာသုိက္ အေျမာက္အျမား ႐ွိသည္ဟုလည္း သူတုိ႔ ယံုၾကည္ထားၾက၏။
လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ရာအတြင္း မြန္ထေရး ၿမိဳ႕သည္ ရန္သူမ်ား၏ က်ဴးေက်ာ္တုိက္ခုိက္မႈကုိ အႀကိမ္ေပါင္း မ်ားစြာ ခံခဲ့ရသည္။ ယင္းကဲ့သုိ႔ ၀င္ေရာက္တုိက္ ျခင္းခံရသည့္အခါတုိင္း မြန္ထေရးၿမိဳ႕တြင္းမွ လူအမ်ား သည္ သူတုိ႔ပုိင္ အဖုိးတန္ ေ႐ႊေငြရတနာ ပစၥည္းမ်ားကုိ သစ္ေတာမ်ားအတြင္းသုိ႔ ေျမျမွဳပ္ ထားေလ့ ႐ွိသည္ ဟု သူတုိ႔ယံုၾကည္ထားၾက၏။
ညသည္ ၾကည္လင္သာယာလ်က္႐ွိ၏။ ယေန႔ညအဖုိ႔ေတာ့ ပီလြန္သည္ စိတ္ကူးယဥ္၀ါဒသမားတစ္ဦးျဖစ္ေန သည္။ ယေန႔ညအဖုိ႔ သူသည္ အယူသမားမလုပ္၊ အေပးသမားလုပ္မည္ဟု စိတ္ကူးဆံုးျဖတ္ထားသည္။ ယေန႔ည အဖုိ႔ က႐ုဏာတရား ေ၀ငွျဖန္႔ျဖဴးျခင္းဟူေသာ တာ၀န္ကုိ သူယူမည္။
" မင္း လုိက္ခ်င္လည္း လုိက္ေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ ငါတုိ႔အေနနဲ႔ ဥစၥာသုိက္ေတြ႕ရင္ ေတြ႕တဲ့ပစၥည္းေတြကုိ ဘယ္လုိ လုပ္ရမယ္ ဆုိတာ ငါ ဆံုးျဖတ္၇လိမ့္မယ္၊ ငါ ဆံုးျဖတ္တာကုိ မင္း မနာခံဘူးဆုိရင္ေတာ့ အခုကတည္းက ကုိယ့္ လမ္းကုိယ္သြား၊ ကုိယ့္ပစၥည္းကုိယ္႐ွာတာ အေကာင္းဆံုးပဲ "
ေကာင္ႀကီးဂ်ိဳး သည္ သူ၏ ကုိယ္ပုိင္အားထုတ္မႈကုိ အသံုးခ်ရာ၌ ကၽြမ္းက်င္လိမၼာသူတစ္ဦးမဟုတ္၊ " ငါ မင္း နဲ႔ ပဲလုိက္မယ္ ပီလြန္" ဟု ေျပာသည္။ " ဥစၥာသုိက္ကုိ ငါ အေရးမထားပါဘူးကြ "
သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ သစ္ေတာထဲ ၀င္သြားခုိက္မွာပင္ ညအေမွာင္သည္ က်ေရာက္လာသည္။
သူတုိ႔ ေျခေထာက္ မ်ားသည္ ထင္း႐ွဴးဆူးမ်ားကုိ နင္းမိၾကသည္။ ျမဴႏွင္းမ်ားသည္ ေကာင္းကင္ျပင္တြင္ ရစ္ဆုိင္းလ်က္ ႐ွိၾကသည္။ ျမဴႏွင္းမ်ားေနာက္တြင္ လမင္းသည္ ပုန္းကြယ္လ်က္႐ွိသည္။ သစ္ေတာေပၚသုိ႔ ျဖာက် လ်က္႐ွိေသာ ဇာပ၀ါ ပါးပါး ေနာက္မွ ထုိးေဖာက္လာေနသည့္ အလင္းေရာင္ႏွင့္ တူလ်က္႐ွိသည္။ သစ္ပင္ ပင္စည္မ်ားသည္ မႈန္မႊား မႊား လေရာင္ေအာက္တြင္ အေကာင္အထည္မ႐ွိေသာ အရိပ္မ်ားႏွင့္ တူေနသည္။ ခ်ံဳပုတ္မ်ားသည္ ပီပီျပင္ျပင္ မ႐ွိ၊ အခုလုိ ညမ်ိဳးတြင္ သရဲတေစၦမ်ားသည္ လြတ္လပ္စြာ လႈပ္႐ွား သြားလာ ႏိုင္၏။ ည သည္ ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ရာ ေကာင္းလွေခ်သည္။
ပီလြန္ႏွင့္ ေကာင္ႀကီးဂ်ိဳးတုိ႔သည္ သူတုိ႔လုိ သစ္ေတာအတြင္း၌ လွည့္လည္သြားလာေနၾကေသာ လူမ်ားႏွင့္ မၾကာ မၾကာ ဆံုမိၾကသည္။ ထုိလူစု၏ ဦးေခါင္းမ်ားသည္ ငံု႔ထားၾကသည္၊ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ သြားလာလႈပ္ ႐ွားေနၾကျခင္းျဖစ္၏။ ပီလြန္တုိ႔ကုိ ေတြ႕ေသာ္လည္း ႏႈတ္ဆက္စကားမေျပာ။ သူတုိ႔ႏွင့္ ဆံုမိသမွ် လူအားလံုး ကုိ လူသားစစ္စစ္ ေတြ ခ်ည္း ျဖစ္သည္ဟု မည္သူက အာမခံ၍ ေျပာႏုိင္ပါမည္နည္း။ လူေယာင္ ေဆာင္ထားသည့္ နာနာဘာ၀ ေတြ ပါခ်င္လည္း ပါႏိုင္စရာ႐ွိ၏။
အခ်ိဳ႕လူမ်ားသည္ ပစၥည္းမ်ား ျမွဳပ္ႏွံထားၾကသည့္ အဘုိးအုိမ်ား ျဖစ္သည္ကုိ ပီလြန္ ေရာ ဂ်ိဳးပါ သိၾကသည္။ ဤ အဘုိးအုိမ်ား က ေတာ့ ပစၥည္း႐ွာရန္ လာၾကျခင္းမဟုတ္။ သူတုိ႔ ျမွဳပ္ထားသည့္ ပစၥည္းမ်ားကုိ အျခားလူမ်ား ေတြ႕သြားမည္စုိး၍ လာေရာက္ၾကည့္႐ႈၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ပီလြန္သည္ သူေတာ္စင္ပံုပါေသာ လက္ဖဲြ႕တစ္ခု ကုိ လည္ပင္း၌ ဆဲြထားသည္။ ေကာင္ႀကီးဂ်ိဳးကေတာ့ တစ္လမ္းလံုး သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္ကုိ ယွက္ ၍ လက္၀ါးကပ္တုိင္ပံုသ႑ာန္ ျပဳလုပ္ၿပီး လုိက္လာသည္။ သူတုိ႔သည္ တေစၦသူရဲအေျခာက္ခံရမည္ကုိ ေၾကာက္႐ြံ႕ ေနၾက၏။ သုိ႔ေသာ္လည္း သူတုိ႔ကုိ သူေတာ္စင္ပုဂၢိဳလ္မ်ားက အကာ အကြယ္ေပးေနသျဖင့္ လံုၿခံဳမႈ ေတာ့ အျပည့္အ၀ ႐ွိေနသည္ဟု ယံုၾကည္ထားၾကေလသည္။
ေလသည္ ထန္လာသည္။ ျမဴႏွင္းမ်ားသည္ လမင္းေပၚမွ ျဖတ္သန္းကာ တရိပ္ရိပ္ ေျပးသြားလ်က္႐ွိၾက၏။ ေလ အ႐ွိန္ျဖင့္ သစ္ပင္ခ်ံဳပင္မ်ားသည္ လႈပ္႐ွားလာၾကသည္။ သစ္ပင္ထိပ္ဖ်ားမ်ားဆီမွ ေအာ္ျမည္ ညည္းတြားသံ မ်ား ၾကားလာရသည္။ အခုလုိညမ်ိဳးတြင္ သစ္ပင္မ်ား၏အသံကုိ နားေထာင္ရသည္မွာ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းသည္ဟု ပီလြန္က ထင္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း သူသည္ သစ္ပင္မ်ား၏ အသံကုိ နားမေထာင္ မိေစရန္ သူ႔နားမ်ားကုိ ပတ္၀န္းက်င္မွ အျခားအသံဗလံမ်ားအေပၚ စူးစုိက္ေနလုိက္ၿပီးလွ်င္ အားထုတ္ လ်က္ ႐ွိေလသည္။
ပီလြန္သည္ သစ္ေတာအတြင္း႐ွိ ေကြ႕ေကာက္ေနေသာ လူသြားလမ္းမ်ားအတိုင္း ေကြ႕ကာ ပတ္ကာ သြားလ်က္ ႐ွိသည္။ ဂ်ိဳးကေတာ့ အလြန္ ႏုိးႏုိးၾကားၾကား ျဖစ္ေနေသာ ေခြးတစ္ေကာင္ သဖြယ္ သူ႔ေဘးမွ ကပ္ ၍ လုိက္သည္။ အလြန္ ႏႈတ္ဆိတ္လ်က္႐ွိေသာ လူမ်ားသည္ သူတုိ႔ေဘးမွ မၾကာမၾကာ ျဖတ္ေလွ်ာက္ သြားေန ၾကသည္။
လမ္းတစ္ဖက္႐ွိ အငူေပၚမွ ျမဴႏွင္းမ်ား ထူထပ္သိမ္းသည္းစြာ က်လာေတာ့မည္ဟု သတိေပးေန ေသာ ဥၾသသံ သည္ စူး႐ွစြာ ထြက္ေပၚလာသည္။ တစ္ခ်ိန္ေသာအခါက ေသာင္ခံု ေက်ာက္တန္း ေအာက္ဘက္၌ နစ္ျမဳပ္ သြားခဲ့ၾကေသာ သေဘၤာမ်ား ႏွင့္ ေသဆံုးသြားခဲ့ၾကေသာ လူမ်ားအတြက္ ငုိေႂကြးျမည္တမ္း ေနသည္ ဟု ပင္ ထင္ရ၏။
ညသည္ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးေတာ့ ႐ွိပါ၏။ သုိ႔ေသာ္လည္း ပီလြန္သည္ ေၾကာက္စိတ္ျဖင့္ တစ္ကုိယ္ လံုး ေအးစက္ကာ တုန္လ်က္႐ွိသည္။ သူသည္ အႏၱရာယ္ကင္း ဂါထာတစ္ခုကုိ ခပ္တုိးတုိး ႐ြတ္သည္။ ေခါင္းႀကီး ကုိ ငံု႔၍ ေလွ်ာက္လာေနေသာ မဲြေျခာက္ေျခာက္ အေရာင္အဆင္း႐ွိသည့္ လူ တစ္ေယာက္သည္ သူတုိ႔ ေဘး မွ ရိပ္ခနဲ ျဖတ္သြားသည္ ပီလြန္ႏွင့္ ဂ်ိဳးတုိ႔သည္ ေနာက္ထပ္ တစ္နာရီခန္႔ ဆက္၍ ေလွ်ာက္ေနၾကျပန္သည္။
႐ုတ္တရက္ ပီလြန္က ရပ္လုိက္ၿပီး ဂ်ိဳး ၏ လက္ေမာင္းကုိ လွမ္းဆဲြသည္။ " ေဟ့ ... ဂ်ိဳး၊ မင္း ျမင္ လား" ဟု ေမးသည္။
" ဘယ္မွာလဲ "
" ေ႐ွ႕တည့္တည့္မွာကြ "
" အာ ... အင္း၊ ငါ ျမင္မိသလုိပဲ "
ပီလြန္က သူ႔ ေ႐ွ႕တည့္တည့္ ဆယ္ကုိက္ခန္႔ အကြာ႐ွိ ေျမႀကီးေပၚတြင္ အျပာေရာင္ အလင္းတန္း တစ္ခုကုိ ၀ုိးတုိး ၀ါးတား ျမင္မိသည္ဟု ထင္ေနသည္။
" ေဟ့ေကာင္ ဂ်ိဳး " ဟု ပီလြန္က တုိးတုိးေခၚသည္။ " အ႐ွည္သံုးေပေလာက္႐ွိတဲ့ တုတ္ႏွစ္ေခ်ာင္း ႐ွာ ေခ်ကြာ၊ ငါ ဒီေနရာက ဘယ္မွ သြားလုိ႔ မျဖစ္ဘူး။ ဟုိ အလင္းေရာင္ ေပ်ာက္သြားမွာ စုိးရတယ္ "
ေကာင္ႀကီး ဂ်ိဳး သည္ တုတ္႐ွာရန္ လမ္းတစ္ဖက္သုိ႔ ဖဲ့ဆင္းသြားသည္။ ထင္း႐ွဴးကုိင္းေျခာက္မ်ား ခ်ိဳးဖဲ့ ေနသံ ကုိ ၾကားရသည္။ ပီလြန္သည္ သူ ျမင္ေနရေသာ မီးခုိးတန္းလုိလုိ အေရာင္ကုိ မ်က္ျခည္ မျပတ္ ၾကည့္ေန သည္။
အလင္းေရာင္သည္ ေမွးမွိန္လြန္းသျဖင့္ တစ္ခါတစ္ရံ ေပ်ာက္ကြယ္သြား ေတာ့မည္ဟု ထင္ရ၏။ တစ္ခါတစ္ရံ က်ေတာ့လည္း သူျမင္ေနရသည္မွာ အလင္းေရာင္မွ ဟုတ္ပါ ေလစဟူေသာ သံသယ ၀င္လာသည္။ ဂ်ိဳးက သူ႔လက္ေအာက္ထဲသုိ႔ တုတ္မ်ား ထုိးထည့္ေပးခ်ိန္ အထိ သူ႔မ်က္စိမ်ားသည္ သူ ျမင္ေန ရသည့္ အရာေပၚမွ မခြာ၊ ပီလြန္သည္ ထင္း႐ွဴးေသာ တုတ္ႏွစ္ ေခ်ာင္းကုိ တစ္ခုေပၚ တစ္ခု ကန္႔လန္႔ ျဖတ္ကာ လက္၀ါးကပ္တုိင္ပံု ျပဳလုပ္လုိက္ၿပီး ေ႐ွသုိ႔ ခပ္ျဖည္း ျဖည္း ေလွ်ာက္သြားသည္။ သူ ကပ္သြားသည့္ အခါ အလင္းေရာင္ ဘယ္ေနရာက လာေနသည္ကုိ ျမင္ရသည္။ ထင္း႐ွဴးဆူးမ်ား က်ေနသည့္ ခ်ိဳင့္ခြက္ ကေလးထဲမွ လာေနျခင္းျဖစ္၍ စက္၀ုိင္းပံုသ႑ာန္ ျဖစ္ေနသည္ကုိ ေတြ႕ရေလသည္။
ပီလြန္ က သူကုိင္လာသည့္ လက္၀ါးကပ္တုိင္ကုိ ခ်ိဳင့္ခြက္ကေလး ေပၚခ်လုိက္ၿပီး ေရ႐ြတ္သည္။ " ဒီေနရာမွာ႐ွိ တဲ့ ပစၥည္းဥစၥာမွန္သမွ်ကုိ ငါေတြ႕တာ အားလံုး ငါပုိင္တယ္၊ မေကာင္းတဲ့ ၀ိညာဥ္ေတြ ဖယ္ၾက ႐ွားၾက၊ ေ၀းရာကုိ သြားၾက၊ ဒီပစၥည္းဥစၥာေတြကုိ ျမွဳပ္ႏွံခဲ့တဲ့ လူေတြရဲ႕ ၀ိညာဥ္ေတြ ဒီနားမလာၾကနဲ႔၊ သြားၾက၊ ဖယ္ၾက၊ ႐ွားၾက" ထုိ႔ေနာက္ သူသည္ သက္ျပင္းႀကီး တစ္ခ်က္ခ်လုိက္ၿပီး ေျမျပင္ေပၚ ဖင္ခ်ထုိင္သည္။
" ငါတုိ႔ေတြ႕ၿပီ သူငယ္ခ်င္း ဂ်ိဳးေရ" ဟု သူကေျပာသည္။ " ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ငါ႐ွာေနတဲ့ ပစၥည္းကုိ ငါ အခု ေတြ႕ၿပီ"
" တူးၾကရေအာင္ေလကြာ" ဟု ေကာင္ႀကီးဂ်ိဳးက ေျပာသည္။
ပီလြန္က ေခါင္းခါသည္၊ " ၀ိညာဥ္ေတြ ဒီအနီးနားက ထြက္သြားမွ တူးရမွာကြ၊ အခု ငါတုိ႔ ဒီေနရာမွာ ထုိင္ေနတာ ေတာင္ အႏၱရာယ္က အမ်ားသားရယ္၊ မင္းဆုိတဲ့ေကာင္က အ႐ူးပဲ ေကာင္ႀကီးဂ်ိဳး၊ ငါတုိ႔ ဒီေနရာ မွာ မုိးစင္စင္ လင္းတဲ့အထိ ထုိင္ေနရမွာ၊ ၿပီးေတာ့မွ ဒီေနရာကုိ အမွတ္အသားတစ္ခု လုပ္ခဲ့ရမယ္၊ မနက္ျဖန္ ညက် မွ တူးရမွာ၊ အခုဆုိ ဒီေနရာက အလင္းေရာင္ကုိ တျခားလူေတြ မျမင္ေအာင္ လက္၀ါးကပ္တုိင္နဲ႔ အုပ္ထား လုိက္ၿပီးၿပီ၊ မနက္ျဖန္ ညဆုိရင္ ဘာအႏၱရာယ္မွ မ႐ွိေတာ့ဘူး"
ညသည္ တိတ္ဆိတ္လ်က္႐ွိရာ ေခ်ာက္ခ်ားစဖြယ္ ေကာင္းလွ၏။ သုိ႔ေသာ္လည္း လက္၀ါးကပ္တုိင္က သူတုိ႔ကုိ လံုၿခံဳမႈေပးလ်က္႐ွိသည္။ သူတုိ႔ အဖုိ႔ေတာ့ လက္၀ါးကပ္တုိင္သည္ အေႏြးဓာတ္ေပးေနသည့္ မီးပံုႀကီး တစ္ပံုႏွင့္ တူေနသည္။ မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ မီးပံုႀကီးႏွင့္တူေသာ လက္၀ါးကပ္တုိင္သည္ သူတုိ႔၏ လံုၿခံဳမႈ ကုိ ေ႐ွ႕မွသာ ေပး ေနျခင္းျဖစ္ရာ သူတုိ႔ ေနာက္ေက်ာဘက္ကုိ တေစၱသရဲမ်ားက ရန္႐ွာႏုိင္စရာ ႐ွိေနသည္။
ပီလြန္သည္ ထုိင္ေနရာမွထကာ ထုိေနရာ၏ ေဘးပတ္ပတ္လည္တြင္ စည္း၀ုိင္းႀကီးတစ္ခု ဆဲြလုိက္သည္။ " တန္ခုိး အႀကီးဆံုးေသာ ဘုရားသခင္၏ အမိန္႔၊ တေစၦသရဲႏွင့္ မေကာင္းဆုိး၀ါး ၀ိညာဥ္မ်ား ဤစည္း၀ုိင္း အတြင္း သုိ႔ မ၀င္ရ" ဟု ႐ြတ္လုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ သူ႔ေနရာတြင္ ျပန္ထုိင္သည္။ ပီလြန္ေရာဂ်ိဳးပါ ႏွစ္ဦးလံုး စိတ္ေအး သြား ၾကသည္။ သူတုိ႔၏ နားမ်ားသည္ မေကာင္းဆုိး၀ါး တေစၦသရဲမ်ား၏ ေျခသံကုိ ၾကားေန ရသည္။ သူတုိ႔၏ မ်က္စိ မ်ားသည္ သူတုိ႔ေဘးပတ္ပတ္လည္မွ ျဖတ္သန္းသြားလာေနၾကေသာ ထုိ မေကာင္းဆုိး၀ါး မ်ား၏ မႈန္၀ါး၀ါး အရိပ္ မ်ားကုိ ျမင္ေနရသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း သူတုိ႔တားထားသည့္ စည္း၀ုိင္း သည္ ျဖတ္သန္း၀င္ေရာက္ရန္ ခက္ခဲသည္။ ဤကမၻာေလာကမွ မည္သည့္ မေကာင္းဆုိး၀ါးမွ မ၀င္ႏိုင္ ေလာက္ေအာင္ ခုိင္မာသည့္ စည္း၀ုိင္းျဖစ္ သည္။
" မင္း ေငြေတြရရင္ ဘာလုပ္ဖုိ႔ စိတ္ကူးထားလဲ" ဟု ေကာင္ႀကီးဂ်ိဳးက ေမးသည္။
ပီလြန္က ဂ်ိဳးကုိ ေအာ့ႏွလံုးနာသည့္ မ်က္ႏွာထားျဖင့္ၾကည့္သည္။ " မင္း ဆုိတဲ့ေကာင္ဟာ ခက္ပါတယ္၊ မင္း ဥစၥာသုိက္ မတူးဖူး ဘူးလား ဂ်ိဳး၊ မတူဖူးဘူးနဲ႔တူပါတယ္၊ မတူးဖူးေတာ့လည္း ဘယ္လုိတူးရမယ္ဆုိတာ မင္း ဘယ္သိ မလဲ၊ အခုရမယ့္ ပစၥည္းေတြကုိ ငါ ယူထားလုိ႔ မျဖစ္ဘူး၊ တကယ္လုိ႔ ငါပဲယူထားမယ္လုိ႔ စိတ္က ရည္႐ြယ္ လုိက္ရင္ ဒီပစၥည္းေတြဟာ သူ႔ဘာသာသူ အလုိအေလ်ာက္ ေျမႀကီးထဲ နက္သည္ထက္ နက္ ၀င္သြားမွာ၊ ငါ ဘယ္ပဲ ႐ွာ႐ွာ ေတြ႕မွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီေတာ့ ဘယ္လုိနည္းနဲ႔မွ မင္းထင္သလုိ လုပ္လုိ႔ မျဖစ္ဘူး။ အခု ငါ ရည္႐ြယ္ထားတာက ဒီပစၥည္းရရင္ ဒင္နီ ကုိ ေပးမွာကြ"
ထုိအခါ က်မွပင္ ပီလြန္၏ စိတ္ကူးယဥ္ထားမႈသည္ ႐ုပ္လံုးေပၚလာသည္။ သူသည္ ဒင္နီက သူ႔အေပၚ မည္မွ် အထိ ေကာင္း႐ွာသည္ကုိ ဂ်ိဳး အား အေသးစိတ္ ေျပာျပသည္။
" တုိ႔အေနကေတာ့ အခုထိ သူ႔အတြက္ ဘာတစ္ခုမွ လုပ္မေပးရေသးဘူး" ဟု ပီလြန္က ေျပာသည္။ " အိမ္လခ လည္း တစ္ျပားမွ မေပးရေသးဘူး၊ တစ္ခါတစ္ေလ ငါတုိ႔က အရက္မူးၿပီး သူ႔အိမ္က စားပဲြ၊ ကုလားထုိင္ ေတြကုိ ဖ်က္ဆီးၾကေသးတယ္။
တစ္ခါတေလမ်ား သူနဲ႔ရန္ျဖစ္ၿပီး ငါတုိ႔က ထုိးၾကႀကိတ္ၾက ဆဲၾကဆုိၾက လုပ္ေသးတယ္၊ အုိကြာ၊ ငါတုိ႔ လူစုဟာ အလြန္ဆုိးတဲ့ ေကာင္ေတြပါ ေကာင္ႀကီးဂ်ိဳးရာ သိလား၊ ငါတုိ႔ အားလံုးပါပဲ။ ဟုိေကာင္ ပက္ဘလုိ ရယ္၊ ဂ်ီးဆပ္စ္ေမရီယာရယ္၊ ၿပီးေတာ့ ပင္လယ္ဓားျပဆုိတဲ့ ေကာင္ႀကီးက ဒီသစ္ေတာထဲ၀င္ၿပီး သုိက္တူး မလုိ႔ လုိက္႐ွာေနၾကတာ၊ အဲဒီေတာ့ ရတဲ့ပစၥည္းေတြကုိ ဒင္နီအတြက္လုိ႔ ရည္႐ြယ္ထားတယ္၊ ဒင္နီက သိပ္ေကာင္း ႐ွာတယ္ ဂ်ိဳး၊ သူက သေဘာလည္းေကာင္း၊ သနားလည္း သနားတတ္တယ္၊ သူေကာင္း သေလာက္ ငါတုိ႔က ဆုိးတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အခုလုိ ေ႐ႊေငြပစၥည္းေတြရလုိ႔ သူ႔ကုိ ေပးမယ္ ဆုိရင္ေတာ့ သူ သိပ္၀မ္းသာ မွာကြ၊ သိလား တကယ္ေတာ့ကြာ ငါ့ႏွလံုးသားက ျဖဴစင္ၿပီး အတၱစိတ္နည္းလုိ႔သာ ေဟာဒီဥစၥာ သုိက္ ကုိ ေတြတာကြ "
" မင္းအတြက္ နည္းနည္းပါးပါးေလာက္ ယူမထားေတာ့ဘူးလား " ဟု ေကာင္းႀကီးဂ်ိဳးက ေမးသည္။ " ၀ုိင္ တစ္ဂါလန္ ဖုိး ေလာက္ေတာင္ ယူထားဖုိ႔ စိတ္မကူးဘူးလား "
ယေန႔ည အဖုိ႔ေတာ့ ဒုစ႐ုိက္ေကာင္ ပီလြန္တြင္ သူေတာ္ေကာင္းစိတ္၀င္ေနသည္။ " ေ႐ႊေတြ႕ရင္ ေ႐ြးစေလး တစ္ စေတာင္ မယူဘူး၊ ေငြဆုိရင္လည္း တစ္ျပားတစ္ခ်ပ္မွ ယူထားဖုိ႔ စိတ္မကူးဘူး၊ ရသမွ်အားလံုး ဒင္နီကုိပဲ ေပးမယ္"
ေကာင္းႀကီးဂ်ိဳး စိတ္ပ်က္သြားသည္။ " ငါ မင္းေနာက္က တေကာက္ေကာက္ လုိက္ေနရၿပီး ၀ုိင္ေလး တစ္ခြက္ တစ္ဖလား မွ မေသာက္ရေတာ့ဘူးလားကြာ " ဟု ညည္းညည္းညဴညဴ ေျပာသည္။
" ဒင္နီ မွာ ေငြ႐ွိရင္ကေတာ့ မေနပါဘူးကြာ" ဟု ပီလြန္က ေျပာသည္။ " သူ႔အေနနဲ႔ ၀ုိင္ နည္းနည္းပါးပါးေတာ့ ၀ယ္မွာပါ၊ တစ္ခုေတာ့ မင္းကုိ ေျပာထားမယ္၊ ငါကေတာ့ ၀ုိင္၀ယ္ဖုိ႔ သူ႔ကုိ တုိက္တြန္းလိမ့္မယ္လုိ႔ မေမွ်ာ္လင့္ နဲ႔။
သူပုိင္တဲ့ေငြ သူ႔သေဘာနဲ႔သူ ၀ယ္တာပဲ ေကာင္းတယ္၊ ေအး သူ၀ယ္ရင္ မင္းကလည္း သူနဲ႔ အဆင္ေျပရင္ တစ္ခြက္တစ္ဖလား ေတာ့ ေသာက္ရမွာေပါ့ ဟုတ္ဖူးလား "
ဒင္နီ အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းသိေနေသာ ေကာင္ႀကီးဂ်ိဳးသည္ စိတ္သက္သာရာ ရသြားသည္။ သူ႔ လက္ထဲ ၌ ေငြသာ႐ွိပါေစ ဒင္နီသည္ ၀ုိင္အမ်ားႀကီး ၀ယ္လိမ့္မည္ဟု ေတြးမိသည္။
ညသည္ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ ကုန္ဆံုးလာသည္။ လသည္ အေနာက္ဘက္သုိ႔ ေလွ်ာဆင္းသြားေလၿပီ။ သစ္ေတာအုပ္ သည္ အေမွာင္ထုေအာက္သုိ႔ ေရာက္သြားသည္။ ျမဴႏွင္းမ်ားအတြက္ သတိေပးဥၾသသံသည္ အဆက္မျပတ္ ေအာ္ျမည္ ေနဆဲ။ ပီလြန္ သည္ ေကာင္ႀကီးဂ်ိဳးကုိ စိတ္ေကာင္းထားရန္ တရားေဟာလ်က္႐ွိေလ သည္။
" က႐ုဏာတရား ထားတာရယ္၊ ရက္ေရာတာရယ္၊ အဲဒီႏွစ္မ်ိဳးစလံုးဟာ သိပ္တန္ဖုိး႐ွိတယ္ကြ သိလား" ဟု သူက ဆုိသည္။ " အဲဒီစိတ္မ်ိဳးကုိ လက္ေတြ႕ အေကာင္အထည္ ေဖာ္သြားမယ္ဆုိရင္ မင္း နတ္ျပည္ ေရာက္မွာ ေသခ်ာတယ္။ ေလာေလာဆယ္လည္း မင္းကုိ အက်ိဳးေပးမွာပဲ၊ မင္းကုိ ဘုရားသခင္ ၾကည့္ မေနဘူး၊ ဗုိက္၀ေအာင္ ေကၽြးမယ္၊ ကုလားအုတ္ေမြး လုိ ႏူးညံ့တဲ့ အ၀တ္ေတြ ေပးမယ္၊ ငါဟာ အၿမဲတမ္း လူေကာင္း တစ္ေယာက္ မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး ဂ်ိဳးရာ၊ ဒါကုိ အခု ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ၀န္ခံတယ္ "
ပီလြန္႔အေၾကာင္းကုိ ေကာင္ႀကီးဂ်ိဳးက ေကာင္းေကာင္းသိသည္။
" ငါဟာ ဆုိးခဲ့ပါတယ္ကြာ" ဟု ပီလြန္က သူ႔ကုိယ္သူ အလြန္ေက်နပ္ေသာ ေလသံျဖင့္ ဆက္ေျပာသည္။ သူသည္ ဤစကားမ်ိဳး ေျပာေနရျခင္းတြင္ အရသာေတြ႕ေနဟန္တူ၏။ " ငါဟာ လိမ္ခဲ့ညာခဲ့တယ္၊ ခုိးခဲ့တယ္၊ တဏွာရာဂ လည္း ႀကီးခဲ့တယ္၊ သူမ်ားမယားလည္း ၾကာခုိခဲ့တယ္ "
" ေအးကြ၊ ဟုတ္တယ္၊ ငါလည္း မင္းလုိပဲ " ဟု ေကာင္ႀကီးဂ်ိဳး ၀မ္းသာအားရေထာက္ခံသည္။
" အဲဒီေတာ့ ရလာတဲ့ အက်ိဳးေက်းဇူးကဘာလဲ ေကာင္ႀကီးဂ်ိဳး၊ မင္းစဥ္းစားၾကည့္စမ္း၊ ငါ့မွာ အင္မတန္ ယုတ္ညံ့ တဲ့ စိတ္ထားေတြလည္း ႐ွိခဲ့တယ္။ ငါဟာ ငရဲသြားရမယ့္ေကာင္ပါ၊ ငါသိပါတယ္၊ ငါ့အေနနဲ႔ ဒီေန႔ ဒီရက္ အထိ ဘုန္းေတာ္ႀကီးဆီမွာ ကုိယ္ျပဳခဲ့တဲ့အမွားေတြကုိ ၀န္ခံခ်က္ မေပးေသးေပမယ့္ အခုလုိ စိတ္ေျပာင္း တယ္ ဆုိရင္ပဲ ဘုရားသခင္က ေက်နပ္လိမ့္မယ္လုိ႔ ငါ့စိတ္ထဲမွာ ခံစားေနရတယ္၊ အဲဒီေတာ့ကြာ ငါေျပာမယ္၊ မင္းလည္းပဲ မင္းစိတ္ဓာတ္နဲ႔ မင္းရဲ႕ လုပ္နည္းလုပ္ဟန္ေတြကုိ ေျပာင္းပစ္လုိက္မယ္ဆုိရင္ ေကာင္း မွာပဲ၊ ဆုိၾကပါစုိ႔ကြာ တကယ္လုိ႔ မင္းအေနနဲ႔ အရက္မူးတာေတြ၊ ရန္ျဖစ္တာေတြ၊ ဒုိရာ၀ီလ်ံရဲ႕ ေဂဟာ က ေကာင္ မေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ပါးတာေတြကုိသာ စြန္႔လႊတ္လုိက္မယ္ဆုိရင္ မင္းစိတ္ထဲမွာလည္း ငါအခု ခံစားေနရ သလုိ ခံစားမွာ ပဲကြ"
ဆက္ရန္
.
" ငါ မင္းနဲ႔ လုိက္မယ္ေလ " ဟု ဂ်ိဳးျပန္ေျပာသည္။
ပီလြန္ က ရပ္ၿပီး ဂ်ိဳးကုိ အကဲခတ္သည္။ " ကေန႔ည ဘာညဆုိတာ မင္း မသိေတာ့ဘူးလား " သူေမးသည္။
" ဟင့္အင္း၊ ဘာညလဲ "
" စိန္႔အင္ဒ႐ူးပဲြ အႀကိဳေန႔ညကြ "
ပီလြန္ေျပာမွပင္ သူသတိရသည္၊ ယေန႔ညသည္ ေထာင္ထဲ အခ်ဳပ္ထဲ ေရာက္မေနသည့္ ပီဆာႏုိး ေယာက္်ား မွန္သမွ် သစ္ေတာမ်ား အတြင္း၌ ေလွ်ာက္သြားၿပီး ဥစၥာသုိက္မ်ား ႐ွာေဖြၾကမည့္ ညျဖစ္၏။ ယခုလုိ စိန္႔အင္ဒ႐ူး ပဲြေတာ္ အႀကိဳေန႔မ်ားတြင္ ေျမႀကီးထဲ၌ ျမွဳပ္ႏွံျခင္း ခံထားရသည့္ ေ႐ႊေငြရတနာ ပစၥည္း မ်ားသည္ ေျမကုိ ေဖာက္ ထြင္း၍ အလင္းေရာင္ေပးတတ္သည္ဟု သူတုိ႔ ယံုၾကည္ၾကသည္။ သစ္ေတာမ်ား အတြင္း တြင္ ဥစၥာသုိက္ အေျမာက္အျမား ႐ွိသည္ဟုလည္း သူတုိ႔ ယံုၾကည္ထားၾက၏။
လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ရာအတြင္း မြန္ထေရး ၿမိဳ႕သည္ ရန္သူမ်ား၏ က်ဴးေက်ာ္တုိက္ခုိက္မႈကုိ အႀကိမ္ေပါင္း မ်ားစြာ ခံခဲ့ရသည္။ ယင္းကဲ့သုိ႔ ၀င္ေရာက္တုိက္ ျခင္းခံရသည့္အခါတုိင္း မြန္ထေရးၿမိဳ႕တြင္းမွ လူအမ်ား သည္ သူတုိ႔ပုိင္ အဖုိးတန္ ေ႐ႊေငြရတနာ ပစၥည္းမ်ားကုိ သစ္ေတာမ်ားအတြင္းသုိ႔ ေျမျမွဳပ္ ထားေလ့ ႐ွိသည္ ဟု သူတုိ႔ယံုၾကည္ထားၾက၏။
ညသည္ ၾကည္လင္သာယာလ်က္႐ွိ၏။ ယေန႔ညအဖုိ႔ေတာ့ ပီလြန္သည္ စိတ္ကူးယဥ္၀ါဒသမားတစ္ဦးျဖစ္ေန သည္။ ယေန႔ညအဖုိ႔ သူသည္ အယူသမားမလုပ္၊ အေပးသမားလုပ္မည္ဟု စိတ္ကူးဆံုးျဖတ္ထားသည္။ ယေန႔ည အဖုိ႔ က႐ုဏာတရား ေ၀ငွျဖန္႔ျဖဴးျခင္းဟူေသာ တာ၀န္ကုိ သူယူမည္။
" မင္း လုိက္ခ်င္လည္း လုိက္ေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ ငါတုိ႔အေနနဲ႔ ဥစၥာသုိက္ေတြ႕ရင္ ေတြ႕တဲ့ပစၥည္းေတြကုိ ဘယ္လုိ လုပ္ရမယ္ ဆုိတာ ငါ ဆံုးျဖတ္၇လိမ့္မယ္၊ ငါ ဆံုးျဖတ္တာကုိ မင္း မနာခံဘူးဆုိရင္ေတာ့ အခုကတည္းက ကုိယ့္ လမ္းကုိယ္သြား၊ ကုိယ့္ပစၥည္းကုိယ္႐ွာတာ အေကာင္းဆံုးပဲ "
ေကာင္ႀကီးဂ်ိဳး သည္ သူ၏ ကုိယ္ပုိင္အားထုတ္မႈကုိ အသံုးခ်ရာ၌ ကၽြမ္းက်င္လိမၼာသူတစ္ဦးမဟုတ္၊ " ငါ မင္း နဲ႔ ပဲလုိက္မယ္ ပီလြန္" ဟု ေျပာသည္။ " ဥစၥာသုိက္ကုိ ငါ အေရးမထားပါဘူးကြ "
သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ သစ္ေတာထဲ ၀င္သြားခုိက္မွာပင္ ညအေမွာင္သည္ က်ေရာက္လာသည္။
သူတုိ႔ ေျခေထာက္ မ်ားသည္ ထင္း႐ွဴးဆူးမ်ားကုိ နင္းမိၾကသည္။ ျမဴႏွင္းမ်ားသည္ ေကာင္းကင္ျပင္တြင္ ရစ္ဆုိင္းလ်က္ ႐ွိၾကသည္။ ျမဴႏွင္းမ်ားေနာက္တြင္ လမင္းသည္ ပုန္းကြယ္လ်က္႐ွိသည္။ သစ္ေတာေပၚသုိ႔ ျဖာက် လ်က္႐ွိေသာ ဇာပ၀ါ ပါးပါး ေနာက္မွ ထုိးေဖာက္လာေနသည့္ အလင္းေရာင္ႏွင့္ တူလ်က္႐ွိသည္။ သစ္ပင္ ပင္စည္မ်ားသည္ မႈန္မႊား မႊား လေရာင္ေအာက္တြင္ အေကာင္အထည္မ႐ွိေသာ အရိပ္မ်ားႏွင့္ တူေနသည္။ ခ်ံဳပုတ္မ်ားသည္ ပီပီျပင္ျပင္ မ႐ွိ၊ အခုလုိ ညမ်ိဳးတြင္ သရဲတေစၦမ်ားသည္ လြတ္လပ္စြာ လႈပ္႐ွား သြားလာ ႏိုင္၏။ ည သည္ ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ရာ ေကာင္းလွေခ်သည္။
ပီလြန္ႏွင့္ ေကာင္ႀကီးဂ်ိဳးတုိ႔သည္ သူတုိ႔လုိ သစ္ေတာအတြင္း၌ လွည့္လည္သြားလာေနၾကေသာ လူမ်ားႏွင့္ မၾကာ မၾကာ ဆံုမိၾကသည္။ ထုိလူစု၏ ဦးေခါင္းမ်ားသည္ ငံု႔ထားၾကသည္၊ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ သြားလာလႈပ္ ႐ွားေနၾကျခင္းျဖစ္၏။ ပီလြန္တုိ႔ကုိ ေတြ႕ေသာ္လည္း ႏႈတ္ဆက္စကားမေျပာ။ သူတုိ႔ႏွင့္ ဆံုမိသမွ် လူအားလံုး ကုိ လူသားစစ္စစ္ ေတြ ခ်ည္း ျဖစ္သည္ဟု မည္သူက အာမခံ၍ ေျပာႏုိင္ပါမည္နည္း။ လူေယာင္ ေဆာင္ထားသည့္ နာနာဘာ၀ ေတြ ပါခ်င္လည္း ပါႏိုင္စရာ႐ွိ၏။
အခ်ိဳ႕လူမ်ားသည္ ပစၥည္းမ်ား ျမွဳပ္ႏွံထားၾကသည့္ အဘုိးအုိမ်ား ျဖစ္သည္ကုိ ပီလြန္ ေရာ ဂ်ိဳးပါ သိၾကသည္။ ဤ အဘုိးအုိမ်ား က ေတာ့ ပစၥည္း႐ွာရန္ လာၾကျခင္းမဟုတ္။ သူတုိ႔ ျမွဳပ္ထားသည့္ ပစၥည္းမ်ားကုိ အျခားလူမ်ား ေတြ႕သြားမည္စုိး၍ လာေရာက္ၾကည့္႐ႈၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ပီလြန္သည္ သူေတာ္စင္ပံုပါေသာ လက္ဖဲြ႕တစ္ခု ကုိ လည္ပင္း၌ ဆဲြထားသည္။ ေကာင္ႀကီးဂ်ိဳးကေတာ့ တစ္လမ္းလံုး သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္ကုိ ယွက္ ၍ လက္၀ါးကပ္တုိင္ပံုသ႑ာန္ ျပဳလုပ္ၿပီး လုိက္လာသည္။ သူတုိ႔သည္ တေစၦသူရဲအေျခာက္ခံရမည္ကုိ ေၾကာက္႐ြံ႕ ေနၾက၏။ သုိ႔ေသာ္လည္း သူတုိ႔ကုိ သူေတာ္စင္ပုဂၢိဳလ္မ်ားက အကာ အကြယ္ေပးေနသျဖင့္ လံုၿခံဳမႈ ေတာ့ အျပည့္အ၀ ႐ွိေနသည္ဟု ယံုၾကည္ထားၾကေလသည္။
ေလသည္ ထန္လာသည္။ ျမဴႏွင္းမ်ားသည္ လမင္းေပၚမွ ျဖတ္သန္းကာ တရိပ္ရိပ္ ေျပးသြားလ်က္႐ွိၾက၏။ ေလ အ႐ွိန္ျဖင့္ သစ္ပင္ခ်ံဳပင္မ်ားသည္ လႈပ္႐ွားလာၾကသည္။ သစ္ပင္ထိပ္ဖ်ားမ်ားဆီမွ ေအာ္ျမည္ ညည္းတြားသံ မ်ား ၾကားလာရသည္။ အခုလုိညမ်ိဳးတြင္ သစ္ပင္မ်ား၏အသံကုိ နားေထာင္ရသည္မွာ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းသည္ဟု ပီလြန္က ထင္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း သူသည္ သစ္ပင္မ်ား၏ အသံကုိ နားမေထာင္ မိေစရန္ သူ႔နားမ်ားကုိ ပတ္၀န္းက်င္မွ အျခားအသံဗလံမ်ားအေပၚ စူးစုိက္ေနလုိက္ၿပီးလွ်င္ အားထုတ္ လ်က္ ႐ွိေလသည္။
ပီလြန္သည္ သစ္ေတာအတြင္း႐ွိ ေကြ႕ေကာက္ေနေသာ လူသြားလမ္းမ်ားအတိုင္း ေကြ႕ကာ ပတ္ကာ သြားလ်က္ ႐ွိသည္။ ဂ်ိဳးကေတာ့ အလြန္ ႏုိးႏုိးၾကားၾကား ျဖစ္ေနေသာ ေခြးတစ္ေကာင္ သဖြယ္ သူ႔ေဘးမွ ကပ္ ၍ လုိက္သည္။ အလြန္ ႏႈတ္ဆိတ္လ်က္႐ွိေသာ လူမ်ားသည္ သူတုိ႔ေဘးမွ မၾကာမၾကာ ျဖတ္ေလွ်ာက္ သြားေန ၾကသည္။
လမ္းတစ္ဖက္႐ွိ အငူေပၚမွ ျမဴႏွင္းမ်ား ထူထပ္သိမ္းသည္းစြာ က်လာေတာ့မည္ဟု သတိေပးေန ေသာ ဥၾသသံ သည္ စူး႐ွစြာ ထြက္ေပၚလာသည္။ တစ္ခ်ိန္ေသာအခါက ေသာင္ခံု ေက်ာက္တန္း ေအာက္ဘက္၌ နစ္ျမဳပ္ သြားခဲ့ၾကေသာ သေဘၤာမ်ား ႏွင့္ ေသဆံုးသြားခဲ့ၾကေသာ လူမ်ားအတြက္ ငုိေႂကြးျမည္တမ္း ေနသည္ ဟု ပင္ ထင္ရ၏။
ညသည္ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးေတာ့ ႐ွိပါ၏။ သုိ႔ေသာ္လည္း ပီလြန္သည္ ေၾကာက္စိတ္ျဖင့္ တစ္ကုိယ္ လံုး ေအးစက္ကာ တုန္လ်က္႐ွိသည္။ သူသည္ အႏၱရာယ္ကင္း ဂါထာတစ္ခုကုိ ခပ္တုိးတုိး ႐ြတ္သည္။ ေခါင္းႀကီး ကုိ ငံု႔၍ ေလွ်ာက္လာေနေသာ မဲြေျခာက္ေျခာက္ အေရာင္အဆင္း႐ွိသည့္ လူ တစ္ေယာက္သည္ သူတုိ႔ ေဘး မွ ရိပ္ခနဲ ျဖတ္သြားသည္ ပီလြန္ႏွင့္ ဂ်ိဳးတုိ႔သည္ ေနာက္ထပ္ တစ္နာရီခန္႔ ဆက္၍ ေလွ်ာက္ေနၾကျပန္သည္။
႐ုတ္တရက္ ပီလြန္က ရပ္လုိက္ၿပီး ဂ်ိဳး ၏ လက္ေမာင္းကုိ လွမ္းဆဲြသည္။ " ေဟ့ ... ဂ်ိဳး၊ မင္း ျမင္ လား" ဟု ေမးသည္။
" ဘယ္မွာလဲ "
" ေ႐ွ႕တည့္တည့္မွာကြ "
" အာ ... အင္း၊ ငါ ျမင္မိသလုိပဲ "
ပီလြန္က သူ႔ ေ႐ွ႕တည့္တည့္ ဆယ္ကုိက္ခန္႔ အကြာ႐ွိ ေျမႀကီးေပၚတြင္ အျပာေရာင္ အလင္းတန္း တစ္ခုကုိ ၀ုိးတုိး ၀ါးတား ျမင္မိသည္ဟု ထင္ေနသည္။
" ေဟ့ေကာင္ ဂ်ိဳး " ဟု ပီလြန္က တုိးတုိးေခၚသည္။ " အ႐ွည္သံုးေပေလာက္႐ွိတဲ့ တုတ္ႏွစ္ေခ်ာင္း ႐ွာ ေခ်ကြာ၊ ငါ ဒီေနရာက ဘယ္မွ သြားလုိ႔ မျဖစ္ဘူး။ ဟုိ အလင္းေရာင္ ေပ်ာက္သြားမွာ စုိးရတယ္ "
ေကာင္ႀကီး ဂ်ိဳး သည္ တုတ္႐ွာရန္ လမ္းတစ္ဖက္သုိ႔ ဖဲ့ဆင္းသြားသည္။ ထင္း႐ွဴးကုိင္းေျခာက္မ်ား ခ်ိဳးဖဲ့ ေနသံ ကုိ ၾကားရသည္။ ပီလြန္သည္ သူ ျမင္ေနရေသာ မီးခုိးတန္းလုိလုိ အေရာင္ကုိ မ်က္ျခည္ မျပတ္ ၾကည့္ေန သည္။
အလင္းေရာင္သည္ ေမွးမွိန္လြန္းသျဖင့္ တစ္ခါတစ္ရံ ေပ်ာက္ကြယ္သြား ေတာ့မည္ဟု ထင္ရ၏။ တစ္ခါတစ္ရံ က်ေတာ့လည္း သူျမင္ေနရသည္မွာ အလင္းေရာင္မွ ဟုတ္ပါ ေလစဟူေသာ သံသယ ၀င္လာသည္။ ဂ်ိဳးက သူ႔လက္ေအာက္ထဲသုိ႔ တုတ္မ်ား ထုိးထည့္ေပးခ်ိန္ အထိ သူ႔မ်က္စိမ်ားသည္ သူ ျမင္ေန ရသည့္ အရာေပၚမွ မခြာ၊ ပီလြန္သည္ ထင္း႐ွဴးေသာ တုတ္ႏွစ္ ေခ်ာင္းကုိ တစ္ခုေပၚ တစ္ခု ကန္႔လန္႔ ျဖတ္ကာ လက္၀ါးကပ္တုိင္ပံု ျပဳလုပ္လုိက္ၿပီး ေ႐ွသုိ႔ ခပ္ျဖည္း ျဖည္း ေလွ်ာက္သြားသည္။ သူ ကပ္သြားသည့္ အခါ အလင္းေရာင္ ဘယ္ေနရာက လာေနသည္ကုိ ျမင္ရသည္။ ထင္း႐ွဴးဆူးမ်ား က်ေနသည့္ ခ်ိဳင့္ခြက္ ကေလးထဲမွ လာေနျခင္းျဖစ္၍ စက္၀ုိင္းပံုသ႑ာန္ ျဖစ္ေနသည္ကုိ ေတြ႕ရေလသည္။
ပီလြန္ က သူကုိင္လာသည့္ လက္၀ါးကပ္တုိင္ကုိ ခ်ိဳင့္ခြက္ကေလး ေပၚခ်လုိက္ၿပီး ေရ႐ြတ္သည္။ " ဒီေနရာမွာ႐ွိ တဲ့ ပစၥည္းဥစၥာမွန္သမွ်ကုိ ငါေတြ႕တာ အားလံုး ငါပုိင္တယ္၊ မေကာင္းတဲ့ ၀ိညာဥ္ေတြ ဖယ္ၾက ႐ွားၾက၊ ေ၀းရာကုိ သြားၾက၊ ဒီပစၥည္းဥစၥာေတြကုိ ျမွဳပ္ႏွံခဲ့တဲ့ လူေတြရဲ႕ ၀ိညာဥ္ေတြ ဒီနားမလာၾကနဲ႔၊ သြားၾက၊ ဖယ္ၾက၊ ႐ွားၾက" ထုိ႔ေနာက္ သူသည္ သက္ျပင္းႀကီး တစ္ခ်က္ခ်လုိက္ၿပီး ေျမျပင္ေပၚ ဖင္ခ်ထုိင္သည္။
" ငါတုိ႔ေတြ႕ၿပီ သူငယ္ခ်င္း ဂ်ိဳးေရ" ဟု သူကေျပာသည္။ " ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ငါ႐ွာေနတဲ့ ပစၥည္းကုိ ငါ အခု ေတြ႕ၿပီ"
" တူးၾကရေအာင္ေလကြာ" ဟု ေကာင္ႀကီးဂ်ိဳးက ေျပာသည္။
ပီလြန္က ေခါင္းခါသည္၊ " ၀ိညာဥ္ေတြ ဒီအနီးနားက ထြက္သြားမွ တူးရမွာကြ၊ အခု ငါတုိ႔ ဒီေနရာမွာ ထုိင္ေနတာ ေတာင္ အႏၱရာယ္က အမ်ားသားရယ္၊ မင္းဆုိတဲ့ေကာင္က အ႐ူးပဲ ေကာင္ႀကီးဂ်ိဳး၊ ငါတုိ႔ ဒီေနရာ မွာ မုိးစင္စင္ လင္းတဲ့အထိ ထုိင္ေနရမွာ၊ ၿပီးေတာ့မွ ဒီေနရာကုိ အမွတ္အသားတစ္ခု လုပ္ခဲ့ရမယ္၊ မနက္ျဖန္ ညက် မွ တူးရမွာ၊ အခုဆုိ ဒီေနရာက အလင္းေရာင္ကုိ တျခားလူေတြ မျမင္ေအာင္ လက္၀ါးကပ္တုိင္နဲ႔ အုပ္ထား လုိက္ၿပီးၿပီ၊ မနက္ျဖန္ ညဆုိရင္ ဘာအႏၱရာယ္မွ မ႐ွိေတာ့ဘူး"
ညသည္ တိတ္ဆိတ္လ်က္႐ွိရာ ေခ်ာက္ခ်ားစဖြယ္ ေကာင္းလွ၏။ သုိ႔ေသာ္လည္း လက္၀ါးကပ္တုိင္က သူတုိ႔ကုိ လံုၿခံဳမႈေပးလ်က္႐ွိသည္။ သူတုိ႔ အဖုိ႔ေတာ့ လက္၀ါးကပ္တုိင္သည္ အေႏြးဓာတ္ေပးေနသည့္ မီးပံုႀကီး တစ္ပံုႏွင့္ တူေနသည္။ မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ မီးပံုႀကီးႏွင့္တူေသာ လက္၀ါးကပ္တုိင္သည္ သူတုိ႔၏ လံုၿခံဳမႈ ကုိ ေ႐ွ႕မွသာ ေပး ေနျခင္းျဖစ္ရာ သူတုိ႔ ေနာက္ေက်ာဘက္ကုိ တေစၱသရဲမ်ားက ရန္႐ွာႏုိင္စရာ ႐ွိေနသည္။
ပီလြန္သည္ ထုိင္ေနရာမွထကာ ထုိေနရာ၏ ေဘးပတ္ပတ္လည္တြင္ စည္း၀ုိင္းႀကီးတစ္ခု ဆဲြလုိက္သည္။ " တန္ခုိး အႀကီးဆံုးေသာ ဘုရားသခင္၏ အမိန္႔၊ တေစၦသရဲႏွင့္ မေကာင္းဆုိး၀ါး ၀ိညာဥ္မ်ား ဤစည္း၀ုိင္း အတြင္း သုိ႔ မ၀င္ရ" ဟု ႐ြတ္လုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ သူ႔ေနရာတြင္ ျပန္ထုိင္သည္။ ပီလြန္ေရာဂ်ိဳးပါ ႏွစ္ဦးလံုး စိတ္ေအး သြား ၾကသည္။ သူတုိ႔၏ နားမ်ားသည္ မေကာင္းဆုိး၀ါး တေစၦသရဲမ်ား၏ ေျခသံကုိ ၾကားေန ရသည္။ သူတုိ႔၏ မ်က္စိ မ်ားသည္ သူတုိ႔ေဘးပတ္ပတ္လည္မွ ျဖတ္သန္းသြားလာေနၾကေသာ ထုိ မေကာင္းဆုိး၀ါး မ်ား၏ မႈန္၀ါး၀ါး အရိပ္ မ်ားကုိ ျမင္ေနရသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း သူတုိ႔တားထားသည့္ စည္း၀ုိင္း သည္ ျဖတ္သန္း၀င္ေရာက္ရန္ ခက္ခဲသည္။ ဤကမၻာေလာကမွ မည္သည့္ မေကာင္းဆုိး၀ါးမွ မ၀င္ႏိုင္ ေလာက္ေအာင္ ခုိင္မာသည့္ စည္း၀ုိင္းျဖစ္ သည္။
" မင္း ေငြေတြရရင္ ဘာလုပ္ဖုိ႔ စိတ္ကူးထားလဲ" ဟု ေကာင္ႀကီးဂ်ိဳးက ေမးသည္။
ပီလြန္က ဂ်ိဳးကုိ ေအာ့ႏွလံုးနာသည့္ မ်က္ႏွာထားျဖင့္ၾကည့္သည္။ " မင္း ဆုိတဲ့ေကာင္ဟာ ခက္ပါတယ္၊ မင္း ဥစၥာသုိက္ မတူးဖူး ဘူးလား ဂ်ိဳး၊ မတူဖူးဘူးနဲ႔တူပါတယ္၊ မတူးဖူးေတာ့လည္း ဘယ္လုိတူးရမယ္ဆုိတာ မင္း ဘယ္သိ မလဲ၊ အခုရမယ့္ ပစၥည္းေတြကုိ ငါ ယူထားလုိ႔ မျဖစ္ဘူး၊ တကယ္လုိ႔ ငါပဲယူထားမယ္လုိ႔ စိတ္က ရည္႐ြယ္ လုိက္ရင္ ဒီပစၥည္းေတြဟာ သူ႔ဘာသာသူ အလုိအေလ်ာက္ ေျမႀကီးထဲ နက္သည္ထက္ နက္ ၀င္သြားမွာ၊ ငါ ဘယ္ပဲ ႐ွာ႐ွာ ေတြ႕မွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီေတာ့ ဘယ္လုိနည္းနဲ႔မွ မင္းထင္သလုိ လုပ္လုိ႔ မျဖစ္ဘူး။ အခု ငါ ရည္႐ြယ္ထားတာက ဒီပစၥည္းရရင္ ဒင္နီ ကုိ ေပးမွာကြ"
ထုိအခါ က်မွပင္ ပီလြန္၏ စိတ္ကူးယဥ္ထားမႈသည္ ႐ုပ္လံုးေပၚလာသည္။ သူသည္ ဒင္နီက သူ႔အေပၚ မည္မွ် အထိ ေကာင္း႐ွာသည္ကုိ ဂ်ိဳး အား အေသးစိတ္ ေျပာျပသည္။
" တုိ႔အေနကေတာ့ အခုထိ သူ႔အတြက္ ဘာတစ္ခုမွ လုပ္မေပးရေသးဘူး" ဟု ပီလြန္က ေျပာသည္။ " အိမ္လခ လည္း တစ္ျပားမွ မေပးရေသးဘူး၊ တစ္ခါတစ္ေလ ငါတုိ႔က အရက္မူးၿပီး သူ႔အိမ္က စားပဲြ၊ ကုလားထုိင္ ေတြကုိ ဖ်က္ဆီးၾကေသးတယ္။
တစ္ခါတေလမ်ား သူနဲ႔ရန္ျဖစ္ၿပီး ငါတုိ႔က ထုိးၾကႀကိတ္ၾက ဆဲၾကဆုိၾက လုပ္ေသးတယ္၊ အုိကြာ၊ ငါတုိ႔ လူစုဟာ အလြန္ဆုိးတဲ့ ေကာင္ေတြပါ ေကာင္ႀကီးဂ်ိဳးရာ သိလား၊ ငါတုိ႔ အားလံုးပါပဲ။ ဟုိေကာင္ ပက္ဘလုိ ရယ္၊ ဂ်ီးဆပ္စ္ေမရီယာရယ္၊ ၿပီးေတာ့ ပင္လယ္ဓားျပဆုိတဲ့ ေကာင္ႀကီးက ဒီသစ္ေတာထဲ၀င္ၿပီး သုိက္တူး မလုိ႔ လုိက္႐ွာေနၾကတာ၊ အဲဒီေတာ့ ရတဲ့ပစၥည္းေတြကုိ ဒင္နီအတြက္လုိ႔ ရည္႐ြယ္ထားတယ္၊ ဒင္နီက သိပ္ေကာင္း ႐ွာတယ္ ဂ်ိဳး၊ သူက သေဘာလည္းေကာင္း၊ သနားလည္း သနားတတ္တယ္၊ သူေကာင္း သေလာက္ ငါတုိ႔က ဆုိးတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အခုလုိ ေ႐ႊေငြပစၥည္းေတြရလုိ႔ သူ႔ကုိ ေပးမယ္ ဆုိရင္ေတာ့ သူ သိပ္၀မ္းသာ မွာကြ၊ သိလား တကယ္ေတာ့ကြာ ငါ့ႏွလံုးသားက ျဖဴစင္ၿပီး အတၱစိတ္နည္းလုိ႔သာ ေဟာဒီဥစၥာ သုိက္ ကုိ ေတြတာကြ "
" မင္းအတြက္ နည္းနည္းပါးပါးေလာက္ ယူမထားေတာ့ဘူးလား " ဟု ေကာင္းႀကီးဂ်ိဳးက ေမးသည္။ " ၀ုိင္ တစ္ဂါလန္ ဖုိး ေလာက္ေတာင္ ယူထားဖုိ႔ စိတ္မကူးဘူးလား "
ယေန႔ည အဖုိ႔ေတာ့ ဒုစ႐ုိက္ေကာင္ ပီလြန္တြင္ သူေတာ္ေကာင္းစိတ္၀င္ေနသည္။ " ေ႐ႊေတြ႕ရင္ ေ႐ြးစေလး တစ္ စေတာင္ မယူဘူး၊ ေငြဆုိရင္လည္း တစ္ျပားတစ္ခ်ပ္မွ ယူထားဖုိ႔ စိတ္မကူးဘူး၊ ရသမွ်အားလံုး ဒင္နီကုိပဲ ေပးမယ္"
ေကာင္းႀကီးဂ်ိဳး စိတ္ပ်က္သြားသည္။ " ငါ မင္းေနာက္က တေကာက္ေကာက္ လုိက္ေနရၿပီး ၀ုိင္ေလး တစ္ခြက္ တစ္ဖလား မွ မေသာက္ရေတာ့ဘူးလားကြာ " ဟု ညည္းညည္းညဴညဴ ေျပာသည္။
" ဒင္နီ မွာ ေငြ႐ွိရင္ကေတာ့ မေနပါဘူးကြာ" ဟု ပီလြန္က ေျပာသည္။ " သူ႔အေနနဲ႔ ၀ုိင္ နည္းနည္းပါးပါးေတာ့ ၀ယ္မွာပါ၊ တစ္ခုေတာ့ မင္းကုိ ေျပာထားမယ္၊ ငါကေတာ့ ၀ုိင္၀ယ္ဖုိ႔ သူ႔ကုိ တုိက္တြန္းလိမ့္မယ္လုိ႔ မေမွ်ာ္လင့္ နဲ႔။
သူပုိင္တဲ့ေငြ သူ႔သေဘာနဲ႔သူ ၀ယ္တာပဲ ေကာင္းတယ္၊ ေအး သူ၀ယ္ရင္ မင္းကလည္း သူနဲ႔ အဆင္ေျပရင္ တစ္ခြက္တစ္ဖလား ေတာ့ ေသာက္ရမွာေပါ့ ဟုတ္ဖူးလား "
ဒင္နီ အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းသိေနေသာ ေကာင္ႀကီးဂ်ိဳးသည္ စိတ္သက္သာရာ ရသြားသည္။ သူ႔ လက္ထဲ ၌ ေငြသာ႐ွိပါေစ ဒင္နီသည္ ၀ုိင္အမ်ားႀကီး ၀ယ္လိမ့္မည္ဟု ေတြးမိသည္။
ညသည္ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ ကုန္ဆံုးလာသည္။ လသည္ အေနာက္ဘက္သုိ႔ ေလွ်ာဆင္းသြားေလၿပီ။ သစ္ေတာအုပ္ သည္ အေမွာင္ထုေအာက္သုိ႔ ေရာက္သြားသည္။ ျမဴႏွင္းမ်ားအတြက္ သတိေပးဥၾသသံသည္ အဆက္မျပတ္ ေအာ္ျမည္ ေနဆဲ။ ပီလြန္ သည္ ေကာင္ႀကီးဂ်ိဳးကုိ စိတ္ေကာင္းထားရန္ တရားေဟာလ်က္႐ွိေလ သည္။
" က႐ုဏာတရား ထားတာရယ္၊ ရက္ေရာတာရယ္၊ အဲဒီႏွစ္မ်ိဳးစလံုးဟာ သိပ္တန္ဖုိး႐ွိတယ္ကြ သိလား" ဟု သူက ဆုိသည္။ " အဲဒီစိတ္မ်ိဳးကုိ လက္ေတြ႕ အေကာင္အထည္ ေဖာ္သြားမယ္ဆုိရင္ မင္း နတ္ျပည္ ေရာက္မွာ ေသခ်ာတယ္။ ေလာေလာဆယ္လည္း မင္းကုိ အက်ိဳးေပးမွာပဲ၊ မင္းကုိ ဘုရားသခင္ ၾကည့္ မေနဘူး၊ ဗုိက္၀ေအာင္ ေကၽြးမယ္၊ ကုလားအုတ္ေမြး လုိ ႏူးညံ့တဲ့ အ၀တ္ေတြ ေပးမယ္၊ ငါဟာ အၿမဲတမ္း လူေကာင္း တစ္ေယာက္ မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး ဂ်ိဳးရာ၊ ဒါကုိ အခု ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ၀န္ခံတယ္ "
ပီလြန္႔အေၾကာင္းကုိ ေကာင္ႀကီးဂ်ိဳးက ေကာင္းေကာင္းသိသည္။
" ငါဟာ ဆုိးခဲ့ပါတယ္ကြာ" ဟု ပီလြန္က သူ႔ကုိယ္သူ အလြန္ေက်နပ္ေသာ ေလသံျဖင့္ ဆက္ေျပာသည္။ သူသည္ ဤစကားမ်ိဳး ေျပာေနရျခင္းတြင္ အရသာေတြ႕ေနဟန္တူ၏။ " ငါဟာ လိမ္ခဲ့ညာခဲ့တယ္၊ ခုိးခဲ့တယ္၊ တဏွာရာဂ လည္း ႀကီးခဲ့တယ္၊ သူမ်ားမယားလည္း ၾကာခုိခဲ့တယ္ "
" ေအးကြ၊ ဟုတ္တယ္၊ ငါလည္း မင္းလုိပဲ " ဟု ေကာင္ႀကီးဂ်ိဳး ၀မ္းသာအားရေထာက္ခံသည္။
" အဲဒီေတာ့ ရလာတဲ့ အက်ိဳးေက်းဇူးကဘာလဲ ေကာင္ႀကီးဂ်ိဳး၊ မင္းစဥ္းစားၾကည့္စမ္း၊ ငါ့မွာ အင္မတန္ ယုတ္ညံ့ တဲ့ စိတ္ထားေတြလည္း ႐ွိခဲ့တယ္။ ငါဟာ ငရဲသြားရမယ့္ေကာင္ပါ၊ ငါသိပါတယ္၊ ငါ့အေနနဲ႔ ဒီေန႔ ဒီရက္ အထိ ဘုန္းေတာ္ႀကီးဆီမွာ ကုိယ္ျပဳခဲ့တဲ့အမွားေတြကုိ ၀န္ခံခ်က္ မေပးေသးေပမယ့္ အခုလုိ စိတ္ေျပာင္း တယ္ ဆုိရင္ပဲ ဘုရားသခင္က ေက်နပ္လိမ့္မယ္လုိ႔ ငါ့စိတ္ထဲမွာ ခံစားေနရတယ္၊ အဲဒီေတာ့ကြာ ငါေျပာမယ္၊ မင္းလည္းပဲ မင္းစိတ္ဓာတ္နဲ႔ မင္းရဲ႕ လုပ္နည္းလုပ္ဟန္ေတြကုိ ေျပာင္းပစ္လုိက္မယ္ဆုိရင္ ေကာင္း မွာပဲ၊ ဆုိၾကပါစုိ႔ကြာ တကယ္လုိ႔ မင္းအေနနဲ႔ အရက္မူးတာေတြ၊ ရန္ျဖစ္တာေတြ၊ ဒုိရာ၀ီလ်ံရဲ႕ ေဂဟာ က ေကာင္ မေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ပါးတာေတြကုိသာ စြန္႔လႊတ္လုိက္မယ္ဆုိရင္ မင္းစိတ္ထဲမွာလည္း ငါအခု ခံစားေနရ သလုိ ခံစားမွာ ပဲကြ"
ဆက္ရန္
.
No comments:
Post a Comment