ဆရာဝင္းေဖ ၏ ေရၾကည္ေရသန္႕ ဝတၳဳတိုမ်ား, အပိုင္း (၆)

ေျမလတ္တစ္ေနရာ
ေခြးပုဟာ ေရႊဘုိဒီပဲယင္းသားျဖစ္တယ္။
သတၱိရွိတယ္ပဲေျပာေျပာ မုိက္တယ္ပဲေျပာေျပာ
ေရႊဘုိဒီပဲယင္းသားေတြနဲ႔ သာယာ၀တီေပါင္းတည္သားေတြဟာ
ျမန္မာျပည္မွာ နာမည္ႀကီးတယ္။

    မိမိစိန္က တတိယအႀကိမ္ အရက္ငွဲ႔ေပးဖုိ႔ ႀကိဳးစားေတာ့ ကုိဘရင္က သူ႔ဖန္ခြက္ကုိ လက္နဲ႔ ပိတ္ထား လုိက္ၿပီး "ေတာ္ၿပီ" လုိ႔ ေျပာလုိက္တယ္။
    ကုိဘရင္ အရက္ေသာက္ရင္ ႏွစ္ပက္ပဲေလ။ လစ္မစ္နဲ႔ ေသာက္တာပဲ။
    အဲဒါၿပီးေတာ့ ကုိဘရင္ ထမင္းစားတယ္။ မိမိစိန္က ထမင္းေတြထည့္ေပး၊ ဟင္းေတြထည့္ေပးနဲ႔ လုပ္ေန တယ္။
    ကုိဘရင္ဆုိတဲ့လူက အဲလုိလုပ္ေပးတာကုိ ႀကိဳက္တဲ့လူမွ မဟုတ္ဘဲ။ သူ႔စိတ္ကူးနဲ႔သူ၊ ထမင္းဟင္း ကုိ သူ႔ဟာသူ စိတ္ႀကိဳက္ထည့္စားတတ္တယ္။
    ဒါေပမယ့္ မိမိစိန္ကုိ ဘာမွမေျပာပါဘူး။ ဟင္းေတြ ေကာင္းတဲ့အေၾကာင္းေတာင္ ခပ္ေထြေထြ နဲ႔ ေျပာေနေသးတယ္။ မိမိစိန္ကေတာ့ ေဆးဖုိ႔ေၾကာဖုိ႔ ဟင္းအုိးႏွစ္လံုး ကုိ ယူၿပီး ေနာက္ေဖးေရစင္ ရွိရာကုိ ထြက္သြား လုိက္တယ္။ ၾကက္ဟင္းခါး သီးဟင္းထည့္မယ္ဆုိေတာ့ ကုိဘရင္ က မိမိစိန္ကုိ မနည္းေအာ္ေခၚ ယူရတယ္။ မိမိစိန္ကုိ ကုိဘရင္က နားမ်ားေလးသြားသလား၊ ကန္းသြား သလား လုိ႔ ေမးေသးတယ္။ မိမိစိန္ က ၾကက္ဟင္းခါးသီးကုန္ၿပီလုိ႔ ေျပာလုိက္တယ္။
    ကုိဘရင္က ဇုိးဇုိးဇက္ဇက္နဲ႔ ထၿပီး ေၾကာင္အိမ္ေပၚက ဟင္းပန္းကန္ကုိ ၾကည့္လုိက္တယ္။

    " ဒါေတြက ဘာေတြလဲ "
    " အဲဒါက ကၽြန္မ စားဖုိ႔ "
    " မင္း ဘာျပဳလုိ႔ ကုန္ၿပီလုိ႔ ေျပာရတာလဲ။ မင္း ေျပာခ်င္ရင္ ကၽြန္မမစားဖုိ႔ပဲ က်န္ေတာ့တယ္ လုိ႔ ေျပာ ရမွာေပါ့"
    " ကၽြန္မ အဲလုိ မေျပာတတ္လုိ႔ေပါ့ "
    " ၿပီးေတာ့ ဒီဟင္းေတြက အမ်ားႀကီးပဲကြ။ မင္းတစ္ေယာက္အတြက္မကပါဘူး။ မိမိစိန္ ... မင္း ဘာျဖစ္ေန တာလဲ။ နားေလးရံုတင္မကဘူး၊ မ်က္စိလည္း မႈန္သြားၿပီထင္တယ္။ ဒီမွာၾကည့္စမ္း"
    မိမိစိန္က အိမ္ေနာက္ေဖးဘက္ထြက္သြားတယ္။ ကုိဘရင္က သူ႔လက္ထဲမွာ ကုိင္ထားတဲ့ ၾကက္ ဟင္းခါးသီး ဟင္းပန္းကန္နဲ႔ လွမ္းထုလုိက္တယ္။
    ပန္းကန္ဟာ တံခါးေစာင္းကုိ တည့္တည့္မွန္ၿပီး အစိတ္စိတ္အျမြာျမြာ ကဲြသြားတယ္။ ထမင္းစားခန္း ထဲမွာ ကုိဘရင္ၾကမ္းေတာ့ ရမ္းေတာ့မလုိ ျဖစ္သြားေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွ မလုပ္ျဖစ္ဘဲ ကုလား ထုိင္ ေနာက္မွီ တစ္ခုကုိထုိင္ရင္း အခ်ိန္ခပ္ၾကာၾကာ ရပ္ေနတယ္။
    မိမိစိန္ အုိးေတြခြက္ေတြ ေဆးေၾကာေနတဲ့ အသံေတြကုိ ခပ္ျပင္းျပင္း၊ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းၾကားေနရ တယ္။

    ကုိဘရင္ အိပ္ခန္းထဲကုိ ၀င္သြားၿပီး ဂ်ပန္ေငြစကၠဴရွစ္ေသာင္းေက်ာ္ယူၿပီး အိမ္ေပၚကဆင္းသြား တယ္။
    သူ ၿခံ၀ေလာက္အေရာက္မွာ မိမိစိန္ အိပ္ခန္းထဲ ေရာက္သြားတယ္။ ဗီရုိအံဆဲြကုိ ဖြင့္လုိက္ကတည္းက သိတယ္။ ဂ်ပန္ေငြစကၠဴ ရွစ္ေသာင္းေက်ာ္ မရွိေတာ့ဘူးဆုိတာ။ ကုိဘရင္ ယူသြားၿပီ။ ဒါဆုိ ေသခ်ာသြားၿပီ။ ဒီေန႔ည ကုိဘရင္ အိမ္ျပန္လာမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဖဲ၀ုိင္းမွာ မုိးလင္းေတာ့မွာပဲ။

    ညရွစ္နာရီခဲြေလာက္မွာ မိမိစိန္ ေစာေစာစီးစီး အိပ္ရာ၀င္ဖုိ႔ ျပင္ဆင္တယ္။ ေရမုိးခ်ိဳးၿပီး သနပ္ခါး ကုိ ေျခဆံုးေခါင္းဆံုး လိမ္းလုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ အိပ္ရာခင္းကုိ အတတ္ႏုိင္ဆံုး သပ္ရပ္သန္႔ရွင္းေအာင္ ျပင္ လုိက္ဆင္ လုိက္တယ္။ အိမ္ေရွ႕တံခါးေတြ၊ ျပတင္းေတြအားလံုး ေသေသခ်ာခ်ာ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ပိတ္ လုိက္တယ္။ ေနာက္ေဖးဘက္က မီးဖုိေခ်ာင္တံခါးခ်က္ကုိ အျပင္က ဆဲြလုိက္ရင္ ေဒါက္ခနဲျပဳတ္က် ေအာင္ ခ်က္ထိပ္က အေကာက္ကေလးကုိ မတြန္းဘဲ တည့္တည့္ အတုိင္းထားခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ အိပ္ရာ ထဲ ၀င္ခဲ့တယ္။ မီးအိမ္မီးကေတာ့ မွိန္မွိန္ကေလးခ်န္ထားလုိက္တယ္။
    အဲဒီညက ကုိသာေဌး မိမိစိန္နဲ႔လာအိပ္တယ္။ မနက္ေလးနာရီေလာက္မွာ ကုိသာေဌး ထျပန္ ဖုိ႔ ျပင္ဆင္တယ္။

    "ကုိေဌးအတြက္ မိစိန္ စိတ္မေကာင္းပါဘူး ကုိေဌးရယ္"
    "ဘာအတြက္လဲ "
    " ေၾသာ္ .. မိစိန္က မလြတ္မလပ္ႀကီးမဟုတ္လားလုိ႔"
    "ဒီမယ္ .. သာေဌးဆုိတဲ့ေကာင္က အဲဒါမ်ိဳးေတြ လက္ခံတဲ့ေကာင္မဟုတ္ဘူး"
    " ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္ .. မိစိန္ဆီမလာပါနဲ႔ေတာ့ ကုိေဌးရယ္ေနာ္။ ကုိေဌး ဒုကၡေရာက္မွာ စုိးရိမ္ လုိ႔ ေျပာတာပါ"
    " ဘာလဲ၊ မင္းက ဘရင္ရန္ေၾကာက္လုိ႔ ေျပာေနတာလား "
    " ေၾကာက္ရတာေပါ့၊ သူသာသိသြားလုိ႔႕ေတာ့ မလြယ္ဘူး။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးကုိ သတ္မွာသိလား"
    " လြယ္ပါတယ္ကြာ၊ သူက ကုိယ့္ကုိမသတ္ခင္ ကုိယ္က သူ႔ကုိ ဦးေအာင္ေဖ်ာင္လုိက္ရင္ၿပီး ေနတာပဲ "

    ေခြးပုဟာ ေရႊဘုိ၊ ဒီပဲယင္းသားျဖစ္တယ္။ သတၱိရွိတယ္ပဲေျပာေျပာ၊ မုိက္တယ္ပဲေျပာေျပာ၊ ေရႊဘုိ ဒီပဲယင္းသားေတြ နဲ႔ သာယာ၀တီေပါင္းတည္သားေတြဟာ ျမန္မာျပည္မွာ နာမည္ႀကီးတယ္။ ဒီေျမလတ္ပုိင္း ကုိ ေခြးပု စစ္ေၾကာင္းနဲ႔ ေရာက္လာတာပဲ။ စစ္ေၾကာင္းဆုိေပမယ့္ လွ်ိဳ႕၀ွက္ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရး စစ္ေၾကာင္း ဆုိေတာ့ သိပ္သိပ္ သည္းသည္းနဲ႔ လႈပ္ရွားၾကရတယ္။

ကုိသာေဌးတုိ႔၊ သခင္သန္းၾကြယ္တုိ႔ဆုိတာေတြက ဒီေျမလတ္ပုိင္းက နယ္ခံ၊ လူခံေတြေလ။ ေလာေလာဆယ္ စစ္ေရး တစ္ခုရွိတယ္။ အေရးေပၚအစည္းအေ၀းမွာ လူကုိးေယာက္ပဲ တက္ တယ္။ သခင္သန္းၾကြယ္ က ဦးေဆာင္ေဆြးေႏြးတယ္။ ေခါင္းေဆာင္မႈအျပည့္ေပးတယ္။ ျပတ္သားတဲ့ ညႊန္ၾကား ခ်က္ေတြ လည္းေပး တယ္။ အေရးတႀကီး စြန္႔စားရမယ့္ တာ၀န္ေတြကုိလည္း သူကုိယ္တုိင္ စြန္႔စား မွျဖစ္မယ္ လုိ႔ဆံုးျဖတ္ လုိက္တယ္။
    

ကုိသာေဌးက ဒီကိစၥမွာ ဒုတိယေခါင္းေဆာင္ပါ။ သခင္သန္းၾကြယ္က တကယ့္အႏၱရာယ္မ်ားတဲ့ တာ၀န္ေတြ ကုိ သူကုိယ္တုိင္ လုပ္မယ္လုိ႔ ဆံုးျဖတ္လုိက္ေတာ့ ကုိသာေဌးနဲ႔အားလံုးက ၀ုိင္းၿပီးကန္႔ကြက္ၾက ပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ သခင္သန္းၾကြယ္က ဒီကိစၥမွာ သူဟာ သူရဲေကာင္း၀င္လုပ္တာမဟုတ္ေၾကာင္း၊ ဒီကိစၥမွာ အေျခခံအသိဥာဏ္ဗဟုသုတလုိေၾကာင္း၊ မိမိမွာသာ အဲဒီလုိအပ္ခ်က္ေတြရွိေနတာမုိ႔ မိမိကုိယ္တုိင္ ပဲ စြန္႔စားရေတာ့မွာျဖစ္ေၾကာင္း အေၾကအလည္ တံု႔ျပန္ေဆြးေႏြးပါတယ္။
    ေခြးပုဟာ ငယ္သားေနာက္လုိက္ တစ္ေယာက္သက္သက္သာ ျဖစ္ပါတယ္။

သူ႔အေနနဲ႔ကေတာ့ သတၱိရွိတယ္။ ေသြးေအးတယ္၊ လုပ္ရဲကုိင္ရဲ စြန္႔စားရဲတယ္။ ေျခလံုတယ္၊ ႏႈတ္လံုတယ္၊ ဒါပဲ။ က်ရာတာ၀န္ ကုိ သူေက်ေအာင္ လုပ္ေဆာင္သြားမွာပဲ။ သူ႔ကုိ အမိန္႔ေပးပါ။ သူ အျမန္ဆံုး အထိေရာက္ ဆံုး အေသသပ္ဆံုးျဖစ္ေအာင္ လုပ္မယ္။ ဒါပဲ။
    ေခြးပုဟာ သခင္သန္းၾကြယ္နဲ႔ ကုိသာေဌးတုိ႔ အေခ်အတင္ ေဆြးေႏြးေနၾကတာကုိ ၿငိမ္ၿပီး နားေထာင္ ေနတယ္။ မ်က္ေတာင္ေတာင္မခတ္ဘူး။ ဒီလူေတြဟာ အလြန္ႀကီးက်ယ္ တက္ၾကြ တဲ့ ေတာ္လွန္ေရး သူရဲ ေကာင္းေတြပဲ။
    အစည္းအေ၀းၿပီးသြားေတာ့ ကုိသန္းၾကြယ္နဲ႔ လူ(၆)ေယာက္ ခရီးထြက္သြားၾကတယ္။ ကုိသာေဌး နဲ႔ ေခါးပုက ေနရစ္ၾကရတယ္။ ေခြးပုဟာ ကုိသာေဌးရဲ႕ညႊန္ၾကားခ်က္ကုိ ေဆာင္ရြက္ရမွာျဖစ္တယ္။

    ညေနဘက္က်ေတာ့ ေခြးပု၊ မႀကီးေရႊ႕ရဲ႕ အေၾကာ္ဆုိင္မွာ ထုိင္ေနတုန္း လက္ဖ်စ္သံႏွစ္ခ်က္ ၾကားရ တယ္။ ေခြးပု အေၾကာ္စားေနရင္းက မသိမသာ တံု႔သြားတယ္။ ဘယ္သူမွ မရိ္မိႏုိင္ေလာက္တဲ့ အတုိင္း အတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ေခြးပုကေတာ့ သူ႔ကုိယ္သူ အဲဒီေလာက္ေတာင္ ခ်ိဳ႕ယြင္းေစခ်င္တာမဟုတ္ဘူး။ သူ ဆက္ၿပီး နားစြင့္ေနတုန္း လက္ဖ်စ္သံုးခ်က္ ၾကားရျပန္တယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေခြးပု လံုး၀ ဣေျႏၵမပ်က္ အေၾကာ္စားေန လုိက္ႏုိင္တယ္။ ခဏလည္းေနေရာ လက္ဖ်စ္သံတစ္ခ်က္ ၾကားရျပန္ တယ္။ ေသခ်ာ သြားၿပီ။ ႏွစ္သံုးတစ္၊ ႏွစ္သံုးတစ္။ ေခြးပုက သူ႔ညာဘက္လက္ဖ်စ္သံ ထြက္လာတဲ့ဘက္ကုိ လွမ္းၾကည့္ လုိက္တယ္။ သူ႔ကုိ ေက်ာေပးရင္း ေခြးတစ္ေကာင္ကုိ လက္ဖ်စ္တီးေခၚေနတဲ့ ကုိသာေထြးကုိ ေတြ႕ရတယ္။

 ေခြးပု အေၾကာ္ဖုိးေပးၿပီးခ်ိန္မွာ ကုိသာေဌး ရြာအေရွ႕ဘက္ စထြက္ေနၿပီ။ ေခြးပု က ေျခလွမ္းႏွစ္ဆယ္ ေလာက္ ခြာၿပီး လုိက္သြားတယ္။ အေရွ႕ရြာစြန္မွာ လက္ပံပင္ႀကီးသံုးပင္ရွိတယ္။

    အဲဒီ လက္ပံပင္ႀကီးေတြ ဖုိခံုေလာက္ဆုိင္ရွိေနတဲ့အၾကားမွာ ေစတီပ်က္ႀကီးတစ္ခုနဲ႔ အုတ္ဇရပ္ပ်က္ ႀကီး တစ္ခု လည္း ရွိတယ္။ တစ္ခ်ိန္က စိတ္မႏွံ႔တဲ့ကုလားမႀကီးတစ္ေယာက္ ေနခဲ့ဖူးလုိ႔ ကုလားမေစတီလုိ႔ လည္း ေခၚၾကတယ္။

ကုိသာေဌးနဲ႔ ေခြးပုတုိ႔က အဲဒီေစတီထဲမွာ ဆံုၾကတာေလ။ ေခြးပုစိတ္ထဲမွာ ႀကိတ္ၿပီးေပ်ာ္ေနတယ္။ တက္ၾကြေန တယ္။ ဒီလုိအခ်က္ေပးနည္းမ်ိဳးနဲ႔ အခ်ိန္းအခ်က္လုပ္ၿပီဆုိရင္ အလြန္အေရးႀကီးတဲ့ တာ၀န္ ကုိ ေပးေတာ့မွာေသခ်ာတယ္။ ေနရာကလည္း ၾကည့္ဦး။ ကုလားမေစတီပ်က္က အုတ္ဇရပ္ထဲမွာ ခ်ိန္းတာ။ သိပ္ေသခ်ာတာေပါ့။ ဂ်ပန္အလုိေတာ္ရိ၊ သစၥာေဖာက္ေလာက္ေကာင္ တစ္ေကာင္ ကုိ ေဖ်ာင္ပစ္ရမယ္တဲ့။ ကုိသာေဌးက သူ႔ကုိ ညႊန္ၾကားခ်က္ေတြေပးတယ္။

သူ သတ္ရမယ့္လူက ကုိဘရင္။ သစၥာေဖာက္ေလာက္ေကာင္လုိ႔ဆုိတယ္။ ဟုတ္သလားမဟုတ္လား ေခြးပု မသိ။ တစ္ေန႔မေန႔ ကမွ ေရႊဘုိ ကေရာက္လာတဲ့ ေခြးပု။ ဒါက သူ႔အတြက္ အေရးမႀကိး၊ ကုိသာေထြးကုိ သူ ယံုတယ္။ တုိင္းျပည္အတြက္ လုပ္ေနတဲ့လူေတြ။
ကုိဘရင္ လုိ ဖဲသမားတစ္ေယာက္ကုိ ကုိသာေဌးလုိ ႏုိင္ငံေရးသမားတစ္ေယာက္က အေရးတႀကီး ေတြ႕ခ်င္ ပါတယ္ ဆုိေတာ့ ကုိဘရင္ ေတာ္ေတာ္ၿဖံဳသြားတယ္။ ကုိေရႊညႊန္႔တုိ႔ လင္မယားဖြင့္ထားတဲ့ ထေနာင္းရြက္ သုတ္ ဆုိင္ကေလးကေနၿပီး ထလုိက္သြားလုိက္တာ အရီးျမတုိ႔အိမ္ေနာက္ေဖး စပါးက်ီေဘး က ေဇာင္းခ်မ္း ပင္ေတြေအာက္ မွာ စကားေျပာၾကရတယ္။

ကုိသာေဌး ကုိ ကုိဘရင္က ဘာမွန္းမသိဘဲ အထင္ႀကီးေနခဲ့တဲ့ အပုိင္း ရွိတယ္။ ႏုိင္ငံေရး လုပ္လုိ႔၊ ႏုိင္ငံေရးေတြ သိတယ္ ဆုိလုိ႔။ ေနာက္ၿပီး ဘာမသိညာမသိနဲ႔လည္း အျမင္ကတ္ေနခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒါ ကလည္း ႏုိင္ငံေရးလုပ္လုိ႔ပဲ။ သူကေတာ့ ဖဲသမား။ သာေဌးတုိ႔က ႏုိင္ငံေရးသမားတဲ့။ ဘာေကာင္ေတြ လဲ။ အျမင္ သာကတ္ေနတာ။ အထင္ကေတာ့ ႀကီးေနမိတာအမွန္ပဲ။

ေလာေလာဆယ္ ပုိအေရးႀကီးတယ္။ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ေတြကုိ ျပန္ခ်ေနတဲ့ အခ်ိန္မဟုတ္လား။ ဘယ္လုိ ဘယ္လုိခ်ေနၾကတယ္ေတာ့ ကုိဘရင္ ဘယ္သိမလဲ။ ရုိးတုိးရုိးတိတ္ေတာ့ သိတာေပါ့။ အဲဒီမွာ ႀကိတ္ၿပီး အထင္ႀကီးတဲ့အပုိင္းရွိတယ္။ ေနာက္ၿပီး သာေဌးတုိ႔ အသုိင္းအ၀ုိင္းက ကုိယ့္ကုိ အထင္ေသး အျမင္ ေသးေနတဲ့ကိစၥကလည္း အထူးသျဖင့္ ဒီလုိအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ မေကာင္းဘူးေလ။

တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ကုိဘရင္လည္း သိပ္ေတာ့ မေခပါဘူး။ ထန္းလ်က္ကုန္သည္ တစ္ေယာက္ ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔တစ္သက္မွာ အဂၤလိပ္ေရာ ဂ်ပန္ကုိေရာ ဆပ္ပလုိင္းမလုပ္ခဲ့ဘူး။ ဆပ္ပလုိင္း၀င္လုပ္ရင္ အႀကီးက်ယ္ပြမယ္ဆုိတာ သူမ်ားတကာ သိသလုိ ဘရင္လည္း သိတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဘရင္ မလုပ္ခဲ့ဘူး။ ဘရင္မွာ ေျပာစရာဆုိလုိ႔ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ႏွစ္ခ်က္ပဲ ရွိတယ္။ ဖဲသမားျဖစ္ေနတာရယ္၊ အက်င့္မေကာင္းတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ရထားတာရယ္၊ အဲဒါပဲ။
    ေနာက္တစခု သူညံ့တာက သူ႔မိန္းမေဖာက္ျပန္ေနတာကုိ မသိတာ၊ မရိပ္မိတာပဲ။

    ကုိသာေဌး က ကုိဘရင္ကုိ လွ်ိဳ႕၀ွက္တဲ့တာ၀န္တစ္ခုလုပ္ေဆာင္ေပးပါလုိ႔ အကူအညီေတာင္းတယ္။ ကုိဘရင္ တကယ္ပဲ လုိလုိလားလား လက္ခံလုိက္တယ္။ တာ၀န္က ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြကုိ အကူေငြ ထည့္၀င္မယ့္ ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္က ေငြလာေပးမယ့္ကိစၥပဲ။ လက္လဲႊေပးအပ္တာကုိ လက္ခံယူလာခဲ့ဖုိ႔ ကိစၥပဲ။ သတ္မွတ္ထားတဲ့ေနရာမွာ ည (၁၂)နာရီနဲ႔ (၁)ခ်က္အၾကား သြားေစာင့္ယူဖုိ႔ပဲ။ ဘာေၾကာင့္ အဲဒီလုိ လုပ္ရတယ္ ဆုိတာ မေမးနဲ႔။ သူ႔ဟာနဲ႔သူ အဓိပၸာယ္ရွိတယ္တဲ့။
    ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကုိဘရင္ သူ႔ကုိယ္သူ အေတာ္ေက်နပ္သြားတယ္။ တုိင္းျပည္တာ၀န္ကုိ တစ္ဖက္ တစ္လမ္းက ထမ္းခြင့္ရတာ နည္းမွတ္လုိ႔။

ည၁၁ နာရီထုိးၿပီ။ ကုိဘရင္အိမ္ေရွ႕ေပါက္က ဣေျႏၵရရပဲ ဆင္းၿပီးေတာ့ ဘူတာကေလးရွိတဲ့ ၿမိဳ႕ ေတာင္ဘက္ ကုိ ထြက္ခဲ့တယ္။ ဖ်င္ၾကမ္းတုိက္ပံုအက်ႌကုိ ဘယ္ဘက္လက္တစ္ဖက္ သိသိသာသာ ေခါက္ တင္ၿပီး ၀တ္ခဲ့ရတယ္။ ဒါက အခ်ိန္းခ်က္ အမွတ္အသားတစ္ခု။ ၿပီးေတာ့ ခ်ိန္းထား တဲ့ေနရာ ေရာက္ရင္ ကြမ္းသီးဖက္လိပ္ကုိ မီးညွိေသာက္ရမယ္။ ညာလက္နဲ႔ေျမွာက္ၿပီး ကုိင္ေသာက္ရမယ္။ ဒါလည္း ေမ့လုိ႔ မျဖစ္ဘူး။

နည္းနည္းေစာေနေပမယ့္ ကိစၥမရွိဘူး။ ကုိယ္ကေစာေနလည္း ေစာင့္လုိက္မယ္။ (၁၂)နာရီနဲ႔ (၁)နာရီ အၾကားမွာ ဟုိလူလာမယ္။ ေငြေတြနဲ႔ ေရႊေငြလက္၀တ္လက္စားအားလံုး ကာလတန္ေၾကး သိန္း (၈၀)ဖုိးေလာက္ ရွိမယ္တဲ့။ အဲဒါေတြကုိ လက္ခံယူရမယ္။ လက္ခံယူရာမွာ လွ်ိဳ႕၀ွက္အခ်က္ေပးစနစ္နဲ႔ သေကၤတေတြ ရွိတယ္။

အဲဒါေတြလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္မိတယ္။ ၿပီးရင္ အဲဒီပစၥည္းေတြကုိ လက္ပံကုန္းကုိသြားပုိ႔ရမွာ ျဖစ္တယ္။ အင္း ... လက္ခံၿပီးမပုိ႔ဘဲ လစ္ေျပးရင္ ဘာျဖစ္မလဲ။ မိရင္မသက္သာဘူး။ မမိရင္ အႀကီးအက်ယ္ ပြမယ္။ ေငြေတြကထားေတာ့။ လက္၀တ္ရတနာေတြပါတယ္လုိ႔ ေျပာတယ္။ အဲဒါေတြကေတာ့ ဘယ္ေတာ့ မဆုိ တန္ဖုိး ရွိေနမွာပဲ။ ဒီအခြင့္အေရးမ်ိဳးက တစ္သက္မွာ တစ္ခါေပၚခ်င္မွ ေပၚတတ္တာမ်ိဳး။ ကုိဘရင္ရဲ႕ စိတ္ေတြ ေဖာက္ျပန္လာတယ္။ ကုိဘရင္ ဘာလုပ္မလဲ။ ဟာ ... ရႈပ္ပါတယ္။ လုပ္မယ္မလုပ္ဘူး ဘာမွ ေတြး မေနနဲ႔။ ပထမဆံုး ပစၥည္းလက္ခံလုိက္။ ေနာက္ ပစၥည္းအေျခအေနကုိ ၾကည့္ၿပီး လစ္တန္လစ္ေပါ့။
    ဘူတာေလး ရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုး တိတ္ဆိတ္ေနတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါမွာသာ ပုိးေကာင္ကေလး တြရဲ႕ အသံဗလံေလးေတြ နည္းနည္းပါးပါး၊ ေနာက္ၿပီး ဟုိးအေ၀းႀကီး ရြာထိပ္ဆီက ေခြးေဟာင္သံ။

    ဘူတာေလးရဲ႕ ေျမာက္ဘက္ျခမ္းတစ္ခုလံုးဟာ ကုကၠိဳပင္ႀကီးေတြ အုပ္ေနလုိ႔ ပုိၿပီး ေမွာင္ရိပ္က်ေန တယ္။ ေခြးပု က အဲဒီဘူတာရဲ႕ ေျမာက္ဘက္ ေမွာင္ရိပ္ကုိ ခ်ီလုိက္ၿပီး တျဖည္းျဖည္း ခ်ဥ္းကပ္သြားတယ္။
    ဘူတာနဲ႔ အနီးဆံုး ကုကၠိဳပင္ႀကီးကုိလည္း ေက်ာ္လုိက္ေရာ ဘူတာေတာင္ဘက္စြန္း ပလက္ ေဖာင္း ထိပ္မွာ ၀ပ္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကုိ ေတြ႕ရတယ္။ ဟုတ္ၿပီ .. ဖ်င္ၾကမ္းအက်ႌ၀တ္ထားတယ္။ ဒါလည္း ဟုတ္ေနၿပီ။ ဘယ္ဘက္လက္တစ္ဖက္ကုိ သိသိသာသာ ေခါက္တင္ထားတယ္။ ဒါလည္း ဟုတ္ၿပီ။ ညာဘက္လက္မွာ ကြမ္းသီးဖက္ေဆးလိပ္ ရွိရမယ္။ သိသိသာသာ ေျမွာက္ေျမွာက္ကုိင္တတ္တယ္တဲ့။ ဟုတ္တယ္။ ေသခ်ာၿပီ။
    ေခြးပု ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုးကုိ ေနာက္ဆံုးတစ္ႀကိမ္ ထပ္ၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့လာလုိက္တယ္။ တျခား လူသူအရိပ္အေရာင္ လံုး၀မရွိ။ အဲဒီညက ကုိဘရင္ ကုိ ေခြးပုက လြယ္လြယ္ကေလးနဲ႔ အေသသတ္ လုိက္ႏုိင္ပါတယ္။

ဘူတာကေန ေခြးပုထြက္လာၿပီး မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ အၾကာမွာ အံုးအံုးအံုးအံုးနဲ႔ ဗံုးက်ဲ တဲ့ ေလယာဥ္ပ်ံေတြ လာသံကုိ ၾကားလာရတယ္။ ခဏေနေတာ့ ၿမိဳ႕အထက္ေကာင္းကင္တစ္ျပင္လံုး မီးက်ည္ ေတြထိန္ေနေအာင္ က်လာတယ္။ အဲဒီမီးက်ည္ေတြေနာက္ကမွ ဗံုးေတြ တေ၀ါေ၀ါ က်လာတယ္။ ၿမိဳ႕ ဘူတာေလး တစ္ခုလံုး ေက်မြသြားတယ္။ ၿမိဳ႕ထဲမွာလည္း ဗံုးေတြအမ်ားႀကီးက်တယ္။ ကုိဘရင္ရဲ႕ အိမ္ လည္း ဗံုး တုိက္ရုိက္ထိမွန္ခံရလုိ႔ ေစ့ေစ့ညက္ညက္ေၾကၿပီး တစ္စစီ ျဖစ္သြားတယ္။ တျခားအိမ္ေတြ လည္း ေတာ္ေတာ္ပ်က္စီးကုန္တယ္။ ေခြးပုလည္း ဗံုးဆံမွန္လုိ႔ ေပါင္တစ္ဖက္ျပတ္သြားတယ္။
    မနက္မုိးလင္းေတာ့ အားလံုး ဆယ့္ခုနစ္ေယာက္ေသတယ္။ သံုးဆယ့္ႏွစ္ေယာက္ ဒဏ္ရာရတယ္။ အိမ္ ၁၂ လံုး နဲ႔ ဇရပ္ႏွစ္ေဆာင္၊ ဘူတာရံုကေလး ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေက်မြပ်က္စီးသြားတယ္။

    မီးေလာင္ဗံုးက်တဲ့ ကုိဘရင္ တုိ႔အိမ္ထဲက မီးကၽြမ္းေနတဲ့ အေလာင္းႏွစ္ေလာင္းေတြ႕ရတယ္။ ကုိဘရင္နဲ႔ မိမိစိန္ပဲေပါ့။ တစ္ရြာလံုးက ဒီလုိပဲ နားလည္လုိက္ၾကတယ္။ ဘူတာရံုမွာ မီးကၽြမ္းေနတာက တစ္ေလာင္း၊ အဲဒါ ကေတာ့ ဘယ္သူဘယ္၀ါ ဆုိတာ မေျပာတတ္ၾကဘူး။ ကုိသာေဌး ေပ်ာက္ေနတာကုိ သတိထား မိၾကေတာ့ အဲဒီအေလာင္းဟာ ကုိသာေဌးပဲျဖစ္မယ္လုိ႔ ရြာသားေတြက ယူဆလုိက္ၾကတယ္။ အဲဒီဘူတက အေလာင္း ဟာ ကုိသာေဌးမဟုတ္ဘူးဆုိတာ သိတဲ့လူတစ္ေယာက္တည္းပဲရွိတယ္။ အဲဒါ ေခြးပုပဲ။
    ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးၿပီးသြားေတာ့ ေခြးပုဟာ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ေပါင္း သံုးဆယ္ေက်ာ္ ေနသြားေသး တယ္။ ေရႊဘုိ၊ ဒီပဲယင္းဘက္မွာပဲ ျပန္ၿပီး ႏွီးရက္၊ ေတာင္းရက္ဆုိသလုိပါပဲ။ မရွိမရွားဘ၀နဲ႔ သိပ္မဆုိးပါဘူး။
    သူဟာ လုပ္စရာရွိရင္လုပ္ပစ္လုိက္၊ ေနာက္ျပန္ျပန္ေတြးမေနနဲ႔။ စဥ္းစားလည္းမေနနဲ႔။ ျပန္ေျပာဖုိ႔ ဆုိတာေတာ့ ေ၀းေရာဆုိတဲ့ လူစားမ်ိဳးျဖစ္ပါတယ္။

ၿပီးပါၿပီ
ေနာက္တပုဒ္အသစ္ဆက္ရန္
.

>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ဆရာဝင္းေဖ ၏ ေရၾကည္ေရသန္႕ ဝတၳဳတိုမ်ား, အပိုင္း (၅)

ဖြားဖက္ေတာ္

ဖြားဖက္ေတာ္ပင္ႀကီးတစ္ပင္လံုး
ေဖြးေဖြးလႈပ္ေနေအာင္ ပြင့္ေနပါေပါ့လား
ငွက္ကေလးေတြလည္း က်ီက်ီက်ာက်ာနဲ႔ လာၾကပါေပါ့လား
ဖြားဖက္ေတာ္ပင္ႀကီး ပြင္႔ေနမွာကုိ သတိရၾကၿပီး
သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ျပန္လာၾကတန္ေကာင္းပါရဲ႕။

    မႏၱေလးေလယာဥ္ကြင္း၊ ဧည့္ခန္းမွာ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ပထမဆံုးႀကိမ္ ဆံုၾကတုန္းက ျမင္ရတဲ့ သူေတြ အားလံုး ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး ျဖစ္ၾကရတာအမွန္ပဲ။
    ဒီတုန္းက ေမာင္ေအာင္ေရာ ေ၀လြင္ေရာ ဘဲြ႕ရၿပီးခါစ၊ အားနဲ႔မာန္နဲ႔ ႏုပ်ိဳျခင္း၊ တက္ၾကြ ဖ်တ္လတ္ ျခင္းဆုိတာေတြနဲ႔ က်က္သေရရွိေနခဲ့ၾကတာကုိး။
    ေမာင္ေအာင္ကလည္း ရန္ကုန္သြားၿပီး အလုပ္အင္တာဗ်ဴးတစ္ခု ထုိင္ရမွာ။ ေ၀လြင္ကလည္း အျပင္ လုပ္ငန္းတစ္ခုမွာ အလုပ္၀င္ဖုိ႔သြားရမွာ။

    ေလယာဥ္ကြင္းဧည့္ခန္းထဲမွာ ဆံုမိၾကေတာ့ မိတ္ဆက္ျဖစ္ၾကတာေပါ့။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးရဲ႕ အေၾကာင္းတရားေတြကလည္း တုိက္ဆုိင္လုိက္ၾကတာ။ ႏွစ္ေယာက္စလံုး မိဘမ်ားမရွိၾကေတာ့ဘူးတဲ့။ မိဘအေမြ ကေလးေတြ နည္းနည္းပါးပါးစီ ရလုိက္ၾကတာခ်င္းလည္း တူေနတယ္။ အေဒၚေတြ၊ ဦးေလးေတြ ဆီမွာ တကၠသုိလ္ပညာေရးမၿပီးမခ်င္း မွီခုိေနထုိင္ခဲ့ၾကတာခ်င္းလည္း တူေနျပန္ေရာ။ တစ္ခုပဲ ရွိတယ္။ ေ၀လြင္က မႏၱေလးတကၠသုိလ္၊ ေမာင္ေအာင္က ရန္ကုန္တကၠသုိလ္၊ ဒါပဲကြာတယ္။ ဒါေတာင္ ေမာင္ေအာင့္ အမ်ိဳးေတြက်ေတာ့ မႏၱေလးကကုန္သည္ေတြပဲေလ။

    အဲဒါေၾကာင့္ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မိတ္ဆက္ရင္း စကားေျပာမိၾကေတာ့ ရယ္စရာ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ရယ္မိၾကတယ္။ ကုိယ့္အေၾကာင္း သူ႔အေၾကာင္း ဆုိတာေတြက ခပ္ဆင္ဆင္ေတြျဖစ္ေနတာမဟုတ္လား။
    အထူးျခားဆံုးက ဘာလဲဆုိေတာ့ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး ေရာက္တတ္ရာရာ ေျပာၾကရင္းနဲ႔ ဂ်ပန္ ရုပ္ရွင္တစ္ခု ကုိ ၾကည့္မိ၊ ႀကိဳက္မိတာခ်င္းလည္း တူေနျပန္တယ္။ တစ္ခါ အံ့ၾသစရာ အေကာင္းဆံုးက အဲဒီရုပ္ရွင္ကား ထဲက အႀကိဳက္ဆံုးအခန္းလည္း လာတူေနျပန္တယ္။
    အဲဒီအခန္းမွာ မင္းသမီးနဲ႔ မင္းသား လက္ထပ္ၿပီးေတာ့ အိမ္ကေလးတစ္လံုးမွာ ပ်ားရည္ဆမ္းခရီး ထြက္ရင္း တည္းခုိၾကတယ္။

မဂၤလာဦးညလြန္ေျမာက္လုိ႔ ေနာက္တစ္ေန႔ မုိးလည္းလင္းေရာ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ အတူ ျပတင္းေပါက္ ကေလး ကုိ ဖြင့္လုိက္တဲ့အခါမွာ အိမ္နဲ႔ကပ္လ်က္နီးပါးရွိေနတဲ့ ခ်ယ္ရီ ပန္းအကုိင္း အခက္ေတြ၊ ခ်ယ္ရီပန္းေတြ ပြင့္ေနလုိက္တာ၊ ေ၀ေနတာပဲ။ အဲဒီခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္မွာလည္း သိပ္ကုိ ၾကည္ႏူး သြားၾက တာေပါ့။ အဲဒီအခန္းေလးကုိ ရုိက္ထားတာ သိပ္လွတာပဲဆုိၿပီး ႏွစ္ေယာက္စလံုး အႀကိဳက္  တူေနၾကတယ္။ ဘယ္လုိလွတာ၊ ဘယ္လုိၾကည္ႏူးစရာေကာင္းတာဆုိၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား အလုအယက္ေျပာ မိၾကတာေပါ့။

သူတုိ႔စီးရမယ့္ ေလယဥာ္္ေရာက္လာေတာ့မွ စကားစျပတ္ သြားၾက တယ္။ ေလယာဥ္ေပၚ တက္ၾက ရ ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား အေဖာ္လုပ္ၿပီး အတူထုိင္ၾကဖုိ႔ ႀကိဳးစားၾကပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဆင္မေျပ ျဖစ္သြားတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ သံုးေလးခံုေလာက္ေတာင္ ျခားသြားတယ္။
    ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့လည္း ေ၀လြင္ကုိ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြက လာႀကိဳတယ္။ ေမာင္ေအာင္ကေတာ့ တကၠစီ ငွားရတာေပါ့။
    ေမာင္ေအာင္အရာရွိငယ္ျဖစ္ဖုိ႔ အင္တာဗ်ဴးထုိင္ေတာ့ အစစအရာရာ အဆင္ေျပပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အလုပ္ ၀င္ၾကရဖုိ႔က ရက္ေတာ္ေတာ္ေစာင့္ရမလုိျဖစ္ေနတယ္။
    တည္းခုိၾကေတာ့ ေမာင္ေအာင္က ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲမွာ။ ေ၀လြင္က ေတာင္ဥကၠလာမွာ။ ဒါေပမယ့္ ေ၀လြင့္ဆီကုိ ေမာင္ေအာင္ ခဏခဏ ေရာက္ပါ တယ္။ ေ၀လြင့္သူငယ္ခ်င္းေတြ ကလည္း ေ၀လြင့္ ကုိ ထံုးစံ အတုိင္း ၀ုိင္းစၾကတာေပါ့။

    အဲဒီမွာ အားလံုးဟာ ပုိၿပီး အဆင္ေျပကုန္ေတာ့တာပဲ။ သူတုိ႔ခ်င္းကလည္း ခပ္ၿငိၿငိ၊ ေဘးကလည္း ၀ုိင္း၀ုိင္းၿပီး ခဏခဏစၾကေတာ့ မစြမ္းရင္ကလည္းရွိ၊ ကန္စြန္းခင္းကလည္းၿငိၿပီေပါ့။
    ေမာင္ေအာင္နဲ႔ေ၀လြင္က သိပ္ကုိ ေရွ႕သြားေနာက္လုိက္ ညီၾကတာ။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက အလွႀကီး အေခ်ာႀကီးေတြ မဟုတ္ၾကေပမယ့္ ငယ္ဂုဏ္၊ ႏုပ်ိဳဂုဏ္ကေလးေတြ ကုိယ္စီနဲ႔ ဆုိေတာ့ ၾကည့္ရျမင္ရတာ တယ္က်က္သေရရွိတာပဲ။

    ဟုတ္ပါၿပီ။ အပ္က်မတ္က်ရယ္လုိ႔ မဟုတ္ေပမယ့္ သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုး သိပ္ႀကိဳက္ၾကတဲ့ ဂ်ပန္ ရုပ္ရွင္ကားေလးထဲက အတုိင္းပဲ။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ေတြ႕ၾကဆံုၾကပံုေရာ မိတ္ေဆြျဖစ္ၾက ပံုေရာ၊ ေနာက္ၿပီး ႏွစ္ဦးသေဘာတူ တစ္ဦးအေပၚတစ္ဦး သံေယာဇဥ္ျဖစ္မိၾကပံု၊ ခ်စ္မိၾကပံုေတြက သိပ္ကုိ ဆင္တာ။
    ကဲ ... ဒါဆုိ ဘာစဥ္းစားေနစရာလုိေတာ့လုိ႔လဲ။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးမွာက ပညာေတြလည္းစံုၾကၿပီ။ အလုပ္ အကုိင္ ဆုိတာေတြကလည္း လက္တစ္ကမ္း လက္တစ္လွမ္းမွာရွိေနၿပီ။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးမွာ မိဘေတြ ကလည္း ရွိၾကေတာ့တာမဟုတ္။ ဦးေလးေတြ၊ အေဒၚေတြဆုိတာကလည္း မည္ကာမတၱမွီခုိရံုရယ္။ ၿပီးေတာ့ သူတုိ႔ေလးရဲ႕ အေနအထုိင္အက်င့္စရုိက္၊ ႀကိဳးစားပံု၊ တယ္ၿငိမ္ပံုက စေတြ႕ေနၾကရတာဆုိေတ့ ကန္႔ကြက္မယ့္ သူမရွိ၊ ၾကာၾကာစဥ္းစားေနစရာမလုိဘဲ လက္ထပ္လုိက္ဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္လုိက္ၾကတာေပါ့။
    အလုပ္အကုိင္ အေျခအေန၊ ေနဖုိ႔ထုိင္ဖုိ႔ ကိစၥေတြအားလံုး ျပင္ဆင္ၿပီးၾကတာနဲ႔ လက္ထပ္လုိက္ ၾကရံုပဲ။

အင္တာဗ်ဴးအေျခအတိအက် မထြက္ခင္မွာ ေမာင္ေအာင္နဲ႔ေ၀လြင္ တတဲြတဲြေပါ့။ သြားလုိက္ၾက၊ လာလုိက္ၾက၊ စားလုိက္ၾက။ ေသာက္လုိက္ၾကနဲ႔ ေပ်ာ္လုိက္ၾကတာ။ ေဘးကလူေတြေတာင္ အားက်မိၾကတဲ့ ထိပဲ။
 

မွတ္မွတ္ရရ ရန္ကုန္ေရာက္၊ အင္တာဗ်ဴးထုိင္ၿပီး လုိ႔ ႏွစ္ဆယ့္ရွစ္ရက္ တိတိၾကာတဲ့အခါ မွာ ေမာင္ေအာင့္ အတြက္ အေျဖထြက္လာတယ္။ အလုပ္ကရမယ္၊ ေသခ်ာတယ္။ အလုပ္၀င္တဲ့ေန႔က စခန္႔ တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေျမလတ္ပုိင္းက ၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕မွာတဲ့။
    ျပႆနာကစၿပီ။ ေ၀လြင္ရဲ႕အလုပ္က ရန္ကုန္မွာ လုပ္ရမွာ။ ေမာင္ေအာင္က ေျမလတ္က ၿမိဳ႕နယ္ ေလးတစ္ၿမိဳ႕မွာ။ ဒီကိစၥေ၀လြင့္ကုိ ဖြင့္ေျပာရမွာ ေမာင္ေအာင္ အခက္ေတြ႕ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေ၀လြင္က သူ႔ဟာသူ သိသြားတယ္။ ျပႆနာ မႀကီးပါဘူး။ ေသွ်ာင္ေနာက္ဆံထံုး ပါဆုိတာလုိ ေမာင္ေအာင္ အလုပ္ရတဲ့ ၿမိဳ႕ေလးကုိပဲ ေ၀လြင္ လုိက္ရမွာေပါ့တဲ့။ ရန္ကုန္က အလုပ္ကုိေတာ့ စိတ္ေလွ်ာ့္လုိက္ေတာ့ေပါ့။
    တကယ္တမ္းက်ေတာ့ လက္ထပ္ၿပီးၾကရင္ ေ၀လြင္အိမ္ရွင္မ ပီပီျပင္ျပင္ လုပ္ၿပီး ေမာင္ေအာင့္ ကုိ ေကာင္းေကာင္းႀကီး ျပဳစုခ်င္ေသးတယ္ေလ။ ေမာင္ေအာင္က အလုပ္သြားေန တုန္း ေ၀လြင္က အိမ္မွာ အိမ္မႈကိစၥေတြလုပ္၊ ေမာင္ေအာင္ျပန္လာေတာ့ အဆင္သင့္ေကၽြးလုိ႔ေမြးလုိ႔ ျပဳစုလုိ႔ တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ ေယာက္ၾကင္နာတာေတြ၊ ယုယတာေတြ ရွိရမွာေပါ့။
    ေ၀လြင္ တစ္ဖက္တစ္လမ္းက အလုပ္လုပ္ခ်င္တယ္ဆုိရင္ေတာ့ ေနာက္မ်ားမွ ျဖည္းျဖည္းမွပဲ စဥ္း စားေတာ့ မယ္။ ေမာင္ေအာင္ေရာက္ေလရာ တာ၀န္က်ေလရာအရပ္မွာပဲ ေ၀လြင္လည္း ေက်ာင္းဆရာမ၊ က်ဴရွင္ဆရာမေလးဘာေလး လုပ္မယ္ေပါ့။
    အင္း .. အဲလုိဆုိေတာ့လည္း ဟန္ကုိက်လုိ႔။ ေမာင္ေအာင္နဲ႔ေ၀လြင္တုိ႔ အက်ဥ္းရံုးၿပီး လက္ထပ္ လုိက္ၾက တယ္။

    တာ၀န္က်တဲ့ ၿမိဳ႕ကေလးကုိ ပူပူေႏြးေႏြးဇနီးေမာင္ႏွံ ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ ပထမ တည္းခုိခန္းမွာ တည္းၾက တယ္။ ဟန္းနီးမြန္း ထြက္ၾကမယ္။ ေနာက္ အိမ္ခန္းငွားဖုိ႔ရွာၾကမယ္။ အဆင္သင့္လုိ႔ ဌာနဆုိင္ရာ က ေနဖုိ႔ကြာတားေပးမယ္ဆုိရင္ေတာ့ သိပ္ေကာင္းတာေပါ့။
    ၿမိဳ႕နယ္ကေလးက တည္းခုိရိပ္သာကေလးကလည္း သပ္သပ္ရပ္ရပ္ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းနဲ႔ အေတာ္ သာယာတဲ့ေနရာ ကေလးပါပဲ။ ေမာင္ေအာင္တုိ႔ ဇနီးေမာင္ႏွံအဖုိ႔ကေတာ့ မုိးမျမင္ေလမျမင္ ပဲေပါ့။ ေပ်ာ္တၿပံဳး ၿပံဳး ေမာ္မဆံုးပဲေပါ့။
    "ကုိေအာင္"
    "ဗ်ာ"
    "လြင္တုိ႔အိမ္ငွားရင္ ႏွစ္ထပ္အိမ္ကေလးရရင္ ေကာင္းမွာေနာ္"
    " ဘာျပဳလုိ႔လဲ"
    " ေၾသာ္ .. ကုိေအာင္ကလည္း၊ ဟုိဂ်ပန္ရုပ္ရွင္ထဲကလုိ ေလ .. အထပ္ထပ္ အိပ္ခန္းျပတင္းေပါက္ ကေလး ကုိ ဖြင့္လုိက္ရင္ ခ်ယ္ရီေတြ ေ၀ေနေအာင္ပြင့္ေနတဲ့ အကုိင္းေတြ၊ အခက္ေတြနဲ႔ ငွက္ကေလးေတြ ကုိ ျမင္ရေအာင္ေလ"
    "လြင္ကလဲကြာ .. ကေလးက်ေနတာပဲ။ စိတ္ကူးကလည္း ယဥ္လုိက္တာ။ ႏွစ္ထပ္အိမ္ကေလးရဖုိ႔ ဆုိတာက မခက္ဘူးကြ။ ရႏုိင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အထပ္ထပ္ အိပ္ခန္းျပတင္းကုိ ဖြင့္လုိက္တဲ့ ခ်ယ္ရီပန္းေတြ ျမင္ရဖုိ႔ဆုိတာကေတာ့ ဒါက ဗမာျပည္ေလ ေ၀လြင္ရဲ႕။ ၿပီးေတာ့ ရွမ္းျပည္ဘက္မွာဆုိလည္း ဟုတ္ေသး။ ဘယ္ကလာ ခ်ယ္ရီပန္းေတြေ၀ႏုိင္မွာလဲ"
    ေ၀လြင္ သက္ျပင္းမခ်ပါ။ သူ႔မွာ သူ႔ဟာနဲ႔သူ စိတ္ကူးက ရွိၿပီးသား။

    "ကုိေအာင္"
    "ဗ်ာ ... "
    "ကုိေအာင္ ဖြားဘက္ေတာ္ပင္ဆုိတာ သိတယ္မဟုတ္လား"
    " ဟင့္အင္း၊ သိခ်င္လည္းသိမွာေပါ့။ ၾကားေတာ့ ၾကားဖူးသလုိပဲ။ ျမင္ခ်င္လည္း ျမင္ဖူးမွာေပါ့။ သတိ မထား မိဘူး။ ဘာျပဳလုိ႔လဲ"
    "ဖြားဘက္ေတာ္ပင္ဆုိတာ ပြင့္ခ်ိန္တန္လုိ႔ အပြင့္ေတြပြင့္ၿပီဆုိရင္ ခ်ယ္ရီပင္လုိပဲ ကုိေအာင္ရဲ႕။ နီးနီး စပ္စပ္ မဟုတ္ေပမယ့္ ပြင့္ပံုခ်င္းက ေတာ္ေတာ္ဆင္တယ္။ အကုိင္းေတြမွာ ကပ္ပီး ေ၀ေနေအာင္ ပြင့္တတ္ တယ္ေလ။ အေရာင္ကလည္း ပန္းႏုေရာင္ပဲ"
    " ေၾသာ္ ... အင္း၊ ဟုတ္ၿပီ ... ဟုတ္ၿပီ။ ကုိေအာင္လည္း ျမင္ဖူးတယ္။ ဟုတ္တာေပါ့။ အဲလုိအပင္မ်ိဳး ကေတာ့ ဒီလုိေျမလတ္ပုိင္းေတြမွာလည္း ရွိတတ္တယ္"
    " ေ၀လြင္တုိ႔ ႏွစ္ထပ္အိမ္ကေလးတစ္လံုးရွာငွားၿပီးရင္ အိပ္ခန္းျပတင္းဘက္မွာ ဖြားဘက္ေတာ္ပင္ စုိက္ ရေအာင္ေနာ္"
    " အင္း .. ေကာင္းတယ္။ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ အဲဒီဖါားဘက္ေတာ္ပင္လည္း ႀကီးလာေရာ၊ အထပ္ ထပ္ျပတင္း ကုိလည္း ကုိင္းေတြေရာက္ေရာ၊ တုိ႔လည္း ထရန္စဖာလုပ္ရေရာ ဆုိရင္ေတာ့ ျပႆနာပဲ"
    " ဟုတ္တယ္ေနာ္၊ ကုိေအာင္ ဒီမွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာေနရမွာလဲဟင္"

    " အဲဒါေတာ့ ကုိယ္လည္းမေျပာတတ္ဘူး"
    "ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ေ၀လြင္ေတာ့ ဖြားဘက္ေတာ္ပင္ စုိက္မွာပဲ"
    တကယ္တမ္း က်ေတာ့ သူတုိ႔ ဖြားဘက္ေတာ္ပင္စုိက္စရာမလုိပါ။ ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ ေတာင္ဘက္ျခမ္းမွာ ၿခံငယ္ကေလး နဲ႔ႏွစ္ထပ္အိမ္ကေလးတစ္လံုး ေတြ႕ၾကပါတယ္။ ပုိင္ရွင္က ေဒၚအုန္းတဲ့။ တစ္ကုိယ္ရည္ တစ္ကာယေနတာ။ ၿခံေနာက္ပုိင္းမွာ တစ္ထပ္ေျမစုိက္အိမ္ကေလးတစ္လံုး ရွိေသးတယ္။ အဲဒီမွာ ေနမွာတဲ့။
    အဲဒီအိမ္ကေလးကုိ သြားၾကည့္ၾကေတာ့ အေပၚထပ္မွာ အိပ္ခန္းကေလးလည္းရွိတယ္။ အက်ယ္ အ၀န္း၊ အေနအထားကလည္း ေကာင္းတယ္။ ဂ်ပန္ရုပ္ရွင္ကားထဲကနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္ပဲ။ ဆုိၾကပါစုိ႔။ အဲဒီအိပ္ ခန္းရဲ႕ ျပတင္းကုိလည္း ဖြင့္လုိက္ေရာ ျပတင္းနဲ႔ ႏွစ္ေပသံုးေပေလာက္ပဲ လွမ္းမယ္။ သစ္ကုိင္းသစ္ခက္ သစ္ရြက္စိမ္း သစ္ရြက္၀ါႏုေလးေတြကုိ လွလွပပ ျမင္ၾကရတယ္။
    ကုိေအာင္ေရာ ေ၀လြင္ေရာ ရုတ္တရက္ အံ့ၾသ၀မ္းသာသြားၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ ေဒၚအုန္းကုိ ေမးမိၾက တယ္။ ဘာပင္လဲေပါ့။
    ဖြားဘက္ေတာ္ပင္တဲ့။

    " ကဲ .. "
    " အဟုတ္ .. "
    " အဟုတ္ေျပာတာေပါ့ တူမေလးရယ္။ အဲဒါဖြားဘက္ေတာ္ပင္ေပါ့ "
    ေမာင္ေအာင္နဲ႔ေ၀လြင္ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ ၾကည့္မိၾကတယ္။ အေၾကာင္းတရားမ်ား တုိက္ဆုိင္ လုိက္တာ။ ၾကည့္စမ္း ..။ ဒါနည္းနည္းေနာေနာ တုိက္ဆုိင္မႈမဟုတ္ဘူးေနာ္။ သိပ္ကုိ အံ့ၾသစရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ တုိက္ဆုင္ေနတယ္လုိ႔ဆုိရမယ္။
    သူတုိ႔အိမ္ငွားဖုိ႔ စၿပီးစံုစမ္းၾကေတာ့ ဒီၿခံကေလးကုိ စေတြ႕တာမဟုတ္ပါဘူး။ တျခား ႏွစ္ထပ္အိမ္ ကေလးေတြ၊ သံုးေလးလံုးၾကည့္ၿပီးပါၿပီ။ အေနအထားေလးေတြက သိပ္ၿပီး စိတ္တုိင္းမက်ၾကဘူး။ အေတာ္ အသင့္ေကာင္းတာေလးေတြ ေတြ႕ျပန္ေတာ့လည္း အိမ္ငွားခလခက ညွိမရျဖစ္ေနတယ္။

    ခု ဒီၿခံေလးနဲ႔ အိမ္ကေလးကလည္း ေတာင္းတဲ့ေစ်းကေတာ့ နည္းနည္းမ်ားေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆစ္လုိ႔ရမယ္ မထင္ေတာ့ဘူး။ ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့ ေဒၚအုန္းေရွ႕မွာ ေမာင္ေအာင္ေရာ ေ၀လြင္ပါ ဣေျႏၵပ်က္ ေအာင္ေအာင္ ၀မ္းသာအံ့ၾသႏွစ္ၿခိဳက္မႈကုိ ျပမိလ်က္သားျဖစ္သြားၿပီ။
    ကဲ .. မတတ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ေဒၚအုန္းေတာင္းတဲ့ေစ်းကုိ ေပးၿပီး ခ်က္ခ်င္းပဲ ငွားလုိက္ၾကတယ္။ စိတ္ ထဲမွာ အားမလုိ အားမရျဖစ္စရာဆုိလုိ႔ အေၾကာင္းတစ္ခုပဲရွိတယ္။ ဖြားဘက္ေတာ္ပင္ေတြက ဒီလ ဒီရာသီမွာ မပြင့္ေသးဘူးတဲ့။ ဘယ္လ ဘယ္ေရာက္မွပြင့္မွာလဲ။
    " ဒီမွာေတာ့ ဇန္န၀ါရီ၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလေလာက္မွာ ပြင့္တတ္တာပဲ"

    " ဟင္ .. ခုမွ ဇြန္လရွိေသးတယ္"
    " ေ၀လြင္ကလည္းကြာ၊ အစက အပင္ေတာင္စုိက္ၿပီး ေစာင့္ၾကည့္ဖုိ႔ စဥ္းစားခဲ့ၾကတာပဲဟာကုိ။ ခု ဘယ္ေလာက္အဆင္ေျပလဲ။ ခုဇြန္ဆုိေတာ့ ေနာက္ (၆)လ၊ (၇)လဆုိရင္ ပြင့္ၿပီေပါ့"
    " ဟုတ္တယ္၊ ဒီအပင္က ပြင့္ၿပီဆုိရင္ေလ သိပ္လွတာ။ ေ၀ေနေအာင္ ပြင့္တတ္တာ။ မသိတဲ့လူဆုိ ရင္ခ်ယ္ရီပင္လား ေအာက္ေမ့ရတာ "
    " ဟုတ္လား "
    " ဟုတ္ပေတာ္ .. အမယ္ေလး အဲဒီအခ်ိန္ဆုိရင္ ငွက္ကေလးေတြကလည္း အဲဒီအတုိင္းေတြေပၚ၊ အရြက္ေတြၾကား၊ အပြင့္ေတြနားမွာ နားၾက၊ ခုိၾက၊ လာၾက၊ သြားၾကနဲ႔ သိပ္ၾကည့္လုိ႔ေကာင္းတာကဲြ႕"
    ေမာင္ေအာင္ က ေ၀လြင့္မ်က္ႏွာေလးကုိ ၾကည့္မိျပန္တယ္။ ေ၀လြင့္မ်က္ႏွာေလးတစ္ခုလံုးဟာ ၾကည္ၿပီး ၀င္းေနတာပဲ။ ေမာင္ေအာင္ကုိယ္တုိင္လည္း ဒီလုိပါပဲ။
    သိပ္ကုိ ဟန္က်သြားတယ္။ ၿခံကေလးနဲ႔ ႏွစ္ထပ္အိမ္ကေလးမွာ ဇနီးေမာင္ႏွံ အသစ္ စက္စက္စံုတဲြ ေလးဟာ တက္ညီ လက္ညီနဲ႔ သိပ္ၿပီးေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ့ၾကတာေပါ့။

    ေမာင္ေအာင္က ရံုးတက္ရံုးဆင္း သိပ္မွန္တယ္။ အလုပ္သြားရင္လည္း သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ခံ့ခံ့ညားညား ရွိတယ္။ ဒီေတာ့ ေ၀လြင္ကလည္း အားက်မခံေပါ့။ မနက္မုိးလင္းတာနဲ႔ ေမာင္ေအာင္ထက္ ဦးေအာင္အိပ္ရာကထတယ္။ ဇနီးေကာင္းတုိ႔ ၀တၱရားမုိးလား။ ေမာင္ေအာင္ ႏုိးလာရင္ မနက္ခင္းအတြက္ အားလံုး အဆင္သင့္စီကာစဥ္ကာ လုပ္ၿပီးသား။ သူ႔ကုိယ္သူလည္း ေ၀ၿပီးလြင္ေနေအာင္ သနပ္ခါး ရည္က်ဲ ေလးနဲ႔၊ ကုိယ္န႔ံကေလး တသင္းသင္းျဖစ္ေအာင္ ျပင္ထားဆင္ ထားတတ္ တယ္။ ေန႔လယ္ေန႔ခင္း ေလွ်ာ္ဖုိ႔ ဖြတ္ဖုိ႔၊ သိမ္းဖုိ႔ဆည္းဖုိ႔ အကုန္တာ၀န္ေက်တယ္။ ညေနဘက္၊ ညဘက္ ဘာမွၿငိဳျငင္စရာ မရွိေအာင္ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက ေနတတ္ၾကတာ။

    အဲ .. တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ လင္မယားႏွစ္ေယာက္စလံုး မၾကာခဏဆုိသလုိ အိပ္ခန္းျပတင္းေပါက္ ကုိဖြင့္ဖြင့္ၿပီး ဖြားဘက္ေတာ္ပင္ကုိ ၾကည့္ရတာအေမာ။ ဖူးမ်ားဖူးေနၿပီလား၊ ပြင့္မ်ားပြင့္ေတာ့မွာလားရယ္ လုိေပါ့။ အရူးထၾကတာေလ။
    အိမ္ရွင္ေဒၚအုန္းႀကီးကေတာ့ ဒီလင္မယားႏွစ္ေယာက္ ဖြားဘက္ေတာ္ပြင့္ခ်ိန္ကုိ ေစာင့္ရင္း အရူး ထေနၾကတာ ကုိတအံ့တၾသ ျဖစ္ေနတာေပါ့။ ၾကာေတာ့ သူကုိယ္တုိင္ေတာင္ ဒီႏွစ္ဖြားဘက္ေတာ္ပင္ က ေစာၿပီးမ်ား ပြင့္လာေလမလားလုိ႔ ထင္မိေမွ်ာ္မိရွာတဲ့ထိပဲ။
    ဘာၾကာလုိက္လုိ႔လဲ။ သူတုိ႔ အဲဒီအိမ္ေရာက္လုိ႔ ႏွစ္ေယာက္လည္းရွိေရာ ရံုးခ်ိန္၊ ေန႔လယ္ႀကီး အိမ္ မွာေ၀လြင္တစ္ေယာက္တည္းရွိေနတုန္း စာေတြတပံုႀကီး အထုပ္လုိက္ ေရာက္လာတယ္။

    ေမာင္ေအာင္ရဲ႕ ရည္းစားေဟာင္းဆီက ပုိ႔လုိက္တာေလ။ တစ္ခ်ိန္က ေမာင္ေအာင္ သည္းခဲ့ကဲခဲ့တဲ့ စာေတြေပါ့။ ေ၀လြင္သတိလက္လြတ္မျဖစ္ရေအာင္ ထိန္းပါတယ္။ စာေတြအားလံုးေစ့ေအာင္ တည္တည္ ၿငိမ္ၿငိမ္ နဲ႔ ဖတ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါတယ္။ မဆုိးပါဘူး။ စာေတြအားလံုးၿပီးအာင္ ႏွစ္နာရီေလာက္ မရပ္မနား တစ္ေစာင္ၿပီး တစ္ေစာင္ ၿပီးေအာင္ဖတ္ႏုိင္ပါတယ္။

    ဒါေပမယ့္ မ်က္ရည္ေတြကေတာ့ တားမရဆီးမရ စီးစီးက်လာတာေတာ့ မတတ္ႏုိင္ဘူးေပါ့။ စာေတြ ရဲ႕အဓိပၸာယ္ေတြ က ရွင္းပါတယ္။ ေမာင္ေအာင္က အဲဒီေထြးဆုိတဲ့ မိန္းမကုိ အေသအလဲ ခယခဲ့တာ ပဲ။ ေနာက္ေတာ့ စံြေရာဆုိၾကပါစုိ႔။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေမာင္ေအာင္ ခၽြဲခၽြဲပ်စ္ပ်စ္ေတြ ေရးထားတာကေတာ့ တစ္ဆိတ္ လြန္လြန္းတယ္။ ေနာက္ပုိင္း စာေတြက်ေတာ့ "ေထြး" က ေမာင္ေအာင့္ကုိ ခါထုတ္ လုိ႔ ေမာင္ ေအာင္ေၾကြတဲ့စာေတြ၊ ၀ပ္တြားခယေတာင္းပန္ရတာေတြ၊ ဒူးေထာက္ဦးညြတ္ရတာေတြပါပဲ။

    ဘာျဖစ္လဲ ..။ တစ္ခ်ိန္က ကုိေအာင့္မွာ ခ်စ္သူရွိခဲ့ဖူးတာပဲ။ ခု မရွိေတာ့ဘူး။ ျပတ္သြားၿပီ။ ဒါ အေရး အႀကီးဆံုး ပဲမဟုတ္လား။ ခုကုိေအာင္ "ေထြး" ဆုိတာကုိ ေမ့လုိက္ၿပီမဟုတ္လား။ ဒါဆုိရင္လည္း ၿပီးေရာ ေပါ့။ ေ၀လြင္ ေျဖၾကည့္ပါတယ္။ ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စီးစီးက်လာတဲ့မ်က္ရည္ေတြက ခက္တယ္။
    ၿပီးေတာ့ ဒီစာေတြကုိ ဘာလုပ္ရမွာလဲ။ ကုိေအာင့္ကုိ ေပးျပရမွာလား။ ျပရင္ ျပႆနာေတြ ပုိရႈပ္ကုန္ ႏုိင္ သလား။ မျပရင္လည္း ကုိယ္က သတၱိနည္းရာက်ေနတာလား။ မရုိးသားရာက်ေနသလား။
    ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီေန႔ညေန ကုိေအာင္ျပန္လာေတာ့ အဲဒီစာေတြအားလံုး ေပးျပလုိက္ပါတယ္။

    ေမာင္ေအာင္က ခဏပဲ ဣေျႏၵပ်က္တာပါ။ ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိပါပဲ စာေတြအားလံုးကုိ ၿခံထဲဆင္းၿပီး မီးရိႈ႕ပစ္ လုိက္တယ္။
    ဒီလုိအတိတ္မ်ိဳးဟာ ဒီလုိပဲ မီးရိႈ႕ပစ္ရမွာပဲ။ ၿပီးတာပဲေပါ့။
    ဘယ္ၿပီးလိမ့္မွာလဲ။ အဲဒီေန႔ကစၿပီး ေ၀လြင္နဲ႔ ေမာင္ေအာင္ရဲ႕ ဆက္ဆံေရးမွာ ေဖ်ာက္ဖ်က္လုိ႔မရ တဲ့အမာရြတ္ တစ္ခု။ ဒါမွ မဟ္ုတ္ မၾကာခဏ မ်က္ခနဲ မ်က္ခနဲ ျဖစ္တတ္တဲ့ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္တစ္ခု ရွိသြား ၿပီေပါ့။
    ကုိေအာင္ နဲ႔ အတတ္ႏုိင္ဆံုး ပံုမွန္ေနႏုိင္ေအာင္ ေ၀လြင္ႀကိဳးစားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ နဂုိမူလကရွိခဲ့တဲ့ အေျခအေန ကုိ ျပန္မေရာက္ေတာ့ဘူးဆုိတာ ႏွစ္ေယာက္စလံုး သိေနၾကတာခက္တယ္။
    ေ၀လြင္ ေျဖႏုိင္ဖုိ႔ေကာင္းပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ ေ၀လြင္ကုိယ္တုိင္လည္း အသည္းခုိက္ ေအာင္ ခ်စ္ရသူ ရွိခဲ့ဖူးတာပဲ မဟုတ္လား။
    အဲဒီအေၾကာင္းကုိေကာ ကုိေအာင္ သိသလား။ ကုိေအာင္ကလည္း မေမးဖူးဘူး။ ေ၀လြင္ကလည္း မေျပာ ဖူးဘူး။

    တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ကုိေအာင္ကလည္း ေ၀လြင္ရဲ႕ အတိတ္ကုိ ဘယ္ကဘယ္လုိမွန္း မသိရေပ မယ့္ အရွိ ကုိေတာ့ အရွိအတုိင္း သိလာခဲ့ျပန္တယ္။
    " ကုိထြန္းျမင့္ကလည္း ေ၀လြင္ရဲ႕ စာေတြကုိ လွမ္းပုိ႔ဘူးလုိ႔ မေျပာႏိုင္ဘူးေနာ္" တဲ့။
    ေသၿပီ။
    ကုိေအာင္ ဘယ္လုိလုပ္ သိသြားရတာတဲ့လဲ။
    "ေ၀လြင္ သူ႔ဆီကုိ စာသံုးေစာင္ပဲ ေရးဖူးတာပါ "
    " အင္း .. ဟုတ္မွာပါ။ ဒါေပမယ့္ အခ်စ္ဦးမုိ႔ ရူးရတယ္ကြယ္ဆုိတဲ့စာေၾကာင္းေလးကေတာ့.. "
    " ဟင္ .. ဒီစာေၾကာင္းကုိ သူ သိေနတယ္။ ဘယ္လုိလုပ္သိေနတာလဲ "

    ေ၀လြင္ ထုတ္ မေမးရဲပါဘူး။ ကုိေအာင္ကလည္း ဆက္မေျပာပါဘူး။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ ၿပီးခဲ့ၿပီျဖစ္တဲ့ အတိတ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေသးသိမ္တဲ့စကားနာထုိးတာတုိ႔၊ အထအနေကာက္တာတုိ႔ မလုပ္မိ ေအာင္ ျပင္းျပင္း ထန္ထန္ ႀကိဳးစားၾကပါတယ္။
    ဒါေပမယ့္ ႀကိဳးစားေနၾကရတာကုိေတာ့ အခ်င္းခ်င္းသိေနၾကတာခက္တယ္။
    ကုိေအာင္ အသြားအလာ ေဖာက္စျပဳလာတယ္။
    ေ၀လြင္ ႀကိတ္ႀကိတ္ၿပီး ငုိမိတဲ့အႀကိမ္မ်ား မ်ားလာတယ္။
    ကုိေအာင့္မွာ အေပါင္းအသင္းနဲ႔ အေသာက္အစား မ်ားလာတယ္။
    ေ၀လြင္လည္း အေပါင္းအသင္းရွာစျပဳလာတယ္။ ရုပ္ရွင္ေတြ။ ပဲြေတြ ထြက္ၾကည့္တတ္လာတယ္။

အိမ္ထဲမွာ အတူေနၾကရင္း တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္ ဟန္ေဆာင္ၿပီး တာ၀န္ေက်ျပေနၾကတာေတြဟာ ပါးစပ္က ထုတ္ၿပီး ဆဲေရးျပစ္တင္ေနတာေတြလုိ ခံစားလာၾကရတယ္။
    ၾကာလာတာ့လည္း ဟန္မေဆာင္ႏုိင္ၾကေတာ့ဘူး။ တက်က္က်က္နဲ႔ ႀကိတ္ၿပီး ရန္ျဖစ္စျပဳလာၾက တယ္။
    အိမ္ရွင္ေဒၚအုန္းခမ်ာလည္း လင္မယားႏွစ္ေယာက္အၾကား ၀င္ရွာပါတယ္။
 

ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပုိင္းပဲြေတြက်ေတာ့ ၀ုန္းဒုိင္းက်ဲကုန္ၾကတယ္။ ေဒၚအုန္းလည္း ေၾကာက္လုိ႔မ၀င္ရဲ ေတာ့ဘူး။
    မွတ္မွတ္ရရ ဇန္န၀ါရီလ (၆)ရက္ေန႔ကေတာ့ အျပင္းထန္ဆံုးေပါက္ကဲြၾကတယ္။

    ေ၀လြင္က သူ႔ပစၥည္းေလးေတြယူၿပီး ဆုိက္ကားနဲ႔ သေဘၤာဆိပ္ကုိ အၿပီးဆင္းသြားတယ္။
    မူးေနတဲ့ ေမာင္ေအာင္က ပစၥည္းေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိ ေပါက္ခဲြဖ်က္ဆီးပစ္တယ္။
    ေနာက္ေတာ့ ေဒၚအုန္းကုိေခၚၿပီး ေနာက္ဆံုးက်န္တဲ့အိမ္လခကုိ ေပးေခ်တယ္။ မူးမူးရူးရူးနဲ႔ ကန္ေတာ့ တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ အိမ္ကဆင္းသြားတဲ့ ေ၀လြင္ကုိ က်ိန္ဆဲရင္း သူလည္း အိမ္ေပၚကဆင္းသြား တယ္။
    ေ၀လြင္မီလုိက္တဲ့သေဘၤာက ညေနသေဘၤာ။
    ေမာင္ေအာင္ လုိက္သြားတဲ့သေဘၤာက ေနာက္ေန႔မနက္ ေစာေစာထြက္တဲ့သေဘၤာ။

    သိသာပါတယ္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ျပတ္ၾကၿပီ။ နံနက္ ၆ နာရီဆုိေတာ့ မုိးကလည္း စင္စင္လင္းၿပီ။
    အိမ္ရွင္ေဒၚအုန္း က အိမ္ကုိ ရွင္းရလင္းရဦးမယ္။ အထက္ထပ္ အိပ္ခန္းျပတင္းကုိ တြန္းဖြင့္လုိက္ ေတာ့ -
    ဖြားဘက္ေတာ္ပင္ႀကီးတစ္ပင္လံုး ေဖြးေဖြးလႈပ္ေနေအာင္ ပြင့္ေနပါေပါ့လား။ ငွက္ကေလးေတြလည္း က်ီက်ီက်ာက်ာနဲ႔လာၾကပါေပါ့လား။
    ဖြားဘက္ေတာ္ပင္ႀကီး ပြင့္ေနမွာကုိ သတိရၾကၿပီး သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ ျပန္လာၾကတန္ေကာင္းပါရဲ႕။

ၿပီးပါၿပီ
ေနာက္တပုဒ္ဆက္ရန္
.

>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ဆရာဝင္းေဖ ၏ ေရၾကည္ေရသန္႕ ဝတၳဳတိုမ်ား, အပိုင္း (၄)

ခရီးေဆာင္ၾကက္တူေရြး
ေမြးတုန္းကေမြးထားၿပီး အစာေၾကြးဖုိ႔
ေရတုိက္ဖုိ႔က်ေတာ့ ေမ့ေနၾကတယ္။ ...
.................................................
လူေတြဟာတယ္ခက္တာပဲ
နုိင္လုိမင္းထက္သိပ္လုပ္တတ္ၾကတယ္။
သူတုိ႔လက္ထဲက ေရဆုိၿပီး
ထင္သလုိေလွ်ာက္လုပ္ေနတာပဲ။

ခရီးေဆာင္အိတ္ကုိဆဲြ၊ ရင္ေကာ့ၿပီး ဆင္းခဲ့တယ္။
႐င္ေကာ့ၿပီးတက္လုိ႔မရဘူး။
သေဘၤာဆိပ္က နိမ့္တယ္၊ တာရုိးကျမင့္တယ္။
    အဲဒီေတာ့ ရင္ေကာ့ၿပီး ဆင္းခဲ့ရတာေပါ့။ စိတ္ထဲမ်ာပဲ ရင္ကုိေကာ့ထားတာေလ။ ခါးကေတာ့ ဘယ္ေကာ့ ထားလုိ႔ျဖစ္မလဲ။ အဆင္းဆုိေတာ့ ခါးကုိ ကုိင္းထားရတာေပါ့။
    ဘာျပဳလုိ႔ ရင္ေကာ့ၿပီး ဆင္းခဲ့ရတာလဲ။

    အေၾကာင္းက ရုိးရုိးေလးပါ။
    က်ဳပ္သေဘၤာ အထက္တန္းခန္းက  လက္မွတ္၀ယ္ထားတယ္ေလ။ အထက္တန္းခန္းက စတုိင္နဲ႔ သြားမယ့္ေကာင္ မဟုတ္လား။ သေဘၤာစထြက္ခါစမွာ ကၽြန္ေတာ့္ အခန္းရဲ႕ ေရွ႕က ကုန္းပတ္ေပၚထြက္၊ လက္ယမ္း ကုိမွီၿပီးရပ္၊ ဂုိက္ေပး၊ ေလေကာင္းေလသန္႔ရွဴရိႈက္၊ ပတ္၀န္းက်င္ရွဴေမွ်ာ္ခင္းကုိၾကည့္၊ ခဏေနရင္ စတုိင္နဲ႔ ထမင္းမွာစား၊ ထမင္းက ပထမတန္းအခန္းထဲ အေရာက္လာပုိ႔တာေလ။ စတုိင္နဲ႔မလုိင္နဲ႔စားရံုပဲ။ ၿပီစရင္ စာေလးဘာေလးဖတ္၊ ေနာက္က်ေတာ့ အိပ္ခ်င္ရင္အိပ္၊ အလြန္ဇိမ္က်မယ့္ကိစၥပဲ။
    ဒါေပမယ့္ သေဘၤာေပၚလည္းေရာက္ေရာ ရင္ဘတ္ကုိ ဆီးကန္ခံရသလုိပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ အမ်ားႀကီး အေရးႀကီးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ ခရီးသြားမွာမုိ႔တဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းကုိ ေပးလုိက္ရၿပီတဲ့။
    ၾကည့္လုိက္ေတာ့လည္း ဟုတ္တယ္ဗ်ာ။ မိန္းမေတြေရာ၊ ကေလးေတြေရာ တစ္ၿပံဳတစ္မႀကီးပဲ။ သေဘၤာ အထက္တန္း အခန္းေလးခန္းစလံုး အျပည့္ပဲ။ ၀င္လုိက္ထြက္လုိက္နဲ႔။ ကေလးေတြကလည္း ေျပးလုိက္ လႊားလုိက္နဲ႔။ ျမင္ရံုနဲ႔ သိသာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ အမ်ားႀကီး အေရးႀကီးတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြပဲ။
    ခရီးကလည္း မသြားလုိ႔မျဖစ္။

ကုန္းပတ္ကပဲ လုိက္ရံုရွိေတာ့တာေပါ့။ ကုန္းပတ္ေပၚမွာက ခရီးသည္ေတြ တင္းၾကမ္းျပည့္ေန ၿပီ။ ေနရာလြတ္ မရွိသေဘာက္ပဲ။
    တတ္ႏိုင္ပါဘူး၊ သူမ်ားခ်ထားတဲ့ ပစၥည္းထုပ္ကေလးေတြကုိ နည္းနည္းစီတုိး၊ နည္းနည္းစီဖယ္ၿပီး ဖင္ တစ္ေနရာစာ၊ တစ္ထုိင္စာရေအာင္ လုပ္ယူရေတာ့တာေပါ့။
    ကုိယ့္ေနာက္ မွာ ပစၥည္းထုပ္ေတြ၊ ေဘးမွာလည္း လူေရာ ပစၥည္းေတြေရာ။
    ကုိယ့္ေရွ႕မွာက လူသြားလမ္း။
    သြားလုိက္ၾကတဲ့လူေတြ၊ ဘာေတြလုပ္ေနၾကတာလဲ မသိဘူး။
    ကၽြန္ေတာ့္ မွာ ရင္ကုိေကာ့ထားရတယ္။
    သူတုိ႔နဲ႔ မတုိက္မိေအာင္ေလ။

    စိတ္ကေတာ့ ကုိင္းေနရပါၿပီေပါ့ဗ်ာ။
    " ကီ .. ကီ .. ကီ .. ကီ"
    " ဟာ ... လန္႔လုိက္တာ၊ ဘာလဲဗ်"
    ကၽြန္ေတာ့္ေဘးက လူေတြ ၿပံဳးၿပီး လံုခ်ည္ေဟာင္းနဲ႔ အုပ္ထားတဲ့ ငွက္ေပ်ာေလွာင္အိမ္ကုိ ဖြင့္ျပတယ္။
    အထဲမွာ ၾကက္တူေရြးသံုးေကာင္ ရွိတယ္။
    တစ္ေကာင္က ခပ္ငယ္ငယ္၊ ႏွစ္ေကာင္က ခပ္ႀကီးႀကီး။
    ခပ္ႀကီးႀကီးႏွစ္ေကာင္က ကုပ္ၿပီး ၿငိမ္ေနၾကတယ္။

    ခပ္ငယ္ငယ္ေကာင္ကေတာ့ ဟုိၾကည့္ဒီၾကည့္လုပ္ရင္း ႏႈတ္သီးကလည္း တလႈပ္လႈပ္နဲ႔။
    " ကရစ္ ... ကရစ္ ... ဂရစ္ ... ဂရစ္ "လုပ္ေနတယ္။
    "ဒီမယ္ သိပ္ၾကည့္မေနနဲ႔။ က်ဳပ္တုိ႔က အဖမ္းခံထားရလုိ႔ စိတ္ညစ္ေနတာ နားလည္လား။ ဟုိေကာင္ ႀကီးေတြက ေၾကာက္လုိ႔ၿငိမ္ေနေပမယ့္ က်ဳပ္ကေတာ့ ၿငိမ္မေနႏုိင္ဘူး။ ဘယ့္ႏွယ္ဗ်ာ ဒီေလာက္က်ပ္တဲ့၊ ဆူညံေနတဲ့ေနရာ မွာ ပူလုိက္အုိက္လုိက္တာလည္း လြန္ေရာ၊ ဒီထဲ ေလွာင္အိမ္ကုိ လံုခ်ည္ေဟာင္းနဲ႔ အုပ္ ထားေတာ့ အထဲ မွာ ေလွာင္ပိတ္ၿပီး နံေစာ္ေနတာပဲ"
    အဲဒီၾကက္တူေရြးအငယ္ေကာင္ဟာ တလႈပ္လႈပ္နဲ႔ သူ႔ေခါင္းကုိ ခါလုိက္လႈပ္လုိက္၊ ေစာင္းလုိက္ငဲ့ လုိက္ နဲ႔ ႏႈတ္သီးကလည္း တဂစ္ဂစ္လုပ္ေနတယ္။ ဒီေတာ့ သူတုိ႔ကုိ ဖမ္းလာတဲ့လူကလည္း -
    " ငါ ေမ့သြားလုိ႔ပါကြာ။ ဟုတ္တာေပါ့၊ ဒီလံုခ်ည္စုတ္ႀကီးနဲ႔ စြတ္ထားအုပ္ထားေတာ့ မင္းတုိ႔ ဘယ္ သက္သာ မလဲ။ ကဲ .. ကဲ .. ကဲ ဖယ္လုိက္မယ္၊ ဟုတ္လား"
    ၾကည့္စမ္း၊ ဟုိၾကက္တူေရြးက တဂစ္ဂစ္လုပ္ေနတဲ့ကိစၥမွာ ကၽြန္ေတာ္က ဒီ အဓိပၸာယ္ေတာ့ ျဖစ္တန္ ေကာင္းရဲ႕လုိ႔ မွန္းၾကည့္တာ။ ခု သူတုိ႔သခင္က ျပန္ေပာတဲ့စကားနဲ႔ ဆက္မိ မေနဘူးလား။

    ၾကက္တူေရြးေလးကလည္း တဂစ္ဂစ္ ဆက္လုပ္ေနတယ္။
    "ဒီလုိမွေပါ့၊ ေက်းဇူးပဲဗ်ာ"
    ကၽြန္ေတာ္ သိပ္ႀကိဳးစားေနစရာမလုိဘဲ ၾကက္တူေရြးစကားကုိ နားလည္ေနသလုိပဲ။
    ဒီၾကက္တူေရြးေလွာင္အိမ္နားမွာ ေရာက္ေနရတာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ကံဆုိးကံေကာင္းပဲ။
    စဥ့္ကူးထံုးႀကီးကုိေရာက္ေအာင္ တစ္မနက္ခင္းလံုးသြားရမွာေလ။ အေခါက္ေခါက္အခါခါ သြားဖူး ေနတဲ့ခရီးဆုိေတာ့ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကုိလည္း စိတ္မ၀င္စားေတာ့ပါဘူး။ အလြန္ ပ်င္းစရာေကာင္း တယ္။

    ခုေတာ့ ဒီၾကက္တူေရြးနဲ႔ နည္းနည္းေတာ့ ဟန္က်ေနသလုိပဲ။ သူကလည္း ကရစ္ကရစ္နဲ႔လုပ္လုိက္၊ ကိခနဲ ထေအာ္လုိက္၊ ဂစ္ .. ဂစ္ .. ဂစ္ .. ဂစ္လုပ္လုိက္နဲ႔၊ တစ္ခ်ိန္လံုးလုပ္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အဲဒါကုိပဲ အာရံုစုိက္ေနမိတယ္။ သူ႔ဟာက ပတ္၀န္းက်င္မွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတာနဲ႔ အံကုိက္ျဖစ္ျဖစ္ေနတယ္။
    ဥပမာဆုိၾကပါစုိ႔၊ ေတာေစ်းသည္ မိန္းမႏွစ္ေယာက္ ေလွာင္ခ်ိဳင့္နားမွာလာရပ္ၿပီး စကားေျပာေနၾက တုန္း ကရစ္ ကရစ္နဲ႔ လုပ္ေနပံုဟာ -
    " ေၾသာ္ ... ဒီမိန္းမႏွစ္ေယာက္ကလည္း ဒုကၡပါပဲ။ ဒါလူသြားလမ္းဗ်။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ကုိ ရပ္ေျပာေနၾက ေတာ့ သူမ်ားလမ္းသြားစရာေနရာ မရွိေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ က်ဳပ္တုိ႔ေလွာင္အိမ္ေပၚ ခြတက္ေရာ၊ ေသကုန္ ေတာ့ မွာပါပဲ၊ ဒုကၡပဲ၊ ေျပာေနတာလည္း မၾကားဘူး"
    အဲဒီလုိ အဓိပၸာယ္ထြက္ေနတယ္။

    ကၽြန္ေတာ္က တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ စိတ္၀င္စားလာတယ္။ သူ႔ကုိပဲ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ေနမိတယ္။ ဒီေတာ့ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ျပန္ၾကည့္ၿပီး ကရစ္ .. ကရစ္နဲ႔ လုပ္ျပန္တယ္။
    " ခင္ဗ်ားလည္း အလကားပါပဲ။ ခင္ဗ်ားမလာခင္က က်ဳပ္တုိ႔မွာ နည္းနည္းပါးပါး ေခ်ာင္ေခ်ာင္ လည္လည္ က်ယ္က်ယ္ ၀န္း၀န္းရွိေသးတယ္။ ခင္ဗ်ားလာမွ ပုိဆုိးသြားတာ"
    ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ရယ္ခ်င္သြားတယ္။ ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္။ ေဘးက ေလေပါက္ေတြ ပိတ္ ကုန္သလုိျဖစ္သြားတာကုိး။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း တစ္ဖက္ကုိ ပုိတုိးေပးရပါတယ္။ သူတုိ႔ေလွာင္အိမ္နဲ႔ ကပ္ပိတ္ ထားသလုိျဖစ္ေနတဲ့ခရီး ေဆာင္အိတ္ငယ္ကုိလည္း နည္းနည္းခြာေပးရတယ္။ ဒီေတာ့ သူက ကရစ္ .. ကရစ္ လုပ္ျပန္တယ္။
    " အဲလုိ သိတတ္ေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့ဗ်ာ" တဲ့။

    " ေဟ့ေကာင္ .. ေဟ့ေကာင္၊ အဲဒီလုိ မင္းေျပာဖုိ႔ မလုိပါဘူးကြ"
    ကၽြန္ေတာ့္ ပါးစပ္က လႊတ္ခနဲ ထြက္သြားမိတယ္။
    ၾကက္တူေရြးရွင္ က ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လွည့္ၾကည့္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကပ်ာကယာ တျခားကုိ စိတ္၀င္စား ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလုိက္ရတယ္။ သူ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အေတာ္ၾကာၾကာ ၾကည့္ေနေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သိသားပဲ။ ခဏေနေတာ့မွ သူ႔ဟာသူ တျခားျပန္လွည့္သြားတယ္။
    မျဖစ္ဘူး၊ မျဖစ္ဘူး၊ ဒီၾကက္တူေရြးကုိ မၾကည့္တာပဲ ေကာင္းတယ္။ ၾကည့္ေနရင္ သူကလည္း ကရစ္ .. ကရစ္နဲ႔ ဗွစ္ေတာက္ဗ်စ္ေတာက္ ေျပာေနမွာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သူဘာေျပာေနတယ္ဆုိတာ နားလည္ သလုိျဖစ္ေနေတာ့ တစ္ခြန္းမဟုတ္တစ္ခြန္း ျပန္ေျပာမိမွာပဲ။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ ငေၾကာင္ျဖစ္ရ ေတာ့မွာပဲ။
    ေတြ႕ဖူးၾကမွာေပါ့။

တခ်ိဳ႕လူေတြ တိရစၦာန္ေမြးထားၾကၿပီး အဲဒီတိရစၦာန္ေတြနဲ႔ စကားေျပာတတ္ၾက တာေလ။ ေတာ္ေတာ္ ေၾကာင္ တယ္ေနာ္။
    ဒီၾကက္တူေရြးက ကၽြန္ေတာ္ ေမြးထားတာလည္းမဟုတ္ပါဘူး။ သူနဲ႔ စကားေျပာဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အေၾကာင္း မရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ခုကိစၥမွာက သူ ေလွ်ာက္ေလွ်ာက္ေျပာေနတာကုိ ကၽြန္ေတာ္က အဓိပၸာယ္ နားလည္ သလုိျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီေတာ့ သတိလက္လြတ္နဲ႔ ျပန္ေျပာမိသြားတာေပါ့။ အဲဒါက ပုိေၾကာင္ တယ္ဗ်။ သိတယ္မႈတ္လား။
    ကၽြန္ေတာ္ ေဆးေပါ့လိပ္တစ္လိပ္ကုိ မီးညွိၿပီး ကုန္းပတ္ေပၚမွာရွိတဲ့ခရီးသည္ေတြကုိ တစ္ေယာက္ ခ်င္း၊ တစ္ဖဲြ႕ခ်င္း လုိက္ၾကည့္ေနလုိက္တယ္။ အာရံုလဲႊလုိက္တာပဲ။
    ဘာၾကာလုိက္လဲ။ ကီခနဲ ျမည္တဲ့အသံ ၾကားရတာပဲ။

ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကုိ လွည့္ကည့္စရာမလုိဘူး။ တစ္ခါတည္း တန္းသိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ လံုခ်ည္ ေဆးလိပ္မီးေလာင္ေပါက္ေနၿပီဆုိတာ သိပ္ေသခ်ာတာေပါ့။ သြားပါၿပီ။ အင္ဒီယားပေလကပ္၊ သံုးေရပဲ ခ်ရ ေသးတာ။ မီးေလာင္ေပါက္တဲ့ေနရာကုိလက္နဲ႔ ကပ်ာကယာ ပြတ္ေခ်ၿငိမ္းသတ္ၿပီးမွ ၾကက္တူေရြး ကုိ လွမ္း ၾကည့္မိတယ္။ သူက ထံုးစံအတုိင္း ကၽြန္ေတာ့္ကုိ တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး  ကရစ္ .. ကရစ္၊ ကရု .. ကရု လုပ္ေန တယ္။
    " ဟင္ .. ေဆးေပါ့လိပ္ေသာက္ၿပီး မီးပြားလြင့္မယ္၊ မီးေလာင္ေပါက္မယ္ဆုိတာ သိဖုိ႔ေကာင္းတာ ေပါ့။ မေျပာမ်ား မေျပာရင္ သေဘၤာေတာင္မီးစဲြႏုိင္တယ္။ တစ္ကတည္း.. "
    သူေျပာတာမွန္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ဒီေကာင့္ကုိ ေတာ္ေတာ္ ခ်ဥ္သြားတယ္။ ေတာ္ေတာ္ လူပါး၀တဲ့ ေကာင္ပဲ။ က်ဳပ္ဟာက်ဳပ္ ဘာပဲျဖစ္ေနျဖစ္ေန သူနဲ႔ဘာဆုိင္လဲ။ သူက ဘာေကာင္မုိ႔လဲ။
    အဲဒီေနာက္ပုိင္းက်ေတာ့ သေဘၤာပဲ့ပုိင္းက မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က လာေခၚသြားလုိ႔ အဲဒီနးက အၿပီးေျပာင္းခဲ့တယ္။ အဲဒီမိတ္ေဆြနဲ႔ စကားေျပာရင္း ၾကက္တူေရြးကုိ သတိရေနေသးတယ္။ ဂရစ္..ဂရစ္၊ ကရစ္..ကရစ္နဲ႔ စကားေျပာတတ္တဲ့ ၾကက္တူေရြးအေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြကုိ ေျပာျပေတာ့ သူက ရယ္ လိုက္တာ။ က်ဳပ္ဟာက်ဳပ္ အဓိပၸာယ္ေတြထုတ္တာကုိ ရယ္တာပါ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ကေတာ့ သူ ထင္သေလာက္ ေပါ့ေပါ့တန္တန္ မဟုတ္ဘူးဗ်။
    အခ်ိန္အခါ၊ အေျခအေနနဲ႔ တုိက္ဆုိင္ၿပီး ျဖစ္လာတဲ့ ၾကက္တူေရြးရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈ၊ အမူအရာ၊ အသံ၊ အတုိးအက်ယ္ အဲဒါေတြဟာ အဓိပၸာယ္ေတြျဖစ္ျဖစ္လာတယ္။ ဒါဟာ အဆန္းလားဗ်ာ။ တစ္ခါတေလ မလုိသူကုိ ေစာင္းေျမာင္းၿပီးေဆာင့္ၾက၊ ေအာင့္ၾကတာေတြ ေတြ႕ဖူးတယ္မဟုတ္လား။ မေက်မနပ္ နဲ႔ ျမည္တြန္ေတာက္တီးတဲ့စကားေတြ၊ ဆဲေရးတဲ့ ရႈတ္ခ်တဲ့စကားေတြ ထြက္လာတာပဲ။
    ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္ မိတ္ေဆြကုိ ၾကက္တူေရြးလုိက္ၾကည့္ဖုိ႔ေတာင္ ေျပာေသးတယ္။ သူက ရယ္ေနတယ္။

    " ေတာ္ပါၿပီဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားဟာ ဘာမဟုတ္ညာမဟုတ္" တဲ့။
    သူေျပာပံုကုိ ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္းေတာ့ မေက်မနပ္ျဖစ္သြားတာအမွန္ပဲ။
    အဲလုိေနတုန္း ထံုးႀကီးကုိ ေရာက္ေတာ့မယ္တဲ့ အသံေတြ ထြက္လာတယ္။ ျမစ္ေရက သိပ္က်ေန တယ္။ သေဘၤာ ကပ္ရမယ့္ေနရာမွာ အႀကီးအက်ယ္ ေသာင္ထြန္းေနတယ္။ ေရတိမ္ပုိင္းလည္းျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ျမစ္လယ္မွာပဲ သေဘၤာကုိ ရပ္ၿပီး ကမ္းကုိေရာက္ဖုိ႔ ေလွေတြနဲ႔ ကဲ့သယ္ယူရတယ္။
    ခရီးသည္ေတြ လည္း အေတာ္ကုိ ဒုကၡေရာက္ၾကတယ္။ သေဘၤာေပၚကေနၿပီး ေလွေပၚဆင္းရတာ သိပ္လြယ္တဲ့ ကိစၥမွ မဟုတ္ဘဲ။

    သေဘၤာကုန္းပတ္ကျမင့္ေနၿပီး ေလွကားက နိမ့္ေနေတာ့ ႀကိဳးေလွကားေလးနဲ႔ ဆင္း ရတယ္။ ေတာ္ ေတာ္ကသိကေအာက္ႏုိင္တယ္။ ပစၥည္းကလည္း တုိးလုိးတဲြေလာင္းပါေသးတယ္ မဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ္ ဆင္းတဲ့အလွည့္မွာ ေလွေပၚကုိမွန္းၿပီး ေျခခ်မယ္အလုပ္ ကီခနဲၾကားလုိ႔ လန္႔ၿပီး ေျခကုိ ရုပ္လုိက္ရတယ္။ လား .. လား၊ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ေလွက သေဘၤာနဲ႔ကြာသြားတာကုိး။ ကၽြန္ေတာ္သာ စိတ္ခ် လက္ခ် ေျခေထာက္ခ်နင္းလုိက္ ရင္ ေရထဲက်မွာ ေသခ်ာ တယ္။ ေနာက္မွ ေလွက ျပန္ကပ္ေပးလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေလွေပၚေရာက္လာတယ္။ ဒီေတာ့မွ ေလွေပၚ ကုိ ေရာက္ႏွင့္ေနတဲ့ ၾကက္တူေရြးက ကရစ္ .. ကရစ္၊ ကရက္ .. ကရက္နဲ႔ ေျပာေတာ့တာကုိး။
    " ခင္ဗ်ားၾကည့္ရတာ ေတာ္ေတာ္လေပၚသေရႏုိင္တာပဲ။ က်ဳပ္ ေအာ္လုိ႔သာေပါ့။ က်ဳပ္မ်ားမေအာ္ ရင္ အနည္းဆံုးေတာ့ အရွက္ကဲြဦးမွာ ေသခ်ာတယ္" တဲ့။
    ကၽြန္ေတာ္ ထုိင္တဲ့ေနရာနဲ႔ ကပ္လ်က္က်ေနျပန္ၿပီ။ ေလွေပၚကုိ လူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဆင္း လာၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ၾကက္တူေရြးကုိ မသိခ်င္၊ မၾကားခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနလုိက္တယ္။ ေလွထဲကုိ လူေတြကလည္း ဆင္းလာေနတုန္းပဲ။ လြန္ေရာ ကၽြန္ေရာ ဆယ့္ငါးေယာက္ေလာက္ပဲ စီးႏုိင္တဲ့ေလွေပၚမွာ လူႏွစ္ဆယ္ေလာက္ရွိေနၿပီ။ ဒုကၡပဲ။ ေလွႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ေရမ်က္ႏွာျပင္နဲ႔ကလည္း သံုးေလးလက္မမပဲ လြတ္ေတာ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ၾကက္တူေရြးဆီက ကရစ္ .. ကရစ္နဲ႔ အသံထြက္လာျပန္တယ္။
    " ေဟ့ေကာင္ေတြ .. ေဟ့ေကာင္ေတြ၊ အလကားေနရင္း ငုိက္မေနၾကနဲ႔။ ေလွေပၚကုိ လူေတြ အဆက္မတန္ တင္ေနၾကၿပီ။ အခ်ိန္မေရြး နစ္သြားႏုိင္တယ္။ နားလည္လား။ နစ္ၿပီဆုိတာနဲ႔ တုိ႔ကေသ မွာ။ ေလွာင္အိမ္ထဲမွာဆုိေတာ့ ဘယ္လုိလုပ္လုိ႔မွ မလြယ္ဘူး။ ကယ္ေတာ္မူၾကပါလုိ႔ နင္းကန္ေအာ္ရံုပဲ ရွိတယ္။ နားလည္လား .. ထ .. ထ"
    ၾကက္တူေရြးေလးကုိ မၾကည့္ဘဲ အသံသာ ၾကားေနရတယ္။ အဓိပၸာယ္ကလည္း အဲလုိထြက္ေန တယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေလွာင္ခ်ိဳင့္ကုိ လွမ္းၾကည့္လုိက္တယ္။

    အံမယ္ .. ဟုတ္တယ္ဗ်။ ဟုိငုိက္ေနတဲ့ေကာင္ႏွစ္ေကာင္လည္း ႏုိးႏုိးၾကားၾကား ျဖစ္ေနၾကတယ္ဗ်။ သူတုိ႔လည္း ခုမွ ဂစ္ .. ဂစ္ .. ဂစ္ .. ဂစ္နဲ႔ လုပ္လာၾကတယ္။
    " ေအးပါကြာ .. မင္း ေျပာတာမွန္ပါတယ္။ ငါတုိ႔လည္း မငုိက္၀ံ့ေတာ့ပါဘူး" ဆုိတဲ့ သေဘာ။
    အဲဒီတုန္းက အသည္းတထိတ္ထိတ္နဲ႔ ကမ္းကုိေရာက္ခဲ့ၾကရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္လာႀကိဳတဲ့လူက ခပ္သြက္သြက္ ထဲကပဲ။ ေမာင္ၿပံဳးတဲ့။
    အရပ္ ရွည္ရွည္၊ အသားမည္းမည္း။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ ဆဲြေခၚရာကုိ ဒရြတ္တုိက္ပါသြားသလုိ ပါသြား တယ္။ ၾကက္တူေရြးႀကီးလည္း ဘယ္မွာဘယ္လုိျဖစ္ၿပီး က်န္ခဲ့တယ္ဆုိတာ မသိေတာ့ဘူး။

    ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ထံုးႀကီးမွာ ကိစၥၿပီးလုိ႔ စားက်က္ရြာကုိ ေရာက္ေတာ့ အဲဒီၾကက္တူေရြးႀကီး ကုိ ေတြ႕ေသးတယ္။ သူတုိ႔သခင္က ႀကံရည္ဆုိင္မွာ ခဏ၀င္နားရင္း ေလွာင္အိမ္ကုိ ဆုိင္တံစက္ၿမိတ္မွာ ခ်ိတ္ ထားတာ။ ကၽြန္ေတာ္က ကုိေန၀င္း ရဲ႕ စက္ဘီးနဲ႔ ျဖတ္အသြားျမင္လုိက္တာပါ။ ခဏေလးပဲ။ ဒါေတာင္ ၾကက္တူေရြးေလး က -
    " အံမယ္ .. အံမယ္၊ ဘယ္သူမ်ားလဲ မွတ္တယ္။ ဘယ္လဲဗ်" တဲ့။
    က်ဳပ္လည္း ရပ္ျပဳမေနေတာ့ပါဘူး။ စက္ဘီးကုိ ဆက္နင္းခဲ့တယ္။
    ကၽြန္းစီတုိ႔၊ ေရြျပည္တုိ႔ဘက္ေရာက္ေတာ့လည္း သူတုိ႔ကုိ ေတြ႕ျပန္တယ္ဗ်။ သူ႔သခင္က လက္ပံလွ ထိ သြားမွာတဲ့။ ဟုိမွာ ဒီၾကက္တူေရြးေတြကုိ ေရာင္းဖုိ႔ဆုိပဲ။
    အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲ စိတ္ရူးတစ္ခု ေပါက္လာတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီၾကက္တူေရြး ေလးကုိေတာ့ ၀ယ္သြားဦးမွပဲ။

    ပုိင္ရွင္ ကုိ ေမးၾကည့္ေတာ့ တစ္ေကာင္တည္း မေရာင္းဘူးတဲ့။  သံုးေကာင္စလံုး၀ယ္မွ ေရာင္းမွာ တဲ့။ ေလွာင္အိမ္ ပါ ၀ယ္ရမွာဆုိပဲ။
    ဒါန႔ အားလံုး  ဘယ္ေလာက္လဲလုိ႔ ေမးလုိက္ေတာ့ ေျခာက္ရာတဲ့။
    ၾကည့္စမ္း .. ၾကက္တူေရြးေစ်းကလည္း မေသးပါလား။
    ဖ်ားနာေနသလုိ၊ ၿငိမ္ကုပ္ေနတဲ့ ၾကက္တူေရြးႏွစ္ေကာင္ကုိ ကၽြန္ေတာ္က ဘာလုပ္ရမွာလဲ။ မရႊင္ မလန္းနဲ႔ က်က္သေရ လည္းမရွိဘူး။
    ကၽြန္ေတာ္က အင္တင္တင္နဲ႔ စဥ္းစားေနတုန္းရွိေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြ အင္းသူႀကီးကုိျမ က ေငြေခ်လုိက္ၿပီ။ အဲလုိႀကီးကေတာ့ ဘယ္ေကာင္းမလဲ။
    ကၽြန္ေတာ္ ေငြေျခာက္ရာ ကုိျမကုိ ျပန္ေပးလုိက္တယ္။ ျပဳစုခ်င္ရင္ အရက္တုိက္လုိ႔လည္း ေျပာရ တယ္။ ဒီေတာ့မွ ကုိျမက သူ႔ေငြသူျပန္ယူတယ္။

ခ်က္ခ်င္း ဆုိသလုိပဲ ေငါင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္ေနတဲ့ ၾကက္တူေရြးႏွစ္ေကာင္ကုိ ေလွာင္အိမ္ထဲကထုတ္ၿပီး လႊင့္ပစ္လုိက္တယ္။
    အံမယ္ .. အဲလုိကေတာ့လည္း ေကာ့လုိ႔ဗ်။ ပ်ံသြားလုိက္ၾကတာ။
    အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ့္ေကာင္ႀကီးဆီက ကရစ္..ကရစ္ နဲ႔ အသံထြက္လာျပန္တယ္။
    " အင္း .. ေငးေငးငုိင္ငုိင္နဲ႔ က်က္သေရမရွိေအာင္ေနတဲ့ ေကာင္ႏွစ္ေကာင္ ႀကီးပြားသြားၿပီ။ ေၾသာ္ .. ေလာကႀကီး မွာ ဒီလုိလည္းရွိသကုိး။ ဟင္း .. ဒီလုိမွန္း အစကတည္းကသိရင္ ေကာင္းသားကြာ"
    အဲလို အဓိပၸာယ္ထြက္မယ္ထင္တာပဲ။ ဘာပဲေပာေျပာ ဒီေကာင္ေလးကုိ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်လာတာနဲ႔ မႏၱေလးထိ သယ္လာခဲ့တယ္။

    ကၽြန္ေတာ့္အိမ္မွာက မ်ားေသာအားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္းေနတာေလ။ တစ္ခါတေလမွ က်ဳပ္တူေလးတစ္ေယာက္လာတတ္တာ။ အိမ္မွာ ၾကက္တူေရြးတစ္ေကာင္ ေမြးတယ္ဆုိတာ တကယ္တမ္း က်ေတာ့ အေတာ္မလြယ္တဲ့ကိစၥပဲ။
    သူ႔ကုိ အခ်ိန္မွန္အစာေကၽြးဖုိ႔၊ ေရတုိက္ဖုိ႔၊ သူ႔ေလွာင္အိမ္သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေပးဖုိ႔၊ သူ႔ေလွာင္အိမ္ ၀န္းက်င္ ညစ္ပတ္ကုန္တဲ့ ကိစၥေတြကုိ သန္႔ရွင္းေအာင္လုပ္ေပးဖုိ႔ ဘာဘာညာညာေပါ့ဗ်ာ။ အေတာ္ပစိပစပ္ မ်ားတာပဲ။
    အေရးထဲမွာ ဒီေကာင္က ဗ်စ္ေတာက္ဗ်စ္ေတာက္ေျပာတတ္ပါဘိသနဲ႔။
    " ေမြးတုန္းကေတာ့ေမြးထားၿပီး အစာေကၽြးဖုိ႔၊ ေရတုိက္ဖုိ႔က်ေတာ့ ေမ့ေမ့ေနၾကတယ္။ ခင္ဗ်ားႀကီး လုပ္ပံုက မဟုတ္ေသးပါဘူး" ဆုိတာမ်ိဳး။

    " လူေတြဟာ တယ္ခက္တာပဲ။ ႏုိင္လုိမင္းထက္ သိပ္လုပ္တတ္ၾကတယ္။ သူတုိ႔လက္ထဲက ေရဆုိၿပီး ထင္သလုိ ေလွ်ာက္လုပ္ေနတာပဲ"
    သူ မေက်နပ္ရင္ေျပာေနက်စကားေတြေလ။ ကၽြန္ေတာ္ သတိထားမိသေလာက္ေတာ့ အေကာင္း တစ္ခုမွ မပါသေလာက္ပဲ။ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သူ႔ကုိ ၀ယ္လုိ႔သာ ၀ယ္ခဲ့တာ။ သိပ္ေတာ့ တာ၀န္ေက်လွတာမဟုတ္ဘူး။ အစာေကၽြးဖုိ႔၊ ေရတုိက္ဖုိ႔ ခဏခဏ ေမ့ေမ့ေနတတ္တယ္။ ကုိယ့္ စီးပြားကုိယ့္အလုပ္နဲ႔ကုိယ္မွ အႏုိင္ႏုိင္မဟုတ္လား။
    အဲလုိေန႔ေတြမွာဆုိ ငနဲေလး ငတ္ျပတ္ေနတယ္။ ေဒါသျဖစ္ျဖစ္နဲ႔ ေလွ်ာက္ေအာ္ေနတတ္တယ္။ မၾကား၀ံ့မနာသာေတြလည္း ပါမယ္ထင္တာပဲ။
    ၾကာေတာ့ က်ဳပ္လည္း စိတ္ပ်က္လာတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ။ က်ဳပ္ဟာက်ဳပ္လည္း သိပ္အဓိပၸာယ္ မရွိတာ သိလာတယ္။ သူ႔အတြက္လည္း မေကာင္း၊ ကုိယ့္အတြက္လည္းမေကာင္း၊ ဘာလုပ္မွာလဲ။
    အဲဒီေတာ့ ဘာလုပ္မလဲ။

    ဘာလုပ္ရမွာလဲ။ ၾကက္တူေရြးေလးကုိ လႊတ္ပစ္လုိက္ရံုရွိေတာ့တာေပါ့။
    ဟုတ္တယ္။ အဲဒါအေကာင္းဆံုး။
    သိပ္ၾကာၾကာစဥ္းစားမေနပါဘူး။ ေလွာင္အိမ္ဖြင့္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းလႊတ္ပစ္လုိက္မယ္။
    ကၽြန္ေတာ့္ လက္ကလည္းလြတ္ေရာ တစ္ခါတည္း သုတ္ေျခတင္တာပဲဗ်။ ဖရူးခနဲ ျပန္ထြက္သြား လုိက္တာ။ စကၠန္႔ပုိင္းအတြင္း ျမင္ကြင္းက ေပ်ာက္သြားတယ္။
    " ေက်းဇူးပဲဗ်ာ" ဆုိတဲ့ "ကီကီ" သံေလးေတာင္ေပးမသြားဘူး။
    ရပါတယ္။ သြားေပါ။

    မေက်မနပ္သံေတြ ၾကားမေနရရင္ ၿပီးတာပဲ။ သြားေပေတာ့။
    ကၽြန္ေတာ္ လက္ေဆးဖုိ႔ ေနာက္ေဖးထြက္ခဲ့တယ္။ လက္ေဆးၿပီးေတာ့ ခင္ေမာင္ၾကြယ္ဆီ ဖုန္းဆက္ဖုိ႔ သတိရတယ္။ ဆုိင္ဆုိင္မဆုိင္ဆုိင္ ၾကက္တူေရြးေလးကုိ လႊတ္ပစ္လုိက္ပါၿပီ ဆုိတဲ့အေၾကာင္း ေျပာ လုိက္မယ္ေပါ့။
    ဖုန္းကုိလည္း ေကာက္ကုိင္လုိက္ေရာ "ကီ၊ ကီ၊ ကီ" ဆုိတဲ့အသံၾကားရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ေရွ႕ ကုိ ေျပးထြက္ခဲ့တယ္။ ေလွာင္အိမ္ထဲမွာ ၾကက္တူေရြးေလး ျပန္ေရာက္ေနတယ္။ ေလွာင္အိမ္တံခါး ကပြင့္ေနတာကုိး။ က်ဳပ္လည္း ျမင္ေရာ ကရစ္ကရစ္နဲ႔ လုပ္ေတာ့တာပါပဲဗ်ာ။
    " ခင္ဗ်ား က်ဳပ္ကုိ လႊတ္လုိက္ေတာ့ က်ဳပ္ ၀မ္းသာအားရနဲ႔ ထြက္ေျပးမိတယ္ဗ်ာ။ ႏႈတ္ေတာင္ မဆက္မိပါဘူး။ အေတာ္ရုိင္းသြားတယ္။ ခြင့္လႊတ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ အျပင္ေလာကမ်ာက လည္း က်ဳပ္ထင္သေလာက္ မလြယ္ဘူးဗ်။ ဘယ္လုိႀကီးမွန္းမသိဘူး။ က်ဳပ္ ေၾကာက္တယ္ဗ်။ တကယ္ လန္႔စရာ ေကာင္း တာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္ ျပန္လာတာ"
    " အဓိပၸာယ္မရွိဘူး ေဟ့ေကာင္။

မင္းတညည္းညည္း တညဴညဴလုပ္ေနလုိ႔ ငါ လႊတ္ေပးလုိက္တာပဲ။ မင္းဟာ မင္းသြားခ်င္ရာသြားလုိ႔ရတယ္။ မင္းဟာမင္း ႀကံရဖန္ရမွာေပါ့။ မဟုတ္ဘူးား "
    ကၽြန္ေတာ္ ေဒါသျဖစ္ျဖစ္နဲ႔ အဲဒီေလာက္ေတာ့ ျပန္ေျပာမိတယ္။ သိပ္ေတာ့မရုိင္းပါဘူးေနာ္။
    အဲလုိေျပာေတာ့ သူ ၿငိမ္ေနတယ္။ ဘာမွျပန္မေျပာဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ထည့္ေကၽြးထားလုိ႔က်န္ေနတဲ့ ခရမ္းခ်ဥ္သီး ကုိ စားေနတယ္။ ေရလည္းေသာက္တယ္။
    ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကုိ ဇြတ္ေတာ့ႏွင္မလႊတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေလွာင္အိမ္တံခါးကုိေတာ့ ဖြင့္လ်က္ပဲထား လုိက္တယ္။ သူ႔ဟာသူ ၀င္ခ်င္၀င္ ထြက္ခ်င္ထြက္ မေကာင္းဘူးလား။ အစာတုိ႔ေရတုိ႔လည္း ကၽြန္ေတာ္ အားတဲ့အခါ မွာ အားသလုိပဲၾကည့္လုပ္ေပးေတာ့တယ္။ မအားလုိ႔လုပ္မေပးႏိုင္ရင္ သူ႔ဟာသူ ထြက္ရွာစား ေလ။ ဆာရင္ငတ္ရင္ လုပ္ရမွာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ျပန္လာခ်င္လည္း သူ႔သေဘာ။ မျပန္ခ်င္ လည္းၿပီးေရာ။ ဟုတ္ တယ္မဟုတ္လား။
    အဲဒါပဲ။ အဲဒီေန႔ကစၿပီး သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဆက္ဆံေရးက အေတာ္ေလး ရွင္းသြားတယ္။ ေပါ့ေပါ့ ပါးပါးနဲ႔ လြတ္လြတ္ လပ္လပ္ျဖစ္သြားတယ္။

    မၾကာမာကာ သူ ထြက္သြားတတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သိပ္မၾကာတတ္ဘူး။ သူ႔ေလွာင္အိမ္ထဲ သူ ျပန္လာ တာပဲ။ ဒါေပယ့္ ဗ်စ္ေတာက္ဗ်စ္ေတာက္နဲ႔ကေတာ့ ေျပာတုန္းပဲ။
    ကၽြန္ေတာ္ ေနပံုထုိင္ပံုကုိ ၾကည့္မရတဲ့အေၾကာင္း၊ အိမ္မွာ ေနတာကလည္း ဇရပ္ေပၚ ခဏတက္ တာနဲ႔တူတဲ့အေၾကာင္း၊ မသပ္ရပ္ေၾကာင္း၊ ညစ္ပတ္ေၾကာင္း ဘာညာေပါ့ဗ်ာ။
    ဒါနဲ႔ တစ္ေန႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ခပ္ခ်ဥ္ခ်ဥ္တာနဲ႔ သူ အျပင္ထြက္ေနတုန္း ေလွာင္အိမ္ကုိ ေနာက္ေဖး မီးဖုိေခ်ာင္ ထဲကစတုိခန္းထဲမွာထည့္ၿပီး ၀ွက္ထားလုိက္တယ္။
    သူျပန္လာရင္ ဘယ္လုိ ေနမလဲလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေစာင့္ာကည့္တယ္။ အံမယ္ ... သူျပန္လာေတာ့ ဘာမွ မျဖစ္သလုိပဲ။ ဧည့္ခန္းထဲက ဗိရုိေပါင္ေပၚကုိ တက္နားလုိက္တယ္။ ထံုးစံအတုိင္းေတာ့ ေျပာတာပဲ။

    " ရပါတယ္။ တစ္ေန႔က်ရင္ ဒီလုိျဖစ္လာမယ္ဆုိတာ သိသားပဲ" တဲ့။
    " အေျခအေနအားလံုးကုိ သံုးသပ္လုိက္ရင္ တကယ္က်ေတာ့ ေလွာင္အိမ္လည္း မလုိမွမလုိေတာ့ပဲ"တဲ့။
    ၾကည့္။ ဘယ္ေလာက္လူပါး၀တဲ့ေကာင္လဲ။

    " ေအး ... အဲဒါအမွန္ပဲ။ မင္းကုိ ငါ လြတ္လပ္ခြင့္အျပည့္အ၀ေပးၿပီးသားပဲ။ ဒီေတာ့ မင့္အစာမင္း ရွာစား။ ေရဆာရင္လည္း မင့္ဟာမင္း ဖန္တီးေတာ့။ ဒါပဲ။ ေအး ... ငါ့အိမ္ကုိ ျပန္လာခ်င္တယ္ဆုိတာကေတာ့ မင့္ သေဘာ။ မင့္ဟာမင္း ၾကည့္ေနေပါ့။ မင္းသိတဲ့အတုိင္းပဲ ငါ့အိမ္ကုိ ေၾကာင္တစ္ေကာင္လာတတ္တယ္။ အဲဒါ သတိထား။ အဲဒါပဲ"
    ကၽြန္ေတာ္လည္း ခပ္ခ်ဥ္ခ်ဥ္နဲ႔ ေျပာလုိက္တယ္။ သူ ၿငိမ္ခံေနတယ္။ ဘာမွမေျပာဘူး။ အဲလုိျဖစ္ၿပီး ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေမၿမိဳ႕ (ျပင္ဦးလြင္)ကုိ သံုးေလးရက္တက္သြားရေသးတယ္။ အရင္ကလုိေတာ့ ၾကက္တူ ေရြးအတြက္ မပူရေတာ့ဘူး။ ျပတင္းတစ္ခုအထက္က ေလ၀င္ေပါက္တစ္ခုကုိ အသာဟ ထားေပး ခဲ့တယ္။ ထြက္ခ်င္၀င္ခ်င္ရင္ အဲဒီအေပါက္ကုိသံုး။ ဒါပဲ။
    ကၽြ္ေတာ္ ျပင္ဦးလြင္ကျပန္လာေတာ့ အိမ္မွာ ၾကက္တူေရြး ဘ္လုိမ်ားေနရွာမလဲလုိ႔ ေတြးမိေသး တယ္။ ဒါနဲ႔ ကားဆိပ္ကအိမ္ကုိ ခပ္သြက္သြက္ ေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။ အိမ္ေရွ႕လည္းေရာက္ေရာ က်ဳပ္ မ်က္လံုး ျပဴးရၿပီ။
    ၾကက္တူေရြး၀င္ဖုိ႔ထြက္ဖုိ႔ သက္သက္ဟထားေပးခဲ့တဲ့ ေလ၀င္ေပါက္ကေနၿပီး ေၾကာင္ခုန္ထြက္သြား တာျမင္လုိက္ရတယ္။

    အိမ္တံခါး ကုိ ကပ်ာကယာ ေသာ့ဖြင့္ေနတုန္း ကၽြန္ေတာ့္ လက္ေတြဟာ တုန္ေနတယ္။
    ဧည့္ခန္းထဲလည္းေရာက္ေရာ ၾကက္တူေရြးေလးကုိ တန္းေတြ႕တာပဲ။
    ဧည့္ခန္းက အလယ္စားပဲြေပၚမွာ ပက္လက္ကေလးေသေနၿပီ။
    ကပ်ာကယာ ေကာက္ယူၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေစာေစာက ထြက္သြားတဲ့ေၾကာင္နဲ႔ ဘာမွ ပတ္သက္ဟန္ မတူဘူး။ ကုတ္ရာျခစ္ရာ ေသြးထြက္သံယုိကိစၥ လံုး၀မရွိ။
    အစာေရစာျပတ္လုိ႔ ေသတာမ်ားလား။

    လံုး၀ မျဖစ္ႏုိင္၊ ျပည့္ျပည့္ၿဖိဳးၿဖိဳးပါပဲ။
    ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၾကက္တူေရြးေလး ေသရွာၿပီ။
    ကၽြန္ေတာ္ သိပ္ၾကာၾကာ စဥ္းစားမေနပါဘူး။ ၿခံထဲက သရက္ပင္ေအာက္မွာ ျဖစ္ကတတ္ဆန္း က်င္းတစ္ခု တူးၿပီး ျမွဳပ္လုိက္တယ္။
    ၿပီးေတာ့ လက္ေဆးတယ္။
    ၿပီးေတာ့ လက္သုတ္တယ္။

    ၿပီးေတာ့ ခင္ေမာင္ၾကြယ့္ဆီ ဖုန္းဆက္လုိက္တယ္။
    "သူငယ္ခ်င္း မင္းကုိ ငါ ၀မ္းသာစရာတစ္ခု ေျပာစရာရွိလုိ႔ကြ"
    (သူငယ္ခ်င္း ခင္ေမာင္ၾကြယ္ရဲ႕ ကြယ္လြန္သြားရွာၿပီျဖစ္တဲ့ ဇနီးကုိ ရည္စူးပါတယ္)။

ၿပီးပါၿပီ
ေနာက္အသစ္တပုဒ္ဆက္ရန္
.

>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ဆရာဝင္းေဖ ၏ ေရၾကည္ေရသန္႕ ဝတၳဳတိုမ်ား, အပိုင္း (၃)

                                                   ဖ်န္တင္ေတာင္ၾကား

ဆာေလာက္မြတ္သိပ္ျခင္းဟာ
အေကာင္းဆံုးေဆာ့(စ)ျဖစ္ဆယ္လုိ႔အဆုိရွိတယ္။
ေဆာ့(စ)ဆုိတာ ဟင္းလ်ာေတြကုိ ပုိၿပီးအရသာရွိလာေအာင္
တဲြဖက္စားေသာက္ဖုိ႔ လုပ္ထားတဲ့ ငရုတ္ရည္ ခရမ္းခ်ည္ရည္
ဘာညာ အဲဒါမ်ိဳးကုိ ေခၚတာေလ။

ဖ်န္တင္ေတာင္ၾကားကို အေပၚကစီးၿပီး ျမင္ေနရတယ္။
ဖ်န္တင္လြင္ျပင္ဟာ ေျမျပန္႔ေျမနိမ္႔ရာဆိုေပမယ္႔ ပင္လယ္ေရမ်က္ႏွာျပင္အထက္ ေပကိုးေထာင္မွာ ရွိတယ္ လို႔ဆိုတယ္။ က်ဳပ္တို႔ေရာက္ေန တဲ ႔ေတာင္ေစာင္း၊ ေတာင္ထြက္ဟာ ဖ်န္တင္ေတာင္ၾကား လြင္ျပင္ ထက္ ေပ ေလးေထာင္ေက်ာ္ျမင့္ေသးတယ္။
    ေျမာက္ဘက္က ေလေအးေတြ တအားတိုက္ေနတယ္ ေနမျမင္ရတာလည္း သုံးေလးရက္ရွိၿပီ။ မီးျဖတ္ အရက္ေသာက္ ရတာ ေစာင္ၿခဳံဖို႔ ႀကိဳးစားတာတစ္မ်ဳိ္းလုိျဖစ္ေနတယ္။ ဆန္စီးေတြကိုျပဳတ္၊ ဆားနဲ႔ နယ္္ၿပီး၊ အလုံးေတြ လုံးထားတယ္။ အဲဒါေတြကို အမဲေျခာက္မီးဖုတ္နဲ႔တြဲၿပီးစားးရတယ္။ မီးျဖတ္အရက္ကို ဟင္းရည္ေသာက္ လုိ သေဘာထားၾကရတယ္။
    ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ျခင္းဟာ အေကာင္းဆုံးေဆာ႔(စ)ျဖစ္တယ္လို႔ အဆိုရွိတယ္။ ေဆာ႔(စ)ဆိုတာ ဟင္းလ်ာေတြ ကို ပိုၿပီးအရသာရွိလာေအာင္ တြဲဖက္စားေသာက္ဖု႔ိ လုပ္ထားတဲ႔  ငရုတ္ရည္၊ ခရမ္းရည္ ဘာညာ အဲဒါမ်ဳိးေတြကို ေခၚတာေလ။
    တကယ္တမ္းသာ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ေနပါေစ၊ အစာအာဟာရေတြကို ပိုၿပီးအရသာရွိလာတယ္လုိ႔ ထင္ရတာ ေသခ်ာ တယ္။

    ထန္းထန္းမားကုန္းျမင့္ဟာ သိပ္မႀကီးပါဘူး။ သိပ္လည္း က်ယ္လွတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ လူေန အိမ္ေျခလည္း နည္းပါတယ္။ အားလံုးမွ မိသားစုဆယ့္သံုးစု၊ ကေလးေရာ လူႀကီးေရာ အားလံုးေပါင္းမွ တစ္ရာေက်ာ္ေလာက္ပဲ ရွိတယ္။
    အဲဒီထန္းထန္းမားရြာသူရြာသားေတြကုိ သန္းေခါင္စာရာင္းေကာက္ဖုိ႔ မွတ္ပံုတင္လုပ္ေပးဖုိ႔ ျပင္ဆင္ရတာ ဘာၾကာလုိက္လုိ႔လဲ။ ႏွစ္ရက္ပဲ အားလံုးၿပီး။ ဒီကုိ ေရာက္ေအာင္ လာရတာက တစ္လနီးပါး။ ရာသီဥတုသိပ္ဆုိးေနလုိ႔ မျပန္ႏုိင္ဘဲ ျဖစ္ေနတာက ႏွစ္ပတ္ေလာက္ရွိေနၿပီ။
    တာ၀န္နဲ႔လာရတာဆုိေတာ့ ပ်င္းလွတယ္။ ေပ်ာ္လွတယ္ ရယ္လည္း မဟုတ္ပါဘူး။
    ထန္းထန္းမားမွာ စုိက္ပ်ိဳးေရးလံုး၀မရွိဘူး။ မုဆုိးေတြခ်ည္းပဲ။ ေရာင္းလုိ႔၀ယ္လုိ႔ဆုိတာမ်ိဳးကလည္း ထန္းထန္းမားမွာေတာ့ မရွိပါဘူး။ အဲဒီမွာ ပုိက္ဆံေငြေၾကးကလည္း အလကားပါပဲ။ ၀ယ္စရာမရွိ၊ ေရာင္းစရာ မဟုတ္လား။
    သူတုိ႔ေရာင္းဖုိ႔၀ယ္ဖုိ႔က ေျမျပန္႔ကုိ ဆင္းၾကရတာေလ။ အဲဒီမွာ သူတုိ႔အမဲလုိက္ရာက ပုိလွ်ံပစၥည္း ေတြေရာင္းၾက၊ လုိတာ၀ယ္ၾက ဒါမ်ိဳးေပါ့။

    ထန္းထန္းမားသူႀကီးက ခတီးက်န္တဲ့။ မ်က္ႏွာမွာ မ်က္ႏွာဖံုးႀကီး အၿမဲတပ္ထားသလုိပဲ။ သူေျပာၿပီ ဆုိရင္လည္း ကြန္ပ်ဴတာ ခပ္ညံ့ညံ့ကထြက္တဲ့ စက္လုပ္စကားေျပာသံလုိပဲ။ အသံက အနိမ့္အျမင့္အတုိး အက်ယ္မရွိသေလာက္ သူ႔မ်က္ႏွာဖံုး မ်က္ႏွာႀကီးကလည္း မရယ္မၿပံဳး မရံႈ႕မမဲ့။
    သူနဲ႔စေတြ႕ခါစက က်ဳပ္တုိ႔ ဦးခတီးက်န္နဲ႔ စကားေျပာရင္း ေျပာမယ့္စကား ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြား တယ္။ ဘယ္လုိဘယ္လုိ ျဖစ္တယ္ဆုိတာရွင္းျပဖုိ႔ မလြယ္ဘူး။ ဦးခတီးက်န္နဲ႔ လက္ေတြ႕ စကားေျပာၾကည့္ မွသိမွာပါ။

    ဦးခတီးက်န္ဟာ သူႀကီးဆုိေပမယ့္ လုပ္စရာသိပ္မ်ားမ်ား ရွိတာမဟုတ္ပါဘူး။ ျငင္းၾကခံုၾက၊ သတ္ၾက ပုတ္ၾက၊ လုၾကယက္ၾကျဖစ္လာတယ္ဆုိမွ သူက တရားသူႀကီးလုပ္ၿပီး စီရင္ဆံုးျဖတ္ရတာတဲ့။ အဲလုိက်ေတာ့ လည္း သူတုိ႔အားလံုးက ရုိေသေလးစားၾကသတဲ့။ သူ ဆံုးျဖတ္သလုိ လုိက္နၾကတာပါပဲတဲ့။
    မေန႔ညက ခံုက်ဆုိတဲ့ ဓားျပတစ္ေယာက္ကုိ ဖမ္းထားတယ္။ အေတာ္ဆုိးတဲ့ ဓားျပလုိ႔ေျပာၾကတယ္။ ဒီေန႔မွ တရားလုိေတြ ထန္းထန္းမားကုိ လာၾကမွာဆုိေတာ့ ဦးခတီးက်န္ အမႈစစ္တာကုိ ျမင္ရဦးေတာ့မွာေပါ့။
    ခံုက်ဆုိတဲ့ေကာင္က ခ်ဳပ္ထားတဲ့ေနရာကုိ သြားၾကည့္ၾကတယ္။ အေတာ္ကုိ က်က္သေရ မရွိတဲ့ ေကာင္ပဲ။ ေျခတံရွည္တဲႀကီးေအာက္က ၀က္ေတြေမြးထားတဲ့ေနရာ၊ အိမ္တုိင္တစ္လံုးမွာ သူတုိ႔ ႀကိဳးနဲ႔ တုပ္ ထားတယ္။ သူ႔ပတ္လည္မွာေတာ့ ၀က္ေတြေပါ့။ အားလံုး နံေစာ္ေနတာပဲ။ ၀က္ေတြဆုိတာ ကေတာ့ ေျပာမေနနဲ႔။ ဟုိအမိႈက္ပံုထုိး ဒီအမိႈက္ပံုဆြဆုိတာမ်ိဳေတြ မဟုတ္လား။ ညစ္ပတ္စုတ္ျပတ္ၿပီး စားလုိ႔ ေကာင္း သေလာက္ အလြန္က်က္သေရယုတ္တဲ႕ေကာင္ေတြပဲ။
    အဲ ... ၀က္ေတြထက္ က်က္သေရမရွိတာကေတာ့ ခံုက်ဲပဲ။ ညစ္ပတ္စုတ္ျပတ္ေနတာပဲ။

    ခံုက်ဲဆုိတဲ့ေကာင္က ငယ္ငယ္ကတည္းက ဆုိးတာဆုိပဲ။ နတ္ဆရာ ေဆာင္းက်ားဆုိတဲ့ အဘုိးႀကီးရဲ႕ အိပ္ရာထဲကုိ ခါခ်ဥ္ေကာင္၊ ပုရြက္ဆိတ္ေတြ ထည့္ထားဖူးတယ္တဲ့။ အဲဒ နတ္ဆရာကုိ မေၾကာက္လုိ႔လည္း မဟုတ္ဘူး။ ေၾကာက္လြန္းလုိ႔လည္း မဟုတ္ဘူး။ ဘာျပဳလုိ႔သြားလုပ္တယ္ဆုိတာ နတ္ဆရာႀကီး ေဆာင္းက်ားေတာင္ မေျပာႏုိင္ဘူးတဲ့။ ေန႔လယ္ပုိင္းေလာက္မွာ တရားလုိမဖလူးနာရဲ႕ အမ်ိဳး ေတြေရာက္ လာၾကတယ္။ ႏွင္းေတြ၊ ျမဴေတြ တအားက်လာတဲ့ အခ်ိန္၊ ေနေရာင္ေပ်ာက္ သေလာက္ျဖစ္ၿပီး မည္းေမွာင္မိႈင္းညိဳသြားတဲ့အခ်ိန္ အေရွ႕ဘက္ က ေတာင္ကုန္းကေလး ကုိေက်ာ္ၿပီး ရြာထျဲကုိ ၀င္လာၾကတယ္။
    ရာသီဥတုကလည္း သိပ္ေအးသိပ္ဆုိးေနလုိ႔ အဲဒီေန႔က အမႈမစစ္ျဖစ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ခံုက်ဲကုိေတာ့ ခတီးက်န္ က သံုးေလးခ်က္ေလာက္ ပိတ္ကန္တာျမင္ၾကရတယ္။ ခံုက်ဆုိတဲ့ေကာင္က တစ္မႈတည္း မဟုတ္ဘူးဗ်။ သံုးေလးမႈ က်ဴးလြန္ထားတာ။
    မုဆုိးမေခ်ာင္းတာရွံရဲ႕အိမ္ကုိ ခံုက်ဲက ခ်ဆဲြလဲြၿပီး ဖ်က္ပစ္ဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခ်က္ခ်င္း ဆုိသလုိပဲ ျပန္ျပင္ေပးတယ္။ ျပင္တယ္ဆုိေပမယ့္ နဂုိကလုိေတာ့ ဘယ္ေကာင္းေတာ့မွာလဲ။ အေျခက်ၿပီးသားေတြက လည္း အကုန္ပ်က္၊ မသပ္မရပ္ေတြလည္း အကုန္ျဖစ္၊ ပံုပန္းၾကည့္လုိက္ရင္ကုိ အသိသာ ႀကီးပါ။ အကုန္ယုိင္ရြဲ႕ေနေတာ့တာေပါ့။
    အိမ္ျပန္ျပင္ေပးၿပီးတဲ့ ညေနဘက္က်ေတာ့ ခံုက်ဲက မုဆုိးမေခ်ာင္းတာရွံဆီမွာ ၀က္ကေလးတစ္ေကာင္နဲ႔ အရက္ တစ္အုိးေတာင္းသတဲ့။ ေခ်ာင္းတာရွံက ဘယ္ေပးမွာလဲ။ ဒီေတာ့ ခံုက်ဲက ေခ်ာင္းတာရွံဟာ ဧည့္၀တ္ မေက်ဘူး။ ေက်းဇူးကန္းတယ္ ဘာညာနဲ႔ သူႀကီးဆီ လာတုိင္သတဲ့။ အဲသည္တုန္းက ခံုက်ဲက တရားလုိ၊ မုဆုိးမေခ်ာင္းတာရွံက တရားခံ၊ အမႈက ဧည့္၀တ္မေက်မႈ၊ ႏွေျမာတြန္႔ တုိမႈ၊ ေက်းဇူးကန္းမႈ၊ အမႈအေၾကာင္း စံုစံုလင္လင္လည္းသိေရာ ခတီးက်န္က ခံုက်ရဲ႕မ်က္ႏွာကုိ တံေတြးနဲ႔ ေထြးလုိက္သတဲ့။ အဲဒါစီရင္ထံုးပဲ။
    ေနာက္ေန႔မွာလည္း ရာသီဥတုက သိပ္ဆုိးတာပဲ။ တရားလုိသံုးဦး ေရာက္လာေပမယ့္ သံုးေယာက္စလံုး အျပင္းဖ်ား လာၾကလုိ႔ သူတုိ႔အမႈကုိ လံုး၀ မစစ္ႏုိင္ပါဘူး။

    က်ဳပ္တုိ႔အဖဲြ႕မွာ ဆရာ၀န္ပါတယ္။ အျပင္းဖ်ားေနတဲ့ တရားလုိသံုးေယာက္ကုိ အတတ္ႏုိင္ဆံုး ျပဳစု ကုသၾက ပါတယ္။ သူတုိ႔သံုးေယာက္စလံုး အလြန္ျပင္းထန္တ့ အေအးဒဏ္ကုိ ခံခဲ့ၾကရတာကုိ ေတြ႕ရတယ္။
    အစြမ္းကုန္ကုသၾကေပမယ့္ သံုးေယာက္ရွိတဲ့ထဲက ႏွစ္ေယာက္ ေသသြားတယ္။ တစ္ေယာက္ပဲ က်န္တယ္။ အဲဒီတစ္ေယာက္ကလည္း သက္သာလာလုိ႔ သတိရတာနဲ႔တစ္ၿပိဳင္နက္ ခံုက်ဲကုိ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ က်ိန္ဆဲေတာ့ တာပဲ။ ဘယ္ေလာက္ထိ က်ိန္ဆဲတယ္မွတ္သလဲ။ ပါးစပ္က အျမွဳပ္ေတြတက္လာၿပီး အားယုတ္ သတိေမ့ သြားတဲ့အထိ က်ိန္ဆဲတယ္။
    သူ႔ကုိ ေဆးကုတဲ့ေနရာနဲ႔ ခံုက်ကုိ ခ်ဳပ္ထားတဲ့တဲႀကီးေအာက္က ၀က္ၿခံနဲ႔က အေတာ္ေ၀းတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ိန္ဆဲေနတဲ့ လူမမာရဲ႕ စကားကုိ မိန္းမသံုးေယာက္က အလွည့္က် ခံုက်ဲ ဆီ ေျပးေျပးေျပာ တယ္။ ေျပးေျပးေျပာရတာမ်ားလာေတာ့ အဲဒီမိန္းမသံုးေယာက္က တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ခပ္လွမ္းလွမ္း မွာေန ၾကၿပီး က်ိန္ဆဲတဲ့ စကားေတြကုိ လက္ဆင့္ကမ္းေအာ္ဟစ္ၿပီး ခံုက်ဲသိေအာင္ ပုိ႔ေပးၾက တယ္။
    ဒီေတာ့ တရားလုိလူနာရဲ႕ မၾကား၀ံ့မနာသာ ဆဲသံဆုိသံ၊ က်ိန္ဆဲသံေတြက တစ္ရြာလံုး မၾကားခ်င္ အဆံုး ဆုိတာကုိ ျဖစ္ေနတယ္။

    က်ဳပ္တုိ႔အုပ္စုက စကားမေပါက္ၾကေတာ့ ပထမ ဘာမွ နားမလည္ၾကဘူး။ အဲဒီေတာ့ က်ဳပ္တုိ႔နဲ႔ အတူပါလာတဲ့ စုလုဆုိတဲ့ သူနာျပဳဆရာမေလးက ဘာသျပန္ျပတယ္။ ေနာက္ပုိင္းက်ေတာ့ ဆဲတာေတြက အဓိပၸာယ္ျပန္ဖုိ႔ မသင့္ေလာက္ေအာင္ ၾကမ္းတမ္းရုိင္းပ်လာတယ္လုိ႔ဆုိတယ္။ စုလုက ရွက္ၿပီး ဘာသာျပန္ မေပးေတာ့ဘူး။
    ဒါနဲ႔ အရက္ေသာက္ၿပီး မူးၿပီးျပန္လာတဲ့လား ေမာင္းတဲ့လားသမား က်ားမန္းက ဆက္ၿပီး ဘာသာ ျပန္ေပးတယ္။ မကား၀ံ့မနာသာေတြပါ။ ခံုက်လည္း သူ႔ကုိ ဆဲေလ ေဒါ သျဖစ္ေလျဖစ္လာ တယ္။ ေျခတံရွည္ အိမ္ေအာက္က ၀က္ၿခံထဲ မွာ တ၀ုန္း၀ုန္းနဲ႔ ခုန္ေနတယ္။
    အဘုိးႀကီး ခတီးက်န္ၾကားေအာင္လည္း ေအာ္ေအာ္ၿပီး တုိင္ေနတယ္။
    က်ဳပ္တုိ႔က က်ာမန္းကုိ ဘာသာျပန္ခုိင္းရျပန္တယ္။ သူကလည္း တစ္မ်ိဳးဗ်။ သူ႔ကုိ ေက်းဇူး မသိတတ္တဲ့ေကာင္ေတြ၊ ငရဲျပည္က စုိစြတ္တံ အိပ္ရာေပၚမွာ ထမင္းသုိး၊ ဟင္းသုိးေတြနဲ႔ အတူ အိပ္ၾကရပါေစ လုိ႔ ျပန္ၿပီးက်ိန္ဆဲတယ္။ သူ႔စိတ္ရင္းေစတနာကုိ နားမလည္ၾကဘူးဆုိၿပး ခတီးက်န္ၾကားေအာင္ လည္း ေအာ္ၿပီးတုိင္ေနတယ္။
    တစ္ေန႔လံုး က်ဳပ္တုိ႔မွာ ခုိက္ခုိက္တုန္ေအာင္ ခ်မ္းတာက တစ္မ်ိဳး၊ မီးျဖတ္အရက္ေတြေသာက္ၿပီး မူးတာက တစ္မ်ိဳး၊ ခံုက်ဲနဲ႔ တရားလုိ လူနာအၿပိဳင္အဆုိင္ဆဲၾကလုိ႔ ရယ္ရတာကတစ္မ်ိဳး၊ ညစ္တီးညစ္ပတ္ေတြ ပါလာလုိ႔ ၾကက္သီးထ ရတာကတစ္မ်ိဳးနဲ႔ အခ်ိန္တန္ေတာ့ ဆားထမင္းလံုး နဲ႔ အသား ေျခာက္ကင္ဆီဆမ္းေတြ၀ါးၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ သြားၾကတယ္။
    မနက္မုိးလင္းေတာ့ ခံုက်ဲရဲ႕ ၀က္လုိေအာ္ေနတဲ့အသံနဲ႔ မ်က္ႏွာသစ္ၾကရတယ္။

    ဒီေန႔ေတာ့ ရာသီဥတုအေတာ္ေကာင္းေနတဲ့ပံုပဲ။ ေလလည္းၿငိမ္ေနတယ္။ အလင္းေရာင္ လည္း ေတာ္ေတာ္ေပါက္တယ္ လုိ႔ ေျပာရမယ္။
    ကုိးနာရီေလာက္က်ေတာ့ ၀ါးလံုးေမာင္းေခါက္သံသံုးေလးခ်က္ ၾကားရတယ္။ အဲဒီေနာက္ လွ်ာကုိ လိပ္၊ ပါးစပ္ အတြင္းသြားနဲ႔သြားဖံုးအၾကား လွ်ာကုိ ဖိကပ္ၿပီး အသံကုိ ညွစ္ထုတ္လုိက္ရင္ ထြက္လာတဲ့ပုစဥ္း ရင္ကဲြေအာ္တဲ့ အသံမ်ိဳး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိ ၾကားၾကရတယ္။
    ဒါဆုိ ေသခ်ာၿပီ။ ဒီေန႔ ခံုက်ဲအမႈကုိ ဆလူးနာတုိ႔ေနတဲ့ ေတာင္ကုန္းကုိ ခံုက်ဲေရာက္လာတာ။ ဆလူးနာမွာ လုပ္စရာ ကုိင္စရာေတြမ်ားလြန္းလုိ႔ မအားရတဲ့အထဲ ဒီဧည့္သည္ခံုက်ဲက ရနန္စတဲ့ေလ။ ဆလူးနာ ရဲ႕အမ်ိဳးေတြကလည္း ဖ်ားေနၾကလုိ႔ မလႈပ္ႏုိင္ၾကေတာ့ ဒီတုိင္းပဲ ၾကည့္ေနၾကားေနၾကရတယ္။ ဒါက ဆလူးနာ ရဲ႕ အမ်ိဳးေတြက ခတီးက်န္ကုိ ရွင္းျပၾကတဲ့အပုိင္း ေရာက္လာၿပီး။
    အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ခံုက်ဲနဲ႔ ဆလူးနာတုိ႔ ဖက္ၿပီးလံုးၾကသတ္ၾကတဲ့အေျခအေနထိ ေရာက္သြားသတဲ့။ အဲဒီေတာ့ မွ ခံုက်ဲရဲ႕အႀကံအစည္ကုိ သိၾကရေတာ့တာကုိး။ ခံုက်ဲက ဆလူးနာကုိ ရန္ျဖစ္ ခ်င္လုိ႔မွမဟုတ္ဘဲ။ ဖက္ၿပီး နပမ္းလံုးခ်င္ လုိ႔ ညဏ္ဆင္တာပဲ။ ဒီေတာ့ ဆလူးနာကလည္း ဇြတ္ရုန္း၊ ခံုက်ဲက လည္းဇြတ္ဖက္၊ ဆလူးနာ အမ်ိဳးေတြကလည္း အေၾကာေတြဆဲြေနၾကလုိ႔ ဘာမွမတတ္ႏုိင္။ ႀကိဳးစားၿပီး လဲေလ်ာင္းေနရာက ထလာ တဲ့ ဆလူးနာရဲ႕ အေဒၚကလည္း အေရွ႕ကုိ ေလွ်ာက္ရင္ ေနာက္ေရာက္ဆုိတာလုိ လာလက္ခ်ာ ရုိက္ေနသတဲ့။ အဲလုိနဲ႔ ရုန္းရင္းကန္ရင္း ဆလူးနာ ၀ါးခၽြန္စူးလုိ႔ ေသရတာတဲ့။
    ဒီေတာ့မွ ခံုက်ဲက ဆလူးနာကုိ ေတာထဲမွာ အေလာင္းစင္လုပ္သၿဂႋဳလ္၊ ေနာက္ေတာ့ က်င္းတူးျမွဳပ္၊ အားလံုး လုပ္ရတာတဲ့။ အသုဘငွက္ေပ်ာသီးေတြလည္း သူပဲ ရွာရတာတဲ့။ ဆလူးနာရဲ႕ မိသားစုက ထမွ မထႏုိင္ၾက တဲ့ ဟာကုိ။
    ဆလူးနာ ရဲ႕ မိသားစုက ခံုက်ဲေၾကာင့္ သူတုိ႔သမီး ေသရတာပါလုိ႔ ၀ုိင္းငုိၾကတယ္။

ခံုက်ဲ ကက်ေတာ့လည္း သူက ဆလူးနာကုိ ခ်စ္လုိ႔လုပ္တာပါ တဲ့။ ေသသြားေတာ့ လည္း ေကာင္းေကာင္း သၿဂႋဳလ္ေပး တာပဲတဲ့။ အဲဒါေၾကာင့္ ဆလူးနာရဲ႕ အမ်ိဳးေတြအားလံုးက သူ႔ကုိ ၀က္ သံုးေကာင္ေလာက္ေပး ဖုိ႔ ေကာင္းတယ္ တဲ့။
ဆလူးနာရဲ႕မိသားစုကလည္း ဆလူးနာကုိ ခံုက်ဲသၿဂႋဳဟ္တဲ့အတြက္ သူတုိ႔ေသြးထဲ မွာ ေလာက္ေကာင္ေတြ ျဖစ္ လာလိမ့္မယ္ လုိ႔ဆုိတယ္။
    ခတီးက်န္က မ်က္ႏွာေသႀကီးနဲ႔ ဘာမွမေျပာဘဲ ထူးလန္းေတာင္ကမ္းပါးယံကုိ လွမ္းၾကည့္ေနတယ္။ ဘယ္ေလာက္ထိ မ်ား တည္ၿငိမ္ေနသလဲဆုိရင္ တရားခြင္မွာ ျငင္းခံုၾကတဲ့ကိစၥအားလံုးရပ္သြားတယ္။ အဘုိးႀကီး ခတီးက်န္ကုိပဲ ၾကည့္ေနၾကေတာ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ခတီးက်န္လွမ္းၾကည့္ေနတဲ့ ထူးလန္းေတာင္ ကမ္းပါးယံ ကုိပဲ လုိက္ၾကည့္ၾကတယ္။ အမႈစစ္တာကုိ လာၾကည့္ေနၾကတဲ့လူေတြအားလံုးပဲ။ က်ဳပ္တုိ႔လည္း ပါတယ္။
    ထူးလန္းေတာင္ကမ္းပါးယံမွာ ေတာင္ဆိတ္တစ္ေကာင္ ကတ္ကတ္သတ္သတ္ ရပ္ေနတယ္။ သူ႔ေျခေထာက္ေလးေခ်ာင္း စလံုးကုိ အလြန္ေသးတဲ့ ေက်ာက္ကလပ္ကေလးတစ္ခုေပၚမွာ စုၿပီးရပ္ထား တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ေက်ာက္ခ်ပ္အၾကားမွာ ေပါက္ေနတဲ့ ခရမ္းတလန္းပင္က အညြန္႔ကေလးကုိ မမီ့တမီနဲ႔ စားဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနတယ္။ အားလံုး အဲဒါကုိပဲ ၾကည့္ေနၾကတယ္။ ၿငိမ္ေနၾကတယ္။
    ေက်ာက္ေဆာင္ေက်ာက္ထြက္ေတြေပၚမွာ အလြန္ေျခၿမဲပါတယ္ဆုိတဲ့ ေတာင္ဆိတ္တစ္ေကာင္ ရုတ္တရက္ ေျခေခ်ာ္လိမ့္က်သြားတာကုိမ်ား ျမင္ၾကရေတာ့မလားလုိ႔ ထင္ရတယ္။

 ခရမ္းတလန္းပင္ကေလးက ရြက္ႏုေတြာ တဗ်စ္ဗ်စ္နဲ႔ ကုန္သြားတယ္။ ေတာင္ဆိတ္ကေတာ့ အပုိင္ပဲ။
    တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ ခရမ္းတလန္းရြက္ႏုေတြလည္း ကုန္ေရာ ေတာင္ဆိတ္လည္း ေအာက္ျပန္ဆင္း ဖုိ႔ သတိရလာဟန္ တူတယ္။ ေအာက္ဘက္ကုိ ငံု႔ၾကည့္ၿပီး ခ်ိန္ရဆရၿပီ။ တက္တုန္းကေတာ့ ဖတ္ခနဲ ဖတ္ခနဲ ခုန္ခုန္ၿပီး တက္ တက္ၾကတာပဲ။ ေတာင္ဆိတ္ေတြ အျမင့္က ျပန္ဆင္းေတာ့မယ္ဆုိရင္ ျပႆနာက အလြန္ စိတ္၀င္စား ဖုိ႔ ေကာင္းတယ္။
 

ထူးလန္းေတာင္ကမ္းပါးယံႀကီးက ျပားျပားႀကီး၊ မတ္ေစာက္တယ္။ ကမ္းပါးယံ မွာ ေက်ာက္ထစ္ ေက်ာက္ကလပ္ ကေလးေတြေတာ့ရွိပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ အလြန္ကတ္သီး ကတ္သတ္ ႏုိင္ပံု ရတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေတာင္ဆိတ္ေတြဟာ အဆင္းမွာလည္း ဖတ္ခနဲ ဖတ္ခနဲ ဟုိခုန္ဒီခုန္နဲ႔ ၿပီး သြားတတ္ၾကတာ ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ခုကိစၥမွာ ပထမတစ္ခ်က္ခုန္ဖုိ႔ေတာင္ မလြယ္တဲ့အေနအထားပဲ။ ၿပီးေတာ့ ပထမဆံုး လွမ္း ခုန္ရမယ့္ ေက်ာက္ထြတ္ကလည္း သူ႔ေနာက္ေက်ာဘက္မွာ ေရာက္ေနတယ္။ သူကလည္း အဲဒီဘက္ကုိ လွည့္ဖုိ႔မလြယ္ေတာ့ဘူး။ ေနာက္ျပန္ခုန္လုိ႔မရေတာ့မသိဘူး။
    ဒီကိစၥကုိ တကယ္ေတာ့ ဘာမွစဥ္းစားပူပင္ေနဖုိ႔ မေကာင္းဘူး။ ေတာင္ဆိတ္ကလည္း ေလာေလာ ဆယ္ဆယ္ ဘာမွ ပ်ာယာခတ္မေနဘူး။ ဘာမွလည္း ဆက္မႀကိဳးစားေတာ့ဘူး။ သူေနာက္ဆံုးရပ္ေနမိတဲ့ အတုိင္းပဲ ဆက္ရပ္ေနတယ္။ ခရမ္းတလန္းရြက္ႏုေလးေတြကုိ စားၿမံဳ႕ျပန္ေနတယ္။ ဘယ္လုိ ဆင္းမွာလဲလုိ႔ ေစာင့္ၾကည့္ေနဖုိ႔က သိပ္အက်ိဳးရွိလွမယ္မထင္ဘူး။
    အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေကာက္ကလပ္ကေလးက ပဲ့က်သြားတယ္။ ေတာင္ဆိတ္လည္း ဘာမွ မတတ္ႏုိင္ လုိက္ဘူး။ ၀ရုန္းသုန္းကားနဲ႔ ေက်ာက္ခ်ပ္ၾကားထဲကုိ က်သြားတယ္။
    ေနာက္တစ္မႈ ဆက္စစ္ဖုိ႔ နာရီ၀က္ေလာက္ ေနာက္က်သြားတယ္။ မေန႔က တစ္ေန႔လံုး က်ိန္ဆဲ လုိက္၊ ေမာၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားလုိက္နဲ႔ျဖစ္ေနတဲ့ တရားလုိလည္း ဒီေန႔ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ သက္သာ သြားတာကုိ ေတြ႕ရတယ္။ သူက စကားေျပာေကာင္းတယ္။ ျဖည္းျဖည္းနဲ႔ စီကာပတ္ကံုး ေျပာတတ္ဟန္တူ တယ္။ ခံုက်ေတာင္ သူေျပာတာကုိ ျဖတ္မေျပာဘူး။ ၿငိမ္ၿပီး နားေထာင္ေနတယ္။ စုလုက ဘာသာျပန္ေပး ရွာပါတယ္။
    ဒီတရားလုိရဲ႕နာမည္က လလြန္းပဲတဲ့။ သူတုိ႔က ေထာင္တရာေတာင္တန္းေတြေပၚမွာ ေဆးျမစ္သြား ရွာၾကၿပီး အျပန္လမ္းမွာ ဓားျပအတုိက္ခံၾကရတာတဲ့။

    အဲဒီဓားျပအဖဲြ႕မွာ ခံုက်ဲက ေခါင္းေဆာင္ဓားျပဗုိလ္ေပါ့။
    လလြန္းပဲတုိ႔အုပ္စုမွာ လူေျခာက္ေယာင္ပါတယ္။ ေလးေယာက္က ဖ်ားေနၾကၿပီ။ အဓိကကေတာ့ အေအးမိ တာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ႀကိဳးစားၿပီး ခရီးႏွင္ၾကရတယ္။ ပုိက္ဆံအေတာ္အသင့္ပါၾကတယ္။ ရိကၡာတခ်ိဳ႕ က်န္ေသး တယ္။ အေႏြးထည္ေတြကေတာ့ ျပည့္ျပည့္စံုစံုကုိပါၾကတယ္။ ရာသီဥတုက သိပ္ၾကမ္းတယ္ မဟုတ္လား။ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ ႏွင္းမုန္တုိင္းေတြ က်ေနတာေလ။ လလြန္းပဲတုိ႔အုပ္စုမွာ ရိကၡာနဲ႔အရက္ လံုလံုေလာက္ေလာက္ရွိေနလုိ႔ေပါ့။ ႏုိ႔မုိ႔မလြယ္ဘူး။
    ေထာင္ဆံုေတာင္ၾကားလည္းေရာက္ေရာ ခံုက်ဲတုိ႔အုပ္စုနဲ႔ ေတြ႕ေတာ့တာပဲ။ ခံုက်ဲ တုိ႔က ေလးေယာက္တည္း။ ဒါေပမယ့္ ေသနတ္ေတြပါတကုိး။ လလြန္းပဲတုိ႔က သိၿပီ။ ဒါဟာ ဓားျပတုိက္တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ခံုက်ဲ ကုိ သိပ္အံ့ၾသေနတယ္။ ခံုက်ဲနဲ႔ ပါလာတဲ့ေကာင္သံုးေကာင္က လူစိမ္းေတြ၊ ဘယ္ကေကာင္ ေတြမွန္း ကုိမသိဘူး။ ဖ်န္တင္လြင္ျပင္မွာေတာင္ မေတြ႕ဖူးဘူး။ အဲဒီလူေတြကထားေတာ့။ ခံုက်ဲ က ဘယ္လုိ ေကာင္လဲ။ မ်က္ႏွာသိခ်င္း ဓားျပတုိက္ၾကေတာ့ ေရွ႕ဆက္ၿပီး ဒီေကာင္ ထန္းထန္မားက ထြက္ သြားေတာ့မွာလား။ ဒါမွမဟုတ္ သူတုိ႔ကုိ သတ္ပစ္ေတာ့မွာလား။
    လလြန္းပဲ နဲ႕ပါလာတဲ့လူေတြက ခံုက်ဲတုိ႔ကုိ ေတာင္းပန္ေနၾကေသးတယ္။

 မလုပ္ပါနဲ႔။ ခ်မ္းသာေပးပါ၊ ဘာညာေပါ့။ မရပါဘူး။ ဓားျပတုိက္ပါတယ္ဆုိေနမွ၊ မယူပါနဲ႔။ မေပးပါရေစနဲ႔ ဆုိလုိ႕ရမလား။ အလကား အရုိက္ခံရတာပဲ အဖတ္တင္တယ္။ လလြန္းပဲကေတာ့ ဘာမွေျပာမေနေတာ့ဘူး။ ပါလာ တဲ့ ပုိက္ဆံ၊ ရိကၡာ၊ အရက္၊ ရွာေဖြလာတဲ့ေဆးျမစ္ေတြ အကုန္ခ်ေပးလုိက္တာပဲ။ ႏုိင္တုန္းေတာ့ လုပ္ၾကဦးေပါ့ ကြာ။ ရြာျပန္ေရာက္မွ ခတီးက်န္ကုိ တုိင္မယ္ေပါ့။ သူ႔လူေတြလည္းပါတာ အကုန္ေပးၾကရေတာ့တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ခံုက်တုိ႔က လလြန္းပဲတုိ႔ပါလာတာ အကုန္ယူတဲ့အျပင္ အေႏြးထည္ေတြပါ ခၽြတ္ေပးရမယ္လုိ႔ ဆုိၾကတယ္။
    ဒါကေတာ့ မေျပာလုိ႔မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ လလြန္းပဲက ၀င္ေျပာရၿပီ။ ဒါေလာက္ ရာသီဥတု ဆုိး၀ါးေအးစက္ေနတဲ့ ေနရာမွာ အေအးပိလုိ႔ ဖ်ားနာေနတဲ့လူလည္း ေလးေယာက္ရွိေနေၾကာင္း၊ အေႏြးထည္ေတြ ကုိပါ ယူသြားၾကမယ္ဆုိရင္ မထူးေတာ့ေၾကာင္း၊ တစ္ခါတည္းသာ အေသသတ္သြားၾကရန္ ရွိေတာ့ေၾကာင္း ေျပာတယ္။ ခံုက်ဲက သတ္မယ္လုိ႔ေျပာတယ္။ သူ႔လူေတြက ဓားျပတုိက္ လူသတ္ ဆုိတာ မေကာင္းေၾကာင္း၊ လုိခ်င္တဲ့ပစၥည္းရၿပီမုိ႔ သတ္ဖုိ႔မလုိေၾကာင္း သူတုိ႔ခ်င္း ျငင္းခံုရန္ျဖစ္ၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုး အဲလုိျငင္းခံုရင္း နဲ႔ပဲ ထြက္သြားၾကတယ္။ လလြန္းပဲတုိ႔ အေႏြးထည္ေတြလည္း ဇြတ္ယူသြားၾကတယ္။ လလြန္းပဲ တုိ႔မွာ ေအးလြန္းလုိ႔ ေသြးခဲမသြားေအာင္ တတ္သမွ် မွတ္သမွ် အကုန္လုပ္ၿပီး အေအးဒဏ္ကုိ ကာကြယ္ေနၾကရတယ္။
    ေနာက္ႏွစ္နာရီေလာက္ၾကာေတာ့ လလြန္းပဲတုိ႔ဆီကုိ ခံုက်ဲျပန္ေရာက္လာတယ္။ ဖ်ားေနတဲ့ လူေတြ ေသာက္ဖုိ႔ ေဆးေတြလာေပးတယ္။ အရက္အိတ္တြလည္း ျပန္ေပးတယ္။ အေႏြးထည္ေတြေတာ့ ျပန္မေပး ေတာ့ဘူး။ ခံုက်ဲက လလြန္းပဲတုိ႔အုပ္စုအတြက္ စုိးရိမ္လြန္းလုိ႔ အေ၀းႀကီး က ျပန္လာၿပီး ေဆးေတြနဲ႔ အရက္ေတြကိုေပးတာ ေက်းဇူးမတင္ဘူးလားလုိ႔ ေမးေသးတယ္။ လလြန္းပဲ တုိ႔က ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာၾကရတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေႏြးထည္ေတြမရွိမွေတာ့ ဒီရာသီ ဒီခရီးကုိ ဆက္ဖုိ႔ ဘယ္လြယ္ေတာ့ မွာလဲ။ အေအးဒဏ္လည္း သက္သာေအာင္၊ ကုိယ့္ရပ္ကုိယ့္ရြာလည္း လမ္းခရီးမွာပဲ သံုးေယာက္ ေသသြားတယ္။ သူတုိ႔ရြာကုိ သံုးေယာက္ပဲ ျပန္ေရာက္လာၾကတယ္။ အဲဒီ သံုးေယာက္ကမွ ထန္းထန္းမား လည္းေရာက္ေရာ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ေယာက္ က်ဳပ္တုိ႔လက္ထဲမွာပဲ ေသသြားၾကရွာတယ္။
    ခံုက်ဲ ကေတာ့ သူ႔ထံုးစံအတုိင္းပဲ သူ ဓားျပတုိက္တာမွန္ေၾကာင္း၊ ဒါေပမယ့္ လလြန္းပဲတုိ႔ကုိ ေဆးေတြနဲ႔ အရက္ေတြ ျပန္ေပးတဲ့အတြက္ လလြန္းပဲတုိ႔က သူ႔ကုိ ေက်းဇူးတင္ၾကရမွာျဖစ္ေၾကာင္းပဲ ဇြတ္ ေျပာတယ္။
    အမႈစစ္ တာကေတာ့ ၿပီးသြားၿပီ။ ခတီးက်န္လည္း ေမးစရာမက်န္ေတာ့ဘူး။ ခံုက်ဲကုိ အျပစ္ေပးရမယ္ လုိ႔ေျပာ တယ္။ ဘာအျပစ္ေပးမယ္ဆုိတာေတာ့ မဆံုးျဖတ္ရေသးဘူး။ က်ဳပ္တုိ႔လည္း ေနာက္ေန႔မွာ ရာသီဥတုေကာင္းတာနဲ႔ အိမ္ျပန္ခရီးႏွင္ခဲ့ၾကတယ္။
 

ၿပီးပါၿပီ

ေနာက္တပုဒ္အသစ္ဆက္ရန္

.

>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ဆရာဝင္းေဖ ၏ ေရၾကည္ေရသန္႕ ဝတၳဳတိုမ်ား, အပိုင္း (၂)

                                                              ေရၾကည္ေရသန္႔

ဘႀကီးေက်ာ္ရဲ႕ေအာင္ျမင္မႈကုိ ယံုၾကည္ေၾကာင္း
အံ့ၾသပါေၾကာင္း ဒါေပမယ့္ ေသာက္ၾကည့္ျမည္းၾကည့္ဖုိ႔ေတာ့
လံုး၀မျဖစ္ႏုိင္ေၾကာင္း ျငင္းလုိက္ေရွာင္လုိက္ၾကတာ ဆူညံသြားတာပဲ။

..................................................................................................................................................................
ဘႀကီးေက်ာ္လုိလူကေတာ့ တကယ္ရွားတယ္။ သူက ေက်ာ္မိသားစုမွာ အသက္အႀကီးဆံုး။ ေက်ာ္ မိသားစုမွာ က ခင္ေမာင္ေက်ာ္တဲ့၊ ထြန္းေရႊေက်ာ္တဲ့၊ ထြန္းေ၀ေက်ာ္တဲ့၊ ေမသႏၱာေက်ာ္ တဲ့၊ ေ၀စႏၵာေက်ာ္၊ ေက်ာ္ဦးေက်ာ္ တဲ့ အမ်ားႀကီး ... အမ်ားႀကီးပဲ။ ခုေျပာခဲ့တဲ့ နာမည္ေတြက ဘႀကီးေက်ာ္ ရဲ႕ ေသြးရင္းသားရင္း ေမာင္ႏွမေတြပဲရွိေသးတာ။ အဲဒါေတြက တစ္ဆင့္ပြားထားတဲ့ သားသမီးေတြ၊ ေျမးေတြ၊ ျမစ္ေတြ ရွိေသးတယ္။ အဲဒါေတြအားလံုးလည္း "ေက်ာ္"ေတြပဲ။ မွည့္ခ်င္တဲ့ နာမည္မွည့္၊ "ေက်ာ္" ေတာ့တပ္ရမယ္။ ေရွ႕မွာတပ္တပ္၊ ေနာက္မွာတပ္တပ္၊ တပ္ကုိတပ္ၾကရမယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္မွတပ္ၾကတာမ်ားပါတယ္။ ဘႀကီးေက်ာ္ရဲ႕နာမည္အျပည့္အစံုက ထြန္းေအာင္ေက်ာ္တဲ့။
    တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ဘႀကီးေက်ာ္ဟာ ထြန္းလည္း မထြန္းဘူး။ ေအာင္လည္း မေအာင္ဘူး။ ေက်ာ္လည္း မေက်ာ္ပါဘူး။
    ဒါျဖင့္ ဘာလုိ႔ရွားတယ္လုိ႔ ေျပာရတာလဲ။
    အဲ ... ရွားတာေတာ့ အမွန္ပဲဗ်။
    အဲဒီရွားတဲ့အေၾကာင္းပဲ ေျပာခ်င္တာပါ။
    ဘႀကီးေက်ာ္ဟာ ေက်ာ္မိသားစုမွာ အႀကီးဆံုးဆုိေတာ့ အားလံုးကုိ ဆူႏုိင္ခြင့္ပူႏိုင္ခြင့္ ဟိန္းခြင့္ေဟာက္ခြင့္ သူ႔မွာ အျပည့္ ရွိတယ္ေလ။
    တစ္ခ်ိန္လံုး ဟိန္းေဟာက္ေနတာပဲ။ ဆူပူေနတာလဲ။

    သူ ဘာအလုပ္လုပ္သလဲ၊ တကယ္တမ္းေျပာရရင္ ဘာအလုပ္မွမလုပ္ဘူး။ ၀င္ေငြရေအာင္ဆုိတာ မ်ိဳး ဘာအလုပ္ မွ မလုပ္ဘူး။ သူ႔မွာ အေမြရထားတာေတြရွိတယ္။ ေက်ာ္မိသားစုနဲ႔အတူေနတယ္။ အတူစား တယ္။ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ ဘာမွ စုိက္ထုတ္စရာမလုိဘူး။ အငယ္ေတြ ကစားစရိတ္။ ေသာက္စရိတ္ ဘာမွေျပာေနၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ သူက အႀကီးမဟုတ္လား။ အားလံုး၀ုိင္းထည့္ၾကတဲ့ ထဲက ေကၽြး လုိက္ၾကတာပါပဲ။

 ဘာပဲေျပာေျပာ ဘႀကီးေက်ာ္မွာ အလြန္ထူးျခားတဲ့အခ်က္ တစ္ခ်က္ေတာ့ ရွိတယ္။ အဲဒီအခ်က္ အတြက္ေတာ့ မိသားစုတစ္ခုလံုး သူ႔ေက်းဇူးမကင္းၾကဘူးလုိ႔လည္း ဆုိရမယ္။ သူ႔ေလာက္လည္း ဘယ္သူမွ ပါရမီ မရွိၾကဘူး။ အဲဒီကိစၥမွာေတာ့ သူ႔ေလာက္လည္း စိတ္မ၀င္စားႏုိင္ၾကဘူး။ သူ႔ေလာက္လည္း မတတ္ၾက၊ မသိၾက ဘူး။ ဒါကေတာ့ အမွန္ပဲ။ အဲဒီအခ်က္ကဘာလဲဆုိေတာ့ ဘႀကီးေက်ာ္ဟာ မိသားစုအသံုးျပဳတဲ့ အိမ္သာေတြ ကုိ အလြန္စိတ္၀င္စားတယ္။ ေက်ာ္မိသားစုေနတဲ့ ၿခံက်ယ္ႀကီးနဲ႔တုိက္ႀကီးမွာ အိမ္သာစုစုေပါင္း ငါးလံုး ရွိတယ္။ အိမ္မႀကီးမွာ သံုးလံုး ရွိတယ္။ ေနာက္ေဖး အေစခံတန္းလ်ားအတြက္ ႏွစ္လံုးရွိတယ္။ အဲဒီ အိမ္သာေတြ အားလံုးကုိ ဘႀကီးေက်ာ္ အၿမဲဂရုစုိက္တယ္။

    အၿမဲသန္႔ရွင္းေနရမယ္။
    အနံ႔အသက္မရွိရဘူး။
    ေဆးရေၾကာရမယ္။
    ေဆးသုတ္ရမယ့္အခ်ိန္မွာ ေဆးသုတ္ရမယ္။
    ေရသံုး အိမ္သာေတြမွာ အၿမဲတမ္း ေရျပည့္ျပည့္စံုစံု ရွိရမယ္။
    စကၠဴသံုးတဲ့ အိမ္သာေတြမွာလည္း ဒီလုိပဲ။ လုိအပ္တာ အကုန္အဆင္သင့္ ရွိေနရမယ္။

    အဲဒီအိမ္သာအားလံုးကုိ ႀကံဳရင္ႀကံဳသလုိ ဘႀကီးေက်ာ္သံုးတယ္။ စစ္ေဆးၾကည့္ရႈတယ္။ လုိအပ္တာ ေတြ ကုိ အကုန္ၾကည့္ၿပီး မသပ္မရပ္ မသန္႔မရွင္းျဖစ္ေနရင္ ထမင္းခ်က္၊ မာလီ၊ ဒရုိင္ဘာ၊ ကေလးထိန္း ေတြ႕ရာလူ ကုိ ဘာမွစကားမ်ားမေနနဲ႔ ရွိတဲ့အလုပ္၊ လုပ္လက္စအလုပ္ ခ်ထားခဲ့၊ အိမ္သာ လာ လုပ္ၾက၊ ဒါပဲ။ အဲဒါၿပီးမွ ကုိယ္လုပ္စရာရွိတာ ဆက္လုပ္ၾက။ ဒါပဲ။

    ထိန္းသိမ္းျပဳျပင္မႈနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္လည္း သူ အကုန္လုိက္ၾကည့္တာပဲ။ ျပင္ရျပဳရမယ္ဆုိရင္ သူ ကုိယ္တုိင္ တြက္ခ်က္တာပဲ။ ၿပီးေတာ့မွ မိသားစုတစ္ခုလံုး အခ်ိဳးက်ေပးၾက၊ ဒါပဲ။ လုိတဲ့ပစၥည္း ၀ယ္ဟယ္ ျခမ္းဟယ္ ကိစၥေတြကုိ အငယ္ေတြလုပ္ၾက။ လက္သမား၊ ပန္းရံ အေကာင္းဆံုး ေခၚရမယ္။ အဲဒါ လုပ္ၾက ေပေတာ့။ သူကေတာ့ ေသေသခ်ခ်ာ စစ္ေဆးၾကည့္ရႈမယ္။ ေသသပ္မွႀကိဳက္တယ္။ တိက် မွႀကိဳက္တယ္။ လက္ရာကေတာ့ ေကာင္းမွ၊ ေကာင္းမွ။

    အဲဒါအတြက္ေတာ့ ဘႀကီးေက်ာ္က ေကာင္းေကာင္းစစ္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ေက်ာ္မိသားစုတစ္ခု လံုးမွာ အိမ္သာ ကုိ အမ်ားဆံုးသံုးတာလည္း သူပဲေလ။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ အနည္းဆံုး အိမ္သာထဲကုိ ဆယ့္ ေလးငါးေခါက္ေလာက္ ၀င္တာကုိ ေတြ႕ၾကရတယ္။
    တစ္ခါတေလ ခရီးသြားရင္လည္း အိမ္သာအဆင္မေျပမႈနဲ႔ ျမန္ျမန္ ျပန္လာတတ္တယ္။

    အိမ္သာ ကုိ ဂရုမစုိက္ၾကဘူးဆုိရင္ သူ အမုန္းဆံုး၊ ေဒါသအျဖစ္ဆံုးပဲ။ သူ႔အဆုိအရ အိမ္သာဟာ လူ႔ေလာက၊ လူ႔ဘ၀ႀကီးရဲ႕ မ႑ိဳင္တစ္ခုေတာင္ျဖစ္ေနတယ္။
    လူတစ္ေယာက္ က်န္းမာဖုိ႔၊ ခ်မ္းသာဖုိ႔၊ ပညာရွိဖုိ႔၊ အေတြးအေခၚရွိဖုိ႔ အိမ္သာဟာ ထိပ္တန္း အဓိကေနရာ မွာ ရွိေနေၾကာင္း ခဏခဏ ေျပာတတ္တယ္။
    လူေတြရဲ႕ အလြန္တန္ဖုိးရွိတ့ ပညာဥာဏ္ေတြ၊ အေတြးအေခၚေတြ၊ အႀကံအစည္ေတြဟာ အိမ္သာ ေတြထဲက ရၾကတာ ျဖစ္မယ္လုိ႔ သူက ေျပာတယ္။ လူေတြက ရွက္လုိ႔ ထုတ္ၿပီး ၀န္မခံၾကတာပဲလုိ႔ သူ ယံုသတဲ့။
    သူကုိယ္တုိင္လည္း အလြန္တန္ဖုိးရွိတဲ့ အေတြးအျမင္ေတြကုိ အိမ္သာတက္ရင္း စဥ္းစားေပါက္ ေျမာက္ ခဲ့တာလုိ႔ ဆုိတယ္။ ဘာေတြ ေပါက္ေျမာက္တာလဲဆုိတာေတာ့ ဘယ္သူမွ မသိၾကဘူး။ ေမးလည္း မၾကည့္၀ံ့ၾက ဘူး။

    ေရွးသိပၸံဆရာႀကီး အာေခမီးဒီး(စ)ေတာင္ သူ႔ရဲ႕ ကမၻာေက်ာ္သိပ္သည္းဆနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ သီ၀ရီကုိ အိမ္သာတက္ရင္း ရလုိက္တာပဲလုိ႔ ဘႀကီးေက်ာ္က ေျပာတယ္။ ေက်ာင္းတက္ေနတ့တူ၊ တူမေလးေတြက အာေခမီးဒီး(စ)ဟာ အိမ္သာတက္ရင္း မဟုတ္ေၾကာင္း၊ ေရခ်ိဳးရင္း စဥ္းစားမိတာသာျဖစ္ေၾကာင္း ျပန္ေျပာ ၾကတဲအခါမွာ ဘႀကီးေက်ာ္ အႀကီးအက်ယ္ ေဒါပြတယ္။
    ေရအိမ္၊ ေရခ်ိဳးခန္းဆုိတာနဲ႔ အိမ္သာဟာ အတူတူပဲျဖစ္တယ္လုိ႔ ဇြတ္ေျပာတယ္။ ေျပာလုိ႔မရတဲ့ အဆံုး မွာေတာ့ ကေလးေတြကုိ ထရုိက္ေတာ့တာပါပဲ။
    ဘာပဲေျပာေျပာ ဘႀကီးေက်ာ္ဟာ အိမ္သာနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ မဟာအသိပညာရွင္၊ အတတ္ပညာရွင္ တစ္ဆူ ျဖစ္လာတယ္ဆုိတာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ အိမ္သာေဆးတ့ဲပစၥည္းအမ်ိဳးေပါင္း မ်ားစြာကုိ သူ သိ တယ္။ ထံုးလုိပစၥည္းကစၿပီး အေနာက္ႏုိင္ငံမ်ားမွာ ေနာက္ဆံုး ထုတ္လုပ္ေၾကာ္ျငာေနၾကတဲ့ ေနာက္ဆံုးေပၚ အိမ္သာေဆး တဲ့ ေဆးမႈန္႔ေဆးရည္ေတြထိ သူ သိတယ္။
    ဆီးခ်ိဳေဆးတာနဲ႔ ၀မ္းခ်ိဳးေဆးတာမွာေတာင္ မတူတဲ့အေၾကာင္း သူ ရွင္းျပႏုိင္တယ္။

    အိမ္သာသံုးစကၠဴ၊ တစ္ရွဴးေပပါအမ်ိဳးမ်ိဳးကုိလည္း သူေျပာႏုိင္တာပဲ။ ၀ယ္ရမယ္ဆုိရင္သာ သူမ်း ပုိက္ဆံနဲ႔ ၀ယ္တာ။
    ေနာက္ အိမ္သာသံုးဆပ္ျပာေတြလည္း သိတာပဲ။
    အိမ္သာသံုးပစၥည္းေတြလည္း အမ်ားႀကီးသိတယ္။
    ဘာပဲေျပာေျပာ ဘႀကီးေက်ာ္ဟာ စပယ္ရွယ္လစ္(စ)တစ္ေယာက္ေတာ့ ျဖစ္လာတာပဲ။
    တုိက္သစ္အိမ္သစ္ေဆာက္တဲ့ လူေတြဟာ သူ႔ဆီမွာ အိမ္သာကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ႀကိဳတင္ အႀကံဥာဏ္ ေတာင္းၾက ရတယ္။
    တေလာဆီကေတာ့ ကမၻာ့ အိမ္သာမ်ားသမုိင္းကုိ သူ စတင္ေလ့လာတဲ့အဆင့္အထိ ေရာက္လာ တယ္။ ရုိးရာ အိမ္သာမ်ားကုိလည္း သီးျခားေလ့လာတယ္။

    ျမန္မာမ်ားရဲ႕ စာေပ၊ ယဥ္ေက်းမႈကအစ အရာရာမ်ာ ကုိယ္ပုိင္ဟန္၊ ကုိယ္ပုိင္အေတြးအေခၚ၊ ကုိယ္ ပုိင္တီထြင္ႀကံဆမႈမ်ား အမ်ားအျပားရွိခဲ့တာမွန္ေပမယ့္ ရုိးရာအိမ္သာေတြနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ကေတာ့ မ်ားစြာ ခ်ည္နဲ႔ အားနည္းခဲ့ေၾကာင္း ဘႀကီးေက်ာ္က ေကာက္ခ်က္ဆဲြတယ္။ သေရေခတၱရာ၊ ပုဂံ အစရွိတဲ့ေခတ္ေတြ က အိမ္သာစနစ္မ်ားနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး စာေပမွာေရာ၊ နံရံေဆးေရးေတြမွာေရာ၊ ပန္းပု၊ ပန္းတဥ္း အစရွိတဲ့ ေနရာေတြမွာေရာ သဲလြန္စ အေထာက္အထားရွာတယ္။ ခုိင္ခုိင္မာမာ မေတြ႕ရဘူးလုိ႔ဆုိတယ္။ သူ႔ဟာသူ ႏွံ႔စပ္ေအာင္ မရွာႏုိင္တာလည္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္။
   

ပုဂံေခတ္ အဂၢိရတ္အေက်ာ္အေမာ္ရွင္ အဇၨေဂါဏဟာသူ႔ရဲ႕ မေအာင္ျမင္တဲ့ ဓာတ္လံုးကုိ ေဒါသ ျဖစ္ျဖစ္နဲ႔ အိမ္သာထဲ ပစ္ခ် လုိက္ေတာ့မွ မစင္ေကၽြးဖုိ႔လုိေနတာနဲ႔ အံက်ျဖစ္ၿပီး ေပါက္ေျမာက္သြားယ္လုိ႔ သိရေတာ့ ဘႀကီးေက်ာ္ အလြန္စိတ္ပ်က္သြားတယ္။ အဲဒီ အေထာက္အထားအရဆုိရင္ ပုဂံေခတ္က အိမ္သာစနစ္ဟာ အလြန္တရာမွ မတုိးတက္ေၾကာင္း ထင္ရွားတယ္လုိ႔ ေထာက္ျပတယ္။
    ဘႀကီးေက်ာ္ အလြန္သေလာက်တာက တူရကီေရအိမ္နဲ႔ အိမ္သာစနစ္မ်ားလုိ႔ ဆုိတယ္။ တားကစ္(ရွ) ဘတ္(သ) လုိ႔ ကမၻာေက်ာ္ တဲ့ကိစၥမွာ ေရခ်ိဳးဖုိ႔သာမဟုတ္ဘဲ အိမ္သာစနစ္ပါဆုိလုိေၾကာင္း ထပ္ေလာင္း ရွင္းျပ တယ္။
    ေက်ာ္မိသားစု ဟာ အိမ္သာအေၾကာင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘႀကီးေက်ာ္ရဲကလက္ခ်ာ၊ ေဟာေျပာပုိ႔ခ်မႈ ဒဏ္ ကုိ ခဏခဏ ခံၾကရတယ္။

    သူေျပာျပန္ရင္လည္း ဂရုတစုိက္ နားေထာင္မွႀကိဳက္တာ။ ဂရုမစုိက္ရင္ အႀကီးအက်ယ္ ေဒါပြတတ္ တယ္။ အဲဒီလုိဂရုမစုိက္တဲ့ေကာင္မ်ိဳးဟာ အလြန္ေအာက္တန္းက်ေၾကာင္း၊ ေလာကမွာ ႀကီးပြားဖုိ႔ အခြင့္ အလမ္း မရွိေတာ့ေၾကာင္း၊ ဘ၀အဘိဓမၼာမ်ားနဲ႔ ေ၀းေတာ့မွာသာျဖစ္ေၾကာင္း ဆုိင္ဆုိင္မဆုိင္ဆုိင္ ဇြတ္တင္ ေတာ့ တာပဲ။
    ေက်ာ္မိသားစုဟာ ၾကာေတာ့ ဘႀကီးေက်ာ္ရဲ႕ ေက်းဇူးေၾကာင့္ အိမသာဗဟုသုတမ်ားနဲ႔ ၾကြယ္၀တဲ့ အသိပညာရွင္ မ်ားျဖစ္လာၾကတယ္။
    အဲဒါဟာ ဘႀကီးေက်ာ္ရဲ႕ထူးျခားခ်က္ပါပဲ။
    ေက်ာ္မိသားစုဟာ အလြန္သပ္ရပ္သန္႔ရွင္းတဲ့ အိမ္သာမ်ားကုိ အသံုးျပဳခြင့္ရၾကတယ္။
    အဲဒါလည္း ဘႀကီးေက်ာ္ရဲ႕ မဟာေက်းဇူးေတာ္ေၾကာင့္ပါပဲ။
    တေလာဆီကေတာ့ တစ္ခါ တစ္ဆင့္တက္လာျပန္တယ္။ ေခတ္ေပၚသိပၸံနည္းက်အိမ္သာမ်ား၊ က်န္းမာေရးအတြက္ အထူးအႏၱရာယ္ကင္းေအာင္ စီမံေဆာင္ရြက္မႈမ်ား၊ အိမ္သာဗိသုကာ ပညာမ်ား ဆုိတာ ေတြကုိ ဘႀကီးေက်ာ္ အႀကီးအက်ယ္ ေလ့လာတယ္။
    အိမ္သာမ်ား ပုပ္ျခင္း၊ ပြျခင္း၊ အနံ႔အသက္ဆုိးမ်ားထြက္ျခင္း၊ ပုိးမႊားအႏၱရာယ္၊ ေရာဂါျပန္႔ပြား မငအႏၱရာယ္ ဆုိတာေတြကုိ ခဲြျခမ္းစိတ္ျဖာၿပီး ေလ့လာတယ္။

ဆက္(ပ)တစ္တဲ့(န္)(က) လုိ႔ေခၚတဲ့ ေရာဂါျပန္႔ပြားမႈ အႏၱရာယ္မရွိေအာင္လုပ္တဲ့ အိမ္သာ ေအာက္ခံ ေရကန္ ေဆာက္လုပ္ တဲ့ စနစ္ေတြကုိ အႀကီးအက်ယ္ ေလ့လာတယ္။
    အဲဒီအိမ္သာေအာက္ခံ၊ ေရစစ္ကန္ေတြရဲ႕ စနစ္ေတြကုိ သူကုိယ္တုိင္ ႀကံဆတြက္ခ်က္တယ္။ အဲဒီ ကန္ေတြ မွာ သံုးရမယ့္ ေဆးေတြလည္း ႀကံစည္တီထြင္တယ္။
    ေနာက္ဆံုး အိမ္သာေအာက္ခံေရကန္ (၇)ဆင့္နဲ႔ သူတီထြင္ထားတဲ့ ေဆး၀ါးေတြကုိ သံုးမယ္ဆုိရင္ ေနာက္ဆံုး ကန္မွာ က်လာတဲ့ေရဟာ အလြန္သန္႔ရွင္း၊ ေရာဂါဘယကင္း၊ အနည္အမႈန္ ကင္းတဲ့၊ အလြန္ ၾကည္လင္ေကာင္းမြန္တဲ့ေရ ျဖစ္လာမယ္လုိ႔ဆုိတယ္။ ခ်ိဳးလုိ႔လည္း ရမယ္။ ေသာက္သံုး လုိ႔လည္း ရမယ္လုိ႔ ဆုိတယ္။
    ေက်ာ္မိသားစုတစ္လံုးဟာ အဲဒီအဆုိအမိန္႔ကုိ နားေထာင္ၾကရတယ္။ စိတ္၀င္စားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ ၾကရတယ္။ မ်က္လံုးေလးေတြကုိ ေပကလပ္ ေပကလပ္လုပ္ရင္း ဆိတ္ဆိတ္ေနျခင္းဟာ ၀န္ခံရာေရာက္တယ္ ဆုိတဲ့အေနနဲ႔ မျငင္းဘဲေနၾကတယ္။

    အဲဒါကုိ ဘႀကီးေက်ာ္ အေတာ္အားမလုိအားမရျဖစ္တယ္။ သူ ထုတ္ထားတဲ့ အိမ္သာ ဗိသုကာ ဒီဇုိင္းေတြ ကုိလည္း ဂရုတစုိက္ ၾကည့္ေစခ်င္တယ္။ သူ႔အာမခံခ်က္ေတြကုိလည္း မ်က္စိေပကလပ္ ေပကလပ္ လုပ္ရံုေလာက္ နဲ႔ မဟုတ္ဘဲ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေထာက္ခံၾကေစခ်င္တယ္။
    အဲဒါေၾကာင့္ ပါးစပ္ေပာတာေလာက္န႔ မၿပီးေတာ့ဘဲ အဲဒီဒီဇုိင္းကုိ လက္ေတြ႕အေကာင္အထည္ေပၚ ေအာင္ ေဆာက္လုပ္ျပမယ္လုိ႔ အတိအလင္း ထုတ္ေျပာတယ္။
    အဲဒီအိမ္သာကုိ ေဆာက္ရင္ ကုန္က်စရိတ္ကုိက တစ္သိန္းခဲြေလာက္ က်မွာျဖစ္ေနတယ္။
    အဲဒါေၾကာင့္ ေက်ာ္မိသားစုတစ္ခုလံုး စိတ္ညစ္ကုန္ၾကတယ္။
    ဒါေပမယ့္ မရပါဘူး။ အားလံုးကုိ ခဲြတမ္းခ်ၿပီး ပုိက္ဆံအခ်ိဳးက်ထည့္ၾကရမယ္လုိ႔ ဇြတ္ေျပာလာ တယ္။

    အားလံုးက အဲဒီအိမ္သာစနစ္ႀကီးကုိ ယံုၾကည္ပါေၾကာင္း၊ သေဘာက်ၾကပါေၾကာင္း၊ အံ့ၾသၾကပါ ေၾကာင္း ၀ုိင္းေျပာၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔မွာ အိမ္သာလံုလံုေလာက္ေလာက္ ရွိေနၿပီမုိ႔ ေနာက္ထပ္ ထပ္ေဆာက္ဖုိ႔မလုိပါေၾကာင္းလည္း ၀ုိင္းေျပာၾကတယ္။
    ဒီေတာ့ ဘႀကီးေက်ာ္က ဒီအိမ္သာႀကီးေဆာက္ဖုိ႔ လုိအပ္တယ္ဆုိတဲ့ေနရာမွာ အသံုးလုိလုိ႔ဆုိတာ ထက္ ပညာတစ္ရပ္၊ အေတြးအေခၚတစ္ရပ္၊ အဘိဓမၼာတစ္ရပ္ကုိ သက္ေသျပဖုိ႔ အဒိကျဖစ္ေနေၾကာင္း၊ သည္တီထြင္မႈရဲ႕ မွန္ကန္ထိေရာက္မႈကုိ သက္ေသျပႏိုင္မယ္၊ လက္ေတြ႕ အေကာင္အထည္ေဖာ္ိုင္မယ္ ဆုိရင္ ႀကီးက်ယ္တဲ့ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားမႈတစ္ရပ္ ျဖစ္လာမွာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဒီေအာင္ျမင္မႈဟာ မိမိတစ္ ေယာက္တည္းရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈ၊ ေက်ာ္ၾကားမႈမျဖစ္သင့္ေၾကာင္း။ မိသားစုေအာင္ျမင္မႈ သာျဖစ္သင့္ေၾကာင္း၊ ဒါေၾကာင့္ အားလံုးအခ်ိဳးက်ထည့္၀င္က်ခံၾကရမယ္လုိ႔ ဇြတ္ေျပာတယ္။
    ဘာတတ္ႏုိင္မွာလဲ။
    စကားနည္းရန္စဲ ထည့္လုိက္ၾကေပါ့။
    ေက်ာ္မိသားစုၿခံႀကီးရဲ႕ အေနာက္ေတာင္ေထာင့္မွာ ဘႀကီးေက်ာ္ရဲ႕ အိမ္သာႀကီးကုိ ပန္းရံအေက်ာ္ အေမာ္၊ လက္သမား အေက်ာ္အေမာ္ေတြနဲ႔ စေဆာက္ၾကပါတယ္။

    အပူတျပင္း ေဆာက္လုိက္ၾကတာ သံုးလ နဲ႔ ဆယ့္ခုနစ္ရက္ပဲ ၾကာလုိက္တယ္။ အားလံုး ၿပီးစီးသြား တယ္။ အဲဒီမွာ အလုပ္က မၿပီးေသးဘူး။ ဒုကၡက က်န္ေသးတယ္။ ေက်ာ္မိသားစု အားလံုး အိမ္မႀကီးထဲမွာ အိမ္သာေတြ ရွိပါလ်က္ နဲ႔ ဘႀကီးေက်ာ္ရဲ႕ စမ္းသပ္ခံအိမ္သာအသစ္ႀကီးကုိ သြားၾကရတယ္။
    ဒါမွ အိမ္သာႀကီးက ျပည့္လာမွာကုိး။ အိမ္သာသံုးေရေတြလည္း အထပ္ထပ္စစ္လုိ႔ျပဳလုိ႔ ေရစစ္ကန္ အထပ္ထပ္ ကုိ ျဖတ္ၿပီး ေနာက္ဆံုး ကန္ထဲကုိေရာက္မွာကုိး။
    အဲဒီလုိ ျဖစ္သြားေအာင္ အလြန္ေတာင့္တဲ့ ေက်ာ္မိသားစုတစ္ခုလံုး ကေလးလူႀကီးမက်န္ ႀကိဳးစားပမ္းစားနဲ႔ အိမ္သာ အသစ္ႀကီးကုိ ၀ုိင္းအားေပးလုိက္ၾကတာ ေလးလေလာက္ၾကာတဲ့အခါမွာ အိမ္သာႀကီးရဲ႕ အစိတ္ အပုိင္းေတြ အားလံုး လည္ပတ္အသံုး၀င္လာတဲ့အဆင့္ကုိ ေရာက္လာပါတယ္။ ဆုိလုိ တက ေနာက္ဆံုး ေရစစ္ကန္ အထိ စစ္ေရေရာက္လာတာကုိ ေျပာတာပါ။
    အဲဒီအခ်ိန္ေတြ အတြင္းမွာ ကုိႀကီးေက်ာ္တစ္ေယာက္ တကယ့္ကုိ မအိပ္ႏုိင္မစားႏုိင္၊ အားမလုိ အားမရ နဲ႔ ေနမထိ ထုိင္မသာ ေစာင့္ရရွာတယ္။

    အေရးႀကီးလုိ႔ဆုိၿပီး ဒီျပင္တျခား အိမ္သာကရွိၿပီးသား ပစၥည္းေတြကုိလည္း မ လာလုိ႔မျဖစ္ဘူးေလ။ ဒါက စမ္းသပ္မႈ မွာ သူ႔သဘာ၀အတုိင္း ျဖစ္ေစၾကရမွာကိုး။
    ေနာက္တစ္လေလာက္လည္းေနေရာ ဘႀကီးေက်ာ္က ေနာက္ဆံုးေရစစ္ကန္က ေရၾကည္ကုိခပ္ၿပီး ဖန္ခြက္နဲ႔ ထည့္ၾကည့္တယ္။ အားလံုးကုိလည္း ျပတယ္။ တကယ္လည္း ၾကည္ေနပါတယ္။ အနည္တုိ႔၊ အမိႈက္ တုိ႔လည္း ကင္းရွင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူမွ ထုိင္ၾကည့္ဖုိ႔၊ နမ္းၾကည့္ဖုိ႔ မလုပ္ၾကဘူး။ အေ၀းကပဲ။
    အားလံုး က တစ္သံတည္းပဲ ေကာင္းပါတယ္၊ ေအာင္ျမင္ပါတယ္ ္" ပဲေပါ့။ ခ်ိဳးေရသံုးေရ လုပ္ လုိ႔ ေတာင္ရမွာပါပဲေပါ့။
    ဒါေပမယ့္ ခ်ိဳးလုိ႔သံုးလုိ႔ ရတဲ့တုိင္ေအာင္ ဒီေရေတြကုိဘာလုပ္ရမွာလဲ။

  ေက်ာ္မိသားစုၿခံႀကီးထျမွာ အ၀ီစိတြင္းလည္းရွိတယ္။ ရုိးရိုးေရတြင္း လည္း ရွိတယ္။ ေရေတြ ကလည္း ေရခ်ိဳေတြခ်ည္း။ ထြက္လုိက္ၾကတာမွ ဗ်င္းဗ်င္းဗ်င္းဗ်င္းနဲ႔ ေတာင္ေနေသး။ ဘာလုပ္ဖုိ႔ အိမ္သာေရ ကုိ ျပန္ စစ္ျပန္သံုးဖုိ႔လုိမွာလဲ။ အဲဒါကုိလည္း ဘယ္သူမွေတာ့ ထုတ္ေျပာ၀ံ့ၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။
    ရပ္ကြက္ ထဲမွာ ဒီသတင္းထြက္သြားၿပီး ေတာ္ေတာ္ကုိ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ေက်ာ္ေက်ာ္ၾကားၾကား ျဖစ္ သြားတာလည္း အမွန္ပါပဲ။
    ဒါေပမယ့္ ဘႀကီးေက်ာ္ လံုး၀မေက်နပ္ဘူးျဖစ္ေနတယ္။ ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့ အားလံုးက ေကာင္းပါ တယ္။ ေအာင္ျမင္ပါတယ္ ဘာညာနဲ႔သာေျပာေနၾကတာ၊ အနားေတာင္ကပ္ၾကတာမွ မဟုတ္တာ။
    အဲဒီေတာ့ ဘႀကီးေက်ာ္ ဘာလုပ္မလဲ။

    တစ္ေန႔ ...

    တနဂၤေႏြေန႔တစ္ေန႔မွာ ေက်ာ္မိသားစုအားလံုးကုိ ဘယ္မွ မသြားရ၊ ဘာမွမလုပ္ရ၊ အိမ္မွာ အားလံုးရွိ ၾကရမယ္ လုိ႔ အမိန္႔ထုတ္လုိက္တယ္။
    ဟာ ... ဒါလုပ္ရမွာေပါ့၊ ဘႀကီးေက်ာ္က မိသားစုမွာ အႀကီးဆံုးပဲဟာ။ အဲဒီတနဂၤေႏြေန႔မွာ အားလံုး အိမ္မွာပဲစုၿပီး ေနၾကရတယ္။
    နံနက္ ၉ နာရီေလာက္မွာ ဘႀကီးေက်ာ္က သူ႔ရဲ႕ အထူးအစီအစဥ္နဲ႔ ဘုိင္ဘုိကင္စထရီပါေမာၡ ဦးေမာင္ေမာင္ဘကုိ ပင့္လာတယ္။ စမ္းသပ္ရာမွာ လုိအပ္မယ့္ ပစၥည္းေတြလည္း ပါလာတယ္။
    မိသားစုနဲ႔ပါေမာကၡႀကီးကုိ မိတ္ဆက္ေပးတယ္။ ေနာက္ၿပီးမွ သူ႔အစီအစဥ္အားလံုးကုိ ရွင္းျပတယ္။ သူ႔အိမ္သာႀကီး ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအဆင့္က ေရၾကည္ကုိ ဘုိင္အုိကင္မစ္စထရီပါေမာကၡႀကီးက ေရာဂါပုိးမႊား ကင္း မကင္း၊ အမိႈက္သရုိက္ကင္းမကင္း၊ တျခားသတၱဳပါ၀င္ႏႈန္းမ်ားမ်ား၊ ၾကည္လင္သန္႔စင္တဲ့ ေရၾကည္ ေရ သန္႔ ဟုတ္မဟုတ္ တိတိက်က် စစ္ေဆးၿပီး အားလံုးကုိ ေျပာျပမွာျဖစ္ေၾကာင္း အက်ယ္တ၀င့္ ရွင္းျပတယ္။
    အဲဒီေနာက္ အမ်ားေရွ႕မွာပဲ အိမ္သာႀကီးရဲ႕ ေနာက္ဆံုးကန္ကေရကုိ အလြန္သန္႔ရွင္းတဲ့ ဖန္ပုလင္းနဲ႔ ခပ္ယူ လုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ပါေမာကၡႀကီးလက္ကုိ အပ္လုိက္တယ္။

    ပါေမာကၡႀကီးဟာ မိသားစု အားလံုးရဲ႕ ေရွ႕ေမွာက္မွာပဲ အဲဒီေရၾကည္ကုိ ခဲြျခမ္းစိတ္ျဖာစစ္ေဆးပါ တယ္။ ပါေမာကၡႀကီး ရဲ႕ စစ္ေဆးခ်က္မ်ားဟာ အေတာ္ကုိ ရႈပ္ေထြးမ်ားျပားပါတယ္။ အလြန္ တိက်ေသခ်ာမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း လည္း သိသာထင္ရွားလွပါတယ္။
    စမ္းသပ္ခဲြျခမ္းေလ့လာမႈဟာ အခ်ိန္အားျဖင့္ သံုးနာရီေလာက္ၾကာပါတယ္။
    အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ပါေမာကၡႀကီးက အဲဒီအိမ္သာႀကီးရဲ႕ ေနာက္ဆံုးးေရစစ္ကန္က ထြက္လာ တဲ့ ေရၾကည္ဟာ အလြန္သန္႔ရွင္းၾကည္လင္တဲ့ စံျပေရသန္႔တစ္မ်ိဳးအဆင့္မွာ ရွိေၾကာင္း ရဲရင့္ျပတ္သား စြာ ေၾကညာလုိက္ပါတယ္။
    အဲဒီေရဟာ ေသာက္လုိေသာက္၊ ခ်ိဳးလုိခ်ိဳး ႀကိဳက္သလုိ သံုးႏုိင္ေၾကာင္း ျပတ္သားစြာ ေထာက္ခံ လုိက္ ပါတယ္။

    ဘႀကီးေက်ာ္ရဲ႕ ပီတိဟာ အတိုင္းအဆမရွိ ထုိးတက္သြားပါတယ္။ ဘာစကားမွမေျပာဘဲ ၿပံဳးၿပံဳးႀကီး ျဖစ္ေန တယ္။ ေနာက္ၿပီးမွ အဲဒီေရသန္႔ဇန္ခြက္တစ္ခြက္ကုိကုိင္ၿပီး ေက်ာ္မိသားစုတစ္ခုလံုး နည္းနည္း စီ ျမည္းၾကည့္ၾကဖုိ႔ ေျပာပါေတာ့တယ္။
    အဲဒါကေတာ့ မလြယ္ဘူးဗ်။ အားလံုးဟာ ရုတ္ရုတ္သဲသဲ ဘႀကီးေက်ာ္ရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈကုိ ယံုၾကည္ ေၾကာင္း၊ အံ့ၾသပါေၾကာင္း၊ ခ်ီးက်ဴးပါေၾကာင္း၊ ဒါေပမယ့္ ေသာက္ၾကည့္ မည္းၾကည့္ဖုိ႔ေတာ့ လံုး၀ မျဖစ္ႏုိင္ ပါေၾကာင္း ျငင္းလုိက္ေရွာင္လုိက္ၾကတာဗ်ာ ဆူညံသြားတာပဲ။
    ဘႀကီးေက်ာ္ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကုိ ခြက်သြားတယ္။ ဘာဆက္လုပ္ရမွန္းမသိေအာင္ ျဖစ္သြားတယ္။

    ဒါနဲ႔ ပါေမာကၡႀကီးဘက္လွည့္ၿပီး သူ႔မိသားစုဟာ ဆရာႀကီးရဲ႕ စကားကုိ ပါးစပ္နဲ႔သာ ယံုၾကည္ ေထာက္ခံေနၾကောကာင္း၊ လက္ေတြ႕သံုးေဆာင္ၾကည့္ႏုိင္ေလာက္တဲ့အထိ မယံုၾကည္ၾကေသး တာ ထင္ရွား ေနေၾကာင္း၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီကိစၥမွာ သူ႔မိသားစုတစ္စုလံုး လံုး၀ဥႆံု သံသယရွင္းသြားေအာင္ ပါေမာကၡႀကီး ကုိယ္တုိင္ ေသာက္ျပလုိက္ဖုိ႔ ေမတၱာရပ္ခံတယ္။
    ပါေမာကၡႀကီးမ်က္ႏွာ သိသိသာသာ ပ်က္သြားတာေပါ့။
    ခ်က္ခ်င္းပဲ ပ်က္ပါတယ္။ ပါေမာကၡႀကီးက သူပတာ၀န္က ေရကုိ စစ္ေဆးေပးဖုိ႔သာ ရွိေၾကာင္း၊ ေသာက္ သံုးျပရန္ နဂုိကနဦးကတည္းက သေဘာတူခဲ့ျခင္းမရွိေၾကာင္းနဲ႔ တစ္ခ်က္လႊတ္ ျပတ္ျပတ္ သားသား ျငင္းပစ္ လုိက္ပါတယ္။
    ဘႀကီးေက်ာ္ အႀကီးအက်ယ္ အက်ပ္ရုိက္သြားတယ္။

    အားလံုး ၿငိမ္ေနၾကတယ္။
    ဘာဆက္လုပ္ရမွာလဲ။
    ဘႀကီးေက်ာ္လည္း သိတယ္။ သူ တစ္ခုခုေျပာရျမယ္၊ လုပ္ရမယ္၊ ဆံုးျဖတ္ရမယ္၊ လုပ္ကုိလုပ္ရေတာ့မယ္။
    ဘာလုပ္မလဲ။
    ဘာလုပ္မလဲ။
    ဘႀကီးေက်ာ္ ဆံုးျဖတ္လုိက္တယ္။

    အဲဒီေရကုိ သူကုိယ္တုိင္ ေသာက္ျပမယ္တဲ့။
    ဘႀကီးေက်ာ္ဟာ အိမ္သာေရၾကည္အျပည့္ထည့္ထားတဲ့ ဖန္ခြက္ကုိ ေသာက္ဖုိ႔ ေျမွာက္လုိက္တယ္။
    မိသားစု တစ္ခုလံုး ဟာခနဲ ျဖစ္သြားတယ္။
    ဘႀကီးေက်ာ္လည္း လန္႔သြားတယ္။
    လက္ထဲမွာ ဖန္ခြက္တန္းလန္းႀကီးနဲ႔ ...။

ၿပီးပါၿပီ
ေနာက္တပုဒ္ အသစ္ ဆက္ရန္
.

>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ဆရာဝင္းေဖ ၏ ေရၾကည္ေရသန္႕ ဝတၳဳတိုမ်ား အပိုင္း (၁)

တပည့္အိမ္

"ဒီမွာ ေသခ်ာမွတ္ထား၊ ဘယ္ေန႔ဘယ္ရက္
စာသင္ရမယ္ဆုိတာ က်ဳပ္ေျပာမွာ။ က်ဳပ္ဆံုးျဖတ္မယ္။
နားလည္လား" " က်ဳပ္ကဆရာလုပ္ရမွာဆုိ" ------

" ဒါ ၿခံနံပါတ္(၅) ဟုတ္ပါတယ္ေနာ္ "
" ဟုတ္ပါတယ္ "
" ဒီၿခံက ေဟာဒီေၾကာ္ျငာကေလး ... "
" အာ ဟုတ္ပါတယ္ ... ဟုတ္ပါတယ္။ အဲဒါလာေလွ်ာက္တာဆုိရင္ အထဲလာပါ"
ေျပာေျပာဆုိဆုိန႔ အထဲကုိ ျပန္၀င္သြားလုိ႔ သူ႔ေနာက္ကုိ လုိက္ခဲ့ရတယ္။
၀င္၀င္ခ်င္းအခန္း ဧည့္ခန္းကုိျဖတ္ၿပီး ေနာက္ထပ္အခန္းသံုးခန္းကုိ ျဖတ္သြားရေသးတယ္။ ေမွာင္လုိက္ လင္းလုိက္၊ က်ဥ္းလုိက္ က်ယ္လုိက္ျဖစ္ၿပီးမွ အခန္းတစ္ခန္းထဲေရာက္တယ္။ အခန္း၀န္းက်င္ကုိ ခပ္ျမန္ျမန္ပဲ ေ၀့ၾကည့္လုိက္တယ္။

    သိပ္မက်ဥ္းသိပ္မက်ယ္ ...
    ဧည့္ခန္းလည္းမဟုတ္ ...
    ရံုးခန္းလည္းမဟုတ္ ...
    စာၾကည့္ခန္း၊ ထမင္းစားခန္းလည္း မဟုတ္ ...။
    အိပ္ခန္း၊ ပစၥည္းထားခန္း အဲဒါမ်ိဳးေတြလည္းမဟုတ္ ...။
    စားပဲြရွိတယ္။ ထုိင္ခံုသံုးခံု ရွိတယ္။
    ခပ္နိမ့္နိမ့္ ထြန္းထားတဲ့ မီးစေလာင္းတစ္ခု စားပဲြ၀န္းက်င္ကုိ ခပ္အုပ္အုပ္လင္းေနတယ္။
    ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး ထုိင္လုိက္ၾကတယ္။
    သူက က်ဳပ္ကုိ ထုိင္ပါလုိ႔ မေျပာပါ။ သူလည္း မထုိင္ပါ။ က်ဳပ္ဟာက်ဳပ္ ထုိင္ပစ္လုိက္တယ္။
    သူက ဘာမွ စမေျပာပါ။

    ခဏပဲေစာင့္ၿပီး က်ဳပ္ကပဲ စေျပာလုိက္တယ္။
    အလုပ္ေခၚတဲ့ေၾကာ္ျငာကုိျပရင္း -
    "ဒီကိစၥအတြက္ပါပဲ"
    "ဟုတ္ကဲ့"
    "ဒီထဲမွာ ဘယ္လုိအလုပ္ဆုိတာမပါဘဲ ဆရာတစ္ေယာက္ လုိခ်င္တယ္၊ လခေကာင္းေကာင္း ေပးမယ္ ပဲပါတယ္။ အဲဒါ ... "
    " ခင္ဗ်ား ေကာင္းေကာင္းမရွင္းဘူးေပါ့ "
    "ဟုတ္ပါတယ္"
    "ဒါျဖင့္ ဘာလုိ႔လာေတြ႕တာလဲ"
    "မရွင္းေပမယ့္ အလုပ္ေတာ့ လုိခ်င္တယ္ေလ"
    "ဘာျပဳလုိ႔လဲ"

    "အလုပ္မရွိဘူးေလ။ အလုပ္မရွိလုိ႔ေပါ့"
    "လခေရာ ေက်နပ္ရဲ႕လား"
    "ဒီထဲမွာ စစခ်င္းတစ္လ ၁၂၀၀ိ/- ေပးမယ္လုိ႔ ပါပါတယ္။ အဲဒါကုိေတာ့ ေက်နပ္ပါတယ္"
    "ခင္ဗ်ားကုိ အိမ္သားေဆးလုိင္းရင္လည္း အဲဒီလခနဲ႔ လုပ္မွာပဲလား "
    "ဟာ ... အဲလုိေတာ့ ဘယ္လုပ္ႏိုင္မလဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဘာအလုပ္လဲလုိ႔ သိခ်င္ေနတာေပါ့"
    "ဆရာအလုပ္ေလ"
    "ဟုတ္ၿပီဗ်ာ ... ဘာဆရာလဲ။ ဘယ္သူ႔ကုိ သင္ျပေပးရမွာလဲ။ အဲဒါေလး"
    "ခင္ဗ်ား သင္ျပေပးရမွာကေတာ့ က်ဳပ္ပဲဗ်။ က်ဳပ္နာမည္ ရန္ႏိုင္ပါ"

    က်ဳပ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ခပ္တည္တည္နဲ႔ လက္ဆဲြႏႈတ္ဆက္လုိက္ၾကတယ္။
    " ဟုတ္ၿပီဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားက ဘာသင္ခ်င္တာလဲ။ ခင္ဗ်ားကုိ ဘာသင္ေပးရမွာလဲ"
    "က်ဳပ္က အကုန္သင္ခ်င္တယ္"
    "ဗ်ာ"
    "ခင္ဗ်ား ေတာ္ေတာ္ေၾကာင္သြားမယ္ထင္တယ္။ ဘာေတြပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ဳပ္ သင္ခ်င္တယ္။ အိပ္နည္း၊ စားနည္း၊ လမ္းေလွ်ာက္နည္း၊ စကားေျပာနည္း၊ အိမ္ေထာင္ျပဳနည္း၊ ဘာဘာညာညာေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီထဲမွာ ဂီတေတြ၊ ပန္းခ်ီ၊ ပန္းပု ဘာညာဆက္ဆံေရးေတြဘာေတြ အဲဒါေတြလည္း ပါမွာေပါ့"
    "ခင္ဗ်ား အဲဒါေတြ အရင္က မတတ္ဘူးလား"
    "အင္း ... ခု က်ဳပ္ အသက္ (၅၀)နီးပါးျဖစ္ေနၿပီ။ ဒီလုိပဲ ေနလာခဲ့တာ။ ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္မွ က်ဳပ္ ဘာမွ ေကာင္းေကာင္းမတတ္ဘူးျဖစ္ေနတယ္"
    "ခင္ဗ်ား ကုိ ဘယ္သူကေျပာလုိ႔လဲ"
    ဟင့္အင္း၊ က်ဳပ္ဟာက်ဳပ္ကုိ သိလာတာပါ။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ က်ဳပ္က ေတာ္ေတာ္ ခ်ာတာပဲ"

    "က်ဳပ္လည္း အဲဒါေတြကုိ တတ္သလား၊ မတတ္ဘူးလား က်ဳပ္ကုိယ္က်ဳပ္ မေသခ်ာဘူး။ ခင္ဗ်ား ေျပာတာ ဘယ္လုိလဲ ဆုိတာကုိလည္း က်ဳပ္ သိပ္သေဘာမေပါက္ဘူး။ ဥပမာ ခု ခင္ဗ်ားစကားေျပာေနတာ ဟုတ္ေနသားပဲ"
    "ဟုတ္ရဲ႕လားဗ်ာ"
    "ဟုတ္ပါတယ္၊ က်ဳပ္ နားလည္ေနသားပဲ"
    "ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ား ေစာေစာေလးကတင္ပဲ ကသိကေအာက္ ေတာ္ေတာ္ ျဖစ္ေနတယ္မဟုတ္လား"
    " ေၾသာ္ ... ဟုတ္ၿပီ၊ ဟုတ္တယ္၊ ခင္ဗ်ား ေၾကာ္ျငာကုိ ဖတ္ကတည္းက ကိသကိေအာက္ျဖစ္ေနတာပဲ။ ဟုတ္တယ္၊ ၿခံ၀ေရာက္ေတာ့လည္းျဖစ္တာပဲ။ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ေတြ႕ေတာ့လည္း ျဖစ္တာပဲ။ ခင္ဗ်ားနဲ႔ စကားေျပာ ရတာေရာ အိမ္ထဲ၀င္ရလာရတာေရာ ခုလုိထုိင္ၿပီး ေျပာရတာေရာ အကုန္ ကသိကေအာက္ေတြခ်ည္းပဲ။ ဟုတ္တယ္ ... ဟုတ္တယ္"
    "အဲဒီလုိမျဖစ္ေအာင္ ခင္ဗ်ား က်ဳပ္ကုိ သင္မေပးႏိုင္ဘးလား"
    "အင္း ... အကုန္ေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ က်ဳပ္ထင္တယ္။ ခင္ဗ်ားထက္ေတာ့ က်ုပ္က ပုိသိလိမ့္မယ္ ထင္ တယ္"

    "ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္၊ က်ဳပ္နဲ႔ဆက္ဆံရင္း က်ဳပ္ဟာ ဘယ္လုိေနရာေတြမွာ တစ္ဖက္သား ကို ကသိ ကေအာက္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တတ္တယ္ဆုိတာ ခင္ဗ်ား သိလာမွာပဲ။ သိလာရင္ ခင္ဗ်ားကုိယ္တုိင္ ကသိ ကေအာက္ ျဖစ္ေနခံစားေနရတဲ့အတြက္ ခင္ဗ်ား အဲလုိမျဖစ္သင့္ေၾကာင္း က်ဳပ္ထက္ပုိၿပီး သေဘာေပါက္ နားလည္ မယ္။ အဲဒီအခါမွာ ခင္ဗ်ား က်ဳပ္ကုိ သင္လုိ႔ရမယ္။ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား"
    "ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္ အဟုတ္ဆရာလုပ္ခ်င္တာက ဓာတုေဗဒဗ်"
    "ဘယ္အဆင့္ထိသင္ဖူးလဲ"
    "မ်ားမ်ားစားစားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သိပၸံဘဲြ႕ရရံုေလာက္ပါပဲ။ ေနာက္ဘာသာေတြကေတာ့ ပါတာေပါ့ဗ်။ ရူပေဗဒတုိ႔၊ သခ်ၤာအေျခခံတုိ႔၊ အဂၤလိပ္စာ နည္းနည္းပါးပါးတုိ႔၊ ျမန္မာစာနည္းနည္းပါးပါးတုိ႔"
    "ရတယ္ ... ရတယ္။ ဒါေလာက္ဆုိ အမ်ားႀကီး အုိေကပါတယ္။ ခင္ဗ်ားမွာ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း ဘယ္ ေလာက္ေလာက္ရွိလဲ။ တစ္၀မ္းကဲြ ႏွစ္၀မ္းကဲြေလာက္ထိ ထည့္တြက္ေပါ့ဗ်ာ"
    "အင္း ... ေနဦး၊ ဆုိေတာ့ အင္း ... ေလးငါးေျခာက္ဆယ္ေတာ့ ရွိမွာေပါ့"

    "ေကာင္းတယ္ဗ်ာ၊ ေဆြမ်ိဳးအင္အား လည္းမေသးပါဘူး။ ဒါဆုိ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းေရာ ဘယ္ ေလာက္ေလာက္ ရွိမယ္ ထင္သလဲ။ အၾကမ္းဖ်င္းေပါ့ဗ်ာ ... ခန္႔မွန္းေျခေလာက္ေပါ့"
    " အင္း ... အရင္းအႏွီးဆံုး ညီလိုအစ္ကုိလုိေပါင္းတာထဲက သိပ္မရွိဘူး ဗ်။ ေလးငါး ဆယ္ေယာက္ ေလာက္ေပါ့။ ေနာက္ ၀မ္းကဲြညီအစ္ကုိ ေမာင္ႏွမေလာက္ထိ ဆက္ဆံေရးရွိတာက သံုးေလး ဆယ္ေပါ့ဗ်ာ။ က်န္တဲ့အသိေတြကေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္။ ဘာျပဳလုိ႔လဲဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ က ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္ တယ္ဗ်။ အႏုပညာေတြဘာေတြလည္ ေတ္ေတာ္လုိက္စားတယ္။ အဲဒီေတာ့ လူသိမ်ား တယ္"
    "ေကာင္းတယ္ဗ်ာ၊ က်ဳပ္ကလည္း အဲဒီ အႏုပညာဆုိတာ ေတြလည္း သင္ခ်င္ပါတယ္"
    "ဟုတ္ၿပီ၊ က်ဳပ္က ဘယ္ေတာ့ စသင္ရမွာလဲ"
    အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူ တစ္စံုတစ္ခုကုိ နားစြင့္ပါတယ္။
    က်ဳပ္လည္း နားစြင့္ပါတယ္။ ဘာမွမၾကားရပါ။ ဒါေပမယ့္ သူကေတာ့ ေနရာကထၿပီး ထြက္သြား ပါတယ္။

    က်ဳပ္ ကုိ ခဏေစာင့္ပါ၊ ဘယ္သူလာေနလုိ႔၊ ဘာျဖစ္ေနလုိ႔ဘာညာ စသျဖင့္ ေျပာမသြားပါ။ ဒီအတုိင္းပဲ ထထြက္ သြားတာျဖစ္ပါတယ္။ ခဏေနာ္ဆုိတဲ့သေဘာ လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ႔ေတာင္ ေျပာမသြားပါ။ တစ္ခုတည္း ရွိတဲ့တံခါးကုိဖြင့္ၿပီး ထြက္သြားတာလည္း ေတာ္ေတာ္ၾကမ္းတယ္။ ျပန္ပိတ္ေတာ့ လည္း အသံအေတာ္ျမည္သြားတယ္။ တံခါးအပိတ္လုိက္မွာ က်ဳပ္လန္႔ၿပီး တုန္သြားေသးတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ အခန္းတြင္း မွာ ဘာပစၥည္းမွ သိပ္မရွိလုိ႔ အပ်င္းေျပၾကည့္စရာ သိပ္မရွိဘူး။
    က်ဳပ္ နာရီကုိၾကည့္လုိက္၊ အ၀တ္အစား မေသမသပ္ျဖစ္တာကုိ ျပင္လုိက္၊ မသက္မသာျဖစ္ေနတဲ့ ကုိယ္ေန ကုိယ္ထားကုိ ျပင္လုိက္နဲ႔ မိနစ္ႏွယ္ဆယ္ေလာက္ ကုန္သြားတယ္။ အဲဒီ အေတာအတြင္းမွာ က်ဳပ္ ႏွစ္ခါ သံုးခါေလာက္ ထပီး မတ္တတ္ရပ္ျဖစ္ေသးတယ္လုိ႔ ထင္တယ္။ လမ္းလည္း နည္းနည္းေလွ်ာက္မိ တယ္။
    အဲဒီဦးရန္ႏုိင္ လည္း ျပန္ေပၚမလာ၊ ဘာသံမွလည္း မၾကားရ။

    က်ဳပ္ အခန္းေထာင့္က သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေသတၱာတစ္လံုးကုိ ျမင္မိလာတယ္။ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္မွ မရွိဘဲ အဲဒီကုိ ေရာက္သြားတယ္။ ဘာမွ ေရေရရာရာ ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိဘဲ အဲဒီေသတၱာအဖံုးကုိ ဖြင့္ၾကည့္ မိတယ္။ အဲဒီေသတၱာအဖံုး က တစ္ဖက္မွာ လက္ယွက္ရွိတာမဟုတ္ဘူး။ အဖံုးစနစ္မွာလည္း "အံ"သေဘာ မပါဘူး။ သည္အတုိင္းတင္ၿပီး ဖံုးထားတာပဲ။ က်ဳပ္ မ လုိက္ေတာ့ ေပါ့ရႊတ္ရႊတ္နဲ႔ ေျမာက္တတ္ပါလာလုိ႔ က်ဳပ္ လန္႔ၿပီး လက္က လြတ္က်သြားတယ္။ ေသတၱာအဖံုးဟာ ေသတၱာ နဲ႔ နံရံအၾကားက ကတ္သီးကတ္ သတ္ ေနရာ က်ဥ္းေလးထဲက်သြားတယ္။ အသံလည္း အေတာ္ျမည္သြားတယ္။
    က်ဳပ္လည္း တုန္သြားတယ္။ ေသတၱာဖံုးကုိ ျပန္ေကာက္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားရင္း ေသတၱာထကုိ ၾကည့္မိ တယ္။ ပုိးစ အျပာႏုေရာင္ ခပ္ေဟာင္းေဟာင္း တစ္ခုကုိ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ မေခါက္ဘဲ ဒီအတုိင္း လံုးေထြးၿပီး ပစ္ထည့္ထား တာပဲ။ ေသတၱဖံုးကုိ ေခ်ာင္ကားထဲက ဆဲြထုတ္ဖုိ႔လုပ္ေတာ့ ထင္သေလာက္မလြယ္တာကုိ ေတြ႕ရတယ္။ ဒါနဲ႔ မ်က္လံုးက ေသတၱာထဲျပန္ေရာက္သြားတယ္။ ပုိးစအျပာက လႈပ္လာတယ္။ က်ဳပ္ လန္႔ၿပီး ခုန္ထမိတယ္။ ဟုတ္တယ္။ ပုိးစ က သူ႔အလုိလုိ လႈပ္လာတာအမွန္ပဲ။
    က်ဳပ္ မ်က္လံုးျပဴးၿပီး ၾကည့္ေနတုန္းမွာပဲ ပုိးစအျပာႏုေအာက္က ေျမြတစ္ေကာင္ရဲ႕ေခါင္း ခပ္တုတ္ တုတ္၊ ခပ္တုိတုိ ထြက္လာတယ္။ က်ဳပ္တစ္ကုိယ္လံုး ၾကက္သီးျဖန္းျဖန္းထသြားတယ္။

    ကယ္ပါ၊ ယူပါ၊ လာပါ အဲလုိမ်ိဳးေတာ့ မေအာ္မိပါဘူး။
    ေနာက္ကုိ ႏွစ္လွမ္းေလာက္ ဆုတ္လုိက္မိတာေတာ့ အမွန္ပဲ။
    ေျမြကလည္း ေသတၱာထဲကထြက္လာတယ္။
    ေျမြဆုိတာ က်ားသစ္လုိ၊ ေၾကာင္လုိ၊ ၾကြက္လုိ ျမန္ျမန္ ထက္ထက္ လႈပ္ရွားႏုိင္တာမဟုတ္ပါဘူး။
    က်ဳပ္ နားစြင့္တယ္။ ဦးရန္ႏုိင္ ျပန္လာတဲ့အသံလည္း မၾကားရပါဘူး။ ဒုကၡပဲ၊ ေျမြကလည္း ထြက္ လာၿပီ။ သိပ္ေတာ့ ျပႆနာမရွိပါဘူး။ သူ လုိက္ကုိက္ႏုိင္တာမွ မဟုတ္ဘဲ။
    ဒါေပမယ့္ သိတယ္မဟုတ္လား။ ေျမြဆုိတာကုိ က်ဳပ္က ရြံေၾကာက္ႀကီးဆုိေတာ့ ...။

    က်ဳပ္ တံခါးဆီကုိသြားၿပီး တံခါးဘုကုိ လွည့္လုိက္တယ္။ ဖြင့္မရ။ ေသာ့ခတ္ထားတာပဲ။ ဒါမွမဟုတ္ ေသာခတ္ သလုိျဖစ္သြားတာပဲ။ က်ဳပ္ တံခါးကုိ တဒုန္းဒုန္း ထုၾကည့္တယ္။ ဘယ္သူမွ ၾကားဟန္ မတူ။ အျပင္က ဘာသံမွမၾကားရဘူး။ တံခါးပြင့္လာဖုိ႔ဆုိေတာ့ေ၀း။ က်ဳပ္ တံခါးကုိ သံုးေလးခ်က္ေလာက္ ပိတ္ကန္ ပစ္လုိက္တယ္။
    လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေျမြက ေသတၱာအျပင္ဘက္ကုိ လံုးလံုးလ်ားလ်ား ေရာက္ေနၿပီ။ က်ဳပ္ ေျမြကုိ ၾကည့္လုိက္၊ တံခါးကုိၾကည့္လုိက္ လုပ္ေနေသးတယ္။
    ၿပီးေတာ့မွ စားပဲြခံုေပၚတက္ၿပီး မတ္တတ္ရပ္ေနလုိက္တယ္။ ေျမြကေတာ့ တံခါးဆီကုိ ျဖည္းျဖည္းပဲ သြားေနတယ္။
    အဲဒီအခ်ိန္မွာ တံခါးပြင့္လာၿပီး ကုိရန္ႏုိင္ ၀င္လာတယ္။ က်ဳပ္ကုိ ေမာ့ၾကည့္တယ္။ က်ဳပ္က ေျမြကုိ ၾကည့္လုိက္တယ္။ သူလည္း ေျမြကုိ ျမင္သြားတယ္။ ဘာမွမေျပာဘဲ ေျမြကုိ ေကာက္ယူလုိက္တယ္။ ေျမြက သူ႔လက္ ကုိ ဖ်တ္ခနဲ လွည့္ကုိက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ကုိရန္ႏုိင္ဆုိတဲ့လူက သိပ္လ်င္တယ္။ ေျမြကုိ ဖ်တ္ခနဲ လက္ေျပာင္းကုိင္လုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ေျမြကုိ ဘယ္ျပန္ညာျပန္ ပါးရုိက္ပစ္လုိက္တယ္။ ေျမြဟာ တစ္ခါတည္း စိတ္ပ်က္ၿပီး ညွိဳးက်သြားတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ေသတၱာထဲကုိ ျပန္ၿပီး ပစ္သြင္းလုိက္တယ္။ ေျမြ ဟာေလွ်ာခနဲေနေအာင္ ပုိးစအျပာႏုေအာက္ကုိ၀င္ၿပီး ေပ်ာက္သြားတယ္။
    "ခင္ဗ်ား ေတာ္ေတာ္လန္႔သြားတယ္ထင္တယ္"

    "သိပ္မလန္႔ပါဘူး။ ရြံေၾကာက္ႀကီးမုိ႔ ဒီေပၚတက္ရပ္ေနတာပါ"
    က်ဳပ္ ျပန္ဆင္းလာေတာ့ သူက ၿပံဳးေနတယ္။
    က်ဳပ္ ကုလားထုိင္ကုိ ေနရာျပင္လုိက္ေတာ့ အသံေတာ္ေတာ္ျပင္းၿပီး ၾကမ္းသြားတယ္။
    "အဲဒီေတာ့ ဘယ္လုိ ဆက္လုပ္ၾကမလဲ"
    "ဘာကုိလဲ"
    "က်ဳပ္ ဆရာလုပ္ဖုိ႔ကိစၥေလ"
    "ဘယ္လုိလဲ"
    "က်ဳပ္က ဓာတုေဗဒကုိ အဓိကထားၿပီး က်န္တဲ့ဘာသာရပ္ေတြကုိ အေျခအေနၾကည့္ၿပီး ... "
    "ေနစမ္းပါဦး၊ ဘယ္ေတာ့စသင္မွာလဲ"

    "မနက္ျဖန္ေလ၊ မနက္ျဖန္ပဲ စလုိက္ရေအာင္လား "
    "ဘံုး"၊ "ဒုိင္း"ဆုိတဲ့အသံႀကီး ရုတ္တရက္ ထြက္သြားတယ္။ ကုိရန္နုိင္က စားပဲြကုိ လက္၀ါးနဲ႔ ရုိက္ခ်လုိက္တယ္။
    က်ဳပ္လည္း တစ္လက္မေလာက္ ေျမာက္တက္သြားတယ္။ စိတ္ထဲမွာေပါ့ေလ။
    "ဘာမနက္ျဖန္လဲ"
    "ဘာျပဳလုိ႔လဲ"
    "ဒီမွာ ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္ထား၊ ဘယ္ေန႔ ဘယ္ရက္စသင္ရမယ္ဆုိတာ က်ဳပ္ ေျပာမွာ။ က်ဳပ္ ဆံုးျဖတ္ မယ္။ နားလည္လား "
    "က်ဳပ္က ဆရာလုပ္ရမွာဆုိ "

    "ဘာဆရာလဲ၊ ႏြားေဂြးသင္းတဲ့ဆရာလား။ ဒီမွာ ခင္ဗ်ားဟာ ဆရာေတာ့ဆရာပဲ။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္က လခေပး ရမွာ။ နားလည္လား"
    "ဘာပဲေျပာေျပာ ဓာတုေဗဒကုိ ခင္ဗ်ား သင္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ က်ဳပ္က ... "
    "ဒီမယ္၊ ဓာတုေဗဒကုိ ခင္ဗ်ား သင္ေပးရမွာပဲ။ မွန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာကစသင္ရမယ္ဆုိတာ က်ဳပ္ က ေျပာမွာ။ ဘယ္လုိသင္ရမယ္ဆုိတာလည္း က်ဳပ္က ေျပာမယ္။ ဒါပဲ"
    "ဒီျပင္ဘာသာေတြေရာ"
    "ဘာကုိပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္ဘာသာကုိပဲသင္သင္ က်ဳပ္ေျပာမယ္။ ဘာကုိ သင္ရမယ္၊ ဘယ္လုိသင္ရ မယ္ ဆုိတာ က်ဳပ္ပဲ ေျပာမယ္။ ဒါပဲ"
    "ခင္ဗ်ားဟာ ဘာမွမတတ္ဘူးဆုိတာ အမွန္ပဲ"

    "ဟာ ... ဒုကၡပါပဲ၊ မတတ္ပါဘူးဆုိေနမွ"
    "ခင္ဗ်ား ဘယ္ေလာက္ညံ့သလဲဆုိေတာ့ သင္လုိ႔ေတာင္ရေတာ့မယ္မထင္ဘူး။ စိတ္ေတာ့မရွိနဲ႔ေနာ္"
    " ခင္ဗ်ား ေတာ္ေတာ္စိတ္ပ်က္သြားၿပီထင္တယ္။ မပ်က္ပါနဲ႔ဗ်ာ၊ က်ဳပ္က စုိ႔စုိ႔ပုိ႔ပုိ႔ေပးမွာပါ"
    "ဘယ္ေလာက္ထိေပးမွာလဲ"
    "ဘယ္ေလာက္ထိ လုိခ်င္တာလဲ"
    "တစ္လ တစ္ေသာင္းေလာက္ေတာ့ အနည္းဆံုးျဖစ္ရလိမ့္မယ္"
    "ႏွစ္ေသာင္းေပးမယ္ဗ်ာ"

    "ဒါျဖင့္ ဘယ္ေတာ့ေလာက္စၿပီး အလုပ္ဆင္းရမွာလဲ"
    "ေျပာမယ္ေလ၊ အဲဒါကုိေတာ့ က်ဳပ္ ေျပာမွာေပါ့"
    "ဘယ္ေတာ့ေလာက္လဲ"
    "ခင္ဗ်ား ေတာ္ေတာ္ခက္ပါလား။ ေျပာပါမယ္လုိ႔ဆုိေနမွ၊ မနက္ျဖန္လည္း တစ္ေခါက္လာခဲ့"
    "အလုပ္စမယ့္ရက္ကုိ ေျပာမွာလား "
    "ေသေတာ့မေသခ်ာဘူး"
    "ဟုတ္ၿပီ၊ က်ဳပ္ သြားေတာ့မယ္"
    လင္းလုိက္ ေမွာင္လုိက္၊ လမ္းၾကားကေနပတ္ၿပီး ဘာခန္းေတြမွန္းမသိတဲ့ အခန္းသံုးေလးခန္းကုိ ျဖတ္၊ အိမ္ျပင္ထြက္ခဲ့တယ္။ ဒီအိမ္ကုိ ေနာက္ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလာဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီးသားပါ။

ေနာက္တပုဒ္ဆက္ရန္
.

>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

တင္႕ဆန္း ၏ ငမိုးရိပ္မွ ငမုိးရိပ္သို႕, အပိုင္း (၁၁) (ဇာတ္သိမ္း)

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အယ္ဒီတာအဖဲြ႕ထဲသုိ႔ နတ္ႏြယ္ေရာက္ရွိလာရျခင္းမွာ အစက အယ္ဒီတာအဖဲြ႕ကုိ တုိးခ်ဲ႕ရန္ ရည္ရြယ္ခ်က္ မရွိခ့ပါ။ စံုေထာက္မဂၢဇင္းပုိင္ရွင္ ဦးဆန္နီႏွင့္ မုိးေ၀တုိ႔ တုိင္ပင္ၿပီး တစ္က်ပ္တန္ ရုပ္ရွင္၀တၳဳမဂၢဇင္း ထုတ္ၾကသည္။ ထုိမဂၢဇင္းတြင္ နတ္ႏြယ္ႏွင့္ခင္ြယ္တင္တုိ႔ အယ္ဒီတာ လုပ္ၾက၏။ ရုပ္ရွင္ ၀တၳဳ မဂၢဇင္းရပ္တန္႔သြားသည္တြင္ ခင္ႏြယ္တင္မွာ ၀ါသနာ အေလ်ာက္ လုပ္ကုိင္သူျဖစ္၍ အေရးမႀကီးေသာ္ လည္း နတ္ႏြယ္ ကုိကား ေက်ာင္းတက္ေန သူ စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ စံုေထာက္ သုိ႔ ေျပာင္းလဲ လုပ္ကုိင္ေစ ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါ သည္။
    ကၽြန္ေတာ္သည္ စံုေထာက္မဂၢဇင္းတြင္ အယ္ဒီတာအျဖစ္ႏွင့္ ၃ ႏွစ္ခန္႔မွ် လုပ္မိေသာအခါတြင္ စာေပေလာကအေၾကာင္းကုိ ေကာင္းေကာင္းသိလာသည္။ စာေရးဆရာအေပါင္းအသင္းေတြ မ်ားလာ သည္။ အဂၤလိပ္စာ မတတ္သျဖင့္ သိမ္ငယ္ေနစိတ္သည္လည္း တျဖည္းျဖည္း ေပ်ာက္ျပယ္ လာသည္။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္ ...

စံုေထာက္မဂၢဇင္း အယ္ဒီတာအဖဲြ႕မွာ ပုိ၍ ၿမိဳင္လာသည္။ နတ္ႏြယ္သာမက ေနေသြးနီလည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အယ္ဒီတာအဖဲြ႕ထဲသုိ႔ ေရာက္လာသည္။ စံုေထာက္မဂၢဇင္းမွာလည္း ေစာင္ေရ အေတာ္ တက္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ အယ္ဒီတာမ်ား၏ ေန႔စားခမွာ မုိးေ၀ ၇ က်ပ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ၄ က်ပ္၊ နတ္ႏြယ္ ၃ က်ပ္၊ ေနေသြးနီ ၂ က်ပ္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သည္ ပုိက္ဆံအရနည္းသည္ မ်ားသည္ကုိ ပဓာနမထားဘဲ စုစုေ၀းေ၀း စိတ္တူ ကုိယ္တူ လုပ္ကုိင္ေနရျခင္းေၾကာင့္ အလြန္ေပ်ာ္ၾကပါသည္။
    ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သည္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးႏွင့္ အလုပ္လုပ္ကုိင္ေနၾကစဥ္ ကၽြန္ေတာ့္ သမီးငယ္ စန္းစန္းတင့္ ေသဆံုး ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ သမီးငယ္ ေသဆံုးျခင္းအတြက္ အလြန္စိတ္ထိခုိက္ကာ မစားႏိုင္ မအိပ္ႏုိင္ ရွိေနရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ သမီးငယ္ကုိ အလြန္ခ်စ္၏။ မွန္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ သက္တမ္း တစ္ေလွ်ာက္တြင္ ယခင္ ခင္စန္းၾကည္ႏွင့္တုန္းက သားႏွစ္ေယာက္၊ သမီးတစ္ေယာက္ရခဲ့ေသာ္ လည္း သမီးျဖစ္သူသည္ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ကြယ္တြင္ ေသဆံုးခဲ့ရသျဖင့္ ေၾကကဲြခဲ့ရသည္။ ထုိ႔ေႀကာင့္ မခင္စိန္ႏွင့္ ရေသာ သမီးငယ္စန္းစန္းတင့္မွာ ယခင္သမီးငယ္၏ ကုိယ္စားအျဖစ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ခ်စ္ မ၀ ႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ေနခဲ့ရျခင္းပင္ ျဖစ္ပါေလသည္။
    သမီးငယ္ေသဆံုးၿပီး ၆ လေက်ာ္ခန္႔အၾကာတြင္ ကၽြန္ေတာ္မွာ အအိပ္ပ်က္ အစားပ်က္ႏွင့္ အိပ္ရာေပၚတြင္ ဘံုးဘံုးလဲ ခဲ့ရပါေတာ့သည္။ ၿပီးေနာက္ အဆုပ္နာေဆးရံုသုိ႔ တက္ခဲ့ရေသာ အေျခသုိ႔ ေရာက္ရွိ ရ ေလေတာ့၏။


    အဆုပ္နာ ေဆးရံု၌ တက္ေရာက္ကုသေနရစဥ္ ကၽြန္ေတာ့္ ဇနီးသည္ မခင္စိန္မွာ ကုိယ္၀န္ အရင့္ အမာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ အား ညေနတုိင္း ထမင္းလာေရာက္ပုိ႔ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေဆးရံုမွ အျမန္ဆင္း ခ်င္လွပါ၏။ ဇနီးသည္၏ ဒုကၡကုိလည္း မၾကည့္ခ်င္။ ၿပီးေနာက္ အိမ္သူ အိမ္သားမ်ား ၏ ေနထုိင္စားေသာက္ ေရးအတြက္လည္း ပူပန္ေနရသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္၏ ဆႏၵကား မျပည့္၀ခဲ့။ အဆုပ္နာ ကုေဆးရံုတြင္ ၄ လ ၾကာမွ် ကုသရပါသည္။
    ကၽြန္ေတာ္ ေဆးရံုမွ ဆင္းလာၿပီးေနာက္ စံုေထာက္မဂၢဇင္းတုိက္သုိ႔ အလုပ္ဆင္းခဲ့ပါသည္။
    " အင္း ကၽြန္ေတာ္ ေျပာေတာ့ မေျပာခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေျပာရဦးမယ္ "
    အယ္ဒီတာစားပဲြ၌ ကၽြန္ေတာ္ထုိင္ေနစဥ္ ဦးဆန္နီက ေျပာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ နားေ၀တိမ္ ေတာင္ႏွင့္ ဦးဆန္နီ အား ၾကည့္ေနမိသည္။
    " အခုဆုိ အယ္ဒီတာအဖဲြ႕ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ပုိက္ဆံ အမ်ားႀကီး ေပးထားရတယ္ "


    " ဘယ္ေလာက္ေပးသလဲ "
    " မုိးေ၀ကုိ တစ္ေန႔ တစ္ဆယ္။ နယ္ႏြယ္ကုိ တစ္ေန႔ ငါးက်ပ္။ ေနေသြးနီကုိ ေလးက်ပ္ ေပးရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ခင္ဗ်ား ကုိ အလုပ္ျပန္ခန္႔ဖုိ႔ ခက္ေနတယ္"
    " ေၾသာ္ ေၾသာ္၊ ကၽြန္ေတာ္ မဂၢဇင္းမွာ မလုပ္ရေတာ့ဘူး ဆုိပါေတာ့ "
    " ဟုတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လဲ စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ မတတ္ႏုိင္လုိ႔ ေျပာရတာပါ "
    ကၽြန္ေတာ္သည္ အေတာ္ပင္ စိတ္ထိခုိက္သြားမိ၏။ မက်န္းမာ၍ ေဆးရံုတက္ရခ်ိန္တြင္ အျခား လစာမ်ား ကဲ့သုိ႔ လခမရရွိရံုသာမက ေဆးရံုမွဆင္းလာျပန္ေသာအခါတြင္ အလုပ္ပါျပဳတ္၍ ေနရျပန္ေလၿပီ။
    ကၽြန္ေတာ္ မွာ အလုပ္ကုိ မက္ေမာလွသည္ မဟုတ္ေသာ္လည္း ေပ်ာ္ပုိက္ခဲ့သည္။ မွန္ပါ၏။ ကုိယ္၀ါသနာ ပါေသာ အလုပ္ျဖစ္သည္သာမက ေရးေဘာ္မိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး လုပ္ကုိင္ခဲ့ရ သျဖင့္ ေပ်ာ္ပုိက္ ရျခင္းျဖစ္ပါသည္။


    " အင္းေလ ခင္ဗ်ားက မတတ္ႏိုင္ရင္ေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ ဘယ္လုပ္လိ႔ ျဖစ္ေတာ့မလဲ"
    ကၽြန္ေတာ္သည္ ဦးဆန္နီအား ဤသုိ႔ ေျပာၿပီး ရဲေဘာ္မ်ားအား အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပ၍ အိမ္ ျပန္ ရန္ ႏႈတ္ဆက္သည္။ ရဲေဘာ္ ၃ ေယာက္လည္း စိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြားၾကပါေတာ့သည္။
    " ဒီမွာ ဦးဆန္နီ၊ ခင္ဗ်ား သူ႔ကုိ အလုပ္မေပးႏုိင္ေတာ့ဘူးလား "
    မုိးေ၀က ဦးဆန္နီက သြား၍ ေမးေလသည္။
    " ဟုတ္တယ္။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ကုိ ေပးထားရတာမ်ားေနလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး "
    " ဒီလုိဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အထဲ က တစ္က်ပ္စီႏႈတ္ၿပီး ကုိတင့္ဆန္းကုိ တစ္ေန႔ သံုးက်ပ္ ေပးေပါ့"
    " အဲဒီလုိဆုိရင္ ျဖစ္ႏုိင္တာေပါ့ဗ်ာ "
    " ကဲ ကုိတင့္ဆန္း။ က်ဳပ္တုိ႔ သံုးေယာက္ဆီက တစ္က်ပ္စီ ယူဗ်ာ။ ခင္ဗ်ား ဆက္ၿပီး အလုပ္ဆင္းေပါ့"
    " ဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ခင္ဗ်ားတုိ႔ နစ္နာေနၾကမွာေပါ့ဗ်ာ"
    " ကိစၥမရွိပါဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေရးေဘာ္ခ်င္း အနစ္နာခံရမွာေပါ့"
    ေနေသြးနီက ေျပာေလသည္။


    " ဟုတ္ပါတယ္။ ပုိင္ရွင္ကမေပးႏုိင္ရင္ ကုိယ့္ရဲေဘာ္ခ်င္းပဲ ေ၀သံုးတာေပါ့"
    နတ္ႏြယ္ကလည္း ၀င္၍ေျပာသည္။
    " ကဲ ကဲ ဦးဆန္နီ၊ က်ဳပ္တုိ႔ကုိ တစ္က်ပ္စီေလ်ာ့ေပးၿပီး ကုိတင့္ဆန္းကုိ တစ္ေန႔ သံုးက်ပ္ ေပးလုိက္ဗ်ာ"
    မုိးေ၀က ဦးဆန္နီဆီသုိ႔ လွမ္း၍ ေအာ္ေျပာလုိက္သည္။ ဦးဆန္နီကလည္း
    " ေပးပါ့မယ္ဗ်ာ" ဟု ကတိေပးေလ၏။
    ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ၄ ေယာက္သည္ ယခင္ကအတုိင္းပင္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ရႊင္ရႊင္ႏွင့္ မဂၢဇင္းကုိ ဆက္လက္ လုပ္ကုိင္ေန ခဲ့ၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဦးဆန္နီမွာ ယခင္ ကၽြန္ေတာ္ ေဆးရံုမတက္ရမီကကဲ့သုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔၏ ေန႔စားခ မ်ားကုိ မွန္မွန္မေပးႏုိင္ဘဲ ရွိလာသည္။
    ၉ က်ပ္စား မုိးေ၀မွာ ၃ က်ပ္ ၄ က်ပ္ရသည့္အခါရ၍ ၃ က်ပ္ ၄ က်ပ္စား ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မွာ ၂ က်ပ္၊ ၁ က်ပ္ ရလုိ ရျဖစ္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သာမက စာစီ၊ စာရုိက္ အလုပ္သမားမ်ားလည္း လုပ္ခမွန္မွန္ မရၾက။ စာေရးဆရာႏွင့္ ပန္းခ်ီဆရာမ်ားမွာလည္း အခမဲ့ ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။ နတ္ႏြယ္မွာ ၾကာရွည္ ဒဏ္မခံ ႏိုင္ေတာ့ သျဖင့္ စာေရးဆရာတင္စုိး ထုတ္ေ၀ေသာ ၿငိမ္းစာေပထုတ္ေ၀ေရးသုိ႔ ေျပာင္းေရႊ႕လုပ္ကုိင္ေလေတာ့သည္။
    အယ္ဒီတာအဖဲြ႕၌ လူတစ္ေယာက္ ေလ်ာ့သြားေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မွာ ေန႔စားခ တုိးမရရံုသာမက သတ္မွတ္ထားေသာ ေန႔တြက္မ်ားကုိပင္ မွန္မွန္ မရၾကပါ။


နတ္ႏြယ္ၿငိမ္းစာေပသုိ႔ ေရာက္ရွိသြားၿပီးေနာက္ ကၽြန္ေတာ္သည္ "မမုိးျဖဴ" အမည္ျဖင့္ လံုးခ်င္း တစ္ပုဒ္ ေရးကာ ၿငိမ္းစာေပမွ ထုတ္ေ၀ခဲ့ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ထုိစာအုပ္မွာ မ်က္ႏွာဖံုး ပ်က္စီးသြား သျဖင့္ ေစ်းကြက္ တြင္ မစံြဘဲ ျဖစ္ခဲ့ရပါသည္။
    နတ္ႏြယ္ထြက္သြားၿပီး ေလးငါးလအၾကာ၌ ေနေသြးနီလည္း ဇဲြမေကာင္းႏုိင္ဘဲ စံုေထာက္မွ ထြက္ သြားျပန္ ပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စံုေထာက္ အယ္ဒီတာအဖဲြ႕တြင္ ယခင္မူလအတုိင္း မုိးေ၀ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သာ က်န္ရွိေနခဲ့ ပါသည္။ သုိ႔တုိင္လည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေန႔တြက္မ်ားမွာ မေျပလည္ေသးပါ။

ေန႔တြက္က မေျပလည္ေသာအခါတြင္ မုိးေ၀ေရာ ကၽြန္ေတာ္ပါ မဂၢဇင္းကုိ သိပ္ၿပီး ဂရုမစုိက္ႏုိင္ဘဲ အျပင္၌ ေရးကြက္ရွာၾကရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ျမ၀တီ၊ ရႈမ၀၊ ေသြးေသာက္ စေသာ မဂၢဇင္းမ်ားတြင္ သာမက အျခားထြက္ေပၚလာေသာ မဂၢဇင္းမ်ား၌လည္း ပါႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေရးေနရသလုိ မုိးေ၀မွာလည္း မဂၢဇင္းမ်ားတြင္သာမက အျခားလံုးခ်င္းထုတ္ေသာ တုိက္မ်ားကုိပါ ေရးေပးေနရေလသည္။ ထုိစဥ္၌ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးသည္ မခင္စိန္ သည္ သမီးကေလးတစ္ေယာက္ကုိ ထပ္မံေမြးဖြားျပန္ပါေတာ့၏။

ကၽြန္ေတာ္တု႔ိ ၂ ေယာက္က ဂရုမစိုက္ႏိုင္သည္ တစ္ေၾကာင္း၊ အလုပ္မသားမ်ားကလည္း ေငြေရးေၾကးေရး မေျပလည္၍ ဂရုမစိုက္သည္ တစ္ေၾကာင္း၊ ပန္းခ်ီဆရာေကာင္း၊ စာေရးဆရာေကာင္းမ်ားကို မသံုးႏိုင္ေတာ့ သည္ တစ္ေၾကာင္း၊ အျခား မဂၢဇင္းၾကီးမ်ားက ထူးထူးျခားျခား ေကာင္းမြန္ေနသည္ တစ္ေၾကာင္းတို႔ေၾကာင့္ စံုေထာက္မဂၢဇင္းမွာ ေစာင္ေရသိသိသာသာၾကီး တိုး၍ က်ဆင္းေလေတာ့သည္။ မဂၢဇင္းေစာင္ေရက်ျခင္း အတြက္ မိုးေ၀ႏွင့္ ဦးဆန္နီတို႔ကလည္း တက်က္က်က္ရန္ျဖစ္ၾကသည္။ ေန႔ထြက္လည္း ပို၍ မမွန္ကန္ ရွိရ ေတာ့သည္။ ယင္းအခ်ိန္၌ ေစာလင္းသည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အယ္ဒီတာအဖြဲ႔သို႔ ေရာက္ရွိလာခဲ့ေလသည္။
ေစာလင္း သည္ တစ္လခန္႔ အခမဲ့ လုပ္ကိုင္ေနရေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္မွာ ေန႔စားခ မေျပလည္သျဖင့္ အျပင္ မွ ၀င္ေငြရေအာင္ ရွာရေလ မဂၢဇင္းကို ဂရုမစိုက္ႏိုင္ေလျဖစ္ကာ ပိုင္ရွင္ဦးဆန္နီႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ပို၍ အဆင္မေျပ ျဖစ္ရေလေတာ့သည္။


ကၽြန္ေတာ္မွာ ေငြေရးေၾကးေရး မေျပလည္ရံုသာမက မဂၢဇင္းကိုလည္း အားမရသျဖင့္ စိတ္အပ်က္ၾကီး ပ်က္ေနခဲ့ သည္။ ျပီးေနာက္ကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္း ယံုၾကည္လာသည္။ ဟုတ္ပါ၏။ ယခုေလာက္ အေျခခိုင္ လာေသာအခါ၌ စာေရး၍ ထမင္းစားေတာ့မည္ဟုလည္း ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ ျပီးေနာက္ စံုေထာက္မဂၢဇင္း အယ္ဒီတာ အဖြဲ႔မွ ကၽြန္ေတာ္ထြက္ခဲ့ပါေတာ့သည္။
စံုေထာက္မဂၢဇင္း မွ ထြက္ခဲ့ျပီးေနာက္ ကၽြန္ေတာ္သည္ မဂၢဇင္းမ်ားတြင္ ၀တၳဳတိုမ်ားကို မွန္မွန္ေရးခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ၀င္ေငြ မွာ အမွန္မရွိလွ။ နည္းသည့္လနည္း၍ မ်ားမ်ား၀င္သည့္လလည္း ရွိသည္။ မည္သို႔ပင္ ျဖစ္ေစ တာ၀န္တစ္ခု ကို ႏွစ္သက္လွပါေတာ့သည္။

စာကိုမ်ားမ်ား ေရးလာသည္ႏွင့္အမွ် ကၽြန္ေတာ့္ကေလာင္ကို စာဖတ္ပရိသတ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သိလာၾကသည္။ စာေရးျခင္း တစ္ခုတည္းကိုသာ အမွီျပဳ၍ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ရေသာအခါ၌ အခက္အခဲ ေတြမ်ားစြာ ေတြ႔ရပါသည္။ ထိုအခက္အခဲမ်ားမွာ ကၽြန္ေတာ္သည္ အဂၤလိပ္စာ မတတ္သျဖင့္ ႏိုင္ငံျခား ၀တၳဳ မ်ားကိုမီွး၍ မေရးသားႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ဇာတ္လမ္းရွာျခင္း၊ ထုတ္ေ၀သူမ်ား၊ အယ္ဒီတာ မ်ားက အဂၤလိပ္စာ မတတ္၍ အထင္ေသးကာ စာမူခကို အဂၤလိပ္စာတတ္ေသာ စာေရးဆရာ မ်ားေလာက္မေပးျခင္း၊ စာမူကို ၀ယ္ယူထားလ်က္ မဂၢဇင္းတြင္ လေပါင္းၾကာျမင့္စြာမထည့္ဘဲ ပစ္ထားျခင္း၊ စာမူခကို ခ်ိန္းဆိုသည့္ရက္တြင္ မေပးဘဲ အခ်ိန္ခဏခဏေရြႊ႕၍ ခ်ိန္းဆိုမႈေၾကာင့္ ရမည့္ရက္တြင္ မရ၍ ေငြျပတ္ေနရျခင္းမ်ား ျဖစ္ပါသည္။

ျမန္မာျပည္မွာ စာေရးစားလို႔ ဘယ္ထမင္း၀မွာလဲဗ်ာ။ တျခားအလုပ္တစ္ခုခု လုပ္ရင္းနဲ႔ စာေရးမွေပါ့။
ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ တြင္ ေစတနာထားေသာ မိတ္ေဆြမ်ားထံမွ ကရုဏာသက္စြာျဖင့္ အၾကံေပးၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီး က အေရာင္းအ၀ယ္ဘက္၌ အားသန္သူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေငြေရးေၾကားေရး ၾကပ္တည္းတိုင္း 'ေမာင့္ စာေရးဆရာအလုပ္ကလည္း လမ္းေဘးမွာ ထမင္းေၾကာ္ေရာင္းစားတဲ့ ဘ၀ေလာက္ေတာင္ မွ စိတ္မခ်မ္းသာရဘူး' ဟုညည္းတတ္ပါသည္။


တကယ့္ေတာ့လည္း သူမေျပာစရာျဖစ္ေနပါသည္။ တစ္ခ်ိန္က မခင္စိန္သည္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္အတူ ဦး၀ိစာရလမ္းအလယ္ ပလက္ေဖာင္း၌ ထမင္းေၾကာ္ေရာ င္းခဲ့ဖူးၾကသည္။ ထိုစဥ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ လူပင္ပန္းေသာ္လည္း စိတ္မပင္ပန္းၾကရပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထမင္းေၾကာ္ဆိုင္မွာ သန္႔လည္း သန္႔၊ ေကာင္းလည္းေကာင္းေသာေၾကာင့္ မစၥနယ္လ္ဆင္ေက်ာင္းမွ ေက်ာင္းသားကေလးမ်ားက အလု အယက္ ၀ယ္ယူစားေသာက္ၾကပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တစ္နံနက္ေရာင္းလွ်င္ ၄က်ပ္၊ ၅က်ပ္ အထိအျမတ္ေငြ ရရွိခဲ့ပါ သည္။

ကၽြန္ေတာ္မွာ အေရာင္းအ၀ယ္အလုပ္ကို ၀ါသနာမပါသည္တစ္ေၾကာင္း၊ ထိုပလက္ေဖာင္းဆိုင္မွာ စေနေန႔ တိုင္းျမဴနီစပယ္ မွ လာ၍ ဆိုင္ကို ဆြဲဖ်က္တတ္သည္ တစ္ေၾကာင္း စိတ္ပ်က္ကာ ထိုဆိုင္ကို ျဖဳတ္၍ ဦး၀ိစာရလမ္း ရွိ ဆံပင္ညွပ္ဆိုင္တစ္ဆိုင္တြင္ ၀င္၍ လုပ္ကိုင္ခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ အျပိဳင္ေရာင္းေသာ ထမင္းေၾကာ္ ဆိုင္ရွင္ တုိ႔မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆိုင္ျပဳတ္၍ ေလးငါးလၾကာေသာအခါ ကပၸလီ ကြက္သစ္ ထဲတြင္ အိမ္သစ္ကေလးေဆာက္ႏိုင္သည္အထိ စီးပြားေရးအေျခအေန တိုးတက္ခဲ့သည္ကို မ်က္၀ါး ထင္ထင္ ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရပါသည္။
မည္သူက ဘာပဲေျပာေျပာ ကၽြန္ေတာ့္အေနႏွင့္ စာေရးျခင္းျဖင့္ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း၍ ရေအာင္ၾကိဳးစား ခ်င္သည့္ စိတ္ကသာျပင္းထန္ေနသည္။


 ျမန္မာျပည္တြင္ စာေရးျခင္းသည္ အလုပ္တစ္လုမဟုတ္သလို ထင္မွတ္ေနၾကသည္။ တကယ့္ေတာ့ စာေရးျခင္း သည္လည္း အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းတစ္ခု ျဖစ္ထိုက္ ပါသည္။ စာေရးျခင္းဆိုသည္မွာ လြယ္လြယ္ ကေလး ေကာက္ေရး၍ ရသည္မဟုတ္ပါ။ ေတြးရေခၚရ ဗဟုသုတရွာေဖြ ဆည္းပူး၍ စာ တစ္ပုဒ္ျဖစ္ လာေအာင္ ၾကိဳးပမ္းေရးသားရပါသည္။ ထိုသု႔ိ ၾကိဳးပမ္းရပါလ်က္ ႏွင့္ပင္ အလုပ္မမည္ေသာ အလုပ္မ်ိဳး ကား ဤကမာၻေပၚ၌ မရွိသင့္ေခ်။

ထို႔ေၾကာင့္လည္း ကၽြန္ေတာ္သည္ စာေရးျခင္းသည္ အလုပ္မည္ရမည္ဟူေသာ ဇြဲျဖင့္ တျခားအလုပ္ကို လုပ္ဖို႔ စိတ္မကူးဘဲ စာကိုသာ ဖိေရးေနခဲ့ပါသည္။ ယင္းသို႔ရွိစဥ္ တစ္ေန႔၌ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးမွာ မက်န္းမမာ ျဖစ္လာျပန္သည္။ ေသြးအားေလးအားနည္းကာ ႏွလံုး၊ ရင္မျငိမ္မသက္ရွိျပီး စိတ္လည္း ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ားျဖစ္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္မွာ ကေလးတစ္ဖက္ႏွင့္ စာကိုေကာင္းစြာမေရးႏိုင္ဘဲ အခက္အခဲ ၾကံဳရျပန္ပါေတာ့၏။ စိတ္မအား လူမအားႏွင့္ ရွိသျဖင့္ စာလည္းမရးႏိုင္။ စာမေရးႏိုင္၍ ၀င္ေငြ မရွိျဖစ္ကာ လူမမာက တစ္ဖက္ႏွင့္ အေတာ္ပင္အၾကပ္က်၍ ေနေတာ့သည္။

ထိုစဥ္ တစ္ေန႔ ကၽြန္ေတာ္ ေနာ္ရထာမဂၢဇင္းသို႔ ေရာက္ရွိသြားသည္တြင္ ေနာ္ရထာမဂၢဇင္း အယ္ဒီတာ ေမာင္ဥာဏ္၀န္က ''သိမ္း'' ဆိုေသာအမည္ႏွင့္ တစ္က်ပ္တန္ မဂၢဇင္း ထုတ္မည့္ ပဗလစ္ရွာ တစ္ဦး ရွိေၾကာင္း၊ သို႔ေသာ္ ထိုပဗလစ္ရွာတြင္ မဂၢဇင္းတစ္ေစာင္ ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ လုပ္တတ္သူမရွိသျဖင့္ မဂၢဇင္း လုပ္တတ္မည့္ အယ္ဒီတာ ရွိေနေၾကာင္း ဆီး၍ သတင္းေပးပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ မွာ လခလစားအလုပ္ကို မလုပ္လိုေသာ္လည္း  အေျခအေနအရ ထိုမဂၢဇင္းထုတ္မည့္သူမ်ားႏွင့္ သြားေရာက္ေတြ႔ဆံု ရပါသည္။ ျပီးေနာက္ တစ္လလွ်င္ လခႏွစ္ရာျဖင့္ အလုပ္၀င္လုပ္ရန္ သေဘာတူ ခဲ့ရပါ ေတာ့၏။

အစကတည္းက လခစားမလုပ္လိုေသာ ကၽြန္ေတာ္မွာ သိမ္းမဂၢဇင္းတြင္၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္ေသာအခါ၌ စိတ္ပ်က္ စရာေပါင္းမ်ားစြာႏွင့္ ေတြ႔ဆံုရင္ဆိုင္ေနရျပန္ပါေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ ဇနီးလည္းေကာင္းစြာ က်န္းမာ လာသည္အထိ သည္းခံ၍ လုပ္မည္ဟုဆံုးျဖတ္ကာ ၆လၾကာမွ် ထိုမဂၢဇင္းတြင္ အယ္ဒီတာလုပ္ခဲ့ျပီး မခင္စိန္ က်န္းမာလာသည္ႏွင့္ မဂၢဇင္းမွထြက္၍ စာေရးျခင္း အလုပ္ကိုပင္ ျပန္၍ လုပ္ခဲ့ျပန္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ သည္ လယ္ကြင္းျပင္မ်ား၊ ဖားေအာ္သံမ်ား၊ ျခင္မ်ား၊ ရႊံဗြက္ႏွင့္ ဖံုမ်ား ထူတပ္ေသာ ငမိုးရိပ္ကို စြန္႔လႊတ္ ခဲ့ျပီး ရန္ကုန္ သို႔ တက္ေနခဲ့သည္။

အကယ္၍ ကၽြန္ေတာ္သည္ စီးပြားေရးသမားအျဖစ္ႏွင့္ စီးပြားရွာခဲ့လွ်င္၄င္း၊ ႏိုင္ငံေရးလုပ္စားသူအျဖစ္ႏွင့္ စီးပြားရွာခဲ့လွ်င္၄င္း၊ ဂရံပိုင္အိမ္မ်ားကို ၀ယ္၍ျဖစ္ေစ၊ ငွားရမ္း၍ျဖစ္ေစ ေနႏိုင္ေပမည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ စာေပကို စြဲလမ္းခဲ့ရာမွ စာေရးခ်င္လာသည္။ စာေရး၍ ေအာင္ျမင္လာေသာအခါ၌ စီးပြားေရး ၌ စိတ္မ၀င္စားခ်င္။ မမွန္ကန္ေသာ လုပ္ငန္းမ်ားကို မလုပ္ခ်င္။ စာေရးဆရာအျဖစ္ႏွင့္ဘ၀ကို ရင္ဆိုင္ ခ်င္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကြက္သစ္ထဲငယ္၌ စြဲစြဲျမဲျမဲေနလာခဲ့ျပီးမွ ငမိုးရိပ္ သို႔ပင္ ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာခဲ့ရသည္ မဟုတ္ပါလား။

တစ္ခါတစ္ခါတြင္ စာေရးစားရေသာအလုပ္ကို စိတ္ပ်က္ခ်င္လာသည္။ စာေရး၍ ရေသာ၀င္ေငြမွာ မဟုတ္ဘူး ဆိုေတာင္ တစ္လတစ္လတြင္ အထက္တန္းစာေရး၀င္ေငြထက္ေတာ့ မ်ားသည္။ ဒါေပမယ့္ စားေရးေလာက္ စိတ္မခ်မ္းသာရ။ အထက္တန္းစာေရးသညာ္ လဆန္း ၁ ရက္ေန႔၌ လခရဖို႔ ေသခ်ာသည္။ စာေရးဆရာ၌ ထိုသုိ႔အာမခံခ်က္မရွိ။ အထက္တန္းစာေရးသည္ က်န္းမာေနလွ်င္ ရံုးခ်ိန္တိုင္း သူ႔အလုပ္ကို သူေကာင္းစြာ လုပ္ကိုင္ႏိုင္သည္။ စာေရးဆရာမွာ စိတ္ၾကည္လင္ေနမွ၊ စိတ္ကူးေပါက္မွ စာေရး၍ရ၏။

အထက္တန္းစာေရးသည္ မက်န္းမာလွွ်င္ လစာအျပည့္ႏွင့္ ခြင့္ရက္ရသည္။ စာေရးဆရာမွာ မက်န္းမာလွ်င္ ၀င္ေငြမရွိ အထက္တန္းစာေရးမွာ ရံုးအုပ္၊ ရံုး၀န္ေထာက္၊ မင္းၾကီးစေသာ သူမ်ားနွင့္သာ ဆက္ဆံရသည္။ စာေရးဆရာမွာ အယ္ဒီတာအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ ပဗလစ္ရွာ အမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ဆက္ဆံရသည္။ အခ်ိဳ႕ပဗလစ္ရွာ၊ အယ္ဒီတာ တို႔မွာ စာေရးဆရာ၏ ႏုပညာကို တန္ဖိုးထားတတ္ေသာ္လည္း တခ်ိဳ႕မွာဘာမွ်နားလည္းမလည္၊ တန္ဖိုးလည္း မထားထတ္။ စာေရးဆရာ၏ စာမူ၌ အႏုပညာပါသည္၊ မပါသည္မသိ။ သူတုိ႔ အျမတ္ရရေရး အတြက္ ကုန္ၾကမ္းေလာက္သာ သေဘာထားတတ္ၾကသည္။ ဆက္ဆံေရးတြင္လည္း ဟင္းရြက္သည္၊ အိုးတိုက္ဖြဲျပာသည္ ဆက္ဆံနည္းမ်ိဳး ဆက္ဆံတတ္သူမ်ားလည္းရွိသည္။ ခ်ိန္းေသာရက္ ၌ ေငြမွန္မွန္ မရ ျခင္းမွာ စာေရးဆရာအဖို႔ ဒုကၡအေရာက္ဆံုး ျဖစ္ေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ဤအေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ တစ္ခါတစ္ခါ စာေရးျခင္းႏွင့္ အသက္ေမြးရေသာ အလုပ္ကို စိတ္ပ်က္မိ၏။


ကြယ္လြန္ခဲ့ျပီးေသာ စာေရးဆရာတုိ႔၏ ဆင္းဆင္းရဲရဲႏွင့္ က်န္ေနၾကရရွာေသာ သားသမီးမ်ားကို ျမင္ေတြ႔ရ လွ်င္လည္း သားငယ္၊ သမီးငယ္မ်ား၏ ေနာင္ေရးအတြက္ ရင္ထိတ္မိသည္။ ခင္စန္းၾကည္ႏွင့္ရခဲ့ေသာ သားႏွစ္ေယာက္ မွာ အၾကီးက ဓာတ္ပံုပညာႏွင့္ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း၍ အငယ္က ရံုးစာေရးလုပ္ ေနၾက သည္။ ကိုယ့္အိမ္ေထာင္ႏွင့္ကိုယ္ ျဖစ္ျပီ။ မခင္စိန္ႏွင့္ ရေသာ သားသမီးကေလးမ်ားက အလြန္ေသးငယ္ သည္။ အငယ္ဆံုးသားမွာ လသားမွ်သာရွိေသး၏။ သမီးမ်ားကလည္း ေက်ာင္းပင္မထားေလာက္ေသး။ သူတုိ႔ အတြက္ စာေရးဆရာဘ၀ႏွင့္ ရင္မေနရျပန္သည္။ အသက္သိမ္မၾကီးေသးခင္ စီးပြားေရးဘက္ ကူးရေကာင္းမည္ လားဟု ၾကံမိသည္။

သို႔ေသာ္ စာေရးဆရာဘ၀သည္ ဘိန္းကဲ့သို႔ စြဲေန၏။ ပူပင္ေသာကေရာက္ရသည္ကိုပင္ အရသာတစ္မ်ိဳးလို႔ ခံစားရျပန္သည္။ စိတ္မိုက္စိတ္ရိုင္းေပပဲလား မသိ။
'စာေရးျခင္း သက္သက္ နဲ႔ အသက္ေမြးလို႔ မရဘူးဆိုတဲ့ ႏိုင္ငံမွာ မရရေအာင္ ေနျပမယ္' ဟုၾကံဳး၀ါးကာ သူရဲေကာင္းလုပ္ခ်င္စိတ္ကလည္း ေပါက္ေနေသးသည္။
 ကၽြန္ေတာ္ သည္ ေနာက္ေၾကာင္းမ်ားကိုျပန္၍ ေတြးရင္းမွ ကိုယ္အျဖစ္ကိုယ္ ရယ္ခ်င္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ယခုေရာက္ရွိေနေသာ ေျမာက္ဥကၠလာပ ေနအိမ္မွာ ငမိုးရိပ္ေခ်ာင္းႏွင့္ တစ္ဖာလံုခန္႔သာ ကြာေ၀းသည္။ ရႊံ႕ဗြက္၊ ဖံုႏွင့္ ျခင္ေတြေပါမ်ားလွသည္။ လယ္ကြင္းျပင္၌ ေနရသည္။ ဖားေအာင္သံမ်ားကို ၾကားရသည္။
ထိုအရာအားလံုး ကို ေရွာရွားကာ ငမိုးရိပ္မွ ထြက္ေျပးလာခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္ ယခုလည္း ငမိုးရိပ္ သို႔ပင္ ျပန္၍ေရာက္ရွိေနရေတာ့သည္ မဟုတ္ပါလား။


    တစ္ခါတစ္ခါတြင္ စာေရးစားရေသာအလုပ္ကုိ စိတ္ပ်က္ခ်င္လာသည္။ စာေရး၍ ရေသာ၀င္ေငြမွာ မဟုတ္ဘူး ဆုိေတာင္ တစ္လတစ္လတြင္ အထက္တန္းစာေရး၀င္ေငြထက္ေတာ့ မ်ားသည္။ ဒါေပမယ့္ အထက္တန္း စားေရးေလာက္ စိတ္မခ်မ္းသာရ။ အထက္တန္းစားေရးသည္ လဆန္း ၁ ရက္ေန႔၌ လခရဖုိ႔ ေသခ်ာသည္။ စာေရးဆရာ၌ ထုိသုိ႔ အာမခံခ်က္မရွိ။ အထက္တန္းစားေရးသည္ က်န္းမာေနလွ်င္ ရံုးခ်ိန္တုိင္း သူ႔အလုပ္ ကုိ သူေကာင္းစြာ လုပ္ကုိင္ႏုိင္သည္။ စာေရးဆရာမွာ စိတ္ၾကည္လင္ေနမွ၊ စိတ္ကူး ေပါက္ မွ စာေရး၍ရ၏။
    အထက္တန္းစာေရးသည္ မက်န္းမာလွ်င္ လစာအျပည့္ႏွင့္ ခြင့္ရက္ရသည္။ စာေရးဆရာမွာ မက်န္းမာ လွ်င္ ၀င္ေငြမရွိက အထက္တန္းစာေရးမွာ ရံုးအုပ္၊ ရံုး၀န္ေထာက္၊ မင္းႀကီးစေသာ သူမ်ားႏွင့္သာ ဆက္ဆံ ရသည္။ အခ်ိဳ႕ ပဗလစ္ရွာ၊ အယ္ဒီတာတုိ႔မွာ စာေရးဆရာ၏ အႏုပညာကုိ တန္ဖုိးထားတတ္ေသာ္ လည္း တခ်ိဳ႕မွာ ဘာမွ်နားလည္းမလည္၊ တန္ဖုိးလည္း မထားတတ္။ စာေရးဆရာ၏ စာမူ၌ အႏုပညာပါသည္၊ မပါသည္မသိ။ သူတုိ႔ အျမတ္ရရေရးအတြက္ ကုန္ၾကမ္းေလာက္သာ သေဘာထား တတ္ၾကသည္။ ဆက္ဆံေရးတြင္ လည္း ဟင္းရြက္သည္၊ အုိးတုိက္ဖဲြျပာသည္ ဆက္ဆံနည္းမ်ိဳး ဆက္ဆံတတ္ သူမ်ားလည္း ရွိသည္။ ခ်ိန္းေသာရက္၌ ေငြမွန္မွန္မရျခင္းမွာ စာေရးဆရာအဖုိ႔ ဒုကၡအေရာက္ဆံုးျဖစ္ေလသည္။
    ကၽြန္ေတာ္သည္ ဤအေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ တစ္ခါတစ္ခါ စာေရးျခင္းႏွင့္ အသက္ေမြးရေသာအလုပ္ ကုိ စိတ္ပ်က္မိ၏။
    ကြယ္လြန္ခဲ့ၿပီးေသာ စာေရးဆရာတို႔၏ ဆင္းဆင္းရဲရဲႏွင့္ က်န္ေနၾကရရွာေသာ သားသမီး မ်ားကုိ ျမင္ေတြ႕ရလွ်င္လည္း သားငယ္၊ သမီးငယ္မ်ား၏ ေနာင္ေရးအတြက္ ရင္ထိတ္မိသည္။ ခင္စန္းၾကည္ႏွင့္ ရခဲ့ေသာ သားႏွစ္ေယာက္မွာ အႀကီးက ဓာတ္ပံုပညာႏွင့္ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း၍ အငယ္ က ရံုးစာေရးလုပ္ေနၾကသည္။ သူတုိ႔သည္ ကုိယ့္၀မ္း ကုိယ္ေက်ာင္းႏုိင္ၾကေပၿပီ။ ကုိယ့္ အိမ္ေထာင္ႏွင့္ကုိယ္ ျဖစ္ၿပီ။ မခင္စိန္ႏွင့္ ရေသာ သားသမီးကေလးမ်ားက အလြန္ေသးငယ္သည္။ အငယ္ဆံုးသား မွာ လသားမွ် သာရွိေသး၏။ သမီးမ်ားကလည္း ေက်ာင္းပင္မထားေလာက္ေသး။ သူတုိ႔ အတြက္ စာေရးဆရာဘ၀ႏွင့္ ရင္မေနရျပန္သည္။ အသက္သိပ္မႀကီးေသးခင္ စီးပြားေရးဘက္ ကူးရေကာင္း မည္လားဟု  ႀကံမိသည္။
    သုိ႔ေသာ္ စာေရးဆရာဘ၀သည္ ဘိန္းကဲ့သုိ႔ စဲြေန၏။ ပူပင္ေသာကေရာက္ရသည္ကုိပင္ အရသာ တစ္မ်ိဳးလုိ ခံစားရျပန္သည္။ စိတ္မုိက္စိတ္ရုိင္းေပပဲလား မသိ။

    ''စာေရးျခင္းသက္သက္နဲ႔ အသက္ေမြးလုိ႔ မရဘူးဆုိတဲ့ ႏုိင္ငံမွာ မရရေအာင္ ေနျပမယ္'' ဟု ႀကံဳး၀ါး ကာ သူရဲေကာင္း လုပ္ခ်င္စိတ္ကလည္း ေပါက္ေနေသးသည္။
    ကၽြန္ေတာ္သည္ ေနာက္ေၾကာင္းမ်ားကုိျပန္၍ ေတြးရင္းမွ ကုိယ့္အျဖစ္ကုိယ္ ရယ္ခ်င္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ယခုေရာက္ရွိေနေသာ ေျမာက္ဥကၠလာပ ေနအိမ္မွာ ငမုိးရိပ္ေခ်ာင္းႏွင့္ တစ္ဖာလံုခန္႔သာ ကြာ ေ၀းသည္။ ရႊံ႕ဗြက္၊ ဖံုႏွင့္ ျခင္ေတြေပါမ်ားလွသည္။ လယ္ကြင္းျပင္၌ ေနရသည္။ ဖားေအာ္သံမ်ားကုိ ၾကားရ သည္။
    ထုိအရာအားလံုးကုိ ေရွာင္ရွားကာ ငမုိးရိပ္မွ ထြက္ေပးလာခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္ ယခုလည္း ငမုိးရိပ္ သုိ႔ပင္ ျပန္၍ ေရာက္ရွိေနရေတာ့သည္ မဟုတ္ပါလား။

တင့္ဆန္း

.

>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>