Sunday, June 23, 2013

ဆရာဝင္းေဖ ၏ ေရၾကည္ေရသန္႕ ဝတၳဳတိုမ်ား, အပိုင္း (၃)

                                                   ဖ်န္တင္ေတာင္ၾကား

ဆာေလာက္မြတ္သိပ္ျခင္းဟာ
အေကာင္းဆံုးေဆာ့(စ)ျဖစ္ဆယ္လုိ႔အဆုိရွိတယ္။
ေဆာ့(စ)ဆုိတာ ဟင္းလ်ာေတြကုိ ပုိၿပီးအရသာရွိလာေအာင္
တဲြဖက္စားေသာက္ဖုိ႔ လုပ္ထားတဲ့ ငရုတ္ရည္ ခရမ္းခ်ည္ရည္
ဘာညာ အဲဒါမ်ိဳးကုိ ေခၚတာေလ။

ဖ်န္တင္ေတာင္ၾကားကို အေပၚကစီးၿပီး ျမင္ေနရတယ္။
ဖ်န္တင္လြင္ျပင္ဟာ ေျမျပန္႔ေျမနိမ္႔ရာဆိုေပမယ္႔ ပင္လယ္ေရမ်က္ႏွာျပင္အထက္ ေပကိုးေထာင္မွာ ရွိတယ္ လို႔ဆိုတယ္။ က်ဳပ္တို႔ေရာက္ေန တဲ ႔ေတာင္ေစာင္း၊ ေတာင္ထြက္ဟာ ဖ်န္တင္ေတာင္ၾကား လြင္ျပင္ ထက္ ေပ ေလးေထာင္ေက်ာ္ျမင့္ေသးတယ္။
    ေျမာက္ဘက္က ေလေအးေတြ တအားတိုက္ေနတယ္ ေနမျမင္ရတာလည္း သုံးေလးရက္ရွိၿပီ။ မီးျဖတ္ အရက္ေသာက္ ရတာ ေစာင္ၿခဳံဖို႔ ႀကိဳးစားတာတစ္မ်ဳိ္းလုိျဖစ္ေနတယ္။ ဆန္စီးေတြကိုျပဳတ္၊ ဆားနဲ႔ နယ္္ၿပီး၊ အလုံးေတြ လုံးထားတယ္။ အဲဒါေတြကို အမဲေျခာက္မီးဖုတ္နဲ႔တြဲၿပီးစားးရတယ္။ မီးျဖတ္အရက္ကို ဟင္းရည္ေသာက္ လုိ သေဘာထားၾကရတယ္။
    ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ျခင္းဟာ အေကာင္းဆုံးေဆာ႔(စ)ျဖစ္တယ္လို႔ အဆိုရွိတယ္။ ေဆာ႔(စ)ဆိုတာ ဟင္းလ်ာေတြ ကို ပိုၿပီးအရသာရွိလာေအာင္ တြဲဖက္စားေသာက္ဖု႔ိ လုပ္ထားတဲ႔  ငရုတ္ရည္၊ ခရမ္းရည္ ဘာညာ အဲဒါမ်ဳိးေတြကို ေခၚတာေလ။
    တကယ္တမ္းသာ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ေနပါေစ၊ အစာအာဟာရေတြကို ပိုၿပီးအရသာရွိလာတယ္လုိ႔ ထင္ရတာ ေသခ်ာ တယ္။

    ထန္းထန္းမားကုန္းျမင့္ဟာ သိပ္မႀကီးပါဘူး။ သိပ္လည္း က်ယ္လွတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ လူေန အိမ္ေျခလည္း နည္းပါတယ္။ အားလံုးမွ မိသားစုဆယ့္သံုးစု၊ ကေလးေရာ လူႀကီးေရာ အားလံုးေပါင္းမွ တစ္ရာေက်ာ္ေလာက္ပဲ ရွိတယ္။
    အဲဒီထန္းထန္းမားရြာသူရြာသားေတြကုိ သန္းေခါင္စာရာင္းေကာက္ဖုိ႔ မွတ္ပံုတင္လုပ္ေပးဖုိ႔ ျပင္ဆင္ရတာ ဘာၾကာလုိက္လုိ႔လဲ။ ႏွစ္ရက္ပဲ အားလံုးၿပီး။ ဒီကုိ ေရာက္ေအာင္ လာရတာက တစ္လနီးပါး။ ရာသီဥတုသိပ္ဆုိးေနလုိ႔ မျပန္ႏုိင္ဘဲ ျဖစ္ေနတာက ႏွစ္ပတ္ေလာက္ရွိေနၿပီ။
    တာ၀န္နဲ႔လာရတာဆုိေတာ့ ပ်င္းလွတယ္။ ေပ်ာ္လွတယ္ ရယ္လည္း မဟုတ္ပါဘူး။
    ထန္းထန္းမားမွာ စုိက္ပ်ိဳးေရးလံုး၀မရွိဘူး။ မုဆုိးေတြခ်ည္းပဲ။ ေရာင္းလုိ႔၀ယ္လုိ႔ဆုိတာမ်ိဳးကလည္း ထန္းထန္းမားမွာေတာ့ မရွိပါဘူး။ အဲဒီမွာ ပုိက္ဆံေငြေၾကးကလည္း အလကားပါပဲ။ ၀ယ္စရာမရွိ၊ ေရာင္းစရာ မဟုတ္လား။
    သူတုိ႔ေရာင္းဖုိ႔၀ယ္ဖုိ႔က ေျမျပန္႔ကုိ ဆင္းၾကရတာေလ။ အဲဒီမွာ သူတုိ႔အမဲလုိက္ရာက ပုိလွ်ံပစၥည္း ေတြေရာင္းၾက၊ လုိတာ၀ယ္ၾက ဒါမ်ိဳးေပါ့။

    ထန္းထန္းမားသူႀကီးက ခတီးက်န္တဲ့။ မ်က္ႏွာမွာ မ်က္ႏွာဖံုးႀကီး အၿမဲတပ္ထားသလုိပဲ။ သူေျပာၿပီ ဆုိရင္လည္း ကြန္ပ်ဴတာ ခပ္ညံ့ညံ့ကထြက္တဲ့ စက္လုပ္စကားေျပာသံလုိပဲ။ အသံက အနိမ့္အျမင့္အတုိး အက်ယ္မရွိသေလာက္ သူ႔မ်က္ႏွာဖံုး မ်က္ႏွာႀကီးကလည္း မရယ္မၿပံဳး မရံႈ႕မမဲ့။
    သူနဲ႔စေတြ႕ခါစက က်ဳပ္တုိ႔ ဦးခတီးက်န္နဲ႔ စကားေျပာရင္း ေျပာမယ့္စကား ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြား တယ္။ ဘယ္လုိဘယ္လုိ ျဖစ္တယ္ဆုိတာရွင္းျပဖုိ႔ မလြယ္ဘူး။ ဦးခတီးက်န္နဲ႔ လက္ေတြ႕ စကားေျပာၾကည့္ မွသိမွာပါ။

    ဦးခတီးက်န္ဟာ သူႀကီးဆုိေပမယ့္ လုပ္စရာသိပ္မ်ားမ်ား ရွိတာမဟုတ္ပါဘူး။ ျငင္းၾကခံုၾက၊ သတ္ၾက ပုတ္ၾက၊ လုၾကယက္ၾကျဖစ္လာတယ္ဆုိမွ သူက တရားသူႀကီးလုပ္ၿပီး စီရင္ဆံုးျဖတ္ရတာတဲ့။ အဲလုိက်ေတာ့ လည္း သူတုိ႔အားလံုးက ရုိေသေလးစားၾကသတဲ့။ သူ ဆံုးျဖတ္သလုိ လုိက္နၾကတာပါပဲတဲ့။
    မေန႔ညက ခံုက်ဆုိတဲ့ ဓားျပတစ္ေယာက္ကုိ ဖမ္းထားတယ္။ အေတာ္ဆုိးတဲ့ ဓားျပလုိ႔ေျပာၾကတယ္။ ဒီေန႔မွ တရားလုိေတြ ထန္းထန္းမားကုိ လာၾကမွာဆုိေတာ့ ဦးခတီးက်န္ အမႈစစ္တာကုိ ျမင္ရဦးေတာ့မွာေပါ့။
    ခံုက်ဆုိတဲ့ေကာင္က ခ်ဳပ္ထားတဲ့ေနရာကုိ သြားၾကည့္ၾကတယ္။ အေတာ္ကုိ က်က္သေရ မရွိတဲ့ ေကာင္ပဲ။ ေျခတံရွည္တဲႀကီးေအာက္က ၀က္ေတြေမြးထားတဲ့ေနရာ၊ အိမ္တုိင္တစ္လံုးမွာ သူတုိ႔ ႀကိဳးနဲ႔ တုပ္ ထားတယ္။ သူ႔ပတ္လည္မွာေတာ့ ၀က္ေတြေပါ့။ အားလံုး နံေစာ္ေနတာပဲ။ ၀က္ေတြဆုိတာ ကေတာ့ ေျပာမေနနဲ႔။ ဟုိအမိႈက္ပံုထုိး ဒီအမိႈက္ပံုဆြဆုိတာမ်ိဳေတြ မဟုတ္လား။ ညစ္ပတ္စုတ္ျပတ္ၿပီး စားလုိ႔ ေကာင္း သေလာက္ အလြန္က်က္သေရယုတ္တဲ႕ေကာင္ေတြပဲ။
    အဲ ... ၀က္ေတြထက္ က်က္သေရမရွိတာကေတာ့ ခံုက်ဲပဲ။ ညစ္ပတ္စုတ္ျပတ္ေနတာပဲ။

    ခံုက်ဲဆုိတဲ့ေကာင္က ငယ္ငယ္ကတည္းက ဆုိးတာဆုိပဲ။ နတ္ဆရာ ေဆာင္းက်ားဆုိတဲ့ အဘုိးႀကီးရဲ႕ အိပ္ရာထဲကုိ ခါခ်ဥ္ေကာင္၊ ပုရြက္ဆိတ္ေတြ ထည့္ထားဖူးတယ္တဲ့။ အဲဒ နတ္ဆရာကုိ မေၾကာက္လုိ႔လည္း မဟုတ္ဘူး။ ေၾကာက္လြန္းလုိ႔လည္း မဟုတ္ဘူး။ ဘာျပဳလုိ႔သြားလုပ္တယ္ဆုိတာ နတ္ဆရာႀကီး ေဆာင္းက်ားေတာင္ မေျပာႏုိင္ဘူးတဲ့။ ေန႔လယ္ပုိင္းေလာက္မွာ တရားလုိမဖလူးနာရဲ႕ အမ်ိဳး ေတြေရာက္ လာၾကတယ္။ ႏွင္းေတြ၊ ျမဴေတြ တအားက်လာတဲ့ အခ်ိန္၊ ေနေရာင္ေပ်ာက္ သေလာက္ျဖစ္ၿပီး မည္းေမွာင္မိႈင္းညိဳသြားတဲ့အခ်ိန္ အေရွ႕ဘက္ က ေတာင္ကုန္းကေလး ကုိေက်ာ္ၿပီး ရြာထျဲကုိ ၀င္လာၾကတယ္။
    ရာသီဥတုကလည္း သိပ္ေအးသိပ္ဆုိးေနလုိ႔ အဲဒီေန႔က အမႈမစစ္ျဖစ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ခံုက်ဲကုိေတာ့ ခတီးက်န္ က သံုးေလးခ်က္ေလာက္ ပိတ္ကန္တာျမင္ၾကရတယ္။ ခံုက်ဆုိတဲ့ေကာင္က တစ္မႈတည္း မဟုတ္ဘူးဗ်။ သံုးေလးမႈ က်ဴးလြန္ထားတာ။
    မုဆုိးမေခ်ာင္းတာရွံရဲ႕အိမ္ကုိ ခံုက်ဲက ခ်ဆဲြလဲြၿပီး ဖ်က္ပစ္ဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခ်က္ခ်င္း ဆုိသလုိပဲ ျပန္ျပင္ေပးတယ္။ ျပင္တယ္ဆုိေပမယ့္ နဂုိကလုိေတာ့ ဘယ္ေကာင္းေတာ့မွာလဲ။ အေျခက်ၿပီးသားေတြက လည္း အကုန္ပ်က္၊ မသပ္မရပ္ေတြလည္း အကုန္ျဖစ္၊ ပံုပန္းၾကည့္လုိက္ရင္ကုိ အသိသာ ႀကီးပါ။ အကုန္ယုိင္ရြဲ႕ေနေတာ့တာေပါ့။
    အိမ္ျပန္ျပင္ေပးၿပီးတဲ့ ညေနဘက္က်ေတာ့ ခံုက်ဲက မုဆုိးမေခ်ာင္းတာရွံဆီမွာ ၀က္ကေလးတစ္ေကာင္နဲ႔ အရက္ တစ္အုိးေတာင္းသတဲ့။ ေခ်ာင္းတာရွံက ဘယ္ေပးမွာလဲ။ ဒီေတာ့ ခံုက်ဲက ေခ်ာင္းတာရွံဟာ ဧည့္၀တ္ မေက်ဘူး။ ေက်းဇူးကန္းတယ္ ဘာညာနဲ႔ သူႀကီးဆီ လာတုိင္သတဲ့။ အဲသည္တုန္းက ခံုက်ဲက တရားလုိ၊ မုဆုိးမေခ်ာင္းတာရွံက တရားခံ၊ အမႈက ဧည့္၀တ္မေက်မႈ၊ ႏွေျမာတြန္႔ တုိမႈ၊ ေက်းဇူးကန္းမႈ၊ အမႈအေၾကာင္း စံုစံုလင္လင္လည္းသိေရာ ခတီးက်န္က ခံုက်ရဲ႕မ်က္ႏွာကုိ တံေတြးနဲ႔ ေထြးလုိက္သတဲ့။ အဲဒါစီရင္ထံုးပဲ။
    ေနာက္ေန႔မွာလည္း ရာသီဥတုက သိပ္ဆုိးတာပဲ။ တရားလုိသံုးဦး ေရာက္လာေပမယ့္ သံုးေယာက္စလံုး အျပင္းဖ်ား လာၾကလုိ႔ သူတုိ႔အမႈကုိ လံုး၀ မစစ္ႏုိင္ပါဘူး။

    က်ဳပ္တုိ႔အဖဲြ႕မွာ ဆရာ၀န္ပါတယ္။ အျပင္းဖ်ားေနတဲ့ တရားလုိသံုးေယာက္ကုိ အတတ္ႏုိင္ဆံုး ျပဳစု ကုသၾက ပါတယ္။ သူတုိ႔သံုးေယာက္စလံုး အလြန္ျပင္းထန္တ့ အေအးဒဏ္ကုိ ခံခဲ့ၾကရတာကုိ ေတြ႕ရတယ္။
    အစြမ္းကုန္ကုသၾကေပမယ့္ သံုးေယာက္ရွိတဲ့ထဲက ႏွစ္ေယာက္ ေသသြားတယ္။ တစ္ေယာက္ပဲ က်န္တယ္။ အဲဒီတစ္ေယာက္ကလည္း သက္သာလာလုိ႔ သတိရတာနဲ႔တစ္ၿပိဳင္နက္ ခံုက်ဲကုိ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ က်ိန္ဆဲေတာ့ တာပဲ။ ဘယ္ေလာက္ထိ က်ိန္ဆဲတယ္မွတ္သလဲ။ ပါးစပ္က အျမွဳပ္ေတြတက္လာၿပီး အားယုတ္ သတိေမ့ သြားတဲ့အထိ က်ိန္ဆဲတယ္။
    သူ႔ကုိ ေဆးကုတဲ့ေနရာနဲ႔ ခံုက်ကုိ ခ်ဳပ္ထားတဲ့တဲႀကီးေအာက္က ၀က္ၿခံနဲ႔က အေတာ္ေ၀းတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ိန္ဆဲေနတဲ့ လူမမာရဲ႕ စကားကုိ မိန္းမသံုးေယာက္က အလွည့္က် ခံုက်ဲ ဆီ ေျပးေျပးေျပာ တယ္။ ေျပးေျပးေျပာရတာမ်ားလာေတာ့ အဲဒီမိန္းမသံုးေယာက္က တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ခပ္လွမ္းလွမ္း မွာေန ၾကၿပီး က်ိန္ဆဲတဲ့ စကားေတြကုိ လက္ဆင့္ကမ္းေအာ္ဟစ္ၿပီး ခံုက်ဲသိေအာင္ ပုိ႔ေပးၾက တယ္။
    ဒီေတာ့ တရားလုိလူနာရဲ႕ မၾကား၀ံ့မနာသာ ဆဲသံဆုိသံ၊ က်ိန္ဆဲသံေတြက တစ္ရြာလံုး မၾကားခ်င္ အဆံုး ဆုိတာကုိ ျဖစ္ေနတယ္။

    က်ဳပ္တုိ႔အုပ္စုက စကားမေပါက္ၾကေတာ့ ပထမ ဘာမွ နားမလည္ၾကဘူး။ အဲဒီေတာ့ က်ဳပ္တုိ႔နဲ႔ အတူပါလာတဲ့ စုလုဆုိတဲ့ သူနာျပဳဆရာမေလးက ဘာသျပန္ျပတယ္။ ေနာက္ပုိင္းက်ေတာ့ ဆဲတာေတြက အဓိပၸာယ္ျပန္ဖုိ႔ မသင့္ေလာက္ေအာင္ ၾကမ္းတမ္းရုိင္းပ်လာတယ္လုိ႔ဆုိတယ္။ စုလုက ရွက္ၿပီး ဘာသာျပန္ မေပးေတာ့ဘူး။
    ဒါနဲ႔ အရက္ေသာက္ၿပီး မူးၿပီးျပန္လာတဲ့လား ေမာင္းတဲ့လားသမား က်ားမန္းက ဆက္ၿပီး ဘာသာ ျပန္ေပးတယ္။ မကား၀ံ့မနာသာေတြပါ။ ခံုက်လည္း သူ႔ကုိ ဆဲေလ ေဒါ သျဖစ္ေလျဖစ္လာ တယ္။ ေျခတံရွည္ အိမ္ေအာက္က ၀က္ၿခံထဲ မွာ တ၀ုန္း၀ုန္းနဲ႔ ခုန္ေနတယ္။
    အဘုိးႀကီး ခတီးက်န္ၾကားေအာင္လည္း ေအာ္ေအာ္ၿပီး တုိင္ေနတယ္။
    က်ဳပ္တုိ႔က က်ာမန္းကုိ ဘာသာျပန္ခုိင္းရျပန္တယ္။ သူကလည္း တစ္မ်ိဳးဗ်။ သူ႔ကုိ ေက်းဇူး မသိတတ္တဲ့ေကာင္ေတြ၊ ငရဲျပည္က စုိစြတ္တံ အိပ္ရာေပၚမွာ ထမင္းသုိး၊ ဟင္းသုိးေတြနဲ႔ အတူ အိပ္ၾကရပါေစ လုိ႔ ျပန္ၿပီးက်ိန္ဆဲတယ္။ သူ႔စိတ္ရင္းေစတနာကုိ နားမလည္ၾကဘူးဆုိၿပး ခတီးက်န္ၾကားေအာင္ လည္း ေအာ္ၿပီးတုိင္ေနတယ္။
    တစ္ေန႔လံုး က်ဳပ္တုိ႔မွာ ခုိက္ခုိက္တုန္ေအာင္ ခ်မ္းတာက တစ္မ်ိဳး၊ မီးျဖတ္အရက္ေတြေသာက္ၿပီး မူးတာက တစ္မ်ိဳး၊ ခံုက်ဲနဲ႔ တရားလုိ လူနာအၿပိဳင္အဆုိင္ဆဲၾကလုိ႔ ရယ္ရတာကတစ္မ်ိဳး၊ ညစ္တီးညစ္ပတ္ေတြ ပါလာလုိ႔ ၾကက္သီးထ ရတာကတစ္မ်ိဳးနဲ႔ အခ်ိန္တန္ေတာ့ ဆားထမင္းလံုး နဲ႔ အသား ေျခာက္ကင္ဆီဆမ္းေတြ၀ါးၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ သြားၾကတယ္။
    မနက္မုိးလင္းေတာ့ ခံုက်ဲရဲ႕ ၀က္လုိေအာ္ေနတဲ့အသံနဲ႔ မ်က္ႏွာသစ္ၾကရတယ္။

    ဒီေန႔ေတာ့ ရာသီဥတုအေတာ္ေကာင္းေနတဲ့ပံုပဲ။ ေလလည္းၿငိမ္ေနတယ္။ အလင္းေရာင္ လည္း ေတာ္ေတာ္ေပါက္တယ္ လုိ႔ ေျပာရမယ္။
    ကုိးနာရီေလာက္က်ေတာ့ ၀ါးလံုးေမာင္းေခါက္သံသံုးေလးခ်က္ ၾကားရတယ္။ အဲဒီေနာက္ လွ်ာကုိ လိပ္၊ ပါးစပ္ အတြင္းသြားနဲ႔သြားဖံုးအၾကား လွ်ာကုိ ဖိကပ္ၿပီး အသံကုိ ညွစ္ထုတ္လုိက္ရင္ ထြက္လာတဲ့ပုစဥ္း ရင္ကဲြေအာ္တဲ့ အသံမ်ိဳး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိ ၾကားၾကရတယ္။
    ဒါဆုိ ေသခ်ာၿပီ။ ဒီေန႔ ခံုက်ဲအမႈကုိ ဆလူးနာတုိ႔ေနတဲ့ ေတာင္ကုန္းကုိ ခံုက်ဲေရာက္လာတာ။ ဆလူးနာမွာ လုပ္စရာ ကုိင္စရာေတြမ်ားလြန္းလုိ႔ မအားရတဲ့အထဲ ဒီဧည့္သည္ခံုက်ဲက ရနန္စတဲ့ေလ။ ဆလူးနာ ရဲ႕အမ်ိဳးေတြကလည္း ဖ်ားေနၾကလုိ႔ မလႈပ္ႏုိင္ၾကေတာ့ ဒီတုိင္းပဲ ၾကည့္ေနၾကားေနၾကရတယ္။ ဒါက ဆလူးနာ ရဲ႕ အမ်ိဳးေတြက ခတီးက်န္ကုိ ရွင္းျပၾကတဲ့အပုိင္း ေရာက္လာၿပီး။
    အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ခံုက်ဲနဲ႔ ဆလူးနာတုိ႔ ဖက္ၿပီးလံုးၾကသတ္ၾကတဲ့အေျခအေနထိ ေရာက္သြားသတဲ့။ အဲဒီေတာ့ မွ ခံုက်ဲရဲ႕အႀကံအစည္ကုိ သိၾကရေတာ့တာကုိး။ ခံုက်ဲက ဆလူးနာကုိ ရန္ျဖစ္ ခ်င္လုိ႔မွမဟုတ္ဘဲ။ ဖက္ၿပီး နပမ္းလံုးခ်င္ လုိ႔ ညဏ္ဆင္တာပဲ။ ဒီေတာ့ ဆလူးနာကလည္း ဇြတ္ရုန္း၊ ခံုက်ဲက လည္းဇြတ္ဖက္၊ ဆလူးနာ အမ်ိဳးေတြကလည္း အေၾကာေတြဆဲြေနၾကလုိ႔ ဘာမွမတတ္ႏုိင္။ ႀကိဳးစားၿပီး လဲေလ်ာင္းေနရာက ထလာ တဲ့ ဆလူးနာရဲ႕ အေဒၚကလည္း အေရွ႕ကုိ ေလွ်ာက္ရင္ ေနာက္ေရာက္ဆုိတာလုိ လာလက္ခ်ာ ရုိက္ေနသတဲ့။ အဲလုိနဲ႔ ရုန္းရင္းကန္ရင္း ဆလူးနာ ၀ါးခၽြန္စူးလုိ႔ ေသရတာတဲ့။
    ဒီေတာ့မွ ခံုက်ဲက ဆလူးနာကုိ ေတာထဲမွာ အေလာင္းစင္လုပ္သၿဂႋဳလ္၊ ေနာက္ေတာ့ က်င္းတူးျမွဳပ္၊ အားလံုး လုပ္ရတာတဲ့။ အသုဘငွက္ေပ်ာသီးေတြလည္း သူပဲ ရွာရတာတဲ့။ ဆလူးနာရဲ႕ မိသားစုက ထမွ မထႏုိင္ၾက တဲ့ ဟာကုိ။
    ဆလူးနာ ရဲ႕ မိသားစုက ခံုက်ဲေၾကာင့္ သူတုိ႔သမီး ေသရတာပါလုိ႔ ၀ုိင္းငုိၾကတယ္။

ခံုက်ဲ ကက်ေတာ့လည္း သူက ဆလူးနာကုိ ခ်စ္လုိ႔လုပ္တာပါ တဲ့။ ေသသြားေတာ့ လည္း ေကာင္းေကာင္း သၿဂႋဳလ္ေပး တာပဲတဲ့။ အဲဒါေၾကာင့္ ဆလူးနာရဲ႕ အမ်ိဳးေတြအားလံုးက သူ႔ကုိ ၀က္ သံုးေကာင္ေလာက္ေပး ဖုိ႔ ေကာင္းတယ္ တဲ့။
ဆလူးနာရဲ႕မိသားစုကလည္း ဆလူးနာကုိ ခံုက်ဲသၿဂႋဳဟ္တဲ့အတြက္ သူတုိ႔ေသြးထဲ မွာ ေလာက္ေကာင္ေတြ ျဖစ္ လာလိမ့္မယ္ လုိ႔ဆုိတယ္။
    ခတီးက်န္က မ်က္ႏွာေသႀကီးနဲ႔ ဘာမွမေျပာဘဲ ထူးလန္းေတာင္ကမ္းပါးယံကုိ လွမ္းၾကည့္ေနတယ္။ ဘယ္ေလာက္ထိ မ်ား တည္ၿငိမ္ေနသလဲဆုိရင္ တရားခြင္မွာ ျငင္းခံုၾကတဲ့ကိစၥအားလံုးရပ္သြားတယ္။ အဘုိးႀကီး ခတီးက်န္ကုိပဲ ၾကည့္ေနၾကေတာ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ခတီးက်န္လွမ္းၾကည့္ေနတဲ့ ထူးလန္းေတာင္ ကမ္းပါးယံ ကုိပဲ လုိက္ၾကည့္ၾကတယ္။ အမႈစစ္တာကုိ လာၾကည့္ေနၾကတဲ့လူေတြအားလံုးပဲ။ က်ဳပ္တုိ႔လည္း ပါတယ္။
    ထူးလန္းေတာင္ကမ္းပါးယံမွာ ေတာင္ဆိတ္တစ္ေကာင္ ကတ္ကတ္သတ္သတ္ ရပ္ေနတယ္။ သူ႔ေျခေထာက္ေလးေခ်ာင္း စလံုးကုိ အလြန္ေသးတဲ့ ေက်ာက္ကလပ္ကေလးတစ္ခုေပၚမွာ စုၿပီးရပ္ထား တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ေက်ာက္ခ်ပ္အၾကားမွာ ေပါက္ေနတဲ့ ခရမ္းတလန္းပင္က အညြန္႔ကေလးကုိ မမီ့တမီနဲ႔ စားဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနတယ္။ အားလံုး အဲဒါကုိပဲ ၾကည့္ေနၾကတယ္။ ၿငိမ္ေနၾကတယ္။
    ေက်ာက္ေဆာင္ေက်ာက္ထြက္ေတြေပၚမွာ အလြန္ေျခၿမဲပါတယ္ဆုိတဲ့ ေတာင္ဆိတ္တစ္ေကာင္ ရုတ္တရက္ ေျခေခ်ာ္လိမ့္က်သြားတာကုိမ်ား ျမင္ၾကရေတာ့မလားလုိ႔ ထင္ရတယ္။

 ခရမ္းတလန္းပင္ကေလးက ရြက္ႏုေတြာ တဗ်စ္ဗ်စ္နဲ႔ ကုန္သြားတယ္။ ေတာင္ဆိတ္ကေတာ့ အပုိင္ပဲ။
    တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ ခရမ္းတလန္းရြက္ႏုေတြလည္း ကုန္ေရာ ေတာင္ဆိတ္လည္း ေအာက္ျပန္ဆင္း ဖုိ႔ သတိရလာဟန္ တူတယ္။ ေအာက္ဘက္ကုိ ငံု႔ၾကည့္ၿပီး ခ်ိန္ရဆရၿပီ။ တက္တုန္းကေတာ့ ဖတ္ခနဲ ဖတ္ခနဲ ခုန္ခုန္ၿပီး တက္ တက္ၾကတာပဲ။ ေတာင္ဆိတ္ေတြ အျမင့္က ျပန္ဆင္းေတာ့မယ္ဆုိရင္ ျပႆနာက အလြန္ စိတ္၀င္စား ဖုိ႔ ေကာင္းတယ္။
 
ထူးလန္းေတာင္ကမ္းပါးယံႀကီးက ျပားျပားႀကီး၊ မတ္ေစာက္တယ္။ ကမ္းပါးယံ မွာ ေက်ာက္ထစ္ ေက်ာက္ကလပ္ ကေလးေတြေတာ့ရွိပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ အလြန္ကတ္သီး ကတ္သတ္ ႏုိင္ပံု ရတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေတာင္ဆိတ္ေတြဟာ အဆင္းမွာလည္း ဖတ္ခနဲ ဖတ္ခနဲ ဟုိခုန္ဒီခုန္နဲ႔ ၿပီး သြားတတ္ၾကတာ ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ခုကိစၥမွာ ပထမတစ္ခ်က္ခုန္ဖုိ႔ေတာင္ မလြယ္တဲ့အေနအထားပဲ။ ၿပီးေတာ့ ပထမဆံုး လွမ္း ခုန္ရမယ့္ ေက်ာက္ထြတ္ကလည္း သူ႔ေနာက္ေက်ာဘက္မွာ ေရာက္ေနတယ္။ သူကလည္း အဲဒီဘက္ကုိ လွည့္ဖုိ႔မလြယ္ေတာ့ဘူး။ ေနာက္ျပန္ခုန္လုိ႔မရေတာ့မသိဘူး။
    ဒီကိစၥကုိ တကယ္ေတာ့ ဘာမွစဥ္းစားပူပင္ေနဖုိ႔ မေကာင္းဘူး။ ေတာင္ဆိတ္ကလည္း ေလာေလာ ဆယ္ဆယ္ ဘာမွ ပ်ာယာခတ္မေနဘူး။ ဘာမွလည္း ဆက္မႀကိဳးစားေတာ့ဘူး။ သူေနာက္ဆံုးရပ္ေနမိတဲ့ အတုိင္းပဲ ဆက္ရပ္ေနတယ္။ ခရမ္းတလန္းရြက္ႏုေလးေတြကုိ စားၿမံဳ႕ျပန္ေနတယ္။ ဘယ္လုိ ဆင္းမွာလဲလုိ႔ ေစာင့္ၾကည့္ေနဖုိ႔က သိပ္အက်ိဳးရွိလွမယ္မထင္ဘူး။
    အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေကာက္ကလပ္ကေလးက ပဲ့က်သြားတယ္။ ေတာင္ဆိတ္လည္း ဘာမွ မတတ္ႏုိင္ လုိက္ဘူး။ ၀ရုန္းသုန္းကားနဲ႔ ေက်ာက္ခ်ပ္ၾကားထဲကုိ က်သြားတယ္။
    ေနာက္တစ္မႈ ဆက္စစ္ဖုိ႔ နာရီ၀က္ေလာက္ ေနာက္က်သြားတယ္။ မေန႔က တစ္ေန႔လံုး က်ိန္ဆဲ လုိက္၊ ေမာၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားလုိက္နဲ႔ျဖစ္ေနတဲ့ တရားလုိလည္း ဒီေန႔ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ သက္သာ သြားတာကုိ ေတြ႕ရတယ္။ သူက စကားေျပာေကာင္းတယ္။ ျဖည္းျဖည္းနဲ႔ စီကာပတ္ကံုး ေျပာတတ္ဟန္တူ တယ္။ ခံုက်ေတာင္ သူေျပာတာကုိ ျဖတ္မေျပာဘူး။ ၿငိမ္ၿပီး နားေထာင္ေနတယ္။ စုလုက ဘာသာျပန္ေပး ရွာပါတယ္။
    ဒီတရားလုိရဲ႕နာမည္က လလြန္းပဲတဲ့။ သူတုိ႔က ေထာင္တရာေတာင္တန္းေတြေပၚမွာ ေဆးျမစ္သြား ရွာၾကၿပီး အျပန္လမ္းမွာ ဓားျပအတုိက္ခံၾကရတာတဲ့။

    အဲဒီဓားျပအဖဲြ႕မွာ ခံုက်ဲက ေခါင္းေဆာင္ဓားျပဗုိလ္ေပါ့။
    လလြန္းပဲတုိ႔အုပ္စုမွာ လူေျခာက္ေယာင္ပါတယ္။ ေလးေယာက္က ဖ်ားေနၾကၿပီ။ အဓိကကေတာ့ အေအးမိ တာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ႀကိဳးစားၿပီး ခရီးႏွင္ၾကရတယ္။ ပုိက္ဆံအေတာ္အသင့္ပါၾကတယ္။ ရိကၡာတခ်ိဳ႕ က်န္ေသး တယ္။ အေႏြးထည္ေတြကေတာ့ ျပည့္ျပည့္စံုစံုကုိပါၾကတယ္။ ရာသီဥတုက သိပ္ၾကမ္းတယ္ မဟုတ္လား။ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ ႏွင္းမုန္တုိင္းေတြ က်ေနတာေလ။ လလြန္းပဲတုိ႔အုပ္စုမွာ ရိကၡာနဲ႔အရက္ လံုလံုေလာက္ေလာက္ရွိေနလုိ႔ေပါ့။ ႏုိ႔မုိ႔မလြယ္ဘူး။
    ေထာင္ဆံုေတာင္ၾကားလည္းေရာက္ေရာ ခံုက်ဲတုိ႔အုပ္စုနဲ႔ ေတြ႕ေတာ့တာပဲ။ ခံုက်ဲ တုိ႔က ေလးေယာက္တည္း။ ဒါေပမယ့္ ေသနတ္ေတြပါတကုိး။ လလြန္းပဲတုိ႔က သိၿပီ။ ဒါဟာ ဓားျပတုိက္တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ခံုက်ဲ ကုိ သိပ္အံ့ၾသေနတယ္။ ခံုက်ဲနဲ႔ ပါလာတဲ့ေကာင္သံုးေကာင္က လူစိမ္းေတြ၊ ဘယ္ကေကာင္ ေတြမွန္း ကုိမသိဘူး။ ဖ်န္တင္လြင္ျပင္မွာေတာင္ မေတြ႕ဖူးဘူး။ အဲဒီလူေတြကထားေတာ့။ ခံုက်ဲ က ဘယ္လုိ ေကာင္လဲ။ မ်က္ႏွာသိခ်င္း ဓားျပတုိက္ၾကေတာ့ ေရွ႕ဆက္ၿပီး ဒီေကာင္ ထန္းထန္မားက ထြက္ သြားေတာ့မွာလား။ ဒါမွမဟုတ္ သူတုိ႔ကုိ သတ္ပစ္ေတာ့မွာလား။
    လလြန္းပဲ နဲ႕ပါလာတဲ့လူေတြက ခံုက်ဲတုိ႔ကုိ ေတာင္းပန္ေနၾကေသးတယ္။

 မလုပ္ပါနဲ႔။ ခ်မ္းသာေပးပါ၊ ဘာညာေပါ့။ မရပါဘူး။ ဓားျပတုိက္ပါတယ္ဆုိေနမွ၊ မယူပါနဲ႔။ မေပးပါရေစနဲ႔ ဆုိလုိ႕ရမလား။ အလကား အရုိက္ခံရတာပဲ အဖတ္တင္တယ္။ လလြန္းပဲကေတာ့ ဘာမွေျပာမေနေတာ့ဘူး။ ပါလာ တဲ့ ပုိက္ဆံ၊ ရိကၡာ၊ အရက္၊ ရွာေဖြလာတဲ့ေဆးျမစ္ေတြ အကုန္ခ်ေပးလုိက္တာပဲ။ ႏုိင္တုန္းေတာ့ လုပ္ၾကဦးေပါ့ ကြာ။ ရြာျပန္ေရာက္မွ ခတီးက်န္ကုိ တုိင္မယ္ေပါ့။ သူ႔လူေတြလည္းပါတာ အကုန္ေပးၾကရေတာ့တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ခံုက်တုိ႔က လလြန္းပဲတုိ႔ပါလာတာ အကုန္ယူတဲ့အျပင္ အေႏြးထည္ေတြပါ ခၽြတ္ေပးရမယ္လုိ႔ ဆုိၾကတယ္။
    ဒါကေတာ့ မေျပာလုိ႔မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ လလြန္းပဲက ၀င္ေျပာရၿပီ။ ဒါေလာက္ ရာသီဥတု ဆုိး၀ါးေအးစက္ေနတဲ့ ေနရာမွာ အေအးပိလုိ႔ ဖ်ားနာေနတဲ့လူလည္း ေလးေယာက္ရွိေနေၾကာင္း၊ အေႏြးထည္ေတြ ကုိပါ ယူသြားၾကမယ္ဆုိရင္ မထူးေတာ့ေၾကာင္း၊ တစ္ခါတည္းသာ အေသသတ္သြားၾကရန္ ရွိေတာ့ေၾကာင္း ေျပာတယ္။ ခံုက်ဲက သတ္မယ္လုိ႔ေျပာတယ္။ သူ႔လူေတြက ဓားျပတုိက္ လူသတ္ ဆုိတာ မေကာင္းေၾကာင္း၊ လုိခ်င္တဲ့ပစၥည္းရၿပီမုိ႔ သတ္ဖုိ႔မလုိေၾကာင္း သူတုိ႔ခ်င္း ျငင္းခံုရန္ျဖစ္ၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုး အဲလုိျငင္းခံုရင္း နဲ႔ပဲ ထြက္သြားၾကတယ္။ လလြန္းပဲတုိ႔ အေႏြးထည္ေတြလည္း ဇြတ္ယူသြားၾကတယ္။ လလြန္းပဲ တုိ႔မွာ ေအးလြန္းလုိ႔ ေသြးခဲမသြားေအာင္ တတ္သမွ် မွတ္သမွ် အကုန္လုပ္ၿပီး အေအးဒဏ္ကုိ ကာကြယ္ေနၾကရတယ္။
    ေနာက္ႏွစ္နာရီေလာက္ၾကာေတာ့ လလြန္းပဲတုိ႔ဆီကုိ ခံုက်ဲျပန္ေရာက္လာတယ္။ ဖ်ားေနတဲ့ လူေတြ ေသာက္ဖုိ႔ ေဆးေတြလာေပးတယ္။ အရက္အိတ္တြလည္း ျပန္ေပးတယ္။ အေႏြးထည္ေတြေတာ့ ျပန္မေပး ေတာ့ဘူး။ ခံုက်ဲက လလြန္းပဲတုိ႔အုပ္စုအတြက္ စုိးရိမ္လြန္းလုိ႔ အေ၀းႀကီး က ျပန္လာၿပီး ေဆးေတြနဲ႔ အရက္ေတြကိုေပးတာ ေက်းဇူးမတင္ဘူးလားလုိ႔ ေမးေသးတယ္။ လလြန္းပဲ တုိ႔က ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာၾကရတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေႏြးထည္ေတြမရွိမွေတာ့ ဒီရာသီ ဒီခရီးကုိ ဆက္ဖုိ႔ ဘယ္လြယ္ေတာ့ မွာလဲ။ အေအးဒဏ္လည္း သက္သာေအာင္၊ ကုိယ့္ရပ္ကုိယ့္ရြာလည္း လမ္းခရီးမွာပဲ သံုးေယာက္ ေသသြားတယ္။ သူတုိ႔ရြာကုိ သံုးေယာက္ပဲ ျပန္ေရာက္လာၾကတယ္။ အဲဒီ သံုးေယာက္ကမွ ထန္းထန္းမား လည္းေရာက္ေရာ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ေယာက္ က်ဳပ္တုိ႔လက္ထဲမွာပဲ ေသသြားၾကရွာတယ္။
    ခံုက်ဲ ကေတာ့ သူ႔ထံုးစံအတုိင္းပဲ သူ ဓားျပတုိက္တာမွန္ေၾကာင္း၊ ဒါေပမယ့္ လလြန္းပဲတုိ႔ကုိ ေဆးေတြနဲ႔ အရက္ေတြ ျပန္ေပးတဲ့အတြက္ လလြန္းပဲတုိ႔က သူ႔ကုိ ေက်းဇူးတင္ၾကရမွာျဖစ္ေၾကာင္းပဲ ဇြတ္ ေျပာတယ္။
    အမႈစစ္ တာကေတာ့ ၿပီးသြားၿပီ။ ခတီးက်န္လည္း ေမးစရာမက်န္ေတာ့ဘူး။ ခံုက်ဲကုိ အျပစ္ေပးရမယ္ လုိ႔ေျပာ တယ္။ ဘာအျပစ္ေပးမယ္ဆုိတာေတာ့ မဆံုးျဖတ္ရေသးဘူး။ က်ဳပ္တုိ႔လည္း ေနာက္ေန႔မွာ ရာသီဥတုေကာင္းတာနဲ႔ အိမ္ျပန္ခရီးႏွင္ခဲ့ၾကတယ္။
 
ၿပီးပါၿပီ
ေနာက္တပုဒ္အသစ္ဆက္ရန္
.

No comments: