ဆရာဝင္းေဖ ၏ ေရၾကည္ေရသန္႕ ဝတၳဳတိုမ်ား, အပိုင္း (၅)

ဖြားဖက္ေတာ္

ဖြားဖက္ေတာ္ပင္ႀကီးတစ္ပင္လံုး
ေဖြးေဖြးလႈပ္ေနေအာင္ ပြင့္ေနပါေပါ့လား
ငွက္ကေလးေတြလည္း က်ီက်ီက်ာက်ာနဲ႔ လာၾကပါေပါ့လား
ဖြားဖက္ေတာ္ပင္ႀကီး ပြင္႔ေနမွာကုိ သတိရၾကၿပီး
သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ျပန္လာၾကတန္ေကာင္းပါရဲ႕။

    မႏၱေလးေလယာဥ္ကြင္း၊ ဧည့္ခန္းမွာ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ပထမဆံုးႀကိမ္ ဆံုၾကတုန္းက ျမင္ရတဲ့ သူေတြ အားလံုး ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး ျဖစ္ၾကရတာအမွန္ပဲ။
    ဒီတုန္းက ေမာင္ေအာင္ေရာ ေ၀လြင္ေရာ ဘဲြ႕ရၿပီးခါစ၊ အားနဲ႔မာန္နဲ႔ ႏုပ်ိဳျခင္း၊ တက္ၾကြ ဖ်တ္လတ္ ျခင္းဆုိတာေတြနဲ႔ က်က္သေရရွိေနခဲ့ၾကတာကုိး။
    ေမာင္ေအာင္ကလည္း ရန္ကုန္သြားၿပီး အလုပ္အင္တာဗ်ဴးတစ္ခု ထုိင္ရမွာ။ ေ၀လြင္ကလည္း အျပင္ လုပ္ငန္းတစ္ခုမွာ အလုပ္၀င္ဖုိ႔သြားရမွာ။

    ေလယာဥ္ကြင္းဧည့္ခန္းထဲမွာ ဆံုမိၾကေတာ့ မိတ္ဆက္ျဖစ္ၾကတာေပါ့။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးရဲ႕ အေၾကာင္းတရားေတြကလည္း တုိက္ဆုိင္လုိက္ၾကတာ။ ႏွစ္ေယာက္စလံုး မိဘမ်ားမရွိၾကေတာ့ဘူးတဲ့။ မိဘအေမြ ကေလးေတြ နည္းနည္းပါးပါးစီ ရလုိက္ၾကတာခ်င္းလည္း တူေနတယ္။ အေဒၚေတြ၊ ဦးေလးေတြ ဆီမွာ တကၠသုိလ္ပညာေရးမၿပီးမခ်င္း မွီခုိေနထုိင္ခဲ့ၾကတာခ်င္းလည္း တူေနျပန္ေရာ။ တစ္ခုပဲ ရွိတယ္။ ေ၀လြင္က မႏၱေလးတကၠသုိလ္၊ ေမာင္ေအာင္က ရန္ကုန္တကၠသုိလ္၊ ဒါပဲကြာတယ္။ ဒါေတာင္ ေမာင္ေအာင့္ အမ်ိဳးေတြက်ေတာ့ မႏၱေလးကကုန္သည္ေတြပဲေလ။

    အဲဒါေၾကာင့္ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မိတ္ဆက္ရင္း စကားေျပာမိၾကေတာ့ ရယ္စရာ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ရယ္မိၾကတယ္။ ကုိယ့္အေၾကာင္း သူ႔အေၾကာင္း ဆုိတာေတြက ခပ္ဆင္ဆင္ေတြျဖစ္ေနတာမဟုတ္လား။
    အထူးျခားဆံုးက ဘာလဲဆုိေတာ့ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး ေရာက္တတ္ရာရာ ေျပာၾကရင္းနဲ႔ ဂ်ပန္ ရုပ္ရွင္တစ္ခု ကုိ ၾကည့္မိ၊ ႀကိဳက္မိတာခ်င္းလည္း တူေနျပန္တယ္။ တစ္ခါ အံ့ၾသစရာ အေကာင္းဆံုးက အဲဒီရုပ္ရွင္ကား ထဲက အႀကိဳက္ဆံုးအခန္းလည္း လာတူေနျပန္တယ္။
    အဲဒီအခန္းမွာ မင္းသမီးနဲ႔ မင္းသား လက္ထပ္ၿပီးေတာ့ အိမ္ကေလးတစ္လံုးမွာ ပ်ားရည္ဆမ္းခရီး ထြက္ရင္း တည္းခုိၾကတယ္။

မဂၤလာဦးညလြန္ေျမာက္လုိ႔ ေနာက္တစ္ေန႔ မုိးလည္းလင္းေရာ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ အတူ ျပတင္းေပါက္ ကေလး ကုိ ဖြင့္လုိက္တဲ့အခါမွာ အိမ္နဲ႔ကပ္လ်က္နီးပါးရွိေနတဲ့ ခ်ယ္ရီ ပန္းအကုိင္း အခက္ေတြ၊ ခ်ယ္ရီပန္းေတြ ပြင့္ေနလုိက္တာ၊ ေ၀ေနတာပဲ။ အဲဒီခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္မွာလည္း သိပ္ကုိ ၾကည္ႏူး သြားၾက တာေပါ့။ အဲဒီအခန္းေလးကုိ ရုိက္ထားတာ သိပ္လွတာပဲဆုိၿပီး ႏွစ္ေယာက္စလံုး အႀကိဳက္  တူေနၾကတယ္။ ဘယ္လုိလွတာ၊ ဘယ္လုိၾကည္ႏူးစရာေကာင္းတာဆုိၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား အလုအယက္ေျပာ မိၾကတာေပါ့။

သူတုိ႔စီးရမယ့္ ေလယဥာ္္ေရာက္လာေတာ့မွ စကားစျပတ္ သြားၾက တယ္။ ေလယာဥ္ေပၚ တက္ၾက ရ ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား အေဖာ္လုပ္ၿပီး အတူထုိင္ၾကဖုိ႔ ႀကိဳးစားၾကပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဆင္မေျပ ျဖစ္သြားတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ သံုးေလးခံုေလာက္ေတာင္ ျခားသြားတယ္။
    ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့လည္း ေ၀လြင္ကုိ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြက လာႀကိဳတယ္။ ေမာင္ေအာင္ကေတာ့ တကၠစီ ငွားရတာေပါ့။
    ေမာင္ေအာင္အရာရွိငယ္ျဖစ္ဖုိ႔ အင္တာဗ်ဴးထုိင္ေတာ့ အစစအရာရာ အဆင္ေျပပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အလုပ္ ၀င္ၾကရဖုိ႔က ရက္ေတာ္ေတာ္ေစာင့္ရမလုိျဖစ္ေနတယ္။
    တည္းခုိၾကေတာ့ ေမာင္ေအာင္က ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲမွာ။ ေ၀လြင္က ေတာင္ဥကၠလာမွာ။ ဒါေပမယ့္ ေ၀လြင့္ဆီကုိ ေမာင္ေအာင္ ခဏခဏ ေရာက္ပါ တယ္။ ေ၀လြင့္သူငယ္ခ်င္းေတြ ကလည္း ေ၀လြင့္ ကုိ ထံုးစံ အတုိင္း ၀ုိင္းစၾကတာေပါ့။

    အဲဒီမွာ အားလံုးဟာ ပုိၿပီး အဆင္ေျပကုန္ေတာ့တာပဲ။ သူတုိ႔ခ်င္းကလည္း ခပ္ၿငိၿငိ၊ ေဘးကလည္း ၀ုိင္း၀ုိင္းၿပီး ခဏခဏစၾကေတာ့ မစြမ္းရင္ကလည္းရွိ၊ ကန္စြန္းခင္းကလည္းၿငိၿပီေပါ့။
    ေမာင္ေအာင္နဲ႔ေ၀လြင္က သိပ္ကုိ ေရွ႕သြားေနာက္လုိက္ ညီၾကတာ။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက အလွႀကီး အေခ်ာႀကီးေတြ မဟုတ္ၾကေပမယ့္ ငယ္ဂုဏ္၊ ႏုပ်ိဳဂုဏ္ကေလးေတြ ကုိယ္စီနဲ႔ ဆုိေတာ့ ၾကည့္ရျမင္ရတာ တယ္က်က္သေရရွိတာပဲ။

    ဟုတ္ပါၿပီ။ အပ္က်မတ္က်ရယ္လုိ႔ မဟုတ္ေပမယ့္ သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုး သိပ္ႀကိဳက္ၾကတဲ့ ဂ်ပန္ ရုပ္ရွင္ကားေလးထဲက အတုိင္းပဲ။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ေတြ႕ၾကဆံုၾကပံုေရာ မိတ္ေဆြျဖစ္ၾက ပံုေရာ၊ ေနာက္ၿပီး ႏွစ္ဦးသေဘာတူ တစ္ဦးအေပၚတစ္ဦး သံေယာဇဥ္ျဖစ္မိၾကပံု၊ ခ်စ္မိၾကပံုေတြက သိပ္ကုိ ဆင္တာ။
    ကဲ ... ဒါဆုိ ဘာစဥ္းစားေနစရာလုိေတာ့လုိ႔လဲ။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးမွာက ပညာေတြလည္းစံုၾကၿပီ။ အလုပ္ အကုိင္ ဆုိတာေတြကလည္း လက္တစ္ကမ္း လက္တစ္လွမ္းမွာရွိေနၿပီ။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးမွာ မိဘေတြ ကလည္း ရွိၾကေတာ့တာမဟုတ္။ ဦးေလးေတြ၊ အေဒၚေတြဆုိတာကလည္း မည္ကာမတၱမွီခုိရံုရယ္။ ၿပီးေတာ့ သူတုိ႔ေလးရဲ႕ အေနအထုိင္အက်င့္စရုိက္၊ ႀကိဳးစားပံု၊ တယ္ၿငိမ္ပံုက စေတြ႕ေနၾကရတာဆုိေတ့ ကန္႔ကြက္မယ့္ သူမရွိ၊ ၾကာၾကာစဥ္းစားေနစရာမလုိဘဲ လက္ထပ္လုိက္ဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္လုိက္ၾကတာေပါ့။
    အလုပ္အကုိင္ အေျခအေန၊ ေနဖုိ႔ထုိင္ဖုိ႔ ကိစၥေတြအားလံုး ျပင္ဆင္ၿပီးၾကတာနဲ႔ လက္ထပ္လုိက္ ၾကရံုပဲ။

အင္တာဗ်ဴးအေျခအတိအက် မထြက္ခင္မွာ ေမာင္ေအာင္နဲ႔ေ၀လြင္ တတဲြတဲြေပါ့။ သြားလုိက္ၾက၊ လာလုိက္ၾက၊ စားလုိက္ၾက။ ေသာက္လုိက္ၾကနဲ႔ ေပ်ာ္လုိက္ၾကတာ။ ေဘးကလူေတြေတာင္ အားက်မိၾကတဲ့ ထိပဲ။
 

မွတ္မွတ္ရရ ရန္ကုန္ေရာက္၊ အင္တာဗ်ဴးထုိင္ၿပီး လုိ႔ ႏွစ္ဆယ့္ရွစ္ရက္ တိတိၾကာတဲ့အခါ မွာ ေမာင္ေအာင့္ အတြက္ အေျဖထြက္လာတယ္။ အလုပ္ကရမယ္၊ ေသခ်ာတယ္။ အလုပ္၀င္တဲ့ေန႔က စခန္႔ တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေျမလတ္ပုိင္းက ၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕မွာတဲ့။
    ျပႆနာကစၿပီ။ ေ၀လြင္ရဲ႕အလုပ္က ရန္ကုန္မွာ လုပ္ရမွာ။ ေမာင္ေအာင္က ေျမလတ္က ၿမိဳ႕နယ္ ေလးတစ္ၿမိဳ႕မွာ။ ဒီကိစၥေ၀လြင့္ကုိ ဖြင့္ေျပာရမွာ ေမာင္ေအာင္ အခက္ေတြ႕ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေ၀လြင္က သူ႔ဟာသူ သိသြားတယ္။ ျပႆနာ မႀကီးပါဘူး။ ေသွ်ာင္ေနာက္ဆံထံုး ပါဆုိတာလုိ ေမာင္ေအာင္ အလုပ္ရတဲ့ ၿမိဳ႕ေလးကုိပဲ ေ၀လြင္ လုိက္ရမွာေပါ့တဲ့။ ရန္ကုန္က အလုပ္ကုိေတာ့ စိတ္ေလွ်ာ့္လုိက္ေတာ့ေပါ့။
    တကယ္တမ္းက်ေတာ့ လက္ထပ္ၿပီးၾကရင္ ေ၀လြင္အိမ္ရွင္မ ပီပီျပင္ျပင္ လုပ္ၿပီး ေမာင္ေအာင့္ ကုိ ေကာင္းေကာင္းႀကီး ျပဳစုခ်င္ေသးတယ္ေလ။ ေမာင္ေအာင္က အလုပ္သြားေန တုန္း ေ၀လြင္က အိမ္မွာ အိမ္မႈကိစၥေတြလုပ္၊ ေမာင္ေအာင္ျပန္လာေတာ့ အဆင္သင့္ေကၽြးလုိ႔ေမြးလုိ႔ ျပဳစုလုိ႔ တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ ေယာက္ၾကင္နာတာေတြ၊ ယုယတာေတြ ရွိရမွာေပါ့။
    ေ၀လြင္ တစ္ဖက္တစ္လမ္းက အလုပ္လုပ္ခ်င္တယ္ဆုိရင္ေတာ့ ေနာက္မ်ားမွ ျဖည္းျဖည္းမွပဲ စဥ္း စားေတာ့ မယ္။ ေမာင္ေအာင္ေရာက္ေလရာ တာ၀န္က်ေလရာအရပ္မွာပဲ ေ၀လြင္လည္း ေက်ာင္းဆရာမ၊ က်ဴရွင္ဆရာမေလးဘာေလး လုပ္မယ္ေပါ့။
    အင္း .. အဲလုိဆုိေတာ့လည္း ဟန္ကုိက်လုိ႔။ ေမာင္ေအာင္နဲ႔ေ၀လြင္တုိ႔ အက်ဥ္းရံုးၿပီး လက္ထပ္ လုိက္ၾက တယ္။

    တာ၀န္က်တဲ့ ၿမိဳ႕ကေလးကုိ ပူပူေႏြးေႏြးဇနီးေမာင္ႏွံ ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ ပထမ တည္းခုိခန္းမွာ တည္းၾက တယ္။ ဟန္းနီးမြန္း ထြက္ၾကမယ္။ ေနာက္ အိမ္ခန္းငွားဖုိ႔ရွာၾကမယ္။ အဆင္သင့္လုိ႔ ဌာနဆုိင္ရာ က ေနဖုိ႔ကြာတားေပးမယ္ဆုိရင္ေတာ့ သိပ္ေကာင္းတာေပါ့။
    ၿမိဳ႕နယ္ကေလးက တည္းခုိရိပ္သာကေလးကလည္း သပ္သပ္ရပ္ရပ္ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းနဲ႔ အေတာ္ သာယာတဲ့ေနရာ ကေလးပါပဲ။ ေမာင္ေအာင္တုိ႔ ဇနီးေမာင္ႏွံအဖုိ႔ကေတာ့ မုိးမျမင္ေလမျမင္ ပဲေပါ့။ ေပ်ာ္တၿပံဳး ၿပံဳး ေမာ္မဆံုးပဲေပါ့။
    "ကုိေအာင္"
    "ဗ်ာ"
    "လြင္တုိ႔အိမ္ငွားရင္ ႏွစ္ထပ္အိမ္ကေလးရရင္ ေကာင္းမွာေနာ္"
    " ဘာျပဳလုိ႔လဲ"
    " ေၾသာ္ .. ကုိေအာင္ကလည္း၊ ဟုိဂ်ပန္ရုပ္ရွင္ထဲကလုိ ေလ .. အထပ္ထပ္ အိပ္ခန္းျပတင္းေပါက္ ကေလး ကုိ ဖြင့္လုိက္ရင္ ခ်ယ္ရီေတြ ေ၀ေနေအာင္ပြင့္ေနတဲ့ အကုိင္းေတြ၊ အခက္ေတြနဲ႔ ငွက္ကေလးေတြ ကုိ ျမင္ရေအာင္ေလ"
    "လြင္ကလဲကြာ .. ကေလးက်ေနတာပဲ။ စိတ္ကူးကလည္း ယဥ္လုိက္တာ။ ႏွစ္ထပ္အိမ္ကေလးရဖုိ႔ ဆုိတာက မခက္ဘူးကြ။ ရႏုိင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အထပ္ထပ္ အိပ္ခန္းျပတင္းကုိ ဖြင့္လုိက္တဲ့ ခ်ယ္ရီပန္းေတြ ျမင္ရဖုိ႔ဆုိတာကေတာ့ ဒါက ဗမာျပည္ေလ ေ၀လြင္ရဲ႕။ ၿပီးေတာ့ ရွမ္းျပည္ဘက္မွာဆုိလည္း ဟုတ္ေသး။ ဘယ္ကလာ ခ်ယ္ရီပန္းေတြေ၀ႏုိင္မွာလဲ"
    ေ၀လြင္ သက္ျပင္းမခ်ပါ။ သူ႔မွာ သူ႔ဟာနဲ႔သူ စိတ္ကူးက ရွိၿပီးသား။

    "ကုိေအာင္"
    "ဗ်ာ ... "
    "ကုိေအာင္ ဖြားဘက္ေတာ္ပင္ဆုိတာ သိတယ္မဟုတ္လား"
    " ဟင့္အင္း၊ သိခ်င္လည္းသိမွာေပါ့။ ၾကားေတာ့ ၾကားဖူးသလုိပဲ။ ျမင္ခ်င္လည္း ျမင္ဖူးမွာေပါ့။ သတိ မထား မိဘူး။ ဘာျပဳလုိ႔လဲ"
    "ဖြားဘက္ေတာ္ပင္ဆုိတာ ပြင့္ခ်ိန္တန္လုိ႔ အပြင့္ေတြပြင့္ၿပီဆုိရင္ ခ်ယ္ရီပင္လုိပဲ ကုိေအာင္ရဲ႕။ နီးနီး စပ္စပ္ မဟုတ္ေပမယ့္ ပြင့္ပံုခ်င္းက ေတာ္ေတာ္ဆင္တယ္။ အကုိင္းေတြမွာ ကပ္ပီး ေ၀ေနေအာင္ ပြင့္တတ္ တယ္ေလ။ အေရာင္ကလည္း ပန္းႏုေရာင္ပဲ"
    " ေၾသာ္ ... အင္း၊ ဟုတ္ၿပီ ... ဟုတ္ၿပီ။ ကုိေအာင္လည္း ျမင္ဖူးတယ္။ ဟုတ္တာေပါ့။ အဲလုိအပင္မ်ိဳး ကေတာ့ ဒီလုိေျမလတ္ပုိင္းေတြမွာလည္း ရွိတတ္တယ္"
    " ေ၀လြင္တုိ႔ ႏွစ္ထပ္အိမ္ကေလးတစ္လံုးရွာငွားၿပီးရင္ အိပ္ခန္းျပတင္းဘက္မွာ ဖြားဘက္ေတာ္ပင္ စုိက္ ရေအာင္ေနာ္"
    " အင္း .. ေကာင္းတယ္။ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ အဲဒီဖါားဘက္ေတာ္ပင္လည္း ႀကီးလာေရာ၊ အထပ္ ထပ္ျပတင္း ကုိလည္း ကုိင္းေတြေရာက္ေရာ၊ တုိ႔လည္း ထရန္စဖာလုပ္ရေရာ ဆုိရင္ေတာ့ ျပႆနာပဲ"
    " ဟုတ္တယ္ေနာ္၊ ကုိေအာင္ ဒီမွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာေနရမွာလဲဟင္"

    " အဲဒါေတာ့ ကုိယ္လည္းမေျပာတတ္ဘူး"
    "ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ေ၀လြင္ေတာ့ ဖြားဘက္ေတာ္ပင္ စုိက္မွာပဲ"
    တကယ္တမ္း က်ေတာ့ သူတုိ႔ ဖြားဘက္ေတာ္ပင္စုိက္စရာမလုိပါ။ ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ ေတာင္ဘက္ျခမ္းမွာ ၿခံငယ္ကေလး နဲ႔ႏွစ္ထပ္အိမ္ကေလးတစ္လံုး ေတြ႕ၾကပါတယ္။ ပုိင္ရွင္က ေဒၚအုန္းတဲ့။ တစ္ကုိယ္ရည္ တစ္ကာယေနတာ။ ၿခံေနာက္ပုိင္းမွာ တစ္ထပ္ေျမစုိက္အိမ္ကေလးတစ္လံုး ရွိေသးတယ္။ အဲဒီမွာ ေနမွာတဲ့။
    အဲဒီအိမ္ကေလးကုိ သြားၾကည့္ၾကေတာ့ အေပၚထပ္မွာ အိပ္ခန္းကေလးလည္းရွိတယ္။ အက်ယ္ အ၀န္း၊ အေနအထားကလည္း ေကာင္းတယ္။ ဂ်ပန္ရုပ္ရွင္ကားထဲကနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္ပဲ။ ဆုိၾကပါစုိ႔။ အဲဒီအိပ္ ခန္းရဲ႕ ျပတင္းကုိလည္း ဖြင့္လုိက္ေရာ ျပတင္းနဲ႔ ႏွစ္ေပသံုးေပေလာက္ပဲ လွမ္းမယ္။ သစ္ကုိင္းသစ္ခက္ သစ္ရြက္စိမ္း သစ္ရြက္၀ါႏုေလးေတြကုိ လွလွပပ ျမင္ၾကရတယ္။
    ကုိေအာင္ေရာ ေ၀လြင္ေရာ ရုတ္တရက္ အံ့ၾသ၀မ္းသာသြားၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ ေဒၚအုန္းကုိ ေမးမိၾက တယ္။ ဘာပင္လဲေပါ့။
    ဖြားဘက္ေတာ္ပင္တဲ့။

    " ကဲ .. "
    " အဟုတ္ .. "
    " အဟုတ္ေျပာတာေပါ့ တူမေလးရယ္။ အဲဒါဖြားဘက္ေတာ္ပင္ေပါ့ "
    ေမာင္ေအာင္နဲ႔ေ၀လြင္ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ ၾကည့္မိၾကတယ္။ အေၾကာင္းတရားမ်ား တုိက္ဆုိင္ လုိက္တာ။ ၾကည့္စမ္း ..။ ဒါနည္းနည္းေနာေနာ တုိက္ဆုိင္မႈမဟုတ္ဘူးေနာ္။ သိပ္ကုိ အံ့ၾသစရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ တုိက္ဆုင္ေနတယ္လုိ႔ဆုိရမယ္။
    သူတုိ႔အိမ္ငွားဖုိ႔ စၿပီးစံုစမ္းၾကေတာ့ ဒီၿခံကေလးကုိ စေတြ႕တာမဟုတ္ပါဘူး။ တျခား ႏွစ္ထပ္အိမ္ ကေလးေတြ၊ သံုးေလးလံုးၾကည့္ၿပီးပါၿပီ။ အေနအထားေလးေတြက သိပ္ၿပီး စိတ္တုိင္းမက်ၾကဘူး။ အေတာ္ အသင့္ေကာင္းတာေလးေတြ ေတြ႕ျပန္ေတာ့လည္း အိမ္ငွားခလခက ညွိမရျဖစ္ေနတယ္။

    ခု ဒီၿခံေလးနဲ႔ အိမ္ကေလးကလည္း ေတာင္းတဲ့ေစ်းကေတာ့ နည္းနည္းမ်ားေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆစ္လုိ႔ရမယ္ မထင္ေတာ့ဘူး။ ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့ ေဒၚအုန္းေရွ႕မွာ ေမာင္ေအာင္ေရာ ေ၀လြင္ပါ ဣေျႏၵပ်က္ ေအာင္ေအာင္ ၀မ္းသာအံ့ၾသႏွစ္ၿခိဳက္မႈကုိ ျပမိလ်က္သားျဖစ္သြားၿပီ။
    ကဲ .. မတတ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ေဒၚအုန္းေတာင္းတဲ့ေစ်းကုိ ေပးၿပီး ခ်က္ခ်င္းပဲ ငွားလုိက္ၾကတယ္။ စိတ္ ထဲမွာ အားမလုိ အားမရျဖစ္စရာဆုိလုိ႔ အေၾကာင္းတစ္ခုပဲရွိတယ္။ ဖြားဘက္ေတာ္ပင္ေတြက ဒီလ ဒီရာသီမွာ မပြင့္ေသးဘူးတဲ့။ ဘယ္လ ဘယ္ေရာက္မွပြင့္မွာလဲ။
    " ဒီမွာေတာ့ ဇန္န၀ါရီ၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလေလာက္မွာ ပြင့္တတ္တာပဲ"

    " ဟင္ .. ခုမွ ဇြန္လရွိေသးတယ္"
    " ေ၀လြင္ကလည္းကြာ၊ အစက အပင္ေတာင္စုိက္ၿပီး ေစာင့္ၾကည့္ဖုိ႔ စဥ္းစားခဲ့ၾကတာပဲဟာကုိ။ ခု ဘယ္ေလာက္အဆင္ေျပလဲ။ ခုဇြန္ဆုိေတာ့ ေနာက္ (၆)လ၊ (၇)လဆုိရင္ ပြင့္ၿပီေပါ့"
    " ဟုတ္တယ္၊ ဒီအပင္က ပြင့္ၿပီဆုိရင္ေလ သိပ္လွတာ။ ေ၀ေနေအာင္ ပြင့္တတ္တာ။ မသိတဲ့လူဆုိ ရင္ခ်ယ္ရီပင္လား ေအာက္ေမ့ရတာ "
    " ဟုတ္လား "
    " ဟုတ္ပေတာ္ .. အမယ္ေလး အဲဒီအခ်ိန္ဆုိရင္ ငွက္ကေလးေတြကလည္း အဲဒီအတုိင္းေတြေပၚ၊ အရြက္ေတြၾကား၊ အပြင့္ေတြနားမွာ နားၾက၊ ခုိၾက၊ လာၾက၊ သြားၾကနဲ႔ သိပ္ၾကည့္လုိ႔ေကာင္းတာကဲြ႕"
    ေမာင္ေအာင္ က ေ၀လြင့္မ်က္ႏွာေလးကုိ ၾကည့္မိျပန္တယ္။ ေ၀လြင့္မ်က္ႏွာေလးတစ္ခုလံုးဟာ ၾကည္ၿပီး ၀င္းေနတာပဲ။ ေမာင္ေအာင္ကုိယ္တုိင္လည္း ဒီလုိပါပဲ။
    သိပ္ကုိ ဟန္က်သြားတယ္။ ၿခံကေလးနဲ႔ ႏွစ္ထပ္အိမ္ကေလးမွာ ဇနီးေမာင္ႏွံ အသစ္ စက္စက္စံုတဲြ ေလးဟာ တက္ညီ လက္ညီနဲ႔ သိပ္ၿပီးေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ့ၾကတာေပါ့။

    ေမာင္ေအာင္က ရံုးတက္ရံုးဆင္း သိပ္မွန္တယ္။ အလုပ္သြားရင္လည္း သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ခံ့ခံ့ညားညား ရွိတယ္။ ဒီေတာ့ ေ၀လြင္ကလည္း အားက်မခံေပါ့။ မနက္မုိးလင္းတာနဲ႔ ေမာင္ေအာင္ထက္ ဦးေအာင္အိပ္ရာကထတယ္။ ဇနီးေကာင္းတုိ႔ ၀တၱရားမုိးလား။ ေမာင္ေအာင္ ႏုိးလာရင္ မနက္ခင္းအတြက္ အားလံုး အဆင္သင့္စီကာစဥ္ကာ လုပ္ၿပီးသား။ သူ႔ကုိယ္သူလည္း ေ၀ၿပီးလြင္ေနေအာင္ သနပ္ခါး ရည္က်ဲ ေလးနဲ႔၊ ကုိယ္န႔ံကေလး တသင္းသင္းျဖစ္ေအာင္ ျပင္ထားဆင္ ထားတတ္ တယ္။ ေန႔လယ္ေန႔ခင္း ေလွ်ာ္ဖုိ႔ ဖြတ္ဖုိ႔၊ သိမ္းဖုိ႔ဆည္းဖုိ႔ အကုန္တာ၀န္ေက်တယ္။ ညေနဘက္၊ ညဘက္ ဘာမွၿငိဳျငင္စရာ မရွိေအာင္ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက ေနတတ္ၾကတာ။

    အဲ .. တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ လင္မယားႏွစ္ေယာက္စလံုး မၾကာခဏဆုိသလုိ အိပ္ခန္းျပတင္းေပါက္ ကုိဖြင့္ဖြင့္ၿပီး ဖြားဘက္ေတာ္ပင္ကုိ ၾကည့္ရတာအေမာ။ ဖူးမ်ားဖူးေနၿပီလား၊ ပြင့္မ်ားပြင့္ေတာ့မွာလားရယ္ လုိေပါ့။ အရူးထၾကတာေလ။
    အိမ္ရွင္ေဒၚအုန္းႀကီးကေတာ့ ဒီလင္မယားႏွစ္ေယာက္ ဖြားဘက္ေတာ္ပြင့္ခ်ိန္ကုိ ေစာင့္ရင္း အရူး ထေနၾကတာ ကုိတအံ့တၾသ ျဖစ္ေနတာေပါ့။ ၾကာေတာ့ သူကုိယ္တုိင္ေတာင္ ဒီႏွစ္ဖြားဘက္ေတာ္ပင္ က ေစာၿပီးမ်ား ပြင့္လာေလမလားလုိ႔ ထင္မိေမွ်ာ္မိရွာတဲ့ထိပဲ။
    ဘာၾကာလုိက္လုိ႔လဲ။ သူတုိ႔ အဲဒီအိမ္ေရာက္လုိ႔ ႏွစ္ေယာက္လည္းရွိေရာ ရံုးခ်ိန္၊ ေန႔လယ္ႀကီး အိမ္ မွာေ၀လြင္တစ္ေယာက္တည္းရွိေနတုန္း စာေတြတပံုႀကီး အထုပ္လုိက္ ေရာက္လာတယ္။

    ေမာင္ေအာင္ရဲ႕ ရည္းစားေဟာင္းဆီက ပုိ႔လုိက္တာေလ။ တစ္ခ်ိန္က ေမာင္ေအာင္ သည္းခဲ့ကဲခဲ့တဲ့ စာေတြေပါ့။ ေ၀လြင္သတိလက္လြတ္မျဖစ္ရေအာင္ ထိန္းပါတယ္။ စာေတြအားလံုးေစ့ေအာင္ တည္တည္ ၿငိမ္ၿငိမ္ နဲ႔ ဖတ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါတယ္။ မဆုိးပါဘူး။ စာေတြအားလံုးၿပီးအာင္ ႏွစ္နာရီေလာက္ မရပ္မနား တစ္ေစာင္ၿပီး တစ္ေစာင္ ၿပီးေအာင္ဖတ္ႏုိင္ပါတယ္။

    ဒါေပမယ့္ မ်က္ရည္ေတြကေတာ့ တားမရဆီးမရ စီးစီးက်လာတာေတာ့ မတတ္ႏုိင္ဘူးေပါ့။ စာေတြ ရဲ႕အဓိပၸာယ္ေတြ က ရွင္းပါတယ္။ ေမာင္ေအာင္က အဲဒီေထြးဆုိတဲ့ မိန္းမကုိ အေသအလဲ ခယခဲ့တာ ပဲ။ ေနာက္ေတာ့ စံြေရာဆုိၾကပါစုိ႔။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေမာင္ေအာင္ ခၽြဲခၽြဲပ်စ္ပ်စ္ေတြ ေရးထားတာကေတာ့ တစ္ဆိတ္ လြန္လြန္းတယ္။ ေနာက္ပုိင္း စာေတြက်ေတာ့ "ေထြး" က ေမာင္ေအာင့္ကုိ ခါထုတ္ လုိ႔ ေမာင္ ေအာင္ေၾကြတဲ့စာေတြ၊ ၀ပ္တြားခယေတာင္းပန္ရတာေတြ၊ ဒူးေထာက္ဦးညြတ္ရတာေတြပါပဲ။

    ဘာျဖစ္လဲ ..။ တစ္ခ်ိန္က ကုိေအာင့္မွာ ခ်စ္သူရွိခဲ့ဖူးတာပဲ။ ခု မရွိေတာ့ဘူး။ ျပတ္သြားၿပီ။ ဒါ အေရး အႀကီးဆံုး ပဲမဟုတ္လား။ ခုကုိေအာင္ "ေထြး" ဆုိတာကုိ ေမ့လုိက္ၿပီမဟုတ္လား။ ဒါဆုိရင္လည္း ၿပီးေရာ ေပါ့။ ေ၀လြင္ ေျဖၾကည့္ပါတယ္။ ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စီးစီးက်လာတဲ့မ်က္ရည္ေတြက ခက္တယ္။
    ၿပီးေတာ့ ဒီစာေတြကုိ ဘာလုပ္ရမွာလဲ။ ကုိေအာင့္ကုိ ေပးျပရမွာလား။ ျပရင္ ျပႆနာေတြ ပုိရႈပ္ကုန္ ႏုိင္ သလား။ မျပရင္လည္း ကုိယ္က သတၱိနည္းရာက်ေနတာလား။ မရုိးသားရာက်ေနသလား။
    ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီေန႔ညေန ကုိေအာင္ျပန္လာေတာ့ အဲဒီစာေတြအားလံုး ေပးျပလုိက္ပါတယ္။

    ေမာင္ေအာင္က ခဏပဲ ဣေျႏၵပ်က္တာပါ။ ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိပါပဲ စာေတြအားလံုးကုိ ၿခံထဲဆင္းၿပီး မီးရိႈ႕ပစ္ လုိက္တယ္။
    ဒီလုိအတိတ္မ်ိဳးဟာ ဒီလုိပဲ မီးရိႈ႕ပစ္ရမွာပဲ။ ၿပီးတာပဲေပါ့။
    ဘယ္ၿပီးလိမ့္မွာလဲ။ အဲဒီေန႔ကစၿပီး ေ၀လြင္နဲ႔ ေမာင္ေအာင္ရဲ႕ ဆက္ဆံေရးမွာ ေဖ်ာက္ဖ်က္လုိ႔မရ တဲ့အမာရြတ္ တစ္ခု။ ဒါမွ မဟ္ုတ္ မၾကာခဏ မ်က္ခနဲ မ်က္ခနဲ ျဖစ္တတ္တဲ့ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္တစ္ခု ရွိသြား ၿပီေပါ့။
    ကုိေအာင္ နဲ႔ အတတ္ႏုိင္ဆံုး ပံုမွန္ေနႏုိင္ေအာင္ ေ၀လြင္ႀကိဳးစားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ နဂုိမူလကရွိခဲ့တဲ့ အေျခအေန ကုိ ျပန္မေရာက္ေတာ့ဘူးဆုိတာ ႏွစ္ေယာက္စလံုး သိေနၾကတာခက္တယ္။
    ေ၀လြင္ ေျဖႏုိင္ဖုိ႔ေကာင္းပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ ေ၀လြင္ကုိယ္တုိင္လည္း အသည္းခုိက္ ေအာင္ ခ်စ္ရသူ ရွိခဲ့ဖူးတာပဲ မဟုတ္လား။
    အဲဒီအေၾကာင္းကုိေကာ ကုိေအာင္ သိသလား။ ကုိေအာင္ကလည္း မေမးဖူးဘူး။ ေ၀လြင္ကလည္း မေျပာ ဖူးဘူး။

    တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ကုိေအာင္ကလည္း ေ၀လြင္ရဲ႕ အတိတ္ကုိ ဘယ္ကဘယ္လုိမွန္း မသိရေပ မယ့္ အရွိ ကုိေတာ့ အရွိအတုိင္း သိလာခဲ့ျပန္တယ္။
    " ကုိထြန္းျမင့္ကလည္း ေ၀လြင္ရဲ႕ စာေတြကုိ လွမ္းပုိ႔ဘူးလုိ႔ မေျပာႏိုင္ဘူးေနာ္" တဲ့။
    ေသၿပီ။
    ကုိေအာင္ ဘယ္လုိလုပ္ သိသြားရတာတဲ့လဲ။
    "ေ၀လြင္ သူ႔ဆီကုိ စာသံုးေစာင္ပဲ ေရးဖူးတာပါ "
    " အင္း .. ဟုတ္မွာပါ။ ဒါေပမယ့္ အခ်စ္ဦးမုိ႔ ရူးရတယ္ကြယ္ဆုိတဲ့စာေၾကာင္းေလးကေတာ့.. "
    " ဟင္ .. ဒီစာေၾကာင္းကုိ သူ သိေနတယ္။ ဘယ္လုိလုပ္သိေနတာလဲ "

    ေ၀လြင္ ထုတ္ မေမးရဲပါဘူး။ ကုိေအာင္ကလည္း ဆက္မေျပာပါဘူး။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ ၿပီးခဲ့ၿပီျဖစ္တဲ့ အတိတ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေသးသိမ္တဲ့စကားနာထုိးတာတုိ႔၊ အထအနေကာက္တာတုိ႔ မလုပ္မိ ေအာင္ ျပင္းျပင္း ထန္ထန္ ႀကိဳးစားၾကပါတယ္။
    ဒါေပမယ့္ ႀကိဳးစားေနၾကရတာကုိေတာ့ အခ်င္းခ်င္းသိေနၾကတာခက္တယ္။
    ကုိေအာင္ အသြားအလာ ေဖာက္စျပဳလာတယ္။
    ေ၀လြင္ ႀကိတ္ႀကိတ္ၿပီး ငုိမိတဲ့အႀကိမ္မ်ား မ်ားလာတယ္။
    ကုိေအာင့္မွာ အေပါင္းအသင္းနဲ႔ အေသာက္အစား မ်ားလာတယ္။
    ေ၀လြင္လည္း အေပါင္းအသင္းရွာစျပဳလာတယ္။ ရုပ္ရွင္ေတြ။ ပဲြေတြ ထြက္ၾကည့္တတ္လာတယ္။

အိမ္ထဲမွာ အတူေနၾကရင္း တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္ ဟန္ေဆာင္ၿပီး တာ၀န္ေက်ျပေနၾကတာေတြဟာ ပါးစပ္က ထုတ္ၿပီး ဆဲေရးျပစ္တင္ေနတာေတြလုိ ခံစားလာၾကရတယ္။
    ၾကာလာတာ့လည္း ဟန္မေဆာင္ႏုိင္ၾကေတာ့ဘူး။ တက်က္က်က္နဲ႔ ႀကိတ္ၿပီး ရန္ျဖစ္စျပဳလာၾက တယ္။
    အိမ္ရွင္ေဒၚအုန္းခမ်ာလည္း လင္မယားႏွစ္ေယာက္အၾကား ၀င္ရွာပါတယ္။
 

ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပုိင္းပဲြေတြက်ေတာ့ ၀ုန္းဒုိင္းက်ဲကုန္ၾကတယ္။ ေဒၚအုန္းလည္း ေၾကာက္လုိ႔မ၀င္ရဲ ေတာ့ဘူး။
    မွတ္မွတ္ရရ ဇန္န၀ါရီလ (၆)ရက္ေန႔ကေတာ့ အျပင္းထန္ဆံုးေပါက္ကဲြၾကတယ္။

    ေ၀လြင္က သူ႔ပစၥည္းေလးေတြယူၿပီး ဆုိက္ကားနဲ႔ သေဘၤာဆိပ္ကုိ အၿပီးဆင္းသြားတယ္။
    မူးေနတဲ့ ေမာင္ေအာင္က ပစၥည္းေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိ ေပါက္ခဲြဖ်က္ဆီးပစ္တယ္။
    ေနာက္ေတာ့ ေဒၚအုန္းကုိေခၚၿပီး ေနာက္ဆံုးက်န္တဲ့အိမ္လခကုိ ေပးေခ်တယ္။ မူးမူးရူးရူးနဲ႔ ကန္ေတာ့ တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ အိမ္ကဆင္းသြားတဲ့ ေ၀လြင္ကုိ က်ိန္ဆဲရင္း သူလည္း အိမ္ေပၚကဆင္းသြား တယ္။
    ေ၀လြင္မီလုိက္တဲ့သေဘၤာက ညေနသေဘၤာ။
    ေမာင္ေအာင္ လုိက္သြားတဲ့သေဘၤာက ေနာက္ေန႔မနက္ ေစာေစာထြက္တဲ့သေဘၤာ။

    သိသာပါတယ္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ျပတ္ၾကၿပီ။ နံနက္ ၆ နာရီဆုိေတာ့ မုိးကလည္း စင္စင္လင္းၿပီ။
    အိမ္ရွင္ေဒၚအုန္း က အိမ္ကုိ ရွင္းရလင္းရဦးမယ္။ အထက္ထပ္ အိပ္ခန္းျပတင္းကုိ တြန္းဖြင့္လုိက္ ေတာ့ -
    ဖြားဘက္ေတာ္ပင္ႀကီးတစ္ပင္လံုး ေဖြးေဖြးလႈပ္ေနေအာင္ ပြင့္ေနပါေပါ့လား။ ငွက္ကေလးေတြလည္း က်ီက်ီက်ာက်ာနဲ႔လာၾကပါေပါ့လား။
    ဖြားဘက္ေတာ္ပင္ႀကီး ပြင့္ေနမွာကုိ သတိရၾကၿပီး သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ ျပန္လာၾကတန္ေကာင္းပါရဲ႕။

ၿပီးပါၿပီ
ေနာက္တပုဒ္ဆက္ရန္
.