ပတၱျမားခင္ ၏ အတိတ္လမ္း ကိုျပန္ေလွ်ာက္ျခင္း, အပိုင္း (၅၃)

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေကာင္းေကာင္းဆိုးဆိုး ဘ၀ခရီးလမ္းကိုေတာ့ ဆက္လက္ေလွ်ာက္ေနရမွာပါပဲ။ ဦးျမလိႈင္ အတြက္ ခရီးဆက္ရမဲ့ ေျမပုံ Mapက ကမၻာရဲ႕တစ္ဖက္ျခမ္းမွာ ျဖစ္ေလေတာ့ သားသမီး ေတြ ေလွ်ာက္ေနဆဲလမ္းနဲ႕ အလွမ္္းကြာေ၀းလြန္းတာအတြက္ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ႏွလုံးသား နာက်င္စြာ ခံစားၾကရဦးမွာေတာ့ ေသခ်ာလွပါတယ္။
ရွင္ေတာ္ဘုရား ကိုယ္တိုင္က "ခ်စ္ေသာသူမ်ားနဲ႕ ေကြကြင္းရျခင္း ဆင္းရဲ"ကို အဘိဏွ သုတ္ေတာ္ မွာ အထင္အရွားေဟာၾကားထားခဲ့တာပဲေလ။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္ .....

အပိုင္း (၅၅)

မိသားစုဘ၀ ဆိုတာ အခ်ိန္အခါေသးေသးေလးေတြနဲ႕ စုစည္းထားတဲ့ ေမတၱာခရီးပါပဲ။ တစ္ဦးနဲ႕တစ္ဦး အနစ္နာ ခံျခင္း၊ ရိုင္းပင္းျခင္း၊ ေစတနာထားျခင္းေတြနဲ႕အတူ ရုန္းကန္ရ တာေတြ၊ ရင္ဆိုင္ရ တဲ့ ျပႆနာေတြ လည္း အေျမာက္အျမား။ လူပင္ပန္းစိတ္ပင္ ပန္းရိွၾကေပမဲ့ ေမတၱာအအရင္းခံျပီး စည္းလုံးမႈ ရိွၾကတာေၾကာင့္ အျပံဳးအေပ်ာ္ မပ်က္ၾကတဲ့ သားသမီးေတြရဲ႕ ၾကည္လင္တဲ့ မ်က္ႏွာေလးေတြ မိခင္ တစ္ေယာက္ အေနနဲ႕ ၾကည္ႏူးအား တက္ရပါရဲ႕။
ေန႕စဥ္ေတြ႕ရတဲ့ ရိုးရိုးကိစၥေလးေတြက တန္ဖိုးထားရႈျမင္တတ္ရင္ ေပ်ာ္စရာေတြ႕ႏိုင္တာပါ ပဲ။ ၾကီးၾကီး အေပ်ာ္ေတြ က ခဏခဏ ေရာက္လာခဲ့ေပမဲ့ အေသးေလးေတြက ခံစားတတ္ရင္ အျမဲတမ္းကို ရႏိုင္ပါ တယ္ေနာ္။
အခုလည္း အိမ္ဆည္းလည္းေျမးေလးေတြရလာေတာ့ ကၽြန္မတို႕ အိမ္ေလးထဲစေန၊ တန ဂၤေႏြရက္ေတြဆို စိုျပည္ လို႕။ သားေတြ သမီးေတြတင္မကဘဲ ေျမးႏွစ္ေယာက္ပါတိုးလာ တာမို႕ ေအာ္ရဟစ္ရ၊ ဆူရပူရ၊ ရယ္ေမာရ နဲ႕ လက္မလည္ႏိုင္ဘူး။ ေအးၾကည္မ ေရာက္လာ ရင္ ကၽြန္မေျမးေတြ ျမန္မာ စကားေျပာ တတ္ေတာ့မယ္ ထင္မွတ္ထားပါတယ္။ ကေလးေတြ ကျမန္မာ စကားတတ္မလာ ဘဲ ေအးၾကည္မက ဘုိလို တရႊတ္ရႊတ္မႈတ္ေနေတာ့တယ္။

ခန္႕စႏၵီ က သူ႕ေမာင္ေလးကို ဗိုလ္က်ေနရင္ "This is your brother, be nice" တဲ့။ ေအးၾကည္မက ဘိုလို ဆူပူေလ ရဲ႕။
သူ႕ေမာင္ေလး မတ္တတ္ရပ္ေန တာ ထိုင္ခိုင္းဖို႕ေျပာခ်င္ေတာ့ ခန္႕စႏ ၵီက "ခန္႕သီဟ" မတ္ တတ္ေဒါင္း (Down) တဲ့။ ျမန္မာစကား အက်ိဳးအပဲ့ျဖစ္ကုန္တာ ၾကည့္ျပီးကၽြန္မရဲ႕ မဟာစီမံကိန္း ၾကီးပါမတ္တတ္ေဒါင္း သြားေလရဲ႕။
ဒီလို နဲ႕သၾကၤန္အခ်ိန္ နီးကပ္လာပါေရာ။ ကၽြန္မသားလတ္ ကိုေရႊစင္နဲ႕တူေတာ္ေမာင္ ကိုေအာင္ေဇာ္ေမာင္ အျပင္ Tampoျမိဳ႕က ကိုရာရာတို႕တစ္ေတြ ဦးစီးတည္ေထာင္ ဖြဲ႕စည္း ထားတဲ့ ဖေလာ္ရီဒါ ျမန္မာသူငယ္ခ်င္းမ်ားအသင္းက ျမန္မာသၾကၤန္ပြဲက်င္းပၾကမယ္ဆိုျပီး ကာလီဖိုးနီးယား မွာေရာက္ရိွေန တဲ့ အဆိုေက်ာ္ကိုသိန္းတန္ (ျမန္မာျပည္)နဲ႕ ကိုင္ဇာ၊ ေမခလာ တို႕ကို ေဖ်ာ္ေျဖ ဖို႕ဖိတ္ၾကားလိုက္ေတာ့ အဲဒီႏွစ္က စာဖြဲ႕ေလာက္ေအာင္ စည္ ကားေအာင္ျမင္တဲ့ သၾကၤန္ပြဲေတာ္ ျဖစ္ေျမာက္ သြားတာမို႕ ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ယူစရာပါပဲ။

အဆိုေတာ္ေတြ ကၽြန္မအိမ္မွာ စုျပီးတည္းၾကေတာ့ အိမ္နဲ႕ လူနဲ႕ကအျပည့္ တေသာေသာ နဲ႕ညညထိုင္ျပီး ၀ိုင္းဖြဲ႕ၾက တဲ့ စကား၀ိုင္းအတြက္ လက္ဖက္သုပ္ေပးရတာလည္း လက္မလည္ႏိုင္ေအာင္ပါပဲ။ အဲဒီႏွစ္ကစျပီး နာမည္ရ လိုက္တဲ့ သၾကၤန္ပြဲေတာ္ဟာ ေနာက္ပိုင္း ဦးစီးတည္ ေထာင္ခဲ့တဲ့ကိုေရႊစင္၊ ကိုေအာင္ေဇာ္မင္းနဲ႕ ကိုရာရာတို႕ ဖေလာ္ရီဒါမွာမရိွၾကေတာ့ေပမဲ့ လက္က်န္အမႈေဆာင္ ေဒၚခင္မမနဲ႕ အဖြဲ႕ ၀င္ေတြက ဆက္လက္ၾကိဳးပမ္းၾကတာေၾကာင့္ အခုထက္တိုင္ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာမွ ႏွစ္စဥ္ နာမည္ၾကီး အဆိုေတာ္ မ်ားနဲ႕ ျမိဳင္ျမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္ ေအာင္ျမင္စည္ကားစြာ က်င္းပႏိုင္ဆဲမို႕ အစဥ္အလာ မပ်က္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းႏိုင္တဲ့ လူငယ္မ်ားအသင္းအမႈေဆာင္အဖြဲ႕ကို ခ်ီးက်ဴးရပါတယ္။
အဲဒီလို အေပ်ာ္ေသးေသးေလးေတြနဲ႕ ျဖတ္သန္းလာခဲ့ရာက ဘ၀ဆိုတာ တစ္ေျပးညီသာ ယာေျဖာင့္ျဖဴးေန တာ မဟုတ္ဘဲ အတက္အက်၊ အဆိုးအေကာင္း၊ အလွည့္အေျပာင္းေတြ ကရိွစျမဲမို႕ ကၽြန္မ တို႕မိသားစုအတြက္ ရင္မွာထိခိုက္နာက်င္ရမဲ့ အျဖစ္ကေလးတစ္ခုက ေရာက္ရိွလာပါတယ္။ အိမ္မွာမိသားစု တစ္ပိုင္းလို ေမြးထားတဲ့ေခြးကေလးပါရွယ္ က်န္းမာ ေရး၊ က်ဆင္းလာျခင္းပါပဲ။ ေခြးေပမဲ့ ကၽြန္မတို႕ အားလုံးကသူ႕ကိုမိသားစုလို ဆက္ဆံခဲ့ ၾကတာေလ။ သူကလည္း သူ႕ကိုယ္သူ ေခြးလို႕ ထင္မွတ္ပုံမရပါဘူး။

အိုင္က်ဴကလည္း ခပ္ျမင့္ျမင့္၊ ဘ၀င္ကလည္းခပ္ျမင့္ျမင့္။ အိပ္ရာေပၚတက္အိပ္လိုက္ ရင္လည္းေခါင္းရင္း မွ။ ျပီးေတာ့္လူတစ္ေယာက္ လို ေခါင္းအုံးနဲ႕ အိပ္ေသးတာ္။ ေခြးဆိုတာ အသီးအႏွံ စားတယ္လို႕ တစ္ခါမွ မေတြ႕ဖူးပါဘူး။ ဒီေကာင္က် အသီးအႏွံမ်ိဳးစုံၾကိဳက္ လိုက္တဲ့ျဖစ္ျခင္း။ ဖရဲသီးဆို ဟပ္တပ္ကိုဆြဲလို႕။ ငွက္ေပ်ာ္သီး၊ သခြားသီး အကုန္ၾကိဳက္။ မနက္ဆို ႏိႈ႕မႈန္႕၊ ဘီစကစ္၊ ေန႕လယ္ငွက္ေပ်ာ္သီး၊ ဖရဲသီးေပၚပင္စာ သစ္သီးေတြ စား၊ ညေနက်မွသူ႕ေခြးစာကို ေကၽြးရတာပါ။
သူအမုန္းဆုံး က တဖုန္းဖုန္းနဲ႕ နားျငီးေအာင္အသံကုန္ျမည္ေအာင္ စီးတတ္တဲ့ေမာ္ေတာ္ ဆိုင္ကယ္ သမားေတြပါပဲ။ ကၽြန္မနဲ႕အတူ ကားေပၚပါလာလို႕ လမ္းေပၚမွာေမာ္ေတာ္ဆိုင္ ကယ္သမား မေတြ႕လိုက္နဲ႕။ ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္ျပီး တအားထိုးေဟာင္ေတာ့တာ ရုပ္ပ်က္ဆင္း ပ်က္ပါပဲ။ အေကာင္ သာ ေသးတယ္။ ဘယ္သူ႕ကိုမွေၾကာက္တာ မဟုတ္ဘူး။ လမ္းထြက္ ေလွ်ာက္ၾကရင္း သူ႕ထက္သုံးေလးဆ ၾကီးတဲ့ေခြးၾကီးေတြေတြ႕လည္း ထိုးလိုက္တာ။ သူ႕မာန္ကို ေၾကာက္ျပီးေခြးၾကီးေတြက ထြက္ေျပးရတဲ့ထိ။

ဘယ္ေလာက္စြာစြာ ေလာကၾကီးမွာ သူေၾကာက္တဲ့အရာေတာ့ ရိွပါေသးတယ္။ လွ်ပ္စီးေတြလက္၊ မိုးေတြခ်ဳန္းျပီး မိုးၾကိဳးေတြ ပစ္ရင္ သူ႕မွာေနစရာ မရိွေတာ့ဘူး။ ကၽြန္မတို႕ ေနတဲ့သႏၱာစမ္းကလည္း Ever Glades (အဲဗားဂလိပ္စ္)လို႕ေခၚတဲ့ ႏြံေတာၾကီးနဲ႕တစ္ ဆက္တည္းျဖစ္ေနတာမို႕ သဘာ၀အရ တျခားေနရာေတြ ထက္ လွ်ပ္စီးပိုလက္တယ္။ မိုးပို ျပီးျခိမ္းတယ္။ ကၽြန္မတစ္သက္နဲ႕ တစ္ကိုယ္ဒါေလာက္ လွ်ပ္စီး လက္ တာမ်ိဳး ၾကံဳဖူးပါဘူး။ မိုးညိဳျပီေဟ့ဆိုရင္ လွ်ပ္စီးလွ်ပ္ႏြယ္ေတြ တစ္မိုးလုံးအျပည့္ အေခ်ာင္းလိုက္ တဖ်ိဳးဖ်ိဳး တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ေနရာမလပ္ျမင္ေတြ႕ရေတာ့တာပါပဲ။
ပါရွာ ကလည္း ေခြးလည္။ အေရးဆိုဘယ္သူ႕ကို အားကိုးရမယ္ ဆိုတာသူသိတယ္။ မိုးခ်ဳန္း ျပီဆိုတာနဲ႕ အိမ္မွာ ေယာက်္ား မားမားျဖစ္တဲ့ သားေရႊစင္ရဲ႕ ခုတင္ေပၚေျပးတတ္ေတာ့ တာပဲ။ သားရင္ခြင္ ထဲ ေခါင္းကေလး ပုျပီး အတင္း၀င္တိုးတာ ျမင္ရေတာ့ သူ႕ကိုသနားရျပန္ ေရာ။

မႏွစ္က ပါရွာေလျဖတ္သြားပါတယ္။ ေနာက္ေျခေထာက္ေလး ႏွစ္ေခ်ာင္းကေကာင္း ေကာင္း မေလွ်ာက္ႏိုင္ ဘဲ တရြတ္ဆဲြေနတာ နဲ႕ခ်က္ခ်င္း တိရိစၦာန္ေဆးရုံကို ေခၚသြားျပရ တယ္ေပါ့။ ဆရာ၀န္က အကုန္ စမ္းသပ္ၾကည့္ျပီး အသက္သိပ္ၾကီးလို႕ျဖစ္တာ ကုလို႕ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ အေကာင္းဆုံး က ေ၀ဒနာ မခံစား ရေအာင္ ေဆးထိုးျပီး အိပ္ခိုင္းလိုက္ပါလို႕ အၾကံဳျပဳပါတယ္။ ဒီမွာ ေခြးေၾကာင္ တိရိစၦာန္ေတြ ေရာဂါ ကၽြမ္းေနျပီ ဆိုရင္ ဆရာ၀န္ေတြက အမ်ားအားျဖင့္ Put him to sleepဆိုျပီး ေဆးထိုးေပး မထေသာ အိပ္ျခင္း နဲ႕ အိပ္ခိုင္း လိုက္ ေတာ့တာပါပဲ။

အမွန္လည္း အသက္ကေတာ္ေတာ္ၾကီးေနပါျပီ။ ေခြးသက္ ၁၃ႏွစ္ဆိုေတာ့ လသက္နဲ႕ တြက္မက္ဆိုရင္ ၇ နဲ႕ေျမႇာက္ ရမွာေၾကာင့္ အသက္၉၁ႏွစ္ ရိွတဲ့ ေခြးအဘိုးၾကီးလို႕ ေျပာရင္ လည္းရတယ္ေပါ့။ သက္ရိွ သတၱ၀ါ မွန္သမွ် အိုျခင္း၊ နာျခင္း၊ ေသျခင္းတရားေတြက ကင္းလြတ္ ႏိုင္ၾကတာမဟုတ္လို႕ ကၽြန္မေခြး ပါ ရွယ္ေလး လည္း ဇရာမၸိဒုေကၡာ ကို လက္ေတြ႕ ခံစားေနရရွာပါျပီ။ မ်က္စိကလည္း ေကာင္းေကာင္းမျမင္၊ နား ကလည္း ေကာင္းေကာင္း မၾကား။
မီးဖိုထဲ မွာ ကၽြန္မက ငရုတ္ဆုံေတာင္းေနရင္ သူကအိမ္ေရွ႕တံခါးလာေခါက္တယ္ ထင္ျပီး သြားေဟာင္ေန ပါေလေရာ။ အၾကား လြဲရုံမကဘူး။ မ်က္စီကလည္း မႈန္၊ ေကာင္းေကာင္ မျမင္ေတာ့ တစ္ခါတစေလ အခန္းထဲ က ထြက္ေပါက္ရွာမရဘဲ ေထာင့္တစ္ခုမွာ ကပ္တိုး ရင္းတအီအီ ညည္းျပဳေနတတ္ျပန္လို႕ သြားဆဲြျပီး ထုတ္ရတဲ့အခါေတြလည္းရိွရဲ႕။

အခုလည္း ဆရာ၀န္က လက္ေလွ်ာ့ျပီး ေဆးထိုးအပ္ခိုင္းလိုက္မယ္ ဆိုေပမဲ့ သားသမီးေတြ အားလုံးက သူ႕ကို ၀ိုင္းခ်စ္ေနၾကတာေၾကာင့္ ဘယ္သူကမွ မလုပ္ရက္ၾကပါဘူး။ ကၽြန္မ ကိုယ္တိုင္ကလည္း လက္မခံႏိုင္တာ နဲ႕ ေစာင့္ၾကည့္ပါရေစဦး ခြင့္ေတာင္းျပီး ေဆးရုံကျပန္ ေခၚလာခဲ့ပါတယ္။ အေမရိကန္ မိတ္ေဆြေတြကေတာ့ ကၽြန္မကို "မင္းမွားတယ္။ သူေ၀ဒနာ ခံစားေနရရင္ စိတ္ညစ္မွာေပါ့။ ဆရာ၀န္ ေျပာတဲ့ အတိုင္းလုပ္သင့္ တယ္"လို႕ ၀ိုင္းေျပာၾကပါတယ္။
ကၽြန္မက စိတ္မေလွ်ာ့ေသးဘူး။ ဘုရားကု ကုၾကည့္ဦးမယ္လို႕ အားတင္းျပီး သူ႕ကိုေခ်ာ့ ေမာ့ေခၚျပီး လမ္းမ်ားမ်ားေလွ်ာက္ေပး၊ လမ္းေလွ်ာက္ေပးရင္းလည္း သူ႕ဖို႕ရည္စူးျပီး ဓရဏ ပရိတ္ရြတ္၊ အိမ္မွာလည္း ပရိတ္ေခြ မျပတ္ဖြင့္ထားျပီး တိပ္ရီေကာဒါေရွ႕မွာ ဘုရားကိုရည္ စူးျပီး ေရေတာ္တစ္ခြက္ ကပ္ထား၊ အဲဒီပရိတ္ေရ ကို တိုက္၊ သား ကိုေရႊစင္ကလည္း သုံး ေနက်ရွန္ပူအစား ေဆးရွန္ပူကိုေျပာင္းသုံးဖို႕ ၀ယ္ လာေပး ပါတယ္။ အားေဆးေတြတို႕၊  ညညက်သူ႕ေျခေထာက္ကေလး ႏွစ္ေခ်ာင္းကို က်ားဘမ္း ပရုတ္ဆီပူပူေလးနဲ႕ လိမ္းေပး ရင္းျဖည္းျဖည္းႏွိပ္၊ ကၽြန္မတို႕ သားအမိတစ္ေတြ သူ႕ကိုျပဳစုလိုက္ တာ ၀ိုင္း၀ိုင္းလည္ပါပဲ။

ကၽြန္မတို႕ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ရက်ိဳးေတာ့ နပ္ပါရဲ႕။ ရတနာသုံးပါး ဂုဏ္ေက်းဇူးနဲ႕ ကိုယ္ေတာ္ ေခ်ာေလးေျခေထာက္ တျဖည္းျဖည္းေထာက္ႏိုင္လာျပီး လမ္းေကာင္းေကာင္း ေလွ်ာက္ သြားႏိုင္ေလ ရဲ႕။ ဒီလိုနဲ႕ ဂရုစိုက္ေစာင့္ေရွာက္လာခဲ့တာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ ဟုတ္လို႕။ စားႏိုင္ သြားႏိုင္ ရိွေနရာ က တျဖည္းျဖည္း ခ်ည့္လာပါေတာ့တယ္။ အသက္ ၁၄ႏွစ္ေက်ာ္လာျပီေလ။
ေဆးရုံေခၚ သြားျပရင္လည္း အျပီးအိပ္ခိုင္းလိုက္မွာစိုးတာနဲ႕ အိမ္္မွာပဲဂရုစိုက္ျပဳစုေပးလာ တာအခုေတာ့ အိပ္ရာ က လုံး၀မထႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အစာကိုလည္း ကၽြန္မခြံ႕ေကၽြးမွစားႏိုင္ ေတာ့တဲ့အျခအေနျဖစ္လာေတာ့ အိပ္သား တစ္စုလုံး၊ စိတ္ထိခိုက္နာက်င္ရေတာ့ေတယ္ ေပါ့။ ခံစားေနရတာကိုလည္း မၾကည့္ရက္လို႕ သား ကိုေရႊစင္ က "မာမီ သားေဆးရုံေခၚသြား လိုက္ေတာ့မယ္။ ခံစားေနရတာ သနားပါတယ္"နဲ႕ စကားဆို လာပါတယ္။

မျဖစ္ပါဘူးသားရယ္။ ငရဲၾကီးဦးမယ္နဲ႕ ကၽြန္မကတားေပါ့။ တစ္ခါသားငယ္ အိႏၵာ ကေရာက္လာ ေတာ့လည္းသူ႕အစ္ကိုအတိုင္းသား "သားေဆးရုံေခၚသြားလိုက္ေတာ့မယ္မာမီ"နဲ႕ သားႏွစ္ေယာက္ စလုံးက အေပါ့အပါးလည္း ထမသြားႏိုင္ေအာင္ အိပ္ရာေပၚမွာ ဖုတ္လိႈက္ ဖုတ္လိႈက္ ျဖစ္ေနတဲ့ပါရွာ ကိုၾကည့္ျပီး တက်ီက်ီေျပာၾကေပမဲ့ သူတို႕ငရဲၾကီးမွာစိုးလို႕ ကၽြန္မ က ေခါင္းခါျမဲခါေန ပါတယ္။
သူအာရုံ ခံစားႏိုင္လး။ မခံစားႏိုင္လားလဲ မသိ။ ဒါေပမဲ့ ဘုရားရွင္ လက္ထက္ေတာ္က တရားနာၾကားရတဲ့ ဖား သူငယ္ေလး နာမလည္ေပမဲ့ တရားအသံရဲ႕ သာယာတဲ့အာရုံကို ခံစားရင္း ေသသြားေတာ့ နတ္သားျဖစ္တယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္းေတြးျပီး ပါရွာ့အနားမွာ ပရိတ္တရာမ်ား မျပတ္ဖြင့္ ထားေပးျပီး ေကာင္းေသာ ဘ၀ကူးျခင္း ရရိွပါေစ၊ တိရိစၦာန္ဘ၀ ကလြတ္ေျမာက္ပါေစဆိုတာလည္း ဆုေတာင္းေပးရ ပါေသးတယ္။

ေျပာရရင္ေတာ့ ကၽြန္မကိုရယ္ခ်င္စရာမ်ား ျဖစ္မလားမသိ။ ပါရွာအိမ္ကိုေရာက္လာ ကတည္းက ကၽြန္မေနာက္ တေကာက္ေကာက္လိုက္ေနတာ။ ကၽြန္မမီးဖိုထဲရိွရင္ သူလည္း ရိွအိပ္ခန္းထဲလာလည္း သူလည္း ပါ။ ကၽြန္မအနားက မခြာ ေနတတ္တာမို႕ ကၽြန္မ ဘုရား ရိွခိုးရင္လည္း သူကအျမဲေဘးမွာ လာ၀ပ္ေနတတ္ပါတယ္။ ကၽြန္မ၀တ္ျပဳျပီးတာနဲ႕ ပါရွာ ေရွ႕လက္ႏွစေခ်ာင္းေလးကို ပူးျပီး ဘုရားကို ရိွခိုးပါ၏။ တရား ကိုရိွခိုးပါ၏။ သံဃာေတာ္ အရွင္ျမတ္မ်ားအား ရိွခိုးပါ၏။ ေက်းဇူးရွင္အေပါင္းကို ရိွခိုးပါ၏နဲ႕ ကၽြန္မက ရြတ္ေပးျပီး သူ႕ကို ဦးသုံးၾကိမ္ခ်ေစျပီး ေန႕စဥ္၀တ္မပ်က္ ရိွခိုးခိုင္းပါတယ္။ ဒီကုသိုလ္ေတြလည္း ရရိွပါ ေစဆိုတာ လည္း ဆုေတာင္းရေသးတယ္ေလ။
ဒီလိုနဲ႕ ပါရွာရဲ႕အေျခအေနက ယိုယြင္းလာတာျမင္ရက္စရာေတာ္င မရိွေတာ့ပါဘူး။ စေန၊ တနဂၤေႏြ လာၾကေလ့ ရိွတဲ့ ကၽြန္မသားသမီး မိသားစုေတြ ေရာက္လာေတာ့ ဂယ္ရီ က ပါရွာ့ အေျခအေနကိုၾကည့္ျပီး "မာမီ... ဒီေကာင္ အေျခအေန သိပ္ဆိုးေနျပီ။ ေဆးရုံကိုကၽြန္ေတာ္ ယူ သြားမွျဖစ္မယ္"တဲ့။ အားလုံးက ကၽြန္မ ျငင္းဦးမလား လို႕ ၀ိုင္းအကဲခတ္ေနၾကပါတယ္။

ပါရွာ့ေခါင္းေလးေပၚ ကၽြန္မလက္ႏွစ္ဖက္တင္ျပီး "တိရစၦာန္ဘ၀က ကၽြတ္လြတ္ပါေစ၊ ေကာင္းရာ ဘုံဘ၀ ေရာက္ရိွပါေစ"လို႕ ဆုေတာင္းေပးျပီး သူရဲ႕ေရွ႕လက္ႏွစ္ဖက္ ပူးျပီး "ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာရတနာ သုံးပါးကို ေနာက္ဆုံးအၾကိမ္ ပူေဇာ္ကန္ေတာ့ပါ၏"လို႕ဦးသုံးၾကိမ္ ခ်ေပးရင္း မ်က္ရည္ျဖိဳင္ျဖိဳင္က်ေတာ့ တာပဲ။ ျပီးတာနဲ႕ ဂယ္ရီ့လက္ ကို ေစာင္ပါးေလးနဲ႕ ထုတ္ျပီး ေပးအပ္လိုက္ ပါတယ္။
ဂယ္ရီေက်ာခိုင္း ထြက္သြားတာနဲ႕ မိသားစုတစ္စုံတစ္ေယာက္ ေသဆုံးသြားသလို ကၽြန္မ သားသမီး အားလုံး ခ်ံဳးပြဲခ်ငိုၾကပါေလေရာ။ ကၽြန္မလည္း သူတို႕နဲ႕အတူ ေရာငိုေပါ့။ သံေယာဇဥ္တြယ္ျပီ ဆိုရင္ စြန္႕လြတ္ႏိုင္ဖို႕ ေတာ္ေတာ္ခက္ခဲလွပါတယ္။ တစ္နာရီေလာက္ၾကာေတာ့ ဂယ္ရီ ျပန္ေရာက္လာျပီး သူလည္းစကားတစ္ခြန္းမွ မဆိုႏိုင္ဘဲ ကၽြန္မလက္ထဲပစၥည္းတစ္ခု လာထည့္ေလရဲ႕။ ပါရွာ့ရဲ႕ နာမည္၊ လိပ္စာေနရပ္ ပါ ေရးထြင္းထားတဲ့ မွတ္ပုံတင္ သတၱဳဆြဲျပားေလးနဲ႕အတူ သူ ဆြဲထားတဲ့ သူ႕ရဲ႕ လည္ပတ္ ကေလးပါပဲ။

ကၽြန္မရင္မွာ ထိခိုက္နာက်င္မႈနဲ႕အတူ မ်က္ရည္ေတြ သြန္က်လာပါေတာ့တယ္။ သံသရာအတြက္ ဘ၀ တစ္ခုေတာ့ ျပီးဆုံးသြားျပန္ေလျပီ။ ေရစက္ရိွခဲ့လို႕ ကၽြန္မတို႕မိသားစုထဲေရာက္ရိွလာျပီး အားလုံး ၾကည္ႏူးေပ်ာ္ရႊင္မႈ ေပးခဲ့တဲ့ ေပးခဲ့တဲ့ သူနဲ႕ပတ္သက္တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ ကေလး ေတြ က ေတာ့မိသားစု အားလုံး ရဲ႕ ႏွလုံးသားထဲမွာ ထာ၀ရရွင္သန္ေနဦးမွာပဲေလ။
ဂယ္ရီက ျပန္ခါနီး မွာ ကၽြန္မကို ဖက္ျပီးစိတ္ေျဖဖို႕ ႏွစ္သိမ့္အားေပးပါတယ္။ သမီးေကသီကေတာ့ မေက်မနပ္ နဲ႕ စကားတစ္ခြန္း ဆိုေလရဲ႕။
"မာမီ က မတရားဘူး။ သူ႕သားေတြက်ေတာ့ ငရဲၾကီးမွာစိုးလို႕ ပါရွာ့ကို ေဆးရုံမပို႕ေစရဘူးတဲ့။ သမီးေယာက်္ား က်ေတာ့ ေဆး၇ုံ ေခၚသြား မယ္ဆိုတာ မျငင္းဘူး"တဲ့။
"ေၾသာ္...သမီးရယ္၊ ဂယ္ရီက ဆရာ၀န္၊ အသက္ေပါင္းမ်ားစြာကို ကယ္ထားတဲ့ကုသိုလ္တရားေတြ ရိွ တယ္ေလ။ အခုထည့္လိုက္ရတာလည္း မျမင္ရက္စရာ ေနာက္ဆုံးအေျခအေန ေရာက္ေနျပီမို႕ သက္ေသာင့္ သက္သာ ရိွပါေစ ေစတနာနဲ႕ ေခါင္းညိတ္လိုက္တာပါ"လို႕ ရွင္းျပရပါေသးတယ္။ ဟုတ္ လည္းဟုတ္ပါရဲ႕။ ကၽြန္မကလည္း သမီးေျပာခ်င္စရာ မမွ်မတျဖစ္သြားတာ မဟုတ္လားေနာ္။

ပါရွာ ဆုံးသြားလို႕ ရင္ထဲမွာ ဟာက်န္ခဲ့ဆဲပဲ ရိွေသးတယ္။ ေနာက္ထပ္ ျပႆနာ တစ္ခု က ေပၚလာ ျပန္ ပါေရာ။ တစ္ေန႕မွာ ေအးၾကည္မရဲ႕ သမီးလြင္လြင္ဆီက စာတစ္ေစာင္ေရာက္ လာပါတယ္။ "အေမ့ေမြးစား သမီး ေယာက်္ားနဲ႕ကြဲျပီး ကိုယ္၀န္ၾကီးနဲ႕ အိမ္ျပန္ေရာက္လာတယ္" တဲ့။ အဲဒီစာ ရျပီး ကတည္း ကေအးၾကည္မ မ်က္ႏွာ မၾကည္မလင္ ျဖစ္ေတာ့တာပဲ။ "မာမီ ကၽြန္မ ျပန္ဦးမွ ျဖစ္မယ္ ထင္တယ္"တဲ့။ မလာခင္တုန္း က နီးတဲ့ခရီး မဟုတ္လို႕ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ ေနႏိုင္မွ စိတ္ဆုံးျဖတ္ျပီး လာခဲ့ဖို႕ အတန္တန္ ေသခ်ာေအာင္ ေျပာထားခဲ့တာေတာ့ ဟုတ္ပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ မိသားစု အေရးဆို ေတာ့ကၽြန္မ မတားရက္ ပါဘူး။ ျပန္လာဖို႕ စီစဥ္ေပးမယ္ဆိုတာ ျမန္မာျပည္ကို အေၾကာင္းျပန္လိုက္ ပါတယ္။ သားေရာ သမီးကပါ "အေမ ျပန္ခဲ့ဖို႕ မလိုဘူး"နဲ႕ စာအတန္တန္ ေရးၾကေပမဲ့ ေအးၾကည္ မဘ၀င္က်ပုံမရပါဘူး။

အစကတည္းက ေစတနာနဲ႕ လာကူေပးတာျဖစ္လို႕ သူ႕စိတ္ဆႏၵအတိုင္း ျဖစ္ရေအာင္ တစ္လ အတြင္း ျပန္ဖို႕ စီစဥ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ျပန္ရမယ္ဆိုေတာ့လည္း မ်က္ရည္လည္ရြဲနဲ႕ သူ႕မွာ ႏွစ္ အိမ္ေထာင္ၾကား ဗ်ာမ်ားေနေလရဲ႕။ ဒီလိုနဲ႕ ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္သြားပါေလေရာ။
ေနာက္ျပီး ႏွစ္ပတ္လာက္ရိွေတာ့ တစ္ရက္တည္း ကၽြန္မဆီ စာ ၆ေစာင္ေရာက္လာပါတယ္။ အားလုံး ေအးၾကည္မ ဆီက ခ်ည္းပါပဲ။ လက္ေရးအမ်ိဳးစုံနဲ႕ ေရာက္လာတဲ့ စာေတြ က ေျမးေတြ ကို ေရးခိုင္းတာေရာ၊ သားကိုေရးခိုင္းတာေရာ၊ ေခၽြးမေရးေပးတာေရာ စုံလို႕။ အေၾကာင္းအရာ က တစ္ခု တည္းပါပဲ။ သူအေမရိကားကို ျပန္လာခ်င္ လို႕ ေခၚစာကို အျမန္ဆုံးပို႕ပါတဲ့။
ကၽြန္မသမီး ေကသီကန္ေတာ့လိုက္တဲ့ ေငြေတြ အားလုံးကိုလည္း သူတစ္ျပားတစ္ခ်ပ္မွ မသုံးဘဲ မင္းကြန္းေတာင္ရိုး က ဆရာေတာ္ဦး၀ိစိတၱ ေက်ာင္းကို သမီးေကသီတို႕ မိသားစုနာမည္နဲ႕ အလွဴ ျဖတ္ပိုင္း လည္း စာနဲ႕အတူ ပူးတြဲထည့္ေပးလိုက္ပါေသးတယ္။ ဒီတစ္ခါျပန္လာရင္ သူ႕စရိတ္ နဲ႕သူ ေလယာဥ္ လက္မွတ္ ကအစ အားလုံးက်ခံျပီး လာခဲ့မွာတဲ့ေလ။

ေအးၾကည္မအျဖစ္က ရယ္လည္း ရယ္ရပါတယ္။ သူ႕သမီးလြင္လြင္ ေရးလာတဲ့စာထဲမွာ "မာမီ၊ အေမ့ကို အျမန္ျပန္ေခၚပါတဲ့။ တစ္သက္လုံး ေနလာတဲ့ မႏၱေလးမွာ အခုမွ ျခင္ကိုက္တယ္၊ ဖုန္ထူ တယ္၊ အိုက္တယ္ လို႕ ညည္းညဴေနျပီး ေနမ၀င္ခင္ ျခင္ေထာင္ထဲေရာက္ေနျပီတဲ့။ ကၽြန္မတို႕ကို လည္းညည္းတို႕ ငါ့ ကိုျမန္ျမန္ေသေအာင္ သတ္ေနတာလား။ ဟင္းခ်က္တာ ဆီေတြ မ်ားလို႕တဲ့။ အေမရိကားမွာ ဘယ္သူမွ ဆီမစားဘူး။ က်န္းမာေအာင္ အဆီေတြေရွာင္ရမယ္တဲ့။ ေစတနာနဲ႕ ဆီျပန္ဟင္း ခ်က္ေကၽြးမိတဲ့ ကၽြန္မတို႕ကို လည္း အဆူခံရေသးတယ္ မာမီရယ္"တဲ့။

သူ႕စာဖတ္ျပီး ကၽြန္မမွာ ျပံဳးလည္းျပံဳးရ၊ စိတ္လည္းညစ္ရ၊ အေမရိကားနဲ႕ ျမန္မာျပည္ကို ေအးၾကည္မ စိတ္ထဲ မွာ စိတ္လိုတိုင္း ေကာက္သြားလို႕ရတဲ့ ပဲခူးနဲ႕ရန္ကုန္လို႕မ်ား ထင္မွတ္ေနေလ သလားမသိ။ စပြန္ဆာ တစ္ခု လုပ္ဖို႕ စာရြက္စာတမ္း မ်ားစြာ၊ အာမခံအေထာက္အထား မ်ားစြာ အတြက္ေငြကုန္ အခ်ိန္ကုန္ အလုပ္ရႈပ္ရတဲ့ ဒုကၡေတြ သူနားလည္ေအာင္ ေျပာျပဖို႕ကလည္းအခက္။
ဒီႏွစ္ထဲမွာေတာ့ ကၽြန္မတို႕ မိသားစုအတြက္ အဆိုး အေကာင္း၊ အေျပာင္းအလဲေတြက တစ္ခုျပီး တစ္ခုပါပဲ။ အေမရိကားကိုေရာက္လာျပီး မိသားစုစုံစုံလင္လင္နဲ႕ တသိုက္တ၀န္းတစ္ခုတစည္း ရိွေနရာက အခ်ိန္တန္ အရြယ္ေရာက္ၾကေတာ့ ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ ေက်ာင္းဖို႕အတြက္ သုိက္ျမံဳက တစ္ေယက္ျပီး တစ္ေယာက္ ခြဲခြာသြားၾကတာ သားအမိသုံးေယာက္ပဲ က်န္ေတာ့တာေနာ္။ အိမ္ကို အျမဲတမ္း လံုျခံဳမႈ ကာကြယ္ေပး တဲ့ ေခြးကေလးပါရွာ အေဖာ္လည္း အခုအျပီးတိုင္ ခြဲခြာသြားရျပီ။ အားကိုးအားထားရာ ေယာက်္ားမားမား သားေရႊစင္ တစ္ေယာက္တည္း ရိွတာကလည္း အလုပ္တာ ၀န္အရအေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုတစ္ခုလုံးကို အခါမခပ္ ခရီးထြက္ေနရတာမို႕ အိမ္မွာ ရိွတဲ့ရက္က ခပ္နည္းနည္း။

ဒီအထဲမွာ သားေလွ်ာက္ထားဖူးတဲ့ အလုပ္တစ္ခုက အင္တာဗ်ဴးေတြ တစ္ဆင့္ျပီးတစ္ဆင့္ လုပ္ထားျပီး လေပါင္းမ်ား စြာ ၾကာကာမွ သားကိုေရြးခ်ယ္ေၾကာင္း အေၾကာင္းျပန္စာေရာက္ရိွလာပါ တယ္။ အေရးပါတဲ့ ဌာနျဖစ္လို႕ လုံျခံဳေရးအတြက္ ကိုယ္ေရးရာဇ၀င္စစ္တမ္းရယူရတာ ျမန္မာျပည္ အထိေအာင္ ဆက္သြယ္ရတာေၾကာင့္ ခုေလာက္ၾကန္႕ၾကာသြားတာ စာရမွ ကၽြန္မတို႕လည္း နားလည္ရ၊ သေဘာေပါက္ ရေတာ့တယ္ေပါ့။ သားအတြက္ ေရွ႕ေရးအလားအလာ ေကာင္းတဲ့ ရႏိုင္ ခဲမွ်အလုပ္တစ္ခုမို႕ တစ္ႏိုင္ငံလုံး က ေလွ်ာက္တာလူေပါင္း ေထာင္ေသာင္းထဲက ေရြးခ်ယ္ျခင္းခံရ ေအာင္ေအာင္ျမင္စြာ ေျဖဆိုႏိုင္ခဲ့တဲ့ သား အတြက္ မိသားစုအားလုံး ၀မ္းသာဂုဏ္ယူမဆုံးပါပဲ။
ကၽြန္မ သားကိုေရႊစင္ က စြန္႕စားလိုစိတ္လည္း ရိွတယ္။ အရာရာကို စူးစမ္းေလ့လာလိုစိတ္ ရိွတဲ့ အျပင္ ခရီးသြားရတာ ကိုလည္း ၀ါသနာပါေတာ့ အခုရတဲ့ ကမၻာအရပ္ရပ္၊ ႏိုင္ငံတကာကို ေျခဆန္႕ ရမယ့္ Foreign Service နဲ႕ အံကိုက္အဆင္ေျပသြားေလတယ္ေပါ့။ သူပထမဆုံး တာ၀န္ေပးခံရတဲ့ တိုင္းျပည္ ကလည္း ျပင္သစ္ႏိုင္ငံ မို႕ ပါရီျမိဳ႕ကို သြားရမွာပါ။

တာ၀န္ယူရတဲ့ အလုပ္သေဘာေတြအျပင္ ေရာက္ရိွရာႏိုင္ငံရဲ႕ ဘာသာစကား တတ္ကၽြမ္းဖို႕လည္း လိုအပ္ေသးတာတဲ့။ ယဥ္ေက်းမႈကအစ အေလ့အထေတြ အားလုံးကို နားလည္ဖို႕ ၀ါရွင္တန္ရိွ ဌာနခ်ဳပ္မွာ သတင္းပို႕ျပီး တာနဲ႕ အဲဒီသင္တန္းေတြကို တက္ရမွာျဖစ္လို႕ သြားရဖို႕ရက္အမီ ျပင္ဆင္ ရပါေလေရာ။
လက္ရိွ အလုပ္က ထြက္ဖို႕ ၾကိဳတင္အေၾကာင္းၾကားရတာေၾကာင့္ တစ္ဖက္မွာလည္း အလုပ္အလႊဲ အေျပာင္း လုပ္ရတာေတြနဲ႕ သားခမ်ာ ပတ္ခ်ာလည္ေနပါတယ္။ ကၽြန္မတို႕အိမ္မွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ အေျပာင္းအလဲေတြ ၾကားထဲမွာ ပဲ ေနာက္ထပ္ၾကီးက်ယ္တဲ့ ဆုံးျဖတ္မႈတစ္ခုလုပ္ဖို႕ အေၾကာင္းတစ္ ခုကေပၚလာျပန္ပါတယ္။
တစ္ေန႕မွာ ရီွကာဂိုက သားၾကီးခင္ေမာင္၀င္းခန္႕က ဖုန္းဆက္လာပါေရာ။ သူလက္ရိွတာ၀န္ယူ လုပ္ကိုင္ေန တဲ့ ကုမၸဏီက တစ္တိုင္းျပည္လုံး စီးပြားေရးကပ္ဆိုက္ေနတဲ့အထဲက ရုန္းမထြက္ႏိုင္ ဘဲက်ဆုံး သြား တာေၾကာင့္ လုပ္သားေပါင္းမ်ားစြာ ေလွ်ာ့ လိုက္ရတဲ့အျပင္ ရွီကာဂိုမွာ ဆက္လက္ ရည္တည္ဖို႕ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ တာေၾကာင့္ စက္ရုံကို တျခားျပည္နယ္ ေျပာင္းဖို႕ တာ၀န္ရိွလူၾကီးေတြ ကဆုံးျဖတ္ၾက တယ္တဲ့။

"ဒါျဖင့္ သားတို႕ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ ကုမၸဏီနဲ႕အတူ လိုက္ေျပာင္းရမွာလား"လို႕ ပူပူပင္ပင္ျပန္ေမး မိပါတယ္။
ဒီေတာ့ မွ သားက ေအးေအးေဆးေဆး ရွင္းျပေလရဲ႕။ အက်ပ္အတည္းၾကံဳလာရင္ လြတ္ေျမာက္ဖို႕ လမ္စ ရွာရမွာပဲ။ ဒါဟာ ကိုယ့္ရဲ႕အရည္အေသြးကို စိန္ေခၚျခင္းျဖစ္လို႕ သူ႕အေနနဲ႕ စြန္႕စားၾကည့္ ျပီး ဒီအခြင့္ေကာင္းကို ယူလိုက္ခ်င္တယ္။ မာမီဘယ္လို သေဘာရလဲလို႕ ကၽြန္မရဲ႕သေဘာထားကို ေမးပါတယ္။ ကၽြန္မငယ္ငယ္ ကလည္း ခပ္မိုက္မိုက္၊ သတၱိရိွရိွနဲ႕ အခါအခြင့္ေကာင္းလာရင္ ရေအာင္ယူခဲ့ လို႕ ေအာင္ျမင္ရတာေတြ ရိွတာမို႕ သားရဲ႕ဆႏၵကို ရာခိုင္ႏႈန္းျပည့္ ေထာက္ခံလိုက္ပါ တယ္။ အခါအခြင့္ ဆိုတာ ၾကံဳၾကိဳက္တုန္း အမိဖမ္းႏိုင္ပါမွ၊ အျမဲတမ္းကိုယ့္ေရွ႕ ေရာက္လာတတ္တာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။

အက်ပ္အတည္း ၾကံဳတဲ့အခါ စိတ္ဓာတ္မက်ဖို႕ေတာ့ အေရးၾကီးပါတယ္။ အက်ပ္အတည္းက တစ္ဆစ္ခ်ိဳး လမ္းေတြပါပဲ။ အေပၚလည္းေရာက္ႏိုင္တယ္။ ေအာက္လည္းက်ႏိုင္တယ္။ ေရွ႕လည္း တိုးႏိုင္တယ္။ ကိုယ့္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေပၚ မူတည္တယ္ေပါ့။ အက်ပ္အတည္းဆိုတာ တကယ့္ေလာကဓံ နဲ႕နပန္းလုံးရျခင္း၊ မ်က္ႏွာခ်င္း ရင္ဆိုင္လိုက္ရျခင္း မို႕ ကိုယ့္ရဲ႕အရည္အေသြး အစစ္ေဆးခံပြဲလို႕ ေျပာရင္လည္း ရပါတယ္။ ဒါကို ရေအာင္ ေက်ာ္လႊားႏိုင္ရင္ ပိုျပီးစိတ္ဓာတ္ရင့္က်က္ ခိုင္မာမႈ ရလာ ႏိုင္တာမို႕ သတၱိရိွရိွ နဲ႕ ရင္ဆိုင္ရမဲ့ ပြဲၾကီးပြဲေကာင္း မ်ိဳးပါပဲ။

သားလည္း ကုမၸဏီကို သန္းနဲ႕ခ်ီေပးျပီး ၀ယ္ယူရမွာမို႕ တာ၀န္ၾကီးေလတယ္ေပါ့။ သူ႕မွာ ရိွရွိသမွ် စုေဆာင္းထား တဲ့ ေငြေၾကးအျပင္ လက္ရိွအိမ္ကိုပါ ထည့္ျပီး အရင္းအႏွီးျပဳရမွာပါ။ တစ္ခုခု တိမ္း ေခ်ာ္ သြားရင္ သားတို႕ေနစရာအိမ္ေထာင္ က်န္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ရရိွလိုက္တဲ့ တန္ဖိုးမျဖတ္ ႏိုင္တဲ့ အေတြ႕အၾကံဳ နဲ႕ ကိုယ့္မွာ ရိွထားျပီးသားပညာကို အေထာက္အကူျပဳျပီး ဘ၀ကို ျပန္စႏိုင္ ေသးတာမို႕ စြန္႕စား ရက်ိဳးေတာ့ နပ္ပါတယ္ေလ။
ႏိုင္ငံေတာ္ အစိုးရကလည္း စီးပြားေရးနဲ႕ပတ္သက္တဲ့ ကိစၥေတြကို အေလးေပးအေထာက္အကူျပဳ ပါတယ္။ စက္ရုံတစ္ခု ပ်က္သြားရင္ အလုပ္လက္မဲ့မ်ားမယ္။ မွီခိုသူေတြဒုကၡေရာက္မယ္။ အူမ မေတာင့္ရင္ သီလ မေစာင့္ႏိုင္ဘဲ မႈခင္းေတြမ်ားမယ္။ အားလုံးက ကြင္းဆက္ေတြကို ျဖစ္ေနတာ ေၾကာင့္ စက္ရုံ တစ္ခု ျဖစ္တည္ေရးကူညီဖို႕ ၀န္မေလးပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သားတို႕လိုအပ္တဲ့ ေငြသန္း ေပါင္းမ်ားစြာကို ဆယ္ႏွစ္ ဆပ္အေနနဲ႕ အတိုးသက္သာစြာ ေခ်းေပးတဲ့အျပင္ အခုလို စီးပြားေရး ကပ္အတြင္းမွာ သတၱိရိွရိွ၊ လုပ္ငန္း တစ္ခု ထူေထာင္မဲ့သားကို ျပည္နယ္ဘုရင္ခံ ကိုယ္တိုင္က ခ်ီးက်ဴး ဂုဏ္ျပဳေပးလိုက္ပါေသးတယ္။

ဒီႏွစ္ကေတာ့ သားႏွစ္ေယာက္အတြက္ မိခင္ျဖစ္တဲ့ ကၽြန္မဂုဏ္တက္ရတဲ့ႏွစ္လို႕ ဆိုရမယ္ထင္ပါ ရဲ႕။ ဘ၀မွာ မထင္မွတ္တဲ့ အေျပာင္းအလဲေတြက မ်ားစြာပါပဲေနာ္။ သားေရႊစင္ကသူ သြားရေတာ့ မယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္မကို ထားခဲ့ရမွာ စိတ္မခ်ေလဘူး။ သမီးသူဇာကလည္း အလုပ္နဲ႕ နီးရာမွာ ေျပာင္းေနဖို႕ အိမ္က ရထားျပီးသား။ ကၽြန္မအေဖာ္မရိွမွာစိုးလို႕သာ မေျပာင္းေသးဘဲ ေစာင့္ေနေပး တာပါ။
"မာမီအိမ္ၾကီး တစ္လုံးနဲ႕ တစ္ေယာက္တည္းေနလို႕မျဖစ္ဘူး"ဆိုျပီး ေမာင္ႏွမအားလုံးကို ကၽြန္မ မသိေအာင္ သားက သူမသြားခင္မွာ ကြန္ဖရင့္ေခၚျပီး ေဆြးေႏြးၾကေလရဲ႕။ တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳး ထြက္လာတဲ့ အသံေတြက အစုံပါပဲ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကာယကံရွင္ကၽြန္မရဲ႕ဆႏၵကို ေမးဖို႕ ဆုံးျဖတ္ ၾကတယ္တဲ့ေလ။ သားသမီးေတြ ထဲက ကၽြန္မေနလိုသူတစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႕ အျမဲအတူသြားေနမ လား၊ ဒါမွမဟုတ္ မွ်မွ် တတျဖစ္ေအာင္ သားသမီးေတြ အားလုံးဆီမွာ တစ္လွည့္စီေနမလားလို႕ ကၽြန္မရဲ႕ ဆႏၵကို ေမးပါတယ္။

"ဟင့္အင္း... ဘယ္သူ႕ကိုမွ တာ၀န္မပိေစခ်င္ဘူး။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ပဲ ေနခ်င္တယ္"လို႕ ကၽြန္မေျဖ လိုက္ပါ တယ္။
"ဒါဆိုရင္ေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲက အိမ္မွာေနလို႕ စိတ္ခ်ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ အေစာင့္အေရွာက္ ရိွတဲ့ ေနရာမ်ိဳး မွ ျဖစ္မွာ"တဲ့ေလ။
ဒီတိုင္းျပည္မွာ မိန္းမသားေတြကလည္း ေယာက်္ားေတြနဲ႕တန္းတူ ပညာသင္၊ လုပ္ငန္းခြင္မွာလည္း ခြဲျခားမႈမရိွဘဲ ပခုံးခ်င္းယွဥ္ျပီး ၀င္ေငြရွာ ရပ္တည္ႏိုင္ၾကတာျဖစ္လို႕ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုး၊ ကိုယ္ထူ ကိုယ္ ထေနၾကသူေတြ အမ်ားအျပားရိွပါတယ္။ ငယ္ရြယ္သူ တစ္ကိုယ္ေရ သမားမ်ားေရာ ကၽြန္မ လိုသားသမီး ကို တာ၀န္မပိေစခ်င္သူ သက္ၾကီးရြယ္အိုေတြလည္း ရိွၾကတာမို႕ အဲလို လူလြတ္ေတြ အတြက္လုံျခံဳမႈအျပည့္အ၀ စီစဥ္ထား တဲ့ စုေပါင္းအိမ္ရာေတြ ရိွသလို ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္သူ မိသား စုမ်ားအတြက္လည္း သီးျခားျမိဳ႕ေသးေသးေလး တည္ျပီး ကိုယ္ပိုင္အေစာင့္အေရွာက္၊ ကိုယ္ပုိင္ ျမိဳ႕ေတာ္၀န္၊ ကိုယ္ပိုင္ရဲမ်ားနဲ႕ ကိုုယ္ပိုင္အိမ္ မွာ လုံျခံဳေအးခ်မ္းစြာ ေနၾကတာေတြလည္း ရိွပါ တယ္။

ကၽြန္မအတြက္ ကံေကာင္းခ်က္ကေတာ့ သမီးေကသီအိမ္ေထာင္မက်ခင္က သူတစ္ေယာက္တည္း တစ္ကိုယ္ေရ မို႕ အေစာင့္အေရွာက္ အခိုင္အလုံပါတဲ့ Bay Colony ဆိုတဲ့ ပင္လယ္ကမ္းေျခ အနီး က ေနရာေလးမွာ အိမ္ခန္းတစ္ခု ၀ယ္ျပီးေနပါတယ္။ လက္ထပ္ျပီး ေျပာင္း သြားေတာ့ ျပန္မေရာင္း ေတာ့ဘဲ ကၽြန္မအသက္ၾကီး တဲ့အခါ ျငိမ္းျငိမ္း ခ်မ္းခ်မ္း ေနလိုတဲ့ အခါ ေနရေအာင္ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ ခ်က္နဲ႕ ဒီစပ္ၾကားမွာ အိမ္ငွားတင္ထားခဲ့တယ္ေပါ့။
အခု ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္းေနလိုတယ္ဆိုတာနဲ႕ တျခားမွာရွာစရာမလိုဘဲ သမီးေကသီက သူရဲ႕အိမ္ငွားေတြ ကို ႏို႕တစ္ေပးျပီး ဖယ္ခိုင္းေပးဖို႕ စီစဥ္မယ္လို႕ ဆိုလာပါတယ္။ သမီးေကသီက ေနဖို႕ အိမ္ေပးရင္ သားကေစာင့္ေရွာက္ခ Maintenance က်သင့္တာကို သူတာ၀န္ယူမယ္လို႕ ဆိုပါေရာ။

လုံျခံဳေအးခ်မ္းစြာ ေနရတယ္ဆိုေပမဲ့ အရာခပ္သိမ္းမွာ တန္ဖိုးေစ်းႏႈန္းက ကပ္ထားျပီသားလို တစ္ခါတည္း ပါျပီးသား ပါပဲ။ ၀ယ္ထားတဲ့ အိမ္ခန္းအတြက္က တျခား၊ Bay Colonyဂိတ္၀မွာ လူအ ၀င္အထြက္စစ္ေဆးျပီး ကာယကံရွင္ က ခြင့္ျပဳတယ္ဆိုမွာ ေပး၀င္ခြင့္ေပးတာမ်ိဳး အေစာင့္အေရွာက္ အျပင္ ၂၄နာရီ ကင္းလွည့္တဲ့ ရဲကားကလည္းရိွျပီးသား။ ၀ိုင္းထဲမွာတင္ Club Houseကေလးခု။ ေရကူးကန္က ေလးခု၊ တင္းနစ္ကုတ္ က ေလးခု ရိွထားတာမို႕ ၀ါသနာပါရာ လုပ္စရာေတြ အမ်ား အျပားရိွပါေသးတယ္။ စာၾကည့္တိုက္နဲ႕ ကိုယ္လက္ၾကံ့ခိုင္ေရး ေလ့က်င့္စရာ အခန္းလည္း သုံးႏိုင္ ပါတယ္။

Club House မွာအခါအလိုက္ ကပြဲေတြ၊ ဘရစ္ခ်္ကစားတာေတြနဲ႕ စည္စည္ကားကားပါပဲ။ ၀ိုင္း အျပင္ မထြက္ဘဲနဲ႕ ကိုယ္လိုရာ လုပ္စရာေတြအမ်ားအျပား ရိွလို႕လည္း အဆင္ေျပေလတယ္ေပါ့။ တစ္၀ိုင္းလုံးကို ပန္းပင္ေတြ လွလွပပ စနစ္တက် စိုက္ပ်ိဳးထားတာမို႕ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးရုံးခန္းအျပင္ ေစာင့္ေရွာက္ေရး လုပ္သားေတြကလည္း အခ်ိန္ျပည့္ လွပသန္႕ရွင္းေရး ဂရုစိုက္ထားတာေၾကာင့္ အသုံးခ်စရာ အားလုံးအတြက္ ေစာင့္ေရွာက္ေရး အဖိုးအခကလည္း လစဥ္ သီးျခားေပး၇တာ တနင့္ တပိုးပါပဲ။

အေမက သီးသီးျခားျခားေနလိုတယ္ဆိုတာနဲ႕ ဒီလို လွပထည္၀ါ လုံျခံဳမႈပါတဲ့ေနရာေကာင္းတစ္ခု မွာတင့္တင့္တယ္တယ္ ထားေပးမယ္ဆိုတဲ့ သမီးနဲ႕ သားရဲ႕ေစတနာကို သိနားလည္ရေတာ့ ရင္မွာ ၾကည္ႏူးမႈနဲ႕ အတူ ေက်းဇူးတင္ရိွမဆုံးလည္း ျဖစ္ရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ေနေရးထိုင္ေရးေတြ အေသအ ခ်ာလ်ာ ထားစီစဥ္ျပီးေတာ့ သားသမီးေတြလည္း အေမ့အတြက္ စိတ္လက္ေပါ့ပါးသြားၾကေလ တယ္ထင္ပါရဲ႕။

လက္ရိွအိမ္ ကို ေရာင္းခ်ဖို႕ ေနာက္တစ္ဆင့္ စဥ္းစားရျပန္ပါေရာ။ ဒါကေတာ့ အခ်ိန္ယူျပီး စဥ္းစားရမဲ့ကိစၥပါ။ သား ကလည္း သြားရခါနီျပီမို႕ အိမ္ေဆးသုတ္တဲ့ ကိစၥကအစ သူႏိုင္သေလာက္ ေတြကို စီစဥ္ခန္႕ခြဲေန လိုက္ေသးတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ မထင္မွတ္ဘဲ ဆက္တိုက္ၾကီး ျဖစ္လာတဲ့ အေျပာင္းအလဲေတြကို ခံႏိုင္ရည္ ရိွစြာ ရင္ဆိုင္ႏိုင္ဖို႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မနည္းၾကီး ၾကိဳးစားျပင္ ဆင္ေနရတယ္ ဆိုပါေတာ့။ ဒီရက္ထဲမွာ သူ႕ေမာင္ေလး ၀ါရွင္တန္သြားရေတာ့မယ္ ဆိုတာနဲ႕ သမီးယမင္းက ကာလီဖိုးနီးယား ကေန ေရာက္ လာပါတယ္။ ပစၥည္းေတြ သိမ္းေနရျပီျဖစ္တဲ့ သားရဲ႕မ်က္ႏွာကေလးက ညိဳလို႕။ ကၽြန္မလည္း ကိုယ့္အခန္း ထဲမွာ က်ိတ္ျပီး သားမျမင္ေအာင္ မ်က္ရည္က်ေပါ့။ သားတကယ္ထြက္ခြာသြားရတဲ့ ေန႕ကေတာ့ ကၽြန္မနဲ႕ အတူ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွ မအားလုံး ေလယာဥ္ကြင္းမွာ ဘယ္သူမွ စိတ္ကိုတင္းမထားႏိုင္ၾကဘဲ ငိုပြဲၾကီးျဖစ္ေတာ့တာပဲ။

ဘ၀မွာ မိသားစုအတူေနၾကရတဲ့ အခ်ိန္က တန္ဖိုးအရိွဆုံးပါပဲ။ ငယ္ရြယ္စဥ္မွာသာ ကိုယ့္မ်က္စိ ေအာက္မွာ ထားႏိုင္တာေနာ္။ အရြယ္ေရာက္လာရင္ သူ႕ဘ၀သူ ေလွ်ာက္ၾကရေတာ့မွာေလ။ သူတို႕ ဘ၀ ရဲ႕ေအာင္ျမင္ေရး၊ တိုးတက္ေရး၊ ၾကီးပြားေရးအတြက္ ျဖစ္လို႕ ဘယ္ေလာက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ မတားသာဘဲ စြန္႕လႊတ္ႏိုင္ ဖို႕ ၾကိဳးစားရတာ မိခင္ဘ၀မွာ အခက္ခဲဆုံးအရာပဲ ျဖစ္မယ္ထင္ပါရဲ႕။
သား မရိွေတာ့ဘဲ အိမ္မွာ ကၽြန္မတို႕သားအမိႏွစ္ေယာက္တည္း ေျခာက္ကပ္လို႕ ဟာလာ ဟင္းလင္း ျဖစ္ေနတဲ့သားအခန္းကို လွမ္းျမင္ရတိုင္း ကၽြန္မရင္မွာလည္း နာက်င္လို႕ မေနတတ္ မထိုင္ တတ္ ျဖစ္ေနတဲ့ ရက္ေတြကို အလုပ္နဲ႕ ၾကိဳးစားျပီး ေျဖေဖ်ာက္ႏိုင္ေအာင္ အစားထိုးရပါတယ္၊ ဒီလိုနဲ႕ သားသြားျပီး လို႕ တစ္ပတ္ေလာက္ပဲရိွေသးတဲ့ တစ္မနက္မွာ ျမန္မာျပည္က ဦးျမလိႈင္ရဲ႕ တူမေလး ေအးေအးသန္း ဖုန္း ဆက္လာပါတယ္။ ဦးျမလိႈင္ လည္ပင္းမွာအက်ိတ္ကေလးတစ္ခု ေတြ႕လို႕ ဆရာ၀န္ျပေတာ့ ဓာတ္ခြဲ စမ္းသပ္ဖို႕ လိုတာေၾကာင့္ ေဆးရုံတင္လိုက္ရတယ္တဲ့။

ကၽြန္မရင္ထဲမွာ မေကာင္းလိုက္တာ။ ဒီသတင္းကို သားကိုဘယ္လို ေျပာရမယ္မွန္းမသိဘူး။ ျပီးခဲ့ တဲ့ႏွစ္လေလာက္ တုန္းက ဦးျမလိႈင္ ေနမေကာင္းဘူး၊ အစာေကာင္းေကာင္းမစားႏိုင္ဘဲ အားသိပ္ ျပီးနည္းေန တယ္ ဆိုတာနဲ႕ သားကခ်က္ခ်င္း အားေဆြးေတြ၀ယ္ပို႕၊ အာဟာရျဖစ္ေအာင္ ၾကက္ဆီ ေတြ ၀ယ္ပို႕နဲ႕ ထထသြားသြားလုပ္ႏိုင္လာျပီဆိုေတာ့ သူ႕အေဖနဲ႕ ဖုန္းေျပာသံ ၾကားရေသးတယ္။
"ေဖေဖဘာမွ မစဥ္းစားနဲ႕။ ေနေကာင္းဖို႕ အေရးၾကီးတယ္။ ေဖေဖလုိတာမွန္သမွ် သားလုပ္ပးမယ္ ဘာမွမပူနဲ႕"တဲ့။
အေဖေနေကာင္းေအာင္ တာ၀န္ယူခ်င္တဲ့သား၊ အခုသူကိုယ္တိုင္ အလုပ္တာ၀န္သစ္ကို ယူထားခါစ ျဖစ္လို႕ ကၽြန္မေျပာမထြက္ ဘဲ ဘာလုပ္ရမလဲ ဆိုတာစဥ္းစားေနဆဲ။ ေနာက္သုံးေလး ရက္မွာေအးေအးသန္းဆီက ဖုန္း တစ္ခု ထပ္၀င္လာျပန္ေရာ။
"ဦးေလးေမာင္ က ေဆးရုံမွာ မေနခ်င္ဘူးဆိုျပီး ျပန္ဆင္းလာတယ္။ ဆရာ၀န္က အဆုတ္ကင္ဆာ လို႕ေျပာတယ္" တဲ့။

အက်ိဳးအေၾကာင္း မေသခ်ာေသးတာနဲ႕ ေစာင့္ေနခဲ့တာ။ အခု ေရေရရာရာသိရျပီဆိုေတာ့ သားကို အသိေပး ဖို႕ လိုအပ္ျပီလို႕ ဆုံးျဖတ္ျပီး ေျပာျပလိုက္ပါတယ္။ "သား ဘာလုပ္ခ်င္လဲေျပာ၊ မာမီအ ကုန္ စီစဥ္ေပးမယ္"ဆိုတာလည္း သားစိတ္သက္သာေအာင္ ေျပာျပအားေပးလိုက္ပါတယ္။
သားေတာ္ေတာ္စိတ္ထိခိုက္သြားပုံရပါတယ္။ ခဏၾကာတိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္သြားျပီးမွ အသံတုန္ တုန္ယင္ယင္ နဲ႕ "ေဖေဖ့ ကို ဒီေခၚျပီး ကုမယ္မာမီ"တဲ့။
"ေအး...ဒါဆိုရင္ လည္း မာမီအစီအစဥ္ေတြလုပ္လိုက္မယ္"လို႕ ေျပာေတာ့ "သားအေဖေဖ့ကို အနီးကပ္ျပဳစုႏိုင္ေအာင္ အလုပ္ကထြက္ျပီး ဖေလာ္ရီဒါကို ျပန္လာခဲ့မယ္။ ဒီက်မွ အလုပ္ တစ္ခုခု ျပန္ရွာမယ္" တဲ့။
ဖခင္တစ္ေယာက္အေပၚ မွာ ထားရိွတဲ့ေမတၱာရဲ႕ အတိမ္အနက္ကို ခ်က္ခ်င္းကၽြန္မတိုင္းလိုက္ႏိုင္ ပါတယ္။ "ေမတၱာ ဆိုတာ ေပတံနဲ႕ တိုင္းလို႕မရဘူး"လို႕ ေျပာၾကေပမဲ့ ကိုယ္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးသူအတြက္ ဘယ္ေလာက္ အနစ္နာခံႏိုင္လဲ။ အဲဒီအတိုင္းအတာနဲ႕ တိုင္းၾကည့္ရင္ထားရိွတဲ့ ေမတၱာရဲ႕ ထုထည္ ကိုသိႏိုင္တာပါပဲေနာ္။

အခုလက္ရိွအလုပ္က ေရြးခ်ယ္ေၾကာင္း အေၾကာင္းၾကားစာရလာေတာ့ ကၽြန္မက သူလုပ္ေနဆဲ အလုပ္နဲ ကႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္ျပီးမွ ဆုံးျဖတ္ဖို႕ ေျပာပါတယ္။ ဘာလို႕လဲဆိုရင္ အလုပ္က ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းေကာင္း ကိုယ့္စရိုက္နဲ႕ ကိုက္ညီမွ ေပ်ာ္စရာေကာင္းမွာေလ။ လုပ္ေနဆဲ အလုပ္ကလည္း အဆင္ေျပေနတာ။ အထက္အရာရိွေတြကလည္း သူ႕ကို ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ေလးေလးစားစားရိွ၊ တာ၀န္အရ ခရီးထြက္ရရင္လည္း သူ႕ရဲ႕အတြင္းေရးမွဴး အမ်ိဳးသမီးက အားလုံးအဆင္သင့္ စီစဥ္ ထားျပီးသား။ ဘယ္ေန႕ ဘယ္ရက္ ဘယ္ၾကိဳ ဆိုတာ ေျပာလိုက္ရုံ ပဲ။ တည္းဖို႕ ဟိုတယ္ အဆင္ သင့္၊ ကားအဆင္သင့္၊ ေလယာဥ္လက္မွတ္ အဆင္သင့္။ သူကခရီးသြား၀ါသနာ ပါေတာ့ အလုပ္က ေပ်ာ္စရာ ျဖစ္ေနတာပါ။
အဲလိုအလုပ္ကိုစြန္႕ျပီး ဒီအလုပ္လက္ခံခဲ့တာ သူတကယ္ၾကိဳက္ႏွစ္သက္လို႕ ၾကိဳးစားရယူခဲ့တာပဲ။ အခုမွအေဖ့ အတြက္ ကိုယ္ႏွစ္သက္လို႕ ေရြးထားတဲ့ အလုပ္ကို စြန္႕ဦးမွာဆိုေတာ့ သူ႕ရဲ႕ထား ရိွတဲ့ ေမတၱာ ေစတနာကို ကၽြန္မခန္႕မွန္းလို႕ရတယ္ေပါ့။ သားရဲ႕ေစတနာကို ေလးစားမိေပမဲ့ ရုတ္ရက္ စိတ္ခံစားခ်က္ကို ဦးစားေပးျပီး စဥ္းစားဆုံးျဖတ္ရင္ မွားမွာစိုးတာေၾကာင့္ "ေဖေဖလာဖို႕ အစီအစဥ္ ေတြ အရင္ လုပ္တာေပါ့ သားရယ္။ ျပီးမွအေရးၾကီးတဲ့ ကိစၥကို စဥ္းစားဆုံးျဖတ္ၾကတာေပါ့"လို႕ သူ႕ကို ႏွစ္သိမ့္ လိုက္ရပါတယ္။

တကယ္လည္းဦးျမလိႈင္ ေဆးကုလာႏိုင္ဖို႕အတြက္ သားကိုယ္စားကၽြန္မစတင္ လႈပ္ရွားရတယ္ ေပါ့။ ဒီက မိတ္ေဆြရင္း ဆရာ၀န္ေတြနဲ႕ တိုင္ပင္ၾကည့္ေတာ့ အဆုတ္ကင္ဆာဆိုရင္ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ နည္းတယ္ လို႕ ေျပာၾကပါတယ္။ သားကေတာ့ ဇြဲမေလွ်ာ့ပါဘူး။ "ဘယ္ေလာက္ပဲ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ နည္းနည္းေဖေဖ့ကို ဒီေရာက္ေအာင္ ေခၚ ကုမယ္။ ေဖေဖ့ရဲ႕ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္မွ သားသမိးေတြနဲ႕ ျပည့္ျပည့္စုံစုံ ရိွေစခ်င္တယ္" တဲ့။
ဒါေၾကာင့္ ဦးျမလိႈင္ ေဆးကုလာႏိုင္ေရးအတြက္ တူေတာ္သူ ဦး၀င္းႏိုင္နဲ႕ ဦး၀င္းျငိမ္း (ေရႊအျမဳေတ) တို႕ကို ရိုင္းပင္း ကူညီ စီစဥ္ေပးၾကဖို႕ ေတာင္းခံရပါတယ္။ သူတို႕တစ္ေတြကလည္း အေရးေပၚ ေျပးလႊား လႈပ္ရွားေနရတဲ့ အတြက္ အခ်ိန္ေပး ေစာင့္ရျပန္ပါေရာ။ သားကအက်ိဳးအေၾကာင္း သိခ်င္ စိတ္ေစာျပီး ျမန္မာျပည္ ကို ဖုန္းဆက္ေတာ့လည္း လိုင္းကမ၀င္၊ ကၽြန္မ ကိုယ္တိုင္ၾကိဳးုစားၾကည့္ ေတာ့ လည္း ေခၚလို႕မရ။
ႏွစ္ရက္ဆက္ျပီး ၾကိဳးစားေခၚတာ ဘယ္လိုမွ မရတဲ့အဆုံး ေၾကးနန္းပို႕လိုက္တာလည္း ဘာအေၾကာင္း မွ ျပန္မလာ။ စိတ္ထဲမွာ ကသိကေအာက္ ရိွေနဆဲ။ ၁၉၉၀ခုႏွစ္၊ ေအာက္တိုဘာလ ၁၄ရက္ မနက္ အရုဏ္တက္ မွာ ဖုန္းျမည္လာေတာ့ ျမန္မာျပည္က ဖုန္းပဲဆိုတဲ့အေတြးနဲ႕ ၀မ္းသာ အားရ ေကာက္ကိုင္ျပီး ထူးလိုက္ပါတယ္။

"အန္တီခင္...ဦးေလးေမာင္ အခု သုံးနာရိက ဆုံးသြားျပီ"တဲ့။
မိုးမခ်ဳန္း ဘဲ ရုတ္တရက္မိုးၾကိဳးပစ္ခံလိုက္ရတဲ့အတိုင္းပါပဲ။ ေစာေစာက ၀မ္းသာတဲ့စိတ္ကေလး အစိတ္စိတ္ အျမႊာျမႊာ ေၾကြလြင့္သြားပါေတာ့တယ္။
"ဒီသတင္းဆိုး ကို မၾကာခင္အေဖေရာက္လာေတာ့မယ္လို႕ ေမွ်ာ္လင့္ထင္မွတ္ေနတဲ့ ကၽြန္မ သားကို ဘယ္လို ေျပာရပါ့"
သားခံစားေနရ မဲ့ ႏွလုံးသား ေ၀ဒနာကို စာနာကူးစက္ ခံစားၾကည့္ရင္း ကၽြန္မႏွလုံးသားေတြ ေၾကြမြ သြားပါေတာ့ တယ္။

ဆက္ရန္
.