ပတၱျမားခင္ ၏ အတိတ္လမ္း ကိုျပန္ေလွ်ာက္ျခင္း, အပိုင္း (၅၄)

"အန္တီခင္...ဦးေလးေမာင္ အခု သုံးနာရိက ဆုံးသြားျပီ"တဲ့။
မိုးမခ်ဳန္း ဘဲ ရုတ္တရက္မိုးၾကိဳးပစ္ခံလိုက္ရတဲ့အတိုင္းပါပဲ။ ေစာေစာက ၀မ္းသာတဲ့စိတ္ကေလး အစိတ္စိတ္ အျမႊာျမႊာ ေၾကြလြင့္သြားပါေတာ့တယ္။
"ဒီသတင္းဆိုး ကို မၾကာခင္အေဖေရာက္လာေတာ့မယ္လို႕ ေမွ်ာ္လင့္ထင္မွတ္ေနတဲ့ ကၽြန္မ သားကို ဘယ္လို ေျပာရပါ့"
သားခံစားေနရ မဲ့ ႏွလုံးသား ေ၀ဒနာကို စာနာကူးစက္ ခံစားၾကည့္ရင္း ကၽြန္မႏွလုံးသားေတြ ေၾကြမြ သြားပါေတာ့ တယ္။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္ .....

အပိုင္း (၅၆)

"လူဘ၀ဆိုတာ ရခဲမွ်"လို႕ ဗုဒၶရွင္ေတာ ဘုရားက ေဟာၾကားခဲ့ပါတယ္။ ရခဲမွ်တဲ့ လူ႕ဘ၀ကို တန္ဖိုး ရိွစြာနဲ႕ အသုံးခ်သြားႏိုင္ရင္ေတာ့ ရယူရက်ိဳးနပ္တာေပါ့ေနာ္။
လူ႕ေလာကၾကီးမွာ ေနရတဲ့အခိုက္ ကိုယ့္အသိုင္း၀ိုင္း၊ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္၊ ကိုယ့္မိသားစု၊ ကိုယ္လူ မ်ိဳးနဲ႕ အတူတကြ ထိေတြ႕ရသူ အားလုံးအေပးမွာ လူသားခ်င္းစာနာစိတ္နဲ႕ ေမတၱာေစတနာထား ျပီးတာ၀န္ေက်မွ အဓိပၸာယ္ ရိွတဲ့ ဘ၀လို႕ဆိုႏိုင္မွာပါ။ ကိုယ့္အတြက္ လုပ္ခဲ့တဲ့ ကုသိုလ္အကုသိုလ္ ေတြကကိုယ္ေသတဲ့အခါ စြမ္းအင္တစ္ခု အျဖစ္ အတူပါသြားျပီး ကိုယ္က်ိဳးမဖက္ သူတစ္ပါးအတြက္ လုပ္ခဲ့တာေတြက ကို္ယ္ မရိွေတာ့ေပ မဲ့ နာမည္ေလးတစ္ခု က်န္ခဲ့ရစ္တယ္ေပါ့။
လူသားတိုင္း ကိုုယ့္ရဲ႕ရရိွခဲမွ်ဘ၀ကို တိုးတက္ေကာင္းျမတ္တဲ့အျဖစ္ ေရာက္ရိွေအာင္ ကိုယ့္နည္း ကိုယ့္ဟန္ ကိုယ့္အေၾကာင္း တရားေတြနဲ႕ ၾကိဳးစားအားထုတ္ျပီး ေနသြားလိုသူေတြခ်ည္းပါပဲ။ ပုထုဇဥ္မ်ား ျဖစ္လို႕ အားနည္းခ်က္ေတြ နဲ႕ မွားယြင္းတိမ္းေခ်ာ္မႈေတြလည္း ရိွၾကမွာ မလြဲပါဘူးေလ။

လူေလာက ဇာတ္ခုံမွာ ကန္႕လန္႕ကာခ် ဇာတ္သိမ္းသြားျပီး ျဖစ္တဲ့ဦးျမလိႈင္ရဲ႕ဘ၀ကို ကၽြန္မ ဆန္းစစ္ ၾကည့္မိ ပါတယ္။
ဘ၀ကို ရာထူးဂုဏ္သိမ္၊ စည္းစိမ္ဥစၥာေတြနဲ႕ တိုင္းတာထာထက္ ႏွလုံးသားက လာတဲ့ေမတၱာ၊ ကရုဏာ၊ စာနာျခင္း တရားေတြနဲ႕ သူတစ္ပါးအက်ိဳးကို ဘယ္ေလာက္ျပဳႏိုင္လဲဆိုတဲ့ ေစတနာသဒၶါ စိတ္နဲ႕ တိုင္းတာ ရမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ဦးျမလိႈင္ဟာ ျပည့္စုံတဲ့ ဘ၀တစ္ခုကို ရသြားသူလို႕ ဆိုႏိုင္မွာ ပါ။
ငယ္ရြယ္စဥ္ ကေလးဘ၀ကတည္းက မိသားစု ရဲ႕စတိုးဆိုင္ေရွ႕မွာ လာရပ္သမွ် သူေတာင္းစားေတြ ကို သူတကာ လို တစ္ျပားႏွစ္ျပား ေပးတာမဟုတ္ဘဲ အံဆြဲထဲက အေၾကြခြက္ထဲမွာ ရိွသမွ် မူးေစ့၊ မတ္ေစ့ေတြ လက္ တစ္ဆုပ္စာ က်ံဳးျပီး ေပးေနက်တဲ့ေလ။ အရြယ္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္ ဒုတိယကမၻာ စစ္ၾကီးအတြင္း တာ၀န္ သိတဲ့ လူငယ္ေတြ တိုင္းျပည္အတြက္ အသက္ေပးျပီး ေတာ္လွန္ေရးကို စတင္လႈပ္ရွားၾကေတာ့လည္း ဦးျမလိႈင္ တို႕ညီအစ္ကိုတစ္ေတြ အားလုံးမ်ိဳးခ်စ္စိတ္တက္ၾကြစြာနဲ႕ ပါ၀င္လုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကတာ လြတ္လပ္ေရး ရတဲ့ အထိပါပဲ။

စစ္ၾကီးအတြင္း ဖ်ာပုံျမိဳ႕နယ္ တစ္၀ိုက္ေက်းရြာေတြက ေတာသူေတာင္သားေတြ ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ ၾကေတာ့ မၾကည့္ႏိုင္တဲ့ ဦးျမလိႈင္က မိသားစုရိကၡာအတြက္ စုေတာင္းထားတဲ့ စပါးက်ီေတြ ဖြင့္ျပီး တစ္ခု မက်န္ေ၀ငွေပးလိုက္ေသးတာတဲ့ေလ။ ေတာ္လွန္ေရးၾကီးျပီးလို႕ ႏိုင္ငံေတာ္ လြတ္လပ္ေရးရ ျပီးတဲ့ေနာက္ ကၽြန္မ နဲ႕ အိမ္ေထာင္က်တဲ့အခ်ိန္ထိ အတူတကြ လည္ပင္းဖက္ျပီး အသက္ေပး လုပ္ ခဲ့ဖူးတဲ့သူရဲ႕ ရဲေဘာ္ ရဲဘက္ေတြ ကို ဆက္လက္တာ၀န္ယူ ေထာက္ပံ့ေနေသးတာေနာ္။
ဖဆပလေခတ္ မွာ အစ္ကိုတစ္ေယာက္လုံးက ေအာင္ျမင္တဲ့ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ဦးျမလိႈင္ ကိုလည္း ရာထူးၾကီးၾကီးေပးျပီး စီမံအုပ္ခ်ဳပ္ေစခဲ့တာကို စြန္႕လႊတ္ျပီး သူယုံၾကည္ေပ်ာ္ေမြ႕ ရာစာေပနယ္ ကို ေျခစုံပစ္၀င္လိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့လည္း ေရးေဖာ္ေရးဖက္စာေရးဆရာေတြကို ေလးစားစာနာေသာအားျဖင့္ ဥာဏ္ပူေဇာ္ ခေတြ သူတစ္ပါးထက္ပိုျပီး ခ်ီးျမႇင့္ျခင္း လုပ္ခဲ့တာလည္း ဦးျမလိႈင္ရဲ႕ ၾကီးမားတဲ့ေစတနာရဲ႕ သာဓက တစ္ခုပါပဲ။

ေရးေဖာ္ေရးဖက္ စာေရးဆရာေတြအေပၚတင္ ေစတနာထားတာ မဟုတ္ေသးဘူး။ သူထုတ္ေ၀တဲ့ "ေပဖူးလႊာ" မဂၢဇင္း ရဲ႕ စာဖတ္ပရိသတ္အေပၚမွာ ေစတနာအျပည့္အ၀ ထားျပီးအေကာင္းဆုံး စကၠဴ၊ အေကာင္းဆုံး အဆင္အျပင္ နဲ႕ နာမည္ၾကီးစာေရးဆရာေတြနဲ႕ စာမူေတြ ေရြးထည့္ခဲ့လို႕ ကုန္က် စရိတ္ မကာမိဘဲ လစဥ္ရံႈးပါေတာ့တယ္။ အရံႈးအျမတ္ကို ထည့္မတြက္ဘဲ သူျမတ္ႏိုးရာစာေပကို စာေပကို အဆင့္ျမင့္ေအာင္ ၾကိဳးစား တန္ဖိုးထားခဲ့လို႕လည္း ေပဖူးလႊာဆိုတဲ့ နာမည္တစ္လုံး  က်န္ရိွခဲ့တာပါပဲ။

လူသားတိုင္းမွာ ၀ါသနာပါရာ တစ္ခုခုေတာ့ ရိွၾကစျမဲပါ။ ၀ါသနာကို အရင္း ခံျပီး ေအာင္ျမင္မႈ ရရိွ ေအာင္လုပ္ေဆာင္ႏိုင္သူေတြကေတာ့ အေရအတြက္အားျဖင့္ နည္းပါးတယ္လို႕ ဆိုရမွာပါပဲ။ အဲဒီ နည္းပါးတဲ့အထဲ မွာ ဦးျမလိႈင္အေနနဲ႕ သူျမတ္ႏိုးရာ စာေပကိုသက္ဆုံးတိုင္ဖက္တြယ္ သြားခဲ့ႏိုင္တာ မို႕ သူရဲ႕ ဆႏၵျပည့္၀စြာ ကုန္ဆုံးရတယ္လို႕ ေတြးၾကည့္ရင္ ပီတိျဖစ္စရာပါပဲေနာ္။
သူ႕ဘ၀လမ္းဆုံး ကို ေရာက္ေတာ့မယ္ ဆိုတာၾကိဳတင္သိရိွထားတဲ့အတိုင္း မၾကာခင္ကာလ အေတာအတြင္း မွာ အေမရိကား ကိုေရာက္ေအာင္လာျပီး သားသမီးေတြ အားလုံးနဲ႕ တစ္၀ၾကီး အတူတကြ ေနထိုင္ သြားခဲ့ရတာ လည္း ႏႈတ္ဆက္သြားရသလို ဦးျမလိႈင္အတြက္ ေက်နပ္ႏွစ္ သိမ့္ စရာ တစ္ခု ျဖစ္ေလာက္ ပါတယ္။

ဘ၀ဆိုတာ ေကာင္းဆိုးဒြန္တြဲျဖစ္ျမဲဓမၼတာမို႕ တျခား ကၽြန္မမသိႏိုင္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြလည္း ရိွႏိုင္ေကာင္း ပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ကိုယ္၀ါသနာပါ ရာ ျမတ္ႏိုးတဲ့စာေပအႏုပညာ နဲ႕ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကား ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ျဖတ္သန္းႏိုင္ခဲ့ တာအျပင္ တိုင္းျပည္နဲ႕လူမ်ိဳး၊ ရဲေဘာ္ရဲဘက္လူးသားေတြအ တြက္လည္း တစ္တပ္ တစ္အား တာ၀န္ယူ ေဆာင္ရြက္ခဲ့တာမို႕ တန္ဖိုးရိွတဲ့ဘ၀ ရယူသြားတယ္ လို႕ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္စရာ ပါပဲ။
ဘယ္ေလာက္ပဲ စိတ္ေက်နပ္စရာေတြ ရိွတယ္ဆိုေပမဲ့ ဆုံးရံႈးျခင္းကေတာ့ အစားထိုးမရႏို္င္တဲ့ ဆုံးရံႈးျခင္းမို႕ က်န္ရစ္ တဲ့ သက္ဆိုင္သူမ်ားအဖို႕ ေျဖႏိုင္ဖြယ္ မရိွတာေတာ့ အမွန္ပါပဲေလ။ အထူးသျဖင့္ အေဖကို အနီးကပ္ဆုံး ခ်စ္တဲ့ ကၽြန္မ သား ေရႊစင္အေနနဲ႕ ခံစားရခ်က္က သက္သာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။

သားက လူေကာင္ၾကီးထြား က်ားက်ားလ်ားလ်ား ရိွတယ္ဆိုေပမဲ့ သူရဲ႕ႏွလုံးသားက ဘယ္ေလာက္ ထိရွ လြယ္ေအာင္ ႏူးည့ံလြန္းတယ္ဆိုတာ အေမျဖစ္တဲ့ ကၽြန္မအသိဆုံးပါပဲ။ အသက္အရြယ္အရ ရုပ္ရည္က်ဆင္း အိုမင္းသြား တဲ့ အေဖကိုျမင္ရခ်ိန္တုန္းကေတာင္ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲျပီး ရိႈက္ၾကီး တ၀ငင္ငိုခဲ့တဲ့သား၊ အခု သားသမီးေတြ ကို အျပီးအပိုင္ ခြဲခြာသြားျပီး ဆိုတာကိုမ်ားသိရင္ ဘယ္ေလာက္ထိခိုက္ခံစားေလမယ္ မသိ။
သားကကၽြန္မ မ်က္စိေအာက္မွာရိွေနရင္ ႏွစ္သိမ့္ေဖ်ာင္းဖ်၊ အားေပးႏိုင္ေသးရဲ႕။ ခုေတာ့တစ္ျမိဳ႕စီ မက တစ္နယ္စီ ျခားတဲ့ေနရာမွာ။ မေျပာမျဖစ္တဲ့ ကိစၥမို႕ ရင္နာနာနဲ႕ပဲကၽြန္မ ဖုန္းဆက္လိုက္ရပါ တယ္။
"သားေနေကာင္းရဲ႕လား" လို႕ ေမးကာရိွေသးတယ္။

သူရဲ႕ပထမဆုံး တုံ႕ျပန္တဲ့စကားက...
"မာမီ ေဖေဖ့ ဆီက ဘာၾကားေသးလဲဟင္"တဲ့။ ကၽြန္မပို႕ထားခဲ့တဲ့ ေၾကးနန္းကျပန္စာမရလို႕ သူ႕ခ မ်ာ စိတ္ေစာေနပုံ ရပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္အခ်ိန္တုန္းကတယ္လီဖုန္းဆက္သြယ္မႈေတြ ကလည္း အခုလို လြယ္ကူေသးတာမဟုတ္လို႕ ေၾကးနန္းကို အားကိုးရတာပါ။ ေၾကးနန္းဌာနက ေတာ့ေျပာပါတယ္။ သူတို႕ ျဂိဳဟ္တု ကတစ္ဆင့္ပို႕တာမို႕ ႏွစ္နာရီပဲ ၾကာမယ္တဲ့။ ဒါေပမဲ့ ဟိုဘက္မွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာမယ္ ဆိုတာ သူတို႕မသိႏိုင္ပါဘူးတဲ့။ အဲဒီေၾကးနန္းဟာ ဦးျမလိႈင္ကြယ္လြန္သား ျပီးတဲ့ေနာက္ သုံးရက္ေျမာက္မွာ ရ ရိွေၾကာင္း ေနာက္မွ သိရိွရပါတယ္။

အခု ကၽြန္မေခၚလိုက္တဲ့ဖုန္းကို ခါတိုင္းလိုအေၾကာင္းမဲ့ အေမကအလြမ္းေျပေခၚတဲ့ ဖုန္းလို႕ ထင္ေန ရွာတယ္ နဲ႕ တူပါရဲ႕။ ကၽြန္မက ေျပာမထြက္လို႕ ခပ္ဆဆနဲ႕ ဘာက စေျပာရမလဲ စဥ္းစားေနဆဲမွာ ပဲသူက စကား ဆက္ျပန္ပါတယ္။
"သားညက အိပ္မက္ မက္တယ္"တဲ့။
"ဟုတ္လား၊ ဘယ္လိုမက္လဲ"လို႕ သူ႕ကို သတင္းမေျပာေသးဘဲ ေမးေတာ့...
"ဘုရားစင္ေရွ႕ မွာ ေဖေဖရယ္၊ သားရယ္၊ ယမင္းရယ္၊ သုံးေယာက္အတူ ဘုရားကန္ေတာ့ျပီး ဆုံးသြားတဲ့ ညီေလးဇာနည္ ကို အမွ်ေပးေ၀ဖို႕ လုပ္ေနတာတဲ့။ ျပီးေတာ့ ေဖေဖကသမီးရယ္... ေမာင္ေလးေတြကုိ အႏိုင္မက်င့္ပါနဲ႕ လို႕ ယမင္းကိုေျပာေနေသးတယ္။ အိမ္မက္ထဲမွာေတာ့ ေဖေဖ ကေနေကာင္းေနသလို ၾကည္ၾကည္ လင္လင္ပဲ။ လန္႕ႏိုးသြားျပီး ျပန္အိပ္မရတာနဲ႕ နာရီၾကည့္လိုက္ ေတာ့သုံးနာရီထိုးေနျပီ။ ဒါနဲ႕ေဖေဖ့ အတြက္ ဓာရဏပရိတ္ရြတ္ေပးေနတာ။ အဲဒီထဲမွာ "ၾကမ္းတမ္း ခက္မာေသာအနားမ်ိဳးတို႕ မထိခိုက္ရာ" "လို႕ ပရိတ္ေတာ္ထဲမွာ ပါတယ္ေလ။ ကင္ဆာဆိုတာ လည္းၾကမ္းတမ္းခက္မာေသာ အနာမ်ိဳးပဲ မဟုတ္လား မာမီ" တဲ့။

"ေၾသာ္...သားရယ္"လို႕ ကၽြန္မရင္ထဲမွာ နင့္ေနေအာင္ ခံစားလိုက္ရရင္း မ်က္ရည္ေတြ စီးက် လာ ေတာ့တယ္။ ဟိုမွာအေဖက ရုပ္ၾကြင္း အျဖစ္သာ က်န္ရိွေတာ့တာကို မသိရွာေသးတဲ့သားက ေ၀ဒ နာသက္သာ ဖို႕ ပရိတ္တရား ရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္ျပီး ေတာင္းဆုျပဳေနဆဲေလ။
သားကို ဘယ္လို ဆက္ေျပာရမယ္မွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူး။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ မနည္းစိတ္ကို တင္း ထား လိုက္ျပီးမွ....
"သား ေခါင္းေအးေအးထားျပီး နားေထာင္ေနာ္"
"သားအိမ္မက္ အရ ေဖေဖက ဘုရားစင္ေရွ႕မွာ ၀တ္ျပဳေနတယ္ဆိုေတာ့ ဘ၀ကူးေကာင္းမွာပါ။ သား အိပ္မက္မက္တဲ့ အခ်ိန္ မွာ အေဖေဖက ဘ၀ကူးသြားျပီလို႕"သားကို ေျပာျပရင္း ကၽြန္မလည္း ရိႈက္ငိုမိေတာ့ တယ္။
သားဆီက "ဟင္"ဆိုတဲ့ အသံတစ္ခြန္းပဲ ၾကားလိုက္ရျပီး လုံး၀တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ သြားပါေလ ေရာ။

"သား...သား၊ ဘာျဖစ္ေနလဲ၊ ဘာျဖစ္ေနလဲ"နဲ႕ ထပ္တလဲလဲေမးေတာ့မွ ရိႈက္ၾကီးတငင္နဲ႕ ငိုသံ ထြက္လာ ပါတယ္။
ကၽြန္မလည္း ဘာလုပ္ရမွန္းမသိဘူး။ သားကအေမ့ရင္ခြင္နဲ႕ အေ၀းၾကီးေနရာမွာ ေရာက္ေနတဲ့ အျပင္ သူကတစ္ကိုယ္တည္း ရိွတဲ့အခိုက္ အနားမွာ ေဖးမႏွစ္သိမ့္မဲ့သူ တစ္ေယာက္တေလမွ မရိွတဲ့ ၾကားထဲက ဒီလို သတင္းဆိုးၾကီးမ်ိဳးကို ေျပာျပရတာ ရင္ထဲမွာ ထိခို္ကနာက်င္လိုက္တာ။ သားကို သနားလိုက္တာ။
မိးကိုေရ နဲ႕ ျငိႇမ္းသတ္လို႕ရတယ္ ဆိုေပမဲ့ မီးေလာင္ခ်ိန္မွာ အဲဒီေရက အနားမွာရိွေနမွ အရာေရာက္ မွာေပါ့ေနာ္။
သားက ငိုရိႈက္လို႕မဆုံး ျဖစ္ေနရွာေလရဲ႕။ သားသမီးေတြအဖို႕ မိဘႏွစ္ပါးထဲက တစ္ဦးဦး ဆုံးပါး ပ်က္စီး သြားရျခင္း ဟာ အဆိုး၀ါးဆုံးေသာ ခံစားရခ်က္ဆိုတာ ကၽြန္မစာနာခံစားႏိုင္တာမို႕ သား အားရေအာင္ ငိုေနတာ ကို စိတ္ရွည္စြာနဲ႕ ေစာင့္ျပီးမွ သားကုိႏွစ္သိမ့္ေဖ်ာင္းဖ်ရပါတယ္။

တကယ္က သားဟာဖခင္အေပၚမွာ "၀တၱရားေက်လြန္းမက ေက်ခဲ့ျပီးသူပါ။ အေဖကို အရိပ္ၾကည့္ ျပီး လိုအပ္တာ မွန္သမွ် ျဖည့္ဆည္းေပးခြင့္ရတာကိုပဲ သူကေက်နပ္ၾကည္ႏူးေနေသးတာ မဟုတ္ လား။ ကိုယ့္အတြက္ ဆိုရင္ ဦးေႏွာက္နဲ႕ စဥ္းစားျပီး ျခိဳးျခံေခၽြတာ၊ သူတစ္ပါးအတြက္က် ႏွလုံးသား နဲ႕စဥ္းစားျပီး ရက္ရက္ေရာေရာ သဒၶါထက္သန္စြာ နဲ႕ ေပးကမ္းေစာင့္ေရွာက္တတ္တဲ့ လူစားမ်ိဳး ေလ။ ဒါေၾကာင့္ သား တာ၀န္ေက်ခဲ့တာေတြ ေျပာျပျပီး စိတ္ေျဖႏိုင္ဖို႕ ႏွစ္သိမ့္ရတယ္ေပါ့။"
"မာမီ ေဖေဖ့အနားမွာ သားတို႕မရိွလိုက္ရဘူးေနာ္။ ေဖေဖဘယ္လိုခံစားသြားသလဲ ဆိုတာသိခ်င္ လိုက္တာ" တဲ့။

"ေဖေဖ ေကာင္းရာဘ၀ကို ေရာက္မွာပါေနာ္ မာမီ၊ ေဖေဖဘယ္ဘ၀ ေရာက္သြားသလဲဆိုတာ သားသိခ်င္ လိုက္တာ"
ဒီဘ၀တင္မကဘူး။ လားရာဘ၀ထိေတာင္ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ သူတာ၀န္လိုက္ယူခ်င္တဲ့ထိ ေတြးျပီး ကၽြန္မ ကိုအမ်ိဳးစုံ ေနေလရဲ႕။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ စိတ္အားတင္းႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားခိုင္းျပီး အေဖရဲ႕အသုဘ အမီျမန္မာျပည္ ျပန္ႏိုင္ ဖို႕ ကၽြန္မတို႕ စီစဥ္ရပါေတာ့တယ္။ လိုအပ္တဲ့ ျပည္၀င္ခြင့္ ဗီဇာရရိွဖို႕ ၀ါရွင္ တန္ ရိွ ျမန္မာသံရုံးကို ေခၚလိုက္ေတာ့ သံအမတ္ၾကီးကိုယ္စားလက္ရိွ တာ၀န္ယူေနသူက ကၽြန္မ နဲ႕ရင္းႏွီးခင္မင္ တဲ့ ဦးလွျမင့္ဦးျဖစ္ေနတာနဲ႕ အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပျပီး အကူအညီေတာင္းရပါ တယ္။

အဲဒီအခ်ိန္က ျပည္၀င္ခြင့္ဗီဇာေတြက ခုလိုခြင့္ျပဳတဲ့အခ်ိန္ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အထူးကိစၥ အေန နဲ႕ ျမန္မာျပည္က သက္ဆိုင္ရာအထိ ပို႕ျပီး ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ယူရမွာလို႕ ေျပာျပတာအတြက္ အခ်ိန္ ယူေစာင့္ရျပန္ပါေရာ။ သားလာမယ္ဆိုေတာ့ ေၾကညာထားျပီးသား အသုဘရက္ကို သတင္း စာ မွာျပန္ေၾကညာျပီး ရက္ေရႊ႕ရ၊ ဗီဇာေစာင့္ရတာကလည္း ရက္ကၾကာ၊ သားကလည္း သြားဖို႕ စိတ္ေစာလွျပီ။
သင္တန္းခ်ိန္ မို႕ ခြင့္ကလည္း တစ္ပတ္ပဲရမွာ ဆိုေတာ့ အားလုံးက ေဘးက်ပ္နံက်ပ္။ သား ကိုဖုန္း ေခၚလိုက္တိုင္း လည္း ငိုရိႈက္ရျခင္းနဲ႕ အဆုံးသတ္ေနရတာမို႕ ျမန္မာျပည္သြားဖို႕ကိစၥလက္ေလွ်ာ့ လိုက္ျပီး အေမဆီျပန္လာဖို႕ ေခၚလိုက္ရပါတယ္။ အသုဘကလည္း ႏွစ္ၾကိမ္တိုင္ ရက္ေျပာင္းျပီး ေစာင့္ ရတာကလည္း ၾကာျပီေလ။

သားဖေလာ္ရီဒါ ကို ျပန္ေရာက္လာျပီး ေနာက္တစ္ေန႕က်မွ ဦးလွျမင့္ဦးက ဖုန္းဆက္လာ ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္က ျပည္၀င္ခြင့္ဗီဇာ ခြင့္ျပဳခ်က္ရျပီတဲ့။ ခုမွထြက္ေတာ့လည္း က်န္တဲ့ ခြင့္ငါးရက္တည္း နဲ႕ ျမန္မာျပန္အသြားအျပန္ လုပ္ဖို႕ကမလြယ္၊ အသုဘမမီႏိုင္တဲ့ အတူမို႕ သားကို စိတ္ေလွ်ာ့လိုက္ဖို႕ ပဲ ေျပာရပါေတာ့တယ္။
အသုဘ အတြက္ ကုန္က်မဲ့ေငြေၾကးနဲ႕အတူ သားသမီးေတြအားလုံး တစ္ဦးစီနာမည္နဲ႕ ပန္းျခင္းေတြ လည္း ပို႕ေပးဖို႕ ကို၀င္းဦး ရဲ႕ ခ်စ္သူသက္ထား ေဒၚအိုင္ရင္းတင္လွကိုပဲ တာ၀န္ယူေပးဖို႕ အကူအညီ ေတာင္း ရတယ္ေပါ့။ အိုင္းရင္းကလည္း ေစတနာပိုသလား မေျပာနဲ႕။ ကၽြန္မနာမည္နဲ႕ ပန္းျခင္းတစ္ ခုေတာင္ အဆစ္ထည့္ျပီး ပို႕ေပးလိုက္တာအျပင္ အေဖအေပၚ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးစြာနဲ႕ တာ၀န္ေက်လွတဲ့ သားေရႊစင္ရဲ႕ သစ္ခြ ပန္းစည္းၾကီးကို ဦးျမလိႈင္ရဲ႕ ရင္ခြင္ထက္မွာ အက်အနတင္ေပးလိုက္တာ ဓာတ္ပုံနဲ႕ ဗီဒီယိုေတြရိုက္ျပီး ပို႕လာ လို႕ ေတြ႕ျမင္ရပါတယ္။

အသုဘ အတြက္ အစစအေသးစိတ္ တာ၀န္ယူေပးၾကတဲ့ ဦး၀င္းျငိမ္း (ေရႊအျမဳေတ)၊ ဦးျမလိႈင္ရဲ႕ တူ ဦး၀င္းႏိုင္နဲ႕ ကၽြန္မတို႕မိသားစုကိုယ္စား ကိုယ္ဖိရင္ဖိ တာ၀န္ယူေပးတဲ့ ေဒၚအိုင္ရင္းတင္လွ (စႏၵာ) တို႕ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ရိွမဆုံး ျဖစ္ရပါတယ္။
ဖေလာ္ရီဒါ မွာ ရိွတဲ့ဓမၼသုခဘုန္းၾကီးေက်ာင္းက ဆရာေတာ္ဦး၀ိမလဆီမွာလည္း သားကိုင္တိုင္ ဦးျမလိႈင္ အတြက္ ဆြမ္းသြတ္အမွ်ေပးေ၀၊ ေရစက္ခ်ျပီး အလွဴတစ္ခုလုပ္ျပီးမွ ခြင့္ရက္ေစ့လို႕ ၀ါရွင္ တန္ျပန္ပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေျပာင္းလဲလို႕ မရႏိုင္တာမွန္သမွ်ကို ျငိမ္းခ်မ္းစြာ လက္ခံႏိုင္ေအာင္ ေတာ့ သား ကို ေဖ်ာင္းဖ်ေျပာျပရင္း ႏွစ္သိမ့္ရပါတယ္ေပါ့။ အခုလို ရင္ထဲမွာ ထိခိုက္နာက်င္မႈနဲ႕ ခက္ခဲတဲ့အခ်ိန္ ဘ၀မုန္တိုင္း ကို ၾကံ႕ၾကံ႕ခံႏိုင္ဖို႕က အေရးၾကီးတယ္ မဟုတ္လားေနာ္။
ဒီလိုနဲ႕ သားခမ်ာ အေဖဆုံးပါးရတာအတြက္ေတာင္ ေအးေအးေဆးေဆး ပူေဆြးခ်ိန္မရဘဲနဲ႕ တက္ဆဲသင္တန္း မွာ ပ်က္ကြက္ခဲ့တဲ့ စာေတြ ျပန္လိုက္ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားေနရေတာ့တယ္။

ကၽြန္မလည္း သူ႕ကိုေန႕စဥ္ဖုန္းဆက္ျပီး အားေပးေပါ့။ က်န္တဲ့အငယ္သားသမီးေတြကေတာ့ အေမ့ နားမွာအတူ ရိွေနၾကတာမို႕ ေျဖသာေနသာ ရိွၾကပါတယ္။ အၾကီးသမီး ယမင္းက အသက္အရြယ္ လည္း ရျပီျဖစ္တဲ့အျပင္ အိမ္ေထာင္ရွင္ ျဖစ္ေနေတာ့ အနားမွာရိွတဲ့ သူ႕ခင္ပြန္းက အားေပးႏွစ္သိမ့္ ႏိုင္ တာေၾကာင့္ ေတာ္ေလေသးရဲ႕။
ကၽြန္မ လည္း အလုပ္ျပန္သြားရင္း ပုံမွန္လည္ပတ္ေနတဲ့ ဒီဇင္ဘာလ အလယ္ေလာက္မွာ ဘန္ ေကာက္ကမိတ္ေဆြတစ္ဦးက ဖုန္းဆက္လာပါတယ္။ "အခုပဲ ေဒၚလွလွျမင့္ တို႕ကို ေလဆိပ္ ပို႕ျပီး ျပန္လာခဲ့တာ" တဲ့။
"ဘန္ေကာက္ ကို လာလည္ၾကတာလား"လို႕ ေမးၾကည့္ေတာ့ "မဟုတ္ဘူး၊ အေမရိကားသြားရင္း ဘန္ေကာက္မွာႏွစ္ရက္၀င္ျပီးလည္တာ"လို႕ ေျပာျပေတာ့ ကၽြန္မ အ့ံၾသသြားတာပဲ။ ဧကႏၱ ကၽြန္မ ကိုတမင္အံ့အားသင့္ေစခ်င္တာေၾကာင့္ သူလွ်ိဳထားတယ္ဆိုတာ သေဘာေပါက္လိုက္ပါတယ္။

ေဒၚလွလွျမင့္နဲ႕ ကၽြန္မ ငယ္ငယ္ကတည္းက လည္ပင္းဖက္ျပီး ၾကီးျပင္းလာခဲ့ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ေလ။ ၀ိေသသျပဳ ေျပာရမယ္ ဆိုရင္ အခ်စ္ဆုံး သူငယ္ခ်င္းလည္း ျဖစ္ပါေသးတယ္။ ကၽြန္မတို႕ ၁၉၈၉ခုႏွစ္ ဘန္ေကာက္ ကို သမီးေကသီနဲ႕ အတူသြားလည္ၾကတုန္းကတည္းကျမင့္နဲ႕ အတူဆံု ၾကဖို႕ ခ်ိန္းထား ခဲ့ၾကတာပါ။ သူ႕ဘက္က ဗီဇာရဖို႕ အခက္အခဲေရာ၊ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ကအစက ခက္ခဲေန ဆဲ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ရက္မေသမခ်ာ ျဖစ္ေနခဲ့တာ တစ္ႏွစ္ေတာင္ေက်ာ္ေနပါျပီ။ အခု ေသခ်ာေပါက္ ေရာက္ လာေတာ့မယ္ ဆိုေတာ့ ကၽြန္မ၀မ္းသာမဆုံး ျဖစ္ရတယ္ေပါ့။
ဘာလိုလိုနဲ႕ ကၽြန္မတို႕ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ခြဲခြာခဲ့ရတာ ၁၃ႏွစ္ျပည့္ ဖို႕ ႏွစ္လ ပဲလိုတယ္။ ႏွစ္ ေယာက္သားအျပန္အလွန္ေရးခဲ့တဲ့ စာေတြကေတာ့ ေျမာက္ျမားစြာပါပဲ။ ျမင့္ဆီက ၁၁၄၃ေစာင္၊ ကၽြန္မ ဆီက ၁၁၅၂ေစာင္ ရိွပါတယ္။
"ခ်စ္တဲ့သူေတြ ေ၀းေနတဲ့ အခါ စာေလးေတြ အလည္လာၾကတယ္"တဲ့။

စာေတြေထာင္ေက်ာ္ ဂဏန္း ျဖစ္ေနတာ ဘာဆန္းပါ့မလဲ။ တစ္ပတ္ကို အနည္းဆုံး စာႏွစ္ေစာင္ႏႈန္း နဲ႕ ေရးေနၾကတာေလ။ သူ႕အိမ္မွာ အပ္က်တာကအစ ကၽြန္မသိရသလို ကၽြန္အိမ္မွာ ထမင္းအိုးတူး တဲ့ကိစၥ အထိ အေသးစိတ္ေရး အသိေပးရင္း ေကာင္းဆိုးမွန္သမွ် ေ၀ခြဲခံစားၾကတာမို႕ ကမၻာတစ္ ျခမ္းျခားေအာင္ လူခ်င္းေ၀းေနၾကေပမဲ့ ႏွလုံးသားခ်င္းက နီးကပ္ေနၾကဆဲပါပဲ။
အက်ိဳးအေၾကာင္း အေသအခ်ာ သိခ်င္လို႕ L.Aမွာရိွတဲ့ သူ႕သားဆီဖုန္းဆက္လိုက္ေတာ့-
"ဟင္.. ဘယ္လိုလုပ္ သိတာလဲ၊ မာမီက တမင္ surprise လုပ္ခ်င္လို႕ မေျပာရဘူးမွာထားတာ"တဲ့ ေလ။ သူက ဖုံးထားသမွ် အၾကံေတာ္ၾကီး မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေပၚသြားတာမို႕ ကၽြန္မ ေက်နပ္စြာနဲ႕ ျပံဳး လိုက္ရပါေသးတယ္။ အဲဒီညမွာပဲ ဖုန္းျမည္လာေလရဲ႕။ ဟိုဘက္က ၀မ္းသာလိႈက္လွဲတဲ့အသံနဲ႕...
"ေဟး....ခင္"တဲ့။

ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေကြကြင္းခဲ့ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕အသံကို ၾကားလိုက္ရေတာ့ ကၽြန္မအားတက္၀မ္း သာသြားတာပဲ။ ႏွစ္ေယာက္သား အလုအယက္ ေျပာလိုက္ၾကတာ မိနစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာတာ ေတာင္ေျပာလို႕ မကုန္ႏိုင္ၾကေသးပါဘူး။ စကားေျပာရုံတင္မကဘူး။ လူခ်င္းကလည္း မေအာင့္ႏိုင္ ဘဲ အျမန္ဆုံး ေတြ႕ခ်င္ေနၾကျပီေလ။
"မင္း...ဘယ္ေတာ့ လာမွာလဲ"တဲ့။
ကၽြန္မလည္း သူ႕နည္းတူစြာ လွ်ိဳလိုက္တယ္ေပါ့။
"တို႕ GUMေတြ ခြဲစိတ္ဖို႕ ဆရာ၀န္နဲ႕ ခ်ိန္းထားတာ ရိွေသးတယ္ဟယ္။ အဲဒါျပီးတာနဲ႕ လာခဲ့မယ္" လို႕ ခပ္တည္တည္ ေျဖလိုက္တာကို တကယ္ထင္မွတ္သြားေလရဲ႕။

ေနာက္တစ္ေန႕မွာေတာ့ အလုပ္က ခြင့္ယူဖို႕ စီစဥ္ရ၊ ေလယာဥ္လက္မွတ္ရွာရနဲ႕ ကၽြန္မအလုပ္ေတြ ရႈပ္ ပါေလေရာ။ L.Aမွာရိွတဲ့ သမီးယမင္းကိုလည္း ကၽြန္မ လာမယ္ဆိုတာ ဘယ္သူမွမေျပာဖို႕ ၾကိဳ တင္ျပီး ပိတ္ထားရေသးတယ္။ L.Aကို ထြက္မဲ့ရက္က်ေတာ့လည္း အိမ္မွာ က်န္ခဲ့မဲ့ သမီးသူဇာကို ေသေသခ်ာခ်ာ မွာထားခဲ့ရေသး တာေနာ္။
"အန္တီျမင့္ ဖုန္းဆက္ရင္ မာမီ L.Aသြားတာမေျပာနဲ႕။ ဆရာ၀န္ဆီသြားတယ္။ GUMခြဲေနရ လို႕ ေဆးခန္းမွာ ေရာက္ေနတယ္ေျပာ"နဲ႕ အၾကံအဖန္ေတြ လုပ္ရပါတယ္။
ကံေကာင္းေထာက္မ စြာနဲ႕ ကၽြန္မ L.Aေရာက္တဲ့ထိ ျမင့္မသိလို႕ အဆင္ေျပသြားပါတယ္။ ကၽြန္မ တို႕ႏွစ္ေယာက္ က ေန႕စဥ္ဖုန္းတစ္လွည့္ဆီေခၚေနက်မို႕ အခ်ိန္ၾကာၾကာ ဖုံးဖိထားလို႕ မရ မွာ ေသခ်ာတာေၾကာင့္ ေလယာဥ္ကြင္း လာၾကိဳတဲ့ သမီးယမင္းကို ေလဆိပ္က အိမ္ တန္းမသြားဘဲ၊ ျမင့္ရိွမဲ့ေနရာ ကို တစ္ဆက္တည္းသြားဖို႕ ေျပာရပါတယ္။ တစ္လမ္းလုံးျမင့္ကို Surprise လုပ္လိုက္ မယ္ ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႕ ျပံဳးလို႕ေပါ့။

ျမင့္အိမ္ရိွရာ လမ္းထဲခ်ိဳး၀င္လိုက္ေတာ့ သမီးယမင္းက "မာမီတစ္ေယာက္တည္း အသာေလးဆင္း သြား၊ ကားကို မေတြ႕ရေအာင္ သမီးဟိုဘက္က တစ္အိမ္ေက်ာ္မွာ သြားရပ္ထားလိုက္မယ္"တဲ့။
သားအမိႏွစ္ေယာက္စိတ္တူကိုယ္တူ အၾကံနဲ႕အသားေလး ဖြနင္းျပီး ကၽြန္မတံခါးကို သြားေခါက္ လိုက္ေတာ့ လာဖြင့္ေပးတဲ့ သူက ျမင့္ရဲ႕ေခၽြးမေလး ျဖစ္ေနတာနဲ႕ တိုးတိုးေလး ေျပာျပရင္း အိမ္ထဲ ၀င္ခဲ့ ပါတယ္။ ျမင့္ကသူ႕အခန္း၀ကို ေက်ာေပးထားျပီး အကႌ်တစ္ပုံကို ေခါက္ေနေလရဲ႕။ ကၽြန္မ က ေနာက္ကေနျမင့္ ကို တအားသိုင္းဖက္လိုက္ေတာ့ သူလန္႕သြားျပီးမွ...
"ဟင္...ခင္" နဲ႕ တအံ့တၾသပုံစံနဲ႕ တစ္ခြန္းတည္းပဲ ေျပာႏိုင္ျပီး ခ်ံဳးပြဲခ်ငိုပါေေရာ။ သူငိုေတာ့ ကၽြန္မ ပါေရာ ငိုျပီး ႏွစ္ေယာက္သား အားရပါးရ ငိုလိုက္ၾကတာ။
၀မ္းသာလို႕က်ရတဲ့ မ်က္ရည္ေပါ့။

ရွင္လိင္ျပန္တဲ့ေန႕၊ ေထာင္ကထြက္တဲ့ေန႕၊ မဂၤလာဦးေန႕ေတြက အေပ်ာ္ဆုံးေန႕ဆိုတဲ့ အထဲ မွာ ေကြကြင္းေနရတဲ့ ခ်စ္ေသာသူမ်ားနဲ႕ ျပန္ဆုံေတြ႕ရတဲ့ေန႕လည္း ပါသင့္တယ္ ထင္ပါရဲ႕ေနာ္။ ငိုလို႕ အားရေတာ့ မွ ကၽြန္မရဲ႕ေက်ာျပင္ကို ျမင့္က တအုံးအုံး ထုျပီး-
"ကဲ...ညာဦး၊ မလာဘူးဆိုျပီး တို႕က အဟုတ္မွတ္လို႕"တဲ့။
မ်က္ရည္ေတြ နဲ႕ ကၽြန္မတို႕ႏွစ္ေယာက္ ႏွစ္သိမ့္ၾကည္ႏူးစြာနဲ႕ ရယ္ၾကျပန္ပါေရာ။
ဘ၀အေကြ႕ မွာ ေမ့ႏိုင္စရာမရိွေအာင္ ၾကည္ႏူးေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရတဲ့ ေန႕ေလးအျဖစ္ ႏွလုံးသားထဲ သိမ္းဆည္း ထားရတဲ့ အမွတ္တရအျဖစ္ကေလး တစ္ခုပါပဲေလ။ ဘ၀ဆိုတာ ငိုျခင္းရယ္ျခင္း ေတြနဲ႕ ျဖတ္သန္းေနရတာ မဟုတ္လား။ ဘယ္အရာ မွ တည္ျမဲျခင္း မရိွတာကေတာ့ ေသခ်ာလွပါတယ္။

သူငယ္ခ်င္းနဲ႕ ေတြ႕ဆုံျပီး တစ္ပတ္ေလာက္ထိ စကားလက္ဆုံ ေျပာမကုန္ရာက အခ်ိန္တန္ေတာ့ လည္း အိမ္ျပန္ရျခင္း နဲ႕ ခြဲခြာရျပန္ေရာ။ ဒီလိုနဲ႕ အလုပ္ျပန္၀င္ျပီး တစ္လေတာင္ မျပည့္ေသး ဘူး။ ျပႆနာတစ္ခုက ေပၚလာေလရဲ႕။ သမီးၾကီးမေကခိုင္ဆို ခရစၥမတ္ပြဲေတာ္ ရုံးပိတ္ရက္ေတြက်ရင္ အေပါင္းအသင္းေတြ နဲ႕အတူ ေရခဲေလွ်ာစီး Snow Skiသြားေနက်ပါ။ ခါတိုင္းႏွစ္ေတြေတာ့ ေဘးမသီ ရန္မခ ျပန္ေရာက္လာစျမဲပါပဲ။ ဒီႏွစ္ေတာ့ အၾကီးအက်ယ္ဒူးကြဲျပီး ျပန္ေရာက္လာပါ တယ္။
"မာမီ၊ သမီး ဒူးၾကီးက ေရာင္ျပီး တစ္ခ်ိန္လုံးကိုက္ေနတယ္"လို႕ ငိုသံပါၾကီးနဲ႕ ဖုန္းဆက္လာေတာ့..
"ဆရာ၀န္ ျပျပီးျပီလား"လို႕ ေမးၾကည့္ရတာေပါ့။

"မျပရေသးဘူး၊ Ski Patrol ေတြက သမီးလဲက်ေတာ့ ထမ္းစင္ေပၚ တင္ျပီးအေရးေပၚ ေဆးကု ခန္းကို ပို႕ေပးတယ္။ သူတို႕က ကိစၥမရိွဘူးဆိုလို႕"တဲ့။ ေျပာရင္းဆိုရင္း မေရႊေခ်ာေလး တဟီးဟီးနဲ႕ ငိုခ်ပါေလေရာ။
ကိုယ့္မ်က္စိေအာက္မွာ မဟုတ္ေတာ့ ကၽြန္မလည္း ဘာလုပ္ရမွန္းမသိဘူး။ မခ်ိမဆ့ံေ၀ဒနာ ခံစား ရလို႕သမီးက အားငယ္ျပီး ငိုေတာ့ကၽြန္မရင္မွာ ထိခိုက္နာက်င္ရပါတယ္။ ကိုယ္လည္း ၀င္ကူ ခံစား ေပးလို႕လည္းမရ။ ဒါနဲ႕သမီးကိုခ်က္ခ်င္း ဆရာ၀န္နဲ႕ သြားျပဖို႕ ေျပာျပီး ကၽြန္မကို အက်ိဳးအေၾကာင္း အခ်က္ခ်င္းျပန္ေျပာဖို႕လည္း မွာရေသးတယ္။ ျပန္ေရာက္ျပီး တစ္ပတ္ၾကာတဲ့ တိုင္ေအာင္ အေရာင္ မေလ်ာ့ဘဲ ကိုက္ေနဆဲဆိုေတာ့ အထဲမွာ တစ္ခုခု ခ်ိဳ႕ယြင္းေနျပီလား ေတြးျပီး လည္းစိတ္ပူရပါေသးတယ္။

ဆရာ၀န္က ဓာတ္မွန္ေတြရိုက္ အေသအခ်ာ စမ္းသပ္ၾကည့္ေတာ့ ဒူးတစ္ခုလုံးက ေၾကမြပ်က္စီး သြားတာ တဲ့ေလ။ Major Surgery လုပ္ရမွာတဲ့။ တင္ပါးက အရိုးကို ခြဲထုတ္ယူျပီး ဒူးမွာ အစားထိုး ျပန္ ထည့္ေပးရမ်ာမို႕ ႏွစ္ေနရာ ခြဲစိတ္ရမွာဆိုေတာ့ မသက္သာေလဘူးေပါ့။ သမီးကို အားမငယ္ ဖို႕ ႏွစ္သိမ့္ေခ်ာ့ေမာ့အားေပးရင္း ကၽြန္မခ်က္ခ်င္း လိုက္လာခဲ့မယ္ ဆိုတာေျပာျပရပါတယ္။
ခြင့္ယူရတဲ့ ရက္ေတြက ဆက္ေနလို႕ မ်ကႏွာပူပူနဲ႕ပဲ အလုပ္ခြင္က တာ၀န္ခံအရာရိွကို အက်ိဳး အ ေၾကာင္းေျပာျပရေတာ့ နားလည္မႈရိွစြာနဲ႕ လြယ္လြယ္ကူကူ ခြင့္ေပးလိုက္လို႕ ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ ဒီလို နဲ႕ တကၠဆက္ျပည္နယ္ သမီးရိွရာ ဟူစတန္ျမိဳ႕ကိုေရာက္ရျပန္ပါေရာ။ ကၽြန္မေရာက္ျပီး ေနာက္တစ္ ရက္မွာပဲ သမီးေကခိုင္ ေဆးရုံတက္ရပါတယ္။ တိုးတက္ေနတဲ့ဒီတိုင္းျပည္မွာေတာ့ ႏွလုံးအစားထိုး တာတို႕၊ တင္ပါးဆုံ အစာထိုး တာတို႕၊ ဒူးအစားထိုးတာ တို႕ကထမင္းစား ေရေသာက္လို သမာရိုးက် လြယ္ကူ လွပါတယ္ ဆိုရမယ္ေပါ့။

မေကခိုင္ ခြဲစိတ္ျပီးေတာ့ ကာတြန္းထဲမွာ ပုံေတြ ဆြဲထားတဲ့အတိုင္းပါပဲ။ အိပ္ရာေလးဖက္မွာ တိုင္ ေတြေထာင္၊ သံေခ်ာင္းေတြပစ္၊ ၀က္အူေတြစုတ္၊ ၾကိဳးေတြတန္း၊ အေလးေတြေျခရင္းဘက္မွာ တြဲ လဲ ဆြဲျပီး ခြဲစိတ္ထားတဲ့ ေျခေထာက္ၾကီးကို အ၀တ္ပုခက္မွာ ထည့္ဆြဲျပီး စက္သီးနဲ႕အေပၚမွာ တင္ခ်ိန္ထား ရတာ။ သူ႕မွာ မိုးပ်ံေျခေထာက္ၾကီးနဲ႕ေပါ့။ မလႈင္သာ မလွည့္သာနဲ႕ ျမင္ရတာကို စိတ္မသက္သာစရာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ လူနာ က စိတ္ဓာတ္မက်ပါဘူး။
အေမက အနားမွာရိွတဲ့အျပင္ မေကခိုင္ကလည္း အေပါင္းအသင္း ေကာင္းေတာ့ သတင္းလာေမး ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက ျမန္မာေရာ၊ တရုတ္ေရာ၊ ဂ်ပန္ေရာ၊ အေမရိကန္ေရာ၊ ဂရိေရာ စုံသြားတာ ပဲ။ အိပ္ရာေဘး က တယ္လီဖိုန္းကလည္း ငါးမိနစ္ တစ္ခါေလာက္ ေခၚျပီး သတင္းေမးသူ မစဲတာ မို႕သူ႕မွာ မအားႏိုင္ မနားႏိုင္ ျဖစ္ေနေလရဲ႕။

ဒီေနရာမွာ အေရွ႕တိုင္းနဲ႕ အေနာက္တိုင္း ခံယူခ်က္ခ်င္း ကြာျခားပုံကို ကၽြန္မ ရႈျမင္သုံးသပ္မိပါ တယ္။ အေနာက္ တိုင္းသားေတြက ကိုယ့္မိသားစုထဲကျဖစ္ေစ၊ ရင္းႏွီးခင္မင္သူ တစ္ဦးဦးျဖစ္ေစ ေဆးရုံ တက္ရတယ္ ဆိုရင္လွေပ့ဆိုတဲ့ ပန္းျခင္းၾကီးေတြကို တယ္လီဖုန္းနဲ႕ လွမ္းေအာ္ဒါလုပ္ျပီး ပန္းဆိုင္ ကေန ေစ်းၾကီးေပး၀ယ္တယ္။ ျပီးေတာ့ ဘယ္ေဆးရုံ၊ ဘယ္အခန္းနံပါတ္က လူနာ၊ ဘယ္သူ႕ဆီကို ပို႕ေပးပါလို႕ ခိုင္းလိုက္တာပဲ။ ပန္းဆိုင္က သူမွာတဲ့အတိုင္း လူနာနဲ႕ အိပ္ရာေဘး စားပြဲေပၚကို အျမန္ဆုံး အေရာက္ တာ၀န္ယူ ပို႕ေပးတယ္ေပါ့။
ေနာက္ျပီး လူနာတစ္ဦးစီအတြက္ ကိုယ္ပိုင္အသုံးျပဳဖို႕ ဖုန္တစ္လုံးကလည္း အိပ္ရာေဘးစားပြဲေပးမွာ အဆင္သင့္ ရိွေနတာမို႕ အေ၀းကသတင္းေမးဖို႕ကလည္း လြယ္ကူတာေၾကာင့္ လူနာ စိတ္ၾကည္လင္ ေအာင္ ပန္းတစ္ျခင္းပို႕တယ္၊ တယ္လီုဖုန္းနဲ႕ သတင္းေမးလိုက္ရင္ သူတို႕အတြက္ ၀တၱရားေက်ျပီ လို႕ ခံယူခ်က္ထားၾကတယ္ ဆိုပါေတာ့။

ဒါကလည္း ပတ္၀န္းက်င္ အေျခအေနေပၚမွာ မူတည္တဲ့သေဘာပါပဲ။ ဒီတိုင္းျပည္မွာ တစ္ေနရာနဲ႕ တစ္ေနရာ ခရီးကလည္း နီးတာမဟုတ္ဘူးေလ။ သြားရလာရတဲ့ ဒုကၡကလည္း အခ်ိန္ကုန္သားမို႕ တာ၀န္ၾကီး တာ အမွန္ပါပဲ။ ကိုယ့္အတြက္ အပထား၊ လူနာကိုယ္တိုင္အတြက္ မက်န္းမာတဲ့အခါမ်ိဳး မွာ အားအင္ျပည့္ေအာင္ လုပ္ဖို႕ လိုအပ္ေသးတာေၾကာင့္ စိတ္ေရာ ကိုယ္ပါ မ်ားမ်ားအနားယူသင့္ တာလည္း ရိွေသးတယ္။ လူကိုယ္တိုင္ သတင္းလာေမးေနရင္ လူနာကို ေႏွာင့္ယွက္ရာ ေရာက္တယ္လို႕ ခံယူၾကျပီး ဧည့္ခ်ိန္ေတြ အမ်ားၾကီးေပးထားေပမဲ့ သူတို႕အေနာက္တိုင္းသူ၊ အေနာက္တိုင္းသား လူနာခန္းထဲမွာ ဧည့္သည္မ်ားမ်ား မေတြ႕ရဘဲ မိတ္ေဆြေတြအစား လွပတဲ့ ေရာင္စုံပန္းအိုးမ်ားစြာသာ ရိွေနတတ္ပါတယ္။
ကၽြန္မတို႕ အေရွ႕တိုင္းသားေတြကေတာ့ ေျပာမေနနဲ႕။ အေပါင္းအသင္းမ်ားရင္ မ်ားသလို ဧည့္သည္ေတြ တေသာေသာ ျဖစ္ေနၾကတာေနာ္။ လူကိုယ္တိုင္ သတင္းသြားေမးရမွ ၀တၱရားေက် တယ္လို႕ ထင္ၾကတာမဟုတ္လား။ လူနာကလည္း သတင္းေမးသူ မရိွဘဲ တစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္ ေနရင္ အားငယ္ တတ္ၾကေသးတာပါ။ ေဆြေတြမ်ိဳးေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ လာျပီး ၾကင္ၾကင္နာနာ ယုယုယယနဲ႕မ်ား အားေပးလိုက္ ရင္ အားေပးလိုက္ရင္ အိပ္ရာထဲ ဗုန္းဗုန္းလဲတဲ့ အျဖစ္ကေတာင္ ထထိုင္ႏိုင္တဲ့ထိ စိတ္အားေတြ ရိွလာၾကတာမ်ိဳးေနာ္။

လာရင္လည္း လက္ခ်ည္း လာၾကတာမဟုတ္ဘူး။ လူနာနဲ႕ သင့္ေတာ္မဲ့ အာဟာရျဖစ္စရာ ေဟာ လစ္တို႕၊ အိုဗာတင္း တို႕၊ သစ္သီးတို႕၊ မုန္႕တို႕ အစုံပါလာတတ္ၾကေသးတာပါ။ အခုလည္း မေကခိုင္ အခန္းထဲမွာ အေနာက္ တိုင္းသား မိတ္ေဆြေတြဆီက ပန္းအိုးေတြ ေ၀ဆာေနသလို အေရွ႕တိုင္းသား သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆီက မုန္႕အစုံကလည္း စားပြဲေပးမွာ တစ္ပုံတစ္ပင္ရိွေနေလရဲ႕။ သူ႕သူငယ္ခ်င္း ေနာ္မန္ကဆို မုန္႕ဟင္းခါးေတြ ကိုယ္တိုင္ခ်က္ျပီး ခ်ိဳင့္ၾကီးႏွစ္လုံးနဲက မႏိုင္မနင္း သယ္မ ယူလာေပးရွာေသးတာပါ။
မိတ္ေဆြေကာင္း မ်ား ရိွျခင္းဟာ ဘ၀မွာျပည့္စုံျခင္း တစ္ခုပါပဲ။ ကၽြန္မလည္း သမီးရဲ႕လူနာေစာင့္ အျဖစ္နဲ႕ေဆးရုံမွာအိပ္၊ ေဆးရုံမွာစားေပါ့၊ ကၽြန္မက သားသမီးမ်ားသူျဖစ္လို႕ သူတို႕ တစ္ေတြ ေဆးရုံ တက္ၾကရတိုင္း လူနာေစာင့္လုပ္ခဲ့ရတာ အခါမ်ားစြာမို႕ ရိုးေနပါျပီ။ ဒီကေဆးရုံမွာ လူနာ ေစာင့္လုပ္ရတာ ခါတိုင္းလို စားေရး၊ ေသာက္ေရးအတြက္ အိမ္ကတကူးတက လာပို႕စရာ မလိုတာ ေၾကာင့္ အဆင္ေျပ ပါတယ္။

လူနာစားဖို႕ ေန႕စဥ္ ေရြးခ်ယ္စရာ Menuေပးတဲ့အထဲမွာ လူနာေစာင့္အတြက္လည္း သီးျခားမွာလို႕ ရတဲ့ Menu ပါရိွတာမို႕ တစ္ခါတည္း တြဲျပီး မွာလိုက္ရုံပါပဲ။ ဒါ့အျပင္ အခန္းထဲမွာ ဧည့္သည္ အတြက္ ေရာကိုယ္ပါေသာက္ဖို႕ ေကာ္ဖီစက္က အဆင္သင့္၊ ႏြားႏို႕၊ သၾကားအစုံ ထည့္ေပးပါေသးတယ္။ အေအး ေသာက္လိုရင္လည္း လိေမၼာ္ရည္၊ ကိုကာကိုလာ္၊ ပက္စီနဲ႕တကြ သံပရာရည္၊ ပန္းသီးရည္ အမ်ိဳးစုံ ေရခဲေသတၱာထဲမွာ အျပည့္။ ဒီေတာ့ ကိုယ့္အိမ္မွာ ကိုယ္ေနရတာနဲ႕ မျခားသေလာက္ပါပဲ။
ခြဲစိတ္ျပီး ႏွစ္ရက္ရတာနဲ႕ ထျပီးလမ္းေလွ်ာက္ခိုင္းပါတယ္။ ခ်ိဳင္းေထာက္ၾကီးနဲ႕ေပါ့။ ငါး ရက္ၾကာေန ျပီးေတာ့ ေဆးရုံ က ဆင္းခြင့္ျပဳပါေရာ။ ခ်ိဳင္းေထာက္ၾကီး တေဒါက္ေဒါက္နဲ႕ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မ က "သူမျပန္လာျပီ" လို႕ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ ဦးခ်စ္ေမာင္ရဲ႕ "သူ"၀တၱဳကိုညႊန္းျပီး သမီး ကို စရေသးတယ္။ ခြင့္ကလည္း တစ္ပတ္ပဲ ယူလာခဲ့တာမို႕ တနလၤာေန႕ အလုပ္ျပန္၀င္ဖို႕ေနာက္တစ္ ရက္ ဆို ျပန္ရေတာ့မွာေလ။

မေကခိုင္ တစ္အိမ္လုံးကလည္းရႈပ္ပြလို႕။ ခါတိုင္းဆိုရင္ သူ႕အိမ္ကို ဖိတ္ဖိတ္လက္ သထားတာပါ။ ခုေတာ့ ခရီးကျပန္လာျပီး ဒူးကြဲလာတာမို႕ တစ္ပတ္လုံး မရွင္းႏိုင္ဘဲ ပစ္ထားရတဲ့ထဲမွာ ေဆးရုံကို ေရာက္သြားေတာ့ ပိုဆိုးသြားတာေပါ့။ ဒါနဲ႕ေရာက္မဆိုက္ ကပ်ာကယာ ဧည့္ခန္းကို ေျပးရွင္းရေသး တယ္။ လူနာေမးလာမဲ့ ဧည့္သည္ေတြအတြက္ အဆင္သင့္ျဖစ္ေန ေအာင္ပါပဲ။
သမီးကိုေတာ့ မိသားစုအခန္းမ်ာ သင္ေသာင့္သက္သာ လဲေလ်ာင္းေနဖို႕ ဆိုဖာၾကီး တစ္ခုေပၚ မွာ ေစာင္ေတြ၊ ေခါင္းအုံးေတြ တင္ေပး၊ ေျခေထာက္လည္းေနသာေအာင္ ေခါင္းအုံးေတြဆင့္ျပီး ခံေပးနဲ႕ အလုပ္ ရႈပ္ေပါ့။ သမီးက ခ်ိဳင္းေထာက္နဲ႕ သုံးလၾကာေအာင္ ေနရဦးမယ္တဲ့။ ေဆးရုံကို လည္းတစ္ပတ္ တစ္ခါ ျပန္သြားျပျပီးေနာက္ပိုင္း လမ္းေလွ်ာက္က်င့္တာေတြ ဘာေတြ လုပ္ရဦးမွာ မို႕ အေကာင္း ပကတိ ျပန္ျဖစ္ဖို႕ အခ်ိန္ယူ ကုသရမယ္ ဆိုတာဆရာ၀န္က ရွင္းျပပါတယ္။
သူလုပ္ေန တဲ့ ေရနံကုမၸဏီၾကီးကလည္း ဆရာ၀န္ေထာက္ခံခ်က္နဲ႕မို႕ ေဆးခြင့္လုံးလ ရထား တာ ေၾကာင့္အဆင္ေတာ့ေျပတယ္ေပါ့။ အိမ္ျပန္ေရာက္တာနဲ႕ သားအမိႏွစ္ေယာက္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း အနား ယူေနၾကရင္း နံရံမွာ ကပ္ထားတဲ့ စာအုပ္စင္ၾကီးဆီ ကၽြန္မအာရုံကေရာက္သြားပါေရာ။ သမီး က စာအုပ္စုတာ ၀ါသနာပါပါတယ္။ နံရံနဲ႕အျပည့္ ေဆာက္ထားတဲ့ စာအုပ္စင္မွာ စာအုပ္ေတြက အျပည့္။ ၀န္နဲ႕အား မမွ်ေတာ့လို႕ စာအုပ္စင္ၾကီးက တစ္ဖက္ေစာင္းျပီး ယိုင္ခ်င္သလို ျဖစ္ေနေလ ရဲ႕။

ကၽြန္မကလည္း ရြဲ႕ေစာင္းေနတဲ့ အရာမွန္သမွ် တစ္ခုမွၾကည့္လို႕ရတာမဟုတ္ဘူး။ စာေရးရင္လည္း လိုင္းကတည့္ေနမွ၊ စာလုံးကလည္း ညီေနမွ အစစပါပဲေလ။ ဓာတ္ပံုဆရာမပီပီ အလွအပကို လည္းကိုးကြယ္ခ်င္ေသးတာ မဟုတ္လား။ ဒါနဲ႕ေနာက္တစ္ေန႕ မျပန္ခင္မွာ စာအုပ္ေတြကို ျပန္စီ ဖို႕အားလုံးကို တစ္ႏိုင္တစ္ႏိုင္ဆဲြခ်။ ထူတဲ့ေလးတဲ့စာအုပ္ေတြကို ေအာက္ဆင့္မွာထား။ ေပါ့ပါးတဲ့ စာအုပ္ေတြအေပၚဆင့္မွပို႕၊ ၀က္အူေခ်ာင္ေနတဲ့ ေနရာေတြကို ျပန္က်ပ္နဲ႕ တစ္ေယာက္တည္း အာရုံစိုက္လုပ္လိုက္တာ စာအုပ္စင္ၾကီးလည္း တည့္တည့္မတ္မတ္ ျပန္ျဖစ္ျပီး စာအုပ္ေတြလည္း စီစီရီရီ လွလွပပ သူ႕ေနရာနဲ႕သူ ဟန္က်ပန္က် ျဖစ္လို႕ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ၾကည့္ရင္း ေက်နပ္ေန လိုက္ေသးတယ္။
သမီး လူနာ လိုအပ္တာ မွန္သမွ်လည္း တစ္ဖက္က လုပ္ကိုင္ေပးရင္း ျပဳစုရ၊ စာအုပ္ပုံၾကီး ကိုလည္း ျပီးစီးေအာင္ ရွင္းလင္းရ၊ သမီးကေတာ့ "မာမီနားပါဦး"နဲ႕ ေျပာပါရဲ႕။ ကၽြန္မကိုက တစ္ခုခုစမိျပီဆို ရင္ဇြဲ နဲ႕ အျပီးလုပ္ခ်င္တတ္တဲ့ စိတ္ဓာတ္က ရိွေနတာမို႕ မနားဘဲတစ္ေန႕ခင္းလုံး က်ံဳးလုပ္လိုက္ တာမို႕ ေတာ္ေတာ္ေလး လည္း ေမာေနပါျပီ။ ဒီအခ်ိန္မွာ တယ္လီဖုန္းက ျမည္လာပါေရာ။

စိတ္ျမန္လက္ျမန္နဲ႕ တယ္လီဖုန္းဆီကို ထျပီး ေျပးလိုက္တာ ဗိုင္းခနဲ ေခ်ာ္လဲေတာ့တာပါပဲ။ တစ္ေန႕ခင္းလုံး အပင္ပန္းခံလုပ္ထားလို႕ လူကလည္းေမာေန၊ ဒီထဲမွာ ေျပးလိုက္ေသတာကလည္း တစ္ခ်က္၊ ေနာက္ျပီး အဲဒီရက္က ဟူစၥတန္မွာ ေအးလိုက္တာကလည္း ဒီကရီ ၃၀ဆိုေတာ့ ခ်မ္းတာ နဲ႕ကၽြန္မက သိုးေမြးေျခစြပ္ ၀တ္ထားတာမွာ သမီးတို႕အိမ္ ခင္းထားတဲ့ ၾကမ္းျပင္က ေကာ္ေဇာမ ဟုတ္ဘဲျမန္မာျပည္မွာ လို သစ္သားပါေကး အကြက္ကေလးေတြ ကို ေပၚလစ္နဲ႕ ေခ်ာေျပာင္ ေအာင္တိုက္ထားတာ ဆိုေတာ့ေနာ္။ လဲခ်င္ စရာ အဆင္သင့္ျဖစ္သြားတာေပါ့။

တကယ္က ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အသက္ ၆၆ႏွစ္ရိွျပီျဖစ္တဲ့ အဘြားအိုဆိုတာကို အျမဲတမ္းေမ့ေန တတ္ျပီး ငယ္ရြယ္စဥ္ က စိတ္မာန္မ်ိဳးအျပည့္နဲ႕ လႈပ္ရွားခ်င္တဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ အျပစ္လို႕ ဆိုရမွာပါပဲ။ ခါတိုင္း လို ေတာ္ရုံတန္ရုံ ျဖစ္တယ္အထင္နဲ႕ ကိုယ့္ေပါ့ဆမႈကို လဲရာက ရယ္ေမာရင္းၾကိဳးစားျပီး ျပန္အထမွာ ဘယ္လို မွ ထလို႕ မရေတာ့ပါဘူး။

၀ုန္းခနဲ လဲျပိဳက်သံ ၾကားေတာ့ မထႏိုင္တဲ့ သမီးက အခန္းထဲကေနျပီး "မာမီ ဘာျဖစ္သြားလဲ၊ မာမီ ဘာျဖစ္ သြားလဲ"နဲ႕ စိုးရိမ္တာၾကီးေအာ္ေမးေနေလရဲ႕။ အိမ္ေရွ႕မွာရိွတဲ့ အေဖာ္ကေျပးလာျပီး ကၽြန္မ ကိုထူမ ေပးေပမဲ့ မတ္တတ္ရပ္ႏိုင္တဲ့အထိ မလႈပ္ရွားႏိုင္ေတာ့ဘဲ သူ႕ကိုမွီျပီး အသာေလးေမွးထိုင္ တယ္ ဆိုရုံေလာက္ကေလးပဲ ေရြ႕လ်ားႏိုင္ပါတယ္။ လႈပ္တိုင္းလည္ နာက်င္တာက အသည္းခိုက္ မတတ္ျဖစ္ေနေတာ့ အေရးေပၚနံပါတ္ျဖစ္တဲ့ (၉၁၁)ကို ဖုန္းဆက္ခိုင္းရပါေရာ။
(၉၁၁) ကလည္း ျမန္မွျမန္။ ငါးမိနစ္ေလာက္နဲ႕ အိမ္ေပါက္၀ကို ေရာက္လာေတာ့တယ္။ ေရွးဦးသူနာ ျပဳက ကၽြန္မကို ထမ္းစင္ေပၚ ေပြ႕တင္ျပီးေဆးရုံပို႕ဖို႕ လုပ္ေတာ့ သမီးေကခိုင္က ဒူးအဆစ္ထည့္ ထားလို႕ မထႏိုင္ျဖစ္ေနရာက ခ်ိဳင္းေထာက္ၾကီး ဆြဲခ်ျပီး ငိုၾကီးခ်က္မနဲ႕ သူပါေဆးရုံကို သူနာျပဳကား နဲ႕လိုက္ခဲ့မယ္တဲ့။

"ဘယ္ျဖစ္မွာလဲ၊ မလိုက္ပါနဲ႕ သမီးရယ္။ ေလာရာကိုဖုန္းဆက္ျပီး သမီးကို လာေစာင့္ေပးပါ လို႕ ေခၚလိုက္မယ္။ မာမီအေရးေပးမွာျပျပီးရင္ ျပန္လာခဲ့မယ္။ စိတ္မပူနဲ႕ေနာ္"လို႕ ေခ်ာ့ရင္း သူ႕သူ ငယ္ခ်င္း အိမ္နားမွာေန တဲ့ ေလာ္ရာကိုလည္း ေဆး၇ုံမသြားခင္မွာ ဖုန္းဆက္ျပီး အကူအညီ ေတာင္း ေပး ခဲ့ရေသးတယ္ေလ။ အျပင္မွာကလည္း ေလျပင္းမုန္တိုင္း အၾကီးအက်ယ္က်ေနခိုက္မို႕ ေလေတြက တ၀ုန္း၀ုန္း တိုက္၊ မိုးေတြကလည္း တေ၀ါေ၀ါရြာ၊ အဲဒီမိုးထဲေလထဲမွာ လမ္းရွင္းေပး ဖို႕အေရးေပၚ သူနာျပဳကား ရဲ႕ ဥၾသျမည္သံနဲ႕အတူ ကၽြန္မလည္း ထမ္းစင္ေပၚမွာ အက်သား ပါသြား ေလရဲ႕။

ေဆးရုံဆိုတာ ကၽြန္မအဖို႕ အိမ္ဦးနဲ႕ၾကမ္းျပင္ပါပဲ။ အခါခါ မီးဖြားဖို႕ သြားရတာ ဖယ္ထားဦး၊ ၾကီးၾကီးမားမား ဖ်ားနာ တဲ့ ေ၀ဒနာမ်ိဳး တစ္ခါမွ မရိွဘူးေပမဲ့ တစ္ကိုယ္လုံးမွာ ခြဲစိတ္ဒဏ္ရာေတြ ကၾကီးၾကီးေရာ၊ ေသးေသးေရာ ဆရာ၀န္ရဲ႕ ဓားစာမိေနက်အျပင္ သားသမီးေတြ ဖ်ားလို႕ နာလို႕၊ ထိခိုက္ ဒဏ္ရာရျပီး ကြဲျပဲလို႕၊ က်ိဳးလို႕ပဲ့လို႕၊ ေခြးကိုက္ခံရလို႕စတဲ့ အေၾကာင္းအရာမ်ိဳးစုံနဲ႕ ေဆးရုံ ကိုအခါ မလပ္ ေရာက္ေနရတာေၾကာင့္ ရိုးေနပါျပီ။
သူနာျပဳ ထမ္းစင္ေပၚမွာ လဲေလ်ာင္းရင္း ရွင္ေတာ္ဘုရား ေဟာၾကားခဲ့တဲ့ အစိုးမရျခင္းတရားကို ဆင္ျခင္မိ ပါေသးတယ္။ အမွန္က ဒီညေန ေလယာဥ္ပ်ံနဲ႕ ဖေလာ္ရီဒါကို ျပန္ဖို႕ အစီအစဥ္ လုပ္ထား ျပီးသားေနာ္။ ေဟာ...အခုေတာ့ အေရးေပၚသူနာျပဳကားၾကီးနဲ႕ ေဆးရုံကို ဦးတည္ေနေလရဲ႕။

"အစိုးမရျခင္း"ေတြက တစ္ဘ၀မေျပာနဲ႕၊ တစ္ခဏအတြင္းမွာကို တစ္ခုျပီး တစ္ခုေရာက္လာလိုက္ တာ အံ့ၾသဖြယ္ရာ ပါပဲေနာ္။
ကိုယ္မလိုလားတဲ့ အေျပာင္းအလဲေတြ မျဖစ္ေပၚပါေစနဲ႕လို႕ ဆုေတာင္းလို႕ မရႏိုင္ပါဘူး။ မတည္ျမဲ အစဥ္ေျပာင္းလဲေန တဲ့ သခၤါရတရားေတြက အခါမလပ္ ကိုယ့္ဆီကို ဦးတည္ျပီး လာေနၾကဦးမွာပဲ ေလ။ ၾကံဳေတြ႕ရ မဲ့ ဒီျပႆနာေတြကို  ၾကံ့ၾက့ံခံႏိုင္ျပီး ဘယ္လို အေကာင္းဆုံးနည္းနဲ႕ ေျဖရွင္းႏိုင္ ရမလဲဆိုတဲ့ အသိဥာဏ္နဲ႕ ရင္ဆိုင္ႏိုင္တဲ့ အားအင္ရရိွပါေစလို႕သာ ဆုေတာင္းရေတာ့မယ္ လို႕ ေတြးရင္း ေဆးရုံ၀ ကို ေရာက္ လာပါေတာ့တယ္။

ဆက္ရန္
.