ပတၱျမားခင္ ၏ အတိတ္လမ္း ကိုျပန္ေလွ်ာက္ျခင္း, အပိုင္း (၄၁)

ကၽြန္မက ျပီးတာေတြျပီးခဲ့ပါျပီ။ မ်က္ကြယ္ကိစၥေတြကို ဘြာခတ္လိုက္ပါေတာ့မယ္လို႕ခံ ယူျပီးေမတၱာ နဲ႕ လက္တြဲ ဖို႕ ျပင္ဆင္ထားခါမွ ဒီဓာတ္ပုံကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ျမင္ရေတာ့ တာေလ။ ရႈပ္ေထြးခဲ့တဲ့ ဇာတ္လမ္းေတြ ကို နိ႒ိတံျပီးကၽြန္မဆိျပန္လာခဲ့တာ ျဖစ္ခဲ့ရင္ဒီဓာတ္ ပုံကႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ထဲမွာ ညႇပ္ျပီး ပါလာစရာ မရိွပါဘူး။ အထင္ကရ၊ အျမတ္တႏိုးနဲ႕ ယူလာျခင္းကိုက အေျခအေနမွန္ ကို ေဖာ္ျပ ဖို႕ သိၾကားေစသက္ေသညႊန္းျခင္းပဲ မဟုတ္ပါ လားေနာ္။
ျပန္လည္ ဆုံးစည္း ရတဲ့ေန႕ရဲ႕ အနာတရျဖစ္တဲ့အမွတ္အသားေလးတစ္ခုပါပဲေလ။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္ ..

အပိုင္း(၄၃)

အရာခပ္သိမ္းဟာ ေျပာင္းလဲျခင္းသေဘာရိွတတ္ပါတယ္။
ေန႕ျပီးရင္ညေရာက္သလို၊ ေဆာင္းျပီးရင္ေႏြ၊ ေႏြျပီးရင္မိုး၊ ရာသီေတြလည္းေျပာင္းၾကတာ ပါပဲေနာ္။ လူသားတိုင္း အသက္ရွင္ေနတဲ့ ကာလမွာ ေျပာင္းလဲျခင္းေတြကိုလုိလားသည္ျဖစ္ ေစ၊ မလိုလားသည္ျဖစ္ေစ ေန႕စဥ္နဲ႕အမွ် ၾကံဳေတြ႕ ရင္ဆိုင္ေနရတာ လည္း ဓမၼတာတရား တစ္ခုပါပဲ။ အေျခအေနေတြေျပာင္း၊ ဆက္ဆံေရးေတြေျပာင္း၊ သေဘာ ထားေတြေျပာင္း၊ ခံယူခ်က္ေတြေျပာင္း၊ ဒါေၾကာင့္လည္း ရွင္ေတာ္ဘုရားက မျမဲေသာတရားေတြ ကို ေဟာ ၾကား ဆုံးမေတာ္မူခဲ့တာပါ။
ကၽြန္မတို႕ပုထုဇဥ္လူသားေတြက ဘုရားရွင္ေဟာၾကားခဲ့တဲ့တရားေတာ္ကို အေလးအနက္ ႏွလုံး မသြင္းႏိုင္ၾကဘဲ အရာရာကို တစ္သက္စာျမဲလိမ့္မယ္လို႕ မိုက္မဲစြာနဲ႕ဖက္တြယ္ဆုပ္ ကိုင္ထားလိုတတ္ၾကတဲ့အတြက္ မထင္မွတ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ အရိႈက္ထိုးခံလိုက္ရတာမ်ိဳးကို ၾကံဳလိုက္ရေတာ့ ခံရခက္ျခင္း နဲ႕အတူ ေဒါသ လည္းထြက္မိေလ တယ္ေပါ့။

ေလွ်ာက္ခဲ့ရတဲ့ ဘ၀ခရီးတစ္ခုမွာ မွတ္တိုင္ထူေလာက္ေအာင္ရသေျမာက္ေသာ ညတစ္ခု အျဖစ္ေျပာရမလား မသိပါဘူး။ ကိုယ့္အိုးကိုယ့္အိမ္ ဆိုရင္ေတာ့လည္း ပြက္ေလာရိုက္ ေအာင္ေပါက္ကြဲသြားမဲ့ ရန္ပြဲတစ္ခုျဖစ္ေလာက္ တဲ့ ကိစၥမွန္ေပမဲ့ သားနဲ႕ေခၽြးမအရိပ္မွာ ခိုေနရဆဲကာလမွား အားလုံးကိုဖုံးဖုံးဖိဖိနဲ႕ ဟန္မပ်က္ ဆက္လက္ေနျပ ရပါတယ္။ တစ္ႏွစ္ နဲ႕တစ္လၾကာေအာင္ ေစာင့္ဆိုင္းခဲ့ရတဲ့ကာလမ်ားရဲ႕အေျဖကိုရရိွထားတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ရင္ထဲ မွာမေက်လည္မႈေတြ ကိုလည္း မ်ိဳသိပ္ထိန္းထားရင္းပဲ ဆိုပါေတာ့။
ကၽြန္မဟန္ေဆာင္ေကာင္းလုိ႕ မာမီနဲ႕တကြ သားသမီးအားလုံး ဘယ္သူမွမရိပ္မိၾကပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္သားၾကီးက အိမ္၀ယ္ျပီးမွေျပာင္းဖို႕ကိစၥေတြကို ဦးေက်ာ္ေဇာသေဘာေပါက္ ေအာင္တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးေနၾကေလရဲ႕။ ဦးေက်ာ္ေဇာ ကလည္းသားေျပာတာကို လက္ခံသ ေဘာတူပါတယ္။ အိမ္၀ယ္ႏိုင္ေအာင္၀င္ေငြျပႏိုင္ဖို႕ အလုပ္ေကာင္းေကာင္း တစ္ခု ရိွထားဖို႕ လိုအပ္တဲ့အတြက္ အခ်ိန္သိပ္မဆိုင္းဘဲ အလုပ္ရွာေတာ့ ဘဏ္တိုက္ တစ္ခုမွာအဆင္ေျပ တဲ့အလုပ္ရပါတယ္။ အိမ္၀ယ္တဲ့အခါ Down Payment ထိုက္ထိုက္တန္တန္ေပးႏိုင္ဖို႕ ကၽြန္မ တို႕ႏွစ္ေယာက္စလုံးရတဲ့ ၀င္ေငြေတြကိုလည္း ဖဲ့ျပီးစုၾကေပါ့။

ဒီၾကားထဲမွာလည္း စိတ္ၾကိဳက္အိမ္ေရြးဖို႕ Real Estateလို႕ေခၚတဲ့အိမ္ အေရာင္းအ၀ယ္ ကုမၸဏီက ပြဲစားေတြ နဲ႕လည္း ခ်ိန္းျပီးအလုပ္အားခ်ိန္ေလးမွာ အိမ္ေတြကိုေျပးၾကည့္ရတာ လည္းလုပ္ရပါေသးတယ္။ Ocral Springs လို႕ေခၚတဲ့ သႏၱာစမ္းက ဘရား၀ဒ္ျမိဳ႕နယ္မွာ ေနာက္ဆုံးတည္ေဆာက္တဲ့ျမိဳ႕မို႕ စနစ္တက် တည္ေဆာက္ ထားတဲ့ အျပင္ သတ္မွတ္ထား တဲ့ဥဒေပစည္းကမ္းခ်က္ေတြကလည္ မ်ားျပားလွပါဘိပဲ။ ျမိဳ႕ထဲမွာ ကုန္တင္ကား လို ကားၾကီးမ်ိဳးညအိပ္ညေနမရပ္ရ၊ ေလွ်ာ္ထားတဲ့အ၀တ္ေတြ အိမ္အျပင္ျခံ၀င္းထဲမွာထုတ္မ လွန္းရ၊ အိမ္ေရွ႕ မ်က္ႏွာစာေရွ႕မွာ ျခံစည္းရိုးမခတ္ရစတဲ့စတဲ့ ျမိဳ႕ေတာ္အလွအပပ်က္ျပား ေစမွာေတြကိုလည္းမလုပ္ရတာေတြလည္း ရိွပါေသး တယ္။ ျမိဳ႕သစ္မို႕ အရာရာကစနစ္တ က်ရိွျပီး သန္႕ရွင္းလွပတဲ့ အျပင္ ေတာင္ပိုင္း ဖေလာ္ရီဒါျပည္နယ္ မွာ  သႏၱာစမ္း အထက္တန္း ေက်ာင္းက ပညာေရး အဆင့္အျမင့္ဆုံး အျဖစ္ နာမည္ေက်ာ္ၾကား တာကလည္း ရိွတာမို႕ သားတို႕လို သားသမီးရိွၾကသူအမ်ားစုက ဖေလာ္ရီဒါကိုေျပာင္းမယ္ဆိုကတည္းက ကေလးေတြရဲ႕ ပညာေရး အတြက္ သႏၱာစမ္းကိုေရြးခ်ယ္ၾကတာပါပဲ။ ကၽြန္မအဖို႕ေတာ့ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ဘာမသိညာမသိ နဲ႕ ေက်ာင္းေကာင္း ရိွတဲ့ ေနရာကိုဆိုက္ဆိုက္ ျမိဳက္ျမိဳက္ေရာက္လာတာမို႕ ရတနာသုံးပါးရဲ႕ ဂုဏ္ေက်းဇူး လို႕ပဲေျပာရမယ္ထင္ပါရဲ႕။

အားကိုးရာ သားနဲ႕နီးနီးလည္းျဖစ္ေစ၊ သားသမီးေတြအတြက္ ေက်ာင္းေကာင္းေကာင္း လည္းထားရေစဆိုတဲ့ စိတ္ကူး နဲ႕ေစ်းသက္သာတဲ့ တျခားျမိဳ႕ငယ္ေလးေတြကို မစဥ္းစား ေတာ့ဘဲ သႏၱာစမ္းမွာပဲ အိမ္၀ယ္ဖို႕ ဆုံးျဖတ္လိုက္ ပါတယ္။ အိမ္ေတြကိုလိုက္ၾကည့္ေတာ့ လည္းေတာ္ေတာ္နဲ႕အဆင္မေျပပါဘူး။ တခ်ိဳ႕အိမ္ေတြ က်ေတာ့ အခန္း ဖြဲ႕စည္းပုံေတြ မၾကိဳက္တာနဲ႕၊ ျခံ၀င္းအခ်ိဳးအစားမက်တာနဲ႕၊ ၾကိဳက္တဲ့အိမ္ေတြျပန္ေတာ့ ရပ္ကြက္ စိတ္ တိုင္း မက်တာနဲ႕၊ စိတ္ၾကိဳက္ျဖစ္ျပန္ေတာ့ ကိုယ္တတ္ႏိုင္တဲ့ေစ်းမမီးတာနဲ႕ စတဲ့ စတဲ့အ ဆင္မေျပမႈေတြေၾကာင့္ အိမ္က ေတာ္ေတာ္နဲ႕ရွာမရ ျဖစ္ေနပါတယ္။
ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မရဲ႕အစ္ကိုေလး ဦးခင္ေမာင္ေမာင္ဆီက စာတစ္ေစာင္ေရာက္လာပါ တယ္။သူ႕ဇနီး မင္နီေန မေကာင္းလို႕ လိုအပ္တဲ့ေဆးကိုတစ္ေန႕တစ္ေန႕လိုက္ရွာေနရတာ ေၾကာင့္ "ေဆးေလွ်ာက္ရွာ"လို႕ တရုတ္နာမည္ ကို ေျပာင္းရမလားလို႕ေတာင္ စဥ္းစားေန တယ္တဲ့။ အဲဒီစာကိုဖတ္ျပီး "အေတာ္ပဲ ကိုကိုေလးေရ၊ ဒီမွာခင္မၾကီး လည္း တရုတ္နာ မည္ "အိမ္ေလွ်ာက္ရွာ"လို႕ တူတူနာမည္ေျပာင္းၾကတာေပါ့"လို႕ ကၽြန္မ စာျပန္ေရး လိုက္ပါ တယ္။ အိမ္ကတကယ္ရွာေတာ့ တကယ္ရွာျဖစ္ေနေတာ့တာေလ။

"မင္းတို႕ အေရွ႕တိုင္းသူေတြကို အိမ္ေရာင္းရတာလည္း ေတာ္ေတာ္ခက္ခဲတဲ့ အလုပ္ပဲ"လို႕ လိုက္ျပတဲ့ပြဲစားက ညည္းညဴးေလ ရဲ႕။ ဟုတ္လည္းဟုတ္ပါရဲ႕။ ရပ္ကြက္ေကာင္းေကာင္း တစ္ခုမွာ စိတ္တိုင္းက် အိမ္ေကာင္း တစ္ခု ေတြ႕ပါတယ္။ အထဲ၀င္ၾကည့္ဖို႕ တံခါးလည္းဖြင့္ လိုက္ပါေရာ၊ သရဲလိုလွ်ာၾကီးတြဲေလာင္းထုတ္ထားတဲ့ ဧရာမ ပိုစတာဓာတ္ပုံၾကီး ကို တန္းျမင္လိုက္ရတာနဲ႕ ကၽြန္မေတာ္ေတာ္စိတ္ပ်က္သြားပါတယ္။ အတိတ္နိမိတ္ကို အင္မ တန္ယုံၾကည္တတ္ တဲ့ ကၽြန္မက ဒီအိမ္ကိုစာရင္းထဲက ပယ္လိုက္ပါေရာ။ အိမ္ေရာက္လို႕ သားသမီးေတြ ကို ျပန္ေျပာျပေတာ့ သားေရႊစင္က ကၽြန္မကို ဆူလိုက္တာ။
"မာမီ ကလည္း အဲဒါ Rolling Stonesအဖြဲ႕က ေၾကာျငာပိုစတာၾကီးပဲဟာ။ ကိုယ္ၾကိဳက္ရင္ ၀ယ္လိုက္တာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီေနရာ ကေနရာေကာင္း၊ Super Marketနီး၊ ရုပ္ရွင္ရုံနဲ႕ လည္းတစ္လမ္းပဲ ျခားတဲ့ေနရာ" တဲ့။

ကၽြန္မထက္ဆိုးတဲ့ သူေတြလည္း ရိွပါေသးတယ္။ အေမရိကားမွာ (ဂ)ဂငယ္အကၡရာပုံလမ္း တိုေလးေတြ ျမိဳ႕တိုင္း မွာအမ်ားအျပားရိွပါတယ္။ အဲဒီလိုလမ္းကို Dead Endလို႕ေခၚပါ တယ္။ ျဖတ္သြားတဲ့ ကားအသြားအလာ ရွင္းတဲ့လမ္းမ်ိဳးမို႕ သီးသီးသန္႕သန္႕ရိွတဲ့ေနရာ ဆို ျပီးအေနာက္တိုင္း သားေတြကအလြန္ၾကိဳက္ တတ္ၾကေပမဲ့ အေရွ႕တိုင္းသားေတြက ဘယ္ သူမွဒီေနရာမ်ိဳးကို ၀ယ္ဖို႕ စိတ္မကူးၾကပါဘူး။ အမ်ားစု က ကၽြန္မလိုပဲအတိတ္နိမိတ္ ေကာက္ျပီး Dead ကလည္းေသျခင္း၊ End ကလည္း အဆုံး ဒီစကးႏွစ္ခု စလုံးက အမဂၤလာ စကားေတြျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ Dead Endက အိမ္ဆိုရင္ လွည့္လို႕ေတာင္ မၾကည့္ၾက ဘူး တဲ့။

ေနာက္ျပီး အခုေခတ္စားေန တဲ့ တရုတ္လူမ်ိဳးရဲ႕ လက္သုံးဖုန္းေရႊဆိုတာကလည္းရိွပါ ေသးတယ္။ အိမ္အ၀င္၀ တံခါးေပါက္ နဲ႕ ေနာက္ဘက္ကထြက္တဲ့တံခါးတည့္တည့္ ျဖစ္ေန ရင္အဲဒီအိမ္က စီးပြား မျဖစ္ ဘူး။ ေရွ႕က၀င္တဲ့ေငြ ေနက္ကထြက္မဲ့အတိတ္နိမိတ္မို႕ မၾကိဳက္ ၾကျပန္ဘူး။ အေပၚထပ္ကို တက္တဲ့ေလွကား က အ၀င္၀တံခါးနဲ႕တည့္ေနရင္လည္း အဲဒီလို ပဲရွာသမွ်အဖတ္မတင္ ဘဲ ေငြထြက္မဲ့နိမိတ္တဲ့။ အဲလိုမ်ိဳး အေၾကာင္းအရာ မ်ားစြာ ကို ဖုန္းေရႊ စာအုပ္ထဲမွာ ေရးထားတာပါ။ အဂၤလိပ္လိုဘာသာျပန္ျပီးလည္း ထုတ္ထား ပါေသးတယ္။
အခုေတာ့ အေမရိကားမွာအေျခခ်တဲ့ အေရွ႕တိုင္းသားမ်ားစြာ ရိွလာျပီမို႕ အိမ္ေျမအေရာင္း အ၀ယ္ေစ်းကြက္က လူေတြလည္း မ်က္စိပြင့္လာၾကပါျပီ။ ေရာင္းဖို႕ရပ္ကြက္တည္၊ အိမ္ ေတြေဆာက္ျပီဆိုကတည္းက အေနာက္တုိင္း သားၾကိဳက္ ပုံစံတင္မဟုတ္ေတာ့ဘဲ တရုတ္ ေရွးလူၾကီးမ်ားလက္ခံက်င့္သုံးခဲ့တဲ့ ဖုန္းေရႊရဲ႕ စည္းကမ္းေတြ နဲ႕လည္း အခက္အခဲသိပ္မရိွ ေတာ့ပါဘူး။ ဖုန္းေရႊစာအုပ္က ဘယ္ေလာက္ လႊမ္းမိုးလဲ ဆိုရင္အခုအေနာက္တိုင္းသား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကပါ ယုံၾကည္ျပီး လိုက္နာက်င့္သုံးေနတာ ေတြ႕ရပါတယ္။

တစ္ေန႕ကပဲ ကၽြန္မရဲ႕သမီး ေကသီနဲ႕ကပ္လ်က္အိမ္က အိမ္နီးခ်င္း ခရစၥတီနာက ကၽြန္မ ကားေကသီ့ အိမ္ေရွကထိုးဆိုက္တာလည္း ျမင္ေရာ အေျပးကေလးေရာက္လာျပီး...
"ကၽြန္မအိမ္ ကို လာ၀င္ၾကည့္ပါဦး၊ ေလွကားက တံခါး၀ကိုဦးတိုက္ေနလို႕ ဖုန္းေရႊအရ လာဘ္မေကာင္းဘူး လို႕ ေျပာတယ္၊ အဲဒါကၽြန္မ ေလွကားေနရာျပင္မလို႕ ဘယ္လိုသ ေဘာရလဲဟင္"တဲ့။ ကၽြန္မကိုအေရွ႕တိုင္းသူမို႕ လူတတ္ၾကီးျဖစ္ လိမ့္မယ္ထင္ျပီး လာေမး ေနေလရဲ႕။
ေနာက္တစ္အိမ္ က မိတ္ေဆြက်ေတာ့လည္း ရယ္ရတယ္။ အိမ္သာကမုတ္ ေနာက္ခုံေပၚမွာ ေပါက္ေပါက္ပြင့္ (Pop Corn)ေတြ ေဖာက္ျပီးေတာငး္ၾကီး နဲ႕ အျပည့္ထည့္၊ ဖဲၾကိဳးေရာင္စုံ ေတြနဲ႕လွလွပပဆင္ျပီး တင္ထားေလ ရဲ႕။ စားေသာက္ တဲ့ Pop Corn က အိမ္သာ ထဲမွာ မဆီ မဆိုင္ေရာက္ေနတာမို႕ မေနႏိုင္ဘဲ "အဲဒါဘာလုပ္ထား တာလဲ" လို႕ ေမးၾကည့္ေတာ့...
"ဖုန္းေရႊ အရ ယၾတာေခ်ထားတာတဲ့ေလ"တဲ့။

အိမ္သာက ေနရာ မွားေနတာ ျပန္ေျပာင္းလို႕ကလည္းမျဖစ္။ အိမ္သာကို သုံးတိုင္းေရ ဆြဲခ် ေနရတာေၾကာင့္ ေအာက္ ကို က်သြားတဲ့သေဘာ ရိွေနတာကို တန္ျပန္ဆန္႕က်င္ဘက္ အရ ေဖာက္ လိုက္ရင္ အေပၚတက္ေပါက္ေလ့ရိွတဲ့ ေပါက္ေပါက္ပြင့္ကို ထားျပီးယၾတာေခ်ရတာ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း ေသေသခ်ာခ်ာရွင္းျပမွ ကၽြန္မလည္းသူ႕စကားနားေထာင္ျပီးျပံဳးရပါေသး တယ္။ ျမန္မာျပည္ မွာမဂၤလာယူတဲ့ ေပါက္ေပါက္ပြင့္ကလည္း ဖုန္းေရႊအရအေမရိကားမွာ အိမ္သာ ထဲေရာက္လိုေရာက္။ ၾကဳံရတဲ့အျဖစ္မ်ားက စုံေလရဲ႕ဆိုတဲ့အထဲကပါပဲေနာ္။ တကယ္ေတာ့ လူမ်ိဳးပဲကြဲကြဲ၊ ဘာသာပဲျခားျခား လူးသားဟာ လူသားပါပဲ။ အတြင္းစိတ္ သႏၱာန္မွာ ခံစားမႈေတြကေတာ့ ထပ္တူပါပဲ။

ကၽြန္မတို႕လည္း အိမ္ေပါင္းစုံ၊ ရပ္ကြက္ေပါင္းစုံ လိုက္ၾကည့္ေရြးျပီးမွ အသစ္စက္စက္ ေဆာက္ျပီးခါစ အိမ္တစ္လုံး ကို ေရြးျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။ သားတို႕အိမ္ နဲ႕ ငါးမိုင္ေလာက္ ေ၀းျပီး အထက္တန္းေက်ာင္း နဲ႕ ႏွစ္မိုင္ ၀န္းက်င္အတြင္းျဖစ္လို႕ ကေလးေတြအတြက္လည္း အဆင္ေျပေလ တယ္ေပါ့။ စိတ္ၾကိဳက္ အိမ္ေရြးျပီးေတာ့ လည္း ကိုယ္ႏိုင္တဲ့ေငြ အတြင္းျဖစ္ဖို႕ ကရိွေသးတယ္။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာနဲ႕ ကၽြန္မ တို႕ ႏိုင္မဲ့ေငြ အတြင္း ေစ်းဆစ္လို႕ရတာ ေၾကာင့္အိမ္ကိစၥအဆင္ေျပသြားပါတယ္။

အဆင္ေျပတယ္ ဆိုေပမဲ့ ျဖတ္သန္းရမဲ့အဆင့္ေတြက အမ်ားၾကီးက်န္ပါေသးတယ္။ ျမန္မာ ျပည္မွာလို႕ "ေရာ့ပတၱျမား၊ ေရာ့နဂါး"ဆိုတဲ့ လက္ငင္းေငြေခ်လိုက္ရင္ျပီးေရာ ဆိုတာမ်ိဳးမ ဟုတ္ပါဘူး။ အိမ္၀ယ္ရင္ အနည္းဆုံး အိမ္တန္ဖိုး ရဲ႕ ဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္း ကို ကိုယ္ကအရင္ေပးရ ပါတယ္။ အဲဒီေငြကို Escrowကုမၸဏီက အေရာင္းအ၀ယ္ မျပီးျပတ္ မခ်င္း ထိန္းသိမ္းထား ေပးပါတယ္။
က်န္ေပးရန္ရိွေငြ ကို ဘဏ္တိုက္မွာ၀ယ္လုိသူက အခ်က္အလက္ေတြတင္ျပျပီးေခ်းရတာပါ။ ျမန္မာျပည္က ဘဏ္ေတြ လို စိန္ေရႊလက္၀တ္ရတနာ စသည္ေတြကိုဒီကဘဏ္တိုက္ေတြ ကလက္ခံျပီးေငြမေခ်းပါဘူး။ လူတစ္ေယာက္ ကိုေငြေခ်းမယ္ ဆိုရင္ သူရဲ႕Credit Line ေကာင္း၏ မေကာင္း၏နံပါတ္တစ္ စစ္ေဆးတာမို႕ ဒီႏိုင္ငံမွာေငြေၾကး နဲ႕ ပတ္သက္ျပီး အစြန္းအထင္းမရိွဘဲ နာမည္ေကာင္းရိွထားဖို႕ သိပ္အေရးၾကီးပါတယ္။

အဲဒီလို နာမည္ေကာင္းတစ္ခုတည္းရိွရုံနဲ႕လည္း မလုံေလာက္ေသးပါဘူး။ ေငြေခ်းလိုသူရဲ႕ ၀င္ေငြေပၚမွာလည္း တြက္ေသးတာပါ။ ခိုင္မာတဲ့ အလုပ္အကိုင္၀င္ေငြရိွသူလား၊ အဲဒီေငြနဲ႕ မိသားစုစား၀တ္ေနေရးကိုဘယ္ေလာက္ တာ၀န္ယူထား ရသလဲ။ ၀င္ေငြနဲ႕ကုန္က်ေငြမမွ် တဘူး ဆိုရင္ လည္း ေငြေခ်းလို႕ မရႏိုင္ျပန္ ပါဘူး။ ေငြေခ်းမဲ့ဘဏ္တိုက္ေတြကလည္း သူတို႕ ေခ်းငွါးလိုက္ရမဲ့ေငြအတြက္ လုံျခံဳမႈ ရိွဖို႕ ႏွစ္ရွည္ စီမံကိန္းေတြနဲ႕ တြက္ျပီးတြက္ခ်က္ရသူ၊ ရာဇ၀င္ အေထာက္ အထားေတြ ေလ့လာ စစ္ေဆးရမွာ ျဖစ္တဲ့ အတြက္ ေလွ်ာက္လႊာတင္ ထားျပီးတဲ့ ေနာက္အဆုံးအျဖတ္ေပးတဲ့အေျဖကို အထိုက္အေလ်ာက္ ေစာင့္ရပါေသး တယ္။

ကိုယ္၀ယ္မဲ့အိမ္ရဲ႕ တန္ေစ်း မွန္ မမွန္ျဖစ္ဖို႕လည္း ဘဏ္တိုက္က ရာျဖတ္အရာရိွက လာ ၾကည့္ျပီးေစ်းျဖတ္ ပါတယ္။ ေငြရွင္ေၾကးရွင္းမ်ားပီပီအားလုံး ခ်ည္ျပီးတုပ္ျပီး လုပ္ျပီး အရာရာ ေသခ်ာ ခိုင္မာမွ ပဲ ေငြကို ထုတ္ေခ်းတာမ်ိဳးပါ။ အဲဒီလိုအပ္ခ်က္ေတြ ျပီးတဲ့အထိ ကၽြန္မတို႕ လည္းသားရဲ႕ အိမ္မွာေန ရင္း ေစာင့္ေနရဆဲဆိုပါေတာ့။ ကိုယ့္အိုးကိုယ့္အိမ္နဲ႕ အေျခတက် ျဖစ္ခါနီးျပီမို႕ ျမန္မာျပည္မွာက်န္ခဲ့တဲ့ သား ကိုဇာနည္ ကိုလည္း စာေမးပြဲျပီးရင္ အေမရိကား လိုက္လာခဲ့ဖို႕အစီအစဥ္ေတြ စလုပ္ခိုင္းထားပါျပီ။ ဒီလိုနဲ႕အေမရိကား မွာ ေပ်ာ္တယ္ မဟုတ္ ေပမဲ့သြားတတ္ လာတတ္၊ လုပ္တတ္ ကိုင္းတတ္ နဲ႕ ေနသား တက်ေလး ရိွစျပဳျပီလို႕ေျပာရ ပါမယ္။

အဲဒီအခ်ိန္က ဖေလာ္ရီဒါမွာ ျမန္မာမိသားစုရယ္လို႕ မ်ားမ်ားစားစားမရိွေသးပါဘူး။ လက္ခ်ိဳး ေရတြက္လို႕ရတဲ့ အေရအတြက္ေလာက္ပဲ ရိွတာပါ။ ရိွေနတဲ့ ျမန္မာခ်င္းကလည္း တစ္ဦးနဲ႕တစ္ဦး ရိွမွန္းမသိၾကေတာ့ မဆက္သြယ္ မိၾကတာလည္း ပါတယ္ေပါ့။ သားၾကီး ခင္ေမာင္၀န္းခန္႕ေရာက္ခါစ ဖေလာ္ရီဒါမွာ သူတစ္ဦး တည္း ျမန္မာရိွတာလို႕ ထင္ေနခဲ့တာ တဲ့ေလ။ ဆရာ၀န္စာေရးဆရာ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ညိဳတို႕အဖြဲ႕ အေမရိကား သြားမယ္ သတင္းၾကားေတာ့ ကၽြန္မက အေမရိကားေရာက္ခါစျဖစ္တဲ့ သမီးယမင္းအတြက္ လူၾကံဳပါး ဖို႕ ပစၥည္းတစ္ထုပ္ ဆရာေမာင္ေမာင္ညိဳနဲ႕ ထည့္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဆရာက ကေလးအ ထူးကု ဆရာ၀န္ၾကီး ေဒါက္တာညြန္႕လြင္ အိမ္မွာ တည္းရင္း ယမင္းရဲ႕လိပ္စာ ကိုျပျပီးေမး ေတာ့ မွျမန္မာမိသားစု ရိွမွန္းသိျပီး ဆက္သြယ္မိၾကတာတဲ့။

ဆရာညြန္႕လြင္ကတစ္ဆင့္ ေဒါက္တာႏိုင္၀င္းနဲ႕ ဇနီးလဲ့လဲ့၊ ေဒါက္တာလင္းေအာင္သက္နဲ႕ ဇနီးေဒါက္တာ ခင္ေမျမင့္၊ ေဒါက္တာအင္နီေမာင္ဦးနဲ႕ အန္တီေဒၚခင္စုတို႕ကိုထပ္ျပီး ဆက္ သြယ္မိျပန္ ပါေရာ။ ေဒါက္တာမ်ိဳးသန္း နဲ႕ ေဒါက္တာရီရီျမင့္တို႕ကိုေတာ့ ကၽြန္မလာတုန္းက လူၾကံဳပါးပစၥည္းေတြ ယူလာရာ က တစ္ဆင့္ အဆက္အသြယ္ ရသြားတာပါ။ အင္ဂ်င္နီယာ ဦးခင္ေမာင္သန္းနဲ႕ ဦးခင္ေမာင္သိန္း ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ က်ေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕သားၾကီးတို႕ အိမ္မွာပါတီတစ္ခုလုပ္တဲ့အခါ လာတဲ့အိႏၵိယလူမ်ိဳး အင္ဂ်င္နီယာ တစ္ဦးက သူနဲ႕အတူ တင္းနစ္ကစားတဲ့ ျမန္မာညီအစ္ကို ရိွတယ္လို႕ ေျပာျပရာက စပ္မိျပီး တယ္လီဖုန္းနံပါတ္ ေတာင္းထားဆက္သြယ္လို္ကတာလို႕ သားကေျပာျပပါတယ္။

အေမရိကားကို ေရာက္ေနတဲ့ ျမန္မာေတြက ရွားေသးေတာ့ ကိုယ့္ျမန္မာခ်င္း ေတြ႕ရတာကို မိုးက်နတ္တစ္ပါး ေတြ႕ရတဲ့အတိုင္း ၀မ္းေတြသာ၊ စိတ္လႈပ္ရွားေပ်ာ္ရႊင္ရတာ ေျပာမျပ ႏိုင္ေအာင္ပါဘဲ။ တစ္ခါက သမီးေကသီစေန တနဂၤေႏြ အလုပ္ပိတ္ရက္မွာ အိမ္ျပန္လာျပီး ေစ်း၀ယ္သြားခ်င္တယ္ ဆိုတာနဲ႕ ကၽြန္မနဲ႕ အတူသမီး ငယ္သူဇာပါ လိုက္သြားေလတယ္ ေပါ့။ သူတိုကညီအစ္မ အကႌ်ေတြ၊ စကတ္ေတြ ေရြးေနတာ မျပီးႏိုင္ဘူး။ ေစာင့္ရတဲ့အခ်ိန္ ကၾကာျပီဆိုေတာ့ ကၽြန္မလည္းေညာင္းလာတာနဲ႕ အ၀င္၀နားက ကုလားထိုင္မွာ သြားထိုင္ ရင္းပုတီးစိပ္ေနလိုက္ပါတယ္။
ခဏေနေတာ့ လူငယ္ဇနီးေမာင္ႏွံ ႏွစ္ေယာက္ဆိုင္ထဲ၀င္လာပါတယ္။ အေနာက္တိုင္း၀တ္ စုံ၀တ္ထားတာမို႕ ဂ်ပန္လား၊ တရုတ္လား ေတြးေနမိေသးတယ္။ ေယာက်္ားက ကၽြန္မအ နားေရာက္လာျပီး...
"အန္တီက ျမန္မာလား"တဲ့။

အေမရိကားေရာက္ေနေပမဲ့ အျမဲတမ္း ကၽြန္မက ျမန္မာ၀တ္စုံ၀တ္တာဆိုေတာ့ သူက တန္းတန္းမတ္မတ္ လာေမးေလရဲ႕။ ျမန္မာစကား ပီပီသသနဲ႕ ေမးလိုက္တဲ့သူ႕အသံၾကား ေတာ့ကၽြန္မလည္း အံအားသင့္လို႕ ဖုန္းနံပါတ္ေတြ လဲၾက၊ ေနရပ္ေတြေမးၾက၊ ႏွစ္ဦးစလုံး ၾကည္ႏူးေပ်ာ္ရႊင္လို႕ေပါ့။ သူတို႕လည္း သႏၱာစမ္း မွာေန  တာတဲ့။ ေျပာင္းလာတာ မၾကာေသး ဘူးလို႕ေျပာျပပါတယ္။ အိမ္ေရာက္လို႕ သားၾကီး၀င္း ကို ေဖာက္သည္ ခ်ေတာ့...
"ဒါဆို ခုညေကာ္ဖီေသာက္ၾကြ ပါလို႕ မာမီဖိတ္လိုက္ပါလား။ သားတို႕နဲ႕လည္းေတြ႕ရေအာင္ ေပါ့"တဲ့။
ဖုန္းဆက္လိုက္တာ နဲ႕ သူတို႕ကလည္း ၀မ္းသာအားရနဲ႕ လာခဲ့မယ္ဆိုျပီး မၾကာဘူးေရာက္ လာၾကပါတယ္။

တံခါးလည္း ဖြင့္လိုက္ေရာ၊ အိမ္ရွင္နဲ႕ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ေၾကာင္ၾကည့္ေနျပီးမွ...
"ခင္ဗ်ား Albert မဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ္ Patrickေလ"တဲ့။
စိန္ေပါေက်ာင္း မွာ အတူေနခဲ့ၾကတဲ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္လုံးျပီး ဖတ္ထားၾကေလ ရဲ႕။ ကၽြန္မရဲ႕သား ၀င္းကလည္း မုတ္ဆိတ္ေမြးနဲ႕ ငယ္ကလို ပိန္ေသးေသးမဟုတ္ေတာ့ဘဲ ဖိုး၀ရုပ္ျဖစ္ေနတာ မို႕ ရုတ္တရက္ မွတ္မိစရာ မရိွ ေတာ့တာကိုး။ အဲလိုမထင္မွတ္ဘဲ ငယ္ေပါင္းသူငယ္ခ်င္းကို တစ္ရပ္ တစ္ေက်း မွာ ျပန္လည္ ဆုံစည္းရတာလည္း ၀မ္းသာစရာတစ္ခုပဲေပါ့။ ျပည္ပမွာ ကိုယ့္ျမန္မာခ်င္းခ်င္း ခင္ရာေဆြ မ်ိဳး အျဖစ္တစ္ဦးကိုတစ္ဦး အမွီျပဳျပီး စိတ္ရဲ႕အာဟာရရွာ ရင္း အိမ္လြမ္းနာကို ကုၾကရတာပါ ပဲေနာ္။

အဲဒီလို Patrickတို႕နဲ႕ ဆုံျဖတ္တဲ့ရက္က ဧျပီလ ျဖစ္ေနတာနဲ႕ ရိွတဲ့ျမန္မာမီသားစုေလးကို စုစည္းရရင္ေကာင္း မွာလို႕ စိတ္ကူးေပၚမိတာနဲ႕ မွတ္မွတ္ရရ ျမန္မာသၾကၤန္ပြဲ က်င္းပၾက ရ ေအာင္ လို႕ေဒါက္တာညြန္႕လြင္ တို႕တစ္ေတြနဲ႕ တိုင္ပင္ၾကည့္ေတာ့ သူတို႕အားလုံးကလည္း ၀မ္းသာအားရ သေဘာတူၾကပါတယ္။ အမ်ားသေဘာတူ ပင္လယကမ္းေျခနဲ႕ ကပ္ေနတဲ့ Spanish River Parkမွာ သၾကၤန္ပြဲ က်င္းပရင္းတစ္အိမ္ တစ္ခြက္ျမန္မာအစားအေသာက္ ေတြခ်က္ျပီးေပ်ာ္ပြဲစားလည္း လုပ္ၾကမယ္ဆိုတာ စီစဥ္လိုက္ပါတယ္။

စတိအျဖစ္ က်င္းပတဲ့သၾကၤန္ပြဲေန႕မွာ ျမန္မာမိသားစုေတြအကုန္လုံးစိတ္အားထက္သန္စြာ နဲ႕ေရာက္လာၾကေလ ရဲ႕။ ကၽြန္မ တို႕စီစဥ္ေရြးခ်ယ္ထားတဲ့ ပန္းျခံထဲမွာ ေပ်ာ္ပြဲစားဖို႕ စားပြဲ ရွည္ၾကီးေတြနဲ႕ ထိုင္ခုံတန္းေတြရိွတဲ့အျပင္ အသားကင္ေတြ ဘာေတြ လုပ္ခ်င္ရင္ျဖစ္ေစ၊ အေစာင္းအေသာက္ေတြေႏႊးဖို႕ျဖစ္ေစ သုံးလို႕ရတဲ့ မတ္တတ္ မီးဖိုေတြ လည္း အဆင္သင့္ရိွ တာမို႕ေတာ္ေတာ္အဆင္ေျပသြားပါတယ္။
တစ္ဦး က ထမင္းသုပ္၊ တစ္ဦးက အုန္းႏို႕ေခါက္ဆြဲ၊ ေနာက္တစ္ဦးက မႏၱေလးမုန္႕တီအျပင္ မုန္႕ဟင္းခါး၊ ဆီးထမင္း၊ ၾကက္သားေၾကာ္၊ ၾကာဇံခ်က္၊ တို႕ဟူးသုပ္၊ ဆႏြင္းမကင္း ေက်ာက္ ေက်ာ စတဲ့ျမန္မာမုန္႕ မ်ိဳးစုံကလည္း စားပြဲရွည္ၾကီးေပၚမွာ တည္ခင္းထားတာ လွ်ာ္ရည္ လည္ခ်င္စရာပါပဲ။

မိသားစုလိုက္ လူကုန္လာၾကတာမို႕ ကေလးလူၾကီး စုစုေပါင္း သုံးဆယ္ေက်ာ္ ေလးဆယ္ နီးပါးေလာက္ ရိွမယ္ထင္ပါရဲ႕။ မေတြ႕ဖူးေသးသူေတြ တစ္ဦးကို တစ္ဦးမိတ္ဆက္ၾက၊ လိပ္စာေတြ လဲလွယ္ၾကနဲ႕ တေပ်ာ္တပါးပါးပဲ။ လူငယ္ လူလတ္ပိုင္း ေတြေရာ၊ ကေလးငယ္ေတြနဲ႕ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေတြလည္း ပါတဲ့အျပင္ အသက္ရွစ္ဆယ္နီး ပါးအဘြားၾကီးႏွစ္ေယာက္လည္း ပါပါေသးတယ္။ တစ္ဦးက ကၽြန္မရဲ႕မာမီနဲ႕ ေနာက္တစ္ ဦးကေဒါက္တာႏိုင္၀င္း ရဲ႕ မိခင္ျဖစ္ပါတယ္။
"ဟင္...ဟန္က်လိုက္တာ္။ အေမရိကားေရာက္တာ ၾကာျပီ။ ျမန္မာသက္ၾကီးရြယ္အိုေတြ ကို ဒါပထမဆုံးၾကံဳရတာပဲ။ လာ....လာ သားနဲ႕သမီးတို႕ေရာ၊ ကိုခင္ေမာင္သိန္းေရာ ဒီကို လာၾက၊ လူၾကီးသူမကို ဂါရ၀ျပဳဖို႕ ၾကံဳရခဲမွ် ကန္ေတာ့ရေအာင္ ဆိုျပီးစစ္ကိုင္းသူ ေဒၚစူစန္သိန္းက သူ႕မိသားစုအားလုံးကို လွမ္းေခၚျပီး အဘြားၾကီးႏွစ္ေယာက္ကို ထိုင္ကန္ ေတာ့ၾကေလရဲ႕။ ေဘးကၾကည့္တဲ့ ကၽြန္မေတာင္ ရင္ထဲမွာပီတိစိတ္နဲ႕ ၾကည္ႏူး မ်က္ရည္ လည္မိပါေသးတယ္။ ျပည္ပေရာက္ေပမဲ့ ကိုယ့္ျမန္မာယဥ္ေက်းမႈကို ထိန္းသိမ္းစိတ္ ရိွတဲ့ ေဒၚခင္ေဆြ (ခ)ေဒၚစူစန္သိန္းကို သာဓုေခၚရင္း ခ်ီးက်ဴးရပါတယ္။"
ဒီလိုနဲ႕ မိတ္သစ္ေဆြသစ္ေတြ တေပ်ာ္တပါးျမန္မာမုန္႕ေတြ စုျပီးစုံေအာင္ စားၾကရတာ လည္းအရသာေတြ႕ပါဘိျခင္း။

အဲဒါထက္ မစၥတာဂ်မားၾကီး ေျပာသလို အခ်င္းခ်င္းျမန္မာ စကားတစ္၀ၾကီးေျပာရတာက ကၽြန္မတို႕ျမန္မာေတြ အတြက္ ပိုျပီးေလးနက္တဲ့အရသာျဖစ္ ပါေသးတယ္ေနာ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မရဲ႕သမီးေကသီနဲ႕ သားေရႊစင္တို႕က သူတို႕ယူလာ တဲ့ လက္ဆြဲကက္ဆက္ေလးကို စားပြဲေပၚတင္ျပီး ျမန္မာသီခ်င္းေတြဖြင့္လိုက္ေတာ့ အတိုင္းမ သိျပည့္စုံသြားတယ္ေပါ့။ အခ်ိန္အခါအလိုက္ ပိေတာက္ေရႊ၀ါတို႕၊ ျမနႏၵာတို႕၊ တူးပို႕တူးပို႕ စတဲ့သၾကၤန္ သီခ်င္းေတြ လိႈင္ သြားတာနဲ႕ အားလုံးက စိတ္လႈပ္ရွားတက္ၾကြလာျပီး သံျပိဳင္ လိုက္ဆိုရင္း လက္ခုပ္ေတြတီးၾက နဲ႕ ပန္းျခံထဲ မွာ ဂီတသံေတြနဲ႕အတူ ရယ္ေမာသံေတြပါ ဆူညံရိုက္ခတ္သြားေတာ့တာပဲေလ။

ဂီတသံနဲ႕ အရိွန္ရသြားလိုက္ခါမွ ေရပက္ဖို႕ သတိရၾကျပီး စည္ပိုင္းထဲမွာ ၾကိဳတင္ျဖည့္ထား တဲ့ေရေတြကို ခြက္နဲ႕ခပ္ရင္း တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ရႊဲေနေအာင္ ပက္ၾက၊ ေရစိုမခံ ခ်င္လို႕ထြက္ေျပးတဲ့သူေတြကို မီေအာင္ လိုက္ဖမ္းျပီး ေလာင္းၾကနဲ႕တကယ့္ကိုေပ်ာ္စရာၾကီး ပါပဲ။ ေရ၀ေအာင္ပက္ျပီးခါမွ အေမာေျဖသူကေျဖ၊ လူေတြ ကေတာ့ မေမာႏိုင္ဘဲ ပန္းျခံ ကေနလမ္းတစ္ဖက္ ကူးလိုက္ရုံနဲ႕ ေရာက္သြားတဲ့ ပင္လယ္ထဲ မွာ ေရကူးၾက၊ လိႈင္းစီးၾကနဲ႕ ေပ်ာ္လို႕မဆုံးၾကဘူး။
ေန႕ခင္းပိုင္း က်ေတာ့ ပန္းျခံထဲက မီးဖိုမွာေရေႏြးတည္ျပီး ဆႏြင္းမကင္း၊ ေက်ာက္ေက်ာ္စ တဲ့အခ်ိဳပြဲေတြ နဲ႕ ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္ ရင္း လူၾကီးေတြက ၀ိုင္းဖြဲ႕စကားေျပာၾက။ ကေလး ေတြကလိုက္တမ္းေျပးတမ္း ကစားၾက၊ ေဘာလုံးပုတ္ၾက၊ သၾကၤန္အရွိန္မေသႏိုင္ေသးတဲ့ လူငယ္တခ်ိဳ႕ကလည္း ဆက္ျပီးေရ ကစားၾက၊ ေအာ္ဟစ္ ဆူညံၾက။

"ေဟာ...ဒီမွာ ငါ့ဖိနပ္ႏွစ္စင္း ထားခဲ့တာ အခုတစ္စင္မရိွေတာ့ဘူး"
ကၽြန္မအနားမွာ ကေလးတစ္ေယာက္ ဖိနပ္ရွာေနတာနဲ႕ ၀ိုင္းကူရွာေပးရင္း "သားရဲ႕ ဖိနပ္ ဆိုတာ ႏွစ္စင္း မေျပာရဘူး။ တစ္ရန္လို႕ေျပာရတယ္။ ဖိနပ္တစ္ခုတည္းက်ေတာ့လည္း တစ္ဖက္၊ မွတ္ထားေနာ္"လို႕ ကေလးငယ္ ကို ျပင္ေပးလို႕မွ မျပီးေသးဘူး။ ညီအစ္မႏွစ္ ေယာက္မုန္႕ေ၀ေနၾကတာ "ငါ တစ္၀က္ယူမယ္၊ နင္ႏွစ္၀က္ ယူ"တဲ့။
ေနာက္တစ္ေယာက္ကလည္း ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ရိွတဲ့ေရကန္ၾကီးကို လက္ညိႇဳးထိုးရင္း "ဟယ္...ဟိုမွာ ၾကည့္ပါ ဦး၊ ေရကန္ၾကီး မိႈတက္ေနတာ မလွေတာ့ဘူးေနာ္"တဲ့။
မုန္႕ႏွစ္၀က္ ကို အသာထားျပီး ကိုယ္ပါလိုက္ၾကည့္မိေတာ့ ေရညိႇေတြဖုံးေနတဲ့ ေရကန္ၾကီး ကိုျမင္လိုက္ရပါတယ္။ "အင္း... ဒီမွာ ၾကီးၾကတဲ့ ကေလးေတြလည္း မလြယ္ပါလား"လို႕ ေတြးမိလိုက္ရင္း သက္ျပင္းခ်မိပါရဲ႕။ ထူးေတာ့ မထူးပါဘူး။ ကၽြန္မသားသမီးေတြလည္း ေရႊျပည္ေတာ္နဲ႕ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ သုံးဆယ္နီးပါး ေ၀းေနတာ မို႕ ေျပာလိုက္ရင္ တစ္ခါ တေလအလြဲလြဲအေခ်ာ္ေခ်ာ္။

တစ္ေလာက ျပည္ပ မွာတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနတဲ့ သားလတ္ေရႊစင္ခြင့္ရက္နဲ႕ အိမ္ျပန္လာ ေတာ့ သူ႕အစ္မ ေကခိုင္ က "တို႕ေတြ ဟိုတစ္ႏွစ္က မာမီေရာ၊ ေမာင္ႏွမအားလုံးစုျပီး ဘဟားမားကို သြားၾက တာ ေလယာဥ္ေပၚ မွာ ေကသီက" ခုေနေလယာဥ္ပ်က္က်ျပီး တစ္မိ သားစုလုံး ေသကုန္ရင္ ငါ့ေမာင္ေလးေရႊစင္ေတာ့ ၾကြက္ တစ္ေကာင္ျဖစ္ျပီး က်န္ခဲ့ရွာမွာပဲ လို႕ေျပာတယ္သိလားတဲ့။
"နင္ တို႕ ေသတာနဲ႕ ငါက ဘာလို႕ ၾကြက္ျဖစ္ရမွာလဲ"ဆိုျပီး သားေရႊစင္က သူ႕အစ္ကို မအူ မလည္ နဲ႕ ျပန္ေမးေနေလရဲ႕။
ေဘးကနားေထာင္ေန တဲ့ ကၽြန္မက၀င္ျပီး "တစ္ေကာင္ၾကြက္ ျဖစ္က်န္ခဲ့မွာလို႕ေကသီ ေျပာတာကိုမင္းအစ္မက ဆို လိုတာ သားေရ" လို႕ ဘာသာျပန္ျပရပါတယ္။ ကၽြန္မတို႕ ျမန္မာ စကားကလည္းေရွ႕ နဲ႕ေနာက္စကားလုံးေလး လဲြရုံ နဲ႕အစိပၸာယ္က အမ်ားၾကီးကြာ ျခားသြားတာမို႕ ရွင္းျပရင္းျပံဳးရပါေသးတယ္။

အဲဒီေန႕က ကၽြန္မတို႕ ျမန္မာေတြအားလုံးအေပ်ာ္လြန္ၾကျပီး ေနေစာင္းမွလူစုခြဲျဖစ္ၾကပါ တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈ ႏွစ္သစ္ကူးသၾကၤန္ပြဲေလးက နာမည္ၾကီးျမိဳ႕မတီး ၀ိုင္းတို႕၊ ေရႊေျခက်င္း ကိုယ္စီ နဲ႕ ေရႊမန္းသူယိမ္းအကတို႕၊ ေငြငန္းျဖဴသရုပ္ေဖာ္ကားၾကီးတို႕ မပါဘဲ သာမန္ပြဲေလး မွ် ျဖစ္ေပမဲ့ အေမရိကား ဖေလာ္ရီဒါေျမမွာ ပထမဆုံး စျပီးက်င္းပတဲ့ သၾကၤန္ပြဲေလးအျဖစ္ အုတ္ျမစ္ခ်ခဲ့ရ တဲ့ ေန႕မို႕ေက်နပ္ၾကည္ႏူးေပ်ာ္ရႊင္ မိတာေတာ့ အမွန္ပါ ပဲ။ အဲဒီေန႕က စခဲ့တဲ့ရိုးရာ သၾကၤန္ပြဲေလး ကို ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ တည္ျမဲစြာႏွစ္စဥ္ က်င္းပလာႏိုင္တဲ့အျပင္ ေနာက္ပိုင္ျမန္မာျပည္က နာမည္ၾကီး အဆိုေတာ္ေတြကိုေတာင္ ဖိတ္ၾကားျပီး တခမ္းတနား စည္စည္ကားကားျဖစ္ေအာင္ စိတ္၀င္တစားနဲ႕ ၾကိဳးပမ္းၾက တဲ့ ျမန္မာလူငယ္ေလးေတြ ရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ကိုလည္း ခ်ီးက်ဴးရပါတယ္။ အစပ်ိဳးေပးရက်ိဳးနပ္ တယ္လို႕ဆိုရမွာပါပဲ။

အဲဒီလိုေခတၱခဏ ဖန္ဆင္းလိုက္တဲ့ သၾကၤန္အေပ်ာ္တစ္ရက္ ျပီးသြားေတာ့လည္း လူတိုင္း လူတိုင္းကိုယ့္ အလုပ္နဲ႕ ကိုယ္ ပုံမွန္ရုန္းကန္လႈပ္ရွားရျမဲဘ၀ကို ျပန္ေရာက္သြားၾကရေရာ ေလ။ ဒီက လက္သုံးစကားအရ Time is Moneyဆိုတဲ့အတိုင္း အခ်ိန္ကို ေငြနဲ႕စက္ျပီးလုပ္ ၾကရတာပါ။ ေပါ့ေပါ့ေန၊ ေပါ့ေပါ့စားလိုသူေတြအတြက္ ဘာတိုးတက္မႈ မွမရႏိုင္ေပမဲ့ တကယ္ၾကိဳးစားသေလာက္အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈလည္း ရႏိုင္တာမို႕ အလုပ္ ကိုေလးေလး စားစားလုပ္သူအမ်ားစုကို ေတြ႕ႏိုင္ပါတယ္။
အိမ္ေထာင္ ဦးစီး တစ္ေယာက္မွ အားထားေလာက္တဲ့ အလုပ္ေကာင္းတစ္ခုေတာ့ ရိွထားဖို႕ လိုအပ္တယ္ေပါ့။ အလုပ္ ရိွမွ မိသားစုကိုေထာက္ပ့ံဖို႕ ၀င္ေငြရတဲ့အျပင္ ကိုယ့္မိသားစုရဲ႕ က်န္းမာေရးအတြက္လည္း စိတ္ေအးခ်မ္းမႈ ရႏိုင္ပါတယ္။ ကိုယ္ရသင့္တဲ့ သတ္မွတ္လစာ ကဒီ၍ဒီမွ် ဆိုေပမဲ့တကယ္တမ္း ကိုယ့္ လက္ထဲေရာက္ လာတာက သုံးပုံႏွစ္ပုံေလာက္ပဲ ရိွပါတယ္။ လစာထဲက ႏွစ္စဥ္ေဆာင္ရမဲ့ အျမတ္ေတာ္ခြန္ ခန္႕မွန္းေခ် ကို အရစ္က် တြက္ျပီး ျဖတ္တာနဲ႕ မိသားစုအတြက္ ေဆးကုသမႈ အာမခံျဖတ္တာနဲ႕ အိုစာမင္းစာ လူမႈဖူ လုံေရးေထာက္ပံ့ေငြျဖတ္ တာနဲ႕ သုံးပုံတစ္ပုံ လစာက ကုန္ပါေလေရာ။

အေမရိကားမွာ ေဆးကုသမႈက အလြန္အမင္းေစ်းၾကီးပါတယ္။ အလုပ္၇ိွထားရင္ ကိုယ္ကိုယ္ တိုင္မကဘဲ ကိုယ့္ကို မွီခိုသူမ်ား အထိ ေဆးကုသမႈအာမခံရႏိုင္တာမို႕ စိတ္ေအး ရတယ္ဆိုပါေတာ့။ မွီခိုသူဆိုတဲ့ အထဲမွာ ေဆးကုသမႈ အာမခံအတြက္ ကိုယ့္ဇနီးသို႕မဟုတ္ ခင္ပြန္းနဲ႕ သားသမီးမ်ားသာ အက်ံဳး၀င္ျပီး မိဘ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြက ခံစားခြင့္မရိွပါ ဘူူး။ ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရက အသက္ေျခာက္ဆယ့္ ငါးႏွစ္ ျပည့္ျပီးသူမွန္သမွ်ကို ဆင္းရဲခ်မ္း သာမေရြး Medicareဆိုတဲ့ ေဆးကုသမႈအာမခံ အခမဲ့ေပး ထားတာေၾကာင့္ ကၽြန္မ ရဲ႕မိခင္ အတြက္မွီခိုသူစာရင္းမွာ မပါႏိုင္ေပမဲ့ ခံစားခြင့္ရထားတာမို႕ စိတ္ေအး ရတယ္ဆိုပါေတာ့။

အေမရိကားေရာက္ကတည္းက ေဒါက္တာႏိုင္၀င္းဆီမ်ာ မာမီ့ကိုအပ္ထားျပီးသုံးလတစ္ ၾကိမ္းေဆး မွန္မွန္ စစ္ပါတယ္။ သားသမီး ေျမးျမစ္ေတြနဲ႕ ဒီက်မွ စုံစုံလင္လင္ အတူတကြ ေနရလို႕ စိတ္ၾကည္လင္တာအျပင္ သူ၀ါသနာ ပါတဲ့ အခ်ဳပ္အလုပ္ပစၥည္းေတြကလည္း Craft Storeလို႕ေခၚတဲ့ လက္မႈပညာဆိုင္ရာ စတိုးဆိုင္ၾကီး မ်ားစြာမွာ ပစၥည္းမ်ိဳးစုံက ရိွေန ေတာ့ဆိုင္ထဲေရာက္တာနဲ႕ တန္းေစ့ေမႊလို႕ေႏွာက္လို႕ မဆုံးေတာ့ပါဘူး။ မာမီ့စိတ္ၾကိဳက္ ပစၥည္းေတြကလည္း အမ်ိဳးအမည္စုံပါပဲ။ အပ္ခ်ည္လုံးေရာင္စုံေတြ၊ ၾကယ္သီးပုံစီမ်ိဳးေတြ၊ သိုးေမႊးခ်ည္ေတြ၊ ပုံစံစာအုပ္ေတြ၊ ဖဲၾကိဳးေတြ၊ ပိုးဖဲကတၱီပါ ပိတ္စ မ်ိဳးစုံေတြ ေရြး မကုန္ ေအာင္မ်ားျပား လွေတာ့ကၽြန္မအေမလည္း သၾကားလုံးရတဲ့ ကေလးငယ္ေလးကို ရႊင္ျမဴး တက္ၾကြေနေတာ့တာပဲ။

၀ယ္လာသမွ်ေတြ ျဖတ္ညႇပ္ျပီးလက္နဲ႕ တပင္တပန္းခ်ဳပ္လုပ္ေနတာေတြ႕ေတာ့ မာမီလြယ္ လြယ္ကူကူနဲ႕ စိတ္တိုင္းက် ခ်ဳပ္လုပ္ခ်င္တာရိွရင္ ခ်ဳပ္ရလုပ္ရေအာင္ဆိုျပီး မာမီအတြက္ စင္းကားအုပ္ခ်ဳပ္စက္တစ္လုံး ၀ယ္ေပးထား လိုက္ပါတယ္။ စက္ရျပီးဆိုကတည္းက ကၽြန္မ အေမမအားႏိုင္ မနားႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အိမ္ရိွလူကုန္ အတြက္လိုတာေရာ၊ မလိုတာေရာ စိတ္ ကူူးရသမွ်ဒိုင္ခံျပီး ခ်ဳပ္ေတာ့တာပဲ။ အထူးသျဖင့္ သူ႕ေျမးေတြ၊ ျမစ္ေတြ အတြက္ စပါရွယ္ ၀တ္မကုန္ႏိုင္ေအာင္ ခ်ဳပ္လုပ္ေနေလရဲ႕။
စိတ္မၾကည္လင္ တိုင္း ဆူဆူပူပူလုပ္ေနက်မို႕ အျမဲတမ္းမ်က္ႏွာရိပ္ကိုေစာင့္ၾကည့္ေနရတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕အေမ သူ႕ ဟာသူ စိတ္၀င္စားစြာ နဲ႕ အလုပ္ေတြရႈပ္ျပီး ၾကည္ၾကည္လင္လင္နဲ႕ က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္ေနတာေၾကာင့္ တစ္နည္း ရင္ေအးရတယ္ဆိုပါေတာ့။

အိမ္ေထာင္ကြဲ သားသမီးသုံးေယာက္စလုံးလည္း သူတို႕အလုပ္အကိုင္ေတြနဲ႕ သူတို႕ဟာသူတို႕ အဆင္ ေျပစြာရပ္တည္ေနႏိုင္ၾကျပီးမို႕မပူရေတာ့ပါဘူး။ အငယ္ကေလးေတြရဲ႕ ပညာေရး က ေက်ာင္းစာ လိုက္ႏိုင္ၾကတဲ့ အျပင္ အဆင့္ေကာင္းေကာင္းေတြ ႔ရေနတာ ေတြ႕ရလို႕ ၾကည္ ႏူးအားတတ္ရပါေသးတယ္။ ခြဲခြာေနရ တဲ့ သားေလးကိုဇာနည္လည္း မၾကာမတင္ ေရာက္ရိွ လာပါေတာ့မယ္။ အားကိုးရာ ခင္ပြန္းလည္း အတူရိွေနျပီး ကၽြန္မတို႕ႏွစ္ေယာက္ အလုပ္ ကိုယ္စီနဲ႕ ရိွေနျပီမို႕ ဒီတစ္ခါေတာ့ ကၽြန္မဘ၀ေလး ၾကိဳးစားရက်ိဳး နပ္ေအာင္ ေအးခ်မ္း တည္ျငိမ္စြာနဲ႕ ျပီးျပည့္စုံျခင္း ရိွေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ အေတြးေရာက္ေနမိပါတယ္။

 အဲဒီလို အေတြးနဲ႕ စိတ္ေအးလက္ေအး ပုံမွန္လႈပ္ရွားရင္ တစ္ညေနကၽြန္မအလုပ္ကို မဆက္စဖူး ဦးေက်ာ္ေဇာ ဖုန္းဆက္ လာပါတယ္။
"ခင္ေရ၊ မာမီၾကီး ဆက္တိုက္အန္ေနတာ ေတာ္ေတာ္ေလး ပင္ပန္းေနပုံရတယ္။ ေဒါက္တာႏိုင္၀င္းကိုလည္း လာၾကည့္ေပး ဖို႕ ဖုန္းဆက္ထားျပီးျပီ။ ခဏေနာလိမ့္မယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ခင္အလုပ္က ခြင့္ေတာင္းျပီး ျပန္ လာခဲ့ပါလား"တဲ့။
ကၽြန္မ ႏွလုံးသားရင္ထဲက ခုန္ထြက္သြားသလို ခံစားလိုက္ရပါတယ္။ လက္ေတြ လည္းတုန္း၊ ရင္ေတြလည္းခုန္၊ တစ္ကုိယ္လုံး ကတုန္ကယင္ျဖစ္ျပီး ဘာလုပ္လို႕ ဘာကိုင္ ရမွန္းမသိဘူး။ ခဏေလးပဲ အသက္ရွဴမွန္ေအာင္ သတိ နဲ႕ ျပန္ထိမ္းျပီးမွ ရုံးခ်ဳပ္က အရာရိွ ကိုအက်ိဳးအေၾကာင္း ဖုန္းဆက္ေျပာျပျပီး အိမ္ျပန္ခြင့္ေတာင္းရပါတယ္။ အိမ္ေရာက္ လို႕ အခန္းထဲ၀င္လိုက္ေတာ့ သားၾကီး၀င္းနဲ႕ ေဘာ္ဘီက မာမီကို၀ိုင္းထိန္းထားျပီး မာမီက ခုတင္ေပၚ မွာ ထိုင္လ်က္ေထြးခံ တစ္ခုနဲ႕ အန္ေနဆဲပါပဲ။

ကၽြန္မကိုျမင္ေတာ့ လက္ကာျပတယ္။ "ကိစၥမရိွဘူး၊ စိတ္မပူနဲ႕"ဆိုတဲ့ ပုံစံမ်ိဳးနဲ႕ပါ။ သားၾကီး ကလည္းကၽြန္မ မ်က္ႏွပ်က္ေနတာ ကို ၾကည့္ျပီး "အစာမေၾကျဖစ္ျပီး အန္တာျဖစ္မွာပါ" တဲ့။
ကၽြန္မနား ထဲမွာေတာ့ "အန္တီရဲ႕ ႏွလုံးေရာဂါက ကၽြမ္းေနျပီ။ အလြန္ဆုံးခံရင္ ေျခာက္လပဲ" ဆိုတဲ့ သမားေတာ္ၾကီး ရဲ႕ စကားကိုျပန္ၾကားေယာင္ေနမိပါတယ္။ အဲဒီလို သိရတဲ့ေန႕က ရိႈက္ၾကီးတငင္ငိုျပီး အစ္ကိုရင္း လို အားထားရတဲ့ ဆရာစျႏၵဆီေရာက္သြားေတာ့ ဆရာက။
"ဒါေလာက္ လည္း စိတ္မပူပါနဲ႕ဟယ္၊ ျမန္မာေဆးေကာင္းေတြ ရိွပါတယ္။ ပ်ားရည္ဟာ အလြန္ေကာင္းတဲ့ေဆး၊ ဆရာ့ဆီ မွာ ေတာက မွာထားတဲ့ ပ်ားရည္စစ္စစ္ရိွတယ္။ တစ္ပုလင္းယူသြားျပီး အန္တီ့ကို လက္ဖက္ရည္ တစ္ဇြန္းေန႕တိုင္း မွန္မွန္တိုက္"ဆိုျပီး ကၽြန္မကို ႏွစ္သိမ့္ရင္း ပ်ားရက္တစ္ပုလင္း ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဆရာ့စကား ကိုေလးစားနယူ စြာနဲ႕ မာ့မီကိုပ်ားရည္တစ္ဇြန္း ေန႕စဥ္မွန္မွန္တိုက္ခဲ့တာ သမားေတာ္ၾကီး ေျပာ လိုက္တဲ့ ေျခာက္လကေန အခုေျခာက္ႏွစ္ေတာင္ စြန္းလာခဲ့ျပီ ။ ကၽြန္မမာမီ ႏွလုံးအားနည္းေပမဲ့ က်န္းမာစြာ လႈပ္ရွားေနလ်က္ ရိွဆဲပါပဲ။

ရင္ဘတ္ထဲက နာတာ၊ ဘယ္လက္လက္တစ္ဖက္ နာတာ၊ ေအာ့တာ အန္တာ၊ အစာမေၾက သလို၊ ေလထိုး သလို ျဖစ္တတ္တာေတြဟာ ႏွလုံးေရာဂါရဲ႕ လကၡဏာ ဆိုတာကို စာထဲမွာ ဖတ္ျပီး မွတ္သားထားဖူးတာေၾကာင့္ အခု မာမီ ေအာ့အန္ေနတာဟာ ကၽြန္မစိုးထိတ္ပူပန္ေန မိတဲ့တစ္ေန႕ကို ဦးတည္ေနျပီးလား လို႕ ေတြးရင္းရင္ထဲ မွာ ငရဲမီးေလာင္ထားတဲ့အတိုင္း ပူေလာင္ေနမိပါတယ္။
နာရီ၀က္ေလာက္ၾကာေတာ့ မာမီကိုအျမဲေဆးစစ္ေပးေနတဲ့ ေဒါက္တာႏိုင္၀င္းနဲ႕ လဲ့လဲ့တို႕ ေရာက္ လာၾကပါတယ္။ စမ္းသပ္ၾကည့္ျပီး မာမီရဲ႕ႏွလုံးက အျပည့္အ၀ အလုပ္မလုပ္ေတာ့ ဘူး။ ပ်က္စီး လာျပီ။ ေဆးရုံတင္ရင္လည္း ဘာမွထူးျခားမွာမဟုတ္ဘူး။ အိမ္မွာပဲ သက္ေသာင့္ သက္သာရိွေအာင္ သူတာ၀န္ယူၾကည့္ေပးပါမယ္လို႕ေျပာပါတယ္။

ထင္ထားတဲ့အတိုင္း ကၽြန္မစိုးထိတ္ခဲ့ရတဲ့ရက္ကိုေရာက္လာျပီေပါ့။ ေပါက္ေပါက္က်လာတဲ့ မ်က္ရည္ေတြကို မာမီမျမင္ေအာင္ အျမန္သုတ္ပစ္ျပီး မ်က္ႏွာရိပ္ကို အကဲခတ္ေနတဲ့ ေ၀ဒနာရွင္မိခင္ အားရိွသြားေအာင္ အားေပးျပံဳးမ်ိဳးကို ၾကိဳးစားရင္းလည္း ေဆာင္ထားရပါ ေသးတယ္။ ေဒါက္တာႏိုင္၀င္းတို႕ ဇနီးေမာင္ႏွံ အဲဒီေန႕က ညနက္တဲ့အထိ ေစာင့္ျပီးဂရု စိုက္ၾကည့္ေပးပါတယ္။ ေဆးလည္းထိုးေပး၊ ဂလူးကို႕စ္လည္း သြင္းေပးထားျပီး တပ္အန္ မွာစိုးလို႕ ေရေပးမတိုက္ေစဘဲ ေရခဲတုံးေသးေသးေလးေတြကိုပဲ အာသာေျပ ငုံခိုင္းထား ပါတယ္။
ေဒါက္တာႏိုင္၀င္းတို႕ ေရာက္ျပီး ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာမွအန္တာရပ္သြားတာေၾကာင့္ ေနသာထိုင္သာရိွသြားပုံရပါတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီေန႕က ေသာၾကာေန႕ပါ။ ေနာက္ေန႕ ေတြကစေန္တနဂၤေႏြ ျဖစ္တဲ့အျပင္ တနလၤာေန႕က အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု လြတ္လပ္ ေရးရတဲ့ ဇူလိုင္လဆန္း ေလးရက္ေန႕မို႕ ရုံးေတြေက်ာင္းေတြ ပိတ္ထားတာေၾကာင့္ မာမီ့ အနားမွာ သားသမီးေျမးျမစ္ေတြအားလုံး စုံစုံညီညီ ရိွေနၾကတာလည္း မာမီ့အတြက္ အားရိွ စရာအျဖစ္မို႕ ကံေကာင္းတယ္ဆိုရပါတယ္။

မာမီအန္တာ ရပ္သြားေပမဲ့ လုံး၀သက္သက္သာသာျဖစ္လာတာကေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ရင္ပူတယ္ ဆိုျပီး ခဏခဏ ေရတာင္ားတိုင္း ေခ်ာ့ျပီး ေရခဲတုံးေလးေတြ ခြံ႕ေပးရပါတယ္။ မာမီကသာ သူတစ္ပါး ေနထိုင္ မေကာင္းဘူးဆိုရင္ ပ်ာပ်ာ္သလဲ ျပဳစုတတ္တာေနာ္။ ကိုယ့္ အလွည့္က်ျပဳစုကာကို ခံယူတတ္သူ မဟုတ္ပါဘူး။ အခုလည္း ေဒါက္တာႏိုင္၀င္းက အေျခ အေနမေကာင္းဘူးဆိုတာ ေျပာသြားလို႕ ကၽြန္မတို႕က စိတ္ပူျပီး မာမီ့ကို အေပါ့အပါး သြားဖို႕ အိပ္ရာေပၚ က မထေစဘဲ အိုးထိုးေပးတာေတာင္ လက္မခံဘဲ ကိုယ္တိုင္ထျပီး ေရခ်ိဳးခန္း အေရာက္ သြားေသးတာပါ။
ေနသာတဲ့ အခါလည္း တရားစာအုပ္ေလးဖတ္လိုက္၊ ေျမးေတြနဲ႕ ရယ္ရယ္ေမာေမာစကား ေတြေျပာလိုက္၊ မေနသာတဲ့ အခါလည္း အိပ္ရာေပၚမွာထိုင္လိုက္ ျပန္လွဲလိုက္၊ ဘယ္ေစာင္း ညာေစာင္း တလူးလူး တလိမ့္လိမ့္မို႕ ေဘးကၾကည့္ရတဲ့ ကၽြန္မရင္ထဲမွာ မခ်ိတင္ကဲနဲ႕ ကိုင္တိုင္ခံစားလိုက္ခ်င္မိပါရဲ႕။ ကိုယ့္မိခင္ ခံစားေနရတဲ့ အျဖစ္ကို မၾကည့္ရက္လို႕ ကြယ္ရာ မွာမ်က္ရည္ေတြသြန္ခ်လိုက္၊ မာမီ့ေရွ႕မွာေတာ့ ဘာမွမျဖစ္ သလို ဟန္ေဆာင္ေကာင္း ေကာင္းနဲ႕ စိတ္သက္သာစရာေတြ ရွာၾကံေျပာလိုက္နဲ႕ ခုနစ္ေထြ မင္းသမီးလုပ္ရတဲ့ အျဖစ္ ကလည္းတကယ္ဆင္းရဲျခင္းပါပဲ။

ေနသာလိုက္၊ မေနသာလိုက္နဲ႕ သုံးရက္ေျမာက္လာပါတယ္။ ေဒါက္တာႏိုင္၀င္းလည္း ေန႕ စဥ္လာၾကည့္ျပီး လိုအပ္သလို ကုသေပးဆဲပါပဲ။ ညဘက္ေတြမွာေတာ့ သားေရႊစင္က ကၽြန္မကိုကူျပီး လာေစာင့္အိမ္ေပးပါတယ္။ သက္သာခိုက္ အိပ္ရာေပၚမွာ  ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ မာမီ့ရဲ႕မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ရင္း တစ္သက္လုံး မကြဲကြာေနလာခဲ့ တဲ့ ဒီအေမကို မၾကာမတင္ဆုံးရႈံးခြဲခြာရေတာ့မွာပါလား ဆိုတဲ့အသိေၾကာင့္ ရင္ထဲမွာ လိႈက္လာ ျပီးမာမီ့ရင္ခြင့္မွာ ငယ္ရြယ္စဥ္ကလို ၀င္တိုးရင္း အားရိွပါးရိွ ငိုလိုက္ခ်င္တဲ့စိတ္ကို မနည္းျပန္ ထိန္းထား ရပါတယ္။
အစရိွရင္ အဆုံးရိွတယ္။ ေမြးဖြားျခင္းမွာလည္း ေသဆုံးျခင္းအဆုံး ရိွတယ္ဆိုတဲ့တရား သေဘာကိုသိထားေပမဲ့ လက္ေတြ႕ မွာေတာ့ အေတြးနဲ႕ေတာင္ ရင္မွာနာက်င္မႈေတြက ေပါက္ကြဲထြက္မတတ္ ခံစားရပါတယ္။ လြတ္လပ္ေရးေန႕ ရဲ႕ အၾကိဳညမို႕ တဒိန္းဒိန္းတ ေဖာင္းေဖာင္းနဲ႕ ေနရာတကာပစ္လႊတ္ေနတဲ့ မီးပန္း မီးက်ည္ေရာင္စုံေတြ ေကာင္းကင္တစ္ ခုလုံး ျပန္႕က်ဲေနတာကို ျပတင္းကလွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္း အလွအပ ကိုမက္ေမာ တတ္တဲ့ ကၽြန္မ ခါတိုင္းလို မခံစားႏိုင္ဘဲ ရင္ထဲမွာဆို႕က်ပ္ျပီး မာမီ့ရဲ႕ ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ကို ဘယ္လို အားအင္နဲ႕ ရင္ဆိုင္ ရပါ့မလဲလို႕ ေတြးရင္း ျပင္ဆင္ၾကည့္ေနမိပါတယ္။

ကၽြန္မၾကာၾကာျပင္ဆင္ခ်ိန္ မရလိုက္ပါဘူး။ ဇူလိုင္လေလးရက္လြတ္လပ္ေရးေန႕ ညေနမွာ မာမီ့အေျခအေန သိသိသာသာ ဆိုးလာပါေရာ။ သားၾကီး၀င္းက သူ႕အဘြား ကိုေနသာ ေအာင္ရင္ခြင့္ မွာေထြးျပီး ေပြ႕ ထားပါတယ္။ ေဒါက္တာႏိုင္၀င္း ကိုအျမန္လာၾကည့္ေပး ဖို႕ ဖုန္းဆက္အေၾကာင္းၾကားေတာ့ ခ်က္ခ်င္း ပဲ ေရာက္လာပါတယ္။ စစ္ေဆးၾကည့္တဲ့ အခါ မာမီ့ရဲ႕ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ ေရာက္ေတာ့မယ္ဆိုတာ သိရေတာ့ တာပါပဲ။
အခ်ိန္မီအေရးေပၚ (911)ေခၚဖို႕ စီစဥ္ၾကနဲ႕ အားလုံးလည္း ပ်ာသြားၾကတာေပါ့။ သားလတ္ ေရႊစင္ နဲ႕ ေခၽြးမေဘာ္ဘီ တို႕က အနားက လိုအပ္သမွ်ျပဳစုေပးၾကဆဲ ေရွးဦးသူနာျပဳအျဖစ္ ရဲကားႏွစ္စီးေျခာက္မိနစ္ အတြင္း ေရာက္ လာပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္ မာမီသတိလစ္သြားပါျပီ။ ျပန္ျပီးသတိလည္ေအာင္ CRRလုပ္ၾက၊ ကၽြန္မၾကည့္ ႏိုင္တဲ့ စြမ္းအင္မရိွေတာ့တာ နဲ႕ တစ္ဖက္ခန္းေျပးျပီးရိႈက္ၾကီးတငင္ ငိုေတာ့တာပဲ။ က်န္တဲ့ သားသမီးေျမးေတြလည္း ကၽြန္မ အနား မွာလာတြယ္ျပီးငိုၾက၊ ဦးေက်ာ္ေဇာက ကၽြန္မတို႕ကို ဖက္ျပီးႏွစ္သိမ့္ရ၊ တရားခ်ရနဲ႕ သူလည္း လက္ မလည္ႏိုင္ေအာင္ပါပဲ။
သူနာျပဳကားေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္ မာမီသတိျပန္လည္လာတာနဲ႕ ေဆးရုံပို႕ဖို႕ ျပင္ဆင္ၾကပါ တယ္။ မာမီနဲ႕အတူ သူနာျပဳကားေပၚမွာ သားၾကီး၀င္းနဲ႕ သားလတ္ေရႊစင္တို႕ လိုက္သြား ၾကေလရဲ႕။ ကၽြန္မနဲ႕ ဦးေက်ာ္ေဇာက ကားတစ္စီး နဲ႕ ေနာက္ကအမီလိုက္ၾကပါတယ္။ ေဆးရုံေရာက္ျပီး ၁၇မိနစ္အၾကာမွာ ကၽြန္မမိခင္ ဘ၀သစ္ကို ကူးေျပာင္း သြားပါျပီ။ သားႏွစ္ ေယာက္ က ကၽြန္မကို လာဖက္ျပီး ရိႈက္ၾကီးတငင္ ငိုၾကေလရဲ႕။

ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ နဲ႕ မုဆိုးမအျဖစ္ ေနာက္အိမ္ေထာင္မထူဘဲ တစ္ေယာက္တည္း ရုန္းကန္ ျပီးကၽြန္မကို လူလားေျမာက္ေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တဲ့ ေက်းဇူးရွင္မိခင္ ကြယ္ေပ်ာက္သြား ပါျပီ။
မိဘနဲ႕ သားသမီးရဲ႕သံေယာဇဥ္ ဆက္သြယ္မႈဆိုတာ ႏႈိင္းျပစရာမရိွေအာင္ ၾကီးမားတဲ့ထု ထည္နဲ႕ခံစားမႈ တစ္ရပ္ပါပဲ။
ကၽြန္မ ရဲ႕ မ်က္ေမွာက္မွာ "အေမ"ဆိုတဲ့ ပညတ္နဲ႕လူသားတစ္ေယာက္မရိွေတာ့ေပမဲ့ ေမတၱာေစတနာ၊ ကရုဏာ၊ ခြင့္လႊတ္ျခင္း ဆိုတဲ့ စုတ္ခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာနဲ႕ တစ္သက္တာ ေရးျခစ္ခဲ့တဲ့ အႏုပညာဂႏၱ၀င္ေျမာက္ေအာင္ အေရာင္အေသြး ထူးျခားလွပ တဲ့ မာမီ့ရဲ႕ပုံရိပ္ ပန္းခ်ီကားၾကီးတစ္ခ်ပ္ကေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ႏွလုံးသားစံအိမ္ထဲမွာ ထာ၀ရ သိမ္းဆည္းထားမွာ ေသခ်ာလွပါတယ္။

ဆက္ရန္
.