ပတၱျမားခင္ ၏ အတိတ္လမ္း ကိုျပန္ေလွ်ာက္ျခင္း, အပိုင္း (၁၂)

ေဟာ... အခု စစ္ေျပးရင္းနဲ႔ မမေအမီ ကေလးမေမြးႏုိင္ဘဲ ေသသြားတယ္ဆိုတဲ့ အျဖစ္ကို မ်က္ျမင္ နီးပါး ဘယ္လို ခံစားရ တယ္ ဆိုတာ ေျပာျပတာကို ၾကားဖူးထားေတာ့ ကေလးလိုခ်င္ေပမယ့္ ကေလးေမြးရ မွာ ကို ေသလုေအာင္ ေၾကာက္ျပန္ပါေရာ။ ကေလးေမြးရင္ မမေအမီလို ေသမွာပဲဆိုတဲ့ စိတ္ နဲ႔ ဆရာဝန္က စမ္းသပ္ၿပီး ေသခ်ာတယ္ ေျပာကတည္းက ႐ႈိက္ႀကီးတငင္ ထုိင္ငိုလုိက္မိပါတယ္။
ေမြးထား တဲ့ အေတြးထဲက ကေလးေတြသာ သက္ဝင္လႈပ္ရွားလုိ႔ရတယ္ ဆိုရင္ေတာ့ "ေၾကာက္ေခ်းပါ တဲ့ တုိ႔ေမေမ ရွက္ဖြယ္၊ ရွက္ဖြယ္"နဲ႔ ဝုိင္းၿပီး လက္ညဳိးကေလးေတြ ေကြးရင္း ေျပာင္ၾက ေလွာင္ၾကမွာပဲ ထင္ပါ ရဲ႕ေနာ္။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္ .............

အပုိင္း(၁၄)

 အဲဒီလုိ မီးဖြားရမွာအတြက္ ထိတ္လန္႔တၾကားျဖစ္ေနတဲ့ ကိစၥထက္ပုိျပီးထိတ္ လန္႔စရာ ျဖစ္လာတာက တစ္ေန႔မွာ ကၽြန္မတုိ႔ တုိက္ပုေလးေရွ႕ ဂ်ပန္စစ္ကားတစ္စီး ဆုိက္လာျပီး လက္နက္ကုိင္စစ္သား သုံးေယာက္ အိမ္ထဲဝင္ လာပါတယ္။ ကၽြန္မကုိ ေသနတ္နဲ႔ ခ်ိန္ထားျပီး စာရြက္တစ္ရြက္ထုတ္ျပပါတယ္။ ကုိၾကီး အိမ္မွာရွိေနခုိက္ မုိ႔ ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ အိမ္ကုိ ရွာေဖြမယ္ေပါ့။ က်န္တဲ့ပစၥည္း ဆုိတာလည္း သိပ္မ်ားမ်ားစားစား မည္မည္ ရရမွ မရွိတာ။
ကၽြန္မကုိလည္း သူတုိ႔နဲ႔ လုိက္ခဲ့ရမယ္ ဆုိျပီး စစ္သားႏွစ္ေယာက္ ျခံရံျပီး ကားထဲဝင္ထုိင္ ခုိင္းေတာ့ ထိတ္ထိတ္ လန္႔လန္႔နဲ႔ ပါသြားတာေပါ့။ ကၽြန္မရဲ႕ေယာက္မ ေဒၚေဒၚက်င္က အိမ္မွာ ရွိေနခုိက္မုိ႔ ေဒၚေဒၚက်င္ကလည္းငုိ၊ မာမီကလည္း ေအာ္ဟစ္ငုိျပီး က်န္ခဲ့ေလရဲ႕။ ကၽြန္မကုိ စိန္ပီတာေက်ာင္းၾကီးထဲ ေခၚသြားျပီး ခန္းမၾကီး တစ္ခု ရဲ႕ ေရွ႕မွာ ဆင္းခုိင္း ပါတယ္။
ခန္းမထဲ ေရာက္ေတာ့မွ အားလုံး အဂၤလိပ္ကျပားေတြကုိ စုျပီ ဖမ္းေခၚထားတယ္ ဆုိတာ သိရေတာ့တာပါပဲ။ ကုလားထုိင္ လည္းမရွိဘူး။ အားလုံး ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ငုတ္တုတ္ေလး ေတြ ထုိင္လုိ႔ ငုိတဲ့သူကငုိ၊ မ်က္ႏွာညဳိညဳိ နဲ႔ ေၾကာင္ေငးေငး ျဖစ္သူက ေငးေပါ့။ ကၽြန္မကုိ ထုိင္ခုိင္းလုိ႔ ၾကမ္းေပၚမွာလည္း ထုိင္လုိက္ေရာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ မွာ ကၽြန္မ နဲ႔ နာမည္တူ ကြန္ဗင့္ေက်ာင္းတုန္းက သူငယ္'' Angnes တုိ႔၊ စင္သီယာတုိ႔၊ ေဒၚရသီတုိ႔တစ္ေတြကုိ မထင္မွတ္ဘဲ ျပန္ေတြ႕ေတာ့ ကုိယ့္ကုိ ဖမ္းလာတယ္ ဆုိတာ ေမ့သြားျပီး ဝမ္းသာအားရ ႏႈတ္ဆက္မိတာေပါ့။

သူတုိ႔ကလည္း ကၽြန္မကုိေတြ႔ေတာ့ ဝမ္းသာလုိ႔ ဘယ္လုိေျပးလုိ႔ ဘယ္လုိ ဒုကၡေရာက္ၾက တယ္ဆုိတဲ့ ဇာတ္လမ္း ကုိယ္စီကုိ ေဖာင္ဖဲြ႕ေအာင္ တစ္ေယာက္တလဲ ေျပာေနလုိက္ၾကတာ ကၽြန္မတုိ႔အုပ္စုက ကၽြက္ကၽြက္ညံေနေတာ့ ဂ်ပန္စစ္သား က ျပင္ျပင္းကတ္သြားတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ဝူးဝူးဝါးဝါး လုပ္ျပီး တစ္ေယာက္စီ လက္ညႇဳိ္းထုိးေခၚျပီး အေဝးၾကီး တစ္ေထာင့္စီ ကုိ စကားေျပာလုိ႔မရေအာင္ လူစုခဲြျပီး ပုိ႔ပစ္လုိက္ပါတယ္။
မနက္ကတည္း ကဟာ ညေနထိ ဘာမွလည္း မေကၽြးခ်င္ဘူး။ ေတာင္းၾကီးေတြနဲ႔ သယ္လာ တဲ့ ေရွာက္ခ်ဳိသီး ကုိေတာ့ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ပုံခ်ျပီး စားၾကဆုိတဲ့ ပုံစံနဲ႔ ေအာ္ျပီး လက္ညႇဳိးထုိးျပ ပါတယ္။ ေၾကာက္ေၾကာက္ လန္႔လန္႔ နဲ႔ စားတဲ့သူစား ၊ မစားတဲ့သူက မစား ဘူးေပါ့။ အေပါ့ အေလး သြားခ်င္ရင္ ဂ်ပန္စစ္သားက တစ္ဦးစီကုိ အိမ္သာ ထိ လိုက္ပုိ႔ ေပးပါတယ္။

ကၽြန္မ စိတ္ထဲက ေၾကာက္တာထက္ ခံရခက္တာ ပုိမ်ားေနမိတယ္။  လက္နက္မဲ့ဒီမိန္းမ ေလးေတြက သူတုိ႔ကုိ ဘာလုပ္ႏုိင္မွာ မုိ႔တဲ့လဲ။ စိတ္ထဲက ဝမ္းနည္းအားငယ္ျပီး ငုိခ်င္ေပမဲ့ ဒီေကာင္ေတြရဲ႕ေရွ႕မွာ ငါမ်က္ရည္က် မျပဘူးဆုိတဲ့ စိတ္နဲ႔ မ်က္ႏွာကုိ ခပ္တင္းတင္း လုပ္ထားလုိက္တာေပါ့။ စိတ္ထဲက သမၺဳေဒၶဂါထာေတာ္ေရာ၊ နေမာေတ သိရသမိေမ စတဲ့ ဂါထာေတာ္ေတြကုိ မျပတ္ရြတ္ဖတ္ျပီး အႏၱရာယ္ခပ္သိမ္းက ကင္းဖုိ႔လည္း ဘုရား ကုိ အာရုံျပဳဆုေတာင္းေနမိပါတယ္။ ကုိယ္ကုိယ္္တုိင္ ရင္ဆုိင္ရမယ့္္ အေရးထက္ အိမ္မွာ ငုိက်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ မာမီ ရဲ႕မ်က္ႏွာကုိပဲ ထပ္တလဲလဲ ျမင္ေယာင္ေနမိတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ေနာက္ သူပါ အတင္းလုိက္မယ္ လုပ္ေတာ့ ဂ်ပန္စစ္သား က ခပ္ရုိင္းရုိင္း ျပန္တြန္းပစ္ခဲ့လုိ႔ မာမီလဲက်မတတ္ ယိုင္သြားတာကုိ ကုိၾကီးနဲ႔ ေဒၚေဒၚက်င္က ဝင္ေဖးလုိက္ လုိ႔သာေပါ့။
အဲဒီျမင္ကြင္း ကုိ ေတြးမိတုိင္း  ရင္ထဲမွာ နင့္ေနေအာင္ ခံစားမိပါတယ္။ ကားေပၚတက္ခါနီး မွာ ကုိၾကီး ကေတာ့ ေျပာလုိက္ပါရဲ႕။ ဘာမွ စိတ္မပူနဲ႔။ ကုိၾကီး ၾကိဳးစားျပီး ဆက္သြယ္မယ္ တဲ့။ အျဖစ္ေတြက တစ္ခုျပီးတာ နဲ႕ ေနာက္တစ္ခု က ေရာက္လာေနတာမို႕ စိတ္ပူရတာေတြ မ်ားျပီး လူလည္း ထုံေပေပေတာင္ ျဖစ္လာပါတယ္။

ကၽြန္မေရာက္ျပီးေနာက္မွာလည္း အဂၤလိပ္ေသြးပါတဲ့သူမွန္သမွ် ကျပားေရာ၊ အစစ္ေတြပါ တစ္သုတ္ျပီး တစ္သုတ္ ေခၚသြင္းလာတာ။ ခန္းမၾကီးနဲ႕အျပည့္ ျဖစ္ေနပါျပီ။ ညေနေစာင္း လာေတာ့ Camp ကုိပို႕မယ္ ဆိုျပီး ႏွစ္ေယာက္စီ လိုင္းစီခိုင္းပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ မွာပဲ ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္တစ္ေယာက္နဲ႕အတူ ကိုၾကီး၀င္လာပါေရာ။ ကၽြန္မလည္း ကိုၾကီး ကို ျမင္ေတာ့ ၀မ္းေတြသာလို႕ေပါ့။ ကၽြန္မကို ေခၚထုတ္ျပီး ကင္ေပတိုင္ရုံးခ်ဳပ္ကုိ သြားရမယ္လို႕ ေျပာပါတယ္။ ရုံးခ်ဳပ္ေရာက္ေတာ့ စာရြက္စာတမ္းေပါင္းမ်ားစြာမွာ ကၽြန္မ လက္မွတ္ေတြ ထိုးရပါတယ္။ ကိုၾကီးလည္း တခ်ိဳ႕ စာရြက္ေတြ မွာ ထိုးရတယ္။
ကၽြန္မ ကို Camp မပို႕ေတာ့ေပမဲ့ အက်ယ္ခ်ဳပ္သေဘာနဲ႕ ညအိပ္ဘယ္မွမသြားရ၊ ျမိဳ႕ျပင္ မထြက္ရ။ အကယ္၍ သြားမယ္ဆိုရင္ သူတို႕ဆီက ခြင့္ျပဳခ်က္ အရင္ေတာင္းခံရမယ္ဆိုတဲ့ စသည္စသည္ေတြကို ေျပာျပပါတယ္။ ရုံးခ်ဳပ္က ဂ်ပန္အရာရိွေတြကေတာ့ ယဥ္ယဥ္ေက်း ေက်းသိမ္သိမ္ေမြ႕ေမြ႕ပါပဲ။

ကိုၾကီးက အန္ကယ္ဦးဘစီတို႕ကို သြားေျပာျပျပီး အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအပိုင္းက တာ၀န္ရိွသူေတြ ကိုလိုက္ေျပာလို႕ အားလုံး က ကၽြန္မအတြက္ တာ၀န္ခံေပးျပီး ကူညီလိုက္ၾကတာနဲ႕ အဆင္ ေျပးသြားတယ္ဆိုပါေတာ့။ ကၽြန္မ အိမ္ျပန္ေရာက္ လာေတာ့ မာမီေရာ၊ ေဒၚေဒၚက်င္ပါ ၀မ္းေတြသာလို႕။
ဒီလိုနဲ႕ ပုံမွန္ေလး ျပန္ျဖစ္ခ်ိန္မွာ ဂ်ပန္ရဲ႕ တိုက္ေလယာဥ္ဗုံးဒဏ္ေတြက ျပီးသြားလို႕ ေအး မလားေအာက္ေမ့ ပါတယ္။ အဂၤလိပ္စစ္တပ္က အိႏၵိယျပည္မွာ အေျခခံစစ္စခန္းခ်ျပီး ျမန္ မာျပည္ကု ျပန္သိမ္းပိုက္ဖို႕အတြက္ တိုက္စစ္ျပန္ ဆင္ပါေလေရာ။ ကၽြဲညီေနာင္လို႕ ျမန္မာ ေတြနာမည္ေပးထားတဲ့ အဂၤလိပ္စစ္ေလယာဥ္ပ်ံ မည္းမည္းၾကီးႏွစ္စင္း က ဧရာ၀တီျမစ္ ေၾကာင္းအတိုင္း စစေသနတ္ေတြပစ္၊ ဗုံးေတြေဖာက္ခြဲ၊ ေန႕စဥ္လို ဗုံးသံ စက္ေသနတ္သံ ေတြ ကို ၾကားေနရပါတယ္။

အိမ္တိုင္းမွာလည္း ဗုံးခိုက်င္းေတြ တူးထားျပီး ရန္သူေလယာဥ္ပ်ံလာျပီ ဆိုတဲ့ဥၾသ အခ်က္ ဆြဲသံၾကားတာ နဲ႕ ေန႕ေန႕ညည ဗုံးခိုက်င္းထဲ ေျပးဆင္းျပီး အကာအကြယ္ယူၾကရတာပါ။ "က်ီးလန္႕စာစား"ဆိုတဲ့ ပုံခိုင္းစကား က အဲဒီအခ်ိန္ကာလရဲ႕ ပုံရိပ္လိုပဲ ေျပာရမယ္ထင္ပါ ရဲ႕။
ထမင္းစားရင္း နဲ႕လည္း ဗုံးခိုက်င္းထဲထေျပးရ၊ အိပ္ေနရင္း ေရခ်ိဳးရင္း၊ ယုတ္စြအဆုံး အေပါ့ အပါးေလး သြားတာေတာင္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္သြားလို႕မရတဲ့ ကာလပါပဲ။ ဟိုနား ဒီနားသြားရင္ လည္းနားက စြင့္ေနရတာ၊ ဥၾသသံၾကား တာနဲ႕ ၾကံဳရာမွာ၀င္တိုးျပီး ခိုေပေတာ့ပဲ။
တစ္ခါက ကၽြန္မနဲ႕ကိုၾကီး ေစ်းခ်ိဳကို ေစ်း၀ယ္ဖို႕ သြားၾကတာ ဥၾသဆြဲတာနဲ႕တိုးေတာ့ ကၽြန္မက ေျမာင္းထဲ ခုန္ခ်ျပီး ပိုက္လုံးထဲ ဘယ္လိုတိုး၀င္လိုက္လဲ မသိပါဘူး။ ေလယာဥ္ပ်ံ သံေတြစဲ၊ ဗုံးသံေတြစဲမွ ထြက္မယ္ လုပ္ေတာ့ ထြက္လို႕မရေတာ့ဘူး။ ကၽြန္မကို ကိုၾကီးေရာ အနားက ဆိုက္ကားဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕ အကူအညီ နဲ႕ပါ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းက မနည္း ဆြဲ ထုတ္ယူခဲ့ရတယ္။ ထြက္လာေတာ့ အပြန္းအပဲ့က ေသြးစေတြနဲ႕ ရႊံအလူးလူးနဲ႕ အကႌ်ေတြ လည္းစုတ္ျပဲလို႕ေလ။

စစ္နဲ႕ပတ္သက္ျပီး ေတြ႕ရတဲ့ အေတြ႕အၾကံဳေတြက စံုလည္းစုံပါရဲ႕။ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအ သင္းခ်င္းျပန္ေတြ႕ ရင္လည္း လူစုံမရိွၾကေတာ့ဘူး။ ဗုံးထဲပါသြားသူနဲ႕၊ ေရာဂါရျပီး ေသတဲ့သူ နဲ႕ တကယ္ကို ေန႕ျမင္ညေပ်ာက္ အျဖစ္ ပါပဲ။ ဘိုးေလးနဲ႕ ဘြားေလးတို႕အတြက္ စိတ္ပူလို႕ လူလႊတ္ျပီး ကပိုင္ရြာမွာ စုံစမ္းခိုင္းေတာ့ ဗုံးဒဏ္က ကင္းၾကပါ ရဲ႕။ ဘိုးေလးက မက်န္းမာ လို႕ အိပ္ရာေပၚ ပက္လက္ ျဖစ္ေနရွာတယ္။
ဦးသူရၾကီး ကို အိမ္ေစာင့္ခိုင္းထားရစ္ခ့ဲတာ ဗုံးထဲမ်ား ပါသြားျပီလားလို႕ စိတ္ပူေနမိတာ။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ ဗုံးမက်ခင္ သုံးေလးရက္ကတည္းက ဘိုးေလးတို႕ဆီကို ပ်င္းလို႕ဆိုျပီး လိုက္လာတာတဲ့။ အသက္ေဘးက လြတ္တာ ပဲ ေက်းဇူးတင္ရပါေသးတယ္။ ဘြားေလးတို႕ မၾကာခင္ မႏၱေလးကို ျပန္ၾကဖို႕ စီစဥ္္ျပီးေနျပီ ဆိုတာနဲ႕ ျပန္ေရာက္မဲ့ရက္ကိုတြက္ျပီး ကၽြန္မ တို႕သြားၾကိဳခိုင္းလိုက္ပါတယ္။
ဘြားေလး က သူ႕သား အန္ကယ္ေက်ာ္တို႕ မိသားစုနဲ႕ အတူေနခ်င္တယ္ ဆိုတာနဲ႕ အန္ကယ္ေက်ာ္တို႕အိမ္ကို ပို႕ ထားျပီး ကၽြန္မမၾကာခဏ သြားၾကည့္ပါတယ္။ ဘိုးေလးက ကၽြန္မအျဖစ္ကို ၾကားရေတာ့ မ်က္ရည္က် ရွာတယ္။ ဘ၀ ကံေၾကာင္း တရားအတိုင္းေပါ့ ငါ့ေျမးရယ္တဲ့။ ခံစားေနရတဲ့ ေ၀ဒနာေၾကာင့္ စိတ္မာန္ေတြ လည္း ေလ်ာ့က် ကုန္ျပီ ထင္ပါ ရဲ႕။

ကၽြန္မလည္း ကို၀န္က ေလး ငါးလရိွလာေတာ့ မေပါ့မပါးျဖစ္လာ ပါ တယ္။ ေမြးရမွာ ကို ေၾကာက္လန္႕ေန ဆဲမို႕ ေနရတာလည္း မၾကည္လင္ဘူးေပါ့။ မာမီရဲ႕ ေရာဂါကလည္း  သက္သာရုံ သာရိွတာ၊ ေပ်ာက္ေသးတာ မဟုတ္ လို႕ အျမဲအရိပ္ၾကည့္ေနရဆဲမို႕ ဘ၀မက် ႏိုင္ေသးဘူး။ တစ္ေန႕မွာေတာ့  ကိုၾကီးအျပင္ က ျပန္လာေတာ့ ဂ်ပန္ စစ္ဗိုလ္တစ္ေယာက္ ပါလာပါတယ္။
"ခင္မၾကီး ဒီမွာ ဘယ္သူ လဲ ဆိုတာ လာၾကည့္ပါဦး"တဲ့။
ကၽြန္မက ဂ်ပန္စစ္၀တ္စုံကို ျမင္တာနဲ႕ အျမဲတမ္း ေသြးလန္႕ေနတဲ့သူ မဟုတ္လားေနာ္။ မရြံ႕မရဲနဲ႕ ဧည့္ခန္းထဲ ၀င္ သြားေတာ့ အံ့ၾသလိုက္ တဲ့ ျဖစ္ျခင္းပါပဲ။ ကၽြန္မကို သမီးလို ေမြးစားခ်င္တယ္ဆိုျပီး မာမီ့ဆီက တရရ ေတာင္း ခဲ့ ဖူး တဲ့ ဖူဂ်ီ ဓာတ္ပုံတိုက္ပိုင္ရွင္ ဖူဂ်ီဆရာ ၾကီးေလ။

မီကာဒို ဆရာၾကီး လုပ္ရက္တာကို ေတြးမိသြားတာနဲ႕ အူလိုက္သည္းလိႈက္ မၾကိဳမိ ဘဲ ေၾကာင္အမ္းအမ္းျဖစ္ သြားပါတယ္။ ဆရာၾကီးကေတာ့ အရင္အတိုင္း တရင္းတႏွီးနဲ႕ "ဟယ္.. ခင္မၾကီး...မင္းကို ကေလး လို႕ ေတြးလာခဲ့တာ၊ မင္းက ကေလးအေမျဖစ္ေတာ့မွာပါလား၊ အံ့ၾသတယ္ကြာ"တဲ့။ ျပီးမွ ကၽြန္မပခုံးကို ပုတ္ရင္း "၀မ္းသာ ပါတယ္၊ ၀မ္းသာတယ္" လို႕ ဆက္ျပီး ေျပာပါတယ္။
ကိုၾကီးနဲ႕ ဖူဂ်ီဆရာၾကီးက အင္မတန္ခင္တဲ့ မိတ္ေဆြေတြပါ။ ဆရာၾကီးက စစ္ျဖစ္ခါနီး ေတာ့ဂ်ပန္ျပန္ခါနီးမွာ သူပိုင္ တဲ့ ဓာတ္ပုံဆိုင္ နဲ႕ ဆံပင္ညႇပ္ဆိုင္ႏွစ္ခု ရိွတဲ့အထဲက ဆံပင္ ညႇပ္ဆိုင္ကို ကိုၾကီးကို ေရာင္းထားခဲ့တာတဲ့။ ကိုၾကီး က ၀ယ္ထားလိုက္ျပီး ကိုေမာင္ကို ဆို တဲ့အရင္လက္ရိွ ဆံပင္ညႇပ္ဆရာကိုပဲ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ မန္ေနဂ်ာ ျပန္ ခန္႕ထား ရင္း ရတဲ့၀င္ေငြ ကို သြားသိမ္းေနတာေပါ့။
စစ္ေျပး က ျပန္လာေတာ့လည္း အဲဒီဆိုင္ကို ကိုေမာင္ကိုပဲ ဦးစီးျပီး ဖြင့္ထားဆဲဆိုေတာ့ ဆရာၾကီးက သူ႕ဆိုင္ ကို ျပန္လာရွာ ရင္း ကိုၾကီး နဲ႕ ေတြ႕ခဲ့ တာတဲ့။ ကိုၾကီးတို႕က ဆီစက္ လုပ္ငန္းအျပင္ ဆန္ေတြ၊ ပဲေတြ ေလွာင္ တာ ေရာင္း တာလည္း လုပ္၊ လုပ္ငန္းစုံ ၾကံဳတာလုပ္ ေနတဲ့ စီးပြားေရးသမား ဆိုေတာ့ ျမတ္မယ္ဆို က်ပန္း အကုန္ လုပ္ တာပါပဲ။

စစ္ၾကိဳေခတ္ အဂၤလိပ္မင္း အုပ္ခ်ဳပ္စဥ္ကာလကတည္းက ဂ်ပန္ဓာတ္ပုံဆိုင္ေတြလာဖြင့္ ထားၾကတာ စီးပြားေရး တစ္ခုတည္း ကို ဦးတည္ထားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႕တိုင္းျပည္ အတြက္ တစ္ဖက္တစ္လမ္းက အေထာက္ အကူေတြ ပါ ျပဳေနတယ္ဆိုတာ ခုလို စစ္ဗိုလ္ ၾကီးေတြအျဖစ္နဲ႕ ျပန္ေရာက္လာၾကတာကို ေတြ႕ရေတာ့ အေျခအေန ကို ခန္႕မွန္းႏိုင္တာ ေပါ့ေနာ္။
ဘယ္လိုမ်ိဳး ပဲျဖစ္ျဖစ္ ရွင္ေတာ္ဘုရား ေဟာခဲ့တဲ့ သေဗၺသတၱာေ၀ေနယ်ာအျဖစ္နဲ႕ မခြဲျခား ဘဲလူသားတိုင္း အျမင္ နဲ႕ေျပာရ မယ္ ဆိုရင္ ေကာင္းသူ ဆိုးသူရိွေနတတ္တာပါပဲ။ မီကာဒို ဆရာၾကီး ပုံစံမ်ိဳး လာမွာလားဆိုျပီး ကၽြန္မ က အျပစ္ ရွာၾကည့္ခ်င္ တဲ့ မွန္ဘီလူး မ်က္လုံးၾကီး နဲ႕ဆရာၾကီးကို ၾကည့္ေနမိပါတယ္။

ဆရာၾကီး က အရင္အတိုင္း ခင္မင္ရင္းႏွီးတဲ့ ပုံစံအတိုင္း မာမီေ၀ဒရွင္ ျဖစ္ေနတာကိုလည္း စိတ္ေကာင္းပုံမရဘူး။ လာတိုင္း မာမီ့ အတြက္ ဆုိျပီး ဂရုတစိုက္ လက္ေဆာင္ပစၥည္းေတြ ကိုလည္း ယူလာတတ္ပါတယ္။ "စစ္ဆိုတာ မေကာင္း ဘူး၊ ခုၾကည့္ သူ႕မွာ မိသားစုတကြဲ နဲ႕ျပန္ေတြ႕မယ္၊ မေတြ႕မယ္လည္း မသိႏိုင္ဘူး။ မာမီ့အျဖစ္ကို သူ စာနာ ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕က ပစၥည္းဥစၥာဆုံးတယ္၊ တခ်ိဳ႕က အသက္ဆုံးတယ္။ တခ်ိဳ႕က ဘ၀ဆုံးတယ္။ အသက္ မဆုံး တာေတာ္ေသး တာေပါ့"နဲ႕ ေျဖသိမ့္တဲ့ စကားေတြကို ဆိုျပီးလည္း အားေပးတတ္ပါတယ္။
တစ္ေန႕မွာ ကၽြန္မ ေက်းဇူးအတင္ဆုံး ၀မ္းအသာဆုံးျဖစ္တဲ့ လက္ေဆာင္တစ္ခုမာမီ့အ တြက္ဆိုျပီး ယူလာေပး ပါတယ္။ "ကိခ်ိနဲ႕ အိခ်ိ"ဆိုတဲ့ ဂ်ပန္ေခြးပုေလးႏွစ္ေကာင္ပါ။ မာမီက တိရစၦာန္ဆို အလြန္အမင္းခ်စ္တတ္တဲ့သူပါ။ အဲဒီ ေခြးပုေလး ႏွစ္ေကာင္ ကို ဟုိတုန္းက ဓာတ္ပုံရိုက္သြားတိုင္း ေတြ႕ေတြ႕ေနေတာ့ တေပြ႕ေပြ႕ တခ်ီခ်ီနဲ႕ လုပ္တတ္ တယ္ေလ။
မာမီ ေခြးေလးေတြ ကို ခ်စ္မွန္းသိလို႕ သူဂ်ပန္ျပည္ ျပန္ခါနီး အပ္ထားခဲ့တဲ့ မိတ္ေဆြေတြဆီ ကျပန္ေတာင္းျပီး မာ့မီ အတြက္ ယူလာေပးတာတဲ့။ ေခြးေလးေတြကို ပိုက္ျပီး၀င္းပသြားတဲ့ မာမီ့မ်က္မွာကို ဒီတစ္ပါပဲ စစ္အတြင္း မွာ ျမင္ရဖူးတာမို႕ ဆရာၾကီးကို ေက်းဇူးတင္လိုက္ တာ။ မာမီကို ၾကည့္ျပီးလည္း ၀မ္းသာလိုက္ရတာ။

ကိခ်ိနဲ႕ အိခ်ိ က အထီးနဲ႕အမ သားအမိႏွစ္ေကာင္ပါ။ မာမီလည္း အဲဒီေခြးႏွစ္ေကာင္နဲ႕ အလုပ္ေတြ ရႈပ္ေတာ့ တာ။ ေ၀ဒနာက သိသိသာသာၾကီး ကို သက္သာလာပါေတာ့တယ္။ အလြန္ေျခာက္ေသြ႕တဲ့ သဲကႏၱာရထဲ မွာလည္း အိုေအစစ္ေခၚ တဲ့ စိမ္းစိုတဲ့ စြန္ပလြံပင္ေလး ေတြနဲ႕ ေရၾကည္အိုင္ကေလးေတြကို ေတြ႕ရတတ္သလိုပဲ ၾကမၼာဆိုးေတြ ရဲ႕ ၾကားထဲမွာ စိတ္ခ်မ္းေျမ႕ရတဲ့ေကာင္းတဲ့ ျဖစ္ရပ္ကေလးေတြလည္း ၾကိဳၾကားေပၚ လာတတ္တာ မို႕ "ဒုကၡမ်ားေျမာင္ လူတို႕ေဘာင္"ဆိုတဲ့ အထဲက လူ႕ဘ၀ကို မက္ေမာဖက္တြယ္ေနၾကတာပဲ ထင္ပါ ရဲ႕ေနာ္။
ဒီအခ်ိန္ ကၽြန္မတို႕အိမ္မွာ ေအာက္ျပည္ကို ခရီးဆက္ဖို႕ အဆင္မေျပတာေၾကာင့္ ေခတၱ တည္းခိုဖို႕ ဧည့္သည္ တစ္ေယာက္ ေရာက္လာပါတယ္။ နာမည္က မမညိဳတဲ့။ ပုံစံက သိမ္သိမ္ေမြ႕ေမြ႕နဲ႕ စိတ္သေဘာေကာင္းတာမို႕ ကၽြန္မ နဲ႕ခုမွ သိကၽြမ္းရေပမယ့္ ရင္းႏွီးခင္ မင္သြားပါတယ္။ မမညိဳက ရတနာသုံးပါလည္း အလြန္ကိုင္းရိႈင္းသူပါ။ ကၽြန္မကို ညီမငယ္ တစ္ေယာက္လို အရိပ္ၾကည့္ျပီး ကို၀န္ေဆာင္နဲ႕သူက ဘယ္ဟာေရွာင္ရတယ္၊ ဘာမစားရ ဘူး။ ဘယ္လိုေနရ တယ္ကအစ သြန္သင္ျပသေပးပါတယ္။

ဒါ့အျပင္ ကၽြန္မမီးဖြားရမွာကို ေတြးလန္႕ေနမွန္းသိသြားေတာ့ မနက္တိုင္း မမညိဳဘုရား၀တ္ ျပဳျပီးတာနဲ႕ အဂၤုလိမာလ သုတ္ေတာ္ကို သူကိုယ္တိုင္ ၇အုပ္ရြတ္ဖတ္၊ ေရမန္းလုပ္တိုက္ လည္းတိုက္၊ ကၽြန္မကိုလည္း အလြတ္ ရေအာင္ က်က္ခိုင္းျပီး စိတ္အားႏႈတ္အားတိုင္း ရြတ္ ဖတ္ေနရင္ သားေကာင္း သမီးေကာင္းရတဲ့ အျပင္ ေမြးဖြားရာမွာလည္း ေဘးအႏၱရာယ္ကင္း ေစတယ္လို႕ ေျပာျပတာနဲ႕ မမေအမီလို မီးဖြားရင္း မေသ ရရင္ ျပီးေရာဆိုျပီး ကၽြန္မလည္း အာေပါက္ေအာင္ ရြတ္ေတာ့တာပဲေလ။
အဲဒီအခ်ိန္က ေဆးရုံေတြ ဘာေတြကလည္း စစ္ၾကိဳေခတ္တုန္းကလို စနစ္တက်ရိွေသးတာ မဟုတ္တဲ့အျပင္ ရန္သူေလယာဥ္ေတြ ရဲ႕ ဗုံးရန္ကလည္း အျမဲတမ္းရိွေနတာေၾကာင့္ အိမ္မွာ ပဲမီးဖြားဖို႕ စီစဥ္ထားရပါတယ္။ မႏၱေလးေဆးရုံ ၾကီး မွာ ေမထရြန္လုပ္ခဲ့တဲ့ မစၥတာ         ေဒၚသင္းလိႈင္က မာမီနဲ႕ သိပ္ခင္တာမို႕ သူကိုယ္တိုင္ လာေစာင့္ျပီး တာ၀န္ ယူေပးမယ္လို႕ ေျပာေတာ့ ကၽြန္မလည္း အားရိွသြားတာေပါ့။

ဆရာ၀န္ၾကီး ဦးစံၾကဴးရဲ႕သားအၾကီးျဖစ္တဲ့ ေဒါက္တာသိန္းေအာင္ကိုလည္း အပ္ထား ပါ ေသး တယ္။ ေဒါက္တာသိန္းေအာင္နဲ႕ မစၥတာေဒၚသင္းလိႈင္က တူအရီးေတာၾကာတာဆို ေတာ့ ပိုျပီး အဆင္ေျပ သြားတာမို႕ ႏွစ္ေယာက္စလုံးက ဂရုတစိုက္ လာၾကည့္ျပီး အားမငယ္ ဖို႕ကၽြန္မကို အားေပးၾကပါတယ္။
အႏွီးပိတ္ေတြ ဘာေတြကလည္း ၀ယ္လို႕မရ။ လူေတြမွာ တခ်ိဳ႕ဆို ဖ်င္ၾကမ္းေတြေတာင္ ၀တ္ေနရတဲ့ အခ်ိန္ ဆိုေတာ့ ပိတ္ေခ်ာရဖို႕ ေတာ္ေတာ္ကို ခက္ခဲပါတယ္။ စစ္ေျပးခ်ိန္တုန္း က မီးမေလာင္ဘဲ က်န္ခဲ့တဲ့ ဂိုေထာင္ေတြ ကို ေဖာက္ျပီး သယ္ထားၾကတဲ့ "ေဖာက္သယ္" ေတြဆီမွာ ရိွတတ္လို႕ ဟိုေမးရ၊ ဒီစုံစမ္းရနဲ႕ ရပ္ကြက္တကာ လိုက္ေမး ၀ယ္ျပီး အထည္စ ကိုစုေဆာင္းရတာကိုက အလုပ္ၾကီးတစ္ခုလို ျဖစ္ေနတာေနာ္ ... ရသမွ်ေလးကို မာမီက ခ်ဳပ္တတ္လုပ္တတလို႕ စက္မရိွေတာ့ေပမဲ့ လက္ခ်ဳပ္နဲ႕ေမြးလာမယ့္ သူ႕ေျမးဖို႕ အႏွီးေတြေရာ၊ ခါးေတာင္းက်ိဳက္ ကေလးေတြပါ ခ်ဳပ္ထား၊ အကႌ်ေလးေတြလည္း အရြယ္စုံ ခ်ဳပ္ေပးလို႕ အဆင္ေျပေသးတာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႕ ေမြးဖြား ဖို႕ရက္ကို ေရာက္လာပါ ေရာ။ သားဦးဆိုေတာ့ ၂၄နာရီလုံးလုံး ၀မ္းနာေနတာေတာင္ မေမြးေသး ပါဘူး။

ကၽြန္မလည္း ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႕ ရထားသမွ် ပရိတ္ေတာ္ေတြေရာ၊ အဂၤုလိမာလသုတ္ ေတာ္ေရာ အကုန္ကို အခ်ိန္ျပည့္ ရြတ္ျပီး အာေ၀ဏိက ေ၀ဒနာကို ရင္ဆိုင္ရေတာ့တာပါပဲ။ ဒီအထဲက တစ္ညလုံး ရန္သူေလယာဥ္ေတြ က တ၀ုန္း၀ုန္း ဗုံးေတြၾကဲသံေတြကိုလည္း ၾကားေနရ။ မီးကုိ လင္းေအာင္လည္း မထြန္း ရဲၾက။ ေလးဖက္ေလးတန္ က ကြယ္ျပီး မီးေရာင္ အျပင္မထြက္ေအာင္ ဂရုစိုက္ထြန္းထားရတဲ့ မီးေရာင္ မွိန္မွိန္ေလး ထဲမွာ ကေလးက ၾကီးထြားေနတာေၾကာင့္ ညႇပ္ဆြဲျပီး ေမြးရပါတယ္။
ေမြးျပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာ အိပ္ေဆးထိုးသလား၊ ဘယ္လိုလဲ ဆိုတာေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္မ လုံး၀ အိပ္ေပ်ာ္သြားတာကိုပဲ မွတ္မိပါတယ္။ လင္းအားၾကီး မနက္ေလးနာရီႏွစ္ဆယ္မွာ သားဦးေလး ကို ေမြးလိုက္တာေတာ့ သိပါရဲ႕။ တျခား ဘာမွ မသိေတာ့ဘဲ အိပ္ရာက တကယ္ႏိုးလာေတာ့ မိုးစင္စင္လင္းျပီး မနက္ ဆယ္နာရီေလာက္ ေတာင္ရိွျပီ ထင္ပါရဲ႕။

ကၽြန္မ ခုတင္ ရဲ႕ေဘးက ကပ္လ်က္ကေလးအိပ္ ခုတင္ေလးေပၚမွာ ကေလးနီးတာရဲေလး ကိုအႏွီးေတြနဲ႕ ထုပ္ျပီး သိပ္ထားတာ ကို ေတြ႕ေတာ့ "ဟယ္...ငါ့သားေလး"ဆိုျပီး ၾကည္ႏူး ပီတိနဲ႕ ၀မ္းသာလိုက္တာ။ ရင္ထဲမွာ လိႈက္ေနတဲ့ ခံစားမႈမ်ိဳး တစ္ခါမွ မၾကံဳဖူးေတာ့ ဘယ္လို ေရးျပရမယ္ ဆိုတာေတာင္ မေဖာ္ျပတတ္ပါဘူး။
ကပ်ာကယာ နဲ႕ အႏွီးေတြကို ျဖဲရဲျပီး ေျခေတြလက္ေတြ စုံေအာင္ပါရဲ႕လားဆုိတာလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ရေသးတယ္။ အားလုံး စုံစုံလင္လင္ ပါတာကို ေတြ႕မွရင္ထဲမွာ ဘ၀င္က်သြားပါေတာ့တယ္။ ေပ်ာ့ျပဲေနတဲ့ နီတာရဲေလး ဆိုေတာ့ ေစာေစာက သူတို႕ လုံလုံ ျခံဳျခံဳထုပ္ထားသလိုလည္း ျပန္မထုပ္တတ္ေတာ့ဘူး။ ပိုးလိုး ပက္လက္ ျဖစ္ေနတဲ့ သားေလး ကိုနမ္းခ်င္လိုက္တာ ရင္ထဲမွာ လိႈက္ခါလာေတာ့ ဆဲြျပီးတစ္မ်က္ႏွာလုံးကို ရစရာ မရိွေအာင္ နမ္းပစ္လိုက္မိပါတယ္။ ကေလးကလည္း ကၽြန္မလုပ္သမွ် အရုပ္ကေလးက်ေနတာပဲ။ တစ္ခ်က္ေတာင္ ငိုေဖာ္ မရဘဲ လႈပ္စိလႈပ္စိ ျဖစ္ေနရွာတယ္။

"ကိုၾကီးေရ...ကိုၾကီးေရ"နဲ႕လည္း လွမ္းေအာ္ေခၚလိုက္မိေသးတယ္။ ကၽြန္မအျဖစ္ကရယ္စ ရာလည္းေကာင္း ပါရဲ႕။ ကိုၾကီး နဲ႕ လက္ထပ္ျပီးတဲ့ေနာက္ ဓမၼတာအတိုင္း နီးစပ္မႈေတြရိွ သြားတာေပါ့။ ကိုယ္ကခ်စ္လို႕ ျမတ္ႏိုးလို႕ လက္ထပ္ ခဲ့တာမွ မဟုတ္တာ။ အေၾကာင္း ေၾကာင္းေၾကာင့္ အားကိုးရွာျပီး ယူခဲ့ရတာျဖစ္ေတာ့ မေကာင္းတတ္ လို႕ တာ၀န္အရလိုက္ ေလ်ာရတာေတြ ကို စိတ္ညစ္မိတာ အမွန္ပါပဲ။
ခ်စ္တဲ့သူ ဆိုရင္ေတာ့ မ်က္စိေအာက္က အေပ်ာက္မခံခ်င္တာ ဓမၼတာေပါ့ေနာ္။ ကိုယ္က မခ်စ္မႏွစ္ သက္ေတာ့ လည္း အနားမွာ လာကပ္ထိုင္ရင္ေတာင္ ထျပီးထြက္ေျပးခ်င္ေတာ့ တာပဲ။ ဒီထက္ပိုကဲျပီး နဖူးေလး နမ္းတာ တို႕၊ ပါးေလးနမ္းတာ တို႕၊ ပေရာပရီလုပ္ရင္ အသက္ေတာင္ ထြက္မတတ္ပါပဲ။

"ကိုၾကီး ကလည္းကြာ သြားစမ္းပါ၊ ဘာအရသာမွလည္း မရိွဘဲနဲ႕ လာလာမနမ္းစမ္းပါနဲ႕" လို႕ တြန္းပစ္မိတဲ့ထိ တစ္ခါက်ေတာ့ လည္း စိတ္မရွည္ဘဲ ေျပာထြက္သြားပါေလေရာ။
"ဟ...နမ္းတယ္ ဆိုတာ အရသာရိွတာေပါ့၊ နင္က မခ်စ္လို႕ မခံစားတတ္တာ"တဲ့။ ကိုၾကီး အဲလိုေျပာတုန္းက ကၽြန္မ နားမလည္ႏိုင္ဘဲ ေပါ့ေပါ့တန္တန္ပဲ သေဘာထားနားေထာင္မိ ခဲ့တာပါ။
ေဟာ...အခု သားေလးကို နမ္းရတာ အရသာရိွလိုက္တဲ့ ျဖစ္ျခင္း။ ရင္ထဲကို ေအးျမျပီး ၾကည္ႏူးပီတိေတြျဖစ္လို႕။ နမ္း လို႕ေတာင္ မ၀ႏိုင္တာ ေသေသခ်ာခ်ာ သေဘာေပါက္သြား တာနဲ႕ ေအာ္ေခၚလိုက္မိတာပါ။

ကိုၾကီး က ကၽြန္မတစ္ခုခုမ်ား ျဖစ္လို႕လားနဲ႕ အေျပးေရာက္လာျပီး... "ဘာျဖစ္လို႕လဲ"နဲ႕ အေမာ တေကာ ေမး ပါတယ္။
"ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး၊ နမ္းရတာ တကယ္အရသာရိွတယ္ဆိုတာ ေျပာမလို႕ ေခၚတာ။ နမ္းလိုက္တိုင္း ရင္ထဲ မွာေအးျမ သြားတာပဲ သိလား။ နမ္းျပီးရင္ နမ္းခ်င္ရင္းကို ျဖစ္ေနတာ ေနာ္။ သားေလးကို နမ္းလို႕ကို မ၀ဘူး" ဆိုေတာ့...
ကိုၾကီးက ကၽြန္မထိပ္ကို ပုတ္ျပီး "ေပါတာမ" တဲ့ေလ။
ဟုတ္ပါရဲ႕။ "သားဦးအရူး"ဆိုတာ ဒါပဲျဖစ္မွာပါေနာ္။
သား ရဲ႕မ်က္ႏွာ ျမင္ရတာ သီတာေရစင္လို တစ္စက္ကေလးက်ရုံနဲ႕ မိဘတို႕၀မ္းျငိမ္းစတမ္း ဆိုတာကို ကၽြန္မ လက္ေတြ႕ခံစားရျခင္း ပါပဲ။

ဆက္ရန္
.