အလုပ္ ကို စိတ္ကုန္တယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္မလည္း သူ႕ဆႏၵအတိုင္း "သေဘာပဲ"လို႕
ေျပလိုက္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ဦးေက်ာ္ေဇာ ကုန္သြယ္ေရးက ထြက္ျပီး
မႏၱေလးမွာတိုက္သြားေဆာက္ေနေလရဲ႕။ တစ္လတစ္ ခါ၊ ႏွစ္လ တစ္ခါ ပဲ ရန္ကုန္ကို
ျပန္လာတတ္ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႕မွာ ေငြပိုေငြလွ်ံက သိပ္ရိွတာမဟုတ္လို႕
ပစၥည္း၀ယ္စရာ ၾကံဳတဲ့အခါ ဟိုကဆြဲရ၊ ဒီကဆြဲရနဲ႕ ေၾကြးေတြ မတင္စဖူး
တင္လာတာေၾကာင့္ ရင္လည္း ပူမိပါတယ္။ တိုက္ ကေတာ့ တျဖည္းျဖည္း
အေကာင္အထည္ေပၚလာပါျပီ။ ကာလတန္ေၾကး နဲ႕ျပန္ေရာင္းရင္ အျမတ္ကေလး တစ္လုံး တစ္ခဲ
ေပၚတဲ့အခါ ရန္ကုန္က ေျမမွာတိုက္တစ္လုံးေဆာက္စ ရာထြက္လာလိမ့္မယ္ လို႕ လည္း
ေမွ်ာ္မွန္းမိ တယ္ေပါ့။ ဒါေၾကာင့္(ယခု ဗိုလ္ထြန္းျမတ္လမ္း)မွာေနတဲ့
ဗိသုကာဦးလွေဖဆီ ကၽြန္မက အိမ္ ပုံစံေတာင္ ၾကိဳျပီး အပ္ထားလိုက္ေသးတယ္။
ဘာျဖစ္လို႕လဲ ဆို ေတာ့ သမီးေတြက အရြယ္ေရာက္ ကုန္ၾက ပါျပီ။ ေနာက္ဆုံးႏွစ္
တကၠသိုလ္မွာ တက္ေနတဲ့ သမီးလတ္ ေကသီလည္း ေက်ာင္းျပီးလို႕ ဘြဲ႕ ရခါနီးေနျပီ။
ဒီႏွစ္ထဲမွာ နံပါတ္ေလး သမီး ယမင္း ကလည္း ပထမႏွစ္ ဥပစာမွာ တက္ေနရျပီမို႕
ႏွစ္ျခားဆိုသလို ဘြဲ႕ေတြ အသီးသီးရျပီး အလုပ္အကိုင္ ကိုယ္စီနဲ႕ လူၾကီးစာရင္း
၀င္ၾကေတာ့မွာ မဟုတ္လားေနာ္။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္ ...........
ကၽြန္မကသာ သူတို႕ကို လူၾကီးစာရင္း၀င္ေတာ့မယ္ ဆိုျပီး ေနေရးထိုင္ေရးေတြ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ေနတာ ပါ။ ေက်ာင္းသြားေက်ာင္းျပန္ သြားၾကိဳလို႕ ကားေပၚမွာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူၾကီးေတြဆီက ၾကားရတဲ့ စကားေတြ ကေတာ့ တစ္ခ်က္မွ လူၾကီးမဆန္တာကိုလည္း နားေထာင္ပါဦး။
"မာမီ၊ ခုနက ကားေစာင့္ေနတုန္း ဆယ္ျပားေစ့မ်က္ႏွာနဲ႕ လူၾကီးက စာလာေပးတယ္၊ သမီးမယူေတာ့ လြယ္အိတ္ထဲ မွာ အတင္းၾကီး ထည့္သြားလို႕ ယူျပီးလႊင့္ပစ္ခဲ့ရေသးတယ္၊ သိလား"
"ဘာလဲ၊ ဆယ္ျပားေစ့မ်က္ႏွာဆိုတာ "
"မာမီ ကလည္း မသိဘူးလား၊ ေမးရိုးက ေလေထာင့္စပ္စပ္နဲ႕ ဆယ္ျပားေစ့အတိုင္းပဲ"
သူမ်ားကိုေျပာရမယ္ဆိုရင္ သူတို႕ညီအစ္မတစ္ေတြ စကားလုံးလည္း ရွာတတ္ပါရဲ႕။ ပုံခိုင္း လည္း ေကာင္းၾကပါရဲ႕။ သူတို႕ေျပာေျပာေနတဲ့ အပိုလိုဆင္းတဲ့မ်က္ႏွာ ဆိုတာကလည္း ရိွေသးတယ္။ တစ္ခါ တုန္းက ယမင္းကိုအရင္ၾကိဳျပီး ေကသီရဲ႕အတန္းဘက္ ေနာက္မွသြားေခၚေတာ့ ကားေပးတက္လာတာ နဲ႕...
"ယမင္း၊ နင့္အတန္းေပါက္၀မွာ လာလာေစာင့္ေနတဲ့ ဟိုအပိုလိုဆင္းမဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႕လူေရာ ဒီေန႕လာ ေသးလား ဟင္"တဲ့။
"အပိုလို ဆင္းမဲ့ မ်က္ႏွာက ဘယ္လိုမ်ိဳးလဲ"လို႕ မေနႏိုင္လို႕ ကၽြန္မက၀င္ေမးေတာ့...
"အဲဒီေက်ာင္းသား ရဲ႕ မ်က္ႏွာက ေက်ာက္ေပါက္မာေတြနဲ႕ေလ၊ မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံး တြင္းေတြ ခ်ိဳင့္ေတြ ျဖစ္ေန တာ၊ လကမၻာေျမျပင္အတိုင္းပဲ၊ ဒါေၾကာင့္ အပိုလိုမွားျပီး ဆင္းႏိုင္တယ္လို႕ သမီးက ေကသီ့ကို ေျပာျပထားတာ မာမီရဲ႕" တဲ့။
ယမင္းတင္ မဟုတ္ေသးဘူး။ မေကသီဆီက ၾကားရတာေတြကလည္း ရိွေသးတယ္။ "ယမင္းေရ၊ ငါ့ကို ဒီေန႕ ဥပေဒတန္း ေနာက္ဆုံးႏွစ္က လူတစ္ေယာက္ စာအတင္းလိုက္ေပးတယ္သိလား၊ သူ႕အသား ေရာင္ကလည္း မည္းေမွာင္ေန တယ္ဟယ္၊ ေနာက္တစ္ခါ လာစကားေျပာရင္ ဖေယာင္းတိုင္ေလးပါ ယူလာခဲ့ပါလို႕ မွာရမယ္၊ သူ႕ကို မီးထြန္းၾကည့္မွ ျမင္ရမဲ့ပုံပဲ၊ သူ၀တ္လုံလိုက္တဲ့အခါ ငါသြားၾကည့္ခ်င္ တယ္၊ သူ႕အသားနဲ႕ ၀က္ရုံအမည္း နဲ႕ တစ္ခါတည္းေရာ သြားျပီး အျဖဴလိုင္းေလး တစ္ခုပဲ ျမင္ရမွာလား မသိဘူး"
"နင့္ လူ ကလည္း ဒါဆို ေအာက္လိုက္တာ"
"ေအး...လူတင္ ေအာက္တာမဟုတ္ဘူး၊ ေရးထားတဲ့စာလည္း ၾကည့္ပါဦး၊ ဥပေဒတန္းသားတဲ့၊ စား ေမးပြဲနားနီး မွ ခ်စ္စိတ္ေတြ၀င္ေနလို႕ သူမွာ ေျမြပူရာကင္းေမွာင့္တြင္းေပ်ာက္တဲ့ ပုတတ္လိုတဲ့၊ ႏိႈင္းစရာ ဥပမာရွားလို႕ဟယ္၊ သူ စာဖတ္ျပီး ငါခ်က္ခ်င္း တြင္း၀မွာ ပုတတ္ကေလးကို ျမင္ေယာင္လုိက္မိတယ္၊ ဖီလင္ေအာက္လိုက္တာ လြန္ပါေရာ"
"အံမယ္ေလး၊ နင့္စာကမွေတာ္ပါေသးတယ္။ ဒီေန႕ တို႕သူငယ္ခ်င္း ေမႏိုင္ဦးကို ေပးတဲ့စာက ပိုဆိုး ေသးတယ္သိလား၊ ေမႏိုင့္ကို ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တယ္၊ အာလူးေပးဖို႕ေတာ့ စိတ္မကူးနဲ႕၊ ခ်စ္မလား၊ မခ်စ္ ဘူးလား ရွင္းရွင္းပဲေျပာ၊ အကယ္၍ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အခ်စ္ကိုမတုံ႕ျပန္ႏိုင္ခဲ့ေသာ္ ေအာက္ပါလူမ်ားကို စဥ္းစားႏိုင္ ပါသည္ ဆိုျပီး တစ္၊ ႏွစ္၊ သုံး၊ ေလး နံပါတ္စဥ္ တပ္ျပီး ဘယ္သူ၊ ဘာေမဂ်ာ၊ ဘယ္၀ါ၊ ဘယ္ ဘာသာတြဲနဲ႕ နာမည္ နဲ႕အတန္းနဲ႕ အရည္အခ်င္းပါ ပူးတြဲေဖာ္ျပလိုက္ေသးတယ္၊ ရွင္းေရာ"
အဲဒီလို ေပါက္ကရ စကားမ်ိဳးေတြလည္း ကားေမာင္းရင္း နားစြင့္မိလို႕ ၾကားရပါရဲ႕။ ဒါ့အျပင္ ပေဟဠိ ဆန္တဲ့ ဇာတ္လမ္းေတြ ကလည္း ရိွပါေသးတယ္။
"ေကသီေရ၊ တို႕ကိုတစ္ခါက လိုက္ေနတဲ့ ဟိုဘူမိေဗဒ တတိယႏွစ္က ေမာင္ေမာင္ဦးေလ၊ စာေတြ ေရးေရးျပီး အေျဖေတာင္းေန တဲ့ဟာေလ၊ မွတ္မိလား"
"ေအး...ေအး.. မွတ္မိတယ္၊ ဘာလဲ၊ နင္က စာေတြဖတ္ျပီး ၾကိဳက္သြားျပီေပါ့၊ ဟုတ္လား"
"သြားစမ္းပါ၊ သူ ယူတဲ့မိန္းမကို အ၀တ္အစားေတာင္ မဆင္ႏိုင္ဘဲ ရင္ရွားနဲ႕ ထားမယ့္လူ"
"ဟယ္...ဘယ္လိုေၾကာင့္"
"ေကသီကလည္း နားေထာင္စမ္းပါဦး၊ ဟိုတစ္ေန႕က စာသင္ေနတုန္း အခန္းအျပင္က ေနျပီး ရွဴး၊ ရွဴး နဲ႕ေခၚတယ္၊ ျပီးေတာ့ ေငြႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ေခ်းစမ္းပါတဲ့၊ တို႕က မရိွပါဘူးလို႕ ေျပာလိုက္တာေပါ့။"
"ဟဲ့... ဘယ္လိုလဲ၊ ကိုယ္ခ်စ္ေရးဆိုတားတဲ့လူဆီက လာျပီးေခ်းရငွားရသလား၊ သူမရွက္ဘူးလား"
"မရွက္ လို႕ေနမွာေပါ့၊ ေနာက္တစ္ေန႕ တစ္ခါလာျပီး သုံးဆယ္ေလာက္ ေခ်းပါတဲ့"
"သူက ကုန္ေစ်းႏႈန္း လို တစ္ေန႕တစ္မ်ိဳးတက္ေနတာလား"
"အစစ္ပဲ၊ ဒီေန႕က်ေတာ့ တို႕မုန္႕စားေနတုန္း ေရာက္လာျပီး ငါးဆယ္ေလာက္ေခ်းပါတဲ့၊ သိပ္အေရး ၾကီးေနလို႕ မရရင္ မျဖစ္ဘူး တဲ့၊ လိုတာက တစ္ရာေတာင္တဲ့"
"ႏွစ္ဆယ္ေတာင္မရိွပါဘူးဆိုတဲ့ လူကိုငါးဆယ္လာေခ်းလို႕ ရမလား၊ ေနာက္ျပီး ေက်ာင္းသူတစ္ ေယာက္ပဲ၊ အိမ္က ငါးဆယ္တစ္ရာ ထည့္လာႏိုင္ပါ့မလား" ေျပာေတာ့-
"ဒါျဖင့္ စူစန္ဆီမွာေရာ၊ ခ်ယ္ရီဆီမွာေရာ၊ ျမတ္ျမတ္ဆီမွာေရာ ပါသလားနဲ႕ လိုက္ေမးေနတယ္။ ဘယ္ သူကမွ မပါဘူး ေျပာ တာေပါ့၊ လုပ္ပါဗ်ာ၊ တစ္ေယာက္ဆီက နည္းနည္းစီ ငါးက်ပ္တစ္ဆယ္ စုလိုက္ရင္ ျပည့္သြားမွာပါနဲ႕ တဂ်ီဂ်ီ လာေတာင္းေနတယ္ ေကသီရယ္ စီတ္မရွည္စရာၾကီး၊ ဒါနဲ႕တို႕က ေျပာလိုက္ တယ္၊ အိမ္က စာသင္ ဖို႕လႊတ္တာ၊ လူတကာဆီက ငါးက်ပ္၊ တစ္ဆယ္လည္ေခ်းဖို႕ လႊတ္တာမဟုတ္ ဘူး၊ မလုပ္ႏိုင္ဘူး"လို႕။
"ဘယ္လိုလူလဲဟယ္"နဲ႕ ေကသီက မွတ္ခ်က္ခ်ေတာ့...
"သိပါဘူး"တဲ့။ ဒီလိုနဲ႕ ဇာတ္လမ္းက ျပီးျပီလား ေအာက္ေမ့ပါတယ္။ တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ တစ္မ်ိဳး ၾကားရျပန္ပါေရာ။
"ေကသီေရ၊ တစ္ေန႕က ခ်ယ္ရီငွားသြားတဲ့ တို႕ရဲ႕ကက္ဆက္ေခြေလး သူျပန္ေပးတာ အတန္းထဲ မွာ ေပ်ာက္သြားတယ္ ဆိုတာေလ၊ ခုေမာင္ေမာင္ဦး လက္ထဲမွာေတာ့"
"ဘယ္လို လုပ္ သိလဲ"
"သူဘာျပီး ေထာင္ျပတယ္၊ ေဟာဒီမွာ ယမင္းနာမည္ ထိုးထားတဲ့ တိပ္ေခြေလးကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာတဲ့၊ တို႕က သူေကာက္ရလို႕ ျပန္ေပးမယ္ ထင္တာေပါ့"
"မဟုတ္ဘူးလား"
"ဘယ္ကလာ ဟုတ္ရမွာလဲ၊ သူတို႕ ကင္တင္းမွာ မုန္႕စားေနတုန္း လူတစ္ေယာက္လာေရာင္းတာတဲ့၊ ယမင္းနာမည္ ကို ေတြ႕လို႕ သူကသုံးဆယ္နဲ႕ ၀ယ္ထားလိုက္ရတာဆိုပဲ"
"ေငြႏွစ္ဆယ္ေတာင္ မရိွ လို႕ လိုက္ေခ်းငွားေနတဲ့သူက ခုက်ေတာ့ သုံးဆယ္နဲ႕ ၀ယ္ႏို္င္တယ္တဲ့လား"
"ေအးေလ၊ ဒါေၾကာင့္ေျပာတာေပါ့၊ သူပဲတို႕ ကက္ဆက္ေခြကို ဘုန္းသြားတာေနမွာပါ၊ ခုမွ အဲဒီကက္ ဆက္ေခြကို သူ႕ဆီ က ေငြသုံးဆယ္နဲ႕ ျပန္ေရြးရမယ္တဲ့"
"အဲေတာ့ နင္က ဘာေျပာလိုက္လဲ"
"ေၾသာ္...ကက္ဆက္ေခြကလည္း တို႕ဟာ၊ တို႕ဥစၥာကို တို႕ေငြနဲ႕ တို႕ျပန္ေရြး၊ အားလုံးတို႕ဟာ ခ်ည္းပါ ပဲလား" လို႕ ေျပာလိုက္တာေပါ့။
"ယမင္းက ကၽြန္ေတာ့ကို မယုံဘူးလား မယုံရင္လည္း ကဲ...ေဟာဒီမွာ ကၽြန္ေတာ့္နာရီ ယူထားလိုက္ ဆိုျပီး သူ႕နာရီၾကီး ခၽြတ္ေပးတယ္ဟယ္၊ ဘာဆိုင္လဲေနာ္၊ ေပးသင့္တဲ့ကက္ဆက္ေခြေတာ့ ျပန္မေပးဘဲ နာရီၾကီးေပးလို႕ ယမင္း က ဘာလုပ္ရမွာလဲဆိုျပီး တို႕ကလည္း ေပါက္ပစ္လိုက္တာေပါ့"
"ေအး၊ ေကာင္းတယ္"အစ္မလုပ္တဲ့သူက သူ႕ညီမကို ၾသဘာေပးေနေလရဲ႕။
ဇာတ္လမ္းက မဆုံးေသးပါဘူး။ သုံးေလးရက္ေနေတာ့ မေကသီကားေပၚတက္လာတာနဲ႕..
"ယမင္းေရ ဒီေန႕ နင့္ေမာင္ေမာင္ဦး ငါ့ဆီလာတယ္ေတာ့္။ ယမင္းက သူ႕ကို အထင္ေတြလြဲေနလို႕ စိတ္မေကာင္း ပါဘူး။ သူ႕ကက္ဆက္ေခြေလး ျပန္ေပးခ်င္လို႕ပါတဲ့၊ အဲဒါမေကသီကို ရွင္းျပပါရေစဆိုျပီး နင့္ကိုေျပာတဲ့ ဇာတ္လမ္း ပဲ ျပန္ေျပာေနတာကြာ၊ တျခားေက်ာင္းသားေတြကလည္း ငါတို႕ဘာ ျပႆနာ ရႈပ္ၾကလဲဆိုတဲ့ စူစမ္း တဲ့ အၾကည့္ေတြနဲ႕ ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကေတာ့ တို႕လည္း စိတ္ကုန္တာနဲ႕ ထားခဲ့ ေလဆိုေတာ့လည္း မေပးခဲ့ဘူး။ သူ႕လက္ ကိုယ္တိုင္ေပး ပါရေစ ဆိုျပီး ျပန္ယူသြားေလရဲ႕"
ကက္ဆက္တစ္ေခြနဲ႕ ဇာတ္လမ္းရႈပ္ေနတာ ႏွစ္ပတ္သုံးပတ္ ရိွေနပါျပီ။ သူတို႕ ေျပာေနတဲ့ ေမာင္ေမာင္ဦး ဆိုတဲ့ သူငယ္ ကို ဘယ္လို နားလည္ရမယ္မွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူး။
တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ တစ္ေန႕ ေက်ာင္းအဆင္းမွာ..
"ေကသီေရ၊ တို႕ကက္ဆက္ေခြေလး ျပန္ရျပီေတာ့္"တဲ့။ ယမင္းက သူ႕အစ္ကို ၀မ္းသာအားရ ဆီးေျပာပါ တယ္။
"ဟုတ္လား၊ ေမာင္ေမာင္ဦး ျပန္ေပးတာလား"
"ဟုတ္ပါဘူး၊ စူစန္အစ္ကိုက လာေပးတာ၊ ယမင္းရဲ႕နာမည္ထိုးထားတာ ေတြ႕လို႕တဲ့"
"နင္ က မေမးလိုက္ဘူးလား၊ ဘယ္ကရလဲဆုိတာ"
"ေမးတာေပါ့၊ မသိခ်င္ပါ နဲ႕၊ ကိုယ့္ပစၥည္းျပန္ရရင္ ျပီးတာပဲ"ဆိုျပီး ထြက္သြားတယ္။
သူတို႕အျဖစ္ေတြ နားေထာင္ရတာ ဟစ္ခ်္ေကာ့ရဲ႕ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ၾကည့္ေနရတဲ့ အတိုင္းပါပဲ။ တကၠသိုလ္ ဆိုတာ ပညာရွာရာ ေနရာတစ္ခုတင္ မဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ဦးထက္တစ္ဦး သူ႕ထက္သာ၊ သူ႕ထက္ဆန္းသစ္တဲ့ ဖက္ရွင္ေတြ အစပ်ိဳးရာဌာန တစ္ခုလည္းျဖစ္ပါေသးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ေယာက်္ားေလးေတြ ဆံပင္ အရွည္ၾကီးေတြ ထားျပီး၀တ္ေတာ့လည္း ဘဲလ္ေဘာ့တြမ္ေဘာင္းဘီၾကီး ေတြတကားကားနဲ႕ေပါ့။ မိန္းကေလးေတြ ကလည္း ကိုယ္ထည္ကေတာ့ ျမန္မာအကႌ်ရင္ဖုံး၊ ရင္ေစ့ပါပဲ။ လက္ေတြကပုံစံမ်ိဳးစုံ။ ပခုံးမွာ လိပ္ျပာၾကီး လို ေဖာင္းထားတာတို႕၊ လက္ဖ်ားက်မွ ေအာ္လံၾကီးလို လူတစ္ကိုယ္စာ ၀င္ေလာက္ေအာင္ ကားသြား တာ တို႕၊ ဒါမွမဟုတ္ရင္လည္း မုန္႕ဖက္ထုပ္ႏွီးေတြနဲ႕ စည္းထားတဲ့အတိုင္း အေဖာင္းလိုက္၊ အေဖာင္း လိုက္ ဆစ္ထားထာမ်ိဳးတို႕ ထြင္ျပီး၀တ္ၾကတာလည္း ရိွရဲ႕။ တကယ္ေတာ့ ႏုနယ္ငယ္ရြယ္သူေလးေတြ အစြမ္းကုန္ အလွအပ ျပင္ရာအျပင္ရင္ထဲက ခ်စ္ဖူးငုံ ေလးေတြ ပြင့္ရာဖူးရာ အခ်စ္ကို လက္တည့္စမ္းရာ အခ်စ္ နယ္ေျမ လို႕လည္း ဆိုႏိုင္ပါေသးတယ္။ အမွန္ ကလြတ္လပ္တဲ့ ကေလးဘ၀ ရဲ႕ ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ေလးေတြကို အပူအပင္ကင္းစြာနဲ႕ အေပ်ာ္ဆုံး အသုံး ခ်လိုက္တဲ့ သက္တံေရာင္ ကာလေလးေတြ ပါပဲ ေလ။
ဒီလိုနဲ႕ ၁၉၇၄ခုႏွစ္မွာ ဓာတုေဗဒအဓိကနဲ႕ ကၽြန္မရဲ႕ နံပါတ္သုံးသမီးေကသီဘြဲ႕ရျပီး မဟာသိပၸံတက္ ဖို႕လည္းအဆင့္မီ လို႕ ၀မ္းသာဂုဏ္ယူ ၾကည္ႏူးရတယ္ေပါ့။ ေအာင္စာရင္းထြက္ျပီး ေနာက္ေနာကမွာပဲ ကၽြန္မ တို႕ မိတ္ေဆြ အလုပ္သမားရုံးက ဒါရိုက္တာဦးလွေဖရဲ႕ အကူအညီေပးမႈနဲ႕ ေလေၾကာင္းသယ္ယူ ပို႕ေဆာင္ေရး ဌာန ယူဘီေအရုံးခ်ဳပ္မွာ အလုပ္ရလို႕ မေကသီ တစ္ေယာက္ခုန္ေပါက္ျပီး ေပ်ာ္ လိုက္တဲ့ ျဖစ္ျခင္းေပါ့။
ဒီအခ်ိန္ မွာ အေမရိကားမွာရိွတဲ့ သားၾကီးခင္မာင္၀င္းခန္႕ကလည္း ပိုျပီး ေကာင္းတဲ့အလုပ္သစ္ရလို႕ ဖေလာ္ရီဒါျပည္နယ္ ကို ေျပာင္းရမယ္ ျဖစ္ပါေရာ။ သမီး မေကခိုင္ကလည္း ေက်ာင္းျပီးလို႕ SAM Houston Memorial ေဆးရုံက သုေတသနဘက္ဆိုင္ရာဌာနမွာ လက္ေထာက္ဓာတ္ခြဲမွဴးအျဖစ္ အလုပ္၀င္ေနျပီမို႕ ရခါစ အလုပ္ က ထြက္ျပီး အစ္ကိုနဲ႕ မလိုက္ခ်င္ဘူး ဆိုရာက ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ စကားမ်ားၾကျပီး ကၽြန္မဆီ ဖုန္းဆက္ လာပါတယ္။ တစ္ဖက္ ဖုန္းတစ္လုံးစီကိုင္ၾကျပီး ေကခိုင္ကလည္း ဖုန္းေပၚမွာေျပာရင္းငို၊ အစ္ကို ကလည္း သူ႕ကို တစ္ေယာက္တည္း ခ်န္မထားခဲ့ခ်င္ လို႕ လိုက္ရမယ္ အတင္းဆိုရင္း အေမကိုတိုင္ေျပာ။
အစ္ကုိက သူ႕မွာတာ၀န္ရိွတယ္။ သူနဲ႕ပဲလိုက္ေနသင့္တယ္တဲ့။ ညီမကလည္း ကိုကိုတာ၀န္ယူခဲ့ေပး ျပီးျပီပဲ။ အခု သူ႕မွာ အလုပ္အကိုင္ နဲ႕ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ရပ္တည္ႏိုင္ျပီး ကိုယ္အား ကိုယ္ကိုးခ်င္တယ္တဲ့။ သားက ညီမ ေစာဒကတက္ေနတာကို စိတ္မရွည္ႏိုင္ျဖစ္ျပီး "ကဲ....ဒါဆိုလည္း မာမီပဲ ဆုံးျဖတ္ပါ" ဆို ေတာ့ကၽြန္မ ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားရပါတယ္။ သားမွာလည္း အိမ္ေထာင္နဲ႕ ကေလးႏွစ္ေယာက္ ေတာင္ ရေနျပီမို႕ သူ႕အိမ္ေထာင္ရဲ႕ တာ၀န္ေတြကလည္းပိုၾကီးလာျပီေလ။ ညီမ အေျခတက် ရပ္ တည္ ႏိုင္ေအာင္ သူပ်ိဳးေထာင္ေပးေနျပီပဲ။ ေကခိုင္ ေျပာသလိုေတာ္ေလာက္ျပီေပါ့။ ေနာက္ျပီး မ်က္စိေအာက္ မွာ ထား ထိန္းရ မဲ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္လည္း မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ စဥ္းစားဆင္ျခင္ႏိုင္ တဲ့ ႏွစ္ဆယ္ ေက်ာ္ အစိတ္ ပိုင္းေရာက္ေန မွေတာ့ သူ႕ဟာသူပဲ ရပ္တည္ပါေစလို႕ ဆုံးျဖတ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ မွ မေကခိုင္လည္း အငို တိတ္ေလရဲ႕။
ျပႆနာတစ္ခု ရွင္းသြားလို႕ေအးသြားျပီလား ေအာက္ေမ့ပါတယ္။ တစ္ေန႕မွာ မထင္မွတ္ဘဲ ဦးျမလိႈင္ ဆီက မဆက္ စဖူး တယ္လီဖုန္း ဆက္လာပါေရာ။ သမီး ယမင္းကို အေမရိကားပို႕ျပီး စာသင္ေပးေစခ်င္ တယ္တဲ့။ ကၽြန္မ နားေထာင္ ကၽြန္မ မယုံဘူး။ ဟုတ္မွဟုတ္ရဲ႕လားလို႕ ထပ္ျပီးေမးရပါေသးတယ္။ ေသခ်ာတယ္ဆိုမွပဲ တာ၀န္ ယူ ဖို႕ ကတိေပးလိုက္တယ္ ဆိုပါေတာ့။ ဒီအခ်ိန္မွာ ယမင္းက ဓာတုေဗဒ အဓိကနဲ႕ ဒုတိယႏွစ္ တကၠသိုလ္ ကို တက္ေနပါျပီ။
သမီး ေကခိုင္ တုန္းကလိုပဲ သားၾကီး "၀င္း"ဆီ အက်ိဳးအေၾကာင္း ဖုန္းဆက္ျပီး ေျပာရတာေပါ့။ ဒီ တစ္ခါ ေတာ့သား ကိုတာ၀န္မေပးေတာ့ဘူး။ သမီးေကခိုင္ကို တာ၀န္ယူခိုင္းဖို႕ စီစဥ္မယ္ဆိုတာနဲ႕ သားက အၾကီးအက်ယ္ မေက်မနပ္ ျဖစ္ေတာ့တာပဲ။ ေကခိုင္က ခုမွ ရပ္တည္ခါစ ျဖစ္ေသးတာအျပင္ အရြယ္ ခ်င္း မကြာလွတာေၾကာင့္ ယမင္းကို ေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။ သားၾကီးျဖစ္တဲ့ သူကသာ တာ၀န္ ယူသင့္တယ္ နဲ႕ ဖုန္းေပၚ မွာ သူနဲ႕ကၽြန္မ အၾကီးအက်ယ္ အျပင္းပြားၾကရေတာ့တာပဲေလ။
သားရဲ႕ထား ရိွ တဲ့ ေစတနာကို နားမလည္လို႕ မဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္ဆိုသလို တာ၀န္ေပး ရတာ မ်ားလို႕သာ သူ႕ဆီမပို႕ခ်င္တာဆိုတာ ဘယ္လိုရွင္းျပလို႕မွ လက္မခံတာနဲ႕ ေနာက္ဆုံးေတာ့ အေမလုပ္တဲ့ ကၽြန္မ ကပဲ အေလွ်ာ့ေပးျပီး သားရဲ႕ဆႏၵကို လိုက္ေလ်ာလိုက္ရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ မထင္မွတ္ မရည္ရြယ္ဘဲ မယမင္း အေမရိကားစာသြားသင္ဖို႕ ျပင္ဆင္ရျပန္ပါေရာ။
စကားေလး တစ္ခြန္း၊ အၾကံျပဳျခင္းေလး တစ္ခ်က္က လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ဘ၀ တစ္သက္တာအတြက္ ၾကီးမား တဲ့ ေျပာင္းလဲမႈကို ျဖစ္ေစတာလည္း ကံတရားရဲ႕ ေစစားခ်က္ေလလားလို႕ ကၽြန္မေတြးေတာ အံ့ၾသေနမိပါရဲ႕။
အပိုင္း (၃၃)
သမီးယမင္း ကို အေမရိကားပို႕ျပီး စာသင္ဖို႕ စီစဥ္ရမယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ေခါင္းထဲမွာ အေတြးစေလး တစ္စ ေရာက္လာပါတယ္။ ရာဇ၀္မွာပဲၾကည့္ၾကည့္၊ ဒါမွမဟုတ္ စာေပအႏုပညာ ပန္းခ်ီ ပန္းပုကအစ သိပၸံပညာရွင္ ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ စီးပြားေရးသာမက ႏိုင္ငံေရးသမားပဲဆိုဆို လုပ္ခဲ့ တဲ့ထူးျခားတဲ့ျဖစ္ရပ္ေတြမွာ စိတ္ကူးေလး တစ္ခုက အစပ်ိဳးခဲ့တာခ်ည္းပါပဲေနာ္။ ေလာင္စာနဲ႕ မီးထိမွ ၀ုန္းခနဲေပါက္ကြဲမႈၾကီး ျဖစ္သလိုပါပဲ။ စိတ္ကူးေလး ကို လက္ေတြ႕အေကာင္အထည္ ေဖာ္တဲ့အခါက်မွ ေျပာင္းလဲမႈကိုုျမင္ေတြ႕ရတာပါ။ စိတ္ကူးေလး ကို လက္ေတြကအေကာင္ အထည္ေဖာ္တဲ့အခါက်မွ ေျပာင္းလဲမႈကိုျမင္ေတြ႕ရတာပါ။ အေကာင္းအတြက္ျဖစ္ေစ၊ အဆိုး အတြက္ျဖစ္ေစ၊ ေျပာင္းလဲမႈတစ္ခုျဖစ္ဖို႕ တစ္စုံတစ္ဦးရဲ႕ စိတ္ကူးျခင္းက ေပါက္ဖြားရတာခ်ည္း ပါပဲေလ။
အခုလည္း ဦးျမလိႈင္ က ဘယ္လိုအေၾကာင္းကို အေျချပဳျပီး သမီးကို အေမရိကားပုိ႕ခ်င္တဲ့ စိတ္ဆႏၵျဖစ္ေလ တယ္ မသိေပမဲ့ သမီးရဲ႕ တိုးတက္ေရးအတြက္ ကၽြန္လုပ္ေဆာင္ေပးခြင့္ရတာ ေၾကာင့္စိတ္ေကနပ္ ၾကည္ႏူး ရပါတယ္။ သမီးၾကီးေကခိုင္ အလွည့္တုန္းက သြားခ်င္တာ ဖ်ပ္ဖ်ပ္လူး ျဖစ္ေနတာမို႕ လုပ္ေပးရတာ စိတ္အား ရိွေပမဲ့ အခု သမီးငယ္ ယမင္းအလွည့္မွာ သမီးက လုံး၀မသြားခ်င္လို႕ တငိုငိုတရယ္ရယ္ျဖစ္ေနတာကို ၾကည့္ျပီး ကၽြန္မလည္း စိတ္မ ေကာင္းဘူးေပါ့။ ဒါေလာက္ စိတ္ဆင္းရဲရင္လည္း သြားစရာမလိုဘူး၊ မာမီ ေဖေဖ နဲ႕ ျပန္ေဆြး ေႏြးေပးမယ္ ဆိုျပန္ေတာ့ သမီးလိမၼာ က အေဖ့ရဲ႕ ဆႏၵကိုလည္း မပယ္ရဲဘူး ျဖစ္ေနျပန္ပါေရာ။
ဒီေတာ့ ကၽြန္မလည္း သမီးကိစၥကို မေလာဘဲ ဒုတိယႏွစ္ေက်ာင္းတက္ျမဲ တက္ခိုင္းျပီး ေအးေအးေဆးေဆး အခ်ိန္ယူ လုပ္ေနလိုက္ပါတယ္။ ဒီအတြင္း သူ႕အေဖစိတ္ေျပာင္းလို ေျပာင္းျငားလည္း ေစာင့္ရင္းဆိုပါေတာ့။ တစ္ေန႕မွာ သမီးက အေဖ့ဆီ ခဏသြားရာက ျပန္ ေရာက္လာေတာ့ ကၽြန္မရင္ခြင္ထဲ ေခါင္းထိုးျပီး ရိႈက္ၾကီး တငင္ငိုေတာ့တာပဲ။ ဘာျဖစ္လာတာ လဲဆိုတာ ေတာ္ေတာ္နဲ႕ ေမးလို႕မရဘူး။ တအားငိုလို႕၀ခါမွ မ်က္ရည္သုတ္ျပီး....
သမီး အေမရိကား ကိုသြားမယ္ မာမီ၊ ပညာေတြသင္ျပီး ထူးထူးခၽြန္ခၽြန္ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားျပ မယ္နဲ႕ အံခဲျပီးေျပာတာျမင္ ရေတာ့ တစ္ခုခု မေက်နပ္စရာကိစၥ ၾကံဳခဲ့ျပီဆိုတာ အကဲခတ္လို႕ရပါ တယ္။ ဘ၀ကိုမာနနဲ႕ အံခဲျပီး ရင္ဆိုင္ဖို႕ ဆုံးျဖတ္တဲ့ သမီးငယ္ရဲ႕ မ်က္ႏွာႏုႏုေလးကို ၾကည့္ျပီး ကၽြန္မရင္မွာ ထိခိုက္နာက်င္လို႕ မ်က္ရည္ျဖိဳင္ျဖိဳင္ က်ရင္း သမီးနဲ႕အတူ ဖက္ငိုျဖစ္ၾကပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ သမီးက တကယ္ဆုံးျဖတ္ျပီဆိုေတာ့ ကၽြန္မ လည္း လုပ္စရာရိွတာေတြ အားလုံးအ တြက္လႈပ္ရွားရေတာ့တယ္ေပါ့။
ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ က ႏုတ္ထြက္လိုက္ျပီး အဂၤလိပ္စာ ပိုေကာင္းေအာင္ ဆရာမ တီနာအုံး ဆီ မွာစာသင္ဖို႕ပို႕ရ၊ ဒီၾကားထဲ ကားေမာင္းကၽြမ္းေအာင္ လည္း သင္ေပးရနဲ႕ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ ေလွ်ာက္ထားဆဲကာလမွာ အ႒ာရသေတြျပည့္စုံေအာင္ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ရပါတယ္။ လုပ္မဲ့သာ လုပ္ေနရတာ သားသမီးေတြ တစ္ေယာက္ျပီး တစ္ေယာက္ အေ၀းေရာက္ကုန္တဲ့အျဖစ္ကို ေတြးမိရင္ မ်က္ရည္က အလိုလိုက်လာေတာ့တာပဲ။ သူတို႕ရဲ႕ တိုးတက္ရာ တိုးတက္ေၾကာင္း ပညာေရးမို႕သာ ရင္အနာခံျပီး လႊတ္ရတာပါ။ ဘယ္မိဘမဆို သားသမီးကို မ်က္စိေအာက္ မွာ ထားလိုသူခ်ည္းပါပဲေနာ္။
သမီးယမင္း လည္း မခံခ်င္တဲ့ မာနစိတ္နဲ႕သာ ဆုံးျဖတ္ရွာတာ။
တကယ္တမ္းက်ေတာ့ မိဘညီ အစ္ကို ေမာင္ႏွမတစ္ေတြနဲ႕ မခြဲခ်င္ရွာဘူးေပါ့။ အထူးသျဖင့္ ဒီလို ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ ေတြကသူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္းကိုလည္း ခင္တတ္ပါဘိနဲ႕။ ဒီဘက္က သံေယာဇဥ္ က အားေကာင္းေတာ့ သူ႕ခမ်ာ ေျခလွမ္းသစ္ လွမ္းဖို႕ တုံ႕ေနတာလည္း ကၽြန္မစာနာနားလည္ ခံစားမိပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ သြားရမွာက အစ္မဆီဆိုရင္ ေတာ္ေလေသးရဲ႕။ ေကခိုင္၊ ေကသီ၊ ယမင္းရယ္ဆိုျပီး ညီအစ္မ သုံးေယာက္ က ၾကီးစဥ္သယ္လိုက္ ေမြးထားတာ။ တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ကလည္း ႏွစ္ႏွစ္စီ၊ သုံးႏွစ္စီေလာက္ ပဲ ျခားၾကတာျဖစ္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြလို အတူလုံးေထြးျပီး ၾကီးလာၾကတာေလ။
အစ္ကိုနဲ႕က်ေတာ့ အသက္က ၁၃ႏွစ္ၾကီးမ်ားေတာင္ ကြာတဲ့အျပင္ သားၾကီးအေမရိကားကို ထြက္သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ယမင္းက ငါးႏွစ္သမီးပဲ ရိွေသးတာမို႕ အစ္ကိကို ေ၀ေ၀၀ါး၀ါးပဲ မွတ္မိ ေတာ့တာပါ။ ဒီအထဲ အတူေနရ မဲ့ ေယာက္မကလည္း အေမရိကန္သူ ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ သူ႕ခမ်ာ စိတ္အားငယ္မယ္ ဆိုရင္လည္း ငယ္ခ်င္ စရာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေလးေလးနက္နက္ ေတြး ၾကည့္ရင္ သားၾကီးဆုံးျဖတ္တာက ပိုျပီးသင့္ျမတ္တာ အမွန္ပါပဲ။ သားက ျမန္မာျပည္မွာရိွစဥ္ ငယ္ငယ္ကတည္းက ညီမေတြကို ဂရုစိုက္ေစာင့္ေရွာက္တာပါ။ တျခားေနရာေတြမွာ အလို လိုက္ေပမဲ့ စာနဲ႕က်ေတာ့မရဘူး။ အတန္းငယ္ေသးတာပဲဆိုျပီး ေပါ့ေပါ့ထားထာ မဟုတ္ဘူး ။ ေကခိုင္ေရာ၊ ေကသီေရာ ေက်ာင္းက ရီပို႕ကတ္ရတာနဲ႕ အစ္ကို ကို အရင္ဆုံးျပရတာေလ။
အဆင့္ က်တာ နဲ႕ တစ္ခါတည္း တင္ပါးကို ခပ္စပ္စပ္ေဆာ္ထည့္တာမို႕ ညီမေတြ အစ္ကို ကိုေသ ေအာင္ေၾကာက္ၾက တာ ခုထက္ထိပါပဲ။
ဒါေၾကာင့္ ဖိဖိစီးစီး တာ၀န္ယူမဲ့ အစ္ကိုဆီသြားတာက ယမင္းရဲ႕ပညာေရးအတြက္ ပိုေကာင္း မွာျဖစ္လို႕ ကၽြန္မလည္း ဒီ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို လက္ခံလိုက္တာပါ။ ေကခိုင္ကေတာ့ ညီမကို သူ႕ဆီ မပို႕ေကာင္းလားရယ္ဆိုျပီး မေက်နပ္ေလ ဘူးေပါ့။ ျဖစ္တဲ့အေျခအေနမွာ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ ေရးကိုတြက္ဆျပီး ဆုံးျဖတ္ရတာပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႕ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ရေတာ့ ဗီဇာ သြားထုတ္ရပါ တယ္။
ဗီဇာ ထုတ္ရတာေတာ့ ျပႆာနမရိွပါဘူး။ သားၾကီး "၀င္း"က ေကခိုင္လာမယ္ဆိုကလည္းက သူ႕ ညီမ ေကခိုင္တစ္ေယာက္အတြက္တင္ မဟုတ္ဘဲ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြ အားလုံးရဲ႕ နာမည္ထည့္ျပီး သူ႕ရဲ႕မွီခိုသူမ်ား အေနနဲ႕ ေခၚယူဖို႕ဆိုတာ အျပီးစီစဥ္ထားလိုက္ျပီးသားေလ။ ကၽြန္မကိုလည္း ကေလးေတြ ဟိုက္စကူးေအာင္ တာနဲ႕ အေမရိကားကိုပို႕လိုက္၊ သူ႕ဆီကပဲ တကၠသိုလ္သြားပါေစလို႕ ေျပာထားျပီးသားပါ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီတုန္း ကေတာ ့အေမရိကားပို႕ဖို႕ဆို တဲ့စိတ္ကူးက ေခါင္းထဲေရာက္ဖို႕ ေ၀းစြ။ ကန္လမ္းက ျခံထဲမွာပဲ မိသားစု တစ္ေတြ တသိုင္းတ ၀ိုင္းေနၾကမယ္ ဆိုတဲ့ အိမ္မက္လွလွေလးက မက္ထားျပီးသား မဟုတ္လားေနာ္။
အခုဗီဇာသြားထုတ္ေတာ့ ေကာင္ဆယ္လာက "ခင္ဗ်ား ကေလးေတြအားလုံး ေခၚစာရိွထား ျပီျပီပဲ၊ ဘာျဖစ္လို႕ အကုန္ မပို႕ဘဲ သူ႕တစ္ေယာက္တည္း ပို႕တာလဲ"လို႕ ေမးပါတယ္။
"သားမွာ တာ၀န္ မပိုေစခ်င္လို႕၊ သူတစ္ေယာက္တည္း အရင္ပို႕တာပါ"လို႕ အလိုက္သင့္ကၽြန္မ ေကေျဖေတာ့..
"ခင္ဗ်ားေရာ သြားဖို႕ စိတ္ကူးမရိွဘူးလား"တဲ့။
"မကူးပါဘူး၊ ကၽြန္မမွာ မက်န္းမာတဲ့အေမ ရိွေသးတယ္"
"ဒါဆို ပိုျပီးေတာင္ သြားဖို႕သင့္တာေပါ့၊ ဟိုမွာ ေဆးေကာင္း၀ါးေကာင္းနဲ႕ ကုႏိုင္ေသးတာပဲ" တဲ့။
"ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မက တစ္ဦးတည္းသမီးပါ။ ကၽြန္မသိထားတဲ့ ရွင္တို႕ လူ၀င္မႈၾကီးၾကပ္ေရး ရဲ႕ ဥပေဒအရ သားကကၽြန္မကိုပဲ ေခၚပိုင္ခြင့္ရိွတာ၊ ကၽြန္မေရာက္သြားျပီး မွကၽြန္မ အေမ ကို ျပန္ေခၚဖို႕ စာရြက္စာတမ္း တင္ရမွာဆိုေတာ့ လနဲ႕ခ်ီျပီး အေမကိုခြဲထားခဲ့ဖို႕ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး၊ အၾကံေပးတာ အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္၊ ကၽြန္မအေမတစ္သက္ေတာ့ သြားဖို႕မရည္ရြယ္ပါဘူး"လို႕ ကၽြန္မလည္း သူ႕ရဲ႕ တိုက္တြန္းမႈေစတနာကို အားနာတာနဲ႕ ရွည္ ရွည္ေ၀းေ၀း ရွင္းျပလိုက္ပါတယ္။
"အို...ေခၚခင္မၾကီး၊ ဒါအတြက္ မပူပါနဲ႕၊ ဒီလိုအေျခအေန ရိွတယ္ဆိုတာ သိရရင္ လူမႈေရးအရ အထူး အစီစဥ္အျဖစ္ နဲ႕ အေမ့ကိုတစ္ပါတည္း အတူေခၚသြားႏိုင္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္စီစဥ္ေပးႏိုင္ ပါတယ္၊ စဥ္းစားျပီး ကၽြန္ေတာ့္ ကို အေၾကာင္းျပန္ပါ"တဲ့။ ေကာင္ဆယ္လာက သြားေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵနဲ႕ တိုက္တိုက္တြန္းတြန္းဆိုပါရဲ႕။
အဲဒီအခ်ိန္ က အေမရိကား သြားတဲ့သူက အလြန္နည္းပါးပါေသးတယ္။ ပညာရွင္ေတြကို ဦးစားေပး လက္ခံေနတာ မို႕ ဆရာ၀န္တို႕ ၊ အင္ဂ်င္နီယာတို႕၊ သူနာျပဳတို႕တစ္ေတြ ဗီဇာ ေလွ်ာက္ရင္လြယ္လြယ္ ကူကူ ထုတ္ေပးေနတာပါပဲ။ တစ္ခါတေလ Non Profession ေတြ အဆြက္ဆိုျပီးရက္ အကန္႕အသတ္၊ လူဦးေရ အကန္႕အသတ္ နဲ႕လည္း ဘယ္သူ႕ကိုမဆို ဗီဇာ ထုတ္ေပးတာမ်ိဳးေတာင္ ေၾကညာတတ္တဲ့လို႕ ကၽြန္မတို႔ ဓာတ္ပုံဆိုင္ေဘး က ေမာ္ေတာ္ကား ၀ပ္ေရွာ႕ဆရာၾကီး ဦးအခင္ရဲ႕ သမီးေတြ ေကခိုင္နဲဲ႕ မေရွးမေႏွာင္း ေရာက္သြားၾကတာကို မွတ္မိပါတယ္။အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မ က ေကာင္ဆယ္လာေျပာျပ တာေတြကို ျပန္ေျပာျပမိ တယ္ေပါ့။ ဒီေတာ့ မေကသီက ေခါင္းေထာင္လာျပီး ...
'ဟုတ္လား မာမီ၊ ဒါဆို မာမီလည္း သြားလို႕ရတယ္ေပါ့ ၊ သမီးက မာမီ မသြားသမွ် မာမီ့ကိုု ခြဲမသြားဘူးလုိ႕ စဥ္းစား ထားတာ'တဲ့။
'အံမယ္ေလး... ငါ့သမီးက အေမကို အရည္ေဖ်ာ္ေနျပန္ပါျပီေတာ္' နဲ႕ သူ႕အေျပာေလးကို သေဘာက်လို႕ ခ်စ္စႏိုး နဲ႕ ေခါင္းေလးကို ပုတ္လိုက္ေတာ့...
'ဟုတ္တယ္၊ သမီး တကယ္ေျပာေနတာ၊ မာမီသာ လိုက္မယ္ဆိုရင္ သမီးနဲ႕ ေရႊစင္တို႔' ေမာင္ႏွမ သြားမွာေပါ့ ၊ ေရႊစင္ ကလည္း မာမီ မပါရင္ မသြားဘူးဆိုတာ သမီးေျပာထားျပီးသား၊ မယုံရင္ မာမီ့သားကို ေမးၾကည့္ 'တဲ့။
ဘယ္အခ်ိန္က ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ စည္းဝါးရုိက္ထားၾကသလဲ ဆိုတာမသိပါဘူး။ ခုမွ သူတို႔ သေဘာထား ေပၚလာတာမို႔ ကၽြန္မရ႕ဲရင္မွာ ၾကည္ႏူးပီတိနဲ႔ ေက်နပ္ရပါတယ္။ စပ္မိလို႔သာ သားအမိတစ္ေတြ ဒီစကား ကို ေျပာျဖစ္တာပါ။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ဘယ္သူမွ အေမရိကားသြားဖို႔ ဆိုတာ စိတ္ မဝင္စားၾကပါဘူး။ ေကသီကလည္း သူ႔ယူဘီေအ အလုပ္န႕ဲ သူ႔ဟာသူေပ်ာ္လို႔။ ကၽြန္မလည္း ကၽြန္မအလုပ္နဲ႕ ကၽြန္မ ရႈပ္ေန တာ။ အပိုကိစၥေတြ ေခါင္းထဲမွာ ေတြးဖို႔ေတာင္ အခ်ိန္မရပါဘူး။ သမီးယမင္းလည္း သြားဖို႔ရက္က တျဖည္းျဖည္း နီးကပ္လာျပီဆိုေတာ့ လိုအပ္တာေတြ ၀ယ္ရၿခမ္ရ၊ ထုပ္ရပိုးရ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ က ေပးတဲ့ ႏႈတ္ဆက္ပြဲ ညစာစားပြဲေတြ တက္ရနဲ႕ သူလည္း သူ႕ဟာသူ အလုပ္ရႈတ္ေနတာမို႕ အရင္လို မ်က္ရည္ လည္ရႊဲ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ကားေမာင္းတာ အေလ့အက်င့္ရေအာင္ ဆိုၿပီး ကားေပးေမာင္း ထားေတာ့ ေကခိုင့္ တုန္းက လိုပဲ သူ႕ကို အိမ္မွာၿမင္ရခဲမွ်ေပါ့။
ရယ္လည္း ရယ္ရပါရဲ႕။ တစ္ညေနမွာ သူ႕သူငယ္ခ်င္း ခ်ယ္ရီတိုးလို႕၊ ေမလွသိန္းတို႕၊ အခု အေကာက္ခြန္ဌာနမွာ ဒု/ညႊန္မွႈးၿဖစ္ေန တဲ့ စူစန္ေက်ာ္ (ေဒၚေမသင္းႏြယ္) တို႕အုပ္စုက ပန္းဆိုးတန္းမွာ ရွိတဲ့ နန္းယု စားေသာက္ဆိုင္မွာ ညေနစာ ႏႈတ္ဆက္ပြဲေပးမယ္ ဆိုတာနဲ႕ ကားေမာင္းၿပီး ထြက္သြားပါေလေရာ။ ညရွစ္နာရီေက်ာ္ေလာက္ က်ေတာ့ တယ္လီဖုန္းၿမည္လာ လို႕ ေကာက္ကိုင္လိုက္ပါတယ္။
" သမီး " တဲ့။ ယမင္းငိုသံပါပါနဲ႕ အသံကို ၾကားလိုက္ရေတာ့ ရင္ထဲမွာ စိုးထိတ္သြားလိုက္တာ။ ဘာမ်ားၿဖစ္ၿပီ လဲေပါ့။ " ဘာၿဖစ္လို႕လဲ " နဲ႕ ပ်ာပ်ာသလဲ ေမးေတာ့...
"သမီး တို႕ ၿပန္ၾကေတာ့မယ္ ဆိုၿပီး ထြက္လာတာ၊ ကားဘီးေလးခုစလံုး ဘယ္သူက လက္ ေဆာ့ၿပီးေလေတြ ေလွ်ာ့ သြားမွန္း မသိဘူး၊ အားလံုး ၿပားခ်ပ္ေနတယ္၊ သမီး မလုပ္တတ္ဘူး၊ အိမ္က ခု ခ်က္ခ်င္း တစ္ေယာက္ေယာက္ လႊတ္ေပးပါ " တဲ့။
ဒီေတာ့ မွ ကၽြန္မလည္း အသက္ရွဴၿဖစ္ေတာ့တယ္။ တစ္ေယာက္ေယာက္က စခ်င္ေနာက္ခ်င္ တာနဲ႕ တမင္ တကာ လုပ္သြားေလ တယ္ ထင္ပါရဲ႕။ အဲဒီလို ၿဖစ္ကတည္းက မယမင္းလည္း ညဘက္ဆို သူတစ္ေယာက္ တည္း မထြက္ရဲေတာ့ဘူး။ ဟိုလူအေဖာ္လိုက္ပါ၊ ဒီလူ အေဖာ္ လိုက္ပါနဲ႕ အေဖာ္ရွာၿပီးမွ သြားရဲေတာ့တယ္။ အေတြ႕အၾကံဳ ရလိုက္တာ တစ္နည္းေတာ့လည္း ေကာင္းရဲ႕ေပါ့။ သတိထားရမယ္ ဆိုတာ နားလည္ သြား ရပါတယ္။
အဲဒီလို အလုပ္ေတြ ရႈပ္ေနခိ်န္မွာပဲ ျပႆာနာေတြကလည္း အစုံရွိပါေသးတယ္။ အိမ္ေရာင္းမယ့္ကိစၥနဲ႕ မႏၱေလး ကို ျပန္သြားတဲ့ ဘြားေလးက ေတာ္ေတာ္နဲ႕ ျပန္ေရာက္ မလာပါဘူး။ အတူပါသြားတဲ့ ဦးေက်ာ္ေဇာက တိုက္ေဆာက္ဖို႔ အတြက္ပါ အစီအစဥ္ေတြ လုပ္ေနရေတာ့ ဘြားေလးကလည္း သူ အိမ္ေရာင္းရေငြထဲ က ကၽြန္မ တို႔တစ္ေတြကို အေမြခြဲေပးျပီး ပိုေငြကို သူ႕စိတ္ၾကိဳက္ အလွဴအတန္းေတြ လုပ္ေနရင္း ဦးေက်ာ္ေဇာကို ခ်က္ျပဳတ္ေကၽြးေမြးေနေလရ႕ဲ။
တိုက္ေဆာက္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ အခိုက္အတန္႕ အကူရေအာင္ ဆိုျပီး ဓာတ္ပုံ အလုပ္သမား ေမာင္ထြန္းရီကို အေဖာ္အျဖစ္ ထည့္ေပးလိုက္တာလည္း ေရာက္လို႕မွ သိပ္မၾကာလိုက္ဘူး။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ အိမ္က ေငြေၾကးခ်မ္းသာတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္န႕ဲ အိမ္ေထာင္က်သြားလို႕ တပည့္ေက်ာ္ က ျပန္မလာေတာ့ဘဲ မႏၱေလးသားျဖစ္သြားေလရဲ႕။ အဲဒီအေၾကာင္းကိုသိတဲ့ မိတ္ေဆြရင္းေတြက "အင္း.. တပည့္ေတာ့ ပါသြားျပီ၊ ဆရာသမား ေရာျပန္မွလာပါဦးမလား"နဲ႕ ၀ိုင္းျပီး က်ီစယ္စကားဆိုၾကပါတယ္။ သူလည္း ရိွန္းေျပာခဲ့ဖူး သလို ဥပုသ္ေစာင့္ေနမဲ့သူမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ကၽြန္မနားလည္ခံယူျပီးသားပါပဲ။ အခ်စ္ေရး မွာ ႏွစ္ၾကိမ္တိုင္တိုင္ ဗလာမဲ့ေပါက္ထားဖူးျပီးျပီဆိုေတာ့ ဘယ္သူ႕အေပၚမွမွ ေမွ်ာလင့္ခ်က္ၾကီး ၾကီးမားမား မထားေတာ့ ပါဘူး။ ကၽြန္မရဲ႕ ဇာတာအရ တစ္ေန႕ေန႕မွာ ျပိဳကြဲရဦးမယ္ဆိုတဲ့ အသိကလည္း ေခါင္းထဲမွာ ရိွထားျပီး သား မဟုတ္လားေနာ္။
ေနာက္ျပီးအသက္အရြယ္အရ အေတြ႕အၾကံဳေတြအရလည္း ရင့္က်က္လာခဲ့ျပီေလ။ ဘယ္ ဆက္ဆံေရး မ်ဳိးမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ လင္နဲ႔မယား၊ သားနဲ႔အမိ၊ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမ၊ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္း က အစေရစက္ရွိၾကသေလာက္ပဲအတူေေနခြင့္ရၾကတာတဲ့.ကိုယ့္လက္ထဲေရာက္လာ တဲ့ပစၥည္းကိုယ့္လက္ထဲက မလြတ္ေစ ရဆိုတဲ့ ဆႏၵနဲ႔ ျမဲျမဲဆိုပ္ကိုင္ထားလို႔ သက္ရွိသက္မဲ့ ဘယ္အရာမ်ိဳးမွ မရႏိုင္ဘူး ဆိုတာကိုလည္း နားလည္ ခဲ့ရျပီးပါျပီ။ ဆက္ဆံေရးမွန္သမွ်က လက္ထဲက သဲပြင့္ေလးေတြလို ပါပဲ။ လက္ဖ၀ါးကိုျဖန္႔ျပီး ထည့္ထား တဲ့ သဲပြင့္ေလးေတြက အရွိအတိုင္း မဖိတ္မစဥ္ ေနေပမဲ့ လက္ဖ၀ါးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ၾကည့္ပါလား. သဲပြင့္ေတြ လက္ၾကားထဲက ယိုဖိတ္က်ကုန္တာ တစ္၀က္က်န္ရင္ေတာင္ ကံေကာင္း။
ဒါေၾကာင့္သူတစ္ပါးကို စိုးမိုးလိုစိတ္နဲ႔ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ဆိုပ္ကိုင္ထားမဲ့အစား ေလးေလးစားစားနဲ႔ လြတ္လပ္မႈ ေပးထားလိုက္ပါတယ္။ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ထဲ ငွက္ကေလး လို္ေပါ့ေနာ္။ ေလွာင္ခ်ိဳင့္ထဲ ထည့္ မထားပါနဲ႔၊ လြတ္လပ္စြာ ပ်ံသန္းပါေစ။ ကိုယ့္ကို တန္ဖိုးထား တာမွန္ရင္ ကိုယ့္ဆီ ျပန္လာမွာပါတဲ့။ အခုလည္း ဒီသေဘာနဲ႕ ကၽြန္မစိတ္ေမာမခံ ဘဲလႊတ္ထား လိုက္ပါတယ္။
တိုက္ က တစ္ႏွစ္နဲ႕ျပီးမဲ့စီမံကိန္းက မွန္းထားသလိုမျဖစ္ဘဲ အခ်ိန္လည္း ႏွစ္ဆမကၾကာ၊ ေငြ လည္းႏွစ္ဆမက ၀င္ေန ပါတယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ ကံေကာင္းေထာက္မခ်င္ေတာ့ မာမီ့ရဲ႕နာမည္ရိွ ထားတဲ့မႏၱေလးက ေျမကြက္ကို ၀ယ္ခ်င္သူက လာေမးတာနဲ႕ မာမီ့ရဲ႕ဆႏၵကို ေမးၾကည့္ေတာ့ ဘြားေလးေရာင္းတာကိုအားက်ျပီး မာမီ ကလည္း ေရာင္းမယ္ျဖစ္လာပါေရာ။ ဒါနဲ႕ကၽြန္မကိုယ္ စားလွယ္ပါ၀ါယူျပီး မႏၱေလး လိုက္ သြားျပီး ေရာင္းလိုက္ပါတယ္။ ေငြျဖစ္လာေတာ့ မာမီ့ဆီက အဲဒီေငြကို ခဏလွည့္သုံးခြင့္ေတာင္းရတာေပါ့။ တခ်ိဳ႕တစ္၀က္ မာမီလွဴဖို႕ေပးပါတယ္။
မာမီ့ရဲ႕ ဆႏၵအတိုင္း ေရႊတိဂုံေစတီေတာ္မွာ ေရႊျပားတစ္ခ်ပ္နဲ႕ ဘိုးဘြားရိပ္သာမွာ လည္းကိုယ္ ကိုယ္တိုင္က်သြားျပီးလွဴရလို႕ ေက်နပ္ပီတိေတြ ျဖစ္လို႕ပါပဲ။ ဘြားေလးသာမရိွတယ္၊ ကၽြန္မ တို႕အိမ္က ပြဲစည္လ်က္ ပါပဲ။ ဦးေက်ာ္ေဇာက မႏၱေလးေရာက္ေနေတာ့ ကၽြန္မတို႕နဲ႕ အိပ္ခ်င္း ကပ္လ်က္ေနခဲ့ဖူးတဲ့ မာမီရဲ႕ မိတ္ေဆြ ေဒၚေဒၚသန္းတို႕ မိသားစုနဲ႕လည္း ကၽြမ္းကၽြမ္း၀င္၀င္ ရိွၾကတယ္ေပါ့။ ေဒၚေဒၚသန္းရဲ႕ သမီးေလးေဌးေဌးက ဓာတုေဗဒ I.Cနဲ႕ ေအာင္ထားျပီး တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ အလုပ္မ၇ိွ ထိုင္ေနရတာျမင္ေတာ့ "ဟဲ.. မေဌးေဌး၊ ညည္းအန္တီခင္ဆီ သြားေျပာ၊ ရန္ကုန္မွာ အလုပ္ရွာခိုင္း"နဲ႕ ဦးေက်ာ္ေဇာက လႊတ္လိုက္ ပါေလေရာ။ ေရာက္လာ တယ္ဆိုေတာ့လည္း ကိုယ့္အေမမ်က္ႏွာနဲ႕ ကၽြနမကအလုပ္ရွာေပးရတာေပါ့။ မိတ္ေဆြ လူခံ ေတြရိွလို႕ အလုပ္က လြယ္လြယ္ရပါတယ္။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္တည္းေနေရး၊ စားေရးက ခက္ေတာ့ ကဲ...မထူးပါဘူး၊ အိမ္မွာပဲေနေပါ့ဆိုျပီး ထားလိုက္ေတာ့ ရုံးပို႕ရုံးၾကိဳအလုပ္ပါ တြဲလုပ္ရပါေတာ့တယ္။
ဒါတင္ မကေသးဘူး။ ဦးေအာင္ခန္႕ရဲ႕တူမ မမေလးကလည္း သူသား "ေဇာ၀င္းျမင့္"ကိုေက်ာင္း တက္ဖို႕ မႏၱေလး ကေန ကၽြန္မအိမ္ကိုပို႕လိုက္ေတာ့လည္း ၀တၱရားအရ တာ၀န္ယူလိုက္ရျပန္ တာပါပဲ။ အဲဒီလိုေဘာ္ဒါေတြ အျပင္ ကြယ္လြန္သြားတဲ့ မမသန္းရဲ႕မိတ္ေဆြ ေဒၚသန္းတင္ဆို တာက မမသန္းရိွစဥ္ ကတည္းက အိမ္မွာ၀င္ထြက္သြားလာေနတာေလ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ဗဟန္းေစ်းထဲမွာ ဆိုင္ထြက္တယ္လို႕ သိထားဖူး ပါတယ္။ စားႏိုင္ေသာက္ႏိုင္ ထဲကပါပဲ။ ေလးငါးႏွစ္ေလာက္ ေပ်ာက္ခ်င္ သားေကာင္း ေနရာက အပ္ခ်ဳပ္စက္ တစ္လုံး ဆိုက္ကားေပၚ တင္ျပီးတစ္ေန႕ အိမ္ကို ေရာက္လာပါေရာ။ စက္နဲ႕အတူတူ သူ႕အ၀တ္အစားအိတ္ကေလး လည္း ပါလာေသးတယ္။ အဲဒီကတည္း မျပန္ဘဲေနေနတာ နားကလည္းေလး၊ စိတ္ကလည္း မ မွန္ရွာဘူး။ ဘယ္လိုေတြျဖစ္ျပီး ကၽြန္မဆီကို ဆိုက္ဆိုက္ျမိဳက္ျမိဳက္ ေရာက္လာလဲ ဆိုတာ မ ေတြးတတ္ပါဘူး။
"သုံးေလးရက္ေလာက္ ရိွေတာ့"ေဒၚသန္းတင္ အိမ္က စိတ္ပူေနမယ္ေနာ္လို႕ ကၽြန္မက အကဲခတ္ရင္း အလိမၼာ နဲ႕ ေမးၾကည့္ပါတယ္။
"အိမ္လည္း မရိွဘူး၊ စိတ္ပူးမဲ့သူလည္း မရိွဘူး"တဲ့။ ခပ္ျပတ္ျပတ္ပဲ ျပန္ေျဖေလရဲ႕။ သူ႕မွာေဆြ မ်ိဳးရိွ၊ မရိွလည္း မသိ။ သူဘယ္ေနရာမွာ ေနမွန္းလည္းမသိ။ ဘယ္ကလာမွန္းလည္းမသိ။ ဒီလို နဲ႕ေဒၚသန္းတင္လည္း ကၽြန္မတို႕ အိမ္မွာ ေသာင္တင္ျပီး အိမ္သားတစ္ဦးျဖစ္လာျပန္ပါေရာ။ သူကနားေလး၊ မာမီကလည္းနား မၾကား။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ စိတ္မမွန္သူခ်င္းအေဖာ္ရျပီး တစ္ခါ တေလစကားေကာင္းေနလိုက္ၾကတာ အေမးကတစ္မ်ိဳး၊ အေျဖက တျခား။ သူတို႕ဟာသူတို႕ ေတာ့ဟုတ္လို႕။ ဒီအထဲမွာ ဦးေက်ာ္ေဇာရဲ႕အေမ ေဒၚခင္ပုကလည္း တစ္ခါတစ္ခါ ကၽြန္မတို႕ အိမ္ကို လာလည္တတ္ပါတယ္။ အရပ္ကပုပု၊ အသားကျဖဴျဖဴ၊ ျမိတ္သူဆိုေတာ့ စကား က၀ဲ ၀ဲ၊ သေဘာလည္းေကာင္းရွာတယ္။ ကၽြန္မကိုသူ႕ရဲ႕ ဆုံးပါးသြားတဲ့ သမီးေထြးေလးနဲ႕ တူလို႕တဲ့။ အဲဒီသမီူးရဲ႕ နာမည္အတိုင္း ေဘဘီလို႕ပဲ ေခၚပါတယ္။ သူလာလည္ေတာ့ နားမၾကားသူ သုံးဦး စုေပါင္းျပီး အျမီးအေမာက္ မတည့္တဲ့ အာလာပသလႅာပေျပာေနၾကတာကို ကေလးေတြက အခန္းအကြယ္ကေန နားေထာင္ျပီး တခြိခြိနဲ႕ရယ္ၾက။ ကဲ..ကၽြန္မတို႕ အိမ္ေလာက္ပြဲစည္တာ ရိွပါ့ဦးမလားေနာ္။
ဆက္ရန္
.
"မာမီ၊ ခုနက ကားေစာင့္ေနတုန္း ဆယ္ျပားေစ့မ်က္ႏွာနဲ႕ လူၾကီးက စာလာေပးတယ္၊ သမီးမယူေတာ့ လြယ္အိတ္ထဲ မွာ အတင္းၾကီး ထည့္သြားလို႕ ယူျပီးလႊင့္ပစ္ခဲ့ရေသးတယ္၊ သိလား"
"ဘာလဲ၊ ဆယ္ျပားေစ့မ်က္ႏွာဆိုတာ "
"မာမီ ကလည္း မသိဘူးလား၊ ေမးရိုးက ေလေထာင့္စပ္စပ္နဲ႕ ဆယ္ျပားေစ့အတိုင္းပဲ"
သူမ်ားကိုေျပာရမယ္ဆိုရင္ သူတို႕ညီအစ္မတစ္ေတြ စကားလုံးလည္း ရွာတတ္ပါရဲ႕။ ပုံခိုင္း လည္း ေကာင္းၾကပါရဲ႕။ သူတို႕ေျပာေျပာေနတဲ့ အပိုလိုဆင္းတဲ့မ်က္ႏွာ ဆိုတာကလည္း ရိွေသးတယ္။ တစ္ခါ တုန္းက ယမင္းကိုအရင္ၾကိဳျပီး ေကသီရဲ႕အတန္းဘက္ ေနာက္မွသြားေခၚေတာ့ ကားေပးတက္လာတာ နဲ႕...
"ယမင္း၊ နင့္အတန္းေပါက္၀မွာ လာလာေစာင့္ေနတဲ့ ဟိုအပိုလိုဆင္းမဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႕လူေရာ ဒီေန႕လာ ေသးလား ဟင္"တဲ့။
"အပိုလို ဆင္းမဲ့ မ်က္ႏွာက ဘယ္လိုမ်ိဳးလဲ"လို႕ မေနႏိုင္လို႕ ကၽြန္မက၀င္ေမးေတာ့...
"အဲဒီေက်ာင္းသား ရဲ႕ မ်က္ႏွာက ေက်ာက္ေပါက္မာေတြနဲ႕ေလ၊ မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံး တြင္းေတြ ခ်ိဳင့္ေတြ ျဖစ္ေန တာ၊ လကမၻာေျမျပင္အတိုင္းပဲ၊ ဒါေၾကာင့္ အပိုလိုမွားျပီး ဆင္းႏိုင္တယ္လို႕ သမီးက ေကသီ့ကို ေျပာျပထားတာ မာမီရဲ႕" တဲ့။
ယမင္းတင္ မဟုတ္ေသးဘူး။ မေကသီဆီက ၾကားရတာေတြကလည္း ရိွေသးတယ္။ "ယမင္းေရ၊ ငါ့ကို ဒီေန႕ ဥပေဒတန္း ေနာက္ဆုံးႏွစ္က လူတစ္ေယာက္ စာအတင္းလိုက္ေပးတယ္သိလား၊ သူ႕အသား ေရာင္ကလည္း မည္းေမွာင္ေန တယ္ဟယ္၊ ေနာက္တစ္ခါ လာစကားေျပာရင္ ဖေယာင္းတိုင္ေလးပါ ယူလာခဲ့ပါလို႕ မွာရမယ္၊ သူ႕ကို မီးထြန္းၾကည့္မွ ျမင္ရမဲ့ပုံပဲ၊ သူ၀တ္လုံလိုက္တဲ့အခါ ငါသြားၾကည့္ခ်င္ တယ္၊ သူ႕အသားနဲ႕ ၀က္ရုံအမည္း နဲ႕ တစ္ခါတည္းေရာ သြားျပီး အျဖဴလိုင္းေလး တစ္ခုပဲ ျမင္ရမွာလား မသိဘူး"
"နင့္ လူ ကလည္း ဒါဆို ေအာက္လိုက္တာ"
"ေအး...လူတင္ ေအာက္တာမဟုတ္ဘူး၊ ေရးထားတဲ့စာလည္း ၾကည့္ပါဦး၊ ဥပေဒတန္းသားတဲ့၊ စား ေမးပြဲနားနီး မွ ခ်စ္စိတ္ေတြ၀င္ေနလို႕ သူမွာ ေျမြပူရာကင္းေမွာင့္တြင္းေပ်ာက္တဲ့ ပုတတ္လိုတဲ့၊ ႏိႈင္းစရာ ဥပမာရွားလို႕ဟယ္၊ သူ စာဖတ္ျပီး ငါခ်က္ခ်င္း တြင္း၀မွာ ပုတတ္ကေလးကို ျမင္ေယာင္လုိက္မိတယ္၊ ဖီလင္ေအာက္လိုက္တာ လြန္ပါေရာ"
"အံမယ္ေလး၊ နင့္စာကမွေတာ္ပါေသးတယ္။ ဒီေန႕ တို႕သူငယ္ခ်င္း ေမႏိုင္ဦးကို ေပးတဲ့စာက ပိုဆိုး ေသးတယ္သိလား၊ ေမႏိုင့္ကို ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တယ္၊ အာလူးေပးဖို႕ေတာ့ စိတ္မကူးနဲ႕၊ ခ်စ္မလား၊ မခ်စ္ ဘူးလား ရွင္းရွင္းပဲေျပာ၊ အကယ္၍ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အခ်စ္ကိုမတုံ႕ျပန္ႏိုင္ခဲ့ေသာ္ ေအာက္ပါလူမ်ားကို စဥ္းစားႏိုင္ ပါသည္ ဆိုျပီး တစ္၊ ႏွစ္၊ သုံး၊ ေလး နံပါတ္စဥ္ တပ္ျပီး ဘယ္သူ၊ ဘာေမဂ်ာ၊ ဘယ္၀ါ၊ ဘယ္ ဘာသာတြဲနဲ႕ နာမည္ နဲ႕အတန္းနဲ႕ အရည္အခ်င္းပါ ပူးတြဲေဖာ္ျပလိုက္ေသးတယ္၊ ရွင္းေရာ"
အဲဒီလို ေပါက္ကရ စကားမ်ိဳးေတြလည္း ကားေမာင္းရင္း နားစြင့္မိလို႕ ၾကားရပါရဲ႕။ ဒါ့အျပင္ ပေဟဠိ ဆန္တဲ့ ဇာတ္လမ္းေတြ ကလည္း ရိွပါေသးတယ္။
"ေကသီေရ၊ တို႕ကိုတစ္ခါက လိုက္ေနတဲ့ ဟိုဘူမိေဗဒ တတိယႏွစ္က ေမာင္ေမာင္ဦးေလ၊ စာေတြ ေရးေရးျပီး အေျဖေတာင္းေန တဲ့ဟာေလ၊ မွတ္မိလား"
"ေအး...ေအး.. မွတ္မိတယ္၊ ဘာလဲ၊ နင္က စာေတြဖတ္ျပီး ၾကိဳက္သြားျပီေပါ့၊ ဟုတ္လား"
"သြားစမ္းပါ၊ သူ ယူတဲ့မိန္းမကို အ၀တ္အစားေတာင္ မဆင္ႏိုင္ဘဲ ရင္ရွားနဲ႕ ထားမယ့္လူ"
"ဟယ္...ဘယ္လိုေၾကာင့္"
"ေကသီကလည္း နားေထာင္စမ္းပါဦး၊ ဟိုတစ္ေန႕က စာသင္ေနတုန္း အခန္းအျပင္က ေနျပီး ရွဴး၊ ရွဴး နဲ႕ေခၚတယ္၊ ျပီးေတာ့ ေငြႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ေခ်းစမ္းပါတဲ့၊ တို႕က မရိွပါဘူးလို႕ ေျပာလိုက္တာေပါ့။"
"ဟဲ့... ဘယ္လိုလဲ၊ ကိုယ္ခ်စ္ေရးဆိုတားတဲ့လူဆီက လာျပီးေခ်းရငွားရသလား၊ သူမရွက္ဘူးလား"
"မရွက္ လို႕ေနမွာေပါ့၊ ေနာက္တစ္ေန႕ တစ္ခါလာျပီး သုံးဆယ္ေလာက္ ေခ်းပါတဲ့"
"သူက ကုန္ေစ်းႏႈန္း လို တစ္ေန႕တစ္မ်ိဳးတက္ေနတာလား"
"အစစ္ပဲ၊ ဒီေန႕က်ေတာ့ တို႕မုန္႕စားေနတုန္း ေရာက္လာျပီး ငါးဆယ္ေလာက္ေခ်းပါတဲ့၊ သိပ္အေရး ၾကီးေနလို႕ မရရင္ မျဖစ္ဘူး တဲ့၊ လိုတာက တစ္ရာေတာင္တဲ့"
"ႏွစ္ဆယ္ေတာင္မရိွပါဘူးဆိုတဲ့ လူကိုငါးဆယ္လာေခ်းလို႕ ရမလား၊ ေနာက္ျပီး ေက်ာင္းသူတစ္ ေယာက္ပဲ၊ အိမ္က ငါးဆယ္တစ္ရာ ထည့္လာႏိုင္ပါ့မလား" ေျပာေတာ့-
"ဒါျဖင့္ စူစန္ဆီမွာေရာ၊ ခ်ယ္ရီဆီမွာေရာ၊ ျမတ္ျမတ္ဆီမွာေရာ ပါသလားနဲ႕ လိုက္ေမးေနတယ္။ ဘယ္ သူကမွ မပါဘူး ေျပာ တာေပါ့၊ လုပ္ပါဗ်ာ၊ တစ္ေယာက္ဆီက နည္းနည္းစီ ငါးက်ပ္တစ္ဆယ္ စုလိုက္ရင္ ျပည့္သြားမွာပါနဲ႕ တဂ်ီဂ်ီ လာေတာင္းေနတယ္ ေကသီရယ္ စီတ္မရွည္စရာၾကီး၊ ဒါနဲ႕တို႕က ေျပာလိုက္ တယ္၊ အိမ္က စာသင္ ဖို႕လႊတ္တာ၊ လူတကာဆီက ငါးက်ပ္၊ တစ္ဆယ္လည္ေခ်းဖို႕ လႊတ္တာမဟုတ္ ဘူး၊ မလုပ္ႏိုင္ဘူး"လို႕။
"ဘယ္လိုလူလဲဟယ္"နဲ႕ ေကသီက မွတ္ခ်က္ခ်ေတာ့...
"သိပါဘူး"တဲ့။ ဒီလိုနဲ႕ ဇာတ္လမ္းက ျပီးျပီလား ေအာက္ေမ့ပါတယ္။ တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ တစ္မ်ိဳး ၾကားရျပန္ပါေရာ။
"ေကသီေရ၊ တစ္ေန႕က ခ်ယ္ရီငွားသြားတဲ့ တို႕ရဲ႕ကက္ဆက္ေခြေလး သူျပန္ေပးတာ အတန္းထဲ မွာ ေပ်ာက္သြားတယ္ ဆိုတာေလ၊ ခုေမာင္ေမာင္ဦး လက္ထဲမွာေတာ့"
"ဘယ္လို လုပ္ သိလဲ"
"သူဘာျပီး ေထာင္ျပတယ္၊ ေဟာဒီမွာ ယမင္းနာမည္ ထိုးထားတဲ့ တိပ္ေခြေလးကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာတဲ့၊ တို႕က သူေကာက္ရလို႕ ျပန္ေပးမယ္ ထင္တာေပါ့"
"မဟုတ္ဘူးလား"
"ဘယ္ကလာ ဟုတ္ရမွာလဲ၊ သူတို႕ ကင္တင္းမွာ မုန္႕စားေနတုန္း လူတစ္ေယာက္လာေရာင္းတာတဲ့၊ ယမင္းနာမည္ ကို ေတြ႕လို႕ သူကသုံးဆယ္နဲ႕ ၀ယ္ထားလိုက္ရတာဆိုပဲ"
"ေငြႏွစ္ဆယ္ေတာင္ မရိွ လို႕ လိုက္ေခ်းငွားေနတဲ့သူက ခုက်ေတာ့ သုံးဆယ္နဲ႕ ၀ယ္ႏို္င္တယ္တဲ့လား"
"ေအးေလ၊ ဒါေၾကာင့္ေျပာတာေပါ့၊ သူပဲတို႕ ကက္ဆက္ေခြကို ဘုန္းသြားတာေနမွာပါ၊ ခုမွ အဲဒီကက္ ဆက္ေခြကို သူ႕ဆီ က ေငြသုံးဆယ္နဲ႕ ျပန္ေရြးရမယ္တဲ့"
"အဲေတာ့ နင္က ဘာေျပာလိုက္လဲ"
"ေၾသာ္...ကက္ဆက္ေခြကလည္း တို႕ဟာ၊ တို႕ဥစၥာကို တို႕ေငြနဲ႕ တို႕ျပန္ေရြး၊ အားလုံးတို႕ဟာ ခ်ည္းပါ ပဲလား" လို႕ ေျပာလိုက္တာေပါ့။
"ယမင္းက ကၽြန္ေတာ့ကို မယုံဘူးလား မယုံရင္လည္း ကဲ...ေဟာဒီမွာ ကၽြန္ေတာ့္နာရီ ယူထားလိုက္ ဆိုျပီး သူ႕နာရီၾကီး ခၽြတ္ေပးတယ္ဟယ္၊ ဘာဆိုင္လဲေနာ္၊ ေပးသင့္တဲ့ကက္ဆက္ေခြေတာ့ ျပန္မေပးဘဲ နာရီၾကီးေပးလို႕ ယမင္း က ဘာလုပ္ရမွာလဲဆိုျပီး တို႕ကလည္း ေပါက္ပစ္လိုက္တာေပါ့"
"ေအး၊ ေကာင္းတယ္"အစ္မလုပ္တဲ့သူက သူ႕ညီမကို ၾသဘာေပးေနေလရဲ႕။
ဇာတ္လမ္းက မဆုံးေသးပါဘူး။ သုံးေလးရက္ေနေတာ့ မေကသီကားေပၚတက္လာတာနဲ႕..
"ယမင္းေရ ဒီေန႕ နင့္ေမာင္ေမာင္ဦး ငါ့ဆီလာတယ္ေတာ့္။ ယမင္းက သူ႕ကို အထင္ေတြလြဲေနလို႕ စိတ္မေကာင္း ပါဘူး။ သူ႕ကက္ဆက္ေခြေလး ျပန္ေပးခ်င္လို႕ပါတဲ့၊ အဲဒါမေကသီကို ရွင္းျပပါရေစဆိုျပီး နင့္ကိုေျပာတဲ့ ဇာတ္လမ္း ပဲ ျပန္ေျပာေနတာကြာ၊ တျခားေက်ာင္းသားေတြကလည္း ငါတို႕ဘာ ျပႆနာ ရႈပ္ၾကလဲဆိုတဲ့ စူစမ္း တဲ့ အၾကည့္ေတြနဲ႕ ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကေတာ့ တို႕လည္း စိတ္ကုန္တာနဲ႕ ထားခဲ့ ေလဆိုေတာ့လည္း မေပးခဲ့ဘူး။ သူ႕လက္ ကိုယ္တိုင္ေပး ပါရေစ ဆိုျပီး ျပန္ယူသြားေလရဲ႕"
ကက္ဆက္တစ္ေခြနဲ႕ ဇာတ္လမ္းရႈပ္ေနတာ ႏွစ္ပတ္သုံးပတ္ ရိွေနပါျပီ။ သူတို႕ ေျပာေနတဲ့ ေမာင္ေမာင္ဦး ဆိုတဲ့ သူငယ္ ကို ဘယ္လို နားလည္ရမယ္မွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူး။
တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ တစ္ေန႕ ေက်ာင္းအဆင္းမွာ..
"ေကသီေရ၊ တို႕ကက္ဆက္ေခြေလး ျပန္ရျပီေတာ့္"တဲ့။ ယမင္းက သူ႕အစ္ကို ၀မ္းသာအားရ ဆီးေျပာပါ တယ္။
"ဟုတ္လား၊ ေမာင္ေမာင္ဦး ျပန္ေပးတာလား"
"ဟုတ္ပါဘူး၊ စူစန္အစ္ကိုက လာေပးတာ၊ ယမင္းရဲ႕နာမည္ထိုးထားတာ ေတြ႕လို႕တဲ့"
"နင္ က မေမးလိုက္ဘူးလား၊ ဘယ္ကရလဲဆုိတာ"
"ေမးတာေပါ့၊ မသိခ်င္ပါ နဲ႕၊ ကိုယ့္ပစၥည္းျပန္ရရင္ ျပီးတာပဲ"ဆိုျပီး ထြက္သြားတယ္။
သူတို႕အျဖစ္ေတြ နားေထာင္ရတာ ဟစ္ခ်္ေကာ့ရဲ႕ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ၾကည့္ေနရတဲ့ အတိုင္းပါပဲ။ တကၠသိုလ္ ဆိုတာ ပညာရွာရာ ေနရာတစ္ခုတင္ မဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ဦးထက္တစ္ဦး သူ႕ထက္သာ၊ သူ႕ထက္ဆန္းသစ္တဲ့ ဖက္ရွင္ေတြ အစပ်ိဳးရာဌာန တစ္ခုလည္းျဖစ္ပါေသးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ေယာက်္ားေလးေတြ ဆံပင္ အရွည္ၾကီးေတြ ထားျပီး၀တ္ေတာ့လည္း ဘဲလ္ေဘာ့တြမ္ေဘာင္းဘီၾကီး ေတြတကားကားနဲ႕ေပါ့။ မိန္းကေလးေတြ ကလည္း ကိုယ္ထည္ကေတာ့ ျမန္မာအကႌ်ရင္ဖုံး၊ ရင္ေစ့ပါပဲ။ လက္ေတြကပုံစံမ်ိဳးစုံ။ ပခုံးမွာ လိပ္ျပာၾကီး လို ေဖာင္းထားတာတို႕၊ လက္ဖ်ားက်မွ ေအာ္လံၾကီးလို လူတစ္ကိုယ္စာ ၀င္ေလာက္ေအာင္ ကားသြား တာ တို႕၊ ဒါမွမဟုတ္ရင္လည္း မုန္႕ဖက္ထုပ္ႏွီးေတြနဲ႕ စည္းထားတဲ့အတိုင္း အေဖာင္းလိုက္၊ အေဖာင္း လိုက္ ဆစ္ထားထာမ်ိဳးတို႕ ထြင္ျပီး၀တ္ၾကတာလည္း ရိွရဲ႕။ တကယ္ေတာ့ ႏုနယ္ငယ္ရြယ္သူေလးေတြ အစြမ္းကုန္ အလွအပ ျပင္ရာအျပင္ရင္ထဲက ခ်စ္ဖူးငုံ ေလးေတြ ပြင့္ရာဖူးရာ အခ်စ္ကို လက္တည့္စမ္းရာ အခ်စ္ နယ္ေျမ လို႕လည္း ဆိုႏိုင္ပါေသးတယ္။ အမွန္ ကလြတ္လပ္တဲ့ ကေလးဘ၀ ရဲ႕ ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ေလးေတြကို အပူအပင္ကင္းစြာနဲ႕ အေပ်ာ္ဆုံး အသုံး ခ်လိုက္တဲ့ သက္တံေရာင္ ကာလေလးေတြ ပါပဲ ေလ။
ဒီလိုနဲ႕ ၁၉၇၄ခုႏွစ္မွာ ဓာတုေဗဒအဓိကနဲ႕ ကၽြန္မရဲ႕ နံပါတ္သုံးသမီးေကသီဘြဲ႕ရျပီး မဟာသိပၸံတက္ ဖို႕လည္းအဆင့္မီ လို႕ ၀မ္းသာဂုဏ္ယူ ၾကည္ႏူးရတယ္ေပါ့။ ေအာင္စာရင္းထြက္ျပီး ေနာက္ေနာကမွာပဲ ကၽြန္မ တို႕ မိတ္ေဆြ အလုပ္သမားရုံးက ဒါရိုက္တာဦးလွေဖရဲ႕ အကူအညီေပးမႈနဲ႕ ေလေၾကာင္းသယ္ယူ ပို႕ေဆာင္ေရး ဌာန ယူဘီေအရုံးခ်ဳပ္မွာ အလုပ္ရလို႕ မေကသီ တစ္ေယာက္ခုန္ေပါက္ျပီး ေပ်ာ္ လိုက္တဲ့ ျဖစ္ျခင္းေပါ့။
ဒီအခ်ိန္ မွာ အေမရိကားမွာရိွတဲ့ သားၾကီးခင္မာင္၀င္းခန္႕ကလည္း ပိုျပီး ေကာင္းတဲ့အလုပ္သစ္ရလို႕ ဖေလာ္ရီဒါျပည္နယ္ ကို ေျပာင္းရမယ္ ျဖစ္ပါေရာ။ သမီး မေကခိုင္ကလည္း ေက်ာင္းျပီးလို႕ SAM Houston Memorial ေဆးရုံက သုေတသနဘက္ဆိုင္ရာဌာနမွာ လက္ေထာက္ဓာတ္ခြဲမွဴးအျဖစ္ အလုပ္၀င္ေနျပီမို႕ ရခါစ အလုပ္ က ထြက္ျပီး အစ္ကိုနဲ႕ မလိုက္ခ်င္ဘူး ဆိုရာက ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ စကားမ်ားၾကျပီး ကၽြန္မဆီ ဖုန္းဆက္ လာပါတယ္။ တစ္ဖက္ ဖုန္းတစ္လုံးစီကိုင္ၾကျပီး ေကခိုင္ကလည္း ဖုန္းေပၚမွာေျပာရင္းငို၊ အစ္ကို ကလည္း သူ႕ကို တစ္ေယာက္တည္း ခ်န္မထားခဲ့ခ်င္ လို႕ လိုက္ရမယ္ အတင္းဆိုရင္း အေမကိုတိုင္ေျပာ။
အစ္ကုိက သူ႕မွာတာ၀န္ရိွတယ္။ သူနဲ႕ပဲလိုက္ေနသင့္တယ္တဲ့။ ညီမကလည္း ကိုကိုတာ၀န္ယူခဲ့ေပး ျပီးျပီပဲ။ အခု သူ႕မွာ အလုပ္အကိုင္ နဲ႕ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ရပ္တည္ႏိုင္ျပီး ကိုယ္အား ကိုယ္ကိုးခ်င္တယ္တဲ့။ သားက ညီမ ေစာဒကတက္ေနတာကို စိတ္မရွည္ႏိုင္ျဖစ္ျပီး "ကဲ....ဒါဆိုလည္း မာမီပဲ ဆုံးျဖတ္ပါ" ဆို ေတာ့ကၽြန္မ ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားရပါတယ္။ သားမွာလည္း အိမ္ေထာင္နဲ႕ ကေလးႏွစ္ေယာက္ ေတာင္ ရေနျပီမို႕ သူ႕အိမ္ေထာင္ရဲ႕ တာ၀န္ေတြကလည္းပိုၾကီးလာျပီေလ။ ညီမ အေျခတက် ရပ္ တည္ ႏိုင္ေအာင္ သူပ်ိဳးေထာင္ေပးေနျပီပဲ။ ေကခိုင္ ေျပာသလိုေတာ္ေလာက္ျပီေပါ့။ ေနာက္ျပီး မ်က္စိေအာက္ မွာ ထား ထိန္းရ မဲ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္လည္း မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ စဥ္းစားဆင္ျခင္ႏိုင္ တဲ့ ႏွစ္ဆယ္ ေက်ာ္ အစိတ္ ပိုင္းေရာက္ေန မွေတာ့ သူ႕ဟာသူပဲ ရပ္တည္ပါေစလို႕ ဆုံးျဖတ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ မွ မေကခိုင္လည္း အငို တိတ္ေလရဲ႕။
ျပႆနာတစ္ခု ရွင္းသြားလို႕ေအးသြားျပီလား ေအာက္ေမ့ပါတယ္။ တစ္ေန႕မွာ မထင္မွတ္ဘဲ ဦးျမလိႈင္ ဆီက မဆက္ စဖူး တယ္လီဖုန္း ဆက္လာပါေရာ။ သမီး ယမင္းကို အေမရိကားပို႕ျပီး စာသင္ေပးေစခ်င္ တယ္တဲ့။ ကၽြန္မ နားေထာင္ ကၽြန္မ မယုံဘူး။ ဟုတ္မွဟုတ္ရဲ႕လားလို႕ ထပ္ျပီးေမးရပါေသးတယ္။ ေသခ်ာတယ္ဆိုမွပဲ တာ၀န္ ယူ ဖို႕ ကတိေပးလိုက္တယ္ ဆိုပါေတာ့။ ဒီအခ်ိန္မွာ ယမင္းက ဓာတုေဗဒ အဓိကနဲ႕ ဒုတိယႏွစ္ တကၠသိုလ္ ကို တက္ေနပါျပီ။
သမီး ေကခိုင္ တုန္းကလိုပဲ သားၾကီး "၀င္း"ဆီ အက်ိဳးအေၾကာင္း ဖုန္းဆက္ျပီး ေျပာရတာေပါ့။ ဒီ တစ္ခါ ေတာ့သား ကိုတာ၀န္မေပးေတာ့ဘူး။ သမီးေကခိုင္ကို တာ၀န္ယူခိုင္းဖို႕ စီစဥ္မယ္ဆိုတာနဲ႕ သားက အၾကီးအက်ယ္ မေက်မနပ္ ျဖစ္ေတာ့တာပဲ။ ေကခိုင္က ခုမွ ရပ္တည္ခါစ ျဖစ္ေသးတာအျပင္ အရြယ္ ခ်င္း မကြာလွတာေၾကာင့္ ယမင္းကို ေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။ သားၾကီးျဖစ္တဲ့ သူကသာ တာ၀န္ ယူသင့္တယ္ နဲ႕ ဖုန္းေပၚ မွာ သူနဲ႕ကၽြန္မ အၾကီးအက်ယ္ အျပင္းပြားၾကရေတာ့တာပဲေလ။
သားရဲ႕ထား ရိွ တဲ့ ေစတနာကို နားမလည္လို႕ မဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္ဆိုသလို တာ၀န္ေပး ရတာ မ်ားလို႕သာ သူ႕ဆီမပို႕ခ်င္တာဆိုတာ ဘယ္လိုရွင္းျပလို႕မွ လက္မခံတာနဲ႕ ေနာက္ဆုံးေတာ့ အေမလုပ္တဲ့ ကၽြန္မ ကပဲ အေလွ်ာ့ေပးျပီး သားရဲ႕ဆႏၵကို လိုက္ေလ်ာလိုက္ရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ မထင္မွတ္ မရည္ရြယ္ဘဲ မယမင္း အေမရိကားစာသြားသင္ဖို႕ ျပင္ဆင္ရျပန္ပါေရာ။
စကားေလး တစ္ခြန္း၊ အၾကံျပဳျခင္းေလး တစ္ခ်က္က လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ဘ၀ တစ္သက္တာအတြက္ ၾကီးမား တဲ့ ေျပာင္းလဲမႈကို ျဖစ္ေစတာလည္း ကံတရားရဲ႕ ေစစားခ်က္ေလလားလို႕ ကၽြန္မေတြးေတာ အံ့ၾသေနမိပါရဲ႕။
အပိုင္း (၃၃)
သမီးယမင္း ကို အေမရိကားပို႕ျပီး စာသင္ဖို႕ စီစဥ္ရမယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ေခါင္းထဲမွာ အေတြးစေလး တစ္စ ေရာက္လာပါတယ္။ ရာဇ၀္မွာပဲၾကည့္ၾကည့္၊ ဒါမွမဟုတ္ စာေပအႏုပညာ ပန္းခ်ီ ပန္းပုကအစ သိပၸံပညာရွင္ ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ စီးပြားေရးသာမက ႏိုင္ငံေရးသမားပဲဆိုဆို လုပ္ခဲ့ တဲ့ထူးျခားတဲ့ျဖစ္ရပ္ေတြမွာ စိတ္ကူးေလး တစ္ခုက အစပ်ိဳးခဲ့တာခ်ည္းပါပဲေနာ္။ ေလာင္စာနဲ႕ မီးထိမွ ၀ုန္းခနဲေပါက္ကြဲမႈၾကီး ျဖစ္သလိုပါပဲ။ စိတ္ကူးေလး ကို လက္ေတြ႕အေကာင္အထည္ ေဖာ္တဲ့အခါက်မွ ေျပာင္းလဲမႈကိုုျမင္ေတြ႕ရတာပါ။ စိတ္ကူးေလး ကို လက္ေတြကအေကာင္ အထည္ေဖာ္တဲ့အခါက်မွ ေျပာင္းလဲမႈကိုျမင္ေတြ႕ရတာပါ။ အေကာင္းအတြက္ျဖစ္ေစ၊ အဆိုး အတြက္ျဖစ္ေစ၊ ေျပာင္းလဲမႈတစ္ခုျဖစ္ဖို႕ တစ္စုံတစ္ဦးရဲ႕ စိတ္ကူးျခင္းက ေပါက္ဖြားရတာခ်ည္း ပါပဲေလ။
အခုလည္း ဦးျမလိႈင္ က ဘယ္လိုအေၾကာင္းကို အေျချပဳျပီး သမီးကို အေမရိကားပုိ႕ခ်င္တဲ့ စိတ္ဆႏၵျဖစ္ေလ တယ္ မသိေပမဲ့ သမီးရဲ႕ တိုးတက္ေရးအတြက္ ကၽြန္လုပ္ေဆာင္ေပးခြင့္ရတာ ေၾကာင့္စိတ္ေကနပ္ ၾကည္ႏူး ရပါတယ္။ သမီးၾကီးေကခိုင္ အလွည့္တုန္းက သြားခ်င္တာ ဖ်ပ္ဖ်ပ္လူး ျဖစ္ေနတာမို႕ လုပ္ေပးရတာ စိတ္အား ရိွေပမဲ့ အခု သမီးငယ္ ယမင္းအလွည့္မွာ သမီးက လုံး၀မသြားခ်င္လို႕ တငိုငိုတရယ္ရယ္ျဖစ္ေနတာကို ၾကည့္ျပီး ကၽြန္မလည္း စိတ္မ ေကာင္းဘူးေပါ့။ ဒါေလာက္ စိတ္ဆင္းရဲရင္လည္း သြားစရာမလိုဘူး၊ မာမီ ေဖေဖ နဲ႕ ျပန္ေဆြး ေႏြးေပးမယ္ ဆိုျပန္ေတာ့ သမီးလိမၼာ က အေဖ့ရဲ႕ ဆႏၵကိုလည္း မပယ္ရဲဘူး ျဖစ္ေနျပန္ပါေရာ။
ဒီေတာ့ ကၽြန္မလည္း သမီးကိစၥကို မေလာဘဲ ဒုတိယႏွစ္ေက်ာင္းတက္ျမဲ တက္ခိုင္းျပီး ေအးေအးေဆးေဆး အခ်ိန္ယူ လုပ္ေနလိုက္ပါတယ္။ ဒီအတြင္း သူ႕အေဖစိတ္ေျပာင္းလို ေျပာင္းျငားလည္း ေစာင့္ရင္းဆိုပါေတာ့။ တစ္ေန႕မွာ သမီးက အေဖ့ဆီ ခဏသြားရာက ျပန္ ေရာက္လာေတာ့ ကၽြန္မရင္ခြင္ထဲ ေခါင္းထိုးျပီး ရိႈက္ၾကီး တငင္ငိုေတာ့တာပဲ။ ဘာျဖစ္လာတာ လဲဆိုတာ ေတာ္ေတာ္နဲ႕ ေမးလို႕မရဘူး။ တအားငိုလို႕၀ခါမွ မ်က္ရည္သုတ္ျပီး....
သမီး အေမရိကား ကိုသြားမယ္ မာမီ၊ ပညာေတြသင္ျပီး ထူးထူးခၽြန္ခၽြန္ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားျပ မယ္နဲ႕ အံခဲျပီးေျပာတာျမင္ ရေတာ့ တစ္ခုခု မေက်နပ္စရာကိစၥ ၾကံဳခဲ့ျပီဆိုတာ အကဲခတ္လို႕ရပါ တယ္။ ဘ၀ကိုမာနနဲ႕ အံခဲျပီး ရင္ဆိုင္ဖို႕ ဆုံးျဖတ္တဲ့ သမီးငယ္ရဲ႕ မ်က္ႏွာႏုႏုေလးကို ၾကည့္ျပီး ကၽြန္မရင္မွာ ထိခိုက္နာက်င္လို႕ မ်က္ရည္ျဖိဳင္ျဖိဳင္ က်ရင္း သမီးနဲ႕အတူ ဖက္ငိုျဖစ္ၾကပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ သမီးက တကယ္ဆုံးျဖတ္ျပီဆိုေတာ့ ကၽြန္မ လည္း လုပ္စရာရိွတာေတြ အားလုံးအ တြက္လႈပ္ရွားရေတာ့တယ္ေပါ့။
ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ က ႏုတ္ထြက္လိုက္ျပီး အဂၤလိပ္စာ ပိုေကာင္းေအာင္ ဆရာမ တီနာအုံး ဆီ မွာစာသင္ဖို႕ပို႕ရ၊ ဒီၾကားထဲ ကားေမာင္းကၽြမ္းေအာင္ လည္း သင္ေပးရနဲ႕ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ ေလွ်ာက္ထားဆဲကာလမွာ အ႒ာရသေတြျပည့္စုံေအာင္ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ရပါတယ္။ လုပ္မဲ့သာ လုပ္ေနရတာ သားသမီးေတြ တစ္ေယာက္ျပီး တစ္ေယာက္ အေ၀းေရာက္ကုန္တဲ့အျဖစ္ကို ေတြးမိရင္ မ်က္ရည္က အလိုလိုက်လာေတာ့တာပဲ။ သူတို႕ရဲ႕ တိုးတက္ရာ တိုးတက္ေၾကာင္း ပညာေရးမို႕သာ ရင္အနာခံျပီး လႊတ္ရတာပါ။ ဘယ္မိဘမဆို သားသမီးကို မ်က္စိေအာက္ မွာ ထားလိုသူခ်ည္းပါပဲေနာ္။
သမီးယမင္း လည္း မခံခ်င္တဲ့ မာနစိတ္နဲ႕သာ ဆုံးျဖတ္ရွာတာ။
တကယ္တမ္းက်ေတာ့ မိဘညီ အစ္ကို ေမာင္ႏွမတစ္ေတြနဲ႕ မခြဲခ်င္ရွာဘူးေပါ့။ အထူးသျဖင့္ ဒီလို ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ ေတြကသူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္းကိုလည္း ခင္တတ္ပါဘိနဲ႕။ ဒီဘက္က သံေယာဇဥ္ က အားေကာင္းေတာ့ သူ႕ခမ်ာ ေျခလွမ္းသစ္ လွမ္းဖို႕ တုံ႕ေနတာလည္း ကၽြန္မစာနာနားလည္ ခံစားမိပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ သြားရမွာက အစ္မဆီဆိုရင္ ေတာ္ေလေသးရဲ႕။ ေကခိုင္၊ ေကသီ၊ ယမင္းရယ္ဆိုျပီး ညီအစ္မ သုံးေယာက္ က ၾကီးစဥ္သယ္လိုက္ ေမြးထားတာ။ တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ကလည္း ႏွစ္ႏွစ္စီ၊ သုံးႏွစ္စီေလာက္ ပဲ ျခားၾကတာျဖစ္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြလို အတူလုံးေထြးျပီး ၾကီးလာၾကတာေလ။
အစ္ကိုနဲ႕က်ေတာ့ အသက္က ၁၃ႏွစ္ၾကီးမ်ားေတာင္ ကြာတဲ့အျပင္ သားၾကီးအေမရိကားကို ထြက္သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ယမင္းက ငါးႏွစ္သမီးပဲ ရိွေသးတာမို႕ အစ္ကိကို ေ၀ေ၀၀ါး၀ါးပဲ မွတ္မိ ေတာ့တာပါ။ ဒီအထဲ အတူေနရ မဲ့ ေယာက္မကလည္း အေမရိကန္သူ ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ သူ႕ခမ်ာ စိတ္အားငယ္မယ္ ဆိုရင္လည္း ငယ္ခ်င္ စရာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေလးေလးနက္နက္ ေတြး ၾကည့္ရင္ သားၾကီးဆုံးျဖတ္တာက ပိုျပီးသင့္ျမတ္တာ အမွန္ပါပဲ။ သားက ျမန္မာျပည္မွာရိွစဥ္ ငယ္ငယ္ကတည္းက ညီမေတြကို ဂရုစိုက္ေစာင့္ေရွာက္တာပါ။ တျခားေနရာေတြမွာ အလို လိုက္ေပမဲ့ စာနဲ႕က်ေတာ့မရဘူး။ အတန္းငယ္ေသးတာပဲဆိုျပီး ေပါ့ေပါ့ထားထာ မဟုတ္ဘူး ။ ေကခိုင္ေရာ၊ ေကသီေရာ ေက်ာင္းက ရီပို႕ကတ္ရတာနဲ႕ အစ္ကို ကို အရင္ဆုံးျပရတာေလ။
အဆင့္ က်တာ နဲ႕ တစ္ခါတည္း တင္ပါးကို ခပ္စပ္စပ္ေဆာ္ထည့္တာမို႕ ညီမေတြ အစ္ကို ကိုေသ ေအာင္ေၾကာက္ၾက တာ ခုထက္ထိပါပဲ။
ဒါေၾကာင့္ ဖိဖိစီးစီး တာ၀န္ယူမဲ့ အစ္ကိုဆီသြားတာက ယမင္းရဲ႕ပညာေရးအတြက္ ပိုေကာင္း မွာျဖစ္လို႕ ကၽြန္မလည္း ဒီ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို လက္ခံလိုက္တာပါ။ ေကခိုင္ကေတာ့ ညီမကို သူ႕ဆီ မပို႕ေကာင္းလားရယ္ဆိုျပီး မေက်နပ္ေလ ဘူးေပါ့။ ျဖစ္တဲ့အေျခအေနမွာ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ ေရးကိုတြက္ဆျပီး ဆုံးျဖတ္ရတာပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႕ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ရေတာ့ ဗီဇာ သြားထုတ္ရပါ တယ္။
ဗီဇာ ထုတ္ရတာေတာ့ ျပႆာနမရိွပါဘူး။ သားၾကီး "၀င္း"က ေကခိုင္လာမယ္ဆိုကလည္းက သူ႕ ညီမ ေကခိုင္တစ္ေယာက္အတြက္တင္ မဟုတ္ဘဲ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြ အားလုံးရဲ႕ နာမည္ထည့္ျပီး သူ႕ရဲ႕မွီခိုသူမ်ား အေနနဲ႕ ေခၚယူဖို႕ဆိုတာ အျပီးစီစဥ္ထားလိုက္ျပီးသားေလ။ ကၽြန္မကိုလည္း ကေလးေတြ ဟိုက္စကူးေအာင္ တာနဲ႕ အေမရိကားကိုပို႕လိုက္၊ သူ႕ဆီကပဲ တကၠသိုလ္သြားပါေစလို႕ ေျပာထားျပီးသားပါ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီတုန္း ကေတာ ့အေမရိကားပို႕ဖို႕ဆို တဲ့စိတ္ကူးက ေခါင္းထဲေရာက္ဖို႕ ေ၀းစြ။ ကန္လမ္းက ျခံထဲမွာပဲ မိသားစု တစ္ေတြ တသိုင္းတ ၀ိုင္းေနၾကမယ္ ဆိုတဲ့ အိမ္မက္လွလွေလးက မက္ထားျပီးသား မဟုတ္လားေနာ္။
အခုဗီဇာသြားထုတ္ေတာ့ ေကာင္ဆယ္လာက "ခင္ဗ်ား ကေလးေတြအားလုံး ေခၚစာရိွထား ျပီျပီပဲ၊ ဘာျဖစ္လို႕ အကုန္ မပို႕ဘဲ သူ႕တစ္ေယာက္တည္း ပို႕တာလဲ"လို႕ ေမးပါတယ္။
"သားမွာ တာ၀န္ မပိုေစခ်င္လို႕၊ သူတစ္ေယာက္တည္း အရင္ပို႕တာပါ"လို႕ အလိုက္သင့္ကၽြန္မ ေကေျဖေတာ့..
"ခင္ဗ်ားေရာ သြားဖို႕ စိတ္ကူးမရိွဘူးလား"တဲ့။
"မကူးပါဘူး၊ ကၽြန္မမွာ မက်န္းမာတဲ့အေမ ရိွေသးတယ္"
"ဒါဆို ပိုျပီးေတာင္ သြားဖို႕သင့္တာေပါ့၊ ဟိုမွာ ေဆးေကာင္း၀ါးေကာင္းနဲ႕ ကုႏိုင္ေသးတာပဲ" တဲ့။
"ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မက တစ္ဦးတည္းသမီးပါ။ ကၽြန္မသိထားတဲ့ ရွင္တို႕ လူ၀င္မႈၾကီးၾကပ္ေရး ရဲ႕ ဥပေဒအရ သားကကၽြန္မကိုပဲ ေခၚပိုင္ခြင့္ရိွတာ၊ ကၽြန္မေရာက္သြားျပီး မွကၽြန္မ အေမ ကို ျပန္ေခၚဖို႕ စာရြက္စာတမ္း တင္ရမွာဆိုေတာ့ လနဲ႕ခ်ီျပီး အေမကိုခြဲထားခဲ့ဖို႕ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး၊ အၾကံေပးတာ အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္၊ ကၽြန္မအေမတစ္သက္ေတာ့ သြားဖို႕မရည္ရြယ္ပါဘူး"လို႕ ကၽြန္မလည္း သူ႕ရဲ႕ တိုက္တြန္းမႈေစတနာကို အားနာတာနဲ႕ ရွည္ ရွည္ေ၀းေ၀း ရွင္းျပလိုက္ပါတယ္။
"အို...ေခၚခင္မၾကီး၊ ဒါအတြက္ မပူပါနဲ႕၊ ဒီလိုအေျခအေန ရိွတယ္ဆိုတာ သိရရင္ လူမႈေရးအရ အထူး အစီစဥ္အျဖစ္ နဲ႕ အေမ့ကိုတစ္ပါတည္း အတူေခၚသြားႏိုင္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္စီစဥ္ေပးႏိုင္ ပါတယ္၊ စဥ္းစားျပီး ကၽြန္ေတာ့္ ကို အေၾကာင္းျပန္ပါ"တဲ့။ ေကာင္ဆယ္လာက သြားေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵနဲ႕ တိုက္တိုက္တြန္းတြန္းဆိုပါရဲ႕။
အဲဒီအခ်ိန္ က အေမရိကား သြားတဲ့သူက အလြန္နည္းပါးပါေသးတယ္။ ပညာရွင္ေတြကို ဦးစားေပး လက္ခံေနတာ မို႕ ဆရာ၀န္တို႕ ၊ အင္ဂ်င္နီယာတို႕၊ သူနာျပဳတို႕တစ္ေတြ ဗီဇာ ေလွ်ာက္ရင္လြယ္လြယ္ ကူကူ ထုတ္ေပးေနတာပါပဲ။ တစ္ခါတေလ Non Profession ေတြ အဆြက္ဆိုျပီးရက္ အကန္႕အသတ္၊ လူဦးေရ အကန္႕အသတ္ နဲ႕လည္း ဘယ္သူ႕ကိုမဆို ဗီဇာ ထုတ္ေပးတာမ်ိဳးေတာင္ ေၾကညာတတ္တဲ့လို႕ ကၽြန္မတို႔ ဓာတ္ပုံဆိုင္ေဘး က ေမာ္ေတာ္ကား ၀ပ္ေရွာ႕ဆရာၾကီး ဦးအခင္ရဲ႕ သမီးေတြ ေကခိုင္နဲဲ႕ မေရွးမေႏွာင္း ေရာက္သြားၾကတာကို မွတ္မိပါတယ္။အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မ က ေကာင္ဆယ္လာေျပာျပ တာေတြကို ျပန္ေျပာျပမိ တယ္ေပါ့။ ဒီေတာ့ မေကသီက ေခါင္းေထာင္လာျပီး ...
'ဟုတ္လား မာမီ၊ ဒါဆို မာမီလည္း သြားလို႕ရတယ္ေပါ့ ၊ သမီးက မာမီ မသြားသမွ် မာမီ့ကိုု ခြဲမသြားဘူးလုိ႕ စဥ္းစား ထားတာ'တဲ့။
'အံမယ္ေလး... ငါ့သမီးက အေမကို အရည္ေဖ်ာ္ေနျပန္ပါျပီေတာ္' နဲ႕ သူ႕အေျပာေလးကို သေဘာက်လို႕ ခ်စ္စႏိုး နဲ႕ ေခါင္းေလးကို ပုတ္လိုက္ေတာ့...
'ဟုတ္တယ္၊ သမီး တကယ္ေျပာေနတာ၊ မာမီသာ လိုက္မယ္ဆိုရင္ သမီးနဲ႕ ေရႊစင္တို႔' ေမာင္ႏွမ သြားမွာေပါ့ ၊ ေရႊစင္ ကလည္း မာမီ မပါရင္ မသြားဘူးဆိုတာ သမီးေျပာထားျပီးသား၊ မယုံရင္ မာမီ့သားကို ေမးၾကည့္ 'တဲ့။
ဘယ္အခ်ိန္က ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ စည္းဝါးရုိက္ထားၾကသလဲ ဆိုတာမသိပါဘူး။ ခုမွ သူတို႔ သေဘာထား ေပၚလာတာမို႔ ကၽြန္မရ႕ဲရင္မွာ ၾကည္ႏူးပီတိနဲ႔ ေက်နပ္ရပါတယ္။ စပ္မိလို႔သာ သားအမိတစ္ေတြ ဒီစကား ကို ေျပာျဖစ္တာပါ။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ဘယ္သူမွ အေမရိကားသြားဖို႔ ဆိုတာ စိတ္ မဝင္စားၾကပါဘူး။ ေကသီကလည္း သူ႔ယူဘီေအ အလုပ္န႕ဲ သူ႔ဟာသူေပ်ာ္လို႔။ ကၽြန္မလည္း ကၽြန္မအလုပ္နဲ႕ ကၽြန္မ ရႈပ္ေန တာ။ အပိုကိစၥေတြ ေခါင္းထဲမွာ ေတြးဖို႔ေတာင္ အခ်ိန္မရပါဘူး။ သမီးယမင္းလည္း သြားဖို႔ရက္က တျဖည္းျဖည္း နီးကပ္လာျပီဆိုေတာ့ လိုအပ္တာေတြ ၀ယ္ရၿခမ္ရ၊ ထုပ္ရပိုးရ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ က ေပးတဲ့ ႏႈတ္ဆက္ပြဲ ညစာစားပြဲေတြ တက္ရနဲ႕ သူလည္း သူ႕ဟာသူ အလုပ္ရႈတ္ေနတာမို႕ အရင္လို မ်က္ရည္ လည္ရႊဲ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ကားေမာင္းတာ အေလ့အက်င့္ရေအာင္ ဆိုၿပီး ကားေပးေမာင္း ထားေတာ့ ေကခိုင့္ တုန္းက လိုပဲ သူ႕ကို အိမ္မွာၿမင္ရခဲမွ်ေပါ့။
ရယ္လည္း ရယ္ရပါရဲ႕။ တစ္ညေနမွာ သူ႕သူငယ္ခ်င္း ခ်ယ္ရီတိုးလို႕၊ ေမလွသိန္းတို႕၊ အခု အေကာက္ခြန္ဌာနမွာ ဒု/ညႊန္မွႈးၿဖစ္ေန တဲ့ စူစန္ေက်ာ္ (ေဒၚေမသင္းႏြယ္) တို႕အုပ္စုက ပန္းဆိုးတန္းမွာ ရွိတဲ့ နန္းယု စားေသာက္ဆိုင္မွာ ညေနစာ ႏႈတ္ဆက္ပြဲေပးမယ္ ဆိုတာနဲ႕ ကားေမာင္းၿပီး ထြက္သြားပါေလေရာ။ ညရွစ္နာရီေက်ာ္ေလာက္ က်ေတာ့ တယ္လီဖုန္းၿမည္လာ လို႕ ေကာက္ကိုင္လိုက္ပါတယ္။
" သမီး " တဲ့။ ယမင္းငိုသံပါပါနဲ႕ အသံကို ၾကားလိုက္ရေတာ့ ရင္ထဲမွာ စိုးထိတ္သြားလိုက္တာ။ ဘာမ်ားၿဖစ္ၿပီ လဲေပါ့။ " ဘာၿဖစ္လို႕လဲ " နဲ႕ ပ်ာပ်ာသလဲ ေမးေတာ့...
"သမီး တို႕ ၿပန္ၾကေတာ့မယ္ ဆိုၿပီး ထြက္လာတာ၊ ကားဘီးေလးခုစလံုး ဘယ္သူက လက္ ေဆာ့ၿပီးေလေတြ ေလွ်ာ့ သြားမွန္း မသိဘူး၊ အားလံုး ၿပားခ်ပ္ေနတယ္၊ သမီး မလုပ္တတ္ဘူး၊ အိမ္က ခု ခ်က္ခ်င္း တစ္ေယာက္ေယာက္ လႊတ္ေပးပါ " တဲ့။
ဒီေတာ့ မွ ကၽြန္မလည္း အသက္ရွဴၿဖစ္ေတာ့တယ္။ တစ္ေယာက္ေယာက္က စခ်င္ေနာက္ခ်င္ တာနဲ႕ တမင္ တကာ လုပ္သြားေလ တယ္ ထင္ပါရဲ႕။ အဲဒီလို ၿဖစ္ကတည္းက မယမင္းလည္း ညဘက္ဆို သူတစ္ေယာက္ တည္း မထြက္ရဲေတာ့ဘူး။ ဟိုလူအေဖာ္လိုက္ပါ၊ ဒီလူ အေဖာ္ လိုက္ပါနဲ႕ အေဖာ္ရွာၿပီးမွ သြားရဲေတာ့တယ္။ အေတြ႕အၾကံဳ ရလိုက္တာ တစ္နည္းေတာ့လည္း ေကာင္းရဲ႕ေပါ့။ သတိထားရမယ္ ဆိုတာ နားလည္ သြား ရပါတယ္။
အဲဒီလို အလုပ္ေတြ ရႈပ္ေနခိ်န္မွာပဲ ျပႆာနာေတြကလည္း အစုံရွိပါေသးတယ္။ အိမ္ေရာင္းမယ့္ကိစၥနဲ႕ မႏၱေလး ကို ျပန္သြားတဲ့ ဘြားေလးက ေတာ္ေတာ္နဲ႕ ျပန္ေရာက္ မလာပါဘူး။ အတူပါသြားတဲ့ ဦးေက်ာ္ေဇာက တိုက္ေဆာက္ဖို႔ အတြက္ပါ အစီအစဥ္ေတြ လုပ္ေနရေတာ့ ဘြားေလးကလည္း သူ အိမ္ေရာင္းရေငြထဲ က ကၽြန္မ တို႔တစ္ေတြကို အေမြခြဲေပးျပီး ပိုေငြကို သူ႕စိတ္ၾကိဳက္ အလွဴအတန္းေတြ လုပ္ေနရင္း ဦးေက်ာ္ေဇာကို ခ်က္ျပဳတ္ေကၽြးေမြးေနေလရ႕ဲ။
တိုက္ေဆာက္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ အခိုက္အတန္႕ အကူရေအာင္ ဆိုျပီး ဓာတ္ပုံ အလုပ္သမား ေမာင္ထြန္းရီကို အေဖာ္အျဖစ္ ထည့္ေပးလိုက္တာလည္း ေရာက္လို႕မွ သိပ္မၾကာလိုက္ဘူး။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ အိမ္က ေငြေၾကးခ်မ္းသာတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္န႕ဲ အိမ္ေထာင္က်သြားလို႕ တပည့္ေက်ာ္ က ျပန္မလာေတာ့ဘဲ မႏၱေလးသားျဖစ္သြားေလရဲ႕။ အဲဒီအေၾကာင္းကိုသိတဲ့ မိတ္ေဆြရင္းေတြက "အင္း.. တပည့္ေတာ့ ပါသြားျပီ၊ ဆရာသမား ေရာျပန္မွလာပါဦးမလား"နဲ႕ ၀ိုင္းျပီး က်ီစယ္စကားဆိုၾကပါတယ္။ သူလည္း ရိွန္းေျပာခဲ့ဖူး သလို ဥပုသ္ေစာင့္ေနမဲ့သူမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ကၽြန္မနားလည္ခံယူျပီးသားပါပဲ။ အခ်စ္ေရး မွာ ႏွစ္ၾကိမ္တိုင္တိုင္ ဗလာမဲ့ေပါက္ထားဖူးျပီးျပီဆိုေတာ့ ဘယ္သူ႕အေပၚမွမွ ေမွ်ာလင့္ခ်က္ၾကီး ၾကီးမားမား မထားေတာ့ ပါဘူး။ ကၽြန္မရဲ႕ ဇာတာအရ တစ္ေန႕ေန႕မွာ ျပိဳကြဲရဦးမယ္ဆိုတဲ့ အသိကလည္း ေခါင္းထဲမွာ ရိွထားျပီး သား မဟုတ္လားေနာ္။
ေနာက္ျပီးအသက္အရြယ္အရ အေတြ႕အၾကံဳေတြအရလည္း ရင့္က်က္လာခဲ့ျပီေလ။ ဘယ္ ဆက္ဆံေရး မ်ဳိးမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ လင္နဲ႔မယား၊ သားနဲ႔အမိ၊ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမ၊ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္း က အစေရစက္ရွိၾကသေလာက္ပဲအတူေေနခြင့္ရၾကတာတဲ့.ကိုယ့္လက္ထဲေရာက္လာ တဲ့ပစၥည္းကိုယ့္လက္ထဲက မလြတ္ေစ ရဆိုတဲ့ ဆႏၵနဲ႔ ျမဲျမဲဆိုပ္ကိုင္ထားလို႔ သက္ရွိသက္မဲ့ ဘယ္အရာမ်ိဳးမွ မရႏိုင္ဘူး ဆိုတာကိုလည္း နားလည္ ခဲ့ရျပီးပါျပီ။ ဆက္ဆံေရးမွန္သမွ်က လက္ထဲက သဲပြင့္ေလးေတြလို ပါပဲ။ လက္ဖ၀ါးကိုျဖန္႔ျပီး ထည့္ထား တဲ့ သဲပြင့္ေလးေတြက အရွိအတိုင္း မဖိတ္မစဥ္ ေနေပမဲ့ လက္ဖ၀ါးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ၾကည့္ပါလား. သဲပြင့္ေတြ လက္ၾကားထဲက ယိုဖိတ္က်ကုန္တာ တစ္၀က္က်န္ရင္ေတာင္ ကံေကာင္း။
ဒါေၾကာင့္သူတစ္ပါးကို စိုးမိုးလိုစိတ္နဲ႔ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ဆိုပ္ကိုင္ထားမဲ့အစား ေလးေလးစားစားနဲ႔ လြတ္လပ္မႈ ေပးထားလိုက္ပါတယ္။ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ထဲ ငွက္ကေလး လို္ေပါ့ေနာ္။ ေလွာင္ခ်ိဳင့္ထဲ ထည့္ မထားပါနဲ႔၊ လြတ္လပ္စြာ ပ်ံသန္းပါေစ။ ကိုယ့္ကို တန္ဖိုးထား တာမွန္ရင္ ကိုယ့္ဆီ ျပန္လာမွာပါတဲ့။ အခုလည္း ဒီသေဘာနဲ႕ ကၽြန္မစိတ္ေမာမခံ ဘဲလႊတ္ထား လိုက္ပါတယ္။
တိုက္ က တစ္ႏွစ္နဲ႕ျပီးမဲ့စီမံကိန္းက မွန္းထားသလိုမျဖစ္ဘဲ အခ်ိန္လည္း ႏွစ္ဆမကၾကာ၊ ေငြ လည္းႏွစ္ဆမက ၀င္ေန ပါတယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ ကံေကာင္းေထာက္မခ်င္ေတာ့ မာမီ့ရဲ႕နာမည္ရိွ ထားတဲ့မႏၱေလးက ေျမကြက္ကို ၀ယ္ခ်င္သူက လာေမးတာနဲ႕ မာမီ့ရဲ႕ဆႏၵကို ေမးၾကည့္ေတာ့ ဘြားေလးေရာင္းတာကိုအားက်ျပီး မာမီ ကလည္း ေရာင္းမယ္ျဖစ္လာပါေရာ။ ဒါနဲ႕ကၽြန္မကိုယ္ စားလွယ္ပါ၀ါယူျပီး မႏၱေလး လိုက္ သြားျပီး ေရာင္းလိုက္ပါတယ္။ ေငြျဖစ္လာေတာ့ မာမီ့ဆီက အဲဒီေငြကို ခဏလွည့္သုံးခြင့္ေတာင္းရတာေပါ့။ တခ်ိဳ႕တစ္၀က္ မာမီလွဴဖို႕ေပးပါတယ္။
မာမီ့ရဲ႕ ဆႏၵအတိုင္း ေရႊတိဂုံေစတီေတာ္မွာ ေရႊျပားတစ္ခ်ပ္နဲ႕ ဘိုးဘြားရိပ္သာမွာ လည္းကိုယ္ ကိုယ္တိုင္က်သြားျပီးလွဴရလို႕ ေက်နပ္ပီတိေတြ ျဖစ္လို႕ပါပဲ။ ဘြားေလးသာမရိွတယ္၊ ကၽြန္မ တို႕အိမ္က ပြဲစည္လ်က္ ပါပဲ။ ဦးေက်ာ္ေဇာက မႏၱေလးေရာက္ေနေတာ့ ကၽြန္မတို႕နဲ႕ အိပ္ခ်င္း ကပ္လ်က္ေနခဲ့ဖူးတဲ့ မာမီရဲ႕ မိတ္ေဆြ ေဒၚေဒၚသန္းတို႕ မိသားစုနဲ႕လည္း ကၽြမ္းကၽြမ္း၀င္၀င္ ရိွၾကတယ္ေပါ့။ ေဒၚေဒၚသန္းရဲ႕ သမီးေလးေဌးေဌးက ဓာတုေဗဒ I.Cနဲ႕ ေအာင္ထားျပီး တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ အလုပ္မ၇ိွ ထိုင္ေနရတာျမင္ေတာ့ "ဟဲ.. မေဌးေဌး၊ ညည္းအန္တီခင္ဆီ သြားေျပာ၊ ရန္ကုန္မွာ အလုပ္ရွာခိုင္း"နဲ႕ ဦးေက်ာ္ေဇာက လႊတ္လိုက္ ပါေလေရာ။ ေရာက္လာ တယ္ဆိုေတာ့လည္း ကိုယ့္အေမမ်က္ႏွာနဲ႕ ကၽြနမကအလုပ္ရွာေပးရတာေပါ့။ မိတ္ေဆြ လူခံ ေတြရိွလို႕ အလုပ္က လြယ္လြယ္ရပါတယ္။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္တည္းေနေရး၊ စားေရးက ခက္ေတာ့ ကဲ...မထူးပါဘူး၊ အိမ္မွာပဲေနေပါ့ဆိုျပီး ထားလိုက္ေတာ့ ရုံးပို႕ရုံးၾကိဳအလုပ္ပါ တြဲလုပ္ရပါေတာ့တယ္။
ဒါတင္ မကေသးဘူး။ ဦးေအာင္ခန္႕ရဲ႕တူမ မမေလးကလည္း သူသား "ေဇာ၀င္းျမင့္"ကိုေက်ာင္း တက္ဖို႕ မႏၱေလး ကေန ကၽြန္မအိမ္ကိုပို႕လိုက္ေတာ့လည္း ၀တၱရားအရ တာ၀န္ယူလိုက္ရျပန္ တာပါပဲ။ အဲဒီလိုေဘာ္ဒါေတြ အျပင္ ကြယ္လြန္သြားတဲ့ မမသန္းရဲ႕မိတ္ေဆြ ေဒၚသန္းတင္ဆို တာက မမသန္းရိွစဥ္ ကတည္းက အိမ္မွာ၀င္ထြက္သြားလာေနတာေလ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ဗဟန္းေစ်းထဲမွာ ဆိုင္ထြက္တယ္လို႕ သိထားဖူး ပါတယ္။ စားႏိုင္ေသာက္ႏိုင္ ထဲကပါပဲ။ ေလးငါးႏွစ္ေလာက္ ေပ်ာက္ခ်င္ သားေကာင္း ေနရာက အပ္ခ်ဳပ္စက္ တစ္လုံး ဆိုက္ကားေပၚ တင္ျပီးတစ္ေန႕ အိမ္ကို ေရာက္လာပါေရာ။ စက္နဲ႕အတူတူ သူ႕အ၀တ္အစားအိတ္ကေလး လည္း ပါလာေသးတယ္။ အဲဒီကတည္း မျပန္ဘဲေနေနတာ နားကလည္းေလး၊ စိတ္ကလည္း မ မွန္ရွာဘူး။ ဘယ္လိုေတြျဖစ္ျပီး ကၽြန္မဆီကို ဆိုက္ဆိုက္ျမိဳက္ျမိဳက္ ေရာက္လာလဲ ဆိုတာ မ ေတြးတတ္ပါဘူး။
"သုံးေလးရက္ေလာက္ ရိွေတာ့"ေဒၚသန္းတင္ အိမ္က စိတ္ပူေနမယ္ေနာ္လို႕ ကၽြန္မက အကဲခတ္ရင္း အလိမၼာ နဲ႕ ေမးၾကည့္ပါတယ္။
"အိမ္လည္း မရိွဘူး၊ စိတ္ပူးမဲ့သူလည္း မရိွဘူး"တဲ့။ ခပ္ျပတ္ျပတ္ပဲ ျပန္ေျဖေလရဲ႕။ သူ႕မွာေဆြ မ်ိဳးရိွ၊ မရိွလည္း မသိ။ သူဘယ္ေနရာမွာ ေနမွန္းလည္းမသိ။ ဘယ္ကလာမွန္းလည္းမသိ။ ဒီလို နဲ႕ေဒၚသန္းတင္လည္း ကၽြန္မတို႕ အိမ္မွာ ေသာင္တင္ျပီး အိမ္သားတစ္ဦးျဖစ္လာျပန္ပါေရာ။ သူကနားေလး၊ မာမီကလည္းနား မၾကား။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ စိတ္မမွန္သူခ်င္းအေဖာ္ရျပီး တစ္ခါ တေလစကားေကာင္းေနလိုက္ၾကတာ အေမးကတစ္မ်ိဳး၊ အေျဖက တျခား။ သူတို႕ဟာသူတို႕ ေတာ့ဟုတ္လို႕။ ဒီအထဲမွာ ဦးေက်ာ္ေဇာရဲ႕အေမ ေဒၚခင္ပုကလည္း တစ္ခါတစ္ခါ ကၽြန္မတို႕ အိမ္ကို လာလည္တတ္ပါတယ္။ အရပ္ကပုပု၊ အသားကျဖဴျဖဴ၊ ျမိတ္သူဆိုေတာ့ စကား က၀ဲ ၀ဲ၊ သေဘာလည္းေကာင္းရွာတယ္။ ကၽြန္မကိုသူ႕ရဲ႕ ဆုံးပါးသြားတဲ့ သမီးေထြးေလးနဲ႕ တူလို႕တဲ့။ အဲဒီသမီူးရဲ႕ နာမည္အတိုင္း ေဘဘီလို႕ပဲ ေခၚပါတယ္။ သူလာလည္ေတာ့ နားမၾကားသူ သုံးဦး စုေပါင္းျပီး အျမီးအေမာက္ မတည့္တဲ့ အာလာပသလႅာပေျပာေနၾကတာကို ကေလးေတြက အခန္းအကြယ္ကေန နားေထာင္ျပီး တခြိခြိနဲ႕ရယ္ၾက။ ကဲ..ကၽြန္မတို႕ အိမ္ေလာက္ပြဲစည္တာ ရိွပါ့ဦးမလားေနာ္။
ဆက္ရန္
.
1 comment:
top [url=http://www.c-online-casino.co.uk/]uk casinos online[/url] hinder the latest [url=http://www.casinolasvegass.com/]casino bonus[/url] autonomous no consign bonus at the foremost [url=http://www.baywatchcasino.com/]www.baywatchcasino.com
[/url].
Post a Comment