ပတၱျမားခင္ ၏ အတိတ္လမ္း ကိုျပန္ေလွ်ာက္ျခင္း, အပိုင္း (၃၃)

ဒီေတာ့မွ စိတ္မေကာင္းတဲ့ မ်က္ႏွာေလးနဲ႕ ေခါင္းေလးေတြ ညိတ္လို႕ ေက်နပ္သြား ၾကေလရဲ႕။
ေဆးရုံ ေရာက္ေတာ့ ေဒါက္တာသန္းသန္းေဌး မွာထားတဲ့အတိုင္းပဲ၊ ခင္ေထြးကို ဆရာဝန္ နဲ႕ ေတြ႔ေပး လိုက္ပါတယ္။ ဆရာဝန္က ေသေသခ်ာခ်ာ စမ္းသပ္ျပီးတာနဲ႕ ကေလးေသဆုံးေၾကာင္း သူ႔ကိုလည္း ရွင္းျပ၊ လိုအပ္ တဲ့ ေထာက္ခံစာလည္း ေရးေပးလိုကေတာ့ အေမခမ်ာ မ်က္ရည္ေတြက်လို႕။ ဒီေတာ့မွ သူ႕သား ေသတယ္ ဆိုတာ လက္ခံေပေတာ့တာပဲ။ အိမ္ကို လည္း တစ္ေခါက္ ျပန္ မသြားခ်င္ေတာ့တာ နဲ႕ ဂႏီၶေဆးရံု က အျပန္မွာ လမ္းလည္း ၾကံဳတာျဖစ္လို႕ ကၽြန္မတို႔ ကိုးကြယ္တဲ့ ပုဇြန္ေတာင္က ဆားလင္းေက်ာင္း တိုက္ကို ဝင္လိုိက္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္နဲ႕လည္း အဆင္သင္ေတြ႕လို႕ တစ္ခါတည္း ကေလး ရဲ႕ ရုပ္ကလာပ္ကို သရဏဂုံ တင္ျပီး တာေမြသုသာန္မွာ သျဂႋဳဟ္ရပါတယ္။
'ဉာတကနဥၥ သဂၤေဟာ' အေဆြအမ်ိဳးတို႔ကို ေစာင့္ေရွာက္ရျခင္း ဆိုတာ မဂၤလာတစ္ပါးလို႕ ရွင္ေတာ္ဘုရား က ေဟာၾကားခဲ့ေပမဲ့ မိမိမွာ ျပႆနာကင္းေအာင္လည္း ေစာင့္ေရွာက္ တတ္ဖို႕ လိုအပ္ပါလားဆိုတဲ့ အသိတရား တစ္ခုလည္း သင္ခန္းစာအျဖစ္ ရရွိလိုက္ပါေသး တယ္။
ကၽြန္မဘ၀ သင္ခန္းစာ မ်ားကေတာ့ စုံပါ့ဆုိတဲ့ အထဲပါပဲေနာ္။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္ ......

အပိုင္း (၃၅)

"အသက္တစ္ရာ မေနရေပမဲ့ ေတြ႕ရတတ္တယ္" လို႕ ဆိုထားတာပဲေနာ္။ အဲဒီ ေတြ႕ရတဲ့ အမႈ ေတြထဲက ဘ၀သင္ခန္းစာေလးေတြ ယူသြားႏိုင္ၾကလို႕လည္း အသက္အရြယ္ရတာနဲ႕ အမွ် လူေတြမွာ ရင့္က်က္မႈ ရလာၾက တာ ၿဖစ္မွာပါပဲ။ ဘ၀ခရီးမွာ ၾကံဳေတြ႕ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ လက္ရွိ တစ္မိနစ္စာ၊ တစ္နာရီစာ၊ တစ္ေန႕စာကိုပဲ အာရုံထားၿပီး အေကာင္းဆံုး စိတ္ေစတနာနဲ႕ တာ၀န္ယူသြားၾကမယ္ ဆိုရင္ ကိုယ့္အတြက္ေရာ၊ သူတစ္ပါး အတြက္ပါ ေကာင္းေသာ မနက္ၿဖန္ေတြ ၿဖစ္လာႏုိင္ေကာင္းပါရဲ႕။
ကၽြန္မလည္း တူမေလးခင္ေထြးကို စိတ္ေၿဖႏိုင္ေအာင္ ေခ်ာ့ေမာ့ၿပီး တရားခ်ရ၊ အားေပးရ၊ အက်ိဳးအေၾကာင္းစံု ကိုလည္း သူ႕ခင္ပြန္းသိရေအာင္ မႏၱေလးကိုလွမ္းၿပီးဆက္သြယ္အေၾကာင္း ၾကားရနဲ႕ အလုပ္ေတြရႈပ္ေပါ့။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဦးေက်ာ္ေဇာကလည္း ကန္ရိပ္သာမွာ တိ္ုက္တစ္လံုး စေဆာက္ဖုိ႕ ဗိသုကာဦးလွေဖနဲ႕ ပံုဆဲြထားတာေတြ ကို လိုတာပိုတာ ၿပင္ဆင္ၿပီး ကုန္သြယ္ေရး က ပစၥည္းေတြထုပ္ဖုိ႕ အလုပ္ရႈပ္ေပါ့။

ခင္ေထြး မႏၱေလး ၿပန္သြားၿပီးေနာက္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ေရာက္ေတာ့မွာေၾကာင့္ သားေတြကို ရွင္ၿပဳဖို႕ စဥ္းစား မိတာ နဲ႕ စီစဥ္မယ္ လုပ္ပါတယ္။ သားအၾကီး ေရႊစင္က...
"ဟာ... မာမီကလည္း ေနပါဦး၊ ေက်ာ္၀င္းတို႕၊ ၿမတ္ႏိုးတို႕နဲ႕ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ ငပလီ သြားၾကဖို႔ တိုင္ပင္ ထားတာ ေခါင္တံုးၾကီးနဲ႕ မသြားခ်င္ပါဘူး။ ၿပန္လာမွ လုုပ္ပါ " တဲ့။
သူ ေစ်းဆစ္ေကာင္းတာနဲ႕ ကၽြန္မလည္း ရက္ေရႊ႕လိုက္ရၿပန္ပါေရာေလ။ သူတို႕ တိုင္ပင္ထား တဲ့အတိုင္း သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္ ငပလီတဲ့ သြားလိုက္ၾကတာ ဒါပထမဆံုးအၾကိမ္ မိဘမပါ ဘဲ လႊတ္ရတဲ့ခရီးၿဖစ္လို႕ စိတ္မခ်ႏုိင္ ဘဲ ေရနက္နက္ထဲ အတင့္ရဲၿပီး ဆင္းမကူးၾကဖုိ႕လည္း မွာၾကားလိုက္ရတာ အထပ္ထပ္ပါပဲ။
KG ကတည္းက တဲြလာၾကတဲ့ ဒီသူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္က ဘာလုပ္လုပ္ အတူတူပဲေလ။ သၾကၤန္ရက္ဆိုရင္ မက်ခင္ တစ္ရက္ကတည္းက ေမာင္ေက်ာ္၀င္း အိမ္မွာ သြားစုၾကၿပီး ႏို႕ဆီ ခြက္ေတြ၊ သံပံုးစုတ္ေတြနဲ႕ တီး၀ိုင္းၿဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးၿပီး တီးၾက မႈတ္ၾက၊ ေရပက္ခံ လည္ၾက၊ ႏွစ္ဆန္း တစ္ရက္ေန႕က် မွ ေၿခကုန္လက္ပန္းက်ၿပီး ေနေလာင္ထားလို႕ တစ္ကိုယ္လံုး အသားနီ လန္ထာတဲ့ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ၿပန္ေရာက္ လာတာမ်ဳိးပါ။ အေမက မေနႏိုင္လို႕ ဒဏ္ရာ ေတြကို ေပါင္ဒါေတြ ၿဖဴးေပးရ၊ လိုးရွင္း လိမ္းေပးရေပါ့။

အခုလည္း သံုးေယာက္သား ဘဲလ္ေဘာ့တြမ္ေတြ၊ ဆံပင္အရွည္ၾကီးေတြနဲ႔ သြားၾကေလရဲ႕။ သံတဲြေစ်း ထဲမွာ ေလွ်ာက္ၾကေတာ့ ကေလးေတြက ေနာက္က တေကာက္ေကာက္လိုက္ၿပီး "စုတ္စုတ္ၿပတ္ၿပတ္ လမ္းသရဲ ရုပ္က ပံုမလာတယ္" ဆိုတဲ့ အေကာ္ဒီယံ အုန္းေက်ာ္ရဲ႕ သီခ်င္း ကို လိုက္ဆိုရင္း ၾသဘာေပးၾကလို႕တဲ့။ သြားတုန္း ကေတာ့ ငါးရက္ဆိုၿပီး စီစဥ္သြားၾကတာပါပဲ။ ၿပန္မယ့္ရက္မွာ ေလယာဥ္ကြင္းက အေကာက္ခြန္ အရာရွိက သိေနလို႕။ အဲဒီအရာရွိက တစ္ ဆင့္ လက္မွတ္ မရတာေၾကာင့္ ၿပန္မလာႏိုင္ေသးတာကို သတင္း ပို႕ေပးလာ ပါတယ္။
ဆယ္ေက်ာ္သက္ကေလးေတြ ဆိုေတာ့ ေရွ႕ေနာက္စဥ္းစားၿပီး တိုင္းရထြာရ ေကာင္းမွန္းလည္း သိၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ ပါလာတဲ့ေငြေတြ သံုးၾကစားၾကၿပီးတဲ့ေနာက္ ၿပန္ရမဲ့ရက္ကိုေရာက္ေတာ့ က်န္သမွ်ေငြနဲ႕ ငပလီၿပန္ လက္ေဆာင္ေပး ဖို႕ဆိုၿပီး ခရုပုတီၤးေတြ၊ ေကာက္ညွင္းထုပ္ေတြ ၀ယ္လိုက္ၾက တာေပါ့။ ေလယာဥ္ကြင္းေရာက္ ကာမွ လက္မွတ္ မရေတာ့ လက္ထဲမွာလည္း တစ္ၿပားမွ မရွိၾကေတာ့ဘူး။ တည္းတဲ့ဟိုတယ္ ၿပန္လာေတာ့လည္း အခန္းခ ေပးစရာ မရွိတာနဲ႔ ဟိုတယ္ေစာင့္ အဘုိးၾကီးကို အက်ိဳးအေၾကာင္း ေၿပာၿပရတယ္တဲ့ေလ။ အဘိုးၾကီးက သနားၿပီး သူ႕တဲေလးမွာ ေပးေနေပလို႕ အိပ္စရာ ေနရာေလး ရတာတဲ့ေလ။

လက္မွတ္ကလည္း တစ္ရက္နဲ႕မရ၊ ႏွစ္ရက္နဲ႕မရ၊ ၀ယ္စားစရာ ပိုက္ဆံကလည္း မရွိေတာ့ လက္ေဆာင္ေပး မဲ့ ေကာက္ညွင္းထုပ္ေတြ ကုန္သြားၿပန္ေတာ့ ေရေသာက္ၿပီး ဗို္က္ေမွာက္ေန ရေတာ့တာေပါ့။
ရန္ကုန္မွာရွိတဲ့ မိဘေတြကေတာ့ သူတို႕ ၾကံဳေတြ႕ေနရတဲ့ အီသီယိုပီးယားနဲ႔အၿပိဳင္ ငတ္မြတ္ ၿခင္းေဘးၾကီးကို မသိဘူးေလ။ တေမွ်ာ္ေမွ်ာ္နဲ႕ ၿဖစ္ေနရၿပီး အခ်င္းခ်င္းတစ္ဦးနဲ႕ တစ္ဦး ဖုန္း ဆက္ သတင္းေမးေနရပါတယ္။ သံုးရက္ေၿမာက္ေန႕ က်မွ ေမာင္ၿမတ္ႏုိးရဲ႕ ဖခင္ အစီအစဥ္လုပ္ ေပးမႈနဲ႕ VIPေလယာဥ္တစ္စီး အၿပန္မွာ ေနရာေခ်ာင္လို႕ သူတို႕သံုးေယာက္ကို ၿပန္ေခၚလာခဲ့ ေပးဖုိ႕ မွာၾကားလိုက္တာေၾကာင့္ သံုးေယာက္သား ၿပန္ေရာက္လာၾကေလရဲ႕။ အဲဒီေန႕က ေလ ယာဥ္ကြင္းက ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ထမင္းပဲြၿပင္ေတာ့ စားလိုက္ၾကတာ။ ထမင္းကို အခုမွၿမင္ဖူး တဲ့ အတိုင္းပါပဲ။ သူတို႕ အေတြ႕အၾကံဳေတြ ကို ေၿပာၿပလို႕ နားေထာင္ရတာ ကၽြန္မမွာ ရယ္ လည္း ရယ္ရ၊ ရင္လည္း နာရ။ ဒါ သူတို႕အဖို႕ ၿဖစ္ခ်င္ရာၿဖစ္တတ္ တဲ့ လူ႕ဘ၀ရဲ႕ ဇာတ္လမ္း အစ နမူနာအပိုင္းေလးေပါ့ေနာ္။
ရာသီဥတုရယ္၊ အခ်စ္ရယ္၊

လူ႕ဘ၀ခရီး ဆိုတာရယ္ အားလံုး အတူတူပါပဲ။ ဘယ္ေလာက္ေသ ခ်ာတယ္ ထင္ထားထား တကယ္တမ္း က်ေတာ့ ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္တယ္၊ အခ်ိန္မေရြး ေၿပာင္း လဲႏုိင္တာပါလား ဆိုတာ ခံယူထားႏုိုင္ ပါမွ ေတာ္ကာက်ပါတယ္။ အခုလည္း ကၽြန္မတို႕ အိမ္ ေရာင္းလို႕ ထြက္လာတဲ့ေငြထဲက တခ်ိဳ႕ကို ခဲြၿပီး အိမ္သံုး စရိတ္ရေအာင္ မႏၱေလးက ကၽြန္မတို႕ ရဲ႕ မိတ္ေဆြရင္းတစ္ေယာက္ဆီမွာ ရင္းႏွီးဖို႕ ထည့္ထားလိုက္တာ မို႕ ေနေရး စားေရးေတာ့ ရင္ေအးသြားရတယ္ေပါ့။ ဓာတ္ပံုတိုက္ကရတဲ့ ၀င္ေငြကေတာ့ သားသမီးအတြက္ ပိုပို လွ်ံလွ်ံ သံုးဖို႔နဲ႕ လွဴစရာ၊ ေပးစရာအၿဖစ္ ထားၿပီး ဦးေက်ာ္ေဇာကလည္း ကန္ရိပ္သာၿခံမွာ တိုက္စ ေဆာက္ဖို႔ ၿပင္ဆင္ေနၿပီေလ။ ဒီေတာ့ လက္ရွိအေၿခအေနအရ ေခ်ာေမြ႕ ေၿဖာင့္ၿဖဴးေတာ့မဲ့ အရိပ္အေယာင္ ၿမင္ေနသလိုပါပဲ။

ဒီအခ်ိန္မွာ တကၠဆက္ၿပည္နယ္မွာ တစ္ေယာက္တည္း ခ်န္ေနခဲ့တဲ့ သမီးေကခိုင္က လက္ထပ္ ဖို႔ ရည္ရြယ္ သူ ေတြ႕ထားၿပီ ဆိုၿပီး ကၽြန္မဆီမွာ ခြင့္ေတာင္းေလရဲ႕။ အစ္ကိုၾကီး အဖအရာမို႕ အနီးအနားမွာရွိတဲ့ အစ္ကိုနဲ႔ တိုင္ပင္ၿပီး စီစဥ္ဖို႕ ေၿပာလိုက္ရတယ္ေပါ့။ ကၽြန္မအေနနဲ႕ သား သမီးေတြရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရးကို လြတ္လပ္ စြာ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ ေပးထားၿပီးၿဖစ္လို႕ သူတို႕ကလည္း အၿမဲတမ္း အေမကို ပြင့္ပြင့္ လင္းလင္း ေၿပာဆိုတိုင္ပင္ေနက်ပါ။ သားနဲ႕ ေၿပာေတာ့လည္း သား က သူ႕ညီမ လက္ထပ္လိုတဲ့ သူငယ္ကို စိစစ္ၾကည့္ၿပီး မွ ေက်နပ္ခြင့္ၿပဳပါတယ္။ ဒီေတာ့ သားၾကီးခင္ေမာင္၀င္းခန္႕က အုပ္ထိန္းသူအၿဖစ္နဲ႕ ေကခို္င္ရဲ႕ လက္ထပ္ပြဲ မွာ ပါ၀င္ၿပီး ညီမ ငယ္ ယမင္းကိုေတာ့ အပ်ဳိရံအၿဖစ္ လုပ္ေစခ်င္တယ္ စီစဥ္ တာေၾကာင့္ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ ေကခိုင္ ရဲ႕ လက္ထပ္ပြဲကုိ ပါ၀င္ဖုိ႕ ဟူစၥဆင္ကို လိုက္သြားၾကေလရဲ႕။

ကၽြန္မအဖို႕ေတာ့ ေ၀းလံတဲ့ခရီးမို႕ မသြားႏိုင္ဘဲ ပို႕လိုက္တဲ့ မဂၤလာဓာတ္ပံုေလးေတြ နဲ႔ပဲ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္ လိုက္ရတယ္ေပါ့။ ကိုယ့္ကိုယ္စား တာ၀န္ယူ ေစာင့္ေရွာက္ေပးမဲ့သူတစ္ဦး ဘ၀အေဖာ္အၿဖစ္ ရထားၿပီ ဆိုေတာ့လည္း တစ္နည္း စိတ္ေအးရတယ္ ဆိုပါေတာ့။ အဲ... စိတ္မေအးရေသးတာက မယမင္းအတြက္ပါပဲ။ အေမရိကား ကို ေရာက္ကတည္းက လာသမၽွ စာေတြက အိမ္အလြမ္းနာ စာေတြခ်ည္းပဲေလ။ ဘယ္သူမဆို ကိုယ့္ေမြးရပ္ေၿမကို ခြဲခြာသြားရ သူတိုင္း အိမ္းလြမ္းနာက်ၾကတာ ဓမၼတာပါပဲေနာ္။
ေရၿခားေၿမၿခား သူတစ္ပါးတိုင္းၿပည္ မေၿပာနဲ႕။ ကိုယ့္တိုင္းၿပည္ထဲမွာ မႏၱေလးက ေနၿပီး ရန္ကုန္ေၿပာင္း လာတာေတာင္ ရင္ကဲြနာက်ၿပီး ကၽြန္မမွာ ေန႕စဥ္နဲ႕အမၽွ မ်က္ရည္က်ၿပီး ငိုေနရတာ ေတာ္ေတာ္ နဲ႕ ေနသားမက်ပါဘူး။ သံုးႏွစ္ေလာက္ ၾကာကာမွပဲဲ ေနသာထိုင္သာ ၿဖစ္သြားရတာပါ။ ခုလို ဘာသာစကားမတူ၊ အေလ့အထ မတူ၊ အယူ၀ါဒမတူ၊ ယဥ္ေက်းမႈမတူ တဲ့ သူစိမ္းတစ္ရံဆံေတြၾကားမွာ အေၿခတက်ၿဖစ္ဖို႕ ဆိုတာ လည္း အခ်ိန္ယူရပါတယ္။ ေလာေလာဆယ္မေၿဖသာ၊ မေနသာၿဖစ္ေနတဲ့ သမီးကိုလည္း စာနာခံစားမိပါရဲ႕။

ဒါေၾကာင့္ စာေတြမၿပတ္ေရးၿပီး အားေပးႏွစ္သိမ့္ေပမယ့္ ငယ္ရြယ္ေသးေတာ့ စိတ္အားမတင္း ႏုိင္ဘဲ အေမလိုက္လာဖို႕ပဲ တဂ်ီဂ်ီမွာ ေနပါတယ္။ သမီးဆီက ေရာက္လာတဲ့စာေတြ ဖတ္ၿပီး တိုင္း ကၽြန္မရဲ႕ရင္ကို ဆြဲဆုတ္ခံရသလို တစ္ခါတစ္ရံလည္း မ်က္ရည္က်မိတဲ့ထိ လိႈက္လႈိက္လွဲ လွဲ နာက်င္ခံစားရပါတယ္။
ဒါဆိုရင္ လည္း ဘာၿဖစ္ေသးလဲ။ သမီးတုိ႕အားလံုး သြားၾကရေအာင္ေလတဲ့။ ကၽြန္မမ်က္ရည္ က်တာၿမင္ေတာ့ အနားမွာ ရွိတဲ့ ေကသီက အားေပးစကား ဆိုပါတယ္။ ေၿပာလို႕သာ ေၿပာတာ ပါ။ အားလံုးသြားၾကဖို႕ ကိစၥဆိုတာ လြယ္တာ မွ မဟုတ္ဘဲ။ ေနာက္ၿပီး သမီးေကသီကလည္း သူ႕အလုပ္နဲ႕သူ ေပ်ာ္ေနတာပါ။ ၿမန္မာ့ေလေၾကာင္း သယ္ယူပို႕ေဆာင္ေရး မွာ လုပ္ရတာၿဖစ္ ေတာ့ တစ္ႏွစ္တစ္ခါ ၿမန္မာၿပည္တြင္း ဘယ္ေနရာ သြားသြား ေလယာဥ္ လက္မွတ္က အလကားရေသးတာေလ။ သူတစ္ေယာက္တည္းတင္ မဟုတ္ဘူး။

မိခင္အေနနဲ႕ ကၽြန္မလည္း ခံစားခြင့္ရလို႕ ဟန္ကိုက်လို႕။
ေကသီက ခရီးသြားဖို႕လည္း အလြန္ကို၀ါသနာပါတဲ့ မိန္းမ။ သူ႕ကုသိုလ္ကလည္း ေကာင္း တယ္။ အဲလို ခရီးသြား ၀ါသနာပါတဲ့သူ ယူဘီေအမွာ လုပ္ေတာ့ ေၿခေထာက္ အေတာင္ပံ တပ္ေပးလိုက္တဲ့အတိုင္းေပါ့။ ငယ္ရြယ္စဥ္ ေက်ာင္းသူဘ၀ကတည္းကလည္း ေက်ာင္းပိတ္ ရက္ဆို ေကခိုင္နဲ႕ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ ေရႊမန္းသၾကၤန္ကို တစ္ႏွစ္မၿပတ္ သြားေနၾကပါတယ္။ ကၽြန္မက ေနာက္ပိုင္း မေအးသူမုိ႕ ခရီးသြား ၀ါသနာပါေပမဲ့ အိမ္က ရက္ၾကာၾကာခြဲႏိုင္သူ မဟုတ္တာေၾကာင့္ ခရီးထြက္ၿဖစ္ခဲပါတယ္။
ကၽြန္မ လိုက္ပို႔တာသာ ေစာင့္ၿပီး သြားရမွာဆိုရင္ေတာ့ ကေလးေတြလည္းဘယ္မွေရာက္ဖူးၾက မွာ မဟုတ္ဘဲ ေရႊေလွာင္ခ်ိဳင့္စံ မင္းသား၊ မင္းသမီးေလးေတြပဲ ၿဖစ္ေနၾကေတာ့မွာမုို႕ စိတ္ခ်ရ တဲ့ လူၾကံဳေကာင္းရတိုင္း ကၽြန္မက သူတို႕ေနရာတကာ ေရာက္ဖူးရေအာင္ ေပးၿပီးလႊတ္ပါ တယ္။ ဒါေၾကာင့္ မေကသီဆုိ ဟိုးၿမန္မာၿပည္ရဲဲ႕ အထက္ဖ်ား မခ်မ္းေဘာကေနၿပီး ေအာက္ေၿခ ေကာ့ေသာင္ထိ ေရာက္ဖူးပါတယ္။

ေကာ့ေသာင္ ခရီးတစ္ေခါက္ကေတာ့ တကယ့္ကို အမွတ္တရပါပဲ။ အဲဒီႏွစ္က ေကာ့ေသာင္ သြားၾကမယ္ စီစဥ္ေတာ့ သမီးအပါအ၀င္ ယူဘီေအက ကေလးမေတြ တစ္သိုက္ၾကီးေပါ့။ ရန္ကုန္က ထား၀ယ္ ကို ေလေၾကာင္းနဲ႕ သြားၾကၿပီး ထား၀ယ္မွာ တစ္ရက္နား ေလွ်ာက္လည္ ၾက၊ ၿမိဳ႕ခံၿဖစ္တဲ့ မိတ္ေဆြ သန္းသန္းၾကည္ က တာ၀န္ယူပို႕ေပးတာနဲ႕ ေမာင္းမကန္ ပင္လယ္ ကမ္းေၿခကိုလည္း ေရာက္ၿဖစ္ၾကေသးတယ္။ ကၽြန္မ အညာသူအဖို႕ေတာ့ ပင္လယ္ရဲ႕ အလွက အံ့မခန္းပါပဲ။ က်ိဳကၡမီနဲ႕ ငပလီကမ္းေၿခေတြ ထက္ ေမာင္းမကန္က သဲေသာင္ၿပင္ ပိုက်ယ္တာ မို႕ ေငြလႊာင္ၿဖဴးၾကီး ခ်ခင္းထားတဲ့အတိုင္း လေရာင္ရိပ္မွာ လင္းလက္ေန ပံုက အသက္ရႈမွား ေလာက္တဲ့ ရႈခင္းပါပဲ။

လသာသာမွာ ကမ္းေၿခတစ္ေလွ်ာက္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ၾကရင္း တၿခားဗိုလ္တဲေတြက လူငယ္အုပ္စုေတြနဲ႕ မိတ္ေဆြ ၿဖစ္သြားၾကလို႕ အုပ္စုေတာင့္ေတာ့ သဲေသာင္ၿပင္ေပၚမွာ စိတ္ လြတ္လက္လြတ္ ေပ်ာ္ေနၾကတာ ၾကည့္ ရတာ ကၽြန္မတို႕လူၾကီးပိုင္း အုပ္ထိန္းသူေတြေတာင္ ရင္မွာ ေပါ့ပါးတဲစိတ္နဲ႕ ၾကည္ႏူးပီတိ ၿဖစ္ၾကရပါတယ္။ သန္းေခါင္တိုင္ မွ ဗိုလ္တဲ ၿပန္ေရာက္ ေတာ့ ဗိုလ္တဲေစာင့္ဦးၾကီးက ကမာေကာင္ ဟင္းစပ္စပ္နဲ႕ ထမင္္းခ်က္ေကၽြး တာကို စား ေကာင္းေကာင္းနဲ႕ စားလိုက္ၾကတာ စားပိုးနင့္မတတ္ပါပဲ။
ထား၀ယ္ကေန ၿမိတ္ကို ေလေၾကာင္းနဲ႕ ထပ္ဆင့္သြားရပါတယ္။ ၿမိတ္မွာေတာ့ ၾကိဳတင္္ အေၾကာင္းေၾကာင္းထားလုိ႕ ဦးေက်ာ္ေဇာရဲ႕သူငယ္ခ်င္း ဦးၾကဴ၀ၾကီးက ေလဆိတ္မွာလာၾကိဳ ၿပီး သူ႕အိမ္ မွာတည္း၊ ၿမိတ္ၿမိဳ႕ကိုလည္း ႏွံေအာင္ လိုက္ပို႕ေပးလို႕ အဆင္ေၿပတယ္ေပါ့။

ၿမိိတ္္ရဲ႕ အသံုးအႏႈန္းေတြကလည္း တစ္ရြာ တစ္ပုဒ္ဆန္း မွတ္သားစရာပါပဲ။ သူတုိ႔က လူ နာမည္နဲ႔ အတူထူးျခားခ်က္ကေလးေတြကို ၀ိေသသျပဳျပီး တြဲေခၚေလ့ရွိၾကတယ္။ ကၽြန္မတို႔ မိတ္ေဆြ ဦးၾကဴ၀ကေတာ့ 'ဦးူၾကဴ၀ၾကီး' တဲ့။ တျခားပိန္တဲ့ ဦးၾကဴက်ေတာ့ 'ဦးၾကဴပိန္ေသး' ျဖစ္ပါေလေရာ။ ကၽြန္မသာ ျမိတ္သူျဖစ္ခဲ့ရင္ ဓာတ္ပံုရိုက္တာကို အေၾကာင္းျပဳျပီး ဓာတ္ပံု ခင္မၾကီးလုိ႔ အေခၚခံရမလား မသိေနာ္။
ျမိတ္ကေန ေကာ့ေသာင္းကို ၾကယ္ငါးပြင့္သေဘာၤနဲ႔ သြားရပါတယ္။ ပင္လယ္ထဲမွာ သေဘၤာ စီးဖူးတာ ဒါပထမအၾကိမ္ မို႔ လႈိင္းမူးတဲ့ဒဏ္ကို အလူးအလဲ ခံလိုက္ရေသးတယ္။ အဲဒီသေဘာၤ ေပၚမွာ ကၽြန္မနဲ႔ ကြန္႔ဗင့္ မွာကတည္းက တစ္တန္းတည္း ငယ္သူငယ္ခ်င္း 'ေမဘယ္လ္ၾကည္' ရဲ႕ခင္ပြန္း ေရဒီယိုအရာရွိ ဦးလွသန္း ပါလာတာေၾကာင့္ ခရီးမွာ အေထာက္အကူ အမ်ားၾကီး ရခဲ့ပါတယ္။ ေကာ့ေသာင္ကို ေရာက္ေတာ့ ဦးၾကဴၾကိဳတင္ အေၾကာင္းၾကား စီစဥ္ေပးတာ ေၾကာင့္ အမတ္ဦးၾကည္ မိသားစု လာၾကိဳျပီး သူ႔အိမ္မွာ အစစ တာ၀န္ယူျပီး ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ ေပးပါတယ္။

ေနာက္ေန႔မနက္က်ေတာ့ ဦးၾကည္က မင္းတုိ႔ လူငယ္ေလးေတြ ေစ်း၀ယ္ဖို႔ ရေနာင္းကို ေန႔ခ်င္းျပန္ သြားခ်င္ရင္ လူ၀င္မႈၾကီးၾကပ္ေရးအရာရွိဆီမွာ ခြင့္တိုင္ျပီး သြားလုိ႔ရတယ္ေျပာ ေတာ့ မေကသီတုိ႔ ယူဘီေအအုပ္စု ၀မ္းသာအားရ နဲ႔ ထေအာ္ၾကပါေလေရာ။ ေကာ့ေသာင္းနဲ႔ ရေနာင္းကလည္း နီးနီးေလးရယ္။ တစ္ဖက္ကမ္း မွာရွိတဲ့ ရေနာင္းကို ေမာ္ေတာ္ေလးနဲ႔ ကူးလိုက္ရင္ တစ္နာရီေလာက္ပဲ ၾကာတာလား။
ဒါနဲ႔ ဦးၾကည္ေျပာတဲ့အတိုင္း လူ၀င္မႈၾကီးၾကပ္ေရးမွာ ခြင့္တိုင္ျပီး ကၽြန္မတုိ႔အုပ္စုရေနာင္း ကူးျဖစ္ၾကပါတယ္။ ရေနာင္းဘက္ ေျခခ်လိုက္တာနဲ႔ ဆိုင္ၾကီးေတြက တန္းစီေနတာပဲ။ ကုန္ ပစၥည္းေတြကလည္း အျပည့္အသိပ္။ အ၀တ္အထည္ေတြဆိုလည္း အလိပ္လိုက္၊ အလိပ္လိုက္ ေခါင္ခိုက္ေနေအာင္ မ်ားျပားတာပါ။
ကၽြန္မနဲ႔ ပါလာၾကတဲ့ မေကသီတုိ႔ သူငယ္ခ်င္းအုပ္စုေတြမွာ ဟိန္းေနတဲ့ ဆ္ိုင္ၾကီးေတြကို ၾကည့္ျပီး ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔ ျဖစ္ေနၾကေလရဲ႕။ သူတို႔လူျဖစ္တဲ့ေခတ္မွာ ကုန္သြယ္ေရးက ေရာင္းခ်တဲံ သမ၀ါယမ ဆိုင္ကေလးေလာက္ပဲ ျမင္ဖူးထားတာ ဆိုေတာ့ လည္းအံ့မခန္းျဖစ္ရွာ မွာေပါ့။ ကၽြန္မတို႔ လူငယူ္ျဖစ္တုန္းက ဆိုရင္ ရိုးကုမၸဏီတုိ႔၊ တီဂ်ဴးမားတို႔၊ စိန္ဘရားသားတို႔ ဆိုတာလည္း ရေနာင္းက  ဆိုင္ၾကီးေတြထက္ သာေအာင္ ဟိန္းေနတာပါပဲ။

ကုန္ပစၥည္းေတြ အထပ္လိုက္၊ အပံုလိုက္မျမင္စဖူး ျမင္ရေတာ့ ဟိုဟာလည္း ၀ယ္ခ်င္၊ ဒီဟာလည္မးရခ်င္ ၀ယ္ လိုက္ ၾကတာ လက္မလည္ႏိုင္ေအာင္ပါပဲ။ ဆိုင္တစ္ခုထဲ ၀င္မိရင္ မထြက္တမ္း ၀ယ္ခ်င္ၾကလုိ႔ ကၽြန္မမွာ သူတုိ႔ကိုေလာေဆာ္ရ၊ ဘရိိတ္အုပ္ရ၊ ပါးစပ္က အျမွဳပ္ထြက္ေအာင္ ေျပာရတယ္လို႔ လူၾကီးေတြ ေျပာေနက် ပံုခိုင္း စကားကို ခုမွ လက္ေတြ႔ ၾကံဳရေတာ့တာပါပဲ။
ေစ်း၀ယ္ေကာင္းေနတာနဲ႔ ေန႔လယ္စာေတာင္ မစားျဖစ္ၾကပါဘူး။ ညေနေလးနာရီ ထိုးတာနဲ႔ ျပန္ခ်ိန္တန္လုိ႔ သူတို႔တစ္ေတြ ကို ဆိုင္ထဲကသ ဆြဲထုတ္ဖို႔ ကၽြန္မ ၾကိဳးစားေပမဲ့ 'အန္တီရဲ႕ ခဏေလးပါ' 'မာမီရဲ႕ ေနပါဦး' ဆိုတဲ့ အေၿပာေတြ နဲ႕ အ၀ယ္ လက္စမသတ္နိုင္တာကို ဆက္ေစာင့္လိုက္ရတာ ေၿခာက္နာရီ ထိုး ပါေလေရာ။ ေမွာင္စကလည္း ပ်ဳိးေနပါၿပီ။ ၀ယ္ၿခမ္းလာတဲ့ ပစၥည္းေတြကလည္း မႏိုင္ မနင္း။. ေမာ္ေတာ္အေသးေလး တစ္စီးတိုက္စာ ၿဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။

ေမာ္ေတာ္ စထြက္ေတာ့ ၿမစ္ထဲမွာ မည္းမည္းေမွာင္ေနၿပီ။ ေကာ့ေသာင္က အထြက္မွာ လူ၀င္မႈၾကီးၾကပ္ေရး အရာရွိက အေသအခ်ာကို မွာလိုက္တာပါ။ " ခင္ဗ်ားတို႕ ေလးနာရီ ထိုးတာနဲ႕ ၿပန္လာၾကေနာ္၊ မေမွာင္ေစ နဲ႕၊ ေမွာင္ရင္ စိတ္မခ်ရတာ မဟုတ္ဘူး။ လူကို ေမာ္ေတာ္ေပၚက ရိုက္ခ်ၿပီး လုယူတာမ်ိဳးေတြ ရွိတယ္။ ၿဖစ္လာရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာ တာ၀န္ရွိတယ္ "တဲ့။
အခု ေရလယ္က်ေတာ့မွ အရာရွိရဲ႕စကား ၾကားေယာင္ၿပီး ကၽြန္မတို႕မွာ ရင္တထိတ္ထိတ္ နဲ႕ ေၾကာက္လိုက္ၾကတာ တုန္လို႕ပါပဲ။ ၿဖတ္လာတဲ့ ေမာ္ေတာ္ေတြ႕တိုင္း အႏၱရာယ္ၿပဳမဲ့သူေတြ ၿဖစ္ေလမလား ဆိုတဲ့ စူးစမ္းအကဲခတ္ရပါေသးတယ္။ တကယ္ ဟုတ္ေနရင္လည္း ဒီအခ်ိန္မွာ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ဘဲ လည္စင္းၿပီး ခံလိုက္ရမဲ့ အၿဖစ္ပါပဲ။

ေမာ္ေတာ္တစ္ခုလံုးမွာ အားကိုးရာ ေယာက္်ားေလးရယ္လို႕ ၿမင့္ၿမင့္ေ၀ရဲ႕ အစ္ကိုေမာင္ၿမတ္ေက်ာ္ တစ္ေယာက္တည္း ပါတာပါ။ လူၾကီးဆိုလို႕ ကၽြန္မတစ္ေယာက္ တည္းရယ္ေနာ္။ ေတြးၾကည့္ရင္ အားငယ္ စရာၾကီး။ ေကာ့ေသာင္ ေရာက္ခါနီး တစ္ေခၚေလာက္ အလိုမွာ ေသနတ္ကိုင္ ယူနီေဖာင္း၀တ္ေတြ နဲဲ႕ ေမာ္ေတာ္က ကပ္လာေတာ့ ကၽြန္မတို႕ေတာ့ ၿမစ္လယ္ေကာင္မွာ ကိစၥေခ်ာေလၿပီလို႕ ေတြးရင္း အသက္ရႈမွား၊ လက္ဖ်ားေၿခဖ်ားေတြပါ ေအးေနေအာင္ ထိတ္လန္႕တုန္လႈပ္မိေတာ့တာပဲ။

ေတာ္ပါေသးတယ္။ ကင္းလွည့္တဲ့ ၿမန္မာၿပည္ဘက္က ရဲေတြ ၿဖစ္ေနလို႕ သက္သာ ရာရသြားတာပါ။ ကမ္းကိုကပ္ေတာ့ အမတ္မင္းဦးၾကည္ေရာ၊ လူ၀င္မႈ ၾကီးၾကပ္ေရးအရာရွိေတြေရာ အားလံုးတန္းစီၿပီး လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးေတြ၊ မီးအိမ္ေတြနဲ႕ စိတ္ပူလို႕ လာေစာင့္ေနၾကတာတဲ့။ ကၽြန္မမွာ အားနာလြန္း လို႕ ေတာင္းပန္လိုက္ရတာ။ ကိုယ့္သမီး တစ္ေယာက္တည္း ဆိုရင္လည္း " ဟဲ့ လာခဲ့၊ ၿပန္မယ္ "လုိ႕ ေခါင္းေခါက္ေခၚခဲ့ရင္ ၿဖစ္ေသးတယ္။ သူတစ္ပါး သားသမီးေတြက်ေတာ့ ကိုယ္က မဆိုရက္ မေၿပာရက္တဲ့ အၿပင္ သူတို႕ လူငယ္ေလးေတြ မေတြ႕ဖူး မၿမင္ဖူးၾကေတာ့ အရူးအမူး ၿဖစ္ေနၾကတာကို ၾကည့္ၿပီး ကိုယ္ခ်င္းစာ သနားမိ တာလည္း ပါရဲ႕ေပါ့။ တကယ္ေတာ့ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းမမည္၊ လူၾကီးမပီသေသာ ကၽြန္မရဲ႕ အၿပစ္ပါပဲေလ။

ဒါေၾကာင့္ ေကာ့ေသာင္ခရီးကို အမွတ္တရအၿဖစ္ သတိရေနၿခင္းပါပဲ။ ရန္ကုန္ၿပန္ေရာက္ေတာ့ လည္း ကိုယ့္တာ၀န္ နဲ႕ကိုယ္ ပံုမွန္လည္ပတ္ၿမဲေပါ့။ သားကိုေရႊစင္ အေမရိကား စာသင္သြားဖို႕ကလည္း စီစဥ္ရဦးမွာ ၿဖစ္ေတာ့ သားကို အဂၤလိပ္စာ ေကာင္းေအာင္ ဆရာမတီနာအံုးဆီကိုပို႕၊ လက္ႏွိပ္စက္ရိုက္ပါ သင္ခိုင္း ထားတဲ့အၿပင္ သားကုိ အိမ္နီးခ်င္း အၿဖစ္ ေနခဲ့ဖူးတဲ့ ဆရာေပၚဦးသက္ဆီမွာ ပန္းခ်ီသင္ေပးဖို႕လည္း သြားၿပီး အပ္ရပါတယ္။
သားသြားဖို႕ လႈပ္ရွားေနတာေတြ ေတြ႕ေတာ့ ကူးစက္ေရာဂါနဲ႕ သမီး ေကသီကလည္း အေမရိကား သြားခ်င္ တယ္ ၿဖစ္ၿပန္ပါေရာ။ ေရာဂါတက္ေနဆဲ တစ္ေန႕ ကၽြန္မကို စာခ်ဳပ္လာခ်ဳပ္ေလရဲ႕။
"မာမီ၊ သမီးလည္း ေရႊစင္နဲ႕ အတူတူ အေမရိကား လိုက္သြားခ်င္တယ္၊ ဟိုမွာ ဘြဲ႕လြန္မာစတာတစ္ခု ထပ္တက္ မယ္ေလ "
" ေအး၊ ဘဲြ႕လြန္တစ္ခု ရထားတယ္ဆိုရင္ ေကာင္းတာေပါ့ " လို႕ ကၽြန္မက ဆိုေတာ့...

" ဒါေပမဲ့ မာမီပါ လိုက္မွ သမီးတို႕က သြားခ်င္တာ "
" မလြယ္တဲ့ ကိစၥၾကီးပါ သမီးရယ္ "
" ဘာလုိ႕ မလြယ္ရမွာလဲ၊ ကိုကိုက အားလံုး လာဖို႕ သံရုံုးကို ေခၚစာေတြ တင္ထားၿပီးသားဆို "
" ေအးေလ၊ ေခၚတာေတာ့ ဟုတ္တာေပါ့၊ ဒါေပမဲ့ သမီးရဲ႕ အစ္ကိုကို တာ၀န္ေတြ ေပးလို႕မဆံုး ၿဖစ္ေနတာေတာ့ ဘယ္ေကာင္းမလဲကြာ၊ သူ႕မွာလည္း မိသားစုနဲ႕ သားသမီးေတြနဲ႕၊ သူ႕ဘ၀ ရပ္တည္ေရးကလည္း ရွိေသးတဲ့ဟာ "
"ဒါေၾကာင့္ မာမီပါ လိုက္ခဲ့ဖို႕ သမီးက ေၿပာတာေပါ့၊ မိသားစုအားလံုး ေရာက္သြားရင္ ကိုကို႕ကို တာ၀န္ေပးဖို႕ မလိုေတာ့ဘူးေလ၊ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ရပ္တည္ၿပီး ေနၾကမွာေပါ့ "
သမီးရဲ႕ စကားတစ္ခြန္းက ကၽြန္မအတြက္ စဥ္းစားစရာ ၿဖစ္သြားပါတယ္။ ဟုတ္ေပသားပဲ။ သားကိုခ်ည္း ကေလးေတြ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ ပို႕ရင္း တာ၀န္ေပးေနရတာကေတာ့ မမွ်တရာ ေရာက္ေနတာ အမွန္ပါပဲ။

ဒီအေတြးက ကၽြန္မဦးေႏွာက္ကို ေတာ္ေတာ္ေလး အလုပ္ေပးေနပါၿပီ။ ကၽြန္မအၿဖစ္ကလည္း သူတကာလုိ စိတ္ဆႏၵရွိတိုင္း ဖုတ္ဖက္ခါ ထသြားလို႕ရတာမ်ိဳး မဟုတ္။
စိတ္ေ၀တနာရွင္ မိခင္ၾကီးက ဟိုအခ်ိန္တုန္းကလို မၾကာမၾကာ တံတားကေလးေဆးရုံကို ပို႕ၿပီး ဦးေႏွာက္ကို လွ်က္စစ္ဓာတ္ ႏွိပ္ေပးေနရေလာက္ေအာင္ ကုသေပးစရာ မလိုေတာ့တဲ့ အေၿခအေနထိ ေကာင္းလာတာမွန္ေပမဲ့ ပကတိ လူေကာင္း တစ္ေယာက္လိုမ်ိဳးကလည္း မဟုတ္ေသးတာေၾကာင့္ သူတစ္ပါး တိုင္းၿပည္မွာ သြားေနလို႕ ၿဖစ္ပါ့မလား ဆိုတာကလည္း အဓိကထားၿပီး စဥ္းစားရၿပန္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ငယ္ငယ္က ေရႊစြန္ညိဳ ကစားရင္း ေခါင္လူၾကီးရဲ႕ ေနာက္က ခါးဖက္ၿပီး တဲြပါလာတဲ့ အတဲြရွည္ၾကီးလို ကၽြန္မ ခါးကို ဖက္ၿပီးပါလာၾကမဲ့ ကေလးေတြကလည္း အရြယ္အစားစား ရွိေသးတာ မဟုတ္လားေနာ္။

တစ္ရြာမေၿပာင္း သူေကာင္းမၿဖစ္ ဆိုတဲ့စကားကလည္း ရွိသလို ေသခ်င္တဲ့က်ား ေတာေၿပာင္းဆိုတဲ့ စကား ကလည္း ရွိေသးတာမို႕ ကၽြန္မရဲ႕ အေတြးေတြက ေခါင္းထဲမွာ ၀ိုင္းၾကီးပတ္ပတ္ ဒူေ၀ေ၀အၿဖစ္ ခ်ာခ်ာလည္ေနေလရဲ႕။ ဒါေၾကာင့္ ဦးေက်ာ္ေဇာကို တိုင္ပင္ၾကည့္မိပါတယ္။
"ဟာ...သိပ္ေကာင္းတာေပါ့၊ သြားသင့္တာေပါ့ "နဲ႔ သူက အားတက္သေရာ ေထာက္ခံ ေနပါေလေရာ။
" ေအး... သြားပါၿပီတဲ့၊ ဟိုက် ဘာလုပ္စားၾကမွာလဲ "
"အမယ္ေလး ဒါမ်ား ေတြးပူလို႕ကြာ၊ ဒီက ၿမန္မာပစၥည္းေတြက အေမရိကား ေဈးကြက္ကို ေရာက္ေသးတာ မဟုတ္ဘူး၊ ယြန္းထည္ေတြ၊ ေငြထည္ေတြ၊ ပန္ပုေတြကို ႏိုင္ငံၿခားသားေတြ စိတ္၀င္စားၾကလြန္းလို႕မွ M.E.I.C (ၿမန္မာသြင္း ကုန္ထုတ္ကုန္ဌာန)မွာ ကိုယ့္မိတ္ေဆြေတြ ရွိတယ္၊ သြားၿပီး ေဆြးေႏြးၾကည့္တာေပါ့၊ ကိုယ္တို႕က ဦးဦးဖ်ားဖ်ား စႏိုင္ရင္ အက်ဳိးရွိမွာပဲ " တဲ့။
သူက အားေပးအားေႁမွာက္ လုပ္လိုက္တာနဲ႕ ကၽြန္မလည္း စိတ္၀င္စားသြားတယ္ ဆိုပါေတာ့။ ဒါနဲ႕ ပထမဆံုးအေနနဲ႕ အေရးတၾကီး ၿပႆနာၿဖစ္ႏိုင္တဲ့ မာမီရဲ႕ သေဘာထား ဘယ္လိုရွိမလဲ ဆိုတာကို မသိမသာ တီးေခါက္ၾကည့္ပါတယ္။ သားေရႊစင္နဲ႕ သမီး ေကသီတုိ႕ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ကို စာသင္ဖို႕ အေမရိကား ပို႕မလို႕ စိတ္ကူးရင္း ကၽြန္မတို႕လည္း ငါးႏွစ္ေလာက္ ေခတၱသြားေနၿပီး စီးပြားရွာၾကည့္ရင္ ေကာင္းမလား မသိဘူး ဆိုတဲ့ အေနနဲ႕ ေၿပာၾကည့္ေတာ့ မာမီကလည္း စိတ္ပါလက္ပါနဲ႕...။

"ေကာင္းသားပဲ၊ ဒါဆိုရင္ မာမီလည္း သားၾကီး၀င္းက ေမြးတဲ့ ၿမစ္ေတြကို ၿမင္ဖူးေတြ႕ဖူးတာေပါ့ " တဲ့။ ကဲ… အဆင္ေခ်ာ ခ်င္ေတာ့လည္း တုိင္ပင္လုိက္တဲ့သူေတြက ေထာက္ခံအားေပးေနေတာ့ ကၽြန္မလည္း စိတ္အား တက္လာတယ္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ တစ္ဖက္မွာကလည္း တုိက္က ေဆာက္ေတာ့မဲ့ဆဲဆဲ။ အားလံုးက လည္း အေျခတကေလး ရွိေနၿပီ။ ေနေရး စားေရးအတြက္ မပူမပင္ ေနႏုိင္တဲ့ အေျခအေနတစ္ခု ကို ေရာက္လုနီးေနၿပီဆိုကာမွ အားလံုးကို ဖ်က္ၿပီး အေျခအေန သစ္တစ္ခုကို စလံုးကေနျပန္ၿပီး  စရမွာက လည္း တစကယ္ကို မလြယ္ေသာ ကိစၥမဟုတ္ပါလားေနာ္။
ခုခ်ိန္ထိ ျဖတ္သန္းလာခဲ့ရတဲ့ ကၽြန္မ ဘဝကို ျပန္ၿပီး ေလ့လာၾကည့္မိပါတယ္။ ငယ္ရြယ္စဥ္ ေက်ာင္းသူ ဘဝ မွာေတာ့ ကေလးမုိ႔ဘာမွမသိခဲ့တာေၾကာင့္ ထားလုိက္ပါေတာ့။ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္မွာ ဒုတိယ ကမာၻစစ္ႀကီး နဲ႔ နဖူးေတြ႕ ဒူးေတြ႕ ႀကဳံလုိက္ရကတည္းက စခဲ့တဲ့ ေလာကဓံနဲ႔ တုိက္ပြဲဟာ အခုမွ သက္ ျပင္းေလးခ်ၿပီး အနား ရမယ္ ႀကံကာရွိေသး။ ေအးေအးမေနဘဲ ေနာက္တစ္ပြဲ ရင္ဆုိင္႐ုန္းကန္ဖုိ႔အတြက္ ႀကံစည္ စိတ္ကူးေနတယ္ ဆိုတာေရာ သင့္မွ သင့္ေတာ္ပါ့မလား။

အသက္အရြယ္နဲ႔ အေျခအေန ဆိုတာေတြကိုလည္း ထည့္တြက္ရဦးမွာ မဟုတ္လားေနာ္။ မႏၱေလးမွာ လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ ေအာင္ျမင္ေနဆဲ ရွိသမွ် အေျခအေနေတြကို ဖ်က္ခဲ့ၿပီး ရန္ကုန္မွာ စလံုးက ျပန္စရ တုန္းက အသက္အရြယ္ က ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ အစိတ္ပုိင္းပဲရွိေသးတာမုိ႔ ႏုတုန္းပ်ဳိတုန္း လန္းဆန္းတက္ ႂကြတုန္းေလ။ ကေလး ကလည္း ႏွစ္ေယာက္တည္း ရွိေသးတာအျပင္ မမသန္းက လံံုးဝတာဝန္ယူသြား တာမုိ႔ လွည့္ၾကည့္စရာ မလိုေအာင္ ေနာက္ပုိင္းေအးရပါတယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေဘာလံုးပြဲအသင္း တစ္စုစာနီးပါး ကေလးေတြ စုမိေအာင္ေမြးထားၿပီးတဲ့ ခုခ်ိန္မွာ ကၽြန္မရဲ႕အသက္ကလည္း ငါးဆယ္တြင္း ေရာက္႐ံုမက ျပည့္လုိ႔ တစ္ႏွစ္ေတာင္ စြန္းေန ပါၿပီ။ ဒီဝန္ပိုးႀကီးကို သူတစ္ပါးရဲ႕တုိင္းျပည္မွာ ကၽြန္မ ေအာင္ျမင္စြာ ထမ္းေဆာင္ႏုိင္ မွာတဲ့လား။ ဒါကလည္း အလြန္စဥ္းစားစရာ အခ်က္တစ္ခုပါပဲ။
အေျခအေနအရပ္ရပ္ ကို ခ်ၿပီး ေတြးၾကည့္ေတာ့ လက္ရွိအတိုင္းက ရင္ေမာစရာ သိပ္မရွိေတာ့ဘဲ ဘဝ ခရီးကို ဂုဏ္ပကာသန မပါ ႐ိုး႐ိုးစင္းစင္းနဲ႔ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ေလွ်ာက္ႏုိင္မဲ့ အေနအထားမွာ ရွိေနပါၿပီ။
ဒါေပမဲ့…

အဲဒီ ဒါေပမဲ့ ဆုိတာႀကီးကို ေတြးရင္း ကၽြန္မ ဆံုးျဖတ္ရခက္ေနျခင္းပါပဲ။ ေလာကမွာ ဘယ္ဟာမွ အလ ကားရတယ္ဆိုတာ မရွိပါဘူး။ မျမင္ရလုိ႔သာ မသိၾကတာ၊ အရာရာအားလံုးမွာ ေစ်းႏႈန္းအသီးသီး ကပ္ ၿပီးသား ပါလာတာ ခ်ည္းပါပဲ။ တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခု တန္ရာတန္ေၾကးေတာ့ ေပးရစၿမဲပါေနာ္။
အခုလည္း သားေတြ သမီးေတြ အားလံုးရဲ႕ပညာေရးအျပင္ မိခင္နဲ႔ မကြဲမကြာေနလိုျခင္း ဆႏၵျပည့္ ေျမာက္ေရးအတြက္ ဆံုးျဖတ္ရမယ္ဆိုရင္ တန္ဖိုးအေနနဲ႔ ေပးရမွာက ကၽြန္မ သတိၱရွိရွိနဲ႔ အေျခအေန အရပ္ရပ္ ကို ရင္ဆုိင္႐ုန္းကန္ရမွာပါပဲ။

ဒီဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ပုိင္ပုိင္ႏုိင္ႏုိင္ ခ်ျဖစ္ဖုိ႔အတြက္ေတာ့ ကၽြန္မ အိပ္မေပ်ာ္ေသာ ညမ်ားစြာကို ျဖတ္သန္း ခဲ့ရပါတယ္။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုခ်ဖုိ႔ ခက္ခဲေလ၊ တစ္ဖက္မွာ နက္နဲတဲ့ အက်ဳိးအေၾကာင္းတရားေတြ ရွိ ေနတတ္တာပဲေနာ္။ အေမရိကားကို လာဖို႔အေရး အသက္ငါးဆယ္ပဲ ရွိေသးတဲ့ ကၽြန္မမွာ ကုိယ့္ကုိယ္ ကိုယ္ အားေပး ရင္း သတၱိေတြ ေမြးေနလုိက္ရတာ အတိတ္လမ္းကို ျပန္ေလွ်ာက္ရင္း အခု စာေရးေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ အာကာသ ယာဥ္မွဴး John Glenn က အသက္ ၇၇ ႏွစ္မွာ အာကာသကို ဒုတိယ အေခါက္ ေတာင္ ျပန္သြားေနလုိက္ေသးတယ္။ အေရးႀကီးတာက အသက္ မဟုတ္ပါဘူး။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုအ တြက္ လုိအပ္ခ်က္ ဆုိတာက မိမိဆႏၵကို သင့္တင့္ေအာင္ ႏွလံုးသြင္းႏုိင္ျခင္း၊ ေကာင္း/ဆိုး ျဖစ္ရပ္အား လံုးအေပၚ မွာ တာဝန္ယူႏုိင္ျခင္းႏွင့္ ျဖစ္လာသမွ်ကို သတိၱရွိရိွႏွင့္ လက္ခံေျဖရွင္းႏုိင္ျခင္းပါပဲ။

ဒီလိုနဲ႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခု ခ်မွတ္ၿပီးၿပီ ဆိုေတာ့လည္း အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖုိ႔အတြက္ ေျခလွမ္းစရ တယ္ေပါ့။ အေမရိကား မွာ စီးပြားေရးစႏုိင္ဖုိ႔ အေျခခံကိစၥေတြ သိမွတ္ရေအာင္ ဦးေက်ာ္ေဇာနဲ႔အတူ M.E.I.C က သူ႔မိတ္ေဆြ အရာရွိ ကို သြားေတြ႕ၿပီး ေဆြးေႏြးပါတယ္။ အေမရိကားကို  စိတ္ဝင္တစားနဲ႔ လိုခ်င္လို႔ မွာတဲ့ ပစၥည္းေတြ ႏွစ္မ်ဳိးပဲရွိတယ္တဲ့။ ဝါး႐ိုးတံနဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ ငါးမွ်ားတံရယ္၊ ေနာက္တစ္မ်ဳိး က ပုသိမ္ထီး တဲ့။ ႏုိင္ငံႀကီးေတြမွာက်ေတာ့ ကုန္တုိက္ႀကီးေတြက တစ္ခုတည္းမဟုတ္ဘဲ အနယ္နယ္ အၿမဳိ႕ၿမဳိ႕မွာ ဆုိင္ခြဲေတြ ရွိတာမုိ႔ မွာၿပီေဟ့ဆိုရင္လည္း အေရအတြက္က သိန္းခ်ီၿပီး မွာတာလုိ႔ ေျပာျပ ပါတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ တိုင္းျပည္ အေနနဲ႔ စက္မႈထြန္းကားေသးတာ မဟုတ္တာေၾကာင့္ အဲလို အမ်ားႀကီး မွာတဲ့အခါ ထုတ္ကုန္အျဖစ္ လိုအပ္သေလာက္ မီေအာင္ ပို႔ေပးဖုိ႔ အခက္အခဲရွိတဲ့အေၾကာင္း။
ေနာက္တစ္ခု Quality Control ဆိုတာက ရွိပါေသးတယ္။ နမူနာတစ္ခုကို ျပၿပီး ေစ်းစကားဆို၊ အေရာင္းအဝယ္ ေစ်းတည့္လို႔ ကုန္ပို႔တဲ့အခါမွာ ေစာေစာက ျပထားတဲ့ နမူနာအရည္အေသြးနဲ႔ တစ္ တုိင္းတည္းျဖစ္ဖုိ႔ ကလည္ လုိအပ္ေသးတာပါ။ Quality Control ေၾကာင့္ စံမမီမႈနဲ႔ ျပႆနာတက္တာ မ်ဳိးလည္း ရွိတတ္ေၾကာင္း စတဲ့ ကၽြန္မတုိ႔ သိသင့္သိထုိက္တဲ့ ကိစၥေတြကို အရာရွိမိတ္ေဆြက စိတ္ရွည္ ရွည္နဲ႔ ရွင္းျပ ပါတယ္။

ကၽြန္မ လုပ္ခ်င္တာက ျမန္မာ့ယြန္းပစၥည္းေတြ၊ ေငြထည္ေတြနဲ႔ ပန္းပုေတြ စတဲ့ အႏုပညာနဲ႔ပတ္သက္ တဲ့ အလွထားပစၥည္းမ်ဳိးေတြဆိုေတာ့ အခုလို Quality Control ဆိုတာမ်ဳိးေတြ သိထားရတာအတြက္ ျပင္ဆင္ဖို႔ အေထာက္ အကူျဖစ္ေစပါတယ္။ အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္ႏုိင္လိမ့္မယ္လုိ႔လည္း ေမွ်ာ္လင့္မိ တာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ မိတ္ေဆြရင္းျဖစ္တဲ့ က်ဳိင္းတံုစတိုးက ေဒၚမိမိေလးနဲ႔လည္း တုိင္ပင္ၾကည့္ပါတယ္။  ကၽြန္မက အေမရိကားဘက္မွာ ေစ်းကြက္ရွာမယ္။ ေဒၚမိမိေလးက ျမန္မာျပည္ဘက္က ပစၥည္းတာဝန္ ယူၿပီး အဝယ္ေတာ္အျဖစ္နဲ႔ ပို႔ေပးမယ္ စသျဖင့္ေပါ့။
ကၽြန္မတုိ႔ စိတ္ကူးယဥ္ၿပီး ေလထဲမွာ ေဆာက္လုိက္တဲ့ တုိက္အိမ္ႀကီးကေတာ့ ေဝဇယႏာၱတမွ် လွပလုိ႔ပဲ ဆိုပါေတာ့။ အဲဒီလို စီးပြားေရး စႏုိင္ဖုိ႔ အစီအစဥ္ေတြဆြဲၿပီးတဲ့ေနာက္ လက္ေတြ႕ရွင္းရမဲ့၊ ျပင္ဆင္ရမဲ့ ကိစၥေတြကလည္း အမ်ားႀကီး ရွိပါေသးတယ္။ ပထမဆံုး ေဆာက္မယ္လို႔ ျပင္ဆင္ထားတဲ့ တုိက္ကို လည္း ရပ္ဆုိင္းၿပီး အဲဒီေျမကြက္က သမီးေကသီရဲ႕နာမည္နဲ႔ ဝယ္ထားတာျဖစ္လို႔ ဒါကိုလည္း စာရင္း ရွင္းတဲ့ အေနနဲ႔ ျပန္ေရာင္းဖုိ႔ စီစဥ္ရပါတယ္။

ကၽြန္မတုိ႔ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ေျမေစ်းေတြ၊ တုိက္ေစ်းေတြ တက္လာတဲ့အခ်ိန္ ျဖစ္ေနပါေရာ။ ၿခံက က်ယ္တာမုိ႔ ေဆာက္မယ္ ျပင္ဆင္ထားတဲ့ တုိက္ေနရာကို ပုိင္းၿပီး ေျမေရာ၊ ဆဲြထားၿပီးသား တိုက္ပံုစံ ေရာ၊ ကုန္သြယ္ေရးက ထုတ္ထားၿပီးသား တစ္တိုက္စာ ပစၥည္းေတြေရာပါထည့္ၿပီး ေရာင္းဖို႔ စီစဥ္ေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔နဲ႔ ရင္းႏွီးတဲ့မိတ္ေဆြ ဗိုလ္မွဴးႀကီး ႀကီးျမင့္နဲ႔ ေစ်းတည့္ပါတယ္။ အဲဒီ တုိက္တစ္ေနရာစာအျပင္ က်န္တဲ့ေျမကိုလည္း အကြက္ ခ်ၿပီး ေရာင္းဖုိ႔ စိတ္ကူးတာေၾကာင့္ အလယ္မွာရွိတဲ့ ႐ုပ္ရွင္စတူဒီယိုႀကီး ကိုလည္း ဖ်က္ရမယ္ စသျဖင့္ လုပ္ရမဲ့ ကိစၥေတြက အမ်ားႀကီး တန္းစီေနေတာ့တာပဲ။

စတူဒီယိုမွာ ေပးေနထားတဲ့ ၿခံေစာင့္မိသားစုကို ေနရာေရႊ႕ေပးဖုိ႔ စီစဥ္ေပးရဦးမွေလ။ အေနၾကာေတာ့ သူတုိ႔ကိုလည္း သံေယာဇဥ္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ သူတုိ႔ကို သင့္ေတာ္မဲ့ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ငွားေနရေအာင္ လံုေလာက္တဲ့ အိမ္စေပၚေငြလည္း အထုိက္အေလ်ာက္ ေပးလုိက္မယ္ေပါ့။ ဒါမွလည္း သမီးပ်ဳိေလးနဲ႔ ေနစရာ အဆင္ေျပသြားမွာဆိုတာကို ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ တုိင္ပင္ၾကၿပီး အဲဒီအစီအစဥ္ကို ေျပာျပဖို႔ တစ္ညေနမွာ ၿခံထဲကို သြားၾကေတာ့ စကားစကာပဲ ရွိေသးတယ္။ ေယာက္်ားက အခ်ဳိးေျပာင္းသြား လုိက္တာ မယံုႏုိင္ေအာင္ပါပဲ။
ခါတုိင္း ကၽြန္မတို႔ သြားရင္ အန္ကယ္ရဲ႕၊ အန္တီရဲ႕နဲ႔ ပ်ာေနတဲ့သူက ခုက် မ်က္ႏွာထားတင္းတင္းနဲ႔ "ဒီလို လြယ္လြယ္ စီစဥ္လို႔ ဘယ္ရမလဲ၊ အန္ကယ္တုိ႔ တန္ရာတန္ေၾကးေပးမွ ဖယ္ေပးႏုိင္မယ္" တဲ့။
ကၽြန္မ ဆုိတာ သူ ေျပာတာကို ၾကားရေတာ့ အံ့ၾသလြန္းလုိ႔ စကားတစ္ခြန္းမွေတာင္ မထြက္ႏိုင္ဘဲ သူ႔ကို အေငးသား ၾကည့္ေနမိတယ္။ ဦးေက်ာ္ေဇာ က စိတ္ဆိုးတဲ့ အရိပ္အေယာင္ မျပဘဲ ေခ်ာ့ေခ်ာ့ေမာ့ေမာ့နဲ႔ "ေအးပါ၊ အန္ကယ္ တုိ႔ကလည္း တုိင္ပင္ထားၿပီးသားပါ။ ေမာင္ရင္တုိ႔ ရပ္ကြက္ထဲမွာ အိမ္ငွားေနႏုိင္ဖုိ႔ လံုေလာက္တဲ့ စေပၚေငြေပးၿပီး ေျပာင္းေရႊ႕တာအတြက္ အားလံုး စီစဥ္ေပးမွာပါ" နဲ႔ ေလသံေပ်ာ့ေပ်ာ့နဲ႔ ေျပာေနေလရဲ႕။

ကၽြန္မ ေစာေစာက ထားမိတဲ့ ေစတနာေတြ ဘယ္ဆီေရာက္သြားမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီ ေစတနာ ေနရာ မွာ ေဒါသမီးေတြ တဟုန္းဟုန္းေတာက္ၿပီး ရင္ထဲမွာ မခံမရပ္ႏုိင္ ျဖစ္ေနေတာ့တယ္။ လူႀကီး သူမေတြ ေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ "ေလွေမ်ာလည္း မဆယ္နဲ႔၊ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းလည္း မကယ္နဲ႔" ဆိုတဲ့ ေရွး စကားကို ၾကားေယာင္ မိပါတယ္။ ဘယ္သူ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွ ေတာင္းဆိုမႈမပါဘဲ ေနသာပါလ်က္ နဲ႔ ကၽြန္မက စာနာစိတ္ထားၿပီး ေစတနာအေလ်ာက္ ကူညီေစာင့္ေရွာက္မိတဲ့ ဒီအျဖစ္ကို ရရွိလုိက္တဲ့ တံု႔ျပန္မႈကို မယုံႏုိင္ေအာင္ ႀကဳံရျခင္းပါပဲ။
တခ်ဳိ႕ေသာ လူေတြမွာ ဒီလို နိမ့္က်တဲ့ စိတ္ဓာတ္မ်ဳိး ရွိတတ္ပါလား ဆုိတာကိုလည္း ကိုယ္ေတြ႕ႀကဳံမွပဲ နားလည္ရပါေတာ့တယ္။ ျပႆနာ နည္းေစခ်င္လုိ႔ ဦးေက်ာ္ေဇာက ဆက္လက္ၿပီး ေခ်ာ့ေခ်ာ့ေမာ့ေမာ့ နဲ႔ ေဆြးေႏြးေပ မဲ့ သူကေတာ့ အေလွ်ာ့မေပးဘဲ မာမာတင္းတင္းနဲ႔ပါ။ ကၽြန္မက စိတ္ျမန္တဲ့သူ၊ ေနာက္ၿပီး ပြင့္ပြင့္ လင္းလင္း ဟန္မေဆာင္တတ္တဲ့သူျဖစ္လုိ႔ ဒီျမင္ကြင္းကို ၾကာၾကာမ႐ႈဆိတ္တာနဲ႔…

"ကိုင္း… လာျပန္ၾကမယ္" လို႔ ခပ္ျပတ္ျပတ္ေျပာရင္း ေက်ာခုိင္း ဆင္းလာခဲ့ၿပီး ကားေပၚ သြားထုိင္ေန လုိက္ပါတယ္။ ဦးေက်ာ္ေဇာ ေရာက္လာၿပီး ကားစက္ႏႈိးရင္း "ေအးကြာ၊ လူေတြက မယံုႏုိင္စရာပဲေနာ္" တဲ့။ ကၽြန္မ ရင္ထဲ မွာ မေက်လည္တဲ့ အလံုးႀကီးက ဆုိ႔ေနလုိ႔ စကားေတာင္ ျပန္မေျပာႏုိင္ပါဘူး။ "မည္ သူမျပဳ မိမိမႈေပါ့" လူယုတ္မာနဲ႔ ေတြ႕ရင္ ကုိယ့္ေစတနာက အက်ဳိးမေပးဘဲ ဒဏ္ျပန္ခံရတတ္တာပဲ မဟုတ္လားေနာ္။ Agnes ဆိုတဲ့ မိန္းကေလးကို အာမခံေပးခဲ့စဥ္က အေတြ႕အႀကဳံရွိခဲ့ဖူးပါလ်က္နဲ႔ အမွတ္မရွိဘဲ ထပ္လုပ္မိတာက ကၽြန္မ ရဲ႕မဟာအမွားလုိ႔ ေျပာရမွာပါပဲ။
ဒါေၾကာင့္လည္း ရွင္ေတာ္ဘုရားက လူယုတ္မာကို ေဝးေဝးက ေရွာင္ဖုိ႔ ေဟာၾကားထားခဲ့တာျဖစ္မွာပါ။ ခက္တာက ေဝးေဝးက ေရွာင္ႏုိင္ဖုိ႔ လူေကာင္း၊ လူယုတ္ ခြဲျခားႏုိင္ဖို႔မွ မလြယ္တာေနာ္။ လူယုတ္မာဆို တာ ပံုျပင္ထဲကလို ခ်ဳိႀကီးကားရားနဲ႔ ျမင္သာ ထင္သာဆိုရငလည္း ေဝးေဝးက ေရွာင္ႏုိင္ေကာင္းရဲ႕ေပါ့။

အဲဒီေန႔အျပန္မွာ YMBA ဗုဒၶဘာသာ ျပန္႔ပြားေရးအသင္းက နာယကႀကီးျဖစ္တဲ့ ဦးစိုးရအိမ္ကို ကိစၥတစ္ ခုနဲ႔ ဝင္ဖုိ႔ ကလည္း ရွိေနေတာ့ စိတ္မၾကည္မလင္နဲ႔ဘဲ ေရာက္သြားပါတယ္။ ကၽြန္မ မ်က္ႏွာ မသာယာ တာကိုျမင္ေတာ့ အစ္ကိုႀကီး ဦးစိုးရက…
"ညည္းက ဘာျဖစ္လာတာလဲ" လို႔ ဆီးေမးပါတယ္။ ကိုႀကီးက ေမးလုိက္ကာမွ ငိုခ်င္လ်က္လက္တို႔ ျဖစ္ သြားၿပီး ေရာက္မဆုိက္ ဘာမွမေျပာႏုိင္ဘဲ ကေလးတစ္ေယာက္လို ထုိင္ငိုခ်လုိက္တာေပါ့။ ဒီေတာ့မွ ဦး ေက်ာ္ေဇာ က ေစာေစာက ႀကဳံခဲ့တဲ့အျဖစ္ကို ေျပာျပတာနဲ႔ ကိုႀကီးလည္း ဇာတ္ရည္လည္သြားေတာ့ တယ္ေလ။
"ခင္မႀကီး၊ ငါ့ညီမ ညည္း အခုံစားရတာက ေတာ္ေသးတယ္ ေအာက္ေမ့၊ ေဟာ… တုိ႔အိမ္နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆုိင္တုိက္ ေတြ႕တယ္ဟုတ္လား၊ အေမက မေသခ်င္မွာ ဒီသမီးကို အေမြေပးတယ္ဆိုၿပီး နာမည္ နဲ႔လႊဲ ေပးလုိက္တာ၊ အခုသမီးက သူ႔တုိက္ဆိုၿပီး အေမကို ႏွင္ခ်လုိ႔ ျပႆနာျဖစ္ေနၾကတယ္၊ အဲဒါ သမီး အရင္းေခါက္ေခါက္ေနာ္၊ အေမရဲ႕ေနရာမွာ ညည္း ေနၾကည့္စမ္း၊ ဘယ္ေလာက္ ရင္နာရမလဲ၊ ေလာက မွာ တရားပ်က္သူေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္၊ ငါ့ညီမ ဘယ္သူ တရားပ်က္ပ်က္၊  ကုိယ္မပ်က္ဖုိ႔က အေရး ႀကီးတယ္၊ အဲဒါပဲ သတိထားက်င့္ႀကံပါ" တဲ့။

အျမင္မွန္ကို ရေစဖုိ႔ ဆံုးမ လမ္းညႊန္တဲ့ မိတ္ေဆြေကာင္း ဆိုတာလည္း ဘဝမွာ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏုိင္ေသာ ရတနာတစ္ပါးပါ။ ကၽြန္မမွာ အဲလို မိတ္ေဆြေကာင္းေတြရွိခဲ့လုိ႔လည္း လမ္းေခ်ာ္မယ္ႀကံတုိင္း တည့္မတ္ မႈေတြ ရခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ကိုႀကီး ဦးစိုးရဆီက ျပန္လာေတာ့ မ်က္ရည္လည္းခန္း၊ လူလည္း လန္းဆန္း လာပါေတာ့ တယ္။ ျပႆနာကို ေဒါသမပါဘဲ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ရင္ဆုိင္ေျဖရွင္းၾကမယ္လုိ႔လည္း ဦး ေက်ာ္ေဇာနဲ႔ တုိင္ပင္ေျပာျဖစ္ၾကတယ္ေပါ့။
ျပႆနာက ကၽြန္မတို႔ ထင္သေလာက္ မေသးေကြးပါဘူး။ ေနာက္တစ္ေခါက္ ၿခံထဲကိုသြားၾကေတာ့ ကုိယ္ေတာ္ေခ်ာက ကၽြန္မတုိ႔ကိုလည္း ျမင္ေရာ၊ ကုလားထုိင္ေပၚကေတာင္ မထဘဲ ဒူးတႏွန္႔ႏွန္႔နဲ႔ "ကၽြန္ေတာ္က ဆံုးျဖတ္ၿပီး သား၊ ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္းထားတဲ့ ေငြအတုိင္း တစ္ျပားမွ မေလွ်ာ့ႏုိင္ဘူး၊ အန္ကယ္တုိ႔က အရွင္းရွင္ ဆိုၿပီး ေရွ႕ကသြားရင္ ကၽြန္ေတာ္က ကိစၥျပတ္တဲ့ထိ ေနာက္ကလုိက္မွာ၊ ခု ရပ္ကြက္ေကာ္မတီကိုေတာင္ တုိင္စာ ပို႔လုိက္ၿပီ" တဲ့။

ကိုႀကီးဦးစိုးရက တရားမပ်က္ေစနဲ႔လုိ႔ ဆိုဆံုးမထားလုိ႔ သည္းခံျခင္း စိတ္ေရွ႕ထားၿပီး လာခဲ့တဲ့ ကၽြန္မ ဒီစကား လည္း ၾကားရေတာ့ ဘုရားျဖစ္မယ့္ အုတ္ခဲလည္း မဟုတ္တာေၾကာင့္ စိတ္ထဲ မွာ ေထာင္းခနဲ ေဒါသ ထြက္သြားေတာ့တာပဲ။ သူေတာင္းဆိုတဲ့ ေငြေၾကးကလည္း ၾကည့္ပါဦး။ ကၽြန္မ တုိ႔ ေရာင္းမဲ့ေစ်း ရဲ႕ ခုႏွစ္ဆယ့္ ငါးရာခုိင္ႏႈန္းေလ။ ေနာက္ၿပီး မဆီမဆုိင္ ကၽြန္မတုိ႔ကိုလည္း အရင္းရွင္ဆိုတဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္ႀကီး နဲ႔လည္း ပစ္ထုလုိက္ေသး ရဲ႕။ သူနဲ႔ ဘယ္လိုမွေျပာလုိ႔ အခ်ဳိးမေျပတာနဲ႔ ကၽြန္မတုိ႔ ျပန္ခဲ့ၾကၿပီး သူ တုိင္ ထားတယ္ဆိုတဲ့ ရပ္ကြက္ေကာ္မတီ ကို အက်ဳိးအေၾကာင္းသိရေအာင္ ေမးျမန္းရွာေဖြၿပီး သြားရပါတယ္။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေတြ႕ရတဲ့ အဲဒီရပ္ကြက္ေကာ္မတီတစ္ဦးက ကၽြန္မတို႔ရဲ႕မိတ္ရင္းေဆြရင္း ေရႊက်ီးႏုိင္လြန္ စက္က ေဒစီ ရဲ႕ေမာင္ငယ္ေလးျဖစ္ေနပါေရာ။ လူရင္းဆိုေတာ့ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ေတြကို ကၽြန္မလည္း ရင္ဖြင္ျပ တာေပါ့။ သူကလည္း ကၽြန္မတုိ႔ရဲ႕ စိတ္ရင္းေစတနာကို နားလည္ၿပီးသားပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ခက္ တာက လူမႈေရး အရ ကၽြန္မတုိ႔က မႂကြယ္ဝေပမဲ့ ရပ္တည္ႏုိင္တဲ့ ျပည့္စံုသျဖစ္ေနတယ္။ သူကေတာ့ အေျခအေနမဲ့ ဆင္းရဲသားမုိ႔ လူမႈေရးအရ အခြင့္အေရးက တစ္ပန္းသာေနတယ္တဲ့ေလ။ သူ ေတာင္းဆို ထားတာနဲ႔ ကၽြန္မတုိ႔ ေပးဖုိ႔ လ်ာထားတာ ကလည္း အဟပ္ႀကီး ကြာဟေနေလရဲ႕။ ဒါေၾကာင့္ ငါးဦးေကာ္ မတီမ်ား အားလံုး ညႇိႏႈိင္းၿပီး ဆံုးျဖတ္ၾကတဲ့ အတုိင္း ကၽြန္မတုိ႔က နာခံၿပီးမွသာ ျပႆနာက ေျပလည္ မယ္ဆိုတာ သိခဲ့ရပါတယ္။

ဒီေတာ့လည္း ကုိယ္က ဘာမွမတတ္ႏုိင္ဘဲ ခံုတင္ၾကားနာၿပီး ဆံုးျဖတ္မဲ့ ေန႔ရက္ကိုပဲ ေစာင့္ေမွ်ာ္ရပါ တယ္။ ငါးဦးေကာ္မတီ လူႀကီး မ်ားက ႏွစ္ဖက္ၾကားနာၿပီးတဲ့အခါမွာ လူမႈေရးအရ ကၽြန္မတုိ႔ သတ္မွတ္ ထားတဲ့ ေငြရဲ႕ေလးဆ ကို ေပးေစဖုိ႔ ခ်မွတ္လုိက္ပါတယ္။ အဲဒီ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေၾကာင့္ ဘသားေခ်ာ မ်က္ ႏွာ ဝင္းပ သြားတာ ၾကည့္ၿပီး သူ႔ရင္ထဲက တိန္တိန္ျမည္သြားသံေတာင္ ကၽြန္မ ၾကားလုိက္မိသလိုပါပဲ။
သူ ေတာင္းဆို သေလာက္ မဟုတ္ဘဲ သံုးပံုတစ္ပံု ျဖတ္ေပးလုိက္တာေတာင္ ေသာင္းဂဏန္းေတြ ျဖစ္ ေနတာမုိ႔ သူ႔ဘဝ တစ္သက္တာမွာ တစ္ခါမွ မကုိင္ဖူးတဲ့ေငြမ်ဳိး ျဖစ္ေနမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ ကုိယ့္ဘက္ က တရား မပ်က္ ေပးလုိက္ရေပမဲ့ အရာရာကို သည္းခံခြင့္လႊတ္ႏုိင္တဲ့ သူေတာ္စင္လည္း မဟုတ္၊ ခံစား မႈမရွိ တဲ့ ေက်ာက္႐ုပ္လည္း မဟုတ္ဘဲ သာမန္လူသားစစ္စစ္ျဖစ္တဲ့ ကၽြန္မမွာ သူ ဝမ္းသာတာကို မုဒိ တာ မပြားႏုိင္ဘဲ ခံရခက္ေန မိပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ကၽြန္မရဲ႕ထားရွိတဲ့ ေစတနာက ကုသိုလ္ျဖစ္မလာ ဘဲ မလွမပ အကုသိုလ္နဲ႔ အဆံုးသတ္ရျခင္း အတြက္ မေက်မလည္ ခံစားေနရျခင္းပါ။

လမ္းခရီး မွာ ဘယ္သူမဆို သတိမမူမိရင္ ခလုတ္ကန္သင္း တုိက္မိတတ္တာပါပဲ။ ကုိယ္တုိက္မိတာက သစ္ငုတ္ေလာက္ ဆိုရင္ေတာ့ ေျခမေလး ကြဲ႐ံု၊ ေသြး တစ္စက္ ႏွစ္စက္ ထြက္ ႐ံုေလာက္ေပါ့ေနာ္။ ေက်ာက္တံုးႀကီးႀကီး ျဖစ္ေနရင္ ေမွာက္လ်က္လဲလုိ႔ ေျခက်ဳိး၊ လက္က်ဳိး၊ ေခါင္းကြဲ အႏၱရာယ္က မေသး လွပါဘူး။ အဲဒီလိုပဲ ဘဝခရီးမွာ ကုိယ္ ႀကဳိတင္မျမင္မိတဲ့ ခလုတ္ကန္သင္းကဲ့သုိ႔ စိတ္ထား မမွန္ ရင္ထဲ က အႀကံနဲ႔ တရားပ်က္တတ္သူမ်ား အမ်ားအျပား ရွိေနတတ္ပါတယ္ ဆိုတာ စာ႐ႈသူမ်ား ကို ေျပာျပခ်င္ ပါရဲ႕။

ဆက္ရန္
.