Sunday, January 27, 2013

ျမလႈိင္ ၏ ဘဝေနဝင္ခ်ိန္, အပိုင္း (၄၅)

“သမၺန္ဆရာႀကီးသည္ စကားဆက္၍ မေျပာေတာ့ဘဲ စိတ္ပ်က္စြာျဖင့္ သမၺန္ကုိ ပ်င္းရိစြာ ခတ္လ်က္ ရွိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ သမၺန္ဆရာႀကီးအား သနားငဲ့ညွာလုိေသာ္ လည္း ေနာက္ျပန္ထုိးရြာ သည္ အလြန္ႀကီးမားေသာ ရြာႀကီးတစ္ရြာျဖစ္သည့္ျပင္ ေနာက္ျပန္ထုိးရွာမွ ဆန္စက္ႀကီးမ်ား မွာလည္း ဂ်ပန္ကုမၸဏီမွ သိမ္းဆည္း၍ စပါးမ်ား ၀ယ္ယူႀကိတ္ခဲြ လ်က္ရွိေနပါသည္။ ေနာက္ျပန္ထုိးတြင္ နားလုိက္ျခင္းျဖင့္ က်ားေရွ႕၌ ေမွာက္လ်က္လျခင္းမည္ေပမည္။ သုိ႔ျဖစ္၍ သမၺန္ဆရာႀကီး၏ ၿငိဳျငင္မႈ ကင္းေ၀းရန္ ေရဆန္ေလွာ္ခတ္ရမည့္ အခ်ိန္တြင္ ရဲေဘာ္စံယ်ႏွင့္ ကုိေသာင္းအိတုိ႔က တစ္လွည့္စီ ေလွာ္ခတ္ေပးခဲ့ၾကၿပီး သမၺန္သမားအား အနားေပးခဲ့ရပါသည္။ သုိ႔ျဖစ္၍ မၾကာမီ ဆားအုိး ေခ်ာင္းရြာ သုိ႔ ဆုိက္ေရာက္ခဲ့ၾကပါေတာ့သည္။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္ ..........

“အဘသီ ... အဘသီ”
“ေ၀း ... ဘယ္သူေတြလဲ၊ အခ်ိန္မဲ့ၿပီပဲဟ”
ျပန္ထူးသူ က အဘသီအသံ မဟုတ္ဘဲ မီးတုိင္ကုိ ေျမွာက္၍ စူးစမ္းစြာ ၾကည့္ေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အား ညဥ့္အခါ မည္သူမည္၀ါ ျဖစ္သည္ကုိ ၎တုိ႔အေနျဖင့္ သိရန္လည္း မလြယ္ကူလ်ေပ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိ ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိယ္တုိင္ စစ္၀တ္မ်ား ၀တ္ထားျခင္းေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။
“အဘသီ မရွိဘူးလား ဦးေလး။ ကၽြန္ေတာ္ျမလိႈင္ပါဗ်”
ျမလိႈင္ဟု ေျပာလုိက္သံအဆံုးတြင္ တဲအတြင္းမွ တဟြတ္ဟြတ္ဆုိးေနေသာ ေခ်ာင္းဆုိးသံကုိ ၾကားလုိက္ ရသည္ တြင္ ေခ်ာင္းသံသည္ အဘသီပင္ ျဖစ္ေခ်မည္။ အဘသီသည္ ပန္းနာရင္က်ပ္သမားျဖစ္၍ ပန္းနာ ရင္က်ပ္ထလွ်င္ အိပ္ရာထက္ ၌ ဘံုးဘံုးလဲေလ့ရွိသည္။

“ဟာ ... ကုိျမလိႈင္ႀကီးတုိ႔ လူသုိက္ပါလား။ ရုတ္တရက္ မမွတ္မိဘူးေလ။ က်ဳပ္ ေက်ာ္ေမာင္ေလ”
အဘသီ၏ သားႀကီး ကုိေက်ာ္ေမာင္က ကၽြန္ေတာ့္အား ခ်က္ခ်င္း မွတ္မိသြားဟန္ျဖင့္ အသံျမွင့္၍ စကားဆုိ သည္။ ကၽြန္ေတာ္ သည္ ကုိေက်ာ္ေမာင္၏ လက္ဖမ္းဆဲြၿပီး ကမ္းေပၚသုိ႔ တက္လုိက္ပါသည္။ ကုိေက်ာ္ေမာင္ကမူ ၀မ္းသာျခင္းေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္အား ဖက္လွဲတကင္းျပဳသည္။
“ဒါထက္၊ အဘသီေရာ”
“ထံုးစံအတုိင္း ရင္က်ပ္ထေနတယ္”
စကားသံ မဆံုးမီပင္ ေစာင္ၿခံဳ၍ တေရြ႕ေရြ႕ထြက္လာေသာ အဘသီကုိ ေတြ႕လုိက္ရပါသည္။ ဇရာေထာင္းျခင္း၊ ေရာဂါဖိစီးျခင္း တုိ႔ေၾကာင့္ အဘသီ၏ ရုပ္အဂၤါမ်ားမွာ ပုိ၍ အုိမင္းရင့္ေရာ္လ်က္ရွိေနပါ သည္။ ကၽြန္ေတာ္ သည္ နယ္ခ်ဲ႕ ေတာ္လွန္ေရးတြင္လည္းေကာင္း၊ ဆာစံ အေရးေတာ္ပံုတြင္လည္းေကာင္း၊ ရြပ္ရြပ္ခၽြံခၽြံ ပါ၀င္ခဲ့ေသာလယ္သမား ေတာ္လွန္ေရးသမားႀကီးကုိ ၾကည့္ရင္း သက္ျပင္းရိႈက္ထုတ္လုိက္မိပါ သည္။ အဘသီတစ္ေယာက္ ႏုိင္ငံကုိ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးေသာစိတ္ျဖင့္ လႈပ္ရွားေဆာင္ရြက္ခဲ့ျခင္းမ်ားသည္ ဇရာ၏ ထုေထာင္းမႈျဖင့္ ဘ၀ေန၀င္ခ်ိန္သုိ႔ ေရာက္ရွိေနေလၿပီတကား ...။

“အဘ”
“ဟြတ္ - ဟြတ္ - ဟြတ္ - ဗ် - ကုိျမလိႈင္”
“ဒီည အဘဆီမွာ အိပ္မလုိ႔”
အဘသီ၏မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ၿပံဳးရိပ္မ်ား သမ္းလာသည္။ ၎၏ မ်က္လံုးမ်ားသည္ ၀င္းလက္လာသည္။ ၿခံဳထားေသာ ေစာင္ၿခံဳကုိ ခြာလ်က္၊ ကၽြန္ေတာ့္အပါးသုိ႔ တုိးကပ္လာသည္။ အဘသီသည္ ရုတ္ျခည္းေတာ္ လွန္ေရး အားမာန္မ်ား ျပန္လည္ျပည့္ၿဖိဳးလာျခင္းျဖစ္ပါသည္။ အုိမင္းရင့္ေရာ္လ်က္ရွိေသာ သူ၏ မ်က္ႏွာေပၚ မွ အေရးအေၾကာင္း မ်ားသည္ တဒဂၤ၌လွပႏုပ်ိဳေနသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္မွတ္မပါသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ကၽြန္ေတာ့္ နားနားသုိ႔ တုိးကပ္ၿပီး စကားဆုိသည္။
“အေရးေတာ္ ေပၚၿပီလား ကုိျမလိႈင္ႀကီး”
“အဘသီ က်န္းမာေအာင္လုပ္၊ ေသနတ္ပစ္ရဦးမွာဗ်၊ ဟင္း ... ဟင္း ... ဟင္း ”
ကၽြန္ေတာ္၏ ေျပာစကားေၾကာင့္ အဘသီက ေခ်ာင္းတဟြတ္ဟြတ္ဆုိးေနသည့္ၾကားမွပင္ ဟက္ဟက္ပက္ ပက္ရယ္ေမာလုိက္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကမူ အဘသီ၏ ေရာဂါဖိစီးမႈကုိ အားမရေသာ္လည္း စိတ္ေဆာင္ေန ေသာ အဘသီ၏ ထက္သန္မႈကုိ စိတ္တြင္းမွ ခ်ီးက်ဴးေနမိသည္။ အဘသီသည္ ပန္းနာေရာဂါ သာမရွိလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္အတူ တေကာက္ေကာက္ လုိက္ေနဦးမည္မွာ မုခ်ပင္ျဖစ္ပါသည္။

“ကုိျမလိႈင္တုိ႔ ဒီတစ္ညပဲလားဗ်”
“အေျခအေနအရပဲ ကုိေက်ာ္ေမာ္၊ ဒါထက္ သူႀကီးကုိ က်န္တစ္ေယာက္ရွိရင္ သြားေခၚေခ်ဗ်ာ”
“ျဖည္းျဖည္းေပါ့ ကုိျမလိႈင္ရာ။ က်ဳပ္နဲ႔ပဲ စကား၀ေအာင္ ေျပာပါရေစဦး။  ငက်န္ - ငက်န္ကုိ ေနာက္ၿပီးမွ သြားေခၚ၊ လက္ဖက္ရည္ၾကမ္းနဲ႔ ေသာက္ရေအာင္ ငါးေျခာက္သြားဖုတ္ေခ်”
ကၽြန္ေတာ္သည္ အဘသီအား ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးႏွင့္ပတ္သက္ေသာ အေျခအေနမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္ ၍ ေျပာသင့္ေျပာထုိက္ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကုိ ေျပာျပပါသည္။ စင္စစ္ ဆားအုိးေခ်ာင္းရြာသည္ ဖ်ာပံုၿမိဳ႕ႏွင့္ နီးကပ္ေသာ ေက်းရြာတစ္ရြာျဖစ္ပါသည္။ ဖ်ာပံုၿမိဳ႕ႏွင့္ ဆက္သြယ္ရန္လည္း လြယ္ကူပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္ က မထြက္ခြာမီ ဗုိလ္လက်္ာက လံုၿခံဳစိတ္ခ်ရေသာေနရာမ်ားကုိ ေရြးခ်ယ္၍ စခန္းမ်ား ေဆာက္လုပ္ရန္ မွာၾကား လုိက္သည္ ကုိလည္း သတိရမိပါသည္။ အထူးသျဖင့္ အဘသီ၏ ၿခံ၀ုိင္းသည္ အလြန္သာယာ၍ သီးပင္စားပင္ မ်ားျဖင့္ အုပ္ဆုိင္းဆုိင္းရွိေသာ ၿခံႀကီးတစ္ၿခံျဖစ္ပါသည္။

“အဘသီ ...”
“ဗ်ား ... ဘာတုန္း ကုိျမလိႈင္ႀကီးရ”
“အဘသီၿခံထဲမွာ လူ၀င္လူထြက္ရွင္းရဲ႕လား”
“ဘာတုန္း ကုိျမလိႈင္ႀကီး၊ တပ္စခန္း ခ်ခ်င္လုိ႔လား”
“ဆုိပါေတာ့”
“ရြာသူရြာသားနဲ႔ အုန္းပင္သားေတြကေတာ့ လာေလ့ရွိတယ္။ က်ဳပ္က အုန္းသီးေရာင္း၊ ကြမ္းသီးေရာင္း လုပ္ေန ရေတာ့ သူတုိ႔ပဲ ကုိယ္တုိင္ လာတက္ၿပီး ခူးယူေနၾကတာပဲ။ သိပ္ေတာ့ မလံုၿခံဳဘူးဆုိရမယ္”
ထုိညက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေနာက္တစ္ေန႔ ဖ်ာပံုသုိ႔ သြားေရး အစီအစဥ္မ်ားကုိ ေရးဆဲြၾကပါသည္။ ရဲေဘာ္ စံယ် အား တစ္ေနရာ သုိ႔လည္းေကာင္း၊ ရဲေဘာ္ေသာင္းအိအား တစ္ေနရာသုိ႔လည္းေကာင္း၊ လူခဲြေစလႊတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ကုိယ္တုိင္ လည္း ေအာက္ကြင္းရြာမွ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၏ အမာခံရဲေဘာ္တစ္ဦးျဖစ္သူ ကုိေက်ာ္လွထံ သြားေရာက္ရန္ ဆံုးျဖတ္ၾက ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ အိပ္ရာတြင္ ေက်ာခ်ေသာအခ်ိန္သည္ သန္းေခါင္ပင္ေက်ာ္ခဲ့ပါၿပီ။ အဘသီ၏ေရာဂါဖိစီးမႈေၾကာင့္ ညည္းညဴသံႏွင့္ အိမ္ေနာက္ေဖးသရက္ပင္အုိ ထက္မွ ေတာက္တဲ့တစ္ေကာင္ ၏ ေတာက္တဲ့ ေတာက္တဲ့ ဟူေသာ ေအာ္သံ မွာ အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ေအာင္ပင္ အေႏွာင့္ အယွက္ျဖစ္မိပါသည္။ ထုိသုိ႔ အိပ္မေပ်ာ္ေသာအခါ ခ်စ္စခင္စ ဇနီးျဖစ္သူ သန္းသန္းသည္ ကၽြန္ေတာ္၏ အေတြးနယ္၏ အရွင္သခင္အျဖစ္ စုိးမုိးလာေလသည္။

ကုိသိန္းေဖ (ေအာင္ပင္လယ္သိန္းေဖ)၏ သတင္းပုိ႔ခ်က္အရ ကၽြန္ေတာ္ေစလႊတ္ထားေသာ ရဲေဘာ္ သံုး ေယာက္အား ေညာင္လမ္းငူရြာတြင္ ဂ်ပန္စစ္တပ္မွ ဖမ္းဆီးေခၚေဆာင္သြားေၾကာင္း၊ ယခု အခ်ိန္အထိ မည္သည့္ေနာတြင္ ေရာက္ရွိေနသည္ကုိ မသိရေၾကာင္း ေျပာလာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဖ်ာပံုၿမိဳ႕ သုိ႔ ယခုေရာက္ရွိရာတြင္ ဖ်ာပံုၿမိဳ႕ေပၚသုိ႔ လံုး၀မသြားဘဲ ဇနီးျဖစ္သူ သန္းသန္းကုိသာ ဖ်ာပံု သုိ႔ ေရာက္ရွိေနေၾကာင္း သိရွိရန္ အေၾကာင္းၾကားထားခဲ့ပါသည္။ ဖ်ာပံုၿမိဳ႕ေပၚတြင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၏ အဓိကစခန္း ကုိ ထင္းပဲြစား ကုိဘေမာင္၏ အိမ္ႏွင့္ ကုိ၀က္ႀကီးတုိ႔ အိမ္မ်ားကုိ သတ္မွတ္ခဲ့ပါသည္။ ဖက္ဆစ္ ေတာ္လွန္ေရးႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ လွ်ိဳ႕၀ွက္သတင္းမ်ားကုိ ယင္းႏွစ္ဌာနႏွစ္ခုမွ ဆက္သြယ္ရယူပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၏ ဆက္သားမ်ားမွာ ထင္းလွည္းဆဲြသူ ကုိခ်စ္ေမာင္ႏွင့္ ဇနီး မလွရွင္၊ ကုိ၀က္ႀကီးတုိ႔ မိသားစု၊ ေအာင္ေျမဘံုသာေက်ာင္းမွ ဘုန္းေတာ္ႀကီး စတိလတုိ႔ျဖစ္ၾကၿပီး၊ ဖက္ဆစ္မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ သတင္း မ်ား၊ ေျမပံုမ်ား၊ လႈပ္ရွားမႈမ်ားကုိ အသက္စြန္႔၍ ေဆာင္ရြက္ေပးၾကသူမ်ားမွာ ကုိသန္းႏိုင္ (ဂ်ပန္စကားျပန္) ၊ ကုိေမာင္ေမာင္သန္း (ဂ်ပန္စကားျပန္)၊ (ယခင္ ဖ်ာပံုၿမိဳ႕နယ္ ေတာင္သူလယ္သမားေကာင္စီ ဥကၠ႒ေဟာင္း) ကုိေအာင္ခင္ ဆုိသူတုိ႔ ျဖစ္ၾကပါသည္။ ၎တုိ႔သည္ ဂ်ပန္ မ်ား၏ လႈပ္ရွားမႈသတင္းမ်ားကုိ အတိအက် စာရင္း မ်ားႏွင့္တကြ ေပးႏုိင္ခဲ့သူမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေအာက္ကြင္းရြာရွိ ကုိေက်ာ္လွ တုိ႔အိမ္တြင္ ဖ်ာပံုသုိ႔လႊတ္လုိက္ေသာ ရဲေဘာ္စံယ်ႏွင့္ ရဲေဘာ္ေသာင္းအိတုိ႔အား ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနရင္းမွ အထက္ပါသတင္းဆုိး ကုိ ကုိသိန္းေဖ လာေရာက္ေျပာၾကား ျခင္းျဖစ္ပါသည္။

“ျဖစ္ပ်က္ပံု အေသးစိတ္ မသိခဲ့ရဘူးလား ကုိသိန္းေဖ”
“ျဖစ္ပ်က္ပံု ကေတာ့ ဂ်ပန္စစ္တပ္က ဘုိးဘကုန္းကေန ေညာင္လမ္းငူကုိ အကူးမွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထဲက ထြက္လာ တဲ့ လွထြန္းဆုိတဲ့ ရဲေဘာ္နဲ႔ေတြ႕တယ္။ လွထြန္းကုိျမင္ေတာ့ သူတုိ႔က ရပ္ခုိင္းတယ္တဲ့။ အဲဒီအခါ မွ လွထြန္း က သတိအေနအထားနဲ႔ ရပ္လုိက္တာကုိျမင္ၿပီး ဒီေကာင္ ရဲေဘာ္ပဲဆုိတာ သိသြားတာ”
“အင္း ... ရဲေဘာ္ ဆုိတဲ့ေကာင္က တျခားရုပ္ဖ်က္လုိ႔ရေပမယ့္ စစ္သားပံုစံကေတာ့ ရုတ္တရက္ ေဖ်ာက္မရ ေတာ့ ဒုကၡေတြ႕ တာေပါ့။ ဒါနဲ႔ က်န္ရဲေဘာ္ျမဦးနဲ႔ သုိက္ထြန္းတုိ႔ကုိေရာ ဘယ္လုိလုပ္မိတာလဲဗ်”
“ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ထဲ ၀င္ရွာေတာ့ ကတံုးနဲ႔ ထုိင္ေနတာ ေတြ႕တဲ့ႏွစ္ေကာင္ စလံုးကုိ ဆဲြတာပါပဲ”

ကၽြန္ေတာ္သည္ ကုိသိန္းေဖေျပာျပေသာ အေၾကာင္းမ်ားထက္ ေလာေလာဆယ္ ရဲေဘာ္သံုးေယာက္ မည္သည့္ေနရာ သုိ႔ ေရာက္ရွိေနသည္ မည္သုိ႔မည္ပံု ကယ္တင္ႏုိင္မည္၊ မည္သူမ်ားအား တာ၀န္ေပးရမည္ကုိ စိတ္ျဖင့္ အကြက္ခ်လ်က္ စီစဥ္ေနမိပါသည္။ ဂ်ပန္စစ္တပ္ဆုိသည္မွာလည္း ေက်းရြာ မ်ားတြင္ ရံုးတစ္ရံုး ဓားတစ္စင္း ကဲ့သုိ႔ အာဏာပုိင္စုိးသူမ်ား ျဖစ္ရကား ၎တုိ႔လယ္၌ပင္ အစေပ်ာက္ သြားမည္ ဆုိလွ်င္ လည္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားႏုိင္သည္ မဟုတ္ပါလား။ ထုိအခုိက္ ကုိေသာင္းအိႏွင့္ အတူ ကုိ၀က္ႀကီးတစ္ေယာက္ တုိက္ၾကက္ တစ္ေကာင္ ကုိ ပုိက္၍ ေရာက္လာၾကပါသည္။
“ေသာက္ေရးထဲ ဒီတုိက္ၾကက္ႀကီးက ဘာလုပ္ရတာလဲဗ်။ ခင္ဗ်ားႀကီး ေတာ္ေတာ္ခက္တာပဲ”
ကုိ၀က္ႀကီး သည္ ကၽြန္ေတာ့္အား မေထမဲ့ျမင္ ၿပံဳးျပလုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ကုိေက်ာ္လွ၏ အိမ္ေရွ႕ ေသာက္ေရအုိးဆီသုိ႔ သြားေရာက္ကာ ေရတစ္ခြက္ခပ္၍ တုိက္ၾကက္ႀကိး၏ တစ္ကုိယ္လံုး ကုိ ေရဆြတ္ေပး လ်က္ရွိျပန္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ရဲေဘာ္သံုးေယာက္အား ဂ်ပန္စစ္တပ္မွ ဖမ္းဆီး သြားျခင္းအတြက္ ေခါင္းပူေနျခင္းေၾကာင့္ ဆက္၍ စကားမေျပာေတာ့ဘဲ ကုိေသာင္းအိကုိသာ အေျခအေန မ်ားကုိ ေမးျမန္း ၾကည့္မိပါေတာ့သည္။

“ဘာထူးေသးလဲ ကုိေသာင္းအိ”
စံယ် သူတုိ႔အေဖၿခံထဲ ဗုိလ္လက်္ာေနတဲ့ စခန္းေဆာက္ဖုိ႔ ေနရာသြားၾကည့္တယ္။ ညေနကုိ ေရာက္ေအာင္ လာလိမ့္ မယ္။ မင္းမိန္းမ သန္းသန္းအိမ္ အ၀င္အထြက္ ကင္ေပတုိင္က ေစာင့္ၾကည့္ေနတယ္။ အုန္းေမာင္တုိ႔ လူသုိက္မရွိၾကေတာ့ဘူး”
“ေဟ့ - ေသာင္းအိ၊ မင္းကိစၥ ၿပီးပလား”
ကုိေသာင္းအိေျပာေနေသာ စကားမဆံုးမီ ကုိ၀က္ႀကီး၏ ငွက္ဆုိးထုိးသံႀကီးကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေဒါသထြက္သြား မိသည္။ ဤမွ်အေရးႀကီးေသာ ကိစၥမ်ားကုိ ေျပာဆုိေနသည့္ၾကားမွ အလုိက္မသိစြာျဖင့္ ၀င္ေရာက္ေျပာျခင္း ကုိ ကၽြန္ေတာ္ သည္းမခံႏုိင္ေပ။

“ေဟ့လူ ...၊ ခင္ဗ်ားပါးစပ္ ပိတ္ထားလုိက္စမ္း။ ကုိေသာင္အိ ဆက္ေျပာစမ္းပါဦး”
“ဟိတ္ ... ျမလိႈင္ႀကီး ၊ ေသာင္းအိ ေျပာစကားထက္ အေရးႀကီးတယ္ကြ”
“ဘာအေရးႀကီး တာလဲ။ ေစာေစာက ဘာလုိ႔ မေျပာတာလဲ။ ဘာလုိ႔ တိုက္ၾကက္ႀကီး ယူလာရတာလဲ။ တာ၀န္နဲ႔ ၾကက္ တုိက္တာ၊ ဖဲရုိ္တာ ေရာလုိ႔ မရဘူးဗ်”
“ေအာင္မယ္ေလး၊ မာစတာႀကီးက အရမ္းေဟာက္ေနတာပါပဲလား၊ ဟား ... ဟား ... ဟား”
“ေျပာစမ္းဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားနဲ႔ စကားေျပာရတာ က်ဳပ္ရူးသြားလိမ့္မယ္”
“ေရာ့ ... စာ”
“ဘယ္သူ႔ဆီက စာလဲ”
“မင္း အနံ႔သြားခံခဲ့ဖူးတဲ့ ဂ်ပန္ကေတာ္”
ကၽြန္ေတာ္ သည္ ကုိ၀က္ႀကီးစကားမဆံုးမီ သူလက္ကမ္းေပးလုိက္ေသာ စာကုိ ဖတ္ၾကည့္လုိက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္လံုးမ်ား မွာ မ်က္ရည္ဥမ်ား သီးလာသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္မ်ား တလွပ္လွပ္ခုန္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ့္လက္မ်ား အလုိလုိ တုန္လာသည္။

သန္းၾကည္ထံမွ စာသည္ ေညာင္လမ္းငူရြာမွ ဖမ္းယူခဲ့ေသာ ဗမာ့တပ္မေတာ္မွ ရဲေဘာ္မ်ား ဂ်ပန္ကင္ေပတုိင္ရံုး တြင္ ေရာက္ရွိေနေၾကာင္းႏွင့္ ညွင္းပန္းစစ္ေဆးေနေၾကာင္းတုိ႔ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ထုိ႔ျပင္ ကုိ၀က္ႀကီးသည္ ၾကက္သမား ကဲ့သုိ႔လည္းေကာင္း၊ အရက္သမားကဲ့သုိ႔လည္းေကာင္း၊ သြားလာလႈပ္ရွား၍ သတင္းမ်ား ရယူျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ ယခုလည္း အမ်ား တကာ၏ စိတ္တြင္ ၀က္ႀကီးတစ္ေကာင္ ၾကက္တုိက္သြားသည္ဟု ထင္ရန္ အတြက္ တုိက္ၾကက္ကုိ ပုိက္၍ ထြက္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္းတုိ႔ကုိ သိလုိက္ရပါသည္။
“ေဆာရီးဗ်ာ၊ က်ဳပ္ဆူတာ ေရွ႕ေလာႀကီးသြားတယ္”
“ထပ္သရီး၊ ဆဲၿပီး ဆုိၿပီးမွ ဘာေဆာရီးလဲ”
ကၽြန္ေတာ္သည္ သန္းၾကည္ထံမွစာကုိ ကုိသိန္းေဖႏွင့္ ကုိေက်ာ္လွတုိ႔အားျပလုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ဂ်ပန္ ကင္ေပတုိင္ရံုး တြင္ ဖမ္းဆီးထားေသာ ရဲေဘာ္ ၃ ေယာက္ကုိ ကယ္တင္ေရးအတြက္ တုိင္ပင္ၾကသည္။ ကုိသိန္းေဖ ကမူ ပင္လယ္ပုိင္းတြင္ရွိေနေသာ ဂ်ပန္စစ္တပ္ကုိ ၀င္ေရာက္ တုိက္ခုိက္လုိေၾကာင္း ေျပာၾကား ပါသည္။

အမွန္မွာ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးႏွင့္ပတ္သက္၍ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔တြင္ ယခုအခ်ိန္အထိ မည္သုိ႔ ေဆာင္ရြက္ရမည္ကုိ တိတိ က်က် အမိန္႔မ်ားမရရွိေသးေသာ ကာလျဖစ္သျဖင့္ ကုိသိန္းေဖ၏ အႀကံဥာဏ္ကုိ ေခတၱဆုိင္းငံ့ထားရန္ ဆံုးျဖတ္ေပး လုိက္ပါသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ဂ်ပန္ကင္ေပရံုးတြင္ ဖမ္းဆီးထားေသာ ရဲေဘာ္မ်ား၏ လြတ္ေျမာက္ေရး မွာ အလြန္ခက္ခဲေသာ အေၾကာင္းတစ္ရပ္ျဖစ္ရံုမက၊ ေနာက္ထပ္ဆင့္ပြား ျဖစ္ေပၚမည့္ အက်ိဳးဆက္မ်းကုိပါ ထည့္တြက္ၾကည့္ျခင္း အားျဖင့္ ၎ရဲေဘာ္ ၃ ေယာက္ လြတ္ေျမာက္ေရး ထက္ ေနာက္ထပ္ရဲေဘာ္မ်ားကုိ ဖမ္းဆီးျခင္း မျပဳႏုိင္ေရး၊ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရး၏ အရိပ္လကၡဏာမ်ား လံုး၀ မမေပၚေပါက္ေရး တုိ႔ အတြက္ ေရွ႕ေဆာင္ ရြက္ဖြယ္မ်ား လံုး၀မေပၚေပါက္ေရးတုိ႔အတြက္ ေရွ႕ေဆာင္ ရြက္ဖြယ္မ်ားကုိသာ ညွိႏႈင္း၍ စခန္း အသီးသီးတြင္ ရွိေနၾကေသာ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရး “ပြိဳင့္”မ်ားသုိ႔ အသိေပးအေၾကာင္းၾကားရန္ စီစဥ္ရပါသည္။

ထုိေန႔ညေနတြင္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ကုိေသာင္းအိတုိ႔သည္ ဖ်ာပံုၿမိဳ႕ေပၚရွိ ေျမေအာက္စခန္း အမွတ္ ၂ ျဖစ္ေသာ ဦးေဖသန္း ၏ တုိက္သုိ႔ ေျပာင္းေရြ႕ခဲ့ပါသည္။ ဦးေဖသန္း၏တုိက္သုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ ရဲေဘာ္စံယ်ႏွင့္တကြ၊ ဖ်ာပံုၿမိဳ႕ေပၚ မွ ရဲေဘာ္မ်ား အားလံုး စံုစံုညီညီ ေရာက္ရွိေနေၾကာင္း ေတြ႕ရပါသည္။ ဦးေဖသန္း၏ တုိက္သည္ အလြန္ႀကီးမားေသာ တုိက္ႀကီးျဖစ္သည့္ျပင္ ရဲေဘာ္မ်ား၏ စားေရးေသာက္ေရးအတြက္ ပူပင္ဖြယ္ မရွိေအာင္ ျပည့္စံုပါသည္။ ထုိ႔ျပင္ ဦးေဖသန္းသည္ ဂ်ပန္ကုန္သည္မ်ားႏွင့္ ဟန္ေရးျပ ရင္းႏွီး ဆက္ဆံမႈရွိျခင္းေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စခန္းဖြင့္ထားျခင္းကုိ ဂ်ပန္ကင္ေပရံုးမွ သတင္းအနံ ႔မရႏုိင္ရွိနုိင္ဘဲရွိပါသည္။ တုိက္အိမ္ေအာက္ထပ္တြင္ ဂ်ပန္မ်ားအား ဧည့္ခံေနခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သည္ တုိက္အေပၚထပ္၌ လွ်ိဳ႕၀ွက္အစည္းအေ၀းမ်ား လုပ္လ်က္ရွိၾကပါသည္။

ဖ်ာပံုၿမိဳ႕သုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လူသုိက္ ေရာက္ရွိခဲ့ၿပီး တစ္ပတ္ခန္႔အၾကာ၌ ဗုိလ္လက်္ာ၏ မွာၾကားခ်က္ျဖစ္ေသာ စခန္းတည္ေဆာက္မႈ ကုိ ရဲေဘာ္စံယ်၏ ဖခင္ပုိင္ေသာ ဓနိၿခံႀကီး၏အလယ္တြင္ တည္ေဆာက္ႏုိင္ခဲ့ၾကပါ သည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သည္ ဓနိပင္မ်ားျဖင့္ ဖံုးလႊမ္းပိတ္ဆီးေနေသာ ၿခံႀကီး၏ အလယ္တည့္တည့္တြင္ လူ ၂၅ ေယာက္ခန္႔ ေနထုိင္ႏုိင္ေသာ တဲႀကီးႏွစ္လံုးကုိ အလ်င္အျမန္ တည္ေဆာက္ၿပီးစီးခဲ့ၾကပါသည္။ ထုိ႔ျပင္ အေရးအေၾကာင္း ေပၚေပါက္ခဲ့ေသာ္ ေရွာင္တိမ္းလြတ္ေျမာက္ရန္အတြက္ မလြယ္ေပါက္ ႏွစ္ခုႏွင့္  အသကင့္ေလွာ္ခတ္သြားႏိုင္ေသာ ေဘာက္တူ ႏွစ္စင္းကုိလည္း ထားရွိၿပီးျဖစ္ပါသည္။
“ဒီကေန႔ည စခန္း ၃ ကုိ ေရႊ႕ၿပီး စည္းေ၀းၾကရေအာင္”
စခန္း ၃၄ သည္ ဖ်ာပံုၿမိဳ႕ ၇ လမ္းမွ အခြန္၀န္ရံုး စာေရးႀကီး ဦးအုန္းစိန္၏အိမ္ ျဖစ္ပါသည္။ ဦးအုန္းစိန္သည္ ဖ်ာပံုၿမိဳ႕နယ္ စစ္ဆ္ေရးအတြက္ ခရုိင္၀န္ရံုးမွ ေျမပံုမ်ားကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အား ရယူေပးခဲ့ပါသည္။ ၎ေမပံု မ်ားသည္ ေနာင္ေသာအခါ အလြန္အသံုး၀င္ခဲ့ပါသည္။ ဦးအုန္းစိန္၏ အိမ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စုေ၀းသည့္ ညက စစ္၀န္ႀကီးရံုးမွေပးလုိက္ေသာ ဖ်ာပံုၿမိဳ႕နယ္အတြင္း ခြင့္ျဖင့္ေရာက္ေနေသာ ရဲေဘာ္မ်ား၏စာရင္းကုိ စစ္ေဆး၍ ၎ရဲေဘာ္မ်ားအား ျပန္လည္ေခၚယူ၇န္ တာ၀န္မ်ား ခဲြေ၀ၾကပါသည္။ စုရင္းမ်ားအရ ဖ်ာပံုၿမိဳ႕နယ္အတြင္း ရဲေဘာ္ ၆၀ ေက်ာ္ခန္႔ရွိေနေၾကာင္း သိရပါသည္။

ရဲေဘာ္ ၆၀ ေက်ာ္ခန္႔ ျပန္႔ႀကံေနေသာ ကိစၥကုိ ျပန္လည္စုစည္းရန္ လြယ္ကူေသာ ကိစၥေတာ့ မဟုတ္လွပါ ေပ။ သုိ႔ေသာ္ စစ္၀န္ႀကီးရံုးမွ အမိန္႔အရျဖစ္၍ ၎တုိ႔အား လူျဖန္႔၍ လုိက္လံေခၚယူ စုစည္းရမည္ျဖစ္ပါသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ခြင့္ျပန္ရဲေဘာ္မ်ားမွာ ဖ်ာပံုၿမိဳ႕ေပၚမွ နည္းပါးၿပီး ေက်းရြာမ်ားတြင္ မ်ားျပားပါသည္။ သုိ႔ျဖစ္ရာ ေရွးဦးစြာ ရဲေဘာ္မ်ား ေရာက္ရွိေနေသာ ေက်းရြာမ်ားစာရင္း၊ ထုိေက်းရြာမ်ားတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဖဲြ႕စည္းထားေသာ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရး တာ၀န္ခံမ်ား သုိ႔မဟုတ္ သူႀကီးမ်ားမွတစ္ဆင့္ ျပန္လည္ေခၚယူရန္ စီစဥ္ရပါသည္။
“ကုိသိန္းေဖနဲ႔ ကုိေက်ာ္လွက ေအာက္ပုိင္းက ရဲေဘာ္ေတြကုိ လုိက္ၿပီး ေခၚဗ်ာ”
“ေအာက္ပုိင္းမွာ စုစုေပါင္း ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ရွိသလဲ”
“ဒီမွာ စာရင္း။ သူတုိ႔လိပ္စာအားလံုး ၁၆ ေယာက္”
“မလုိက္ရင္ ဘယ္ႏွယ့္လုပ္မလဲ”
“ဒီမွာ စစ္၀န္ႀကီးရံုးက အမိန္႔”
“အမိန္႔ဖီဆန္ရင္ေကာ ကုိျမလိႈင္”
“ထားရစ္ခဲ့။ ဒါပဲ”

ခြင့္ရဲေဘာ္မ်ား ေကာက္သင္းေကာက္ရန္ လူ ၃ စု ခဲြလုိက္ၾကသည္။ ဖ်ာပံုၿမိဳ႕နယ္အတြင္း အေရွ႕အေနာက္ ေတာင္ေျမာက္ ခဲြလုိက္ၿပီး ေဒသခံရဲေဘာ္မ်ားမွတစ္ဆင့္ ျပန္လည္စုစည္းေသာအခါ ရဲေဘာ္ ၆၀ ေက်ာ္ အနက္မွ ၅၃ ေယာက္ကုိ ျပန္လည္ေခၚယူႏိုင္ခဲ့ပါသည္။ ၎ရဲေဘာ္မ်ားကုိ က်ံဳကူသူႀကီး ကုိေက်ာ္သန္း (ကြယ္လြန္)အိမ္တြင္ ပထမစုစည္းထားရွိၿပီး တပ္စိတ္မ်ား ဖဲြ႕စည္းကာ တုိက္ခုိက္ေရး စခန္းအျဖစ္ ထားရွိေသာ ကုိသိန္းေဖ (ေအာင္ပင္လယ္)၏ ေဒသျဖစ္ေသာ အျခာတမံ၊ တူးေျမာင္း၊ က်ီးႏွင့္ပင္စေသာ ရြာတုိ႔၌ လက္နက္တပ္ဆင္၍ တပ္စဲြေစပါသည္။

စခန္းတစ္ခုလံုး တိတ္ဆိတ္လ်က္ရွိပါသည္။
ေက်းငွက္တို႔၏ ျမဴးတူးေအာ္ျမည္ေသာ အသံမွတစ္ပါး မည္သည့္အသံဗလံမွ် မၾကားရေပ။ ယင္းစခန္းကား ဗုိလ္လက်္ာ၏ ညႊန္ကားခ်က္အရ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔တည္ေဆာက္ထားေသာ စခန္းသစ္တစ္ခုျဖစ္ပါသည္။ ဓနိပင္မ်ား၊ ေတာဗလပ္ပင္မ်ား၊ အုန္းပင္မ်ား၊ ကြမ္းသီးပင္မ်ား၊ မာလကာပင္မ်ား ၀ုိင္းရံလ်က္ အုပ္ဆုိင္း လ်က္ရွိသည္မွာ ကုိက္ ၂၀ ခန္႔ကပင္ တဲစခန္းႀကီးကုိ မျမင္ႏုိင္ေအာင္ ကာဆီးပိတ္ဆုိ႔ထားလ်က္ ရွိေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ၏ အစီအစဥ္အရ စခန္းႏွင့္ ေလးဖာလံုခန္႔ အကြာအေ၀းရွိ လမုပင္မ်ားၾကားတြင္ လင့္တစ္ခု ထုိးထားပါသည္။ ထုိလင့္ေပၚမွၾကည့္လွ်င္ ဖ်ာပံုျမစ္အတြင္းသုိ႔လည္းေကာင္း၊ စခန္း၏ ေလးဖက္ ေလးတန္ အရပ္သုိ႔ လည္းေကာင္း ေကာင္းစြာ ျမင္ရပါသည္။ ထုိမွစခန္းႏွင့္ ကုိက္ ၅၀ အကြာခန္တြင္ လံုၿခံဳေရး ကင္း၀ွက္တစ္ခုကုိ ခ်ထားပါသည္။

“ေဟ့ေကာင္ ... ျမလိႈင္”
“ဘာလဲဗ်”
“သန္းသန္းကုိ သတိမရဘူးလား။ ငါ သြားေခၚေပးရမလား”
“ကၽြန္ေတာ့္အိမ္နဲ႔ ဘယ္လုိမွ အဆက္အသြယ္မလုပ္ခ်င္ဘူး။ ကင္ေပက သိပ္လ်င္တာဗ်”
ဤသုိ႔ျဖင့္ ခ်စ္ဇနီးျဖစ္သူ သန္းသန္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ နီးလ်က္ႏွင့္ ေ၀းေနရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လူသုိက္ သည္ စခန္းတြင္ အေစာင့္ရဲေဘာ္ ေဇယ်ႏွင့္အဖဲြ႕အား ထားရစ္ကာ ကုိသိန္းေဖ (ေအာင္ပင္လယ္ သိန္းေဖ) ႏွင့္အတူ ရြာအႏွံ႔ ေတာအႏွံ႔ ခရီးဆန္႔ခဲ့ၾကပါသည္။ ကုိသိန္းေဖသည္ ၎၏ စီးပြားေရး အလုပ္ကုိ လံုး၀စြန္႔ လႊတ္လုိက္ၿပီးေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္အတူ ေသအတူ ရွင္မကဲြ လက္တဲြလုပ္ကုိင္ရန္ ဆံုးျဖတ္ကာ ကၽြန္ေတာ့္ ေနာက္မွ တေကာက္ေကာက္ လုိက္ပါခဲ့ပါသည္။ ကုိသိန္းေဖႏွင့္ သြားလာရေသာ ခရီးမ်ားမွာ ဖ်ာပံုၿမိဳ႕နယ္ အတြင္း ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးစခန္းမ်ားသုိ႔ ျဖစ္ပါသည္။ လက္ေလွာ္ ေလွကေလးျဖင့္ တစ္ရြာ၀င္ တစ္ရြာ ထြက္ သြားလာခဲ့ရေသာ ကာလမ်ားတြင္ ေဘာက္တူေပၚတြင္ အိပ္ရသည္လည္း ရွိသည္။ ကြင္းစပ္တြင္ ေလွကပ္၍ အိပ္ရသည္လည္းရွိသည္။ ယင္းသုိ႔ သြားလာရျငားလည္း ကုိသိန္းေဖတစ္ေယာက္ ကြမ္းမ်ား၀ါး လ်က္ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့အားမာန္တက္လ်က္ ရွိသည္ကုိသာ ေတြ႕ရသည္။

“ဒီမယ္ ကုိသိန္းေဖ။ ေတာ္လွန္ေရးႀကီးၿပီးရင္ ဘာလုပ္မလဲ”
“ဟား ... ဟား ... ဟား ေတာသားပဲဗ်။ ထင္းေတာတက္  ထင္းခုတ္ၿပီး ထင္းျပန္ေရာင္းမွာေပါ့ဗ်”
“ဟာ ... လုပ္ေရာ့မယ္။ ေတာ္လွန္ေရးၿပီးလည္း တပ္ထဲ၀င္ေပါ့ဗ်”
“က်ဳပ္ ... ေသွ်ာင္ထံုးႀကီးကုိ ႏွေျမာတယ္။ ဟား ... ဟား ... ဟား”
မွန္ပါသည္ ကုိသိန္းေဖ၏ ေသွ်ာင္ႀကီးမွာ အုန္းသီးငယ္တစ္လံုးခန္႔ရွိသည္။ ရာသီဥတုဒဏ္ေၾကာင့္ နီၾကင္ၾကင္ျဖစ္ေနေသာ္ လည္း ကုိသိန္းေဖက သူ႔ဦးစြန္းကုိ သူ အလြန္ျမတ္ႏုိးတြယ္တာလ်က္ရွိပါသည္။
“ေသွ်ာင္ႏွေျမာလုိ႔ တပ္ထဲမ၀င္ဘူးဆုိတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္က မခုိင္လံုလွပါဘူးဗ်ာ”
“ေရာ ... ခက္ပါၿပီ။ က်ဳပ္ကုိ အေဖလုပ္တဲ့လူက ေဟ့ေသွ်ာင္ႀကီး ငါမေသခင္ ပဥၥင္းတက္ရမယ္ဆုိတာေတာင္ က်ဳပ္ေသွ်ာင္ႀကီး ႏွေျမာ လုိ႔ ဟုိေရွာင္ဒီတိမ္း လုပ္ခဲ့တာ ခုထိပဲ ဆုိပါေတာ့။ ေသွ်ာင္မျဖတ္ဘဲ စစ္ထဲ၀င္လုိ႔ မရဘူးလား ဗ်”
“ရသားပဲ၊ ဇာတ္ထဲက စစ္သားေတြကေတာ့ ေမာက္တုိေမာက္ရွည္နဲ႔ ခ်ပ္၀တ္တန္ဆာနဲ႔။ ေတာ္လွန္ေရးၿပီးရင္ ဇာတ္ထဲ လုိက္ေပါ့။ ဟီး ... ဟီး ... ဟီး”
“ဟား ... ဟား ... ဟား”

ကုိသိန္းေဖ၏ ေလွာ္တက္မွေရမ်ားသည္ တဖြားဖြားျဖာထြက္လ်က္ရွိသည္။ ကမ္းစပ္မွ ငါးျပက္ကေလးမ်ား သည္ လူသံၾကားေသာ အခါ ေရထဲသုိ႔ ဆင္းေျပးၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚသား ဖ်ာပံုေမြး၊ ဖ်ာပံုႀကီးျဖစ္ေသာ္ လည္း ေရကူးတတ္ျခင္းမရွိေခ်။ သုိ႔တေစ ယခု ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ လူးလဲ့လူးလဲ့ လႈပ္ယိမ္းေနေသာ ေဘာက္တူငယ္ျဖင့္ ခရီးသြားလ်က္ရွိရပါသည္။ ထုိအခုိက္ ကုိသိန္းေဖ သည္ ေလွာ္ခတ္ေနေသာ ေဘာက္တူကုိ ကမ္းစပ္ဓနိပင္မ်ားၾကားသုိ႔ ထုိးကပ္လုိက္ပါသည္။ ရုတ္ခ်ည္းျဖစ္၍ ကၽြန္ေတာ္ အံ့အားသင့္သြားပါသည္။
“ကုိျမလိႈင္၊ ကမ္းေပၚ ခဏ တက္ေနလုိက္ဗ်ိဳ႕”
ကၽြန္ေတာ္ သည္ ကုိသိန္းေဖ ေျပာလုိက္သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ အေျခအေနကုိ ရိပ္မိလုိက္သျဖင့္ ဓနိေတာ အတြင္းသုိ႔ တက္၍ ပုန္းေအာင္းေနလုိက္ပါသည္။ မၾကာပါေခ်။ တထုတ္ထုတ္ျမည္လ်က္ ခုတ္ေမာင္း လာ ေသာ ေမာ္ေတာ္သမၺန္တစ္စင္း၏ အသံကုိ ၾကားရပါသည္။ ယင္းေမာ္ေတာ္ေပၚတြင္ ဂ်ပန္စစ္သားမ်ား အျပည့္ ပါ၀င္လာၾကၿပီး ကုိသိန္းေဖ၏ ေဘာက္တူေဘးမွပင္ ျဖတ္၍ ခုတ္ေမာင္းသြားပါသည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ ကုိသိန္းေဖ သည္ လက္တြင္ ကုိင္ထားေသာ ပုိက္ကြန္ကုိ ျဖန္႔ႀကဲလ်က္ ငါးဖမ္းေနေလသည္။ ေမာ္ေတာ္သံ လံုး၀ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေသာအခါမွပင္ ကုိသိန္းေဖ၏ အခ်က္ေပးသံ ထြက္ေပၚလာပါသည္။

“ဘယ္သူေတြလဲဗ်”
“ငပုေတြ တစ္ဒါဇင္ေလာက္ ပါလာတယ္”
“ကင္းလွည့္တာနဲ႔ တူတယ္”
“ဟုတ္လား။ ျဖတ္သာတုိက္လုိက္ရရင္ အပြပဲ။ ဟင္း ... ဟင္း”
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေဘာက္တူကုိ တျဖည္းျဖည္း ေလွာ္ခတ္လာခဲ့ၾကသည္မွာ ေန၀င္ဖိ်ဳးဖ်အခ်ိန္တြင္ က်ိဳကၠဘာ ရြာသုိ႔ ေရာက္ခဲ့ၾကပါသည္။ က်ိဳကၠဘာရြာသူႀကီးမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၏ အမာခံရဲေဘာ္တစ္ဦးျဖစ္၍ ၎၏ ရြာ တစ္ရြာလံုး၌ ရဲေဘာ္ ၃၀ ေက်ာ္မွ် ျဖန္႔က်က္ေနထုိင္လ်က္ ရွိသည္။ ဂ်ပန္မ်ား ၀င္ထြက္ သြားလာေနသည့္ ၾကားမွပင္ သခင္သာဖန္သည္ ၎ရဲေဘာ္မ်ားကုိ လံုၿခံဳစြာပင္ ေစာင့္ေရွာက္ထားႏုိင္ခဲ့သူလည္းျဖစ္ပါသည္။

“ဗ်ိဳ႕ ... သူႀကီး သခင္သာဖန္ႀကီး ရွိလားဗ်ိဳ႕”
ကၽြန္ေတာ့္အသံကုိ က်က္မိေသာ သခင္သာဖန္သည္ ကမ္းစပ္သုိ႔ အေျပးအလႊားဆင္းလာသည္။ ၎၏ ေနာက္မွ ဂ်ပန္စကားျပန္ ကုိသိန္းႏုိင္ႏွင့္ ေမာင္ေမာင္သန္းတုိ႔ကုိပါ ေတြ႕လုိက္ရသျဖင့္ အံ့ၾသမိသည္။ ၎တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ ယခုကဲ့သုိ႔ ေရာက္ရွိေနျခင္းသည္ ဖ်ာပံုၿမိဳ႕၏ ေျပာင္းလဲမႈ တစ္ခုခုအတြက္ ျဖစ္လာလိမ့္မည္ကုိမူ တြက္ဆမိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ထင္သည့္အတုိင္းပင္ သူႀကီး အိမ္ေပၚတြင္ ထုိင္မိလုိက္သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိင္နက္ ဖ်ာပံုၿမိဳ႕နယ္အတြင္း ဂ်ပန္တပ္မ်ား၏ လႈပ္ရွားမႈမ်ားကုိ ဂဃနဏ သိရပါေတာ့သည္။ ဂ်ပန္တပ္မ်ားသည္ ဖ်ာပံုၿမိဳ႕ေပၚတြင္ ဟန္ျပမွ်သာ ထားရွိၿပီး အခ်က္အခ်ာ က်ေသာ ေက်းရြာမ်ား သုိ႔ ျဖန္႔က်က္ တပ္စဲြထားလ်က္ ရွိ ေၾကာင္း သိရပါသည္။ ဥပမာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၏ အခ်က္အခ်ာႏွင့္ အင္အား အေတာင့္တင္းဆံုးျဖစ္သည့္ ဖ်ာပံု ၿမိဳ႕၏ ေတာင္ဘက္ပုိင္း၊ ပင္လယ္ပုိင္းတစ္ခုလံုး၊ က်ံဳကဒြန္း၊ ဆိပ္မ စသည့္ရြာတုိ႔တြင္ ဂ်ပန္တပ္ခဲြစတ္ခုမွ် ရွိေသာ အင္အား မ်ားျဖင့္ တပ္ဆဲြထားပါသည္။

“တျခားဘာထူးေသးလဲ”
“စိတ္ထိခုိက္စရာ သတင္းတစ္ခုေတာ့ ေျပာရဦးမယ္ဗ်ာ။ ေညာင္လမ္းငူက ဖမ္းထားတဲ့ ရဲေဘာ္ ၃ ေယာက္ဟာ ကင္ေပေတြ ညွင္းတာနဲ႔ ေသသြားၾကၿပိ”
“ဗ်ာ ... ေသၿပီဟုတ္လား”
“အင္း ...”
ကၽြန္ေတာ္ စကားဆက္၍ မေျပာႏုိင္ေတာ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္၏ ပါးျပင္ေပၚတြင္ မ်က္ရည္မ်ား က်ဆင္းလာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ငုိေသာအခါ က်န္ရဲေဘာ္မ်ားလည္း မ်က္ရည္က်သည္။
“ေတာက္ ... တုိက္ရင္းခုိက္ရင္း ေသရတာထက္ ခုလုိ ေခ်ာင္ပိတ္အမိခံၿပီး ေသရတာ နာတယ္ဗ်ာ”
“ရဲေဘာ္ေတြ က်ဆံုးသြားတယ္ဆုိတာ ေသခ်ာရဲ႕လားဗ်ာ”
“ေသခ်ာပါတယ္”

“ဘယ္သူ႔ဆီက သတင္းရတာလဲ”
“ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ မိခဲ့တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ေသခ်ာေအာင္ ရဲေဘာ္ေတြ အေလာင္းျမွဳပ္တဲ့ဆီ ကၽြန္ေတာ္ပဲ လုိက္သြားပါတယ္”
ကုိသိန္းႏုိင္၏ ေနာက္ဆံုးစကားမ်ားအရ ကင္ေပတုိင္မ်ားသည္ ရဲေဘာ္ ၃ ေယာက္ကုိ အမ်ိဳးမ်ိဳး ညွဥ္းပန္း ႏွိပ္စက္မႈမ်ား ျပဳရာတြင္ လူ႔ေလာက၌ ထည့္၍ပင္ စဥ္းစား၀ံ့စရာမရွိေသာ နည္းမ်ားျဖင့္ ညွဥ္းပန္းမႈ ျပဳခဲ့ၾက သည္ကုိ ၾကားရေလသည္။
ေကာင္းကင္ျပင္ သည္ မည္းမည္းေမွာင္ေနသည္။ လမုိက္ရက္ျဖစ္၍ ၾကယ္မ်ားသည္ ထြန္းပလ်က္ရွိသည္။ မုိးမ်က္ႏွာျပင္ေပၚ မွ ၾကယ္မ်ား တစ္ခါတစ္ခါ ေၾကြလ်က္ရွိသည္။
မုိးမ်က္ႏွာ ၏ မ်က္ရည္ေပါက္မ်ားေလာ ...။

ဆက္ရန္
.

No comments: