အခက္အခဲဆိုတာမ်ိဳးက ဘယ္အရပ္၊ ဘယ္ေနရာမွာပဲေနေန ၾကံဳၾကရမွာခ်ည္းပါပဲ။
အခက္အခဲဆိုတာ အခ်ိန္ တန္ရင္လည္း ျပီးသြားစျမဲမို႕
ေရွ႕ကိုခ်က္ခ်င္းလက္လင္းေျခတစ္ လွမ္းမတိုးႏိုင္ေသးတဲ့ တိုင္ေအာင္ တစ္လက္မ
ခ်င္း တိုးလို႕ရလည္း တိုးရမွာပဲ ဆိုတဲ့ဇြဲနဲ႕ ကၽြန္မရဲ႕ေရွ႕လာမဲ့ဘ၀
အေျခခ်ႏိုင္ ဖို႕ ျပင္ဆင္ ရျပီဆိုပါေတာ့ေလ။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္ ...
အပိုင္း (၃၉)
စိတ္ကူးအိပ္မက္ဆိုတာ ေလထဲမွာ တိုက္အိမ္ေဆာက္ျခင္းပါပဲ။ Blue Printနဲ႕ ေျမၾကီးေပၚမွာ အုတ္ျမစ္ခ်ႏိုင္ ဖို႕က်ေတာ့ စိတ္ကူးယဥ္ရုံနဲ႕မရဘဲ တကယ္ကိုယ္ထိလက္ေရာက္လႈပ္ရွားမႈျပမွပဲ အေကာင္အထည္ ရုပ္လုံး ေပၚလာ မွာေပါ့ေနာ္။ ဒါေၾကာင့္ ပညာရွင္ GOETHEက ကိုယ့္ရဲ႕ ရည္မွန္း ခ်က္ေအာင္ျမင္ဖို႕အတြက္ စတင္ လႈပ္ရွားျဖစ္ဖို႕က အဓိကအေရးၾကီးဆုံး က႑တစ္ခုပါတဲ့။ စိတ္ ကူးကေန ကိုယ္ေတြ႕စတင္ လႈပ္ရွားမႈ္ေတြေၾကာင့္ ကမၻာရဲ႕ျဖစ္ရပ္အေထြေထြေျပာင္းလဲ ရသလိုပဲ ကိုယ့္ဘ၀ရဲ႕ အေျပာင္းအလဲတစ္ခုအတြက္ ကၽြန္မစတင္ လႈပ္ရွားၾကည့္ရေပမယ္ေပါ့။
ဒါေၾကာင့္ေရာက္ရိွေနတဲ့ ေနရာအစိမ္းတစ္ခုအေၾကာင္း သိရေအာင္ ေလ့လာၾကည့္မယ္လို႕ စိတ္ကူးမိပါတယ္။ ကိုယ္အေျခခ်မဲ့ အရပ္ေဒသရဲ႕ လမ္းေတြလည္း သိထားဦးမွ၊ အရာရာကို သူတစ္ ပါးအားကိုးနဲ႕ခ်ည္း ေနဖို႕ အျဖစ္ေသး ဘူးေလ။ ေျခတစ္လွမ္းမတိုးႏိုင္ေသးရင္ေတာင္တစ္လက္မ ေလာက္တိုးလို႕ရလည္း တိုးၾကည့္ရမွာပဲ ဆိုတဲ့ခံယူခ်က္ နဲ႕ တစ္ည္ေန သမီးယမင္းအလုပ္က ျပန္လာေတာ့ "မာမီ့ကို သမီးရဲ႕ကား ခဏငွားကြာ"လို႕ သြားေျပာ ရပါတယ္။
ယမင္း မွာ ေက်ာင္းလည္းတက္ရင္း၊ အလုပ္အခ်ိန္ပိုင္း လုပ္ရင္းသြားေရးလာေရးအတြက္ လိုအပ္တာမို႕ သူ႕၀င္ေငြေလး နဲ႕ သူ႕ဟာသူ စုေဆာင္းျပီး ၀ယ္ထားတဲ့ တိုယိုတာ Mark II ဆိုတဲ့ ကားေလးတစ္စီး ရိွပါတယ္။ အေမရိကား မွာက ကားဆိုတာ ဇိမ္ခံပစၥည္းအျဖစ္ထက္ ကိုယ့္ေျခေထာက္ကဲ့သို႕ အားကိုးရာမရိွမျဖစ္ လိုအပ္ပစၥည္း တစ္ခုလို ျဖစ္ေနတာပါ။ တစ္ေနရာတစ္ေနရာက အေ၀းၾကီးရယ္၊ လမ္းေလွ်ာက္ သြားလို႕ရ တဲ့ ေနရာေတြ မဟုတ္ဘူးေလ။
ျမိဳ႕ေတာ္ၾကီးေတြျဖစ္တဲ့ နယူးေယာက္တို႕၊ ၀ါရွင္တန္တို႕၊ ေလာ့စ္အိမ္ဂ်လိစၥတိုက၊ စန္ဖရန္ စစၥကိုတို႕၊ မာယာမီ၊ ရိွကာကို စတဲ့ေနရာေတြမွာက ျပည္သူလူထုသုံး ခရီးဆက္သြယ္ေရး ေတြကအလြန္ကို လြယ္ကူတာပါ။ Metroေခၚတဲ့ ေျမေအာက္ေျမေပၚ တစ္မိနစ္တစ္ခါ ေလာက္ထြက္ေနတဲ့ မီးရထား စီးမလား၊ ဘတ္စ္ကား စီးမလား၊ တကၠစီေခၚခ်င္ရင္လည္း လမ္းေပၚမွာ မြစိၾကဲေျပးေနတဲ့ ကားကိုလက္တားေခၚစီးလိုက္ရုံပါပဲ။ သားတို႕ေန တဲ့ သႏၱာ စမ္းကျမိဳ႕သစ္တည္ထားတာ သိပ္ၾကာေသးတာ မဟုတ္ဘူး။ ျမိဳ႕သစ္မို႕လို႕ စနစ္တက်နဲ႕ ေဆးရုံေကာင္း၊ ေက်ာင္းေကာင္းေတြရိွတာ မွန္ပါရဲ႕။ ဒါေၾကာင့္လည္း သားကဖေလာ္ရီဒါ ကိုအလုပ္ေျပာင္း ရလို႕ ေနဖို႕ျမိဳ႕ေရြးတဲ့အခါမွာ ကေလးေတြအတြက္ အဓိက အေရးၾကီး ဆုံး ျဖစ္တဲ့ေက်ာင္းေကာင္းေကာင္း ရိွတဲ့ေနရာနဲ႕ ေဆး၇ုံေကာင္းရိွတဲ့ေနရာကို ေရြးခဲ့တာပါ။
ဒါေပမဲ့ မာယာမီလို ျမိဳ႕ၾကီးမဟုတ္လို႕ အမ်ားျပည္သူသုံး ခရီးလမ္းဆက္သြယ္ေရးက မျပည့္စုံပါဘူး။ လူလတ္တန္းစား လူငယ္လူရြယ္ေတြ ေနတဲ့ေနရာ ဆိုေတာ့လည္း ကိုယ္ ပိုင္ကားအားကိုးနဲ႕ သြားလာတာ မ်ားတာေၾကာင့္ ျပည္သူသုံးဘတ္စ္ကားကို အားကိုးမျပဳ ၾကတာလည္းပါတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ဘတ္စ္ကားက နာရီ၀က္မွ တစ္စီးလာတာမို႕ ကိုယ္ပိုင္ကား မရိွတဲ့သူမ်ိဳးေလာက္အတြက္ပဲ အသုံးခ်စရာျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။ ဒီေတာ့ အားမထား ေလာက္တဲ့ဘတ္စ္ကားကို စဥ္းစားတဲ့အထဲ မထည့္ေတာ့ဘဲ ကိုယ္ပိုင္ကားနဲ႕ သြား လာႏိုင္ ေရးအတြက္လမ္းေတြ သိဖို႕ လိုအပ္တယ္လို႕ ဆင္ျခင္ျပီး ျပင္ဆင္မိတာပါ။
ယမင္းအလုပ္ က ျပန္ေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္ဆိုေတာ့လည္း ေန၀င္မိုးခ်ဳပ္ျဖစ္ေနျပီေပါ့။ ကၽြန္မ နဲ႕ဘယ္သူ အေဖာ္လိုက္ၾကမလဲ ေမးလိုက္တာနဲ႕ အေပ်ာ္လိုက္ျပီး ကားစီးၾကမဲ့အဖြဲ႕က မနည္းမေနာ္။ သမီးေထြးသူဇာ၊ သားငယ္အိႏၵာနဲ႕ ေမးသုံးေယာက္ အပါအ၀င္ဆိုေတာ့ တစ္အုပ္ၾကီးျဖစ္ပါေလေရာ။ ကားထြက္တာနဲ႕ ဆူညံလို႕ ကေလးေတြ တစ္ေယာက္တစ္ ေပါက္ေျပာၾကရယ္ၾက၊ ပြဲကိုစည္လိုက။ ကၽြန္မလည္းခပ္တည္တည္နဲ႕ အေမရိကားေျမေပၚ မွာပထမဦးဆုံးစျပီးေမာင္းရတာမို႕ နည္းနည္းေတာ့ရင္အဖိုခ်င္သား...။
"အံမယ္...ဘာျဖစ္ေသးလဲ။ ျမန္မာျပည္က လမ္းလည္း လမ္းပဲ၊ အေမရိကားလမ္းကေရာ ဘာနဲ႕ခင္း ထားတာမွတ္လို႕၊ ကတၱရားလမ္းခ်င္းအတူတူ ဘာမႈရမွာလဲ"နဲ႕ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ အားေပးျပီးေမာင္းေလတယ္ေပါ့။ သႏၱာစမ္း က ျမိဳ႕လယ္လမ္းမၾကီးျဖစ္တဲ့ Sampleလမ္း ေပၚမွာတည့္တည့္ၾကီး ေမာင္းသြားရင္း လမ္းေဘး ၀ဲယာက အမွတ္အသားေတြကိုလည္း ဂရုထားၾကည့္ျပီး မွတ္ထားရပါေသးတယ္။ သိပ္မၾကာဘူး၊ ကၽြန္မကား နဲ႕ေနာက္မွာ ရဲကား ကမီးတဖ်ပ္ဖ်ပ္လင္းျပီး ပါလာတာကို ေနာက္ၾကည့္မွန္ထဲမွာ ျမင္မိသားပဲ။ ရုပ္ရွင္ေတြထဲ မွာ ဒါမ်ိဳး ျမင္ဖူးထားတာမို႕ "ေၾသာ္...ဒါရဲကားကိုး"လို႕ သေဘာေပါက္မိပါရ႕။ အဲလို မီးတ ဖ်ပ္ဖ်ပ္ နဲ႕အခ်က္ျပေနတာဟာ ကၽြန္မနဲ႕သက္ဆိုင္ျပီး ရပ္ေပးရမယ္ဆိုတာကို နားမလည္ ေတာ့ရပ္ရေကာင္းမွန္းမသိဘဲ ဆက္ျပီးေမာင္းျမဲေမာင္းေန လိုက္တာေပါ့။
ခဏၾကာေတာ့ ရဲကားက ကၽြန္မေရွ႕ကန္႕လန္႕၀င္ထိုးလိုက္ျပီး လက္ျပရပ္ခိုင္းပါတယ္။ ဒီေတာ့မွ ဘာကိစၥပါလိမ့္ ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႕ ကၽြန္မကားကိုရပ္လိုက္ရပါတယ္။ ရဲအရာရိွက ကားထဲက ဆင္းလာျပီး ကၽြန္မေဘးကို လာရပ္ရင္း...
"ခင္ဗ်ား ကို ကားရပ္ဖို႕အခ်က္ျပေနတာ ဘာျဖစ္လို႕ မရပ္တာလဲ"နဲ႕ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းပဲ ေမးပါတယ္။
"ဟင္... ဟုတ္လား၊ မီးေတြလက္ေနတာေတာ့ ကၽြန္မျမင္သားပဲ၊ အဲဒါရပ္ရမယ္လို႕မွ မသိ ဘ ဲ၊ ဒါေၾကာင့္ ဆက္ျပီး ေမာင္းေနမိတာ၊ Sorryပဲရွင္"လို႕ ေျပာေတာ့...
ဘယ္ကေရာက္ေန တဲ့ ေတာသူမကို လာေတြ႕ေနရလဲဆိုတဲ့ ပုံစံမ်ိဳးနဲ႕ ခပ္ျပံဳးျပံဳးကိုျဖစ္လို႕..
"ေက်းဇူးျပဳျပီး ခင္ဗ်ား ရဲ႕ ကားေမာင္းလိုင္စင္ကို ၾကည့္ပါရေစ"တဲ့။
"ရပါတယ္၊ ဒီမွာ"လို႕ ကၽြန္မလည္း ပိုက္ဆံအိတ္ထဲက ထုတ္ျပီးျပလိုက္ တာေပါ့။ ျမန္မာ ျပည္က ထြက္မလာခင္ ကတည္းက အေမရိကားေရာက္ရင္ ကားေမာင္းႏို္င္ဖို႕ International လိုင္စင္ကို တစ္ခါတည္း အပါယူ လာျပီးသားပါ။ လိုင္စင္ကိုၾကည့္ျပီး...
"ခင္ဗ်ား ဒီကို လာလည္တာလား"တဲ့။
"မဟုတ္ ပါဘူး၊ ကၽြန္မငါးႏွစ္ေလာက္ေနမယ္ စိတ္ကူးျပီး လာခဲ့တာပါ"
"ဒါဆိုရင္ ဒီလိုင္စင္ နဲ႕ ေမာင္းလို႕မရဘူး၊ ဖေလာ္ရီဒါျပည္နယ္လိုင္စင္ကို သြားယူပါ၊ အခု လည္းခင္ဗ်ားျမိဳ႕ထဲမွာ Beam Lightၾကီး နဲ႕ ေမာင္းေနတာ၊ ဒါေၾကာင့္ကၽြန္ေတာ္က အခ်က္ျပရပ္ခိုင္းတာ၊ ျမိဳ႕ထဲမွာ Beam Lightနဲ႕ ေမာင္းခြင့္ မရိွပါဘူး"တဲ့။
"ေၾသာ္...ဟုတ္လား၊ ကၽြန္မမသိလို႕ Sorryပဲ"လို႕ ဒုတိယမၸီ ေဆာရီးလည္း ေျပာျပီးရာ..
"ရပါတယ္" တဲ့။ သူ႕ကားဆီ ျပန္သြားေလရဲ႕။
သူက Beam Lightနဲ႕ မေမာင္းရဘူးဆိုေတာ့ အဲဒီ Beam Lightကိုေျပာင္းဖို႕ ခလုတ္ရွာ ၾကည့္ေတာ့ ရွာမရဘူး၊ ကိုယ္ေမာင္းေန က်ကားလည္း မဟုတ္ေတာ့ ဘယ္ပစၥည္းက ဘယ္ ေနရာဆိုတဲ့ ကားအထာကိုလည္း မသိ ဘူးေပါ့။ ဟိုႏွိပ္ဒီႏွိပ္ ေလွ်ာက္ႏွိပ္ၾကည့္ျပီး ရွာမရ ေတာ့လည္းရဲအရာရိွကို လွမ္းၾကည့္မိပါတယ္။ သူကလည္း ကားထဲေရာက္ျပီး လို႕ ဘီး ေတာင္လိမ့္စျပဳေနပါျပီ။ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ သူ႕ကိုပဲ ဟြန္းႏွစ္ခ်က္ေလာက္ ဆက္တီးျပီး ေခၚ လိုက္ ရတာပဲ။ ကၽြန္မရဲ႕ဟြန္းသံကို ၾကားေတာ့ ထြက္ေနဆဲကားကို ရပ္ျပီး ဆင္းလာပါ တယ္။
Now! What! ဆိုတဲ့ပုံစံ မ်က္ႏွာေပးနဲ႕ေလ။
"ဒီမွာ ရွင့္ကို ဒုကၡေပးရတာ Sorry ပဲေနာ္၊ Beam Lightကိုေျပာင္းဖို႕ ခလုတ္ရွာမရလို႕ ကၽြန္မကိုျပစမ္း ပါဦး"ဆိုေတာ့...
"ဒါ ခင္ဗ်ားရဲ႕ကား မဟုတ္ဘူးလား"တဲ့။
"မဟုတ္ဘူး၊ ကၽြန္မသမီးရဲ႕ကားကို ငွားလာတာ၊ လမ္းေတြသိေအာင္ ေလ့လာခ်င္လို႕"
"ခင္ဗ်ားေရာက္တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာျပီလဲ"
"တစ္ပတ္ ရိွျပီ"
ဒီေတာ့ သူကကၽြန္မကိုၾကည့္ျပီး ရယ္ရင္း"ကဲ...ဒီမွာ ေက်းဇူးျပဳျပီး ခင္ဗ်ားကို တိုက္တြန္း ပါရေစ၊ ဒီေနရာကေန အိမ္ကိုျပန္ရင္ေကာင္းမယ္ ထင္ပါတယ္၊ ခင္ဗ်ားေနရာကိုလည္း မကၽြမ္းဘူး၊ ကားအေၾကာင္းကိုလည္း ဘာတစ္ခု မွ မသိဘူး၊ အေမရိကားက ယာဥ္ေမာင္း ဥပေဒေတြကိုလည္း မသိဘူး၊ ေနာက္ျပီးခင္ဗ်ားကားနဲ႕အျပည့္ ကေလးေတြ လည္း ပါလာေသးတယ္၊ အႏၱရာယ္မ်ားလြန္းပါတယ္ခင္ဗ်ာ၊ ဖေလာ္ရီဒါ လိုင္စင္သြားေျဖျပီးမွပဲ ကားေမာင္း ဖို႕ အၾကံျပဳပါရေစ။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာကို လက္ခံပါ"ဆိုျပီး ကၽြန္မကို Beam Lightေျပာင္းရမယ့္ ခလုတ္ျပေပး ရင္း Good Luckလို႕ ႏႈတ္ဆက္သြားလရဲ႕။
ကၽြန္မအျဖစ္ကလည္း ၾကည့္ပါဦး၊ ရဲအရာရိွကို သုံးခါေလာက္ "ေဆာရီး"လိုက္ရျပီးမွ ဘယ္ ခရီးမွမေပါက္ ဘဲ ျပန္ေရာက္လာခဲ့ရတာမို႕ စိတ္ထဲမွာမခ်င့္မရဲျဖစ္မိပါတယ္။ "ေအးေလ၊ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ၊ ကိုယ္ လိုခ်င္တာ ျဖစ္ဖို႕ၾကိဳးစားရသလို အခ်ိန္အခါကိုလည္း ေစာင့္ရ တတ္တာပဲမဟုတ္လားေနာ္" ဒီလိုပဲေတြးျပီး စိတ္ကိုေျဖလိုက္ ရတယ္ေပါ့။ ရဲအရာရိွေျပာသ လိုဖေလာ္ရီဒါလိုင္စင္ ရယူဖို႕ အတြက္ ေခၽြးမေဘာ္ဘီ ကို ေမးၾကည့္ေတာ့ ပထမဦးဆုံး ေရး ေျဖစာေမးပြဲ ေျဖရမွာတဲ့။ အဲဒီအတြက္ ဖေလာ္ရီဒါ ယာဥ္ေမာင္း လိုင္စင္ရုံးက ျပ႒ာန္းထား တဲ့ လမ္းညႊန္စာအုပ္ကေလးကို ေလ့လာဖို႕ယူလာေပးပါတယ္။
စာအုပ္ကေလး ကို ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ ယာဥ္ေမာင္းစည္းကမ္း ဥပေဒေတြနဲ႕အတူ လမ္းမွာျပ ထားတဲ့ Road Signေတြ ကိုလည္း အေသးစိတ္ေဖာ္ျပထားတာ မို႕ ေသေသခ်ာခ်ာ နားလည္ ေအာင္မွတ္သား ရပါတယ္။ ေရးေျဖ ေအာင္ျပီဆိုကာမွ ေနာက္တစ္ဆင့္ ရဲအရာရိွကိုေဘး ထိုင္ခုံမွာ ထားျပီး လက္ေတြ႕ေမာင္းျပ ရပါဦးမယ္။ အဲဒီႏွစ္ခုစလုံး စစ္ေဆးတာေအာင္မွ လိုင္စင္ထုတ္ေပးတာတဲ့ေလ။
လိုင္စင္မေျဖခင္ မွာလည္း ျပႆနာတစ္ခုက ရိွပါေသးတယ္။
ကၽြန္မတို႕ ျမန္မာျပည္မွာ ကၽြမ္း၀င္ျပီး ေမာင္းလာခဲ့တဲ့ ကားေတြက Shiftဂီယာေတြနဲ႕ မဟုတ္လားေနာ္။ ဒီက အေမရိကန္လုပ္ ကားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ာက Automatic ဂီယာေတြနဲ႕မို႕ အဲဒီကားမ်ိဳး ကို ေမာင္းတတ္ဖို႕ ေခၽြးမေဘာ္ဘီကိုပဲ သင္ျပေလ့က်င့္ခိုင္းရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ Automatic ဂီယာကို ကၽြမ္း၀င္ က်င္လည္ သြားေတာ့မွ ေဘာ္ဘီက လိုင္စင္ရုံးကို လိုက္ပို႕ေပးတယ္ေပါ့။
ေရးေျဖမွာက ကားေမာင္းဆိုင္ရာ ဥပေဒေမးခြန္းႏွစ္ဆယ္နဲ႕ လမ္းညႊန္စည္းကမ္း ဆိုင္းဘုတ္ ငါးခု အပါအ၀င္ေမးခြန္း ႏွစ္ဆယ့္ ငါးခု ရိွပါတယ္။ အဲဒီအထဲက တစ္ဆယ့္ငါးခု မွန္ေအာင္ေျဖႏိုင္ရင္ စားေမးပြဲေအာင္ တာပါပဲ။ ေရးေျဖဆိုေပမဲ့ Yes, Noဆိုတာ ကြက္လပ္ ေျဖရတဲ့ Multiple Choice ဆိုေတာ့ မခဲယဥ္းလွဘူးေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ေမးခြန္းေတြ က လြယ္မ ေယာင္နဲ႕ အနီးစပ္လွည့္ကြက္ကေလးေတြ မ်က္စိလည္ေအာင္ ထည့္ေပးထားတာ မို႕ ယာဥ္ေမာင္းစည္းကမ္း ဥပေဒကိုတကယ္နားမလည္ရင္ေတာ့ ေအာင္ဖို႕ မလြယ္ပါဘူး။ တခ်ိဳ႕ေတြ တစ္ခါ မက သုံးေလးခါ ေျဖရတဲ့သူေတြေတာင္ ရိွတယ္တဲ့။ ဘယ္ႏွခါသြားေျဖ ေျဖေျဖလို႕ရပါတယ္။ တစ္ခါေျဖ ရင္ ဟိုအခ်ိန္တုန္းကေတာ့ သုံးေဒၚလာ ေပးရတာမို႕ မမ်ား လွပါဘူး။
အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ ေရးေျဖကို တစ္ခါတည္းေအာင္တတ္ၾကျပီး လက္ေတြ႕ေမာင္းျပရတဲ့ အခါက်မွ စားေမးပြဲအက်မ်ားၾကတာတဲ့။ ကိုယ္ေဘးမွာ ရဲအရာရိွကထိုင္ျပီး သူလမ္းညႊန္တဲ့ အတိုင္းကိုယ္က လိုက္ျပီးေမာင္းျပ ရတာေလ။ ဘယ္ခ်ိဳး ညာခ်ိဳးဆိုရင္လည္း မီးအခ်က္ျပ ခလုတ္ကိုႏွိပ္ပါမွ။ ေနာက္ျပီး ဒီမွာက ကားလမ္းေတြ က အက်ယ္ၾကီးေတြရယ္။ မီးအခ်က္ ျပခလုတ္ကိုႏွိပ္ပါမွ။ ေနာက္ျပီး ဒီမွာက ကားလမ္းေတြက အက်ယ္ၾကီးေတြ ရယ္။ အသြား သုံးလိုင္း၊ အျပန္သုံးလိုင္း ေျခာက္လိုင္းရိွတာက ခပ္မ်ားမ်ား။ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ တစ္ဖက္ ေလးလိုင္း စီတာင္ရိွေသးတာမို႕ လိုင္းကူးမယ္ဆိုရင္လည္း မီးအခ်က္ျပထားဖို႕ မေမ့ပါဦးမွ ျဖစ္တာ။
ယာဥ္ထိန္းမီးမရိွတဲ့ ေနရာေတြမွာ Stop Sign ဆိုတဲ့ "ရပ္ပါ"ဆိုင္းဘုတ္ေတြကလည္း ျမန္မာျပည္က ကြမ္းယာဆိုင္ေတြထက္ မ်ာေသးတယ္။ အဲဒီမွာ ဘရိတ္ကေလး တို႕ရုံတို႕ ျပီးလုပ္လို႕ရတာမဟုတ္ဘူး။ တကယ့္ ကို ေလးဘီးစလုံး Complete Stopလုံး၀ရပ္ရတာ၊ စိတ္ထဲကေန တစ္က တစ္ဆယ္အထိ ရြတ္ျပီးမွ ထြက္ရမွာ တဲ့။ ယာဥ္ထိန္းအခ်က္ျပ မီးနီး မီးစိမ္းေတြကလည္း ျမန္မာျပည္မွာလို နိမ့္နိမ့္ေလးမဟုတ္ဘဲ တာ၀တႎသာမွာ တက္ခ်ိန္ ထားတာမ်ိဳးဆိုေတာ့ အဲဒါကိုလည္း သတိထားၾကည့္ရပါေသးတယ္။ ကၽြန္မ တို႕ ျမန္မာ ျပည္မွာ မီး၀ါ ကိုျဖတ္ခြင့္မျပဳေပမဲ့ ဒီမွာျဖတ္ခြင့္ရိွပါတယ္။
အေမရိကားမွာ ကားေမာင္းရင္ ခါးပတ္ပတ္ၾကရတယ္။ ခါးပတ္မတ္ရင္ ဒဏ္ေငြ ေဆာင္ရ တာမို႕လူတိုင္း ကားေပၚေရာက္တာနဲ႕ ခါးပတ္ပတ္ျဖစ္ဖို႕လည္း သတိထားရပါေသးတယ္။ တစ္ခါက ျမန္မာမိတ္ေဆြ တစ္ဦးက သူ႕ အေတြ႕အၾကံဳကို ေျပာျပလို႕ ရယ္ရပါရဲ႕။ ျမန္မာ ျပည္မွာ ခါးပတ္ပတ္ေမာင္းေလ့မရိွတာ သူလည္း မသိဘူးေပါ့။ ကားလိုင္စင္သြးေျဖေတာ့ ေဘးကရဲအရာရိွက ခါးပတ္ပတ္ခိုင္းေတာ့ ခါးပတ္ကို ဘယ္မွာခ်ိတ္ရမလဲ စဥ္းစား ရတာ၊ ခလုတ္ေနရာ ရွာမေတြ႕လို႕ ပခုံးကေနရင္မွာသိုင္းျပီး ခါးေဘးမွာခ်ိတ္ရမဲ့အစား အနီးဆုံး လည္ပင္း မွာ သြားပတ္လိုက္တာ တစ္ခ်ီတည္း စာေမးပြဲက်ေရာတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကံေကာင္းလို႕ ၾကိဳးဆြဲခ်ျပီး သား မသာမျဖစ္တာ တဲ့ေလ။
ျပည္ပက လာသူေတြအဖို႕ ကိုယ့္နဲ႕မယဥ္ပါးတဲ့ ကိစၥေတြက အမ်ားသားမဟုတ္လားေနာ္။ တစ္ခါက တကၠစီကို က လာတဲ့သူတစ္ေယာက္ မီးပြိဳင့္က မ်ဥ္းၾကားမွာ ကားေတြလာတုန္း အတင္းျဖတ္ေျပး တာ ေတြ႕ေတာ့ရဲကဖမ္းျပီး "ေဟာဟိုမွာ Don't Walk ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ ျပထားတယ္၊ မျမင္ဘူးလား၊ ခင္ဗ်ားဘာျဖစ္ လို႕ ျဖတ္ရတာလဲ"လို႕ ေမးတဲ့အခါ...
"ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္ေတာ္ျမင္ပါတယ္၊ Don't Walkလမ္းမေလွ်ာက္နဲ႕ ဆိုထားတာမို႕ လမ္းမ ေလွ်ာက္ ဘဲ ေျပးျဖတ္တာပါ"လို႕ ျပန္ရွင္းျပတယ္တဲ့။ သူ႕ခမ်ာ အေျပးေကာင္းလို႕သာ ကားေအာက္ေရာက္ျပီး ပြဲခ်င္းမျပီး ရွာတာ။ အဲဒီလိုနားလည္မႈ လြဲမွားတာမ်ိဳးက ရိွပါေသး တယ္။
ကၽြန္မအေန နဲ႕ လမ္းေပၚမွာေမာင္းျပရတာက ျပႆနာမဟုတ္ပါဘူး။ ျမန္မာျပည္မွာက တည္းကက်င့္သားရေနျပီးသားပဲဟာ။ ဒီမွာဒီကားေတြက မ်ားျပားလြန္းျပီး ေရစီးသလို အဆက္မျပတ္သြားေနတဲ့ ယာဥ္ေၾကာထဲမွာ ေမာင္းရမွာ မ၀ံ့မရဲျဖစ္စရာၾကီးလို႕ အစက ထင္ထားမိတာပါ။ လက္ေတြ႕ေမာင္းၾကည့္ေတာ့ ကားေတြမ်ားေပမဲ့ သူ႕လမ္းနဲ႕သူ ယာဥ္ စည္းကမ္းအတိုင္းလိုက္နာျပီး မႏၱေလးျမိဳ ႕ မွာ ေမာင္းထား ဖူးရင္ေတာ့ ေတာ္ရုံအေနအ ထားေလာက္မ်ား အားငယ္စိတ္၀င္စရာမရိွပါဘူး။ မႏၱေလးမွာက လမ္းကက်ဥ္း ရတဲ့အထဲ ျမင္းလွည္း ကိုေရွာင္ရ၊ စက္ဘီးေတြ၊ ဆိုက္ကားေတြ ေရွာင္ရတဲ့အျပင္ လမ္းမေပၚ တက္ အိပ္ေန တဲ့ ေခြးေလေခြးလြင့္ေတြကအစ ေရွာင္ရတာမ်ိဳးပါ။
ဒီမွာေတာ့ သူ႕လမ္းနဲ႕သူ၊ စက္ဘီးသမားကလည္း စက္ဘီးလမ္းေပးမွာ စီးရတာ။ ကားလမ္းေပၚ တက္စီးရင္ ကားေတြကေရစီး သလို ဆက္တိုက္လာေနၾကတာမို႕ ပြဲခ်င္းျပီး ေသႏိုင္သလို မေသလို႕ရဲနဲတိုးရင္လည္း ဖမ္းျပီး ဒဏ္ေငြေဆာင္ရ၊ ရုံးတတ္ရ ျပႆနာမ်ား တာမို႕စက္ဘီးသမားကလည္း စည္းကမ္းကိုရိုေသလိုက္နာျပီး သူ႕လမ္းေပး မွာပဲ သူေနတာ ပါ။ေခြးေလေခြးလင့္ဆိုတာလည္း လုံး၀မရိွပါဘူး။ ေခြးေမြၚရင္ မွတ္ပုံတင္ ရပါတယ္။ ေခြးရဲ႕ လည္ပင္းေကာ္လာမွာ မွတ္ပုံတင္နံပါတ္၊ ေခြးရွင္ရဲ႕အမည္၊ ေနရပ္လိပ္စာနဲ႕ ဖုန္းနံပါတ္က အစ အကုန္ျပည့္စုံေအာင္ေရးျပီး ခ်ိတ္ထားရတာပါ။ ေခြးကိုအိမ္ျပင္ထုတ္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ လည္းေခြးရွင္ ပါရုံမကေသးဘူး။ ၾကိဳးခ်ည္ထားရတာမို႕ ေခြးေလေခြးလြင့္လည္း ေရွာင္ရွားစ ရာမလိုဘူးေပါ့။
ယာဥ္ေမာင္းစည္းကမ္းကို လိုက္နာျပီးေမာင္းလို႕ကေတာ့ တိုက္ခိုက္မႈျဖစ္ခဲပါတယ္။ အခန္႕ မသင့္လို႕တစ္ဖက္မွာ စည္းကမ္းမရိုေသသူမ်ိဳးနဲ႕ ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်ျပီး တိုးမိရင္ေတာ့ လည္းၾကမၼာဆိုးရဲ႕ဒဏ္ကိုခံရမွာပါပဲ။ ကံေကာင္းေထာက္မေန သမွ် ကိုယ့္ဘက္ကလည္း စည္းကမ္းရိုေသ လိုက္နာေနသမွ်မွာေတာ့ မိုင္ ၆၀၊ ၇၀ေပးထား တဲ့ အေ၀းေျပးလမ္းေပၚမွာ ကားေပါင္းရာေထာင္ခ်ီ ေမာင္းေနလို႕လည္း အႏၱရာယ္ကင္းႏိုင္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ျမိဳ႕ထဲ မွာ ေမာင္းျပရတာအတြက္ ေရွာေရွာရွဴရွဴျဖစ္သြားေပမဲ့ ေနာက္ဆုံးထား လုပ္ျပရတဲ့ Parallel parking မ်ဥ္းျပိဳင္ရပ္ျပရတာက်ေတာ့ ေဇာေခၽြးကိုျပန္သြားေတာ့တာပါ ပဲ။ ကၽြန္မကကားေမာင္းလိုင္စင္ကို စနစ္တက်ေမာင္းျပျပီး ရလာခဲ့ တာမဟုတ္ဘူး။ အခါသ မယကလည္း ဒုတိယစစ္ၾကီးျပီးခါစ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေတြစခါစ အခ်ိန္ ဆိုေတာ့ သိပ္ျပီးတိတိက် က်မရိွေသးဘူးေလ။
ရဲ၀န္ေထာက္ အန္ကယ္ဦးဘခက္ဆီ သြားျပီး "ကိုၾကီးက ကားေမာင္းသင္ေပးမွာတဲ့ အန္ ကယ္၊ အဲဒါ ခင္မၾကီးကို ကားေမာင္းလိုင္စင္ လုပ္ေပးပါဦး"လို႕ ေျပာလိုက္တာနဲ႕ လိုင္စင္ တစ္ခါတည္းရလာတာမို႕ ကိုၾကီး သင္ေပးတဲ့အတိုင္း လမ္းေပးမွာေတာ့ ေျဖာင့္ေအာင္ ေမာင္းတတ္ပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ အခုလိုကားတစ္စီးစာေလး ၀င္သာရုံေနရာေလး မွာ ေထာင့္ေလး ေထာင့္ကတိုင္ေလးတိုင္ စိုက္ထားျပီး အခ်ိဳးက်က်၀င္ႏိုင္ေအာင္ သြင္းျပဖို႕ က်ေတာ့ ကၽြန္မ မွာေဇာေခၽြးေတြျပန္ေအာင္ ျဖစ္ရေတာ့တာေပါ့။ ႏွလုံးတုန္ ရင္ခုန္၊ ေျခဖ်ား လက္ဖ်ားေတြ ေအးတဲ့ထိ ထိတ္လန္႕ျပီး မနည္းၾကိဳးစားပမ္းစားနဲ႕ ကားကိုတစ္လိမ့္ခ်င္း သြင္းပါမွအခ်ိဳးမ က်တက် နဲ႕ တိုင္ေလးတိုင္ၾကားထဲ ၀င္သြားေပေတာ့တယ္။ အေ၀းက ရပ္ၾကည့္ေနတဲ့ ေခၽြး မေဘာ္ဘီက ၾသဘာေပးတဲ့ အေနနဲ႕ သူ႕လက္မနဲ႕ လက္ညႇိဳးေလးနဲ႕ ၀လုံးပုံ လုပ္ျပီးကၽြန္မ ကိုေထာင္ျပေန လို႕ ႏွလုံးတုန္းရင္ခုန္ၾကားထဲက ျပံဳးရပါေသးတယ္။
ဒီလိုနဲ႕ စာေမးပြဲေတာ့ ေအာင္သြားေလရဲ႕။ ေရးေျဖစာေမးပြဲအျပီး ကိုယ္တိုင္ေမာင္းမျပရ ခင္မွာမ်က္စိေကာင္း၊ မေကာင္း လည္း စစ္ေဆးပါေသးတယ္။ ဒီသုံးခုစလုံးကို ေအာင္ျပီဆို ေတာ့မွက်သင့္ေငြ ဆယ္ေဒၚလာ သြင္းျပီး ကားလိုင္စင္ကတ္ျပားရဖို႕ ဓာတ္ပုံရိုက္ရပါတယ္။ ဓာတ္ပုံမရိုက္ခင္မွာလည္း ကိုယ္ေရးမွတ္တမ္းအစုံပါတဲ့ ပုံစံစာရြက္ ကိုျဖည့္ရေသးတယ္။ ဘာျဖစ္လို႕လဲ ဆိုရင္ ဒီမွာကာင္းေမာင္း လိုင္စင္ကတ္ျပား က ျမန္မာျပည္မွာကိုင္ရတဲ့ မွတ္ပုံ တင္ကတ္ျပားကဲ့သို႕ လိုအပ္ရင္ျပရတဲ့ အဓိကအေထာက္အထားအျဖစ္ သုံးၾက လို႕ပါပဲ။
ဓာတ္ပုံမရိုက္ ခင္ ျဖည့္ရတဲ့ပုံစံစာရြက္ထဲမွာ ကိုယ့္ရဲ႕ကုိယ္ေရးမွတ္တမ္းအျပင္ ခႏၶာကိုယ္ရဲ႕ အစိတ္အပိုင္းေတြ ကို လွဴ လိုပါက တစ္ခါတည္းပုံစံတစ္ခုပါ ျဖည့္ရေသးတယ္။ အဲဒါျပီးမွ ဓာတ္ပုံရိုက္ဖို႕ သတ္မွတ္ထားတဲ့ခုံမွာ သြားထိုင္ လိုက္ရုံပါပဲ။
တာ၀န္က်သူကကင္မရာ ခလုတ္ကေလး တစ္ခ်က္ႏွိပ္လိုက္တာနဲ႕ ကိစိၥကျပီးေရာ။ ငါးမိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ကိုယ့္ လက္ထဲမွာအနံႏွစ္လက္မ၊ အလ်ားသုံးလက္မပဲ ရိွတဲ့ပလတ္စတစ္ေလာင္းထားတဲ့ ကားလိုင္စင္ ကတ္ျပားေလး အပ္လိုက္တာပါပဲ။ မွတ္ပု့တင္ကတ္ျပားအျဖစ္ အေထာက္အ ထားစုံေအာင္လည္း အဲဒီပိစီေကြး ကတ္ျပားေလး ထဲမွာ အကုန္အစုံပါေအာင္ထည့္ထားျပီး သားေနာ္။ ဖေလာ္ရီဒါေျမပုံနဲ႕ ျပည္နယ္တံဆိပ္၊ ကၽြန္မရဲ႕ဓာတ္ပုံ၊ အဲဒီေဘးမွာ နာမည္အ ျပည့္အစုံအျပင္ေနရပ္လိပ္စာ၊ ေမြးႏွစ္နဲ႕ ေမြးလ၊ ေမြးတဲ့ရက္၊ အရပ္ ဘယ္ႏွေပ ဘယ္ႏွ လက္မွ၊ ဘာလူမ်ိဳး လိုင္စင္အမ်ိဳးအစား၊ လိုင္စင္နံပါတ္၊ ထုတ္ေပးတဲ့ေန႕၊ ကုန္ဆုံးတဲ့ေန႕၊ ကၽြန္မ ရဲ႕ထိုးျမဲလက္မွတ္နဲ႕တကြ ကိုယ္ခႏၶာအစိတ္အပိုင္း လွဴထားသူျဖစ္ရင္လည္း Organ Dona r ဆိုတဲ့ စာတန္းေလးေတာင္ ပါလိုက္ေသးတယ္။ ကားလိုင္စင္က ျမန္မာျပည္မွာလို ႏွစ္စဥ္လဲရတာမဟုတ္ဘူး။ ၆ႏွစ္မွ တစ္ခါပဲ လဲရတာပါ။ အဲဒီလိုင္စင္သက္တမ္းအတြင္းမွာ ဘာျဖစ္မႈမွမရိွခဲ့ရင္ စိတ္ခ်ရသူအျဖစ္နဲ႕ Safe Driveဆိုတဲ့ စာတန္းေလးေတာင္ ပါလိုက္ ေသးရဲ႕။
ကားေမာင္းလိုင္စင္တို႕၊ ကားမွတ္တင္တို႕က်ေတာ့ကိုယ့္ေမြးေန႕နဲ႕ သတ္မ်တ္ထားတာမို႕ အထူးျပဳျပီး မွတ္သားထား စရာမလိုေတာ့ဘူးေပါ့။ ကိုယ့္ေမြးေန႕ေရာက္ခါနီးက်ရင္ ကားမွတ္ပုံတင္ လဲဖို႕ တစ္လ အလိုေလာက္မွာ မွတ္ပုံတင္ရုံးကသတိေပးစာလႊာေလး စာတိုက္ကပို႕လာပါတယ္။ အဲဒီစာအိတ္ထဲမွာ အကယ္၍ ကိုယ္တိုင္ရုံးကို မသြားလိုရင္ လြယ္လြယ္နဲ႕ ကိစၥျပီးဖို႕ ပုံစံစာရြက္ကေလးနဲ႕အတူ လိပ္စာတပ္ျပီးသား စာအိတ္ တစ္ခုပါ ထည့္ေပးလိုက္ေသးတာေနာ္။ အခ်ိန္မကုန္၊ အလုပ္မရႈပ္လိုသူအတြက္ အဆင္ေျပတဲ့ နည္းေလး တစ္ခုပါပဲ။ ေပးလိုက္တဲ့ပုံစံကိုျဖည့္၊ က်သင့္ေငြကို ခ်က္လက္မွတ္မွာေရး၊ အဲဒါ ေတြနဲ႕ အတူ ေမာ္ေတာ္ကားအာမခံထားတဲ့ စာရြက္ကေလးပါအတူ စာအိတ္ထဲျပန္႕ထည့္ ပို႕ေပးလိုက္ရုံနဲက ကိစၥျပီးပါတယ္။
အခ်ိန္တန္ေတာ့မွတ္ပုံတင္ရုံးက မွတ္ပုံတင္စာရြက္အသစ္နဲ႕အတူ ကားရဲ႕ေနာက္က နံပါတ္ျပားေပးမွာ ကပ္ဖို႕ တစ္လက္မအရြယ္ေလာက္ရိွတဲ့ ပလတ္စတစ္ျပားေလး ႏွစ္ခုကို ပါစာတိုက္ကေနျပန္ပို႕ေပးလိုက္တာပါပဲ။ ကတ္ျပားေလးႏွစ္ခု မွာ တစ္ခုကကိုယ့္ရဲ႕ေမြးလ၊ ေနာက္တစ္ုက လိုင္စင္အသစ္လဲရမယ့္ႏွစ္၊ အဲဒီ ပလတ္စတစ္ျပားေလးကို ကားရဲ႕ေနာက္ ကလိုင္စင္ပလိပ္မွာလိုင္စင္ကုန္ဆုံးမဲ့လက ဘယ္ဘက္ေထာင့္မွာကပ္၊ ညာဘက္ အထက္ ေထာင့္မွာေတာ့ ကုန္ဆုံးမဲ့ႏွစ္ပါကပ္ေပါ့။ သူလည္းတစ္ႏွစ္ တစ္ႏွစ္အေသြးအေရာင္ မတူ ေအာင္္ခြဲ ထားပါေသးတယ္။ ဒီႏွစ္အနီဆို၊ ေနာက္ႏွစ္က်ေတာ့အစိမ္းေလး၊ ေနာက္ကေန လိုင္စင္ ပလိပ္ၾကည့္လိုက္ရုံနဲ႕ လိုင္စင္လဲျပီးသားလား၊ မလဲေသးဘဲရိွေနေသးလားဆိုတာ အေ၀းကပင္ျမင္ႏိုင္ပါ၏ ဆိုတဲ့အထဲကမို႕ အေရာင္နဲ႕ခြဲျခားထားတာေကာင္ေးသာ စနစ္ တစ္ခုပါပဲ။
အေမရိကားမွာ မစြမ္းမသန္သူေတြလည္း ကားေမာင္းၾကတာပဲ။ သူတို႕ကိုယ္သူတို႕ ဒုကၡိတ လို႕လည္း သေဘာမထားဘူး။ လူတန္းမေစ့ဘူးလို႕လည္း အားငယ္စိတ္မ၀င္ၾကပါဘူး။ သူတစ္ပါးရဲ႕ အကူအညီ ကိုရမွာအလြန္၀င္ေလးတတ္ၾကတယ္။ ဘယ္လိုအေျခအေနမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားျပီးရပ္တည္ၾကပါတယ္။ အဲဒီျခြင္းခ်က္ရိွသူ မ်ားအတြက္အစစအရာရာ လြယ္ကူေစေအာင္လည္း ဖန္တီးေပးထားတဲ့ စနစ္ကေလးေတြ ရိွထားေတာ့အဆင္ေျပေလတယ္ေပါ့။ လူထုသုံး ကားေနရာမွန္သမွ် အ၀င္၀ နဲ႕ အနီးကပ္ ဆုံးေနရာမွ ဘီးတပ္လွည္းပုံစံနဲ႕ ဆိုင္းဘုတ္ျပထားတဲ့ ကားရပ္စရာေနရာေတြ လုပ္ေပးထာ ပါတယ္။ ေမာ္ေတာ္ကား လိုင္စင္ပလိပ္မွာလည္း မစြမ္းမသန္သူမ်ားအတြက္ ဘီးတပ္ လွည္းပုံေလးေဖာ္ျပ ထားတာ မို႕ အေရးအေၾကာင္းဆိုရင္ လိုအပ္တဲ့အကူအညီခ်က္ခ်င္း ရေစႏိုင္တယ္ ဆိုပါေတာ့။
ကၽြန္မမွာ ကိုယ္တိုင္ကားေမာင္ရေတာ့မွာမို႕ အစစအရာရာသိေအာင္ လိုက္ျပီးၾကည့္၊ လိုက္ျပီးေလ့လာေန ရဆဲေလ။ ကိုယ္ေရာက္ရိွေနတဲ့ ေနရာကလည္း လူမ်ိဳးမတူ၊ ဘာသာ မတူ၊ ယဥ္ေက်းမႈမတူ၊ ဘာသာစကားမတူ၊ အေလ့အထ မတူ၊ အေရွ႕နဲ႕အေနာက္ဆိုတဲ့ အတိုင္းမတူၾကတာေတြက ခပ္မ်ားမ်ားမို႕ မ်က္စိလည္းဖြင့္၊ နားကိုလည္း စြင့္။ နားစြင့္ရတာ ေတာ့ေျပာမေနနဲ႕။ ကၽြန္မတို႕ၾကီးျပင္းလာခဲ့ရတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္က အဂၤလိပ္ လက္ေအာက္ မွာျဖစ္ခဲ့ေတာ့ အစစအရာရာက အဂၤလိပ္ပုံစံေတြပဲ လႊမ္းမိုးလာခဲ့တာပါ။ အဂၤလိပ္ေက်ာင္း ေနခဲ့ ရေတာ့ အဂၤလိပ္အသံထြက္ေတြနဲ႕ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္ခဲ့ရတာ မဟုတ္လားေနာ္။ ဒီက်မွ အေမရိကန္ အသံထြက္ေတြ ကို ၾကားဖူးရတာ။
သူတို႕ အသံထြက္က ကြဲျပားရတဲ့အထဲ စကားေျပာရင္လည္းလွ်ာဖ်ားနဲ႕ ျမန္ျမန္ေျပာလိုက္ ျပီဆိုရင္ လိုက္မမီေတာ့ပါဘူး။ မနည္းကိုနားစြင့္ျပီးနားလည္ေအာင္ ၾကိဳးစားရပါတယ္။ အသံထြက္မကဘူး။ အေခၚအေ၀ၚေတြ ကလည္း ကြဲျပားေနေသးတာပါ။ ကၽြန္မတို႕က လူေတြ႕ရင္ "ဟယ္လို"လို႕ ႏႈတ္ဆက္ေပမဲ့ အေမရိကန္ႏႈတ္ဆက္နည္းက "ဟိုင္း"တဲ့။ အေနၾကာေတာ့ ကၽြန္မတို႕လည္း သူတို႕နည္းတူ "ဟိုင္း" တက္သြားပါျပီ။ ေရာက္ခါစမွာ အေခၚအေ၀ၚမတူလို႕ ဒုကၡေရာက္ရတာေတြ အမ်ားၾကီးပါပဲ။ တစ္ေန႕မွာ ကိစၥတစ္ခု ရိွတာ နဲ႕ဘဏ္တိုက္ကိုသြားေတာ့ကၽြန္မေတြ႕လိုသူက အထပ္ငါးလႊာက ရုံးခန္းမွာတဲ့။ ဒါနဲ႕အဲဒီ ငါးလႊာကိုတက္ ဖို႕ ဓာတ္ေလွကားဘယ္နားမွာရိွမွန္း မသိဘူး။
"စုံစမ္းေရး"ဆိုတဲ့ ေနရာမွာထိုင္တဲ့မိန္းကေလးကို ကၽြန္မက Liftဘယ္မွာရိွလဲလို႕ ေမးေတာ့ ဒီမွာ Lift မရိွပါဘူး တဲ့။ ဟင္...ဒီေလာက္ဆယ္ထပ္ဆယ့္ႏွစ္ထပ္ ျမင့္တဲ့တိုက္ၾကီးမွာ အေပၚ တက္စရာဓာတ္ေလွကား မရိွဘူးဆိုတာ မဟုတ္ႏိုင္ေသးပါဘူး လို႕ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေတြးျပီး ...
"ကၽြန္မ ငါးထပ္ က ရုံးခန္းကိုသြားခ်င္တာ၊ Lift မရိွရင္ေလွကားကေရာ ဘယ္နားမွာလဲ"လို႕ ထပ္ေမးေတာ့...
"ေၾသာ္... Elevator ရိွတယ္ေလ၊ ဒီစၾကႍလြန္ျပီး ညာခ်ိဳးလိုက္ပါ၊ အဲဒီမွာ"တဲ့။
ေသပါေရာ။ ကၽြန္မတို႕က ဓာတ္ေလွကားကို ဟိုမွာ Liftလို႕ တစ္သက္လုံးေခၚလာခဲ့တာ မဟုတ္လားေနာ္။ အိမ္သာ ကိုလည္း Toilet လို႕ ႏႈတ္က်ိဳးေနာ ဒီမွာက်ေတာ့ Rest Room တဲ့။ ရုပ္ရွင္ကို Pictureလို႕ သြား မေျပာေလနဲ႕။ သူတို႕က Movie လို႕ေခၚတာမို႕ နားလည္ မွာမဟုတ္ဘူး။ စာပို႕လုလင္ကို Postman လို႕ေခၚေနက်။ ဒီမွာက Mail-man,အာလူးေၾကာ္ ကိုFrench Fries, ေဆးထိုးခံရတာကို Injection လို႕ကၽြန္မ တို႕ ေျပာသလို သူတို႕က်ေတာ့ Shot တဲ့။ ကေလးတြန္းလွည္းေလးကို Parmလို႕မေခၚဘဲ Stroller လို႕ ေခၚျပန္ေရာ။ ကေလးခုတင္ Cotကို Crib, တန္းစီတဲ့ Queue ကိုေတာ့ ဒီမွာေတာ့ Line, Holidayကို သူတို႕က Vacation, အနာကပ္တဲ့ Plasterကို Band Aid, ေဆးဆိုင္က်ေတာ့ Drug Store, ခ်စ္စရာေလး ျမင္ရင္ ကၽြန္မတို႕က So Sweetလို႕ေျပာရင္ သူတို႕က So Cuteတဲ့။
ေမာ္ေတာ္ကား နဲ႕ ပတ္သက္တဲ့အေခၚအေ၀ၚေတြကလည္း မတူတာ ရိွေသးတယ္။ ဓာတ္ဆီက Petrol မဟုတ္ဘူး။ Gasတဲ့။
ကားေရွ႕အဖုံးကို ကၽြန္မတို႕က ေဘာနတ္လို႕ ေခၚတာေနာ္။ ဒီမွာက Hoodဟုဒ္။ အိတ္ေဇာပိုက္က်ေတာ့ မာဖလာ တဲ့။ လမ္းေဘးက ပလက္ေဖာင္းကို Side Walkလို႕ေခၚျပန္ေရာ။ ကၽြန္မတို႕ဆီမွာ ေျခေထာက္နဲ႕ကန္ျပီး ကစားတဲ့ေဘာလုံးပဲြ ကို Football ေခၚေပမဲ့ ဒီမွာက Soccer (ေစာ္ကာ)။ အဲ..သူတို႕ Football ေခၚတဲ့ စကားနည္းက ေျခေထာက္နဲ႕ကန္တာမဟုတ္ဘဲ ေဘာလုံးကိုလက္နဲ႕ ဖမ္းတဲ့ဟာ။ ဘာျဖစ္လို႕ အေခၚအေ၀ၚေတြ ေျခရင္းေခါင္းရင္း လြဲမွားေနသလဲေတာ့ မသိပါ ဘူး။
ကၽြန္မ တို႕က Purseလို႕ေခၚတဲ့ လက္ကိုင္အိတ္ေသးေသးေလးကို သူတို႕က Pocker Book တဲ့။ တစ္ခါက ကၽြန္မနဲ႕ တာ၀န္လႊဲရတဲ့ မန္ေနဂ်ာအမ်ိဳးသမီးက ဖုန္းဆက္လာတယ္။ အံဆြဲထဲမွာ သူ႕ရဲ႕ Pocket Book က်န္ခဲ့လား မသိဘူး။ ၾကည့္ေပးစမ္းပါတဲ့။ Pocket Book ဆိုေတာ့ ကၽြန္မက အိတ္ေဆာင္ စာအုပ္ေသးေသးေလးမ်ိဳး ထင္ျပီးစာပြဲတစ္ခုလုံး ရိွရိွသမွ် ေနရာအကုန္လုိက္ရွာတာ မေတြ႕ဘူးေပါ့။
"မေတြ႕ပါ ဘူး၊ စာပြဲတစ္ခုလုံးအႏွံ႕ရွာျပီး အံဆြဲထဲမွာ ပိုက္ဆံအိတ္တစ္လုံးေတြ႕လို႕ေတာင္ အဲဒီအထဲမွာမ်ား ရိွမလား လို႕ဖင့္ၾကည့္တာ မေတြ႕ပါဘူး"ဆိုေတာ့..
"ပိုက္ဆံအိတ္က ဘာအေရာင္လဲ"တဲ့။
"အနီေရာင္ေလ"
"အဲဒီပိုက္ဆံအိတ္ကို တို႕ေမးေနတာေပါ့။ မင္းကဘာေတြ သြားရွာေနတာေလ"
"မင္းပဲ Pocket Book ဆို၊ အဲေတာ့ စာအုပ္ရွာတာေပါ့၊ ပိုက္ဆံအိတ္ဆိုရင္လည္း Purseလို႕ ေျပာပါလား"လို႕ ကၽြန္မကျပန္ေျပာေတာ့ မေရႊေခ်ာ က ဖုန္းေပၚမွာ တအားရယ္ေနေလရဲ႕။
အေခၚအေ၀ၚမတူတာတင္ မဟုတ္ေသးဘူး။ အသံထြက္မတူတာေတြက ရိွေသးတယ္။ ခရမ္းခ်ဥ္သီး တိုမားတိုးစ္ကို ဒီမွာ တိုေမးတိုးစ္၊ Fastဖတ္စ္ကို အေမရိကန္အသံထြက္က ဖက္စ္။ Lastလပ္စ္ကိုလက္စ္။ ျမန္မာျပည္မွာ တစ္သက္လုံး Nikonနိကြန္လို႕ ေခၚလာခဲ့တဲ့ ကင္မရာက ဒီက်ေတာ့ သူတို႕ အတိုင္း "ႏိုက္ကြန္"လို႕ေျပားျပီး ေခၚလိုေခၚရ၊ လမ္ေလွ်ာက္ ဖိနပ္ Nikeကို ႏိုက္ကီ၊ အဂၤလိပ္ စာလုံး ေနာက္ဆုံးအကၡရာ Z(ဇက္)က ဒီမွာက်ေတာ့ (ဇီ)။
ဒါတင္မဟုတ္ေသးဘူး။ စာလုံးေပါင္းေတြ မတူတာလည္းရိွေသးတယ္။ ဘယ္အရာကိုမဆို အလြယ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တဲ့ေနရာမွာ သူတို႕လူမ်ိဳးေရွ႕ဆုံးကပဲထင္ပါရဲ႕။ ဘဏ္တိုက္က ေငြထုတ္တဲ့ခ်က္လက္္မွတ္ကို Cheque လို႕ေပါင္းတာေနာ္။ ဒီမွာေတာ့ အသံထြက္အတိုင္း Checkရုံနဲ႕ ကိစၥျပီးတယ္။ Colour တို႕ Labour တို႕၊ Favour တို႕လည္း ဒီမွအလြယ္ color, Labor, Favor နဲ႕ခ်လိုက္တာပဲ။ အရာရာလြယ္ကူဖို႕ အခ်ိန္မကုန္ဖို႕လည္း ဦးစားေပးၾက တာ ထင္ပါရဲ႕။
ကၽြန္မတို႕က တစ္ခုခုေျပာလို႕ Yesကို တြင္တြင္သုံးသလို သူတို႕ကSure ကိုသုံးေလ့ရိွတာ သတိထားမိပါတယ္။ ကၽြန္မတို႕ျမန္မာေတြ ဆုံမိၾကတဲ့အခါ ေရာက္ခါစၾကံဳရတဲ့ ပုံျပင္ေတြ ကိုယ္စီရိွေနၾကတာမို႕ တစ္ဦးနဲ႕တစ္ဦး အေတြ႕အၾကံဳေတြကို ဖလွယ္ၾကရင္းရယ္ပြဲ ဖြဲ႕ရတာ လည္းဟဒယရႊင္ေဆးတစ္ခုပါပဲ။ မိန္းကေလး ငယ္တစ္ဦးက ေရာက္ခါစတုန္းက ကားမ ေမာင္းႏိုင္ေသးတာမို႕ အိမ္နဲ႕နီးတဲ့လမ္းေလွ်ာက္သြားလို႕ရတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္တစ္ခု မွာ သြားျပီး အလုပ္လုပ္တာတဲ့။ ေကာ္ဖီ၀ယ္တဲ့အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးက သူ႕ကို Sugar Free လို႕ ေျပာေတာ့သၾကား အလကားေတာင္းတာ ျဖစ္မွာပဲလို႕ ေတြးျပီးေစတနာဗရပြနဲ႕ သၾကား ထုပ္ေတြ ထည့္ေပးလိုက္တယ္ေပ့ါ။ အမ်ိဳးသမီးက သၾကားထုပ္ေတြကို ျပန္ထုတ္ျပီး သူ႕ ေရွ႕ မွာ ေဆာင့္ေအာင့္ျပီး ျပန္ခ် သြားလို႕တဲ့ေလ။ Freeဆိုတာ ဒီမွာကိုယ္အေလးခ်ိန္ မပို ေအာင္ဂရုစိုက္သူမ်ားက သၾကားကို အထူးျပဳ ေရွာင္တာမို႕ သၾကားမပါတဲ့ ေကာ္ဖီကိုဆိုလုိ တာပါ။
Freeဆိုတာနဲ႕ ျမန္မာပီပီ သဒၶါတရားေတြ ပိုလိုက္မိတဲ့ အျဖစ္ပါပဲ။
ေနာက္ျပီး တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ စားေသာက္ဆိုင္မွာ လာ၀ယ္ျပီးအျပင္ယူသြားတာမ်ိဳးကလည္း ရိွေသးတယ္ေလ။ ထိုင္စားတဲ့ သူေတြလည္း စားၾကတယ္ေပါ့။ အျပင္ကိုယူသြားမွာဆိုရင္ To Goလို႕ေျပာပါတယ္။ အဲဒီမိန္းကေလး အလုပ္စျပီး ၀င္တဲ့ေန႕မွာပဲ ေန႕လယ္စာ၀ယ္ျပီး အျပင္ယူသြားလို႕တဲ့ အမ်ိဳးသားတစ္ဦးက ေရာက္လာျပီး To Go လို႕ေျပာလိုက္ေတာ့ ကေလးမက "ေဟာေတာ့္၊ ငါ့ကို ဘာမ်ားထင္လို႕လဲ မသိ၊ သူနဲ႕လိုက္ဖို႕ ေခၚတာ၊ ဘုရား... ဘုရား... ဘာလုပ္ရပါ့" နဲ႕ႏွလုံးတုန္ရင္ခုန္ေတြ ျဖစ္လို႕တစ္ခ်ီတည္း ေနာက္ခန္းဘက္ ေျပး ၀င္ျပီးပုန္းေန လိုက္မိတာတဲ့။ ေတာ္ေသးရဲ႕။ တျခားအလုပ္သမားေတြက ၀ယ္သူကိုတာ၀န္ ယူေျဖရွင္းလိုက္ေပလို႕ေပါ့။ To Goအဓိပၸာယ္ ကို ေနာက္သိရတဲ့အခါက်မွ သူ႕အျဖစ္ကို အလုပ္သမားေတြက ၀ိုင္းရယ္ၾကတာတဲ့ေလ။
အေတြ႕အၾကံဳ က ေရးမကုန္ႏိုင္ေအာင္ မ်ားျပားလွပါရဲ႕။ ကိုယ့္ျမန္မာျပည္မွာေတာင္ တစ္ ေက်ာင္းတစ္ဂါထာ၊ တစ္ရြာတစ္ပုဒ္ဆန္း ဆိုတဲ့ စကားရိွေသးတာပဲ။ တစ္ေနရာနဲ႕ တစ္ေန ရာေဒသအလိုက္ အေခၚအေ၀ၚ အသုံးအႏႈန္းေတြက ကြဲျပားျခားနားတတ္တာပါပဲေနာ္။
ဒါေၾကာင့္ေရာက္ခါစမွာ ျပႆနာေတြက တစ္မ်ိဳးျပီး တစ္မ်ိဳးဆိုပါေတာ့။ ေရာက္ျပီးသုံးေလး ရက္အေမာေျဖျပီးတာနဲ႕ ပါလာတဲ့လူၾကံဳပါပစၥည္းေတြကို ပို႕ဖို႕ စီစဥ္ရပါတယ္။ ခြင့္ျပဳတဲ့ ေပါင္ခ်ိန္က တစ္ဦးမွ ၄၄ေပါင္ပဲ ရိွရတဲ့အထဲမွာ လူၾကံဳပါးလိုသူေတြကလည္း ရိွပါေသး တယ္။ ျငင္းမေကာင္းတဲ့သူေတြ ျဖစ္ေနလို႕ ကိုယ့္ ပစၥည္းေတြျပန္ခ်၊ သူ႕ပစၥည္းေတြပါ ေအာင္ထည့္ေပါ့။ ေပးလိုက္တဲ့ ပစၥည္းေတြကိုလည္း ၾကည့္ပါဦး။ ၾကက္သြန္ျဖဴ တစ္ပႆာ ေလာက္ေပးတဲ့သူနဲ႕ ငါးပုတ္ေျခာက္၊ ငါးရံ႕ေျခာက္ကအစ နႏြင္းမႈန္႕နဲ႕မဆလာ ဆိုတာ မ်ိဳး အထိအစုံပါပဲ။
လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းအစိတ္ေလာက္တုန္းက အေမရိကားနဲ႕ ျမန္မာျပည္ကလည္း ဆက္ သြယ္မႈ နည္းပါးေသးတာ မို႕ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ အဲလိုပဲ ျမန္မာ့အစားအေသာက္ ကုန္ပစၥည္း ေတြဒီမွာ၀ယ္လို႕ရလိမ့္မယ္ မထင္မိတာေၾကာင့္ ဟင္းခ်က္စရာ ပစၥည္းမ်ိဳးစုံ အေလးခံျပီး သယ္လာမိတာပါ။ လူၾကံဳေပးၾကသူေတြလည္း ကၽြန္မလို အလားတူေတြးထင္ မိလို႕သာ သူတို႕လည္း တကူးတကထည့္ေပးၾကတာ ျဖစ္မွာပါပဲ။ ကၽြန္မတို႕တင္ ဒါမ်ိဳး ေတြးထင္ခဲ့တာ မဟုတ္ေသးဘူး။ စာေရးဆရာေသာ္တာေဆြ က "ေဟး...ခင္တို႕တစ္ေတြ အေမရိကားမွာ ထမင္းစား ရရဲ႕လား၊ ေန႕တိုင္းေပါင္မုန္႕ပဲ စားေနရသလား"နဲ႕ ကၽြန္မဆီပူပူပင္ပင္နဲ႕ စာေရး ေမးဖူးပါတယ္။
ဒီမွာအေရွ႕တိုင္း စားေသာက္ကုန္ေတြ ေရာင္းတဲ့တရုတ္ဆိုင္ေတြမွ ဟိန္းလို႕ပါ။ Jasmine Rice ဆိုတဲ့ ေပၚဆန္းေမႊးဆန္ေတြ ဆိုတာ ေကာင္းမွေကာင္း။ တို႕စရာအညာက တမာရြက္၊ ကတက္ခ်ဥ္လိုမ်ိဳးကအစ ငါးပိရည္ေမႊးေမႊး အထိ ဖန္ဘူး၊ ဖန္ပုလင္းေတြနဲ႕သားသားနားနား ထည့္ျပီးထိုင္းႏိုင္ငံကပို႕တဲ့ အစားအေသာက္ အမ်ိဳးမယ္စုံေအာင္ ဒီမွာလြယ္လြယ္ရႏိုင္ပါ တယ္။ ကၽြန္မ အေလးခံျပီးသယ္ယူလာခဲ့ရတဲ့ ၾကက္သြန္ျဖဴ ဆိုတာ မ်ား တရုတ္ဆိုင္မွာမ ေျပာနဲ႕။ အေမရိကန္စူပါမားကတ္ေတြမွာေတာင္ အတြဲလိုက္ ခ်ိတ္ဆြဲျပီး ေရာင္းေနတာ ေပါမွေပါ။ ကိုယ္ကဒါေတြ မသိေတာ့လည္း လာေပးသူကို ရွင္းမျပႏိုင္ဘဲ ယူလာ ခဲ့ရတာေပါ့ ေနာ္။
အဲဒီကတည္းက ေဆာင္းပါးေရးျပီး သိသင့္သိထိုက္တဲ့ အျဖစ္ေတြကို ခြဲေ၀ခံစားရင္း ဗဟုသုတ မွ်ေ၀ေပးခ်င္ တာပါ။ ကိုယ့္ဘ၀အေျခခ်ႏိုင္ေရးအတြက္ ရုန္းကန္ရဆဲကာလျဖစ္ ေတာ့ကေလာင္ကို အခို္ကအတန္႕ေဘးခ် ထားခဲ့ရတယ္ ဆိုပါေတာ့။ ေရာက္ျပီးစမွာ သယ္လာခဲ့ရတဲ့ ပစၥည္းေတြကိုလည္း စာတိုက္ကေနတစ္ဆင့္ လိပ္စာရွင္ေတြ ဆီ ပို႕ရပါ ေသးတယ္။
ပါဆယ္ ထုပ္ေပးမွာ လိပ္စာေရးေတာ့ ျမန္မာျပည္က အထာအတိုင္းလိပ္စာရွင္ရဲ႕ နာမည္နဲ႕ ေနရပ္ကအေပၚက။ ပို႕ေပးသူ ကၽြန္မရဲ႕လိပ္စာကေအာက္က က်က်ကနနေရးထည့္လိုက္ ပါတယ္။ ေလးငါးရက္ၾကာေတာ့ အဲဒီပါဆယ္ ထုပ္ေတြကၽြန္မအိမ္၀မွာ အပုံလိုက္ျပန္ေရာက္ လာေလရဲ႕။ ဒီကစာပို႕စနစ္က အိမ္တိုင္းရဲ႕ အေရွ႕မွာကိုယ္ပိုင္စာတိုက္ပုံးေလးေတြရိွၾကပါ တယ္။ စာတိုက္ပုံရဲ႕ေဘးမွာ အလံေလး တစ္ခုထည့္ထားေသးတယ္။ ေန႕စဥ္စာပို႕လုလင္ ကစာတိုက္ကားနဲ႕ ေရာက္လာျပီးပုံးေတြထဲမွာ ထည့္သြား လိုက္တာေလ။ သူတို႕စာတိုက္ သုံးကားေတြက ဂ်စ္ကားပုံစံမ်ိဳးအျဖဴေပၚမွာ အျပာလိုင္းနဲ႕ တံဆိပ္က သိန္းငွက္နဲ႕ေခါင္း တစ္ပိုင္းပုံပါပါတယ္။ အမ်ားအားျဖင့္ စာပို႕လုလင္က ကားေပးကေနျပီး ေအာက္ဆင္းစရာ တာင္မလိုဘဲ လွမ္းထည့္သြားၾကတာပဲ။ ကိုယ့္မွာစာထည့္စရာရိွရင္ ကိုယ့္စာတုိက္ပုံထဲမွာပဲ ထည့္ထား လိုက္ျပီး ေဘးကအလံေလးေထာင္ထားလိုက္ရပါတယ္။
ကိုယ့္စာကိုယူ၊ သူေပးရမဲ့စာကို ျပန္ထည့္ထားျပီးရင္ ေဘးကအလံေလးျပန္ခ်ထားလိုက္ တာမို႕ စာလာသြားျပီးလားဆိုတာ စာတိုက္ပုံးရဲ႕အလံေလးကို လွမ္းၾကည့္တာနဲ႕သိႏိုင္ တယ္ေပါ့။ ပါဆယ္ထုပ္ ခပ္ေသးေသးမ်ိဳး ဆိုရင္လည္းစာတိုက္ပုံထဲမွာ ထည့္ထားခဲ့တာပါပဲ။ ခုလို အမ်ားအျပားလည္း ျဖစ္မယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ပါဆယ္ထုပ္က ၾကီးမားတယ္ဆိုရင္ေတာ့ အိမ္ေပါက္၀မွာလာခ်ထားခဲ့ပါေရာ။ ကၽြန္မက တစ္ေန႕တစ္ေန႕ စာတိုက္ပုံကအလံကိုပဲ ၾကည့္ေနတာေလ။ "ခ်စ္သူေတြ ေ၀းၾကတဲ့အခါ စာေလးေတြက အလည္ လာၾကတယ္တဲ့"
ကၽြန္မမွာ ျမန္မာျပည္က က်န္ခဲ့တဲ့ခ်စ္သူေတြက အမ်ားအျပားမို႕ အလည္လာမဲ့ စာေလး ေတြကို အေမာတကာေန႕စဥ္ေမွ်ာရတာ ခုခ်ိန္ထိပါပဲ။ အဲဒီေန႕ကလည္း အလံေလးလဲေန တာေတြ႕လို႕ စာေကာက္ ဖို႕ အေျပးထြက္လိုက္ခါမွ အေပါက္၀မွာ တန္းစီေနတဲ့ပါဆယ္ေတြ ကိုေတြ႕ျပီး တအံ့တၾသျဖစ္ရေသးတယ္။ ဘာျဖစ္လို႕ ကၽြန္မဆီျပန္ေရာက္လာတယ္ဆိုတာ လည္းမေတြးတတ္ေအာင္ပါပဲ။ ဒါနဲ႕ေနာက္တစ္ေန႕မွာ သမီးေကသီကို အေဖာ္ေခၚျပီးပါ ဆယ္ထုပ္ေတြအားလုံး ကားထဲထည့္၊ စာတိုက္ကိုတစ္ေခါက္ျပန္သြားရတာေပါ့။ စာတိုက္ က၀န္ထမ္းကိုအက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပေမးေတာ့လည္း သူက ဘာမွျပႆနာရွာမေတြ႕ တဲ့ပုံစံနဲ႕ "ရွင့္လိပ္စာအတိုင္း ေရာက္လာတာမဟုတ္ဘူးလား"တဲ့။
"ဟုတ္တယ္ေလ၊ အခုကၽြန္မ လိပ္စာအတိုင္းျပန္ေရာက္လာတာပဲ။ ကၽြန္မပို႕တာက နယူး ေယာက္၊ ၀ါရွင္တန္၊ အိုဟိုင္းအိုးနဲ႕ ကာလီဖိုးနီးယားကို ပို႕တာအဲဒီမေရာက္ဘဲ ကၽြန္မဆီ ျပန္ေရာက္လာတာေၾကာင့္ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲဆိုတာ လာေမးတာပါ"လို႕ ရွင္းျပမွသူလည္း သေဘာေပါက္သြားျပီး ပါဆယ္ထုပ္ ကို ေသေသ ခ်ာခ်ာၾကည့္ေတာ့...
"ေၾသာ္ ...ဒီမွာ ရွင္က ပို႕ရမဲ့လိပ္စာကို ေအာက္မွာမေရးဘဲ ရွင့္လိပ္စာကိုေရးထားတာကိုး၊ ဒါေၾကာင့္အားလုံး ရွင့္ဆီျပန္ေရာက္ လာတာျဖစ္မွာေပါ့"ဆိုျပီး ရယ္ပါေလေရာ။
ဒီက စာတိုက္လိပ္စာေရးတဲ့ ပုံစံက ကိုယ့္ရဲ႕နာမည္နဲ႕ လိပ္စာကစာအိတ္ရဲ႕ဘယ္ဘက္ထိပ္ မွာတက္ေရးထားျပီး ပို႕ရမဲ့လိပ္စာက်ေတာ့ ေအာက္ဘက္အလယ္မွာ ေရးၾကတာကိုး။ ကၽြန္မတို႕ ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕လိပ္စာက စာအိတ္ရဲ႕ ဘယ္ဘက္ေအာက္က ေထာင့္မွာေရးေနက် မဟုတ္လားေနာ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႕သတ္မွတ္ထားတဲ့ ပုံစံအရေအာက္ ဘက္မွာရိွတဲ့ လိပ္စာအတိုင္း ကၽြန္မဆီျပန္ေရာက္လာတယ္ေပါ့။
ဒါက စနစ္မတူတာအတြက္ ၾကံဳေတြ႕ရတဲ့ နမူနာေလးတစ္ခုပဲ ရိွပါေသးတယ္။ ယဥ္ေက်းမႈ မတူ၊ ဓေလ့စရိုက္မတူ၊ အေလ့အထမတူတာေတြေၾကာင့္ ေရွ႕မွာ ျပႆနာမ်ားစြာလည္း ရိွေနဦးမွာပါပဲ။ ကိုယ္ေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့ အေျပာင္းအလဲတစ္ခုဆိုေတာ့လည္း ရင္ဆိုင္ရမဲ့ အခက္ အခဲျပႆနာေတြကို စိတ္ရွည္ရွည္ထားျပီး လက္ခံေျဖရွင္း ရမွာပါ။ သူတစ္ပါးတိုင္းျပည္မွာ လတ္တဖ်စ္ အခ်ိန္ကာလအတြင္း အရာရာ အံ၀င္ ခြင္က် ျဖစ္သြား ဖို႕ဆိုတာေတာ့ ဘယ္ျဖစ္ ႏိုင္ပါ့မလဲေလ။ အရာခပ္သိမ္းကို အခ်ိန္ယူျပီး သည္းခံစိတ္ နဲ႕ ေလ့လာ သင္ၾကားမွတ္သား ရမွာပါ။
ပါရွင္ပုံျပင္ထဲက ခါးကုန္းမင္းသားေလးလိုေပါ့။ သူမ်ားတကာေတြနဲ႕တန္းတူရည္တူ ျဖစ္ခ်င္ လို႕သူရဲ႕ပုံတူကို ခံ့ခ့ံညားညား မားမားမတ္မတ္ ရပ္ေနတဲ့ရုပ္ထုအျဖစ္ထုထားေစတယ္တဲ့။ တကယ္ လက္ေတြ႕က်က် လည္း ေန႕စဥ္အဲဒီရုပ္တုေရွ႕မွာ ရပ္ျပီးမားမားမတ္မတ္ ရပ္ႏိုင္ ေအာင္ေလ့က်င့္ခဲ့တာ ေန႕ေပါင္းမ်ားစြာ၊ လေပါင္း မ်ားစြာ၊ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာတဲ့အခါ ခါး ကုန္းေပ်ာက္ျပီး တကယ္ပဲရုပ္တုကဲ့သို႕ မားမားရပ္သြားႏိုင္တယ္တဲ့။
စိတ္ရွည္ျခင္း၊ သည္းခံျခင္း၊ အားထုတ္ျခင္းေတြေတာ့ လိုအပ္ေပတယ္ေပါ့။ ကၽြန္မကလည္း ကိုယ့္ေဒသ မဟုတ္တဲ့ သူတစ္ပါးႏိုင္ငံမွာ အမ်ားနည္းတူ ပခုံးခ်င္းယွဥ္ျပီး မားမားရပ္ႏိုင္ဖို႕ အခ်ိန္ယူ ၾကိဳးစားရဦးမယ္ေလ။
ဆက္ရန္
.
စိတ္ကူးအိပ္မက္ဆိုတာ ေလထဲမွာ တိုက္အိမ္ေဆာက္ျခင္းပါပဲ။ Blue Printနဲ႕ ေျမၾကီးေပၚမွာ အုတ္ျမစ္ခ်ႏိုင္ ဖို႕က်ေတာ့ စိတ္ကူးယဥ္ရုံနဲ႕မရဘဲ တကယ္ကိုယ္ထိလက္ေရာက္လႈပ္ရွားမႈျပမွပဲ အေကာင္အထည္ ရုပ္လုံး ေပၚလာ မွာေပါ့ေနာ္။ ဒါေၾကာင့္ ပညာရွင္ GOETHEက ကိုယ့္ရဲ႕ ရည္မွန္း ခ်က္ေအာင္ျမင္ဖို႕အတြက္ စတင္ လႈပ္ရွားျဖစ္ဖို႕က အဓိကအေရးၾကီးဆုံး က႑တစ္ခုပါတဲ့။ စိတ္ ကူးကေန ကိုယ္ေတြ႕စတင္ လႈပ္ရွားမႈ္ေတြေၾကာင့္ ကမၻာရဲ႕ျဖစ္ရပ္အေထြေထြေျပာင္းလဲ ရသလိုပဲ ကိုယ့္ဘ၀ရဲ႕ အေျပာင္းအလဲတစ္ခုအတြက္ ကၽြန္မစတင္ လႈပ္ရွားၾကည့္ရေပမယ္ေပါ့။
ဒါေၾကာင့္ေရာက္ရိွေနတဲ့ ေနရာအစိမ္းတစ္ခုအေၾကာင္း သိရေအာင္ ေလ့လာၾကည့္မယ္လို႕ စိတ္ကူးမိပါတယ္။ ကိုယ္အေျခခ်မဲ့ အရပ္ေဒသရဲ႕ လမ္းေတြလည္း သိထားဦးမွ၊ အရာရာကို သူတစ္ ပါးအားကိုးနဲ႕ခ်ည္း ေနဖို႕ အျဖစ္ေသး ဘူးေလ။ ေျခတစ္လွမ္းမတိုးႏိုင္ေသးရင္ေတာင္တစ္လက္မ ေလာက္တိုးလို႕ရလည္း တိုးၾကည့္ရမွာပဲ ဆိုတဲ့ခံယူခ်က္ နဲ႕ တစ္ည္ေန သမီးယမင္းအလုပ္က ျပန္လာေတာ့ "မာမီ့ကို သမီးရဲ႕ကား ခဏငွားကြာ"လို႕ သြားေျပာ ရပါတယ္။
ယမင္း မွာ ေက်ာင္းလည္းတက္ရင္း၊ အလုပ္အခ်ိန္ပိုင္း လုပ္ရင္းသြားေရးလာေရးအတြက္ လိုအပ္တာမို႕ သူ႕၀င္ေငြေလး နဲ႕ သူ႕ဟာသူ စုေဆာင္းျပီး ၀ယ္ထားတဲ့ တိုယိုတာ Mark II ဆိုတဲ့ ကားေလးတစ္စီး ရိွပါတယ္။ အေမရိကား မွာက ကားဆိုတာ ဇိမ္ခံပစၥည္းအျဖစ္ထက္ ကိုယ့္ေျခေထာက္ကဲ့သို႕ အားကိုးရာမရိွမျဖစ္ လိုအပ္ပစၥည္း တစ္ခုလို ျဖစ္ေနတာပါ။ တစ္ေနရာတစ္ေနရာက အေ၀းၾကီးရယ္၊ လမ္းေလွ်ာက္ သြားလို႕ရ တဲ့ ေနရာေတြ မဟုတ္ဘူးေလ။
ျမိဳ႕ေတာ္ၾကီးေတြျဖစ္တဲ့ နယူးေယာက္တို႕၊ ၀ါရွင္တန္တို႕၊ ေလာ့စ္အိမ္ဂ်လိစၥတိုက၊ စန္ဖရန္ စစၥကိုတို႕၊ မာယာမီ၊ ရိွကာကို စတဲ့ေနရာေတြမွာက ျပည္သူလူထုသုံး ခရီးဆက္သြယ္ေရး ေတြကအလြန္ကို လြယ္ကူတာပါ။ Metroေခၚတဲ့ ေျမေအာက္ေျမေပၚ တစ္မိနစ္တစ္ခါ ေလာက္ထြက္ေနတဲ့ မီးရထား စီးမလား၊ ဘတ္စ္ကား စီးမလား၊ တကၠစီေခၚခ်င္ရင္လည္း လမ္းေပၚမွာ မြစိၾကဲေျပးေနတဲ့ ကားကိုလက္တားေခၚစီးလိုက္ရုံပါပဲ။ သားတို႕ေန တဲ့ သႏၱာ စမ္းကျမိဳ႕သစ္တည္ထားတာ သိပ္ၾကာေသးတာ မဟုတ္ဘူး။ ျမိဳ႕သစ္မို႕လို႕ စနစ္တက်နဲ႕ ေဆးရုံေကာင္း၊ ေက်ာင္းေကာင္းေတြရိွတာ မွန္ပါရဲ႕။ ဒါေၾကာင့္လည္း သားကဖေလာ္ရီဒါ ကိုအလုပ္ေျပာင္း ရလို႕ ေနဖို႕ျမိဳ႕ေရြးတဲ့အခါမွာ ကေလးေတြအတြက္ အဓိက အေရးၾကီး ဆုံး ျဖစ္တဲ့ေက်ာင္းေကာင္းေကာင္း ရိွတဲ့ေနရာနဲ႕ ေဆး၇ုံေကာင္းရိွတဲ့ေနရာကို ေရြးခဲ့တာပါ။
ဒါေပမဲ့ မာယာမီလို ျမိဳ႕ၾကီးမဟုတ္လို႕ အမ်ားျပည္သူသုံး ခရီးလမ္းဆက္သြယ္ေရးက မျပည့္စုံပါဘူး။ လူလတ္တန္းစား လူငယ္လူရြယ္ေတြ ေနတဲ့ေနရာ ဆိုေတာ့လည္း ကိုယ္ ပိုင္ကားအားကိုးနဲ႕ သြားလာတာ မ်ားတာေၾကာင့္ ျပည္သူသုံးဘတ္စ္ကားကို အားကိုးမျပဳ ၾကတာလည္းပါတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ဘတ္စ္ကားက နာရီ၀က္မွ တစ္စီးလာတာမို႕ ကိုယ္ပိုင္ကား မရိွတဲ့သူမ်ိဳးေလာက္အတြက္ပဲ အသုံးခ်စရာျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။ ဒီေတာ့ အားမထား ေလာက္တဲ့ဘတ္စ္ကားကို စဥ္းစားတဲ့အထဲ မထည့္ေတာ့ဘဲ ကိုယ္ပိုင္ကားနဲ႕ သြား လာႏိုင္ ေရးအတြက္လမ္းေတြ သိဖို႕ လိုအပ္တယ္လို႕ ဆင္ျခင္ျပီး ျပင္ဆင္မိတာပါ။
ယမင္းအလုပ္ က ျပန္ေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္ဆိုေတာ့လည္း ေန၀င္မိုးခ်ဳပ္ျဖစ္ေနျပီေပါ့။ ကၽြန္မ နဲ႕ဘယ္သူ အေဖာ္လိုက္ၾကမလဲ ေမးလိုက္တာနဲ႕ အေပ်ာ္လိုက္ျပီး ကားစီးၾကမဲ့အဖြဲ႕က မနည္းမေနာ္။ သမီးေထြးသူဇာ၊ သားငယ္အိႏၵာနဲ႕ ေမးသုံးေယာက္ အပါအ၀င္ဆိုေတာ့ တစ္အုပ္ၾကီးျဖစ္ပါေလေရာ။ ကားထြက္တာနဲ႕ ဆူညံလို႕ ကေလးေတြ တစ္ေယာက္တစ္ ေပါက္ေျပာၾကရယ္ၾက၊ ပြဲကိုစည္လိုက။ ကၽြန္မလည္းခပ္တည္တည္နဲ႕ အေမရိကားေျမေပၚ မွာပထမဦးဆုံးစျပီးေမာင္းရတာမို႕ နည္းနည္းေတာ့ရင္အဖိုခ်င္သား...။
"အံမယ္...ဘာျဖစ္ေသးလဲ။ ျမန္မာျပည္က လမ္းလည္း လမ္းပဲ၊ အေမရိကားလမ္းကေရာ ဘာနဲ႕ခင္း ထားတာမွတ္လို႕၊ ကတၱရားလမ္းခ်င္းအတူတူ ဘာမႈရမွာလဲ"နဲ႕ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ အားေပးျပီးေမာင္းေလတယ္ေပါ့။ သႏၱာစမ္း က ျမိဳ႕လယ္လမ္းမၾကီးျဖစ္တဲ့ Sampleလမ္း ေပၚမွာတည့္တည့္ၾကီး ေမာင္းသြားရင္း လမ္းေဘး ၀ဲယာက အမွတ္အသားေတြကိုလည္း ဂရုထားၾကည့္ျပီး မွတ္ထားရပါေသးတယ္။ သိပ္မၾကာဘူး၊ ကၽြန္မကား နဲ႕ေနာက္မွာ ရဲကား ကမီးတဖ်ပ္ဖ်ပ္လင္းျပီး ပါလာတာကို ေနာက္ၾကည့္မွန္ထဲမွာ ျမင္မိသားပဲ။ ရုပ္ရွင္ေတြထဲ မွာ ဒါမ်ိဳး ျမင္ဖူးထားတာမို႕ "ေၾသာ္...ဒါရဲကားကိုး"လို႕ သေဘာေပါက္မိပါရ႕။ အဲလို မီးတ ဖ်ပ္ဖ်ပ္ နဲ႕အခ်က္ျပေနတာဟာ ကၽြန္မနဲ႕သက္ဆိုင္ျပီး ရပ္ေပးရမယ္ဆိုတာကို နားမလည္ ေတာ့ရပ္ရေကာင္းမွန္းမသိဘဲ ဆက္ျပီးေမာင္းျမဲေမာင္းေန လိုက္တာေပါ့။
ခဏၾကာေတာ့ ရဲကားက ကၽြန္မေရွ႕ကန္႕လန္႕၀င္ထိုးလိုက္ျပီး လက္ျပရပ္ခိုင္းပါတယ္။ ဒီေတာ့မွ ဘာကိစၥပါလိမ့္ ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႕ ကၽြန္မကားကိုရပ္လိုက္ရပါတယ္။ ရဲအရာရိွက ကားထဲက ဆင္းလာျပီး ကၽြန္မေဘးကို လာရပ္ရင္း...
"ခင္ဗ်ား ကို ကားရပ္ဖို႕အခ်က္ျပေနတာ ဘာျဖစ္လို႕ မရပ္တာလဲ"နဲ႕ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းပဲ ေမးပါတယ္။
"ဟင္... ဟုတ္လား၊ မီးေတြလက္ေနတာေတာ့ ကၽြန္မျမင္သားပဲ၊ အဲဒါရပ္ရမယ္လို႕မွ မသိ ဘ ဲ၊ ဒါေၾကာင့္ ဆက္ျပီး ေမာင္းေနမိတာ၊ Sorryပဲရွင္"လို႕ ေျပာေတာ့...
ဘယ္ကေရာက္ေန တဲ့ ေတာသူမကို လာေတြ႕ေနရလဲဆိုတဲ့ ပုံစံမ်ိဳးနဲ႕ ခပ္ျပံဳးျပံဳးကိုျဖစ္လို႕..
"ေက်းဇူးျပဳျပီး ခင္ဗ်ား ရဲ႕ ကားေမာင္းလိုင္စင္ကို ၾကည့္ပါရေစ"တဲ့။
"ရပါတယ္၊ ဒီမွာ"လို႕ ကၽြန္မလည္း ပိုက္ဆံအိတ္ထဲက ထုတ္ျပီးျပလိုက္ တာေပါ့။ ျမန္မာ ျပည္က ထြက္မလာခင္ ကတည္းက အေမရိကားေရာက္ရင္ ကားေမာင္းႏို္င္ဖို႕ International လိုင္စင္ကို တစ္ခါတည္း အပါယူ လာျပီးသားပါ။ လိုင္စင္ကိုၾကည့္ျပီး...
"ခင္ဗ်ား ဒီကို လာလည္တာလား"တဲ့။
"မဟုတ္ ပါဘူး၊ ကၽြန္မငါးႏွစ္ေလာက္ေနမယ္ စိတ္ကူးျပီး လာခဲ့တာပါ"
"ဒါဆိုရင္ ဒီလိုင္စင္ နဲ႕ ေမာင္းလို႕မရဘူး၊ ဖေလာ္ရီဒါျပည္နယ္လိုင္စင္ကို သြားယူပါ၊ အခု လည္းခင္ဗ်ားျမိဳ႕ထဲမွာ Beam Lightၾကီး နဲ႕ ေမာင္းေနတာ၊ ဒါေၾကာင့္ကၽြန္ေတာ္က အခ်က္ျပရပ္ခိုင္းတာ၊ ျမိဳ႕ထဲမွာ Beam Lightနဲ႕ ေမာင္းခြင့္ မရိွပါဘူး"တဲ့။
"ေၾသာ္...ဟုတ္လား၊ ကၽြန္မမသိလို႕ Sorryပဲ"လို႕ ဒုတိယမၸီ ေဆာရီးလည္း ေျပာျပီးရာ..
"ရပါတယ္" တဲ့။ သူ႕ကားဆီ ျပန္သြားေလရဲ႕။
သူက Beam Lightနဲ႕ မေမာင္းရဘူးဆိုေတာ့ အဲဒီ Beam Lightကိုေျပာင္းဖို႕ ခလုတ္ရွာ ၾကည့္ေတာ့ ရွာမရဘူး၊ ကိုယ္ေမာင္းေန က်ကားလည္း မဟုတ္ေတာ့ ဘယ္ပစၥည္းက ဘယ္ ေနရာဆိုတဲ့ ကားအထာကိုလည္း မသိ ဘူးေပါ့။ ဟိုႏွိပ္ဒီႏွိပ္ ေလွ်ာက္ႏွိပ္ၾကည့္ျပီး ရွာမရ ေတာ့လည္းရဲအရာရိွကို လွမ္းၾကည့္မိပါတယ္။ သူကလည္း ကားထဲေရာက္ျပီး လို႕ ဘီး ေတာင္လိမ့္စျပဳေနပါျပီ။ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ သူ႕ကိုပဲ ဟြန္းႏွစ္ခ်က္ေလာက္ ဆက္တီးျပီး ေခၚ လိုက္ ရတာပဲ။ ကၽြန္မရဲ႕ဟြန္းသံကို ၾကားေတာ့ ထြက္ေနဆဲကားကို ရပ္ျပီး ဆင္းလာပါ တယ္။
Now! What! ဆိုတဲ့ပုံစံ မ်က္ႏွာေပးနဲ႕ေလ။
"ဒီမွာ ရွင့္ကို ဒုကၡေပးရတာ Sorry ပဲေနာ္၊ Beam Lightကိုေျပာင္းဖို႕ ခလုတ္ရွာမရလို႕ ကၽြန္မကိုျပစမ္း ပါဦး"ဆိုေတာ့...
"ဒါ ခင္ဗ်ားရဲ႕ကား မဟုတ္ဘူးလား"တဲ့။
"မဟုတ္ဘူး၊ ကၽြန္မသမီးရဲ႕ကားကို ငွားလာတာ၊ လမ္းေတြသိေအာင္ ေလ့လာခ်င္လို႕"
"ခင္ဗ်ားေရာက္တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာျပီလဲ"
"တစ္ပတ္ ရိွျပီ"
ဒီေတာ့ သူကကၽြန္မကိုၾကည့္ျပီး ရယ္ရင္း"ကဲ...ဒီမွာ ေက်းဇူးျပဳျပီး ခင္ဗ်ားကို တိုက္တြန္း ပါရေစ၊ ဒီေနရာကေန အိမ္ကိုျပန္ရင္ေကာင္းမယ္ ထင္ပါတယ္၊ ခင္ဗ်ားေနရာကိုလည္း မကၽြမ္းဘူး၊ ကားအေၾကာင္းကိုလည္း ဘာတစ္ခု မွ မသိဘူး၊ အေမရိကားက ယာဥ္ေမာင္း ဥပေဒေတြကိုလည္း မသိဘူး၊ ေနာက္ျပီးခင္ဗ်ားကားနဲ႕အျပည့္ ကေလးေတြ လည္း ပါလာေသးတယ္၊ အႏၱရာယ္မ်ားလြန္းပါတယ္ခင္ဗ်ာ၊ ဖေလာ္ရီဒါ လိုင္စင္သြားေျဖျပီးမွပဲ ကားေမာင္း ဖို႕ အၾကံျပဳပါရေစ။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာကို လက္ခံပါ"ဆိုျပီး ကၽြန္မကို Beam Lightေျပာင္းရမယ့္ ခလုတ္ျပေပး ရင္း Good Luckလို႕ ႏႈတ္ဆက္သြားလရဲ႕။
ကၽြန္မအျဖစ္ကလည္း ၾကည့္ပါဦး၊ ရဲအရာရိွကို သုံးခါေလာက္ "ေဆာရီး"လိုက္ရျပီးမွ ဘယ္ ခရီးမွမေပါက္ ဘဲ ျပန္ေရာက္လာခဲ့ရတာမို႕ စိတ္ထဲမွာမခ်င့္မရဲျဖစ္မိပါတယ္။ "ေအးေလ၊ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ၊ ကိုယ္ လိုခ်င္တာ ျဖစ္ဖို႕ၾကိဳးစားရသလို အခ်ိန္အခါကိုလည္း ေစာင့္ရ တတ္တာပဲမဟုတ္လားေနာ္" ဒီလိုပဲေတြးျပီး စိတ္ကိုေျဖလိုက္ ရတယ္ေပါ့။ ရဲအရာရိွေျပာသ လိုဖေလာ္ရီဒါလိုင္စင္ ရယူဖို႕ အတြက္ ေခၽြးမေဘာ္ဘီ ကို ေမးၾကည့္ေတာ့ ပထမဦးဆုံး ေရး ေျဖစာေမးပြဲ ေျဖရမွာတဲ့။ အဲဒီအတြက္ ဖေလာ္ရီဒါ ယာဥ္ေမာင္း လိုင္စင္ရုံးက ျပ႒ာန္းထား တဲ့ လမ္းညႊန္စာအုပ္ကေလးကို ေလ့လာဖို႕ယူလာေပးပါတယ္။
စာအုပ္ကေလး ကို ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ ယာဥ္ေမာင္းစည္းကမ္း ဥပေဒေတြနဲ႕အတူ လမ္းမွာျပ ထားတဲ့ Road Signေတြ ကိုလည္း အေသးစိတ္ေဖာ္ျပထားတာ မို႕ ေသေသခ်ာခ်ာ နားလည္ ေအာင္မွတ္သား ရပါတယ္။ ေရးေျဖ ေအာင္ျပီဆိုကာမွ ေနာက္တစ္ဆင့္ ရဲအရာရိွကိုေဘး ထိုင္ခုံမွာ ထားျပီး လက္ေတြ႕ေမာင္းျပ ရပါဦးမယ္။ အဲဒီႏွစ္ခုစလုံး စစ္ေဆးတာေအာင္မွ လိုင္စင္ထုတ္ေပးတာတဲ့ေလ။
လိုင္စင္မေျဖခင္ မွာလည္း ျပႆနာတစ္ခုက ရိွပါေသးတယ္။
ကၽြန္မတို႕ ျမန္မာျပည္မွာ ကၽြမ္း၀င္ျပီး ေမာင္းလာခဲ့တဲ့ ကားေတြက Shiftဂီယာေတြနဲ႕ မဟုတ္လားေနာ္။ ဒီက အေမရိကန္လုပ္ ကားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ာက Automatic ဂီယာေတြနဲ႕မို႕ အဲဒီကားမ်ိဳး ကို ေမာင္းတတ္ဖို႕ ေခၽြးမေဘာ္ဘီကိုပဲ သင္ျပေလ့က်င့္ခိုင္းရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ Automatic ဂီယာကို ကၽြမ္း၀င္ က်င္လည္ သြားေတာ့မွ ေဘာ္ဘီက လိုင္စင္ရုံးကို လိုက္ပို႕ေပးတယ္ေပါ့။
ေရးေျဖမွာက ကားေမာင္းဆိုင္ရာ ဥပေဒေမးခြန္းႏွစ္ဆယ္နဲ႕ လမ္းညႊန္စည္းကမ္း ဆိုင္းဘုတ္ ငါးခု အပါအ၀င္ေမးခြန္း ႏွစ္ဆယ့္ ငါးခု ရိွပါတယ္။ အဲဒီအထဲက တစ္ဆယ့္ငါးခု မွန္ေအာင္ေျဖႏိုင္ရင္ စားေမးပြဲေအာင္ တာပါပဲ။ ေရးေျဖဆိုေပမဲ့ Yes, Noဆိုတာ ကြက္လပ္ ေျဖရတဲ့ Multiple Choice ဆိုေတာ့ မခဲယဥ္းလွဘူးေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ေမးခြန္းေတြ က လြယ္မ ေယာင္နဲ႕ အနီးစပ္လွည့္ကြက္ကေလးေတြ မ်က္စိလည္ေအာင္ ထည့္ေပးထားတာ မို႕ ယာဥ္ေမာင္းစည္းကမ္း ဥပေဒကိုတကယ္နားမလည္ရင္ေတာ့ ေအာင္ဖို႕ မလြယ္ပါဘူး။ တခ်ိဳ႕ေတြ တစ္ခါ မက သုံးေလးခါ ေျဖရတဲ့သူေတြေတာင္ ရိွတယ္တဲ့။ ဘယ္ႏွခါသြားေျဖ ေျဖေျဖလို႕ရပါတယ္။ တစ္ခါေျဖ ရင္ ဟိုအခ်ိန္တုန္းကေတာ့ သုံးေဒၚလာ ေပးရတာမို႕ မမ်ား လွပါဘူး။
အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ ေရးေျဖကို တစ္ခါတည္းေအာင္တတ္ၾကျပီး လက္ေတြ႕ေမာင္းျပရတဲ့ အခါက်မွ စားေမးပြဲအက်မ်ားၾကတာတဲ့။ ကိုယ္ေဘးမွာ ရဲအရာရိွကထိုင္ျပီး သူလမ္းညႊန္တဲ့ အတိုင္းကိုယ္က လိုက္ျပီးေမာင္းျပ ရတာေလ။ ဘယ္ခ်ိဳး ညာခ်ိဳးဆိုရင္လည္း မီးအခ်က္ျပ ခလုတ္ကိုႏွိပ္ပါမွ။ ေနာက္ျပီး ဒီမွာက ကားလမ္းေတြ က အက်ယ္ၾကီးေတြရယ္။ မီးအခ်က္ ျပခလုတ္ကိုႏွိပ္ပါမွ။ ေနာက္ျပီး ဒီမွာက ကားလမ္းေတြက အက်ယ္ၾကီးေတြ ရယ္။ အသြား သုံးလိုင္း၊ အျပန္သုံးလိုင္း ေျခာက္လိုင္းရိွတာက ခပ္မ်ားမ်ား။ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ တစ္ဖက္ ေလးလိုင္း စီတာင္ရိွေသးတာမို႕ လိုင္းကူးမယ္ဆိုရင္လည္း မီးအခ်က္ျပထားဖို႕ မေမ့ပါဦးမွ ျဖစ္တာ။
ယာဥ္ထိန္းမီးမရိွတဲ့ ေနရာေတြမွာ Stop Sign ဆိုတဲ့ "ရပ္ပါ"ဆိုင္းဘုတ္ေတြကလည္း ျမန္မာျပည္က ကြမ္းယာဆိုင္ေတြထက္ မ်ာေသးတယ္။ အဲဒီမွာ ဘရိတ္ကေလး တို႕ရုံတို႕ ျပီးလုပ္လို႕ရတာမဟုတ္ဘူး။ တကယ့္ ကို ေလးဘီးစလုံး Complete Stopလုံး၀ရပ္ရတာ၊ စိတ္ထဲကေန တစ္က တစ္ဆယ္အထိ ရြတ္ျပီးမွ ထြက္ရမွာ တဲ့။ ယာဥ္ထိန္းအခ်က္ျပ မီးနီး မီးစိမ္းေတြကလည္း ျမန္မာျပည္မွာလို နိမ့္နိမ့္ေလးမဟုတ္ဘဲ တာ၀တႎသာမွာ တက္ခ်ိန္ ထားတာမ်ိဳးဆိုေတာ့ အဲဒါကိုလည္း သတိထားၾကည့္ရပါေသးတယ္။ ကၽြန္မ တို႕ ျမန္မာ ျပည္မွာ မီး၀ါ ကိုျဖတ္ခြင့္မျပဳေပမဲ့ ဒီမွာျဖတ္ခြင့္ရိွပါတယ္။
အေမရိကားမွာ ကားေမာင္းရင္ ခါးပတ္ပတ္ၾကရတယ္။ ခါးပတ္မတ္ရင္ ဒဏ္ေငြ ေဆာင္ရ တာမို႕လူတိုင္း ကားေပၚေရာက္တာနဲ႕ ခါးပတ္ပတ္ျဖစ္ဖို႕လည္း သတိထားရပါေသးတယ္။ တစ္ခါက ျမန္မာမိတ္ေဆြ တစ္ဦးက သူ႕ အေတြ႕အၾကံဳကို ေျပာျပလို႕ ရယ္ရပါရဲ႕။ ျမန္မာ ျပည္မွာ ခါးပတ္ပတ္ေမာင္းေလ့မရိွတာ သူလည္း မသိဘူးေပါ့။ ကားလိုင္စင္သြးေျဖေတာ့ ေဘးကရဲအရာရိွက ခါးပတ္ပတ္ခိုင္းေတာ့ ခါးပတ္ကို ဘယ္မွာခ်ိတ္ရမလဲ စဥ္းစား ရတာ၊ ခလုတ္ေနရာ ရွာမေတြ႕လို႕ ပခုံးကေနရင္မွာသိုင္းျပီး ခါးေဘးမွာခ်ိတ္ရမဲ့အစား အနီးဆုံး လည္ပင္း မွာ သြားပတ္လိုက္တာ တစ္ခ်ီတည္း စာေမးပြဲက်ေရာတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကံေကာင္းလို႕ ၾကိဳးဆြဲခ်ျပီး သား မသာမျဖစ္တာ တဲ့ေလ။
ျပည္ပက လာသူေတြအဖို႕ ကိုယ့္နဲ႕မယဥ္ပါးတဲ့ ကိစၥေတြက အမ်ားသားမဟုတ္လားေနာ္။ တစ္ခါက တကၠစီကို က လာတဲ့သူတစ္ေယာက္ မီးပြိဳင့္က မ်ဥ္းၾကားမွာ ကားေတြလာတုန္း အတင္းျဖတ္ေျပး တာ ေတြ႕ေတာ့ရဲကဖမ္းျပီး "ေဟာဟိုမွာ Don't Walk ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ ျပထားတယ္၊ မျမင္ဘူးလား၊ ခင္ဗ်ားဘာျဖစ္ လို႕ ျဖတ္ရတာလဲ"လို႕ ေမးတဲ့အခါ...
"ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္ေတာ္ျမင္ပါတယ္၊ Don't Walkလမ္းမေလွ်ာက္နဲ႕ ဆိုထားတာမို႕ လမ္းမ ေလွ်ာက္ ဘဲ ေျပးျဖတ္တာပါ"လို႕ ျပန္ရွင္းျပတယ္တဲ့။ သူ႕ခမ်ာ အေျပးေကာင္းလို႕သာ ကားေအာက္ေရာက္ျပီး ပြဲခ်င္းမျပီး ရွာတာ။ အဲဒီလိုနားလည္မႈ လြဲမွားတာမ်ိဳးက ရိွပါေသး တယ္။
ကၽြန္မအေန နဲ႕ လမ္းေပၚမွာေမာင္းျပရတာက ျပႆနာမဟုတ္ပါဘူး။ ျမန္မာျပည္မွာက တည္းကက်င့္သားရေနျပီးသားပဲဟာ။ ဒီမွာဒီကားေတြက မ်ားျပားလြန္းျပီး ေရစီးသလို အဆက္မျပတ္သြားေနတဲ့ ယာဥ္ေၾကာထဲမွာ ေမာင္းရမွာ မ၀ံ့မရဲျဖစ္စရာၾကီးလို႕ အစက ထင္ထားမိတာပါ။ လက္ေတြ႕ေမာင္းၾကည့္ေတာ့ ကားေတြမ်ားေပမဲ့ သူ႕လမ္းနဲ႕သူ ယာဥ္ စည္းကမ္းအတိုင္းလိုက္နာျပီး မႏၱေလးျမိဳ ႕ မွာ ေမာင္းထား ဖူးရင္ေတာ့ ေတာ္ရုံအေနအ ထားေလာက္မ်ား အားငယ္စိတ္၀င္စရာမရိွပါဘူး။ မႏၱေလးမွာက လမ္းကက်ဥ္း ရတဲ့အထဲ ျမင္းလွည္း ကိုေရွာင္ရ၊ စက္ဘီးေတြ၊ ဆိုက္ကားေတြ ေရွာင္ရတဲ့အျပင္ လမ္းမေပၚ တက္ အိပ္ေန တဲ့ ေခြးေလေခြးလြင့္ေတြကအစ ေရွာင္ရတာမ်ိဳးပါ။
ဒီမွာေတာ့ သူ႕လမ္းနဲ႕သူ၊ စက္ဘီးသမားကလည္း စက္ဘီးလမ္းေပးမွာ စီးရတာ။ ကားလမ္းေပၚ တက္စီးရင္ ကားေတြကေရစီး သလို ဆက္တိုက္လာေနၾကတာမို႕ ပြဲခ်င္းျပီး ေသႏိုင္သလို မေသလို႕ရဲနဲတိုးရင္လည္း ဖမ္းျပီး ဒဏ္ေငြေဆာင္ရ၊ ရုံးတတ္ရ ျပႆနာမ်ား တာမို႕စက္ဘီးသမားကလည္း စည္းကမ္းကိုရိုေသလိုက္နာျပီး သူ႕လမ္းေပး မွာပဲ သူေနတာ ပါ။ေခြးေလေခြးလင့္ဆိုတာလည္း လုံး၀မရိွပါဘူး။ ေခြးေမြၚရင္ မွတ္ပုံတင္ ရပါတယ္။ ေခြးရဲ႕ လည္ပင္းေကာ္လာမွာ မွတ္ပုံတင္နံပါတ္၊ ေခြးရွင္ရဲ႕အမည္၊ ေနရပ္လိပ္စာနဲ႕ ဖုန္းနံပါတ္က အစ အကုန္ျပည့္စုံေအာင္ေရးျပီး ခ်ိတ္ထားရတာပါ။ ေခြးကိုအိမ္ျပင္ထုတ္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ လည္းေခြးရွင္ ပါရုံမကေသးဘူး။ ၾကိဳးခ်ည္ထားရတာမို႕ ေခြးေလေခြးလြင့္လည္း ေရွာင္ရွားစ ရာမလိုဘူးေပါ့။
ယာဥ္ေမာင္းစည္းကမ္းကို လိုက္နာျပီးေမာင္းလို႕ကေတာ့ တိုက္ခိုက္မႈျဖစ္ခဲပါတယ္။ အခန္႕ မသင့္လို႕တစ္ဖက္မွာ စည္းကမ္းမရိုေသသူမ်ိဳးနဲ႕ ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်ျပီး တိုးမိရင္ေတာ့ လည္းၾကမၼာဆိုးရဲ႕ဒဏ္ကိုခံရမွာပါပဲ။ ကံေကာင္းေထာက္မေန သမွ် ကိုယ့္ဘက္ကလည္း စည္းကမ္းရိုေသ လိုက္နာေနသမွ်မွာေတာ့ မိုင္ ၆၀၊ ၇၀ေပးထား တဲ့ အေ၀းေျပးလမ္းေပၚမွာ ကားေပါင္းရာေထာင္ခ်ီ ေမာင္းေနလို႕လည္း အႏၱရာယ္ကင္းႏိုင္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ျမိဳ႕ထဲ မွာ ေမာင္းျပရတာအတြက္ ေရွာေရွာရွဴရွဴျဖစ္သြားေပမဲ့ ေနာက္ဆုံးထား လုပ္ျပရတဲ့ Parallel parking မ်ဥ္းျပိဳင္ရပ္ျပရတာက်ေတာ့ ေဇာေခၽြးကိုျပန္သြားေတာ့တာပါ ပဲ။ ကၽြန္မကကားေမာင္းလိုင္စင္ကို စနစ္တက်ေမာင္းျပျပီး ရလာခဲ့ တာမဟုတ္ဘူး။ အခါသ မယကလည္း ဒုတိယစစ္ၾကီးျပီးခါစ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေတြစခါစ အခ်ိန္ ဆိုေတာ့ သိပ္ျပီးတိတိက် က်မရိွေသးဘူးေလ။
ရဲ၀န္ေထာက္ အန္ကယ္ဦးဘခက္ဆီ သြားျပီး "ကိုၾကီးက ကားေမာင္းသင္ေပးမွာတဲ့ အန္ ကယ္၊ အဲဒါ ခင္မၾကီးကို ကားေမာင္းလိုင္စင္ လုပ္ေပးပါဦး"လို႕ ေျပာလိုက္တာနဲ႕ လိုင္စင္ တစ္ခါတည္းရလာတာမို႕ ကိုၾကီး သင္ေပးတဲ့အတိုင္း လမ္းေပးမွာေတာ့ ေျဖာင့္ေအာင္ ေမာင္းတတ္ပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ အခုလိုကားတစ္စီးစာေလး ၀င္သာရုံေနရာေလး မွာ ေထာင့္ေလး ေထာင့္ကတိုင္ေလးတိုင္ စိုက္ထားျပီး အခ်ိဳးက်က်၀င္ႏိုင္ေအာင္ သြင္းျပဖို႕ က်ေတာ့ ကၽြန္မ မွာေဇာေခၽြးေတြျပန္ေအာင္ ျဖစ္ရေတာ့တာေပါ့။ ႏွလုံးတုန္ ရင္ခုန္၊ ေျခဖ်ား လက္ဖ်ားေတြ ေအးတဲ့ထိ ထိတ္လန္႕ျပီး မနည္းၾကိဳးစားပမ္းစားနဲ႕ ကားကိုတစ္လိမ့္ခ်င္း သြင္းပါမွအခ်ိဳးမ က်တက် နဲ႕ တိုင္ေလးတိုင္ၾကားထဲ ၀င္သြားေပေတာ့တယ္။ အေ၀းက ရပ္ၾကည့္ေနတဲ့ ေခၽြး မေဘာ္ဘီက ၾသဘာေပးတဲ့ အေနနဲ႕ သူ႕လက္မနဲ႕ လက္ညႇိဳးေလးနဲ႕ ၀လုံးပုံ လုပ္ျပီးကၽြန္မ ကိုေထာင္ျပေန လို႕ ႏွလုံးတုန္းရင္ခုန္ၾကားထဲက ျပံဳးရပါေသးတယ္။
ဒီလိုနဲ႕ စာေမးပြဲေတာ့ ေအာင္သြားေလရဲ႕။ ေရးေျဖစာေမးပြဲအျပီး ကိုယ္တိုင္ေမာင္းမျပရ ခင္မွာမ်က္စိေကာင္း၊ မေကာင္း လည္း စစ္ေဆးပါေသးတယ္။ ဒီသုံးခုစလုံးကို ေအာင္ျပီဆို ေတာ့မွက်သင့္ေငြ ဆယ္ေဒၚလာ သြင္းျပီး ကားလိုင္စင္ကတ္ျပားရဖို႕ ဓာတ္ပုံရိုက္ရပါတယ္။ ဓာတ္ပုံမရိုက္ခင္မွာလည္း ကိုယ္ေရးမွတ္တမ္းအစုံပါတဲ့ ပုံစံစာရြက္ ကိုျဖည့္ရေသးတယ္။ ဘာျဖစ္လို႕လဲ ဆိုရင္ ဒီမွာကာင္းေမာင္း လိုင္စင္ကတ္ျပား က ျမန္မာျပည္မွာကိုင္ရတဲ့ မွတ္ပုံ တင္ကတ္ျပားကဲ့သို႕ လိုအပ္ရင္ျပရတဲ့ အဓိကအေထာက္အထားအျဖစ္ သုံးၾက လို႕ပါပဲ။
ဓာတ္ပုံမရိုက္ ခင္ ျဖည့္ရတဲ့ပုံစံစာရြက္ထဲမွာ ကိုယ့္ရဲ႕ကုိယ္ေရးမွတ္တမ္းအျပင္ ခႏၶာကိုယ္ရဲ႕ အစိတ္အပိုင္းေတြ ကို လွဴ လိုပါက တစ္ခါတည္းပုံစံတစ္ခုပါ ျဖည့္ရေသးတယ္။ အဲဒါျပီးမွ ဓာတ္ပုံရိုက္ဖို႕ သတ္မွတ္ထားတဲ့ခုံမွာ သြားထိုင္ လိုက္ရုံပါပဲ။
တာ၀န္က်သူကကင္မရာ ခလုတ္ကေလး တစ္ခ်က္ႏွိပ္လိုက္တာနဲ႕ ကိစိၥကျပီးေရာ။ ငါးမိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ကိုယ့္ လက္ထဲမွာအနံႏွစ္လက္မ၊ အလ်ားသုံးလက္မပဲ ရိွတဲ့ပလတ္စတစ္ေလာင္းထားတဲ့ ကားလိုင္စင္ ကတ္ျပားေလး အပ္လိုက္တာပါပဲ။ မွတ္ပု့တင္ကတ္ျပားအျဖစ္ အေထာက္အ ထားစုံေအာင္လည္း အဲဒီပိစီေကြး ကတ္ျပားေလး ထဲမွာ အကုန္အစုံပါေအာင္ထည့္ထားျပီး သားေနာ္။ ဖေလာ္ရီဒါေျမပုံနဲ႕ ျပည္နယ္တံဆိပ္၊ ကၽြန္မရဲ႕ဓာတ္ပုံ၊ အဲဒီေဘးမွာ နာမည္အ ျပည့္အစုံအျပင္ေနရပ္လိပ္စာ၊ ေမြးႏွစ္နဲ႕ ေမြးလ၊ ေမြးတဲ့ရက္၊ အရပ္ ဘယ္ႏွေပ ဘယ္ႏွ လက္မွ၊ ဘာလူမ်ိဳး လိုင္စင္အမ်ိဳးအစား၊ လိုင္စင္နံပါတ္၊ ထုတ္ေပးတဲ့ေန႕၊ ကုန္ဆုံးတဲ့ေန႕၊ ကၽြန္မ ရဲ႕ထိုးျမဲလက္မွတ္နဲ႕တကြ ကိုယ္ခႏၶာအစိတ္အပိုင္း လွဴထားသူျဖစ္ရင္လည္း Organ Dona r ဆိုတဲ့ စာတန္းေလးေတာင္ ပါလိုက္ေသးတယ္။ ကားလိုင္စင္က ျမန္မာျပည္မွာလို ႏွစ္စဥ္လဲရတာမဟုတ္ဘူး။ ၆ႏွစ္မွ တစ္ခါပဲ လဲရတာပါ။ အဲဒီလိုင္စင္သက္တမ္းအတြင္းမွာ ဘာျဖစ္မႈမွမရိွခဲ့ရင္ စိတ္ခ်ရသူအျဖစ္နဲ႕ Safe Driveဆိုတဲ့ စာတန္းေလးေတာင္ ပါလိုက္ ေသးရဲ႕။
ကားေမာင္းလိုင္စင္တို႕၊ ကားမွတ္တင္တို႕က်ေတာ့ကိုယ့္ေမြးေန႕နဲ႕ သတ္မ်တ္ထားတာမို႕ အထူးျပဳျပီး မွတ္သားထား စရာမလိုေတာ့ဘူးေပါ့။ ကိုယ့္ေမြးေန႕ေရာက္ခါနီးက်ရင္ ကားမွတ္ပုံတင္ လဲဖို႕ တစ္လ အလိုေလာက္မွာ မွတ္ပုံတင္ရုံးကသတိေပးစာလႊာေလး စာတိုက္ကပို႕လာပါတယ္။ အဲဒီစာအိတ္ထဲမွာ အကယ္၍ ကိုယ္တိုင္ရုံးကို မသြားလိုရင္ လြယ္လြယ္နဲ႕ ကိစၥျပီးဖို႕ ပုံစံစာရြက္ကေလးနဲ႕အတူ လိပ္စာတပ္ျပီးသား စာအိတ္ တစ္ခုပါ ထည့္ေပးလိုက္ေသးတာေနာ္။ အခ်ိန္မကုန္၊ အလုပ္မရႈပ္လိုသူအတြက္ အဆင္ေျပတဲ့ နည္းေလး တစ္ခုပါပဲ။ ေပးလိုက္တဲ့ပုံစံကိုျဖည့္၊ က်သင့္ေငြကို ခ်က္လက္မွတ္မွာေရး၊ အဲဒါ ေတြနဲ႕ အတူ ေမာ္ေတာ္ကားအာမခံထားတဲ့ စာရြက္ကေလးပါအတူ စာအိတ္ထဲျပန္႕ထည့္ ပို႕ေပးလိုက္ရုံနဲက ကိစၥျပီးပါတယ္။
အခ်ိန္တန္ေတာ့မွတ္ပုံတင္ရုံးက မွတ္ပုံတင္စာရြက္အသစ္နဲ႕အတူ ကားရဲ႕ေနာက္က နံပါတ္ျပားေပးမွာ ကပ္ဖို႕ တစ္လက္မအရြယ္ေလာက္ရိွတဲ့ ပလတ္စတစ္ျပားေလး ႏွစ္ခုကို ပါစာတိုက္ကေနျပန္ပို႕ေပးလိုက္တာပါပဲ။ ကတ္ျပားေလးႏွစ္ခု မွာ တစ္ခုကကိုယ့္ရဲ႕ေမြးလ၊ ေနာက္တစ္ုက လိုင္စင္အသစ္လဲရမယ့္ႏွစ္၊ အဲဒီ ပလတ္စတစ္ျပားေလးကို ကားရဲ႕ေနာက္ ကလိုင္စင္ပလိပ္မွာလိုင္စင္ကုန္ဆုံးမဲ့လက ဘယ္ဘက္ေထာင့္မွာကပ္၊ ညာဘက္ အထက္ ေထာင့္မွာေတာ့ ကုန္ဆုံးမဲ့ႏွစ္ပါကပ္ေပါ့။ သူလည္းတစ္ႏွစ္ တစ္ႏွစ္အေသြးအေရာင္ မတူ ေအာင္္ခြဲ ထားပါေသးတယ္။ ဒီႏွစ္အနီဆို၊ ေနာက္ႏွစ္က်ေတာ့အစိမ္းေလး၊ ေနာက္ကေန လိုင္စင္ ပလိပ္ၾကည့္လိုက္ရုံနဲ႕ လိုင္စင္လဲျပီးသားလား၊ မလဲေသးဘဲရိွေနေသးလားဆိုတာ အေ၀းကပင္ျမင္ႏိုင္ပါ၏ ဆိုတဲ့အထဲကမို႕ အေရာင္နဲ႕ခြဲျခားထားတာေကာင္ေးသာ စနစ္ တစ္ခုပါပဲ။
အေမရိကားမွာ မစြမ္းမသန္သူေတြလည္း ကားေမာင္းၾကတာပဲ။ သူတို႕ကိုယ္သူတို႕ ဒုကၡိတ လို႕လည္း သေဘာမထားဘူး။ လူတန္းမေစ့ဘူးလို႕လည္း အားငယ္စိတ္မ၀င္ၾကပါဘူး။ သူတစ္ပါးရဲ႕ အကူအညီ ကိုရမွာအလြန္၀င္ေလးတတ္ၾကတယ္။ ဘယ္လိုအေျခအေနမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားျပီးရပ္တည္ၾကပါတယ္။ အဲဒီျခြင္းခ်က္ရိွသူ မ်ားအတြက္အစစအရာရာ လြယ္ကူေစေအာင္လည္း ဖန္တီးေပးထားတဲ့ စနစ္ကေလးေတြ ရိွထားေတာ့အဆင္ေျပေလတယ္ေပါ့။ လူထုသုံး ကားေနရာမွန္သမွ် အ၀င္၀ နဲ႕ အနီးကပ္ ဆုံးေနရာမွ ဘီးတပ္လွည္းပုံစံနဲ႕ ဆိုင္းဘုတ္ျပထားတဲ့ ကားရပ္စရာေနရာေတြ လုပ္ေပးထာ ပါတယ္။ ေမာ္ေတာ္ကား လိုင္စင္ပလိပ္မွာလည္း မစြမ္းမသန္သူမ်ားအတြက္ ဘီးတပ္ လွည္းပုံေလးေဖာ္ျပ ထားတာ မို႕ အေရးအေၾကာင္းဆိုရင္ လိုအပ္တဲ့အကူအညီခ်က္ခ်င္း ရေစႏိုင္တယ္ ဆိုပါေတာ့။
ကၽြန္မမွာ ကိုယ္တိုင္ကားေမာင္ရေတာ့မွာမို႕ အစစအရာရာသိေအာင္ လိုက္ျပီးၾကည့္၊ လိုက္ျပီးေလ့လာေန ရဆဲေလ။ ကိုယ္ေရာက္ရိွေနတဲ့ ေနရာကလည္း လူမ်ိဳးမတူ၊ ဘာသာ မတူ၊ ယဥ္ေက်းမႈမတူ၊ ဘာသာစကားမတူ၊ အေလ့အထ မတူ၊ အေရွ႕နဲ႕အေနာက္ဆိုတဲ့ အတိုင္းမတူၾကတာေတြက ခပ္မ်ားမ်ားမို႕ မ်က္စိလည္းဖြင့္၊ နားကိုလည္း စြင့္။ နားစြင့္ရတာ ေတာ့ေျပာမေနနဲ႕။ ကၽြန္မတို႕ၾကီးျပင္းလာခဲ့ရတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္က အဂၤလိပ္ လက္ေအာက္ မွာျဖစ္ခဲ့ေတာ့ အစစအရာရာက အဂၤလိပ္ပုံစံေတြပဲ လႊမ္းမိုးလာခဲ့တာပါ။ အဂၤလိပ္ေက်ာင္း ေနခဲ့ ရေတာ့ အဂၤလိပ္အသံထြက္ေတြနဲ႕ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္ခဲ့ရတာ မဟုတ္လားေနာ္။ ဒီက်မွ အေမရိကန္ အသံထြက္ေတြ ကို ၾကားဖူးရတာ။
သူတို႕ အသံထြက္က ကြဲျပားရတဲ့အထဲ စကားေျပာရင္လည္းလွ်ာဖ်ားနဲ႕ ျမန္ျမန္ေျပာလိုက္ ျပီဆိုရင္ လိုက္မမီေတာ့ပါဘူး။ မနည္းကိုနားစြင့္ျပီးနားလည္ေအာင္ ၾကိဳးစားရပါတယ္။ အသံထြက္မကဘူး။ အေခၚအေ၀ၚေတြ ကလည္း ကြဲျပားေနေသးတာပါ။ ကၽြန္မတို႕က လူေတြ႕ရင္ "ဟယ္လို"လို႕ ႏႈတ္ဆက္ေပမဲ့ အေမရိကန္ႏႈတ္ဆက္နည္းက "ဟိုင္း"တဲ့။ အေနၾကာေတာ့ ကၽြန္မတို႕လည္း သူတို႕နည္းတူ "ဟိုင္း" တက္သြားပါျပီ။ ေရာက္ခါစမွာ အေခၚအေ၀ၚမတူလို႕ ဒုကၡေရာက္ရတာေတြ အမ်ားၾကီးပါပဲ။ တစ္ေန႕မွာ ကိစၥတစ္ခု ရိွတာ နဲ႕ဘဏ္တိုက္ကိုသြားေတာ့ကၽြန္မေတြ႕လိုသူက အထပ္ငါးလႊာက ရုံးခန္းမွာတဲ့။ ဒါနဲ႕အဲဒီ ငါးလႊာကိုတက္ ဖို႕ ဓာတ္ေလွကားဘယ္နားမွာရိွမွန္း မသိဘူး။
"စုံစမ္းေရး"ဆိုတဲ့ ေနရာမွာထိုင္တဲ့မိန္းကေလးကို ကၽြန္မက Liftဘယ္မွာရိွလဲလို႕ ေမးေတာ့ ဒီမွာ Lift မရိွပါဘူး တဲ့။ ဟင္...ဒီေလာက္ဆယ္ထပ္ဆယ့္ႏွစ္ထပ္ ျမင့္တဲ့တိုက္ၾကီးမွာ အေပၚ တက္စရာဓာတ္ေလွကား မရိွဘူးဆိုတာ မဟုတ္ႏိုင္ေသးပါဘူး လို႕ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေတြးျပီး ...
"ကၽြန္မ ငါးထပ္ က ရုံးခန္းကိုသြားခ်င္တာ၊ Lift မရိွရင္ေလွကားကေရာ ဘယ္နားမွာလဲ"လို႕ ထပ္ေမးေတာ့...
"ေၾသာ္... Elevator ရိွတယ္ေလ၊ ဒီစၾကႍလြန္ျပီး ညာခ်ိဳးလိုက္ပါ၊ အဲဒီမွာ"တဲ့။
ေသပါေရာ။ ကၽြန္မတို႕က ဓာတ္ေလွကားကို ဟိုမွာ Liftလို႕ တစ္သက္လုံးေခၚလာခဲ့တာ မဟုတ္လားေနာ္။ အိမ္သာ ကိုလည္း Toilet လို႕ ႏႈတ္က်ိဳးေနာ ဒီမွာက်ေတာ့ Rest Room တဲ့။ ရုပ္ရွင္ကို Pictureလို႕ သြား မေျပာေလနဲ႕။ သူတို႕က Movie လို႕ေခၚတာမို႕ နားလည္ မွာမဟုတ္ဘူး။ စာပို႕လုလင္ကို Postman လို႕ေခၚေနက်။ ဒီမွာက Mail-man,အာလူးေၾကာ္ ကိုFrench Fries, ေဆးထိုးခံရတာကို Injection လို႕ကၽြန္မ တို႕ ေျပာသလို သူတို႕က်ေတာ့ Shot တဲ့။ ကေလးတြန္းလွည္းေလးကို Parmလို႕မေခၚဘဲ Stroller လို႕ ေခၚျပန္ေရာ။ ကေလးခုတင္ Cotကို Crib, တန္းစီတဲ့ Queue ကိုေတာ့ ဒီမွာေတာ့ Line, Holidayကို သူတို႕က Vacation, အနာကပ္တဲ့ Plasterကို Band Aid, ေဆးဆိုင္က်ေတာ့ Drug Store, ခ်စ္စရာေလး ျမင္ရင္ ကၽြန္မတို႕က So Sweetလို႕ေျပာရင္ သူတို႕က So Cuteတဲ့။
ေမာ္ေတာ္ကား နဲ႕ ပတ္သက္တဲ့အေခၚအေ၀ၚေတြကလည္း မတူတာ ရိွေသးတယ္။ ဓာတ္ဆီက Petrol မဟုတ္ဘူး။ Gasတဲ့။
ကားေရွ႕အဖုံးကို ကၽြန္မတို႕က ေဘာနတ္လို႕ ေခၚတာေနာ္။ ဒီမွာက Hoodဟုဒ္။ အိတ္ေဇာပိုက္က်ေတာ့ မာဖလာ တဲ့။ လမ္းေဘးက ပလက္ေဖာင္းကို Side Walkလို႕ေခၚျပန္ေရာ။ ကၽြန္မတို႕ဆီမွာ ေျခေထာက္နဲ႕ကန္ျပီး ကစားတဲ့ေဘာလုံးပဲြ ကို Football ေခၚေပမဲ့ ဒီမွာက Soccer (ေစာ္ကာ)။ အဲ..သူတို႕ Football ေခၚတဲ့ စကားနည္းက ေျခေထာက္နဲ႕ကန္တာမဟုတ္ဘဲ ေဘာလုံးကိုလက္နဲ႕ ဖမ္းတဲ့ဟာ။ ဘာျဖစ္လို႕ အေခၚအေ၀ၚေတြ ေျခရင္းေခါင္းရင္း လြဲမွားေနသလဲေတာ့ မသိပါ ဘူး။
ကၽြန္မ တို႕က Purseလို႕ေခၚတဲ့ လက္ကိုင္အိတ္ေသးေသးေလးကို သူတို႕က Pocker Book တဲ့။ တစ္ခါက ကၽြန္မနဲ႕ တာ၀န္လႊဲရတဲ့ မန္ေနဂ်ာအမ်ိဳးသမီးက ဖုန္းဆက္လာတယ္။ အံဆြဲထဲမွာ သူ႕ရဲ႕ Pocket Book က်န္ခဲ့လား မသိဘူး။ ၾကည့္ေပးစမ္းပါတဲ့။ Pocket Book ဆိုေတာ့ ကၽြန္မက အိတ္ေဆာင္ စာအုပ္ေသးေသးေလးမ်ိဳး ထင္ျပီးစာပြဲတစ္ခုလုံး ရိွရိွသမွ် ေနရာအကုန္လုိက္ရွာတာ မေတြ႕ဘူးေပါ့။
"မေတြ႕ပါ ဘူး၊ စာပြဲတစ္ခုလုံးအႏွံ႕ရွာျပီး အံဆြဲထဲမွာ ပိုက္ဆံအိတ္တစ္လုံးေတြ႕လို႕ေတာင္ အဲဒီအထဲမွာမ်ား ရိွမလား လို႕ဖင့္ၾကည့္တာ မေတြ႕ပါဘူး"ဆိုေတာ့..
"ပိုက္ဆံအိတ္က ဘာအေရာင္လဲ"တဲ့။
"အနီေရာင္ေလ"
"အဲဒီပိုက္ဆံအိတ္ကို တို႕ေမးေနတာေပါ့။ မင္းကဘာေတြ သြားရွာေနတာေလ"
"မင္းပဲ Pocket Book ဆို၊ အဲေတာ့ စာအုပ္ရွာတာေပါ့၊ ပိုက္ဆံအိတ္ဆိုရင္လည္း Purseလို႕ ေျပာပါလား"လို႕ ကၽြန္မကျပန္ေျပာေတာ့ မေရႊေခ်ာ က ဖုန္းေပၚမွာ တအားရယ္ေနေလရဲ႕။
အေခၚအေ၀ၚမတူတာတင္ မဟုတ္ေသးဘူး။ အသံထြက္မတူတာေတြက ရိွေသးတယ္။ ခရမ္းခ်ဥ္သီး တိုမားတိုးစ္ကို ဒီမွာ တိုေမးတိုးစ္၊ Fastဖတ္စ္ကို အေမရိကန္အသံထြက္က ဖက္စ္။ Lastလပ္စ္ကိုလက္စ္။ ျမန္မာျပည္မွာ တစ္သက္လုံး Nikonနိကြန္လို႕ ေခၚလာခဲ့တဲ့ ကင္မရာက ဒီက်ေတာ့ သူတို႕ အတိုင္း "ႏိုက္ကြန္"လို႕ေျပားျပီး ေခၚလိုေခၚရ၊ လမ္ေလွ်ာက္ ဖိနပ္ Nikeကို ႏိုက္ကီ၊ အဂၤလိပ္ စာလုံး ေနာက္ဆုံးအကၡရာ Z(ဇက္)က ဒီမွာက်ေတာ့ (ဇီ)။
ဒါတင္မဟုတ္ေသးဘူး။ စာလုံးေပါင္းေတြ မတူတာလည္းရိွေသးတယ္။ ဘယ္အရာကိုမဆို အလြယ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တဲ့ေနရာမွာ သူတို႕လူမ်ိဳးေရွ႕ဆုံးကပဲထင္ပါရဲ႕။ ဘဏ္တိုက္က ေငြထုတ္တဲ့ခ်က္လက္္မွတ္ကို Cheque လို႕ေပါင္းတာေနာ္။ ဒီမွာေတာ့ အသံထြက္အတိုင္း Checkရုံနဲ႕ ကိစၥျပီးတယ္။ Colour တို႕ Labour တို႕၊ Favour တို႕လည္း ဒီမွအလြယ္ color, Labor, Favor နဲ႕ခ်လိုက္တာပဲ။ အရာရာလြယ္ကူဖို႕ အခ်ိန္မကုန္ဖို႕လည္း ဦးစားေပးၾက တာ ထင္ပါရဲ႕။
ကၽြန္မတို႕က တစ္ခုခုေျပာလို႕ Yesကို တြင္တြင္သုံးသလို သူတို႕ကSure ကိုသုံးေလ့ရိွတာ သတိထားမိပါတယ္။ ကၽြန္မတို႕ျမန္မာေတြ ဆုံမိၾကတဲ့အခါ ေရာက္ခါစၾကံဳရတဲ့ ပုံျပင္ေတြ ကိုယ္စီရိွေနၾကတာမို႕ တစ္ဦးနဲ႕တစ္ဦး အေတြ႕အၾကံဳေတြကို ဖလွယ္ၾကရင္းရယ္ပြဲ ဖြဲ႕ရတာ လည္းဟဒယရႊင္ေဆးတစ္ခုပါပဲ။ မိန္းကေလး ငယ္တစ္ဦးက ေရာက္ခါစတုန္းက ကားမ ေမာင္းႏိုင္ေသးတာမို႕ အိမ္နဲ႕နီးတဲ့လမ္းေလွ်ာက္သြားလို႕ရတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္တစ္ခု မွာ သြားျပီး အလုပ္လုပ္တာတဲ့။ ေကာ္ဖီ၀ယ္တဲ့အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးက သူ႕ကို Sugar Free လို႕ ေျပာေတာ့သၾကား အလကားေတာင္းတာ ျဖစ္မွာပဲလို႕ ေတြးျပီးေစတနာဗရပြနဲ႕ သၾကား ထုပ္ေတြ ထည့္ေပးလိုက္တယ္ေပ့ါ။ အမ်ိဳးသမီးက သၾကားထုပ္ေတြကို ျပန္ထုတ္ျပီး သူ႕ ေရွ႕ မွာ ေဆာင့္ေအာင့္ျပီး ျပန္ခ် သြားလို႕တဲ့ေလ။ Freeဆိုတာ ဒီမွာကိုယ္အေလးခ်ိန္ မပို ေအာင္ဂရုစိုက္သူမ်ားက သၾကားကို အထူးျပဳ ေရွာင္တာမို႕ သၾကားမပါတဲ့ ေကာ္ဖီကိုဆိုလုိ တာပါ။
Freeဆိုတာနဲ႕ ျမန္မာပီပီ သဒၶါတရားေတြ ပိုလိုက္မိတဲ့ အျဖစ္ပါပဲ။
ေနာက္ျပီး တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ စားေသာက္ဆိုင္မွာ လာ၀ယ္ျပီးအျပင္ယူသြားတာမ်ိဳးကလည္း ရိွေသးတယ္ေလ။ ထိုင္စားတဲ့ သူေတြလည္း စားၾကတယ္ေပါ့။ အျပင္ကိုယူသြားမွာဆိုရင္ To Goလို႕ေျပာပါတယ္။ အဲဒီမိန္းကေလး အလုပ္စျပီး ၀င္တဲ့ေန႕မွာပဲ ေန႕လယ္စာ၀ယ္ျပီး အျပင္ယူသြားလို႕တဲ့ အမ်ိဳးသားတစ္ဦးက ေရာက္လာျပီး To Go လို႕ေျပာလိုက္ေတာ့ ကေလးမက "ေဟာေတာ့္၊ ငါ့ကို ဘာမ်ားထင္လို႕လဲ မသိ၊ သူနဲ႕လိုက္ဖို႕ ေခၚတာ၊ ဘုရား... ဘုရား... ဘာလုပ္ရပါ့" နဲ႕ႏွလုံးတုန္ရင္ခုန္ေတြ ျဖစ္လို႕တစ္ခ်ီတည္း ေနာက္ခန္းဘက္ ေျပး ၀င္ျပီးပုန္းေန လိုက္မိတာတဲ့။ ေတာ္ေသးရဲ႕။ တျခားအလုပ္သမားေတြက ၀ယ္သူကိုတာ၀န္ ယူေျဖရွင္းလိုက္ေပလို႕ေပါ့။ To Goအဓိပၸာယ္ ကို ေနာက္သိရတဲ့အခါက်မွ သူ႕အျဖစ္ကို အလုပ္သမားေတြက ၀ိုင္းရယ္ၾကတာတဲ့ေလ။
အေတြ႕အၾကံဳ က ေရးမကုန္ႏိုင္ေအာင္ မ်ားျပားလွပါရဲ႕။ ကိုယ့္ျမန္မာျပည္မွာေတာင္ တစ္ ေက်ာင္းတစ္ဂါထာ၊ တစ္ရြာတစ္ပုဒ္ဆန္း ဆိုတဲ့ စကားရိွေသးတာပဲ။ တစ္ေနရာနဲ႕ တစ္ေန ရာေဒသအလိုက္ အေခၚအေ၀ၚ အသုံးအႏႈန္းေတြက ကြဲျပားျခားနားတတ္တာပါပဲေနာ္။
ဒါေၾကာင့္ေရာက္ခါစမွာ ျပႆနာေတြက တစ္မ်ိဳးျပီး တစ္မ်ိဳးဆိုပါေတာ့။ ေရာက္ျပီးသုံးေလး ရက္အေမာေျဖျပီးတာနဲ႕ ပါလာတဲ့လူၾကံဳပါပစၥည္းေတြကို ပို႕ဖို႕ စီစဥ္ရပါတယ္။ ခြင့္ျပဳတဲ့ ေပါင္ခ်ိန္က တစ္ဦးမွ ၄၄ေပါင္ပဲ ရိွရတဲ့အထဲမွာ လူၾကံဳပါးလိုသူေတြကလည္း ရိွပါေသး တယ္။ ျငင္းမေကာင္းတဲ့သူေတြ ျဖစ္ေနလို႕ ကိုယ့္ ပစၥည္းေတြျပန္ခ်၊ သူ႕ပစၥည္းေတြပါ ေအာင္ထည့္ေပါ့။ ေပးလိုက္တဲ့ ပစၥည္းေတြကိုလည္း ၾကည့္ပါဦး။ ၾကက္သြန္ျဖဴ တစ္ပႆာ ေလာက္ေပးတဲ့သူနဲ႕ ငါးပုတ္ေျခာက္၊ ငါးရံ႕ေျခာက္ကအစ နႏြင္းမႈန္႕နဲ႕မဆလာ ဆိုတာ မ်ိဳး အထိအစုံပါပဲ။
လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းအစိတ္ေလာက္တုန္းက အေမရိကားနဲ႕ ျမန္မာျပည္ကလည္း ဆက္ သြယ္မႈ နည္းပါးေသးတာ မို႕ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ အဲလိုပဲ ျမန္မာ့အစားအေသာက္ ကုန္ပစၥည္း ေတြဒီမွာ၀ယ္လို႕ရလိမ့္မယ္ မထင္မိတာေၾကာင့္ ဟင္းခ်က္စရာ ပစၥည္းမ်ိဳးစုံ အေလးခံျပီး သယ္လာမိတာပါ။ လူၾကံဳေပးၾကသူေတြလည္း ကၽြန္မလို အလားတူေတြးထင္ မိလို႕သာ သူတို႕လည္း တကူးတကထည့္ေပးၾကတာ ျဖစ္မွာပါပဲ။ ကၽြန္မတို႕တင္ ဒါမ်ိဳး ေတြးထင္ခဲ့တာ မဟုတ္ေသးဘူး။ စာေရးဆရာေသာ္တာေဆြ က "ေဟး...ခင္တို႕တစ္ေတြ အေမရိကားမွာ ထမင္းစား ရရဲ႕လား၊ ေန႕တိုင္းေပါင္မုန္႕ပဲ စားေနရသလား"နဲ႕ ကၽြန္မဆီပူပူပင္ပင္နဲ႕ စာေရး ေမးဖူးပါတယ္။
ဒီမွာအေရွ႕တိုင္း စားေသာက္ကုန္ေတြ ေရာင္းတဲ့တရုတ္ဆိုင္ေတြမွ ဟိန္းလို႕ပါ။ Jasmine Rice ဆိုတဲ့ ေပၚဆန္းေမႊးဆန္ေတြ ဆိုတာ ေကာင္းမွေကာင္း။ တို႕စရာအညာက တမာရြက္၊ ကတက္ခ်ဥ္လိုမ်ိဳးကအစ ငါးပိရည္ေမႊးေမႊး အထိ ဖန္ဘူး၊ ဖန္ပုလင္းေတြနဲ႕သားသားနားနား ထည့္ျပီးထိုင္းႏိုင္ငံကပို႕တဲ့ အစားအေသာက္ အမ်ိဳးမယ္စုံေအာင္ ဒီမွာလြယ္လြယ္ရႏိုင္ပါ တယ္။ ကၽြန္မ အေလးခံျပီးသယ္ယူလာခဲ့ရတဲ့ ၾကက္သြန္ျဖဴ ဆိုတာ မ်ား တရုတ္ဆိုင္မွာမ ေျပာနဲ႕။ အေမရိကန္စူပါမားကတ္ေတြမွာေတာင္ အတြဲလိုက္ ခ်ိတ္ဆြဲျပီး ေရာင္းေနတာ ေပါမွေပါ။ ကိုယ္ကဒါေတြ မသိေတာ့လည္း လာေပးသူကို ရွင္းမျပႏိုင္ဘဲ ယူလာ ခဲ့ရတာေပါ့ ေနာ္။
အဲဒီကတည္းက ေဆာင္းပါးေရးျပီး သိသင့္သိထိုက္တဲ့ အျဖစ္ေတြကို ခြဲေ၀ခံစားရင္း ဗဟုသုတ မွ်ေ၀ေပးခ်င္ တာပါ။ ကိုယ့္ဘ၀အေျခခ်ႏိုင္ေရးအတြက္ ရုန္းကန္ရဆဲကာလျဖစ္ ေတာ့ကေလာင္ကို အခို္ကအတန္႕ေဘးခ် ထားခဲ့ရတယ္ ဆိုပါေတာ့။ ေရာက္ျပီးစမွာ သယ္လာခဲ့ရတဲ့ ပစၥည္းေတြကိုလည္း စာတိုက္ကေနတစ္ဆင့္ လိပ္စာရွင္ေတြ ဆီ ပို႕ရပါ ေသးတယ္။
ပါဆယ္ ထုပ္ေပးမွာ လိပ္စာေရးေတာ့ ျမန္မာျပည္က အထာအတိုင္းလိပ္စာရွင္ရဲ႕ နာမည္နဲ႕ ေနရပ္ကအေပၚက။ ပို႕ေပးသူ ကၽြန္မရဲ႕လိပ္စာကေအာက္က က်က်ကနနေရးထည့္လိုက္ ပါတယ္။ ေလးငါးရက္ၾကာေတာ့ အဲဒီပါဆယ္ ထုပ္ေတြကၽြန္မအိမ္၀မွာ အပုံလိုက္ျပန္ေရာက္ လာေလရဲ႕။ ဒီကစာပို႕စနစ္က အိမ္တိုင္းရဲ႕ အေရွ႕မွာကိုယ္ပိုင္စာတိုက္ပုံးေလးေတြရိွၾကပါ တယ္။ စာတိုက္ပုံရဲ႕ေဘးမွာ အလံေလး တစ္ခုထည့္ထားေသးတယ္။ ေန႕စဥ္စာပို႕လုလင္ ကစာတိုက္ကားနဲ႕ ေရာက္လာျပီးပုံးေတြထဲမွာ ထည့္သြား လိုက္တာေလ။ သူတို႕စာတိုက္ သုံးကားေတြက ဂ်စ္ကားပုံစံမ်ိဳးအျဖဴေပၚမွာ အျပာလိုင္းနဲ႕ တံဆိပ္က သိန္းငွက္နဲ႕ေခါင္း တစ္ပိုင္းပုံပါပါတယ္။ အမ်ားအားျဖင့္ စာပို႕လုလင္က ကားေပးကေနျပီး ေအာက္ဆင္းစရာ တာင္မလိုဘဲ လွမ္းထည့္သြားၾကတာပဲ။ ကိုယ့္မွာစာထည့္စရာရိွရင္ ကိုယ့္စာတုိက္ပုံထဲမွာပဲ ထည့္ထား လိုက္ျပီး ေဘးကအလံေလးေထာင္ထားလိုက္ရပါတယ္။
ကိုယ့္စာကိုယူ၊ သူေပးရမဲ့စာကို ျပန္ထည့္ထားျပီးရင္ ေဘးကအလံေလးျပန္ခ်ထားလိုက္ တာမို႕ စာလာသြားျပီးလားဆိုတာ စာတိုက္ပုံးရဲ႕အလံေလးကို လွမ္းၾကည့္တာနဲ႕သိႏိုင္ တယ္ေပါ့။ ပါဆယ္ထုပ္ ခပ္ေသးေသးမ်ိဳး ဆိုရင္လည္းစာတိုက္ပုံထဲမွာ ထည့္ထားခဲ့တာပါပဲ။ ခုလို အမ်ားအျပားလည္း ျဖစ္မယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ပါဆယ္ထုပ္က ၾကီးမားတယ္ဆိုရင္ေတာ့ အိမ္ေပါက္၀မွာလာခ်ထားခဲ့ပါေရာ။ ကၽြန္မက တစ္ေန႕တစ္ေန႕ စာတိုက္ပုံကအလံကိုပဲ ၾကည့္ေနတာေလ။ "ခ်စ္သူေတြ ေ၀းၾကတဲ့အခါ စာေလးေတြက အလည္ လာၾကတယ္တဲ့"
ကၽြန္မမွာ ျမန္မာျပည္က က်န္ခဲ့တဲ့ခ်စ္သူေတြက အမ်ားအျပားမို႕ အလည္လာမဲ့ စာေလး ေတြကို အေမာတကာေန႕စဥ္ေမွ်ာရတာ ခုခ်ိန္ထိပါပဲ။ အဲဒီေန႕ကလည္း အလံေလးလဲေန တာေတြ႕လို႕ စာေကာက္ ဖို႕ အေျပးထြက္လိုက္ခါမွ အေပါက္၀မွာ တန္းစီေနတဲ့ပါဆယ္ေတြ ကိုေတြ႕ျပီး တအံ့တၾသျဖစ္ရေသးတယ္။ ဘာျဖစ္လို႕ ကၽြန္မဆီျပန္ေရာက္လာတယ္ဆိုတာ လည္းမေတြးတတ္ေအာင္ပါပဲ။ ဒါနဲ႕ေနာက္တစ္ေန႕မွာ သမီးေကသီကို အေဖာ္ေခၚျပီးပါ ဆယ္ထုပ္ေတြအားလုံး ကားထဲထည့္၊ စာတိုက္ကိုတစ္ေခါက္ျပန္သြားရတာေပါ့။ စာတိုက္ က၀န္ထမ္းကိုအက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပေမးေတာ့လည္း သူက ဘာမွျပႆနာရွာမေတြ႕ တဲ့ပုံစံနဲ႕ "ရွင့္လိပ္စာအတိုင္း ေရာက္လာတာမဟုတ္ဘူးလား"တဲ့။
"ဟုတ္တယ္ေလ၊ အခုကၽြန္မ လိပ္စာအတိုင္းျပန္ေရာက္လာတာပဲ။ ကၽြန္မပို႕တာက နယူး ေယာက္၊ ၀ါရွင္တန္၊ အိုဟိုင္းအိုးနဲ႕ ကာလီဖိုးနီးယားကို ပို႕တာအဲဒီမေရာက္ဘဲ ကၽြန္မဆီ ျပန္ေရာက္လာတာေၾကာင့္ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲဆိုတာ လာေမးတာပါ"လို႕ ရွင္းျပမွသူလည္း သေဘာေပါက္သြားျပီး ပါဆယ္ထုပ္ ကို ေသေသ ခ်ာခ်ာၾကည့္ေတာ့...
"ေၾသာ္ ...ဒီမွာ ရွင္က ပို႕ရမဲ့လိပ္စာကို ေအာက္မွာမေရးဘဲ ရွင့္လိပ္စာကိုေရးထားတာကိုး၊ ဒါေၾကာင့္အားလုံး ရွင့္ဆီျပန္ေရာက္ လာတာျဖစ္မွာေပါ့"ဆိုျပီး ရယ္ပါေလေရာ။
ဒီက စာတိုက္လိပ္စာေရးတဲ့ ပုံစံက ကိုယ့္ရဲ႕နာမည္နဲ႕ လိပ္စာကစာအိတ္ရဲ႕ဘယ္ဘက္ထိပ္ မွာတက္ေရးထားျပီး ပို႕ရမဲ့လိပ္စာက်ေတာ့ ေအာက္ဘက္အလယ္မွာ ေရးၾကတာကိုး။ ကၽြန္မတို႕ ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕လိပ္စာက စာအိတ္ရဲ႕ ဘယ္ဘက္ေအာက္က ေထာင့္မွာေရးေနက် မဟုတ္လားေနာ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႕သတ္မွတ္ထားတဲ့ ပုံစံအရေအာက္ ဘက္မွာရိွတဲ့ လိပ္စာအတိုင္း ကၽြန္မဆီျပန္ေရာက္လာတယ္ေပါ့။
ဒါက စနစ္မတူတာအတြက္ ၾကံဳေတြ႕ရတဲ့ နမူနာေလးတစ္ခုပဲ ရိွပါေသးတယ္။ ယဥ္ေက်းမႈ မတူ၊ ဓေလ့စရိုက္မတူ၊ အေလ့အထမတူတာေတြေၾကာင့္ ေရွ႕မွာ ျပႆနာမ်ားစြာလည္း ရိွေနဦးမွာပါပဲ။ ကိုယ္ေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့ အေျပာင္းအလဲတစ္ခုဆိုေတာ့လည္း ရင္ဆိုင္ရမဲ့ အခက္ အခဲျပႆနာေတြကို စိတ္ရွည္ရွည္ထားျပီး လက္ခံေျဖရွင္း ရမွာပါ။ သူတစ္ပါးတိုင္းျပည္မွာ လတ္တဖ်စ္ အခ်ိန္ကာလအတြင္း အရာရာ အံ၀င္ ခြင္က် ျဖစ္သြား ဖို႕ဆိုတာေတာ့ ဘယ္ျဖစ္ ႏိုင္ပါ့မလဲေလ။ အရာခပ္သိမ္းကို အခ်ိန္ယူျပီး သည္းခံစိတ္ နဲ႕ ေလ့လာ သင္ၾကားမွတ္သား ရမွာပါ။
ပါရွင္ပုံျပင္ထဲက ခါးကုန္းမင္းသားေလးလိုေပါ့။ သူမ်ားတကာေတြနဲ႕တန္းတူရည္တူ ျဖစ္ခ်င္ လို႕သူရဲ႕ပုံတူကို ခံ့ခ့ံညားညား မားမားမတ္မတ္ ရပ္ေနတဲ့ရုပ္ထုအျဖစ္ထုထားေစတယ္တဲ့။ တကယ္ လက္ေတြ႕က်က် လည္း ေန႕စဥ္အဲဒီရုပ္တုေရွ႕မွာ ရပ္ျပီးမားမားမတ္မတ္ ရပ္ႏိုင္ ေအာင္ေလ့က်င့္ခဲ့တာ ေန႕ေပါင္းမ်ားစြာ၊ လေပါင္း မ်ားစြာ၊ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာတဲ့အခါ ခါး ကုန္းေပ်ာက္ျပီး တကယ္ပဲရုပ္တုကဲ့သို႕ မားမားရပ္သြားႏိုင္တယ္တဲ့။
စိတ္ရွည္ျခင္း၊ သည္းခံျခင္း၊ အားထုတ္ျခင္းေတြေတာ့ လိုအပ္ေပတယ္ေပါ့။ ကၽြန္မကလည္း ကိုယ့္ေဒသ မဟုတ္တဲ့ သူတစ္ပါးႏိုင္ငံမွာ အမ်ားနည္းတူ ပခုံးခ်င္းယွဥ္ျပီး မားမားရပ္ႏိုင္ဖို႕ အခ်ိန္ယူ ၾကိဳးစားရဦးမယ္ေလ။
ဆက္ရန္
.
