တင္ေမာင္ျမင္႔ ဘာသာျပန္ မုန္တိုင္းထန္ကမ္းေျခ, အပိုင္း (၁၃)

ေဂ်ာဂီ
စန္ကာလို
(၆-ရက္ေျမာက္ေန႔)

တိပ္ေခြကို ျပန္ဖြင့္ နားေထာင္သည္။ အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ သည္အေျဖပဲ ထြက္ေနသည္။ တိပ္ေခြထဲမွ ထြက္လာ သည့္ သူ႔အသံႏွင့္ သူ႔ရုပ္သြင္ကို ဆက္စပ္ ၾကည့္သည္။ စိတ္ထဲတြင္ လူတစ္ဦးစီ ျဖစ္ေနသည္ ထင္၏။
နာရီကိုၾကည့္လုိက္ သည္။ ရိကၡာကားထြက္ဖုိ႔ တစ္နာရီလုိေသးသည္။ တိပ္ေခြ ဖြင့္ထားေသာ္လည္း အင္းနက္ဇ္ တစ္ေယာက္ အိပ္ေမာက်ေနဆဲ။ သူအိပ္လွ်င္ ဘယ္အရာမွ အေႏွာင့္အယွက္ မျဖစ္။ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ အိပ္မည္။ တစ္မ်ိဳးေတာ့ ေကာင္းသည္။ အေကာင္းဆံုး အခ်ိန္ျဖဳန္းနည္း မဟုတ္ လား။ အိပ္ေပ်ာ္ ေနခ်ိန္တြင္ပင္လွ်င္ လွေန သည့္ မိန္းကေလး။ နဖူးေပၚ ၀ဲက်ေနသည့္ ဆံပင္ေတြ ကို ကၽြန္ေတာ္ သပ္တင္ေပးလိုက္သည္။ ရင္ထဲတြင္ ၿငိမ့္ခနဲ ေႏြးသြား၏။ ဆြတ္ပ်ံ႕ ၾကည္ႏူးမႈျဖင့္ တသိမ့္သိမ့္ ရင္မွာ လႈပ္ခါသြားလား။ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္နားမရွင္းပါ။
သူ လူးလြန္႔လာ ၿပီး မ်က္လုံုးဖြင့္ၾကည့္သည္။

"ကိုယ္ ခဏေန သြားမယ္ေနာ္"
"ဘယ္ေတာ့ ျပန္လာမွာလဲ"
"ည ျပန္လာမယ္ေလ"
မ်က္လံုးျပန္မွိတ္သြားသည္။ ငုံ႔ၿပီးနမ္းေတာ့ ဗလံုးဗေထြး ျပန္ေျပာသည္။ ဘာမွန္းမသိလိုက္။
မေန႔ညက အျဖစ္က ဆိုးလွသည္။ မနာလို ၀န္တိုစိတ္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ တႏုံ႔ႏုံ႔ ခံစားရ၏။ ဘ၀တြင္ ပထမဦးဆံုး ပူပူေလာင္ေလာင္ ခံစားရျခင္း။
ညစာစားပြဲ တြင္ ဘာမ်ဴဒက္ဇ္က ဗားဂက္စ္၏ မီးထိန္ထိန္ လင္းေနသည့္ ဥယ်ာဥ္ႀကီးထဲသို႔ ေလွ်ာက္ျပေတာ့ သူ႔ကို သိသိသာသာ အေရးေပးေန၏။ ကႏြဲ႕ကလ်ႏွင့္။ ကၽြန္ေတာ့္ သိသိသာသာ ဗေလာင္ဆူလာ၏။ ပထမေတာ့ စိတ္ရႈပ္သြားသည္။ ၿပီးမွ အထိတ္တလန္႔ ျဖစ္သြား၏။ အခ်စ္ကို လက္နက္အျဖစ္ သံုးၿပီး ကၽြန္ေတာ္ က အႏိုင္ယူခံမည့္ ေကာင္စားမ်ိဳး မဟုတ္ပါ။ ဒီမိန္းကေလးကို ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္မိၿပီဆုိလွ်င္ေတာ့ ကံဆိုးမိုးေမွာင္ က်ျခင္းပဲ။

ဗားဂက္စ္ ၏ ပန္းဥယ်ာဥ္ႀကီး အတြင္းမွာ သဘာ၀တိရစၦာန္ရုံ အငယ္စားေလး တစ္ခုပင္ ဖန္တီး ထားေသးသည္။ ဘာမ်ဴဒက္ဇ္ က ဂုဏ္ယူစြာျဖင့္ လိုက္ျပသည္။ ခပ္ၾကြားၾကြား ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္။ သည္ပုဂၢိဳလ္ကို ကၽြန္ေတာ္ အံ့ၾသ စျပဳလာၿပိ။
စိတ္ပ်က္စရာ အျပဳအမူေတြ ေတြ႕လာရ၏။ သည္နန္းေတာ္ႀကီးထဲသို႔ သူႏွင့္ သူ႔ လူယံုေတြ ေျပာင္းေရႊ႕ ေန ထုိင္သည္တဲ့။ တစ္ၿပိဳင္တည္းတြင္ သူ႔အမူအရာေတြပါ ေျပာင္းလာ၏။
သူ၀တ္သည့္ အ၀တ္အစားမွာ ေန႔ခ်င္းညခ်င္း ေတာက္ပေျပာင္လက္လာ၏။ သူေျပာသည့္ စကားလံုးမ်ား ကလည္း တစ္ေန႔တျခား ႀကီးထြား ခန္႔ထည္လာ၏။
သူ႔လူေတြ ကေတာ့ ပို၍ ၾကည္ညိဳေနၾကသည္။ သို႔ေသာ္ သူေရွ႕မွ သြားေလသူမ်ားအတုိင္း သူလည္း မူးယစ္ေဆး၀ါး ၏ သားေကာင္ ျဖစ္ဦးမည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္ေန၏။ သူသည္ လုပ္ခ်င္ရာကို ေခါင္းမာစြာ စြတ္ရြတ္ လုပ္တတ္ သူလည္း ျဖစ္သည္။

ညစာစားရင္း သူ ေရွ႕ဆက္လုပ္မည့္ အစီအစဥ္မ်ားကို ေျပာျပသည္။ က်ဴးဘား ေတာ္လွန္ေရး၏ ေစာေစာပိုင္း အမွားမ်ား အေၾကာင္းႏွင့္ ေျပာျပၿပီး ကၽြန္ေတာ္ သတိေပးသည္။
သူက ၀တ္ေက်၀တ္ကုန္ နားေထာင္သည္။ သို႔ေသာ္ သိပ္အေလးအနက္ထားပံု မရ။ ျပည္သူ တို႔၏ ေတာင္းဆိုခ်က္အရဟု ဆိုကာ ျပည္သူ႔ခုံရုံး ဆံုးျဖတ္ခ်က္ျဖင့္ ပထမအဆင့္ သုတ္သင္ရွင္းလင္းပြဲ သူ လုပ္ၿပီးၿပီ။
လက္စားေခ်လို စိတ္က သူတို႔အားလံုးကို ဘီလူးစီးေနၿပီ။ သူ ေအာင္ပြဲခံၿပီး လူတခ်ိဳ႕ကို ကြပ္မ်က္ခဲ့ သည့္ကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဖီဒယ္လ္ကက္စထရုိ တစ္ေယာက္ ေနာင္တရမည္ ဆံုးျဖတ္ေနေၾကာင္း ေျပာျပေတာ့ တုိင္းျပည္ အေျခအေန ခ်င္း မတူေၾကာင္း သူျပန္ေျပာသည္။
အေမရိကန္ ကို သူ ေဖာ့တြက္လြန္းေနသည့္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ အံ့ၾသမဆံုး ျဖစ္ေန၏။ နစ္မစ္ဇ္ သေဘၤာႀကီးေနာက္ သို႔ ဆုတ္သြားျခင္း၊ စန္ကာလို ေလေၾကာင္းပိုင္နက္အတြင္းသို႔ အေမရိကန္ တုိ႕ ကေလယာဥ္ေတြ အလာက်ဲသြားျခင္းကို သူအဟုတ္ႀကီးထင္ေန၏။

ၾကည္ႏူးေနရမည့္ အခ်ိန္မ်ိဳး မဟုတ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ ေထာက္ျပသည္။ အေမရိကန္၏ ေျခလွမ္း မ်ားသည္ သူ႔ကို ေတြေ၀ေအာင္ လုပ္သည့္ ပရိယာယ္ ေ၀၀ုစ္မ်ား ျဖစ္ႏိုင္သည္။
အေမရိကန္ေတြ က တစ္စုံတစ္ခု ျပင္ဆင္ေနလွ်င္ စစ္ေရးအရ တင္းက်ပ္မႈ၊ စစ္ျပင္ဆင္မႈမ်ိဳး လကၡဏာ ျပမည္ မဟုတ္ေၾကာင္းႏွင့္ သံရုံး၀င္းအတြင္း လံုၿခံဳေရးအေျခအေန ေလ်ာ့ရဲရဲ ျဖစ္လာ ေၾကာင္းမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ ေျပာျပ လိုက္သည္။
သို႔ေသာ္ သူက အေရးမႀကီးဟန္ျဖင့္ ဖမ္ဘိုနာကို အေၾကာင္းၾကားလိုက္မည္သာ။ ခပ္ေပါ့ေပါ့ ျပန္ေျပာသည္။
အေမရိကန္ေတြ ဘက္က မၾကာခင္ ညႇိႏိႈင္းဖို႔ ေရာက္လာလိမ့္မည္ဟု သူက ယံုၾကည္ေန၏။ ၿပီးေတာ့ ၾကက္ေျခနီႏွင့္ ဆီြဒင္သံအမတ္ႀကီးတို႔က ၾကား၀င္ ညႇိေပးလုိေၾကာင္း ေလသံပစ္သည္။ သည္ကိစၥမ်ိဳးက မလြဲ မေသြ ၀င္လာတတ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ ေျပာေတာ့ သူသေဘာက်ပံုမရ၊ သို႔ေသာ္ သူက ယဥ္ေက်းစြာပင္ နားေထာင္ သည္။ သူကၽြန္ေတာ့္ကို ရိုင္းလို႔ မျဖစ္ဘူးေလ။ က်ဴးဘား အကူအညီအမ်ားႀကီး သူတို႔ ဆက္ယူၾကရဦး မွာ မဟုတ္လား။

ဟိုတယ္ျပန္ေရာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အင္းနက္ဇ္ အိပ္ဖို႔ ျပင္ၾကသည္။ အင္းနက္ဇ္က မ်က္ႏွာၾကက္ ကို ေမာ့ၾကည့္ၿပီး အေတြးနက္ေန ဟန္ျဖင့္ ...
"သူဟာ ေသမင္းကို အမိန္႔ေပးႏိုင္တဲ့သူပဲ"
"ဘာ ..."
"ဘာမ်ဴဒက္ဇ္ကို ေျပာတာ၊ သူ႔လူေတြက တရားရုံးစီရင္ခ်က္ေတြ သူ႔ဆီ ပို႔ေပးရတယ္၊ သူက တခ်ိဳ႕ ပယ္ခ်တယ္၊ တခ်ိဳ႕ ကို လက္မွတ္ထုိးေပးတယ္၊ သူအတည္ျပဳ လက္မွတ္ထုိးေပးတာ လူတစ္ရာ ေက်ာ္သြားၿပီ၊ ေနာက္ထပ္ အမ်ားႀကီး လာဦးမယ္ ထင္တယ္"
ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ သို႔ သူလွည့္ၾကည့္သည္။ သူ႔မ်က္လံုးေတြထဲတြင္ ၾကည္ႏူးျခင္းႏွင့္ ထိတ္လန္႔ျခင္း ေရာေထြးေန သည့္ အရိပ္အေယာင္မ်ား ေတြ႕ရ၏။
အာဏာႏွင့္ ပါ၀ါကို သူ အားက်ပံုရသည္။ စိတ္ပ်က္ပ်က္ျဖင့္ ကက္ဆက္ကေလးကို အိတ္ထဲထည့္ၿပီး အခန္းထဲမွ ထြက္လာခဲ့ သည္။ အျပင္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္ သက္ေတာ္ေစာင့္ ႏွစ္ေယာက္ ေခြးေျခတစ္လံုးစီျဖင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ထုိင္ေနၾက ၏။

လြန္ခဲ့သည့္ႏွစ္ရက္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ေပးထားျခင္း ျဖစ္၏။ ၿမိဳ႕ထဲတြင္ အေမရိကန္သူလွ်ိဳေတြ အမ်ားႀကီး ေရာက္မည္ ဆုိသည့္ သတင္း ပ်ံ႕ေနသည္။ သူတို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ေနေၾကာင္း သိေနၾကၿပီလား၊ သိလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္အသက္ကို ရန္ရွာမည္ဟု ဘာမ်ဴဒက္ဇ္က ထင္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ခုခု ျဖစ္လွ်င္ ဖီဒယ္လ္ က သူ႔ကို ခြင့္လႊတ္လိမ့္မည္ မဟုတ္။
ဘယ္ေလာက္ အားကိုးရသည့္ ႏွစ္ေယာက္လဲ၊ ငုတ္တုတ္ အိပ္ေပ်ာ္ေနၾက၏။ ကၽြန္ေတာ္က ေျခႏွင့္ ခပ္ဆတ္ဆတ္ ကေလး ကန္ႏိႈးခဲ့ၿပီး ၀ရန္တာသို႔ ဆက္ေလွ်ာက္သြားသည္။ အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖင့္ ေနာက္ မွ ေျပးလုိက္လာၿပီး ေတာင္ပန္သည္။ ဘာမ်ဴဒက္ဇ္ကို ျပန္မေျပာဖို႔ ေျပာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွျပန္မေျပာ။ ကားေပၚေရာက္ေတာ့ စိတ္တုိတိုႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္အနားက ဘယ္မွမသြားဖို႔ ေျပာ ထားလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ သည္ေရာက္ေန ၿပီး ဘာလုပ္ေနသည္ကုိ သိလွ်င္ သူတို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ရွင္းပစ္မည္ မုခ်။

ပဲေတာင့္ရွည္အိတ္ေတြေပၚတြင္ ထုိင္လိုက္သည့္ အျခားလူပိုတစ္ေယာက္ ပါေသးသည္။ သံရုံး မီးဖိုေဆာင္မွ မက္ဇ္တီဇို ကျပား ခ်ာတိတ္ ကေလး။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဦးညြတ္ၿပီး ႏႈတ္ဆက္ သည္။ ကားထြက္သည္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေမးလိုက္သည္။
"မင္းကို သူတို႔ အျပင္ထြက္ခြင့္ေပးတယ္ ဟုတ္လား"
"ဟုတ္ ... ဟုတ္ကဲ့၊ ကၽြန္ေတာ့္အေမ ေနမေကာင္းလို႔ ခင္ဗ်"
ခ်ာတိတ္က ပိန္ပိန္ေသးေသးကေလး ျဖစ္သည္။ သူ႔အသက္ကို ခန္႔မွန္းဖို႔မလြယ္၊ ဆံပင္ေတြက မ်က္ႏွာေပၚ၀ဲက်လ်က္၊ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ပဲ ရွိမည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူ တည့္တည့္မၾကည့္။
"မင္း ဒီမွာလုပ္ရတာ ေပ်ာ္ရဲ႕လား"
မ်က္ေတာင္ ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္ လုပ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္သည္။

"မင္း ဘာျဖစ္လို႔ ထြက္မေျပးတာလဲ"
သူက ႏႈတ္ခမ္းကို လ်က္ၿပီး ...
"ကၽြန္ေတာ့္ မိသားစုေၾကာင့္ပါ အစ္ကို"
"ဒါဆို မင္း လဲ သုံ႔ပန္းျဖ္စေနတာေပါ့၊ ဟုတ္လား"
သူက ေခါင္းညိတ္ၿပီး ...
"အဲဒါႀကီးက ၾကာဦးမွာလား အစ္ကို"
"ငါလဲ မသိဘူးကြ၊ သိပ္ေတာ့ ၾကာမယ္မထင္ပါဘူး"
ကားထုိး ရပ္သြားသည္။ တံခါးေတြ ပြင့္လာသည္။ သူက ကၽြန္ေတာ့္လက္ဆြဲအိတ္ကို ေကာက္ယူမည္ျပဳေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းယမ္းျပလိုက္သည္။
လံုၿခံဳေရးရုံးခန္း ထဲေရာက္ေတာ့ ဖိုင္တြဲေတြကို အိတ္ထဲမွ မထုတ္ဘဲ ကက္ဆက္ကို ဆြဲထုတ္ၿပီး စားပြဲေပၚ တင္လုိက္ သည္။ ၿပီးမွ အတြင္းခန္းတံခါးကို သြားဖြင့္သည္။ အတြင္းသို႔ ငဲ့မၾကည့္ဘဲ စားပြဲ ဆီ ျပန္ေလွ်ာက္ လာၿပီး ကုလားထုိင္တြင္ ၀င္ထိုင္သည္။

သူ အျပင္ခန္းသို႔ ထြက္လာသည္။ သူ႔မုတ္ဆိတ္ေတြရွည္လွၿပီ။
မဂၤလာပါ သံအမတ္ႀကီး ခင္ဗ်ား"
သူက အသံဖမ္းစက္ကေလးကို ၾကည့္ၿပီး ...
"ဒီမယ္ ကယ္လ္ဒီရြန္၊ မင္း အဲဒီခလုတ္ကို ဖြင့္ရဲရင္ ဖြင့္ၾကည့္၊ ငါ က်ိန္ေျပာတာ ၀ါသနာမပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ငါ က်ိန္ေျပာမယ္၊ မင္းဖြင့္တာနဲ႔ ငါ့ပါးစပ္က အယုတၱအနတၱေတြ ထြက္ေစရမယ္"

ပီယာဘုိဒီ
စန္ကာလို
(ေျခာက္ရက္ေျမာက္ေန႔)

သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ကုလားထုိင္ တစ္လံုးတြင္ ထုိင္ရန္ ညႊန္ျပၿပီး ...
"ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားအသံကို မဖမ္းပါဘူးဗ်၊ အဲဒီ ကက္ဆက္ထဲက အသံကို နားေထာင္ေစခ်င္လို႔ ဖြင့္ျပမလို႔ပါ"
ကၽြန္ေတာ္ က ကုလားထုိင္ဆီသို႔ နာက်င္စြာ ေလွ်ာက္သြားသည္။
"အိပ္လို႔ အဆင္ေျပရဲ႕လား မစၥတာ ပီယာဘုိဒီ"
"မင္း ငါ့အိမ္ မွာ ေနတုန္းေပါ့ ဟုတ္လား၊ မင္းရဲ႕ က်ဴးေက်ာ္ ေစာ္ကားမႈက အတိုင္းအဆ မရွိပါဘဲ လား"
သူက ၿပံဳးၿပီး ...
"ကၽြန္ေတာ္ တစ္ည တည္း အိပ္တာပါဗ်ာ"
"ငါ့ ေဆးပုလင္းေတြ ရွိေသး ရဲ႕လား မသိဘူး၊ ငါ့အဆစ္အျမစ္ ေရာဂါက ပိုဆိုးလာတယ္ကြ"

သူက စိတ္မေကာင္းဟန္ျဖင့္ ေခါင္းယမ္းျပၿပီး ...
"မေတြ႕ေတာ့ဘူးဗ်ာ၊ ခ်ာတိတ္ေတြ လက္ေဆာ့ပစ္လိုက္ၿပီနဲ႔ တူတယ္၊ သြားေလသူ သမၼတ ဗားဂက္စ္ဟာ ခင္ဗ်ား တို႔ သမၼတ နစ္ဆင္ဆီက အက်င့္ေတြရၿပီး သူ႔နန္းေတာ္တစ္ခုလံုး လွ်ိဳ႕၀ွက္ အသံဖမ္းစနစ္ေတြ တပ္ဆင္ ထားတယ္၊ ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြက တိပ္ေခြစတိုခန္းကို ေတြ႕သြား တယ္၊ သူတို႔ အခု အဲဒီ တိပ္ေခြေတြနဲ႔ အလုပ္ ရႈပ္ေနၾကတယ္၊ တခ်ိဳ႕က ေတာ္ေတာ္စိတ္၀င္စားဖို႔ ေကာင္းတယ္ဗ်၊ မေန႔က သူတို႔ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ယူလာေပး တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ နားေထာင္ၿပီးမွ ေဆြးေႏြးၾကတာေပါ့ဗ်ာ"
သူက ေရွ႕ကို ကိုင္းၿပီး ခလုတ္ကို ႏွိပ္လုိက္သည္။ ပထမဆံုး ေပၚလာသည့္ အသံက ...
"မဂၤလာပါ" အသံၾကားလိုက္သည္ႏွင့္ လြန္ခဲ့သည့္ ဆယ့္ေျခာက္ရက္သို႔ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေရာက္ သြားသည္။ ဘာမွ မၾကာေသးသည့္ ကာလ၊ ကမၻာႏွင့္ခ်ီ၍ ၾကာသည္ ထင္ရ၏။ ထုိေန႔ကို ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္း မွတ္မိ သည္။ စန္ကာလိုကို ေရာက္ၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔၊ သမၼတ ဗားဂတ္စ္က ကၽြန္ေတာ့္ကို သီးသန္႔ ဖိတ္ၿပီး ေတြ႕သည္။ ကိုယ့္အသံ ကို ကိုယ္ျပန္ၾကားေနရသည့္အတြက္ ထုိေန႔ ျမင္ကြင္းကို ကၽြန္ေတာ္ ပီပီျပင္ျပင္ ျပန္ျမင္ေနသည္။

သမၼတ၏ အတြင္းေရး အတြင္း၀န္က ဧရာမအခန္းႀကီးထဲသို႔ ေခၚသြားသည္။ ကႏုတ္ပန္းမ်ားျဖင့္ အလွအပ သြန္းထုထား သည့္ သစ္သားစားပြဲႀကီး တစ္လံုးတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ထုိင္ခုိင္းၿပီး ျပန္ထြက္ သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ထုိင္ သည့္ ကုလားထုိင္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္လိုက္သည္။ ေရွးေဟာင္း ကုလားထုိင္ႀကီး တစ္လံုး၊ ၿပီးေတာ့ ပရိေဘာဂ အားလံုးကို ကၽြန္ေတာ္ ေ၀့ၾကည့္လိုက္သည္။ မက္စ္တီဇိုအျပားမ်ား ေနသည့္ ရြာအားလံုးကို ငါးႏွစ္ စာေလာက္ ထမင္းေကၽြးထားႏိုင္ၿပီး တပ္မမ်ားစြာကို အမ္-၁၆ရိုင္ဖယ္မ်ား တပ္ဆင္ေပးႏိုင္ မည့္ ေငြပမာဏ ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ စိတ္တြက္တြက္ၾကည့္လိုက္သည္။ ငါးမိနစ္ ကၽြန္ေတာ္ ေစာင့္သည္။ ခန္းမႀကီး ၏ ေဘးတံခါးရြက္ ပြင့္လာၿပီး သူေပၚလာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ မတ္တတ္ ထရပ္လိုက္၏။
မဂၤလာပါဟု ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ဖိနပ္ကို သူငုံ႔ၾကည့္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ျဖင့္ ...
"ဟုတ္ကဲ့ပါ သမၼတႀကီး ခင္ဗ်ား၊ ကၽြန္ေတာ္ ဒီတံဆိပ္ကို အၿမဲတမ္း စီးပါတယ္" သူက ၿပံဳးၿပီး ျပန္ေျပာသည္။

"အဲဒါ ကၽြန္ေတာ္အႀကိဳက္ဆံုး ဖိနပ္ေပါ့၊ ယူနီေဖာင္း မ၀တ္တဲ့အခါတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ အၿမဲစီးတဲ့ ဖိနပ္ေလ၊ ကမၻာေပၚ မွာ အေကာင္းဆံုး ဖိနပ္ေပါ့ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ား နံပါတ္ဘယ္ေလာက္စီးသလဲ သံအမတ္ႀကီး"
"တစ္ဆယ္ခြဲ ခင္ဗ်"
"၀ါရွင္တန္သံရုံးမွာ ရွိတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္လူေတြက အၿမဲတမ္း ပို႔ေပးပါတယ္၊ ခင္ဗ်ား နံပါတ္ ကၽြန္ေတာ္ ထည့္မွာလိုက္ မယ္ေလ"
ႏိုင္ငံျခားေရးဌာန ၏ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းမ်ားကို ေျပာဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ ဟန္ျပင္လုိက္သည္။ သူလက္ကာျပၿပီး ကၽြန္ေတာ့္အနား ကို ခ်ဥ္းကပ္လာသည္။ ၿပီးေတာ့ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။ သူက ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆိုင္ ထုိင္ခံုတြင္ ထုိင္သည္။ လူပံုက မက္ခ္နယ္လီ၏ ကာတြန္း ရုပ္ႏွင့္ တစ္ပိုင္းတည္း။ ပုကြကြ၊ ကုပ္တိုတို၊ လက္ေခ်ာင္းတိုတို တြင္ ေရႊလက္စြပ္ေတြ အျပည့္။ ေနကာမ်က္မွန္ေအာက္မွ မ်က္လံုမး်ား၊ မ်က္ေပါက္ က်ဥ္းက်ဥ္း၊ မုတ္ဆိတ္ရွည္ႀကီး မ်ား ထားလိုက္ လွ်င္ ကက္စထရို ရုပ္ေျပာင္ႏွင့္ တူေနမည္ ထင္၏။ ေတာင္ အေမရိကတိုက္ မွ ေခါင္းေဆာင္ အားလံုး ဘာေၾကာင့္ အရပ္ပုၾကပါလိမ့္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ေတြးၿပီး အံ့ၾသေနသည္။ သူ စကားစသည္။

"ခင္ဗ်ား ေရးတဲ့ လက္တင္အေမရိက ေခတ္ၿပိဳင္စာေပ စာအုပ္ ကို ကၽြန္ေတာ္ သိပ္သေဘာက် တယ္"
ဗားဂက္စ္လို လူ က စာဖတ္သည္ဆို၍ ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းအံ့ၾသသြားသည္။ အထူးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ စာအုပ္ကို ဖတ္သည္ ဆို၍ ပိုအံ့ၾသရသည္။
"ဒါေပမယ့္ ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒကို ေရး တဲ့ မေကာင္းဆုိး၀ါး မားကြက္စ္ အေၾကာင္းကို ခင္ဗ်ား သံုးသပ္ ထားပံုကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အံ့ၾသတယ္။ ဘာလဲ သူက ႏိုဘယ္လ္ဆုရထားလို႔ ခင္ဗ်ား ေဖာ့ေရးတာ လား"
"မဟုတ္ဘူး၊ စာအုပ္ထဲ မွာ ကၽြန္တာ္ ရွင္းျပထားတဲ့ အတုိင္းပဲ၊ သူ႔အေရးအသားက သိပ္ေကာင္း တယ္၊ သူ ၀ါဒေရးရာ မျပတ္တာကေတာ့ တစ္ပိုင္းေပါ့ေလ"
သူက ပခံုးတြန္႔ၿပီး ၿပံဳးလိုက္သည္။

"သူက သိပ္ေၾကာက္စရာ ေကာင္းတဲ့ ေဖာက္ျပန္ေရးသမားပဲ၊ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာမယ္၊ ခင္ဗ်ား ဒီေရာက္လာတဲ့ အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ သိပ္သေဘာက်ေနတာ၊ ခင္ဗ်ားေရွ႕က သံအမတ္က မနိပ္ဘူးဗ်၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘက္က အေျခအေနမွန္ကို နားမလည္ဘူး၊ နားလည္ေအာင္လဲ မႀကိဳးစား ဘူး၊ ဒီေတာ့ သူ႔အစိုးရ ကို ဒီကအေျခအေနေတြ တင္ျပတဲ့ေနရာ၊ ဆက္သြယ္တဲ့ ေနရာမွာ ပံုမွန္ အတုိင္း မရဘူးေပါ့ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားေရးတဲ့ စာအုပ္ေတြ ဖတ္ၿပီး ခင္ဗ်ားဟာ ထိပ္သီးကြန္ျမဴနစ္ ဆန္႔က်င္ ေရးသမားမွန္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ သိတယ္၊ ခင္ဗ်ားရဲ႕ အစီရင္ခံစာေတြ ဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ ေကာင္းတယ္ဆိုတာလဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သိထားတယ္"
သူက ထၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕တြင္ ေခါက္တုံ႔ေခါက္ျပန္ ေလွ်ာက္သည္။ မ်က္ႏွာၾကက္ မီးဆိုင္းႀကီးမွ ျဖာက်ေနသည့္ အလင္းေရာင္ေၾကာင့္ သူ႔ဖိနပ္မွာ တလက္လက္ ေတာက္ေနသည္။ သူက အသံ နိမ့္ျဖင့္ ဆက္ေျပာသည္။

"ခင္ဗ်ား အစိုးရကေရာ သမၼတကပါ ကတိေပးထားတဲ့အတုိင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို စစ္ေရးေရာ ထူေထာင္ေရး အတြက္ပါ အကူအညီေတြ ေပးဖို႔ သိပ္အေရးႀကီးတယ္၊ အဖ်က္သမား အင္အားစုက အင္အား ေတာင့္ သထက္ေတာင့္လာေနၿပီ၊ လူေတြ အထိတ္တလန္႔ ျဖစ္ေနၾကၿပိ၊ တုိင္းျပည္ရဲ႕ စီးပြားေရးကိုလဲ ၿခိမ္းေျခာက္လာၿပီ၊ ၿပီးေတာ့ ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒကင္ဆာ ျမန္ျမန္ပ်ံ႕ေအာင္လဲ လုပ္ေန ၾကၿပီ၊ တစ္ေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တိုင္းျပည္လိုပဲ ခင္ဗ်ား တုိင္းျပည္ ကိုလဲ ၿခိမ္းေျခာက္လာလိမ့္မယ္"
သူက ေရွ႕ကိုကိုင္းၿပီး ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လိုက္သည္။

"ဒီမယ္ ... မစၥတာပီယာဘုိဒီ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႕ အႀကီးမားဆံုး၊ ရန္သူႀကီး ရုရွားက သူတို႔၀ါဒေရးရာကို ရုိက္သြင္းရုံ မကဘူး၊ လက္နက္ပါေပးလို႔ သူတို႔အားလံုး လက္နက္ကိုင္အင္အားစုႀကီး ျဖစ္လာေနၿပီ ဗ်၊ သူတို႔ ဆရာႀကီးေတြျဖစ္ တဲ့ က်ဴးဘားနဲ႔ နီကာရာဂြာ ကလဲ ၀ိုင္းလုေနၾကတယ္ေလ၊ အဲဒီ အေျခအေနမွာခင္ဗ်ားတို႔ ကြန္ဂရက္ က မဟုတ္တဟုတ္က သတင္းေတြ နားေထာင္ၿပီး နားေယာင္ ေနတာနဲ႔ ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒက ကၽြန္ေတာ့္ႏိုင္ငံ ကို လည္ေခ်ာင္းေသြး ေဖာက္စုပ္ေတာ့မယ္"
"ဥကၠ႒ႀကီး ... ခင္ဗ်ား၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အစိုးရဟာ တတ္ႏိုင္သမွ် အကူအညီ ေပးေနပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဥကၠ႒ႀကီး သိၿပီးျဖစ္တဲ့အတုိင္း အထက္လႊတ္ေတာ္မွာည ျပႆနာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါ တယ္၊ သမၼတႀကီးကိုယ္တိုင္ အမတ္ေတြ နဲ႔ တစ္ေယာက္ခ်င္း ေတြ႕ၿပီး ဥကၠ႒ႀကီးတို႔ႏိုင္ငံရဲ႕ လူ႔အခြင့္အေရး ကိစၥကို ေဆြးေႏြးေနပါတယ္"

"လူ႔အခြင့္အေရး ... ဟုတ္လား"
က်ဳိးေနေသာ သြားမ်ားထဲက ထြက္လာသည့္ အသံမ်ိဳးျဖင့္ ...
"အဲဒီ ကိစၥ တုိးတက္မႈ ရွိေနတယ္ဆိုတာ သမၼတကိုယ္တိုင္ လက္ခံၿပီးသားပဲ"
"မွန္ ပါတယ္ ... ခင္ဗ်၊ ဒါေပမယ့္ အထက္လႊတ္ေတာ္ေတြနဲ႔ သမၼတသေဘာ ကြဲလြဲေနၾကပါတယ္၊ အမ်ားစု အမတ္တိုးတက္မႈ ဟာ မလံုေလာက္ေသးဘူးလို႔ ယံုၾကည္ေနၾကက တိုးတယ္"
"သူတို႔ က ဒီႏိုင္ငံ အေၾကာင္း ဘာသိလို႔လဲ"
သူ ေဒါသတႀကီး ဆက္ေလွ်ာက္ျပန္၏။ ၿပီးေတာ့ ဆက္ သူေျပာသည္။
"လက္၀ဲသမား သစၥာေဖာက္ေတြ ေျပာတာေလာက္ပဲ သူတို႔ ယံုတားကိုး"
ကၽြန္ေတာ္ က သံျပတ္ျဖင့္ ဆက္ေျပာသည္။

"သူက ခင္ဗ်ား ေယာက္ဖအရင္း ပဲ၊ ခင္ဗ်ား ခန္႔ထားတဲ့ အေမရိကန္ႏိုင္ငံဆိုင္ရာ သံအမတ္ပဲ"
သူက ေဒါသ ကို ႀကိတ္မွိတ္ သိမ္းဆည္းေနသည့္ ပံုမ်ိဳးျဖင့္ ...
"သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဖယ္ၿပီး တျခားတစ္ေယာက္ တင္ဖို႔ လုပ္တဲ့လူေလ၊ ကၽြန္ေတာ္ လက္ဦး ေပ လို႔ေပါ့၊ ျပန္ေခၚတာ ေစာသြားသြားလို႔၊ မဟုတ္ရင္ မလြယ္ဘူး၊ အဲဒီေကာင္ သစၥာေဖာက္ဗ်၊ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ကြန္ဂရက္ က သူ႔ကို ေခၚေတြ႕တယ္၊ သူေျပာသမွ် ယံုတယ္"
"သူ တင္ျပတာေတြ က ခရီးမေရာက္လွပါဘူး၊ ဆက္ၿပီး လူေတြသတ္ေနတာ၊ လူေတြ ေပ်ာက္ဆံုး ေနတာေတြက ဆိုးတာ"
"အဲဒီကိစၥေတြ တုိးတက္လာၿပီပဲ"
"တိုးတက္မႈ က မေျပာပေလာက္ဘူး၊ ၿပီးခဲ့တဲ့လက ၁၅၂ေယာက္၊ ဒီလ ၁၃၁ေယာက္၊ လကုန္ဖို႔ က ေလးရက္ လိုေသးတယ္"

သူက စိတ္ပ်က္ဟန္ျဖင့္ ပခုံးတြန္႔ၿပီး ...
"ဒါမ်ိဳးက အခ်ိန္ယူရတယ္ေလဗ်၊ တုိင္းျပည္အေျခအေနက ေခ်ာက္ထဲကိုက်ဖို႔ လက္မတင္ပဲ လိုေတာ့တယ္"
က်ဳပ္လူေတြက ဆူဆူပူပူလုပ္တာကို မုန္းတယ္၊ သူတို႔ကို ထိန္းရတာ မလြယ္ဘူး"
"ဥကၠ႒ႀကီး ... ခင္ဗ်ား၊ ဆယ့္ႏွစ္လအတြင္းမွာ လူ ၁၅၀ေက်ာ္ အသတ္ခံရတယ္၊ အဲဒီအထဲမွာ ရုံးတင္ စစ္ေဆးၿပီး အျပစ္ေပးတဲ့ လူ တစ္ေယာက္မွ မပါပါဘူး"
"ရုံး တင္ရင္ သက္ေသအေထာက္အထားေတြ ရွာေနဦးမယ္၊ အဲဒါက လြယ္တဲ့ကိစၥ မဟုတ္ဘူး"
"ႏွစ္ပတ္ အတြင္း အကူညအီေပးေရးကိစၥ ကြန္ဂရက္မွာ မဲခြဲ ဆံုးျဖတ္ပါလိမ့္မယ္၊ အဲဒီ ဆံုးျဖတ္ ခ်က္ကေတာ့ သမၼတ ၀င္ေျပာ လဲ ျပင္ၾကမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး"
မ်က္ႏွာေရွ႕ မွာ လက္ကို ေ၀ွ႕ယမ္းလိုက္ေတာ့ လက္စြပ္ေက်ာက္ အေရာင္ေတြ မီးေရာင္တြင္ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ လင္း သြား၏။

"ခင္ဗ်ား မေရာက္ခင္ကေလးကဘဲ ဧည့္ခံပြဲ တစ္ခုခုမွာ ခင္ဗ်ားရဲ႕ လက္ေထာက္ ဘုိးမင္းနဲ႔ ေတြ႕တယ္၊ သူက အေတာ္တိုးတက္မႈ ရွိလာတဲ့အတြက္ ဂုဏ္ယူပါတယ္ဆိုၿပီး ေျပာသြားေသးတယ္ ေလ၊ ခင္ဗ်ားေရာက္လာရင္ လက္မွတ္ ထုိးၿပီး တင္ဖို႔ အစီရင္ခံစာ ေရးမယ္ ေျပာပါတယ္"
"မွန္ပါတယ္ ... သူေရးပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ စားပြဲေပၚမွာ ဒီအတုိင္းပဲ"
"အဲဒါ ပို႔ မယ္ မဟုတ္လား"
ကၽြန္ေတာ္ ခပ္ၿပံဳးၿပံဳး ေခါင္းယမ္းလိုက္ၿပီး ...
"မပို႔ပါဘူး ... ကၽြန္တာ္ကိုယ္တိုင္ ေရးၿပီးပို႔မွာ၊ ဆယ္ရက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေစာင့္ၾကည့္ဦးမယ္၊ အခ်က္သံုးခ်က္ေပၚ မွာ မွီၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ေရးမယ္"
သူက ထိတ္လန္႔အံ့ၾသစြာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္သည္။

"ဆယ္ရက္အတြင္း အေျခအေန တကယ္တုိးတက္ေျပာင္းလဲလာမယ္ဆုိရင္ ဘိုးမင္းရဲ႕ အစီရင္ခံစာ မ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္ ေရး မယ္၊ မဟုတ္ရင္ေတာ့ အဲဒါနဲ႔ေျပာင္းျပန္ ကၽြန္ေတာ္ ေရးရလိမ့္မယ္"
သူ ပါးစပ္ႀကီး အေဟာင္းသားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေငးၾကည့္ေနသည္။ ေရွ႕သြားေတြ အတုိင္းသား ျမင္ေနရ၏။ သူ ၾကားရ သည့္ စကားလံုးေတြကို သူ မယံုၾကည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနပံု။ ကၽြန္ေတာ္ စကားဆက္သည္။
"ပထမအခ်က္က သတ္တာျဖတ္တာ ညႇဥ္းဆဲတာ ခ်က္ခ်င္း ရပ္ပစ္ရမယ္၊ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို အေၾကာင္း မျပနဲ႔၊ ဒါေတြကို ခင္ဗ်ားရဲ႕ ဗိုလ္မွဴးႀကီး ေဂ်မီဗားဂက္စ္ အမိန္႔ ေပးေန တယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သိထားၿပီးၿပီ၊ ခင္ဗ်ား သေဘာမတူဘဲ သူလုပ္မွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာလဲ  ကၽြန္ေတာ္တို႔ နားလည္တယ္၊ ဒုတိယ ေက်ာင္းေတြ အျမန္ဆံုး ျပန္ဖြင့္ပါ၊ ဆရာေလးေယာက္ကို ခ်က္ခ်င္း ျပန္လႊတ္ေပးပါ၊ သူတို႔ဆႏၵရွိရင္ အလုပ္ျပန္၀င္ပါေစ၊ မလုပ္ခ်င္လဲ တုိင္းျပည္က ထြက္ခြာ ခြင့္ ေပးလိုက္ပါ၊ တတိယ အခ်က္ကေတာ့ ဧၿပီလ ကတည္းက ဟီရိုခရိုင္မွာ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အစုလိုက္ အၿပံဳလိုက္ သတ္ျဖတ္မႈ က်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့ မာရဇြန္ တပ္မက္ တာ၀န္ရွိတဲ့ လူေတြကို ရုံးတင္ စစ္ေဆး ေပးပါ"

ေပါက္ကြဲေတာ့မည့္ မီးေတာင္တစ္ခုလို သူရပ္ေနသည္။ မ်က္မွန္နက္ေအာက္မွ သူ႔မ်က္လံုးေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ခ်င္ေနသည္။ ဧရာမ ျပတင္းေပါက္ႀကီးဆီသို႔ ရုတ္တရက္ ေလွ်ာက္သြားသည္။ သူ႔ပခံုး ကို ေက်ာ္ၿပီး ျပင္ပရႈခင္းကို ကၽြန္ေတာ္ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။
နန္းေတာ္ပရိ၀ုဏ္၏ ဟိုမွာဘက္တြင္ေတာ့ တကၠသိုလ္ အေဆာက္အအံုမ်ား၊ ဆတ္ခနဲလွည့္ၿပီး သူ ကရားေရလႊတ္ ေျပာေတာ့၏။ ပထမ ေက်ာင္းေတြ ျပန္ဖြင့္ဖို႔ကိစၥ၊ ေက်ာင္းမ်ားသည္ တုိင္းဖ်က္ ျပည္ဖ်က္ ပိုးမႊား မ်ား ေမြးထုတ္ေပးမည့္ ေတာ္လွန္ေရး ၀မ္းဗိုက္မ်ား ျဖစ္သည္။ ေဒါသေၾကာင့္ သူ႔စကားလံုးေတြ အလကၤာေျမာက္ေန၏။ နာမည္ေတြ တရစပ္ေလွ်ာက္ရြတ္သည္။ ေရာဘတ္တိုဘာမ်ဴဒက္ဇ္၊ ကာလို႔စ္ဖမ္ဘိုနာ၊ မာရီယာကာရင္ဇာႏွင့္ အေပါင္းအပါမ်ား၊ သူတို႔ အားလံုး ေက်ာင္းမွ ထြက္ၿပီး ေတာင္တန္းမ်ားေပၚသုိ႔ သြားေရာက္ ခုိေအာင္းေနၾကသူ မ်ား ျဖစ္သည္။ စပိန္တို႔ကို ေသြးေခ်ာင္းစီး တိုက္ပြဲမ်ားျဖင့္ ေမာင္း ထုတ္ႏိုင္ခဲ့ သည္။

တုိင္းျပာ္ေခါင္းေဆာင္ႀကီး အာဇာနည္ ခ်မာရိုကိုၾကားေကာင္းရုံ၊ ျမင္ေကာင္းရုံ အေလးျပဳၿပီး ကားလ္မတ္စ္ကို ကိုးကြယ္ၾက သူေတြ ျဖစ္သ္ည။
ဘာမ်ဴဒက္ဇ္ သည္ အလြန္ဆင္းရဲသည့္မိသားစုမွ ေပါက္ဖြားလာခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ ဗားဂက္စ္မိသားစု ၏ ကူညီေထာက္ပံ့မႈေၾကာင့္ တကၠသိုလ္ပညာကို သင္ယူခြင့္ရခဲ့သည္။ အာေခါင္ကို လွံျပန္စူးမည့္ ေကာင္မ်ိဳး။
ဖမ္ဘိုနာက ဗိုလ္မွဴးႀကီးတစ္ေယာက္၏သား၊ ေဆးစြဲေနသူ၊ ဘာမ်ဴဒက္ဇ္၏ ေနာက္လိုက္ျဖစ္ၿပီး ဖေအကို မုန္းေနသည့္ သားမ်ိဳး။
မာရီယာကာရင္ဇာ က စုန္းမတစ္ေကာင္၊ လူတကာႏွင့္ ေလွ်ာက္အိပ္ေနသည့္ မိန္းမ၊ အားလံုး ေခတ္ ပညာတတ္ေတြ ခ်ည္း၊ ေက်ာင္းေတြ ျပန္ဖြင့္လွ်င္ အဆိပ္ပင္ေတြ ေျမၾသဇာေကၽြး သလို ျဖစ္မွာ ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေဆြးေႏြးသည္။ "ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒကို ခင္ဗ်ား စာမတတ္တဲ့ လူေတြနဲ႔ တိုက္လို႔ ဘယ္ရမလဲ၊ ဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းေတြ ျပန္ဖြင့္ရမွာေပါ့"

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး စူးစူး၀ါး၀ါး စိုက္ၾကည့္ေနၾကသည္။ သည္နည္းျဖင့္ အာဂ်င္တီးနား တြင္ ေအာင္ျမင္ခဲ့သည္။ ဥရုေဂြးႏွင့္ ခ်ီလီတြင္လည္းေကာင္း ျမႇင့္သည္၊ သူတို႔သည္ လူသားအားလံုးအတြက္ အႏၱရာယ္ ရွိ၍ သူမ်ားျဖစ္၍ သူတို႔ကို ႏွိမ္နင္းသည့္နည္းႏွင့္သာ သင့္ေတာ္ ေၾကာင္း ေျပာသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ...
"သတ္တာျဖတ္တာေတာ့ ခင္ဗ်ား ရပ္ပစ္ရမယ္၊ ခင္ဗ်ား လုပ္ေနပံုက ကြန္ျမဴနစ္တစ္ေယာက္ကို သတ္ဖို႔ အျပစ္မဲ့တဲ့ လူေလးေယာက္ပါ ေရာၿပီး အေသခံေနရတယ္၊ အျပစ္မရွိတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ေသဖို႔ လူငါးေယာက္ကို ကြန္ျမဴနစ္ပါလို႔ တံဆိပ္ခတ္ေနတယ္၊ ဒါဟာ မရဏမင္းရဲ႕ ညီမွ်ျခင္းပဲ"
သူက စကားလမ္းေၾကာင္း ေျပာင္းျပစ္သည္။ သည္ရြာသားမ်ားသည္ ကြန္ျမဴနစ္ သူပုန္ေတြကို ပင္လယ္ထဲ ေလွႏွင့္ ႀကိဳေပးသည္။ အိမ္တြင္ လက္ခံထားသည္။ လိုရာခရီးကို ပို႔ေပးသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ထုိက္သင့္သည့္ အျပစ္ကို ထုတ္ထုိက္တန္တန္ ေပးခဲ့သည့္ မာရဇြန္တပ္သာမ်ားကို သူ မည္သည္ အျပစ္ေပးႏိုင္မည္လဲတဲ့။

ကၽြန္ေတာ့္အသံက ေအးစက္မာေက်ာလာသည္။
"ဆယ္ႏွစ္ေအာက္ကေလး ရွစ္ဆယ့္ငါးေယာက္ပါတယ္၊ အဲဒီကေလးေတြကို က်ည္ဆန္ကုန္မွာ စိုးလို႔ ဆိုၿပီး ေခါင္းကို ေက်ာက္တံုးနဲ႔ ထုသတ္တယ္၊ အဲဒီကေလးေတြက ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒကို ဘာနားလည္မွာ မုိ႔လို႔လဲ၊ ဒါ ေသြးေအးေအး နဲ႔ ရက္စက္တာပဲ"
သူ ဆက္မျငင္းေတာ့၊ သူ႔ေဒါသေတြ အေရာင္ေျပာင္းသြားၿပီး၊ ေအးစက္ မာေက်ာျခင္းဘက္သို႔ ေရာက္သြား၏။
"မနက္ျဖန္ ခင္ဗ်ားတို႔ ႏိုင္ငံျခားေရးဌာနကို ၀ါရွင္တန္မွာ ရွိတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္သံအမတ္ႀကီး သြားလိမ့္မ မယ္၊ ခင္ဗ်ားနဲ႔ အလုပ္တြဲလုပ္လို႔ မျဖစ္ေတာ့တဲ့အေၾကာင္း ေျပာခုိင္းလိုက္မယ္၊ သူတို႔ ခင္ဗ်ားကို ျပန္ေခၚမွာ ေသခ်ာတယ္"
ေျပာၿပိးေတာ့ သူ႔ကိုယ္သူ စိတ္ခ်ယံုၾကည္စြာျဖင့္ ၿပံဳးသည္။

"ျဖစ္ႏိုင္တာေပါ့ဗ်ာ၊ ၀ါရွင္တန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ ဖြင့္ခ်ဖြင့္ရေတာ့ ပိုပီျပင္မွာေပါ့၊ ဒီမွာ ခ်ိန္ကုိက္ ခလုတ္ႏွိပ္ထားတဲ့ ဗံုး တစ္လံုး ၀ါရွင္တန္မွာ သြားေပါက္ကြဲမယ့္ သေဘာေပါ့"
"အဲဒီမွာ ခင္ဗ်ားတက္လမ္း ပိတ္သြားၿပီေပါ့"
"တက္လမ္းကို ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မ၀င္စားပါဘူး၊ က်ဴပ္ အနားယူဖို႔ ႏွစ္ႏွစ္ပဲ လိုေတာ့တာပဲ"
"ခင္ဗ်ား လူခ်မ္းသာတစ္ေယာက္အျဖစ္နနဲ႔ အနားမယူခ်င္ဘူးလား၊ ခင္ဗ်ား မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ဖူးတဲ့ ခ်မ္းသာျခင္း မ်ိဳးေနာ္" ကၽြန္ေတာ္က ထရပ္ၿပီး ...
"မလိုပါဘူးဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ပိုက္ဆံ အထုိက္အေလ်ာက္ ရွိပါတယ္၊ ေတာ္ၿပီေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခင္ဗ်ား နားလည္ ထားဖို႔က ကၽြန္ေတာ္ဟာ ခင္ဗ်ားကို ေထာက္ခံနားလည္ထားဖို႔က ကၽြန္ေတာ္ဟာ ခင္ဗ်ားကို ေထာက္ခံထားတဲ့ တုိင္းျပည္ ရဲ႕ သံအမတ္၊ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ၀ါဒကို ကၽြန္ေတာ္ မႀကိဳက္ဘူး၊ ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒကို ပုိစက္ဆုပ္တယ္၊ ခင္ဗ်ား ကို ေထာက္ခံေနတဲ့ တိုင္းျပည္ရဲ႕ သံအမတ္ ျဖစ္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ခင္ဗ်ားကို ကၽြန္ေတာ့္မူနဲ႔၊ ကၽြန္ေတာ့္အတိုင္းအတာနဲ႔ပဲ ေထာက္ခံႏိုင္မယ္"

ကက္ဆက္ကေလးကို ၾကည့္ေနမိ၏။ ကၽြန္ေတာ္ထြက္လာသည့္ ေျခသံကို ျပန္ၾကားေနရသည္။ တံခါးပိတ္ သြားသံ ေနာက္ထပ္ၾကားလိုက္ရၿပီးမွ ကယ္လ္ဒီရြန္က ကက္ဆက္ခလုတ္ကို လွမ္းပိတ္ လိုက္သည္။
သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ထုိင္ၿပီး တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ အၾကာႀကီး စိုက္ၾကည့္ေနၾက သည္။ ဒီေန႔ သူရွပ္အက်ႌအျဖဴ ၀တ္လာသည္။ ရင္ဘတ္တြင္ လိႈင္တြန္႔ေတြႏွင့္၊ ရင္ဘတ္ၾကယ္သီးကို တစ္၀က္ေလာက္သာ တပ္ထား၏။ ဘဲေလး ျပဇာတ္မင္းသားႏွင့္ တူေန၏။ ကၽြန္ေတာ္က စိတ္ထဲရွိသည့္အတုိင္း သူ႔ကို ၾကည့္ၿပီး မႏွစ္ၿမိဳ႕စြာ ေျပာမိ၏။ သူဘာမွ မတုံ႔ျပန္ဘဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆက္ၾကည့္ေန၏။ ၿပီးမွ ...
"ဒီစကားလံုးေတြ ကို အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စုကိုယ္စားျပဳတဲ့ သံအမတ္ႀကီး ေဂ်ဆန္ပီယာဘုိဒီ ေျပာတယ္ ဆိုရင္ ဘယ္သူ မွ ယံုမွာ မဟုတ္ဘူး၊ သူ႔ႏိုင္ငံေရး ယံုၾကည္ခ်က္က လက္ယာဘက္ကို နည္းနည္းပဲ ယိမ္းတယ္"

"ဘာမယံုႏိုင္စရာ ရွိလို႔လဲကြ"
သူ မတ္တတ္ထရပ္သည္။ ေက်ာဆန္႔သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ၾကြက္သားေတြ ေတာင့္ေနေၾကာင္း အခုမွ သတိရေတာ့ ၏။ ေလ့က်င့္ခန္း မလုပ္ျဖစ္သည္မွာ ၾကာၿပီ။ ျပင္ပေလ မရွဴရသည္မွာလည္း ကမၻာခ်ီ၍ ၾကာၿပီ ထင္ေန၏။ သို႔ေသာ္ သူ႔ကို ေအာက္က်ခံၿပီး သက္သာခြင့္တစ္ခုခုရရန္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာလိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။ သူျပန္ ထုိင္သည္။
"ခင္ဗ်ားဟာ ေတာ္ေတာ္ နားလည္ရခက္တဲ့ လူပဲမစၥတာ ပီယာဘိုဒီ၊ တစ္ကမၻာလံုးမွာ ရွိေနတဲ့ အေမရိကန္ သံအမတ္ေတြ က လူ႔အခြင့္အရးဆိုတဲ့ စကားလံုးကို သိပ္ခံတြင္း ေတြ႕ေနၾကတယ္၊ ခင္ဗ်ားက်ေတာ့ အဲဒီကိစၥကို သိပ္မယံုၾကည္ သလိုပဲ" "ဘာလို႔ မယံုၾကည္ရမွာလဲ" သူ ၿပံဳးသည္။

"ခင္ဗ်ားကိုယ္ခင္ဗ်ား မရွင္းလို႔ ျဖစ္မွာေပါ့၊ ကဲ ... ကၽြန္ေတာ္ ေမးမယ္၊ ဗားဂက္စ္က မက်ဆံုးဘဲ သူပုန္ေတြ ေတာ္လွန္ေရး မေအာင္ျမင္ရင္ ခင္ဗ်ား ဘာျဖစ္မယ္ထင္လဲ"
"သိပ္ေတာ့ ထူးျခားမယ္ မထင္ပဘူး၊ သူ နည္းနည္းေတာ့ ေလွ်ာ့သြားမွာေပါ့"
"အဲဒါ အမွန္ပဲ၊ ခင္ဗ်ား ျပန္သြားသြားခ်င္း သူ႔ညီကို ေခၚတယ္၊ အဲဒီအေခြလဲ ရွိတယ္၊ ကြပ္ မ်က္ပြဲ ေတြ ကို ႏွစ္ပတ္ရပ္ထားဖို႔ သူအမိန္႔ေပးမတယ္၊ ေက်ာင္းေတြ ျပန္ဖြင့္ၿပီး ဆရာေလးေယာက္ ကို ေစာင့္ၾကည့္ ဖို႔ ေျပာတယ္၊ ၿပီးေတာ့ မက္စ္တီဇိုရြာ လူသတ္မႈအတြက္ အရာရွိငယ္ ႏွစ္ေယာက္ ေလာက္ကို ထုိးေကၽြး လိုက္ဖို႔ သူ အမိန္႔ေပးတယ္"
သူေျပာ သည့္ အခ်က္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္လိုက္သည္။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို သေဘာက် သည့္မ်က္လံုး မ်ားျဖင့္ ၾကည့္ရင္း ...
"ခင္ဗ်ား သူ႔ကို အရမ္းေသာက္ျမင္ ကတ္တယ္၊ ဒီၾကားထဲက သူ႔ကို အကူအညီေပးဖို႔ ခင္ဗ်ား အစိုးရကို ခင္ဗ်ား တြန္းအားေပးေနေသး တယ္၊ အဲဒါ ဘာျဖစ္လို႔လဲဗ်"

ကၽြန္ေတာ္က အသံဖမ္းစက္ကေလးကို လက္ညႇီဳးထုိးျပၿပီး ...
"အဲဒီအထဲမွာ ပါသားပဲ၊ သူ႔ကို ရြံတာထက္ ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒကို ပိုရြံတယ္ေလ"
သူက နားမလည္ေသးသလို ေခါင္းယမ္းၿပီး ကၽြန္ေတာ္ လက္ညႇိဳးထုိးကာ ...
"ကဲ ... ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဲဒီအေၾကာင္း ဆက္ေျပာၾကရေအာင္၊ ေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ ေဆြးေႏြးရ လိမ့္မယ္ ထင္တယ္၊ ဓမၼဓိ႒ာန္က်က် ေျပာၾကတာေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကို လိုက္ဖို႔လဲ မလိုဘူး၊ ၿပီးေတာ့ တစ္ယူသန္ ဂုဏ္သိကၡာႀကီးလဲ သိပ္ထိန္းမေနပါနဲ႔၊ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္လာတဲ့အတြက္ ခင္ဗ်ား ေပ်ာ္ေနတယ္ မဟုတ္လား၊ ခင္ဗ်ား မွာ စကားေျပာေဖာ္ လိုေနတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ သံုးရက္ ေလာက္ မလာတာနဲ႔ ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ့္ ကို ေမွ်ာ္ေနတယ္၊ အဲဒါ ခင္ဗ်ားမျငင္းနဲ႔၊ ကၽြန္ေတာ္ လိုရင္း တိုရွင္း ေျပာမယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ လုိခ်င္တဲ့ နာမည္ကို ခင္ဗ်ားေပး ပါ၊ ေပးလဲေပးခ်င္ေနတယ္ မဟုတ္လား" "ဒီမယ္ ကယ္လ္ဒီရြန္၊ မင္း ဟာ ခါတိုင္းလိုပဲ ထင္ရာစြတ္ေတြးၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို အဟုတ္ႀကီး ထင္ေနတဲ့ေကာင္ ပဲ"

"ဒီမယ္ မစၥတာပီယာဘုိဒီ၊ ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ့္ကို လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ နာမည္ေပးလိုက္တာနဲ႔ က်န္တဲ့လူေတြ အကုန္ သိမယ္ ဆိုတာ ခင္ဗ်ားိထား၊ အဲဒီေတာ့ က်န္တဲ့လူေတြကို ကၽြန္ေတာ္ မလိုခ်င္ဘူး၊ နာမည္တစ္ခုပဲ ကၽြန္ေတာ္ လိုခ်င္တယ္၊ သူတို႔ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ မသတ္ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ပညာေပးေတာ့ ခံရမယ္"
ကၽြန္ေတာ္ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ခ်လိုက္သည္။
"ငါ သိတာေပါ့ ကြာ၊ ေနပါဦး ေဂ်ာ္ဂ်ီအာရ္ကို အားက်ၿပီး အဲဒီနာမည္ မင္းယူထားတာ မဟုတ္လား"
သူ ေဒါပြသြားပံုရသည္။ "သူ႔ အေတြးေတြက ဘာမွ အက်ဳိးမျပဳဘူး၊ ကက္စထရိုေခတ္မွာ သူဟာ ဘာမွ သံုးလို႔ရတဲ့လူ မဟုတ္ဘူး" ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ေဒါပြပြႏွင့္ ဆက္ေျပာသည္။

"သူ႔ကဗ်ာေတြ တုိင္းျပည္အက်ိဳးမျပဳတာနဲ႔ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ ခ်လိုက္ရသတဲ့လားကြာ၊ ၿပီးေတာ့ ေထာင္ထဲမွာ မင္းတို႔ ညႇဥ္းဆဲေသးတယ္" သူက ေရွ႕သို႔ ကိုင္းလာၿပီး အေလးအနက္ စကားဆိုသည္။
"ဒီမယ္ ခင္ဗ်ားႀကီး ကၽြန္ေတာ္ေျပာတကို နားေထာင္စမ္း၊ ဘယ္ေတာ္လွန္ေရးမွာျဖစ္ျဖစ္ အသားထဲက ထြက္တဲ့ ေလာက္ေတြ ရွိတယ္၊ ဦးေႏွာက္ အေမွးေရာင္ေရာဂါ ကို ကုဖို႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေမ်ာက္အေကာင္ေပါင္း သန္း၀က္ေလာက္ သတ္ ခဲ့ ရတယ္၊ မ်ိဳးႏြယ္တစ္ခု တိုးတက္ဖို႔အတြက္ စေတးသင့္တဲ့ လူေတြကို စေတးရမွာပဲ၊ ဘယ္ႏိုင္ငံ မွာ ၾကည့္ၾကည့္ ေတာ္လွန္ေရးၿပီးရင္ လူေတြ ေထာင္နဲ႔ခ်ီၿပီ အဖမ္းခံရတာပဲ၊ ၿပီးေတာ့မွ တျဖည္းျဖည္း စစ္ ထုတ္ရတာ၊ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ေတာ္လွန္ေရးကို လက္ခံလာၾကတယ္၊ အဲဒီလို လူေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဆီမွာ တက္တက္ ၾကြၾကြ ပါ၀င္ လႈပ္ရွားေနၾကတယ္"
"လက္မခံၾက တဲ့ လူေတြကေတာ့ေကာ" "ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာေတာ့ ႏွစ္ရာထက္ မပိုဘူး"

"လူႏွစ္ရာရဲ႕အသက္ဟာ မင္းတို႔အတြက္ အေသးအဖြဲ႕ေပါ့ ဟုတ္လား"
သူ ပခုံးတြန္႔ သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဆက္ၿပီး သေရာ္သည္။
"မင္း ဆိုလိုတာ က ငါ့မွာ မရွိတဲ့ နာမည္တစ္ခု မင္းကို ေပးလိုက္ရင္း မင္း သူ႔ကို ဖမ္းမယ္၊ ၿပီးေတာ့ မင္းတို႔ သူ႔ကို ပညာေပး မယ္၊ ဦးေႏွာက္ ေဆးမယ္၊ လူတစ္ေယာက္ကို ငါက အဲဒီအျဖစ္မ်ိဳး အေရာက္ခံမယ္တဲ့လား၊ အဲဒီအတိုင္း ဆိုရင္ေတာ့ မင္းဟာ ငါ့ရဲ႕ အသိဥာဏ္ကိုေရာ မင္းရဲ႕ အေတြး အေခၚကိုပါ ေစာ္ကားတာပဲ"
သူ ခဏေတြ သြားသည္။ ၿပီးမွ ေခါင္းညိတ္သည္။

"ဒါေပမယ့္ သူတို႔ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ အငတ္မထား၊ မႏွိပ္စက္ဘူး၊ ေမးစရာရွိရင္ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ေမးမွာ၊ ကဲ ... ထားပါေတာ့ေလ၊ ခင္ဗ်ားအေၾကာင္း ဆက္ေျပာၾကေအာင္ပါ၊ ဘာျဖစ္လို႔ ေလယာဥ္ ကြင္းကို ခဏခဏ သြား တာလဲ" ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲတြင္ ခ်က္ခ်င္းဆို႔ က်ပ္သြားသည္။ လက္ပူးလက္ၾကပ္ အမိခံလိုက္ရသည့္ အျပစ္ က်ဴးလြန္ေနေသာ ကေလးတစ္ေယာက္လို ခံစားလိုက္ရ၏။ ကၽြန္ေတာ္ ခ်က္ခ်င္း တုံ႔ျပန္လိုက္သည္။
"မင္း တျခားအေၾကာင္း ေျပာခ်င္ေျပာ၊ ဒီကိစၥ လံုး၀ ဆက္မေျပာနဲ႔"

ဆက္ရန္
.