"ေခြးသား ... ငရဲကို ေဇာက္ထုိး ဆင္းေပေတာ့"
ပီယာဘိုဒီ က မ်က္လံုးေမွးၿပီး က်ဳပ္ကို ၾကည့္ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွ ျမင္ရဟန္ မတူဘူး။ မိေက်ာင္းေခါင္းကလစ္ နဲ႕ ၀ါယာႏွစ္စ။ တစ္စက သူ႔ႏႈတ္ခမ္းမွာ၊ တစ္စက တံေကာက္ခြက္မွာ။ အသာ ျဖဳတ္ေပး လိုက္ တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဓားထုတ္ၿပီး စည္းပတ္ေႏွာင္ဖြဲ႕ထားတဲ့ သားေရပတ္ေတြ၊ ပတၱဴစေတြကို ျဖတ္ေပးလိုက္ တယ္။ လြတ္လြတ္ လပ္လပ္ ျဖစ္သြားေတာ့ သူ႔ညည္းသံသဲ့သဲ့ ထြက္လာ တယ္။ "အားလံုး ၿပီးသြားၿပီ သံအမတ္ႀကီး၊ ခင္ဗ်ားကို က်ဳပ္တို႔ အိမ္ျပန္ေခၚသြားမယ္၊ တျခား သု႔ံပန္းေတြကို က်ဳပ္ သြားၾကည့္ ရဦးမယ္၊ ႏွစ္မိနစ္ သံုးမိနစ္ေလာက္ က်ဳပ္ကို ခြင့္ျပဳဦးေနာ္၊ က်ဳပ္ လူတစ္ေယာက္ အေစာင့္ ထားခဲ့မယ္၊ ဘာမွ မပူ နဲ႔ေတာ့ သိလား၊ အမ်ားဆံုး သံုးမိနစ္ပဲ" ရီေ၀ေ၀ သူ႔မ်က္လံုးေတြ က တစ္ခုခု ေျပာခ်င္ေနပံု။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္ ....
ပီယာဘိုဒီ က မ်က္လံုးေမွးၿပီး က်ဳပ္ကို ၾကည့္ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွ ျမင္ရဟန္ မတူဘူး။ မိေက်ာင္းေခါင္းကလစ္ နဲ႕ ၀ါယာႏွစ္စ။ တစ္စက သူ႔ႏႈတ္ခမ္းမွာ၊ တစ္စက တံေကာက္ခြက္မွာ။ အသာ ျဖဳတ္ေပး လိုက္ တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဓားထုတ္ၿပီး စည္းပတ္ေႏွာင္ဖြဲ႕ထားတဲ့ သားေရပတ္ေတြ၊ ပတၱဴစေတြကို ျဖတ္ေပးလိုက္ တယ္။ လြတ္လြတ္ လပ္လပ္ ျဖစ္သြားေတာ့ သူ႔ညည္းသံသဲ့သဲ့ ထြက္လာ တယ္။ "အားလံုး ၿပီးသြားၿပီ သံအမတ္ႀကီး၊ ခင္ဗ်ားကို က်ဳပ္တို႔ အိမ္ျပန္ေခၚသြားမယ္၊ တျခား သု႔ံပန္းေတြကို က်ဳပ္ သြားၾကည့္ ရဦးမယ္၊ ႏွစ္မိနစ္ သံုးမိနစ္ေလာက္ က်ဳပ္ကို ခြင့္ျပဳဦးေနာ္၊ က်ဳပ္ လူတစ္ေယာက္ အေစာင့္ ထားခဲ့မယ္၊ ဘာမွ မပူ နဲ႔ေတာ့ သိလား၊ အမ်ားဆံုး သံုးမိနစ္ပဲ" ရီေ၀ေ၀ သူ႔မ်က္လံုးေတြ က တစ္ခုခု ေျပာခ်င္ေနပံု။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္ ....
"ကၽြန္ေတာ္ သြားေတာ့မယ္ေနာ္"
သူ မ်က္ေတာင္ခတ္လာတယ္။ ဦးေခါင္း နည္းနည္းလႈပ္လာတယ္။ သူ႔ပခံုးကို အသာညႇစ္လိုက္ တယ္။ သူရႈံ႕မဲ့ၿပီး တစ္ခ်က္ ညည္းတယ္။
"က်ဳပ္ ကို ခဏေလး သြားခြင့္ေပးပါေနာ္"
အျပင္ခန္း ကို က်ဳပ္ ေျပးထြက္ခဲ့တယ္။ စက္ေသနတ္ကို ေအာ္တိုမစ္တစ္ ခလုတ္ဘက္ တြန္းၿပီး ေျပာင္း လိုက္တယ္။ ဘရန္းက သံရုံး၀င္းထဲကို လွမ္းအကဲခတ္ေနတယ္။ အနီေရာက္ေအာင္ ညၾကည့္မွန္ကို မ်က္လံုးေတြေပၚ ဆြဲအုပ္လိုက္ၿပီး ...
"ဘာထူးသလဲ ... ဘရန္း"
"ဟိုဘက္က အိမ္ရာဘက္မွာ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ေတြ႕ရတယ္ ဗိုလ္မွဴးႀကီး၊ အျပာေရာင္ အဖြဲ႕လို႔ ထင္တာပဲ"
"ကဲ ... ငါသုံ႔ပန္းေတြဆီ သြားလိုက္ဦးမယ္၊ မင္းသံအမတ္ႀကီးကို ေစာင့္ေန၊ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ဒီအနားက မခြာနဲ႔"
ဂိတ္၀ မွာ အိပ္ငိုက္ေနတဲ့ ႏွစ္ေယာက္ကို လက္ညႇိဳးုထုိးျပၿပီး ...
"တိုက္ပြဲ စ စခ်င္း မင္း သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ရွင္းပစ္လိုက္"
သူ႔ပခံုး ကို ပုတ္ခဲ့ၿပီး ေခါင္းငုံ႔ ေျပးထြက္ခဲ့တယ္။ အင္း ... ခုထိေတာ့ အေျခအေန မဆိုးေသးဘူး။ သည္လိုေတြး လို႔မွ မဆံုးေသးဘူး တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ သံရုံး၀င္ထဲမွာ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္သြားတယ္။ သုံ႔ပန္းေတြ ထားတဲ့ ဘက္ဆီက ေအာ္သံတစ္ခ်က္ ထြက္လာတယ္။ တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ စူးစူး၀ါး၀ါး ေအာ္သံၾကာလိုက္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေအာ္တိုမစ္တစ္ စက္ေသနတ္သံ။ က်ဳပ္ ခ်က္ခ်င္း ဦးထုပ္ က ေရဒီယိုခလုတ္ကို ဖြင့္လိုက္တယ္။
"ေသြးစုပ္ေကာင္ တစ္မွ အေျခစုိက္စခန္း၊ သန္႔ရွင္းေရး စလုပ္ေနၿပိ၊ အားလံုးေကာင္းတယ္၊ သံအမတ္ႀကီး က်ဳပ္ တို႔ လက္ထဲ ေရာက္ၿပီ၊ ႏွိပ္စက္ခံထားရတယ္၊ ခုသုံ႔ပန္းေဆာင္ကို သြားမယ္၊ ဒါပဲ"
ဆိုင္မြန္ရဲ႕ အသံကို သတၱဳသံအေနနဲ႔ ျပန္ၾကားရတယ္။ "အေျခစိုက္စခန္းမွ ေသြးစုပ္ေကာင္တစ္၊ သန္႔ရွင္းေရး ဆက္လုပ္ပါ၊ ေစာင့္ေနမယ္" တိုက္ပြဲ စၿပီ။ မွန္ကဲြသံေတြ၊ စပိန္စကားနဲ႔ ေအာ္ဟစ္သံေတြ ဆူညံသြားတယ္။ သုံ႔ပန္းေဆာင္ဘက္ က ေပါက္ကြဲသံေတြ ဆက္တိုက္ထြက္လာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေကာင္းကင္ေပၚက အလင္းေရာင္ ေပၚလာတယ္။ သံရုံး၀င္းတစ္ခုလံုး လင္းထိန္သြားတယ္။
ဟာ ... ေသေတာ့ မွာပဲ။ သည္ေလတိုက္ႏႈန္းနဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ ခ်ိန္လို႔ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ ေမာ္ၾကည့္ လိုက္ေတာ့ ေခါင္မုိးေပၚ က ကင္းအဖြဲ႕ကို လွမ္းျမင္ရတယ္။ အိမ္ေခါင္မုးိ တစ္ဖက္စြန္းဆီမွ သဲအိတ္ ပတ္ပတ္လည္ နဲ႔ ႏွစ္ဖြဲ႕။ မိုက္ခြက္ထဲကို တအား ေအာ္ေျပာလိုက္တယ္။
"မိုက္ ... စပူနာ ခ်က္ခ်င္းပိတ္လိုက္"
မီးေမာင္းတစ္ခု က ခ်က္ခ်င္း ပိတ္သြားၿပီး တစ္ခုက ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ၿငိမ္း သြားတယ္။ ေခါင္မုိးေပၚ က ေသနတ္သံေတြ ၾကားလိုက္တယ္။ သံုးမိနစ္အၾကာမွ က်ဳပ္ေနာက္က အသံတစ္သံ ၾကားလို႔ လွည့္ၾကည္ လိုက္ေတာ့ စြန္ႀကီး တစ္ေကာင္ ထပ္က်လာတယ္။ အရိပ္မည္းမည္း တစ္ခုထဲမွာ လံုးလားေထြး လား ျဖစ္ေနတယ္။
သုံ႔ပန္းေဆာင္ က က်ဳပ္နဲ႔ ကိုက္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ေ၀းေသးတယ္။ ေပါက္ကြဲသံေတြ ဆက္တုိက္ ၾကားေနရဆဲ။
ျပတင္းေပါက္တုိင္း က မ်က္စိကန္းမတတ္ စူးတဲ့ အလင္းေရာင္ေတြ ျဖာထြက္လာတယ္။ က်ဳပ္က အနက္ေရာင္မွန္ ကို ဆြဲခ်လိုက္တယ္။ အားလံးု ကို ပံုမွန္အတုိင္း ျပန္ျမင္ရတယ္။ တံခါးေပါက္ဆိ ကို ေျပးခ် သြားၿပီး ေလွကားထစ္ကို ေက်ာ္လႊားတက္ခဲ့တယ္။
အတြင္းဘက္က မြန္ကာဒါရဲ႕ အသံကို ၾကားရတယ္။
"အေမ၇ိကန္ေတြ ၀ပ္ေန၊ လွဲေန၊ မလႈပ္နဲ႕"
ဧည့္ခန္းထဲကို က်ဳပ္ ေျပး၀င္လုိက္တယ္။ မ်ိဳးခ်စ္လူငယ္ဆိုတဲ့ စနက္တံတုိင္ ေခြးသူေတာင္းစား ေလးေတြ အပါ အ၀င္ လူေလးဆယ္ေလာက္ က်ဳပ္ေရွ႕တည့္တည့္မွာ ေရာက္ေနၿပီ။ အားလံုး မ်က္စိ ကို လက္နဲ႔ ဖံုးထားၾက တယ္။ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ နဲ႔ ခ်ာတိတ္တစ္ေယာက္က တီရွပ္ခၽြတ္ၿပီး ေခါင္းစြပ္ ထားတယ္။
သူ႔လက္ထဲ မွာ ေသတၱာကေလး တစ္လံုး၊ ဒိုင္ခြက္ကေလးနဲ႔။ က်ဳပ္ရင္ထဲက အႀကီးဆံုး အလံုးႀကီး ခုမွ က်သြား တယ္။
ထင္တဲ့အတုိင္းပဲ။ ေခြးသားေတြ ... ဂ်ာကင္ အက်ႌထဲမွာ မုိင္းဗံုးအတုေတြ ထည့္ထားတာ။
မြန္ကာဒါ က ခ်ာတိတ္ တစ္ေယာက္ကို ပစ္ထည့္လိုက္တယ္။ ေအာ္သံနဲ႔အတူ လြင့္ထြက္သြားတယ္။ တစ္ဆက္တည္း မ်က္လံုး လက္နဲ ႔ကြယ္ထားတဲ့ ေနာက္တစ္ေယာက္ကို သူေဆာ္ထည့္လုိက္ျပန္ တယ္။ သူ႔ေနာက္ မွာ ကုနး္ကုန္းကြကြနဲ႔ ေယာင္၀ါး၀ါးျဖစ္ေနတဲ့ တစ္ေယာက္ကို က်ဳပ္ ထုိးခ်ိန္ၿပီး ပစ္ခ်လိုက္တယ္။
မ်က္လံုး ကို အုပ္ထားတဲ့လက္ ျပဳတ္က်သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ရင္ဘတ္ကို ဖိၿပီး ေနာက္လ်န္က် သြားတယ္။ သူ႔ခါးက ပစၥတို လည္း ၾကမ္းေပၚ လြင့္က်သြားတယ္။ သည္ေတာ့မွ မြန္ကာဒါက စပိန္စကားနဲ႔ ေအာ္တယ္။
"က်န္တဲ့ေကာင္ေတြ ေခါင္းေပၚမွာ လက္တင္ထား၊ ေျပာတဲ့အတုိင္း မလုပ္ရင္ အေသပဲ"
အခန္းထဲ ကို က်ဳပ္ ေ၀့ၾကည့္လိုက္တယ္။ သုံ႔ပန္းေတြအားလံုး မ်က္ႏွာကို ေမွာက္ခ် ထားၾကတယ္။ မီးက်ည္ အလင္းေရာင္ ေလ်ာ့က်စျပဳၿပီ။ တံခါးေပါက္ဘက္ကို က်ဳပ္ ျပန္ေျပးထြက္ခဲ့တယ္။
ေလွကားထစ္နား မွာ ပစၥတိုနဲ႔ ပစ္ခတ္ေနတဲ့ အေစာင့္ႏွစ္ေယာက္။ က်ဳပ္ေခါင္းေပၚက ရွပ္ၿပီး က်ည္ဆန္ေတြ ျဖတ္သြား သြားသံၾကားလိုက္တယ္။ ထိုး၀ပ္ခ်လိုက္ျပီး ႏွစ္ပတ္ေလာက္ လွိမ့္လိုက္တယ္။ ျပီးမွ စက္ေသနက္ နဲ႕ ထိုးေမႊ႕လိုက္တယ္။
ႏွစ္ေယာက္ စလုံး တလိမ့္ေခါက္ေကြး က်သြားတယ္။ က်ဳပ္ေရွ႕တည့္တည့္မွာ တံခါးတစ္ခ်ပ္ ပြင့္ လ်က္သား။ က်ဳပ္ေျပး၀င္ သြားတယ္။ ေျပးေနရင္း က်ည္ကပ္လဲတယ္။ ရထားျပီးသား။ ေရွ႕ကတံခါး တစ္ခု မွာ ေအာက္ထပ္ ဆင္း တဲ့ ေလွကားနဲ႕ ၀ရန္တာတစ္ဆစ္ခ်ိဳး ရိွရမယ္။
ေရွ႕အခန္းထဲ မွာ မီးက်ည္လက္ပစ္ဗုံးေၾကာင့္ စူးစူး၀ါ၀ါး လင္းေနဆဲပဲ။ ႏွစ္စကၠန္႕အတြင္း က်ဳပ္အ ခန္းထဲ ကို ေရာက္သြားတယ္။ မြန္ကာဒါအဖြဲ႕က တတိယ ေသြးစုပ္ေကာင္ကို က်ဳပ္ေက်ာဘက္က လွမ္းျမင္ရတယ္။
သူ႕တိုက္ပြဲ၀င္ ၀တ္စုံမွာ စက္နဲ႕ကပ္ခ်ဳပ္ထားတဲ့ ဂဏန္းကတစ္ဆယ္။ သူ႕နာမည္က ဆမ္ေရွာ။ မြန္ ကာဒါ သိပ္အားကိုးတဲ့ ေကာင္ေပါ့။
သူက သူ႕တာ၀န္ ကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ေဆာင္ရြက္ထားပုံ။ အေမရိကန္အမ်ိဳးသမီး ခုႏွစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာကို လက္၀ါးနဲ႕ အုပ္ျပီး အားလုံးၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ေမွာက္လ်က္။ ႏွစ္ေယာက္က အလန္႕ တၾကားေအာ္ငိုေန တယ္။ ေတာ္လွန္ေရး ရဲေမ ခုႏွစ္ေယာက္က မ်က္ႏွာကို ဘာနဲ႕မွ အုပ္မထားၾက ဘူး။ သူတို႕အတြက္ မလိုေတာ့ ဘူးေလ။ အားလုံးအသက္မရိွၾကေတာ့ဘူး။
ေရွာ က က်ဳပ္ကို ခ်ာခနဲ လွည့္ၾကည့္တယ္။ မွန္အနက္ဆြဲခ်ထားေတာ့ သူရုပ္ပုံက ၿဂိဳလ္သားတစ္ ေယာက္နဲ႕ တူေန တယ္။ က်ဳပ္လဲသူ႕လိုပဲ ေနမွာေပါ့ေလ။
တျဖည္းျဖည္း မီးေရာင္မွိန္က်သြားတယ္။ က်ဳပ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ မွန္နက္ေတြကို ဆြဲတင္လိုက္ၾက တယ္။
"ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္ တည္း ဆိုေတာ့ မညႇာႏိုင္ေတာ့ဘူး ဗိုလ္မႈးၾကီး၊ အားလုံးကို ရွင္းလိုက္ရ တယ္"
"မင္းလုပ္တာ မွန္ပါတယ္ေရွာ၊ ဒီအေဆာင္ကို သုံးေယာက္၀င္ရမွာေလ၊ မင္းလုပ္တာ မွန္တယ္"
ေခါင္မိုးေပၚ က စက္ေသနတ္သံေတြ တရစပ္ၾကားေနရဆဲပဲ။ အေပၚထပ္က ကင္းပုန္းကို ျဖိဳေနၾက ျပီ။ အင္ဂရမ္ ရဲ႕ အသံေတြ။ မလိုေတာ့လို႕ သူတိုကအသံတိတ္ေျပာင္းေတြ ျဖဳတ္လိုက္ၾကတာ ျဖစ္မယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ မွာပဲ ပတ္ပတ္လည္က အေျမာက္သံေတြ၊ ေပါက္ကြဲသံေတြ ၾကားလိုက္ရတယ္။ နစ္မစ္ဇ္ က ေအေျခာက္အက္စ္ တို႕ ေလယာဥ္နဲ႕ ရဟတ္ယာဥ္ ေရာက္လာေတာ့မယ္။ မင္းတို႕စစ္ကူလာဖို႕ စိတ္မကူး ၾကနဲ႕ေတာ့။ သံရုံး၀င္းထဲ ကို ယင္ေကာင္ တစ္ေကာင္ေတာင္ ၀င္ႏိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။
ျပႆနာက ေသာက္ရမ္းလင္းေနရာက ရိုးရိုးမီးလုံးအေရာင္မွာ က်ဳပ္တို႕ဘာမွ သဲသဲကြဲကြဲ မရိွသ လိုျဖစ္သြား တယ္။ ၀ိုးတ၀ါးျမင္ကြင္းကိုၾကည့္ျပီး က်ဳပ္စကားစလိုက္တယ္။
"ကဲ...အမ်ိဳးသမီးေတြ၊ မ်က္လုံးဖြင့္ႏိုင္ပါျပီ။ ထၾကေတာ့"
လက္နဲ႕ မ်က္ႏွာ ခြာျပီး ဒယိမ္းဒယိုင္ထရပ္ၾကတယ္။ အေလာင္းေတြကို ၾကည့္ျပီး သူတို႕အထိတ္ တလန္႕ျဖစ္ေနၾက လို႕ က်ဳပ္ ခပ္သြက္ သြက္ေျပာလိုက္ရတယ္။
"အမ်ိဳးသမီးေတြ၊ ဒီမွာ...က်ဳပ္နာမည္ ဗိုလ္မႈးၾကီးဆလိုကမ္ပါ၊ ခင္ဗ်ားတို႕ အမ်ိဳးသားေတြအားလုံး ဘာမွမျဖစ္ဘူး၊ အဲဒီ ဂ်ာကင္ေတြထဲမွာ ဘာမွမရိွဘူး၊ ခၽြတ္ျပီလႊင့္ပစ္လိုက္၊ ျပီးေတာ့ က်ဳပ္ေနာက္ လိုက္ခဲ့ၾက၊ ေခါင္းေတာ့ ငုံ႕ ထားေနာ္" က်ဳပ္ကိုၾကည့္ျပီး သူတို႕ေၾကာင္ေနၾကတယ္။
"လာေလ... ျမန္ျမန္လုပ္"
ငွက္မ်က္ႏွာနဲ႕တူတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္က ပထမဆုံးအသက္၀င္လာျပီး...
"ဟဲ...ျမန္ျမန္လုပ္ၾက၊ အိုင္ရင္း၊ ဂ်ဴလီ၊ ဟိုေကာင္မေလးလုပ္ေလ"
က်ဳပ္က ေရွာ ကို အမိန္႕ေပးလိုက္တယ္။
"မင္း ဆက္လုပ္၊ ေရွ႕အေပါက္၀ကို သြားျပီး ကင္းေစာင့္၊ အဲဒီမွာေနျပီး မင္းအေျခအေန ေစာင့္ၾကည့္"
သူေျပးထြက္သြားျပီး မၾကာခင္ က်ဳပ္လဲေျပးလိုက္တယ္။ မိန္းမတစ္သိုက္ က်ဳပ္ေနာက္က ကပ္ပါ လာတယ္။ တံခါး၀မွာ သူက်ဳပ္တို႕ကို အကာအကြယ္ေပးဖို႕ ေနရာယူထားတယ္။ အနီေရာင္ ေအာက္မ်က္မွန္တပ္လ်က္သား၊ စက္ေသနတ္ နဲ႕ အျပင္ကိုခ်ိန္လ်က္သား။ သူ႕ကိုေက်ာ္တတ္ျပီး က်ဳပ္တို႕ေျပးၾကတယ္။
အမ်ိဳးသား သုံ႕ပန္းေဆာင္ ေရာက္တာနဲ႕ မိန္းမငါးေယာက္က က်ဳပ္ကိုတိုးေ၀ွ႕ျပီး သူ တို႕ေယာက်္ား ေတြဆီေအာ္ဟစ္ေျပး သြားၾကတယ္။ က်န္တဲ့ႏွစ္ေယာက္က အပ်ိဳအတြင္းေရးမႈးေတြ ထင္ပါရဲ႕။ သူတို႕ ျပန္လည္ေတြ႕ဆုံ ပြဲဟာ သိပ္ၾကည္ႏူးစရာ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မြန္ကာဒါလွမ္းေအာ္ လို႕သူတို႕ တစ္ေတြ ရုပ္ရွင္ဆန္ဆန္ မၾကည္ႏူးလိုက္ၾကရပါ။
"၀ပ္ေန....၀ပ္ေန၊ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ၀ပ္ေနၾကေလ"
စုံတြဲေတြ ေပြ႕ဖက္ လ်က္သား လွဲခ်လိုက္ၾကတယ္။ က်ဳပ္ကလက္တစ္ဖက္ ေျမႇာက္ျပီး.....
"နားေထာင္ၾကပါ၊ အားလုံးလြတ္ေျမာက္ပါျပီ၊ ရဟတ္ယာဥ္တစ္စင္း ခုပဲေရာက္လာေတာ့မွာပါ၊ အားလုံး အိမ္ျပန္ၾက ရေတာ့မယ္၊ ဒါေပမယ့္ အျပင္မွာ တိုက္ပြဲျဖစ္ေနတုန္းမို႕ တိုက္ပြဲျပီးတဲ့အထိ ၾကမ္းျပင္ေပၚ မွာပဲ လွဲေနၾကပါ ဦး၊ ဒီက ဗိုလ္ၾကီးမြန္ကာဒါက ခင္ဗ်ားတို႕ အားလုံးကို ေစာင့္ေရွာက္ ပါလိမ့္မယ္၊ သူေျပာတဲ့အတိုင္း တိတိ က်က် လိုက္နာၾကပါ" "သံအမတ္ၾကီး အေျခအေနေကာ"
သူတို႕အထဲမွ တစ္ေယာက္က လွမ္းေမးတယ္။
"သူေတာ္ေတာ္ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕လက္ထဲ ျပန္ေရာက္လာပါျပီ"
လက္ခုပ္သံ သဲ့သဲ့ ၾကားလိုက္တယ္။ က်ဳပ္ဘယ္ဘက္မွာ မြန္ကာဒါရဲ႕ တပည့္တစ္ေယာက္ က ေက်ာက္ရုပ္လို ျငိမ္ျငိမ္ၾကီး ရပ္ေန တဲ့ ဖမ္ဘိုနာရဲ႕ေနာက္လိုက္ ခ်ာတိတ္ေတြကို ေျခထိတ္ေတြ လက္ထိတ္ေတြ လိုက္ ခတ္ေနတယ္။
"ဗိုလ္မႈးၾကီး ရဲ႕လက္ထိပ္ေတြ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေပးပါလား"ဟု သူကလွမ္းေျပာေတာ့ က်ဳပ္ကအတြဲ လိုက္ျဖဳတ္ျပီး သူ႕ဆီ လွမ္းပစ္ေပးလိုက္တယ္။ စက္ေသနတ္သံေတြက ေခါင္မိုးေပၚတင္ မဟုတ္ဘူး၊ ၀င္းထဲကပါ ၾကားေနရေသး တယ္။ အနည္းဆုံး ႏွစ္လက္ေလာက္ တရၾကမ္းပစ္ေနတယ္။
ေရဒီယိုခလုတ္ ကို ဖြင့္လိုက္ျပီး...
"ေသြစုပ္ေကာင္တစ္ မွ အေျခစိုက္စခန္း၊ ၾကားရင္အေၾကာင္းျပန္"
"အေျခစိုက္စခန္းမွ ေသြးစုပ္ေကာင္တစ္၊ ဆက္ေျပာ"
"သုံ႕ပန္းအားလုံး ျပန္ရျပီ၊ သံအမတ္ၾကီး က်န္းမာေရး အေျခအေနမေကာင္းဘူး၊ ေလာေလာဆယ္ လုံျခံဳေရး ရုံးခန္း ထဲမွာပဲ ရိွေသးတယ္၊ ေခါင္မိုးေပၚက ရန္သူတခ်ိဳ႕ခံပစ္ေနၾကေသးတယ္၊ ဒါပဲ"
ဆိုင္မြန္ ရဲ႕ ေလသံက စိတ္လႈပ္ရွားေနပုံ...
"ေသြးစုပ္ေကာင္တစ္၊ ဂုဏ္ယူတယ္၊ ေခါင္မိုးေပၚကိုေလေၾကာင္းက ပစ္ေပးရမလား"
"မလိုဘူး....အယ္လ္၊ မလိုဘူး"
"ေသခ်ာရဲ႕လား ဆိုက္လက္စ္"
"ေသခ်ာပါတယ္၊ က်ဳပ္တို႕ခ်ည္းျဖစ္ေအာင္ လုပ္သြားမယ္၊ လာသယ္မယ့္ ရဟတ္ယာဥ္ေတြကို မဆင္း ပါေစနဲ႕ဦး၊ ကမ္းေျခတစ္၀ိုက္မွာပဲ ေစာင့္ေနပါေစ"
"အိုေက...ကံေကာင္းပါေစ"
အေျခအေန ကို က်ဳပ္သိခ်င္လွျပီ။ လွ်ိဳ႕၀ွက္သေကၤတေတြ ေဘးခ်ိတ္ထားဖို႕ ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။ ၀င္းထဲက ပစ္ေနတာ ဘယ္သူလဲဆိုတာ သိဖို႕လိုတယ္။ "ဆလိုကမ္ ေခၚတယ္၊ လူး၀စ္အေၾကာင္းျပန္"
"ကၽြန္ေတာ္စပူနာပါ ဗိုလ္မႈးၾကီး၊ လူး၀စ္က်သြားပါျပီ"
"ဟုတ္လား၊ မင္းအေၾကာင္းဆက္ေျပာ"
"၀န္ထမ္းအိမ္ရာ နဲ႕ သုံ႕ပန္းေဆာင္ေပၚကုိ ကၽြန္ေတာ္စက္ၾကီးနဲ႕ပစ္ျပီး ဆင္းလာပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေရကူးကန္ေဘး မွာ ဆင္းမိပါတယ္၊ အက်မေကာင္းဘူး ဗိုလ္မႈးၾကီး"
"မင္း ဘာျဖစ္သြားလဲ"
"ညာဘက္ေျခေထာက္ က်ိဳးသြားတယ္၊ ဒါေပမယ့္အိမ္ရာ ေထာင့္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ေနရာယူထားပါ တယ္၊ သုံ႕ပန္းေဆာင္ ဆီကို ဘယ္သူမွ မလာေစရဘူး၊ ကၽြန္ေတာ့္ပစ္ကြင္းပဲ"
"ေကာင္းျပီ၊ မင္းကို မၾကာခင္လာေခၚမယ္"
"ကာစတင္နီဒါ၊ အေၾကာင္းျပန္"
"ကာစတင္နီဒါသတင္းပို႕ေနပါတယ္၊ အေဆာက္အအုံနံပါတစ္ရွင္းျပီး၊ ရန္သူဆယ့္ငါးေယာက္ေသ၊ ဆယ့္ႏွစ္ေယာက္ ဖမ္းမိ၊ အက်အဆုံး အထိအခိုက္မရိွ၊ သုံ႕ပန္းေဆာင္ဘက္ကို မကူးႏိုင္၊ ေခါင္မိုး ေပၚက စက္ေသနတ္ႏွစ္လက္ ပစ္ေနတယ္"
"ေကာင္းျပီ...မင္း သိပ္ေတာ္တယ္၊ ဒီအတိုင္းေန၊ စကာဆာ သတင္းပို႕"
"စကာဆာ သတင္း ပို႕ေနတယ္၊ အေဆာက္အအုံႏွစ္နဲ႕သုံး သိမ္းထားျပီး၊ ရန္သူႏွစ္ဆယ္ေသ၊ သုံးေယာက္ အရွင္ ဖမ္းမိ၊ လက္ဂရန္႕ သူ႕လက္ပစ္ဗုံးဆန္ သူ႕ျပန္မွန္၊ ရင္ဘတ္နဲ႕ ပခုံးထိ၊ ဒါေပမယ့္ လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္၊ ကၽြန္ေတာ္ တို႕လဲ ေခါင္မိုးေပၚ က စက္ေသနတ္ေၾကာင့္ ဒီမွာ ပုေနရ တယ္"
"ေကာင္းျပီ...ေစာင့္ေန"
ေသာက္ျပႆနာ ပဲ။ ေလေၾကာင္းစစ္ကူ ေတာင္းရမွာၾကီးက်ယ္ျပီး က်ဳပ္က ျငင္းလိုက္တာ။ စပူနာ က အေအာက္အအုံရဲ႕ ညာဘက္ေထာင့္မွာ၊ ကိုက္ႏွစ္ရာေလာက္ ေ၀းေသးတယ္။ ကိုယ့္ဘာသာကုိယ္ ရွင္းမွျဖစ္ေတာ့ မယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ၾကမ္းျပင္ေပၚက ေအာ္သံ ၾကားလုိက္တယ္။
"ဗိုလ္မွဴးႀကီး... ဗိုလ္မွဴးႀကီး"
ငံု႔ၾကည့္လုိက္ေတာ့ သံု႔ပန္းထဲက ဘဲၿမီးကတံုးဆံေတာက္နဲ႔ ခပ္မုိက္မုိက္ ပံုစံတစ္ေယာက္။
"ကၽြန္ေတာ္ တပ္ၾကပ္ႀကီး ကင္နီေကာဒါး ပါ ခင္ဗ်၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကမ္းတက္ တပ္ဖြဲ႕သားအားလံုး ဆယ့္ ငါးေယာယာက္ ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဝင္ခ်ပါရေစ"
သူတုိ႔ ဘာမွမတတ္ႏုိင္ပါ။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ပံုစံက လက္ယားေနပံု။
"ေကာင္းပါၿပီ... ဆာဂ်င္၊ တုိ႔မွာ လက္နက္အပိုမပါဘူး၊ ရန္သူ႔လက္နက္ေတြ စုၿပီး မင္းတုိ႔ ဗိုလ္မွဴး မြန္ကာဒါဆီ သတင္းပို႔" သူတို႔ကို အသံုးျပဳဖို႔ မြန္ကာဒါကိုေျပာလုိက္တယ္။ အနည္းဆံုး လံုၿခံဳေရးျဖစ္ျဖစ္၊ ကင္းျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။
အေရးအႀကီးဆံုးက ေခါင္မိုးေပၚတက္ဖုိ႔ပဲ။ ရဲေဘာ္တစ္သုိက္ မတ္တတ္ထရပ္ၾကသည္။
က်ဳပ္က...
"သံ႐ံုးအုပ္ခ်ဳပ္ေရးအရာရွိက ဘယ္သူတံုး"
"ကၽြန္ေတာ္ပါ... ဗိုလ္မွဴးႀကီး၊ ေဂ်ာ့ဝက္ရွ္ပါ"
မ်က္ႏွာဝုိင္းဝုိင္း၊ လူလတ္ပုိင္း။
"ဟိုဘက္ တုိက္ေခါင္မိုးေပၚတက္တဲ့အေပါက္ ဘယ္နားမွာလဲ"
သူ ေခါင္းယမ္းေနတုန္း ဗိုလ္ႀကီးမြန္ကာဒါက...
"အဲဒါဆိုရင္ ကုိယ့္ကုိယ္ ကို သတ္ေသသလို ျဖစ္လိမ့္မယ္ ဗိုလ္မွဴးႀကီး၊ အေနအထားက ျမင္ကြင္းအား လံုးကို ပစ္ႏုိင္တယ္"
႐ုတ္ျခည္း ဝက္ရွ္မ်က္ႏွာ ဝင္းပသြားသည္။
"ခဏေလး... ရွိတယ္... ဗိုလ္မွဴးႀကီး၊ ေနာက္ဘက္မွာ ေရပုိက္တစ္လံုးရွိတယ္၊ ေခါင္မိုးေပၚထိ ေရာက္တယ္"
"ပံုထဲမွာ အဲဒီပုိက္ မပါပါဘူး"
"ဟုတ္ကဲ့... မပါပါဘူး၊ ဒီ သံအမတ္ႀကီးေရာက္မွ မိုးဆက္တုိက္ရြာရင္ သူ႔အိမ္ဘက္ ေရစီးမ်ားလုိ႔ဆိုၿပီး အပိုတပ္ခုိင္း တာပါ၊ ဒါေၾကာင့္ ပံုထဲမပါတာပါ"
မြန္ကာဒါဆီ က က်ည္ကပ္အပိုေတြ က်ဳပ္ ေတာင္းယူလုိက္တယ္။ လက္ပစ္ဗံုး သံုးလံုးတည္း ထပ္ယူ သြားတယ္။ က်ဳပ္ကုိယ္ပုိင္ နဲ႔ဆို ခုနစ္လံုး။ ေရဒီယိုခလုတ္ကို ဖြင့္လုိက္တယ္။
"အားလံုး နားေထာင္၊ ခုခ်ိန္ကစၿပီး စကၠန္႔ေျခာက္ဆယ္ျပည့္တာနဲ႔ ေခါင္မိုးေပၚကို ဝုိင္းပစ္ေပး၊ စကၠန္႔ သံုးဆယ္ ပစ္ၿပီးရင္ ရပ္လုိက္"
တစ္ဆက္တည္း မြန္ကာဒါ ကို မွာတယ္။
"ငါ က်သြားရင္ ေလေၾကာင္းအကူ လွမ္းေခၚ၊ ဟုတ္ၿပီလား"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ ဗိုလ္မွဴးႀကီး၊ ကံေကာင္းပါေစ"
က်ဳပ္ ေျပးထြက္ သြားတယ္။ တံခါးဝေရာက္ေတာ့ ေရွာရဲ႕နံေဘးမွာရပ္ၿပီး အသာေစာင့္တယ္။ ေသနတ္ သံေတြ တစ္ၿပဳိင္နက္ ေဝါခနဲ ထြက္လာတာနဲ႔ က်ဳပ္ ေျပးထြက္သြားတယ္။ ဝဲယာမၾကည့္ဘဲ တုိက္ေျမာက္ဘက္ေထာင့္စြန္း ကို စြတ္ေျပးတာ၊ လြန္ခဲ့တ့ဲ ႏွစ္ေပါင္းသံုးဆယ္တုန္းကေတာ့ မီတာတစ္ ရာကို ဆယ့္တစ္စကၠန္႔နဲ႔ စံခ်ိန္တင္ခဲ့ တဲ့ေကာင္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ခု ဒါထက္ျမန္မွာျဖစ္မယ္။
အေပၚက ေခြးသားေတြက ရိပ္ခနဲ ေတြ႕လုိက္သလား မသိဘူး က်ဳပ္ဘက္ကို စြတ္ပစ္ပါေလေရာ။ တကယ္ပဲ က်ဳပ္ ေျခလွမ္း ပိုျမန္လာတယ္။ ဒုိက္ထိုးၿပီး တအားလွိမ့္ခ်လုိက္တယ္။ တစ္စံုတစ္ခုနဲ႔ သြား တက္မိတယ္။
"ေအာင္မယ္ေလးဗ်"
"ဘယ္သူလဲ"
"စပူနာ ပါ ဗိုလ္မွဴးႀကီး၊ ေဆာရီး... ကၽြန္ေတာ့္ ေျခေထာက္..."
"ဟာ... ေသပါေတာ့၊ ေဆာရီး စပူနာ၊ နားေထာင္၊ ဟိုမွာ ေရပုိက္ရွိတယ္၊ ငါ အေပၚတက္မယ္၊ မင္း ငါ့ ကို က်ည္ကာပစ္ေပးႏုိင္မလား"
"ရတယ္ ဗိုလ္မွဴးႀကီး၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဟိုအနားထိ ဆြဲေခၚသြားေပးပါ"
သူ႔ကို ဆယ္ကုိက္ေလာက္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဆြဲယူသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ မခ်ိမဆံ့ ခံေနရမွန္း က်ဳပ္ သိတယ္။ ဒီမယ္ ကုိယ့္လူ၊ အဲဒီလို ကေလး မ်ဳိး ေရႊတံဆိပ္ရမယ္လုိ႔ ခင္ဗ်ား ထင္လား။
ကမာၻပ်က္မတတ္ ဆူညံသြားတဲ့ စက္ေသနတ္သံေတြ ႐ုတ္ျခည္းရပ္သြားတယ္။ ေရပုိက္ကို က်ဳပ္ စမ္း ၾကည့္တယ္။ ပုိက္ကို ဖမ္းထားတဲ့ ဘရက္ကက္ေတြ က ငါးေပအကြာမွာ တစ္ခုေလာက္ရွိတယ္။ ခိုတက္ ဖုိ႔ နင္းတက္ ဖုိ႔ အေလာေတာ္ပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကင္းေထာက္ေလယာဥ္က သံ႐ံုးဝင္းအျပင္ဘက္ ပတ္ပတ္လည္ ကို မီးက်ည္ေတြ ပစ္ခ်တယ္။ ဒီေလာက္လင္းေနရင္ က်ဳပ္အတြက္ မျဖစ္ဘူး။ ေရဒီယို ခလုတ္ကို ဖြင့္လုိက္တယ္။
"အယ္လ္၊ ၾကားရင္ အေၾကာင္းျပန္..."
"ၾကားတယ္ ဆုိက္လက္စ္"
"ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္မိုးေပၚကို တက္မလုိ႔၊ ခင္ဗ်ားေကာင္ေတြကို မီးက်ည္ေနာက္ထပ္မခ်ဘဲ ခဏဆုိင္း ထား ဖို႔ ေျပာေပးပါ"
"ေကာင္းၿပီး ဆုိက္လက္စ္၊ သတိထားသြားပါ"
"စိတ္ခ် အယ္လ္"
ခဏအတြင္း ျပန္ေမွာင္ သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ညၾကည့္ မ်က္မွန္ထဲမွာ အားလံုးကို ရွင္းရွင္း လင္းလင္း ျမင္ေန ရတယ္။ အေပၚေရာက္ေတာ့ က်ည္ကာပစ္ေပးဖုိ႔ ထပ္ေျပာမယ္စိတ္ကူးၿပီးမွ မေျပာဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္ လုိက္တယ္။ သူတုိ႔နဲ႔အတူေရာၿပီး က်ဳပ္ပါ ေခ်ာသြားႏုိင္တယ္ မဟုတ္လား။ ဒုိင္းစြန္းကို ခိုၿပီး ေခါင္မိုးေပၚ ကို ေခ်ာင္းၾကည့္လုိက္တယ္။ ခ်ဳိးခ်ဳိးခၽြတ္ခၽြတ္အသံေတြ ျမည္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေတာ္ပါ ေသးရဲ႕၊ သံ႐ံုးဝင္းတစ္ခု လံုး အသံေတြ ဆူညံေနေတာ့ အေပၚက ေခြးသားေတြ ၾကားပံုမရဘူး။
သူတုိ႔ႏွစ္ ဖြဲ႕က အစြန္းတစ္ဖက္ဆီမွာ ေနရာယူထားတာ။ တစ္ေယာက္ရဲ႕ဦးေခါင္းကို သံအိမ္ပတ္ပတ္လည္ေပၚ မွာ က်ဳပ္ လွမ္းျမင္ေနရတယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္က ေအာက္ကိုငံု႔ၾကည့္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႕ ဘက္ကို လွည့္ လာေတာ့ ဇက္ ကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ပုပစ္လုိက္တယ္။ အေနအထားကို က်ဳပ္ အေျပးအလႊား တြက္ ရေတာ့ တာေပါ့။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဖြဲ႕ ေပတစ္ရာေလာက္ကြာတယ္။ တစ္ေယာက္ကို လွမ္းပစ္လုိက္တာ နဲ႔ ေနာက္တစ္ေယာက္ က က်ဳပ္ကို ျမင္သြားမွာ။ ဒီေတာ့ ဘာလုပ္ရမလဲ။ လြယ္ပါတယ္။ ႏွစ္ေယာက္ကို တစ္ၿပဳိင္တည္းေဆာ္ေပါ့ လို႔ ကုိယ့္ကုိယ္ ကို ျပန္ေျပာလုိက္တယ္။
"ေဟ့... ဆလိုကမ္၊ ေခြးသား တစ္ေယာက္ကိုသတ္ၿပီး ေနာက္တစ္ေယာက္ကို အရွင္ဖမ္းလုိ႔ေတာင္ ရ ေသး တယ္၊ ဒါေပမယ့္ လုပ္မေနနဲ႔၊ ျမန္ျမန္ကိစၥျပတ္ေအာင္လုပ္"
ေပါက္ကြဲသံေတြ၊ ေသနတ္သံေတြ တရစပ္ ဆူညံလာျပန္တယ္။
စကၠန္႔သံုးဆယ္ေစာင့္ၿပီး ေခါင္မိုးေပၚ ကို က်ဳပ္ တြားတက္လုိက္တယ္။ ညာလက္နဲ႔ လက္ပစ္ဗံုးတစ္လံုး ကို ျဖဳတ္လုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ပင္ကို ဆြဲျဖဳတ္လုိက္တယ္။ ပင္ျဖဳတ္ၿပီးသား ဗံုးကို ဘယ္ဘက္လက္ထဲ ထည့္ လုိက္ၿပီး ညာဘက္နဲ႔ ေနာက္ တစ္လံုး ထပ္ဆြဲယူတယ္။ ဒုတိယဗံုးကို ပင္ျဖဳတ္ေနတုန္း ဘယ္ဘက္ ေခါင္းမိုး ေပၚစြန္း မွ ေအာ္သံ ၾကားလိုက္တယ္။ အဲဒီမွာ တစ္လံုး လြတ္က်သြားၿပီး ေျမႀကီးေပၚ မေရာက္ခင္ ေလထဲ မွာ ေပါက္ကြဲသြားတယ္။ စက္ေသနတ္ႀကီးရဲ႕ ေျပာင္း၀ က်ဳပ္ဘက္ လွည့္လာေနၿပီ။ တစ္ဖက္ဘန္ကာဆိကို လက္ပစ္ဗံုး နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ပစ္ထည့္လိုက္တယ္။ ေသလိုက္ပါကြာ၊ သဲအိတ္ ေပၚ က်သြားတယ္။ ေပါက္ကြဲသံနဲ႔ အတူ အလူးအလဲထ၊ စက္ေသနတ္ကို ဆြဲယူၿပီး ေျပးသြားတယ္။
ေရွ႕တည့္တည့္ က စက္ႀကီးေျပာင္း၀က တျဖည္းျဖည္းခ်င္း လွည့္လာရာက က်ဳပ္နဲ႔ မ်ဥ္းတေျဖာင့္ တည္း တစ္ခုတည္း ျဖစ္လုေနၿပီ။ စက္ေသနတ္ခလုတ္ ကို တအားညႇစ္ၿပီး ေျပးတက္သြားတယ္။ စက္ႀကီးရဲ႕ က်ည္ဆန္ေတြ က်ဳပ္ေခါင္းေပၚ မွာ တရႊီးရႊီး ျဖတ္ေျပးေနတယ္။ ဆယ့္ငါးေပ အကြာ ေရာက္ေတာ့ ေျပာင္း၀ တျဖည္းျဖည္း နိမ့္လာၿပီ၊ ေသဖို႔ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ ဆယ္ေပအကြာေရာက္ ေတာ့ နံေဘးတစ္ဘက္မွ ပူခနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ လံုး၀ က်ည္ကုန္သြား တဲ့ စက္ေသနတ္ကို ပိုက္ၿပီး သဲအိတ္ ဘန္ကာက်င္းထဲ ဒိုင္ဗင္ ထုိးဆင္းလိုက္တယ္။ တစ္ေယာက္က ေသြးအုိင္ထဲမွာ လဲေနတယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္က ခါးမွာ ပတ္ထားတဲ့ ပစၥတုိ ကို ဆြဲထုတ္မယ္အလုပ္ သူ႔မ်က္ႏွာ ကို စက္ေသနတ္နဲ႔ ျဖတ္ရိုက္လိုက္တယ္။ က်ဳပ္ ေဒါသက ဒီမွာတင္ မကုန္ေသးဘူး။ သူ႔ကိုယ္ကို ကိုင္ေျမႇာက္ၿပီး အမိုးေပၚက ပစ္ခ်လိုက္တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေသနတ္သံ တစ္ခ်က္ ၾကားလိုက္ရတယ္။ က်ဳပ္ေနာက္က သဲအိတ္ကို လာမွန္တယ္။ ေခါင္းငုံ႔ၿပီး တစ္ဖက္ ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ဟိုဘက္ထိပ္က သဲအိတ္ေတြ တစ္စစိ ျဖစ္ေနေပ မယ့္ တစ္ေကာင္က မေသေသ ဘူး။ သူက ေပါက္က်ေနတဲ့ သဲအိတ္နံေဘးမွာ တံုးလံုး လဲလ်က္က က်ဳပ္ကို လွမ္းပစ္ေနတာ။ ဘန္ကာ ထဲက စက္ႀကီး ေျပာင္း၀ ကို ဆြဲႏွိမ့္လိုက္တယ္။ က်ည္ကတ္ေတြ က တစ္တြဲႀကီး၊ ေနာက္ေသနတ္သံ တစ္ခ်က္ ထြက္လာတယ္၊ သဲအိတ္ကိုပဲ မွန္တယ္။ ၀ုန္းခနဲ ထရပ္ၿပီး စက္ႀကီးခလုတ္ကို လက္မနဲ႔တအား ဖိထား လိုက္တယ္။ က်ည္ကတ္အရွည္ႀကီးကုန္သြား တဲ့အထိ ခလုတ္ကို ဆက္ညႇစ္ထားလိုက္တယ္၊ သဲအိတ္ေတြေကာ အဲဒီငနဲ ပါ ေခါင္းမုိးေပၚမွာ တစ္စစီ ျဖစ္သြားတယ္။
ပြဲေတာ့ ၿပီးသြားၿပီ။ အသက္႐ွဴမွန္တဲ့အထိ က်ဳပ္ ခဏနားလုိက္တယ္။ ၿပီးမွ ေရဒီယို ခလုတ္ဖြင့္ထား တယ္။
"ေသြးစုပ္ေကာင္တစ္ မွ အေျခစုိက္စခန္း၊ အားလံုး သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ၿပီးၿပီ၊ ရဟတ္ယာဥ္ လႊတ္လုိက္ ေတာ့၊ ဒါပဲ"
အယ္လ္ဆုိင္မြန္ ၏ ဝမ္းသာအားရ ေအာ္သံႀကီး က်ဳပ္ နားထဲတြင္ ပဲ့တင္ထပ္သြားတယ္။
"လာေနၿပီ ဆိုက္လက္စ္၊ သူတုိ႔ လာေနၿပီ၊ အရမ္းခ်ီးက်ဴးတယ္၊ မၾကာခင္ ျပန္ေတြ႕မယ္"
သံု႔ပန္းေဆာင္ဆီ မွ လက္ခုပ္သံေတြ ဆူညံသြားတယ္။
"အုပ္စု အားလံုးနားေထာင္၊ ရဟတ္ယာဥ္ဆင္းမယ့္ေနရာကို မီးက်ည္ထြန္းေတာ့၊ ဗိုလ္ႀကီး မြန္ကာဒါ၊ တုိ႔လူေတြ ကို အဆင္သင့္ျဖစ္ေအာင္လုပ္ထား၊ ရဟတ္ယာဥ္ဆင္းတာနဲ႔ အျပင္ကိုေခၚထုတ္၊ အမ်ဳိးသမီး ေတြ ပထမ တက္ပေစ၊ ဒုတိယအမ်ဳိးသားေတြ၊ တတိယ သံ႐ံုးရဲေဘာ္ေတြ၊ ေသြးစုပ္ဖုတ္ေကာင္ေတြ အားလံုး အသင့္အေနအထား နဲ႔ ေနရာယူထား၊ သံအမတ္ႀကီး ကို ငါကုိယ္တုိင္ ယူခဲ့မယ္၊ လံုးဝသတိ မလစ္ေစနဲ႔၊ နစ္မစ္ဇ္ေပၚ ကိုေရာက္ မွ အိမ္ျပန္ေရာက္တယ္လုိ႔ မွတ္ၾက"
ေရဒီယိုခလုတ္ ပိတ္လုိက္တယ္။ ခုမွ သက္ျပင္းခ်ႏုိင္ေတာ့တယ္ေလ၊ က်ဳပ္ လူဆီ အျမန္လစ္မွ။
ဆက္ရန္
.
သူ မ်က္ေတာင္ခတ္လာတယ္။ ဦးေခါင္း နည္းနည္းလႈပ္လာတယ္။ သူ႔ပခံုးကို အသာညႇစ္လိုက္ တယ္။ သူရႈံ႕မဲ့ၿပီး တစ္ခ်က္ ညည္းတယ္။
"က်ဳပ္ ကို ခဏေလး သြားခြင့္ေပးပါေနာ္"
အျပင္ခန္း ကို က်ဳပ္ ေျပးထြက္ခဲ့တယ္။ စက္ေသနတ္ကို ေအာ္တိုမစ္တစ္ ခလုတ္ဘက္ တြန္းၿပီး ေျပာင္း လိုက္တယ္။ ဘရန္းက သံရုံး၀င္းထဲကို လွမ္းအကဲခတ္ေနတယ္။ အနီေရာက္ေအာင္ ညၾကည့္မွန္ကို မ်က္လံုးေတြေပၚ ဆြဲအုပ္လိုက္ၿပီး ...
"ဘာထူးသလဲ ... ဘရန္း"
"ဟိုဘက္က အိမ္ရာဘက္မွာ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ေတြ႕ရတယ္ ဗိုလ္မွဴးႀကီး၊ အျပာေရာင္ အဖြဲ႕လို႔ ထင္တာပဲ"
"ကဲ ... ငါသုံ႔ပန္းေတြဆီ သြားလိုက္ဦးမယ္၊ မင္းသံအမတ္ႀကီးကို ေစာင့္ေန၊ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ဒီအနားက မခြာနဲ႔"
ဂိတ္၀ မွာ အိပ္ငိုက္ေနတဲ့ ႏွစ္ေယာက္ကို လက္ညႇိဳးုထုိးျပၿပီး ...
"တိုက္ပြဲ စ စခ်င္း မင္း သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ရွင္းပစ္လိုက္"
သူ႔ပခံုး ကို ပုတ္ခဲ့ၿပီး ေခါင္းငုံ႔ ေျပးထြက္ခဲ့တယ္။ အင္း ... ခုထိေတာ့ အေျခအေန မဆိုးေသးဘူး။ သည္လိုေတြး လို႔မွ မဆံုးေသးဘူး တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ သံရုံး၀င္ထဲမွာ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္သြားတယ္။ သုံ႔ပန္းေတြ ထားတဲ့ ဘက္ဆီက ေအာ္သံတစ္ခ်က္ ထြက္လာတယ္။ တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ စူးစူး၀ါး၀ါး ေအာ္သံၾကာလိုက္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေအာ္တိုမစ္တစ္ စက္ေသနတ္သံ။ က်ဳပ္ ခ်က္ခ်င္း ဦးထုပ္ က ေရဒီယိုခလုတ္ကို ဖြင့္လိုက္တယ္။
"ေသြးစုပ္ေကာင္ တစ္မွ အေျခစုိက္စခန္း၊ သန္႔ရွင္းေရး စလုပ္ေနၿပိ၊ အားလံုးေကာင္းတယ္၊ သံအမတ္ႀကီး က်ဳပ္ တို႔ လက္ထဲ ေရာက္ၿပီ၊ ႏွိပ္စက္ခံထားရတယ္၊ ခုသုံ႔ပန္းေဆာင္ကို သြားမယ္၊ ဒါပဲ"
ဆိုင္မြန္ရဲ႕ အသံကို သတၱဳသံအေနနဲ႔ ျပန္ၾကားရတယ္။ "အေျခစိုက္စခန္းမွ ေသြးစုပ္ေကာင္တစ္၊ သန္႔ရွင္းေရး ဆက္လုပ္ပါ၊ ေစာင့္ေနမယ္" တိုက္ပြဲ စၿပီ။ မွန္ကဲြသံေတြ၊ စပိန္စကားနဲ႔ ေအာ္ဟစ္သံေတြ ဆူညံသြားတယ္။ သုံ႔ပန္းေဆာင္ဘက္ က ေပါက္ကြဲသံေတြ ဆက္တိုက္ထြက္လာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေကာင္းကင္ေပၚက အလင္းေရာင္ ေပၚလာတယ္။ သံရုံး၀င္းတစ္ခုလံုး လင္းထိန္သြားတယ္။
ဟာ ... ေသေတာ့ မွာပဲ။ သည္ေလတိုက္ႏႈန္းနဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ ခ်ိန္လို႔ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ ေမာ္ၾကည့္ လိုက္ေတာ့ ေခါင္မုိးေပၚ က ကင္းအဖြဲ႕ကို လွမ္းျမင္ရတယ္။ အိမ္ေခါင္မုးိ တစ္ဖက္စြန္းဆီမွ သဲအိတ္ ပတ္ပတ္လည္ နဲ႔ ႏွစ္ဖြဲ႕။ မိုက္ခြက္ထဲကို တအား ေအာ္ေျပာလိုက္တယ္။
"မိုက္ ... စပူနာ ခ်က္ခ်င္းပိတ္လိုက္"
မီးေမာင္းတစ္ခု က ခ်က္ခ်င္း ပိတ္သြားၿပီး တစ္ခုက ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ၿငိမ္း သြားတယ္။ ေခါင္မုိးေပၚ က ေသနတ္သံေတြ ၾကားလိုက္တယ္။ သံုးမိနစ္အၾကာမွ က်ဳပ္ေနာက္က အသံတစ္သံ ၾကားလို႔ လွည့္ၾကည္ လိုက္ေတာ့ စြန္ႀကီး တစ္ေကာင္ ထပ္က်လာတယ္။ အရိပ္မည္းမည္း တစ္ခုထဲမွာ လံုးလားေထြး လား ျဖစ္ေနတယ္။
သုံ႔ပန္းေဆာင္ က က်ဳပ္နဲ႔ ကိုက္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ေ၀းေသးတယ္။ ေပါက္ကြဲသံေတြ ဆက္တုိက္ ၾကားေနရဆဲ။
ျပတင္းေပါက္တုိင္း က မ်က္စိကန္းမတတ္ စူးတဲ့ အလင္းေရာင္ေတြ ျဖာထြက္လာတယ္။ က်ဳပ္က အနက္ေရာင္မွန္ ကို ဆြဲခ်လိုက္တယ္။ အားလံးု ကို ပံုမွန္အတုိင္း ျပန္ျမင္ရတယ္။ တံခါးေပါက္ဆိ ကို ေျပးခ် သြားၿပီး ေလွကားထစ္ကို ေက်ာ္လႊားတက္ခဲ့တယ္။
အတြင္းဘက္က မြန္ကာဒါရဲ႕ အသံကို ၾကားရတယ္။
"အေမ၇ိကန္ေတြ ၀ပ္ေန၊ လွဲေန၊ မလႈပ္နဲ႕"
ဧည့္ခန္းထဲကို က်ဳပ္ ေျပး၀င္လုိက္တယ္။ မ်ိဳးခ်စ္လူငယ္ဆိုတဲ့ စနက္တံတုိင္ ေခြးသူေတာင္းစား ေလးေတြ အပါ အ၀င္ လူေလးဆယ္ေလာက္ က်ဳပ္ေရွ႕တည့္တည့္မွာ ေရာက္ေနၿပီ။ အားလံုး မ်က္စိ ကို လက္နဲ႔ ဖံုးထားၾက တယ္။ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ နဲ႔ ခ်ာတိတ္တစ္ေယာက္က တီရွပ္ခၽြတ္ၿပီး ေခါင္းစြပ္ ထားတယ္။
သူ႔လက္ထဲ မွာ ေသတၱာကေလး တစ္လံုး၊ ဒိုင္ခြက္ကေလးနဲ႔။ က်ဳပ္ရင္ထဲက အႀကီးဆံုး အလံုးႀကီး ခုမွ က်သြား တယ္။
ထင္တဲ့အတုိင္းပဲ။ ေခြးသားေတြ ... ဂ်ာကင္ အက်ႌထဲမွာ မုိင္းဗံုးအတုေတြ ထည့္ထားတာ။
မြန္ကာဒါ က ခ်ာတိတ္ တစ္ေယာက္ကို ပစ္ထည့္လိုက္တယ္။ ေအာ္သံနဲ႔အတူ လြင့္ထြက္သြားတယ္။ တစ္ဆက္တည္း မ်က္လံုး လက္နဲ ႔ကြယ္ထားတဲ့ ေနာက္တစ္ေယာက္ကို သူေဆာ္ထည့္လုိက္ျပန္ တယ္။ သူ႔ေနာက္ မွာ ကုနး္ကုန္းကြကြနဲ႔ ေယာင္၀ါး၀ါးျဖစ္ေနတဲ့ တစ္ေယာက္ကို က်ဳပ္ ထုိးခ်ိန္ၿပီး ပစ္ခ်လိုက္တယ္။
မ်က္လံုး ကို အုပ္ထားတဲ့လက္ ျပဳတ္က်သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ရင္ဘတ္ကို ဖိၿပီး ေနာက္လ်န္က် သြားတယ္။ သူ႔ခါးက ပစၥတို လည္း ၾကမ္းေပၚ လြင့္က်သြားတယ္။ သည္ေတာ့မွ မြန္ကာဒါက စပိန္စကားနဲ႔ ေအာ္တယ္။
"က်န္တဲ့ေကာင္ေတြ ေခါင္းေပၚမွာ လက္တင္ထား၊ ေျပာတဲ့အတုိင္း မလုပ္ရင္ အေသပဲ"
အခန္းထဲ ကို က်ဳပ္ ေ၀့ၾကည့္လိုက္တယ္။ သုံ႔ပန္းေတြအားလံုး မ်က္ႏွာကို ေမွာက္ခ် ထားၾကတယ္။ မီးက်ည္ အလင္းေရာင္ ေလ်ာ့က်စျပဳၿပီ။ တံခါးေပါက္ဘက္ကို က်ဳပ္ ျပန္ေျပးထြက္ခဲ့တယ္။
ေလွကားထစ္နား မွာ ပစၥတိုနဲ႔ ပစ္ခတ္ေနတဲ့ အေစာင့္ႏွစ္ေယာက္။ က်ဳပ္ေခါင္းေပၚက ရွပ္ၿပီး က်ည္ဆန္ေတြ ျဖတ္သြား သြားသံၾကားလိုက္တယ္။ ထိုး၀ပ္ခ်လိုက္ျပီး ႏွစ္ပတ္ေလာက္ လွိမ့္လိုက္တယ္။ ျပီးမွ စက္ေသနက္ နဲ႕ ထိုးေမႊ႕လိုက္တယ္။
ႏွစ္ေယာက္ စလုံး တလိမ့္ေခါက္ေကြး က်သြားတယ္။ က်ဳပ္ေရွ႕တည့္တည့္မွာ တံခါးတစ္ခ်ပ္ ပြင့္ လ်က္သား။ က်ဳပ္ေျပး၀င္ သြားတယ္။ ေျပးေနရင္း က်ည္ကပ္လဲတယ္။ ရထားျပီးသား။ ေရွ႕ကတံခါး တစ္ခု မွာ ေအာက္ထပ္ ဆင္း တဲ့ ေလွကားနဲ႕ ၀ရန္တာတစ္ဆစ္ခ်ိဳး ရိွရမယ္။
ေရွ႕အခန္းထဲ မွာ မီးက်ည္လက္ပစ္ဗုံးေၾကာင့္ စူးစူး၀ါ၀ါး လင္းေနဆဲပဲ။ ႏွစ္စကၠန္႕အတြင္း က်ဳပ္အ ခန္းထဲ ကို ေရာက္သြားတယ္။ မြန္ကာဒါအဖြဲ႕က တတိယ ေသြးစုပ္ေကာင္ကို က်ဳပ္ေက်ာဘက္က လွမ္းျမင္ရတယ္။
သူ႕တိုက္ပြဲ၀င္ ၀တ္စုံမွာ စက္နဲ႕ကပ္ခ်ဳပ္ထားတဲ့ ဂဏန္းကတစ္ဆယ္။ သူ႕နာမည္က ဆမ္ေရွာ။ မြန္ ကာဒါ သိပ္အားကိုးတဲ့ ေကာင္ေပါ့။
သူက သူ႕တာ၀န္ ကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ေဆာင္ရြက္ထားပုံ။ အေမရိကန္အမ်ိဳးသမီး ခုႏွစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာကို လက္၀ါးနဲ႕ အုပ္ျပီး အားလုံးၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ေမွာက္လ်က္။ ႏွစ္ေယာက္က အလန္႕ တၾကားေအာ္ငိုေန တယ္။ ေတာ္လွန္ေရး ရဲေမ ခုႏွစ္ေယာက္က မ်က္ႏွာကို ဘာနဲ႕မွ အုပ္မထားၾက ဘူး။ သူတို႕အတြက္ မလိုေတာ့ ဘူးေလ။ အားလုံးအသက္မရိွၾကေတာ့ဘူး။
ေရွာ က က်ဳပ္ကို ခ်ာခနဲ လွည့္ၾကည့္တယ္။ မွန္အနက္ဆြဲခ်ထားေတာ့ သူရုပ္ပုံက ၿဂိဳလ္သားတစ္ ေယာက္နဲ႕ တူေန တယ္။ က်ဳပ္လဲသူ႕လိုပဲ ေနမွာေပါ့ေလ။
တျဖည္းျဖည္း မီးေရာင္မွိန္က်သြားတယ္။ က်ဳပ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ မွန္နက္ေတြကို ဆြဲတင္လိုက္ၾက တယ္။
"ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္ တည္း ဆိုေတာ့ မညႇာႏိုင္ေတာ့ဘူး ဗိုလ္မႈးၾကီး၊ အားလုံးကို ရွင္းလိုက္ရ တယ္"
"မင္းလုပ္တာ မွန္ပါတယ္ေရွာ၊ ဒီအေဆာင္ကို သုံးေယာက္၀င္ရမွာေလ၊ မင္းလုပ္တာ မွန္တယ္"
ေခါင္မိုးေပၚ က စက္ေသနတ္သံေတြ တရစပ္ၾကားေနရဆဲပဲ။ အေပၚထပ္က ကင္းပုန္းကို ျဖိဳေနၾက ျပီ။ အင္ဂရမ္ ရဲ႕ အသံေတြ။ မလိုေတာ့လို႕ သူတိုကအသံတိတ္ေျပာင္းေတြ ျဖဳတ္လိုက္ၾကတာ ျဖစ္မယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ မွာပဲ ပတ္ပတ္လည္က အေျမာက္သံေတြ၊ ေပါက္ကြဲသံေတြ ၾကားလိုက္ရတယ္။ နစ္မစ္ဇ္ က ေအေျခာက္အက္စ္ တို႕ ေလယာဥ္နဲ႕ ရဟတ္ယာဥ္ ေရာက္လာေတာ့မယ္။ မင္းတို႕စစ္ကူလာဖို႕ စိတ္မကူး ၾကနဲ႕ေတာ့။ သံရုံး၀င္းထဲ ကို ယင္ေကာင္ တစ္ေကာင္ေတာင္ ၀င္ႏိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။
ျပႆနာက ေသာက္ရမ္းလင္းေနရာက ရိုးရိုးမီးလုံးအေရာင္မွာ က်ဳပ္တို႕ဘာမွ သဲသဲကြဲကြဲ မရိွသ လိုျဖစ္သြား တယ္။ ၀ိုးတ၀ါးျမင္ကြင္းကိုၾကည့္ျပီး က်ဳပ္စကားစလိုက္တယ္။
"ကဲ...အမ်ိဳးသမီးေတြ၊ မ်က္လုံးဖြင့္ႏိုင္ပါျပီ။ ထၾကေတာ့"
လက္နဲ႕ မ်က္ႏွာ ခြာျပီး ဒယိမ္းဒယိုင္ထရပ္ၾကတယ္။ အေလာင္းေတြကို ၾကည့္ျပီး သူတို႕အထိတ္ တလန္႕ျဖစ္ေနၾက လို႕ က်ဳပ္ ခပ္သြက္ သြက္ေျပာလိုက္ရတယ္။
"အမ်ိဳးသမီးေတြ၊ ဒီမွာ...က်ဳပ္နာမည္ ဗိုလ္မႈးၾကီးဆလိုကမ္ပါ၊ ခင္ဗ်ားတို႕ အမ်ိဳးသားေတြအားလုံး ဘာမွမျဖစ္ဘူး၊ အဲဒီ ဂ်ာကင္ေတြထဲမွာ ဘာမွမရိွဘူး၊ ခၽြတ္ျပီလႊင့္ပစ္လိုက္၊ ျပီးေတာ့ က်ဳပ္ေနာက္ လိုက္ခဲ့ၾက၊ ေခါင္းေတာ့ ငုံ႕ ထားေနာ္" က်ဳပ္ကိုၾကည့္ျပီး သူတို႕ေၾကာင္ေနၾကတယ္။
"လာေလ... ျမန္ျမန္လုပ္"
ငွက္မ်က္ႏွာနဲ႕တူတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္က ပထမဆုံးအသက္၀င္လာျပီး...
"ဟဲ...ျမန္ျမန္လုပ္ၾက၊ အိုင္ရင္း၊ ဂ်ဴလီ၊ ဟိုေကာင္မေလးလုပ္ေလ"
က်ဳပ္က ေရွာ ကို အမိန္႕ေပးလိုက္တယ္။
"မင္း ဆက္လုပ္၊ ေရွ႕အေပါက္၀ကို သြားျပီး ကင္းေစာင့္၊ အဲဒီမွာေနျပီး မင္းအေျခအေန ေစာင့္ၾကည့္"
သူေျပးထြက္သြားျပီး မၾကာခင္ က်ဳပ္လဲေျပးလိုက္တယ္။ မိန္းမတစ္သိုက္ က်ဳပ္ေနာက္က ကပ္ပါ လာတယ္။ တံခါး၀မွာ သူက်ဳပ္တို႕ကို အကာအကြယ္ေပးဖို႕ ေနရာယူထားတယ္။ အနီေရာင္ ေအာက္မ်က္မွန္တပ္လ်က္သား၊ စက္ေသနတ္ နဲ႕ အျပင္ကိုခ်ိန္လ်က္သား။ သူ႕ကိုေက်ာ္တတ္ျပီး က်ဳပ္တို႕ေျပးၾကတယ္။
အမ်ိဳးသား သုံ႕ပန္းေဆာင္ ေရာက္တာနဲ႕ မိန္းမငါးေယာက္က က်ဳပ္ကိုတိုးေ၀ွ႕ျပီး သူ တို႕ေယာက်္ား ေတြဆီေအာ္ဟစ္ေျပး သြားၾကတယ္။ က်န္တဲ့ႏွစ္ေယာက္က အပ်ိဳအတြင္းေရးမႈးေတြ ထင္ပါရဲ႕။ သူတို႕ ျပန္လည္ေတြ႕ဆုံ ပြဲဟာ သိပ္ၾကည္ႏူးစရာ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မြန္ကာဒါလွမ္းေအာ္ လို႕သူတို႕ တစ္ေတြ ရုပ္ရွင္ဆန္ဆန္ မၾကည္ႏူးလိုက္ၾကရပါ။
"၀ပ္ေန....၀ပ္ေန၊ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ၀ပ္ေနၾကေလ"
စုံတြဲေတြ ေပြ႕ဖက္ လ်က္သား လွဲခ်လိုက္ၾကတယ္။ က်ဳပ္ကလက္တစ္ဖက္ ေျမႇာက္ျပီး.....
"နားေထာင္ၾကပါ၊ အားလုံးလြတ္ေျမာက္ပါျပီ၊ ရဟတ္ယာဥ္တစ္စင္း ခုပဲေရာက္လာေတာ့မွာပါ၊ အားလုံး အိမ္ျပန္ၾက ရေတာ့မယ္၊ ဒါေပမယ့္ အျပင္မွာ တိုက္ပြဲျဖစ္ေနတုန္းမို႕ တိုက္ပြဲျပီးတဲ့အထိ ၾကမ္းျပင္ေပၚ မွာပဲ လွဲေနၾကပါ ဦး၊ ဒီက ဗိုလ္ၾကီးမြန္ကာဒါက ခင္ဗ်ားတို႕ အားလုံးကို ေစာင့္ေရွာက္ ပါလိမ့္မယ္၊ သူေျပာတဲ့အတိုင္း တိတိ က်က် လိုက္နာၾကပါ" "သံအမတ္ၾကီး အေျခအေနေကာ"
သူတို႕အထဲမွ တစ္ေယာက္က လွမ္းေမးတယ္။
"သူေတာ္ေတာ္ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕လက္ထဲ ျပန္ေရာက္လာပါျပီ"
လက္ခုပ္သံ သဲ့သဲ့ ၾကားလိုက္တယ္။ က်ဳပ္ဘယ္ဘက္မွာ မြန္ကာဒါရဲ႕ တပည့္တစ္ေယာက္ က ေက်ာက္ရုပ္လို ျငိမ္ျငိမ္ၾကီး ရပ္ေန တဲ့ ဖမ္ဘိုနာရဲ႕ေနာက္လိုက္ ခ်ာတိတ္ေတြကို ေျခထိတ္ေတြ လက္ထိတ္ေတြ လိုက္ ခတ္ေနတယ္။
"ဗိုလ္မႈးၾကီး ရဲ႕လက္ထိပ္ေတြ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေပးပါလား"ဟု သူကလွမ္းေျပာေတာ့ က်ဳပ္ကအတြဲ လိုက္ျဖဳတ္ျပီး သူ႕ဆီ လွမ္းပစ္ေပးလိုက္တယ္။ စက္ေသနတ္သံေတြက ေခါင္မိုးေပၚတင္ မဟုတ္ဘူး၊ ၀င္းထဲကပါ ၾကားေနရေသး တယ္။ အနည္းဆုံး ႏွစ္လက္ေလာက္ တရၾကမ္းပစ္ေနတယ္။
ေရဒီယိုခလုတ္ ကို ဖြင့္လိုက္ျပီး...
"ေသြစုပ္ေကာင္တစ္ မွ အေျခစိုက္စခန္း၊ ၾကားရင္အေၾကာင္းျပန္"
"အေျခစိုက္စခန္းမွ ေသြးစုပ္ေကာင္တစ္၊ ဆက္ေျပာ"
"သုံ႕ပန္းအားလုံး ျပန္ရျပီ၊ သံအမတ္ၾကီး က်န္းမာေရး အေျခအေနမေကာင္းဘူး၊ ေလာေလာဆယ္ လုံျခံဳေရး ရုံးခန္း ထဲမွာပဲ ရိွေသးတယ္၊ ေခါင္မိုးေပၚက ရန္သူတခ်ိဳ႕ခံပစ္ေနၾကေသးတယ္၊ ဒါပဲ"
ဆိုင္မြန္ ရဲ႕ ေလသံက စိတ္လႈပ္ရွားေနပုံ...
"ေသြးစုပ္ေကာင္တစ္၊ ဂုဏ္ယူတယ္၊ ေခါင္မိုးေပၚကိုေလေၾကာင္းက ပစ္ေပးရမလား"
"မလိုဘူး....အယ္လ္၊ မလိုဘူး"
"ေသခ်ာရဲ႕လား ဆိုက္လက္စ္"
"ေသခ်ာပါတယ္၊ က်ဳပ္တို႕ခ်ည္းျဖစ္ေအာင္ လုပ္သြားမယ္၊ လာသယ္မယ့္ ရဟတ္ယာဥ္ေတြကို မဆင္း ပါေစနဲ႕ဦး၊ ကမ္းေျခတစ္၀ိုက္မွာပဲ ေစာင့္ေနပါေစ"
"အိုေက...ကံေကာင္းပါေစ"
အေျခအေန ကို က်ဳပ္သိခ်င္လွျပီ။ လွ်ိဳ႕၀ွက္သေကၤတေတြ ေဘးခ်ိတ္ထားဖို႕ ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။ ၀င္းထဲက ပစ္ေနတာ ဘယ္သူလဲဆိုတာ သိဖို႕လိုတယ္။ "ဆလိုကမ္ ေခၚတယ္၊ လူး၀စ္အေၾကာင္းျပန္"
"ကၽြန္ေတာ္စပူနာပါ ဗိုလ္မႈးၾကီး၊ လူး၀စ္က်သြားပါျပီ"
"ဟုတ္လား၊ မင္းအေၾကာင္းဆက္ေျပာ"
"၀န္ထမ္းအိမ္ရာ နဲ႕ သုံ႕ပန္းေဆာင္ေပၚကုိ ကၽြန္ေတာ္စက္ၾကီးနဲ႕ပစ္ျပီး ဆင္းလာပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေရကူးကန္ေဘး မွာ ဆင္းမိပါတယ္၊ အက်မေကာင္းဘူး ဗိုလ္မႈးၾကီး"
"မင္း ဘာျဖစ္သြားလဲ"
"ညာဘက္ေျခေထာက္ က်ိဳးသြားတယ္၊ ဒါေပမယ့္အိမ္ရာ ေထာင့္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ေနရာယူထားပါ တယ္၊ သုံ႕ပန္းေဆာင္ ဆီကို ဘယ္သူမွ မလာေစရဘူး၊ ကၽြန္ေတာ့္ပစ္ကြင္းပဲ"
"ေကာင္းျပီ၊ မင္းကို မၾကာခင္လာေခၚမယ္"
"ကာစတင္နီဒါ၊ အေၾကာင္းျပန္"
"ကာစတင္နီဒါသတင္းပို႕ေနပါတယ္၊ အေဆာက္အအုံနံပါတစ္ရွင္းျပီး၊ ရန္သူဆယ့္ငါးေယာက္ေသ၊ ဆယ့္ႏွစ္ေယာက္ ဖမ္းမိ၊ အက်အဆုံး အထိအခိုက္မရိွ၊ သုံ႕ပန္းေဆာင္ဘက္ကို မကူးႏိုင္၊ ေခါင္မိုး ေပၚက စက္ေသနတ္ႏွစ္လက္ ပစ္ေနတယ္"
"ေကာင္းျပီ...မင္း သိပ္ေတာ္တယ္၊ ဒီအတိုင္းေန၊ စကာဆာ သတင္းပို႕"
"စကာဆာ သတင္း ပို႕ေနတယ္၊ အေဆာက္အအုံႏွစ္နဲ႕သုံး သိမ္းထားျပီး၊ ရန္သူႏွစ္ဆယ္ေသ၊ သုံးေယာက္ အရွင္ ဖမ္းမိ၊ လက္ဂရန္႕ သူ႕လက္ပစ္ဗုံးဆန္ သူ႕ျပန္မွန္၊ ရင္ဘတ္နဲ႕ ပခုံးထိ၊ ဒါေပမယ့္ လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္၊ ကၽြန္ေတာ္ တို႕လဲ ေခါင္မိုးေပၚ က စက္ေသနတ္ေၾကာင့္ ဒီမွာ ပုေနရ တယ္"
"ေကာင္းျပီ...ေစာင့္ေန"
ေသာက္ျပႆနာ ပဲ။ ေလေၾကာင္းစစ္ကူ ေတာင္းရမွာၾကီးက်ယ္ျပီး က်ဳပ္က ျငင္းလိုက္တာ။ စပူနာ က အေအာက္အအုံရဲ႕ ညာဘက္ေထာင့္မွာ၊ ကိုက္ႏွစ္ရာေလာက္ ေ၀းေသးတယ္။ ကိုယ့္ဘာသာကုိယ္ ရွင္းမွျဖစ္ေတာ့ မယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ၾကမ္းျပင္ေပၚက ေအာ္သံ ၾကားလုိက္တယ္။
"ဗိုလ္မွဴးႀကီး... ဗိုလ္မွဴးႀကီး"
ငံု႔ၾကည့္လုိက္ေတာ့ သံု႔ပန္းထဲက ဘဲၿမီးကတံုးဆံေတာက္နဲ႔ ခပ္မုိက္မုိက္ ပံုစံတစ္ေယာက္။
"ကၽြန္ေတာ္ တပ္ၾကပ္ႀကီး ကင္နီေကာဒါး ပါ ခင္ဗ်၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကမ္းတက္ တပ္ဖြဲ႕သားအားလံုး ဆယ့္ ငါးေယာယာက္ ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဝင္ခ်ပါရေစ"
သူတုိ႔ ဘာမွမတတ္ႏုိင္ပါ။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ပံုစံက လက္ယားေနပံု။
"ေကာင္းပါၿပီ... ဆာဂ်င္၊ တုိ႔မွာ လက္နက္အပိုမပါဘူး၊ ရန္သူ႔လက္နက္ေတြ စုၿပီး မင္းတုိ႔ ဗိုလ္မွဴး မြန္ကာဒါဆီ သတင္းပို႔" သူတို႔ကို အသံုးျပဳဖို႔ မြန္ကာဒါကိုေျပာလုိက္တယ္။ အနည္းဆံုး လံုၿခံဳေရးျဖစ္ျဖစ္၊ ကင္းျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။
အေရးအႀကီးဆံုးက ေခါင္မိုးေပၚတက္ဖုိ႔ပဲ။ ရဲေဘာ္တစ္သုိက္ မတ္တတ္ထရပ္ၾကသည္။
က်ဳပ္က...
"သံ႐ံုးအုပ္ခ်ဳပ္ေရးအရာရွိက ဘယ္သူတံုး"
"ကၽြန္ေတာ္ပါ... ဗိုလ္မွဴးႀကီး၊ ေဂ်ာ့ဝက္ရွ္ပါ"
မ်က္ႏွာဝုိင္းဝုိင္း၊ လူလတ္ပုိင္း။
"ဟိုဘက္ တုိက္ေခါင္မိုးေပၚတက္တဲ့အေပါက္ ဘယ္နားမွာလဲ"
သူ ေခါင္းယမ္းေနတုန္း ဗိုလ္ႀကီးမြန္ကာဒါက...
"အဲဒါဆိုရင္ ကုိယ့္ကုိယ္ ကို သတ္ေသသလို ျဖစ္လိမ့္မယ္ ဗိုလ္မွဴးႀကီး၊ အေနအထားက ျမင္ကြင္းအား လံုးကို ပစ္ႏုိင္တယ္"
႐ုတ္ျခည္း ဝက္ရွ္မ်က္ႏွာ ဝင္းပသြားသည္။
"ခဏေလး... ရွိတယ္... ဗိုလ္မွဴးႀကီး၊ ေနာက္ဘက္မွာ ေရပုိက္တစ္လံုးရွိတယ္၊ ေခါင္မိုးေပၚထိ ေရာက္တယ္"
"ပံုထဲမွာ အဲဒီပုိက္ မပါပါဘူး"
"ဟုတ္ကဲ့... မပါပါဘူး၊ ဒီ သံအမတ္ႀကီးေရာက္မွ မိုးဆက္တုိက္ရြာရင္ သူ႔အိမ္ဘက္ ေရစီးမ်ားလုိ႔ဆိုၿပီး အပိုတပ္ခုိင္း တာပါ၊ ဒါေၾကာင့္ ပံုထဲမပါတာပါ"
မြန္ကာဒါဆီ က က်ည္ကပ္အပိုေတြ က်ဳပ္ ေတာင္းယူလုိက္တယ္။ လက္ပစ္ဗံုး သံုးလံုးတည္း ထပ္ယူ သြားတယ္။ က်ဳပ္ကုိယ္ပုိင္ နဲ႔ဆို ခုနစ္လံုး။ ေရဒီယိုခလုတ္ကို ဖြင့္လုိက္တယ္။
"အားလံုး နားေထာင္၊ ခုခ်ိန္ကစၿပီး စကၠန္႔ေျခာက္ဆယ္ျပည့္တာနဲ႔ ေခါင္မိုးေပၚကို ဝုိင္းပစ္ေပး၊ စကၠန္႔ သံုးဆယ္ ပစ္ၿပီးရင္ ရပ္လုိက္"
တစ္ဆက္တည္း မြန္ကာဒါ ကို မွာတယ္။
"ငါ က်သြားရင္ ေလေၾကာင္းအကူ လွမ္းေခၚ၊ ဟုတ္ၿပီလား"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ ဗိုလ္မွဴးႀကီး၊ ကံေကာင္းပါေစ"
က်ဳပ္ ေျပးထြက္ သြားတယ္။ တံခါးဝေရာက္ေတာ့ ေရွာရဲ႕နံေဘးမွာရပ္ၿပီး အသာေစာင့္တယ္။ ေသနတ္ သံေတြ တစ္ၿပဳိင္နက္ ေဝါခနဲ ထြက္လာတာနဲ႔ က်ဳပ္ ေျပးထြက္သြားတယ္။ ဝဲယာမၾကည့္ဘဲ တုိက္ေျမာက္ဘက္ေထာင့္စြန္း ကို စြတ္ေျပးတာ၊ လြန္ခဲ့တ့ဲ ႏွစ္ေပါင္းသံုးဆယ္တုန္းကေတာ့ မီတာတစ္ ရာကို ဆယ့္တစ္စကၠန္႔နဲ႔ စံခ်ိန္တင္ခဲ့ တဲ့ေကာင္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ခု ဒါထက္ျမန္မွာျဖစ္မယ္။
အေပၚက ေခြးသားေတြက ရိပ္ခနဲ ေတြ႕လုိက္သလား မသိဘူး က်ဳပ္ဘက္ကို စြတ္ပစ္ပါေလေရာ။ တကယ္ပဲ က်ဳပ္ ေျခလွမ္း ပိုျမန္လာတယ္။ ဒုိက္ထိုးၿပီး တအားလွိမ့္ခ်လုိက္တယ္။ တစ္စံုတစ္ခုနဲ႔ သြား တက္မိတယ္။
"ေအာင္မယ္ေလးဗ်"
"ဘယ္သူလဲ"
"စပူနာ ပါ ဗိုလ္မွဴးႀကီး၊ ေဆာရီး... ကၽြန္ေတာ့္ ေျခေထာက္..."
"ဟာ... ေသပါေတာ့၊ ေဆာရီး စပူနာ၊ နားေထာင္၊ ဟိုမွာ ေရပုိက္ရွိတယ္၊ ငါ အေပၚတက္မယ္၊ မင္း ငါ့ ကို က်ည္ကာပစ္ေပးႏုိင္မလား"
"ရတယ္ ဗိုလ္မွဴးႀကီး၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဟိုအနားထိ ဆြဲေခၚသြားေပးပါ"
သူ႔ကို ဆယ္ကုိက္ေလာက္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဆြဲယူသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ မခ်ိမဆံ့ ခံေနရမွန္း က်ဳပ္ သိတယ္။ ဒီမယ္ ကုိယ့္လူ၊ အဲဒီလို ကေလး မ်ဳိး ေရႊတံဆိပ္ရမယ္လုိ႔ ခင္ဗ်ား ထင္လား။
ကမာၻပ်က္မတတ္ ဆူညံသြားတဲ့ စက္ေသနတ္သံေတြ ႐ုတ္ျခည္းရပ္သြားတယ္။ ေရပုိက္ကို က်ဳပ္ စမ္း ၾကည့္တယ္။ ပုိက္ကို ဖမ္းထားတဲ့ ဘရက္ကက္ေတြ က ငါးေပအကြာမွာ တစ္ခုေလာက္ရွိတယ္။ ခိုတက္ ဖုိ႔ နင္းတက္ ဖုိ႔ အေလာေတာ္ပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကင္းေထာက္ေလယာဥ္က သံ႐ံုးဝင္းအျပင္ဘက္ ပတ္ပတ္လည္ ကို မီးက်ည္ေတြ ပစ္ခ်တယ္။ ဒီေလာက္လင္းေနရင္ က်ဳပ္အတြက္ မျဖစ္ဘူး။ ေရဒီယို ခလုတ္ကို ဖြင့္လုိက္တယ္။
"အယ္လ္၊ ၾကားရင္ အေၾကာင္းျပန္..."
"ၾကားတယ္ ဆုိက္လက္စ္"
"ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္မိုးေပၚကို တက္မလုိ႔၊ ခင္ဗ်ားေကာင္ေတြကို မီးက်ည္ေနာက္ထပ္မခ်ဘဲ ခဏဆုိင္း ထား ဖို႔ ေျပာေပးပါ"
"ေကာင္းၿပီး ဆုိက္လက္စ္၊ သတိထားသြားပါ"
"စိတ္ခ် အယ္လ္"
ခဏအတြင္း ျပန္ေမွာင္ သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ညၾကည့္ မ်က္မွန္ထဲမွာ အားလံုးကို ရွင္းရွင္း လင္းလင္း ျမင္ေန ရတယ္။ အေပၚေရာက္ေတာ့ က်ည္ကာပစ္ေပးဖုိ႔ ထပ္ေျပာမယ္စိတ္ကူးၿပီးမွ မေျပာဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္ လုိက္တယ္။ သူတုိ႔နဲ႔အတူေရာၿပီး က်ဳပ္ပါ ေခ်ာသြားႏုိင္တယ္ မဟုတ္လား။ ဒုိင္းစြန္းကို ခိုၿပီး ေခါင္မိုးေပၚ ကို ေခ်ာင္းၾကည့္လုိက္တယ္။ ခ်ဳိးခ်ဳိးခၽြတ္ခၽြတ္အသံေတြ ျမည္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေတာ္ပါ ေသးရဲ႕၊ သံ႐ံုးဝင္းတစ္ခု လံုး အသံေတြ ဆူညံေနေတာ့ အေပၚက ေခြးသားေတြ ၾကားပံုမရဘူး။
သူတုိ႔ႏွစ္ ဖြဲ႕က အစြန္းတစ္ဖက္ဆီမွာ ေနရာယူထားတာ။ တစ္ေယာက္ရဲ႕ဦးေခါင္းကို သံအိမ္ပတ္ပတ္လည္ေပၚ မွာ က်ဳပ္ လွမ္းျမင္ေနရတယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္က ေအာက္ကိုငံု႔ၾကည့္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႕ ဘက္ကို လွည့္ လာေတာ့ ဇက္ ကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ပုပစ္လုိက္တယ္။ အေနအထားကို က်ဳပ္ အေျပးအလႊား တြက္ ရေတာ့ တာေပါ့။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဖြဲ႕ ေပတစ္ရာေလာက္ကြာတယ္။ တစ္ေယာက္ကို လွမ္းပစ္လုိက္တာ နဲ႔ ေနာက္တစ္ေယာက္ က က်ဳပ္ကို ျမင္သြားမွာ။ ဒီေတာ့ ဘာလုပ္ရမလဲ။ လြယ္ပါတယ္။ ႏွစ္ေယာက္ကို တစ္ၿပဳိင္တည္းေဆာ္ေပါ့ လို႔ ကုိယ့္ကုိယ္ ကို ျပန္ေျပာလုိက္တယ္။
"ေဟ့... ဆလိုကမ္၊ ေခြးသား တစ္ေယာက္ကိုသတ္ၿပီး ေနာက္တစ္ေယာက္ကို အရွင္ဖမ္းလုိ႔ေတာင္ ရ ေသး တယ္၊ ဒါေပမယ့္ လုပ္မေနနဲ႔၊ ျမန္ျမန္ကိစၥျပတ္ေအာင္လုပ္"
ေပါက္ကြဲသံေတြ၊ ေသနတ္သံေတြ တရစပ္ ဆူညံလာျပန္တယ္။
စကၠန္႔သံုးဆယ္ေစာင့္ၿပီး ေခါင္မိုးေပၚ ကို က်ဳပ္ တြားတက္လုိက္တယ္။ ညာလက္နဲ႔ လက္ပစ္ဗံုးတစ္လံုး ကို ျဖဳတ္လုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ပင္ကို ဆြဲျဖဳတ္လုိက္တယ္။ ပင္ျဖဳတ္ၿပီးသား ဗံုးကို ဘယ္ဘက္လက္ထဲ ထည့္ လုိက္ၿပီး ညာဘက္နဲ႔ ေနာက္ တစ္လံုး ထပ္ဆြဲယူတယ္။ ဒုတိယဗံုးကို ပင္ျဖဳတ္ေနတုန္း ဘယ္ဘက္ ေခါင္းမိုး ေပၚစြန္း မွ ေအာ္သံ ၾကားလိုက္တယ္။ အဲဒီမွာ တစ္လံုး လြတ္က်သြားၿပီး ေျမႀကီးေပၚ မေရာက္ခင္ ေလထဲ မွာ ေပါက္ကြဲသြားတယ္။ စက္ေသနတ္ႀကီးရဲ႕ ေျပာင္း၀ က်ဳပ္ဘက္ လွည့္လာေနၿပီ။ တစ္ဖက္ဘန္ကာဆိကို လက္ပစ္ဗံုး နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ပစ္ထည့္လိုက္တယ္။ ေသလိုက္ပါကြာ၊ သဲအိတ္ ေပၚ က်သြားတယ္။ ေပါက္ကြဲသံနဲ႔ အတူ အလူးအလဲထ၊ စက္ေသနတ္ကို ဆြဲယူၿပီး ေျပးသြားတယ္။
ေရွ႕တည့္တည့္ က စက္ႀကီးေျပာင္း၀က တျဖည္းျဖည္းခ်င္း လွည့္လာရာက က်ဳပ္နဲ႔ မ်ဥ္းတေျဖာင့္ တည္း တစ္ခုတည္း ျဖစ္လုေနၿပီ။ စက္ေသနတ္ခလုတ္ ကို တအားညႇစ္ၿပီး ေျပးတက္သြားတယ္။ စက္ႀကီးရဲ႕ က်ည္ဆန္ေတြ က်ဳပ္ေခါင္းေပၚ မွာ တရႊီးရႊီး ျဖတ္ေျပးေနတယ္။ ဆယ့္ငါးေပ အကြာ ေရာက္ေတာ့ ေျပာင္း၀ တျဖည္းျဖည္း နိမ့္လာၿပီ၊ ေသဖို႔ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ ဆယ္ေပအကြာေရာက္ ေတာ့ နံေဘးတစ္ဘက္မွ ပူခနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ လံုး၀ က်ည္ကုန္သြား တဲ့ စက္ေသနတ္ကို ပိုက္ၿပီး သဲအိတ္ ဘန္ကာက်င္းထဲ ဒိုင္ဗင္ ထုိးဆင္းလိုက္တယ္။ တစ္ေယာက္က ေသြးအုိင္ထဲမွာ လဲေနတယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္က ခါးမွာ ပတ္ထားတဲ့ ပစၥတုိ ကို ဆြဲထုတ္မယ္အလုပ္ သူ႔မ်က္ႏွာ ကို စက္ေသနတ္နဲ႔ ျဖတ္ရိုက္လိုက္တယ္။ က်ဳပ္ ေဒါသက ဒီမွာတင္ မကုန္ေသးဘူး။ သူ႔ကိုယ္ကို ကိုင္ေျမႇာက္ၿပီး အမိုးေပၚက ပစ္ခ်လိုက္တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေသနတ္သံ တစ္ခ်က္ ၾကားလိုက္ရတယ္။ က်ဳပ္ေနာက္က သဲအိတ္ကို လာမွန္တယ္။ ေခါင္းငုံ႔ၿပီး တစ္ဖက္ ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ဟိုဘက္ထိပ္က သဲအိတ္ေတြ တစ္စစိ ျဖစ္ေနေပ မယ့္ တစ္ေကာင္က မေသေသ ဘူး။ သူက ေပါက္က်ေနတဲ့ သဲအိတ္နံေဘးမွာ တံုးလံုး လဲလ်က္က က်ဳပ္ကို လွမ္းပစ္ေနတာ။ ဘန္ကာ ထဲက စက္ႀကီး ေျပာင္း၀ ကို ဆြဲႏွိမ့္လိုက္တယ္။ က်ည္ကတ္ေတြ က တစ္တြဲႀကီး၊ ေနာက္ေသနတ္သံ တစ္ခ်က္ ထြက္လာတယ္၊ သဲအိတ္ကိုပဲ မွန္တယ္။ ၀ုန္းခနဲ ထရပ္ၿပီး စက္ႀကီးခလုတ္ကို လက္မနဲ႔တအား ဖိထား လိုက္တယ္။ က်ည္ကတ္အရွည္ႀကီးကုန္သြား တဲ့အထိ ခလုတ္ကို ဆက္ညႇစ္ထားလိုက္တယ္၊ သဲအိတ္ေတြေကာ အဲဒီငနဲ ပါ ေခါင္းမုိးေပၚမွာ တစ္စစီ ျဖစ္သြားတယ္။
ပြဲေတာ့ ၿပီးသြားၿပီ။ အသက္႐ွဴမွန္တဲ့အထိ က်ဳပ္ ခဏနားလုိက္တယ္။ ၿပီးမွ ေရဒီယို ခလုတ္ဖြင့္ထား တယ္။
"ေသြးစုပ္ေကာင္တစ္ မွ အေျခစုိက္စခန္း၊ အားလံုး သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ၿပီးၿပီ၊ ရဟတ္ယာဥ္ လႊတ္လုိက္ ေတာ့၊ ဒါပဲ"
အယ္လ္ဆုိင္မြန္ ၏ ဝမ္းသာအားရ ေအာ္သံႀကီး က်ဳပ္ နားထဲတြင္ ပဲ့တင္ထပ္သြားတယ္။
"လာေနၿပီ ဆိုက္လက္စ္၊ သူတုိ႔ လာေနၿပီ၊ အရမ္းခ်ီးက်ဴးတယ္၊ မၾကာခင္ ျပန္ေတြ႕မယ္"
သံု႔ပန္းေဆာင္ဆီ မွ လက္ခုပ္သံေတြ ဆူညံသြားတယ္။
"အုပ္စု အားလံုးနားေထာင္၊ ရဟတ္ယာဥ္ဆင္းမယ့္ေနရာကို မီးက်ည္ထြန္းေတာ့၊ ဗိုလ္ႀကီး မြန္ကာဒါ၊ တုိ႔လူေတြ ကို အဆင္သင့္ျဖစ္ေအာင္လုပ္ထား၊ ရဟတ္ယာဥ္ဆင္းတာနဲ႔ အျပင္ကိုေခၚထုတ္၊ အမ်ဳိးသမီး ေတြ ပထမ တက္ပေစ၊ ဒုတိယအမ်ဳိးသားေတြ၊ တတိယ သံ႐ံုးရဲေဘာ္ေတြ၊ ေသြးစုပ္ဖုတ္ေကာင္ေတြ အားလံုး အသင့္အေနအထား နဲ႔ ေနရာယူထား၊ သံအမတ္ႀကီး ကို ငါကုိယ္တုိင္ ယူခဲ့မယ္၊ လံုးဝသတိ မလစ္ေစနဲ႔၊ နစ္မစ္ဇ္ေပၚ ကိုေရာက္ မွ အိမ္ျပန္ေရာက္တယ္လုိ႔ မွတ္ၾက"
ေရဒီယိုခလုတ္ ပိတ္လုိက္တယ္။ ခုမွ သက္ျပင္းခ်ႏုိင္ေတာ့တယ္ေလ၊ က်ဳပ္ လူဆီ အျမန္လစ္မွ။
ဆက္ရန္
.
1 comment:
ေက်းဇူးပါ
ေန႔တိုင္း ဒီအခ်ိန္ဆို ေမွ်ာ္ေနမိတယ္
Post a Comment