ဆလိုကမ္
နစ္မစ္ဇ္
(ႏွစ္ဆယ္ရက္ေျမာက္ေန႔)
ကြင္းေမရီ သေဘၤာႀကီး နယူးေယာက္က ထြက္ရင္မာလိန္မွဴးကို "ဒီဟာႀကီး ဥေရာပကို ဘယ္ေတာ့ ေရာက္ မွာလဲ" လို႔ ခရီးသည္ေတြက ေမးေလ့ရွိတယ္လို႔ က်ဳပ္ၾကားဖူးတယ္။ က်ဳပ္လည္း ထုိနည္း လည္းေကာင္းပဲ။ က်ဳပ္တို႔ ေလယာဥ္တင္ သေဘၤာႀကီးေတြေပၚ ေရာက္တုိင္း အဲဒီလို ခံစားရတယ္။ လူေျခာက္ေထာင္ပါေတာ့ ၿမိဳ႕ကေလးတစ္ၿမိဳ႕ လို ျဖစ္ေနတာေပါ့၊ က်ဳပ္က ညစာစားရင္း ေရတပ္ အရာရွိတစ္ေယာက္ကို ေမးၾကည့္တယ္။ ဒါႀကီး ဘယ္ေလာက္ႀကီးလဲ ေမးရင္ ဘယ္လိုေျပာမလဲလို႔၊ သူလဲ မေျပာတတ္ဘူးတဲ့။ ၿပီးေတာ့မွ သူက စဥ္းစားၿပီးသား ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေပါင္မုန္႔ဖို ကေတာ့ တစ္ေန႔ ေပါင္မုန္႔ေျခာက္ေထာင္ ဖုတ္ေပးရတယ္လို႔ ေျပာရင္ သူတို႔ သေဘာေပါက္ပါတယ္ တဲ့၊ အေတာင္ ေခါက္ထားတဲ့ ေလယာဥ္တစ္စင္းနံေဘးမွာ က်ဳပ္ရပ္ၿပီး ေငး လိုက္လာတယ္။ ညဆယ့္တစ္နာရီ ထုိးၿပီမို႔ ပိန္းပိန္းပိတ္ ေမွာင္ေနတယ္။ နစ္မစ္ဇ္ ေလယာဥ္ကြင္းထဲမွာ မ်ားမ်ားစားစား လုပ္စရာ မရွိသျဖင့္ တိတ္ဆိတ္ေနတယ္။
စိတ္ကို ၿငိမ္ၿငိမ္ထားၿပီး စဥ္းစားႏိုင္ေအာင္ က်ဳပ္တစ္ေယာက္တည္း ဒီေနရာကို ထြက္လာခဲ့တာ၊ စန္ကာလိုနဲ႔ အေမရိကန္ သံရုံးဟာ ဆယ့္ႏွစ္မုိင္ပဲ ေ၀းေတာ့တယ္ေလ။ အိုလ္ဂါေလမုန္တုိင္းရဲ႕ လက္က်န္ေလထုထဲကို က်ဳပ္တို႔ သေဘၤာႀကီး တိုး၀င္ေနတာ၊ ေလထုက ေတာင္ဘက္သို႔ ေရြ႕လ်ား သြားၿပီ။
မုိးေလ၀သခန္းကို ေနာက္တစ္ေခါက္သြားဖို႔ စိတ္ကူးၿပီးမွ အသာထိန္းထားလိုက္တယ္။ သူတို႔ တစ္ေတြ က်ဳပ္ကို စိတ္ကုန္ လွၿပီ၊ ခဏခဏ သူတို႔ကို က်ဳပ္က်ည္တိုက္ေနတာကိုး။
သူတို႔ေတြ "တြမ္ကက္" တစ္စီး ေအာက္ထပ္မွ အေပၚတင္ဖို႔ လုပ္ေနၾကတယ္၊ အဆင္းဓာတ္ ေလွကား နဲ႔ ေလယာဥ္ဂိုေဒါင္ေတြ ရွိရာကို ဆင္းလိုက္သြားတယ္။ ဧရာမ ေလယာဥ္ပ်ံဂုိေဒါင္ႀကီးထဲ မွာ လူေတြ ရႈပ္ယွက္ ခတ္ၿပီး ဆူညံေနတယ္။ စက္ျပင္ အဖြဲ႕တစ္ဖါဲ႕က ေအ-၆ တစ္စင္းကို အေရးတႀကီး ျပင္ ဆင္ေနၾကတယ္။ ေျမာက္ျမားစြာေသာ ေလယာဥ္ပ်ံအုပ္စုႀကီး အစြန္ဘက္မွာ က်ဳပ္တို႔ ေသြးစုပ္ ဖုတ္ေကာင္ေတြ အစု သံုးစု ခြဲထားၿပီးသား။ စြန္ရဲေတြ၊ သိမ္းငွက္ေတြၾကားထဲ ေရာက္ေနတဲ့ က်ီးကန္းေတြနဲ႔ တူေနတယ္။
သံမဏိၾကမ္းခင္းေပၚကို ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားတဲ့ က်ဳပ္ဖိနပ္သံေၾကာင့္ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ အဖြဲ႕ေတြ ခဏရပ္သြားၿပီး က်ဳပ္ ကို ၾကည့္ေနၾကတယ္။ က်ဳပ္လူေတြဆီ က်ဳပ္ဆက္ေလွ်ာက္သြားတယ္။ အုပ္စု ေခါင္းေဆာင္ ေလးေယာက္ နဲ႔ က်န္အဖြဲ႕သားေတြ ကို တေပ်ာ္တပါးေတြ႕ရလို႔ က်ဳပ္အားတက္သြား တယ္။ နယူးမင္းနဲ႔ အလန္ တို႔ ႏွစ္ေယာက္လည္း တက္ၾကြေနေလရဲ႕။
နစ္မစ္ဇ္ ရဲ႕ အင္ဂ်င္နီယာခ်ဳပ္ ဂရက္ေဒါ့ဆန္ကို က်ဳပ္က စြန္ႀကီးေတြ လက္ညႇိဳးထုိးၿပီး ...
"ခင္ဗ်ား တို႔ မ်က္စိထဲ ထူးဆန္းမေနဘူးလား"
သူက ရယ္ၿပီး ...
"ဟုတ္တယ္ ဗိုလ္မွဴးႀကီး၊ ဒီ ကစားစရာႀကီးေတြကို ကၽြန္ေတာ္ အနီးကပ္ မေတြ႕ဖူးဘူး၊ သူတို႔ အင္ဂ်င္နဲ႔ ဒီဇိုင္းက တကယ္ နိပ္တာပဲ"
နယူးမင္း က တန္းလ်ားေပၚက အနက္ေရာင္ ပိုက္လံုးႀကီး တစ္ခုကို ယူၿပီး ဆၾကည့္ေနတယ္၊ မယံုၾကည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အလုပ္ျဖစ္ တဲ့ အသံတိတ္ ကိရိယာ၊ အေလးခ်ိန္ကလည္း ႏွစ္ကီလိုပဲ ရွိတယ္။ ဂရက္နဲ႔ သူ႔တပည့္ေက်ာ္ေတြ တီထြင္ ထားတာတဲ့။
"ဂရက္၊ ခင္ဗ်ား တပ္ကထြက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ တြဲၿပီး အလုပ္လုပ္ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာတာ ၾကားရဲ႕လား"
ဂရက္ေဒါ့ဆန္ က ခပ္ေအးေအး ျပန္ေျပာတယ္။
"အင္း ... လုပ္ၾကတာေပါ့ဗ်ာ"
"ကဲ ... ေနာက္ဆံုးတစ္လံုး တပ္လိုက္ၾကရေအာင္"
သူ လွည့္ထြက္သည္ႏွင့္ အသံခ်ဲ႕စက္မွ ေအာ္သံၾကားရတယ္။
"အားလံုး နားေထာင္ ... အားလံုး နားေထာင္၊ ဗိုလ္မွဴးႀကီး ဆလိုကမ္၊ ေရတပ္ဗိုလ္ရဲ႕ ရုံးခန္းကို သတင္းပို႔ပါ"
ေအာ္ပီက်ယ္ မွ ထပ္ခါထပ္ခါ ေၾကညာေနတယ္၊ ဓာတ္ေလွကားကို ျဖတ္ၿပီး က်ဳပ္ သုတ္ေျခတင္ တယ္။ ၀ရန္တာေရာက္ေတာ့ ဆက္ေလွ်ာက္ရင္း က်ဳပ္စဥ္းစားတယ္။ နစ္မစ္ဇ္က ေရတပ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေရာ့ဘားနက္ဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ဂရန္ နဲ႔ ပုလင္းတူဘူးဆို႔ေတြ။ က်ဳပ္တို႔အဖြဲ႕ သေဘၤာေပၚေရာက္လာ တာကို သိပ္ၾကည္တာ မဟုတ္ဘူး။ သူ ဘာမ်ား သိခ်င္တာပါလိမ့္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ အခန္းျပင္ဘက္မွာ မုိးေလ၀သ အရာရွိတစ္ေယာက္ ကုလားထုိင္ တစ္လံုး နဲ႔ ထုိင္ေနတယ္။ ဒူးေခါင္းေပၚမွာ ဇယားေတြ တင္လို႔။
"ဘာေတြ ျဖစ္ေနတာလဲကြ"
သူက ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ က်ဳပ္ကို ေၾကာင္ၾကည့္ေနတယ္။ က်ဳပ္ ေကဘင္တံခါးေခါက္လိုက္တယ္။
"၀င္ခဲ့ပါ"
က်ဳပ္ ၀င္သြားေတာ့ ေရတပ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္က စားပြဲထိပ္မွာ ထိုင္ေနတယ္။ သူ႔ ဘယ္ဘက္နံေဘးမွာ နစ္မစ္ဇ္ ကပၸတိန္၊ သူ႔နံေဘးမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ရဲ႕ လက္ေထာက္။ အယ္လ္ဆိုင္မြန္က သူ႔ညာဘက္ေဘး မွာ ထုိင္လို႔။
သူတို႔ မ်က္ႏွာေတြ ၾကည့္ရတာ တစ္ခုခုကို အရမ္းစိုးရိမ္ေနပံုပဲ။ က်ဳပ္ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ကုလားထုိင္ တစ္လံုးမွာ ၀င္ထုိင္ ဖို႔ လက္ညႇိဳးထုိးျပတယ္။ က်ဳပ္က ၀င္ထုိင္ၿပီး အယ္လ္ဆိုင္မြန္ ကို ဖ်တ္ခနဲ ၾကည့္လိုက္တယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ရာထူးအဆင့္ တူေပမယ့္ ဆိုင္မြန္က ၀ါရင့္တယ္။ သူတို႔ ေရွ႕မွာ ဖက္စ္ေတြ၊ ေၾကးနန္း စာရြက္ေတြ ပံုလုိ႔။
ဆိုင္မြန္က သက္ျပင္းခ်ၿပီး ...
"ကၽြန္ေတာ္ပဲ ရွင္းပါရေစေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္"
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဘားရက္ ေခါင္းညိတ္ ျပတယ္။ သိပ္ေတာ့ ၾကည္ပံုမရ။ အယ္လ္ဆိုင္မြန္က စာရြက္ေတြ ကို ဆက္ဖြေနၿပီး မွ သက္ျပင္းခ်ရင္း ...
"ဒီလိုကြ ဆိုက္လက္စ္၊ အေျပာင္းအလဲေတြ၊ ထူးျခားခ်က္ေတြ ဆက္တိုက္၀င္ေနတယ္၊ ေမာင္ရင္ သိတဲ့ အတုိင္း ပဲ၊ စန္ကာလို မွာ စီအိုင္ေအအင္အား အမ်ားႀကီး သံုးထားေတာ့ သတင္းေတြ အမ်ားႀကီး ရတယ္၊ ဆက္တိုက္ ၀င္ေန တယ္၊ အစိုးရအေဆာက္အအံုေတြ အားလံုးကို ေစာင့္ၾကည့္ ခုိင္းထားတယ္၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ရက္က ရဲဌာန၀င္းထဲ ကို ကားႀကီး တစ္စီး ၀င္လာၿပီး ပစၥည္းေတြ လာသယ္တယ္၊ မႏိုင္မနင္း ပစၥည္း တစ္ခု၊ ေသးေသးမႊားမႊားေတြ ကေတာ့ အမ်ားႀကီးတဲ့၊ ကံေကာင္း ခ်င္ေတာ့ တာလပတ္ မဖံုးခင္ ဓာတ္ပံု ရိုက္ယူ လိုက္ႏိုင္ တယ္၊ လြန္ခဲ့တဲ့ နာရီပိုင္းမွာ အဲဒီပစၥည္းေတြ ကို အမည္ ေဖာ္ႏိုင္ခဲ့တယ္၊ အဘရာဇိုတဲ့၊ အဓိပၸာယ္ ကေတာ့ နားခိုရာရင္ခြင္ တဲ့၊ အဲဒါက အက်ဥ္းသားေတြကို ညႇဥ္းဆဲတဲ့ ပစၥည္း၊ သစ္သားစည္ႀကီး လိုဟာႀကီး လို႔ ေျပာတယ္၊ ခြဲလိုက္ရင္ ခုတင္ျဖစ္သြားတာမ်ိဳးတဲ့၊ အဲဒီေပၚမွာ အက်ဥ္းသားကို ခါးပတ္ေတြနဲ႔ အေသပတ္ၿပီး လွ်ပ္စစ္ နဲ႔ ေရွာ့ခ္ေပးတာပဲ"
သူ ခဏနားၿပီး ေရတစ္က်ိဳက္ ေသာက္တယ္၊ က်ဳပ္တစ္ကိုယ္လံုး ေအးစက္ေတာင့္တင္းသြားတယ္။
"စစ္တပ္ ထဲမွာလဲ တုိ႔လူေတြ ရွိတယ္၊ သံရုံးကို ရိကၡာပို႔တဲ့ ကားက စစ္တပ္က ကား၊ အဘရာဇိုကို သယ္သြားတဲ့ ကားက တပ္ထဲကို ေမာင္း၀င္သြားၿပီး ရိကၡာကားေပၚကို ေျပာင္းေပးလိုက္တယ္"
သူ ေရတစ္က်ိဳက္ေသာက္ျပန္တယ္၊ ေရွ႕က စာရြက္ပါ၊ ပါးေလးေတြကို ေကာက္ဖတ္ၿပီး စကားဆက္တယ္။
"သံရုံး၀င္း တစ္ခုလံုးရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈ ကို သတင္းပို႔ေနတဲ့ ကိုယ္တို႔ ၿဂိဳဟ္တု ေထာက္လွမ္းေရး ရွိတယ္၊ စီအိုင္ေအက အဲဒီ မနက္ ဓာတ္ပံုေတြ ကို ပံုႀကီး ခ်ဲ႕ၾကည့္ၿပီးၿပီ၊ ရိကၡာကားဟာ ေန႔တုိင္းဆိုရင္ သံု႔ပန္း ေတြကို စုထား တဲ့ ေငြတိုက္အေဆာက္အအံု ကို ေမာင္းသြားၿပီး ပစၥည္းေတြခ်တယ္၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီမနက္မွာ လံုၿခံဳေရးရုံးခန္းကို တန္းေမာင္း သြားတယ္၊ ဧရာမ ပစၥည္းႀကီး တစ္ခုကို လူေတြ မႏိုင္မနင္း ခ်ေနပံုေတြ ဓာတ္ပံုထဲမွာ ရွာေတြ႕ ရတယ္၊ အဲဒီပစၥည္းရဲ႕ ပမာဏ ဟာ တို႔ရထား တဲ့ အဘရာဇိုနဲ႔ သြားၿပီး ကိုက္ညီေနတယ္"
အခန္းထဲ မွာ တိတ္ဆိတ္သြားတယ္။ ဒီသတင္းကို က်ဳပ္အေလးအနက္ ဆုပ္ကိုင္ၿပီး စဥ္းစားေနတုန္း အယ္လ္က စကား ဆက္တယ္။
"ကုိယ္တို႔ လူေတြကေတာ့ စန္ကာလို မွာ အေမရိကန္သံအမတ္ ႏွိပ္စက္ခံေနရၿပီလို႔ ကိုးဆယ္ ရာခုိင္ႏႈန္း အတည္ျပဳ တယ္၊ ႏွိပ္စက္တဲ့ လူက ေတာ္လွန္ေရးလူငယ္ေခါင္းေဆာင္ ဖမ္ဘိုနာ ျဖစ္မယ္ လို႔ ရာခုိင္ႏႈန္းျပည့္ မွတ္ ယူၾကတယ္၊ သူက ႏွိပ္စက္ညႇဥ္းပန္းတဲ့ ေနရာမွာ ပါရဂူတဲ့၊ လံုၿခံဳေရး ေကာင္စီက ကုိယ္တို႔ သေဘာထားကို လွမ္းေမးေနၿပီ"
အဲဒီအခ်ိန္ မွာ က်ဳပ္ ကြမ္လိုစီရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ေျပးျမင္လုိက္တယ္၊ ဒီလူလြန္မသားေတြ ဘာျဖစ္လို႔ က်ဳပ္လူကို ဒီလို လုပ္ရဲရမွာလဲ၊ က်ဳပ္ လူ လို႔ ေျပာလိုက္တာ က်ဳပ္မွာ အေၾကာင္း ရွိတယ္။ ပီယာဘိုဒီ ဆိုတဲ့ လူကို က်ဳပ္ မျမင္ဖူးေပ မယ့္ သံေယာဇဥ္ ျဖစ္ေနၿပီ၊ ေခြးသူေတာင္းစားေတြက ပထမ သူ႔ကို သိကၡာက်ေအာင္ လုပ္တယ္၊ ေသာက္သံုးမက် ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ ဆရာ၀န္ တစ္ေယာက္ က သူ႔ကို အရႈံးသမားလို႔ မွတ္ခ်က္ ခ်တယ္၊ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အခ်င္းခ်င္းထဲက သူ႔ကို အဆိပ္ခတ္သတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္၊ ခု ဟိုထဲ မွာ.. ေဒါသေတြ လိႈင္းထ လာတယ္။ ဒါေပမယ့္ လုပ္ရမယ့္ တာ၀န္က ရွိေနေတာ့ စိတ္ကိုထိန္းလိုက္ရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ မွာ သေဘၤာကပၸတိန္ က ထင္ျမင္ခ်က္ေပးတယ္။
"ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္တာက ဘာျဖစ္လို႔ သူတို႔ ဒီလို လုပ္ၾကသလဲ၊ သူတို႔ အႏၱရာယ္ကို သူတို႔ မသိၾကဘူးလား၊ တုံ႔ျပန္လာ မယ့္ အတုိင္းအတာ ကို သူတို႔ မျမင္ၾကဘူးလား"
ဆုိင္မြန္က ခပ္ျပတ္ျပတ္ ေျဖသည္။
"သူတို႔ဘက္က ပိုင္ လို႔ေပါ့ကြာ၊ ကိုးဆယ့္ေျခာက္ပါး ေရာဂါနဲ႔ ေသတယ္ဆိုၿပီး အေလာင္းကို ျပန္ေပး မွာေပါ့၊ သူတို႔မွာ ..."
ကၽြန္ေတာ္က ျဖတ္ၿပီး တံုးတိတိ ေျပာခ်လိုက္သည္။
"ဒါဆို သူ႔ကို သြားေခၚရုံေပါ့၊ ခု သြားမယ္ေလ"
ေရတပ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ မ်က္ႏွာရႈံ႕သြားတယ္။
"ခင္ဗ်ား အိုလ္ဂါမုန္တုိင္း ကို ထည့္မတြက္ဘူလား ဗိုလ္မွဴးႀကီး၊ လက္ရွိ ေလတုိက္ႏႈန္းနဲ႔ ခင္ဗ်ားတို႔ ပ်ံလို႔မျဖစ္ဘူး လို႔ မုိးေလ၀သ က ေျပာေနတယ္"
က်ဳပ္က ၾကက္ေခါင္းဆိတ္မခံ ခ်က္ခ်င္း တုံ႔ျပန္လိုက္တယ္။
"ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ဳပ္တို႔ သြားမယ္၊ ျဖစ္တဲ့အေျခအေနမွာ ျဖစ္သလို ရင္ဆုိင္ၿပီး ရေအာင္ လုပ္ယူမယ္"
သူက သေရာ္ သည့္ အမူအရာျဖင့္ ပခံုးတြန္႔တယ္။
က်ဳပ္က ေရွ႕ကို ကိုင္းၿပီး တုိတိုတုတ္တုတ္နဲ႔ ထိထိမိမိ တုံ႔ျပန္မယ့္ဆဲဆဲမွာ ဆိုင္မြန္က ၾကားျဖတ္ လိုက္တယ္။
"ဒီမယ္ ... ဗိုလ္မွဴးႀကီး၊ ျဖစ္ႏိုင္ေျခအားလံုးကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ခ်က္ခ်င္း တြက္ရမယ္၊ ၿပီးေတာ့ လံုၿခံဳေရး ေကာင္စီ ကို အစီရင္ခံစာ တင္ရမယ္၊ လံုၿခံဳေရးေကာင္စီမွ သမၼတဆီ တင္ျပမွာ"
ဆိုင္မြန္ က ေရတပ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဘက္လွည့္ၿပီး ...
"မုိးေလ၀သ အရာရွိေတြ ဆီက ေနာက္ဆံုး သတင္းေတြ ေတာင္းၾကည့္ရေအာင္လား"
ေရတပ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေခါင္းညိတ္လိုက္ေတာ့ သူ႔ လက္ေထာက္ အခန္းထဲက ထြက္သြားတယ္။ ခ်က္ခ်င္း အခန္းအျပင္ မွာ ေစာင့္ေန တဲ့ ပုဂၢိဳလ္နဲ႔ ျပန္၀င္လာတယ္။ အဲဒီမွာ က်ဳပ္က ၾကားျဖတ္ၿပီး ...
"နယူးမင္း နဲ႔ အလန္ ကိုလဲ ကၽြန္ေတာ္ေခၚၿပီး နားေထာင္ခုိင္း ခ်င္တယ္"
ေရတပ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္က မ်က္လံုးအျပဴးသားနဲ႔ ...
"သူတုိ႔က အရပ္သားေတြ မ ဟုတ္လား"
က်ဳပ္ပါးစပ္ က အယုတၱအနတၱေတြ ထြက္လာေတာ့မယ့္ဆဲဆဲ့မွာ ဆိုင္မြန္က ၾကားျဖတ္ျပီး...
"သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဟာ ဒီလို စက္တပ္ေလတံခြန္ ပ်ံသန္းေရးမွာ ကမာၻေက်ာ္ေတြပဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၊ ျပီးေတာ့ သူတို႔ဟာ ေသြးစုပ္ေကာင္ စစ္ဆင္ေရးမွာ အဓိကပုဂၢိဳလ္ေတြပဲ၊ သူတုိ႔ကို အထက္အမိန္႔နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဒီသေဘၤာေပၚ ေခၚ လာတာပါ"
အယ္လ္ရဲ႕ ခပ္ရႊင္ရႊင္မ်က္ႏွာေရာ သူ႔အသံပါမာေက်ာေနတယ္။ ဘားနက္က အတန္ၾကာ သူ႔ကို စုိက္ၾကည့္ျပီးမွ ပခံုးတြန္႔ျပီး ေခါင္းညိတ္တယ္။ မိုးေလ၀သ အရာရွိေတြက သူ႔ဇယားေတြ စားပြဲေပၚ တင္ေနတုန္းမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ လက္ေထာက္ က တယ္လီဖုန္းေကာက္ကိုင္ျပီး က်ဳပ္လူႏွစ္ေယာက္ကို ေခၚလိုက္တယ္။
သံုးမိနစ္ အတြင္း သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕.. ဆီေခ်း(ေၾကး) ေတြေပေန တဲ့အလုပ္၀တ္စံု ကို သူတုိ႔လဲထားျပီးျပီ။ ဒါေပမယ့္ ေခၽြးေတြသံေတြနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ ေကဘင္ထဲ ၀င္လာေတာ့ က်ီးၾကည့္ေၾကာင့္ၾကည့္ျပီး ေနၾကတယ္။ ႏွစ္ေယာက္သား ၀င္ထိုင္ျပီး နယူးမင္း က ေလတပ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ႏႈတ္ဆက္တယ္။
"ဟိုင္း"
ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်က္ႏွာ ရံႈ႕သြားတယ္။ သေဘၤာကပၸတိန္ကျပံဳးခ်င္လ်က္နဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းအစံုကို ေစ့ထားတယ္။ က်ဳပ္က သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ကို အေျခအေနၾကည့္လုပ္ ဆိုတဲ့သေဘာနဲ႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္မွ ကိုယ္ကိုမတ္မတ္ထိုင္ေန လိုက္ၾကသည္။ သည္ေတာ့မွ မိုးေလ၀သ အရာရွိက ဇယားခ်ပ္ေတြထုတ္ျပီး စကားစတယ္။
"အိုလ္ဂါကေတာ့ ေဒါသၾကီးေနတုန္းပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ မိုင္တစ္ရာ့ရွစ္ဆယ္ကို ဦးတည္သြားေပမယ့္ သူ႕ရဲ႕အကာပိုင္းေလထု က ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေရွ႕မွာ ရွိေနတုန္းပဲ၊ အနည္းဆံုး ေလးဆယ္ ကေန ေျခာက္ဆယ္ႏႈန္းေလာက္ တိုက္ေနေသးတယ္"
အလန္ နဲ႔ နယူးမင္း တုိ႔က သူ႔ကို ေမးခြန္းေတြ ဆက္တိုက္ထုတ္ေတာ့တာပဲ။ မိုးေလ၀သဆရာက စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ အမူအရာနဲ႔.....
"ဟုတ္တယ္ေလ၊ ဘရာဇိးလ္ ေျမာက္ပိုင္းမွာ အရမ္းၾကမ္းေန တယ္၊ ေတာင္ပိုင္း ကို ေရြ႕ခ်င္ေရြ႕ သြား ႏိုင္တယ္၊ ေရြ႔႕ခ်င္မွလဲေရြ႕မယ္၊ အတၱလႏိၱတ္ အေရွ႕ပိုင္းက ရာသီဥတုပံုသ႑ာန္ေၾကာင့္ တစ္မ်ိဳး ျဖစ္ခ်င္ လဲ ျဖစ္သြားမယ္"
သူတို ႔ႏွစ္ေယာက္ က ဇယားကြက္ကို ငံု႔ၾကည့္တယ္။ နယူးမင္းက လက္ေခ်ာင္းကေလးနဲပ စန္ကာကို ကမ္းေျခ အတိုင္း လိုက္ျခစ္သြားျပီး အလန္ကို တစ္ခ်က္ လွမ္းၾကည့္တယ္။ အလန္က ေခါင္းညိတ္ျပေတာ့ နယူးမင္းက စိတ္ပ်က္သံနဲ႔..... "အင္း.... ေတာ္ေတာ္ ခက္တယ္"
သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ျပန္ထိုင္ေတာ့မွ ေရတပ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္က...
"အဲဒီေတာ့... "
နယူးမင္းက သက္ျပင္းခ်ျပီး ေသေသခ်ာခ်ာ ရွင္းျပတယ္။
"ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ေလတံခြန္ေတြက သာမန္ဆိုရင္ တစ္နာရီ မိုင္ေလးဆယ္ႏႈန္းထက္ ပိုတဲ့ ေလထုထဲမွာ ပ်ံႏိုင္ ပါတယ္၊ အေထာက္အကူ သိပ္မရွိရင္ေပါ့ေလ၊ ေျခာက္ဆယ္ေလာက္အထိ သပ္မေၾကာက္ေသးဘူး၊ ကၽြန္ေတာ့္ ခန႔္မွန္းခ်က္ အရ အိုလ္ဂါ ဟာ ဘရာဇီးလ္ အေနာက္ေတာင္ ဘက္ကို အျပင္းတိုက္သြားတယ္၊ ဒါေပမယ့္ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ႏွစ္ရက္သံုးရက္ အတြင္း ေလ်ာ့က်သြား ႏိုင္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘက္ကေမွ်ာ္လင္စရာ တစ္ခုေတာ့ ရွိ တယ္၊ ေလတိုက္ႏႈန္းက ကုန္းတြင္းပိုင္း ကိုဦးတည္ေနတယ္"
သူက နစ္မစ္ဇ္ ကပၸတိန္ကို လွမ္းၾကည့္ျပီး....
"ခင္ဗ်ားဟာၾကီးက သံုးဆယ့္ေျခာက္မိုင္ႏႈန္းအထိ တင္လုိ႔ရတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ၾကားဖူးတယ္"
ကပၸတိန္ က ျပံဳးျပီးေခါင္းညိတ္တယ္။ သူကလည္းျပံဳးျပီး စကားဆက္တယ္။
"ဟုတ္ျပီ၊ ဒါဆိုခင္ဗ်ားေလေၾကာအတိုင္း လိုက္သြားရင္ပိုျမန္မယ္၊ ဒါေပမယ့္ ပ်ံအတက္မွာ သိပ္အႏၱရာယ္ မ်ားမယ္"
သူက က်ဳပ္ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ျပီး စကားဆက္တယ္။
"ေနာက္တစ္ခုရွိေသးတယ္၊ နစ္မစ္ဇ္နဲ႔ ငါးမိုင္အကြာမွာ ရုရွားစပိုင္သေဘၤာက အျမဲရွိေနတယ္၊ နစ္မစ္ဇ္က ပ်ံတက္လာ တဲ့ ေလယာဥ္တုိင္း ငါးမိုင္ေရာက္တာနဲ႔ သူတို႔ေရဒါထဲ ၀င္သြားေအာင္ လုပ္ ထားတယ္၊ ေနာက္တစ္ခုက လႈိင္းလံုၾကီးေတြ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ကြပ္မွားတာနဲ႔ အားလံုးေရကူး ၾကရလိမ့္မယ္၊ ခင္ဗ်ား ကို တြန္းေပးတဲ့ ေလအားနဲ႔ေပါင္းရင္ ခင္ဗ်ားဟာၾကီး ခုနစ္ဆယ့္ငါးမိုင္ႏႈန္း ေမာင္းႏိုင္ မယ္၊ ေပေလးေထာင္အထိပဲ ပံ်လို႔ရမယ္၊ ဒါေပမယ့္ ရိုလာကိုစတာေလာက္ေတာ့ ျမန္ေသးတယ္၊ အဲ...သံရံုး၀င္း ထဲဆင္းဖို႔က်ေတာ့ ဒီေလတိုက္ႏႈန္းနဲ႔ မလြယ္ဘူး၊ ဦးတည္ခ်က္ နည္းနည္းေလး ေစာင္းသြားတာနဲ႔ တစ္စစီျဖစ္သြား မွာပဲ၊ ဒီအေျခအေနနဲ႔ဆိုရင္ အဆင္းေရာ၊ အတက္ေရာ အႏၱရာယ္ရွိႏိုင္တယ္"
ေရတပ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္က...
အလန္က ရယ္ျပီး...
"ဗိုလ္ခ်ဳပ္ သူ႔အေၾကာင္း မသိေသးဘူးထင္တယ္၊ သူကအိုလ္ဂါရဲ႕ အဘယ္ေကာက္တည့္တည့္ ကိုဆိုက္ဆိုဖုန္း မႈတ္ရင္း ေလတံခြန္ စီးရဲတဲ့ေကာင္ ခင္ဗ်"
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဆိုင္မြန္ စကား၀ုိင္း ကို ၀င္ထိန္းလိုက္သည္။
"အရံႈးဘက္ က ရာခိုင္ႏႈန္း ဘယ္ေလာက္ရွိတယ္ဆိုတာ တြက္ျပပါလား"
"အဲဒါေတာ့ မလြယ္ဘူး ခင္ဗ်"
ဆိုင္မြန္က ေခါင္းခါျပီး...
"တစ္ခုခုေတာ့ ဆံုးျဖတ္ရမယ္ေလ၊ ဟုိ သံအမတ္ၾကီးအတြက္ေရာ၊ ေသြးစုပ္ေကာင္အဖြဲ႔အတြက္ရာ စဥ္းစား ရမယ္ေလ၊ အဲဒီေတာ့ ရာခိုင္ႏႈန္းေတာ့ တြက္ၾကည့္ၾကရမယ္"
နယူးမင္းနဲ႔အလန္ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ၾကတယ္၊ ႏွစ္ေယာက္စလံုး မ်က္ႏွာပ်က္လို႔၊ အတန္ၾကာ မွ နယူးမင္းက...
"သူတုိ႔ အားလံုးလိုလို လက္ဖ်ားခါေလာက္ေအာင္ ေတာ္ၾကတာေေတာ့ အမွန္ပဲ"
အတန္ၾကာ တိတ္ဆိတ္သြားျပန္တယ္၊ ျပီးမွ အလန္က၊
"ေလးဆယ္ကေန ငါးဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္းလိ္ု႔ ေျပာႏိုင္ပါတယ္"
နယူးမင္းက က်ဳပ္ကိုလွည့္ၾကည့္ျပီး ေခါင္းညိတ္ျပေနတုန္း အလန္က စကားဆက္ တယ္။
"ဘရန္း နဲ႔ ကားကိုေတာ့ ထားခဲ့ခ်င္တယ္၊ က်န္တဲ့လူေတြကအားလံုး အဘက္ဘက္က ျပည့္စံုတယ္၊ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ က လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ ရွိေပမယ့္ ညဏ္ရည္နည္းနည္း လိုေနတယ္"
ဆိုင္မြန္ က ခ်က္ခ်င္း က်ဳပ္ကိုလွမ္းေမးတယ္။
"ေမာင္ရင့္ လူတစ္၀က္ ဆံုးရံႈးမယ့္သေဘာရွိတယ္၊ ဆယ္ေယာက္နဲ႔ ေမာင္ရင္ ျဖစ္ပါ့မလား"
"မဟုတ္ပါဘူး အယ္လ္၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အရန္ငါေယာက္ရွိပါေသးတယ္၊ ဘရင္းနဲ႔ ကားကို ထားခဲ့ ရင္ ႏွစ္ဆယ္သံုးေယာက္ နဲ႔ သြားမွာပါ၊ သံရံုး၀င္းထဲကို ဆယ့္တစ္ေယာက္၊ ဆယ့္ႏွစ္ေယာက္ေရာက္ရင္ လံုေလာက္ ပါတယ္၊ ဒီအတိုင္းေလ့က်င့္ထားျပီးသားပါ"
"က်င့္ထားတဲ့အေပၚ မွာ မစဥ္းစားနဲ႔ေတာ့ေလ၊ အေျခအေနက တစ္မ်ိဳးျဖစ္သြားျပီ၊ ကိုယ္တို႔ ေလမုန္ တိုင္းထဲမွာေလ့က်င့္ ခဲ့တာမွ မဟုတ္ဘဲ၊ ဒီေတာ့ သြားမယ္ဆိုရင္ သူတု႔ိဆႏၵအရသာ ျဖစ္ပါေစ"
က်ဳပ္ ၀ုန္းခနဲ ထရပ္လိုက္တယ္။
"ဒီမယ္ အယ္လ္၊ ဘာေသာက္အဓိပၸာယ္လဲ၊ က်ဳပ္က သြားဆိုရင္ အဲဒီေခြးသားေတြ သြားကိုသြား ရမယ္"
သူ လည္း ထရပ္တယ္။ မ်က္လံုးႏွစ္လံုးက ပခံုးေပၚက ၾကယ္ေတြနဲ႔အျပိဳင္ တလက္လက္။
"ထိုင္ပါ ဗိုလ္မွဴးၾကီး"
တစ္ခန္းလံုး အပ္က်သံ ၾကားရေအာင္ ျငိမ္သြားတယ္။ သူနဲ႔က်ဳပ္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အၾကာၾကီး စိုက္ၾကည့္ေနၾကသည္။ ေရတပ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ က မိုးေလ၀သအရာရွိကို ရုတ္ျခည္း သြားခြင့္ ျပဳလိုက္တယ္။ တစ္ျပိဳင္တည္း မွာပဲ ဆိုင္မြန္က အလန္နဲ႔နယူးမင္းကိုပါ အျပင္မွာေစာင့္ဖို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ က်ဳပ္က ကုလားထိုင္ မွာ အသာျပန္ထိုင္ေန လိုက္ရေတာ့တာေပါ့။
တံခါးပိတ္သြားတာ နဲ႔ သူက်ဳပ္ကို တြယ္ပါေလေရာ။
"ဒီမွာနားေထာင္၊ မင္းကိုယ္မင္း ဘာထင္ေနလဲ၊ ငါ့ကို မင္းလက္ေအာက္က တပ္ၾကပ္ ကေလး ေအာက္ေမ့ေန လား၊ င့ါပခံုးေပၚက ၾကယ္ပြင့္ေတြကို မင္းမျမက္ဘူးလား၊ ကန္းေနလား၊ မင္းေနာက္တစ္ခါ ဒါမ်ိဳးလုပ္ရင္ စစ္ခံုရံုး ကို ငါေသာက္ဂရုမစိုက္ဘူး၊ မင္းေခါင္းကို ငါရိုက္ခြဲပစ္မယ္ နားလည္လား ဗိုလ္မွဴးဆလိုကမ္"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္"
ေရတပ္ဗိုလ္ေတြ ပါးစပ္အေဟာင္းသားႏွင့္ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ လွမ္းၾကည့္ၾက တယ္၊ ေဒါသမ်က္မလံုးမ်ားကို က်ဳပ္ဆီကမခြာေသး၊ အယ္လ္ဆိုင္မြန္ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ေရတပ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ကမဆိုုးခ်င္ဆိုးခ်င္နဲ႔ ေခ်ာင္းဆိုးတယ္၊ ဆိုင္မြန္က သူ႔ကိုစိုက္ၾကည့္ေနေတာ့ သေဘၤာကပၸတိန္က သူ႔ လက္ေခ်ာင္းေတြ သူငု႔ံၾကည့္ေနျပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕လက္ေထာက္က စာရြက္ေတြ လွန္ေလွာ ေနတယ္။
ဆိုင္မြန္ က အသက္မွန္မွန္ ျပန္ရွဴျပီးေတာ့ ေရတပ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္က လွည့္လိုက္တယ္။
"ေကာင္းျပီ၊ အိမ္ျဖဴေတာ္ကို ကၽြန္ေတာ္ေခၚျပီး လံုျခံဳေရးေကာင္စီကိုတင္ဖို႔ အေျခအေန ေျပာျပ လိုက္မယ္၊ တကယ္ လို႔ ဒီစစ္ဆင္ေရး မေအာင္ျမင္ရ ကိုယ့္တာ၀တ္ကိုယ္ယူရမယ္၊ အေပ်ာ္တမ္းတပ္ဖြဲ႔ ပံုစံပဲ"
သူက က်ဳပ္ကို မၾကည့္ဘဲ ေမးတယ္။
"မင္းတု႔ိအားလံုး အဲဒီအတိုင္းပဲ မဟုတ္လား"
"ဟုတ္ပါတယ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္"
သူ႔မ်က္ႏွာ ရွည္ရွည္ၾကီးေပၚတြင္ အျပံဳးတစ္ခ်က္လက္သြားသလိုလို၊ သူက က်ဳပ္ကို သံျပတ္ႏွင့္ေမးတယ္။
"အရွံႈဳးဘက္ က ေျခာက္ဆယ္နဲ႔ ခုႏွစ္ဆယ္ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ ျဖစ္သြားျပီ၊ ထင္သေလာက္ ခရီးမေပါက္ ရင္ ေနာက္စစ္ဆင္ေရးေတြ အတြက္ ပိုခက္မသြားဘူးလား"
က်ဳပ္ အေျဖေပးဖုိ႔ စကားလံုးရွာတယ္။ အေျပးအလႊားစဥ္းစားတယ္။
"ျပႆနာ မရွိပါဘူး....ဗိုလ္ခ်ဳပ္၊ သံရံုး၀င္းထဲ မဆင္းခင္တစ္မိနစ္အလို မွာ ေရဒီယို အဆက္အသြယ္ ျဖတ္ပစ္ လိုက္မယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ သံရံုး၀င္းထဲ ေရာက္ေနျပီဆိုတာ ဘယ္သူမွမသိနိုင္ပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူေတြ ဘုမသိ ဘမသိနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ ေနာက္ကို လိုက္လာၾကမွာပါ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္မယ္၊ အင္အား ဆယ္ေလာက္ထက္ နည္းရင္ ျပန္ လည့္လာမယ္၊ နစ္မစ္ဇ္ဆီကို ေရာက္ေအာင္ျပန္လာမယ္၊ မရႏိုင္ရင္ ပင္လယ္ထဲ ထိုး ဆင္းမယ္''
သူက က်ဳပ္ကို မာေက်ာတဲ့ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ၾကည့္တယ္။ က်ဳပ္ကလည္း သူ႔ကို အလားတူ တံု႔ျပန္လိုက္တယ္။
''ဒီမယ္... ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဆိုင္မြန္၊ တစ္ေယာက္ထက္ နည္းလို႔ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မသြားဘူး စိတ္ခ်''
သူ အၾကာၾကီး က်ဳပ္ကို စိုက္ၾကည့္ေနရာမွ ေရတပ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဘက္ လွည့္ျပီး...
''ေကာင္းျပီ၊ အထက္က ခြင့္ျပဳခ်က္ရမယ္၊ အေပ်ာ္တမ္းတပ္ဖြဲ႔ဦးေရ လံုေလာက္မယ္ဆိုရင္ ဒီည အလုပ္စမယ္''
သူက ေျပာျပီး တံု႔ျပန္ခ်က္ ကို ေစာင့္ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေရတပ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ေ၀ခြဲမရ ျဖစ္ေနပံုရတယ္။ မ်က္ေတာင္ ပုတ္ခတ္ပုတ္ႏွင့္ အတန္ၾကာ ေတြေနျပီးမွ....
''အင္း....ဟုတ္ပါျပီ.၊ ဒါေပမယ့္ သူတျခားနည္းလမ္းစဥ္းစားမယ္လုိ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မထင္ဘူးလား''
ဆိုင္မြန္က ေခါင္းယမ္းျပီး...
''အဲဒါ စိတ္ခ်ပါ၊ အျခားေလ့က်င့္ေနတဲ့ အဖြဲ႕ေတြ ျပန္ရုပ္သိမ္းနထားျပီ၊ အေျခေအနအရ လံုျခံဳေရး ေကာင္စီကလဲ က်ဳပ္ တို႔ စစ္ဆင္ေရးကိုပဲ ခြင့္ျပဳရမွာပါ၊ ကဲ...တဆိတ္ အိမ္ျဖဴေတာ္ကို ေခၚၾကရေအာင္''
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ က နစ္မစ္ဇ္ကပၸတိန္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။ ကပၸတိန္က သူ႔ေရွ႕မွ အေျပာင္ေရာင္ ဖုန္းကို ေကာက္ကိုက္ျပီး တစ္မိနစ္အတြင္း ဆိုင္မြန္နဲ႔ ကြမ္လိုစီ စကားေျပာေနၾကျပီ။ အေျခအေနကို ရွင္းျပေန တယ္။ ဆိုင္မြန္ ရဲ႕ အသံက တင္းတင္းမာမာ။ ျပီးမွ ဟုိဘက္ကေမးတဲ့ ေမးခြန္းေတြကို သူေျဖတယ္။
''ဟုတ္တယ္ ...မိုက္၊ ဟုတ္ပါတယ္''
သူကမ်က္လံုးၾကီး ကလယ္ကလယ္လုပ္ျပီး....
''အင္း...ဆိုပါေတာ့၊ သူကေတာ့ အရမ္း တက္ၾကြေနတယ္...မသိေသးဘူး...မိနစ္ပိုင္းအတြင္း သိရမွာပါ... ဟုတ္တယ္၊ အားလံုး အဆင္သင့္ျဖစ္တာနဲ႔ ...ဟုတ္တယ္၊ ေလးဆယ္နဲ႔ ငါးဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္းပဲ ..ဟုတ္တယ္၊ အေပ်ာ္တမ္း ပံုစံ နဲ႔ လုပ္ရမွာပဲ..ကၽြန္ေတာ္ ေစာင့္ေနမယ္''
သူကစကားေျပာခြက္ကို လတ္၀ါးနဲ႔အုပ္ျပီး...
''အနားမွာ သမၼတပါရွိေနတယ္၊ ခ်က္ခ်င္း ဆံုးျဖတ္မယ္ထင္တယ္ ဆိုက္လက္စ္၊ သူက ေမးေနတယ္၊ ဘယ္အခ်ိန္ေလာက္ မွာ စ, ႏိုင္မလဲတဲ့''
က်ဳပ္က ကပၸတိန္ ကို လွမ္းေမးလိုက္တယ္။
''ေလစုန္နဲ႔သြားဖို႔ က်ဳပ္တုိ႔ ဘယ္ေလာက္ ေစာင့္ရဦးမွာလဲ''
ကပၸတိန္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္လက္ေထာက္ကို တစ္ဆင့္ ျပန္ေမးတယ္။
ကပၸတိန္ က ဗိုလ္ခ်ဳပ္လက္ေထာက္ကို တစ္ဆင့္ ျပန္ေမးတယ္။၏
''ဂ်င္မီ....လွမ္းေမးလိုက္''
ဖုန္းေကာက္ကိုင္၊ ခလုတ္ေတြကိုႏႈိပ္။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ေမေးခြန္းအတိုင္း ထပ္ေမးတယ္။ ခ်က္ခ်င္း အေျဖ ရတယ္။ သူကဖုန္းခ်ျပီးေတာ့...
''သုညတစ္ နာရီ ဆိုေတာ့ ေနာက္ေလးဆယ္သံုးမိနစ္ေပါ့''
က်ဳပ္က ခပ္ျပတ္ျပတ္ ေျပာလိုက္တယ္။
''အဲဒီအခ်ိန္ပဲ အယ္လ္''
သူ က လက္ ကိုဖယ္ျပီး..
''ဟုတ္တယ္ .. မိုက္၊ အိုေက...ရျပီ...စိတ္ခ်၊ အားလံုးအစီအစဥ္အတိုင္းျဖစ္မယ္ဆိုရင္ ေနာက္မိနစ္ ေလးဆယ္ပဲ၊ ဟုတ္ကဲ့၊ စိတ္ခ်ပါ...ခ်က္ခ်င္းျပန္ေျပာမယ္''
ဖုန္းခ်ျပီး က်ဳပ္ကို စိုက္ၾကည့္တယ္။
ဗိုလ္မွဳဴးၾကီး ဆလိုကမ္၊ ကိုယ့္အဖြဲ႕ကိုအေသခံ အေပ်ာ္တမ္း တပ္ဖြဲ႔လို႔ သေဘာထားႏိုင္ရင္ သြားဖို႔ သမၼတက ခြင့္ျပဳတယ္''
စိတ္သက္သာရာ ရသြားျပီး စိုးရိမ္စိတ္က ဆက္၀င္လာတယ္။ က်ဳပ္လူေတြက တိန္တိန္ျမည္ အမာခံ ေတြခ်ည္းပဲ။ သူတို႔ လိုက္ၾကမွာ ေသခ်ာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆယ့္ႏွစ္ေယာက္ပဲ က်န္တယ္ဆိုရင္ ...။ သည္အေတြးကို က်ဳပ္ေခါင္းထဲ က ေမာင္းထုတ္ပစ္လိုက္တယ္။
''သူတုိ႔အားလံုး ေလယာဥ္ ဂိုေဒါင္ထဲမွာပါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၊ ကၽြန္ေတာ္သူတုိ႔နဲ႔ ေဆြးေႏြးပါ့မယ္''
ေရတပ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ကုလားထိုင္မွာ ထိုင္က်န္ရစ္တယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဆိုင္မြန္၊ ကပၸတိန္နဲ႔ လက္ေထာက္ တို႔သံုးေယာက္ က်ဳပ္ နဲ႔ လိုက္လာတယ္။ အလန္နဲ႔ နယူးမင္းက အျပင္မွာ ရပ္လို႔။ သူတုိ္႔ႏွစ္ေယာက္ အားလံုးၾကား မွာ ေသခ်ာတယ္။
က်ဳပ္က သူတို႔ဘက္လွည့္ျပီး လက္မကို ေထာင္ျပလိုက္ေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေခါင္းညိတ္ျပတယ္။ သူတို႔ မ်က္ႏွာေတြ က စပ္ျဖီးျဖီး။ သည္လို အေျခအေနမွာ ေလတံခြန္လႊင့္ရတဲ့ အႏၱရာယ္ကို သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ထက္ ပိုသိတဲ့ လူ မရွိႏိုင္ဘူး။
ဆိုင္မြန္က က်ဳပ္အနားကပ္ျပီး ေမးတယ္။
''သူတို႔ သေဘာထားကို ေမးမယ္၊ ဟုတ္လား...ဆိုက္လက္စ္''
''ဟုတ္ကဲ့...ဗိုလ္ခ်ဳပ္''
''ေမာင္ရင္ သိပ္စိတ္ပင္ပန္းေနျပီ၊ ဒီကိစၥဟာ ေမာင္ရင့္ကိုယ္ေရးကိုယ္တာလို ျဖစ္ေနျပီ၊ ကေလးေတြ ဆီကုိေရာက္ရင္ ေမာင္ရင္ တစ္ခြန္းမွမေျပာနဲ႔၊ ၾကားလား''
''ဟုတ္ကဲ့''
ေလယာဥ္ပ်ံဂိုေဒါင္ထဲ ကို က်ဳပ္တို႔ ၀င္ခဲ့ၾကတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးရဲ႕ လက္ေထာက္အရာရွိက ေအာ္ဟစ္ အမိန္႔ေပးေတာ့ အလုပ္ခြင္တစ္ခုလံုး ရပ္ျပီး ခ်က္ခ်င္း ျငိမ္က်သြားတယ္။ သတၱဳၾကမ္းျပင္ ေပၚမွာ က်ဳပ္တု႔ိေျခသံေတြ ပဲ ၾကားရေတာ့တယ္။ စြန္ၾကီးေတြနား ေရာက္ေတာ့ က်ဳပ္လူေတြ ခ်က္ခ်င္း တန္းစီျပီး သား ျဖစ္သြားတယ္။ အုပ္စုဗိုလ္ ေလးေယာက္က ေရွ႕တန္းမွာစီလို႔။
ဗိုလ္ႀကီးမြန္ကာဒါ က ေအာ္လိုက္တယ္။
''အားလံုး ... သတိ''
သံမဏိၾကမ္းျပင္မွာ ဖိနပ္ႏွစ္ဆယ့္ေလးရန္ သတိဆြဲသံကို တစ္ခ်က္တည္း ၾကားလိုက္ရတယ္၊ က်ဳပ္ မ်က္လံုးျပဴး သြားတယ္၊ ဒီေလာက္ ညီမယ္လို႔ မထင္ဘူး၊ အေျခခံစစ္ေလ့က်င့္ခန္းေတြ လုပ္ခ်ိန္မွာ က်ဳပ္တို႔မွ မရွိခဲ့တာ ဘဲ။
က်ဳပ္တို႔အားလံုး သူတို႔နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ရပ္လိုက္တယ္၊ အလယ္တည့္တည့္မွာ ဆိုင္မြန္ ေနရာယူတယ္၊ ေရွ႕တစ္လွမ္းတိုးၿပီး အမိန္႔ေပးတယ္။
'သက္သာ'
ေျခေထာက္ခြဲေတာ့လည္း တစ္သံတည္းပဲ ထြက္တယ္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဆိုင္မြန္ က အမူအရာ မ်ိဳးစံု၊ အေရာင္အေသြးမ်ိဳးစံုနဲ႔ မ်က္ႏွာေတြကို လိုက္ၾကည့္ေနတယ္။ ျပီးမွ တည္ျငိမ္ေဆးေဆးတဲ့ ေလသံနဲ႔ စကားေျပာတယ္၊ တုိုင္းျပည္ရဲ႕ကာကြယ္ေရးအေၾကာင္း၊ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဓာတ္ အေၾကာင္း လံုး၀ ထည့္မေျပာ။
အေမရိကန္သံအမတ္ တစ္ေယာက္ ႏွိပ္စက္ခံေနရတဲ့အေၾကာင္း၊ သင္တန္းဆရာတုိ႔ရဲ႕ ခန္႔မွန္းခ်က္အရ ငါးဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္း ပဲေအာင္ျမင္ဖို႔ အလားအလာရွိတဲ့အေၾကာင္း ဒါေၾကာင့္ စစ္ဆင္ေရး ဟာ ေစတနာ့၀န္ထမ္း စစ္ဆင္ေရး၊ အေပ်ာ္တမ္း စစ္ဆင္ေရး သက္သက္ျဖစ္မယ့္ အေၾကာင္း၊ အေသခံတပ္မ်ိဳး မဟုတ္ေပ မယ့္ ေသမင္းခံတြင္း၀ ကို သြားရမွာျဖစ္ေၾကာင္း...
က်ဳပ္စိတ္ထဲက က်ိန္ဆဲလိုက္တယ္၊ ဘာေတြ ေလရွည္ေနပါလိမ့္၊ က်ဳပ္လူေတြက က်ဳပ္ကို စိုက္ၾကည့္ေနၾကျပီ၊ ဗိုလ္ၾကီး မြန္ကာဒါ ၏ အသံက်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ေပၚလာတယ္။
'ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ခင္ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဗိုလ္မွဴးၾကီး ဆလိုက္ကမ္ ရဲ႕ အမိန္႔ကို နာခံခ်င္ပါေသးတယ္'
'မရဘူး'
သူတုိ႔မ်က္္လံုးေတြ အားလံုး က်ဳပ္ဆီမွာ စုျပံဳေနၾကျပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဆိုင္နမြန္ ခပ္ဆိုင္းဆိုင္းနဲ႔ စကားဆက္တယ္။
'မင္းတို႔ကို တစ္ခုေတာ့ ငါေျပာႏိုင္တယ္၊ ဗိုလ္မွဴးၾကီးဆလိုကမ္ ဟာ ဒီစစ္ဆင္ေရးအတြက္ အေပ်ာ္တမ္း တပ္ဖြဲ႕ထဲ၀င္လိုက္ျပီ'
ခဏျငိမ္သြားျပီး ဗိုလ္ၾကီးမြန္ကာဒါ အသံထြက္လာတယ္။
'အားလံုး ...သတိ'
သတိဆြဲေတာ့ သတၱဳသံ ပိုဟိန္းသြားတယ္ ထင္ရတယ္၊ ဆိုင္မြန္ရဲ႕ အမိန္႔ေပးသံ တစ္လံုးခ်င္းထြက္ လာတယ္။
'အေပ်ာ္တမ္းတပ္ထဲ၀င္မယ့္ရဲေဘာ္၊ ေရွ႕တစ္လွမ္းတိုး'
ဘယ္ဘက္ဖိနပ္ ႏွစ္ဆယ့္ေလးခု ေရွ႕ကိုတစ္ျပိဳင္တည္း တုိးလာတယ္၊ တစ္ဆက္တည္း ညာေျခပါ ပါလာျပီး ေျဖာင္းခနဲ ဖေနာင့္ခ်င္းရိုက္သံ တစ္ခ်က္တည္း ဟိန္းထြက္သြားတယ္၊ မ်က္လံုးႏွစ္ဆယ့္ ဆေလးစံု ဟာ ေရွ႕တည့္တည့္ ကို စိုက္ၾကည့္ေနၾကတယ္။ က်ဳပ္မ်က္လံုးေတြထဲမွာ မ်က္ရည္ေတြ ျပည့္ေနျပီ။ က်ဳပ္မနည္းထိန္းလိုက္တယ္။ ဘယ္ေလာက္ဂုဏ္ယူဖို႔ ေကာင္းတဲ့၊ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ ကေလးေတြပါလဲ။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဆိုင္မြန္ ကို က်ဳပ္လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္၊ သူကအေတြးနက္ေနတဲ့ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ ေခါင္းညိတ္ တယ္။ သူ႔ေနာက္နစ္မစ္ဇ္ ရဲ႕ ကပၸတိန္ ကေတာ့ မယံုႏိုင္သလို ေခါင္းယမ္းေနတယ္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဆိုင္မြန္က စိတ္လႈပ္ရွားေနတဲ့အသံနဲ႔...
'မင္းတို႔တပ္မွဴးၾကီး ကေတာ့ မင္းတုိ႔အတြက္ ဂုဏ္ယူမဆံုးျဖစ္ေနမွာပဲ၊ ငါလဲအတူတူပါ၊ ျပီးေတာ့ တစ္တိုင္းျပည္ လံုး ဂုဏ္ယူေနၾကမွာ ပါ၊ ကံေကာင္းပါေစ၊ ဗိုလ္မွဴးၾကီးဆက္လုပ္ပါ'
နာရီ ကို တစ္ခ်က္ငံု႔ၾကည့္ျပီး...
'တု႔ိပ်ံတက္ဖုိ႔ သံုးဆယ့္ငါးမိနစ္ ပဲ လိုေတာ့တယ္၊ လုပ္စရာေတြ အမ်ားၾကီး က်န္ေသးတယ္၊ အစီ အစဥ္ကို ျပန္ေျပာင္းဆြဲ ရမယ္၊ ဒီရာသီဥတုအေျခအနနဲ႔အရန္အင္အားလိုတယ္၊ ဘရန္းနဲ႔ကားကို ထားခဲ့့ျပီး အားလံုးသြား ရမယ္'
'ဘာျဖစ္လို႔လဲဗ်'
ဘရန္း၏ ေဒါသတၾကီး ေအာ္ေမးသံျဖစ္၏။ ဆံပင္နားရြက္ဖံုးႏွင့္ ပုကြကြ လူျဖဴကေလး။ က်ဳပ္က ေလေအးကေလး နဲ႔...
'မင္းတုိ႔ရဲ႕ ပ်ံသန္းေရးသင္တန္းဆရာေတြက နည္းနည္းလုိေသးတယ္ ထင္လို႔ပါကြာ၊ ငါးဆယ္ ရာခိုင္ႏိႈန္း ပဲေအာင္ျမင္ဖုိ႔ လမ္းရွိ တဲ့ စစ္ဆင္ေရးမ်ိဳးမွာ မင္းတုိ႔မလိုက္သင့္ဘူးလို႔ လူၾကီးေတြက ယူဆ တယ္ေလ'
'ဘာျဖစ္လို႔လဲဗ်'
က်ဳပ္က သက္ျပင္းခ်လိုက္တယ္။ ေခ်ာ့ေခ်ာ့ ေမာ့ေမာ့ေျပာဖို႔လဲ ေမ့သြားတယ္။
"ေဟ့ ဘရန္း၊ ေသာက္စကား မရွည္နဲ႔၊ မင္းနဲ႔ ကားဟာ ေလသူရဲေတြ မဟုတ္ၾကဘူး၊ မင္းတုိ႔ အေသအလဲ ႀကဳိးစားတယ္ ဆိုတာ ငါတုိ႔သိတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ရာသီဥတု အေျခအေနက ဆိုးေန တယ္၊ မင္းတို႔မလုိက္ရဘူး၊ ဒါပဲ" သူက ေရွ႕ကိုခါးကိုင္းၿပီး ကားဘက္သို႔လွည့္ၾကည့္တယ္၊ ကားက ပိန္ကပ္ကပ္၊ လူေၾကာကေတာ့ မာပါရဲ႕၊ ဒါေပမယ့္ ပံုက ခုမွ လယ္ေတာထဲက တက္လာတဲ့ပံုမ်ဳိး၊ စကား သိပ္မေျပာ၊ ေခါင္းညိတ္ ေခါင္းခါနဲ႔ပဲ ၿပီးတဲ့ လူစားမ်ဳိး။
"ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လုိက္မယ္ ဗိုလ္မွဴးႀကီး"
က်ဳပ္ စိတ္မရွည္ေတာ့။
"မင္း မလုိက္ရဘူးလုိ႔ ငါ ေျပာၿပီးေလ၊ "
"ခင္ဗ်ား အမိန္႔ ကို ေသာက္ဂရုမစိုက္ဘူး၊ လိုက္မွာပဲ"
က်ဳပ္ အသံကုန္ ေအာ္ေျပာလိုက္တယ္။
"မင္း သေဘၤာေပၚမွာ ေနခဲ့ရမယ္၊ နားမေထာင္ရင္ မင္းကို သတိေမ့ေအာင္ ထုိးၿပီးမွ ငါထားခဲ့မယ္"
သူက ေရွ႕တစ္လွမ္း တိုးလာၿပီး ...
"လုပ္ေလ ... ဗိုလ္မွဴးႀကီး၊ ခင္ဗ်ား မာ သလို က်ဳပ္လဲ မာတာပဲ"
ကားေရွ႕ တစ္လွမ္း တိုးလာတာကို မ်က္လံုးေထာင့္က ျမင္လိုက္တယ္။ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ က်ဳပ္ ဆုိင္မြန္ကို လွမ္းၾကည့္ လိုက္တယ္။ သူက ဘာမွမေျပာဘဲ ပခံုးတြန္႔ ျပတယ္။ မင္းသေဘာဆို တဲ့ အဓိပၸာယ္။
"ကဲ ... ေကာင္းၿပီ၊ လူ႔ျပည္ မွာ မေနခ်င္ရင္ လိုက္ခဲ့ၾက၊ မင္းတို႔ တာ၀န္ပဲ"
နာရီ ကို ငုံ႔ၾကည့္ၿပီး ...
"အခ်ိန္မရွိေတာ့ဘူး၊ အစည္းအေ၀းခန္းကို ဆယ္မိနစ္အတြင္း အေရာက္လာၾက၊ ဒါပဲ"
ဆက္ရန္
.
နစ္မစ္ဇ္
(ႏွစ္ဆယ္ရက္ေျမာက္ေန႔)
ကြင္းေမရီ သေဘၤာႀကီး နယူးေယာက္က ထြက္ရင္မာလိန္မွဴးကို "ဒီဟာႀကီး ဥေရာပကို ဘယ္ေတာ့ ေရာက္ မွာလဲ" လို႔ ခရီးသည္ေတြက ေမးေလ့ရွိတယ္လို႔ က်ဳပ္ၾကားဖူးတယ္။ က်ဳပ္လည္း ထုိနည္း လည္းေကာင္းပဲ။ က်ဳပ္တို႔ ေလယာဥ္တင္ သေဘၤာႀကီးေတြေပၚ ေရာက္တုိင္း အဲဒီလို ခံစားရတယ္။ လူေျခာက္ေထာင္ပါေတာ့ ၿမိဳ႕ကေလးတစ္ၿမိဳ႕ လို ျဖစ္ေနတာေပါ့၊ က်ဳပ္က ညစာစားရင္း ေရတပ္ အရာရွိတစ္ေယာက္ကို ေမးၾကည့္တယ္။ ဒါႀကီး ဘယ္ေလာက္ႀကီးလဲ ေမးရင္ ဘယ္လိုေျပာမလဲလို႔၊ သူလဲ မေျပာတတ္ဘူးတဲ့။ ၿပီးေတာ့မွ သူက စဥ္းစားၿပီးသား ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေပါင္မုန္႔ဖို ကေတာ့ တစ္ေန႔ ေပါင္မုန္႔ေျခာက္ေထာင္ ဖုတ္ေပးရတယ္လို႔ ေျပာရင္ သူတို႔ သေဘာေပါက္ပါတယ္ တဲ့၊ အေတာင္ ေခါက္ထားတဲ့ ေလယာဥ္တစ္စင္းနံေဘးမွာ က်ဳပ္ရပ္ၿပီး ေငး လိုက္လာတယ္။ ညဆယ့္တစ္နာရီ ထုိးၿပီမို႔ ပိန္းပိန္းပိတ္ ေမွာင္ေနတယ္။ နစ္မစ္ဇ္ ေလယာဥ္ကြင္းထဲမွာ မ်ားမ်ားစားစား လုပ္စရာ မရွိသျဖင့္ တိတ္ဆိတ္ေနတယ္။
စိတ္ကို ၿငိမ္ၿငိမ္ထားၿပီး စဥ္းစားႏိုင္ေအာင္ က်ဳပ္တစ္ေယာက္တည္း ဒီေနရာကို ထြက္လာခဲ့တာ၊ စန္ကာလိုနဲ႔ အေမရိကန္ သံရုံးဟာ ဆယ့္ႏွစ္မုိင္ပဲ ေ၀းေတာ့တယ္ေလ။ အိုလ္ဂါေလမုန္တုိင္းရဲ႕ လက္က်န္ေလထုထဲကို က်ဳပ္တို႔ သေဘၤာႀကီး တိုး၀င္ေနတာ၊ ေလထုက ေတာင္ဘက္သို႔ ေရြ႕လ်ား သြားၿပီ။
မုိးေလ၀သခန္းကို ေနာက္တစ္ေခါက္သြားဖို႔ စိတ္ကူးၿပီးမွ အသာထိန္းထားလိုက္တယ္။ သူတို႔ တစ္ေတြ က်ဳပ္ကို စိတ္ကုန္ လွၿပီ၊ ခဏခဏ သူတို႔ကို က်ဳပ္က်ည္တိုက္ေနတာကိုး။
သူတို႔ေတြ "တြမ္ကက္" တစ္စီး ေအာက္ထပ္မွ အေပၚတင္ဖို႔ လုပ္ေနၾကတယ္၊ အဆင္းဓာတ္ ေလွကား နဲ႔ ေလယာဥ္ဂိုေဒါင္ေတြ ရွိရာကို ဆင္းလိုက္သြားတယ္။ ဧရာမ ေလယာဥ္ပ်ံဂုိေဒါင္ႀကီးထဲ မွာ လူေတြ ရႈပ္ယွက္ ခတ္ၿပီး ဆူညံေနတယ္။ စက္ျပင္ အဖြဲ႕တစ္ဖါဲ႕က ေအ-၆ တစ္စင္းကို အေရးတႀကီး ျပင္ ဆင္ေနၾကတယ္။ ေျမာက္ျမားစြာေသာ ေလယာဥ္ပ်ံအုပ္စုႀကီး အစြန္ဘက္မွာ က်ဳပ္တို႔ ေသြးစုပ္ ဖုတ္ေကာင္ေတြ အစု သံုးစု ခြဲထားၿပီးသား။ စြန္ရဲေတြ၊ သိမ္းငွက္ေတြၾကားထဲ ေရာက္ေနတဲ့ က်ီးကန္းေတြနဲ႔ တူေနတယ္။
သံမဏိၾကမ္းခင္းေပၚကို ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားတဲ့ က်ဳပ္ဖိနပ္သံေၾကာင့္ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ အဖြဲ႕ေတြ ခဏရပ္သြားၿပီး က်ဳပ္ ကို ၾကည့္ေနၾကတယ္။ က်ဳပ္လူေတြဆီ က်ဳပ္ဆက္ေလွ်ာက္သြားတယ္။ အုပ္စု ေခါင္းေဆာင္ ေလးေယာက္ နဲ႔ က်န္အဖြဲ႕သားေတြ ကို တေပ်ာ္တပါးေတြ႕ရလို႔ က်ဳပ္အားတက္သြား တယ္။ နယူးမင္းနဲ႔ အလန္ တို႔ ႏွစ္ေယာက္လည္း တက္ၾကြေနေလရဲ႕။
နစ္မစ္ဇ္ ရဲ႕ အင္ဂ်င္နီယာခ်ဳပ္ ဂရက္ေဒါ့ဆန္ကို က်ဳပ္က စြန္ႀကီးေတြ လက္ညႇိဳးထုိးၿပီး ...
"ခင္ဗ်ား တို႔ မ်က္စိထဲ ထူးဆန္းမေနဘူးလား"
သူက ရယ္ၿပီး ...
"ဟုတ္တယ္ ဗိုလ္မွဴးႀကီး၊ ဒီ ကစားစရာႀကီးေတြကို ကၽြန္ေတာ္ အနီးကပ္ မေတြ႕ဖူးဘူး၊ သူတို႔ အင္ဂ်င္နဲ႔ ဒီဇိုင္းက တကယ္ နိပ္တာပဲ"
နယူးမင္း က တန္းလ်ားေပၚက အနက္ေရာင္ ပိုက္လံုးႀကီး တစ္ခုကို ယူၿပီး ဆၾကည့္ေနတယ္၊ မယံုၾကည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အလုပ္ျဖစ္ တဲ့ အသံတိတ္ ကိရိယာ၊ အေလးခ်ိန္ကလည္း ႏွစ္ကီလိုပဲ ရွိတယ္။ ဂရက္နဲ႔ သူ႔တပည့္ေက်ာ္ေတြ တီထြင္ ထားတာတဲ့။
"ဂရက္၊ ခင္ဗ်ား တပ္ကထြက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ တြဲၿပီး အလုပ္လုပ္ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာတာ ၾကားရဲ႕လား"
ဂရက္ေဒါ့ဆန္ က ခပ္ေအးေအး ျပန္ေျပာတယ္။
"အင္း ... လုပ္ၾကတာေပါ့ဗ်ာ"
"ကဲ ... ေနာက္ဆံုးတစ္လံုး တပ္လိုက္ၾကရေအာင္"
သူ လွည့္ထြက္သည္ႏွင့္ အသံခ်ဲ႕စက္မွ ေအာ္သံၾကားရတယ္။
"အားလံုး နားေထာင္ ... အားလံုး နားေထာင္၊ ဗိုလ္မွဴးႀကီး ဆလိုကမ္၊ ေရတပ္ဗိုလ္ရဲ႕ ရုံးခန္းကို သတင္းပို႔ပါ"
ေအာ္ပီက်ယ္ မွ ထပ္ခါထပ္ခါ ေၾကညာေနတယ္၊ ဓာတ္ေလွကားကို ျဖတ္ၿပီး က်ဳပ္ သုတ္ေျခတင္ တယ္။ ၀ရန္တာေရာက္ေတာ့ ဆက္ေလွ်ာက္ရင္း က်ဳပ္စဥ္းစားတယ္။ နစ္မစ္ဇ္က ေရတပ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေရာ့ဘားနက္ဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ဂရန္ နဲ႔ ပုလင္းတူဘူးဆို႔ေတြ။ က်ဳပ္တို႔အဖြဲ႕ သေဘၤာေပၚေရာက္လာ တာကို သိပ္ၾကည္တာ မဟုတ္ဘူး။ သူ ဘာမ်ား သိခ်င္တာပါလိမ့္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ အခန္းျပင္ဘက္မွာ မုိးေလ၀သ အရာရွိတစ္ေယာက္ ကုလားထုိင္ တစ္လံုး နဲ႔ ထုိင္ေနတယ္။ ဒူးေခါင္းေပၚမွာ ဇယားေတြ တင္လို႔။
"ဘာေတြ ျဖစ္ေနတာလဲကြ"
သူက ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ က်ဳပ္ကို ေၾကာင္ၾကည့္ေနတယ္။ က်ဳပ္ ေကဘင္တံခါးေခါက္လိုက္တယ္။
"၀င္ခဲ့ပါ"
က်ဳပ္ ၀င္သြားေတာ့ ေရတပ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္က စားပြဲထိပ္မွာ ထိုင္ေနတယ္။ သူ႔ ဘယ္ဘက္နံေဘးမွာ နစ္မစ္ဇ္ ကပၸတိန္၊ သူ႔နံေဘးမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ရဲ႕ လက္ေထာက္။ အယ္လ္ဆိုင္မြန္က သူ႔ညာဘက္ေဘး မွာ ထုိင္လို႔။
သူတို႔ မ်က္ႏွာေတြ ၾကည့္ရတာ တစ္ခုခုကို အရမ္းစိုးရိမ္ေနပံုပဲ။ က်ဳပ္ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ကုလားထုိင္ တစ္လံုးမွာ ၀င္ထုိင္ ဖို႔ လက္ညႇိဳးထုိးျပတယ္။ က်ဳပ္က ၀င္ထုိင္ၿပီး အယ္လ္ဆိုင္မြန္ ကို ဖ်တ္ခနဲ ၾကည့္လိုက္တယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ရာထူးအဆင့္ တူေပမယ့္ ဆိုင္မြန္က ၀ါရင့္တယ္။ သူတို႔ ေရွ႕မွာ ဖက္စ္ေတြ၊ ေၾကးနန္း စာရြက္ေတြ ပံုလုိ႔။
ဆိုင္မြန္က သက္ျပင္းခ်ၿပီး ...
"ကၽြန္ေတာ္ပဲ ရွင္းပါရေစေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္"
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဘားရက္ ေခါင္းညိတ္ ျပတယ္။ သိပ္ေတာ့ ၾကည္ပံုမရ။ အယ္လ္ဆိုင္မြန္က စာရြက္ေတြ ကို ဆက္ဖြေနၿပီး မွ သက္ျပင္းခ်ရင္း ...
"ဒီလိုကြ ဆိုက္လက္စ္၊ အေျပာင္းအလဲေတြ၊ ထူးျခားခ်က္ေတြ ဆက္တိုက္၀င္ေနတယ္၊ ေမာင္ရင္ သိတဲ့ အတုိင္း ပဲ၊ စန္ကာလို မွာ စီအိုင္ေအအင္အား အမ်ားႀကီး သံုးထားေတာ့ သတင္းေတြ အမ်ားႀကီး ရတယ္၊ ဆက္တိုက္ ၀င္ေန တယ္၊ အစိုးရအေဆာက္အအံုေတြ အားလံုးကို ေစာင့္ၾကည့္ ခုိင္းထားတယ္၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ရက္က ရဲဌာန၀င္းထဲ ကို ကားႀကီး တစ္စီး ၀င္လာၿပီး ပစၥည္းေတြ လာသယ္တယ္၊ မႏိုင္မနင္း ပစၥည္း တစ္ခု၊ ေသးေသးမႊားမႊားေတြ ကေတာ့ အမ်ားႀကီးတဲ့၊ ကံေကာင္း ခ်င္ေတာ့ တာလပတ္ မဖံုးခင္ ဓာတ္ပံု ရိုက္ယူ လိုက္ႏိုင္ တယ္၊ လြန္ခဲ့တဲ့ နာရီပိုင္းမွာ အဲဒီပစၥည္းေတြ ကို အမည္ ေဖာ္ႏိုင္ခဲ့တယ္၊ အဘရာဇိုတဲ့၊ အဓိပၸာယ္ ကေတာ့ နားခိုရာရင္ခြင္ တဲ့၊ အဲဒါက အက်ဥ္းသားေတြကို ညႇဥ္းဆဲတဲ့ ပစၥည္း၊ သစ္သားစည္ႀကီး လိုဟာႀကီး လို႔ ေျပာတယ္၊ ခြဲလိုက္ရင္ ခုတင္ျဖစ္သြားတာမ်ိဳးတဲ့၊ အဲဒီေပၚမွာ အက်ဥ္းသားကို ခါးပတ္ေတြနဲ႔ အေသပတ္ၿပီး လွ်ပ္စစ္ နဲ႔ ေရွာ့ခ္ေပးတာပဲ"
သူ ခဏနားၿပီး ေရတစ္က်ိဳက္ ေသာက္တယ္၊ က်ဳပ္တစ္ကိုယ္လံုး ေအးစက္ေတာင့္တင္းသြားတယ္။
"စစ္တပ္ ထဲမွာလဲ တုိ႔လူေတြ ရွိတယ္၊ သံရုံးကို ရိကၡာပို႔တဲ့ ကားက စစ္တပ္က ကား၊ အဘရာဇိုကို သယ္သြားတဲ့ ကားက တပ္ထဲကို ေမာင္း၀င္သြားၿပီး ရိကၡာကားေပၚကို ေျပာင္းေပးလိုက္တယ္"
သူ ေရတစ္က်ိဳက္ေသာက္ျပန္တယ္၊ ေရွ႕က စာရြက္ပါ၊ ပါးေလးေတြကို ေကာက္ဖတ္ၿပီး စကားဆက္တယ္။
"သံရုံး၀င္း တစ္ခုလံုးရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈ ကို သတင္းပို႔ေနတဲ့ ကိုယ္တို႔ ၿဂိဳဟ္တု ေထာက္လွမ္းေရး ရွိတယ္၊ စီအိုင္ေအက အဲဒီ မနက္ ဓာတ္ပံုေတြ ကို ပံုႀကီး ခ်ဲ႕ၾကည့္ၿပီးၿပီ၊ ရိကၡာကားဟာ ေန႔တုိင္းဆိုရင္ သံု႔ပန္း ေတြကို စုထား တဲ့ ေငြတိုက္အေဆာက္အအံု ကို ေမာင္းသြားၿပီး ပစၥည္းေတြခ်တယ္၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီမနက္မွာ လံုၿခံဳေရးရုံးခန္းကို တန္းေမာင္း သြားတယ္၊ ဧရာမ ပစၥည္းႀကီး တစ္ခုကို လူေတြ မႏိုင္မနင္း ခ်ေနပံုေတြ ဓာတ္ပံုထဲမွာ ရွာေတြ႕ ရတယ္၊ အဲဒီပစၥည္းရဲ႕ ပမာဏ ဟာ တို႔ရထား တဲ့ အဘရာဇိုနဲ႔ သြားၿပီး ကိုက္ညီေနတယ္"
အခန္းထဲ မွာ တိတ္ဆိတ္သြားတယ္။ ဒီသတင္းကို က်ဳပ္အေလးအနက္ ဆုပ္ကိုင္ၿပီး စဥ္းစားေနတုန္း အယ္လ္က စကား ဆက္တယ္။
"ကုိယ္တို႔ လူေတြကေတာ့ စန္ကာလို မွာ အေမရိကန္သံအမတ္ ႏွိပ္စက္ခံေနရၿပီလို႔ ကိုးဆယ္ ရာခုိင္ႏႈန္း အတည္ျပဳ တယ္၊ ႏွိပ္စက္တဲ့ လူက ေတာ္လွန္ေရးလူငယ္ေခါင္းေဆာင္ ဖမ္ဘိုနာ ျဖစ္မယ္ လို႔ ရာခုိင္ႏႈန္းျပည့္ မွတ္ ယူၾကတယ္၊ သူက ႏွိပ္စက္ညႇဥ္းပန္းတဲ့ ေနရာမွာ ပါရဂူတဲ့၊ လံုၿခံဳေရး ေကာင္စီက ကုိယ္တို႔ သေဘာထားကို လွမ္းေမးေနၿပီ"
အဲဒီအခ်ိန္ မွာ က်ဳပ္ ကြမ္လိုစီရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ေျပးျမင္လုိက္တယ္၊ ဒီလူလြန္မသားေတြ ဘာျဖစ္လို႔ က်ဳပ္လူကို ဒီလို လုပ္ရဲရမွာလဲ၊ က်ဳပ္ လူ လို႔ ေျပာလိုက္တာ က်ဳပ္မွာ အေၾကာင္း ရွိတယ္။ ပီယာဘိုဒီ ဆိုတဲ့ လူကို က်ဳပ္ မျမင္ဖူးေပ မယ့္ သံေယာဇဥ္ ျဖစ္ေနၿပီ၊ ေခြးသူေတာင္းစားေတြက ပထမ သူ႔ကို သိကၡာက်ေအာင္ လုပ္တယ္၊ ေသာက္သံုးမက် ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ ဆရာ၀န္ တစ္ေယာက္ က သူ႔ကို အရႈံးသမားလို႔ မွတ္ခ်က္ ခ်တယ္၊ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အခ်င္းခ်င္းထဲက သူ႔ကို အဆိပ္ခတ္သတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္၊ ခု ဟိုထဲ မွာ.. ေဒါသေတြ လိႈင္းထ လာတယ္။ ဒါေပမယ့္ လုပ္ရမယ့္ တာ၀န္က ရွိေနေတာ့ စိတ္ကိုထိန္းလိုက္ရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ မွာ သေဘၤာကပၸတိန္ က ထင္ျမင္ခ်က္ေပးတယ္။
"ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္တာက ဘာျဖစ္လို႔ သူတို႔ ဒီလို လုပ္ၾကသလဲ၊ သူတို႔ အႏၱရာယ္ကို သူတို႔ မသိၾကဘူးလား၊ တုံ႔ျပန္လာ မယ့္ အတုိင္းအတာ ကို သူတို႔ မျမင္ၾကဘူးလား"
ဆုိင္မြန္က ခပ္ျပတ္ျပတ္ ေျဖသည္။
"သူတို႔ဘက္က ပိုင္ လို႔ေပါ့ကြာ၊ ကိုးဆယ့္ေျခာက္ပါး ေရာဂါနဲ႔ ေသတယ္ဆိုၿပီး အေလာင္းကို ျပန္ေပး မွာေပါ့၊ သူတို႔မွာ ..."
ကၽြန္ေတာ္က ျဖတ္ၿပီး တံုးတိတိ ေျပာခ်လိုက္သည္။
"ဒါဆို သူ႔ကို သြားေခၚရုံေပါ့၊ ခု သြားမယ္ေလ"
ေရတပ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ မ်က္ႏွာရႈံ႕သြားတယ္။
"ခင္ဗ်ား အိုလ္ဂါမုန္တုိင္း ကို ထည့္မတြက္ဘူလား ဗိုလ္မွဴးႀကီး၊ လက္ရွိ ေလတုိက္ႏႈန္းနဲ႔ ခင္ဗ်ားတို႔ ပ်ံလို႔မျဖစ္ဘူး လို႔ မုိးေလ၀သ က ေျပာေနတယ္"
က်ဳပ္က ၾကက္ေခါင္းဆိတ္မခံ ခ်က္ခ်င္း တုံ႔ျပန္လိုက္တယ္။
"ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ဳပ္တို႔ သြားမယ္၊ ျဖစ္တဲ့အေျခအေနမွာ ျဖစ္သလို ရင္ဆုိင္ၿပီး ရေအာင္ လုပ္ယူမယ္"
သူက သေရာ္ သည့္ အမူအရာျဖင့္ ပခံုးတြန္႔တယ္။
က်ဳပ္က ေရွ႕ကို ကိုင္းၿပီး တုိတိုတုတ္တုတ္နဲ႔ ထိထိမိမိ တုံ႔ျပန္မယ့္ဆဲဆဲမွာ ဆိုင္မြန္က ၾကားျဖတ္ လိုက္တယ္။
"ဒီမယ္ ... ဗိုလ္မွဴးႀကီး၊ ျဖစ္ႏိုင္ေျခအားလံုးကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ခ်က္ခ်င္း တြက္ရမယ္၊ ၿပီးေတာ့ လံုၿခံဳေရး ေကာင္စီ ကို အစီရင္ခံစာ တင္ရမယ္၊ လံုၿခံဳေရးေကာင္စီမွ သမၼတဆီ တင္ျပမွာ"
ဆိုင္မြန္ က ေရတပ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဘက္လွည့္ၿပီး ...
"မုိးေလ၀သ အရာရွိေတြ ဆီက ေနာက္ဆံုး သတင္းေတြ ေတာင္းၾကည့္ရေအာင္လား"
ေရတပ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေခါင္းညိတ္လိုက္ေတာ့ သူ႔ လက္ေထာက္ အခန္းထဲက ထြက္သြားတယ္။ ခ်က္ခ်င္း အခန္းအျပင္ မွာ ေစာင့္ေန တဲ့ ပုဂၢိဳလ္နဲ႔ ျပန္၀င္လာတယ္။ အဲဒီမွာ က်ဳပ္က ၾကားျဖတ္ၿပီး ...
"နယူးမင္း နဲ႔ အလန္ ကိုလဲ ကၽြန္ေတာ္ေခၚၿပီး နားေထာင္ခုိင္း ခ်င္တယ္"
ေရတပ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္က မ်က္လံုးအျပဴးသားနဲ႔ ...
"သူတုိ႔က အရပ္သားေတြ မ ဟုတ္လား"
က်ဳပ္ပါးစပ္ က အယုတၱအနတၱေတြ ထြက္လာေတာ့မယ့္ဆဲဆဲ့မွာ ဆိုင္မြန္က ၾကားျဖတ္ျပီး...
"သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဟာ ဒီလို စက္တပ္ေလတံခြန္ ပ်ံသန္းေရးမွာ ကမာၻေက်ာ္ေတြပဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၊ ျပီးေတာ့ သူတို႔ဟာ ေသြးစုပ္ေကာင္ စစ္ဆင္ေရးမွာ အဓိကပုဂၢိဳလ္ေတြပဲ၊ သူတုိ႔ကို အထက္အမိန္႔နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဒီသေဘၤာေပၚ ေခၚ လာတာပါ"
အယ္လ္ရဲ႕ ခပ္ရႊင္ရႊင္မ်က္ႏွာေရာ သူ႔အသံပါမာေက်ာေနတယ္။ ဘားနက္က အတန္ၾကာ သူ႔ကို စုိက္ၾကည့္ျပီးမွ ပခံုးတြန္႔ျပီး ေခါင္းညိတ္တယ္။ မိုးေလ၀သ အရာရွိေတြက သူ႔ဇယားေတြ စားပြဲေပၚ တင္ေနတုန္းမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ လက္ေထာက္ က တယ္လီဖုန္းေကာက္ကိုင္ျပီး က်ဳပ္လူႏွစ္ေယာက္ကို ေခၚလိုက္တယ္။
သံုးမိနစ္ အတြင္း သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕.. ဆီေခ်း(ေၾကး) ေတြေပေန တဲ့အလုပ္၀တ္စံု ကို သူတုိ႔လဲထားျပီးျပီ။ ဒါေပမယ့္ ေခၽြးေတြသံေတြနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ ေကဘင္ထဲ ၀င္လာေတာ့ က်ီးၾကည့္ေၾကာင့္ၾကည့္ျပီး ေနၾကတယ္။ ႏွစ္ေယာက္သား ၀င္ထိုင္ျပီး နယူးမင္း က ေလတပ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ႏႈတ္ဆက္တယ္။
"ဟိုင္း"
ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်က္ႏွာ ရံႈ႕သြားတယ္။ သေဘၤာကပၸတိန္ကျပံဳးခ်င္လ်က္နဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းအစံုကို ေစ့ထားတယ္။ က်ဳပ္က သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ကို အေျခအေနၾကည့္လုပ္ ဆိုတဲ့သေဘာနဲ႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္မွ ကိုယ္ကိုမတ္မတ္ထိုင္ေန လိုက္ၾကသည္။ သည္ေတာ့မွ မိုးေလ၀သ အရာရွိက ဇယားခ်ပ္ေတြထုတ္ျပီး စကားစတယ္။
"အိုလ္ဂါကေတာ့ ေဒါသၾကီးေနတုန္းပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ မိုင္တစ္ရာ့ရွစ္ဆယ္ကို ဦးတည္သြားေပမယ့္ သူ႕ရဲ႕အကာပိုင္းေလထု က ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေရွ႕မွာ ရွိေနတုန္းပဲ၊ အနည္းဆံုး ေလးဆယ္ ကေန ေျခာက္ဆယ္ႏႈန္းေလာက္ တိုက္ေနေသးတယ္"
အလန္ နဲ႔ နယူးမင္း တုိ႔က သူ႔ကို ေမးခြန္းေတြ ဆက္တိုက္ထုတ္ေတာ့တာပဲ။ မိုးေလ၀သဆရာက စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ အမူအရာနဲ႔.....
"ဟုတ္တယ္ေလ၊ ဘရာဇိးလ္ ေျမာက္ပိုင္းမွာ အရမ္းၾကမ္းေန တယ္၊ ေတာင္ပိုင္း ကို ေရြ႕ခ်င္ေရြ႕ သြား ႏိုင္တယ္၊ ေရြ႔႕ခ်င္မွလဲေရြ႕မယ္၊ အတၱလႏိၱတ္ အေရွ႕ပိုင္းက ရာသီဥတုပံုသ႑ာန္ေၾကာင့္ တစ္မ်ိဳး ျဖစ္ခ်င္ လဲ ျဖစ္သြားမယ္"
သူတို ႔ႏွစ္ေယာက္ က ဇယားကြက္ကို ငံု႔ၾကည့္တယ္။ နယူးမင္းက လက္ေခ်ာင္းကေလးနဲပ စန္ကာကို ကမ္းေျခ အတိုင္း လိုက္ျခစ္သြားျပီး အလန္ကို တစ္ခ်က္ လွမ္းၾကည့္တယ္။ အလန္က ေခါင္းညိတ္ျပေတာ့ နယူးမင္းက စိတ္ပ်က္သံနဲ႔..... "အင္း.... ေတာ္ေတာ္ ခက္တယ္"
သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ျပန္ထိုင္ေတာ့မွ ေရတပ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္က...
"အဲဒီေတာ့... "
နယူးမင္းက သက္ျပင္းခ်ျပီး ေသေသခ်ာခ်ာ ရွင္းျပတယ္။
"ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ေလတံခြန္ေတြက သာမန္ဆိုရင္ တစ္နာရီ မိုင္ေလးဆယ္ႏႈန္းထက္ ပိုတဲ့ ေလထုထဲမွာ ပ်ံႏိုင္ ပါတယ္၊ အေထာက္အကူ သိပ္မရွိရင္ေပါ့ေလ၊ ေျခာက္ဆယ္ေလာက္အထိ သပ္မေၾကာက္ေသးဘူး၊ ကၽြန္ေတာ့္ ခန႔္မွန္းခ်က္ အရ အိုလ္ဂါ ဟာ ဘရာဇီးလ္ အေနာက္ေတာင္ ဘက္ကို အျပင္းတိုက္သြားတယ္၊ ဒါေပမယ့္ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ႏွစ္ရက္သံုးရက္ အတြင္း ေလ်ာ့က်သြား ႏိုင္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘက္ကေမွ်ာ္လင္စရာ တစ္ခုေတာ့ ရွိ တယ္၊ ေလတိုက္ႏႈန္းက ကုန္းတြင္းပိုင္း ကိုဦးတည္ေနတယ္"
သူက နစ္မစ္ဇ္ ကပၸတိန္ကို လွမ္းၾကည့္ျပီး....
"ခင္ဗ်ားဟာၾကီးက သံုးဆယ့္ေျခာက္မိုင္ႏႈန္းအထိ တင္လုိ႔ရတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ၾကားဖူးတယ္"
ကပၸတိန္ က ျပံဳးျပီးေခါင္းညိတ္တယ္။ သူကလည္းျပံဳးျပီး စကားဆက္တယ္။
"ဟုတ္ျပီ၊ ဒါဆိုခင္ဗ်ားေလေၾကာအတိုင္း လိုက္သြားရင္ပိုျမန္မယ္၊ ဒါေပမယ့္ ပ်ံအတက္မွာ သိပ္အႏၱရာယ္ မ်ားမယ္"
သူက က်ဳပ္ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ျပီး စကားဆက္တယ္။
"ေနာက္တစ္ခုရွိေသးတယ္၊ နစ္မစ္ဇ္နဲ႔ ငါးမိုင္အကြာမွာ ရုရွားစပိုင္သေဘၤာက အျမဲရွိေနတယ္၊ နစ္မစ္ဇ္က ပ်ံတက္လာ တဲ့ ေလယာဥ္တုိင္း ငါးမိုင္ေရာက္တာနဲ႔ သူတို႔ေရဒါထဲ ၀င္သြားေအာင္ လုပ္ ထားတယ္၊ ေနာက္တစ္ခုက လႈိင္းလံုၾကီးေတြ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ကြပ္မွားတာနဲ႔ အားလံုးေရကူး ၾကရလိမ့္မယ္၊ ခင္ဗ်ား ကို တြန္းေပးတဲ့ ေလအားနဲ႔ေပါင္းရင္ ခင္ဗ်ားဟာၾကီး ခုနစ္ဆယ့္ငါးမိုင္ႏႈန္း ေမာင္းႏိုင္ မယ္၊ ေပေလးေထာင္အထိပဲ ပံ်လို႔ရမယ္၊ ဒါေပမယ့္ ရိုလာကိုစတာေလာက္ေတာ့ ျမန္ေသးတယ္၊ အဲ...သံရံုး၀င္း ထဲဆင္းဖို႔က်ေတာ့ ဒီေလတိုက္ႏႈန္းနဲ႔ မလြယ္ဘူး၊ ဦးတည္ခ်က္ နည္းနည္းေလး ေစာင္းသြားတာနဲ႔ တစ္စစီျဖစ္သြား မွာပဲ၊ ဒီအေျခအေနနဲ႔ဆိုရင္ အဆင္းေရာ၊ အတက္ေရာ အႏၱရာယ္ရွိႏိုင္တယ္"
ေရတပ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္က...
အလန္က ရယ္ျပီး...
"ဗိုလ္ခ်ဳပ္ သူ႔အေၾကာင္း မသိေသးဘူးထင္တယ္၊ သူကအိုလ္ဂါရဲ႕ အဘယ္ေကာက္တည့္တည့္ ကိုဆိုက္ဆိုဖုန္း မႈတ္ရင္း ေလတံခြန္ စီးရဲတဲ့ေကာင္ ခင္ဗ်"
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဆိုင္မြန္ စကား၀ုိင္း ကို ၀င္ထိန္းလိုက္သည္။
"အရံႈးဘက္ က ရာခိုင္ႏႈန္း ဘယ္ေလာက္ရွိတယ္ဆိုတာ တြက္ျပပါလား"
"အဲဒါေတာ့ မလြယ္ဘူး ခင္ဗ်"
ဆိုင္မြန္က ေခါင္းခါျပီး...
"တစ္ခုခုေတာ့ ဆံုးျဖတ္ရမယ္ေလ၊ ဟုိ သံအမတ္ၾကီးအတြက္ေရာ၊ ေသြးစုပ္ေကာင္အဖြဲ႔အတြက္ရာ စဥ္းစား ရမယ္ေလ၊ အဲဒီေတာ့ ရာခိုင္ႏႈန္းေတာ့ တြက္ၾကည့္ၾကရမယ္"
နယူးမင္းနဲ႔အလန္ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ၾကတယ္၊ ႏွစ္ေယာက္စလံုး မ်က္ႏွာပ်က္လို႔၊ အတန္ၾကာ မွ နယူးမင္းက...
"သူတုိ႔ အားလံုးလိုလို လက္ဖ်ားခါေလာက္ေအာင္ ေတာ္ၾကတာေေတာ့ အမွန္ပဲ"
အတန္ၾကာ တိတ္ဆိတ္သြားျပန္တယ္၊ ျပီးမွ အလန္က၊
"ေလးဆယ္ကေန ငါးဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္းလိ္ု႔ ေျပာႏိုင္ပါတယ္"
နယူးမင္းက က်ဳပ္ကိုလွည့္ၾကည့္ျပီး ေခါင္းညိတ္ျပေနတုန္း အလန္က စကားဆက္ တယ္။
"ဘရန္း နဲ႔ ကားကိုေတာ့ ထားခဲ့ခ်င္တယ္၊ က်န္တဲ့လူေတြကအားလံုး အဘက္ဘက္က ျပည့္စံုတယ္၊ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ က လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ ရွိေပမယ့္ ညဏ္ရည္နည္းနည္း လိုေနတယ္"
ဆိုင္မြန္ က ခ်က္ခ်င္း က်ဳပ္ကိုလွမ္းေမးတယ္။
"ေမာင္ရင့္ လူတစ္၀က္ ဆံုးရံႈးမယ့္သေဘာရွိတယ္၊ ဆယ္ေယာက္နဲ႔ ေမာင္ရင္ ျဖစ္ပါ့မလား"
"မဟုတ္ပါဘူး အယ္လ္၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အရန္ငါေယာက္ရွိပါေသးတယ္၊ ဘရင္းနဲ႔ ကားကို ထားခဲ့ ရင္ ႏွစ္ဆယ္သံုးေယာက္ နဲ႔ သြားမွာပါ၊ သံရံုး၀င္းထဲကို ဆယ့္တစ္ေယာက္၊ ဆယ့္ႏွစ္ေယာက္ေရာက္ရင္ လံုေလာက္ ပါတယ္၊ ဒီအတိုင္းေလ့က်င့္ထားျပီးသားပါ"
"က်င့္ထားတဲ့အေပၚ မွာ မစဥ္းစားနဲ႔ေတာ့ေလ၊ အေျခအေနက တစ္မ်ိဳးျဖစ္သြားျပီ၊ ကိုယ္တို႔ ေလမုန္ တိုင္းထဲမွာေလ့က်င့္ ခဲ့တာမွ မဟုတ္ဘဲ၊ ဒီေတာ့ သြားမယ္ဆိုရင္ သူတု႔ိဆႏၵအရသာ ျဖစ္ပါေစ"
က်ဳပ္ ၀ုန္းခနဲ ထရပ္လိုက္တယ္။
"ဒီမယ္ အယ္လ္၊ ဘာေသာက္အဓိပၸာယ္လဲ၊ က်ဳပ္က သြားဆိုရင္ အဲဒီေခြးသားေတြ သြားကိုသြား ရမယ္"
သူ လည္း ထရပ္တယ္။ မ်က္လံုးႏွစ္လံုးက ပခံုးေပၚက ၾကယ္ေတြနဲ႔အျပိဳင္ တလက္လက္။
"ထိုင္ပါ ဗိုလ္မွဴးၾကီး"
တစ္ခန္းလံုး အပ္က်သံ ၾကားရေအာင္ ျငိမ္သြားတယ္။ သူနဲ႔က်ဳပ္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အၾကာၾကီး စိုက္ၾကည့္ေနၾကသည္။ ေရတပ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ က မိုးေလ၀သအရာရွိကို ရုတ္ျခည္း သြားခြင့္ ျပဳလိုက္တယ္။ တစ္ျပိဳင္တည္း မွာပဲ ဆိုင္မြန္က အလန္နဲ႔နယူးမင္းကိုပါ အျပင္မွာေစာင့္ဖို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ က်ဳပ္က ကုလားထိုင္ မွာ အသာျပန္ထိုင္ေန လိုက္ရေတာ့တာေပါ့။
တံခါးပိတ္သြားတာ နဲ႔ သူက်ဳပ္ကို တြယ္ပါေလေရာ။
"ဒီမွာနားေထာင္၊ မင္းကိုယ္မင္း ဘာထင္ေနလဲ၊ ငါ့ကို မင္းလက္ေအာက္က တပ္ၾကပ္ ကေလး ေအာက္ေမ့ေန လား၊ င့ါပခံုးေပၚက ၾကယ္ပြင့္ေတြကို မင္းမျမက္ဘူးလား၊ ကန္းေနလား၊ မင္းေနာက္တစ္ခါ ဒါမ်ိဳးလုပ္ရင္ စစ္ခံုရံုး ကို ငါေသာက္ဂရုမစိုက္ဘူး၊ မင္းေခါင္းကို ငါရိုက္ခြဲပစ္မယ္ နားလည္လား ဗိုလ္မွဴးဆလိုကမ္"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္"
ေရတပ္ဗိုလ္ေတြ ပါးစပ္အေဟာင္းသားႏွင့္ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ လွမ္းၾကည့္ၾက တယ္၊ ေဒါသမ်က္မလံုးမ်ားကို က်ဳပ္ဆီကမခြာေသး၊ အယ္လ္ဆိုင္မြန္ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ေရတပ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ကမဆိုုးခ်င္ဆိုးခ်င္နဲ႔ ေခ်ာင္းဆိုးတယ္၊ ဆိုင္မြန္က သူ႔ကိုစိုက္ၾကည့္ေနေတာ့ သေဘၤာကပၸတိန္က သူ႔ လက္ေခ်ာင္းေတြ သူငု႔ံၾကည့္ေနျပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕လက္ေထာက္က စာရြက္ေတြ လွန္ေလွာ ေနတယ္။
ဆိုင္မြန္ က အသက္မွန္မွန္ ျပန္ရွဴျပီးေတာ့ ေရတပ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္က လွည့္လိုက္တယ္။
"ေကာင္းျပီ၊ အိမ္ျဖဴေတာ္ကို ကၽြန္ေတာ္ေခၚျပီး လံုျခံဳေရးေကာင္စီကိုတင္ဖို႔ အေျခအေန ေျပာျပ လိုက္မယ္၊ တကယ္ လို႔ ဒီစစ္ဆင္ေရး မေအာင္ျမင္ရ ကိုယ့္တာ၀တ္ကိုယ္ယူရမယ္၊ အေပ်ာ္တမ္းတပ္ဖြဲ႔ ပံုစံပဲ"
သူက က်ဳပ္ကို မၾကည့္ဘဲ ေမးတယ္။
"မင္းတု႔ိအားလံုး အဲဒီအတိုင္းပဲ မဟုတ္လား"
"ဟုတ္ပါတယ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္"
သူ႔မ်က္ႏွာ ရွည္ရွည္ၾကီးေပၚတြင္ အျပံဳးတစ္ခ်က္လက္သြားသလိုလို၊ သူက က်ဳပ္ကို သံျပတ္ႏွင့္ေမးတယ္။
"အရွံႈဳးဘက္ က ေျခာက္ဆယ္နဲ႔ ခုႏွစ္ဆယ္ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ ျဖစ္သြားျပီ၊ ထင္သေလာက္ ခရီးမေပါက္ ရင္ ေနာက္စစ္ဆင္ေရးေတြ အတြက္ ပိုခက္မသြားဘူးလား"
က်ဳပ္ အေျဖေပးဖုိ႔ စကားလံုးရွာတယ္။ အေျပးအလႊားစဥ္းစားတယ္။
"ျပႆနာ မရွိပါဘူး....ဗိုလ္ခ်ဳပ္၊ သံရံုး၀င္းထဲ မဆင္းခင္တစ္မိနစ္အလို မွာ ေရဒီယို အဆက္အသြယ္ ျဖတ္ပစ္ လိုက္မယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ သံရံုး၀င္းထဲ ေရာက္ေနျပီဆိုတာ ဘယ္သူမွမသိနိုင္ပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူေတြ ဘုမသိ ဘမသိနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ ေနာက္ကို လိုက္လာၾကမွာပါ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္မယ္၊ အင္အား ဆယ္ေလာက္ထက္ နည္းရင္ ျပန္ လည့္လာမယ္၊ နစ္မစ္ဇ္ဆီကို ေရာက္ေအာင္ျပန္လာမယ္၊ မရႏိုင္ရင္ ပင္လယ္ထဲ ထိုး ဆင္းမယ္''
သူက က်ဳပ္ကို မာေက်ာတဲ့ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ၾကည့္တယ္။ က်ဳပ္ကလည္း သူ႔ကို အလားတူ တံု႔ျပန္လိုက္တယ္။
''ဒီမယ္... ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဆိုင္မြန္၊ တစ္ေယာက္ထက္ နည္းလို႔ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မသြားဘူး စိတ္ခ်''
သူ အၾကာၾကီး က်ဳပ္ကို စိုက္ၾကည့္ေနရာမွ ေရတပ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဘက္ လွည့္ျပီး...
''ေကာင္းျပီ၊ အထက္က ခြင့္ျပဳခ်က္ရမယ္၊ အေပ်ာ္တမ္းတပ္ဖြဲ႔ဦးေရ လံုေလာက္မယ္ဆိုရင္ ဒီည အလုပ္စမယ္''
သူက ေျပာျပီး တံု႔ျပန္ခ်က္ ကို ေစာင့္ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေရတပ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ေ၀ခြဲမရ ျဖစ္ေနပံုရတယ္။ မ်က္ေတာင္ ပုတ္ခတ္ပုတ္ႏွင့္ အတန္ၾကာ ေတြေနျပီးမွ....
''အင္း....ဟုတ္ပါျပီ.၊ ဒါေပမယ့္ သူတျခားနည္းလမ္းစဥ္းစားမယ္လုိ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မထင္ဘူးလား''
ဆိုင္မြန္က ေခါင္းယမ္းျပီး...
''အဲဒါ စိတ္ခ်ပါ၊ အျခားေလ့က်င့္ေနတဲ့ အဖြဲ႕ေတြ ျပန္ရုပ္သိမ္းနထားျပီ၊ အေျခေအနအရ လံုျခံဳေရး ေကာင္စီကလဲ က်ဳပ္ တို႔ စစ္ဆင္ေရးကိုပဲ ခြင့္ျပဳရမွာပါ၊ ကဲ...တဆိတ္ အိမ္ျဖဴေတာ္ကို ေခၚၾကရေအာင္''
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ က နစ္မစ္ဇ္ကပၸတိန္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။ ကပၸတိန္က သူ႔ေရွ႕မွ အေျပာင္ေရာင္ ဖုန္းကို ေကာက္ကိုက္ျပီး တစ္မိနစ္အတြင္း ဆိုင္မြန္နဲ႔ ကြမ္လိုစီ စကားေျပာေနၾကျပီ။ အေျခအေနကို ရွင္းျပေန တယ္။ ဆိုင္မြန္ ရဲ႕ အသံက တင္းတင္းမာမာ။ ျပီးမွ ဟုိဘက္ကေမးတဲ့ ေမးခြန္းေတြကို သူေျဖတယ္။
''ဟုတ္တယ္ ...မိုက္၊ ဟုတ္ပါတယ္''
သူကမ်က္လံုးၾကီး ကလယ္ကလယ္လုပ္ျပီး....
''အင္း...ဆိုပါေတာ့၊ သူကေတာ့ အရမ္း တက္ၾကြေနတယ္...မသိေသးဘူး...မိနစ္ပိုင္းအတြင္း သိရမွာပါ... ဟုတ္တယ္၊ အားလံုး အဆင္သင့္ျဖစ္တာနဲ႔ ...ဟုတ္တယ္၊ ေလးဆယ္နဲ႔ ငါးဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္းပဲ ..ဟုတ္တယ္၊ အေပ်ာ္တမ္း ပံုစံ နဲ႔ လုပ္ရမွာပဲ..ကၽြန္ေတာ္ ေစာင့္ေနမယ္''
သူကစကားေျပာခြက္ကို လတ္၀ါးနဲ႔အုပ္ျပီး...
''အနားမွာ သမၼတပါရွိေနတယ္၊ ခ်က္ခ်င္း ဆံုးျဖတ္မယ္ထင္တယ္ ဆိုက္လက္စ္၊ သူက ေမးေနတယ္၊ ဘယ္အခ်ိန္ေလာက္ မွာ စ, ႏိုင္မလဲတဲ့''
က်ဳပ္က ကပၸတိန္ ကို လွမ္းေမးလိုက္တယ္။
''ေလစုန္နဲ႔သြားဖို႔ က်ဳပ္တုိ႔ ဘယ္ေလာက္ ေစာင့္ရဦးမွာလဲ''
ကပၸတိန္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္လက္ေထာက္ကို တစ္ဆင့္ ျပန္ေမးတယ္။
ကပၸတိန္ က ဗိုလ္ခ်ဳပ္လက္ေထာက္ကို တစ္ဆင့္ ျပန္ေမးတယ္။၏
''ဂ်င္မီ....လွမ္းေမးလိုက္''
ဖုန္းေကာက္ကိုင္၊ ခလုတ္ေတြကိုႏႈိပ္။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ေမေးခြန္းအတိုင္း ထပ္ေမးတယ္။ ခ်က္ခ်င္း အေျဖ ရတယ္။ သူကဖုန္းခ်ျပီးေတာ့...
''သုညတစ္ နာရီ ဆိုေတာ့ ေနာက္ေလးဆယ္သံုးမိနစ္ေပါ့''
က်ဳပ္က ခပ္ျပတ္ျပတ္ ေျပာလိုက္တယ္။
''အဲဒီအခ်ိန္ပဲ အယ္လ္''
သူ က လက္ ကိုဖယ္ျပီး..
''ဟုတ္တယ္ .. မိုက္၊ အိုေက...ရျပီ...စိတ္ခ်၊ အားလံုးအစီအစဥ္အတိုင္းျဖစ္မယ္ဆိုရင္ ေနာက္မိနစ္ ေလးဆယ္ပဲ၊ ဟုတ္ကဲ့၊ စိတ္ခ်ပါ...ခ်က္ခ်င္းျပန္ေျပာမယ္''
ဖုန္းခ်ျပီး က်ဳပ္ကို စိုက္ၾကည့္တယ္။
ဗိုလ္မွဳဴးၾကီး ဆလိုကမ္၊ ကိုယ့္အဖြဲ႕ကိုအေသခံ အေပ်ာ္တမ္း တပ္ဖြဲ႔လို႔ သေဘာထားႏိုင္ရင္ သြားဖို႔ သမၼတက ခြင့္ျပဳတယ္''
စိတ္သက္သာရာ ရသြားျပီး စိုးရိမ္စိတ္က ဆက္၀င္လာတယ္။ က်ဳပ္လူေတြက တိန္တိန္ျမည္ အမာခံ ေတြခ်ည္းပဲ။ သူတို႔ လိုက္ၾကမွာ ေသခ်ာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆယ့္ႏွစ္ေယာက္ပဲ က်န္တယ္ဆိုရင္ ...။ သည္အေတြးကို က်ဳပ္ေခါင္းထဲ က ေမာင္းထုတ္ပစ္လိုက္တယ္။
''သူတုိ႔အားလံုး ေလယာဥ္ ဂိုေဒါင္ထဲမွာပါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၊ ကၽြန္ေတာ္သူတုိ႔နဲ႔ ေဆြးေႏြးပါ့မယ္''
ေရတပ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ကုလားထိုင္မွာ ထိုင္က်န္ရစ္တယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဆိုင္မြန္၊ ကပၸတိန္နဲ႔ လက္ေထာက္ တို႔သံုးေယာက္ က်ဳပ္ နဲ႔ လိုက္လာတယ္။ အလန္နဲ႔ နယူးမင္းက အျပင္မွာ ရပ္လို႔။ သူတုိ္႔ႏွစ္ေယာက္ အားလံုးၾကား မွာ ေသခ်ာတယ္။
က်ဳပ္က သူတို႔ဘက္လွည့္ျပီး လက္မကို ေထာင္ျပလိုက္ေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေခါင္းညိတ္ျပတယ္။ သူတို႔ မ်က္ႏွာေတြ က စပ္ျဖီးျဖီး။ သည္လို အေျခအေနမွာ ေလတံခြန္လႊင့္ရတဲ့ အႏၱရာယ္ကို သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ထက္ ပိုသိတဲ့ လူ မရွိႏိုင္ဘူး။
ဆိုင္မြန္က က်ဳပ္အနားကပ္ျပီး ေမးတယ္။
''သူတို႔ သေဘာထားကို ေမးမယ္၊ ဟုတ္လား...ဆိုက္လက္စ္''
''ဟုတ္ကဲ့...ဗိုလ္ခ်ဳပ္''
''ေမာင္ရင္ သိပ္စိတ္ပင္ပန္းေနျပီ၊ ဒီကိစၥဟာ ေမာင္ရင့္ကိုယ္ေရးကိုယ္တာလို ျဖစ္ေနျပီ၊ ကေလးေတြ ဆီကုိေရာက္ရင္ ေမာင္ရင္ တစ္ခြန္းမွမေျပာနဲ႔၊ ၾကားလား''
''ဟုတ္ကဲ့''
ေလယာဥ္ပ်ံဂိုေဒါင္ထဲ ကို က်ဳပ္တို႔ ၀င္ခဲ့ၾကတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးရဲ႕ လက္ေထာက္အရာရွိက ေအာ္ဟစ္ အမိန္႔ေပးေတာ့ အလုပ္ခြင္တစ္ခုလံုး ရပ္ျပီး ခ်က္ခ်င္း ျငိမ္က်သြားတယ္။ သတၱဳၾကမ္းျပင္ ေပၚမွာ က်ဳပ္တု႔ိေျခသံေတြ ပဲ ၾကားရေတာ့တယ္။ စြန္ၾကီးေတြနား ေရာက္ေတာ့ က်ဳပ္လူေတြ ခ်က္ခ်င္း တန္းစီျပီး သား ျဖစ္သြားတယ္။ အုပ္စုဗိုလ္ ေလးေယာက္က ေရွ႕တန္းမွာစီလို႔။
ဗိုလ္ႀကီးမြန္ကာဒါ က ေအာ္လိုက္တယ္။
''အားလံုး ... သတိ''
သံမဏိၾကမ္းျပင္မွာ ဖိနပ္ႏွစ္ဆယ့္ေလးရန္ သတိဆြဲသံကို တစ္ခ်က္တည္း ၾကားလိုက္ရတယ္၊ က်ဳပ္ မ်က္လံုးျပဴး သြားတယ္၊ ဒီေလာက္ ညီမယ္လို႔ မထင္ဘူး၊ အေျခခံစစ္ေလ့က်င့္ခန္းေတြ လုပ္ခ်ိန္မွာ က်ဳပ္တို႔မွ မရွိခဲ့တာ ဘဲ။
က်ဳပ္တို႔အားလံုး သူတို႔နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ရပ္လိုက္တယ္၊ အလယ္တည့္တည့္မွာ ဆိုင္မြန္ ေနရာယူတယ္၊ ေရွ႕တစ္လွမ္းတိုးၿပီး အမိန္႔ေပးတယ္။
'သက္သာ'
ေျခေထာက္ခြဲေတာ့လည္း တစ္သံတည္းပဲ ထြက္တယ္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဆိုင္မြန္ က အမူအရာ မ်ိဳးစံု၊ အေရာင္အေသြးမ်ိဳးစံုနဲ႔ မ်က္ႏွာေတြကို လိုက္ၾကည့္ေနတယ္။ ျပီးမွ တည္ျငိမ္ေဆးေဆးတဲ့ ေလသံနဲ႔ စကားေျပာတယ္၊ တုိုင္းျပည္ရဲ႕ကာကြယ္ေရးအေၾကာင္း၊ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဓာတ္ အေၾကာင္း လံုး၀ ထည့္မေျပာ။
အေမရိကန္သံအမတ္ တစ္ေယာက္ ႏွိပ္စက္ခံေနရတဲ့အေၾကာင္း၊ သင္တန္းဆရာတုိ႔ရဲ႕ ခန္႔မွန္းခ်က္အရ ငါးဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္း ပဲေအာင္ျမင္ဖို႔ အလားအလာရွိတဲ့အေၾကာင္း ဒါေၾကာင့္ စစ္ဆင္ေရး ဟာ ေစတနာ့၀န္ထမ္း စစ္ဆင္ေရး၊ အေပ်ာ္တမ္း စစ္ဆင္ေရး သက္သက္ျဖစ္မယ့္ အေၾကာင္း၊ အေသခံတပ္မ်ိဳး မဟုတ္ေပ မယ့္ ေသမင္းခံတြင္း၀ ကို သြားရမွာျဖစ္ေၾကာင္း...
က်ဳပ္စိတ္ထဲက က်ိန္ဆဲလိုက္တယ္၊ ဘာေတြ ေလရွည္ေနပါလိမ့္၊ က်ဳပ္လူေတြက က်ဳပ္ကို စိုက္ၾကည့္ေနၾကျပီ၊ ဗိုလ္ၾကီး မြန္ကာဒါ ၏ အသံက်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ေပၚလာတယ္။
'ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ခင္ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဗိုလ္မွဴးၾကီး ဆလိုက္ကမ္ ရဲ႕ အမိန္႔ကို နာခံခ်င္ပါေသးတယ္'
'မရဘူး'
သူတုိ႔မ်က္္လံုးေတြ အားလံုး က်ဳပ္ဆီမွာ စုျပံဳေနၾကျပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဆိုင္နမြန္ ခပ္ဆိုင္းဆိုင္းနဲ႔ စကားဆက္တယ္။
'မင္းတို႔ကို တစ္ခုေတာ့ ငါေျပာႏိုင္တယ္၊ ဗိုလ္မွဴးၾကီးဆလိုကမ္ ဟာ ဒီစစ္ဆင္ေရးအတြက္ အေပ်ာ္တမ္း တပ္ဖြဲ႕ထဲ၀င္လိုက္ျပီ'
ခဏျငိမ္သြားျပီး ဗိုလ္ၾကီးမြန္ကာဒါ အသံထြက္လာတယ္။
'အားလံုး ...သတိ'
သတိဆြဲေတာ့ သတၱဳသံ ပိုဟိန္းသြားတယ္ ထင္ရတယ္၊ ဆိုင္မြန္ရဲ႕ အမိန္႔ေပးသံ တစ္လံုးခ်င္းထြက္ လာတယ္။
'အေပ်ာ္တမ္းတပ္ထဲ၀င္မယ့္ရဲေဘာ္၊ ေရွ႕တစ္လွမ္းတိုး'
ဘယ္ဘက္ဖိနပ္ ႏွစ္ဆယ့္ေလးခု ေရွ႕ကိုတစ္ျပိဳင္တည္း တုိးလာတယ္၊ တစ္ဆက္တည္း ညာေျခပါ ပါလာျပီး ေျဖာင္းခနဲ ဖေနာင့္ခ်င္းရိုက္သံ တစ္ခ်က္တည္း ဟိန္းထြက္သြားတယ္၊ မ်က္လံုးႏွစ္ဆယ့္ ဆေလးစံု ဟာ ေရွ႕တည့္တည့္ ကို စိုက္ၾကည့္ေနၾကတယ္။ က်ဳပ္မ်က္လံုးေတြထဲမွာ မ်က္ရည္ေတြ ျပည့္ေနျပီ။ က်ဳပ္မနည္းထိန္းလိုက္တယ္။ ဘယ္ေလာက္ဂုဏ္ယူဖို႔ ေကာင္းတဲ့၊ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ ကေလးေတြပါလဲ။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဆိုင္မြန္ ကို က်ဳပ္လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္၊ သူကအေတြးနက္ေနတဲ့ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ ေခါင္းညိတ္ တယ္။ သူ႔ေနာက္နစ္မစ္ဇ္ ရဲ႕ ကပၸတိန္ ကေတာ့ မယံုႏိုင္သလို ေခါင္းယမ္းေနတယ္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဆိုင္မြန္က စိတ္လႈပ္ရွားေနတဲ့အသံနဲ႔...
'မင္းတို႔တပ္မွဴးၾကီး ကေတာ့ မင္းတုိ႔အတြက္ ဂုဏ္ယူမဆံုးျဖစ္ေနမွာပဲ၊ ငါလဲအတူတူပါ၊ ျပီးေတာ့ တစ္တိုင္းျပည္ လံုး ဂုဏ္ယူေနၾကမွာ ပါ၊ ကံေကာင္းပါေစ၊ ဗိုလ္မွဴးၾကီးဆက္လုပ္ပါ'
နာရီ ကို တစ္ခ်က္ငံု႔ၾကည့္ျပီး...
'တု႔ိပ်ံတက္ဖုိ႔ သံုးဆယ့္ငါးမိနစ္ ပဲ လိုေတာ့တယ္၊ လုပ္စရာေတြ အမ်ားၾကီး က်န္ေသးတယ္၊ အစီ အစဥ္ကို ျပန္ေျပာင္းဆြဲ ရမယ္၊ ဒီရာသီဥတုအေျခအနနဲ႔အရန္အင္အားလိုတယ္၊ ဘရန္းနဲ႔ကားကို ထားခဲ့့ျပီး အားလံုးသြား ရမယ္'
'ဘာျဖစ္လို႔လဲဗ်'
ဘရန္း၏ ေဒါသတၾကီး ေအာ္ေမးသံျဖစ္၏။ ဆံပင္နားရြက္ဖံုးႏွင့္ ပုကြကြ လူျဖဴကေလး။ က်ဳပ္က ေလေအးကေလး နဲ႔...
'မင္းတုိ႔ရဲ႕ ပ်ံသန္းေရးသင္တန္းဆရာေတြက နည္းနည္းလုိေသးတယ္ ထင္လို႔ပါကြာ၊ ငါးဆယ္ ရာခိုင္ႏိႈန္း ပဲေအာင္ျမင္ဖုိ႔ လမ္းရွိ တဲ့ စစ္ဆင္ေရးမ်ိဳးမွာ မင္းတုိ႔မလိုက္သင့္ဘူးလို႔ လူၾကီးေတြက ယူဆ တယ္ေလ'
'ဘာျဖစ္လို႔လဲဗ်'
က်ဳပ္က သက္ျပင္းခ်လိုက္တယ္။ ေခ်ာ့ေခ်ာ့ ေမာ့ေမာ့ေျပာဖို႔လဲ ေမ့သြားတယ္။
"ေဟ့ ဘရန္း၊ ေသာက္စကား မရွည္နဲ႔၊ မင္းနဲ႔ ကားဟာ ေလသူရဲေတြ မဟုတ္ၾကဘူး၊ မင္းတုိ႔ အေသအလဲ ႀကဳိးစားတယ္ ဆိုတာ ငါတုိ႔သိတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ရာသီဥတု အေျခအေနက ဆိုးေန တယ္၊ မင္းတို႔မလုိက္ရဘူး၊ ဒါပဲ" သူက ေရွ႕ကိုခါးကိုင္းၿပီး ကားဘက္သို႔လွည့္ၾကည့္တယ္၊ ကားက ပိန္ကပ္ကပ္၊ လူေၾကာကေတာ့ မာပါရဲ႕၊ ဒါေပမယ့္ ပံုက ခုမွ လယ္ေတာထဲက တက္လာတဲ့ပံုမ်ဳိး၊ စကား သိပ္မေျပာ၊ ေခါင္းညိတ္ ေခါင္းခါနဲ႔ပဲ ၿပီးတဲ့ လူစားမ်ဳိး။
"ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လုိက္မယ္ ဗိုလ္မွဴးႀကီး"
က်ဳပ္ စိတ္မရွည္ေတာ့။
"မင္း မလုိက္ရဘူးလုိ႔ ငါ ေျပာၿပီးေလ၊ "
"ခင္ဗ်ား အမိန္႔ ကို ေသာက္ဂရုမစိုက္ဘူး၊ လိုက္မွာပဲ"
က်ဳပ္ အသံကုန္ ေအာ္ေျပာလိုက္တယ္။
"မင္း သေဘၤာေပၚမွာ ေနခဲ့ရမယ္၊ နားမေထာင္ရင္ မင္းကို သတိေမ့ေအာင္ ထုိးၿပီးမွ ငါထားခဲ့မယ္"
သူက ေရွ႕တစ္လွမ္း တိုးလာၿပီး ...
"လုပ္ေလ ... ဗိုလ္မွဴးႀကီး၊ ခင္ဗ်ား မာ သလို က်ဳပ္လဲ မာတာပဲ"
ကားေရွ႕ တစ္လွမ္း တိုးလာတာကို မ်က္လံုးေထာင့္က ျမင္လိုက္တယ္။ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ က်ဳပ္ ဆုိင္မြန္ကို လွမ္းၾကည့္ လိုက္တယ္။ သူက ဘာမွမေျပာဘဲ ပခံုးတြန္႔ ျပတယ္။ မင္းသေဘာဆို တဲ့ အဓိပၸာယ္။
"ကဲ ... ေကာင္းၿပီ၊ လူ႔ျပည္ မွာ မေနခ်င္ရင္ လိုက္ခဲ့ၾက၊ မင္းတို႔ တာ၀န္ပဲ"
နာရီ ကို ငုံ႔ၾကည့္ၿပီး ...
"အခ်ိန္မရွိေတာ့ဘူး၊ အစည္းအေ၀းခန္းကို ဆယ္မိနစ္အတြင္း အေရာက္လာၾက၊ ဒါပဲ"
ဆက္ရန္
.
1 comment:
ေက်းဇူးပါ
Post a Comment