တင္ေမာင္ျမင္႔ ဘာသာျပန္ မုန္တိုင္းထန္ကမ္းေျခ အပိုင္း (၁)

ပီယာဘုိဒီ
စန္ကာလို

အခန္းထဲကို ၀င္၀င္ခ်င္း ရန္လိုမုန္းတီးမႈ အေငြ႕အသက္ကို သိသိသာသာ ခံစားလိုက္ရ၏။ ၾကက္သီးေမြးညင္း မ်ားပင္ ထသြားသည္ ထင္၏။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ မဆန္းေတာ့ပါၿပီ။
အခန္းႏွင့္ မမွ်သည့္ ဧရာမ မီးပန္းဆုိင္းႀကီး ႏွစ္ခု၏ အလင္းေရာင္ျဖင့္ တစ္ခန္းလံုး ထိန္ထိန္ညီး ေန၏။ စိန္ေရာင္၊ ျမေရာင္၊ ေရႊေရာင္ ေတာက္ေနသည့္ မင္းပရိသတ္။ အမ်ိဳးသားမ်ားက မိမိ ႏိုင္ငံေတာ္ အမ်ိဳးသား ၀တ္စုံျဖင့္။ ဂုဏ္ထူးေဆာင္ တံဆိပ္ေတြ ရင္ဘတ္တြင္ ကိုယ္စီ တပ္ဆင္ လ်က္။ အမ်ိဳးသမီးမ်ားက ၀တ္ရုံရွည္ မ်ားျဖင့္။ စိန္ေရာင္ တလက္လက္၊ ေရေမႊးနံ႔ တသင္းသင္း။
ေဆးလိပ္နံ႔၊ ေရေမႊးနံ႔ႏွင့္ ေခၽြးနံ႔မ်ား ေရာေထြးပ်ံ႕လြင့္ေနသည္။ ၿပီးေတာ့ သည္ပတ္၀န္းက်င္တြင္ အၿမဲတမ္း လႊမ္းမိုးေန သည့္ ရမၼက္ခုိးေငြ႕မ်ားႏွင့္ မနာလို ၀န္တိုမႈမ်ား။ သံတမန္ ဧည့္ခံပြဲပီပီ ရန္လို မုန္းတီးမႈကမူ ထိပ္ဆံုး မွ ေနရာယူထားေလသည္။

ဗင္နီဇြဲလား သံအမတ္ႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆီးႀကိဳသည္။ ပုကြကြ သူ႔ခႏၶာုိယ္ႀကီးကို အနီေရာင္ စလြယ္သိုင္းႀကီးႏွင့္ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ သိုင္းထား၏။ လက္ကို ဆန္႔တန္းၿပီၤး သြားၿဖဲကာ ကၽြန္ေတာ့္ ဆီ ေလွ်ာက္လာ သည္။
"ခုလို ေန႔ထူးေန႔ျမတ္ အထိမ္းအမွတ္ပြဲကို တက္ေရာက္ခြင့္ရတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ သံ အမတ္ႀကီး၊ ေနာက္က်သြား တဲ့ အတြက္ ခြင့္လႊတ္ေနာ္၊ အလုပ္က ... အဲ ... သိတဲ့အတုိင္းပဲဗ်ာ"
သူက အားရပါးရ ေခါင္းညိတ္ၿပီး ...
"ကိစၥ မရွိပါဘူး ... ခင္ဗ်ာ၊ သံအမတ္ႀကိးရဲ႕ ရုံးအဖြဲ႕သားေတြကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္း ဧည့္ခံထား ပါတယ္ဗ်ာ"
ကၽြန္ေတာ္ မအံ့ၾသပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ အဖြဲ႕သားေတြအေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္သိပါသည္။ ဘယ္သံရုံး ၀န္ထမ္းမ်ားႏွင့္ လားလား မွ မတူၾကပါ။ ရွမ္ပိန္သာ အလကား ေသာက္ရမည္ဆိုလွ်င္ ဘယ္ေလာက္ေ၀းေ၀း၊ ပုလင္းကြဲေတြ ခင္း ထားသည့္ လမ္း ျဖစ္ပါေစ ဖိနပ္မပါဘဲ ေလွ်ာက္သြားမည့္ လူစားေတြ။

အခန္းထဲ သို႔ မသိမသာေဝ့ၾကည့္လုိက္သည္။ ဒင္ဘိုးမင္းလင္မယားႏွင့္ အာႏိုးတက္စလာကို လွမ္း ျမင္ရသည္။ မာတင္ က အာဂ်င္တီးနား စစ္သံမွဴးႏွင့္ စကားေကာင္းေန၏။
ဘိုးမင္း ၏လက္တစ္ဖက္တြင္ ရွမ္ပိန္ခြက္ႏွင့္ ေဆးျပင္းလိပ္ ေသးေသးေလး ကုိင္လ်က္။ အျခားတစ္ ဖက္တြင္ ဆယ္လမြန္ငါး အသားညႇပ္ ေပါင္မုန္႔ပန္းကန္။ စားေသာက္ျခင္းႏွင့္ စကားေျပာျခင္းကို တစ္ၿပဳိင္တည္း လုပ္တတ္ သူ။

ယမကာေငြလင္ပန္းကို ထမ္းလ်က္ စားပြဲထိုးတစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ့္အနား ေရာက္လာသည္။ တစ္ခြက္ လွမ္းယူ လုိက္၏။ သံအမတ္ႀကီးက ...
"ကၽြန္ေတာ္တုိ ႔အားလံုး ေစာင့္ေနၾကပါတယ္၊ ႂကြပါ ... ခင္ဗ်ား"
"ဟုတ္ကဲ့"
ကၽြန္ေတာ္ အခန္းထဲ လွမ္းဝင္သြားေတာ့ အားလံုး ၿငိမ္က်သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို အားလံုးဝုိင္းၿပီး အာ႐ံု စုိက္ေနၾကျခင္း ပါလား။ အခ်ဳိ႕က မလိုတမာ ၾကည့္ၾက၏။ ကၽြန္ေတာ့္ကို မိန္႔ခြန္းေျပာဖုိ႔ သူတုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ထား လွ်င္ေတာ့ ပါစင္ေအာင္ လြဲၾကပါလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ္က ဖန္ခြက္ကိုေျမႇာက္လုိက္ သည္။ ဗင္နီဇြဲလား သံအမတ္ႀကီး က သူ႔ဖန္ခြက္ကို လက္တစ္ဆံုးေျမႇာက္သည္။ သူ႔ပံုက ရယ္စရာ ႀကီးျဖစ္ေန၏။ သူ႔ ဘက္လွည့္ ေခါင္း ညိတ္ျပၿပီး ...
"သံအမတ္ႀကီး ... ခင္ဗ်ား" ဟု ေျပာရင္း တစ္ဆက္တည္းတြင္ အခန္းေထာင့္မွ လူေသေကာင္ႏွင့္ တူသည့္ သ႑ာန္တစ္ခု ဆီသို႔ ဦးတည္ၿပီး ...
"ႏိုင္ငံျခားေရး ၀န္ႀကီး ... ခင္ဗ်ား၊ ၾကြေရာက္လာၾကတဲ့ မင္းပရိသတ္မ်ား ခင္ဗ်ား၊ ခုလို ေန႔ထူး ေန႔ျမတ္ျဖစ္တဲ့ ဗင္နီ ဇြဲလား အမ်ိဳးသားေန႔မွာ ဗင္နီဇြဲလား သမၼတႀကီး လူစင္ခ်ီအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ဆုေတာင္း ပတၳနာ ျပဳ လိုက္ပါတယ္"

အားလံုး ဖန္ခြက္ေျမႇာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ သံေယာင္လိုက္ကာ ဆုေတာင္းလိုက္ၾကသည္။ အလြန္ မုန္းသည့္ ရွမ္ပိန္ကို ကၽြန္ေတာ္ ႀကိတ္မွိတ္ မ်ိဳခ်လိုက္ရ၏။
ကိုလံဘီယာ သံအမတ္ႀကီး ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ေလွ်ာက္လာသည္။ သူက ႏွစ္ခုတြင္ နာမည္ႀကီးသူ။ အာပုပ္ေစာ္ နံျခင္းႏွင့္ အသိဥာဏ္ ထံုထိုင္းျခင္း ျဖစ္၏။ မတ္တတ္ျပတင္းေပါက္ႀကီးမ်ား ရွိရာသို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေရွာင္ထြက္ သြား သည္။ လူေတြက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ လမ္းဖယ္ေပးၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္တြင္ ပုလိပ္ေရာဂါေတြ ကပ္ပါ လာသည့္ အလား။

ဧရာမ ဆင္၀င္ႀကီးေအာက္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ ရပ္ေနလိုက္သည္။ ေလေအးကေလး တျဖဴးျဖဴးႏွင့္။ စံပယ္နံ႔၊ ခတၱာနံ႔ သင္းပ်ံ႕ပ်ံ႕ ေမႊးျမေန ၏။ သစ္ပင္တို႔တြင္ မေကာင္းေသာ အနံ႔အသက္ မရွိၾကေပ။ အဲ ... သည္လိုေတာ့လည္း မဟုတ္ေသး ဘူး ထင္ပါရဲ႕။ မေလးရွားတြင္ သူတို႔စားသည့္ အသီးတစ္မ်ိဳး ရွိသည္။ ဘာတဲ့ ... ဒူးရင္းသီး။ ဒါေပမယ့္ ဒူးရင္းသီး က စကားမေျပာတတ္လုိ႔ ခံသာ ပါေသး၏။
သည္ သံအမတ္ႀကီး၏ ေဂဟာတြင္ ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳက္တာဆို၍ ပန္းၿခံတစ္ခုသာ ရွိသည္။ ပန္းမ်ိဳးစုံ ပြင့္သည့္ ပန္းၿခံထဲ တြင္ လူသြားလမ္းမ်ားကို ေက်ာက္ျဖဴသား ခင္းထားသည္။
အုတ္နံရံ အျမင့္ႀကီးမ်ားေပၚသို႔ မားမားမတ္မတ္ ထုိးထြက္ေနသည့္ ေတာင္ထိန္းပင္မ်ားႏွင့္ ပနံရလွ သည္။ မီးေမာင္းႀကီးမ်ား ထုိးထားသျဖင့္ ပန္းၿခံရႈခင္းကို လင္းလင္းက်င္းက်င္း ျမင္ေနရ၏။ တစ္ေနရာတြင္ အေစာင့္စစ္သား တစ္ေယာက္ စက္ေသနတ္ကို လြယ္လ်က္ ရပ္ေန၏။ စန္ကာလို ႏိုင္ငံကေလး၏ သရုပ္ သကန္ ျဖစ္ ပါသည္။ အလွအပႏွင့္ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္မႈ ေရာေထြးေနသည့္ ႏိုင္ငံ။
ကၽြန္ေတာ့္ ေနာက္ဘက္ မွ တီးတိုးစကားသံမ်ား ၾကားလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ၿဗိတိသွ် သံအမတ္ႀကီး ၏ ရယ္သံ။ သူ႔ဟာသ ကို သူ႔ဘာသာသူ ျပန္ရယ္တတ္သူ။

"သံအမတ္ႀကီးက ၀ီစကီႀကိဳက္တတ္မွန္း ကၽြန္ေတာ္ ခုမွ သိရလို႔ပါ"
လွည့္ၾကည့္ လိုက္ေတာ့ အိမ္ရွင္သံအမတ္ႀကီး။ လက္ထဲတြင္ ၀ီစကီခြက္ ကိုင္လ်က္။ ကၽြန္ေတာ္ ခြက္ခ်င္း လဲလိုက္သည္။
"ကၽြန္ေတာ္ အေႏွာင့္အယွက္ ေပးသလိုမ်ား ျဖစ္သြားသလား မသိဘူး"
"မျဖစ္ပါဘူး ... ခင္ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္လဲ နားၿငီးလို႔ အျပင္ ထြက္လာတာပါ"
သူက လွ်ိဳ႕၀ွက္ဆန္းၾကယ္ အၿပံဳးမ်ိဳး ၿပံဳးၿပီး ...
"ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ကိုလံဘီယာအုပ္စုကို ဆုိလိုတာလား သံအမတ္ႀကီး၊ စိတ္ပ်က္စရာ ေကာင္းတာ ေတာ့ အမွန္ ပဲဗ်ိဳ႕"
သူက ျပဇာတ္ဆန္ဆန္ သက္ျပင္းခ်ၿပီး ...
"ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုး သံေရးတမန္ေရးမွာ အံတိုေနၾကၿပီပဲ၊ အလိုအထိုက္ လုပ္ၾကတာေပါ့ ခင္ဗ်ာ"

သူက ကၽြန္ေတာ့္ တုံ႔ျပန္မႈကို ေစာင့္ေနဟန္ တူသည္။ ကၽြန္ေတာ္က အေသးအဖြဲ ကိစၥေတြ ေျပာ ခ်င္စိတ္ မရွိသည္ႏွင့္ ခပ္မဆိတ္ ေနလိုက္၏။ သူ ျမန္ျမန္ ျပန္ထြက္သြားေစခ်င္ၿပီ။ စိတ္ပ်က္ စရာ ေကာင္းလုိက္ သည့္ျဖစ္ျခင္း။ သူ က ျပန္လွည့္ မသြားဘဲ ...
"ကၽြန္ေတာ္ သံအမတ္ႀကီးနဲ႔ စကားနည္းနည္း ေျပာခ်င္လို႔ပါ၊ ဒီညေနၾကားရတဲ့ ေကာလဟလက သိပ္မနိပ္ဘူး ခင္ဗ်ာ"
"ဟုတ္လား"
သံအမတ္ႀကီး က သံရုံးမိသားစုေတြနဲ႔ သိပ္အေရးမႀကီးတဲ့ ၀န္ထမ္းေတြ ျပန္ပို႔ဖို႔ စဥ္းစားေနတယ္ ဆို"
ကၽြန္ေတာ္ ေထာင္းခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္လူေတြ ေသာက္သံုးမက်ပံုကေတာ့ ကမ္းကုန္ ေအာင္ပင္။ သူတို႔ ပါးစပ္ေတြ ကို ဘယ္လို ပိတ္ရပါ့မလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ေဒါပြ သြားမွန္း သူရိပ္မိသြား သည္။ ေတာင္းပန္ သည့္ေလသံျဖင့္ ...
"ဒီလိုပါပဲဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြဟာ တစ္ေလွတည္းစီးေတြပါ၊ ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာလဲ အတူတူပါပဲ"

သူေျပာသည္မွာ မွန္ပါသည္။ ေန႔လယ္ကမွ ရုံးတြင္း လွ်ိဳ႕၀ွက္အစည္းအေ၀း လုပ္သည္။ ညေနပိုင္း တြင္ သံရုံးတကာ ကို သတင္းပ်ံ႕ေနၿပိ။ စန္ကာလို အစိုးရအဖြဲ႕သို႔လည္း ေရာက္ေနေလာက္ၿပီ။ မိန္းမေတြ။ လွ်ာအရိုး မရွိတဲ့ မိန္းမေတြဆီက ထြက္ျခင္း ျဖစ္၏။ အိမ္က မိန္းမကို ရုံးကကိစၥ ျပန္ေျပာ သည့္ ေသာက္က်င့္ ဘာျဖစ္လို႔ သူတို႔ တြင္ ပါေနသည္ မသိ။ ေကာင္းကင္တြင္ စာေရးျပျခင္းလို ျဖစ္မည္ကို သင္းတို႔ မသိၾက။
သူ႔ကို ရိုင္းရာ မက်ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ေအးစက္စက္ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။
"ကၽြန္ေတာ္ ဒီကို အေမရိကန္ သံအမတ္အျဖစ္နဲ႔ ေရာက္လာတာ တစ္ပတ္ပဲ ရွိေသးတယ္ဆုိတာ တဆိတ္ မေမ့ၾကဖို႔ပါပဲ၊ ကၽြန္ေတာ့္ အထက္တန္း သံအရာရွိေတြနဲ႔ အစည္းအေ၀း လုပ္ပါတယ္။ စစ္သံမွဴးနဲ႔ လံုၿခံဳေရး တာ၀န္ခံ လဲ ပါပါတယ္။ အေျခအေနအားလံုးကို သံုးသပ္ၿပီး ဘာလုပ္သင့္ တယ္ဆိုတာ ဆံုးျဖတ္ရမွာပါ၊ သံအမတ္ႀကီး ေျပာ သလို ျပန္ပို႔ဖို႔ကိစၥ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ မဆံုးျဖတ္ရ ေသးပါဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီ သတင္း ဟာ ေကာလာဟလ သက္သက္ပါ"
"ကၽြန္ေတာ္ သေဘာေပါက္ပါတယ္၊ သံတမန္စကားမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ တဲ့တိုး ကၽြန္ေတာ္ ေျပာပါရေစ လား"

"ဟုတ္ကဲ့၊ ေျပာပါ"
ခန္းမႀကီးထဲ မွ ရယ္သံေတြ အျပင္သို႔ လွ်ံထြက္လာသည္။
သူက ကၽြန္ေတာ့္လက္ေမာင္းကို ဆြဲၿပီး ...
"ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ပန္းၿခံထဲ ေလွ်ာက္ၾကရေအာင္လား"
သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေလွကားထစ္မ်ားအတုိင္း တြဲဆင္းသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အသားကို လာထိ လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ မႀကိဳက္တတ္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လက္ေမာင္းကို သူ႔လက္ထဲမွ ျပန္ရုပ္လုိက္သည္။ သိပ္ညင္ညင္ သာသာေတာ့ မဟုတ္။ ၿပီးေတာ့ ယွဥ္လ်က္ ေလွ်ာက္သြားသည္။
သူ စကားစ၏။

"ခင္ဗ်ားဟာ အေတြ႕အႀကံဳမ်ားၿပီး ဗဟုသုတ ၾကြယ္၀တဲ့ လူတစ္ေယာက္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္ ထားတယ္ ဆီေညာ္ ပီယာဘိုဒီ၊ ခင္ဗ်ား စပိန္စကား ေျပာပံုကလဲ စပိန္ဘာသာ ပ်က္စီးေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏိုင္ငံသား တစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ အားက်စရာပါပဲ၊ ခင္ဗ်ားလိုလူဟာ အေမရိကန္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ရွားပါတယ္"
"ခင္ဗ်ား သံတမန္စကား မေျပာဘူးဆို"
အလင္းေရာင္မွိန္မွိန္တြင္ သူၿပံဳးသည္။
"ဟုတ္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာ ရင္ထဲ ရွိတဲ့အတုိင္း ေျပာတာပါ၊ ကဲ ... ကၽြန္ေတာ္ လိုရင္းေျပာမယ္၊ ႏိုင္ငံျခားေရးဌာန လုပ္သက္နဲ႔ အရည္အခ်င္းေၾကာင့္ ခင္ဗ်ား သံအမတ္ရာထူးနဲ႔ ထြက္ရတာ ဒါ ပထမဆံုး ထင္တယ္"
"မွန္ပါတယ္"
"ကၽြန္ေတာ္ သံအမတ္လုပ္သက္ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ၿပီ၊ အင္း ... ဒီလို ဇနပုဒ္တိုင္းျပည္ အစုတ္ ပလုတ္မွာ လာၿပီး ေသာင္တင္ေနတာ ကေတာ့ တစ္ပိုင္းေပါ့ဗ်ာ"
သူ ကၽြန္ေတာ့္ကို ငဲ့ၾကည့္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဆီက သနားၾကင္နာမႈကို ရလိုရျငား ေမွ်ာ္လင့္ေနသ လားမသိ။ ဘာမွ မရ မွန္း သိသြားပံုရသည္။ သူ စကားဆက္၏။

"ဝါရင့္ သံတမန္တစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ လူသစ္ေတြကို အႀကံေပးဖို႔ လုိတယ္လို႔ ကိုယ့္စရိတ္ ကိုယ္စားၿပီး ယံုၾကည္ တယ္ဗ်"
ကၽြန္ေတာ္ကမေတာင္းခံ ဘဲ ခင္ဗ်ားအၾကံေပးမယ္ေပါ႔ ဒီလိုလဲမဟုတ္ေသးဘူးဆီေညာ္၊ ကၽြန္ေတာ္ေထာက္ျပ မွာက ခင္ဗ်ား သံရုံးအမႈထမ္းေတြ၊ မိသားစုေတြျပန္ပို႔ရင္ျဖစ္လာမယ္႔ အက်ဳိးသက္ေရာက္မႈကိုၾကည္႔ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာ တာ။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာၿပီးပဲ၊ မဆုံးျဖတ္ရေသးပါ ဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္သံျပတ္ျဖင္႔ ေျပာလိုက္သည္။ မွန္ပါတယ္ ဆီေညာ္၊ ကၽြန္ေတာ္ေျပာမယ္႔ ကိစၥကို နားေထာင္ပါဦး အဲဒီလိုလုပ္လိုက္ျခင္းအားျဖင္႔ သက္ေရာက္ လာမယ္႔ ျဖစ္ႏိုင္ေျခေတြကို ၾကည္႔ရေအာင္၊ သုံးခုျဖစ္လာႏိုင္တယ္၊ တစ္၊ တျခားသံရုံးေတြကိုပါ ကူးစက္ သြားႏိုင္တယ္၊ အထူးသျဖင္႔ ခင္ဗ်ားတို႔ အစိုးရက စန္ကာလုိကို အကူအညီေတြ ေပးေနခ်ိန္မွာ။

သူခဏရပ္သြားၿပီးမွ အဲကၽြန္ေတာ္သိၿပီ၊ ခင္ဗ်ား မီးရွဴးမီးပန္း လႊတ္မလို႔ား ဆီေညာ္ ဒီမွာ အႏၱရာယ္သိပ္မ်ားတဲ႔ အေျခအေန ကိုျပၿပီး အကူအညီေတာင္းရေအာင္ ခင္ဗ်ားတို႔ လႊတ္ေတာ္အမတ္ေတြကို စည္းရုံးမလို႔လား။
ေသေတာ႔မွာ ပဲ ေတာ္ေတာ္ရႈပ္သည္္္႔ုငနဲပါလား။ သူ ကၽြန္ေတာ္႔ကို အကဲခတ္ရင္း စိုက္ၾကည္႔ေနသည္။ သူ ဘာစုိးရိပ္ေနသည္ကို ကၽြန္ေတာ္သိၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္သံရုံးသူ သံရုံးသား ေတြ ျပန္ပို႔ဖို႔အမိန္႔ေပးလိုက္လွ်င္ အီတလီ သံအမတ္ ကလည္း လိုက္လုပ္မည္။ ပထမစစ္ သံမႈးပါသြားလွ်င္ သူႏွင္႔တြဲေနသည္႔ စစ္သံမႈးကေတာ္ ေရာမသို႔ ပါ သြားမည္။ ဒါကို သူေတြး ပူေနျခင္းျဖစ္၏။
ကၽြန္ေတာ္အဲဒီလို လုပ္ျဖစ္ရင္လဲ အဲဒါေၾကာင္႔ မဟုတ္ပါဘူး ကၽြန္ေတာ္႔လူေတြရဲ႕ အသက္အႏၱရာယ္ေၾကာင္႔ လုပ္တာျဖစ္ မွာပါ သူစိတ္ပ်က္သြားပုံရ၏။ စကားဆက္သည္။ ဒုတိယအခ်က္ကေတာ႔ တုိင္းသူျပည္သားေတြ စိတ္ဓာတ္ ပ်က္ျပားေအာင္ လုပ္သလိုျဖစ္မယ္၊ အစိုးရဝန္ထမ္းေတြလဲ က်ီးလန္႔စာစား ျဖစ္ကုန္မယ္၊ တိုင္းျပည္ရဲ႕ စီးပြား ကုန္သြယ္ေရးကိုပါ ထိခိုက္လာႏိုင္တယ္။ သုံးအဲဒီလို လုပ္လုိက္ျခင္းအားျဖင္႔ သူပုန္ေတြ အားတက္ လာႏိုင္ တယ္။

လမ္းခ်ဳိးတစ္ခုေရာက္ေတာ႔ လက္နက္ကိုင္အေစာင္႔တစ္ေယာက္က အေလးျပဳသည္။ ဆက္ေလွ်ာက္ရင္း သူေျပာ သည္။
အဓိကေျပာခ်င္တာကေတာ႔ တျခားဘယ္သံအမတ္မွ ဒီကိစၥကို ဒါေလာက္အေလးအ နက္မထားၾကဘူး၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဗားဂတ္စ္ ဟာ သူပုန္ေတြကို ေကာင္းေကာင္းႏွိပ္နင္းႏိုင္တဲ႔ အေျခအေနမွာရွိတယ္၊ ဒါကလဲ အေမရိကန္ အကူအညီေၾကာင္႔ပဲေလ။
ေန႔ေရာညပါ စစ္တပ္ကို အသင္္႔အေနအထားနဲ႔ခ်ထားရတဲ႔ တိုင္းျပည္ကို သာမန္အေျခ အေနပါ အႏၱရယ္ မရွိေသးပါဘူးလို႔ ဘယ္လုိေျပာႏိုင္မွာလဲ ေနာက္ခင္ဗ်ားေမ႔ေနသလား က်ဳပ္တို႔ အေမရိကန္ေတြကုိ သူပုန္ က ပစ္မွတ္လုပ္ထားတာ ဘာလုပ္ရင္ဘာျဖစ္မယ္ဆိုတာ က်ဳပ္တြက္ထားၿပီးသား ခင္ဗ်ားအတြက္ က်ဳပ္ကသံအမတ္ အသစ္ က်ပ္ခၽြတ္ေပါ႔ ဒါေပမယ္႔ ဟာဗာနာသံရုံးမွာ က်ဳပ္လုပ္လာတာ ၁၉၅၉ ခုႏွစ္ကတည္းက ဆုိတာလဲ မေမ႔နဲ႔ဗ်ာ။

ဟုတ္လား အင္း တူေတာ႔အတူဘူးဗ် တူတာေတြ အမ်ားႀကီးပါ၊ နီကာရာဂြာကိစၥပဲ ၾကည္႔ေလ အိမ္ႀကီးဆီသို႔ တစ္ပတ္ျပန္ေရာက္လာသည္။ အတြင္းဘက္မွာ ဂီတသံအျပင္သို႔ ပ်ံ႕လြင္႔လာ၏။
အင္းေလ အေမရိကန္က ဒီအစိုးရကို အကူအညီအမ်ားဆုံး ေပးေနေတာ႔ ခင္ဗ်ားက ကၽြန္ေတာ္တို႔ထက္ သတင္း အခ်က္အလက္ေတြ ပိုရမွာေပါ႔ ဒါေပါ႔ဗ်ာ ဒီသတင္းအခ်က္အလက္ ေတြေပၚမွာ အေျခခံၿပီး ကၽြန္ေတာ္ တို႔လႈပ္ရွားရမွာေပါ႔ ေနာက္တစ္ခါခင္ဗ်ားကို သူမ်ား ေတြထက္ ဦးေအာင္အသိေပးပါ႔မယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ျဖစ္ရင္လဲ မသိမသာျဖည္းျဖည္းခ်င္း ပို႔မွာပါ၊ ဘာေၾကည္ခ်က္မွ မထုတ္ျပန္ဘူး။
သူက ကၽြန္ေတာ္ႏွင္႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ရပ္လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္႔ထက္ ေခါင္းတစ္လုံး ပိုနိမ္႔၏။

မ်က္ႏွာမသာမယာ နဲ႔ တစ္စုံတစ္ရာေျပာဖို႔ ဟန္ျပင္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္က အခြင္႔အေရးမေပးေတာ႔ဘဲ။
ဒီမယ္သံအမတ္ႀကီး ကၽြန္ေတာ္ဒီကိုေရာက္လာတာ တစ္ပတ္ပဲရွိပါေသးတယ္၊ ၿပီးေတာ႔ ဝါရင္႔သံအမတ္ႀကီးလဲ မဟုတ္ေသး ပါဘူး၊ ဒါေပမယ္႔ ခင္ဗ်ားကို ကၽြန္ေတာ္အႀကံေပးပါရေစ၊ ခင္ဗ်ားရဲ႕စီးပြားေရးသံမႈး ဆီေညာ္ေဘာ႔ဂ္ ဟာ ဒီမွာရွိေနတဲ႔ သံတမန္ေလာကကို ေဆးေျခာက္နဲ႔ ကိုတင္းျဖန္႔ေနတယ္။ မူးယစ္ေဆးဝါး ေမွာင္ခို လုပ္ေနတယ္၊ အဲဒါခင္ဗ်ားမသိဘူး ဒီအတြက္ ခင္ဗ်ားေရာ ခင္ဗ်ားအစိုးရပါ သိကၡာက်ေနတယ္၊ အဲဒီအတြက္ တစ္ခုခု လုပ္ဖို႔ ခင္ဗ်ားကို ကၽြန္ေတာ္အႀကံေပးတယ္၊ ေပ်ာ္စရာညခ်မ္းအတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္၊ ဂြတ္ႏိုက္ ။
သူငိုင္ၿပီး က်န္ရစ္ခဲ႔သည္။ ကၽြန္ေတာ္ထြက္လာခဲ႔၏။ ရင္ထဲတြင္ ေပါ႔သြားသည္။ ဗင္နီဇြဲလားႏွင္႔ အေမရိကန္ ဆက္ဆံေရး တိုးတက္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ မလုပ္ႏိုင္ပါ။ သည္ကိစၥက ဗင္နီဇြဲလားက အေမရိကန္ သံအမတ္၏ အလုပ္ျဖစ္ ပါသည္။

ဆက္ရန္
.