အဏၰဝါစိုးမိုး ၏ သေဘၤာသားေလာက မႈခင္းမ်ား, အပိုင္း (၆)

စားပဲြထုိးကုိ ဓားျဖင့္ထုိးရန္ လုိက္သည့္သေဘၤာသား

ဂရိလုိင္းသေဘၤာေပၚမွာျဖစ္ခဲ့သည့္ မႈခင္းျဖစ္သည္။ ဂရိကပၸတိန္ႏွင့္ ဂရိလူမ်ိဳး စားပဲြထုိးတုိ႔ သည္ ျမန္မာသေဘၤာသားေတြ ကုိ ေငြ၀ယ္ကၽြန္လုိသေဘာထားၿပီး အစာေရစာ၀ေအာင္ မေကၽြး သည့္ ျပ ႆနာက စခဲ့သည္။ သေဘၤာကုမၸဏီသည္ ဂရိသေဘၤာသားတစ္ေယာက္လွ်င္ ရိကၡာေငြ တစ္ေန႔ကုိ ၇ ေဒၚလာခြင့္ျပဳေသာ္လည္း ျမန္မာသေဘၤာသားတစ္ောက္ကုိ ၄ ေဒၚလာသာ ခြင့္ျပဳ သည့္အတြက္ ဂရိလူမ်ိဳး ကပၸတိန္ႏွင့္ စားပဲြထုိးတုိ႔က ျမန္မာေတြကုိ မေသရံုေကၽြးၿပီး ကၽြဲႏြားေတြကုိ ခုိင္းသလုိ ခုိင္းေစေတာ့သည္။
ျပင္သစ္ႏုိင္ငံ ဆိပ္ကမ္းၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕မွာ ကုန္ခ်ရန္ ေက်ာက္ခ်ၿပီး ေစာင့္ဆုိင္းေနစဥ္ ျပႆနာတက္ၿပီး အမႈျဖစ္ဖုိ႔ ဇာတ္လမ္းစလာေတာ့သည္။ တတိယအရာရွိ ျမင့္ဟန္သည္ မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္ၿပီး ေပါက္ ကဲြသည္။ သေဘၤာ၏ တက္မစင္၏ နံရံကုိ ပိတ္ကန္သည္။ စားပဲြကုိ လက္သီးျဖင့္ထုသည္။ ကပၸတိန္က တက္မစင္ကုိ တက္လာၿပီး ဟန္ျမင့္ကုိ ေဟာက္ေမး ေမးသည္။

" မင္း ဘာျဖစ္ေနတာလဲ၊ "
" ဘာျဖစ္ေနတာျမင္လုိ႔လဲ "
" နင္တုိ႔ ျမန္မာေတြကုိ ေရပဲတုိက္ထားဖုိ႔ ေကာင္းတယ္ "
ကပၸတိန္က ဒီလုိေျပာလုိက္တဲ့စကားသည္ ဟန္ျမင့္ကုိ နားလည္မႈ လဲြသြားေစသည္။ အဲဒီေန႔က ျမန္မာ သေဘၤာသားေတြ ကုိ အရက္ထုတ္ေရာင္းသည္။ ဟန္ျမင့္တုိ႔ အရက္၀ယ္ေသာက္ၿပီး မူးၾက သည္။ မူးလာသည့္ အခါ မေက်နပ္တာေတြ ေပါက္ကဲြေတာ့သည္။ ဒီသေဘၤာမွာ ျမန္မာသေဘၤာသားကုိ အရက္မေရာင္းရလုိ႔ အမိန္႔ထုတ္ထားသည္။ ဒီေန႔ေတာ့ အလုပ္ပင္ပန္းၾက လုိ႔ဆုိၿပီး အရက္ထုတ္ေရာင္းသည္။ ကပၸတိန္က ဒါကုိ ရည္ရြယ္ၿပီး အရက္တုိက္ဖုိ႔မေကာင္း၊ ေရပဲ တုိက္ထားဖုိ႔ေကာင္းတယ္လုိ႔ေျပာလုိက္မိတာျဖစ္သည္။ အဲဒါကုိ ဟန္ျမင့္က နားလည္မႈ လဲြမွားသြား သည္။ မစြန္းရင္းက ရွိထားေတာ့ ကန္စြန္းခင္းက ၿငိသြားေတာ့သည္။

" ေအးေပါ့၊ က်ဳပ္တုိ႔ ျမန္မာေတြကုိ ေရပဲတုိက္ထားၿပီး ရိကၡာေငြေတြကုိ ခင္ဗ်ား အိတ္ထဲခ်ည္းထည့္ ေပါ့ "
ဂရိကပၸတိန္ သည္ အႀကီးအက်ယ္ရွက္သြားၿပီး ဟန္ျမင့္ကုိ ေပြ႕ခ်ီကုိင္ေျမွာက္ၿပီး ၾကမ္းျပင္ မွာ ေပါက္ခ်လုိက္သည္။ ဟန္ျမင့္ သည္ သြားသံုးေခ်ာင္းက်ိဳးသြားၿပီး ေသြးအုိင္ထဲမွာ သတိလစ္ၿပီး လဲ က်ေနေတာ့ သည္။ ဟန္ျမင့္ႏွင့္ အတူ တာ၀န္က်ေနသည့္ ျမန္မာသေဘၤာသားက ေျပးဆင္းလာၿပီး သတင္းပုိ႔ လုိ႔ ျမန္မာသေဘၤာသား အားလံုး အိပ္ရာက ထလာၾကၿပီး ဟန္ျမင့္ကုိ ေပြ႕ထူၾကသည္။ ျပင္သစ္ႏုိင္ငံ ဆိပ္ကမ္း အာဏာပိုင္ကုိ ဖုန္းဆက္ေခၚၿပီး ဟန္ျမင့္ကုိ ေဆးရံုတင္လုိက္ၾကသည္။

ဒီကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ျမန္မာသေဘၤာသားေတြက မေက်နပ္လုိ႔ ဂရိကပၸတိန္ကုိ ဆႏၵျပရန္ သေဘၤာ သားထမင္းစားခန္း မွာ စုရံုးတုိင္ပင္ၾကသည္။ ျမန္မာသေဘၤာသားေတြကုိ တပည့္သားလုိ သေဘာ မထားဘဲ ေသြးထြက္သံယုိျဖစ္ေအာင္ ႏွိပ္စက္သည့္ ကပၸတိန္ႏွင့္အတူ သေဘၤာတစ္စီးတည္းမွာ အမႈမထမ္း လုိေတာ့ပါ။ ကပၸတိန္ကုိ အလုပ္ျဖဳတ္ခ်င္ ျဖဳတ္၊ မျဖဳတ္လွ်င္ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ ျမန္မာသေဘၤာသား ၁၇ ေယာက္ကုိ အလုပ္ျဖဳတ္ ပါ။ ယခုအခ်ိန္ကစၿပီး ျမန္မာသေဘၤာသားေတြ အားလံုး ဆႏၵျပေနပါၿပီဟု စာေရးၿပီး ဆိပ္ကမ္းအာဏာပုိင္ ကုိ ေပးလုိက္ၾကသည္။
ဒီကိစ ၥႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး သေဘၤာကုမၸဏီသည္ ခ်က္ခ်င္းအေၾကာင္းမျပန္ဘဲ အခ်ိန္ဆဲြေနသည့္ အတြက္ သေဘၤာသား ထမင္းစားခန္း မွာ ျမန္မာသေဘၤာသားေတြ စုရံုးၾကၿပီး ေနာက္တစ္ဆင့္ ဘာဆက္လုပ္ၾကမလဲ တုိင္ပင္ေနၾကသည္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဂရိလူမ်ိဳးစားပဲြထုိးသည္ ျမန္မာေတြ အစည္းအေ၀းလုပ္ေနတာကုိ ရပ္ၾကည့္ေနၿပီး မထီေလးစား ဟန္ျဖင့္ လက္ပုိက္ရပ္ေနသည္။ ျမန္မာ သေဘၤာသားအရာရွိတစ္ေယာက္သည္ ဂရိစားပဲြထုိး ကုိ ေအာ္ေျပာလုိက္သည္။

" ေဟ့ေကာင္၊ ဒီမွာ ငါတုိ႔ အစည္းအေ၀းလုပ္ေနတယ္၊ နားမေထာင္နဲ႔ "
" နင္တုိ႔ ျမန္မာတလုိ ေျပာေနၾကတာ၊ ငါဘယ္လုိလုပ္ နားလည္မလဲ "
" နားလည္လည္ မလည္လည္ ထြက္သြား။ မင္းဒီမွာ ရပ္ေနတာကုိ မျမင္ခ်င္ဘူး "
" မသြားဘူး၊ ငါ့ဟာငါေနတာ၊ ဘာျဖစ္လဲ "
ျမန္မာသေဘၤာသားအရာရွီသည္ ခါးၾကားမွာ အၿမဲထုိးထားသည့္ အသြားဆယ္လက္မေလာက္ ရွည္သည့္ သားလွီးဓား ကုိ ဆဲြထုတ္ၿပီး စားပဲြထုိးကုိ ထုိးဖုိ႔လုိက္သည္။ စားပဲြထုိးသည့္ သူ႔ဆရာ ကပၸတိန္ဆီ ကုိ ေျပးၿပီးတုိင္သည္။ ဒီလုိလုပ္လုိ႔ ဒီလုိျဖစ္လာလွ်င္ ဒီလုိအေရးယူမည္ ဆုိၿပီး ေထာင္ ေခ်ာက္ ဆင္ ထားတာ ျဖစ္မည္။ ကပၸတိန္သည္ ျမန္မာသေဘၤာသားေတြရွိရာ ထမင္းစားခန္းကုိ ခ်က္ ခ်င္းေရာက္ ရွိလာသည္။ ျမန္မာအရာရွိကုိ ေကာက္ေမး ေမးသည္။

" မင္း ဘယ္လုိ ျဖစ္ေနတာလဲ၊ မေန႔ကလည္း ကုန္းပတ္ပထမအရာရွီကုိ ဆဲြထုိးတယ္၊ ဒီေန႔လည္း စားပဲြထုိးကုိ ဓားနဲ႕ထုိး ဖုိ႔ လုိက္တယ္၊ မင္း အလုပ္ျပဳတ္ခ်င္ၿပီလား "
" ဟုတ္တယ္ ျပဳတ္ခ်င္တယ္၊ ခင္ဗ်ားနဲ႔အတူ မေနဘူး၊ က်ဳပ္ကုိ အခုခ်က္ခ်င္း ျပန္ပုိ႔ "
" ေအး ပုိ႔မယ္၊ မင္းကုိ လက္ထိပ္ခတ္ၿပီး အခ်ဳပ္နဲ႔ ျပန္ပုိ႔မယ္၊ ငါအခုပဲ ရဲကုိ သြားေခၚမယ္ "
" သြားေခၚေခ်၊ နင့္အေဖရဲကုိ၊ ငါမေန႔ကတည္းက အထုပ္ျပင္ထားၿပီးၿပီ "
ကပၸတိန္ သည္ သေဘၤာေပၚက ဆင္းသြားၿပီး ဆိပ္ကမ္းအာဏာပုိင္ရံုးကုိသြားသည္။ မိမိ၏ သေဘၤာ က ျမန္မာအရာရွိ တစ္ေယာက္သည္ ဓားတ၀ငက့္၀င့္ျဖင့္ ရမ္းကားေနသည့္အတြက္ ရဲ အခ်ဳပ္ထဲ ထည့္ေပးပါရန္ သြားေျပာ သည္။ ဆိပ္ကမ္းအာဏာပုိင္က မေန႔က ျမန္မာသေဘၤာသား ေတြလာပုိ႔ထားသည့္ ရာဇသံကုိ ထုတ္ျပ လုိက္သည္။

" အဲဒီကိစၥကုိ အသာထားဦး၊ ခင္ဗ်ားကုိ အလုပ္ျဖဳတ္ေပးဖုိ႔ ေတာင္းဆုိထားတယ္ "
ကပၸတိန္သည္ ျမန္မာ့ရာဇသံကုိ ဖတ္ၾကည့္ၿပီး အႀကီးအက်ယ္တုန္လႈပ္သြားသည္။ သူတုိ႔ ဂရိလူမ်ိဳး ေတြသည္ အလုပ္ျပဳတ္မွာ ကုိ အလြန္ေၾကာက္ၾကသည္။ သူတုိ႔ႏုိင္ငံ၏ လူေနမႈအဆင့္အရ အလုပ္ မရွိ၊ ၀င္ေငြမရွိဘဲ တစ္လမေျပာႏွင့္ တစ္ပတ္ဆက္ရက္ေတာင္ မေနႏုိင္သည့္အတြက္ေၾကာက္တာ ျဖစ္သည္။ ျမန္မာေတြကေတာ့ တစ္ႏွစ္လုပ္စာ ကုိ သံုးႏွစ္ေလာက္ ထုိင္စားတာေတာင္ မကုန္ သည့္ အတြက္ အလုပ္ျပဳတ္မွာ မေၾကာက္ဘဲ မတရားဘူး ထင္လွ်င္ ခ်ဲလင္းေခၚေတာ့သည္။
အဲဒီျဖစ္စဥ္ မွာ ျမန္မာသေဘၤာသားေတြ ဘာမွမျဖစ္ဘဲ ဂရိလူမ်ိဳး ကပၸတိန္ႏွင့္ ကုန္းပတ္ပထမ အရာရွိတုိ႔ အလုပ္ျပဳတ္ၿပီး သေဘၤာက ဆင္းေျပးၾကရသည္။ အဲဒီအမႈမွာ ဂရိလူမ်ိဳးစားပဲြထုိးကုိ ဓား ျဖင့္ ထုိးဖုိ႔ လုိက္ခဲ့တာ ကၽြန္ေတာ္ အဏၥ၀ါစုိးမုိးပါ ခင္ဗ်ား။
မေကာင္းတာလုပ္လွ်င္ မေကာင္းတာျဖစ္မည္။ ေကာင္းတာလုပ္လွ်င္ ေကာင္းတာျဖစ္မည္။

ဂ်ပန္ႏုိင္ငံမွာ ေမာ္ေတာ္ဆုိင္ကယ္ခုိးသည့္သေဘၤာသား
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သေဘၤာသည္ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံက ထြက္လာၿပီး အေမရိကန္ ႏုိင္ငံကုိသြားရန္ ပစိဖိတ္ သမုဒၵရာႀကီး ကုိ ျဖတ္ေနၿပီျဖစ္သည္။ မေန႔ညက မေတာ္မုိးခ်ဳပ္မွ ဂ်ပန္ဆိပ္ကမ္းက ထြက္ခြာလာ သည္။ ဒီေန႔ နံနက္ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ရာက ႏုိးလာေတာ့ သေဘၤာႀကီး၏ ကုန္းပတ္ေပၚက ေမာ္ေတာ္ ဆုိင္ကယ္ စက္ႏိုးသံကုိ ၾကားေနရသည္။
နံနက္စာ စားေသာက္ၿပီးေတာ့ တာ၀န္က်အရာရွိထံမွာ သေဘၤာတည္ေနရာကုိ သိရေအာင္ တက္ မစင္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ တက္သြားသည္။ ရာသီဥတု သာယာေနသည့္အတြက္ သေဘၤာႀကီးသည္ ၿငိမ္ၿပီး တအိအိ ခုတ္ေမာင္းေန သည္။ တက္မစင္က တာ၀န္က်အရာရွိထံမွ သိခ်င္တာေတြ ေမးျမန္း ေတာင္းယူေနစဥ္ ကုန္းပတ္ေပၚ က ေမာ္ေတာ္ဆုိင္ကယ္ ခုတ္ေမာင္းေနတာ ၾကားေနရ သည္။ တက္မစင္ကေန ကုန္းပတ္ေပၚကုိ လွမ္းၾကည့္ လုိက္ေတာ့ တက္မကုိင္ သေဘၤာသားတစ္ ေယာက္သည္ ေမာ္ေတာ္ဆုိင္ကယ္ တစ္စီးကုိ အသားက် ခြစီးၿပီး ကုန္းပတ္ေပၚမွာ အသြားအျပန္ ေမာင္းႏွင္ေနတာ ေတြ႕ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္အံ့ၾသသြားသည္။ ဒီေမာ္ေတာ္ဆုိင္ကယ္ သေဘၤာေပၚကုိ ဘယ္ကေရာက္လာပါလိမ့္ဟု သိခ်င္လုိ႔ တာ၀န္က်အရာရွိ ကုိေမးၾကည့္ရသည္။

" ဒီေမာ္ေတာ္ဆုိင္ကယ္ ဘယ္ကေရာက္လာတာလဲ "
" အဲဒီေကာင္ေတြ ခုိးလာၾကတာေလ "
" ဟာ ဘယ္သူ႔ဟာကုိ ခုိးလာၾကတာလဲ "
" မသိဘူး၊ ဂင္းေဂြးနားမွာ လာရပ္ထားတဲ့ ဆုိင္ကယ္ကုိ ယူလာခဲ့ၾကတာ "
ဂင္းေဂြဆုိတာ သေဘၤာဆိပ္ခံေဘာက္တားေပၚကေန သေဘၤာေပၚကုိ တက္တဲ့ဆင္းတဲ့ သေဘၤာ ပုိင္ေလွကားကုိ ေခၚတာျဖစ္သည္။ ဒီေမာ္ေတာ္ဆုိင္ကယ္သည္ သေဘၤာႀကီး၏ အရိပ္ကုိခုိၿပီး သေဘၤာႀကီး ၏ ေလွခါးနားမွာ ရပ္ထားတာ ၾကာၿပီျဖစ္သည္။ ဆိပ္ခံတံတားမွာ ငါးလာမွ်ားေနသူေတြ ထဲက တစ္ေယာက္ ၏ ဆုိင္ကယ္ထင္ၿပီး ဂရုမစုိက္ဘဲ ထားခဲ့ၾကသည္။

ဒီေမာ္ေတာ္ဆုိင္ကယ္ကုိ ပုိင္ရွင္က တစ္ေန႔လံုးလည္း လာမယူ၊ တစ္ညလံုးလည္း လာမယူ၊ ႏွစ္ ရက္ခန္႔ၾကာေအာင္ ပုိင္ရွင္က လာမယူေသာအခါ ဒီဆုိင္ကယ္ကုိ သေဘၤာသားေတြ သတိထား ေစာင့္ၾကည့္လာသည္။ ဟြန္ဒါ ၁၂၅ အမ်ိဳးအစားျဖစ္သည္။ အေတာ္သစ္လြင္ေနေသးသည္။ ဆီတုိင္ကီ ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ ဆီတစ္၀က္ေလာက္ရွိေနသည္။
သေဘၤာထြက္မည့္ ညမွာေတာ့ သေဘၤာသားေတြက ဆိပ္ခံတံတားမွာ ငါးလာမွ်ားသူ တစ္ေယာက္ တစ္ေလ ရွိသလား ၾကည့္လုိက္သည္။ တစ္ေယာက္မွ မေတြ႕ရဘဲ ေမာ္ေတာ္ဆုိင္ကယ္ကုိသာ ေတြ႕ သျဖင့္ ညအေမွာင္ကုိ အသံုးျပဳၿပီး ေမာ္ေတာ္ဆုိင္ကယ္ကုိ သေဘၤာက ၀န္ခ်ီစက္ (ကရိန္း)ျဖင့္ မတင္ယူလာခဲ့ၾကေတာ့သည္ဟု ဆုိပါသည္။ သူတစ္ပါး ပုိင္ ပစၥည္းကုိ ပုိင္ရွင္မသိေအာင္ ယူလာတာဟာ ခုိးယူလာခဲ့တာျဖစ္သည္။

သေဘၤာသားေတြကေတာ့ ခုိးယူလာသည့္ ေမာ္ေတာ္ဆုိင္ကယ္ကုိ သေဘၤာႀကီး၏ ကုန္းပတ္ေပၚ မွာ ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္ စီးေနၾကေတာ့သည္။ မစီးတတ္ေသးသူေတြကလည္း အစီးသင္ၾက သည္။ ေမာ္ေတာ္ဆုိင္ကယ္ ကလည္း ေကာင္းလုိက္တာ လြန္ပါေရာ။ စက္ႏိႈးလုိက္လွ်င္ ၀ူးခနဲ ႏိႈး သည္။ တစ္စီးၿပီးေမာင္းၾကည့္ေတာ့လည္း စက္သံေတာင္ မၾကားရဘဲ ၿငိမ့္ၿပီး လိမ့္ေနသည္။ ဒီဆုိင္ကယ္မွာ ပုိင္ရွင္ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ မရွိလုိ႔ သေဘၤာက အမ်ားပုိင္ဟု သတ္မွတ္ထားၾက သည္။

အေမရိကန္ႏုိင္ငံကုိ ေရာက္သြားေသာအခါ ဒီဆုိင္ကယ္ ျပႆနာဇာတ္လမ္း စလာေတာ့သည္။  ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံ၏ ဆိပ္ကမ္းတစ္ခုကုိ ေရာက္ၿပီဆုိလွ်င္ သေဘၤာသားတုိ႔ ပုိင္ဆုိင္သည့္ ပစၥည္း ေတြကုိ တင္ျပ(ဒီကလဲယား) လုပ္ၾကရသည္။ ဒီေမာ္ေတာ္ဆုိင္ကယ္ကုိ ဘယ္သူပုိင္သလဲ ဆုိသည့္ ျပႆနာျဖစ္လာသည္။ ဒီဆုိင္ကယ္မွာ ပုိင္ရွင္ မရွိ ျဖစ္ေနသည္။ သေဘၤာပုိင္ဆုိင္ကယ္သေဘာ ျဖစ္သည္။
ဒီလုိလုပ္ လုိ႔ မရႏုိင္ပါ။ ေမာ္ေတာ္ဆုိင္ကယ္ျဖစ္ေနသည့္အတြက္ တစ္စံုတစ္ေယာက္က ပုိင္ဆုိင္ ေၾကာင္း နာမည္ခံေပး ရမည္ျဖစ္သည္။ အဲဒီလုိ ျဖစ္လာေတာ့ ေမာ္ေတာ္ဆုိင္ကယ္ကုိ ဆိပ္ခံတံ တားေပၚမွ သေဘၤာေပၚ ကုိ ဆဲြတင္ရာမွာ ၀န္ခ်ီစက္ေမာင္းေပးခဲ့ရသူ သေဘၤာသားက နာမည္ခံ လုိက္ရသည္။

ဒါနဲ႔ ၿပီးေရာလားဆုိေတာ့ မၿပီးေသးပါ။ ေမာ္ေတာ္ဆုိင္ကယ္၏ လုိင္စင္နံပါတ္၊ စက္၏နံပါတ္၊ ေမာ္ ဒယ္ ဆုိတာေတြ ကုိ စစ္ေဆးေဖာ္ျပရန္ ရွာေဖြေသာအခါ ဘာမွ မေတြ႕ရဘဲ စနစ္တက် ဖ်က္ဆီးထား တာေတြ႕ရွိ ရသည္။ အင္ဂ်င္နံပါတ္ကုိ ေက်ာက္စက္ျဖင့္ ပြတ္တုိက္ၿပီး ဖ်က္ထားတာ ေတြ႕ရသည္။ ဆိပ္ကမ္းအာဏာ ပုိင္က ေမးသည္။
" ဒီဆုိင္ကယ္ ဘယ္က ယူလာတာလဲ "
" ဂ်ပန္ႏုိင္ငံ က ယူလာတာပါ "
" ဂ်ပန္ကုိျပန္ပုိ႔ပါ၊ အေမရိကန္မွာ လံုး၀မခ်ပါနဲ႔ "
အေတာ္ေခါင္းခဲစရာျဖစ္သြားသည္။ ဒီေတာ့မွ ဒီဆုိင္ကယ္ကုိ ခုိးယူလာသူဟာ သူမဟုတ္ပါ၊ ငါ မဟုတ္ပါ ျဖစ္ကုန္ၾက သည္။ ဆုိင္ကယ္ကုိ ၀န္ခ်ီစက္ေမာင္းေပးသူ၊ ကူကုိင္ေပးသူ၊ ဆီျပည့္ေပး သူေတြ၊ တစ္ေယာက္ ကုိ တစ္ေယာက္ ထုိးခ်ရုိးခ်ကုန္ၾကသည္။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ အားလံုးမွာ တာ၀န္ရွိသည္။ ဂ်ပန္ျပည္ေရာက္ လွ်င္ သူ႔ေနရာမွာ ျပန္ထားလုိက္မည္ဟု သေဘာတူၾကသည္။

ဂ်ပန္ကုိေရာက္ေသာအခါ ေမာ္ေတာ္ဆုိင္ကယ္ကုိ သေဘၤာေပးက ျပန္ခ်ၿပီး သူ႔ေနရာမွာ ထားဖုိ႔ လုပ္သည္။ ဆိပ္ကမ္းအာဏာပုိင္အဖဲြ႕က သိသြားၿပီး တားျမစ္သည္။ ဘယ္က ေမာ္ေတာ္ဆုိင္ကယ္ လဲဟုေမးသည္။ အေၾကာင္းစံုေျပာျပရာ ဂ်ပန္ဆိပ္ကမ္းအာဏာပုိင္က ၿပံဳးသည္။ အင္ဂ်င္နံပါတ္ ဖ်က္ဆီးထားတာၾကည့္ၿပီး ေျပာသည္။
" ဒီေမာ္ေတာ္ဆုိင္ကယ္ပုိင္ရွင္ဟာ သူ႔အမိႈက္ကုိ ပစ္စရာေနရာမရွိလုိ႔ ခင္ဗ်ားတုိ႔ သေဘၤာအနီးမွာ လာပစ္သြားတာ "
ဒီေတာ့မွ သေဘာေပါက္ၾကေတာ့သည္။ ဂ်ပန္မွာ အဲဒီျပႆနာရွိ သည္။ ေမာ္ေတာ္ကား၊ ေမာ္ ေတာ္ ဆုိင္ကယ္ေတြကုိ ဖ်က္ဆီးခ သည္ အသစ္တစ္စီး ၀ယ္ခေလာက္နီးပါး ပုိင္ဆံေပးရသည္။ အဲဒီ ေတာ့ လုိခ်င္သူ ယူသြားႏုိင္ေအာင္ ပစ္ ထားခဲ့ၿပီး လစ္သြားၾကေတာ့သည္။

" အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘာလုပ္ရမလဲ "
" အခုေတာ့ ဘာလုပ္လုိ႔ ရေတာ့မလဲ၊ သူ႔ဟာသူေနတာကုိ ခင္ဗ်ားတုိ႔က သြားကုိင္တာကုိး။ ဂ်ပန္မွာ ခ်လုိ ႔မရေတာ့ဘူး၊ ျပန္ယူသြား၊ ပင္လယ္ထဲ ပစ္ခ်လုိက္ေပေတာ့။ ဆီေတြစင္ေအာင္ လုပ္ၿပီးမွ ပစ္ခ်၊ ေရထဲမွာ ဆီကြက္ႀကီး ျဖစ္ေပၚလာလုိ႔ ျပႆနာ တက္ေနဦးမယ္ "
အေတာ္ ဒုကၡေပးသည့္ ေမာ္ေတာ္ဆုိင္ကယ္ ျဖစ္သည္။ ေရထဲပစ္ခ်တာေတာင္ ေရထဲမွ ဆီကြက္ ႀကီး ျဖစ္ေပၚလာ လွ်င္ ဘယ္သေဘၤာက ပစ္ခ်တယ္ ဆုိတာကုိ ေစာင့္ၾကည့္ၿပီး ဓာတ္ပံုရုိက္ေနသည့္ ၿဂိဳလ္တုက သတင္းပုိ႔ လိုက္လွ်င္ ေဒၚလာသန္းႏွင့္ခ်ီၿပီး ဒဏ္ရုိက္ခံရမည္ျဖစ္သည္။ ေမာ္ေတာ္ဆုိင္ ကယ္ ခုိးမိသူေတြ မွတ္ေလာက္ သားေလာက္ေအာင္ ျဖစ္သြားၾကသည္။
မေကာင္းတာ လုပ္လွ်င္ မေကာင္းတာျဖစ္မည္။ ေကာင္းတာလုပ္လွ်င္ ေကာင္းတာျဖစ္မည္။

ေဒၚလာတစ္သန္းတန္ ကုိယ္ထိလက္ေရာက္မႈ

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သေဘၤာသည္ အေမရိကန္ႏုိင္ငံ၏ အေနာက္ဘက္ျခမ္းက ဆိပ္ကမ္းၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕၏ ဆိပ္ ကမ္းတစ္ခုမွာ ဆုိက္ကပ္ထားသည္။ ႏုိင္ငံျခားသေဘၤာႀကီးတစ္စီး ဆုိက္ကပ္ၿပီး ကုန္တင္၊ ကုန္ခ် လုပ္ၿပီဆုိလွ်င္ အနည္းဆံုး ငါးရက္မွ ခုနစ္ရ္ၾကာေလ့ရွိသည္။ အေၾကာင္းတစ္စံုတစ္ရာေၾကာင့္ ဆယ္ရက္ခန္႔ၾကာ သည့္ အခါမ်ိဳးလည္းရွိသည္။
ဒီအေၾကာင္းကုိ သိသည့္ အေမရိကန္အမ်ိဳးသမီးေတြ၊ ႏုိင္ငံျခားသေဘၤာႀကီးေတြေပၚ တက္လာၾက ေလ့ရွိသည္။ ဒီအမ်ိဳးသမီးေတြ သည္ ဆင္းရဲငတ္ျပတ္ေနလုိ႔ ျပည့္တန္ဆာလုပ္ၿပီး ေငြရွာဖုိ႔လာသူ ေတြ မဟုတ္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ ႏွစ္ခုျဖင့္ လာ သူေတြျဖစ္သည္။

အရက္ေသာက္ခ်င္လုိ႔၊ ကာမဆႏၵေျဖေဖ်ာက္ခ်င္လုိ႔ သေဘၤာေပၚတက္လာၾကတာ ျဖစ္သည္။ သေဘၤာသားေတြ သည္ အလုပ္ပင္ပန္း သူေတြျဖစ္လုိ႔ အပန္းေျပေအာင္ ဘီယာ၊ အရက္ေသာက္ ၾကသူေတြ ျဖစ္သည္လုိ႔ သူတုိ႔ နားလည္ထားၾကသည္။ မိသားစုနွင့္ ခဲြခြာေနရသူေတြျဖစ္လုိ႔ ကာမဆႏၵ ရွိေနသူေတြလုိ႔ သူတုိ႔ ယံုၾကည္ ထားၾကသည္။
ႏုိင္ငံျခားသေဘၤာႀကီးေတြေပၚ တက္လွ်င္ အရက္ေသာက္ရမည္။ သေဘၤာသားေတြႏွင့္ အတူအိပ္ရ မည္ဆုိ သည့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္၊ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ သေဘၤာကုိ လာၾကတာ ျဖစ္သည္။ ကုန္းေၾကာင္း ေလွ်ာက္လာတာ မဟုတ္။ လုိင္းကားစီးလာၾကတာ မဟုတ္၊ ကုိယ္ပုိင္ကားေတြျဖင့္ လာၾကတာျဖစ္ သည္။ သေဘၤာမထြက္မခ်င္း၊ သေဘၤာေပၚ မွာ ေနၾကေတာ့သည္။

သေဘၤာေပၚမွာ ေနသည့္ရက္ေတြမွာ အရက္ေခၚတုိက္သည့္ သေဘၤာသားႏွင့္ အတူအိပ္သည္။ သေဘၤာသားေတြ အတြက္ ခ်က္ျပဳတ္ထားသည့္ ထမင္းေတြ၊ ဟင္းေတြကုိ စားသည္။ ဒီအမ်ိဳးသမီး ေတြသည္ အစား ကုိ သိပ္ၿပီး မမက္၊ အေသာက္ကုိ မက္ၾကသည္။ သေဘၤာသားေတြ တည္ခင္းသည့္ ေဆးလိပ္ႏွင့္ အရက္ ကုိ ဖြာရိႈက္၊ ေသာက္သံုးၿပီး သေဘၤာသားေတြရဲ႕ အခန္းေတြမွာ စတည္းခ်ေနေတာ့သည္။
သူတုိ႔အုပ္စု ထဲမွာ ေသြးဆုိးသူတစ္ေယာက္တစ္ေလ ပါတတ္သည္။ မူးလာေသာအခါ အေျပာအဆုိ၊ အေန အထုိင္ မဆင္ျခင္ဘဲ ထင္ရာဇြတ္ေျပာ၊ ထင္ရာဇြတ္လုပ္တတ္သူ၊ ရမ္းကားသူ ပါတတ္သည္။ ထိန္းမႏုိင္ သိမ္းမရျဖစ္ေတာ့ သည္။ သေဘၤာေပၚမွာ ေလွ်ာက္သြားေနသည္။ သေဘၤာသားေတြရဲ႕ အခန္းေတြ ကုိ ေလွ်ာက္သြား၊ တံခါးဖြင့္ခုိင္းၿပီး အတင္း၀င္ထုိင္သည္။ ေသာ့ခတ္ထားသည့္ အခန္း ေတြ ကုိ ေျချဖင့္ ေဆာင့္ကန္ ဖြင့္ခုိင္းသည္။

အဲဒီလုိ ျဖစ္လာၿပီဆုိလွ်င္ တာ၀န္က်သေဘၤာသားက လုိက္ထိန္းေပးေနရသည္။ ေရထဲလိမ့္က် သြားမွာစုိး လုိ႔ ေစာင့္ၾကည့္ေပးေနရသည္။ ဒီအမ်ိဳးသမီး ေရထဲလိပ္မ့္က်ၿပီး ေသသြားလွ်င္ သေဘၤာ ကုိ အမႈပတ္ လာႏုိင္သည္။ အထူးသျဖင့္ ကန္႔သတ္နယ္ေျမျဖစ္သည့္ တက္မစင္ႏွင့္ စက္ခန္းကုိ မသြားေအာင္ တားျမစ္ရ သည္။ မူးေနသည့္အမ်ိဳးသမီးက တက္မစင္ကုိ တက္ၾကည့္ဖုိ႔ လုပ္သည္။ တာ၀န္က် သေဘၤာသားက သြားခြင့္မျပဳဘဲတားသည္။
အမ်ိဳးသမီး က အတင္းသြားမည္လုပ္သည္။ တာ၀န္က်သေဘာ္သားက တာ၀န္အရ တားျမစ္တာကုိ သူ႔ကုိ ေႏွာက္ယွက္သည္ဟုစြပ္စဲြသည္။ အေမရိကန္ႏုိင္ငံမွာ ျဖစ္ေနသည့္အတြက္ အရာရာတုိင္းကုိ လူ႔အခြင့္အေရး ဆိုတာနဲ႔ ဆက္စပ္ထားသည္။ ငါလုပ္ခ်င္တာ လုပ္မည္။ မည္သူမွ တားပုိင္ခြင့္မရွိ ဆုိသည့္ပံုစံျဖင့္ အတင္းအဓမၼရုန္းကန္ႀကိဳးစားသည္။ တာ၀န္က်သေဘၤာသားက ေတာင္းပန္လုိ႔ မရသည့္အခါ စိတ္တုိလာၿပီး တြန္းလားထုိးလားျဖစ္လာသည္။

အဲဒီလုိျဖစ္လာသည့္အခါ အေမရိကန္ အမ်ိဳးသမီးက နင္တုိ႔ ဘယ္ႏိုင္ငံက အေကာင္မွန္းမသိသူ  သည္ ငါကဲ့ သုိ႔ေသာ အေမရိကန္ႏုိင္ငံသူကုိ မထီေလးစား ဒီလုိလုပ္ရမလားဆုိသည့္ ပံုျဖင့္ တာ၀န္ က်သေဘၤာသားကုိ ပါးရုိက္ လုိက္သည္။
ပါးရုိက္ခံရသည့္ သေဘၤာသားကလည္း ျမန္မာလူမ်ိဳးျဖစ္ေနသည္။ ဒါမ်ိဳးလုပ္လုိ႔ကေတာ့ ဘာရ မလဲ ေရႊျမန္မာပဲ၊ ျမန္မာ့သတိၱကုိ ကမၻက သိေအာင္ ျပသည့္အေနျဖင့္ အေမရိကန္ အမ်ိဳးသမီးကုိ လက္သီးျဖင့္ ထုိးလုိက္ေတာ့ သည္။ အမ်ိဳးသမီး ဖင္ထုိင္လဲက်သြားသည္။

အမ်ိဳးသမီးသည္ ဖင္ထုိင္လဲက်သြားရာမွ ကုန္းထၿပီး ယုိင္ထုိး ယုိင္တုိင္ျဖင့္ ထေျပးသည္။ မူးေနသူ ျဖစ္လုိ႔ ေရထဲလိမ့္က်သြားလွ်င္ အမႈက ပုိႀကီးသြားႏုိင္သည္။ အမ်ိဳးသမီးသည္ သူ႔ အေပါင္းအသင္း ေတြရွိရာကုိ ေျပးသြားၿပီး သူလက္သီးျဖင့္ အထုိးခံရေၾကာင္း သြားေျပာသည္။ ၀ဲဘက္မ်က္လံုး ပိတ္ၿပီး ဖူးေရာင္ေနရာကုိ ျပသည္။ ရဲကုိ ဖုန္းဆက္ေခၚဖုိ႔လုပ္သည္။
ဒီေတာ့ မွ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ က ၀ုိင္း၀န္းေတာင္းပန္ရသည္။ ရဲကုိတုိင္ၿပီး အမႈဖြင့္ပါက အေမရိကန္မွာ အမ်ိဳးသမီးကုိ ကုိယ္ထိ လက္ေရာက္မႈျဖင့္ ေထာင္က်ႏုိင္သည္။ ရဲကုိ မတုိင္ရန္ ေခ်ာ့ရေတာ့သည္။ မ်က္စိတစ္ဖက္ ဖူးေယာင္ေန သည့္ အမ်ိဳးသမီးကုိ ရင္ခြင္ထဲမွာ အသာဆဲြသြင္းၿပီး တယုတယ ပြတ္ သပ္ေပးေနရသည္။

" ရဲကုိ မတုိင္ပါနဲ႔၊ သေဘၤာမွာရွိတဲ့ ေဆး၀ါးေတြနဲ႔ ကုသေပးပါ့မယ္။ သေဘၤာမထြက္မခ်င္း သေဘၤာေပၚမွာပဲေနပါ။ အရက္ လည္း ႀကိဳက္သေလာက္ေသာက္ပါ။ အိပ္ခ်င္တဲ့အခန္းမွာ ၀င္အိပ္ ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းမွာ လာအိပ္ လည္း ရ ပါတယ္၊ ရဲကုိ မတုိင္ပါနဲ႔ေနာ္ ေနာ္လုိ႔ "
ျမန္မာျပည္က ကုိယ့္မယားကုိေတာင္ ဒီလုိ တယုတယ တစ္ခါမွ် မျပဳစုခဲ့ဖူးပါ။ အခုျဖစ္လာ သည့္ ျပႆနာေၾကာင့္ ျမန္မာသေဘၤာသားေထာင္က်မည္စုိးလုိ႔ အေမရိကန္အမ်ိဳးသမီးကုိ ဖက္ၿပီး ႏွာသံ ေလးျဖင့္ ညဳေန ရသည္။
" ရဲကုိ မတုိင္ေစခ်င္ ရင္ ေလ်ာ္ေၾကးေပးပါ "
" ဘယ္ေလာက္ေပးရမလဲ ေျပာ "
အမ်ိဳးသမီးက လက္ညွိဳးတစ္ေခ်ာင္းေထာင္ျပသည္။ ဘယ္ေလာက္လဲ၊ ေဒၚလာတစ္ရာလား၊ တစ္ေထာင္ လား ေသခ်ာေအာင္ေမး ရသည္။

" ဘယ္ေလာက္လဲ ေျပာပါဆုိေန၊ တစ္ရာလား၊ တစ္ေထာင္ကေတာ့ မ်ားပါတယ္ကြယ္ "
" ႏုိး ... ၊ တစ္သန္း တစ္သန္း၊ ေဒၚလာတစ္သန္း "
ဘုရားတ လုိက္မိသည္။ အမ်ိဳးသမီးကုိ ရင္ခြင္ထဲက တြန္းထုတ္လုိက္မိေတာ့မတတ္ အလန္႔တၾကား ျဖစ္ သြားသည္။ ေနာက္မွ သတိရၿပီး တယုတယဖက္ကာ ေခ်ာ့ရေတာ့သည္။ ဖူးေရာင္ေနသည့္ မ်က္လံုးကုိလည္း အာေငြ႕ေလးျဖင့္ ၾကပ္ထုပ္ထုိးေပးရင္း ညဳရသည္။
" မျဖစ္ႏုိင္လုိ႔ပါ ညီမရယ္၊ အဲဒီေကာင္ေလးဟာ လစာေဒၚလာ ၁၅၀ ပဲရတဲ့ ကဒက္ပါ၊ အေမမုဆုိးမႀကီးကုိ လုပ္ေကၽြးေန တဲ့ ျမန္မာလူငယ္ေလးပါ၊ ေဒၚလာငါးရာေလာက္ယူပါေနာ္ ေနာ္ ေနာ္လုိ႔ "
"ျမန္မာ ဆုိလုိ႔ ေမတၱာရွိလုိ႔ ေလ်ာ့ေပးလုိက္မယ္၊ တစ္ေထာင္ မေလ်ာ့ဘူး၊ ေနာက္ထပ္ ေစ်းမဆစ္နဲ႔၊ ဒါေနာက္ဆံုးစကားပဲ "
လက္သီးထုိးခံရသည့္အတြက္ ေဒၚလာတစ္ေထာင္ ေလ်ာ္ေၾကးေပးရေတာ့မည္ျဖစ္သည္။ ေဒၚလာ တစ္သန္း မေပးရသည့္အတြက္ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ဟုေတးမိသည္။ ကပၸတိန္ကုိ တင္ျပေတာင္းဆုိရာ ခြင့္ျပဳသည္။ သေဘၤာသား ၏လစာေငြမွ နည္းနည္းစီ ျဖတ္ေတာက္ၿပီး ျပန္ျဖည့္သြားပါဟု အမိန္႔ ေပးသည္။

သေဘၤာသား ၏ လက္သီးျဖင့္ အထုိးခံရသည့္အတြက္ ေဒၚလာ တစ္ေထာင္ရသည္ဆုိသည့္သတင္း ကုိ ၾကားသည့္အခါ၊ သေဘၤာေပၚမွာ ရွိေနသည့္ အမ်ိဳးသမီးေတြက အထုိးခံခ်င္ပါသည္ဆုိၿပီး လာ ေရာက္ စာရင္းေပးၾကသည္။
" နင္ တုိ႔ကုိ လက္သီးနဲ႔ မထုိးဘူး၊ ငါထုိးခ်င္တာ ေျပာလုိက္ရမေကာင္းဘူးျဖစ္မယ္ "
လက္သီးသမား သေဘၤာသား၏ လစာကုိ တရား၀င္ ျဖတ္ေတာက္လုိ႔ မရသည့္အတြက္ လစဥ္ အေၾကြးေတာင္း သလုိ ယူေနရသည့္ အတြက္ စိတ္ပ်က္လာၿပီး ၾကာလာေတာ့ မေတာင္းပဲ ထားလုိက္ေတာ့သည္။ ကုိယ့္လူ ကုိလည္း ေနာင္မွာ ေဒါသမႀကီးဖုိ႔ ေမတၱာရပ္ခံထားရသည္။
မေကာင္းတာလုပ္လွ်င္ မေကာင္းတာျဖစ္မည္။ ေကာင္းတာလုပ္လွ်င္ ေကာင္းတာျဖစ္မည္။

ဆက္ရန္
.