ငယ္စဥ္ကရခဲ႔တဲ႔ "ဝ"တတ္ အေမရဲ႕အေမြ
ကၽြန္ေတာ္ က ေတာသား ပါ။ ကၽြန္ေတာ္႔အစ္ကို(၂)ေယာက္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က(၆) ႏွစ္ေလာက္ကြာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း မွာေနေတာ႔ အစ္ကိုႀကီးက အလယ္ တန္းေအာင္ၿပီးၿပီ။ အေမ႔ရဲ႕အျမင္က သူ႔သားေတြ အားလုံး ကို ျပည္ေတာ္သာေက်ာင္း (မူလတန္းေက်ာင္း) မထားမီ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ တစ္ဝါတြင္း သြားထားေလ႔ ရွိပါတယ္။ သီတင္းကၽြတ္ေတာ႔မွ အစိုးရမူလတန္းေက်ာင္း ေရႊ႕ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ငါးႏွစ္သားမွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ထားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကမသြားလိုပါ။
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း က ေက်ာင္းဒကာ ရဲ႕သားဆိုၿပီး အစားအေသာက္ေကာင္းေကာင္း ေကၽြးေပမဲ႔ ဘုရားစာ စာသင္တာ (မဂၤလသုတ္ပါတဲ႔ ငါးေစာင္တြဲ) အေလွ်ာ႔မေပးပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကဥာဏ္ထက္လို႔နဲ႔တူတယ္။ အခက္အခဲ မရွိပါ။ ကိုယ္ကစာရရင္ သူမ်ားကို အားလုံးေရွ႕ထြက္ၿပီး စာတိုင္ေပးရပါတယ္။ မရတဲ႔သူေတြက လိုက္ ဆိုေပါ႔။ အဲဒီအခ်ိန္ေပ်ာ္ေတာင္ေပ်ာ္ပါေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ငယ္တဲ႔သူမို႔ ေက်ာင္းဒကာရဲ႕သားမို႔ဆိုၿပီး ကုဋီေဆးခိုင္း၊ ပန္းကန္ေဆးခိုင္း၊ ေက်ာင္းျမက္ ရွင္းခိုင္း၊ ျမက္သယ္တာမေလွ်ာ႔ပါ။ အဲဒါအတြက္လည္း စိ္တ္ မပ်က္ပါ။
မနက္တိ္ုင္း ဦးပဥၨင္းေတြ၊ ကိုရင္ေတြတန္းစီၿပီး ဆြမ္းခံၾကြေလ႔ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ က ေရွ႕ဆုံး က ေၾကးစည္တီး ရပါတယ္။ ေၾကးစည္သံၾကားေတာ႔မွ အိမ္ေတြကဆြမ္းထြက္ေလာင္း တာပါ။ အဲဒါလည္း ေပ်ာ္ပါတယ္။ ခက္တာက အျပန္ မွာပါ။ တစ္ရြာ လုံး အႏွံ႕ ဆြမ္းခံၿပီးေတာ့ အျပန္မွာ အစုိးရမူလတန္းေက်ာင္း တက္ တဲ့ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြနဲ႕ ဆုံပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာ သူတုိ႔ေလွာင္ေျပာင္တာက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသား သူေတာင္းစား၊ စာသင္ ေက်ာင္းသား အေကာင္းစား`` ဆုိတာကပါပဲ။ အဲဒီတုန္းက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားက (၄၀) ေလာက္ ရွိပါတယ္။ မိဘေတြခ်ဳိ႕တဲ့လုိ႔ သူတုိ႔သားသမီးကုိ မေကၽြးႏုိင္၊ စာမသင္ေပးႏုိင္တဲ့ အတြက္ ဘုန္းႀကီး ေေက်ာင္းဒကာသားျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္က ဘုန္းႀကီးေကၽြးတာစားေနရေတာ့ အဲဒီလုိ ေလွာင္ေျပာင္တာ မခံႏုိင္ ပါ။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လုိလူက ကၽြန္ေတာ္တစ္ ေယာက္တည္းပါ။
ကၽြန္ေတာ္ ကေတာ့ ေက်ာင္းအိပ္ ေက်ာင္းစားမဟုတ္ပါ။ မနက္(၆)နာရီသြား ညေန(၅)နာရီ ျပန္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မနက္(၆)နာရီ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း သြားရမယ္ဆုိရင္တုိင္း အေမနဲ႔ျပႆနာတက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ နည္းမ်ဳိးစုံျငင္း ပါတယ္။ တစ္ခါမွာေတာ့ အေမစိတ္ဆုိးလုိ႔ ရုိက္လည္းရုိက္၊ လက္ဆဲြျပီး ေက်ာင္းပုိ႔ပါတယ္။ လမ္းမွာ'' နင္တုိ႔ကုိ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းထားတာ လိမၼာဖုိ႔၊ ဘုရား၊ ရဟန္း၊ ဘုုန္းၾကီးေက်ာင္း နဲ႔ မဝင္ဆံ့လုိ႔ ဘာသာတရား မေလးစားရင္ ငါ့သားေတြ မလိမၼာရင္ နင္တုိ႔ အလကား ပဲတဲ့။'' ေနာက္တစ္ေန႔ေတြမွာေတာ့ အရုိက္ခံ ရမွာစုိး ၍ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း မွန္မွန္သြားခဲ့သည္။ သီတင္းကြ်တ္ရက္ကုိ ေမွ်ာ္ရင္းေပါ့။
သီတင္းကြ်တ္ေတာ့ အစုိးရေက်ာင္းကုိ ေျပာင္းတက္ ပါတယ္။ (အဲဒီတုန္းက မူလတန္းေက်ာင္းေတြက လက္ခံ ပါသည္)။ စာေမးေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ေျဖႏုိင္သျဖင့္ သူငယ္တန္းေလးအဆင့္ကုိေက်ာ္ျပီး သူငယ္တန္းၾကီးတက္ ရပါ သည္။ (ယေန႔ သူငယ္တန္းကုိ ၂တန္း မခဲြေတာ့ပါ။ ''ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသား သူေတာင္းစား အေလွာင္ ေျပာင္ခံ ဘဝ''က လြတ္လုိ႔ ေပ်ာ္ခဲ့ပါသည္။ ဒါေပမဲ့ အေမ့ရဲ႕ ''ဘုရား၊ ရဟန္း၊ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းနဲ႔ ဝင္ဆံ့မႈကင္းျပီး ဘာသာတရား၊ မေလးစားခဲ့ရင္ နင္တုိ႔ မလိမၼာမွာစုိးလုိ႔ ''ဆုိတာ ကို နားမလည္ခဲ့ဘဲ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း မွ ထြက္ခဲ့သည္။
အေမ က အိမ္ရွင္မ၊ အေဖ့စီးပြားေရးနားမလည္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္(၅)ႏွစ္သားမွာ ရုတ္တရက္ အေဖဆုံးေတာ့ အေဖ့ စီးပြားေရး ကုိ ဘာဆက္မွန္းမသိ။ လူလိမ္ခံရ၊ ဒါနဲ႔ စီးပြားက်ဆင္းလာပါသည္။ ဆင္ပိန္ကၽြဲပါ။ ဒါေပမဲ့ သားသမီး(၅)ေယာက္ နဲ႔ အေမကငတ္မွာေၾကာက္ေနတယ္။ ဒါနဲ႔ အေမအေၾကာ္ေၾကာ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ (၈)ႏွစ္သား ကၽြန္ေတာ့္ ကုိ အေၾကာ္ဗန္း ေခါင္းရြက္ၿပီး ရြာရုိးတစ္ေလွ်ာက္ ေရာင္းရပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ တစ္ေဆြတစ္မ်ဳိးလုံး နဲ႔ တစ္ရြာလုံးက အေမ့မေျပာရဲေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ '' နင္တုိ႔အေမက ငတ္ေနလုိ႔ ဒီလုိ လုပ္တာလားတဲ့''ကေလးပီပီ ရွက္ၿပီး မ်က္ရည္က် အေမ့ကုိ ျပန္ေျပာေတာ့ အေမက ''သူမ်ားပစၥည္းခုိးတာမွ မဟုုုုတ္တာ၊ သမၼအာဇီဝ ပဲ၊ ဘာမွ ရွက္စရာမရွိဘူး သတိၱရွိရွိ လုပ္စမ္းပါ သားရယ္'' တဲ့ဆုိျပီး အားေပးတာ ဆက္ေရာင္းခုိင္း ပါတယ္။
ဒီလုိနဲ႔ စာသင္ေနတဲ့ အစ္ကုိၾကီး(၉)တန္းနဲ႔ (ေက်ာင္းထြက္ျပီး ဆုိရွယ္လစ္ေခတ္ စေျပာင္းခ်ိန္ မုိ႔ ျပည္သူ႔ဆုိင္ေတြ အဖြင့္မွာ) ဆုိင္တာဝန္ခံအလုပ္ရလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မိသားစု သနပ္ပင္ျမိဳ႕ကုိ ေျပာင္းခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္(၂)တန္းေအာင္ တဲ့ (၁၉၆၅)ခုႏွစ္ကပါ။ အေမက ေက်ာင္းပိတ္ရက္ မွာ ေျမပဲဆားေလွာ္ေရာင္း ခုိင္းပါတယ္။ ၿမိဳ႕ဆုိေတာ့ ရြာမွာလုို '' နင့္အေမက ငတ္ေနလို႔ ဒီလုိခုိင္းတာလား''လုိ႔ေျပာမယ့္သူ၊ သေရာ္မယ့္သူ မရွိပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ေလွဆိပ္၊ ကားဂိတ္၊ ရုပ္ရွင္ရုံေတြ မွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး ေျမပဲဆားေလွာ္ ေရာင္း ပါတယ္။ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရင္ ေရခဲေခ်ာင္းေရာင္း ပါတယ္။ အရင္းမလုိပါ။ တစ္ေခ်ာင္း (၅)ျပား၊ အေခ်ာင္း တစ္ရာကုန္ရင္(၁)က်ပ္ျပား (၅၀)(တစ္က်ပ္ခဲြ) ျမတ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ ကုိယ့္ေက်ာင္းစရိတ္ကုိ ရွာရင္း ကုိယ့္အား ကုိယ့္ကုိုး တတ္တဲ့ အေလ့အထ ရလာပါေတာ့သည္။
တစ္ေန႔ေတာ့ ေျမပဲဆားေလွာ္ေရာင္းရင္း ေမ်ာက္ပန္းဝုိင္းနားေရာက္သြားပါတယ္။ (အေၾကြေစ့ေလးေတြ နဲ႔ ေခါင္းပန္း လွန္တာပါ။ အဲဒီေမ်ာက္ပန္းဝိုင္းက လူေတြ ဝယ္လုိက္တာနဲ႔ ကုန္သြားေတာ့ အခ်ိန္ေစာေသးတာ နဲ႔ ေလာင္းကစားဝုိင္း ကုိ ၾကည့္ေနမိပါတယ္။ (၁၀)မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ေမ်ာက္ပန္းေလာင္းနည္း တတ္သြား ပါတယ္။
ငါးျပား၊ ဆယ္ျပားေလာင္းမိတယ္၊ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ေလာင္းတုိင္းႏုိင္တယ္။ တစ္နာရီေက်ာ္ၾကာ ေလာင္း မိေတာ့ တစ္က်ပ္ေလာက္ ႏုိင္ ပါတယ္။ အျပန္မွာ ပန္းေသးေခါက္ဆဲြဆုိင္နားေရာက္ေတာ့ အေမၾကိဳက္တာကုိ သတိရတာ နဲ႔ ပန္းေသးေခါက္ဆဲြ တစ္ပဲြ ဝယ္ပါတယ္။ တစ္ပဲြမွ (၇၅)ျပားပါ။ ဆုိင္ရွင္က အသိဆုိေတာ့ အရည္ထည့္မယ့္ ခ်ဳိင့္ကေလး ပါ ငွားလုိက္ပါတယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ အေမ့ကုိ ဝမ္းသာအားရေပး ပါတယ္။ ေခါက္ဆဲြခ်ဳိင့္ ကုိ မဖြင့္ပါ။ အေမက ပုိက္ဆံဘယ္ကရတာလဲတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ လညး္ ေမ်ာက္ပန္းႏုိင္တာ လုိ႔ ေျပာလုိက္ေရာ ပန္းေသးေခါက္ဆဲြခ်ဳိင့္ ကုိ လႊင့္ပစ္ လုိက္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ''လွ်ာျမက္ေပါက္ပါေစ၊ ငါ့ကုိ ဒါမ်ဳိး ရွာမေကၽြးနဲ႔'' တဲ့။ အေမအင္မတန္ေဒါသ ထြက္ေနပုံကုိ ၾကည့္လုိက္ ေျမေပၚမွာ ျပန္႕က်ဲေန တဲ့ ေခါက္ဆဲြဖတ္ေတြ ကို ၾကည့္လုိက္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ မွင္တက္ေနမိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ဘဝတစ္ေလွ်ာက္ အေမ ဒီေလာက္ ေဒါသ ထြက္တာ ဒီတစ္ခါ ပထမဆုံး နဲ႔ ေနာက္ဆုံးအၾကိမ္ ေတြ႕တာပါပဲ။
အေမရဲ႕ စိတ္ဆုိးမာန္ဆုိး စကားကုိ တတိယတန္းေက်ာင္းသား ကၽြန္ေတာ္နား လည္ခဲ့ပါတယ္။ ငတ္ျပီးစားစရာမရွိလုိ႔ ေျမၾကီးပဲ ယူစားရတာမ်ားလုိ႔ လွ်ာေပၚမွာ ေျမၾကီးေတြ ထူျပီး ေျမၾကီးထဲကပါလာတဲ့ ျမက္ေပါက္တဲ့ဘဝ ေရာက္ပါေစ။ မတရားမႈနဲ႔ေတာ့ အသက္မ ေမြးနဲ႔လုိ႔ အျမဲဆုံးမေနက်မုိ႔ပါ။ ယခုလည္း ကၽြန္ေတာ္ရွာလာတဲ့ ပုိက္ဆံက ေလာင္းကစားနဲ႔ ရလာတဲ့ပုိက္ဆံမုိ႔ သူအင္မတန္ၾကိဳက္တဲ့''ပန္းေသးေခါက္ဆဲြ''ကုိ ဖြင့္ေတာင္မၾကည့္ဘဲလႊတ္ ပစ္ခဲ့ပါတယ္။
အေမရဲ႕ ''လွ်ာေပၚျမက္ေပါက္ပါေစ''ေၾကာင့္ ေနာက္ပုိင္းမွာ အေမနဲ႔အတူ ပဲြေစ်းတန္း ေတြမွာ၊ ညဘက္ ေကာက္ညႇင္းထုပ္ ေရာင္း ခဲ့ပါတယ္။ ကုိယ့္အိမ္ အတြက္ ေရခပ္ရင္း၊ ေဘးအိမ္အတြက္ ပါ ေရငွားထမ္း ခဲ့ ပါတယ္။ တစ္ထမ္း(၁၅)ျပားနဲ႔ပါ။ ျပီးေတာ့ အေဒၚရဲ႕အိမ္မွာ ေဆးလိပ္ပုိ(ေတာင္းအၾကီးၾကီးေခၚတာပါ) ေတြ ထမ္းခဲ့ပါ တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ တကၠသုိလ္ဝင္တန္း ေအာင္ပါတယ္။ (၁၉၇၃)ခုႏွစ္ပါ။ တစ္ေက်ာင္းလုံး လူ(၁၀၀)ေက်ာ္ မွာ ႏွစ္ခ်င္းေပါက္ (က) အဆင့္ က ေအာင္တာ(၂)ေယာက္တည္းပါ။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ု (၁၀)တန္းေအာင္တဲ့ႏွစ္ မွာ အလုပ္ေနရာေတြ အမ်ားၾကီးေပၚလာ ပါတယ္။ ရပ္ကြက္ေကာင္စီ စာေရး ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ျမိဳ႕နယ္မွာ ရပ္ကြက္နဲ႔ ေက်းရြာအုပ္ စု(၆၃)ခုရွိလို႔ အလုုပ္ေနရာေတြက အမ်ားၾကီး လုိပါတယ္။ ေလွ်ာက္တဲ့သူ ရ ပါတယ္။အမ်ားစုကေတာ့ ေလွ်ာက္ဖုိ႔ ေျပာေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္က စိတ္မဝင္စား ပါ။ တကၠသုိလ္ တက္ခ်င္ပါတယ္။ အေမ့မွာက မႏုိင္ဝန္ပါ။ အေမ့ကုိ မဝံ့မရဲေျပာေတာ့ ''တုိ႔အမ်ဳိးုထဲ ဘဲြ႕ရ မရွိဘူး၊ ငါကလည္း ငါ့သား ကုိ ပညာတတ္ၾကီးပဲ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ အစ္ကုိၾကီးနဲ႔တုိင္ပင္''တဲ့။
အစ္ကုိၾကီးက ''ငါ့တို႕ ဝုိင္းကူမယ္။ မင္းေခြ်တာသုံး''တဲ့ ။ဒီလုိနဲ႔ တကၠသုိလ္တက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္ က ေျပာတာခံရျပန္ေရာ၊ ''သူမ်ားေတြအလုပ္ရဖုိ႔ ပါတီရုံးေတြမွာ ႏွစ္ေတြ၊ လေတ ြၾကာေအာင္ လုပ္အားေပး မွ ရတာအခု အလြယ္တကူ အလုပ္တစ္ခုရတာမယူဘူး၊ မိဘက ရွိတာလည္း မဟုတ္ဘဲနဲ႔။ ဘဲြဲ႕ရေတာ့ေကာ အလုပ္က ရမွာလား။ မုိက္လုိက္တဲ့သား တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ပညာသင္ဖုိ႔ပဲ အားသန္ခဲ့ ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ပညာရွာလုိစိတ္ အားထက္သန္မႈကုိ အေမက အားေပးခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ လညး္ ေက်ာင္းပိတ္လို႔ျပန္လာရင္ ေဆးလိပ္ခုံမွာ ဖက္ပုိထမ္းျပီး ေက်ာင္းစရိတ္စုပါတယ္။ မိန္းမပ်ဳိေလးေတြၾကားမွာ တကၠသုိလ္ ေက်ာင္းသား ကၽြန္ေတာ္ က မရွက္ခဲ့ပါ။ (၈)ႏွစ္သားတုန္းက ရြာမွာ အေၾကာ္ေရာင္းစဥ္ က အေမေမြးခုိင္းခဲ့တဲ့ သတိၱရခဲ့လုိ႔ပါ။
ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ သနပ္ပင္တစ္နယ္လုံး ေမာ္လျမိဳင္ေကာလိပ္မွာတက္ရပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက တကၠသုိလ္ မျဖစ္ေသး ပါ။ ေမာ္လျမိဳင္ က ေမွာင္ခုိျမိဳုုု႕ေတာ္ပါ။ ဆုိရွယ္လစ္ေခတ္ ဆုိေတာ့ ထုိင္းႏုိင္ငံမွ သယ္လာသမွ် ပစၥည္း အားလုံး ေမာ္လျမိဳင္မွာ တစ္စခန္းခ်ပါတယ္။ ျပီးေတာ့မွ ရန္ကုန္ကုိ သယ္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ခရီးသည္ လက္ဆဲြအိတ္(၂)အိတ္ေလာက္ ရန္ကုန္ သယ္ႏုိင္ရင္ ေငြက်ပ္(၁၀၀) နဲ႔ (၂၀၀)ၾကားျမတ္ ပါတယ္။ အဲဒီေခတ္က ေက်ာင္းစရိတ္တစ္လစာ လုံေလာက္ ပါတယ္။ ေက်ာင္းသား ဆုိရင္ အေကာက္ခြန္က မဖမ္းပါ။ တခ်ဳိ႕ တစ္လတစ္ေခါက္ ရန္ကုန္ျပန္ျပီး ေက်ာင္းစရိတ္ ရွာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မလုပ္ခဲ့ပါ။ မလုပ္ရတဲ့အေၾကာင္းက အေမ့ေၾကာင့္ပါ။ အဲဒီလုိ ေက်ာင္းသားဆုိတဲ့ အရွိန္အဝါ သုံးျပီး ေမွာင္ခုိပစၥည္းသယ္လုိ႔ရတယ္ ဆုိတာ အရပ္ကေျပာလာေတာ့ အေမက ကၽြန္ေတာ္ ကုိ ေခၚေျပာပါတယ္။ ဥပေဒနဲ႔ မကင္းတာ မလုပ္နဲ႔ တုိ႔အမ်ဳိးထဲ မွာ ရုံးေရာက္၊ ဂါတ္(ရဲစခန္း)ေရာက္တာ မရွိဘူးတဲ့။ ငါလည္း မသြားခ်င္ဘူး ရွက္တယ္တဲ့။
ကၽြန္ေတာ္တုို႔ မိသားစု သတင္းစာလေပး ဝယ္ဖုိ႔မတတ္ႏုိင္ပါ။ စာအုုပ္၊ ဂ်ာနယ္ဆုိတာ ေဝးပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ကံေကာင္းပါတယ္။ အိမ္ေရွ႕က ကၽြန္ေတာအေဒၚက သတင္းစာလေပး ဝယ္ပါသည္။ အိမ္နားက အထက္တန္း စာေရး အစ္ကုိၾကီး က ဂ်ာနယ္မ်ဳိး စုံဝယ္ပါသည္။ သတင္းစာ ဘယ္ေလာက္ေစာသလဲဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္း သြား ရင္္ သတင္းစာဖတ္ျပီးမွ သြားတာပါ။ (တီဗီ ခန္႔စည္သူနဲ႔ ျမဝတီသတင္းစာေၾကာ္ျငာမွာ မနက္ ၇း၀၀နာရီေရာက္တယ္ ဆုိေတာ့ ငယ္ငယ္က ဘဝကုိ သတိရမိေသး။) အိမ္နားက အစ္ကုိၾကီးက ရႈေထာင့္၊ အုိးေဝ၊ ေရႊတူတုိ႔ ဖတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က စာဖတ္ဝါသနာ ပါမွန္းမသိေတာ့ ဖတ္ျပီးတုိင္း ကၽြန္ေတာ့္ေပး ပါတယ္။ စာအုပ္ေတြလည္း ဒီလိုပဲ။ ျပီးေတာ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕အစ္ကုိက စာအုပ္ ဆုိင္ဖြင့္ေတာ့ အဲဒီဆုိင္ မွာ စေန၊ တနဂၤေႏြ၊ ဝိုင္းကူရာကေန စာမ်ဳိးစုံဖတ္လာ တယ္။(၁၀)တန္း ေက်ာင္းသား ဘဝေရာက္ ေတာ့ ႏုိင္ငံေရး စာေတြ ဖတ္လာပါတယ္။ တကၠသုိလ္ေရာက္ေတာ့ ကြန္ျမဴနစ္ဆန္ တဲ့ စာေတြဖတ္ မိ ပါတယ္။ ျမန္မာဆုိရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ နဲ႔ ကြန္ျမဴနစ္စာမေတာက္မေခါက္က ''အလုပ္ ဆုိတာ ကုန္ထုတ္ လုပ္္တဲ့ လုပ္ငန္း '' လုိ႔ အစဲြမွား အယူမွတ္ခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီအစြဲမွား ကၽြတ္ ဖို႔ ဖန္လာတဲ႔ေန႔ ေရာက္လာပါတယ္။ တတိယႏွစ္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္း သားဘဝ ဒီဇင္ဘာေက်ာင္းပိတ္ ရက္ ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕က ပဲခူးနဲ႔(၇)မိုင္ေဝး ပါတယ္။ပဲခူးၿမဳိ႕ ၾကခတ္ဝိုင္းစာသင္တိုက္က ဦးပဥၨင္းေတြ ဆြမ္းဆန္စိမ္း အလွဴခံဖို႔ၾကြေတာ႔ အေမက ေလာင္းပါတယ္။ အေမ ဆြမ္းဆန္စိမ္းေလာင္းေနတုန္း ကၽြန္ေတာ္ က ရဟန္းပ်ဳိ ေတြကိိုၾကည္႔ၿပီး ဒီေလာက္ခြန္အားနဲ႔ဲျပည္႔စုံတဲ႔အရြယ္ ေယာက်္ားသားေတြ အလုပ္ မလုပ္ဘဲ ဘာလို႔မ်ား သူမ်ားလွဴ တဲ႔ တန္း တဲ႔ ပစၥည္းေတြ စားေနရတာလဲ၊ စက္ရုံ၊ အလုပ္ရုံေတြမွာ ဝင္လုပ္ လို႔ျဖစ္သား နဲ႔ ဆိုၿပီးေရရြတ္မိပါတယ္။ အေမကလွည္႔ၾကည္႔ မ်က္ေစာင္းထိုးပါတယ္။ ဆြမ္းေလာင္းလို႔လဲၿပီးေရာ ငသင္း လို႔ေခၚ ပါတယ္။
အေမစိတ္ဆိုးရင္ ေမာင္ျဖဳတ္ၿပီး ငတတ္ၿပီး ေခၚတတ္ပါတယ္။ နင္ကအလုပ္လုပ္တယ္ဆိုတာ လယ္လုပ္၊ စက္ရုံမွာ လုပ္၊ ေစ်းေရာင္းမွ အလုပ္လို႔ထင္တာလား၊ ေက်ာင္းဆရာေတြလိုပဲ ဆရာေတာ္ေတြလည္း လူေတြကို လိမၼာ ေအာင္ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ မာန၊ ေလာဘနည္းေအာင္ ေဟာေပး၊ သင္ေပးတဲ႔ အလုပ္လုပ္ ေနတာေလ ဆရာ တစ္မ်ဳိး တဲ႔ ၿပီးေတာ႔နင္တ္ို႔ေျပာေန တဲ႔ ဆိုရွယ္လစ္ ကြန္ျမဴနစ္ တို႔ဆုိတဲ႔ အဖြဲ႕ေတြေပၚတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီ လဲတဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္ကႏွစ္ (၈၀) ေက်ာ္ပါ။ အမ်ားဆုံး (၁၀၀)ေပါ႔ အေမလို႔ေျပာေတာ႔ သံဃိာ အဖြဲ႔က ႏွစ္ေပါင္း(၂၅၀၀)ေက်ာ္ၿပီဟို ဦးႏုေခတ္ က ဖဆပလ အခုမရွိေတာ႔ဘူး မဟုတ္လား။ အဲဒီလို မခိုင္မာတဲ႔ အဖြဲ႔ေတြေပါ မ်ားတဲ႔ အထဲက၊ ဒီေလာက္ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၀၀ေက်ာ္တည္ၿမဲတာ ေကာင္းလို႔ေပါ႔။ ဘာေကာင္း တာလဲ ငါ မေျပာတတ္ဘူး။ နင္႔ဟာနင္ ရွာၾကည္႔။ အေမရဲ႕ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၀၀ေက်ာ္ တည္ၿမဲတဲ႔ အဖြဲ႔ ဟာ ေကာင္းလို႔ေပါ႔ ဆိုတဲ႔စကားေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္ဖတ္တဲ႔စအုပ္ေတြ ဟာ မာ့က္စ္၊ လီနင္၊ ေမာ္စီတုံး တို႔ဘက္ ကို ေရွ႕ဆက္ မသြားေတာ႔ပါ။ ဗုဒၶ ဓမၼဆီိ သို႔ လမ္းေၾကာင္းေျပာင္းခဲ႔ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေျခခံပညာအထက္တန္းစာေမးပြဲေျဖၿပီးမွာ သန္းေခါင္းစာရင္းေကာက္ ရပါတယ္။ ၁၉၇၃ခုႏွစ္ ကပါ။ သန္းေခါင္စာရင္း ေကာက္ရတဲ႔အခ်က္မွာ လူတစ္ဦးရဲ႕ ပညာအရည္အခ်င္း ကို ေမးရ ပါတယ္။ ေအာင္တဲ႔အတန္း ကို ျဖည္႔ေပးရပါတယ္။(ဥပမာ-၄တန္းေအာင္၊ ၅တန္းေအာင္၊ ဘြဲ႔ရ စသည္ျဖင္႔) စာမတတ္ ရင္ မတတ္လို႔ျဖည္႔ရပါတယ္။ အတန္းေတြကမေအာင္ေပမဲ႔ စာေရးတတ္၊ ဖတ္တတ္ရင္ေတာ႔ ဝတတ္ လို႔ (ဝလုံး ကိုစၿပီး ေရးသား မွ တတ္လာတဲ႔ျမန္မာစာကို ေရးတတ္၊ဖတ္တတ္တာမို႔ ဆုိလို ပါတယ္) ျဖည္႔ရပါတယ္။ ဒုတိယကမၻာစစ္အတြင္းမွာ ကေလးဘဝကို ျဖတ္သန္းခဲ႔ရတဲ႔ အေဖနဲ႔အေမ ဟာ ေက်ာင္း မေန ခဲ႔ရလို႔ (၁)တန္း မွ မေအာင္ခဲ႔ပါ။ စာေရးတတ္ ဖတ္တတ္လို႔ သန္းေခါင္စာရင္းမွာ "ဝ" တတ္ဆို တဲ႔ စကား ကို အေမ သိ၊ အေမနားလည္ခဲ႔ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ဆုံးႏွစ္ စာေမးပြဲေျဖျပီးလုိ႔ ျပန္လာေတာ့ အေမ့ကို အနားေပးျပီး အေမ့ကုန္စုံဆိုင္ အ လုပ္ ပဲ ဆက္လုပ္မယ္ ကၽြန္ေတာ္္ ဆံုးျဖတ္ျျပီး အေမ့ကို ေျပာေတာ့ ဘြဲ႕ရ (၁၆) တန္းေအာင္ (သူငယ္ တန္းေလး၊ သူငယ္တန္းၾကီး (၂)တန္း၊ ကထမတန္း မွ ၁၀ တန္းထိ (၁၀) တန္း၊ ဘြဲ႕ (၄) တန္းပါဆုိိ ေတာ့ ၁၆ တန္းပါ) တဲ့ သူက တစ္တန္းမွ မေအာင္တဲ့ ''၀'' တတ္ သူေတြလုပ္တတ္ တဲ့ အလုပ္ကို ဆက္လုပ္မယ္ဆိုေတာ့ မင္း ဘာလုိ႕ ပညာသင္ ခဲ့တာလဲသား၊ (၁၆) ႏွစ္လုံးလုံး မရႈံးဘူး တဲ့၊ အေမရဲ႕ ေစ်းကြက္ အတြက္အရ ေပၚထြက္လာတဲ့ ဘ၀ေအာင္ျမင္ေရး ဒႆနပါ၊ အေဖ၊ အေမထက္ (၁၆) တန္းသာတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အျမင့္ကုိ မလွမ္းဘဲ ခပ္နိမ့္နိမ့္ ဘ၀ မွာ ေပ်ာ္ပိုက္ေနလို႕ မျဖစ္ေတာ့ပါ။ ဒါနဲ႔ ေအာင္စာရင္းထြက္ေတာ့ Qualify ၀င္တာနဲ႔ မဟာဘြဲ႕ သင္တန္းကို ထုံးစံအတိုင္း ကုိယ္ ေက်ာင္းစရိတ္ ကိုယ္ရွာ၊ စုျပီး ေက်ာင္းဆက္တက္ခဲ့တာ ယေန႕ ဘ၀ေရာက္ ခဲ့ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ယေန႕ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ဆိုတဲ့ဘ၀ ေရာက္ခဲ့ရတာဟာ တစ္တန္းမွမေအာင္ဘဲ ေသစာ၊ ရွင္စာေလာက္ သာ ဖတ္တတ္တဲ့ ''၀ '' တတ္ အေမ က ေပးခဲ့တဲ့ သုံးမကုန္တဲ့ အေမြေၾကာင့္ပါ။
ဘုန္းၾကီး၊ ရဟန္း၊ ေက်ာင္း နဲ႕မနီးစပ္ရင္ မင္းကို မလိမၼာမွာစိုးလုိ႕ဆိုတဲ့ စကားဟာ ေနာက္ပိုင္းမွာ မွန္မွန္း သိလာ ပါတယ္။ သူေတာ္ေကာင္းစကား နဲ႕ ဓမၼစကားအျမဲၾကားေနရ မွ လိမၼာသူ ျဖစ္တာကိုး...
သမၼာအာဇီ၀ အလုပ္ ဟာ ဘာမွ ရွက္စရာမရွ္ိဆိုတဲ့ မွန္ကန္တဲ့အသက္ေမြးမႈနဲ႕ မွန္ကန္တဲ့အလုပ္ဆ္ို ရင္ လုပ္ရဲတဲ့ သတိၱအေမြ ကို ပိုင္ဆိိုင္ျပီ း ကိုယ့္ေက်ာင္းစရိတ္ကိုယ္ရွာ ေက်ာင္းတက္ခဲ့လို႕....
- '' သားကို အေမက ပညာတတ္ပဲ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္ '' ဆိုတဲ့ ပညာအေမြသာ ယူဖို႕လမ္း ျပေပးခဲ႕လို႕
- ဘြဲ႕ရ (၁၆) တန္းေအာင္တဲ့သားက ''၀'' တတ္ေတြေတာင္လုပ္တတ္တဲ့ ေစ်းေရာင္းအလုပ္
လုပ္ရင္ မရႈံးဘူးလား ဆိုျပီး အျမင့္ဆီကို တက္လွမ္းဖို႕ ဘ၀ေအာင္ျမင္ေရး အတြက္အခ်က္
ပညာ အေမြရခဲ့လုိ႕... ''
လွ်ာျမက္ေပါက္ပါေစ ေတာ္မတရားရွာမေကၽြးနဲ႕ဆိုတဲ့အေမြရလို႕ ေငြေၾကးဓနေၾကာင့္ ၀န္ထမ္းဘ၀မွာ လုပ္ပိုင္ခြင့္ သုံးကာ မေတာ္မတရား စီးပြားမရွာခဲ့ပါ။ ဆရာ၊ ဆရာမေတြနဲ႕ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြ ကၽြန္ေတာ္ ဆုေပးတိုင္း ''ဒီဘ၀မွာ ၾကံဳၾကဆုံရတဲ့ အမိ၊ အဘ၊ ဆရာသမားေတြထက္ ေလာကီ၊ ေလာကုတၱရာ ႏွစ္ျဖာေသာ ပညာရပ္ေတြ မွာ သာလြန္ျမင့္ျမတ္တဲ့ ပညာရွင္ေကာင္း ၊ ပညာရွင္ျမတ္ ျဖစ္ၾကပါေစလုိ႕ '' ဆု ေပးေလ့ ရွိပါတယ္။ ''၀'' တတ္ ကၽြန္ေတာ္မိခင္ က ကၽြန္ေတာ့္ကို ေပးခဲ့တဲ့ အေမြေတြေၾကာင့္ပါ။
ကၽြန္ေတာ္ အေမ ဟာ ေလာကီပညာ တတ္တဲ့ ပညာတတ္ျဖစ္ရန္ ေငြေၾကးမျပည့္စုံတဲ့ၾကားက တကၠသုိလ္ ပို႔ခဲ့ပါတယ္။ ေလာကုတၱရာပညာရဖို႕ ေက်ာင္းမေနခင္ကတည္းက တရာဓမၼနဲ႔နီးေအာင္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းပို႕ခဲ့ သလို ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒ မွ ဓမၼဆီသို႕ ျပန္လွည့္ေအာင္ သြန္သင္ေပးခဲ့ပါတယ္။ လူငယ္ေတြ မိဘ ဆီမွ ျမတ္ေသာ ျမင့္ေသာ အေမြယူတတ္ႏုိင္ပါမွ မိဘထက္ ပို ျမင့္တဲ့ဘ၀ေရာက္ၾကမွာ။ ဒါမွ မိဘေတြေပ်ာ္မွာ အဲဒီလို ေက်ာင္းစာ အျပင္ အသိဉာဏ္ ပိုပြင့္လင္းေအာင္ စာမ်ားမ်ား ဖတ္မွရမွာပါ။ စာဖတ္နာၾကပါ။
(၁၉၈၀ ျပည့္ႏွစ္က ကြယ္လြန္ခဲ့ျပီး ေက်းဇူးဆပ္ခြင့္မၾကဳံခဲ့တဲ့ ေမြးသမိခင္ ေက်းဇူးရွင္ ေဒၚၾကင္ၾကင္ သို႕ ရုိေသစြာ ပူေဇာ္ကန္ေတာ့ လ်က္)
ေဒါက္တာေမာင္သင္း
.
ေကာင္းသန္႕ ၏ ငယ္ငယ္တုန္းက စာစု မ်ားမွ
.
ကၽြန္ေတာ္ က ေတာသား ပါ။ ကၽြန္ေတာ္႔အစ္ကို(၂)ေယာက္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က(၆) ႏွစ္ေလာက္ကြာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း မွာေနေတာ႔ အစ္ကိုႀကီးက အလယ္ တန္းေအာင္ၿပီးၿပီ။ အေမ႔ရဲ႕အျမင္က သူ႔သားေတြ အားလုံး ကို ျပည္ေတာ္သာေက်ာင္း (မူလတန္းေက်ာင္း) မထားမီ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ တစ္ဝါတြင္း သြားထားေလ႔ ရွိပါတယ္။ သီတင္းကၽြတ္ေတာ႔မွ အစိုးရမူလတန္းေက်ာင္း ေရႊ႕ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ငါးႏွစ္သားမွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ထားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကမသြားလိုပါ။
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း က ေက်ာင္းဒကာ ရဲ႕သားဆိုၿပီး အစားအေသာက္ေကာင္းေကာင္း ေကၽြးေပမဲ႔ ဘုရားစာ စာသင္တာ (မဂၤလသုတ္ပါတဲ႔ ငါးေစာင္တြဲ) အေလွ်ာ႔မေပးပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကဥာဏ္ထက္လို႔နဲ႔တူတယ္။ အခက္အခဲ မရွိပါ။ ကိုယ္ကစာရရင္ သူမ်ားကို အားလုံးေရွ႕ထြက္ၿပီး စာတိုင္ေပးရပါတယ္။ မရတဲ႔သူေတြက လိုက္ ဆိုေပါ႔။ အဲဒီအခ်ိန္ေပ်ာ္ေတာင္ေပ်ာ္ပါေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ငယ္တဲ႔သူမို႔ ေက်ာင္းဒကာရဲ႕သားမို႔ဆိုၿပီး ကုဋီေဆးခိုင္း၊ ပန္းကန္ေဆးခိုင္း၊ ေက်ာင္းျမက္ ရွင္းခိုင္း၊ ျမက္သယ္တာမေလွ်ာ႔ပါ။ အဲဒါအတြက္လည္း စိ္တ္ မပ်က္ပါ။
မနက္တိ္ုင္း ဦးပဥၨင္းေတြ၊ ကိုရင္ေတြတန္းစီၿပီး ဆြမ္းခံၾကြေလ႔ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ က ေရွ႕ဆုံး က ေၾကးစည္တီး ရပါတယ္။ ေၾကးစည္သံၾကားေတာ႔မွ အိမ္ေတြကဆြမ္းထြက္ေလာင္း တာပါ။ အဲဒါလည္း ေပ်ာ္ပါတယ္။ ခက္တာက အျပန္ မွာပါ။ တစ္ရြာ လုံး အႏွံ႕ ဆြမ္းခံၿပီးေတာ့ အျပန္မွာ အစုိးရမူလတန္းေက်ာင္း တက္ တဲ့ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြနဲ႕ ဆုံပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာ သူတုိ႔ေလွာင္ေျပာင္တာက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသား သူေတာင္းစား၊ စာသင္ ေက်ာင္းသား အေကာင္းစား`` ဆုိတာကပါပဲ။ အဲဒီတုန္းက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားက (၄၀) ေလာက္ ရွိပါတယ္။ မိဘေတြခ်ဳိ႕တဲ့လုိ႔ သူတုိ႔သားသမီးကုိ မေကၽြးႏုိင္၊ စာမသင္ေပးႏုိင္တဲ့ အတြက္ ဘုန္းႀကီး ေေက်ာင္းဒကာသားျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္က ဘုန္းႀကီးေကၽြးတာစားေနရေတာ့ အဲဒီလုိ ေလွာင္ေျပာင္တာ မခံႏုိင္ ပါ။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လုိလူက ကၽြန္ေတာ္တစ္ ေယာက္တည္းပါ။
ကၽြန္ေတာ္ ကေတာ့ ေက်ာင္းအိပ္ ေက်ာင္းစားမဟုတ္ပါ။ မနက္(၆)နာရီသြား ညေန(၅)နာရီ ျပန္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မနက္(၆)နာရီ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း သြားရမယ္ဆုိရင္တုိင္း အေမနဲ႔ျပႆနာတက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ နည္းမ်ဳိးစုံျငင္း ပါတယ္။ တစ္ခါမွာေတာ့ အေမစိတ္ဆုိးလုိ႔ ရုိက္လည္းရုိက္၊ လက္ဆဲြျပီး ေက်ာင္းပုိ႔ပါတယ္။ လမ္းမွာ'' နင္တုိ႔ကုိ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းထားတာ လိမၼာဖုိ႔၊ ဘုရား၊ ရဟန္း၊ ဘုုန္းၾကီးေက်ာင္း နဲ႔ မဝင္ဆံ့လုိ႔ ဘာသာတရား မေလးစားရင္ ငါ့သားေတြ မလိမၼာရင္ နင္တုိ႔ အလကား ပဲတဲ့။'' ေနာက္တစ္ေန႔ေတြမွာေတာ့ အရုိက္ခံ ရမွာစုိး ၍ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း မွန္မွန္သြားခဲ့သည္။ သီတင္းကြ်တ္ရက္ကုိ ေမွ်ာ္ရင္းေပါ့။
သီတင္းကြ်တ္ေတာ့ အစုိးရေက်ာင္းကုိ ေျပာင္းတက္ ပါတယ္။ (အဲဒီတုန္းက မူလတန္းေက်ာင္းေတြက လက္ခံ ပါသည္)။ စာေမးေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ေျဖႏုိင္သျဖင့္ သူငယ္တန္းေလးအဆင့္ကုိေက်ာ္ျပီး သူငယ္တန္းၾကီးတက္ ရပါ သည္။ (ယေန႔ သူငယ္တန္းကုိ ၂တန္း မခဲြေတာ့ပါ။ ''ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသား သူေတာင္းစား အေလွာင္ ေျပာင္ခံ ဘဝ''က လြတ္လုိ႔ ေပ်ာ္ခဲ့ပါသည္။ ဒါေပမဲ့ အေမ့ရဲ႕ ''ဘုရား၊ ရဟန္း၊ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းနဲ႔ ဝင္ဆံ့မႈကင္းျပီး ဘာသာတရား၊ မေလးစားခဲ့ရင္ နင္တုိ႔ မလိမၼာမွာစုိးလုိ႔ ''ဆုိတာ ကို နားမလည္ခဲ့ဘဲ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း မွ ထြက္ခဲ့သည္။
အေမ က အိမ္ရွင္မ၊ အေဖ့စီးပြားေရးနားမလည္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္(၅)ႏွစ္သားမွာ ရုတ္တရက္ အေဖဆုံးေတာ့ အေဖ့ စီးပြားေရး ကုိ ဘာဆက္မွန္းမသိ။ လူလိမ္ခံရ၊ ဒါနဲ႔ စီးပြားက်ဆင္းလာပါသည္။ ဆင္ပိန္ကၽြဲပါ။ ဒါေပမဲ့ သားသမီး(၅)ေယာက္ နဲ႔ အေမကငတ္မွာေၾကာက္ေနတယ္။ ဒါနဲ႔ အေမအေၾကာ္ေၾကာ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ (၈)ႏွစ္သား ကၽြန္ေတာ့္ ကုိ အေၾကာ္ဗန္း ေခါင္းရြက္ၿပီး ရြာရုိးတစ္ေလွ်ာက္ ေရာင္းရပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ တစ္ေဆြတစ္မ်ဳိးလုံး နဲ႔ တစ္ရြာလုံးက အေမ့မေျပာရဲေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ '' နင္တုိ႔အေမက ငတ္ေနလုိ႔ ဒီလုိ လုပ္တာလားတဲ့''ကေလးပီပီ ရွက္ၿပီး မ်က္ရည္က် အေမ့ကုိ ျပန္ေျပာေတာ့ အေမက ''သူမ်ားပစၥည္းခုိးတာမွ မဟုုုုတ္တာ၊ သမၼအာဇီဝ ပဲ၊ ဘာမွ ရွက္စရာမရွိဘူး သတိၱရွိရွိ လုပ္စမ္းပါ သားရယ္'' တဲ့ဆုိျပီး အားေပးတာ ဆက္ေရာင္းခုိင္း ပါတယ္။
ဒီလုိနဲ႔ စာသင္ေနတဲ့ အစ္ကုိၾကီး(၉)တန္းနဲ႔ (ေက်ာင္းထြက္ျပီး ဆုိရွယ္လစ္ေခတ္ စေျပာင္းခ်ိန္ မုိ႔ ျပည္သူ႔ဆုိင္ေတြ အဖြင့္မွာ) ဆုိင္တာဝန္ခံအလုပ္ရလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မိသားစု သနပ္ပင္ျမိဳ႕ကုိ ေျပာင္းခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္(၂)တန္းေအာင္ တဲ့ (၁၉၆၅)ခုႏွစ္ကပါ။ အေမက ေက်ာင္းပိတ္ရက္ မွာ ေျမပဲဆားေလွာ္ေရာင္း ခုိင္းပါတယ္။ ၿမိဳ႕ဆုိေတာ့ ရြာမွာလုို '' နင့္အေမက ငတ္ေနလို႔ ဒီလုိခုိင္းတာလား''လုိ႔ေျပာမယ့္သူ၊ သေရာ္မယ့္သူ မရွိပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ေလွဆိပ္၊ ကားဂိတ္၊ ရုပ္ရွင္ရုံေတြ မွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး ေျမပဲဆားေလွာ္ ေရာင္း ပါတယ္။ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရင္ ေရခဲေခ်ာင္းေရာင္း ပါတယ္။ အရင္းမလုိပါ။ တစ္ေခ်ာင္း (၅)ျပား၊ အေခ်ာင္း တစ္ရာကုန္ရင္(၁)က်ပ္ျပား (၅၀)(တစ္က်ပ္ခဲြ) ျမတ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ ကုိယ့္ေက်ာင္းစရိတ္ကုိ ရွာရင္း ကုိယ့္အား ကုိယ့္ကုိုး တတ္တဲ့ အေလ့အထ ရလာပါေတာ့သည္။
တစ္ေန႔ေတာ့ ေျမပဲဆားေလွာ္ေရာင္းရင္း ေမ်ာက္ပန္းဝုိင္းနားေရာက္သြားပါတယ္။ (အေၾကြေစ့ေလးေတြ နဲ႔ ေခါင္းပန္း လွန္တာပါ။ အဲဒီေမ်ာက္ပန္းဝိုင္းက လူေတြ ဝယ္လုိက္တာနဲ႔ ကုန္သြားေတာ့ အခ်ိန္ေစာေသးတာ နဲ႔ ေလာင္းကစားဝုိင္း ကုိ ၾကည့္ေနမိပါတယ္။ (၁၀)မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ေမ်ာက္ပန္းေလာင္းနည္း တတ္သြား ပါတယ္။
ငါးျပား၊ ဆယ္ျပားေလာင္းမိတယ္၊ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ေလာင္းတုိင္းႏုိင္တယ္။ တစ္နာရီေက်ာ္ၾကာ ေလာင္း မိေတာ့ တစ္က်ပ္ေလာက္ ႏုိင္ ပါတယ္။ အျပန္မွာ ပန္းေသးေခါက္ဆဲြဆုိင္နားေရာက္ေတာ့ အေမၾကိဳက္တာကုိ သတိရတာ နဲ႔ ပန္းေသးေခါက္ဆဲြ တစ္ပဲြ ဝယ္ပါတယ္။ တစ္ပဲြမွ (၇၅)ျပားပါ။ ဆုိင္ရွင္က အသိဆုိေတာ့ အရည္ထည့္မယ့္ ခ်ဳိင့္ကေလး ပါ ငွားလုိက္ပါတယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ အေမ့ကုိ ဝမ္းသာအားရေပး ပါတယ္။ ေခါက္ဆဲြခ်ဳိင့္ ကုိ မဖြင့္ပါ။ အေမက ပုိက္ဆံဘယ္ကရတာလဲတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ လညး္ ေမ်ာက္ပန္းႏုိင္တာ လုိ႔ ေျပာလုိက္ေရာ ပန္းေသးေခါက္ဆဲြခ်ဳိင့္ ကုိ လႊင့္ပစ္ လုိက္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ''လွ်ာျမက္ေပါက္ပါေစ၊ ငါ့ကုိ ဒါမ်ဳိး ရွာမေကၽြးနဲ႔'' တဲ့။ အေမအင္မတန္ေဒါသ ထြက္ေနပုံကုိ ၾကည့္လုိက္ ေျမေပၚမွာ ျပန္႕က်ဲေန တဲ့ ေခါက္ဆဲြဖတ္ေတြ ကို ၾကည့္လုိက္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ မွင္တက္ေနမိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ဘဝတစ္ေလွ်ာက္ အေမ ဒီေလာက္ ေဒါသ ထြက္တာ ဒီတစ္ခါ ပထမဆုံး နဲ႔ ေနာက္ဆုံးအၾကိမ္ ေတြ႕တာပါပဲ။
အေမရဲ႕ စိတ္ဆုိးမာန္ဆုိး စကားကုိ တတိယတန္းေက်ာင္းသား ကၽြန္ေတာ္နား လည္ခဲ့ပါတယ္။ ငတ္ျပီးစားစရာမရွိလုိ႔ ေျမၾကီးပဲ ယူစားရတာမ်ားလုိ႔ လွ်ာေပၚမွာ ေျမၾကီးေတြ ထူျပီး ေျမၾကီးထဲကပါလာတဲ့ ျမက္ေပါက္တဲ့ဘဝ ေရာက္ပါေစ။ မတရားမႈနဲ႔ေတာ့ အသက္မ ေမြးနဲ႔လုိ႔ အျမဲဆုံးမေနက်မုိ႔ပါ။ ယခုလည္း ကၽြန္ေတာ္ရွာလာတဲ့ ပုိက္ဆံက ေလာင္းကစားနဲ႔ ရလာတဲ့ပုိက္ဆံမုိ႔ သူအင္မတန္ၾကိဳက္တဲ့''ပန္းေသးေခါက္ဆဲြ''ကုိ ဖြင့္ေတာင္မၾကည့္ဘဲလႊတ္ ပစ္ခဲ့ပါတယ္။
အေမရဲ႕ ''လွ်ာေပၚျမက္ေပါက္ပါေစ''ေၾကာင့္ ေနာက္ပုိင္းမွာ အေမနဲ႔အတူ ပဲြေစ်းတန္း ေတြမွာ၊ ညဘက္ ေကာက္ညႇင္းထုပ္ ေရာင္း ခဲ့ပါတယ္။ ကုိယ့္အိမ္ အတြက္ ေရခပ္ရင္း၊ ေဘးအိမ္အတြက္ ပါ ေရငွားထမ္း ခဲ့ ပါတယ္။ တစ္ထမ္း(၁၅)ျပားနဲ႔ပါ။ ျပီးေတာ့ အေဒၚရဲ႕အိမ္မွာ ေဆးလိပ္ပုိ(ေတာင္းအၾကီးၾကီးေခၚတာပါ) ေတြ ထမ္းခဲ့ပါ တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ တကၠသုိလ္ဝင္တန္း ေအာင္ပါတယ္။ (၁၉၇၃)ခုႏွစ္ပါ။ တစ္ေက်ာင္းလုံး လူ(၁၀၀)ေက်ာ္ မွာ ႏွစ္ခ်င္းေပါက္ (က) အဆင့္ က ေအာင္တာ(၂)ေယာက္တည္းပါ။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ု (၁၀)တန္းေအာင္တဲ့ႏွစ္ မွာ အလုပ္ေနရာေတြ အမ်ားၾကီးေပၚလာ ပါတယ္။ ရပ္ကြက္ေကာင္စီ စာေရး ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ျမိဳ႕နယ္မွာ ရပ္ကြက္နဲ႔ ေက်းရြာအုပ္ စု(၆၃)ခုရွိလို႔ အလုုပ္ေနရာေတြက အမ်ားၾကီး လုိပါတယ္။ ေလွ်ာက္တဲ့သူ ရ ပါတယ္။အမ်ားစုကေတာ့ ေလွ်ာက္ဖုိ႔ ေျပာေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္က စိတ္မဝင္စား ပါ။ တကၠသုိလ္ တက္ခ်င္ပါတယ္။ အေမ့မွာက မႏုိင္ဝန္ပါ။ အေမ့ကုိ မဝံ့မရဲေျပာေတာ့ ''တုိ႔အမ်ဳိးုထဲ ဘဲြ႕ရ မရွိဘူး၊ ငါကလည္း ငါ့သား ကုိ ပညာတတ္ၾကီးပဲ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ အစ္ကုိၾကီးနဲ႔တုိင္ပင္''တဲ့။
အစ္ကုိၾကီးက ''ငါ့တို႕ ဝုိင္းကူမယ္။ မင္းေခြ်တာသုံး''တဲ့ ။ဒီလုိနဲ႔ တကၠသုိလ္တက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္ က ေျပာတာခံရျပန္ေရာ၊ ''သူမ်ားေတြအလုပ္ရဖုိ႔ ပါတီရုံးေတြမွာ ႏွစ္ေတြ၊ လေတ ြၾကာေအာင္ လုပ္အားေပး မွ ရတာအခု အလြယ္တကူ အလုပ္တစ္ခုရတာမယူဘူး၊ မိဘက ရွိတာလည္း မဟုတ္ဘဲနဲ႔။ ဘဲြဲ႕ရေတာ့ေကာ အလုပ္က ရမွာလား။ မုိက္လုိက္တဲ့သား တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ပညာသင္ဖုိ႔ပဲ အားသန္ခဲ့ ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ပညာရွာလုိစိတ္ အားထက္သန္မႈကုိ အေမက အားေပးခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ လညး္ ေက်ာင္းပိတ္လို႔ျပန္လာရင္ ေဆးလိပ္ခုံမွာ ဖက္ပုိထမ္းျပီး ေက်ာင္းစရိတ္စုပါတယ္။ မိန္းမပ်ဳိေလးေတြၾကားမွာ တကၠသုိလ္ ေက်ာင္းသား ကၽြန္ေတာ္ က မရွက္ခဲ့ပါ။ (၈)ႏွစ္သားတုန္းက ရြာမွာ အေၾကာ္ေရာင္းစဥ္ က အေမေမြးခုိင္းခဲ့တဲ့ သတိၱရခဲ့လုိ႔ပါ။
ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ သနပ္ပင္တစ္နယ္လုံး ေမာ္လျမိဳင္ေကာလိပ္မွာတက္ရပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက တကၠသုိလ္ မျဖစ္ေသး ပါ။ ေမာ္လျမိဳင္ က ေမွာင္ခုိျမိဳုုု႕ေတာ္ပါ။ ဆုိရွယ္လစ္ေခတ္ ဆုိေတာ့ ထုိင္းႏုိင္ငံမွ သယ္လာသမွ် ပစၥည္း အားလုံး ေမာ္လျမိဳင္မွာ တစ္စခန္းခ်ပါတယ္။ ျပီးေတာ့မွ ရန္ကုန္ကုိ သယ္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ခရီးသည္ လက္ဆဲြအိတ္(၂)အိတ္ေလာက္ ရန္ကုန္ သယ္ႏုိင္ရင္ ေငြက်ပ္(၁၀၀) နဲ႔ (၂၀၀)ၾကားျမတ္ ပါတယ္။ အဲဒီေခတ္က ေက်ာင္းစရိတ္တစ္လစာ လုံေလာက္ ပါတယ္။ ေက်ာင္းသား ဆုိရင္ အေကာက္ခြန္က မဖမ္းပါ။ တခ်ဳိ႕ တစ္လတစ္ေခါက္ ရန္ကုန္ျပန္ျပီး ေက်ာင္းစရိတ္ ရွာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မလုပ္ခဲ့ပါ။ မလုပ္ရတဲ့အေၾကာင္းက အေမ့ေၾကာင့္ပါ။ အဲဒီလုိ ေက်ာင္းသားဆုိတဲ့ အရွိန္အဝါ သုံးျပီး ေမွာင္ခုိပစၥည္းသယ္လုိ႔ရတယ္ ဆုိတာ အရပ္ကေျပာလာေတာ့ အေမက ကၽြန္ေတာ္ ကုိ ေခၚေျပာပါတယ္။ ဥပေဒနဲ႔ မကင္းတာ မလုပ္နဲ႔ တုိ႔အမ်ဳိးထဲ မွာ ရုံးေရာက္၊ ဂါတ္(ရဲစခန္း)ေရာက္တာ မရွိဘူးတဲ့။ ငါလည္း မသြားခ်င္ဘူး ရွက္တယ္တဲ့။
ကၽြန္ေတာ္တုို႔ မိသားစု သတင္းစာလေပး ဝယ္ဖုိ႔မတတ္ႏုိင္ပါ။ စာအုုပ္၊ ဂ်ာနယ္ဆုိတာ ေဝးပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ကံေကာင္းပါတယ္။ အိမ္ေရွ႕က ကၽြန္ေတာအေဒၚက သတင္းစာလေပး ဝယ္ပါသည္။ အိမ္နားက အထက္တန္း စာေရး အစ္ကုိၾကီး က ဂ်ာနယ္မ်ဳိး စုံဝယ္ပါသည္။ သတင္းစာ ဘယ္ေလာက္ေစာသလဲဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္း သြား ရင္္ သတင္းစာဖတ္ျပီးမွ သြားတာပါ။ (တီဗီ ခန္႔စည္သူနဲ႔ ျမဝတီသတင္းစာေၾကာ္ျငာမွာ မနက္ ၇း၀၀နာရီေရာက္တယ္ ဆုိေတာ့ ငယ္ငယ္က ဘဝကုိ သတိရမိေသး။) အိမ္နားက အစ္ကုိၾကီးက ရႈေထာင့္၊ အုိးေဝ၊ ေရႊတူတုိ႔ ဖတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က စာဖတ္ဝါသနာ ပါမွန္းမသိေတာ့ ဖတ္ျပီးတုိင္း ကၽြန္ေတာ့္ေပး ပါတယ္။ စာအုပ္ေတြလည္း ဒီလိုပဲ။ ျပီးေတာ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕အစ္ကုိက စာအုပ္ ဆုိင္ဖြင့္ေတာ့ အဲဒီဆုိင္ မွာ စေန၊ တနဂၤေႏြ၊ ဝိုင္းကူရာကေန စာမ်ဳိးစုံဖတ္လာ တယ္။(၁၀)တန္း ေက်ာင္းသား ဘဝေရာက္ ေတာ့ ႏုိင္ငံေရး စာေတြ ဖတ္လာပါတယ္။ တကၠသုိလ္ေရာက္ေတာ့ ကြန္ျမဴနစ္ဆန္ တဲ့ စာေတြဖတ္ မိ ပါတယ္။ ျမန္မာဆုိရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ နဲ႔ ကြန္ျမဴနစ္စာမေတာက္မေခါက္က ''အလုပ္ ဆုိတာ ကုန္ထုတ္ လုပ္္တဲ့ လုပ္ငန္း '' လုိ႔ အစဲြမွား အယူမွတ္ခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီအစြဲမွား ကၽြတ္ ဖို႔ ဖန္လာတဲ႔ေန႔ ေရာက္လာပါတယ္။ တတိယႏွစ္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္း သားဘဝ ဒီဇင္ဘာေက်ာင္းပိတ္ ရက္ ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕က ပဲခူးနဲ႔(၇)မိုင္ေဝး ပါတယ္။ပဲခူးၿမဳိ႕ ၾကခတ္ဝိုင္းစာသင္တိုက္က ဦးပဥၨင္းေတြ ဆြမ္းဆန္စိမ္း အလွဴခံဖို႔ၾကြေတာ႔ အေမက ေလာင္းပါတယ္။ အေမ ဆြမ္းဆန္စိမ္းေလာင္းေနတုန္း ကၽြန္ေတာ္ က ရဟန္းပ်ဳိ ေတြကိိုၾကည္႔ၿပီး ဒီေလာက္ခြန္အားနဲ႔ဲျပည္႔စုံတဲ႔အရြယ္ ေယာက်္ားသားေတြ အလုပ္ မလုပ္ဘဲ ဘာလို႔မ်ား သူမ်ားလွဴ တဲ႔ တန္း တဲ႔ ပစၥည္းေတြ စားေနရတာလဲ၊ စက္ရုံ၊ အလုပ္ရုံေတြမွာ ဝင္လုပ္ လို႔ျဖစ္သား နဲ႔ ဆိုၿပီးေရရြတ္မိပါတယ္။ အေမကလွည္႔ၾကည္႔ မ်က္ေစာင္းထိုးပါတယ္။ ဆြမ္းေလာင္းလို႔လဲၿပီးေရာ ငသင္း လို႔ေခၚ ပါတယ္။
အေမစိတ္ဆိုးရင္ ေမာင္ျဖဳတ္ၿပီး ငတတ္ၿပီး ေခၚတတ္ပါတယ္။ နင္ကအလုပ္လုပ္တယ္ဆိုတာ လယ္လုပ္၊ စက္ရုံမွာ လုပ္၊ ေစ်းေရာင္းမွ အလုပ္လို႔ထင္တာလား၊ ေက်ာင္းဆရာေတြလိုပဲ ဆရာေတာ္ေတြလည္း လူေတြကို လိမၼာ ေအာင္ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ မာန၊ ေလာဘနည္းေအာင္ ေဟာေပး၊ သင္ေပးတဲ႔ အလုပ္လုပ္ ေနတာေလ ဆရာ တစ္မ်ဳိး တဲ႔ ၿပီးေတာ႔နင္တ္ို႔ေျပာေန တဲ႔ ဆိုရွယ္လစ္ ကြန္ျမဴနစ္ တို႔ဆုိတဲ႔ အဖြဲ႕ေတြေပၚတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီ လဲတဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္ကႏွစ္ (၈၀) ေက်ာ္ပါ။ အမ်ားဆုံး (၁၀၀)ေပါ႔ အေမလို႔ေျပာေတာ႔ သံဃိာ အဖြဲ႔က ႏွစ္ေပါင္း(၂၅၀၀)ေက်ာ္ၿပီဟို ဦးႏုေခတ္ က ဖဆပလ အခုမရွိေတာ႔ဘူး မဟုတ္လား။ အဲဒီလို မခိုင္မာတဲ႔ အဖြဲ႔ေတြေပါ မ်ားတဲ႔ အထဲက၊ ဒီေလာက္ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၀၀ေက်ာ္တည္ၿမဲတာ ေကာင္းလို႔ေပါ႔။ ဘာေကာင္း တာလဲ ငါ မေျပာတတ္ဘူး။ နင္႔ဟာနင္ ရွာၾကည္႔။ အေမရဲ႕ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၀၀ေက်ာ္ တည္ၿမဲတဲ႔ အဖြဲ႔ ဟာ ေကာင္းလို႔ေပါ႔ ဆိုတဲ႔စကားေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္ဖတ္တဲ႔စအုပ္ေတြ ဟာ မာ့က္စ္၊ လီနင္၊ ေမာ္စီတုံး တို႔ဘက္ ကို ေရွ႕ဆက္ မသြားေတာ႔ပါ။ ဗုဒၶ ဓမၼဆီိ သို႔ လမ္းေၾကာင္းေျပာင္းခဲ႔ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေျခခံပညာအထက္တန္းစာေမးပြဲေျဖၿပီးမွာ သန္းေခါင္းစာရင္းေကာက္ ရပါတယ္။ ၁၉၇၃ခုႏွစ္ ကပါ။ သန္းေခါင္စာရင္း ေကာက္ရတဲ႔အခ်က္မွာ လူတစ္ဦးရဲ႕ ပညာအရည္အခ်င္း ကို ေမးရ ပါတယ္။ ေအာင္တဲ႔အတန္း ကို ျဖည္႔ေပးရပါတယ္။(ဥပမာ-၄တန္းေအာင္၊ ၅တန္းေအာင္၊ ဘြဲ႔ရ စသည္ျဖင္႔) စာမတတ္ ရင္ မတတ္လို႔ျဖည္႔ရပါတယ္။ အတန္းေတြကမေအာင္ေပမဲ႔ စာေရးတတ္၊ ဖတ္တတ္ရင္ေတာ႔ ဝတတ္ လို႔ (ဝလုံး ကိုစၿပီး ေရးသား မွ တတ္လာတဲ႔ျမန္မာစာကို ေရးတတ္၊ဖတ္တတ္တာမို႔ ဆုိလို ပါတယ္) ျဖည္႔ရပါတယ္။ ဒုတိယကမၻာစစ္အတြင္းမွာ ကေလးဘဝကို ျဖတ္သန္းခဲ႔ရတဲ႔ အေဖနဲ႔အေမ ဟာ ေက်ာင္း မေန ခဲ႔ရလို႔ (၁)တန္း မွ မေအာင္ခဲ႔ပါ။ စာေရးတတ္ ဖတ္တတ္လို႔ သန္းေခါင္စာရင္းမွာ "ဝ" တတ္ဆို တဲ႔ စကား ကို အေမ သိ၊ အေမနားလည္ခဲ႔ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ဆုံးႏွစ္ စာေမးပြဲေျဖျပီးလုိ႔ ျပန္လာေတာ့ အေမ့ကို အနားေပးျပီး အေမ့ကုန္စုံဆိုင္ အ လုပ္ ပဲ ဆက္လုပ္မယ္ ကၽြန္ေတာ္္ ဆံုးျဖတ္ျျပီး အေမ့ကို ေျပာေတာ့ ဘြဲ႕ရ (၁၆) တန္းေအာင္ (သူငယ္ တန္းေလး၊ သူငယ္တန္းၾကီး (၂)တန္း၊ ကထမတန္း မွ ၁၀ တန္းထိ (၁၀) တန္း၊ ဘြဲ႕ (၄) တန္းပါဆုိိ ေတာ့ ၁၆ တန္းပါ) တဲ့ သူက တစ္တန္းမွ မေအာင္တဲ့ ''၀'' တတ္ သူေတြလုပ္တတ္ တဲ့ အလုပ္ကို ဆက္လုပ္မယ္ဆိုေတာ့ မင္း ဘာလုိ႕ ပညာသင္ ခဲ့တာလဲသား၊ (၁၆) ႏွစ္လုံးလုံး မရႈံးဘူး တဲ့၊ အေမရဲ႕ ေစ်းကြက္ အတြက္အရ ေပၚထြက္လာတဲ့ ဘ၀ေအာင္ျမင္ေရး ဒႆနပါ၊ အေဖ၊ အေမထက္ (၁၆) တန္းသာတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အျမင့္ကုိ မလွမ္းဘဲ ခပ္နိမ့္နိမ့္ ဘ၀ မွာ ေပ်ာ္ပိုက္ေနလို႕ မျဖစ္ေတာ့ပါ။ ဒါနဲ႔ ေအာင္စာရင္းထြက္ေတာ့ Qualify ၀င္တာနဲ႔ မဟာဘြဲ႕ သင္တန္းကို ထုံးစံအတိုင္း ကုိယ္ ေက်ာင္းစရိတ္ ကိုယ္ရွာ၊ စုျပီး ေက်ာင္းဆက္တက္ခဲ့တာ ယေန႕ ဘ၀ေရာက္ ခဲ့ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ယေန႕ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ဆိုတဲ့ဘ၀ ေရာက္ခဲ့ရတာဟာ တစ္တန္းမွမေအာင္ဘဲ ေသစာ၊ ရွင္စာေလာက္ သာ ဖတ္တတ္တဲ့ ''၀ '' တတ္ အေမ က ေပးခဲ့တဲ့ သုံးမကုန္တဲ့ အေမြေၾကာင့္ပါ။
ဘုန္းၾကီး၊ ရဟန္း၊ ေက်ာင္း နဲ႕မနီးစပ္ရင္ မင္းကို မလိမၼာမွာစိုးလုိ႕ဆိုတဲ့ စကားဟာ ေနာက္ပိုင္းမွာ မွန္မွန္း သိလာ ပါတယ္။ သူေတာ္ေကာင္းစကား နဲ႕ ဓမၼစကားအျမဲၾကားေနရ မွ လိမၼာသူ ျဖစ္တာကိုး...
သမၼာအာဇီ၀ အလုပ္ ဟာ ဘာမွ ရွက္စရာမရွ္ိဆိုတဲ့ မွန္ကန္တဲ့အသက္ေမြးမႈနဲ႕ မွန္ကန္တဲ့အလုပ္ဆ္ို ရင္ လုပ္ရဲတဲ့ သတိၱအေမြ ကို ပိုင္ဆိိုင္ျပီ း ကိုယ့္ေက်ာင္းစရိတ္ကိုယ္ရွာ ေက်ာင္းတက္ခဲ့လို႕....
- '' သားကို အေမက ပညာတတ္ပဲ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္ '' ဆိုတဲ့ ပညာအေမြသာ ယူဖို႕လမ္း ျပေပးခဲ႕လို႕
- ဘြဲ႕ရ (၁၆) တန္းေအာင္တဲ့သားက ''၀'' တတ္ေတြေတာင္လုပ္တတ္တဲ့ ေစ်းေရာင္းအလုပ္
လုပ္ရင္ မရႈံးဘူးလား ဆိုျပီး အျမင့္ဆီကို တက္လွမ္းဖို႕ ဘ၀ေအာင္ျမင္ေရး အတြက္အခ်က္
ပညာ အေမြရခဲ့လုိ႕... ''
လွ်ာျမက္ေပါက္ပါေစ ေတာ္မတရားရွာမေကၽြးနဲ႕ဆိုတဲ့အေမြရလို႕ ေငြေၾကးဓနေၾကာင့္ ၀န္ထမ္းဘ၀မွာ လုပ္ပိုင္ခြင့္ သုံးကာ မေတာ္မတရား စီးပြားမရွာခဲ့ပါ။ ဆရာ၊ ဆရာမေတြနဲ႕ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြ ကၽြန္ေတာ္ ဆုေပးတိုင္း ''ဒီဘ၀မွာ ၾကံဳၾကဆုံရတဲ့ အမိ၊ အဘ၊ ဆရာသမားေတြထက္ ေလာကီ၊ ေလာကုတၱရာ ႏွစ္ျဖာေသာ ပညာရပ္ေတြ မွာ သာလြန္ျမင့္ျမတ္တဲ့ ပညာရွင္ေကာင္း ၊ ပညာရွင္ျမတ္ ျဖစ္ၾကပါေစလုိ႕ '' ဆု ေပးေလ့ ရွိပါတယ္။ ''၀'' တတ္ ကၽြန္ေတာ္မိခင္ က ကၽြန္ေတာ့္ကို ေပးခဲ့တဲ့ အေမြေတြေၾကာင့္ပါ။
ကၽြန္ေတာ္ အေမ ဟာ ေလာကီပညာ တတ္တဲ့ ပညာတတ္ျဖစ္ရန္ ေငြေၾကးမျပည့္စုံတဲ့ၾကားက တကၠသုိလ္ ပို႔ခဲ့ပါတယ္။ ေလာကုတၱရာပညာရဖို႕ ေက်ာင္းမေနခင္ကတည္းက တရာဓမၼနဲ႔နီးေအာင္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းပို႕ခဲ့ သလို ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒ မွ ဓမၼဆီသို႕ ျပန္လွည့္ေအာင္ သြန္သင္ေပးခဲ့ပါတယ္။ လူငယ္ေတြ မိဘ ဆီမွ ျမတ္ေသာ ျမင့္ေသာ အေမြယူတတ္ႏုိင္ပါမွ မိဘထက္ ပို ျမင့္တဲ့ဘ၀ေရာက္ၾကမွာ။ ဒါမွ မိဘေတြေပ်ာ္မွာ အဲဒီလို ေက်ာင္းစာ အျပင္ အသိဉာဏ္ ပိုပြင့္လင္းေအာင္ စာမ်ားမ်ား ဖတ္မွရမွာပါ။ စာဖတ္နာၾကပါ။
(၁၉၈၀ ျပည့္ႏွစ္က ကြယ္လြန္ခဲ့ျပီး ေက်းဇူးဆပ္ခြင့္မၾကဳံခဲ့တဲ့ ေမြးသမိခင္ ေက်းဇူးရွင္ ေဒၚၾကင္ၾကင္ သို႕ ရုိေသစြာ ပူေဇာ္ကန္ေတာ့ လ်က္)
ေဒါက္တာေမာင္သင္း
.
ေကာင္းသန္႕ ၏ ငယ္ငယ္တုန္းက စာစု မ်ားမွ
.
2 comments:
Very intelligent mother, honesty is the best policy.
ေလးစား အားက်ပါတယ္ဆရာ...ဆရာ့ေမေမအတြက္လဲ ဂုဏ္ယူပါတယ္....
Post a Comment