သူႀကြယ္ႀကီး ဦးေလာ္ေပၚ သည္ သူမကြယ္လြန္မီကပင္၊ သူ၏ ေရကန္ကို ေနာင္လာေနာက္သား မ်ား၊ အက်ိဳး ရွိစြာ ဆက္လက္ သံုးစြဲႏိုင္ရန္၊ ေရကန္ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ဖို႔၊ သူ၏ လယ္ကၽြန္ (လယ္ကူလီ/ သူရင္းငွား) ထဲမွ၊ ရိုးသား က်ိဳးႏြံေသာ မိသားစုကို တာဝန္ေပးခဲ့၏။ ထိုမိသားစု သံုးစု၏ မ်ိဳးဆက္သံုးစု သည္လည္း ဤေရကန္ေစာင့္ ဒုတိယမ်ိဳးဆက္မွ မိသားစု သံုးစသည္၊ ေရကန္ရွိရာ ကုန္းကေလးေပၚ သို႔ ျပိဳင္တူလိုလို လာေရာက္ေနထို္င္၊ အေျခစိုက္ၾကရာမွ ... ဤေနရာသည္ သံုးအိမ္စု ဟု အမည္တြင္ သြားေလေတာ့သည္။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္..........
ေခတ္ကာလမ်ား ေရြ႕လ်ားေျပာင္းလဲလာခဲ့ၿပီးေသာအခါ သံုးအိမ္စုသည္ ပိုင္ရွင္မဲ့ နယ္ေျမျဖစ္သြားကာ၊ ရပ္ထဲရြာထဲ ၌ ေနထိုင္ရန္အဆင္မေျပေသာ မိသားစုမ်ားသည္ သံုးအိမ္စု သို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ အေျခခ် ေနထိုင္ လာခဲ့ၾကရင္း၊ ယခုအခါ...၊ သံုးအိမ္စုတြင္ လူေနအိမ္(၁၈)လံုးတိတိ တိုးပြားလာခဲ့၏။ သံုးအိမ္စု သက္တမ္း ကလည္း ႏွစ္(၁၀၀)နီးပါးရွိခဲ့ေပၿပီ။
သံုးအိမ္စု ၏ ပထဝီဝင္အားနည္းခ်က္တစ္ရပ္ေတာ့ ရွိ၏။ မိုးရာသီ (၃/၄)လအတြင္း၊ သံုးအိမ္စုပတ္လည္ လယ္ကြင္းမ်ား သည္ ေရနက္ကြင္းမ်ားျဖစ္၍ လူတစ္ရပ္ေက်ာ္ေက်ာ္ နက္ေသာ ေရထုေရျပင္က်ယ္ႀကီး မ်ားေအာက္ သို႔ ေရာက္ရွိနစ္ျမဳပ္ေနေလ့ရွိသည္။ ထိုအခါ သံုးအိမ္စုသားတို႔သည္ ျပင္ပကမၻာႏွင့္ ဆက္သြယ္ရန္ အလို႔ငွာ၊ ေလွ ကိုသာ အားကိုးအားထားျပဳၾကရသည္။ သို႔ရာတြင္ မိုးရာသီတြင္ သံုးအိမ္စု၏ ပထဝီဝင္ အားသာခ်က္ မွာ၊ သံုးအိမ္စုကို ဝိုင္းရံေနေသာ ေရျပင္ႀကီးမွာ၊ ထိုကာလတြင္ “အင္း” ႀကီးတစ္အင္း အသြင္ သို႔ ေျပာင္းသြားၿပီ၊ ကေဋေပါင္းမ်ားစြာေသာ ငါး၊ပုစြန္မ်ား က်က္စားေပါက္ဖြားရာ အဏၰဝါအာဟာရ ရတနာသိုက္ႀကီး အသြင္သို႔ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။
ဤအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ သံုးအိမ္စုသားမ်ားသည္ အလိုအေလ်ာက္တံငါမ်ားျဖစ္လာၾကေတာ့၏။ သီတင္းကၽြတ္လ (ေအာက္တိုဘာ)ေလာက္ တြင္ မိုးပါးၿပီး ကြင္းထဲ၌ ေရက်သြားခ်ိန္၌ ေဆာင္းစပါးစိုက္ေသာ လယ္သမာ်းမ်ားက၊ လယ္ကြင္းျပင္က်ယ္ႀကီး ကို ျမစိမ္းေရာင္လႊင္ေအာင္ ဖန္တီးၾကည့္အခါ သံုးအိမ္စုသားမ်ားမွာ အလိုအေလ်ာက္ လယ္သမားေတြ၊ လယ္သူမေတြ ဘဝသို႔ ကူးဝင္ခဲ့ၾကျပန္ေတာ့သည္။ သို႔ႏွင့္ စပါးရိတ္ရာသီ ၿပီးဆံုးသြား ၍ ေႏြရတုခ်ိန္ခါ သို႔ ေရာက္ရွိလာၿပီဆိုလွ်င္ေတာ့၊ သံုးအိမ္စုသားမ်ားသည္ “ဧည္သည္”မ်ားကိုေမွ်ာ္ရင္း၊ ပိုက္ဆံ ထည့္ရန္ေသတၱာ မ်ားကို အသင့္ဖြင့္ထားလိုက္ၾက၏။ ထမင္းဟင္းေရာင္းခ်မည့္သူမ်ားကလည္း ဆန္၊ ဆီ၊ ဆား၊ ငရုတ္၊ ၾကက္သြန္ အစရွိေသာ ကုန္ေျခာက္မ်ားအျပင္၊ ၾကက္ဘဲဝက္မ်ားကို အသင့္ၿခံေလွာင္ထားလိုက္ၾက၏။
အရက္ေရာင္းမည့္သူမ်ားကလည္း၊ ရာဝင္အိုးႀကိးမ်ား ကို ေဆးေၾကာသန္႔စင္၍ ေနလွန္းလ်က္ ရွိသည္။ ေမ်ာက္ေခ်ာပင္ အထက္ရွိ လင့္စင္ကို ျပင္ဆင္သူေတြက ျပင္ဆင္ေနၾက၏။ တေပါင္း တန္ခူး ဆိုေသာ ေႏြရာသီႏွစ္လ သည္ သံုးအိမ္စုသားေတြ ေငြအရႊင္ဆံုးကာလပင္ျဖစ္ေပသည္။ က်န္ကာလမ်ား တြင္ကား သူတို႔ သည္ ႀကံဳရာက်ပန္း အလုပ္ျဖင့္ ရရစားစား၊ ဝါးဝါးမ်ိဳမ်ိဳ မနက္ျဖန္မရွိေသာ လူသားမ်ား ကလို ေပါ့ေပါ့လွပ္လွပ္၊ ေရာင္ေရာင့္ရဲရဲသာ ရွင္သန္ေနထိုင္ၾကေပ၏။
သံုးအိမ္စုကို အကုသိုလ္ ပစၥႏၱရစ္အျဖစ္ သမုတ္ၾကသူေတြ အမ်ားအျပားရွိၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္၊ သံုးအိမ္စုတြင္ ယေန႔အထိ ႀကီးက်ယ္ေသာ ရာဇဝတ္မႈႀကီးမ်ိဳးျဖစ္ပြား ေပၚေပါက္ခဲ့ျခင္းမရွိေသးေပ။ ၄/၅ ခ်က္ေလာက္ ခ်ဳပ္ရရံု ေခါင္းကြဲေအာင္ ရိုက္မႈေလာက္၊ ဆဲမႈေလာက္၊ ၾကက္ခိုးမႈေလာက္သာ ျဖစ္ဖူး၏။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း သံုးအိမ္စု မွာ ဖ်က္သိမ္း ဖယ္ရွားျခင္း မခံရဘဲ၊ ယေန႔ထိ ကြင္းေခါင္ေခါင္ထဲမွာ တစ္သီးပုဂၢလကၽြန္းကေလး တစ္ကၽြန္း လို ရပ္တည္ေနခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။
သံုးအိမ္စု မွာ စန္းခ်ိဳအေဖ ဦးဖိုးလူရဲ႕ အစ္ကိုရင္း ဦးခန္႔ဆိုတာ ရွိတယ္။ ဦးခန္႕စာ သံုးအိမ္စုမွာ ရပ္မိ ရပ္ဖလူႀကီးပဲ၊ သံုးအိမ္စုသားေတြ တစ္ညီတစ္ညါတ္တည္း ခန္႕ထားတဲ့ သူႀကီးလို႔ဆိုပါေတာ့၊ အရပ္လူႀကီးျဖစ္ သလို ဦးခန္႔ဟာ သူ႔ညီ ဦးဖိုလူလို ဂ်ပုကေလးမဟုတ္ဘဲ၊ အရပ္(၆) ေပေလာက္ျမင့္တဲ့ လူထြာႀကီး၊ အရပ္အေမာင္း နဲ႕ လိုက္ဖက္တဲ့ ခႏၶာကိုယ္ အတၱေဘာႀကီးရွိၿပီး။ မည္းမည္းသည္းသည္းနဲ႕ တကယ့္ ကၽြဲသိုးႀကီး အတိုင္း ေလးေထာင့္စပ္စပ္မ်က္ႏွာႀကီးနဲ႕ ပါးတစ္ဖက္မွာလည္း ဓားဒဏ္ရာအမာရြတ္ႀကီးနဲ႕။ တကယ့္ေတာ့ ဦးခန္႔ဟာ တစ္ခ်ိန္တုန္းက ဓားျပဗိုလ္ႀကီးဆိုပဲ၊ ေထာင္နန္းစံရတဲ့ အႀကိမ္ေပါင္းလည္း မေရတြက္ႏိုင္ဘူးတဲ့။
ငါနဲ႕စန္းခ်ိဳ တို႔ ေရာက္သြားခ်ိန္မွာေတာ့ ဦးခန္႔က ဓားျပတိုက္ဖို႔ စိတ္ကူးပံုမရေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ စိတ္ပုတီးလည္း ကိုင္တာ မဟုတ္ဘူး၊ မိန္းမ (၂) ေယာက္ယူထားၿပီး၊ မိန္းမေတြေစ်းေတာင္းေခါင္းရြက္ လုပ္ေကၽြးတာကို အိမ္ဦးခန္းမွာ ၿမိန္႔ၿမိန္႔ႀကီးထိုင္စားေနတယ္။ ေႏြရာသီ ၾကက္ဝိုင္း၊ ေလာင္ကစားဝိုင္းေတြ ခင္းက်င္းတဲ့ပြဲ (သူတို႔အေခၚအာဝါေဒးပြဲ) မွာ ဦးခန္႔က ႀကီးၾကပ္ရတာ၊ ကစားဝိုင္းေတြမွာ အေကာက္မေကာက္ေပမယ့္ ပြဲၿပီးတဲ့ အခါမွာေတာ့ ကစားသမားေတြစုၿပီ၊ ဦးခန္႔ကို ရပ္ေရးရြာမႈမွာ သံုးစြဲဖို႔ ရန္ပံုေငြခ်ီးျမႇင့္ၾကတယ္။ အဲဒီေငြထဲကေန ဦးခန္႔ က အေဝးၾကည့္ မွန္ေျပာင္းငွားတဲ့ တိုးေရႊနဲ႕ အလွည့္က်ကင္းေစာင့္တဲ့ ကင္းသမားေတြကို သင့္တင္႔ သေလာက္ ခြဲတမ္းခ် တယ္။ က်န္တာကေတာ့ သူ႔အိတ္ကပ္ထဲ ထည့္လိုက္တာေပါ့။
အာဝါေဒးပြဲ က ရလိုက္တဲ့ေငြဟာ၊ ဦးခန္႔အတြက္ တစ္မိုးတြင္းလံုး ဒူးႏွံ႕ၿပီးထိုင္စားေလာက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဦးခန္႔က ရတဲ့ ေငြကို စနစ္တက် သံုးတာမဟုတ္ဘူး။ ၾကက္ဝက္အမဲသားငါးေတြကို အိုးႀကီးခြက္ၿပဲနဲ႕ခ်က္၊ အရက္ေတြ (၅) ဂါလံပလတ္စတစ္ ပံုးႀကီးနဲ႕ မွာၿပီ၊ သံုးအိမ္စုသားေတြကို အလွဴႀကီးေပးသလို ေပးပစ္တာတဲ့။ ဦးခန္႔ အဲသလို လွဴတဲ့ ရက္မ်ိဳးဆိုရင္ သံုးအိမ္စုမွာ မီးခိုးတိတ္ပဲ၊ လူႀကီး ကေလး ေခြးေတြပါမက်န္ လာစားၾကတာ၊ ဒီေတာ့ အာဝါေဒးကရတဲ့ ေငြဟာ (၁၀)ရက္ေတာင္မခံဘူး၊ ေျပာင္သလင္းခါတာပဲ။
ဦးခန္႔ ဒီလို ျဖဳန္းတီးပစ္တာကို သူ႔မိန္းမႏွစ္ေယာက္လံုး စကားဟဟမေဝဖန္ရဲၾကဘူး၊ ဘယ္ေလာက္ေၾကာက္ ရသလဲဆိုရင္ “ေဟ့ မပံု” လို႔ မယားႀကီးကို ဦးခန္႕လွမ္းေခၚလိုက္ရင္ မပံုဟာ ေရာက္ရာအရပ္မွာ လန္႔ဖ်ပ္ၿပီး ထ ထခုန္ တတ္တယ္၊ “ဟဲ့... ေထြးၾကည္”လို႔ မယားငယ္ကို ဦးခန္႔ေခၚလိုက္ျပန္ရင္လည္း မေထြးၾကည္ဟာ အိမ္သာ ကို အရင္ဆံုးတန္းေျပးၿပီးမွ ဦးခန္႔ဆီ ျပန္လာတတ္ေလရဲ႕။ သားသမီး(ဇနီးေတြက ေမြးထားၾကတာ) ရွစ္ေယာက္ ဟာလည္း ဖေအ့ေရွ႕မွာဆိုရင္၊ ျခေသၤဂူဝက ယုန္ကေလးေတြလို ကတုန္ကရီနဲ႕ မ်က္စိသူငယ္ နားသူငယ္ျဖစ္ၾက လို႔။
အဲဒီ ဦးခန္႔ဆီကို ငါနဲ႕ စန္းခ်ိဳတို႔ ေရာက္သြားၾကေတာ့ ေနေစာင္ေနၿပီ။ ဦးခန္႔က သူ႔တူမ စန္းခ်ိဳကို ခ်စ္ခင္ တြယ္တာပံုပဲ။ ငါ့ကိုေတာ့ မ်က္လံုးေတာက္ေတာက္ႀကီးေတြနဲ႕ စကၠန္႔မလပ္ အကဲခတ္ေနတယ္။
စန္းခ်ိဳ က သူ႔ဦးႀကီးကို အေျခအေန အျဖစ္အပ်က္ေတြအားလံုး အရင္းအမွန္အတိုင္း ဖြင့္ေျပာလိုက္ေတာ့ ဦးခန္႔ က သူ႔ညီကို အေဝးကေန ကေလာ္တုတ္ေတာ့တာပါပဲ။ သူ႔ေရွ႕မွာသာ ဦးဖိုးလူရွိေနရင္ နားရင္းပါး၇င္း ထအုပ္မလား မဆိုႏုိင္ဘူး။ သူတို႔ညီအစ္ကိုဟာ သံေယာဇဥ္တြယ္ၾကေပမဲ့ စရိုက္ခ်င္းမတူၾကေတာ့။ လက္ပြန္း တတီး မေနၾကဘူး။ (၇)မိုင္ေလာက္ေဝးတဲ့ ေနရာေတြမွာ ခပ္စိမ္းစိမ္း ေနၾကတာကိုသာ ၾကည့္ေပေတာ့။
“ဖေအလုပ္တဲ့ ဟိုႏြားက မဂၤလာေဆာင္မေပးေတာ့လည္း ငါ့တူမကို ဦးႀကီးကပဲ မိဘအရာကေန မဂၤလာေဆာင္ေပးရ တာေပါ့လဟာ”လို႔ ဦးခန္႔ကေျပာလိုက္ေတာ့ ငါျဖင့္ ဝမ္းသာလိုက္တာ ထကမိမတတ္ပါပဲ။ (ဤစကား ကိုေျပာလိုက္စဥ္၊ သန္းဆိုင္သည္ သူ႔ကို္ယ္သူ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္၂၀ ေလာက္က၊ ဦးခန္႔ေရွ႕မွာ ဝမ္းသာခဲ့သည့္ ပံုမ်ိုးျဖင့္၊ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ကေတာ့မည့္ဟန္ ေကြးခ်ည္ဆန္႔ခ်ည္လုပ္ေနသည္။ ဦးဘာဘူႏွင့္ ခင္ေမာင္ၿငိမ္း တို႔က ၿပံဳလိုက္မိၾကေလ၏။)
“မဂၤလာေဆာင္တယ္ ဆိုတာ ဘာမွ မဆန္းဘူး။ ဆန္းတာက လင္နဲ႕မယား ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္၊ ၾကင္ၾကင္ နာနာနဲ႕ ေအးအတူပူအမွ် ရာသက္ပန္ရိုးေျမက်၊ ေသမင္းက ခြဲတဲ့အထိ ေပါင္းသင္းသြားၾကဖို႔ပဲေဟ့” လို႔ ဦးခန္႔က လူႀကီး စကားေျပာေနရာကေန၊ ငါ့ဘက္ကို စူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည့္တဲ့ၿပီး-
“ဟိတ္ေကာင္၊ မင္းငါ့တူမကို သားမွတ္မွတ္ မယားမွတ္မွတ္ ေပါင္းပါမယ္လို႔ ကတိျပဳမလား”လို႔ လူမိုက္ေလသံနဲ႕ ေမးတယ္။ ငါလည္း ဓားျပေဟာင္းႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး ေက်ာရိုးထဲမွာ စိမ့္သြားတယ္။ (ဦးခန္႔ကို မေတြ႕ခင္ လမ္းမွာကတည္းက သူ႔ဦးႀကီးဟာ ဓားျပေဟာင္းႀကီးဆိုတာ စန္းခ်ိဳက ေျပာျပၿပီးသား) ကတိျပဳပါတယ္ လို႔ ပါးစပ္က ေျပာမထြက္ႏိုင္ေအာင္ ငါလည္ေခ်ာင္းထဲမွာ တစ္ဆို႔ဆို႔ႀကီးျဖစ္ေနတာမို႔ ငါေခါင္းညိတ္ရံုပဲ ညိတ္ျပႏိုင္ တယ္။
“ေအး ေကာင္းၿပီ၊ မင္းကတိေပးတယ္ေနာ္။ ေနာက္ပိုင္းက်မွ ကူလိကူမာမမ်ားနဲ႕၊ ငါ့ကိုေပးတဲ့ ကတိဖက္တဲ့ေကာင္ေတြကို ငါဘာလုပ္တတ္သလဲဆိုတာ ေဟာဟို ေခ်ာင္းေစာက္ရြာ သခၤ်ဳိင္း က ေျမႀကီးေအာက္ မွာ သြားေမးၾကည့္၊ မေက်နပ္ေသးရင္ စန္းခ်ိဳတို႔ ဝက္လူးရြာေတာင္ဖ်ား က ေခ်ာင္းကပ္ စပ္ႏုန္းေတြေအာက္ မွာ သြားေမးၾကည့္၊ ငါ့တူမက အရုပ္ဆိုးေတာ့ ခုကတည္းက မင္းကိုေယာက်္ာ အခ်င္းခ်င္း ေယာက်္ား စကား ခုကတည္းက ႀကိဳတင္ထားတာကြ”
ဒီေနရာမွာငါလည္း၊ ဦးခန္႔ဆိုတဲ့လူႀကီးကို ေၾကာက္သလို၊ ထိတ္သလိုျဖစ္ေနတဲ့ၾကာကေန၊ သတၱိေတြ ဖ်စ္ညႇစ္ ထုတ္ၿပီး..
“ဦးႀကီးတူမ အရုပ္ဆိုးမွန္းသိတဲ့ၾကားက ကၽြန္ေတာ္ ေမတၱာရွိခဲ့တာပါ။ သူဒီထက္လည္း ပိုၿပီး ရုပ္မဆိုးႏိုင္ေတာ့ ပါဘူး၊ သူ႔ထက္ အရုပ္ဆိုးတဲ့ မိန္းကေလးေတာင္ သူ႔ေလာက္အရုပ္မဆိုးႏိုင္ေတာပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ္ ကလည္းလွတာမက္ရင္ ညစာခက္မွာစိုးလို႔ အရုပ္ဆိုတာကိုပဲ ရွာခဲ့တာပါ”လို႔ ပါးစပ္ထဲေတြ႕ရာ၊ စြတ္ရြတ္ေျပာပစ္ လိုက္တယ္။ အဘိုးႀကီး ငါေျပာတာ သေဘာက်ၿပီး ရယ္ပါေလေရာ။ စန္းခ်ိဳကေတာ့ သူ႔ဦးႀကီးေရွ႕ မေရွာင္ ဘာမေရွာင္ (ဟဲ့.. မသာ၊ နင္ဘာေတြေလွ်ာက္ေျပာေနတာလဲ)ဆိုၿပီး ငါ့ေက်ာကုန္းကို တအံုးအံုး ထုေတာ့တာပဲ။
“ေကာင္းၿပီေလ။ မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး မိပစ္ဖပစ္၊ ရပ္ပစ္ရြာပစ္ေတြျဖစ္ေနၾကၿပီဆိုေတာ့ ငါကပဲ ႏွစ္ဖက္ မိဘေတြ ကိုယ္စား အေကာင္းဆံုးစီမံေနရာခ်ေပးရမွာပဲ”လို႔ ဦးခန္႔က ေဆးတံႀကီးခဲရင္း၊ အၿမိန္႕သားေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့ တစ္ဆက္တည္း..
“ကဲ ေျပာေနစကားေၾကာရွည္မယ္၊ ဟဲ့ မပံု” လို႔အနားမွာထိုင္ေနတဲ့၊ မယားႀကီးေဒၚပံုကို ေခၚလိုက္တယ္။ အဲသလိုေခၚလိုက္တာနဲ႕ ေက်ာက္ရုပ္လိုထိုင္ေနတဲ့ ေဒၚပံုဟာ ၾကမ္းျပင္ေပၚကေန ေျမာက္ခနဲ ႀကြတက္ၿပီး၊ ၾကမ္းေပၚျပန္ က်တယ္။ မ်က္လွည့္ျပသလား ေအာက္ေမ့ရတယ္။ ထူးဆန္းပါေပ့ကြာ။
“မပံု၊ ဖိုးဖဲေဆာင္ တို႔ မယ္ခံၾကြယ္တို႔ သက္ႀကီးရြယ္အို ေလးငါးေျခာက္ေယာက္ေလာက္ ဒီကို သြားေခၚလာခဲ့စမ္း” လို႔ ဦးခန္႔က ဇနီးႀကီးကို အမိန္႔ေပးၿပီးတဲ့အခါ၊ ဇနီးငယ္ဘက္လွည့္ၿပီး “ေထြးၾကည္” လို႔ေခၚလိုက္တယ္။ ေခၚလိုက္တာနဲ႔ မ်က္လံုးျပဴးၿပီး “ခဏ ေနဦးလို႔ လက္ကာျပတယ္။ ၿပီးတာနဲ႕ အိမ္သာရွိတဲ့ ဆီကို သုတ္သီး သုတ္ပ်ာ ထေျပးေတာ့တာပဲ။
ေဒၚေထြးၾကည္ ျဖစ္ရပံုက၊ သံုးအိမ္စုသားေတြအတြက အဆန္း မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး၊ ငါကေတာ့ ..... သူ႕ၾကည့္ၿပီး သနားလည္း သနားရဲ႕၊ ရယ္လည္း ရယ္ခ်င္မိပါရဲ႕၊ ေဒၚေထြးၾကည္ အဲသလို ျဖစ္သြားေအာင္ ဦးခန္႔ ဘယ္လို မ်ား ျပဳစားလိုက္သလဲဆိုတာ ငါခု ထက္ထိ စဥ္းစားလို႔ အေျဖမေပၚဘူး။ စန္ခ်ိဳ ေျပာဖူးတာ ကေတာ့ ေဒၚေထြးၾကည္ ဟာ အလြန္မတန္ စိတ္လႈပ္ရွားရင္ ရွဴးရွဴးေတြ ထြက္ကုန္ေရာတဲ့၊ ဒါေၾကာင့္ ဦးခန္႔ ေခၚလိုက္တာ နဲ႔ သူေသးထြက္မက်ခင္ အိမ္သာတန္းတန္းေျပးရရွာတာတဲ့။
ငါနဲ႔ စန္းခ်ိဳ မဂၤလာေဆာင္ပံုကို မင္းတို႔ၾကားဖူးမယ္ေတာင္ မထင္ဘူး၊ အခု ငါေျပာျပေတာ့ ၾကားဖူးသြားလိမ့္မယ္။
ဦးခန္႔ က ေျပာတယ္၊ ေဆးတံႀကီးခဲၿပီး၊ တည္တည္ႀကီးေျပာတာ။ “ေဟ့ဒီမယ္ သန္းဆိုင္နဲ႔စန္းခ်ိဳ၊ မင္းတို႔ဟာ ေခတ္သား၊ ေခတ္သမီးေတြ ျဖစ္ေပမဲ့ ေရွးရိုးထံုးတမ္းအတိုင္း လက္ထပ္ၾကရလိမ့္မယ္။ ငါတို႔ ျမန္မာ့ ဓေလ့ထံုးတမ္း အရ၊ ဖိုနဲ႔မ ခ်စ္လို႔ခင္လို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မိဘေတြ သေဘာတူေပးစားလို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ တရားဝင္ ေပါင္းသင္းၾကေတာ့မယ္ဆိုရင္ ပတ္ဝန္းက်င္ ေရွ႕ (၇) အိမ္၊ ေနာက္ (၇) အိမ္ကို (ကၽြန္ေတာ္ ကၽြန္မတို႔ အရြယ္ လည္း ေရာက္ၾကပါၿပီ၊ ေမတၱာလည္းမွ်ေနၾကပါၿပီ၊ ေသတစ္ပန္ သက္တစ္ဆံုး ေပါင္းသင္းဖို႔လည္း သစၥာျပဳခဲ့ၾကၿပီး ပါၿပီ၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီေန႔ ဒီရက္ကစၿပီး ပုဆိုးတန္းတင္ အၾကင္လင္မယားအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳေပး ၾကပါ) လို႔ ခြင့္ပန္လိုက္ရင္၊ လင္မယား အရာေျမာက္တယ္၊
ေကၽြးေမြးဧည့္ခံတာ၊ ဘုန္းႀကီးေတြကို မဂၤလာဆြမ္းကပ္တာေတြဟာ အဆြယ္အပြား ကိစၥေတြပဲ၊ မင္းတို႔ တက္ႏိုင္ လို႔ မဂၤဘလာမ႑ပ္ႀကီး ဟည္းေနေအာင္ထိုးၿပီး၊ ဝက္သားတံုးႀကီး ဒူးေလာက္ေပါင္ေလာက္ပဲ ခ်က္ေကၽြးေကၽြး၊ ဆင္းရဲခ်ိဳ႕တဲ့လို႔ မတက္ႏိုင္တာနဲ႔ ေရွ႕ (၇) အိမ္၊ ေနာက္ (၇) အိမ္ကို၊ ပဲေလွာ္နဲ႔ လက္ဖက္ၾကမ္းပဲ ဧည့္ခံခ်င္ခံ၊ ဒီကစၥေတြက အဓိကမက်ဘူး၊ အဓိကက်တာက ေရွ႕ (၇) အိမ္၊ ေနာက္ (၇) အိမ္က မင္းတို႔ကို လင္စံုမယား ဖက္အျဖစ္၊ တစ္ညီတစ္ညႊတ္တည္း သေဘာတူ အသိအမွတ္္ျပဳလိုက္ဖို႔ပဲ၊ ဒါဟာ ပကာသန မဖက္တဲ့ ျမန္မာမဂၤလာေဆာင္ သက္သက္ပဲ၊ တတ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ မဂၤလာဆြမ္းေတြဘာေတြကပ္ ဧည့္ပရိသတ္ကို ထမင္းရည္ေခ်ာင္းစီး ေကၽြးေမြးဧည့္ခံေပါ့ကြာ၊ အခုဟာက မင္းတို႔မွာ အဝတ္တစ္ထည္ ကိုယ္တစ္ခုသာသာပဲ ရွိၾက တယ္၊
ေနစရာလည္းမရွိဘူး လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ျပစရာ ေရေရရာရာ အလုပ္လည္း မရွိၾကေသးဘူး ဒီေတာ့ ငါစီစဥ္တဲ့ အတိုင္း ပဲ မဂၤလာေဆာင္လိုက္ၾက”
ငါတို ႔ႏွစ္ေယာက္ ဘာမွ ေစာဒက မတက္ႏိုင္္ၾကဘူးေလ။ ဦးခန္႔ဟာ ငါတို႔ရဲ႕ ကယ္တင္ရွင္ သၾကားမင္းႀကီး ျဖစ္ေနၿပီ ကိုး။ သူစီမံရာကို နာခံရံုပဲေပါ့။
တစ္ခဏေနေတာ့ သံုးအိမ္စုမွာ လူအိုစာရင္းဝင္လို႔ သတ္မွတ္ရမယ့္ ေယာက္်ားႀကီး မိန္မႀကီး ၁၄/၅ ေယာက္ ေၾကာင္တက္တက္အမူအရာေတြနဲ႕ ဦးခန္႔ရဲ႕ တဲႀကီးေပၚ တက္လာၾကတယ္။ ဦးခန္႔က္ သူအက်ဥ္းရံုး လိုက္တဲ့ ငါတို႔ မဂၤလာကိစၥေျပာေတာ့ လူအိုႀကီးေတြက မႈန္သီသီမ်က္လံုးေတြနဲ႔ ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ ကို စူးစူးစမ္းစမ္း ၾကည့္ၾကတယ္ အဲဒီလူအုပ္ထဲက မ်က္စိတစ္ဖက္လပ္ ဦးဖဲေဆာင္ ဆိုတဲ့ အဘိုးၾကီးက အိမ္ဦးခန္း မွာ ထုိင္ၿပီး ဓမၼကထိကေလသံနဲ႔ ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ဆံုးမၾသ၀ါဒစကားေတြ တသြင္သြင္ ေျပာေတာ့တာပဲ၊ "လင္မွတ္မွတ္ သားမွတ္မွတ္ေပါင္းသြားၾကေနာ္" ဆိုတဲ့စကားကို၊ အဘုိးႀကီးက မေရ မတြက္ႏိုင္ ေအာင္ ထပ္သလဲလဲ ေျပာေနေတာ့၊ ငါျဖင့္ ဒီအဘိုးႀကီး အရက္မ်ားမူေနသလားလို႔ေတာင္ သံသယ ၀င္မိ ပါေသးရဲ႕။
ေနာက္ပိုင္းမွာ သိရတာကေတာ့ ဦးဖဲေဆာင္ဟာ မ်က္စိတစ္ဖက္သာ ပ်က္ေနတာ၊ မိန္းမေလးေယာက္ေတာင္ ယူခဲ့ဖူးတဲ့ အာဂေယာက်္ားသားႀကီးဆိုတာပါပဲ၊ အဘြားႀကီးေတြက လည္း ဣေျႏၵႀကီးနဲ႔ ခပ္တည္တည္ထုိင္ေနတဲ့ စန္းခ်ိဳကို မယား၀တၱရား ေထြလီကာလီေတြကို ျပာလဲ့မွာ ဇာခ်ဲ႕ေနၾကေလရဲ႕။ ငါ့မွာေတာ့ အားငယ္စိတ္ေတြ ဖိစီးၿပီး ေခါင္း မေဖာ္၀ံ့ဘူး။ လက္ေမာင္းက အနာကလည္း ကိုက္လို႔။
လူႀကီး၀ိုင္းထဲကို ေရေႏြးၾကမ္းနဲ႔ လက္ဖက္သုပ္ပန္းကန္ေတြ ေရာက္လာၾကတယ္။
လူႀကီးေတြဟာ သတို႔သားနဲ႔ သတုိ႔သမီးကို ေမ့ပစ္လိုက္ၾကၿပီး၊ ေရေႏြးၾကမ္း တရႊတ္ရႊတ္ေသာက္၊ လက္ဖက္သုတ္ တစြတ္စြတ္၀ါးရင္း၊ သူတို႔အခ်င္းခ်င္း ေရာက္တတ္ရာရာေတြသာ ေျပာေနၾကေတာ့တယ္။ ဦးခန္႔က ဘယ္က သြားငွားမွန္းမသိတဲ့၊ ဘက္ထရီမီးေခ်ာင္း (၂-ေပေခ်ာင္းကေလးပါ) ထြန္းၿပီး၊ ကာလသား ေတြကို ညႊန္ၾကားခ်က္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ထုတ္ေနတယ္။ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ရဲ႕ဘ၀မွာ မဂၤလာေဆာင္ တဲ့ေန႔ဟာ အေပ်ာ္ဆံုးေန႔ တစ္ေန႔ပဲ လို႔ ေျပာၾကတယ္။ ငါျဖင့္ မေပ်ာ္ႏိုင္ပါဘူး။ လက္ေမာင္းအနာက ကိုက္တာ တစ္မ်ိဳး၊ ထမင္းဆာ တာက တစ္မ်ိဳး၊ လူႀကီးေတြၾကားထဲမွာ ကိုရင္၀တ္မယ့္ ရွင္ေလာင္း ကေလးကို ကုပ္ကုပ္ရုပ္ရုပ္ ကေလး ထုိင္ေနတာၾကလို႔ ေညာင္းလိုက္တာက တစ္မ်ိဳး၊ အိပ္ခ်င္တာ က တစ္မ်ိဳး။ ေ၀ဒနာေပါင္းစုံ ၀ိုင္းႏွိပ္စက္ေနေတာ့ ငါဘယ္လို ေပ်ာ္ႏိုင္မွာတဲ့လဲ။
ည(၈)နာရီေလာက္ လူႀကီးေတြ ျပန္သြားၾကေတာ့၊ ကာလသားေတြက၊ တဲေရွ႕မီးေရာင္ေအာက္မွာ မီးဖိုၿပီး ထမင္းအုိး ႀကီး တည္ၾကတယ္၊ ၾကက္သံုးေကာင္ကို အေမြးႏုတ္သူက ႏုတ္ေနၾကတယ္။ မီးေရာင္နဲ႔ နည္းနည္းေ၀း တဲ့ ေမွာင္ရိပ္မွာ ကာလသား ၃/၄ေယာက္ ပုလင္းေထာင္ရင္း၊ တ၀ါး၀ါး ရယ္ေနၾကေလရဲ႕။
ဒီေနရာ မွာ ငါဟာ သူတစိမ္းသက္သက္ ျဖစ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ယူမယ့္မိန္းမကို၊ ကိုယ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ရပ္ကြက္ ကို ခုိးမသြားႏိုင္ဘဲ၊ မိန္းမကသာ သူ႔အမ်ိဳးအေဆြရွိရာကို ေခၚလာရတဲ့၊ အသံုးမက်တဲ့ လူညံ့ တစ္ေကာင္ ျဖစ္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ မဂၤလာေဆာင္မွာ ဧည့္ခံဖို႔ ေငြေၾကး တစ္ျပားတစ္ခ်ပ္မွ မရွိတဲ့ ဘုိင္ေကာင္။ ဒီေတာ့ ငါဟာ ဆီးသြားခ်င္ တာေတာင္ မသြားဘဲ၊ အိမ္ေပၚ မွာပဲ ေငါင္းစင္းစင္း ကုပ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းကေလး ထုိင္ေနမိေလ ရဲ႕။ သံုးအိမ္စုက ကာလသားေတြက ငါ့ကို မိတ္ဖြဲ႕ခ်င္ဟန္ ျပၾကေပမဲ့ လိပ္ျပာမလံုတဲ့ ငါက ... သူတို႔ နဲ႔ သြားမေရာရဲဘူး။
ဆက္ရန္
.
ေခတ္ကာလမ်ား ေရြ႕လ်ားေျပာင္းလဲလာခဲ့ၿပီးေသာအခါ သံုးအိမ္စုသည္ ပိုင္ရွင္မဲ့ နယ္ေျမျဖစ္သြားကာ၊ ရပ္ထဲရြာထဲ ၌ ေနထိုင္ရန္အဆင္မေျပေသာ မိသားစုမ်ားသည္ သံုးအိမ္စု သို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ အေျခခ် ေနထိုင္ လာခဲ့ၾကရင္း၊ ယခုအခါ...၊ သံုးအိမ္စုတြင္ လူေနအိမ္(၁၈)လံုးတိတိ တိုးပြားလာခဲ့၏။ သံုးအိမ္စု သက္တမ္း ကလည္း ႏွစ္(၁၀၀)နီးပါးရွိခဲ့ေပၿပီ။
သံုးအိမ္စု ၏ ပထဝီဝင္အားနည္းခ်က္တစ္ရပ္ေတာ့ ရွိ၏။ မိုးရာသီ (၃/၄)လအတြင္း၊ သံုးအိမ္စုပတ္လည္ လယ္ကြင္းမ်ား သည္ ေရနက္ကြင္းမ်ားျဖစ္၍ လူတစ္ရပ္ေက်ာ္ေက်ာ္ နက္ေသာ ေရထုေရျပင္က်ယ္ႀကီး မ်ားေအာက္ သို႔ ေရာက္ရွိနစ္ျမဳပ္ေနေလ့ရွိသည္။ ထိုအခါ သံုးအိမ္စုသားတို႔သည္ ျပင္ပကမၻာႏွင့္ ဆက္သြယ္ရန္ အလို႔ငွာ၊ ေလွ ကိုသာ အားကိုးအားထားျပဳၾကရသည္။ သို႔ရာတြင္ မိုးရာသီတြင္ သံုးအိမ္စု၏ ပထဝီဝင္ အားသာခ်က္ မွာ၊ သံုးအိမ္စုကို ဝိုင္းရံေနေသာ ေရျပင္ႀကီးမွာ၊ ထိုကာလတြင္ “အင္း” ႀကီးတစ္အင္း အသြင္ သို႔ ေျပာင္းသြားၿပီ၊ ကေဋေပါင္းမ်ားစြာေသာ ငါး၊ပုစြန္မ်ား က်က္စားေပါက္ဖြားရာ အဏၰဝါအာဟာရ ရတနာသိုက္ႀကီး အသြင္သို႔ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။
ဤအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ သံုးအိမ္စုသားမ်ားသည္ အလိုအေလ်ာက္တံငါမ်ားျဖစ္လာၾကေတာ့၏။ သီတင္းကၽြတ္လ (ေအာက္တိုဘာ)ေလာက္ တြင္ မိုးပါးၿပီး ကြင္းထဲ၌ ေရက်သြားခ်ိန္၌ ေဆာင္းစပါးစိုက္ေသာ လယ္သမာ်းမ်ားက၊ လယ္ကြင္းျပင္က်ယ္ႀကီး ကို ျမစိမ္းေရာင္လႊင္ေအာင္ ဖန္တီးၾကည့္အခါ သံုးအိမ္စုသားမ်ားမွာ အလိုအေလ်ာက္ လယ္သမားေတြ၊ လယ္သူမေတြ ဘဝသို႔ ကူးဝင္ခဲ့ၾကျပန္ေတာ့သည္။ သို႔ႏွင့္ စပါးရိတ္ရာသီ ၿပီးဆံုးသြား ၍ ေႏြရတုခ်ိန္ခါ သို႔ ေရာက္ရွိလာၿပီဆိုလွ်င္ေတာ့၊ သံုးအိမ္စုသားမ်ားသည္ “ဧည္သည္”မ်ားကိုေမွ်ာ္ရင္း၊ ပိုက္ဆံ ထည့္ရန္ေသတၱာ မ်ားကို အသင့္ဖြင့္ထားလိုက္ၾက၏။ ထမင္းဟင္းေရာင္းခ်မည့္သူမ်ားကလည္း ဆန္၊ ဆီ၊ ဆား၊ ငရုတ္၊ ၾကက္သြန္ အစရွိေသာ ကုန္ေျခာက္မ်ားအျပင္၊ ၾကက္ဘဲဝက္မ်ားကို အသင့္ၿခံေလွာင္ထားလိုက္ၾက၏။
အရက္ေရာင္းမည့္သူမ်ားကလည္း၊ ရာဝင္အိုးႀကိးမ်ား ကို ေဆးေၾကာသန္႔စင္၍ ေနလွန္းလ်က္ ရွိသည္။ ေမ်ာက္ေခ်ာပင္ အထက္ရွိ လင့္စင္ကို ျပင္ဆင္သူေတြက ျပင္ဆင္ေနၾက၏။ တေပါင္း တန္ခူး ဆိုေသာ ေႏြရာသီႏွစ္လ သည္ သံုးအိမ္စုသားေတြ ေငြအရႊင္ဆံုးကာလပင္ျဖစ္ေပသည္။ က်န္ကာလမ်ား တြင္ကား သူတို႔ သည္ ႀကံဳရာက်ပန္း အလုပ္ျဖင့္ ရရစားစား၊ ဝါးဝါးမ်ိဳမ်ိဳ မနက္ျဖန္မရွိေသာ လူသားမ်ား ကလို ေပါ့ေပါ့လွပ္လွပ္၊ ေရာင္ေရာင့္ရဲရဲသာ ရွင္သန္ေနထိုင္ၾကေပ၏။
သံုးအိမ္စုကို အကုသိုလ္ ပစၥႏၱရစ္အျဖစ္ သမုတ္ၾကသူေတြ အမ်ားအျပားရွိၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္၊ သံုးအိမ္စုတြင္ ယေန႔အထိ ႀကီးက်ယ္ေသာ ရာဇဝတ္မႈႀကီးမ်ိဳးျဖစ္ပြား ေပၚေပါက္ခဲ့ျခင္းမရွိေသးေပ။ ၄/၅ ခ်က္ေလာက္ ခ်ဳပ္ရရံု ေခါင္းကြဲေအာင္ ရိုက္မႈေလာက္၊ ဆဲမႈေလာက္၊ ၾကက္ခိုးမႈေလာက္သာ ျဖစ္ဖူး၏။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း သံုးအိမ္စု မွာ ဖ်က္သိမ္း ဖယ္ရွားျခင္း မခံရဘဲ၊ ယေန႔ထိ ကြင္းေခါင္ေခါင္ထဲမွာ တစ္သီးပုဂၢလကၽြန္းကေလး တစ္ကၽြန္း လို ရပ္တည္ေနခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။
သံုးအိမ္စု မွာ စန္းခ်ိဳအေဖ ဦးဖိုးလူရဲ႕ အစ္ကိုရင္း ဦးခန္႔ဆိုတာ ရွိတယ္။ ဦးခန္႕စာ သံုးအိမ္စုမွာ ရပ္မိ ရပ္ဖလူႀကီးပဲ၊ သံုးအိမ္စုသားေတြ တစ္ညီတစ္ညါတ္တည္း ခန္႕ထားတဲ့ သူႀကီးလို႔ဆိုပါေတာ့၊ အရပ္လူႀကီးျဖစ္ သလို ဦးခန္႔ဟာ သူ႔ညီ ဦးဖိုလူလို ဂ်ပုကေလးမဟုတ္ဘဲ၊ အရပ္(၆) ေပေလာက္ျမင့္တဲ့ လူထြာႀကီး၊ အရပ္အေမာင္း နဲ႕ လိုက္ဖက္တဲ့ ခႏၶာကိုယ္ အတၱေဘာႀကီးရွိၿပီး။ မည္းမည္းသည္းသည္းနဲ႕ တကယ့္ ကၽြဲသိုးႀကီး အတိုင္း ေလးေထာင့္စပ္စပ္မ်က္ႏွာႀကီးနဲ႕ ပါးတစ္ဖက္မွာလည္း ဓားဒဏ္ရာအမာရြတ္ႀကီးနဲ႕။ တကယ့္ေတာ့ ဦးခန္႔ဟာ တစ္ခ်ိန္တုန္းက ဓားျပဗိုလ္ႀကီးဆိုပဲ၊ ေထာင္နန္းစံရတဲ့ အႀကိမ္ေပါင္းလည္း မေရတြက္ႏိုင္ဘူးတဲ့။
ငါနဲ႕စန္းခ်ိဳ တို႔ ေရာက္သြားခ်ိန္မွာေတာ့ ဦးခန္႔က ဓားျပတိုက္ဖို႔ စိတ္ကူးပံုမရေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ စိတ္ပုတီးလည္း ကိုင္တာ မဟုတ္ဘူး၊ မိန္းမ (၂) ေယာက္ယူထားၿပီး၊ မိန္းမေတြေစ်းေတာင္းေခါင္းရြက္ လုပ္ေကၽြးတာကို အိမ္ဦးခန္းမွာ ၿမိန္႔ၿမိန္႔ႀကီးထိုင္စားေနတယ္။ ေႏြရာသီ ၾကက္ဝိုင္း၊ ေလာင္ကစားဝိုင္းေတြ ခင္းက်င္းတဲ့ပြဲ (သူတို႔အေခၚအာဝါေဒးပြဲ) မွာ ဦးခန္႔က ႀကီးၾကပ္ရတာ၊ ကစားဝိုင္းေတြမွာ အေကာက္မေကာက္ေပမယ့္ ပြဲၿပီးတဲ့ အခါမွာေတာ့ ကစားသမားေတြစုၿပီ၊ ဦးခန္႔ကို ရပ္ေရးရြာမႈမွာ သံုးစြဲဖို႔ ရန္ပံုေငြခ်ီးျမႇင့္ၾကတယ္။ အဲဒီေငြထဲကေန ဦးခန္႔ က အေဝးၾကည့္ မွန္ေျပာင္းငွားတဲ့ တိုးေရႊနဲ႕ အလွည့္က်ကင္းေစာင့္တဲ့ ကင္းသမားေတြကို သင့္တင္႔ သေလာက္ ခြဲတမ္းခ် တယ္။ က်န္တာကေတာ့ သူ႔အိတ္ကပ္ထဲ ထည့္လိုက္တာေပါ့။
အာဝါေဒးပြဲ က ရလိုက္တဲ့ေငြဟာ၊ ဦးခန္႔အတြက္ တစ္မိုးတြင္းလံုး ဒူးႏွံ႕ၿပီးထိုင္စားေလာက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဦးခန္႔က ရတဲ့ ေငြကို စနစ္တက် သံုးတာမဟုတ္ဘူး။ ၾကက္ဝက္အမဲသားငါးေတြကို အိုးႀကီးခြက္ၿပဲနဲ႕ခ်က္၊ အရက္ေတြ (၅) ဂါလံပလတ္စတစ္ ပံုးႀကီးနဲ႕ မွာၿပီ၊ သံုးအိမ္စုသားေတြကို အလွဴႀကီးေပးသလို ေပးပစ္တာတဲ့။ ဦးခန္႔ အဲသလို လွဴတဲ့ ရက္မ်ိဳးဆိုရင္ သံုးအိမ္စုမွာ မီးခိုးတိတ္ပဲ၊ လူႀကီး ကေလး ေခြးေတြပါမက်န္ လာစားၾကတာ၊ ဒီေတာ့ အာဝါေဒးကရတဲ့ ေငြဟာ (၁၀)ရက္ေတာင္မခံဘူး၊ ေျပာင္သလင္းခါတာပဲ။
ဦးခန္႔ ဒီလို ျဖဳန္းတီးပစ္တာကို သူ႔မိန္းမႏွစ္ေယာက္လံုး စကားဟဟမေဝဖန္ရဲၾကဘူး၊ ဘယ္ေလာက္ေၾကာက္ ရသလဲဆိုရင္ “ေဟ့ မပံု” လို႔ မယားႀကီးကို ဦးခန္႕လွမ္းေခၚလိုက္ရင္ မပံုဟာ ေရာက္ရာအရပ္မွာ လန္႔ဖ်ပ္ၿပီး ထ ထခုန္ တတ္တယ္၊ “ဟဲ့... ေထြးၾကည္”လို႔ မယားငယ္ကို ဦးခန္႔ေခၚလိုက္ျပန္ရင္လည္း မေထြးၾကည္ဟာ အိမ္သာ ကို အရင္ဆံုးတန္းေျပးၿပီးမွ ဦးခန္႔ဆီ ျပန္လာတတ္ေလရဲ႕။ သားသမီး(ဇနီးေတြက ေမြးထားၾကတာ) ရွစ္ေယာက္ ဟာလည္း ဖေအ့ေရွ႕မွာဆိုရင္၊ ျခေသၤဂူဝက ယုန္ကေလးေတြလို ကတုန္ကရီနဲ႕ မ်က္စိသူငယ္ နားသူငယ္ျဖစ္ၾက လို႔။
အဲဒီ ဦးခန္႔ဆီကို ငါနဲ႕ စန္းခ်ိဳတို႔ ေရာက္သြားၾကေတာ့ ေနေစာင္ေနၿပီ။ ဦးခန္႔က သူ႔တူမ စန္းခ်ိဳကို ခ်စ္ခင္ တြယ္တာပံုပဲ။ ငါ့ကိုေတာ့ မ်က္လံုးေတာက္ေတာက္ႀကီးေတြနဲ႕ စကၠန္႔မလပ္ အကဲခတ္ေနတယ္။
စန္းခ်ိဳ က သူ႔ဦးႀကီးကို အေျခအေန အျဖစ္အပ်က္ေတြအားလံုး အရင္းအမွန္အတိုင္း ဖြင့္ေျပာလိုက္ေတာ့ ဦးခန္႔ က သူ႔ညီကို အေဝးကေန ကေလာ္တုတ္ေတာ့တာပါပဲ။ သူ႔ေရွ႕မွာသာ ဦးဖိုးလူရွိေနရင္ နားရင္းပါး၇င္း ထအုပ္မလား မဆိုႏုိင္ဘူး။ သူတို႔ညီအစ္ကိုဟာ သံေယာဇဥ္တြယ္ၾကေပမဲ့ စရိုက္ခ်င္းမတူၾကေတာ့။ လက္ပြန္း တတီး မေနၾကဘူး။ (၇)မိုင္ေလာက္ေဝးတဲ့ ေနရာေတြမွာ ခပ္စိမ္းစိမ္း ေနၾကတာကိုသာ ၾကည့္ေပေတာ့။
“ဖေအလုပ္တဲ့ ဟိုႏြားက မဂၤလာေဆာင္မေပးေတာ့လည္း ငါ့တူမကို ဦးႀကီးကပဲ မိဘအရာကေန မဂၤလာေဆာင္ေပးရ တာေပါ့လဟာ”လို႔ ဦးခန္႔ကေျပာလိုက္ေတာ့ ငါျဖင့္ ဝမ္းသာလိုက္တာ ထကမိမတတ္ပါပဲ။ (ဤစကား ကိုေျပာလိုက္စဥ္၊ သန္းဆိုင္သည္ သူ႔ကို္ယ္သူ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္၂၀ ေလာက္က၊ ဦးခန္႔ေရွ႕မွာ ဝမ္းသာခဲ့သည့္ ပံုမ်ိုးျဖင့္၊ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ကေတာ့မည့္ဟန္ ေကြးခ်ည္ဆန္႔ခ်ည္လုပ္ေနသည္။ ဦးဘာဘူႏွင့္ ခင္ေမာင္ၿငိမ္း တို႔က ၿပံဳလိုက္မိၾကေလ၏။)
“မဂၤလာေဆာင္တယ္ ဆိုတာ ဘာမွ မဆန္းဘူး။ ဆန္းတာက လင္နဲ႕မယား ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္၊ ၾကင္ၾကင္ နာနာနဲ႕ ေအးအတူပူအမွ် ရာသက္ပန္ရိုးေျမက်၊ ေသမင္းက ခြဲတဲ့အထိ ေပါင္းသင္းသြားၾကဖို႔ပဲေဟ့” လို႔ ဦးခန္႔က လူႀကီး စကားေျပာေနရာကေန၊ ငါ့ဘက္ကို စူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည့္တဲ့ၿပီး-
“ဟိတ္ေကာင္၊ မင္းငါ့တူမကို သားမွတ္မွတ္ မယားမွတ္မွတ္ ေပါင္းပါမယ္လို႔ ကတိျပဳမလား”လို႔ လူမိုက္ေလသံနဲ႕ ေမးတယ္။ ငါလည္း ဓားျပေဟာင္းႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး ေက်ာရိုးထဲမွာ စိမ့္သြားတယ္။ (ဦးခန္႔ကို မေတြ႕ခင္ လမ္းမွာကတည္းက သူ႔ဦးႀကီးဟာ ဓားျပေဟာင္းႀကီးဆိုတာ စန္းခ်ိဳက ေျပာျပၿပီးသား) ကတိျပဳပါတယ္ လို႔ ပါးစပ္က ေျပာမထြက္ႏိုင္ေအာင္ ငါလည္ေခ်ာင္းထဲမွာ တစ္ဆို႔ဆို႔ႀကီးျဖစ္ေနတာမို႔ ငါေခါင္းညိတ္ရံုပဲ ညိတ္ျပႏိုင္ တယ္။
“ေအး ေကာင္းၿပီ၊ မင္းကတိေပးတယ္ေနာ္။ ေနာက္ပိုင္းက်မွ ကူလိကူမာမမ်ားနဲ႕၊ ငါ့ကိုေပးတဲ့ ကတိဖက္တဲ့ေကာင္ေတြကို ငါဘာလုပ္တတ္သလဲဆိုတာ ေဟာဟို ေခ်ာင္းေစာက္ရြာ သခၤ်ဳိင္း က ေျမႀကီးေအာက္ မွာ သြားေမးၾကည့္၊ မေက်နပ္ေသးရင္ စန္းခ်ိဳတို႔ ဝက္လူးရြာေတာင္ဖ်ား က ေခ်ာင္းကပ္ စပ္ႏုန္းေတြေအာက္ မွာ သြားေမးၾကည့္၊ ငါ့တူမက အရုပ္ဆိုးေတာ့ ခုကတည္းက မင္းကိုေယာက်္ာ အခ်င္းခ်င္း ေယာက်္ား စကား ခုကတည္းက ႀကိဳတင္ထားတာကြ”
ဒီေနရာမွာငါလည္း၊ ဦးခန္႔ဆိုတဲ့လူႀကီးကို ေၾကာက္သလို၊ ထိတ္သလိုျဖစ္ေနတဲ့ၾကာကေန၊ သတၱိေတြ ဖ်စ္ညႇစ္ ထုတ္ၿပီး..
“ဦးႀကီးတူမ အရုပ္ဆိုးမွန္းသိတဲ့ၾကားက ကၽြန္ေတာ္ ေမတၱာရွိခဲ့တာပါ။ သူဒီထက္လည္း ပိုၿပီး ရုပ္မဆိုးႏိုင္ေတာ့ ပါဘူး၊ သူ႔ထက္ အရုပ္ဆိုးတဲ့ မိန္းကေလးေတာင္ သူ႔ေလာက္အရုပ္မဆိုးႏိုင္ေတာပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ္ ကလည္းလွတာမက္ရင္ ညစာခက္မွာစိုးလို႔ အရုပ္ဆိုတာကိုပဲ ရွာခဲ့တာပါ”လို႔ ပါးစပ္ထဲေတြ႕ရာ၊ စြတ္ရြတ္ေျပာပစ္ လိုက္တယ္။ အဘိုးႀကီး ငါေျပာတာ သေဘာက်ၿပီး ရယ္ပါေလေရာ။ စန္းခ်ိဳကေတာ့ သူ႔ဦးႀကီးေရွ႕ မေရွာင္ ဘာမေရွာင္ (ဟဲ့.. မသာ၊ နင္ဘာေတြေလွ်ာက္ေျပာေနတာလဲ)ဆိုၿပီး ငါ့ေက်ာကုန္းကို တအံုးအံုး ထုေတာ့တာပဲ။
“ေကာင္းၿပီေလ။ မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး မိပစ္ဖပစ္၊ ရပ္ပစ္ရြာပစ္ေတြျဖစ္ေနၾကၿပီဆိုေတာ့ ငါကပဲ ႏွစ္ဖက္ မိဘေတြ ကိုယ္စား အေကာင္းဆံုးစီမံေနရာခ်ေပးရမွာပဲ”လို႔ ဦးခန္႔က ေဆးတံႀကီးခဲရင္း၊ အၿမိန္႕သားေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့ တစ္ဆက္တည္း..
“ကဲ ေျပာေနစကားေၾကာရွည္မယ္၊ ဟဲ့ မပံု” လို႔အနားမွာထိုင္ေနတဲ့၊ မယားႀကီးေဒၚပံုကို ေခၚလိုက္တယ္။ အဲသလိုေခၚလိုက္တာနဲ႕ ေက်ာက္ရုပ္လိုထိုင္ေနတဲ့ ေဒၚပံုဟာ ၾကမ္းျပင္ေပၚကေန ေျမာက္ခနဲ ႀကြတက္ၿပီး၊ ၾကမ္းေပၚျပန္ က်တယ္။ မ်က္လွည့္ျပသလား ေအာက္ေမ့ရတယ္။ ထူးဆန္းပါေပ့ကြာ။
“မပံု၊ ဖိုးဖဲေဆာင္ တို႔ မယ္ခံၾကြယ္တို႔ သက္ႀကီးရြယ္အို ေလးငါးေျခာက္ေယာက္ေလာက္ ဒီကို သြားေခၚလာခဲ့စမ္း” လို႔ ဦးခန္႔က ဇနီးႀကီးကို အမိန္႔ေပးၿပီးတဲ့အခါ၊ ဇနီးငယ္ဘက္လွည့္ၿပီး “ေထြးၾကည္” လို႔ေခၚလိုက္တယ္။ ေခၚလိုက္တာနဲ႔ မ်က္လံုးျပဴးၿပီး “ခဏ ေနဦးလို႔ လက္ကာျပတယ္။ ၿပီးတာနဲ႕ အိမ္သာရွိတဲ့ ဆီကို သုတ္သီး သုတ္ပ်ာ ထေျပးေတာ့တာပဲ။
ေဒၚေထြးၾကည္ ျဖစ္ရပံုက၊ သံုးအိမ္စုသားေတြအတြက အဆန္း မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး၊ ငါကေတာ့ ..... သူ႕ၾကည့္ၿပီး သနားလည္း သနားရဲ႕၊ ရယ္လည္း ရယ္ခ်င္မိပါရဲ႕၊ ေဒၚေထြးၾကည္ အဲသလို ျဖစ္သြားေအာင္ ဦးခန္႔ ဘယ္လို မ်ား ျပဳစားလိုက္သလဲဆိုတာ ငါခု ထက္ထိ စဥ္းစားလို႔ အေျဖမေပၚဘူး။ စန္ခ်ိဳ ေျပာဖူးတာ ကေတာ့ ေဒၚေထြးၾကည္ ဟာ အလြန္မတန္ စိတ္လႈပ္ရွားရင္ ရွဴးရွဴးေတြ ထြက္ကုန္ေရာတဲ့၊ ဒါေၾကာင့္ ဦးခန္႔ ေခၚလိုက္တာ နဲ႔ သူေသးထြက္မက်ခင္ အိမ္သာတန္းတန္းေျပးရရွာတာတဲ့။
ငါနဲ႔ စန္းခ်ိဳ မဂၤလာေဆာင္ပံုကို မင္းတို႔ၾကားဖူးမယ္ေတာင္ မထင္ဘူး၊ အခု ငါေျပာျပေတာ့ ၾကားဖူးသြားလိမ့္မယ္။
ဦးခန္႔ က ေျပာတယ္၊ ေဆးတံႀကီးခဲၿပီး၊ တည္တည္ႀကီးေျပာတာ။ “ေဟ့ဒီမယ္ သန္းဆိုင္နဲ႔စန္းခ်ိဳ၊ မင္းတို႔ဟာ ေခတ္သား၊ ေခတ္သမီးေတြ ျဖစ္ေပမဲ့ ေရွးရိုးထံုးတမ္းအတိုင္း လက္ထပ္ၾကရလိမ့္မယ္။ ငါတို႔ ျမန္မာ့ ဓေလ့ထံုးတမ္း အရ၊ ဖိုနဲ႔မ ခ်စ္လို႔ခင္လို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မိဘေတြ သေဘာတူေပးစားလို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ တရားဝင္ ေပါင္းသင္းၾကေတာ့မယ္ဆိုရင္ ပတ္ဝန္းက်င္ ေရွ႕ (၇) အိမ္၊ ေနာက္ (၇) အိမ္ကို (ကၽြန္ေတာ္ ကၽြန္မတို႔ အရြယ္ လည္း ေရာက္ၾကပါၿပီ၊ ေမတၱာလည္းမွ်ေနၾကပါၿပီ၊ ေသတစ္ပန္ သက္တစ္ဆံုး ေပါင္းသင္းဖို႔လည္း သစၥာျပဳခဲ့ၾကၿပီး ပါၿပီ၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီေန႔ ဒီရက္ကစၿပီး ပုဆိုးတန္းတင္ အၾကင္လင္မယားအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳေပး ၾကပါ) လို႔ ခြင့္ပန္လိုက္ရင္၊ လင္မယား အရာေျမာက္တယ္၊
ေကၽြးေမြးဧည့္ခံတာ၊ ဘုန္းႀကီးေတြကို မဂၤလာဆြမ္းကပ္တာေတြဟာ အဆြယ္အပြား ကိစၥေတြပဲ၊ မင္းတို႔ တက္ႏိုင္ လို႔ မဂၤဘလာမ႑ပ္ႀကီး ဟည္းေနေအာင္ထိုးၿပီး၊ ဝက္သားတံုးႀကီး ဒူးေလာက္ေပါင္ေလာက္ပဲ ခ်က္ေကၽြးေကၽြး၊ ဆင္းရဲခ်ိဳ႕တဲ့လို႔ မတက္ႏိုင္တာနဲ႔ ေရွ႕ (၇) အိမ္၊ ေနာက္ (၇) အိမ္ကို၊ ပဲေလွာ္နဲ႔ လက္ဖက္ၾကမ္းပဲ ဧည့္ခံခ်င္ခံ၊ ဒီကစၥေတြက အဓိကမက်ဘူး၊ အဓိကက်တာက ေရွ႕ (၇) အိမ္၊ ေနာက္ (၇) အိမ္က မင္းတို႔ကို လင္စံုမယား ဖက္အျဖစ္၊ တစ္ညီတစ္ညႊတ္တည္း သေဘာတူ အသိအမွတ္္ျပဳလိုက္ဖို႔ပဲ၊ ဒါဟာ ပကာသန မဖက္တဲ့ ျမန္မာမဂၤလာေဆာင္ သက္သက္ပဲ၊ တတ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ မဂၤလာဆြမ္းေတြဘာေတြကပ္ ဧည့္ပရိသတ္ကို ထမင္းရည္ေခ်ာင္းစီး ေကၽြးေမြးဧည့္ခံေပါ့ကြာ၊ အခုဟာက မင္းတို႔မွာ အဝတ္တစ္ထည္ ကိုယ္တစ္ခုသာသာပဲ ရွိၾက တယ္၊
ေနစရာလည္းမရွိဘူး လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ျပစရာ ေရေရရာရာ အလုပ္လည္း မရွိၾကေသးဘူး ဒီေတာ့ ငါစီစဥ္တဲ့ အတိုင္း ပဲ မဂၤလာေဆာင္လိုက္ၾက”
ငါတို ႔ႏွစ္ေယာက္ ဘာမွ ေစာဒက မတက္ႏိုင္္ၾကဘူးေလ။ ဦးခန္႔ဟာ ငါတို႔ရဲ႕ ကယ္တင္ရွင္ သၾကားမင္းႀကီး ျဖစ္ေနၿပီ ကိုး။ သူစီမံရာကို နာခံရံုပဲေပါ့။
တစ္ခဏေနေတာ့ သံုးအိမ္စုမွာ လူအိုစာရင္းဝင္လို႔ သတ္မွတ္ရမယ့္ ေယာက္်ားႀကီး မိန္မႀကီး ၁၄/၅ ေယာက္ ေၾကာင္တက္တက္အမူအရာေတြနဲ႕ ဦးခန္႔ရဲ႕ တဲႀကီးေပၚ တက္လာၾကတယ္။ ဦးခန္႔က္ သူအက်ဥ္းရံုး လိုက္တဲ့ ငါတို႔ မဂၤလာကိစၥေျပာေတာ့ လူအိုႀကီးေတြက မႈန္သီသီမ်က္လံုးေတြနဲ႔ ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ ကို စူးစူးစမ္းစမ္း ၾကည့္ၾကတယ္ အဲဒီလူအုပ္ထဲက မ်က္စိတစ္ဖက္လပ္ ဦးဖဲေဆာင္ ဆိုတဲ့ အဘိုးၾကီးက အိမ္ဦးခန္း မွာ ထုိင္ၿပီး ဓမၼကထိကေလသံနဲ႔ ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ဆံုးမၾသ၀ါဒစကားေတြ တသြင္သြင္ ေျပာေတာ့တာပဲ၊ "လင္မွတ္မွတ္ သားမွတ္မွတ္ေပါင္းသြားၾကေနာ္" ဆိုတဲ့စကားကို၊ အဘုိးႀကီးက မေရ မတြက္ႏိုင္ ေအာင္ ထပ္သလဲလဲ ေျပာေနေတာ့၊ ငါျဖင့္ ဒီအဘိုးႀကီး အရက္မ်ားမူေနသလားလို႔ေတာင္ သံသယ ၀င္မိ ပါေသးရဲ႕။
ေနာက္ပိုင္းမွာ သိရတာကေတာ့ ဦးဖဲေဆာင္ဟာ မ်က္စိတစ္ဖက္သာ ပ်က္ေနတာ၊ မိန္းမေလးေယာက္ေတာင္ ယူခဲ့ဖူးတဲ့ အာဂေယာက်္ားသားႀကီးဆိုတာပါပဲ၊ အဘြားႀကီးေတြက လည္း ဣေျႏၵႀကီးနဲ႔ ခပ္တည္တည္ထုိင္ေနတဲ့ စန္းခ်ိဳကို မယား၀တၱရား ေထြလီကာလီေတြကို ျပာလဲ့မွာ ဇာခ်ဲ႕ေနၾကေလရဲ႕။ ငါ့မွာေတာ့ အားငယ္စိတ္ေတြ ဖိစီးၿပီး ေခါင္း မေဖာ္၀ံ့ဘူး။ လက္ေမာင္းက အနာကလည္း ကိုက္လို႔။
လူႀကီး၀ိုင္းထဲကို ေရေႏြးၾကမ္းနဲ႔ လက္ဖက္သုပ္ပန္းကန္ေတြ ေရာက္လာၾကတယ္။
လူႀကီးေတြဟာ သတို႔သားနဲ႔ သတုိ႔သမီးကို ေမ့ပစ္လိုက္ၾကၿပီး၊ ေရေႏြးၾကမ္း တရႊတ္ရႊတ္ေသာက္၊ လက္ဖက္သုတ္ တစြတ္စြတ္၀ါးရင္း၊ သူတို႔အခ်င္းခ်င္း ေရာက္တတ္ရာရာေတြသာ ေျပာေနၾကေတာ့တယ္။ ဦးခန္႔က ဘယ္က သြားငွားမွန္းမသိတဲ့၊ ဘက္ထရီမီးေခ်ာင္း (၂-ေပေခ်ာင္းကေလးပါ) ထြန္းၿပီး၊ ကာလသား ေတြကို ညႊန္ၾကားခ်က္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ထုတ္ေနတယ္။ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ရဲ႕ဘ၀မွာ မဂၤလာေဆာင္ တဲ့ေန႔ဟာ အေပ်ာ္ဆံုးေန႔ တစ္ေန႔ပဲ လို႔ ေျပာၾကတယ္။ ငါျဖင့္ မေပ်ာ္ႏိုင္ပါဘူး။ လက္ေမာင္းအနာက ကိုက္တာ တစ္မ်ိဳး၊ ထမင္းဆာ တာက တစ္မ်ိဳး၊ လူႀကီးေတြၾကားထဲမွာ ကိုရင္၀တ္မယ့္ ရွင္ေလာင္း ကေလးကို ကုပ္ကုပ္ရုပ္ရုပ္ ကေလး ထုိင္ေနတာၾကလို႔ ေညာင္းလိုက္တာက တစ္မ်ိဳး၊ အိပ္ခ်င္တာ က တစ္မ်ိဳး။ ေ၀ဒနာေပါင္းစုံ ၀ိုင္းႏွိပ္စက္ေနေတာ့ ငါဘယ္လို ေပ်ာ္ႏိုင္မွာတဲ့လဲ။
ည(၈)နာရီေလာက္ လူႀကီးေတြ ျပန္သြားၾကေတာ့၊ ကာလသားေတြက၊ တဲေရွ႕မီးေရာင္ေအာက္မွာ မီးဖိုၿပီး ထမင္းအုိး ႀကီး တည္ၾကတယ္၊ ၾကက္သံုးေကာင္ကို အေမြးႏုတ္သူက ႏုတ္ေနၾကတယ္။ မီးေရာင္နဲ႔ နည္းနည္းေ၀း တဲ့ ေမွာင္ရိပ္မွာ ကာလသား ၃/၄ေယာက္ ပုလင္းေထာင္ရင္း၊ တ၀ါး၀ါး ရယ္ေနၾကေလရဲ႕။
ဒီေနရာ မွာ ငါဟာ သူတစိမ္းသက္သက္ ျဖစ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ယူမယ့္မိန္းမကို၊ ကိုယ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ရပ္ကြက္ ကို ခုိးမသြားႏိုင္ဘဲ၊ မိန္းမကသာ သူ႔အမ်ိဳးအေဆြရွိရာကို ေခၚလာရတဲ့၊ အသံုးမက်တဲ့ လူညံ့ တစ္ေကာင္ ျဖစ္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ မဂၤလာေဆာင္မွာ ဧည့္ခံဖို႔ ေငြေၾကး တစ္ျပားတစ္ခ်ပ္မွ မရွိတဲ့ ဘုိင္ေကာင္။ ဒီေတာ့ ငါဟာ ဆီးသြားခ်င္ တာေတာင္ မသြားဘဲ၊ အိမ္ေပၚ မွာပဲ ေငါင္းစင္းစင္း ကုပ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းကေလး ထုိင္ေနမိေလ ရဲ႕။ သံုးအိမ္စုက ကာလသားေတြက ငါ့ကို မိတ္ဖြဲ႕ခ်င္ဟန္ ျပၾကေပမဲ့ လိပ္ျပာမလံုတဲ့ ငါက ... သူတို႔ နဲ႔ သြားမေရာရဲဘူး။
ဆက္ရန္
.
2 comments:
ရင္ခုန္စရာ မဂၤလာဦးညေလး..:)))
၃နဲ႔၄ ေပါင္းဖတ္သြားၿပီ ညီမေရ။ ေက်းဇူးပါ။ ဆက္ရန္ကိုေစာင့္ေနတယ္ေနာ္။
စိတ္ဓာတ္အစဥ္ၾကည္လင္ေအးျမပါေစကြယ္။
ေမတၱာျဖင့္
အန္တီတင့္
Post a Comment