စံ- ဇာဏီဘို ၏ ငယ္ငယ္တုန္းက

စံ- ဇာဏီဘို ၏ ငယ္ငယ္တုန္းက

အျပစ္မ်ားစြာကုိ က်ဴးလြန္ေလ့ရွိေသာ လူ႔ဘ၀သည္ သြန္သင္ခံရျခင္း၊ ဆုံးမခံရျခင္း၊ ဆူပူမာန္မဲ ခံရျခင္း၊ ေငါက္ငမ္းခံရျခင္း ...၊ လက္ပုိက္၍ မတ္တတ္ရပ္ရျခင္း၊ နားရြက္ဆြဲ ထုိင္ထလုပ္ရျခင္း၊ လက္ေခါက္၊ လက္၀ါးမွ အစ ေျခသလုံး တင္ပါးအဆုံး ႀကိမ္လုံးျဖင့္ တဗုန္းဗုန္းရုိက္ႏွက္ခံရျခင္း၊ ဆံပင္ဆြဲ ခံရျခင္း၊ ေခါင္းေခါက္ ခံရျခင္း၊ ဘုန္းႀကီး ထံအပ္၍ ဆုံးမခံရျခင္း၊ အရုိက္ၾကမ္းေသာ ဆရာတုိ႔ထံတြင္ အပ္ႏွံ၊ ေပတံႏွင့္ ေျခသလုံး၊ တင္ပါး၊ လက္၀ါး၊ လက္ခုပ္မက်န္ ရုိက္ႏွက္ေစျခင္း၊ မုန္႔ဖိုးျဖတ္ခံရျခင္းစသည့္ .... စသည့္ အျပစ္ေပးေသာ ဒဏ္မ်ား ကုိ ခံရစၿမဲျဖစ္သည္။
အျပစ္မရွိေသး သည့္ ကေလးဘ၀ဆုိသည္ကား ပုခက္အတြင္း ေနခဲ့ရေသာ ေမြးကင္းစ လအနည္းငယ္ သာ ျဖစ္မည္ ထင္၏။ ငယ္ဘ၀ဆုိသည္ကို ေတြးမိတုိင္းစိတ္ဆုိး ေဒါသထြက္ေနေသာ မ်က္ႏွာမ်ား၊ ယူက်ဳံး မရျဖစ္ေနေသာ မ်က္ႏွာမ်ား၊ အားမလိုအားမရျဖစ္ေနေသာ လက္ဦးဆရာမ်ားကိုသာ ျမင္ေယာင္ မိေတာ့သည္။

ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္သည္ကား ...အသက္(၇) ႏွစ္ အရြယ္တစ္ဦးအတြက္ လြန္စြာ စိတ္ညစ္ဖြယ္ ေကာင္းေသာ ကာလရွည္တစ္ခုျဖစ္၏။ ပိုလုိကတ္ရိုက္ဖက္၊ သားေရကြင္းပစ္ဖက္၊ ေပသီးပစ္ဖက္၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ တရုန္းရုန္းေနခဲ့ရေသာ ေက်ာင္းတက္ရက္မ်ားကို လြမ္း၏။ အိမ္နီးခ်င္းမ်ားသည္ မိန္းကေလးမ်ားလွ၏။ အပ်ိဳမႀကီး အစ္္မ ခက္ေခ်ာ မွ ဦးေဆာင္၍ ထမင္းခ်က္တမ္းကစားျခင္း၊ ထုပ္ဆီး တုိးျခင္း၊ ေစ်းေရာင္းေစ်း၀ယ္ ကစားျခင္း၊ အစ္မႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက မြန္တို႔ဌာေန ရမညဟူေသာ သီခ်င္းမ်ားႏွင့္ မင္းသမီးလုပ္၍ ကခုန္ေသာခါ ကန္႔လန္႔ကာဆြဲရ၊ ခုိင္းတုိင္းလုပ္ရႏွင့္ မည္သို႔မွ် မေပ်ာ္ႏုိင္။ အဆုိးဆုံးသည္ကား ေက်ာင္းတက္ရက္မ်ားတြင္ ရေနက်မုန္႔ဖုိး(၁၀) ျပားမရျခင္းတည္း။

ေလးေထာက့္ပုံ ၁၀ ျပားေစ့ ျခေသၤ့ရုပ္တစ္ဖက္၊ ပန္းတစ္ဖက္ ခပ္ေလးေလး သတၱဳေစ့ကို လက္၀ါးစား တြင္ ပတာနီ ၀ယ္စားလုိက္၊ ဆီးေပါင္း၀ယ္စားလိုက္၊ ပဲေၾကာ္၀ယ္စားလိုက္၊ ဗယာေၾကာ္၀ယ္စားလိုက္၊ ေခါက္မုန္႔ကို တၾကြပ္ၾကြပ္၀ါးစားလိုက္ႏွင့္ မုန္႔စားဆင္းခ်ိန္မွ မုန္႔ပဲသေရစာတို႔၏ အရသာတုိ႔ကိုလည္း စိတ္ကူးမွ ပုံေဖာ္ကာ တစိမ့္စိမ့္ထြက္လာေသာ သြားေရႏွင့္ တံေတြးေပါင္း၍ ဂလုခနဲမ်ိဳခ်ရသည္။
ေက်ာင္းတက္ေသာ အခ်ိန္၌သာ မုန္႔ဖုိးေပး၍ ေက်ာင္းမတက္ေသာ အခ်ိန္၌ မုန္႔ဖိုးမေပးေသာ မိဘတုိ႔ အား မည္သုိ႔ နားလည္ရမွန္းမသိ။ အိမ္မွခ်က္ေသာ ထမင္း၊ ဟင္း၊ ေကၽြးေမြးေသာ မုန္႔မ်ိဳးစုံတုိ႔သည္ ကား ေက်ာင္းရွိ ခါလာႀကီးမုန္႔ဆုိင္မွ ၅ ျပားတန္မုန္႔၏ အရသာကိုပင္မမီ။ မိန္းကေလးမ်ား ကစားေသာ ေနရာတြင္လည္း ၾကာၾကာမကစားႏုိင္။ တစ္ဦးတည္း ေခြလိမ့္ရန္ လမ္းမေပၚသို႔ တက္ခဲ့သည္။ စမုတ္တံ မ်ားမပါေတာ့သည့္ သံေခ်းအထပ္ထပ္ႏွင့္ စက္ဘီးေခြ အေဟာင္းအား တုတ္တုိႏွင့္ ရိုက္လုိက္။ အလယ္ေျမာင္းမွ တြန္းလိုက္ႏွင့္ ကတၱရာလမ္းမွ ေမာ္ေတာ္ကားမ်ား၊ ျမင္းလွည္းမ်ား၊ စက္ဘီး၊ ဆုိင္ကယ္မ်ားႏွင့္ ယွဥ္၍ ေျပးလႊားရသည္ကား အရသာရွိ၏။

ေမာလွ်င္ တုတ္ကုိခါးထုိး၊ ေခြကုိ ဆြဲ၍ ျမင္းရထား၏ေနာက္ တြဲလဲခို၍ လုိက္သြားရသည္ကား ...တဂ်ီဂ်ီ သီခ်င္းဆုိလုိက္၊ ကလိုက္၊ ဖန္ခုန္တမ္းကစားလိုက္၊ ခဲလုံးမ်ားပစ္ကာ ေမွာက္ကာ ဇယ္ခုတ္ေနေသာ မိန္းကေလးမ်ားႏွင့္ ေနရျခင္းထက္ ပို၍ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ျဖစ္သည္။
ျမင္းလွည္းခိုစီး၍ ေစ်းႀကီးဘက္သို႔ ေရာက္ေလေသာ္ ဖ်တ္ခနဲ ခုန္ဆင္း၏။ ထုိ႔ေနာက္ ျမ၀တီစတုိးရွိရာ သို႔ သြား၏။ ကာတြန္းအရုပ္မ်ားၾကည့္၏။ တစ္အုပ္လွ်င္ျပား ၆၀ ေပးရေသာ ေမာ္ဒန္ကာတြန္း၊ ကာတြန္းညြန္႔ေပါင္း၊ ေပၚျပဴလာကာတြန္း၊ ကာတြန္းစုံ၊ ကာတြန္းပေဒသာ စသည့္ ကာတြန္းတုိ႔အား ၾကည့္၍ ေမာင္ကမၻာ၊ ဗုိလ္ပုခ်ိဳ၊ ျမားနတ္ေမာင္၊ ဘုတ္ဆုံ၊ ဗလႀကီး၊ ဗလေလး၊ ေမာင္သတၱိ၊ ဒီလုံး၊ ဦးစံရွား၊ ဦးဒိန္းေဒါင္၊ ဦးစိတ္တို၊ ေမ်ာက္ညဳိ၊ တာဇံ၊ ဦးကပ္ေစး စသည့္ ရင္ထဲမွ ကာတြန္းဇာတ္လိုက္ တုိ႔ကိုၾကည့္၏။ အဖုံးသာ ၾကည့္ရသည္။ ကိုင္ခြင့္မရွိ။ ရုပ္ရွင္ရုံဘက္သို႔ လမ္းေလွ်ာက္၏။ ဘုိင္စကုပ္ ပုိစတာမ်ားၾကည့္၏။ ပိုစတာ ပန္းခ်ီ ေရးျခင္းကိုလည္း ထုိင္ေငး၏။

ဓာတ္ပုံေပၚ၌လည္းေကာင္း၊ ပိတ္ကားေပၚ၌လည္းေကာင္း ေလးေထာင့္ကြက္မ်ားခ်၍ ပုံကူးဆြဲျခင္းကိုၾကည့္၏။ စိန္ေမ၀င္း ရုပ္ရွင္ရုံ တြင္ တင္ထားေသာ ပိုစတာထဲမွ ဘိုင္စကုပ္မင္းသား ၀င္းဦး သည္ ႏႈတ္ခမ္းေမြးရွိ၏။ ေမးေစ့တြင္ မွဲ႔ပါ၏။ အေမြးရွိ၏။ ဓာတ္ပုံအတုိင္း က်က်နနပုံဆြဲျခင္းကို ၾကည့္ေနစဥ္ ခ်ာတိတ္ မင္းဘီလမ္းက ဆန္နီ မဟုတ္လား။ ပခုံးပုတ္၍ ေမးလာသျဖင့္ လွည့္ၾကည့္ေသာ္ ဘိုင္စကုပ္မင္းသား ကို ေတြ႔၏။ အေမာက္ ေထာင္ထား၏။ ႏႈတ္ခမ္းေမြးရွိ၏။ ေမးေစ့တြင္ မွဲ႔ရွိ၏။ ေသခ်ာၾကည့္ေလေသာ္ ေမးေစ့မွ မွဲ႔ကို ေဆးအနက္ဆုိး၍ မွဲ႔အတုလုပ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ ၀င္းဦးႏွင့္ မတူ တူေအာင္ ႏႈတ္ခမ္းေမြးထား၊ မွဲ႔ထုိး ထားျခင္းျဖစ္သည္။ မည္သို႔ေျဖရမွန္းမသိ၍ ေခါင္းညိတ္၍ ဟုတ္ေၾကာင္းတု႔ံျပန္လုိက္သည္။

၀င္းဦးအတုက ၿပဳံးရယ္ကာ အိတ္ထဲမွ ခ်ိဳခ်ဥ္ကို ထုတ္ေကၽြး၏။ ရွုားမီးခ်ိဳခ်ဥ္အုတ္ခဲပုံျဖစ္သည္။ အေပၚမွ ပလတ္စတစ္ကိုခြဲ၍ ခ်ိဳခ်ဥ္ပါးေစာင္ထဲသြင္း၊ တျပြတ္ျပြတ္စုပ္၍ ေမာ့ၾကည့္ေသာအခါ ခ်ာတိတ္ မင္းတုိ႔ အိမ္ေခါင္းရင္းက ခင္ေခ်ာနဲ႔ မင္းနဲ႔သိလား ''သိတယ္'' ခ်ိဳခ်ဥ္အား တစ္ဖက္ပါးေစာင္သို႔ေျပာင္း ..တျပြတ္ ျပြတ္စုပ္ကာ ေခါင္းညိတ္၍ ျပန္ေျဖသည္။ ၀င္းဦးအတု ၿပဳံးသြားသည္။ ''သူနဲ႔ငါက ခ်စ္သူေတြ ကြ ေက်ာင္းကပိတ္ထားေတာ့ ...လူခ်င္းကလည္း မေတြ႔ရေတာ့''... ဆုိေသာ စကားမဆုံးမီ ''ဟုတ္တယ္... ေက်ာင္းပိတ္တာ လုံး၀မေကာင္းဘူး.... မုန္႔ဖုိးဆယ္ျပားမရဘူး၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔လည္း မကစား ရဘူး'' ဟူ၍ ခံစာခ်က္အျပည့္ႏွင့္ စကားျပန္ရင္း အျပန္အလွန္ မိတ္ဖြဲ႔ေလသည္။ လွပေသာ အရုပ္မ်ား ပါ၍ ေမႊးရန႔ံရွိေသာ စာအိတ္ကုိ သယ္ေဆာင္၍ ''ခင္ေခ်ာ ထံ'' လူႀကီးမသိေအာင္ ေပးရမည္ျဖစ္သည္။

''ေပးၿပီးလွ်င္ သူေပးတဲ့စာ ျပန္ယူခဲ့..ဒီေန႔ညေန ၃း၀၀ နာရီမွာ ျပည္ေတာ္သာကြင္းေရွ႕က ေညာင္ပင္ ေအာက္မွာ ေစာင့္ေနမယ္'' ဟုေျပာကာ .... ''မင္းက ကာတြန္းႀကိဳက္လို႔ုလားဟူ၍ဆုိကာ ေပၚျပဴလာ ကာတြန္းတစ္အုပ္အား ၀ယ္ေပး၏။ ေပးလာေသာ ကာတြန္းႀကိဳက္လို႔လားဟူ၍ ေပးရမည့္စာအား ကာတြန္းစာအုပ္ၾကားညွပ္၍ ေခြကိုလွိိမ့္၍ ျပန္ရသည္မွာ မေမာႏုိင္ေတာ့... ''အစ္မခင္ေခ်ာ''ေရာ့ ႏႈတ္ခမ္းေမြးနဲ႔ ၀င္းဦးေပးခုိင္းလိုက္တာ''ဟု ေျပာ၍ လူအလစ္ေပးေလေသာ္... မခင္ေခ်ာ၏ မ်က္ႏွာျပင္ သည္ကား စေတာ္ဘယ္ရီသီးလိုုလို၊ ခ်ယ္ရီပန္းလိုလို၊ နီတစ္လွည့္ ပန္းေရာင္ တစ္လွည့္ႏွင့္။ ''ဟဲ့ ေကာင္ေလးဆန္နီ နင္ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေလွ်ာက္မေျပာနဲ႔ေနာ္'' ခါတိုင္း မာန္လိုက္မဲလုိက္ အစ္မေခ်ာသည္ ကား ဆိတ္ႏုိ႔ဘီစကစ္ တစ္ခ်ပ္ေကၽြး၍ ၿပဳံးၿပဳံးရယ္ရယ္ ဆက္ဆံျခင္းက ဆန္းလွေပ၏။ ကာတြန္းဖက္ လိုက္၊ ဘီစကစ္စားလိုက္ႏွင့္ ဟန္က်ကာ ေမၿမိဳ႕ေႏြဦးေလျပည္ေအာက္ တြင္ ေမွးငိုက္ေနဆဲ ''ဟဲ့ ဆန္နီ ဆန္နီ'' အမည္ေခၚ၍ လႈပ္ႏႈိးသံၾကား၍ မ်က္လုံးဖြင့္ၾကည့္ေသာ္... အစ္မခင္ေခ်ာ ကို ေတြ႔ရသည္။

''ေရာ့ သူ႔ကို ဒီစာသြားေပး၊ ဘယ္သူမွ မသိေစနဲ႔ေနာ္'' အလြန္ေမႊးလွေသာ ပန္းေရာင္စာရြက္ကို ဘုိင္စကုပ္ ေၾကာ္ျငာမ်ား ေခါက္သကဲ့သို႔ ေလးေထာင့္ပုံ ေခါက္ခ်ိဳးထး၏။ စာကုိ အိတ္ထဲထည့္ ....ေခြလိွမ့္ ၍ ေညာင္ပင္ေအာက္မွ ၀င္းဦးအတုကိုသြားေပး၏။ စာကုိဖတ္ကာ ၀င္းဦးအတု ႏႈတ္ခမ္းေမြးမ်ား ကားသြား ေအာင္ၿပဳံး၏။ ''ခ်ာတိတ္ မင္းေတာ္တယ္'' ဟု ဆုိကာ အျပာေရာင္ စကၠဴတစ္ရြက္ေပး၏။ ပိုက္ဆံ (၁၀) ျဖစ္၏။ ေက်ာင္းတြင္သင္ေသာ အလီတုိင္ကုိ ရြတ္၍ ေငြ ၁၀ အား ၁၀ ျပား ျဖင့္ဖြဲ႕ေလေသာ္၊ တစ္က်ပ္ လွ်င္ ၁၀ ျပားေစ့ ၁၀ ေစ့ျဖစ္ေပရာ ေငြတစ္ဆယ္က ဆယ္ျပားေစ့ အေစ့ (၁၀၀) ႏွင့္ တူ၏။ ငါးျပားေစ့ ဆုိလွ်င္ကား အေၾကြေစ့ေပါင္း ၂၀၀။ ေပ်ာ္လိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္း။ တစ္ေန႔ ၁၀ ျပား မုန္႔ဖုိးရသည့္ ေက်ာင္းတက္ရက္ေပါင္း ၁၀၀ လွ်င္ ရေသာေငြေၾကးကို ရျခင္းတည္း။ ထုိပိုက္ဆံကုိ ကို္င္၍ အိပ္မေပ်ာ္၊ ေခါင္းအုံးေအာက္ ထည့္လိုက္၊ ေဘာင္းဘီထဲထည့္လိုက္၊ အက်ၤ ီအိတ္ထဲထည့္လိုက္၊ လြယ္အိတ္ထဲ ထည့္လုိက္၊ လြယ္အိတ္ထဲ ထည့္လိုက္ႏွင့္ မိုးလင္းခါနီးမွ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ အိမ္အနီးအပါးမွ ဆူညံသံမ်ားၾကား၍ အိပ္ရာ မွ ႏုိးေလေသာ္... ေနအေတာ္ျမင့္ေနသည္။

''အမေလး သမီးမုိက္ မိခင္ေခ်ာရဲ႕... အခုေတာ့ လင္ေနာက္လုိက္ပါေပါ့လား'' ဟု ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ တစ္ရပ္လုံးၾကားေအာင္ ငိုေနေသာ... အစ္မခင္ေခ်ာ၏ အေမအသံကို နားေထာင္လုိက္...၊ စာအုပ္ၾကး မွ ပိုက္ဆံ ၁၀ ကို ၾကည့္လိုက္ႏွင့္။

သုံးရခက္ေသာ ပိုက္ဆံတစ္ဆယ္

ထုိေခတ္ကာလ ေငြ ၁၀ သည္ကား အလြန္သုံးရခက္၏။ လမ္းထိပ္ရွိ မာမူမုတ္ဆိတ္ႀကီးဆုိင္၌ ပတာနီ ထုပ္၀ယ္၏။ တစ္ထုပ္ ငါးျပားျဖစ္၏။ ပိုက္ဆံ ၁၀ တန္အား ထုတ္ေပးေသာ္ ''အာ ရို႕ ရို႕... ခၽြတ္တား ဘာရာဆတ္'' (သူေဌးေပါက္စေလး...) ငါးျပားႏွင့္ ပိုက္ဆံ ၁၀ တန္ကို ဘယ္လိုအမ္းမလဲ။ အေၾကြပါ လား။ ငါးျပား ပါလားေပး ဆုိးထားေသာ ဆံပင္နီရဲရဲ၊ အျဖဴအမည္းေရာင္ ေရာေထြးေနေသာ မုန္ဆိတ္ ႏွင့္ ကြမ္းေခ်း တက္ကာ မည္းေနေသာသြား၊ နီရဲေနေသာ လွ်ာမ်ား၊ တစ္ခ်ိန္လုံးနီရဲေနေသာ မ်က္လုံးနီ ႀကီးမ်ားႏွင့္ အလြန္ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းေသာ ဆုိင္ရွင္ကုလားႀကီး၏ လက္မွ ပိုက္ဆံ ၁၀ ကို ၾကည့္ကာ အပိုင္စီးမည့္ ပုံေပါက္ေနသျဖင့္ ဆိုင္ရွင္ကုလားႀကီး၏ လက္မွ ပိုက္ဆံ ၁၀ ကို ဆတ္ခနဲ ျပန္လုကာ ပတာနီထုပ္ ကိုလည္း ျပန္မထားဘဲ လွစ္ခနဲ ထြက္ေျပးေလသည္။ ''အာေရး ဘားဘား က်ိဳးရ္ ၀ါလား၊ ခၽြတ္တား က်ဳိးရ္၀ါလား''...little thief... thief... ေဒါရေဘာ...တခုိး....တခိုး...စသည့္ ဘာသာ စုံႏွင့္ ေအာ္ဟစ္ေနေသာ ကုလားႀကီးအား ေက်ာခိုင္း၍ တခ်ီတည္းေျပးေလေတာ့သည္။ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္ လာရႈိးလမ္းနံေဘး တံတားေဘာင္ တြင္ အက်အနထုိင္၏။ ပတာနီတစ္လုံးအား ပါးစပ္ထဲပစ္ထည့္လုိက္ တံတားႀကီးေအာက္တြင္ စီးဆင္းေနေသာ ေမၿမိဳ႕ေျမာင္းပုပ္ႀကီးထဲ တစ္လုံးပစ္ခ်လိုက္ႏွင့္ ပုိက္ဆံ ၁၀ မည္သို႔ သုံးရမည္ကုိ အႀကံထုတ္ေလသည္။

''ေဟ့ေကာင္ ဆန္နီ'' ဘာလုပ္ေနတာလဲ...ေခၚသံၾကား၍ လွည့္ၾကည့္လိုက္ရာ လမ္းထိပ္မွ လူပ်ိဳေပါက္ ဂၽြန္ကိုေတြ႔ရ၏။ ''ဂၽြန္''သည္ ဂ်ဴးကျပား ျဖစ္၏။ လူပ်ိဳႀကီးမ်ားႏွင့္ တြဲသည္။ ေပသီးပစ္ျခင္းတြင္ ကၽြမ္းက်င္၏။ ကၽြဲခ်ိဳ၊ ေလာက္ေလးခြကို ပုိင္၏။ စက္ဘီးကို လက္ႏွစ္ဖက္လႊြတ္၍ စီးႏုိင္၏။ သူ၏ ဖခင္၏ ဂစ္တာကိုလည္း ယူ၍ တေဂ်ာင္ေဂ်ာင္တီးႏုိင္၏။ တာဇံိလုိလည္း ႀကိဳးခိုစီးႏုိင္သည္။ သစ္ပင္ တက္ကၽြမ္က်င္သည္။ ေရွ႕ကၽြမ္း၊ ေနာက္ကၽြမ္း ထုိးတတ္သည္။ ေကာင္းဘြိဳင္ကဲ့သို႔ ႀကိဳးကြင္းပစ္တတ္ သည္။ ကေလးအားလုံး၏ Hero ''ဟီးရုိး'' တစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ မုိးထိျမင့္ေအာင္ ''ေလတံခြန္'' (စြန္) လႊတ္တတ္သည္။ ''ဟာကိုဂၽြန္ႀကီး ဘယ္သြားမလုိ္႔လဲ'' ... ''ပ်င္းရင္ လိုက္ခဲ့ေလကြာ''ဟု ေခါင္းပုတ္၍ စိတ္လို လက္ရ ေခၚ၏။ ၁၃ ႏွစ္အရြယ္ရွိေသာ ဂၽြန္ကေခၚလွ်င္ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္လုိက္ရေပ မည္။ ညံေတာရွိ ဘိလိယက္ခုံသို႔သြား၏။ အဂၤလိပ္ ဘိုင္စကုပ္မင္းသားအလား ပိုလိုစီးကရက္ကိုခဲကာ ဘိလိယက္ထုိးျခင္းကုိ သေဘာက်၏။

 ''ဟုိဟာခုိ္င္းလုိပ္ေပး...ဒီဟာခုိင္းလုပ္ေပး ဖင္ေပါ့ေသာ ဆန္နီကို ဂၽြန္သေဘာက်သြား၏။ ဘိလိယက္ထုိး၍ ပိုက္ဆံ အေတာ္အတန္ႏုိင္ပုံရ၏။ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ေခၚသြား၏။ လက္ဖက္ရည္တုိက္၏။ မုန္႔ေကၽြး၏။ ထုိ႔ေနာက္ ညံေတာကြင္းေဘးသုိ႔ ေခၚသြား၏။ လမ္းေဘး အရိပ္ေကာင္းလွေသာ ေညာင္ပင္ႀကီးေအာက္တြင္ ပိုက္ဆံေထာက္ပစ္သူပစ္၊ က်ားထုိးသူ ထုိး၊ ေၾကြအံပစ္သူပစ္၊ မုိးႀကိဳး ပစ္ဘက္မွ ေဂၚရခါးတစ္ခုသည္လည္း ဖဲရုိက္ေနၾက၏။ ကြင္းေျပာင္ ေျပာင္ တစ္ေနရာ၌ ဂၽြန္ကထုိင္၍ ေရး၏။ လက္ခုပ္တေဖ်ာင္းေဖ်ာင္းတီး၍ တင္ပ်ဥ္ေခြထုိင္ကာ ၅ မူးေစ့ ၂ ေစ့ကို ထုပ္၍ တစ္ျပားၿပီးတစ္ျပားလွည့္၏။ ဘယ္တစ္လွည့္၊ ညာတစ္လွည့္ လွည့္ကာ လက္၀ါးျဖင့္ အုပ္၏။ ျခေသၤ့ ၂ ေကာင္ေပၚက ေခါင္းစုံ၊ ပန္း ၂ ဖက္ေပၚက ပန္းစုံ၊ ျခေသၤ့တစ္ဖက္ ပန္းတစ္ဖက္ေပၚ ကဘက္ဟုယူဆ၏။ ပန္းတစ္ဖက္၊ ေခါင္းတစ္ဖက္ေပၚက ဘက္စုံကို ေလ်ာ္ရ၏။ ေလ်ာ္လိုက္၊ စားလိုက္ ႏွင့္ အလြန္ေပ်ာ္စရာ ေကာင္း၏။ ပိုက္ဆံဟူသည္မွာ အလြန္ေပ်ာ္စရာေကာင္းေသာ ကစားစရာတစ္ခု ျဖစ္သည္ကို ထုိအခ်ိန္မွစ၍ သေဘာေပါက္ေလေတာ့သည္။

ကေလးသူခိုး ငရဲေရာက္ျခင္း

ဤသို႔ျဖင့္ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ႀကီး ကုန္လုၿပီ။ ေက်ာင္းဖြင့္လွ်င္ ေက်ာင္းျပန္တက္ရမည္ကုိ စိုးရိမ္ ၏။ ၂ တန္းသို႔ တက္ရမည္။ ရြယ္တူ ၂ တန္းေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ အတူတက္ရမည္ကုိ ၀န္ေလး၏။ ညံေတာကြင္းေဘး ကာလသား တစ္သုိက္ႏွင့္ ေဒၚေအးခ အေၾကာ္ဆုိင္သြားစားလုိက္၊ ဦးေမာင္ေအး မုန္႔တီစားလုိက္၊ စိန္ေပါက္ေခါက္ဆဲြေၾကာ္ဆိုင္၌ ေခါက္ဆဲြေၾကာ္စားလုိက္၊ ေလငြန္တြင္ ၀က္စတူးဟင္း စားလုိက္၊ ပင္းသာသို႔သြား၍ မုန္႔စားလုိက္၊ ခ်ာတာႀကီးဆုိင္မွ ေခ်ာကလက္၀ယ္စားလိုက္၊ ပင္းသာသို႔ သြား၍ မုန္႔စားလိုက္၊ ခ်ာတာႀကီးဆုိင္မွ ေခ်ာကလက္၀ယ္စားလုိက္၊ ၿမိဳ႕မရုပ္ရွင္ရုံေရွ႕တြင္ ဆိတ္သား ခါးပတ္စားလိုက္။ အသားတင္ကပ္လုိက္ႏွင့္ ကာလသားတုိ႔ထုံး ႏွလုံးမူရသည္မွာ ေက်ာင္းမုန္႔ဆုိင္တန္း မွ ၅ ျပား တန္ ပတာနီ၊ ဗယာေၾကာ္၊ ဆီးေပါင္းတုိ႔အား လားလားမွပင္ျပန္၍ မေတြးခ်င္။

ခါလာႀကီးဆုိင္မွ ၅ျပားတန္ ပီေကႏွင့္ ခ်ာတာႀကီးဆိုင္မွ ငါးမူးတန္ ပီေကသည္ကား အရသာလည္းမတူ အႏွစ္သာရ လည္း ကြာလွ၏။ တစ္စစ လူပ်ဳိႀကီးမ်ားေသာက္သုံးေသာ ဘိလပ္ရည္ကိုပင္ ၀ယ္ယူေသာက္သုံးေသာ အဆင့္ ကိုေရာက္၏။ ပုလင္း၀အေပါက္ အလယ္တြင္ ပိတ္ ထားေသာ ေဂၚလီလုံးကိုဖယ္၍ အျမႈပ္မ်ား ထြက္ေစကာ က်လာေသာ အျမႈပ္မ်ားကို လက္ႏွင့္တုိ႔ လွ်ာျဖင့္လ်က္လိုက၊ ပုလင္းကုိလႈပ္လိုက္၊အျမႈပ္ မ်ားထြက္ လာလိုက္ အေပါင္းအသင္းမ်ားႏွင့္ ေဆာ့ၾက၏။ ဗင္တို၊ ဖလူတို၊ ကရင္ေဆာ္ဒါ၊ လိေမၼာ္၊ ပင္မွည့္၊ ဂ်င္ဂ်ာဘီယာ အစရွိသည္္တို႕ကို တစ္မ်ိဳးျပီးတစ္မ်ိဳး လွည့္ကာ ေသာက္သုံး၏။ ဆယ္ျပားဟူေသာ ပိုက္ဆံသည္ပင္ အိတ္ထဲ၌ေလးလွ၏။

ေက်ာင္းဖြင့္ေသာအခါ မုန္႔ဖိုး ၁၅ ျပားရ၏။ ေန႔စဥ္ ေက်ာင္းတက္ရေသာ္ ေညာင္ပင္ေအာက္မွ ကာလသား မ်ားႏွင့္ ေ၀း၏။ သားေရကြင္းလည္း မပစ္လို ေတာ့။ ပတာနီထုပ္ကို ကိုင္၍လည္း မ်ိဳမက်။ ေက်ာင္းမွေၾကာ္သည္လည္း ေအးစက္ေန၏။ အတန္းၾကီးမွ ေက်ာင္းသားမ်ား ေသာက္ေနေသာ ဘိလပ္ရည္ အနံ႕သည္လည္း အရသာသိေနေသာ သူ႔အတြက္ သြားရည္တမ်ားမ်ား။ သုံး၍မ ေလာက္ေသာ ပိုက္ဆံ ၁၅ ျပားအား ငုံ႕ၾကည့္ရင္း အိမ္မွ အစ္မ၏ စုဘူးအား စိတ္ထဲမွာ ျမင္ေယာင္ လာ၏။
အစ္မ၏ စုဘူးသည္ ေၾကာင္းအျဖဴရုပ္ေလးျဖစ္၏။ ရရိွသမွ်မုန္႔ဖိုးကို စု၏။ အစ္မသည္ အလြန္ ကပ္ေစးႏွဲ ၏။ ေပးသမွ်ေသာ ပိုက္ဆံမ်ားအား ၀ယ္မစားဘဲ ပိုက ပိုက္ဆံစုဘူးထဲထည့္ကာ စုထား၏။ လက္ျဖင့္ ''မ '' ၾကည့္ေသာအခါ အလြန္ေလး၏။ ပိုက္ဆံ အေတာ္အတန္ စုေဆာင္းမိျပီျဖစ္ မည္ဟုထင္၏။

ပိုက္ဆံေဖာေဖာသီသီ သုံးစြဲရန္အလုိ႕ငွာ အစ္မ၏စုဘူးအား ေဖာက္၍ ခိုးယူရန္ ဆုံျဖတ္လုိက္ ေတာ့သည္။
စုဘူး ၏ေအာက္ေျခ ေၾကာင့္ေျခေထာက္၀န္းက်င္ကို စမ္းၾကည့္ေသာ္ ပလတ္္ စတစ္ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ ရွိ၏။ ေရခ်ိဳးခန္းထဲရွိ ဖခင္၏ မုတ္ဆိတ္္ရိတ္ဓားကို ယူကာ ေအာက္ေျခမွေန၍ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေဖာက္၏ ။ စုဘူး ၏ေအာက္ေျခ ဟသြား၏။ ပိုက္ဆံလုိ သေလာက္ယူ၏။ အေပါက္မ်ားကို ျပန္ေစ့ထား၏။ ၂ တန္း ေက်ာင္းသားပင္ျဖစ္လင့္ကစား တကၠသိုလ္၀င္ေျဖမည့္ မက္ထရစ္ေက်ာင္း သား မ်ားႏွင့္ တြဲ၏။ ပိုက္ဆံ ကုန္သြားလို္က္ စုဘူးႏႈိက္လုိက္ႏွင့္ တစ္ေန႕ေသာအခါ လက္ပူးလက္ၾကပ္မိေလေတာ့ သတည္း။ '' ကဲ ခုိးဦးဟဲ့ '' ဟုဆုိကာ တဖ်န္းဖ်န္း ရုိက္၏။ အေဖက တအုန္းအုန္း ႏွက္၏။

မာလာရုံ  ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသို႕ပို႕ကာ ဆရာေတာ္ထံအပ္၏။ ဆရာေတာ္က ခိုး လွ်င္ ငရဲၾကီးးမည္။ အေၾကာ္ဒယ္အုိး ထဲထည့္၍ အေၾကာ္ခံရမည္ဟုဆုိ၏။ ဒယ္အုိးထဲထည့္၍ ေၾကာ္ေသာ ေဒၚေအးခ အေၾကာ္ ကို ျမင္ေယာင္ကာ ဗိုက္ပင္ ဆာလာ၏။ ငရဲေခြးၾကီး ကိုက္မည္ဆိုေသာ္ ထန္းလ်က္ေကၽြးလွ်င္ အျမီးလႈပ္ တတ္ေသာ ဆရာေတာ္၏ ဂုတ္က်ားေခြးတို႔အား သြား၍သတိရမိ၏။ ငရဲမင္း၊ ငရဲသားမ်ားက ရုိက္ႏွက္မည္ ဟုေျပာေသာအခါ အေဖကိုျမင္၏။ အေမကိုျမင္၏။ ေက်ာင္းမွ အရုိက္ၾကမ္းေသာ ဆရာ ဦးသန္းေဖအား ျမင္၏။ ငရဲျပည္ သည္ကား ဤေမျမိဳ႕ကဲ့သို႕ပင္ ျဖစ္မည္ဟု ေတြးမိ၏။ မည္သို႕ဆိုေစ တစ္လ ႏွစ္လခန္႕ မခုိးေတာ့။

သို႕ေသာ္ တစ္ေန႕တြင္ ခ်ိတ္ထားေသာ ဖခင္၏ အကၤ်ီအိတ္ထဲရွိ ေငြစကၠဴ ေဖာင္းေဖာင္းကိုေတြ႕၏။ ေဘးဘီတြင္ မည္သူမွမရွိ။ ဤအခ်ိန္တြင္ ညံေတာ ကြင္းေဘး ေညာင္ပင္ၾကီးေအာက္တြင္ ေခါင္ပန္း လွန္ ပိုက္ဆံေထာင္ ပစ္သူႏွင့္ အေတာ္အတန္ စည္ကားလွေပေတာ့မည္ထင့္။ ေပ်ာ္စရာ ထုိ၀န္းက်င္ သို႕သြား လိုေသာစိတ္မ်ား တဖြားဖြားေပၚလာကာ ဖခင္အိတ္ထဲမွ ပိုက္ဆံကိုႏႈိက္၍ တစ္ ဖန္ သူခိုးဘ၀သို႕ ေရာက္ျပန္ေလသည္။
လစ္လွ်င္ လစ္သလုိ ခိုး၏။ အေမ့ပိုက္ဆံအိတ္ထဲမွ ႏႈိက္၏။ အေဖ့သားေရအိတ္ ထဲမွယူ၏။ ထမင္းခ်က္ၾကီး ဦးမတ္ေနာ္၏ ကုတ္အကၤ် ီထဲမွႏႈိက္၏။ ကားဒရုိင္ဘာ ဦးေစာတင္ေအာင္ အိတ္ထဲမွ ယူ၏။ ကေလးထိန္းသည့္ မေအး ၏ ထန္းေခါက္ဖာ ကိုပင္ အလြတ္မေပးေတာ့... ခုိးသူတို႕၏ လားရာလမ္းသည္ကား လက္ပူးလက္ ၾကပ္ မိျခင္းေပ တည္း။ ပို၍ ရုိက္ႏွက္၏။ ေက်ာင္းသိုပင္လိုက္၍ ဆရာ၊ ဆရာ ၾကီးမ်ားထံသို႕ လိုက္၍တုိင္၏။

အရွက္ရေသာ သူခိုးေလး

အတနး္္ဘက္သို႕လွည့္ ခံုေပၚတက္ မတ္တတ္ရပ္ကာ ေခါင္ေပၚတြင္ I am a thief .ကၽြန္ေတာ္ သူခိုးပါဟူေသာ ေလွ်ာက္လႊာစာရြက္ျဖင့္ ေခါင္းတြင္ ေထာင္ထား၏။ အလြန္ရွက္လွ၏။ ေခါင္းေသာ္ မေဖာ္၀့ံ။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီးေခၚယူ၍ ဆံုးမ၏။ ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာၾကီသည္ ဘရာသာ ဂ်ဴးလီးယက္ အမည္ ရွိ၏။ ခရစ္္ယာန္ဘုန္းေတာ္ၾကိီးျဖစ္၏။ သင္တိုင္း အျဖဴၾကီးကို ၀တ္၏။ ေက်ာင္းသားၾကီးမ်ားက ကြယ္ရာတြင္ ေဒါက္တုိဟူ၍ သူ႕ကိုေခၚ၏။ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးေရွ႕သို႕ မတ္တတ္ရပ္ေလေသာ္ တစ္ခ်က္ၾကည့္၏။ little thief ဟူ၍ ႏႈတ္မွရြတ္ကာ ၾကိမ္လုံးကိုကိုင္ နားရြက္ကိုဆြဲေခၚ၍  LKG သူငယ္တန္းမွ ၁၀တန္းအထိ တစ္ခန္း၀င္ တစ္ခန္းထြက္ႏွင့္ သူခိ ုျဖစ္ေၾကာင္း လိုက္လံေၾကညာကာ အတန္း တုိင္း၏ ေရွ႕ေမွာက္တြင္ ၾကိမ္လုံးျဖင့္ တဖ်န္းဖ်န္းရုိက္၏။

နာက်င္၍ က်ေသာကမ်က္ရည္မ်ား၊ ရွက္၍ က်ေသာ မ်က္ရည္မ်ား၊ ေခၽြးမ််ား၊ ႏွာေခါင္းမွ စီး က်လာေသာ ႏွာရည္မ်ား... အံၾကိတ္ခံ၍ သြားဖုံးမွ ထြက္လာေသာ ေသြးမ်ားက် လာျပီ၊ ဆီေၾကာ္ေသာ ဒယ္အုိး မေၾကာက္၊ ငရဲေခြးမေၾကာက္သူသည္ကား... အရွက္ရဖြယ္ျဖစ္ေသာ ဤအေၾကာင္းအရာကား ယေန႔ထက္တိုင္ ရင္ထဲႏွလုံးသား ထဲ စြဲေန၏။ တစ္ပတ္တိတိ ေက်ာင္းမ တက္ႏုိင္။ ဖ်ားေနဆဲ အိမ္နံ ေဘး႕ ရွိ ျပည္ေတာ္သာ ေက်ာင္းသား ဘေမာင္၏ စာက်က္သံသည္ ႀကိမ္ဒဏ္ႏွင့္ အိပ္ရာေပၚ တြင္ ဖ်ားေနေသာ ဆန္နီ၏ နားထဲသို႔ ၀င္လာ၏။ ကို္ယ္ႏွင့္မဆိုင္ခြင့္မပိုင္ ဆြဲကိုင္ မၾကည့္ရ။ ကိုင္ၾကည့္လုိျငား ပုိင္ရွင္အား ဦးစြာ ခြင့္ေတာင္းပါ ဆိုသည့္ သံေပါက္ သည္ကား ထုိေခတ္ ထုိကာလ ကေလးမ်ား ေန႔စဥ္သုံးစြဲေနေသာ စကားတည္း။ ပစၥည္း တစ္ခုအား ခိုးယူရန္ မဆုိထားႏွင့္ ပုိင္ရွင္မသိလွ်င္ လက္ႏွင္႔ပင္မကိုင္ရေၾကာင္း ကေလးတိုင္း သိလ်က္ႏွင္႔ အဘယ္႔ေၾကာင္႔ မိုက္တြင္းနက္ မိသနည္း။

ညိွဳးငယ္စြာျဖင္႔ ေက်ာင္းျပန္တက္၏။ မည္သည္႔ပစၥည္းကိုမွ မခိုးေတာ႔။ သို႔ေသာ္ ပစၥည္း တစ္စုံတစ္ရာ ေပ်ာက္တိုင္း မိမိလြယ္အိတ္အား ဦးစြာပထမ ရွာေဖြခံရသည္။ သူငယ္ခ်င္းနား ကပ္လွ်င္ပင္ ၄င္းတို႔၏ ပစၥည္းအား ဦးစြာပထမ သိမ္းၾကသည္။ ေစ်းဆုိင္နားသြားလွ်င္ပင္ မိမိအား မည္သည္႔ ပစၥည္းအား ခိုးယူမည္နည္း ဟု ဂရုတစိုက္ၾကည္႔ျခင္းခံရသည္႔ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္သည္ကား ဘဝမုန္တိုင္းႏွစ္ေပတည္း။ ဘဝသင္ခန္းစာ ကို ရရွိခဲ႔ေသာ ႏွစ္ျဖစ္ခဲ႔သည္။ ယေန႔ယခုထိတိုင္ အပ္တိုတစ္ေခ်ာင္းခိုးရန္ မဆိုထားႏွင္႔ တစ္ပါးသူ မသိေအာင္ပင္ ပစၥည္းတစ္စုံတစ္ရာ ကိုင္မၾကည္႔ ေတာ႔။ နာက်င္စြာ အရိုက္ခံရေသာ တင္ပါးမွ ႀကိမ္ဒဏ္ မ်ား အထင္ေသးစြာ အၾကည္႔ခံရျခင္းသည္ပင္ ရင္ထဲမွာ က်င္ခနဲခံစားရသည္။ ခိုးဝွက္ျခင္းသည္ ရွက္စရာေကာင္းလြန္းေသာ ျပစ္မႈတစ္ခုျဖစ္သည္။
ဆိုးရိုးရွိသည္မွာ ငယ္စဥ္ကာလ ေရႊထီးေဆာင္းခဲ႔ရေသာ ဘဝရွိၾကကုန္သည္ဟုဆို၏။ ကၽြႏ္ုပ္အတြက္ေတာ႔ ငယ္စဥ္ကာလ သူခိုးဦးထုပ္ေဆာင္းခဲ႔ရေသာ ဘဝကို ရင္တြင္တျမည္႔ျမည္႔ ခံစားေနရဆဲ။

စံဇာဏီဘို
ေကာင္းသန္႕ စီစဥ္ေသာ ငယ္ငယ္တုန္းကထဲမွ
.