ၾကည္မင္း ၏ ခ်စ္လို႔…အပိုင္း (၁)

ၾကည္မင္း ၏ ခ်စ္လို႔…

(၁)

ႏိုးႏိုးၾကားၾကားရွိသူမုိ႔ ညဥ္႔တာသည္ ရွည္၏ဟူေသာ နီတိက်မ္းလာ စကားကို သူသည္ ဘယ္ႏွႀကိမ္ ေျမာက္ သတိရမိေနၿပီမသိ။ ညဥ့္တာ၏အတိုင္းဆသည္ လုိအပ္မႈထက္ ပိုရွည္လာေနၿပီကို သိ၏။ ကား သံၾကားတုိင္း ေခါင္းေထာင္ထေနမိျပန္သည္။ ေဝးသြားေသာ ကားသံကို စိတ္ပ်က္ျခင္းႀကီးစြာျဖင့္ ဆက္ လက္ နားေထာင္ရင္း က သားငယ္၏ဆံႏြယ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ကေလးမ်ားကို သပ္ေပးေနမိျပန္သည္။ ၿပံဳးေယာင္ ၿပဳံးတု႔ံျဖင့္ အိပ္ေပ်ာ္ေနရွာေသာ သားငယ္ကား သူ႔အေဖသည္ ႏိုးၾကားမႈကို အေဖာ္ျပဳရင္း ညဥ့္တာရွည္ ႀကီးကို ခက္ခဲႀကီး စြာ ျဖတ္သန္းေနရေၾကာင္း သိရွာမည္မဟုတ္။

အိမ္ေရွ႕၌ ကားရပ္သံ ၾကားရ၏။ သူသည္ သူ႔အားဖက္တြယ္ထားေသာ သားငယ္၏လက္မ်ားကို ညင္ သာစြာ ဆြဲဖယ္ရင္း အိပ္ရာမွ ခပ္ေသာ့ေသာ့ ထလုိက္၏။ ေခါင္းရင္းခန္းမွ လႈပ္ရွားသံတစ္ခ်က္ ၾကား လုိက္ရၿပီး "လာၿပီ ထင္တယ္ကြဲ႕" ဟူေသာ ေယာကၡမႀကီး၏အသံကို ၾကားလုိက္ရေသာေၾကာင့္ ႏိုး ၾကားစြာ ညဥ့္တာရွည္လ်က္ ရွိေနရသူ မွာ သူတစ္ဦးတည္း မဟုတ္ေၾကာင္း သေဘာေပါက္မိသည္။
ကားတံခါးပိတ္သံ ၾကားရၿပီးေနာက္ ကားထြက္သြားသံ ၾကားရ၏။ ေျခသံမ်ားကိုေမွ်ာ္မိသည္။ အိမ္ဘက္ သို႔ ေလွ်ာက္လာသံ၊ ေလွကားမွ တက္လာသံ၊ သူသည္ မီးခလုတ္ကို အသင့္ကုိင္ထားရင္း ရင္ခုန္စြာ ေစာင့္ေန မိသည္။ ေလွကားအစသို႔ ေရာက္သံၾကားသည္ႏွင့္ မီးဖြင့္ေပးလုိက္မည္။ က်ဥ္းေျမာင္း မတ္ ေစာက္ေသာ ေလွကားထစ္ တြင္ သူ၏ခ်စ္ဇနီး ေျခေခ်ာ္ေလ့ ရွိသည္ကို ဤတစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ သူ ကာ ကြယ္ေပးႏုိင္ ခြင့္ ရွိေကာင္းပါရဲ႕။

ဂဏန္းမ်ားကို ျဖည္းျဖည္း ေရတြက္မည္ဆိုလွ်င္ပင္ တစ္ေထာင္ေက်ာ္ေရာ့မည္။ ဘာေျခသံမွမၾကားရ။ မီးေရာင္ လက္ သြား၏။ ေၾသာ္… မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ တုိက္ခန္းက မေရႊေခ်ာကိုး…။ သူ သည္ ႏြမ္းလ်စြာျဖင့္ ေလးလံေသာ ေျခလွမ္း မ်ားကို ျပန္သယ္လာခုိက္မွာ "တယ္လည္း ခက္ၾကပါလား" ဟု မတိုးမက်ယ္ ညည္းညဴ လုိက္ေသာ ေယာကၡမႀကီး၏အသံကို ၾကားရ၏။ သူလည္း ပူပင္ရွာေပလိမ့္မည္။ ညသန္းေခါင္ ေက်ာ္သည္အထိ ေပၚမလာသည့္ တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးအတြက္ ပူပင္ေပလိမ့္မည္။ ရွက္ရွာေပလိမ့္ မည္။

ထိုရွည္လ်ားေသာ ညတစ္ညအတြင္း သူသည္ ဘဝအပုိင္းအစ အခ်ဳိ႕ကို မျမင္ခ်င္ဘဲႏွင့္ ျပန္ျမင္ေနရ ေလသည္။

(က)

"အိမ္မွာ ဒီေန႔ မုန္႔ဟင္းခါးခ်က္တယ္… ေမာင္"
"ဟုတ္လား"
"ၾကည့္… ေအးတိေစးအက္နဲ႔"
"အင္းေလ… ေကာင္းရဲ႕လား"
"ဘယ္သိဦးမလဲေလ"
"အင္း…"
"ေမေမ့လက္ရာ ေကာင္းမေကာင္း ေမာင္လည္း သိသြားေအာင္"
ကံ့ေကာ္ပင္အုပ္ထဲ သုိ႔ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ဘက္ ျဖတ္တုိက္လာေသာ ေလသည္ ဝင္ေရာက္ေမႊေႏွာက္သြား ၏။ သူသည္ "ေအး"၏မ်က္ႏွာကို ေငးေမာေနရင္းက အေျဖတစ္ခုကိုရွာေနမိ၏။ သူ မုန္႔ဟင္းခါး အလြန္ ႀကဳိက္တတ္ေၾကာင္းကို ေအးက အတြင္းသိ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မုန္႔ဟင္းခါး စားရန္ ဖိတ္ျခင္းမွာ စင္စစ္ေတာ့ မဆန္းျပား လွပါ။

သို႔ေသာ္ ေႏြဦးတြင္ ေလ႐ူးသည္ ဆန္းျပားေသာ လမ္းေၾကာင္းမ်ားကို ျဖစ္ေပၚေစသည္သာ။ ဘာ ေၾကာင့္ ယေန႔ မွ ဖိတ္ပါသလဲ။ အခုလို ဘြဲ႕ရ အလုပ္လက္မဲ့ဘဝမွ လြတ္ခါကၽြတ္ခါစ အလုပ္သင္အရာရွိ ေပါက္စ ကေလးဘဝ ေရာက္ခါ မွ ဖိတ္ေခၚရပါသလဲ။
ေအး၏မ်က္ႏွာ ကို အေျဖလႊာတစ္ခုလို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ၾကည့္မိ၏။ အခ်စ္ဟူေသာ အေျဖမွတစ္ပါး အျခား မေပၚထြက္ လာခဲ့ပါေပ။ အခ်စ္သည္ အခ်စ္ေၾကာင့္ အင္အားသစ္မ်ား၊ စိတ္ကူးသစ္မ်ား ကို ေပါက္ဖြား ေပးေစႏုိင္ ပါလိမ့္မည္။

ေမေမက သူတုိ႔ကို တည္ၾကည္စြာ လက္ခံခဲ့ၿပီးေနာက္မွာ သူတုိ႔သည္ အရင္တုန္းကလို ေအး ေက်ာင္း တက္ရာ ဝိဇၨာ/သိပၸံတကၠသိုလ္ တုိ႔၊ ၿမဳိ႕လယ္႐ုပ္ရွင္႐ံုတုိ႔၊ နန္းသီတာကမ္းနားတုိ႔တြင္ သိပ္မက်င္လည္ ျဖစ္ၾကေတာ့ ဘဲ ေအး၏ အိမ္ခန္းမွာသာ အတူတူေနထုိင္ရင္း ခ်စ္သူတို႔၏အခ်ိန္မ်ားကို ကုန္ဆံုးျဖစ္ခဲ့ၾက ၏။ လက္ေတြ႕ မပါေသာ္လည္း စိတ္ကူးယဥ္၍ ေကာင္းလွစြာေသာ ခ်စ္သူတို႔ဘဝမ်ားကို စီမံကိန္းမ်ား၊ စိတ္ကူးမ်ားျဖင့္ ထံုမြမ္းခဲ့ၾက၏။ ကုိယ့္မွာ အလုပ္ႏွင့္ အကုိင္ႏွင့္ျဖစ္ၿပီမို႔ လက္ထပ္သင့္ၾကၿပီဟု အညာမွ သူ႔မိဘမ်ားႏွင့္ ရန္ကုန္ မွ ေအး၏မိခင္တုိ႔က အဆိုျပဳၾကေသာအခါတြင္ သူတုိ႔ႏွစ္ဦးသည္ ေခါင္းကို ခပ္ သြက္သြက္ ညိတ္ျဖစ္ခဲ့ၾက၏။ "ေက်ာင္းၿပီးေတာ့မွ ပဲ လက္ထပ္ရင္ လက္ထပ္ေလ၊ ေအး သေဘာ" ဟု ဆိုေသာအခါ ေအးက သူ႔ကို စိတ္မခ်သည့္ အၾကည့္ျဖင့္ ၾကည့္ဖူးပါ၏။

(ခ)

အေဖတူသားမုိ႔ ခ်စ္မဝႏုိင္ေသာ အခ်စ္ျဖင့္ တစ္ခ်စ္တည္း ခ်စ္ေနေသာ သူ႔ကို ေအးကပင္ မ်က္ေစာင္း ထိုးပါသည္။ လူေျခတိတ္ေသာ ကာလတြင္ကား "ေမာင္ေရ… ေမာင့္ၾကည့္ရတာ ေအးကိုေတာင္ သတိ မရေတာ့ သလိုပဲ၊ သားကိုပဲ ခ်စ္ေနတာ" ဟု စကားနာ ထိုးလာေလၿပီ။ အသက္ သံုးဆယ္နားသုိ႔ နီးကပ္ လာေသာ ကာလတြင္ လင္မယားအခ်စ္တုိ႔၊ လင္မယားကိစၥတုိ႔ထက္ ရင္ေသြးကို ခ်စ္ရေသာ အခ်စ္ႏွင့္ ကေလးငယ္ တစ္ဦးကို ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ေပးရေသာ ကိစၥတုိ႔က ပိုၿပီး အဓိကက်လာေတာ့ေၾကာင္းကို မေရႊ ေအးအား ရွင္းျပ မေနခ်င္ေတာ့ေပ။

ေအးကေကာ…။ ေအးက တကယ္ေတာ့ ပိုၿပီးသည္းပါလိမ့္မည္။ အလုပ္မရွိသူပီပီ တစ္ေန႔လံုး သားကို ခ်စ္ေနသူ။ သား ကိုသာ တစ္ေန႔လံုး ခ်စ္ေနရသူပီပီ လင္သည္ ျပန္ေရာက္လာေတာ့ ငယ္ငယ္တုန္းကလို "ေမာင့္"ရဲ႕အယုအယေတြ လိုခ်င္ရွာေပလိမ့္မည္။ သုိ႔ေသာ္ သူ႔အတြက္ကား အိမ္ထဲဝင္လုိက္သည္ႏွင့္ စက္႐ံုစီမံကိန္း ဖုိင္မ်ား၊ ေငြေၾကးဇယားမ်ားကို စားပြဲေပၚတင္ ၿပီး သားကို ေပြ႕ယူၿမဲ နမ္း႐ႈိက္ျခင္း။

သြားဟယ္ လာဟယ္၊ စားဟယ္ ေသာက္ဟယ္ႏွင့္ အေပ်ာ္အပါးေတြၾကားမွာ ေနခဲ့ဖူးပါသည္ဆိုေသာ အတိတ္ကို သူ လံုးဝေမ့ေပ်ာက္သေလာက္ ျဖစ္ေနခဲ့၏။ တနလၤာေန႔မွ စေနေန႔အထိ တစ္ပတ္လံုးလံုး အတိအက် ေျပာရလွ်င္ ေျခာက္ရက္တိတိ အလုပ္ခြင္မွာ စက္ကိစၥမ်ား၊ လုပ္သားကိစၥမ်ား၊ သက္သာ ကိစၥမ်ား၊ ေငြေၾကးကိစၥမ်ားႏွင့္ လည္ပတ္နစ္မြန္းခဲ့ရသူအဖုိ႔ တစ္ႏွစ္သာသာအရြယ္ သားငယ္ကေလး ႏွင့္ တနဂၤေႏြ တစ္ေန႕ လံုး အခ်ိန္ျဖဳန္းရျခင္းမွာ အဖိုးတန္လွေသာ လြတ္ေျမာက္မႈတစ္ရပ္ ျဖစ္လာခဲ့၏။ ဤသည္ ကို ေအး နားလည္ပါေလစ။ တစ္ပတ္လံုးလံုး သားငယ္ကိစၥ၊ အိမ္ကိစၥတို႔ႏွင့္သာ နပန္းလံုးေနခဲ့ ရသည့္ ငယ္ရြယ္ လွပေသာ သားသည္အေမသည္ တနဂၤေႏြတစ္ရက္မွာ ႐ုပ္ရွင္႐ံုတို႔၊ စားေသာက္ဆုိင္ တုိ႔ကို သြားခ်င္ရွာေပ လိမ့္မည္။
ကန္းႏွစ္ခု သည္ ေရတုိက္စား၍ ပါးလ်ားရာမွ ျမစ္ျပင္တျဖည္းျဖည္း က်ယ္လာေနေလၿပီလား…။

(ဂ)

ဧည့္သည္တစ္ေယာက္ ေစာင့္ေနပါတယ္ဟူေသာ အင္တာကြန္းမွတစ္ဆင့္ စက္ခန္းထဲသုိ႔ ပ်ံ႕လြင့္လာ ေသာ အသံ ကို ၾကား၍ သူသည္ ျပဳလက္စစစ္ေဆးမႈကို ဂ႐ုတစုိက္ အဆံုးသတ္လုိက္ရ၏။ ဆီေခ်းေပ ေနေသာ လက္ကို ဆပ္ျပာၾကမ္းျဖင့္ ေဆးေၾကာျခင္းက ဘယ္သူမ်ားပါလိမ့္ဟု အျပင္းအထန္ စဥ္းစား သည္။ ႐ံုးခ်ိန္ အတြင္း သူ႔ထံ ေရာက္လာသူမွာ အလုပ္ကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ သူမ်ားသာ ျဖစ္တတ္ သည္။
႐ံုးခန္းထဲ ဝင္သြားေသာအခါ သူ႔ကို လွမ္းေပြ႕ၿပီး ႀကဳိဆိုေနေသာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦး။

"ေဟ့ေကာင္ ေအေပး၊ ဇီးကြက္"
သူ႔အမည္ရင္း ေက်ာ္လြင္ ကို ေပ်ာက္ကြယ္ေစၿပီး ဇီးကြက္ဟူေသာ နာမည္သစ္ကိုပင္ တြင္ေအာင္ လုပ္ႏုိင္ခဲ့ပါေပေသာ သူငယ္ခ်င္း ေအာင္ႏုိင္၊ ေတာက်ီးကန္း ေအာင္ႏုိင္။
"ေခြးေကာင္ ေတာက်ီးကန္း၊ ဘယ္ကမ်ား ေရာက္လာသလဲဟ"
ေက်ာင္းဆင္းသည္ မွ ကြဲကြာသြားၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ဦး။ ဟိုတုန္းကေတာ့ ဆံပင္တိုတို စုတစ္စုတ္ ျပတ္ျပတ္ႏွင့္ ေက်ာင္းစာ ကို ၿပဳိင္တူက်ဳံးခဲ့ၾကေသာ ဆင္းရဲေသာ ေက်ာင္းသားႏွစ္ဦး။ ယခုေတာ့ သူက စက္႐ံုထဲမွာ အရာရွိျဖစ္လို႔ ဇနီးေခ်ာနဲ႔ သားႀကီးန႔ဲ။ ေအာင္ႏုိင္ကေကာ…။

"ငါလည္း ဌာနကို ပ႐ိုမိုးရွင္းနဲ႔ ေျပာင္းလာရတာ သူငယ္ခ်င္း၊ မင္းကို စံုစမ္းၿပီး ခ်က္ခ်င္း လုိက္တာလာ၊ ဟန္က် တယ္ကြာ၊ တုိ႔တစ္ေတြ ျပန္ဆံုၾကၿပီ"
"က်ီးမ တစ္ေကာင္ေလာက္ေကာ မရေသးဘူးလား"
"မစြံ႕ပါဘူးကြာ၊ အညာသား ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚ ေရာက္ေတာ့ အသားမည္းလို႔မ်ား မႀကဳိက္ၾကသလား မသိဘူး၊ ေအးေလကြာ၊ ရန္ကုန္သူေတြနဲ႔ ဖူးစာဆံုဖို႔ေပါ့၊ မင္းေတာ့ ဇီးကြက္ေပါက္စေတြ ဘာေတြ ေတာင္ ရၿပီဆို…"
သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ဦး၏စကားဝုိင္းမွာ အတိတ္ရနံ႔မ်ား ထံုစည္ေနေလသည္။ ေအာင္ႏုိင္ကို အျပင္လုိက္ပုိ႔ ေတာ့ မာဇဒါဂ်စ္ အသစ္တစ္စင္း ကို ေမာင္းသူက တံခါးဖြင့္ေပးေနႏွင့္သည္ကို ေတြ႕ရ၏။

(ဃ)

"တံခါးေခါက္သံ ၾကားတယ္ ေမာင္၊ ေမာင့္သူငယ္ခ်င္း လာၿပီထင္တယ္"
သူသည္ မီးဖိုထဲ တြင္ ဝင္ကူေနရာမွ ဧည့္ခန္းထဲသို႔ ထြက္လုိက္၏။ သားသားကို ခ်ီထားေသာ ေယာကၡမ ႀကီးက တံခါးဖြင့္ေပး ၍ ေအာင္ႏုိင္ ဝင္လာ၏။ သူ႔လက္ထဲတြင္ ဆင္႐ုပ္ႀကီးတစ္႐ုပ္။ သားငယ္ေလးမွာ ဆင္႐ုပ္ႀကီး ကို ေပြ႕ရင္း "႐ုပ္႐ုပ္… ႐ုပ္႐ုပ္" ႏွင့္ ျမဴးေနေလသည္။

ထမင္းဝုိင္းသည္ စည္ပင္လွ၏။ ေအာင္ႏုိင္က အပ်င္းေျပေသာက္ရန္ဟု ဝယ္လာေသာ ျမန္မာျဖစ္ စပ်စ္ သီးဝုိင္ တစ္လံုး လည္း ကုန္ေလသည္။ ေအးမွာ ထမင္းစားရသည္က နည္းနည္း၊ သူတုိ႔ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ ေယာက္၏ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္မ်ားကို နားေထာင္ရင္း အေျပာေကာင္း လွေသာ ေတာက်ီးကန္း ေအာင္ႏုိင္ ၏ဟာသမ်ားတြင္ မ်က္ရည္ထြက္မတတ္ ရယ္ေမာေနရသည္က မ်ားေနေလ သည္။ အလုပ္ က ျပန္လာသည္ႏွင့္ သားကိုေဆာ့၊ ၿပီးလွ်င္ ေရခ်ဳိး ထမင္းစား၊ သတင္းစာဖတ္၊ ၿပီးလွ်င္ သားကို ရင္ခြင္ ထဲ ထည့္သိပ္ရင္း စာတစ္အုပ္ျဖင့္ တိတ္ဆိတ္စြာ အခ်ိန္ကုန္ေလ့ရွိေသာ သူ၏အိမ္အဖုိ႔ ဤယေန႔ ည သည္ အေျပာင္းအလဲ တစ္ရပ္ကို ေပးခဲ့ေသာညျဖစ္၏။

ေအး၏မ်က္ႏွာမွာ ေသြးေရာင္လႊမ္းကာ ခ်စ္စရာ လွပ၍ပင္ ေနေသး၏ဟု သူက နည္းနည္း ရီေဝရင္းက မွတ္ခ်က္ ခ်မိေသး၏။
ေအာင္ႏုိင္ ျပန္ေတာ့ သားငယ္ကို ခ်ီရင္း သူတုိ႔လင္မယားႏွစ္ေယာက္ လုိက္ပုိ႔၏။ ေအာင္ႏုိင္သည္ မာဇ ဒါဂ်စ္ထဲ ဝင္ၿပီးကာ မွ "သြားမယ္ေဟ့ ဇီးကြက္ေပါက္စေလး၊ သြားမဟ ဇီးကြက္ႀကီး၊ အဲ… အဲ၊ ဇီးကြက္မ ေရ သြားပေဟ့" ဟု ေနာက္ကာ ကားကိုတအားေမာင္းထြက္သြား၏။
အိပ္ခန္းထဲတြင္ တိတ္ဆိတ္က်န္ခဲ့ေသာ္လည္း ပူေႏြးမႈ၊ လႈိက္လွဲမႈတုိ႔၏ ရနံ႔ကား သင္းပ်ံ႕ဆဲဟု သူ သိ သည္။

(၂)

"ကားရပ္သံမ်ားလား ေမာင္ေက်ာ္လြင္" ဟူေသာ အသံကို ၾကားရ၍ သူသည္ ေတြးလက္စမ်ားကို ျဖတ္ ေတာက္ကာ နားစြင့္လုိက္၏။ ဟုတ္ပါသည္။ ကားရပ္သံ၊ သူသည္ သားႀကီး၏ပါးျပင္ ကို တစ္ခ်က္ေမႊး ကာ အိမ္တံခါးဆီ ေရာက္သြားရျပန္သည္။ ကားတံခါးပိတ္ၿပီး ဆက္ေမာင္းသြားသံ ၾကားရ၏။ မၾကာမီ အိမ္ေရွ႕လမ္းမွာ ေျခသံ ၾကားရလိမ့္မည္။ ၿပီးလွ်င္ ေလွကားရင္း သုိ႔ ေရာက္လာသံ ၾကားရေပလိမ့္မည္။
ဂဏန္းမ်ားကိုသာ ျဖည္းျဖည္းမွန္မွန္ ေရတြက္ျခင္း ျပဳလုပ္လွ်င္ တစ္ေထာင္ေက်ာ္ သြားျပန္ေရာ့ မည္။ ေျခသံ ကား ေရာက္မလာ။
သူသည္ သက္ျပင္းကို ေလးနက္စြာ ခ်၍ ျပန္လွည့္လာမိ၏။ အိမ္ေရွ႕စားပြဲေပၚမွာ နာရီကို ၾကည့္လုိက္ ၏။ ညဥ့္ ႏွစ္နာရီ ထိုးေတာ့ မည္။
သား၏ အဘြားထံမွ သက္ျပင္းခ်သံ ၾကားရ၏။

ရွည္လ်ားလွေသာ ညဥ့္တာတစ္ခုသည္ တျဖည္းျဖည္း ကုန္ဆံုးေနသည္ဟု မယံုႏုိင္စရာ ေကာင္း ေလာက္ေအာင္ ရွည္လ်ားေနဆဲ…။
ဤသို႔ ရွည္လ်ားလွေသာ ညမ်ားကို ဘယ္သူ စတင္ဖန္တီးခဲ့ပါသနည္း။ ကံတရားကေလာ။ သူက ေလာ…။

(က)

ကိုေငြထြန္း ႏုိင္ငံျခား သို႔သြားရန္ အေၾကာင္းေပၚလာေသာအခါ သူသည္ သူ႔အထက္အရာရွိႀကီးကို အရင္ေျပးျမင္ လုိက္မိ၏။ သူတုိ႔ဌာနက ႏုိင္ငံျခားႏွင့္ အဆက္အဆံမ်ားျပားလွေပရာ ႏုိင္ငံျခားသြားဖုိ႔ အခြင့္အေရးမ်ား ခဏခဏ ရတတ္၏။ ႏုိင္ငံျခားသုိ႔ သြားရျခင္းမွာ အတတ္ပညာတိုးပြားမႈ၊ ဘြဲ႕တိုးပြားမႈ တုိ႔အျပင္ ခ်မ္းသာမႈ၊ စည္းစိမ္ဥစၥာ ျပည့္ဝမႈ တုိ႔ပါ တိုးပြားေစႏုိင္ေလရာ ႏုိင္ငံျခားသြားရေရးကို လူတုိင္း ေမွ်ာ္လင့္ၾကသည္သာ။ သူလည္း ပဲ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့သည္သာ။ အထူးသျဖင့္ သူ႔လို စက္ကိရိယာပုိင္းကို တာဝန္ယူရသူအဖုိ႔ စက္ကိရိယာမ်ား မြမ္းမံေရး၊ ထိန္းသိမ္းေရးႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ႏုိင္ငံျခား သြားရန္ကိစၥ ခဏခဏေပၚတတ္ေသာ ဤဌာနတြင္ သူလည္း တစ္ေခါက္ေလာက္ေတာ့ သြားရမည္ဟု ထင္မိသည္ သာ။ ေအးကလည္း ေမွ်ာ္လင့္သည္။

သို႔ေသာ္ သက္ဆုိင္ရာက အဆိုျပဳလုိက္တုိင္း ဦးေက်ာ္လြင္၏ေနရာတြင္ လူစားထိုးရန္ ခက္ပါ၍ဟူေသာ မွတ္ခ်က္ မ်ဳိးျဖင့္လည္းေကာင္း၊ ဦးေက်ာ္လြင္မွာ အင္ဂ်င္နီယာျဖစ္၍ စက္ကိရိယာမ်ားကို ကၽြမ္းက်င္ၿပီး ပါၿပီ၊ …မွာ သာမန္ အရာရွိမွ်သာျဖစ္၍ စက္ကိရိယာကၽြမ္းက်င္ရန္ လိုအပ္ပါေသာေၾကာင့္ ဟူေသာ မွတ္ ခ်က္မ်ဳိးျဖင့္လည္းေကာင္း၊ အျခားနည္းမ်ဳိး မ်ားျဖင့္လည္းေကာင္း သူ႔မွာနာမည္ႀကီးၿပီး အလုပ္မ်ား တအားလုပ္ေနရသည္သာ အဖတ္တင္ က်န္ခဲ့ၿမဲ။

ယခု သူ႔လက္ေအာက္မွ ေငြစာရင္းတာဝန္ခံ ကိုေငြထြန္း ႏုိင္ငံျခားသြားရန္ ႀကံဳလာေသာအခါ သူသည္ သူ၏ အထက္အရာရွိကို သတိရ၏။ မေကာင္းေသာစံျပကို အတုမယူသင့္ပါေပ။ ကုိေငြထြန္းမွာ စာရင္း အင္းကၽြမ္းက်င္ ဝန္ထမ္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူ မရွိလွ်င္ ေငြစာရင္းမွာ အေတာ္အခက္အခဲေတြ႕ေပလိမ့္ မည္။ သို႔ေသာ္ လူႀကီးျဖစ္လာ လွ်င္ ႏွလံုးႀကီးမွ ေတာ္ေပလိမ့္မည္။ ကိုေငြထြန္း၏တာဝန္ဝတၱရားမ်ားကို သူက လႊဲယူလုိက္ေသာ အခါ ဘာတစ္ခြန္းမွ် ထုတ္ေဖာ္မေျပာေသာ္လည္း ေျပာလုိက္သည္ထက္ ေလး နက္စြာ ၾကည့္သြားေသာ ကိုေငြထြန္း၏ အၾကည့္ကိုသာ သူ ဂုဏ္ယူစြာ လက္ခံရယူပါသည္။
ခါတုိင္းေန႔မ်ား မွာပင္ ညေန ၆ နာရီမွ စက္႐ံုထဲကထြက္ရေသာ သူသည္ ယခုေတာ့ ညကိုးနာရီ အေစာ ဆံုးျဖစ္လာေလၿပီ။ သူ ျပန္ေရာက္သည့္အခ်ိန္မွာ သားႀကီး အိပ္ႏွင့္ၿပီ။ မနက္ေစာေစာ သူ ႐ံုးသြားမည့္ အခ်ိန္မွာ သားႀကီးက အိပ္ေကာင္းတုန္း။ တစ္ေရးႏိုးလုိ႔ "ေဖေဖႀကီး… ေဖႀကီး" ႏွင့္ ေယာင္ယမ္းေခၚကာ ဖက္ေပြ႕ထားဆဲ ကာလမ်ားႏွင့္ တနဂၤေႏြေန႔ဆိုသည္မ်ား မရွိလွ်င္ေတာ့ သားႀကီးသည္ သူ႔ကို အေဖ အျဖစ္ မွတ္မိႏုိင္ေတာ့မည္ မဟုတ္ဟု သူ ရယ္စရာ ေတြးမိေသး၏။

(ခ)

ေစ့ထားေသာ အိမ္တံခါးကို တြန္းဖြင့္ၿပီး ႐ွဴးဖိနပ္ကို ခၽြတ္ကာ ဖိနပ္စင္မွာ ျဖစ္သလို ပစ္ထားခဲ့ၿပီး အိမ္ ေရွ႕စားပြဲ မွာ ႐ံုးသံုးလက္ဆြဲအိတ္ ကို တင္ထားခဲ့ကာ အိပ္ခန္းထဲဝင္သြားေသာအခါ သားႀကီး ရွိမေန သည္ ကို ေတြ႕ရေလသည္။
"သား ဘယ္မွာလဲ အေမ၊ သူ႔အေမေကာ…"
"ေမာင္ေအာင္ႏုိင္ တို႔ လာလို႔ကြယ္၊ ႐ုပ္ရွင္သြားၾကည့္ၾကသတဲ့၊ သားသားလည္း လုိက္သြားေလရဲ႕"
နာရီကို ၾကည့္မိ၏။ ဆယ္နာရီ ထိုးေတာ့မည္။
ခုနစ္နာရီခြဲပြဲ ၿပီးေလာက္ၿပီ။

သူသည္ ထမင္းကို အားပါးတရ စားေနဆဲမွာ သူတုိ႔ ျပန္လာၾကေလသည္။ သားသားက ေအး ပခံုး ထက္မွာ အိပ္ေပ်ာ္ေန ၏။ ေတာက်ီးကန္း က ကားေသာ့ကိုေမႊ႕ယမ္းရင္း ေနာက္က တက္လုိက္လာ၏။
"ဟ… က်ီးကန္းႀကီး ထမင္းစားဦး"
"စားလဟ၊ ငါ စားၿပီးၿပီ"
"အံမယ္၊ ဘယ္တုန္းက ဘယ္ အမႈိက္ပုံမွာလဲ"
"မင္းဘိုးေအ၊ မင္းမိန္းမ ဇီးကြက္မ ပဲ ခူးေကၽြးတာ"
သားႀကီး ကို ေနသားတက် သိပ္ခဲ့ၿပီးေသာ ေအးက သူတုိ႔အနားေရာက္လာ ၏။ ေအး၏ မ်က္ႏွာမွာ ေသြး ေရာင္လႊမ္း၍ ဝင္းပေနသည္ဟု သူ ထင္သည္။

"ေအးကြာ၊ ေတာက်ီးကန္းေရ၊ ငါကေတာ့ အလုပ္နဲ႔ နပန္းလံုးေနရတဲ့ေကာင္၊ ေအးလည္း ႐ုပ္ရွင္ဆိုတာ အရည္ လား အမႈန္႔လား မသိေတာ့တာ၊ မင္းလာမွပဲ အေဖာ္ရသြားတယ္၊ ငါလည္း နားညည္းသက္သာ ဦးမယ္"
ေအးက သူ႔အား မ်က္ေစာင္းသာသာ ထိုးပါသည္။
ေနာက္ေန႔ နံနက္ သူ ႐ံုးသြားမည္ျပဳေသာအခါ သူ႔႐ွဴးဖိနပ္မွာ ခါတုိင္းလို ေျပာင္လက္ေတာက္ပေနျခင္း မရွိေၾကာင္း သတိျပဳမိ လုိက္ေလသည္။

(ဂ)

"ေမာင္ေက်ာ္လြင္… မင္း အလုပ္က ေလွ်ာ့လုိ႔မရဘူးလားကြယ္"
အေမ (ေအး၏မိခင္) သည္ သူ႔အား ျဖဳန္းခနဲ စကားတစ္ခြန္း ေျပာလာေလသည္။ သူသည္ ဖတ္လက္စ အလုပ္ခြင္ အေျချပ အစီရင္ခံစာတစ္ထပ္ကို ေဘးသုိ႔ခ်လိုက္၏။
"မရပါဘူး အေမရယ္၊ ပိုမ်ားလာဖို႔ပဲ ရွိပါတယ္"
"ပိုမ်ားလာဦးမယ္" "ဟုတ္ကဲ့ အေမ၊ ေရွ႕အပတ္က်ရင္ ဦးတင္ယု ဆိုတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေထာက္ အင္ဂ်င္နီယာေလး…" "ဟုိ… သုဝဏၰက ေကာင္ေလးလား…" "ဟုတ္ကဲ့၊ သူ ဂ်ာမနီသြားဦးမယ္၊ သူ႔အလုပ္ကိုပါ တာဝန္ယူရဦးမွာ…" "အင္း…" အေမသည္ သက္ျပင္းရွည္ကို ခ်လုိက္၏။

"နက္ျဖန္ခါေကာ မင္း အားရဲ႕လား"
"စက္႐ံုမွာ လုပ္အားေပးပြဲရွိတယ္ အေမ၊ နားရမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ"
"ေၾသာ္… မလွတင့္ရဲ႕သမီးေလး မဂၤလာေဆာင္ကို မင္းတုိ႔လင္မယား ဖိတ္ထားတာရွိေနလုိ႔"
"ေအးနဲ႔ပဲ သြားလုိက္ၾကပါေတာ့ အေမရယ္"
"မင္းမွာလည္း အလုပ္ေတြ မ်ားလြန္းတာ မေကာင္းဘူးကြယ္"
"ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္ အေမရယ္၊ စက္႐ံုလုပ္ငန္း ဆိုတာလည္း တစ္ေနရာမွာ ဟာသြားရင္ စက္ ရပ္သြားမွာ၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း မိသားစုနဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆး ေနခ်င္ပါတယ္။ သားသားနဲ႔ ေအးေအး ေဆးေဆး မေဆာ့ရတာေတာင္ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ အေမရယ္၊ တာဝန္ေတြ ရွိေနေတာ့…"
"အင္း…" အေမက သက္ျပင္းရွည္ခ်ဆဲမွာ ကားရပ္သံ ၾကားရ၏။ အိပ္ခန္းထဲတြင္ တစ္ေယာက္တည္း ေခါင္းအံုး ကို ဖက္အိပ္ေနေသာ သားငယ္ထံမွ "ေမေမႀကီး… ေမေမ… ေမႀကီး" ဟု ေယာင္ေနသံ ၾကားရသည္။

(ဃ)

ဆူးေလဆိပ္ကမ္းတြင္ ေရာက္ေနေသာ စက္ပစၥည္းမ်ား သြားယူရသည့္ေန႔ကိုသူ မွတ္မိသည္။ ထိုေန႔ နံနက္ပုိင္းက စက္႐ံုမွေဘာနပ္စ္မ်ား ထုတ္ေပးသည္ႏွင့္ တုိက္ဆုိက္ေနေသာေၾကာင့္ ပစၥည္းမ်ား ေရြးယူ ရန္ အတြက္ အေကာက္ခြန္႐ံုးတြင္ ထုံုးစံကိစၥမ်ား ေဆာင္ရြက္ေနစဥ္ သူသည္ ရသမွ်အခ်ိန္အားကို ခိုးယူ ကာ ဂလုပ္႐ံု ေအာက္ဘက္သုိ႔ထြက္လာခဲ့၏။ သားအတြက္ ေခ်ာကလက္ တစ္ထုပ္ႏွင့္ ကစားစရာ တစ္ ခုခုဝယ္ရန္ သန္လာခဲ့ေသာေဇာ သည္ သူ႔အနားမွာ ျဖတ္တက္သြားေသာ မာဇဒါဂ်စ္တစ္စင္းေၾကာင့္ အရွိန္ပ်က္သြားရ၏။

သူ႔ကိုလည္း မျမင္၊ ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း ျမင္ပံုမရေသာ လူသားႏွစ္ဦး သည္ ပပဝင္း႐ံုသုိ႔ တိုးေဝွ႕ ဝင္ ေရာက္ လ်က္ ေပ်ာက္ကြယ္သြား၏။ သူသည္ တုိင္ကြယ္သို႔ ပုိမိုးတိုးကပ္ရင္း ပုန္းကြယ္ေနလုိက္မိ၏။ သူ႔ ကိုမ်ား ျမင္သြား ၍ တစ္မ်ိဳး ထင္သြားၾကမည္လား…။

အဖ်ားမက်ႏုိင္ေသးေသာ သားႀကီးအတြက္ စိတ္ပူပန္မႈက ႐ုတ္တရက္ဝင္လာခဲ့ၿပီး ႐ုပ္ရွင္႐ံုမ်ားႏွင့္ သံုး လမ္းေလာက္ သာ ေဝးသာ တိုက္ခန္းသို႔ ေျခကုတ္သုတ္ကာ ေျပးသြားေနမိ၏။ "ကေလးအထူးကု ဆရာ ဝန္ဆီ ကို ေဆး သြားယူဦးမယ္ဆိုၿပီး တစ္ေယာက္တည္း ဆင္းသြားတာပဲကြဲ႕၊ ခုပဲ ျပန္လာေတာ့မွာ ေစာင့္ပါဦးလား" ဟု အေမက ေျပာေသာ္ လည္း ေစာင့္မေနျဖစ္ေတာ့။ အပူဒဏ္ေၾကာင့္ မွိန္းေနေသာ သားသား၏နဖူးအား ရြရြနမ္းေန ဆဲ ကေလး၏နဖူးေပၚသုိ႔ မ်က္ရည္တစ္စက္ က်သြား၏။
"ေဆးတုိက္ သြားရင္းနဲ႔ ေမာင္ရယ္၊ မိစူဆန္တုိ႔လူသုိက္နဲ႔ သြားဆံုၿပီး စကားမ်ားလုိက္ၾကတာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေစ်းထဲေတာင္ ေရာက္ေသးတယ္" ေအး၏စကားသံကို နားေထာင္ရင္း သားႀကီးကို တင္းက်ပ္စြာ ဖက္ ထားမိ သည္။

(င)

"ဆရာ စားပါ ဆရာ၊ ဘီယာလည္း ေသာက္ပါဦး"
"ရပါတယ္ ကိုေငြထြန္း ရယ္၊ ျဖည္းျဖည္းေပါ့၊ ခင္ဗ်ားအတြက္ ျဖည္းျဖည္းေလး ဝမ္းသာပါရေစဦး"
ညဥ့္နက္ေန ၿပီ။ ထံုးစံ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ထက္ ပို၍ေနာက္က်ေတာ့မည္ည။ မတတ္သာၿပီ။ ႏုိင္ငံျခား မွ ျပန္ ေရာက္ လာသာ ကိုေငြထြန္း က သူတစ္ဦးတည္းကိုသီးသန္႔ျပဳစုခ်င္ပါသည္ဟု အတင္းေခၚေသာေၾကာင့္ လုိက္လာခဲ့ရ၏။

"ဆရာရယ္၊ ဆရာ့ကို ေက်းဇူး အရမ္းတင္ပါတယ္၊ ဆရာ့အတြက္ စိတ္မေကာင္းပါဘူး၊ ေဘာ့စ္ကေတာ့ ဆရာ့ကို စက္တစ္ခု လို၊ နယ္႐ုပ္တစ္႐ုပ္လို သေဘာထားေနေတာ့တာပဲ၊ ခု ဂ်ပန္သြားဖုိ႔ ကိစၥလည္း သူ႔ တူကို လႊတ္မွာလို႔ ၾကား တယ္"
"ရွိပါေစ ကိုေငြထြန္း၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ကံမပါလို႔ဘဲလုိ႔ ထားပါဗ်ာ၊ စိတ္မခ်မ္းသာစရာေတြ မေျပာၾကရ ေအာင္ဗ်ာ"
သူသည္ ဘီယာခြက္ ကို တစ္ရွိန္ထိုးေမာ့ခ်လုိက္၏။ ေအးသက္သက္ ရွတတ ဘီယာသည္ ရွိန္းခနဲျဖစ္ သြားေစေလသည္။

"မေျပာနဲ႔ဆိုလည္း ေျပာရဦးမယ္ ဆရာ"
ထိတ္ခနဲ ျဖစ္သြားမိ၏။ ေန႔လယ္တုန္းကပင္ သူ႔ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္က "အားေတာ့နာတယ္ ကိုေက်ာ္ လြင္၊ မေျပာရင္ မျဖစ္လို ႔ေျပာရဦးမယ္" အစခ်ီၿပီး ေျပာသြားခဲ့တာမ်ဳိးလား၊ အိုေက… ဒီတစ္ပတ္အတြင္း ဒီအေၾကာင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ငါ့ကို တည့္တည္ေကာ သြယ္ဝုိက္လို႔ေကာ၊ လူကုိယ္တိုင္ေရာ တယ္လီဖုန္း နဲ႔ေရာ ေျပာၾကတာ မ်ား လွၿပီ မဟုတ္လား။ ကိုေငြထြန္း ေျပာမယ္ဆိုတာလည္း ဘာမ်ားထူးေတာ့မွာမုိ႔ လဲ။ သူသည္ အားတင္းကာ နားကုိ စြင့္လုိက္၏။

"ဒီလို ဆရာေရ၊ ပ႐ိုမိုးရင္း ကိစၥေလ"
သူသည္ စိတ္ေအးခ်မ္းစြာ သက္ျပင္းခ်လုိက္၏။
"ဆရာ ရရမွာ လို႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အားလံုးက နားလည္ေနၾကတယ္၊ ဆရာက လုပ္သက္လည္း ရင့္တယ္၊ အင္ဂ်င္နီယာ လည္း ျဖစ္တယ္၊ ေဘာ့စ္ကေတာ့… ကို ေထာက္ခံလုိက္တယ္ ၾကားတယ္၊ တစ္ေန႔က ဝုိင္းမွာ အဲဒီလူက ထုတ္ႂကြားေနတာ ၾကားရတာ၊ မႏွစ္က ဆရာ ျပင္သစ္သြားဖုိ႔ကို သူ႔ကုိပဲ ထပ္လႊတ္ လို႔ ကားနဲ႔ တီဗီနဲ႔ အိမ္နဲ႔ ၿခံနဲ႔ ျဖစ္ေနၿပီပဲ"
"ဒါေတာ့ဗ်ာ…"
"ဆရာကလည္းေလ၊ ဆရာ့ အခြင့္အေရးလည္း လုယူေသး၊ ေက်ာ္လည္း ေက်ာ္တက္ေသး…"
"ထားပါ ကိုေငြထြန္း ရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ခံႏုိင္ေသးတာပဲဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားက ၾကားထဲက စိတ္ဆင္းရဲမျဖစ္ ပါနဲ႔၊ ညစ္ပတ္သူ နဲ႔ အညစ္ပတ္ခံရသူမွာ ညစ္ပတ္သူကသာ သူ႔လုပ္ရပ္အတြက္ရွက္ရမွာပါ၊

အညစ္ပတ္ ခံရတဲ့သူက ရွက္ေနစရာ မလိုပါဘူး၊ သူ လုပ္ရဲမွသာ ကုိယ္က ခံရဲျပ႐ံုေပါ့"
"ဟာဗ်ာ… မဟုတ္ေသးပါဘူး၊ ေဟာ… ဆရာ ဆရာ၊ ဒီဝက္နံရိုးေၾကာ္ က နာမည္ႀကီး ဆရာ၊ ေရာ့ ေရာ့ … ျမည္းပါဦး"
ကိုေငြထြန္း၏မ်က္ႏွာေပၚတြင္ တဒဂၤျဖတ္သန္းသြားေသာ အရိပ္အေယာင္မ်ားစြာကို သူ သတိထားမိ လုိက္ သည္။ ကိုေငြထြန္း မ်က္ႏွာမူရာသုိ႔ လုိက္ၾကည့္မိ၏။ ဘယ္သူမွ် မရွိ။
ဟိုတယ္ အေနာက္ဘက္ ကားရပ္ထားရာဆီသုိ႔ ကားတစ္စင္း ထြက္လာသံၾကားရၿပီး သူတို႔ျမင္သာ ေသာ ေနရာ မွ ကားတစ္စီးျဖတ္သြားသည္။ မာဇဒါဂ်စ္တစ္စင္း…။ ကိုေငြထြန္းသည္ သူ႔အား အားနာစြာၾကည့္ရင္း ဘီယာထပ္မွာေနသည္။

ဆက္ရန္ရႈမဝမဂၢဇင္း ၁၉၈၆ ႏုိဝင္ဘာ

.