စံ- ဇာဏီဘို ၏ ငယ္ငယ္တုန္းက

စံ- ဇာဏီဘို ၏ ငယ္ငယ္တုန္းက

အျပစ္မ်ားစြာကုိ က်ဴးလြန္ေလ့ရွိေသာ လူ႔ဘ၀သည္ သြန္သင္ခံရျခင္း၊ ဆုံးမခံရျခင္း၊ ဆူပူမာန္မဲ ခံရျခင္း၊ ေငါက္ငမ္းခံရျခင္း ...၊ လက္ပုိက္၍ မတ္တတ္ရပ္ရျခင္း၊ နားရြက္ဆြဲ ထုိင္ထလုပ္ရျခင္း၊ လက္ေခါက္၊ လက္၀ါးမွ အစ ေျခသလုံး တင္ပါးအဆုံး ႀကိမ္လုံးျဖင့္ တဗုန္းဗုန္းရုိက္ႏွက္ခံရျခင္း၊ ဆံပင္ဆြဲ ခံရျခင္း၊ ေခါင္းေခါက္ ခံရျခင္း၊ ဘုန္းႀကီး ထံအပ္၍ ဆုံးမခံရျခင္း၊ အရုိက္ၾကမ္းေသာ ဆရာတုိ႔ထံတြင္ အပ္ႏွံ၊ ေပတံႏွင့္ ေျခသလုံး၊ တင္ပါး၊ လက္၀ါး၊ လက္ခုပ္မက်န္ ရုိက္ႏွက္ေစျခင္း၊ မုန္႔ဖိုးျဖတ္ခံရျခင္းစသည့္ .... စသည့္ အျပစ္ေပးေသာ ဒဏ္မ်ား ကုိ ခံရစၿမဲျဖစ္သည္။
အျပစ္မရွိေသး သည့္ ကေလးဘ၀ဆုိသည္ကား ပုခက္အတြင္း ေနခဲ့ရေသာ ေမြးကင္းစ လအနည္းငယ္ သာ ျဖစ္မည္ ထင္၏။ ငယ္ဘ၀ဆုိသည္ကို ေတြးမိတုိင္းစိတ္ဆုိး ေဒါသထြက္ေနေသာ မ်က္ႏွာမ်ား၊ ယူက်ဳံး မရျဖစ္ေနေသာ မ်က္ႏွာမ်ား၊ အားမလိုအားမရျဖစ္ေနေသာ လက္ဦးဆရာမ်ားကိုသာ ျမင္ေယာင္ မိေတာ့သည္။

ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္သည္ကား ...အသက္(၇) ႏွစ္ အရြယ္တစ္ဦးအတြက္ လြန္စြာ စိတ္ညစ္ဖြယ္ ေကာင္းေသာ ကာလရွည္တစ္ခုျဖစ္၏။ ပိုလုိကတ္ရိုက္ဖက္၊ သားေရကြင္းပစ္ဖက္၊ ေပသီးပစ္ဖက္၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ တရုန္းရုန္းေနခဲ့ရေသာ ေက်ာင္းတက္ရက္မ်ားကို လြမ္း၏။ အိမ္နီးခ်င္းမ်ားသည္ မိန္းကေလးမ်ားလွ၏။ အပ်ိဳမႀကီး အစ္္မ ခက္ေခ်ာ မွ ဦးေဆာင္၍ ထမင္းခ်က္တမ္းကစားျခင္း၊ ထုပ္ဆီး တုိးျခင္း၊ ေစ်းေရာင္းေစ်း၀ယ္ ကစားျခင္း၊ အစ္မႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက မြန္တို႔ဌာေန ရမညဟူေသာ သီခ်င္းမ်ားႏွင့္ မင္းသမီးလုပ္၍ ကခုန္ေသာခါ ကန္႔လန္႔ကာဆြဲရ၊ ခုိင္းတုိင္းလုပ္ရႏွင့္ မည္သို႔မွ် မေပ်ာ္ႏုိင္။ အဆုိးဆုံးသည္ကား ေက်ာင္းတက္ရက္မ်ားတြင္ ရေနက်မုန္႔ဖုိး(၁၀) ျပားမရျခင္းတည္း။

ေလးေထာက့္ပုံ ၁၀ ျပားေစ့ ျခေသၤ့ရုပ္တစ္ဖက္၊ ပန္းတစ္ဖက္ ခပ္ေလးေလး သတၱဳေစ့ကို လက္၀ါးစား တြင္ ပတာနီ ၀ယ္စားလုိက္၊ ဆီးေပါင္း၀ယ္စားလိုက္၊ ပဲေၾကာ္၀ယ္စားလိုက္၊ ဗယာေၾကာ္၀ယ္စားလိုက္၊ ေခါက္မုန္႔ကို တၾကြပ္ၾကြပ္၀ါးစားလိုက္ႏွင့္ မုန္႔စားဆင္းခ်ိန္မွ မုန္႔ပဲသေရစာတို႔၏ အရသာတုိ႔ကိုလည္း စိတ္ကူးမွ ပုံေဖာ္ကာ တစိမ့္စိမ့္ထြက္လာေသာ သြားေရႏွင့္ တံေတြးေပါင္း၍ ဂလုခနဲမ်ိဳခ်ရသည္။
ေက်ာင္းတက္ေသာ အခ်ိန္၌သာ မုန္႔ဖုိးေပး၍ ေက်ာင္းမတက္ေသာ အခ်ိန္၌ မုန္႔ဖိုးမေပးေသာ မိဘတုိ႔ အား မည္သုိ႔ နားလည္ရမွန္းမသိ။ အိမ္မွခ်က္ေသာ ထမင္း၊ ဟင္း၊ ေကၽြးေမြးေသာ မုန္႔မ်ိဳးစုံတုိ႔သည္ ကား ေက်ာင္းရွိ ခါလာႀကီးမုန္႔ဆုိင္မွ ၅ ျပားတန္မုန္႔၏ အရသာကိုပင္မမီ။ မိန္းကေလးမ်ား ကစားေသာ ေနရာတြင္လည္း ၾကာၾကာမကစားႏုိင္။ တစ္ဦးတည္း ေခြလိမ့္ရန္ လမ္းမေပၚသို႔ တက္ခဲ့သည္။ စမုတ္တံ မ်ားမပါေတာ့သည့္ သံေခ်းအထပ္ထပ္ႏွင့္ စက္ဘီးေခြ အေဟာင္းအား တုတ္တုိႏွင့္ ရိုက္လုိက္။ အလယ္ေျမာင္းမွ တြန္းလိုက္ႏွင့္ ကတၱရာလမ္းမွ ေမာ္ေတာ္ကားမ်ား၊ ျမင္းလွည္းမ်ား၊ စက္ဘီး၊ ဆုိင္ကယ္မ်ားႏွင့္ ယွဥ္၍ ေျပးလႊားရသည္ကား အရသာရွိ၏။

ေမာလွ်င္ တုတ္ကုိခါးထုိး၊ ေခြကုိ ဆြဲ၍ ျမင္းရထား၏ေနာက္ တြဲလဲခို၍ လုိက္သြားရသည္ကား ...တဂ်ီဂ်ီ သီခ်င္းဆုိလုိက္၊ ကလိုက္၊ ဖန္ခုန္တမ္းကစားလိုက္၊ ခဲလုံးမ်ားပစ္ကာ ေမွာက္ကာ ဇယ္ခုတ္ေနေသာ မိန္းကေလးမ်ားႏွင့္ ေနရျခင္းထက္ ပို၍ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ျဖစ္သည္။
ျမင္းလွည္းခိုစီး၍ ေစ်းႀကီးဘက္သို႔ ေရာက္ေလေသာ္ ဖ်တ္ခနဲ ခုန္ဆင္း၏။ ထုိ႔ေနာက္ ျမ၀တီစတုိးရွိရာ သို႔ သြား၏။ ကာတြန္းအရုပ္မ်ားၾကည့္၏။ တစ္အုပ္လွ်င္ျပား ၆၀ ေပးရေသာ ေမာ္ဒန္ကာတြန္း၊ ကာတြန္းညြန္႔ေပါင္း၊ ေပၚျပဴလာကာတြန္း၊ ကာတြန္းစုံ၊ ကာတြန္းပေဒသာ စသည့္ ကာတြန္းတုိ႔အား ၾကည့္၍ ေမာင္ကမၻာ၊ ဗုိလ္ပုခ်ိဳ၊ ျမားနတ္ေမာင္၊ ဘုတ္ဆုံ၊ ဗလႀကီး၊ ဗလေလး၊ ေမာင္သတၱိ၊ ဒီလုံး၊ ဦးစံရွား၊ ဦးဒိန္းေဒါင္၊ ဦးစိတ္တို၊ ေမ်ာက္ညဳိ၊ တာဇံ၊ ဦးကပ္ေစး စသည့္ ရင္ထဲမွ ကာတြန္းဇာတ္လိုက္ တုိ႔ကိုၾကည့္၏။ အဖုံးသာ ၾကည့္ရသည္။ ကိုင္ခြင့္မရွိ။ ရုပ္ရွင္ရုံဘက္သို႔ လမ္းေလွ်ာက္၏။ ဘုိင္စကုပ္ ပုိစတာမ်ားၾကည့္၏။ ပိုစတာ ပန္းခ်ီ ေရးျခင္းကိုလည္း ထုိင္ေငး၏။

ဓာတ္ပုံေပၚ၌လည္းေကာင္း၊ ပိတ္ကားေပၚ၌လည္းေကာင္း ေလးေထာင့္ကြက္မ်ားခ်၍ ပုံကူးဆြဲျခင္းကိုၾကည့္၏။ စိန္ေမ၀င္း ရုပ္ရွင္ရုံ တြင္ တင္ထားေသာ ပိုစတာထဲမွ ဘိုင္စကုပ္မင္းသား ၀င္းဦး သည္ ႏႈတ္ခမ္းေမြးရွိ၏။ ေမးေစ့တြင္ မွဲ႔ပါ၏။ အေမြးရွိ၏။ ဓာတ္ပုံအတုိင္း က်က်နနပုံဆြဲျခင္းကို ၾကည့္ေနစဥ္ ခ်ာတိတ္ မင္းဘီလမ္းက ဆန္နီ မဟုတ္လား။ ပခုံးပုတ္၍ ေမးလာသျဖင့္ လွည့္ၾကည့္ေသာ္ ဘိုင္စကုပ္မင္းသား ကို ေတြ႔၏။ အေမာက္ ေထာင္ထား၏။ ႏႈတ္ခမ္းေမြးရွိ၏။ ေမးေစ့တြင္ မွဲ႔ရွိ၏။ ေသခ်ာၾကည့္ေလေသာ္ ေမးေစ့မွ မွဲ႔ကို ေဆးအနက္ဆုိး၍ မွဲ႔အတုလုပ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ ၀င္းဦးႏွင့္ မတူ တူေအာင္ ႏႈတ္ခမ္းေမြးထား၊ မွဲ႔ထုိး ထားျခင္းျဖစ္သည္။ မည္သို႔ေျဖရမွန္းမသိ၍ ေခါင္းညိတ္၍ ဟုတ္ေၾကာင္းတု႔ံျပန္လုိက္သည္။

၀င္းဦးအတုက ၿပဳံးရယ္ကာ အိတ္ထဲမွ ခ်ိဳခ်ဥ္ကို ထုတ္ေကၽြး၏။ ရွုားမီးခ်ိဳခ်ဥ္အုတ္ခဲပုံျဖစ္သည္။ အေပၚမွ ပလတ္စတစ္ကိုခြဲ၍ ခ်ိဳခ်ဥ္ပါးေစာင္ထဲသြင္း၊ တျပြတ္ျပြတ္စုပ္၍ ေမာ့ၾကည့္ေသာအခါ ခ်ာတိတ္ မင္းတုိ႔ အိမ္ေခါင္းရင္းက ခင္ေခ်ာနဲ႔ မင္းနဲ႔သိလား ''သိတယ္'' ခ်ိဳခ်ဥ္အား တစ္ဖက္ပါးေစာင္သို႔ေျပာင္း ..တျပြတ္ ျပြတ္စုပ္ကာ ေခါင္းညိတ္၍ ျပန္ေျဖသည္။ ၀င္းဦးအတု ၿပဳံးသြားသည္။ ''သူနဲ႔ငါက ခ်စ္သူေတြ ကြ ေက်ာင္းကပိတ္ထားေတာ့ ...လူခ်င္းကလည္း မေတြ႔ရေတာ့''... ဆုိေသာ စကားမဆုံးမီ ''ဟုတ္တယ္... ေက်ာင္းပိတ္တာ လုံး၀မေကာင္းဘူး.... မုန္႔ဖုိးဆယ္ျပားမရဘူး၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔လည္း မကစား ရဘူး'' ဟူ၍ ခံစာခ်က္အျပည့္ႏွင့္ စကားျပန္ရင္း အျပန္အလွန္ မိတ္ဖြဲ႔ေလသည္။ လွပေသာ အရုပ္မ်ား ပါ၍ ေမႊးရန႔ံရွိေသာ စာအိတ္ကုိ သယ္ေဆာင္၍ ''ခင္ေခ်ာ ထံ'' လူႀကီးမသိေအာင္ ေပးရမည္ျဖစ္သည္။

''ေပးၿပီးလွ်င္ သူေပးတဲ့စာ ျပန္ယူခဲ့..ဒီေန႔ညေန ၃း၀၀ နာရီမွာ ျပည္ေတာ္သာကြင္းေရွ႕က ေညာင္ပင္ ေအာက္မွာ ေစာင့္ေနမယ္'' ဟုေျပာကာ .... ''မင္းက ကာတြန္းႀကိဳက္လို႔ုလားဟူ၍ဆုိကာ ေပၚျပဴလာ ကာတြန္းတစ္အုပ္အား ၀ယ္ေပး၏။ ေပးလာေသာ ကာတြန္းႀကိဳက္လို႔လားဟူ၍ ေပးရမည့္စာအား ကာတြန္းစာအုပ္ၾကားညွပ္၍ ေခြကိုလွိိမ့္၍ ျပန္ရသည္မွာ မေမာႏုိင္ေတာ့... ''အစ္မခင္ေခ်ာ''ေရာ့ ႏႈတ္ခမ္းေမြးနဲ႔ ၀င္းဦးေပးခုိင္းလိုက္တာ''ဟု ေျပာ၍ လူအလစ္ေပးေလေသာ္... မခင္ေခ်ာ၏ မ်က္ႏွာျပင္ သည္ကား စေတာ္ဘယ္ရီသီးလိုုလို၊ ခ်ယ္ရီပန္းလိုလို၊ နီတစ္လွည့္ ပန္းေရာင္ တစ္လွည့္ႏွင့္။ ''ဟဲ့ ေကာင္ေလးဆန္နီ နင္ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေလွ်ာက္မေျပာနဲ႔ေနာ္'' ခါတိုင္း မာန္လိုက္မဲလုိက္ အစ္မေခ်ာသည္ ကား ဆိတ္ႏုိ႔ဘီစကစ္ တစ္ခ်ပ္ေကၽြး၍ ၿပဳံးၿပဳံးရယ္ရယ္ ဆက္ဆံျခင္းက ဆန္းလွေပ၏။ ကာတြန္းဖက္ လိုက္၊ ဘီစကစ္စားလိုက္ႏွင့္ ဟန္က်ကာ ေမၿမိဳ႕ေႏြဦးေလျပည္ေအာက္ တြင္ ေမွးငိုက္ေနဆဲ ''ဟဲ့ ဆန္နီ ဆန္နီ'' အမည္ေခၚ၍ လႈပ္ႏႈိးသံၾကား၍ မ်က္လုံးဖြင့္ၾကည့္ေသာ္... အစ္မခင္ေခ်ာ ကို ေတြ႔ရသည္။

''ေရာ့ သူ႔ကို ဒီစာသြားေပး၊ ဘယ္သူမွ မသိေစနဲ႔ေနာ္'' အလြန္ေမႊးလွေသာ ပန္းေရာင္စာရြက္ကို ဘုိင္စကုပ္ ေၾကာ္ျငာမ်ား ေခါက္သကဲ့သို႔ ေလးေထာင့္ပုံ ေခါက္ခ်ိဳးထး၏။ စာကုိ အိတ္ထဲထည့္ ....ေခြလိွမ့္ ၍ ေညာင္ပင္ေအာက္မွ ၀င္းဦးအတုကိုသြားေပး၏။ စာကုိဖတ္ကာ ၀င္းဦးအတု ႏႈတ္ခမ္းေမြးမ်ား ကားသြား ေအာင္ၿပဳံး၏။ ''ခ်ာတိတ္ မင္းေတာ္တယ္'' ဟု ဆုိကာ အျပာေရာင္ စကၠဴတစ္ရြက္ေပး၏။ ပိုက္ဆံ (၁၀) ျဖစ္၏။ ေက်ာင္းတြင္သင္ေသာ အလီတုိင္ကုိ ရြတ္၍ ေငြ ၁၀ အား ၁၀ ျပား ျဖင့္ဖြဲ႕ေလေသာ္၊ တစ္က်ပ္ လွ်င္ ၁၀ ျပားေစ့ ၁၀ ေစ့ျဖစ္ေပရာ ေငြတစ္ဆယ္က ဆယ္ျပားေစ့ အေစ့ (၁၀၀) ႏွင့္ တူ၏။ ငါးျပားေစ့ ဆုိလွ်င္ကား အေၾကြေစ့ေပါင္း ၂၀၀။ ေပ်ာ္လိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္း။ တစ္ေန႔ ၁၀ ျပား မုန္႔ဖုိးရသည့္ ေက်ာင္းတက္ရက္ေပါင္း ၁၀၀ လွ်င္ ရေသာေငြေၾကးကို ရျခင္းတည္း။ ထုိပိုက္ဆံကုိ ကို္င္၍ အိပ္မေပ်ာ္၊ ေခါင္းအုံးေအာက္ ထည့္လိုက္၊ ေဘာင္းဘီထဲထည့္လိုက္၊ အက်ၤ ီအိတ္ထဲထည့္လိုက္၊ လြယ္အိတ္ထဲ ထည့္လုိက္၊ လြယ္အိတ္ထဲ ထည့္လိုက္ႏွင့္ မိုးလင္းခါနီးမွ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ အိမ္အနီးအပါးမွ ဆူညံသံမ်ားၾကား၍ အိပ္ရာ မွ ႏုိးေလေသာ္... ေနအေတာ္ျမင့္ေနသည္။

''အမေလး သမီးမုိက္ မိခင္ေခ်ာရဲ႕... အခုေတာ့ လင္ေနာက္လုိက္ပါေပါ့လား'' ဟု ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ တစ္ရပ္လုံးၾကားေအာင္ ငိုေနေသာ... အစ္မခင္ေခ်ာ၏ အေမအသံကို နားေထာင္လုိက္...၊ စာအုပ္ၾကး မွ ပိုက္ဆံ ၁၀ ကို ၾကည့္လိုက္ႏွင့္။

သုံးရခက္ေသာ ပိုက္ဆံတစ္ဆယ္

ထုိေခတ္ကာလ ေငြ ၁၀ သည္ကား အလြန္သုံးရခက္၏။ လမ္းထိပ္ရွိ မာမူမုတ္ဆိတ္ႀကီးဆုိင္၌ ပတာနီ ထုပ္၀ယ္၏။ တစ္ထုပ္ ငါးျပားျဖစ္၏။ ပိုက္ဆံ ၁၀ တန္အား ထုတ္ေပးေသာ္ ''အာ ရို႕ ရို႕... ခၽြတ္တား ဘာရာဆတ္'' (သူေဌးေပါက္စေလး...) ငါးျပားႏွင့္ ပိုက္ဆံ ၁၀ တန္ကို ဘယ္လိုအမ္းမလဲ။ အေၾကြပါ လား။ ငါးျပား ပါလားေပး ဆုိးထားေသာ ဆံပင္နီရဲရဲ၊ အျဖဴအမည္းေရာင္ ေရာေထြးေနေသာ မုန္ဆိတ္ ႏွင့္ ကြမ္းေခ်း တက္ကာ မည္းေနေသာသြား၊ နီရဲေနေသာ လွ်ာမ်ား၊ တစ္ခ်ိန္လုံးနီရဲေနေသာ မ်က္လုံးနီ ႀကီးမ်ားႏွင့္ အလြန္ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းေသာ ဆုိင္ရွင္ကုလားႀကီး၏ လက္မွ ပိုက္ဆံ ၁၀ ကို ၾကည့္ကာ အပိုင္စီးမည့္ ပုံေပါက္ေနသျဖင့္ ဆိုင္ရွင္ကုလားႀကီး၏ လက္မွ ပိုက္ဆံ ၁၀ ကို ဆတ္ခနဲ ျပန္လုကာ ပတာနီထုပ္ ကိုလည္း ျပန္မထားဘဲ လွစ္ခနဲ ထြက္ေျပးေလသည္။ ''အာေရး ဘားဘား က်ိဳးရ္ ၀ါလား၊ ခၽြတ္တား က်ဳိးရ္၀ါလား''...little thief... thief... ေဒါရေဘာ...တခုိး....တခိုး...စသည့္ ဘာသာ စုံႏွင့္ ေအာ္ဟစ္ေနေသာ ကုလားႀကီးအား ေက်ာခိုင္း၍ တခ်ီတည္းေျပးေလေတာ့သည္။ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္ လာရႈိးလမ္းနံေဘး တံတားေဘာင္ တြင္ အက်အနထုိင္၏။ ပတာနီတစ္လုံးအား ပါးစပ္ထဲပစ္ထည့္လုိက္ တံတားႀကီးေအာက္တြင္ စီးဆင္းေနေသာ ေမၿမိဳ႕ေျမာင္းပုပ္ႀကီးထဲ တစ္လုံးပစ္ခ်လိုက္ႏွင့္ ပုိက္ဆံ ၁၀ မည္သို႔ သုံးရမည္ကုိ အႀကံထုတ္ေလသည္။

''ေဟ့ေကာင္ ဆန္နီ'' ဘာလုပ္ေနတာလဲ...ေခၚသံၾကား၍ လွည့္ၾကည့္လိုက္ရာ လမ္းထိပ္မွ လူပ်ိဳေပါက္ ဂၽြန္ကိုေတြ႔ရ၏။ ''ဂၽြန္''သည္ ဂ်ဴးကျပား ျဖစ္၏။ လူပ်ိဳႀကီးမ်ားႏွင့္ တြဲသည္။ ေပသီးပစ္ျခင္းတြင္ ကၽြမ္းက်င္၏။ ကၽြဲခ်ိဳ၊ ေလာက္ေလးခြကို ပုိင္၏။ စက္ဘီးကို လက္ႏွစ္ဖက္လႊြတ္၍ စီးႏုိင္၏။ သူ၏ ဖခင္၏ ဂစ္တာကိုလည္း ယူ၍ တေဂ်ာင္ေဂ်ာင္တီးႏုိင္၏။ တာဇံိလုိလည္း ႀကိဳးခိုစီးႏုိင္သည္။ သစ္ပင္ တက္ကၽြမ္က်င္သည္။ ေရွ႕ကၽြမ္း၊ ေနာက္ကၽြမ္း ထုိးတတ္သည္။ ေကာင္းဘြိဳင္ကဲ့သို႔ ႀကိဳးကြင္းပစ္တတ္ သည္။ ကေလးအားလုံး၏ Hero ''ဟီးရုိး'' တစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ မုိးထိျမင့္ေအာင္ ''ေလတံခြန္'' (စြန္) လႊတ္တတ္သည္။ ''ဟာကိုဂၽြန္ႀကီး ဘယ္သြားမလုိ္႔လဲ'' ... ''ပ်င္းရင္ လိုက္ခဲ့ေလကြာ''ဟု ေခါင္းပုတ္၍ စိတ္လို လက္ရ ေခၚ၏။ ၁၃ ႏွစ္အရြယ္ရွိေသာ ဂၽြန္ကေခၚလွ်င္ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္လုိက္ရေပ မည္။ ညံေတာရွိ ဘိလိယက္ခုံသို႔သြား၏။ အဂၤလိပ္ ဘိုင္စကုပ္မင္းသားအလား ပိုလိုစီးကရက္ကိုခဲကာ ဘိလိယက္ထုိးျခင္းကုိ သေဘာက်၏။

 ''ဟုိဟာခုိ္င္းလုိပ္ေပး...ဒီဟာခုိင္းလုပ္ေပး ဖင္ေပါ့ေသာ ဆန္နီကို ဂၽြန္သေဘာက်သြား၏။ ဘိလိယက္ထုိး၍ ပိုက္ဆံ အေတာ္အတန္ႏုိင္ပုံရ၏။ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ေခၚသြား၏။ လက္ဖက္ရည္တုိက္၏။ မုန္႔ေကၽြး၏။ ထုိ႔ေနာက္ ညံေတာကြင္းေဘးသုိ႔ ေခၚသြား၏။ လမ္းေဘး အရိပ္ေကာင္းလွေသာ ေညာင္ပင္ႀကီးေအာက္တြင္ ပိုက္ဆံေထာက္ပစ္သူပစ္၊ က်ားထုိးသူ ထုိး၊ ေၾကြအံပစ္သူပစ္၊ မုိးႀကိဳး ပစ္ဘက္မွ ေဂၚရခါးတစ္ခုသည္လည္း ဖဲရုိက္ေနၾက၏။ ကြင္းေျပာင္ ေျပာင္ တစ္ေနရာ၌ ဂၽြန္ကထုိင္၍ ေရး၏။ လက္ခုပ္တေဖ်ာင္းေဖ်ာင္းတီး၍ တင္ပ်ဥ္ေခြထုိင္ကာ ၅ မူးေစ့ ၂ ေစ့ကို ထုပ္၍ တစ္ျပားၿပီးတစ္ျပားလွည့္၏။ ဘယ္တစ္လွည့္၊ ညာတစ္လွည့္ လွည့္ကာ လက္၀ါးျဖင့္ အုပ္၏။ ျခေသၤ့ ၂ ေကာင္ေပၚက ေခါင္းစုံ၊ ပန္း ၂ ဖက္ေပၚက ပန္းစုံ၊ ျခေသၤ့တစ္ဖက္ ပန္းတစ္ဖက္ေပၚ ကဘက္ဟုယူဆ၏။ ပန္းတစ္ဖက္၊ ေခါင္းတစ္ဖက္ေပၚက ဘက္စုံကို ေလ်ာ္ရ၏။ ေလ်ာ္လိုက္၊ စားလိုက္ ႏွင့္ အလြန္ေပ်ာ္စရာ ေကာင္း၏။ ပိုက္ဆံဟူသည္မွာ အလြန္ေပ်ာ္စရာေကာင္းေသာ ကစားစရာတစ္ခု ျဖစ္သည္ကို ထုိအခ်ိန္မွစ၍ သေဘာေပါက္ေလေတာ့သည္။

ကေလးသူခိုး ငရဲေရာက္ျခင္း

ဤသို႔ျဖင့္ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ႀကီး ကုန္လုၿပီ။ ေက်ာင္းဖြင့္လွ်င္ ေက်ာင္းျပန္တက္ရမည္ကုိ စိုးရိမ္ ၏။ ၂ တန္းသို႔ တက္ရမည္။ ရြယ္တူ ၂ တန္းေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ အတူတက္ရမည္ကုိ ၀န္ေလး၏။ ညံေတာကြင္းေဘး ကာလသား တစ္သုိက္ႏွင့္ ေဒၚေအးခ အေၾကာ္ဆုိင္သြားစားလုိက္၊ ဦးေမာင္ေအး မုန္႔တီစားလုိက္၊ စိန္ေပါက္ေခါက္ဆဲြေၾကာ္ဆိုင္၌ ေခါက္ဆဲြေၾကာ္စားလုိက္၊ ေလငြန္တြင္ ၀က္စတူးဟင္း စားလုိက္၊ ပင္းသာသို႔သြား၍ မုန္႔စားလုိက္၊ ခ်ာတာႀကီးဆုိင္မွ ေခ်ာကလက္၀ယ္စားလိုက္၊ ပင္းသာသို႔ သြား၍ မုန္႔စားလိုက္၊ ခ်ာတာႀကီးဆုိင္မွ ေခ်ာကလက္၀ယ္စားလုိက္၊ ၿမိဳ႕မရုပ္ရွင္ရုံေရွ႕တြင္ ဆိတ္သား ခါးပတ္စားလိုက္။ အသားတင္ကပ္လုိက္ႏွင့္ ကာလသားတုိ႔ထုံး ႏွလုံးမူရသည္မွာ ေက်ာင္းမုန္႔ဆုိင္တန္း မွ ၅ ျပား တန္ ပတာနီ၊ ဗယာေၾကာ္၊ ဆီးေပါင္းတုိ႔အား လားလားမွပင္ျပန္၍ မေတြးခ်င္။

ခါလာႀကီးဆုိင္မွ ၅ျပားတန္ ပီေကႏွင့္ ခ်ာတာႀကီးဆိုင္မွ ငါးမူးတန္ ပီေကသည္ကား အရသာလည္းမတူ အႏွစ္သာရ လည္း ကြာလွ၏။ တစ္စစ လူပ်ဳိႀကီးမ်ားေသာက္သုံးေသာ ဘိလပ္ရည္ကိုပင္ ၀ယ္ယူေသာက္သုံးေသာ အဆင့္ ကိုေရာက္၏။ ပုလင္း၀အေပါက္ အလယ္တြင္ ပိတ္ ထားေသာ ေဂၚလီလုံးကိုဖယ္၍ အျမႈပ္မ်ား ထြက္ေစကာ က်လာေသာ အျမႈပ္မ်ားကို လက္ႏွင့္တုိ႔ လွ်ာျဖင့္လ်က္လိုက၊ ပုလင္းကုိလႈပ္လိုက္၊အျမႈပ္ မ်ားထြက္ လာလိုက္ အေပါင္းအသင္းမ်ားႏွင့္ ေဆာ့ၾက၏။ ဗင္တို၊ ဖလူတို၊ ကရင္ေဆာ္ဒါ၊ လိေမၼာ္၊ ပင္မွည့္၊ ဂ်င္ဂ်ာဘီယာ အစရွိသည္္တို႕ကို တစ္မ်ိဳးျပီးတစ္မ်ိဳး လွည့္ကာ ေသာက္သုံး၏။ ဆယ္ျပားဟူေသာ ပိုက္ဆံသည္ပင္ အိတ္ထဲ၌ေလးလွ၏။

ေက်ာင္းဖြင့္ေသာအခါ မုန္႔ဖိုး ၁၅ ျပားရ၏။ ေန႔စဥ္ ေက်ာင္းတက္ရေသာ္ ေညာင္ပင္ေအာက္မွ ကာလသား မ်ားႏွင့္ ေ၀း၏။ သားေရကြင္းလည္း မပစ္လို ေတာ့။ ပတာနီထုပ္ကို ကိုင္၍လည္း မ်ိဳမက်။ ေက်ာင္းမွေၾကာ္သည္လည္း ေအးစက္ေန၏။ အတန္းၾကီးမွ ေက်ာင္းသားမ်ား ေသာက္ေနေသာ ဘိလပ္ရည္ အနံ႕သည္လည္း အရသာသိေနေသာ သူ႔အတြက္ သြားရည္တမ်ားမ်ား။ သုံး၍မ ေလာက္ေသာ ပိုက္ဆံ ၁၅ ျပားအား ငုံ႕ၾကည့္ရင္း အိမ္မွ အစ္မ၏ စုဘူးအား စိတ္ထဲမွာ ျမင္ေယာင္ လာ၏။
အစ္မ၏ စုဘူးသည္ ေၾကာင္းအျဖဴရုပ္ေလးျဖစ္၏။ ရရိွသမွ်မုန္႔ဖိုးကို စု၏။ အစ္မသည္ အလြန္ ကပ္ေစးႏွဲ ၏။ ေပးသမွ်ေသာ ပိုက္ဆံမ်ားအား ၀ယ္မစားဘဲ ပိုက ပိုက္ဆံစုဘူးထဲထည့္ကာ စုထား၏။ လက္ျဖင့္ ''မ '' ၾကည့္ေသာအခါ အလြန္ေလး၏။ ပိုက္ဆံ အေတာ္အတန္ စုေဆာင္းမိျပီျဖစ္ မည္ဟုထင္၏။

ပိုက္ဆံေဖာေဖာသီသီ သုံးစြဲရန္အလုိ႕ငွာ အစ္မ၏စုဘူးအား ေဖာက္၍ ခိုးယူရန္ ဆုံျဖတ္လုိက္ ေတာ့သည္။
စုဘူး ၏ေအာက္ေျခ ေၾကာင့္ေျခေထာက္၀န္းက်င္ကို စမ္းၾကည့္ေသာ္ ပလတ္္ စတစ္ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ ရွိ၏။ ေရခ်ိဳးခန္းထဲရွိ ဖခင္၏ မုတ္ဆိတ္္ရိတ္ဓားကို ယူကာ ေအာက္ေျခမွေန၍ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေဖာက္၏ ။ စုဘူး ၏ေအာက္ေျခ ဟသြား၏။ ပိုက္ဆံလုိ သေလာက္ယူ၏။ အေပါက္မ်ားကို ျပန္ေစ့ထား၏။ ၂ တန္း ေက်ာင္းသားပင္ျဖစ္လင့္ကစား တကၠသိုလ္၀င္ေျဖမည့္ မက္ထရစ္ေက်ာင္း သား မ်ားႏွင့္ တြဲ၏။ ပိုက္ဆံ ကုန္သြားလို္က္ စုဘူးႏႈိက္လုိက္ႏွင့္ တစ္ေန႕ေသာအခါ လက္ပူးလက္ၾကပ္မိေလေတာ့ သတည္း။ '' ကဲ ခုိးဦးဟဲ့ '' ဟုဆုိကာ တဖ်န္းဖ်န္း ရုိက္၏။ အေဖက တအုန္းအုန္း ႏွက္၏။

မာလာရုံ  ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသို႕ပို႕ကာ ဆရာေတာ္ထံအပ္၏။ ဆရာေတာ္က ခိုး လွ်င္ ငရဲၾကီးးမည္။ အေၾကာ္ဒယ္အုိး ထဲထည့္၍ အေၾကာ္ခံရမည္ဟုဆုိ၏။ ဒယ္အုိးထဲထည့္၍ ေၾကာ္ေသာ ေဒၚေအးခ အေၾကာ္ ကို ျမင္ေယာင္ကာ ဗိုက္ပင္ ဆာလာ၏။ ငရဲေခြးၾကီး ကိုက္မည္ဆိုေသာ္ ထန္းလ်က္ေကၽြးလွ်င္ အျမီးလႈပ္ တတ္ေသာ ဆရာေတာ္၏ ဂုတ္က်ားေခြးတို႔အား သြား၍သတိရမိ၏။ ငရဲမင္း၊ ငရဲသားမ်ားက ရုိက္ႏွက္မည္ ဟုေျပာေသာအခါ အေဖကိုျမင္၏။ အေမကိုျမင္၏။ ေက်ာင္းမွ အရုိက္ၾကမ္းေသာ ဆရာ ဦးသန္းေဖအား ျမင္၏။ ငရဲျပည္ သည္ကား ဤေမျမိဳ႕ကဲ့သို႕ပင္ ျဖစ္မည္ဟု ေတြးမိ၏။ မည္သို႕ဆိုေစ တစ္လ ႏွစ္လခန္႕ မခုိးေတာ့။

သို႕ေသာ္ တစ္ေန႕တြင္ ခ်ိတ္ထားေသာ ဖခင္၏ အကၤ်ီအိတ္ထဲရွိ ေငြစကၠဴ ေဖာင္းေဖာင္းကိုေတြ႕၏။ ေဘးဘီတြင္ မည္သူမွမရွိ။ ဤအခ်ိန္တြင္ ညံေတာ ကြင္းေဘး ေညာင္ပင္ၾကီးေအာက္တြင္ ေခါင္ပန္း လွန္ ပိုက္ဆံေထာင္ ပစ္သူႏွင့္ အေတာ္အတန္ စည္ကားလွေပေတာ့မည္ထင့္။ ေပ်ာ္စရာ ထုိ၀န္းက်င္ သို႕သြား လိုေသာစိတ္မ်ား တဖြားဖြားေပၚလာကာ ဖခင္အိတ္ထဲမွ ပိုက္ဆံကိုႏႈိက္၍ တစ္ ဖန္ သူခိုးဘ၀သို႕ ေရာက္ျပန္ေလသည္။
လစ္လွ်င္ လစ္သလုိ ခိုး၏။ အေမ့ပိုက္ဆံအိတ္ထဲမွ ႏႈိက္၏။ အေဖ့သားေရအိတ္ ထဲမွယူ၏။ ထမင္းခ်က္ၾကီး ဦးမတ္ေနာ္၏ ကုတ္အကၤ် ီထဲမွႏႈိက္၏။ ကားဒရုိင္ဘာ ဦးေစာတင္ေအာင္ အိတ္ထဲမွ ယူ၏။ ကေလးထိန္းသည့္ မေအး ၏ ထန္းေခါက္ဖာ ကိုပင္ အလြတ္မေပးေတာ့... ခုိးသူတို႕၏ လားရာလမ္းသည္ကား လက္ပူးလက္ ၾကပ္ မိျခင္းေပ တည္း။ ပို၍ ရုိက္ႏွက္၏။ ေက်ာင္းသိုပင္လိုက္၍ ဆရာ၊ ဆရာ ၾကီးမ်ားထံသို႕ လိုက္၍တုိင္၏။

အရွက္ရေသာ သူခိုးေလး

အတနး္္ဘက္သို႕လွည့္ ခံုေပၚတက္ မတ္တတ္ရပ္ကာ ေခါင္ေပၚတြင္ I am a thief .ကၽြန္ေတာ္ သူခိုးပါဟူေသာ ေလွ်ာက္လႊာစာရြက္ျဖင့္ ေခါင္းတြင္ ေထာင္ထား၏။ အလြန္ရွက္လွ၏။ ေခါင္းေသာ္ မေဖာ္၀့ံ။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီးေခၚယူ၍ ဆံုးမ၏။ ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာၾကီသည္ ဘရာသာ ဂ်ဴးလီးယက္ အမည္ ရွိ၏။ ခရစ္္ယာန္ဘုန္းေတာ္ၾကိီးျဖစ္၏။ သင္တိုင္း အျဖဴၾကီးကို ၀တ္၏။ ေက်ာင္းသားၾကီးမ်ားက ကြယ္ရာတြင္ ေဒါက္တုိဟူ၍ သူ႕ကိုေခၚ၏။ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးေရွ႕သို႕ မတ္တတ္ရပ္ေလေသာ္ တစ္ခ်က္ၾကည့္၏။ little thief ဟူ၍ ႏႈတ္မွရြတ္ကာ ၾကိမ္လုံးကိုကိုင္ နားရြက္ကိုဆြဲေခၚ၍  LKG သူငယ္တန္းမွ ၁၀တန္းအထိ တစ္ခန္း၀င္ တစ္ခန္းထြက္ႏွင့္ သူခိ ုျဖစ္ေၾကာင္း လိုက္လံေၾကညာကာ အတန္း တုိင္း၏ ေရွ႕ေမွာက္တြင္ ၾကိမ္လုံးျဖင့္ တဖ်န္းဖ်န္းရုိက္၏။

နာက်င္၍ က်ေသာကမ်က္ရည္မ်ား၊ ရွက္၍ က်ေသာ မ်က္ရည္မ်ား၊ ေခၽြးမ််ား၊ ႏွာေခါင္းမွ စီး က်လာေသာ ႏွာရည္မ်ား... အံၾကိတ္ခံ၍ သြားဖုံးမွ ထြက္လာေသာ ေသြးမ်ားက် လာျပီ၊ ဆီေၾကာ္ေသာ ဒယ္အုိး မေၾကာက္၊ ငရဲေခြးမေၾကာက္သူသည္ကား... အရွက္ရဖြယ္ျဖစ္ေသာ ဤအေၾကာင္းအရာကား ယေန႔ထက္တိုင္ ရင္ထဲႏွလုံးသား ထဲ စြဲေန၏။ တစ္ပတ္တိတိ ေက်ာင္းမ တက္ႏုိင္။ ဖ်ားေနဆဲ အိမ္နံ ေဘး႕ ရွိ ျပည္ေတာ္သာ ေက်ာင္းသား ဘေမာင္၏ စာက်က္သံသည္ ႀကိမ္ဒဏ္ႏွင့္ အိပ္ရာေပၚ တြင္ ဖ်ားေနေသာ ဆန္နီ၏ နားထဲသို႔ ၀င္လာ၏။ ကို္ယ္ႏွင့္မဆိုင္ခြင့္မပိုင္ ဆြဲကိုင္ မၾကည့္ရ။ ကိုင္ၾကည့္လုိျငား ပုိင္ရွင္အား ဦးစြာ ခြင့္ေတာင္းပါ ဆိုသည့္ သံေပါက္ သည္ကား ထုိေခတ္ ထုိကာလ ကေလးမ်ား ေန႔စဥ္သုံးစြဲေနေသာ စကားတည္း။ ပစၥည္း တစ္ခုအား ခိုးယူရန္ မဆုိထားႏွင့္ ပုိင္ရွင္မသိလွ်င္ လက္ႏွင္႔ပင္မကိုင္ရေၾကာင္း ကေလးတိုင္း သိလ်က္ႏွင္႔ အဘယ္႔ေၾကာင္႔ မိုက္တြင္းနက္ မိသနည္း။

ညိွဳးငယ္စြာျဖင္႔ ေက်ာင္းျပန္တက္၏။ မည္သည္႔ပစၥည္းကိုမွ မခိုးေတာ႔။ သို႔ေသာ္ ပစၥည္း တစ္စုံတစ္ရာ ေပ်ာက္တိုင္း မိမိလြယ္အိတ္အား ဦးစြာပထမ ရွာေဖြခံရသည္။ သူငယ္ခ်င္းနား ကပ္လွ်င္ပင္ ၄င္းတို႔၏ ပစၥည္းအား ဦးစြာပထမ သိမ္းၾကသည္။ ေစ်းဆုိင္နားသြားလွ်င္ပင္ မိမိအား မည္သည္႔ ပစၥည္းအား ခိုးယူမည္နည္း ဟု ဂရုတစိုက္ၾကည္႔ျခင္းခံရသည္႔ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္သည္ကား ဘဝမုန္တိုင္းႏွစ္ေပတည္း။ ဘဝသင္ခန္းစာ ကို ရရွိခဲ႔ေသာ ႏွစ္ျဖစ္ခဲ႔သည္။ ယေန႔ယခုထိတိုင္ အပ္တိုတစ္ေခ်ာင္းခိုးရန္ မဆိုထားႏွင္႔ တစ္ပါးသူ မသိေအာင္ပင္ ပစၥည္းတစ္စုံတစ္ရာ ကိုင္မၾကည္႔ ေတာ႔။ နာက်င္စြာ အရိုက္ခံရေသာ တင္ပါးမွ ႀကိမ္ဒဏ္ မ်ား အထင္ေသးစြာ အၾကည္႔ခံရျခင္းသည္ပင္ ရင္ထဲမွာ က်င္ခနဲခံစားရသည္။ ခိုးဝွက္ျခင္းသည္ ရွက္စရာေကာင္းလြန္းေသာ ျပစ္မႈတစ္ခုျဖစ္သည္။
ဆိုးရိုးရွိသည္မွာ ငယ္စဥ္ကာလ ေရႊထီးေဆာင္းခဲ႔ရေသာ ဘဝရွိၾကကုန္သည္ဟုဆို၏။ ကၽြႏ္ုပ္အတြက္ေတာ႔ ငယ္စဥ္ကာလ သူခိုးဦးထုပ္ေဆာင္းခဲ႔ရေသာ ဘဝကို ရင္တြင္တျမည္႔ျမည္႔ ခံစားေနရဆဲ။

စံဇာဏီဘို
ေကာင္းသန္႕ စီစဥ္ေသာ ငယ္ငယ္တုန္းကထဲမွ
.

>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ေမာင္ေပၚထြန္း ဘာသာျပန္ ေရေျမျခားေသာ္လည္း, အပိုင္း (၉)

အားလံုးပင္ ေလာ္ရာ့ကိုသာ စိုက္ၾကည့္ေနၾကသည္။ သူတုိ႔အားလံုး ေလာ္ရာ ေျပာမည့္စကားကိုသာ နားစြင့္ေနၾက သည္။
ေလာ္ရာ့အေနျဖင့္ အျဖစ္မွန္ကို ဖြင့္ေျပာရမည့္အခ်ိန္ေရာက္ၿပီ။ သူမသည္ လက္ကုိင္အိတ္ကို ဖြင့္ကာ သားေရဖံုး စာအုပ္ပါးကေလး ကို ထုတ္ယူလုိက္သည္။ ၿပီးေတာ့ စာအုပ္ကေလးကို ဖြင့္လုိက္သည္။ ခရစၥ၏ ယခုလက္ရွိ အသက္အရြယ္ႏွင့္ ႐ုိက္ထားေသာ ဓာတ္ပံု။ သူမက စုိက္ၾကည့္ေနေသာ မ်က္လံုးေတြကို ေမာ္ၾကည့္လုိက္သည္။ တကယ့္ကို ျဖဴစင္႐ိုးသားေသာ မ်က္လံုး မ်ား…။ သူမက ဘာစကားမွမေျပာေတာ့ဘဲ ဓာတ္ပံုကို ဆြန္ယာ့ဆီသုိ႔ ကမ္းေပးလုိက္သည္။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္.........

ကေလးဘဝကလည္း စကားနည္းခဲ့သည္။
အရြယ္ေရာက္လာျပန္ေတာ့လည္း စကားနည္းသည္။
အိမ္ေထာင္ရွင္ဘ၀ေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္းပင္။
သူမသည္ အခ်စ္ကို စကာျဖင့္ မေဖာ္ျပတတ္။ ဟန္အမူအရာ။ အေတြ႕အထိ လုပ္ရည္တို႕ျဖင့္ သာ ေဖာ္ျပတတ္သူျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္ ယခုအခ်ိန္တြင္ မိမိ၏လင္ေတာ္ေမာင္ အေ၀းႀကီးတြင္ရွိေနသည္။ သူမအနီးတြင္ မစၥတာခ်ိဳမွ တစ္ပါး မည္သူမွ် မရွိ။ သည္ပုဂၢိဳလ္အား သည္ေန႔ ႀကံဳေတာင့္ႀကံဳခဲေတြ႕ခဲ့ရသည္။ သူ၏ အဂၤလိပ္ စကားေျပာေကာင္းျခင္းေၾကာင့္ သိကၽြမ္းရင္းႏွီးခဲ့ရသည္။

“မစၥက္၀င္းတား ၾကည္ရတာ ေတာ္ေတာ္ႏြမ္းပါးေနပံုရတယ္”
မစၥတာခ်ိုက စကားဆိုလာသည္။
“ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ေနရာသြားၿပီး တစ္ခုခုစားလိုက္ၾကရင္ ေကာင္းမယ္ထင္ပါတယ္။ လက္ဖက္ရည္ျဖစ္ျဖစ္ေသာက္လိုက္ ၾက ရေအာင္လား။ အခု ဆိုရင္ (၁၂)နာရီေတာ္ေက်ာ္သြား သြားၿပီ”
သူက ခဏရပ္လိုက္ၿပီးမွ မ်က္ခံုးကို ပင့္ကာ....
“ကဲပါ.. ျဖစ္ပါတယ္။ မစၥက္၀င္းတားက အေမရိကန္လူမ်ိဳးပါ။ ကၽြန္ေတာ္လည္ အေမရိကန္အိမ္ ေတြကို အမ်ားႀကီး သြာလည္ၿပီး စားေသာက္ဖူးပါတယ္။ အဲဒီေတာ့.. ကၽြန္ေတာ့္အိမ္လိုက္ၿပီး တစ္ခုခုစာပါလး။ အဲဒီမွာ ေအးေအးေဆးေဆး စကားေျပာၾကတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ မစၥက္၀င္းတားကို ျမင္ရင္ သူ၀မ္းသာမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ အေမရိကန္မွာ ပညာသင္တုန္းက အေမရိကန္ေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို ကူညီလိုက္တဲ့ အတြက္ ေမေမ ကလည္း သိပ္ၿပီး ေက်းဇူးတင္ေနပါတယ္။ အခုလည္း ကၽြန္ေတာ့္သားကို ဆက္လက္ ကူညီေနတဲ့ အတြက္ ေမေမက ေက်းဇူးတင္လို႔မဆံုးပါဘူး”
“အခုလို ကၽြန္မအေပၚေစတနာထားတာ အမ်ားႀကီးေက်းဇူးတင္ပါတယ္ မစၥတာခ်ိဳ”
ေလာ္ရာက တိုးတိုးေလး ျပန္ေျပာလိုက္သည္။

တကၠစီကားကေလးသည္ ေရလႈိင္းမ်ားအား သေဘၤာဦးျဖင့္ ခြဲသြားသလို ျပြတ္သိပ္ေနေသာ လမ္းသြား လမ္းလာမ်ားအား ခြဲကာ ဟြန္းသံ အဆက္မျပတ္ေပးရင္း တစ္လမ္းၿပီး တစ္လမ္းေက်ာ္ ျဖတ္ ၍ ေမာင္းႏွင္လာခဲ့သည္။
မစၥတာခ်ိဳကား ဤၿမိဳ႕တြင္ လူသိမ်ားသူ တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ သူ႔အာ လမ္းသြားလမ္းလာမ်ားက လွမ္း၍ ႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။ မစၥတာခ်ိဳက သူတို႔အား အၿပံဳးျဖင့္ ျပန္လည္တံု႕ျပန္သည္။
ၿမိဳ႕ျပင္ေရာက္လာသည္အထိ တစ္ေယာက္မွ် စကားမေျပာၾက။ ကာကေလးသည္ လမ္းမႀကီးေပၚတြင္ အရွိန္ေကာင္းေကာင္းျဖင့္ ေျပးေနရာမွ ေအးခ်မ္းသာယာေသာ လမ္းသြယ္တစ္ခုထဲသို႔ ခ်ိဳး၀င္လိုက္သည္။ လမ္းသြယ္တစ္ဖက္တစ္ခ်က္တြင္ ရြက္ႏုထြက္စ ေပၚပလာပင္မ်ား စီတန္းေနၾကသည္။
မီးခိုးေရာင္ အုတ္တံတိုင္းကာထားေသာ ၿခံ၀င္းႀကီးတစ္ခု၏ တံခါး၀တြင္ ကားရပ္သြားသည္။ သစ္သားဂိတ္ တံခါးက်ယ္ႀကီး ကို အနီေရာင္သုတ္ထားသည္။

ဒရိုင္ဘာက လွမ္းေအာ္လိုက္သည္။ ဂိတ္တံခါးျဖည္းျဖည္းပြင့္လာၿပီး တံခါးေစာင့္ႀကီး ထြက္လာသည္။
“ဒါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ဘိုးဘြားစသ္ဆက္အိမ္ႀကီးပဲ မစၥက္၀င္းတား”
မစၥတာခ်ိဳ က ယင္းသို႔ေျပာၿပီး ေလာ္ရာအားၿခံ၀င္းက်ယ္ႀကီးထဲသို႔ ဦးေဆာင္ေခၚလာသည္။ ၿခံ၀င္းႀကီးထဲမွ အိမ္ႀကီးက တစ္ထပ္မွ်သာျဖစ္ေသာ္လည္း ဧရာမအိမ္က်ယ္ႀကီး။ အိမ္တိုင္မ်ားကလည္း ဟသၤျပဒါး သုတ္ ထားေသာ ဧရာမတိုင္ႀကီးေတြ။

“သိပ္ၿပီး ေအးခ်မ္းတဲ့ ေနရာပဲေနာ္”
ေလာ္ရာက မွတ္ခ်က္ခ်လိုက္သည္။
“အၿမဲတမ္းေတာ့ မေအးခ်မ္းခဲ့ပါဘူး”
မစၥတာခ်ိဳက ျပန္ေျပာသည္။
“ဂ်ပန္ေခတ္တုန္းကဆိုလွ်င္ ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္ႀကီး တစ္ေယာက္က ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အပိုင္စီးထားခဲ့တယ္။ အေမရိကန္ေတြေရာက္လာျပန္ေတာ့လည္း အေမရန္ကန္ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးတစ္ေယာက္က သိမ္းပိုက္ခဲ့ျပန္တယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ကမွ ကၽြန္ေတာ္တို႔လက္ထဲ ျပန္ေရာက္လာခဲ့တယ္”
အိမ္ေရွ႕တံခါး၀တြင္ အသင့္ေစာင့္ေနေသာ အိမ္ေစမိန္းကေလးက သူတို႔၏ ဖိနပ္မ်ားကို အ၀တ္ညႇပ္ ဖိနပ္မ်ား ကို ျပန္စြပ္ေပးသည္။
မစၥတာခ်ိဳက အိမ္ေစကေလးအား တစ္စံုတစ္ရာကို တိုးတိုးေလးေျပာလိုက္သည္။ သူမက တေလး တစား ေခါင္းညိတ္ၿပီးေနာက္ အိမ္ထဲသို႔ျပန္၀င္သြားသည္။
ထို႔ေနာက္ မစၥတာခ်ိဳ က ေလာ္ရာအား ဧည့္ခန္မႀကီးထဲသို႔ ေခၚလာခဲ့သည္။

“မိန္းကေလးက ေမေမ့ကိုသြားေျပာပါလိမ့္မယ္။ ဒီအေတာအတြင္း ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ေအးေအးေဆးေဆး အနားယူၾကတာေပါ့။ သိပ္ၿပီး အလ်င္မလိုပါနဲ႕ မစၥက္၀င္းတား၊ သက္ေသာင့္သက္သာ ထိုင္ၿပီး အနားယူပါ။ ပန္းဥယ်ာဥ္နဲ႔  ေရကန္ကိုလည္း ျမင္ေနရပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္ကေဆာင္းရာသီကုန္ၿပီးလို႔ ေႏြဦးေပါက္ ရာသီ၀င္စ ဆိုေတာ့ ေတာေတာင္သဘာ၀ကလည္း အလြန္သာယာၾကည္ႏူးစရာေကာင္းပါတယ္။ ဒါဟာ မစၥက္၀င္းတားအတြက္ နိမိတ္ေကာင္းလည္း ျဖစ္ပါလိမ္မယ္”
ဧည့္ခန္းက က်ယ္၀န္းသေလာက္ ခမ္းလည္းခမ္းနားသည္ စားပြဲကုလားထိုင္စသည့္ ပရိေဘာဂအားလံုးပင္ အေနာက္တိုင္း လက္ရာမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ တစ္ခန္းလံုးကို ျမက္စိမ္းေရာင္ေကာ္ေဇာႀကီး အျပည့္ခင္းထား သည္။ ျပတင္းေပါက္မ်ားတြင္ ေရႊေရာင္ဖဲလိုက္ကာမ်ား တပ္ထားသည္။

အခန္းနံရံတစ္ဖက္ကို တြန္းဖြင့္၍ရေသာ ရႈိဂ်ီမွန္သားျဖင့္ ကာထားသည္။ မွန္ခ်ပ္ကိုပိတ္ထားသျဖင့္ တစ္္ဖက္တြင္ဘာေတြမ်ား ရွိပါလိမ့္ဟု ေလာ္ရာေတြးမိျပန္သည္။
ေလာ္ရာ သည္ ေရႊေ၇ာင္ဖဲသားထိုင့္တပ္ထားေသာ ကုလားထိုင္ေပးတါင္ ေျခပစ္လက္ပစ္ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ အျပင္သို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္လွ်င္ ေက်ာက္ေလွကားကိုျဖတ္ၿပီး ပန္းဥယ်ာဥ္ႏွင့္ေရကန္ကို လွမ္းျမင္ေနရ သည္။ ေရကန္အစြန္း တစ္ေနရာမွ ေရကန္ထဲသို႔ေရေတြ အဆက္မျပတ္ေပးသြင္းထားသည္။ မစၥတာခ်ိဳ က ေလာ္ရာေဘးမွ ကုလားထိုင္လြတ္တြင္ ၀င္ထိုင္လိုက္သည္။ သူက ယြန္းစီးကရက္ဘူးကို ဖြင့္၍ေလာ္ရာအား စီးကရက္ တစ္လိပ္ ကမ္းေပးသည္။ ေလာ္ရာက ေခါင္းကိုမသိမသာယမ္းကာျငင္းသည္။
မစၥာတာခ်ိဳ က စီးကရက္ကို မီးညႇိေသာက္ေနသည္။

အိမ္ေစကေလးတစ္ေယာက္က လက္ဖက္ရည္အိုးႏွင့္ပန္းကန္မ်ား ယူကာအခန္းထဲသို႔ ၀င္လာ သည္။ ေနာက္တစ္ေယာက္ က ကိတ္မုန္႔ႏွင့္ ခ်ိဳခ်ဥ္ဗန္းကို ကိုင္၍၀င္လာသည္။
“ကဲ လန္းသြားေအာင္ သံုးေဆာင္လိုက္ပါဦး မစၥက္၀င္းတား”
မစၥတာခ်ိဳက ေျပာသည္။
“စိတ္ ခ်မ္းသာသလိုေန၄ပါ။ ဘာမွ အားနာစရာမရွိပါဘူး။ မစၥ၀င္းတားက အေတာ္ကေလး လူပန္းစိတ္ပန္း ျဖစ္ေနတယ္”
ႏွစ္ေယာက္သား စကားမေျပာပဲ တိတ္ဆိတ္စြာျဖင့္ ေသာက္ၾကသည္။ တျဖည္းျဖည္းနွင့္ ေလာ္ရာေနသာ ထိုင္သာရွိလာသည္။ သူမက လက္ဖက္ရည္ပန္းကန္ကို စားပြဲေပၚျပန္ခ်လိုက္သည္။ မစၥတာခ်ိဳက လက္ဖက္ရည္ ထပ္ထည့္လိုက္သည္။ ထိုအခိုက္ ႏွစ္ေယာက္သား မ်က္လံုးခ်င္း ဆံုသြားၾကသည္။ ေလာ္ရာ့ မ်က္လံုးေတြက ေမးခြန္းထုတ္ေနေသာ မ်က္လံုးမ်ား၊...။ မစၥတာခ်ိဳ၏ မ်က္လံုးမ်ားကေတာ့ အားေပးေနေသာ မ်က္လံုးမ်ား၊ သို႔ျဖင့္ ေလာ္ရာအားတက္လာၿပီး ရုတ္တရက္ေမးလိုက္သည္။

“မစၥတာခ်ိဳက ဆြန္ယာ့ကို သိတယ္ေနာ္”
“ဟုတ္ကဲ့..။ သူ႕ကိုလူတိုင္းသိပါတယ္။ ဒါနဲက ဒီအခ်ိဳမုန္႔ကေလး စားၾကည့္ပါဦး မစၥတာ၀င္းတား၊ ဒီမုန္႔က ေမေမ့စပ္နည္းအတိုင္း လုပ္ထားတာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သိပ္ၾကိဳက္ၾကတာပဲ”
ေလာ္ရာက ဗန္းထဲမွ မုန္႔ေသးေသးေလးတစ္တံုးကို ယူကာျမည္းၾကည့္သည္။
“သိပ္အရသာရွိတာပဲ မစၥတာခ်ိဳ။ ဒါနဲ႕ ဆြန္ယာ့ကို ဘာေၾကာင့္ လူတိုင္းသိေနရတာလဲ..ဟင္”
“သူ႔ကို လူနိုင္းသိေနတာက သူ႔ကပြဲရံုေၾကာင့္ပါ။ သူ႔ကပြဲရံုက သိပ္ၿပီး နာမည္ႀကီးတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူက တျခား မိန္းကေလးေတြနဲ႕ေတာ့မတူဘူး၊ ရိုးရိုးကုပ္ကုပ္ပဲေနတယ္။ သူ႔အိမ္ကို မစၥက္၀င္းတား ျမင္ခဲ့သားပဲ။ သူ႔အိမ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ဟိုတုန္းက တစ္ခါမွ မေရာက္ခဲ့ဖူးပါဘူး သူဘယ္မွာေနတယ္ဆိုတာလည္း မသိဘူး။ သူ႔နာမည္ ကင္ဆြန္ယာ ဆိုတာေတာင္မွ မသိပါဘူး။

သူကအလုပ္မွာ နာမည္တစ္မ်ိဳးေပးထားတယ္။ သူ႔ကပြဲရံုနာမည္က “ပန္းရိပ္သာ”တဲ့။ သိပ္ၿပီး ခမ္းနယ္တယ္။ မိန္းကေလးေတြလည္း သိပ္ၿပိးေခ်ာၾကတယ္။ သူက အဲဒီမိန္းကေလးေတြကို အဆိုအကအားလံုးသင္ေပးတယ္။ သူ ကိုယ္တိုင္ လည္းအဆိုအက အလြန္ေတာ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အခုေတာ့ သူကိုယ္တိုင္လည္း မဆို၊ကေလည္းမကေတာ့ပါဘူး။ သူက စည္းကမ္းတစ္ခုထုတ္ထားတယ္။ သူ႔ရိပ္သာကို ကိုရီးယား အမ်ိဳးသား ကိုသာ လာခြင့္ျပဳထားတယ္။ ရိပ္သာႏႈန္းကလည္း သိပ္ၿပီးႀကီးတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ သူ႕ရိပ္သာကို သူေဌးေတြပဲ အမ်ားဆံုး သြားၾကတယ္”
မစၥတာခ်ိဳ က “ကၽြန္ေတာ္တို႔လို သူေဌးေတြအမ်ားဆံုးသြားၾကတယ္”ဟု မေျပာသည္ ကို ေလာ္ရာ သတိျပဳ မိလိုက္ သည္။
ယင္းသို႔ မေျပာျခင္း မွာ သူ႔အေနျဖင့္ ပန္းရိပ္သာသို႔ မၾကာခဏသြားေလ့မရွိဟု ဆိုလိုေသာေၾကာင့္ေပေလာ။ ဘာပဲေျပာေျပာ သူက ဆြန္ယာကိုေတာ့ ေကာင္းေကာင္းသိေနသည္။
အလို ဒီကိစၥက ငါနဲ႕ ဘာဆိုင္လို႔လဲ။ ငါက ခရစၥအတြက္ေၾကာင့္ ဒီကိုေရာက္လာရတဲ့သူပါ.
သူမသည္ ခံစားခ်က္ အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ေ၀ခြဲမရျဖစ္ေနရာမွ အတိတ္ျဖစ္ရပက္ကို စတင္ရင္ဖြင့္ေလေတာ့သည္။

“လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၂ ႏွစ္ေလာက္က ဒီကို ကၽြန္မေယာက္်ားေရာက္ဖူးတယ္။ သူနဲ႕ ဆြန္ယာတို႔ ေတြ႕ၾကတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဆြန္ယာကအပ်ိဳေပါက္အရြယ္ပဲရွိပါေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူတို႕မွာ သာကေလး တစ္ေယာက္ရလာတယ္။ ကၽြန္မေယာက္်ားက အဲးဒီအေၾကာင္း ကၽြန္မကိုမေျပာပဲ အၾကာႀကီးေနခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႕က တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အလြန္ခ်စ္ ၾကတဲ့ လင္မယားပါ။ ကၽြန္မတို႕ ႏွစ္ေယာက္အၾကားမွာ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ဆိုတာ လုံး၀မရိွပါဘူး။ ဒါေၾကင့္မို႕ ဒီအေၾကာင္း သူကကၽြန္မကို အစကတည္းက ဘာလို႕ ဖြင့္မေျပာခဲ့တာပါလိမ့္လို႕ ကၽြန္မ စဥ္းစားမိတယ္။ အခုေတာ့..ကေလးဟာ ေက်ာင္းမေနရပါဘူးလို႕ သူ႕ဆီစာေရးလိုက္ေတာ့မွ သူကၽြန္မကို အျဖစ္မွန္ ေျပာျပတယ္။ ဒါနဲ႕ပဲ ကၽြန္မဒီကို ေရာက္လာခဲ့ရတာ
မစၥတာခ်ိဳက ကိုယ္ကို ေရွ႕သို႕ကိုင္းလ်က္...

"ဒီလိုဆိုရင္ မစၥ၀င္းတားရဲ႕ ခင္ပြန္းက မစၥက္၀င္းတားကို ဒီလို တစ္ေယာက္တည္း လႊတ္လိုက္ တာ ေပါ့ဟုတ္လား"
"မဟုတ္ပါဘူး... ကၽြန္မသေဘာနဲ႕ ကၽြန္မ လာခဲ့တာပါ။ သူ႕အေနနဲ႕ အလုပ္မ်ားေနလို႕လည္း မလာႏိုင္ပါဘူး။ ျပီးေတာ့ ကေလးရဲ႕ ပညာေရးအတြက္ အဆင္ေျပေအာင္ စီစဥ္ဖို႕ ကိစၥမွာ ကၽြန္မ အေနနဲ႕လည္း သက္ဆိုင္ေနပါတယ္။ ကၽြန္မေယာက်္ားရဲ႕ သားကေလးတစ္ေယာက္ စာမတတ္ ေပမတတ္ ဘ၀မ်ိဳး ေရာက္သြားရမွာ ကို ကၽြန္မ အေနနဲ႕ လုံး၀ မရႈရက္ပါဘူး"
သူမက သူမ၏ ေစတနာအမွန္ကို အမွန္အတိုင္းပင္ ေျပာလိုက္သည္။
"ကၽြန္မ အခု လို လာခဲ့ရတာကေတာ့...ဒီလိုျဖစ္ရပ္မ်ိဳး ဘာေၾကာင့္ျဖစ္ခဲ့ရတယ္ ဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္ၾကပ္ သိခ်င္ လို႕ လာခဲ့ရတာပါ"
"ဟုတ္ပါတယ္ မစၥက္၀င္းတား...။ အခုလို မစၥက္၀င္းတား ကိုယ္တိုင္ လာတာ အမ်ားၾကီး သဘာ၀က်ပါတယ္"
မစၥတာခ်ိဳ က ေလသံေအးေအးျဖင့္ ေျပာလိုက္သည္။

"မစၥက္၀င္းတား ဟာ ကိုယ့္ရဲ႕ လင္ေယာက်္ားကို သိပ္ျပီး ခ်စ္တာကိုး။ ဘယ္ႏိုင္ငံမွာမဆို ကိုယ့္ေယာက်္ားက တျခား မိန္းမ တစ္ေယာက္ ယူတယ္ဆိုရင္ မယားၾကီးအေနနဲ႕ အသည္းကြဲစရာ ပါပဲ"
"အဲဒီတုန္းက ကၽြန္မတို႕ လက္ထပ္ျပီးခါစ ရိွပါေသးတယ္"
မစၥတာခ်ိဳ၏ မ်က္ႏွာတြင္ ၾကင္နာရိပ္ေတြ ေပၚလာသည္။ ေလာရာ၏ ႏႈတ္ခမ္းေတြ တရြရြ လႈပ္လာ သည္။ သူမက ၾကိဳးစားျပီး ျပံဳးလိုက္သည္။
"ကၽြန္မ တို႕ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရးဟာ သိပ္ျပီးအဆင္ေျပပါတယ္ မစၥတာခ်ိဳ။ အခုလို ျပႆနာ ေပၚလာေတာင္ မွ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ ဘာမွလည္း မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ကၽြန္မတို႕ လင္မယားက တစ္ေယာက္ ကို တစ္ေယာက္ နားလည္ၾကပါတယ္။ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ခြင့္လႊတ္ၾက တယ္။ အက်ိဳးတူ ျပႆနာေတြ ကို မွ်ေ၀ခံစားၾကတယ္"
"ကၽြန္ေတာ္ သေဘာေပါက္ပါတယ္....မစၥက္၀င္းတား"
မစၥတာခ်ိဳ က ေလးေလးနက္နက္ အမူအရာျဖင့္ ေျပာသည္။

"ဒါေပမဲ့ ဒီလို ျပႆနာမ်ိဳး ေပၚလာရင္ အတၱကိုေတာ့ ထိတာပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့လည္း သူ႕အလို လိုေျပေပ်ာက္ သြားမွာေပါ့။ ဒီေတာ့...မစၥက္၀င္းတားက ဆြန္ယာနဲ႕ ပထမဆုံး ေတြ႕မယ္။ ျပီးေတာ့ မွကေလးနဲ႕ေတြ႕မယ္ ဆိုျပီး လာခဲ့တယ္ ေျပာတယ္။ ဒါဆို ဆြန္ယာ့ကိစၥနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး ဘယ္လို စဥ္းစားထားပါသလဲ"
ေလာ္ရာက စဥ္းစားေနသည္။ ခဏၾကာေတာ့မွ....
"ဒါေတာ့ ကၽြန္မ အတိအက် မေျပာႏိုင္ေသးပါဘူး။ သူနဲ႕ပတ္သက္ျပီး ကၽြန္မ မိန္းမသားခ်င္း ကိုယ္ခ်င္းစာ မိပါတယ္။ ခံလည္း ခံစားရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ံ....ဘာမွေတာ့ ျပတ္ျပတ္သားသား မစဥ္း စားရေသးပါဘူး။ သူက ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕ တဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ဆိုတာေတာ့ သိရပါျပီ"

"အဲဒီလို မဟုတ္ဘူး။ သူက အလြန္ စိတ္ဓာတ္ခိုင္မာတဲ့ မိန္းကေလးပါ"
"သူက ကၽြန္မပါးကို လက္၀ါးနဲ႕ ပြတ္တာ ႏူးညံ့တဲ့သေဘာကို ျပတာေပါ့"
"သူ႕မွာလည္း သနားၾကင္နာမႈ ရိွတယ္ဆိုတာကို ျပတာပါ"
"ကၽြန္မကို သနားတာလား"
"တျခားဘ၀တူ မိန္းမသားတစ္ေယာက္ကို သနားတာပါ။ ေယာက္်ားေတြနဲ႕ ပတ္သက္လို႕ေတာ့ သူက အျမင္ရွင္း ေနပါျပီ။ သူက သူ႕ရိပ္သာက မိန္းကေလးေတြကို ခဏ ခဏေျပာ တတ္တဲ့ စကားကို မစၥက္၀င္းတား ၾကားေစခ်င္ပါတယ္"
သူက သဲ့သဲ့ ကေလး တစ္ခ်က္ ရယ္လိုက္ျပီးေတာ့မွ..

"သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္းသိပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သူ႕ေဖာက္သည္ တစ္ေယာက္ပါ။ သူကသိပ္ျပီး လူသိမ်ားတဲ့ အမ်ိဳးသမီးပါ။ သူ႕ရိပ္သာကို ကိုရီးယားအမ်ိဳးသားေတြ ကလြဲျပီး ဘယ္သူမွ မလာရဘူး။ အေနာက္တိုင္းသားေတြကို လုံး၀လာခြင့္မျပဳဘူး။ အထူးသျဖင့္ အေမရိကန္ေတြကို လုံး၀ခြင့္မျပဳဘူး။ သူတို႕က တတိယတန္း အဆင့္ေလာက္နဲ႕ပဲ တန္တယ္။ အဲဒီကိုပဲ သြားၾကပါေစဆိုျပီး သူက မၾကာ ခဏ ေျပာတတ္တယ္။ ဒါဟာ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ကလဲ့စားေခ်တာပါ။ သူေတာင္းတဲ့ေစ်း ေပးႏိုင္တဲ့ ကိုရီးယား အမ်ိဳးသားေတြ ဆိုရင္ ႏိုင္ငံျခားသားေတြနဲ႕ လုံး၀ မဆက္ဆံတဲ့ မိန္းကေလးေတြ ကို ေတြ႕ခြင့္ ရတယ္။ အဲဒီ မိန္း ကေလးေတြက သန္႕လည္း သန္႕ၾကတယ္။ ပညာလည္း တတ္ၾက တယ္"
သည္စကား ၾကားရေတာ့ ေလာ္ရာအဖို႕ ေအာင့္သက္သက္ ျဖစ္သြားမိသည္။ အံ့လည္း အံ့ၾသမိ သည္။ ေၾသာ္..... ခရစၥခမ်ာ သနားစရာပါကလား....။
"ဆြန္ယာက အျမဲတမ္း ဒီအတိုင္းပဲလား"

"အျမဲတမ္း...ဟုတ္လား၊ မဟုတ္ပါဘူး၊ အျမဲတမ္း ဒီအတိုင္းပဲ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကို ပထမဆုံး အၾကိမ္ေတြ႕ေတာ့..."
မစၥတာခ်ိဳ က ခဏရပ္ျပီး ေခ်ာင္းဆိုးေနသည္။
"ေျပာသာေျပာပါ...မစၥတာခ်ိဳ၊ ဘာမွ ရွက္စရာမရိွပါဘူး၊ ကၽြန္မတို႕ရဲ႕ ဆက္ဆံေရးက အဲဒီအဆင့္ ထက္ေက်ာ္သြားပါျပီ။ ကၽြန္မတို႕ ေတြ႕ၾကရတာ အခ်ိန္မၾကာေသးေပမဲ့ တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ နားလည္သြားၾကျပီပဲ။ မဟုတ္လား... ကၽြန္မေျပာတာ"
မစၥတာခ်ိဳက ရယ္လိုက္ျပီး...
"အင္း...မစၥက္၀င္းတားကေတာ့ ခ်ီးက်ဴးေလာက္ပါေပတယ္ဗ်ာ။ အလြန္နားလည္မႈရိွတဲ့ အမ်ိဳး သမီးတစ္ေယာက္ ပါပဲ။ ဒါနဲ႕...ဆြန္ယာ့အေၾကာင္း ဆက္ေျပာရဦးမယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ စေတြ႕တုန္း က သူ႕မွာကိုယ္ပိုင္ ရိပ္သာ မရိွေသးပါဘူး။ နာမည္ၾကီး ကပြဲရုံ တစ္ခုမွာ သီခ်င္းဆိုတယ္။ ကတယ္။ ေျဖေဖ်ာ္တယ္။ မ်က္ႏွာကေလး ညိႇဳးညိႇဳးငယ္ငယ္ နဲ႕ သူ႕သီခ်င္းဆိုသံ ၾကားရေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွာ သူ႕ကို အလိုလို စိတ္၀င္စား လာမိတယ္။

သူ႕ ျမဴးျမဴးရႊင္ရႊင္ ေပ်ာ္စရာ သီခ်င္းကို ဆိုတာ ေတာင္မွ သူ႕အသံဟာ ေဆြးျမည့္ေၾကကြဲသံပါေနတယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္ထင္မိတယ္။ ဒါနဲ႕.... ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ကို ဖိတ္ေခၚျပီး ေကၽြးတယ္။ စကားေျပာတယ္။ မစၥက္၀င္းတားနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ေျပာၾကသလိုေပါ့။ သူ႕ဘ၀အေျခအေနကို ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာျပတယ္။ သူဟာ မိခင္အိုၾကီး နဲ႕ သားကေလး တစ္ေယာက္ကို လုပ္ေကၽြးေနရတယ္လို႕ ေျပာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူ႕သားကေလး သတင္းေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ၾကားလာရတယ္။ ကေလးအေဖဟာ အေမရိကန္ လူမ်ိဳး ျဖစ္ေၾကာင္း။ ဆြန္ယာက ကေလးအေဖနဲ႕ ျပန္ျပီး ဆက္သြယ္ဖို႕ၾကိဳးစားေနေၾကာင္း သိလာရတယ္။ ဒါနဲ႕ သူက အဲဒီအေမရိကန္ဆီ စာေတြ တစ္ေစာင္ျပီး တစ္ေစာင္ေရးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ျပန္စာတစ္ေစာင္မွ မရခဲ့ ဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ကိုယ္ပိုင္ ကပြဲရုံေထာင္ဖိုက သူ႕ကိုတိုက္တြန္းတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ကပဲ အရင္းေငြ ထုတ္ေခ်း တယ္။ ေနာက္ပိုင္း သူက အေက်အလည္ျပန္ဆပ္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ဆြန္ယာဟာ စီးပြားေရး အျမင္ရိွ တဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ပါ။"
ေလာ္ရာက စိတ္၀င္စားစြာ နားေထာင္ေနသည္။ သည္ပုဂၢိဳလ္ႏွင့္မွ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္လာျပီး ေတြ႕ဆုံရျခင္းကို အံ့လည္းၾသမိသည္။ ၀မ္းလည္း သာမိသည္။ ယခုေတာ့ ဆြန္ယာ့ကို အေၾကာင္း ျပဳျပီး သည္ပုဂၢိဳလ္သည္ သူမႏွင့္ေရာ ခရစၥႏွင့္ပါ ပတ္သက္ေသာ အေရးပါသည့္ ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနျပီ။

တံခါး၀သို႕ အိမ္ေစ မိန္းကေလးေရာက္လာျပီး မစၥတာခ်ိဳအား တစ္စုံတစ္ရာကို ေျပာသည္။
"အား...ဟုတ္ျပီ။ ေမေမနဲ႕ သြားေတြ႕လို႕ ရပါျပီ...မစၥက္၀င္းတား" မစၥတာခ်ိဳက ေျပာသည္။
သို႕ျဖင့္ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ အိမ္ေစမကေလး ေနာက္မွ လိုက္လာခဲ့ ၾကသည္။ ဧည့္ခန္းက်ယ္ၾကီး တစ္ုထဲ ၀င္လာၾကသည္။ ေလးဖက္ေလးတန္မွန္ခန္းဆီးမ်ားကို ဖြင့္ထားသျဖင့္ အျခား ဆက္တြဲ အခန္းမ်ားကို ျမန္ေနရသည္။ အခန္းက်ယ္ၾကီးထဲတြင္ ၾကက္ေသြးေရာင္ ေကာ္ေဇာ္ၾကီးကို ခန္းလုံးျပည့္ ခင္းထားသည္။ အေရာင္ တလက္လက္ ေတာက္ေနေသာ ယြန္းသည္ အနက္သုတ္ စာအုပ္ဗီရို နိမ့္နိမ့္ကေလး မ်ားႏွင့္ ေခတ္မီ စားပြဲ ကုလားထိုင္မ်ား ခင္းက်င္းထားသည္။ စားပြဲနိမ့္က ေလးတစ္လုံးႏွင့္ ကိုယ္လုံး ကိုယ္ထည္ ေသးေသးညႇက္ညႇက္ႏွင့္ တစ္ေခါင္းလုံး ျဖဴေဖြးေနေသာ အဘြားအိုတစ္ေယာက္ ထိုင္ေနသည္။ အဘြားအိုမွာ အသက္အရြယ္ ၾကီးရင့္ျပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း မ်က္ႏွာက ထူးထူးျခားျခား ေခ်ာေမာလွပသည္။ အနရက္ေရာင္ မ်က္လုံးမ်ားမွာလည္း အေရာင္ တလက္လက္ ေတာက္ေနသည္။ ခပ္တင္းတင္းေစ့ထားေသာ ပါးစပ္ကေတာ့ တည္ျငိမ္ျခင္းႏွင့္ ဇာတိမာန္ကို ေဖာ္ျပေနသည္။

မစၥတာခ်ိဳက မိခင္ၾကီးအား ဦးညႊတ္၍ အရိုအေသျပဳကာ ကိုရီးယားလို စကားေျပာသည္။ မိခင္ၾကီး ကေခါင္းညိတ္ကာ ဧည့္သည္ကို စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ ျပီးေတာ့ အသံေသးေသးျဖင့္ တစ္စုံတစ္ရာ ကို တိုးတိုးကေလး ျပန္ေျပာသည္။ သားျဖစ္သူက ေလာ္ရာအား ဘာသာျပန္ေျပာသည္။
"မစၥက္၀င္းတားမွာ သားေယာက်္ား ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရိွတယ္ဆိုတာ ေမေမက သိခ်င္ပါတယ္"
"၀မ္းနည္းပါတယ္ရွင္၊ ကၽြန္မမွာ သားသမီး တစ္ေယာက္မွ မရိွပါဘူး"
မစၥတာခ်ိဳက မိခင္ၾကီးအား ျပန္လည္ေျပာျပသည္။ အဘြားၾကီးကမ်က္လုံး၀ိုင္းၾကီးမ်ားျဖင့္ ေလာ္ရာ အားစိုက္ၾကည့္ေန ဆဲပင္။ ထို႕ေနာက္ သူမက တစ္စုံတစ္ရာကို ေမးျမန္းျပန္သည္။
"ေမေမ က ေျပာတယ္။ မစၥက္၀င္းတားက သိပ္ျပီး ေခ်ာတယ္တဲ့။ ဒါေပမဲ့ ဆံပင္နဲ႕ မ်က္လုံး အေရာင္ေတြ ကိုေတာ့ ေမေမက မၾကိဳက္ဘူးတဲ့"

ေလာ္ရာက ရယ္လိုက္ျပီး.
"ကၽြန္မလည္း မၾကိဳက္ပါဘူး။ ကၽြန္မက ဆံပင္နက္နက္ မ်က္လုံးနက္နက္ သိပ္လိုခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္တတ္ႏိုင္ ပါ့မလဲ။ ကၽြန္မဘ၀က ဒီလိုပဲ ျဖစ္လာတာ။ ျဖစ္လာတဲ့အတိုင္းပဲ ေက်နပ္ ရေတာ့မွာေပါ့"
မစၥတာခ်ိဳ က မိခင္ၾကီးအား ဘာသာျပန္ေျပာျပလိုက္သည္။ အဘြားၾကီး၏ ဆင္စြယ္ေရာင္ မ်က္ႏွာ ေပၚတြင္ အျပံဳးရိပ္ သန္းသြားသည္။ ျပီးေတာ့ အသံတိုးတိုးျဖင့္ တစ္စုံတစ္ရာကို ေျပာသည္။
မစၥတာခ်ိဳက ျပန္ျပံဳးျပသည္။ အဘြားၾကီးက ေျပာျပန္သည္။ မစၥတာခ်ိဳက ဦးညႊတ္ လိုက္သည္။ ျပီး ေတာ့ေလာ္ရာ ဘက္သို႕ လွည့္ကာ..
"ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျပန္ႏိုင္ပါျပီတဲ့။ ေမေမက အသက္ ၉၀ ျပည့္ေတာ့မယ္။ သိပ္ျပီး စိတ္မရွည္ေတာ့ ဘူး။ တစ္ေယာက္ တည္း ေနတာ မ်ားတယ္။ ေမေမအခုလို အသက္ရွည္တာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ သိပ္ျပီး ဂုဏ္ယူပါတယ္။ သူဟာ တစ္အိမ္လုံး မွာ လူတိုင္းရဲ႕ အခ်စ္ေတာ္ပဲ မစၥက္၀င္းတား"
ေလာ္ရာက အဘြားၾကီးအား ဦးညႊတ္ ၍ အရိုအေသျပဳသည္။

ထို႕ေနာက္အသင့္ ကားရပ္ထားေသာ အိမ္ေရွ႕တံခါး၀သို႕ ျပန္ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။
"မစၥက္၀င္းတားက ဒီေန႕မနက္ပိုင္းမွာ ေတာ္ေတာ္ ပင္ပန္းသြားျပီ။ အဲဒီေတာ့.... ဟိုတယ္ ျပန္ျပီး အနားယူ လိုက္ပါဦး။ မနက္ျဖန္က်ေတာ့မွ ျပန္ေတြ႕ၾကတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ အကူအညီ လိုရင္လည္း အားမနာ ပါနဲ႕ ေျပာသာေျပာပါ"
ေလာ္ရာက ကားေပၚတြင္ ၀င္ထိုင္လိုက္သည္။ မစၥတာခ်ိဳကလည္း သူမေဘးတြင္ ၀င္ထိုင္သည္။
ထို႕ေနာက္...ျမိဳ႕တြင္းသို႕ ျပန္၀င္လာခဲ့ၾကသည္။
ေလာ္ရာ သည္ တကယ္လည္း ပင္ပန္း ႏြမ္းနယ္ေနည္။ အခ်ိန္တို ကေလးအတြင္း စိတ္လႈပ္ရွားစရာ ျဖစ္ရပ္ေတြကို အမ်ားၾကီး ျမင္ေတြ႕ခံစားခဲ့ရသည္။ တစ္လမ္းလုံးတြင္ မစၥတာခ်ိဳက စကားတစ္ခြန္း မွ မေျပာဘဲ ျငိမ္၍လိုက္လာသည္ကို အထူး ေက်းဇူးတင္မိသည္။

ဟိုတယ္ ေရာက္ေတာ့ မစၥတာခ်ိဳက ဓာတ္ေလွကားအထိ လိုက္ပို႕ကာ ထုံစံအတိုင္း ဦးညႊန္၍ ႏႈတ္ဆက္ သည္။
ေလာ္ရာကအေပၚထပ္မွ သူမ၏ အခန္းသို႕ တက္လာခဲ့သည္။ အခန္းမွာ ဘာမွ ေျခရာလက္ရာ မပ်က္။ သူထားခဲ့သည့္ အတိုင္းပင္ အားလုံး ေနသားတက် ရိွေနၾကသည္။ သို႕ေသာ္ စားပြဲေပၚမွာ အစိမ္းေရာင္ ပန္းအိုးကေလးထဲမွာေတာ့ ေတာင္အုန္းပင္ကေလး တစ္ပင္ ေရာက္ေနသည္။ ျပတင္း ေပါက္မွ ၀င္လာေသာ ညေနေစာင္း ေနေရာင္တြင္ ေတာင္အုန္းပင္ ကေလးမွာ စိမ္းစိုလန္းဆန္း လ်က္ရိွသည္။
သူမက ပန္းအိုးတြင္ ခ်ိတ္ထားေသာ ကတ္ျပားကေလးကို ၾကည့္လိုက္သည္။ မစၥတာခ်ိဳထံမွ ပို႕လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဧကႏၱေတာ့ သူ႕အိမ္မွာ ရိွစဥ္တုန္းက သူက အိမ္ေစ တစ္ေယာက္ေယာက္ ကိုစီစဥ္ခိုင္းလိုက္ တာ ျဖစ္မည္။

ေတာင္အုန္းပင္သည္ ကိုရီးယား လူမ်ိဳးတို႕အဖို႕ အသက္ရွည္ျခင္း။ ဘ၀ခိုင္ၾကည္ျခင္း အထိမ္းအ မွတ္ အပင္ တစ္မ်ိဳး ျဖစ္သည္။ ဟိုတယ္တြင္ ေလာ္ရာ တစ္ေယာက္တည္း စိတ္ဓာတ္က်ေနမည္ကို ေတြးမိျပီး မစၥတာခ်ိဳက ဤ ေတာင္အုန္းပင္ကေလးကို မွတ္မွတ္ရရ ပို႕ခိုင္းလိုက္ျခင္းပင္ ျဖစ္ေပလိမ့္ မည္။
သို႕္ေသာ္... ေလာေလာဆယ္တြင္ ေလာ္ရာကေတာ့ ကိုယ္ေရာစိတ္ပါ ႏြမ္းနယ္လ်က္ ရိွသည္။ သူမ ေတာ္ေတာ္ပင္ စိတ္ဓာတ္က်ေနသည္။ သည္အျဖစ္မွ လြတ္ေျမာက္ရာကို သူမ တမ္းတမိသည္။ ကိုယ့္အိမ္ မွာ သာဆိုလွ်င္ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ ျဖစ္သြားေအာင္ ဓာတ္ခြဲခန္းထဲ ၀င္ကာ အလုပ္ လုပ္ေနမည္ ျဖစ္သည္။ သို႕မဟုတ္ လွ်င္လည္း ေအးျမေသာ သမုဒၵရာ ေရလႊာေအာက္သို႕ ငုပ္လွ်ိဳး ကာစိတ္အာရုံကို လႊဲေျပာင္း လိမ့္မည္ ျဖစ္သည္။

သို႕ေသာ္.... သည္ေနရာတြင္ေတာ့ ယင္းအရာေတြကို ဘယ္လိုမွမရႏိုင္။
ထို႕ေၾကာင့္...အ၀တ္အစားလဲကာ အိပ္ရာေပၚတြင္သာ ေျခပစ္လက္ပစ္ လွဲခ်လိုက္မိေတာ့သည္။
သူမ မၾကာမီ အိပ္ေပ်ာ္သြားေလသည္။
ေနာက္ေန႕မနက္ တြင္ အိပ္ရာမွ ႏိုးလာသည္။
ႏွင္းဆီေရာင္ ေနျခည္မ်ား ျပတင္းေပါက္မွ ျဖတ္၀င္လာကာ အခန္းထဲတြင္ ထိန္လင္းေနသည္ကို ျမင္လိုက္ရေတာ့ မေန႕ မနက္ က ဆည္းဆာ အခ်ိန္မ်ားလားဟုပင္ ရုတ္တရက္ ထင္လိုက္မိေသး သည္။
ညတုန္းက အိပ္မက္ရာမက္ ကင္းစြာ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ခဲ့သျဖင့္ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ လန္းဆန္းေနသည္။ ပူပင္ေသာက စိတ္လည္း လုံး၀မရိွေတာ့။
အိပ္ရာမွ ထကာ ေရမိုးခ်ိဳးသည္။ အ၀တ္အစားလဲကာ ျဖီးလိမ္းျပင္ဆင္သည္။
အခ်ိန္က အေစာၾကီးရိွေသးသည္။

သို႕ေပမဲ့...သူမသည္ ေအာက္ထပ္ရိွ စားေသာက္ခန္းသို႕ဆင္းလာခဲ့သည္။
အခန္းထဲတြင္ ဧည့္သည္ ျဖစ္ဟန္တူေသာ လူငယ္သုံးေယာက္မွ တစ္ပါး မည္သူမွ မေရာက္ေသး။ မစၥတာခ်ိဳလည္း သည္အခ်ိန္တြင္ အိပ္ရာမွပင္ ႏိုးဦးမည္ မဟုတ္။
သူမက မစၥတာခ်ိဳ မရိွဘဲ ယခုလို တစ္ေယာက္တည္း ေအးေအး ေဆးေဆး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေတြးေနရသည္ကိုပင္ ၀မ္းသာေနမိသည္။
သူမသည္ နံနက္စာ စားေသာက္ျပီးလွ်င္ တစ္ေယာက္တည္း လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ႏိုင္သည္။ ထို႕ ေနာက္ ျပန္လာျပီး ခရစၥထံသို႕ စာေရးမည္။ ထို႕ေနာက္တြင္ေတာ့ ပထမဆုံး လုပ္စရာ အလုပ္ကို စတင္ ရမည္။
နံနက္စာ စားေသာက္ျပီးေသာအခါ အခန္းသို႕ မျပန္ဘဲ လမ္းမေပၚသို႕ ထြက္လာခဲ့သည္။

လမ္းမေပၚတြင္ လူေတြ ဥဒဟို သြားလာေနၾကသည္။ စာေရး စာခ်ီေတြက ရုံးသို႕ သြားၾကသည္။ မိန္းမေတြ က ေစ်းသို႕ သြားၾကသည္။ ကေလးေတြက ေက်ာင္းသို႕ သြားၾကသည္။ အေဟာင္းႏွင့္ အသစ္။ ဆင္းရဲျခင္းႏွင့္ ခ်မ္းသာျခင္းသည္ လမ္းေပၚတြင္ ေရာေထြးေနၾကသည္။ ဟိုတယ္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုတြင္ ပန္းဥယ်ာဥ္တစ္ခု ရိွသည္။ ဥယ်ာဥ္ထဲ တြင္ အဘိုးၾကီး ႏွစ္ေယာက္ စကားမ်ား ေနၾကသည္။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ ဘာျဖစ္ေနေၾကာင္း သိခ်င္၍ ဥယ်ာဥ္ထဲသို႕ ၀င္လာခဲ့သည္။ အဘိုးၾကီး ႏွစ္ေယာက္မွာ ဥယ်ာဥ္မွဴးမ်ား ျဖစ္ၾကျပီး ပန္းပင္စိုက္ရန္ ေနရာ ေရြးရင္း အခ်င္းခ်င္း စကားမ်ားေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။

အသက္ငယ္ေသာ အဘိုးအိုက ေျမပုံကားခ်ပ္ ထုတ္၍ ပန္းပင္စိုက္ရန္သူ ေရြးထားေသာ ေနရာကို ျပသည္။ သို႕ေသာ္ အသက္ၾကီးေသာ အဘိုးအိုက သေဘာမတူ။ စိုက္ျပီးသား အပင္မ်ား ကို ျပန္ ႏုတ္ျပီး ေနရာသစ္ တြင္ ျပန္စိုက္သည္။
အဘိုးအို ႏွစ္ေယာက္ကို ၾကည့္၍ ေလာ္ရာက ျပံဳးမိသည္။ လူငယ္ႏွင့္ လူၾကီး ျပႆနာသည္ ေနရာ တိုင္း။ တိုင္းျပည္တိုင္းတြင္ ရွိပါကလားဟုလည္း ေတြးလိုက္မိသည္။
သူမ ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။
ေနာက္မွ အေပၚအကႌ်စြန္ကို ဆြဲထားသလို ခံစားလိုက္ရသျဖင့္ လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။
အ၀တ္အစား စုတ္စုတ္ျပတ္ျပတ္ျဖင့္ ကေလး ေလးငါးေျခာက္ေယာက္ကို ေတြ႕ရသည္။ လမ္းေပၚ မွ ေျခသလုံး အိမ္တိုင္ သူေတာင္းစားကေလးမ်ား ျဖစ္သည္။
သူတို႕က ညစ္ပတ္ေပေရေနေသာ လက္၀ါးကေလးေတြ ျဖန္႕ကာေလာ္ရာ့ ထံတြင္ ပိုက္ဆံ ေတာင္း ၾကသည္။
"သူေတာင္းစား ေတြ႕ရင္ ပိုက္ဆံလုံး၀ မေပးနဲ႕ " အိမ္မွ ထြက္ခြာနီးခရစၥက မွာလိုက္သည္။ "အထူး သျဖင့္ ကေလး သူေတာင္းစားေတြ ကို လုံး၀မေပးပါနဲ႕။ သူတို႕ကိုျမင္ရင္ ေ၀းေ၀းကသာ ေရွာင္ေျပး။ ႏို႕မဟုတ္ရင္ မင္းစိတ္ညစ္ ရလိမ့္မယ္။"

သူမက ေရွာင္ေျပးမည္ဟု ေျခလွမ္းျပင္လုိက္စဥ္မွာပင္ ထူးျခားေသာ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ျမင္လုိက္ မိ၍ ေျခလွမ္းရပ္လုိက္သည္။
ထိုကေလးမွာ မိန္းကေလးျဖစ္သည္။ သူကေလးသည္ ဆူဆူညံညံ ပိုက္ဆံေတာင္းေနေသာ တျခား ကေလးေတြႏွင့္ မေရာဘဲ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ မ်က္ႏွာညႇဳိးကေလးျဖင့္ ရပ္ၾကည့္ေနသည္။ ႐ုပ္ရည္က လည္း အ႐ုိးေပၚ အေရတင္ လုိ႔…။ သူကေလး အသက္ဘယ္ေလာက္ရွိမည္ဆိုတာကို ေလာ္ရာ မွန္း၍ မရ။
ေလာ္ရာ က သူကေလး အနီးသုိ႔ ေလွ်ာက္လာၿပီး ေမးေစ့ကို လက္ႏွင့္ကုိင္ကာ မ်က္ႏွာကို ေသေသခ်ာ ခ်ာ ၾကည့္လုိက္သည္။

အလို… ကျပားမကေလးပါလား။
သုိ႔ေသာ္… မ်က္ႏွာေတြကေတာ့ တျခားကေလးေတြအတုိင္းပင္ ျဖစ္သည္။ အာရွတုိက္သား မ်က္လံုး မ်ားပင္ ျဖစ္သည္။ မ်က္လံုးျပဴးျပဴးႏွင့္ ခ်စ္စရာ မ်က္ႏွာကေလး။
"ကေလးက ဘယ္သူလဲ"
သူမ၏စကားကို ကေလးက နားလည္မည္ မဟုတ္ ဆိုသည္ကို သိေသာ္ လည္း ေလာ္ရာ က ေလသံျဖင့္ ေမးလုိက္မိသည္။

ဆက္ရန္
.

>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ေမာင္ေပၚထြန္း ဘာသာျပန္ ေရေျမျခားေသာ္လည္း, အပိုင္း (၈)

ေက်ာင္း ပိတ္တုိင္း ဆရာႀကီးတုိ႔ လင္မယားနဲ႔အတူ အဲဒီအလြန္လွတဲ့ ေရွးေဟာင္းအိမ္ႀကီးမွာသြားၿပီး အခ်ိန္ျဖဳန္း ပါတယ္။ အင္း… ဒါနဲ႔ ဆရာႀကီးကေတာ္ အသက္မရွည္ခဲ့တာ စိတ္မေကာင္းပါဘူးဗ်ာ။ ဆရာႀကီး ကေတာ္က ကၽြန္ေတာ္ တကၠသိုလ္ တက္ေနတုန္းမွာ ဆံုးသြားရွာတယ္ ခင္ဗ်ာ့" ေလာ္ရာ့ အေနျဖင့္ မစၥတာခ်ဳိအေပၚတြင္ အႂကြင္းမဲ့ ယံုၾကည္သြားခဲ့ၿပီ။ စိတ္ကိုလည္း တံုးတံုးခ်ၿပီး ဆံုး ျဖတ္ လုိက္သည္။ သူမ ကံေကာင္းပါသည္။
သို႔ျဖင့္ သူမ က တည္ၿငိမ္စြာ ေျပာလုိက္သည္။ "ေက်းဇူးျပဳၿပီး ကၽြန္မနဲ႔အတူ လုိက္ခဲ့ပါ… မစၥတာခ်ဳိ"
"ေကာင္းပါၿပီ မစၥက္ဝင္းတား၊ စားေသာက္ၿပီးေတာ့ သြားၾကတာေပါ့" ကို ဆက္ဖတ္ရန္.....................

ေလာရာသည္ ဆုိးၿမိဳ႕ထဲတြင္ တစ္လမ္း၀င္ တစ္လမ္းထြက္ ကားစီးလာရင္း ဆုံးၿဖတ္ခ်က္တစ္ခုကုိ အၿပစ္ခ်မွတ္ လုိက္သည္။ ဆုံးၿဖစ္ခ်က္က အၿခားမဟုတ္။ သူမအေနၿဖင့္ ဘယ္ကိစၥကုိမွ ရွင္လင္း ေၿပာ ၿပၿခင္း မၿပဳရန္ ၿဖစ္သည္။ သူမသည္ ဤသင္ခန္္းစာကုိ ကေလးဘ၀ကပင္ ရလာခဲ့သည္။
အေၾကာင္း တစ္ခုခုေၾကာင့္ မိခင္ၾကီးက ဆူပူၾကိမ္းေမာင္းၿခင္း၊ စြပ္စြဲေၿပာဆုိၿခင္း ၿပဳလာလွ်င္ သူမက ဘာမွ ၿပန္မေၿပာ ဘဲ တုဏိွဘာေ၀ ၀ါဒကုိ က်င့္သုံးကာ ၿငိမ္၍သာ ေနလုိက္ေတာ့သည္။
တစ္ပါးသူ ထံမွလည္း ရွင္းလင္းခ်က္ မေတာင္း။ မိမိကလည္း ရွင္းလင္းခ်က္ မေပးၿခင္းၿဖင့္ သူမအဖုိ႕ ကေလးဘ၀၊ မိသားစုဘာ၀ႏွင့္ အိမ္ေထာင္ရွင္မ ဘ၀မ်ားတြင္ စိတ္ခ်မ္းသာမူကုိ ရရွိခဲ့သည္။
ယခုလည္း မစၥတာခ်ဴိႏွင့္အတူ လူူစည္းကားေသာ လမ္မ်ား၊ ပန္းၿခံမ်ားကုိ ၿဖတ္ကာ အငွားကားစီး လာစဥ္ သူမ သည္ စကားကုိ လုိအပ္သေလာက္သာ ေၿပာလာခဲ့သည္။ မစၥတာခ်ဳိက အလြန္ ေဖာ္ေရြ သည္။ အလြန္ယဥ္ေက်း သည္။ စကားေၿပာလည္း လိမၼာသည္။

သူက လမ္းတြင္ ၿဖတ္္ေက်ာ္လာေသာ အထိမ္းအမွတ္ ရုပ္တုမ်ား၊ ေက်ာက္တုိင္မ်ားႏွင့္ အေဆာက္ အအုံမ်ား အေၾကာင္း ကုိ ေလာ္ရာအား ရွင္းျပလာသည္။ ေလာ္ရာအား အေမရိကသုိ႕ မျပန္ခင္ ေရွးေဟာင္း နန္းေတာ္ မ်ားႏွင့္ အသစ္ တည္ေဆာက္ထားေသာ အမ်ဳိးသားျပတုိက္ကုိ သြားၾကည့္ရန္ လည္း တုိက္တြန္းသည္။
ေလာ္ရာ က ဘာမွ ျပန္မေျပာဘဲ အျပံဳးျဖင့္သာ တုံျပန္သည္။ သုိ႕ေသာ္ အခ်ိန္ရလွ်င္ မစၥတာခ်ဳိ ဖိတ္ ေခၚ သည့္ ေနရးမ်ားသုိ႕ သြားလည္မည္ဟုေတာ့ ရည္ရြယ္ထားသည္။
သူမက မစၥတာခ်ဳိ ၏ ရုပ္ရည္ႏွင့္ အေျပာအဆုိကုိ နဂုိကတည္းက သေဘာက်ျပီးသား။

သူမသည္ ေယာက်ာ္းေတြႏွင့္ ဆက္္ဆံရာတြင္ က်င့္သားရေနျပီ။သပံၸပညာရွင္ တစ္ေယာက္ အျဖစ္ ေယာက်ာ္းေတြ အမ်ားၾကီးႏွင့္လက္တဲြျပီး သုေတသန လုပ္ငန္းေတြ အမ်ားၾကီးလုုပ္ဖူးခဲ့ၿပီး။ ထုိေၾကာင့္ သူမေနၿဖင့္ ဘယ္ေယာက်္ားႏွင့္ မဆုိ ရွက္ရြံ႕ တြန္ဆုတ္ၿခင္း မရွိဘဲ တန္းတူ ဆက္ဆံရဲသည္။
သုိ႕ေသာ္…. ယခု မစၥတာခ်ိဳကေတာ့ သူမအဖုိ႕ လူသစ္ ၿဖစ္ေနသည္။ အၿပင္ပန္း အေနအထားထက္ အတြင္း သေဘာ အေနအထား က ပုိ၍ စိမ္းေနသည္။
သူက သူမ ေမွ်ာ္လင့္ထာထက္ ပုိ၍ ယဥ္ေက်း ေဖာ္ေရြာ္လြန္းေနသည္။ သူမ ေမွ်ာ္လင့္တာထက္ ပုိ၍ လည္ပတ္ လိမၼာလြန္းေနသည္။ ထုိုေၾကာင့္ သူ႔ကုိ အၾကြင္းမဲ့ နားလည္ရန္ မလြယ္။
ပထမ တြင္ သူမ၏ ရုတ္တရက္ ၿဖစ္ေပၚလာေသာ ေဇာဆႏၵေၾကာင့္ မစၥတာခ်ိဳ အေပၚတြင္ အခ်ိန္တုိ အတြင္း ယုံၾကည္မိခဲ့ၿခင္းၿဖစ္သည္။ ယခုေတာ့ သူမက သံသယ ၀င္လာမိၿပီ။

သူမသည္ ဓာတ္ခဲြခန္းထဲတြင္ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ သုေတသန လုပ္ခဲ့ေသာ စိတ္ရွည္ၿခင္း ပညာကုိ ရခဲ့ သည္။ ယခုလည္း ယင္းပညာၿဖင့္ပင္ မစၥတာခ်ိဳ အား သူမ အကဲခတ္ ေလ့လာေနသည္။
သူက ေယာက်ာ္းပီသည္။ အသိဉာဏ္လည္း ရွိသည္။ သြက္လက္ခ်က္ခ်ာသည္။ သုိ႔ေသာ္ အသိခက္ေသာ "မင္" ေတာ့ရွိသည္။ သူက ပြင္းလင္းသည္။ ရွက္ရြံ႕ၿခင္း လုံး၀မရွိ။ သုိ႕ေသာ္... သူ စကားေၿပာေသာအခါ မေၿပာဘဲ ခ်န္ထားတာေတြ အမ်ားၾကီး က်န္ေနေသးသည္ဟု ေလာ္ရာက ယူဆ သည္။ ထိုေၾကာင့္... လိမၼာပါးနပ္ေသာ ေမးခြန္းမ်ားကုိ ေလာ္ရာက သတိႏွင့္ ေၿဖေနရသည္။  "မစၥ၀င္းတားက အႏုပညာရွင္ တစ္ေယာက္ ထင္ပါတယ္။" "မဟုတ္ပါဘူး။ ရွင္က အဲဒီလုိ ဘာေၾကာင့္ထင္သလဲ" "မစၥ၀င္းတားရဲ႕ ေၿပာပုံဆုိပုံနဲ႕ အမူအရာကုိၾကည့္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္က ထင္မိတာပါ" "ကြ်န္မက သပံၸပညာရွင္ပါ" သူ ေတာ္ေတာ့္ကုိ စိတ္၀င္စား သြားသည္။

အမ်ဳိးသမီးနဲ႔ သိပံၸပညာရွင္။ ကြ်န္ေတာ့္အထင္ေတာ့ ဆန္႔က်င္ဘက္ၾကီးလုိပဲ ခင္ဗ်ာ့"
"ရွားေတာ့ ရွားပါတယ္။ ဒါေပမယ္ မဆန္႔က်င္ပါဘူး။ အထူးသၿဖင့္ ကြ်န္မတုိ႔ ႏုိင္ငံမွာ မဆန္႔က်င္ပါဘူး။ ကြ်န္မက အဏၰ၀ါေဗဒသိပံၸပညာရွင္ပါ။ ရွင္လုိ႔ပဲ အဏၰ၀ါေဗဒ ေဆးသိပံၸပညာရွင္ တစ္ေယာက္ ဆုိပါ ေတာ့"
"ဒါဆုိ မစၥက္၀င္းတားက ေဆး၀ါး ေဖာ္စပ္ဖုိ႔အတြက္ ေရေအာက္ သုေတသန လုပ္တာေပါ့ေနာ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ကုိးရီးယား လူမ်ဳိးေတြလည္း၊ ပင္လည္ထြက္ပစၥည္းေတြနဲ႔ ေဆး၀ါးကုသ ေနၾကပါတယ္"
"ဟုတ္ပါတယ္။ ကြ်န္မ တစ္ခါတေလ ေရေအာက္ သုေတသန လုပ္ပါတယ္။ လက္ထပ္ၿပီးေတာ့မွ သိပ္မလုပ္ေတာ့ ပါဘူး" "ဘယ္လုိ သုေတသနမ်ဳိး လုပ္ပါသလဲ" "ကြ်န္မ ေနာက္ဆုံးလုပ္ခဲ့တဲ့ သုေတသန  လုပ္ငန္းကေတာ့ ပနားမာ၊ ကမ္းေၿခ စူးစမ္းေရး လုပ္ငန္းပါ။ အဲဒီမွာ ကြ်န္မ ေရေပၚေမ်ာ ပုိးမႊား၊ သုေတသန လုပ္ခဲ့ပါတယ္" "မစၥ၀င္းတား တစ္ေယာက္တည္းပါလား"

"မဟုတ္ပါဘူး။ ကြ်န္မနဲ႔အတူ အၿခား သိပံၸပညာရွင္ သုံးေယာက္လည္း ပါတယ္။ ကြ်န္မတုိ႔က သမုဒၵရာ နဲ႔ ပက္သက္ၿပီး ေရေအာက္ ၾကမ္းၿပင္ ပုံးပန္း သ႑ာန္။ကြန္တုိ အေနအထား။ ေရအမ်ဳိးအစား။ ေရစီး အေၾကာင္း။ ေရေန သက္ရွိအပင္ေတြ။ သတၱ၀ါေတြအားလုံး ေလ့လာတယ္။ သမုဒၵရာရဲ႕ ဓာတုေဗဒနဲ႔ ရူပေဗဒ သဘာ၀ေတြ အားလုံးပါပဲ။ အဲဒီလုိ ေလ့လာတဲ့အခါ တာ၀န္ခဲြၿပီး ေလ့လာၾကပါတယ္။ ကြ်န္မ တာ၀န္ ကေတာ့ ေရေနအပင္ေတြနဲ႔ ေရေန သတၱ၀ါေတြရဲ႕ ဆက္ႏြယ္မူပါပဲ"
"ဟုတ္ကဲ့။ သူတုိ႕က တစ္မ်ဳိးနဲ႔ တစ္မ်ိဳး ဆက္စပ္ေနတဲ့ ေရသတၱ၀ါေတြပဲ။ သိပ္ၿပီး အေရးပါပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ မစၥက္၀င္းတား ရဲ႕ လုပ္ငန္းအတြက္ သိပ္ၿပီးဂုဏ္ယူမိပါတယ္။ အံံ႔လည္း အံ႔ၾသပါ တယ္၏"

ေလာရာက ဘာမွ ၿပန္မေၿပာ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ သူတုိ႔ စီးလာေသာ ကားလည္း အုတ္တုိက္ ၾကီး ႏွစ္ခုၾကားတြင္ ညပ္ေနေသာ တုိက္ခံအိမ္ ကေလး တစ္ခုေရွ႕တြင္ ရုတ္တရက္ ထုိးရပ္လုိက္ေသာ ေၾကာင့္ ၿဖစ္ သည္။
မစၥတာခ်ိဳက တကၠစီ ဒရုိင္ဘာအား တစ္စုံတစ္ရာ ေၿပာသည္။ ဒရုိင္ဘာက ေခါင္းညိတ္ၿပသည္။ ထုိ႔ေနာက္ မစၥတာခ်ိဳက ေလာ္ရာဘက္သုိ႕ လွည့္ကာ...
"ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေရာက္ၿပီ မစၥက္၀င္းတား။ မစၥက္၀င္းတား ခြင့္ၿပဳမယ္ဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ အရင္ မိတ္ဆက္ေပး ပါရေစ။ ၿပီးေတာ့... ကၽြန္ေတာ္က အၿပင္ဘက္က ေစာင့္ေနပါမယ္…"
နဖူးေတြ႕ ဒူးေတြ႕ ေတြ႔ၾကရေတာ့မည္။ သူမ တစ္ေယာက္တည္း မေတြ႕ခ်င္။
"အၿပင္ က ေစာင့္မေနပါနဲ႔ မစၥတာခ်ိဳ။ ကၽြန္မနဲ႔ အတူတူပဲ လိုက္ခဲ့ပါ။ ကၽြန္မက ကုိရီးယားစကား မတက္ပါဘူး။ မစၥတာခ်ဳိ ကပဲ စကားၿပန္ လုပ္ေပးေစခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္မ တစ္ခု ေၿပာဦးမယ္။ ကၽြန္မက ကေလး တစ္ေယာက္နဲ႔ သူ႔အေမ ကုိ ေတြခ်င္လုိ႔ လာခဲ့တာပါ"

"ဟုတ္ကဲ့...ရပါတယ္"
မစၥတာခ်ဳိက တကၠစီေပၚမွ ဆင္းကာ ဒရုိင္ဘာအား လက္ကာၿပၿပီး ကားထဲတြင္ ေစာင့္ေနရန္ အရိပ္ၿပ လိုက္သည္။
"ကဲ... မစၥက္၀င္းတား။ ကၽြန္ေတာ္ အရင္သြားစုံးစမ္း ၾကည့္လုိက္ပါဦးမယ္။ ဒါနဲ႔ သူ႔နာမည္ ဘယ္လုိ ေခၚပါသလဲ"
"မစၥ... မစၥက္... ကင္...။ ဟုတ္ပါတယ္...မစၥက္ကင္ဆြန္ယာတဲ့"
မစၥတာခ်ဳိ က အိမ္ေရွ႕တံခါးသုိ႔ ေလွ်ာက္လာသည္။
တစ္၀က္ ပြင့္ေနေသာ သစ္သားတံခါးကုိ ေခါက္လုိက္ၿပီး ခပ္က်ယ္က်ယ္ ေခ်ာင္းသံ ေပးလုိက္သည္။
မၾကာမီတြင္ အဘြားၾကီး တစ္ေယာက္ တံခါး လာဖြင့္ေပးသည္။ အဘြားၾကီးသည္ ေဟာင္းႏြမ္းေသာ အနက္ေရာင္ ခ်ည္ဂါ၀န္ ကုိ ၀တ္ထားသည္။ အက်ႌက အစိမ္းေရာင္။
မစၥတာခ်ဳိိ က တစ္စုံတစ္ရာကုိ ေၿပာလုက္သည္။ အဘြားၾကီးက ေခါင္ညိတ္ၿပသည္။ မစၥတာခ်ိဳက ထပ္ ေၿပာသည္။ အဘြားၾကီးက ေခါင္းခါၿပသည္။ မစၥတာခ်ိဳ ကားဆီသုိ႔ ၿပန္လာသည္။

"မစၥကင္ အိပ္ေနတယ္တဲ့ မစၥက္၀င္းတားကုိ အိမ္ေပၚတက္ဖုိ႔ ဖိတ္ပါတယ္။ သူ႕သမီးကုိ အဘြားၾကီး ႏူိးေပးလိမ့္ မယ္" ေလာ္ရာ ခဏ စဥ္းစားေနၿပီးးေတာ့မွ... "ဒီအိမ္မွာ ကေလးတစ္ေယာက္ေကာ ရွိသလား"
မစၥတာခ်ိဳ ၿပန္လာကာ ေလာ္ရာအား ဘာသာၿပန္ေၿပာသည္။ "ကေလးတစ္ေယာက္လည္း ရွိတယ္တဲ့"
"ေယာက်ာ္းကေလးလား" "ဟုတ္ပါတယ္" "အခု သူ ရွိသလား"
မစၥတာခ်ိဳမွာ အဘြားၾကီးဆီ ေၿပးေမးရၿပန္သည္။ အဘြားၾကီးက ေခါင္းခါၿပသည္။ စိတ္ဆုိးမာန္ဆုိးၿဖင့္ စကားလည္း က်ယ္က်ယ္ေၿပာသည္။ မစၥတာခ်ိဳက တုိးတုိးေၿပာရန္ လက္ကာၿပသည္။
ၿပီးေတာ့ ေလာ္ရာ့ဆီ လာၿပီး ၿပန္ေၿပာသည္။

"ကေလး ေလာေလာဆယ္ အိမ္မွာ မရွိဘူး။ အဘြားက ေၿပာေတာ့ ကေလးက သိပ္ၿပီး ဆုိးတယ္တဲ့။ အၿမဲတမ္း အိမ္က ထြက္ေၿပးတတ္တယ္တဲ့။ ထမင္းမစားရေတာ့မွ အိမ္ၿပန္လာတတ္တယ္တဲ့။ ဒီကေလးေၾကာင့္ သူနဲ႔ သူ႔သမီး တုိ႔မွာ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိေအာင္ ၿဖစ္ေနၾကရသည္။ သူ႔အေၿပာအ ရဆုိရင္ ကေလးက ပ်က္စီးခ်င္တုိင္း ပ်က္စီးၿပီး အရုိင္းကေလး ၿဖစ္ေနတယ္။ အသက္က ၁၁ ႏွစ္ ရွိၿပီတဲ့ မစၥက္၀င္းတား"
"ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ အဘြားၾကီးနဲ႔ သူ႔သမီးကုိ ကၽြန္မ ေတြ႕ခ်င္ပါတယ္။ သူခမ်ာ သိပ္ပင္ပန္းေနရွာတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ သူ႕ကုိ ႏႈိးရတာ အားနာစရာေတာင္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မက သူနဲ႕ေတြ႕ခ်င္လြန္းလုိ႔ အေဝးၾကီးက လာခဲ့ရတာပါ။ ကိစၥၿပီးရင္ေတာ့ အၿမန္ဆုံး ၿပန္ခ်င္ပါတယ္ မစၥတာခ်ိဳ" "ဟုတ္ကဲ့...၊ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာေပါက္ ပါတယ္ မစၥက္ဝင္းတား"

သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ အခန္းက်ဥ္းကေလးထဲသုိ႔ ဝင္လာခဲ့ၾကသည္။ အခန္းက က်ဥ္းေသာ္လည္း သန္႔ရွင္း သည္။ အခန္းထဲတြင္ စားပဲြနိမ့္ကေလး တစ္လုံး။ စားအုပ္ သုံးေလးအုပ္ႏွင့္ ၾကမ္းခင္းထုိင္ဖုံမ်ားရွိ သည္။ အခန္းနံရံတြင္ ရႈခင္းပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္ ကပ္ထားသည္။ တၿခား ဘာပစၥည္းမွ မရွိ။ အဘြားၾကီး က ထုိင္ဖုံတစ္ခုံကုိ လက္ႏွင့္ ပုတ္ၿပသည္။ သူက မစၥက္ဝင္းတားကုိ ထုိုင္ပါလုိ႔ ဖိတ္တာ ဟု မစၥတာခ်ိဳက ေၿပာၿပသည္။

ႏွစ္ေယာက္သား ထုိင္ၾကသည္။ အဘြားၾကီး အခန္းထဲ ၿပန္ဝင္သြားသည္။ သူတုိ႔ ထိုင္ေစာင့္ေနၾက သည္။ မစၥတာခ်ိဳက ဘာစကား မွ မေၿပာေတာ့။ ေလာ္ရာက စဥ္းစားေနသည္။ သူမသည္ ဘာေၾကာင့္ ေရာက္လာေၾကာင္း ကုိ မစၥတာခ်ိဳအား အေသးစိတ္ ေၿပာၿပသင့္ မသင့္ ခ်ိန္ဆေန သည္။ ေနာက္ဆုံး ေတာ့... အုိ... မလုိအပ္ပါဘူးေလ ဟု ဆုံျဖတ္လုိက္သည္။ သူမသည္ သည္ပုဂိၢလ္ႏွင့္ သိကၽြမ္းခဲ့သည္ မွာ နာရီပုိင္းမွ်သာ ရွိေသးသည္။ ေနာက္ နာရီပုိင္း အတြင္းတြင္ပင္ သူႏွင့္ ၿပန္လည္ ခဲြခြာရေတာ့မည္။ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ဘယ္ေတာ့မွ ၿပန္ဆုံစရာ အေၾကာင္းမရွိေတာ့။
သူမက သူ႔မ်က္ႏွာကုိ  ၿပံဳး၍ၾကည့္သည္။ ေက်းဇူးတင္ အၿပံဳး။ သူက အိမ္ရွင္ကိုယ္စား ေတာင္းပန္ စကား ဆိုသည္။

"ၾကည့္ရတာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ဆင္းရဲပံုရတယ္ မစၥက္ဝင္းတား။ မစၥကင္က ဘာအလုပ္ လုပ္သလဲ မသိဘူး။ ေယာက်္ားေတာ့ ရွိပံုရတယ္။ ရွိရင္လည္း သူ႔ေယာက်္ားက အလြန္ဆံုး စာေရးအဆင့္ ေလာက္ပဲ ရွိမွာပဲ။ မစၥကင္က အရက္္ဆိုင္ တစ္ခုခုမွာမ်ား လုပ္သလား မသိဘူး။ အရက္ဆိုင္မွာလုပ္တဲ့ မိန္းကေလးေတြ မ်ားေသာအားျဖင့္ ညပုိင္းမွ လုပ္ၾကရတယ္။ ေယာက်္ားေတြက ညပိုင္း အိမ္မွာရွိွ ၾကတာကိုး။ အေျခအေန ၾကည့္ရတာေတာ့ မစၥကင္ဟာ ေယာက်ာ္းရတဲ့ ပိုက္ဆံနဲ႔ မစားေလာက္လို႔ ညပိုင္း အလုပ္လုပ္ေနရတဲ့ပံုပဲ"
ေလာ္ရာ က ျပန္မေျပာ။ ျပန္ေျပာရန္ အခ်ိန္လည္း မရေတာ့။
အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္..... အိမ္ခန္းတြင္းတံခါး ျဖည္းျဖည္းပြင့္လာၿပီး တံခါးဝတြင္ ဆြန္ယာ ေပၚလာ ေသာေၾကာင့္ ပင္ ျဖစ္သည္။

ေလာ္ရာက ဆြန္ယာ့ကို ခ်က္ခ်င္း မွတ္မိလိုက္သည္။ အရြယ္က သိပ္ၿပီး မငယ္ေတာ့ေသာ္လည္း ကိုယ္လံုး ကိုယ္ထည္ ကေတာ့ ဖြံ႔ထြားစြင့္ကားေနဆဲ။
သူက ကိုရီးယားဝတ္စံု ကို ဝတ္ထားသည္။ အနက္ေရာင္ ဂါဝန္ရွည္ႏွင့္ ရင္သားကို တင္းတင္းစည္း ထားေသာ အျဖဴေရာင္ ေဘာ္ဒီအက်ၤီ......။
နက္ေမွာင္ေသာ ဆံပင္ကိုေတာ့ ေခါင္းေနာက္တြင္ ရစ္ပတ္ ထံုးဖြဲ႔ထားသည္။ မ်က္နွာက ျဖဴေရာ္ေရာ္။ မ်က္လံုးက နက္နက္။ မ်က္ေတာင္ေတြက ေကာ့ပ်ံေနသည္။
အားလံုးၿခံဳၾကည့္လိုက္ လွ်င္ သူမ၏ မ်က္ႏွာတြင္ သိမ္ေမြ႔ႏူးညံ့ေသာ အရိပ္လကၡဏာေတြ ထင္ရွားစြာ ေပၚလြင္ေနသည္။ ကိုယ္ခႏၶာ ဝဝဖိုင့္ဖိုင့္ကေလးျဖစ္ေပမဲ့ မိန္းမပီသေသာ ရုပ္သြင္ရွိသည္။ အရိုးအဆစ္ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေျပျပစ္သည္။ ရုပ္ရည္ ေခ်ာေမာလွပသည္။

ေလာ္ရာက ၾကည့္ေနရင္းမွပင္ မနာလုိခ်င္သလို ျဖစ္လာမိသည္။
အေမရိကားမွ ထြက္ခြာလာစဥ္က သူမ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခုခ်လာသည္။
ဆြန္ယာ့ကို ပထမဆံုးျမင္ရ၍ ျဖစ္ေပၚလာေသာ သူမ၏ ခံစားခ်က္အေပၚ အေျခခံကာ အနာဂတ္ စီမံ ကိန္းကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္မည္ဟူေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ျဖစ္သည္။
ထိုစဥ္ က သူမက ခရစၥအား ေျပာခဲ့သည္။

''ေမာင့္ကို ကၽြန္မ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပဲ ေျပာမယ္။ ကၽြန္မက အဲဒီမိန္းမနဲ႔ ဘာမွ မပတ္သက္ဘူး။ သူနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ကၽြန္မမွာ ဘာတာဝန္မွလည္း မရွိဘူး။ ဒါေပမဲ့... ကေလး အတြက္ေတာ့ ကၽြန္မမွာ တာဝန္ရွိတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုရင္ ကေလးဟာ ေမာင့္ရင္ေသြး ျဖစ္ေနတယ္။ ဟုတ္တယ္.... ေမာင့္ ရင္ေသြးမို႔ ကၽြန္မမွာလည္း တာဝန္ ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဟိုေရာက္ရင္ ကေလးကို ေက်ာင္းထားဖို႔ ကိစၥ ကၽြန္မ အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္ေပးခဲ့မယ္။ သူ႔ကို ဒီကိုေတာ့ ေခၚမလာႏ္ိုင္ဘူး။ သူ႔ႏိုင္ငံမွာပဲ ေနပါေစ''
ခရစၥက သူမမ်က္ႏွာကို စိုက္ၾကည့္ေနရာမွ...
''ဟုတ္ပါတယ္။ ကိုရီးယားႏိုင္ငံဟာ သူ႔ႏိုင္ငံပါ။ ဒါ အမွန္ပါပဲ''
ဆြန္ယာသည တံခါးဝတြင္ ရပ္ေနရာမွ အခန္းထဲ သို႔ ျဖည္းျဖည္းကေလး ေလွ်ာက္ ဝင္လာသည္။ ေျခ ေထာက္တြင္ ရာဘာညွပ္ဖိနပ္ စီးထားသည္။ ေျခေခ်ာင္းကေလးေတြက မသိမသာ ေထာင္ေန ၾက သည္။ သူမက မစၥတာခ်ိဳေရွ႕တြင္ ဝင္ထိုင္ကာ စကားေတြ တရေဟာ ေျပာေတာ့သည္။ သူမ အသံက ညင္သာသည္။ ကေလးငယ္ တစ္ေယာက္၏ အသံမ်ိဳး။ သို႔ေသာ္ ၾကည္လင္စူးရွသည္။

မစၥတာခ်ိဳက ပါးစပ္ေဟာင္းေလာင္းျဖင့္ အံ့အားသင့္စြာ နားေထာင္ေနသည္။
''သူ.... ဘာေျပာတာလဲ.... ဟင္''
ေလာ္ရာက မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့၍ ေမးလိုက္သည္။
''သူ အရင္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ျမင္ဖူးသတဲ့''
သူက ဒါပဲ ေျပာသည္။ ထပ္၍ ရွင္းမျပ။
ေလာ္ရာက စိတ္ရွည္စြာ ေစာင့္ေနသည္။ မစၥတာခ်ိဳက ဘာမွဆက္မေျပာ၍ သူမက ထပ္ေမးသည္။
''သူ႔အေၾကာင္း ကၽြန္မ ဒီထက္ပိုၿပီး သိခြင့္ရွိိိိိိပါသလား.... မစၥတာခ်ိဳ''
''ျဖည္းျဖည္းေပါ့ မစၥက္ဝင္းတား''
မစၥတာခ်ိဳက ခပ္တည္တည္ျဖင့္ ေျပာသည္။

''သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ အခုမွ မွတ္မိၿပီ''
ထို႔ေနာက္ မစၥတာခ်ိဳႏွင့္ ဆြန္ယာတို႔ ဆက္လက္၍ စကားေျပာၾကသည္။ ဆြန္ယာ ေျပာေနစဥ္ မစၥတာခ်ိဳက မၾကာခဏ ျဖတ္၍ေမးသည္။
ဆြန္ယာက အသံေအးေအးျဖင့္ စိတ္ပါလက္ပါ မနားတမ္း ေျပာေနသည္။
အဘြားၾကီး ဝင္လာၿပီး အိမ္တြင္းထရံကို ေက်ာမွီ၍ ထိုင္သည္။
အိမ္ေရွ႕တံခါးဝတြင္ ကေလးေတြ ဝိုင္းအံုလာၾကသည္။ အိမ္ထဲတြင္ ဘာေတြ ျဖစ္ေနေၾကာင္း သိခ်င္၍ အခ်င္းခ်င္း တိုးေဝွ႔ၿပီး မ်က္လံုးအဝိုင္းကေလးမ်ားျဖင့္ လွမ္းၾကည့္ေနၾကသည္။
မစၥတာခ်ိဳက အိမ္ေရွ႕သို႔ လွည့္ၾကည့္ၿပီး ကေလးေတြကို ေမာင္းထုတ္လိုက္သည္။ ကေလးေတြ လူ အုပ္ကြဲၿပီး လမ္းေပၚသုိ႔ ေျပးထြက္သြားၾကသည္။ အတန္ၾကာ၍ ဧည့္သည္ေတြ စကားဆက္ေျပာၾက ခ်ိန္က်ေတာ့ သူတို႔တစ္ေတြ မသိမသာႏွင့္ တံခါးဝတြင္ ျပန္စုၾကျပန္သည္။

ေလာ္ရာက ေစာင့္ေနသည္။ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာသြားၿပီိိိိိဟု ထင္မိသည္။ တကယ္ေတာ့ နာရီဝက္မွ် သာ ၾကာသည္။ မစၥတာခ်ိဳက ေတာင္းပန္သည္။
''နည္းနည္း ၾကာသြားတာ ခြင့္လႊတ္ပါ.... မစၥက္ဝင္းတား။ မစၥကင္က အိမ္ခန္းကိစၥန႔ဲ ပတ္သက္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ စိတ္ညစ္ေနရရွာတယ္။ အိမ္ရွင္က အိမ္ေျပာင္းဖို႔ လာေျပာေနတယ္။ ဒီၾကားထဲ သားက ေလးကလည္း ထိန္း မရေအာင္ ဆိုးသြမ္းေနတယ္။ ကေလးက အိမ္နီးခ်င္းေတြဆီက တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခု ခဏ ခဏ ခိုးယူေန တယ္။ သူ႔မွာ ေယာက်္ား လည္း မရွိဘူး။ ဒါေၾကာင့္မုိ္႔ တစ္အိမ္လံုး စားဝတ္ ေနေရးအတြက္ သူ တစ္ေယာက္ တည္း ဒိုင္ခံ ရွာေဖြေန ရရွာတယ္''
''သူက ဘယ္မွာ လုပ္သလဲ'' ေလာ္ရာက ျဖတ္ေမးသည္။

မစၥတာခ်ိဳက မသိမသာ မ်က္ႏွာပ်က္သြားသည္။ သူက ပိုးလက္ကိုင္ပဝါကို ထုတ္ၿပီး နဖူးကို ေခၽြးသုတ္ သည္။ ထို႔ေနာက္ လက္ဖဝါးေတြကို သုတ္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ.....
''ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ေတာ့မွ ေျပာျပပါ့မယ္။ သူက သူ႔ရဲ႕ အႀကီးအက်ယ္ဆံုး ျပႆနာကို ကၽြန္ေတာ့္ ကို ေျပာျပတယ္။ တျခား မဟုတ္ပါဘူး။ သားကေလး ျပႆနာပါပဲ။ ကေလးက တျခား ကေလးေတြလို မဟုတ္ဘူး။ အေမရိကန္ တစ္ေယာက္နဲ႔ ရတဲ့ ကေလးပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၂ ႏွစ္ေလာက္က သူနဲ႔ အဲဒီလူနဲ႔ ဆံုခဲ့ၾကတယ္။ စစ္ၿပီးစ ကာလက ဆိုပါေတာ့။ ဒီလိုနဲ႔ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ အတူတူူေနခဲ့ၾကတယ္။ အေမရိကန္က သူ႔ကို လက္ထပ္ ယူလိမ့္မယ္လို႔ ကတိေပးတယ္။ ကေလးတစ္ လသား အရြယ္မွာ အဲဒီလိူဟာ အေမရိကားကို ျပန္သြားတယ္။ အဲဒီကတည္းက ဘာသတင္းမွ မၾကားရေတာ့ ဘူး။ ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ သူ႔မွာ သားကေလးကိုပဲ တာဝန္ယူ ေစာင့္ေရွာက္ေနရ တာေပါ့။ တကယ္ဆိုရင္ ဒီကိိစ ၥဟာ သူ႔တာဝန္ လံုးဝ မဟုတ္ပါဘူး မစၥက္ဝင္းတား''
သည္စကား ၾကားရေတာ့ ေလာ္ရာ၏ ရင္ေတြ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ခုန္လာသည္။ သို႔ေသာ္... သူမအေနျဖင့္ လင္ေတာ္ေမာင္အား သိကၡာခ်၍ မျဖစ္။ သူမသည္ ခရစၥ၏ ဇနီးအျဖစ္ လာေရာက္ျခင္း မဟုတ္ဘဲ မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္ အျဖစ္သာ လာေရာက္ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္းကို သူတို႔အား ေျပာျပရသည္။

''သူ႔တာဝန္ မဟုတ္ရင္ ဘယ္သူ႔ တာဝန္ ျဖစ္ရမွာလဲ'' ေလာ္ရာက တည္ၿငိမ္စြာ ေျပာသည္။ ''သူက ကေလးရဲ႕ မိခင္အရင္းပဲ၊ သူပဲ တာဝန္ယူရမွာေပါ့'' ''ကၽြန္ေတာ္တုိ္႔ ႏိုင္ငံမွာက သားသမီးကိစၥကို အေဖလုပ္သူကပဲ လံုးဝ တာဝန္ယူရ ပါတယ္.... မစၥက္ ဝင္းတား။ အေဖမရွိတဲ့ အိမ္ဟာ မိသားစု မရွိတဲ့အိမ္ပဲ။ ကေလးကိုလည္း ဘယ္သူ မွ အသိအမွတ္ မျပဳ ဘူး။ သူ ေက်ာင္းေနလို႔ မရဘူး။ အလုပ္ လုပ္လို႔လည္း မရဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆိုေတာ့ အေဖ လုပ္သူ က ကေလးကို တရားဝင္ ေမြးစာရင္း မသြင္းခဲ့လို႔ပဲ။ အဲဒါဆိုရင္ ကေလးကိုလည္း ေမြးဖြားခဲ့တယ္လို႔ကို အသိအမွတ္ မျပဳ ဘူး။ သူ႔မွာ မိသားစု မရွိဘူး။ သူ႔ကို အကာအကြယ္ေပးမယ့္လူ တစ္ေယာက္မွ မရွိ ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မို႔ သူလည္း ရွိကို မရွိဘူး။ အဲဒီလိုပဲ သေဘာထားၾကတယ္။ ဒါဟာ ဒီႏိုင္ငံရဲ႕ ရိုးရာ ထံုးစံပဲ''
ေလာ္ရာ က ရုတ္တရက္ ေဒါသထြက္ခ်င္သလိုပင္ ျဖစ္လာမိသည္။

''ဘယ့္ႏွယ္.... ရယ္စရာႀကီးပါလား။ ဒီကေလးဟာ တကယ္လည္း ေမြးဖြားခဲ့တယ္။ တကယ္လည္း အသက္ ထင္ရွား ရွိေနတယ္။ ဒါနဲ႔မ်ား သူ မရွိပါဘူး ဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ခက္တဲ့ ဓေလ့ ထံုးစံပါလား''
''ဟုတ္ပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္လည္း ခက္ပါတယ္။ ဒီထံုးစံအရ အေဖမရွိတဲ့ ကေလးဟာ လံုးဝ တရား မဝင္ပါဘူး။ လူ႔ေလာကမွာ လံုးဝ မရွိပါဘူး" ေလာ္ရာ ဘာမွျပန္မေျပာေတာ့။ သူမသည္ ထူးဆန္းေသာ ကမာၻသစ္တစ္ခု သုိ႔ေရာက္ေနပါေရာ လား။ သူမ မၾကားဖူး မႀကဳံဖူးေသာ ကမာၻသစ္တစ္ခုသုိ႔ ေရာက္ေနပါေရာလား။ သူမ တစ္ခါမွ မျမင္မေတြ႕ဖူး ေသာ လူေတြၾကားထဲ ေရာက္ေနပါေရာလား။
သူမ က ေတာင္းပန္သည့္မ်က္ႏွာျဖင့္ ဆြန္ယာဘက္သို႔ လွည့္ၾကည့္လုိက္သည္။
 သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္အၾကားတြင္ မိန္းမသားခ်င္းအျပန္အလွန္ စာနာစိတ္၊ နားလည္စိတ္မ်ား ျဖစ္ေပၚ သြားၾက သည္။

ထို႔ေၾကာင့္… ဆြန္ယာက ေလာ္ရာ၏အၾကည့္ကို တံု႔ျပန္ေသာအားျဖင့္ ထိုင္ရာမွထကာ အခန္းအလယ္ ရွိ စားပြဲအနိမ့္ကေလး ၏အံဆြဲကိုဖြင့္သည္။ အံဆြဲထဲမွ ပိုးထည္စျဖင့္ ပတ္ထားေသာ စာအိတ္တစ္အိတ္ ကို ဆြဲထုတ္လုိက္သည္။ စာအိတ္ထဲမွ ဓာတ္ပံုႏွစ္ပံု ထုတ္ယူကာ မစၥတာခ်ဳိ ထံသုိ႔ ကမ္းေပးသည္။ ပါးစပ္ကလည္း တစ္စံုတစ္ရာ ကို တိုးတိုးကေလး ေျပာသည္။
မစၥတာခ်ဳိက ဓာတ္ပံုမ်ားကို ေခတၱၾကည့္ၿပီးေနာက္ ေလာ္ရာဆီ လက္ဆင့္ကမ္းလုိက္သည္။
"ကေလးအေဖ ဓာတ္ပံုေပါ့" အမွန္အတုိင္းေျပာရလွ်င္ ေလာ္ရာသည္ ယင္းဓာတ္ပံုေတြကို လံုးဝမၾကည့္ခ်င္။ သုိ႔ေပမဲ့… သူမက ဓာတ္ပံုမ်ားကို လွမ္းမိလ်က္သားျဖစ္သြားသည္။

ဟုတ္ပါသည္။ ခရစၥ၏ပံု အစစ္ပါပဲ။ စစ္သားကေလး ခရစၥက ဆြန္ယာ၏ပခံုးကို ဖက္ထားေသာပံု။ ဆြန္ ယာ့႐ုပ္ က အလြန္ငယ္ေသးသည္။ သူကေလးသည္ ခရစၥ၏မ်က္ႏွာကို ရႊန္းရႊန္းစားစားၾကည့္ရင္း အၿပဳံးေတြ ေဝေန သည္။ ေနာက္တစ္ပံုတြင္ ခရစၥက သူ႔သားကေလး ရင္ခြင္ပုိက္ ေပြ႕ခ်ီထားသည္။ ဆြန္ယာက သူမ၏ဦးေခါင္း ကို ခရစၥ၏ပခံုးေပၚတြင္ ရြရြကေလး မွီတင္ထားသည္။ ငါ့ဝမ္းကေမြးတဲ့ ငါ့ရင္ေသြးကေလးကို သူ အခုလို ေပြ႕ခ်ီထားတာ ကို ဘယ္ေတာ့မွ ျမင္ခြင့္ရေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူးေလ။
ယင္းသုိ႔ ေတြးရင္း ေလာ္ရာ၏ရင္တြင္ စူးရွေသာ ေဝဒနာတစ္ရပ္ကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ခံစားလုိက္ရ သည္။ သူမသည္ ရင္၌ျဖစ္ေသာ ေဝဒနာကိုဟန္မပ်က္ ထိန္းခ်ဳပ္ထားရင္းမွ ဓာတ္ပံုမ်ားကို ဆြန္ယာ့ လက္ထဲ သုိ႔ ျပန္ထည့္ေပးလုိက္သည္။ ယခု အခ်ိန္မွစ၍ ဆြန္ယာ့ႏွင့္ တုိက္႐ုိက္စကားေျပာခ်ိန္ တန္ၿပီဟုလည္း ေတြး လုိက္မိသည္။

"အဂၤလိပ္စကား ေျပာတတ္ေသးသလား" ေလာ္ရာက ေမးလုိက္သည္။ ေလာ္ရာက ေမးလုိက္သည္။
ဆြန္ယာက ေခါင္းခါျပရင္း… "သိပ္ မတတ္ေတာ့ဘူး။ နည္းနည္းေလာက္ပဲ ေျပာလုိ႔ရပါတယ္"
"ေျပာသာ ေျပာစမ္းပါ။ ဘာမွရွက္ေနစရာ မလိုပါဘူး။ သူ႔ကို မင္းရဲ႕မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္လို သေဘာ ထားပါ။ သူကလည္း မင္းနဲ႔ေတြ႕ခ်င္လြန္းလို႔ တကူးတကန္႔ လုိက္ရွာလာခဲ့ရတာ" ဟု မစၥတာခ်ဳိက အားေပး စကား ေျပာသည္။

ဆြန္ယာက သူမ၏လက္ဖဝါး ႏုႏုကေလးကို ရင္ဘတ္ေပၚ ဖိကပ္လုိက္ၿပီး…
"ေၾသာ္… မမက ကၽြန္မကို ေတြ႕ခ်င္လုိ႔… ဟုတ္လား"
"ဟုတ္ပါတယ္ကြယ္။ ညီမကို ေတြ႕ခ်င္လြန္းလို႔ မမ အေဝးႀကီးကေတာင္ လာခဲ့ရပါတယ္"
ေလာ္ရာ ဘာဆက္ေျပာရမွန္း မသိေတာ့။ အျဖစ္မွန္မွတစ္ပါး သူမ ဘာစကားေျပာစရာ ရွိပါဦးမည္ နည္း။
သူမသည္ ဟိုမ်က္ႏွာတစ္လွည့္ သည္မ်က္ႏွာတစ္လွည့္ ၾကည့္ေနမိသည္။ အားလံုးပင္ ပံုစံတူ အေရွ႕ တုိင္း မ်က္ႏွာ မ်ားခ်ည္းျဖစ္ၾကသည္။ မ်က္ႏွာတုိင္းပင္ ၾကည္လင္ၾကသည္။ ႐ိုးသားၾကသည္။ စိတ္ရွည္ ၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္…တစ္စံုတစ္ရာ ကို သိလိုပံုေပၚလြင္ေနေသာ သံသယ မ်က္လံုးမ်ား…။

ဆြန္ယာက ေရေႏြးအိုးကိုလက္ျဖင့္ အသာစမ္းၾကည့္သည္။ ေရေႏြးက ပူေနတုန္းရွိေသးသည္။ စားပြဲ နိမ့္ကေလးေပၚ မွ ေရေႏြးပန္းကန္မ်ားထဲသုိ႔ ငွဲ႔ထည့္သည္။
မစၥတာခ်ဳိက ေရေႏြးပန္းကန္ကိုယူၿပီး တစ္က်ဳိက္ခ်င္း မႈတ္ေသာက္ေနသည္။ ဆြန္ယာ က ေနရာ တြင္ ေနသားတက်ျပန္ထုိင္သည္။ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေပါင္ေပၚတြင္ တစ္ဖက္စီ တင္ထားသည္။
အားလံုးပင္ ေလာ္ရာ့ကိုသာ စိုက္ၾကည့္ေနၾကသည္။ သူတုိ႔အားလံုး ေလာ္ရာ ေျပာမည့္စကားကိုသာ နားစြင့္ေနၾက သည္။
ေလာ္ရာ့အေနျဖင့္ အျဖစ္မွန္ကို ဖြင့္ေျပာရမည့္အခ်ိန္ေရာက္ၿပီ။ သူမသည္ လက္ကုိင္အိတ္ကို ဖြင့္ကာ သားေရဖံုး စာအုပ္ပါးကေလး ကို ထုတ္ယူလုိက္သည္။ ၿပီးေတာ့ စာအုပ္ကေလးကို ဖြင့္လုိက္သည္။ ခရစၥ၏ ယခုလက္ရွိ အသက္အရြယ္ႏွင့္ ႐ုိက္ထားေသာ ဓာတ္ပံု။

သူမက စုိက္ၾကည့္ေနေသာ မ်က္လံုးေတြကို ေမာ္ၾကည့္လုိက္သည္။ တကယ့္ကို ျဖဴစင္႐ိုးသားေသာ မ်က္လံုး မ်ား…။ သူမက ဘာစကားမွမေျပာေတာ့ဘဲ ဓာတ္ပံုကို ဆြန္ယာ့ဆီသုိ႔ ကမ္းေပးလုိက္သည္။

ဆက္ရန္
.

>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ေမာင္ေပၚထြန္း ဘာသာျပန္ ေရေျမျခားေသာ္လည္း, အပိုင္း (၈)

ေက်ာင္း ပိတ္တုိင္း ဆရာႀကီးတုိ႔ လင္မယားနဲ႔အတူ အဲဒီအလြန္လွတဲ့ ေရွးေဟာင္းအိမ္ႀကီးမွာသြားၿပီး အခ်ိန္ျဖဳန္း ပါတယ္။ အင္း… ဒါနဲ႔ ဆရာႀကီးကေတာ္ အသက္မရွည္ခဲ့တာ စိတ္မေကာင္းပါဘူးဗ်ာ။ ဆရာႀကီး ကေတာ္က ကၽြန္ေတာ္ တကၠသိုလ္ တက္ေနတုန္းမွာ ဆံုးသြားရွာတယ္ ခင္ဗ်ာ့" ေလာ္ရာ့ အေနျဖင့္ မစၥတာခ်ဳိအေပၚတြင္ အႂကြင္းမဲ့ ယံုၾကည္သြားခဲ့ၿပီ။ စိတ္ကိုလည္း တံုးတံုးခ်ၿပီး ဆံုး ျဖတ္ လုိက္သည္။ သူမ ကံေကာင္းပါသည္။
သို႔ျဖင့္ သူမ က တည္ၿငိမ္စြာ ေျပာလုိက္သည္။ "ေက်းဇူးျပဳၿပီး ကၽြန္မနဲ႔အတူ လုိက္ခဲ့ပါ… မစၥတာခ်ဳိ"
"ေကာင္းပါၿပီ မစၥက္ဝင္းတား၊ စားေသာက္ၿပီးေတာ့ သြားၾကတာေပါ့" ကို ဆက္ဖတ္ရန္.....................

ေလာရာသည္ ဆုိးၿမိဳ႕ထဲတြင္ တစ္လမ္း၀င္ တစ္လမ္းထြက္ ကားစီးလာရင္း ဆုံးၿဖတ္ခ်က္တစ္ခုကုိ အၿပစ္ခ်မွတ္ လုိက္သည္။ ဆုံးၿဖစ္ခ်က္က အၿခားမဟုတ္။ သူမအေနၿဖင့္ ဘယ္ကိစၥကုိမွ ရွင္လင္း ေၿပာ ၿပၿခင္း မၿပဳရန္ ၿဖစ္သည္။ သူမသည္ ဤသင္ခန္္းစာကုိ ကေလးဘ၀ကပင္ ရလာခဲ့သည္။
အေၾကာင္း တစ္ခုခုေၾကာင့္ မိခင္ၾကီးက ဆူပူၾကိမ္းေမာင္းၿခင္း၊ စြပ္စြဲေၿပာဆုိၿခင္း ၿပဳလာလွ်င္ သူမက ဘာမွ ၿပန္မေၿပာ ဘဲ တုဏိွဘာေ၀ ၀ါဒကုိ က်င့္သုံးကာ ၿငိမ္၍သာ ေနလုိက္ေတာ့သည္။
တစ္ပါးသူ ထံမွလည္း ရွင္းလင္းခ်က္ မေတာင္း။ မိမိကလည္း ရွင္းလင္းခ်က္ မေပးၿခင္းၿဖင့္ သူမအဖုိ႕ ကေလးဘ၀၊ မိသားစုဘာ၀ႏွင့္ အိမ္ေထာင္ရွင္မ ဘ၀မ်ားတြင္ စိတ္ခ်မ္းသာမူကုိ ရရွိခဲ့သည္။
ယခုလည္း မစၥတာခ်ဴိႏွင့္အတူ လူူစည္းကားေသာ လမ္မ်ား၊ ပန္းၿခံမ်ားကုိ ၿဖတ္ကာ အငွားကားစီး လာစဥ္ သူမ သည္ စကားကုိ လုိအပ္သေလာက္သာ ေၿပာလာခဲ့သည္။ မစၥတာခ်ဳိက အလြန္ ေဖာ္ေရြ သည္။ အလြန္ယဥ္ေက်း သည္။ စကားေၿပာလည္း လိမၼာသည္။

သူက လမ္းတြင္ ၿဖတ္္ေက်ာ္လာေသာ အထိမ္းအမွတ္ ရုပ္တုမ်ား၊ ေက်ာက္တုိင္မ်ားႏွင့္ အေဆာက္ အအုံမ်ား အေၾကာင္း ကုိ ေလာ္ရာအား ရွင္းျပလာသည္။ ေလာ္ရာအား အေမရိကသုိ႕ မျပန္ခင္ ေရွးေဟာင္း နန္းေတာ္ မ်ားႏွင့္ အသစ္ တည္ေဆာက္ထားေသာ အမ်ဳိးသားျပတုိက္ကုိ သြားၾကည့္ရန္ လည္း တုိက္တြန္းသည္။
ေလာ္ရာ က ဘာမွ ျပန္မေျပာဘဲ အျပံဳးျဖင့္သာ တုံျပန္သည္။ သုိ႕ေသာ္ အခ်ိန္ရလွ်င္ မစၥတာခ်ဳိ ဖိတ္ ေခၚ သည့္ ေနရးမ်ားသုိ႕ သြားလည္မည္ဟုေတာ့ ရည္ရြယ္ထားသည္။
သူမက မစၥတာခ်ဳိ ၏ ရုပ္ရည္ႏွင့္ အေျပာအဆုိကုိ နဂုိကတည္းက သေဘာက်ျပီးသား။

သူမသည္ ေယာက်ာ္းေတြႏွင့္ ဆက္္ဆံရာတြင္ က်င့္သားရေနျပီ။သပံၸပညာရွင္ တစ္ေယာက္ အျဖစ္ ေယာက်ာ္းေတြ အမ်ားၾကီးႏွင့္လက္တဲြျပီး သုေတသန လုပ္ငန္းေတြ အမ်ားၾကီးလုုပ္ဖူးခဲ့ၿပီး။ ထုိေၾကာင့္ သူမေနၿဖင့္ ဘယ္ေယာက်္ားႏွင့္ မဆုိ ရွက္ရြံ႕ တြန္ဆုတ္ၿခင္း မရွိဘဲ တန္းတူ ဆက္ဆံရဲသည္။
သုိ႕ေသာ္…. ယခု မစၥတာခ်ိဳကေတာ့ သူမအဖုိ႕ လူသစ္ ၿဖစ္ေနသည္။ အၿပင္ပန္း အေနအထားထက္ အတြင္း သေဘာ အေနအထား က ပုိ၍ စိမ္းေနသည္။
သူက သူမ ေမွ်ာ္လင့္ထာထက္ ပုိ၍ ယဥ္ေက်း ေဖာ္ေရြာ္လြန္းေနသည္။ သူမ ေမွ်ာ္လင့္တာထက္ ပုိ၍ လည္ပတ္ လိမၼာလြန္းေနသည္။ ထုိုေၾကာင့္ သူ႔ကုိ အၾကြင္းမဲ့ နားလည္ရန္ မလြယ္။
ပထမ တြင္ သူမ၏ ရုတ္တရက္ ၿဖစ္ေပၚလာေသာ ေဇာဆႏၵေၾကာင့္ မစၥတာခ်ိဳ အေပၚတြင္ အခ်ိန္တုိ အတြင္း ယုံၾကည္မိခဲ့ၿခင္းၿဖစ္သည္။ ယခုေတာ့ သူမက သံသယ ၀င္လာမိၿပီ။

သူမသည္ ဓာတ္ခဲြခန္းထဲတြင္ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ သုေတသန လုပ္ခဲ့ေသာ စိတ္ရွည္ၿခင္း ပညာကုိ ရခဲ့ သည္။ ယခုလည္း ယင္းပညာၿဖင့္ပင္ မစၥတာခ်ိဳ အား သူမ အကဲခတ္ ေလ့လာေနသည္။
သူက ေယာက်ာ္းပီသည္။ အသိဉာဏ္လည္း ရွိသည္။ သြက္လက္ခ်က္ခ်ာသည္။ သုိ႔ေသာ္ အသိခက္ေသာ "မင္" ေတာ့ရွိသည္။ သူက ပြင္းလင္းသည္။ ရွက္ရြံ႕ၿခင္း လုံး၀မရွိ။ သုိ႕ေသာ္... သူ စကားေၿပာေသာအခါ မေၿပာဘဲ ခ်န္ထားတာေတြ အမ်ားၾကီး က်န္ေနေသးသည္ဟု ေလာ္ရာက ယူဆ သည္။ ထိုေၾကာင့္... လိမၼာပါးနပ္ေသာ ေမးခြန္းမ်ားကုိ ေလာ္ရာက သတိႏွင့္ ေၿဖေနရသည္။  "မစၥ၀င္းတားက အႏုပညာရွင္ တစ္ေယာက္ ထင္ပါတယ္။" "မဟုတ္ပါဘူး။ ရွင္က အဲဒီလုိ ဘာေၾကာင့္ထင္သလဲ" "မစၥ၀င္းတားရဲ႕ ေၿပာပုံဆုိပုံနဲ႕ အမူအရာကုိၾကည့္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္က ထင္မိတာပါ" "ကြ်န္မက သပံၸပညာရွင္ပါ" သူ ေတာ္ေတာ့္ကုိ စိတ္၀င္စား သြားသည္။

အမ်ဳိးသမီးနဲ႔ သိပံၸပညာရွင္။ ကြ်န္ေတာ့္အထင္ေတာ့ ဆန္႔က်င္ဘက္ၾကီးလုိပဲ ခင္ဗ်ာ့"
"ရွားေတာ့ ရွားပါတယ္။ ဒါေပမယ္ မဆန္႔က်င္ပါဘူး။ အထူးသၿဖင့္ ကြ်န္မတုိ႔ ႏုိင္ငံမွာ မဆန္႔က်င္ပါဘူး။ ကြ်န္မက အဏၰ၀ါေဗဒသိပံၸပညာရွင္ပါ။ ရွင္လုိ႔ပဲ အဏၰ၀ါေဗဒ ေဆးသိပံၸပညာရွင္ တစ္ေယာက္ ဆုိပါ ေတာ့"
"ဒါဆုိ မစၥက္၀င္းတားက ေဆး၀ါး ေဖာ္စပ္ဖုိ႔အတြက္ ေရေအာက္ သုေတသန လုပ္တာေပါ့ေနာ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ကုိးရီးယား လူမ်ဳိးေတြလည္း၊ ပင္လည္ထြက္ပစၥည္းေတြနဲ႔ ေဆး၀ါးကုသ ေနၾကပါတယ္"
"ဟုတ္ပါတယ္။ ကြ်န္မ တစ္ခါတေလ ေရေအာက္ သုေတသန လုပ္ပါတယ္။ လက္ထပ္ၿပီးေတာ့မွ သိပ္မလုပ္ေတာ့ ပါဘူး" "ဘယ္လုိ သုေတသနမ်ဳိး လုပ္ပါသလဲ" "ကြ်န္မ ေနာက္ဆုံးလုပ္ခဲ့တဲ့ သုေတသန  လုပ္ငန္းကေတာ့ ပနားမာ၊ ကမ္းေၿခ စူးစမ္းေရး လုပ္ငန္းပါ။ အဲဒီမွာ ကြ်န္မ ေရေပၚေမ်ာ ပုိးမႊား၊ သုေတသန လုပ္ခဲ့ပါတယ္" "မစၥ၀င္းတား တစ္ေယာက္တည္းပါလား"

"မဟုတ္ပါဘူး။ ကြ်န္မနဲ႔အတူ အၿခား သိပံၸပညာရွင္ သုံးေယာက္လည္း ပါတယ္။ ကြ်န္မတုိ႔က သမုဒၵရာ နဲ႔ ပက္သက္ၿပီး ေရေအာက္ ၾကမ္းၿပင္ ပုံးပန္း သ႑ာန္။ကြန္တုိ အေနအထား။ ေရအမ်ဳိးအစား။ ေရစီး အေၾကာင္း။ ေရေန သက္ရွိအပင္ေတြ။ သတၱ၀ါေတြအားလုံး ေလ့လာတယ္။ သမုဒၵရာရဲ႕ ဓာတုေဗဒနဲ႔ ရူပေဗဒ သဘာ၀ေတြ အားလုံးပါပဲ။ အဲဒီလုိ ေလ့လာတဲ့အခါ တာ၀န္ခဲြၿပီး ေလ့လာၾကပါတယ္။ ကြ်န္မ တာ၀န္ ကေတာ့ ေရေနအပင္ေတြနဲ႔ ေရေန သတၱ၀ါေတြရဲ႕ ဆက္ႏြယ္မူပါပဲ"
"ဟုတ္ကဲ့။ သူတုိ႕က တစ္မ်ဳိးနဲ႔ တစ္မ်ိဳး ဆက္စပ္ေနတဲ့ ေရသတၱ၀ါေတြပဲ။ သိပ္ၿပီး အေရးပါပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ မစၥက္၀င္းတား ရဲ႕ လုပ္ငန္းအတြက္ သိပ္ၿပီးဂုဏ္ယူမိပါတယ္။ အံံ႔လည္း အံ႔ၾသပါ တယ္၏"

ေလာရာက ဘာမွ ၿပန္မေၿပာ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ သူတုိ႔ စီးလာေသာ ကားလည္း အုတ္တုိက္ ၾကီး ႏွစ္ခုၾကားတြင္ ညပ္ေနေသာ တုိက္ခံအိမ္ ကေလး တစ္ခုေရွ႕တြင္ ရုတ္တရက္ ထုိးရပ္လုိက္ေသာ ေၾကာင့္ ၿဖစ္ သည္။
မစၥတာခ်ိဳက တကၠစီ ဒရုိင္ဘာအား တစ္စုံတစ္ရာ ေၿပာသည္။ ဒရုိင္ဘာက ေခါင္းညိတ္ၿပသည္။ ထုိ႔ေနာက္ မစၥတာခ်ိဳက ေလာ္ရာဘက္သုိ႕ လွည့္ကာ...
"ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေရာက္ၿပီ မစၥက္၀င္းတား။ မစၥက္၀င္းတား ခြင့္ၿပဳမယ္ဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ အရင္ မိတ္ဆက္ေပး ပါရေစ။ ၿပီးေတာ့... ကၽြန္ေတာ္က အၿပင္ဘက္က ေစာင့္ေနပါမယ္…"
နဖူးေတြ႕ ဒူးေတြ႕ ေတြ႔ၾကရေတာ့မည္။ သူမ တစ္ေယာက္တည္း မေတြ႕ခ်င္။
"အၿပင္ က ေစာင့္မေနပါနဲ႔ မစၥတာခ်ိဳ။ ကၽြန္မနဲ႔ အတူတူပဲ လိုက္ခဲ့ပါ။ ကၽြန္မက ကုိရီးယားစကား မတက္ပါဘူး။ မစၥတာခ်ဳိ ကပဲ စကားၿပန္ လုပ္ေပးေစခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္မ တစ္ခု ေၿပာဦးမယ္။ ကၽြန္မက ကေလး တစ္ေယာက္နဲ႔ သူ႔အေမ ကုိ ေတြခ်င္လုိ႔ လာခဲ့တာပါ"

"ဟုတ္ကဲ့...ရပါတယ္"
မစၥတာခ်ဳိက တကၠစီေပၚမွ ဆင္းကာ ဒရုိင္ဘာအား လက္ကာၿပၿပီး ကားထဲတြင္ ေစာင့္ေနရန္ အရိပ္ၿပ လိုက္သည္။
"ကဲ... မစၥက္၀င္းတား။ ကၽြန္ေတာ္ အရင္သြားစုံးစမ္း ၾကည့္လုိက္ပါဦးမယ္။ ဒါနဲ႔ သူ႔နာမည္ ဘယ္လုိ ေခၚပါသလဲ"
"မစၥ... မစၥက္... ကင္...။ ဟုတ္ပါတယ္...မစၥက္ကင္ဆြန္ယာတဲ့"
မစၥတာခ်ဳိ က အိမ္ေရွ႕တံခါးသုိ႔ ေလွ်ာက္လာသည္။
တစ္၀က္ ပြင့္ေနေသာ သစ္သားတံခါးကုိ ေခါက္လုိက္ၿပီး ခပ္က်ယ္က်ယ္ ေခ်ာင္းသံ ေပးလုိက္သည္။
မၾကာမီတြင္ အဘြားၾကီး တစ္ေယာက္ တံခါး လာဖြင့္ေပးသည္။ အဘြားၾကီးသည္ ေဟာင္းႏြမ္းေသာ အနက္ေရာင္ ခ်ည္ဂါ၀န္ ကုိ ၀တ္ထားသည္။ အက်ႌက အစိမ္းေရာင္။
မစၥတာခ်ဳိိ က တစ္စုံတစ္ရာကုိ ေၿပာလုက္သည္။ အဘြားၾကီးက ေခါင္ညိတ္ၿပသည္။ မစၥတာခ်ိဳက ထပ္ ေၿပာသည္။ အဘြားၾကီးက ေခါင္းခါၿပသည္။ မစၥတာခ်ိဳ ကားဆီသုိ႔ ၿပန္လာသည္။

"မစၥကင္ အိပ္ေနတယ္တဲ့ မစၥက္၀င္းတားကုိ အိမ္ေပၚတက္ဖုိ႔ ဖိတ္ပါတယ္။ သူ႕သမီးကုိ အဘြားၾကီး ႏူိးေပးလိမ့္ မယ္" ေလာ္ရာ ခဏ စဥ္းစားေနၿပီးးေတာ့မွ... "ဒီအိမ္မွာ ကေလးတစ္ေယာက္ေကာ ရွိသလား"
မစၥတာခ်ိဳ ၿပန္လာကာ ေလာ္ရာအား ဘာသာၿပန္ေၿပာသည္။ "ကေလးတစ္ေယာက္လည္း ရွိတယ္တဲ့"
"ေယာက်ာ္းကေလးလား" "ဟုတ္ပါတယ္" "အခု သူ ရွိသလား"
မစၥတာခ်ိဳမွာ အဘြားၾကီးဆီ ေၿပးေမးရၿပန္သည္။ အဘြားၾကီးက ေခါင္းခါၿပသည္။ စိတ္ဆုိးမာန္ဆုိးၿဖင့္ စကားလည္း က်ယ္က်ယ္ေၿပာသည္။ မစၥတာခ်ိဳက တုိးတုိးေၿပာရန္ လက္ကာၿပသည္။
ၿပီးေတာ့ ေလာ္ရာ့ဆီ လာၿပီး ၿပန္ေၿပာသည္။

"ကေလး ေလာေလာဆယ္ အိမ္မွာ မရွိဘူး။ အဘြားက ေၿပာေတာ့ ကေလးက သိပ္ၿပီး ဆုိးတယ္တဲ့။ အၿမဲတမ္း အိမ္က ထြက္ေၿပးတတ္တယ္တဲ့။ ထမင္းမစားရေတာ့မွ အိမ္ၿပန္လာတတ္တယ္တဲ့။ ဒီကေလးေၾကာင့္ သူနဲ႔ သူ႔သမီး တုိ႔မွာ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိေအာင္ ၿဖစ္ေနၾကရသည္။ သူ႔အေၿပာအ ရဆုိရင္ ကေလးက ပ်က္စီးခ်င္တုိင္း ပ်က္စီးၿပီး အရုိင္းကေလး ၿဖစ္ေနတယ္။ အသက္က ၁၁ ႏွစ္ ရွိၿပီတဲ့ မစၥက္၀င္းတား"
"ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ အဘြားၾကီးနဲ႔ သူ႔သမီးကုိ ကၽြန္မ ေတြ႕ခ်င္ပါတယ္။ သူခမ်ာ သိပ္ပင္ပန္းေနရွာတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ သူ႕ကုိ ႏႈိးရတာ အားနာစရာေတာင္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မက သူနဲ႕ေတြ႕ခ်င္လြန္းလုိ႔ အေဝးၾကီးက လာခဲ့ရတာပါ။ ကိစၥၿပီးရင္ေတာ့ အၿမန္ဆုံး ၿပန္ခ်င္ပါတယ္ မစၥတာခ်ိဳ" "ဟုတ္ကဲ့...၊ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာေပါက္ ပါတယ္ မစၥက္ဝင္းတား"

သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ အခန္းက်ဥ္းကေလးထဲသုိ႔ ဝင္လာခဲ့ၾကသည္။ အခန္းက က်ဥ္းေသာ္လည္း သန္႔ရွင္း သည္။ အခန္းထဲတြင္ စားပဲြနိမ့္ကေလး တစ္လုံး။ စားအုပ္ သုံးေလးအုပ္ႏွင့္ ၾကမ္းခင္းထုိင္ဖုံမ်ားရွိ သည္။ အခန္းနံရံတြင္ ရႈခင္းပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္ ကပ္ထားသည္။ တၿခား ဘာပစၥည္းမွ မရွိ။ အဘြားၾကီး က ထုိင္ဖုံတစ္ခုံကုိ လက္ႏွင့္ ပုတ္ၿပသည္။ သူက မစၥက္ဝင္းတားကုိ ထုိုင္ပါလုိ႔ ဖိတ္တာ ဟု မစၥတာခ်ိဳက ေၿပာၿပသည္။

ႏွစ္ေယာက္သား ထုိင္ၾကသည္။ အဘြားၾကီး အခန္းထဲ ၿပန္ဝင္သြားသည္။ သူတုိ႔ ထိုင္ေစာင့္ေနၾက သည္။ မစၥတာခ်ိဳက ဘာစကား မွ မေၿပာေတာ့။ ေလာ္ရာက စဥ္းစားေနသည္။ သူမသည္ ဘာေၾကာင့္ ေရာက္လာေၾကာင္း ကုိ မစၥတာခ်ိဳအား အေသးစိတ္ ေၿပာၿပသင့္ မသင့္ ခ်ိန္ဆေန သည္။ ေနာက္ဆုံး ေတာ့... အုိ... မလုိအပ္ပါဘူးေလ ဟု ဆုံျဖတ္လုိက္သည္။ သူမသည္ သည္ပုဂိၢလ္ႏွင့္ သိကၽြမ္းခဲ့သည္ မွာ နာရီပုိင္းမွ်သာ ရွိေသးသည္။ ေနာက္ နာရီပုိင္း အတြင္းတြင္ပင္ သူႏွင့္ ၿပန္လည္ ခဲြခြာရေတာ့မည္။ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ဘယ္ေတာ့မွ ၿပန္ဆုံစရာ အေၾကာင္းမရွိေတာ့။
သူမက သူ႔မ်က္ႏွာကုိ  ၿပံဳး၍ၾကည့္သည္။ ေက်းဇူးတင္ အၿပံဳး။ သူက အိမ္ရွင္ကိုယ္စား ေတာင္းပန္ စကား ဆိုသည္။

"ၾကည့္ရတာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ဆင္းရဲပံုရတယ္ မစၥက္ဝင္းတား။ မစၥကင္က ဘာအလုပ္ လုပ္သလဲ မသိဘူး။ ေယာက်္ားေတာ့ ရွိပံုရတယ္။ ရွိရင္လည္း သူ႔ေယာက်္ားက အလြန္ဆံုး စာေရးအဆင့္ ေလာက္ပဲ ရွိမွာပဲ။ မစၥကင္က အရက္္ဆိုင္ တစ္ခုခုမွာမ်ား လုပ္သလား မသိဘူး။ အရက္ဆိုင္မွာလုပ္တဲ့ မိန္းကေလးေတြ မ်ားေသာအားျဖင့္ ညပုိင္းမွ လုပ္ၾကရတယ္။ ေယာက်္ားေတြက ညပိုင္း အိမ္မွာရွိွ ၾကတာကိုး။ အေျခအေန ၾကည့္ရတာေတာ့ မစၥကင္ဟာ ေယာက်ာ္းရတဲ့ ပိုက္ဆံနဲ႔ မစားေလာက္လို႔ ညပိုင္း အလုပ္လုပ္ေနရတဲ့ပံုပဲ"
ေလာ္ရာ က ျပန္မေျပာ။ ျပန္ေျပာရန္ အခ်ိန္လည္း မရေတာ့။
အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္..... အိမ္ခန္းတြင္းတံခါး ျဖည္းျဖည္းပြင့္လာၿပီး တံခါးဝတြင္ ဆြန္ယာ ေပၚလာ ေသာေၾကာင့္ ပင္ ျဖစ္သည္။

ေလာ္ရာက ဆြန္ယာ့ကို ခ်က္ခ်င္း မွတ္မိလိုက္သည္။ အရြယ္က သိပ္ၿပီး မငယ္ေတာ့ေသာ္လည္း ကိုယ္လံုး ကိုယ္ထည္ ကေတာ့ ဖြံ႔ထြားစြင့္ကားေနဆဲ။
သူက ကိုရီးယားဝတ္စံု ကို ဝတ္ထားသည္။ အနက္ေရာင္ ဂါဝန္ရွည္ႏွင့္ ရင္သားကို တင္းတင္းစည္း ထားေသာ အျဖဴေရာင္ ေဘာ္ဒီအက်ၤီ......။
နက္ေမွာင္ေသာ ဆံပင္ကိုေတာ့ ေခါင္းေနာက္တြင္ ရစ္ပတ္ ထံုးဖြဲ႔ထားသည္။ မ်က္နွာက ျဖဴေရာ္ေရာ္။ မ်က္လံုးက နက္နက္။ မ်က္ေတာင္ေတြက ေကာ့ပ်ံေနသည္။
အားလံုးၿခံဳၾကည့္လိုက္ လွ်င္ သူမ၏ မ်က္ႏွာတြင္ သိမ္ေမြ႔ႏူးညံ့ေသာ အရိပ္လကၡဏာေတြ ထင္ရွားစြာ ေပၚလြင္ေနသည္။ ကိုယ္ခႏၶာ ဝဝဖိုင့္ဖိုင့္ကေလးျဖစ္ေပမဲ့ မိန္းမပီသေသာ ရုပ္သြင္ရွိသည္။ အရိုးအဆစ္ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေျပျပစ္သည္။ ရုပ္ရည္ ေခ်ာေမာလွပသည္။

ေလာ္ရာက ၾကည့္ေနရင္းမွပင္ မနာလုိခ်င္သလို ျဖစ္လာမိသည္။
အေမရိကားမွ ထြက္ခြာလာစဥ္က သူမ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခုခ်လာသည္။
ဆြန္ယာ့ကို ပထမဆံုးျမင္ရ၍ ျဖစ္ေပၚလာေသာ သူမ၏ ခံစားခ်က္အေပၚ အေျခခံကာ အနာဂတ္ စီမံ ကိန္းကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္မည္ဟူေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ျဖစ္သည္။
ထိုစဥ္ က သူမက ခရစၥအား ေျပာခဲ့သည္။

''ေမာင့္ကို ကၽြန္မ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပဲ ေျပာမယ္။ ကၽြန္မက အဲဒီမိန္းမနဲ႔ ဘာမွ မပတ္သက္ဘူး။ သူနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ကၽြန္မမွာ ဘာတာဝန္မွလည္း မရွိဘူး။ ဒါေပမဲ့... ကေလး အတြက္ေတာ့ ကၽြန္မမွာ တာဝန္ရွိတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုရင္ ကေလးဟာ ေမာင့္ရင္ေသြး ျဖစ္ေနတယ္။ ဟုတ္တယ္.... ေမာင့္ ရင္ေသြးမို႔ ကၽြန္မမွာလည္း တာဝန္ ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဟိုေရာက္ရင္ ကေလးကို ေက်ာင္းထားဖို႔ ကိစၥ ကၽြန္မ အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္ေပးခဲ့မယ္။ သူ႔ကို ဒီကိုေတာ့ ေခၚမလာႏ္ိုင္ဘူး။ သူ႔ႏိုင္ငံမွာပဲ ေနပါေစ''
ခရစၥက သူမမ်က္ႏွာကို စိုက္ၾကည့္ေနရာမွ...
''ဟုတ္ပါတယ္။ ကိုရီးယားႏိုင္ငံဟာ သူ႔ႏိုင္ငံပါ။ ဒါ အမွန္ပါပဲ''
ဆြန္ယာသည တံခါးဝတြင္ ရပ္ေနရာမွ အခန္းထဲ သို႔ ျဖည္းျဖည္းကေလး ေလွ်ာက္ ဝင္လာသည္။ ေျခ ေထာက္တြင္ ရာဘာညွပ္ဖိနပ္ စီးထားသည္။ ေျခေခ်ာင္းကေလးေတြက မသိမသာ ေထာင္ေန ၾက သည္။ သူမက မစၥတာခ်ိဳေရွ႕တြင္ ဝင္ထိုင္ကာ စကားေတြ တရေဟာ ေျပာေတာ့သည္။ သူမ အသံက ညင္သာသည္။ ကေလးငယ္ တစ္ေယာက္၏ အသံမ်ိဳး။ သို႔ေသာ္ ၾကည္လင္စူးရွသည္။

မစၥတာခ်ိဳက ပါးစပ္ေဟာင္းေလာင္းျဖင့္ အံ့အားသင့္စြာ နားေထာင္ေနသည္။
''သူ.... ဘာေျပာတာလဲ.... ဟင္''
ေလာ္ရာက မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့၍ ေမးလိုက္သည္။
''သူ အရင္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ျမင္ဖူးသတဲ့''
သူက ဒါပဲ ေျပာသည္။ ထပ္၍ ရွင္းမျပ။
ေလာ္ရာက စိတ္ရွည္စြာ ေစာင့္ေနသည္။ မစၥတာခ်ိဳက ဘာမွဆက္မေျပာ၍ သူမက ထပ္ေမးသည္။
''သူ႔အေၾကာင္း ကၽြန္မ ဒီထက္ပိုၿပီး သိခြင့္ရွိိိိိိပါသလား.... မစၥတာခ်ိဳ''
''ျဖည္းျဖည္းေပါ့ မစၥက္ဝင္းတား''
မစၥတာခ်ိဳက ခပ္တည္တည္ျဖင့္ ေျပာသည္။

''သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ အခုမွ မွတ္မိၿပီ''
ထို႔ေနာက္ မစၥတာခ်ိဳႏွင့္ ဆြန္ယာတို႔ ဆက္လက္၍ စကားေျပာၾကသည္။ ဆြန္ယာ ေျပာေနစဥ္ မစၥတာခ်ိဳက မၾကာခဏ ျဖတ္၍ေမးသည္။
ဆြန္ယာက အသံေအးေအးျဖင့္ စိတ္ပါလက္ပါ မနားတမ္း ေျပာေနသည္။
အဘြားၾကီး ဝင္လာၿပီး အိမ္တြင္းထရံကို ေက်ာမွီ၍ ထိုင္သည္။
အိမ္ေရွ႕တံခါးဝတြင္ ကေလးေတြ ဝိုင္းအံုလာၾကသည္။ အိမ္ထဲတြင္ ဘာေတြ ျဖစ္ေနေၾကာင္း သိခ်င္၍ အခ်င္းခ်င္း တိုးေဝွ႔ၿပီး မ်က္လံုးအဝိုင္းကေလးမ်ားျဖင့္ လွမ္းၾကည့္ေနၾကသည္။
မစၥတာခ်ိဳက အိမ္ေရွ႕သို႔ လွည့္ၾကည့္ၿပီး ကေလးေတြကို ေမာင္းထုတ္လိုက္သည္။ ကေလးေတြ လူ အုပ္ကြဲၿပီး လမ္းေပၚသုိ႔ ေျပးထြက္သြားၾကသည္။ အတန္ၾကာ၍ ဧည့္သည္ေတြ စကားဆက္ေျပာၾက ခ်ိန္က်ေတာ့ သူတို႔တစ္ေတြ မသိမသာႏွင့္ တံခါးဝတြင္ ျပန္စုၾကျပန္သည္။

ေလာ္ရာက ေစာင့္ေနသည္။ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာသြားၿပီိိိိိဟု ထင္မိသည္။ တကယ္ေတာ့ နာရီဝက္မွ် သာ ၾကာသည္။ မစၥတာခ်ိဳက ေတာင္းပန္သည္။
''နည္းနည္း ၾကာသြားတာ ခြင့္လႊတ္ပါ.... မစၥက္ဝင္းတား။ မစၥကင္က အိမ္ခန္းကိစၥန႔ဲ ပတ္သက္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ စိတ္ညစ္ေနရရွာတယ္။ အိမ္ရွင္က အိမ္ေျပာင္းဖို႔ လာေျပာေနတယ္။ ဒီၾကားထဲ သားက ေလးကလည္း ထိန္း မရေအာင္ ဆိုးသြမ္းေနတယ္။ ကေလးက အိမ္နီးခ်င္းေတြဆီက တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခု ခဏ ခဏ ခိုးယူေန တယ္။ သူ႔မွာ ေယာက်္ား လည္း မရွိဘူး။ ဒါေၾကာင့္မုိ္႔ တစ္အိမ္လံုး စားဝတ္ ေနေရးအတြက္ သူ တစ္ေယာက္ တည္း ဒိုင္ခံ ရွာေဖြေန ရရွာတယ္''
''သူက ဘယ္မွာ လုပ္သလဲ'' ေလာ္ရာက ျဖတ္ေမးသည္။

မစၥတာခ်ိဳက မသိမသာ မ်က္ႏွာပ်က္သြားသည္။ သူက ပိုးလက္ကိုင္ပဝါကို ထုတ္ၿပီး နဖူးကို ေခၽြးသုတ္ သည္။ ထို႔ေနာက္ လက္ဖဝါးေတြကို သုတ္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ.....
''ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ေတာ့မွ ေျပာျပပါ့မယ္။ သူက သူ႔ရဲ႕ အႀကီးအက်ယ္ဆံုး ျပႆနာကို ကၽြန္ေတာ့္ ကို ေျပာျပတယ္။ တျခား မဟုတ္ပါဘူး။ သားကေလး ျပႆနာပါပဲ။ ကေလးက တျခား ကေလးေတြလို မဟုတ္ဘူး။ အေမရိကန္ တစ္ေယာက္နဲ႔ ရတဲ့ ကေလးပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၂ ႏွစ္ေလာက္က သူနဲ႔ အဲဒီလူနဲ႔ ဆံုခဲ့ၾကတယ္။ စစ္ၿပီးစ ကာလက ဆိုပါေတာ့။ ဒီလိုနဲ႔ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ အတူတူူေနခဲ့ၾကတယ္။ အေမရိကန္က သူ႔ကို လက္ထပ္ ယူလိမ့္မယ္လို႔ ကတိေပးတယ္။ ကေလးတစ္ လသား အရြယ္မွာ အဲဒီလိူဟာ အေမရိကားကို ျပန္သြားတယ္။ အဲဒီကတည္းက ဘာသတင္းမွ မၾကားရေတာ့ ဘူး။ ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ သူ႔မွာ သားကေလးကိုပဲ တာဝန္ယူ ေစာင့္ေရွာက္ေနရ တာေပါ့။ တကယ္ဆိုရင္ ဒီကိိစ ၥဟာ သူ႔တာဝန္ လံုးဝ မဟုတ္ပါဘူး မစၥက္ဝင္းတား''
သည္စကား ၾကားရေတာ့ ေလာ္ရာ၏ ရင္ေတြ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ခုန္လာသည္။ သို႔ေသာ္... သူမအေနျဖင့္ လင္ေတာ္ေမာင္အား သိကၡာခ်၍ မျဖစ္။ သူမသည္ ခရစၥ၏ ဇနီးအျဖစ္ လာေရာက္ျခင္း မဟုတ္ဘဲ မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္ အျဖစ္သာ လာေရာက္ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္းကို သူတို႔အား ေျပာျပရသည္။

''သူ႔တာဝန္ မဟုတ္ရင္ ဘယ္သူ႔ တာဝန္ ျဖစ္ရမွာလဲ'' ေလာ္ရာက တည္ၿငိမ္စြာ ေျပာသည္။ ''သူက ကေလးရဲ႕ မိခင္အရင္းပဲ၊ သူပဲ တာဝန္ယူရမွာေပါ့'' ''ကၽြန္ေတာ္တုိ္႔ ႏိုင္ငံမွာက သားသမီးကိစၥကို အေဖလုပ္သူကပဲ လံုးဝ တာဝန္ယူရ ပါတယ္.... မစၥက္ ဝင္းတား။ အေဖမရွိတဲ့ အိမ္ဟာ မိသားစု မရွိတဲ့အိမ္ပဲ။ ကေလးကိုလည္း ဘယ္သူ မွ အသိအမွတ္ မျပဳ ဘူး။ သူ ေက်ာင္းေနလို႔ မရဘူး။ အလုပ္ လုပ္လို႔လည္း မရဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆိုေတာ့ အေဖ လုပ္သူ က ကေလးကို တရားဝင္ ေမြးစာရင္း မသြင္းခဲ့လို႔ပဲ။ အဲဒါဆိုရင္ ကေလးကိုလည္း ေမြးဖြားခဲ့တယ္လို႔ကို အသိအမွတ္ မျပဳ ဘူး။ သူ႔မွာ မိသားစု မရွိဘူး။ သူ႔ကို အကာအကြယ္ေပးမယ့္လူ တစ္ေယာက္မွ မရွိ ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မို႔ သူလည္း ရွိကို မရွိဘူး။ အဲဒီလိုပဲ သေဘာထားၾကတယ္။ ဒါဟာ ဒီႏိုင္ငံရဲ႕ ရိုးရာ ထံုးစံပဲ''
ေလာ္ရာ က ရုတ္တရက္ ေဒါသထြက္ခ်င္သလိုပင္ ျဖစ္လာမိသည္။

''ဘယ့္ႏွယ္.... ရယ္စရာႀကီးပါလား။ ဒီကေလးဟာ တကယ္လည္း ေမြးဖြားခဲ့တယ္။ တကယ္လည္း အသက္ ထင္ရွား ရွိေနတယ္။ ဒါနဲ႔မ်ား သူ မရွိပါဘူး ဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ခက္တဲ့ ဓေလ့ ထံုးစံပါလား''
''ဟုတ္ပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္လည္း ခက္ပါတယ္။ ဒီထံုးစံအရ အေဖမရွိတဲ့ ကေလးဟာ လံုးဝ တရား မဝင္ပါဘူး။ လူ႔ေလာကမွာ လံုးဝ မရွိပါဘူး" ေလာ္ရာ ဘာမွျပန္မေျပာေတာ့။ သူမသည္ ထူးဆန္းေသာ ကမာၻသစ္တစ္ခု သုိ႔ေရာက္ေနပါေရာ လား။ သူမ မၾကားဖူး မႀကဳံဖူးေသာ ကမာၻသစ္တစ္ခုသုိ႔ ေရာက္ေနပါေရာလား။ သူမ တစ္ခါမွ မျမင္မေတြ႕ဖူး ေသာ လူေတြၾကားထဲ ေရာက္ေနပါေရာလား။
သူမ က ေတာင္းပန္သည့္မ်က္ႏွာျဖင့္ ဆြန္ယာဘက္သို႔ လွည့္ၾကည့္လုိက္သည္။
 သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္အၾကားတြင္ မိန္းမသားခ်င္းအျပန္အလွန္ စာနာစိတ္၊ နားလည္စိတ္မ်ား ျဖစ္ေပၚ သြားၾက သည္။

ထို႔ေၾကာင့္… ဆြန္ယာက ေလာ္ရာ၏အၾကည့္ကို တံု႔ျပန္ေသာအားျဖင့္ ထိုင္ရာမွထကာ အခန္းအလယ္ ရွိ စားပြဲအနိမ့္ကေလး ၏အံဆြဲကိုဖြင့္သည္။ အံဆြဲထဲမွ ပိုးထည္စျဖင့္ ပတ္ထားေသာ စာအိတ္တစ္အိတ္ ကို ဆြဲထုတ္လုိက္သည္။ စာအိတ္ထဲမွ ဓာတ္ပံုႏွစ္ပံု ထုတ္ယူကာ မစၥတာခ်ဳိ ထံသုိ႔ ကမ္းေပးသည္။ ပါးစပ္ကလည္း တစ္စံုတစ္ရာ ကို တိုးတိုးကေလး ေျပာသည္။
မစၥတာခ်ဳိက ဓာတ္ပံုမ်ားကို ေခတၱၾကည့္ၿပီးေနာက္ ေလာ္ရာဆီ လက္ဆင့္ကမ္းလုိက္သည္။
"ကေလးအေဖ ဓာတ္ပံုေပါ့" အမွန္အတုိင္းေျပာရလွ်င္ ေလာ္ရာသည္ ယင္းဓာတ္ပံုေတြကို လံုးဝမၾကည့္ခ်င္။ သုိ႔ေပမဲ့… သူမက ဓာတ္ပံုမ်ားကို လွမ္းမိလ်က္သားျဖစ္သြားသည္။

ဟုတ္ပါသည္။ ခရစၥ၏ပံု အစစ္ပါပဲ။ စစ္သားကေလး ခရစၥက ဆြန္ယာ၏ပခံုးကို ဖက္ထားေသာပံု။ ဆြန္ ယာ့႐ုပ္ က အလြန္ငယ္ေသးသည္။ သူကေလးသည္ ခရစၥ၏မ်က္ႏွာကို ရႊန္းရႊန္းစားစားၾကည့္ရင္း အၿပဳံးေတြ ေဝေန သည္။ ေနာက္တစ္ပံုတြင္ ခရစၥက သူ႔သားကေလး ရင္ခြင္ပုိက္ ေပြ႕ခ်ီထားသည္။ ဆြန္ယာက သူမ၏ဦးေခါင္း ကို ခရစၥ၏ပခံုးေပၚတြင္ ရြရြကေလး မွီတင္ထားသည္။ ငါ့ဝမ္းကေမြးတဲ့ ငါ့ရင္ေသြးကေလးကို သူ အခုလို ေပြ႕ခ်ီထားတာ ကို ဘယ္ေတာ့မွ ျမင္ခြင့္ရေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူးေလ။
ယင္းသုိ႔ ေတြးရင္း ေလာ္ရာ၏ရင္တြင္ စူးရွေသာ ေဝဒနာတစ္ရပ္ကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ခံစားလုိက္ရ သည္။ သူမသည္ ရင္၌ျဖစ္ေသာ ေဝဒနာကိုဟန္မပ်က္ ထိန္းခ်ဳပ္ထားရင္းမွ ဓာတ္ပံုမ်ားကို ဆြန္ယာ့ လက္ထဲ သုိ႔ ျပန္ထည့္ေပးလုိက္သည္။ ယခု အခ်ိန္မွစ၍ ဆြန္ယာ့ႏွင့္ တုိက္႐ုိက္စကားေျပာခ်ိန္ တန္ၿပီဟုလည္း ေတြး လုိက္မိသည္။

"အဂၤလိပ္စကား ေျပာတတ္ေသးသလား" ေလာ္ရာက ေမးလုိက္သည္။ ေလာ္ရာက ေမးလုိက္သည္။
ဆြန္ယာက ေခါင္းခါျပရင္း… "သိပ္ မတတ္ေတာ့ဘူး။ နည္းနည္းေလာက္ပဲ ေျပာလုိ႔ရပါတယ္"
"ေျပာသာ ေျပာစမ္းပါ။ ဘာမွရွက္ေနစရာ မလိုပါဘူး။ သူ႔ကို မင္းရဲ႕မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္လို သေဘာ ထားပါ။ သူကလည္း မင္းနဲ႔ေတြ႕ခ်င္လြန္းလို႔ တကူးတကန္႔ လုိက္ရွာလာခဲ့ရတာ" ဟု မစၥတာခ်ဳိက အားေပး စကား ေျပာသည္။

ဆြန္ယာက သူမ၏လက္ဖဝါး ႏုႏုကေလးကို ရင္ဘတ္ေပၚ ဖိကပ္လုိက္ၿပီး…
"ေၾသာ္… မမက ကၽြန္မကို ေတြ႕ခ်င္လုိ႔… ဟုတ္လား"
"ဟုတ္ပါတယ္ကြယ္။ ညီမကို ေတြ႕ခ်င္လြန္းလို႔ မမ အေဝးႀကီးကေတာင္ လာခဲ့ရပါတယ္"
ေလာ္ရာ ဘာဆက္ေျပာရမွန္း မသိေတာ့။ အျဖစ္မွန္မွတစ္ပါး သူမ ဘာစကားေျပာစရာ ရွိပါဦးမည္ နည္း။
သူမသည္ ဟိုမ်က္ႏွာတစ္လွည့္ သည္မ်က္ႏွာတစ္လွည့္ ၾကည့္ေနမိသည္။ အားလံုးပင္ ပံုစံတူ အေရွ႕ တုိင္း မ်က္ႏွာ မ်ားခ်ည္းျဖစ္ၾကသည္။ မ်က္ႏွာတုိင္းပင္ ၾကည္လင္ၾကသည္။ ႐ိုးသားၾကသည္။ စိတ္ရွည္ ၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္…တစ္စံုတစ္ရာ ကို သိလိုပံုေပၚလြင္ေနေသာ သံသယ မ်က္လံုးမ်ား…။

ဆြန္ယာက ေရေႏြးအိုးကိုလက္ျဖင့္ အသာစမ္းၾကည့္သည္။ ေရေႏြးက ပူေနတုန္းရွိေသးသည္။ စားပြဲ နိမ့္ကေလးေပၚ မွ ေရေႏြးပန္းကန္မ်ားထဲသုိ႔ ငွဲ႔ထည့္သည္။
မစၥတာခ်ဳိက ေရေႏြးပန္းကန္ကိုယူၿပီး တစ္က်ဳိက္ခ်င္း မႈတ္ေသာက္ေနသည္။ ဆြန္ယာ က ေနရာ တြင္ ေနသားတက်ျပန္ထုိင္သည္။ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေပါင္ေပၚတြင္ တစ္ဖက္စီ တင္ထားသည္။
အားလံုးပင္ ေလာ္ရာ့ကိုသာ စိုက္ၾကည့္ေနၾကသည္။ သူတုိ႔အားလံုး ေလာ္ရာ ေျပာမည့္စကားကိုသာ နားစြင့္ေနၾက သည္။
ေလာ္ရာ့အေနျဖင့္ အျဖစ္မွန္ကို ဖြင့္ေျပာရမည့္အခ်ိန္ေရာက္ၿပီ။ သူမသည္ လက္ကုိင္အိတ္ကို ဖြင့္ကာ သားေရဖံုး စာအုပ္ပါးကေလး ကို ထုတ္ယူလုိက္သည္။ ၿပီးေတာ့ စာအုပ္ကေလးကို ဖြင့္လုိက္သည္။ ခရစၥ၏ ယခုလက္ရွိ အသက္အရြယ္ႏွင့္ ႐ုိက္ထားေသာ ဓာတ္ပံု။

သူမက စုိက္ၾကည့္ေနေသာ မ်က္လံုးေတြကို ေမာ္ၾကည့္လုိက္သည္။ တကယ့္ကို ျဖဴစင္႐ိုးသားေသာ မ်က္လံုး မ်ား…။ သူမက ဘာစကားမွမေျပာေတာ့ဘဲ ဓာတ္ပံုကို ဆြန္ယာ့ဆီသုိ႔ ကမ္းေပးလုိက္သည္။

ဆက္ရန္
.

>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ေမာင္ေပၚထြန္း ဘာသာျပန္ ေရေျမျခားေသာ္လည္း, အပိုင္း (၇)

ယခုေတာ့ သူမ မာနခ်ပါၿပီ။ သူမတြင္ သားသမီးမရွိ။ အကယ္၍ သားသမီးရွိခဲ့လွ်င္ သူမအတြက္ေရာ လင္ေတာ္ေမာင္ အတြက္ေရာ ပိုေကာင္းလိမ့္မည္ဟု ေတြးမိသည္။ သူတုိ႔ဇနီးေမာင္ႏွံ တြင္ အနည္းဆံုး ကေလးတစ္ေယာက္သာရွိခဲ့လွ်င္ သူမ၏အခ်စ္ကို ခရစၥအား မွ်ေဝ ေပးႏုိင္ လိမ့္မည္။ ခရစၥအေနျဖင့္ ယခုအခ်ိန္တြင္ တစ္ေယာက္တည္း အိမ္တြင္ ေအာင္းကာ အထီးက်န္ ျဖစ္ေနစရာမရွိ။ ကေလးႏွင့္ ကစားရင္း ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႕ေနမည္မွာ မလြဲ။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္..........

တကယ္လုိ႔မ်ား ငါ့မွာ ကေလးေမြးလာခဲ့ရင္ ဘယ္လိုမ်ား ေနလိမ့္မလဲ။ ကေလးေမြးလာရင္ ငါ့အလုပ္ကုိ စြန္႔လႊတ္ရေတာ့မယ္။ ဟင့္အင္း… အလုပ္ကိုေတာ့ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ မစြန္႔လႊတ္ႏုိင္ဘူး။ ဒါဆိုရင္ ငါ့အေန နဲ႔ ကေလးအေၾကာင္း စိတ္ကူးထဲ လံုးဝထည့္စရာမလိုေတာ့ပါဘူး။
သူမ၏စိတ္ကူးသည္ ခရစၥဆီသို႔ ေရာက္သြားျပန္သည္။
ခရစၥသည္ လြန္ခဲ့ေသာ သံုးေလးရက္အတြင္းတြင္ သူ႔ကုိယ္သူ မူမပ်က္ေအာင္ အထူးႀကဳိးစားၿပီး ဟန္ ေဆာင္ေနခဲ့သည္။ သည္အခ်က္ကိုေတာ့ သူမ သိသာလွသည္။
ခရစၥက သူမ၏ခါတိုင္းႏွင့္မတူ တစ္မူထူးျခားေသာ အမူအရာကို အကဲခတ္မိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း သူ စိတ္မခ်မ္းသာျဖစ္ေနရသည္။
သူႏွင့္ ခြဲခြာလာခါနီးတြင္ သူက သူမကိုဖက္ၿပီး ေျပာခဲ့ေသးသည္။

"ေလာ္ရာ… ဒီကမာၻမွာ မင္းတစ္ေယာက္တည္းကိုသာ ငါ ခ်စ္ပါတယ္ကြယ္။ အခုလည္း ခ်စ္လ်က္ပါ။ ေနာက္ကိုလည္း တစ္သက္လံုး ခ်စ္သြားမွာပါ။ ယံုပါ အခ်စ္ရယ္"
သူက ယင္းသုိ႔ေျပာၿပီး သူမကို အားပါးတရ နမ္းလုိက္သည္။
သူ႔အနမ္းသည္ သူမ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ယခုတုိင္ ေႏြးေထြးလ်က္ပင္ ရွိေသးသည္။
သူမ၏ဦးေႏွာက္ထဲ အသိတစ္ခု ႐ုတ္ျခင္း ဝင္လာသည္။
တကယ္ေတာ့… ခရစၥသည္ လံုးဝမေျပာင္းလဲ။ ေျပာင္းလဲတာက သူမသာျဖစ္သည္။
ခရစၥအေၾကာင္းကို သူမ အႂကြင္းမရွိ အလံုးစံုမသိတာကေတာ့ အမွန္။ ခရစၥသည္ သူမႏွင့္ ေပါင္းသင္း လာခဲ့ေသာ ကာလတစ္ေလွ်ာက္လံုး လွ်ဳိ႕ဝွက္ခ်က္ႀကီး တစ္ရပ္ကို သူ႔ရင္ထဲ၌ မ်ဳိသိပ္ထားခဲ့သည္။ ယင္းလွ်ဳိ႕ဝွက္ခ်က္ ကို သူက သူမအား ထုတ္ေဖာ္မေျပာဘဲ ေနခဲ့ေသာ္လည္း လွ်ဳိ႕ဝွက္ခ်က္ကေတာ့ အၿမဲတမ္း ရွိေနခဲ့သည္ပင္။ သို႔ေပမဲ့ သူမသည္ သူ႔အား တစ္ေလွ်ာက္လံုးခ်စ္လာခဲ့သည္။ သုိ႔ျဖစ္လွ်င္ ယခုအခ်ိန္တြင္ေကာ သူမက သူ႔အား ဆက္လက္၍ ခ်စ္ၿမဲတုိင္း မခ်စ္ႏုိင္ေတာ့ဘူးလား။

ဤေမးခြန္းကို သူမကုိယ္သူမ အရဲစြန္႔၍ အတင္းေမးၾကည့္သည္။ အေျဖက ထြက္မလာ။ သူမ အေျဖ ရွာမရ။
သူမသည္ ၂၄ နာရီလံုးလံုး အာကာသထဲတြင္ လြင့္ေမ်ာလ်က္ရွိသည္။ သူမ စီးနင္းလုိက္ပါလာေသာ ဂ်က္ေလယာဥ္ႀကီးသည္ တစ္နည္းအားျဖင့္ သူမႏွင့္ တူညီေနသည္။
ျဖဴေဖြးေနေသာ တိမ္လႊာမ်ားေအာက္မွ ပထဝီေျမျပင္ကို လံုးဝမျမင္ရ။ တစ္ခါတစ္ရံ သမုဒၵရာေရျပင္ က်ယ္ႀကီးကို ဖ်တ္ခနဲ ဖ်တ္ခနဲ ျမင္လုိက္ရသည္။ ေအာက္ဘက္မွ ေရျပာျပာသည္ အထက္မွ ေကာင္း ကင္ျပာျပာႏွင့္ လုိက္ဖက္ ဟပ္မိေနသည္။
ေလယာဥ္ေပၚေရာက္ေနေသာ သူမ၏အေျခအေနမွာ ဘာမွထူးျခားမႈ မရွိ။ ပံုမွန္သံသရာထဲတြင္ လည္ ေနသည္။

ေလယာဥ္ခရီးသည္မ်ားအား အစားအစာမ်ဳိးစံုကို အလွ်ံပယ္ေကၽြးေမြးေသာ္လည္း သူမကေတာ့ စား သည္ဆိုရံုမွ် တို႔ကနန္း ဆိတ္ကနန္းသာ စားသည္။ ေကာက္ေတးလ္ အရက္တစ္ခြက္ ႏွစ္ခြက္ ေသာက္ သည္။ ညစာ စားၿပီးေတာ့ ေကာ္ဖီႏွင့္ အစာပိတ္အရက္ အနည္းငယ္ ေသာက္သည္။
ေကာင္းကင္တစ္ခြင္ တစ္ျပင္တြင္ ေမွာင္ရိပ္သမ္းလာေသာအခါ ႏွစ္ႏွစ္ၿခဳိက္ၿခဳိက္အိပ္ပစ္လုိက္သည္။ နံနက္ အ႐ုဏ္တက္ ေရာင္နီလာေသာအခါ အိပ္ရာမွ ႏိုးလာသည္။
ၿပီးေတာ့… ေရမိုးခ်ဳိးသည္။ ျဖဴေရာ္ေဖ်ာ့ေတာ့ေနေသာ မ်က္ႏွာကို မိတ္ကပ္ျခယ္သည္။ ပြသေရာင္းထ ေနေသာ ဆံပင္ ကို ၿဖီးသင္သည္။
တစ္ခ်ိန္လံုးတြင္ သူမက တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ေနသည္။ တျခားခရီးေဖာ္မ်ားႏွင့္ ကင္းကြာေနသည္။ သူမ၏ လႈပ္ရွားမႈမွန္သမွ် သည္လည္း စက္႐ုပ္တစ္႐ုပ္၏လႈပ္ရွားမႈမ်ဳိးသာ ျဖစ္ေနသည္။
တျခားခရီးေဖာ္ တစ္ဦးဦးက ၿပဳံးျပလွ်င္ သူမကလည္း ၿပဳံးျပသည္။ စကားစျမည္ ေျပာ၍ မိတ္ဆက္လာ လွ်င္ လည္း တစ္ခြန္းစ ႏွစ္ခြန္းစ ျပန္ေျပာသည္။
သူမသည္ ဘယ္ေနရာမွမွ မရွိ။ ဘယ္သူမွ မဟုတ္။ ဘာမွ မဟုတ္။

သူမအဖို႔ အတိတ္လည္း မရွိ။ အနာဂတ္လည္း မရွိေတာ့။ အတိတ္ကာလမွာ စိတ္ကူးယဥ္ ကမာၻထဲ တြင္ ေမ်ာပါသြားခဲ့ၿပီ။ အနာဂတ္ကာလကိုလည္း ဘယ္လိုမွ ခန္႔မွန္း၍မရ။
အိမ္ကို ျပန္မသြားေတာ့ဘဲ ဦးတည့္ရာကို ထြက္ေျပးသြားရ ေကာင္းမလား။ သည္ဘဝသည္မွ်နဲ႔ပဲ ဇာတ္ ျမႇဳပ္လုိက္ရေကာင္းမလား၊ ဟင့္အင္း… ဟင့္အင္း… ဒီလိုလုပ္လို႔လည္း မျဖစ္ေသးဘူး။ မျဖစ္ေသးဘူး။ ငါ သြားရမယ့္ လမ္းက စီမံကခန္းခ်ၿပီးသား။ စီမံကိန္းအတုိင္း အဆံုးေရာက္ေအာင္ ဆက္သြားရမွာက ငါ့တာဝန္…။

ကိုရီးယားႏုိင္ငံ ဆိုးလ္ၿမဳိ႕သုိ႔ သူမ ေရာက္ခဲ့ၿပီ။ သူမ၏ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ ဆံပင္နက္နက္။ မ်က္လံုးနက္ နက္ျဖင့္ အသားအေရာင္ တစ္မ်ဳိးတည္းသာရွိေသာ လူေတြကိုသာ ျမင္ေတြ႕ေနရသည္။ သူမ မၾကားဖူး ေသာ ဘာသာစကားႏွင့္ မၾကားဖူးေသာ အသံဗလံမ်ားကိုသာ ၾကားေနရသည္။
သို႔ေသာ္ သူမမွာ ခရီးလမ္းညႊန္ပါလာသည္။ ခရစၥက အဆင္သင့္စီစဥ္ေပးလုိက္သည္။ တည္းခိုရမည့္ ဟိုတယ္ နာမည္ႏွင့္ လမ္းနာမည္အျပင္ အေကာက္ခြန္ကိစၥ ရွင္းလင္းၿပီးေနာက္ ဟိုတယ္သုိ႔ ဘယ္လို သြားရမည္ဆိုေသာ လမ္းညႊန္ခ်က္မ်ား အျပည့္အစံုပါလာသည္။
လူငယ္ အေကာက္ခြန္အရာရွိ၏ အဂၤလိပ္စကားေျပာသံ ၾကားလုိက္ရေတာ့ သူမ အလြန္ဝမ္းသာ သြားမိ သည္။

"မဒမ္က ဒီမွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ေနမွာလဲ ခင္ဗ်" "အတိအက်ေတာ့ မေျပာတတ္ေသးပါဘူး"
"အနည္းဆံုး ႏွစ္ပတ္ေလာက္ ဆိုပါေတာ့" "ဟုတ္ကဲ့။ အဲဒီထက္ေတာ့ မပိုႏုိင္ပါဘူး" "ႏွစ္ပတ္ထက္ ပိုေနမယ္ဆုိရင္ေတာ့ သက္ဆုိင္ရာက ခြင့္ေတာင္းရလိမ့္မယ္ ခင္ဗ်ာ့" "ႏွစ္ပတ္ထက္ေတာ့ ပိုမယ္ မထင္ပါဘူး"
အေကာက္ခြန္အရာရွိက ၿပဳံးျပသည္။ သူ႔သြားေတြက ညီညာျဖဴေဖြးေနသည္။ "ဒီမွာက ၾကည့္စရာ ရႈစရာ အလွအပေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္ မဒမ္။ ရက္ၾကာၾကာ ေနႏုိင္ေလ ေကာင္း ေလ ပါပဲ" သူမ မၿပဳံးခဲ့သည္မွာ ရက္အတန္ၾကာခဲ့ၿပီ။ သို႔ေသာ္… ယခုေတာ့ သူမ ၿပဳံးလုိက္ပါၿပီ။ အေကာက္ခြန္ အရာရွိကေလး၏အၿပဳံးကလည္း  ရင္းႏွီးလႈိက္လွဲေသာ အၿပဳံးမ်ဳိး။ "ဟုတ္ကဲ့။ အမ်ားႀကီး ေက်းဇူးတင္ ပါတယ္ရွင္" သူမကလည္း တကယ္ပင္ လႈိက္လွဲဝမ္းသာ တံု႔ျပန္လုိက္မိသည္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူမအေနျဖင့္ စိတ္ကို ၿငိမ္ေအာင္ေတာ့ အစြမ္းကုန္ထိန္းထားရမည္။ စိတ္ၿငိမ္ၿငိမ္ျဖင့္ ေဆာင္ရြက္ လွ်င္ ဘယ္အခက္အခဲ မ်ဳိးကို မဆို ေက်ာ္လႊားႏုိင္လိမ့္မည္။
ဟိုတယ္သို႔ သြားရန္ အငွားကားတစ္စီးေခၚလုိက္သည္။ အငွားကားက ဂ်စ္ကားေဟာင္း။ ေဘးပတ္ လည္ႏွင့္ အမိုးမ်ား ကို သံျဖဴျပားကပ္ၿပီး သံႏွင့္ ႐ုိက္ထားသည္။ သို႔ေသာ္ ကားျဖစ္လွ်င္ေတာ္ၿပီ။ စီးလုိ႔ ျဖစ္လွ်င္ လံုေလာက္ၿပီ။
ဒ႐ုိင္ဘာ က လူငယ္၊ ဖာေထးရာအျပည့္ႏွင့္ မြဲေျခာက္ေျခာက္ အေရာင္ဖ်င္ၾကမ္း ဝတ္စံုေဟာင္းကို ဝတ္ ထားသည္။ အဂၤလိပ္စကား မေျပာတတ္။ သုိ႔ေပမဲ့ သြက္သြက္လက္လက္ရွိၿပီး ေဖာ္ေရြရႊင္ပ်သည္။
သူက ဟိုတယ္နာမည္ကိုလည္း ခ်က္ခ်င္း မွတ္မိသည္။ ကားေမာင္းလာခဲ့သည္မွာ သိပ္မၾကာေသး ဟု ေတြးမိသည့္ အခ်ိန္ မွာပင္ တံု႔ခနဲ ကားရပ္သြားသည္။
ဒ႐ုိင္ဘာလူငယ္ က ကားေပၚမွ ဖ်တ္ခနဲ ခုန္ဆင္းၿပီး အထုပ္ႏွစ္ထုပ္ကိုဆြဲခ်ကာ ဟိုတယ္ဘက္သုိ႔ လွမ္း ေအာ္ လုိက္သည္။

ဟိုတယ္ထဲမွ ေပၚတာ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ ေျပးထြက္လာသည္။ သူက ဒ႐ုိင္ဘာလက္မွ ပစၥည္း မ်ားကို လွမ္းယူလုိက္သည္။ ၿပီးေနာက္ ေလာ္ရာက ဒ႐ုိင္ဘာအား ကားခ ရွင္းေပးေနသည္ကို ရပ္ေစာင့္ ေနသည္။ ဒ႐ုိင္ဘာ က သူ႔လက္ညႇုဳိးေကာက္ေကာက္ျဖင့္ အေႂကြေတြကို ကူညီေရတြက္ေပးသည္။
ဒ႐ုိင္ဘာက သူ႔သြားျဖဴျဖဴေတြကို ၿပဳံး၍ျပၿပီး ကားေပၚသုိ႔ လႊားခနဲတစ္ေစာင္း ခုန္တက္ကာ လူေတြျပည့္ က်ပ္ေနေသာ လမ္း အတုိင္း ျပန္လည္ေမာင္းထြက္သြားသည္။ သည့္ေနာက္မွာ… ေလာ္ရာက ဟိုတယ္ထဲသုိ႔ ဝင္လာခဲ့သည္။

ခရစၥက သူမထက္ ေစာ၍ေရာက္ႏွင့္ၿပီ။ ဧည့္ခန္းစားပြဲေပၚတြင္ သံႀကဳိးစာတစ္ေစာင္ အဆင္သင့္ ေရာက္ေန သည္။ ဟိုတယ္စာေရးက သူမနာမည္ကို ႀကဳိသိထားၿပီ။ "အခန္းထဲမွာ ပန္းေတြလည္း အဆင္ သင့္ ေရာက္ေနပါၿပီ… မဒမ္" ဟိုတယ္စာေရးက သတင္းေပးသည္။

ပန္းဆိုသည္ႏွင့္ ခရစၥအား ခ်က္ခ်င္း သတိရလုိက္မိျပန္သည္။
သံႀကဳိးစာကို လက္ထဲတြင္ကုိင္ကာ ဟိုတယ္စာေရး ေနာ္ကမွ သြက္လက္ ရႊင္ျမဴးစြာျဖင့္ လုိက္ခဲ့သည္။
တကယ္ပါပဲ။ အခန္းထဲတြင္ ေရာင္စံုပန္း တစ္စည္း အဆင္သင့္ေရာက္ေနသည္။

သူမက ဟိုတယ္လုလင္အား "လက္ဖက္ရည္ဖိုး" ေပးၿပီးေတာ့ အခန္းတံခါးကို ပိတ္လုိက္သည္။ ၿပီး ေတာ့မွ သံႀကဳိးစာအိတ္ ဖြင့္ေဖာက္လုိက္သည္။

    ငါဟာ မင္းနဲ႔အတူ ရွိေနပါတယ္… ေလာ္ရာ။
    ငါဟာ မင္းနဲ႔အတူ ေန႔ေရာညပါ ရွိေနပါတယ္။
မင္းကိုခ်စ္ေသာ
ခရစၥ

ရင္ထဲတြင္ သိမ့္ခနဲ ခံစားလုိက္ရၿပီး မ်က္ရည္ေတြ သြန္က်လာၾကသည္။ သူမ တသိမ့္သိမ့္ ငိုေနမိၿပီ။ ယခင္က ဘယ္ေတာ့မ မငိုခဲ့ဖူးေသာ မိန္းမ… ယခု ငိုေနမိပါၿပီ။
မ်က္ရည္မ်ားႏွင့္အတူ ရင္ထဲတြင္ တင္းက်ပ္ေနေသာ နာက်င္မႈေတြ ေမ်ာပါသြားသလို ခံစားလိုက္ရ သည္။
ခရစၥဟာ ငါ့ကို တကယ္ခ်စ္တာပါကလား။ သူဟာ တစ္ခ်ိန္လံုး ငါ့ကိုပဲ သတိရေနပါကလား။ ငါဟာ တစ္ႏုိင္ငံတစ္ျပည္ျခားေရာက္ေနေပမဲ့ အားငယ္စရာ မရွိေတာ့ဘူး။ ငါနဲ႔အတူ ခရစၥလည္း ရွိေနၿပီပဲ…။
သူမ ရပ္ေဝးေျမျခားသို႔ေရာက္ရွိေနေသာ္လည္း သူမ၏အိမ္ကို လွမ္းျမင္ေနရသည္။ ခရစၥ စားပြဲတြင္ ထိုင္ေနသည္ ကိုျမင္ရသည္။ ခရစၥတစ္ေယာက္တည္း အေဖာ္မဲ့စြာ ထုိင္ေနသည္။ သူမ မရွိ၍ သူ ေအာက္ေမ့ေနသည္။

ေၾသာ္… ကုိယ့္အိမ္ကုိယ့္ရာ ကုိယ့္ေဂဟာဆိုတာ သီရိေဂဟာပါကလား။ အဖိုးမျဖတ္ႏုိင္ေသာ အိမ္ေဂ ဟာပါကလား။ အို… ထာဝရ ဘုရားသခင္… အဖိုးမျဖတ္ႏုိင္ေအာင္ က်က္သေရအေပါင္းနဲ႔ ျပည့္စံုေသာ အိမ္ေဂဟာ ကို မွီတင္းေနထုိင္သူ လူသားေတြရဲ႕အားနည္းမႈ၊ မုိက္မဲမႈေၾကာင့္ ဘယ္ေတာ့မွ ဖ်က္ဆီးလုိ႔ မရႏုိင္ပါေစနဲ႔ … ဘုရားသခင္။
သူမ စိတ္ရွည္ရမည္။ သည္းခံရမယ္။ ခြင့္လႊတ္ရမည္။ ခြင့္မလႊတ္ျခင္းသည္ ေသာကစိတ္ကို ပြားေစ သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူမ ခြင့္လႊတ္ရမည္။ သူမ အိုးမကြာ အိမ္မကြာေစရန္ ခြင့္လႊတ္ရမည္။ အိုးကြာအိမ္ ကြာ ျဖစ္ျခင္း သည္ အထီးက်န္ဘဝကို ေရာက္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ အထီးက်န္ ဘဝေရာက္လွ်င္ လူတစ္ ေယာက္အဖုိ႔ ဘဝပ်က္ျခင္း ပင္ျဖစ္သည္။

ေတာင္ထိပ္ေပၚတြင္ ေမးတင္၍ ထြက္ျပဴလာေသာ အ႐ုဏ္ဦး အလင္းေရာင္ေၾကာင့္ သူမ အိပ္ရာ မွ ႏိုးလာခဲ့သည္။
မေန႔ညက ၿမဳိ႕တြင္း လမ္းမ်ားကိုသာ ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရသည္။ ယခုမူ အိပ္ရာမွထ၍ ျပတင္းေပါက္တြင္ သြား ရပ္ေသာ အခါ ၿမဳိ႕ေတာ္တစ္ခြင္ တစ္ျပင္လံုးကို ျမင္ကြင္းက်ယ္ ျမင္ေတြ႕ရသည္။
ေတာင္ၾကားခ်ဳိင့္ဝွမ္းႀကီးထဲတြင္ ေခတ္မီအိုးအိမ္တုိက္တာမ်ားႏွင့္ အိမ္အိုအိမ္ေဟာင္းမ်ား ေရာႁပြမ္းႁပြတ္ သိပ္ စုၿပဳံေနၾက သည္။ ေတာင္မ်ားေပၚတြင္ သစ္ႀကီးဝါးႀကီးေတြ မရွိ။ ေတာင္႐ိုးေက်ာကုန္းႀကီးေတြ ၿပဳိင္းၿပဳိင္းေပၚေနေသာ ေက်ာက္ေတာင္ႀကီး မ်ား ျဖစ္သည္။ ေတာင္ေျခတြင္ ခရမ္းေရာင္အရိပ္မ်ား ထိုး ေနၿပီး ေတာင္ထိပ္ မ်ားေပၚတြင္ေတာ့ ေရႊေရာင္ ဝင္းလ်က္ရွိသည္။ ႐ႈေမာ အ့ံမခန္းစရာ အလွတစ္မ်ဳိးပါ ပင္။

ဒါေပမဲ့ စစ္သားကေလး ခရစၥအေနနဲ႔ တက္ေရာက္တုိက္ခုိက္ခဲ့ရေသာ ဒီေက်ာက္ေတာင္ ေက်ာက္ကမ္း ပါးႀကီးေတြ ပဲေပါ့။ သူ႔ခမ်ာ ဘယ္ေလာက္မ်ား ပင္ပန္းရွာလိမ့္မလဲ။ ဘယ္ေလာက္မ်ား စိတ္ပ်က္ရွာလိမ့္ မလဲ။ ငါ ဘာေၾကာင့္ စစ္တုိက္ ေနရပါလိမ့္ ဆိုတာကုိလည္း မသိ။ အိမ္ကို ေအာက္ေမ့စိတ္ကလည္း အၿမဲတမ္းျဖစ္ေပၚေန တဲ့ စစ္သားကေလးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဒီေက်ာက္ေတာင္ႀကီးေတြကို ေနပူမိုးရြာ မေရွာင္တက္ၿပီး ေသမင္းကို လုိက္ရွာေနၾကရတာ ဘယ္ေလာက္မ်ား စိတ္ဆင္းရဲရွာလိမ့္မလဲ…။ သူမ၏ရင္တြင္ စာနာသနားျခင္း လႈိင္းတံပိုး သည္ အရွိန္ျပင္းစြာ ႐ုိက္ခတ္လာသည္။

သူသည္ သည္အေၾကာင္းေတြကို သူမအား ပံုျပင္ပမာ စီကာပတ္ကံုး ေျပာျပခဲ့သည္။ သူမကလည္း ကုိယ္တုိင္ ခံစားရ သလို ညီတူညီမွ် ခံစားခဲ့ရသည္။
သုိ႔ေသာ္ သူက ဆြန္ယာအေၾကာင္းကိုေတာ့ တစ္ခြန္းတစ္ပါဒမွ် မေျပာျပခဲ့။ ကိုရီးယားမွ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ စာတစ္ေစာင္ ေရာက္ လာေတာ့မွပင္ ဆြန္ယာ့အေၾကာင္းကို သူမ သိခဲ့ရေတာ့သည္။
သည္အေၾကာင္း ကို ေတြးမိျပန္ေတာ့လည္း သူမ၏ရင္သည္ ဆုိ႔က်ပ္လာသည္။ အသက္မ႐ွဴႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ လာမိသည္။ ေနာက္တစ္နာရီခန္႔အၾကာတြင္ သူမသည္ ဟိုတယ္ေလွကားက်ယ္ႀကီးအတုိင္း ေအာက္ထပ္သုိ႔ ဆင္း လာခဲ့သည္။ ေဆာင္ကူး ဝရန္တာခန္းကို ျဖတ္ကာ နံနက္စာစားရန္ စားေသာက္ခန္းမႀကီးထဲသုိ႔ဝင္လာ ခဲ့သည္။

တစ္ခန္းလံုး လူေတြႏွင့္ ျပည့္က်ပ္ေနသည္။ အမ်ားစုမွာ အေမရိကန္လူမ်ဳိးေတြ ျဖစ္ေနသည္။ အေနာက္တုိင္း ဝတ္စံု ဝတ္ထားေသာ ကိုရီးယားတုိင္းရင္းသားမ်ားကမူ မဆိုစေလာက္သာ ေတြ႕ရ သည္။
သူမသည္ တံခါးဝတြင္ ထုိင္ခံုလပ္ရွိမရွိ ေဝ့ၾကည့္လုိက္သည္။ ပန္းဥယ်ာဥ္ဘက္သုိ႔ ဖြင့္ထားေသာ တံခါး ေပါက္ အနီးရွိ ႏွစ္ေယာက္စားပြဲတြင္ ထုိင္ခံုေနရာ လပ္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။
စားပြဲတြင္ ထုိင္ေနသူက ကိုရီးယား အမ်ဳိးသား။ အရပ္ရွည္ရွည္ႏွင့္ လူလတ္ပုိင္း အရြယ္။ ျဖဴေရာ္ေရာ္ သူ႔မ်က္ႏွာ က ခံ့ညားတည္ၾကည္ေသာ အသြင္ရွိသည္။ ေလာ္ရာအနီးသို႔ စားပြဲထိုး ေရာက္လာသည္။

"ဝမ္းနည္းပါတယ္… မဒမ္။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ေနရာလပ္ မရွိေသးပါဘူး" စားပြဲထိုး က ေတာင္းပန္စကား ဆိုသည္။  ေလာ္ရာက ထိုင္ခံုဆီသုိ႔ ေမးထိုးျပရင္း… "ကၽြန္မ ဟိုေနရာမွာ ထုိင္လုိ႔ရမလား"
စားပြဲထိုး က ခ်က္ခ်င္း ျပန္မေျဖဘဲ တံု႔ဆုိင္းဆုိင္းျဖစ္ေနသည္။ ၿပီးေတာ့မွ… စားပြဲမွ ထုိင္ေနေသာ အမ်ဳိးသားထံ သုိ႔ ေလွ်ာက္သြားၿပီး စကားေျပာ သည္။ ထိုသူက အ့ံၾသသြားဟန္ျဖင့္ မ်က္ႏွာေမာ္ၾကည့္ သည္။ ေလာ္ရာ့ ကို ျမင္ေတာ့ ထုိင္ရာ မွ ထရပ္လုိက္သည္။
"ထုိင္ႏုိင္ပါ တယ္ ခင္ဗ်ား" သူက ေလာ္ရာ့အား တေလးတစား ဖိတ္ေခၚသည္။

"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္" ဟု ေလာ္ရာက ေျပာၿပီး ကုလားထုိင္တြင္ ဝင္ထုိင္လုိက္သည္။
ထိုေန႔ နံနက္စာ မွာလုိက္သည္။ ျပတင္းေပါက္ဘက္သုိ႔ မ်က္ႏွာလွည့္လုိက္ေတာ့ ပန္းဥယ်ာဥ္ကို လွမ္း ျမင္ရ သည္။ ဥယ်ာဥ္က ေက်ာက္တံုးဥယ်ာဥ္။ ေက်ာက္တံုးေတြ ၾကားထဲတြင္ သဲျဖဴေျမလႊာေတြ ရွိ သည္။ ေျမလႊာ မ်ားေပၚတြင္ ေရာင္မ်ဳိးစံုပန္းေတြ ဖူးပြင့္ေနၾကသည္။ ပန္းႏြယ္မ်ားက ေက်ာက္တံုးေတြ ေပၚ တြားတက္ေနၾက သည္။ ပင္စည္ေကာက္ေနေသာ သစ္ပင္ႀကီး တစ္ပင္က ေရကန္ဘက္သုိ႔ ကုိင္း ညႊတ္ေနသည္။
သူမ သည္ နံနက္ခင္း၏လွပေသာ ျမင္ကြင္းကို ၾကည့္ေနေသာ္လည္း စိတ္ထဲကေတာ့ သူမႏွင့္ တစ္စား ပြဲတည္း ထုိင္ေန သည့္ အရပ္ရွည္ရွည္ႏွင့္ လူကို သတိရေနသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူမက စကားေတာ့မေျပာ။
ခဏအၾကာ တြင္ ထိုသူကပင္ စတင္ႏႈတ္ဆက္သည္။ သူ႔အဂၤလိပ္စကားက ေကာင္းလြန္းလွသည္။

"ကၽြန္ေတာ္ မိတ္ဆက္ပါရေစလား ခင္ဗ်ား" သူက မွတ္စုသားေရအိတ္ကေလးကို ထုတ္ကာ ကတ္ျပားကေလး တစ္ခု ဆြဲထုတ္လုိက္ၿပီး ေလာ္ရာေရွ႕ မွ စားပြဲေပၚတြင္ တင္လုိက္သည္။ သူမက ကတ္ေပၚမွနာမည္ကို အသံထြက္ ၍ ဖတ္လုိက္သည္။
"မစၥတာခ်ဳိယုရင္" "ဟုတ္ပါတယ္ ခင္ဗ်ား" သူက ၿပဳံးၿပီး ေျပာသည္။
"ကုန္သည္ တစ္ေယာက္ပါ။ ေဆးဝါး ထုတ္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းပါ။ ကၽြန္ေတာ္ပုိင္ ကုမၸဏီရွိပါတယ္"
ေလာ္ရာက သူ႔မ်က္ႏွာ ကို ေစ့ေစ့ၾကည့္လုိက္သည္။ အၾကင္နာတရားရွိေသာ မ်က္ႏွာရိပ္ ေပၚလြင္ေန သည္။

"မဂၤလာ နံနက္ခင္းပါ… မစၥတာခ်ဳိ"
မစၥတာခ်ဳိက ဦးညႊတ္လုိက္ၿပီ…
"တစ္ေယာက္တည္း ခရီးထြက္လာတာပါလား… မဒမ္"
"ဟုတ္ပါတယ္။ ကုိယ္ေရးကုိယ္တာကိစၥနဲ႔ပါ"
"ေတာ္ေတာ္ၾကာမယ္ ထင္ပါရဲ႕"
"သိပ္ၾကာမယ္ မထင္ပါဘူး၊ ကၽြန္မကို တလြဲမထင္ပါနဲ႔ရွင္။ ကၽြန္မဟာ ကုိယ္ေရးကုိယ္တာကိစၥေၾကာင့္ပဲ အိမ္ကို သိပ္ကိုျပန္ခ်င္ေနလုိ႔ပါ။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ကၽြန္မအေန နဲ႔ ႐ႈခင္းသာေတြ လုိက္ၾကည့္ေနဖုိ႔ အခ်ိန္မရပါ ဘူး။ ဒီလိုေျပာ ရတာ ကၽြန္မ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မ ဒီမွာ သံုးေလးရက္ေလာက္ပဲ ေနႏုိင္မွာ မုိ႔လို႔ပါ"
မစၥတာခ်ဳိႏွင့္ စကားေျပာရသည္ မွာ သက္ေတာင့္သက္သာရွိသည္။ စိတ္ခ်ယံုၾကည္ျခင္းလည္း ျဖစ္မိ သည္။

မစၥတာခ်ဳိက လက္ထဲမွ ဇြန္းႏွင့္ ခက္ရင္းကို ပန္းကန္ျပားေပၚ ျပန္ခ်လုိက္သည္။ သူ စားေနတာက အေမရိကန္ နံနက္စာ။ ဝက္ေပါင္ေျခာက္၊ ၾကက္ဥဟပ္ဘြဳိင္၊ ေပါက္မုန္႔မီးကင္၊ ေကာ္ဖီႏွင့္ သစ္သီးစံု။
"ကၽြန္ေတာ့္ စကားမွားရင္ ခြင့္လႊတ္ေစခ်င္ပါတယ္ ခင္ဗ်ား။ ကၽြန္ေတာ္က မဆုိင္တာ စပ္စုတာေတာ့ မဟုတ္ပါ ဘူး။ ဒါေပမဲ့… ကၽြန္ေတာ့္တစ္သက္ မေမ့ႏုိင္တဲ့ ကိစၥမုိ႔ ႀကဳံတုန္းရင္ဖြင့္ရတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ဟာ မဒမ္တုိ႔ႏုိင္ငံ မွာ ေက်ာင္းသားဘဝနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ ေနခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေပ်ာ္လည္း အလြန္ေပ်ာ္ ခဲ့ရပါတယ္။ ၁၉၃၅ ခုႏွစ္တုန္းက ေယးတကၠသုိလ္ ေက်ာင္းသားဘဝနဲ႔ပါ။ အခုလည္း စီးပြားေရးကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ တစ္ႏွစ္တစ္ေခါက္ ဆိုသလို မျပတ္ေရာက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုမၸဏီက မဒမ္တို႔ႏိုင္ငံက ထိပ္တန္းေဆးဝါး ထုတ္လုပ္ေရး ကုမၸဏီႀကီးေတြ နဲ႔ ဆက္သြယ္လုပ္ကုိင္ေနပါတယ္။ အေမရိကားကို သြားလည္ရတာ ကၽြန္ေတာ္ အလြန္ေပ်ာ္ ပါတယ္။ မဒမ္တို႔ လူမ်ဳိးေတြကလည္း အလြန္ဧည့္ဝတ္ေက်ပြန္ ပါတယ္"
သူက စကားျဖတ္၍ ဆက္ေျပာသည္။

"ဒါနဲ႔… မဒမ္ အခု ကိုရီးယားကို လာတာ ပထမအေခါက္ပဲလား ခင္ဗ်ား"
"ဟုတ္ပါတယ္။ ပထမအေခါက္ပါ" မစၥတာခ်ဳိက စကားျပတ္သြားျပန္သည္။ ေလာ္ရာက သူ႔မ်က္ႏွာ ကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ေနသည္။ သူ႔မ်က္လံုး မ်ားက နက္ေမွာင္ေနသည္။ ေမးခြန္းထုတ္ေနေသာ မ်က္လံုးမ်ား…။
သို႔ေသာ္ ေလာ္ရာက ဘာမွမေျပာဘဲ ၿငိမ္ေနသည္။ စားပြဲထိုးက လိေမၼာ္ရည္၊ ေကာ္ဖီ၊ ၾကက္ဥႏွင့္ ေပါင္ မုန္႔မီးကင္ မ်ား လာခ်သည္။ စားပြဲထိုး ျပန္ထြက္သြားေတာ့မွ မစၥတာခ်ဳိက ဆက္ေျပာျပန္သည္။

"ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခုခု မွားသြားရင္ ခြင့္လႊတ္ပါ မဒမ္။ အေမရိကန္ႏုိင္ငံက ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ အမ်ားႀကီး ဧည့္ဝတ္ေက်ပြန္ လုိက္ေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဘက္က ေက်းဇူးျပန္ဆပ္ဖို႔ အခြင့္အေရး အလြန္ရခဲပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မုိ႔လို႔ မဒမ္ အေနနဲ႔ ဒီႏုိင္ငံမွာ လိုအပ္တဲ့ အကူအညီရွိရင္ အားမနာပါနဲ႔။ ေျပာေသာ ေျပာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ တတ္ႏုိင္တဲ့ ဘက္က ကူညီပါရေစ။ မဒမ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ဇနီးနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးခြင့္ရရင္ သိပ္ ေကာင္းမွာပဲလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးမိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးက မႏွစ္ကပဲ ဆံုးသြားရွာပါတယ္။ အခုဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဒီဟိုတယ္မွာပဲ တစ္ေယာက္တည္း အခန္းငွားေနပါတယ္။ စေန၊ တနဂၤေႏြ က်ေတာ့မွ ေတာက အိမ္ကိုျပန္ ပါတယ္။ အိမ္မွာ ကၽြန္ေတာ့္အေမ ေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္သားကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ တက္ခဲ့ တဲ့ ေယးတကၠသိုလ္ မွာပဲ တက္ေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အဲဒီသားတစ္ေယာက္ပဲ ရွိပါတယ္"

ေလာ္ရာက မစၥတာခ်ဳိအား အကဲခတ္ရင္း စိတ္ဝင္စားစြာ နားေထာင္သည္။ မစၥတာခ်ဳိသည္ ႐ုပ္ရည္ ေခ်ာေမာ သေလာက္ ေလးစားခင္မင္စရာ ေကာင္းလွေသာ လူႀကီးလူေကာင္း တစ္ေယာက္ဟု သေဘာ ပုိက္မိသည္။
သူက အရပ္လည္း ရွည္သည္။ ဝတ္ထားေသာ ဝတ္စံုကလည္း အဂၤလန္ခ်ဳပ္ မီးခိုးေရာင္ အေကာင္းစား ဝတ္စံု။ ဆံပင္က နားသယ္ ႏွစ္ဖက္တြင္ နည္းနည္းပါးပါး အျဖဴေရာင္သမ္းစျပဳေနသည္မွတစ္ပါး နက္ ေမွာင္ေနသည္။ မ်က္လံုးကလည္း အနက္ေရာင္။ မ်က္လံုးအေရာင္က လြဲလွ်င္ သူ႔ကို အီတာလ်ံတစ္ ေယာက္။ သို႔မဟုတ္ စပိန္တစ္ေယာက္ဟုထင္ႏုိင္စရာရွိသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔မ်က္လံုးေတြက အာရွတုိက္ သား မ်က္လံုးမ်ား။
ဘယ္လိုပင္ျဖစ္ျဖစ္ သူ႔ၾကည့္ရသည္မွာ ပြင့္လင္းသည္။ သိကၡာရွိသည္။ ေလးစားစရာ ေကာင္းသည္။

ထို႔ေၾကာင့္… ေလာ္ရာက သူမ၏လက္ကုိင္အိတ္ကို အလိုအေလ်ာက္ ဖြင့္မိလ်က္သား ျဖစ္သြားသည္။
သူမက ကတ္ျပား ကေလး တစ္ခုကို ထုတ္ယူလုိက္သည္။ ကတ္ျပာေလးေပၚတြင္ ဆြန္ယာ၏ေနရပ္ လိပ္စာကို ခရစၥက ေရးေပးလုိက္ သည္။ "ဒီလိပ္စာ ဘယ္မွာရွိပါသလဲ။ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ၾကည့္ေပးပါရွင္"
မစၥတာခ်ဳိက လိပ္စာကတ္ကို ၾကည့္သည္။ သူ႔မ်က္ႏွာ တည္သြားသည္။ "ဒီလိပ္စာက ေတာ္ေတာ္ရွာရခက္ တဲ့ ေနရာပါကလား။ ေတာင္ဘက္ၿမဳိ႕ျပင္ကို ေတာ္ေတာ္ေလး ေဝးပါ တယ္။ မဒမ္ ဘယ္ကိုသြားမွာလဲ။ ကားနဲ႔ပဲ သြားရမွာေပါ့" "ဟုတ္ပါတယ္။ တကၠစီ ငွားသြားမယ္လို႔ စိတ္ကူးထားပါတယ္"

"တစ္ေယာက္တည္း သြားမွာလား" "ကၽြန္မမွာ ဒီမွာ အသိတစ္ေယာက္မွ မရွိပါဘူး" မစၥတာခ်ဳိက စဥ္းစားေန သည္။ ၿပီးေတာ့မွ… "အေမရိကန္ သံ႐ံုးက တစ္ေယာက္ေယာက္ ေခၚသြားရင္ ပိုေကာင္းမယ္ ခင္ဗ်ာ့"
"အို… အဲဒါေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးရွင့္" သူမက ခပ္ျမန္ျမန္ ျဖတ္ေျပာလုိက္သည္။
"ကၽြန္မကိစၥက ကုိယ္ေရးကိုယ္တာကိစၥမို႔လို႔ပါ" သူက လိပ္စာကတ္ျပားကို ျပန္ေပးသည္။ ေလာ္ရာ က ကတ္ကို လက္ကို လက္ကုိင္အိတ္ ထဲက ျပန္ ထည့္လုိက္သည္။

မစၥတာခ်ဳိသည္ ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ ၾကက္ဥႏွင့္ ေကာ္ဖီကို လက္စသတ္ရင္း စဥ္းစားခန္းထုတ္ေနသည္။ စားၿပီးသြားေသာ အခါ ပန္းကန္မ်ား ကို ေဘးသုိ႔ ဖယ္လုိက္သည္။ "ကၽြန္ေတာ့္ကို လုိက္ခြင့္ျပဳႏုိင္ပါ့မလား"
သူက ျဖတ္ခနဲ ေမးလုိက္သည္။ သူမ အံ့အားသင့္သြားသည္။ "အို… မျဖစ္ႏုိင္ဘူးထင္ပါတယ္။ ရွင္က အလုပ္လည္း အားမွာ မဟုတ္ပါဘူး" "ကၽြန္ေတာ့္အလုပ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ဆရာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္႐ံုးခန္းကို တယ္လီဖုန္းဆက္လုိက္႐ံုပါပဲ။ ကၽြန္ ေတာ့္ကို စိတ္ခ်ယံုၾကည္ေစခ်င္ပါတယ္ မဒမ္။ အေမရိကန္ အမ်ဳိးသမီး တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဒီလိုေခါင္ တဲ့ေနရာမ်ဳိးကို တစ္ေယာက္တည္း သြားလို႔ မသင့္ေတာ္ပါဘူး။ မဒမ္ ဆႏၵရွိရင္ ကၽြန္ေတာ့္ အတြင္းေရး မွဴး စာေရးမကိုပါ ေခၚသြားလုိ႔ရပါတယ္။ အင္း… ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ မရင္းႏွီးေသးေတာ့လည္း ဒီလိုပဲျဖစ္ရမွာ ေပါ့ေလ" "အို… ဒီလို မဟုတ္ပါဘူးရွင္" သူမက ေနာက္ထပ္ စကားဆက္မေျပာႏုိင္ ျဖစ္ေနမိသည္။

"မဒမ္က ကုိယ္ေရးကုိယ္တာကိစၥလုိ႔ ေျပာတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က တကၠစီကားထဲမွာ ေစာင့္ က်န္ရစ္ခဲ့ရင္ေတာ့ မျဖစ္ ဘူးလား ခင္ဗ်ာ့"
သူမ စိတ္လႈပ္ရွားလာသည္။ "တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မ ကိစၥလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္မ ခင္ပြန္းနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ကိစၥ တစ္ခုအတြက္ပါ" "ေၾသာ္… ဒီလိုဆို မဒမ္က အိမ္ေထာင္နဲ႔ကိုး" "ဟုတ္ပါတယ္။ ကၽြန္မနာမည္ မစၥက္ ဝင္းတား…။ မစၥက္ ခရစၥတိုဖာဝင္းတားပါရွင္" "ဘယ္က လာတာပါလဲ"
"ဖီလာေဒးလ္ဖီးယားကပါ" သူက ၿပဳံးုလိုက္သည္။ ေစာေစာက တည္ေနေသာ သူ႔မ်က္ႏွာတြင္ ထူးျခားေသာ အေရာင္တစ္မ်ဳိးျဖင့္ ထိန္လင္းသြားသလို ထင္ရသည္။

"အား… လတ္စသတ္ေတာ့ မစၥက္ဝင္းတားက ဖီလာေဒးလ္ဖီးယားကကိုး။ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ အခုလို ေတြ႕ ရတာ ဝမ္းသာလုိက္တာဗ်ာ။ ဖီလာေဒးလ္ဖီးယားက သိပ္ၿပီးလွတဲ့ ၿမဳိ႕တစ္ၿမဳိ႕ပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ အႀကဳိက္ ဆံုး ၿမဳိ႕တစ္ၿမဳိ႕ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္က ခရစၥခမတ္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္တုိင္း ဖီလာေဒးလ္ဖီးယားၿမဳိ႕ကို သြား လည္တာပဲ ခင္ဗ်ာ့။ အဲဒီမွာ ေဒါက္တာ ဟမ္းစ္ဝပ္သ္တုိ႔ ဇနီးေမာင္ႏွံရွိတယ္။ မစၥက္ဝင္းတား သိပါ သလား"
"ဟို… ကမာၻေက်ာ္ အေရွ႕တုိင္းယဥ္ေက်းမႈ ပါရဂူႀကီးကို ေျပာတာလား"
"အား… ဟုတ္လုိက္ေလ ခင္ဗ်ား။ သူ႔ကို မစၥက္ဝင္းတား သိသလား၊ ဟင္"
"ရင္းေတာ့ မရင္းႏွီးပါဘူး။ ဆံုဖူး႐ံုပါ" "ဒါဆို ခင္ဗ်ား သူ႔ကို ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိတာေပါ့။ ဒီပုဂၢဳိလ္ႀကီးက တစ္ႀကိမ္ျမင္ဖူးရင္ တစ္သက္ မေမ့ ႏုိင္တဲ့ ပုဂၢဳိလ္ႀကီးပဲ။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကို အေမရိကန္ ေဖေဖလို႔ေခၚတယ္။ အခုဆုိရင္ ဆရာႀကီးေတာ္ ေတာ္ အို လွေရာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ အေမရိကန္ေရာက္တုိင္း သူ႔ကို အၿမဲတမ္း သြားကန္ေတာ့ ပါ တယ္။ သူကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ကိုရီးယားသားသားလုိ႔ ေခၚတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ သားလည္းပဲ အေမရိကမွာ ပညာသင္ေနတုန္း ကၽြန္ေတာ့္ အစဥ္အလာကို ဆက္လက္က်င့္သံုးေနပါတယ္။

ေက်ာင္း ပိတ္တုိင္း ဆရာႀကီးတုိ႔ လင္မယားနဲ႔အတူ အဲဒီအလြန္လွတဲ့ ေရွးေဟာင္းအိမ္ႀကီးမွာသြားၿပီး အခ်ိန္ျဖဳန္း ပါတယ္။ အင္း… ဒါနဲ႔ ဆရာႀကီးကေတာ္ အသက္မရွည္ခဲ့တာ စိတ္မေကာင္းပါဘူးဗ်ာ။ ဆရာႀကီး ကေတာ္က ကၽြန္ေတာ္ တကၠသိုလ္ တက္ေနတုန္းမွာ ဆံုးသြားရွာတယ္ ခင္ဗ်ာ့" ေလာ္ရာ့အေနျဖင့္ မစၥတာခ်ဳိအေပၚတြင္ အႂကြင္းမဲ့ ယံုၾကည္သြားခဲ့ၿပီ။ စိတ္ကိုလည္း တံုးတံုးခ်ၿပီး ဆံုး ျဖတ္လုိက္သည္။ သူမ ကံေကာင္းပါသည္။
သို႔ျဖင့္ သူမက တည္ၿငိမ္စြာ ေျပာလုိက္သည္။ "ေက်းဇူးျပဳၿပီး ကၽြန္မနဲ႔အတူ လုိက္ခဲ့ပါ… မစၥတာခ်ဳိ"
"ေကာင္းပါၿပီ မစၥက္ဝင္းတား၊ စားေသာက္ၿပီးေတာ့ သြားၾကတာေပါ့"

ဆက္ရန္
.

>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ေမာင္ေပၚထြန္း ဘာသာျပန္ ေရေျမျခားေသာ္လည္း, အပိုင္း (၆)

''ဘာလဲ....မင္းက သူ႔ဘက္က သူ႔ကေလး ပိစိေကြးကေလး အရြယ္ကတည္းကထြက္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီ ကတည္းက လုံး၀ပစ္ထားလိုက္တယ္။ ခုေတာ့...ကေလးကုိ ေက်ာင္းအပ္ဖို႔ ကိစ ၥေတာင္ ေမာင္က ေျပာေနၿပီ။ တကယ္ ဆုိရင္....ေမာင္က ဒီေလာက္ထိ မစိုးရိမ္သင့္ဘူး။ ဒီကေလး မွာ သူ႔အေမ ရွိပါေသး တယ္။ ေမာင္က ေမ့ထားတဲ့ ကာလေတြ တစ္ေလွ်ာက္လုံး သူ႔အေမက ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္လို႔ပဲ ဒီအရြယ္ေတာင္ ေရာက္ လာၿပီပဲ'' ''အဲဒါေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ ေျပာ လို႔ ဘယ္ရမွာလဲ'' ''ေမာင္ ဘာကို ဆုိလိုတာလဲ'' ''ဟာ...ေလာ္ရာ။ ဟိုမွာ....ဒီေရေတြ တက္လာၿပီ။ တုိ႔ဆီေရာက္လာေတာ့မယ္'' သို႔ျဖင့္ ႏွစ္ေယာက္သား ကုုတ္အက်ၤ ီေတြ ကမန္းကတန္း ေကာက္ယူၿပီး လက္ခ်င္းယွက္ကာ ထေျပးလာခ႔ဲ ၾကသည္။ ဒီေရလြတ္ေသာ အေပၚပုိင္း ေသာင္ျပင္ တစ္ေနရာတြင္ ျပန္၍ လွဲအိပ္လိုက္ၾကသည္။
ကို ဆက္ဖတ္ရန္...........................................

သို႔ျဖင့္ ႏွစ္ေယာက္သား ကုုတ္အက်ၤ ီေတြ ကမန္းကတန္း ေကာက္ယူၿပီး လက္ခ်င္းယွက္ကာ ထေျပးလာခဲ ႕ ၾကသည္။ ဒီေရလြတ္ေသာ အေပၚပုိင္း ေသာင္ျပင္ တစ္ေနရာတြင္ ျပန္၍ လွဲအိပ္လိုက္ၾကသည္။
ခပ္လွမ္းလွမ္း တြင္ လူေျခတစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စ ဟိုေနရာသည္ေနရာ လမ္းေလွ်ာက္ ေနၾကသည္ ကို ျမင္ရသည္။ ေသာင္ျပင္ ငွက္ကေလးမ်ား ပင္လယ္ထဲ ေျပးဆင္းသြားၾကသည္။ လိႈင္းလုံးေတြ လွိမ့္တက္ လာေတာ့ ကုန္းပိုင္း သို႔ ျပန္ေလးတက္ လာၾကသည္။ ''ဒါနဲ႔.....တို႔ စကာေျပာတာ ဘယ္အထိ ေရာက္ခဲ့သလဲ''
ခရစၥက ေဆးတံထုတ္ၿပီး မီးညွိသည္။ ''ဒါျဖင့္...မင္းက ငါနဲ႔အတူလုိက္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ခ်ထားၿပီးၿပီ ဆိုပါေတာ့.... '' ေလာ္ရာက သူ႔မ်က္ႏွာကုိ ေစ့ေစ့ၾကည့္လိုက္သည္။

''အဲဒီိလု မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္မက ကၽြန္မ တစ္ေယာက္တည္း သြားခ်င္တာ''
''ဘာေၾကာင့္လဲ'' ''ဘာေၾကာင့္လဲဆုိရင္....ေမာင္က ကၽြန္မ ေမးတဲ့ ေမးခြန္း မေျဖတဲ့အခ်က္ေၾကာင့္ပဲ''
''ငါ ဘယ္လို ေျဖရမယ္ဆိုတာ မသိလို႔ပါ။ ငါဟာ ကိုရီးယားမွာ အေဖာ္မဲ့ၿပီး အထီးက်န္ ျဖစ္ေနတယ္။ စစ္ကာလ အတြင္းမွာ ငါ့အဖို႔ေတာ့ အရာရာဟာ စိတ္ပ်က္စရာေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါနဲ႔...ထြက္ေပါက္ရွာ တဲ့သေဘာနဲ႔ ရႏုိင္တဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေလးေတြနဲ႔့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျဖစ္သလုိေျဖေဖ်ာ္မိခဲ့တယ္။ ဒီေလာက္ ေျပာျပလို႔မွ မေက်နပ္ႏုိင္ေသးရင္လည္း ငါေနာက္ထပ္ ဘယ္လုိမွ မေျပာတတ္ေတာ့ဘူး။ ဟုတ္ပါတယ္။ ငါဟာ လူပ်ဳိ မဟုတ္ဘူး။ လက္ထပ္ၿပီးစ မိန္းမရွိတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ဆုိတာေတာ့ ငါသိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့....ငါ့ အေနနဲ႔ မင္းနဲ႔ ျပန္ေတြ႔ခြင့္ ရပါဦးမလား ဆိုတာေတာ့ ငါ လုံး၀ မသိေတာ့ေအာင္ ျဖစ္ခဲ့မိတယ္။ ငါဟာ အခ်ိန္ မေရြး ေသျခင္းတရားနဲ႔ ရင္ဆုိင္ ေတြ႔ႏုိုင္တယ္ဆုိတဲ့ အသိကသာ ငါ့ကို လႊမ္းမိုးထားခဲ့တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ မုိ႔ လို႔လည္း အခ်စ္ဆိုတာကိုေတာင္ ငါ မသိႏုိင္ခဲ့ဘူး။ အဲဒီတုန္းက ငါ့အရြယ္နဲ႔ အခ်စ္ဆိုတာကို ခြဲျခား နားလည္ဖို႔ လည္း မလြယ္ဘူး''

''ဒါေပမဲ့...ကၽြန္မကေတာ့ ေမာင္ဟာ သာမန္ လူတုိင္းထဲက လူငယ္တစ္ေယာက္လုိ႔ မထင္ဘူး။ ေမာင္ ကိုရီး ယားမွာ ေနခဲ့တဲ့ တစ္ခ်ိန္လုံး ေမာင့္အေၾကာင္းကုိပဲ ကၽြန္မ ေတြးေနခဲ့မိတယ္။ ေမာင္ဟာ ကၽြန္မ ေမွ်ာ္မွန္း ထားတဲ့ လူစားမ်ိဳးအျဖစ္ပဲ ရွိေနလိမ့္မယ္လို႔ အၿမဲတမ္း ယုံၾကည္ေနခဲ့တယ္''
''ဒါေပမဲ့.... ကၽြန္မကေတာ့ ေမာင္ဟာ သာမန္ လူတုိင္းထဲက လူငယ္တစ္ေယာက္လုိ႔ မထင္ဘူး။ ေမာင္ ကိုရီးယား မွာ ေနခဲ့တဲ့ တစ္ခ်ိန္လုံး ေမာင့္အေၾကာင္းပဲ ကၽြန္မ ေတြးေနခဲ့မိတယ္။ ေမာင္ဟာ ကၽြန္မ ေမွ်ာ္မွန္း ထားတဲ့ လူစားမ်ိဳးအျဖစ္ပဲ ရွိေနလိမ့္မယ္လို႔ အၿမဲတမ္း ယုံၾကည္ေနခဲ့တယ္''
''ဒါေပမဲ့....ငါ့အေပၚ မင္းဘယ္လို ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ ရွိတယ္ဆုိတာ မင္းက ငါ့ကို တစ္ခါမွ မေျပာခဲ့ပါဘူး''
''ဟုတ္ပါတယ္။ ကၽြန္မ မေျပာခဲ့ဖူးပါဘူး။ ကၽြန္မကလည္း ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ဟာ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ အဆင့္ထက္ ပိုလိမ့္မယ္ လုိ႔ မထင္ခဲ့ဘူး။ ေမာင္တုိက္ပြဲမွာ က်သြားခဲ့ရင္ ဘယ္လို လုပ္ပါ့မလဲ။ ဒါေပမဲ့.... ကၽြန္မ ဆုိရင္ေတာ့ ေမာင္ လုပ္သလို လုပ္မွာ မဟုတ္ဘူး'' သူက သက္မတစ္ခ်က္ ခ်လုိက္သည္။

''ေကာင္းၿပီေလ....ငါ့အေနနဲ႔ ဒီဓာတ္ျပားေဟာင္းႀကီးကိုပဲ ထပ္တလဲလဲ ျပန္ၿပီး မဖြင့္ခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ဟိုက ေယာက်္ား မိန္းမေတြ၊ လူငယ္ေတြ၊ မိန္းကေလးေတြ ေခတ္ကာလ အေျခအေနအရ ဘာေတြ လုပ္ေနၾက တယ္ ဆိုတာ မင္းလည္း ေတြးၾကည့္ရင္ သေဘာေပါက္ပါ လိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ ငါဟာ သူတို႔နဲ႔ မတူဘူးဆုိတာ ေတာ့ ငါ့မွာ ေျပာစရာ အေထာက္အထားေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ မင္းဟာ ငါ့ရဲ႕ ေျခာက္ျပစ္ကင္း သဲလဲစင္ စံျပခ်စ္သူပါ...ေလာ္ရာ'' ''ဆြန္ယာနဲ႔ မတူဘူးလား'' ''လုံး၀ မတူဘူး'' ''ဘယ္လုိ မတူတာလဲ''
''အတိုင္းအဆ မရွိ ကြဲျပားတယ္။ အတိုင္းအဆ မရွိ ပိုေတာ္တယ္။ အတိုင္းအဆမရွိ ေက်နပ္စရာ ေကာင္းတယ္''
''ဒါေပမဲ.....ဘယ္လုိ ကြဲျပားတယ္။ ဘယ္လို ပုိေတာ္တယ္။ ဘယ္လုိေက်နပ္စရာ ေကာင္းတယ္ဆုိတာ ေျဖပါဦး''
သူက စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ဟန္ျဖင့္ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ျဖန္႔တန္းလိုက္ၿပီး....

''အို....ေလာ္ရာ ရယ္။ မင္းဟာ အရင္က ေလာ္ရာမ်ိဳး မဟုတ္ေတာ့ပါလား။ အရင္တုန္းက မင္းငါ့ကုိ အခုလုိ ဘယ္ေတာ့မွ အက်ပ္မကိုင္ခဲ့ပါဘူး'' ''ဟုတ္ပါတယ္။ ကၽြန္မ တစ္ေယာက္တည္း ကိုရီးယားကို သြားမယ္။ ကေလးကုိ ေက်ာင္းအပ္ဖုိ႔ ကိစၥ ကၽြန္မ စီစဥ္ေပးမယ္။ သူဟာ ေမာင့္ရဲ႕ရင္ေသြး....ေမာင့္သားကေလး။ သူ႔အတြက္ လုိအပ္တာမွန္သမွ် အားလုံး ရေစရမယ္။ ဆြန္ယာ့ ကိစၥေတာ့.... ကၽြန္မ ဘာမွ မေျပာႏုိင္ေသးဘူး။ ကၽြန္မ သူနဲ႔ သြားေတြ႔မယ္။ အေျခအေနကို ေလ့လာမယ္'' ''ေလာ္ရာ...ဒါဟာ တုိ႔လင္မယား ရန္ပြဲေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္'' သူက အမိန္႔ေပးသံျဖင့္ ေမးလုိက္သည္။ ေလာ္ရာက ေဒါသ ကင္းစင္ေသာ မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ သူ႔ကို ၾကည့္ေနသည္။ သူမ၏ မ်က္ႏွာတြင္ တစ္စုံတစ္ရာကို ယတိျပတ္ ဆုံးျဖတ္ထားၿပီးသည့္ အရိပ္လကၡဏာကုိ အတိုင္းသား ျမင္ေနရသည္။  ''ကၽြန္မ သြားကုိ သြားမယ္'' သူမက အေလးအနက္ ထပ္ေျပာသည္။  ''ကၽြန္မ... အျမန္ဆုံးသြားမယ္။ တစ္ေယာက္တည္း သြားမယ္''

အပုိင္း(၂)

သူမက ဂ်က္ေလယာဥ္မွန္ျပတင္း အနီးသို႔ကပ္ၿပီး ခရစၥအား ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္ လွမ္းၾကည့္လုိက္သည္။ သူသည္ ေလဆိပ္အေဆာက္အအုံ အေပၚထပ္ ၀ရန္တာတြင္ ရပ္ရင္း အညိဳေရာင္ လက္ကုိင္ပ၀ါ ကေလး ကို ေလထဲတြင္ ေ၀ွ႔ယမ္းျပေနသည္။
သူသည္ ဂ်က္ေလယာဥ္ ေျမျပင္မွ စတင္ထြက္ခြာခ်ိန္ကို မီေအာင္ အေပၚထပ္သို႔ ေလွကားမွ ေျပးတက္ လာခဲ့ရလိမ့္မည္။
သူမ တစ္သက္တာတြင္ လြန္ခဲ့ေသာသုံးရက္ကာလသည္ သူႏွင့္ပူးပူးကပ္ကပ္ ေနခဲ့ ရဆုံးရက္မ်ား လည္း ျဖစ္သည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းတြင္ သူႏွင့္ အကင္းကြာဆုံး ေနခဲ့ ရေသာ ေန႔ရက္မ်ား လည္း ျဖစ္သည္။
တစ္ေယာက္၏ အခ်စ္ကို တစ္ေယာက္ကလည္း အနည္းငယ္မွ် သံသယမ၀င္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံး အသိ။ တစ္ေယာက္ အေပၚ တစ္ေယာက္ သစၥာရွိတာကိုလည္း အႀကြင္းမဲ့ ယုံၾကည္ၾကသည္။ သို႔ပါ လ်က္... သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ သည္ လြန္ခဲ့ေသာ သုံးရက္အတြင္းက တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ဆက္ သြယ္၍ မရေအာင္ ျဖစ္ေနၾကသည္။ နီးလ်က္ႏွင့္ ေ၀းေနခဲ့ၾကသည္။

လြန္ခဲ့ေသာ ညတုန္းကဆုိလွ်င္ တစ္ကိုယ္တည္း အိပ္ရာေပၚတြင္ လွဲရင္း သူမကုိယ္ သူမ ေမးခြန္းေတြ အျပန္အလွန္ ထုတ္ေနခဲ့မိသည္။ သူငါ့အခန္းကုိ မလာရင္ ငါက သူ႔အခန္းကုိ သြားရမွာလား၊ မသြားဘဲ ေနရမွာလား။ ငါ ကိုရီးယားမွာ ဘယ္ႏွရက္ေနခဲ့ရမွာလဲ၊ ငါ ျပန္ေရာက္လာရင္ေတာ့ မေန႔ညကလိုပဲ တစ္ေယာက္ နဲ႔ တစ္ေယာက္ သူစိမ္းဆန္ဆန္ ေနၾကဦးမွာလား။
သူမ အေျဖ ရွာမရ။ သို႔ေသာ္ ကိုရီးယားတြင္ ရက္ပုိင္းေလာက္ပဲေနမည္ဟုေတာ့ ဆံုးျဖတ္လာခဲ့သည္။
သူကေတာ့ ေျပာလုိက္သည္။

"ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မင္း က်န္းက်န္းမာမာနဲ႔ ျပန္ေရာက္လာရင္ပဲ ငါ ဝမ္းသာလွပါၿပီ။ ငါ့ ခံစားခ်က္ကိုေတာ့ မေမ့ပါနဲ႔။ မင္းတစ္ေယာက္တည္း ထြက္သြားတာကို ငါ သေဘာမတူခ်င္ဘဲနဲ႔ သေဘာတူလုိက္ရတယ္၊ ဒီမွာ ငါ တစ္ေယာက္ တည္း က်န္္ေနခဲ့ရမယ့္ အေျခအေနကို ခံစားၾကည့္ပါ။ မင္း အိမ္ကို ျပန္မေရာက္ မခ်င္း ငါ စား လုိ႔လည္း ဝင္မွာမဟုတ္ဘူး၊ အိပ္လုိ႔လည္း ေပ်ာ္မွာမဟုတ္ဘူး။ မင္း ထြက္သြားတာဟာ ငါ့ကုိယ္တစ္ျခမ္း ကို ျဖတ္ယူသြားသလိုပဲ။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကိုရီးယားဆိုတာ ဘယ္လိုႏုိင္ငံမ်ဳိးျဖစ္ေနမယ္ဆို တာ ငါေတာင္ စဥ္းစားလုိ႔ မရေတာ့ဘူး" ေကာင္းကင္ေပၚ တြင္ ေမ်ာပါရင္း လြန္ခဲ့ေသာ ရက္မ်ားက ျဖစ္ရပ္မ်ား ကို ျပန္လည္ သံုးသပ္ေန မိသည္။

ထိုရက္မ်ားအတြင္း သူမသည္ ခံစားမႈမရွိေသာ စက္႐ုပ္တစ္ခုလိုသာ လႈပ္ရွားေနမိခဲ့သည္။ အိမ္မႈ တာဝန္အားလံုးကို ဂရီတာႏွင့္လႊဲထားၿပီး သူမက သူမ၏သိပၸံသုေတသန လုပ္ငန္းကိုသာ ဖိသြန္လုပ္ ကုိင္ေနခဲ့သည္။ အလုပ္သည္ စိတ္သက္သာရာသက္သာေၾကာင္း ထြက္ေပါက္တစ္ခုဟု သူမ ယုံၾကည္ ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ေယာက္်ားေတြလည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္းပင္…။ အလုပ္ကို ဖိလုပ္ျခင္းျဖင့္ ထြက္ေပါက္ရွာၾကသည္သာ ျဖစ္သည္။

လုပ္စရာအလုပ္ေတြ တစ္ပံုႀကီးရွိလ်က္သားႏွင့္ မလုပ္ဘဲ ပစ္ထားခဲ့ျခင္းအတြက္ ဘယ္ေလာက္ထိ ခံစားရမည္ ဆိုသည္ကုိ စဥ္းစားၾကည့္လွ်င္ လူတုိင္းသိႏုိင္သည္။
သူမသည္ ေရးလက္စ စာအုပ္အတြက္ သမုဒၵရာ ေရေအာက္ရွိ ထူးဆန္းေသာအပင္မ်ားႏွင့္ ထူးဆန္း ေသာ သတၱဝါငယ္မ်ားအေၾကာင္း စူးစမ္းေတြ႕ရွိခ်က္မ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ အခန္းတစ္ခန္းေတာ့ ေရးၿပီးခဲ့ ၿပီ။ ယင္းစာအုပ္ ၿပီးသြားလွ်င္ ေဆးသိပၸံပညာအတြက္ ႀကီးမားေသာ အေထာက္အကူတစ္ရပ္ျဖစ္လိမ့္ မည္ဟု ေျမႀကီး လက္ခတ္ မလြဲ။ ဥပမာ… လွ်ပ္စစ္ငါးရွဥ့္မွ နာဗ္ေၾကာဓာတ္ေငြ႕အဆိပ္ေျဖေဆးကို ထုပ္ လုပ္ႏုိင္လွ်င္။ ေရာဂါကူးစက္ျခင္း တားေဆး ကို ပင္လယ္ျဖဴမွ ထုတ္လုပ္ႏုိင္လွ်င္။ ပင္လယ္ခူမွ ေဆးေတာက္ျခင္း ကာကြယ္ေဆးကို ထုတ္လုပ္ႏုိင္ လွ်င္ ေခတ္သစ္ေဆး သိပၸံပညာအတြက္ အတုိင္း မသိ အက်ဳိးမ်ာေးပလိမ့္မည္။

သူမသည္ သိပၸံပညာရွင္ပီပီ  ေစ့စပ္ေသခ်ာသည္။ စည္းစနစ္ႀကီးသည္။ အာ႐ံုစူးစုိက္မႈ ထက္သန္ သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း လုပ္လက္စႏွင့္ တန္းလန္းႀကီးထားပစ္ခဲ့ရေသာ သူမ၏သုေတသန လုပ္ငန္း အတြက္ အလြန္ စိတ္ေစာေနမိျခင္းျဖစ္သည္။
ဂ်က္ေလယာဥ္ႀကီး သည္ ႐ုတ္တရက္ တုန္ခါသြားၿပီးေနာက္ တစ္ေျပးညီ အေနအထားမွ အာကာယံထဲ သို႔ အရွိန္ျပင္းစြာျဖင့္ ဦးေထာင္ ထိုးတက္သြားသည္။
သူမက ကုလားထုိင္တြင္ ေက်ာမွီလွဲခ်လုိက္ၿပီး မ်က္လံုးမ်ားကို မွိတ္ထားလုိက္သည္။
သူမ သည္ ကမာၻသစ္တစ္ခုဆီသို႔ အရွိန္ျပင္းစြာျဖင့္ ေရွး႐ႈပ်ံသန္းလ်က္ရွိသည္။ ဥေရာပတုိက္သည္ သူမ အဖို႔ အိမ္ဦးႏွင့္ ၾကမ္းျပင္ပမာ အကၽြမ္းတဝင္ရွိသည္။ သို႔ေသာ္… အာရွတိုက္ကား သူမအဖို႔ သူစိမ္းတရံ ဆံျဖစ္ေန သည္။ ခရစၥ အိမ္ျပန္ေရာက္လာတုန္းကေတာင္မွ ကိုရီးယားႏုိင္ငံကို သူမ လံုးဝ စိတ္ဝင္စား ျခင္း မျဖစ္မိခဲ့။ တို႔ လင္မယား ျပန္ေပါင္းရၿပီ ဟူေသာ အေတြးျဖင့္ အတုိင္းမသိ ဝမ္းသာျခင္းသာ ျဖစ္မိခဲ့ သည္။

ဂ်က္ေလယာဥ္ႀကီးသည္ ဦးေထာင္ပ်ံသန္းေနရာမွ တစ္ေျပးညီအေနအထားသို႔ ျပန္ေရာက္လာသည္။
သူမ မ်က္လံုးမ်ားကို ျပန္ဖြင့္သည္။ သူမဘဝတြင္ ယခုအႀကိမ္ေလာက္ အထီးက်န္ေဝဒနာကို ခံစားရျခင္းမ်ဳိး တစ္ခါမွမျဖစ္ခဲ့စဖူး။ အတိတ္မွ အရိပ္ထိုးလာေသာ ျပႆနာႀကီးတစ္ရပ္ကို သူမတစ္ေယာက္တည္း ရင္ဆုိင္ေျဖရွင္းရန္ အေက်ာက္အကန္ အျငင္းအခံုျပဳ၍ တာဝန္ယူလာခဲ့ျခင္းမွာ မွန္ကန္ေသာ လုပ္ရပ္ျဖစ္ပါ သလား။ သူမ၏ လင္ေတာ္ေမာင္ ခရစၥႏွင့္ ကိုရီးယားသူ ဆြန္ယာတုိ႔၏ တဒဂၤ ေတြ႕ဆံုမႈေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚ လာေသာ ျပႆ နာတစ္ရပ္ကို ေျဖရွင္းရန္ တာဝန္ယူလာခဲ့ရာတြင္ သူမအေနျဖင့္ မနာလို ဝန္တိုစိတ္မ်ား ကင္းရွင္းပါ ၏ ေလာ။

ဘယ္လိုပင္ျဖစ္ျဖစ္ ခရစၥ၏ပုဆိုးတန္းတင္ တရားဝင္ ဇနီးမယားတစ္ေယာက္အျဖစ္ သည္ကိစၥတြင္ သူမ လည္း တစ္နည္းနည္းျဖင့္ ပါဝင္ပတ္သက္ေနသည္ မဟုတ္ပါေလာ။ သုိ႔ဆိုလွ်င္ ကိုရီးယားသူ ဆြန္ယာ့ အေျခအေနကို သူမ ကုိယ္တုိင္ သြားေရာက္အကဲခတ္ရင္ မလိုအပ္ပါသေလာ။
ဆြန္ယာက ခရစၥလို လူတစ္ေယာက္အား ဘယ္အရည္အခ်င္းေတြႏွင့္ ျပဳစားထားခဲ့သနည္း။ ဆြန္ယာ က ဘယ္ေလာက္မ်ား လွေနလို႔လဲ။ ဘယ္ေလာက္မ်ား ဆြဲေဆာင္အားေကာင္းေနလုိ႔လဲ။
သာမန္ အေပါစား မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အေနျဖင့္ေတာ့ ခရစၥလို လူတစ္ေယာက္ကို ဘယ္ေတာ့မွ ဆြဲေဆာင္ဖမး္စားႏုိင္မည္မဟုတ္။ သည္အခ်က္ကိုေတာ့ သူမအေနျဖင့္ အႂကြင္းမဲ့ ယံုၾကည္သည္။
ခရစၥ၏စ႐ုိက္က နက္နဲသိမ္ေမြ႕သည္။ ဇီဇာေၾကာင္သည္။ ဆန္းၾကယ္ေထြျပားသည္။ ယင္းသို႔ ႐ႈကြက္စံု ေသာ စ႐ုိက္သဘာဝကိုပင္ သူမက အလြန္သေဘာက်သည္။
ဒါနဲ႔ သူ႔သားကေလးက ဘယ္လိုစ႐ုိက္လကၡဏာေတြ ရွိပါလိမ့္။ ဟုတ္တယ္… ကေလးကို ကုိယ္တုိင္ သြားေတြ႕ၿပီး အကဲခတ္ ရမယ္။

ၿပီးေတာ့… ဆြန္ယာ။ ဆြန္ယာက ပိုအေရးႀကီးတယ္။ ဆြန္ယာနဲ႔ အရင္ဆံုးသြားေတြ႕ရမယ္။ သူ႔ ကို ေသ ေသခ်ာခ်ာ ေလ့လာ ရမယ္။ ပင္လယ္ေရေအာက္က သက္ရွိမ်ဳိးပြားတစ္ခုကို ဓာတ္ခြဲေလ့လာသလို ဆြန္ယာ့ကိုလည္း အေသးစိတ္ ေလ့လာၾကည့္ရမယ္။ ခရစၥလို လူတစ္ေယာက္ကို ဒီေလာက္အထိ ဆြဲ ေဆာင္ႏုိင္ ခဲ့တဲ့ လူသားမ်ဳိးပြား မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ ဘယ္လိုအမ်ဳိးအစားမ်ားပါလိမ့္။
အေတာမသတ္ ေတြးရင္းေတြးရင္းျဖင့္ အေတြးနယ္ က်ယ္၍က်ယ္၍ လာခဲ့သည္။ သူမ၏စိတ္အာ႐ံုသည္ ခရစၥႏွင့္ သူမ တုိ႔၏ မဂၤလာဦးညဆီသို႔ ပ်ံသန္းသြားသည္။

သူမက ဖိုသတၱဝါဆို ယင္ဖိုေတာင္ မနားဖူးေသးေသာ အပ်ဳိစင္စစ္စစ္။ သို႔ေသာ္ သူက လူပ်ဳိစစ္သ လား… မစစ္ဘူးလား ဆုိတာကိုေတာ့ သူ မေမးမိ။ ေမးၾကည့္ခ်စ္စိတ္ေတာ့ ျဖစ္မိခဲ့ပါ၏။ သုိ႔ေသာ္ ေမးရ မွာ ရွက္လည္း ရွက္မိသည္။ ဘာဆုိင္လို႔ ေမးရမွာလဲဟူေသာ မာနစိတ္ကလည္းဝင္ေနသည္။ ၿပီးေတာ့… သူမကုိယ္တုိင္ က ျဖဴစင္႐ိုးအလြန္းေသာေၾကာင့္လည္း မေမးမိခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
သူ႔ကို ၾကည့္ရသည္မွာ ကိုရီးယားသုိ႔ေရာက္ခဲ့ဖူးသူ တစ္ေယာက္ဟု လံုးဝမထင္ရ။ သူ႔ကုိယ္သူကလည္း ကိုရီးယား သုိ႔ ေရာက္ခဲ့ဖူးသည္ဟု လံုးဝထင္ပံုမေပၚ။
တကယ္ေတာ့… သူက သူမအေပၚတြင္ ဆြန္ယာထက္ ပိုခ်စ္ေၾကာင္း သိသာလွသည္။ ဆြန္ယာက လည္း သူ႔ အေပၚ တြင္ သူမေလာက္ ခ်စ္လိမ့္မည္ဟု သူမ မထင္။ တကယ္ေတာ့ ဆြန္ယာဆိုတာ ႐ိုးအ လွေသာ သာမန္ ကိုရီးယား သူကေလး တစ္ေယာက္မွ်သာ…။ သူမႏွင့္ အဘက္ဘက္က ဘယ္လိုယွဥ္ လုိ႔ ရႏုိင္ပါ့မလဲ။

"ဒါနဲ႔ သူက ဘာလုပ္သလဲ" မေန႔ညက ခရစၥအား သူမက ေမးခဲ့မိသည္။
ထိုအခ်ိန္က သူတုိ႔လင္မယားသည္ ဧည့္ခန္းတြင္ထုိင္ကာ "ေကာက္ေတးလ္" စပ္အရက္ ေသာက္ေန ၾကသည္။
သူ အေစာႀကီး အိမ္ျပန္ေရာက္သည္။ ဆည္းဆာ ေနေရာင္သည္ ျပတင္းေပါက္ သံတုိင္မ်ားကို ျဖတ္ဝင္ လာၿပီး တစ္ခန္းလံုး ကို ေရႊေရာင္ပက္ဖ်န္းထားသည္။
သူမ၏ေမးခြန္းေၾကာင့္ သူ႔မ်က္ႏွာ နီရဲသြားသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာ ယခုလို နီရဲသြားတာမ်ဳိးကို သည္တစ္ခါ ပဲ ျမင္ဖူးေသး သည္။ "မင္းက ဘာကိုဆိုလိုတာလဲ" သူက ျပန္လွန္ေမးခြန္းထုတ္သည္။

"ေၾသာ္… ကၽြန္မ ေမးတာက ရွင္းရွင္ေလးပါ။ သူ ဘာအလုပ္လုပ္သလဲ၊ ေက်ာင္းဆရာမလား၊ ဒါမွမ ဟုတ္ သူနာျပဳ ဆရာမလား… လုိ႔ ေမးတာပါ"
"ေၾသာ္… အင္း… အဲဒါ ေမးတာလား။ ငါ့အထင္ေတာ့ သူ႔မွာ ဘာအလုပ္မွ မည္မည္ရရ ရွိပံုမရပါဘူး။ ဒါေပမဲ့… သူ ေက်ာင္းပညာေတာ့ အထုိက္အေလ်ာက္ တတ္ခဲ့ပါတယ္။ အထူးျခားဆံုးကေတာ့ သူ႔အသံ ပဲ။ သိပ္ၿပီး အသံေကာင္း တယ္။ သူ သီခ်င္းဆိုတယ္။ ငါ သိရသေလာက္ဆိုရင္ ကိုရီးယား လူမ်ဳိးတုိင္း သီခ်င္း ဆိုတတ္ၾကတာ ခ်ည္းပဲ။ သူတုိ႔ကို ဂီတာကိုခ်စ္တဲ့ လူမ်ဳိးလို႔ေတာင္ ေခၚႏုိင္တယ္။ ဒါေပမဲ့… ငါက ဆြန္ယာ တစ္ေယာက္နဲ႔ပဲ သိကၽြမ္းခဲ့ရတာပါ။ တျခား ဘယ္သူနဲ႔မွ မရင္းႏွီးခဲ့ပါဘူး"
သူ စကားေျပာရပ္လုိက္သည္။ ေလာ္ရာက ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ ၿငိမ္၍သာထုိင္ေနသည္။ တကယ္ေတာ့ ဆြန္ယာ့ အေၾကာင္း ခရစၥက ဆက္ေျပာမည္ကိုပင္ သူမ စိတ္ထဲက ေတြးေၾကာက္ေနမိသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ မဂၤလာဦးညက အေတြ႕အႀကဳံမ်ားကို စိတ္ကူးထဲမွ ႀကဳိးစား၍ ေမာင္းထုတ္သည္။ သို႔ေသာ္ အေတြးက ထြက္မသြား။ သူမ၏စိတ္အာ႐ံုထဲတြင္ တရစ္ဝဲဝဲျဖင့္ ရွိၿမဲရွိေနသည္။

မဂၤလာအခမ္းအနားကလည္း အလြႏ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းသည္။ သူမ ကေလးဘဝတုန္းက နာမည္ေပး ကင္ပြန္း တပ္ခဲ့ေသာ ပတ္ခ္အဲဗင္းနယူးလမ္းေပၚမွ ေရွးေဟာင္းဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းႀကီးထဲတြင္ ႐ိုး႐ိုး ကေလး ပင္ ျပဳလုပ္ခဲ့ သည္။ သုိ႔ေသာ္ သူမ၏မဂၤလာဝတ္စံုကေတာ့ သူမ ဘြားဘြားလက္ထက္ကတည္း က ပါရီမွ အထူးမွာယူခဲ့ေသာ ဝတ္စံုျဖစ္ သည္။ ဖဲသားတံဆိပ္ေပၚတြင္ "ေဝါ့သ္" ဖက္ရွင္တုိက္ဟူေသာ နာမည္မွာ ယခုတုိင္ လက္ရာမပ်က္ ရွိေနေသး သည္။
သူမ သည္ ဘြားဘြားၿခံဳလႊမ္းခဲ့ေသာ ဇာသားၿခံဳလႊာကိုပင္ ေခါင္းေပၚတြင္ ၿခဳံလႊမ္းထားသည္။
ထိုေန႔က သူမ အလြန္ေပ်ာ္ေနသည္။ ခရစၥကလည္း သူမလိုပင္ ေပ်ာ္ေနသည္။
မဂၤလာ အခမ္းအနားၿပီးဆံုး၍ ဂီတသံမ်ား ထြက္ေပၚလာေသာအခါ ႏွစ္ေယာက္သား လက္ခ်င္းခ်ိတ္၍ ကခုန္ ေပ်ာ္ျမဴးၾက သည္။

အခန္းအနားမွာ တည္ၿငိမ္ေသာ အခ်စ္ကိုလည္း ေဆာင္သည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းတြင္ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးမႈ ကို လည္း ေပးသည္။
သူမတုိ႔ အိမ္တြင္ မဂၤလာဧည့္ခံပြဲ လုပ္ေတာ့လည္း အလြန္ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႕ျခင္းျဖစ္ရသည္။ သူမ က ေၾကာင္အိမ္ေလွကားထိပ္တြင္ ရပ္ရင္း ဧည့္ပရိသတ္မ်ားအား ႏွင္းပန္းမ်ား ျဖန္႔ႀကဲေပးရသည္မွာ ေပ်ာ္ စရာေကာင္း လွသည္။
ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ၾကင္စဦး ဇနီးေမာင္ႏွံတို႔သည္ နယူးအဂၤလန္နယ္သုိ႔ ပ်ားရည္ဆမ္းခရီးထြက္ခဲ့ၾက သည္။ သူမ အိမ္ေထာင္ျပဳလွ်င္ နယူးအဂၤလန္နယ္သုိ႔သာ ပ်ားရည္ဆမ္းခရီးထြက္မည္ဟု သူမ ၁၂ ႏွစ္ သမီးကပင္ ဆံုးျဖတ္ ထားခဲ့သည္။ နယူးအဂၤလန္တြင္ ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္ပုိင္ ေရွးေဟာင္းအိမ္ႀကီးရွိ သည္။ အသက္အရြယ္ ႀကီးရင့္ၿပီျဖစ္ေသာ ဦးေလးႏွင့္ အေဒၚတုိ႔ ေနထုိင္ၾကဆဲျဖစ္သည္။
ဦးေလးႏွင့္ အေဒၚတုိ႔က အလြန္သေဘာေကာင္းၾကသည္။ တူမေလး ဇနီးေမာင္ႏွံတုိ႔ စိတ္ခ်မ္းသာ သလို ေနထိုင္ ရန္ အစြမ္းကုန္ စီစဥ္ေပးၾကသည္။

သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္သည္ ၿခံႀကီးထဲတြင္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ခ်စ္သစၥာ ႏွံၾကသည္။
အရာရာတုိင္းသည္ ႏွစ္ေယာက္စလံုးအတြက္ အသစ္ျဖစ္ေနသည္။ ပထမဆံုး အေတြ႕အႀကံဳျဖစ္ေန သည္။ သူမက သည္လိုပဲ ထင္ခဲ့သည္။  သူကလည္း သူမ၏အခ်စ္ဦး။ သူမကလည္း သူ၏အခ်စ္ဦး၊ သူကလည္း သူမအတြက္ သည္တစ္မိုး ေအာက္ သည္တစ္ေယာက္သာ။ သူမကလည္း သူ႔အတြက္ သည္တစ္မိုးေအာက္ သည္တစ္ေယာက္ သာ။ သုိ႔ေသာ္ ယခုေတာ့မူ… သူမသည္ သူ႔အတြက္ သည္တစ္မိုးေအာက္ သည္တစ္ေယာက္ တည္း မဟုတ္ ေတာ့…။ ဤသည္ပင္လွ်င္ ျပႆနာ…။

သုိ႔ေပမဲ့… သူမက ျပႆနာကို ဆင့္ပြားေအာင္ မလုပ္ခ်င္ေတာ့။ တကယ္ဆိုေတာ့… သူမအား သူ ေျပာ ျပခဲ့သမွ်သည္ အမွန္ေတြပင္ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
မေန႔ည က သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ လူခ်င္းနီးေသာ္လည္း စိတ္ဓာတ္ခ်င္း ဂေဟျပဳတ္ေနခ်ိန္တြင္ သူမက အရဲစြန္႕ ၍ ေျပာခဲ့သည္။ “ေမာင္… ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိဘူး။ ကၽြန္မ တစ္ကိုယ္လံုး ေအးစက္ေနသလိုပဲ ခံစားရတယ္။ တစ္ကိုယ္ လံုး တုန္တက္လာေတာ့ မတတ္ပဲ” “ဒါဆို ငါဖက္ထားမယ္ေလ”
သူမက ဖက္ခြင့္ျပဳလိုက္သည္။ ခဏအၾကာတြင္ သူက ဖက္ထားေသာ လက္ကို ရုတ္တရက္ ျပန္ခြာ လိုက္ၿပီးေနာက္.. “ဒါနဲ႕… မင္းစိတ္ေျပာင္းသြားၿပီလား... ဟင္” သူက ဆိုင္းမဆင့္ ဗံုမဆင့္ ေကာက္ကာ ငင္ကာ ေမးသည္။

“ဟင့္အင္း... ကၽြန္မ စိတ္မေျပာင္းပါဘူး။ ကၽြန္မ ေနမေကာင္းခ်င္သလို ခံစားရလို႔ပါ။ အားနည္းသြားသ လိုပဲ။ ဘာကိုမွလည္း သိပ္ၿပီး အေရးမထားခ်င္ေတာ့သလိုပဲ။ ေတာ္ေတာ္ဆန္းေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ မၾကာပါဘူး။ ခဏေန ေပ်ာက္သြားမွာပါ။ ရုတ္တရက္ လန္႕သြားသလိုျဖစ္သြားလို႔ပါ”
သူမက ရယ္ၿပီး ဆက္ေျပာသည္။ “အျဖစ္ကေတာ့... ပင္လယ္ေရေအာက္က ရုတ္တရက္ ျပန္တက္လာတဲ့ အခါ ေျခကုန္လက္ပန္းက်ၿပီး အသက္မရွဴႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္သြားသလိုပဲ..”
“ငါစိတ္မေကာင္းပါဘူး... ေလာရာ”
သူ႕အသံက တိုၿပီး တုန္ေနသည္။
ေနာက္ပိုင္း သူမတစ္ေယာက္လည္း ရွိေသာအခါ ျပန္ၿပီး ေတြးၾကည့္သည္။ ယခုလည္း ျပန္ေတြးၾကည့္မိ သည္။

သူမ တကယ္ စိတ္ေျပာင္းသြားတာလား။
အမွန္ကေတာ့ အရာရာတိုင္း ေျပာင္းလဲသြားခဲ့သည္သာ ျဖစ္သည္။
ခရစၥဟာ ငါေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့အတိုင္း ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ရင္ အရာရာတိုင္းလည္း ေျပာင္းလဲသြားၿပီေပါ့။ တကယ္ေတာ့ ငါဟာ ငါမသိတဲ့ ကမာၻသစ္တစ္ခုထဲ ေရာက္ေနပါေရာလား။
အတိတ္မွ အရိပ္မ်ားသည္ သူမ၏ စ္တ္အာရံုပိတ္ကားေပၚတြင္ တစ္ပိုင္းစီ တစ္စီျဖတ္သန္း လြင့္ေမ်ာ သြားၾကသည္။ မိခင္ႀကီး ေျပာခဲ့ေသာ္ စကားတစ္ခြန္းကို ၾကားေယာင္လာသည္။ သူမ မဂၤလာမေဆာင္မီ တစ္ညတုန္း က ေျပာခဲ့ေသာ စကား…။ “သမီး… ေမေမကေတာ့ သမီးဟာ ခရစၥေပၚမွာ အခ်စ္ႀကီးလြန္းတယ္လို႕ ထင္မိ တယ္” သူမက မိခင္မ်က္ႏွာကို မ်က္လံုးျပဴး မ်က္ဆံျပဴးႏွင့္ ၾကည့္လိုက္သည္။

“ဘယ္ႏွယ္ေျပာပါလိမ့္ ေမေမ။ သမီးရဲ႕ လင္ေယာက္်ားျဖစ္မယ့္လူကို သမီးက အခ်စ္ႀကီးတာ သဘာဝ မက်ဘူးလို႕ ေမေမက ဆိုလိုတာလားဟင္” “ေမေမက သမီးအတြက္ ေျပာတာပါ သမီး” “ဒါေပမဲ့ သူ႕ကို သမီးခ်စ္ႏိုင္သမွ် ခ်စ္ရတာ သမီးစိတ္ခ်မ္းသာပါတယ္ ေမေမ” “အဲဒါ အႏၱရာယ္ပဲေပါ့ သမီး”
မိခင္ႀကီး က သက္မ တစ္ခ်က္ခ်လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ... “ဒီအတြက္ေၾကာင့္ တစ္ေန႕မွာ သမီး အသည္းကြဲရလိမ့္မယ္ သမီး” ယခုေတာ့ မိခင္ႀကီး၏ စကားကို သူမနားလည္ခဲ့ပါၿပီ။ သေဘာေပါက္ခဲ့ပါၿပီ။

သူမသည္ လင္ေတာ္ေမာင္အား တစ္သမတ္တည္းေသာ စိတ္ျဖင့္ ခ်စ္ခဲ့သည္။ အသည္းႏွလံုး တစ္ခု တည္းျဖင့္ ခ်စ္ခဲ့သည္။ သူမ၏ ဘဝ၊ သူမ၏ အလုပ္။ သူမ၏ သတၱိကို ခ်စ္သလို လင္ေတာ္ေမာင္ကို လည္း အလားတူ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးခဲ့သည္။ သူတို႕လင္မယားသည္ သာမန္ သူလိုငါလို လင္မယား မဟုတ္ၾက။ တစ္ေယာက္အေပၚ တစ္ေယာက္ ခ်စ္သလို မိမိတို႕၏ အလုပ္ကိုလည္း အလြန္ခ်စ္ေသာ လင္မယားျဖစ္သည္။
သူမတြင္ သားသမီး မထြန္းကားေသာေၾကာင့္ သူမ၏ အေတြးႏွင့္ အခ်ိန္အားလံုးကို လင္ေတာ္ေမာင္ ႏွင့္ အလုပ္တြင္သာ ျမႇပ္ႏွံထားခဲ့သည္။ တျခား မိန္းမေတြက အားအားရွိလွ်င္ သားသမီးအေၾကာင္း။ အိမ္မႈကိစၥ အေၾကာင္း။ လင္ေယာက္်ား အေၾကာင္းကိုသာ ေျပာေလ့ရွိၾကသည္။ သူမက သူတို႕ႏွင့္မတူ။ သူမကိုယ္ သူမ သူတို႔ထက္ ႀကီးက်ယ္သူ တစ္ေယာက္ ဟု သေဘာထားခဲ့သည္။

ယခုေတာ့ သူမ မာနခ်ပါၿပီ။ သူမတြင္ သားသမီးမရွိ။ အကယ္၍ သားသမီးရွိခဲ့လွ်င္ သူမအတြက္ေရာ လင္ေတာ္ေမာင္ အတြက္ေရာ ပိုေကာင္းလိမ့္မည္ဟု ေတြးမိသည္။
သူတုိ႔ဇနီးေမာင္ႏွံ တြင္ အနည္းဆံုး ကေလးတစ္ေယာက္သာရွိခဲ့လွ်င္ သူမ၏အခ်စ္ကို ခရစၥအား မွ်ေဝ ေပးႏုိင္ လိမ့္မည္။ ခရစၥအေနျဖင့္ ယခုအခ်ိန္တြင္ တစ္ေယာက္တည္း အိမ္တြင္ ေအာင္းကာ အထီးက်န္ ျဖစ္ေနစရာမရွိ။ ကေလးႏွင့္ ကစားရင္း ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႕ေနမည္မွာ မလြဲ။

ဆက္ရန္
.

>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>